ตอนที่ 601 พลับพลายุทธ์ สวรรค์ สิ้นนาม (5)

ถังเยว่ยงิ่ กายสัน่ เทิ้ม นางพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้นดิน แต่แล้วก็

สะดุดล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหันไปหาเฉิ นอวี้ชิงแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านได้ทาํ ในสิ่ งที่ขา้
ขอไปหรื อไม่”
“อย่างที่เจ้าคาดเดาไว้ไม่มีผดิ ถังเทียนอวี้คอยเฝ้าดูสถานการณ์อยู่
ด้านนอก ครั้นเห็นท่าไม่ดีกเ็ ตรี ยมตัวที่จะหลบหนีไป แต่องครักษ์
ลับของข้าได้จบั กุมเขาไว้แล้ว”
จากนั้นเฉิ นอวี้ชิงก็ออกคําสัง่ เสี ยงนุ่ม “องครักษ์ นําตัวถังเทียนอวี้
มา!”
พลัก่ !
ไม่นานนักองครักษ์ลบั ก็ลากตัวถังเทียนอวี้ออกมา เหวีย่ งกระแทก
ร่ างของเขาลงกับพื้นจากนั้น เดินไปยืนอยูข่ า้ งเฉิ นอวี้ชิง
“สมาชิกคนสุ ดท้ายของสกุลเทียนถูกจับตัวได้แล้ว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าว
พลางหรี่ เนตรลงเล็กน้อย ริ มฝี ปากแย้มรอยยิม้ จาง “บัดนี้ขา้ ขอส่ งเจ้า
ไปรวมตัวกับครอบครัวของเจ้า”
ถังเทียนอวี้จอ้ งไปที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเขม็ง “อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เจ้าได้ทาํ สิ่ งชัว่ ร้าย
มามากและฟ้าดินจะลงโทษเจ้า! เจ้าจะถูกฟ้าผ่าและต้องตายอย่างน่า
สังเวช!”
“มีผคู ้ นมากมายลัน่ วาจากับข้าไว้เช่นนี้ เจ้าเองก็เป็ นเพียงหนึ่งใน
นั้น” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากยิม้ “ถ้าเจ้าซ่อนตัวไปดี ๆ ข้าก็อาจจะหา
เจ้าไม่พบ แต่นี่เจ้ากลับเดินเข้ามาหาข้าเอง!”
นางค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้าไปหาถังเทียนอวี้ “เจ้าบอกว่าข้าบังคับ
ผูห้ ญิงให้ไปเป็ นนางโลมอย่างนั้นรึ และเจ้าแพร่ กระจายข่าวลือ
โสมมเพื่อให้ร้ายข้าด้วยใช่ไหมเล่า”
“ข้าเพียงแต่พดู ความจริ ง” แม้กระทัง่ บัดนี้ถงั เทียนอวี้กย็ งั ไม่ยอมรับ
ผิด
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งโกรธจัดจนต้องหัวเราะออกมา “สกุลเทียนของเจ้าขับไล่
จงหลิงเอ๋ อร์ออกไปเพราะเห็นว่านางไร้ความเป็ นเลิศ แล้วเมื่อผ่าน
การฝึ กฝนของข้า นางก็กลับแข็งแกร่ งยิง่ ขึ้น ส่ วนเจ้าก็เสนอหน้ามา
ฉกชิงตัวนางไปเสี ยเฉย ๆ บัดนี้เจ้ายังมีหน้ามากล่าวอ้างว่าข้าบังคับ
ให้นางไปเป็ นนางโลมอีกอย่างนั้นรึ ”
สี หน้าถังเทียนอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดขาวลง
“หากพวกเจ้าลักตัวนางไปเฉย ๆ ข้าก็คงไม่วา่ อย่างไรมาก แต่นี่พวก
เจ้ากลับทรมานนางอย่างโหดร้าย หากข้ามาไม่ทนั เวลาก็เกรงว่านาง
อาจจะถูกพวกเจ้าฆ่าตายคามือ ตอนนี้เจ้าบอกข้ามาสิ วา่ ข้าควรทําลาย
ล้างสกุลเทียนทิ้งหรื อไม่”
“เจ้ามันโกหก เจ้านัน่ ล่ะที่ผดิ ! ตระกูลเทียนมิได้ทาํ อะไรผิด!”
“อย่างนั้นหรื อ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยิม้ “หากเป็ นเช่นนั้นเจ้ากล้าสาบานไหม”
ถังเทียนอวี้เหลือบมองนางราวกับกําลังมองคนขลาดเขลา นี่สตรี ผนู ้ ้ ี
เชื่อในทัณฑ์สวรรค์จริ ง ๆ อย่างนั้นหรื อ หากคําสาบานใช้ได้ผลจริ ง
ก็คงไม่มีเรื่ องโกหกเกิดขึ้นมากมายบนโลกใบนี้
เมื่อคิดเช่นนี้แล้วถังเทียนอวี้กส็ งบจิตสงบใจลงแล้วกล่าวคําสาบาน
ว่า “ข้าขอสาบานว่าทุกวาจาที่ขา้ ได้กล่าวออกไปนั้นเป็ นความจริ ง!
หากมีสิ่งใดเป็ นเท็จ ขอให้ฟ้าดินลงโทษและสังหารข้าด้วยสายฟ้า
ฟาดด้วยเถิด!”
เปรี้ ยง!
ทันใดนั้นเองท้องฟ้าก็พลันเปลี่ยนเป็ นสี ดาํ บังเกิดสายฟ้าแลบแปลบ
ปลาบ เมฆครึ้ มส่ งเสี ยงร้องครื นคราง แล้วสายฟ้าก็ผา่ ลงมาที่เด็ก
หนุ่ม หากถังเทียนอวี้มิได้ตอบสนองทันเวลา โจนหลบทันก็คงถูก
สายฟ้าผ่าแยกออกเป็ นสองซีกไปแล้ว
ถังเทียนอวี้ตกตะลึงงันมิอาจสะกดกลั้นกายตนมิให้สนั่ ไหวได้
เป็ นไปไม่ได้! สวรรค์มีอยูจ่ ริ งอย่างนั้นรึ เป็ นไปไม่ได้!
“นัน่ ... มันเป็ นแค่เรื่ องบังเอิญ ขอข้าสาบานอีกครั้ง หากถ้อยคําใด ๆ
ที่ขา้ พูดเป็ นเท็จก็ขอให้ขา้ ถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิง!”
เด็กหนุ่มลัน่ วาจายังมิทนั ขาดคํา เปลวเพลิงสี เขียวก็ลุกขึ้นมาจากใต้
ร่ าง โหมกระพือขึ้นลามเลีย โอบรอบกายของเขาชัว่ พริ บตา
“อ๊ากกก!” เสี ยงร้องโหยหวนดังออกมาจากเปลวเพลิงสี เขียว ใบหน้า
ของเทียนอวี้บิดเบี้ยว และเสี ยงของเขาก็แหบห้าวอาบด้วยความ
เจ็บปวด
“เจ้าไม่อาจหลบหนีทณ ั ฑ์สวรรค์สาํ หรับเวรกรรมทั้งหมดของเจ้าได้
นี่คือราคาที่เจ้าต้องจ่ายสําหรับการดูหมิ่นฟ้าดิน!”
เสี ยงของเด็กสาวกระทบใจทุกคนหนักแน่น พวกเขาต่างก็มองไปยัง
ถังเทียนอวี้ดว้ ยสายตารังเกียจเดียดฉันท์...
“อ๊ากกก!” ถังเทียนอวี้ทุรนทุราย วิงวอนขอร้องด้วยเสี ยงร้องแหบ
ห้าวโหยหวน “ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรดูหมิ่นสวรรค์และข้าไม่ควร
โกหก ข้ายอมรับว่าข้าโกหก ขอฟ้าดินโปรดยกโทษให้ขา้ ด้วย!”
 ตอนที่ 602 พลับพลายุทธ์ สวรรค์ สิ้นนาม (6)
เห็นทีคาํ พูดของถังเทียนอวี้จะได้ผล ด้วยเปลวเพลิงที่ลอ้ มรอบกาย
เขาค่อย ๆ อ่อนกําลังลงและหายไปในไม่ชา้ !
หลังจากที่ได้เห็นฉากนี้แล้วก็ไม่มีผใู ้ ดกล้าลัน่ คําสาบานพล่อย ๆ อีก
เพราะกลัวว่าจะต้องถูกสวรรค์ลงโทษ!
ถังเทียนอวี้ทรุ ดลงกับพื้นพลางหอบหายใจ “อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง แม้วา่ สกุล
เทียนจะทําผิดจริ งเจ้าก็ไม่ควรฆ่าล้างบางเราทั้งสกุล เช่นนี้แล้วเจ้าก็
ไม่ต่างอะไรจากยักษ์มาร!”
“ข้าสังหารแต่คนที่สมควรสังหารเท่านั้น” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนิ่งไปครู่ หนึ่ง
“และคนสกุลเทียนก็สมควรแล้ว!”
จะกําจัดต้นตอของปัญหาได้กต็ อ้ งขุดรากถอนโคนแห่งความชัว่ ร้าย
ออกมา นัน่ เป็ นสาเหตุที่นางทําลายสกุลเทียนทั้งสกุลอย่างเด็ดขาด!
ครั้นถังเทียนอวี้ต้ งั ท่าจะเอ่ยปากแก้ตวั ก็พลันมีร่างหนึ่งพุง่ พรวดเข้า
มากดกายเขาไว้ใต้ร่างของนางหมัดน้อย ๆ รัวใส่ ถงั เทียนอวี้จนเด็ก
หนุ่มมีโทสะแล้วรี บจับคว้าแขนถังเยว่เอาไว้แน่น
“นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรื อ”
“ไม่ ข้าไม่ได้บา้ ข้าแค่อยากฆ่าเจ้า คนสารเลว!” เสี ยงถังเยว่สนั่ เครื อ
“ไยเจ้าถึงโกหกพวกเรา หากมิใช่เพราะเจ้า ท่านปู่ ก็คงจะไม่พิการ
และพลับพลายุทธ์สวรรค์กค็ งไม่ตอ้ งประสบชะตากรรมเช่นนี้! มัน
เป็ นความผิดของเจ้าคนเดียว!”
เผียะ!
ถังเทียนอวี้ตบหน้านางแล้วเหวีย่ งกระแทกเด็กสาวลงกับพื้น เด็ก
หนุ่มกล่าวนํ้าเสี ยงเหยียดหยาม พร้อมด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “หุบ
ปาก! ผูห้ ญิงคนเดียวสวะอย่างพวกเจ้ายังจัดการไม่ได้! หากข้ารู ้วา่
พวกเจ้าไร้ประโยชน์ถึงเพียงนี้ ข้าก็คงไม่ถ่อมาถึงนครหวงเฉวียน
หรอก”
ถังเยว่จอ้ งไปยังเด็กหนุ่มด้วยสายตาไม่เชื่อ “เจ้า... เจ้าตบข้าอย่างนั้นรึ ”
“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็ นทายาทชนชั้นสู งแห่งพลับพลายุทธ์
สวรรค์อยูอ่ ีกหรื อ ข้าเหม็นเบื่อเต็มทีแล้ว! หากเจ้าไม่มีปู่ที่ทรง
อิทธิพลถึงเพียงนี้ คิดหรื อว่าใครเขาจะมาเป็ นที่รองรับอารมณ์เจ้า”
ถังเยว่กดั ริ มฝี ปากของนางแน่น มิอาจเชื่อได้วา่ พี่ชายที่นางเคยรัก
สุ ดใจจะกลายเป็ นคนแปลกหน้า...
มิหนําซํ้า เขายังได้โกหกพลับพลายุทธ์สวรรค์เอาไว้หลายเรื่ องนัก!
ครั้นได้เฝ้าดูถงั เยว่กบั ถังเทียนอวี้ปะทะกันแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็แย้ม
รอยยิม้ “แม้วา่ ข้าอยากสนุกกับละครสุ นขั กัดกันก็น่าเสี ยดายที่เวลา
ชักจะล่วงเลยไปไกลแล้ว! มู่หรงเป่ ย ข้าได้จดั การถังหรานจนพิการ
แล้ว พลับพลายุทธ์สวรรค์ที่เหลือเป็ นของเจ้า ฆ่าพวกมันให้หมด!”
“ขอรับนาย”
มู่หรงเป่ ยโค้งคํานับนอบน้อม ดวงตาของเขาเบิกบาน สวรรค์รู้ดีวา่
เขารอวันนี้มานานเพียงไร ในที่สุดเขาก็สามารถชําระหนี้แค้นได้
แล้ว แล้วจะไม่ให้เนื้อเต้นได้อย่างไร
“เสี่ ยวไป๋ กลับกันเถอะ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหมุนกายเดินออกไปนอกจัตุรัส เมื่อเห็นเด็กสาวเดินตรง
เข้ามาทุกคนในจัตุรัสก็อดไม่ได้ที่จะยืนอยูเ่ ฉย ๆ แล้วปล่อยให้นาง
ผ่านไป
“ท่านอาจารย์เจ้าขา โลกนี้มีสวรรค์อยูจ่ ริ งหรื อ” หลินรั่วไป๋ กะพริ บ
เนตรมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยสายตาอยากรู ้อยากเห็น
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้นเป็ นรอยยิม้ ร้าย “ไม่มีทาง”
“แล้วเรื่ องนั้นเป็ นไปได้อย่างไร” หลินรั่วไป๋ อุทานด้วยความ
ประหลาดใจ นางรู ้ดีวา่ เปลวพลิงนั้นเป็ นเพลิงวิญญาณของอวิน๋ ลัว่
เฟิ งเอง แต่แล้วเรื่ องฟ้าผ่าเล่า จะอธิบายได้อย่างไร
“เสี่ ยวไป๋ จงอย่าเชื่อในสิ่ งที่เจ้าเห็นทั้งหมด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งชะงักเท้า
หันไปหาหลินรั่วไป๋ แล้วพูดด้วยท่าทีจริ งจัง “มันเป็ นแค่ปีศาจที่ขา้
สร้างขึ้นด้วยวิธีการพิเศษ แม้ถูกสายฟ้าฟาดก็มิอาจทําอะไรเขาได้!
แต่ดว้ ยเป็ นคนขลาดเขลา ถังเทียนอวี้จึงย่อมกระโจนหลบอย่าง
แน่นอน!”
 ตอนที่ 603 วิญญาณนําทาง (1)
หลินรั่วไป๋ มองดูอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยสายตาทึ่ง จะมีสกั กี่คนในโลกกันที่
มีพลังเทียบเท่าท่านอาจารย์ของนาง ที่กระทัง่ เสกฟ้าร้องและฟ้าผ่าได้
หลินรั่วไป๋ ย่อมไม่รู้วา่ ฟ้าแลบและสายฟ้าฟาดนั้นถูกสร้างขึ้นด้วย
คัมภีร์เซียนโอสถ! หากไร้ซ่ ึงคัมภีร์เซี ยนโอสถแล้ว นางก็คงไม่มี
ความสามารถดังกล่าว!
“ไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นท่าทีของหลินรั่วไป๋ แล้ว อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็มิได้อธิบายอะไรต่อ
นางยืดตัวขึ้นอย่างเกียจคร้าน และเดินตรงไปยังกลุ่มดาวไถ นางต้อง
หาสมุนไพรวิญญาณนําทางให้ได้โดยเร็ วที่สุดเพื่อที่นางจะได้ออกไป
จากที่นี่และไปพบกับอวิน๋ เซียวเสี ยที
เมื่อเห็นร่ างของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งลับลาจากไปแล้ว เฉิ นอวี้ชิงก็หนั กลับมา
มองยังเฉินเถียน ใบหน้าหล่อเหลานั้นเย็นยะเยือก “เฉิ นเถียน เจ้ารู ้ผล
ของการกระทําของเจ้าหรื อไม่”
ฝุบ!
เฉินเถียนคุกเข่าลงกล่าวด้วยรอยยิม้ อันขมขื่น “นายใหญ่ ข้าถูกถังเยว่
หลอก ข้าจึง...”
“เฉินเถียน ข้าไม่ชอบคนที่โยนความผิดให้แก่ผอู ้ ื่น จริ งอยู่ ถังเยว่อาจ
พูดโกหกเจ้า แต่ทาํ ไมเจ้าถึงได้เชื่อทุกสิ่ งที่นางพูดเล่า สกุลเฉินไม่
ต้องการแพทย์ที่ไร้ปัญญา!”
คําพูดของเฉินอวี้ชิงนั้นรุ นแรงทีเดียว และความหมายของเขานั้น
ชัดเจน ดวงตาของเขามิได้อ่อนโยนอย่างที่เคยเป็ น หากแต่อาบด้วย
ความเฉยเมยและเย็นชา แม้วา่ เฉินอวี้ชิงจะแลดูเป็ นผูไ้ ม่ถือตัว แต่
เมื่อใดที่เขาตัดสิ นใจแล้วก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้
“นายใหญ่ ข้าเข้าใจแล้ว” เฉิ นเถียนลดศีรษะลง “ตามกฎของสกุล
เฉินแล้ว ใครก็ตามที่ทาํ ผิดจะมีสองทางเลือก หนึ่งคือออกจากสกุล
เฉินไป และอีกหนึ่งคือฆ่าตัวตายต่อหน้านายใหญ่ เช่นเดียวกับเหม่ย
ฉิน ข้าขอเลือกอย่างหลัง!”
ชายเฒ่ารู ้ดีวา่ เมื่อถูกขับไล่ออกจากสกุลเฉินแล้ว เขาย่อมตกเป็ น
เป้าหมายของทุกคน! แม้วา่ ตนจะมีวชิ าการแพทย์ที่ยอดเยีย่ ม แต่กไ็ ม่
อาจเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเองได้ นอกจากนี้เขาไม่ตอ้ งการ
รับใช้สกุลอื่นใดอีกนอกจากสกุลเฉิ น”
เฉินเถียนยกมือขึ้นแล้วกระแทกที่ศีรษะจนบังเกิดเสี ยงอันดัง จากนั้น
สมองของเขาก็ระเบิดออกมา ก่อนร่ างกายจะทรุ ดลงกับพื้น
“ฝังเขา”
เฉินอวี้ชิงถอนสายตาออกแล้วหมุนกายกลับด้วยท่าทีเฉยเมย แต่ไม่มี
ใครสังเกตเห็นว่าในดวงตา ของเขาปริ่ มไปด้วยความโศกเศร้า “ดู
เหมือนว่าข้าจะล้มเหลวในการจัดการกับสกุลเฉิ น คนจํานวนมากจึง
ไม่ปฏิบตั ิตามคําสัง่ ของข้า”
เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่โศกเศร้าของเขาแล้ว องครักษ์ลบั ก็รีบพูด
ขึ้นมาว่า “นายใหญ่ขอรับ มิได้เป็ นความผิดของท่านเลย ได้โปรด
ท่านอย่าตําหนิตวั เอง”
“เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องปลอบโยนข้า หลังจากหายดีแล้ว ข้าจะปลีกวิเวก
อยูค่ นเดียวเพื่อฝึ กฝนพลังฌาน และจะไม่พบหน้าใครอีก”
ครุ่ นคิดอยูพ่ กั หนึ่งชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นกล่าวว่า “ยกเว้น... อวิน๋ ลัว่
เฟิ ง”
ปากองครักษ์ลบั กระตุกเล็กน้อย แต่กม็ ิบงั อาจแสดงออกบนใบหน้า
ก้มศีรษะลงแล้วตอบรับนอบน้อม “ขอรับนายใหญ่!”
“เจ้าอยูท่ ่ีนี่ช่วยกลุ่มดาวไถจัดการพลับพลายุทธ์สวรรค์ อย่าให้ใคร
เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!”
สิ้ นคํา เฉินอวี้ชิงก็กา้ วออกไปนอกจัตุรัส และหายไปจากสายตาของ
ผูค้ นในเวลาไม่นาน...
ในสกุลเฉินปรากฏชายผูห้ นึ่งนัง่ อยูใ่ ต้ตน้ ท้อ ไหล่ของเขาเปลือย
ออก แสงอาทิตย์สาดส่ องลงบนไหล่เปลือยนั้น ส่ องประกายแวววาว
จาง ๆ
แม้วา่ ไหล่ของเขาจะเต็มไปด้วยเข็มเงินปั กอยู่ ชายหนุ่มก็ยงั แลดู
สะกดใจ
ครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งเขาก็เอ่ยถามขึ้นช้า ๆ “เจ้าจะไปแล้วหรื อ”
 ตอนที่ 604 วิญญาณนําทาง (2)
“ข้าต้องไปยังขุนเขาปี่ อั้นเพือ่ ค้นหาสมุนไพรที่เรี ยกว่า ‘วิญญาณนํา
ทาง’ และข้าจะกลับมายังนครหวงเฉวียนหลังจากที่หามันพบแล้ว”
ชายผูน้ ้ นั นิ่งไปและกล่าวเบา ๆ ว่า “ตกลง ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ี่สกุลเฉิน”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองไปที่เขา “ขอบคุณ... สําหรับสิ่ งที่ท่านทําในวันนี้”
ถ้อยคําของชายหนุ่มพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่านางบริ สุทธิ์ แม้วา่ นาง
ไม่ตอ้ งการให้ใครมาพิสูจน์ความบริ สุทธิ์ของนาง นางก็ยงั คงชื่นชม
การกระทําของเขาอยูใ่ นใจ
“เจ้าไม่ตอ้ งขอบอกขอบใจข้าดอก” ชายผูน้ ้ นั หัวเราะเบา ๆ “หาก
มิได้เจ้า ข้าเองก็คงไม่รอด! ดังนั้นผูท้ ี่ควรกล่าวว่า ‘ขอบคุณ’ คือข้า
ต่างหาก! เจ้าวางใจได้ ไม่วา่ เจ้าจะอยูท่ ี่ใดข้าก็จะคอยหนุนหลังกลุ่ม
ดาวไถและทําให้พวกเขากลายเป็ นกลุ่มอิทธิพลอันดับหนึ่งแห่งนคร
หวงเฉวียน”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเงียบไป หลังจากนั้นไม่นานนางก็พดู ขึ้นช้า ๆ “การรักษา
ใกล้จะเสร็ จสิ้ นแล้ว บัดนี้ขา้ จะดึงเข็มเงินออกมา จากนั้นท่านจะต้อง
บริ โภคยาตามตํารับของข้าเพื่อล้างพิษในร่ างกายออกให้หมดสิ้ น!”
“ตกลง”
ชายผูน้ ้ นั ยิม้
รอยยิม้ ของเขางดงามอย่างน่าทึ่ง
นางหมุนกายกลับหลังจากเก็บเข็มเงินเสร็ จแล้วเดินออกจากสวนท้อ
ไปโดยมิได้บอกลาเขาแม้เพียงครึ่ งคํา เด็กสาวมิได้สงั เกตเห็นเลยว่ามี
ดวงตาคู่หนึ่งคอยจ้องมองนางด้วยความรักใคร่ จนกระทัง่ นางลาลับ
ไป...
หลินรั่วไป๋ เดินกลับไปกลับมารออยูด่ า้ นนอกประตูอย่างใจจดใจจ่อ
ทันทีที่นางเห็นอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เด็กน้อยก็รีบโผเข้าหา
“ท่านอาจารย์ เราจะไปยังขุนเขาปี่ อั้นแล้วหรื อยัง”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ ไปกันเถิด”
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”
หลินรั่วไป๋ รู ้สึกกระตือรื อร้นทีเดียว เพราะในที่สุดนางก็สามารถทํา
อะไรให้ท่านอาจารย์ได้หลังจากติดตามนางมานาน...
ขุนเขาปี่ อั้นอยูไ่ ม่ไกลไปจากนครหวงเฉวียน แต่มีเพียงกลุ่มอิทธิพล
สิ บอันดับแรกเท่านั้นที่สามารถไปยังขุนเขาปี่ อั้นได้! หากพบว่ามีก๊ก
เหล่าอื่นขึ้นไปยังขุนเขาปี่ อั้น ก็จะถูกกลุ่มอิทธิพลสิ บอันดับแรกตาม
ล่าพร้อม ๆ กัน นัน่ เป็ นเหตุผลว่าเหตุใดก๊กเหล่าต่าง ๆ ในนครหวง
เฉวียนจึงได้กระเสื อกกระสนอยากขึ้นเป็ นหนึ่งในสิ บอันดับแรกนัก
เมื่อมาถึงเชิงขุนเขาปี่ อั้นแล้ว อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หนั มามองหลินรั่วไป๋ แล้ว
เอ่ยถามว่า “เจ้ารู ้สึกอะไรไหม”
หลินรั่วไป๋ พยักหน้า “ใช่แล้ว ข้ารู ้สึก... ดูเหมือนว่าจะมีพลังคอย
ชี้แนะให้ขา้ ไปข้างหน้า และถ้าข้า เดาไม่ผดิ มันคือวิญญาณนําทาง!”
เทียนหยาพูดถูก มีเพียงหลินรั่วไป๋ เท่านั้นที่สามารถตามหาวิญญาณ
นําทางได้
“ไปตามเสี ยงหัวใจของเจ้า แล้วเราจะได้พบตัวยาเร็ วขึ้น”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้น นางค่อนข้างอยากรู ้อยากเห็นทีเดียวว่า
วิญญาณนําทางนี้เป็ นตัวยา ชนิดใดกัน
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”
หลินรั่วไป๋ รู ้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย และเมื่อพวกนางยิง่ ก้าวเข้าไปลึก
เด็กน้อยก็ยงิ่ รู ้สึกถึงการเชื่อมโยง ที่แข็งแกร่ งยิง่ ขึ้นกับวิญญาณนํา
ทาง...
นอกเหนือจากสมุนไพรที่มีอยูม่ ากมายแล้วยังมีสตั ว์อสู รทรงพลังอยู่
ในขุนเขาปี่ อั้นอีกด้วย อย่างไรก็ดีดว้ ยพลังของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งบัดนี้ สัตว์
อสู รทั้งหลายย่อมไม่เป็ นภัยคุกคามต่อนาง ดังนั้นพวกนางจึงสามารถ
เข้าไปในส่ วนลึกของขุนเขาปี่ อั้นได้อย่างง่ายดาย...
“แปลกจริ ง” หลังจากพวกนางปี นขึ้นไปบนหน้าผาแล้ว หลินรั่วไป๋ ก็
ชะงักกายอย่างไม่ใคร่ จะเต็มใจนักขมวดคิว้ นิ่วหน้า ดวงตาฉายแวว
สับสน “ข้ารู ้สึกได้วา่ วิญญาณนําทางอยูท่ ี่นี่ แต่เหตุใดข้าถึงมองไม่
เห็น”
ทันใดนั้นหน้าผาก็เริ่ มสัน่ ไหวอย่างรุ นแรง แล้วก้อนหิ นที่อยูใ่ ต้ฝ่า
เท้าของนางก็พงั ครื นลงไป เมื่อเห็นว่าตนจะร่ วงลงสู่ พ้นื แล้วก็อด
ไม่ได้ที่จะกรี ดร้อง
“กรี๊ ด!”
“ระวัง!”
ทันใดนั้นเองก็มีมือข้างหนึ่งยืน่ ลงมาคว้าจับมือเด็กน้อยไว้แน่น
พยายามดึงนางขึ้นไป แต่แล้วก้อนหิ นใต้ฝ่าเท้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเองก็ทลาย
ลงมาเช่นกัน แล้วทั้งคู่กร็ ่ วงลงจากหน้าผา
 ตอนที่ 605 วิญญาณนําทาง (3)
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพยายามทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าเมื่อทั้งสองร่ วงหล่นลง
ไป แต่ดูเหมือนว่าจะมีพลังดึงดูดมหาศาลอยูภ่ ายใต้หน้าผาแห่งนั้น
ซึ่ งดึงร่ างของพวกนางเอาไว้มิให้หนีไปจากมันได้
พลัก่ !
หลังจากที่พวกนางลงถึงพื้นในที่สุด อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็โอบกระชับหลิน
รั่วไป๋ ไว้แน่นพลางเอ่ยถามว่า “เจ้าเป็ นอะไรหรื อไม่”
“ข้าสบายดี” หลินรั่วไป๋ ส่ ายศีรษะ “ท่านอาจารย์ เป็ นความผิดของข้า
เอง...”
“ไม่หรอก เจ้าไม่ได้ทาํ อะไรผิด จะอย่างไรเสี ยข้าก็ตอ้ งตกลงจาก
หน้าผาอยูด่ ีแม้วา่ จะไม่มีเจ้าอยู่ บางทีนี่อาจเป็ นเพียงโชคชะตา”
เมื่อได้ยนิ คําพูดของเด็กสาวแล้วหลินรั่วไป๋ ก็ยงิ่ รู ้สึกผิด มองไปยัง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยนํ้าตา “ท่านอาจารย์ขา้ รู ้สึกว่าข้าไร้ประโยชน์จริ ง ๆ
ข้าไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผยยิม้ แล้วตบไหล่หลินรั่วไป๋ แผ่วเบา “ถ้าไม่มีเจ้า ข้าก็คง
ไม่พบวิญญาณนําทาง! ดังนั้นหากเจ้าต้องการช่วยเหลือข้า ก็คน้ หา
วิญญาณนําทางให้ขา้ โดยเร็ วที่สุด เราจะได้รีบออกไปจากที่นี่”
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์” หลินรั่วไป๋ หลับตาลงพยายามรู ้สึกอยูค่ รู่ หนึ่ง
จากนั้นนางก็ลืมตาขึ้นมองไปที่ถ้ าํ เบื้องหน้า “ท่านอาจารย์ ข้ารู ้สึกว่า
วิญญาณนําทางอยูต่ รงหน้าเรานี่เอง”
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าการมาถึงที่นี่คือโชคชะตา แล้วเจ้าก็ไม่ตอ้ งตําหนิ
ตัวเอง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองไปที่ถ้ าํ อันมืดมิดนั้นเช่นกัน “ไปดูกนั ว่ามี
อะไรอยูใ่ นถํ้านอกเหนือจากวิญญาณนําทาง”
“เจ้าค่ะ” หลินรั่วไป๋ พยักหน้า นัยน์ตาของนางเด็ดเดี่ยว ไม่วา่ จะเกิด
อะไรขึ้น นางก็จะช่วยท่านอาจารย์คน้ หาวิญญาณนําทางให้จงได้!
ในถํ้านั้นมืดสนิท อวิน๋ ลัว่ เฟิ งจุดเพลิงวิญญาณบนฝ่ ามือตนแล้วเปลว
ไฟสี เขียวก็ส่องสว่างให้ถ้ าํ แลดู น่าขนลุกขนพองทีเดียว
ด้วยหวาดหวัน่ อยูเ่ ล็กน้อย หลินรั่วไป๋ ก็คว้าจับแขนเสื้ อของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เอาไว้แน่น แต่นางไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็ นคนขาดเขลา จึงหดมือ
ลงจ้องมองไปยังหนทางเบื้องหน้าด้วยความหวาดหวาดหวัน่
เมื่อสังเกตเห็นว่าหลินรั่วไป๋ หวาดกลัว อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็พดู กลั้วหัวเราะ
เบา ๆ “ถ้าเจ้ากลัวก็จบั มือข้าไว้”
“ท่านอาจารย์ ข้ามิกลัวดอก” หลินรั่วไป๋ ส่ ายศีรษะอย่างดื้อรั้น
นางมิได้เป็ นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ได้รับการปกป้องจากบิดาของตน
อีกต่อไป แต่เป็ นผูช้ ่วยชั้นเลิศของท่านอาจารย์! นางจะขี้ขลาดตาขาว
ได้อย่างไร หลินรั่วไป๋ กําหมัดแน่น ไม่วา่ นางจะหวาดกลัวเพียงใด
ดวงตาของนางก็แน่วแน่
ทัว่ ทั้งถํ้าเงียบสงัดเสี ยจนได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าของพวกนางก้องสะท้อน
ออกมา
ทันใดนั้นเอง อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หยุดจ้องมองผลไม้สีแดงบนแท่นบูชา
แล้วกล่าวว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผดิ นี่ตอ้ งเป็ นวิญญาณนําทางอย่างแน่นอน!”
ช่างเป็ นการเดินทางที่ราบรื่ นเกินไป! เว้นไว้แต่สตั ว์อสู รหลายตนที่
พบในช่วงต้น พวกนางก็มิได้ตกอยูใ่ นสถานการณ์อนั ตรายใด ๆ ยิง่
เมื่อพวกนางพบวิญญาณนําทางเข้าแล้ว ก็หาได้มีกบั ดักหรื อสัตว์
อสู รทรงพลัง ตนใดไม่...
“ช่างมันเถิด สิ่ งสําคัญอันดับแรกคือเอาจิตวิญญาณนําทางมาและ
ออกไปจากที่นี่”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งไม่ลงั เลอีกต่อไป ก้าวตรงไปยังวิญญาณนําทางอย่าง
ระมัดระวัง มันอยูห่ ่างออกไปเพียงไม่กี่กา้ ว แต่นางก็ใช้เวลามหาศาล
ในการเข้าใกล้! เด็กสาวตึงเครี ยดเป็ นอย่างมาก ตั้งใจว่าทันทีที่นาง
รู ้สึกถึงสิ่ งไม่พึงประสงค์ใด ๆ ก็จะล้มเลิกความตั้งใจแล้วหนีไป
ทันที
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...
แม้หลังจากที่นางหยิบวิญญาณนําทางไปไว้ในมือแล้วก็ยงั ไม่มีอะไร
เกิดขึ้น
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยิง่ รู ้สึกงุนงงเป็ นอย่างยิง่ “ยาสมุนไพรลํ้าค่าอย่างวิญญาณ
นําทางมักได้รับการปกป้องจากสัตว์อสู รอารักษ์ แล้วไฉนจึงยังไม่มี
สิ่ งใดเกิดขึ้นกับข้า”
ทันใดนั้นเองหลินรั่วไป๋ ก็ช้ ีไปยังโครงกระดูกตรงมุมห้องแล้วตะโกน
ด้วยความพิศวงว่า “ท่านอาจารย์ ดูนนั่ !”
 ตอนที่ 606 วิญญาณนําทาง (4)
โครงกระดูกนั้นมีความยาวไม่มากและวางเรี ยงสุ มกันอยูท่ ี่มุมถํ้า มัน
มีเขาสองเขาบนศีรษะ ส่ วนฟันอันแหลมคมนั้นก็เปลี่ยนเป็ นสี ดาํ
เป็ นที่ประจักษ์วา่ สิ่ งนี้หาใช่โครงกระดูกมนุษย์ไม่ และหากพวกนาง
เดาไม่ผดิ แล้ว โครงกระดูกนี้กค็ งเป็ นของสัตว์อสู รอารักษ์วญ
ิ ญาณ
นําทาง
“นัน่ มังกรฌาน!”
เสี่ ยวโม่ตะโกนลัน่ อยูใ่ นจิตวิญญาณของนาง “นี่คือโครงกระดูกมังกร
ฌาน! ดูทรงแล้วมันคงถูกสังหารเข้า! แต่มงั กรฌานแข็งแกร่ งนัก ผูท้ ี่
ฆ่ามันคงจะต้องแข็งแกร่ งมาก! แต่เหตุใดเขาจึงไม่นาํ วิญญาณนําทาง
ออกไปหลังจากสังหารมังกรฌานเล่า”
“ข้าไม่ค่อยเข้าใจ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งส่ ายศีรษะ “จะอย่างไรก็เถอะ ในที่สุดข้าก็ได้รับวิญญาณ
นําทางมาแล้ว! เสี่ ยวโม่ ช่วยพาข้าออกไปจากที่นี่ได้ไหม”
“ดูเหมือนว่าจะไม่มีผใู ้ ดสามารถเหาะเหิ นเดินอากาศได้ในสถานที่
แห่งนี้ และข้าไม่รู้เหตุผลที่แน่ชดั ” เด็กน้อยตอบอย่างจนปัญญา “ข้า
จากผืนแผ่นดินนี้มานานเกินไป และข้ายังไม่รู้อะไรอีกมาก”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเงียบไปมิได้พดู อะไรอีก ทันใดนั้นเองไหน่ฉาก็รีบวิง่ ออกมา
จากแขนเสื้ อของนาง และวิง่ เร็ วจี๋ไปที่โครงกระดูกของมังกรฌาน
“จี๊ด!”
เจ้าหนูกระโดดโลดเต้นโจนเข้าหาโครงกระดูกประหนึ่งหมาป่ าหิ ว
โซพบอาหารเลิศรส
“ไหน่ฉา รี บกลับมาได้แล้ว!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งตกตะลึงและรี บเรี ยกเจ้า
หนูกลับมา
อย่างไรก็ดี ไหน่ฉาผูเ้ ชื่อฟังคํานางอยูเ่ สมอกลับไม่ฟังคําสัง่ ของ
นางในคราวนี้ หายลับเข้าไปในโครงกระดูกก่อนหยิบเอาลูกปั ดสี ดาํ
ออกมาจากโครงกระดูกนั้น
อึก!
ราวกับกลัวว่าผูอ้ ื่นจะฉกฉวยเอาลูกปัดนี้ไป ไหน่ฉาก็กลืนมันลงและ
เรอออกมาด้วยท่าทีพึงใจ
“จี๊ด!”
หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหนูกเ็ ริ่ มกลิ้งตัวลงกับพื้นส่ งเสี ยงร้องโหยหวน
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งรี บรี่ เข้าไปหาพลางยกร่ างเล็ก ๆ ของเจ้าหนูข้ ึนแล้วหรี่ ตา
ลงก่อนเอ่ยถาม “เสี่ ยวโม่ เกิดอะไรขึ้นกับเขา”
มีเพียงความเงียบงันในวิญญาณของนาง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งขมวดคิ้ว และเมื่อนางกําลังจะเอ่ยถามอีกครา เสี ยงน้อย ๆ
ของเสี่ ยวโม่กด็ งั ขึ้น “ในที่สุดข้าก็รู้แล้วว่าเหตุใดมังกรฌานตัวนี้จึง
ตาย ผูท้ ี่สงั หารมันมิได้ตามหาวิญญาณนําทาง หากแต่เป็ นลูกปั ดนี้
ต่างหาก ในตอนนั้นพวกเขาคงชําแหละมันเพื่อหาลูกปั ดนี่แต่กห็ าไม่
พบเพราะหารู ้ไม่วา่ มังกรฌานซ่อนลูกปัดไว้ในกระดูกของมัน เรา
ช่างโชคดีเหลือเกิน! หรื อที่จริ งแล้วไหน่ฉาเจ้าหนูโง่นี่ต่างหากที่ช่าง
โชคดีเสี ยจริ ง!”
“ลูกปัดนี้มีสรรพคุณอันใด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งชะงักไปแล้วเอ่ยถาม
“ข้าได้ยนิ มาว่าลูกปั ดนี้มีพลังอันยิง่ ใหญ่! หากไหน่ฉาสามารถย่อย
ลูกปัดนี้ได้มนั จะมีพลังมหาศาลทีเดียว! แต่เห็นกันอยูว่ า่ มันไม่สามารถ
ย่อยสลายลูกปัดนี้ได้ดว้ ยตัวเอง! ฉะนั้นนายท่านอาจต้องช่วยเหลือ”
“ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะหาทางกลับไปยังนครหวงเฉวียน”
“ไม่ได้นะนายท่าน! ไหน่ฉารอไม่ได้แล้ว ท่านต้องช่วยเขาย่อยลูกปั ด
นี้ที่นี่เท่านั้น เพราะหากชักช้าไหน่ฉาจะตาย!”
ด้วยไม่คิดว่าผลที่ตามมาจะหนักหนาถึงเพียงนี้ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ยกมือขึ้น
ตีสะโพกน้อย ๆ ของไหน่ฉา “เจ้าหนูโง่ คราวหลังอย่าตะกละตะกลาม
อีก!”
“จี๊ด!” ไหน่ฉาร้องจี๊ดด้วยสํานึกเสี ยใจ มิได้คาดคิดเลยว่าตนมีทอ้ งไส้
แข็งแกร่ งถึงเพียงนี้แต่กลับย่อยลูกปั ดนี้มิได้! เจ้าหนูชอ้ นสายตาขึ้น
มองนางอย่างอ้อนวอน
“ท่านอาจารย์ ไหน่ฉาเป็ นอะไรหรื อไม่” หลินรั่วไป๋ เอ่ยถามอย่างกังวล
“เสี่ ยวไป๋ เห็นทีเราต้องอยูท่ ี่นี่นานขึ้นอีกหน่อยเสี ยแล้ว เพราะข้าต้อง
ช่วยเขาย่อยลูกปัดนี่เดี๋ยวนี้!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าวด้วยท่าทีเคร่ งเครี ยด
 ตอนที่ 607 หนึ่งปี
ไหน่ฉายกอุง้ เท้ากุมท้องพลางกลิ้งไปมาบนพื้นส่ งเสี ยงครวญคราง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิอธิบายสถานการณ์แก่หลินรั่วไป๋ ให้เสี ยกาล นางรี บเอา
มือวางลงบนท้องของไหน่ฉาทันใด
พลังฌานแทรกซึมเข้าไปไหลเวียนอยูใ่ นร่ างน้อย ๆ ของไหน่ฉาเข้า
สู่ อวัยวะภายในทั้งห้าของเขา อาจเป็ นเพราะเช่นนั้นเอง ไหน่ฉาจึง
มิได้เจ็บปวดเช่นทีแรก แล้วเสี ยงครวญครางนั้นก็ค่อย ๆ แผ่วเบาลง
ไป...
...
เวลาในถํ้าผ่านไปไวเหมือนโกหก ชัว่ พริ บตาก็เป็ นเวลาหนึ่งปี เสี ย
แล้ว
หลินรั่วไป๋ นัง่ ขัดสมาธิฝึกฝนพลังฌานอยูท่ ี่มุมห้อง ลืมตาขึ้นมอง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งที่ยงั คงช่วยไหน่ฉาย่อยลูกปั ดอยูแ่ ล้วก็อดทอดถอนใจ
มิได้
“นี่กผ็ า่ นไปหนึ่งปี แล้ว! ไหน่ฉากลืนอะไรลงไปกันแน่ แม้มีท่าน
อาจารย์คอยช่วยเหลือก็ยงั คงย่อยสิ่ งนั้นมิได้”
อย่างไรก็ดีตลอดช่วงปี ที่ผา่ นมา ไหน่ฉาก็ได้บรรลุข้ นั พลังฌานใน
ทุกสองถึงสามเดือน! แรกเริ่ มเดิมทีหลินรั่วไป๋ ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่
ไม่นอ้ ย แต่เมื่อเวลาผ่านไปนางก็เริ่ มคุน้ ชิน
ท่านอาจารย์เป็ นพวก ‘บรรลุได้บรรลุดี’ สัตว์เลี้ยงตัวน้อยของนางก็
เช่นกัน!
ตูม!!!
ปราณของไหน่ฉาทรงพลังแข็งแกร่ ง และดูเหมือนว่าเขากําลังจะบรรลุ
ขั้นพลังฌานอีกครา ทว่า หลินรั่วไป๋ ก็มิอาจล่วงรู ้ได้วา่ ครั้งนี้เขาจะ
ได้บรรลุถึงขั้นพลังใด! นางเพียงแต่รู้สึกว่าด้วยปราณอันทรงพลัง
และอันตรายในวันนี้ ไหน่ฉาได้แตกต่างไปจากหนึ่งปี ก่อนหน้าโดย
สิ้ นเชิง!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรื อก็กา้ วหน้าเช่นเดียวกัน ระหว่างช่วยไหน่ฉาย่อยลูกปั ด
สี ดาํ นางเองก็ได้ฝึกฝนพลังฌานไปด้วย แต่เนื่องจากขาดสมาธิ ระดับ
ความเร็ วในการฝึ กฝนของนางจึงมิได้ทรงประสิ ทธิภาพดังเช่นยาม
ปกติ
ถึงกระนั้นนางก็ได้กลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาระดับกลางใกล้จะ
บรรลุเต็มแก่ ขอโอกาสอีกเพียงครั้งเดียวนางก็จะกลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขั้นนภาระดับสู ง!
หลินรั่วไป๋ จ้องมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิวางตา และในที่สุดอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ลืม
ตาขึ้นมาด้วยรอยยิม้ ร้ายประดับ ริ มฝี ปาก
“ไหน่ฉา เจ้ารู ้สึกอย่างไรบ้าง”
ไหน่ฉากะพริ บตาปริ บ ๆ เอ่ยเสี ยงแผ่วเบา “ขอบพระคุณขอรับนาย
ท่าน”
อาจเป็ นเพราะเขาเพิ่งหัดพูด จึงยังไม่คล่องแคล่วนัก แต่ในดวงตานั้น
ก็ฉายแววซาบซึ้ งใจชัดเจน
หลินรั่วไป๋ ตกตะลึงประหนึ่งถูกฟ้าผ่า นางหันมามองไหน่ฉาด้วย
ความประหลาดใจ “ไหน่ฉา เจ้าพูดได้ดว้ ยรึ ”
เสี ยงไหน่ฉาชวนเอ็นดูนุ่มนวลดุจปุยฝ้าย “สัตว์วญ
ิ ญาณอสู รจะ
สามารถพูดได้เมื่อบรรลุข้นั พลังฌานถึงระดับหนึ่ง แต่หากไม่มีนาย
ท่านข้าก็คงไม่พดู ได้รวดเร็ วถึงปานนี้”
ราวกับว่าได้คน้ พบโลกใบใหม่ หลินรั่วไป๋ จ้องมองไหน่ฉาตาไม่
กะพริ บ ทั้งดวงตาและใบหน้าของเด็กน้อยเปล่งประกายระยิบระยับ
“ไหน่ฉา เจ้าเป็ นผูช้ ายหรื อผูห้ ญิง”
ไหน่ฉาเหลือบแลไปยังหลินรั่วไป๋ ด้วยความรังเกียจ “ก็เป็ นผูช้ ายน่ะ
สิ ! เจ้าเคยเห็นสตรี ใดมีองคชาตไหมเล่า”
“องคชาตอย่างนั้นรึ อยูท่ ี่ใดกัน ให้ขา้ ดูหน่อยสิ ”
หลินรั่วไป๋ จับไหน่ฉากดลงกับพื้นแล้วจิ้มนิ้วลงไปบนเนื้อท้องสี ขาว
นุ่มนิ่ม “อยูท่ ี่ไหนทําไมข้าหาไม่เจอ”
ไหน่ฉาร้องเสี ยงแหลมยกอุง้ มือขึ้นตบมือหลินรั่วไป๋ ออกแล้วตั้งท่า
ขุดดิน ด้วยพละกําลังของมันในยามนี้ เจ้าหนูนอ้ ยจึงได้ขดุ เร็ วขึ้น
มาก ไม่ชา้ ก็ได้รูขนาดใหญ่ให้มนั มุดลงไปซ่อนตัวอยูใ่ นนั้น
“เจ้าหนูวายร้ายนี่ กล้าหนีขา้ อย่างนั้นรึ !”
หลินรั่วไป๋ ถกแขนเสื้ อขึ้นตั้งท่าจะตามเข้าไปในรู แต่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ยนื่
มือออกมาคว้าตัวนางไว้เสี ยก่อน
“ช้าก่อน”
“ท่านอาจารย์” หลินรั่วไป๋ มีทีท่าสับสน หันกลับมาแล้วเอ่ยถามว่า
“มีอะไรหรื อเจ้าคะ”
 ตอนที่ 608 เจวีย๋ เชียน ‘หมอเทวะหัตถ์ ปาฏิหาริย์’ (1)
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้ตอบรับว่าอย่างไร ได้แต่ฟังไปเงียบ ๆ หลังจากนั้น
ไม่นานเด็กสาวก็ออกคําสัง่ ว่า “ไหน่ฉา ขุดหลุมให้ใหญ่ข้ ึนซิ”
“ขอรับ”
ไหน่ฉาออกมาจากรู และเริ่ มต้นขุด ครู่ เดียวก็มีหลุมขนาดมหึ มา
ปรากฏขึ้นต่อหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง...
หลังจากได้เห็นสิ่ งที่อยูใ่ นหลุมนั้นแล้วหลินรั่วไป๋ ก็ตกตะลึง “มี
อุโมงค์อยูข่ า้ งล่างนี้อย่างนั้นหรื อ”
“เสี่ ยวไป๋ เราลงไปดูกนั ว่ามีทางออกหรื อไม่”
แล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็กระโดดลงไปในหลุมดังกล่าว หลินรั่วไป๋ มิได้รอ
ช้าตามอวิน๋ ลัว่ เฟิ งลงไป เมื่อเห็นสิ่ งที่อยูส่ ุ ดปลายอุโมงค์แล้วก็ตก
ตะลึงตัวแข็งค้าง
ที่สุดปลายอุโมงค์น้ นั คือพระราชวังใต้ดินส่ องแสงสุ กสกาว แตกต่าง
จากถํ้าเก่าโทรมด้านบนอย่างสิ้ นเชิง
“คงมียอดฝี มือสักคนสร้างสถานที่แห่งนี้เอาไว้ เสี่ ยวไป๋ เราอยูท่ ี่นี่
มิได้ ไปกันเถิด”
หลินรั่วไป๋ ไม่ตอบรับคําพูดของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแต่อย่างใด ได้แต่จอ้ ง
มองภาพเขียนสี ปูนเปี ยกบนกําแพงเบื้องหน้าตาไม่กะพริ บ
“เสี่ ยวไป๋ ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นมองตามสายตาของหลินรั่วไป๋
ไปแล้วก็ได้เห็นชายรู ปงามผูห้ นึ่งอยูใ่ นภาพเขียนสี ปูนเปี ยก
ชายผูน้ ้ ีช่างงดงามอย่างน่าทึ่ง!
บุรุษผูน้ ้ ีงดงามปานใดน่ะหรื อ เกินกว่าที่ถอ้ ยคําจะสามารถพรรณนา!
เขานัง่ บนบัลลังก์ทองคําสี เข้ม หนุนแก้มตนด้วยมือขวาพลางเลิกคิ้ว
ขึ้นเล็กน้อย แม้ไม่ได้แสดงสี หน้าแต่กฉ็ ายท่าทางโอหังอหังการยิง่
นัก! ชายหนุ่มสวมใส่ อาภรณ์ยาวสี แดงเข้มเผยให้เห็นกระดูกไหปลา
ร้าลออบางส่ วน มุมปากยกขึ้นเป็ นรอยยิม้ เย่อหยิง่
“เสี่ ยวไป๋ นี่ใครกันรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งลูบคางแผ่วเบา มองไปยังภาพเขียน
สี ปูนเปี ยกตระการตาด้วยท่าทีชื่นชม
“ท่านผูน้ ้ ีคือเจวีย๋ เชียน ‘หมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ย’์ !”
เจวีย๋ เชียนหมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ย ์ ตํานานที่มีชีวติ อยูเ่ มื่อหนึ่งพันปี
ก่อนน่ะหรื อ! เมื่อได้ยนิ ชื่อ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็อดคิดถึงหนังสื อที่งาน
ประมูลขึ้นมามิได้
“ที่นี่คือสุ สานของเจวีย๋ เชียนหมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ยอ์ ย่างนั้นรึ ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ ดวงตาลงเล็กน้อย “ไม่สิ เป็ นเพียงวังชัว่ คราวที่เขา
สร้างขึ้นมาต่างหาก หาใช่สุสานของเขา”
หลินรั่วไป๋ ชี้ไปยังมุมด้านหน้าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า
“ท่านอาจารย์ ดูสิ มีหนังสื ออยูท่ ี่มุมนั้น!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหันไปยังมุมห้องพลางย่างก้าวตรงไปหา และหยิบหนังสื อ
ขึ้นมาจากบนพื้นด้วยความระมัดระวัง หนังสื อเล่มนี้มีอายุเก่าแก่
ทีเดียวและมีช้ นั ฝุ่ นปกคลุมหนา อวิน๋ ลัว่ เฟิ งปัดฝุ่ นออกจากหนังสื อ
แผ่วเบาแล้วก็เห็นตัวอักษรบนหน้าปก
“แด่ผทู ้ ี่โชคชะตาได้กาํ หนดเอาไว้แล้ว”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเปิ ดหนังสื อขึ้นช้า ๆ ตัวอักษรสองสามบรรทัดในหน้า
แรกพร่ าเลือนไป! โชคดีที่แม้วา่ ตัวอักษรเหล่านี้จะพร่ าเลือนไป
เล็กน้อยแต่กย็ งั คงอ่านได้ง่าย
“แม้วา่ ข้าเป็ นที่รู้จกั ในนามหมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ย ์ แต่วชิ าแพทย์
มิได้เป็ นความปรารถนาที่แท้จริ งของข้า! เช่นนั้นเองข้าจึงมิได้คน้ คว้า
เกี่ยวกับวิชาแพทย์อีกต่อไป สิ่ งที่ขา้ สนใจจริ ง ๆ คือการสร้างชีวติ !”
สร้างชีวติ อย่างนั้นรึ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งตกตะลึง มนุษย์จะสามารถสร้างชีวติ
ขึ้นมาได้อย่างนั้นหรื อ
คิดแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็พลิกเปิ ดหน้าถัดไป...
“ข้าสงสัยเหลือเกินเกี่ยวกับต้นกําเนิดของมนุษย์ ข้าเชื่อว่าเราสามารถ
สร้างมนุษย์ข้ ึนมาได้ดว้ ยกระบวนการเฉพาะบางอย่าง! ดังนั้นข้าจึง
ได้อุทิศเวลาที่เหลือทั้งชีวติ ของข้าไปกับการศึกษาหาต้นกําเนิดของ
มนุษยชาติ! น่าเสี ยดายที่แม้ขา้ ได้ใช้เวลาไปกับสิ่ งนั้นมากนักก็สร้าง
ได้เพียงบางสิ่ งที่ไร้ชีวติ ชีวาขึ้นมาเท่านั้น ซึ่งข้าเรี ยกพวกมันว่า - หุ่น
เชิด!”
 ตอนที่ 609 เจวีย๋ เชียน ‘หมอเทวะหัตถ์ ปาฏิหาริย์’ (2)
“หุ่นเชิดเหล่านี้แลดูคล้ายมนุษย์ แต่ไม่มีความคิดอ่านแต่อย่างใด
พวกมันเพียงเชื่อฟังคําสัง่ มิต่างอะไรจากคนตายทั้งเป็ น! แต่ขา้ ก็มิได้
คาดคิดว่างานของข้าจะรั่วไหลออกไป ข้าจึงตกเป็ นเป้าหมายของ
ยอดจอมยุทธ์นบั ไม่ถว้ น!”
“คนชั้นตํ่าเหล่านั้นพยายามฉกฉวยผลงานไปจากข้าด้วยเหตุผลที่ฟัง
ดูสูงส่ งนัก! พวกเขาถึงขั้นอ้างว่าข้าจะนําหุ่นเชิดเหล่านั้นไปใช้ในทาง
มิควร เช่นนั้นเอง พวกเขาจึงบังคับใช้ความยุติธรรมกับข้าแทนที่ฟ้า
ดิน!”
“ในนามของฟ้าดินอย่างนั้นรึ ฮ่า ๆ ๆ ! พวกเขาไม่รู้หรอกหรื อว่าข้า
หาได้ยาํ เกรงฟ้าดินไม่ หรื อหากฟ้าดินต้องการให้ขา้ ตาย ข้านี่ล่ะที่จะ
ชิงทําลายฟ้าดินลงเสี ย! ข้าไม่เคยเชื่อในเทพเจ้าสิ่ งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ ข้า
รู ้แต่เพียงว่าผูท้ ี่ติดตามเชื่อฟังข้าจะเจริ ญเติบโต ส่ วนผูท้ ี่ต่อต้านข้าก็
จะพินาศ! เช่นนั้นเองข้าจึงได้สงั หารคนโง่เหล่านั้น! หลังจากนั้น
ยอดจอมยุทธ์ทวั่ ทั้งผืนแผ่นดินต่างก็ต้ งั ตัวร่ วมมือกันออกตามล่าข้า
พร้อมกับสาบานว่าจักสังหารข้าผูช้ วั่ ช้าให้จงได้!”
“ข้าเบื่อหน่ายกับการล่าสังหารนี้เต็มที! จึงได้มาที่นี่และเขียนวิธีการ
ทําหุ่นเชิดทิ้งเอาไว้ ข้าหวังว่าสักวัน ผูท้ ี่โชคชะตาได้เลือกเอาไว้จะ
ค้นพบหนังสื อเล่มนี้ และเติมเต็มความปรารถนาที่ยงั ไม่เสร็ จสิ้ นของ
ข้า! ต่อจากนี้ขา้ จะสู ร้ บครั้งสุ ดท้ายกับบรรดายอดจอมยุทธ์ผศู ้ กั ดิ์สิทธิ์
แสนบัดซบ! ข้าพร้อมแล้วที่จะแลกด้วยชีวติ !”
“หากข้าล้มเหลว วิญญาณของข้าก็จะตกอยูใ่ นมือของพวกเขา และ
พวกเขาสามารถกลัน่ เอาความทรงจําของข้าออกมาได้ดว้ ยวิธีการ
บางอย่าง! ดังนั้นก่อนที่ขา้ จะจากไป ข้าจะปิ ดผนึกความทรงจําของ
ข้าเอาไว้ พวกเขาจะได้ไม่สามารถฉกฉวยเอากระบวนการขั้นตอน
การสร้างหุ่นเชิดของข้าไป!”
หลินรั่วไป๋ เองก็อ่านจากหนังสื ออยูเ่ ช่นกัน แล้วเด็กน้อยก็ตระหนัก
ได้โดยพลัน “จากบันทึก ทางประวัติศาสตร์เมื่อหนึ่งพันปี ที่แล้ว จู่ ๆ
เจวีย๋ เชียนหมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ยก์ ไ็ ด้หายตัวไปจากผืนแผ่นเดิน
เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าเขาถูกตามล่าเพราะวิชาการผลิตหุ่นเชิด
อันยอดเยีย่ มนี้นี่เอง แต่เรื่ องดังกล่าวมิเคยได้รับการกล่าวถึงในหน้า
ประวัติศาสตร์”
แน่นอน ยอดจอมยุทธ์แห่งผืนแผ่นดินย่อมไม่เปิ ดเผยความชัว่ ของ
พวกตนให้สาธารณชนได้รับรู ้! เช่นนั้นเองพวกเขาจึงได้ลบเรื่ องนั้น
ออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์เสี ย นัน่ คือเหตุผลว่าทําไมจึงไม่เคยมี
ใครล่วงรู ้ถึงจุดจบของเจวีย๋ เชียน เห็นกันอยูช่ ดั เจนว่าสุ ดท้ายแล้ว
เจวีย๋ เชียนก็มิอาจรอดพ้นเงื้อมมือของพวกเขา ไปได้!
“ท่านอาจารย์ ข้าไม่สนใจหุ่นเชิดเหล่านี้ ดังนั้นข้าจึงไม่อาจทําตาม
ความปรารถนาของหมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ยไ์ ด้" หลินรั่วไป๋ กะพริ บ
ตาแล้วกล่าวพร้อมด้วยรอยยิม้ ว่า “ข้าว่าท่านอาจารย์ควรเก็บหนังสื อ
เล่มนี้ไว้ แต่ท่านต้องซ่อนมันไว้ให้ดี มิฉะนั้นหากมีผใู ้ ดล่วงรู ้เข้า
ท่านอาจต้องประสบชะตากรรมเดียวกันกับเจวีย๋ เชียน”
ทุกคนต่างรู ้ดีวา่ เจวีย๋ เชียนมีวชิ าการแพทย์สูงส่ ง และยกย่องเขาใน
ฐานะ ‘หมอเทวะหัตถ์ปาฏิหาริ ย’์ อย่างไรก็ดีเขากลับเลิกค้นคว้าด้าน
การแพทย์แล้วหันไปสร้างชีวติ แทน
“ไปกันเถิด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเก็บหนังสื อและมองกลับไปยังภาพเขียนสี
ปูนเปี ยกบนผนัง
ชายหนุ่มในภาพเขียนสี ปูนเปี ยกยังคงฉายแววอหังการด้วยรอยยิม้
หยิง่ ทระนงบนริ มฝี ปาก ร่ างเอนพิงบัลลังก์ ฝ่ ามือเท้ารับใบหน้า
ทันใดนั้นเองเด็กสาวก็คิดออกว่าเหตุใดชายในภาพเขียนสี ปูนเปี ยกผู ้
นี้จึงได้แลดูหยิง่ ทระนงและดื้อรั้นนัก! นี่คือท่าทีที่เขาสําแดงให้แก่
เหล่ายอดจอมยุทธ์ที่ตามล่าเขาได้ประจักษ์!
ใคร ๆ ย่อมต้องยอมรับว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งได้ประโยชน์จากการเดินทาง
มายังขุนเขาปี่ อั้นครั้งนี้เป็ นล้นพ้น นางพบวิญญาณนําทาง และไหน่
ฉาก็แข็งแกร่ งขึ้นมาก ที่สาํ คัญยิง่ นางยังได้หนังสื อของเจวีย๋ เชียนมา
ไว้ในครอบครองอีกด้วย!
สร้างชีวติ รึ ชีวติ ในโลกนี้อาจถูกสร้างขึ้นได้ดว้ ยกระบวนการเฉพาะ
อย่างนั้นรึ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ ดวงตาลงเล็กน้อย แววกระหายใคร่ รู้เข้มข้นส่ ง
ประกายชัด นางรู ้สึกสนใจเรื่ องนี้อย่างมากทีเดียว...
 ตอนที่ 610 การประลองของแพทย์ (1)
เมื่อออกมาภายนอกวังก็เป็ นอีกด้านหนึ่งของขุนเขาปี่ อั้นแล้ว แม้
กระทัง่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเองก็ไม่คาดคิดว่าพวกตนจะไปถึงที่นนั่ ได้!
หลังออกจากวังมาแล้วนางก็ค่อย ๆ เลิกคิ้วขึ้นก่อนเอ่ย “เวลาผันผ่าน
ไปนานมากแล้ว เราอยูท่ ี่นี่กนั ถึงหนึ่งปี เต็ม บัดนี้เราจะกลับไปยัง
นครหวงเฉวียนก่อนแล้วค่อยเดินทางกลับบ้าน”
...
กลางสวนท้อสกุลเฉินได้ยนิ เสี ยงดนตรี เสนาะไพเราะดังฟังราวเสี ยง
คลื่นกระเพื่อมไหว บัดนี้เอง ชายผูน้ ้ นั กําลังดื่มดํ่าอยูก่ บั การเล่นพิณ
มิทนั ได้สงั เกตเห็นร่ างสี ขาวที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพ่งพิศชายเบื้องหน้าโดยไม่พดู ว่าอย่างไร แม้เส้นผมของ
เขาจะยังคงเป็ นสี ขาวราวหิมะ แต่กแ็ ลดูสมบูรณ์พนู สุ ขขึ้นมาก
ใบหน้าหล่อเหลามิได้ซีดขาวอีกต่อไป
เคร้ง!
ชายหนุ่มหยุดมือและเงยหน้าขึ้นมองราวกับรู ้สึกถึงอะไรบางอย่าง
แล้วก็เห็นเพียงอวิน๋ ลัว่ เฟิ งยืนอยูต่ รงหน้า เขาชะงักงันไป ความตื่นเต้น
ทอประกายอยูใ่ นดวงตา
“เจ้า... กลับมาแล้วอย่างนั้นหรื อ”
นางจากไปถึงหนึ่งปี เต็ม!
ตลอดหนึ่งปี ที่ผา่ นมา ชายหนุ่มได้ส่งผูใ้ ต้บญั ชานับไม่ถว้ นออกไป
เพื่อค้นหาตัวนาง แต่กลับไม่พบร่ องรอยใด ๆ ! เขาไพล่คิดไปไกลว่า
เด็กสาวอาจสิ้ นนามไปแล้วด้วยเหตุการณ์อนั ไม่คาดฝันบางอย่าง
และเตรี ยมตัวที่จะแจ้งเรื่ องราวเหล่านี้แก่เทียนหยา แต่แล้วจู่ ๆ นางก็
กลับมา!
“ข้ามีกิจติดพันจึงได้กลับมาช้า ที่กลับมาก็เพื่อตรวจดูอาการของท่าน
ก่อนจากไป ดูเหมือนว่าท่านเกือบจะหายดีแล้ว”
เมื่อมองดูใบหน้างดงามของเด็กสาวแล้วเฉินอวี้ชิงก็เผยรอยยิม้
อ่อนโยน ทว่านํ้าเสี ยงนั้นกลับเศร้าสร้อย
“เจ้าจากไปแล้ว เราจะได้พบกันอีกเมื่อใด”
“เราจะพบกันอีกหากมีวาสนา”
เราจะพบกันอีกหากมีวาสนาอย่างนั้นรึ
ดวงตาเฉินอวี้ชิงฉายแววลึกลํ้ายากจะหยัง่ เขาระเบิดหัวเราะออกมา
ก่อนเอ่ย “ใช่แล้ว หากมีวาสนา แต่ขา้ เชื่อว่าเราจะได้พบกันอีก”
“ข้าขอตัวก่อน ดูแลตัวเองด้วย”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหันมองเฉินอวี้ชิงแล้วก็มิได้ชกั ช้าอีกต่อไป นางก้าวตรง
ไปยังประตูสกุลเฉิน บัดนั้นเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองตามมา นัน่
ทําให้แผ่นหลังของนางรู ้สึกหนักหน่วงเหลือเกิน
“ท่านอาจารย์” หลินรั่วไป๋ รออวิน๋ ลัว่ เฟิ งอยูท่ ี่หน้าประตู เมื่อเห็นนาง
แล้วดวงตาของเด็กน้อยก็ทอประกายเริ งร่ า รี บปรี่ เข้าไปหาเด็กสาว
“พวกเราจะกลับบ้านกันแล้วใช่หรื อไม่”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งส่ ายศีรษะ “ยัง เราจะไปหากลุ่มดาวไถก่อน หลังจากบอก
ลาพวกนั้นแล้วเราค่อยออกไปจากเมืองนี้”
...
อาจเป็ นเพราะอวิน๋ ลัว่ เฟิ งได้หายตัวไปนานถึงหนึ่งปี เหล่าสาวกทั้งหมด
จึงออกอาการคร้าน ขาดแรงบันดาลใจที่จะฝึ กฝนพลังตนให้แข็งแกร่ ง
บัดนั้นเองที่ประตูของกลุ่มดาวไถ สาวกคนหนึ่งพลันเห็นอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
ย่างก้าวตรงมาแต่ไกล ดวงตา ของเขาทอประกายขึ้นมาทันที “น...
นัน่ นายหรื อ นายกลับมาแล้ว!”
สาวกผูน้ ้ นั วิง่ ไปกู่ร้องไปเข้าไปด้านในกลุ่มดาวไถ
“นายกลับมาแล้ว รี บไปแจ้งนายรองเร็ ว!”
“ว่าอย่างไรนะ นายกลับมาแล้วรึ ”
ไม่นานทัว่ ทั้งกลุ่มดาวไถก็ตกอยูใ่ นความโกลาหล สาวกทุกคนต่างก็
ตื่นเต้นกระจายข่าวไปทัว่ ไม่ชา้ สมาชิกกลุ่มดาวไถทุกคนก็รู้วา่ นาย
ของพวกตนกลับมาแล้ว!
แม้วา่ แรกเริ่ มเดิมทีพวกเขามิเต็มใจสยบยอมให้แก่อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง แต่
หลังจากที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนําพวกเขาไปถล่มพลับพลายุทธ์สวรรค์จนราบ
คาบแล้ว สมาชิกกลุ่มดาวไถทุกคนต่างก็ยอมรับในความสามารถ
ของนางในที่สุด!
บัดนี้ภายในกลุ่มดาวไถนั้น นามของนางน่าศรัทธาเสี ยยิง่ กว่ามู่หรง
เป่ ยผูก้ ่อตั้งกลุ่มไปแล้ว...
 ตอนที่ 611 การประลองของแพทย์ (2)
เมื่อได้ยนิ ข่าวแล้วมู่หรงเป่ ยก็รีบรุ ดออกมา ครั้นได้เห็นอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
ยืนอยูท่ ี่สนามหญ้าเขาก็ขยับริ มฝี ปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่า
ลําคอก็แห้งผากจนไม่สามารถเปล่งเสี ยงออกมาได้
ผ่านไปครู่ หนึ่งเขาจึงสงบจิตสงบใจลงได้ จากนั้นกล่าวพร้อมด้วย
รอยยิม้ ว่า “นายกลับมาแล้วหรื อ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพยักหน้าเล็กน้อย “มู่หรงเป่ ย เจ้ามากับข้า ก่อนจากไปข้า
มีเรื่ องจะบอก”
“ขอรับนาย” มู่หรงเป่ ยตอบรับด้วยความเคารพ “เราไปพูดคุยกันใน
ห้องฝึ กฝนพลังฌานของข้า ดีหรื อไม่”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้ตอบรับว่าอย่างไร แต่กเ็ ดินตรงไปยังห้องฝึ กฝนพลัง
ฌานของมู่หรงเป่ ย
...
ห้องฝึ กฝนพลังฌานของมู่หรงเป่ ยนั้นตกแต่งอย่างเรี ยบง่าย มีเพียง
เสื่ อเนื้อหยาบผืนหนึ่งวางอยูบ่ นพื้นเท่านั้น ครั้นสังเกตเห็นว่าอวิน๋ ลัว่
เฟิ งขมวดคิว้ ลงเล็กน้อย เขารี บนําเก้าอี้มาวางไว้ตรงหน้านางพลาง
กล่าวด้วยท่าทีประจบประแจงว่า “เชิญนายนัง่ ลงก่อนขอรับ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งลูบอาภรณ์ขาวของนางแล้วนัง่ ลงด้วยท่าทีผอ่ นคลาย มือ
เท้าคางมองไปยังชายเบื้องหน้าด้วยสายตาท้าทาย
“มู่หรงเป่ ย หากข้าให้โอกาสเจ้ายืนอยูบ่ นจุดสู งสุ ดของโลก เจ้าจะ
สามารถคว้าจับโอกาสนั้นไว้ได้หรื อไม่” นางยิม้ เงียบงัน จ้องมองเขา
ด้วยดวงตามืดทะมึน
เมื่อมู่หรงเป่ ยได้ยนิ วาจาของเด็กสาวแล้ว ดวงตาของเขาก็ลุกโชน
ขึ้นมา กระทัง่ ลมหายใจก็หอบถี่กระชั้น “นายขอรับ หากมีโอกาส
จริ งข้าจะไขว่คว้าอย่างสุ ดความสามารถ!”
“ดี! จงจดจําวาจาของเจ้าเอาไว้” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้น “หากเจ้าขึ้น
เป็ นอันดับหนึ่งแห่งนครหวงเฉวียนเมื่อใดก็จงไปพบข้าที่จวนแม่ทพั
อวิน๋ ในแคว้นหลงหยวน! ข้าจะยอมพบหน้าเจ้าต่อเมื่อเจ้าบรรลุ
เป้าหมายนี้แล้วเท่านั้น!”
ดวงตาของมู่หรงเป่ ยค่อย ๆ มีประกายแห่งความมุ่งมัน่ ขึ้นมา เขารู ้วา่
นี่เป็ นบททดสอบ! เขาต้องก้าวขึ้นเป็ นอันดับหนึ่งแห่งนครหวง
เฉวียนเท่านั้นจึงจะผ่านการทดสอบนี้ไปได้!
“นายวางใจได้ ข้าจะไม่ทาํ ให้นายผิดหวัง!”
“ข้าก็หวังเช่นนั้น” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าวพลางเลิกคิ้วขึ้นเผยรอยยิม้ ร้ายกาจ
“หากขึ้นเป็ นสุ ดยอดแห่งนครหวงเฉวียนไม่ได้ เจ้าก็ไร้คุณสมบัติที่จะ
เป็ นผูต้ ิดตามของข้า! แล้วข้าจะรอเจ้าอยูท่ ี่แคว้นหลงหยวน!”
มู่หรงเป่ ยคิดถูกจริ งแท้ นี่เป็ นการทดสอบสําหรับเขา!
คราวนี้กบั คราวนั้นไม่เหมือนกัน นางยอมรับเหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธเป็ นผูต้ ิดตามอย่างง่ายดายเพราะว่านางไม่มี
ทางเลือกอื่น! แต่บดั นี้หากใครไม่มีความสามารถพอ นางก็จะไม่
แบ่งปันทรัพยากรอันลํ้าค่าของคัมภีร์เซียนโอสถให้
แม้มู่หรงเป่ ยได้ยอมสวามิภกั ดิ์ต่อนางแล้ว นางก็ยงั คงต้องการทดสอบ
ว่าบุรุษผูน้ ้ ีมีค่าพอหรื อไม่! การขึ้นเป็ นสุ ดยอดแห่งนครหวงเฉวียน
คือบททดสอบของนางแด่เขา
“กิจของข้าลุล่วงแล้ว มู่หรงเป่ ยเอ๋ ย ขึ้นอยูก่ บั ตัวเจ้าเองแล้วว่าจะคว้า
จับโอกาสนี้เอาไว้ได้หรื อไม่” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมเผย
รอยยิม้ หยิง่ ผยองประดับริ มฝี ปาก “และจงเชื่อข้า หากเจ้าพลาดโอกาส
นี้ไป จะไม่มีครั้งที่สองอีก”
ใบหน้าของมู่หรงเป่ ยเข้มขรึ ม รู ้ดีวา่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกําลังพูดความจริ ง นี่
คือโอกาสเพียงหนึ่งเดียวในชีวติ !
“นายขอรับ” มู่หรงเป่ ยเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าดัง่ นางพญาของเด็ก
สาวแล้วก็เอ่ยด้วยทีท่าเข้มขรึ ม “ขอเวลาข้าสามปี เถิด ข้าจะไปพบ
ท่านที่แคว้นหลงหยวนให้ได้!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้นยิม้ เดินไปยังประตูมิได้กล่าวว่าอย่างไรต่อ
ก่อนจากนางชะงักเท้าเล็กน้อย ยกมือขึ้นบอกลาทั้งที่ยงั หันหลัง แล้ว
เดินหายลับไปท่ามกลางแสงแดดจ้า...
เมื่อมองดูร่างของนางค่อย ๆ ลาลับไป มู่หรงเป่ ยก็ยงิ่ ตัดสิ นใจแน่ว
แน่ รู ้ดีวา่ นี่คือโอกาสเพียงครั้งเดียวและเขาจะต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ใน
มือให้มนั่ !
 ตอนที่ 612 การประลองของแพทย์ (3)
ณ นครโอสถ
ภายในภัตตาคารหรู หราแห่งหนึ่งปรากฏภาพเด็กสาวผูห้ นึ่งนัง่ อยูร่ ิ ม
หน้าต่าง สายตามองออกไปด้านนอก เอามือเท้าคาง ศีรษะเอียง
เล็กน้อย ฝั่งตรงข้ามคือเด็กหญิงอายุนอ้ ยกว่าไม่กี่ปีกําลังติดพันอยู่
กับการสวาปาม ไม่ชา้ แก้มของนางก็ปูดโป่ งออกมา แล้วปากของ
นางก็มีอาหารจุกล้น
ได้ยนิ เสี ยงทอดถอนหายใจดังออกมาจากห้องโถงของภัตตาคาร “ข้า
ได้ยนิ มาว่าการประลองของแพทย์ที่ควรจะเริ่ มในอีกสองปี จะจัดขึ้น
ในอีกสองเดือนนี้...”
“อันที่จริ งพวกแพทย์กป็ ระลองกันด้วยสมบัติ หาใช่ดว้ ยวิชาไม่”
“แต่เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ เหตุใดการประลองของแพทย์น้ ีจึงเลื่อนขึ้นมาเร็ ว
นัก”
“ข้าไม่รู้ แต่วา่ กันว่านายท่านกําลังเดินทางไปยังภาคีแพทย์!”
เมื่อได้ยนิ บทสนทนานี้เด็กสาวก็ขยับกายในที่สุด นางหยิบกระบี่ข้ ึน
จากโต๊ะ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “คนของนครโอสถมิได้อยูท่ ี่นี่ เรา
เองก็ไม่จาํ เป็ นต้องอยูท่ ี่นี่อีกต่อไป เสี่ ยวไป๋ ไปภาคีแพทย์กนั เถิด”
“หา” หลินรั่วไป๋ เงยหน้าขึ้นกล่าวหน้าเครี ยด “แต่วา่ ข้ายังกินไม่
เสร็ จ”
สิ้ นคําเด็กหญิงอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็คว้าแขนนางลากตัวออกไป
“นี่กส็ ายมากแล้วเราต้องออกเดินทางโดยเร็ ว แต่ก่อนจากข้าอยาก
มอบของขวัญให้นครโอสถเสี ยก่อน!”
...
จวนเจ้านครโอ่อ่าได้รับการดูแลเป็ นอย่างดี ทันทีที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก้าว
เข้ามา องครักษ์สองนายก็หยุดนางเอาไว้
“หยุด! ที่นี่คือเขตของจวนเจ้านคร ห้ามเข้าโดยมิได้รับอนุญาต!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากของนางขึ้นเผยให้เห็นรอยยิม้ อํามหิ ตชวนให้
ขนพองสยองเกล้า แล้วเสี ยงของเด็กสาวก็ค่อย ๆ ก้องกังวานขึ้นใน
สายลม
“ใครบอกว่าข้าอยากเข้าไป”
สี หน้าองครักษ์มืดทะมึนลง “แล้วเจ้ามาทําอะไร”
“ข้ามาเพื่อฆ่าและเผาให้เหี้ ยน!”
นางขยับริ มฝี ปากสี แดงเล็กน้อย วาจาอหังการก้องกังวานไปทัว่ ทั้ง
ประตูทางเข้าจวนเจ้านคร
บัดนี้ผคู ้ นจํานวนมากมารวมตัวกันอยูห่ น้าประตูจวนเจ้านคร ชี้มือ
ไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งและหลินรั่วไป๋ พลางกระซิบกระซาบกัน แวว
สังเวชฉายชัดอยูใ่ นดวงตา
ทุกคนในนครโอสถต่างก็ประหลาดใจที่มีคนกล้ามาดูหมิ่นคนของ
จวนนายใหญ่ถึงถิ่น!
“กล้าดีอย่างไร!”
ใบหน้าองครักษ์หมองคลํ้าลงด้วยโทสะ จากนั้นกู่ร้องว่า “สังหารคน
เหล่านี้ที่บงั อาจจาบจ้วง จวนเจ้านคร!”
ชัว่ พริ บตา บรรดาองครักษ์จาํ นวนนับไม่ถว้ นก็ปรี่ กนั ออกมาจาก
จวนเจ้านครพร้อมกับส่ งเสี ยงโห่ร้องดังสนัน่ กระบี่ดาบกวัดแกว่ง
ดุดนั อยูใ่ นมือ ส่ องแสงประกายวูบวาบจนตาพร่ า
“เสี่ ยวไป๋ หลีกไป!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ เนตรลงเล็กน้อยพลางกู่ร้องเสี ยง
เย็น
หลินรั่วไปหลีกหลบฉากไปอย่างเชื่อฟัง ปากดูดนิ้วกะพริ บตาแลดู
การต่อสู อ้ ยูเ่ งียบ ๆ ท่านอาจารย์ จะเข่นฆ่าและเผาให้เหี้ ยนจริ ง ๆ
อย่างนั้นหรื อ คิดแล้วนางก็แสยะยิม้ ดวงตาเปล่งประกายด้วยความ
เร้าใจ ริ มฝี ปากฉี กกว้างเผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองซี่ชวนเอ็นดู
ตูม!
ก่อนบรรดาองครักษ์จะทันถึงตัวอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง นางก็ปล่อยคลื่นพลัง
มหาศาลออกมาโจมตีพวกเขา แรงเหวีย่ งของนางเปรี ยบเสมือนดาบ
ที่มองไม่เห็น และในไม่ชา้ ร่ างกายของพวกเขาก็ถูกเสี ยบทะลุจนสิ้ น
“ทายาทแห่งนครโอสถพ่ายแพ้ต่อท่านอาของข้า และทําร้ายให้ท่าน
อาของข้าต้องบาดเจ็บปางตายเพื่อเอาคืน บัดนี้ขา้ มาชําระแค้นให้แก่
ท่านอาของข้าแล้ว!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากกําจายรังสี อาํ มหิ ต “แต่
พวกเขาโชคดีที่มิได้อยูใ่ นนครโอสถในวันนี้ แต่ขา้ จะมาเสี ยเที่ยว
มิได้เช่นกัน เช่นนั้นข้าจะสังหารพวกเจ้าทั้งหมดที่เหลืออยูใ่ นจวน
เจ้านครในวันนี้ และเผาทําลายจวนนี่ลงเสี ย!”
เด็กสาวแลดูคล้ายนางพญาหยิง่ ผยองยิง่ นัก อาภรณ์สีขาวกระเพื่อม
ไหวอยูใ่ นสายลม ช่างสะกดตาสะกดใจเสี ยจนมิอาจหาถ้อยคําใดมา
อธิบายความตกตะลึงกับการปรากฏตัวของนางได้เลย
 ตอนที่ 613 จักรพรรดิปีศาจได้ รับเชิญ (1)
ฝุบ!
ขณะที่ฝงู ชนยังคงตกตะลึงอยูน่ ้ นั เด็กสาวก็ได้ปล่อยเปลวเพลิงสี
เขียวเข้มเบ่งบานประหนึ่งดอกบัว บัดนี้แลดูนางช่างงดงามตรึ งใจ
ตูม!
ทันใดนั้นเองเปลวไฟก็ได้ปกคลุมทัว่ ทั้งจวนเจ้านครและเปลี่ยนทั้ง
จวนให้กลายเป็ นทะเลเพลิง
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็ จสิ้ น อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หนั หลังกลับเดินไปหา
หลินรั่วไป๋ “เอาล่ะ เราไปกันได้แล้ว”
นางมาที่นี่เพื่อชําระหนี้แค้นกับนครโอสถ! น่าเสี ยดายที่นายใหญ่
แห่งนครโอสถมิได้อยูจ่ วนในวันนี้! อย่างไรก็ดี นางไม่อยากกลับไป
มือเปล่า จึงได้เผาทําลายจวนเจ้านครเสี ยราบคาบ
ครั้นฝูงชนได้ตระหนักถึงเหตุการณ์กอ็ ดมิได้ที่จะอกสัน่ ขวัญแขวน!
สตรี ผนู ้ ้ ีช่างน่ากลัวยิง่ นัก! นางเผาจวนเจ้านครเสี ยสิ้ นเพียงเพราะไม่
อยากกลับมือเปล่า!
...
ภาคีแพทย์เป็ นหนึ่งในกลุ่มอํานาจที่ทรงอิทธิพลที่สุดกลุ่มหนึ่งบน
ผืนแผ่นดินนี้ เพราะเป็ นผูน้ าํ แพทย์ฝีมือดีจากทัว่ ทั้งผืนแผ่นดิน ทุก
คนต่างก็รู้ดีถึงอิทธิพลของแพทย์!
“ว่าอย่างไรนะ”
บัดนั้นเองที่ภาคีแพทย์ หลินเกอทะลึ่งพรวดขึ้นมาด้วยโทสะพลาง
ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดขาวจนน่ากลัว “เจ้าบอก
ว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งไปยังนครโอสถและเผาทําลายจวนเจ้านครทั้งจวน
อย่างนั้นรึ ”
“นายใหญ่ขอรับ ข่าวนี้มาจากนครโอสถ ข้าจึงคิดว่าเป็ นความจริ ง”
“ดี!” หลินเกอกําหมัดแน่น เปล่งเสี ยงหัวเราะเปี่ ยมโทสะ “ดีมาก!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย เจ้ากล้าดีอย่างไร! ข้าจะไม่มีวนั ให้อภัยเจ้า! หากมิใช่
เพราะการประลองของแพทย์ครั้งสําคัญกําลังใกล้เข้ามา ข้าคงจะ
ปลิดชีพนางให้ตายอย่างทุกข์ทรมานเสี ยเดี๋ยวนี้”
แต่เรื่ องนั้นไม่สาํ คัญ กลับจากภาคีแพทย์เมื่อใดเขาจะสังหารนาง
เสี ย!
“ท่านพ่อ” ทันใดนั้นก็ได้ยนิ เสี ยงไพเราะดังมาจากทางประตู
เมื่อได้ยนิ เสี ยงที่คุน้ เคยแล้วหลินเกอก็รีบระงับความโกรธไว้ในใจ
เผยรอยยิม้ เงยหน้าขึ้นมอง “หย่าถิง เจ้ามาทําอะไรที่นี่”
หลินหย่าถิงเผยยิม้ ย่างก้าวเข้าไปในห้อง “ข้าเพียงแต่มาหาท่านพ่อ
เท่านั้น เกิดอะไรขึ้นหรื อ ไยท่านจึงฉุนเฉี ยวนัก”
“ฮึ่ม ก็เจ้าสกุลอวิน๋ บัดซบน่ะสิ !” ใบหน้าหลินเกอหม่นทะมึนลงอีก
ครา “นางอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนัน่ ไปยัง นครโอสถและจุดไฟเผาจวนของเรา
จนหมดสิ้ น จะมิให้ขา้ แค้นได้อย่างไร”
รอยยิม้ หลินหย่าถิงสง่างาม ใบหน้าทรงเสน่ห์ของนางเปล่งประกาย
ระยิบระยับ
“ท่านพ่อ ก็แค่จวนเท่านั้น! ให้ขา้ จับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วบังคับให้นาง
สร้างจวนใหม่แก่ท่านไม่ดีกว่าหรื อ ข้าจะให้นางสร้างจวนใหม่ที่ดียงิ่
กว่าเดิมให้แด่ท่าน”
หลินเกอส่ ายศีรษะ “หย่าถิง เจ้ารู ้จกั นิสยั อวิน๋ ลัว่ เฟิ งน้อยไป นางดื้อ
ด้านนักมิเคยสยบยอมต่อผูใ้ ด! ดื้อด้านเสี ยยิง่ กว่าอาของนางเสี ยอีก”
“ท่านพ่อ ท่านพูดผิดแล้ว” หลินหย่าถิงนัง่ ลงข้างหลินเกอแล้ว
หัวเราะเบา ๆ “นอกจากเทียนหยาแล้ว แพทย์ทุกคนย่อมต้องเชื่อฟัง
ภาคีแพทย์! ด้วยตําแหน่งของข้าในภาคีแพทย์แล้วย่อมสัง่ นางให้ทาํ
อะไรก็ได้ตามใจ! "
หลินเกอตกตะลึง “หย่าถิงเอ๋ ย เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ข้าหมายความว่า...” หลินหย่าถิงนิ่งไปครู่ หนึ่ง “ข้าต้องการอวิน๋ ลัว่
เฟิ งมาเป็ นผูต้ ิดตาม!”
“ว่าอย่างไรนะ”
หลินเกอทะลึ่งพรวดขึ้นอีกครา ปากเอ่ยวาจาด้วยความโกรธ “เฮ่า
เอ๋ อร์ตอ้ งเสี ยหน้าเพราะอวิน๋ ชิงหย่า จนบัดนี้กย็ งั ไม่หายดี มิหนําซํ้า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยังเผาจวนของข้าจนเหี้ ยนอีก เจ้าคิดเห็นเช่นนี้ได้อย่างไร
ข้าไม่เห็นด้วย!”
 ตอนที่ 614 จักรพรรดิปีศาจได้ รับเชิญ (2)
หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย นางอธิบายอย่างใจเย็น “ท่านพ่อ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเป็ นผูม้ ีวชิ าความสามารถข้าจึงต้องการนางมาเป็ น
ผูต้ ิดตาม! ท่านรู ้หรื อไม่วา่ กว่าจะได้รับตําแหน่งอันมัน่ คงในภาคี
แพทย์มานั้นยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด ท่านอาจารย์ของข้าต้องการ
ผูต้ ิดตามที่แข็งแกร่ งมากกว่านี้ จะได้ไม่ตกเป็ นรองผูอ้ าวุโสคนอื่น
มิฉะนั้นอีกไม่นานทั้งข้าและท่านอาจารย์กค็ งถูกผูอ้ ื่นเข้ามาแทนที่
ถึงเวลานั้นแล้วนครโอสถจะยังคงมีอิทธิพลเช่นวันนี้อีกหรื อไม่”
หลินเกอสงบปากลง “แต่อวิน๋ ชิงหย่าแห่งสกุลอวิน๋ นัน่ ...”
“ท่านพ่อ ข้ารู ้ดีวา่ ท่านต้องการล้างแค้นให้แก่ท่านพี่! แต่ขา้ หวังท่าน
จะทิ้งความเกลียดชังในตัวอวิน๋ ชิงหย่าลงก่อนและให้ความร่ วมมือ
กับข้า! ตราบใดที่ขา้ ได้ตาํ รงตําแหน่งนี้ต่อไปย่อมรับประกันสถานะ
ของนครโอสถได้”
หลินเกอถอนใจ รู ้ดีวา่ หลินหย่าถิงพูดถูกต้องทุกประการ นครโอสถ
คงมิอาจรักษาสถานะสู งส่ งไว้ได้หากปราศจากบุตรสาวบุญธรรมผูน้ ้ ี
ของเขา! หากนางสู ญเสี ยตําแหน่งในภาคีแพทย์ไป นครโอสถย่อม
ล่มสลายในไม่ชา้ !
“แม้สิ่งที่เจ้าพูดนั้นเป็ นความจริ ง ข้าก็ยงั อยากเตือนเจ้าไว้อย่างว่า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีวชิ าการแพทย์แก่กล้ายิง่ และหากนางเข้ามาแทนที่
ตําแหน่งของเจ้าในภาคีแพทย์แล้วล่ะก็...”
“ท่านพ่อโปรดวางใจ ตราบใดที่นางยินยอมรับใช้ขา้ ในฐานะผูต้ ิดตาม
ข้าก็มีวธิ ีที่จะทําให้นางต้องจงรักภักดีต่อข้าไปชัว่ ชีวติ ” หลินหย่าถิง
แย้มยิม้ ถ้อยคําของนางอาบความมัน่ ใจเปี่ ยมล้น
“ฮืม” หลินเกอเผยรอยยิม้ ขมขื่น จากนั้นกล่าวด้วยท่าทีปลงตกว่า
“เจ้าตัดสิ นใจไปแล้วข้าจะว่ากระไรได้ ตกลง ข้าจะฟังเจ้า และวาง
ความเกลียดชังของข้าลงชัว่ คราว แต่ขา้ จะต้องล้างแค้นแก่ลูกชายให้
ได้ในสักวัน! อีกประการข้าได้ยนิ มาว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งร่ วมมือกับเทียน
หยาทําลายตระกูลเทียนลงมิใช่หรื อ เจ้าคิดว่าพวกเขามีความสัมพันธ์
อันใดต่อกันหรื อไม่”
หลินหย่าถิงยกมุมปากขึ้นเผยรอยยิม้ สง่างาม “ท่านพ่อ ท่านไม่ทราบ
หรอกหรื อว่าเทียนหยาและสกุลเทียนนั้นเป็ นศัตรู กนั ข้าได้ยนิ มา
จากใต้เท้า แต่ขา้ ไม่ทราบรายละเอียดว่ากันว่าสกุลเทียนบีบบังคับให้
เทียนหยาแต่งงานกับสตรี ผหู ้ นึ่ง และทําให้เขาต้องสู ญเสี ยคนรักไป
ดังนั้นเทียนหยาจึงเกลียดชังสกุลเทียน!”
เมื่อกล่าวถึงเรื่ องนี้แล้วหลินหย่าถิงก็หยุดนิ่งไปชัว่ ครู่ “เป็ นเพียงเรื่ อง
บังเอิญดอกที่สกุลเทียน ได้สร้างเรื่ องเดือดเนื้อร้อนใจไว้ให้แก่ท้ งั
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งและเทียนหยา แล้วพวกเขาก็ไปยังภูผาสกุลเทียน เพื่อล้าง
แค้นในเวลาเดียวกัน หากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีสายสัมพันธ์กบั เทียนหยาจริ ง
บัดนี้นครโอสถคงได้ล่มสลาย ไปนานแล้ว”
หลินเกอพยักหน้า “คําพูดของเจ้าสมเหตุสมผล! บัดนี้ขา้ มีหนึ่งคําถาม
สุ ดท้าย เจ้าจะจัดการกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งอย่างไรหากนางไม่ยนิ ยอมภักดี
ต่อเจ้า”
หลินหย่าถิงเผยยิม้ มีเลศนัย รอยยิม้ มัน่ ใจลอยเด่นอยูเ่ หนือริ มฝี ปาก
ของนาง “นางจะภักดีต่อข้าแน่”
ทันใดนั้นสาวกผูห้ นึ่งของภาคีกป็ รี่ เข้ามาหา โค้งคํานับแล้วกล่าวกับ
หลินหย่าถิงว่า “คุณหนูหย่าถิงขอรับ ผูเ้ ฒ่าหลัวฝูมาขอพบขอรับ”
“ท่านอาจารย์มาพบข้าอย่างนั้นรึ ” หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย
“ตกลง ข้าทราบแล้ว ช่วยบอกท่านอาจารย์ทีวา่ ข้าจะรี บไปพบท่าน”
“ขอรับ” สาวกผูน้ ้ นั โค้งคํานับนอบน้อมแล้วจากไป
หลังสาวกผูน้ ้ นั จากไปหลินหย่าถิงก็กล่าวต่อว่า “ท่านพ่อจดจําคําข้า
ไว้เถิด! อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเป็ นผูม้ ีวชิ าความสามารถ แลนางจะมีประโยชน์
กับข้ามาก”
หลินหย่าถิงกล่าวไปก็มิได้ขอความคิดเห็นจากหลินเกอ นางเหลือบ
แลเขาแวบหนึ่งแล้วก้าวออกจากห้องไป
หลินเกอเพ่งมองร่ างของนางค่อย ๆ ลาลับไปทีละนิดแล้วใบหน้าก็
หมองคลํ้าลงทีละหน่อย มือกําหมัดแน่นจนได้ยนิ เสี ยงกระดูกลัน่
“นางหาได้เป็ นบุตรี ในไส้ไม่จึงมิได้สนใจไยดีขา้ ข้าประสงค์ให้นาง
ล้างแค้นแทนข้า แต่นางกลับบอกข้าว่าจะรับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาเป็ น
ผูต้ ิดตาม! หากมิใช่เพื่อนครโอสถแล้ว ข้าย่อมไม่ยอมตกลงแน่!”
 ตอนที่ 615 จักรพรรดิปีศาจได้ รับเชิญ (3)
อวิน๋ ชิงหย่าทําให้บุตรชายของเขาต้องอัปยศอดสู ส่ วนอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เล่าก็เผาจวนของเขาจนหมดสิ้ น แล้วจะให้ลืมเรื่ องราวเหล่านั้นลงได้
อย่างไร หากมิใช่เพราะคําพูดของหลินหย่าถิงสมเหตุสมผลดีแล้วล่ะ
ก็ มีหรื อที่เขาจะยอมทิ้งความขุ่นเคืองกับผูค้ นเหล่านั้นไว้เบื้องหลัง
“นายใหญ่ขอรับ แล้วเราจะทําอย่างไรกันดี” องครักษ์เลียบ ๆ เคียง ๆ
ถาม
“ฮึ่ม จะทําอะไรได้เล่า อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีผเู ้ ฒ่าหนิงเป็ นพวก หากไม่ยมื มือ
ภาคีแพทย์กม็ ิอาจแตะต้องนางได้ ข้าก็ได้แต่ตอ้ งกัดฟันลืมความ
เกลียดชังนี้ไปชัว่ คราวเท่านั้น! แต่ถึงเวลาเมื่อใดข้าจะเฉื อนพวกมัน
เป็ นชิ้น ๆ แน่!”
หลินเกอกัดฟันกรอดกําหมัดแน่น แววเหี้ ยมเกรี ยมกระเพื่อมไหวอยู่
ในดวงตา และใบหน้าของเขาก็แลดู ดุร้ายต่างไปจากเมื่อครู่ อย่าง
สิ้ นเชิง!
...
ในห้องเขียนหนังสื อกรุ่ นกลิ่นไม้จนั ทน์กาํ จายปรากฏชายชราผูห้ นึ่ง
นัง่ อยูท่ ี่โต๊ะ เขากําลังอ่านหนังสื อ ในมือเงียบ ๆ ทันใดนั้นประตูกเ็ ปิ ด
ออก ชายผูน้ ้ นั ก็เงยหน้าขึ้นแลเห็นเด็กสาวอาภรณ์เหลืองย่างเข้ามา
ชายชราเผยยิม้ “หย่าถิง เจ้ามาแล้วรึ ”
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์” นางพยักหน้าเล็กน้อย “ท่านอาจารย์มีเหตุอนั
ใดอย่างนั้นหรื อ”
“ภาคีแพทย์ได้ตดั สิ นใจแล้ว” หลัวฝูกล่าวพร้อมด้วยรอยยิม้ ประดับ
ริ มฝี ปาก “เราจะเชิญจักรพรรดิปีศาจเข้าร่ วมการประลองของแพทย์
ในปี นี้”
“จักรพรรดิปีศาจอย่างนั้นรึ ”
หลินหย่าถิงประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านหมายถึงจักรพรรดิปีศาจผู ้
นั้นซึ่งเป็ นเจ้าของวังปี ศาจ ที่จู่ ๆ ก็ผงาดขึ้นมาในช่วงไม่กี่ปีให้หลังนี้
อย่างนั้นหรื อ เขามิได้เป็ นแพทย์ จะตกลงเข้าร่ วมการประลองของ
แพทย์ดว้ ยเหตุอนั ใด มิหนําซํ้าเขายังเป็ นบุคคลโหดร้ายกระหาย
เลือด มีเหตุผลกลใดให้เขาต้องยอมรับในข้อเสนอนี้”
“หย่าถิง นี่เป็ นการตัดสิ นใจของใต้เท้า และข้ามิอาจล่วงรู ้ได้วา่ เหตุ
ใดใต้เท้าจึงต้องการเชิญชวนจักรพรรดิปีศาจ ยังไม่ตอ้ งพูดถึงว่า
จักรพรรดิปีศาจจะยอมรับคําเชิญของใต้เท้าหรื อไม่ดอก แต่ขา้ คิดว่า
นี่เป็ นโอกาสอันงามของเรา”
“โอกาสอะไรหรื อ” หลินหย่าถิงนิ่วหน้าเอ่ยถาม
“เจ้ารู ้ไหมว่าจักรพรรดิปีศาจแข็งแกร่ งเพียงใด” หลัวฝูชาํ เลืองมอง
มายังหลินหย่าถิงเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
หลินหย่าถิงส่ ายศีรษะ “ข้าไม่ทราบดอก ไม่สิ อันที่จริ ง ไม่มีผใู ้ ด
ล่วงรู ้วา่ เขาบรรลุถึงขั้นพลังใดแล้วกันแน่ เขาเป็ นตํานาน!”
“ฮ่า ๆ” หลัวฝูหวั เราะเบา ๆ แววมากเล่ห์ฉายอยูใ่ นดวงตาที่หรี่ ลง
เล็กน้อยนั้น “แม้ขา้ มิอาจล่วงรู ้ได้วา่ จักรพรรดิปีศาจได้บรรลุถึงขั้น
พลังใดแล้ว แต่ขา้ ก็รู้วา่ ใต้เท้ามิใช่คู่ต่อสู ข้ องเขา!”
หลินหย่าถิงตกตะลึงจนกายสัน่ ไหวเงยหน้าขึ้นมองชายชรา ลําคอ
ของนางแห้งลงไปเล็กน้อย “ท่านว่าอย่างไรนะ กระทัง่ ใต้เท้าก็ไม่
อาจเอาชนะเขาได้อย่างนั้นหรื อ”
“ถูกต้องแล้ว ใต้เท้าได้ประมือกับเขาเมื่อสองเดือนก่อนแต่กต็ อ้ งแพ้
พ่าย ซํ้ายังเป็ นความปราชัยอันน่าอัปยศอดสู !” แววยากแท้หยัง่ ถึง
สว่างวาบขึ้นในดวงตาของหลัวฝู
ในสายตาของพวกเขานั้นใต้เท้าไร้เทียมทาน แต่กย็ งั แพ้พา่ ย!
“ท่านอาจารย์ ท่านจะให้ขา้ ทําสิ่ งใด” หลินหย่าถิงไม่เข้าใจความคิด
ของหลัวฝูจึงเอ่ยถามตามตรง
แววเนตรหลัวฝูกระเพื่อมไหว “ข้าขอให้ใต้เท้าแต่งตั้งเจ้าเป็ นผูต้ ดั สิ น
การประลองแพทย์ในปี นี้! เจ้าจะอยูใ่ นตําแหน่งอันเหมาะสมที่จะได้
ใกล้ชิดกับจักรพรรดิปีศาจ! บางทีเจ้าอาจชนะใจเขาได้”
ครั้นได้ยนิ วาจาของหลัวฝูแล้ว หลินหย่าถิงก็หลุบสายตาลง เกิดแสง
ยากหยัง่ ถึงฉายอยูใ่ นดวงตาของนาง
วาจาของท่านอาจารย์ช่างยวนใจยิง่ นัก
ในเมื่อจักรพรรดิปีศาจมีอิทธิพลอํานาจล้นพ้น หากนางเอาชนะใจ
ของเขาได้ยอ่ มหมายความว่านางจะมีสุดยอดพลังมหาศาลคอยหนุน
หลังมิใช่หรื อ ถึงเวลานั้นในภาคีแพทย์จะมีผใู ้ ดกล้ามีปากเสี ยงกับ
นางอีกเล่า
 ตอนที่ 616 ในใจของหลินหย่ าถิง (1)
เมื่อเห็นว่าคําพูดของตนกระทบใจหลินหย่าถิง หลัวฝูกพ็ ดู ตามตรงว่า
“หย่าถิงเอ๋ ย ข้าได้มอบโอกาสอันงามที่สุดให้แก่เจ้าแล้ว จงอย่าทําให้
ข้าผิดหวัง”
“ท่านอาจารย์ ข้ารู ้หน้าที่ตนดี” หลินหย่าถิงเงยหน้าขึ้นมองไปยัง
หลัวฝูดว้ ยสายตาเด็ดเดี่ยว “แม้ที่สุดแล้วข้าอาจล้มเหลว แต่กย็ งั อยาก
ลองดูสกั ตั้ง!”
ใจสิ เนหามิอาจถูกบังคับกันได้! เช่นนั้นเองหลินหย่าถิงจึงมิอาจ
รับประกันได้วา่ นางจะประสบความสําเร็ จหรื อไม่ อย่างไรก็ดีนางก็
จะลองดู! และนางจะทําทุกอย่างเพื่อเอาชนะหัวใจของเขา
หลัวฝูเปล่งเสี ยงหัวเราะ “หย่าถิงเอ๋ ย ข้ารู ้จกั นิสยั ของเจ้าดี เจ้าจะไม่มี
วันรับปากในสิ่ งที่เจ้ามิแน่ใจ! แต่ขา้ มีศรัทธาในตัวเจ้า! ข้าเชื่อว่า
จักรพรรดิปีศาจจะไม่เมินสตรี ผสู ้ มบูรณ์แบบเช่นเจ้า!”
หากจักรพรรดิปีศาจเมินหลินหย่าถิงก็ตาบอดแล้ว!
แต่หลัวฝูยอ่ มมิกล้าลัน่ วาจา มิฉะนั้นหากจักรพรรดิปีศาจล่วงรู ้เข้าก็
จะขัดเคืองเอาได้แม้สุดท้ายเขาอาจจะตกหลุมรักกับหลินหย่าถิงก็
ตามที
“ท่านอาจารย์ ข้าเองก็มีบางอย่างต้องการบอกกล่าวแก่ท่าน” ดวงตา
หลินหย่าถิงเปลี่ยนฉายแวว เคร่ งขรึ ม “ข้าต้องการเชิญอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมา
เข้าร่ วมกับภาคีแพทย์! ดังนั้นข้าอยากขอให้ท่านส่ งคําเชิญไปยัง
สกุลอวิน๋ เพื่อเชิญนางเข้าร่ วมการประลองของแพทย์!”
“หื ม” หลัวฝูดูประหลาดใจเล็กน้อย “เท่าที่ขา้ ทราบ ท่านพ่อของเจ้ามี
ความบาดหมางกับสกุลอวิน๋ อยูห่ นักหนาเทียวมิใช่หรื อ ไยเจ้าจึง
อยากผูกมิตรกับนางขึ้นมาล่ะ”
หลินหย่าถิงเผยยิม้ อย่างสง่างาม “ความเกลียดชังไม่สาํ คัญเท่ากับภาคี
แพทย์! เพื่อท่านอาจารย์ขา้ ยอมปล่อยวางความขุ่นเคืองเรื่ องเก่า และ
จักชักชวนอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาเข้าพวกกับเราให้จงได้!”
“ฮ่า ๆ ๆ !” หลัวฝูเปล่งเสี ยงหัวเราะดัง ลุกขึ้นยืนแล้วตบบ่าหลิน
หย่าถิง “เด็กดี! จะมีสกั กี่คนที่สามารถคืนอธรรมด้วยธรรมะเช่นเจ้า!
ข้าภูมิใจในตัวเจ้ายิง่ นัก!” ผูเ้ ฒ่าเผยยิม้ มองดูลูกศิษย์ตนด้วยความพึง
ใจ “หากไม่มีกิจธุระอันใดอีกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถิด แล้วอีกประเดี๋ยว
ข้าจะส่ งคําเชิญไปยังสกุลอวิน๋ ให้!”
“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัว” กล่าวจบ หลินหย่าถิงก็โค้งคํานับสง่างาม
ก่อนหมุนกายกลับเดินออกไป...
ภาคีแพทย์ประกอบไปด้วยหลายก๊กหลายเหล่า และบรรดาผูอ้ าวุโส
ของแต่ละก๊กเหล่านั้นก็ต่อสู ก้ นั แก่งแย่งชิงดีอาํ นาจแลผลประโยชน์!
อย่างไรก็ดี หากถึงเวลาจะต้องเผชิญศัตรู ภายนอกแล้ว พวกเขาก็จะ
กลบฝังความบาดหมางไว้แล้วจับมือกันฟาดฟันศัตรู เบื้องหน้า ซึ่ ง
เป็ นสาเหตุที่ภาคีแพทย์ได้คอยคุม้ กันนครโอสถอยูใ่ นเวลานั้น
สําหรับภาคีแพทย์แล้ว นครโอสถถือเป็ นส่ วนหนึ่ง แม้มิใคร่ จะกลม
เกลียวกันเท่าใดนัก แต่นครโอสถก็ยงั คงมีความสําคัญต่อภาคี
มากกว่าศัตรู ภายนอก! มิฉะนั้นภาคีแพทย์กจ็ ะหมดสิ้ นซึ่งความ
ศักดิ์สิทธิ์!
เมื่อหลินหย่าถิงก้าวออกมาด้านนอกสภาผูอ้ าวุโสแล้ว นางก็แว่ว
เสี ยงบทสนทนาของเหล่าสาวก แห่งผูอ้ าวุโสท่านอื่น ๆ กําลังดูหมิ่น
นินทานางกันอย่างเผ็ดร้อน
“ข้าสงสัยจริ ง ๆ ว่าหลินหย่าถิงใช้เล่ห์กลอันใด จึงได้ทาํ ให้ใต้เท้า
เห็นดีเห็นงามแต่งตั้งนางขึ้นเป็ น ผูต้ ดั สิ นการประลอง! ที่ผา่ นมาผู ้
ตัดสิ นมักเป็ นผูอ้ าวุโสกันหมดมิใช่หรื อ”
“ใช่สิ! นางคงได้ยนิ มาว่าจักรพรรดิปีศาจจักมาเยือนภาคีแพทย์ จึง
ต้องการตําแหน่งเชิดหน้าชูตาเพื่อที่จะได้ดึงดูดความสนใจจากเขา!
ช่างเป็ นนางแพศยาไร้ยางอายอะไรเช่นนี้!”
“ฮ่า ๆ จักรพรรดิปีศาจสวมใส่ หน้ากากตลอดเวลา ไม่มีใครเคยเห็น
ใบหน้าที่แท้จริ งภายใต้หน้ากากนั้นหลินหย่าถิงสนใจก็แต่เพียง
อิทธิพลของเขาเท่านั้น! หากนางพบว่าจักรพรรดิปีศาจภายใต้
หน้ากากที่จริ งนั้น น่าเกลียดน่ากลัวแล้วนางจะทําเช่นไร นางจะ
ขยะแขยงแล้วสํารอกออกมาหรื อไม่...”
ผูค้ นเหล่านั้นต้องการให้หลินหย่าถิงได้ยนิ วาจาตน จึงมิได้ลดเสี ยง
ของพวกนางลงแต่อย่างใด แม้เห็นนางประชิดใกล้เข้ามาก็ตามที
 ตอนที่ 617 ในใจของหลินหย่ าถิง (2)
หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย มองไปยังคนเหล่านั้นแล้วแสงเย็น
เยียบก็สว่างวาบขึ้นในดวงตา อย่างไรก็ดี นางมิได้เอ่ยปากอันใด มุ่ง
เดินไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
เมื่อเห็นท่าทางนางเช่นนั้นพวกนางก็จงใจเปล่งเสี ยงออกมาดังยิง่ ขึ้น
“หลินหย่าถิงเย่อหยิง่ นักเพราะคิดว่าตัวเองเก่งกาจ ส่ วนหลัวฝู
อาจารย์ของนางเล่าก็มีสถานะสู งส่ ง! แต่พี่ชายของนางกลับเป็ นพวก
ตัวก่อเรื่ อง! ข้าว่าอีกประเดี๋ยวพี่ชายของนางก็ยงั จะสร้างเรื่ องให้นาง
ต้องตามล้างตามเช็ดอีกมิหยุดหย่อน”
“จักรพรรดิปีศาจไม่ตบแต่งสตรี เช่นนางเป็ นชายาดอก! ก็เดี๋ยวนคร
โอสถก็พาลทําให้เขาเสี ยหน้ามิใช่หรื อ”
หลินหย่าถิงยังคงนิ่งเฉย มิสนใจนํ้าเสี ยงอิจฉาริ ษยา แต่สาวกที่ยนื อยู่
ข้างกันมิอาจทานทนได้อีกต่อไป ตะเบ็งเสี ยงเปี่ ยมโทสะขึ้นมา
“ใครบอกพวกเจ้ากันว่าจักรพรรดิปีศาจจะต้องเสี ยหน้าหากแต่งงาน
กับพี่หย่าถิง พี่หย่าถิงทั้งรู ปโฉมงดงาม ฉลาด และมีความสามารถ
มิหนําซํ้ายังได้รับตําแหน่งสําคัญอยูใ่ นภาคีแพทย์ เป็ นบุญของเขา
เสี ยอีกหากได้แต่งงานกับพี่หย่าถิง!”
“เรื่ องใดที่คนของนครโอสถได้ก่อไว้จาํ ต้องเกี่ยวข้องกับพี่หย่าถิง
ด้วยหรื อ นางมิควรถูกตําหนิเพราะการกระทําของพ่อและพี่ชาย
ตนเอง พวกเจ้าก็แค่อิจฉาที่พี่หย่าถิงมีโอกาสใกล้ชิดจักรพรรดิปีศาจ
เท่านั้น! กล้าดีอย่างไรมาหาว่าจักรพรรดิปีศาจมีรูปโฉมอัปลักษณ์
และต่อให้จะอัปลักษณ์หรื อไม่อย่างไร พี่หย่าถิงก็ไม่มีวนั ตัดสิ นคน
จากรู ปลักษณ์ภายนอกอยูแ่ ล้ว!”
ยามเมื่อสาวกจะเปิ ดปากเถียง หลินหย่าถิงก็มิได้หยุดเขาแต่อย่างใด
และทันทีที่เขาพูดจบนางก็แสร้งห้ามเขาเอาไว้ “เหตุใดเจ้าจึงต้องไป
โต้เถียงกับพวกนางด้วยเล่า ข้าไม่มีอะไรให้ตอ้ งละอายใจ ข้าจึงไม่
สนใจลมปากเหล่านั้น! ต่อปากต่อคํากับคนเหล่านี้ไปก็เสี ยเวลาเปล่า ๆ
ปลี้ ๆ ควรจะใช้ไปกับการฝึ กฝนพลังฌานเสี ยจะดีกว่า”
สาวกมองดูนางด้วยความชื่นชม จากนั้นกล่าวว่า “พี่หย่าถิง จะข่าว
ลือสํานักใดก็มิอาจทําร้ายท่านได้ ซํ้าท่านยังเป็ นผูม้ ีใจกายมุมานะ
บากบัน่ หากข้าเป็ นจักรพรรดิปีศาจก็จะแต่งงานกับท่านอย่าง
แน่นอน”
หลินหย่าถิงแย้มยิม้ “บัดนี้ขา้ มุ่งมัน่ ฝึ กฝน ไม่อยูใ่ นอารมณ์ที่จะ
เริ่ มต้นความรักกับใคร! และไม่วา่ เจ้าจะโกรธแค้นผูอ้ ื่นเพียงใดก็อย่า
ไปพูดจาอะไรอย่างการแต่งงานกับข้าเป็ นบุญของจักรพรรดิปีศาจ!
ข้าไม่คิดว่าข้าดีเลิศประเสริ ฐศรี ขนาดนั้น ที่สุดแล้วข้าก็ยงั มีเรื่ องให้
ต้องเรี ยนรู ้อีกมาก”
นางมิได้อยูใ่ นอารมณ์ที่จะเริ่ มต้นความรักกับใคร นางเพียงต้องการ
ขึ้นเป็ นชายาจักรพรรดิปีศาจเท่านั้น! นอกจากนี้ท่ีนางลัน่ วาจาเช่นนี้
ออกไปก็เพราะรู ้วา่ สายลับของจักรพรรดิปีศาจมีอยูท่ ุกหนทุกแห่ง
และบางทีถอ้ ยคําของนางอาจเป็ นที่ล่วงรู ้ถึงหูเขาก็เป็ นได้
หากประสงค์ให้บุรุษตกหลุมรัก ก็จงทําให้เขารู ้สึกตรึ งใจในตัวเจ้า
เสี ยก่อน!
หากจักรพรรดิปีศาจชื่นชมนาง ก็ยงิ่ เข้าใกล้เป้าหมายของนางไปอีก
หนึ่งก้าว!
“บัดนี้ขา้ จะไปฝี กฝนพลังฌาน อย่ามัวแต่สนใจลมปากของพวกนาง
เลย มือข้ามิได้สกปรก มิจาํ เป็ นต้องแก้ตวั แต่ประการใด!”
ท่าทางนางแลดูมนั่ อกมัน่ ใจยิง่ นักด้วยรอยยิม้ อันสง่าจนสตรี บางคน
ได้เห็นแล้วก็ตอ้ งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
น่าเสี ยดายที่พวกนางรู ้ตวั ดีวา่ มิได้มีความสามารถเทียบเทียมหลิน
หย่าถิง จึงได้แต่ดูนางรุ กไล่จกั รพรรดิปีศาจไปเท่านั้น...
...
ยอดเขามหึ มาตั้งตระหง่านอยูท่ ่ามกลางหมู่เมฆเป็ นที่ต้ งั ของมหา
นครแห่งหนึ่ง! ภาคีแพทย์ที่ผคู ้ นนับถือบูชาดัง่ เทพเจ้าตั้งอยูใ่ จกลาง
นครนั้นเอง!
บัดนี้เอง ที่หน้าประตูแห่งภาคีแพทย์ปรากฏอวิน๋ ลัว่ เฟิ งชะงักเท้า
พลางลูบคางเงยหน้าขึ้นมอง ประตูใหญ่อนั น่าเกรงขามนั้น รอยยิม้
ร้ายประดับริ มฝี ปากของนาง “นี่ล่ะภาคีแพทย์! เสี่ ยวไป๋ เรามาถึง
แล้ว”
“หยุด!”
ครั้นเด็กสาวกําลังจะก้าวเข้าประตูไป บุรุษผูห้ นึ่งก็หยุดนางเอาไว้
แล้วเอ่ยถามเสี ยงเย็น “บัตรเชิญ ของเจ้าอยูไ่ หน”
 ตอนที่ 618 ในใจของหลินหย่ าถิง (3)
บัตรเชิญอย่างนั้นรึ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนิ่งไป หันกลับมาหาหลินรั่วไป๋ แล้วถามว่า “เข้าร่ วมการ
ประลองของแพทย์ตอ้ งมีบตั รเชิญด้วยหรื อ”
เหตุใดเทียนหยาถึงไม่บอกกล่าวให้นางทราบก่อนเล่า อันที่จริ งแล้ว
เทียนหยาเองก็มิได้คาดคิดว่า การประลองของแพทย์จะถูกเลื่อน
ขึ้นมาจัดในเวลาอันรวดเร็ วถึงเพียงนี้ เขาคิดว่ายังพอมีเวลาที่จะบอก
นางหลังจากนางกลับมา เช่นนั้นเองในวันนั้นเขาจึงมิได้แจ้งนาง
เอาไว้ล่วงหน้า
หลินรั่วไป๋ ส่ ายศีรษะด้วยความสับสน “ข้าไม่รู้อะไรเลย”
เมื่อได้ยนิ วาจาของเด็กน้อย อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ขมวดคิ้ว หากนางรู ้เรื่ องนี้ก็
คงกลับไปยังหอโอสถเสี ยก่อน แล้วค่อยเข้าร่ วมกับพลับพลามา
เยือนภาคีแพทย์ดว้ ยกัน
องครักษ์กล่าวเสี ยงเย็นด้วยสี หน้าทะมึน “หากไม่มีบตั รเชิญก็กรุ ณา
กลับไปเถิด”
เขาเห็นคนเช่นนางที่ตอ้ งการแอบเข้าไปในภาคีแพทย์โดยมิได้รับ
เชิญมาเท่าไรต่อมิรู้เท่าไร! ดังนั้นหากไม่มีบตั รเชิญเขาก็จกั มิปล่อย
ให้คนเหล่านั้นผ่านเข้าประตูไปได้โดยเด็ดขาด!
“นัน่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรื อ”
บัดนั้นเองก็ได้ยนิ เสี ยงฉงนสงสัยดังมาจากด้านในประตูซ่ ึงดึงดูด
ความสนใจของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ปรากฏภาพหญิงสาวอาภรณ์เหลืองแลดู
สง่างามสู งส่ งพร้อมด้วยรอยยิม้ อ่อนโยนประดับใบหน้า ส่ วนดวงตา
อันสดใสของนางหรื อก็เปล่งประกาย
“เจ้ารู ้จกั ข้ารึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วเพ่งพิศหญิงสาวผูป้ รากฏตัวขึ้นที่
หน้าประตู
เมื่อเห็นว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งรู ้จกั กับหลินหย่าถิง องครักษ์กส็ ะดุง้ ตื่นตกใจ
พลางรี บโค้งคํานับละลํ่าละลักว่า “ท่านพี่หย่าถิง ข้ามิทราบมาก่อน
ว่าสตรี ผนู ้ ้ ีรู้จกั ท่าน จึงได้...”
“ช่างมันเถิด” หลินหย่าถิงโบกมือ “แต่ขา้ อยากให้เจ้าจดจําไว้อย่าง
หนึ่งว่าใครก็ตามที่มาเยือนสถานที่แห่งนี้ยอ่ มเป็ นแขกของภาคี
แพทย์ และเจ้ามิควรหยาบคายกับแขกของเรา”
หลังจากนั้นนางก็หนั มามองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วเผยยิม้ “ข้าเพิ่งขอให้
ท่านอาจารย์ของข้าส่ งบัตรเชิญไปให้เจ้า เจ้าก็มาที่นี่พอดี จริ งสิ
ขอให้ขา้ ได้แนะนําตัวเองก่อนเถิด ข้าคือหลินหย่าถิง บุตรี ของหลิน
เกอ นายใหญ่แห่งนครโอสถ! ข้ารู ้จกั เจ้าเพราะเคยเห็นภาพเขียนของ
เจ้ามาก่อน!”
นางเคยเห็นภาพเขียนของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาแล้ว และไม่เพียงแต่อวิน๋ ลัว่
เฟิ งเท่านั้น แม้กระทัง่ ภาพของ อวิน๋ ชิงหย่าและอวิน๋ ลัว่ เองก็ยงั มีอยู่
ในนครโอสถ! นัน่ เป็ นเพราะพี่ชายของนางเกลียดชังสกุลอวิน๋ เข้าไส้
จึงได้ขอให้ช่างเขียนภาพของพวกเขาติดบนผนังแล้วถ่มนํ้าลายใส่
ทุกวัน บางครั้งเขาถึงขั้นให้คนปัสสาวะใส่ เช่นนั้นเอง เมื่อหลิน
หย่าถิงเห็นอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพียงชัว่ แล่นเดียวก็จาํ ได้ทนั ที
ดวงตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมืดทะมึนลงแล้วนางก็เอ่ยถามว่า “เจ้าเป็ นคนของ
นครโอสถอย่างนั้นรึ ”
“บิดาของข้าและสกุลอวิน๋ มีเรื่ องผิดใจกันบ้าง แต่มิใช่ปัญหาใหญ่แต่
อย่างใด ข้าจะขอขมาแทนท่านพ่อของข้าเอง!” หลินหย่าถิงกล่าว
พร้อมด้วยรอยยิม้
ครั้นมองดูสตรี ท่าทีสง่างามเบื้องหน้าแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็แย้มยิม้ เหี้ ยม
เกรี ยม “เรื่ องผิดใจอย่างนั้นรึ หากข้า หักขาของเจ้า ทําลายสถานพลัง
ของเจ้า กดดันให้เจ้าซ่อนตัวอยูใ่ นความมืดมิดเป็ นเวลาสิ บปี แล้วมา
บอกว่าเป็ นเพียงเรื่ องผิดใจกัน เจ้าจะยังคิดว่าเป็ นเพียงเรื่ องผิดใจกัน
ได้อีกหรื อไม่”
หากเป็ นผูอ้ ื่นก็คงโกรธจัดไปแล้วที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเปิ ดตัวเป็ นปรปั กษ์
รุ นแรงเช่นนี้
อย่างไรก็ดีหลินหย่าถิงยังคงมีรอยยิม้ อันงดงามประดับใบหน้า “ข้า
จึงได้บอกว่าข้ามาขอขมาแทน ท่านพ่อของข้า”
“ย่อมได้!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเปล่งเสี ยงหัวเราะ “เช่นนั้นก็ให้ขา้ ปฏิบตั ิต่อ
เจ้าเหมือนกับที่บิดาของเจ้าปฏิบตั ิต่อท่านอาของข้า แล้วข้าจะให้
สาวกของข้ามาขอขมาแทนที่ขา้ เจ้าจะยังคิดว่าถูกต้องอยูอ่ ีกหรื อไม่”
ต้องหลบซ่อนตัวอยูใ่ นความมืดยาวนานถึงสิ บปี !
ดิ้นรนอยูใ่ นความขมขื่นยาวนานถึงสิ บปี !
เรื่ องพรรค์น้ ีแค่เพียงขอขมาก็หายกันอย่างนั้นหรื อ
ท่านอาต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส และนางจะต้องคืนความ
ยุติธรรมให้แก่เขา! นางจะไม่ปล่อยให้คนของนครโอสถลอยนวลไป
ได้โดยเด็ดขาด!
 ตอนที่ 619 ขอขมาอย่ างนั้นรึ (1)
ดวงตาของหลินหย่าถิงมืดทะมึนลง แต่ไม่นานนางก็สงบจิตสงบใจ
ลงพร้อมกับเผยรอยยิม้ อย่างสง่างามอีกครั้ง “คุณหนูอวิน๋ ข้ารู ้วา่ เจ้า
ยังโกรธอยู่ แต่เจ้ามาที่นี่เพื่อเข้าร่ วมการประลองของแพทย์ใช่
หรื อไม่! เช่นนั้นก็ตามข้ามา”
นางหันไปหาองครักษ์หน้าประตูแล้วเอ่ยเสี ยงเบาราวกับมิได้ข่นุ
เคืองกับคําพูดของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง แต่อย่างใดว่า “อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเป็ นสหาย
ของข้า ได้รับเชิญมาให้เข้าร่ วมการประลองของแพทย์ เช่นนั้นเจ้าให้
นางเข้ามาได้”
องครักษ์หลีกทางแล้วกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อม “ขอรับ ท่านพี่หย่าถิง”
“ไปกันเถิด” หลินหย่าถิงกวาดสายตามองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วเผยรอยยิม้
สง่า “หากเจ้าตามข้ามาก็ไม่มีใครขวางทางเจ้าได้”
ถ้อยคํานางหมายความว่า หากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้ตามนางเข้าไป นางก็
จะเข้าภาคีแพทย์มิได้
เรื่ องนี้หลินหย่าถิงมัน่ อกมัน่ ใจเต็มที่! ด้วยความที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้
เป็ นสมาชิกภาคีแพทย์ หากนางมีความประสงค์จะเข้าร่ วมการ
ประลองของแพทย์ ก็ตอ้ งมีบตั รเชิญเสี ยก่อน และบัตรเชิญทั้งหมด
นางก็เป็ น ผูแ้ จกจ่ายเอง!
บัดนี้ตราบใดที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งย่างก้าวเข้าสู่ ภาคีแพทย์ดว้ ยกันกับนาง
เด็กสาวผูน้ ้ ีกจ็ ะกลายเป็ นผูต้ ิดตามของนางไม่ชา้ ก็เร็ ว อย่างไรก็ดี
หลินหย่าถิงที่มนั่ ใจหนักหนาว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งต้องเห็นด้วยกลับได้ยนิ
เด็กสาวเอ่ยปากลัน่ วาจาที่ไม่มีใครคาดคิด
“ไม่”
หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย สตรี ผนู ้ ้ ีช่างหัวแข็งจริ งๆ! ครั้นนาง
กําลังจะโน้มน้าวใจเด็กสาวต่อก็ได้ยนิ เสี ยงชราดังขึ้นมา
“ฮ่าๆ คุณหนูอวิน๋ เจ้าเองก็มาด้วยอย่างนั้นรึ ! "
เมื่อได้ยนิ เสี ยงที่คุน้ เคยอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็มองไปรอบๆ เห็นชายชราผูห้ นึ่ง
เดินตรงเข้ามาหานาง เด็กสาวเผยยิม้ “ผูเ้ ฒ่าหรง ไม่พบกันเสี ยนาน”
ผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถนัน่ เอง! ชายชรามิได้คาดคิดเลยว่าตนจะได้
พบกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งที่หน้าประตู แห่งภาคีแพทย์
ผูเ้ ฒ่าหรงเดินตรงขึ้นไปหาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งราวกับว่าหลินหย่าถิงเป็ น
อากาศธาตุ “เด็กน้อย ข้ารู ้วา่ เจ้าจะต้องเข้าร่ วมการประลองแพทย์
เป็ นแน่ จึงได้ขอให้นายท่านของเราออกบัตรเชิญจากภาคีให้เจ้าสอง
ใบเมื่อสองสามเดือนที่ผา่ นมา ข้าคิดว่าอาจจะพบกับเจ้าในระหว่าง
ทาง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้พบกันที่นี่! เจ้ามาแล้วก็ดี นี่บตั รเชิญ
ของเจ้า”
หลินหย่าถิงมิอาจรักษาจริ ตของตนไว้ได้อีกต่อไป ใบหน้าของนาง
หมองคลํ้ามือกําหมัดแน่น พยายามสะกดกลั้นความโกรธขึ้งไว้
ภายในอก
“ในเมื่อคุณหนูอวิน๋ มีบตั รเชิญแล้วข้าก็จะไม่รบกวนเจ้าอีกต่อไป
แล้วพบกัน” หลินหย่าถิงหรี่ เนตรลงเล็กน้อย เหลือบแลอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
กับผูเ้ ฒ่าหรงแล้วฝื นแย้มยิม้ จากนั้นเดินกลับเข้าไปในภาคีโดยมิหนั
กลับมามอง
“เด็กน้อย” ผูเ้ ฒ่าหรงขมวดคิ้ว “เจ้าพบกับหลินหย่าถิงที่นี่ได้อย่างไร”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยักไหล่ “นางบอกว่านางต้องการขอขมาเรื่ องที่นครโอสถ
ได้ทาํ เอาไว้ และขอให้ขา้ ยกโทษให้”
“ขอขมาอย่างนั้นรึ ” ผูเ้ ฒ่าหรงเย้ยเยาะ “นางก็ช่างกล้า! ข้ายังได้ยนิ มา
ว่ามีคนไปเผาจวนเจ้านครแห่งนครโอสถเสี ยวอดวาย ใช่เจ้าหรื อไม่”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพยักหน้าไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด “ใช่แล้ว ฝี มือข้าเอง”
“โธ่ถงั !” ผูเ้ ฒ่าหรงอดอ้าปากค้างมิได้ ก่อนเผยรอยยิม้ เหยเกแก่เด็ก
สาว “เจ้าประมาทเกินไป เด็กน้อย กล้าดีอย่างไรไปนครโอสถโดย
ไม่รอข้ากับผูเ้ ฒ่าหนิง นายใหญ่แห่งนครโอสถมิได้เป็ นคนไร้พลัง
หากเจ้าถูกจับขึ้นมาแล้วจะทําอย่างไร”
 ตอนที่ 620 ขอขมาอย่ างนั้นรึ (2)
เมื่อมองดูอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วชายชราก็เป็ นห่วง
เมื่อรู ้วา่ ผูเ้ ฒ่าเป็ นห่วง อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็รู้สึกถึงคลื่นความอบอุ่นไหลผ่าน
กายนาง เด็กสาวลูบศีรษะน้อย ๆ ของไหน่ฉาแล้วแย้มรอยยิม้ “ไหน่
ฉาปกป้องข้าได้”
ผูเ้ ฒ่าหรงส่ ายศีรษะอย่างปลงตก “เจ้าหนูหาทองนี่จะทําอะไรได้เล่า
มันปกป้องเจ้าได้หรื อ เจ้าบุก เข้าไปในจวนนายใหญ่กบั เด็กผูห้ ญิง
ตัวเล็ก ๆ หนึ่งคนและหนูหาทองอีกหนึ่งตัว หากหลินเกออยูท่ ี่นคร
โอสถ เจ้าก็คงตกอยูใ่ นกํามือของเขาเป็ นแน่ แล้วเรื่ องก็คงจะสายเกิน
แก้แม้วา่ ข้ากับผูเ้ ฒ่าหนิงจะตามไปช่วยเจ้า ก็ตาม”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้น “ข้าจัดการได้”
เมื่อได้ยนิ วาจาเด็กสาวแล้วผูเ้ ฒ่าหรงก็กล่าวติดจะพรํ่าบ่นว่า “เด็ก
น้อย จะอย่างไรก็เถอะ ทีหน้าทีหลังเจ้าอย่าทําเช่นนี้อีก! มิฉะนั้น
คนชราอย่างพวกเราคงต้องเป็ นห่วงเจ้าทุกวัน! หากเจ้าคิดทําอะไร
กับนครโอสถอย่างน้อยก็แจ้งให้พวกข้ารู ้บา้ ง”
“ผูเ้ ฒ่าหรง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเงยหน้าขึ้นแล้วดวงตาทะมึนของนางก็ฉาย
แววจริ งจัง “ท่านเป็ นสมาชิกของภาคีแพทย์ ดังนั้นข้าจึงไม่อยากดึง
หอโอสถเข้ามายุง่ เกี่ยวในเรื่ องนี้”
ผูเ้ ฒ่าหรงตบบ่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ในดวงตาฉายแววเอ็นดู “คุณหนูอวิน๋ เจ้า
อย่าลืมว่าเจ้าได้ช่วยชีวติ นายท่านผูน้ ้ ีเอาไว้ มิฉะนั้นหอโอสถก็คงจะ
หาไม่! หากต้องแตกหักกับภาคีแพทย์กไ็ ม่เป็ นไร ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้อง
เจริ ญรุ่ งโรจน์สูงส่ งเสี ยยิง่ กว่าภาคีแพทย์เสี ยอีก”
ผูเ้ ฒ่าหรงเผยเจตนาชัดเจนว่าเขายอมทรยศต่อภาคีแพทย์เพื่อปกป้อง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเสี ยดีกว่า! อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีความเป็ นเลิศสู งส่ งนัก! ในอนาคต
นั้นภาคีแพทย์จกั เทียบเทียมนางไม่ติด! ดีไม่ดีฝ่ายแรกเองต่างหาก
อาจต้องเคารพนับถือฝ่ ายหลัง เมื่อเวลานั้นมาถึง สถานะของหอโอสถ
ก็จะเจริ ญรุ่ งเรื องขึ้นเองเนื่องด้วยมิตรภาพกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง!
“ขอบคุณ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผยรอยยิม้ จริ งใจ ไม่วา่ ผูเ้ ฒ่าหรงจะมีจุดประสงค์อนั ใด
นางก็ควรกล่าวขอบคุณเขา เพราะชายชราผูน้ ้ ียนิ ดีที่จะทิ้งภาคีแพทย์
ไปเพื่อปกป้องนาง!
“ฮ่า ๆ !” ผูเ้ ฒ่าหรงเปล่งเสี ยงหัวเราะ “คุณหนูอวิน๋ เจ้าไม่จาํ เป็ นต้อง
ขอบอกขอบใจ ถึงเวลาเจ้ารุ่ งเรื องขึ้นมาเมื่อใดก็อย่าลืมข้าแล้วกัน”
ผูเ้ ฒ่าหรงมิเสแสร้ง ออกจะแสดงความคิดเห็นของตนอย่างตรงไป
ตรงมา และด้วยความตรงไปตรงมานี้เองที่ทาํ ให้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งวางใจ
“คุณหนูอวิน๋ ” ราวกับฉุกคิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รอยยิม้ ของผู ้
เฒ่าหรงก็ค่อย ๆ จางหายไป “บัดนี้หลินเกออยูท่ ี่ภาคีแพทย์! หากเขา
จะมาทําร้ายเจ้าก็จงมาอยูก่ บั พวกเราหอโอสถก่อน! จะอย่างไรเขาก็
ไม่กล้าทําอะไรหอโอสถที่ภาคีแพทย์ดอก”
ในภาคีแพทย์มีกฎอยูว่ า่ กลุ่มอิทธิพลของภาคีสามารถปะทะกันได้
อย่างลับ ๆ เท่านั้น ห้ามเปิ ดศึกกันอย่างเปิ ดเผยเป็ นอันขาด! หาก
พบว่ากลุ่มอิทธิพลใดเปิ ดศึกกันอย่างเปิ ดเผย พวกเขาทั้งหมดจักถูก
ขับออกจากภาคี! แม้นครโอสถจะมีหลินหย่าถิงคอยอุม้ ชูอยูก่ ต็ าม!
“ตกลง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งไม่ปฏิเสธ ยอมรับความห่วงใยจากผูเ้ ฒ่าหรงโดย
ไม่ขดั ข้อง
“ฮ่า ๆ ” ผูเ้ ฒ่าหรงเปล่งเสี ยงหัวเราะอิ่มเอมใจอีกครา “เราไปกันเถิด
ไม่พบกันเสี ยนาน ข้ามีเรื่ องมากมายที่จะพูดคุยกับเจ้า”
...
ภายในห้องหับอันหรู หราห้องหนึ่งในภาคีแพทย์ปรากฏหลินเกอนัง่
สมาธิดวงตาปิ ดสนิท ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้วา่ มีใครคนหนึ่งปรากฏ
ตัวขึ้นต่อหน้าจึงได้ลืมตาขึ้นช้า ๆ
“หย่าถิงรึ ” หลินเกอชะงักแล้วเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้น
หรื อ”
 ตอนที่ 621 ขอขมาอย่ างนั้นรึ (3)
“ท่านพ่อ” หลินหย่าถิงเม้มริ มฝี ปาก แววยากหยัง่ ถึงกระเพื่อมไหวอยู่
ในดวงตา “ข้ามีเรื่ องใหญ่จะขอร้อง ท่านช่วยข้าได้หรื อไม่”
“เรื่ องกระไรอย่างนั้นรึ ” ครั้นเห็นใบหน้ารู ้สึกผิดของหลินหย่าถิง
แล้วหลินเกอก็รู้สึกใจคอไม่ดี
“ท่านช่วยขอขมาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งได้หรื อไม่!”
เมื่อได้ยนิ วาจานางแล้วหลินเกอก็พิโรธลุกขึ้นยืนทันที
“เจ้าพูดอะไรออกมา เจ้าต้องการให้ขา้ ขอขมานางแพศยาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
นัน่ รึ ข้าจะบอกเจ้าให้ ว่าคอขาดบาดตายอย่างไรข้าก็ไม่ทาํ ! ข้าไม่ตาม
คิดบัญชีนางเสี ยตอนนี้กเ็ ป็ นบุญของนางเท่าไร แล้วตอนนี้เจ้าจะมา
ขอให้ขา้ ไปขอขมานางอย่างนั้นรึ !” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดวงตามุ่งร้าย
หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย “ข้าไม่มีทางเลือกอื่น ข้าขอขมานาง
แทนท่านแล้ว แต่นางกลับไม่ยอมรับ บัดนี้ท่านต้องไปขอขมานาง
ด้วยตัวเอง และข้าจะขอให้ท่านอาจารย์ช่วยชักชวนนางด้วยอีกทาง!
บางทีนางอาจยกโทษให้ท่านเพราะเห็นแก่ภาคีแพทย์”
“หย่าถิง เจ้าไม่ตอ้ งพูดอะไรอีก” หลินเกอพ่นลมออกจมูก “ข้าสัญญา
กับเจ้าไว้แล้วว่าข้าจะไม่แก้แค้นนาง แต่ขา้ ไม่มีวนั ขอขมานางเป็ น
อันขาด อย่าแม้แต่จะคิด!”
อวิน๋ ชิงหย่าทําให้ลูกชายของเขาต้องอับอายขายหน้า มิหนําซํ้า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ยงั มาเผาจวนของเขาอีก คนเหล่านั้นเป็ นศัตรู คู่อาฆาต!
แล้วจะให้ยอมก้มหัวขอขมานางได้อย่างไร
“ท่านพ่อ!” ดวงหน้าหลินหย่าถิงทะมึนลง “เรื่ องครานั้นท่านพี่เป็ น
คนผิด ข้าเป็ นผูข้ อให้ท่านอาจารย์ช่วยนครโอสถ กดดันให้อวิน๋ ชิง
หย่าต้องตกอยูใ่ นสภาพเช่นนั้น! ข้าว่าท่านก็ได้ลา้ งแค้นอย่างสาสม
แล้ว ไยจึงยังไม่ยอมลืมเลือนอีก”
“เจ้า...” หลินเกอกายสัน่ เทิ้มไปทั้งตัว “หย่าถิง เจ้าอย่าลืมว่าข้ารับเจ้า
มาเลี้ยงดูเมื่อครั้งเจ้ายังเป็ นเพียงเด็กกําพร้าน่าสังเวช บัดนี้เจ้ากลับ
ตอบแทนข้าด้วยวิธีน้ ีอย่างนั้นหรื อ”
หลินหย่าถิงกําหมัดแน่น “ท่านพ่อ ข้ารู ้วา่ ข้าเป็ นหนี้บุญคุณท่าน
หนักหนา จึงได้มุ่งมัน่ ทําเพื่อนครโอสถเสมอมา! ข้าช่วยท่านเอาไว้
ตั้งมาก ไยท่านช่วยข้าบ้างไม่ได้ หากท่านอาจารย์ของข้าต้องสู ญเสี ย
อํานาจในภาคีแพทย์ไป นครโอสถจะเป็ นเช่นไรกันเล่า”
นางเพ่งพิศหลินเกอแล้วกล่าวอย่างจริ งใจว่า “ท่านโปรดวางใจ หลัง
ได้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาเป็ นผูต้ ิดตามข้าจะมอบนางให้แด่ท่าน เชิญท่านทํา
อะไรกับนางได้ตามใจ!”
หลินเกอมองหลินหย่าถิงด้วยสายตาเคลือบแคลง “เจ้าจะ... มอบนาง
ให้ขา้ จริ งรึ ”
แน่นอนอยูแ่ ล้วว่านางไม่ทาํ ! นางเพียงแต่หาวิธีโน้มน้าวให้หลินเกอ
ใจอ่อนยอมขอขมาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเท่านั้น เพื่อที่เด็กสาวผูน้ ้ นั จะได้ให้
อภัยนครโอสถ อย่างไรก็ดีนางย่อมไม่บอกเรื่ องนี้แก่หลินเกอ
นางแสร้งให้คาํ มัน่ อย่างจริ งจังว่า “ข้าจะทําตามสัญญา!”
อย่างไรก็ดี หลินเกอมิอาจบอกได้วา่ คําพูดของนางจริ งเท็จเพียงไร...
“ก็ได้!” หลินเกอสู ดลมหายใจเข้าลึก “ข้ายอมรับคําขอของเจ้า! แต่
เจ้าควรรักษาคําพูดของเจ้าไว้ดว้ ย! หลังได้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาเป็ นผูต้ ิดตาม
แล้ว เจ้าจะต้องมอบนางให้ขา้ แล้วข้าจะทําให้นางต้องร้องขอความ
ตาย!”
หลินหย่าถิงมองดูหลินเกอผูม้ ีท่าทีเกรี้ ยวกราดแล้วก็พดู อย่างอ่อนโยน
ว่า “ท่านอย่าเพลินจนเผลอทําลายสถานพลังของนางเสี ยเล่า ข้ายัง
ต้องใช้มนั !”
“ข้ารู ้” หลินเกอเผยยิม้ “หย่าถิง ไปหานางแพศยาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนัน่ กัน
เถิด! สักวันหนึ่งข้าจะให้นางชดใช้ความอับอายของข้าในวันนี้!”
เมื่อมองไปยังบุรุษผูต้ ามืดบอดด้วยความเกลียดชังแล้ว หลินหย่าถิงก็
แสยะยิม้ เงียบ ๆ ทว่าหลินเกอมิได้สงั เกตเห็นใบหน้าอันเหี้ ยมเกรี ยม
ของนางแม้เพียงนิด...
 ตอนที่ 622 ขอขมาอย่ างนั้นรึ (4)
ในลานที่เงียบสงบ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนัง่ อยูเ่ งียบ ๆ ท่ามกลางพุม่ ไม้ นาง
เพ่งพิศมองท้องฟ้าแล้วแววร้ายกาจก็ส่องสาดอยูใ่ นดวงตา
“นี่กผ็ า่ นไปได้หนึ่งปี แล้ว!”
ป่ านนี้อวิน๋ เซียวจะออกมาจากแดนลับแห่งสกุลเซียวหรื อยังก็ไม่รู้
หากได้ออกมาแล้ว เขาอาจมายังงานประลองแพทย์เพือ่ พบนางก็
เป็ นได้! คิดอย่างนั้นแล้วใจนางก็สงบลง แล้วรอยยิม้ คร้านซํ้ายังดื้อ
ด้านนักก็แผ่ไปทัว่ ใบหน้าของนาง
“อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง”
บัดนั้นเองก็ได้ยนิ เสี ยงมาแต่ไกลรบกวนความสงบสุ ขของนาง เด็ก
สาวเอนกายพิงต้นไม้ หนุนมือไว้ หลังศีรษะเหลือบแลผูค้ นที่กาํ ลัง
มุ่งตรงมาจากด้านนอกลานด้วยสายตาเกียจคร้าน
หนึ่งในนั้นคือหลินหย่าถิงที่นางเพิ่งได้พบกันในวันนี้ อีกหนึ่งเป็ น
ชายชราแลดูคล้ายเซียน และคนที่สามคือชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อ
เหลา ชายชรามีท่าทีเฉยเมย แต่ชายวัยกลางคนกลับจ้องมองนางเขม็ง
ด้วยแววตาชิงชัง ไม่ตอ้ งรอนานอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็รู้วา่ ชายวัยกลางคนผู ้
นั้นเป็ นใคร
หลินเกอ นายใหญ่แห่งนครโอสถนัน่ เอง!
ผูก้ ่อการตัวดีที่ทาํ ให้ท่านอาของนางต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส!
ครั้นมองไปยังพวกเขาที่กาํ ลังเดินปรี่ เข้ามาหาแล้ว เด็กสาวก็ยกมุม
ปากขึ้นเล็กน้อย “ที่นี่ไม่ตอ้ นรับ พวกเจ้า”
หลินเกอมีสีหน้ามืดทะมึน แต่เมื่อคิดถึงคําพูดของหลินหย่าถิงแล้ว
เขาก็พยายามสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยวาจาเสี ยงเย็น
ว่า “ข้ามาขอขมาเจ้า”
“ขอขมาอย่างนั้นหรื อ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งส่ งสายตาร้ายกาจ “ได้ คุกเข่าลง
สิ !”
วาจาเด็กสาวเย่อหยิง่ และอวดเบ่งบารมีพร้อมด้วยรังสี ถือดีนกั เห็น
ได้ชดั ว่านางมิได้ใส่ ใจหลินเกอแต่อย่างใด
“อย่าให้มนั มากไปนัก อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง!” หลินเกอกําหมัดแน่น ใบหน้า
ซีดไร้สีเลือด
“ท่านพ่อ” หลินหย่าถิงขมวดคิ้วลงเล็กน้อยแล้วลดเสี ยงลงกล่าว
“การเสี ยสละเพียงชัว่ เวลาเดียวของท่านมีค่ายิง่ นัก! ด้วยความเป็ น
เลิศของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง หากเราไม่รีบดึงตัวนางมาเข้ากับเราย่อมถูกผู ้
อาวุโสคนอื่น ๆ ฉกชิงไปแน่ ถึงเวลานั้นเราจะสู ญเสี ยกําลังพลไป
อย่างใหญ่หลวง ท่านเองก็ไม่สามารถแก้แค้นได้อีกต่อไป”
หลินเกอหน้าเปลี่ยน รู ้ดีวา่ หลินหย่าถิงกล่าวถูกต้อง หากอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
ถูกผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ชักชวนไปเขาก็มิอาจแก้แค้นนางได้อีก! คิด
แล้วชายวัยกลางคนก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“เป็ นความผิดของข้าเอง ข้าขอโทษ!”
“อ้าว สํานึกได้แล้วรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้น “แต่เจ้ายังมิได้กม้ หัว
กราบกรานข้าเลย ไยข้าจึงต้อง ยอมรับคําขอขมาจากเจ้า”
หลินเกอแทบระเบิดโทสะ โกรธจัดจนหน้าแดง เพลิงพลิงพิโรธแผด
เผาอยูใ่ นดวงตา ให้คุกเข่าก็วา่ เป็ นฟางเส้นสุ ดท้ายแล้ว นางคนนี้ยงั
กล้าให้เขาก้มลงกราบกรานอีกหรื อ! ฝันไปเถอะ!
“ท่านพ่อ!” หลินหย่าถิงพยายามเกลี้ยกล่อม “ท่านคงไม่ตอ้ งการให้
ความพยายามที่ผา่ นมาทั้งหมดสู ญเปล่าใช่หรื อไม่”
ความพยายามที่ผา่ นมาทั้งหมดต้องสู ญเปล่าอย่างนั้นหรื อ วาจาของ
นางกระแทกใจหลินเกอเข้าอย่างจัง เขากําหมัดแน่นแล้วกระแทก
ศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง
“สาแก่ใจเจ้าแล้วหรื อยัง” ครั้นก้มลงกราบกรานนางแล้วหลินเกอก็
ลุกขึ้นยืน ใบหน้านั้นม่วงคลํ้า และดวงตาก็ฉายแสงแห่งโทสะ
ชัดเจน “ข้าได้ขอขมาและก้มลงกราบกรานเจ้าแล้ว บัดนี้เจ้าจะรักษา
คําพูด แล้วให้อภัยข้าได้หรื อไม่”
“รักษาคําพูดอย่างนั้นรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยิม้ อ่อน “ขออภัย แต่ขา้ ไม่เคย
สัญญาอะไรกับเจ้าทั้งนั้น ไม่ตอ้ งกล่าวถึงเรื่ องยกโทษให้ดอก! ข้าแค่
แกล้งขอให้เจ้าคุกเข่าและก้มลงกราบกรานข้าเท่านั้น แต่เจ้าก็กลับทํา
ตามจริ ง ๆ เสี ยนี่”
 ตอนที่ 623 ขอขมาอย่ างนั้นรึ (5)
คราวนี้อย่าว่าแต่หลินเกอเลย กระทัง่ หลัวฝูและหลินหย่าถิงก็ยงั สําแดง
ความพิโรธออกมาเป็ นที่ประจักษ์
ผูห้ ญิงคนนี้เพียงแต่ลอ้ เล่นกับพวกเขาเท่านั้น!
“เด็กน้อยเอ๋ ย” ดวงตาหลัวฝูมืดทะมึนลง “นครโอสถเองก็ตอ้ งสู ญเสี ย
ใหญ่หลวงเนื่องด้วยข้อพิพาทกับเจ้า! บัดนี้พวกเขายินดีที่จะให้อภัย
ในความผิดที่เจ้าได้ก่อ ซํ้ายังมาขอขมาเจ้าแล้ว ไยเจ้าจึงไม่ยอมเลิก
แล้วต่อกันเสี ยที”
ครั้นได้ยนิ วาจานั้นแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็อดหัวเราะมิได้ “นครโอสถต้อง
สู ญเสี ยใหญ่หลวงอย่างนั้นหรื อ ข้าสงสัยนักที่วา่ ใหญ่หลวงนั้นคือ
อะไร พวกเขาต้องอาศัยอยูใ่ นความมืดมิดเป็ นเวลาถึงสิ บปี เหมือน
ท่านอาของข้าหรื อไม่ ต้องจมอยูก่ บั ความทุกข์ทรมานเป็ นเวลาถึง
สิ บปี เหมือนเขาหรื อเปล่า”
หลัวฝูนิ่วหน้า ชักจะหมดความอดทน “นายน้อยแห่งนครโอสถต้อง
ป่ วยไข้ทางจิตใจเพราะท่านอา ของเจ้า จนกระทัง่ บัดนี้กย็ งั ไม่หายดี!
แล้วนัน่ มิใช่ความผิดของอวิน๋ ชิงหย่าหรอกหรื อ แต่นครโอสถเองก็
ได้ให้อภัยและขอขมาเจ้าแล้ว ไยเจ้าจึงไม่ยอมรับคําขอขมาไปเสี ยที
ทําเรื่ องให้ยากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา!”
“ความยุติธรรมคือกฎแห่งสังเวียน เขาสัง่ ให้เหล่ายอดจอมยุทธ์แห่ง
นครโอสถตามล่าท่านอาของข้าเพื่อล้างแค้นเพียงเพราะเขาพ่ายแพ้
ท่านอาของข้าเท่านั้น!” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหันมองชายชราด้วยรอยยิม้ ร้าย
“หากเจ้าเป็ นเหยือ่ เจ้าจะยังคงคิดว่าท่านอาของข้าผิดอยูห่ รื อไม่”
นครโอสถจะไร้ยางอายนักก็ไม่แปลก! เพราะภาคีแพทย์ที่คอยหนุน
หลังพวกเขาอยูก่ ไ็ ร้ยางอาย ไม่แพ้กนั !
หลัวฝูแลดูมีท่าทีอบั อายเล็กน้อย “แม้นครโอสถมีความผิดจริ ง แต่
ตอนนี้หลินเกอก็มาขอขมาเจ้าแล้ว ไยจึงไม่เอาใจธรรมะเข้าชนะ
อธรรม”
นอกจากหลัวฝูแล้วก็ยงั มีผคู ้ นอีกมากได้พดู สิ่ งนี้กบั อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เอาใจธรรมะเข้าชนะอธรรมอย่างนั้นหรื อ
ขออภัย นางรู ้จกั แต่เพียงตาต่อตาฟันต่อฟันเท่านั้น!
“ข้ากับนครโอสถมีแต่ตอ้ งตายกันไปข้างหนึ่งเท่านั้น!” คําพูดที่หยิง่
ผยองและทรงอํานาจของนางค่อย ๆ ก้องกังวานไปทัว่ ทั้งลานที่เงียบ
สงบ
ใบหน้าของหลัวฟูมืดทะมึน ก่อนชายเฒ่าทันเปิ ดปากประณามเด็ก
สาว หลินหย่าถิงก็ได้ยกมือขึ้นรั้งเขาไว้เสี ยก่อน
นางส่ ายศีรษะให้หลัวฝู จากนั้นหันมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “ข้ารู ้วา่ เจ้ายัง
โกรธอยู่ ดังนั้นบอกข้ามาเถิดว่าเราจะต้องทําเช่นไรเจ้าถึงจะให้อภัย”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้นและเผยรอยยิม้ เหี้ ยมเกรี ยม “นครโอสถ
แหลกลาญไปเมื่อใด เมื่อนั้นข้าจึงจะให้อภัยพวกเขา!”
“ฮ่า ๆ !”
หลัวฝูโกรธจัดจนต้องเปล่งเสี ยงหัวเราะออกมา ดวงตาที่แต่เดิมมิ
แยแสสิ่ งใดบัดนี้กลับเย็นยะเยือก “อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย เจ้าเป็ นสตรี ที่
เย่อหยิง่ จองหองที่สุดเท่าที่ขา้ เคยพบเคยเจอ! เจ้าคิดว่าเราต้องง้อเจ้า
อย่างนั้นหรื อ ข้ายอมรับว่าเจ้ามีความสามารถ และปรารถนาที่จะ
ชักชวนเจ้ามาเข้าพวกเป็ นอย่างมาก! แต่เจ้ามิใช่อจั ฉริ ยะเพียงผูเ้ ดียว
ในโลก!”
ชายชรานิ่งไปครู่ หนึ่งก่อนกล่าวต่อว่า “อีกประการ อัจฉริ ยะจะไต่
ระดับถึงจุดสู งสุ ดได้ยอ่ มต้องมีลมหายใจเสี ยก่อน! ดังนั้นข้าหวังว่า
เจ้าจะไม่รีบด่วนตาย! หย่าถิง กลับ!”
นํ้าเสี ยงของชายชราคุกคามชัดเจน ก่อนจากก็ยงั มองกลับไปยังอวิน๋
ลัว่ เฟิ งด้วยแววเหี้ ยมเกรี ยม เพราะดึงนางมาใช้งานมิได้ ก็ควรจะฆ่า
นางทิ้งเสี ยดีกว่ามองดูนางไปเข้าร่ วมกับกลุ่มอิทธิพลอื่น!
“อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ท่านอาจารย์ของข้าเป็ นคนอารมณ์ร้อน โปรดอย่าถือสา”
มองไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วหลินหย่าถิงก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนพูด
ขึ้นว่า “หากเจ้าเปลี่ยนใจก็โปรดแจ้งให้เราทราบ”
ในสายตาของหลินหย่าถิง หากชักชวนอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาเป็ นผูต้ ิดตาม
นางได้กจ็ ะเป็ นการดีที่สุด! แต่ถา้ ไม่มีวธิ ีปราบดื้อด้านนางจริ ง ก็
จะต้องฆ่านางทิ้งตามคําบัญชาของท่านอาจารย์!
 ตอนที่ 624 การประลองเริ่มต้ น (1)
หลังออกจากลานมาแล้วหลัวฝูกก็ ลับไปยังห้องเขียนหนังสื อของตน
ทันทีที่มาถึง ชายชราก็เดินไปที่เก้าอี้ สะบัดอาภรณ์นงั่ ลงด้วยท่าที
เกรี้ ยวกราด
“นางเด็กเมื่อวานซืนนัน่ ช่างดื้อรั้นยิง่ นัก!”
“ท่านอาจารย์” หลินหย่าถิงตามชายเฒ่าเข้ามาแล้วเอ่ยวาจาพร้อมด้วย
รอยยิม้ อันงดงาม “ปล่อยอวิน๋ ลัว่ เฟิ งให้ขา้ จัดการ ข้าจะทําให้นางเชื่อ
ฟังเรา”
หลัวฝูถอนหายใจ “หญิงผูน้ ้ ีด้ือด้านเกินไป ข้าเกรงว่าจะโน้มน้าวใจ
นางคงไม่ง่าย!”
“ให้เวลาข้าสักหน่อยแล้วข้าจะลองอีกครั้ง” หลินหย่าถิงหรี่ เนตรลง
แล้วรังสี อาํ มหิ ตก็กระเพื่อมไหวอยูใ่ นดวงตา “หากไม่ได้ผลข้าจะ
สังหารนางเอง”
“ตกลง”
สี หน้าหลัวฝูเหี้ ยมเกรี ยม ดวงตาหรื อก็เย็นยะเยือก “หย่าถิง นางเป็ น
สตรี มากเล่ห์นกั จงระวังอย่าให้ตกหลุมพรางของนาง นอกจากนี้ขา้
เพิ่งได้ยนิ มาว่าจักรพรรดิปีศาจกําลังจะมาถึงภาคีแพทย์ในอีกสาม
วัน! ดังนั้นเตรี ยมตัวให้พร้อม! อย่าให้สตรี ใดเข้าใกล้เขาเมื่อเขามาถึง
ที่นี่”
มีสตรี มากหน้าหลายตานักที่จอ้ งจะจับจักรพรรดิปีศาจ ดังนั้นหลัวฝู
จึงได้เอ่ยปากเตือนหลินหย่าถิงเป็ นพิเศษ
หลินหย่าถิงผงกศีรษะด้วยใบหน้าขึงขัง “ข้าเข้าใจแล้ว”
“เอาล่ะ เจ้าก็ไปพักผ่อนให้เต็มที่เถิด เพราะการประลองจะเริ่ มขึ้นใน
วันพรุ่ งนี้แล้ว! ในระหว่างนั้นเจ้าก็ขยันก่อกวนอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเสี ยให้มาก
สัง่ สอนให้นางรู ้จกั ถึงความสําคัญของการมีพรรคมีพวกเสี ยบ้าง!”
...
แสงจันทร์น้ นั นุ่มนวลดุจผืนนํ้า
ครั้นอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกําลังจะเข้านอน ใครบางคนก็มาเคาะประตู เด็กสาว
ประหลาดใจเอ่ยถามไปว่า “นัน่ ใครหรื อ”
“ลัว่ เฟิ ง นี่ขา้ เอง เจ้าเข้านอนแล้วหรื อ” เสี ยงผูเ้ ฒ่าหรงดังขึ้นเชื่องช้า
มาจากหน้าห้อง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีอนั ตราย “ผูเ้ ฒ่าหรง ดึกดื่นป่ านนี้แล้ว
ท่านมีเรื่ องอันใดรึ ”
“เอ่อ ลัว่ เฟิ ง ข้าขอสนทนากับเจ้าตัวต่อตัวสักหน่อยได้หรื อไม่”
“ได้สิ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพิจารณาแล้วก็ยอมรับคําขอของผูเ้ ฒ่าหรง
แอ๊ด
ประตูหอ้ งแง้มเปิ ดออกแล้วผูเ้ ฒ่าหรงในชุดอาภรณ์ยาวสี เทาก็กา้ ว
เข้ามา เขานัง่ ลงเทชาใส่ ถว้ ยด้วยท่าทีกนั เอง ครั้นหยิบถ้วยขึ้นจิบแล้ว
ดวงตาของชายเฒ่าก็เปล่งประกาย เอ่ยถามพร้อมด้วยรอยยิม้ ว่า “ลัว่
เฟิ งเอ๋ ย ชานี้ดีจริ ง เจ้าได้มาจากที่ใดกัน”
“ข้าปลูกเอง หากท่านต้องการข้าก็พอจะแบ่งให้ได้บา้ ง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
สะบัดอาภรณ์ยาวของนางแล้วนัง่ ลงตรงหน้าผูเ้ ฒ่าหรง “เกิดอะไร
ขึ้นหรื อท่านผูเ้ ฒ่าหรง”
“ลัว่ เฟิ ง ข้าได้ยนิ มาว่าวันนี้ หลินหย่าถิงกับหลินเกอมาหาเจ้าอย่าง
นั้นหรื อ” ผูเ้ ฒ่าหรงชําเลืองมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วเอ่ยถาม
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพยักหน้าเบา ๆ “มีชายชราคนหนึ่งมาด้วย หากข้าเดาไม่
ผิด เขาน่าจะเป็ นอาจารย์ของหลินหย่าถิง”
เมื่อได้ยนิ คําพูดของนางแล้วผูเ้ ฒ่าหรงก็มีสีหน้าบูดเบี้ยว “เหตุใด
พวกเขาจึงได้มาที่นี่ พวกเขาทําร้ายเจ้าหรื อเปล่า”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งใช้ปลายนิ้วอันเรี ยวนั้นจับถ้วยชาแผ่วเบา ยกขึ้นแตะริ ม
ฝี ปากเพื่อจิบชา จากนั้นค่อย ๆ วางถ้วยชาลง
“พวกเขามาที่นี่เพื่อชักชวนข้าเข้าพวก!”
ชักชวนนางเข้าพวกอย่างนั้นรึ
ผูเ้ ฒ่าหรงชะงักไปครู่ หนึ่งจากนั้นนิ่วหน้า “ถ้าข้าเดาไม่ผดิ นี่คงเป็ น
ความคิดของหลินหย่าถิง เทียบกับบิดาและพีช่ ายของนางแล้ว หลิน
หย่าถิงค่อนข้างฉลาดทีเดียว! นางรู ้วา่ สิ่ งใดดีที่สุดสําหรับนาง! นาง
คงเห็นความเป็ นเลิศของเจ้า และต้องการเกลี้ยกล่อมให้เจ้าเข้า
ร่ วมกับนาง แต่ขา้ ว่าเจ้าคงปฏิเสธ”
ผูเ้ ฒ่าหรงมิตอ้ งคิดซํ้าก็รู้ดีวา่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งย่อมปฏิเสธพวกเขาอย่าง
แน่นอน
“แต่... ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย หลินหย่าถิงคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ นางจะหาวิธีอื่นมา
หว่านล้อมเจ้าเสี ยอีก... เอาล่ะ อันที่จริ งข้าก็มาพบเจ้าด้วยเรื่ องอื่น...”
 ตอนที่ 625 การประลองเริ่มต้ น (2)
ผูเ้ ฒ่าหรงแลดูเคร่ งขรึ ม “ทุกปี ภาคีแพทย์จะเชิญแพทย์อายุนอ้ ยที่ยงั
มิได้เป็ นสมาชิกของภาคีเข้าร่ วม การประลองของแพทย์ ข้าถึงได้
บัตรเชิญของเจ้ามาอย่างง่ายดาย! ก่อนเริ่ มการประลอง เหล่าแพทย์
อายุนอ้ ยเหล่านี้จะต้องผ่านการประลองรอบคัดเลือกเสี ยก่อน! และผู ้
ชนะจะได้รับความสนใจจากก๊กเหล่าต่าง ๆ ในภาคีแพทย์!”
ผูเ้ ฒ่าหรงนิ่งไปครู่ หนึ่งจากนั้นกล่าวต่อว่า “เช่นนั้นเอง ก่อนการ
ประลองจะเริ่ มต้นขึ้น เหล่าผูอ้ าวุโสในภาคีกจ็ ะวุน่ วายอยูก่ บั การ
เสาะแสวงหาเหล่าสาวกหนุ่มสาว! นอกจากผูเ้ ฒ่าหลัวฝูแล้วอีก
ประเดี๋ยวก็คงจะมีผอู ้ าวุโสคนอื่น ๆ มาชักชวนเจ้า”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเคาะนิ้วกับโต๊ะแผ่วเบา ประกายร้ายกาจสว่างวาบขึ้นใน
ดวงตามืดดํา รอยยิม้ เหยียดหยันแขวนอยูเ่ หนือริ มฝี ปาก
“ข้ามิได้มาที่นี่เพื่อเข้าร่ วมการประลองของแพทย์ แต่เพื่อจัดการกับ
นครโอสถ”
หากมิใช่เพราะหลินเกอมาเข้าร่ วมการประลองของแพทย์แล้ว นางก็
คงไม่มาที่นี่!
ผูเ้ ฒ่าหรงส่ ายศีรษะพลางเอ่ยวาจาด้วยรอยยิม้ ล้า “ลัว่ เฟิ ง เจ้าได้รับ
บัตรเชิญจากนครโอสถ หากไม่เข้าร่ วมการประลองก็คงไม่เหมาะสม
ข้ายังได้ยนิ มาว่ารางวัลของการประลองครั้งนี้เป็ นสมบัติล้ าํ ค่า!”
“สมบัติกระไรรึ ”
“กระบี่ผลึกมังกร!”
แม้กระบี่ผลึกมังกรมิได้เป็ นอาวุธวิเศษแต่อย่างใด ทว่าก็มีพลังมากกว่า
อาวุธทัว่ ไป! เช่นนี้เองผูเ้ ฒ่าหรงจึงมาเกลี้ยกล่อมให้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเข้า
ร่ วมการแข่งขัน อย่างไรก็ดี ครั้นได้ยนิ ว่ารางวัลคือกระบี่ผลึกมังกร
แล้ว ดวงตามืดทะมึนของเด็กสาวก็ส่องประกายขึ้นมา
“ตกลง! ข้าจะเข้าร่ วมการแข่งขัน!”
สิ่ งที่นางต้องการหาใช่กระบี่ผลึกมังกรไม่ แต่เป็ นอัญมณี มงั กรที่ฝัง
อยูใ่ นกระบี่ต่างหาก! สิ่ งนั้นคือวัตถุดิบสําคัญสําหรับการสร้างหุ่น
เชิด!
“ฮ่า ๆ” เมื่อได้รับคําตอบที่ตอ้ งการในที่สุดแล้ว ผูเ้ ฒ่าหรงก็เปล่ง
เสี ยงหัวเราะแล้วลุกขึ้นยืน “ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย จงเตรี ยมพร้อมสําหรับการ
ประลองรอบคัดตัวในวันพรุ่ งนี้ บัดนี้ขา้ ไม่ขอรบกวน แล้วพบกัน!”
กล่าวจบชายชราก็เผยรอยยิม้ มีใจเบิกบานอย่างชัดเจน ใบหน้าเหี่ ยว
ย่นนั้นปริ่ มแววอิ่มเอม
ครั้นผูเ้ ฒ่าหรงจากไปสายลมเอื่อยก็พดั ผ่านแล้วค่อย ๆ เลื่อนไหลเข้า
มาในห้อง
ประกายแข็งกร้าวสว่างวาบขึ้นในดวงตาของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง นางหันไป
ที่หน้าต่างแล้วตะเบ็งเสี ยงว่า “นัน่ ใคร ออกไปเดี๋ยวนี้!”
“ข้าเองขอรับนายหญิง” ได้ยนิ เสี ยงคุน้ หูดงั มาจากหน้าต่าง จากนั้น
ชิงหยวนในชุดอาภรณ์ยาวสี เทาก็กระโดดเข้ามาทิ้งกายลงเบื้องหน้า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
“ชิงหยวน” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งตกตะลึง “เหตุใดเจ้าจึงมาอยูท่ ี่นี่”
ชิงหยวนตอบรับด้วยความเคารพ “นายหญิงขอรับ นายท่านทราบว่า
นายหญิงจะเข้าร่ วมการประลองของแพทย์ จึงได้ขอให้ขา้ มาแจ้งนาย
หญิงว่านายท่านก็กาํ ลังเดินทางมายังที่นี่เช่นกัน แต่อาจต้องใช้เวลา
อีกสักสองถึงสามวันเพราะนายท่านมีเรื่ องเร่ งด่วนให้ตอ้ งจัดการ”
อวิน๋ เซียวกําลังจะมาที่นี่อย่างนั้นหรื อ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีใจเบิกบานเป็ นล้นพ้น ดวงตามืดดําของนางเปี่ ยมไป
ด้วยความยินดี “ข้ารู ้แล้ว! ข้าจะรอเขาอยูท่ ี่นี่!”
ทั้งสองมิได้เห็นหน้ากันนับแรมปี ในที่สุดนางก็จะได้พบชายผูเ้ ข้ม
ขรึ มคนนี้อีกครั้ง หัวใจของนางเผลอสัน่ ไหวขึ้นมา...
“ชิงหยวน แล้วครอบครัวของข้าเป็ นอย่างไรบ้าง มีใครมารังควาน
พวกเขาบ้างไหม
ชิงหยวนส่ ายศีรษะ “ตอนที่นายหญิงไม่อยู่ ผูเ้ ฒ่าหนิงได้มาอยูท่ ี่สกุล
อวิน๋ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าเข้ามากลํ้ากราย นายหญิงวางใจได้”
มิหนําซํ้าบัดนี้นายท่านของเขาก็ยงั ได้ฝึกฝนพลังฌานโดยสันโดษ
เสร็ จสิ้ นแล้ว ผูใ้ ดจะกล้ามายุง่ กับจวนแม่ทพั อวิน๋ ต่อหน้าต่อตาเขา
เล่า ทําเช่นนั้นเรี ยกว่ารนหาที่ตายชัด ๆ มิใช่หรื อ
 ตอนที่ 626 การประลองเริ่มต้ น (3)
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งครุ่ นคิดอยูค่ รู่ ใหญ่แล้วก็เอ่ยถามว่า “มีข่าวคราวท่านอา
ของข้าบ้างหรื อไม่”
“เอ่อ...” ชิงหยวนเกาศีรษะ “นายท่านชิงหย่ายังมิได้กลับมายังจวน
แม่ทพั ! ข้าเองก็ไม่ทราบว่าบัดนี้เขาไปอยูแ่ ห่งหนใด”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนิ่วหน้า รู ้สึกหวัน่ ๆ อยูใ่ นใจ ดวงตาสะท้อนแววหวาด
วิตก ท่านอาก็มิได้หวนคืนกลับมายังจวนแม่ทพั เป็ นเวลาหนึ่งปี แล้ว
บัดนี้ท่านอาอยูท่ ี่ใดกันหนอ จะประสบเหตุร้ายอันใดหรื อไม่
“นายหญิงวางใจเถิด” เมื่อสังเกตเห็นท่าทีหวัน่ วิตกของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
แล้วชิงหยวนก็รีบปลอบใจนาง “นายท่านชิงหย่ายังสบายดีอยูเ่ ป็ น
แน่ บัดนี้เขาอาจกําลังเก็บตัวฝึ กฝนพลังฌานอยูท่ ี่ใดสักแห่ง ข้าว่าอีก
ไม่นานก็คงจะกลับมา!”
“ข้าก็หวังเช่นนั้น”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งคลายคิ้วที่ขมวดแน่นของนางลง “หากการประลองแพทย์
เสร็ จสิ้ นแล้วท่านอายังไม่กลับมา ข้าจะไปตามหาท่านอาที่ไพรลับ
แล”
...
การประลองแพทย์จดั ขึ้นที่กลางจัตุรัส ทันทีที่ดวงอาทิตย์ลอยขึ้น
เหนือท้องฟ้า ทัว่ ทั้งจุตรัสก็เต็มไปด้วยฝูงชน! ทุกคนต่างนัง่ ลงอย่าง
เป็ นระเบียบเรี ยบร้อยเฝ้ารอคอยอยูเ่ งียบ ๆ
ไม่นานนัก หลินหย่าถิงก็ปรากฏกายขึ้นในอาภรณ์สีเหลือง ติดตาม
มาด้วยสาวกของภาคีแพทย์จาํ นวนมาก เด็กสาวก้าวเท้าแผ่วเบา แลดู
มีสง่าราศีดงั่ องค์หญิง หลินหย่าถิงกวาดตามองไปรอบ ๆ เมื่อแลเห็น
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วก็ชะงักไปเล็กน้อย ทว่าก็ถอนสายตาออกมาอย่าง
รวดเร็ ว
“ท่านผูม้ ีเกียรติท้ งั หลาย ข้าคือผูต้ ดั สิ นการประลองแพทย์ในครั้งนี้!
ข้าสัญญาว่าจะถือตราชัง่ อย่างเท่าเทียมแลไม่บิดพลิ้วเพือ่
ผลประโยชน์ส่วนตน!” หลินหย่าถิงแลดูเด็ดเดี่ยวทีเดียว “บัดนี้
ขอให้ขา้ แจกแจงกฎการประลองแพทย์รอบคัดตัวเสี ยก่อน!”
“การประลองแพทย์จดั ขึ้นโดยภาคีแพทย์ ฉะนั้นการประลองย่อม
เป็ นเรื่ องของวิชาการแพทย์! ข้าจะแจกจ่ายผูไ้ ข้ให้แก่ผเู ้ ข้าร่ วมการ
ประลองแต่ละคน พวกเจ้าจะต้องรักษาผูป้ ่ วยเหล่านี้ภายในเวลาที่
กําหนด! หากทํามิได้กถ็ ือว่าไม่ผา่ นการประลองรอบคัดตัว! เข้าใจ
หรื อไม่”
ครั้นได้ยนิ ถ้อยคําของหลินหย่าถิงแล้ว เหล่าแพทย์หนุ่มสาวต่างก็
ตะโกนตอบรับด้วยความกระตือรื อร้น “เข้าใจแล้ว!”
“ดี บัดนี้ขา้ จะส่ งมอบผูป้ ่ วยให้แก่พวกเจ้า”
หลินหย่าถิงเหลือบแลอวิน๋ ลัว่ เฟิ งอีกครา แล้วแสงยากหยัง่ ถึงก็
กระเพื่อมไหวขึ้นในดวงตาอันงาม
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย! จะชักชวนเจ้าให้มาอยูก่ บั ข้าก็คงต้องใช้เล่ห์กลกัน
หน่อย! มิฉะนั้นหากเจ้าเอาชนะคู่แข่งขึ้นมาข้าก็ตอ้ งสู ร้ บปรบมือกับ
ผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ของสมาคมอีกเพื่อแย่งตัวเจ้า!
เช่นนี้เองเจ้าจึงไม่สามารถผ่านการประลองรอบคัดตัวนี้ไปได้!
หลินหย่าถิงสู ดลมหายใจเข้าลึก ตราบใดที่นางชักจูงให้ผอู ้ าวุโสคน
อื่นเลิกล้มความคิดที่จะชักชวน อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเข้าร่ วมได้ นางก็ไม่
รังเกียจที่จะเล่นลูกไม้สกปรก!
ไม่นาน เหล่าแพทย์กไ็ ด้รับผูป้ ่ วยที่ถูกนําตัวเข้ามาในจัตุรัส
ครั้นเพ่งพิศไปยังชายหนุ่มผูส้ ่ งเสี ยงครวญครางอยูเ่ บื้องหน้าตนแล้ว
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หรี่ เนตรลงเล็กน้อย ดวงตาสะท้อนประกายอํามหิ ต
จากนั้นกล่าวเสี ยงเย็นว่า “เขามิได้ป่วยไข้แต่อย่างใด”
ทุกคนต่างได้ยนิ วาจาของนางชัดเจนท่ามกลางจัตุรัสอันเงียบงันนี้
“เจ้าพูดจาอะไรไร้สาระ” ชายหนุ่มสี หน้าเปลี่ยนจากนั้นตะเบ็งเสี ยง
ด้วยโทสะ “ข้าเจ็บเจียนตายอยู่ ต่อหน้าเจ้ายังบอกว่าข้ามิได้ป่วยไข้
แต่อย่างใดอีกรึ นี่เจ้าเป็ นแพทย์จริ งหรื อไม่ วิชาการแพทย์ของเจ้า
ช่างอ่อนหัดสิ้ นดี! เจ้ายังมิได้ตรวจสอบชีพจรของข้าเลยด้วยซํ้า แล้ว
จะรู ้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ป่วย”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหี้ ยมเกรี ยม “ข้าขอถาม
เจ้าหน่อย เหตุใดเจ้าจึงแกล้งป่ วย”
แกล้งป่ วยอย่างนั้นรึ
ผูเ้ ฒ่าหรงที่นงั่ อยูท่ ่ามกลางฝูงชนชะงักงันไป มองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วย
สายตาสับสนเป็ นยิง่ นัก ก่อนหันมองหลินหย่าถิงบนเวทีดว้ ยความ
สะพรึ ง
ไม่คิดเลยว่าหลินหย่าถิงจะทําถึงเพียงนี้! ตราบใดที่ชายหนุ่มยืนกราน
ว่าตนป่ วย นางก็สามารถตัดสิ นได้วา่ วิชาการแพทย์ของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
นั้นไม่ได้ความ ส่ งผลให้เหล่าผูอ้ าวุโสที่ตอ้ งการชิงตัวนางต้อง
กลับไปคิดทบทวนใหม่...
 ตอนที่ 627 การประลองเริ่มต้ น (4)
หลินหย่าถิงนิ่วหน้าลงเล็กน้อย มองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วกล่าวว่า
“กระบวนการคัดเลือกผูป้ ่ วยเป็ นไปอย่างเข้มงวดไร้ขอ้ ผิดพลาดใด ๆ!
ชายผูน้ ้ ีเป็ นผูป้ ่ วยไข้ ร่ างกายมีความผิดปกติจริ งแท้แน่นอน! คุณหนู
อวิน๋ เจ้าควรตรวจสอบชีพจรของเขาก่อน”
“ไม่” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งส่ ายศีรษะยืนกราน “ร่ างกายของเขาหาได้มีความ
ผิดปกติใด ๆ ไม่”
ชายหนุ่มผูน้ อนทอดกายอยูบ่ นเปลหามแลดูเจ็บปวดทรมานอยูจ่ ริ ง
หน้าผากมีเหงื่อเย็นเฉียบไหลลงมา หน้าตาหรื อก็ซีดเซียว
“เจ้ามองดูหน้าข้าสิ ! ยังคิดว่าข้าเสแสร้งแกล้งทําอยูอ่ ีกหรื อ” ชาย
หนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตะเบ็งเสี ยงลัน่ ด้วยความโกรธแค้น “เจ้ามัน
กํามะลอชัด ๆ! เจ้านัน่ ละอ้างว่าข้าเสแสร้งแกล้งทําเพราะไม่มีปัญญา
รักษาข้าใช่ไหมเล่า นํ้าหน้ากํามะลออย่างเจ้าได้รับอนุญาตให้เข้าร่ วม
การประลองของแพทย์ได้อย่างไร”
หลินหย่าถิงผูย้ นื อยูบ่ นเวทีรับชมละครลิงนั้นด้วยแววตาปราศจาก
ความรู ้สึก ประกายมืดหม่นสะท้อนอยูใ่ นดวงตา นางยกมุมปากขึ้น
เล็กน้อย ทว่าไม่นานก็กลับไปสวมใบหน้าเรี ยบเฉยอีกครั้ง
รู ้วา่ ชายหนุ่มเสแสร้งแกล้งทําป่ วย นับว่าวิชาการแพทย์ของอวิน๋ ลัว่
เฟิ งไม่เลวทีเดียว! แม้แต่ผเู ้ ฒ่าจังแห่งภาคีแพทย์กย็ งั คงมิอาจจับผิด
ร่ างกายของชายผูน้ ้ ีได้ เพราะนางใช้กลวิธีบางประการให้ชายหนุ่มมี
อาการคล้ายคนป่ วยหนัก! ก็ไม่ต่างอะไรจากการปิ ดบังนัน่ แล! ทว่า
นอกจากนางแล้วก็ไม่มีใครสามารถล่วงรู ้ได้วา่ ชายหนุ่มเสแสร้ง
แกล้งทํา
“แค่ก ๆ ” ได้ยนิ เสี ยงไอแห้ง ๆ ดังมาจากทางเวที! แล้วชายชราผู ้
หนึ่งซึ่งยืนอยูข่ า้ งหลินหย่าถิงก็กา้ วลงมาอย่างเชื่องช้า จากนั้นมายืน
อยูต่ รงหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งในชัว่ พริ บตาราวกับว่าเหาะเหิ นเดินอากาศมา
“เด็กสาวผูน้ ้ ียนื ยันว่าชายหนุ่มผูน้ ้ ีแสแสร้งแกล้งทําป่ วย ส่ วนเจ้า
ตัวเองก็ยนื กรานว่ามิใช่ เช่นนั้นข้าจะตัดสิ นเองว่าเขาแกล้งทํา
หรื อไม่!” ชายชราลูบเคราตนแล้วมองไปยังหลินหย่าถิงซึ่งยืนอยูบ่ น
เวที “หากข้าพบว่ามีใครใช้อาํ นาจของตนในทางมิชอบ ทําเพื่อ
ความคิดแค้นส่ วนตนฉ้อฉลการประลองแล้ว ข้าจะแจ้งให้ ใต้เท้า
ทราบอย่างไม่มีเงื่อนไข!”
แม้ภาคีแพทย์เคยออกโรงปกป้องนครโอสถมาก่อน ก็จะไม่ยอมให้
เกิดการฉ้อฉลขึ้นในการประลองของแพทย์! มิฉะนั้นภาคีแพทย์จะ
เสื่ อมความศักดิ์สิทธิ์ลง!
กล่าวจบ ชายชราก็กม้ ลงวางนิ้วลงบนชีพจรของชายหนุ่ม ขมวดคิ้ว
ครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งจากนั้นยืนขึ้นตัวตรง
“ชีพจรของชายผูน้ ้ ีเต้นเร็ วและร่ างกายก็รู้สึกเจ็บปวดอยูจ่ ริ ง! ทว่า
แปลกที่แม้ขา้ มีประสบการณ์กม็ ิอาจวินิจฉัยได้วา่ เขาป่ วยไข้เป็ นโรค
ใดกันแน่! แต่เรื่ องที่เขาป่ วยนั้นจริ งแท้แน่นอน!”
ชายชราเป็ นผูต้ รงไปตรงมาทีเดียว และยอมรับอย่างไม่ออ้ มค้อมว่ามิ
อาจวินิจฉัยอาการป่ วยไข้ ของชายหนุ่มได้ราวกับไม่กลัวที่จะเสี ย
หน้าแต่อย่างใด
ผูเ้ ฒ่าหรงตกตะลึงงันไป ความสับสนงุนงงอาบล้นอยูใ่ นดวงตา
ผูเ้ ฒ่าหลานหงเป็ นที่เคารพนับถือในภาคีแพทย์ทีเดียว! มิเคยกล่าววาจา
โป้ปดและจะไม่ปกป้องหลินหย่าถิงเป็ นแน่! แต่บดั นี้กระทัง่ เขาเองก็
ยังกล่าวว่าชายหนุ่มเป็ นผูป้ ่ วยจริ ง หรื อการวินิจฉัยของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
จะผิดพลาดเข้าแล้ว...
ไม่มีทาง!
เขาเชื่อมัน่ ในพลังของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง หากนางกล่าวว่าชายหนุ่มเสแสร้ง
แกล้งทําจริ งก็ยอ่ มต้องมีเหตุผลบางอย่าง! ผูเ้ ฒ่าหรงมีความศรัทธา
แรงกล้าในตัวอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง!
คิดเช่นนั้นแล้วผูเ้ ฒ่าหรงก็พยายามสะกดกลั้นความอึดอัดคับข้องใจ
แล้วชําเลืองมองทั้งสองฝ่ าย
“ชิ ข้าไม่รู้วา่ หญิงผูน้ ้ ีขโมยบัตรเชิญเข้าร่ วมการประลองมาจากที่ใด
วิชาการแพทย์อ่อนด้อยเช่นนี้ ยังมีหน้ามาเข้าร่ วมการประลองอีก
หรื อ”
เหล่าแพทย์อนาคตไกลในจัตุรัสที่ได้รับเชิญมาเข้าร่ วมการประลอง
ต่างก็ต้ งั ตัวถกประเด็นเย้ยอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกันยกใหญ่ ความรังเกียจ
เดียดฉันท์สะท้อนอยูใ่ นดวงตา
“ข้าว่าที่นางกล่าวว่าบุรุษผูน้ ้ นั แกล้งป่ วยคงเป็ นเพราะตัวเองรักษา
มิได้เองมากกว่า! กระทัง่ ผูเ้ ฒ่าหลานหงก็ยงั ยืนยันว่าเขาป่ วยไข้จริ ง
เช่นนั้นเขาจึงมิได้เสแสร้งแกล้งทําเป็ นแน่!”
ตอนที 628 บทลงโทษสําหรับคําโป้ปด (1)

อวินลัวเฟิ งย่างเท้าเข้าไปหาชายหนุ่มราวกับมิได้ยินได้
ฟั งคําพูดถากถางของคนเหล่านัน จากนันกดสายตา
มองไปยังชายหนุ่มผูน้ นั

“รูห้ รือไม่วา่ ถ้าโกหกข้าแล้วต้องเจอกับอะไร”

ชายหนุ่มสีหน้าเปลียนไปทันที แสงเ**◌้ยมเกรียม
สว่างวาบขึนในดวงตา “ผูเ้ ฒ่าหลานหงก็วินิจฉัยร่าง
กายของข้าและพิสจู น์แล้วว่าข้าป่ วยไข้จริง เจ้ายังจะยืน
กรานอีกหรือว่าข้าเสแสร้งแกล้งทํา”

1
เหล่าผูช้ มต่างก็กระซิบกระซาบกัน แววหยามหมินฉาย
ชัดอยูใ่ นดวงตา “หญิงผูน้ ีช่างไร้ยางอายเสียจริง! คิด
หรือว่าภาคีแพทย์จะเล่นลูกไม้กบั นาง นางก็เพียงแต่
กล่าวโทษคนอืนเพราะวิชาการแพทย์ของตนนันอ่อน
หัด!”

ผูเ้ ฒ่าหรงแลดูวิตกกังวลเล็กน้อย ขยิบตาให้อวินลัวเฟิ ง

มิหยุดหย่อน ครันเขาลุกขึนยืนทําท่าจะออกปากปกป้อ
งอวินลัวเฟิ งเท่านัน จู่ๆ นางก็ขยับเคลือนไหวทันใด...

พลัก!

เด็กสาวคว้าแขนชายหนุ่มแล้วจับเขาเหวียงกระแทกลง
กับพืนอย่างแรง จากนันเหยียบยําอกเขาด้วยสายตา
2
เย่อหยิง

“เจ้าจะทําอะไร” ชายหนุม้ จ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง ขู่

คํารามพยายามจะลุกขึน

ต่างคนต่างก็ตกตะลึงงันกันไป มิได้มีใครคาดคิดมาก่อน
ว่าอวินลัวเฟิ งจะกล้าทําร้ายผูป้ ่ วยกันซึงๆ หน้าท่าม
กลางสายตาของภาคีแพทย์โดยมิได้แยแสต่อศีลธรรม
ใดๆ!

หลินหย่าถิงนิวหน้าลงเล็กน้อย จากนันขยิบตาให้ชายผู้
หนึงซึงยืนอยูข่ า้ งกัน ครันได้รบั สัญญาณนันแล้วเขาก็
โจนลุกขึนยืนตําหนิติเตียนเด็กสาวอย่างเผ็ดร้อน

3
“เจ้ากล้าดีอย่างไร อวินลัวเฟิ ง! เจ้ารักษาเขามิได้แล้ว
ไปทําร้ายเขาได้อย่างไร คนสามานย์เช่นเจ้าไม่สมควร
เป็ นแพทย์! ใครกันส่งบัตรเชิญปล่อยให้เจ้าเข้าร่วมการ
ประลองครังนี!”

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายผูน้ นด้

ั วยท่าทีเฉยเมยราวกับ
ว่าเขาเป็ นเพียงละครปา**◌่ เด็กสาวมิได้เสียเวลา
ตอบโต้กบั เขาด้วยซํา

“ชิวผิง” บัดนันเองหลินหย่าถิงก็ยืนขึนตีหน้าซือกล่าว
“หอโอสถเป็ นผูม้ อบบัตรเชิญให้แก่นาง ซึงข้าก็เป็ นผู้
อนุญาตเอง! ทีสุดแล้ว ก่อนหน้านีนางก็ได้แสดงให้เห็น

4
จริงว่ามีคณ
ุ สมบัติพอเข้าร่วมการประลองของแพทย์”

“พีหย่าถิง เรืองนางเป็ นเพียงข่าวลือทีบัดนีได้รบั การ

พิสจู น์แล้วว่าเหลวไหลทังเพ บางทีนางอาจจะจ่ายเงิน
ว่าจ้างให้ผคู้ นอวดอ้างความเก่งกล้าสามารถทางการ
แพทย์ของตนก็เป็ นได้! ข้าว่านําหน้าอย่างนางหาได้มี
วิชาการแพทย์ใดๆ ทังสินไม่!” ชิวผิงเย้ยหยันเผ็ดร้อน
หรีเนตรมองอวินลัวเฟิ งจากหางตาด้วยความเหยียด
หยาม

“อีกประการนะพีหย่าถิง ท่านลืมไปแล้วหรือว่าก่อน
หน้านีนางปฏิบตั ิกบั ท่านอย่างไร ท่านอุตส่าห์มีใจ
เมตตายอมขอให้เจ้านครโอสถก้มศีรษะขอขมานาง แต่
นางกลับไม่ยอมรับซํายังหยามเกียรติทา่ นอีก! แล้วไย
5
ท่านจึงยังออกตัวปกป้องนางอีกเล่า” ชิวผิงเหยียดเยาะ
จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชา

หลายเพลาทีผ่านมาชายหนุ่มเล่นละครเข้าเขากับหลิน
หย่าถิงอยูเ่ ป็ นนิจ เขาจะทําทีเป็ นคนเกรียวกราดส่วน
นางก็เล่นบทเป็ นคนดี เขาบอกกล่าวความในใจของนาง
ส่วนนางก็ทาํ เป็ นพูดดี สือวาจาไพเราะเสนาะหู! แต่หา
ได้มีผใู้ ดบังคับเขาไม่ ทีเขาทําเพือนางล้วนเต็มใจทังนัน!

หลินหย่าถิงส่ายศีรษะ “ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าเรา
ควรเอาธรรมะเข้าลูบอธรรม เจ้าลืมไปแล้วหรือไร อีก
ประการ นครโอสถเองก็เป็ นฝ่ ายผิด เราจึงควรขอขมา
นาง ทีสําคัญ ข้าคิดว่าอวินลัวเฟิ งคือเพชรในตม เช่น
นันเองแม้นางไม่ผา่ นการประลองรอบคัดตัว ข้าก็ยงั มี

6
ความประสงค์ทีจะรับนางเป็ นศิษย์”

ตอนที 629 บทลงโทษสําหรับคําโป้ปด (2)

“พีหย่าถิงเลิกปกป้องอวินลัวเฟิ งเสียที เพชรในตมอย่าง

นันหรือ อย่างนางก็เป็ นได้แค่สวะ! ท่านอยากให้โอกาส
นางเพราะรูส้ กึ ผิดกับสิงทีนครโอสถทํากับอวินชิงหย่าใช่
ไหมเล่า แต่นางไม่สาํ นึกดอก”

7
“หยุดเดียวนี!” สีหน้าหลินหย่าถิงมืดทะมึนลง “ชิวผิง
เจ้าจําไว้วา่ ในโลกนีไม่มีใครเป็ นสวะ! แม้วิชาการแพทย์
ของอวินลัวเฟิ งอ่อนหัดจริง ข้าก็มนใจว่
ั าจะเคียวกรํา
ฝึ กฝนให้นางเป็ นแพทย์ฝีมือดีขนได้
ึ ในสักวัน”

อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกเผยรอยยิมร้าย หรีตามองดูสองคู่

หูเล่นละครปา**◌่ หาได้มีใครสังเกตเห็นไม่ ทว่านางก็
สังเกตเห็นชัดเจนว่าหลินหย่าถิงขยิบตาให้ชายผูน้ นอยู
ั ่
เดียวนีเอง!

ดูก็รูว้ า่ หลินหย่าถิงเป็ นผูช้ กั ใยชายผูน้ ี!

กล่าวจบ หลินหย่าถิงก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วเผยรอย

ยิมสง่า “คุณหนูอวิน เจ้ามิตอ้ งเป็ นกังวลไป ไม่วา่ เจ้า
8
จะผ่านการประลองรอบคัดตัวนีหรือไม่ ข้าก็จะยอมรับ
เจ้าเป็ นศิษย์เพือเป็ นการชดเชยให้แก่สกุลอวิน”

วาจานางสือนัยว่านางมิได้ยอมรับอวินลัวเฟิ งเพราะ
ความแข็งแกร่ง แต่เพือชดเชยให้แก่สกุลอวินต่างหาก!
ถ้อยคําเหล่านีย่อมเป็ นการพิสจู น์โดยนัยว่าแท้จริงแล้วอ
วินลัวเฟิ งนันไร้พลัง! ผูเ้ ฒ่าทีคิดจะชักชวนนางย่อมต้อง
ถอยหลังกลับมาทบทวนใหม่! หลินหย่าถิงใช้เล่หก์ ล
และลูกไม้ทกุ วิถีทางเพือดึงอวินลัวเฟิ งเข้ามา เป็ นพวก
เดียวกับนางจริงๆ

น่าเสียดาย ลูกไม้ทีใช้กบั ผูอ้ ืนได้มิได้จาํ เป็ นว่าจะต้องใช้

ได้กบั อวินลัวเฟิ ง

9
“หากเจ้าต้องการชดใช้ ก็จงสังหารหลินเกอและบุตร
ของเขาเสียสิ!” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนส่งรอยยิมนาง
พญา “ข้าจะไม่หยุดจนกว่านครโอสถจะย่อยยับ!”

หากเป็ นผูอ้ ืนได้ยินวาจาอวินลัวเฟิ งเช่นนีก็คงพิโรธสินไป

แล้ว ทว่าหลินหย่าถิงกลับยังมีทา่ ทีเป็ นมิตร เผยรอยยิม
สง่างามบนดวงหน้า “ข้ารูว้ า่ เจ้ายังคงเจ็บแค้น แต่ไม่
เป็ นไร ข้ารอได้ ตราบใดทีเจ้าให้คาํ มันว่าจะจงรักภักดี
ต่อข้า ข้าก็จะสอนวิชาการแพทย์ทงหมดให้
ั เพือเป็ นการ
ชดเชยให้แก่เจ้า”

แล้วฝูงชนต่างก็ลกุ ฮือขึนมา

เหล่าแพทย์ทีเข้าร่วมการประลองรอบคัดตัวทุกคนต่าง
10
ลืมรักษาผูป้ ่ วยไข้ไปเสียสิน กลับจ้องมองอวินลัวเฟิ ง
ด้วยสายตาขุ่นเคืองระคนริษยา! รังเกียจความอกตัญ ู
ของอวินลัวเฟิ งและอิจฉาทีนางจะได้เข้าเป็ นสมาชิกภาคี
แพทย์โดยมิตอ้ งผ่านการประลองรอบคัดตัวเสียด้วยซํา
เหตุใดพวกเขาจึงมิได้รบั มอบโอกาสอันงาม เช่นนีบ้าง!

อวินลัวเฟิ งยังคงเหยียบยําอกผูไ้ ข้หนุ่มทีบัดนีหายใจไม่

ออก ดวงตาแดงกําปูดโปน

“เจ้าอยากสอนวิชาการแพทย์ให้ขา้ อย่างนันรึ” เด็กสาว

เหลือบแลหลินหย่าถิงด้วยสายตาร้ายกาจพลางเผยรอย
ยิมเ**◌้ยม “ในเมือเจ้ารูจ้ กั ข้าดีนกั เจ้าไม่รูห้ รือว่าเกิด
อะไรขึนกับคนสุดท้ายทีคิดจะสอนข้า”

11
เมือสองปี ก่อนบนเรือสําราญกลางแม่นาฉิ
ํ ง มูอ่ ซู่ วงได้
อวดอ้างว่าจะสังสอนวิชาอวินลัวเฟิ งแต่กลับถูก ตบหน้า
เข้าอย่างจัง เรืองนีเป็ นทีรูก้ นั ไปทัวทังแคว้นหลงหยวน
หลินหย่าถิงเองผูต้ ามเก็บรวบรวมข้อมูลทังหมด ของอ
วินลัวเฟิ งย่อมทราบเรืองราวอันโด่งดังนีดี

ใบหน้าของนางจึงแข็งทือไป แล้วฝื นเผยรอยยิม “ข้า

เพียงแต่อยากช่วยเหลือเจ้าเท่านัน”

ไม่วา่ วิชาการแพทย์ของอวินลัวเฟิ งจะแข็งแกร่งปานใด

นางก็มิอาจพลิกสถานการณ์ได้อีกแล้ว!

“อวินลัวเฟิ ง!”

12
เมือเห็นหลินหย่าถิงถูกกลันแกล้งดังนัน ชิวผิงก็ลืมตัว
ลืมตนเกรียวกราดขึนมาทันใด “เจ้ามันดือด้านไม่ยอม
ฟั งผูใ้ ด! พีหย่าถิงเพียงแต่อยากช่วยเจ้าเท่านัน แต่เจ้า
กลับหลูเ่ กียรตินางเช่นนี! แล้วช่วยเอาเท้าออกไปจากผู้
ป่ วยด้วย ไม่อย่างนันอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

ฝูงชนเฝ้าดูการเผชิญหน้ากันระหว่างอวินลัวเฟิ งและ
หลินหย่าถิงเพลิดเพลินจนลืมผูป้ ่ วยทีน่าสงสาร ซึงบัดนี
ยังคงนอนพังพาบอยูใ่ ต้ฝ่าเท้าอวินลัวเฟิ ง

13
ตอนที 630 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเข้มขรึม (1)

“ขออภัย ข้าลืมไปเสียสนิท” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม

ร้ายกาจ จากนันขยับเท้าออก กระชากคอเสือชายหนุ่ม
ลอยขึนจากพืน “ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครัง บอกมาว่า
เหตุใดเจ้าจึงแสร้งทําเป็ นผูป้ ่ วย”

สีหน้าชายหนุ่มเปลียนไปแล้วเขาก็คาํ รามลันว่า “ข้า

14
บอกแล้วไงว่าไม่ได้แกล้ง!”

“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน จากนันเหวียง

ชายหนุ่มลงไปเบืองหน้าหลานหง “ลองตรวจดูชีพจร
ของเขาอีกรอบสิ”

หลานหงตกตะลึงไป แต่ก็ยงั ก้มลงวางนิวบนชีพจรของ

ชายหนุ่ม แล้วชายเฒ่าก็แลดูตระหนกตกใจเป็ นอย่างยิง
เอ่ยวาจาอย่างมิอาจเชือสายตาออกมาว่า “เป็ นไปไม่
ได้! ก่อนหน้านีชีพจรของเขายังเต้นผิดปกติ แล้วเพลานี
จะกลับกลายเป็ นปกติได้อย่างไร ชีพจรของเขาบัดนีบ่งชี
ว่าเขามีสขุ ภาพแข็งแรงดี!”

15
“เป็ นไปไม่ได้!” ความสะพรึงกลัวสว่างวาบขึนในดวง
ตาชายหนุ่ม เขาตะเบ็งเสียงแข็งว่า “ข้าป่ วยไข้จริง
ท่านพูดจาอะไรไร้สาระ!” พูดไปร่างกายของเขาก็สนั
ไหวอย่างมิอาจควบคุมได้

หากทําภารกิจทีชิวผิงมอบหมายมาให้นีไม่สาํ เร็จ
ภรรยาของเขาก็จะตกอยูใ่ นอันตราย! ทว่าชายหนุ่มมิ
อาจเข้าใจสถานการณ์ และเหตุใดชีพจรของเขาจึงเต้น
เป็ นปกติ! ก่อนจะมาทีนี ชิวผิงได้มอบยาต้มให้เขาหนึง
ถ้วย ยาต้มนันส่งผลให้ชีพจรของเขาเต้นผิดจังหวะและ
สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขาเป็ นอย่างมาก! เขาเกือบ
ทําสําเร็จลุลว่ งดีแล้ว แต่เหตุใดสถานการณ์จงึ เปลียนไป
อย่างกะทันหันในช่วงเวลาหน้าสิวหน้าขวานนีเล่า

16
บัดนันเอง ชายหนุ่มก็หนั ไปทางอวินลัวเฟิ งราวกับฉุกคิด
อะไรบางอย่างขึนมาได้ แล้วความหวาดกลัวก็สะท้อน
อยูใ่ นดวงตาของเขา...

ฝี มือหญิงผูน้ ีแน่ๆ ! ต้องเป็ นนางไม่มีผิด!

เมือนางเหยียบยํากายเขา ชายหนุ่มรูส้ กึ ชัดเจนว่ามีพลัง

ฌานไหลเวียนเข้าไปในกาย! พลังฌานนีเองทําให้ยา
ต้มทีดืมกินเข้าไปสินฤทธิ!

หลินหย่าถิงขมวดคิวแน่น มองดูชิวผิงทียืนอยูข่ า้ งกัน

ด้วยแววคมปลาบสะท้อนอยูใ่ นดวงตาอันงาม

17
เห็นแววตาของนางดังนันแล้ว ชิวผิงก็จิตตกจนไม่สน
ตําแหน่งของหลานหงในภาคีแพทย์ ละลําละลักขึนมา
ว่า “ผูเ้ ฒ่าหลานหงขอรับ ผูป้ ่ วยไข้ทกุ คนผ่านกระบวน
การคัดเลือกมาอย่างเข้มงวด จะเกิดความผิดพลาดขึน
ได้อย่างไร ท่านวินิจฉัยผิดแล้ว! เขาไม่มีทางเป็ นผูม้ ี
สุขภาพดีไปได้!”

หลานหงคล้ายจะเริมหมดความอดทน เหลือบแลชิวผิง
ด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าคิดว่าวิชาการแพทย์ ของข้าแย่
เสียจนไม่อาจวินิจฉัยผูป้ ่ วยไข้ออกจากคนปกติได้ร”ึ

ฝูงชนต่างก็เงียบลงโดยพลัน!

จะสาวกแห่งภาคีแพทย์หรือผูเ้ ข้าร่วมการประลองต่างก็
18
ไม่มีผใู้ ดส่งเสียง! เห็นทีวา่ สถานการณ์พลิกผันนีจะเกิด
คาดเดาและสร้างความสับสนให้แก่ทกุ คนเป็ นอย่างยิง!

“ผูเ้ ฒ่าหลานหง” ในทีสุดผูเ้ ฒ่าหรงก็เริมเบาใจ ลุกขึน

จากทีนังแล้วหัวเราะเสียงเบา “ก็ให้ผอู้ าวุโส ท่านอืนๆ
ผลัดกันวินิจฉัยเขาสิ ว่าอย่างไรเล่า จะได้วางใจผลกัน
ทุกฝ่ าย”

“ตกลง” หลานหงผงกศีรษะ จากนันกล่าวเสียงเย็น

“องครักษ์ จงไปเชิญผูอ้ าวุโสทังหมดของภาคีมาทีนี
แจ้งแก่พวกเขาให้ทราบว่ามีเรืองให้ตอ้ งตัดสินใจ!”

“ขอรับ!”

19
สาวกผูห้ นึงรับคําสังแล่นออกไป ไม่นานเหล่าผูอ้ าวุโส
คนอืนๆ ทังหมดในภาคีก็ปรากฏตัวขึน เป็ นทีประจักษ์
แก่สายตาของฝูงชนมาแต่ไกล ครันได้ยินได้ฟังคําชีแจง
ของหลานหงแล้ว เหล่าผูอ้ าวุโสก็ผลัดกันมาวินิจฉัย
อาการของชายหนุ่มทีละคน กระทังหลัวฝูอาจารย์ของ
หลินหย่าถิงก็มาอยูท่ ีนีด้วย

ไม่ชา้ ก็ได้รบั ผลการวินิจฉัย หลินหย่าถิงรีบชําเลืองมอง

หลัวฝูดว้ ยสายตาหวาดวิตก เมือเห็นอาจารย์ตนส่าย
ศีรษะให้เด็กสาวก็รูส้ กึ ราวหัวใจหยุดเต้น

20
ตอนที 631 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเข้มขรึม (2)

หลินหย่าถิงกัดริมฝี ปากแน่น ยาทีนางขอให้ชิวผิงต้มให้

แก่ชายหนุ่มผูน้ นย่
ั อมได้ผลอย่างแน่นอน! มิหนําซําผู้
เฒ่าหลานหงเองก็ยงั บอกอยูเ่ ดียวนีว่าเขาป่ วย

แต่เหตุใดสถานการณ์จงึ ได้พลิกกลับจากหน้ามือเป็ น
หลังมือเช่นนีเล่า ชัวอึดใจทีผ่านมาเกิดอะไรขึน

หลัวฝูสาํ แดงสีหน้ายากแท้หยังถึง มิได้กล่าวว่าอย่างไร

เขาเป็ นผูแ้ นะนําแผนการนีให้แก่หลินหย่าถิงเอง! แม้ตวั

21
อยากบอกใจจะขาดว่าชายหนุ่มนีเป็ นผูป้ ่ วย แต่เมืออยู่
ท่ามกลางสายตาเหล่าผูอ้ าวุโสทังหลายก็มิอาจพูดอะไร
ออกมาได้! จึงได้แต่ทอดถอนใจไปอย่างปลงตก “เขามิ
ได้เจ็บไข้จริง!”

คนธรรมดามิได้เจ็บได้ไข้กลับได้รบั การคัดเลือกให้เข้ามา
เป็ นผูป้ ่ วยไข้ของการประลองรอบคัดเลือกอย่างนันหรือ!
ทุกคนย่อมรูด้ ีวา่ เหตุการณ์นีสือถึงสิงใด เช่นนันเองทัว
ทังจุตรัสจึงตกอยูใ่ นความโกลาหล

“ชายผูน้ นมิ
ั ได้เจ็บไข้แต่ไยกลับยืนกรานว่าตนเป็ นคน
ป่ วย ทําให้พวกข้าเข้าใจหญิงผูน้ นผิ
ั ดถนัด!”

22
“เจ้าคิดว่าในหมูผ่ ไู้ ข้นียังมีคนปกติหลงมาอีกหรือไม่”

“เห็นทีภาคีแพทย์จะไว้ใจมิได้เสียแล้ว! หากพวกข้า
วินิจฉัยอาการของผูไ้ ข้มิได้ก็ตอ้ งตกการประลองรอบคัด
ตัวนีด้วยไหมเล่า”

ครันได้ยินได้ฟังบทสนทนาเหล่านันแล้ว สีหน้าเหล่าผู้
อาวุโสก็แลดูไม่ใคร่จะสูด้ ีนกั ผูอ้ าวุโสเลือดร้อนบางคน
ถึงขันกล่าวโจมตีกนั ซึงๆ หน้า

“หลัวฝู การประลองของแพทย์ครังนีลูกศิษย์ทา่ นเป็ น

แม่งาน เกิดเหตุการณ์เช่นนีขึนได้อย่างไร ท่านต้องให้
คําอธิบาย!”

23
“ถูกต้องแล้ว โปรดชีแจงให้แก่ผเู้ ข้าร่วมการประลองทุก
คนได้ทราบด้วย มิฉะนันชือเสียงของภาคีแพทย์จะต้อง
เสือมเสีย”

หลัวฝูมีสีหน้ามืดทะมึนลง จากนันหันไปหาชิวผิงแล้ว
เอ่ยถามว่า “ชิวผิง เจ้าเป็ นอะไรไป ข้าขอให้เจ้าช่วย
หย่าถิง แต่เจ้ากลับทําผิดพลาดมหันต์!”

ชิวผิงตกตะลึงไป เมือชําเลืองมองดวงตาอันเ**◌้ยม
เกรียมของหลัวฝูแล้วชายหนุ่มก็แอบถอนหายใจ ด้วย
ความปลงตกอยูใ่ นอก รูด้ ีวา่ หลัวฝูคิดสละเขาเพือปก
ป้องหลินหย่าถิง แต่ตวั เขาก็เป็ นผูร้ บั ผิดชอบเรืองนีเอง!
หลินหย่าถิงเพียงแต่ให้คาํ แนะนําเท่านัน
24
“นายท่าน ข้ารูต้ วั ข้าผิดไปแล้ว”

ชิวผิงคุกเข่าลงเสียงดังตุบ ดวงตาหลุบตํา แสงมืดหม่น

สว่างวาบขึนในดวงตา “พีหย่าถิงไม่มีสว่ นเกียวข้องใดๆ
ทังสิน ข้าเพียงแต่เกลียดชังอวินลัวเฟิ งเท่านัน จึงคิดขับ
ไล่นางออกไปด้วยเล่หก์ ล!”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึนจ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง “พีหย่า

ถิงใจดีมีเมตตากับนางเป็ นล้นพ้น แต่นางกลับอกตัญ ู
อย่างให้อภัยมิได้! ข้ายังได้ยินมาด้วยว่านางคิดใส่รา้ ย
ป้ายสีพีหย่าถิง”

25
หลัวฝูมองชิวผิงด้วยความประหลาดใจ “ใส่รา้ ยหย่าถิง
รึ เพืออะไรกันเล่า”

เพืออะไรกันอย่างนันรึ

ชิวผิงชะงักไป เขาเพียงแต่คิดอะไรได้ก็พดู ออกมาเท่า

นัน หาได้เรียบเรียงรายละเอียดใจความใดๆ ไม่!

“นันเป็ นเพราะว่า...” ชายหนุ่มกําหมัดแน่น ความคิด

หนึงแล่นขึนมา “เพราะนางได้ยินว่าจักรพรรดิปีศาจได้
รับเชิญให้เข้าร่วมการประลองของแพทย์อย่างไรเล่า
และจะมีฐานะเป็ นผูต้ ดั สิน! ในเวลานัน จักรพรรดิปีศาจ
ในฐานะผูต้ ดั สินก็จะได้พบเจอกับพีหย่าถิง เช่นนันเอง
นางจึงคิดทําร้ายพีหย่าถิงเพราะหึงหวง นายท่านขอรับ
26
ทีข้าทําลงไปก็เพราะคิดว่าหากจะป้องกันตัวก็ตอ้ งโจมตี
เสียก่อน!”

เมือได้ยินวาจาแห่งความขุ่นเคืองของชิวผิงแล้ว ผูท้ ีมิได้

รูส้ รูี แ้ ปดมาก่อนก็พลอยหลงเชือไปกับเขาด้วย

“ชิวผิง เมือครูเ่ จ้าพูดว่าอย่างไรนะ” หลินหย่าถิงนิวหน้า

ลงเล็กน้อย “เจ้าได้ยินมาจากปากนางจริงๆ หรือ
อวินลัวเฟิ งต้องการทําร้ายข้าด้วยเหตุผลนีจริงๆ หรือ”

หลินหย่าถิงเองรูจ้ กั ชิวผิงมานาน ย่อมรูด้ ีวา่ ชายหนุ่ม

แต่งเรืองขึนมาทังนัน แต่ความจริงดังกล่าวก็มิได้หยุดยัง
นางจากการสาดนํามันลงกองเพลิง รูด้ ีวา่ หลังเหตุการณ์
ในวันนี จะอย่างไรก็คงทําให้อวินลัวเฟิ งยอมสวามิภกั ดิ
27
ต่อตนมิได้อีกแล้ว!

28
ตอนที 632 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเข้มขรึม (3)

เช่นนันเองนางจึงมิจาํ เป็ นต้องเสแสร้งอีกต่อไป! ในเมือ

อวินลัวเฟิ งดือดึงนักก็มีแต่ตอ้ งตายเท่านัน!

“พีหย่าถิง ข้าได้ยินมากับหู! ข้าสาบานได้!” ชิวผิงให้

คําสัตย์ “อวินลัวเฟิ งตกหลุมรักจักรพรรดิปีศาจ และ
นางมาทีนีเพือพบกับจักรพรรดิปีศาจ! แต่จกั รพรรดิ
ปี ศาจย่อมไม่ชายตาแลหญิงไร้ยางอายเช่นนางดอก
นางจึงอิจฉาริษยาพีหย่าถิงทีมีโอกาสได้ใกล้ชิด
จักรพรรดิปีศาจ จึงได้คิดใส่รา้ ยป้ายสีพีหย่าถิงอย่างไร

29
เล่า”

ชิวผิงกล่าวด้วยนําเสียงหนักแน่น ทําให้ฝงู ชนหลงเชือ

ถนัด

“เด็กสาวผูน้ ีก็แลดูดีอยูห่ รอก แต่ไม่คิดเลยว่านางจะ

เป็ นพวกเล่นลูกไม้สกปรกเพือแย่งชิงหัวใจชาย!”

“จุ๊ๆ เขาว่ากันว่าอย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปก ช่างน่า

ละอายจริง! แต่ขา้ ก็ได้ยินมานะว่าจักรพรรดิปีศาจหาได้
มีความสนใจในสตรีเพศไม่ เช่นนันเองนางจึงถูกสาปส่ง
ให้ลม้ เหลวตังแต่เริมต้นแล้ว”

30
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อยมองไปยังชิวผิงบนเวทีราว
กับมิได้ยินเสียงเยาะเย้ยของฝูงชน “เจ้ามีอะไรจะพล่าม
อีกเล่า ไยจึงไม่พดู ออกมาให้หมด”

ชิวผิงตะลึงไป มิอาจเข้าใจว่าเหตุใดหญิงผูน้ ีจึงยังคงนิง

สงบสูค้ าํ ใส่รา้ ยของเขาอยูไ่ ด้! ไม่คิดปกป้องตัวเอง
หน่อยหรือ

คิดดังนันชิวผิงก็ขบเขียวเคียวฟั นแล้วกล่าวต่อว่า “อีก

ประการหนึง ข้ายังพิสจู น์ได้ดว้ ยว่าวิชาการแพทย์ของอ
วินลัวเฟิ งนันก็มิได้ความสักเท่าไร เมือวานนีตอนทีข้าไป
ขอให้หลิงอินแกล้งป่ วยก็เห็นลูกศิษย์ของนางกําลังแอบ
ดักฟั งอยู.่ ..”

31
เมือวานนีหลินรัวไป๋ ออกไปเล่นกับไหน่ฉาใกล้ๆ กันอยู่
จริง และชิวผิงผูบ้ ดั นันกําลังพูดคุยกับหลิงอินอยูท่ ีเรือน
ของเขาก็เห็นเข้า! แม้หลินรัวไป๋ มิได้ยินบทสนทนาใดๆ
ระหว่างพวกเขา ชิวผิงก็มิได้ปล่อยหลินรัวไป๋ ให้หลุดรอด
จากการใส่ความแต่อย่างใด

ผูเ้ ฒ่าหรงเหยียดเยาะแล้วเหน็บแนมว่า “แล้วเรืองที

อวินลัวเฟิ งเปิ ดโปงเจ้าได้อย่างง่ายดายเล่า จะอธิบาย
ว่าอย่างไร”

“ฮ่าๆ” ชิวผิงกล่าวด้วยท่าทีชิงชัง “ท่านผูเ้ ฒ่าหรง หาก

ท่านอยากทราบจริงๆ ข้าก็จะอธิบายให้ฟัง ข้าประมาท
เอง ข้าให้หลิงอินรับประทานยาต้มเร็วเกินไป ฤทธิของ
ยาจึงหมดไวเกินกว่าทีข้าคิด! ท่านคิดว่าอวินลัวเฟิ งเป็ น
32
ผูเ้ ปิ ดโปงลูกไม้ของข้าจริงๆ อย่างนันหรือ”

ครันได้ยินวาจาชายหนุ่มแล้วหลิงอินก็ขยับริมฝี ปากทํา
ท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมือเห็นสายตาเย็นยะเยือก
ของชิวผิงแล้วก็ได้แต่หดถ้อยคําบนปลายลินของตนลง
จะกลืนก็มิได้ จะคายก็มิลง ประหนึงว่ามีกา้ งปลาติดอยู่
ในลําคอ

“จะลองวิชาการแพทย์ของข้านันง่ายดาย” อวินลัวเฟิ ง
เหลือบมองชิวผิง นิงไปครูห่ นึงจากนันก็กล่าวต่อว่า
“ข้าจะรักษาผูป้ ่ วยทังหมดในทีนีภายในเวลาหนึงเค่อ!”

ครันได้ยินนางลันวาจาแล้วฝูงชนต่างก็เปล่งเสียงหัวเราะ
ลัน รักษาผูไ้ ข้ทงหมดที
ั นีภายในเวลาหนึงเค่ออย่างนัน
33
หรือ ล้อเล่นหรือเปล่า ลําพังแค่วินิจฉัยอาการของผูไ้ ข้
ทังหมดในจัตรุ สั นีก็กินเวลาเกินสิบห้านาทีแล้ว นางกล้า
ดีอย่างไรจึงได้มาโอ้อวดสรรพคุณตนกันเช่นนี!

“อวินลัวเฟิ ง” หลินหย่าถิงนิวหน้ากล่าวเสียงเย็น “เจ้า

ควรกลับคําพูดเสีย! มิฉะนันจะต้องเสียใจ! เพือตัวของ
เจ้าเอง ข้าเพียงไม่อยากเห็นเจ้าต้องเสียหน้าต่อหน้า
ธารกํานัล!”

อวินลัวเฟิ งต่อปากราวกับว่ามิได้ยินได้ฟังคําเตือนของ
หลินหย่าถิง “หากข้ารักษาผูป้ ่ วยไข้ทงหมดได้
ั ภายใน
สิบห้านาที รางวัลการประลองของแพทย์อนั เป็ นกระบี
ผลึกมังกรนันจักตกเป็ นของข้า! นอกจากนี... ข้าต้อง
การให้นครโอสถล่มสลาย!”
34
ข้าต้องการให้นครโอสถล่มสลายอย่างนันรึ!

นางไปเอาความมันใจถึงปานนีมาจากทีใด ทัวทังแผ่น
ดินหลงเซียวคงไม่มีใครกล้าลันวาจาเช่นนีอีกแล้ว!

ตอนที 633 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเคร่งขรึม (4)

หลินหย่าถิงทนไม่ไหว สีหน้าเปลียนไปในทีสุด นางมิ

35
อาจรักษาจริตอันมีสง่าราศีไว้ได้อีกต่อไป เด็กสาวจ้อง
มองอวินลัวเฟิ งท่ามกลางจุตรัสเขม็งด้วยแววเย็นยะ
เยือกในดวงตางาม

“ข้าสัญญา อวินลัวเฟิ ง!”

ต่อให้นางมีวิชาการแพทย์แข็งแกร่งปานใดย่อมไม่มีทาง
รักษาผูป้ ่ วยไข้จาํ นวนมากได้ภายในเวลาเพียงเค่อเดียว
อีกประการ ต่อให้นางทําได้ หากหลินหย่าถิงตระบัด
สัตย์ขนมาก็
ึ หาได้มีผลอันใดไม่! เหนือสิงอืนใดภาคี
แพทย์ยอ่ มไม่ปล่อยให้นครโอสถต้องล่มสลายโดยนิง
ดูดายอย่างแน่นอน!

“ท่านผูเ้ ฒ่าหรงช่วยข้าหน่อยได้หรือไม่” อวินลัวเฟิ งหัน

36
ไปหาผูเ้ ฒ่าหรงแล้วกล่าววาจาเนิบช้า

“ว่าอย่างไรเล่า” ผูเ้ ฒ่าหรงเผยรอยยิมเอ่ยถาม

“อีกประเดียวข้าจะเขียนตํารับยาให้ทา่ น โปรดจัดหาตัว
ยาเหล่านันมาให้ขา้ ให้เสร็จสินทันภายในเวลาสิบห้า
นาที”

“ตกลง ลัวเฟิ ง เจ้าวางใจได้ ข้าจะทําตามทีบอก”

ผูเ้ ฒ่าหรงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึนมา รูด้ ีวา่ งานคราวนี

สําคัญเพียงใด และอวินลัวเฟิ งคงต้องวางใจในตัวเขา
เป็ นอย่างยิงด้วยออกปากขอให้เขาช่วยนางเอง! เขาจะ

37
ไม่ทาํ ให้นางต้องผิดหวัง!

“ข้าเกรงว่าจะทําภารกิจนีให้สาํ เร็จลุลว่ งดีคงต้องอาศัย

ลูกมืออีกจํานวนหนึง” ผูเ้ ฒ่าหลานหงซึงนิงเงียบมาจน
ถึงบัดนีกล่าวขึน “ข้าจะขอให้ลกู ศิษย์ของข้ามาช่วย
เจ้า”

หากเป็ นผูอ้ าวุโสคนอืนผูเ้ ฒ่าหรงคงปฏิเสธไปแล้วเพราะ

เกรงว่าคนผูน้ นจะวางยาพิ
ั ษ! แต่หลานหงนันไม่เหมือน
กัน! เขาไม่มีวนั ทําเรืองพรรค์นนเป็
ั นอันขาด

เมือครังบรรดายอดจอมยุทธ์แห่งนครโอสถออกตามล่า
อวินชิงหย่า และภาคีแพทย์เลือกทีจะยืนอยูข่ า้ งนคร
โอสถนัน มีเพียงผูเ้ ฒ่าหลานหงทีเป็ นแกะดําเลือกต่อ
38
ต้านผูค้ นเหล่านัน! ด้วยเหตุนีเองเขาจึงถูกลดอํานาจใน
ภาคีแพทย์ลง

ครูต่ อ่ มาก็เห็นสาวกภาคีแพทย์ผหู้ นึงหยิบกระถาง

กํายานออกมาและจุดกํายานหอมนัน ครันสายลมพัด
ผ่าน กลินหอมอวลชวนให้เคลิมฝันก็คอ่ ยๆ กําจายไป
ทัวทังบริเวณ

“เจ้าเริมได้” หลินหย่าถิงสะบัดแขนเสือแล้วนังลง สาย

ตาเย็นยะเยือกจับจ้องอวินลัวเฟิ งมิวางตา รอยยิมแขวน
อยูเ่ หนือริมฝี ปาก

ในภาคีแพทย์แห่งนี ใครกล้าหือกับนางมันต้องแตกพ่าย

39
ทุกราย!

อวินลัวเฟิ งมิตอ่ ความยาวสาวความยืด หยิบเข็มเงิน

ออกมาจากแขนเสือแล้วลนไฟฆ่าเชือ จากนันเสียบหนึง
ในเข็มนันเข้าสูร่ า่ งกายผูไ้ ข้คนหนึง...

“เจ้า... ยังมิได้ตรวจวัดชีพจรผูป้ ่ วยเลยแล้วจะเริมทํา

การฝังเข็มได้อย่างไร”

“นางผูน้ ีมิได้ให้ความสําคัญกับชีวิตของผูป้ ่ วยไข้! ยังมิ

ทันวินิจฉัยเลยแล้วจะเริมทําการรักษาได้อย่างไร”

“เห็นทีชิวผิงจะพูดถูกเสียแล้ว นางไร้พลังจริง...”

40
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับการกระทําของอวินลัวเฟิ ง
กระทังบรรดาผูอ้ าวุโสแห่งภาคีแพทย์เองก็นิวหน้า ใน
สายตาของพวกเขานัน อวินลัวเฟิ งมิได้แยแสต่อชีวิต
ของผูไ้ ข้อย่างแท้จริง

ในฐานะแพทย์แล้ว จะประมาทเลินเล่อกับการรักษาถึง
เพียงนีได้อย่างไร

ครันฝังเข็มผูไ้ ข้รายหนึงเสร็จสินด้วยความรวดเร็วเหลือ
เชือแล้ว อวินลัวเฟิ งก็โยกย้ายไปหาผูไ้ ข้รายอืนในชัว
พริบตา นางว่องไวเสียจนไม่มีใครสามารถตามความ
เคลือนไหวของนางได้ทนั หากเฝ้ามองด้วยตาเปล่า...

41
ก่อนหมดเวลา นางก็ได้ทาํ การฝังเข็มผูไ้ ข้ทกุ คนจนเสร็จ
สิน ไม่นานสาวกแห่งหอโอสถและ หลานหงต่างก็มา
รวมตัวกัน ทุกคนถือชามยาต้มมาด้วย

อวินลัวเฟิ งเพียงแต่ดมกลินยาต้มเท่านันก็รูว้ า่ ชามใดถูก

กับโรคใด จากนันออกคําสังให้เหล่าสาวกนํายาต้มนัน
ไปแจกจ่ายให้แก่ผไู้ ข้

“ดืมยาต้มนีเสียแล้วพวกเจ้าทุกคนจะหายดี”

อวินลัวเฟิ งกล่าวอยูผ่ ปู้ ่ วยก็ได้ดืมกินยาต้มเข้าไปแล้ว

ทันใดนันเองพวกเขาก็รูส้ กึ ว่าความเจ็บปวดในกาย
ค่อยๆ บรรเทาลง

42
43
ตอนที 634 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเคร่งขรึม (5)

“ไหนข้าวินิจฉัยร่างกายของพวกเขาหน่อยซิ”

หลานหงเดินไปหาผูไ้ ข้วอ่ งไว จากนันวางนิวลงสัมผัส

ชีพจรแล้วก็ตอ้ งตกตะลึงเมือรูส้ กึ ถึงความเปลียนแปลง
ในร่างกายของพวกเขาเหล่านัน เห็นดังนันผูอ้ าวุโสคน
อืนๆ ก็เข้ามาวินิจฉัยผูป้ ่ วยทีละคน

“เป็ นไปได้อย่างไร เป็ นอย่างนีได้อย่างไรกัน” หลัวฝูเอง

วินิจฉัยเองยังตกตะลึง อดก้าวกระถดถอยหลังไปสอง
สามก้าวมิได้ ใบหน้านันซีดขาว “เป็ นไปมิได้! แล้วผู้
ป่ วยรายอืนเล่า ไหนข้าดูหน่อยซิ!”

44
คิดดังนันหลัวฝูก็รบี เอาข้อศอกดันผูอ้ าวุโสคนหนึงซึง
กําลังตรวจดูผไู้ ข้อยูอ่ อกไปแล้วเข้ายืนแทนที

เริมแรกหลัวฝูแค่ตกใจ แต่บดั นีเขารูส้ กึ สินหวัง ผูป้ ่ วยไข้

เหล่านีล้วนผ่านมือเขามาแล้วทังนันก่อนการประลอง
เริมต้น เขารูด้ ีวา่ สภาพร่างกายของคนเหล่านีเป็ นเช่น
ไร! แต่บดั นีเขาเองก็รูส้ กึ ว่าผูป้ ่ วยเหล่านีเริมฟื นตัวขึน
แล้ว

หญิงผูน้ ีรักษาผูไ้ ข้ทงหมดนี

ั ได้ภายในไม่ถงึ เค่อดีจริงหรือ

มิหนําซํานางยังวินิจฉัยอาการของพวกเขาโดยมิตอ้ ง

45
ตรวจดูชีพจรด้วยซํา!

หลัวฝูหน้าซีดเผือดไปราวกับศพ ร่างกายซวนเซจนแทบ
ทรุดลงกับพืน เหลือบแลดูหลินหย่าถิงผูย้ ืนอยูบ่ นเวที
ด้วยท่าทีสนหวั
ิ ง แล้วรอยยิมอันแสนขมขืนก็แขวนลอย
อยูเ่ หนือริมฝี ปาก ครังนีหย่าถิงประมาทเกินไป! แต่ใคร
จะไปคิดเล่าว่าหญิงผูน้ ีจะมีวิชาการแพทย์แข็งแกร่งถึง
ปานนี

กระทังใต้เท้าก็คงมิใช่คมู่ ือของนาง!

“ปาฏิหาริย ์ สิงเหล่านีคือปาฏิหาริย”์ หลานหงมองอ

วินลัวเฟิ งด้วยดวงตาเปล่งประกาย “เด็กน้อย เจ้าสนใจ

46
มาเข้าร่วมกับข้าหรือไม่”

นางส่ายศีรษะ “ข้าไม่คิดเข้าร่วมกับภาคีแพทย์”

“อา อย่างนันหรือ” หลานหงรูส้ กึ ผิดหวัง แต่กลับเผย

รอยยิมแทนการตอบโต้ดว้ ยวาจาขุ่นเคือง “หากเจ้าคิด
เปลียนใจเมือใดก็เพียงแต่บอกข้า แล้วเจ้าจะได้รบั การ
ต้อนรับเป็ นอย่างดี”

หลินหย่าถิงเองก็กล่าวกับนางเช่นนีแต่กลับให้ความรูส้ กึ
แตกต่างกันออกไปอย่างสินเชิง กับหลินหย่าถิงนางรูส้ กึ
ว่าเด็กสาวผูน้ นพู
ั ดด้วยท่าทีเหมือนมาโปรดสัตว์ แต่ผู้
เฒ่าหลานหงเปล่งถ้อยคําเหล่านีออกมาก็เพราะชืนชม

47
ในความสามารถของนางจริง

อวินลัวเฟิ งมิได้กล่าวว่าอย่างไร เพียงแต่เผยรอยยิม

ตอบรับ จากนันหันไปหาหลินหย่าถิง เลิกคิวขึน ถามว่า
“ข้าชนะแล้ว เจ้าล่ะจะทําตามสัญญาหรือไม่”

เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลึก สะกดกลันความแค้นเคือง
แลอิจฉาริษยาไว้ในอก จากนันกล่าวเสียงเย็นว่า “ข้า
จะมอบกระบีผลึกมังกรให้แก่เจ้า”

“แล้วนครโอสถเล่า” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามพลางยิม

“ขออภัย เรืองของนครโอสถอยูน่ อกเหนือการตัดสินใจ

48
ของข้า”

กล่าวคือนางไม่มีวนั มอบนครโอสถให้แก่อวินลัวเฟิ ง!

“เจ้าอย่าให้มนั มากไปนัก อวินลัวเฟิ ง!” เมือเห็นหลิน

หย่าถิงถูกไล่ตอ้ นแล้วชิวผิงก็ทะลึงขึนมาทันใด “นคร
โอสถเป็ นส่วนหนึงของเรา! หากมอบนครโอสถให้แก่เจ้า
แล้ว คนอืนจะมองเราว่าอย่างไร เจ้าควรหยุดเสียตรงนี
อย่าให้มากไปเดียวจะเจอดี!”

ตูม!

สินคําชิวผิง เด็กสาวบนจัตรุ สั ก็โบกมือเล็กน้อย อึดใจ

49
ต่อมารังสีอนั ทรงพลังก็พงุ่ ผ่านออกมาจาก แขนเสือของ
นางเข้ากระแทกชิวผิงจนร่วงตกเวทีสงู

“พูดมากน่ารําคาญ!” นางจ้องชิวผิงด้วยสายตาเย่อ
หยิงแลดือด้านนัก

“อวินลัวเฟิ ง!” สีหน้าหลินหย่าถิงทะมึนลงทันที “ข้าไม่

ไหวกับเจ้าแล้ว! เจ้ามันคนตําช้า! กล้าทําร้ายสาวกของ
เราอย่างเปิ ดเผยเช่นนีในภาคีแพทย์ได้อย่างไร นีเจ้าคิด
ท้าทายอํานาจภาคีแพทย์ร”ึ

อวินลัวเฟิ งหันมาเพ่งพิศหลินหย่าถิงด้วยสายตา
เ**◌้ยมเกรียม “ภาคีแพทย์อย่างนันรึ ก็ไม่เห็นจะยิง
ใหญ่ตรงไหน! เจ้าจะว่าอย่างไรก็ช่าง นครโอสถจะ
50
อย่างไรก็ตอ้ งล่มสลาย!”

ตอนที 635 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเคร่งขรึม (6)

หลินหย่าถิงเหยียดเยาะ “หากเจ้ามีปัญญาพอก็เชิญ
เลยตามสบาย! น่าเสียดายข้าว่านําหน้าอย่างเจ้าคงไม่
ไหว! ข้าว่าเจ้ารีบกลับไปดูแลสกุลอวินก่อนดีกว่า เผือ
ว่ากลับไปจะมีภเู ขาซากศพรออยู!่ ”

51
อวินลัวเฟิ งถิงหรีเนตรลงเล็กน้อย มองหลินหย่าถิงด้วย
สายตาเย็นยะเยือก “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“เจ้าก่อเรืองให้ผอู้ ืนเขาแค้นเคืองกันมากนัก อวินลัว

เฟิ ง! คนอืนมิได้ใจดีมีเมตตาเหมือนข้า ป่ านนีคงรีบ
แล่นไปยังแคว้นหลงหยวนเพือจัดการกับสกุลเจ้าให้หาย
แค้นแล้วกระมัง!”

ตูม!

เด็กสาวเปล่งรังสีทรงพลัง ดวงตานันเย็นยะเยือก จาก

นันกล่าวชัดถ้อยชัดคําว่า “หลินหย่าถิง หากมีใครแตะ
ต้องคนในสกุลอวินแม้เพียงปลายเส้นผม ข้าจะทําให้

52
เจ้าต้องตกนรกทังเป็ น!”

“อวินลัวเฟิ ง ข้าเพียงแต่เตือนเจ้าเท่านัน! ทีสุดแล้วข้า

คงไม่กล้าทําอะไรกับครอบครัวของเจ้าดอก” หลินหย่า
ถิงเหยียดเยาะ “แต่ขา้ ก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าผูอ้ ืนจะว่า
อย่างไร...”

“ลัวเฟิ ง!”

ครันเห็นว่าอวินลัวเฟิ งจะระเบิดอารมณ์ออกมา ผูเ้ ฒ่า

หรงก็รบี ก้าวไปด้านหน้าอย่างว่องไว กดไหล่นางไว้แล้ว
พูดเสียงเบาว่า “เจ้าวางใจได้ บัดนีผูเ้ ฒ่าหนิงอยูท่ ีสกุล
อวิน เช่นนันเองจะไม่มีผใู้ ดมาทําอันตราย สกุลเจ้าได้!

53
เมือเร็วๆ นีนายท่านของพวกข้าก็อยูใ่ นแคว้นหลงหยวน
เช่นเดียวกัน นายท่านเองก็แข็งแกร่งทีเดียว คนของ
หลินหย่าถิงไม่มีทางแตะต้องสกุลอวินได้”

แต่แม้ผคู้ นเหล่านีจะทําอะไรมิได้ อวินลัวเฟิ งก็จะไม่

ปล่อยให้พวกมันแตะต้องสกุลอวิน...

“ผูเ้ ฒ่าหรง ท่านช่วยข้าทีได้ไหม” อวินลัวเฟิ งกล่าวเนิบ

ช้า “ส่งคนของท่านไปตามหาท่านอาของข้าที! เขาไป
ยังไพรลับแลเพือฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ หวังชําระ
หนีแค้นกับนครโอสถ ข้าไม่อยากให้ทา่ นอาต้องพลาด
โอกาสในการล้างแค้น”

ไม่มีสงใดหอมหวานไปกว่
ิ าการสังหารศัตรูของเจ้าด้วย
54
ตัวเองอีกแล้ว!

ด้วยเหตุนีเองอวินลัวเฟิ งจึงมิได้แตะต้องเจ้านครโอสถ
แม้นางพบเขาแล้วทีภาคีแพทย์! หากมิได้สงั หารศัตรู
ด้วยมือของตัวเอง บาดแผลของท่านอาก็จะไม่มีวนั
หาย!

“ตกลง” ผูเ้ ฒ่าหรงตอบรับว่องไว “ข้าจะให้สาวกหอ

โอสถไปตามหาอวินชิงหย่า หากพบเบาะแสเมือใด
จะแจ้งเจ้าทันที!”

“แต่แม้ขา้ จะเก็บนครโอสถไว้ให้ทา่ นอา ก็มิได้หมาย

ความว่าข้าเองจะไม่คิดดอกเบียกับพวกเขาสักหน่อย”

55
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนหรีเนตรลงมองหลินหย่าถิง

“เจ้าจะลองดีกบั ข้าหรือ อวินลัวเฟิ ง” ใบหน้าหลินหย่า

ถิงมืดทะมึนลง “เจ้าคิดให้ดีๆ ข้าไม่เหมือนชิวผิง เจ้า
ลอบเร้นโจมตีขา้ ง่ายๆ มิได้ดอก”

“ใครบอกว่าข้าจะลอบเร้นโจมตีเจ้า” อวินลัวเฟิ งเยาะ

นางขยับกายพุง่ เข้าใส่หลินหย่าถิง มิได้ปกปิ ดรังสีอนั

ทรงพลังของตนอีกต่อไป และปลดปล่อยออกมาอย่าง
เต็มกําลัง

“ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ”

56
หลัวฝูเมือสัมผัสถึงพลังของเด็กสาวแล้วก็ตกตะลึงไป
“นางเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ ไม่ได้การ หย่าถิง
อันตราย!” หลัวฝูมิทนั ได้คิด รีบวิงเข้าไปขวางหน้าหลิน
หย่าถิงสกัดกันการโจมตีของอวินลัวเฟิ งไว้

ตูม!

ขุมพลังอันแข็งแกร่งปะทะกับฝ่ ามือของอวินลัวเฟิ งและ

หยุดนางไว้ ผลักเด็กสาวให้ถอยห่างออกไปเล็กน้อยโดย
ทิงรอยครูดลึกไว้บนพืน

“เจ้ามันไร้ยางอาย!” ผูเ้ ฒ่าหรงมองดูหลัวฝูดว้ ยท่าที

57
หยามหมิน “เจ้าอยูม่ าเกินหนึงร้อยปี แล้วยังกล้าลงมือ
กับเด็กน้อยผูเ้ ยาว์วยั อีกหรือ!”

หลัวฝูเหลือบแลผูเ้ ฒ่าหรงด้วยสายตาเย็นยะเยือก จาก

นันหันมองอวินลัวเฟิ งด้วยจิตสังหารกําจายรอบกาย

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าไม่คิดเลยว่าอายุเพียงเท่านีเจ้าจะ

เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้ว! ข้าชืนชม ทังความเป็ น
เลิศและวิชาการแพทย์ของเจ้า หากเจ้ายอมมาเป็ นศิษย์
ข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า หาเป็ นเช่นนันไม่ ข้าคงต้อง
สังหารเจ้าเพราะเจ้าได้ทาํ ผิดมหันต์ตอ่ ภาคีแพทย์”

58
ตอนที 636 เทียนหยาปรากฏตัวอย่างเข้มขรึม (7)

หลานหงมิอาจทานทนได้อีกต่อไป ลุกขึนยืนกล่าวพลาง

59
นิวหน้า “หลัวฝู ท่านก็ช่างกล้าข่มขู่ผเู้ ยาว์ได้อย่างไร
อีกประการ หากหลินหย่าถิงมิได้ยกครอบครัวของนาง
ขึนมาขู่ นางก็คงไม่พิโรธหนักถึงเพียงนี! ข้าว่าให้แล้ว
กันไปดีกว่า ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร”

“ขู่อย่างนันรึ” หลัวฝูเหยียดเยาะ “หย่าถิงไปขู่นาง

ตังแต่เมือไรกันเล่า นางเพียงแต่เตือนเด็กสาวผูน้ ีมิให้
หยิงผยองจนเกินไปเท่านัน ประเดียวจะไประคายเคืองผู้
ทีมิบงั ควรเข้า แล้วหายนะจะมาเยือนครอบครัว ของ
นาง! หย่าถิงอุตส่าห์มีเมตตาแท้ๆ แต่นางกลับไม่
สํานึก!”

หลานหงส่ายศีรษะอย่างปลงตก “แต่ทา่ นก็กาํ ลังขู่คณ

ุ
หนูอวินอยูใ่ ช่ไหมเล่า ไยท่านจึงฝื นใจให้นางยอมรับ
60
ท่านเป็ นอาจารย์”

“หลานหง ท่านอย่าแส่ไม่เข้าเรืองจะดีกว่า” หลัวฝูนิว

หน้า “หากนางไม่ประสงค์จะเป็ นศิษย์ของข้า ข้าก็มีแต่
ต้องสังหารนางเท่านัน! ทีสุดแล้วนางก็ได้หยามหมิน
เกียรติแห่งภาคีแพทย์ หากนางเข้าเป็ นสมาชิก ภาคี
แพทย์ก็ยงั คงพอให้อภัยได้ แต่ถา้ หากไม่ นางก็ตอ้ ง
ตาย”

หลานหงเผยยิม “เห็นความสามารถของคุณหนูอวิน
แล้ว นางมิจาํ เป็ นต้องปวารณาตนเป็ นศิษย์ทา่ นเลย มิ
หนําซําท่านก็มิใช่ผอู้ าวุโสเพียงผูเ้ ดียวของภาคี! นางไม่
จําเป็ นต้องเลือกท่านเป็ นอาจารย์!”

61
ได้ยินวาจาของหลานหงเตือนสติ ผูอ้ าวุโสแต่ละคนต่าง
ก็ตระหนักขึนมาว่าพวกตนยังคงมีโอกาส และปรีกันเข้า
ไปหาอวินลัวเฟิ งทันใด

“คุณหนูอวิน เจ้ามิตอ้ งไปฟั งหลัวฝู เจ้าไม่ตอ้ งยอมรับ

เขาเป็ นอาจารย์ก็ได้! เจ้ามาเป็ นศิษย์ขา้ อยูใ่ ต้รม่ เงาข้า
เจ้าหลัวฝูแก่หน้าโง่นนไม่
ั มีทางกล้าแตะต้องเจ้า!”

“ทําไมคุณหนูอวินต้องไปเป็ นลูกศิษย์ทา่ นด้วยเล่า ข้า

ว่าข้าต่างหากทีเหมาะสมทีสุด! หากนางยอมรับข้าเป็ น
อาจารย์ อย่าว่าแต่ปกป้องนางเลย ครอบครัวนางข้าก็
จะรับดูแล”

“คุณหนูอวิน ข้าเสียใจเรืองท่านอาของเจ้า หากเจ้าเป็ น

62
ศิษย์ขา้ ข้าจะช่วยท่านอาเจ้าล้างแค้น!”

แผ่นดินนีให้ความสําคัญกับพลังเป็ นทีหนึง ทุกคนจึงมี

ปฏิกิรยิ าท่าทีสมเหตุสมผลทีเดียว หากอวินลัวเฟิ งยังคง
เป็ นสวะ พวกเขาก็คงเข้าข้างหลัวฝูแทนทีจะเอ่ยคําเหล่า
นีออกมา! ทีพวกเขามีทา่ ทีเช่นนีเป็ นเพราะวิชาการ
แพทย์อนั แข็งแกร่งของอวินลัวเฟิ งและความเป็ นเลิศของ
นางต่างหาก!

หลัวฝูจอ้ งมองเหล่าผูท้ รยศเขม็งด้วยความแค้น ดวง

หน้าชราหมองคลําด้วยโทสะตะเบ็งเสียงแข็งว่า “พวก
ท่านกําลังทําอะไร อวินลัวเฟิ งตังตนเป็ นศัตรูกบั ภาคี
แพทย์ แต่พวกท่านยังกลับไปช่วยปกป้องนางอยู่
กหรือ”
63
“หลัวฝูเอ๋ย ท่านเงียบไปเถิด พวกเรารูว้ า่ ท่านอยากให้
นางมาเป็ นศิษย์ แต่นีท่านทําเรืองเลวร้ายกับนางไว้มาก
นัก จะให้นางยอมรับท่านเป็ นอาจารย์ได้อย่างไร ตราบ
ใดทีนางยอมเข้าร่วมกับภาคีแพทย์ ท่านก็ไม่สามารถทํา
อะไรนางได้”

ครันได้ยินถ้อยคําของหลัวฝูแล้ว เหล่าผูอ้ าวุโสต่างก็

ชําเลืองมองเขาด้วยสายตาหยามหมิน สําหรับพวกเขา
ในตอนนีหาได้มีสงใดสํ
ิ าคัญยิงไปกว่าอวินลัวเฟิ งไม่ ทัน
ใดนันเอง ขณะแย่งชิงตัวอวินลัวเฟิ งกันอยูน่ นั ก็บงั เกิด
รัศมีแข็งแกร่งขึนบนผืนฟ้าใกล้เคียงกัน ดึงดูดความ
สนใจของทุกคนโดยพลัน เมือเงยหน้าขึนก็แลเห็นร่างสี
ขาวราวหิมะลอยเด่นอยูใ่ นคลองจักษุ

64
ชายชราผูห้ นึงยืนเอามือไพล่หลังเหาะเหินเดินอากาศ
แลดูสง่างามประหนึงเซียน ย่างก้าวของเขาแผ่วเบา
คล้ายมีดอกบัวขาวเบ่งบานอยูใ่ ต้ฝ่าเท้า รัศมีทรงพลัง
เปล่งประกายอยูร่ อบตัว

อวินลัวเฟิ งแลเห็นชายชราเช่นกันก็เลิกคิวขึนเล็กน้อย
ชายผูน้ ีแลดูแตกต่างไปอย่างสินเชิงจากชายชราหน้าไม่
อายทีนางรูจ้ กั ในความทรงจํา

“พวกเจ้ามีปากเสียงเรืองอันใดกัน”

ชายชรากล่าวเบาๆ ด้วยเสียงเข้มขรึม ค่อยๆ ย่างลงมา

จากกลางเวหาราวกับว่ามีบนั ไดล่องหนลอยอยูใ่ ต้ฝ่า
65
เท้า...

ตอนที 637 ประเดียวจะได้ใจเกินไป

เมือเห็นชายชราผูม้ าเยือนแล้ว เหล่าผูอ้ าวุโสต่างก็เผย

รอยยิมประจบประแจง เลิกต่อปากต่อคํากันโดยปริยาย
พวกเขารีบรุดไปข้างหน้าแล้วเอ่ยด้วยความเคารพว่า
“นายท่านเทียนหยา ท่านมาแล้วหรือ”

66
เทียนหยาอย่างนันรึ

ครันได้ยินเหล่าผูอ้ าวุโสเรียกขานชายชราเช่นนันแล้ว ผู้

ทีไม่เคยเห็นเทียนหยามาก่อนก็รูส้ กึ สับสนงุนงงยิงนัก
ก่อนทีดวงตาจะเปล่งประกาย ใจเบิกบานว่าตนเลือกวัน
มาร่วมการประลองแพทย์ถกู ต้องทีเดียว เพราะได้มีบญ
ุ
เห็นหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยาตัวจริง!

“ฮืม”

เทียนหยาผูบ้ ดั นีรายล้อมไปด้วยเหล่าผูอ้ าวุโสรักษาท่าที

คล้ายเซียน แตกต่างไปจากชายชราตัวจ้อย ผูค้ อยตาม
ตอแยอวินลัวเฟิ งอย่างสินเชิง หากอวินลัวเฟิ งมิได้รูจ้ กั
มักจีกับเทียนหยามาเป็ นอย่างดี ก็คงพาลคิดไปว่าเขาผู้
67
นีเป็ นชายชราผูน้ ่านับถือ

“ไหนบอกข้ามาซิวา่ พวกเจ้ามีปากเสียงกันด้วยเรืองอัน
ใด” เทียนหยานิวหน้าน้อยๆ เอ่ยถามเนิบช้า

“คือว่า” หลานหงเกรงว่าหลัวฝูจะกล่าวโทษคนอืนๆ จึง

ชิงอธิบายอย่างรวดเร็ว “เด็กสาวผูน้ ีและลูกศิษย์ ผูห้ นึง
ของหลัวฝูเป็ นศัตรูกนั แต่หลัวฝูตอ้ งการบีบบังคับให้นาง
ปวารณาตนเป็ นศิษย์ให้ได้เพราะนางมี ความเป็ นเลิศ
อันยอดเยียม! ซํายังข่มขู่ดว้ ยว่าหากคุณหนูอวินอ
ยากอยูร่ อดปลอดภัยก็ตอ้ งยอมรับเขา เป็ นอาจารย์!
อย่างไรก็ดี ผูอ้ าวุโสท่านอืนๆ ต่างไม่ยินยอมเพราะมี
ความประสงค์จะรับคุณหนูอวินมาเป็ นศิษย์เช่นเดียว
กัน”
68
“โอ้” เทียนหยาเอ่ยด้วยท่าทีประหนึงเซียนว่า “พวกเจ้า
ต้องการให้ลวเฟิ
ั งมาเป็ นศิษย์อย่างนันรึ หากเป็ นเช่นนัน
ข้าควรเรียกพวกเจ้าว่าอย่างไรดีเล่า”

สีหน้าเทียนหยาบัดนีบึงตึง มิได้คาดคิดเลยว่าตนมา
สายไปเพียงไม่กีวันจะเกิดเรืองขึนมากมายถึงเพียงนี!
โดยเฉพาะอย่างยิงคนเหล่านีกล้าดีอย่างไรคิดบังคับให้
อวินลัวเฟิ งมาเป็ นศิษย์ หากเป็ นเช่นนันจริงเขาก็ตอ้ ง
เรียกขานคนเหล่านีว่าบรรพจารย์มิใช่หรือ สําหรับคน
เย่อหยิงเช่นเขาย่อมรับมิได้เป็ นอันขาด!

“นายท่านเทียนหยาหมายความว่าอย่างไรรึ” หลานหง
มิเข้าใจความหมาย จึงได้เลียบๆ เคียงๆ ถาม
69
“ฮึม! ข้าหมายความว่าอย่างไรอย่างนันรึ” เทียนหยา
แลดูโกรธจัดจนใบหน้าหมองคลํา “ข้าแสดงตนชัดเจน!
หากลัวเฟิ งเป็ นลูกศิษย์พวกเจ้า ข้าเองมิตอ้ งเรียกพวก
เจ้าว่าบรรพจารย์หรือไง”

ตูม!

ประหนึงสายฟ้าฟาดกลางวันแสกๆ ทุกคนต่างก็ตวั สัน

งันงกพลางมองดูเทียนหยาด้วยความสับสน

เมือกีชายชราพูดว่าอย่างไรนะ

70
หากอวินลัวเฟิ งมาเป็ นศิษย์ของพวกตนแล้ว เทียนหยา
จะต้องเรียกขานพวกตนว่าบรรพจารย์อย่างนันรึ

มีเพียงอาจารย์ของอาจารย์เท่านันทีจะได้รบั การเรียก
ขานว่าบรรพจารย์

เช่นนันแล้วเทียนหยากําลังบอกพวกตนว่าอวินลัวเฟิ ง
เป็ นอาจารย์ของเขาอย่างนันหรือ

หลัวฝูหน้าซีดขาว กายชราสันไหวอยูใ่ นสายลมอ่อน รีบ

พยุงตนคํากับเสาไม้ขา้ งกันไว้มิให้เซถลาล้มลง “ข้าได้
ยินผิดไปหรือไม่ ข้าว่าหูตอ้ งผิดเพียนไปแน่ๆ คงต้องไป
ตรวจดูเสียหน่อยแล้ว อวินลัวเฟิ งน่ะหรือจะเป็ นอาจารย์
ของเทียนหยา ข้าต้องได้ยินผิดไปแน่ๆ”
71
ใช่แล้ว ต้องได้ยินเทียนหยาผิดไปแน่ๆ! เรืองพรรค์นีเป็ น
ไปไม่ได้!

หลัวฝูสงบจิตสงบใจตนลง แต่ก่อนได้ฝืนปั กใจเชือก็เห็น

เทียนหยาเดินไปหาอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าชราเผยรอยยิม
เข้มขรึม แลดูคล้ายเซียนยิงนัก ไม่วา่ ใครก็มิบงั อาจ
หยามหมินเกียรติเขา

“เด็กน้อย ข้าขออภัยทีมาช้า”

เขาเผยรอยยิมเข้มขรึมต่างจากชายชราตัวจ้อยหน้าไม่
อายในความทรงจําของอวินลัวเฟิ งอย่างสินเชิง

72
“เทียนหยา” อวินลัวเฟิ งแตะจมูกเผยรอยยิมร้าย “ข้า
ให้ทา่ นเก้าสิบเก้าแต้มสําหรับการเปิ ดตัว แต่ขา้ ขอหัก
หนึงแต้มประเดียวท่านจะได้ใจเกินไป”

73
ตอนที 638 โผล่หน้าออกมาเดียวนี!

เทียนหยาชะงักงันไป มองดูอวินลัวเฟิ งด้วยความสับสน

“หมายความว่าอย่างไรรึ”

“ว่ากันโดยทัวไปแล้ว ท่านวางมาดเกินไป ข้าเองก็พงึ ใจ

ตัวตนทีไร้ยางอายของท่านมากกว่า”

ครันได้ยินถ้อยคํานางแล้ว ดวงหน้าชรานันก็เจือนลง ใน

74
แววตาเผยความเศร้าใจ “ลัวเฟิ งเอ๋ย มีคนมากมายอยู่
ทีนี ช่วยรักษาหน้าข้าหน่อยเถิด”

“รักษาหน้าท่านอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา

เอ่ยถามด้วยรอยยิมอ่อน “ท่านยังมีหน้าให้ตอ้ งรักษา
อยูอ่ ีกหรือ”

เทียนหยามุมปากกระตุกแรง ท้ายทีสุดแล้วอวินลัวเฟิ งก็

กล่าวถูกต้องทุกประการ ต่อหน้าลัวเฟิ งเขาหาได้มี
ยางอายใดๆ ไม่!

“น... นายท่านเทียนหยา...”

75
ผูอ้ าวุโสคนหนึงตกตะลึงเป็ นอย่างมากจนปากคอสัน
“ท่าน... ท่านพูดจริงหรือ อวินลัวเฟิ ง... เป็ นอาจารย์
ของท่านจริงอย่างนันหรือ”

เทียนหยานิวหน้าด้วยชักจะหมดความอดทน หันมา
มองผูอ้ าวุโสคนดังกล่าวแล้วเหยียดเยาะว่า “เจ้าคิดว่า
ข้าล้อเล่นหรือไง”

“มิได้... ข้าคงไม่กล้า...”

เทียนหยามีสถานะพิเศษอยูใ่ นภาคีแพทย์ ใครเล่าจะ

กล้าสงสัยในตัวเขา แต่เมือคิดถึงการกระทําของพวกตน
เมือครู ่ เหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสทังหลายต่างก็อยากจะเอา
ศีรษะมุดดินลงไปเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด หากพวกตนดึงดัน
76
ให้อวินลัวเฟิ งมาเป็ นศิษย์แล้วเทียนหยาจะต้องเรียก
ขานพวกตนว่าอย่างไรเล่า พวกเขามิกล้าคิดถึงผลลัพธ์

“ไหนใครบอกว่าจะรับท่านอาจารย์ของข้าไปเป็ นศิษย์”
เทียนหยาเชิดคางขึนอย่างเย่อหยิง จ้องมองเข้าไปในฝูง
ชนท่ามกลางจัตรุ สั แล้วกู่กอ้ งเสียงเย็นว่า “แสดงตน
เดียวนี!”

บัดนันเองทุกคนก็หนั ไปหาหลัวฝูเป็ นตาเดียว ความ

หมายในสายตาของพวกเขานันชัดเจน

อึก!

77
หลัวฝูกลืนนําลายอึกใหญ่ ก้าวกระถดถอยหลังไปเล็ก
น้อย เมือเห็นสายตาเทียนหยาจ้องมาก็รูส้ กึ ว่าหัวใจสัน
สะท้าน

“น... นายท่านเทียนหยา ข้าเพียงแต่ลอ้ เล่นเท่านัน”

กล่าวไปสายตาก็จอ้ งมองหลินหย่าถิงผูย้ ืนตัวแข็งทืออยู่

เขม็ง นางมิได้บอกกล่าวให้เขาฟั งถึงความสัมพันธ์ระ
หว่างอวินลัวเฟิ งและเทียนหยา หากเขารูส้ กั หน่อยก็คง
ไม่ฝืนบังคับให้นางมาเป็ นศิษย์!

อย่างไรก็ดี ตัวเขาก็ได้กระทําผิดต่อหลินหย่าถิง นางเอง

ก็มิได้ตระหนักรูเ้ ช่นกันถึงความสัมพันธ์ของ ทังสอง มิ
ได้ลว่ งรูว้ า่ เทียนหยายอมรับอวินลัวเฟิ งเป็ นอาจารย์!
78
หลินหย่าถิงมองไปยังสายตาตําหนิติเตียน ของหลัวฝู
แล้วก็กาํ หมัดแน่น ก้มศีรษะลง แสงเย็นยะ
เยือกกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตางาม

อวินลัวเฟิ งเอ๋ย สักวันเจ้าจะต้องชดใช้ความอับอายของ

ข้าในวันนี!

“ล้อเล่นอย่างนันรึ” เทียนหยาเหยียดเยาะ จากนัน

เหน็บแนมว่า “หากข้าฆ่าเจ้าทิงแล้วบอกว่าเพียงแต่ลอ้
เล่นบนหลุมศพของเจ้าเล่า เจ้าจะคิดเห็นอย่างไร”

หลัวฝูหน้าเปลียน “นายท่านเทียนหยา ถึงแม้วา่ ใต้เท้า

ของพวกเราจะเคารพท่านเป็ นอย่างมาก แต่ขา้ ก็ยงั เป็ น
สมาชิกคนหนึงของภาคีแพทย์! ท่านพูดกับข้าเช่นนีไม่
79
หยาบคายไปหน่อยหรือ”

“ฮ่าๆ!” เทียนหยาเปล่งเสียงหัวเราะลันด้วยโทสะ
“คราวนีเจ้ายกภาคีแพทย์ขนมาขู
ึ ่ขา้ อย่างนันรึ ดี! ลี
ชวน เจ้าคนบัดซบ โผล่หน้าออกมาเดียวนี!”

ลีชวนคือประมุขแห่งภาคีแพทย์! ครันได้ยินถ้อยคํา
เทียนหยาแล้วทุกคนต่างก็จอ้ งมองกันอ้าปากค้าง ใน
สายตาฉายความตืนตะลึง

แม้ทกุ คนรูด้ ีวา่ ใต้เท้าของพวกตนเคารพนับถือเทียนหยา

ทีเดียว แต่ก็ไม่คิดว่าเทียนหยาจะหยาบคายกับใต้เท้า
ถึงเพียงนี! หรือมีบางสิงทีพวกเขาไม่รูก้ นั แน่

80
ตอนที 639 เขาคือศิษย์ของเทียนหยางันหรือ

“เทียนหยา”

ขณะทีฝูงชนกําลังตกตะลึงกันอยูน่ นั ก็บงั เกิดเสียงอ่อน

ระโหยโรยแรงดังมาจากฟากฟ้า แล้วชายชราอาภรณ์
นําเงินก็ปรากฏตัวขึนเป็ นทีประจักษ์ แลดูดว้ ยสายตา
คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาจะมีอายุเกินห้าสิบปี ทว่ารอย

81
เ**◌่ ยวย่นแทบไม่ปรากฏบนใบหน้าสีแดงกํานัน หาก
มิใช่เพราะเส้นผมสีเทาก็คงยากทีจะบ่งบอกอายุของชาย
เฒ่า

“ใต้เท้า”

ครันเห็นชายชราผูจ้ ่ๆู ก็ปรากฏตัวขึนมาแล้ว ทุกคนใน

จัตรุ สั ต่างก็คกุ เข่าลง มีเพียงเทียนหยาและอวินลัวเฟิ ง
เท่านันทียังคงยืนนิง

เมือเห็นฉากดังกล่าวแล้วหลินหย่าถิงก็กดั ฟั นกรอด รูส้ กึ

หายใจไม่ออกราวกับมีใครเอามือมาบีบรัดหัวใจของนาง

82
ไยข้าจึงต้องคุกเข่าลงในขณะทีอวินลัวเฟิ งยังคงยืนอยูไ่ ด้
สักวันหนึงเถิด ข้าจะให้ผคู้ นเหล่านีมาคลานแทบเท้า
ร้องขอความเห็นใจจากข้า!

“ฮึม! โผล่หน้าออกมาจนได้สนิ ะ!” เทียนหยาเหยียด

เยาะกล่าววาจาเย้ยหยัน “นีใช่ไหม วิถีทีเจ้าใช้ปกครอง
ภาคีแพทย์ตลอดหลายปี ทีผ่านมา เจ้าเข้าข้างนครโอสถ
อย่างไร้ซงความยุ
ึ ติธรรม ซํายังให้ผคู้ นเหล่านีกลันแกล้ง
รังแกเหล่าอัจฉริยะทีมาเข้าร่วมการประลองแพทย์! ที
ภาคีแพทย์ยงั คงยืนหยัดอยูไ่ ด้ทงๆ
ั ทีมีคนเช่นเจ้าเป็ นผู้
นํานับว่าเป็ นปาฏิหาริย.์ ..”

วาจาเทียนหยานันรุนแรง ทังกระแทกกระทันแลเสียดสี
ลีชวนขยับริมฝี ปากแต่ก็มิอาจเอือนเอ่ยวาจาออกมาได้
83
แม้สกั คําเพือแก้ตวั เพราะรูด้ ีวา่ ทีเทียนหยาพูดมานันถูก
ต้องทุกประการ!

ดวงตาหลัวฝูพงุ่ พล่าน ลุกขึนยืนจากพืนพลางตะเบ็ง

เสียงแข็งใส่เทียนหยาชัดถ้อยชัดคํา “นายท่านเทียน
หยา พวกข้าเคารพในความเป็ นเลิศทางการแพทย์ของ
ท่าน และเชือฟั งท่านเพราะประมุขของเราให้ความ
เคารพท่าน แต่ทา่ นจะมาหยามหมินประมุขของเราเช่น
นีมิได้”

ต่อให้เจ้าครอบครองวิชาการแพทย์ทีแข็งแกร่งเพียงใด
หรือเจ้าจะมีพลังยิงใหญ่มาจากไหน ก็จะมาปฏิบตั ิกบั
ประมุขของพวกข้าอย่างหยาบคายถึงเพียงนีมิได้! แม้
ใต้เท้าให้ความเคารพเจ้า เจ้าก็ตอ้ งสุภาพ กับเขาด้วย!
84
หลัวฝูจะยอมปล่อยโอกาสอันงามนีให้หลุดรอดมือไป
ง่ายๆ ได้อย่างไร หากเทียนหยาบาดหมางกับภาคี
แพทย์ก็เป็ นโอกาสของตนทีจะฆ่าพวกมันทิงเสียให้
หมด!

“หลัวฝู หุบปาก!” สีหน้าลีชวนเปลียนไป จากนัน

ปล่อยพลังแข็งแกร่งออกมาอัดกระแทกหลัวฝูเต็มรัก

ตูม!

กายหลัวฝูปลิวกระเด็นไปไกล กระอักเลือดออกมากอง
ใหญ่ ตามองลีชวนด้วยความตืนตะลึงพลางเอ่ยถาม

85
ปากคอสันว่า “ใต้เท้า ทําไม...”

“หลัวฝู เจ้ารูไ้ หมว่ากําลังพูดอยูก่ บั ใคร เจ้ากล้าพูดกับ

เขาอย่างนันได้อย่างไร” ลีชวนสะบัดแขนเสือ ใบหน้า
บิดเบียว “หากเทียนหยาต้องการอัดข้าให้หมอบก็ยอ่ ม
ได้ นับประสาอะไรกับการตําหนิติเตียนข้า!”

หลัวฝูอา้ ปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง

ใต้เท้าหมายความว่าอย่างไร หากเทียนหยาต้องการอัด
ใต้เท้าให้หมอบก็ยอ่ มได้ นับประสาอะไรกับการตําหนิ
ติเตียนใต้เท้าอย่างนันรึ

86
ตังแต่ตน้ จนบัดนี อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกเอนกายพิง
ต้นไม้ดา้ นหลังด้วยท่าทีเกียจคร้าน ได้ยินวาจาลีชวน
แล้วก็มองเทียนหยา ประกายลึกซึงกระเพือมไหวอยูใ่ น
ดวงตาทะมึนของนาง

“ข้าไม่อยากเล่าเรืองทีเทียนหยาเคยช่วยเหลือข้ามา
ก่อน เพราะเทียนหยาไม่ตอ้ งการให้ขา้ เล่า!” ลีชวน
เหยียดเยาะ “แต่วนั นีข้าคงต้องพูดออกมาเพราะเจ้า
หยาบคายกับเทียนหยาอย่างให้อภัยมิได้! ในตอนนัน
หากมิใช่เพราะเทียนหยาก็คงหาได้มีภาคีแพทย์ไม่ นับ
ประสาอะไรกับสถานะของข้าในวันนี!”

หลัวฝูรูส้ กึ ว่าความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจตน ริม

ฝี ปากขยับทําท่าจะแก้ตวั แต่เมืออยูภ่ ายใต้แววตาเย็น
87
ยะเยือกของลีชวนแล้วก็มิอาจเอือนเอ่ยอะไรออกมาได้

ลีชวนสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “ข้าได้พบเทียน
หยาเมือครังยังเยาว์วยั บัดนันข้าหาได้มีความรูค้ วาม
เข้าใจเกียวกับวิชาการแพทย์ไม่ ซํายังป่ วยหนัก เทียน
หยาสอนวิชาการแพทย์ทงหมดให้
ั แก่ขา้ เพือรักษาข้า
วิชาการแพทย์ทงหมดของข้
ั าก็ได้มาจากเทียนหยาทังนัน
หากเขาไม่ปฏิเสธ ข้าก็คงเรียกเขาว่าอาจารย์ไปแล้ว!
เอาล่ะ ตอนนีเจ้าคิดว่าเขามีสทิ ธิดุดา่ ว่ากล่าวข้าหรือ
ยัง”

88
ตอนที 640 ยอมรับความผิดทังหมด

หลัวฝูหมดเรียวแรงทรุดกองลงกับพืน ใบหน้าซีดขาว
ราวกับศพ ความสินหวังอาบล้นอยูใ่ นหัวใจ

89
“ท่านอาจารย์” หลินหย่าถิงรีบก้าวไปด้านหน้า พยุงร่าง
หลัวฝูให้ลกุ ขึนยืน แววมืดหม่นกระเพือมไหวอยูใ่ นดวง
ตาทีหลุบตําของนาง แล้วเด็กสาวก็กล่าววาจาทีได้ยิน
กันเพียงสองคนเท่านันว่า “ท่านอาจารย์ ยอมรับความ
ผิดทังหมดเสีย แล้วข้าจะช่วยท่าน”

หลัวฝูตกตะลึง เงยหน้าขึนมองศิษย์ตน และตระหนักได้

ว่าทีผ่านมาเขามิเคยรูจ้ กั นางอย่างแท้จริง...

“เจ้า... จะทําอะไร”

“ท่านเชือข้าเถิด จะช่วยท่านได้ขา้ ต้องรอดออกไปให้ได้

เท่านัน!”

90
ครันได้ยินเสียงตําๆ ของหลินหย่าถิงแล้วหลัวฝูก็เผยรอย
ยิมขมขืน แต่ชายเฒ่าก็รูว้ า่ ตนไม่มีทางเลือกอืน! หาก
ทังคูถ่ กู จับเข้าตารางก็มีแต่ตอ้ งรอความตายด้วยกันทัง
ศิษย์ทงอาจารย์
ั เท่านัน!

“ฮ่าๆ” หลัวฝูเผยรอยยิมขมขืน ลุกขึนยืนจากพืนเพ่งพิศ

ไปยังลีชวนผูล้ อยอยูก่ ลางเวหาแล้วทอดถอนลมหายใจ
“ใต้เท้า ข้ารูว้ า่ ข้าได้ทาํ ผิดมหันต์อย่างมิอาจให้อภัยได้
ข้ายอมรับผิดทุกประการและข้ายินดีรบั โทษทัณฑ์ทงั
หมด!”

ชายเฒ่ากัดฟั นแล้วว่าต่อไปว่า “แต่ลกู ศิษย์ของข้าเป็ น

ผูบ้ ริสทุ ธิ! นางไม่รูอ้ ะไรทังสิน! ขอใต้เท้าโปรดยกโทษ
91
ให้นางด้วย!”

ครันได้ยินวาจาชายเฒ่าแล้ว หลานหงก็มองมาด้วยสาย
ตาเย็นชา “ผูเ้ ฒ่าหลัวฝู นางวางเดิมพันกับคุณหนูอวิน
และให้คาํ มันสัญญาว่าจะยกนครโอสถให้แก่คณ
ุ หนูอวิน
หากนางรักษาผูป้ ่ วยทังหมดได้ภายในเวลาสิบห้านาที
แต่หลังจากนันลูกศิษย์ทา่ นก็ตระบัดสัตย์! ท่านจะชีแจง
เรืองนีอย่างไร”

หลัวฝูรูส้ กึ ว่าหัวใจแทบหยุดเต้นแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการ
ออกมา “ข้าเป็ นผูข้ อร้องนางเอง! ข้าบอกหย่าถิงว่าไม่
ต้องทําตามสัญญาแม้อวินลัวเฟิ งจะชนะเดิมพันหรือไม่
ก็ตาม! หย่าถิงไม่เห็นด้วยกับข้า แต่นางก็ได้แต่ทาํ ตาม
คําบัญชาของข้าเท่านัน เพราะข้าเป็ นอาจารย์ของนาง!
92
หย่าถิงเป็ นเด็กดี ใต้เท้าโปรดยกโทษให้นาง ด้วยเถิด”

“อืม...” ลีชวนลังเล หันมาหาเทียนหยา “เทียนหยา

ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร”

เทียนหยานิวหน้าลงเล็กน้อย รังสีอาํ มหิตฉายอยูใ่ นดวง

ตา แต่ก่อนทันประกาศการตัดสินใจของตนออกมา
อวินลัวเฟิ งก็ยืนมือออกมารังเขาเอาไว้

“ลัวเฟิ ง” เทียนหยามองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความ

ประหลาดใจ

เท่าทีรูม้ า อวินลัวเฟิ งย่อมไม่ปล่อยหลินหย่าถิงไปแน่

93
แล้วเหตุใดนางจึงรังเขาไว้กนั เล่า

“ท่านอาข้ายังไม่กลับมา”

ความหมายของนางชัดเจน นอกจากท่านอาของนาง
แล้วห้ามใครแตะต้องคนของนครโอสถเป็ นอันขาด!
ด้วยคิดว่าเทียนหยายังไม่จบั ใจความของนาง นางก็
กล่าวสําทับอีกว่า “ท่านอาปรารถนาทีจะล้างแค้นและ
ปลิดชีพผูท้ ีทําร้ายตนด้วยมือของตัวเองเท่านัน!”

ปล่อยหลินหย่าถิงไปอย่างนันรึ ไม่มีทาง! ข้าจะบรรเทา

บาดแผลตลอดหลายปี ของท่านอาด้วยโลหิตของคน
เหล่านี!

94
“เอาล่ะ” เทียนหยาถอนหายใจ “ในเมือเจ้าตัดสินใจ
แล้ว ข้าก็จะไว้ชีวิตคนเหล่านีไว้ให้อาของเจ้าจัดการ!”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “เทียนหยา ท่านให้คนจับตา

ดูพวกเขาไว้ เผือพวกเขาคิดหนีไปก่อนท่านอาของข้า
กลับมา”

“ได้เลย ข้าจะทําตามทีเจ้าบอก” เทียนหยาเผยยิมหัน

มองลีชวน “ในเมือหลัวฝูยินยอมพร้อมรับผิดชอบ
ทุกอย่างก็โยนเขาเข้าตารางไปเสีย! ให้ศาลแห่งภาคี
ตัดสินโทษ! ส่วนหลินหย่าถิงข้าก็ไม่คิดว่าบริสทุ ธิสัก
เท่าไร เช่นนันแล้วจงจํากัดบริเวณของผูค้ นของนคร
โอสถทังหมด! ทรมานหลัวฝูจนกว่าเขาจะยอมสารภาพ
95
ชือผูส้ มรูร้ ว่ มคิดทังหมด!”

ตอนที 641 การชีแนะ

ดวงตาหลัวฝูฉายแววหวาดหวัน ชายเฒ่ารีบเกาะกุมมือ
หลินหย่าถิงไว้แล้วกล่าวปากคอสันว่า “หย่าถิง ข้าคง
ทนได้ไม่เกินสองสามวันแน่ เจ้าต้องรีบมาช่วยข้า!”

“ข้าจะไปช่วยท่านโดยเร็ว” หลินหย่าถิงจับมือหลัวฝู

96
ก่อนค่อยๆ ลุกยืนขึนยืดกายตังตรง ดวงตานางหันไปหา
อวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวเสียงเบาว่า “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ครัง
นีเจ้าชนะ! ข้าหวังว่าเจ้าจะยังล้มข้าต่อไปได้เรือยๆ หลัง
จากนี” กล่าวจบนางก็หมุนกายไปมิหนั กลับมามอง
ทว่าสองมือก็เผลอกําแน่นอยูข่ า้ งเรียวขาตน!

“อวินน้อยเอ๋ย” ในทีสุดผูเ้ ฒ่าหรงก็ได้สติ ส่ายศีรษะ

ก่อนกล่าวด้วยนําเสียงเหนือยอ่อนว่า “เมือยามพบเจ้า
ครังแรก ข้าคิดว่าเจ้าต้องเป็ นศิษย์ของหมอหัตถ์เทวดา
เทียนหยาอย่างแน่นอน ด้วยวิชาการแพทย์อนั เลิศลํา
ของเจ้า แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าข้าจะเดาผิด เหตุการณ์กลับ
กลายเป็ นว่าเจ้าคืออาจารย์ของเขาเสียเอง!”

ข่าวนีช่างน่าตกใจยิงนัก หนักหนาเสียจนผูเ้ ฒ่าหรงมิ

97
อาจคิดอะไรได้ถนัด

อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ข้ายังมิได้ยอมรับเขาเป็ นศิษย์เสีย

หน่อย”

ได้ยินดังนันสีหน้าเทียนหยาทีเดิมเคร่งขรึมอยูก่ ็เจ็บปวด
รวดร้าวนัก เอ่ยถามด้วยนําเสียงหมองใจว่า “แล้วเมือ
ไรเจ้าจึงจะยอมรับข้าเสียทีเล่า”

“ข้าไม่รบั ศิษย์แก่เฒ่าเช่นท่านหรอก แต่ขา้ สัญญากับ

เสียวไป๋ ไว้แล้วว่าจะช่วยสอนวิชาแพทย์ให้แก่ทา่ น ท่าน
ว่างเมือใดบ้างเล่า” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน ดวงตา
ดําสนิทส่องประกายสุกใส

98
หัวใจเทียนหยาพองโตขึนด้วยความตืนตันจนแทบโผเข้า
กอดอวินลัวเฟิ ง เคราะห์ดีทีนางโจนหลบหนีออ้ มกอด
ประหนึงหมีบกุ นันได้ทนั หวุดหวิด

“ข้าว่าง ข้าว่างเสมอ!” เทียนหยาดีใจเนือเต้นจนควบ

คุมตนเองมิได้ ใบหน้าชรานันแดงกํา “เราเริมกันเลยดี
ไหม”

ชายเฒ่าถูฝ่ามือตนเข้าด้วยกัน รอยยิมก็ชวนให้สมเพช
เวทนายิงนัก! ตรงกันข้ามกับท่าทีประหนึงเซียนก่อน
หน้านีโดยสินเชิง ผูค้ นทีได้เห็นต่างก็สบั สนงุนงงกันไป
มิอาจเชือได้วา่ ชายชราผูไ้ ร้ยางอายเบืองหน้า พวกตนนี
คือหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยาผูท้ รงเกียรติ นีพวกเขา
99
เผลอสลับร่างกันอย่างนันหรือ

“เด็กน้อย” ผูเ้ ฒ่าหรงเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ “ข้ายืน

หลบฉากฟั งเจ้าตอนเจ้าสอนสังเทียนหยาได้หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งเงียบไปครูห่ นึงก่อนผงกศีรษะ “ได้สิ

ท่านอย่ากวนข้าแล้วกัน”

หัวใจผูเ้ ฒ่าหรงเบิกบานเป็ นล้นพ้น รีบตกปากรับคําทัน

ใด “อวินน้อย เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่สง่ เสียงแม้เพียง
นิด!”

ครันได้ยินดังนันแล้วเหล่าผูอ้ าวุโสแห่งภาคีแพทย์ทงั

100
หลายก็เริมอยูไ่ ม่สขุ

“คุณหนูอวิน พวกข้าขอเข้าร่วมฟั งด้วยได้หรือไม่

รับประกันเลยว่าจะไม่รบกวน”

สายตาเหล่าผูอ้ าวุโสต่างก็คาดหวังพลางเฝ้ามองดู
อวินลัวเฟิ งเงียบๆ

อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วพลางหันไปหาหลานหง “ตอนที

ท่านอาของข้ามีเรืองบาดหมางกับนครโอสถ มีกีคนกันที
เข้าข้างนครโอสถ”

หลานหงชะงักไป ครุน่ คิดครูห่ นึงก่อนกล่าวว่า “ก่อน

101
หน้านีภาคีแพทย์มีความขัดแย้งกันเอง! ครึงหนึงเชือว่า
นครโอสถไม่ผิด อวินชิงหย่าต่างหากทีผิด ส่วนอีกครึง
หนึงได้แต่ปิดปากเงียบ”

ก่อนหน้านี เว้นไว้แต่หลานหงทีลุกขึนต่อต้านการตัดสิน
ใจของภาคีแพทย์แล้ว ทุกคนล้วนเข้าข้างนครโอสถหรือ
ไม่ก็นิงเฉย

ครันได้ยินวาจาผูเ้ ฒ่าแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เผยยิมกล่าวว่า

“พวกเจ้าบางคนคิดว่าท่านอาข้าเป็ นฝ่ ายผิด ส่วนที
เหลือก็นิงเฉยกับชะตากรรมของท่านอา เหตุใดพวกเจ้า
จึงคิดว่าข้าควรให้อภัย ซํายังช่วยพัฒนาวิชาการแพทย์
ของพวกเจ้าให้แข็งแกร่งขึนด้วยเล่า”

102
นางเข้าใจได้วา่ เหตุใดคนบางคนจึงนิงเฉย แต่ก็มิได้
หมายความว่านางจะยอมรับ! เพราะพวกเขานิงเฉยนัน
แล ท่านอาจึงต้องทนทุกข์ทรมานอยูน่ านหลายปี !

103
ตอนที 642 ไปสะสางเรืองกับนครโอสถกันเถอะ!

ทุกคนต่างก็กม้ ศีรษะลงด้วยใจขุ่นมัว เฝ้าสาปส่งผูค้ น

แห่งนครโอสถอยูใ่ นใจเป็ นร้อยเป็ นพันครัง! หากมิใช่
เพราะนครโอสถ อวินลัวเฟิ งจะปฏิเสธพวกเขาไปไย

“อวินน้อย” ผูเ้ ฒ่าหรงชําเลืองมองไปยังหลานหง

แล้วกล่าวว่า “บัดนันหลานหงเป็ นเพียงผูเ้ ดียวทีต่อต้าน
การกระทําของภาคีแพทย์ เจ้าจะให้เขาเข้ามาฟั งด้วยได้
หรือไม่”

104
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ได้ส”ิ

เด็กสาวรูจ้ กั แยกแยะสํานึกรูบ้ ญ
ุ คุณและความเจ้าคิด
เจ้าแค้น! แม้หลานหงตัวคนเดียวมิอาจต้านทานเสียง
ส่วนมากได้ อย่างน้อยทีสุดหัวใจของเขาก็เป็ นกลางแล
ยุติธรรม เท่านันก็เพียงพอทีนางจะไม่ปฏิเสธเขาให้เข้า
ร่วม

เหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสต่างก็มองไปยังหลานหงด้วยสายตา
อิจฉาริษยาราวกับว่าต้องการเข้าไปแทนทีเขา หากรูส้ กั
หน่อยว่าเรืองราวจะจบลงเช่นนี ก็คงไม่เลือกเข้าข้าง
นครโอสถเสียตังแต่ทีแรกแล้วเป็ นแน่ หากเป็ นเช่นนัน
พวกตนก็คงไม่ตอ้ งมาประสบกับชะตากรรมเช่นนี!
105
ลีชวนแรกเริมเดิมทีก็คิดขออวินลัวเฟิ งเข้าร่วมฟั งการ
บรรยายด้วยอยูห่ รอก แต่ครันเห็นเหล่าผูอ้ าวุโสทังหลาย
ถูกปฏิเสธจนหน้าจืดไปตามๆ กันแล้วก็เผลอกลํากลืน
วาจาของตนเข้าไปโดยไม่รูต้ วั เมือครานันเขาเองเป็ นหัว
หอกในการยืนหยัดขึนปกป้องผูค้ นแห่งนครโอสถ! แล้ว
เขามีสทิ ธิอะไรมาขอให้อวินลัวเฟิ งช่วยเพิมพูนทักษะ
วิชาการแพทย์ของตน

“นครโอสถนี... ทําให้พวกเราเสียหายเป็ นอย่างมาก!”

ลีชวนทอดถอนลมหายใจเบาๆ แล้วกล่าวด้วยความ
สํานึกเสียใจ

ในสายตาของพวกเขานัน การทีอวินลัวเฟิ งสอนสังเทียน

106
หยาได้ยอ่ มหมายความว่าวิชาการแพทย์ของนางแข็ง
แกร่งยิงนักจนทัวทุกหัวระแหงเรือยไปจนถึงกระทังฟ้า
ดินต้องอยูไ่ ม่เป็ นสุข! หากมีนางคอยให้คาํ แนะนําชีทาง
ยามรักษาผูไ้ ข้ก็คงทําผิดพลาดน้อยลงเป็ นแน่ อย่างไรก็
ดี เพราะสิงทีนครโอสถทําเอาไว้ พวกเขาจึงพลาด
โอกาสอันงามนีไปตลอดกาล!

“ไป พวกเราไปสะสางเรืองกับนครโอสถกันเถอะ!”

ผูอ้ าวุโสทุกคนตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน แล้วพากัน

ตบเท้าเดินไปยังห้องรับรอง บัดนีทังหมดเบียงเบนโทสะ
จากการถูกปฏิเสธไปยังผูค้ นแห่งนครโอสถเสียสิน ลี
ชวนเองก็อยากเข้าร่วมด้วยเช่นกันแต่ก็สะกดกลัน
อารมณ์ตนไว้ได้เมือคิดถึงสถานะของตัวเอง

107
ภายในห้องรับรองอันหรูหรา หลินเกอมิอาจหยุดเดินไป
เดินมาได้ บัดนีดวงตาของเขาหลุกหลิก เฝ้ามองไปยัง
ประตูอย่างไม่เป็ นสุข หากหลินหย่าถิงไม่กลัวว่าเขาจะ
ออกไปสร้างเรืองอีก ก็คงไม่หา้ มเขาออกไปรับชมการ
ประลองเป็ นแน่! เช่นนันเองเขาจึงได้แต่นงรอฟั
ั งข่าวอยู่
ในห้องรับรองอยูเ่ งียบๆ

บัดนันเองก็ได้ยินเสียงฝี เท้ารีบเร่งอยูด่ า้ นนอกประตูแล้ว

ประตูหอ้ งก็เปิ ดออก ครันเห็นเด็กสาวทีก้าว เข้ามาแล้ว
บนดวงหน้าก็เผยความเบิกบานเปี ยมล้นพลางเอ่ยถาม
ว่า “หย่าถิง เจ้าทําสําเร็จหรือไม่ นางอวินลัวเฟิ งนันล้ม
เหลวหรือไม่ ฮ่าๆ ๆ!”

108
เมือคิดถึงภาพเด็กสาวผูน้ นต้
ั องเสียหน้าต่อหน้า
ธารกํานัลแล้ว หัวใจของเขาก็พองโตขึนอย่างมิอาจ
บรรยายได้ อย่างไรก็ดี ดูจากสีหน้าท่าทีทีบิดเบียวของ
หลินหย่าถิงแล้วไม่เหมือนผูท้ ีทําตามแผนสําเร็จลุลว่ งแม้
เพียงนิด

ครันเห็นท่าทางของนางดังนันแล้วหัวใจหลินเกอก็สะดุด
“หย่าถิง เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”

“ท่านพ่อ” หลินหย่าถิงกัดริมฝี ปากตนเบาๆ ในดวงตา

ฉายแววยากหยังถึง “ข้าพลาดไป! อวินลัวเฟิ งม
องปราดเดียวก็รูท้ นั ทีวา่ ผูไ้ ข้แกล้งป่ วย ซํายังเปิ ดโปงเขา
ต่อหน้าธารกํานัลจนหมดสิน!”

109
“ว่าอย่างไรนะ” หลินเกอเซถลาทรุดลงกับพืนเสียงดัง
ตุบ ใบหน้าซีดเซียวพึมพําปากคอสันว่า “เป็ นไปไม่ได้!
แผนการของเจ้าไร้ทีติ! จะล้มเหลวได้อย่างไร”

ดวงตาหลินหย่าถิงฉายแววซับซ้อน “ไม่เพียงเท่านัน
ข้าได้วางเดิมพันกับอวินลัวเฟิ งไว้ดว้ ยว่าหากนาง
สามารถรักษาผูไ้ ข้ทงหมดได้
ั ภายในเวลาหนึงเค่อ นาง
จะชนะเดิมพัน หาเป็ นเช่นนันไม่ นางก็จะแพ้” all-all2 blog

“สิบห้านาทีอย่างนันรึ ต่อให้อวินลัวเฟิ งเก่งกาจขนาด

ไหนก็เป็ นไปมิได้ดอก! สิบห้านาที ลําพังแค่ตรวจวัด
ชีพจรก็เต็มกลืนแล้ว!”

110
หากบอกว่าอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาผูป้ ่ วยไข้ทงหมดได้
ั
หลินเกอก็พอจะเชือได้อยูห่ รอก แต่ภายในหนึงเค่ออย่าง
นันหรือ จะอย่างไรก็ไม่มีทาง!

ตอนที 643 อวินชิงหย่า (1)

“ข้าก็หวังเช่นนันอยูห่ รอก” ดวงตาหลินหย่าถิงมืดทะมึน

ลงพลางกล่าวว่า “เคราะห์รา้ ยทีนาง ทําสําเร็จ! มิหนํา

111
ซํานครโอสถยังต้องแพ้พา่ ยเพราะการเดิมพันของข้า!”

หลินเกอสะดุง้ เฮือกโพล่งขึนมาว่า “เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า

หนึงเค่ออย่างนันรึ... ต่อให้เป็ นเทียนหยาก็ทาํ ไม่ได้!
นางมีหตั ถ์สวรรค์หรืออย่างไร”

หลินหย่าถิงหลุบเนตรลงเล็กน้อย ซ่อนแววมาดร้ายใน
ดวงตา “เทียนหยาทํามิได้อยูแ่ ล้ว ก็เขาเป็ นศิษย์ของ
นางนี”

รูมา่ นตาของหลินเกอค่อยๆ เบิกกว้างขึน แววตาจาก

ความตกใจเปลียนไปเป็ นความหวาดหวาดหวัน

112
ในสมองมีเพียงไม่กีคําก้องกังวานวนเวียน - เทียนหยา
เป็ นศิษย์ของอวินลัวเฟิ ง!

หมอหัตถ์เทวดาเทียนหยาผูม้ ีนามกระฉ่อนไปทัวทังแผ่น
ดินน่ะหรือคือศิษย์ของอวินลัวเฟิ ง เรืองนีชวนให้อกสัน
เสียยิงกว่าบอกว่าเทียนหยายอมรับอวินลัวเฟิ งเป็ นศิษย์
เสียอีก!

หลินเกอตะเกียกตะกายขึนจากพืนพลางกําหมัดแน่น
บัดนันเองราวกับฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมาได้ ชายเฒ่า
ก็เงยหน้าขึนจ้องหลินหย่าถิงมิวางตา บัดนีเด็กสาวเบือง
หน้ามีดวงหน้าซีดขาวชัดเจน แต่ยงั คงรักษาท่าทีราศี
สง่าและความเฉยเมยไว้ในท่าทางภาคภูมิของตนได้

113
“เจ้ามีทางออกใช่ไหม” ดวงตาหลินเกอฉายแวววาด
หวัง “แต่ไหนแต่ไรมาแล้วเจ้ามีจิตใจสงบนิง ยิงกว่าคน
ทัวไป ซําสมองและความคิดยังปลอดโปร่ง ข้ารูว้ า่ เจ้า
ต้องมีทางช่วยเหลือข้า!”

หลินหย่าถิงทอดถอนหายใจ หลายครังหลายครานาง
คิดทอดทิงนครโอสถแต่ทีสุดแล้วก็มิอาจทําได้ลง

นครโอสถ... คือสถานทีอุม้ ชูคาจุ

ํ นนาง! หลินเกอเองก็
เป็ นพ่อบุญธรรมของนาง!

หากนางทอดทิงนครโอสถไปเสียแล้ว ก็เท่ากับคน
เนรคุณมิใช่หรือ นางยอมรับความด่างพร้อยนันมิได้!

114
“ท่านอาจารย์ได้ลา้ งมลทินให้แก่ขา้ แล้วเพือช่วยเหลือ
ข้า ว่ากันตามหลัก ต่อไปนีข้าเพียงแต่ตอ้ งรูจ้ กั ตําแหน่ง
แห่งทีของตนเท่านัน จึงจะอยูร่ อดปลอดภัย แต่ขา้ มิอาจ
ทอดทิงนครโอสถ!”

กล่าวคือ ‘ข้าจะไม่แยแสเสียก็ได้ แต่วา่ ข้าจะไม่ทอดทิง

ท่าน! ข้าจะทุม่ เทอย่างสุดความสามารถเพือช่วยเหลือ
ท่าน! ความเมตตาอันยิงใหญ่นี ชัวชีวิตของท่านนคร
โอสถก็คงมิอาจชดใช้ให้แก่ขา้ ’

“หย่าถิงเอ๋ย” ดวงตาหลินเกอค่อยส่องแสง “ข้าเข้าใจ

แล้ว! ข้ารูแ้ ล้วถึงสิงทีเจ้าทําเพือนครโอสถ! ข้าเพียงแต่

115
อยากรูว้ า่ เจ้าจะช่วยเหลือนครโอสถได้อย่างไรเท่านัน”

หลินหย่าถิงนิงไปครูห่ นึง “อีกสองวันจักรพรรดิปีศาจจะ

มาเยือนทีนี”

“จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ หย่าถิง เจ้าคิดจะทําอะไร”

หลินเกอเอ่ยถาม แลดูหย่าถิงด้วยความประหลาดใจ

“จักรพรรดิปีศาจนันแข็งแกร่งมาก ข้าได้ยินมาจากท่าน
อาจารย์วา่ กระทังใต้เท้าก็มิใช่คมู่ ือของเขา” หลินหย่าถิง
หรีเนตรลงเล็กน้อย ประกายเย็นยะเยือกสว่างวาบขึนใน
ดวงตา “ข้าได้รบั ตําแหน่งผูต้ ดั สินการประลองในครานี
ก็เพราะท่านอาจารย์ตอ้ งการให้ขา้ ใกล้ชิดกับจักรพรรดิ
ปี ศาจ! ทีสุดแล้ว หากข้าเป็ นผูจ้ ดั การประลองครังนีก็
116
ย่อมมีโอกาสทําความรูจ้ กั กับจักรพรรดิปีศาจ!”

เมือตระหนักได้แล้วถึงจุดประสงค์ของหลินหย่าถิง หลิน
เกอก็จอ้ งมองเด็กสาวด้วยความตกตะลึง “หย่าถิง เจ้า
หมายความว่า...”

“เดิมทีขา้ คิดให้เรืองเป็ นไปตามครรลอง แม้จกั รพรรดิ

ปี ศาจไม่ชายตาแลข้าก็ไม่เป็ นไร” หลินหย่าถิง ขัดคํา
หลินเกอ จากนันมองออกไปยังนอกหน้าต่างด้วยแววตา
เด็ดเดียว “อย่างไรก็ดี เรืองมาถึงขันนีแล้ว ข้าก็มีแต่
ต้องทุม่ สุดตัวเท่านัน! หากข้าได้เป็ นชายาของเขา จะ
นครโอสถหรือท่านอาจารย์ขา้ ก็ช่วยให้รอดได้ทงนั
ั น!”

117
“หย่าถิง” ในทีสุดสีหน้าหลินเกอก็ดดู ีขนึ แต่ใจยังคงมี
ความกังวลอยูเ่ ล็กน้อย “อาจารย์ของเจ้าก็ลม้ เหลวไป
เสียแล้ว ข้าเกรงว่าภาคีคงเปลียนตัวผูจ้ ดั การประลอง
แล้วเจ้าจะเข้าใกล้จกั รพรรดิปีศาจได้อย่างไร”

หลินหย่าถิงเผยรอยยิมใจเย็น “ข้ามีวิธีของข้า! แต่ทา่ น

ต้องจําไว้อย่างหนึงว่าระหว่างนี ไม่วา่ อวินลัวเฟิ งจะทํา
อะไรกับท่านก็ตาม ท่านต้องอดทน อีกไม่กีวันข้างหน้า
ข้าจะล้างแค้นให้แก่ทา่ น!”

118
119
ตอนที 644 อวินชิงหย่า (2)

“ก็ได้” แสงกร้าวสว่างวาบขึนในดวงตาหลินเกอ “ข้าจะ

ให้นางแพศยาอวินลัวเฟิ งนันอาละวาดอีกสักสองสามวัน
รอให้จกั รพรรดิปีศาจมาเป็ นสามีลกู สาวข้าก่อนเถิด
แล้วนางจะเข้าใจถึงผลร้ายของการหยามหมินข้า!”

เมือคิดว่าจักรพรรดิปีศาจผูเ้ ลืองชือกําลังจะกลายมาเป็ น
สามีของลูกสาวตนแล้ว หัวใจของหลินเกอก็พองโตขึน
อย่างควบคุมมิได้ ในสมองนึกไปไกลถึงฉากการแต่ง
งานระหว่างหลินหย่าถิงและจักรพรรดิปีศาจแล้ว...

“หลินเกอ โผล่หวั ออกมาเดียวนี!”

120
ตูม!

แต่แล้วจู่ๆ ประตูก็ถกู เตะออกดังโครมใหญ่ ชัวอึดใจต่อ

มาเหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสก็ปรีเข้ามาจากด้านนอก เข้า
ล้อมรอบทัวทังห้องรับรองภายในชัวพริบตา

หลินเกอทะลึงลุกขึนด้วยความตืนตระหนกพลางเอ่ย
ถามปากคอสันว่า “พะ... พวกท่านคิดจะทําอะไร”

“ทําอะไรน่ะเรอะ” ผูน้ าํ เหล่าผูเ้ ฒ่าเผยรอยยิมชัวร้าย

“ก็มาทํา... เจ้ากับลูกชายเจ้าไง!”

121
กล่าวจบ ผูเ้ ฒ่าผูน้ นก็
ั โบกมือ จากนันชายหนุ่มผูห้ ม่
คลุมอาภรณ์ดนทองก็
ิ ถกู เหวียงออกมาจากฝูงชน ร่วง
หล่นลงสูพ่ ืนดังโครมทันใด

“ลูกข้า!” ครันเห็นชายหนุ่มผูน้ นมี

ั บาดแผลเต็มตัว
หลินเกอก็หน้าซีดเผือดไปด้วยความหวาดหวาดหวัน
จากนันรีบปรีเข้าไปพยุงกายชายหนุ่ม “ลูกข้า เจ้าเป็ น
อย่างไรบ้าง”

“ท่านพ่อ!” หลินเฮ่ามีสีหน้าบิดเบียวด้วยความเจ็บ
“เกิดอะไรขึน ไยเหล่าผูอ้ าวุโสแห่งภาคีแพทย์จงึ ได้โจม
ตีนครโอสถของเราเล่า”

“เฮ่าเอ๋อร์ ไม่มีอะไรหรอก พ่อเจ้าอยูต่ รงนี ไม่เป็ นไร

122
แล้วนะ” หลินเกอรีบปกป้องบุตรชาย จากนันจ้องมอง
ไปยังเหล่าผูค้ นเบืองหน้าเขม็งด้วยโทสะ “ข้า หลินเก
อ ได้ไปสร้างความระคายเคืองให้แก่พวกท่านตังแต่เมือ
ใดกัน ไยจึงได้มารุมตีบตุ รชายข้าเช่นนี”

“ฮึม!” ผูน้ าํ กลุม่ ผูอ้ าวุโสพ่นลมออกจมูกเยาะ “หากมิ

ใช่เพราะเจ้า พวกข้าก็คงมิได้ลงมือกระทําการใดๆ ให้
เป็ นทีระคายแก่คณ
ุ หนูอวินจนนางไม่ยอมสังสอน
วิชาการแพทย์ให้แก่พวกข้าดอก! บัดนันเจ้าออกไปรน
หาทีตายเองแล้วยังไม่พออีกหรือ ไยจึงต้องลากภาคี
แพทย์ของพวกข้าเข้าไปเกียวข้องด้วย! ในเมือพวกข้าไม่
มีทีให้ระบายโทสะแล้วก็ตอ้ งมาลงกับเจ้านีล่ะ!”

จากนันเขาก็ขบเขียวเคียวฟั นพลางกล่าวสําทับว่า “ไป

123
จัดการพวกมันกัน!”

เหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสต่างก็ไม่มีใครสามารถสะกดกลัน
แรงปรารถนาทีจะทําลายล้างได้ เช่นนันเอง กลุม่
ก้อนพลังฌานมหาศาลจึงพุง่ เข้าอัดกระแทกหลินเกอที
ละลูกๆ! อย่างไรก็ดี หลินเกอได้ปกป้องหลินเฮ่าไว้ใน
อ้อมแขนตังแต่ตน้ จนจบ หลินเฮ่าจึงมิได้รบั บาดเจ็บใดๆ
แม้แต่นอ้ ย

หลินหย่าถิงเหลือบแลพ่อลูกคูน่ ี แล้วค่อยๆ หลบฉากไป

ด้วยเกรงว่าตนจะต้องประสบชะตากรรม อันมิน่าพิศมัย
ด้วย

หามีผใู้ ดล่วงรูไ้ ม่วา่ เวลาได้ลว่ งเลยผ่านไปนานเท่าไร

124
แล้ว เมือผูอ้ าวุโสคนหนึงหยุดแล้วกล่าวขึน ด้วยปลงตก
ว่า “ช่างมันเถิด เราจะปล่อยพวกเขาให้รอดไปก่อน อัน
ทีจริงเรืองคราวนันพวกเราเองก็เป็ นฝ่ ายผิดเช่นเดียว
กัน! หากพวกเราไม่รบี ด่วนช่วยเหลือนครโอสถโดยไม่
แยกแยะผิดถูกออกจากกันก่อน เรืองราวก็คงไม่จบลง
เช่นนี!”

“ถูกต้อง! พวกเราเองก็เป็ นฝ่ ายผิดเช่นเดียวกัน! ข้าล่ะ

อิจฉาเจ้าแก่หลานหงนันยิงนัก เพราะตอนนันเขามีสติ
ยิงกว่าใครๆ จึงสามารถไปร่วมรับฟั งคําสอนได้!”

“หากรูเ้ สียหน่อยว่าเรืองราวจะจบลงเช่นนี เราคงไม่ทาํ

เช่นนัน”

125
เหล่าผูอ้ าวุโสต่างก็โศกเศร้าเสียใจ แต่ครันคิดทบทวนดู
แล้ว พวกเขาก็มิได้อยูส่ ร้างความเดือดร้อนให้แก่ผคู้ น
แห่งนครโอสถอีกพร้อมเดินจากไป บางทีพวกเขาอาจ
ต้องการทีสงบเงียบเอาไว้คิดทบทวนพฤติกรรมตนตลอด
ช่วงเวลาทีผ่านมาให้ดี

“เฮ่าเอ๋อร์ พวกมันจากไปได้เสียที” ครันเห็นทุกคนเดิน

ออกไปแล้ว หลินเกอก็ถอนหายใจโล่งอก “เจ้าบาดเจ็บ
ตรงไหนหรือไม่”

“ท่านพ่อ นางคุณหนูอวินทีพวกเขากล่าวถึงใช่คนของ
สกุลอวินหรือไม่” หลินเฮ่ากําหมัดแน่น

เพราะหลินเกอเกรงว่าชือสกุลอวินจะทําให้หลินเฮ่าเศร้า
126
หมองใจ จึงไม่เคยกล่าวถึงสกุลอวินต่อหน้าหลินเฮ่าเลย
ตลอดหลายปี ทีผ่านมา กระทังเมือมาถึงภาคีแพทย์แล้ว
ก็ยงั ไม่บอกกล่าวกับเขาว่าอวินลัวเฟิ งเอง ก็เข้าร่วมการ
ประลองนีด้วยเช่นกัน!

บัดนีเมือได้ยินคําถามของหลินเฮ่าแล้วหลินเกอก็เงียบ
ไป

ตอนที 645 อวินชิงหย่า (3)

127
“ท่านพ่อ บอกข้าสิ เป็ นพวกลูกหมาจากสกุลอวินนันใช่
หรือไม่” หน้าผากหลินเฮ่ามีเส้นเลือดปูดโปน มือกําหมัด
แน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลัน

หลินเกอถอนหายใจอย่างปลงตก “เฮ่าเอ๋อร์ เป็ น

อวินลัวเฟิ งแห่งสกุลอวินเอง นางมา...”

“อวินลัวเฟิ งรึ หลานสาวของไอ้บดั ซบอวินชิงหย่านันน่ะ

รึ” หลินเฮ่าระเบิดโทสะจากนันประกาศกร้าว “ท่านพ่อ
พวกลูกหมาสกุลอวินมาอยูใ่ นสถานทีเช่นภาคีแพทย์ได้
อย่างไร เจ้าพวกของเล่นราคาถูกพวกนันมีสทิ ธิอะไร
เหยียบยําเข้ามาในเขตพืนทีอันสูงส่งเช่นนี! ไปฆ่า

128
อวินลัวเฟิ งทิงให้ขา้ เดียวนี!”

เมือได้เห็นสีหน้าอันบิดเบียวของหลินเฮ่าแล้ว ริมฝี ปาก

หลินเกอก็บิดขึนเป็ นรอยยิมขมขืน “พ่อเกรงว่าตอนนี
เราจะสังหารอวินลัวเฟิ งมิได้...”

“ทําไมกันเล่า ทําไมเราจะฆ่าเจ้าลูกหมาพวกนันไม่ได้
ข้าไม่สน! ข้าอยากให้ทา่ นพ่อสังหารนางและคนของ
สกุลอวินทังหมดเสีย! ข้าอยากให้สกุลอวินทังสกุลหาย
ไป!”

อวินชิงหย่าสารเลวนันบังอาจล้มเขาต่อหน้าทุกคนใน
ตอนนัน เขาจะทนการถูกหยามหมินถึงเพียงนันได้อย่าง

129
ไร หากอวินชิงหย่าไม่ชิงตายไปเสียก่อน เขาก็จะสังให้
ยอดจอมยุทธ์แห่งนครโอสถไปฆ่าล้างบางสกุลอวินเสีย
ให้หมด!

เคราะห์รา้ ยทีหลินเกอได้สงผู
ั ค้ นแห่งนครโอสถมิให้ข่าว
เรืองอวินชิงหย่าเล็ดรอดไปถึงหูหลินเฮ่าแล้วเรียบร้อย
ด้วยเกรงว่าจะทําให้หลินเฮ่าหมองใจ! เช่นนันเองหลิน
เฮ่าจึงยังมิรูว้ า่ อวินชิงหย่ายังคงมีชีวิตอยูจ่ นกระทังบัดนี

“เฮ่าเอ๋อร์ เจ้าทําใจร่มๆ ไว้” ดวงตาหลินเกอส่อง

ประกายกระเพือมไหวเล็กน้อย “ภาคีแพทย์เชิญอวินลัว
เฟิ งผูเ้ ป็ นยอดฝี มือวัยเยาว์มาเข้าร่วมการประลองของ
แพทย์ การประลองของแพทย์มีกฎอยูว่ า่ ห้ามใครเปิ ด
ศึกกันระหว่างการประลอง แม้จะมีเรืองบาดหมางกัน
130
หนักหนาเพียงใดก็ตาม เจ้ารออีกสักสองสามวัน พ่อจะ
ปลิดชีพนางเพือระบายความแค้นให้เจ้าเอง ตกลงไหม”

หลินเกอปิ ดบังเรืองความสัมพันธ์ระหว่างอวินลัวเฟิ ง
และเทียนหยาไว้ดว้ ยเกรงว่าหลินเฮ่าจะยิงขุ่นข้องหมอง
ใจ! อย่างไรก็ดี อีกประเดียวจักรพรรดิปีศาจก็จะมาเป็ น
สามีของลูกสาวตนแล้ว หากมีลกู เขยเช่นจักรพรรดิ
ปี ศาจแล้วล่ะก็ จะต้องเกรงกลัวอะไรกับอวินลัวเฟิ งอีก
เล่า

“ฮืม!” หลินเฮ่าพ่นลมออกจมูกด้วยความชัง ทว่าสี

หน้าก็ดดู ีขนึ “ยอดฝี มือวัยเยาว์อย่างนันรึ อย่างนางจะ
เป็ นยอดฝี มือวัยเยาว์ได้อย่างไร คนของภาคีแพทย์มีตา
หามีแววไม่หรืออย่างไร จึงได้เชิญนางแพศยาเช่นนาง

131
มาเข้าร่วมการประลอง!”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ใช่แล้วลูกข้า” หลินเกอรีบเออออเห็นดี

เห็นงามด้วยกับหลินเฮ่าด้วยดวงหน้ารักใคร่ “ภาคี
แพทย์มีตาหามีแววไม่จริง จึงได้เชิญนางมาเข้าร่วมการ
ประลอง! หญิงอย่างอวินลัวเฟิ งน่ะหรือจะมาเทียบ
เทียมเจ้าได้อย่างไร เฮ่าเอ๋อร์เอ๋ย เจ้าต่างหากทีเป็ นยอด
อัจฉริยะตัวจริง”

“จริงสิทา่ นพ่อ ไยเหล่าผูอ้ าวุโสแห่งภาคีพวกนันจึงได้

มารุมตีเราเล่า พวกเขามีความสัมพันธ์อนั ใดกับอวินลัว
เฟิ งอย่างนันหรือ” หลินเฮ่าแตะแก้มทีปวดแสบของตน
แล้วสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

132
หลินเกอชะงักจากนันเผลอขมวดคิว คิดว่าจะหาข้ออ้าง
อันใดมาบอกกล่าวให้หลินเฮ่าฟั งดี

“ท่านพ่อ บอกข้าสิ อวินลัวเฟิ งใช้รูปโฉมตนยัวยวน

เหล่าผูอ้ าวุโสพวกนันให้มารุมตีพวกเราใช่ไหมเล่า หาก
คนของภาคีแพทย์ลว้ นถูกนางหลอก เราจะเดือดร้อนที
หลังนะท่านพ่อ”

ก่อนหน้านีหลินเฮ่าได้ติดรูปเขียนของสมาชิกสกุลอวิน
ทุกคนไว้ในห้องตนเพือทีจะได้หยามหมินเกียรติพวก
เขา! เช่นนันเองชายหนุ่มจึงรูจ้ กั รูปโฉมของอวินลัวเฟิ งดี
ทียิงไปกว่านัน ครังหนึงเขายังถูกหญิงสาวผูน้ นสะกด
ั
เขานึกถึงดวงหน้าอันงดงามของนางขณะอยูบ่ นเตียงกับ
เหล่าอนุหลายครังหลายครา...

133
“เฮ่าเอ๋อร์ เจ้าอย่าห่วงไปเลย อีกประเดียวจักรพรรดิ
ปี ศาจก็จะมาเป็ นน้องเขยเจ้าแล้ว ถึงเวลานันก็ไม่ตอ้ งไป
สนใจพวกผูเ้ ฒ่าเหล่านันแล้ว”

“จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ” หลินเฮ่าชะงักไปเล็กน้อย
“ระหว่างจักรพรรดิปีศาจกับภาคีแพทย์ ผูใ้ ดแข็งแกร่ง
กว่ากัน”

“เรืองนี...” หลินเกอเงียบไปครูห่ นึงอีกครา “พลังทีแท้

จริงของจักรพรรดิปีศาจเป็ นตํานานลึกลับ ข้าจึงไม่รูว้ า่
เขาบรรลุพลังฌานถึงขันใดแล้ว อย่างไรก็ดี หย่าถิงบอก
มาว่าประมุขแห่งภาคีแพทย์มิใช่คมู่ ือของเขา”

134
ตอนที 646 อวินชิงหย่า (4)

กระทังประมุขแห่งภาคีแพทย์ก็มิใช่คมู่ ือของจักรพรรดิ

135
ปี ศาจอย่างนันรึ

ดวงตาหลินเฮ่าเป็ นประกาย “ท่านพ่อ จักรพรรดิปีศาจ

นีจะมาเป็ นน้องเขยข้าจริงหรือ”

“เฮ่าเอ๋อร์ เจ้าลืมไปแล้วหรือ” หลินเกอเผยรอยยิมรัก

ใคร่ “ยีสิบปี ทีผ่านมา มีชายใดทีน้องสาวเจ้าต้องตา
แล้วหลุดรอดมือนางไปได้บา้ ง ทีสุดแล้วจักรพรรดิปีศาจ
ก็เป็ นชาย ชายใดเล่าจะทานทนความยัวเย้า ของโฉม
งาม”

หลินเฮ่าผงกศีรษะเห็นด้วย “จริงแท้ ทีสุดแล้วข้าก็เป็ น

ชาย ตราบใดทีมีหญิงงามมายืนอยูต่ รงหน้า ข้าย่อม
ต้องรับนางไว้ จักรพรรดิปีศาจย่อมคิดเห็นเช่นเดียวกับ
136
ข้าแน่! หากเมินหญิงงามก็มีแต่ตอ้ งไร้นายา!
ํ จริงสิทา่ น
พ่อ ข้ามีเรืองจะขอร้อง ข้าต้องการเรือนกายของอวินลัว
เฟิ ง! ท่านรอข้าครอบครองกายนางก่อน หลังจากนัน
ค่อยสังหารนาง!”

ชายหนุ่มเลียริมฝี ปากอย่างกําหนัดประหนึงว่ากําลัง
ระลึกถึงดวงหน้าอันงดงามเหนือโลกนัน แล้วก็ หรีเนตร
ลงส่งประกายมักมากในกาม

“เฮ่าเอ๋อร์เอ๋ย สตรีเยียงอวินลัวเฟิ งมีแต่จะแปดเปื อน

เจ้าเท่านัน แต่ถา้ เฮ่าเอ๋อร์ตอ้ งการ พ่อก็จะไว้ชีวิตนางให้
เป็ นอนุของเจ้า”

หลินเกอสําแดงสีหน้าตามอกตามใจ อยูต่ อ่ หน้าหลิน

137
เฮ่าคราใดเขาจะมีรอยยิมอ่อนโยนอยูบ่ นใบหน้าเสมอ
คงต้องกล่าวว่าการทีหลินเฮ่ากลายเป็ นคนเหลวแหลก
เช่นนีมีสว่ นเกียวข้องกับการทีหลินเกอตามใจบุตรชายผู้
นีเป็ นหนักหนา

“ท่านพ่อ” หลินเฮ่าเผยรอยยิมมืดมน “หญิงสาวเช่น

นางสมควรรับใช้ขา้ เพียงหนึงคืนเท่านัน! ต่อให้นางรํา
ร้องขอให้ขา้ หลับนอนกับนางอีกครา ข้าก็จะไม่ชายตา
แลนางอีกเป็ นครังทีสอง! สตรีใดสูญเสียความบริสทุ ธิ
ไปย่อมเป็ นหญิงผูแ้ ปดเปื อนแล้ว!”

ชายหนุ่มปั กใจเชือแล้วว่าอวินลัวเฟิ งต้องใช้รูปโฉมตน

ยัวยวนเหล่าผูอ้ าวุโสเป็ นแน่ ด้วยเหตุนีเองพวกเขาจึงได้
มาระบายโทสะให้แก่นาง! ในเมือเรืองเป็ นเช่นนีแล้ว
138
หญิงสาวย่อมต้องมีความสัมพันธ์อนั ใด กับเหล่าผู้
อาวุโสอย่างแน่นอน หญิงโสโครกเช่นนางมีสทิ ธิอะไรจะ
มาเป็ นอนุของเขา

อย่างดีทีสุดเขาก็คงคิดว่าไปเทียวเล่นหอนางโลมเท่านัน
เช่นเดียวกับนางโลม เขาจะไม่ใช้บริการนางอีกเป็ นครัง
ทีสอง!

...

บัดนันเองบนทางภูเขาขรุขระ ชิงเหยียนชะงักฝี เท้าเอน

กายพิงต้นไม้เบืองหลังด้วยท่าทีเหนือยอ่อน แล้วปิ ดตา
ลง

139
“เหยียนเอ๋อร์ เจ้าเหนือยรึ” เยียหลิงหันมองชิงเหยียน
ดวงหน้าแข็งกร้าวเผยรอยยิมอ่อนโยนน้อยๆ

ชิงเหยียนลืมตาขึนส่ายศีรษะ “ข้าไม่เป็ นไร ไปต่อกัน

เถิด!”

ก่อนหน้านีไม่นาน พวกเขาได้ยินข่าวมาว่าจวนเจ้านคร
โอสถถูกวางเพลิง! และผูค้ นเล่าลือกันว่าคุณหนูของ
พวกเขาเองเป็ นตัวการ! หากคุณหนูกลับมาย่อมมุง่ หน้า
ไปยังภาคีแพทย์เพือเข้าร่วมการประลองเป็ นแน่ ด้วย
เหตุนีเองนางกับเยียหลิงจึงได้รบี นําคนไปช่วย

“ตกลง” เยียหลิงลูบศีรษะชิงเหยียนอย่างรักใคร่ดว้ ย

140
รอยยิมอบอุน่ “หากเจ้าเหนือยล้า เราก็พกั ได้! ทีสุด
แล้วเจ้าก็มิได้พกั ผ่อนเลยตลอดสองสามวันนีเพราะเรา
รีบเร่งนัก!”

“พวกท่านทังหมดก็มิได้พกั ผ่อนเลยมิใช่หรือ” ชิงเหยี

ยนกลอกตา

“พวกข้าเป็ นชายกํายํา แต่เจ้าเป็ นเพียงหญิงบอบบาง”

“ข้าเป็ นผูน้ าํ เหล่าทัพเพลิงพิโรธ หาได้เป็ นหญิงบอบ

บางไม่” ดวงตาชิงเหยียนเปล่งประกายเด็ดเดียว “ข้า
จะไม่ยอมหยุดพักจนกว่าจะได้พบกับคุณหนู!”

141
คนของนครโอสถก็อยูท่ ีภาคีแพทย์ดว้ ยเช่นกัน ด้วยเหตุ
นีเองนางจึงรีบเร่งไปด้วยความวิตกกังวลนัก นางกลัวว่า
จะเกิดอะไรขึนกับคุณหนู

เยียหลิงถอนหายใจ “หากเจ้าเหนือยล้า จะให้ขา้ แบก

เจ้าขึนหลังเดินไปก็ยอ่ มได้”

ตอนที 647 อวินชิงหย่า (5)

142
“ไม่จาํ เป็ น” ชิงเหยียนฝื นลุกขึนยืน “เยียหลิง หากข้า
อ่อนแอจนต้องให้ทา่ นแบกขึนหลังแล้วล่ะก็ ข้าจะมีหน้า
ไปยืนอยูใ่ นสมรภูมิเพือคุณหนูได้อย่างไร นีก็คาแล้
ํ ว ไป
ต่อกันเถิด”

กล่าวจบนางก็จบั กระบีในมือแน่นตังท่าจะเดินต่อ อย่าง

ไรก็ดี บัดนันเองจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหยียดเยาะจนทุกคน
ตืนตัวขึนทันใด

“คนของสกุลอวินอย่างนันรึ ไม่คิดเลยว่าพวกข้าจะโชค
ดีพบเจอคนสกุลอวินระหว่างการเดินทาง! ในเมือเป็ น
เช่นนี ข้าก็จะสังหารพวกเจ้าก่อนมุง่ หน้าไปยังจวนสกุล
อวินเพือกวนใจตาแก่สกุลอวินเสียหน่อย”

143
สินคํา ร่างจํานวนนับไม่ถว้ นก็ปรากฏขึนกลางเวหาก่อน
ร่วงหล่นลงมาล้อมรอบพวกชิงเหยียนไว้ ผูน้ าํ ของกลุม่
นันเป็ นชายวัยกลางคน อาภรณ์ของเขาสุกปลัง ทว่า
ดวงตากลับแลดูคล้ายงูพิษเลือดเย็นอํามหิต ทําให้ผไู้ ด้
พบเห็นรูส้ กึ อึดอัดกระสับกระส่าย

“เยียหลิง องค์ชายสามแห่งแคว้นหลิวจิน ผูอ้ ยูใ่ ต้

บัญชาของอวินลัวเฟิ งและรองผูบ้ ญ
ั ชาการแห่ง เหล่าทัพ
เหล็กกล้า! ชิงเหยียน หญิงรับใช้ผตู้ ิดตามอวินลัวเฟิ งมา
ตังแต่ยงั เล็กยังน้อย ผูบ้ ญ
ั ชาการแห่งเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
ดูเหมือนคราวนีข้าจะพบเจอคนทีใช่เข้าแล้ว” ชายวัย
กลางคนแลดูคล้ายพึมพํากับตัวเอง ริมฝี ปากเผยรอยยิม
เยาะ

144
“เจ้าเป็ นใคร” ครันสัมผัสได้ถงึ รังสีอนั ทรงพลังแล้วเยียห
ลิงก็เผลอเอากายเข้าบังชิงเหยียนโดยไม่รูต้ วั ส่งสายตา
แข็งกร้าวไปยังอีกฝ่ าย

“ข้าคือผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาของผูเ้ ฒ่าหลัวฝูแห่งภาคีแพทย์”
ชายผูน้ นหรี
ั เนตรลง “ข้าได้รบั มอบหมายให้ไปยังจวน
สกุลอวินเพือจับตัวตาเฒ่าแห่งสกุลอวินไว้!”

แรกเริมเดิมที หลังหลินหย่าถิงถูกอวินลัวเฟิ งปฏิเสธแล้ว

นางก็สง่ คนไปยังสกุลอวินเพือเป็ นปราการด่านสุดท้าย!
หากอวินลัวเฟิ งไม่ยอมรับใช้นาง นางก็จะเอาชีวิตครอบ
ครัวของอวินลัวเฟิ งเป็ นตัวประกัน!

145
เรืองแบบนีนางทํามานักต่อนัก!

เคราะห์รา้ ยทีคราวนีชายวัยกลางคนยังมิลว่ งรูถ้ งึ

เหตุการณ์เหนือความคาดหมายทีเกิดขึนในภาคีแพทย์
เมือเร็วๆ นี และยังมิรูด้ ว้ ยว่าหลัวฝูได้ยอมแพ้ ส่วนหลิน
หย่าถิงเองก็หมดปั ญญาทีจะปกป้องตัวเองแล้ว! ไม่
อย่างนันเขาก็คงไม่บงั อาจแกว่งเท้าหาเสียนกับสกุลอวิน
เช่นนี

“ชิงเหยียน เจ้าต้องระวังตัวไว้” สีหน้าเยียหลิงครําเคร่ง

“ชายผูน้ ีเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับกลาง! ส่วนคน
อืนๆ เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงทังหมด”

บัดนีเองมีเพียงเขาในเหล่าทัพแห่งสกุลอวินเท่านันที
146
บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตําแล้ว เมือไม่นาน
มานี คนอืนๆ ทีแข็งแกรงทีสุดล้วนแล้วแต่เป็ นเพียงผูฝ้ ึ ก
ฌานขันสูงเท่านัน

อย่างไรก็ดี จะให้เขาต่อสูก้ บั ผูค้ นเหล่านีเพียงลําพังก็คง

มิได้!

เคราะดีทีสกุลอวินบัดนีมีทงผู
ั เ้ ฒ่าหนิงและนายใหญ่แห่ง
หอโอสถคอยดูแล เช่นนันเองกะอีแค่ผฝู้ ึ กฌานขันพิภพ
ย่อมทําอะไรสกุลอวินมิได้! ทีสุดแล้ว หลินหย่าถิงก็รบั รู ้
ข้อมูลของสกุลอวินถึงคราวที อวินลัวเฟิ งยังอยูท่ ีจวน
สกุลอวินเท่านัน จึงไม่รูเ้ ลยว่าสกุลอวิน ณ ปั จจุบนั นีมี
ยอดจอมยุทธผูแ้ ข็งแกร่งถึงสองคนคอยเฝ้าระวังอยู!่

147
หรือต่อให้นางรูก้ ็ทาํ อะไรมิได้ เพราะนางมีอาํ นาจพอ
บัญชาเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพในภาคีแพทย์เท่านัน!
ด้วยเหตุนีเองเมือผูเ้ ฒ่าหรงได้ยินคําขู่ของนางทีลาน
ประลองแล้วจึงมิได้ใส่ใจแต่อย่างใด ซํายังช่วยปลอบใจ
อวินลัวเฟิ งอีกต่างหาก ด้วยรูด้ ีวา่ ยอดจอมยุทธทีหลิน
หย่าถิงส่งไปย่อมทําอะไรสกุลอวินมิได้!

ผูค้ นเหล่านีหากไปสกุลอวินก็มีแต่ตายกับตาย แต่บดั นี

พวกเขาเป็ นภัยอันใหญ่หลวงต่อเหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธทีบัดนีจากจวนสกุลอวินมา...

“บุกเข้าไป! ฆ่าพวกมันให้หมด!” ดวงหน้าชายวัย

กลางคนเ**◌้ยมเกรียมขึนมาทันใดพลางออกคําสัง
เสียงเย็น “พวกมันจะได้รูซ้ งถึ
ึ งผลแห่งการริตงตนเป็
ั น
148
ศัตรูกบั หย่าถิง!”

ทันใดนันเองเหล่าผูค้ นเบืองหลังเขาก็ชกั อาวุธขึนมาปรี

เข้าโจมตีเหล่าทัพทังสองรอบด้าน

“เยียหลิง เรามาสูไ้ ปด้วยกันเถิด” ชิงเหยียนชักอาวุธขึน

มาทันใด ยืนหลังชนหลังกับเยียหลิง ดวงตากระจ่างใส
ของนางส่องประกายเด็ดเดียว “ต่อให้แลกด้วยชีวิตข้าก็
จะไม่ยอมพ่ายแพ้ตอ่ ภาคีแพทย์!”

149
ตอนที 648 อวินชิงหย่า (6)

สมาชิกคนอืนๆ ของทังสองเหล่าทัพต่างก็ชกั อาวุธขึน

150
มากระโจนเข้าสูส่ นามรบ! เสียงรบราฆ่าฟั นก้องสะท้อน
ไปทัวทังเส้นถนนบนขุนเขา โลหิตอาบย้อมผืนดินเป็ นสี
แดงฉาน

ชายวัยกลางคนหรีเนตรลงเบนสายตาไปยังเยียหลิง
จากนันพุง่ เข้าใส่เยียหลิงประหนึงกระบีคม ด้วยเห็นว่า
เยียหลิงคือผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดในกลุม่ เช่นนันเองจึงต้อง
สังหารเขาก่อน!

“เยียหลิง ระวัง!”

ครันเห็นศัตรูกาํ ลังพุง่ ไปด้านหน้าเยียหลิงแล้ว ชิงเหยี

ยนก็พงุ่ เข้าไปเช่นกันด้วยความเร็วประหนึงสายฟ้าแลบ

151
ด้วยเรียวแรงทีมาจากไหนก็มิอาจทราบได้

“เหยียนเอ๋อร์!” เยียหลิงกู่รอ้ งอย่างหวาดหวาดหวัน

ก่อนเหวียงกระบีตัดศีรษะศัตรูเบืองหน้า เขารีบยืด
แขนออกไปคว้ากายชิงเหยียนไว้ ทว่าโชคร้ายปลายนิว
จับได้เพียงแขนเสือแลดึงปลายแขนเสือนางลง

ชัวอึดใจต่อมา เยียหลิงก็ทาํ ได้เพียงมองดูชิงเหยียนกาง

แขนออกปกป้องเขาด้วยสีหน้าอันเด็ดเดียวเท่านัน!

“ในเมือเจ้าอยากตายเพือเขานัก ข้าก็จะช่วยสงเคราะห์
ให้!” ชายผูน้ นพ่
ั นลมออกจมูกเยาะแล้วเงือกระบียาว
ขึนหมายเชือดเฉือนคอชิงเหยียน

152
เยียหลิงคุม้ คลังไป แรงเหวียงมหาศาลชวนให้หวาด
หวาดหวันพวยพุง่ ออกมาจากกายของชายหนุ่ม แล้ว
จัดการกับศัตรูเบืองหน้าจนหมดสินภายในชัวพริบตา
ชัวอึดใจต่อมา เขาก็โผเข้าหาชิงเหยียนหมายมันจะหยุด
ยังการโจมตีของศัตรูเอาไว้...

ฉัวะ!

ทันใดนันเองก็มีมีดสันพุง่ แหวกอากาศมาจากด้านหลัง
ทิงรอยยาวไว้เป็ นทาง อย่างไรก็ดีเยียหลิงไม่หลบเสีย
ด้วยซําราวกับไม่เห็นมีดสันดังกล่าว มือกางออกหาชิง
เหยียนผูก้ าํ ลังเอากายบังตนไว้

153
มีดสันมิได้พงุ่ เข้าใส่เยียหลิง กลับโค้งหลบกายชายหนุ่ม
ราวกับมีตา เจาะเข้าคอหอยของชายวัยกลางคนเสียง
ดังคร่อก เขาตัวแข็งทือ กระบียาวเลือนหลุดลงจากมือ
ร่วงล้มลงไปทังๆ ทียังมิรูต้ วั ด้วยซํา

เขาสินลมทังๆ ทียังลืมตา!

“เหยียนเอ๋อร์!”

เมือกระบียาวร่วงลงถึงพืน เยียหลิงก็ดงึ ชิงเหยียนเข้ามา

ไว้ในอ้อมแขนแล้ว เสียงของเขาสันเทา ทว่าความหวาด
กลัวชัดเจนทีสุด

154
“เหตุใดเจ้าจึงโง่งมถึงเพียงนี”

ชิงเหยียนเผยรอยยิม “เพราะท่านคือสามีของข้า ข้าไม่

อยากมองดูทา่ นตาย! ข้าขอตายก่อนเสียดีกว่า!”

“ชิงเหยียนเอ๋ย เจ้าเห็นแก่ตวั ถึงเพียงนีได้อย่างไร”

เยียหลิงบีบไหล่ชิงเหยียนแน่น มิอาจอดตะเบ็งเสียงได้
“หากเจ้าต้องเป็ นอะไรไปเพราะปกป้องข้าแล้วล่ะก็ ข้า
จะทําอย่างไร คราวหน้าคราวหลังข้าไม่ยอม ให้เจ้าทํา
เช่นนีอีก!”

ชิงเหยียนหลุบเนตรลง รอยยิมปรากฏอยูบ่ นดวงหน้า

ชวนเอ็นดูนนั คราวหน้าคราวหลังนางก็คงจะยังเห็นแก่
ตัวเช่นนีอีก เพียงเพราะนางจะไม่ยอมให้เยียหลิงต้อง
155
ล้มลงต่อหน้านางเท่านัน! เช่นนันเองนางขอเป็ นผูจ้ าก
ไปก่อนเสียดีกว่า!

“จริงสิ ชิงเหยียน มาขอบคุณผูช้ ...” เยียหลิงหันไป

แล้วถ้อยคําสุดท้ายก็ติดอยูใ่ นลําคอ ดวงตาเบิกกว้างขึน
เรือยๆ ดวงหน้าเผยความดีใจจนเนือเต้น

“ผ... ผูบ้ ญ
ั ชาการ...”

ท่ามกลางเวหาปรากฏชายหนุ่มผูห้ นึงยืนเอามือไพล่หลัง
อาภรณ์ยาวสีฟา้ ปลิวแผ่วอยูใ่ นสายลม ดวงหน้านัน
หล่อเหลาแลดูคล้ายบัวเขียวดอกเดียวเบ่งบานอย่างถือ
ดี ความเยาว์วยั นันอยูเ่ หนือคําบรรยาย

156
“นายน้อย!” ชิงเหยียนตืนตันเสียจนนําตาแทบไหล
“นายน้อย ในทีสุดท่านก็กลับมา! พวกเรารอท่านอยู่
นานปี ทีสําคัญยิง บัดนีคุณหนูได้มงุ่ หน้าไปยังภาคี
แพทย์แล้ว...”

นางพูดยังไม่ทนั ขาดคํา ร่างอ่อนเยาว์นนก็

ั หายวับไป
จากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ทิศทางทีเขามุง่ ไปนันย่อมเป็ น
ภาคีแพทย์ไม่มีผิดเพียน!

157
ตอนที 649 อวินเซียวมาแล้ว (1)

เมือหลัวฝูเข้าคุกไปจึงได้ลมรสว่
ิ านรกบนดินเป็ นอย่าง
ไร! และเพราะหย่าถิงและตัวเขาเป็ นเหตุ ผูด้ าํ เนิน
รายการการประลองจึงต้องพลอยเปลียนเป็ นหูพ่ วั ศิษย์
ผูอ้ าวุโสอีกคนหนึง

หูพ่ วผู
ั ซ้ งบั
ึ ดนีกําลังฝึ กฝนรวบรวมพลังฌานอยูต่ อ้ งชะงัก
ไปเมือได้ยินเสียงฝี เท้า เขาขมวดคิวลงเล็กน้อย จากนัน
มองไปยังหญิงสาวผูผ้ ลักประตูเข้ามา

“หลินหย่าถิง เจ้ามาทีนีทําไม” หูพ่ วถามเสี

ั ยงเย็น

158
ความรําคาญค่อยๆ ปรากฏขึนบนสีหน้า

หลินหย่าถิงทําเป็ นไม่สนใจ จากนันเผยรอยยิมสง่า

พลางย่างเท้าเข้ามาในห้อง “ข้าได้ยินว่าท่านจะออกไป
นอกเมืองเพือต้อนรับจักรพรรดิปีศาจในวันพรุง่ นีใช่หรือ
ไม่”

“ถูกต้อง” หูพ่ วนิ

ั วหน้าเล็กน้อย “แต่แล้วเรืองนันเกียว
อะไรกับเจ้าเล่า อย่าลืมสิ บัดนีเจ้าหาได้มีสถานะใดๆ
อยูใ่ นภาคีแพทย์ไม่”

ดวงตาหลินหย่าถิงกระเพือมไหวเล็กน้อย แล้วนางก็เผย
รอยยิมอ่อน “หูพ่ วั ข้ามาทีนีก็เพือร้องขอความเห็นใจ
จากท่าน! ข้ามีรุน่ น้องทีชืนชมจักรพรรดิปีศาจเป็ นอย่าง
159
ยิง เช่นนันเอง ในวันพรุง่ ข้าอยากให้ทา่ นพานางไปพบ
จักรพรรดิปีศาจด้วย”

“หลินหย่าถิง ข้าเกรงว่าข้าจะช่วยเหลือเจ้ามิได้ ทีสุด

แล้ว หากข้าช่วยเหลือเจ้าแล้วท่านอาจารย์รูเ้ ข้า ท่านคง
ไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” หูพ่ วปฏิ
ั เสธนางอย่างเย็นชา

แต่นางก็มิได้โกรธขึงแต่อย่างใด ยังคงกล่าวต่อไปด้วย
รอยยิมว่า “หูพ่ วั ข้าได้ยินมาว่าเมือเร็วๆ นี ผูเ้ ฒ่าติง
หลิงโปรดปรานเซวียนเฟิ งมากกว่ามิใช่หรือ ข้ามีวิธีช่วย
ท่านนะ”

“ช่วยอย่างไร” หูพ่ วเอ่

ั ยถามไปใจก็จมดิงลงเล็กน้อย

160
“ข้ามีโสมนําแข็งห้าร้อยปี อยูใ่ นครอบครอง หาก
ท่านมอบโสมนําแข็งนีให้แด่ผเู้ ฒ่าติงหลิงแล้วล่ะก็ ผู้
เฒ่าจะต้องโปรดปรานท่านมากกว่านับแต่บดั นีเป็ นต้น
ไปอย่างแน่นอน ส่วนข้าก็ตอ้ งการเพียงความช่วยเหลือ
เล็กๆ น้อยๆ เท่านัน”

หูพ่ วนิ
ั งเงียบไป วาจาหลินหย่าถิงช่างเย้ายวนใจยิงนัก
พาลทําให้เขามิอาจปฏิเสธนางได้อย่างแข็งขันเช่นก่อน
หน้า

“เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการให้ขา้ ช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย
เท่านัน”

161
วาจาของเขาแฝงความเคลือบแคลง เขารูจ้ กั หลินหย่า
ถิงดีเกินไป หญิงสาวผูน้ ีมีมารยาร้อยเล่มเกวียน หาก
ประมาทเพียงเล็กน้อยย่อมตกหลุมพรางนางทันที

“ข้าสาบานว่าท่านเพียงแต่ปล่อยให้รุน่ น้องของข้าได้
เห็นจักรพรรดิปีศาจเพียงแวบเดียวเท่านัน! รุน่ น้องของ
ข้ามิได้มีพลังแข็งแกร่งมาจากไหน จึงไม่มีสทิ ธิเข้าร่วม
การประลอง! ข้ารับรองว่านางจะประพฤติตวั ดี ไม่ออก
นอกลูน่ อกทาง ท่านวางใจได้” หลินหย่าถิงให้คาํ สัตย์
แข็งขันพร้อมด้วยรอยยิม

หูพ่ วขบฟั
ั น “ก็ได้! ข้าจะเชือใจเจ้าสักครัง!”

“รุน่ พีหูพ่ วั ข้าขอขอบคุณท่านแทนรุน่ น้องข้า” รอยยิม

162
หลินหย่าถิงยิงลึกลํา ทว่าเมือหลุบเนตรลง ประกายเย็น
ยะเยือกก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา

อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าคิดว่าข้าไม่มีโอกาสเข้าพบจักรพรรดิ

ปี ศาจเพียงเพราะเจ้าใช้คนของภาคีแพทย์ มาจับตาดูขา้
อย่างแน่นหนาอย่างนันรึ คิดผิดแล้ว! ถ้าข้าคิดจะออก
ไปเสียอย่าง ก็มีหนทางนับร้อยพัน!

คิดดังนันแล้วหลินหย่าถิงก็หมุนกายออกจากห้องไป ซํา
ยังช่วยหูพ่ วปิ
ั ดประตูให้ดว้ ย

...

163
ภายในห้องงามสง่าเรียบง่าย กระถางธูปกําจายกลิน
หอมชวนฝัน

อวินลัวเฟิ งเอนกายผ่อนคลายอยูบ่ นเก้าอีไม้ นางเลิกคิว

ขึนมองไหน่ฉาผูบ้ ีบตัวผ่านช่องว่างระหว่างพืนและประตู
เข้ามา “มีความเคลือนไหวจากหลินหย่าถิงบ้างไหม”

“จีดๆ ” ไหน่ฉาขานรับสองทีก่อนกล่าวว่า “นายท่าน

ข้าเพิงแวะไปห้องของหลินหย่าถิงมาเดียวนี พบว่านาง
กําลังปลอมตัว”

ปลอมตัวอย่างนันรึ

164
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนเอ่ยถามว่า “ไยนางจึงต้อง
ปลอมตัวด้วยเล่า คิดหนีหรืออย่างไร”

ไม่มีทาง!

ดูจากลักษณะแล้ว หลินหย่าถิงไม่น่าคิดออกไปจาก
ภาคีแพทย์ง่ายๆ! ทีสุดแล้วภาคีแพทย์ก็มิได้ลงโทษนาง
เสียหน่อย ไยนางจึงอยากหนีไปเล่า

“ข้าก็ไม่ทราบขอรับ” ไหน่ฉามองขึนมาด้วยดวงตากลม
โตเป็ นประกาย “ครันนางปลอมตัวเรียบร้อยแล้วก็ลบ
เครืองหน้าออก จากนันออกจากห้องไป ข้ารีบกลับมา
รายงานนายท่านก่อนจึงมิได้ติดตามนางไป”

165
ตอนที 650 อวินเซียวมาแล้ว (2)

166
หลินหย่าถิงเองก็คงไม่คาดคิดว่าอวินลัวเฟิ งจะปล่อยให้
นางเคลือนไหวอย่างเป็ นอิสระอยูใ่ นภาคีแพทย์ เพราะ
เด็กสาวได้ให้เจ้าหนูผทู้ รงพลังเฝ้าจับตาดูนางอยูแ่ ล้ว
อย่างไรก็ดีไหน่ฉารีบออกมารายงานอวินลัวเฟิ งก่อน จึง
มิได้ยินได้ฟังบทสนทนาระหว่างหลินหย่าถิงและหูพ่ วั

อวินลัวเฟิ งเคาะนิวลงกับโต๊ะแผ่วเบา แล้วประกาย

ร้ายกาจก็สว่างวาบขึนในดวงตา “จงติดตามหลินหย่า
ถิงต่อไป หากนางคิดหนีก็อดั ให้สลบแล้วนําตัวกลับมา!
หากท่านอายังไม่กลับมาก็หา้ มคนของนครโอสถหายตัว
ไปแม้แต่คนเดียว!”

“ขอรับนายท่าน” ไหน่ฉาตอบรับนอบน้อม จากนันบีบ

167
ตัวออกไปผ่านช่องว่างระหว่างประตู

“นีก็ผา่ นมาสองวันแล้ว อวินเซียวน่าจะมาถึงในวันพรุง่

นี” รอยยิมปรากฏขึนเหนือริมฝี ปากเด็กสาว

ในเมืออวินลัวเฟิ งสามารถรักษาผูป้ ่ วยไข้ทงหมดได้

ั ภาย
ในเวลาหนึงเค่อเมือไม่กีวันก่อนหน้า นางจึงมีศกั ดิและ
สิทธิทกุ ประการในอันดับหนึง! อย่างไรก็ดี การประลอง
ยังคงมีอนั ดับรองให้ตอ้ งจัดการ เหล่าแพทย์ยวุ ชนฝี มือดี
จึงต้องลงแข่งขันประลองฝี มือกันต่อ วันนีคือวันสุดท้าย
ของการประลองรอบคัดตัว การประลองของจริงจะเริม
ขึนตังแต่พรุง่ นีเป็ นต้นไป!

“ท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ ผูย้ ืนนิงอยูเ่ บืองหน้าอวินลัว

168
เฟิ งยืนปาก “เราก็มาอยูใ่ นภาคีแพทย์ได้หลายวันแล้ว
ไยท่านไม่ไปเดินเล่นเป็ นเพือนข้าบ้าง”

“ไม่สนใจ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “อวินเซียวจะมาถึงใน

วันพรุง่ นีแล้ว ข้าต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”

“ท่านอาจารย์ เหตุใดท่านจึงต้องเก็บพลังงานรอเขามา
ด้วยเล่า”

“ไว้แกล้งเขา”

“...” มุมปากหลินรัวไป๋ กระตุก หากอยูเ่ บืองหน้าท่าน

อาจารย์นางพญาผูน้ ีแล้ว คนรักของท่านอาจารย์จะเป็ น

169
ผูถ้ กู ควบคุมเสมอ! นางเห็นภาพชัดเจนว่าวันพรุง่ นี
ระหว่างคนทังสองจะเข้มข้นเพียงใด ประหนึงไม้แห้งติด
ไฟโหมกระหนําล่ะกระมัง

คิดแล้วหลินรัวไป๋ ก็มิได้กวนใจอวินลัวเฟิ งต่อแล้วจากไป

เงียบๆ

...

วันต่อมา ณ รุง่ สาง

ผูค้ นจํานวนมากในชุดอาภรณ์ยาวของภาคีแพทย์มาออ
กันอยูท่ ีประตูเมืองตังแต่เช้าตรู ่ ส่งผลให้คนในเมืองต่าง
ก็มองกันด้วยความสับสน หารูไ้ ม่วา่ ผูใ้ ดมาจึงได้อลวน
170
กันถึงเพียงนี

ขณะทีต่างคนต่างถกประเด็นกันอยูน่ นั จู่ๆ ร่างทะมึนก็

มุง่ หน้าเข้ามาหาด้วยความว่องไวไม่ไกลออกไปนัก ชัว
พริบตาร่างนันก็ปรากฏขึนอยูเ่ หนือประตูเมืองแล้ว

บัดนันเองถ้อยคําประโยคหนึงก็ผดุ ขึนในจิตใจของทุก
คน ทีสุดในโลกา ยอดจักรพรรดิผปู้ กครองโลกานี!

ชายหนุ่มยืนอยูก่ ลางเวหาเงียบงัน ดวงตามืดดําเย็นยะ

เยือกทีดูถกู ทุกสิงกวาดผ่านผูค้ นเบืองล่าง พาลทําให้
พวกเขารูส้ กึ ว่าต้องคุกเข่าลงยอมจํานน ดวงหน้าชาย
หนุ่มซ่อนอยูเ่ บืองหลังหน้ากาก จึงไม่มีใครเห็น สีหน้า
ของเขานอกจากรอยโค้งเย็นยะเยือกบนริมฝี ปากบาง
171
เท่านัน ประหนึงว่าในโลกนีชายหนุ่มมิแยแสต่อผูใ้ ดทัง
สิน

ไหน่ฉาผูเ้ ร้นกายอยูท่ า่ มกลางฝูงชนเผลอชําเลืองมอง

เห็นหลินหย่าถิงทีปลอมตัวมาเข้า แล้วเพลิงพิโรธก็สว่าง
วาบขึนในดวงตากลมโตเป็ นประกายนัน นางผูห้ ญิงคน
นีแอบหนีออกมาจากภาคีแพทย์เพือผูช้ ายของนายท่าน
เองอย่างนันรึ ความลุม่ หลงทีสว่างวาบขึนในดวงตาของ
นางยิงสุมไฟแค้นในใจของไหน่ฉา

หลินหย่าถิงบัดนีมองดูชายหนุ่มกลางเวหาผูน้ นด้
ั วยสาย
ตาเคลิมฝัน แม้มิอาจเห็นใบหน้าทีแท้จริงภายใต้
หน้ากากได้ก็มิอาจหยุดความลุม่ หลงในใจของนางได้!

172
เพียงรัศมีของเขาก็เพียงพอสยบนาง! ซํายังปลุกเร้าให้
นางตาสว่างว่าต้องการสิงใดในชีวิต เคราะห์ดีทีหลิน
หย่าถิงมิอาจเห็นใบหน้าของอวินเซียวได้ มิฉะนันคงยิง
ตกหลุมลุม่ หลงจนมิอาจถอนตัวขึนมาได้เป็ นแน่!

ตอนที 651 อวินเซียว ข้าคิดถึงเจ้า (1)

ชายผูน้ นค่
ั อยๆ ย่างลงมาจากกลางนภา ร่างสูงขับ
บารมีปกคลุมผืนดิน ทําให้หวั ใจของทุกคนสันไหว

173
ประหนึงว่ามีแรงกดดันมหาศาลอยูเ่ หนือหัว

หลินหย่าถิงรีบลดศีรษะลงตํา มิบงั อาจชําเลืองมองชาย

หนุ่มอีกต่อไป มิฉะนันอาจถูกรังสีอาํ มหิตนันหักคอเอา
ได้ทกุ เมือ คนอืนๆ ก็มิตา่ งกัน ต่างก็กม้ ศีรษะลงไร้พลัง
ทีจะเงยหน้าขึนมา

“จักรพรรดิปีศาจ ท่านมาถึงแล้ว” หูพ่ วสะกดกลั

ั นความ
ลนลานในจิตใจเอาไว้ จากนันตรงดิงไปยัง อวินเซียว
“ข้าได้รบั บัญชามาจากท่านอาจารย์ของข้าให้รอรับ
ท่านอยูท่ ีนี”

สายตาอวินเซียวยังคงเย็นชาเช่นทุกที ดวงตาทะมึนนัน
มิเคยเผยแสดงอารมณ์ให้มากความ มุมปากใต้
174
หน้ากากบิดเป็ นรอยโค้งแข็งกร้าว แล้วเขาก็กา้ วเท้าเข้า
ไปในตัวเมือง

“จักรพรรดิปีศาจเจ้าคะ” จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเสนาะดังมา

จากฝูงชน

บัดนีหลินหย่าถิงเงยหน้าขึนมาแล้ว สายตาพุง่ เป้าไปยัง

ชายหนุ่มผูเ้ ดินเข้าประตูเมืองมา แสงคมปลาบสว่าง
วาบขึนในดวงตาอันลุม่ หลงนัน “ข้าคือสาวกแห่งภาคี
แพทย์ กัวฝูหลาน ข้ารอพบท่านมานานเหลือเกิน และ
วันนีได้มารอท่านเป็ นพิเศษอยูท่ ีนี”

สํานักหลัวฝูมีศิษย์นามว่ากัวฝูหลานอยูจ่ ริง และหลิน

175
หย่าถิงก็ปลอมตัวเป็ นนาง

ครันได้ยินวาจาหลินหย่าถิงแล้ว สีหน้าหูพ่ วก็

ั เปลียนโดย
พลัน รีบตําหนิติเตียนนางทันที “กัวฝูหลาน เจ้าทํา
อะไรของเจ้า หากเจ้าระคายองค์จกั รพรรดิปีศาจขึนมา
คิดว่าจะรับผลของการกระทําไหวหรือ”

หลินหย่าถิงกําหมัดแน่น รูด้ ีวา่ นีคือโอกาสสุดท้าย จะ

อย่างไรก็มิอาจยอมถอยเป็ นอันขาด!

“องค์จกั รพรรดิปีศาจเจ้าคะ ข้าได้ยินรุน่ พีหลินหย่าถิงก

ล่าวถึงท่าน รุน่ พีหลินหย่าถิงของข้าไม่เพียงแต่งด
งามหาใครเทียม แต่ยงั มีกิรยิ าท่าทางสง่าพร้อมด้วยใจ
เมตตา อย่างไรก็เถิด บัดนีนางตกหลุมพรางสกปรกของ
176
ใครคนหนึง! ขอองค์จกั รพรรดิปีศาจโปรดมอบความ
ยุติธรรมให้แก่นางด้วย!”

อวินเซียวยังคงมุง่ หน้าเข้าเมืองต่อไปราวกับมิได้ยินเสียง
ร้องรําครําครวญของหญิงสาวเบืองหลัง อาภรณ์ดาํ นัน
ขับเน้นความเย็นชาของชายหนุ่ม

หลินหย่าถิงคิดไปเองว่าวาจานางคงยังไม่ดงึ ดูดใจพอ
จึงได้กดั ริมฝี ปากแล้วกล่าวต่อว่า “องค์จกั รพรรดิปีศาจ
รุน่ พีหย่าถิงได้ระคายหญิงคนนันเข้าเพียงเพือท่าน!
หญิงผูน้ นชื
ั นชมท่าน พีหย่าถิงคนดีมิอาจทนเห็นนาง
โจนลงไปสูค่ วามสินหวังชัวนิรนั ดร์ได้ จึงได้รงนางไว้
ั ดว้ ย
เจตนาดี ใครจะรูเ้ ล่าว่านางคนนันกลับมีใจคิดแค้นอย่าง
หนัก! เหตุการณ์คราวนีพีหย่าถิงไม่น่าเลยจริงๆ ท่าน
177
ต้องช่วยนางนะเจ้าคะ องค์จกั รพรรดิปีศาจ”

ท่ามกลางฝูงชนนัน ไหน่ฉามองไปยังหลินหย่าถิงด้วย
ท่าทีเหยียดเยาะ สายตาอาบเปี ยมด้วย ความรังเกียจ
เดียดฉันท์

งดงามหาใครเทียมอย่างนันรึ กิรยิ าท่าทางสง่าพร้อม

ด้วยใจเมตตาอย่างนันรึ

นางหลินหย่าถิงนียกหางตัวเองอยูห่ รืออย่างไร เขามิเคย

ได้ยินผูใ้ ดออกปากยกยอปอปั นตัวเองได้ อย่างน่าชัง
เช่นนี...

178
เพราะไหน่ฉารูด้ ีอยูแ่ ล้วว่าหลินหย่าถิงคือบุคคลภายใต้
หน้ากาก หากเป็ นผูอ้ ืนทีไม่รูซ้ งถึ
ึ งความจริง ก็คงไม่รูส้ กึ
รังเกียจวาจาของหลินหย่าถิงแต่อย่างใด ทีสุดแล้วบัดนี
หลินหย่าถิงก็กาํ ลังสวมใส่รูปลักษณ์ของใครอีกคนหนึง
อยู่

ร่างของอวินเซียวค่อยๆ ลาลับไปจากถนน ตังแต่ตน้ จน

จบชายหนุ่มมิได้เหลียวมองหลินหย่าถิง แม้แต่นอ้ ย
ปฏิบตั ิกบั นางเมินเฉยดังเช่นอากาศธาตุชดั เจน

“กัวฝูหลาน เจ้าทําอะไรของเจ้า” หูพ่ วแลดู

ั โกรธขึงที
เดียว จ้องมองนางเขม็ง “ก่อนหน้านีหลินหย่าถิง บอก
ข้ามาว่าเจ้าเป็ นคนมีสติรูผ้ ิดชอบชัวดี และจะไม่ทาํ การ
อันใดให้นครโอสถต้องอับอาย แล้วเหตุใดเจ้าจึงกล่าว

179
วาจาเช่นนันออกมาต่อหน้าองค์จกั รพรรดิปีศาจ”

หลินหย่าถิงพ่นลมออกจมูกเยาะ “ข้าเพียงแต่ระบาย
ความอัดอันในใจของพีหย่าถิงเท่านัน นางแพศยาอย่า
งอวินลัวเฟิ งน่ะหรือจะมาเทียบพีหย่าถิงได้ นีเป็ นโอกาส
สุดท้ายทีจะช่วยพีหย่าถิง ข้าไม่ยอมแพ้ เป็ นอันขาด”

หูพ่ วชะงั
ั กไปแล้วมองหลินหย่าถิงด้วยความงุนงง “กัว
ฝูหลาน เจ้ากับหลินหย่าถิงมีสมั พันธ์อนั ดีกนั ถึงเพียงนี
ตังแต่เมือใด ทีแรกนางมาขอร้องให้ขา้ ช่วยเจ้า พอมา
คราวนีเจ้าก็จะเอาชีวิตเข้าแลกเพือนาง”

180
ตอนที 652 อวินเซียว ข้าคิดถึงเจ้า (2)

เขาจะรูไ้ ด้อย่างไรว่าคนทียืนอยูเ่ บืองหน้าหาใช่กวั

181
ฝูหลานไม่ แต่เป็ นหลินหย่าถิงปลอมตัวมา

“หูพ่ วั ข้าอยากเข้าร่วมการประลองแพทย์กบั ท่าน”

ดวงตาหลินหย่าถิงทะมึนลง “ถึงเวลานันอวินลัวเฟิ ง
ย่อมปรากฏตัว ข้าจะใช้โอกาสนียืมมือจักรพรรดิปีศาจ
เพือกําจัดนาง”

“ไม่ได้!” สีหน้าหูพ่ วเปลี

ั ยน “เจ้ากลับไปยังภาคีแพทย์
เดียวนี ข้าจะไม่ตามใจเจ้าอีกต่อไปแล้ว!”

“ท่านคิดว่ายังกลับคําพูดได้อีกหรือ” หลินหย่าถิงกล่า
วพร้อมด้วยรอยยิมเย็นยะเยือก “หากท่านไม่นาํ ข้าไป

182
การประลองด้วย ข้าจะบอกท่านอาจารย์ของท่านว่า
ท่านรับสินบนจากพีหย่าถิง”

“เจ้า...” หูพ่ วชี

ั หน้าหลินหย่าถิงด้วยความแค้นเคืองจน
กายสัน เขาเสียใจยิงนัก! เสียใจทียอมรับสินบนของ
หลินหย่าถิง มิฉะนันก็คงไม่ไร้หนทางสูถ้ งึ เพียงนี

“ก็ได้ ตามใจเจ้า!” หูพ่ วหั

ั นมองหลินหย่าถิงก่อนจาก
“อย่างไรก็เถิด ข้าว่าเจ้าชักจะเหมือนพีหย่าถิงของเจ้า
ขึนทุกวัน...”

ใจหลินหย่าถิงสัน คิดว่าคงถูกจับได้เสียแล้ว แต่แล้วก็

เห็นหูพ่ วหมุ
ั นกายจาก รีบไล่หลังอวินเซียวทีหายลับไป

183
...

ณ ลานประลอง

ภายใต้ผืนนภาสีฟา้ ไร้ทีสินสุด เหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสต่าง

ก็นาํ สมบัติพสั ถานทีตนได้รบั มอบมาตลอดหลายปี นีมา
อวดประชันกันให้ผคู้ นรอบข้างต้องตาร้อนผ่าว

กล่าวโดยง่าย การประลองแพทย์ก็คืองานประชันขันต่อ
ความมังคังเช่นเดียวกัน! ทุกครังก่อนการประลองของ
แพทย์เริมต้น สาวกของแต่ละสํานักจะเสาะหาสมบัติลาํ
ค่านําติดตัวมายังภาคีแพทย์เพืออวดประชันกันเสมอ

184
เพราะอวินลัวเฟิ งเพียงแต่สง่ คนไปจับตาดูผคู้ นแห่งนคร
โอสถเท่านัน มิได้หา้ มพวกเขาเคลือนไหวภายในภาคี
แพทย์แต่อย่างใด ในวันประลอง ผูค้ นแห่งนครโอสถจึง
ปรากฏตัวด้วยเช่นกัน

หลินเฮ่ามองแวบเดียวก็เห็นเด็กสาวอาภรณ์ขาวท่าม
กลางฝูงชน สองมืออดกําแน่นอยูข่ า้ งท่อนขามิได้
ประกายมาดร้ายสว่างวาบขึนในดวงตา

บัดนันเองใครๆ ก็เห็นว่าเด็กสาวเป็ นจุดเด่นของงาน ไม่

ว่าจะเป็ นเหล่าผูอ้ าวุโส สาวกแห่งภาคีแพทย์ หรือ
สมาชิกก๊กเหล่าสํานักอืนๆ ต่างก็เข้ามารุมล้อมนาง
พลางยกสมบัติในมือขึนราวกับจะถวายของ

185
“คุณหนูอวิน กว่าข้าจะได้หยาดโลหิตนีมาเลือด
ตาแทบกระเด็น หากท่านปรารถนาข้าก็ยินยอมพร้อม
มอบให้ ข้าเพียงแต่ขอร้องท่านเล็กน้อย ขอท่านชีแนะ
วิชาการแพทย์ขา้ สักนิดได้หรือไม่”

“สมุนไพรเต่ามังกรพันปี ของข้าก็ดว้ ย! ข้าจะมอบให้แด่

คุณหนูอวิน คําขอของข้ามิตา่ งไปจากของเขา ข้าเพียง
แต่ปรารถนาคําชีแนะเล็กน้อยจากคุณหนูอวินเท่านัน”

“สมุนไพรลําค่าย่อมเป็ นของแพทย์ฝีมือดี อยูใ่ นมือข้า

ไปก็เสียดายของเปล่าๆ ทําไมข้าไม่มอบให้แด่คณ
ุ หนู
อวินไปเสียเล่า สมุนไพรนีจะได้เปล่งประกายอย่างเต็ม
ที”
186
ผูค้ นเหล่านีเคยเห็นว่าสมุนไพรเป็ นยอดสมบัติลาค่
ํ า ยิง
สมุนไพรทีนํามายังภาคีแพทย์เพืออวดประชันกันยิงแล้ว
อย่างไรก็ดี บัดนีพวกเขากลับยือแย่งกันถวายสมุนไพร
เหล่านันให้แด่อวินลัวเฟิ งเป็ นว่าเล่น ด้วยเกรงว่านางจะ
มิยอมรับคําขอ

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนด้วยท่าทีหยิงผยอง จากนันออกคํา

สังแก่หลินรัวไป๋ ทียืนอยูข่ า้ งกันว่า “เสียวไป๋ เจ้ารับ
สมุนไพรเหล่านีมาแล้วลงนามไว้ ข้าจะอยูท่ ีภาคีแพทย์
ต่ออีกสักสองสามวัน ระหว่างนันพวกเจ้ามาถามคําถาม
อะไรข้าก็ได้”

แพทย์มกั ขาดแคลนสมุนไพรลําค่าอยูเ่ สมอ ทว่าบัดนี

187
อวินลัวเฟิ งรูว้ ิธีทีจะหาสมุนไพรได้อย่างรวดเร็วแล้ว

“ถ... ถ้าอย่างนัน พวกข้าสามารถนําสมุนไพรมาแลก

คําสอนได้หรือ” เหล่าผูอ้ าวุโสแห่งภาคีแพทย์ ต่างก็ลืม
หายใจพลางมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความหวาดหวาด
หวัน

เด็กสาวนิงไปครูห่ นึงก่อนผงกศีรษะแผ่วเบานัก “หาก

สมุนไพรนันลําค่าพอ ข้าก็จะตอบคําถามพวกเจ้าสัก
สองสามคําถาม”

188
ตอนที 653 อวินเซียว ข้าคิดถึงเจ้า (3)

เหล่าบรรดาผูอ้ าวุโสต่างก็หวั ใจกระตุก บางคนมิรรี อ

สหายตอบรับ รีบหายลับไปยังคลังสมุนไพรของตนทัน
ใดด้วยปรารถนามอบสมุนไพรเหล่านันให้แด่อวินลัวเฟิ ง
เป็ นคนแรก

“ท่านพ่อ” หลินเฮ่านิวหน้า “ไยผูค้ นเหล่านีจึงได้อยาก

สานสัมพันธ์กบั อวินลัวเฟิ งนักเล่า”

หลินเกอชะงักไป แล้วก็รูส้ กึ เสียใจอยูล่ กึ ๆ หากรูอ้ ย่างนี

189
เขาคงไม่ยอมปล่อยให้หลินเฮ่าติดตามมาด้วยแน่!
อย่างไรก็ดี หลินเกอเองก็มิอาจทนการรบเร้าได้ สุดท้าย
ก็ตอ้ งพาบุตรชายมาด้วย

“เรืองนัน...” ดวงตาหลินเกอกระเพือมไหวขณะตอบ
รับบุตรชาย “เป็ นเพราะเทียนหยาไงเล่า! อวินลัวเฟิ ง
กับเทียนหยามีความสัมพันธ์นอกลูน่ อกทางกัน พวกเขา
จึงย่อมคิดผูกสัมพันธ์กบั อวินลัวเฟิ ง เพือเข้าใกล้เทียน
หยาด้วย”

หลินเฮ่าเข้าใจสถานการณ์ทนั ใด แล้วก็พงุ่ เป้าไปยัง

อวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีรงั เกียจเดียดฉันท์ “อย่างนีเอง!
นางผูน้ ีช่างสกปรกโสโครกจริงๆ ด้วย!”

190
คิดแล้วหลินเฮ่าก็วา่ จะเยาะเย้ยอวินลัวเฟิ งอีกสักหน่อย
แต่ทนั ใดนันเองก็บงั เกิดบารมีแก่กล้า เข้าปกคลุมทัวทัง
ลานประลอง

อวินลัวเฟิ งคุน้ เคยกับประกายนีดี คุน้ เคยเสียจนเพียง

หลับตาก็จดจําได้...

สายตาเย็นชาของชายหนุ่มจับจ้องมายังเด็กสาวผูก้ าํ ลัง
ถูกรุมล้อมอยูจ่ ากสุดขอบลานประลอง มุมปากเผยรอย
ยิมอ่อนจางบางเสียจนแทบมองไม่เห็น ครันเมือ
ประสานสายตากันก็บงั เกิดคลืนประหลาดแผ่กาํ จาย
ออกมาจากคนทังสองก่อนจะขยายไปทัวทังบริเวณ แล้ว
กําแพงของชายผูน้ นก็
ั มลายลงไปเช่นกัน เขาเพียงแต่
มองดูนางเงียบๆ ร่างของเด็กสาวติดอยูใ่ นดวงตา สลัก

191
เข้าไปในหัวใจ ลึกลงไปถึงกระดูก แม้ชวชี
ั วิตนีก็มิอาจ
ลืมเลือน!

เมือหูพ่ วและหลิ
ั นหย่าถิงปรีเข้ามาก็พบกับภาพชายหนุ่ม
ยืนเงียบงันอยูท่ ีสุดขอบลานประลอง บรรยากาศรอบ
กายมิได้กดดันเช่นคราก่อนตังแต่เมือไรก็ไม่ทราบ

แล้วหลินหย่าถิงก็เห็นอวินลัวเฟิ งปรีเข้าหาอวินเซียวโดย
พลัน เด็กสาวแลดูคล้ายสุนขั ป่ าหิวกระหาย ส่วนอวิน
เซียวก็เป็ นสํารับหวานในปากสุนขั ป่ านัน! แรงปรารถนา
อันดิบเถือนดังกล่าวปลุกความเบิกบานใจขึนในอกหลิน
หย่าถิง แล้วริมฝี ปากนางก็บิดขึนเป็ นรอยยิมเยาะ

อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้านึกว่าเจ้าจะฉลาดหลักแหลมหนัก

192
หนา ทีไหนได้กลับโง่งมงายถึงเพียงนี! เจ้าเห็น
จักรพรรดิปีศาจเพียงชัวแล่นเดียวก็ใจแตกแหลกเหลวถึง
เพียงนีเสียแล้วหรือ จักรพรรดิปีศาจมิชอบให้คน แปลก
หน้าวิงเข้าหา เห็นทีจะได้เห็นโลหิตนางสาดกระเซ็นไป
ทัวล่ะกระมัง!

รอยยิมบนดวงหน้าหลินหย่าถิงยิงฉีกกว้างประหนึงว่า
เห็นฉากโศกนาฏกรรมแห่งอวินลัวเฟิ งอาบย้อมลาน
ประลองด้วยโลหิตตนอยูใ่ นหัวแล้ว ดวงตามาดร้ายเฝ้า
มองดูเด็กสาวอาภรณ์ขาวปรีเข้าหาอวินเซียวด้วยท่าที
เย็นชา

เมือเห็นเด็กสาวทําตัวคล้ายสุนขั ป่ าหิวกระหายเห็น
อาหารแล้ว อวินเซียวไม่เพียงแต่ไม่ลงไม้ลงมือ กับนาง

193
ยังกลับอ้าแขนรับกว้าง มุมปากยกค่อยๆ ยกขึน...

โครม!

อวินลัวเฟิ งโผเข้าใส่อวินเซียวทันใดแล้วกดกายเขาลงกับ
พืนอย่างแรง นางจุมพิตชายหนุ่มโดยมิสงวนท่าที เรียว
แขนทังสองแนบแน่นกับผืนดิน ทังสองแลกจุมพิตกันมิ
แยแสสิงใด หลงอยูใ่ นโลกของกันและกันเท่านัน...

หลินหย่าถิงรีบเอามือปิ ดปากกระถดถอยหลังไปสอง
สามก้าว ดวงตาเผยให้เห็นความหวาดหวาดหวัน แล้ว
กายบอบบางก็เริมสันเทาเล็กน้อย

194
อวินลัวเฟิ งมิเพียงแต่โอบกอดจักรพรรดิปีศาจเท่านัน
แต่ยงั ฝื นจุมพิตเขาด้วย! ทว่าจักรพรรดิปีศาจ ผูม้ ีทีทา่
เย็นชาตลอดเวลาไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธนาง หากแต่
ยัง... สําแดงสีหน้าแห่งความพึงใจอีกด้วยอย่างนันรึ

ทีสําคัญยิง ด้วยพลังอันมหาศาล หากจักรพรรดิปีศาจมิ

ได้ยินยอมล้มลงเสียเอง อวินลัวเฟิ งก็ไม่มีทางผลักเขา
ร่วงลงสูพ่ ืนได้อย่างแน่นอน! กล่าวอีกทางหนึงก็คือ
จักรพรรดิปีศาจยินยอมถูกเด็กสาวกดลง...

คิดแล้วใจหลินหย่าถิงก็บงั เกิดความสินหวัง ชายผูท้ ีนาง

เห็นว่าเป็ นเชือกช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายกลับมีสมั พันธ์กบั
อวินลัวเฟิ งด้วยเหมือนกันอย่างนันรึ

195
ตอนที 654 อวินเซียว ข้าคิดถึงเจ้า (4)

ในทีสุดอวินลัวเฟิ งก็คลายอ้อมกอดออกจากชายหนุ่มผู้
ถูกนางกดลง จากนันใช้นิวจิมบุรุษเบืองหน้าด้วยรอยยิม

196
ซุกซน “อวินเซียว ยามทีข้ามิได้อยูเ่ คียงข้างเจ้า มีใคร
มาฝึ กเจ้าหรือไม่”

“ข้ายอมให้ทา่ นฝึ กแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน” ชายหนุ่มเงย

หน้าขึนมองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเคร่งขรึม

ชัวชีวิตนีเขายอมเพียงนางเท่านัน ทีจะเข้าใกล้และฝึ ก
เขาได้!

อวินลัวเฟิ งดึงอวินเซียวเข้ามาในอ้อมกอดแนบชิดอีก
ครัง คางเด็กสาววางอยูบ่ นไหล่ชายหนุ่ม พลางสายตาก็
หลุบลงเล็กน้อย จากนันกล่าวว่า “อวินเซียว ข้าคิดถึง
เจ้า...”

197
การแยกจากกันถึงหนึงปี เต็มทําให้เด็กสาวรูซ้ งถึ
ึ งความ
โหยหาในทีสุด! สายตาทีเผลอพลังเพียงชัววูบนันอาจ
ตัดสินชัวชีวิตของนางได้ แต่นางก็ยินยอมพร้อมใจ!

“ไยเหตุการณ์จงึ เป็ นเช่นนีไปได้เล่า” หลินเกอโพล่งขึน

มา สายตาหวาดหวาดหวันมองไปยังอวินเซียว พลาง
กลืนนําลายอึกใหญ่ “เหตุใดจักรพรรดิปีศาจจึงได้รูจ้ กั
กับอวินลัวเฟิ ง”

“ท่านพ่อ ท่านพูดเรืองอะไรกัน จักรพรรดิปีศาจเป็ นน้อง

เขยข้ามิใช่หรือ แล้วนางอวินลัวเฟิ งทีตําตมยิงกว่านาง
โลมนีจะคูค่ วรกับจักรพรรดิปีศาจได้อย่างไร”

198
นับตังแต่อวินเซียวปรากฏตัวขึนมา ทัวทังลานประลองก็
เงียบกริบ เช่นนันเองวาจาของหลินเฮ่าจึงเป็ น ทีได้ยิน
กันไปทัวทังบริเวณ

“เฮ่าเอ๋อร์” หลินเกอตะเบ็งเสียงลัน “หุบปาก!”

หลินเกอเพิงเคยขึนเสียงกับหลินเฮ่าเป็ นครังแรกตลอด
หลายปี ทีผ่านมานี หลินเฮ่าจึงเสียงแข็งขึนมาเช่นกัน
“ท่านพ่อเป็ นผูบ้ อกแก่ขา้ เองว่าจักรพรรดิปีศาจจักมา
เป็ นน้องเขยของข้า ซํายังกล่าวด้วยว่าเขาจะสังหาร
อวินลัวเฟิ งเพือล้างแค้นให้แก่พวกเรา บอกว่าอีกไม่นาน
จักรพรรดิปีศาจก็จะมา แล้วอวินลัวเฟิ งจะต้องชดใช้สงิ
ทีนางกระทําลงไป!”
199
หลินเกอปากคอสันซีดขาว แต่ก็มิอาจเปล่งเสียงใดๆ
ออกมาได้

ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี หลินเกอปกป้องดูแลหลินเฮ่า

ราวไข่ในหินจนหลินเฮ่ามิได้รูส้ รูี แ้ ปดใดๆ เกียวกับโลก
ภายนอก รวมถึงมิได้รูจ้ กั จักรพรรดิปีศาจอย่างแท้จริง
ในความคิดของหลินเฮ่านัน บุคคลผูเ้ ปี ยมบารมีเช่น
จักรพรรดิปีศาจย่อมปรากฏตัวพร้อมคณะผูต้ ิดตามสุด
ยิงใหญ่หาใครเทียบเทียม! อวินเซียวนันเล่าปรากฏตัว
ขึนอย่างเงียบเชียบแต่เพียงผูเ้ ดียว แล้วเขาจะเป็ น
จักรพรรดิปีศาจผูเ้ ลืองชือคนนันไปได้อย่างไร

สายตาอวินเซียวค่อยๆ เบนจากร่างของอวินลัวเฟิ งไป

200
ยังใบหน้าของหลินเฮ่า รังสีอาํ มหิตหนักหน่วงแผ่ซา่ น
ทําให้ปราณรอบกายของชายหนุ่มยิงเย็นยะเยือก

ครันปราณดังกล่าวพุง่ เป้ามายังตน หลินเฮ่าก็อดกายสัน

ไหวมิได้ เผลอเร้นกายเข้าหลบหลังบิดา อย่างไรก็ดี
ชายหนุ่มก็ยงั มิได้สงบปากแต่อย่างใด ตะเบ็งเสียงแข็ง
ด้วยโทสะ “เจ้าเป็ นเพียงคนรักของนางแพศยาอวินลัว
เฟิ งนันเท่านัน แต่กล้าดีมากลันแกล้งคนของนครโอสถ
งันเรอะ หากจักรพรรดิปีศาจมาถึงเมือใดวันนันจะเป็ น
วันตายของเจ้า!”

เผียะ!

หลินเกอฟาดฝ่ ามือลงไปทีหน้าของหลินเฮ่าจากนัน
201
กล่าวปากคอสัน “ขอขมาเดียวนี!”

“ท่านพ่อ!”

“ขอขมาจักรพรรดิปีศาจเดียวนี!”

แรกเริมเดิมทีหลินเฮ่าก็โกรธจนถึงขีดสุดทีบิดาตบหน้า
ตนอยูห่ รอก แต่เมือได้ยินถ้อยคําทีกล่าวตามมาแล้ว
สายตาของชายหนุ่มก็สนไหว
ั ในดวงตาเผยแววตืน
ตระหนกกระเพือมไหว

“ท่านพ่อ เมือกีท่านว่าอย่างไรนะ จักรพรรดิปีศาจอย่าง

นันรึ ไหนเล่าจักรพรรดิปีศาจ”

202
หลินเกอถอนหายใจหนักหน่วง คราวนีแลในหัวใจของ
เขาจึงมีแต่ความเสียใจอัดแน่นจนเปี ยมล้น เสียใจทีตน
ได้ตามใจหลินเกอจนเสียคนถึงเพียงนี!

“เฮ่าเอ๋อร์ ชายสวมหน้ากากผูน้ นคื

ั อจักรพรรดิ
ปี ศาจ...”

หลินเฮ่าเซถลาทรุดลงกับพืนประหนึงถูกสายฟ้าฟาด
กลางวันแสกๆ ใบหน้าทีแต่เดิมซีดขาวเพราะ เอาแต่
หมกมุน่ อยูใ่ นโลกียก์ ็ยงซี
ิ ดเผือดลงเข้าไปใหญ่

“ท่านพ่อ ท่านล้อเล่นใช่หรือไม่ จักรพรรดิปีศาจคือน้อง

203
เขยข้า แล้วจะเป็ นคนรักของอวินลัวเฟิ งไปได้อย่างไร”

ตอนที 655 ชะตาแห่งนครโอสถ (1)

หลินเกอมองสีหน้าซีดขาวของหลินเฮ่าแล้วหลับตาลง
พลางถอนหายใจ กระทังเขาเองก็มิบงั อาจเชือสิงทีเห็น
อยูต่ อ่ หน้า นับประสาอะไรกับหลินเฮ่า!

ไหน่ฉาเห็นหลินหย่าถิงทําท่าจะแอบหนีไปก็โจนตัวขึน

204
ทันใด เจ้าหนูปรีไปทางเด็กสาวพลางส่งเสียงร้องจีดแล้ว
ฝังคมเล็บลงทีน่องของนาง

“กรีด!” หลินหย่าถิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดึงให้

สายตาของผูค้ นมองไปยังนางเป็ นตาเดียวกันทันใด

ทัวทังลานประลองเงียบกริบลงอย่างประหลาด...

ครันตกอยูภ่ ายใต้สายตาทุกคนแล้วเด็กสาวก็ปากคอสัน
เล็กน้อย เผลอกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว โดยมิทนั
ได้ดบู าดแผลทีขาตน

ไหน่ฉาเงยหน้าขึนด้วยท่าทีเย่อหยิง เหลือบแลหลินหย่า

205
ถิงก่อนหมุนกายปรีกลับไปอยูข่ า้ งอวินลัวเฟิ ง

“เจ้าเป็ นศิษย์สาํ หนักหลัวฝูร”ึ หลานหงเอ่ยถามพลาง

นิวหน้าเล็กน้อย

สีหน้าหลินหย่าถิงแข็งทือไป ดวงตากระเพือมไหวเล็ก
น้อยรีบคิดหาทางหนีทีไล่

“ข้าว่าข้าจําได้อยู่ ว่าด้วยสถานะของเจ้าในภาคีแพทย์
แล้วไม่มีสทิ ธิเข้าร่วมการประลอง ใครอนุญาต ให้เจ้า
เข้ามา” ดวงตาหลานหงกวาดไปยังหูพ่ วอย่
ั างมิใส่ใจ
ทว่าความหมายในดวงตาก็ชดั เจน

206
ฝุบ!

ครันเห็นสถานการณ์ไม่สดู้ ีแล้วหูพ่ วก็

ั คกุ เข่าลงกับพืน
ด้วยท่าทีหวาดหวาดหวัน กล่าวปากคอสันว่า “ผูเ้ ฒ่า
หลานหง ท่านอาจารย์ เป็ นความบกพร่องของข้าน้อย
เองจึงได้ปล่อยให้นางแอบเข้ามาได้ ข้าจะให้คนลากตัว
นางออกไปเดียวนี”

หากหูพ่ วกล่
ั าวว่าหลินหย่าถิงติดสินบนเขาอย่างนัน
อย่างนี นางอาจไม่มีโอกาสแก้ตวั แต่ในเมือหูพ่ วกล่
ั าว
ว่านางแอบเข้ามาในลานประลองเพือหลีกเลียงความผิด
ก็เป็ นโอกาสของนางแล้ว

เด็กสาวขบฟั น จากนันคุกเข่าลงกับพืนด้วยดวงตาชวน
207
เวทนาแล้วก็เริมต้นสะอึกสะอืน “ผูเ้ ฒ่า หลานหง ผู้
เฒ่าติงหลิง เป็ นความผิดของข้าเอง รุน่ พีหูพ่ วไม่
ั เกียว”

หูพ่ วเหลื
ั อบแลหลินหย่าถิงด้วยความประหลาดใจ ราว
กับไม่เชือว่านางจะรับความผิดทังหมดไว้ แต่เพียงผู้
เดียว อย่างไรก็ดี ถ้อยคําถัดมาทําให้เขาต้องเปลียนสี
หน้าทันใด

“ข้าเพียงแต่เจ็บปวดหัวใจแทนรุน่ พีหย่าถิงเท่านัน สตรี

อนาคตไกลเช่นนางไม่ควรต้องประสบเคราะห์กรรมเช่น
นี” หลินหย่าถิงหลุบเนตรลง จากนันรีบคลานไปยัง
จักรพรรดิปีศาจ “องค์จกั รพรรดิปีศาจ ข้าขอวิงวอนต่อ
ท่าน! มีเพียงท่านเท่านันทีจะช่วยรุน่ พีหย่าถิงได้! มิ
หนําซํา หน้าตานางก็มิได้ดอ้ ยไปกว่าอวินลัวเฟิ งเลย”
208
นางนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “อีกประการ ทีหลิน
เฮ่าเรียกท่านว่าน้องเขยนัน นครโอสถเป็ นต้นคิดทังหมด
รุน่ พีหย่าถิงไม่เกียวข้อง ก่อนหน้านีผูค้ นแห่งนครโอสถ
ยังได้บงั คับให้รุน่ พีหย่าถิงล่อลวงท่าน แต่รุน่ พีหย่าถิง
เคารพความรูส้ กึ ระหว่างคนสองคนเสมอ เช่นนันเอง
นางย่อมไม่กระทําการสิงใดให้เป็ นความผิดศีลธรรม!
นางเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ”

อวินลัวเฟิ งเผยยิม จากนันมองลงไปยังสตรีผคู้ ลานเข่า

มาอยูเ่ บืองหน้าอวินเซียว “เจ้าเคยได้ยินสุภาษิ ตเขาว่า
ไหม”

“อะไรนะ” หลินหย่าถิงสะดุง้
209
“ยามท่านย่าหวังขายแตง นางได้โอ้อวดสรรพคุณแตง
ตน ต่อให้เจ้าอยากขายตนก็มิจาํ เป็ นต้องสรรเสริญตัว
เจ้าเอง”

“เจ้าพูดจาอะไรเลือนเปื อน” ดวงหน้าหลินหย่าถิงถอดสี

ซีดขาว โทสะในอกปะทุขนมาแล้
ึ วนางก็กาํ หมัดแน่น
“อวินลัวเฟิ ง หญิงทีโหดร้ายป่ าเถือนเช่นเจ้ามาเข้าคูก่ บั
จักรพรรดิปีศาจได้อย่างไร เจ้าก็แค่อิจฉาริษยารุน่ พีหย่า
ถิงเท่านัน”

หากยังอยากมีชีวิตอยูต่ อ่ ไป จักรพรรดิปีศาจก็คือความ
หวังสุดท้ายของนาง! เช่นนันเองหลินหย่าถิงบัดนีจึงหา
ได้มีสติไม่ พูดจาออกไปโดยไม่คิด
210
“ข้าว่าข้าพูดชัดเจน” อวินลัวเฟิ งเผยยิม ค่อยๆ ถอน
กายออกจากอวินเซียวแล้วเลิกคิวขึนอย่างร้ายกาจ
“หลินหย่าถิง ต่อให้เจ้าสรรเสริญเยินยอตัวเองอยูอ่ ย่าง
นี ก็ไม่มีวนั ขายตัวเจ้าเองได้หรอก...”

211
ตอนที 656 ชะตาแห่งนครโอสถ (2)

หลินหย่าถิงอย่างนันรึ

ครันได้ยินวาจาอวินลัวเฟิ งแล้ว ทุกคนต่างก็ชะงักงันไป

จ้องมองหลินหย่าถิงเป็ นตาเดียว

“คุณหนูอวิน ท่านเข้าใจผิดแล้วกระมัง” หลานหงเองก็

ชะงักไป ทว่าจากนันก็กล่าวพร้อมด้วยรอยยิม “ข้าว่า
นางมีนามว่ากัวอะไรสักอย่าง หาใช่หลินหย่าถิงไม่ อีก

212
ประการ หากนางคือหลินหย่าถิงจริง ก็คงไม่กล่าวถ้อย
คํายกยอปอปั นตัวเองเช่นนีหรอกกระมัง หากเป็ นเช่น
นันจริงคงน่าขยะแขยงแย่”

หลานหงมิได้ปกป้องหลินหย่าถิงแต่อย่างใด จะต้อง
หน้าหนาหน้าทนถึงปานใดถึงสามารถยกยอสรรเสริญ
ตนต่อหน้าผูบ้ รุ ุษได้ นางไม่คิดขยะแขยงตัวเองบ้างหรือ

“อวินลัวเฟิ ง” หลินหย่าถิงกัดริมฝี ปากแน่นแล้วกล่าวว่า

“เจ้าอย่ามากล่าวหาข้าผิดๆ! ข้ามิใช่รุน่ พีหย่าถิงสัก
หน่อย เจ้าทําเช่นนีเพียงเพราะหึงรุน่ พีหย่าถิงต่างหาก”

แม้เหตุการณ์มาถึงขันนีแล้วหลินหย่าถิงก็ยงั มิยอมรับ
ความผิด ทีสุดแล้วหน้ากากหนังมนุษย์นีก็มี ยอดจอม
213
ยุทธ์ผหู้ นึงทําขึนเมือสองปี ทีผ่านมา เช่นนันเองจะเอา
ออกต้องอาศัยวิธีการเฉพาะเท่านัน! ดังนัน ต่อให้
อวินลัวเฟิ งแข็งแกร่งปานใดก็มิอาจเปิ ดโปงโฉมหน้าทีแท้
จริงของนางต่อหน้าธารกํานัลได้

หลินหย่าถิงดึงความสนใจของอวินเซียวมาได้ในทีสุด
ดวงตาของชายหนุ่มเย็นยะเยือก ส่วนดวงหน้าก็
ปราศจากความรูส้ กึ ดวงตาทะมึนลึกลํานันมองดูหลิน
หย่าถิงด้วยความเย็นชา สายตาประหนึงกําลังมองดู
คนตาย

บารมีเปี ยมพลังระเบิดออกจากกายชายหนุ่ม ริมฝี ปาก

เม้มเข้าเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิมเยาะอ่อนจางพลาง
ปราณเ**◌้ยมโหดก็แผ่กระจายออกมารอบตัว แม้หา

214
ได้มีสายลมใดๆ ไม่ชายอาภรณ์ของชายหนุ่มก็ลอ่ งลอย
ขึนมาเอง

หลินหย่าถิงกลืนนําลายอึกใหญ่ ดวงตาหวาดหวันพลาง
ก้าวกระถดถอยหลังไปเล็กน้อย ตลอดหลายปี ทีผ่านมา
นี ยามเมือนางเกลียดชังผูใ้ ดโดยหาทีระบายมิได้ก็จะ
สวมใบหน้าของกัวฝูหลานออกไปทําเรืองชัว! ทีสุดแล้ว
ความฉาวโฉ่ทงหมดก็
ั ตกอยูบ่ นบ่าของกัวฝูหลาน ส่วน
นางก็ยงั คงเป็ นหลินหย่าถิงคนดี ผูม้ ีจิตใจอ่อนโยนต่อไป
ในสายตาผูค้ น

“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งจับไหล่อวินเซียวไว้ แล้วรอยยิม

สะกดใจบนดวงหน้าก็ยงลึ
ิ กลํา “ข้าจะจัดการเรืองนี
เอง”

215
ถ้อยคําเด็กสาวส่งให้ปราณความเ**◌้ยมรอบกายขอ
งอวินเซียวค่อยๆ จางหายไป นําเสียงของชายหนุ่มเย็น
ชาและหยาบกร้านเช่นทุกครังเมือเอือนเอ่ยออกมาว่า
“ตกลง”

หากนางประสงค์จะส่องแสงอย่างมีชยั แล้วล่ะก็ ให้เขา

เป็ นชายผูอ้ ยูเ่ บืองหลังแล้วจะเป็ นไรไป เพือนางเขา
ยินยอมเร้นแสงตน ติดตามนางไปเงียบๆ เท่านัน

“หลินหย่าถิง ในเมือเจ้าไม่อยากพูดความจริงเอง ข้าก็

จะเปิ ดเผยโฉมหน้าทีแท้จริงของเจ้าเดียวนี” อวินลัวเฟิ ง
เผยรอยยิมอ่อนจาง จากนันหรีเนตรลงย่างเท้าเข้าไปหา
หลินหย่าถิง
216
สีหน้าหลินหย่าถิงเปลียนไปทันควัน ทว่าก็มิอาจถอย
หลังได้อีกแล้วเพราะเบืองหลังอัดแน่นไปด้วย ฝูงชน

ทันใดนันเองเข็มเงินจํานวนมากก็ปรากฏขึนระหว่างนิว
ของเด็กสาว แล้วนางก็สะบัดเข็มเหล่านัน ตัดแหวก
อากาศเข้าไปทีใบหน้าของหลินหย่าถิง

“กรีด!” หลินหย่าถิงกรีดร้องอย่างน่าสมเพชแล้วรีบดึง
เข็มออกจากใบหน้าทันใด มือนางกุมใบหน้า ทีบัดนี
หลังเลือดแน่น มองอวินลัวเฟิ งด้วยกายสันเทา

“อย่างแรกเลย เจ้าหาได้มีความโดดเด่นเทียบเท่ารุน่ พี
หย่าถิงไม่ แต่เจ้ามิให้โอกาสข้าพูดเสียด้วยซํา! ข้าไม่รู ้
217
หรอกนะว่าเจ้าใช้กลวิธีอนั ใดล่อลวงจักรพรรดิปีศาจ!
แต่หญิงเช่นเจ้าทีพลีรา่ งให้จกั รพรรดิปีศาจ เพืออํานาจ
ของเขาจะมาเทียบเทียมอะไรกับสตรีเช่นรุน่ พีหย่าถิงที
ไม่สนใจเรืองพลังได้”

ทัวทังลานประลองเงียบไป ทุกคนต่างมองทีหลินหย่าถิง
ตัวแข็งทือ ในสายตาฉายแววอึงทึง คล้ายกําลังมองดู
เรืองทีอยูเ่ หนือความเข้าใจ

218
ตอนที 657 ชะตาแห่งนครโอสถ (3)

“อ... อะไร” ครันเห็นสายตาของทุกคนแล้ว หลินหย่า

ถิงก็เผลอเช็ดหน้าก่อนพาลดึงหน้ากากหนังมนุษย์ของ
ตนติดมือมาด้วย

“กรีด!” ครันเห็นหน้ากากในมือแล้ว เสียงเล็กแหลม

ของหลินหย่าถิงก็ดงั ก้องไปทัวทังผืนฟ้าเหนือ ลาน
ประลอง

เป็ นไปได้อย่างไร บุคคลผูส้ งู ส่งผูน้ นบอกนางชั

ั ดเจนว่ามี
เพียงนําสมุนไพรทีเขาให้นางไว้เท่านัน ทีสามารถลอก
หน้ากากนีออกได้ แล้วอวินลัวเฟิ งทําอะไรกับนาง

219
หลินหย่าถิงรูส้ กึ ราวกับถูกจับเปลืองผ้า แล้วความ
บกพร่องทังหมดก็เผยออกมาภายใต้แสงอาทิตย์

หูพ่ วตกตะลึ
ั งจนเป็ นลมไป คิดใช้เรืองนีหลีกเลียงคํา
ตําหนิจากท่านอาจารย์ เคราะห์รา้ ยทีเขาคิดมาก! บัดนี
สายตาของทุกคนจ้องมองไปยังหลินหย่าถิงเป็ นตาเดียว
ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ของเขา จึงหาได้มีใครเหลียวแลเขา
เป็ นครังทีสองไม่

“หลินหย่าถิงนี! นางคือหลินหย่าถิงจริงๆ ด้วย!”

“ตอนแรกข้าคิดว่ารุน่ พีหย่าถิงเป็ นสตรีผอู้ อ่ นโยนเปี ยม

220
สง่าราศีเสียอีก ไม่คิดเลยว่านางจะเป็ นคนเช่นนี!”

“ข้าว่าคงเป็ นเพราะนางปลอมตัวเป็ นคนอืน จึงได้เผย

สันดานทีแท้ออกมาโดยมิได้ปิดบังใดๆ เช่นนี เจ้าก็ได้
ยินวาจาของนางแล้วนี นางช่างกล้าพูดว่าตนมีรูปโฉม
งดงามหาใครเทียม ทังมีจิตใจอ่อนโยนเมตตา มิได้เป็ น
ผูไ้ ขว่คว้าหาชือเสียงเกียรติยศแต่อย่างใด นางถึงขัน
สําคัญผิดคิดว่าอวินลัวเฟิ งหึงหวงนาง...”

“ไม่ตอ้ งพูดแล้ว ข้าจะสํารอก! เห็นชัดๆ ว่านางคิดล่อ

ลวงจักรพรรดิปีศาจ! แต่นางกลับเสแสร้งทําเป็ นไร้
เดียงสา มิได้ปรารถนาพลังอํานาจใดๆ ...”

ทุกคนต่างก็เปล่งวาจาเย้ยหยัน ส่งให้ดวงหน้าหลินหย่า
221
ถิงซีดขาวไป ในมือถือหน้ากากหนังมนุษย์ ยืนอยูโ่ ดด
เดียวท่ามกลางผูค้ น ยอมรับถ้อยคําตําหนิติเตียนและดู
ถูกเหยียดหยามทังหมดแต่โดยดี ราวกับบัดนีโลกทังใบ
ได้แยกสลายออกจากกัน...

อวินลัวเฟิ ง! ทังหมดนีเป็ นเพราะอวินลัวเฟิ ง!

ทันใดนันเองนางก็เงยหน้าขึน แล้วสายตามาดร้ายก็พงุ่
ผ่านทุกคนไปจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง

“หลินหย่าถิง นางลูกไม่รกั ดี!”

บัดนีเองหลินเกอได้โผเข้าหาเด็กสาวตังแต่เมือไรก็มิอาจ

222
ทราบได้ก่อนตบหน้านางฉาดใหญ่แล้วกล่าววาจาด้วย
โทสะว่า “เจ้าเป็ นผูบ้ อกเองว่ามันใจหนักหนาว่าตัว
สามารถยัวยวนจักรพรรดิปีศาจได้ แต่ตอนนีเจ้ากลับ
โยนความรับผิดชอบทังหมดลงบนบ่าข้า หากเจ้าไม่พดู
จาเช่นนันออกมา ข้ากับเฮ่าเอ๋อร์จะมีความคิดพรรค์นนั
ได้อย่างไร”

“ท่านยังมีหน้ามาดุดา่ ข้าอีกหรือ” หลินหย่าถิงพ่นลม

ออกจมูก จากนันถอนสายตาออกจากอวินลัวเฟิ งมา
มองหลินเกอด้วยท่าทีเย็นชาแทน “หากมิใช่เพราะลูก
ชายคนดีของท่านช่างสร้างเรืองไปทัว ความวุน่ วายทัง
หลายย่อมไม่เกิด หากมิใช่เพราะเขา ป่ านนีข้าก็ยงั คง
เป็ นสาวกอันดับหนึงแห่งภาคีแพทย์ผมู้ ีอนาคตรุง่ โรจน์
อยู่ ทว่าเพราะท่าน บัดนีชีวิตทังชีวิตข้าจึงป่ นปี ไม่มี

223
เหลือ!”

“เจ้า...” หลินเกอชีหน้าหลินหย่าถิง “อย่าลืมนะว่า

หากไม่มีขา้ เจ้าก็คงตายไปนานแล้ว เจ้าจะมีปัญญามา
ชูคออยูเ่ ช่นนีได้อย่างไร!”

หลินหย่าถิงเผยรอยยิมเย็นยะเยือก “หากเป็ นเช่นนันข้า

ก็ขอตายเสียตังแต่ตอนนันดีกว่าต้องทนกับความอับอาย
เช่นนี!”

เผียะ!

หลินเกอฟาดฝ่ ามือลงอีกครังเข้าเต็มรักจนเลือดไหลเป็ น

224
สายลงจากมุมปากของเด็กสาว

หลินหย่าถิงเช็ดเลือดออกจากปาก ประกายแข็งกร้าว
สว่างวาบขึนในดวงตาทีหลุบตําลงของนาง “ลูกตบสอง
ทีนีคือการชําระหนีทีท่านอุปการะข้ามา! แน่จริงก็ตีขา้
อีกทีส!ิ ”

หลินเกอเงือมือขึนอีกครา ทว่าเมือสบตาเข้ากับดวงตาที
มีแต่ความชิงชังอาบล้นของนางแล้ว หัวใจ ของเขาก็อด
สันไหวขึนมามิได้ มือแข็งค้างอยูก่ ลางอากาศ มิอาจหัก
ห้ามให้ฟาดลงมา

“อวินลัวเฟิ ง” หลินหย่าถิงหันมองอวินลัวเฟิ ง ดวงตา

งามมีความเกลียดชังเอ่อท้น “เจ้าเองก็เหมือนกับนคร
225
โอสถ เจ้าทําลายชีวิตข้า”

“ผูท้ ีทําลายชีวิตเจ้า...” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อน

กล่าวต่อว่า “...มิใช่ใครอืน หากแต่เป็ นตัวเจ้าเองมิใช่
หรือ”

226
ตอนที 658 ชะตาแห่งนครโอสถ (4)

ผูท้ ีทําลายชีวิตเจ้า… มิใช่ใครอืน หากแต่เป็ นตัวเจ้าเอง

มิใช่หรือ

ถ้อยคําดังกล่าวจีหัวใจหลินหย่าถิงให้กระตุก จากนันจู่ๆ
นางก็ตงตั
ั วหัวเราะคลัง รอยยิมนันมาดร้าย และเสียสติ

“อวินลัวเฟิ ง เรืองเมือสิบปี ก่อนนันนครโอสถเป็ นฝ่ ายผิด

จริง! แต่เรืองมันก็ผา่ นมานานนมแล้วไยเจ้าจึงไม่ปล่อย

227
เราไปเสียที บัดนีเจ้ามาบอกกันว่าผูท้ ีทําลายชีวิตข้าคือ
ตัวข้าเองอย่างนันรึ” เด็กสาวกลันเสียงหัวเราะจากนัน
จ้องอวินลัวเฟิ งมิวางตา “ผิดแล้ว ผูท้ ีทําลายชีวิตข้าคือ
นครโอสถและเจ้าต่างหาก!”

ตูม!

ทันใดนันเองอวินลัวเฟิ งก็ยกขาขึนเตะหลินหย่าถิงกระ
เด็นไปท่ามกลางฝูงชน นางร่วงลงพลางกระอักเลือด
ออกมากองใหญ่ สายตามาดร้ายจ้องมองอวินลัวเฟิ ง
เกรียวกราด

“ลูกเตะนีให้เจ้าแทนท่านอาของข้า!”

228
เปรียง!

อวินลัวเฟิ งปรากฏขึนเบืองหน้าหลินหย่าถิงอย่างรวดเร็ว
จากนันกระทืบเท้าลงไปจนกระดูกนาง ป่ นแตก โลหิต
ทะลักออกจากปากมิขาดสาย

“ลูกเตะนีให้เจ้าแทนสมาชิกสกุลอวินทังรุน่ ก่อนและรุน่
หลัง!”

แล้วอีกหนึงลูกเตะก็ตามมา!

ลูกเตะนีฟาดลงทีเอวหลินหย่าถิง ส่งกายนางปลิว

229
กระเด็นออกไปอีกเล็กน้อย อัดกระแทกเข้ากับเสา เข้า
เต็มรัก

“ลูกเตะนีของข้า! อวินเซียวคือผูช้ ายของข้า แต่เจ้ากล้า

ปรารถนาอยากได้ในตัวเขา เช่นนันก็สมควรตาย!” เด็ก
สาวเชิดศีรษะขึนเล็กน้อย ดวงหน้าเ**◌้ยมมองตําลง
มายังหลินหย่าถิงอย่างเย่อหยิง “ไม่วา่ ใครก็หา้ ม
ปรารถนาในตัวชายของข้า! ทุกอณูของเขาเป็ นของข้า!
กระทังเส้นผมเพียงหนึงเส้นก็หา้ มใครแตะต้องทังนัน!”

นําเสียงโอหังของเด็กสาวเสียดแทงขึนไปสูผ่ ืนเมฆ ก้อง

สะท้อนไปทัวทังลานประลอง

แผ่นดินหลงเซียวคือโลกทีชายเป็ นใหญ่สว่ นหญิงนันตํา

230
ต้อย โดยปกติวิสยั แล้วมีเพียงชายเท่านัน จักประกาศ
ความเป็ นเจ้าข้าวเจ้าของสตรีตน มิเคยมีหญิงใดกล่าว
วาจาเช่นนันด้วยท่าทีอหังการเช่นนี

ทุกอณูกายของเขา กระทังเส้นผมก็เป็ นของนางอย่าง

นันหรือ

ต้องเป็ นหญิงอหังการเพียงใดจึงจะเปล่งวาจาเช่นนีออก
มาได้

ดวงหน้าเย็นชาของอวินเซียวค่อยๆ อ่อนลง แล้วมุม

ปากทีแข็งทือแข็งกร้าวนันก็บิดเป็ นรอยยิมอ่อนจางแทบ
มองไม่เห็น ดวงตาเฝ้ามองอวินลัวเฟิ งเสมอมา ดวงตา
ทะมึนสะท้อนความยิงใหญ่ไร้เทียมทานของเด็กสาว
231
ชัดเจน

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย” หลินหย่าถิงตังตัวหัวเราะคิกคัก รอย

ยิมเย้ยหยันรังเกียจเดียดฉันท์สดุ แรง “เจ้าประเมิน
สถานะของจักรพรรดิปีศาจบนแผ่นดินนีตําไป นอกจาก
ข้าแล้วก็ยอ่ มมีสตรีอีกมากหน้าหลายตานักหวังจะช่วง
ชิงจักรพรรดิปีศาจ เมือเวลานันมาถึงแล้ว เจ้าจะเอา
ปั ญญาทีไหนไปรับมือกับหญิงสาวเหล่านันทังหมด”

“พวกทีคิดเข้ามาช่วงชิงบุรุษของข้า ข้าไม่ขดั ข้อง”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมชัวร้าย “อย่างไรก็ดี หากพวก
นางมาหนึงคน ข้าก็จะฆ่าทิงหนึงคน หากมาสองข้าก็จะ
ฆ่าทังคู่ ข้าจะฆ่าพวกนางให้หมดจนกว่าจะไม่มีใคร
บังอาจปรารถนาในตัวเขาอีก!”
232
หลินหย่าถิงชะงักงัน คาดไม่ถงึ ว่าอวินลัวเฟิ งจะเอ่ย
วาจาเช่นนีออกมา นางรีบหันไปหาอวินเซียวแล้วเอ่ย
ถามปากคอสันว่า “ท่าน... ท่านจะปล่อยให้นางทํา
อย่างนันรึ”

รอยยิมอ่อนจางของอวินเซียวนันหายไปครันมองหลิน
หย่าถิง นําเสียงแข็งกร้าวเย็นชา “ข้าจะช่วยนางฝังศพ”

หากนางคิดสังหารแล้วจะทําไม เขาจะติดตามนางไป
ช่วยฝังศพให้เสมอ!

ฝุบ!

233
หลินหย่าถิงแทบกระอักโลหิต ริมฝี ปากสันน้อยๆ

จักรพรรดิปีศาจ... อย่างทีคาดไว้ไม่มีผิด เขาไม่เหมือน

ชายอืนทัวไป

เขาผูซ้ งเย็
ึ นชาไร้หวั ใจ มิเคยเข้าหาสตรีใดทว่ากลับทํา
ทุกอย่างได้เพือหญิงผูน้ ี! เหตุใดบุรุษเช่นเขาจึงไม่ชาย
ตาแลนางแทนเล่า หัวใจหลินหย่าถิงหดเกร็งด้วยความ
อิจฉาริษยา มือกําหมัดแน่นจนเล็บจิกลึกเข้าไปในเนือ
ทว่านางก็หาได้รูต้ วั ไม่

234
ตอนที 659 ชะตาแห่งนครโอสถ (5)

หลินหย่าถิงมิอาจยอมรับความจริงได้ จึงกัดริมฝี ปาก

แน่นแล้วเอ่ยถามว่า “จักรพรรดิปีศาจ สถานะของท่าน
เองสูงส่งยิงนัก ไยจึงได้ยอมทําทุกสิงตามใจนาง”

ใครเห็นก็รูว้ า่ เมือจักรพรรดิปีศาจอยูต่ อ่ หน้าอวินลัวเฟิ ง

แล้ว สถานะของเขากลับเสียเปรียบเป็ นอย่างยิง ชาย
หนุ่มยอมละวางทุกสิง พะเน้าพะนอเอาใจอย่างไม่มีวนั
จบสินเพือสตรีผนู้ ีแต่เพียงผูเ้ ดียว

235
“เจ้าไม่มีสทิ ธิรู”้ นําเสียงชายหนุ่มเย็นชาไร้หวั ใจ นอก
จากอวินลัวเฟิ งแล้ว ไม่วา่ สตรีใดก็ไม่มีสทิ ธิแม้กระทังให้
เขาเหลียวมองเป็ นครังทีสอง อย่าว่าแต่ตอบคําถามเลย

กล่าวจบ ดวงตาทะมึนของชายหนุ่มก็จดจ้องไปยัง
อวินลัวเฟิ ง “ฆ่าพวกมันเลยดีไหม”

เขาเปล่งวาจานีออกมาด้วยท่าทีสามัญประหนึงว่าการ
สังหารนันเรียบง่ายคล้ายการรับประทานอาหารหรือดืม
นํา

“รออีกสักประเดียว” อวินลัวเฟิ งตอบรับด้วยรอยยิม

236
อ่อนจาง

“ตกลง” ชายหนุ่มเห็นด้วยอย่างสันกระชับ

“เจ้าไม่ถามหรือว่าทําไม” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย

ชายหนุ่มนิงไปครูห่ นึงแล้วกล่าวว่า “ท่านมีเหตุผลในทุก

การตัดสินใจเสมอ ข้าเพียงแต่ตอ้ งเชือใจ ท่านเท่านัน”

ไม่มีเหตุผลอืนใดนอกจากว่าเขาเชือใจนาง แม้วนั หนึง

นางจะวาดกระบีเข้าใส่เขา เขาก็ยงั จะเลือก ทีจะเชือใน
ตัวนาง

237
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “คนของหอโอสถแจ้งเข้า
มาแล้วว่าบัดนีท่านอากําลังเดินทางมาทีนี ตามเวลาเขา
คงมาถึงในไม่ชา้ ถึงเวลานันข้าจะมอบความประหลาด
ใจให้แก่คนของนครโอสถเสียหน่อย”

นางตังใจลดเสียงลงเมือเปล่งถ้อยคําเหล่านีออกมาให้
อวินเซียวทีอยูข่ า้ งกันได้ยินเท่านัน

อวินเซียวเหลือบแลอวินลัวเฟิ งจากนันหมุนกายก้าวออก
จากลานประลองไป ไม่นานร่างทะมึนก็กลับมาอีกครัง
ทว่าแตกต่างไปจากยามทีเดินออกไป คราวนีชายหนุ่ม
ถือเก้าอีมาด้วยมือซ้าย ชามองุ่นอยูใ่ นมือขวา เขาสาว
เท้ายาวๆ ตรงมาเบืองหน้าอวินลัวเฟิ ง

238
“เจ้าไปได้เก้าอีและองุ่นนีมาจากทีใด” อวินลัวเฟิ งเอ่ย
ถามชะงักงัน

ชายหนุ่มตอบรับหน้าตาย “ข้าขโมยมา”

“...”

มองดูสีหน้าตาใสของชายหนุ่มแล้วหน้าผากอวินลัวเฟิ ง
ก็กระตุก ยามอยูภ่ ายนอกชายผูน้ ีช่างอหังการเช่นนีเส
มอ อวินลัวเฟิ งตบอาภรณ์ยาวตนแล้วนังลง เด็กสาว
เอนกายเกียจคร้านกับเก้าอีมองไปยังผูค้ นแห่งนครโอสถ
พลางเลิกคิว “หลินเกอ เจ้ารูไ้ หมว่าเหตุใดวันนีข้าจึง
ปล่อยให้เจ้ามายังลานประลอง”

239
หลินเกอชะงักไป แม้ภาคีแพทย์มิได้จาํ กัดสิทธิเสรีภาพ
ของเขามากนัก ก็ไม่น่าเข้ามายังลานประลองได้โดยง่าย
ถึงเพียงนี เช่นนันเองก่อนหน้านีหลินเกอเองก็ยงั สงสัย

หรือว่า... เป็ นเพราะอวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ

“นันเป็ นเพราะว่า...” อวินลัวเฟิ งทิงช่วง ดวงตาหรีลง

เล็กน้อยกําจายแสงอํามหิต “วันนีข้ามีเรืองประหลาด
ใจจะมอบให้แด่นครโอสถของเจ้า!”

หลินหย่าถิงตัวสันงันงกก้มศีรษะลงตํา เรืองมาถึงขันนี
แล้วจะรักษาตัวให้รอดยังยาก แล้วนางจะมัวเหลียวแล

240
นครโอสถอยูไ่ ย หากมิใช่เพราะหลินเกอตามใจหลินเฮ่า
จนเหลวแหลก ชีวิตนางก็คงไม่พบภัยร้ายแรงถึงเพียงนี
แล้วจะมัวแยแสนครโอสถไปทําไม

“อวินลัวเฟิ ง!” หลินเฮ่าโจนลุกขึนอีกครังจากนันตะเบ็ง

เสียงลันด้วยความแค้น “ผูห้ ญิงอย่างเจ้าทีตําตมยิงกว่า
นางโลมหากไม่ใช้มารยาล่อลวงเหล่าผูเ้ ฒ่าแห่งภาคี
แพทย์แล้ว เจ้าคิดว่าตนจะมีสทิ ธิเหยียบย่างเข้ามาใน
สถานทีระดับนีรึ ทังเจ้าทังอวินชิงหย่า ไม่วา่ หน้าไหนๆ
ก็สวะด้วยกันทังนัน!”

ดวงตาอวินเซียวทะมึนลง แล้วสายตาเย็นยะเยือกก็
กวาดผ่านหลินเฮ่า...

241
ทว่าเพียงสายตาก็เพียงพอทีจะฟาดหลินเฮ่าเข้ากลางอก
ส่งกายเขาปลิวไกลอัดกระแทกเข้ากับฝูงชนในฉับพลัน

242
ตอนที 660 ชะตาแห่งนครโอสถ (6)

ขณะหลินเฮ่าตังท่าจะตะเกียกตะกายขึนมา บุรุษผูเ้ ย็น

ชาใต้อาภรณ์ดาํ ก็ปรากฏตัวขึนต่อหน้าเสียแล้ว ปราณ
อํามหิตกําจายจากกายชายหนุ่มกระแทกหลินเฮ่าเข้า
อย่างจัง มือของเขากระชากผ้าหลินเฮ่าขึนอย่างแรง
ก่อนกระแทกเขาลงกับผืนดินเต็มรัก! จนเกิดเป็ นหลุม
ลึกขนาดใหญ่พร้อมกับเสียงสะเทือนเลือนลัน พลังของ
ชายหนุ่มนันชัดเจน

หลินเฮ่ากระอักโลหิตออกมามิหยุดหย่อนอยูภ่ ายในหลุม
ลึกนัน เขาพยุงกายลุกขึนหวังจะตะเกียกตะกายขึนมา
ทว่าเพียงขยับเคลือนไหวแม้เพียงนิดร่างทังร่างก็สนั
243
สะท้านด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับว่ากระดูกทัว
ทังกายได้ป่นแหลก

“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย...”

นําเสียงนันสันเทาวิงวอน ฟั งแล้วก็เหมือนมีมือมาบีบคัน
หัวใจหลินเกออย่างไร้ความปรานี

“พอที!” หลินเกอกําหมัดแน่นหลับตาลง ครันเมือลืม

ตาขึนอีกคราดวงตาก็ฉายแสงเด็ดเดียว “หาก
ท่านอยากลงมือกับใครสักคนก็มาลงทีข้าเถิด เฮ่าเอ๋อร์
เป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ”

244
แม้หลินเกอจะยังคงโกรธแค้นหลินเฮ่าทีไปหยามหมิน
จักรพรรดิปีศาจเข้าเพราะความไม่รู ้ แต่เห็นบุตรชายหัว
แก้วหัวแหวนต้องทนทุกข์ทรมานถึงเพียงนี จะมิให้ใจ
เขาปวดร้าวได้อย่างไร หากต้องทนเห็นลูกทุรนทุราย สู้
ให้เป็ นเขาเสียดีกว่าทีถูกจักรพรรดิปีศาจทรมาน

“บริสทุ ธิอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งพ่นลมออกจมูกพร้อม

ด้วยรอยยิมเยาะ “เมือครานัน เขาประลองยุทธ์กบั ท่าน
อาของข้าทีกลางลาน แต่เมือท่านอาเอาชนะเขาได้ เขา
ก็กลับแค้นเคืองด้วยอับอาย ส่งยอดจอมยุทธ์แห่งนคร
โอสถมาล่าสังหารท่านอาของข้า เรืองเป็ นอย่างนีแล้ว
เขาจะเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิไปได้อย่างไร”

“ทังหมดเป็ น...” หลินเกอเปิ ดปากตังท่าพูด หวังยอม

245
รับความผิดทังหมดไว้แทนทีลูกชายแต่เพียงผูเ้ ดียว แต่
ใครจะรูเ้ ล่าว่าเสียงคลุม้ คลังของหลินเฮ่าจะดังขึนมา
จากหลุมลึก ขัดคอหลินเกอเข้าเสียนี

“อวินชิงหย่านันสมควรตายตังแต่แรกแล้ว! ข้าคือนาย
น้อยแห่งนครโอสถ ส่วนเขาเป็ นเพียงนายน้อยแห่งจวน
แม่ทพั ทีข้าลดตัวลงไปประลองกับเขานันถือว่าให้เกียรติ
เป็ นอย่างยิง แล้วเขามีสทิ ธิอะไรมาปราบข้า เขาต้องอยู่
นิงๆ รองรับมือเท้าของข้าต่างหากจึงจะถูกต้อง!” หลิน
เฮ่าขบฟั นด้วยความแค้น

ช่วงหลายปี ทีผ่านมานี หากเขาได้ยินนาม ‘อวินชิงหย่า’

เพียงครังเดียว ภาพการประลองครังนัน จากเมือสิบปี ที
แล้วก็จะตามขึนมาหลอกหลอน – ความอับอายครัง
246
ใหญ่หลวงทีสุดชัวชีวิตของเขา!

“ฮึม!” หลินเฮ่าพ่นลมออกจมูกเยาะ กล่าวด้วยรอยยิม

เหยียดหยัน “เมือใดก็ตามทีคนของนครโอสถประลอง
ยุทธ์กบั ข้าทีกลางลาน พวกเขารูต้ วั เสมอว่าจะต้องยอม
พ่ายแพ้ให้แก่ขา้ มีแต่อวินชิงหย่าเท่านันแล ทีโง่เง่า
อย่างถึงทีสุด! ดีแล้วทีคนบัดซบนันได้ชดใช้ในความผิด
พลาดของตนแล้ว! ต่อให้เจ้าแก้แค้นนครโอสถของข้าไป
อวินชิงหย่าก็ไม่มีวนั ฟื นคืนชีพขึนมาดอก! ฮ่าๆๆ!”

เสียงหัวเราะของชายหนุ่มฟั งดูคล้ายคนสติฟันเฟื อนเกิน

เยียวยา ประหนึงว่าเขาต้องการปลดปล่อย ความเจ็บ
ปวดแค้นเคืองทังหมดทีอัดอันมาตลอดหลายปี นี

247
อย่างไรก็ดี บัดนันเองก็บงั เกิดเสียงกระจ่างใสดังแหวก
อากาศเข้ามาสูโ่ สตประสาทของทุกคน “เจ้าแน่ใจหรือ
ว่าข้าฟื นคืนชีพขึนมามิได้”

นําเสียงเสนาะของชายหนุ่มคือฝันร้ายตลอดสิบปี ทีผ่าน
มาของหลินเฮ่า เช่นนันเอง เมือได้ยินวาจานันแล้วรอย
ยิมของเขาก็พลันแข็งทือไป แล้วเงยศีรษะขึนอย่างคน
ต้องยา มองไปยังผืนฟ้าคล้ายถูกสาป

ท่ามกลางผืนนภาสีครามกระจ่างใสปรากฏภาพบุรุษผู้
หนึงยืนเอามือไพล่หลัง อาภรณ์สีฟา้ สะบัดพลิวแผ่วเบา
ชายผูน้ นสง่
ั างามราวเสียงเพลง ตระการตาอย่างหาที
เปรียบมิได้ เส้นผมสีหมึกสยายอยูใ่ นสายลม ดวงหน้า
หล่อเหลาเผยรอยยิมอ่อนคล้ายจะเยาะเย้ย

248
ครืน!

บัดนันเองหลินเฮ่าก็จิตใจสับสนว้าวุน่ คล้ายสายฟ้าได้
ผ่าฟาดลงมามิหยุดหย่อน เขาเงยหน้ามองขึนไปยังบุรุษ
กลางเวหาผูง้ ามสง่าประหนึงภาพเขียนหมึกละลายนํา
ด้วยท่าทางเหมือนคนโง่เซ่อ นิงไปนานกว่าจะเรียกคืน
สติตนได้ แล้วสีหน้าก็เปลียนจากซีดขาวไปเป็ นแรงพิโรธ
ตะโกนก้องอย่างโกรธแค้นว่า “อวินชิงหย่า เป็ นไปมิ
ได้! ไยเจ้าจึงยังมีชีวิตอยู่ ไอ้คนบัดซบ”

เจ้าลูกหมานีตายตกไปด้วยมือของยอดจอมยุทธ์แห่ง
นครโอสถกว่าสิบปี มาแล้วอย่างแน่นอน แล้วเหตุใดเขา
จึงยังมีชีวิตอยูเ่ ล่า
249
ตอนที 661 ชะตาแห่งนครโอสถ (7)

ทีกลางเวหานันชายหนุ่มเผยรอยยิมรืนใจ สายตาเย็น
สงบเบนจากใบหน้าบิดเบียวของหลินเฮ่าไปยังร่างของอ
วินลัวเฟิ ง ดวงตาอ่อนโยนทําให้เด็กสาวรูส้ กึ ประหนึง
ต้องแสงอาทิตย์อาบกาย

“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว...”

250
ข้ากลับมาแล้ว...

นําเสียงชายหนุ่มยังความตืนตันมาสูใ่ จของอวินลัวเฟิ ง
นางจับตามองบุรุษกลางเวหาแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านอา
ให้ขา้ แสดงความยินดีกบั ท่านทีบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
นภาดีไหม”

เหาะเหินเดินอากาศได้ นันแลผูฝ้ ึ กฌานขันนภา!

ครันได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งเท่านัน ทุกคนจึงได้

ตระหนักรูใ้ นทีสุด อวินชิงหย่าจากสกุลอวินบรรลุขนเป็
ึ น
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้วจริงหรือ

251
ดวงหน้าหลินเกอบัดนีดูมิได้ ขาก้าวกระถดถอยหลัง
ปวกเปี ยกล้มลงก้นจําเบ้า ใบหน้าสําแดงความสินหวัง
อาบล้นซํายังซีดขาวดังศพ

“ข้าโชคดีแท้ๆ ทีได้รบั สืบทอดมรดกจากยอดจอมยุทธ์ผู้

หนึง ข้าจึงบรรลุเร็วถึงเพียงนี”

เหตุทีผูค้ นมากมายประสงค์มงุ่ หน้าไปยังไพรลับแลแม้

ต้องเผชิญอันตรายถึงชีวิตเป็ นเพราะภายใน ไพรลับแล
นันเก็บงําปาฏิหาริยน์ บั ไม่ถว้ น! ตราบใดทีรอดชีวิตออก
มาจากไพรลับแลได้ก็จะได้รบั สุดยอดพลัง ด้วยเหตุ
ประการนีเองผูค้ นมากหน้าหลายตาจึงคิดมุง่ หน้าเข้าสู่
ไพรลับแลเพือเสียงโชค
252
แต่เป็ นทีรูก้ นั ว่าจํานวนผูร้ อดชีวิตจากไพรลับแลนันมี
น้อยแสนน้อย โดยมากแล้วก็จะถูกฝังกลบไว้อยูใ่ นป่ า
นันแล

“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ เรืองนครโอสถนันให้ขา้ จัดการเถิด”

อวินชิงหย่าเผยรอยยิมอ่อน “ข้าอยากจะชําระแค้นให้
แก่ความทุกข์ทรมานของข้าเมือคราก่อน”

สิบปี ! ใครเล่าจะเข้าใจว่าเขาอยูม่ าได้อย่างไรตลอดสิบ

ปี ทีผ่านมานี และตัวการก็คือนครโอสถนันเอง!

สายตาอวินชิงหย่าค่อยๆ เลือนไปจับจ้องผูค้ นแห่งนคร

253
โอสถ ชายหนุ่มย่างเท้าลงมา และไม่วา่ ปลายเท้าจะ
แตะลงทีใดก็แลดูคล้ายกับมีดอกบัวเขียวนับไม่ถว้ นผุด
ขึนมารองรับ

“พวกเจ้ายังจําได้หรือไม่วา่ เมือสิบปี ทีแล้วได้พดู กับข้าไว้

ว่าอย่างไร” ดวงหน้าอวินชิงหย่ายังคงเผยรอยยิม ทว่า
เห็นแล้วก็ตอ้ งขนลุกชัน

“สิบปี ทีแล้ว พวกเจ้าบอกข้าว่าโลกนีปลาใหญ่กินปลา

เล็ก ในเมือสกุลของข้ามิได้ยงใหญ่
ิ เทียบเท่านครโอสถ
แม้ขา้ ตายนันก็สมควรแล้ว!”

หัวใจหลินเกอสันไหวในทุกย่างก้าวของอวินชิงหย่า เขา
กําหมัดแน่นมองไปยังบุรุษรูปงามผูค้ อ่ ยๆ ย่างเท้าลงมา
254
จากกลางนภาด้วยความหวาดหวาดหวัน

“พวกเจ้ายังบอกข้าด้วยเช่นกันว่าการทีหลินเฮ่ามา
ประลองฝี มือกับข้านันนับว่าให้เกียรติขา้ เป็ นอย่างยิง
และข้าควรยืนเฉยๆ บนลานประลองให้เขาตีเอาโดยไม่
สู!้ ในเมือข้าสูก้ ลับ ก็สมควรรับบทลงโทษจากนคร
โอสถแล้ว!”

สิบปี ทีแล้วเขาหลบหนีการล่าสังหารมาได้ก็ดว้ ยทุม่ แรง

สุดตัวแท้ๆ! อย่างไรก็ดี ด้วยประการนีเอง ชายหนุ่มจึง
ต้องเก็บซ่อนตัวอยูใ่ นห้องลับอยูน่ านถึงสิบปี ! ช่างโหด
ร้ายเพียงใดกับบุรุษรุน่ หนุ่มแน่นผูม้ ีอนาคตไกล

“บัดนีบทบาทของข้าและพวกเจ้าได้สลับกันแล้ว และผู้
255
ทีกําลังจะถูกล่าสังหารก็คือนครโอสถของ พวกเจ้า!”
อวินชิงหย่าช้อนดวงตาเย็นเยียบขึนเล็กน้อย รอยยิมบน
ดวงหน้าค่อยๆ อ่อนจางหายไป “ใช่แล้ว ในทีนียังมี
ยอดจอมยุทธ์แห่งนครโอสถทีครังหนึงได้ออกล่าสังหาร
ข้า! ตลอดสิบปี ทีผ่านมาข้าไม่เคยลืมหน้าพวกมัน!”

หลินเกอเปิ ดปากทว่าลําคอกลับแห้งผากมิอาจเปล่ง
เสียงใดออกมาได้ บัดนีเองจึงสํานึกเสียใจในทีสุด! หาก
ตนมิได้ตามอกตามใจหลินเฮ่าจนเสียคนตังแต่ยงั เล็กยัง
น้อย นครโอสถก็คงไม่พบกับจุดจบเช่นนี...

“ท่านพ่อ!” นําเสียงหลินเฮ่าเผยความพิโรธเกินสะกด
กลัน “ทําไม ทําไมท่านมิเคยบอกข้าว่ามันยัง มีชีวิตอยู่
ทําไม!”
256
หลินเกอหัวเราะขมขืนเสียงเบา จากนันส่ายศีรษะ “ข้า
เพียงแต่ไม่อยากทําให้เจ้าขุ่นข้องหมองใจเท่านัน จึงได้
ปิ ดบังความจริงเอาไว้...”

ได้ยินดังนันหลินเฮ่าก็ยงพิ
ิ โรธหนัก “แล้วไยท่านไม่ฆา่
มันตังแต่ตอนนันเล่า ทําไมจึงมิถอนรากถอนโคนสกุล
อวิน หากท่านสังหารทุกคนในสกุลอวินไปตังแต่ตอนนัน
ก็คงไม่เกิดเรืองตามมามากมายถึงเพียงนี!”

257
ตอนที 662 ชะตาแห่งนครโอสถ (8)

หลินเฮ่าได้โยนความรับผิดชอบทุกประการให้แก่หลินเก
อเสียแล้วโดยมิได้กลับไปทบทวนการกระทําของตนแม้
เพียงนิด ดวงตาหลินเกอยิงเผยความสินหวังยิง ไม่คิด
เลยว่าบุตรตนจะมากล่าวโทษตัวในเวลาเช่นนี

258
“โฮะๆ” หลินหย่าถิงพ่นลมออกจมูกเย้ย “นีแลบุตรชาย
ทีท่านเฝ้ารักหนักหนา! ไม่เพียงแต่ชอบสร้างเรืองสร้าง
ปั ญหาแต่ยงั กล่าวโทษผูอ้ ืนอยูเ่ ป็ นนิจแม้อยูใ่ นช่วงหน้า
สิวหน้าขวานเช่นนี หากมิใช่เพราะเขาแล้วเรืองราวเหล่า
นีจะเกิดขึนรึ”

“หุบปาก!” หลินเกอจ้องหลินหย่าถิงเขม็งด้วยสีหน้า
บิดเบียว “เจ้าคิดว่าตัวดีนกั หรือ อย่าลืมนะว่าเจ้ายก
หางตนต่อหน้าจักรพรรดิปีศาจโดยทีแฝงกายเป็ นใครคน
อืนอยูเ่ พือยัวยวนเขา!”

“แล้วข้าทําลงไปเพือใครกันเล่า” หัวใจหลินหย่าถิง
ค่อยๆ แหลกสลาย แล้วสีหน้าก็ยงเย็
ิ นยะเยือกลง
259
“หากมิใช่เพราะนครโอสถ ป่ านนีข้าคงจากไปนานแล้ว
ข้าจะไปยัวยวนจักรพรรดิปีศาจเพืออะไร ข้าทําทุกอย่าง
เพือท่านแต่ทา้ ยทีสุดท่านก็ยงั หาว่าข้าเลวร้ายอย่างนัน
หรือ”

หลินเกอหลับตาลงอย่างขมขืน แม้บตุ รชายตนมีขอ้

บกพร่องเหลือจะกล่าว เขาก็ยงั คงเป็ นแก้วตาดวงใจ
แล้วจะให้ทิงเขาลงได้อย่างไร

เขาลืมตาขึนแล้วมองตรงไปยังอวินชิงหย่า ในดวงตา
เผยความเด็ดเดียวพร้อมเผชิญหน้ากับความตายอย่าง
สงบใจ “อวินชิงหย่า หากเจ้าอยากฆ่าใครก็ฆา่ ข้าเถิด
ปล่อยเฮ่าเอ๋อร์ไป”

260
อวินชิงหย่าเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยใครในนครโอ
สไปอย่างนันรึ” เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้า
จะไม่ปล่อยผูใ้ ดทีทําร้ายข้าเมือครานันไปทังนัน!”

สีหน้าหลินเกอค่อยๆ มืดทะมึนลง หากเริมชีวิตใหม่ได้

อีกครัง เขาจะไม่ตามใจหลินเกอจนเสียคนเช่นทีผ่านมา
เพราะการเฝ้าพะเน้าพะนอนีแท้ๆ ทีนําภัยมาสูต่ น!

“ฮ่าๆ ๆ!” จู่ๆ หลินเกอก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมา

หัวเราะไปแล้วนําตาก็ไหลพรากอาบแก้ม “อวินชิงหย่า
เอ๋ย เจ้าชนะแล้ว ส่วนข้าพ่ายแพ้ยอ่ ยยับ! อย่างไรก็ดี
เถิด แม้ตอ้ งเสียงชีวิต ข้าก็จะส่งเฮ่าเอ๋อร์หนีไป! ข้าจะ
ไม่ปล่อยให้เขาตายทีนี”

261
หลินเกอพุง่ เข้าไปหาหลินเฮ่าส่งเสียงดังฝุบ จากนันอุม้
เขาขึนจากหลุมก่อนรวบรวมพลังฌานทังหมด ไว้ทีแขน
แล้วเหวียงกายหลินเฮ่าออกไปไกล

“เฮ่าเอ๋อร์ รีบหนีไป! อย่าได้ลา้ งแค้นให้พวกเรา!”

“ท่านพ่อ!” นําเสียงหลินเฮ่าเศร้าโศกเสียใจ ยืดแขนไป

ยังหลินเกอผูย้ ืนอยูบ่ นพืน สีหน้าสําแดงความเจ็บปวด
เห็นทีคราวนีคงจะเริมสํานึกเสียใจขึนมาบ้างแล้ว...

บัดนันเองก็มีอินทรีตวั หนึงบินตรงมา แล้วกายหลินเฮ่าก็

ร่วงหล่นลงบนแผ่นหลังของมันอย่างมันคง

262
“ท่านอาจารย์!” หัวใจหลินรัวไป๋ หดเกร็ง รีบหันไปมอ
งอวินลัวเฟิ ง “เขาหนีไปแล้ว...”

“มิใช่ปัญหา” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ทอดสายตามองไปยัง

อวินชิงหย่าตลอดเวลา “ท่านอาจัดการเรืองนีได้ เรามิ
ต้องเข้าไปยุง่ ”

หลินรัวไป๋ พยักหน้า ในเมือท่านอาจารย์กล่าวเช่นนีแล้ว

ย่อมหมายความว่าอวินชิงหย่าสามารถจัดการเรืองนี
ด้วยตัวคนเดียวได้

“อินทรีตวั ผูท้ ีข้าอุตส่าห์เลียงมานานในทีสุดก็พอจะมี

263
ประโยชน์เสียที! ฮ่าๆๆ” หลินเกอเปล่งเสียงหัวเราะคลัง
“อวินชิงหย่า ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าทําร้ายบุตรชายข้า
หรอก”

อวินชิงหย่าชําเลืองมองอินทรีทีบัดนีบินไกลออกไปแล้ว
ก็ตงข้
ั อสังเกตเย็นใจว่า “ด้วยความเร็วระดับนี หากข้า
จัดการหลินเกอในดาบเดียวได้ ก็คงตามทัน...”

ดวงหน้าหลินเกอเปลียน จากนันก็พน่ ลมออกจมูกเยาะ

“อวินชิงหย่า เราสองต่างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา เจ้า
คิดว่าจะจัดการข้าได้ในดาบเดียวได้อย่างนันรึ ไม่โอหัง
เกินไปหน่อยหรือ แม้ขา้ มิได้แข็งแกร่งเท่าเจ้าก็พอจะรัง
ตัวเจ้าไว้ได้...”

264
ตอนที 663 ชะตาแห่งนครโอสถ (9)

สินคําเขา บุรุษผูส้ ง่าเข้มขรึมก็มาปรากฏตัวอยูต่ รงหน้า

เสียแล้ว รังสีอาํ มหิตกําจายออกจากร่าง แล้วฝ่ ามือวายุ
พิโรธก็อดั กระแทกเข้าใส่หลินเกอทันใด

ใบหน้าเหยียดเยาะของหลินเกอเปลียนสีโดยฉับพลัน
รูส้ กึ ประหนึงถูกภูผาใหญ่อดั กระแทกจนต้องกระอัก
โลหิตออกมาเต็มรัก ก่อนทันตอบโต้อวินชิงหย่าก็เหาะ
ขึนไปในอากาศเสียแล้ว ไล่ตามหลินเฮ่าไป ด้วยความ
265
เร็วอันน่าตืนตะลึง

“ไม่!” ความแค้นของหลินเกอปะทุขนพลางมื
ึ อก็กมุ อก
ทีได้รบั บาดเจ็บไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้างขณะมองดูอวิน
ชิงหย่าไปถึงเบืองหน้าหลินเฮ่า...

ทันใดนันเองกระบียาวสีฟา้ เสียบทะลุแผ่นหลังหลินเฮ่า
ก่อนจะผ่าใบดาบลงไปด้วยพละกําลังอันมหาศาล แล้ว
ทังหลินเฮ่าและอินทรีตวั ผูน้ นก็
ั ถกู แยกออกเป็ นสองส่วน
ด้วยดาบเดียว โลหิตระบายผืนฟ้า เป็ นสีแดงฉาน

“เฮ่าเอ๋อร์!” หลินเกอกรีดร้องด้วยใจสลาย ดวงตาเป็ น

สีแดงฉานยามเฝ้ามองซากร่างนันร่วงหล่นลงจากนภา

266
ความเจ็บปวดใดๆ ในโลกาก็มิอาจเทียบเท่าการเห็นลูก
ชายตายต่อหน้าต่อตาอย่างช่วยเหลืออะไรมิได้!

กายหลินเกอชักจะสันเทา ดวงตาสุดแค้นจ้องมองอวิน
ชิงหย่าเขม็ง “อวินชิงหย่า เจ้าไม่โหดร้ายเกินไปหน่อย
หรือ”

“โหดร้ายอย่างนันรึ” อวินชิงหย่าเผยรอยยิมแห้ง “เรือง

นีเทียบอะไรได้กบั สิงทีนครโอสถของเจ้าได้ทาํ ไว้เมือ
ครังอดีตเล่า”

หลินเกอกายสันมิหยุด แล้วจู่ๆ ก็พงุ่ เข้าใส่อวินชิงหย่า

ราวกับว่าได้ละทิงชีวิตของตนไปแล้ว ดวงตาเปี ยมปริม
267
ด้วยความชิงชังเย็นยะเยือกไปจนถึงไขกระดูก “อวินชิง
หย่า ข้าจะให้เจ้าตายไปพร้อมข้า!”

แม้ตอ้ งตายก็ขอลากตัวอวินชิงหย่าไปด้วยเพือแก้แค้น
ให้แก่ลกู ชาย!

ฉึก!

ครันหลินเกอถึงตัวอวินชิงหย่า กระบียาวก็เสียบแทง
ทะลุอกของเขาเสียแล้ว ร่างกายสันไหวเหลือบแลไปยัง
กระบีทีหน้าอกและบุรุษเบืองหน้าตนผูบ้ ดั นียังคงท่าที
สง่างามประหนึงดอกเบญจมาศมิเสือมคลาย

268
“อวินชิงหย่า ดาบนีจักคืนสนองเจ้าสักวัน!”

ขณะเอ่ยถ้อยคําสุดท้าย ร่างของเขาก็รว่ งหล่นลงจากฟ้า

กระดูกกระเดียวป่ นแหลก กายฉีกขาด เมือสัมผัสลงสู่
ผืนดิน ตายตกไปด้วยรูปลักษณ์อนั น่าอนาถ

“บัดนีข้าได้จดั การหลินเกอและบุตรแล้ว ต่อไปก็เหล่าผู้

คนทีออกล่าสังหารข้าเมือครานัน” อวินชิงหย่าประกาศ
เย็นเยียบ มุมปากยกยิมพลางสายตาเข้มขรึมก็กวาด
สํารวจทัวทังลานประลอง

ท่ามกลางลานประลองนัน เหล่าผูค้ นแห่งนครโอสถต่าง

ก็หดตัวลงเล็กลีบมิอยากให้ใครพบเห็น! อย่างไรก็ดี
สายตาอวินชิงหย่าแหลมคมประหนึงกระบี เสียบทะลุ
269
ร่างพวกเขาทังหมดมิปล่อยให้หนีไปไหน

“ข้าจําได้วา่ พวกเจ้าบางคนออกล่าข้าเมือครานัน” สาย

ตาอวินชิงหย่าค่อยๆ จรดลงทีใครหลายคน แล้วก็เผย
รอยยิมจาง “ไยคราวนีพวกเจ้าจึงทําเป็ นจดจําข้ามิได้
เสียเล่า”

ผูค้ นเหล่านันต่างก็กายสันระริกด้วยความหวาดหวาด
หวัน จากนันทรุดคุกเข่าลงกับผืนดินเสียงดังฝุบ

“นายน้อยชิงหย่า พวกข้าเพียงแต่รบั คําสังเท่านัน!

หลินเกอต่างหากขู่เข็ญให้พวกข้าสังหารท่าน! ข้าขอ
วิงวอนขอร้อง ปล่อยพวกข้าไปเถิด! พวกข้าจะกลับตัว

270
กลับใจอย่างแน่นอน!”

รอยยิมอวินชิงหย่าเข้มขรึม “อย่างนันหรือ แต่ไยข้า

กลับจําได้วา่ พวกเจ้าช่างสําเริงสําราญใจเหลือเกินทีได้
หลูเ่ กียรติขา้ ซํายังบอกด้วยว่าคนอย่างข้าไม่มีวนั
เจริญ!”

ครันได้ยินวาจาของชายหนุ่มแล้ว กายของคนผูน้ นก็

ั
กระตุกเกร็ง แล้วความสํานึกเสียใจก็เอ่อท้นขึนในอก
หากรูส้ กั หน่อยว่าเหตุการณ์จกั จบลงเช่นนี พวกตนคง
ไม่เปล่งวาจาหยามหมินออกไปเมือครานัน

“นครโอสถจะต้องล่มสลาย แล้วพวกเจ้าก็ตอ้ งตาย!”

271
ขณะพวกเขากําลังคิดหาทางหนีทีไล่กนั อยูน่ นั เสียงของ
ชายหนุ่มก็ดงั กังวานขึนอีกครา เข้มขรึมเย็นยะเยือกเสีย
จนกายยิงสัน

“เรืองของท่านอาจบลงได้เสียที” อวินลัวเฟิ งดูดองุ่นที

อวินเซียวป้อนให้ถงึ ริมฝี ปากพลางเอนกายผ่อนคลาย
กับเก้าอี “อวินเซียว เราก็ควรมาคุยเรืองของเราเช่นกัน
เจ้าว่าอย่างไร”

272
ตอนที 664 เรากลับห้องไปพูดคุยกันเถิด

273
ครันเห็นรอยยิมซุกซนของเด็กสาวแล้ว อวินเซียวก็ชะงัก
ไปเล็กน้อยก่อนสารภาพออกมาอย่าง หมดเปลือกว่า “ที
ข้ามาล่าช้าเป็ นเพราะว่าพบร่องรอยของบุคคลผูน้ นั
แล้ว”

ชายหนุ่มคิดไปว่าอวินลัวเฟิ งตําหนิติเตียนเขาทีมาสาย
แม้นางมิได้ไล่ตอ้ น เขาก็อธิบายอย่างตรงไปตรงมา

“บุคคลผูน้ นอย่
ั างนันรึ”

“ท่านแม่ของข้า...”

แม้อวินเซียวมิเคยบอกกล่าว อวินลัวเฟิ งก็ยงั คงรูส้ กึ ได้

274
ว่าชายหนุ่มคงมีความขุ่นเคืองใจในตัวมารดาอัดอยูใ่ น
หัวใจไม่มากก็นอ้ ย เมือครังอดีต หลังจากสกุลเซียวไป
แล้วนางก็หายตัวไปอย่างไร้รอ่ งรอย มิเคยออกตามหา
ตัวอวินเซียวแม้เพียงครังเดียว ส่งผลให้เด็กน้อยต้องเอา
ตัวรอดตัวคนเดียวอยูใ่ นไพรลับแล กระทัง ความโหยหา
ในตัวมารดาแทบขาดใจในคราแรก ก็อาจแปรเปลียน
เป็ นความแค้นใจหลังผ่านประสบการณ์ เฉียดตายมาก
ครังเหลือจะกล่าว

อย่างไรก็ดี แม้เหตุการณ์เป็ นเช่นนัน เขาก็ยงั ปรารถนา

อยากพบนางเพือทีอย่างน้อยจะได้เข้าใจว่าเหตุใดนาง
จึงไม่เคยออกตามหาเขาเลยตลอดหลายปี ทีผ่านมา...

“อวินเซียวเอ๋ย ข้ามิได้ถามว่าสองสามวันนีเจ้าไปไหน
275
มา” อวินลัวเฟิ งละทิงความคิดเรือยเปื อยของตนแล้วหรี
เนตรลงเล็กน้อย ค่อยๆ ยืนขึนย่างตรงไปทางบุรุษเบือง
หน้าสองสามก้าว ริมฝี ปากบิดขึนเป็ นรอยยิมเชืองช้า
“ข้าเพียงแต่รูส้ กึ ว่าเจ้าเองก็ได้ขา้ ฝึ กฝนมานาน ถึงเวลาที
จะต้องประเมินผลแล้ว”

แม้ใบหน้าชายหนุ่มซ่อนอยูห่ ลังหน้ากาก อวินลัวเฟิ งก็

ยังสัมผัสได้ถงึ บรรยากาศทีเปลียนแปลงไป

“ตราบใดทีท่านปรารถนา ข้าก็จะทําทุกอย่างเพือท่าน –
ให้อนุ่ เตียงก็ยอ่ มได้!” สายเนตรชายหนุ่มจริงจังจริงใจ
พลางเฝ้ามองเด็กสาวทียืนอยูเ่ บืองหน้าไม่วางตา

276
“อุน่ เตียงอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม “ทีว่าอุน่ เตียงนี
หมายถึงเจ้าจะอุน่ ผ้าปูเตียงให้ขา้ หรือว่าอย่างอืน”

ยามแรกทีพบกัน นางให้ชายผูน้ ีอุน่ เตียง ซึงสุดท้ายเขาก็

อุน่ เตียงให้นางจริง! เมือครานันนางอึง ตะลึงไปไม่คาด
คิดว่าในโลกใบนียังคงมีชายผูใ้ สซือไร้เดียงสาเช่นเขาอยู่
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเมือเวลาผ่านมาวาจา ‘อุน่ เตียง’ จะ
ออกมาจากปากของเขาอีกครัง...

สินคําอวินลัวเฟิ ง นางก็ถกู ดึงเข้าไปในอ้อมแขนทันใด

แล้วสุม้ เสียงตํากระด้างของชายผูน้ นก็
ั กระซิบอยูข่ า้ งหู

“เรืองอุน่ เตียงทีข้ากล่าวถึง... เดียวท่านก็ได้รูค้ วามหมาย

277
ของมันเอง”

ได้ยินแล้วอวินลัวเฟิ งก็หรีเนตร ประกายร้ายกาจสว่าง

วาบขึนในดวงตา

“อวินเซียว ไม่ได้พบหน้ากันมาหนึงปี บัดนีเจ้ากลายเป็ น

คนเจ้าเล่หต์ าใสไปแล้วหรือ” มือนางวางลงบนแผงอก
ชายหนุ่ม ออกแรงดันกายเขาแผ่วเบา แล้วปลายนิวเรียว
ยาวก็เชยคางของเขาขึนนุ่มนวลพลางกล่าวด้วยรอยยิม
ว่า “แต่ขา้ ชอบ...”

ถ้อยคําสามคําว่า ‘แต่ขา้ ชอบ’ นันส่งผลให้ลกู ตาของ

ชายหนุ่มหดเกร็งแลลมหายใจกระชันอย่างรุม่ ร้อน

278
“ทีนีช่างพลุกพล่านนัก เรากลับห้องไปพูดคุยกันเถิด”

รอยยิมเด็กสาวงดงามเหลือจะกล่าวเสียจนใครเห็นเป็ น
ต้องหัวใจเต้นระรัว ยิงนางเกียวปลายนิวเข้ากับชายหนุ่ม
หลังสินวาจาเหล่านันยิงแล้ว ทีทา่ เย้ายวนใจนีได้เกียว
กระหวัดหัวใจและดวงวิญญาณของผูค้ นรอบข้างภายใน
ชัวพริบตา

อวินชิงหย่าเองคุน้ ชินกับพฤติกรรมของหลานสาวตนดี
จึงมิได้กล่าวว่าอย่างไรแล้วจัดการผูค้ นแห่งนครโอสถต่อ
ไป

279
อย่างไรก็ดี คนอืนทีมิได้คนุ้ เคยกับลักษณะนิสยั ของอ
วินลัวเฟิ งเมือได้ประจักษ์บทสนทนาระหว่างผูค้ นทังสอง
แล้วก็รูส้ กึ ประหนึงต้องสายฟ้าฟาด ตกอกตกใจกันยก
ใหญ่

ชายบางคนถึงขันมองไปยังอวินเซียวอย่างอิจฉาตาร้อน
ผ่าว หวังอยากแทนทีเขาให้นางได้กระทําเช่นนันบ้าง...

หลินหย่าถิงริษยาหนักจนคลังไป ปลายนิวบีบเข้าด้วย
กันแน่น มองไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็งอย่างมาดร้าย

อย่างไรก็ดี บัดนีตัวนางเองยังรักษาตัวรอดมิได้ นับ

ประสาอะไรกับชําระหนีแค้น

280
ตอนที 665 หากท่านเป็ นศัตรูกบั สวรรค์ สวรรค์จะเป็ น
ศัตรูของข้า

ภายในห้องหับนันมีแสงเทียนสีทองกระเพือมไหวอ่อน
จางแผ่ปกคลุมโอบล้อม ส่องตกไปยังคูช่ ายหญิงทรงโฉม
ผูย้ ืนอยูร่ มิ หน้าต่าง ฉากปานวาดของคนสองคนยืนเคียง
กันแลดูคล้ายเซียนคูร่ กั เฝ้ามองโลกเบืองหน้าอันว้าวุน่
ด้วยกันโดยสองมือเกียวประสาน

281
“อวินเซียว...” เด็กสาวขานเรียกนามชายหนุ่มแผ่วเบา
ทว่าสินคําเท่านัน จู่ๆ เขาก็เอนกายลงมาจุมพิตริมฝี ปาก
นาง

จุมพิตของเขาช่างทรงพลัง กลินกายบุรุษอันเป็ น
เอกลักษณ์กาํ จายผสมกันกับกลินหอมอ่อนจางครอบงํา
ฆานสัมผัสจนทําให้ใจนางหวามไหว

อวินหลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ประเมินจุมพิตของเขา

อย่างจริงจัง ชายหนุ่มเป็ นฝ่ ายมอบจุมพิตให้แก่นางไม่รู ้
กีครังต่อกีครัง ส่วนนางแรกเริมเดิมทีก็ตกใจทว่าบัดนีเริม
คุน้ ชิน อย่างไรก็ดีนางประสงค์เป็ นฝ่ ายครอบครอง

282
มากกว่าถูกครอบครอง...

“ไป๋ ซูอ่ นั ตรายมาก” ชายหนุ่มปล่อยร่างเด็กสาวทีตนได้

กดแนบชิดไว้กบั กําแพงออกพลางกล่าวด้วย สีหน้าจริง
จัง

อวินลัวเฟิ งแย้มยิม “แล้วทําไมเล่า”

“ท่าน... อยูห่ า่ งๆ เขาไว้”

“อวินเซียว นีเจ้ากําลังหึงอยูห่ รือ”

ครันเห็นสีหน้างุ่มง่ามทว่ายโสของชายหนุ่มแล้ว รอยยิม
283
บนดวงหน้าเด็กสาวก็ยงลึ
ิ กลําขณะนางมองดูบรุ ุษเบือง
หน้าตน

อวินเซียวผงกศีรษะตรงไปตรงมา “ใช่แล้ว”

เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวเสริมว่า “ข้าเกรงว่าเขาจะทํา

ร้ายท่านด้วย”

“อวินเซียว เจ้าวางใจเถิด ข้าดูแลตัวเองได้” อวินลัวเฟิ ง

หรีเนตรลงอีกครังกล่าวด้วยรอยยิมร้าย “แต่ขา้ จะอยูห่ า่ ง
จากไป๋ ซูเ่ อาไว้ ชายผูน้ นทํ
ั าให้ขา้ รูส้ กึ อึดอัด”

ไป๋ ซูใ่ ห้ความรูส้ กึ แตกต่างออกไปจากอวินเซียว

284
เมือใดได้อยูข่ า้ งกายอวินเซียวแล้ว นางรูส้ กึ ผ่อน
คลายอยูเ่ สมอ แม้มิได้ระวังตัวแต่อย่างใดนางก็รูด้ ีวา่
ชายผูน้ ีย่อมปกป้องนางเสมอหากเกิดอันตราย ส่วนไป๋ ซู่
นันเล่าต่างกันโดยสินเชิง! ครันเขาปรากฏตัวขึน เบือง
หน้าเมือใด นางสัมผัสได้ถงึ รังสีอนั ตรายให้ตอ้ งระแวด
ระวังอยูต่ ลอดเวลา มิอาจเผลอตัวเผลอใจได้ แม้เพียง
นิดเดียว

“จริงสิ...” ประหนึงว่าฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมาได้เด็ก
สาวก็กล่าวต่อไปว่า “ไหนบอกเรืองของมารดาเจ้ามา
ก่อนซิ”

อวินเซียวนิงไปครูใ่ หญ่ก่อนตอบรับว่า “ท่านแม่... อยูท่ ี

285
อีกฟากฝังหนึงของไพรลับแล!”

ไพรลับแลนันกินพืนทีทัวทังแผ่นดิน บ้านเกิดของอวินลัว
เฟิ งอยูท่ ีฝังตะวันออกของป่ า ส่วนพืนทีฝังตะวันตกนัน
ด้วยต้องบุกป่ าฝ่ าไพรลับแลไปทังผืน จึงยังไม่มีผใู้ ดล่วงรู ้
ว่ามีอะไรอยูอ่ ีกฝัง

อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึนมองบุรุษเบืองหน้าแล้วกล่าวว่า
“อวินเซียว หากเจ้าอยากตามหามารดา ข้าก็จะไปด้วย”

“ตกลง” อวินเซียวเม้มริมฝี ปากเล็กน้อย ดวงตาลึกลํา

สะท้อนภาพเงาของเด็กสาว “ได้เห็นท่านแม่ครังสุดท้าย
ก็นานหลายปี มาแล้ว ข้าจึงไม่รูว้ า่ บัดนีนางจะมีทา่ ที

286
แบบใด แต่วา่ ...” ดวงตาชายหนุ่มบัดนี มุง่ มันเด็ดเดียว
ขึน “...ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน ข้าจะยืนอยูเ่ คียงข้างท่าน
แม้ทา่ นจะตังตนเป็ นศัตรูกบั สวรรค์!”

นําเสียงอวินเซียวสันเล็กน้อยขณะสายตาจ้องมองอ
วินลัวเฟิ งไม่กะพริบ “หากท่านเป็ นศัตรูกบั สวรรค์ สวรรค์
จะเป็ นศัตรูของข้า!”

คนใดทีนางรัก เขาจะปกป้องด้วยชีวิต! ส่วนศัตรูของนาง

นันเล่า เขาจะเอาชีวิตเข้าแลกเพือทําลายเช่นกัน!

“อวินเซียว...” ทันใดนันเองอวินลัวเฟิ งก็ยา่ งเข้ามาใกล้

ชายหนุ่มสองก้าว จับไหล่อวินเซียวกดลงแลผลักเขาสู่

287
พืน ก่อนเอนกายทาบทับร่างกํายําไว้

“เรามาฝึ กผสานพลังฌานกันไหม” นางโบกมือเพียงเล็ก

น้อยอาภรณ์ของบุรุษก็ถกู ปลดเปลืองออก กล้ามเนือ
ท้องเย้ายวนใจเผยกระแทกสายตาเด็กสาวในฉับพลัน

288
ตอนที 666 ระดูทีมาเยือนเร็วเกินไป

เสียวโม่นนไวต่
ั อถ้อยคําคํานีมากทีสุด เดิมทีเขารดนํา
กําจัดวัชพืชทุง่ สมุนไพรของอวินลัวเฟิ งอยูอ่ ย่างสบายใจ
ทว่าก็กระเด้งกายพรวดขึนทันใด ดวงตาเป็ นประกาย
เปี ยมด้วยความตืนเต้น

“นายท่าน ในทีสุดท่านก็ออกปากเสียที! กว่าจะมาถึงจุด

นีไม่ง่ายเลย” เสียวโม่ตืนเต้นเสียจนนําตา แทบไหล
289
เด็กชายรูส้ กึ ประหนึงว่าได้เห็นดวงจันทร์หลังม่านเมฆ
เมือแย้มออกในทีสุด! ตราบใดทีนายท่านฝึ กผสานพลัง
ฌานกับอวินเซียว การรวบรวมพลังฌานของนายท่านก็
จะทรงพลังขึนอย่างมหาศาล ส่งผลให้ ตัวเขาเองออกมา
อยูน่ อกโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถได้ยาวนานขึนเช่นเดียวกัน

สินคําอวินลัวเฟิ ง อวินเซียวก็ดงึ แขนนางแรงพลิกกาย

เด็กสาวกลับทําให้บดั นีเขากลายเป็ นผูอ้ ยูเ่ บืองบนกด
นางลงพืนล่าง แลคงเกรงว่าศีรษะอวินลัวเฟิ งจะกระแทก
พืนขณะพลิกตัว ชายหนุ่มจึงเอาฝ่ ามือหนุนศีรษะนางกัน
แรงกระแทกโดยไม่ตอ้ งคิด

290
“หลังฝึ กผสานพลังฌานแล้ว ท่านต้องรับผิดชอบข้า”

“...” อวินลัวเฟิ งชะงักไปครูห่ นึงก่อนเอ่ยถามว่า “รับผิด

ชอบอย่างไร”

“แต่งงาน” สิงทีบุรุษหนุ่มปรารถนานันเรียบง่าย ในเมือ

ทังสองตัดสินใจฝึ กผสานพลังฌานกันแล้วก็ตอ้ งแต่งงาน
กัน! จากนันเขานิงไปครูห่ นึงก่อนเสริมว่า “ท่านจะเป็ น
หญิงลอยชายมิได้”

“...” อวินลัวสินถ้อยคําโดยฉับพลัน นิงไปนานกว่าจะ

เปล่งเสียงออกมาได้ “เจ้าไปได้ยินคําว่า ‘หญิงลอยชาย’
มาจากทีใด”

291
ว่ากันว่าผูท้ ีมีสมั พันธ์โดยไม่ยดึ เอาการแต่งงานเป็ นเป้า
หมายสุดท้ายจะกลายเป็ นหญิงลอยชาย

ถึงแม้วา่ ... ตลอดเวลาทีผ่านมา นางก็ทาํ ตัวลอยชายกับ

อวินเซียวจริง...

“ท่านปู่ ของท่านว่าเอาไว้” ชายหนุ่มซือสัตย์เมืออยูต่ อ่

หน้าอวินลัวเฟิ งเสมอ จึงได้ขายท่านปู่ ของนางโดยมิ
ลังเล

หน้าผากอวินลัวเฟิ งเต้นตุบ “อยูห่ า่ งท่านปู่ ขา้ เอาไว้ เขา

จะได้ไม่ทาํ ให้เจ้าแปดเปื อน”

292
“ท่านอยากจะเป็ นหญิงลอยชายอย่างนันหรือ” อวิน
เซียวลดศีรษะลงมองเด็กสาวเบืองล่าง “ท่านดืมกินข้า
จนเกลียงเสียแล้ว ฉะนันข้าเป็ นของท่านชัวชีวิต จะไล่ก็
ไม่ได้ จะตีก็ไม่ไป ข้าจะเกาะติดท่านด้วยพละกําลังทัง
หมดทีมี”

กล่าวจบเขาก็จรดริมฝี ปากแนบเด็กสาวกระแทกกระทัน
ราวกับปรารถนาจะปลดปล่อยความโหยหา ทีต้องทนมา
ตลอดช่วงเวลานี ไม่มีใครรูว้ า่ เขาผ่านวันคืนในแดนลับ
มาได้อย่างไร กระทังเจ็ดปี ในไพรลับแลยังไม่แลดูยาว
นานไร้ทีสินสุดถึงเพียงนี

293
“...”

ผ่านไปสักครูห่ นึงสองหญิงชายก็เปลือยกายล่อนจ้อน
อวินเซียวพาเด็กสาวขึนเตียงด้วยเกรงว่าพืนจะเย็นเกิน
ไป บนเตียงกว้างนันทังสองมองดูกนั ด้วยร่างเปลือย
เปล่า ท่าทีอวินเซียวเก้กงั อยูเ่ ล็กน้อย ขับเน้นความไร้
เดียงสาของเขา

อย่างไรก็ดีก่อนทังคูจ่ ะก่อกิจไปไกลกว่านี จู่ๆ กลินคาว

เลือดก็ลอยเข้าจมูกอวินเซียวโดยฉับพลันทําให้สีหน้า
ชายหนุ่มเปลียนทันใด

“ท่านบาดเจ็บหรือ”

294
เขามิได้มีใจจะแยแสแรงปรารถนาดิบเถือนในใจตนอีก
ต่อไป รีบกดไหล่อวินลัวเฟิ งลง ตากวาดไปทัวกายนาง
ด้วยความหวาดหวาดหวัน ครันเห็นแอ่งเลือดเบืองใต้
ส่วนล่างของนางแล้วสีหน้าชายหนุ่มก็แข็งทือไปทันที

บัดนันเองความขวยอายแสนแผ่วบางก็สว่างวาบขึนบน
ดวงหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม ส่วนอวินลัวเฟิ งนันแน่
นอนว่ายิงอับอายกว่า ระดูนางมาตรงต่อเวลาเสมอ ทว่า
คราวนีกลับมาเยียมเยือนเร็วขึนถึงสิบวันทําให้นางมิได้
เตรียมตัวเตรียมใจ จู่ๆ เด็กสาวก็ฉกุ คิดอะไรขึนมาได้
แล้วเงยหน้าขึน ดวงตาสบตาบุรุษไม่กะพริบ “อวินเซียว
เจ้ารูจ้ กั สิงนีด้วยหรือ”

295
เมือตกอยูภ่ ายใต้สายตาของอวินลัวเฟิ งแล้ว อวินเซียวก็
พยักหน้าเชืองช้า “เมือคราวทีข้าอยูจ่ วนสกุลอวิน ข้า
เรียนรูเ้ กียวกับร่างกายสตรีเพือทีจะดูแลท่านได้ดียงขึ
ิ น
ในตํารานันกล่าวว่าสตรีตอ้ งดืมชาขิงเพืออุน่ ช่องท้อง
หลังระดูมาเยือน ข้าจึงเก็บมาไว้แล้ว...”

ตอนที 667 เสียวโม่ผนู้ ่าสงสาร

“ไม่สิ อย่างนีไม่ใช่แล้ว...” นําเสียงหวาดหวาดหวันของ

296
เสียวโม่ดงั ขึนทันใดในจิตวิญญาณของ อวินลัวเฟิ ง

“นายท่านมีรา่ งกายประเภทฌานไร้รูป ระดูจงึ มาตรงต่อ

เวลาเสมอ ไม่มีทางผิดเพียนไปได้! มิหนําซําเรืองนียัง
เกิดขึนขณะทีอวินเซียวและนายท่านกําลังจะฝึ กผสาน
พลังฌานกันอีก มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว! ต้องมีสงผิ
ิ ด
ปกติเกิดขึนอย่างแน่นอน”

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงจากนันนิวหน้าลงเล็กน้อย นาง

เงยหน้าขึนมองอวินเซียวแล้วกล่าวว่า “อวินเซียว เจ้ารอ
ข้าประเดียว”

กล่าวจบนางก็หลับตาลงปล่อยให้จิตเดินทางเข้าสูโ่ ลก

297
คัมภีรเ์ ซียนโอสถ

เมือมาถึงก็เห็นเสียวโม่กาํ ลังตืนตระหนกอยูท่ นั ใด เด็ก

ชายตัวน้อยถือตําราเล่มหนึงไว้กาํ ลังค้นหาบางสิง

“เสียวโม่ เกิดอะไรขึน” อวินลัวเฟิ งขมวดคิวเล็กน้อยเอ่ย

ถาม

“ข้าเองก็ไม่รู ้ ข้ากําลังหาคําตอบ” เสียวโม่กดั ริมฝี ปาก

แน่น จากนันจู่ๆ ดวงตาก็เป็ นประกาย “พบแล้ว! คราวนี
ข้ารูแ้ ล้วเพราะเหตุใด”

เสียวโม่ลกุ ยืนขึนจากพืนเก็บหนังสือในมือลง ดวง

298
ตากลมโตทอประกายช้อนขึนมองอวินลัวเฟิ ง “ตํารา
โบราณนีเขียนไว้วา่ พลังมหาศาลจักไหลบ่าเข้าสูร่ า่ งเมือ
ร่างฌานไร้รูปกับฌานมีรูปฝึ กผสานพลังฌานกัน หาก
พลังของผูฝ้ ึ กฌานไม่ถงึ ขัน ร่างของคนผูน้ นก็
ั จะระเบิด
และตายลง! เช่นนันเอง ผูม้ ีรา่ งกายแบบฌานไร้รูปจึง
ต้องบรรลุขนพลั
ั งสูงยิงแล้วเท่านันจึงจะสามารถฝึ ก
ผสานพลังฌานกันได้”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมเย็นยะเยือกจนเลือดในกายเสียว
โม่เย็นเยียบไปด้วย

“น-นายท่าน...” เสียวโม่กลืนนําลายอึกใหญ่
เผลอกระถดถอยหลังไปหลายก้าว

299
“เสียวโม่ เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกกล่าวข้าก่อน” อวินลัวเฟิ ง
ย่างตรงไปทางเสียวโม่สองสามก้าว รังสีอนั ตรายกําจาย
ออกจากกายนาง

เสียวโม่อยากจะร้องไห้ “ข้าเองก็ไม่รูเ้ ช่นเดียวกัน ข้าลืม

ไปหลายสิงหลายอย่างเหลือเกิน ข้าจึงไม่ลว่ งรูม้ าก่อน
เช่นกันว่าเรืองพรรค์นีจะเกิดขึน...”

“ถ้าเช่นนันก็บอกข้ามา อวินเซียวกับข้าเคยเปลือย
กายอยูด่ ว้ ยกันมาแล้วทีจวนสกุลเซียว ไยเรืองนีจึงไม่
เกิดขึนเล่า” อวินลัวเฟิ งสอบถามเสียงเข้มด้วยดวงตาหรี
ลงเล็กน้อย

300
“เรืองนัน… อาจเป็ นเพราะเมือครานัน ราคะของนาย
ท่านยังมิได้ถกู ปลุกขึนมา ทว่าคราวนีราคะของนายท่าน
ถูกปลุกขึนมา แล้วคัมภีรเ์ ซียนโอสถก็สมั ผัสได้จงึ ได้ทาํ
ให้ระดูของนายท่านมาเยือนไวกว่าปกติ” ดวงตาเป็ น
ประกายของเสียวโม่ฉายความขวยอายชัดเจน “นาย
ท่าน ข้าไม่รูเ้ รืองจริงๆ ข้าบริสทุ ธิ…”

กล่าวถึงเรืองนีแล้วเสียวโม่ก็เสียใจเสียดายเหลือจะ
กล่าว ทังสองกําลังจะได้ฝึกผสานพลังฌานแบบคูก่ นั อยู่
แล้วเชียว แต่เหตุการณ์กลับกลายเป็ นเช่นนีไปเสียได้

“เจ้าพลิกตํารากระไรดูอยูร่ ”ึ อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามพร้อม

301
แย้มรอยยิมร้าย

“ตํารานีคือตําราโบราณ เรืองราวความลับบางประการ
บนแผ่นดินได้ถกู จารึกไว้ในตําราเล่มนี รวมถึงบันทึก
ฉบับเขียนของคัมภีรเ์ ซียนโอสถด้วย…” เสียวโม่ตอบรับ
เสียงโรย นับแต่นีต่อไป หากอวินลัวเฟิ งสอบถามว่า
อย่างไรเขาจะตอบแต่โดยดีมิบงั อาจบ่ายเบียงอีก

“จงจดจําตําราโบราณนีให้ได้ภายในสามวัน” อวินลัวเฟิ ง
เงยหน้าขึนกล่าวหน้าตาย

“ว่าอย่างไรนะ” เสียวโม่ตืนตระหนกแทบตัวโยน สีหน้า

ฉายชัดความเศร้าหมอง “นายท่านก็โหดร้ายเกินไป ข้า

302
เกลียดการอ่านตําราเป็ นทีสุด!”

แม้เด็กน้อยอาศัยอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถมานาน

หลายปี ดีดกั ก็ยงั คงจดจําตําราโบราณนีมิได้ เช่น
นันเองความชิงชังในการท่องตําราของเขานันจึงเป็ นที
ประจักษ์ หากเสียวโม่มิได้เป็ นคนขีเกียจเสียอย่าง เรือง
ราวเหล่านีก็คงมิเกิดขึน

“เจ้าจะเลือกท่องจําตํารา หรือเป็ นภรรยาของเสียวไป๋ ”

อวินลัวเฟิ งเผยยิมแลดูเสียวโม่ นําเสียงนางบังคับขู่เข็ญ

เสียวโม่ยืนปากทําหน้าเศร้า จากนันมองอวินลัวเฟิ งด้วย

ท่าทีชวนสังเวช “ข้าไม่เลือกสักอย่าง ได้ไหมเล่า”

303
304
ตอนที 668 ไป๋ ซูม่ าลักพาตัวใครคนหนึง (1)

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนมองดูเสียวโม่ดว้ ยแววตาแฝงรอย

ยิม “เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า”

วาจานันยิงเปลียนสีหน้าเสียวโม่ให้เศร้าหนัก ดวงตาขุ่น
ข้องหมองใจจ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง หากผูใ้ ดไม่ลว่ งรู ้
สถานการณ์มาเห็นฉากนีเข้าย่อมคิดว่าอวินลัวเฟิ งได้
กระทํามิดีมิรา้ ยต่อเด็กชายเป็ นแน่

“เรืองนัน…” เสียวโม่กล่าวด้วยนําเสียงชวนเวทนา “…
ท่านให้เวลาข้าสักครึงเดือนได้ไหมเล่า สามวันนันก็เร็ว
เกินไป”

305
บัดนันเองเขาก็ได้ตดั สินใจแล้ว เขายอมท่องจําตําราเสีย
ดีกว่ายอมตกเป็ นภรรยาของเสียวไป๋ ! ทีสําคัญเขานัน
เป็ นชาย แล้วจะให้เป็ นภรรยาของเด็กหญิงเมือวานซืน
ได้อย่างไร

“ก็ได้” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงจากนันกล่าวด้วยรอยยิม

ร้าย “หากเจ้าท่องจําตําราทังเล่มโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
มิได้ภายในครึงเดือน ข้าจะหมันหมายเจ้ากับเสียวไป๋
ทันที”

ได้ยินดังนันเสียวโม่ก็ทะลึงพรวดขึนทันใด ความเด็ด
เดียวดังหินผาฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้าชวนเอ็นดูนนั “นาย
ท่านโปรดวางใจ! ข้าจะสลักเนือหาทุกถ้อยคําในตํารา
306
โบราณนีลงบนหัวใจของข้า!” น่าขันสินดี! นางเด็กน้อย
เสียวไป๋ นันน่ากลัวเสียยิงกว่าการท่องจําตําราเสียอีก!
แล้วเขาจะกล้าขัดคําบัญชาของอวินลัวเฟิ งได้อย่างไร

“หือ” อวินลัวเฟิ งสัมผัสได้ถงึ ความเคลือนไหวจากโลก

ภายนอก แล้วประกายเย็นยะเยือกก็สว่างวาบขึนบน
ดวงหน้าของนาง “เห็นทีจะมีใครบุกรุกเข้ามาเสียแล้ว”

สินคําเด็กสาวก็รบี ถอนจิตออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ

ทันที

...

307
ภายในห้องพักอันหรูหรา เด็กสาวผูเ้ ดิมทีหลับตาพักผ่อน
อยูไ่ ด้เปิ ดเปลือกตาขึนทันใด ดวงหน้าทีคุน้ เคยปรากฏ
ขึนในคลองจักษุแล้วลูกตาของนางก็หดเกร็ง

สายลมยามราตรีพดั ผ่านกายบุรุษแล้วอาภรณ์ดาํ ของ

เขาก็ปลิวแผ่วอยูใ่ นสายลมขณะยืนอยูภ่ ายใต้แสงจันทร์
นวลส่องเงียบงัน ร่างนันทะมึนแข็งกร้าวนัก ซํายังกําจาย
ปราณระวังระไวแลตืนตัวถึงขีดสุด

จากนันบุรุษเบืองหน้าอวินเซียวก็เห็นอวินลัวเฟิ งลืมตา
ขึนแล้วรอยยิมสะกดใจก็เผยออกบนดวงหน้าหล่อเหลา
นัน รอยยิมดังกล่าวแม้งดงามทว่าโทสะร้อนรุม่ ก็เดือด
พล่านขึนในอกของเด็กสาว

308
“ไป๋ ซู!่ เจ้ามาทีนีทําไม” ดวงตานางทังเย็นชาแลมืด
ทะมึนนักขณะลุกขึนจากเตียง ก่อนตระหนักได้วา่ บัดนี
ตนได้สวมใส่อาภรณ์อีกคราตังแต่เมือไรก็มิอาจทราบ
ได้…

หลังได้ยินนําเสียงอันเย็นยะเยือกของเด็กสาวแล้วรอย
ยิมทีแขวนอยูเ่ หนือริมฝี ปากชายหนุ่มก็ยิงฉีกกว้างขึน
“แน่นอน ก็เพือ---แต่งงานกับเจ้าอย่างไรเล่า!”

แน่นอน ก็เพือ---แต่งงานกับเจ้าอย่างไรเล่า!

ถ้อยคําไม่กีคํานีได้ปลุกเร้าโทสะในจิตใจของอวินเซียว

309
ให้โหมกระพือ ดวงตาทะมึนยิงเย็นกร้าว แล้วเสียงแหบ
ตําก็กระซิบอยูข่ า้ งหูอวินลัวเฟิ ง “ข้าจัดการเอง!”

“ตกลง” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย นางมันใจในพลัง

ของอวินเซียวเต็มเปี ยม

ดวงตาเย็นยะเยือกของบุรุษหนุ่มหันไปทางไป๋ ซูแ่ ล้วนํา

เสียงของอวินเซียวก็อาบด้วยจิตสังหารหนักหน่วง “ไส
หัวไป!”

เมือเปิ ดวาจากับคนไม่สาํ คัญ ท่าทีของชายหนุ่มนัน

หยาบกระด้างเสมอ ไม่เคยเสียเวลาสาธยายกระไรให้
มากความ

310
ไป๋ ซูส่ ะบัดพัดในมือคลีออกแล้วเผยรอยยิมสะกดใจ “ข้า
จะได้ตวั เด็กสาวผูน้ ีไป หากเจ้าจะเข้ามาขวางก็ตอ้ ง
สังหารเจ้าเท่านัน!”

“ไอ้ขีแพ้!” วาจาอวินเซียวเย็นชาไม่เปลียนแปลง ทว่า

ความเมินเฉยนันได้ทิมแทงเข้าไปในหัวใจของผูฟ้ ั งอย่าง
ลึกลํา กว่าปี มาแล้วไป๋ ซูไ่ ด้พา่ ยแพ้ให้แก่เขาทีแคว้นหลิว
จิน หากไม่ใช่ไอ้ขีแพ้แล้วจะให้เรียกว่าอย่างไร

เป็ นไปตามคาด ครันได้ยินถ้อยคําอวินเซียวแล้วดวงตา

ไป๋ ซูก่ ็มืดทะมึนลง เขากล่าวเสียงเย็นว่า “ครานันข้าพ่าย
แพ้ตอ่ เจ้าจริง แต่มิได้หมายความว่าคราวนีข้าจะมิใช่คู่
มือของเจ้า หากเจ้ามีฝีมือนักก็ตามข้ามา แล้วเราจะได้
311
เห็นกันว่าใครเหนือกว่าใคร”

สินคําชายหนุ่มก็หมุนกายมุง่ ไปยังประตู ทว่าก่อนจาก

เขาได้เหลียวมาชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งก่อนส่งรอยยิมชัว
ร้ายยากหยังถึงให้ “ข้าเพียงแต่ตอ้ งสังหารบุรุษของเจ้า
เท่านัน เจ้าก็จะตกเป็ นของข้านับแต่นีเป็ นต้นไป เช่นนัน
เองเจ้าก็จะเข้าเป็ นสมาชิกสกุลไป๋ ของข้าในอีกไม่นาน!”

ตอนที 669 ไป๋ ซูม่ าลักพาตัวใครคนหนึง (2)

312
เมือได้เผชิญหน้ากับดวงหน้าอันสะกดใจแลมันอกมันใจ
เต็มเปี ยมของไป๋ ซูแ่ ล้ว อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิม “เจ้ามิใช่
คูม่ ือของอวินเซียวหรอก!”

ดวงตาไป๋ ซูท่ ะมึนลง “เจ้ามันใจในตัวเขามากถึงเพียงนัน

เชียวหรือ”

“ถูกต้อง!”

“เพราะเหตุใดกันเล่า”

“เพราะเขาคือผูช้ ายของข้า!”
313
เพราะเขาคือผูช้ ายของข้า และข้าเชือมันในตัวผูช้ ายของ
ข้าเสมอ!

อาจเป็ นเพราะถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง รังสีอาํ มหิตรอบ

กายอวินเซียวจึงค่อยสงบลงบ้าง แล้วความเย็นชาใน
ดวงตาก็คอ่ ยๆ อ่อนจางลงเช่นกัน รอยยิมคลีออกเหนือ
ริมฝี ปากเชืองช้า

“รอข้าอยูท่ ีนี” กล่าวจบ ชายหนุ่มก็ยา่ งเข้าไปสูอ่ นธกาล

ร่างสีนิลในชุดอาภรณ์ยาวหลอมรวมเข้ากับราตรีนนั
หายลับไปจากสายตาอวินลัวเฟิ ง

314
...

ราตรีนนเงี
ั ยบสงบยิงนัก

ท่ามกลางพงไพรอันรกร้างไปด้วยวัชพืช อวินเซียวหยุด
ฝี เท้าแล้วหมุนกายหันหาไป๋ ซูด่ ว้ ยท่าทีแข็งกร้าว “ทีนี
เหมาะสมดี”

“โฮ่” ไป๋ ซูเ่ หยียดเยาะ “ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ เหตุใดเจ้า

จึงเดินมาไกลจากภาคีแพทย์นกั ”

“เพราะว่า...” นําเสียงอวินเซียวแหบตํา แล้วดวงตาก็เย็น

ชา “ข้าเกรงว่าพลังของข้าจะหนักหน่วงเกินไปจนทําให้
315
นางทีอยูใ่ กล้กนั พลอยโดนลูกหลงไปด้วย”

พลังของชายหนุ่มมีไว้เพือปกป้องนาง หาใช่ทาํ ร้ายนาง

ไม่

“อวินเซียวเอ๋ย” ไป๋ ซูห่ วั เราะเบาๆ “ข้าอยากจะรูน้ กั ว่าเจ้า

แข็งแกร่งสักเพียงไร! วันนีล่ะหนอ ข้าจะได้ประจักษ์พลัง
ทีแท้จริงของเจ้าหรือไม่”

อวินเซียวมิได้กล่าวว่าอย่างไร เพียงแต่ตอบรับไป๋ ซูด่ ว้ ย

พลังของตนเท่านัน ทันใดนันเองพลังอันมหาศาล ก็พวย
พุง่ ออกมาจากกายของชายหนุ่ม แล้วบัดนันผืนฟ้าก็มี
เมฆเทาแผ่ปกคลุม ไฟแลบแปลบปลาบตามด้วยเสียง

316
ฟ้าร้องครืน อาภรณ์ยาวสีดาํ ปลิวไสวอยูใ่ นราตรี ขับเน้น
กลินอายของเขาให้ยงดุ
ิ ดนั อํามหิต ส่งบรรยากาศ หนัก
หน่วงชวนให้อดึ อัด

สีหน้าไป๋ ซูเ่ คร่งเขม็งยิงขึน ดวงตาร้ายจ้องมองชายหนุ่ม

มิวางตา “นีเองสินะ พลังทีแท้จริงของจักรพรรดิปีศาจ
วันนีข้าจะต้องแลกวิชากับเจ้าเสียหน่อยแล้ว!”

กล่าวจบ กายไป๋ สูก่ ็สง่ พลังออกมาเช่นเดียวกัน ก่อให้

เกิดลมพายุหมุนรอบกายพร้อมเสียงใบไม้สนไหวเกรี
ั ยว
กราว

ตูม!

317
ทังสองพุง่ เข้าโจมตีพร้อมกัน พลังมหาศาลแผ่กระจาย
ออกจากสองร่างนัน ส่งให้ทวทั
ั งผืนป่ าเรียบราบเป็ นหน้า
กลองภายในชัวพริบตา

ไป๋ ซูก่ ระถดถอยหลังไปเล็กน้อย รอยเลือดไหลหยดลง

จากมุมปาก ชายหนุ่มเงยหน้าขึนมองด้วยสายตาทะมึน
แล้วจ้องชายผูเ้ ย็นชานันเขม็งไม่วางตา

“ชัวชีวิตนีข้าให้ความเคารพผูค้ นอยูเ่ พียงไม่กีคน แล้ว

เจ้า จักรพรรดิปีศาจเอ๋ย เจ้าก็ถือว่าเป็ นหนึงในนัน” ไป๋ ซู่
ปาดโลหิตออกจากริมฝี ปากแล้วหัวเราะเสียงตํา “น่า
เศร้านักทีเราต่างก็เป็ นศัตรูหวั ใจกัน”

318
“ศัตรูหวั ใจอย่างนันรึ” อวินเซียวเหลือบแลมาด้วยสาย
ตาดุดนั “เจ้าไม่มีสทิ ธิ”

อันทีจริงแล้วไป๋ ซูม่ ิได้พงึ ใจอวินลัวเฟิ งอะไรหนัก

หนาดอก เขาเพียงแต่อยากดึงนางเข้ามาอยูใ่ นสกุลไป๋
เท่านัน! ใครมองก็สามารถบอกได้ ครันได้ยินวาจาเฉย
ชาของอวินเซียวแล้ว ไป๋ ซูก่ ็หรีเนตรลงเล็กน้อย ประกาย
อันตรายสว่างวาบขึนมาในสองตานัน

“จะมีสทิ ธิหรือไม่ เดียวเจ้าก็จะได้รูใ้ นสักวันหนึง! วันนี

นอกจากมาตามหาตัวนางแล้ว ข้ายังมีอีกหนึงเหตุผล
ข้ามาเพือดูพลังในยามนีของเจ้า และบัดนีข้าก็ได้สมั ผัส

319
ถึงพลังทีแท้จริงของเจ้าแล้ว...”

ไป๋ ซูย่ กมุมปากขึนเล็กน้อยจาง “บางทีเราสองอาจกลาย

เป็ นศัตรูคอู่ าฆาตกันในอนาคตและผูช้ นะจะได้ครอบ
ครองตัวนาง”

ตูม!

ปราณอวินเซียวยิงหนักหน่วงรุนแรงประหนึงภูผาใหญ่
กดทับลงมาด้วยหมายจะครอบงําบัญชา ทัวทังผืนฟ้า
กลายเป็ นกลุม่ ก้อนสีดาํ พลันอากาศก็หนักหนืดเสียจนผู้
อืนมิอาจหายใจ

320
ตอนที 670 เจ้าไม่มีทางชนะ

321
“เจ้าไม่มีทางชนะหรอก” อวินเซียวย่างเท้าเข้าไปหาไป๋ ซู่
เชืองช้า กระบียาวปรากฏขึนในมือตังแต่เมือไรก็มิอาจ
ทราบได้ ใบกระบีนันกําจายปราณเย็นยะเยือก ใครเห็น
เป็ นต้องหวาดกลัวจนตัวสัน

“จักรพรรดิปีศาจเอ๋ย” ไป๋ ซูย่ ืดกายขึนด้วยท่าทีเกียจ

คร้านเอนพิงก้อนหินใหญ่เบืองหลังพลางสบเนตรชาย
หนุ่มด้วยสายตาหาได้ยาํ เกรงไม่ “เจ้าฆ่าข้ามิได้หรอก”
ครันสัมผัสถึงจิตสังหารรุนแรงออกจากกาย ชายหนุ่ม
เบืองหน้าแล้วนําเสียงไป๋ ซูก่ ็แฝงรอยความยัวยุเอาไว้
“ข้ายอมรับว่าล้มเจ้าไม่ได้ แต่เจ้าเองก็ฆา่ ข้ามิได้เช่น
เดียวกัน! หากข้าอยากจะหนีก็เกรงว่าเจ้าคงหยุดข้าไว้มิ
ได้”

322
อวินเซียวชะงักฝี เท้า ดวงตามืดทะมึนเย็นยะเยือกมอง
ไปยังไป๋ ซูเ่ ย็นชา จิตสังหารมิได้ลดลงกลับยิงรุนแรงหนัก
หน่วง

“ข้าจะไม่ปล่อยให้ผใู้ ดคุกคามนางทังนัน”

“ก็บอกแล้วไงว่าเจ้าฆ่าข้ามิได้” ไป๋ ซูท่ วนวาจา

ท่ามกลางกระแสลมกระโชกนัน อาภรณ์ดาํ ของชายหนุ่ม

ปลิวเลิกขึนแรง รังสีอาํ มหิตยิงกดทับ เปลวเพลิงสีดาํ นับ
ไม่ถว้ นปรากฏขึนจากความว่างเปล่ารอบกายและพุง่ เข้า
โจมตีไป๋ ซูอ่ ย่างว่องไว

323
“ถึงสังหารเจ้ามิได้ ก็ยงั รังไว้มิให้เจ้าปรากฏกายขึนข้าง
นางได้!”

ตูม!

เปลวเพลิงเหล่านันแลดูคล้ายกรงเล็บวาดตวัดกลืนไป๋ ซู่
อย่างรวดเร็ว พลันเปลวเพลิงนันระเบิดออกอย่างไว ไม่
นานร่างสะบักสะบอมของไป๋ ซูก่ ็ได้ปรากฏอยูภ่ ายใต้
นภามืดครึม ดวงหน้าชายหนุ่มถอดสีซีดลงเล็กน้อย แสง
ชัวร้ายแข็งกร้าวอาบดวงหน้าหล่อเหลา อาภรณ์ยาวสี
ขาวบัดนีขาดกะรุง่ กะริงทีเดียว หาได้คงความสง่าแล
เกียรติยศเช่นแรกปรากฏตัวไม่

324
แล้วจู่ๆ เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมา ฟั งดูประหลาด
น่าหวาดกลัวยิงนัก

“จักรพรรดิปีศาจเอ๋ย หากข้าต้องตาสิงใดแล้วย่อมต้อง
ได้มาในสักวัน แม้ตอ้ งเสียงชีวิตก็ตาม!”

ครืน!

สินคําไป๋ ซูแ่ ล้ว ผืนดินก็พลันระเบิดออกใต้ฝ่าเท้าของ

ชายหนุ่มเกิดเป็ นหลุมบ่อ กายชายหนุ่มร่วงหล่นลงไป
ทันควัน แลทันใดนันผืนดินทีเคยปริแยกออกก็กลับคืนสู่
สภาพเดิมประหนึงว่าไม่มีเหตุการณ์อนั ใดเกิดขึน

325
เมือเห็นฉากดังกล่าวสีหน้าอวินเซียวก็ยงั คงความเย็นชา
เช่นดังเดิมอยู่ คล้ายกับคาดการณ์ทกุ อย่างไว้ลว่ งหน้า
แล้ว

“นายท่าน” ชิงหยวนค่อยๆ ย่างลงจากกลางเวหามายืน

อยูเ่ บืองหลังอวินเซียวพลางกล่าวด้วยสองมือประสาน
นอบน้อม “จักให้ขา้ น้อยขุดเอาตัวเขาขึนมาหรือไม่”

“ไม่จาํ เป็ น” ดวงเนตรอวินเซียวเย็นยะเยือกถึงไขสันหลัง

“เขาไปแล้ว”

ชิงหยวนกล่าวพลางลดศีรษะลง “แล้วหากไป๋ ซูท่ าํ อะไร

326
นายหญิง...”

“เขาถูกไฟโลกันตร์แผดเผา อย่างน้อยสองปี จงึ จะฟื นตัว

ระหว่างนีจงนําทหารไปถล่มจวนสกุลไป๋ ให้ราบเสีย! ข้า
จะกดดันให้เขาโผล่หวั ออกมา!”

ชายหนุ่มมิอาจสังหารเขาได้ แต่ก็ยงั รังตัวเขาไว้มิให้

ปรากฏกายข้างอวินลัวเฟิ งได้ ภายในสองปี นีลําพังจะ
เยียวยารักษาตนยังยาก นับประสาอะไรกับหาช่องหา
ทางมาก่อกวนชีวิตอวินลัวเฟิ ง

“แค่ก!” อวินเซียวไอออกมา ฝ่ ามือกุมอกแน่น ความเจ็บ

ปวดแผ่กระเพือมไปทัวทังดวงหน้าบึงตึง

327
แม้ตนได้รบั ไฟโลกันตร์มาแล้ว แต่หากจะใช้ก็ยงั ต้อง
ประสบกับผลข้างเคียงหนักหน่วง อย่างไรก็ดี มีเพียง
พลังของไฟโลกันตร์เท่านันทีจะผลักไสให้ไป๋ ซูต่ อ้ งใช้
เวลาถึงสองปี ในการรักษาบาดแผลได้!

“นายท่าน!” ชิงหยวนเรียกขานด้วยท่าทีหวาดหวาดหวัน
ดวงหน้าตระหนกตกใจซีดขาว

“ข้าไม่เป็ นไร” อวินเซียวค่อยๆ ลดมือซึงกุมอกตนลงจาก

นันกล่าวด้วยท่าทีเฉยชาว่า “อย่าให้นางรูเ้ รืองนี”

ชิงหยวนรูส้ กึ ตืนตันขึนมาในอก นายท่านยอมละทิงทุก

328
สิงเพือนายหญิงอย่างแท้จริง! ไม่เพียงแต่อยูข่ า้ งกาย
นายหญิงด้วยความสมัครใจเท่านัน แต่ยงั มิยอมให้นาย
หญิงรูว้ า่ ตนบาดเจ็บอีกด้วย

เห็นทีบนโลกนีคงจะมีแต่นายหญิงกระมัง ทีสามารถ
สยบนายท่านได้!

ตอนที 671 ไป๋ ซูบ่ าดเจ็บ

329
เสียงแหวกม่านอากาศทําลายความเงียบงันแห่ง
รัตติกาล

ณ กลางเวหาปรากฏหญิงสาวผูห้ นึงสวมใส่อาภรณ์สี
แดงโอบอุม้ เด็กชายตัวน้อยเสือผ้าขาดกะรุง่ กะริงไว้ใน
อ้อมแขน นางเคลือนไหวว่องไวมุง่ หน้าไปยังเส้นทาง
ภูเขาไม่ไกลออกไปนัก

อาภรณ์ของเด็กชายนันหลวมโพรก เส้นผมหรือก็ยาว
จรดข้อเท้า เขามีดวงหน้าน่ารักใคร่ ทว่าดวงตากลม
โตกลับแฝงไปด้วยประกายประหลาดอันตราย ขับส่งให้
เด็กชายแลดูแก่แดดแก่ลมเกินวัย

330
“นายน้อยเจ้าคะ เราอยูห่ า่ งจากสถานทีแห่งนันมาไกล
แล้ว” หญิงสาวอาภรณ์แดงนิวหน้าลงเล็กน้อย ดวงหน้า
งดงามสะกดใจเผยแสงเป็ นห่วงเป็ นใยสว่างวาบ “อย่าง
ไรก็ดีเถิด ท่านได้รบั บาดเจ็บสาหัส ร่างกายจึงได้ตกอยู่
ในสภาพเช่นนี...”

เด็กน้อยหลุบเนตรลงมองมือแลเท้าน้อยๆ ของตัวเอง
แล้วประกายเย็นยะเยือกก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา

“จักรพรรดิปีศาจทําร้ายข้าถึงเพียงนี สักวันข้าต้องตาม
ไปชําระแค้นอย่างแน่นอน! อย่างไรก็ดีบดั นีเรืองด่วนที
สุดคือหาสถานทีเยียวยารักษาตัวก่อน! บาดแผลทีเขา
สร้างคราวนีเห็นทีตอ้ งใช้เวลารักษาตัวอย่างน้อยสองปี ”

331
แม้เสียงเด็กชายจะแผ่วเบาฟั งแล้วก็ให้เอ็นดู แต่นาเสี
ํ ยง
นันเล่ากลับจริงจังอํามหิต เขาเงยหน้าขึน หันมองสตรี
ข้างกาย “จินอวี เจ้าจงพาข้าออกไปจากทีนีเดียวนี! หาก
เป็ นจักรพรรดิปีศาจแล้ว ข้าว่าอีกไม่นานก็คงหาสถานที
แห่งนีพบ”

“เจ้าค่ะนายน้อย” ดวงหน้าจินอวีฉายแววเคารพ
นอบน้อมขณะนางมองไปยังเด็กน้อยด้วยดวงตา
เลือมใส

...

332
ในช่วงระหว่างนีเองบนแผ่นดินก็เกิดเรืองโกลาหลขึน

ตามรายงานนันไป๋ ซูไ่ ด้ไปยัวยุจกั รพรรดิปีศาจอย่างไร

เข้าก็มิอาจทราบได้ ส่งผลให้จกั รพรรดิปีศาจส่งคนไป
ทําลายล้างจวนสกุลไป๋ ในทันใด ในวันนันเสียงกรีดร้อง
รําไห้ดงั ระงมอืออึงอย่างไม่รูจ้ กั จบสิน แลโลหิตก็ไหล
นองเป็ นสายนําอยูใ่ นจวนสกุลไป๋ !

อย่างไรก็ดี แม้เหตุการณ์ดาํ เนินไปถึงเพียงนัน ไป๋ ซูน่ าย

น้อยแห่งสกุลไป๋ ก็ยงั มิได้ปรากฏกายขึน หาได้มีผใู้ ดล่วง
รูถ้ งึ ตําแหน่งแห่งหนของเขาไม่

บัดนันเองจินอวีก็คอ่ ยๆ ย่างเท้าเข้ามาภายในถําภูผา

333
นางสวมใส่อาภรณ์สีแดงแลดูช่างงดงามยิง งามมากเสีย
จนมิอาจทําใจเชือได้วา่ นางมีอยูจ่ ริง ความงามของนาง
แตกต่างไปจากความสง่าของฟางหย่า หรือความยัวเย้า
ของชุนเหนียง นายหญิงแห่งเรือนไผ่ ด้วยหญิงสาวผูน้ ี
กําจายความเย็นชาอันเย่อหยิงถือดี ดวงหน้าทรงโฉม
อ่อนลงก็ดว้ ยเห็นเด็กชายตัวน้อยผูอ้ ยูใ่ นถําเท่านัน

“นายน้อยเจ้าคะ ได้เวลาดืมโอสถแล้ว”

นําเสียงนางอ่อนโยนแผ่วเบานัก ดวงตางามมองเด็กชาย
ตัวน้อยมิวางตา ราวกับว่าสําหรับนางแล้ว บนโลกนีมี
เขาแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน

334
“วางไว้ตรงนัน”

ไป๋ ซูน่ งไขว้

ั ขาหลับตาอยู่ ดวงหน้าชวนเอ็นดูมืดทะมึน
เป็ นเช่นนันอยูน่ านกว่าจะเปิ ดตาขึนมาแล้ว ทอดถอน
หายใจ “ข้าอยากรูเ้ หลือเกินว่าเมือไรร่างกายข้าจะกลับ
คืนสูส่ ภาพปกติเสียที”

“นายน้อยเจ้าคะ” จินอวีเม้มริมฝี ปากสีชาดเล็กน้อย “ข้า

น้อยมีเรืองจักรายงานจักรพรรดิปีศาจ เขาได้... ฆ่าล้าง
บางสกุลไป๋ แล้ว”

“อย่างนันรึ” ไป๋ ซูย่ งั คงนิงสงบพลางเลิกคิวขึน “หากเขา

ฆ่าล้างบางสกุลไป๋ แล้ว ก็ตอ้ งเป็ นไปตามนัน ทีสุดแล้ว

335
คนสกุลไป๋ ก็เป็ นเพียงหุน่ เชิดของข้าเท่านัน หากมิได้ใช้
สกุลไป๋ บังหน้าเพือคอยฟื นฟูพลัง ข้าก็คงไม่อยูก่ บั สกุล
ไป๋ มานานถึงเพียงนี”

“อย่างไรก็เถิด นายน้อย...”

“จินอวีเอ๋ย เจ้าติดตามข้ามากีปี แล้วเล่า” ไป๋ ซูเ่ งยหน้าขึน

เล็กน้อย ดวงตาร้ายกาจจรดลงบนดวงหน้างดงามของ
หญิงสาว “เจ้าติดตามข้าไปทุกหนทุกแห่งมาหลายปี
ดีดกั นัก คงลําบากมาก”

หัวใจจินอวีกระตุกทันใด แล้วดวงหน้างามก็ปรากฏกลุม่
สีแดงชาดระเรือขึน “นายน้อยเจ้าคะ ตังแต่วนั ทีท่านช่วย

336
ชีวิตข้าพากลับมายังสกุลไป๋ ชีวิตของข้าก็ตกเป็ นของ
ท่านแล้ว ข้ายินดีพร้อมทําทุกอย่างเพือท่าน!”

337
ตอนที 672 แผนร้ายของไป๋ ซู๋

หากเป็ นเพือเขาแล้ว นางจะไม่เสียใจในสิงใดทังสิน แม้

ต้องตกนรกหมกไหม้ก็ตามที!

อย่างไรก็ดี เมือครังทีไป๋ ซูเ่ ก็บนางมาเมือยีสิบปี ทีแล้ว

ชายหนุ่มก็มีดวงหน้าเช่นนี ยีสิบปี ให้หลัง ดวงหน้าของ
เขาก็ยงั คงเป็ นเช่นเดิมไม่เปลียนแปลง! ประหนึงว่าสาย
ธารแห่งกาลเวลามิได้ทิงร่องรอยใดๆ ไว้ บนกายชาย
หนุ่มแม้เพียงนิด คลับคล้ายว่าเขาจะเป็ นเซียนอย่างไร
อย่างนัน!

หากไม่นบั เรืองทีเขากลายสภาพเป็ นเด็กชายตัวน้อยเมือ

338
ได้รบั บาดเจ็บสาหัสแล้ว ชายหนุ่มก็ยงั คงสภาพบุรุษวัย
ยีสิบปี อยูเ่ สมอไม่มีเปลียนแปลง!

“จินอวี ต่อจากนีเจ้ามิตอ้ งเรียกข้าว่า ‘นายน้อย’ อีกต่อ

ไป นับแต่นีเป็ นต้นไปจะไม่มีสกุลไป๋ อีกแล้ว!” ไป๋ ซูก่ ล่าว
พร้อมรอยยิมบนริมฝี ปาก

จินอวีประสานมือคารวะ “เจ้าค่ะนายท่าน”

“จินอวี อีกสองสามวันเราจะจากทีนีไปยังแดนลับแล!”

แดนลับแลนันอยูอ่ ีกฝังหนึงของไพรลับแล! และยังเป็ น

สถานทีอยูข่ องมารดาอวินเซียว! ทีแห่งนันได้รบั การ
339
ขนานนามว่าแดนลับแลก็ดว้ ยเหตุผลเดียวกันกับไพร
ลับแล – ผูค้ นทีเดินทางไปยังสถานทีแห่งนัน ล้วนแล้วแต่
ไปแล้วไปลับมิกลับมา!

“ไม่วา่ นายท่านจะไปยังแห่งหนใด ข้าจะติดตามนาย

ท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่!” จินอวีเงยหน้าขึนมองไป๋ ซู่
ดวงตางามอาบความเด็ดเดียวปริมล้น

นายท่านเป็ นผูม้ อบชีวิตให้แก่นาง แม้วนั หนึงนายท่าน

ประสงค์วิญญาณคืนกลับ นางก็จะไม่เสียใจ!

“อยูบ่ นแผ่นดินนีข้ามิอาจฟื นฟูพลังได้ทนั ใจ ต้องไปยัง

สถานทีแห่งนันเท่านัน จึงจะได้รบั พลังพอต่อกรกับ

340
จักรพรรดิปีศาจ!” ไป๋ ซูห่ รีเนตรลงเล็กน้อย “อีกประการ
ข้ายังได้ยินมาด้วยว่ามารดาของจักรพรรดิปีศาจอาศัย
อยู่ ณ ทีแห่งนัน”

จินอวีเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “มารดาของ
จักรพรรดิปีศาจหรือเจ้าคะ”

“ถูกต้องแล้ว” ไป๋ ซูเ่ คาะนิวกับโต๊ะหินเบืองหน้าแผ่วเบา

จากนันกล่าวด้วยรอยยิมน่าขนลุก “แม้ขา้ ได้จากสถานที
แห่งนันมาเนินนาน ก็ยงั คงล่วงรูถ้ งึ เหตุการณ์ความเป็ น
ไป! เมือเวลานันมาถึง เราจะก่อกวนครอบครัวของ
จักรพรรดิปีศาจเสียหน่อย”

341
“นายท่านมีประสงค์ให้ขา้ น้อยทําสิงใด” จินอวีเอ่ยถาม
พลางนิวหน้าลงเล็กน้อย

“เรืองนันไม่ซบั ซ้อน มารดาของจักรพรรดิปีศาจได้

อุปถัมภ์บตุ รีผหู้ นึง เจ้าจงหาโอกาสใกล้ชิดกับเด็กสาวผู้
นัน แล้วยกยอปอปั นจักรพรรดิปีศาจให้นางฟั ง เป้า
หมายคือให้นางตกหลุมรักจักรพรรดิปีศาจให้จงได้! จาก
นันข้าก็จะมีโอกาสแยกตัวจักรพรรดิปีศาจออกจากอ
วินลัวเฟิ ง!”

เห็นสีหน้ามืดทะมึนของเด็กน้อยแล้ว ความหึงหวงก็
เดือดผุดขึนในอกของนาง ทว่าสุดท้ายหญิงสาวก็สะกด
กลันความหึงหวงทังหมดไว้ในใจ

342
“เจ้าค่ะนายท่าน!”

ในเมือนางยินยอมพร้อมใจทําทุกอย่างเพือนายท่านแล้ว
ก็ยอ่ มหมายรวมถึงการช่วยนายท่านไล่ตอ้ นสตรีอืนด้วย!
แม้สตรีทีนายท่านหลงรักตกอยูใ่ นอันตราย และนาย
ท่านต้องการให้นางออกโรงรับภัยดังกล่าวแทนสตรีผนู้ นั
นางก็จะช่วยเหลือสตรีผนู้ นโดยมิ
ั ลงั เล!

“จินอวีเอ๋ย” เด็กน้อยยืนขึนเงยหน้ามองจินอวีผูม้ ีรา่ งสูง

กว่า ปลายนิวเรียวยาวเชยคางหญิงสาวขึน แผ่วเบา
แล้วกล่าวด้วยนําเสียงยัวเย้าชวนหวามไหว “เมือข้า
บรรลุเป้าหมายแล้ว ข้าจะไม่โหดร้ายกับเจ้าอีกต่อไป”

343
หัวใจจินอวีเต้นรัวเร็วขึนทันใดอย่างกับว่าจะกระโจน
ออกมาจากอก

หญิงสาวกัดริมฝี ปากแน่น ดวงตามองไป๋ ซูด่ ว้ ยความ

เทิดทูน “นายท่าน ตราบใดทีข้าได้อยูเ่ คียงข้างท่าน ข้าก็
พอใจแลจะไม่ปรารถนาสิงใดอีก”

“อย่างนันรึ” ไป๋ ซูป่ ล่อยนางไปจากนันเผยรอยยิมร้าย

“เริมเก็บของได้แล้ว เราจะออกเดินทางก่อนทีจักรพรรดิ
ปี ศาจจะตามหาพวกเราพบ”

กล่าวจบเด็กน้อยก็สะบัดอาภรณ์เดินออกไปจากถ้า

344
อย่างรวดเร็ว จินอวีมองดูรา่ งไป๋ ซูค่ อ่ ยๆ ลับสายตาไป
ด้วยความลุม่ หลง ในดวงตาแฝงแววเลือมใสลึกลํา

“แม้บดั นีนายท่านจะตกอยูใ่ นสภาพเช่นนี เขาก็ยงั หล่อ

เหลาอย่างหาทีเปรียบมิได้! ได้ติดตามนายท่านชัวชีวิตนี
ก็นบั เป็ นโชคมหาศาล ต้องอาศัยการสะสมบุญหนัก
หลายชาติหลายภพ เช่นนันข้าจึงมิบงั อาจปรารถนาสิง
อืนใด”

345
ตอนที 673 มาเพือขอขมา (1)

อวินลัวเฟิ งหาได้รูไ้ ม่วา่ เกิดเหตุการณ์อะไรขึนในถํา หลัง

เสร็จกิจกับภาคีแพทย์แล้ว เด็กสาวก็เดินทางกลับจวน
สกุลอวินพร้อมด้วยอวินชิงหย่า

ผูเ้ ฒ่าอวินลัวมิได้คาดคิดว่าทังอวินลัวเฟิ ง อวินเซียว

และอวินชิงหย่าจักหวนกลับคืนสูจ่ วนสกุลอวินมา
พร้อมๆ กัน จึงได้ตืนเต้นดีใจเป็ นอย่างมากจนร้องไห้
ฟูมฟาย พาอวินเซียวและอวินชิงหย่าออกไปกินดืมด้วย
กัน

ทังสามมิคอ่ ยได้ปรนเปรอตัวเองกันสักเท่าไร อวินลัวเฟิ ง

346
จึงมิได้รงตั
ั วพวกเขาไว้ แต่ก็สงให้
ั ชิงเหยียนนําของต้มแก้
มึนเมาไปให้เผือจะเมาสินสติกนั ไปเสียก่อน เสร็จธุระ
แล้วเด็กสาวก็เดินกลับห้องเพือพักผ่อน ครันราตรีมา
เยือน ร่างเข้มขรึมก็ยา่ งก้าวเข้ามาในห้องเรืองแสงจันทร์

จังหวะทีชายหนุ่มปรากฏตัวขึนในห้องนัน อวินลัวเฟิ งได้

ตืนขึนจากนิทราแล้ว ทว่ายังคงหลับตานิงเฉย ผ่านไป
นานเด็กสาวก็ยงั มิได้สมั ผัสถึงความเคลือนไหวใดๆ จาก
ชายหนุ่ม ทว่านางรูด้ ีวา่ เขายืนอยูเ่ งียบๆ ข้างเตียงนันแล
ลมหายใจเบาแผ่วประหนึงเกรงว่าจะรบกวนนาง...

“เฟิ งเอ๋อร์...”

347
บุรุษผูน้ นเอ่
ั ยปากสาบานด้วยเสียงทุม้ เบาปานกระซิบ
“ข้าจะอยูเ่ คียงข้างท่านตลอดไปชัวชีวิตนี และจักมิให้
ใครเข้ามาทําร้ายท่าน”

ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งฉายแววตืนตันอยูใ่ นอก ชัวอึดใจต่อ

มาจุมพิตแผ่วก็จรดลงบนแพขนตาของเด็กสาว เปี ยม
ปริมด้วยความรักอันหาขอบเขตมิได้ จุมพิตของชาย
หนุ่มไร้ซงกลิ
ึ นสุรายาเมา กลับกําจายความหอมหวน
ชวนให้ผอ่ นคลาย

ทันใดนันเอง เด็กสาวผูท้ อดกายอยูบ่ นเตียงก็ลืมตาขึน

ในดวงตามืดดําฉายแววยัวยิม “อวินเซียว เจ้าออกไปดืม
กับท่านปู่ ของข้ามิใช่หรือ ไยจึงได้กลับมาเร็วนัก”

348
อวินลัวหาได้มีงานอดิเรกอันใดไม่นอกไปจากดืมสุรา
และชาดี หากมีสหายร่วมกินดืมด้วยเมือไรก็จะดืมหัวรา
นํากันทังคืนเลยทีเดียว มิหนําซํา ท่านอากลับมาทังทีจะ
ต้องฉลองกันเสียหน่อย อวินลัวจึงได้แห่เชิญมิตรทัง
หลายมาร่วมงานเลียงนี ดีไม่ดีเถิดคํานีก็คงมิกลับจวน

“เพราะข้าไปตบตีองค์หญิงผูห้ นึงเข้า”

อวินเซียวมีสีหน้าเคร่งขรึมพลางกล่าวชัดถ้อยชัดคํา

“...” อวินลัวเฟิ งแตะจมูกพูดอะไรไม่ออก “นางมายัวยวน

เจ้าหรือ”

349
“ใช่” อวินเซียวตอบรับด้วยนําเสียงแหบแห้งทว่าสะกดใจ
“นางเอาแต่เหลือบมองข้าตลอดเวลา”

“แล้วอย่างไรต่อเล่า”

“จากนัน... ข้าจึงโยนนางออกไป” อวินเซียวกล่าวพลาง

เพ่งพิศอวินลัวเฟิ งมิวางตา “มีแต่ทา่ นเท่านัน ทีสามารถ
ทําเช่นนันได้”

ในโลกนีมีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีสามารถมองเขาไม่
วางตาได้ ส่วนสตรีอืนนันหรือแม้พวกนางเหลือบมองเขา
เพียงชัวแล่นเดียว ชายหนุ่มก็รูส้ กึ ขยะแขยงขึนมาจนทน

350
มิได้แล้ว

อวินลัวเฟิ งยกมือขึนแตะใบหน้าอวินเซียวแผ่วเบาพร้อม
เผยรอยยิมบาง “หากท่านปู่ ชวนเจ้าไปดืมกินอีกก็นิงเฉย
ไว้เสีย ปล่อยให้ทา่ นปู่ ครําครวญไปคนเดียว”

“ตกลง” นําเสียงอวินเซียวยิงแหบแห้งกว่าเก่าทว่ายังคง
สะกดใจให้หวามไหว “ข้าจะทําทุกสิงทีท่านบอก” ชาย
หนุ่มเคารพเชือฟั งอวินลัวเฟิ งอย่างไม่มีขอ้ ยกเว้นและจะ
ไม่ปฏิเสธข้อเสนอใดๆ ของนางทังสิน

“อีกอย่างหนึง ข้าว่าเจ้าสวมใส่หน้ากากเสียเถิด ไม่วา่ จะ

ปรากฏตัวอยูใ่ นฐานะจักรพรรดิปีศาจหรืออวินเซียวก็

351
ตามที เผือวันดีคืนดีจะมีสตรีใดมาหลงใหลเจ้าอีก” อวิน
ลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิมหยอกไปอย่างนัน

อวินเซียวผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้าก็คิดเช่นนัน”

ครันได้เห็นสีหน้าจริงจังของอวินเซียวแล้ว อวินลัวเฟิ งก็

ชะงักไป มุมปากเด็กสาวกระตุก “ข้าเพียงแต่หยอกเล่น
เท่านันหรอก หากเจ้าสวมหน้ากากตลอดเวลาจริง ข้าจะ
เห็นใบหน้าเจ้าตลอดเวลาได้อย่างไร มิหนําซําใส่
หน้ากากก็ออกจะอึดอัด...”

นางเพียงแต่หยอกล้อเล่นเท่านัน แต่อวินเซียวกลับคิด
จริงจังจนทําให้นางต้องประหลาดใจทีเดียว

352
353
ตอนที 674 มาเพือขอขมา (2)

อวินเซียวสบตาอวินลัวเฟิ ง นําเสียงหนักแน่นเด็ดเดียว

“ข้าจะเก็บวาจาของท่านไปคิดจริงจังเสมอ!”

เขาจะไม่คิดล้อเล่นกับถ้อยคําของนางเป็ นอันขาด
เพราะไม่วา่ นางจะกล่าวว่าอย่างไร เขาจะทําตามคําพูด
เหล่านันทุกประการ!

“อวินเซียวเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย ค่อยๆ

ลุกขึนจากเตียง จากนันยกมือขึนใช้ปลายนิวเชยคาง
ชายหนุ่ม “เจ้ารูไ้ หม เวลาเจ้าทําหน้าตาเคร่งขมึงนัน ช่าง
354
น่าเอ็นดูเหลือเกิน...”

นางรักอวินเซียวก็ดว้ ยความจริงจังจริงใจของเขา!

มีบรุ ุษเช่นนีอยูแ่ ล้วจะมิให้นางตืนตันได้อย่างไร

อวินเซียวเพ่งพิศเด็กสาวเบืองหน้ามิวางตาด้วยความรัก
ใคร่เต็มเปี ยม

“ส่วนข้าคิดว่าท่านน่าเอ็นดูตลอดเวลา”

ได้ยินแล้วอวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิมอ่อน ประกายอันตราย

สว่างวาบขึนในดวงตาของนาง “เจ้าไปได้ยินถ้อยคํา
355
เหล่านีมาจากไหน”

อวินเซียวตอบรับซือตรง “จากตํารา”

“ตํารากระไร”

“ตําราทีชิงหยวนเขียนขึนมา ว่าด้วยการเอาอกเอาใจ
สตรี”

ชิงหยวนเขียนตําราพรรค์นนให้
ั เขาจริง เป็ นวิทยาทาน
สอนให้รูไ้ ว้ถงึ วิธีการเอาอกเอาใจสตรี

“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “แล้วเจ้าคิดว่าจะเอาอก

356
เอาใจข้าอย่างไรดี”

“จงทําอาหารให้คล่อง แลปกป้องท่านให้ได้ ล้มศัตรู

หัวใจทังหมด อย่าได้หลงใหลในเสน่หล์ กู ไม้ของหญิง
สาว” อวินเซียวยกมุมปากขึนเผยรอยยิมแสนจาง “หาก
ท่านสังให้ขา้ ไปยังทิศบูรพา ข้าก็จะไม่หนั ไปทางทิศ
ประจิม หากท่านขอให้ขา้ ไล่ตามสุนขั ข้าก็จะไม่เล่นจับ
แมว! และข้าจะปรนเปรอท่านด้วยถ้อยคําหวาน”

อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนสําทับว่า “ข้าทําได้ทกุ อย่าง”

แต่เพือนางเท่านัน

357
“ดี” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะพึงใจ “อย่างนีดีกว่าหลิน
ฉงมากนัก อย่างน้อยเขาก็มิได้ให้ชนุ กงถูเจ้า มาเรียนรู ้
กับข้า หรือขอให้เจ้าให้ทา่ ข้า”

หากชิงหยวนมาได้ยินวาจานีเข้าก็คงซาบซึงใจเป็ นยิงนัก
จนนําตาแทบไหล หยาดเหงือทังหมดทีเสียไป ในทีสุดก็
ไม่สญ
ู เปล่า หากนายหญิงกล่าวเช่นนีแล้วก็ยอ่ มมันใจ
ได้วา่ เขาจะอยูร่ อดปลอดภัยนับต่อแต่นีเป็ นต้นไป...

ในสายตาของผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาของอวินเซียวนัน นายท่าน
ของพวกเขาออกจะน่ากลัวทีเดียวกล่าวโดยเจาะจงก็คือ
ชายหนุ่มมักปลดปล่อยรังสีอาํ มหิตออกมาอยูต่ ลอด
เวลาให้อดึ อัดจนหายใจไม่สะดวก ทว่าเมืออยูต่ อ่ หน้า
นายหญิงแล้ว รังสีอาํ มหิตนันกลับสลายหายไป ให้นาย
358
ท่านกลายเป็ นเด็กดีผวู้ า่ นอนสอนง่าย!

ใช่แล้ว!

ชิงหยวนสาธยายอวินเซียวว่า ‘เป็ นเด็กดีผวู้ า่ นอนสอน

ง่าย’ นันแล! ก็เพราะเขารูด้ ีถงึ ตําแหน่งแห่งที ของอ
วินลัวเฟิ งในหัวใจของอวินเซียว จึงได้บอกกล่าวให้ชาย
หนุ่มเอาอกเอาใจนายหญิงเช่นนี

ต่อให้ไม่บอกกล่าวกันก่อน นายท่านก็คงทําเช่นนีอยู่
แล้วกระมัง...

“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม “ข้ามีเรืองอยากถามอีก

359
หนึงประการ ไยองค์หญิงจึงได้ไปอยูท่ ีนัน ยามเมือเจ้า
ดืมกินกับท่านปู่ ของข้าเล่า”

อวินเซียวชําเลืองมองอวินลัวเฟิ ง “หญิงผูน้ นคื

ั อศิษย์
แห่งราชครูู! ราชครูได้รบั เชิญไปทีนัน ส่วนนางก็ติดสอย
ห้อยตามมา... เพราะราชครูมีประสงค์จะให้นางแต่งงาน
กับอวินชิงหย่า!”

แค่ฟังเด็กสาวก็พอปะติดปะต่อเรืองราวได้แล้ว ราชครูมี
ประสงค์จะแต่งองค์หญิงกับอวินชิงหย่า จึงได้มาเป็ นพ่อ
สือพ่อชักระหว่างองค์หญิงและอวินชิงหย่า อย่างไรก็ดี
องค์หญิงมิได้มีใจให้ทา่ นอา แต่กลับตกหลุมรักกับอวิน
เซียวแทนต่างหาก เช่นนันเอง อวินเซียวจึงได้เกรียว
กราดนัก จับนางโยนออกไป...
360
“ท่านปู่ ขา้ ว่าอย่างไรบ้าง” นําเสียงอวินลัวเฟิ งขุ่นมัว

นางเห็นภาพลวงตาว่าอวินเซียวแอบยิมด้วยเหตุผลบาง
ประการ

“เขาลันว่าตนจะไม่ยงุ่ เกียวกับราชครูอีกต่อไป และเชิญ

ให้ราชครูรวมถึงลูกศิษย์ออกไปเสีย”

361
ตอนที 675 มาเพือขอขมา (3)

“...” อวินลัวเฟิ งอับจนซึงถ้อยคํา

นีแลวิถีแห่งอวินลัวโดยแท้

ทังเย่อหยิงแลถือดียงนั
ิ ก! และไม่วา่ ใครก็หยุดเขาไว้มิได้

“ข้าง่วงแล้ว” อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจคร้าน “เรืองนี

ปล่อยให้ทา่ นปู่ จดั การ พวกเรามิตอ้ งเป็ นกังวล แม้องค์
หญิงนันจักตกหลุมรักท่านอา มิใช่เจ้า ข้าก็ไม่ยอมให้
ท่านอาแต่งงานกับนางอยูด่ ี เพราะท่านอาสาวของข้าคือ
362
หนิงซินเท่านัน!”

เท่าทีนางรูจ้ กั ท่านอานัน เขาคงมิได้เห็นดีเห็นงามกับ

องค์หญิงผูย้ โสและถือดี

กล่าวจบอวินลัวเฟิ งก็มิได้เอ่ยถามอันใดเกียวกับ
เหตุการณ์นีอีก นางหรีเนตรลง จากนันแย้มรอยยิมให้
อวินเซียว “เจ้าจะเข้านอนกับข้าหรือว่าออกไปข้างนอก”

“ข้าจะไปกันท่าน”

เขามิได้กล่าวชัดเจน แต่ทว่าก็แสดงตนชัดเจน ชายหนุ่ม

ประสงค์จะร่วมเตียงกับอวินลัวเฟิ ง! แม้บดั นีทังสองต่าง
363
ก็ยงั มีสมั พันธ์กนั มิได้ แต่ได้โอบกอดนางเข้าสูน่ ิทราแค่
เท่านันก็เพียงพอ

“เจ้าไม่กลัวควบคุมตนเองมิได้หรอกหรือ” อวินลัวเฟิ ง
ชําเลืองมองอวินเซียวพร้อมด้วยรอยยิม

อวินเซียวนิงไป จากนันกล่าวว่า “ข้าทนได้”

“ตกลง หากเป็ นเช่นนันเจ้าก็รว่ มเตียงกับข้าได้”

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วรอยยิมบนดวงหน้าก็

ยิงฉีกกว้าง...

364
วันรุง่ ขึน

ทันทีทีพระอาทิตย์ยืนพ้นขอบฟ้าอรุณ เสียงคํารามกึก
ก้องด้วยโทสะของอวินลัวก็สะท้อนไปทัวทังโถงกลาง
“เจ้ามาทีนีทําไม”

อวินลัวเฟิ งได้ยินนําเสียงโกรธขึงนันเมือนางเดินมาถึง
ประตูโถง เด็กสาวเลิกคิวขึนแล้วย่างเข้ามา

“ท่านปู่ เกิดอะไรขึน ไยท่านจึงได้หวั เสียแต่เช้า”

ได้ยินเสียงนันแล้วอวินลัวก็คอ่ ยใจร่มลง “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย

เจ้ามาทีนีมีกระไรรึ” อวินลัวมองดูเด็กสาว ก้าวเข้ามาใน
365
ห้องโถงพร้อมด้วยรอยยิมรักใคร่บนดวงหน้า

อวินลัวเฟิ งก้าวช้าๆ ไปหาอวินลัวราวกับชายเฒ่าอีกคน

หนึงพร้อมด้วยเด็กสาวข้างกายเป็ นเพียงอากาศธาตุ
“เสียงท่านดังเหลือเกิน ข้าว่าคนเขาได้ยินกันทังจวนแม่
ทัพแล้ว จะไม่ให้ขา้ มาได้อย่างไร”

“โธ่ถงั ” อวินลัวถอนใจ “มิใช่เรืองใหญ่อนั ใดดอก ข้าไม่

คิดว่าจะไปรบกวนเจ้า”

“ท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมร้าย “แม้ขา้ มิได้ยินเสียง

ท่านก็ยงั อยากเห็นอยูด่ ีวา่ ใครกันช่างบังอาจปรารถนา
ในตัวผูช้ ายของข้า” กล่าวไปเด็กสาวก็เบนสายตาไปยังผู้

366
มาเยือน

ทังเส้นผมและหนวดเคราของชายเฒ่าผูน้ นล้
ั วนขาว
โพลน ดวงหน้าเ**◌่ ยวย่นแลดูสนหวั
ิ ง ร่างชราโก่งงอ
เห็นแล้วก็ชวนให้เวทนาท่ามกลางสายลมอ่อน ข้างกาย
ปรากฏเด็กสาวแต่งตัวดีกาํ ลังนังคุกเข่า สีหน้าออกจะซีด
ขาว ในดวงตารืนนําตาโศก นางกัดริมฝี ปากแน่นมิเอ่ย
วาจาใด

เห็นกันชัดเจนว่าเด็กสาวผูน้ นคื
ั อขนิษฐาของฮ่องเต้ องค์
หญิงหกแห่งแคว้นหลงหยวน!

นางแลดูข่นุ ข้องหมองใจ อับอายเป็ นอย่างยิงทีเดียว

367
ประหนึงว่าเป็ นการหลูเ่ กียรตินกั ทีองค์หญิงเช่นนางต้อง
คุกเข่าลงต่อหน้าแม่ทพั อย่างไรก็ดี ไม่เพียงแต่ราชครู
เท่านัน กระทังพระเชษฐายังได้บงั คับให้นางมาเพือขอ
ขมา เช่นนันเองนางจึงไม่มีทางเลือกอืนใดนอกเสียจาก
มาก้มศีรษะขอความเห็นใจ

“คุณหนูอวิน เป็ นความผิดขององค์หญิงหกจริง แต่องค์

หญิงมิได้มีเจตนามององค์รกั ษ์ของท่าน บัดนีข้าได้พา
องค์หญิงมาขอขมาแล้ว” ในวาจานันราชครูได้จงใจเน้น
คําว่า ‘องค์รกั ษ์’ ทว่าเขากลับมิได้สงั เกตเห็นดวงตา
อวินลัวเฟิ งมืดทะมึนลงครันได้ยินคํากล่าวนัน

ราชครูรบี ศอกองค์หญิงหกเข้าแล้วตะคอก “เร็วเข้า ขอ

ขมาคุณหนูอวินเดียวนี!”
368
369
ตอนที 676 มาเพือขอขมา (4)

องค์หญิงหกกัดริมฝี ปากแน่น นําตาเอ่อท้นขึนในดวงตา

แล้วนางก็กระมิดกระเมียนกล่าวว่า “ขะ...ขอโทษ ข้าไม่
ได้ตงใจ
ั โปรดให้อภัยข้าด้วย”

สกุลอวินบัดนีทรงอิทธิพลยิงนัก กระทังเสด็จพียังเกรง
กลัวพวกเขา ด้วยเหตุนีเองเสด็จพีจึงได้ยืนกรานให้นาง
มาขอขมาพวกเขา แต่วา่ ...

ครันคิดถึงฉากการพบกับอวินเซียวครังแรกอีกครา หัวใจ
นางก็เต้นไม่เป็ นสํา

370
เมือเวลานัน เกาถูมีรบั สัง เรียกอวินลัวเฟิ งเข้าวังหลวง
นางได้ยินมาก็แอบไปดูเข้า! จึงได้เห็นชายผูเ้ ข้มขรึมผูน้ ี
ยืนเคียงกายอวินลัวเฟิ ง ตังแต่บดั นันเป็ นต้นมา นางก็ตก
หลุมรักเขาหัวปั กหัวปํ าจนถอนตัวไม่ขน!
ึ

เด็กสาวคิดว่าชาตินีก็คงมิได้พบหน้ากันอีกแล้ว แต่ไม่
คาดคิดเลยว่าเมือคืนวานนางจะได้พบเขาอีกครัง แล้วก็
อดลอบมองชายหนุ่มมิได้ดว้ ยมิอาจสะกดใจรักให้นิงเฉย
เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าชายหนุ่มเคืองใจอย่างหนัก
จับนางโยนลงมาจากระเบียงชันสองลงไปสูท่ อ้ งถนนให้
นางต้องประหลาดใจ

หารูไ้ ม่วา่ ณ ขณะนัน นางคิดอยากปลิดชีพตนเหลือ

เกิน!
371
นางมีแรงกระตุน้ เช่นนัน หาใช่เพราะถูกหลูเ่ กียรติตอ่
หน้าธารกํานัลไม่ แต่เพราะชายผูน้ นดึ
ั งเศษผ้าของผูอ้ ืน
มาพันรอบมือตนก่อนจับนางโยนลงสูพ่ ืนต่างหาก... ราว
กับว่านางช่างสกปรกโสมมจนมิอยากคิดแตะต้อง! ถูก
ชายผูเ้ ป็ นทีรักกระทําเช่นนันแล้วจะให้นางไม่รูส้ กึ สินหวัง
ได้อย่างไร

“ท่านแม่ทพั อวิน คุณหนูอวิน บัดนีองค์หญิงหกได้มาขอ

ขมาและได้รบั โทษแล้ว ท่านจะให้อภัยนางได้หรือไม่”
ราชครูเอ่ยถามพลางมองอวินลัวด้วยท่าทีระแวดระวัง

อวินลัวพ่นลมออกจมูกเยาะ “ข้ามิได้คิดจะทําอะไรพวก
เจ้าทังสองเสียหน่อย ไยจึงได้ยงั มากวนใจข้าอีก ไม่รูห้ รือ
372
ว่าแค่เห็นหน้าพวกเจ้าข้าก็สะอิดสะเอียนแล้ว ทีแรกข้าก็
ไม่คิดจะทําอะไรกับพวกเจ้าหรอก แต่พอได้มาเห็นหน้า
พวกเจ้าแล้วมันก็ชกั จะคันไม้คนั มือ คิดอยากทําอะไรขึน
มา...”

องค์หญิงหกช้อนดวงตาขึนด้วยความหวาดหวาดหวัน
รีบหันมองราชครูราวกับจะขอความช่วยเหลือ

ราชครูถอนหายใจหนักหน่วง “ท่านแม่ทพั เราเองก็เป็ น

มิตรสหายกันมานานหลายปี ...”

“มิตรอย่างนันรึ เจ้าก็เพียงแต่ยกยอปอปั นข้าเท่านัน! ข้า

เพียงแต่ดืมกินกับเจ้าหลายครังเพราะเมือยามสกุลอวิน

373
ตกตํา เจ้ามิได้ซาเติ
ํ มพวกเรา เรามิใช่สหายกัน อย่างดีที
สุดก็คือเพือนกิน!” อวินลัวนิงไปครูห่ นึงก่อนเหยียดรอย
ยิมเยาะ “อีกประการ แม้เจ้ามิได้ซาเติ
ํ มพวกเรา แต่ก็มิ
ได้ยืนมือเข้าช่วยเหลือเช่นเดียวกันแล้วเหตุใดเล่าข้าจึง
ต้องให้เจ้าเข้ามาทําลายความสุขของหลานสาวและ
หลานสะใภ้ขา้ ด้วย”

อวินลัวอ่านเหตุการณ์นีขาด องค์หญิงหกยังมิได้ออก
ลายมาก ผูเ้ ฒ่าจึงไม่คิดโหดร้ายกับพวกเขาแต่ก็จะไม่
คบค้าสมาคมด้วยอีกต่อไป! บัดนีเขาตาสว่างเสียทีวา่
ราชสํานักหาใครดีมิได้แม้แต่คนเดียว!

ราชครูเผยรอยยิมขมขืน “ท่านแม่ทพั ท่านจะไม่ให้อภัย

ข้าจริงหรือ”
374
เขาพาองค์หญิงหกติดตามไปด้วยเมือคืนวานนีเพราะ
คิดสร้างสัมพันธ์อนั ดีกบั สกุลอวิน! บัดนี กระทังราช
สํานักยังต้องยอมให้แก่จวนแม่ทพั และหากตนผูก
สัมพันธ์สกุลอวินผ่านการแต่งงานได้ ในภายภาคหน้า
ย่อมได้รบั ผลประโยชน์มากมายมหาศาล! เช่นนันเองจึง
ได้ให้ศิษย์ติดตามมา ด้วยเห็นว่านางเป็ นผูม้ ีการศึกษาดี
พร้อม อ่อนโยนแลทรงรูปโฉมงดงาม คนสกุลอวินย่อม
พึงใจในตัวนางอย่างแน่นอน

ทว่าเขาก็มิได้คาดคิดเลยว่าศิษย์ทีตนภาคภูมิใจหนัก
หนากลับมิได้ชืนชมชิงหย่า แต่ไปต้องตาองครักษ์ของ
สกุลอวินจนเป็ นทีระคายแก่อวินลัวเข้าแทน!

375
ตอนที 677 มาเพือขอขมา (5)

“ท่านปู่ ” เมือเห็นอวินลัวจะเปิ ดปากพูดต่อ อวินลัวเฟิ งก็

ชําเลืองมองผูเ้ ฒ่ามิให้ลนวาจา
ั จากนันส่งสายตาเย็นยะ
เยือกไปยังองค์หญิงหก “ไหนข้าถามหน่อย หากสกุล
อวินเป็ นเพียงชนชันธรรมดาสามัญ มิได้ครอบครองพลัง
แลต้องพึงพาราชสํานักของเจ้า เจ้าจะทําเช่นไรเมือตก
หลุมรักอวินเซียว”

376
“ข้า...”

“เจ้าคงวิงแจ้นไปขอพระบรมราชโองการจากฮ่องเต้ สัง
ให้ขา้ ยกอวินเซียวให้แก่เจ้า!”

ดวงตาอวินลัวเฟิ งสุกสว่าง เจิดจ้าราวกับรูเ้ ห็นความคิด

อ่านของนาง

องค์หญิงหกหน้าซีดขาว ในดวงตาฉายแววตืนตระหนก
ทีเด็กสาวกล่าวมานันถูกต้องจริง!

หากสกุลอวินหาได้มีอิทธิพลไม่ นางคงขอเสด็จพีบัญชา
อวินเซียวให้แต่งงานกับนางโดยตรง! ส่วนอวินลัวเฟิ งน่ะ
377
หรือ นางก็คงหาบุรุษคนใหม่ให้เท่านัน

“เช่นนันแล้ว เหตุใดพวกเราจึงต้องยกโทษให้เจ้า”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็ นครังสุด
ท้าย รีบไสหัวไปก่อนข้าจะนับถึงสาม มิฉะนันเจ้าไม่ได้
ออกไปตลอดกาลแน่!”

เด็กสาวรูด้ ีวา่ อวินเซียวมีดีเพียงไร แลจักดึงดูดสตรีเข้า

มามากหน้าหลายตาเป็ นแน่! เช่นนันเอง นางจึงพร้อม
ปราบสตรีเหล่านันอยูต่ ลอดเวลา! ในเมือนางเลือกอวิน
เซียวเป็ นบุรุษในหัวใจแล้ว เขาก็จะมีนางเป็ นสตรีเพียงผู้
เดียวของชีวิต! all-all2 blog

378
“ข้า...” องค์หญิงหกกัดฟั น “ข้ายินยอมเป็ นอนุของเขา!
เจ้ารูอ้ ะไรไหม ตังแต่ครังแรกทีข้าเห็นเขาทีวังหลวง เมือ
ครังเขายกบัลลังก์พระสนมเอกมูไ่ ปให้เจ้า ข้าก็หลงใหล
ในตัวของเขาแล้ว! ข้ามิได้คิดร้ายกับเจ้าเลย ข้าเพียงแต่
อยากอยูข่ า้ งกายเขาเท่านัน ข้าปรารถนาเพียงเท่านี!”
องค์หญิงหกสารภาพออกมาในทีสุด กล่าวจบนางก็ทรุด
ฮวบลงกับพืน แลดูอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเว้าวอน

“วางใจเถิด เราต้องเข้าขากันดีอย่างแน่นอน ข้ามันใจ”

เผียะ!

379
ราชครูได้ยินวาจาองค์หญิงหกแล้วก็มนึ งงไป ครัน
ตระหนักได้ถงึ เนือความของนางแล้วชายเฒ่าก็ฟาดหน้า
นางพลางตะคอกใส่วา่ “องค์หญิงหก ท่านรูต้ วั ไหมว่า
พูดอะไรออกไป เขาเป็ นเพียงองครักษ์แล้วท่านจะไปเป็ น
อนุขององครักษ์อย่างนันรึ”

องค์หญิงหกส่ายศีรษะแรง “เขามิได้เป็ นเพียงองครักษ์

เท่านัน ดูเถิดเขาช่างดูดีมีพลัง เปล่งบารมีสงู ส่งถึงเพียง
นัน ย่อมมิใช่เพียงองครักษ์อย่างแน่นอน! อีกประการ
แม้เขาเป็ นเพียงองครักษ์จริง ข้าก็ยงั อยากแต่งงานกับ
เขาอยูด่ ี”

ราชครูโกรธจัดเสียจนเงือมือขึนอีกครา ทว่าก็มิได้ฟาดลง
ไป
380
“องค์หญิงหก ท่านลืมสิงทีฮ่องเต้บอกกล่าวท่านก่อนมา
ทีนีแล้วอย่างนันหรือ ท่าน...ท่านนีมันดือรันจริงๆ!”

องค์หญิงหกจ้องมองอวินลัวเฟิ งมิวางตา หาได้แยแส

ราชครูไม่

“พีหญิงอวิน ข้ารูว้ า่ เขามิได้เป็ นเพียงองครักษ์ แลมีอีก

ตัวตนหนึงปิ ดซ่อนไว้อย่างแน่นอน! แม้ขา้ ไม่รู ้ ว่าเหตุใด
เขาจึงอยูเ่ คียงข้างท่านในฐานะองครักษ์ แต่ขา้ ก็มนใจ
ั
เต็มทีว่าบุรุษย่อมมีอนุกนั ทุกบ้าน ท่านคงไม่อยากให้เขา
รับอนุผคู้ ิดแก่งแย่งชิงดีความรักจากเขากับท่านอยู่
ตลอดเวลาหรอกกระมัง”

381
ดวงตานางจริงจังจริงใจ มิได้มีความอับอายใดๆ ทังสิน
“ข้าสาบาน หากข้าได้เป็ นอนุของเขาแล้ว ข้าจะเชือฟั ง
ท่าน เคารพท่าน แลช่วยท่านจัดการอนุคนอืนกับท่านใน
ภายภาคหน้า ข้าเพียงแต่หวังว่าท่านจะยอมรับข้า ให้ขา้
รับใช้ทา่ นในฐานะหญิงรับใช้ก็ยอ่ มได้”

“ฮะๆ ...”

จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็หวั เราะขึนมา นําเสียงเย็นยะเยือกนัก

จนองค์หญิงหกขนลุกชูชนั

382
ตอนที 678 สารภาพ (1)

383
“หากเจ้าอยากเป็ นอนุเขาก็ลองถามความเห็นจากเขาดู
สิ”

เมือเห็นชายหนุ่มผูน้ นย่
ั างเข้ามาในห้องโถงแล้ว เด็กสาว
ก็ยกมุมปากขึน ในดวงตาฉายรอยยิมอ่อนจาง

ส่วนองค์หญิงหกมิได้สงั เกตเห็นชายหนุ่มเบืองหลังตน ก็
กัดริมฝี ปากด้วยฟั นอันขาวดุจหยกนัน “ข้าไม่รูว้ า่ ไปทํา
ให้เขาขัดเคืองใจเข้าตอนไหน จึงได้หลูเ่ กียรติขา้ ต่อหน้า
ธารกํานัลเช่นนัน! คุณหนูอวิน ในฐานะภรรยาอย่างเป็ น
ทางการ ท่านมีสทิ ธิเลือกรับอนุให้แก่เขา เช่นนันข้าจึงขอ
ใจดีสเู้ สือ วิงวอนให้ทา่ นทําตามคําขอของข้าด้วยเถิด”

384
กล่าวจบ องค์หญิงหกก็พลันรูส้ กึ ถึงรังสีอาํ มหิตเบือง
หลังทันที แล้วกายเด็กสาวก็สนอย่
ั างมิอาจควบคุมได้

“อย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ย่างสามขุมเข้ามาหา

องค์หญิงหก “เจ้าคิดอย่างไรถึงเชือว่าข้าจะมอบผูช้ าย
ของข้าให้แก่เจ้า”

องค์หญิงหกพยายามสะกดกลันความกลัวไว้ในอก
แล้วกล่าวต่อว่า “คุณหนูอวิน ไม่ชา้ ก็เร็วเดียวเขาก็รบั อนุ
ท่านอยากให้เขารับคนดือด้านเข้าเรือนอย่างนันหรือ
หากเลือกข้าแล้วในภายภาคหน้าท่านจะไม่ลาํ บาก...”

385
ตูม!

ทันใดนันเอง รังสีอาํ มหิตเบืองหลังนางก็เข้มข้นหนัก

หน่วงขึนมา ส่งกําปั นล่องหนฟาดเข้าทีแผ่นหลัง ชัวอึด
ใจต่อมากายนางก็ลอยละลิวปลิวไปพร้อมกระอักโลหิต
ออกมากองใหญ่

ครันร่างองค์หญิงหกร่วงหล่นลงสูพ่ ืนแล้ว ราชครูจงึ รูส้ กึ

ได้วา่ แรงกดดันมหาศาลบนร่างกายนันจางหายไป ค่อย
หายใจหายคอสะดวกขึนในทีสุด อย่างไรก็ดี เมือมองไป
ยังดวงหน้าเย็นยะเยือกของชายหนุ่ม คลืนความหวาด
หวาดหวันก็โถมซัดเข้ามาให้กายชราอดสันไหวมิได้ เขา
เห็นอวินเซียวตังแต่ครังบุรุษก้าวเข้ามาในห้องโถงแล้ว
ทว่าก่อนทันเปิ ดปากเตือนองค์หญิงหก จู่ๆ ก็รูส้ กึ ว่าตนมิ
386
อาจขยับเขยือนเอือนเอ่ยคําใดได้...

ประหนึงว่ามีมือล่องหนคีบกุมคอเขาไว้แน่นก็มิปาน

“ท่าน...” องค์หญิงหกช้อนดวงหน้าซีดขาวขึนแล้วหัน
สายตาตกตะลึงไปยังชายหนุ่มอาภรณ์ดาํ ผูเ้ ย็นชาแล
เ**◌้ยมโหดประหนึงเหยียว แววหวาดหวันยําเกรงค่อยๆ
ฉายชัดขึนในดวงตา

อวินเซียวจ้องมององค์หญิงหกด้วยสายเนตรเย็นยะ
เยือก เมือคืนวานนีทีจับนางโยนออกนอกหน้าต่าง
ภัตตาคารลงไปเขามิได้ชายตาแลเด็กสาวเลยด้วยซํา
ทว่าบัดนีเขากําลังจับจ้องนางมิวางตา

387
เขามองมาเช่นนีองค์หญิงหกควรจะตืนเต้นดีใจ ทว่าบัด
นีนางมิได้รูส้ กึ เร้าใจใดๆ แม้เพียงนิด...

ดวงตาชายหนุ่มทังเย็นชาและโหดร้ายอย่างกับว่ากําลัง
มองดูมดหนอนแมลงทีตนสามารถเหยียบให้แหลกได้ทกุ
เวลา

“จําไว้” อวินลัวเฟิ งส่งรอยยิมเหยียดเยาะให้องค์หญิงหก

“ไม่วา่ ใครก็หา้ มแตะต้องผูช้ ายของข้า! หากใครกล้า
ปรารถนาในตัวเขา ข้าจะทําให้นางผูน้ นต้
ั องเสียใจไปชัว
ชีวิต!”

388
ด้วยไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะลันวาจาเช่นนีออกมา องค์
หญิงหกจึงอ้าปากค้าง รีบหันไปมองบุรุษผูม้ ีดวงหน้า
เย็นชานัน แล้วก็เห็นเพียงแต่วา่ เขามิได้ตอบรับอันใด
ประหนึงว่ายินยอมพร้อมตามการกระทําของอวินลัวเฟิ ง
ทุกประการ บัดนีเององค์หญิงหกก็มิอาจบ่งบอกความ
รูส้ กึ ในใจตนได้อีกต่อไป

หึงหวงอย่างนันรึ หรือว่าริษยา

นางรูเ้ พียงแต่วา่ ชาตินีทังชาติก็มิอาจได้ชายผูน้ ีมาครอบ

ครอง!

หากอยูก่ บั เขามิได้ แล้วจะมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปเพืออะไรกัน

389
เล่า

“องค์หญิงหก นันท่านคิดจะทําอะไร” ครันเห็นองค์หญิง

หกชักกระบีออกมาแล้ว ราชครูก็รบี โผเข้าหานางหมาย
ยือยุดกระบีนันออกจากมือ ทว่าก่อนทันถึงตัวเด็กสาว
อวินเซียวก็เงือมือขึนฟาดใส่เขาเสียงดังตุบ ส่งชายเฒ่า
กลิงหลุนๆ ออกไปนอกห้องโถง

ตอนที 679 สารภาพ (2)

390
เสียงแหบแห้งเย็นยะเยือกของบุรุษดังอยูท่ ีข้างหูนาง

“หากนางอยากตายนักก็ตามใจ!”

หากมิใช่อวินลัวเฟิ งแล้ว สตรีหน้าไหนเขาก็ไม่เห็นใจทัง

นัน!

ปลายนิวองค์หญิงหกสันระริก ลามไปถึงมือทีจ่ออยูบ่ น
ลําคอตน แม้ตดั สินใจแน่วแน่แล้วว่าจะปลิดชีพตนก็รูส้ กึ
ว่าทําได้ยากยิงเหลือเกิน นางไม่เคยคิดเลยว่าชายหนุ่มผู้
นีจักโหดร้ายกับนางถึงเพียงนี!

391
“ฮ่าๆ” องค์หญิงหกเปล่งเสียงหัวเราะ ฟั งแล้วก็ชวนให้
เวทนายิงนัก “ตังแต่ครังแรกทีพบท่าน ข้าก็ตกหลุมรัก
ท่านหัวปั กหัวปํ าเสียแล้ว! ข้าไม่รอ้ งขอสิงใดมาก เพียง
แต่อยากอยูข่ า้ งกายท่านเท่านัน ไม่วา่ ในฐานะอนุหรือว่า
หญิงรับใช้ก็ตามที ข้ายินยอมพร้อมสละเกียรติยศแล
ศักดิศรีทงหมดเพื
ั อท่าน แต่ไยท่านจึงยังโหดร้ายกับข้า
ถึงเพียงนี”

อวินเซียวมององค์หญิงหกด้วยสีหน้าว่างเปล่า “เจ้าจะ
ฆ่าตัวตายเอง หรือจะให้ขา้ ช่วย”

หัวใจองค์หญิงหกเต้นกระตุก มือไม้ออ่ นมิอาจจับกํา

กระบีได้ ปล่อยให้เลือนหลุดร่วงลงสูพ่ ืน นางช้อนดวงตา
อาบความโศกเศร้าขึนเล็กน้อย
392
“ข้าไปทําอะไรให้ทา่ นกัน”

ด้วยความทีอวินเซียวเป็ นคนเงียบขรึม จึงมิชอบพูดจา

มากความ ทว่าเห็นทีชายหนุ่มคงคิดว่าเด็กสาวยังพังมิ
พอ จึงได้กล่าวสําทับไปว่า “ความฝันบ้าบอของเจ้าทํา
ให้ขา้ ระคาย!”

เป็ นเพราะความฝันทีนางรักใคร่หนักหนานีเอง ทีไป

ระคายใจชายหนุ่มเข้า!

องค์หญิงหกหลุบเนตรลง มือหยิบกระบีขึนจากพืนเงียบ
งัน จากนันแย้มรอยยิมเศร้า “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่อยู่

393
เกะกะสายตาท่านอีกต่อไป หากท่านประสงค์ให้ขา้ ตาย
ข้าจะทําตามความปรารถนา!”

อวินลัวเฟิ งเพียงแต่ยืนกอดอก เฝ้าดูเหตุการณ์ทงหมด

ั
ด้วยสายเนตรเย็นชา

ความรักช่างทําให้สตรีตาบอดเสียจริง!

ทีสุดแล้วนางก็ไม่อาจอยูก่ บั สกุลอวินได้ตลอดไป เช่นนัน

เองเด็กสาวจึงต้องตัดไผ่ไม่ไว้หน่อ ปกป้องมิให้ใครเข้า
มาทําร้ายครอบครัวของนางได้ นางจะไม่ปล่อยให้มนั ได้
มีโอกาสแตกหน่อเติบโตขึนเป็ นอันขาด!

394
องค์หญิงหกค่อยๆ จ่อกระบีเข้าทีลําคอตนเชืองช้า ดวง
ตาส่งสายเนตรเศร้าหมองไปให้อวินเซียว ส่องประกาย
ความลังเลฉายชัดเจน ใจนางหวังอยูว่ า่ ชายหนุ่มจักคิด
สงสารกันบ้างสักหน่อย รังนางไว้มิให้ปลิดชีพตน

แต่เขาก็ไม่ทาํ !

อวินเซียวเพียงแต่มองมาด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่าเท่า
นัน

“ท่านแม่” ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาชวนเอ็นดูดงั
มาจากด้านนอกโถง

395
ได้ยินเสียงนันแล้วทุกคนต่างก็หนั มองรอบกาย แล้วก็
เห็นเด็กชายอาภรณ์ขาวน่าเอ็นดู ดวงตาเขากลมโต ดวง
หน้าหรือก็ใสซือน่าชัง รอยยิมเปล่งประกายประดับใบ
หน้าน้อยนัน

เสียวโม่รึ อวินลัวเฟิ งนิงไป เมือเช้าตรูน่ ีเองเสียวโม่ได้

ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ บอกว่าจะไปทําธุระเสีย
หน่อย! แต่บดั นีเขากลับปรากฏตัวขึนทีนี...

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้ว”

เสียวโม่แย้มรอยยิมสดใส ทว่าเมือแลเห็นองค์หญิงหก
แล้วสายตาก็สอ่ งประกายมืดมน เด็กน้อยจงใจยืนอยูห่ า่

396
งอวินลัวเฟิ ง ซํายังเปิ ดเผยตัวตนต่อหน้าองค์หญิงหก...

ครันได้เห็นเด็กน้อยผูเ้ รียกตนว่าท่านพ่อแล้ว อวินเซียวก็

ตัวแข็งทือไปทันใด ไยเขาจึงจํามิได้เลยเล่าว่าไปมีบตุ ร
กับเฟิ งเอ๋อร์ตงแต่
ั เมือใด

“เสียวโม่ เจ้าไปอยูท่ ีไหนมา” อวินลัวเฟิ งนิวหน้า เดินตรง

ไปหาเสียวโม่

อย่างไรก็ดี บัดนันเองก็ปรากฏร่างหนึงวิงจีเข้ามาหยุดลง
เบืองหน้าเสียวโม่ประหนึงสายลมพัดผ่าน

องค์หญิงหกมิได้แลดูน่าสมเพชอีกต่อไป นางแนบกระบี
397
ลงกับลําคอเสียวโม่ จ้องมองไปยังผูค้ นในห้องโถงด้วย
สายตาเย็นยะเยือก...

398
ตอนที 680 สารภาพ (3)

“องค์หญิงหก!”

ครันได้เห็นการกระทําขององค์หญิงหกแล้ว ราชครูก็ตก
ตะลึงงันไป จากนันเปล่งเสียงตะโกนสินหวังว่า “ปล่อย
นายน้อยอวินไป! ท่านอยากตายก็เชิญตามสบายเถิด
แต่อย่าลากราชสํานักทังหมดเข้าไปเกียวข้องด้วย!”

399
“จะอย่างไรข้าก็ตายอยูแ่ ล้ว ขอข้าเติมเต็มความ
ปรารถนาแสนยาวนานนีหน่อยได้ไหมเล่า” องค์หญิงหก
หันไปหาอวินเซียวแล้วดวงตานางก็ออ่ นยวบลง “ข้าขอ
ร่วมราตรีกบั ท่านสักคืนหนึง ตราบใดทีท่านตกลง ข้าก็
จะปล่อยบุตรชายของท่านไป!”

บัดนันเององค์หญิงหกเอาแต่จบั จ้องไปยังอวินเซียว มิได้

สังเกตเห็นรอยยิมชัวร้ายเหนือริมฝี ปากของเสียวโม่

“เจ้ารนหาทีตายเสียแล้ว!”

อวินลัวทุบโต๊ะกระโดดลุกขึนยืน บนขมับปรากฏเส้น
เลือดฝอยปูดโปน ผูเ้ ฒ่าตะเบ็งเสียงลันว่า “หากเจ้า

400
บังอาจแตะต้องแม้เพียงเส้นผมของหลานชายข้า ข้าจะ
สังหารเจ้าอย่างดูมิได้เลยทีเดียว!”

“ฮ่าๆ ” องค์หญิงหกแย้มรอยยิมเยาะ “ข้าบอกแล้วจะ

อย่างไรข้าก็ตอ้ งตาย ก็ขอข้าเติมเต็มความสุขของตัวเอง
หน่อยได้ไหมเล่า แม่ทพั อวิน ข้าว่าเอาร่างกายหลานเขย
ท่านแลกกับชีวิตหลานชายท่านก็คมุ้ ค่าอยูห่ รอกนะ มิ
หนําซําข้าขอเวลากับเขาเพียงหนึงคืนเท่านัน มิได้ครอบ
ครองเขาไปตลอดกาลเสียหน่อย!”

ดวงตาอวินลัวเฟิ งมืดทะมึนลง “ข้าเกรงว่า... เจ้าคงไม่มี

ปั ญญาจ่ายค่ารืนรมย์กบั เขา”

401
“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้ารูว้ า่ เจ้าช่างหึงช่างหวง ไม่เช่นนันก็คง
ไม่กล่าวถ้อยคําเหล่านันออกมา! แต่ขา้ ก็ออกจะใจดีมี
เมตตา อย่างน้อยก็มิได้บงั คับให้เจ้าเฝ้าดูขา้ กับเขาร่วม
รักกัน! หากไม่คิดรักษาชีวิตบุตรตน ข้าก็จะสนองเจ้า
เอง!”

องค์หญิงหกยกมุมปากขึนยิมพลางกล่าวเสียงเย็น “เรือง
นีไม่ใช่ความผิดของข้า โทษบุตรเจ้าเถิดทีโง่เดินเข้ามาไม่
ดูตาม้าตาเรือ!”

อวินลัวโกรธจัดจนตัวสัน “เจ้าจะไม่ได้กายอวินเซียว
หรือชีวิตหลานชายข้าไป!” คราวนีเขาระเบิดโทสะของ
จริง! ผูเ้ ฒ่ามิอาจควบคุมตนได้อีกต่อไป ปลดปล่อยคลืน
พลังมหาศาล ระเบิดทัวทังห้องโถงจนราบคาบ!
402
“อวินเซียว เจ้าไม่ตอ้ งทําอะไรทังนัน” อวินลัวเฟิ งเหลือบ
มองอวินเซียวผูต้ งท่
ั าจะขยับเคลือนไหวแล้วก็เอ่ยเสียง
เบา “ในเมือเสียวโม่อยากออกมาเล่นก็ให้เขาเล่นไปเถิด”

องค์หญิงหกคิดเพียงแต่วา่ จะได้ครอบครองอวินเซียว
อย่างไร หาได้คิดถึงพลังทีแท้จริงของตนไม่!

จะอวินลัวเฟิ งหรือว่าอวินเซียวก็เถิด หากใครสักคนปลด

ปล่อยพลังกดดันออกมาเมือใด องค์หญิงหกก็จะขยับ
กายมิได้แล้ว นับประสาอะไรกับไปทําร้ายเสียวโม่

แต่อวินลัวเฟิ งก็ไม่ทาํ !

403
ตังแต่วินาทีทีเสียวโม่ปรากฏกายขึนมา เด็กสาวก็รูแ้ ล้ว
ว่าเขาคิดทําสิงใด เด็กชายเพียงแต่ตอ้ งการลงโทษองค์
หญิงหกด้วยวิธีการของตนเท่านัน เสียวโม่อยูใ่ นโลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถมานานช่างเบือหน่ายเหลือแสน นางจึง
ไม่วา่ อย่างไรหากจะตามใจเขาเสียหน่อย

“อวินลัวเฟิ ง ป่ านนีแล้วเจ้ายังจะคิดขู่ขา้ อยูอ่ ีกอย่างนัน

รึ” องค์หญิงหกยิมเยาะ “ข้าอุตส่าห์คกุ เข่าลงขอร้องเจ้า
แต่เจ้าก็ยงั โหดร้ายกับข้า! คราวนีล่ะอย่าหาว่าข้าใจร้าย!
คืนนีข้าจะต้องได้ครองกายเขา ส่วนเจ้า... ก็ตอ้ งเฝ้าดู
เขาร่วมรักกับข้า! นีคือบทลงโทษของข้าให้เจ้า!”

ราชครูได้ยินแล้วก็แทบเป็ นลมล้มพับ ใจนึกฉงนว่าเหตุ

404
ใดหนอ จู่ๆ องค์หญิงหกจึงได้คลุม้ คลังขึนมาเช่นนี มีใจ
กล้าลันวาจาพรรค์นนกั
ั บอวินลัวเฟิ งผูท้ ีใครๆ ต่างก็ยาํ
เกรง เขาไม่เคยล่วงรูม้ าก่อนเลยว่ากระทังหญิงสาวผู้
อ่อนโยนบอบบางจะเป็ นไปได้ถงึ เพียงนีหากพบชายที
ต้องตาต้องใจ

ก่อนราชครูทนั ได้ดวุ า่ นางอีกครา ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบา

น่าชังดังกังวานขึน แผ่กระจายไปกับสายลมทันใด

“ท่านป้า ท่านจะสังหารข้าอย่างไร” นําเสียงเสียวโม่เย็น

ใจเสียจนฟั งแล้วชวนให้ขนลุกอยูเ่ ล็กน้อย

“ก็แน่สิ ข้าจะตัดศีรษะเจ้าเอามาเตะเล่น แต่หากมารดา

405
เจ้าตกลง...”

องค์หญิงหกหมุนกายหวังจะยิมเย้ย แต่ทนั ใดนันเอง

ถ้อยคําทังหลายก็จกุ ติดอยูใ่ นลําคอนาง แล้วดวงตาก็
เบิกออกกว้างประหนึงได้เห็นฉากสยอง

ตอนที 681 สารภาพ (4)

406
“ท่านป้า ท่านอยากตัดศีรษะข้ารึ อย่างนีหรือเปล่า”

ท่ามกลางห้องโถงนัน เด็กชายตัวน้อยถอดศีรษะตนมา
ถือไว้ในสองมือ บนดวงหน้าประดับรอยยิมไร้เดียงสา
ทว่ามาเห็นเอาตอนนีก็นบั ว่าน่าสยดสยองอย่างหนัก

“กรีด!” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทัวทังจวนแม่ทพั

“ท่านป้า ไหนท่านบอกว่าจะตัดศีรษะข้ามิใช่หรือ ข้าก็

ตัดให้แล้วไงเล่า เหตุใดจึงไม่ขอบใจข้า” เสียวโม่เผยยิม
เมือเห็นองค์หญิงหกล่าถอยออกไปเรือยๆ จากนันย่าง
สามขุมเข้าหานาง มือก็ยืนศีรษะให้ “ท่านเอาไปเตะเล่น
ได้นะ”

407
ใบหน้าเขาเข้าใกล้องค์หญิงหกเต็มที ดวงตาสุกใสก็
เปี ยมไปด้วยรอยยิมชวนสยอง

“อย่า... อย่าเข้ามานะ!”

เคร้ง!

กระบีองค์หญิงหกร่วงหล่นลงสูพ่ ืน ขาแข้งนางสันระริก
ดวงหน้าซีดขาวอาบความกลัวปริมล้น ได้กลินเหม็น
เปรียวของปั สสาวะล่องลอยอยูใ่ นอากาศ

“ท่านอยากเตะศีรษะข้าเล่นเองมิใช่หรือ ได้ยินแล้วข้าก็
408
สงสารทีท่านอับจนเสียจนหาลูกตระกร้อ มาเล่นเองยังมิ
ได้ ข้าจึงจะมอบศีรษะนีให้เป็ นของขวัญเสียหน่อย ไย
ท่านจึงไม่รบั ไปเล่า”

ได้ยินวาจาเสียวโม่แล้วองค์หญิงหกก็ตาเหลือก เป็ นลม

ล้มพับสินสติไป

“น่าเบือจริง” เสียวโม่บิดริมฝี ปากวางศีรษะลงกลับที

“นางเป็ นลมง่ายเงินไปแล้ว! ท่านแม่ คราวนีท่านจะทํา
อย่างไรกับนางดีเล่า”

เสียวโม่จะหันมาหาอวินลัวเฟิ งก็เห็นแต่อวินลัวผูเ้ มือครู ่

ยังโกรธหัวฟั ดหัวเหวียงอยูบ่ ดั นีกลับตกใจกลัว จนใบ

409
หน้าซีดขาว มองมาด้วยสายตาตืนตะลึง

ด้วยรูส้ กึ ผิดอยูเ่ ล็กน้อย เขาก็เรียกขานออกมาว่า “ท่านปู่

ทวด”

ฝุบ!

ได้ยินเสียงเสียวโม่แล้วอวินลัวก็ตาเหลือก เป็ นลมล้ม

ตามไปด้วยกันอีกคน ใครก็ตามได้มาเห็นคนเป็ น ถอด
ศีรษะตนออกมาแล้วยังพูดได้เช่นนี แน่นอนว่าย่อมเป็ น
ลมตามไปกันหมด

เว้นเสียแต่ก็อวินลัวเฟิ งและอวินเซียว เพราะทังสองมีจิต

410
ใจแข็งแกร่งอย่างหาตัวจับยาก!

“ท่านปู่ !” อวินลัวเฟิ งสีหน้าเปลียนไปเล็กน้อย รีเข้าไปกด

ร่องเหนือริมฝี ปากอวินลัว ระหว่างนันเอง สายธารพลัง
ฌานก็หลังไหลจากปลายนิวนางเข้าสูร่ อ่ งเหนือริมฝี ปาก
ของอวินลัว

อวินลัวค่อยๆ ลืมตาตืนขึน “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย นีข้าฝันไปหรือ

ไม่ ข้าฝันว่าเสียวโม่ถอดศีรษะตนออกมาหรือ”

ครันมองดูเสียวโม่ผยู้ ืนหลบฉากอยูเ่ งียบๆ แล้ว อวินลัว

เฟิ งก็ถอนหายใจด้วยปลงตก “ท่านปู่ ข้ามีเรืองจะ
สารภาพ!”

411
“สารภาพว่าอย่างไรรึ” อวินลัวชะงักไปแล้วเอ่ยถาม

“เสียวโม่แกล้งแสดงเป็ นลูกชายข้าเมือครังไป๋ ซูม่ าขอข้า

แต่งงาน เพราะไม่อยากให้ชายอืนมาปรารถนาในตัว
ข้า!” อวินลัวเฟิ งลากเสียวโม่ออกมาแล้วว่าต่อ “แม้เจ้า
หนูนีแลดูคล้ายเด็กหกขวบเท่านัน แต่ทีจริงแล้ว มีอายุ
มากกว่าพวกเราทังหมดรวมกันเสียอีก!”

อวินลัวสับสนยิงนัก เอ่ยถามด้วยความงุนงงว่า
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ”

เสียวโม่มีอายุมากกว่าพวกตนทังหมดรวมกันอีกอย่าง

412
นันหรือ

แต่ดอู ย่างไรเขาก็มีอายุหา้ ถึงหกปี เท่านัน

“เขามิใช่มนุษย์” นางเผยตัวตนทีแท้จริงของเสียวโม่ออก
มาในทีสุด

“ท่านปู่ ข้าเก็บงําความลับจากท่านมานานหลายปี เหลือ

เกิน!” อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึน จากนันเพ่งพิศไปยัง
อวินลัวลึกซึง “ทุกคนเชือกันว่าข้าปิ ดซ่อนพลังทีแท้จริงไว้
เพือทีจักผงาดขึนอย่างยิงใหญ่ ในภายหลัง ทว่าอันทีจริง
แล้ว ข้าเป็ นเพียงสวะจริง มิได้ปิดบังพลังอะไรเลย!”

413
414
ตอนที 682 สารภาพ (5)

อวินลัวแลมองอวินลัวเฟิ ง ปากอ้าค้างด้วยฉงนสนเท่ห ์

“เจ้ากําลังบอกว่า เจ้าเปลียนจากสวะมาเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน

ขันนภาภายในระยะเวลาเพียงสองปี เท่านันอย่างนันรึ”

จะอย่างไรสองปี ก็คงสร้างความเปลียนแปลงถึงเพียงนีมิ
ได้!

“ถูกต้องตามนัน” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะกล่าว “ทังหมดนี

เป็ นเพราะข้าได้พบกับเสียวโม่โดยแท้! เขาอยูม่ านานพอ
ทีจะรูว้ า่ จะสร้างข้าขึนจากสวะให้เป็ นอัจฉริยะได้อย่าง
415
ไร”

ทีอวินลัวเฟิ งกล่าวนันจริงทุกประการ หากมิใช่เพราะ

ตํารับยาทีเสียวโม่ให้มา นางก็ยงั คงถูกตีตราว่าสวะอยู่
วันยังคํา! แต่ก็นนแล
ั ยังคงมีอีกหลายอย่างทีนางยังมิได้
บอกกล่าวต่ออวินลัว อย่างเช่นการเดินทางข้ามภพข้าม
ชาติ... และทุง่ สมุนไพร!

อวินลัวอ้าปากค้าง แม้ในใจมีคาํ ถามผุดขึนมากมายแต่

ก็มิได้เอือนเอ่ยออกไปในท้ายทีสุด จะอย่างไรก็ตาม นาง
ก็ยงั คงเป็ นหลานสาว แลเท่านันก็เพียงพอ

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย ทีข้าอยากจะบอกกล่าวก็คือ” อวินลัวลุก

416
ขึนจากพืนแล้วเปล่งวาจาดือรัน “ข้าไม่สนใจว่าเสียวโม่
ถือกําเนิดขึนมาจากเจ้าหรือไม่ หรือเขาจะอยูอ่ าศัยมาได้
กีปี แล้ว เขาเป็ นเหลนชายของข้า!”

อวินลัวรักใคร่เอ็นดูเสียวโม่เป็ นยิงนัก! แม้เขามิได้เป็ น

เลือดเนือเชือไขของอวินลัวเฟิ ง ผูเ้ ฒ่าก็ยงั จะปฏิบตั ิกบั
เด็กน้อยเฉกเช่นเหลนแท้ๆ อยูด่ ี

“ก็แล้วแต่ทา่ น” อวินลัวเฟิ งยักไหล่ จากนันหันไปหา

เสียวโม่ “เจ้าไม่ตอ้ งเรียกข้าว่าท่านแม่อีกต่อไป แล้วก็
อย่าทําให้ทา่ นปู่ ขา้ ตืนตระหนกตกใจอีก!”

เสียวโม่ตีหน้าเศร้ากล่าวด้วยรอยยิม “นายท่าน ข้าลืมไป

417
เสียสนิทว่าท่านปู่ ทวดอยูต่ รงนีด้วย จึงได้เผลอทําให้
ท่านตืนตระหนกตกใจ ข้าสาบานว่าข้าจะไม่ทาํ เรือง
พรรค์นีอีกหากมีทา่ นปู่ ทวดอยูด่ ว้ ย”

ได้ยินเสียวโม่เรียกขานตนเช่นนันแล้ว อวินลัวก็แลดูพงึ
ใจดีทีเดียว ทว่าอึดใจต่อมาเมือผูเ้ ฒ่าหันมองอวินลัว
เฟิ งและอวินเซียว แววเศร้าโศกก็ปรากฏขึนอยูใ่ นท่าทาง

“เมือไรพวกเจ้าทังสองจะมีลกู เสียที”

“เอ่อ...” อวินลัวเฟิ งแตะจมูกตน “ข้าไม่แน่ใจ”

“ขอเวลาแน่นอน!” อวินลัวลันถามพลางจ้องเด็กสาว
418
เขม็ง

“บางที... ตอนทีข้าบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน
กระมัง”

“ว่าอย่างไรนะ” อวินลัวโจนลุกขึนด้วยความเคือง “เมือ

เจ้าบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนอย่างนันรึ แล้วข้าจะ
ต้องรออีกนานเท่าไรกัน ไม่มีทาง! ข้าอยากได้เหลนเดียว
นี! ข้าขอสังให้เจ้าแต่งงาน มีเหลนให้ขา้ เชยชมโดยเร็วที
สุด!”

มีคาํ เรียกขานว่า ‘เฒ่าทารก’ เอาไว้อธิบายคนชราผูเ้ อา

แต่ใจประหนึงเด็กเล็ก คําๆ นีช่างเหมาะสม กับเขาเป็ น

419
อย่างยิง

“ท่านแม่ทพั อวินโปรดวางใจ” อวินเซียวยกมือขึนดึง

อวินลัวเฟิ งเข้ามาไว้ในอ้อมแขน หลุบเนตรลง เพ่งพิศ
ดวงหน้าอันงดงามสะกดใจของเด็กสาว “เราจะทําตาม
คําสังโดยเร็วทีสุด!”

“ท่านแม่ทพั อวินอย่างนันรึ เจ้าเรียกข้าว่าท่านปู่ เถิด!”

อวินลัวผูเ้ มือครูจ่ อ้ งอวินลัวเฟิ งเขม็งอยูห่ มาดๆ จู่ๆ กลับ
เผยรอยยิมเปล่งประกายบนดวงหน้าชราเมือแลมองอ
วินเซียว

เห็นดังนันแล้วอวินลัวเฟิ งก็คิดสงสัยขึนมาว่า เห็นทีอวิน

420
เซียวจะเป็ นเลือดเนือเชือไขแท้ๆ ของตาเฒ่ากระมัง ส่วน
นางเป็ นหลานอุปถัมภ์เขาเก็บมา หากมิใช่เช่นนันแล้วไย
จึงปฏิบตั ิกนั ด้วยสองมาตรฐานเช่นนี!

อย่างไรก็ดี ครันได้ยินวาจาอวินลัวแล้ว อวินเซียวก็นิง

เกร็งไป ตลอดหลายปี ทีผ่านมา เขาไร้ญาติขาดมิตรอยู่
ตัวคนเดียว ยิงท่านปู่ ยงแล้
ิ วใหญ่! เช่นนันเองจึงเป็ นการ
ยากเหลือแสนหากให้เขาเปล่งถ้อยคํานีออกมา

เมือเห็นอวินเซียวกระอักกระอ่วนใจ อวินลัวเฟิ งก็หนั ไป

หาอวินลัวทําท่าจะพูดอะไรบางอย่างเพือแก้ขวยให้แก่
อวินเซียว อย่างไรก็ดี ทันใดนันเองนางก็ได้ยินเสียงแหบ
แห้งเข้มขรึมของบุรุษดังกังวาน

421
“ท่านปู่ ...”

นําเสียงของชายหนุ่มมีแววเคอะเขินเก้งก้าง เห็นได้ชดั
ว่ามิคนุ้ เคยกับคําเรียกขานนันเท่าไร

“ฮ่าๆ ” อวินลัวเปล่งเสียงหัวเราะลัน “ข้ายินดีเหลือเกินที

ได้ยิน!”

422
ตอนที 683 สารภาพ (6)

อวินลัวเฟิ งแลดูหมองใจไปเล็กน้อย “ข้าเรียกท่านว่าท่าน

ปู่ อยูท่ กุ วัน ไยท่านจึงไม่ดีอกดีใจเช่นนีบ้าง”

“ก็นีหลานเขยข้า ไม่เหมือนกัน!” อวินลัวจ้องอวินลัวเฟิ ง

พลางเอ่ยวาจาแสบทรวง

“ท่านปู่ นีข้าเป็ นหลานสาวท่านจริงหรือ”

“หากเจ้ามิได้ทาํ เรืองให้ขา้ รําคาญใจอยูท่ กุ วีทุกวัน ก็จะ

ยอมรับว่าเจ้าเป็ นหลานสาว!” อวินลัวพ่นลมออกจมูก
423
เยาะ จากนันกล่าวสําทับ “เก็บกวาดเสียให้เรียบร้อย ข้า
จะออกไปดืมชา” กล่าวจบผูเ้ ฒ่าก็หมุนกายเดินออกไป
จากห้องโถง

แต่เห็นเช่นนีเถิด อวินลัวเป็ นห่วงเป็ นใยอวินลัวเฟิ งยิง

กว่าใคร! หากผูใ้ ดรังแกหลานสาวตนเมือไร เขานีแลทีจัก
โจนออกไปปกป้องนางเป็ นคนแรก!

รักข้าก็จงรักสุนขั ข้าด้วย

เป็ นเพราะอวินเซียวรักอวินลัวเฟิ งหมดหัวใจ เขาจึงได้

ยอมรับในตัวอวินเซียว! หากเป็ นบุรุษเช่นเกาหลิง แม้
อวินลัวเฟิ งชอบพอเพียงใด เขาจะไม่มีวนั ยอมรับ!

424
อวินลัวเฟิ งมองไปยังองค์หญิงหกผูบ้ ดั นีสลบสใลมิได้สติ
จากนันออกคําสังเสียงเย็น ประกายยะเยือกส่องสว่างใน
ดวงตา “เสียวโม่ ปลุกนางขึนมา!”

“แหมนายท่านช่างเรียกถูกคน! เรืองปลุกคนนีข้าถนัด
นัก!” เสียวโม่แย้มรอยยิมมาร เยืองย่างสามขุมไปยังองค์
หญิงหก ในมือถือมีดสันส่องประกายเย็นยะเยือกอยู่
ภายใต้แสงอรุณ

“กรีด!” องค์หญิงหกลืมตาตืนขึนทันใดเมือเสียวโม่ใช้มีด
สันนันเฉือนนิวนางออกหนึงนิว ครันเห็นเสียวโม่สง่ รอย
ยิมเ**◌้ยมมา นางก็อดกายสันเทามิได้

425
“เจ้า... อย่าเข้ามานะ! ช่วยด้วย ท่านอาจารย์ ช่วยข้า
ด้วย!”

เคราะห์รา้ ยทีราชครูเองก็ถกู เสียวโม่หลอกเสียจนหัวหด

มิอาจตอบรับคําวิงวอนขอร้องจากองค์หญิงหกได้

“เจ้ายังอยากเตะศีรษะข้าเล่นอีกไหมเล่า” เสียวโม่แย้ม
รอยยิมร้าย “หากยังปรารถนา จะให้ขา้ ถอดออกมา
อีกรอบก็ยอ่ มได้”

“ไม่ ไม่! ได้โปรด ปล่อยข้าไป! ข้าจะไม่บงั อาจทําอีก

แล้ว!”

426
องค์หญิงหกรีบทุกเข่า หมอบคลานลงต่อหน้าเด็กน้อย
นางกระแทกศีรษะลงกับพืนแรงเสียจน มิได้รูต้ วั เลยว่า
บัดนีเลือดได้ไหลหลังลงจากหน้าผาก! แม้นางกล่าวอ้าง
ว่าตัวมิได้กลัวเกรงทีจะปลิดชีพตน ทว่านางผูไ้ ด้รบั การ
ปรนเปรอแลพรังพร้อมมาตลอดทังชีวิตนัน มิได้อยาก
ตายเลยจริงๆ!

“เจ้ายังคิดขโมยผูช้ ายของท่านแม่ขา้ อีกหรือไม่”

“ไม่... ข้าไม่ทาํ แล้ว!”

องค์หญิงหกตืนตระหนกตกใจเสียจนกัดริมฝี ปากซีดขาว

427
แน่น มิได้คาดคิดมาก่อนเลยว่าบุตรชายอวินลัวเฟิ งจะ
เป็ นเด็กวิตถารถึงเพียงนี!

หากไม่วิตถารก็คงไม่ถอดศีรษะตนออกมาทังทียังเป็ นๆ
อยูไ่ ด้!

องค์หญิงหกมิได้ลว่ งรูว้ า่ เสียวโม่นนหาใช่

ั มนุษย์ไม่ หาก
แต่เป็ นกายทิพย์กอปรด้วยพลังฌานระหว่างฟ้าดิน! ร่าย
กายของเด็กน้อยประกอบไปด้วยพลังฌาน หากไม่
ระเบิดออกเสียก่อนด้วยพลังฌานเกินควบคุมจากการ
ถูกศัตรูผแู้ ข็งแกร่งโจมตี เขาก็ไม่มีวนั ตาย!

“ไม่แล้วอย่างนันหรือ น่าเสียดาย มันสายไปแล้ว” เสียว

428
โม่เปล่งเสียงหัวเราะคิกคักชวนขนลุก เด็กชายหันไปหา
อวินเซียวแล้วยกมุมปากขึนยิม “ท่านพ่ออวินเซียวขอรับ
ให้ขา้ ทําอย่างไรกับหญิงผูน้ ีดี”

แม้อวินลัวเฟิ งได้บอกเด็กน้อยไว้แล้ว ว่ามิตอ้ งเรียกพวก

ตนว่าท่านพ่อท่านแม่อีกต่อไป เสียวโม่ก็ยงั คงใช้คาํ เรียก
ขานนีต่อหน้าองค์หญิงหกผูม้ ีใจปรารถนาในตัวอวิน
เซียว

“ทรมานนางจนตาย!” นําเสียงชายหนุ่มยังคงเย็นชาไม่
เปลียนแปลง ผลักไสองค์หญิงหกให้ตกลงสูค่ วามสิน
หวัง

429
ทรมานนางจนตายอย่างนันหรือ

ชายผูน้ ีประสงค์ให้นางถูกทรมานจนตายอย่างนันหรือ!

ถ้าเช่นนัน นางขอตายบัดนีเสียดีกว่า

“ไม่!” องค์หญิงหกกรีดร้องขวัญหนี “ท่านจะทําเช่นนีมิ

ได้ โหดร้ายเกินไปแล้ว! ข้าไม่อยากถูกทรมานจนตาย!”

430
ตอนที 684 งานเลียงวันเกิด (1)

431
“หุบปาก!”

ดวงหน้าเสียวโม่เ**◌้ยมเกรียม แล้วเด็กน้อยก็เตะองค์
หญิงหกเข้าทีอกเต็มรักพลางกล่าวเสียงเย็น “ใคร
อนุญาตให้เจ้าส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเช่นนีในจวน
สกุลอวิน ท่านพ่อข้าประสงค์ให้เจ้าถูกทรมานจนตาย
เจ้าก็จะถูกทรมานจนตาย! แต่บิดามารดาข้ามิได้ลงมือ
เองด้วยไม่ตอ้ งการให้มือของพวกท่านสกปรก!”

เมือถูกเสียวโม่เตะเข้า องค์หญิงหกก็กระอักเลือดออก
มากองใหญ่ ดวงตาซีดขาวมีความตืนตะลึงเปี ยมล้น ไม่
รูเ้ ลยว่าเหตุใดเด็กน้อยผูน้ ีจึงได้มีพลังมหาศาลยิงนักจน
นางมิอาจแม้กระทังต้านทานเขาได้!

432
“ไหน่ฉา!” เสียวโม่เชิดคางขึน “ฉีกนางผูห้ ญิงคนนีเป็ น
ชินๆ เสีย! อา จริงสิ ท่านพ่อบอกว่าให้นางถูกทรมานจน
ตาย เช่นนันก็ให้นางอยูต่ อ่ อีกสักสองสามวัน! อย่าเผลอ
ฆ่านางเร็วไปนักล่ะ”

“จีด”

ไหน่ฉาส่งเสียงร้องจีด ปรากฏกายออกมาจากแขนเสือ
ของอวินลัวเฟิ ง เจ้าหนูวางอุง้ เท้าน้อยๆ ลงบนสะโพก
จากนันเดินอาดๆ ตรงมายังองค์หญิงหก

“กล้าดีอย่างไรมาข่มขู่นายท่านของข้า จงรับผลกรรม

433
ของตนเสียเถอะ!”

ไหน่ฉามองมายังองค์หญิงหกด้วยท่าทีชิงชังรังเกียจ
เปล่งถ้อยคําวาจาเหมือนมนุษย์ มิได้ปิดบังพลังของตน
แม้เพียงนิด

เมือครูก่ ็เสียวโม่ถอดศีรษะตน คราวนีองค์หญิงหก

ต้องอกสันขวัญแขวนอีกครัง ดวงตานางเบิกกว้างจ้องไป
ยังหนูหาทองทีกําลังย่างสามขุมเข้ามาด้วยหัวใจอ่อนล้า
สินหวัง บัดนีเองจึงได้ตระหนักในทีสุดว่าตนประเมิน
สกุลอวินตําไปเพียงไร!

เพียงสัตว์อสูรวิญญาณตัวนีตัวเดียวทีสามารถพูดได้

434
เหมือนมนุษย์ก็สามารถล่มราชสํานักได้ทงราชสํ
ั านัก
แล้ว! คิดแล้วองค์หญิงหกก็หลับตาลง ความรูส้ กึ เสียใจ
ไหลบ่าท่วมท้นอยูใ่ นอก แทบกลืนกินกายนางให้จมลึก
ลงไป

“เสียวโม่ หากนางทําจวนสกุลอวินเปื อนก็จงเช็ดเลือด

นางออกให้เรียบร้อย”

กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หมุนกายเดินตรงออกไปจากห้อง

โถง

นีนางโหดร้ายเกินไปหรือไม่

435
บนแผ่นดินนีทีพลังอํานาจเท่านันสําคัญ หากไม่โหด
เ**◌้ยมพอก็คงกลายเป็ นก้อนเนือบนเขียงรอให้เขามา
สับ! หากมัวแต่ใจดีทีนีก็คงมีชีวิตรอดต่อไปมิได้!

หากองค์หญิงหกเพียงแต่มีใจปรารถนาในตัวอวินเซียว
เท่านัน บางทีนางอาจไม่ทาํ ให้เด็กสาวต้องตายอย่างน่า
อนาถถึงเพียงนี! แต่นีเด็กสาวกลับยกเสียวโม่ขนมาขู
ึ ่
นาง! แม้เสียวโม่มิได้เกรงกลัวองค์หญิงหกด้วยตนก็มี
พลังติดตัว แต่นางก็ทนมิได้ ไม่วา่ ใครก็มาคุกคามครอบ
ครัวของนางไม่ได้ทงนั
ั น

ใช่แล้ว! ในหัวใจอวินลัวเฟิ งนัน เสียวโม่คือครอบครัวคน

หนึงของนางแล้ว! หากไม่มีเขา นางก็คงตายไปนาน
ตังแต่การระเบิดในการทดลองเมือครานัน แลคงมิได้
436
ครอบครองสถานะเช่นวันนี

“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งหยุดฝี เท้า หันมองชายผูย้ ืนอยู่

ข้างกาย “หากมีใครมาข่มขู่คกุ คามเจ้าหรือครอบครัว
ของข้า ข้าจะส่งพวกมันไปลงนรกให้หมดแม้ตอ้ งถล่ม
โลกทังใบนี!”

อวินเซียวมองนางด้วยแววตาเด็ดเดียว มือกุมมือเด็ก
สาวแน่น “ไม่วา่ ท่านประสงค์ทาํ สิงใด ข้าจะยืนอยูเ่ คียง
ท่านเสมอ”

แม้นางคิดถล่มโลกทังใบนีก็ตาม!

437
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอันอ่อนโยนงดงามโดยมิได้ทิง
รอยความดือด้านหรือความอหังการเช่นทุกที

“อวินเซียว เจ้าเชือเรืองการกลับชาติมาเกิดหรือไม่” นาง

ค่อยๆ ถอนสายตาออกเชืองช้า จากนันว่าต่อโดยมิรอให้
อวินเซียวตอบคําถาม “เมือชาติภพทีแล้วข้าเคยมีครอบ
ครัวแสนสุข ทว่าเพราะบิดาข้ามีทรัพย์สมบัติมากมาย
จึงมีคนมาสังหารล้างครัว! ในเวลานันข้ายังเล็กนัก
มารดาข้าซ่อนข้าเอาไว้จงึ รอดพ้นจากโศกนาฏกรรมครา
นันมาได้ แต่ก็ตอ้ งเฝ้าดูบพุ การีถกู ฆ่านอนจมกองเลือด
ต่อหน้าต่อตา ข้าหวาดกลัวเกินกว่าทีจะพูดอะไร

“ฆาตกรผูส้ งั หารบุพการีขา้ ได้อปุ ถัมภ์เลียงดูขา้ แลรับเอา

ทรัพย์สมบัติของบิดามารดาข้าไป อีกไม่กีปี ตอ่ มาเขาก็
438
ส่งข้าไปยังสถานรับเลียงเด็กกําพร้า!”

เมือระลึกถึงชีวิตในชาติภพก่อนของตนแล้ว อวินลัวเฟิ ง
ก็ยงมี
ิ จิตใจแน่วแน่

ตอนที 685 งานเลียงวันเกิด (2)

“ในชาติภพทีแล้วของข้า ข้ามิได้อาศัยอยูบ่ นแผ่นดินนี

แผ่นดินทีข้าเคยอยูอ่ าศัยนันไม่มีพลังฌาน แลไม่มีใคร
439
เป็ นผูฝ้ ึ กฌาน! แม้กระนันเอง มันก็ยงั เป็ นโลกทีปกครอง
ด้วยกฎแห่งป่ า! บนโลกใบนันทรัพย์สนิ ความมังคังคือ
ทุกสิงทุกอย่าง!”

“ระหว่างช่วงเวลาทีข้าอาศัยอยูใ่ นสถานรับเลียงเด็ก
กําพร้านัน ข้าผ่านความยากลําบากมามากมายเหลือ
แสน ซํายังถูกดูหมินเหยียดหยามอย่างไม่เหลือดี ครัน
ล้มไปได้หลายทีเข้า ข้าก็ตระหนักได้ในทีสุดว่าการเป็ น
คนดีมิได้ช่วยอะไร! พลังอํานาจเท่านันทีสําคัญ!”
อวินลัวเฟิ งหันมองอวินเซียวอีกครัง จากนันกล่าวต่อว่า
“เช่นนันเอง ในชาติภพนีข้าจึงปรารถนาพลังอํานาจยิง
กว่าใครๆ! ข้าปรารถนาพลังเพราะข้าอยากมีชีวิตรอด!”

ในชาติภพทีแล้วของนางนัน เด็กสาวได้ทมุ่ เททุกวิถีทาง

440
จนหมดเรียวแรงเพือเอาตัวรอด อย่างไรก็ดี หากมิได้พบ
อาจารย์ ป่ านนีนางก็คงยังใช้ชีวิตอยูใ่ นความมืดมิดอยู่
รําไป!

“อวินเซียว เจ้าเชือทีข้าเพิงกล่าวไปหรือไม่” อวินลัวเฟิ ง

เพ่งพิศมองอวินเซียวมิวางตา ดวงตาทะมึนของนางส่อง
ประกายไปด้วยแสงประหลาด

อวินเซียวโอบกอดอวินลัวเฟิ งไม่พดู ว่าอย่างไร ด้วยรูส้ กึ

ว่ากายนางชักเย็นลง ชายหนุ่มจึงพยายามให้ความ
อบอุน่ นาง

“ข้าจะเชือในทุกสิงทีท่านพูด!”

441
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม “เรืองทังหมดนันได้ผา่ นไปแล้ว
บัดนีข้ามีชีวิตใหม่ ในโลกนันข้าไร้ญาติขาดมิตร อยูต่ วั
คนเดียว มีเพียงอาจารย์เท่านันทีสําคัญต่อข้า! น่า
เสียดายทีข้าด่วนตายไปก่อนได้ทนั แก้แค้นให้แก่บพุ การี
ของข้า”

แม้นางรูด้ ีวา่ ฆาตกรเป็ นใครแต่กลับไม่มีหลักฐาน จึงมิ

อาจชําระแค้นให้แก่บิดามารดาได้ ตลอดช่วงเวลาทีผ่าน
มา...

“สถานทีทีท่านกล่าวถึงนีอยูท่ ีใด ฆาตกรทีสังหารบุพการี

ของท่านยังมีชีวิตอยูห่ รือไม่” อวินเซียว เอ่ยถามพลางนิว

442
หน้า

“ทีทีข้าเคยอยูอ่ าศัยมีนามว่าหวาเซีย! ส่วนฆาตกรที

สังหารบุพการีขา้ บัดนียังคงลอยนวล”

นางเสียใจทีสุดทีมิอาจแก้แค้นให้แก่บิดามารดาตนได้!

อวินเซียวลดคิวลงตํา จากนันตัดสินใจแน่วแน่

“อวินเซียว อีกประเดียวก็จะถึงวันเกิดท่านปู่ แล้ว หลัง

ผ่านวันเกิดนีไป เราออกเดินทางไปยังสุดปลายของไพร
ลับแลกันเถิด!”

443
และนางจะมอบของขวัญให้แก่เขาในวันเกิดของอ
วินลัว...

ครันมองร่างอวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลับสายตาไป อวินเซียวก็

ออกคําสังเสียงเย็น “ชิงหยวน จงไปตรวจดูวา่ มีผืนดิน
นามว่าหวาเซียหรือไม่”

“ขอรับนายท่าน”

เบืองหลังชายหนุ่มนันปรากฏชิงหยวนโค้งคํานับอ่อน
น้อม ทว่าในดวงตากลับมีแววสับสนกระเพือมไหว

หวาเซียอย่างนันรึ ไยเขาจึงมิเคยได้ยินนามนีมาก่อนเลย
444
เล่า

แต่เขาก็มิบงั อาจเอ่ยถามอวินเซียว ในเมือนายท่าน

ประสงค์ให้เขาไปตามหา เขาก็จะพยายามแต่โดยดีเพือ
ตามหาแผ่นดินหวาเซียนี!

“อีกประการ” อวินเซียวเหลือบแลเย็นชาไปยังราชครูผู้
สินสติอยูแ่ ล้วก็ออกคําสังว่า “ทําลายจุดตันเถียนของเขา
แล้วลากออกไปทิงเสีย! หากยังกล้าย่างเท้าเข้ามาใน
จวนสกุลอวินอีก ก็หกั ขาเสียเลย!”

หากมิใช่อวินลัวเฟิ งแล้ว ไม่วา่ ใครเขาก็เ**◌้ยมโหดด้วย

อย่างถึงทีสุด! ด้วยเหตุนีเขาจึงได้รบั การขนานนามว่า

445
จักรพรรดิปีศาจ!

“ขอรับนายท่าน”

ชิงหยวนส่งสายตาสมเพทเวทนาไปยังราชครู คนผูน้ ีไม่

ควรรับองค์หญิงหกคนโง่นนเป็
ั นลูกศิษย์เลย! บัดนีจึง
ต้องมารับผลกรรมตนเท่านัน! คนพวกนีกล้าดีอย่างไร
เข้าสกุลอวินมายัวโมโหนายท่านอีกครา ทังทีเมือวานก็
ทํานายท่านหัวเสียไปครังหนึงแล้ว นายท่านไม่ฆา่ เขาทิง
ก็ดีเท่าไร!

“ชิงหยวน” อวินเซียวนิงไปครูห่ นึง จากนันออกคําสังอีก

ครัง “จงแพร่กระจายเรืองทีเกิดขึนในวันนีออกไป เอาให้

446
ทุกคนได้รบั รู!้ ” กล่าวจบ อวินเซียวก็จากไปอย่างเงียบ
งัน แล้วร่างเย็นชาของเขานันก็คอ่ ยๆ ลาลับไปภายใต้
แสงอรุณ

447
ตอนที 686 งานเลียงวันเกิด (3)

ชิงหยวนทํางานได้ดีทีเดียว

ด้วยความทีพฤติกรรมขององค์หญิงหกนันช่างก้าวร้าว
โอหังเหลือจะกล่าว ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไป แม้ชิงหยวน
มิได้เล่าขานวีรกรรมของนางเกินเลยแม้แต่นอ้ ย เพียง
หนึงวัน ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รูถ้ งึ สิงที องค์หญิงหก
ได้กระทําลงไปทีจวนแม่ทพั

448
ว่ากันว่านางตกหลุมรักคูห่ มันของอวินลัวเฟิ งตังแต่แรก
เจอ และพยายามเข้าแทนทีอวินลัวเฟิ ง! ทว่าอวินลัวเฟิ ง
ปฏิเสธนาง นางจึงลักพาตัวบุตรชายของอวินลัวเฟิ งเพือ
ข่มขู่นางเสียเลย! อย่างไรก็ดี สิงทีนางต้องการคือการได้
หลับนอนกับคูห่ มันของอวินลัวเฟิ งหนึงคืน! นางถึงขัน
เข้าหาชายผูน้ นอย่
ั างหน้าไม่อาย...

ไม่มีใครรูเ้ รืองทีเสียวโม่ถอดศีรษะของตนออกมา เพราะ

องค์หญิงหกตกอยูใ่ นกํามือของสกุลอวิน ส่วนราชครูนนั
หรือ เมือตืนขึนก็คลุม้ คลังไป! เขาจํามิได้วา่ เกิดอะไรขึน
แต่ก็ครําครวญโหยหวนอยูซ่ าๆ
ํ ว่า “หยุดนะ องค์หญิง
หก!” วาจาของเขาจึงยืนยันถึงสิงทีสกุลอวินได้ประกาศ

แล้วทัวทังเมืองหลวงก็ตกอยูใ่ นความสับสนอลหม่าน
449
โดยพลัน!

อวินลัวเฟิ งคือใครน่ะหรือ นางคือสตรีผเู้ ลือดเย็น

ประหนึงนางมาร! องค์หญิงหกกล้าดีอย่างไรปรารถนา
ในตัวผูช้ ายของนาง ทําเช่นนันก็เหมือนท้าทายสิงโตใน
ถําของมันมิใช่หรือ

บัดนันเองก็ปรากฏชายผูห้ นึงในชุดอาภรณ์หลวงประทับ
อยูบ่ นบัลลังก์ ดวงหน้าแลดูซีดเซียวเล็กน้อย สายตา
มองไปยังเหล่าเสนาบดีทีมาเข้าเฝ้าอยู่

“เหล่าเสนาบดีของเรา องค์หญิงหกได้กระทําความผิด
พลาดอันมิอาจให้อภัยได้ตอ่ สกุลอวิน พวกเจ้ามีหนทาง

450
เยียวยาหรือไม่”

ชายชุดขุนนางเยืองย่างออกมาโค้งคํานับนอบน้อมต่อ
พระพักตร์ฮ่องเต้ จากนันกล่าวว่า “ฝ่ าบาท องค์หญิงหก
ได้หยามหมินสกุลอวิน หากเรามิอยากเอาตัวเข้าไปเกียว
ข้อง ก็จาํ ต้องสละองค์หญิงหกไปเสีย! ทายาทแห่งสกุล
อวินเป็ นผูโ้ อหังถือดีแลมิใช่คนใจเย็น! หากเราไม่สละ
องค์หญิงหกเสียแต่บดั นี สกุลอวินจักเห็นฝ่ าบาทเป็ น
ศัตรู”

องค์ฮ่องเต้ถอนหายใจ “เห็นทีเราคงไม่มีทางเลือกอืน”

แม้องค์หญิงหกเป็ นขนิษฐา เขาก็จาํ ต้องสละตัวนางไป

451
ด้วยนางบังอาจมากพอไปยัวยุคนสกุลอวินเข้า ใครต่างก็
รูว้ า่ ยอมหยามหมินเขายังดีกว่าไปหยามหมินคนสกุล
อวิน ต่อให้เป็ นเพียงคนรับใช้แห่งสกุลอวินก็ตามที!

แต่นีนางกล้าถึงขนาดปรารถนาในตัวบุรุษของอวินลัว
เฟิ ง!

“ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

เสนาบดีอีกนายหนึงลุกยืนขึนจากนันกล่าวนอบน้อม
“หม่อมฉันเห็นว่าแม่ทพั อวินบัดนีมิได้มีใจภักดี ต่อราช
สํานักอีกต่อไป! บัดนีเขาเป็ นเพียงแม่ทพั แห่งแคว้นหลง
หยวนแต่ในนาม! เช่นนันเองหม่อมฉันจึงบังอาจขอแนะ

452
นําให้เชือมสัมพันธ์กบั สกุลอวินผ่านการแต่งงาน ด้วยวิธี
การนีอาจฟื นฟูความสัมพันธ์ระหว่างราชสํานักและสกุล
อวินได้”

“เชือมสัมพันธ์ผา่ นการแต่งงานอย่างนันหรือ กับใครเล่า

อวินลัวเฟิ งหรือว่าอวินชิงหย่า” ฮ่องเต้นิวหน้าเอ่ยถาม

เสนาบดีผนู้ นแย้
ั มยิม “องค์ชายทังหลายต่างก็ออกเรือน
ไปจนหมดสินแล้ว จึงมิใช่อวินลัวเฟิ งเป็ นแน่ แลเราเลือก
ได้เพียงอวินชิงหย่าเท่านัน! หม่อมฉันขอบังอาจแนะนํา
ให้แต่งองค์หญิงหลิงซินกับอวินชิงหย่า”

สีหน้าฮ่องเต้เปลียนไปเล็กน้อย “องค์หญิงหลิงซินอย่าง

453
นันรึ เราเกรงว่านางอาจจะไม่เหมาะ...”

หลิงซินนันแตกต่างจากองค์หญิงหก! แม้องค์หญิงหลิงซิ
นเป็ นขนิษฐาต่างบุพการี ตนก็ไม่ประสงค์ให้นางแต่งกับ
อวินชิงหย่า เหตุเพราะว่าหลิงซินมีรา่ งกายประหลาด
หากผูฝ้ ึ กฌานชายร่วมรักกับนาง พลังของคนผูน้ นก็
ั จะ
เพิมขึนอย่างมหาศาล!

แน่นอนว่าเขาเองก็เพิงล่วงรูถ้ งึ เรืองประการนี! หาเป็ น

เช่นนันไม่ ยามเมือเกาถูยงั ทรงอิทธิพลอํานาจ เขาคงไม่
พลาดโอกาสอันงามนี แลย่อมใช้ประโยชน์จาก
นางอย่างถึงทีสุดอย่างแน่นอน!

454
ทีเรืองนีเผยขึนมาเป็ นเพราะเหตุบงั เอิญโดยแท้...

ตอนที 687 งานเลียงวันเกิด (4)

“ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ หากเป็ นเมือกาลก่อน เราคงเลือกองค์

หญิงแต่งเข้าสกุลอวินอย่างส่งเดชได้ ทว่าบัดนีสกุลอวิน
มิใคร่จะชอบหน้าราชสํานักสักเท่าไร หากเราไม่หาใคร
สักคนทีพิเศษยิงแล้ว สกุลอวินอาจไม่ยอมรับไว้ก็เป็ นได้
พ่ะย่ะค่ะ!” เสนาบดีผนู้ นพยายามชั
ั กจูงฮ่องเต้
455
ได้ยินวาจาดังนันแล้วเสนาบดีอีกนายหนึงก็ตอบรับ “ฝ่ า
บาท อัครมหาเสนาบดีกล่าวถูกต้อง โปรดแต่งองค์หญิง
หลิงซินเข้าสกุลอวินด้วยเถิด ด้วยวิธีการนีอาจฟื นฟู
ความขุ่นข้องหมองใจของสกุลอวินทีมีตอ่ ราชสํานักได้”

“โปรดประทานคําอนุญาตด้วยเถิดฝ่ าบาท! ยอมสละ

องค์หญิงหลิงซินไปเพือประโยชน์สขุ แห่งราชสํานักนัน
คุม้ ค่าแล้ว!”

ฮ่องเต้ถอนหายใจแรง แม้ลงั เลมิอยากรับรองคําขอนี

เขาก็ไม่มีทางเลือก “อัครมหาเสนาบดีจะเป็ นผูด้ แู ลเรือง
นี บัดนีพวกเจ้าไปได้”

456
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!”

เหล่าเสนาบดีตา่ งก็คกุ เข่าลงตอบรับนอบน้อม

ฮ่องเต้สะบัดแขนอาภรณ์จากนันเดินจากไปโดยไม่
เหลียวหลังกลับมามองอีก

...

ในทีสุดวันเกิดทีทุกคนเฝ้ารอคอยมานานก็มาถึง

457
ในวันนีเองจวนสกุลอวินคึกคักทีเดียว มีผมู้ าเยียมเยือน
มากมายหลายหน้า แล้วจวนแม่ทพั ก็หนาแน่นไปด้วยผู้
คนแลเกียว อย่างไรก็ดี ไม่วา่ อาคันตุกะทังหลายจะมี
สถานะสูงส่งเพียงไร เมือมาถึงจวนสกุลอวินแล้วก็ตอ้ ง
ลงจากม้าหรือเกียวเดินเข้าจวนกันทุกคน! ไม่เว้นแม้แต่
ราชนิกลุ ทังหลาย สถานะปั จจุบนั ของสกุลอวินในจิตใจ
ของทุกคนบัดนีจึงเป็ นทีประจักษ์

อวินลัวเอาแต่นงอยู
ั ใ่ นห้องโถงแย้มยิม มิได้ลกุ ขึนมา
ต้อนรับขับสูแ้ ขกผูม้ าเยือนแต่อย่างใด ทว่าก็หาได้มีใคร
บังอาจตําหนิติเตียนผูเ้ ฒ่าไม่ ด้วยสกุลอวินบัดนีทรง
อิทธิพลอํานาจล้นเหลือ!

ใครเล่าจะกล้าเอ่ยปากให้อวินลัวออกมาต้อนรับตน เช่น
458
นันเอง อาคันตุกะผูส้ งู ส่งทังหลายจึงต้องเดินเข้ามาเอง
พร้อมเอ่ยปากแสดงความยินดีดว้ ยท่าทีประจบสอพลอ
ต่ออวินลัวในวันเกิดของเขา

“ท่านแม่ทพั อวิน ข้า ในฐานะตัวแทนแห่งราชสํานัก ขอ

อวยพรให้ทา่ นมีอายุมนขวั
ั ญยืน พรังพร้อมด้วยความสุข
ความเจริญ” อัครมหาเสนาบดีเผยยิมก้าวไปหาอวินลัว
โค้งคํานับนอบน้อมจากนันกล่าวว่า “ข้าได้นาํ ของขวัญ
มามอบให้แด่สกุลอวินในวันนี โดยตังใจมอบให้แด่อวิน
ชิงหย่า ข้ามันใจเป็ นอย่างยิงว่าเขาจะพึงใจ”

บุรุษใดจะทนทานความยัวเย้าของสตรีงาม มิหนําซํา
หากร่วมรักกับสตรีงามผูน้ ีแล้วก็จะมีพลังเพิมขึนอีกด้วย!
จะชายใดในโลกาก็ลว้ นยินยอมแลกชีวีเพือสตรีเช่นนีทัง
459
นัน! หากอวินชิงหย่าล่วงรูว้ า่ ของขวัญคือสิงใด ก็ยอ่ มอ้า
แขนรับด้วยความยินดีอย่างแน่นอน!

“ฮ่าๆ ” อวินลัวหัวเราะส่งเดช “ถ้าเช่นนันข้าก็ขอขอบอก

ขอบใจฝ่ าบาทแทนชิงหย่าด้วย”

แม้จะกล่าวเช่นนัน สีหน้าผูเ้ ฒ่าก็บง่ บอกชัดเจนว่าเขามิ

ได้สนใจไยดีในของขวัญจากอัครมหาเสนาบดีเลยแม้
เพียงน้อย

อัครมหาเสนาบดีมิได้รบี ร้อนขออธิบาย เพียงแต่เผยรอย

ยิมเท่านัน “ท่านแม่ทพั อวิน แล้วท่านจะรูเ้ องว่าของขวัญ
ชินนีลําค่ามหาศาลเพียงใด”

460
เขามันใจเป็ นอย่างยิงว่าสกุลอวินจักรับของขวัญชินนีไป
อย่างแน่นอน! แล้วแม่ทพั อวินก็จะซาบซึง ในตัวเขา!

เคราะห์รา้ ยทีอวินลัวมิได้สนใจเขาแม้เพียงนิด เอาแต่

ชะเง้อชะแง้มองออกไปด้านนอกโถงด้วยสายตาร้อนใจ
ไยคนสกุลหนิงยังไม่มาถึงอีกเล่า เขาตังใจว่าจะหมัน
หมายหนิงซินกับชิงหย่าในวันนี! ทว่าสกุลหนิงก็ยงั ไม่
ปรากฏตัวขึนมาเสียทีแม้จะรออยูน่ านแล้ว...

ทันใดนันเอง คนรับใช้ก็รบี ร้อนวิงเข้ามารายงาน “ใต้เท้า

คนสกุลหนิงมาร่วมแสดงความยินดีในวันเกิดของท่าน
แล้วขอรับ!”

461
สกุลหนิงอย่างนันรึ ดวงเนตรอวินลัวเป็ นประกาย จาก
นันลุกขึนยืนเร็วรี ในทีสุดก็มาถึงกันเสียที...

คิดแล้วอวินลัวก็รบี รุดออกไปต้อนรับขับสูค้ รอบครัว

อนาคตลูกสะใภ้ตน

เห็นท่าทีของผูเ้ ฒ่าเช่นนีแล้วฝูงชนต่างก็ประหลาดใจ
เป็ นอย่างยิง แม้คนของหอโอสถมาเยือนแม่ทพั อวินก็ยงั
มิได้ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง แล้วบัดนีใครมาเยือนกัน
เล่า ไยแม่ทพั จึงยอมออกไปต้อนรับขับสูด้ ว้ ยตัวเองได้

ครันเห็นผูเ้ ฒ่าหนิงยืนอยูท่ า่ มกลางลานหน้าอันแน่น

462
ขนัดคึกคักแล้ว อวินลัวก็ตรงดิงเข้าไปหา

463
ตอนที 688 งานเลียงวันเกิด (5)

“แม่ทพั อวิน นีข้ามาสายหรือไม่”

ครันมองดูอวินลัวผูต้ รงดิงเข้ามาหาตนแล้ว ผูเ้ ฒ่าหนิงก็

แย้มรอยยิมเอ่ยถาม

“ฮ่าๆ ” อวินลัวเปล่งเสียงหัวเราะ “ท่านมาได้ตรงเวลา

พอดี ไปกันเถิด! ข้ามีเรืองจะประกาศภายหลัง”

ผูเ้ ฒ่าหนิงแย้มยิม จากนันตามอวินลัวเข้าไปสูห่ อ้ งโถง

464
แขกเหรือผูม้ าเยือนต่างก็ฉงนสงสัยว่าผูเ้ ฒ่าผูน้ ีเป็ นใคร
กันหนอ ไยแม่ทพั อวินจึงได้ปฏิบตั ิกบั เขา อย่างให้เกียรติ
ถึงเพียงนี! ทว่าพวกเขาจะไม่ถามเรืองทีมิควรถาม! ดู
จากท่าทีของอวินลัวแล้ว ผูเ้ ฒ่าผูน้ นย่
ั อมต้องมีสถานะ
สูงส่งอย่างแน่นอน

“ผูเ้ ฒ่าหนิง” เห็นผูเ้ ฒ่าหนิงอยูห่ ลังอวินลัวอยูไ่ หวๆ แล้ว

ผูเ้ ฒ่าหรงก็เดินออกมาทักทายพร้อมด้วยรอยยิม “ท่าน
มาสาย”

ผูเ้ ฒ่าหนิงจ้องผูเ้ ฒ่าหรงเขม็ง “ก็หอโอสถท่านอยูใ่ กล้

จวนสกุลอวินเหลือเกินนี ส่วนข้านันหรือต้องเดินทางมา
จากแดนไกล จะว่าไป ลัวเฟิ งไปอยูไ่ หนเสียแล้วเล่า ข้ามิ
465
ได้เห็นหน้าหลานสาวบุญธรรมมานานเหลือเกิน มี
เรืองอยากสนทนาปราศรัยด้วยตังมาก”

ระหว่างหนึงปี ทีอวินลัวเฟิ งจากสกุลอวินไปนัน ผูเ้ ฒ่า

หนิงพํานักอยูท่ ีสกุลอวินคอยปกป้องดูแลสกุลอยูต่ ลอด
เวลา! เมือหลายวันทีผ่านมา ผูเ้ ฒ่าได้ยินข่าวว่าอวินลัว
เฟิ งได้ทาํ ลายนครโอสถลงแล้วเรียบร้อย แม้ใจเขาอยาก
รอให้นางกลับมา ทว่าก็มีเรืองด่วนเข้าแทรกเสียก่อน จึง
ต้องจากไปหนึงวันก่อนทีอวินลัวเฟิ งจะกลับมาถึงพอดิบ
พอดี! เช่นนันเองเขาจึงมิได้เห็นหน้าค่าตาอวินลัวเฟิ ง
มากว่าหนึงปี แล้ว

หลานสาวบุญธรรมอย่างนันรึ

466
ผูค้ นต่างก็หนั มองหน้ากัน อย่างนีเองแม่ทพั อวินจึงได้มี
ท่าทีเคารพนอบน้อมต่อบุรุษเฒ่าผูป้ รากฏว่าเป็ นปู่
บุญธรรมแห่งทายาทสกุลอวินเหลือเกิน ตาแก่นีช่างโชค
ดียงนั
ิ กทีได้สร้างสะพานสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคนสกุลอวิน!

“ท่านปู่ ” ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเบิกบานใจดังมาจาก
ด้านนอกประตู เมือผูเ้ ฒ่าหนิงหันมองไม่ทนั ไร หนิงซินก็
ตรงรีเข้ามาหา “ท่านปู่ ท่านมาแล้วหรือ”

หนิงซินมีรอยยิมเปล่งประกายประดับดวงหน้า ขับให้
นางแลดูสง่างามแลทรงเกียรติยิง กิรยิ าท่าทีหรือก็
นิมนวลอรชรทุกท่วงท่า

467
อวินชิงหย่ายืนเงียบงันอยูข่ า้ งกายหนิงซิน รอยยิมเริงรืน
ประดับดวงหน้าทรงโฉมประหนึงหยก

“ซินเอ๋อร์” ผูเ้ ฒ่าหนิงเห็นรอยยิมเปล่งประกายบนดวง

หน้าหลานสาวแล้วก็กล่าวโล่งใจ “เจ้าติดตามข้ามานาน
หลายปี บัดนีก็จะได้ลงหลักปั กฐานแล้ว เห็นทีขา้ คงวาง
ใจได้เสียที”

สําหรับผูเ้ ฒ่าหนิงแล้ว หามีสงใดสํ

ิ าคัญไม่นอกเหนือไป
จากความสุขใจของหลานสาว บัดนีนางมีชีวิตสมบูรณ์
พูนสุขอยูใ่ นสกุลอวินแล้ว ซํายังรูส้ กึ ได้ถงึ ความเปลียน
แปลงในรอยยิมของนาง...

468
ชีวิตนางผ่านความลําบากยากเข็ญมานานัปการ!

“ฮ่าๆ ผูเ้ ฒ่าหนิงโปรดวางใจ ข้าจะดูแลซินเอ๋อร์แทนท่าน

เอง” อวินลัวเปล่งเสียงหัวเราะพลางตบบ่า ผูเ้ ฒ่าหนิง ผู้
เฒ่าหนิงเองก็เผยรอยยิมโล่งใจ “มีสกุลอวินคอยดูแลซิ
นเอ๋อร์อยูอ่ ย่างนี ข้าก็ไม่เป็ นห่วงอะไรแล้ว”

ครันได้ยินบทสนทนาระหว่างสองผูเ้ ฒ่าแล้ว ทุกคนใน

ห้องโถงต่างก็ตระหนักได้ดีวา่ จะมีเรืองพิเศษ! พวกเขา
มองหนิงซินและอวินชิงหย่าตังศีรษะจรดปลายเท้า
อย่างกระหายใคร่รู ้ ประหนึงพยายามคาดเดาความ
สัมพันธ์ระหว่างทังสอง

469
สีหน้าอัครมหาเสนาบดีหลิวแลไม่คอ่ ยจะสูด้ ีนกั

เด็กสาวผูน้ ีกับอวินชิงหย่าจะใกล้ชิดกันมากเกินไปแล้ว
มิหนําซํายังเดินเข้าห้องโถงมาด้วยกันราวกับเป็ นคูร่ กั !

ไม่มีทาง! เขาต้องช่วยราชสํานักสานสัมพันธ์ผา่ นการ

แต่งงานกับสกุลอวินให้จงได้ มีเพียงวิธีนีเท่านัน ทีจะส่ง
ให้ราชสํานักได้รกั ษาความมังคังสืบต่อไป!

และเขาเชือหมดใจว่าองค์หญิงหลิงซินมีดีกว่าเด็กสาวผู้
นีอย่างแน่นอน!

470
“เห็นทีทกุ ท่านจะได้มารวมตัวอยูท่ ีนีกันแล้ว”

ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงร้ายดังมาจากด้านนอกประตู...

ตอนที 689 งานเลียงวันเกิด (6)

ทันใดนันเองทัวทังห้องโถงก็เงียบสงบลงโดยพลัน แล้วผู้
คนต่างก็เบนสายตาหันมองเจ้าของเสียง

471
ภายใต้แสงจันทร์นวลส่องปรากฏเด็กสาวอาภรณ์ขาว
ราวหิมะเยืองย่างเข้ามา เส้นผมสีดาํ ยาวสยายอยูใ่ นสาย
ลมอ่อน ดวงหน้าร้ายทว่างามหยดย้อยส่องประกาย
แล้วนางก็ยกมุมปากขึนเผยเป็ นรอยยิมอ่อนจาง แม้แขก
เหรือทุกคนต่างก็รูว้ า่ อวินลัวเฟิ งคือยอดโฉมงามอันดับ
หนึงแห่งแคว้นหลงหยวน พวกเขาก็เห็นพ้องต้องกันว่า
บัดนีนางช่างงามขึนยิงกว่าเมือหนึงปี ทีผ่านมาเสียอีก all-
all2 blog

รูปโฉมงดงามของนางนันอยูเ่ หนือคําบรรยาย

“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ามาแล้วรึ แล้วอาเซียวเล่า”

472
ครันชําเลืองมองผ่านหลังอวินลัวเฟิ งไปไม่เห็นอวินเซียว
แล้ว อวินลัวก็นิวหน้าลงเล็กน้อย ทีผ่านมาเขาเห็นอวิน
เซียวเดินตามติดหลานสาวตลอดเวลาเพือคุม้ ครองนาง
ทว่าบัดนีเขากลับไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึนอย่างนันหรือ

ครันเห็นแววหวันวิตกของอวินลัวแล้ว อวินลัวเฟิ งก็แย้ม

ยิม “เขามีเรืองต้องจัดการ ออกไปได้สกั พักหนึงแล้ว แต่
อีกประเดียวก็จะกลับมา แสดงความยินดีแด่ทา่ นในวัน
เกิด”

“อย่างนันรึ ถ้าเช่นนันเรามาเริมงานเลียงวันเกิดกันเถิด”
อวินลัวมิได้เอ่ยถามอีกต่อไป แล้วเชิญแขกเหรือให้นงลง
ั

473
จากนันสะบัดแขนเสือเดินไปยังเก้าอีเจ้าภาพ

งานเลียงวันเกิดเริมต้นขึนด้วยบรรยากาศเริงรืน เหล่า
บ่าวและหญิงรับใช้นบั ไม่ถว้ นต่างก็ผลัดกันมาเชิญ
อาหารเลิศรสขึนโต๊ะ บัดนันเอง อัครมหาเสนาบดีหลิวผู้
อยูไ่ ม่สขุ ด้วยใจหวันวิตกก็มิได้อยูใ่ นอารมณ์ทีจะลองลิม
ชิมรายการอาหารตรงหน้าแต่อย่างใด ทันใดนันเองเขาก็
เห็นใครคนหนึงซึงคุน้ หน้าอยูไ่ หวๆ อยูท่ า่ มกลางบ่าวรับ
ใช้เหล่านัน แล้วก็โจนลุกขึนด้วยความตืนตระหนก

“นีท่าน... นายใหญ่แห่งสํานักฌานมิใช่หรือ”

ก่อนได้เลือนตําแหน่งขึนเป็ นอัครมหาเสนาบดี เขาเคย

474
ได้ไปเยือนสํานักฌานครังหนึงเพือรายงานสถานการณ์
ในแคว้นหลงหยวนแทนทีเกาถู และมีโชคได้เห็นนาย
ใหญ่แห่งสํานักฌาน

ทว่าบัดนีนายใหญ่ผสู้ งู ศักดิแห่งสํานักฌานได้ถกู ลด
สถานะลงมาเป็ นเพียงบ่าวรับใช้ในสกุลอวินแล้วอย่าง
นันหรือ

“นายใหญ่แห่งสํานักฌานอย่างนันรึ สํานักฌานทีคอย
กํากับดูแลแคว้นหลงหยวนอยูอ่ ย่างนันรึ นายใหญ่แห่ง
สํานักฌานจะมาเป็ นบ่าวรับใช้อยูท่ ีนีได้อย่างไร”

“อัครมหาเสนาบดีหลิว ท่านแน่ใจหรือว่ามิได้มองชายผู้

475
นีผิดไปเป็ นนายใหญ่แห่งสํานักฌาน”

บนแผ่นดินนีผูค้ นธรรมดาสามัญรูจ้ กั แต่เพียงราชสํานัก

เท่านัน หาได้ลว่ งรูไ้ ม่วา่ ยังมีกลุม่ พลังเบืองหลังคอยชัก
ใยอยูห่ ลังม่าน! ทว่าผูม้ าร่วมงานเลียงวันเกิดอวินลัวต่าง
ก็มิใช่คนธรรมดาสามัญ! พวกเขาจะไม่ทราบได้อย่างไร
ว่านายใหญ่แห่งสํานักฌานคือใคร

กระทังอวินลัวเฟิ งเองก็หนั มองนายใหญ่แห่งสํานักฌาน

ดูเหมือนว่าตังแต่นายใหญ่แห่งสํานักฌานได้ยินยอมรับ
ใช้เป็ นบ่าวอยูใ่ นสกุลอวินเพือชดใช้ความผิด นางก็ลืม
เรืองของเขาไปเสียสนิท...

476
“อะแฮ่ม” อวินลัวกระแอมไอ จากนันกล่าวด้วยท่าทีถือดี
“ท่านก็ช่างตาแหลมคมนัก! นายใหญ่แห่งสํานักฌานได้
มารับใช้เป็ นบ่าวอยูท่ ีนีได้ปีกว่าแล้ว”

ตูม!

ดุจสายฟ้าฟาดลงมายามกลางวันแสกๆ แขกเหรือต่างก็
ตืนตระหนกตกใจมองไปยังอวินลัวด้วยความตะลึง นาย
ใหญ่แห่งสํานักฌานน่ะหรือ มาอยูร่ บั ใช้เป็ นบ่าวอยูใ่ น
สกุลอวิน ให้ดนตายเถิ
ิ ด! สกุลอวินนีต้องถือครองพลัง
อํานาจยิงใหญ่ถงึ ปานใดกัน นายใหญ่แห่งสํานักฌานจึง
ได้ยินยอมลงมาเป็ นบ่าวรับใช้ให้ได้

477
อัครมหาเสนาบดีหลิวกลอกตาตนแล้วก็ยงตั
ิ งใจเด็ด
เดียวหวังจะทอดสะพานสัมพันธ์เชือมระหว่าง ราชสํานัก
และสกุลอวินผ่านการแต่งงานให้จงได้!

“ท่านแม่ทพั อวิน” เขาสงบจิตสงบใจตนลง ลุกขึนยืน

แล้วกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อม “ในเมือนายน้อยชิงหย่ามา
แล้ว ข้าก็จะขอมอบของขวัญให้แด่เขา ข้า...”

“รอเดียว!” อวินลัวชําเลืองมองอัครมหาเสนาบดีหลิว
แล้วก็เปล่งวาจาห่างเหิน “เราค่อยมาว่ากันทีหลัง บัดนี
ข้ามีเรืองทีจะประกาศ”

478
ได้ยินวาจาอวินลัวดังนันแล้ว อัครมหาเสนาบดีหลิวจึง
ไม่มีทางเลือกอืนใดนอกจากหุบปาก อย่างไรก็ดีเขายัง
คงมีโอกาสให้นาํ เสนอของขวัญ

479
ตอนที 690 งานเลียงวันเกิด (7)

ครันได้สบเนตรอวินลัวแล้ว หนิงซินก็แลดูเหมือนจะรูต้ วั
ดีวา่ จะมีรายการพิเศษอันใดรออยู่ นางรูส้ กึ ว่าหัวใจเต้น
รัว แล้วดวงหน้าทรงเกียรติงดงามนันก็ฉายแววเขินอาย
ทันใดนันเองก็มีมือหนึงเข้าเกาะกุมมือน้อยของนางไว้
แน่น นางจึงได้คอ่ ยๆ สงบจิตสงบใจตนลง

“วันนีข้ามีข่าวดีจะมาประกาศให้ทกุ ท่านได้ทราบเรือง
การแต่งงานของบุตรชายข้า” อวินลัวแย้มยิมมองไปยังผู้
เฒ่าหนิง “ผูเ้ ฒ่าหนิง ข้าเองชอบพอหลานสาวของของ

480
ท่านยิงนัก ท่านจะยินยอมให้นางแต่งกับลูกชายข้าหรือ
ไม่”

ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะ “ให้ซินเอ๋อร์ตดั สินใจเถิด ข้าจะเคารพ

ในความเห็นของนาง”

อวินลัวแลมองหนิงซินอีกครา จากนันเผยรอยยิม “ซิ

นเอ๋อร์เอ๋ย ท่านปู่ เจ้าก็ตกลงแล้ว แล้วจิตใจเจ้าเล่า เจ้ามี
ใจจะมาเป็ นลูกสะใภ้ของข้าหรือไม่”

หนิงซินลอบมองอวินชิงหย่าโดยไม่พดู ว่าอย่างไร จาก

นันลดศีรษะลงด้วยความเขินอาย “เจ้าค่ะ”

481
ได้ใช้ชีวิตร่วมกับอวินชิงหย่านับว่าเป็ นความฝันอันสูง
สุด!

“ฮ่าๆๆ!” อวินลัวหัวเราะพอใจ “บุตรชายข้ามีภรรยาเสีย

ที! แล้วข้าจะหาวันฤกษ์งามยามดีจดั งานแต่งงานให้แก่
พวกเจ้า! พวกเจ้าเองก็จงตังใจรีบมีหลานมาให้ขา้ เชย
ชมเสียล่ะ ขอสักสองคน”

ชัดเจนว่าอวินลัวอดรนทนมิไหว อยากให้มีเด็กน้อยมา
เกิดในสกุลอวินเต็มที ไม่วา่ จะเป็ นหลานหรือเป็ นเหลนก็
ช่าง ขอเป็ นเด็กน้อยตัวอ้วนจํามําถือว่าดี!

“ขอแสดงความยินดีดว้ ยท่านแม่ทพั ช่างเป็ นข่าวดี

482
จริงๆ ” แขกเหรือต่างก็กา้ วออกมาแสดงความยินดีกบั ผู้
เฒ่าด้วยความจริงใจ

มีเพียงอัครมหาเสนาบดีหลิวเท่านันทีมีสีหน้าขุ่นข้อง
หมองใจ มิได้ขยับกายเคลือนไหวเอาแต่กาํ มือ

ทําไม ทําไมกัน จู่ๆ จึงต้องมีนางเด็กไม่รูห้ วั นอนปลาย

เท้าทีไหนก็ไม่รูโ้ ผล่มาทําลายแผนอันงดงามของข้า

เด็กสาวผูน้ ีเทียบเทียมอะไรมิได้กบั องค์หญิงหลิงซินทัง

ฐานะแลหน้าตา อย่างนีหรือจะมาเป็ นลูกสะใภ้ให้
อวินลัว

483
“อา จริงสิ...” เหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมาได้
อวินลัวก็หนั มาหาอัครมหาเสนาบดีหลิว “อัครมหา
เสนาบดีหลิว ท่านรูล้ ว่ งหน้าหรือว่าลูกชายข้าจะหมัน
หมาย จึงได้เตรียมของขวัญงานแต่งมาไว้ลว่ งหน้า เป็ น
ของเช่นใดเล่า ไหนข้าดูหน่อยได้หรือไม่”

ดวงตาอัครมหาเสนาบดีหลิวมืดทะมึนลง แล้วประกาย
เด็ดเดียวก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา “องครักษ์ นําของ
ขวัญแด่นายน้อยชิงหย่าเข้ามา!”

แล้วองครักษ์สองนายก็กา้ วเข้ามาพร้อมกับกล่องสีแดง
ขนาดใหญ่ กล่องนันผูกมัดไว้ดว้ ยแถบผ้าสีแดงพร้อม
ด้วยบุปผาแดงกลัดไว้ดา้ นบน มีช่องขนาดใหญ่อยูต่ รง
กลาง ผูค้ นต่างก็สงสัยกันหนักหนาว่าสิงใดหนออยูข่ า้ ง
484
ในกล่องนัน

“เปิ ดกล่อง!” อัครมหาเสนาบดีหลิวโบกมือออกคําสัง

“ขอรับใต้เท้า” สององครักษ์ตา่ งก็ทิงกล่องลงแล้วเปิ ด

ออกตามคําบัญชา

ครันเมือเห็นของขวัญภายในกล่องแล้ว อย่าว่าแต่
อวินลัวเลย แม้แต่แขกเหรือทังหลายในโถงงานต่างก็นิง
ตะลึงงันไป!

ภายในกล่องสีแดงขนาดใหญ่นนปรากฏเด็
ั กสาวอายุ
ระหว่างสิบเจ็ดถึงสิบแปดปี ถกู มัดรวบไว้ดว้ ยเชือกสีแดง
485
ภายในปากมีผา้ สีแดงอุดไว้ นางมองไปยังฝูงชนด้วย
สายเนตรชวนเวทนารืนนําตาฉายชัดความกลัวเปี ยมล้น

อวินชิงหย่าจับมือหนิงซินแน่น ตวัดสายตามองไปยัง
อัครมหาเสนาบดีหลิวด้วยสายตาอาบจิตสังหารเข้มข้น

แน่นอนว่ากิจนีผูเ้ ฒ่าหนิงโกรธกริวทีสุด!

เจ้าคนบัดซบนีกล้าดีอย่างไรส่งผูห้ ญิงมาให้หลานเขยข้า
ในวันหมันหมายของหลานสาว

เขาจะยอมให้หลานสาวคนดีตอ้ งถูกหยามหมินถึงเพียง
นีได้อย่างไร อย่างไรก็ดี ผูเ้ ฒ่าหนิงรูว้ า่ สกุลอวินจัก
486
จัดการเรืองนีเอง จึงเพียงแต่พน่ ลมออกจมูกมิได้ตอบโต้
กระไร

ตอนที 691 งานเลียงวันเกิด (8)

“นีหรือของขวัญแด่ลกู ชายข้า”

อวินลัวเหยียดรอยยิมเยาะ จากนันชําเลืองมองอัครมหา

487
เสนาบดีหลิวด้วยสายตาเ**◌้ยมเกรียม

อัครมหาเสนาบดีหลิวขบเขียวเคียวฟั น จากนันโค้ง
คํานับ “ท่านแม่ทพั อวิน ท่านผูน้ ีคือองค์หญิงหลิงซิ
น นางมีรา่ งกายพิเศษ ฝ่ าบาทจึงได้ประทานนางให้แด่
นายน้อยชิงหย่าในฐานะอนุ! นางจะมีประโยชน์ตอ่ นาย
น้อยชิงหย่าเป็ นอย่างมากทีเดียว!”

เอ่ยคําว่า ‘อนุ’ ออกไป อัครมหาเสนาบดีหลิวก็ลงั เลใจ

อยูท่ ีเดียว

ทีสุดแล้วหนิงซินก็เพิงหมันหมายกับอวินชิงหย่าไป
หมาดๆ จะให้หลิงซินขึนเป็ นภรรยาอย่างถูกต้องตาม

488
กฎหมายของอวินชิงหย่าก็แลดูจะมากเกินไป นางจึง
เป็ นได้เพียงอนุของเขาเท่านัน! ทว่าเรืองดังกล่าวก็หาได้
มีความสลักสําคัญไม่ ตราบใดทีราชสํานักสามารถเชือม
ความสัมพันธ์กบั สกุลอวินผ่านการแต่งงานได้ จะอนุหรือ
ภรรยาก็ช่าง ทีสําคัญเขาศรัทธาในตัวหลิงซิน

ด้วยร่างกายอันมีความพิเศษของหลิงซินแล้ว ตราบใดที
อวินชิงหย่าได้เรียนรูถ้ งึ ความดีงามของหลิงซิน เขาย่อม
ไม่ยอมสละนางไปเป็ นแน่ เมือเวลานันมาถึง เขาจะ
กล่าวให้องค์หญิงหลิงซินขออวินชิงหย่าขึนเป็ นภรรยา
บัดนันเอง อวินชิงหย่าย่อมหย่าร้างกับหนิงซินแลแต่งตัง
องค์หญิงขึนเป็ นภรรยาอย่างแน่นอน!

ดวงหน้าอวินลัวยิงขุ่นหมอง แล้วผูเ้ ฒ่าก็กล่าวด้วยรอย

489
ยิมเยาะว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีหลิว ท่านไม่รูก้ ฎของ
สกุลเราหรอกหรือ เราสนับสนุนครอบครัวภรรยาสามี
เดียว ผูช้ ายสกุลเราจะไม่รบั อนุ! ท่านควรเลิกคิดเรืองนี!”

ในความคิดของอวินลัวนัน การรับอนุเป็ นภัยทําลาย

ความกลมเกลียวในครอบครัว! หากชายใดประสงค์
สร้างความสําเร็จขึนในชีวิต ครอบครัวของเขาก็ควรมีใจ
รักใคร่สมัครสมาน! แลเพือเป็ นการรับประกันความสงบ
ภายในสกุลก็ควรให้มีนายหญิงแห่งสกุลแต่เพียงผูเ้ ดียว
เท่านัน! มิหนําซําตังแต่ครังได้พบมารดาของชิงหย่า เขา
ก็มิเคยชายตาแลหญิงอืนให้เข้ามาอยูใ่ นหัวใจอีก!
กระทังภรรยาตนสินลมไป ก็ไม่เคยคิดแต่งงานภรรยา
สองเลยตลอดหลายปี ทีผ่านมา!

490
บิดามารดาของอวินลัวเฟิ งก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน! หาก
บิดานางมิได้พานพบหญิงผูเ้ ป็ นทีรักก็ขอไม่แต่งงานเสีย
ดีกว่า! ทว่าหากเมือได้พบคนทีพึงใจแล้ว เขาก็จะมีนาง
แต่เพียงผูเ้ ดียวอยูใ่ นหัวใจไปตลอดชีวิต!

เช่นนันเอง อวินลัวจะอนุญาตให้อวินชิงหย่ารับอนุได้
อย่างไร ยังไม่ตอ้ งกล่าวถึงเรืองทีหนิงซินจะต้องทุกข์
ตรอมหัวใจอีกเล่า!

อัครมหาเสนาบดีหลิวมีสีหน้ามืดทะมึนลง จากนันก็
ตัดสินใจเด็ดเดียว “ท่านแม่ทพั อวิน องค์หญิง หลิงซิ
นนันมีรา่ งกายอันเป็ นทีพิเศษ หากอวินชิงหย่าร่วมรักกับ
นางแล้วไซร้ พลังของเขาจะเพิมพูนขึนเป็ น อย่างมาก
ข้าทําเช่นนีก็เพือท่านแท้ๆ ”
491
อวินลัวเชิดคางขึนกล่าวถือดี “บัดนีเจ้ามีตวั เลือกเหลือ
เพียงทางเดียวแล้ว! ไสหัวออกไปจากทีนีพร้อมกับองค์
หญิงหลิงซินเดียวนี!”

อัครมหาเสนาบดีหลิวมิได้คาดคิดเลยว่าแม่ทพั อวินเพิง
ลันวาจาขับไล่ไสส่งตนอยูเ่ ดียวนีเอง! ตาเฒ่าผูน้ ีไม่
อยากให้บตุ รชายตนแข็งแกร่งขึนหรอกรึ

“ท่านแม่ทพั อวิน! ข้าว่าท่านถามความเห็นนายน้อยชิง

หย่าก่อนเถิด” อัครมหาเสนาบดีหลิวผูไ้ ม่คิด ยอมแพ้ขบ
เขียวเคียวฟั นกล่าว “หากท่านทําลายโอกาสรุง่ โรจน์ของ
นายน้อยชิงหย่าเสียตอนนี เขาอาจชิงชังท่านในภาย

492
หลัง...”

ถ้อยคําขุนนางทําให้อวินลัวระคายเคืองใจยิงนักเสียจน
ชายเฒ่าต้องหัวเราะออกมา ไยขุนนางเหล่านี จึงได้ไร้
ยางอายกันนัก ข้าบอกให้ไสหัวไป ก็ยงั ยืนหน้าทนอยูไ่ ด้
อีก

คิดแล้วอวินลัวก็เหยียดเยาะ จากนันหันหาอวินชิงหย่า
“ชิงหย่า แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน!”

อัครมหาเสนาบดีหลิวถอนหายใจโล่งอกออกมาได้ในที
สุด อวินชิงหย่าผูย้ งั เป็ นบุรุษเลือดร้อนอยูน่ ่ะหรือจะ
สามารถต้านทานความเย้ายวนของหญิงงามได้ มิหนํา

493
ซําองค์หญิงหลิงซินยังช่วยให้เขาเพิมพูนพลังขึนได้อีก
ด้วย หากเป็ นตัวเขาหรือก็คงกระสันสันอยากรับของ
ขวัญนีไว้ไม่ไหว!

“ท่านพ่อ เราอย่าเสียเวลากับผูค้ นเหล่านีเลย” อวินชิง

หย่าเหลือบแลอัครมหาเสนาบดีหลิวด้วยสายตาเย็นชา
จากนันกล่าวเสียงเย็นว่า “โยนพวกเขาออกไปเสียให้สนิ
เรืองสินราว!”

แล้วรอยยิมบนริมฝี ปากของอัครมหาเสนาบดีหลิวก็แข็ง
ค้างไปทันที

เมือกีเขาว่าอย่างไรนะ โยนพวกเขาออกไปเสียให้สนิ

494
เรืองสินราวอย่างนันหรือ

495
ตอนที 692 งานเลียงวันเกิด (9)

“มัวรีรออะไรอยูอ่ ีกเล่า”

อวินลัวจ้องมองเหล่าองครักษ์ในห้องโถงเขม็ง จากนัน
ออกคําสังเสียงเย็น “โยนคนบัดซบเหล่านี ทีทําลายงาน
วันเกิดของข้าออกไปเสียเดียวนี! นับแต่นีเป็ นต้นไป สกุล
อวินจะไม่ตอ้ นรับผูใ้ ดจากราชสํานักอีก! อีกประการ ต่อ
ไปนีหากข้าเห็นมันผูใ้ ดทีมีความเกียวข้องกับราชสํานัก
ข้าจะอัดพวกมันเสียให้น่วม!”

คลืนไอยะเยือกโถมถังเข้าใส่อคั รมหาเสนาบดีหลิวแล้ว

496
เขาก็นิงแข็งไป รูด้ ีแก่ใจว่าคราวนีคงไม่รอด!

“แล้วโยนของขวัญนีออกไปด้วย” อวินชิงหย่านิวหน้า
ออกคําสังเย็นชา

“ช้าก่อน” ครันองครักษ์ตงท่
ั าจะก้าวเท้าออกมาด้านหน้า
ก็ได้ยิงเสียงหนิงซินดังขึนรังพวกเขาเอาไว้

“ซินเอ๋อร์ เจ้าจะทํากระไรรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงชะงักไปแล้วก็

มองหลานสาวตนด้วยความประหลาดใจ

หนิงซินแย้มยิมโดยไม่ตอบผูเ้ ฒ่าหนิงว่าอย่างไร นางดัน

มืออวินชิงหย่าออกไปด้วยท่วงท่านิมนวลทว่าหนักแน่น
497
จากนันกล่าวเสียงเบาว่า “พีอวิน ท่านโปรดรอข้าตรงนี
สักประเดียว”

“ตกลง” อวินชิงหย่าผงกศีรษะแผ่วเบา ทว่าดวงตาเพ่ง

พิศหนิงซิน

หนิงซินเผยรอยยิมนิมนวล นางเยืองย่างตรงไปยังอัคร
มหาเสนาบดีหลิว แลดูนางช่างทรงเกียรติ สง่างาม สูง
ศักดิยิงนัก

“เจ้าต้องการอะไร” ครันเห็นหนิงซินย่างใกล้เข้ามาแล้ว
อัครมหาเสนาบดีหลิวก็เอ่ยถามด้วยสีหน้ามืดหม่น

498
หนิงซินหยุดยืนอยูเ่ บืองหน้าเขาแล้วก็เผยรอยยิมนิมนวล
“ท่านคิดว่าข้าเป็ นเพียงเด็กสาวบ้านนอก บ้านนาจากที
ใดสักแห่งใช่หรือไม่”

ใช่แล้ว เขาคิดเช่นนัน!

จากประสบการณ์ทีผ่านมา เขารูแ้ ต่เพียงการมีอยูข่ อง

สํานักฌานและหอโอสถเท่านัน มิเคยได้ยินนามของสกุล
หนิงแต่อย่างใด! เช่นนันเองเขาจึงมิได้สนใจหนิงซินมาก
นัก หากเขารูถ้ งึ พลังทีแท้จริงของสกุลหนิงเสียหน่อยก็คง
มิบงั อาจวางตนเช่นนี

อัครมหาเสนาบดีหลิวพ่นลมออกจมูกเยาะ ด้วยบัดนีเขา

499
อยูใ่ นสกุลอวิน จึงมิกล้าออกปากแต่อย่างใด ทว่าสีหน้า
ท่าทางสําแดงความชิงชังเด็กสาวเป็ นอย่างยิงทีเดียว

หนิงซินแย้มรอยยิมนิมนวลพร้อมเปล่งวาจาเสียงเบา
“ท่านอาจคิดว่าข้าเป็ นเพียงเด็กสาวสามัญธรรมดา แต่
ข้าสามารถปราบท่านได้อย่างง่ายดาย!”

นางรูด้ ีวา่ หากไม่สาํ แดงพลังทีแท้จริงให้เป็ นทีประจักษ์

กันเสียตังแต่วนั นี ในภายภาคหน้าก็คงจะมีสตรีมาก
หน้าหลายตามาก่อกวนนางและอวินชิงหย่าอย่างแน่
นอน! เช่นนันเอง ในวันนีนางจึงต้องลงโทษอัครมหา
เสนาบดีหลิวอย่างเป็ นการเชือดไก่ให้ลงิ ดู!

500
“ฮ่าๆ ” อัครมหาเสนาบดีหลิวเหยียดเยาะ “ข้าคือผูฝ้ ึ ก
ฌานขันกลางระดับสูง อีกประเดียวก็จะบรรลุขนเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันสูงแล้ว เจ้ากล้าดีอย่างไรมาอวดอ้างว่า
สามารถปราบข้าลงได้อย่างง่ายดาย!” เขาเผยรอยยิมดู
หมินนาง

“หากท่านไม่เชือจะลองดูเองก็ได้” หนิงซินแย้มยิม

กล่าวจบ นางก็เปล่งรังสีทรงพลังออกมาทันใด หนักแน่น

ประหนึงภูผาใหญ่พงุ่ เข้าใส่อคั รมหาเสนาบดีหลิวเต็มรัก

กร๊อบ!

501
บัดนันเองไม่วา่ ใครต่างก็ได้ยินเสียงกระดูกกระเดียวอัคร
มหาเสนาบดีหลิวลันเปรียะ จากนันเสียงกรีดร้อง
โหยหวนก็กอ้ งสะท้อนไปทัวทังจวนสกุลอวิน! ด้วยมิอาจ
รับแรงกดดันนันไหว อัครมหาเสนาบดีหลิว จึงได้มีกาย
สันระริกไปด้วยความเจ็บปวด ความตืนตระหนกฉายชัด
อยูใ่ นดวงตา

เป็ นไปได้อย่างไร

เหตุใดเด็กสาวบ้านนาผูไ้ ด้แต่พงพาสกุ
ึ ลอวินจึงได้มีพลัง
มหาศาลถึงเพียงนี

แม้ผเู้ ฒ่าหนิงเรียกขานอวินลัวเฟิ งว่าหลานสาวบุญธรรม

502
ก็อาจเป็ นเพียงเพราะทังสองถูกคอกัน หรือเพราะอวินชิง
หย่ามีใจให้แก่หนิงซิน

มิได้หมายความว่าตัวผูเ้ ฒ่าหนิงเองมีอิทธิพลอํานาจมา
จากไหน!

ทว่าบัดนีอัครมหาเสนาบดีหลิวรูแ้ ล้วว่าผูเ้ ฒ่าหนิงแข็ง

แกร่งจริง! หากผูเ้ ฒ่าหนิงหาได้ครอบครองอิทธิพล
อํานาจใดๆ ไม่ แล้วจะมาเป็ นปู่ อปุ ถัมภ์ของอวินลัวเฟิ ง
ได้อย่างไร แลหลานสาวของเขาก็คงไม่ทรงพลังมหาศาล
ถึงเพียงนี...

503
ตอนที 693 งานเลียงวันเกิด (10)

“นางเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ...” ในโถงรับรองนัน ใครคน

หนึงร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

“เด็กน้อยผูน้ ีคือผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ! ใช่แล้ว ครังหนึงข้า

เคยพบผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพผูม้ ีพลังเหมือนเด็กสาวผูน้ ีไม่มี
ผิดเพียน! นางต้องเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพอย่างแน่นอน!”

อัครมหาเสนาบดีหลิวผูแ้ ต่เดิมใบหน้าซีดขาวอยูแ่ ล้วบัด

504
นีเมือได้ยินวาจาดังกล่าวก็ยงมี
ิ ใจสินหวัง

หนิงซินเลิกคิวขึนแล้วตะเบ็งเสียงลัน “วันนีคือวันเกิด
ของท่านปู่ อวินลัว แลข้าไม่ประสงค์เห็นโลหิต ของเจ้าทํา
ให้วนั สําคัญของท่านต้องแปดเปื อน! แต่ถา้ หากเจ้ายัง
บังอาจก่อกวนใจพีอวินอยูอ่ ีก ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน
คราวนีไสหัวออกไปได้แล้ว!”

คราวนีอัครมหาเสนาบดีหลิวรีบหมุนกายวิงแจ้นออกไป
อย่างไม่รรี อสิงใด เขาวิงไม่คิดชีวิต ทิงองค์หญิงหลิงซิ
นไปอย่างไม่แยแส

ครันอัครมหาเสนาบดีหลิวจากไปแล้ว หนิงซินก็เบนสาย

505
ตามองมายังองค์หญิงหลิงซิน แม้แต่นางเอง ยังต้อง
ยอมรับว่าองค์หญิงหลิงซินช่างเป็ นสตรีทีงดงามยิงนัก
ยิงบัดนีเมือในดวงตารืนนําตาแล้ว ก็ยิงแลดูน่าสงสาร
เปี ยมเสน่หจ์ บั ใจ

เมือเห็นหนิงซินเดินตรงเข้ามาหาแล้ว องค์หญิงหลิงซินก็
เลิกลักสันศีรษะแรง พยายามเปล่งวาจาอะไรบางอย่าง
ทว่าด้วยในปากมีผา้ อุดไว้ จึงไม่สามารถเอือนเอ่ยกระไร
ออกมาได้

หนิงซินชักกระบียาวประจําตัวออกมา...

ฉัวะ!

506
กระบีฟาดฟั นลง ตัดเชือกทีผูกมัดกายองค์หญิงหลิงซิ
นไว้

“ข้ารูว้ า่ เจ้ามิได้สมัครใจ ข้าจึงจะไม่กล่าวโทษเจ้า เจ้าไป

ได้” หนิงซินมองไปยังดวงหน้าซีดขาวของ องค์หญิงหลิง
ซิน นิงไปครูห่ นึง จากนันกล่าวต่อว่า “แต่ขา้ ขอเตือนเจ้า
ไว้อย่างว่าราชสํานักนันไร้หวั ใจ ผลลัพธ์สาํ คัญกว่าวิธี
การ เพือบรรลุเป้าประสงค์ พวกเขามิได้แยแสทําแม้
กระทังจับเจ้าขึนมัดเอามาเป็ นของขวัญ”

องค์หญิงหลิงซินมีกายสันเทาลดศีรษะลงตํา ดวงหน้า
ฉายแววความเจ็บปวดรวดร้าว เสด็จพีทรงมีพระทัยดี
งามกับนางเสมอมา ไยครานีจึงได้โหดร้ายกับนางนักเล่า
507
เพียงเพราะนางมิได้ยินยอมแต่งงานกับ อวินชิงหย่า เขา
ก็จบั นางมัดยัดใส่กล่องทําเป็ นของขวัญต่อหน้า
ธารกํานัล

เขามิได้สนใจชือเสียงของราชสํานักเลยหรือไร

“เจ้าไปเสียเถิด ยิงไกลเท่าไรยิงดี อย่าได้กลับมาทีนีอีก”

หนิงซินชําเลืองมององค์หญิงหลิงซิน “ส่วนเรืองราช
สํานักนันเจ้าวางใจได้ ไม่มีใครบังอาจไล่ตามเจ้าไป
ดอก”

ดวงตาหลิงซินเป็ นประกาย นางรูด้ ีวา่ แม้คราวนีจะสูห้ นี

รอดไปได้ วันหนึงท่านพีก็จะส่งมอบตัวนาง ให้ใครอืนใน

508
ฐานะของขวัญของกํานัลอยูด่ ี แล้วนางจะทนอยูต่ อ่ ไปไย
ขอนางเลือกใช้ชีวิตสันโดษอยูใ่ นหมูบ่ า้ นน้อยๆ เงียบ
สงบเสียจะดีกว่า

“ขอบคุณ” หลิงซินขยับริมฝี ปากมองหนิงซินด้วยความ

ซาบซึงตืนตันใจ จากนันก็เดินจากไปสูร่ าตรีอนั มืดมิด
โดยมิหนั หลังกลับมาอีก...

หนิงซินกัดริมฝี ปากตนแน่น เพ่งพิศไปยังร่างทีค่อยๆ ลา

ลับสายตาไป ผ่านไปครูใ่ หญ่จงึ ได้ถอนเนตรออกหันกลับ
มามองอวินชิงหย่าผูก้ าํ ลังมองมาด้วยความเป็ นห่วงเป็ น
ใย

509
“ข้ามิได้อยากเข้าไปยุง่ เกียว ทว่าองค์หญิงหลิงซินทําให้
ข้านึกถึงตัวเองเมือกาลก่อน...”

หากมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ งมาถึงทันเวลา ป่ านนีนางก็คง

มีชะตากรรมเช่นเดียวกันกับหลิงซิน! เช่นนันเองนางจึง
เห็นอกเห็นใจหลิงซินแลปรารถนาทีจะช่วยเหลือเด็กสาว

ดวงหน้าอวินชิงหย่าเปล่งประกายขึนด้วยรอยยิม “ข้าจะ
ขอให้องครักษ์คอยคุม้ กันนาง”

หากหนิงซินปรารถนาทีจะช่วยเหลือเด็กสาว เขาก็ไม่
เกียงทีจะยืนมือเข้าช่วยด้วย! อีกประการ องค์หญิงหลิง
ซินเองก็มิได้สมัครใจ ทว่าถูกราชสํานักบังคับมา

510
“พีอวิน ข้าขอบคุณ...”

ครันแลเห็นรอยยิมอ่อนโยนอันงามสง่านันแล้วหนิงซินก็
รูส้ กึ ว่าหัวใจเต้นรัว ดวงตานางเป็ นประกายสดใส

“ซินเอ๋อร์เอ๋ย” อวินลัวแย้มรอยยิมกล่าว “เราเองก็เป็ น

สายเลือดเดียวกันแล้ว เจ้ายังจะขอบอกขอบใจเขาอีก
ทําไมเล่า เป็ นหน้าทีของเขาอยูแ่ ล้วทีต้องรับใช้เจ้า!”

กล่าวไป อวินลัวก็จอ้ งมองอวินชิงหย่าเขม็ง

511
ตอนที 694 ของหมันอันน่าตืนตะลึง (1)

อวินลัวเฟิ งถูจมูกตน แรกเริมเดิมทีนางคิดสงสัยว่าแม่

512
ทัพเฒ่าเลือกปฏิบตั ิ มักเข้าข้างอวินเซียวมากกว่า ทว่า
เหตุการณ์กลับอยูน่ อกเหนือความคาดหมาย เมืออยูต่ อ่
หน้าอวินชิงหย่าและหนิงซินนัน ผูเ้ ฒ่าก็ยงั คงเอาใจเข้า
หาหนิงซินอยูด่ ี

คิดดังนันแล้วหัวใจอวินลัวเฟิ งก็สขุ สงบขึนมากโขทีเดียว

“ท่านปู่ เรามาเริมงานเลียงฉลองวันเกิดกันต่อเถิด อย่า

ให้ผคู้ นเหล่านันมาทําลายบรรยากาศงาน ความรืนเริง
ให้เสียเลย” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิมพลางกล่าว

“ตกลง” แม่ทพั เฒ่าเปล่งเสียงหัวเราะยินดี “ทุกท่าน

โปรดนังลงเถิด!”

513
เหล่าแขกเหรือต่างก็นงลงตามลํ
ั าดับ ทว่าก็ยงั คงมีเรือง
ให้ตอ้ งสะดุดลงอีกเล็กน้อย

ชายผูม้ ีสถานะสูงศักดิลุกขึนยืนจากเก้าอี กล่าวด้วยรอย

ยิมจาง “ท่านแม่ทพั อวิน ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูอวินและ
องครักษ์มีความใกล้ชิดสนิทสนมกันดีทีเดียว ข้าขอ
ทราบได้หรือไม่วา่ คุณหนูอวินได้แต่งงานออกเรือนกับ
เขาแล้วหรือยัง”

แม่ทพั เฒ่านิงไปครูห่ นึง แต่แล้วก็บอกกล่าวความจริงใน

ทีสุด “ยัง”

514
แม้ทกุ คนในแคว้นหลงหยวนต่างก็เรียกขานอวินเซียวว่า
เป็ นเขยสกุลอวิน แต่หนุ่มสาวสองคนนีก็ยงั มิได้แต่ง
งานออกเรือนกัน แม้กระทังว่ามีบตุ รด้วยกันแล้วหนึงคน
ก็ตามที! ชัดเจนว่าสกุลอวินมิประสงค์ให้อวินลัวเฟิ งและ
อวินเซียวแต่งงานกัน!

ดวงตาชายผูน้ นส่
ั งประกาย จากนันเขาก็วา่ ต่อด้วยรอย
ยิมบางซึงยังคงประดับใบหน้า “ท่านแม่ทพั อวิน ในเมือ
คุณหนูอวินเองก็ยงั มิได้แต่งงาน ข้าก็ขอนางแต่งงาน
แทนทีบุตรชายข้าได้หรือไม่ ท่านแม่ทพั คิดเห็นว่าอย่าง
ไรเล่า”

“ท่านพ่อ” ครันชายหนุ่มผูย้ ืนอยูข่ า้ งบุรุษผูน้ นได้

ั ยินวาจา
บิดาตนเข้า สีหน้าก็เปลียนไปทันใด พร้อมสําแดงแวว
515
หวาดวิตกเล็กน้อย อวินลัวเฟิ งมีรูปโฉมงดงามแท้นนจริ
ั ง
อยูห่ รอก ทว่าน่าเสียดายทีนางถึงขันมีบตุ รกับชายอืน
แล้ว นีบิดาคิดให้ตนถูกสวมเขาอย่างนันหรือ

“หุบปาก!” ชายสูงศักดิผูน้ นจ้

ั องมองบุรุษหนุ่มข้างกาย
เขม็ง จากนันว่ากล่าวเสียงแข็ง “เรืองนีข้าเป็ นผูต้ ดั สินใจ
เอง เจ้าไม่ตอ้ งเข้ามาสอด!”

แม้กระทังในสายตาของคนหมูม่ ากนัน อวินลัวเฟิ งก็มิได้

มีรา่ งกายอันบริสทุ ธิผุดผ่องอีกต่อไป ซํายังมีบตุ รแล้ว
หนึงคน ทว่าบนแผ่นดินนีทีผูแ้ ข็งแกร่งได้รบั การเทิดทูน
ยกย่องก็คมุ้ ค่าพอทีจะให้เรืองไม่งามทังหลายทีได้
กระทําลงไปนันเลิกแล้วกันไป หากคนผูน้ นถื
ั อครอง
อํานาจอันยิงใหญ่พอ!
516
นีแลคือความเป็ นจริง!

หนุ่มน้อยผูน้ นนั
ั งลงด้วยสีหน้าโกรธขึงจัดเป็ นทีประจักษ์
เขามิประสงค์แต่งงานกับสตรีทีสูญเสียพรหมจรรย์ไป
แล้ว!

ครันเห็นชายผูน้ ีรีบรีขอเด็กสาวแต่งงาน แขกเหรือผูอ้ ืนก็

ต่างพากันลุกขึนยืน พยายามเร่ขายลูกชายตนกันอย่าง
เอิกเกริก

“ท่านแม่ทพั อวิน ข้าเห็นว่าบุตรชายข้าไม่เลวทีเดียว หาก

ท่านยินดี ข้าให้เขาแต่งเข้าเป็ นเขยสกุลอวินก็ยอ่ มได้”

517
“บุตรชายท่านนับว่าไม่เลวอย่างนันหรือ เขาก็แค่ชาย
สํารวยเกกมะเหรกเกเรไปวันๆ เท่านัน จะคูค่ วรกับคุณ
หนูอวินได้อย่างไร ข้าว่าหลานชายข้าต่างหากทีโดดเด่น
ยิงกว่า!”

เมือมองดูกลุม่ คนเหล่านีโต้เถียงกันแล้ว ดวงตาอวินลัว

เฟิ งก็นิงขรึมลงไปเล็กน้อย แล้วริมฝี ปากนางก็บิดขึนแผ่ว
เบา

“ได้ยินข่าวว่านายน้อยสกุลชิงเฟิ งชอบไปป้วนเปี ยนอยู่

แถวหอนางโลม มิหนําซํายังมีอนุซกุ เก็บไว้ตงมากหน้
ั า!
แล้วยังนายน้อยสกุลจางกับสกุลหรงอีกเล่า แม้พวกเขา
มิได้มีสตรีมากเท่าแต่ก็มีหอ้ งหับไว้ให้หญิงรับใช้แลอนุ
518
คอยดูแลรับรอง เจ้าคิดหรือว่าพวกเขาจะเหมาะสมคู่
ควรกับข้า”

ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้ว ทัวทังห้องโถงต่างก็เงียบลง

ไปชัวขณะหนึง

ใครบางคนในหมูค่ ณะน้อยทีก่อนหน้านีทุม่ เถียงกันอยู่

กล่าวขึนมากระมิดกระเมียน “แหมคุณหนู พวกเขาล้วน
แล้วแต่เป็ นชายชาตรี เป็ นเรืองปกติทีต้องมีหอ้ งหญิงรับ
ใช้แลอนุไว้คอยรับรอง”

สายตาเย็นขรึมของอวินลัวเฟิ งเบนไปหาชายผูน้ นั

519
“ข้าว่าพวกเจ้าควรจะเข้าใจในสิงทีท่านปู่ ขา้ ได้พดู ไว้ก่อน
หน้าแล้ว สกุลอวินต้องการเพียงเขยผูจ้ กั ซือสัตย์ตอ่ คน
คนหนึงไปชัวชีวิต แลจะไม่ยอมรับใครอีกคนเข้ามาอีก
เป็ นอันขาด! เพียงเท่านีก็เพียงพอแล้วทีจะพิสจู น์วา่ ลูก
หลานของสกุลพวกเจ้ามิได้คคู่ วรกับข้าเลยแม้แต่นอ้ ย!”

ถ้อยคําเด็กสาวโอหังถือดียงนั
ิ ก มิได้ไว้หน้าผูใ้ ดทังสิน
อย่างชัดเจน

“คุณหนูอวิน จะให้ขา้ ถอดถอนห้องอนุของบุตรชายทัง

หมดก็ยอ่ มได้ โปรดให้โอกาสพวกข้าสักครังเถิด”

นายใหญ่สกุลหรงไม่ประสงค์ทีจะปล่อยโอกาสนีหลุดมือ

520
ไปด้วยรีบออกปากสาบาน “ทียิงไปกว่านัน ข้าขอรับรอง
ว่าจะไม่ทาํ สิงใดให้คณ
ุ หนูอวินต้องขุ่นข้องหมองใจ...”

ตอนที 695 ของหมันอันน่าตืนตะลึง (2)

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแย้มยิมเนิบนาบ “จะในอดีต

หรือปั จจุบนั ผูช้ ายของข้าจะมีขา้ เป็ นสตรีแต่เพียงผูเ้ ดียว
เท่านัน! หากใช้ชีวิตด้วยใจซือมือสะอาดยังมิได้ นับ
ประสาอะไรจะมาจริงใจกับข้า”
521
สีหน้าผูค้ นเหล่านันเปลียนไปเล็กน้อย ใครบางคนในหมู่
พวกเขาอยากจะกล่าวออกมาด้วยซําว่า แล้วเจ้ามีสทิ ธิ
อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ผอู้ ืนเขา ทังๆ ทีตัวเจ้าเองก็มีบตุ ร
เสียแล้วตังหนึงคน อย่างไรก็ดีหาได้มีใครกล้าเปล่งวาจา
ดังกล่าวออกมาไม่!

ใครใช้ให้อิทธิพลอํานาจของแม่ทพั อวินแข็งแกร่งเสีย
ปานนีกันเล่า

“คุณหนูอวิน” นายใหญ่สกุลหรงเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ
“โลกนีชายจะมีภรรยาสามสีอนุ ก็เป็ นเรืองธรรมดา ข้า
เองก็ยินยอมพร้อมใจให้บตุ รชายสละเหล่าบ้านเล็กบ้าน
น้อยทังหลายเพือทีท่านจะได้ไม่ตอ้ งทุกข์ขอ้ งหมองใจ
522
แล้ว! บุรุษใดในโลกเล่าจะยอมทําถึงเพียงนัน! ยังมิ
ต้องกล่าวถึงอดีตเสียด้วยซํา ชายสามัญทัวไปเมือถึง
เวลาย่อมรับอนุเข้าบ้าน ข้าหวังว่าคุณหนูอวินจะเข้าใจ”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะเย้ย “ชายผูม้ ิให้ความสําคัญกับความ

สัมพันธ์จะพูดให้ขา้ เข้าใจได้อย่างไร”

ครันนายน้อยสกุลหรงได้ยินวาจาอวินลัวเฟิ งเข้าก็รูส้ กึ ถึง

โทสะเอ่อท้นขึนมาในอก เขาตังท่าจะลุกขึนยืนต่อล้อต่อ
เถียงกับเด็กสาว ทว่าถูกนายใหญ่สกุลหรงกดรังไว้เสีย
ก่อน

“แค่กๆ!” แม่ทพั เฒ่ากระแอมไอแห้งๆ สองที จากนัน

523
กล่าวว่า “เห็นทีพวกเจ้าคงจะไม่เข้าใจในวาจา ทีข้าลัน
ไปเมือครู!่ สําหรับทายาทสกุลอวินของข้าแล้ว หากพวก
เขามิได้พบใครทีผูกรักสมัครสมานด้วยใจจริง ก็ยอ่ มไม่มี
วันเข้าคูก่ บั ใครอืนโดยส่งเดช! อย่างไรก็ดี ท่าทีของพวก
เจ้าทีมีตอ่ ความสัมพันธ์หาใช่วิถีทีสกุลอวินยอมรับไม่
หากพวกเจ้ายังคงเซ้าซีไม่เลิกไม่ราก็เชิญไสหัวออกไปได้
เลยเดียวนี!”

นายน้อยสกุลหรงมิอาจสะกดกลันความเกรียวกราดใน
จิตใจไว้ได้อีกต่อไปด้วยทะลึงพรวดลุกขึนยืน “แล้วอ
วินลัวเฟิ งเล่า นางก็คลอดบุตรมาก่อนมิใช่หรือ มิหนําซํา
ก็ยงั มิเคยแต่งงานกับอีกฝ่ ายเลยมิใช่หรือ” all-all2 blog

524
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงพลางส่งสายตาเย็นชาไปยังนาย
น้อยสกุลหรง แล้วรอยยิมบนริมฝี ปากก็คอ่ ยๆ คลีกําจาย
รังสีรา้ ยกาจ

“เจ้ามีปัญหากับเรืองทีข้ายังไม่แต่งงานรึ”

นําเสียงนางกระจ่างใสเบาหวิวประหนึงสายลมพัดแรง
ทว่านายน้อยสกุลหรงได้ฟังแล้วก็ใจสันเทาไม่หยุด มิ
กล้าเสนอหน้าพูดว่าอย่างไรอีก

“นายใหญ่ขอรับ!”

ภายใต้บรรยากาศอันยะเยือกนัน บ่าวรับใช้ผหู้ นึงก็วิงรี

525
เข้ามาประสานมือทําความเคารพนอบน้อมพลางกล่าว
รายงานว่า “นายใหญ่ขอรับ คนของจักรพรรดิปีศาจมา
ถึงแล้ว พวกเขาแจ้งว่ามาเพือส่งมอบของหมันขอคุณหนู
อวินแต่งงานขอรับ”

จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ อวินเซียวน่ะหรือ

ดวงตาแม่ทพั เฒ่าเป็ นประกาย อวินเซียวเจ้าเด็กโง่นนใน

ั
ทีสุดก็ตาสว่างเสียทีอย่างนันรึ จึงได้รูว้ า่ จะต้องลงมือ
ก่อนรายงานทีหลังอย่างไร มาขออวินลัวเฟิ งแต่งงานเช่น
นี

“รีบให้เขาเข้ามาเร็วเข้า” แม่ทพั เฒ่ารีบเอ่ย หายใจเร็ว

526
แรง

บัดนีทัวทังโถงรับรองก็เงียบสงัดลงไป...

สายตาทุกคนเบนไปยังประตู แล้วดวงตาทุกผูก้ ็สาํ แดง

ความประหลาดใจชัดเจน พวกเขามิเคยได้ยินชือเสียง
เรียงนามสกุลหนิงจริง แต่พวกเขาทุกคนย่อมเคยได้ยิน
เรืองราวของจักรพรรดิปีศาจอย่างแน่นอน!

ว่ากันว่าพลังของจักรพรรดิปีศาจผูน้ ีแข็งแกร่งไร้เทียม
ทาน ทียิงไปกว่านันยังชัวร้ายใจโหดเ**◌้ยมอีกด้วย ทัง
ยังสวมหน้ากากอยูต่ ลอดเวลา จึงหาได้มีผใู้ ดล่วงรูถ้ งึ
รูปพรรณสัณฐานทีแท้จริงของเขาไม่ อย่างไรก็ดี พวก

527
เขามิเคยคาดคิดเลยว่าจักรพรรดิปีศาจแลคุณหนูใหญ่
แห่งสกุลอวินจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันถึง เพียงนี...

ชิงหยวนนําเหล่าองครักษ์กา้ วเข้ามาจากด้านนอก ต่าง

แบกหาม**บสีแดงขนาดใหญ่ภายใต้สายตาตืนตะลึง
ของทุกคน

**บเหล่านันมีจาํ นวนมากเหลือคณานับ และเมือมอง

จากทีไกลๆ ก็เห็นว่ามีอยูเ่ ป็ นร้อยๆ **บทีเดียว! ซํายังมี
กล่องของขวัญของหมันอีกนับร้อย ของหมันเหล่านียิง
ใหญ่ถงึ เพียงไหนกัน ไม่มีทางล่วงรูไ้ ด้เลยว่ามีอะไรซ่อน
อยูใ่ น**บเหล่านัน

528
“ของหมันจากจักรพรรดิปีศาจย่อมไม่มีทางน้อยหน้า
อย่างแน่นอน”

“อาจมิใช่เช่นนันดอก **บบรรจุของหมันนับร้อยก็นบั ว่า

เพียงพอแล้ว และหากใน**บนันบรรจุทรัพย์สมบัติไว้ก็
จะไม่เป็ นการสินเปลืองเกินไปหน่อยหรือ เช่นนันเอง ข้า
ว่าอย่างมากก็คงเป็ นเงินทองกับของประดับเล็กๆ น้อยๆ
กระมัง”

สําหรับชาวบ้านธรรมดาสามัญนัน เงินทองถือเป็ นของ

ลําค่า แต่สาํ หรับผูท้ ีปี นขึนไปสูส่ ถานะทีสูงส่งกว่าแล้ว
นันเล่า เงินทองกลับเป็ นของไร้คา่ ในสายตาของพวก
เขา!

529
530
ตอนที 696 ของหมันอันน่าตืนตะลึง (3)

ทันใดนันเองก็มีใครบางคนกู่รอ้ งก้องตะโกนขึน “เจ้าดูสิ

นัน... นันองครักษ์ขา้ งกายอวินลัวเฟิ งมิใช่หรือ”

ครันสายตาทุกคนเบนออกจากเหล่าของหมันแล้วก็ไป
จรดลงอยูท่ ีชายผูห้ นึงซึงปรากฏกายขึน ท่ามกลางแสง
จันทร์นนั อาภรณ์สีดาํ ของบุรุษกระเพือมไหวอยูใ่ นสาย
ลมอ่อน แลดูน่าเคารพนับถือเปล่งบารมียงนั
ิ ก

ครันก้าวเข้าห้องโถงมาแล้ว สายตาของชายหนุ่มผูน้ นก็

ั
จับจ้องอยูท่ ีอวินลัวเฟิ งไม่ละไปไหน ดวงหน้าดังวีรบุรุษ
บัดนีไม่ได้แสดงความเ**◌้ยมเกรียมเช่นก่อนหน้าอีกต่อ

531
ไป กระทังริมฝี ปากแข็งทือนันก็ยงั เผยให้เห็นรอยยิมอ่อน
จาง

โดยปกติวิสยั ชายผูน้ ีมิใคร่จะเผยรอยยิมให้ใครเห็นนัก

แต่หากเขาแย้มยิมเมือใดก็ราวกับโลกจะมลาย และทัน
ใดนันเอง รอยยิมอ่อนจางนันก็คล้ายจะหายไปเสีย
แล้ว...

ไม่เคยมีผใู้ ดเห็นบุรุษแย้มยิมแล้วจะตืนตันได้ถงึ เพียงนี

มาก่อน ประหนึงมีมือมาแกะเกาเข้าทีหัวใจแผ่วเบา ทํา
ให้รูส้ กึ หวิวๆ ขึนมาอย่างช่วยมิได้

“นายท่านขอรับ ส่งมอบของหมันเรียบร้อยแล้วขอรับ”

532
ครันชิงหยวนวางเหล่าของหมันลงแล้ว ก็กา้ วไปหาอวิน
เซียวประสานมือคารวะกล่าว

นายท่านอย่างนันรึ

คําเรียกขานนันส่งให้ทกุ คนทียังคงตกตะลึงบัดนียิงอ้า
ปากค้าง สีหน้าประหนึงได้รบั ประทานสิงปฏิกลู

องครักษ์ประจําตัวอวินลัวเฟิ งคือจักรพรรดิปีศาจทีเขารํา
ลือกันอย่างนันรึ

เป็ นไปมิได้! เป็ นไปมิได้เด็ดขาด!

533
หากเขาคือจักรพรรดิปีศาจจริง ไยจึงได้มาเป็ นองครักษ์
ตําต้อยอยูใ่ นสกุลอวินเล่า!

มิหนําซํา สกุลอวิน ณ บัดนันก็ยงั มิได้ทรงพลังเท่า...

“เปิ ดกล่องของหมัน” อวินเซียวยกมุมปากขึนเล็กน้อย

เอ่ย

“ขอรับนายท่าน!”

ครันได้ยินวาจาแล้ว องครักษ์นบั ไม่ถว้ นก็รบี วาง

สัมภาระลงเปิ ด**บออก ชัวพริบตานันเอง สมุนไพร
534
จํานวนมากเหลือคณานับภายใน**บก็ปรากฏขึนต่อสาย
ตาของเหล่าแขกเหรือ...

แล้วท่ามกลางกิงก้านสมุนไพรเหล่านีก็มีตน้ อ่อนต้นหนึง
ผุดโดดขึนมาเป็ นทีคลาดสายตามิได้

“ชิ ข้าก็นกึ ว่าของหมันจากจักรพรรดิปีศาจจะเป็ นสมบัติ

พัสถานลําค่า อย่างน้อยก็คงจะมีอญ
ั มณีเครืองประดับ
ราคาแพงบ้าง! ไม่คิดเลยว่าจะมีแต่กิงก้านสมุนไพรเช่น
นี!”

“เห็นทีสมุนไพรจะขาดแคลนเสียด้วย จึงถึงขันต้องใช้ตน้
อ่อนมาถมเติมเสียให้เต็ม! ข้าว่าคุณหนูอวินคงมิได้ชนะ

535
หัวใจเขากระมัง หาใช่เช่นนันไม่ เขาคงไม่สง่ ของขวัญ
เหล่านีมาลวงหลอกกัน”

ขณะทีทุกคนกําลังดูถกู ดูหมินกองของหมันอยูน่ นั ก็มิได้

มีผใู้ ดสังเกตเห็นเลยว่าผูเ้ ฒ่าหรงซึงก่อนหน้านีนิงสงบ
เช่นเทือกเขาไท่บดั นีได้ลกุ ขึนยืนมองกิงก้านสมุนไพร
ใน**บด้วยความตกตะลึง...

“เป็ นไปมิได้! เป็ นไปมิได้!” ผูเ้ ฒ่าหรงส่ายศีรษะ ดวง

หน้าเปี ยมด้วยความไม่เชือสายตา

ผูเ้ ฒ่าหนิงมองผูเ้ ฒ่าหรงด้วยความสงสัย “อะไรรึทีเป็ น

ไปไม่ได้ ท่านเป็ นอะไรไป”

536
ขณะนันเอง วาจาผูเ้ ฒ่าหรงก็สง่ ให้ทกุ คนเบนความ
สนใจไปยังชายชราด้วยต่างก็มองมายังเขากัน เป็ นตา
เดียว

ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหรงสําแดงความเร้าใจเนือเต้น “ก็

สมุนไพรเหล่านีน่ะสิ! ไม่วา่ จะนํากิงใดไปประมูลก็ยอ่ ม
ได้ราคาสูงทะลุฟา้ อย่างแน่นอน!”

ว่าอย่างไรนะ

ถ้อยคําผูเ้ ฒ่าหรงส่งให้ทกุ คนอ้าปากค้าง ก็ชายชราผูน้ ี

คือผูอ้ าวุโสแห่งหอโอสถ ทุกคนย่อมเชือในสิงทีเขาเอ่ย...

537
ผูเ้ ฒ่าหรงสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนสูอ้ ตุ ส่าห์สะกดกลัน
ความตกตะลึงในใจ “ส่วนเหล่าสมุนไพรอายุนบั พันปี
เหล่านันเล่า ข้าบอกพวกเจ้าได้เลยว่าไม่วา่ ใครก็ไร้ซงึ
ปั ญญาจะซือหามาครอบครอง!”

ไม่วา่ ใครก็ไร้ซงปั
ึ ญญาจะซือหามาครอบครองอย่างนันรึ

ถ้อยคําเหล่านีเปรียบประหนึงสายฟ้าฟาด ให้ผทู้ ีเปิ ด

ปากเหยียดเย้ยเหล่าของหมันอยูห่ ยกๆ รีบลดศีรษะลง
ตําด้วยความอับอาย ดีไม่ดีแม้พวกเขายอมสละทรัพย์
สมบัติทงสกุ
ั ลไปก็ยงั ไร้ปัญญาทีจะไขว่คว้าสมุนไพร
เหล่านีแม้สกั กิงมาครอบครอง...

538
แต่แม้กระนันจักรพรรดิปีศาจก็ยงั นํามาเป็ นหลายร้อย**
บอย่างนันรึ

“มี**บเป็ นหลายร้อย ซําในหลายร้อย**บนันต่างก็บรรจุ

สมุนไพรหายาก” ผูเ้ ฒ่าหรงมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย
สายตาอิจฉาริษยา กระทังนําเสียงยังเจือแววหมองใจ
“แล้วยิงสมุนไพรอายุนบั พันปี เหล่านีอีกเล่า หอโอสถเรา
ยังมีอยูไ่ ม่มาก ทว่าจักรพรรดิปีศาจกลับไร้เทียมทาน นํา
มาทูนกองกันเป็ นหลายร้อย**บ! แลในทุก**บก็บรรจุ
สมุนไพรพันปี อยูเ่ ป็ นโหลๆ!”

539
ตอนที 697 มอบความรักของข้าให้แด่ทา่ น

ด้วยความเชียวชาญในเรืองสมุนไพรของผูเ้ ฒ่าหรง
กวาดตาดูปราดเดียวก็รูถ้ งึ ปริมาณของสมุนไพรอายุ
พันปี ทีปรากฏ

“อย่างไรก็เถิด ในหมูส่ มุนไพรเหล่านี สมุนไพรอายุพนั ปี

ก็ยงั มิได้ลาค่
ํ าทีสุด” ผูเ้ ฒ่าหรงถอนหายใจ แล้วว่าต่อ

ว่าอย่างไรนะ กระทังสมุนไพรอายุพนั ปี ก็ยงั มิได้ลาค่

ํ าที
540
สุดอย่างนันหรือ

ทุกคนต่างก็มองผูเ้ ฒ่าหรงด้วยสายตาตืนตะลึง ประหนึง

จะต้องการคําอธิบายจากชายเฒ่า

ผูเ้ ฒ่าหรงพ่นลมออกจมูกเยาะ “ของลําค่าทีสุดก็คือต้น

อ่อนทีพวกเจ้าดูถกู ดูแคลนกันหนักหนานันแล! ต้นอ่อน
นีมิใช่หน่ออ่อนธรรมดา หากแต่เป็ นหน่ออ่อนของพระศรี
มหาโพธิในตํานาน!”

“พระศรีมหาโพธิอย่างนันรึ อะไรกันล่ะนัน”

“ว่ากันว่าผลของพระศรีมหาโพธิให้พลังฌานมหาศาล
541
แก่ผฝู้ ึ กฌาน! หากต้นไม้นีออกผลแล้วผูใ้ ด ได้กลืนกิน
เข้าไปทังผลแล้วล่ะก็ กระทังผูฝ้ ึ กฌานขันนภาก็สามารถ
บรรลุขนพลั
ั งได้หนึงขัน”

สินคําผูเ้ ฒ่าหรง ทัวทังห้องโถงก็เงียบลงไป

บัดนีเองทุกคนต่างก็รูส้ กึ ว่าหัวใจเต้นเร็วแรงสุดขีด มิ
บังอาจคิดเองเออเองเฉกเช่นก่อนหน้าว่าอวินลัวเฟิ งหา
ได้มีตาํ แหน่งแห่งทีอยูใ่ นหัวใจจักรพรรดิปีศาจไม่! ด้วย
หากนางมิได้มีตาํ แหน่งแห่งทีจริงแล้วเขาจะยอมเสีย
ทรัพย์สมบัติเงินทอง รวบรวมสมุนไพรจํานวนมากถึง
เพียงนีมาให้นางเพืออะไร

542
อวินเซียวย่างก้าวเชืองช้าตรงมาทางอวินลัวเฟิ งแล้วคุก
เข่าลงหนึงข้าง คว้ามืออวินลัวเฟิ งกุมไว้แนบ ริมฝี ปาก
มอบจุมพิตแผ่วเบา บัดนีอวินเซียวแลดูคล้ายองครักษ์
เบืองหน้ายอดชายาทีตนประสงค์จะปกป้องไปชัวชีวิต!

เมือได้ประจักษ์ภาพอวินเซียวคุกเข่าลงต่อหน้าอวินลัว
เฟิ งขอนางแต่งงานแล้ว ทุกคนต่างก็ตกตะลึงแทบอ้า
ปากค้าง มิอาจเชือในสายตาตน อวินลัวเฟิ งนันแข็ง
แกร่งก็จริง ทว่าจักรพรรดิปีศาจแข็งแกร่งเหนือนางมาก
นัก! อย่างไรก็ดีบดั นีเขากลับคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กสาวผู้
นีอย่างนันหรือ

สิงนี... ชัดเจนว่าเขาได้สละแล้วซึงเกียรติยศศักดิศรีทงั
หมด!
543
เพือสตรีเพียงผูเ้ ดียวนันคุม้ ค่าพอแล้วหรือ

“ก่อนได้รูจ้ กั ท่าน ข้าไม่เคยเห็นใครอืนอยูใ่ นสายตา!” นํา

เสียงอวินเซียวทุม้ ลึกแหบแห้ง ขณะทีสายตานันจริงใจ
“บัดนันสตรีก็เหมือนกองกระดูกขาวโพลน ส่วนคน
สามัญเล่า ก็เหมือนมดปลวก! นอกเหนือจากการเข่นฆ่า
แล้ว ข้าไม่มีสงใดให้
ิ ตอ้ งทํา”

ใช่แล้ว หลังถูกขับไล่ออกจากสกุลเซียวมา สิงเดียวที

เหลืออยูใ่ นชีวิตก็คือการเข่นฆ่าเท่านัน

“อย่างไรก็ดี ข้าโชคดีทีได้มารูจ้ กั ท่าน” อวินเซียวกุมมือ

544
อวินลัวเฟิ งแน่นแล้วเปล่งวาจา “ท่านคือรักเดียวในชีวิต
ของข้า ไม่วา่ จะภพนีหรือภพก่อน! ท่านคือคนทีข้า
ประสงค์จะปกป้องแม้ตอ้ งทุม่ เททังชีวิตก็ตาม! ข้าเข้าใจ
ว่าท่านมุง่ หวังพัฒนาตนยืนหยัดด้วยลําแข้งตัวเอง เช่น
นันเอง ข้าจึงตามใจท่าน ปล่อยให้ทา่ นสูร้ บในสงคราม
ของตัวเอง”

“แต่เมือใดทีท่านเหนือยล้า ท่านก็พงพาอ้
ึ อมแขนของข้า
ใช้พลังของข้าได้ตามใจประสงค์!” ดวงเนตรอวินเซียวมี
แต่ภาพของอวินลัวเฟิ งเท่านัน “หากท่านคิดยืนอยูแ่ นว
หน้า ข้าก็จะเป็ นบุรุษผูค้ อยสนับสนุนท่าน! หากท่านต้อง
การยืนอยูห่ ลังฉาก ข้าก็จะเป็ นแนวหน้าเข่นฆ่าสังหาร
ศัตรูทงหมดให้
ั แก่ทา่ น!”

545
ชัวชีวิตอวินเซียวมิเคยพูดยาวเช่นคราวนี ทว่าประโยค
เหล่านันก็แฝงฝังไปด้วยความรูส้ กึ อันจริงแท้ แม้แต่เหล่า
แขกเหรือทีเฝ้าดูอยูก่ ็ยงั รูส้ กึ ได้ถงึ ความรักของชายหนุ่ม
ทีมีตอ่ นาง

หากท่านเป็ นศัตรูกบั คนทังโลก ข้าก็จะสังหารคนทังโลก

นันเพือท่าน!

หากท่านเป็ นศัตรูกบั เทพเจ้า ข้าก็จะสังหารเทพเจ้าเหล่า

นันเพือท่าน!

หากท่านมุง่ หวังพัฒนาตนและเป็ นอิสระ ข้าก็จะยืนอยู่

เบืองหลังท่าน คอยปกป้องท่านไปชัวชีวิต...

546
อวินลัวเฟิ งมองดูชายหนุ่มผูค้ กุ เข่าลงหนึงข้างแล้วสาย
ตานางก็สนไหวเล็
ั กน้อย ในหัวใจรูส้ กึ ประหนึงถูกห้อม
ล้อมด้วยวงแขนอบอุน่ แล้วมุมปากนางก็โค้งขึนแผ่วเบา

“เฟิ งเอ๋อร์ ท่านจะแต่งงานกับข้าไหม”

สายตาชายหนุ่มแลดูคาดหวัง ทว่าก็หวาดหวาดหวันอยู่
ในใจ ประหนึงกริงเกรงว่านางอาจปฏิเสธ

เด็กสาวเปิ ดปากขึนแผ่วเบา ตอบรับภายใต้สายตาคาด

หวังของชายหนุ่ม “ตกลง”

547
ตอนที 698 เหล้าหมักฌาน (1)

548
กายอวินเซียวแข็งทือไปทันใดแล้วเขาก็รบี ลุกขึนยืนจาก
พืน มือใหญ่กมุ ไหล่อวินลัวเฟิ งแน่น ลมหายใจหอบถี
กระชัน

“ท่าน... ตกลงอย่างนันรึ”

นางตกลงจริงอย่างนันหรือ

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนด้วยท่าทีสะกดใจ “แต่ขา้ มีเงือนไข”

“ตกลง! ข้ายินยอมทุกเงือนไข!” ดวงหน้าอวินเซียวที

ปกติวิสยั มิใคร่จะสําแดงอารมณ์บดั นีมีความตืนเต้นแฝง
549
ฝัง ดวงตาดํามองอวินลัวเฟิ งมิวางตา

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง “เจ้าจะไม่ถามหน่อย

หรือว่าข้ามีเงือนไขอะไรบ้าง”

“ไม่! จะเงือนไขอะไรก็ตาม ข้าตอบตกลงทังนัน!”

ต่อหน้าอวินลัวเฟิ งนัน อวินเซียวเชือฟั งนางทุกประการ

เสมอ เช่นนันเอง ไม่วา่ อวินลัวเฟิ งจะยกเงือนไขใดขึนมา
เขาก็จะยอมรับไว้ทงหมด!
ั

“ข้ามีเงือนไขสามประการ ประการแรก เจ้าจะมีขา้ เป็ น

สตรีเพียงผูเ้ ดียวในชีวิตเท่านัน! หากเจ้ามีหญิงอืนใดอีก
550
ข้าจะทิงเจ้าไปทันที!” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนกล่าว

“ข้าจะไม่มีใครอืนอีก!” สีหน้าอวินเซียวเด็ดเดียว “ทียิง

ไปกว่านันข้าจะไม่มองสตรีใด! หากข้ามองก็จะควักลูก
ตาตนออกทังสองข้างเสีย!”

ในสายตาของเขานัน จะไม่มีใครอืนนอกจากอวินลัวเฟิ ง!

“ประการทีสอง” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “บัดนี

เราจะหมันหมายกันก่อน แล้วค่อยแต่งงานกันหลังกลับ
มาจากแผ่นดินอืนแล้ว”

ด้วยบัดนีนางยังมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนจึงมิอาจร่วม

551
เรือนหอกับเขาได้! เช่นนันเองนางจึงยกเงือนไขนีขึนมา

อวินเซียวผงกศีรษะ “ข้าจะเชือฟั งท่าน”

“ประการทีสาม ข้าจะยังนอนร่วมเตียงกับเจ้าเช่นทีผ่าน
มา อย่างไรก็ดีก่อนข้าบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนนัน
ห้ามเจ้าแตะต้องตัวข้า!”

อวินเซียวมองเด็กสาวเบืองหน้าแล้วดวงตาสีดาํ ก็มีแวว
ยัวยิมสว่างวาบ “ท่านหมายความว่า เมือท่านขึนเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนแล้ว เราจะบรรลุการแต่งงานของเราได้
อย่างนันหรือ”

552
“ถูกต้อง” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง

ได้ยินถ้อยคํานันแล้วอวินเซียวก็เคร่งขรึมลงไป ทว่าในใจ
คิดถึงวิธีการทีจะทําให้อวินลัวเฟิ งบรรลุได้อย่างว่องไวยิง
ขึนไปอีก...

เพียงแต่วา่ หนทางเหล่านันจําต้องเป็ นหนทางทีไร้ซงผล

ึ
ข้างเคียงใดๆ!

“ข้ายอมรับทุกเงือนไขของท่าน”

ในเมือเขาเองก็ทนมาได้ตงหลายวั
ั นหลายคืน แล้วจะ
กังวลกับช่วงเวลาอันแสนสันนีไปไย ตราบใดทีนางตกลง
553
รับคําขอแต่งงาน ต่อแต่นีเป็ นต้นไปก็จะไม่มีใครมาเกียว
พาราสีนางได้อีก

“อวินน้อยเอ๋ย” ผูเ้ ฒ่าหรงมองดูอวินลัวเฟิ งแล้วก็เปล่ง

เสียงหัวเราะเบาๆ “ในเมือเราเองก็สนิทสนมกันดี เจ้าก็
มอบสมุนไพรเหล่านีเป็ นของขวัญให้ขา้ สักนิดเป็ นไร ข้า
ไม่ขอสิงใดมาก แค่สมุนไพรพันปี สกั สองก้านก็เพียงพอ”

อวินลัวเฟิ งตวัดสายตามองผูเ้ ฒ่าหรงแล้วก็เปล่งวาจา

สองคําอย่างถือดี “ไม่ให้!”

“อวินน้อย...”

554
ผูเ้ ฒ่าหรงมองนางด้วยท่าทีชวนเวทนา “แล้วก้านนีอย่าง
เดียวเล่า ข้าขอแม้สกั ครึงก้านก็เพียงพอ”

“ไม่มีทาง! ต่อให้เป็ นเพียงใบไม้หนึงใบข้าก็ไม่ให้!”

จะให้นางส่งมอบของหมันจากอวินเซียวให้แก่ผอู้ ืนได้
อย่างไร สําหรับนางนัน ของขวัญเหล่านีมีความสําคัญ
มากเหลือจะกล่าว

“อย่างนีไหมเล่า ข้าเตรียมหม้อเหล้าหมักให้ทา่ นปู่ อยู่

เมือไม่นานมานี ข้าหมักเองกับมือ ข้าจะให้ทา่ นได้ลอง
ลิมชิมรสด้วยเช่นกัน”

555
เหล้าหมักอย่างนันรึ

ผูเ้ ฒ่าหรงนิงชะงักไป นางเด็กน้อยนีรูว้ ิธีหมักบ่มเหล้า

หมักด้วยอย่างนันรึ อย่างไรก็ดี เหล้าหมักเลิศรสนัน ต้อง
หมักบ่มกันเป็ นหลายสิบปี เช่นนันเองเหล้าหมักที
อวินลัวเฟิ งหมักเองกับมือย่อมเทียบมิได้กบั เหล้าหมัก
อายุหลายสิบปี อย่างแน่นอน ทียิงไปกว่านันตัวเขาเองก็
มิได้มีใจสนในการดืมเหล้าหมัก

“นางเด็กนี ข้าไม่สนใจในเหล้าหมักดอก หากเจ้าไม่เต็ม

ใจแยกจากสมุนไพรอายุพนั ปี จะมอบกิงก้านสมุนไพร
อายุรอ้ ยปี ให้ขา้ สักสองสามก้านก็ยอ่ มได้”

556
ผูเ้ ฒ่าหรงกะพริบตาปริบ มองอวินลัวเฟิ งอย่างกับมิได้
รับความยุติธรรม ชายเฒ่าได้ตดั สินใจแล้วว่าจะยอม
แบกหน้าขอสมุนไพรเหล่านีมาให้จงได้

“ท่านลองชิมเหล้าหมักข้าก่อนเถิด แล้วเดียวท่านรูเ้ องว่า

ดีหรือไม่ดี”

อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมลึกลับพลางยกมือขึนปรบ ทันใด

นันเอง หญิงรับใช้ก็ถือคนโทก้าวเข้ามา จากนันนางก็รนิ
เหล้าหมักใส่ถว้ ยให้ผเู้ ฒ่าหรงอย่างระมัดระวัง

557
ตอนที 699 เหล้าหมักฌาน (2)

ครันเหล้าหมักนันไหลรินลงถ้วยไปแล้ว ก็ได้กลินหอม
หวนฟุง้ กําจายไปทัวทังห้องโถง กระทังผูเ้ ฒ่าหรงผูม้ ิได้มี
ใจพิศมัยในการดืมเหล้าหมักยังอดกลืนนําลายมิได้

ผูเ้ ฒ่าหรงมิได้ฝืนสะกดใจตน ดืมเหล้าหมักทังถ้วยรวด

เดียวหมด ช่วงเวลาทีเหล้าหมักได้ไหลลงถึงท้องนันเอง
ผูเ้ ฒ่าก็รูส้ กึ เย็นวาบๆ ขึนในช่องท้อง ประหนึงว่ามีสาย
ธารพลังฌานล่องลอยอ้อยอิงเชืองช้า

558
เมือไม่นานมานีเอง ผูเ้ ฒ่าเกือบจะบรรลุขนพลั
ั งอยูแ่ ล้ว
ทว่าท้ายทีสุดก็มิอาจผ่านพ้นคอขวดนีไปได้! ทว่าบัดนี
เอง ชายชรารูส้ กึ ได้ชดั เจนถึงเหล้าหมักทีดืมเข้าไป ได้ผนั
กลายเป็ นสายธารพลังฌาน พุง่ เข้าใส่คอขวดทีว่านันไม่
หยุดหย่อน

ด้วยการบุกทะลวงนีเอง คอขวดในกายผูเ้ ฒ่าหรงก็ขยาย

กว้างขึนในทีสุด แล้วก็ระเบิดออกด้วยเสียงอันดัง กระแส
พลังฌานไหลบ่าลอยอยูเ่ หนือศีรษะชายเฒ่า

นีเขา... จู่ๆ ก็บรรลุอย่างนันหรือ

ทุกคนต่างก็นิงตะลึงไปพลางมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย

559
ความพิศวง ดวงตาฉายความงงงวยชัดเจน

ผูเ้ ฒ่าหรงแปลกประหลาดใจเป็ นล้นพ้น พลางเอ่ยถาม

ตาปริบๆ ว่า “อวินน้อย เกิดอะไรขึนกับข้า” กระทังตัว
ชายเฒ่าเองยังพิศวงงงงวย มิอาจล่วงรูถ้ งึ ต้นสายปลาย
เหตุ

“เหล้าหมักนีได้ชือว่าเหล้าหมักฌาน ให้พลังฌานแก่ผู้
ฝึ กฌาน! ผูเ้ ฒ่าหรงช่างโชคดีทีขาดเหลือพลังฌานอีก
เพียงเล็กน้อยก็จะบรรลุ หาเป็ นเช่นนันไม่ เหล้าหมักคง
ไม่สง่ ประสิทธิผลถึงเพียงนี”

อวินลัวเฟิ งแย้มยิมอ่อนจาง เหล้าหมักฌานนีคือผลงาน

560
ชินสําคัญทีนางภาคภูมิใจแลบ่มเพาะอยูใ่ นช่วงสองสาม
วันนี! เหล้าหมักฌานของนางกอปรด้วยสมุนไพรพลัง
ฌานหลากชนิด ไม่เพียงแต่มอบพลังฌานเล็กน้อยให้แก่
ผูฝ้ ึ กฌานเท่านัน แต่ยงั ช่วยบํารุงร่างกายผูด้ ืมอีกด้วย!

หนึงในเหตุผลทีอวินลัวเฟิ งนําเหล้าหมักฌานนีมาให้แก่
ผูเ้ ฒ่าหรงได้ชิม ก็เพราะเด็กสาวเห็นว่าเขาติดอยูใ่ นขัน
คอขวด แลนางอยากทราบว่าเหล้าหมักฌานนีจะช่วยให้
ผูเ้ ฒ่าผ่านช่วงเวลาคอขวดนีไปได้หรือไม่

ประการทีสองก็คือ ผูเ้ ฒ่าหรงได้ช่วยเหลือนางมานักต่อ

นักในช่วงไม่กีปี ทีผ่านมานี แลยืนอยูเ่ คียงข้างนางทุก
ครา เช่นนันเองนางจึงตังใจมอบเหล้าหมักฌานถ้วยนีให้
เป็ นเครืองหมายแสดงความซาบซึงใจ
561
“นางเด็กนี เร็วเข้า! รีบนําเหล้าหมักฌานของเจ้ามาให้
ข้าเดียวนี!” แม่ทพั เฒ่ากลืนนําลายอึกใหญ่ รีบเปล่ง
วาจา

“ทังคนโทนีของท่านคนเดียว” อวินลัวเฟิ งเผยยิมอ่อนใจ

จากนันส่งหญิงรับใช้ให้นาํ เหล้าหมักฌาน มอบแด่ชาย
เฒ่า

ชายเฒ่ามิได้แยแสสิงอืนใดอีกด้วยยกเหล้าหมักฌานขึน
กระดก เหล้าหมักฌานของทังคืนบัดนีไหลลงสูท่ อ้ งชาย
เฒ่าอย่างรวดเร็ว

562
“เหล้าหมักชันดี! ชันดีจริงๆ! ข้าไม่เคยลิมชิมรสเหล้า
หมักใดรสเลิศเช่นนีมาก่อน” ชายเฒ่าเช็ดปากกล่าว
พลางใจก็คิดอยากดืมอีก “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เจ้ามีเหล้าหมัก
ฌานนีเหลืออีกหรือไม่” สายตาชายเฒ่าเบนไปยัง
อวินลัวเฟิ งพลางรีบร้อนใจถาม

อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ยังมีเหล้าหมักเหลืออยูอ่ ีกสองคนโท

ข้าได้วางไว้ในห้องเขียนหนังสือของท่านแล้ว ท่าน
สามารถ...”

ฟิ ว!

เด็กสาวกล่าวยังมิทนั ขาดคํา ชายเฒ่าก็รบี ร้อนออกจาก

563
ห้องไปด้วยความว่องไวเต็มกําลัง มิได้สนใจแม้กระทัง
แขกเหรือซึงยังคงอยูใ่ นห้องโถง บัดนีในหัวคิดถึงแต่
เพียงเหล้าหมักรสเลิศเท่านัน...

หน้าผากอวินลัวเฟิ งกระตุก จากนันก็หนั ไปหาอวินชิง

หย่าและหนิงซิน “ท่านอาทังสอง ข้าขอฝากท่านดูแล
แขกเหรือด้วย หากมีผใู้ ดก่อเรืองก็ไล่พวกเขาออกไปได้
ทันที”

ครันหนิงซินได้ยินอวินลัวเฟิ งเรียกขานตนว่าท่านอาก็
หน้าแดงขึนมาพลางลดศีรษะลงตําด้วยความ เขินอาย

“อวินเซียว ข้าง่วงแล้ว เรากลับห้องไปพักผ่อนกันเถิด อีก

564
ประการ ส่งสมุนไพรเหล่านีไปยังห้องของข้าที” อวินลัว
เฟิ งหาวหวอด จากนันหมุนกายเดินออกจากห้องโถงไป

กระทังเมือพวกนางออกไปแล้ว เหล่าแขกเหรือก็ยงั คง
พูดคุยกันถึงเรืองราวทีเกิดขึนในวันนี และเห็นทีหลังจาก
วันนีเป็ นต้นไป ตําแหน่งแห่งทีของสกุลอวินบนแผ่นดินนี
จักเปลียนไปมากทีเดียว...

ครันกลับห้องมาแล้วอวินลัวเฟิ งก็เข้าสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียน

โอสถ ส่งมอบสมุนไพรทังหมดให้แก่เสียวโม่ เคราะห์ดีที
เมือนางแข็งแกร่งขึน ทุง่ สมุนไพรก็ขยายขึนอย่างกว้าง
ใหญ่ไพศาล แล้วนางก็สามารถปลูกพืชสมุนไพรปริมาณ
มากกว่าทีอวินเซียวมอบมาให้ถงึ สิบเท่า

565
566
อนที 700 ความเปลียนแปลงในเมล็ดพันธุ์ (1)

“เสียวโม่ ยังไม่มีความเปลียนแปลงใดๆ ในเมล็ดพันธุอ์ ีก

หรือ” อวินลัวเฟิ งมองไปยังผืนดินราบเรียบแล้วก็ขมวด
คิวลงเล็กน้อย

ในวันนัน หลังนางประมูลได้เมล็ดพันธุม์ าจากโรงประมูล

แล้ว ก็ทาํ การเพาะเมล็ดพันธุด์ งั กล่าวลงในทุง่ สมุนไพร
อย่างไรก็ดี บัดนีเวลาก็ลว่ งเลยมาได้หนึงปี แล้ว ทว่ายัง
หาได้มีความเปลียนแปลงใดๆ เกิดขึนไม่

“นายท่านขอรับ ข้าเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึน แลเหตุ

ใดจึงยังไม่มีความเปลียนแปลงใดๆ เกิดขึนกับเมล็ดพันธุ์

567
นี”

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูใ่ หญ่ “เห็นทีคงยังต้องใช้เวลาอีกสัก

หน่อยกระมัง ในเมือเป็ นเช่นนันเราก็มาเพาะปลูกพืช
สมุนไพรชนิดอืนกันก่อนดีกว่า”

กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็คว้าจับกิงก้านพืชสมุนไพร ทว่า

ด้วยความทีนางเหม่อลอยไปเล็กน้อย จึงมิได้สงั เกตเห็น
หนามคมบนกิงก้านนัน ส่งผลให้เด็กสาวถูกหนามตําเอา

“นายท่านขอรับ ท่านเป็ นอะไรหรือไม่” สีหน้าเสียวโม่

เครียดเขม็งขึนพลางเดินไปหาอวินลัวเฟิ ง ด้วยความ
หวาดหวาดหวัน ปากก็เอ่ยถาม

568
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้าไม่เป็ นไร ทํางานต่อเถิด”

นางมิได้สงั เกตเห็นบาดแผลบนปลายนิวแม้เพียงนิด ที
ยิงไปกว่านัน นางมิได้สงั เกตเห็นเลือดสดทีไหลหยดลง
บนผืนดินซึงเพาะเมล็ดพันธุน์ นเอาไว้
ั ทันใดนันเองก็
บังเกิดสายแสงสีเขียวสว่างวาบทะลุผืนดินขึนมา ก่อน
หายไปภายในชัวพริบตาเท่านัน

หลังเพาะปลูกพืชสมุนไพรเพิมเติมอีกเล็กน้อยแล้ว เด็ก
สาวก็ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถกลับเข้าห้องตนไป

กลางดึกคืนนัน

569
เสียงร้องกริงเกรงปลุกให้เด็กสาวตืนขึนจากนิทรา ลืมตา
ขึนทันใด

“นายท่าน เกิดเรืองแล้ว! เกิดเรืองใหญ่แล้ว!”

ภายในจิตนางนัน นําเสียงเสียวโม่สอ่ แวววิตกกังวลใจ

ทําให้นางไม่ทนั คิดรีบดึงสติสมั ปชัญญะเข้าสูโ่ ลกคัมภีร ์
เซียนโอสถทันใด

“เหวอ!” ครันเห็นอวินลัวเฟิ งมาถึงแล้ว เสียวโม่ก็รอ้ งออก

มาทันควัน กล่าวด้วยความรูส้ กึ ผิด “นายท่าน พืช...พืช
สมุนไพร...”

570
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย มองไปยังทุง่ สมุนไพร ทว่า
สิงทีนางเห็นคือเหล่าพืชสมุนไพรทีพวกนางได้เพาะเอา
ไว้บดั นีเ**◌่ ยวเฉา ดูเหมือนว่ามีบางสิงดูดซับพลังชีพทัง
หมดของพืชพรรณเหล่านีไป

“เสียวโม่ เกิดอะไรขึนกัน” สีหน้าอวินลัวเฟิ งเครียดขรึม

ขึนมาด้วยใจเจ็บปวดกับพืชพรรณสมุนไพร! ทีให้ใจนาง
ยิงเจ็บชําเป็ นเพราะพืชสมุนไพรเหล่านีคือของขวัญจา
กอวินเซียว แต่กลับอยูใ่ นสภาพเช่นนีได้อย่างไรกันเล่า

“ข้าเองก็ไม่รู”้ เสียวโม่กล่าวไปก็สะอึกสะอืนไป “เมือ

ประเดียวนีเองข้าเผลอไผลไปครูห่ นึง พืชสมุนไพรเหล่านี
ก็เ**◌่ ยวเฉาหมดเสียแล้ว ข้าเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไร
571
ขึน! นายท่าน ทีนีคือโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ มีพลังฌาน
ไหลเวียนอยูอ่ ดุ ม จะกล่าวว่าพืชพรรณทีนีไม่มีวนั เฉา
ตายก็ไม่ผิด ทว่าเรืองนีเกิดขึนได้อย่างไร”

อวินลัวเฟิ งขมวดคิวลงเล็กน้อย แล้วสายตาก็กวาดมอง

ไปรอบๆ ก่อนจรดลงบนทุง่ ทีได้เพาะเมล็ดพันธุน์ นเอาไว้
ั

“นีมัน...” เด็กสาวนิงชะงักไป

เสียวโม่มองตามสายตานางไปก็เห็นความเปลียนแปลง
ทีตรงทุง่ สมุนไพรนันแล้วก็มิอาจอดเบิกตาขึนกว้างได้
“เมล็ดพันธุแ์ ตกหน่อออกแล้วอย่างนันรึ”

572
เสียวโม่ขยีตา และเมือเห็นชัดเจนว่าต้นอ่อนน้อยคล้าย
ถัวงอกได้ปรากฏขึนบนทุง่ สมุนไพรนัน เด็กชายก็เร้าใจ
ขึนมาทันใด

“นายท่าน เมล็ดพันธุแ์ ตกหน่อออกแล้ว! ทีเหล่าพืชสมุน

ไพรเ**◌่ ยวเฉาเป็ นเพราะสิงนีหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งแลมองต้นอ่อนนันแล้วก็นิงไปครูใ่ หญ่ก่อน

ตัดสินใจ “นอกเหนือจากพระศรีมหาโพธิแล้ว จงเพาะ
สมุนไพรชนิดอืนต่อไป ข้าอยากเห็นว่าต้นไม้นีคืออะไร
กันแน่!”

“ขอรับนายท่าน!” ดวงตาเสียวโม่เป็ นประกาย เขาเองก็

573
มีลางสังหรณ์เช่นกันว่าต้นอ่อนต้นนีจัก เติบใหญ่ขนเป็
ึ น
บางสิงทีมหัศจรรย์ทีเดียว...

ครันอวินลัวเฟิ งจากไปแล้ว เสียวโม่ก็เพาะปลูกพืชพรรณ

สมุนไพรลงในทุง่ ต่อไป หลังจากนันเด็กน้อยก็นงลงตรง
ั
มุมพลางมองต้นอ่อนน้อยตาไม่กะพริบ อย่างไรก็ดี ต้น
อ่อนคล้ายจะอิมหนําสําราญแล้วจึงมิได้มี ความเปลียน
แปลงใดๆ เกิดขึนอีก เพียงแต่ตงต้
ั นเงียบงันอยูท่ า่ ม
กลางสายลมอ่อนเท่านัน

574
ตอนที 701 ความเปลียนแปลงในเมล็ดพันธุ์ (2)

รุง่ สางของวันรุง่ ขึน

เมืออวินลัวเฟิ งลืมตาตืนขึน ชิงเหยียนก็มารออยูเ่ งียบๆ

ในห้องของนางแล้ว ครันหญิงรับใช้เห็นเด็กสาวตืนขึน
มาก็กล่าวด้วยนําเสียงตืนเต้นว่า “คุณหนูเจ้าคะ คุณ
หนูทราบไหมเจ้าคะ เกาหลิงทีคุณหนูกกั ขังไว้เมือหนึงปี
ทีแล้วบัดนีใกล้ตายเต็มแก่ คาดว่าอย่างดีทีสุดก็คงอยู่
ต่อได้อีกครึงชัวยาม”

เมือหนึงปี ทีแล้ว อวินลัวเฟิ งมิได้สงั หารเกาหลิงในทันใด

ทว่ากลับขังเขาไว้ทีสวนด้านหลังให้ทกุ ข์ทนกับการ
ทรมานแสนสาหัส หนึงปี ทีมีชีวิตอยูโ่ ดยต้องร้องขอ
1
ความตาย ในทีสุดเขาก็ทนมิได้อีกต่อไป บัดนีเมือชิงเห
ยียนได้ข่าวมาว่าแม้เกาหลิงจะได้รบั การรักษาบาดแผล
แต่ก็ใกล้ตายเต็มที นางก็รบี รุดมายังห้องของ อวินลัว
เฟิ งเพือรายงานเหตุการณ์ให้นายสาวได้ฟัง

“เกาหลิงอย่างนันรึ ข้าเกือบลืมเรืองเขาไปเสียสนิท”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “จะอย่างไรก็ดี เราก็เคยเป็ นคน
คุน้ เคยกันมาก่อน ในเมือเขาใกล้ตายแล้วข้าจะไม่ไปส่ง
ได้อย่างไร ชิงเหยียน ไปกัน!”

กล่าวจบอวินลัวเฟิ งก็ลกุ ขึนจากเตียง เข้าห้องนําห้องท่า

แล้วเดินตรงไปยังสวนด้านหลัง

ภายในสวนนัน เกาหลิงนอนทอดกายอยูบ่ นแผ่นไม้ ใน

2
ดวงตาแฝงความสินหวัง

อีกสองสามคนทีอวินลัวเฟิ งนํามากักขังไว้พร้อมกันกับ
เขานันมิอาจทนรับความทรมานได้อีกต่อไป แลพากัน
ปลิดชีพตนไปกันหมดแล้วในวันนีเอง เหลือเพียงเขาเท่า
นันทียังคงดือด้านอยูต่ อ่ !

แอ๊ด

มือขาวนวลประหนึงหยกผลักประตูเก่าโทรมเปิ ดออก
ไม่นานก็ปรากฏภาพเด็กสาวงามหยดย้อย ก้าวเข้ามา
ในห้องพร้อมกันกับหญิงรับใช้ของนาง ครันได้เห็นดวง
หน้าทีเขาปรารถนามาตลอดทังวันคืนแล้ว เกาหลิงก็
สําลักราวกับมีบางสิงติดอยูใ่ นลําคอ
3
ช่วงปี ทีผ่านมานีเขามิเคยออกจากสวนเก่าโทรมนีไป
ไหน! แต่ถงึ แม้เป็ นเช่นนันก็ยงั คงมีคนจงใจเปิ ดเผยเรือง
ราวความสําเร็จของนางให้เขาได้ยินได้ฟังอยูด่ ี หญิงผูน้ ี
บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้วบ้างล่ะ กระทังหมอ
หัตถ์เทวดาเทียนหยายังเป็ นศิษย์ของนางบ้างล่ะ...

และเมือประเดียวนีเอง เขาก็ได้ยินมาว่าอวินลัวเฟิ งนํา

เหล้าหมักออกมาเมือคืนวานนี ช่วยให้ผเู้ ฒ่าหรงแห่งหอ
โอสถบรรลุขนพลั
ั ง!

หากเขามิเคยทําร้ายนางเมือครังอดีต ความรุง่ โรจน์ใน

บัดนีของนางจะเป็ นของเขาด้วยหรือไม่กนั นะ เกาหลิง
เศร้าโศกเสียใจเหลือเกินจนท้องไส้แทบเปลียนสี หาก
4
เขามีชีวิตใหม่ได้อีกครังก็จะเกาะกุมนางไว้แน่น ไม่
กระทําสิงใดทีจะทําให้เขาต้องเสียใจไปชัวชีวิต!

“เจ้าอยูม่ าได้กว่าหนึงปี เชียวนะ” อวินลัวเฟิ งตวัดสาย

ตามองเกาหลิงแล้วก็เผยรอยยิมอ่อน “ข้านึกว่าเจ้าจะ
ทนความทรมานมิได้จนต้องปลิดชีพตนไปแล้วเสียอีก!
เห็นทีเจ้าคงจะเป็ นคนขีขลาดตาขาวจริง”

เขาเป็ นคนขีขลาดตาขาวดังว่าจริง มิได้มีใจแข็งแกร่งพอ

จะปลิดชีพตน! หาเป็ นเช่นนันไม่ ก็คงไม่ตอ้ งทนทุกข์ถกู
เขาทรมานอยูไ่ ด้ถงึ หนึงปี ครึงอย่างนี

“อวินลัวเฟิ ง” ลําคอเกาหลิงแห้งผากประหนึงถูฝ่ามือกับ

5
ผืนดิน “หากข้ามิได้ไปหามูอ่ ซู่ วง เจ้าจะยังแต่งงานกับ
ข้าหรือไม่”

“ไม่ ข้าไม่แต่ง” คําตอบอวินลัวเฟิ งตรงไปตรงมาชัดเจน

ไม่เหลือทีทางไว้ให้ผใู้ ดบิดเบือน

“เป็ นไปมิได้!” เกาหลิงส่ายศีรษะกล่าวด้วยความไม่

เชือ “เจ้ารักข้าทังหมดของหัวใจ ไยเจ้าจึงจะไม่แต่งงาน
กับข้าเล่า หากมิใช่เพราะข้าไปทําร้ายเจ้าเข้า ป่ านนีเจ้า
คงเป็ นชายาของข้าไปแล้ว”

อวินลัวเฟิ งย่างเท้าเข้าไปหาเกาหลิงเชืองช้า แล้วมุม

ปากนางก็โค้งขึนพลางกล่าวว่า “เจ้าอยากรู ้ ไหมเล่าว่า

6
ทําไม”

เกาหลิงผงกศีรษะ เขาอยากรูว้ า่ เพราะเหตุอนั ใด

มองดูสีหน้านันแล้วอวินลัวเฟิ งก็ลดกายลงตํา เปล่ง

วาจาด้วยเสียงแผ่วพอได้ยินกันแค่สองคนเท่านัน

“เพราะอวินลัวเฟิ งคนนันทีรักเจ้าหมดหัวใจได้แขวนคอ
ตายไปแล้วหลังถูกเจ้าทิงไปอย่างไร้เยือใย ไงเล่า! ข้า
เป็ นเพียงจิตวิญญาณจากต่างโลก หยิบยืมร่างกายนาง
มาเพือคืนชีพกําเนิดใหม่เท่านัน เช่นนันเองข้าจึงไม่เคย
รักเจ้าเลย”

7
เกาหลิงเบิกตากว้าง แล้วสีหน้าก็มีความตกตะลึงอาบ
ล้น

“เจ้า...”

ฉึก!

ก่อนเขาจะทันพูดจบ กระบียาวในมืออวินลัวเฟิ งก็เสียบ

เข้าอก ปลิดชีพของเขาไปเสียแล้ว...

8
ตอนที 702 ความเปลียนแปลงในเมล็ดพันธุ์ (3)

“คุณหนูพดู อะไรกับเขาหรือเจ้าคะ”

ครันออกจากสวนเก่าโทรมแล้วชิงเหยียนก็หนั มาถามอ
วินลัวเฟิ งด้วยความใคร่รู ้

9
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม “ถ้อยคําทีจะทําให้เขาสินหวัง!”

อันทีจริงแม้อวินลัวเฟิ งมิได้กล่าวถ้อยคําเหล่านันออกมา
เกาหลิงก็ตกอยูใ่ นความสินหวังนานแล้ว ด้วยเขาเพียง
แต่มีชีวิตอันตําทรามอยูไ่ ปวันๆ เท่านัน!

สําหรับเขาแล้ว ความตายเป็ นเพียงหนทางเดียวทีจัก

ปลดปล่อยตน!

เห็นร่างกายผ่ายผอมของเขาปกคลุมไปด้วยรอยแผล
เป็ นแล้วก็พอจะจินตนาการได้วา่ เขาคงต้องทนทุกข์กบั
การถูกทรมานอย่างแสนสาหัสทีเดียวตลอดช่วงเวลาที

10
ผ่านมา! ดีไม่ดีก็คงคิดปลิดชีพตนอยู่ ทว่าท้ายทีสุดก็มิได้
มีใจแข็งพอจะลงมือ

“ชิงเหยียน” อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้าแผ่วเบา กล่าวข้าม

ไหล่กบั ชิงเหยียนมาว่า “วันนีข้าจะออกเดินทางไปยัง
ต่างแผ่นดินกับอวินเซียว เจ้าจะมีหน้าทีรับผิดชอบปก
ป้องดูแลสกุลอวินอย่าให้ใครเข้ามาทําร้ายได้แม้เพียง
นิด!”

“คุณหนู...” หัวใจชิงเหยียนสันไหวแล้วนางก็ลดศีรษะลง
ตํา “คุณหนูเพิงกลับมาหมาดๆ จะออกเดินทางอีกแล้ว
หรือเจ้าคะ”

11
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูใ่ หญ่ก่อนตอบรับว่า “คราวนีข้าต้อง
ไปตามหาบุคคลทีสําคัญมากผูห้ นึง! หากสกุลอวินจํา
ต้องประสบเภทภัยอันใด ก็จงมุง่ หน้าไปขอความช่วย
เหลือจากหอโอสถหรือสกุลหนิง อย่างไรก็ดี บัดนีบน
แผ่นดินหลงเซียวคงไม่มีใครกล้าหือกับสกุลอวิน
แล้วกระมัง”

ไม่เพียงแต่สกุลอวินจะมีผเู้ ฒ่าหนิงเท่านัน พวกนางยังมี

เทียนหยาคอยหนุนหลังด้วยเช่นกัน! ทัวทังแผ่นดินนีจะ
มีใครบังอาจแตะต้องสกุลนางอีกเล่า ทีนางกล้าออกเดิน
ทางไปยังแผ่นดินอืนก็ดว้ ยเหตุผลดังกล่าวเช่นเดียวกัน

“คุณหนูโปรดวางใจ ข้าจะปกป้องสกุลอวินแลรอการ
กลับมาของคุณหนู” สีหน้าชิงเหยียนเด็ดเดียวพลางให้
12
คําปฏิญาณทีจะปกป้องดูแลสกุลอวิน

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงแล้วกล่าวต่อว่า “คราวนีข้าจะ

แอบออกเดินทางไปกับอวินเซียวเงียบๆ อีกประการ ข้า
เก็บซ่อนเหล้าหมักปริมาณมากไว้ทีห้องใต้ดิน เจ้าไป
หยิบมาให้ทา่ นปู่ ได้วนั ละสองคนโททุกวัน”

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ชิงเหยียนตอบรับนอบน้อมด้วยใจ
เคารพ “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ เหตุใดคุณหนูจงึ ต้อง
แอบออกเดินทางไปเงียบๆ ”

“เพราะเสียวไป๋ น่ะสิ...” อวินลัวเฟิ งกล่าวออกมาอย่าง

ช่วยมิได้ “หากเสียวไป๋ รูข้ นมาว่
ึ าข้ากําลังจะออกเดินทาง

13
ไปยังแผ่นดินอืน ย่อมต้องรบเร้าขอตามไปด้วยอย่างแน่
นอน ทว่าบัดนีสถานทีแห่งนันอันตรายยิงนัก กระทังข้า
เองก็ยงั อาจเอาตัวไม่รอด แล้วข้าจะพานางไปเสียงด้วย
ได้อย่างไร เช่นนันเองก็มีแต่ตอ้ งทิงนางไว้ทีนีเท่านัน

พลังเสียวไป๋ มิได้นอ้ ยหน้าใครเลย อย่างไรก็ดีบนแผ่นดิน

อืนนีมีผแู้ ข็งแกร่งรอคอยอยูม่ ากนัก และนางเป็ นเพียง
ตัวตนเบืองล่างของห่วงโซ่อาหารเท่านัน

เมือคิดดีแล้วอวินลัวเฟิ งก็กล่าวต่อไปว่า “ช่วงนีข้าได้

เขียนวิธีการฝึ กฝนพลังฌานไว้ให้แก่เสียวไป๋ บ้างแล้ว
เมือข้าออกเดินทางก็จงมอบให้แก่นางเสีย”

14
ชิงเหยียนรับหนังสือทีอวินลัวเฟิ งส่งมาให้แล้วก็กล่าว
ด้วยท่าทีเด็ดเดียว “คุณหนูโปรดวางใจ ข้าจะมอบสิงนี
ให้แก่คณ
ุ หนูเสียวไป๋ อย่างแน่นอน”

“ข้าได้เขียนในสิงทีจําเป็ นลงไปแล้ว และจะออกเดินทาง

กับอวินเซียวในอีกไม่นาน พวกเจ้าทุกคนจงดูแลตัวเอง
ให้ดี”

กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็เดินตรงไปยังห้องตนไม่พดู จากับ

ใคร บัดนีในห้องของนาง อวินเซียวเตรียมตัวเรียบร้อย
และรอคอยนางอยู่

“ไปกันเถิด”

15
นางยักไหล่ เดินออกนอกประตูใหญ่ไป จากไปโดยไม่แม้
แต่เหลียวหลังกลับมา...

...

เดิมทีหลินรัวไป๋ ก็เป็ นเด็กอยูไ่ ม่สขุ อยูแ่ ล้ว นางจึงออกไป

เดินเล่นซือของในทุกๆ เช้า! อย่างไรก็ดี คราวนีเมือกลับ
มาก็มีข่าวว่าอวินลัวเฟิ งได้จากไปแล้ว

ทันใดนันเอง นางก็โอบกอดหนังสือทีอวินลัวเฟิ งทิงไว้ให้

แล้วร้องห่มร้องไห้ขมขืน “ท่านอาจารย์ ข้ารูว้ า่ ตนยัง
อ่อนแอเกินไป มีแต่จะเป็ นตัวถ่วงท่านเท่านันไม่วา่ เราจะ

16
ไปทีไหน แต่ทา่ นโปรดวางใจ ข้าจะฝึ กฝนรวบรวมพลัง
ฌานเป็ นอย่างดีแล้วออกตามหาท่านในเร็ววัน...”

นางปาดนําตาลุกขึนยืน มือก็กมุ หนังสือทีอวินลัวเฟิ งให้

ไว้แน่น บัดนันเอง ประกายตังมันดังหินผาก็ปรากฏอยู่
ในสายตาของเด็กหญิง

“ท่านอาจารย์ ข้าจะบากบันฝึ กฝนและไม่ทาํ ให้ทา่ นต้อง

ผิดหวัง!”

17
ตอนที 703 ตกหลุมรักตังแต่แรกพบ (1)

ไพรลับแลนันทอดยาวไปไกลหลายร้อยลีซํายังหาได้มี
วีแววผูอ้ ยูอ่ าศัยไม่ ตังแต่เหยียบย่างเข้าไปในไพรลับแล
อวินลัวเฟิ งก็มิแลเห็นใครเลย รอบกายมีเพียงร่องรอย
ของสัตว์อสูรวิญญาณเท่านัน

ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว!

บัดนันเองอวินลัวเฟิ งก็ได้ยินเสียงบางอย่าง จิตทีเดิมที

ระวังระไวอยูแ่ ล้วนันก็ยงเครี
ิ ยดเขม็ง มือหรือก็จบั กํา
กระบียาวเอาไว้แน่น

18
ภายในไพรลับแลแห่งนี หากเผลอไผลแม้เพียงนิดย่อม
สูญชีวิตทันที

“ระวัง!”

อวินเซียวเอากายเข้าบังเด็กสาว สีหน้าทีโดยปกติวิสยั
ปราศจากอารมณ์ก็เครียดเขม็งราวกับเกรงว่าเด็กสาว
เบืองหลังจะได้รบั อันตราย

ผลุบ!

เมือทังสองเตรียมพร้อมรับมือสถานการณ์เต็มที ก็มีหนูสี
19
ชมพูตนหนึงวิงเร็วจีออกมาจากพุม่ ไม้ มันโซซัดโซเซแล้ว
ก็รว่ งลงกองอยูก่ บั พืนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ ง ดูทรงแล้ว
เจ้าหนูคงถูกสัตว์อสูรวิญญาณตนอืนทําร้ายเอาจนบาด
เจ็บสาหัสหนักเจียนตายเลยทีเดียว

ชัวขณะทีไหน่ฉาเห็นเจ้าหนูสีชมพูตนนีก็แลคล้ายได้รบั
กระแสไฟฟ้าขนานแรง ส่งกระแสไฟฟ้าไหลเวียนไปทัว
ร่างกายของเขา นําพามาซึงความรูส้ กึ เกินบรรยายอันไม่
เคยคาดคิดฝัน

หรือสิงนีคือการตกหลุมรักตังแต่แรกพบทีเขาว่ากัน

“โฮก!”

20
ชัวขณะทีเจ้าหนูสีชมพูรว่ งกองลงไป ก็ปรากฏแมวลาย
เปลวขาวโผออกมาตะปบเข้าทีตัวหนูซงนอนกองอยู
ึ บ่ น
พืนดิน

“นายท่าน ช่วยนางด้วย!”

เมือเห็นหนูสีชมพูกาํ ลังถูกจู่โจมอยูด่ งั นัน ไหน่ฉาก็ได้สติ

รีบกล่าวขึนทันใด

“ไสหัวไป!”

ตูม!
21
เมือแมวลายเปลวโจนเข้ามาใกล้ อวินลัวเฟิ งก็สง่ เสียงกู่
ร้องดังลัน รังสีสะท้านผืนดินระเบิดออกจากกายนาง พุง่
เข้าใส่เจ้าแมวลายเปลว แมวลายเปลวตนนันปลิว
กระเด็นไปกระแทกกับลําต้นไม้ใหญ่ทนั ใด มันตวัดสาย
ตามองเจ้าหนูเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งแล้วก็ตดั สินใจหมุน
กายกลับหนีไปอย่างว่องไว มนุษย์ผนู้ ีมิใช่คนทีมัน
สามารถต่อกรด้วยได้ จึงได้แต่ปล่อยเหยือหลบหนีไปเท่า
นัน...

“นายท่าน” ไหน่ฉาค่อยๆ คลานลงมาตามแขนเสือของอ

วินลัวเฟิ งแล้วก็เปล่งวาจากระมิดกระเมียน “ท่านช่วย
นางได้หรือไม่”

22
ครันเห็นท่าทีเหนียมอายของไหน่ฉาแล้ว อวินลัวเฟิ งก็อด
ยกมุมปากขึนยิมมิได้ “ข้าจําได้วา่ เจ้าคือหนูทีมิใคร่
ยุม่ ย่ามกิจชาวบ้านเขามิใช่หรือ ไหนบอกข้ามาตามตรง
เจ้าแอบพึงใจหนูหาทองเพศเมียตัวนีใช่หรือไม่”

ไหน่ฉาลดศีรษะลงตําอย่างเขินอาย คล้ายความเขินอาย
ของเด็กสาวๆ

อวินลัวเฟิ งนิงไป เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าไหน่ฉาตก

หลุมรักแรกพบกับหนูเพศเมียนีอย่างนันรึ

“ไหน่ฉา ข้าจะดูบาดแผลของหนูหาทองตัวนี” อวินลัว

เฟิ งย่างเท้าเชืองช้าไปยังหนูสีชมพูแล้วตรวจสอบ “บาด

23
แผลนางฉกรรจ์ทีเดียว ทว่ามิใช่ปัญหาใหญ่ หากข้าให้
นางเคียวพืชสมุนไพรพลังฌานสักก้านก็คงหายดี”

ตังแต่ตน้ อ่อนนันได้ดดู ซับสารอาหารของพืชสมุนไพรอืน

ไปจนหมด ก็มิได้มีความเปลียนแปลงอันใดเกิดขึนอีก!
เช่นนันเอง พืชสมุนไพรอืนในทุง่ ของนางตอนนีจึงยังคง
อยูด่ ี

อวินลัวเฟิ งหยิบเอาก้านสมุนไพรพลังฌานเพือการรักษา
บาดแผลออกมาแล้วค่อยๆ เด็ดใบออกมาด้วยความ
ระมัดระวัง นางใช้มือบีบคันนําจากใบออกมาเล็กน้อย
หยดลงบนบาดแผลของเจ้าหนูเพศเมียก่อนให้นางกลืน
กินตัวใบ

24
ทันใดนันเอง บาดแผลบนกายเจ้าหนูเพศเมียก็ฟืนฟูหาย
ดีดว้ ยความว่องไวเกินกว่าจะสังเกตได้ ไม่นานนักนางก็
ลืมตาตืนขึน

“เจ้ารูส้ กึ เช่นไรบ้าง” ไหน่ฉามองไปยังหนูเพศเมียผูน้ นั

ด้วยท่าทีหวาดหวันแลวางตัววางมือมิถกู

เจ้าหนูเพศเมียจ้องมองตาค้าง หนูหาทองตัวนีพูดได้
อย่างนันรึ

ท่ามกลางเผ่าหนูนีมีแต่มารดาของนางเท่านันทีพูด
ภาษามนุษย์ได้ แล้วเจ้าหนูหาทองนีเล่า มาจากไหนกัน

25
ไยมันจึงพูดภาษามนุษย์ได้

“เรืองนี...” ไหน่ฉาเกาศีรษะน้อยแกรกๆ แล้วก็เอ่ยด้วย

ท่าทีเขินอาย “นายท่านข้าช่วยเจ้าเอาไว้ บ้านเจ้าอยูท่ ีใด
เล่า ข้าจะไปส่ง”

26
ตอนที 704: ตกหลุมรักตังแต่แรกพบ (2)

ได้ยินวาจาไหน่ฉาแล้ว เจ้าหนูหาทองก็คลานขึนจากพืน
ทันใด จากนันประสานอุง้ เท้าเข้าด้วยกันพลางโค้งคํานับ

27
ให้แก่อวินลัวเฟิ ง

“นายท่าน นางกําลังแสดงความซาบซึงในพระคุณของ
นายท่าน” กล่าวเสร็จ ไหน่ฉาก็หนั ไปหาเจ้าหนูหาทอง
“จริงสิ ข้ายังมิได้ถามชือเสียงเรียงนามเจ้าเลย...”

“จิดๆ ”

“เหมิงเหมิงอย่างนันรึ นามนีน่าเอ็นดูสมตัวเจ้าดี จริงสิ

แล้วบ้านเจ้าอยูท่ ีใดเล่า”

“จิดๆ!”

28
...

อวินลัวเฟิ งนิงตะลึงไป ไหน่ฉาเกียวหญิงได้พลิวไหวปาน

นีเชียวหรือ เขาไปเรียนรูก้ ลเม็ดเด็ดพรายมาตังแต่เมือใด
กันเล่า

“นายท่าน” ครันไหน่ฉาได้ขอ้ มูลเพียงพอแล้ว ก็หนั มามอ

งอวินลัวเฟิ งพลางเปล่งวาจากระอักกระอ่วน “เราพาเหมิ
งเหมิงไปส่งถึงบ้านได้หรือไม่ หากปล่อยให้นางกลับไป
ตัวคนเดียวข้าคงไม่สบายใจ”

“ก็ได้”

29
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ นางปรารถนามุง่ หน้าไปสูแ่ ดน
ลับแล ทว่าก็มิได้รบี ร้อนแต่อย่างใด ประการสําคัญ บัดนี
หามีสงใดสํ
ิ าคัญเท่าการทีไหน่ฉาจะได้ภรรยาไม่

“นายท่าน ข้ารักท่านสุดหัวใจ”

ไหน่ฉารูส้ กึ ชุ่มชืนในหัวใจ ก็พลันโผเข้าหาอวินลัวเฟิ งทัน

ใด อย่างไรก็ดี ก่อนทันถึงตัวนางก็มีมือใหญ่ปัดตบตน
ออกไปเสียก่อน อวินเซียวยืนมือมาดึงเด็กสาวเข้าไปใน
อ้อมแขนพลางจ้องเตือนไหน่ฉาเขม็ง ความหมายในสี
หน้าท่าทางนันชัดเจนเหลือเกิน

ไหน่ฉาเคืองใจทีเดียว แต่ก็มิกล้ากระด้างกระเดืองต่อ

30
อวินเซียวจึงได้แต่เดินปวกเปี ยกไปหาเหมิงเหมิงเท่านัน

“เหมิงเหมิง เจ้านําทางพวกข้าไปได้เลย แล้วพวกข้าจะ

ไปส่งเจ้าถึงบ้านเดียวนี”

...

หนูหาทองมิได้มีพลังแข็งแกร่งแต่อย่างใด! พวกมันจึง
แทบปกป้องตัวเองมิได้ทา่ มกลางไพรลับแล อันแสน
อันตรายรอบด้านนี เช่นนันเอง พวกมันจึงอาศัยอยูล่ กึ ลง
ไปในใต้ดินเพือเอาตัวรอด

บัดนีเอง ปราสาทงามได้ตงตระหง่
ั านเงียบงันอยูใ่ นถําใต้
31
ดิน

ครันหนูหาทองเฝ้าประตูสองตนเห็นเหมิงเหมิงปรากฏ
กายขึนมาแล้วดวงตาก็กระจ่างใสขึนทันใด พวกมันวิงรี
เข้าไปในปราสาทเพือรายงาน ไม่นานนัก หนูนางพญา
สวมมงกุฎบนศีรษะก็นาํ พาหนูหาทอง กลุม่ หนึงรีบรุด
ตรงมา

“เหมิงเหมิงลูกข้า เจ้าทําให้มารดาเจ้ากลัวแทบตาย!”

หนูนางพญาเดินตรงมาหาเหมิงเหมิงแล้วก็โอบกอดนาง
ไว้ในอ้อมแขน นําตาไหลหยดลงมาสองสายด้วยความ
เบิกบานใจ

32
ในเมือพวกอวินลัวเฟิ งมิได้ลว่ งรูว้ า่ เหมิงเหมิงสือสาร
ความใดกับหนูนางพญา หนูนางพญาตนนันก็เดินตรง
มาหาอวินลัวเฟิ งและโค้งคํานับลง “ข้าขอขอบพระคุณ
ท่านมนุษย์ทงสองและหนู
ั พีชายผูน้ ีทีได้ช่วยชีวิตบุตรี
ของข้าไว้ หาเป็ นเช่นนันไม่ บุตรีผไู้ ม่รูค้ วามของข้าคงได้
กลายเป็ นอาหารของสัตว์อสูรวิญญาณตนอืนไปแล้ว
เป็ นแน่ ข้าอยากทราบว่าพวกท่านจะให้เกียรติ รับคํา
เชิญร่วมรับประทานอาหารเย็นกับพวกข้าได้หรือไม่”

ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งส่องประกายสว่างวาบแล้วนางก็
แย้มรอยยิมอ่อน “ได้ส”ิ

หนูนางพญาเผยยิม “ข้าจะสังให้ผอู้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาเตรียม
33
การงานเลียง พวกท่านโปรดพักผ่อนเสียสักครูเ่ ถิด เมือ
งานเลียงเริมขึน ข้าจะส่งคนของข้ามาเชิญพวกท่านเอง”
กล่าวจบหนูนางพญาก็สงให้
ั หนูแห่งเผ่ามานําทางอ
วินลัวเฟิ งและคณะไปพักผ่อน ส่วนนางนันไปเตรียมการ
งานเลียงในคําคืนนี

อวินเซียวก้าวไปยืนข้างกายอวินลัวเฟิ งแล้วก็เอ่ยถาม
ด้วยนําเสียงทีได้ยินกันเพียงสองคนเท่านัน “ท่านมี
เหตุผลอืนใดจึงอยากอยูต่ อ่ อย่างนันหรือ” เขารูด้ ีวา่
อวินลัวเฟิ งย่อมไม่อยูต่ อ่ นอกเสียจากว่านางได้คน้ พบ
อะไรบางอย่าง

ครันได้ยินวาจาบุรุษแล้ว อวินลัวเฟิ งก็ผงกศีรษะเล็กน้อย

“กว่าหนูหาทองจะบรรลุขนพลั
ั งได้นนยากเย็
ั นแสนเข็ญ
34
พวกมันจะต้องบริโภคสมุนไพรพลังฌานเพือเลือนขัน
อย่างไรก็ดี ข้ากลับเห็นสมาชิกเผ่าหนูนี หลายตนขึนเป็ น
ผูฝ้ ึ กฌานขันกลางแล้ว ซํายังมีบางส่วนไปถึงขันสูงแล้ว
ด้วย”

ใครๆ ก็คงคิดว่าหนูหาทองมิได้มีพลังอันใดทว่านีคือหนู
หาทองทียืนอยูเ่ บืองหน้าพวกนาง! หากคิดถึงความรวด
เร็วในการรวบรวมพลังฌานของพวกมันแล้ว หาก
ปราศจากซึงพืชสมุนไพรเพียงพอบริโภคไปเป็ นปี ๆ ก็จะ
มีชีวิตอยูใ่ นฐานะผูฝ้ ึ กฌานขันตําไปชัวชีวิตเท่านัน

“แน่นอนว่านีมิใช่เหตุผลเดียวทีข้ายังอยูต่ อ่ ! ทีสุดแล้ว
สถานทีแห่งนีก็คือไพรลับแล บางทีเผ่าหนูนีคงโชคดีคน้
พบสมุนไพรลําค่าหากยาก ทียิงไปกว่านัน หนูหาทองได้
35
ชือว่ามีประสาทรับรูก้ ลินเป็ นเลิศ สามารถดมหาพืช
สมุนไพรได้แม้อยูห่ า่ งไกล”

ตอนที 705 ตกหลุมรักตังแต่แรกพบ (3)

“ทีข้าสงสัยก็คือหนูนางพญาตนนันสามารถพูดภาษา
มนุษย์ได้!” เด็กสาวเอามือเท้าคางแผ่ว แล้วสายตาก็
แฝงแววครุน่ คิด “สัตว์อสูรวิญญาณอย่างน้อยต้องบรรลุ
พลังฌานถึงขันเซียนจึงจะพูดภาษามนุษย์ได้!”
36
ขันพลังเหนือชันนภาขึนไปก็คือขันเซียน!

เมือหนูหนางพญาตนนีสามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ก็
ย่อมหมายความว่านางคือผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน เป็ นอย่าง
น้อย! อย่างไรก็ดี...

“ต่อให้นางบริโภคพืชสมุนไพรอายุพนั ปี สกั พันก้าน ก็ไม่

สามารถบรรลุพลังฌานถึงขันเซียนได้ เช่นนันเองข้าจึงมี
ความประสงค์จะอยูต่ อ่ อีกสักหน่อย เผือว่าในเผ่าหนูนี
จะมีสมบัติลาค่
ํ าซ่อนอยู”่

ตามวิสยั แล้วก็มีเหตุผลอีกหนึงประการ

37
เหตุผลอีกประการดังกล่าวนันก็คือ ไหน่ฉาได้ตกหลุมรัก
แรกพบกับเหมิงเหมิง! ไม่วา่ จะอย่างไร สิงนีก็คือรักครัง
แรกของไหน่ฉา แล้วนางจะไม่ยืนมือเข้าช่วยได้อย่างไร
เล่า

ภายในโลกใต้ดินนันไม่มีเวลากลางวัน อย่างไรก็ดี สัตว์

อสูรวิญญาณสามารถหยังรูค้ วามแตกต่างของเวลาโดย
ปราศจากกลางวันได้ อวินลัวเฟิ งมิได้พกั ผ่อนนานเท่าไร
นักก็มีหนูหาทองตนหนึงเชิญนางไปร่วม งานเลียง

ภายในโถงงานเลียงนันปรากฏภาพหนูนางพญานังอยู่
บนเก้าอีสูง ทีพนักเก้าอีมีลวดลายศีรษะหนูประดับอยู่

38
เหมิงเหมิงนังอยูเ่ บืองหลังหนูนางพญาอย่างว่าง่าย ดวง
ตากลมโตส่งรอยยิมให้แก่ไหน่ฉา ครันเห็นไหน่ฉามองมา
นางก็ขยิบตาให้เขาด้วยดวงหน้าเปี ยมเสน่ห ์

เปรียง!

ไหน่ฉาเป็ นเบือใบ้ไปพลางมองเหมิงเหมิงดังคนโง่ มิอาจ

หยุดยังหัวใจมิให้เต้นรัวได้

“นายท่านเห็นหรือไม่ เหมิงเหมิงเกียวพาราสีขา้ นาง

กําลังเกียวข้า”

39
บัดนันเองดวงตาไหน่ฉาก็แลดูคล้ายจะเปล่งประกาย
ออกมาเป็ นรูปหัวใจพลางดวงหน้านันเผยให้เห็นเป็ นที
ประจักษ์วา่ เขากําลังตกหลุมรักหัวปั กหัวปํ า อวินลัวเฟิ ง
เห็นแล้วก็อยากจะบอกกล่าวเสียเหลือเกินว่าอีกฝ่ าย
เพียงแต่ทกั ทายเจ้าเท่านัน ทว่าในสายตาของเจ้ากลับ
กลายเป็ นการเกียวพาราสีไปเสียนี...

“อาคันตุกะของข้า ท่านเองก็คงจะสังเกตเห็นแล้ว แต่

นอกเหนือจากข้าในเผ่าแล้ว หาได้มีหนูหาทอง ตนใด
ทรงพลังไม่” หนูนางพญาเผยยิมขมขืนพลางกล่าววาจา
“ท่ามกลางไพรลับแลนี มีสตั ว์อสูรวิญญาณแข็งแกร่งอยู่
ทุกหนแห่ง พวกเราจึงจําต้องถอยร่นมาอยูท่ ีใต้ดินนี! ที
ยิงไปกว่านัน ข้าเองก็พรําบอกซําแล้วซําเล่าว่าหากไม่มี
ข้าติดตามไปด้วย ห้ามสมาชิกเผ่าตนใดออกจากนครใต้

40
ดินแห่งนี ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าบุตรีของข้าจักดือดึงยิงนัก
จนสุดท้ายก็หนีขนไปบนผื
ึ นดินจนได้!”

อวินลัวเฟิ งวางถ้วยเหล้าหมักในมือลงแล้วก็เข้าเรืองเอ่ย
ถามทันใด “โดยปกติวิสยั แล้วหนูหาทองจะไม่เติบใหญ่
ขึนจนแข็งแกร่งถึงเพียงนีแม้ใช้เวลาชัวชีวิต ข้าขอทราบ
ได้หรือไม่วา่ เจ้ามีวิธีการอันใดจึงได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี”

เห็นทีอวินลัวเฟิ งจะเอ่ยถามคําถามทีมิควรออกไปเสีย
แล้ว ด้วยเหล่าผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาแห่งเผ่าหนูตา่ งก็หนั ศีรษะ

มาทางอวินลัวเฟิ งพร้อมกันในทันใด ในสายตาแฝงแวว

เตือนภัยเมือเผชิญกับสายตาเตือนภัยแล้วอวินลัวเฟิ งก็

41
เม้มริมฝี ปาก ดวงตาดําทะมึนจ้องไปยังหนูนางพญา
เขม็งคล้ายกับจะไม่แลเห็นสายตาหนูตนอืน

หนูนางพญายกอุง้ เท้าขึนรังเหล่าผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาเอาไว้
แล้วก็เผยรอยยิมอ่อนจาง “ข้าได้ดืมนําพุเข้าไปหนึงหม้อ
ใหญ่โดยบังเอิญ แล้วข้าก็บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
เซียนในทันใด! เช่นนันเองข้าจึงได้ขนเป็
ึ นหนูนางพญา
แห่งเผ่าหนูนี”

นําพุอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงแล้วเอ่ยถาม “เสียวโม่ เจ้ารูจ้ กั

นําพุทีว่านันไหม”

42
เสียวโม่พะว้าพะวังพึมพํากับตัวเองอยูน่ านก่อนตอบรับ
ว่า “หากข้าเดาไม่ผิด สิงนันคงจะเป็ นนําฌาน คือนําพุ
ซึงเกิดขึนจากพลังฌาน! นําพุนีมีดียงกว่
ิ าของทีเสียวไป๋
มีอยูใ่ นเรือนนางเสียอีก แน่นอนว่าประสิทธิภาพของมัน
มหาศาลเกินกว่าทีมนุษย์จะรับไหว หากมนุษย์บริโภค
นําพุนนเข้
ั าไปก็จะระเบิดตายลงทันที!”

ได้ยินแล้วอวินลัวเฟิ งก็ถอนหายใจ เห็นทีแม้นางได้ครอบ

ครองนําพุนนก็
ั คงจะไร้ประโยชน์

อย่างไรก็ดี...

43
อวินลัวเฟิ งมองหนูนางพญาอีกคราคล้ายกับจะคิดอะไร
ออก “เจ้ารูห้ รือไม่วา่ นําพุฌานนีตังอยูแ่ ห่งหนใด”

หนูนางพญาส่ายศีรษะตน “ข้าค้นพบสถานทีแห่งนัน
โดยบังเอิญ เมือกลับไปตามหาอีกทีก็ไม่พบสิงใดแล้ว”

44
ตอนที 706 สยบเผ่าหนู (1)

อวินลัวเฟิ งรูด้ ีวา่ หนูนางพญาตนนีพูดความจริง หากนาง

พบตําแหน่งของนําพุฌานจริง เผ่าหนูก็คงไม่ตกอยูใ่ น
สภาพเช่นนี ดีไม่ดีหนูทงเผ่
ั าอาจบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันเซียนกันหมดทุกตนแล้วก็เป็ นได้

“หลังเจ้าดืมนําพุฌานเข้าไปในปี นนั เกิดผลข้างเคียงอัน

ใดขึนหรือไม่” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อยสํารวจหนู
45
นางพญาตังแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ในดวงตามีแวว
ความเข้าใจสว่างวาบ

หนูนางพญาจ้องตาค้าง “ท่าน... ท่านทราบได้อย่างไร”

“เพราะข้าเป็ นแพทย์”

อวินลัวเฟิ งแย้มยิมสะกดใจ ตังแต่เห็นหนูนางพญาครัง

แรก เด็กสาวก็พบความผิดปกติในกายของเจ้าหนูแล้ว
บัดนีเมือนางทราบถึงการมีอยูข่ องนําพุฌาน ความ
สงสัยของนางก็ได้รบั การยืนยัน

สิงใดมีพลังฌานพร้อมด้วยประสิทธิภาพอันมหาศาล
46
ย่อมมาพร้อมกับผลข้างเคียงบางอย่างเสมอ!

หนูนางพญากล่าวด้วยความขมขืน “โดยปกติวิสยั แล้ว

เผ่าหนูมีความสามารถในการขยายเผ่าพันธุด์ ีเยียม ทว่า
เคราะห์รา้ ยหลังข้าบังเอิญได้ดืมนําพุฌานนันเข้าไปก็ไม่
อาจมีบตุ รได้อีก เช่นนันเองข้าจึงมีเพียงเหมิงเหมิงเป็ น
บุตรเพียงตนเดียวเท่านัน”

“แล้วถ้าหากข้าช่วยเจ้าให้กลับมามีบตุ รได้อีกครังเล่า”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย กล่าวด้วยรอยยิมทีเล่นที
จริง

“ว่าอย่างไรนะ” หนูนางพญาประหลาดใจในทางดีพลาง

47
ลุกขึนยืน นําเสียงก็สนไหวอยู
ั เ่ ล็กน้อย “นัน... ท่านพูด
จริงหรือ”

“ถูกต้องแล้ว” อวินลัวเฟิ งเคาะปลายนิวลงกับโต๊ะแผ่ว

เบา “ข้าช่วยให้เจ้ากลับมาสืบพันธุไ์ ด้อีกครา แต่ทว่าข้า
เองก็มีคาํ ขอ” กล่าวแล้วเด็กสาวก็นิงไปครูห่ นึงก่อนว่า
ต่อ “คําขอนันก็คือข้าประสงค์ให้เผ่าหนูมารับใช้ขา้ !”

รอยยิมบนดวงหน้าหนูนางพญาค่อยๆ จางหายไป แล้ว

ในดวงตาก็เผยให้เห็นความสับสน การทีนางมิอาจมีบตุ ร
ได้อีกนับเป็ นความเจ็บปวดลึกลําทีสุดในชีวิต! อย่างไรก็
ดี หากนางมอบเผ่าหนูไปดือๆ เช่นนีแล้วสมาชิกเผ่าจะ
เห็นนางเป็ นอย่างไร

48
“จงติดตามข้า ข้ารับประกันได้วา่ พวกเจ้าจะไม่ตอ้ งซ่อน
ตัวอยูใ่ นโลกทีปราศจากแสงอาทิตย์นีอีกต่อไป! อวินลัว
เฟิ งเชิดศีรษะขึนเล็กน้อย มุมปากนางก็ยกขึนยิม “อีกทัง
เผ่าหนูก็จกั มิตอ้ งทนทุกข์กบั ขีดจํากัดของพลังตนอีก!”

กายหนูนางพญาสันเทิม ด้วยหามีสงใดผิ
ิ ดไปไม่ ถ้อยคํา
อวินลัวเฟิ งได้แทงใจนางเข้าอย่างจัง!

ครันเห็นความเปลียนแปลงในสีหน้านางแล้ว อวินลัวเฟิ ง
ก็กล่าวต่อไปว่า “เจ้าเห็นไหน่ฉาไหมเล่า เขาเองก็เป็ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนเช่นกัน! หากเผ่าหนูมอบความจงรัก
ภักดีแด่ขา้ แล้ว ข้าก็รบั ประกันได้วา่ สมาชิกทุกตนของ

49
เผ่าจักบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนในอีกไม่นาน!”

หนูนางพญามีใจหวันไหว แม้นางมิปรารถนายกเผ่าหนู
ให้ใคร ทว่าหากสมาชิกเผ่าของนางสามารถแข็งแกร่งขึน
ได้ เผ่าหนูจะตกเป็ นของผูใ้ ดก็ไม่สาํ คัญ! สุดท้ายแล้วเจ้า
หนูหาทองข้างกายมนุษย์ผนู้ ีก็มีพลังแข็งแกร่งเทียมเท่า
นาง!

“ตกลง ข้าจะให้คาํ มันสัญญา!” หนูนางพญาตัดสินใจ

แล้วก็กดั ริมฝี ปาก “อย่างไรก็ดีเถิด ท่านต้องสัญญาเช่น
กันว่าจักให้สมาชิกเผ่าหนูทงหมดของเราบรรลุ
ั ขนเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียน”

50
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมมันใจ ประหนึงว่าทุกสิงได้อยูใ่ น
กํามือของนางทังหมดแล้ว “ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนเป็ นเพียง
การเริมต้นเท่านัน!”

นางมันใจทีเดียวว่าสามารถส่งให้หนูหาทองเหล่านีแข็ง
แกร่งขึนยิงกว่าผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนได้!

ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุอนั ใด เมือได้เห็นดวงหน้าอันอหังการ

ของอวินลัวเฟิ งแล้ว ใจหนูนางพญาก็ยงเด็
ิ ดเดียว นางมิ
อาจทนหลบซ่อนอยูใ่ ต้ดินได้อีกต่อไป ให้พนันหมด
หน้าตักไปกับเด็กสาวผูน้ ียังดีเสียกว่ากันมากโข!

“ข้าได้ยินมาจากเหมิงเหมิงว่าพวกท่านกําลังมุง่ หน้าไป

51
ยังแดนลับแลอย่างนันหรือ ภายในไพรลับแลแห่งนี เหล่า
สัตว์อสูรวิญญาณถือว่ายังมิได้มีพลังแข็งแกร่งมาก แต่
ถ้าหากท่านเดินทางลึกเข้าไปอีก ก็จะพบกับสัตว์อสูร
วิญญาณทีทรงพลังมากขึน บางตนอยูเ่ หนือผูฝ้ ึ กฌาน
ขันเซียนไปแล้วเสียอีก! ท่านไปยังทีแห่งนันไม่ปลอดภัย”

หนูนางพญานิงไปครูใ่ หญ่ จากนันกล่าวต่อว่า “หากเป็ น

เช่นนีท่านว่าอย่างไรเล่า ให้เราเผ่าหนูขดุ สร้างทางใต้ดิน
ขึนมุง่ ตรงไปยังแดนลับแล! แม้บนดินเผ่าหนูมิได้ถือว่า
แข็งแกร่ง แต่บดั นีเราอยูใ่ ต้ดินนีและทีนีเราคือผู้
ปกครอง!”

52
ตอนที 707 สยบเผ่าหนู (2)

ก่อนหน้านีได้พบไหน่ฉาอวินลัวเฟิ งก็รูอ้ ยูก่ ่อนแล้วว่าหนู

หาทองมีความสามารถในการขุดอุโมงค์ ทีรวดเร็วและ
ทรงพลังยิงนัก มิหนําซําสมาชิกเผ่าหนูนียังมีกนั อยู่
มหาศาล ไม่นานก็คงขุดอุโมงค์ถงึ แดนลับแล

“ตกลง เมือเวลานันมาถึง พวกเจ้าทุกคนก็จากทีนีไปกับ

ข้าได้” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะรับคําแนะนําของหนูนาง
พญาทีจะขุดเส้นทางไปยังแดนลับแล

53
“เรืองนี...” หนูนางพญาแตะศีรษะตน “สมาชิกเผ่าหนูเรา
นันมีมหาศาล ข้าเกรงว่าหากติดตามท่านไปทังหมด
แดนลับแลคงจะโกลาหลน่าดูชม”

“พวกเจ้ามิตอ้ งห่วงเรืองนีไป ข้ามีแผนของข้า! อย่างไรก็

ดีก่อนเราจากไปนัน สมาชิกทุกตนจะต้องลงนามทํา
สัญญากับข้าก่อน ข้าเป็ นคนรอบคอบ หากไม่ผกู มัดกัน
ด้วยสัญญาแล้วก็จะไม่เชือใจสัตว์วิญญาณอสูรตนใดทัง
นัน!”

ระหว่างทีเหล่าหนูหาทองขุดอุโมงค์นนั นางก็มีเวลาถม
เถในการทําสัญญากับสมาชิกเผ่าทังหลาย ทีละตน...

54
“นายท่าน” นําเสียงตกตะลึงของเสียวโม่สง่ ผ่านกระแส
จิตนางมา “ท่านคิดจะให้เผ่าหนูทงหมด
ั อาศัยอยูใ่ นโลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถอย่างนันหรือ”

“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “เจ้าเองก็บอกไว้มิใช่หรือ

ว่าสัตว์อสูรวิญญาณตนอืนก็สามารถเข้าสูโ่ ลกคัมภีร ์
เซียนโอสถได้ อีกประการ พลังฌานในนันก็อดุ มสมบูรณ์
ช่วยให้หนูเหล่านีฝึ กฝนรวบรวม พลังฌานได้”

หากมิได้เป็ นเช่นนัน อวินลัวเฟิ งคงไม่ลงนามสัญญากับ

สมาชิกเผ่าหนู มีเพียงสัญญาเท่านันทีสามารถส่งพวก
หนูเหล่านีเข้าสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถได้อย่างง่ายดาย

55
เสียวโม่นิงไปครูห่ นึงแล้วก็เอ่ยถาม “นายท่าน แล้วถ้า
หากเผ่าหนูเหล่านีบริโภคสมุนไพรพลังฌาน ในโลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถของท่านจนหมดเล่าจะทําอย่างไร”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “บัดนีเนือทีทุง่ สมุนไพรได้

ขยายกว้างขึนจากเดิมหลายเท่าตัวนัก ข้าจะแบ่งพืนที
หนึงในห้าเพือปลูกพืชสมุนไพรไว้เลียงเหล่าหนูโดย
เฉพาะ! เมือเวลานันมาถึง เหล่าหนูหาทองจักอยูภ่ ายใต้
การบังคับบัญชาของเจ้า แลเจ้าจะเป็ นผูแ้ บ่งสันปั นส่วน
พืชสมุนไพรให้แก่เหล่าหนู”

เผ่าหนูมีขนาดใหญ่นกั ความสามารถในการขยายเผ่า
พันธุก์ ็ทรงประสิทธิภาพมหาศาล หากนางควบคุมเหล่า
56
หนูได้ยอ่ มส่งผลประโยชน์เป็ นอย่างงาม

“นายท่าน” หนูนางพญาเดินตรงมาหาอวินลัวเฟิ ง
แล้วกล่าวนอบน้อม “ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เผ่าหนู
ของเราได้เก็บหอมรอมริบสมุนไพรไว้เป็ นจํานวนมาก
บัดนีเราจะจากไปแล้วก็ขอมอบไว้เป็ นของขวัญแด่ทา่ น”

อันทีจริงแล้วหากพึงพาแต่เพียงพลังของหนูนางพญานี
เผ่าหนูก็จะมีทีทางของตนได้ไม่ยากหากนาง มุง่ หน้าไป
ตังรกรากอยูบ่ นแผ่นดินหลงเซียว เผ่าหนูคงมิตอ้ งหวาด
กลัวอยูต่ ลอดเวลาอยูใ่ นไพรลับแลแห่งนี อย่างไรก็ดี
สมุนไพรลําค่าบนแผ่นดินนันก็ช่างมีอยูน่ อ้ ยนิดนัก หาก
ไปตังถินฐานอยูบ่ นหลงเซียวจริง เผ่าหนูคงมิได้มีความ
เจริญใดๆ ขึนอย่างแน่นอน
57
เพือความเจริญก้าวหน้าของเผ่าหนูแล้ว นางจึงเลือกที
จะอยูใ่ นไพรลับแลแห่งนี ทียิงไปกว่านัน นางยังมักนํา
สมาชิกเผ่าออกค้นหาสมุนไพรอยูบ่ อ่ ยครัง! แต่แม้
กระนันเอง สมุนไพรทีได้มาก็เปรียบดังหยดนําใน
มหาสมุทร มิได้ช่วยเพิมพูนกําลังใดๆ อย่างเป็ นสําคัญ!

“ไปกันเถิด”

อวินลัวเฟิ งตามหลังหนูนางพญาไปยังคลังสมบัติ

ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เผ่าหนูได้เก็บรวบรวมสมุนไพร

ได้ปริมาณมหาศาลจริง ซํายังเป็ นสมุนไพรอายุรอ้ ยปี

58
พันปี ดว้ ยกันทังสิน! หากเพาะพันธุส์ มุนไพรเหล่านีทัง
หมดลงในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแล้วล่ะก็ ย่อมเพิม
พูนพลังให้แก่เผ่าหนูได้อย่างมหาศาลอย่างแน่นอน...

“ข้าจะขอรับสมุนไพรเหล่านีเอาไว้” อวินลัวเฟิ งโบกมือ

แล้วทันใดนันเองพืชสมุนไพรปริมาณมหาศาลก็ได้หาย
วับไป

หนูนางพญามองเด็กสาวด้วยความตืนตะลึง คล้ายจะ
ไม่เข้าใจว่าจู่ๆ สมุนไพรจะหายวับไปกับตาได้อย่างไร

อวินลัวเฟิ งขมวดคิวอยูค่ รูใ่ หญ่แล้วจึงผ่อนคลายลง

กล่าวว่า “เมือพวกเจ้าจากไปแล้วก็ยอ่ มต้องการทีอยู่

59
อาศัยเช่นกัน อย่างนีไหมเล่า ข้าจะขอรับปราสาทหลังนี
ไปด้วย”

หนูนางพญาจ้องมองตาค้าง “นายท่าน ปราสาทหลังนี

ใหญ่โตมโหฬารมิอาจเคลือนย้ายได้ ทียิงไปกว่านัน หาก
นําไปด้วยก็เกรงว่าจะไม่สะดวก...”

60
ตอนที 708 แดนลับแล (1)

ด้วยลําพังความเข้าใจของหนูนางพญาแล้ว คงมิอาจ
เคลือนย้ายปราสาทใหญ่โตมโหฬารนีไปไหนได้แม้ทมุ่ เท
สุดกําลังก็ตามที! อย่างไรก็ดี ขณะทีทังเผ่าหนูได้เคารพ
เชือฟั งคําบัญชาอวินลัวเฟิ ง ถอนรากถอนโคนปราสาท
ทังหลังแล้วนัน...

ปราสาททังหลังนันกลับหายวับไปกับตาเมืออวินลัวเฟิ ง
61
โบกมือ! ปราสาทนันหายไปจริง ทิงไว้เพียงหลุมขนาด
ใหญ่เป็ นหลักฐานพิสจู น์ถงึ สิงทีเกิดขึนก่อนหน้าเท่านัน

หนูนางพญานิงอึงตะลึงไป

สมาชิกเผ่าหนูทงหลายเล่
ั า ก็เป็ นเบือใบ้กนั ไปหมด

บัดนันเองในหัวใจเหล่าหนูก็ตืนตันขึนมา เห็นทีจะคิดไม่
ผิดแล้วทีเลือกติดตามมนุษย์ผนู้ ีไป! นางสามารถโบกมือ
ให้ปราสาททังหลังหายไปในชัวพริบตา แลจะมีสกั กีคน
บนโลกกันเล่าทีสามารถกระทําเรืองท้าทายสรวงสวรรค์
พรรค์นีได้

62
ผูถ้ ือครองพลังปาฏิหาริยเ์ ช่นนีมีหรือจะเป็ นแค่คน
ธรรมดา

ดวงตาอวินลัวเฟิ งกวาดมองเหล่าหนูผนู้ ิงอึงตะลึงไป “จง

จดจําไว้วา่ พวกเจ้าไม่จาํ เป็ นต้อง ตืนตระหนกตกใจกับ
เรืองใดๆ ทังนัน ไม่วา่ อะไรจะเกิดขึนระหว่างทีเจ้า
ติดตามข้ามา ตราบใดทีเจ้าทําหน้าทีของตน ข้าก็จะ
มอบโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนีให้แก่พวกเจ้า!”

นําเสียงนางจากทีนิงสงบก็เริมหนักแน่นขึน โทนเสียงที
เปลียนจากตําไปสูงนําพากระแสอารมณ์ของเหล่าหนูให้
สันไหว

63
กายหนูนางพญาสันเทา จิตใจก็ตามวาจาเด็กสาวไปจน
เกิดความตืนตันใจใหญ่หลวง โลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนี
หรือ นันคือสิงทีพวกตนทังหมดต้องการมิใช่หรือ นับจาก
นีเป็ นต้นไปเหล่าหนูมิจาํ เป็ นต้องหลบซ่อนตนอยูใ่ น
ความมืดมิดของชันใต้ดินอีก แลเป็ นได้ดงสั
ั ตว์อสูร
วิญญาณตนอืนๆ ท่องไปในโลกอันกว้างใหญ่นี

“นายท่าน พวกเราเผ่าหนูจกั ติดตามท่านไปด้วยความ

เคารพเชือฟั งนับจากวันนีเป็ นต้นไป!” สีหน้าหนูนาง
พญาบัดนีนอบน้อม กู่รอ้ งขึนด้วยความตืนเต้นเร้าใจ

“บัดนีพวกเจ้าเริมต้นทํางานได้”

64
อวินลัวเฟิ งส่งสายตาไปยังเหล่าหนูหาทองทีอัดแน่นกัน
อยูเ่ บืองหน้า แล้วก็เข้าสูส่ ภาวะครุน่ คิด หากมีหนูหาทอง
จํานวนมหาศาลช่วยกันขุดอุโมงค์เช่นนี นางก็คงได้ไป
เยือนแดนลับแลในอีกไม่นาน...

ณ แดนลับแล ภายในทีพํานักอันหรูหรา

สตรีผหู้ นึงยืนอยูเ่ บืองหน้าโต๊ะ ในมือกําพูก่ นั บรรจงเขียน

ตัวอักษรลงบนกระดาษด้วยท่วงท่าน่าดูชม บน
แผ่นกระดาษปรากฏภาพเขียนแนวคิดสร้างสรรค์
ประกอบกับลายมือวิจิตรอีกฝังตังตรง สะท้อนบุคลิกตัว
ตนของเจ้าตัวทีกล้าหาญน่าเกรงขาม เปล่งประกายด้วย
กําลังวังชา

65
หญิงผูน้ ีมีราศีของวีรสตรี เส้นผมยาวมัดไว้ตรงกลางเอว
อาภรณ์แดงงามจับตาโอบร่างขับส่งให้นางแลดูงามสง่า
น่าเกรงขามราวกับจะถล่มได้ทงนครแลมลรั
ั ฐ

ประตูหอ้ งถูกผลักเปิ ดออกพร้อมๆ กับทีนางเขียนเส้น

สายสุดท้ายลงบนกระดาษเสร็จสิน นางคลีภาพเขียนนัน
ออกแผ่วเบาแล้วยกขึนมอง ภายในภาพเขียนดังกล่าว
ปรากฏสตรีชดุ แดงเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อย สีหน้าเด็ก
ชายผูน้ นคลั
ั บคล้ายจะเฉยชา ดวงตาก็มืดดําประหนึง
ราตรี ยากแท้หยังถึงยิงนัก

“พีเยีย”

66
ครันได้เห็นบุรุษผูก้ า้ วเดินเข้ามาในห้องแล้ว สตรีอาภรณ์
แดงก็เผยยิม รอยยิมนางดุจดังดอกไม้แย้มคลี เห็นแล้วก็
พาให้จิตใจเบิกบาน

“ท่านว่าภาพเขียนของข้าเป็ นอย่างไรบ้าง เราแขวนไว้ใน

ห้องนอนดีไหม”

ชายผูน้ นก้
ั าวตรงมาแล้วก็แย้มรอยยิมอ่อนโยนพลาง
โอบกอดสตรีอาภรณ์แดง ดวงหน้าหล่อเหลาประดับรอย
ยิมพะเน้าพะนอ “เจ้าอยากทําสิงใดก็ทาํ เถิด อีกประการ
ข้ามาทีนีเพราะมีข่าวดี”

67
“พีเยีย ท่านก็รูว้ า่ ข้าปรารถนาทีจะกลับคืนสูแ่ ผ่นดินนัน
เหนือสิงอืนใด!” สตรีอาภรณ์แดงส่ายศีรษะ ดวงหน้าดัง
วีรสตรีของนางแฝงความวิตกกังวล “เคราะห์รา้ ยทีสัตว์
อสูรวิญญาณปราชน์ผอู้ ารักษ์ไพรลับแล ยังมิได้กลับเข้า
สูห่ ว้ งนิทรา ระหว่างทีพวกมันยังคงตืนอยู่ ข้าก็กลับไปมิ
ได้”

ชายผูน้ นยิ
ั งมีทีทา่ อ่อนโยนพลางโอบกอดกายสตรี
อาภรณ์แดงแนบแน่น “ทีข้าอยากจะบอกก็คือบัดนีเซียว
เอ๋อร์ได้ออกเดินทางมายังแดนลับแลแล้ว สะใภ้เราก็ได้
ติดตามเขามาเช่นกัน อีกไม่นานเจ้ากับบุตรชายก็จะได้
พบกันอีกครัง”

พรึบ!
68
มือสตรีอาภรณ์แดงอ่อนลงแล้วภาพเขียนก็รว่ งหล่น นาง
มิได้รูต้ วั แม้สกั นิดด้วยซําเมือหมึกบนภาพเขียนเปรอะ
เปื อน ขณะดวงตาเรียวของนางจดจ้องชายเบืองหน้า

ตอนที 709 แดนลับแล (2)

“ท่านพูดว่าอย่างไรนะ”

69
เซียวเอ๋อร์อยูท่ ีนีแล้วจริงหรือ

เขามายังแดนลับแลเพือตามหาข้าอย่างนันหรือ

“ในปี นนเมื
ั อข้าเดินทางไปยังแผ่นดินหลงเซียว ข้าได้ช่วย
เหลือใครคนหนึงไว้ แม้สถานะของบุคคลผูน้ นจะมิ
ั ได้ยงิ
ใหญ่อะไรบนแผ่นดินดังกล่าว อย่างน้อยเขาก็รายงาน
สถานการณ์ของเซียวเอ๋อร์ในช่วงสองสามปี ทีผ่านมานี
ให้ขา้ ได้รบั รูเ้ สมอผ่านกระแสเสียง เมือไม่นานมานีเอง
เขาได้รบั ข่าวมาว่าเซียวเอ๋อร์แลสะใภ้ ของเรานัน ได้ออก
เดินทางมายังแดนลับแลแล้ว ข่าวทีได้มาจากเขาไม่เคย
ผิดเพียน!”

70
สตรีอาภรณ์แดงก้าวถอยหลังไปสองก้าว มือทังสองป้อง
ริมฝี ปากไว้แน่น สายธารนําตาหลังไหลเชืองช้าลงมา
จากสองตา

ในปี นนั เมือนางจากสกุลเซียวไปก็มิได้รอ้ งไห้

เมือหญิงผูน้ นส่
ั งคนมาสังหารนางจนได้รบั บาดเจ็บ
สาหัส นางก็มิได้รอ้ งไห้

กระทังเมือมาถึงแดนลับแล ประสบเหตุเภทภัยแลทัณฑ์
ทรมานมากเหลือคณานับ หลายครังแทบ เอาชีวิตไม่
รอด นางก็มิได้หลังนําตาเสียด้วยซํา

71
ทว่าบัดนีนางกลับต้องเสียนําตา!

เช่นเดียวกับครังกระนัน เมืออวินเซียวถูกขับไล่ออกจาก
สกุล นางได้โอบกอดลูกชายไว้รอ้ งไห้อย่างขมขืน ณ
เวลานัน นางรําร้องด้วยอ่อนแอเกินกว่าจะปกป้องบุตร
ตน! อย่างไรก็ดี บัดนีนางหลังนําตาออกมาด้วยความ
เบิกบานยินดี

ผ่านมากีปี แล้ว กีปี แล้วทีนางมิได้พบหน้าบุตรชาย แล

นางพลาดการเจริญเติบโตของเขาไปตังกีปี เล่า ตลอด
หลายปี ทีผ่านมานี เขาต้องโศกเศร้าเสียใจสารพัด ทน
ทุกข์ยากสาหัสนานัปการกว่าจะเจริญรุง่ โรจน์ขนมาเช่
ึ น

72
ในวันนีได้!

“พีเยีย ข้าอยากไปตามหาพวกเขาในไพรลับแล!”

บนพวงแก้มของสตรีอาภรณ์แดงยังคงปรากฏสายธาร
นําตา ทว่าดวงตาดังวิหคเพลิงนันแน่วแน่ “ในไพรลับแล
มีสตั ว์อสูรจํานวนมากนักทีเกลียดชังมนุษย์ โดยเฉพาะ
สัตว์อสูรขันปราชญ์เหล่านัน! หากมิใช่เพราะพวกมัน
ป่ านนีข้าคงหวนคืนกลับแผ่นดินหลงเซียวไปเสียนาน
แล้ว แลมิตอ้ งห่างจากเขาไปนานถึงสิบปี เช่นนี!” สตรี
งามกัดริมฝี ปากตนแน่น

ในปี นนั นางได้ยา่ งก้าวเข้าไปในไพรลับแลเพือตามหา

73
อวินเซียว ทว่ากลับถูกสัตว์อสูรเหล่านันบุก ทําร้ายจนได้
รับบาดเจ็บสาหัส จนกระทังได้บงั เอิญพบกับเยียจิงเฉิน
จึงได้ลว่ งรูถ้ งึ ความลับแห่งไพรลับแลแห่งนี!

เหตุทีไพรลับแลอันตรายนักเป็ นเพราะมีราชันสัตว์อสูร
อาศัยอยูม่ าก แลพลังของพวกมันแข็งแกร่งเทียบเท่า
สัตว์อสูรขันปราชญ์! อย่างไรก็ดี สัตว์อสูรเหล่านีจักเข้าสู่
ฤดูจาํ ศีลในทุกๆ สิบปี

ในปี นนั เยียจิงเฉินเดินทางเข้าไปในไพรลับแลยามสัตว์

อสูรขันปราชญ์เข้าสูฤ่ ดูจาํ ศีลพอดิบพอดี

“ข้าจะไปกับเจ้า”

74
เยียจิงเฉินโอบกอดเอวสตรีอาภรณ์แดงแล้วกล่าวนุ่ม
นวลว่า “คราวนีมิได้มีเพียงเซียวเอ๋อร์แล้ว แต่ยงั มีวา่ ที
สะใภ้ของเราอีกด้วย! ข้าได้ยินมาว่าสะใภ้ของเรานีเป็ นผู้
มีความสามารถ แลได้สร้างปรากฏการณ์ครังยิงใหญ่ไว้
ในแผ่นดินหลงเซียว”

สตรีอาภรณ์แดงช้อนศีรษะขึนมองเยียจิงเฉินพลางกล่าว
ว่า “ขอบพระคุณท่านมากพีเยีย ช่วงหลายปี ทีผ่านมานี
หากไม่มีทา่ น ข้าก็คงสินลมไปเสียนานแล้ว”

เยียจิงเฉินเปล่งหัวเราะเสียงเบา “ได้พบเจ้าก็ถือเป็ น
ความสุขสูงสุดของชีวิตแล้ว เจ้ายังต้องมาขอบอกขอบใจ

75
อะไรกันอีก”

สตรีอาภรณ์แดงเองก็หวั เราะขมขืน “ทีผ่านมานีข้าไม่

สามารถคลอดบุตรให้แก่ทา่ นได้ หากมิใช่เช่นนัน ท่านก็
คงไม่ถกู ขับไล่ออกมาจากสกุลเยีย”

ตังแต่ได้รบั บาดเจ็บในปี นนั นางก็ไม่สามารถคลอดบุตร

ได้อีกเลย กระทังเสาะแสวงหาแพทย์ระบือนามก็แล้ว ก็
ยังหาได้มีวิถีทางรักษาไม่ สิงนีเองเป็ นอีกหนึงบาดแผล
ครังใหญ่ทีสุดในชีวิตของนาง

“มีเพียงเซียวเอ๋อร์ก็เพียงพอแล้ว บุตรของเจ้าก็คือบุตร
ของข้า แลข้าจะปฏิบตั ิกบั เขาเฉกเช่นเขาเป็ นบุตรของ

76
ข้า” เยียจิงเฉินสนับสนุนนางโดยมิได้ลงั เล “ทียิงไปกว่า
นัน เราเองก็มีมวเอ๋
ั อร์และฉีเอ๋อร์ แม้เป็ นบุตรทีเรา
อุปถัมภ์มา อย่างน้อยทีสุดทังสองก็เป็ นเด็กดีวา่ นอน
สอนง่าย ก็ถือว่าเป็ นการชดเชยสิงทีเราขาดหายไป”

นางจะไม่รูไ้ ด้อย่างไรเล่าว่าเยียจิงเฉินกําลังปลอบ
ประโลมนาง อย่างไรก็ดี ยิงเขาปลอบใจนางเท่าไร หัวใจ
นางก็ยงดํ
ิ าดิงลง

77
ตอนที 710 แดนลับแล (3)

“พีเยีย...”

“เอาล่ะ เราเลิกพูดคุยกันถึงเรืองนีกันเถิด ข้าได้ยินมา

78
จากคนผูน้ นบนแผนดิ
ั นหลงเซียวว่าเซียวเอ๋อร์แล
เฟิ งเอ๋อร์ได้ออกเดินทางมาได้สกั ระยะหนึงแล้ว ดีไม่ดี
พวกเขาอาจมาถึงแดนลับแลแล้วก็เป็ นได้ อย่างนี ไหม
เล่า เมือได้เวลาอันสมควรเราก็จะเสียงอันตรายเดินทาง
ไปยังไพรลับแล แลส่งมัวเอ๋อร์ออกไปหาข่าว ของพวก
เขาในสถานทีอืน”

เยียจิงเฉินเผยยิมอ่อนจาง “บุตรชายผูน้ นแลสะใภ้

ั ของ
เราเป็ นคนประเภทชอบก่อเรือง และหากพวกเขาเหยียบ
ย่างเข้ามาถึงแดนลับแลแล้วจริง ก็ยอ่ มมีข่าวมาเข้าหูมวั
เอ๋อร์ในอีกไม่นานนีอย่างแน่นอน ข้าจะเตือนให้เขาคอย
ระวังเรืองนีเอาไว้ดว้ ย”

สตรีอาภรณ์แดงอับจนถ้อยคํา
79
คนประเภทชอบก่อเรืองอย่างนันรึ ยังจะมีใครอีกไหมเล่า
ทีกล่าวถึงบุตรชายแลบุตรสะใภ้ของตนเช่นนัน

“เรืองนี...” สตรีอาภรณ์แดงแลดูคล้ายจะหวาดหวาด
หวัน “เวลาก็ลว่ งเลยผ่านมานานหลายปี ท่านว่าเซียว
เอ๋อร์จะยังเห็นข้าเป็ นมารดาอยูไ่ หมเล่า แลจะอย่างไร
ข้าก็จะได้พบหน้าว่าทีสะใภ้ตนเป็ นคราแรก ข้าควร
เตรียมของไว้รบั ขวัญนางหรือไม่ นางจะพอใจข้าใน
ฐานะแม่สามีหรือเปล่า”

คราวนีเป็ นเยียจิงเฉินทีอับจนถ้อยคําแทน

80
เขาเคยแต่ได้ยินว่าลูกสะใภ้หวาดหวาดหวันทีจะต้อง
พบปะแม่สามีตน แต่มิเคยเห็นแม่สามีผใู้ ดหวาดหวาด
หวันถึงเพียงนีมาก่อน เขาอยากจะถามเหลือเกินว่าพลัง
ทีนางมียามเมือบุกตะลุยเข้าใส่แลทําลายแนวหน้าศัตรู
นันหายไปไหนหมดเล่า

ความกล้าหาญชาญชัยทีเจ้ามียามเมือฉีกทึงศัตรูนนั
หายไปอยูท่ ีใดหมดแล้ว

เขาเข้าใจในธรรมชาติของสตรีของตนเช่นนันเอง ต่อ
หน้าศัตรูนางจะเป็ นคนชัวร้ายไร้เมตตาทว่าอ่อนโยนนุ่ม
นวลหากเมืออยูก่ บั ครอบครัว...

81
หาเป็ นเช่นนันไม่ นางคงมิยินยอมทนทุกข์ทรมานอยูใ่ น
สกุลเยียเสียนานทีผ่านมา พอคิดถึงท่าทีทีผูค้ นสกุลเยีย
มีตอ่ นางทีไร เยียจิงเฉินก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วกระชับ
อ้อมกอดนางแน่นขึน

“หากพบเซียวเอ๋อร์เมือใด เราพาทังครอบครัวไปอยูใ่ ห้
ไกลแลไม่กลับไปยังสถานทีเช่นสกุลเยียนันอีก ข้าจะไม่
ปล่อยให้เจ้าต้องทรมานกับการกระทําอยุติธรรมอีกต่อ
ไป!” สีหน้าเยียจิงเฉินแฝงแววเด็ดเดียว “แม้เจ้ามิอาจให้
กําเนิดบุตรได้ เรามีแค่เซียวเอ๋อร์ก็เพียงพอ!”

เขามิเคยให้ความสําคัญกับเรืองทีนางสามารถให้กาํ เนิด
บุตรได้หรือไม่ แลเขาสนเพียงแต่วา่ นางจะอยูเ่ คียงข้าง
เขาไปชัวนิรนั ดร์ได้หรือเปล่า หากสกุลเยียมิอาจรับรอง
82
นางได้ เขาก็จะไม่หวนคืนกลับสูส่ ถานทีเช่นนันอีกชัว
ชีวิต!

“พีเยีย...” สตรีอาภรณ์แดงเกิดความตืนตันขึนในใจ นาง

เข้าใจว่าชายผูน้ ีได้ละทิงทุกสิงเพือนาง! ถึงขันยอมสละ
ตําแหน่งทายาทสกุลเยียเพียงเพือทีจะได้อยูเ่ คียงข้าง
นาง!

“ท่านพ่อบุญธรรม ท่านแม่บญ
ุ ธรรม พวกท่านทังสอง
มองหาข้าอยูห่ รือ”

ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเบิกบานกระจ่างใสดังมาจาก
ทางเข้า ดึงความสนใจของทังสองทีกําลังแบ่งปั นช่วง

83
เวลาอันลึกซึงทันใด

ชายหนุ่มดวงหน้าหล่อเหลาอย่างหาตัวจับยากยืนพิง
กรอบประตูดว้ ยสองมือจับถือกระบีเอาไว้ ขายืนไขว้กนั
มุมปากก็โค้งขึนทอรัศมีโดดเด่น คิวคมชีขึนไปทางขมับ
ส่วนดวงตาก็เปรียบดังดารา เส้นผมดําประหนึงหมึกยาว
สยายแผ่วอยูใ่ นสายลมอ่อน ดูไปแล้วก็ให้รูส้ กึ ถึงกําลัง
วังชาและจิตวิญญาณของวีรบุรุษ

“มัวเอ๋อร์ เจ้ามาได้เวลาพอดี” เยียจิงเฉินคลายคิวลง

จากนันกล่าวด้วยรอยยิมแผ่ว “ข้ามีงานให้เจ้าทํา ข้า
คาดว่าน้องชายของเจ้าแลภรรยาของเขาบัดนีได้มาถึง
แดนลับแลแล้ว ข้าจึงต้องการให้เจ้าออกไปตามหาพวก
เขาเดียวนี หากพบแล้วก็จงแจ้งแม่บญ
ุ ธรรมของเจ้าและ
84
ข้าผ่านกระแสเสียง”

ชายผูน้ นเลิ
ั กคิวคมดังกระบีขึนแล้วยืดตัวตรง “ข้าเองก็
อยากพบน้องชายและภรรยาของเขาเช่นกัน ท่านพ่อ
บุญธรรม ท่านวางใจได้ หากข้าระบุตาํ แหน่งของพวก
เขาได้เมือใด ก็จะนําพาพวกเขากลับมาทีนีอย่าง
ปลอดภัยแน่นอน”

ในดวงตาเยียจิงเฉินแฝงรอยยิมไว้ภายใน “มีเจ้าคอย
จัดการเรืองให้ขา้ ก็ยอ่ มวางใจได้!”

ครันรับงานแล้ว เยียซีมวก็
ั ออกจากห้องเขียนหนังสือไป
อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั จะก้าวขาออกไปไกลกว่านันก็มีรา่ ง

85
เล็กๆ เข้ามาขวางทางเอาไว้เสียก่อน

“พีใหญ่ ท่านพ่อบุญธรรมมีเรืองอะไรกับท่านหรือ” เยียฉี

กะพริบตา ท่าทางสงสัยใคร่รูข้ องนางแลดูเรียบง่ายไร้
เดียงสาอย่างยิง ใครเห็นเป็ นต้องรูส้ กึ เอ็นดูนาง อย่างไร
ก็ดี ไม่รูท้ าํ ไมเยียซีมวไม่
ั เคยรูส้ กึ ดีกบั น้องสาวบุญธรรมผู้
นีเลย

ตอนที 711 สวนทางกัน (1)

86
กระทังตัวเขาเองก็ยงั ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใดจึงได้ไม่พงึ ใจ
นางนัก ถึงขันเกลียดชังกันเลยทีเดียว!

เยียซีมวขมวดคิ
ั วมองไปยังเยียฉี “บุตรชายทีแท้จริงของ
ท่านแม่บญ
ุ ธรรมได้มาถึงแดนลับแลแล้ว ท่านพ่อ
บุญธรรมจึงมอบหมายให้ขา้ ไปตามหาพวกเขา”

“ข้าอยากไปด้วย!” เยียฉียืนปาก มองไปยังเยียซีมวด้

ั วย
ท่าทีน่าสงสาร “พีใหญ่ ท่านพาข้าไปด้วย ได้หรือไม่”

“ไม่ได้!” เยียซีมวปฏิ
ั เสธนางอย่างเด็ดขาด ไม่แม้แต่จะ
เว้นช่องว่างไว้ให้โต้เถียง

87
“แต่วา่ ...” เยียฉีกดั ริมฝี ปากตนแน่น

นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใดพีใหญ่ทีเทิดทูนบูชาสตรี
อยูเ่ สมอกลับไร้หวั ใจกับนางอย่างไม่คาดฝันเช่นนี

“ไม่มีแต่ ในเมือท่านพ่อบุญธรรมมิได้ปล่อยให้เจ้าไป เจ้า

ก็ควรรออยูท่ ีนี อย่าหาเรืองเดือดร้อนให้ขา้ เสียจะดีกว่า”

เยียฉีจอ้ งตาค้าง ทําท่าจะตอบโต้อะไรบางอย่าง แต่ทว่า

เยียซีมวก็
ั กา้ วออกไปจากลาน ทิงนางให้อยูต่ วั คนเดียว
เสียแล้ว...

88
ไพรลับแล

ภายใต้ผืนฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลนัน จู่ๆ ก็มีหลุมขนาด

ใหญ่เปิ ดออกบนผืนดิน ไม่นานนักก็แลเห็นชายหนุ่ม
หน้าตาหล่อเหลาไร้ความรูส้ กึ โอบอุม้ เด็กสาวผูห้ นึง
กระโจนขึนมาจากใต้ดิน ทัวทังอาภรณ์แลร่างกายหาได้
มีรอยเปรอะรอยเปื อนใดๆ ไม่ ยังคงสะอาดสะอ้านเช่น
เดียวกับก่อนทีพวกเขาจะลงไปชันใต้ดิน

“ย่าห์!”

เมือคนทังสองทําท่าจะมุง่ หน้าต่อไปนันเอง ก็มีมา้ งาม

ตัวหนึงควบบึงตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูง ส่งฝุ่ นฟุง้ ตลบ

89
กระจายไปทัว ครันได้ยินเสียงกีบเท้าม้า อวินเซียวก็เกรง
ว่าอวินลัวเฟิ งจะได้รบั อันตรายจึงรีบปกป้องนางไว้ใน
อ้อมแขนก่อนมองตรงไปยังเสียงฝี เท้าดังกล่าว

บนม้างามนันปรากฏชายหนุ่มดวงหน้าหล่อเหลาใน
อาภรณ์เขียวขีม้าควบทะยานไปข้างหน้าเร็วไว เบืองหลัง
นันมีหญิงอาภรณ์แดงโอบเอวของเขาไว้แน่น
ครันกระแสลมแรงพัดผ่านนางก็เห็นเส้นผมเล็กละเอียด
สีดาํ ปลิวสยายขึน แลดูคล้ายวีรสตรีน่าเกรงขามยิงนัก

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองม้าพันธุด์ ีทีทังสองควบมาแล้ว

ประกายความเข้าใจก็สว่างวาบขึนในดวงตาของนาง
“ม้าโลหิตชาดพันลีอย่างนันรึ ว่ากันว่าม้านีว่องไวยิงนัก
สามารถเดินทางเป็ นระยะสามพันลีได้ภายในหนึงชัว
90
ยาม รวดเร็วยิงกว่าเหาะเหินเดินอากาศมากนัก”

ม้าพันลีนันวิงผ่านทังสองไปมุง่ หน้าสูไ่ พรลับแล

“พีเยีย ช้าก่อน!” ทันใดนันเอง สตรีอาภรณ์แดงก็คลับ

คล้ายกับจะพบอะไรบางอย่างแล้วรีบเปล่งวาจาขึนมา

“โอ้!”

เยียจิงเฉินรีบกุมสายบังเ**ยนม้าแน่นแล้วก็มองไปยัง
สตรีอาภรณ์แดงด้วยความตืนตกใจ “เกิดอะไรขึนอย่าง
นันรึ”

91
สตรีอาภรณ์แดงมิได้เอ่ยอันใด กลับโจนลงจากหลังม้า
เดินตรงไปยังอวินลัวเฟิ งแลอวินเซียว...

อวินเซียวกระชับอ้อมกอดอวินลัวเฟิ งแน่น สายตาระวัง

ระไว

“ขออภัย ข้าขอทราบนามของพวกเจ้าทังสองได้หรือไม่”
สตรีอาภรณ์แดงเผยยิมเอ่ยถาม

ได้ยินคําถามแล้ว อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวต่างก็ชาํ เลือง

มองกันพลางสีหน้าก็ยงระแวดระวั
ิ ง บุคคลทังสองผูน้ ี
เห็นทีจะแข็งแกร่งมากทีเดียว แล้วไยจู่ๆ จึงได้มาถามไถ่
ชือเสียงเรียงนามกันเล่า จะอย่างไรก็ตามที เด็กสาวไม่มี

92
วันเปิ ดเผยนามจริงเป็ นแน่! ทีสุดแล้วช่วงสองสามปี ที
ผ่านมานี นางก็ได้สร้างวีรกรรมไว้กบั ใครหลายคนเหลือ
เกิน ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าสองคนผูน้ ีมีความเกียวข้องกับ
แผ่นดินหลงเซียวหรือไม่ คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็เงียบไปพัก
ใหญ่ก่อนตอบรับว่า “หลินรัวไป๋ ”

...

ไม่ไกลออกไปจากจวนแม่ทพั นัก หลินรัวไป๋ จามแล้วก็ถู

จมูกตนพลางเอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลงว่า “ใครกัน
แอบนินทาข้า หรือว่าท่านอาจารย์จะรับรูไ้ ด้วา่ ข้าอูง้ าน
ไม่ได้การ ต้องรีบฝึ กฝนอย่าช้า” กล่าวจบหลินรัวไป๋ ก็รบี
นังหลังตรง พลิกตําราทีอวินลัวเฟิ งทิงไว้ให้

93
...

ภายในป่ าผืนนัน ครันสตรีอาภรณ์แดงได้ยินคําตอบอ

วินลัวเฟิ งแล้วก็แลดูสบั สนไปพักหนึง คิวเรียวย่นยูล่ งเล็ก
น้อย หรือว่าจิตสัมผัสของนางจะผิดไป แลพวกเขามิใช่
คนทีนางตามหา

“แล้วนายน้อยผูน้ ีเล่า” นางหันไปทางอวินเซียวคล้ายกับ

จะไม่ยอมแพ้

94
95
ตอนที 712 สวนทางกัน (2)

สีหน้าอวินเซียวมืดหม่นลงพลางนิงเงียบ มิได้ชาํ เลือง

มองสตรีอาภรณ์แดงเสียด้วยซําราวกับว่านางมิได้มีตวั
ตน...

“บุรุษของข้ามิใคร่จะสนทนาพาที” อวินลัวเฟิ งเผยรอย

ยิมอ่อนจาง “นามของเขาคือ... อวินโม่!”

ภายในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนัน เสียวโม่ยืนปาก ไยนาย

ท่านจึงไม่คิดนามอืน ดึงดันจะใช้นามข้าให้ได้

“ไปกันเถิด” เยียจิงเฉินดึงชุดสตรีอาภรณ์แดงแล้วก็เอ่ย
96
ว่า “พวกเขามิใช่คนทีพวกเราตามหา”

“ตกลง”

สตรีอาภร์ณแดงผงกศีรษะแล้วก็เปล่งวาจาด้วยท่าทีรูส้ กึ
ผิด “ขออภัย ข้านึกว่าพวกเจ้าทังสองเป็ นคนอืน! พีเยีย
เราออกเดินทางกันต่อเถิด” นางหมุนกายกลับเชืองช้า
แลในดวงตาก็เผยแววผิดหวัง

ภายในไพรลับแลแห่งนีไม่ใคร่จะมีผคู้ นมากนัก เช่นนัน

เอง เมือนางเห็นคนหนุ่มสาวคูน่ ีก็ยอ่ มหลีกเลียงมิได้ที
นางจะทักผิด เห็นพวกเขาเป็ นบุตรชายแลสะใภ้ตน บัดนี
เห็นทีนางจะจําผิดเสียแล้ว...

97
“ย่าห์!”

ครันขึนหลังม้าแล้ว เยียจิงเฉินก็รอให้สตรีอาภรณ์แดง
โอบเอวตนก่อนโบกแส้ยาวในมือ รีบรุดเข้าไปสูไ่ พร
ลับแลทันใด ในเวลาเดียวกันนันเอง อวินลัวเฟิ งและอวิน
เซียวก็หมุนกายกลับเช่นเดียวกัน ตังท่าจะจากไป ณ
ขณะนัน ทังสีต่างก็มิได้คาดคิดเลยว่ากว่าจะได้พบกัน
อีกทีเวลาก็ลว่ งเลยไปไกลด้วยคลาดกันไปเช่นนี...

อวินลัวเฟิ งเองมิได้เอะใจด้วยซําว่าสตรีอาภรณ์แดงเบือง
หน้าตนนันคือคนทีทังสองต่างก็เฝ้าตามหา เลือด
ตาแทบกระเด็น!

98
...

เมือผ่านไพรลับแลมาได้แล้วก็หมายความว่าทังสองได้
มาถึงแดนลับแลเสียที บัดนีเองท่ามกลางตัวเมืองไม่ไกล
ออกไปจากไพรลับแลมากนัก อวินลัวเฟิ งก็นงเหม่
ั อ
มองออกไปด้านนอกอยูใ่ นโรงนําชา

“นีก็ผา่ นมาได้เกือบครึงชัวยามแล้ว ไยอวินเซียวจึงไม่

กลับมาเสียที”

เมือทังสองเข้ามาในเมืองอันคึกคักนีแล้ว ก็ได้รบั แจ้งว่า

โรงเตียมหลายแห่งในเมืองต่างก็มีแขกเหรือจองเต็มกัน

99
หมดสิน อวินเซียวขอให้อวินลัวเฟิ งนังรออยูใ่ นโรงนําชา
เพือมิให้นางต้องเหนือยล้าเกินไป ส่วนตนออกไปดูวา่ มี
โรงเตียมใดบ้างทียังว่าง

เขาจากไปได้ก็ครึงชัวยามแล้ว อวินลัวเฟิ งเองก็รอมาได้

ครึงชัวยามแล้วเช่นเดียวกัน

“หืม”

ทันใดนันเองร่างคุน้ ตาด้านนอกหน้าต่างก็สะท้อนอยูใ่ น
ดวงตาของเด็กสาว ส่งให้นางลุกขึนยืนทันใด แล้วโยน
เงินทิงไว้ก่อนรีบรุดออกไปด้านนอก

100
“หลงเฟย มิได้พบกันเสียนาน ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเจ้า
ทีนี”

บนถนนใหญ่นนั หลงเฟยกําลังเดินเหม่อลอยอยูท่ า่ ม
กลางฝูงชน ได้ยินเสียงเรียกอยูเ่ บืองหน้าแล้วก็สะดุง้
ตกใจ เมือช้อนศีรษะขึนดวงตาก็สบเข้ากับดวงตาอีกคู่
หนึงซึงดูคล้ายจะส่งยิมให้แต่ก็ไม่

“นาย... นายท่าน...” หลงเฟยจ้องมองตาค้างแล้วก็เปล่ง

วาจาคล้ายกับจะไม่มนใจว่
ั า “ไยท่านจึงมา อยูท่ ีนี”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “เมือข้ากลับมาจากนคร

หวงเฉวียนก็ได้รบั แจ้งว่าเจ้าจากจวนแม่ทพั ไปแล้ว ข้า

101
เองก็ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าทีนี เอาล่ะ คราวนีเจ้ามีสงใด
ิ
จะพูดกับข้าหรือไม่”

ครันเห็นร่างเบืองหน้าย่างสามขุมเข้ามา หลงเฟยก็เผลอ
ก้าวกระถดถอยหลังไปสองก้าว

“ข้ามาทีนีเพราะมีเรืองให้ตอ้ งจัดการ แลจักหวนคืนสู่

แคว้นหลงหยวนหลังเสร็จกิจแล้ว ข้าไม่คิดว่าท่านจะว่อง
ไวไล่ตามข้ามาทัน” หลงเฟยเองได้แต่คิดว่าสตรีผนู้ ีต้อง
ไล่ตามตนมาอย่างแน่นอน ด้วยประสงค์ให้เขาทําตาม
สัญญา!

“หลงเฟย” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “บัดนีข้ากําลัง

102
สงสัยอะไรบางอย่างเป็ นอย่างมาก”

“เรืองกระไรหรือขอรับ”

“ลําพังความสามารถเจ้ามิอาจผ่านพ้นไพรลับแลไปได้
ข้าอยากรูน้ กั ว่าเหตุใดเจ้าจึงเดินทางไปกลับระหว่างสอง
แผ่นดินนีได้อย่างง่ายดาย” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมสะกด
ใจมองไปยังหลงเฟย

“เรืองนี...” หลงเฟยเอ่ยด้วยความรูส้ กึ ผิดในใจ “เพราะ

ในไพรลับแลแห่งนีมีราชันย์สตั ว์อสูรตนหนึงทีติดหนีบุญ
คุณนายท่านข้าไว้ เช่นนันเอง ข้าจึงสามารถ... เดินทาง
ไปกลับระหว่างสองแผ่นดินได้อย่างอิสระ”

103
ตอนที 713 สวนทางกัน (3)

“เช่นนันเองหรือ” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามด้วยรอยยิมอ่อน

จาง

“ใช่แล้วขอรับ ข้าเดินทางไปกลับได้อย่างอิสระก็ดว้ ยเหตุ

ดังกล่าว” หลงเฟยปาดเหงือในจินตนาการออกจาก
ศีรษะแล้วก็ตอบรับเสียงอ่อน
104
“ตอนนีข้าจะยังไม่ถามเจ้าเรืองนีก็แล้วกัน แต่ให้ขา้ ถาม
เรืองอืนสักหน่อยเถิด นายท่านของเจ้าคือใคร”

นางจําได้วา่ ก่อนหน้านีหลงเฟยไปตามหาสกุลเทียนเพือ
ระบายความคังแค้นแทนนายท่านของตน หากนายท่าน
ของเขาเป็ นคนจากแดนลับแลแล้ว ก็ยอ่ มหมายความว่า
มีพละกําลังมหาศาลเหนือสกุลเทียนมากนัก แล้วไยนาง
จึงไม่ออกมาล้างแค้นเองเป็ นการส่วนตนเล่า

“นายท่านของข้าไม่อนุญาตให้ขา้ เปิ ดเผยนามจริง”

ช่างน่าขันเสียนีกระไร! จะให้กล่าวออกไปได้อย่างไรเล่า

105
ว่านายท่านของเขาคือบุคคลทีเทียนหยาตามหามานาน

หากอวินลัวเฟิ งรูเ้ รืองนีแล้ว เทียนหยาก็ยอ่ มรูต้ าํ แหน่ง

แห่งทีของนายท่านตนอย่างแน่นอน และเมือเวลานันมา
ถึง หากนายท่านพบเทียนหยาและดึงดันจะไปกับเขา ผู้
คนเหล่านันย่อมไม่ยอมปล่อยนายท่านไปเป็ นแน่

เช่นนันเอง เขาจึงเปิ ดเผยนามของนายท่านมิได้เด็ดขาด!

แม้ตอ้ งถูกทุบตีจนตายก็จะไม่เปิ ดเผยนามนาง!

“เจ้ายืนยันทีจะไม่เปิ ดเผยนามของนายท่านตนจริงอย่าง
นันรึ” อวินลัวเฟิ งบิดริมฝี ปากขึนแล้วก็เอ่ยถาม

106
“ข้าจะไม่เปิ ดเผย” หลงเฟยปิ ดปากสนิท แววตาฉาย
ความเด็ดเดียวไม่เกรงกลัวความตาย

“ตกลง ถ้าเช่นนันข้าก็จะไม่เซ้าซี”

“เอ๋...”

นางหมายความว่าอย่างไรกัน ตามปกติวิสยั แล้ว หาก

เรืองมาถึงขันนีก็ตอ้ งรูค้ วามจริงให้ได้มิใช่หรือ แล้วไย
นางจึงไม่ไล่บีถามต่อเล่า

“นายท่าน ท่านจะไม่ถามต่อจริงๆ หรือ” หลงเฟยเอ่ย

ถามสับสนว้าวุน่
107
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เจ้าอยากให้ขา้ สอบสวนเจ้าอย่าง
นันรึ เอ้า หากเป็ นเช่นนันก็บอกมาเดียวนีว่าใครคือนาย
ท่านของเจ้ากันแน่! หากไม่ยอมบอก ข้าจะจับเจ้าแขวน
แล้วเฆียนเสียให้เข็ด!”

“ถ้าเช่นนันท่านไม่ถามดีกว่า...”

บัดนีเองหลงเฟยจึงตระหนักได้วา่ เขาพูดให้นอ้ ยลงจะ

เป็ นการดีทีสุด ด้วยไม่รูว้ า่ จะไปจีจุดนางเข้าตอนไหน

ทันใดนันเองก็เกิดกระแสลมกระโชกผิดปกติพดั ผ่านมา
จากด้านหลังของอวินลัวเฟิ ง เมือเห็นว่าเสือชันในของ

108
ตนกําลังจะเปิ ดเผยออกสูส่ ายตาธารกํานัลด้วยสายลม
แล้วก็รบี วาดมือปิ ดอาภรณ์ไว้ทนั ใดพลางประกาย
เ**◌้ยมก็สว่างวาบขึนในดวงตาดําสนิท

“จุ๊ๆ ช่างน่าเสียดายกระไรอย่างนี ข้าเกือบจะได้เห็นแล้ว

เชียว” นําเสียงมีกาํ ลังวังชากระปรีกระเปร่า ◌ังมาจาก
ทางด้านหลังของอวินลัวเฟิ ง แฝงแววความเสียดาย
“ปฏิกิรยิ าของเจ้าว่องไวยิงนัก ไม่อย่างนันข้าคงทํา
สําเร็จไปแล้ว”

สีหน้าอวินลัวเฟิ งเ**◌้ยมเกรียมขึนมาทันที

แน่นอนว่าหลงเฟยนันมีสีหน้าทะมึนยิงกว่า

109
หลงเฟยมิได้รรี อให้อวินลัวเฟิ งโต้ตอบด้วยซํา ชิงตะโกน
ด้วยโทสะว่า “อาจารย์อา! ท่านทําตัวหยาบโลนตลอด
เวลาเช่นนีไม่มียางอายบ้างหรือ หากท่านไม่เห็นแก่หน้า
ตัวเองก็ช่วยเห็นแก่หน้าข้าบ้าง! หากท่านยังประพฤติตวั
เช่นนีต่อไป ข้าจะกลับไปรายงานนายท่านของข้า!”

อาจารย์อาอย่างนันรึ

สีหน้าอวินลัวเฟิ งมืดหม่นลงอีกครา “หลงเฟย เขาคือ

อาจารย์อาของเจ้าหรือ”

“ข้าก็ไม่อยากยอมรับนักหรอก” หลงเฟยพ่นลมออกจมูก

110
“หากเป็ นไปได้ชาตินีก็ไม่อยากมีความเกียวข้องกับชาย
หยาบโลนเช่นนี”

“สารเลว!”

ชายวัยกลางคนผูน้ นตบศี
ั รษะหลงเฟยด้วยความโกรธ
แค้น ดวงตาก็เบิกกว้างจ้องมองชายหนุ่มเขม็ง “นีเจ้ายัง
รูจ้ กั เคารพผูห้ ลักผูใ้ หญ่อยูห่ รือไม่ อย่างน้อยข้าก็ยงั เป็ น
อาจารย์อาของเจ้าอยู!่ แล้วเจ้าพูดจากับอาจารย์อาของ
เจ้าเช่นนีรึ”

“เคารพผูห้ ลักผูใ้ หญ่อย่างนันรึ แล้วท่านน่าเคารพนัก

หรือไงเล่า”

111
หลงเฟยพ่นลมออกจมูกเยาะ “ดูบา้ งว่าวันๆ ท่านทํา
อะไร ท่านเอาแต่แอบถํามองชุดชันในสตรีไม่ก็ขโมยชุด
ชันในแม่มา่ ยข้างเรือน! กระทังเด็กๆ ของบ้านกําลังอาบ
นําอยูท่ า่ นก็ไม่เว้น! ทีน่าชิงชังยิงกว่าก็คือ คนหยาบโลน
อย่างท่านต้องมาเป็ นอาจารย์อาของข้า นีข้าทําเวรทํา
กรรมไว้กีภพกีชาติกนั อย่างนันหรือ”

ชายวัยกลางคนคล้ายจะรูส้ กึ ถึงสายตาผูค้ นบนถนนที

เริมมองมาแล้วก็ชกั จะอายขึนมาบ้าง ใจคิดอยากมุดตัว
หายลงรูไป

หลังจ้องมองหลงเฟยเขม็งด้วยความแค้นแล้ว ชายวัย
กลางคนก็หนั มาหาอวินลัวเฟิ ง “ขอยืมอาภรณ์เจ้าให้ขา้
112
ซ่อนตัวหน่อย”

ได้ยินแล้วอวินลัวเฟิ งก็เอ่ยปากออกมาคําเดียว “ไสหัว

ไป!”

113
ตอนที 714 นายท่านของหลงเฟย (1)

หลงเฟยยกมือขึนก่ายหน้าผาก ไม่อยากจะยอมรับคน
บัดซบไร้จรรยาผูน้ ีเลยจริงๆ!

“อาจารย์อา สตรีทา่ นนีคือผูท้ ีข้ากล่าวถึงว่าได้ช่วยเหลือ

ข้าไว้เมือก่อนหน้า” ครันมองไปยังชายวัยกลางคนผู้
มีดวงหน้าสามานย์แล้ว มุมปากหลงเฟยก็ยกขึนเล็ก
114
น้อย “นามของท่านคืออวินลัวเฟิ ง”

“แค่กๆ ” ชายวัยกลางคนไอแห้งๆ สองทีแล้วก็รบี เก็บสี

หน้าเมินเฉยของตน “กลายเป็ นว่าท่านคือบุคคลทีเสียว
เฟยพูดถึงก่อนหน้านีนีเอง เป็ นเกียรติอย่างยิงทีได้พบ
ท่านในทีสุด หากมิใช่เพราะท่าน ข้าเกรงว่าเสียวเฟยคง
มิได้กลับมาครบสามสิบสอง”

หลงเฟยมองไปยังชายวัยกลางคนแล้วก็หนั มาหาอวินลัว
เฟิ ง “นีคืออาจารย์อาของข้า นามว่าซูเจิง คนบัดซบผูโ้ ด่ง
ดัง!”

“เสียวเฟย เจ้าพูดจาอย่างนันได้อย่างไร” ชายวัยกลาง

115
คนจงใจสวมสีหน้าตายพลางเป่ าเคราตน แล้วกล่าวว่า
“เป็ นวิสยั ของข้าทีพึงพอใจในหญิงงาม! ทียิงไปกว่านัน
ข้ายังเพียงแต่ทาํ ตัวเจ้าชูไ้ ปเรือยเปื อยมิเคยบังคับหญิง
ใจบริสทุ ธิให้ไปเป็ นนางโลม ขืนใจสตรีใดหรือก็มิเคย!
อันทีจริงแล้ว ข้าว่าตัวข้านันเป็ นสุภาพบุรุษคนดีศรีสงั คม
ทีเดียว...”

เพียงแต่ทาํ ตัวเจ้าชูไ้ ปเรือยเปื อยอย่างนันรึ ช่างหน้าด้าน

หน้าทนเปล่งวาจาออกมาได้! บัดนีท่านก็ทาํ ตัวเช่นที
กล่าวมาอยูม่ ิใช่รึ แล้วยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็ นสุภาพ
บุรุษคนดีศรีสงั คมอีกหรือ

หลงเฟยอับจนถ้อยคํา อาจารย์อาของเขานันหนังหนา
หน้าด้านเสียจนไม่วา่ ใครในแผ่นดินนีก็มิอาจเทียบเทียม
116
ได้เสียแล้ว!

ทันใดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็ชาํ เลืองมองอวินเซียวผูก้ าํ ลัง

เดินตรงมาจากด้านหน้า แล้วมุมปากนางก็โค้งขึนยิม

“อวินเซียว”

อวินเซียวย่างก้าวเชืองช้ามายืนข้างอวินลัวเฟิ งแล้วก็ยก
มือขึนปั ดเศษใบไม้บนเส้นผมของนางออกแผ่วเบา ดวง
ตาดําเผยให้เห็นความอ่อนโยน

“ท่านออกมาด้านนอกทําไมเล่า ข้าให้ทา่ นรออยูใ่ นโรง

นําชามิใช่หรือ ข้าไม่วางใจในความปลอดภัยหากท่าน
117
มายืนอยูก่ ลางถนน”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง “ข้าบังเอิญพบคนรูจ้ กั

เข้าจึงได้ออกมา จริงสิ เจ้าได้โรงเตียมหรือไม่”

“อือ”

ตังแต่แรกเดินเข้ามาอวินเซียวก็มิได้มองหลงเฟยผูย้ ืนอยู่
เคียงข้างอวินลัวเฟิ งเลยแม้แต่นอ้ ย ดวงตาดําสนิท
สะท้อนเพียงแต่รา่ งของเด็กสาวเท่านัน

“ช้าก่อน!”

118
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเกรียวกราดพุง่ เข้ามาจากด้าน
หลังอวินเซียว แล้วไม่ทนั จะถึงอึดใจเดียวก็มีกลุม่ คน
รีบรุดเข้ามาจากเบืองหลังเข้าตีวงล้อมให้พวกเขาอยูต่ รง
กลาง สายตาอวินเซียวยิงมืดดําพลางกวาดมองไปยังผู้
คนทีล้อมรอบพวกตนอยูอ่ ย่างเย็นชา กลุม่ คนเหล่านัน
แยกตัวออก พลันเด็กสาวอาภรณ์เขียวก็เยืองย่างเข้ามา
เส้นผมยาวของนางแผ่สยายปลิวแผ่ว แลดูสอ่ งประกาย
งามสง่ายิง

“คุณหนูเจ้าขา เขานีแหละผูไ้ ด้ทบุ ก้อนหินก่อนหน้านี!”

มีแม้กระทังหญิงรับใช้ขา้ งกายเด็กสาวผูน้ นั แล้วมือของ

หญิงรับใช้ผนู้ นก็
ั ชีตรงมายังอวินเซียวระหว่างทีนางเอ่ย
ปาก
119
ก้อนหินอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนหันไปหาอวินเซียวเพือเอ่ยถาม
“อวินเซียว เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”

“เมือประเดียวนีเอง ขณะข้าเดินอยูบ่ นถนน ก็มีกอ้ นหิน

ก้อนหนึงร่วงลงมาจากโรงเตียมข้างๆ ”

“แล้วเกิดอะไรขึนต่อเล่า”

“หลังจากนัน... ข้าก็ทบุ มันแตกละเอียด”

120
ถ้อยคําบุรุษเรียบง่ายเช่นทุกคราว และเขาได้กล่าวถึง
เหตุการณ์ทงหมดด้
ั วยคําพูดเพียงไม่กีคํา

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย มองไปยังเด็กสาวผูส้ อ่ ง

แสงงามสง่าอยูน่ นด้
ั วยศีรษะทีเอียงไปข้างหนึง “เจ้าซีซัว
ปาก้อนหินลงมาทําให้ชายของข้าต้องตกอกตกใจ เช่น
นันเอง เจ้าคงรูใ้ ช่ไหมเล่าว่าตนทําผิดพลาดไป จึงได้มา
ขอขมาน่ะ”

สีหน้าหลงเฟยแข็งทือไป แรกเริมเดิมทีเขาคิดว่าอาจารย์
อาของตนไร้ยางอายอย่างหาทีเปรียบมิได้แล้ว แต่ไม่เคย
คิดเลยว่าจะยังมีใครอีกคนทีไร้ยางอายยิงกว่า! เห็นได้
ชัดว่าผูค้ นเหล่านีมาเพือว่ากล่าวพวกอวินลัวเฟิ งสําหรับ
121
ความผิดพลาดทีได้กระทําเต็มที แต่กลับกลายเป็ นคําขอ
ขมาในลมปากของนางไปเสียนี

“หลิวเอ๋อร์!”

เมือเห็นว่าหญิงรับใช้ผโู้ กรธขึงกําลังจะตอบโต้กลับไป
แล้ว เด็กสาวผูส้ อ่ งประกายงามสง่าก็ยกมือขึนแผ่วเบา
รังนางไว้

สายตาของนางมองตรงไปยังอวินลัวเฟิ งและอวินเซียว
พลางกล่าวเสียงเรียบเฉย “ในเมือนายน้อย ผูน้ ีได้
ทําลายก้อนหินของข้าไปเสียแล้ว ก็ถือว่าพวกเราได้มา
พบกันด้วยโชคชะตา นามของข้าคือหลินรัวซิน พวกท่าน

122
ทังสองจะยินดีเปิ ดเผยนามของพวกท่านหรือไม่”

ตอนที 715 นายท่านของหลงเฟย (2)

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “หากเจ้าคิดมาขอขมา ข้าก็จะยอม

รับ แต่ถา้ หากว่าเจ้าอยากรูช้ ือเสียงเรียงนามของพวกเรา
ก็จงโปรดให้อภัยข้าเถิด เพราะว่าข้าไม่มีสงใดที
ิ จะพูด
ตอบ!”

123
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หมุนกายจากไป ส่วนอวินเซียวนัน
เล่า... เขาไม่สบตากลุม่ คนเหล่านีมา ตังแต่แรกแล้ว

“คุณหนูเจ้าคะ!” หญิงรับใช้กระทืบเท้าด้วยความโกรธ
แค้น “คุณหนูจะปล่อยพวกมันไปเฉยๆ อย่างนีจริงๆ
หรือ”

“แล้วจะให้ขา้ ทําอะไรได้อีกเล่า” คิวหลินรัวซินย่นยูล่ ง

เล็กน้อย “ในเมือหินก้อนนีได้ชือว่าเป็ นหินแต่งงาน ก็
ย่อมพิสจู น์วา่ ผูท้ ีทํามันแตกคือว่าทีสามีของข้า! น่า
เสียดายทีเขาเป็ นคนทํามันแตกเสียนีแต่แม้จะเป็ นเช่น
นัน ผูท้ ีก้อนหินแต่งงานมองหาอยูย่ อ่ มเป็ นเขาไม่มีผิด
เพียน!”

124
“คุณหนูเจ้าขา แต่ขา้ มิได้สมั ผัสถึงรัศมีของเขาเลยสักนิด
บางทีเขาอาจไม่เหมาะกับคุณหนูก็เป็ นได้...”

“ก้อนหินแต่งงานจะมีปฏิกิรยิ าต่อผูท้ ีโชคชะตาของข้าผูก

มัดเอาไว้แล้วเท่านัน! ในเมือก้อนหินเลือกเขา ก็ยอ่ มมี
เหตุผลของมัน! อย่างไรก็ดี ข้าต้องจับตาดูตอ่ ไปอีกสัก
หน่อยว่าชายผูน้ ีคูค่ วรกับข้าแล้วหรือไม่!”

ครันเมือหลินรัวซินเปล่งวาจาดังกล่าวแล้ว นางก็เผยท่า
ทีหยิงยโส ในฐานะบุตรีแห่งเจ้านครวิญญาณ นางย่อมมี
สิทธิทกุ ประการทีจะหยิงยโส ผูท้ ีคูค่ วรกับนางจําต้อง
เป็ นยอดคนเหนือคน!

125
“แต่คณ
ุ หนูขา เห็นทีชายผูน้ นจะมี
ั ภรรยาแล้วนะเจ้าคะ”
หญิงรับใช้เอ่ยเสียงอ่อน

บุคคลสองคนนันสนิทชิดใกล้กนั เป็ นอย่างยิง แลมีความ

สัมพันธ์ฉนั สามีภรรยากันอย่างแน่นอน หากคุณหนูตอ้ ง
การครอบครองชายผูน้ นจริ
ั ง นางก็เกรงว่ามันจะไม่ง่าย

หลินรัวซินเผยรอยยิมอ่อนจาง “เรืองนันมิใช่สงที
ิ ข้าจะ
ต้องเก็บมาคิด ข้าสนเพียงแต่วา่ ชายผูน้ ีมีพลังพอคูค่ วร
กับข้าหรือไม่ ส่วนเรืองอืนนันไม่สาํ คัญ”

นางมันใจว่าตราบใดทีคนผูน้ นเป็
ั นชายทีนางพึงใจ พวก

126
เขาก็ไม่สามารถหลบหนีไปจากกํามือนางได้อย่างแน่
นอน

“ไปกันเถิด เราจะกลับสูจ่ วนเจ้านครเดียวนี อีกอย่าง

เรืองนีห้ามรูถ้ งึ หูทา่ นพ่อเป็ นอันขาด”

“ข้าเข้าใจแล้วคุณหนู!”

หลังคนทังสองหมุนกายจากไปแล้ว ก็มีเงาร่างสองร่าง
ค่อยๆ ย่างออกมาจากร้านอาหารสูถ่ นนหนทางอันจอแจ

“นายท่าน” หญิงอาภรณ์แดงเผยยิมอ่อนจางแล้วลด
ศีรษะลงมองเด็กน้อยผูย้ ืนอยูข่ า้ งกาย “ข้าทําตามบัญชา
127
ของท่าน และได้ติดต่อกับหลินรัวซิน ทียิงไปกว่านัน ข้า
ยังได้ขายหินแต่งงานให้กบั นาง”

รัศมีของอวินเซียวได้ผสานอยูใ่ นก้อนหินแต่งงานนีด้วยฝี
มือของจินอวี แลตราบใดทีอวินเซียวอยูไ่ ม่ไกลไปจาก
สถานทีแห่งนี ก้อนหินแต่งงานก็ยอ่ มระบุตาํ แหน่งของ
เขาเสมอ! ช่างน่าขันเหลือเกินทีหลินรัวซินเชือคําพูดนาง
หมดใจ คิดว่าหินก้อนนีจะสามารถระบุตาํ แหน่งของ
บุรุษผูเ้ ป็ นเนือคูไ่ ด้!

โชคชะตาผูกกันอย่างนันรึ ฮะๆ ในโลกใบนีไม่มีหรอก คํา

ว่าโชคชะตา...

128
ไป๋ ซูผ่ งกศีรษะเล็กน้อย “ข้ายังทําอะไรพวกเขาไม่ได้ตอน
นี แต่ขา้ จะไม่ปล่อยให้สองคนนีอยูอ่ ย่างเป็ นสุขนัก
หรอก! อย่างไรก็ดี นางหลินรัวซินนีคงยังก่อกวนทังสอง
ได้ไม่มากพอ แลเรายังต้องพึงมารดาของอวินเซียวอยู่
อีกมาก ให้จดั การกับสองคนนี!”

แม้มารดาอวินเซียวจะรักบุตรชายตนยิงนัก สะใภ้ทีนาง
มิเคยรูจ้ กั มักจีอย่างมากก็เป็ นได้แค่คนรูจ้ กั มิอาจเห็น
เป็ นสมาชิกครอบครัวผูส้ นิทได้! หากเขาสามารถใช้
ประโยชน์จากบุตรีอปุ ถัมภ์และมารดาของอวินเซียวได้
บางทีเขาอาจสามารถแยกคนทังสองนันออกจากกัน
ระหว่างสะใภ้ทีมิเคยพบเจอกับลูกบุญธรรมทีเลียงดูมา
ทังชีวิต ไม่วา่ ใครก็รูว้ า่ ใครสําคัญกว่ากัน

129
“เจ้าค่ะนายท่าน” จินอวีกล่าวตอบรับนอบน้อม

นางไม่มีวนั ปฏิเสธคําขอของไป๋ ซู!่ แม้เขาประสงค์ให้นาง

ปลิดชีพตนด้วยการเชือดคอหอยก็ตามที นางก็จะยก
กระบีขึนโดยไม่ลงั เลแม้แต่นอ้ ย...

ไป๋ ซูม่ ิได้พดู ว่าอย่างไรต่อ เขาสะบัดอาภรณ์พลางหมุน

กายเดินตรงไปยังด้านนอกประตูเมือง

...

ทีโรงเตียม

130
อวินลัวเฟิ งมองดูคนสองคนทีตามนางมาแล้วก็เลิกคิว
ขึนเล็กน้อย “อะไรเล่า ยังมีเรืองอะไรอยูอ่ ีกอย่างนัน
หรือ”

131
ตอนที 716 นายท่านของหลงเฟย (3)

“นายท่าน ยังมีสงหนึ
ิ งทีข้ามิได้บอก” หลงเฟยก้าวเข้ามา
ในห้องแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านทราบหรือไม่วา่ เหตุใดช่วงนี
จึงมีคนในนครวิญญาณมากมายนัก”

“ข้าไม่สนใจ”

132
คําตอบของเด็กสาวส่งให้สีหน้าหลงเฟยแข็งเกร็งพลาง
เขาก็พดู ด้วยความเจ็บปวด “นายท่าน มีบางสิงเกิดขึน
ในไพรลับแล!”

“ไพรลับแลอย่างนันรึ ข้าเองก็เพิงจากสถานทีแห่งนันมา
ไยข้าจึงไม่รูเ้ ล่าว่ามีเหตุผิดปกติเกิดขึนทีนัน”

“เรืองนี...”

หลงเฟยมองไปยังชายวัยกลางคนแล้วก็ตดั สินใจเด็ด
เดียวในทีสุดพลางมองหน้าอวินลัวเฟิ งพูดขึนว่า “ท่าน
เคยได้ยินไหมว่าในไพรลับแลมีขมุ สมบัติปรากฏขึนมาก

133
มาย เจ้านครวิญญาณจึงได้รวบรวมยอดจอมยุทธ์
จํานวนมากคิดบุกโจมตีไพรลับแล”

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนตอบรับว่า “โจมตีไพรลับแล

อย่างนันรึ พวกเขาไม่น่ามีพลังถึงปานนัน”

หลงเฟยเผยรอยยิมขมขืน “อันทีจริงแล้วสถานการณ์หา
ได้เป็ นเช่นทีพวกเขาได้รบั รูม้ าไม่ เจ้านครวิญญาณได้
หลอกลวงพวกเขาทังเพ ในไพรลับแลมิได้มีขมุ สมบัติ
ปรากฏขึนมาเสียหน่อย! เจ้านครเพียงแต่ตอ้ งการรวบ
รวมผูค้ นให้มาเป็ นทหารเลวของตนเท่านัน”

“ทหารเลวอย่างนันรึ”

134
“ใช่แล้ว! เหตุรา้ ยอุบตั ิขนในไพรลั
ึ บแลส่งผลให้ราชันสัตว์
อสูรทังหลายถูกผนึกเอาไว้! ข้าไม่ทราบว่าเจ้านคร
วิญญาณรูข้ ่าวนีได้อย่างไร แต่เขาก็ประสงค์หา
ประโยชน์จากเรืองดังกล่าวเพือปกครองไพรลับแล เนือง
ด้วยเหล่าราชันสัตว์อสูรมิอาจต่อสูก้ ลับได้”

ปกครองไพรลับแลทังผืนอย่างนันหรือ เจ้านครวิญญาณ
ผูน้ ีมีความทะเยอทะยานสูงส่งทีเดียว

“เขาไม่มีปัญญาทําเช่นนันดอก” อวินลัวเฟิ งยกถ้วยชา

ตรงหน้าขึนจิบเล็กน้อย กล่าวด้วยรอยยิมอ่อนจาง

135
“นายท่าน!”

ฝุบ!

หลงเฟยคุกเข่าลงเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งข้างหนึง ช้อน

ศีรษะขึนมองตรงไปยังเด็กสาวงามสะกดใจเบืองหน้า
“ข้าเองมีสมั พันธ์อนั ดีอยูบ่ า้ งกับสัตว์อสูรภายในไพร
ลับแล และข้ามิอยากเห็นพวกเขาต้องถูกจับและสังหาร!
ข้าอยากขอความช่วยเหลือจากท่าน”

“บอกเหตุผลทีข้าควรช่วยเหลือเจ้ามา”

เหตุผลอย่างนันรึ หลงเฟยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หรือว่า

136
ข้าต้องบอกนางเรืองนันจริงๆ

“อาจารย์อา” หลงเฟยมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยท่า
ทีรอ้ นใจ

แม้อาจารย์อาของเขาปกติพงพามิ
ึ ได้ แต่ยงั มีเรืองบาง
เรืองทีต้องอาศัยให้เขาตัดสินใจ

“ให้นางรูไ้ ปเถิด”

ชายวัยกลางคนทอดถอนหายใจ “นายท่านของเจ้าผ่าน
เรืองหนักหนามามากตลอดสองสามปี นี หากมิใช่เพราะ
คนหัวรันเหล่านัน นางก็คงไม่ตอ้ งทนทุกข์ทรมานถึง
137
เพียงนี”

หลงเฟยเผยรอยยิมขมขืน ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วเขาก็
ต้องเปิ ดเผยนามนายท่านตนอยูด่ ีเพือจูงใจเด็กสาว

หลงเฟยเอ่ยอย่างช่วยมิได้ “นายท่าน ท่านไม่อยาก

ทราบหรือว่าเหตุใดข้าจึงเดินทางอยูใ่ น ไพรลับแลได้
อย่างสบายใจ นันเป็ นเพราะนายท่านของข้าคือหนึงใน
ราชันสัตว์อสูรแห่งไพรลับแล!”

ดวงตาอวินลัวเฟิ งหรีลงเล็กน้อย “นายท่านของเจ้าคือ

สัตว์อสูรอย่างนันรึ”

138
“ไม่เพียงเท่านัน นายท่านของข้ายังเป็ นบุคคลนันทีเทียน
หยาเฝ้าตามหาอีกด้วย!”

เคร้ง!

อวินลัวเฟิ งลุกขึนยืนจากเก้าอีทันใด แล้วมือนางก็เผลอ

ปั ดไปโดนถ้วยชาล้มควํา นําชาร้อนเดือดหกกระเซ็นลวก
มือนาง ทว่านางกลับไม่รูส้ กึ ด้วยซํา

อวินเซียวขมวดคิวเล็กน้อย หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึนมา
เช็ดนําชาบนมือเด็กสาว เมือเห็นมือนางถูกนําร้อนลวก
แล้ว หัวใจก็คอ่ ยๆ เจ็บปวดขึนมาอยูใ่ นสายตาไร้ความ
รูส้ กึ ของเขา

139
“หลงเฟย เจ้าพูดความจริงอย่างนันรึ”

อวินลัวเฟิ งมิได้แยแสสิงอืนอีกต่อไป พลางดวงตาดําก็

จ้องมองตรงไปยังหลงเฟย อันทีจริงแล้วนางมิได้
ประสงค์อยากยุง่ เรืองราวของใคร แต่หากคนผูน้ นคื
ั อ
สตรีของเทียนหยาก็นบั ว่าเป็ นอีกเรืองหนึง...

จะอย่างไรก็แล้วแต่ นางจะปล่อยให้สตรีของเทียนหยา
ประสบภัยอันตรายใดๆ มิได้เป็ นอันขาด!

“ในปี นนั นายท่านของข้ามิได้รบั ฟั งคําทัดทานจากผูอ้ ืน

ดึงดันจะอยูก่ บั เทียนหยาให้ได้ ทว่านางก็มิได้คาดคิด

140
เลยว่าความเข้าใจผิดครังใหญ่โตจะเกิดขึน...”

ตอนที 717 นายท่านของหลงเฟย (4)

“นายท่านเป็ นคนหัวแข็งไม่ยอมใคร ซํายังมีอารมณ์

รุนแรง ทียิงไปกว่านัน ยามทีนางโกรธใครก็จะทําอะไรไม่
คิดหน้าคิดหลัง มิได้ตระหนักรูด้ ว้ ยซําว่าเขาสมคมคิดกัน
หลอกนาง นางทิงเทียนหยาไปด้วยโทสะแล้วหวนกลับ
คืนสูไ่ พรลับแล! ตังแต่นางกลับมาก็มิอาจจากสถานที
141
แห่งนันไปได้อีกด้วยราชันสัตว์อสูรตนอืนไม่มีทางปล่อย
ให้นางไปไหน! ข้ามิได้แจ้งความจริงนีแก่ทา่ นก่อนด้วย
เกรงว่าหากเทียนหยาได้พบนายท่าน นางต้องไปกับเขา
โดยไม่แยแสสิงอืนใดเป็ นแน่ เมือเวลานันมาถึงนางก็จะ
ทําให้ราชันสัตว์อสูรตนอืนต้องระคายใจ”

หลงเฟยมองดูอวินลัวเฟิ งแล้วก็พดู ต่อว่า “หากเป็ นเช่น

นัน ไม่เพียงแต่เทียนหยา แม้แต่นายท่านข้าเองก็จะต้อง
ติดร่างแหไปด้วย...”

อวินลัวเฟิ งใช้ปลายนิวนวดกรามตนแผ่วเบาพลางสาย
ตาก็พงุ่ ตรงไปยังชายวัยกลางคน “ข้าได้ยินมาว่าราชัน
สัตว์อสูรแห่งไพรลับแลล้วนแล้วแต่เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
ปราชญ์ดว้ ยกันทังสิน หากเขาเป็ นน้องชายนายท่านเจ้า
142
จริง เขาก็ตอ้ งเป็ นราชันสัตว์อสูรด้วยเช่นกัน แล้วไยข้าจึง
สัมผัสได้วา่ เขายังมิได้บรรลุขนเป็
ึ นสัตว์อสูรขันปราชญ์”

หลงเฟยทําท่าจะอธิบายแต่ก็ถกู ชายวัยกลางคนข้างกาย
ขัดขึนมาก่อน

“สัตว์อสูรขันปราชญ์อย่างนันรึ สถานการณ์เริมเปลียน
ไปตังแต่หลายปี ทีผ่านมานแล้ว! ช่วงไม่กีปี มานี สัตว์อสูร
ขันปราชญ์ตา่ งก็สญ
ู หายไปกันหมด ส่วนข้ากับพีสาวคือ
สัตว์อสูรรุน่ หลังมิได้มีพลังมากมหาศาลขนาดนัน อย่าง
ไรก็ดี เรืองนีคือความลับแห่งไพรลับแลของเรา มนุษย์ยงั
คงไม่รูค้ วาม”

143
ใช่แล้ว หากมนุษย์ลว่ งรูเ้ มือไรว่าสัตว์อสูรขันปราชญ์ได้
สูญหายจากไปหมดแล้ว ก็คงไม่มีวนั ใด ทีไพรลับแลจะ
สงบ

“นายท่าน นายท่านของข้าคือผูม้ ีพระคุณ เมือไม่กีปี ที

ก่อนตอนทีข้ายังรับจ้างลอบสังหาร ข้าได้รบั บาดเจ็บ
สาหัส และหลงเข้ามาในไพรลับแล นายท่านได้ช่วยข้าไว้
ซํายังดึงดันให้ขา้ อยูแ่ ม้ผอู้ ืนจะขัดข้องก็ตามที ข้าจะไม่
ยอมให้นางต้องพบเจอภัยอันตรายใดๆ อย่างเด็ดขาด
เช่นนันเอง ข้าจึงมีความประสงค์จะขอให้ทา่ นช่วย ข้า
ยินดีตรากตรําทํางานหนักเพือท่านชัวชีวิต!”

หลงเฟยหมอบลงก้มศีรษะกระแทกกับพืน ปากก็พดู ไป
ด้วยพลางขบกรามแน่นข่มความเจ็บปวด หากมีใครช่วย
144
เหลือนายท่านได้ อย่าว่าแต่ทาํ งานหนักไปชัวชีวิตเลย
หากนางขอให้เขาไปลงนรก เขาก็จะไป!

“พวกเขาจะออกเดินทางเมือใด” อวินลัวเฟิ งสูดหายใจ

เข้าลึก

ในเมือนายท่านของหลงเฟยคือสตรีของเทียนหยา ก็เป็ น
ไปมิได้ทีนางจะเพิกเฉยต่อเรืองนี

หลงเฟยรูส้ กึ เบิกบานขึนในหัวใจแล้วก็ลกุ ขึนยืนจากพืน

กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าอีกสามวันต่อจากนี เจ้านคร
วิญญาณจะเริมออกเดินทางไปยังไพรลับแล เราควร
แทรกซึมเข้าไปในกองกําลังนี!”

145
“ไปเตรียมตัวเสียแล้วเราจะออกเดินทางกันในอีกสาม
วัน”

อวินลัวเฟิ งค่อยๆ นังลงเอนกายพิงพนักเก้าอีด้วยท่าที

เกียจคร้านพลางเลิกคิวขึนเล็กน้อย “อย่างไรก็ดีเถิด ข้า
ทําได้เพียงสุดกําลังเท่านัน แต่ขา้ รับประกันมิได้วา่ จะ
ช่วยเจ้าช่วยพวกเขาไว้ได้หรือเปล่า”

“นายท่าน ข้ามีศรัทธาในตัวท่าน” หลงเฟยเปล่งวาจา

ด้วยรอยยิมกว้างบนดวงหน้า “ใครๆ ในหลงหยวนต่างก็
เรียกขานว่าท่านเป็ นคนวิตถาร แลไม่มีสงใดในโลกนี
ิ ที
ท่านทํามิได้!”

146
คนวิตถารอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งนวดหน้าผากจากนันหันไปมองอวินเซียวผู้
ยืนอยูเ่ บืองหลังนาง “คนของแคว้นหลงหยวนเรียกข้าว่า
เช่นนันจริงหรือ”

อวินเซียวนิงไปนาน “ท่านคือปี ศาจ หาใช่วิตถารไม่”

ปี ศาจทีสะกดหัวใจผูอ้ ืนไงเล่า...

อวินลัวเฟิ งยกมือขึนหยิกใบหน้าหล่อเหลาของอวินเซียว
พลางเผยรอยยิมสะกดใจอันดึงดูดสายตายิง “ข้านึกว่า
147
เจ้าต่างหากทีล่อลวงสตรี!”

ครันเห็นคนทังสองเกียวพาราสีกนั ออกนอกหน้าอยูน่ นั สี
หน้าหลงเฟยก็ออกจะเขินอาย “อาจารย์อา ข้าว่าเราไป
กันเถิด”

“ออกไปรึ ทําไมกันเล่า” ชายวัยกลางคนเบิกตากว้าง ไม่

เข้าใจว่าเพราะเหตุอนั ใด

ปั ญญาทึบ! หลงเฟยแอบก่นด่าเขาอยูใ่ นใจ ไม่รูต้ วั เลย

หรือไรว่าบัดนีพวกตนกําลังเป็ นก้างขวางคอ

“อาจารย์อา ข้าจะพาท่านไปหอนางโลม เลิกแกว่งเท้า

148
หาเสียนแถวนีเสียที” หลงเฟยลากชายวัยกลางคนจาก
ไป

149
ตอนที 718 หน้าไหว้หลังหลอกอะไรอย่างนี (1)

หอนางโลมอย่างนันรึ ดวงตาของเขาเป็ นประกายพลาง

รีบตามหลงเฟยออกไปทันที

“อย่างน้อยเจ้าก็ฉลาดมีไหวพริบ รูว้ า่ ควรกตัญ รู ูค้ ณ

ุ
อาจารย์อาของเจ้าอย่างไร! ข้าได้ยินมาว่าในนคร
วิญญาณนีมีหอนางโลมอันมากไปด้วยสตรีงาม ไปกัน
เถิด ข้าจะพาเจ้าไปเดียวนี”

...
150
ณ จวนเจ้านคร

ภายในห้องเขียนหนังสืออันหรูหรา มือหลินหยวนค่อยๆ
ลูบไล้ไปตามภาพเขียนบนโต๊ะ สายตาก็ออ่ นโยนยิงนัก
สตรีในภาพเขียนอยูใ่ นชุดอาภรณ์เขียว งดงามเหนือโลก
มือนางประคองขลุย่ หยก นังอยูใ่ ต้ตน้ ไม้ดว้ ยท่าทีเย้า
ยวนใจพร้อมรอยยิมบนดวงหน้าซึงอบอุน่ ประหนึงแสง
อาทิตย์ออ่ นอันค่อยๆ โปรยแสงลงเหนือผืนดินรอบกาย
นางท่ามกลางแผ่นดินอันแห้งแล้งมืดทึมแห่งนี เกิดเป็ น
ฉากอันงดงามเหลือจะกล่าว

“ฝูเซิง...”

151
หลินหยวนก้มลงแล้วปลายลินก็โลมเลียภาพเขียนนัน
แผ่วเบา สีหน้าเผยความสุขลําพลางพึมพํานุ่มนวล “เจ้า
จะเป็ นมนุษย์ หรือว่าสัตว์อสูรก็ช่าง ข้าต้องได้เจ้ามา
ครอบครองให้จงได้! ต่อให้ขา้ ต้องเผาทําลายไพรลับแล
ของเจ้าทังผืนด้วยคบเพลิงก็ตามที!”

หากเป็ นเมือครังอดีตเขาคงไม่กล้าแม้แต่จะคิดทําเรือง
พรรค์นนเป็
ั นแน่! อย่างไรก็ดี เมือไม่นานมานี เขาได้รบั
ข่าวบางอย่างมา

ราชันสัตว์อสูรแห่งไพรลับแลบัดนีล้วนแล้วแต่ถกู ผนึกไว้
จนหมดสิน!

152
มิใช่เพราะฟ้าดินแลเห็นแล้วหรือว่าเขาปรารถนานางมา
หลายปี จึงได้ประทานโอกาสนีมาให้ในทีสุด

“ท่านพ่อ!”

ได้ยินเสียงเย็นชามาจากด้านนอกประตู ส่งให้หลิน
หยวนสะดุง้ ตกใจพลางรีบม้วนภาพเขียนเก็บซ่อนแล้ว
เขาก็กระแอมไอแห้งๆ สองทีก่อนตอบรับว่า “เข้ามาได้”

ประตูหอ้ งถูกผลักเปิ ดออกแผ่วเบา ปรากฏภาพเด็กสาว

ท่ามกลางแสงอาทิตย์เยืองย่างก้าวเข้ามา เส้นผมดกดํา
หนาปลิวสยายอยูใ่ นสายลมอ่อน สีหน้าเย็นชาแล้วดวง

153
หน้ากระจ่างใสงามสง่าก็สอ่ งประกายอ่อนจางอยูท่ า่ ม
กลางแสงอาทิตย์นนั

“รัวซิน เจ้ากลับมาแล้วหรือ”

หลินหยวนไม่ได้แสดงสีหน้าหยาบโลนเช่นก่อนหน้าอีก
ต่อไป พลางเปล่งว่าจาด้วยท่าทีขงึ ขัง “อีกสามวันเราจะ
ออกเดินทางไปยังไพรลับแล! เมือเวลานันมาถึง เจ้าก็
ควรเตรียมตัวเอาไว้ให้ดี ทียิงไปกว่านันจะมีคนหนุ่มมาก
ความสามารถติดตามไปหลายคนทีเดียวท่ามกลางยอด
จอมยุทธ์ทงหลายที
ั ข้ารวบรวมมา เจ้าก็เลือกใครสักคน
ขึนมาแต่งงานด้วยเสีย”

154
หลินรัวซินนิงไปเล็กน้อย ชัวขณะนันเอง สีหน้าเฉยชาก็
ปรากฏขึนในจิตใจของนาง

“ท่านพ่อ ข้าว่าข้าพบตัวเลือกผูท้ ีจะมาเป็ นสามีใน

อนาคตของข้าแล้ว”

“โอ” หลินหยวนมองหลินรัวซิน “แล้วเขาผูน้ นเป็

ั นใครกัน
เล่า เจ้าได้พาเขามาพบข้าหรือไม่”

หลินรัวซินส่ายศีรษะ “ข้ายังคงเฝ้าสังเกตการณ์เขาอยู่
หากเขาผ่านการตรวจสอบของข้าแล้ว ข้าจะแต่งงานกับ
เขาทันที!”

155
ได้ยินดังนันหลินหยวนก็มิได้เอ่ยสิงใดอีก เขาเชือใจใน
สายตากว้างไกลของลูกสาวเสมอ

“ในเมือเป็ นเช่นนัน เจ้าก็ตดั สินใจเองได้เลย เจ้าออกไป

ก่อนได้” หลินหยวนโบกมือแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“เจ้าค่ะ”

หลินรัวซินโค้งกายลงออกจากห้องเขียนหนังสือไป ชัว
ขณะทีนางออกมาก็รูส้ กึ ว่าหัวใจค่อยๆ ผ่อนคลายลงที
ละนิด ก่อนหน้านีนางหวันเกรงทีเดียวว่าบิดาจะซักไซ้ไล่
เลียงเกียวกับเรืองของบุคคลผูน้ นั หากเป็ นเช่นนันจริง
บิดาของนางย่อมส่งคนออกไปสืบเรืองเขาเป็ นแน่ แลจัก

156
ขัดขวางแผนการของนาง!

หลินรัวซินคิดไปเองว่าหลินหยวนวางใจในตัวนางจริงจึง
มิได้ซกั ไซ้ไต่ถามให้มากความอีก ทว่านางกลับไม่รูว้ า่ อีก
ฝ่ ายเพียงแต่ตอ้ งการให้นางรีบๆ จากไปเท่านัน เมือหลิน
รัวซินปิ ดประตูหอ้ งเขียนหนังสือลง หลินหยวนก็หยิบ
ภาพเขียนนันขึนมาอีกครา ยืนปลายลินอันชวนแขยงนัน
ยืดยาวออกมาไล้เลียตังแต่สว่ นบนจรดส่วนล่าง ท่า
ทีประหนึงกําลังเลียบุคคลจริง...

มิหนําซํายามเมือเขาโลมเลียหญิงงามในภาพเขียนแผ่ว
เบา ก็สง่ เสียงครางตําทรามออกมาด้วย...

157
...

อีกสามวันต่อมาเป็ นวันทีเหล่ายอดจอมยุทธ์แห่งนคร
วิญญาณจะออกเดินทางไปยังไพรลับแล เมือรุง่ เช้ามา
เยือน ทัวทังประตูเมืองก็อดั แน่นไปด้วยผูค้ นเสียแล้ว
เมืออวินลัวเฟิ งและคณะมาถึงก็มิอาจผ่านฝ่ าฝูงชนเข้า
ไปได้

“ทุกคน”

หลินหยวนยกมือขึน แล้วทันใดนันเองเสียงอึกทึกรอบ
ประตูเมืองก็เงียบลง

158
เขากระแอมไอแล้วกล่าวต่อไปว่า “พวกเจ้าทุกคนคง
ทราบดีแล้วว่าจุดมุง่ หมายของเราในครังนีคือไพรลับแล!
สถานทีแห่งนันถือว่าเป็ นขุนทรัพย์แลเกียรติยศท่าม
กลางภัยอันตราย แม้การเดินทางครังนีจะเสียงต่อชีวิต
หากพวกเจ้ากลับออกมาได้อย่างปลอดภัยก็จะมีพลัง
เพิมขึนมหาศาลอย่างแน่นอน!”

ตอนที 719 หน้าไหว้หลังหลอกอะไรอย่างนี (2)

159
“อย่างไรก็ดี...” หลินหยวนนิงไปครูห่ นึง “ข้าได้ยินข่าวมา
แล้วว่าบัดนีราชันสัตว์อสูรภายในไพรลับแลล้วนแล้วแต่
มิอาจปรากฏตัวขึนเพือต่อสูก้ บั พวกเราได้! เราเพียงแต่
ต้องจัดการกับสัตว์อสูรตนอืนเท่านัน! เช่นนันเอง ภารกิจ
คราวนีจึงมิได้ยากเย็นแสนเข็ญดังทีพวกเจ้าเข้าใจ”

เฮ้!

ฝูงชนลุกฮือขึนมาทันใด ถ้อยคําของหลินหยวนเปรียบ
ประหนึงเขวียงก้อนหินลงไปบนผิวนําเงียบสงบก่อให้
เกิดเกลียวคลืนมากมาย

“เจ้านคร ข้ามีเรืองไม่เข้าใจ ในเมือภารกิจคราวนีมิได้

160
อันตรายแสนสาหัส ไยท่านจึงสังให้เรามุง่ หน้าไปกับท่าน
ด้วยเล่า”

หลินหยวนเผยยิมแล้วก็กล่าวขึนด้วยนําเสียงของผูใ้ จ
บุญว่า “ข้าหลินหยวนมิเคยเป็ นคนหวงของหวงสมบัติ
ในเมือมีทรัพย์สมบัตินานาปรากฏขึนในไพรลับแลแล้ว
ข้าก็ตอ้ งนํามาแบ่งปั นกับทุกๆ คน สิงนีคือจรรยาบรรณ
ของข้า!”

ทุกคนต่างก็สาํ แดงสีหน้าสํานึกในบุญคุณซาบซึง บาง

คนถึงขันฉายความเคารพนบนอบเลยทีเดียว

“ท่านเจ้านครช่างเป็ นบุรุษผูท้ รงเกียรติเสมอมา ชัวชีวิตนี

161
ข้าไม่เคยพบเห็นผูใ้ ดมีลกั ษณะงามสง่าเช่นนีมาก่อน!”

“หากเป็ นผูอ้ ืนก็คงเก็บงําขุมทรัพย์ไว้แต่เพียงผูเ้ ดียวแล้ว

มีเพียงแต่ทา่ นเจ้านครเท่านันทียินยอม พร้อมนําออกมา
แบ่งปั นกับพวกเรา!”

“ท่านเจ้านครจงเจริญ!” บังเกิดเสียงกังวานปะทุขนจาก
ึ
ด้านนอกประตูเมือง

ด้วยมิปล่อยพืนทีให้เกิดข้อกังขา หลินหยวนได้ทาํ ให้ทกุ

คนเชือในตัวตนอย่างไม่มีขอ้ สงสัยด้วยถ้อยคําเพียงไม่กี
คํานี

162
“หน้าไหว้หลังหลอก!” หลงเฟยพ่นลมออกจมูกเยาะ
กล่าวด้วยนําเสียงประชดประชัน เสียงของชายหนุ่มนัน
เบาแสนเบาซํายังถูกเสียงครึกครืนของผูอ้ ืนดังกลบจน
หมด จึงมิได้มีใครเห็นว่าเขามีอยู่

หลินหยวนยกมือขึนอีกคราเพือปรามทุกคนเอาไว้พลาง
กล่าวขึนด้วยนําเสียงเรียบเฉยว่า “อีกประการ ข้ามิได้จะ
เดินทางเข้าไปในไพรลับแลเพือขุมสมบัติ ข้าเพียงแต่นาํ
บุตรีติดตามไปด้วยเพือเรียนรูจ้ ากประสบการณ์จริงเท่า
นัน เช่นนันเองข้าจะไม่หยิบฉวยขุมทรัพย์ใดๆ ภายใน
ไพรลับแล และทุกสิงจะให้พวกเจ้าทังหลายเป็ นคนเก็บ
ไป!”

ถ้อยคําของเขาส่งตรงไปยังฝูงชน ก่อให้เกิดคลืน
163
ปรากฏการณ์ทา่ มกลางเหล่าผูค้ นเหล่านันอีกครัง บาง
คนถึงขันซาบซึงจนหลังนําตา ชัวชีวิตนีพวกเขามิเคย
เห็นผูใ้ ดเสียสละเท่าหลินหยวนมาก่อน! หากเขามิใช่
บุคคลผูป้ ระเสริฐแล้ว จะมีใครเหมาะควรกับนามดัง
กล่าวอีก

ครันมองไปยังสีหน้าอันซาบซึงลึกลําแล้ว หลินหยวนก็
แอบหัวเราะเยาะอยูใ่ นใจ

ไอ้พวกโง่!

เขาจะไปรูไ้ ด้อย่างไรเล่าว่าขุมสมบัติเหล่านันอยูท่ ีตรง

ไหนของไพรลับแล เขาเพียงแต่เข้าไปในป่ าเพือตามหา

164
หญิงผูน้ นเท่
ั านัน! ช่างน่าขันทีผูค้ นเหล่านีได้รบั การ
ปฏิบตั ิเช่นทหารเลว ทว่ากลับซาบซึงในบุญคุณของเขา!

อย่างไรก็ดี ทุกสิงย่อมมีขอ้ ยกเว้น...

ทันใดนันเองหลินหยวนก็เห็นผูค้ นกลุม่ หนึงซึงมิได้ซาบ

ซึงกับถ้อยคําของเขาแม้แต่นิด กลับยืนตังป้อมนิงด้วย
ท่าทีไม่เห็นด้วย นีเขาคิดไปเองหรือว่าผูค้ นเหล่านีกําลัง
สําแดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์อยูก่ นั นะ

“แค่กๆ!” หลินหยวนไอแห้งๆ สองที แล้วสายตาเคร่งขรึม

ก็มองตรงไปยังอวินลัวเฟิ งพร้อมคณะ พลางเอ่ยถาม
ด้วยท่าทีเรียบเฉย “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ พวกเจ้าทังสี

165
มีความคิดเห็นอันใดเพิมเติม”

ท่ามกลางผูค้ นทังสี มีชายวัยกลางคนแต่เพียงผูเ้ ดียว

ส่วนทีเหลือยังคงเยาว์วยั นัก ผูท้ ีโดดเด่น เป็ นประกายที
สุดคือคูช่ ายหญิงทียืนอยูด่ า้ นหน้า มองไปยังอาภรณ์
ขาวของเด็กสาวและรูปแบบอันงามสง่าซึงฉีกไปจากคน
รุน่ ปั จจุบนั แล้ว ก็เห็นนางเอนกายพิงกําแพงเมืองเกียจ
คร้าน ดวงตาดําสนิทเปี ยมไปด้วยรอยยิม

ส่วนชายอาภรณ์ดาํ ผูย้ ืนอยูข่ า้ งกายนางก็มีสีหน้ามืดดํา

ไร้อารมณ์ประหนึงว่าใบหน้านันเป็ นอัมพาต ราวกับว่า
ใดๆ ในโลกนีก็มิอาจส่งให้สีหน้าของเขาเปลียนแปลงไป
ได้ ชายหนุ่มแลดูคล้ายเทพเจ้าเพียงแต่คอยเฝ้าดูอยูข่ า้ ง
กายเด็กสาวโดยไม่ขยับเขยือนไปไหน
166
“ผูค้ นเหล่านีเป็ นใครกัน ใครเชิญพวกเขาเข้ามา” บังเกิด
เสียงขุ่นข้องดังขึนท่ามกลางฝูงชนทันใด

“ท่านเจ้านครเสียสละถึงเพียงนีเพือพวกเรา แต่ผคู้ น
เหล่านีกลับไม่แสดงความขอบคุณเสียด้วยซํา ท่าทีไร้
ยางอายเช่นนีตรงกันข้ามกับความทรงเกียรติของท่าน
เจ้านครอย่างสินเชิง”

167
ตอนที 720 หน้าไหว้หลังหลอกอะไรอย่างนี (3)

“ใช่แล้ว ข้าไม่คิดหวังให้พวกเขาเป็ นผูท้ รงเกียรติเช่น

ท่านเจ้านครดอก แต่อย่างน้อยก็ควรแสดงความซาบซึง
ในบุญคุณเมือท่านเจ้านครเสียสละถึงเพียงนีเสียบ้าง!
แต่ทา่ ทีเหล่านีมันอะไรกันเล่า ไม่เพียงแต่ไม่สาํ นึกแต่ยงั
เมินเฉยต่อคําถามของท่านเจ้านครอีกด้วย!”

168
ทุกคนต่างก็พดู ซําคําเดียวกันหมด แสดงความรังเกียจ
เดียดฉันท์ตอ่ อวินลัวเฟิ งและคณะอย่างพอเพียงทีเดียว
หลงเฟยโกรธจัดเสียจนอวัยวะภายในสันเทิม ดวง
ตากวาดมองไปยังฝูงชนเหล่านันทีกําลังส่งเสียงเย้ยหยัน
อยูด่ ว้ ยท่าทีเย็นชา แลสลักภาพของทุกคนไว้ในความ
ทรงจํา!

ถึงไพรลับแลเมือไร เขาจะให้พวกมันต้องทนทุกข์
ทรมาน!

“ใช่แล้ว” ท่ามกลางนําเสียงโกรธขึงของผูค้ นนัน อวินลัว

เฟิ งก็เปล่งวาจาขึนในทีสุด “ข้ามิได้ทรงเกียรติเช่นท่าน
เจ้านครดอก เพราะข้าจะไม่ถือภาพเขียนของสตรีแล้ว
คิดฝันมิดีมิงามกับนาง”
169
หลินหยวนจ้องมองตาค้าง แล้วดวงตาก็เผยให้เห็นถึงใจ
ทีปั นป่ วน

นางรู!้

นางรูไ้ ด้อย่างไร!

เรืองนีแม้แต่บตุ รีของเขาเองก็ยงั ไม่รู ้ แล้วหญิงผูน้ ีมารู ้

ด้วยได้อย่างไรเล่า แล้วนางเป็ นใครกันแน่

หลงเฟยมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีงงงวย สายตาเผย

ให้เห็นความสับสน
170
“คุณหนู!” สีหน้าหลินหยวนเคร่งขรึมลง “ข้าไม่ทราบว่า
เจ้ามีความแค้นอะไรกับข้ามาแต่ไหนจึงได้ใส่รา้ ยกันเช่น
นี! ใครๆ ก็รูด้ ีวา่ ข้า หลินหยวน ซือสัตย์ตอ่ ภรรยาเสมอ
มา กระทังมิเคยรับอนุแม้เพียงผูเ้ ดียว! แล้วเจ้ามากล่า
วหาว่าข้าคิดมิดีมิงามกับภาพเขียนอย่างนันรึ”

“ไม่รบั อนุก็มิได้หมายความว่าเจ้าไม่มีสตรีเก็บไว้นอก
เรือน”

สีหน้าหลินหยวนเปลียนไปอีกครา “คุณหนู คําพูดเป็ น

นายของเรา ข้าเชือว่าเจ้ายังเด็กยังเล็กนัก และยังไม่รู ้
เรืองรูร้ าว ข้าจะไม่ทมุ่ เถียงกับเจ้า อย่างไรก็ดี ครังหน้า

171
หากเจ้าพูดอะไรออกมาก็จงมีหลักฐานยืนยันด้วย!”

ฝูงชนซึงนิงเงียบอยูก่ ่อนหน้าบัดนีต่างก็ก่นด่าเด็ก
สาวอย่างเผ็ดร้อนอีกคราเมือหลินหยวนและ อวินลัวเฟิ ง
ปะทะคารมกัน ผูค้ นเหล่านันระคายใจกับนางมากที
เดียว ด้วยในสายตาของพวกเขา หลินหยวนคือบุรุษ
ผูท้ รงเกียรติทีสุด แต่หญิงผูน้ ีกลับบังอาจกล่าวหาว่าเขา
เช่นนัน! แล้วจะให้ทนฟั งอยูไ่ ด้อย่างไร

“คุณหนู ท่านเจ้านครเป็ นผูม้ ีจิตใจนิงสงบมิใคร่จะต่อล้อ

ต่อเถียงกับเจ้า แต่หากเป็ นพวกเราคงตบเจ้าปลิว
กระเด็นไปนานแล้ว!”

172
“หากเจ้าเรียนรูท้ ีจะเป็ นคนดีศรีสงั คมเช่นท่านเจ้านครมิ
ได้ อย่างน้อยก็ควรเรียนรูท้ า่ ทีนิงสงบจากคุณหนูรวซิ
ั
นเสียบ้าง! ท่าทางการพูดจาของเจ้ามันตําช้าสินดี!”

“หากสตรีทงหลายในโลกหล้
ั าเป็ นได้อย่างคุณหนูรวซิ
ั
น บุรุษทังหลายก็คงหน้าชืนตาบาน น่าเสียดายทียังมี
ใครบางคนเทียบมิได้แม้แต่เส้นผมของนาง!”

เผียะ!

ก่อนชายหนุ่มได้ทนั พูดจบ ก็รูส้ กึ ถึงฝ่ ามือตบเปรียงเข้า

ให้ทีใบหน้า ส่งให้เกิดความมึนงงไปพลางสายตาก็มืด
มัว จากนันก็กล่าวขึนด้วยโทสะว่า “ใคร! ใครมันตบข้า”

173
เงียบกริบ! ทัวทังประตูเมืองบังเกิดความเงียบสงัดขึน
อย่างผิดวิสยั

ชายหนุ่มผูน้ นกระชากคอเสื
ั อของชายทียืนอยูข่ า้ งกันแรง
แล้วขู่ฟ่อ “พูด เจ้าใช่ไหมทีตบข้าก่อนหน้านี”

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ” ชายผูน้ นผลั

ั กชายหนุ่มออกไป
แล้วก็จดั ปกอาภรณ์ตนพลางพ่นวาจาออกมาว่า “ไอ้คน
กาก!”

เผียะ!

174
ลูกตบเหวียงลงมาอีกครังอย่างเต็มรัก ส่งให้รา่ งชาย
หนุ่มปลิวกระเด็นไปเต็มแรง ครันได้เห็นฉากดังกล่าว
แล้ว ผูค้ นต่างก็สดู ลมหายใจเย็นยะเยือก

นีพวกข้าเห็นผีกนั อยูห่ รือนี

ชายหนุ่มลุกขึนยืนจากพืน มิได้มีใจจะก่นด่าผูใ้ ดอีกต่อ

ไป สีหน้าซีดขาวแล้วก็เปลียนเป็ นเขียวคลํา ขณะดวงตา
ก็ฉายชัดความหวาดกลัว ร่างกายมิอาจหยุดสันเทิมได้
ไม่มีอะไรน่าหวันเกรงไปกว่าศัตรูทีมอง ไม่เห็นอีกแล้ว

“เอาล่ะ” หลินหยวนย่นคิวเล็กน้อย มองไปยังชายหนุ่มผู้

นันพลางกล่าวว่า “มีสงใดผิ
ิ ดปกติในร่างกายเจ้าหรือไม่

175
ข้าว่าเอ็นเจ้าหดตัวจึงเกิดตะคริว ข้ามีแพทย์ประจําจวน
อยูพ่ อดี ข้าว่าเจ้าถอนตัวจากภารกิจครังนี ไปรักษาตัวที
จวนข้าดีกว่า”

ชายหนุ่มผูน้ นตะลึ
ั งงันไป เป็ นตะคริวจริงหรือ แต่เขารูส้ กึ
ได้ชดั เจนว่าถูกใครสักคนตบ!

176
ตอนที 721 หน้าไหว้หลังหลอกอะไรอย่างนี (4)

คนอืนๆ กลับไม่แยแสชายหนุ่ม แล้วดวงตาก็ฉายความ

เข้าใจขึนมาในทันใด

“เรืองของเรืองก็คือเขาเป็ นตะคริวเท่านันเองสินะ อย่างที

ข้าว่า ใครกันเล่าจะมาตบหน้าเขา ข้าไม่เห็นใครสักคน
อยูต่ รงนัน!”

“ท่านเจ้านครช่างมีใจเมตตาดีแท้ ถึงขันให้แพทย์ประจํา
จวนลงมารักษาเขา นีข้าก็เพิงเคยเห็นยอดจอมยุทธ์
ผูท้ รงพลังและมีจิตใจดีงามถึงเพียงนีเป็ นครังแรก”

1
สายตาทุกคนทีมองตรงไปยังเจ้านครต่างก็ฉายความ
เคารพนับถือ แล้วตําแหน่งแห่งทีของเขาในหัวใจของฝูง
ชนก็ยกสูงขึนมาอีกเล็กน้อย

อวินลัวเฟิ งมองไปยังบุรุษข้างกาย แม้ไม่มีใครเห็น นางก็

เห็นชัดเจนว่าอวินเซียวเป็ นผูล้ งมือก่อนหน้านี คิดแล้วริม
ฝี ปากนางก็โค้งขึนแย้มเป็ นรอยยิม “อวินเซียว เจ้าได้ชือ
วิชาทีเพิงใช้ไปเมือสักครูแ่ ล้วหรือยัง”

“ยัง” อวินเซียวตอบตามตรง

อวินลัวเฟิ งหยิกคางตนแผ่วเบา จากนันก็กะพริบตา “ถ้า

เช่นนันในภายภาคหน้า วิชานีจะมีชือว่า... ลูกตบวายุ

2
พิฆาตโคถึก!”

วิชานีคือวิชาลูกตบวายุพิฆาตโคถึกในตํานาน!

หลงเฟยกะพริบตาด้วยความงุนงง ชือรสนิยมแย่ไป
หน่อยไหมนัน

ขณะทีเขาจะเอ่ยปากแสดงความคิดเห็นออกมานัน ก็ได้
ยินเสียงทุม้ อูอ้ ีของบุรุษค่อยๆ ดังขึนว่า “ตกลง”

ตกลงอย่างนันรึ

3
นีเขาเพิงกล่าวว่าตกลงอย่างนันหรือ

เขายอมรับชือชันเลวพรรค์นนได้
ั จริงๆ หรือ

หลงเฟยอับจนถ้อยคําอย่างสินเชิง คนรักของนายท่าน
รับฟั งคําแนะนําของนางเป็ นจริงเป็ นจัง

“จริงสินายท่าน แล้วท่านทราบได้อย่างไรว่าหลินหยวน
คิดมิดีมิงามกับภาพเขียน” หลงเฟยดูเหมือนจะฉุกคิด
บางสิงขึนมาได้แล้วก็เอ่ยถามขึนมา

อวินลัวเฟิ งแลดูชายหนุ่ม “เมือสามวันทีแล้วเมือเจ้ามา

ขอความช่วยเหลือจากข้า ข้าได้สง่ ไหน่ฉาเข้าไปในจวน
4
เจ้านครเพือเก็บข้อมูล ไม่คิดเลยว่าไหน่ฉาจะไปพบเจอ
กับฉากนันเข้า”

แรกเริมเดิมทีหลงเฟยคิดว่าอวินลัวเฟิ งพูดไปอย่างนัน
เอง มิได้คาดฝันเลยว่าเรืองพรรค์นนจะเกิ
ั ดขึนจริง เขา
หันไปหาซูเจิงดือๆ “อาจารย์อา ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีใคร
หยาบโลนเสียยิงกว่าท่านอีก”

อย่างมากอาจารย์อาของเขาก็เพียงแต่ไล่เปิ ดกระโปรง
หญิงสาวและขโมยชุดชันในเท่านัน นับว่าดียงกว่
ิ ามองดู
ภาพเขียนแล้วทําเรืองบัดสีเช่นนันเป็ นไหนๆ ตรงกันข้าม
อาจารย์อาของเขาเรียกได้วา่ เป็ นผูด้ ี ยิงกว่ามากทีเดียว

5
“ถูกต้องแล้ว” ซูเจิงเชิดศีรษะขึนยืดอก ภาคภูมิใจในตน
เป็ นหนักหนา “จะอย่างไรก็ตาม ข้า อาจารย์อาของเจ้า
ก็คือบุรุษผูท้ รงเกียรติและศักดิศรี คนสามานย์บดั ซบเช่น
นันจะคูค่ วรนํามาเทียบเคียงกับข้าได้อย่างไร ข้าชิงชังนํา
หน้าเขาเหลือเกิน!”

หลงเฟยเอามือก่ายหน้าผาก ไม่อยากมารูจ้ กั มักจีกับ

บุคคลผูน้ ีเลยจริงๆ

เคราะห์ดีทีฝูงชนรอบประตูเมืองต่างก็ตีวงเข้าล้อมหลิน
หยวนแลบุตรีของเขา และหาได้มีใครแยแสคณะของอ
วินลัวเฟิ งไม่! เช่นนันเอง บทสนทนาของพวกเขาจึงมิได้
เป็ นทีได้ยิน

6
“ท่านเจ้านคร เรายังมีเรืองให้ตอ้ งสะสาง แล้วกลุม่ คนที
ใส่ความท่านเหล่านีเล่า จะทําอย่างไร”

“ใครๆ ก็รูว้ า่ ท่านเจ้านครรักใคร่ในตัวภรรยา แลมิเคยรับ

อนุทีใด บนโลกนีหาชายใดซือสัตย์ถงึ เพียงนีได้ยากยิง
แต่นางกลับใส่ความกล่าวหาความรูส้ กึ ของท่านเจ้านคร
ทีมีตอ่ ภรรยาเช่นนัน ซํายังอ้างด้วยว่า ท่านเจ้านครคิด
บัดสีกบั ภาพเขียนสตรี! เรืองพรรค์นีจักเกิดขึนกับผูใ้ ดก็
ได้ แต่มิใช่กบั ท่านเจ้านคร!”

ดวงตาเกรียวกราดหลายคูต่ า่ งก็จอ้ งตรงมายังอวินลัว

เฟิ งเขม็ง สีหน้าหรือก็แลดูคล้ายกับจะกลืนกินนางเสียให้

7
ได้ อวินเซียวค่อยๆ ยกมือขึนอีกครา...

ทันใดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็รงฝ่

ั ามือเขาเอาไว้พลางรอย
ยิมก็ปรากฏขึนบนดวงหน้างามสะกดใจของนาง

“ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญ ถ้าไม่อยากให้ใครรูว้ า่ ทํา

อะไรไว้ก็อย่าทํา!”

หัวใจหลินหยวนสันไหวขึนมาเล็กน้อย เขาไม่รูว้ า่ เพราะ

เหตุใด แต่ก็รูส้ กึ ว่าเด็กสาวผูน้ ีมองเขาออกอย่างทะลุปรุ
โปร่ง เห็นทีคงรูแ้ ล้วด้วยซําถึงแรงจูงใจในการเดินทาง
เข้าไปยังไพรลับแลครังนี!

8
“เจ้าพูดจาอะไรเลือนเปื อน” เขาตะเบ็งเสียงด้วยโทสะ
แสร้งทําเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ

“ข้าขอถามอะไรแค่อย่างเดียว เจ้าสัญญาได้หรือไม่วา่
จะลงมือลงแรงด้วยตัวเองเท่านัน แลจะไม่หยิบฉวยเอา
ทรัพย์สมบัติใดๆ ออกจากไพรลับแล รวมถึงตัวยา
สมุนไพรอันลําค่าทังหลาย” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็ก
น้อย แล้วรอยยิมร้ายก็ผดุ ขึนเหนือริมฝี ปาก

ความรูส้ กึ ของการค้นพบสมบัติทว่ามิอาจครอบครองได้
นันมันช่างสาหัสเกินทน! อย่างไรก็ดี หากใจเขาต้องการ
ทรัพย์สมบัติเหล่านันขึนมาเมือใดก็ยอ่ มพิสจู น์ได้เช่นกัน
ว่าสิงทีเขาพูดออกไปนันคือคําโกหก!

9
10
ตอนที 722 สถานความไร้ยางอาย (1)

สีหน้าหลินหยวนถมึงทึง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้า

คิดว่าข้าจะกลืนนําลายตัวเองอย่างนันหรือ อย่าคิดว่า
ทุกคนเขามีสนั ดานเหมือนเจ้า!”

เมือได้ยินได้ฟังถ้อยคําอันทรงคุณธรรมยิงของหลิน
หยวนแล้ว ทุกคนต่างก็จอ้ งมองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตา
แค้นเคือง หากใครไม่รูส้ รูี แ้ ปดทีไหนมาเห็นฉากดังกล่าว
เข้าก็คงจะคิดว่าอวินลัวเฟิ งต้องกระทําการอันใดอันมิ
อาจเป็ นทียอมรับได้ตอ่ ผูค้ นเหล่านีเป็ นแน่!

“ท่านพ่อ” หลินรัวซินมองไปยังเด็กสาวผูย้ ืนเกียจ

11
คร้านอยูแ่ ล้วก็เอ่ยขึนด้วยนําเสียงเรียบเฉยว่า “ข้าว่า
นางมิได้ตงใจพู
ั ดเช่นนันหรอก เราลืมเรืองนีไปเสียเถิด”

สีหน้าหลินหยวนค่อยๆ ผ่อนคลายลง แล้วเขาก็เปล่ง

วาจาด้วยท่าทีทรงคุณธรรมขึนมาพลางเอามือไพล่หลัง
ว่า “อย่างทีภาษิ ตว่าไว้ คนไม่รูย้ อ่ มไม่ผิด ครังนีข้าจะยก
โทษให้เจ้าด้วยความทีเจ้าไม่รูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของข้า!
คราวหน้าคราวหลังก็จงไปถามไถ่ชาวบ้านเสียก่อนว่า
ท่านเจ้านครเป็ นคนเช่นไร!”

สีหน้าหลงเฟยเปลียนไป ครันทําท่าจะพูดอะไรออกมาก็
เห็นหลินหยวนหมุนกายเดินตรงไปยัง ไพรลับแลเสียแล้ว

12
ในฐานะผูเ้ กียวข้องนัน สีหน้าอวินลัวเฟิ งนิงสงบมิได้ปัน
ป่ วนแต่อย่างใดเสมอมา มุมปากเผยรอยยิมร้ายอ่อน
จางแล้วกายก็เอนพิงกําแพงเมืองผ่อนคลาย ดวงตาแฝง
ประกายยากแท้หยังถึง

“ข้าเคยเห็นคนชัวร้ายมานักต่อนัก แต่มิเคยเห็นใครหน้า
ด้านไร้ยางอายถึงเพียงนี!” สีหน้าหลงเฟยเย็นยะเยือกไร้
อารมณ์พลางกล่าวด้วยท่าทีเมินเฉย “เข้าไพรลับแลเมือ
ไร ข้าจะให้พวกมันต้องลิมรส ความทรมาน!”

สีหน้าซูเจิงก็บิดเบียวมิแพ้กนั พลางสายตาก็จอ้ งมองไป

ยังทุกคนทีก้าวเข้าไปในไพรลับแลอย่างเย็นชา ประกาย
เย็นยะเยือกสว่างวาบขึนในดวงตานัน

13
อวินลัวเฟิ งมองไปยังซูเจิงแล้วก็กล่าวขึนด้วยริมฝี ปาก
แย้มยิม “จะอย่างไรเจ้าก็เป็ นถึงราชันสัตว์อสูรแห่งไพร
ลับแลนี ไยจึงไม่ถอนรากถอนโคนพวกเขาเสียแทนทีจะ
ปล่อยให้พวกเขาเข้าไพรลับแลไปเล่า”

สีหน้าซูเจิงอ่อนล้า “หากข้าถอนรากถอนโคนพวกมันได้
ก็คงทําไปนานแล้ว! อย่างไรก็ดี นอกจากข้าแล้ว เหล่า
ราชันสัตว์อสูรทังหลายแห่งไพรลับแลต่างก็ถกู ผนึกไว้จน
หมดสิน! เช่นนันเองข้าจึงทําเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เมือ
มนุษย์เหล่านีย่างเข้าไพรลับแลไป”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนมองซูเจิงด้วยท่าทีคล้ายจะยิมแต่ก็

14
ไม่

“หากหลินหยวนต้องการปกครองไพรลับแล เขาย่อม
ต้องคิดหาวิธีทาํ ลายผนึกอย่างแน่นอน! อย่างไรก็ดี เรา
ไม่ไว้ใจเขาจึงได้ขอให้หลงเฟยเชิญท่านเข้าไปในไพรกับ
พวกเราด้วย”

หากเหตุการณ์มิได้เป็ นเช่นนี เขาก็คงกวาดล้างพวกมัน

ไปตังนานแล้ว!

อวินลัวเฟิ งนิงไปนานก่อนเอ่ยถามต่อไปว่า “หากหลิน

หยวนทําลายผนึกลงได้แล้ว ก็ยอ่ มหมายความว่าเขาได้
ปลดปล่อยเหล่าราชันสัตว์อสูรตนอืนๆ ออกมามิใช่หรือ

15
หากเป็ นเช่นนัน เขาจะไม่ตกอยูใ่ นอันตรายหรอกรึ”

ในสายตาของนาง คนเช่นหลินหยวนย่อมไม่ยอมเอาตน
ไปเสียงกับสถานการณ์อนั ตรายถึงเพียงนันเด็ดขาด

ซูเจิงส่ายศีรษะ “ต่อให้เขาทําลายผนึกลง ราชันสัตว์อสูร

ตนอืนๆ ก็ไม่เหลือกําลังทีจะต่อสูอ้ ีกต่อไป! บัดนีในไพร
ลับแลหาได้มีกาํ ลังรบใดๆ ไม่นอกเหนือไปจากข้า!”

“อาจารย์อา” จู่ๆ หลงเฟยก็เปล่งวาจาขึนมาด้วยความ

หวันวิตก “คนพวกนันเดินทางไปได้สกั ระยะหนึงแล้ว เรา
ไล่ตามพวกมันไปเลยดีไหม”

16
ซูเจิงรวบรวมสติตน ผงกศีรษะกล่าวว่า “ไปกัน!”

กล่าวจบ ร่างของซูเจิงก็วิงฉิวหายลับไปต่อหน้าต่อตา
หลงเฟยมิได้คิดพิจารณากระไรอีก รีบไล่ตามหลังผูค้ น
เหล่านันไป

“อวินเซียว เราเองก็ไปกันเถิด!” อวินลัวเฟิ งยืดเอวตน

ด้วยท่าทีเกียจคร้าน แล้วดวงตาทีหรีลงนันก็แฝง
ประกายอันตราย “ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครมาแตะต้องสตรี
ของเทียนหยาเป็ นอันขาด!”

อวินเซียวนิงไปครูห่ นึง แล้วสายตาเด็ดเดียวก็มองตรงไป

ยังอวินลัวเฟิ ง “คนเหล่านันทีท่านประสงค์จะปกป้อง ข้า

17
จะช่วยปกป้องด้วย!”

แล้วยังมีอีกประโยคหนึงก็คือ คนเหล่านันทีท่านประสงค์
จะฆ่า ข้าจะช่วยสังหารด้วยเช่นกัน! อย่างไรก็ดี เขามิได้
พูดออกไปดังๆ เพราะอวินลัวเฟิ งนันรูท้ กุ สิงทีเขาอยาก
จะพูดแล้ว

ตอนที 723 สถานความไร้ยางอาย (2)

18
ไพรลับแลนันมีเนือทียืดขยายติดต่อกันไปหลายพันลี
ภายใต้พมุ่ ไม้ตา่ งก็มีสตั ว์อสูรวิงปราดไปมาอยูเ่ นืองๆ
ทว่าไม่นานก็ถกู ตัดศีรษะลงด้วยฝี มือผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของ
หลินหยวน!

อวินลัวเฟิ งเยืองย่างเฉยเมยอยูท่ ีแถวหลังสุด เทียบกับผู้

อืนทีบัดนีตังประสาทสัมผัสระวังระไวเครียดเขม็งแล้ว สี
หน้านางผ่อนคลายมากทีเดียว

ช่างน่าขันเสียนีกระไร! ราชันสัตว์อสูรแห่งไพรลับแลก็อยู่
ข้างกายนางนีแล้วไง แล้วไยนางจึงต้องพะว้าพะวงเรือง
สัตว์อสูรเหล่านันทีเข้าโจมตีมนุษย์อยูเ่ นืองๆ อีก

19
คงเป็ นเพราะบารมีของซูเจิงในฐานะราชันสัตว์อสูร
กระมัง จึงไม่มีผใู้ ดบังอาจเข้ามาหาเรือง อวินลัวเฟิ งและ
พรรคพวก หลินรัวซินมองอวินเซียวผูย้ ืนอยูแ่ ถวหลังแล้ว
ประกายยากหยังถึงก็สว่างวาบขึนในดวงตากระจ่างใส
สุดท้ายนางก็หยิบกระติกนําขึนมาเดินตรงไปยังอวิน
เซียว

“ข้าสังเกตเห็นว่าพวกเจ้าไม่มีใครสักคนนํากระติกมา
กระติกนีเป็ นของจวนพวกข้า แต่วา่ ข้าจะให้พวกเจ้าหยิบ
ยืมชัวคราว”

นางเอ่ยคําว่าพวกเจ้าซําๆ ทว่าดวงตากลับมองแต่อวิน
เซียว และกระติกในมือก็ยืนมอบให้แก่ อวินเซียวแต่
เพียงผูเ้ ดียว ส่วนอวินเซียวนันเล่า คล้ายกับจะมิได้
20
สังเกตเห็นความร้อนใจของนางแม้แต่นอ้ ย แล้วยังจ้อง
มองไปยังอวินลัวเฟิ งแต่เพียงผูเ้ ดียวตลอดมาราวกับว่า
ในดวงตาของเขามีเพียงนาง มิสงวนทีไว้ให้ใครอืน!

สีหน้าหลินรัวซินออกจะบิดเบียวอยูน่ อ้ ยๆ แล้วมือนางก็
ยืนไปหาอวินเซียวด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ครันสูดหายใจเข้า
ลึก คิดจะถอนมือออกมาแล้ว จู่ๆ ก็มีมือหยาบกร้าน
ใหญ่โตยืนมาจากด้านข้าง คว้าเอากระติกของนางไป

“เห็นทีบตุ รีเจ้านครวิญญาณจะใจกว้างมากทีเดียว” ซู
เจิงเยาะแล้วกล่าวด้วยท่าทีกระแนะกระแหน “คนเขามี
ภรรยาอยูแ่ ล้ว ก็ยงั จะมาให้ทา่ กันอีกอย่างนันรึ! จวนเจ้า
นครช่างเลียงลูกหลานมาได้เยียมจริงๆ สอนให้ลกู สาว
มาให้ทา่ บุรุษของผูอ้ ืนเขาเสียนี”
21
แม้ซเู จิงจะหมกมุน่ ในกามามาก ก็ยงั มีมาตรฐานของตน
ดังเช่นว่าเขาจะไม่ยวล้
ั อสตรีผมู้ ีสามีแล้วเป็ นอันขาด
ด้วยเหตุนีเองบัดนีเขาจึงมิได้แตะต้องอวินลัวเฟิ งแต่
อย่างใด

เอือก!

กล่าวจบ ซูเจิงก็เปิ ดกระติก ยกศีรษะขึนกระดกนํารวด

เดียวหมด มือปาดริมฝี ปากจากนันเปล่งวาจา เย้ยหยัน
ว่า “ข้าทดสอบดูวา่ นํานีมีสงใดผิ
ิ ดปกติอยูห่ รือไม่ ดูทรง
คนจวนเจ้านครเจ้าแล้ว น่ากลัวว่าอาจจะทําเรืองเช่นนัน
ก็เป็ นได้!”

22
สีหน้าหลินรัวซินเคร่งเขม็งทันใด แล้วดวงตาเย็นชาก็แฝง
ไว้ดว้ ยพายุหมุนร้าย

“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ” หลินหยวนกําหมัดแน่น “บุตรีขา้

นํานํามาให้พวกเจ้าด้วยจิตใจเมตตาแท้ๆ แต่ใครเลยจะรู ้
เล่าว่าเจ้าจะกล่าวหานางผิดๆ เช่นนี! เห็นทีโลกนีเป็ นคน
ใจดีจะอยูย่ ากเสียแล้ว!”

ซูเจิงพ่นลมออกจมูกเยาะ เขาเพียงแต่ชิงชังท่าทางแล
ความตําช้าของสองพ่อลูกนีเท่านัน โดยเฉพาะนางหลิน
รัวซินนี...

23
พวกนางคิดหรือว่าตนจะไม่รูว้ า่ หญิงผูน้ ีเฝ้าดูอวินเซียว
อยูต่ ลอดมาตังแต่ออกเดินทาง หากนางไม่มีความคิด
พรรค์นนอยู
ั ใ่ นใจ แล้วไยจึงไม่สนใจคนอืนบ้าง เอาแต่
จ้องมองอวินเซียวอยูอ่ ย่างนัน

“คนพวกนีมาจากไหนกัน แล้วเหตุใดจึงได้ตงตนเป็
ั นศัตรู
กับท่านเจ้านครในทุกทาง”

“กระทังความหวังดีของคุณหนูรวซิ
ั นยังถูกเข้าใจผิดไป
ได้! ดูจากความงามแลความเป็ นเลิศของคุณหนูรวซิ
ั
นแล้ว หากนางสนใจสักหน่อย ไม่วา่ ชายใดก็ตอ้ งขอ
ติดตามนางไป แม้ชายผูน้ ีจะมีหน้าตาดีทีเดียวแต่พลัง
ของเขาไม่คคู่ วรกับคุณหนูสกั นิด!”

24
“ทีไม่รบั กระติกไปตังแต่ทีแรกเห็นทีคงเป็ นเพราะเขายัง
คงรูต้ วั ด้วยเช่นกัน สํานึกได้วา่ ตนไม่เหมาะกับคุณหนูรวั
ซิน!”

ทุกคนต่างก็พากันเปล่งวาจาขึนมาด้วยความขุ่นข้อง
หมองใจ แล้วถ้อยคําเกรียวกราดเหล่านัน ก็พงุ่ เข้าใส่
อวินลัวเฟิ งและคณะประหนึงมีดคม เป็ นวิสยั ของอวินลัว
เฟิ งอยูแ่ ล้วทีจะลุกขึนปกป้องคนของนางและป้องกันจุด
อ่อนของพวกเขา หากคนอืนพูดเรืองนางก็ช่างปะไร แต่
นางจะไม่ยอมให้ใครมาเยาะเย้ยคนของตนเป็ นอันขาด
เช่นนันเอง ครันได้ยินได้ฟังถ้อยคําพวกเขาแล้ว อวินลัว
เฟิ งก็เปล่งเสียงหัวเราะ จากนันเรียกผูท้ ีกล่าวประโยคสุด
ท้ายออกมาว่า

25
“เจ้า ออกมานี”

26
ตอนที 724 สถานความไร้ยางอาย (3)

บุคคลผูน้ นคื
ั อผูเ้ ยาว์ในชุดอาภรณ์ยาวสีเขียว นับว่าหน้า
ตาหล่อเหลาทีเดียว ครันเห็นอวินลัวเฟิ งพยักพเยิดมา
ทางตนแล้วก็จอ้ งตาค้างไปครูห่ นึง

“เจ้าต้องการอะไร”

สีหน้าเปื อนรอยยิมของเด็กสาวเผยความสําราญใจ “เจ้า

มาเดียวก็รูเ้ อง!”

27
เมือสักครูเ่ ด็กหนุ่มยังด่าทอเขาอยูส่ นุกปาก ทว่าเมือมอง
ดูรอยยิมสะกดใจของเด็กสาวแล้วก็เปรียบประหนึงว่า
ร่างทังร่างถูกสาวดึงเข้าไปขณะเดินตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง

“นันล่ะ เชือฟั งดีนี” อวินลัวเฟิ งยังคงโบกมือ “เจ้าเดินมา

เถิดไม่ตอ้ งกังวล ข้าไม่ทบุ ตีเจ้าเป็ นแน่ ข้าเพียงแต่อยาก
พูดคุยด้วยเท่านัน”

เด็กหนุ่มผูน้ นผ่
ั อนคลายลง ครันได้ยินได้ฟังถ้อยคํา
อวินลัวเฟิ งแล้ว เขาก็วางใจว่าหญิงผูน้ ีจะไม่ลอบโจมตี
เขาเป็ นแน่! ยิงไปกว่านัน เขาเองก็ไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ ง
จะมีใจกล้าพอแตะต้องตน

28
“เอาล่ะ ข้ามาแล้ว หากเจ้ามีอะไรจะบอก ก็จง...”

ก่อนเด็กหนุ่มผูน้ นจะทั
ั นพูดจบ จู่ๆ เรียวขาของอวินลัว
เฟิ งก็เตะเข้าให้ทีหน้าท้องของเขาเสียงดังสนัน ไม่ถามไถ่
อะไรกันสักคํา เร็วเสียจนมิอาจตังตัวทันได้

ชัวขณะทีร่างของเขาปลิวกระเด็นไปนัน ก็ได้ยินเสียง
สะกดใจของเด็กสาวลอยตามมา

“ข้าไม่ทบุ ตีเจ้าหรอก แต่ขา้ จะเตะเจ้าเท่านัน!”

ท่ามกลางสายลมอ่อนนัน เด็กสาวเลิกคิวขึนแผ่วเบา
แล้วดวงตาทังสองก็เผยรอยยิมหวาน “เอาล่ะ คราวนีเรา
29
ก็มาสนทนาปราศรัยกันได้...”

ทัวทังไพรลับแลเงียบสงัดลงทันใด!

ทุกคนต่างก็แลมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีเป็ นเบือใบ้ไป

ไหนนางบอกว่าจะไม่ทบุ ตีเขาแม้แต่นิดมิใช่หรือ แล้วไย

จู่ๆ จึงได้ทาํ ร้ายเขาเล่า ความเชือใจระหว่างเพือนมนุษย์
หายไปไหนหมดแล้ว

อัก!

เด็กหนุ่มผูน้ นกระอั
ั กเลือดออกมากองใหญ่ มือก็กมุ หน้า
30
ท้องแน่น สีหน้าขาวซีดดังกระดาษพลางกล่าวด้วยแรง
โทสะว่า “นางคนไร้ยางอาย!”

“ขอบคุณสําหรับคําชม” ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งยังคงรอย

ยิมหวาน “จนกระทังบัดนี เจ้าคือคนทีหนึงร้อยทีกล่าว
หาว่าข้าไร้ยางอาย! เช่นนันเอง ข้าจึงขอยอมรับคําชืน
ชมจากเจ้า!”

คําชืนชมรึ

คําชืนชมกับผีน่ะสิ!

เด็กหนุ่มกระอักเลือดออกมาอีกหนึงคํารบ คราวนีโกรธ
31
แค้นเสียจนแทบสินสติ

หลงเฟยเบิกตากว้างด้วยสีหน้าอึงทึงพลางคิดว่า ก่อนได้
พบกับคูพ่ อ่ ลูกหลินหยวน ข้าก็คิดว่าอาจารย์อาเป็ นผูท้ ีมี
หนังหนาทีสุดในโลกาแล้ว! ครันเมือเวลาล่วงเลยผ่านไป
ด้วยหลินหยวนเป็ นคนไร้ยางอายโดยแท้ จึงได้รบั
ตําแหน่งยอดคนหน้าทนไปแทน อย่างไรก็ดี ข้าเพิงเข้า
ใจอย่างถ่องแท้เดียวนีเองว่า ความไร้ยางอายทีแท้จริง
นันเป็ นเช่นไร!

“เปรียบกับนายท่านของข้าแล้ว อาจารย์อากับหลิน
หยวนจะเอาอะไรมาเทียบเคียงกับนาง อย่างนีเขาเรียก
ว่าสถานความไร้ยางอายขันสุดยอด ไม่มีใครสามารถ
โค่นล้มได้อีกแล้ว!”
32
หลินหยวนเองก็องทึ
ึ งไปเช่นเดียวกัน แม้เขาเป็ นคนหน้า
ไหว้หลังหลอกจริง ก็ยอ่ มไม่คิดเอาคําด่าทอมาเป็ นคํา
ชมอย่างเด็ดขาด

นางผูน้ ีพูดออกมาได้หน้าไม่อายเลยหรือไร

เทียบกันกับนางแล้ว สถานความไร้ยางอายของเขานัน
อยูท่ ีขันใดกัน สถานความไร้ยางอายของนางช่างปั นให้ผู้
อืนต้องยอมรับกับความพ่ายแพ้แต่โดยดีเสียเหลือเกิน!

อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง จากนันหมุนกายหันไป

หาผูค้ นเหล่านันทีตกตะลึงไปเพราะนาง

33
“ไหนพวกเจ้าคนอืนๆ อยากมาคุยกับข้าบ้างไหม”

รอยยิมเด็กสาวเปรียบประหนึงนางมาร ล่อลวงให้พวก
เขาก้าวออกมา ทว่าหากย่างออกไปแม้เพียงก้าวเดียว
แล้ว พวกเขาก็จะตกนรกหมกไหม้ มิอาจกลับชาติมาเกิด
ได้อีก!

“ท่านเจ้านคร นีมัน...”

ทันใดนันเอง ทุกคนก็เบนสายตาไปยังหลินหยวน แล้ว

เอ่ยอ้อมแอ้ม

34
หลินหยวนได้สติในทีสุด แล้วก็สาํ แดงสีหน้าขึงขังพลาง
กล่าวเสียงเย็นว่า “คุณหนู เจ้าไม่คิดว่าทําเกินไปหน่อย
หรือ เจ้าบังอาจทําร้ายคนต่อหน้าข้า ก็หมายถึงไม่ให้
เกียรติขา้ ”

“แล้วข้าต้องสนใจคนอย่างเจ้าด้วยหรือ” อวินลัวเฟิ งตวัด

สายตาไปยังหลินหยวนพลางเลิกคิวขึนกล่าว

หลินหยวนชักจะเกรียวกราดขึนมา “ในเมือเจ้าตามข้า
เข้ามาในไพรลับแล ก็ยอ่ มต้องฟั งคําบัญชา ของข้า!”

อวินลัวเฟิ งตวัดสายตาหยามหมินมาให้ “ใครบอกว่าข้า

ตามเจ้าเข้ามาในไพรลับแล เราแค่บงั เอิญ ทางเดียวกัน

35
เท่านัน”

ตอนที 725 สถานความไร้ยางอาย (4)

บังเอิญทางเดียวกันอย่างนันรึ หลินหยวนเหยียดเยาะ
เป็ นทีประจักษ์วา่ ไม่เชือคํานาง ในเมือเจ้าอยากตามมา
นัก ข้าก็จะอนุญาต! ทีสุดแล้ว ทุกคนนอกเหนือไปจาก
คนของจวนนครวิญญาณจะต้องตายทีนีทังหมด!

36
“ในเมือเจ้ากล่าวเช่นนัน ข้าก็จะไม่ตอ่ ปากต่อคํากับเจ้า
อีก!” คิดแล้วหลินหยวนก็คร้านจะสาธยายกับนางพลาง
ตวัดสายตาเย็นชาให้ก่อนเบือนหน้าหนี “เราจะเดินทาง
กันต่อเดียวนี!”

ปฏิกิรยิ าของหลินหยวนอยูใ่ นความคาดหมายของอ

วินลัวเฟิ ง เด็กสาวยกริมฝี ปากขึนยิมแผ่วจาง จากนัน
กล่าวว่า “ไปกัน”

ตังแต่ออกเดินทางกันมา อวินเซียวก็มิได้เปล่งวาจาใดๆ
แม้แต่คาํ เดียว เขาเพียงแต่ถอนสายตาออกจากอวินลัว
เฟิ งเพือมองไปยังหลินหยวนและคณะซึงเดินอยูด่ า้ น
หน้าเท่านัน รังสีอาํ มหิตค่อยๆ แผ่กาํ จายออกมาจาก
สายตาเย็นชา
37
...

ทางถนนเงียบสงบสงัดนักหลังจากนัน ทว่าอนิจจา เส้น

ทางแสนสุขมิได้คงอยูน่ านด้วยบังเกิดเสียง เห่าหอน
เกรียวกราดขึนแทรก

“กรร!”

ทันใดนันเอง สุนขั ป่ าฝูงใหญ่ก็หอ้ ตะบึงมาจากทางด้าน

หน้า เข้าตะปบเหล่ามนุษย์

ท่ามกลางหมูค่ นนัน ใครบางคนพูดขึนด้วยนําเสียง

38
ตืนเต้นว่า “นีมันฝูงสุนขั ป่ าอสูร! ว่ากันว่าหากพวกมันอยู่
ทีใดย่อมต้องมีสมบัติอย่างแน่นอน คราวนีล่ะพวกเรา ได้
รวยกันแล้ว!”

หลินหยวนจ้องมองตาค้าง จิตใจเหม่อลอย แล้วสีหน้าก็

ออกจะประหลาดใจขึนมาทีเดียว สมบัติอย่างนันรึ นี
พวกเขาพบสมบัติทา่ มกลางพงไพรอันกว้างใหญ่ไพศาล
นีจริงหรือ

ขณะกําลังตกตะลึงอยูน่ นั เหล่าสุนขั ป่ าอสูรก็พงุ่ ทะยาน

มาหมายจะตะปบเขาเสียแล้ว หลินหยวนรีบตังสติตอ่ สู้
กับฝูงสุนขั ป่ า...

39
ประกายบางอย่างสว่างวาบขึนในดวงตาของหลินรัวซิ
น แล้วนางก็สง่ สายตาลับเฉพาะให้แก่องครักษ์ขา้ งกาย
ครันจับสายตาดังกล่าวได้แล้ว เขาก็ผงกศีรษะ ครูต่ อ่ มา
ก็แสร้งทําเป็ นเผลอชนอวินลัวเฟิ งและพรรคพวกเข้าให้...

พลัก!

ร่างของเขาล้มลงกับพืนเต็มแรง แล้วถุงหอมทีซ่อนอยู่
ภายในกระเป๋ าก็รว่ งหล่นลงมา โชคดีเหลือเกินทีกระบี
ขององครักษ์ผนู้ นได้
ั บงั เอิญปาดถุงดังกล่าวขาดพอดิบ
พอดี ทันใดนันเองก็เกิดรูขนบนถุ
ึ งส่งให้ผงขาวด้านในรัว
กระเซ็น...

40
ครันได้กลินหอมของผงขาวนันแล้ว ฝูงสุนขั ป่ าอสูรก็คลุม้
คลังขึนมาทันใดประหนึงว่าได้รบั สารกระตุน้ อะไร
บางอย่าง จากนันพุง่ ตรงไปยังทางทีอวินลัวเฟิ งอยู.่ ..

ขณะมองดูฉากดังกล่าว หลินรัวซินก็ยกมุมปากขึนเล็ก
น้อย เผลอแย้มรอยยิมประดับดวงหน้า

ตังแต่ยา่ งเข้าไพรลับแลมา พวกสัตว์อสูรก็ไม่เคยโจมตี

อวินเซียวและคณะเลยด้วยเหตุผลใดก็มิอาจทราบได้!
เช่นนันเองนางจึงไม่สามารถทดสอบได้วา่ อวินเซียวคู่
ควรกับนางหรือไม่ อย่างไรก็ดี เคราะห์ดีทีนางเตรียมตัว
มาพร้อม ตราบใดทีผงร้อยสมุนไพรนีหกอยูต่ อ่ หน้าชาย
หนุ่ม สัตว์อสูรตนใดหากได้กลินผงยานีแล้วก็จะคลุม้
คลังขึนมาแลโจมตีไม่เลือกหน้าทันที!
41
แน่นอนว่าสัตว์อสูรผูม้ ีปัญญาคือข้อยกเว้น!

ทว่าสุนขั ป่ าอสูรเหล่านีดีแต่โจมตีมนุษย์เท่านัน สติ

ปั ญญาด้านอืนกลับอ่อนด้อยนัก! เช่นนันเอง เมือได้เห็น
ฝูงสุนขั ป่ าอสูรนีแล้ว นางจึงคิดใช้พวกมันเพือทดสอบอ
วินเซียว...

ครันเสร็จภารกิจแลเกรงว่าตนจะนําภัยมาถึงตนแล้ว
องครักษ์ผนู้ นก็
ั รบี ถอยทัพ เผยแววโล่งใจออกมาทันใด
หากมิใช่ยอดจอมยุทธ์ขนนภา
ั คงเป็ นไปมิได้ทีจะจัดการ
กับฝูงสุนขั ป่ าอสูรจํานวนมหาศาลถึงเพียงนี! เห็นทีผคู้ น
เหล่านีคงจะต้องถึงทีตายทีนีเสียแล้ว!

42
หลินหยวนและคณะต่างก็มิได้สะดุง้ สะเทือนแต่อย่างใด
ทําตัวเหมือนมิได้มีเหตุการณ์อนั ใดเกิดขึน เป็ นพิเศษ
พลางยืนนิงเฉย มองดูพวกอวินลัวเฟิ งประหนึงคนผ่าน
มา อย่างกับว่าผูท้ ีสังการให้ฝงู สุนขั ป่ าอสูร เข้าโจมตี
อวินลัวเฟิ งไม่ใช่เขาอย่างไรอย่างนัน...

“เป็ นคนดียอ่ มมีรางวัล ส่วนคนชัวนันก็รบั กรรมไป! ฝูง

สุนขั ป่ าอสูรเหล่านีหยุดโจมตีเราเพราะพวกมันแยกแยะ
ได้วา่ ใครถูกใครผิด รูว้ า่ ใครคือธรรมะ ใครคืออธรรม”

ทีสุดแล้วก็ใช่วา่ ทุกคนจะรูจ้ กั ผงร้อยสมุนไพร! บางคนก็

มิเคยรําเรียนวิชาการแพทย์มาก่อน เช่นนันเองจึงเป็ น
ปกติวิสยั ทีจะไม่ลว่ งรูว้ า่ ผงยาดังกล่าวส่งผลให้สตั ว์อสูร
43
คลุม้ คลัง พวกเขายังคงดึงดันเชือว่าเหล่าสุนขั ป่ าเข้าโจม
ตีอวินลัวเฟิ งเพราะว่านางเป็ นคนเลว

44
ตอนที 726 สถานความไร้ยางอาย (5)

อวินเซียวส่งสายตาเย็นชาไปยังฝูงสุนขั ป่ าทีพุง่ ตรงเข้า

มาหา หลังจากนันเขาก็ลงมือโดยไม่ยง!
ั ความเร็วของ
ชายหนุ่มเกินสายตามนุษย์จะมองทัน! เพียงชัวพริบตา
สัตว์อสูรเหล่านันทีพุง่ เข้าหาอวินลัวเฟิ งรวมถึงตนอืนๆ ที
เหลือก็รว่ งล้มลงจมกองเลือดทันใด มิได้ขยับเคลือน
ไหวกระไรอีก

หลินรัวซินจ้องมองตาค้าง นางยังมิทนั ได้เห็นชายผูน้ ีทํา

45
อะไร แต่ฝงู สุนขั ป่ าอสูรเหล่านีกลับร่วงล้มตายกันหมด
แล้วหรือ นีเขาทรงพลังถึงปานใดกัน อย่างน้อยทีสุดเขา
ก็เป็ นคูม่ ือของบิดานางได้สบาย!

อวินเซียวแลดูคล้ายสัมผัสได้ถงึ อะไรบางอย่างด้วยสาย
ตาทะมึนค่อยๆ กวาดมาทางหลินรัวซิน

เป็ นครังแรกของวันทีเขามองนาง ทว่าสายตานันก็ยงั ทํา

ให้หวั ใจของเด็กสาวเต้นระรัวขึนมาทันใด นางมิได้เหลือ
มาดนิงสงบดังเช่นทีผ่านมาพลางจ้องมองชายหนุ่มตา
ไม่กะพริบ

ครันมองหลินรัวซินและผงขาวบนพืนแล้ว คลืนจิต

46
สังหารเย็นยะเยือกก็พวยพุง่ ออกมารอบกายชายหนุ่ม
เขาประสงค์อยากจะเข่นฆ่ายิงนักด้วยคนของจวนเจ้า
นครวิญญาณได้ทาํ ผงร้อยสมุนไพรหกตรงหน้าเขา

สีหน้าหลินรัวซินซีดขาวลงทันใด พลางนางก็หนั ไปตบ

หน้าองครักษ์เข้าฉาดแรงพร้อมด้วยเปล่งวาจาเสียงเข้ม
ว่า “ใครสังให้เจ้านําผงร้อยสมุนไพรติดตัวมาด้วยกัน”

องครักษ์ผนู้ นรู
ั ส้ กึ ขมขืนอยูใ่ นใจเหลือจะกล่าว

มิใช่เพราะว่าท่านกลัวหรอกหรือ ว่าหากพบสัตว์อสูร
ร้ายกาจเข้าแล้วจะหนีไม่ทนั จึงได้ขอให้ขา้ นําผงยานีติด
ตัวมาด้วย จะได้ใช้ดงึ ความสนใจสัตว์อสูรในช่วงหน้าสิว

47
หน้าขวาน ให้ทา่ นหลบหนีไปได้อย่างสบายใจ ทียิงไป
กว่านันก็เป็ นท่านเองอีกเช่นกันทีปลุกปั นให้ขา้ ทําสิงนี!

แน่นอนว่าเขามิบงั อาจพูดออกไปดังๆ แม้กินดีหมีหวั ใจ

เสือมาจากไหนก็ตามที!

“คุณหนู ข้าน้อยตระหนักรูถ้ งึ ความผิดตน”

องครักษ์ผนู้ นคุ
ั กเข่าลงกับพืน “เพราะการมาเยือนไพร
ลับแลครังนีอันตรายเกินไป แลข้าก็เป็ นห่วงในสวัสดิ
ภาพของคุณหนูและท่านเจ้านคร จึงได้นาํ ผงร้อย
สมุนไพรติดตัวมาด้วย ข้าขอให้คณ
ุ หนูลงโทษข้าทีเถิด!”

48
ดวงตาหลินรัวซินแฝงแววผิดหวังพลางนางก็สา่ ยศีรษะ
แผ่วเบา “เจ้าหมายความว่าหากพวกข้าพบเจอกับสัตว์
อสูรทรงพลังเข้าแล้วล่ะก็ เจ้าก็จะโปรยผงร้อยสมุนไพรนี
ใส่ผอู้ ืนอย่างนันหรือ เพือบรรลุภารกิจในการปกป้องข้า
อย่างนันหรือ”

“ได้โปรดยกโทษให้ขา้ น้อยด้วย!” สีหน้าองครักษ์ออกจะ

ซีดขาวทีเดียว ทว่าสุดท้ายก็ยอมแบกรับ ความรับผิด
ชอบทังหมด!

หลินรัวซินเปล่งเสียงหัวเราะขมขืน “เจ้าทําให้ขา้ ผิดหวัง

ยิงนัก! หากเจ้าปล่อยให้ผอู้ ืนต้องเผชิญกับภยันตราย
เพือปกป้องข้า ข้าก็คงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับไปตลอด
ชีวิต!”
49
อวินลัวเฟิ งมองหลินรัวซิน หากมิใช่เพราะนางสังเกตเห็น
มาก่อนแล้วว่าหลินรัวซินแอบส่งสายตา ลับเฉพาะให้แก่
องครักษ์ก่อนหน้านี นางก็คงจะหลงเชือละครปา**◌่ ของ
หญิงผูน้ ีไปด้วย!

“หลินอิง ในฐานะองครักษ์แห่งจวนเจ้านคร เจ้าได้

กระทําความผิดมหันต์! หากชีวิตข้าสําคัญแล้ว ชีวิตผูอ้ ืน
ไม่สาํ คัญหรอกรึ เจ้าเห็นแก่ตวั ถึงเพียงนีได้อย่างไร ทีข้า
สังสอนเจ้าไปมิได้เข้าหัวเจ้าบ้างเลยหรือ คนเราต้องใจ
กว้าง ยุติธรรม แลไม่กระทําสิงชัวร้าย!”

สีหน้าหลินรัวซินแสดงความชอบธรรมจนล้นเกิน สาย
เนตรกระจ่างใสจ้องมององครักษ์เขม็ง พลางปากก็สงั
50
สอนเขาอย่างเผ็ดร้อนทีไม่อาจทําตามความคาดหวัง
ของนางได้

องครักษ์ผนู้ นลดศี
ั รษะลงตําคุกเข่าข้างหนึงลงกับพืน
“คุณหนู ข้าน้อยตระหนักรูถ้ งึ ความผิดตนแล้ว! ข้ามิได้
ตังใจโปรยผงร้อยสมุนไพรลงเบืองหน้าพวกเขา แต่เป็ น
เพราะความประมาทเลินเล่อของข้าโดยแท้!”

“ข้าไม่รบั รูเ้ หตุผลของเจ้า ทําผิดก็คือทําผิด และหากนาย

น้อยท่านนีมิได้มีพละกําลังมหาศาล ก็คงต้องประสบกับ
ภัยอันตรายไปแล้ว! เช่นนันเอง เจ้าจงขอขมาพวกเขา
เดียวนี!”

51
กล่าวจบ หลินรัวซินก็หนั ไปหาอวินเซียวแล้วเอ่ยปาก
ด้วยท่าทีสาํ นึกเสียใจว่า “ขออภัย เป็ นองครักษ์ของจวน
เจ้านครข้าเองทีผิด ทําให้ทา่ นต้องตกอยูใ่ นวงล้อมของ
ฝูงสุนขั ป่ าอสูร บัดนีข้าได้สงสอนเขาแล้
ั ว ข้าเชือว่าเขา
จะไม่กระทําผิดพลาดซําสองอีก!”

องครักษ์ผนู้ นสาวเท้
ั ายาวๆ มาแล้วดวงหน้าก็สาํ นึก
เสียใจเป็ นอย่างยิง “ข้าขออภัย เรืองนีถือเป็ นความ
ประมาทเลินเล่อของข้าโดยแท้ มิได้ตงใจจะทํ
ั าร้ายพวก
ท่านแม้แต่นอ้ ย ข้าเชือว่าพวกท่านทุกคนล้วนแล้วแต่มี
จิตใจสูงส่งแลจะไม่กล่าวโทษข้า”

ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่าตนมิได้ตงใจทํ
ั าผงร้อยสมุนไพร
หก ส่วนอวินลัวเฟิ งและพรรคพวกก็ตอ้ งให้อภัยเขา มิ
52
ฉะนันจะกลายเป็ นคนใจแคบ!

ตอนที 727 หลินรัวซินรนหาทีตาย (1)

เป็ นครังแรกทีหลงเฟยได้ยินการอ้างเหตุผลเช่นนี เห็นกัน

อยูช่ ดั เจนว่าเขาคือผูก้ ระทําผิด แต่ผอู้ ืนกลับต้องให้อภัย
เขาหรอกหรือ หาเป็ นเช่นนันไม่ก็จะเป็ นความผิดมาให้
อย่างว่านันแล ผีเน่ากับโลงผุเขาว่าอยูด่ ว้ ยกันได้! จะ
เป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของจวนเจ้านครก็ยอ่ มต้องหนังหนา
53
หน้าทนพอกัน!

“หลินอิง เจ้ากลับมาได้”

เมือเห็นว่าอวินลัวเฟิ งและพรรคพวกมิได้พดู ว่าอย่างไร

แล้ว หลินรัวซินก็คิดเอาเองว่าพวกนางคงให้อภัย
องครักษ์ตนเรียบร้อย จึงได้สงให้
ั เขาถอยกลับมาด้วยท่า
ทีเมินเฉย

ครันหลินอิงลุกขึนยืนทําท่าจะจากไปแล้ว อวินลัวเฟิ งก็

พูดขึนในทีสุด นําเสียงนางสะกดใจยิงนัก ส่งผลให้หลิน
อิงต้องชะงักฝี เท้าไปทันใด

54
“ข้าอนุญาตให้เขาไปตอนไหน”

สีหน้าหลินรัวซินเปลียน เป็ นทีประจักษ์วา่ นางมิได้คาด

คิดไว้วา่ อวินลัวเฟิ งจะไม่รกั ษาหน้านางเลยแม้แต่นอ้ ย!

“คุณหนู หลินอิงขอขมาแล้ว...”

“หากเป็ นเช่นนัน ถ้าข้าทําลายจวนเจ้านครเสียแล้วขอ

ขมาเล่า จะใช้ได้หรือไม่” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง
บนใบหน้าพลางเปล่งวาจานิงสงบ

ฝูงชนต่างก็เงียบเสียงลงไปด้วยไม่มีใครคาดคิดว่า
อวินลัวเฟิ งจะยึดติดกับเรืองเล็กน้อยอย่างกัดไม่ปล่อย
55
ถึงเพียงนี! ในสายตาของคนอืนๆ นัน เรืองทีเกิดขึนถือ
เป็ นเรืองขีปะติวโดยแท้! ไม่มีใครได้รบั บาดเจ็บภายใต้วง
ล้อมของสุนขั ป่ าอสูรหรือต่อให้มีผใู้ ดได้รบั บาดเจ็บเล่า
ชายผูน้ นจากจวนเจ้
ั านครก็มาขอขมาแล้ว แล้วจะยึดติด
ไปเพือประโยชน์อนั ใดกันอีก

ทีสําคัญ นางยังกล้าพูดด้วยหรือว่าจะทําลายจวนเจ้า
นคร ช่างน่าขันสินดี! ต่อให้ผคู้ นเหล่านีแข็งแกร่งจริง ก็
ใช่วา่ จะเทียบเคียงอะไรกับจวนเจ้านครได้ ทังสองฝ่ าย
ห่างชันกันอย่างสินเชิง!

“ถ้าเช่นนันเจ้าต้องการอะไรเล่า” ผูท้ ีเปล่งวาจาขึนมานัน

คือหลินหยวน ท่านเจ้านครเอง สีหน้าของเขาบิดเบียวดู
มิได้ ทว่าก็พยายามฝื นกลันเพลิงระคายเคืองไว้ในใจ
56
แล้วจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้าคิดว่าข้าต้องการสิงใดเล่า” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม

ตอบรับคําถามด้วยคําถาม

หลินหยวนสูดลมหายใจเข้าลึก “หากเจ้าต้องการค่าชด
เชย ก็เป็ นเรืองของการพิพากษา ข้ายอมทุม่ สุดใจเพือ
สนองความต้องการของเจ้าได้! จะอย่างไรเรืองนีพวกข้า
ก็เป็ นฝ่ ายผิด!”

หากคนเหล่านีกล้าถาม เขาก็กล้าให้! อย่างไรก็ดี เขาได้

ประเมินอวินลัวเฟิ งตําเกินไป! ในเมือนางกล้าดีทบุ ตีคน
ต่อหน้าตนแล้ว ไยนางจะมิกล้าขอค่าชดเชยเล่า

57
หลังนิงคิดไปครูห่ นึง อวินลัวเฟิ งก็หรีเนตรลงเล็กน้อย
“ค่าชดเชยอย่างนันหรือ ได้สิ หากเป็ นเช่นนันก็จงมอบ
จวนเจ้านครทังหมดของเจ้ามาเป็ นค่าชดเชย!”

หลินหยวนโกรธจัดเสียจนแทบกระอักโลหิต จะให้จ่าย
ค่าชดเชยเป็ นจวนเจ้านครทังหมดอย่างนันรึ นางคนนีก็
ช่างกล้าดีพดู ออกมาได้!

“เจ้ามันชักจะมากเกินไปแล้ว!” เจ้านครโกรธจัดจนควัน
ออกหู เน้นกล่าวถ้อยคําทุกคําลอดไรฟั น

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง “เจ้าบอกว่าจะจ่ายค่าชด

58
เชยให้ขา้ มิใช่หรือ หรือว่าเจ้าคิดกลืนนําลายตัวเอง หาก
ไม่คิดทําจริง ก็ไม่ควรอนุญาตให้ขา้ ขอได้ตามใจตังแต่ที
แรก!”

แม้บดั นีหลินหยวนโกรธจัดเสียจนพูดไม่ออก ก็ยงั จะมี

กลุม่ คนคอยพูดแทนให้เขาอยูเ่ สมอ

“ท่านเจ้านครก็ได้ขอขมาแล้ว ไยเจ้าจึงยังกัดเรืองนีไม่
ปล่อยอยูอ่ ีก”

“เรืองนีเป็ นความผิดขององครักษ์ และข้าเองก็รงั เกียจ

การกระทําของเขาเช่นเดียวกัน! อย่างไรก็ดี ท่านเจ้านคร
เป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ แล้วเจ้าไม่เห็นหรือว่าคุณหนูรวซิ
ั นก็ได้สงั

59
สอนเขาไปแล้ว”

“ชาตินีคงหาใครใจดีมีเมตตาเท่าคุณหนูรวซิ
ั นอีกมิได้
องครักษ์นางทําร้ายผูอ้ ืนเพือปกป้องนางได้ โดยไม่สะดุง้
สะเทือน แต่นางกลับสังสอนองครักษ์ผนู้ นด้
ั วยเหตุและ
ผล! ว่ากันตามตรง ในบรรดาบุตรีของสกุลผูล้ ากมากดี
ทังหลายแหล่ คุณหนูเหล่านันมิเคยเห็นชีวิตผูอ้ ืนสําคัญ
เสียด้วยซํา มีเพียงคุณหนูรวซิ
ั นเท่านัน ทีมองเห็นพวก
เรา”

“เห็นคุณหนูรวซิ
ั นผูเ้ ปล่งประกายแลเจ้านครหลินหยวน
ผูท้ รงคุณธรรมแล้ว เจ้ายังกล้าไม่ให้อภัย จวนเจ้านครอีก
หรือ”

60
แรกเริมเดิมทีทกุ คนต่างก็โกรธเคืององครักษ์ผนู้ นเช่
ั นกัน
ทีทําตามใจ! อย่างไรก็ดี ครันได้ยินถ้อยคําของ หลินรัวซิ
นแล้ว พวกเขาต่างก็ยกโทษให้แก่จวนเจ้านครนับแต่บดั
นันเป็ นต้นมา!

61
ตอนที 728 หลินรัวซินรนหาทีตาย (2)

เช่นนันเอง บัดนีจะให้พวกเขาทนดูนางถูกอวินลัวเฟิ งก
ลันแกล้งอย่างสนุกมือได้อย่างไร ใครบางคนท่ามกลาง
ฝูงชนพูดขึนมาว่า

“คุณหนู ข้าขอแนะนําว่าเจ้าอย่าทําตัวไร้เหตุผลนัก!”

“เจ้าเองก็รูต้ วั เช่นกันรึวา่ เรืองนีไร้เหตุผล” หลงเฟยยิม

62
เยาะ “หากเจ้ามีปัญญาถึงเพียงนัน ก็น่าจะขอให้ทา่ น
เจ้านครมีเหตุผลด้วยเช่นกัน! ในเมือการมีเหตุผลไร้ซงึ
หลักการเสียแล้ว เรืองค่าชดเชยก็เป็ นเรืองง่าย เพียงเท่า
นีพวกข้าก็จะรามือ!”

บุคคลผูน้ นเงี
ั ยบปากไปทันใดพลางส่ายศีรษะด้วยสีหน้า
ระอา ดูทรงแล้วอับจนซึงถ้อยคําจะกล่าว ต่อคนหัวรัน
เหล่านี

อวินเซียวขมวดคิวลงเล็กน้อยพลางส่งสายตาเย็นชาไป
ยังผูค้ นเหล่านันทียังคงพูดจ้อกันไม่หยุดปาก ดวงตาไร้
ความรูส้ กึ ปลดปล่อยจิตสังหารหนักหน่วงออกมาอีกครา
ครันสัมผัสได้ถงึ สายตาของอวินเซียวแล้ว พวกเขาต่างก็
อดกายสันไหวขึนมามิได้ ประหนึงว่าความเย็นยะเยือก
63
เกินบรรยายได้หลังไหลเข้าไปในร่าง ผ่านฝ่ าเท้าเข้าสู่
หัวใจ ทันใดนันเอง พวกเขาก็รูส้ กึ ประหนึงว่าร่างทังร่าง
ได้ดาํ ดิงลงไปสูข่ มุ นรก...

หลินรัวซินกัดริมฝี ปากยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินเซียว คิดใช้

ร่างของนางต้านทานรังสีของชายหนุ่ม

“เรืองนีเป็ นความผิดของข้า ผูอ้ ืนไม่เกียวข้อง! โปรดอย่า

พาลกับพวกเขา!”

สายตาเย็นเยือกของนางเด็ดเดียว พลางดวงหน้างามก็
ซีดขาวขณะมองตรงไปยังอวินเซียวโดยปราศจากความ
ยําเกรง

64
“คุณหนูรวซิ
ั น...”

ครันได้เห็นท่าทีของหลินรัวซินแล้ว หัวใจฝูงชนต่างก็สนั
ไหวพลางเผยความซาบซึงใจ เป็ นทีประจักษ์วา่ พวกเขา
มิเคยคิดมาก่อนว่าหลินรัวซินจักปกป้องพวกตนถึงเพียง
นี แม้ลาํ พังกําลังของหลินรัวซินเองจะมิอาจต้านทานแรง
ทังหมดของอวินเซียวได้ก็ตามที

อวินเซียวส่งสายตาเย็นชาไปยังหลินรัวซิน แล้วก็ยงปลด
ิ
ปล่อยแรงกดดันออกมาหนักหน่วงยิงขึน อาภรณ์ดาํ ปลิว
แผ่วเต้นรําอยูใ่ นสายลมอ่อน ส่วนกายก็แผ่รงั สีออกมา
ให้เห็นชัดเจน ส่งให้นางรูส้ กึ คล้ายมีเข็มนับร้อยทิมแทงที

65
แผ่นหลัง

หลินรัวซินมิอาจทานทนได้อีกต่อไป แล้วก็คกุ เข่าลงกับ

พืนเสียงดัง ครันได้เห็นฉากดังกล่าวแล้ว สีหน้าหลิน
หยวนก็เครียดขมึงขึนมาพลางวิงไปช่วยพยุงร่างบุตร
สาวตนขึน จากนันเขากล่าวด้วยสีหน้าเรียบสงบว่า
“พวกเจ้าไม่ทาํ เกินไปหน่อยหรือ”

“เกินไปอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเยาะ “ไม่มีทางเสียหรอก

หากพูดถึงเรืองทีข้าทํากับเจ้านันไม่ถือว่าเกินไป!”

นางไม่มีทางทนกับการถูกทําร้าย มีเพียงผูอ้ ืนเท่านันที

ต้องทนทุกข์อยูใ่ นมือนาง! หากจะให้นางกลํากลืน ฝื น

66
ความโกรธเคืองไว้ภายในแล้วทนไว้อย่างนันก็ฝันไปเถิด!

ครันได้ยินวาจาอวินลัวเฟิ งแล้ว สายตาอวินเซียวก็เบน

จากหลินรัวซินไปยังหลินหยวน จิตสังหารในดวงตายิง
หนักหน่วงเข้มข้นขณะเยืองย่างตรงไปหาเจ้านคร ทันใด
นันเองแผ่นหลังหลินหยวนก็แข็งเกร็งขึนมาอย่างมิทนั ตัง
ตัวพลางช้อนศีรษะขึนด้วยความตืนตะลึงขณะมองดู
ชายเย็นชาผูน้ นค่
ั อยๆ ก้าวตรงเข้ามาอย่างไม่รบี ร้อน

แล้วลมหายใจของเขาก็ออ่ นล้าขึนมาอย่างควบคุมมิได้
จนแทบหายใจไม่ออก... ด้วยแรงกดดัน ทีรูส้ กึ อยูน่ นั
มหาศาลเหลือจะกล่าว หลินหยวนอยากล่าถอยหลังไป
แต่ก็ตระหนักได้วา่ ทุกคนกําลังมองมา อย่างใจจดใจจ่อ
สายตาเหล่านันส่งผลให้เขามิอาจก้าวถ้อยหลังได้ ได้แต่
67
ฝื นตนให้ยืนเผชิญหน้ากับอวินเซียวเท่านัน

“นายน้อย เรืองนีเป็ นความผิดของจวนเจ้านครจริง ส่วน

เจ้าจะทําอะไรกับพวกข้าก็ตาม พวกข้าก็จะไม่ปริปาก
บ่น!” นําเสียงของเขาทรงคุณธรรมยิง ฟั งแล้วปลุกให้
เกิดความนับถือขึนในใจ แม้เจ้าตัวอาจหวาดกลัวจับใจ
แต่สีหน้านันก็ยงั คงเปี ยมด้วยเมตตา “อย่างไรก็ดีคนอืน
ล้วนแล้วแต่เป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ เจ้าอย่าลากพวกเขาเข้ามา
เกียว!”

“อวินเซียว!”

ทันทีทีอวินเซียวก้าวมาถึงตรงหน้าหลินหยวนนันเอง ก็

68
ได้ยินเสียงเด็กสาวดังขึนด้านหลังทันใด ส่งผลให้เขา
ชะงักฝี เท้าลง

“รอก่อน”

รอก่อนอย่างนันรึ อวินเซียวนิงไป ทว่าก็ผงกศีรษะแผ่ว

เบา “ตกลง” หลังจากนัน เขาก็กวาดสายตาเย็นชาไปยัง
หลินหยวนพลางเยืองย่างเดินกลับไปหาอวินลัวเฟิ ง

พออวินเซียวจากไปเท่านัน หลินหยวนจึงถอนหายใจ
โล่งอกได้ในทีสุด เขาฉกฉวยโอกาสยามทีไม่มีใครมอง
มาปลอบโยนหัวใจตน...

69
ตอนที 729 หลินรัวซินรนหาทีตาย (3)

“แค่กๆ!” ครันใจสงบลงบ้างแล้ว หลินหยวนก็กระแอมไอ

ออกมาพร้อมกับกล่าวว่า “เรามาออกเดินทาง กันต่อ
เถิด!”

กล่าวจบ เขาก็มิได้ตอ่ ความยาวสาวความยืดเรืองทีอวิน

เซียวกระทํากับตนก่อนหน้านีอีก ด้วยรูด้ ีวา่ หากยังดึงดัน
ต่อไปหนทางข้างหน้าก็จะมีเพียงความตายเท่านัน! ผูอ้ ืน
70
ย่อมมิได้ตระหนักรูถ้ งึ ความคิดภายในใจของหลินหยวน
แลเห็นว่าเป็ นเพราะจิตใจอันเมตตากว้างขวางของท่าน
เจ้านครแท้ๆ ทีปล่อยพวกอวินเซียวไป! สุดท้ายแล้วหลิน
หยวนก็มีพลังแข็งแกร่งทีสุดในสายตาของผูค้ น ต่อให้
อวินเซียวทรงพลังเพียงใด อย่างมากทีสุดก็คงเป็ นได้แค่
คูม่ ือผูส้ สู ีคคู่ ีกับหลินหยวนเท่านัน มิใช่ใครทีอยูเ่ หนือ
กว่า!

อวินลัวเฟิ งมองอวินเซียวทีเดินมาข้างกายนางแล้ว
อธิบายว่า “หลงเฟยเป็ นผูข้ อให้พวกเราปล่อยเขาลอย
นวลไปก่อน”

“เขากล่าวว่า...” ครันนิงไปครูห่ นึง อวินลัวเฟิ งก็เปล่ง

วาจาต่อ “เขาทนคนหน้าซือใจคดเหล่านีมิได้ แลต้องการ
71
เปิ ดโปงสันดานทีแท้จริงของพวกเขาก่อน!”

“แล้วยังมีอีกประการ” หลงเฟยเผยรอยยิมเ**◌้ยม “คน

เหล่านียังพอจะมีประโยชน์อยูบ่ า้ ง! ครันสินค่าแล้วก็ไม่มี
ความจําเป็ นอันใดทีจะต้องเก็บพวกเขาไว้อีก”

มีประโยชน์อย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยมองไปยังหลงเฟย อีกอึด

ใจต่อมานางก็ถอนสายตามองไปยังท้องนภา ไม่ไกล
ออกไปจากไพรลับแล...

ด้วยเหตุผลบางประการ นางรูส้ กึ ว่าบัดนี ณ ส่วนลึกของ

72
ไพรลับแลกําลังเต้นไม่เป็ นสํา ประหนึงว่ากําลังจะมี
เหตุการณ์บางอย่างเกิดขึน...

เมือราตรีมาเยือน

แสงจันทร์นิงสงบดุจผืนนํา กระโจมทังหลายกางตังอยู่
ทัวไปในผืนป่ าพร้อมแสงไฟส่องสว่างประหนึงดวง
อาทิตย์ทา่ มกลางคําคืนอันเงียบสงัด

ครันอวินลัวเฟิ งกําลังจะเข้าสูห่ ว้ งนิทรา นางก็ได้ยินเสียง

สัตว์อสูรหลายตนเห่าหอนด้วยความปวดร้าวอยูไ่ ม่ไกล
ออกไป อวินเซียวซึงนอนทอดกายอยูข่ า้ งกันก็ลืมตาขึน
ด้วยเช่นกันกําจายรังสีเย็นยะเยือก อย่างไรก็ดีครันมอง

73
ไปยังอวินลัวเฟิ งแล้ว ท่าทีของชายหนุ่มก็กลับอ่อนโยน
ลงโดยพลัน

“รอข้าอยูท่ ีนี ข้าจะออกไปตรวจดูดา้ นนอก”

“ตกลง”

อวินลัวเฟิ งพยักหน้าเล็กน้อย นางมันใจในพลังของอวิน

เซียว แลสัตว์อสูรเจ้าปั ญหาเหล่านันจะถูกกําจัดไปใน
เวลาไม่นาน!

ยามกลางวันมีซเู จิงอยูข่ า้ งกายนาง สัตว์อสูรเหล่านัน

เมือสัมผัสถึงบารมีของเขาแล้วก็มิกล้าเข้ามา กลํากราย
74
ชาวคณะแต่อย่างใด อย่างไรก็ดี ครันราตรีมาเยือน ชาย
หนุ่มก็ชิงออกไปสํารวจพืนทีก่อนเพือป้องกันมิให้สตั ว์
อสูรเหล่านันเข้ามาก่อกวนใจอวินลัวเฟิ ง...

ส่วนซูเจิงนันน่ะหรือ...

ครันได้ยินเสียงกรนดังสนันหวันไหวมาจากกระโจมใกล้ๆ
กันแล้ว อวินลัวเฟิ งก็ตระหนักรูท้ นั ทีวา่ นางพึงพาเขามิ
ได้! ตราบใดทีเจ้าคนหยาบนีหลับใหลอยู่ ก็จะไม่ตืนขึน
แม้ฟา้ ดินถล่มทลายลง นางกลับสงสัยตัวตนทีแท้จริง
ของซูเจิงในฐานะราชันย์สตั ว์อสูรเสียเหลือเกิน!

เงาร่างอวินเซียวประหนึงพายุหมุนเมือพุง่ กายออกไป

75
จากกระโจมอย่างรวดเร็ว ครันเขาจากไปไม่นานก็มีคน
แหวกกระโจมเข้ามา เป็ นเด็กหนุ่มรูปงามผูห้ นึงแอบดอด
เข้ามา เมือย่างเข้ามาในกระโจมแล้ว เขาก็เห็นอวินลัว
เฟิ งนอนทอดกายอยูบ่ นเตียงแล้วในดวงตาก็เกิด
ประกายบางอย่างขึน ยิงเข้าใกล้เด็กสาว ลมหายใจเขาก็
ยิงหนักหน่วง พอมาถึงข้างเตียงในทีสุด เด็กหนุ่มก็
กางกรงเล็บดังสุนขั ป่ าขึนเอือมออกไปหาเด็กสาว...

อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั แตะต้องตัวนาง ดวงตาทีเดิมปิ ด

สนิทของเด็กสาวจู่ๆ ก็เบิกออกกว้าง ก่อนเจ้าตัวจะทะลึง
พรวดลุกขึนยืนบีบคอเด็กหนุ่มเต็มแรง

“พูด ใครสังให้เจ้าเข้ามา” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย

แลกายนางก็เปล่งกําจายรังสีอาํ มหิต
76
เด็กหนุ่มหลบเลียงสายตา “ข้า...ข้าเดินเข้ามาผิดที”

เดินเข้ามาผิดทีอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งหัวเราะเยาะ เหวียงร่างเด็กหนุ่มลงพืนเต็ม

แรงพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก

“หลินรัวซินสังให้เจ้ามาทีนีอย่างนันรึ”

เด็กหนุ่มดวงหน้าลออจ้องมองตาค้าง นิงไปครูห่ นึงก่อน

ช้อนศีรษะขึนมองไปยังอวินลัวเฟิ ง เด็กสาวยังคงเหยียด
เยาะกล่าวต่อไปว่า “ให้ขา้ เดานะ สัตว์อสูรเหล่านันก็คง
77
ถูกนางล่อเอามาทีนีด้วยผงร้อยสมุนไพรด้วยใช่ไหมเล่า”

ตอนที 730 หลินรัวซินรนหาทีตาย (4)

78
“เจ้า...พล่ามวาจาอะไรเลือนเปื อน!” เด็กหนุ่มมีทา่ ที
สับสน “สัตว์อสูรเหล่านันหาได้มีประโยชน์อนั ใดต่อพวก
เราไม่ แล้วคุณหนูของเราจะใช้ลกู ไม้เดิมๆ ไปเพืออะไร”

“ใช้ลกู ไม้เดิมๆ อย่างนันรึ ถ้าอย่างนันก็แสดงว่าเจ้ารู ้

สินะ ว่ากลตบตาผงร้อยสมุนไพรนีหลินรัวซินก็เป็ นผู้
บงการ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแย้มยิมขณะเอ่ยถาม
พลางเปล่งเสียงหัวเราะเ**◌้ยมเกรียม

เด็กหนุ่มยิงแตกตืนหนัก “ข้าไม่รูเ้ รืองอะไรทังสิน! อีก

ประการ สัตว์อสูรเหล่านันก็มิได้เป็ นภัยต่อเจ้าเสียหน่อย
ไยนางต้องประสงค์ดงึ พวกมันมาหาเจ้าด้วยเล่า”

79
“ก็ใช่น่ะสิ พวกมันมิได้เป็ นภัยต่อข้าหากมีอวินเซียวอยู่
เคียงข้าง นีคือเหตุผลทีนางใช้ผงยานันล่อเขาออกไป”
อวินลัวเฟิ งแตะคางตนแผ่วเบา พูดคล้ายจะยิมแต่ก็ไม่
“เมือเป็ นเช่นนันแล้ว เจ้าก็จะได้เข้ามาให้ทา่ ข้าใช่ไหม
เล่า หืม”

ล่ออวินเซียวออกไป จากนันก็ให้ชายอีกผูห้ นึงเดินป้วน

เปี ยนอยูใ่ นความมืดมิด แล้วแอบดอดเข้าไปในกระโจม
ของนาง เจตนาของหลินรัวซินนันชัดเจน! เด็กหนุ่มมอ
งอวินลัวเฟิ งด้วยใจหวาดหวัน นางมองออกทุกประการ!

เด็กสาวผูน้ ีมองทางคุณหนูออกทะลุปรุโปร่ง! แต่หาก

80
เป็ นเช่นนันแล้ว ไยนางจึงยังทําเป็ นหลงกล อยูอ่ ีกเล่า

ว่ากันตามตรง เดิมทีอวินลัวเฟิ งก็มิได้คิดเช่นกันว่าทีสัตว์

อสูรเข้ามาป้วนเปี ยนแถวนีนันเป็ นฝี มือของหลินรัวซิ
น ครันเด็กหนุ่มผูน้ ีดอดเข้ามาในกระโจมของนางนันแล
จึงมองความตังใจของอีกฝ่ ายออกทันที!

ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงฝี เท้ากุบกับดังขึนมาจากด้าน
นอก ดวงตาเด็กหนุ่มเกิดประกายมืดหม่นกระเพือมไหว
แล้วเขาก็ฉีกทึงอาภรณ์ของตนออกเป็ นชินๆ กู่รอ้ งก้อง
ตะโกนด้วยใจแตกตืน

“ช่วยด้วย!”

81
ครันได้ยินเสียงกู่รอ้ งของเด็กหนุ่ม บุรุษกลุม่ หนึงก็รบี
แหวกกระโจมออกก้าวเข้าไป เมือได้เห็นฉากในกระโจม
แล้ว หลินหยวนก็โกรธจัดขึนมาโดยฉับพลันพลางตะเบ็ง
เสียงแข็งด้วยโทสะ “เจ้ากล้าทําเรืองบัดสีกบั ผูอ้ ยูใ่ ต้
บัญชาของข้าอย่างนันรึ! เจ้ามันหญิงชัวไร้ยางอาย
ปราศจากศีลธรรมทีสตรีพงึ มี!”

หลินรัวซินมิได้โกรธขึงเช่นหลินหยวนด้วยย่างเท้าเข้าไป
หาเด็กหนุ่มหน้าลอออย่างไม่รบี ร้อน นางก้มลงมองเขา
ด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วเอ่ยถามว่า “ไหนเจ้าบอกข้าซิ
ว่าเกิดอะไรขึน”

เด็กหนุ่มมองอวินลัวเฟิ งผูย้ ืนอยูด่ า้ นหลังด้วยสายตา

82
หวาดหวันชัดเจน

“เจ้ามิตอ้ งเป็ นกังวล” นําเสียงหลินรัวซินนุ่มนวลเหลือ

แสน “ข้าจะอยูท่ ีนีเพือปกป้องเจ้า เจ้าพูดมาได้ทกุ สิงว่า
นางประสงค์จะทําสิงใดกับเจ้า หากข้าอยูท่ ีนีแล้วไซร้ ก็
ไม่มีใครมาทําร้ายคนของข้าได้!”

เด็กหนุ่มกายสันเทาเล็กน้อย “คุณหนู ก่อนหน้านีข้าได้

ยินเสียงเหล่าสัตว์อสูรเห่าหอนจึงได้ออกมา หวังจะสอด
แนมสถานการณ์! อย่างไรก็ดี ครันเดินทางมาถึงกระโจม
นี นางหญิงผูน้ ีก็เกิดเป็ นบ้าขึนมาลากข้าเข้าไปใน
กระโจม คิดทําเรืองบัดสีไร้ยางอายกับข้า!”

83
ผูค้ นจํานวนหนึงได้ออกไปลาดตระเวนสถานการณ์จริง
หลังได้ยินเสียงสัตว์อสูรเห่าหอน เช่นนันเองจึงมีเพียงไม่
กีคนเท่านันทีปรากฏตัวอยู่ ณ ทีแห่งนี อย่างไรก็ดี เสียง
ถกสนทนาของพวกเขาก็ดงั หึงๆ เป็ นทีระคายหูอย่างต่อ
เนืองทีเดียว

“ข้าจําได้วา่ สตรีผนู้ ีมีสามีแล้ว แต่ทา้ ยทีสุดนางกลับ

กระทําเรืองบัดสีไร้ยางอายถึงเพียงนันกับคนจากจวน
เจ้านครเชียวรึ! ชิ ผูห้ ญิงพรรค์นีสมควรถูกม้าแยกร่าง!”

“ทังชีวิตนีข้าชิงชังหญิงชัวไร้ศีลธรรมเป็ นทีสุด! นางคิด

ว่าตนเป็ นชายหรืออย่างไร บุรุษสามารถมีสามภรรยาสี
อนุ แต่สตรีนนเล่
ั า จําต้องซือสัตย์ภกั ดี รักสามีคนเดียว
ไปตลอดชีวิต! หญิงใดปล่อยตัวปล่อยใจมันต้องนําตัว
84
ไปประหาร!”

บุรุษผูน้ ีจ้องมองมายังอวินลัวเฟิ งเขม็งด้วยสีหน้ามาด

ร้าย ผูค้ นรอบตัวล้วนจดจําเขาได้ทงนั
ั น! ในปี นนภรรยา
ั
ของเขาได้หนีตามไปกับชายอืน เช่นนันเองเขาจึงชิงชัง
หญิงไร้ศีลธรรมเป็ นทีสุด! ในสายตาของเขานันใครก็
ตามทีมันไม่ซือสัตย์ภกั ดีสมควรถูกลงโทษอย่างสาสม!

ตอนที 731 หลินรัวซินรนหาทีตาย (5)

85
เช่นนันเอง เขาจึงออกล่าตัวภรรยาและชายผูน้ นผู
ั ก้ ระทํา
ผิดประเวณี ก่อนให้พวกเขาได้ชดใช้อย่างสาสม! แม้แรก
เริมเดิมทีเขาเป็ นฝ่ ายทรยศหักหลังภรรยาก่อน เอาอก
เอาใจอนุตนออกนอกหน้าจนปล่อยให้นางเข้ามาทําร้าย
ภรรยาแลบุตรในครรภ์ ส่งผลให้นางหนีตามไปกับชูร้ กั วัย
เด็กของตัวเอง

แต่ก็เป็ นเรืองปกติมิใช่หรือทีชายจะมีสตรีมากได้เท่าที
ตนพอใจ ส่วนผูห้ ญิงนันเล่ามีแต่ตอ้ งซือสัตย์ภกั ดีกบั
ชายเพียงผูเ้ ดียวไปตลอดชีวิตเท่านัน!

ในประเด็นดังกล่าว ชายผูน้ นยั

ั งคงเปล่งวาจาต่อความ
ว่า “หญิงเช่นนางผูน้ ีสมควรตาย! อย่างไรก็เถิด วันนีข้า
86
อารมณ์ดี ข้าจึงเพียงจะสอนอะไรเจ้าบางอย่าง บุรุษนัน
คือท้องนภาแลเหล็กกล้า! หากเจ้าแต่งงานกับผูใ้ ดก็ยอ่ ม
ต้องเคารพเทิดทูนเขาดังเป็ นเทพเจ้า! ภาษิ ตก็วา่ ไว้มิใช่
หรือ สตรีใดออกเรือนก็จาํ ต้องพึงพาสามี แลหากสินสามี
ไปก็ตอ้ งพึงพาบุตรชายของตน แต่เจ้าเล่า ทําตัวเหนือ
สามียงั มิพอ ยังกล้านอกใจเขาอีก! ทําไมเจ้าจึงไม่รบี ๆ
ตายไปเสียที!”

จะอย่างไรเขาก็รบั มิได้กบั สตรีผยู้ กตนข่มสามี!

ในฐานะเป้าแห่งความเกรียวกราดของทุกคนทีอยูร่ าย
ล้อมตนนัน อวินลัวเฟิ งเพียงแต่ยืนกอดอกนิงเฉย พลาง
รอยยิมอ่อนจางก็แขวนอยูเ่ หนือมุมปากของนาง

87
“เจ้ากล่าวหาว่าข้าลวนลามเจ้าอย่างนันรึ”

เด็กหนุ่มกลืนนําลายอึกใหญ่แล้วกล่าวอย่างไม่เกรงกลัว
ต่อสิงใดว่า “ก็ใช่น่ะสิ ก่อนหน้านีเจ้าลวนลามข้า และ
หากมิใช่เพราะคุณหนูปรากฏตัวขึนมาอย่างทันท่วงที
แล้วล่ะก็ เห็นทีความบริสทุ ธิของข้าก็คงจะหาไม่!”

“หลักฐานเล่า” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามพลางแย้มยิม

“ก็เสือผ้าอาภรณ์ของข้าไงเล่า!” สีหน้าเด็กหนุ่มชักจะซีด
ขาว “เจ้าฉีกทึงอาภรณ์ของข้าถึงขันนี อย่าบอกนะว่ายัง
จะปฏิเสธการกระทําของตนอีก”

88
ตราบใดทีเขายืนกรานวาจาตนเรืองเด็กสาวผูน้ ี นางก็มิ
อาจทีจะลบล้างคํากล่าวหาให้พน้ ตัวได้แม้กระโดดลงแม่
นําเหลืองไปก็ตามที!

หลินรัวซินขมวดคิวเล็กน้อย แลมองอวินลัวเฟิ ง “หากเจ้า

ทําเรืองนีจริงก็จงยอมรับเสีย ข้าจะให้โอกาสเจ้ากลับตัว
เป็ นคนใหม่”

ถ้อยคํานางยังความตืนตันใจมาสูผ่ คู้ นยิงนัก ประหนึงว่า

นางเป็ นผูผ้ ดุงความยุติธรรม แลเป็ นเพราะนางให้โอกาส
แท้ๆ อวินลัวเฟิ งจึงยังมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปได้

89
ตูม!

สินคําหลินรัวซินก็บงั เกิดรังสีเย็นชาพุง่ เข้าโจมตีนางจาก

ด้านหลังโดยพลัน จากนันก็คล้ายว่าขานางจะ
ถูกกระแทกจนต้องคุกเข่าลงกับพืนเสียงดัง

“แสดงว่าเจ้าตระหนักรูว้ า่ ตนทําผิดพลาดไป จึงได้มาคุก

เข่าขอโทษแล้วสินะ” อวินลัวเฟิ งแลมองไป ยังหลินรัวซิ
นผูค้ กุ เข่าอยูบ่ นพืน “แต่ถงึ อย่างนันข้าก็จะไม่ยอมรับคํา
ขอขมาจากเจ้า!”

หลินรัวซินชักจะหน้าซีดขึนมา เมือนางช้อนใบหน้าขึนก็
เห็นเงาร่างใต้อาภรณ์ดาํ แล่นฉิวผ่านไป เจ้าของร่างนัน

90
เดินเข้าไปหาอวินลัวเฟิ งโดยไม่ถามไถ่สขุ ภาพผูใ้ ดสักคน

กายเด็กสาวแข็งทือไป ใบหน้ากระจ่างใสงามสง่าของ
นางสําแดงความขมขืน ชายผูน้ ีไม่เคยเห็นนางอยูใ่ นสาย
ตาแม้เพียงน้อย...

“เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ” อวินเซียวกวาดตามองไปยังผู้
คนทีเข้ามาสุมกันอยูใ่ นกระโจมด้วยท่าทีเย็นชา แล้วสี
หน้าก็ยงเ**◌้
ิ ยมเกรียมขึนเรือยๆ

ครันอวินเซียวมาถึง คนอืนๆ ทีออกไปไล่ลา่ สัตว์อสูรก็

รีบรุดกลับมาด้วยเช่นกัน เพราะพวกเขายังไม่ลว่ งรูถ้ งึ
เหตุการณ์แท้ๆ จึงยับจับต้นชนปลายสถานการณ์ไม่ถกู

91
“เจ้ามาได้เวลาพอดี ผูห้ ญิงของเจ้าคิดทํามิดีมิรา้ ยคน
ของจวนเจ้านครของข้า เจ้าต้องให้คาํ อธิบาย!” หลิน
หยวนเปลียนท่าทีเป็ นเข้มขรึมพลางเปล่งวาจาเสียงเย็น

อวินเซียวกวาดสายตามองเด็กหนุ่มผูผ้ า้ ผ่อนหลุดลุย่
แล้วก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ ง

“ข้าขอให้ทา่ นชําเราข้า!”

ขอให้ชาํ เราเขาอย่างนันรึ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงประหนึง

ว่าถูกสายฟ้าฟาด วาจานีหมายความว่าอย่างไร มีใคร
ในโลกนีด้วยหรือเรียกร้องอยากถูกนางชําเรา

92
“ทําไมท่านจึงไม่ชาํ เราข้าเล่า ข้าต้องการให้ทา่ นชําเรา
ข้า!”

วาจาอวินเซียวคือความในใจทุกประการ เขาปรารถนา
ให้อวินลัวเฟิ งชําเราตนจริง! เช่นนันเอง บัดนีเขาจึงแล
มองอวินลัวเฟิ งอยูด่ ว้ ยสีหน้าหนักแน่น

หลินรัวซินหน้าชาไป ร่างกายก็สนไหวเล็
ั กน้อย ทําไมเล่า
เหตุใดกันแม้ได้ยินว่าอวินลัวเฟิ งทําเรืองไร้ศีลธรรมแล้วก็
ยังให้อภัยนางอยูอ่ ีก

เคราะห์รา้ ยทีอวินเซียวมิได้แยแสสายตาทีจับจ้องมอง

93
มาแต่อย่างใด ยังคงเปล่งวาจาโดยไม่ละสายตาไปจากอ
วินลัวเฟิ งว่า “ข้ารูว้ ิธีอนุ่ เตียง ซํายังทําอาหารให้ ข้าเชือ
ฟั งเต็มใจ ไยท่านไม่ชาํ เราข้าเสียที”

94
ตอนที 732 หลินรัวซินรนหาทีตาย (6)

อวินลัวเฟิ งมีสีหน้ามืดทะมึนลง แม้ชายผูน้ ีได้เอ่ยปาก

เรืองบัดสีเช่นนีออกมา ก็ยงั ทําหน้าตาเฉยอยูไ่ ด้ประหนึง
ว่าตังมันกับเรืองดังกล่าวเหลือแสน

หลินรัวซินพยุงกายกับผืนดินลุกขึนยืน ทว่าก่อนทันได้
ยืดกายขึนเต็มทีก็สมั ผัสได้ถงึ สายตาเย็นยะเยือกของอ
วินเซียวกวาดผ่านมา เช่นนันเองนางจึงมิอาจยืนขึนได้
เต็มกาย แรงกดดันมหาศาลถังโถมลงบนแผ่นหลัง แลส่ง

95
ให้นางล้มลงคุกเข่าอีกครา

“คนจากจวนเจ้านครของข้าแจ้งว่านางคิดชําเราเขา ไย
เจ้าจึงไม่คิดแค้นนางบ้าง”

“เหตุใดข้าจึงต้องคิดแค้น”

นับเป็ นครังแรกทีอวินเซียวเอ่ยปากพูดกับนาง แต่กลับ

ส่งให้ใจนางเย็นยะเยือกลงทันใด นีเขารัก แลเทิดทูนนาง
มากเสียจนไม่แยแสเลยหรือว่านางจะไปมีสมั พันธ์ทาง
กายกับชายอืนหรือไม่

หลินรัวซินมิได้ลว่ งรูถ้ งึ เหตุผลทีอวินเซียวมิได้โกรธแม้

96
เพียงน้อย มิใช่วา่ เขาเป็ นคนใจกว้าง แต่ดว้ ยมีเหตุผลอีก
บางประการต่างหาก

นันก็คือเขาเชือใจ!

ใช่แล้ว ถ้อยคํานีมีความหมายลึกซึงกินใจในระดับทีสติ
ปั ญญาของหลินรัวซินมิอาจเข้าถึงได้!

ท่ามกลางบรรยากาศอันเครียดเขม็งกลับได้ยินเสียงนุ่ม
น้อยดังขึนมาจากทางเตียง

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านทังสองพูดคุยกันเสร็จหรือยัง ข้า

อยากให้ทา่ นแม่เล่านิทานต่อ”
97
ทัวทังกระโจมเงียบลงโดยฉับพลัง เมือทุกคนมองไปก็
เห็นว่าผ้าห่มบนฟูกนอนขยับยกขึน เผยให้เห็นร่างเด็ก
น้อยผิวงามประหนึงหยกขยีตาตนทันใด เขาพูดขึนด้วย
เสียงอันเบาว่า “ข้าง่วงอยู่ ได้ฟังนิทานสักหน่อยก็คงจะ
หลับใหล...”

“เด็กอย่างนันรึ มีเด็กอยูใ่ นกระโจมหลังนีด้วยอย่างนันรึ

ซํายังเรียกอวินลัวเฟิ งว่าท่านแม่อีกด้วยมิใช่หรือ”

ผูเ้ ข้ามาแกว่งเท้าหาเสียนทังหลายต่างก็ตอ้ งตกตะลึง

เด็กหนุ่มผูแ้ อบดอดเข้ามาก็ตกตะลึงไปเช่นเดียวกัน

98
ก่อนหน้านีเขาเห็นเพียงแต่อวินลัวเฟิ งเพียงผูเ้ ดียว บน
ฟูกนอนดังกล่าวเท่านัน แล้วเด็กน้อยผูน้ ีปรากฏตัวขึนมา
เมือใดกันเล่า มิหนําซําวันนีทีเดินทางกันมาทังวันก็หาได้
มีใครสังเกตเห็นไม่วา่ อวินลัวเฟิ งนําเด็กติดตามมาด้วย!

“ไยท่านลุงยังไม่ไสหัวออกไปอีกเล่า!” เสียวโม่ยืนปาก
แล้วหันไปหาเด็กหนุ่ม “ท่านทะลึงพรวด เข้ามา รบกวน
เวลานิทานของข้า ข้าก็ยงั มิได้คิดบัญชีกบั ท่าน แล้วไย
ท่านยังดันทุรงั ตามตอแยท่านแม่ของข้าไม่ปล่อย มิหนํา
ซํายังพาคนมารุมรังแกท่านแม่ของข้าอีกเล่า!”

ทะลึงพรวดเข้ามาอย่างนันรึ ชายผูน้ ีเข้ามาในกระโจม

ด้วยเจตจํานงของตัวเองอย่างนันหรือ แต่เขาลันวาจาว่า
ถูกหญิงผูน้ ีลากตัวเข้ามามิใช่หรือ
99
“เจ้าหนู เจ้าบอกว่าชายผูน้ ีแอบเข้ามาในกระโจม
เองอย่างนันรึ”

ใช่วา่ ทุกคนในคณะเดินทางจะเป็ นพวกเดียวกันกับจวน

เจ้านคร เหตุทีพวกเขาเดินทางมาคอยช่วยเหลือกันเป็ น
เพราะว่าประทับใจกับสุนทรพจน์ของหลินหยวนต่าง
หาก มาคราวนีเมือได้ยินถ้อยคํา ของเสียวโม่เข้าให้แล้ว
ก็เป็ นธรรมดาทีจะเกิดความเคลือบแคลงขึนในใจ

“ถูกต้องแล้ว” เสียวโม่กะพริบตา “เขาเข้ามาแล้วก็คิด

เปลืองผ้าท่านแม่ของข้า แต่ทา่ นแม่ขา้ เล่นงานเขาจน
หมอบไปเสียก่อน หลังจากนันเอง เขาก็ฉีกทึงเสือผ้าของ

100
ตนเสียอย่างนัน ข้าเองก็ไม่ทราบสาเหตุ”

“เจ้าบอกว่าเขาฉีกทึงเสือผ้าของตัวเองด้วยอย่างนันรึ”

“อือฮึ” เสียวโม่เอียงศีรษะด้วยท่าทีชวนเอ็นดู “ข้าเองก็

ยังเด็กยังเล็กนัก มิเข้าใจดอกว่าเขาทําไปเพือเหตุอนั ใด
ท่านลุงช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมเล่า ว่าเขาประสงค์จะ
ทําสิงใด”

ยังเด็กยังเล็กนักอย่างนันหรือ ครันได้ยินถ้อยคําของ
เสียวโม่แล้ว อวินลัวเฟิ งก็ควกระตุ
ิ กขึนมาทันใด เสียวโม่
มีชีวิตอยูม่ าได้หลายพันปี แล้ว ยังกล้าพูดว่าตนยังเด็กยัง
เล็กนักอยูอ่ ีกหรือ อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งมิได้เปิ ดเผยตัว

101
ตนทีแท้จริงของเด็กน้อย เพียงแต่เปล่งเสียงหัวเราะเยาะ
เ**◌้ยมเกรียมขณะเฝ้าดูเหตุการณ์อยูเ่ ท่านัน

ทุกคนต่างก็นิงไป มองไปยังเด็กหนุ่มผูน้ นเป็

ั นตาเดียว
ท่ามกลางหมูค่ ณะดังกล่าว หลายคนก็เป็ นพ่อเป็ นแม่
คน! แม้เลวร้ายสักเพียงใดพวกเขาก็จะไม่มีวนั ทําเรือง
สามานย์เช่นนีต่อหน้าเด็กเป็ นอันขาด!

“เจ้าหนู ลุงขอถามอีกสักหน่อย ไยข้าจึงไม่เคยเห็นเจ้า

เลยระหว่างช่วงวันทีผ่านมา เจ้าปรากฏตัวขึนเมือใดกัน”

102
ตอนที 733 หลินรัวซินรนหาทีตาย (7)

ท่ามกลางฝูงชนเหล่านันมีใครบางคนถามคําถามทีทุก
คนอยากทราบอยูพ่ อดี

เสียวโม่กะพริบตาชีไปยังถุงกระสอบขนาดใหญ่ซงใช้
ึ
เก็บกระโจม “ข้าคร้านนักมิใคร่จะออกแรงเดิน จึงได้ซอ่ น
ตัวอยูใ่ นถุงกระสอบนันตลอดมา”

อันทีจริงแล้ว เขาอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถมาโดย

ตลอด ได้ยินได้ฟังผูค้ นเหล่านีนินทาอวินลัวเฟิ งแล้วก็ทน
103
มิได้จงึ ต้องเผยตัวออกมา!

“ข้ายังมีอีกหนึงคําถาม ข้าได้ยินมาจากบิดาของเจ้าว่า...
เขาอยากให้ทา่ นแม่ของเจ้าชําเราตน ดูเหมือนว่าบิดา
มารดาเจ้ายังมิได้บรรลุการแต่งงานของพวกเขาเลยมิใช่
หรือ แล้วเจ้าถือกําเนิดขึนมาได้อย่างไร”

เสียวโม่เอียงศีรษะเอ่ยถาม “บรรลุการแต่งงานคืออะไร
กินได้หรือเปล่า”

“...”

ปากชายผูน้ นกระตุ
ั กพลางเขาก็เอ่ยถามต่อว่า “นัน
104
หมายความว่า เมือทังสองได้หลับนอนร่วมกัน ในห้อง
เดียว ได้มีความสัมพันธ์ทางกายใดๆ ระหว่างกันเกิดขึน
หรือไม่ อย่างเช่นแขนขาเกียวกระหวัดกันไงเล่า”

“ท่านหมายถึงมวยปลําน่ะหรือ” ดวงหน้าเสียวโม่ประดับ
รอยยิมไร้เดียงสา “ท่านพ่อกับท่านแม่เล่นมวยปลํากัน
เสมอเมือราตรีมาเยือน อย่างไรก็ดี ครังสุดท้ายทีท่านพ่อ
กับท่านแม่เล่นมวยปลํากัน ส่วนล่างของท่านแม่ได้หลัง
เลือดออกมา ท่านพ่อกับท่านแม่จงึ มิได้เล่นมวยปลํากัน
มาสักพักหนึงแล้ว”

มวยปลําอย่างนันรึ

105
ในสายตาของเด็กเล็กแล้ว การทีแขนขาบิดามารดาเกียว
กระหวัดกันยามราตรีก็มิตา่ งอะไรไปจากการเล่นมวย
ปลํา ส่วนการทีช่วงล่างหลังเลือดนันเล่า...

นันมิใช่รอบเดือนของนางหรอกหรือ

อวินลัวเฟิ งมองเสียวโม่ ทว่าสุดท้ายแล้วก็มิได้กล่าวว่า

อย่างไรพลางถอนสายตาหันไปมองผูค้ นเบืองหน้าด้วย
สายตาเย็นชา

บัดนีเอง ทุกคนต่างก็มองตรงไปยังเด็กหนุ่มเป็ นตาเดียว

สีหน้าทีเดิมทีตืนตะลึงนันกลับเปลียนเป็ นรังเกียจ
เดียดฉันท์

106
แรงกดดันทีอวินเซียวแผ่ออกใส่หลินรัวซินได้จางหายไป
แล้วนางก็ปรีเข้าไปหาเด็กหนุ่ม ตบหน้าเขาเต็มรักเสียง
ดังลัน

“เจ้าทําสิงนันลงไปได้อย่างไร” หลินรัวซินโกรธจัดเสียจน
กายสันเทา “ไม่เพียงแต่เจ้าคิดลวนลามนางเท่านัน แต่
ยังคิดใส่รา้ ยป้ายสีนาง! หากการกระทําของเจ้าถูกเปิ ด
โปง ผูท้ ีเสือมเสียก็คือจวนเจ้านคร”

เด็กหนุ่มผูน้ นเปิ
ั ดปากพะงาบๆ อยากจะตอกกลับไปนัก
ว่าทังหมดนีเป็ นแผนของท่านเองมิใช่หรือ

107
แต่แน่นอนว่าเมือเผชิญหน้ากับสีหน้าชิงชังรังเกียจของ
หลินรัวซินแล้ว เขาก็ตกตะลึงเสียจนมิบงั อาจเอ่ยถ้อยคํา
อันใดออกไปได้

“ข้ารู ้ ข้ารูด้ ีวา่ เรืองนีเป็ นความผิดของข้าเอง! เพราะข้ามิ

ได้เข้มงวดกับพวกเขามากพอ แลทําให้สตรีผนู้ ีต้อง
ประสบเรืองราวอันแสนเลวร้าย ข้าคงทําได้เพียงมอบ
ชีวิตให้เป็ นคําขอขมาเท่านัน!” หลินรัวซินหลับตาลงยก
มือขึน ทําทีจะทุบศีรษะตน

แต่นางรูด้ ีวา่ จะอย่างไรนางก็ไม่ตาย! ผูค้ นเหล่านีในทีนี

ย่อมมิปล่อยให้นางตาย!

108
ใช่แล้ว อวินลัวเฟิ งกับอวินเซียวนันแน่นอนว่าไม่นบั !

ขณะฝ่ ามือนางกําลังจะต้องแตะศีรษะตนนัน ก็มีมือหนึง

ปรีเข้ามาคว้าจับไว้อย่างรวดเร็ว นําเสียงเปี ยมล้นด้วย
โทสะ “รัวซิน เจ้าคิดจะทําอะไร เรืองนีหาใช่ความผิดของ
เจ้าไม่!”

“ไม่เจ้าค่ะ เป็ นความผิดของข้า!” หลินรัวซินลืมเนตรขึน

แล้วสายตาก็มองไปยังหลินหยวน “เป็ นความผิดของข้า
เอง! ก่อนหน้านี ข้าได้บงั เอิญซือหินแต่งงานมาจากยอด
จอมยุทธ์ผหู้ นึง แล้วก้อนหินนัน ก็บงั เอิญร่วงหล่นไปอยู่
ในมือของชายหนุ่มผูน้ ีพอดิบพอดี”

109
หลินรัวซินกัดริมฝี ปากแน่นพลางกวาดสายตาไปยังอวิน
เซียว

“ยอดจอมยุทธ์ผนู้ นบอกแก่
ั ขา้ ว่าหากหินแต่งงานก้อนนี
ร่วงใส่ใครเข้า คนผูน้ นก็
ั คือเนือคูข่ องข้า อย่างไรก็ดี เขา
กลับมีภรรยาเป็ นตัวเป็ นตนอยูแ่ ล้ว! เช่นนันเอง อาจวิน
จึงคิดให้ทา่ ภรรยาเขาเพือแยกทังสองออกจากกัน!” ดวง
ตาหลินรัวซินรืนนําตา “ท่านพ่อ เป็ นความผิดของข้าเอง
หากมิใช่เพราะข้า อาจวินก็คงไม่ก่อเรืองร้ายแรงถึงเพียง
นี ข้าสมควรขอขมาด้วยชีวิต!”

“มิได้ รัวซิน เจ้าไม่ผิด! ในเมือหินแต่งงานได้เลือกเขาเสีย

แล้ว เขาก็ยอ่ มเป็ นเนือคูต่ นุ าหงันของเจ้า อย่างไรก็ดี
เจ้าปรากฏตัวช้าเกินไป จึงได้คลาดกันกับเขา!” หลิน
110
หยวนโอบแขนลูกสาวตนแน่น กล่าวด้วยแรงอารมณ์วา่
“เจ้าวางใจเถิด สิงใดเป็ นของเจ้าก็ยอ่ มเป็ นของเจ้า ไม่วา่
ใครก็มาขโมยเอาไปมิได้!”

111
ตอนที 734 หลินรัวซินรนหาทีตาย (8)

ดวงตาหลินรัวซินหลุบตําลง แล้วประกายเย็นเยือกก็
สว่างวาบขึนในดวงตา สิงทีบิดาของนาง กล่าวมานันถูก
ต้องทุกประการ สิงใดเป็ นของนางก็ยอ่ มเป็ นของนาง ไม่
ว่าผูใ้ ดก็มิอาจขโมยเอาไปได้!

“รัวซินเอ๋ย” สีหน้าหลินหยวนอ่อนลงพลางกล่าวต่อว่า
“เจ้าวางใจเถิด เรืองนีมิได้มีความเกียวข้องอันใดกับเจ้า
112
และเจ้ามิจาํ เป็ นต้องรับผิดชอบ! บิดาของเจ้าจะหนุน
หลังเจ้าเอง!”

หลินรัวซินช้อนศีรษะขึน ทว่าในดวงตาก็ยงั คงสะท้อน

แววความรูส้ กึ ผิด “แต่วา่ ท่านพ่อเจ้าคะ เรืองนีสุดท้ายก็
ถือเป็ นความผิดของข้าโดยแท้ หากข้าไม่ใช้ชีวิตของตน
เพือขอขมา หัวใจของข้าก็คงจะอยูไ่ ม่เป็ นสุขเป็ นแน่”

เห็นทีคงเป็ นเพราะการกระทําอันโหดเ**◌้ยมของอวิน
เซียวก่อนหน้านี ผูค้ นจึงมิกล้าออกปากต่อหน้าชายหนุ่ม
แต่อย่างใด อย่างไรก็ดี ดวงตาทุกคนต่างก็แฝงฝังความ
ชิงชังโกรธแค้นเป็ นทีประจักษ์ขณะพากัน จ้องมองอ
วินลัวเฟิ งเป็ นตาเดียว

113
คุณหนูรวซิ
ั นจิตใจดีมีเมตตาเสียขนาดนี พวกมันยังมีแก่
ใจกดดันนางมาสูจ่ ดุ นีได้อีกหรือ หรือพวกมันมิได้มี
ยางอายอยูใ่ นตนเลย มิหนําซํา คุณหนูรวซิ
ั นมิได้เกียว
ข้องในเรืองนีอย่างสินเชิง ด้วยคนของจวนเจ้านครได้
กระทําการตามอําเภอใจเอง เช่นนันเองนางจึงเป็ นผู้
บริสทุ ธิ!

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแย้มรอยยิมมองไปยังหลินรัวซิ
น “หากเจ้าอยากใช้ความตายแลกคําขอขมานักก็เชิญ
เจ้าตายไปได้ตามสบาย! อวินเซียว รังกายหลินหยวนไว้
ข้าอยากเห็นนักว่านําหน้าอย่างนางจะมีปัญญาปลิดชีพ
ตนหรือไม่!”

114
ได้ยินคําบัญชาจากอวินลัวเฟิ งดังนัน ร่างของอวินเซียวก็
พุง่ ไปถึงหลินหยวนภายในชัวพริบตา มือยึดจับไหล่ของ
เขาไว้แน่น

ร่างกายหลินหยวนแข็งทือไป เขาคิดดินรนขัดขืนการ
ควบคุมตัวของชายหนุ่ม ทว่าก็ตระหนักได้วา่ ไหล่ตนบัด
นีคล้ายแบกรับนําหนักหลายพันจิน มิอาจขยับเขยือน
แม้เพียงนิด สีหน้าของเขาเผยให้เห็น ความหวาดกลัวใน
ทีสุด แล้วก็ซีดขาวลงเรือยๆ

“ไหนเจ้าคิดใช้ความตายเป็ นคําขอขมามิใช่ร”ึ รอยยิม

อวินลัวเฟิ งดุดนั คล้ายนางมาร “บัดนีข้าก็ได้ให้โอกาส
แล้ว เชิญเจ้าลงมือได้ทนั ที!”

115
กายหลินรัวซินสันไหวเล็กน้อยก่อนทีจะเริมสันระริก นาง
หันไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วก็กดั ริมฝี ปากตนแน่น “ข้า...”

“ข้ามิเคยขู่บงั คับให้เจ้าตาย เจ้าเป็ นผูเ้ สนอใช้ชีวิตตน

แทนคําขอขมาเอง ในเมือพูดแล้วก็ตอ้ งทํา อย่าบอกนะ
ว่าเจ้าเพียงแต่พดู ไปเพือเรียกร้องให้คนสงสาร หลอก
ลวงแหกตาผูอ้ ืนเขาทังเพ”

“เจ้าพูดจาอะไรเลือนเปื อน” หลินรัวซินโกรธขึงขึนมา

ด้วยความอับอายเสือมเกียรติ พลางมือทังสองทีวาง
แนบเรียวขาก็มิอาจอดกลันกําหมัดแน่นได้

116
“ข้าก็เพียงแต่พดู ความจริง” อวินลัวเฟิ งแย้มยิมอ่อนจาง
“หากเจ้าไม่ทาํ ตามทีลันวาจาก็แสดงว่าเรืองทีเจ้าต้อง
การแลกชีวิตแทนคําขอมานันเป็ นเรืองโกหกหลอกลวง
ทังเพ ดีไม่ดีเรืององครักษ์แห่งจวนเจ้านครก็คงเป็ นแผน
การของเจ้าด้วยซํากระมัง!”

สีหน้าหลินรัวซินเปลียนไปทันใด นางเข้าใจแล้วว่าหาก
ไม่ทาํ ตามทีลันวาจาไว้ในวันนี นางย่อมสูญเสียความน่า
เชือถือไปอย่างแน่นอน! คิดแล้วจึงค่อยๆ ยกมือขึนเหนือ
ศีรษะของตน...

“คุณหนูรวซิ
ั น อย่าไปฟั งคําล่อลวงของนาง! จะอย่างไรก็
ตาม ท่านจะกระทําเรืองโง่ๆ พรรค์นีมิได้!”

117
สีหน้าทุกคนต่างก็หวาดหวาดหวันทว่าหาได้มีใครกล้า
ลุกขึนมารังตัวหลินรัวซินเอาไว้ไม่ เหตุผลหรือก็มิใช่เรือง
อืนใด เพราะพลังของอวินเซียวนันมหาศาลเกินกว่าที
พวกเขาจะทานไหวนันเอง พวกเขาหาได้มีแก่ใจรนหาที
ตายไม่! อีกประการ พวกเขาก็ยงั มิเข้าใจว่าเหตุใดท่าน
เจ้านครจึงยังไม่ตอบโต้ขดั ขืนเสียทีครันเมือถูกชายผูน้ นั
รังตัวเอาไว้ หรือว่าเขาอยากเห็นคุณหนูหลินรัวซินตาย
ไปเฉยๆ อย่างนันหรือ

ภายใต้สายตาหวาดหวาดหวันของทุกคนนัน มือหลินรัว
ซินยืนมาถึงศีรษะตนแล้ว นางเพียงแต่ตอ้ ง ออกแรงอีก
เพียงน้อย แล้วสมองของนางก็จะร้าวแยกก่อนระเบิด
ออกมา! อย่างไรก็ดี นางมิได้ขยับเคลือนไหวอยูน่ าน สี

118
หน้าซีดขาวประหนึงศพแลดูคล้ายแผ่นกระดาษ เบาบาง
เหมือนจะขาดรอนๆ ด้วยสายลมเสียให้ได้

“ทําไมเล่า ไม่กล้าลงมืออย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเยืองย่าง

เข้าต้อนหลินรัวซินเชืองช้า “ในเมือเป็ นอย่างนี เจ้าต้อง
การความช่วยเหลือหรือไม่ ทีสุดแล้วเจ้าก็ตดั สินใจแล้วนี
ว่าจักมอบความตายแทนคําขอขมา ข้าช่วยเติมเต็มคํา
มันสัญญานันหน่อยจะเป็ นไรไป”

ครันเห็นอวินลัวเฟิ งย่างใกล้เข้ามา แววหวาดตระหนกก็

สว่างวาบขึนในดวงตาของหลินรัวซิน แล้วนางก็ปรีเข้า
หาอวินลัวเฟิ งพร้อมกับเสียงดังสนันทันใด...

119
ตอนที 735 หลินรัวซินรนหาทีตาย (9)

อวินลัวเฟิ งเอนกายหลบการโจมตีของหลินรัวซิน มุม

ปากนางโค้งขึนเล็กน้อย แล้วรอยยิมก็คอ่ ยๆ แผ่กระจาย
กว้าง “ไหนเจ้าบอกว่าจะใช้ความตายแทนคําขอขมามิ
ใช่หรือ เกิดอะไรขึนกันเล่า สวมหน้ากากต่อไปอีกมิได้
แล้วหรือไร”

สายตาทุกคนภายในกระโจมต่างพุง่ ตรงไปยังหลินรัวซิ
120
น ในดวงตาเหล่านันแฝงความสงสัยไว้ดว้ ยเช่นกัน มิ
อาจเข้าใจอย่างชัดเจน ว่าเหตุใดหลินรัวซินจึงชิงโจมตี
ก่อน

ครันเผชิญหน้ากับสายตาเคลือบแคลงเหล่านัน หลินรัวซิ
นก็สดู ลมหายใจเข้าลึกอย่างอ่อนแรง “ขออภัย ข้านึกว่า
ตนจะไม่เกรงกลัวความตายหากเวลามาเยือน และยังได้
คิดเอาเองว่าสามารถใช้ความตายของตนแลกคําขอขมา
ได้ อย่างไรก็ดี ข้าไม่คิดเลยว่าได้ประเมินตนสูงเกินไป!
ครันเผชิญหน้ากับความตายทีมาเยือนแล้ว ข้าก็กลับ
หวาดหวัน!”

นางช้อนดวงตาขึนแล้วกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้า
เชือว่าคงไม่มีใครไม่กลัวหากต้องเผชิญหน้ากับความ
121
ตาย ข้าเป็ นไปก็ดว้ ยสัญชาตญาณเท่านัน จะเหมารวม
เอาว่าข้าโกหกทุกคนมิได้!”

ทุกคนต่างก็พากันผงกศีรษะไปตามๆ กัน สิงทีคุณหนูรวั

ซินพูดออกมานันไม่ผิด ใครๆ ต่างก็ทาํ ตาม
สัญชาตญาณเมือเผชิญหน้ากับความตายด้วยกันทัง
นัน! เช่นนันเอง หากนางต้องการถอนวาจาตนก่อนหน้า
นี ก็เป็ นเรืองทีให้อภัยกันได้

อวินลัวเฟิ งมองไปยังหลินรัวซินแล้วก็ยา่ งสามขุมเชืองช้า

ตรงไปยังเด็กหนุ่มผูย้ ืนหลบฉากอยูอ่ ีกด้านหนึง

“ข้าจะให้โอกาสเจ้า ใครสังให้เจ้าเข้ามา”

122
สีหน้าเด็กหนุ่มผูน้ นซี
ั ดขาวไป แล้วเขาก็กดั ฟั นพูดว่า
“เป็ นความคิดของข้าเอง!”

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็ นครังสุดท้าย!”

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “หากเจ้าไม่ยอมพูดความ

จริง ข้าก็ไม่รบั ประกันว่าข้าจะทําอะไร!”

เด็กหนุ่มผูน้ นเผยให้
ั เห็นความหวาดกลัวในดวงตาเป็ นที
ประจักษ์ ทว่าคําพูดกลับยังคงดือรันเช่น ก่อนหน้า

“เป็ นความคิดของข้าเองทีประสงค์ใส่รา้ ยเจ้า เจ้าอยาก

123
ให้ขา้ พูดความจริงอันใดอีก ทีข้าพูดอยูน่ ีก็คือความจริงที
สุดแล้ว!”

อวินลัวเฟิ งเหยียดยิมเยาะ “ข้าเพิงได้รบั ก้านสมุนไพร

ชนิดพิเศษอย่างหนึงมาเมือไม่นานมานี”

“ว่าอย่างไรนะ” เด็กหนุ่มผูน้ นตาค้

ั างนิงไปครูห่ นึง มิอาจ
เข้าใจเจตนาของนาง

เห็นทีอวินลัวเฟิ งจะมิได้สงั เกตเห็นความสับสนงุนงงของ

เด็กหนุ่ม ยังคงพูดจ้อต่อไป “สมุนไพรนัน มีสรรพคุณ
พิเศษ นันก็คือหากเจ้าพูดความจริง ก็จะไม่มีสงใดเกิ
ิ ด
ขึนกับเจ้า อย่างไรก็ดี หากเจ้าพูดโกหก ดวงวิญญาณ

124
ของเจ้าก็จะถูกเพลิงไฟแผดเผา ต้องเจ็บปวดดินเร่าจน
ทนมิได้ทีเดียว”

ร่างกายเด็กหนุ่มผูน้ นสั
ั นระริก จากนันเขาก็หมุนตัวคิด
จะหลบหนี อย่างไรก็ดี ก่อนทันได้แล่นออกจากกระโจม
ไป อวินลัวเฟิ งก็มารังตัวเขาไว้เสียแล้ว

อวินลัวเฟิ งง้างปากเขาอ้าออกอย่างทารุณ ยัดเอา

สมุนไพรในมือใส่เข้าไป เมือสมุนไพรเข้าปากเด็กหนุ่ม
แล้ว นําขมก็ไหลลงจากมุมปากของเขา ขืนคอเสียจน
นําตาไหลพรากพลางต้องรีบบ้วนทิงออกมาแทบไม่ทนั
เคราะห์รา้ ยทีเมือนําสมุนไพรได้ไหลเข้าร่างกายไปแล้ว
ถึงบ้วนก้านสมุนไพรออกมาก็หาได้ช่วยกระไรไม่...

125
“เจ้าเอาอะไรให้ขา้ กิน” เด็กหนุ่มกุมคอตนแน่นพลางเอ่ย
ถาม แล้วดวงหน้าก็อาบอิมไปด้วยความหวาดหวัน

“สมุนไพรทีบังคับให้เจ้าพูดความจริงได้ไงเล่า!” อวินลัว
เฟิ งมองไปยังเด็กหนุ่มแล้วก็เอ่ยถามกลับว่า “เจ้ามีนาม
ว่าอย่างไร!”

เด็กหนุ่มผูน้ นกํ
ั าหมัดแน่น “หลินจวิน!”

“อายุเล่า”

“สิบเจ็ดปี !”
126
เมือตอบคําถามสองคําถามดังกล่าวแล้ว ก็หาได้มีสงใด
ิ
เกิดขึนกับเขาไม่ อย่างไรก็ดี เมือเหตุการณ์ดาํ เนินต่อไป
อวินลัวเฟิ งก็เปลียนนําเสียงถามว่า “ใครปลุกปั นให้เจ้า
มาใส่รา้ ยข้า”

“เป็ นข้าเองที... อ๊ากกก!”

ก่อนทันพูดจบ หลินจวินก็รูส้ กึ ประหนึงว่าดวงวิญญาณ

ถูกแผดเผา เจ็บปวดเสียจนต้องกรีดร้องออกมาอย่าง
โหยหวน

สีหน้าหลินรัวซินเปลียนไปทันใดด้วยเกิดลางสังหรณ์อนั

127
เลวร้ายขึนในใจ และเมือนางคิดทีจะหยุดเขา เรืองก็กลับ
สายเกินไปเสียแล้ว...

“ข้าพูด ข้าจะพูดความจริงแล้ว! คุณหนูรวซิ

ั นมาหาข้า
เมือหัวคําทีผ่านมา! นางใช้ผงร้อยสมุนไพรล่อสัตว์อสูร
ออกไปเพือเป็ นกลอุบายแยกเจ้าออกจากบุรุษข้างกาย
หลังจากนัน นางก็สงให้
ั ขา้ มาใส่ความเจ้า!”

ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเกินทน เด็กหนุ่มก็มิอาจ
บังอาจปกปิ ดความจริงได้อีกต่อไปแม้เพียงนิด พลาง
เปิ ดเผยทุกสิงทุกอย่าง เหตุการณ์เป็ นไปตามคาด
ครันกล่าวจบ ความเจ็บปวดคล้ายเพลิงพิโรธนันก็ได้จาง
หายไป...

128
129
ตอนที 736 หลินรัวซินรนหาทีตาย (10)

ชัวพริบตาเดียว ภายในกระโจมนัน สายตาของทุกคนก็

มองตรงไปยังหลินรัวซินเป็ นตาเดียว สีหน้านางเปลียน
จากสีเขียวเป็ นขาวและจากสีขาวเป็ นสีดาํ คลํา นางสาว
เท้ายาวๆ ไปตบหน้าเด็กหนุ่มผูน้ นเต็
ั มแรงอีกครัง

“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขีขลาดตาขาวถึงขันใส่ความข้า
ด้วยการจัดฉาก!”

จัดฉากอย่างนันรึ หรือคุณหนูรวซิ
ั นจะหมายความว่า
สมุนไพรจับเท็จแท้จริงนันมีพิษ เช่นนันเอง เด็กหนุ่มจึงมิ

130
อาจทานทนพิษของสมุนไพรนันได้ จึงได้ช่วยอวินลัวเฟิ ง
ใส่รา้ ยป้ายสีหลินรัวซิน

อวินลัวเฟิ งหันไปหาหลินรัวซินแล้วก็แย้มยิม “เห็นทีเจ้า

จะไม่เชือในฤทธิของสมุนไพรข้าสินะ ในเมือเป็ นเช่นนัน
ไยเจ้าจึงไม่ลองดูดว้ ยตัวเองหน่อยเล่า”

หลินรัวซินหน้าซีดขาวไป “นันมันสมุนไพรพิษของเจ้า
อย่าแม้แต่จะคิดทําร้ายข้าเชียวนะ!”

“จะมีพิษหรือไม่ เจ้าลองดูก็รูเ้ องมิใช่หรือ” อวินลัวเฟิ ง

ย่างสามขุมตรงไปหาหลินรัวซิน ดวงหน้าหรือก็ประดับ
ด้วยรอยยิมสะกดใจ

131
ครันจับจ้องไปยังรอยยิมประหนึงมารของเด็กสาวแล้ว
หลินรัวซินก็กา้ วกระถดถอยหลังไปทีละก้าว ก่อนพุง่ เข้า
จู่โจมอวินลัวเฟิ งทันใด ทุกท่วงท่าเฉียบคมอันตราย
คล้ายหมายมาดจะปลิดชีพนาง ขณะพุง่ ตรงไปถึงเบือง
หน้าเด็กสาวนันเอง จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็ยือมือนางเอาไว้
ก่อนยัดสมุนไพรเข้าปากนางแบบเดียวกับทีทํา กับเด็ก
หนุ่มก่อนหน้านี

“รัวซิน!”

สีหน้าหลินหยวนเปลียนไปขณะรีบกู่รอ้ งก้องตะโกน
อย่างไรก็ดี เขามิอาจขยับเคลือนไหวได้ภายใต้ การควบ

132
คุมของอวินเซียว

“แค่กๆ!” หลินรัวซินไอแห้งๆ สองที แล้วก็ชอ้ นดวงหน้า

ซีดขาวขึนจ้องไปยังดวงหน้างามสะกดใจของเด็กสาว
เบืองหน้าเขม็ง “ข้าเพียงแต่อยากบอกอะไรเจ้าไว้อย่าง
คนเราย่อมมีผรู้ ูใ้ ครถูกใครผิดเป็ นธรรมดา เจ้าบังคับให้
ข้ายอมรับการจัดฉากนีมิได้ดอก!”

ต่อให้นางต้องตาย ก็จะไม่มีวนั ยอมรับเรืองนี!

เท้าอวินลัวเฟิ งพลันเตะนางเข้าทันใด ส่งให้กายหลินรัวซิ

นลอยกระเด็นละลิวไป จากนันสะบัดอาภรณ์สีขาวก่อน
ถอนเรียวขาออกมา ดวงหน้ายโสจ้องไปยังหลินรัวซินผู้

133
ร่วงหล่นลงสูผ่ ืนดิน

“บังคับให้เจ้ายอมรับการจัดฉากอย่างนันรึ คิดว่าข้าจํา
เป็ นต้องทําเช่นนันหรือ หากข้าประสงค์ให้เจ้าตาย เจ้าก็
ลองถามดูวา่ มีใครในทีนีมีปัญญาพอช่วยเหลือเจ้าได้
ไหม!”

กายหลินรัวซินสันระริก นางเข้าใจว่าถ้อยคําทีอวินลัวเฟิ
งกล่าวออกมานันเป็ นความจริง หากเด็กสาวประสงค์จะ
สังหารตนก็ไม่มีใครสามารถหยุดนางได้!

“เจ้าคิดว่าหากเจ้าไม่ยอมรับความผิดเสียอย่างแล้ว ข้า
จะไม่มีวิธีจดั การกับเจ้าหรือ” อวินลัวเฟิ งยิมเยาะ “เจ้า

134
เคยได้ยินวิชาทีมีนามว่าวิชาโจมตีวิญญาณไหมเล่า
หากเผชิญหน้ากับผูท้ ีมีพลังด้อยกว่า วิชาโจมตีวิญญาณ
นีจะดูดซับดวงวิญญาณของอีกฝ่ าย!”

ว่าอย่างไรนะ หลินรัวซินเงยหน้าขึนด้วยความสับสน
และเมือนางทําท่าจะเปิ ดปาก ดวงจิตนางก็ถกู บุก
ทะลวงเข้ามาทันใด ส่งผลให้ภายในหัวสมองขาวโพลน
ทันควัน

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงนางมารค่อยๆ ดังขึนมาในหัว
“ใครปลุกปั นเขา”

สายตาหลินรัวซินเฉือยชาพลางเอ่ยตอบว่า “เป็ นข้าเอง”

135
เปรียง!

ด้วยเหตุการณ์พลิกผัน เหล่าฝูงชนก็มิได้คิดเลยว่าหลิน
จวินจะถูกหลินรัวซินชักใยอยูจ่ ริง! นีนางยอมรับดือๆ
อย่างนีเลยหรือ

“เจ้ามอบหมายให้เขาทําสิงใด” นําเสียงอวินลัวเฟิ ง
คล้ายล่อลวงให้นางทําตามอย่างอดทนไปทีละน้อย

ดวงตาหลินรัวซินเลือนลอยพลางนางก็ตอบรับเหมือน
คนเบือใบ้วา่ “ข้าประสงค์อยากครอบครองบุรุษข้างกาย
เจ้า เช่นนันเองข้าจึงคิดใช้เขาใส่รา้ ยเจ้า ให้เรืองนีสร้าง

136
ความร้าวฉานขึนระหว่างพวกเจ้าทังสอง อย่างไรก็ดีขา้
ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทนแม้เรืองฉาวโฉ่เช่นนัน! พลัง
ของเขาเห็นๆ กันอยูว่ า่ แข็งแกร่งเหนือเจ้า แล้วไยเขาจึง
ต้องทนเล่า สําหรับบุรุษเช่นเขาแล้ว ไม่ควรเลยทีจะต้อง
ก้มหัวลงตําเช่นนี!”

แม้สีหน้านางยังคงเลือนลอย แต่นาเสี
ํ ยงก็ออ่ นลงบ้าง
เล็กน้อย

“เขาควรได้รบั การเทิดทูนบูชา ทุกคนต่างหากทีต้องมา

รับใช้เขา แต่แล้วเจ้าทําอะไรให้เขาบ้างเล่า ไม่เพียงแต่
ไม่แสดงออกซึงคุณงามความดีสประการเท่
ี านัน เจ้ายังชี
นิวสังให้เขาทํางานรับใช้อีกด้วย! ข้าเห็นความอยุติธรรม
เช่นนีแล้วก็ได้แต่สงสาร!”
137
ตอนที 737 หลินรัวซินรนหาทีตาย (11)

แม้หลินรัวซินเป็ นบุตรีของเจ้านคร ก็ยงั ได้รบั การปลูกฝัง

อุดมคติมาตังแต่เล็กแต่นอ้ ยว่าสตรี ต้องเคารพเชือฟั ง
บิดา สามี แลบุตรชาย พร้อมด้วยคุณธรรมความดีสี
ประการ สําหรับหญิงเช่นอวินลัวเฟิ งนัน นางมิคคู่ วรกับ
138
คนดีเช่นอวินเซียว!

“ทีใช้ผงร้อยสมุนไพรล่อสุนขั ป่ าอสูรเข้ามาโจมตีขา้ ก็เป็ น

ความคิดของเจ้าด้วยใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว เป็ นแผนการของข้าเอง! ข้าเพียงแต่ตอ้ งการ

ทดสอบพลังของเขาเพือดูวา่ เขาคูค่ วรกับข้าหรือไม่เท่า
นัน!” หลินรัวซินแย้มรอยยิมพึงพอใจบนใบหน้า “เขา
ผ่านการทดสอบ แลครอบครองคุณสมบัติทีเหมาะควร
กับข้า!”

โครม!

139
กล่าวจบ หลินรัวซินก็รูส้ กึ ว่าร่างทังร่างผ่อนคลายลง
แล้วนางก็โซซัดโซเซแทบล้มลงกับผืนดิน

นีมัน... เกิดอะไรขึน

ครันนวดศีรษะทีปวดหนึบของตนแล้ว หลินรัวซินก็ขมวด
คิวลงเล็กน้อย หลังจากนันนางก็รูส้ กึ ได้วา่ รอบกายมีแต่
สายตารังเกียจเหยียดหยามพุง่ ตรงเข้ามา

หลินรัวซินอ้าปาก หันไปหาหลินหยวน “ท่านพ่อ...”

นางหวังพึงหลินหยวนให้ตอบข้อสงสัยในหัวใจของนาง
อย่างไรก็ดี หลินหยวนสะบัดหน้าไปอีกทาง หันหนีไป ชัว
140
ขณะนันเองก็ได้ยินเสียงถกกันรอบกายดังขึนทางโน้นที
ทางนีที ส่งผลให้รา่ งหลินรัวซินแข็งทือไปทันใด...

“ข้าไม่คิดเลยว่าหลินรัวซินจะเป็ นคนเช่นนี แต่ก็นนแล

ั
หลินจวินถูกนางชักใย!”

“ข้าหรืออุตส่าห์เชือมันในตัวนาง แต่กลับถูกนางฉกฉวย
เอาผลประโยชน์ไปเสียนี! กระทังเหตุการณ์เรืองสุนขั ป่ า
อสูรนันก็เป็ นการจัดฉาก”

ครันคิดถึงถ้อยคําทีพวกตนเคยใช้ถากถางอวินลัวเฟิ งมา
ก่อนแล้ว สีหน้าผูค้ นเหล่านันก็สาํ แดงความสํานึกเสียใจ
และทียิงไปกว่านันก็คือความโกรธแค้นทีถูกหลอก! ก่อน

141
หน้านีทีอวินลัวเฟิ งกล่าวหาว่าจวนเจ้านครเป็ นผูผ้ ิด
พวกเขาทังหมดต่างก็พากันเข้าข้างหลินรัวซิน กระทัง
ออกตัวว่านางบริสทุ ธิ ทียิงไปกว่านัน พวกเขายังถึงขัน
กล่าวด้วยว่าหลินรัวซินเป็ นผูม้ ีเหตุมีผล ไม่เหมือนเด็ก
สาวๆ คนอืนๆ ทัวไปทีมิได้แยแสต่อชีวิตของผูอ้ ืนแต่
อย่างใด!

อย่างไรก็ดี บัดนีความจริงเปรียบประหนึงตบหน้ากัน
อย่างจัง

ไม่เพียงแต่เจ็บปวดมากเท่านัน แต่ยงั เสียงดังฟั งชัดอีก

ด้วย!

142
เด็กสาวคนอืนๆ อย่างเลวทีสุดก็แค่ยโสโอหังเอาแต่ใจ
แต่เรืองทีว่าหลินรัวซินคิดทําร้ายชีวิตผูอ้ ืนจริง นีสิ! ทียิง
ไปกว่านัน นางทําร้ายคนอืนเขาแล้วก็ยงั มีหน้ามา
โฆษณาว่าตนบริสทุ ธิอีก ทังๆ ทีแหกตากันอยูโ่ ต้งๆ!

หลินรัวซินเป็ นเบือใบ้ไป นางไม่รูต้ วั เลยว่าก่อนหน้านีได้

พูดอะไรออกไปบ้าง บัดนีจึงจับต้นชนปลายสถานการณ์
ไม่ถกู แล้วจู่ๆ นางก็ตอบโต้ขนมาพลางมองไปยั
ึ งอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทีโกรธแค้นว่า

“เจ้าใช่ไหม เจ้าใช่ไหมทีต้องการใส่รา้ ยข้า เจ้าต้องควบ

คุมข้าก่อนหน้านีเป็ นแน่ นับแต่บดั นีเป็ นต้นไป เห็นทีเรา
จะอยูร่ ว่ มโลกเดียวกันมิได้เสียแล้ว!”

143
“พอที!” สีหน้าหลินหยวนเปลียนไป แล้วก็เอ่ยขึนเสียง
เย็นว่า “หลินรัวซิน! ผูอ้ ืนอาจควบคุมร่างกายเจ้าได้ แต่
อย่าบอกข้าว่าพวกเขาสามารถควบคุมปากเจ้า ใครเขา
จะมาควบคุมวาจาทีเจ้าเปล่งออกมาได้”

ได้ยินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็มองตรงไปยังหลินหยวน แล้ว

มุมปากนางก็โค้งขึนเล็กน้อย นีเขาคิดทอดทิงหลินรัวซิ
นอย่างนันรึ

เป็ นทีประจักษ์ได้วา่ หลินหยวนมิใช่คนโง่ นับตังแต่วินาที

ทีหลินรัวซินได้พน่ วาจาเหล่านันออกมา ต่อให้นางแก้ตวั
ไปก็ไร้ประโยชน์ เช่นนันเอง เขาจึงควรตีตวั ออกห่างจาก
นางเสียตังแต่บดั นี! จะอย่างไรก็ตาม นางก็เป็ นเพียง
144
บุตรี แล้วสตรีนอกเรือนของเขาก็เพิงจะให้กาํ เนิดบุตร
ชายก่อนหน้านีไม่นาน! หากไม่คิดห่วง ชือเสียงตน ก็คง
จะนําตัวบุตรชายผูน้ นกลั
ั บจวนมาแล้ว

สีหน้าหลินรัวซินสินหวังลงในทีสุด แล้วนางก็เปล่งเสียง
หัวเราะคลุม้ คลัง เสียงนันดังกึกก้องไปทัวทังราตรี

“ข้าแพ้แล้ว! ข้าแพ้อย่างสินเชิง อย่างไรก็ดี เจ้าเองก็มิได้

ชนะเช่นกัน! บุรุษของเจ้ามีดวงต้องแต่งงาน กับข้า
เพราะชะตาเราผูกกัน และต่อให้ขา้ ตายไป พวกเจ้าทัง
สองก็ไม่มีวนั ได้ครองคูร่ ว่ มกันชัวชีวิต!”

อวินเซียวมองไปยังหลินรัวซินด้วยสายตาเย็นชา จากนัน

145
หันไปหาอวินลัวเฟิ ง “หินทีข้าทําแตกไป หาใช่หินแต่ง
งานอะไรนันไม่”

146
ตอนที 738 หลินรัวซินรนหาทีตาย (12)

“แล้วมันคือสิงใดเล่า” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยเอ่ย

ถาม

“ก็แค่กอ้ นหินธรรมดาทีมีรศั มีของข้าบรรจุอยู่ เช่นนันเอง

มันจึงมองหาเพียงข้า”

อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “เรืองนีเป็ นฝี มือ

ของไป๋ ซู!่ ข้ากลัวว่าท่านจะเป็ นกังวลใจ จึงมิได้บอกไว้
ก่อน”
147
“ไป๋ ซูอ่ ย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งแลดูเหม่อลอยไปชัวขณะ
“เขาอยูท่ ีนีอย่างนันหรือ”

“แรกเริมเดิมที หลังจากทีเขามาตามตอแยท่าน ข้าก็ได้

ส่งคนของข้าไปตรวจสอบเบืองหลังของเขา บัดนีข้ารูซ้ งึ
ถึงความสามารถของเขาแล้ว ทียิงไปกว่านัน ข้าได้เสีย
กระบีไประหว่างการต่อสูก้ บั เขา ทีมาของรัศมีในก้อนหิน
นันก็มาจากกระบีของข้านันแล”

เขาได้ตอ่ สูป้ ระมือกับไป๋ ซูม่ ากกว่าสองครังทีอวินลัวเฟิ ง

ได้เป็ นพยานเห็นรู ้ เพียงแค่วา่ ...

148
คิวอวินเซียวย่นยูล่ งเล็กน้อย “ข้าต่อสูก้ บั เขามานักต่อนัก
แต่เขาก็หลบหนีไปได้ทกุ ทีไป เหตุก็เพราะสตรีทีอยูข่ า้ ง
กายเขามีวิชาดําดิน สามารถขุดหลุมลึกหนีได้ไกลหลาย
พันลี!”

“เจ้ารูเ้ บืองหลังของหญิงผูน้ นหรื

ั อไม่” อวินลัวเฟิ งลูบคาง
ตนแผ่วแล้วเอ่ยถาม

“ข้าไม่ทราบ ข้าเพียงแต่ได้ยินไป๋ ซูเ่ รียกนางว่าจินอวี...”

จินอวีอย่างนันรึ

นามนีกระตุกหลินรัวซินทันใด แล้วนางก็ตะโกนขึนมา
149
อย่างคลุม้ คลัง “เป็ นไปมิได้ จะเป็ นเช่นนันไปได้อย่างไร!
ก้อนหินแต่งงานนันนางเป็ นผูใ้ ห้มา เจ้ารูจ้ กั นางได้อย่าง
ไร”

อวินเซียวและอวินลัวเฟิ งมิได้ตอบรับคําถามนาง ส่วนผู้

คนทีเหลือก็ปิดปากเงียบเช่นกัน มองมายังหลินรัวซิ
นด้วยสายตาสมเพชเวทนา

หลินรัวซินเข้าใจเรืองราวในทีสุด สีหน้านางซีดขาวลง
โดยฉับพลัน “นางโกหกข้า นีนางหลอกลวงข้า...”

หลินรัวซินมิเคยรูส้ กึ สินหวังถึงเพียงนีมาก่อนในชีวิต!
เดิมทีนางก็ใช้ชีวิตอยูด่ ีมีสขุ อยูแ่ ล้วอยูใ่ นนครวิญญาณ

150
แต่เมือได้รูจ้ กั มักจีกับจินอวีหญิงผูน้ นเท่
ั านัน นางก็เชือ
ถ้อยคําหญิงผูน้ นหมดใจจนมาตกอยู
ั ใ่ นสถานการณ์เช่น
นี!

ทังหมดนีเป็ นเพราะนางนัน!

หากตนมิได้หลงลมปากนาง ก็คงไม่สงให้
ั คนไปใส่ความ
อวินลัวเฟิ ง...

อวินลัวเฟิ งกวาดตามองทุกคนซึงพากันบีบตัวเข้ามาใน
กระโจมแล้วก็โค้งมุมปากขึนอ่อนจางพลาง เอ่ยถามว่า
“เอ้า พวกเจ้าจะอยูด่ ลู ะครลิงนีต่อ หรือจะรีบๆ ไสหัว
ออกไป”

151
ครันได้ยินสิงทีนางเอ่ยแล้ว ทุกคนก็พากันตัวสันระริก รีบ
แจ้นออกจากกระโจมไปทันใด พวกเขาเป็ นฝ่ ายผิด จะ
บังอาจต่อล้อต่อเถียงได้อย่างไร

“อา จริงสิ” อวินลัวเฟิ งคล้ายจะฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

แล้วก็มองไปยังชายวัยกลางคนผูถ้ ากถางนางว่ามิได้
ครอบครองคุณธรรมความดีสประการ
ี “เจ้า อยูก่ ่อน”

ชายวัยกลางคนผูน้ นกายแข็
ั งทือไป แล้วก็เผยรอยยิม
แห้ง “ม...มีอะไรอีกหรือ”

“เจ้าพูดใช่ไหมว่าบุรุษคือสวรรค์และเหล็กกล้า”

152
ครันได้ยินถ้อยคําเด็กสาวแล้ว ชายวัยกลางคนก็นิงค้าง
ไปครูห่ นึง นีนางคิดเอาคืนเมือมีโอกาสอย่างนันรึ แม้ใจ
หวาดกลัวสตรีผนู้ ีเพียงใด เขาก็จะไม่มีวนั ละทิง
อุดมการณ์ของตนเป็ นอันขาด

“ข้าพูดไปแล้วก่อนหน้า และข้าก็ไม่คิดว่าสิงทีพูดไปนัน
ผิด”

อวินลัวเฟิ งย่างตรงมาทางชายวัยกลางคน “บุรุษ

สามารถมีสามภรรยาสีอนุ ส่วนสตรีกลับต้องซือสัตย์
ภักดีไปจนตัวตาย”

153
“ถูกต้อง!” ชายวัยกลางคนเชิดศีรษะขึนตอบรับ

“บุรุษสามารถเทียวเล่นได้ตามใจ ส่วนสตรีนนพู
ั ดคุยกับ
คนแปลกหน้าเกินหนึงประโยคก็มิได้ใช่หรือไม่” อวินลัว
เฟิ งยังคงรุกไล่ตอ่

“ถูกต้อง!” ชายวัยกลางคนมีสีหน้าแข็งเกร็ง แต่ยงั คงดือ

รันยืนยันคําตอบเดิม “ในโลกนี เดิมทีผชู้ าย คือสวรรค์!”

อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะ “ถ้าเช่นนัน เจ้าเคยได้ยิน

ภาษิ ตนีไหม”

“ภาษิ ตอันใด”
154
“หากสวรรค์ระคายใจข้า ข้าก็จะรบรากับสวรรค์!”

ชายวัยกลางคนจ้องตาค้างไปครูห่ นึง คําพูดยโสโอหัง

เช่นนีหลุดออกมาจากปากสตรีได้ดว้ ยหรือ ทียิงไปกว่า
นัน นางยังพูดด้วยว่าจักรบรากับสวรรค์

ตอนที 739 หลินรัวซินรนหาทีตาย (13)

155
“จําเอาไว้วา่ จงอย่าคาดหวังให้ผอู้ ืนทําเรืองในสิงทีตัว
เจ้าเองก็ทาํ มิได้ หากเจ้าต้องการให้สตรีของเจ้าซือสัตย์
ภักดีกบั เจ้าแต่เพียงผูเ้ ดียว ก็จงควบคุมอวัยวะส่วนล่าง
ของเจ้าเสียด้วย!” อวินลัวเฟิ งเยาะ “หากต้องการให้ผอู้ ืน
ภักดีดว้ ย ก็จงทําในส่วนของเจ้าด้วยเช่นกัน!”

ภักดีอย่างนันรึ

คนอืนๆ ทีกําลังจะเดินจากไปต่างก็พากันนิงชะงัก หัน

กลับมาหาอวินลัวเฟิ ง พวกเขาสังสอนให้สตรี ครองตน
อย่างซือสัตย์ภกั ดีมานาน เป็ นครังแรกทีได้ยินเรืองบุรุษ
ครองตนอย่างซือสัตย์ภกั ดี...

156
“ข้าจําชายวัยกลางคนผูน้ ีได้ ในปี นนั อนุคนทีสามสิบ
สองของเขามิพงึ ใจกับสิงทีตนมี ได้ยินมาว่านางวางแผน
ชัว แลส่งผลให้ภรรยาหนึงต้องแท้งบุตร ภรรยาหนึงผูน้ นั
ต้องการลงโทษอนุ แต่กลับถูกสามีนางทุบตีอย่างทารุณ
แทน! ด้วยท้อใจกับการกระทําของสามีนางจึงได้หนีตาม
ไปกับคนรักเก่าในวัยเด็ก...”

“เรืองนี...เป็ นเรืองจริงอย่างนันรึ อย่างนีเองเขาจึงได้หวั

ฟั ดหัวเหวียงนัก เมือเข้าใจผิดว่าเด็กสาวผูน้ ีทําเรืองฉาว
โฉ่บดั สีกบั หลินจวิน กระทังยกเอาข้อคุณธรรมความดี
สําหรับสตรีของขงจือมากล่าวอ้าง”

“สตรีควรต้องซือสัตย์ภกั ดี ทว่าการเอาใจเข้าข้างอนุแล้ว
157
ทอดทิงภรรยาก็ถือเป็ นเรืองทีรับมิได้เช่นเดียวกัน อย่างนี
เองสิหนอ ภรรยาของเขาจึงได้หนีตามคนอืนไป...”

“เคราะห์รา้ ยเหลือเกิน หลังภรรยาหนีจากไปไม่นาน นาง

ก็ถกู เขาจับได้ แล้วเขาก็จบั คนทังสองนันมัดกับเสาเผา
ทังเป็ น!”

เสียงนินทาของผูค้ นเหล่านีลอยมาเข้าหูชายวัยกลางคน
ส่งผลให้สีหน้าของเขาเก้ๆ กังๆ อย่างไรก็ดี เขาก็ยงั มิได้
รูส้ กึ ว่าตนทําผิด! หากคิดถึงฉากชูร้ กั คูน่ นร่
ั วมรักกันบน
เตียงทีไร ก็รูส้ กึ ว่าท้องไส้ถกู แผดเผาขึนมาทุกที อยากจะ
ขุดศพของทังสองคนนันขึนมาจากหลุมแล้วจับเฆียนซํา
เสียนี

158
อวินลัวเฟิ งหันมาเอ่ยประโยคหนึงเสียงเย็น

“หากไม่ไสหัวไปเดียวนี ก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากทีนี
อีก”

ฝุบ! สินคํานาง ผูค้ นเหล่านันก็วงแจ้

ิ นหนีออกไปทันใด
แล้วร่องรอยของพวกเขาก็หายวับไปทันที

หลินหยวนเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าไปด้วยได้หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เจ้าไม่ตอ้ งการตัวลูกสาวอีกต่อไป

แล้วหรือ”
159
“ไม่ ข้าไม่ตอ้ งการนางแล้ว!” หลินหยวนแย้มยิมเอาอก
เอาใจ “ข้าไปได้หรือยัง”

“อวินเซียว ปล่อยเขาไป!”

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย เจ้าหลินหยวนผูน้ ียังคงมี

ประโยชน์ นางจึงยังไว้ชีวิตเขา แต่อีกไม่นานนักดอก

ประหนึงว่าได้รบั นิรโทษกรรม หลินหยวนวิงแจ้นออกไป

โดยมิหนั กลับมามอง เซถลาแทบล้มหน้าคะมําออกไป
เสียด้วยซํา...

160
ครันเห็นบิดากําลังจะลับสายตาไป หลินรัวซินก็เปล่ง
เสียงออกมาด้วยความหวาดหวาดหวัน “ท่านพ่อ อย่าทิง
ข้าไว้ทีนี!”

เคราะห์รา้ ยทีคนเช่นหลินหยวนนัน แม้ไม่อยากจากหลิน

รัวซินไปสักเท่าไร เขาก็จะไม่ยอมสละชีวิตเพือนางเป็ น
อันขาด! เช่นนันเอง เขาจึงมิได้ชะงักฝี เท้า รีบแจ้นออก
จากกระโจมไป...

สีหน้าหลินรัวซินซีดขาว แล้วสายตาสินหวังก็มองตรงไป
ยังอวินลัวเฟิ ง “เจ้าจะทําอะไรกับข้า”

“สัตว์เลียงของข้าขาดเพือนเล่น” อวินลัวเฟิ งบิดริมฝี ปาก

161
“แล้วเจ้าก็มาถูกเวลาพอดี!”

ทันใดนันเอง หนูขดุ ทองจํานวนนับไม่ถว้ นก็ปรากฏขึน

มาจากความว่างเปล่าภายในกระโจม หนูเหล่านันลับซี
ฟั นตนพลางจ้องมายังหลินรัวซินด้วยสายตาชัวร้าย

บัดนีเอง หลินรัวซินมิได้มีเวลามาสืบหาว่าหนูขดุ ทอง

เหล่านีปรากฏตัวขึนจากความว่างเปล่าได้อย่างไร ดวง
ตานางแฝงแววสับสนขณะลุกขึนยืน คิดหนีออก
จากกระโจม แต่นางวิงไปได้เพียงไม่กีก้าวเท่านัน ก็ถกู
ฝูงหนูขดุ ทองเบียดอัดดันล้มลงจากด้านหลัง พวกมันฝัง
คมเขียวลงไปบนเนือนางอย่างไม่ลงั เล...

162
“กัดเข้าไป กัดนาง!” เสียวโม่ทีอยูบ่ นเตียงแกว่งไกว
กําปั นน้อยๆ ไปมาพลางกล่าวว่า “ไหน่ฉา เหมิงเหมิง กัด
ต้นขานาง หนูนางพญา เจ้ากับอัครมหาเสนาบดีฝ่าย
ซ้ายจงกัดหน้าอกนาง! ส่วนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายอืนๆ
จงกัดร่างกายส่วนทีเหลือ!”

163
ตอนที 740 หลินรัวซินรนหาทีตาย (14)

การถูกกินทังเป็ นรูส้ กึ เช่นไรหรือ หากต้องตกอยูใ่ น

สถานการณ์ดงั กล่าวเป็ นใครก็คงร้องขอความตาย!

เมือมองไปยังร่างกายของตนกําลังถูกกัดกินทีละเล็กละ
น้อยอย่างสินหวังแล้ว ความเจ็บปวดเฉียบพลันก็สง่ ให้
นางต้องส่งเสียงโหยไห้แทบขาดใจ รําร้องเหมือนผีแล
164
เห่าหอนเหมือนสุนขั ป่ า! ทีร้ายก็คือส่วนทีเหล่าหนู ขุด
ทองกําลังกัดกินอยูน่ นมิ
ั ได้สง่ ผลให้ถงึ ตายในทันใด...

อย่างไรก็ดี หนูหาทองเหล่านีผูค้ นุ้ ชินกับการกินสมุนไพร

เมือได้มากินมนุษย์ตวั เป็ นๆ แล้วก็มิตา่ งอะไรจากการกิน
สิงปฏิกลู ไม่เพียงแต่ไม่ถกู ปาก แต่ยงั มีกลินเหม็นเน่าอีก
ด้วย!

จนกระทังรุง่ เช้าของอีกวันหนึงมาเยือน หลินรัวซินจึงถูก

กลืนกินจนหมดสิน ไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูก มีเพียง
แอ่งเลือดสดบนผืนดินเท่านัน เป็ นหลักฐานถึงทัณฑ์
ทรมานทีนางต้องประสบในคืนก่อนหน้านี

165
“ไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งนําเสียวโม่และเหล่าหนูหา
ทองกลับเข้าโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถขณะก้าวออกไปกับ
อวินเซียว

เบืองหน้ากระโจมนันมีกลุม่ คนรออยู่ แล้วสายตาของ

พวกเขาทุกคนทีมองมายังอวินลัวเฟิ งก็อาบ ด้วยความ
หวาดกลัว ทว่าไม่มีใครกล้าขัดขานางไม่!

“นายท่าน” เมือเห็นอวินลัวเฟิ งเดินตรงมาแล้ว หลงเฟยก็

นิวหน้าเอ่ยถาม “ท่านไม่รูส้ กึ ว่าบรรยากาศวันนีมันดู
แปลกๆ ไปบ้างหรือ ทียิงไปกว่านัน นางเด็กสาวผูน้ นั
จากจวนเจ้านครหายตัวไปไหนเสียเล่า”

166
ด้วยคณะนํากระโจมติดมาด้วยเพียงสองกระโจม หลง
เฟยจึงพักผ่อนอยูก่ ระโจมเดียวกันกับซูเจิง เหตุทีว่าซูเจิง
ส่งเสียงกรนดังสนันหวันไหว หลงเฟยจึงมิได้ยินเหตุ
ความวุน่ วายของเมือคืนทีผ่านมาแต่อย่างใด กระทัง
เสียงกรีดร้องโหยไห้ของหลินรัวซินก็เทียบกันมิได้กบั
เสียงกรนของซูเจิง...

อย่างไรก็ดี ทีน่าสงสัยก็คือ หลงเฟยสามารถหลับลงจน

ถึงรุง่ สางภายใต้เสียงกรนของซูเจิงได้อย่างไร!

“พวกเจ้าทังสองหลับดีเกินไปน่ะสิ เมือคืนวาน” อวินลัว

เฟิ งยกมุมปาก “เช่นนันเอง จึงไม่ลว่ งรูถ้ งึ เหตุการณ์ทีเกิด
ขึน”

167
“เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ” หลงเฟยสงสัยเป็ นอย่างยิง

อวินลัวเฟิ งเล่าเหตุการณ์เมือคืนวานให้เขาฟั ง ครันได้ยิน

ทุกอย่างแล้ว สีหน้าหลงเฟยก็เขียวคลําขึนมาทันใด

“หลินรัวซิน นางแพศยานัน รนหาทีตายแท้ๆ!”

จะขัดขาใครทีไหนก็เชิญตามสบายเถิด แต่นีนางกล้าขัด
ขาอวินลัวเฟิ งอย่างโง่ๆ เช่นนีหรือ ทําอย่างนีไม่ตา่ งอะไร
กับรนหาทีตายชัดๆ !

“หลงเฟย เจ้ายังมิได้บอกข้าเลยว่าเกิดอะไรขึนกันแน่ใน
168
ไพรลับแล” อวินลัวเฟิ งย่นคิวลงเล็กน้อย “ไยราชันสัตว์
อสูรตนอืนจึงถูกผนึกเล่า”

หลงเฟยเผยรอยยิมขมขืน “ใช่วา่ ข้าไม่บอก แต่ขา้ ไม่รู ้

สถานการณ์เลยต่างหาก! ข้าเพียงแต่รูว้ า่ บัดนี ไม่เพียง
แต่พวกเขาถูกผนึกไว้ในส่วนลึกของพงไพรเท่านัน แต่ยงั
เข้าสูส่ ภาวะจําศีลอีกด้วย จะเข้าใจเหตุการณ์เฉพาะ
เหล่านันได้ ก็ตอ้ งระบุตาํ แหน่งของพวกเขาให้ได้ก่อน แต่
เคราะห์รา้ ยทีอาจารย์อากับข้ายังระบุตาํ แหน่งของพวก
เขามิได้...”

ในเวลานัน หากอาจารย์อาของเขามิได้อยูห่ า่ งไกลจาก

บ้านเกิด ก็คงไม่พน้ ถูกผนึกไปกับราชัน สัตว์อสูรตนอืน
ด้วยเป็ นแน่!
169
“เราออกเดินทางกันต่อเถิด จะอย่างไรก็แล้วแต่ ข้าต้อง
ไปพบฝูเซิงให้จงได้!”

สิงนีคือความปรารถนาของเทียนหยา และนางจะช่วย
เขาเติมเต็มมันให้ได้!

ไพรลับแล ณ ใจกลางพงไพร

ข้างสระนําสีเขียวกระจ่างใสปรากฏหญิงอาภรณ์เขียวผู้
หนึงนอนทอดกายอยูบ่ นพืนเปื อนโคลน ดวงตาทังสอง
170
ข้างหลับใหล พวงแก้มออกสีแดงระเรือ ประหนึงว่านาง
กําลังหลับอย่างสงบ ปราศจากภยันตรายใดๆ

มีชายอาภรณ์เทาผูห้ นึงอยูข่ า้ งกายนาง ร่างทังร่างห่อ

คลุมด้วยความมืดขณะนังยองลงใกล้กายนาง มือวางลง
บนสะดือของนางพลางพึมพํากับตัวเองด้วยนําเสียง
หม่นทะมึนชัวร้าย

“อีกนิดเดียวเท่านัน ข้าก็จะควบคุมราชันสัตว์อสูรตนนี
ได้อย่างสมบูรณ์แบบและลบสติสมั ปชัญญะของนางให้
เป็ นเพียงเครืองมือต่อสูเ้ พือข้าเท่านัน!”

ผลผลิตทีได้มาจากไพรลับแลคราวนีมิใช่นอ้ ยๆ หลังสยบ

171
ราชันปี ศาจเหล่านีได้ทงหมดแล้
ั ว พลังของเขาก็จะเพิม
ขึนอย่างมหาศาล

“อะไรนะ”

ทันใดนันเอง ชายอาภรณ์เทาก็รูส้ กึ ได้วา่ สติสมั ปชัญญะ

ของหญิงผูน้ ีกําลังต่อต้านการบุกทะลวงของตนแล้วก็นกึ
ประหลาดใจอยูค่ รูห่ นึง

172
ตอนที 741 หลินรัวซินรนหาทีตาย (15)

“นางตกอยูใ่ นสภาพเช่นนีแล้วยังขัดขืนข้าได้อยูอ่ ีกอย่าง

นันหรือ ราชันสัตว์อสูรตนนีมิใช่ธรรมดา ยิงนางต่อต้าน
ข้าเท่าไร ก็ยงอยากสยบนางมากขึ
ิ นเท่านัน!”

สินคํา ชายอาภรณ์เทาก็สงั เกตเห็นริมฝี ปากนางขยับ

ไหวแล้วก็ตืนตะลึงไปชัวขณะ นึกว่านางตืนขึนจากนิทรา
เสียแล้ว ขณะเตรียมพร้อมจะผนึกสติสมั ปชัญญะนาง
อีกครา เขาก็เห็นว่านางเพียงแต่พมึ พําอะไรบางอย่างไม่
กีคํา มิได้มีวีแววว่าจะตืนขึนแต่อย่างใด

ชายอาภรณ์เทาผูน้ นย่
ั นคิวลงเล็กน้อย ยืนหูเข้าไปใกล้

1
ริมฝี ปากนาง “ว่าอย่างไรนะ เทียนไหน เทียนหยาหมาย
ความว่าอย่างไร [ 1 ] นางต้องการจะพูดว่าสุดขอบโลก
อย่างนันหรือ”

สติของสตรีอาภรณ์เขียวพร่ามัว ทว่าริมฝี ปากนางก็ยงั

ขยับไหวอยูอ่ ย่างต่อเนือง

เทียนหยา...

บัดนันเอง ในแคว้นหลงหยวน ห่างไกลออกไปจากไพร

ลับแลมากนัก เทียนหยากําลังนังจิบชาอยูก่ บั อวินลัว แม่
ทัพเฒ่าแห่งสกุลอวิน

2
“ชาสกุลอวินท่านดีกว่าชาข้างนอกเป็ นไหนๆ จะหาดืม
ชาชันเยียมเช่นนีทีอืนนันเป็ นไปมิได้” เทียนหยาเดาะลิน
เผยสีหน้าอิมเอมใจ “แต่เราไม่รูน้ ่ะสิวา่ นางเด็กน้อยนัน
จะกลับมาเมือใด นางก็จากไปได้สองเดือนแล้ว”

อวินลัวถอนหายใจ “เฟิ งเอ๋อร์นางก็เป็ นเช่นนีแล เดียวไป

ทางโน้นทีทางนีทีอยูเ่ รือย ไม่รูว้ า่ ชีวิตสํามะเลเทเมาเช่น
นีจะจบลงเมือใด”

“โอ จริงสิ แล้วเมือไรหนิงซินกับอวินชิงหย่าแห่งสกุลท่าน

จะแต่งงานกันเล่า” เทียนหยาไม่อยากให้แม่ทพั อวินเป็ น
กังวลใจจึงรีบเปลียนหัวข้อสนทนา

3
“เรืองนี... พวกเขาคิดว่าจะรอให้เฟิ งเอ๋อร์กลับมาก่อน”
แม่ทพั อวินแย้มรอยยิมปลงตก จากนันเงยหน้าขึนมอง
เทียนหยา ครันสังเกตเห็นความเปลียนแปลงขึนในสีหน้า
ของเทียนหยาแล้ว แม่ทพั เฒ่าก็ยน่ คิวลงเล็กน้อย “เป็ น
อะไรไป เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”

สีหน้าเทียนหยาบัดนีซีดขาวอย่างน่ากลัว แล้วมือทังสอง
ก็ยกขึนกุมอกแน่น ไม่รูว้ า่ เกิดสิงใดขึน แต่บดั นันเองเขา
ก็รูส้ กึ ว่าหัวใจช่างเจ็บปวดเหลือเกิน! ประหนึงว่ามีคนผู้
หนึงทีอยูห่ า่ งไกลออกไปได้พรําสวดภาวนาถึงนามของ
ตนอย่างแผ่วเบา

“ฝูเซิง ต้องเป็ นฝูเซิงอย่างแน่นอน! ฝูเซิงกําลังเพรียกหา

ข้า!” เทียนหยามิได้สนใจสีหน้าประหลาดของแม่ทพั
4
อวินขณะรีบหมุนกายวิงรีออกไปจากลาน หายวับไป
จากจวนสกุลอวินอย่างว่องไว

...

“เทียนหยา นีคือผลไม้ศกั ดิสิทธิแห่งชนเผ่าข้า ข้าได้หยด

เลือดของข้าลงไปในนัน จงบริโภคเสียบัดนีและในภาย
ภาคหน้า หากข้ามิได้อยูเ่ คียงข้างกายท่าน ท่านก็ยงั คง
สัมผัสได้ถงึ ความโหยหาจากข้า หากเพียงข้าเรียกขาน
นามของท่านเท่านัน!”

“ทําไม ทําไมท่านถึงหักหลังข้า ข้าทรยศชนเผ่าของข้า

เพือท่าน แต่ทา่ นกลับหักหลังข้า! เทียนหยา ข้าไม่อยาก

5
เห็นหน้าท่านอีกต่อไปชัวชีวิตนี ให้ตายอย่างไรท่านก็ไม่
มีวนั หาข้าพบ!”

เหตุการณ์ในอดีตล้วนผุดขึนมาวิงวนกันอยูใ่ นใจของ
เทียนหยา ทุกรอยยิมแลสีหน้าบึงตึงของนางได้สลักลึก
ลงไปในหัวใจของชายเฒ่า ตลอดหลายปี ทีผ่านมา เขา
เฝ้ารอให้นางเรียกขานนามของเขามาตลอด อย่างไรก็ดี
แม้รอมาได้หลายทศวรรษแล้ว เขาก็ยงั มิเคยได้รบั การ
เรียกขานจากนางแม้เพียงครังเดียว...

ทว่าบัดนี เขาก็ได้ยินแล้วในทีสุด ทว่าเหตุใดจึงรูส้ กึ ราว

6
หัวใจจะแตกสลายเล่า ต้องมีบางสิงเกิดขึนกับ ฝูเซิง
อย่างแน่นอน!

“รอข้าก่อน ฝูเซิง เจ้าต้องรอข้าก่อน! ข้าคลาดกับเจ้ามา

ได้หลายทศวรรษแล้ว แม้ขา้ ต้องเดินไปยังสุดขอบโลกก็
ตามที ข้าก็จะตามหาเจ้าให้พบให้จงได้!”

เทียนหยากู่รอ้ งโหยไห้เป็ นเวลานาน เสียงของเขาส่งให้

พสุธาสะเทือนเลือนลันไปทัวทังผืนแผ่นดิน กระทังทุกคน
ในแคว้นหลงหยวนยังได้ยินคําสัตย์สาบานของชาย
ชรา...

...

7
ไพรลับแล ข้างสระอันใสสะอาด

สตรีอาภรณ์เขียวนอนทอดกายเงียบงันอยูบ่ นพืน ไม่รูว้ า่

นางสัมผัสได้ถงึ บางสิงหรือไม่ แต่นาตาของนางก็
ํ ได้หยด
ลงมา ส่องประกายอยูภ่ ายใต้แสงสว่างของดวง
อาทิตย์...

เทียนหยา ข้าขอโทษ...

ลาก่อน!

8
------

[ 1 ] เทียนหยา ในภาษาจีนหมายถึงสุดขอบโลกได้เช่น
เดียวกัน

9
ตอนที 742 สันดานทีแท้ของคนหน้าซือใจคด (1)

ท่ามกลางสุมทุมพุม่ ไม้อนั ตรายนัน ซูเจิงเงยหน้าขึนเล็ก

น้อย แล้วสายตาของเขาก็มองตรงไปยังขอบฟ้าไม่ไกล
ออกไป ดวงตาของเขาชักจะมีแววเคร่งเขม็งขณะทีในใจ
ก็รูส้ กึ ว้าวุน่ ขึนมาทีละเล็กทีละน้อย

“อาจารย์อา” หลงเฟยมองดูซเู จิงแล้วก็เอ่ยถาม “มีเรือง

อะไรเกิดขึนอย่างนันหรือ”
10
ซูเจิงมิได้ตอบรับแต่อย่างใด ทว่าสีหน้าของเขาก็บิด
เบียวอย่างเห็นได้ชดั กระทังอวินลัวเฟิ งซึงยืนอยูอ่ ีกด้าน
หนึงก็ยงั สัมผัสได้ถงึ รังสีทีเปล่งออกมา

“เราเดินกันต่อไปเถิด”

อวินลัวเฟิ งละสายตาออกจากซูเจิงทว่ามิได้พดู อะไรต่อ

เพียงแต่มองไปด้านหน้าเท่านัน บัดนีเอง ทังคณะก็ได้
พบเข้ากับทางแยกอยูเ่ บืองหน้า ทางแยกทังสองทางต่าง
ก็เต็มไปด้วยขวากหนามนําไปสูเ่ ส้นทางสองเส้นทาง
แตกต่างกัน

11
“ทางนี!”

หลินหยวนนิงไปครูห่ นึงก่อนชีไปยังทางแยกซ้าย
แล้วกล่าวว่า “ทางนี ข้าว่าน่าจะเป็ นทางทีถูก”

หลงเฟยหรีเนตรลงเล็กน้อย จากนันก็กวาดสายตาไปยัง
หลินหยวนแล้วกล่าวขึนด้วยรอยยิมเยาะว่า “ข้าว่าเส้น
ทางทีถูกต้องควรจะเป็ นทางทีนําไปสูไ่ พรลับแลต่าง
หาก”

หลินหยวนมิได้คาดคิดว่าหลงเฟยจะเถียงกลับข้อเสนอ
ของตนทันควัน แล้วสีหน้าของเขาก็เปลียนไปทันใด แต่
เพราะอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวยืนอยูข่ า้ งกายหลงเฟย

12
ขวางทางเขาเอาไว้ เขาจึงได้แต่กลํากลืนความแค้นของ
ตนเท่านัน

“ไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งมิได้พดู ว่าอย่างไรต่อ พลางก้าว

ตรงไปยังเส้นทางด้านขวา

ทันใดนันเอง หลงเฟยก็สาวเท้ายาวๆ ปรีเข้ามาใกล้หู

อวินลัวเฟิ งแล้วเตือนนางเสียงเบาว่า “นายท่าน ไม่วา่
ท่านจะเห็นสิงใดขณะทีเดินอยูก่ ็ตาม ก็อย่าได้สนใจเป็ น
อันขาด!”

หากเป็ นถนนหนทางในไพรลับแลแล้ว ก็หาได้มีผใู้ ดเชียว

ชาญไปกว่าซูเจิงและหลงเฟยไม่ บัดนี เมือได้ยินคํา

13
กล่าวของเขา อวินลัวเฟิ งก็เข้าใจในเจตนาของชายหนุ่ม
ทันใด! นางแอบแย้มรอยยิมอ่อนจาง ทว่ามิได้หา้ มปราม
หลงเฟยแต่อย่างใด ไม่วา่ ผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของนางต้องการ
ทําสิงใด นางก็จะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที!

ทุกคนมองตรงไปยังหลินหยวนแล้วเอ่ยถามเป็ นเสียง
เดียวกันว่า “ท่านเจ้านคร เราควรไปเส้นทางใด”

หลินหยวนกลันใจกล่าวว่า “ตามพวกเขาไป!” กล่าวจบก็

สาวเท้ายาวๆ ก้าวตรงไปยังเส้นทางด้านขวา

ระหว่างเส้นทางนันเอง ก็ยงั ถือว่าสงบสุขดี มิได้มีสตั ว์

อสูรตนใดมาก่อกวน อย่างไรก็ดี พวกเขาเดินไปได้ไม่

14
ไกลนักก็อดชะงักฝี เท้ามิได้ ไม่ไกลออกไปจากทางเดิน
ปรากฏพืชสมุนไพรละลานตาเพียงพอให้โลกภายนอก
ต้องเต้นไม่เป็ นสําหากได้พบเจอ ประหนึงว่าพวกมัน
กําลังโบกไม้โบกมือทักทายแขกทีมิได้รบั เชิญเหล่านี...

“นันมัน...โสมโลหิตมิใช่หรือ ว่ากันว่าหากผูใ้ ดยังคงมีลม

หายใจรวยริน เพียงกลืนกินโสมนีเข้าไปก็จะมีชีวิตรอด
อยูต่ อ่ ไปได้”

“แล้วนันเหมืองผลึกอยูข่ า้ งโสมโลหิตมิใช่หรือ ทียิงไป

กว่านันยังเป็ นเหมืองบริสทุ ธิอยูอ่ ีกด้วย ฟ้าดินเป็ นพยาน
ในไพรลับแลแห่งนีช่างเปี ยมไปด้วยขุมทรัพย์ลาค่
ํ าหา
ยากยิงมากหลือคณานับจริง”

15
“ว่ากันว่าหากบริโภคผลของต้นหงผูแ่ ดงเข้าไปแล้ว ผูฝ้ ึ ก
ฌานก็จะได้กาํ ลังฌานเพิงขึน! แล้วต้นไม้ตน้ นีมาขึนโต
อยูใ่ นสถานทีแห่งนีอย่างนันรึ!”

“ตายจริง นีพวกข้ากําลังจะรวยล้นฟ้ากันใช่ไหม”

ต้นหงผูแ่ ดงนีเห็นได้ชดั ว่าด้อยกว่าของอวินลัวเฟิ งที

เพาะไว้ในทุง่ สมุนไพรของนางเป็ นไหนๆ ส่วนพลังฌานที
มีให้แก่ผฝู้ ึ กฌานนันเล่า ก็จาํ กัดจําเขียเป็ นยิงนัก แต่แม้
กระนันเอง ก็ยงั มีผคู้ นมากมายต้องการได้มาครอบครอง
ด้วยเหตุผลดังกล่าว มดแม้จะเล็กอย่างไรก็ยงั นับเป็ น
เนือ เช่นนันเอง แม้พลังฌานทีต้นไม้นีมอบให้จะเล็ก

16
น้อยเหลือแสน แต่อย่างน้อยก็ยงั ถือว่าพอมี!

บัดนีเมือพวกเขาได้แลเห็นต้นหงผูแ่ ดงเอนไหวอยูใ่ นสาย

ลมแล้ว จะมิให้ตกตะลึงได้อย่างไร

จะมิให้พวกเขาตืนตันอยูใ่ นใจได้อย่างไร

“เพราะท่านเจ้านครแท้ๆ ครังนีพวกเราจึงได้พบสมุนไพร
เหล่านี หากมิใช่เพราะท่านเจ้านคร ก็คงเป็ นไปมิได้เลย
ทีพวกเราจะมาไกลถึงทีนี! ด้วยพืชสมุนไพรปริมาณ
มหาศาลปานนี ในเมือท่านเจ้านครไม่ตอ้ งการ ส่วนแบ่ง
เราก็มาแบ่งกันเอง แจกจ่ายกันคนละหนึงก้านไปเลย
เป็ นไร! แม้ขา้ มิใช่หมอมาจากไหน ก็พอจะรูว้ า่ สมุนไพร

17
เหล่านีขายได้ราคาเป็ นกอบเป็ นกําทีเดียวในโลกภาย
นอก!”

ตอนที 743 สันดานทีแท้ของคนหน้าซือใจคด (2)

แล้วถ้าหากพวกเขามิใช่หมอแล้วจะเป็ นไรไปเล่า ไม่ใช่

หมอแล้วครอบครองสมุนไพรเหล่านีมิได้หรือไร

ตราบใดทีพวกเขาได้สมุนไพรเหล่านีมาครอบครอง ก็
18
สามารถต่อรองกับแพทย์ระบือนามเหล่านันได้เมือออก
ไปจากไพรลับแลแล้ว ไม่เพียงเท่านัน แต่ยงั นําไปขายต่อ
ให้กบั คนภายนอกได้อีกด้วย!

กระทังบัดนีแล้วก็ยงั ไม่มีผใู้ ดลืมสิงทีหลินหยวนได้ลนั

วาจาเอาไว้ เขากล่าวเอาไว้วา่ เมือเข้าไพรลับแลมาแล้ว
ไม่วา่ พวกตนพบเจอสิงใด ก็จะไม่แก่งแย่งแลสละทุกสิง
ให้แก่ผอู้ ืน!

จะหาเจ้านครทีใดมีหลักการสูงส่ง เสียสละ แลทุม่ เทได้

เท่านีอีกเล่า

อย่างไรก็ดี หาได้มีผใู้ ดคาดคิดไม่ ว่ากระทังเดียวนีเอง

19
หลินหยวนก็ได้แต่สาปส่งอย่างอดกลันไว้มิได้ อยูใ่ นใจ

เสียสละและทุม่ เทอย่างนันรึ กับผีน่ะสิ!

ใครๆ ก็รูก้ นั ว่าภายในไพรลับแลแห่งนีมีขมุ สมบัติหายาก

มากเหลือ และมีสมุนไพรเลอค่าราคาแพงเยอะยิงกว่า
อย่างไรก็ดี จะหาสิงเหล่านีให้พบย่อมต้องอาศัยดวงมิใช่
น้อย พวกทีไร้โชคก็จาํ ต้องกลับบ้าน มือเปล่าไป

หลินหยวนมิได้คิดว่าตนจะโชคดีถงึ เพียงนี!

ถ้อยคําทีเขาเปล่งออกไปเมือยามอยูท่ ีประตูเมืองนัน
เพียงเพราะต้องการคําสรรเสริญเยินยอ เช่นนันเอง จึงได้
20
ลันออกไปโดยมิได้คิด! สีหน้าหลินหยวนแลดูมิน่าดูที
เดียว หากเป็ นก่อนหน้านี คนเหล่านี จะหยิบจะฉวย
อะไรไปก็มิใช่ปัญหา! เสร็จกิจเมือใด เขาก็จะฆ่าทุกคน
ทิงแล้วยึดเอาของทุกอย่างมาเป็ นของตนเสีย!

ทว่าในตอนนี นางอวินลัวเฟิ งนีจู่ๆ ก็โผล่มาจากทีใดก็มิ

อาจทราบได้! ดูทรงนางแล้ว จะปล่อยให้เขาลอยนวลไป
ได้อย่างนันหรือ

“ท่านเจ้านคร!”

คนของจวนเจ้านครก็ชกั จะหวันๆ ขึนมา สมุนไพรเหล่านี

ลําค่าเกินไป! หากนําไปประมูลทีโรงประมูลก็คงได้ราคา

21
สูงเสียดฟ้า ไม่เพียงเท่านัน เหล่าแพทย์ทงหลายก็
ั คงจะ
เข้ามายือแย่งกันอีกด้วย! หากต้องสละไปเดียวนีก็จะ
เป็ นทีน่าเสียดายเพียงใดกัน ครันมองเหล่าผูค้ นก้าวตรง
ไปยังสมุนไพรแล้ว หลินหยวนก็กล่าวขึนในทีสุด “ช้า
ก่อน!”

ทันใดนันเอง ทุกคนต่างก็ชะงักฝี เท้า มองไปยังหลิน

หยวนด้วยความงุนงง

“พวกเจ้าทุกคน” ดวงตาหลินหยวนกระเพือมไหวสอง
สามทีขณะกล่าวขึนด้วยท่าทีทรงคุณธรรมว่า “ข้าให้คาํ
มันจริงว่าจักมอบขุมทรัพย์ใดๆ ทีพบเจอในไพรลับแลให้
แก่พวกเจ้า! อย่างไรก็ดี สมุนไพรเหล่านีหาได้นบั เป็ นขุม
ทรัพย์ไม่ อีกประการสําคัญ บัดนีเราไม่มีแพทย์อยูใ่ น
22
คณะ สมุนไพรเหล่านีพวกเจ้าเอาติดตัวไปก็สญ
ู ค่า
เปล่าๆ! สูใ้ ห้ขา้ เก็บกลับไปเผือในภายภาคหน้าทีพวก
เจ้าเจ็บไข้ได้ป่วยนัน ข้าจะได้ให้แพทย์ แห่งจวนเจ้านคร
ใช้รกั ษาจะดีกว่า”

ทันใดนันเองก็เกิดความโกลาหลขึนในหมูค่ ณะ ดูทา่ ที
แล้วต่างคนต่างก็กาํ ลังคิดหนัก!

ครันเห็นฉากดังกล่าว หลินหยวนก็เปล่งวาจาต่อว่า
“พวกเจ้าจงวางใจ ในเมือข้ากล่าวแล้วว่าในพงไพรแห่งนี
มีขมุ สมบัติถกู ขุดขึนมาแล้วจริง ขุมทรัพย์ลาค่
ํ าก็ยอ่ ม
ต้องมีอยูอ่ ย่างแน่นอน! เมือเวลานันมาถึง ข้าจะไม่เก็บ
งําสิงใดไว้กบั ตัว แลจะสละให้พวกเจ้าทุกสิงอัน ให้ไป
แบ่งกันเองตามสบาย!”
23
สุนทรพจน์นนเปล่
ั งออกมาอย่างงดงามทรงคุณธรรมยิง
ส่งผลให้ผฟู้ ั งมีใจเชืออยูบ่ า้ ง อันทีจริงแล้ว หากพวกตน
นําสมุนไพรกลับไปอย่างมากก็เอาไปขายกิน สูท้ ิงไว้ให้
ท่านเจ้านครจะเกิดประโยชน์เสียมากกว่า

ขอให้เจ้านครไม่แย่งชิงทรัพย์สมบัติกบั พวกตนเมือเวลา
นันมาถึงก็เพียงพอ! ครันเห็นว่าทุกคนมีสีหน้าอ่อนลง
แล้ว หลินหยวนก็คอ่ ยรูส้ กึ ผ่อนคลายลงในจิตใจ แต่ชวั
ขณะทีจะกล่าวว่าอะไรต่อนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะดัง
แหวกขึนมาทันใด

“เจ้าพูดออกมาเลยก็ได้ ว่าจะจัดสรรปั นส่วนสมุนไพร

เหล่านีให้แก่ตวั เอง จะต้องแก้ตวั ให้มากเรือง ไปไย” เด็ก
24
สาวกอดอกมองไปยังหลินหยวนด้วยสายตาเกียจคร้าน
“ทียิงไปกว่านัน เรายังไม่แน่ใจเลยด้วยซําว่าขุมสมบัติที
เจ้าพรําถึงนันมีอยูจ่ ริง! หากเจ้าฮุบเอาสมุนไพรเหล่านี
ไปเสียแล้ว แต่เรากลับไม่พบขุมสมบัติอืนทีว่าเล่า จะทํา
อย่างไร”

จริงด้วย!

หากเขาฮุบเอาสมุนไพรเหล่านีไปจนหมดสินแล้ว แต่
กลับไม่พบสมบัติอืนเล่า อย่าบอกนะว่าพวกข้า จะยังขอ
สมุนไพรเหล่านันกลับคืนมาได้

คิดแล้วทุกคนก็มองไปยังหลินหยวนด้วยสายตาเคลือบ

25
แคลง หากเป็ นเช่นเมือวานนี คนเหล่านีก็ยงั จะคงเชือใจ
หลินหยวนเต็มทีโดยมิลงั เล อย่างไรก็ดี ครันเกิดเรือง
หลินรัวซินเข้าแล้ว ท่าทีของทุกคนทีมีตอ่ หลินหยวนก็
เปลียนแปลงไปเล็กน้อย

26
ตอนที 744 สันดานทีแท้ของคนหน้าซือใจคด (3)

หลินหยวนแทบกระอักเลือดออกมากองใหญ่ นางคนนี
ไม่ขดั คอข้าสักคราจะตายหรืออย่างไร

“เจ้า...”

ใจหลินหยวนอยากสวนนางกลับด้วยถ้อยคําผรุสวาท
เป็ นยิงนัก ทว่าเมือเห็นสายตาของอวินเซียวมองมาแล้ว
ร่างก็พลันสันไหว รีบกลํากลืนคําตนลงทันใด

27
เขาสูดลมหายใจเข้าแรง พยายามลองหาวิธีการจูงใจ
แบบใหม่ “ข้ารูว้ า่ เจ้าเกลียดชังข้ายิงนัก แต่ขา้ ปฏิบตั ิตน
ด้วยใจซือสัตย์เสมอมา ในเมือข้ากล่าวแล้วว่าสมบัติใดๆ
ก็ตามทีพบในไพรลับแล ข้าจะมอบให้แก่พวกเขา ข้าก็
จะไม่หยิบเอาสิงใดเกินไปอย่างแน่นอน”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน “ถ้าเช่นนันเหตุใดเจ้าจึงช่วง

ชิงสมุนไพร”

“ก็เพราะสมุนไพรไม่นบั เป็ นขุมทรัพย์ไงเล่า!” หลินหยวน

จ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง กล่าวด้วยท่าทีระคาย

“สําหรับข้า สิงใดมีคา่ ย่อมนับรวมเป็ นสมบัติดว้ ยกันทัง

28
สิน!” อวินลัวเฟิ งลดมือลง จากนันกวาดสายตามองไป
ยังทุกคนทียืนอยู่ ณ ทีแห่งนี “จะอย่างไรเสีย ข้าก็มีขอ้
เสนอแนะ พวกเจ้าทุกคนจงเก็บสมุนไพรไว้กบั ตัว หาก
เมือพบขุมทรัพย์อืนเมือใดก็คอ่ ยคืนเขาไป ว่าอย่างไร
เล่า”

ทุกคนต่างก็ผงกศีรษะรับตามๆ กัน เป็ นความคิดทีดี!

“ท่านเจ้านคร ในเมือท่านกล่าวอ้างว่ามีขมุ สมบัติลาค่

ํ า
ถูกขุดขึนมาในไพรลับแลแห่งนี เช่นนันเองก็ยอ่ มมีขมุ
สมบัติอยูอ่ ย่างแน่นอน เมือเป็ นเช่นนัน พวกข้าก็ขอคุม้
กันสมุนไพรเหล่านีเอาไว้ก่อน ท่านคงไม่วา่ อย่างไรกันใช่
ไหมเล่า”

29
สีหน้าหลินหยวนยิงดูมิได้มากขึนเรือยๆ พลางมือก็
กําหมัดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลันเปรียะ ยอดจอม
ยุทธ์ผหู้ นึงหาได้แยแสหลินหยวนอีกต่อไปพลางหันไปหา
สมุนไพรก้านหนึง! มาคราวนีแม้พวกตนไม่พบขุมสมบัติ
อันใด อย่างน้อยก็ไม่ตอ้ งขาดทุนด้วยมีสมุนไพรเหล่านี
อยูใ่ นมือ

“ช้าก่อน!”

หลินหยวนกู่รอ้ งก้องตะโกนขึนเกรียวกราด ปรีเข้าไปยัง

ยอดจอมยุทธ์ผนู้ นที
ั กําลังจะเด็ดก้านสมุนไพรทันใด!
รังสีของเขาพวยพุง่ ออกมาส่งเสียงสะเทือนเลือนลัน และ

30
ในชัวพริบตาก็สง่ กายยอดจอมยุทธ์ผนู้ นปลิ
ั วละลิวไป!

บัดนีฝูงชนได้เงียบสงบลง...

ทุกคนต่างก็หนั มองหลินหยวนด้วยสายตาเหลือเชือ

“เจ้าไม่สวมหน้ากากต่อไปแล้วหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว

ขึนเอ่ยถามด้วยสีหน้าคล้ายจะยิมแต่ก็ไม่

หลินหยวนตวัดสายตามองอวินลัวเฟิ งเย็นชา ก่อนจะ

เบนไปหากลุม่ คนซึงยืนเป็ นเบือใบ้อยูแ่ ล้วก็เหยียดเยาะ
“ไหนข้าดูหน่อยซิวา่ ใครจะบังอาจแตะต้องสมุนไพรเหล่า
นีอีก!”
31
สุดท้ายแล้วผูค้ นเหล่านีทีมากันในวันนีก็คงจะไม่
รอดกลับออกไปอยูแ่ ล้ว เช่นนันเองจึงเป็ นไปมิได้ ที
สันดานทีแท้ของเขาจะถูกเปิ ดเผย ในเมือเป็ นเช่นนัน
เขาก็ไม่แยแสทีจะเสแสร้งแสดงอีกต่อไป แล้วเผยพลัง
ของตนออกมาเต็มที ส่งผลให้ผคู้ นเหล่านันไม่กล้าขยับ
เขยือนแม้เพียงนิดเดียว!

“หลินหยวน เจ้าโกหกพวกเราอย่างนันรึ!”

ท่ามกลางผูค้ นเหล่านัน หญิงงามผูห้ นึงแสดงตอบโต้มา

เป็ นคนแรก แล้วดวงหน้านางก็เผยให้เห็นโทสะในใจ

32
“แรกเริมเดิมที เจ้าลันวาจาไว้วา่ หลังเข้ามาในไพรลับแล
แล้ว สมบัติทกุ ประการจักตกเป็ นของพวกข้า อย่างไรก็ดี
บัดนีเจ้ากลับจะยึดเอาสมุนไพรทังหมดไว้กบั ตัวอย่างนัน
รึ! ข้าหรืออุตส่าห์ซาบซึงในถ้อยคําของเจ้า!”

“ข้าเคยเห็นว่าเจ้าเป็ นบุรุษผูด้ ีศรีสงั คม ไม่คิดเลยว่าแท้

จริงจะเป็ นคนหน้าซือใจคดเช่นนี! ไม่แปลกใจเลย บุตรี
เช่นนันย่อมถือกําเนิดขึนจากบิดาพิมพ์เดียวกัน พวกเจ้า
ทังสองต่างก็เป็ นคนใจหยาบบาปหนา!”

“คึๆ ข้าน่าจะรูต้ งนานแล้

ั ว ลูกสาวตัวแท้ๆ ยังทิงได้ลง
แล้วจะเป็ นคนดีได้อย่างไร ข้าเพียงแต่เลือกทีจะเชือใน
ตัวเจ้าเท่านัน...”

33
บัดนีทุกคนต่างก็มีจิตใจขุ่นข้องหมองหม่นขณะจ้องตรง
ไปยังหลินหยวนด้วยท่าทีเกรียวกราด สีหน้าของพวกเขา
นันคล้ายอยากจะก้าวออกมาฉีกทึงเขาเป็ นชินๆ เสียให้
ได้!

“ฮึม!” หลินหยวนเหยียดเยาะเย็นชา “ข้าโกหกพวกเจ้า

แล้วจะทําไม พวกเจ้าโง่เองทีมาหลงเชือคําของข้า! พวก
เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้ามาทีนีเพียงเพือค้นหาขุมสมบัติ
น่าขัน ช่างน่าขันสินดี!”

สีหน้าของเขามาดร้ายยิงนักขณะกวาดสายตาเย็นชาไป
ยังชาวคณะทุกคน

34
หลังจากนันเขาก็หนั มามองอวินลัวเฟิ ง ทว่าสายตามิได้
แฝงท่าทีเป็ นปฏิปักษ์เช่นทีผ่านมา

“คนอืนๆ มิคคู่ วรทีจะรับเอาสมุนไพรเหล่านีไป เช่นนัน

แล้วเรามาแบ่งกันสองฝ่ ายไหมเล่าทียิงไปกว่านัน หาก
จะเดินทางต่อไปพวกเราทังสองฝังก็ยอ่ มต้องคอยช่วย
เหลือเกือกูลกัน”

35
ตอนที 745 สันดานทีแท้ของคนหน้าซือใจคด (4)

หากเป็ นไปได้เขาก็อยากจะเก็บพืชสมุนไพรเหล่านีไว้กบั
ตัวเองทังหมดอยูห่ รอก แต่ก็เข้าใจว่าตนไม่สามารถโค่น
ล้มชายผูเ้ ย็นชานีลงได้ และหากเขาต้องการครอบครอง
พืชสมุนไพรเหล่านี ก็จาํ ต้องยอมลืมเรืองความ
บาดหมางแต่เก่าก่อนไปแล้วร่วมมือกัน!

ถ้อยคําหลินหยวนทําให้อวินลัวเฟิ งต้องหัวเราะออกมา
ดวงตานางขบขันพลางมุมปากก็ยกขึนเป็ นรอยโค้งอ่อน
จาง

“เจ้าอยากร่วมมือกับพวกข้าอย่างนันรึ คิดว่าตัวเองแน่

36
พอแล้วหรือ”

สีหน้าหลินหยวนเปลียนไป “ข้ารูว้ า่ เจ้าแข็งแกร่งมาก

อย่างไรก็ดี ในไพรลับแลแห่งนีมีอนั ตรายซ่อนอยูท่ กุ จุด!
เจ้าคิดหรือว่าลําพังแค่พวกเจ้าจะบุกฝ่ าเข้าไปในไพร
ลับแลนีได้ หากอยากรอดชีวิตออกไปก็ตอ้ งร่วมมือกัน
เท่านัน!”

“เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วงไปดอก ต่อให้เจ้าตายเป็ นร้อยหน ข้า

ก็ไม่มีทางตาย!”

นําเสียงเด็กสาวยโสเหลือแสน ท่าทีอหังการของนางก็
บรรจงปั นเสียจนไม่เห็นหลินหยวนอยูใ่ นสายตา ครัน

37
เห็นว่าหลินหยวนทําท่าจะไม่เลิกรา อวินลัวเฟิ งก็ขดั คอ
เขาขึน

“พืชสมุนไพรเหล่านีธรรมดาสามัญ ข้าไม่ตอ้ งการ! หาก

เจ้าอยากได้นกั ก็เชิญเก็บไปให้หมดได้เลย ส่วนเรืองร่วม
มือกันนัน อย่าแม้แต่จะคิดฝัน!”

ต้นหงผูแ่ ดงอย่างนันรึ ผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถก็ได้มอบไว้

ให้แด่นางเป็ นของขวัญตังนานมาแล้ว แลบัดนีก็ยงั คง
เติบโตอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ ทียิงไปกว่านัน นางยัง
ได้เรียกขานมันด้วยนามใหม่วา่ ต้นฌานผลอีกด้วย!

โสมโลหิตอย่างนันรึ

38
นางแข็งแกร่งปานนี จะต้องการโสมโลหิตเพือรักษาชีวิต
อันรวยรินไว้ไปไย

ส่วนสมุนไพรชนิดอืนๆ เล่า ยิงไม่ตอ้ งพูดถึง!

ไม่นานมานีนางก็เพิงได้ของหมันมาจากอวินเซียว เป็ น
พืชสมุนไพรอายุพนั ปี หลากหลายชนิด! มิหนําซําก็ยงั ได้
รับสมุนไพรลําค่ามาจนเกินพอจากเผ่าหนูอีกด้วย

เช่นนันเอง นางจึงไม่สนใจในพืชสมุนไพรเหล่านีด้วย
ความสัตย์จริง!

39
ทีสําคัญทีสุด ก่อนเดินทางเข้ามาในเส้นทางด้านขวานี
หลงเฟยก็ได้แจ้งนางไว้แล้ว ไม่วา่ จะเห็นสิงใด นางก็ไม่
ควรทีจะใส่ใจ และหากพบเจอขุมสมบัติจริง สิงนันก็มิ
อาจนําเอากลับไปได้!

สีหน้าหลินหยวนมืดทะมึนลงพลางพ่นลมออกจมูกเยาะ
ก่อนหมุนกายเดินตรงไปยังพืชสมุนไพรเหล่านัน หญิงผู้
นีไม่รูเ้ รืองรูค้ วามเอาเสียจริงๆ! ในเมือนางไม่ตอ้ งการ
เขาก็จะยึดพืชสมุนไพรเหล่านีมาครอบครองเองเสียให้
หมด!

หลินหยวนเดินตรงไปยังกอสมุนไพรท่ามกลางสายตา
เคียดแค้นของทุกคน จากนันก็กม้ ลงเริมต้น เก็บขึนมา...

40
หลินหยวนกระทําการเชืองช้าเหลือจะกล่าวด้วยไม่
ประสงค์ให้พืชพรรณบอบชํา เขาขุดพืชเหล่านันขึนจาก
ผืนดินด้วยความระมัดระวัง แล้วโยนใส่เข้าไปในธํามรงค์
มิติ

“เอาล่ะ ต่อไปก็เจ้า...” สายตาหลินหยวนเบนไปหาพืช

สมุนไพรอีกก้านหนึง

ทันใดนันเอง ทุกคนทียืนอยูเ่ บืองหลังเขาก็คลับคล้ายกับ

จะแลเห็นบางสิงทีไม่อาจเข้าใจได้ดว้ ย พวกเขาต่างก็
เบิกตาออกกว้างด้วยความตกตะลึงพลางรีบกู่รอ้ งก้อง
ตะโกนว่า “ท่านเจ้านคร ระวัง!”

41
อะไรรึ

หลินหยวนชะงักไปครูห่ นึงก่อนหันกลับมา ทันใดนันเอง

ดอกไม้ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึนเบืองหลัง พร้อมกับอ้า
ปากกว้าง เผยให้เห็นซีฟั นแหลมคมหมายจะงับเอาหลิน
หยวนให้ได้ ส่วนหลินหยวนเองก็ดวงตาแหลมคม แลมี
มือทีว่องไวยิงนัก รีบคว้าจับผูท้ ีอยูใ่ กล้ทีสุดเหวียงเข้าใส่
ดอกไม้กินคนดังกล่าว ชายผูน้ นไม่
ั ทนั ระหวังด้วยจู่ๆ ถูก
หลินหยวนจับเหวียงเข้าไป ก่อนทันได้กรีดร้องขอความ
ช่วยเหลือ เขาก็ถกู ดอกไม้กินคนนันกลืนกินเข้าไปทังร่าง
เสียแล้ว

หลินหยวนรีบฉวยโอกาสวิงหนีออกไป เขาทําท่าปาด
42
เหงือออกจากหน้าผากโล่งพลางความกลัวก็ยงั คงเกาะ
กุมอยูใ่ นจิตใจ!

หากช้าไปกว่านีอีกเพียงนิด คนทีจะตายก็คือตนนันเอง!

เคราะห์ดีทีปฏิกิรยิ าโต้ตอบของเขาว่องไวดีทีเดียว รีบ

คว้าจับใครอีกคนมาใช้เป็ นทหารเลวเสียดือๆ

หลินหยวนไม่คิดเลยว่าทีนีจะมีดอกไม้กินคนอยู.่ ..

“อ๊าก!”

ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงคลุม้ คลังดังออกมาจากฝูงชน
43
ชายผูห้ นึงปรีเข้ามาหาหลินหยวนขณะกรีดร้องด้วยดวง
ตาแดงกํา

“หลินหยวน คืนชีวิตพีชายข้ามานะ!”

ผูท้ ีถูกหลินหยวนใช้เป็ นทหารเลวนันหาใช่คนของจวน

เจ้านครไม่ แต่เป็ นหนึงในยอดจอมยุทธ์ทีติดตามเขามา!
เช่นนันเองทุกคนทียืนอยูใ่ นทีแห่งนันจึงเกรียวกราดขึน

44
ตอนที 746 สันดานทีแท้ของคนหน้าซือใจคด (5)

“ไสหัวไป!” สีหน้าหลินหยวนเ**◌้ยมเกรียมแล้วกําปั นก็

ฟาดเข้าให้ทีอกชายผูน้ นั ส่งให้เขากระอักโลหิตออกมา

45
โดยพลันพลางรีบกระถดล่าถอยกลับไป

“หลินหยวน เจ้ามันชักจะมากเกินไปแล้ว! ข้าก็คิดว่าเจ้า

คงเพียงแต่หลอกลวงประชาชน แต่นีเจ้าถึงขันลากเอา
ชีวิตผูอ้ ืนมาเสียงอันตรายแทนเลยรึ! จงชดใช้ดว้ ยชีวิต
เสียเถอะ!”

เหตุทีผูค้ นเหล่านีโกรธแค้นเคืองนักมิใช่เพราะชายทีตาย
ไปเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ! หากแต่เป็ นเพราะว่า ในไพรลับแลแห่ง
นีอันตรายเกินไปต่างหาก! จริงอยูว่ า่ ตอนนีคนทีตายไป
หาใช่ตวั ไม่ แต่ใครจะรูเ้ ล่า ทหารเลวคนต่อไปอาจเป็ น
ตนก็ได้!

46
เมือได้ยินได้ฟังคํากล่าวหาจากทุกคนแล้ว หลินหยวนก็
ยืนเอามือไพล่หลัง กล่าวด้วยท่าทีทรงภูมิวา่ “ถ้าข้าลาก
ให้เขามาตายแทนจริงแล้วจะทําไม พวกเจ้าจงถามตัว
เองด้วยใจสัตย์จริงเถิด ลําพังกําลังเขานัน จะช่วยเหลือ
อะไรพวกเจ้า หากพวกเราเดินทางต่อไปได้ ตรงกันข้าม
หากข้ายังมีชีวิตอยูก่ ็จะมีประโยชน์ยงกว่
ิ ากันมากนัก!”

“เจ้าพูดจาอะไรไร้สาระ!” น้องชายของผูล้ ว่ งลับร้อง

ตะโกนด้วยความโกรธแค้นพลางปรีเข้ามาโจมตีหลิน
หยวนเป็ นคํารบทีสอง

อย่างไรก็ดี คราวนีเขายังไม่ทนั เข้าใกล้ตวั หลินหยวนด้วย

ซํา ก็ถกู พลังของหลินหยวนอัดกระแทกกลับไปไกลเสีย
แล้ว ทําได้เพียงกระอักเลือดสดออกมากองใหญ่ ใครๆ
47
ต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่จอ้ งมองไปยังหลินหยวน
อย่างแค้นเคือง

หลินหยวนเหยียดเยาะ “ข้าทําไปก็เพือผลประโยชน์ของ
พวกเจ้าเองทังนัน ใครเลยจะคิดเล่าว่าพวกเจ้าหาได้เห็น
เจตนาอันดีของข้าไม่! หากข้าตายไป กําลังพลของพวก
เจ้าก็จะลดลงกึงหนึง และเมือเวลานันมาถึง พวกเจ้าทุก
คนก็คงได้ตายไปกันหมดเป็ นแน่!”

ทุกคนต่างก็รูว้ า่ ทีหลินหยวนพูดมานันมีเหตุผล แต่เมือ

คิดถึงฉากเหตุการณ์ทีผ่านมาทีไร คลืนความโกรธแค้นก็
เอ่อท้นขึนมาในอกทุกทีไป อย่างไรก็ดี หาได้มีใครลุกขึน
มาพูดเพือผูต้ ายไม่...

48
เอือก!

เจ้าดอกไม้กินคนย่อยสลายมนุษย์ในปากของมันแล้วก็
หันมาทางหลินหยวน พุง่ เข้าโจมตีอีกครา...

คราวนีทุกคนทีได้เห็นเหตุการณ์ตา่ งก็พากันก้าวกระถด
ถอยหลังไปยกใหญ่ดว้ ยกลัวว่าจะถูกจับเหวียงไปเป็ น
อาหารของเจ้าดอกไม้กินคนอีกคน

อวินลัวเฟิ งมองดูฉากสงครามนีด้วยสายตาเมินเฉย
“หลงเฟย เจ้าจงใจนําพาเขามาทีนีอย่างนันหรือ”

49
หลงเฟยผงกศีรษะ “ของลําค่าใดๆ ก็ตามในไพรลับแล
แห่งนีล้วนมีสตั ว์อสูรเป็ นผูอ้ ารักขา! ในกรณีทีเห็นสถาน
ทีแห่งนีมีเพียงดอกไม้กินคนอารักษ์อยูเ่ ท่านัน! อันทีจริง
แล้วไพรลับแลหาได้อนั ตรายมากเท่าทีทุกคนคิดไม่ หาก
เป็ นในสถานการณ์ปกติ ถ้าท่านไม่ไปแตะต้องอะไรใน
พงไพรเข้า สัตว์อสูรผูแ้ ข็งแกร่งเหล่านีก็จะไม่โจมตีก่อน”

เป็ นเพราะผูค้ น เมือเห็นขุมทรัพย์อยูต่ รงหน้าก็ควบคุม

ความโลภของตนไว้มิได้แท้ๆ สัตว์อสูรอารักษ์ ในสถานที
แห่งนีจึงได้พงุ่ เข้าโจมตี!

หลงเฟยนิงคิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “หากเขามิได้

เด็ดพืชสมุนไพรนัน ดอกไม้กินคนก็จะไม่โจมตีเขา!”

50
คนผูน้ นที
ั ถูกหลินหยวนตีกระเด็นไปไกลก่อนทันได้แตะ
ต้องพืชสมุนไพร ส่งผลให้หลบหนีความตาย ไปได้นบั ว่า
โชคดีกว่าเล็กน้อย!

ความโลภคือคําสาปทีมนุษย์ทกุ คนต่างก็ไม่อาจหลบ
หนี!

ด้วยประการนี การต่อสูจ้ งึ ยิงดุเดือดเข้มข้น

เหล่ายอดจอมยุทธ์ของจวนเจ้านครบัดนีถูกลดค่าเหลือ
เพียงอาหารของดอกไม้กินคนเท่านัน ส่วนหลินหยวน
เล่า ก็ตอ้ งเสียงชีวิตต่อสูส้ ดุ ตัว

51
แม้กระนันเอง หลินหยวนบัดนีก็มีแต่บาดแผลทัวตัว
แขนข้างหนึงถูกดอกไม้กินคนกัดเอาไป...

ไม่ได้การ หากเป็ นเช่นนีต่อไปข้าต้องตายอยูท่ ีนีเป็ นแน่!

หลินหยวนกัดริมฝี ปากกลืนศักดิศรีลงคอ แล้วขอความ
ช่วยเหลือจากอวินเซียว “ได้โปรด ช่วยข้าที!”

อวินเซียวมิได้เหลียวมองเขาด้วยซําไป สีหน้ายังคงเย็น
ชา ประหนึงว่ามิได้ยินเสียงเรียกร้องขอความช่วยเหลือ
นัน

สีหน้าหลินหยวนยิงมิน่าดูขนเรื
ึ อยๆ “ท่ามกลางไพร

52
ลับแลแห่งนี มีอนั ตรายมากนักเหลือจินตนาการ หากข้า
ตาย พวกเจ้าเองก็ไม่อาจหลบหนีความตายไปได้ดว้ ย
เช่นกัน!”

ตอนที 747 ขออภัย ข้ามือลัน

อวินเซียวยืนมือเข้าไปในปกเสือเงียบๆ ...

เห็นดังนันดวงตาหลินหยวนก็เป็ นประกายขึนมา ด้วยคิด

53
ว่าในทีสุดอวินเซียวก็เริมทีจะรูเ้ รืองรูร้ าวขึนมาเสียที และ
ตัดสินใจยืนมือช่วยเหลือเขา อย่างไรก็ดี อีกอึดใจต่อมา
หลินหยวนก็หน้าชาไปเมือเห็นชายหนุ่มผูน้ นหยิ
ั บเอาผล
ไม้สีแดงกําออกมาจากปกเสือแทน เขาใช้ผา้ เช็ดหน้า
เช็ดก่อนส่งต่อให้อวินลัวเฟิ ง

“ข้าเช็ดจนสะอาดแล้ว ท่านรับประทานได้ทนั ที”

หลินหยวนแทบกระอักโลหิต

ในสถานการณ์แบบนีเจ้ายังมีแก่ใจเอาอกเอาใจผูห้ ญิง
อยูอ่ ีกหรือ เจ้าคิดว่ามีกาํ ลังอย่างเดียว แล้วจะเดินเล่น
ในไพรลับแลได้อย่างสบายใจหรือไร ภยันตรายทีนีเกิน

54
กว่าจินตนาการของเจ้ามากนัก

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย รับเอาผลไม้ทีอวินเซียว

ส่งมา จากนันหยิบเข้าปากขบกัดแผ่วเบา

ได้เห็นสีหน้าท่าทีอนั โกรธแค้นของหลินหยวนแล้วนางก็
สะใจ

หลินหยวนรีบเบือนหน้าหนีไป ไม่มองอวินลัวเฟิ งและ

คณะของนางอีก หันมาตังใจจัดการกับดอกไม้กินคน
เบืองหน้าแทน ในทีสุดเขาก็พบจุดอ่อนของมันจนได้
แล้วกระบีในมือก็ฟาดฟั นลงไปทีก้านของมัน อย่างแรง

55
ดอกไม้กินคนหมายจะตังรับการโจมตี ทว่าก็สายเกินไป
เสียแล้ว ได้แต่ปล่อยให้กา้ นตนถูกเฉือนตัดออกก่อน
ค่อยๆ เ**◌่ ยวเฉาลงไป...

“แค่กๆ!”

หลินหยวนก้าวกระถดถอยหลับไปสองก้าวแล้วก็กระอัก
โลหิตออกมา ขณะเช็ดใบหน้าตนนันก็มิอาจแยกแยะได้
อีกต่อไปว่าไหนคือเลือด ไหนคือหยาดเหงือ...

“จบสินลงเสียที!”

ศึกครังนีเขาสูญเสียมหาศาล ซํายังต้องแขนขาดข้าง
56
หนึง! สําหรับผูฝ้ ึ กฌานแล้ว แขนขาดไปก็เหมือนพลัง
การต่อสูข้ าดหายไปครึงหนึงทีเดียว!

โชคดีทีเขายังมีพืชสมุนไพรเหล่านัน!

ครันมองไปยังเหล่าพืชสมุนไพรเบืองหลังตนแล้ว หลิน
หยวนก็รูส้ กึ ใจชืนขึนมาบ้าง เขาโซเซจะไปเด็ดเก็บเอา
พืชสมุนไพรทังหมดมาเป็ นของตน...

แต่ทนั ใดนันเอง ก็ปรากฏเพลิงสีเขียวตะไคร่ขนที

ึ ราก
ของพืชสมุนไพรเหล่านัน ก่อนแผดเผาให้พืชทังหมดนัน
กลายเป็ นเถ้าในชัวพริบตา

57
หลินหยวนนิงชะงักไป มือแข็งค้างอยูก่ ลางอากาศพลาง
มองไปยังพืชสมุนไพรทีบัดนีกลายเป็ นเถ้าถ่านด้วยเปลว
เพลิงนันอย่างตกตะลึง แล้วทันใดนันเอง คลืนพิโรธก็
พวยพุง่ ขึนมา

“ใคร! ใครมันมาเผาพืชสมุนไพรของข้า!”

หลินหยวนโกรธแค้นมากทีเดียว!

เขาสูญเสียผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาไปทังหมด ซํายังต้องแขนขาด
ไปข้างหนึงเพือได้พืชสมุนไพรเหล่านีมา ทว่าสุดท้ายแล้ว
ทุกอย่างก็หายวับไปภายในชัวพริบตาอย่างนันหรือ

58
“ขออภัย ข้ามือลัน”

ขณะหลินหยวนโกรธจัดจนควันออกหูอยูน่ นเอง
ั ก็ได้ยิน
เสียงสะกดใจดังมาจากทางด้านหลัง ส่งผลให้เพลิงพิโรธ
ในใจเขายิงโหมกระหนํา

มือเจ้าลันอย่างนันรึ

ทีว่ามือลันนีเจ้าหมายความบัดซบอะไรกันแน่

มือเจ้าลันจนเผาสมุนไพรเหล่านีหมดสินอย่างนันหรือ
แล้วถ้ามือเจ้าไม่ลนั ทังป่ านีไม่มอดไหม้ไปหมดแล้ว หรือ
ไร
59
“เจ้าจงใจนี!” หลินหยวนหันมองอวินลัวเฟิ งพลางขบฟั น
เอ่ยถามเกรียวกราดด้วยความแค้น

อวินลัวเฟิ งตวัดสายตามองจากหางตา “ข้าคิดจะเผา

ดอกไม้กินคน แต่ไม่คิดว่ามือจะลันหันไปเผาผิดทีแทน
เสียนี!”

นางตังใจทําแล้วจะทําไม ต่อให้นางต้องเผาพืชสมุนไพร
หมดทังป่ า ก็จะไม่มีวนั ให้หลินหยวนได้ไปแม้แต่กา้ น
เดียวเด็ดขาด

“ทีเผาไปแล้วก็เผาไป” อวินเซียวมองไปยังหลินหยวน

60
ด้วยสายตาเ**◌้ยมเกรียมก่อนหันไปหาอวินลัวเฟิ ง “ก็
แค่ไม่กีก้านเองมิใช่หรือ ไม่เห็นเป็ นไร”

ก็แค่ไม่กีก้านเอง...อย่างนันรึ

ได้ยินถ้อยคํายโสของชายหนุ่มแล้วทุกคนต่างก็นิงอึงไป

หากนําพืชสมุนไพรเหล่านีไปประมูลในโลกภายนอกก็คง
ได้ราคาสูงเสียดฟ้า แต่นีเขากลับไม่แยแสเลยอย่างนัน
หรือ

อย่างนีเองสองคนนีจึงได้เป็ นสามีภรรยากัน!

61
สันดานเหมือนกันไม่มีผิดเพียน!

เอาแต่ใจ หยิงยโส และเกินทน!

มีเพียงสองคนนีเท่านันทีกล้าพ่นวาจาเช่นนีออกมาได้!
คนอืนต่อให้มีแรงใจสนับสนุนเพียงใด ก็คงไม่บงั อาจ
เอือนเอ่ยออกมาอย่างแน่นอน!

62
ตอนที 748 ผนึก

สีหน้าหลินหยวนซีดขาวไป แล้วร่างกายก็สนระริ
ั ก เขา
เห็นผูค้ นไร้ยางอายมามาก แต่ไม่เคยพบเจอผูใ้ ดหน้า
หนาหน้าทนถึงเพียงนีมาก่อน

63
เคราะห์รา้ ยทีเขาไม่กล้าพอทีจะขัดขาอวินเซียว...

“ฮึม!”

ครันสะบัดแขนเสือด้วยท่าทีเกรียวกราดแล้ว หลินหยวน
ก็มงุ่ หน้าเดินต่อไป ในเมือแถวนีมีพืชสมุนไพรละลานตา
นัก ก็เป็ นหลักฐานว่าพงไพรแห่งนีมีพืชสมุนไพรลําค่า
มากจนเกินพอ!

แต่แม้กระนันเอง สิงทีฆ่าหลินหยวนทังเป็ นก็คือ ทุกครัง

ทีเขาพบพืชสมุนไพรแล้วจัดการสัตว์อสูรอารักษ์เหล่านัน
ลงด้วยความยากลําบาก อวินลัวเฟิ งก็จะตามมาเผาพืช

64
สมุนไพรเหล่านันให้เหลือแต่เถ้าถ่าน ทุกทีไป

แล้วข้อแก้ตวั ทีนางใช้เสมอก็เหมือนเดิมทุกครา...มือนาง
ลันไปอย่างนันรึ

มือคนเรามันจะลันได้สกั กีทีกนั หา

ครันถูกอวินลัวเฟิ งคอยขัดขวาง หลินหยวนก็เลิกมองพืช

สมุนไพรตามทางไปในทีสุด ต่อให้เขาล้ม สัตว์อสูรเหล่า
นันลงได้ ก็ไม่อาจเก็บเอาพืชสมุนไพรกลับไปได้อยูด่ ี

ยิงเดินทางลึกเข้าไปเท่าไร ก็น่าจะเจอสัตว์อสูรทีแข็ง
แกร่งมากขึนเรือยๆ อย่างไรก็ดี ตังแต่เลือกเส้นทางนีมา
65
แล้ว หากไม่ไปฉวยเอาสิงของใดในป่ าทีมีสตั ว์อสูรเป็ นผู้
อารักขาเข้า ก็หาได้มีสตั ว์อสูรตนใดพุง่ เข้ามาโจมตีก่อน
ไม่

เช่นนันเอง การเดินทางของอวินลัวเฟิ งและคณะจึงราบ

รืนมากทีเดียว...

“นายท่าน” จู่ๆ หลงเฟยก็ชะงักฝี เท้า สีหน้าชักจะบิด

เบียวอย่างแจ่มชัด แล้วเขาก็มิอาจอดกํามือข้างลําตัวไว้
แน่นได้

“ทีนีคือใจกลางของไพรลับแล!”

66
“ว่าอย่างไรนะ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแผ่วเบา “เจ้าหมาย
ความว่าเรามาถึงแล้วอย่างนันรึ”

หลงเฟยผงกศีรษะแผ่วเบา แล้วสายตาก็เบนไปยังซูเจิง
ช้าๆ

ภายในหุบเขารกร้างเบืองล่างผืนนภาครามนันมีเพียง
ความเงียบงัน สงัดเสียจนได้ยินแต่เสียงลมแผ่วพัดผ่าน
กิงก้านของต้นไม้เท่านัน...

บัดนีเอง สีหน้าซูเจิงก็ชกั จะซีดขาวลงพลางมือก็เกาะกุม

อกไว้แน่น เผยให้เห็นท่าทีเจ็บปวดทรมาน

67
“กรร!”

ทันใดนันเอง ซูเจิงก็เงยศีรษะขึนแผดเสียงคํารามดังสนัน
สันสะเทือนทังฟ้าดินประหนึงกําลังระบายอารมณ์
บางอย่าง...อย่างไรก็ดี เมือสินเสียงคําราม ร่างของเขาก็
อ่อนปวกเปี ยกลงไปเล็กน้อย มือยังคงเกาะกุมอกเอาไว้
แน่น

“อาจารย์อา!”

แล้วสายตาทุกคนก็จบั จ้องมายังซูเจิง หลงเฟยเองก็รบี

ก้าวเข้าไปพยุงร่างซูเจิงทันใด

68
“อาจารย์อา ท่านเป็ นอย่างไรบ้าง”

ซูเจิงส่ายศีรษะ หลับตาลงแผ่วเบา สีหน้าเล่าก็ยงั คงเจ็บ

ปวดทรมาน

“หลงเฟย ถอย!” สีหน้าอวินลัวเฟิ งเคร่งเครียดลงพลาง

นางก็สาวเท้ายาวๆ ก้าวเข้าไปทีด้านหลัง ของซูเจิง ชัว
พริบตาทีหลงเฟยหลีกถอยออกไป ฝ่ ามือเด็กสาวก็
กระแทกลงบนกายของซูเจิงอย่างแรง

“กรร!”

เกิดคลืนเสียงคํารามขึนอีกหนึงคํารบ พร้อมด้วยพลังอัน
69
แข็งแกร่งกระทังส่งให้ทวทั
ั งผืนป่ าต้องสันสะเทือนเลือน
ลัน

อวินลัวเฟิ งถอนสายตาจากซูเจิง และเมือเห็นฉากกัน

โปร่งใสแล้วสีหน้านางก็เย็นยะเยือกลง

“สถานทีแห่งนีช่างแปลกยิงนัก! หากข้าเดาไม่ผิด เหตุที

อาจารย์อาของเจ้าเจ็บปวดถึงเพียงนีก็คงเป็ นเพราะว่า
ผนึกนีด้วยเช่นกัน...”

หลงเฟยผงกศีรษะรับด้วยรอยยิมขมขืน “พวกข้าเคยมา
ทีนีหนหนึงแล้ว และเมืออาจารย์อาเข้าใกล้สถานทีแห่งนี
ทีไร เขาก็จะมีปฏิกิรยิ าเช่นนีทุกทีไป เช่นนันเองพวกเรา

70
จึงทําอะไรมิได้นอกจากถอย! นายท่าน ท่านมีวิธีช่วย
เหลือพวกข้าหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งถูกรามตนแผ่วเบาขณะทีใบหน้าท่าทีเคร่ง
เขม็ง ว่ากันตามตรง นางเองก็มิได้มนใจ
ั ว่าจะทําลาย
ผนึกนีลงได้หรือไม่...

หลินหยวนแลมองอวินลัวเฟิ งผูก้ าํ ลังครุน่ คิดอยูแ่ ล้วก็

เหยียดเยาะพลางเดินตรงไปทีผนึกนัน

“ก็แค่ผนึกมิใช่หรือ ข้ามาทีนีคราวนีก็เพือผนึกนี และข้า

ไม่เชือว่าจะทําลายมันลงมิได้!”

71
เมือมองมายังอวินลัวเฟิ งแล้ว สายตาของเขาก็ฉาย
ความรังเกียจเดียดฉันท์ชดั เจน

ตอนที 749 ยอดอัจฉริยะเจวียเชียน (1)

ก่อนเข้าใกล้ผนึก หลินหยวนสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตา

ก็เผยแววหนักแน่น บัดนีเอง ดวงหน้า อันงดงามหยด
ย้อยของหญิงสาวผูน้ นได้
ั ผดุ โผล่ขนมาในจิ
ึ ตใจ ยังความ
เร้าใจมาสูภ่ ายในอกเป็ นยิงนัก
72
ขอให้สงกี
ิ ดขวางนีถูกทําลายลงได้ก่อนเถิด แล้วเขาก็จะ
ได้พบกับคนรักในฝัน!

ตูม!

ชันพลังแน่นหนาห่อหุม้ กําปั นของหลินหยวนเอาไว้ แล้ว

ทันใดนันเอง เขาก็ฟาดฟั นกําปั นลงไปบนผนึกนัน แต่
แล้วการโจมตีของเขาก็กลับสะท้อนกลับจากผนึกดัง
กล่าวภายในชัวพริบตา ส่งกายเขาลอยปลิวละลิวไป ใน
ทันใด

ครันได้เห็นฉากดังกล่าวแล้ว ฝูงชนก็เยาะเย้ยเข้าให้

73
“หลินหยวนเอ๋ย ไหนเจ้าบอกว่าสิงนีเป็ นเพียงผนึกเท่า
นันเองมิใช่หรือ เห็นทีเจ้าจะไม่มีปัญญากระทังทีจะ
ทําลายผนึกนีลงด้วยซํา เป็ นเช่นนีแล้วเจ้ายังจะมีหน้า
มาทําท่าทีอวดเก่งอยูอ่ ีกหรือ”

หลินหยวนหน้าเสียไปทีเดียว เขาตะเกียกตะกายลุกขึน
ยืนจากพืนแล้วรีบปรีเข้าใส่ผนึกนันทันใด...

กําปั นฟาดลงไปเสียงดังสนัน สําแดงพลังมหาศาลยิงดัง

ภูผาทมิฬ

อย่างไรก็ดี ผนึกใต้กาํ ปั นเขานันก็มิได้ขยับเขยือนแต่

อย่างใด ส่วนกายของเขาต่างหากเล่าทีถูกผลักกระแทก

74
ออกไปอีกครา!

“เป็ นไปมิได้!” หลินหยวนสําแดงสีหน้าตืนตะลึง “ข้าทุม่

พลังสุดตัวเพือโจมตีผนึกนี ผนึกก็ควรจะถูกทําลายลง
แล้วสิ แต่ไยมันจึงไม่ขยับเขยือนแม้เพียงนิดเลยเล่า”

คิดแล้วหลินหยวนก็อดหน้าซีดขาวขึนมามิได้

“เห็นทีสดุ ท้ายแล้วหลินหยวนก็มิได้มีประโยชน์อะไรแก่
พวกเราเลย” หลงเฟยส่ายศีรษะ “หากรูม้ าก่อนว่าเขาจะ
เป็ นคนไร้ประโยชน์เช่นนีก็คงคิดบัญชีไปนานแล้ว”

หลินหยวนตอบรับเสียงเย็นพร้อมด้วยดวงตาทีเย็นชา
75
“ในหมูค่ ณะนีมีเพียงข้าเท่านันทีพอจะมีความรูเ้ รืองผนึก
นีอยูบ่ า้ ง และข้าก็รูด้ ว้ ยว่าจุดอ่อนของมันอยูท่ ีใด อย่าง
ไรก็ดี ในเมือแม้แต่ตวั ข้าเองก็ยงั ทําลายผนึกนีลงมิได้ ก็
คงไม่มีผใู้ ดอืนอีกแล้วในหมูพ่ วกเรานี ทีจะทําลายผนึกนี
ลงได้!”

หลงเฟยคลับคล้ายกับจะหัวเสียพลางจ้องไปทีหลิน
หยวนอย่างกับจะกินเลือดกินเนือ บัดนีเอง จู่ๆ ซูเจิงก็ลกุ
ขึนยืน ปรีเข้าใส่ผนึกอย่างคลุม้ คลัง กําปั นของเขารัวใส่
ผนึกนันซําแล้วซําเล่า ส่วนดวงตาก็เบิกกว้าง เป็ นสีแดง
กํา

“อาจารย์อา!”

76
ครันเห็นซูเจิงฟั นเฟื อนไปเช่นนันแล้ว หลงเฟยก็ตกตะลึง
ไป รีบปรีเข้าไปรังตัวเขาเอาไว้โดยไม่รรี อทันที อย่างไรก็
ดี ชายหนุ่มยังไม่ทนั ไปถึงตัวซูเจิงดีก็ถกู เจ้าตัวกันเอาไว้
ก่อนเสียแล้ว

“ถอยไป!” ซูเจิงหันหน้ามาคํารามใส่หลงเฟยลันด้วยท่า
ทีเกรียวกราด “ข้าต้องผ่านไอ้ผนึกบัดซบนีไป ให้จงได้!
ครอบครัวทังหมดของข้ารอข้าอยูข่ า้ งในนัน แล้วจะให้ขา้
หลบๆ ซ่อนๆ อยูข่ า้ งนอกฝ่ ายเดียวได้อย่างไร”

เคราะห์รา้ ยทีต่อให้พละกําลังของซูเจิงจะแข็งแกร่งปาน
ใดก็ เขาก็ยงั หาใช่คมู่ ือของผนึกนีไม่! ทุกคราทีเข้าโจมตี
ผนึก เขาก็จะได้รบั บาดเจ็บกลับมาด้วยพลังสะท้อนกลับ
77
จากผนึกทุกทีไป จนกระทังต้องกระอักเลือดสดๆ

แต่แม้กระนันเองก็ไม่มีสงใดมาเหนี
ิ ยวรังเขาเอาไว้ได้...

หลงเฟยดวงตาแดงกํา

แม้อาจารย์อาของเขาบ่อยครังมักทําตัวไม่ได้ความ และ
ต่อให้ตอ้ งเกิดเรืองราวใหญ่โตใดๆ ขึนมาก็ตาม เขาก็ยงั
จะออกไปเกียวสตรีอยูท่ กุ ทีไป

อย่างไรก็ดี ความรูส้ กึ ของอาจารย์อาทีมีตอ่ ราชันย์สตั ว์

อสูรตนอืนๆ นันก็จริงใจมิแพ้กนั !

78
พีน้องทังชายหญิงของเขาต้องตกอยูใ่ นอันตราย แล้วจะ
ให้เขาเดินเหินเป็ นอิสระ สําราญกายสบายใจอยูข่ า้ ง
นอกนีได้อย่างไร ต่อให้เขาช่วยเอาไว้มิได้ อย่างน้อยก็ขอ
เผชิญหน้ากับทังชีวิตและความตายไปพร้อมกัน!

นันแล อาจารย์อาของเขา!

ชายผูห้ ยาบช้าไร้ยางอาย ทว่าก็เป็ นวีรบุรุษผูค้ วรค่าแก่

การยกย่อง!

“อาจารย์อา ข้าจะติดตามท่านไป! ต่อให้รา่ งกายข้าต้อง

ฉีกขาด และถูกบดขยีอยูภ่ ายใต้แรงสะท้อนกลับจาก
ผนึกนี ข้าก็จะไม่ยอมท้อถอย!”

79
สายตาหลงเฟยค่อยๆ ตังมันขึนเรือยๆ ย่างเท้าหนักๆ
ตรงไปยังผนึกนัน...

ถ้าหากกระทังนายท่านของเขาเองก็ยงั หาได้มีวิธีทาํ ลาย

ผนึกลงไม่ ก็คงจะไม่มีใครในโลกนีช่วยเหลือ นายท่าน
อีกหนึงของเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว!

เช่นนันเอง เขาก็ตอ้ งตายไปพร้อมๆ กับทุกคนเท่านัน!

ครันแลเห็นท่าทีไม่คิดหน้าคิดหลังของซูเจิงและหลงเฟย
แล้ว อวินลัวเฟิ งก็หลุบเนตรลงเอ่ยถาม “เสียวโม่ เจ้ามีวิธี
แก้ปัญหาหรือไม่”

80
ตอนที 750 ยอดอัจฉริยะเจวียเชียน (2)

81
“นายท่าน ข้าไม่คอ่ ยเข้าใจผนึกนีสักเท่าไร”

นําเสียงเสียวโม่ออ่ นระโหยโรยแรง สําแดงความหม่น

หมองออกมาอย่างชัดเจน เด็กน้อยอยากช่วยเหลือ
อวินลัวเฟิ งเป็ นยิงนัก ทว่าเขาได้หลงลืมหลายสิงหลาย
อย่างเหลือเกิน เช่นนันเองจึงไม่ลว่ งรูถ้ งึ วิธีทาํ ลายผนึก
ดังกล่าว...

อวินลัวเฟิ งนิงเงียบไปนานก่อนหันไปหาอวินเซียว “อวิน

เซียว ช่วยข้ารังตัวหลินหยวนที”

นําเสียงเด็กสาวผูน้ ีฟั งดูคล้ายประหนึงสายลมอ่อนพัด

82
ผ่านเข้าหูหลินหยวน ทีเดิมมีรอยยิมเดียดฉันท์อยู่ บัดนี
เมือได้ยินถ้อยคํานางแล้วก็นิงแข็งไปทันใด พลางมองไป
ยังชายหนุ่มผูเ้ ย็นชาซึงกําลังเดินตรงมา ด้วยความหวาด
กลัว

“เจ้า...เจ้าจะทําอะไร” หลินหยวนก้าวกระถดถอยหลังไป
สองสามก้าวแล้วก็กลืนนําลายลงอย่างยากลําบาก

ตูม!

พลังมหาศาลกระแทกเขาเข้าทีแผ่นหลัง ทันใดนันเอง
เขาก็กระอักโลหิตออกมากองใหญ่ ร่างโซซัดโซเซไปด้าน
หน้าล้มลงกับพืนทันที

83
เท้าอวินเซียวเหยียบอยูบ่ นหัวไหล่ของเขา หากแม้ชาย
หนุ่มเพียงเพิมกําลังขึนอีกนิด เขาก็จะบดขยีหัวไหล่ของ
หลินหยวนได้ในทันใด เช่นนันเอง เมือถูกอวินเซียวคุก
คามอยูด่ งั นัน หลินหยวนก็มิได้กล้าแข็งขืน แต่อย่างใด
พลางใบหน้าซีดขาวก็สาํ แดงความหวาดกลัว

“เจ้าคิดจะทําอะไรกันแน่ ต่อให้เจ้าอยากฆ่าข้า ก็ควรจะ

บอกกันบ้างว่าเพราะเหตุใด!”

อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา จากนันก้าวเข้าไปหาหลิน

หยวนพลางหรีเนตรลง แล้วก็เผยรอยยิมนางมาร “เจ้ารู ้
เรือผนึกนีมากน้อยเพียงใด”

84
“ข้า...ข้าไม่รู.้ ..” สีหน้าหลินหยวนยิงซีดขาว “ข้ารูเ้ พียง
แต่วา่ ทุกผนึกย่อมมีจดุ อ่อน เจ้าเพียงแต่ตอ้ งโจมตีจดุ
อ่อนนัน แล้วก็จะทําลายผนึกได้เอง! อย่างไรก็ดี ข้าเห็น
อย่างชัดเจนแล้วว่าผนึกนีหาได้เหมือนกับผนึกอืนทัวไป
ไม่ ด้วยข้าโจมตีจดุ อ่อนของมันหลายครังหลายครา ก็ยงั
ไม่เกิดความเปลียนแปลงอันใดทังสิน!”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วเอ่ยถามต่อ “เจ้ายังเก็บงําเรือง

อืนใดอยูอ่ ีก อย่างเช่น หลักการของผนึกนี...”

หลินหยวนมิอาจเข้าใจได้วา่ หลักการของนางหมายถึง
อะไร แต่สงที
ิ เขารูก้ ็คือ อวินลัวเฟิ งไม่รูอ้ ะไรเลยเกียวกับ
ผนึก! ต่อให้นางศึกษาเสียเดียวนี ก็นบั ว่าสายเกินไป
85
นางจะทําอะไรได้ภายในช่วงระยะเวลาอันสัน ปานนี

แม้ภายในใจหลินหยวนจะคิดเช่นนัน เขาก็มิได้บงั อาจ

ลันวาจาออกไป ตรงกันข้าม เขากลับอธิบาย ทุกสิงเกียว
กับผนึกให้นางฟั งอย่างว่านอนสอนง่าย

ได้ฟังแล้วอวินลัวเฟิ งก็เงียบไป

นางรูส้ กึ ว่าหลักการเบืองหลังการสร้างผนึกนีคล้ายกับ
อะไรบางอย่าง...

การสร้างหุน่ เชิดอย่างนันรึ

86
ทันใดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็มีปฏิกิรยิ าขึนมา

หลักการของผนึกนีคล้ายกับวิธีการสร้างหุน่ เชิดเลยมิใช่
หรือ แล้วเจวียเชียนก็เป็ นผูค้ ิดค้นวิธีการสร้างหุน่ เชิดไง
เล่า! หรือผนึกนีจะมีความเกียวข้องบางอย่างกับเจวีย
เชียนกัน

คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ เบิกบานขึนในจิต รีบหยิบตํารา

อันมีเนือหาเกียวข้องกับการสร้างหุน่ เชิด ซึงได้รบั มาจาก
สถานหลบภัยของเจวียเชียนขึนมา หลังจากนันนางก็หา
ทีนัง พลิกหน้ากระดาษตําราไม่พดู ไม่จา

“นีนาง...คิดจะเรียนรูก้ นั ตรงนีเลยจริงรึ”

87
หลินหยวนเป็ นเบือใบ้ไปพลางจ้องมองเด็กสาวซึงกําลัง
ศึกษาอยูใ่ ต้ตน้ ไม้ตาค้าง คนอืนๆ เล่า ก็ชะงักงันไป

ใครเลยจะคิดเล่าว่าบัดนีเอง อวินลัวเฟิ งจะมานังศึกษา

อยูต่ รงนีจริงๆ นางผูไ้ ม่มีความรูค้ วามเข้าใจใดๆ ในผนึก
เลยแม้แต่นอ้ ย จะเรียนรูว้ ิธีการทําลายผนึกนีลงภายใน
ช่วงเวลาอันแสนสันได้จริงๆ อย่างนันรึ

เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว!

แม้เป็ นเช่นนันเอง อวินลัวเฟิ งก็หาได้รูร้ อ้ นรูห้ นาวกับ

สายตาเดียดฉันท์แลตังคําถามเหล่านันไม่ พลางปลาย

88
นิวก็คอ่ ยๆ พลิกผ่านหน้าตําราในมือแผ่วเบา

นางได้ตาํ ราเล่มนีมาครอบครองก็นานแล้ว ทว่าไม่เคยมี

เวลาได้อา่ นเสียที! นอกจากเนือความ ในหน้าแรกแล้ว
นางก็ไม่รูอ้ ะไรเลยเกียวกับตําราเล่มนี

“พบแล้ว!”

อวินลัวเฟิ งมีดวงตาเป็ นประกายขึนมาเล็กน้อย “ตาม

คาด นอกเหนือจากหุน่ เชิดแล้ว เจวียเชียนยังได้คิดค้น
ผนึกขึนมาอีกด้วย! หากคนวิปลาสผูน้ ียังคงมีชีวิตอยู่ ก็
คงได้ทงผื
ั นแผ่นดินนีไปครอบครอง!”

89