Dugo sa Altar

by Jenny Linares

Sa lumang simbaha'y
patuloy ang buhos ng ulan
Sa bayan ay hindi na humupa ang bagyo,
basa ang lupa ng tubig at dugo

Sa madilim na bahagi ng daan,

sa gilid ng simbahan
panay ang palahaw at atungal
ng bagong Tasyong tila nagdadasal,
di malaman ng bayan kung sumpang inuusal,

Sa mga luhuran, sa pulpitong nilisan,

patuloy ang pabulong-bulong
na unti-unting umiingay
tinig ng mga nananalangin,
hikbing nasasaktan

Sa may tarangkahan ng simbahan,

nangakaupong walang nakapupuna
ang mga kaluluwang ligaw,

Sa kalye sa tapat ng simbahan,

patuloy ang mga businang walang kawawaan

Sa tapat ng altar, may katawang duguan,

may walong babaeng nag-alay ng rosas,
sa labas ng simbahan,
nakatanaw ang naligtas na kawan,
nagluluksang walang katapusan
pinapatay ang kalooban
sa sàkit na kapantay sarili na ring kamatayan,
bakit, bakit?
itong aming Kristo'y patuloy na pinag-uusig?
Ang matandang baliw sa gilid ng simbahan
ay nagwika, "sawimpalad kong bayan,"

At sa bayang basa ng luha at dugo,

nagpatuloy ang buhos ng walang katapusang ulan.