Ang Kaligtasan
318. Maging isang katunayan
Ng ganitong kasabihan,
Ang pagdinig sa matamang
Pagdadalangin ni Don Juan.
319. Sa libis ng isang bundok
may matandang sa susulpot
mahina’t uugod-ugod
sa prinsipe ay dumulog.
320. Paglapit ay hinawakan,
tiningnan ang kalagayan,
saka kanyang dahan-dahang
inihiga nang mahusay.
321. Ang salanta at nalamog
na katawan ay hinagod;
sugat at lamang nalasog
pinaglalagyan ng gamot.
322. Samantalang ginagawa
ang magandang kawanggawa
kay Don Juan, ang matanda
ay masuyong nagsalita;
323. ”O, Prinsipe, pagtiisan
ang madla mong kahirapan,
din na maglalaong araw
ang ginhawa ay kakamtan.”
324. Parang isang panaginip
ang nangyari sa maysakit,
noon din ay nakatindig
dating lakas ay nagbalik.
325. Ang sarili ay minalas,
bakas ma’y wala ang sugat,
Naayos ang butong linsad,
Kisig niya’y walang bawas.
326. Di masukat ang paghanga
sa nakitang talinghaga’t
sa sarili ay nawikang:
“Tila Diyos ang matanda.”
327. Kung hindi man, at totoong
himala ng Diyos ito
napakita nga sa tao’t
nang ang loob ay magbago.
328. Saka makailang saglit
sa matanda ay lumapit,
yumapos nang buong higpit
at ang wikang nananangis:
Isang katunayan daw ang kasabihang
pagdinig sa dalangin ni Don Juan.
Sa libis ng isang bundok ay sumulpot
ang isang matandang ermitanyo na
mahina’t uugod-ugod at ito’y lumapit sa
prinsipe.
Paglapit ng matandang ermitanyo kay
prinsipeng Don Juan ay kanyang
hinawakan at tiningnan ang kalagayan
saka kaniyang dahan-dahang inihiga ng
mahusay
Ang matandang ermitanyo ay kanyang
hinaplos ang salanta at nalamog na
katawan ng prisipeng si Don Juan at
mga sugat at lamang nadurog ay
kanyang pinaglalagyan ng gamot.
Habang ginagawa ang pagtulong kay
Don Juan ng walang kapalit, ang
matandang ermitanyo ay magiliw na
nagsalita.
Sabi ng matandang ermitanyo kay Don
Juan na pagtiisan ang mga kahirapan
dahil dadating din ang araw na lahat ng
kahirapan ay maayos din lahat.
Parang isang panaginip ang nangyari
kay Don Juan dahil siya ay nakatindig at
dating lakas ay nagbalik.
Tinignan ni Don Juan ang kanyang
sarili, ng kanyang tinignan ang sarili
mga sugat ay nawala at naayos ang
butong linsad at ang kanyang kisig ay
walang bawas.
Hindi makapaniwala si Don Juan, dahil
sa mga nangyari sa kaniya kaya sinabi
niya na “Tila Diyos ang matanda.”
Kung hindi man totoo ang himalang
ginawa ng matandang ermitanyo
naipakita naman niya sa prinsipeng si
Don Juan na may maraming sugat
ngunit ito’y napagaling kaagad ng
matandang ermitanyo kaya sinasabing
“Tila Diyos ang matanda”
Makailang saglit lumapit si Don Juan sa
matandang ermitanyo at kanya naman
nitong niyakap. Hanabang kanyang
niyayakap, siya ay nagsalita na umiiyak.
329. Saka makailang saglit
Sa matanda ay lumapit,
Yumapos nang buong higpit
At ang wikang nananangis:
330. Ang matanda ay tumugon:
“Kawanggawa’y hindi gayon
kung di iya’y isang layon
ang damaya’y walang gugol.”
331. “Saka iyang kawanggwa
na sa Duyos ang tadhana
di puhunang magagawa
nang sa yama’y magpasasa.”
332. “Huwag tayong mamantungan
sa ugaling di mainam,
na kaya ka dumaramay
ay nang madamayan.”
333. “Lalong banal na tungkulin
na sa dusa’y tangkilikin;
sa mundo ang buhay nati’y
parang nagdaraang hangin!”
334. “Don Jua’y di ko hangad
tapusin ang pag-uusap,
ngunit nasa iyong hagap
ang am among nililiyag.”
335. “Malaon nang naiinip
sa hindi mo pagbabalik,
karamdama’y lumalawig,
baka din a makatawid.”
336. “Kaya nga magmadali ka
nang pag-uwi sa Berbanya,
ikaw lamang ang lagi nang
pangarap ng iyong ama.”
337. Ang dalawa ay nagkamay
bago sila naghiwalay;
matanda’y sa kabunduka’t
sa Berbanya si Don Juan.
338. Sa tulin ng kanyang lakad
wari’y ibong lumilipad,
nasa’y sa sandaling oras
sapitin ang baying liyag.
Sabi ni Don Juan sa matandang
ermitanyo na utang niya ang pagtulong
ng matang ermitanyo dahil kung hindi
daw siya tinulungan ng ermitanyo
baka ,namatay n asana si Don Juan,
kaya sabi ni Don Juan na ano kaya ang
marapat na kapalit sa pagtulong sa
kaniyang ermitanyo?
Sabi nanaman ng matandang ermitanyo
na ang kanyang pagtulong na walang
kapalit ay ang Diyos ang may gawa.
Sabi din ng matandang ermitanyo kay
Don Juan na huwag maniwala sa
ugaling hindi mabuti, na kaya ka
nagmamahal ay upang madamayan.
Sabi ng matandang ermitanyo na lalong
banal na tungkulin na ang paghihirap ay
pahalagahan dahil sa mundo ang buhay
nati’y parang nagdaraang hangin.
Hindi gusto na tapusin ang kanilang
pag-uusap ni Don Juan dahil nasa isip
ni Don Juan ang kanyang amang
minamahal.
Matagal ng naiinip ang ama ni Don Juan
dahil sa hindi pagbalik ni Don Juan,
kaya ang karamdaman ng kanyang ama
tumatagal baka hindi na daw makatawid
sabi ng matandang ermitanyo.
Kaya sinabi ng matandang ermitanyo
kay Don Juan na na magmadali ng
umuwi ng Berbanya dahil siya ang lagi
ng pangarap ng kanyang ama.
Pagkatapos nilang mag-usap, ang
dalawa ay nagkamay bago sila
naghiwalay. Ang matandang ermitanyo
ay pumunta sa kabundukan,
samantalang si Don Juan ay sa
berbanya.
Sa bilis ng paglalakad ni Don Juan na
parang ibong lumilipad dahil sa mga
sandaling oras ay narrating niya na ang
mahal niyang bayan ang Berbanya.
Naabutan pa niyang buhay ang kanyang
ama na may karamdaman at amng ina
niyang mapagmahal.