ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม7

ตอนที 901 เปิ ดโปงแผนสมคบคิด (3)
สินคําเจียงเมิงเหยา ก็ได้ยินนําเสียงเย็นชาห่างเหินของ
ฮ่องเต้ “พวกเจ้าจะยืนนิงอยูท่ าํ ไมกัน จงจับกุม พระสนม
ซูเสีย ใครขวางฆ่าให้หมด ไม่มีขอ้ ยกเว้น!”
เมือได้ยินประโยค ‘ใครขวางฆ่าให้หมด’ กายเจียงเมิง

เหยาก็สนเทา
ั แล้วนางก็มองไปยังฮ่องเต้อย่าง ไม่เชือ
สายตา จู่ๆ นางก็ตงตั
ั วหัวเราะขึนมา เสียงของนางเปี ยม
ไปด้วยความโศกเศร้า
“ข้าเชือแล้วในสิงทีเขาว่ากัน ราชสํานักช่างมีใจโหด
เ**◌้ยมเป็ นทีสุด! ท่านสามารถฆ่ากระทังธิดาแท้ๆ ของ
1
ตนได้ลงคอ ท่านช่างอํามหิตและสามานย์ยงนั
ิ ก! อย่า
บอกข้านะว่าท่านมีเพียงฮองเฮาเป็ นสตรีเดียวในพระทัย
เสด็จแม่คอยอยูเ่ คียงข้างท่านมาไม่รูก้ ีปี ตอ่ กีปี คอยเฝ้า
พระตําหนักทีว่างเปล่าให้แก่ทา่ น แต่ทา่ นก็ยงั ปฏิบตั ิกบั
เสด็จแม่เช่นนีอีกหรือ”
ฮ่องเต้ทรงมีทา่ ทีเย็นชาขณะทีสีหน้าก็เ**◌้ยมเกรียมดุ
ดัน ถ้อยคําของเจียงเมิงเหยามิอาจทําให้หวั ใจของเขา
สันคลอนได้อีกต่อไป ด้วยผูท้ ีทําร้ายฮองเฮาจะต้อง
ตายอย่างไม่มีขอ้ แม้!
ทันใดนันเองก็บงั เกิดคลืนพลังมหาศาลพุง่ เข้าโจมตี

ฮ่องเต้ผทู้ รงยืนอยูท่ า่ มกลางทุกคน
2
“ฝ่ าบาท ระวัง!”
เสวียนเทียนสัมผัสได้ถงึ รังสีจากด้านหลัง แล้วสีหน้าก็

เปลียนไปทันใด เขารีบเข้าขวางรับการโจมตีแทนฮ่องเต้
โดยพลัน
ตูม!
บังเกิดเสียงดังสนันแล้วคลืนพลังมหาศาลก็หลังไหลออก
จากทัวทังกายของเขา ส่งให้ตน้ ไม้โดยรอบโค่นหักลง
กลายเป็ นเศษซากทันใด
3
ชายวัยกลางคนผูห้ นึงสวมใส่อาภรณ์ยาวสีกรมท่าค่อยๆ
เยืองย่างอยูก่ ลางเวหาพร้อมด้วยสีหน้าเย็นชา ดวงตา
ฉายความชิงชังขณะยืนอยูเ่ หนือทุกคน มองตําลงไปยัง
ฮ่องเต้ผยู้ ืนอยูข่ า้ งหน้า
“ฮ่องเต้บดั ซบ ข้ามาทีนีในวันนีเพือเอาชีวิตเจ้า!”
ฮ่องเต้ทรงมีสีพระพักตร์กล้าหาญไม่กลัวตายขณะเอ่ย
เสียงเย็น “เจ้าเป็ นใคร มีความเคียดแค้นอะไรเรา
นักหนา”
ชายผูน้ นมิ
ั ได้ตอบรับว่าอย่างไร กลับเปล่งเสียงหัวเราะ
เย็นชาแทน “ฮองเฮานางแพศยานันไปอยูท่ ีไหน เสียเล่า
4
ให้นางโผล่หน้าออกมาสิ! อา จริงสิ ข้าลืมไป ฮองเฮา
ของเจ้าบัดนีกลายเป็ นองค์หญิงนิทรา มิอาจโผล่หน้ามา
ได้แล้วสินะ! ข้ารูด้ ว้ ยเช่นกันว่าช่วงนีเจ้ามิเคยหยุด
หย่อนเคลือนไหว เชิญแพทย์จากทัวทุกสารทิศมาเพือ
รักษาฮองเฮา! อย่างไรก็ดี ฮองเฮาจะไม่มีวนั ตืนขึนมา
ด้วยผูใ้ ดก็ตามทีต้องพิษปรสิตของข้าแล้ว จะต้อง มีอนั
เป็ นไปทุกคน!”
เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ทีข้าไม่สงั หารนางให้

จบไปตังแต่ทีแรก ก็เพราะอยากเห็นเจ้าทนทุกข์ทรมาน
ดังทีเป็ นอยู่ อา ข้าว่าเจ้าเองก็มิได้มีวนั คืนทีดีสกั เท่าไร
และบัดนี ข้าจะทําให้เจ้าต้องโศกเศร้าสินหวังเสียจน
อยากตายไปให้รูแ้ ล้วรูร้ อด...”
5
ตูม!
ชายผูน้ นโบกมื
ั อ แล้วคลืนพลังก็โจมตีพระตําหนักจิงเต๋อ
แล้วทังพระตําหนักก็พงั ทลายลงกลายเป็ นเพียงซากภาย
ในชัวพริบตา
ท่ามกลางซากปรักหักพังนันปรากฏเตียงหลังหนึง
ปราศจากรอยขีดข่วน พร้อมด้วยเด็กสาวผูห้ นึง อยูบ่ น
เตียง ดวงตามืดดําสะกดลมหายใจของเด็กสาวผูน้ นมอง
ั
มาดูเหมือนว่าจะยิมแต่ก็ไม่
และทีเบืองหลังนางนันก็ปรากฏรอยยิมอ่อนโยนของ
ฮองเฮา อาภรณ์ของพระนางเรียบกริบ มิได้รบั ผล
6
กระทบจากคลืนการโจมตีนนแต่
ั อย่างใด
สีหน้าชายผูน้ นเปลี
ั ยนไปจากหน้ามือเป็ นหลังมือ ส่วน
นําเสียงก็ดเุ ดือดขึนมา “เป็ นไปมิได้ เรืองนีเป็ นไปมิได้!
เจ้าไม่มีทางตืนขึนมาได้มิใช่หรือ!”
มิตอ้ งพูดถึงชายผูน้ ีดอก นอกจากเสวียนเทียนทีรูค้ วาม

จริงอยูน่ านแล้ว ทุกคนต่างก็เป็ นเบือใบ้ไป
เยียจิงเสวียนมีสีหน้าดูมิได้ทีสุด ดวงตาเล็กจิวของเขา
เบิกกว้าง ปากก็อา้ ค้างมิอาจหุบลงได้
อวินลัวเฟิ ง...รักษาฮองเฮาได้จริงอย่างนันหรือ
7
นางมีความสามารถถึงเพียงนันได้อย่างไร เป็ นไปมิได้
เป็ นอันขาด!
“ในทีสุดข้าก็เข้าใจ!”
ขณะนันเอง เสียงเจียงเมิงเหยาก็ดงั ขึนมาทันใด นาง

กําหมัดแน่นร่างสันเทิม “อวินลัวเฟิ ง เช่นนีเอง ผูท้ ีเสด็จ
พ่อทรงเชิญมารักษาฮองเฮาคือเจ้าเองอย่างนันหรือ! ข้า
มิได้ตระหนักตังแต่ทีแรก อย่างนีเองพระบิดาจึงได้
ประทานสิทธิให้เจ้าเสียมากมาย! เจ้าคงรักษาฮองเฮาได้
ตังแต่ตอนนันแล้วสินะ”
8
ตอนที 902 เปิ ดโปงแผนสมคบคิด (4)
9
ว่าอย่างไรนะ
เยียจิงเสวียนเป็ นเบือใบ้ไป
ฮ่องเต้ทรงเชิญอวินลัวเฟิ งมารักษาฮองเฮาก่อนหน้านี
ซํายังทําสําเร็จด้วยแล้วอย่างนันหรือ แล้วเหตุใดเขาจึง
ยอมรับข้อเสนอของตนเล่า
แม้วา่ เยียจิงเสวียนจะโง่เง่าเพียงใด บัดนีเขาก็เข้าใจทุก

สิงเป็ นอย่างดี...
อย่างนีเอง ทังหมดล่วงรูถ้ งึ แผนสมคบคิดระหว่างตนกับ

พระสนมซูแล้ว และเป้าหมายของพวกเขาก็คือการดึงงู
10
ออกจากรัง!
ทีน่าขันก็คือเขากลับคิดว่าทุกสิงทุกอย่างอยูใ่ นกํามือ
ตน...
“มารูต้ วั ตอนนีก็สายไปเสียแล้ว”
เจียนเฉิงเหวินสาวเท้ายาวๆ ออกมาจากซากปรักหักพัง
แล้วกวาดสายตาเย็นชามองไปยังทุกคน ณ ทีแห่งนัน
ถ้อยคําของเขาได้พิสจู น์บทสรุปของเจียงเมิงเหยา!
บุรุษอาภรณ์กรมท่าทีเดิมทีตกตะลึงไปครูห่ นึงนัน บัดนี

11
กลับเปล่งเสียงหัวเราะคลุม้ คลังดังไปทัวทัง วังหลวง
“ฮองเฮาหายดีแล้วจะทําไมเล่า วันนี พวกเจ้าคูร่ กั ใจคด

ทังสองจะต้องตาย! ด้วยความตายของพวกเจ้าเท่านัน
ถงเอ๋อร์ผเู้ ป็ นทีรักของข้าจึงจะสงบสุข!”
ถงเอ๋อร์อย่างนันหรือ
สีพระพักตร์ฮองเฮาเยือกเย็นขึนมาเล็กน้อย “ถงเอ๋อร์ที
เจ้าพูดถึงคือพระสนมเอกถงใช่หรือไม่”
“ใช่แล้ว!” ชายผูน้ นตอบรั

ั บเสียงเย็น “หากมิใช่เพราะเจ้า
ถงเอ๋อร์ก็คงไม่ตาย และพวกเจ้าทังหมดจะต้องถูกฝังไป
12
กับนาง!”
ทันใดนันเอง รังสีอาํ มหิตของชายผูน้ นก็

ั พวยพุง่ ออกมา
พร้อมด้วยเพลิงพิโรธแผดเผาอยูใ่ นดวงใจ เปลียนเป็ น
คลืนพลังมหาศาลเข้าโจมตีฮองเฮา...
“ปกป้องฮองเฮา!”
ฮ่องเต้ทรงแตกตืนจนขยับพระวรกายมิได้ และเมือสินคํา
ก็โผเข้าไปโดยมิไยดีชีวิตตน
อย่างไรก็ดี ความเร็วของเขาก็มิอาจสูไ้ ด้โดยสดุดี...
13
ก่อนไปได้ทนั การโจมตีของชายผูน้ นก็
ั มาถึงตัวฮองเฮา
เสียแล้ว
แต่แม้กระนันเอง...
เมือการโจมตีเกือบถึงตัวฮองเฮาก็เปรียบเสมือนว่าเขาได้
พุง่ เข้าใส่กาํ แพงแน่นหนาหาทีเปรียบมิได้ ส่งให้เขาก้าว
กระถดถอยหลังไปเล็กน้อย ส่วนดวงตาก็เผยให้เห็น
ความตืนตะลึง “ม่านปราการอย่างนันหรือ เจ้ารูว้ ิชาวิถี
เป็ นอย่างดีอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งนังลงด้วยท่าทีเอือยเฉือย ชันขาขวาขึนบน

เตียง เอนกายพิงหัวเตียงขณะส่งสายตาคร้าน ไปยังชาย
14
ผูน้ นั “ข้าอยูท่ ีนีมานานขนาดนี คิดว่าเพียงแต่จิบชาคุย
เล่นกับฮองเฮาอยูห่ รืออย่างไร”
ตังแต่แรกแล้วอวินลัวเฟิ งได้เตรียมตัวอยูต่ ลอดเวลามิ

เคยได้หยุดพัก หาเป็ นเช่นนันไม่ เมือชายผูน้ ีโจมตีพระ
ตําหนักจิงเต๋อ เตียงหลังนีก็คงไม่เหลือ...
เหตุทีเตียงหลังนียังคงปลอดภัยดีก็เป็ นเพราะม่าน
ปราการโดยรอบนีนันเอง!
“นางเด็กสามานย์ ข้าประเมินเจ้าตําเกินไปจริงๆ” ชายผู้

นันขบเขียวเคียวฟั นด้วยความโกรธแค้น “อย่างไรก็ดี
เอาแต่หลบซ่อนอยูห่ ลังกําแพงแบบนีแล้วเจ้าจะมีฝีมือ
15
อะไร หากเจ้าเก่งจริง ก็จงโผล่หวั ออกมาสูก้ บั ข้า!”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมชัวร้าย “เจ้าเก่งนักก็เข้ามาเองซี!”
“เจ้านันแหละออกมา!”
“เจ้าสิเข้ามา!”
เหล่าขุนนางต่างก็อดมิได้ทีจะแตกตืนเป็ นผึงแตกรังเมือ
เห็นทังสองโต้เถียงกันไปมาอย่างมิรูจ้ กั จบ จักสิน อย่าง
ไรก็ดี เทียบกับอวินลัวเฟิ งทียังคงเอือยเฉือยผ่อนคลาย
สะกดสายตาแล้ว ชายผูน้ นที
ั บัดนีเริม เต้นไม่เป็ นสําด้วย
ความโกรธแค้นก็ได้หมดบารมีความน่าเกรงขามไป
16
“นางเด็กสามานย์ ข้าเพียงแต่คิดจะสังหารฮ่องเต้บดั ซบ
และฮองเฮาแพศยานีเท่านัน แต่ในเมือเจ้า ชอบแส่เรือง
ชาวบ้านดีนกั ตายเมือไรก็อย่ามาโทษข้าแล้วกัน!”
ประกายชัวร้ายสว่างวาบอยูใ่ นดวงตาชายผูน้ นขณะเอ่
ั ย
เสียงเย็น
บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เหมือนจะรูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่าง

ด้วยเงยหน้าขึนไปมองบนผืนฟ้าสีคราม แล้วรอยยิมของ
นางก็ยงฉี
ิ กกว้างขึน
“ศัตรูของเจ้ามิใช่ขา้ แต่คือคนข้างหลังเจ้าต่างหากเล่า!”
17
ชายผูน้ นเผลอไปพั
ั กหนึง และเมือหันกลับไป รังสี
อํามหิตทรงพลังมหาศาลก็พงุ่ เข้าใส่หน้าเขาเต็มรัก ส่ง
ให้เขาต้องล่าถอยไปด้วยความตืนตะลึง
ไม่นานนัก ท่ามกลางสายตาของทุกคน บุรุษอาภรณ์ดาํ

แสนมืดหม่นผูห้ นึงก็รอ่ นลงมาจาก กลางเวหา ปรากฏ
กายคล้ายเทพเจ้าผูแ้ หวกฝ่ าความว่างเปล่าออกมา
เปี ยมบารมีน่าเกรงขามยิงนัก
ครันเห็นดวงหน้าหล่อเหลาของชายผูน้ นแล้
ั ว เยียจิง
เสวียนก็เป็ นเบือใบ้ไป “อวินเซียว...สวะอย่างเจ้ามาทํา
18
อะไรทีนี”
กระทังบัดนีเองเยียจิงเสวียนก็ยงั คงไม่รูเ้ รืองรูร้ าว...
ตอนที 903 อวินเซียวปฏิบตั ิการ (1)
อวินเซียวมิได้ตอบรับคําถามซํายังมิแยแสเขาเสียด้วยซํา
มีเพียงร่างของอวินลัวเฟิ งเท่านันทีสะท้อนอยูใ่ นดวงตา
ไร้ความรูส้ กึ ของเขา และมีเพียงนางเท่านันบนผืนดิน
19
ภายใต้สวรรค์แห่งนีทีสามารถเข้ามาในคลองจักษุของ
เขาได้
“เจ้าเป็ นใคร” บุรุษอาภรณ์ยาวสีกรมท่าผูน้ นมี

ั สีหน้า
หยิงยโส
เขาไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด แต่บรุ ุษไร้ความรูส้ กึ ตรงหน้านี

ส่อแววอันตราย ความรูส้ กึ ดังกล่าวคล้ายมีมือยืนออกมา
จากขุมนรก คิดจะฉุดลากเขาลงไปสูห่ ลุมลึกอันไร้กน้ บึง
“เจ้าคิดจะสังหารนางอย่างนันหรือ”
ดวงตานิงสงบของอวินเซียวเบนไปยังชายผูน้ นั แล้ว
20
ค่อยๆ ยกมือขึน “ใครก็ตามทีคิดจะฆ่านาง มันต้อง
ตาย!”
แม้ชายผูน้ ีเพียงแต่คิดเท่านัน ยังมิได้ลงมือกระทําการ

อวินเซียวก็มิอาจทนได้หากมีใครคิดทีจะทําร้ายนาง!
ต่อให้เป็ นเพียงความคิด ก็ตอ้ งถอนโคนให้ราบคาบ!
ทีแรก เยียจิงเสวียนก็คิดจะหัวเราะออกมาอยูห่ รอก เจ้า

สวะนีคิดว่าตัวเองเป็ นใคร จึงได้กล้าทําตัวยโสโอหังเช่น
นี แล้วเขามีความสามารถอันใดทีจะเข่นฆ่าผูอ้ ืน อย่างไร
ก็ดี ยังไม่ทนั จะได้อา้ ปากก็ตอ้ งเป็ นเบือใบ้ไปกับฉากถัด
มา
21
คลืนพลังองอาจพุง่ ทะลุขนมาจากผื
ึ นดินเข้าโจมตี รังสี
อํามหิตแผ่ซา่ นไปทัวทังวังหลวง
ขณะเดียวกันนันเอง ชายผูน้ นก็

ั ดคู ล้ายกับถูกบางสิงพุง่
เข้าใส่จนต้องกระอักเลือดออกมากองใหญ่พร้อมส่งเสียง
โครกคราก ย่างก้าวของเขาล่าถอยไปจากนันคุกเข่าลง
กับพืนโดยไร้ทีทา่ ส่วนดวงหน้าก็ขาวซีดไปอย่างน่ากลัว
“ผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์อย่างนันหรือ”
ดวงตาของเขาค่อยๆ เผยให้เห็นความหวาดกลัว “ผูฝ้ ึ น

ฌานขันปราชญ์ นีเจ้าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์อย่างนัน
22
หรือ!”
นําเสียงชายผูน้ นแหลมดั
ั งระเบิดขึนท่ามกลางวังหลัง
ครันได้เห็นอวินเซียวเข้าโจมตีแล้วเยียจิงเสวียนก็เป็ น
เบือใบ้ไปตังแต่ตอนนัน และเมือได้ยินถ้อยคําของชายผู้
นัน เขาก็เป็ นลมล้มพับไป
เทียบกับผูอ้ ืนแล้ว บุรุษอาภรณ์ยาวสีกรมท่ายิงดูหวาด

หวาดหวันเสียยิงกว่าใครๆ
ตนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูง หากล้มตนได้ในที

เดียวแล้ว มิใช่ผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์แล้ว จะเป็ นใคร
23
ดวงตาเจียงเมิงเหยาเผยแววสับสน นางคิดมาตลอดว่า
นางคือผูท้ ีโดดเด่นทีสุดในแคว้นเทียนอวิน! อย่างไรก็ดี
ทีแรกก็อวินลัวเฟิ งผูส้ ามารถรักษาฮองเฮาได้ พอมา
คราวนีก็อวินเซียวผูค้ รอบครองพลังอัน แข็งแกร่ง...
ผูค้ นทังสองทําลายศักดิศรีของนางจนป่ นปี และบัดนี

นางก็รอ้ นรุม่ ไปด้วยความอิจฉาริษยา
“คึๆ” ชายผูน้ นเหยี

ั ยดรอยยิมเยาะขณะลุกขึนยืนจากพืน
แล้วดวงตาก็เปี ยมด้วยแววขบขัน “ฮ่องเต้บดั ซบ ข้าไม่
คิดเลยว่าเจ้าจะมีคนระดับนีคอยหนุนหลัง ฟ้ามีตาหามี
แววไม่จริง! คูร่ กั ใจคดอย่างพวกเจ้า ก่อกรรมทําชัวไม่
รูจ้ กั จบสิน ไม่วา่ ใครก็มีสทิ ธิเข่นฆ่าพวกเจ้าได้ทงสิ
ั น! สัก
วันหนึงเถิด ย่อมต้องมีคนมากําจัดพวกเจ้าทังสองเพือ
24
ความยุติธรรม!”
สีพระพักตร์ฮ่องเต้หมองหม่นลง “พระสนมเอกถงถูกตัง
ข้อหาพยายามสังหารฮองเฮา และเพือปกป้องฮองเฮา
การตัดสินใจของเราถือเป็ นเรืองชอบธรรม!”
“หากถงเอ๋อร์คิดวางแผนสังหารฮองเฮาจริง ก็แสดงว่า
นางสมควรตาย!” ชายผูน้ นได้
ั คลุม้ คลังไป เป็ นทีเรียบ
ร้อย ดวงตาบัดนีแดงกํา “นางฉวยเอาตําแหน่งของ
ถงเอ๋อร์และเกียรติทีนางควรจะได้รบั ไป เช่นนันเอง นาง
จึงสมควรตาย! อีกประการ เจ้าเองก็สมควรตายด้วยเช่น
กัน!”
25
ชายผูน้ นเบนสายตาไปยั
ั งฮ่องเต้ จากนันขบเขียวเคียว
ฟั นด้วยความแค้น “เจ้าไม่ตอ้ งการสตรีใจงามเช่น
ถงเอ๋อร์ กลับเอาใจเข้าหาหญิงบ้าช่างหึงหวง! ในฐานะ
ฮ่องเต้ เจ้าควรหมันเยียมเยียนตําหนักสนมหลวง แต่ไย
เจ้ายังปฏิบตั ิกบั ถงเอ๋อร์เช่นนีอีก หากมิใช่เพราะความไม่
ซือสัตย์ของเจ้า ถงเอ๋อร์ก็คงไม่ตาย!”
ครันมองไปยังชายผูค้ ลุม้ คลังนันแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงถอน

หายใจออกมา “เรืองนีเราเป็ นผูผ้ ิดจริง!”
ครันได้ยินฮ่องเต้ดงั นัน สีหน้าชายผูน้ นก็

ั ดีขนมาหลาย
ึ
ขุม อย่างไรก็ดี ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าพูดไปพูดมาถ้อยคํา
ของเขาจะเปลียนไป “เราไม่ควรรับสนมเข้ามามากมาย
ถึงเพียงนี ไม่เพียงแต่ทาํ ให้ฮองเฮาต้องโศกเศร้าเท่านัน
26
เรายังทําให้นางเกือบสินชีวีอีกด้วย! หลังจบเรืองนี เรา
จะเลิกนางสนมทังหมดเสีย!”
27
“ฝ่ าบาท!”
ครันเหล่าขุนนางได้ยินดังนันก็แตกตืนขึนมาแล้วรีบคุก
เข่าลง “ฝ่ าบาทโปรดทรงพิจารณาอีกครัง!”
“เราตัดสินใจแล้ว และพวกเจ้ามิตอ้ งพูดอะไรอีก” ฮ่องเต้

โบกพระหัตถ์ สีพระพักตร์เย็นชาห่างเหิน เป็ นอย่างยิง
“ฮ่าๆๆ!” ชายผูน้ นเปล่

ั งเสียงหัวเราะเย้ย “หากข้ารูเ้ สีย
แต่ทีแรก ก็คงห้ามถงเอ๋อร์มิให้เข้าวังหลวงแล้ว! นาง
เลือกรักคนผิดจนตัวตาย! ฮ่องเต้บดั ซบ เจ้าคิดว่า
28
ฮองเฮาตืนขึนมาแล้วข้าจึงแพ้อย่างนันหรือ ไม่ เจ้าผิด
แล้ว! ตลอดเวลาทีผ่านมานี ข้าหลอกสวมเขาเจ้ามา
ตลอด ฮ่าๆๆ!”
ฮ่องเต้ตกตะลึงไป “เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“พระสนมซูกบั ข้าลักลอบคบชูก้ นั มานาน! หาเป็ นเช่นนัน

ไม่ เจ้าว่าเหตุใดนางจึงช่วยเหลือข้าเล่า ทียิงไปกว่านัน
ทุกครังทีเจ้าพลิกแผ่นป้ายของพระสนมซู [ 1 ] ข้าก็เพิง
ร่วมรักกับนางเสร็จหมาดๆ เจ้าใช้สตรี ต่อจากข้า ข้าว่า
แบบนันคงไม่คอ่ ยดีเท่าไร ใช่ไหมเล่า”
รอยยิมสามานย์ปรากฏบนริมฝี ปากของเขา ขณะถ้อย
29
คําก็ยวเย้
ั ยฮ่องเต้
พระสนมซูนิงตาค้างไป นางไม่คิดเลยว่าชายผูน้ ีจะเปิ ด

เผยเรืองนีต่อหน้าธารกํานัล แล้วดวงตานาง ก็มีความ
หวาดกลัวแผ่ซา่ น
“เสด็จแม่!” เจียงเมิงเหยากายสันเทา “เขาพูดจริงอย่าง

นันหรือ”
พระสนมซูหนั หนีสายตาของเจียงเมิงเหยา
เห็นดังนันแล้วเจียงเมิงเหยาก็เซถลาแทบล้มลงกับพืน
ไม่คิดมาก่อนว่าเสด็จแม่ทีนางเคารพรักมากมายจะ
30
กระทําการหยามหมินเช่นนี...
“เจ้าพูดจบแล้วหรือยัง” ฮ่องเต้ทรงมองไปยังเขาด้วยสาย
ตาเย็นชา “พระสนมซูมิได้มีความสําคัญต่อเรา และเช่น
นันเอง นอกเหนือจากทําให้เราขยะแขยงแล้ว สิงทีเจ้า
ทําก็มิได้สง่ ผลอันใดต่อเราเลย แม้แต่นิดเดียว!”
สินพระวาจา สีพระพักตร์ฮ่องเต้ก็เย็นยะเยือกไป
“องครักษ์ จับกุมชายผูน้ ีเสีย!”
“เจ้าคิดให้องครักษ์มาจับข้าอย่างนันหรือ” ชายผูน้ นหรี

ั
เนตรลงเล็กน้อย แล้วมองไปยังอวินเซียว “หนุ่มน้อย
ภาษิ ตเขาว่าไว้ ว่าให้เผือใจไว้บา้ งเผือวันไหนเราได้พบ
31
กันอีกครา เรืองนีเดิมทีก็มิได้เกียวข้องอะไรกับเจ้า และ
ข้าขออภัยทีหยาบคายกับคุณหนูอวินก่อนหน้านี หาก
เจ้าปล่อยข้าไปวันนี สักวันหนึงข้าจะมาตอบแทนบุญ
คุณ!”
อวินเซียวส่งสายตาอํามหิตให้ ดวงหน้าปราศจากความ
รูส้ กึ นันเย็นชาและห่างเหินแล้วก็มิได้เอ่ยถ้อยคําอันใด
ออกมา
“ใต้เท้าหลิน!”
พระสนมซูมีปฏิกิรยิ าตอบโต้ทนั ทีพลางปรีเข้าไปเกาะ

แข้งเกาะขาชายผูน้ นั “ได้โปรดพาข้าไปด้วย อย่าทิงข้า
32
ไป ไม่อย่างนันคนพวกนีฆ่าข้าแน่!”
“ไสหัวไป!” สีหน้าชายผูน้ นหมองหม่

ั นลงพลางตะเบ็ง
เสียงแข็ง
“ท่านจะไร้เมตตาอย่างนีมิได้ หรือต่อให้ทา่ นไม่แยแสข้า

ท่านก็ตอ้ งคิดถึงเมิงเหยา หรือว่าท่านอยากให้บตุ รสาว
ในไส้ตอ้ งตายทีนี”
ฝ่ ามือชายผูน้ นแทบฟาดใส่
ั กะโหลกพระสนมซูดว้ ยโทสะ
เสียแล้ว เขาตะเบ็งเสียงเกรียวกราด ร่างกายก็สนเทา
ั
“เจ้ารูไ้ หมว่าพูดอะไรออกมา”
33
ดังทีภาษิ ตเขาว่าไว้ พยัคฆ์แม้รา้ ยเท่าไรก็จะไม่กินเนือ
ลูกตน
ต่อให้เขาจะโหดเ**◌้ยมเพียงใด ก็ไม่มีแก่ใจทีจะทําร้าย
ลูกตัวเอง นีคืออีกหนึงเหตุผลทีเขาไม่ยอมเปิ ดเผยเบือง
หลังของเจียงเมิงเหยา แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางหญิงโง่
ผูน้ ีจะเปิ ดเผยออกมาซึงๆ หน้า เมือเรืองแดงขึนมาเช่นนี
แล้ว ฮ่องเต้จะปล่อยให้นางมีชีวิตรอดต่อไปได้อย่างไร
พระสนมซูยงั คงไม่รูต้ วั และยังคงเกาะแข้งเกาะขาชายผู้

นันแน่น บัดนีเขาเป็ นเพียงความหวังเดียว ในชีวิตนาง
“ข้าขอร้องท่านช่วยพวกเราสองแม่ลกู หนีไปอยูใ่ นทีห่าง
34
ไกลทีเถิด ข้า...”
“ไสหัวไป!”
ชายผูน้ นเตะเข้
ั าให้เต็มรัก ส่งให้พระสนมซูกลิงไปกับพืน
พลางรีบเอ่ยปากอธิบาย “ข้าไม่เกียวข้องอะไรกับเจียง
เมิงเหยา นางไม่ใช่ลกู สาวของข้า!”
นําเสียงของเขาทีต้องการชีแจงความสัมพันธ์นนเรี
ั ยกสติ
พระสนมซูกลับมา แล้วความหวาดหวาดหวันก็ผดุ โผล่
ขึนมาในดวงตาขณะหันมองไปยังเจียงเมิงเหยา
อย่างกล้าๆ กลัวๆ
35
“เมิงเหยา...” นางกระซิบแผ่วแลดูหวาดหวัน
------
[ 1 ] หากฮ่องเต้จะเสด็จเข้าเยียมพระสนมองค์ใด ก็จะ
พลิกแผ่นป้ายของพระสนมผูน้ นั
36
“ท่านโกหกใช่ไหม” เจียงเมิงเหยาล่าถอยไป หน้าซีดขาว

“ข้าคือพระธิดาของเสด็จพ่อ! เสด็จแม่ รีบบอกข้ามาสิวา่
ทีท่านพูดนันเป็ นเรืองโกหก!”
ฮ่องเต้ทรงมองไปยังผูค้ นเหล่านีอย่างเย็นชาด้วยสีพระ
พักตร์ปราศจากความรูส้ กึ “เรืองนีจะจริง หรือโกหก
เดียวทําพิธีพิสจู น์โลหิตแล้วก็รูเ้ อง!”
นําเสียงไม่ปรานีปราศรัยส่งให้รา่ งของชายผูน้ นสั

ั นเทา
และทรุดลงกับพืนในทีสุด จากนัน เขาก็ เหยียบยําพระ
37
สนมซูดว้ ยความชิงชังพลางขบเขียวเคียวฟั นด้วยความ
แค้น “นางผูห้ ญิงสามานย์ ได้ทาํ ร้าย เมิงเหยาแล้วเจ้า
สบายใจหรือยัง”
พระสนมซูยินยอมให้ชายผูน้ นเหยี
ั ยบยําพลางก้มศีรษะ
ลงตํา มิอาจกล้าสบตากับเจียงเมิงเหยา
บัดนีเอง การกระทําของชายผูน้ นได้

ั พิสจู น์ทกุ สิง และ
ทําลายความหวังสุดท้ายในหัวใจของ เจียงเมิงเหยาจน
หมดสิน! ก่อนหน้านี นางชิงชังทุกคน และมิได้แยแส
อวินลัวเฟิ งอยูใ่ นสายตา เหตุผลก็คือนางมีพรสวรรค์โดด
เด่น ซํายังครองสถานะองค์หญิงแห่งราชสํานัก!
38
ทว่าบัดนี นางมิใช่ทีหนึงอีกต่อไป ซําสถานะอันสูงส่ง
ของนางก็เป็ นเพียงของปลอม...
“ไม่!”
เจียงเหมิงเหยามิอาจยอมรับความพ่ายแพ้นีได้ แล้ว
รําไห้ครําครวญ นําตาไหลพรากลงมาจากสองตา มอง
ไปยังบิดามารดาบังเกิดเกล้าด้วยความสินหวัง “ท่านทํา
เช่นนีกับข้าทําไม โดยเฉพาะท่าน ไยท่านจึง ไม่ซือสัตย์
ถึงขันให้กาํ เนิดบุตรนอกสมรสขึนมา”
“เมิงเหยา...” พระสนมซูชอ้ นศีรษะขึนส่วนดวงตาก็เปี ยม

ด้วยความรูส้ กึ ผิด
39
“ท่านไม่คคู่ วรทีจะเอ่ยนามของข้า!” เจียงเมิงเหยาตะเบ็ง
เสียงลันด้วยความโกรธแค้น “ข้าเกลียดท่าน ข้าอยากฆ่า
พวกท่านทังสอง!”
ทังเกียรติยศ สถานะสูงส่ง และความมังคังของนางกลับ

แหลกสลายไปทังหมดในชัวพริบตา! ต้องพบกับความ
เปลียนแปลงเช่นนี ไม่คลุม้ คลังไปก็นบั ว่าอดทนยิงกว่า
คนปกติมาก...
ชายผูน้ นก็
ั ใจเย็นลงแล้วเช่นกัน มองไปยังพระสนม
ซูอย่างเย็นชา “เจ้าควรเก็บกวาดเรืองของเจ้า ให้เรียบ
ร้อย ข้าขอตัว”
40
เขาพ่นลมออกจมูก หมุนกายจะจากไป ทว่าทันใดนัน
เอง รังสีอาํ มหิตก็พงุ่ จู่โจมเขาจากด้านหลังอีกครา ครัน
ได้รบั การโจมตีโดยมิทนั ตังตัวแล้ว ชายผูน้ นก็
ั กระเด็น
ปลิวไปปั กลงบนโคลน เขาพ่นเอาโคลนออกจากปาก
จากนันหันไปหาอวินเซียวพลางเอ่ยเกรียวกราดว่า “เจ้า
ก็ตกลงอย่างชัดเจนแล้วมิใช่หรือว่าจะปล่อยข้าไป ไยจึง
ไม่รกั ษาคําพูด”
“ข้าสัญญาหรือว่าจะปล่อยเจ้าไป” อวินเซียวแลดูสบั สน
ชายผูน้ นขบเขี
ั ยวเคียวฟั นด้วยความแค้น จากนันตอบ
รับว่า “เมือข้าขอให้เจ้าปล่อยข้าไป เจ้าก็เงียบเป็ นคํา
41
ตกลงมิใช่หรือ”
อวินเซียวรูเ้ รืองขึนมาทันที แล้วนําเสียงทุม้ ตําก็เย็นชา

เช่นดังเดิม “ข้ามิได้ตอบรับเจ้าเพราะคําถาม ของเจ้ามัน
โง่เง่าเกินไป และไม่คคู่ วรได้รบั การตอบรับจากข้า!”
ชายผูน้ นตั
ั วสันงันงก แล้วสีหน้าก็เผยให้เห็นความสิน
หวัง รูต้ วั แล้วว่าจะรอดพ้นจากหายนะในวันนี คงยาก
“อวินเซียว ทําลายสถานพลังของเขาเสีย แล้วส่งตัวเขา

ให้ราชสํานักกําจัด”
อวินลัวเฟิ งยืดกายเชืองช้า ลุกขึนยืนจากเตียง นาง

42
ปล่อยกําลังฌานออกมาเล็กน้อย ถอนม่านปราการ
ออกอย่างง่ายดาย
ไม่นานนัก สายตาของนางก็จรดไปทีเยียจิงเสวียนผู้
แสร้งทําเป็ นลมล้มพับแล้วรอยยิมร้ายก็ปรากฏขึนบนริม
ฝี ปาก
“ฝ่ าบาท”
ฮองเฮารีบเดินเข้ามายืนข้างกายฮ่องเต้ ดวงหน้าพระ
นางเปี ยมด้วยรอยยิม “คราวนีพวกเราโชคดีทีมี ลัวเฟิ ง
น้อยกับนายน้อยเซียว หาเป็ นเช่นนันไม่ หม่อมฉันเกรง
ว่าเราจะต้องตกอยูใ่ นอันตรายเสียแล้ว...”
43
ยอดจอมยุทธ์แห่งราชสํานักบัดนีมิได้อยูใ่ นเมืองหลวง
และหากปราศจากการมาถึงของอวินเซียว พวกเขาก็คง
ต้องวอดวายอยูใ่ นกํามือของชายผูน้ ีเป็ นแน่ ทียิงไปกว่า
นัน หากมิใช่เพราะวิถีของอวินลัวเฟิ ง ก็คงยากทีนางจะ
รอดพ้นจากความวินาศเมือสักครูท่ ีผ่านมา...
ขณะนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เดินไปยืนอยูข่ า้ งร่างเยียจิง

เสวียน แล้วยกขาขึนมาเตะเข้าให้พลางเผยรอยยิมร้าย
“เจ้าจะแสร้งทําเป็ นลมเป็ นแล้งไปถึงเมือไร”
เยียจิงเสวียนลืมตาขึนด้วยท่าทีมนึ งงแล้วกุมหน้าผาก
ตน “นีมัน...เกิดอะไรขึน ข้าไม่รูเ้ รืองอะไรเลย”
44
45
ตอนที 906 เยียจิงเสวียนผูน้ ่าสังเวช (1)
ทุกคนหันมองเยียจิงเสวียนทันควัน...
เยียจิงเสวียนลุกขึนจากพืนด้วยสายตามึนงงประหนึงว่า
ไม่รูถ้ งึ สถานการณ์เบืองหน้า
ครันเห็นเยียจิงเสวียนเป็ นเบือใบ้อยูด่ งั นันแล้ว อวินลัว

เฟิ งก็ยงแย้
ิ มรอยยิมร้ายพลางขยับเข้าใกล้ เยียจิงเสวียน
มากขึน
“เจ้าวางแผนสมคบคิดกับพระสนมซู หวังลอบสังหาร
ฮองเฮา แล้วยังมาทําตัวเหมือนเจ้าไม่รูเ้ รืองอะไรอีก
46
อย่างนันหรือ”
ริมฝี ปากเยียจิงเสวียนกระตุกไป เผยให้เห็นรอยยิมมาก

เล่ห ์ พลางเขาก็เอ่ยว่า “หลานเอ๋ย จะอย่างไรก็แล้วแต่
ข้าก็คือท่านอาของเจ้า และเจ้ามิควรใส่ความข้า! ข้าไม่รู ้
เรืองจริง และพระสนมซูนนแลที
ั มาชักชวนข้าให้ช่วยนาง
ก่อน ข้ายอมรับว่าไม่คอ่ ยถูกชะตากับเจ้า จึงได้ยินยอม
ไปกับคําชักชวนของนาง แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเป้าหมาย
ทีแท้จริงของนางคือฮองเฮา”
จะอย่างไรเสียเขาก็คืออนาคตนายใหญ่สกุลเยีย อวินลัว
เฟิ งย่อมมิกล้าทําอะไรเขาอย่างแน่นอน บัดนีเขาต้อง
ล้างนามตนให้กระจ่างเสียก่อน อย่าให้ผใู้ ดสงสัยได้วา่
เขามีสว่ นในแผนลอบสังหารฮองเฮา!
47
“เยียจิงเสวียน!”
ครันได้ยินคําพูดของเขาแล้ว พระสนมซูก็แค้นขึงขึนจน
ลุกขึนยืน ดวงตางามจ้องมองไปยัง เยียจิงเสวียนด้วย
ความชิงชังเข้มข้น “เจ้าพล่ามอะไรไร้สาระ เห็นกันอยู่
จะๆ ว่าเจ้ามาชักชวนข้าก่อน เจ้ายังจะปั ดความรับผิด
ชอบอีกหรือ”
เยียจิงเสวียนเหยียดเยาะ “พระสนมซู ความตายมา

เยือนท่านเองแท้ๆ ไยจะต้องให้ขา้ เป็ นพรมรองโลง ข้ามี
ความแค้นเคืองอันใดกับฮองเฮาอย่างนันหรือ จึงต้องคิด
วางยาพิษพระนางอย่างไม่ลงั เล ท่านควรรับในสิงทีทํา
48
อย่าลากข้าเข้าไปเกียว”
พระสนมซูแค้นเสียจนทุม่ กายใส่เยียจิงเสวียน อย่างไรก็

ดี เมือนางกระโจนเข้าใส่เยียจิงเสวียนก็ถกู ฝ่ ามือฟาด
ล้มลง
“ฝ่ าบาท!”
เยียจิงเสวียนสะบัดแขนเสือหมุนกายไปคุกเข่าลงเบือง
หน้าฮ่องเต้ “เรืองทังหมดนีพระสนมซูเป็ นคนจัดแจงแต่
เพียงผูเ้ ดียว กระหม่อมเพียงแต่ทาํ ตามคําสังของนาง
และไล่อวินลัวเฟิ งออกไปให้พน้ ตัวเท่านัน กระหม่อม
วิงวอนขอฝ่ าบาทให้ความกระจ่าง!”
49
เป็ นตายร้ายดีอย่างไร เขาจะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตนมี
ส่วนในแผนสมคบคิดลอบสังหารฮองเฮา ต่อให้โดนซ้อม
จนตัวตายก็ตาม!
ฮ่องเต้ทรงกวาดสายตาผ่านเยียจิงเสวียนไปอย่างเย็นชา
และเมือเห็นอวินลัวเฟิ งแล้วก็มีสีพระพักตร์ออ่ นลง “คุณ
หนูอวิน เจ้าคิดจะทําอย่างไรกับสมาชิกสกุลเยียของเจ้า
ผูน้ ี”
อวินลัวเฟิ งบิดริมฝี ปากแผ่วเบา “ฆ่าเขาเสีย!”
แม้ถอ้ ยคํานางกระจ่างใสเบาแผ่ว แต่กลับส่งให้รา่ งของ
50
เยียจิงเสวียนสันสะท้าน ทันใดนันเองเขาก็ลกุ ขึนยืนจาก
พืน
“อวินลัวเฟิ ง ข้ามีศกั ดิเป็ นอา เจ้ากล้าพูดจากับข้าเช่นนี

หรือ”
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเยียจิงเสวียนด้วยหางตา “ทําไมข้า

ไม่รูม้ าก่อนว่าอวินเซียวมีอาสันดานเช่นเจ้า”
“เจ้า...” เยียจิงเสวียนกายสันระริก ชีไปยังอวินลัวเฟิ ง
ครันเห็นชายผูน้ ีชีนิวตรงไปทีจมูกของอวินลัวเฟิ ง
ประกายเย็นเยียบก็สว่างวาบขึนในดวงตาของ อวินเซียว
51
ทันใด เขาเงือกระบีขึนตัดนิวของเยียจิงเสวียน
“อ๊าก!”
เยียจิงเสวียนกรีดร้องโหยหวน เสียงนันบิดขยีหัวใจ ใคร

ได้ฟังย่อมต้องอกสันขวัญแขวน!
บัดนันเอง ไม่ไกลออกไปจากทีตังของสกุลเยียจู่ๆ ก็
บังเกิดคลืนพลังมหาศาลแผ่ขยายออกไปล่องลอยอยูบ่ น
ผืนนภา ครันสัมผัสได้ถงึ รังสีนนแล้
ั วสีพระพักตร์ฮ่องเต้ก็
แข็งทือไป “ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขัน
ปราชญ์ระดับกลางแล้วอย่างนันหรือ”
52
เหตุทีสกุลเยียนันพ่ายแพ้ราชสํานักอยูเ่ พียงนิดเป็ น
เพราะผูเ้ ฒ่าสกุลเยียมีขนพลั
ั งตํากว่ายอดจอมยุทธ์แห่ง
ราชสํานัก จึงต้องยอมจงรักภักดี อย่างไรก็ดี เมือผูเ้ ฒ่าผู้
นีบรรลุขนพลั
ั งเสียแล้ว ก็เท่ากับว่าราชสํานัก และสกุล
เยียมีพลังเทียบเท่ากัน!
“ฮ่าๆๆ!”
เยียจิงเสวียนเปล่งเสียงหัวเราะชัวร้าย ใบหน้าบิดเบียว
ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว “บิดาข้าบรรลุแล้ว! ในทีสุด
ท่านก็บรรลุ! คราวนีแล แม้แต่ราชสํานักของฮ่องเต้ก็ทาํ
อะไรข้ามิได้ ฮ่าๆ ๆ!”
53
สีพระพักตร์ฮ่องเต้มืดหม่นลง ส่งสายตาเยือกเย็นไปยัง
เยียจิงเสวียนทว่ามิได้เอ่ยอันใด
การทีนายใหญ่สกุลเยียบรรลุในคราวนีได้หยุดความคิด
ของเขาทีจะถอนรากถอนโคนผูค้ นเหล่านีทีสมคบคิดกัน
ลอบสังหารฮองเฮาโดยสินเชิง! มิหนําซํา บัดนียอดจอม
ยุทธ์แห่งราชสํานักก็มิได้อยูใ่ นเมืองหลวง แลเห็นทีคงหา
54
ใครมาต่อกรกับผูเ้ ฒ่าผูน้ นมิ
ั ได้...
ขณะครุน่ คิดพิจารณาอยูน่ นเอง

ั รัศมีทีล้อมรอบผืนนภา
เหนือสกุลเยียไว้ก็ได้เคลือนไหวโดยพลัน ไม่นานก็
ปรากฏร่างภายใต้อาภรณ์ยาวสีเทาอยูเ่ บืองหน้าของทุก
คน...
ชายชราผูน้ นปรากฏกายขึ
ั นพร้อมกับสีหน้าเมินเฉย สง่า
เป็ นผูด้ ี สายตาคูน่ นฉายแววความยโสขณะมองกวาดไป
ั
ยังผูค้ นเบืองล่าง
“ท่านพ่อมาตรงเวลาพอดี คนพวกนีคิดจะเข่นฆ่าข้า โดย

เฉพาะอวินเซียว! เขาตัดนิวข้า ท่านต้อง ล้างแค้นให้แก่
55
ข้า!” เยียจิงเสวียนจ้องคณะทียืนอยูต่ รงหน้าเขม็งพลาง
ขบเขียวเคียวฟั นด้วยความแค้น
เยียเทียนมิได้เคลือนไหวแต่อย่างใด เพียงแต่ยืนอยูก่ ลาง

เวหาด้วยสีหน้าปราศจากความรูส้ กึ พลาง เอามือไพล่
หลัง
“นายใหญ่สกุลเยีย” ฮ่องเต้ทรงแย้มรอยยิมอ่อนจาง “เรา

ขอแสดงความยินทีทีบัดนีท่านได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันปราชญ์ระดับกลางแล้ว! ท่านคือผูฝ้ ึ กฌานขัน
ปราชญ์คนทีสองในแคว้นเทียนอวินของเราทีบรรลุถงึ
ระดับกลาง แลสิงนีคือเกียรติยศของแคว้นแห่งเรา อย่าง
ไรก็ดี...”
56
ฮ่องเต้ทรงนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “แต่เยียจิง
เสวียนวางแผนสมคบคิด ลอบสังหารฮองเฮา แน่นอนว่า
ท่านจะต้องให้คาํ อธิบายแก่เราในเรืองนี! อีกประการ เรา
ทราบมานานว่าท่านมิชอบการทะเลาะ เบาะแว้งกันใน
ครอบครัว แต่เขากลับคิดใส่รา้ ยหลานชายและภรรยา
ของหลานผูน้ นั ท่านไม่คิดว่าควรต้องจัดการกับเรืองนี
หรือ”
เยียเทียนขมวดคิวเล็กน้อยเมือมองไปยังเยียจิงเสวียน
ด้วยสายตาเย็นชา “ฝ่ าบาททรงพูดความจริงหรือ”
เยียจิงเสวียนตัวสันระริก “ท่านพ่อ ต่อให้ขา้ ผิดจริง แต่

อวินเซียวกับอวินลัวเฟิ งก็ยงั อยูป่ ลอดภัย แคล้วคลาด
57
อย่างไรก็ดี สองคนนีต่างหากทีคิดสังหารบุตรชายของ
ท่าน อย่าบอกข้านะว่าท่านทนได้!”
ครันได้เห็นเยียจิงเสวียนยังไม่กลับตัวกลับใจแล้ว เยีย
เทียนก็สา่ ยศีรษะ “ตลอดเพลาทีผ่านมานี แม้ขา้ เก็บตัว
ฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ ก็ใช่วา่ จะมิได้ยินวีรกรรมที
เจ้าก่อ! เสวียนเอ๋อร์ ข้าตังใจมอบตําแหน่ง นายใหญ่ให้
แก่เจ้า แต่ไยเจ้าจึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปอีก”
เยียจิงเสวียนลดศีรษะของตนลงแล้วกํามือแน่น รอยยิม
เย้ยหยันปรากฏอยูบ่ นริมฝี ปากขณะเอ่ยประชดประชัน
ว่า “ท่านส่งต่อตําแหน่งนายใหญ่ให้แก่ขา้ แล้วอย่างไรต่อ
เล่า ในหัวใจท่านเยียจิงเฉินก็ยงั คงเป็ น ทีหนึง! ข้าไม่พอ
ใจในสิงนี เห็นๆ กันอยูว่ า่ ข้ามิได้ตอ้ ยตํากว่าเขาแม้สกั
58
นิด เช่นนันเองไยท่านจึงเข้าข้างเขา”
ดวงตาของชายผูน้ นแดงกํ
ั า ปริมเปี ยมไปด้วยความอึด
อัดแค้นเคืองใจ บัดนีเขาได้ปลดปล่อย ความคับข้องใจ
ทังหมดทีอัดอันไว้ตลอดหลายเพลาทีผ่านมานี ส่วนนํา
เสียงก็ชกั จะคลุม้ คลังไป
ชายชราหลับตาลงไปนาน ก่อนลืมตาขึนหลังผ่านไปครู ่
ใหญ่ “เจ้าช่างดือดึงยิงนัก กระทังข้าก็มิอาจช่วยเหลือ
เจ้าได้อีกต่อไป นับต่อแต่นีเจ้าตัวคนเดียว”
ถ้าเยียจิงเสวียนยอมรับความผิดของตนสักหน่อย บางที
ตนอาจจะใจอ่อนยอมช่วยเหลือลูกชาย...
59
อย่างไรก็ดี กระทังป่ านนีเยียจิงเสวียนก็ยงั ไม่สาํ นึกถึง
ความผิดพลาดของตนแม้แต่นอ้ ย แล้วเยียเทียนจะช่วย
เหลือเขาไปเพืออะไร
ถ้อยคําชายชราส่งให้ดวงตาของเยียจิงเสวียนเบิกกว้าง
ร่างกายสันเทา
ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไร ท่านพ่อจะทิงข้าไปอย่าง
นันหรือ
“ท่านพ่อ ท่านทํากับข้าเช่นนีมิได้ หากเยียจิงเฉินเป็ น

บุตรชายท่าน แล้วข้ามิใช่หรืออย่างไร กระทังสัตว์
60
เดียรัจฉานยังดูแลลูกมัน ท่านจะไร้หวั ใจเช่นนีได้อย่าง
ไร” เยียจิงเสวียนหน้าซีดขาวไป
เยียเทียนคือเรือช่วยชีวิตลําสุดท้าย เขาย่อมคว้าไว้มิ
ยอมปล่อยอย่างแน่นอน!
“เสวียนเอ๋อร์ จงขอขมาพีชายและหลานชายของเจ้าเสีย
และข้าจะปล่อยให้พวกเขาทําลายสถานพลังของเจ้า แต่
ปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยูต่ อ่ ”
เยียเทียนแย้มรอยยิมขืนขม เมืออยูต่ อ่ หน้าเลือดเนือเชือ

ไขของตนแล้วสุดท้ายก็มิอาจใจหินใจทมิฬได้
61
“ท่านพ่อ ท่านว่าอย่างไรนะ” เยียจิงเสวียนเอ่ยด้วยท่าที
ไม่เชือหู “ท่านจะให้ขา้ ขอขมาเยียจิงเฉินและทําลาย
สถานพลังของข้าอย่างนันหรือ หากข้าไร้ซงพลั
ึ งแล้วจะ
แตกต่างอะไรกับสวะเล่า ท่านพูดเช่นนีออกมาได้อย่าง
ไร”
62
ขอขมาอย่างนันหรือ
เรืองนันยิงเป็ นไปมิได้!
เขาจะไม่มีวนั ยอมรับความผิดของตน!
63
รอยยิมของเยียเทียนยิงหดหูซ่ มึ เศร้าและตึงเกร็ง พลาง
หลับตาหนีสีหน้าอันบิดเบียวนัน
“ท่านพ่อ!” ดวงตาเยียจิงเสวียนกลอกไปมาแล้วเขาก็ขบ
เขียวเคียวฟั น “ต่อให้ทา่ นมิเต็มใจท่านก็ตอ้ งช่วยข้า!
เพราะข้ารูว้ า่ จิงจอกแปดหางตนนันทีท่านมอบหมายให้
ข้าค้นหาอยูท่ ีใด!”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” เยียเทียนลืมตาขึนมาทันใดแล้วลม
หายใจก็เริมถีกระชัน “เจ้ารูท้ ีอยูข่ องจิงจอกตนนันหรือ
บอกข้ามาว่านางอยูท่ ีใด!”
เยียจิงเสวียนเหยียดยิมเยาะ “ท่านยกอํานาจสูงสุดใน
64
สกุลเยียให้ขา้ อีกประการ จงสังหารอวินเซียวและผูเ้ ฒ่า
เยียเสียงแทนข้าเสีย แล้วข้าจะบอกท่านว่านางอยูท่ ีใด!”
ในสายตาของเยียจิงเสวียนนัน คนเดียวในสกุลเยียทีเขา
มิอาจควบคุมได้ก็คือผูเ้ ฒ่าเยียเสียง เช่นนันเอง เขาจึง
ต้องตาย!
ส่วนอวินเซียวนัน...
เจ้าเด็กนันแข็งแกร่งเกินไป หากปล่อยให้อยูน่ านจะเป็ น

อันตราย มิหนําซําเจ้าเด็กนันยังได้ตดั นิว ของเขาไปอีก
ด้วย เพียงเท่านีก็เพียงพอแล้วทีจะไม่ปล่อยให้รอดไปได้!
65
“เยียจิงเสวียน!” เยียเทียนโกรธจัดจนหน้าเปลียนเป็ นสี
เถ้า “ป่ านนีแล้วเจ้ายังคิดจะเข่นฆ่าพวกเขาอยูอ่ ีกหรือ”
“ใช่แล้ว!” เยียจิงเสวียนเหยียดรอยยิมเยาะ “มีเพียงข้า

เท่านันทีรูว้ า่ จิงจอกตนนันอยูท่ ีใด และหากท่านต้องการ
หานางให้พบ ก็ตอ้ งยอมรับคําขอของข้า หาเป็ นเช่นนัน
ไม่ อย่าหวังเลยว่าชัวชีวิตนีท่านจะได้พบนาง!”
จิงจอกแปดหางทีแอบหนีไปจากสกุลเยียอย่างนันหรือ
ครันได้ยินบทสนทนาระหว่างทังสองแล้ว อวินลัวเฟิ งก็

เผลอมองไปยังหัวหัวแล้วแววพิกลก็คอ่ ยๆ ปรากฏขึนใน
ดวงตา...
66
“ฮ่าๆๆ!” เยียเทียนแย้มรอยยิมโกรธขึง “เห็นทีทีผ่านมา
ข้าจะตามใจเจ้าจนเสียคน เจ้าจึงได้ เหลวแหลกช่างดือ
ด้านนักจนถึงขันข่มขู่ขา้ ”
ชัวชีวิตนีไม่เคยมีผใู้ ดข่มขู่ตนมาก่อน!
หากไม่ติดทีว่าตนต้องค้นหาสถานทีอยูข่ องจิงจอกบรรพ
ชนแล้วล่ะก็ เขาคงตบกะโหลกเจ้าเด็กนรกนี ไปแล้ว!
เห็นทีความบัดซบของเยียจิงเสวียนจะทําให้สายสัมพันธ์
เส้นสุดท้ายของเยียเทียนต้องขาดสะบันไป แลถูกแทนที
ด้วยหัวอกทีอัดแน่นไปด้วยโทสะแทน!
67
เยียจิงเสวียนเชิดคางสบตากับดวงตาเกรียวกราดของ
เยียเทียนอย่างหาได้เกรงกลัวไม่ “นีแลคือราคาค่างวด
ของการทีท่านลําเอียงรักเยียจิงเฉินมากกว่า! ท่านก็แค่
คิดฆ่าข้าทิง แล้วให้เยียจิงเฉินขึนเป็ นนายใหญ่สกุลเยีย
อีกครามิใช่หรือ ข้าจะบอกอะไรให้ ฝันไปเถอะ ข้าไม่
ยอมให้ใครก็ตามทําสําเร็จ!”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังขึนมาจากด้านข้าง
“พวกเจ้าเดียวให้ขา้ เป็ นแพะรับบาปบ้างล่ะ นินทาข้าใน
ทีสาธารณะบ้างล่ะ ถามความเห็นข้าสักคําแล้วหรือยัง”
หัวหัวหงุดหงิดกับผูค้ นเหล่านีมาเป็ นเพลานานแล้ว และ

ได้ลืมสิงทีอวินลัวเฟิ งได้มอบหมายไว้ให้แก่ตนเสียสิน
68
ดวงหน้านางขาวผ่องด้วยแป้งประหนึงแกะมาจากหยก
ปริมไปด้วยความเกรียวกราด พลางจ้องมองไปยังเยียจิง
เสวียนเขม็ง
“ไสหัวไป!” เยียจิงเสวียนโบกมือไล่หวหั
ั ว “เด็กปากไม่สนิ
กลินนํานมอย่างเจ้าหาเรืองตายหรืออย่างไร หากไม่ใช่ก็
ไสหัวไปเสีย! พวกข้ากําลังพูดถึงจิงจอกหางพิการต่าง
หาก เกียวอะไรกับเจ้า อย่าหลงตัวเองให้มนั มากไป!”
เจ้าเด็กเหลือขอนีติดตามอวินลัวเฟิ งต้อยๆ ตลอดเวลา

และเยียจิงเสวียนจะไม่มีวนั เชือมโยงนางเข้ากับจิงจอกที
เยียเทียนได้มอบหมายให้ตนค้นหา เขาย่อมไม่มอง
นางอยูใ่ นสายตา
69
ริมฝี ปากหัวหัวกระตุก “อย่างนีเอง ทีแท้พวกคนสกุลเยีย
ก็เลวทราม หาทีเปรียบมิได้กบั เยียเฟยฝานน้อยตัวดีผู้
นันสินะ!”
เยียเฟยฝานอย่างนันหรือ
เยียเทียนร่างกระตุกไป ส่วนใบหน้าก็หนั ไปหาหัวหัวด้วย

ท่าทีตกตะลึง นําเสียงชักจะตืนเต้นขึนมา “ท่านคือ...”
ผูอ้ ืนอาจไม่รูจ้ กั นามของเยียเฟยฝาน แต่สาํ หรับเยีย

เทียนซึงเป็ นผูส้ ืบทอดของคนผูน้ นย่
ั อมคุน้ เคย เป็ นอย่าง
ดี
70
ตอนที 909 จิงจอกบรรพชน
เยียเฟยฝานคือผูก้ ่อตังสกุลเยีย และได้ระบุภารกิจของ

สกุลเยียเอาไว้วา่ ต้องปกป้องบุคคลผูห้ นึง!
หากนางรูจ้ กั นามของบรรพบุรุษแล้ว ก็หมายความว่า...
71
“นางเด็กนรก ข้าบอกให้ไสหัวไปไม่ได้ยินหรือไง” เยียจิง
เสวียนตะเบ็งเสียงเกรียวกราด ตังท่าจะเข้าไปฟาดหัวหัว
ให้จาหนั
ํ บ
บัดนันเองหัวหัวก็เงยหน้าขึนมองตน...
สายตาของนางสันคลอนดวงวิญญาณของเขา ส่งให้
หัวใจนันสันไหวไป คลืนความสยองขวัญถาโถมเข้าใส่
โดยพลัน
“เจ้ากําลังนินทาข้าสนุกปาก บัดนีจะให้ขา้ ไปแล้วอย่าง

72
หัวหัวแย้มยิม ภายใต้ดวงหน้าไร้เดียงสาของนางนันเร้น
ซ่อนรอยยิมนางมาร
“มิหนําซําเจ้ายังใช้นามของข้าข่มขู่ผอู้ ืนอีกด้วยอย่างนัน
หรือ สิงทีข้าเกลียดชังทีสุดก็คือการถูกคนอืน ใช้
ประโยชน์!”
เยียจิงเสวียนเป็ นเบือใบ้ไป
นางเด็กน้อยนีหมายความว่าอย่างไร
ใช้นามของนางเพือข่มขู่ผอู้ ืนอย่างนันหรือ
73
แต่ขา้ กําลังพูดถึงจิงจอกหางพิการ...
ทันใดนันเอง เยียจิงเสวียนก็รูซ้ งถึ

ึ งความหมายของนาง
แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวไป แล้วก็หนั มองไปยังเด็ก
หญิงผูก้ าํ ลังส่งรอยยิมนางมารให้ดว้ ยดวงตาหวาดกลัว
“เจ้าเป็ น...จิงจอกตนนันอย่างนันหรือ เป็ นไปมิได้! เจ้า

โกหกข้า! เจ้าต้องโกหกข้าแน่ๆ!”
“หุบปาก!”
เยียเทียนตะเบ็งเสียงลันด้วยโทสะ ตบกะโหลกเยียจิง
เสวียนสนันแล้วออกคําสังว่า “คุกเข่าคํานับจิงจอกบรรพ
74
ชนเดียวนี!”
ไม่เพียงแต่เยียจิงเสวียนเท่านัน หัวหัวเองก็ตกตะลึงไป
ด้วยเช่นเดียวกัน...
นางเพียงแต่เป็ นกังวลว่าเยียเทียนจะหันไปทําร้ายเยียจิง
เฉิน จึงบอกความจริงไปเพือทําลายแผนของเยียจิง
เสวียน และเพือพิสจู น์ดว้ ยว่าเยียเทียนมุง่ ร้ายต่อพวกตน
หรือไม่...
นางมิได้ฉกุ คิดเลย
แต่เยียเทียนคือผูส้ ืบเชือสายของเยียเฟยฝาน ย่อมมี

75
ความตังใจทีจะตามหา มิใช่ทาํ ร้ายนาง แต่แล้วนาม
จิงจอกบรรพชนนีหมายความว่าอย่างไรเล่า นางไปเป็ น
บรรพบุรุษของพวกเขาตังแต่เมือใด
“ท่านพ่ออย่าปล่อยให้นางเด็กนีหลอกเอา!” เยียจิง
เสวียนลันด้วยความแค้น “หากนางเป็ นจิงจอก บรรพชน
จริง เหตุใดจึงได้ตามอวินลัวเฟิ งต้อยๆ เป็ นคนรับใช้เล่า
จิงจอกบรรพชนย่อมไม่ยอมลงให้แก่คนเยียงอวินลัวเฟิ ง
เป็ นแน่”
ครันเห็นว่าเยียจิงเสวียนไม่เพียงแต่สงสัยวาจาของตน
เท่านัน แต่ยงั หลูเ่ กียรติอวินลัวเฟิ งอีกด้วย หัวหัวจึงได้มี
นําโหขึนมา และเมือนางมีนาโห
ํ นางก็จะไม่คิดหน้าคิด
หลัง
76
“เจ้ากล้าดีมาสงสัยข้า จิงจอกบรรพชนของเจ้าได้อย่าง
ไร ไปลงนรกเสีย!”
ด้วยเยียเทียนเรียกขานนางว่าจิงจอกบรรพชน บัดนีหัว
หัวก็ได้มองตัวเองเป็ นเช่นนัน และถึงขันรับนามนันมาใช้
กับปากตนเช่นเดียวกัน ขณะนันเอง ดวงตาของนางก็
เปลียนเป็ นสีแดงโดยมีเปลวไฟสองดวงเผาไหม้อยูใ่ นนัน
เส้นผมสีเข้มของนางยาวกระพืออยูใ่ นสายลมกระโชก
แล้วหางแปดหางอันฟูฟ่องอ่อนนุ่มทว่างดงามอย่างน่า
ตืนตะลึงก็ยืนออกมาจากด้านหลังของนาง
เช่นนันเอง...
77
เยียจิงเสวียนผูซ้ งดู
ึ ถกู นางอยูห่ ยกๆ เมือได้เห็นหางแปด
หางของหัวหัวแล้วก็ตาโตเป็ นลมไป คราวนี เยียจิง
เสวียนมิได้เสแสร้งเป็ นลม แต่ลม้ พับไปจริงๆ เขานึกว่า
ตนจับเอาฟางเส้นสุดท้ายได้ แต่ไม่นกึ เลยว่าฟางเส้นนี
แลทีจะฆ่าเขา! อย่างไรก็ดี ไม่นานเขาก็ถกู ปลุกให้ตืนขึน
ด้วยเปลวเพลิงทีกําลังลุกไหม้ แล้วก็ตอ้ งกลิงไปกลิงมา
ด้วยความเจ็บปวด ปากก็สง่ เสียงกรีดร้องโหยไห้
“อ๊าก!!! ช่วยด้วย! ท่านพ่อ! ข้าผิดไปแล้วโปรดช่วยข้าที

ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ...”
เยียเทียนเองก็เจ็บปวดกับเยียจิงเสวียนอย่างแสนสาหัส
ครันได้ยินเสียงเพรียกของความเมตตานันแล้ว เขาก็
78
เพียงแต่หลับตา ดวงหน้าเปี ยมไปด้วยความผิดหวังและ
โศกเศร้า
“หัวหัว เจ้าบ้าบินเกินไป” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เจ้าลืม

สิงทีข้าบอกก่อนทิงเจ้าไว้ทีนีแล้วหรือ”
หัวหัวยืนปากออกมาด้วยท่าทีเศร้าหมอง “นายท่าน ข้า

ทําเช่นนีก็เพราะเจ้าเยียจิงเสวียนมันบังอาจ ยกนามข้า
มาข่มขู่ผเู้ ฒ่าสกุลเยีย! ข้ามิอาจควบคุมอารมณ์ตนได้!
แต่ผเู้ ฒ่าสกุลเยียเองก็ผิดเช่นเดียวกัน!”
เยียเทียนกะพริบตา “ข้าทําอะไรผิดด้วยหรือ”
79
หัวหัวส่งสายตามืดทะมึนให้เขา “ไยเจ้าจึงไม่รบี บอกว่า
ข้าคือจิงจอกบรรพชนของสกุลเยีย หากรูว้ า่ ข้า มีตวั ตนนี
นายท่านของข้าก็คงไม่ตอ้ งทนทุกข์อยูก่ บั สกุลเยียนาน!
ทังหมดนีคือความผิดของเจ้า!”
80
ตอนที 910 การลงโทษ (1)
“แต่ขา้ มิเคยเห็นท่านมาก่อน”
เยียเทียนรูส้ กึ ถูกกระทําเป็ นอย่างยิง เขาจะรูไ้ ด้อย่างไร

ว่าจิงจอกบรรพชนแท้ๆ กลับไม่รูถ้ งึ ตัวตน ทีแท้จริงของ
นาง หากนางมิได้จ่ๆู หายตัวไป ก็หาได้มีผใู้ ดในสกุลเยีย
ได้รบั อนุญาตให้ยา่ งเข้าไปในพืนทีภูเขาด้านหลังไม่ เช่น
นันเอง เขาจึงมิอาจเข้าไปพบหัวหัวได้
81
“นายท่าน” หัวหัวเท้าสะโพก ตาจ้องไปยังเยียเทียน
“ปล่อยให้ตาแก่นีจัดการเรืองนีไป ข้าอยากเห็นนักว่าเขา
จะกล้าปกป้องลูกชายตนอยูห่ รือไม่!”
มุมปากของเยียเทียนกระตุก เขาถอนหายใจแล้วก็มอง
ไปยังเยียจิงเสวียนผูเ้ กลือกกลิงอยูก่ ลางเปลวไฟ “เจ้าก่อ
เรืองขึนมาแล้วก็ตอ้ งยอมรับผลกรรม คราวนีข้าช่วยเจ้า
มิได้”
ดวงตาของเยียจิงเสวียนเปลียนจากความกลัวกลายเป็ น
ความสินหวัง แล้วสีหน้าบิดเบียวนัน ก็ขาวซีดอย่างชวน
ขนหัวลุก
82
มันจบแล้ว!
คราวนีเขาถึงวาระ!
เยียเทียนหลับเนตรลงด้วยความรวดร้าว แต่ไม่นานก็ลืม
ตาขึนมองอีกครา กลับมามีทา่ ทีเคร่งขรึม “อันทีจริงแล้ว
เป็ นความผิดของข้า ข้า ในฐานะบิดา มิได้อบรมสังสอน
เจ้าให้ดี ปล่อยปละละเลยจนเจ้าวางแผนเข่นฆ่าพีชาย
ตัวเองเพียงเพือแย่งชิงอํานาจเพียงเล็กน้อย ด้วยสิงนีคือ
ความผิดของข้า เช่นนันเอง ข้าจะเป็ นผูร้ บั ผิดชอบ
เขาค่อยๆ เยืองย่างไปทางเยียจิงเสวียน “หลังจากนีข้า

จะออกจากสกุลเยีย”
83
เขาไม่สมควรได้เป็ นนายใหญ่แห่งสกุลเยียด้วยลําพังลูก
ชายก็ยงั มิอาจอบรมบ่มนิสยั ให้ดีได้!
ชายชราหยุดตรงหน้าเยียจิงเสวียนแล้วค่อยๆ เงือมือขึน
“เซวียนเอ๋อร์ วางใจเถิด ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายอย่าง
ทรมาน” สุดท้ายเยียจิงเสวียนก็คือบุตรชายของเขา แม้
ผิดหวังเพียงใดก็ไม่อยากให้เขาต้องทรมานมากไปกว่าที
เป็ น บางทีความตายอาจเป็ นทางออกทีดีทีสุดสําหรับ
เขา
เยียจิงเสวียนเบิกตากว้าง จ้องมองไปยังเยียเทียนอย่าง
สินหวัง แล้วฝ่ ามือก็อดั กระแทกร่างส่งพลังทะลุเข้าสู่
84
หัวใจ
อุก!
เยียจิงเสวียนกระอักโลหิตออกมาเต็มปาก ใบหน้าซีด
ขาวชวนสยอง ดวงตาเปี ยมด้วยความ คับข้องใจและ
โกรธแค้น ก่อนล้มลงกองกับพืนไป...
เยียเทียนมิได้แยแสรอดูซากของเยียจิงเสวียนเสียด้วยซํา
จากนันหมุนกายออกคําสังเย็นชา “องครักษ์ เอาเขาไป
โยนทิงทีสุสานศพไร้ญาติ! คนทีคิดวางแผนสังหารพีชาย
ตนมิอาจได้รบั การฝังอยูใ่ นสุสานสกุลเยียได้ สุสานไร้
ญาติคือทีทีเขาคูค่ วร!”
85
เยียเทียนสะบัดแขนเสือ จากนันก็หายไปอย่างรวดเร็ว
โดยมีมือข้างหนึงไพล่หลัง ท่าทีแลดูเศร้าหมองอยูเ่ ล็ก
น้อย มีเพียงเวลาเท่านันทีจะเยียวยาบาดแผลในครังนี
ได้
ฮ่องเต้จะเป็ นผูจ้ ดั การกับผูร้ า้ ยอืนๆ ทีเหลือเอง ไม่วา่ จะ

เป็ นคูร่ กั วัยเด็กของพระสนมเอกถง พระสนมซู หรือบุตร
สาวของนาง...
ส่วนเด็กน้อยทีพระสนมซูข่มขู่นนั ฮ่องเต้มิได้ลงโทษนาง
ซํายังทรงช่วยพานางไปพบบุพการี ส่วนครอบครัวฝ่ าย
อืนของพระสนมซูตา่ งถูกส่งตัวเข้าคุก
86
ทัวทังแคว้นเทียนอวินตกอยูท่ า่ มกลางพายุหมุน และผูท้ ี
อยูต่ รงจุดศูนย์กลางของพายุนนต่
ั างก็รบี เร่งตัดความ
สัมพันธ์ทกุ ทางกับพระสนมซูทนั ใด ด้วยเกรงว่าจะติด
ร่างแหไปด้วย ธรรมชาติอนั ละเอียดอ่อน ไม่แน่ไม่นอน
ของมนุษย์ได้รบั การสําแดงให้เห็นชัดเจนในครานี...
ณ สกุลเยีย
ทีจวนนัน ผูเ้ ฒ่าทุกคนต่างก็มารวมตัวกัน ทุกคนแลดูมีสี

หน้าจริงจังเป็ นอย่างยิง
“นายใหญ่ นายท่านจิงเสวียนทําผิดมหันต์ก็จริง และ
87
สมควรตายแล้ว แต่เยียเทียนเวินนันหาได้รูเ้ รือง รูร้ าวแต่
อย่างใดไม่ ข้าว่าพวกเราควรปล่อยเขาไป และยกให้รบั
ตําแหน่งแทนนายท่านจิงเสวียน”
แม้ในวันนัน พวกเขาบางส่วนจะได้ประจักษ์ถงึ ความ

แข็งแกร่งของอวินเซียว พวกเขาก็ยงั คงไม่คิดว่าชายหนุ่ม
จะต่อต้านสกุลเยียทังสกุลได้ ก็เยียเทียนคือผูด้ แู ลสกุล
เยีย ไยสกุลเยียจึงต้องเกรงกลัวเจ้าเด็กนัน ด้วยเล่า
88
ทียิงไปกว่านัน ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ผูเ้ ฒ่าหลายคน

ได้ผกู มิตรกับเยียจิงเสวียน หากเยียจิงเฉินขึนเป็ นนาย
ใหญ่คนต่อไป ย่อมต้องกําจัดสกุลเยียล้างสกุลอย่างแน่
นอน! เมือถึงเวลานัน พวกตนก็จะสูญเสียทุกอย่างไป!
ทางออกทีดีทีสุดก็คือผลักดันให้เยียเทียนเวินขึนเป็ นนาย
ใหญ่คนต่อไป
เยียเทียนผูน้ งอยู
ั ห่ วั โต๊ะชําเลืองมองไปยังผูค้ นเหล่านัน
ด้วยท่าทีเฉยเมย “เจ้าคิดว่าเทียนเวินไม่รูเ้ รือง การกระ
ทําของเยียจิงเสวียนแม้แต่นอ้ ยอย่างนันหรือ ไยคนจิตใจ
คับแคบเช่นนันจึงควรขึนเป็ นนายใหญ่คนต่อไป เช่นนัน
เอง ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะให้เฉินเอ๋อร์ขนเป็
ึ นนายใหญ่
89
สกุลเยียอีกครัง”
“นายใหญ่!” เหล่าผูเ้ ฒ่าต่างก็อา้ ปากค้างพูดขึนมาด้วย

ท่าทีลงั เล “เรืองนีไม่เหมาะสม...”
ปั ง
เยียเทียนฟาดฝ่ ามือลงกับโต๊ะเกิดเป็ นเสียงดังสนัน
“ไม่ถกู ต้องเหมาะสมอย่างไร พวกเจ้าเคยกีดกันเขาออก

จากตําแหน่งนีเพราะภรรยามิอาจให้กาํ เนิดบุตรได้ แต่
ป่ านนีแล้วพวกเจ้ายังจะมีเหตุผลอะไรอีก”
90
เหล่าผูเ้ ฒ่ามองตากันและตระหนักอยูใ่ นหัวอกว่าวันคืน
ของพวกตนคงจบสินลงเสียแล้ว แลต้องล้มเลิกความคิด
ทีจะผลักดันให้เยียเทียนเวินขึนเป็ นนายใหญ่คนต่อไป
บัดนีเอง ผูเ้ ฒ่าคนหนึงก็ยืนขึน กลอกตาเอ่ยด้วยรอยยิม

จอมปลอม “บัดนีทีนายท่านจิงเฉินจะขึนเป็ นนายใหญ่
คนต่อไป นายน้อยอวินเซียวก็จะกลายเป็ นทายาทของ
สกุลเรา เช่นนันเอง ข้ามีขอ้ เสนอ ข้าได้ยินมาว่านายน้อย
อวินเซียวและอวินลัวเฟิ งนันยังมิได้แต่งงานกัน แล
ทายาทของสกุลทีทรงอิทธิพลมักรับอนุก่อนแต่งภรรยา
หลายคน ในฐานะทายาทแห่งสกุล อวินเซียวควรให้
กําเนิดลูกหลานสกุลเยียให้เต็มบ้านเต็มเมือง! นายใหญ่
โปรดพิจารณาอนุให้เขาสักคนสองคนเถิด!”
91
จวินเฟิ งหลิงกับเยียจิงเฉินทีนังอยูข่ า้ งๆ กันได้ยินดังนันก็
โกรธขึงขึนมา แต่ก็มิได้กล่าวว่าอย่างไรด้วยเคารพเยีย
เทียน เมือเห็นคนผูน้ นคิ
ั ดจะก่อเรืองเดือดเนือร้อนใจให้
อวินเซียวแล้วทังสองก็แทบจะอยูไ่ ม่สขุ
“ดูเหมือนผูเ้ ฒ่าฝานจะมีใครอยูใ่ นใจแล้วอย่างนันหรือ”

จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึนเล็กน้อย แย้มรอยยิมดูถกู ชิงชัง
บนริมฝี ปากสีแดงของนาง
เยียฝานยืดอกตนขึน “ถูกต้อง! ข้ามีคนอยูใ่ นใจแล้ว!

นางคือเยียเสียวเยว่ หลานสาวของข้าเอง นางมีชีวิตชีวา
น่าเอ็นดู แลรูปร่างหน้าตาก็มิได้แย่ไปกว่าอวินลัวเฟิ ง
เลย ดีเกินพอทีจะเป็ นอนุของนายน้อยเซียว!”
92
จวินเฟิ งหลิงแย้มรอยยิม งดงามประหนึงกุหลาบบาน
“เยียเสียวเยว่อย่างนันหรือ ข้าเคยเห็นหญิงผูน้ นแล้

ั ว ผู้
เฒ่าฝานจะหลงตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า หรือว่ามี
บางสิงผิดปกติในสมองของท่าน หญิงพรรค์นนจะเที
ั ยบ
เทียมกับสะใภ้ขา้ ได้อย่างไร แล้วท่านบังอาจอวดอ้าง ได้
อย่างไรว่าหน้าตาของนางมิได้เป็ นสองรองต่อจาก
เฟิ งเอ๋อร์! ...
...ไหนบอกข้าซิวา่ นางจะเทียบเทียมกับเฟิ งเอ๋อร์ได้อย่าง

ไร นางไม่คคู่ วรเป็ นหญิงรับใช้ของเฟิ งเอ๋อร์ เสียด้วยซํา!”
จวินเฟิ งหลิงทุบกําปั นกับโต๊ะพร้อมด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“หากมีขา้ อยูท่ ีนี ไม่วา่ ใครก็มิอาจบังคับให้อวินเซียว
93
แต่งอนุได้!”
เยียฝานมีสีหน้าเปลียนไป บัดนีความสัมพันธ์ระหว่าง
เขาและเยียจิงเฉินถึงขันยําแย่ หากไม่รบี สร้างความ
สัมพันธ์ผา่ นการแต่งงานแล้วล่ะก็ ไม่ชา้ ย่อมต้องสูญเสีย
ตําแหน่งแห่งทีในสกุลเยียไปอย่างแน่นอน!
“นายหญิงน้อย นีคือกิจธุระของผูช้ าย ในฐานะของสตรี

ท่านไม่มีสทิ ธิพูด!” เยียฝานมีสีหน้ามืดทะมึน “ก่อนหน้า
นีท่านก็กีดกันมิให้เยียจิงเฉินรับอนุ มาคราวนีท่านยังจะ
ทําเช่นนันกับนายน้อยอวินเซียวอีกหรือ ท่านมีจดุ
ประสงค์อะไรกันแน่ ไม่ปรารถนาให้บตุ รชายมีลกู เต็ม
บ้านหลานเต็มเมืองอย่างนันหรือ”
94
จวินเฟิ งหลิงเหยียดรอยยิมเยาะ “ข้าในฐานะมารดาย่อม
ปรารถนาว่าสักวัน ลูกชายจะมีลกู เต็มบ้านหลานเต็ม
เมือง แต่ลกู ๆ ของเขานันอวินลัวเฟิ งต้องเป็ นผูใ้ ห้กาํ เนิด
เท่านัน!”
ความหมายของนางก็คือ นางต้องการให้บตุ รชายมีลกู

เต็มบ้านหลานเต็มเมืองจริง แต่ทกุ คนจะต้องเป็ นบุตรขอ
งอวินลัวเฟิ ง…
เยียฝานยิงมีสีหน้ามืดทะมึน แล้วทันใดนันเอง ประตู

ห้องประชุมก็ถกู ผลักเปิ ดออก
95
96
แสงอาทิตย์สาดส่องลงบนอาภรณ์ยาสีขาวราวหิมะของ
เด็กสาว
เด็กสาวผูห้ นึงยืนกอดอกเอนกายพิงขอบประตู ท่าทาง

แลดูเกียจคร้านและร้ายกาจ มองไปยังผูเ้ ฒ่า เยียฝาน
ด้วยรอยยิมอ่อนจาง
“เจ้าต้องการยกหลานสาวของเจ้าให้อวินเซียวอย่างนัน
หรือ”
ครันเห็นว่าภรรยาของอวินเซียวมาปรากฏกายแล้ว เยีย
ฝานก็ยงั คงวางตัวหยิงยโส ยืดออกขึนกล่าวอย่างชอบ
ธรรมว่า “ใช่แล้ว! เจ้าในฐานะสตรีก็ควรจะมีจิตใจกว้าง
97
ขวางบ้าง อย่าพยายามกีดกันสามีมิให้รบั อนุเหมือนแม่
สามีของเจ้า!”
“ดี!” อวินลัวเฟิ งเหลือบมองเยียฝาน “หากคิดยกหลาน

สาวของเจ้าให้อวินเซียวก็ตามใจ ข้ารับได้ แต่วา่ ...เจ้า
อย่าเสียใจก็แล้วกัน” กล่าวจบ นางก็ยืดกายเดินจากไป
จวินเฟิ งหลิงมิได้รงตั
ั วอวินลัวเฟิ งไว้ พลางส่งสายตาเวท
นาให้เยียฝานพร้อมด้วยรอยยิมเปล่งประกายบนริม
ฝี ปาก นางรูด้ ีวา่ อีกประเดียวจะมีใครบางคนได้วินาศสัน
ตะโร!
เคราะห์รา้ ยทีเยียฝานมิได้รูจ้ กั อวินลัวเฟิ งดีพอ ไพล่คิด
98
ไปว่านางเห็นดีเห็นงามด้วยกับเรืองนี จึงมีใจลิงโลดขึน
มาทีเดียว และส่งสายตาไปยังจวินเฟิ งหลิง “นายหญิง
น้อย ท่านควรเรียนรูจ้ ากบุตรสะใภ้ของท่าน เสียบ้าง
อย่าทําตัวเป็ นสตรีขีหึงนัก!”
จวินเฟิ งหลิงมิได้แยแสเขา หันไปแลกเปลียนสายตากับ

เยียจิงเสวียน “พีเยีย ข้าว่าข้าควรต้องเรียนรูจ้ าก
เฟิ งเอ๋อร์บา้ งแล้ว...”
เรียนรูว้ ิธีการสังสอนคนเหล่านีให้เป็ นบทเรียนทีพวกเขา

จะจดจําไปชัวชีวิตว่าอย่ามายัวแหย่นาง!
ครันได้ยินคําพูดของนาง เยียฝานก็คิดเอาเองว่าจวิ
99
นเฟิ งหลิงได้รบั คําสอนของตนใส่ใจ เช่นนันเองจึงได้เผย
รอยยิมพึงใจ
...
ลานทีอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวอาศัยนันอยูท่ ีจุดกึงกลาง

ของจวนสกุลเยีย และเป็ นชัยภูมิทีดีทีสุดในสกุล!
บัดนีเองมีสตรีผหู้ นึงในชุดอาภรณ์ผา้ โปร่งยืนอยูด่ า้ น

นอกประตู นางกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความ
อิจฉา กระทังท่านปู่ ของนางซึงเป็ นผูเ้ ฒ่าแห่งสกุลเยียยัง
มิอาจได้อยูอ่ าศัยในลานอันงามเช่นนีได้ โดยเฉพาะ
ต้นไม้ในสวนเหล่านีต่างก็นาํ ความสงบมาสูจ่ ิตใจอันเป็ น
100
สิงลําค่าของผูฝ้ ึ กฌาน...
“คุณหนูเสียวเยว่” หญิงรับใช้สกุลเยียเยืองย่างออกมา
จากลานแล้วกล่าวว่า “คุณหนูอวินให้ทา่ นเข้าไปด้านใน
ได้!”
เยียเสียวเยว่ถอนสายตาออกมา เชิดศีรษะขึนอย่างหยิง
ยโส เดินเข้าไปในลานด้วยท่าทีประหนึง วิหคเพลิงผูท้ รง
สง่าราศี
ลับหลังนางไปหญิงรับใช้ผนู้ นก็
ั มิอาจทนต่อความ
จองหองของนางได้ สีหน้าส่อแววดูถกู ดูแคลนพลาง
กระซิบกระซาบกับหญิงรับใช้ขา้ งกัน “นางกล้าแต่งตัว
101
เช่นนันเข้าไปในลานของนายน้อยอวินเซียว และคุณหนู
อวินได้อย่างไร ใครเห็นก็รูว้ า่ นางคิดเข้าไปทําอะไร นาย
น้อยอวินเซียวหลงรักคุณหนูอวินหัวปั กหัวปํ า เป็ นไปมิ
ได้ทีเขาจะตกหลุมรักกับสตรีเช่นนาง!” ถึงแม้เยียเสียวเย
ว่จะเป็ นถึงหลานสาวของผูเ้ ฒ่าเยียฝาน แต่นางเองก็
เป็ นหญิงรับใช้ของเยียจิงเฉิน เมือมีเยียจิงเฉินกับจวิ
นเฟิ งหลิงคอยคุม้ กะลาหัวแล้ว นางก็ไม่เกรงกลัว ทีจะ
จาบจ้วงเยียเสียวเยว่
ครันได้ยินถ้อยคําของหญิงรับใช้ เยียเสียวเยว่ก็โกรธขึง
ขึนมา หากเป็ นเมือกาลก่อนนางคงแว้งไปตบเข้าสักที
เสียแล้ว แต่ทว่าบัดนีนางอยูใ่ นลานของอวินเซียว จึง
ต้องรักษาภาพลักษณ์กนั บ้าง! คิดแล้ว เยียเสียวเยว่ก็สะ
กดกลันโทสะเอาไว้ในอก เดินหน้าตรงเข้าไปอย่างหยิง
102
ผยอง
รอนางขึนเป็ นสตรีของนายน้อยอวินเซียวก่อนเถิด นาง

จะสังสอนเหล่าหญิงรับใช้นีให้สาสม! พวกนางจะมาดู
หมินว่าทีนายหญิงของพวกตนได้อย่างไร!
...
ทัวทังลานปกคลุมไปด้วยใบไม้แดง
เยียเสียวเยว่เห็นเด็กสาวรูปงามผูห้ นึงเอนกายเอกเขนก
อยูบ่ นเก้าอียาวอีกสุดปลายหนึงของลาน แม้นางเองก็
เป็ นสตรี แต่ก็อดตกตะลึงกับความงามของเด็กสาวผูน้ นั
103
มิได้ แล้วใจนางก็รอ้ นรุม่ ขึนมาด้วยความริษยา
เมือมีภรรยารูปงามถึงเพียงนีแล้ว นายน้อยอวินเซียวจะ
ยังคงรักนางได้หรือไม่ อย่างไรก็ดี นายน้อยอวินเซียวจะ
ปฏิบตั ิกบั นางอย่างไรไม่สาํ คัญ นางเพียงต้องการเป็ น
ภรรยาของเขาเท่านัน!
104
เยียเสียวเยว่จาํ ได้วา่ ตนพบกับอวินเซียวครังแรกใน
พิธีกรรมพิสจู น์โลหิต เมือนางเห็นเขา นางก็นกึ ว่าตนได้
เห็นเทพยดา แต่ชวอึ
ั ดใจต่อมานางก็สงสารเขาจับใจ
ช่างน่าเสียดายเหลือเกินทีบุรุษรูปงามเช่นนีต้องมาเป็ น
สวะ...
จนกระทังเมือวานนีทีนางได้รบั ข้อความจากวังหลวง
และได้รูว้ า่ แท้จริงแล้วชายผูน้ ีคืออัจฉริยะ! เมือท่านปู่
ของนางเอ่ยถามว่านางอยากเป็ นอนุของอวินเซียวหรือ
ไม่ นางก็ตอบรับโดยไม่ลงั เล
หากนางได้ครองคูก่ บั เขา ก็ไม่รงั เกียจทีตนจะเป็ นได้

เพียงอนุ! แต่นางก็เคยได้ยินมาว่าคูห่ มันของเขา อวินลัว
เฟิ งนันออกจะประหลาดๆ นางจึงกังวลใจอยูด่ ว้ ยเกรงว่า
105
อวินลัวเฟิ งจะพยายามกีดกันการแต่งงาน ในครังนี
แต่นางก็ตอ้ งประหลาดใจทีเห็นว่าอวินลัวเฟิ งตอบตกลง

อย่างไม่ใคร่จะเต็มใจนัก แต่แม้วา่ นางจะ เต็มใจหรือไม่
ก็จะต้องยอมรับการมีอยูข่ องตน! คิดแล้วเยียเสียวเย
ว่ก็สดู ลมหายใจเข้าลึก กล่าวด้วยนําเสียงเขินอายว่า
“คุณหนูอวิน ไยนายน้อยเซียวจึง...ไม่อยูท่ ีนี”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแล้วมองมาด้วยสายตา
ร้ายกาจ “เจ้าเป็ นถึงสมาชิกสกุลเยีย ไม่เห็นจําเป็ นต้อง
ไปเป็ นอนุใคร ไยจึงอยากมาเป็ นอนุของอวินเซียว”
เยียเสียวเยว่ชะงักงันไป หญิงผูน้ ีหมายความว่าอย่างไร
106
นางกําลังสอบถามความคิดเห็นของตนอยูห่ รือ
“คุณหนูอวิน” เยียเสียวเยว่เงยหน้าขึนพูดฉะฉาน “ใน

สายตาของข้านัน นายน้อยอวินเซียวคือผูค้ วรค่าแก่การ
ติดตามมากทีสุด ชายธรรมดาจะเปรียบเทียบกับเขาได้
อย่างไร ข้ายอมเป็ นอนุของนายน้อยอวินเซียวดีกว่าเป็ น
ภรรยาของคนธรรมดา!”
อวินลัวเฟิ งลุกขึนจากเก้าอียาวนันเชืองช้า จากนันแย้ม

ยิม “แต่เจ้ารูห้ รือไม่วา่ อวินเซียวมีภรรยาแล้ว”
เยียเสียวเยว่ขมวดคิว “คุณหนูอวิน ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว

ข้ามิเคยตังใจจะมาแทนทีท่าน ข้าเพียงแต่ปรารถนาทีจะ
107
เป็ นอนุของเขาเท่านัน”
“ข้าไม่สนว่าเจ้าอยากเป็ นอะไร แต่ในโลกของข้า คนของ

ข้าสามารถมีขา้ เป็ นเพียงสตรีเดียวในดวงใจเท่านัน! ถ้า
เขารับอนุเสียแล้วก็ยอ่ มแสดงว่าใจเขามิได้อยูก่ บั ข้าอีก
ต่อไป และหากเขามิได้มีใจอยูก่ บั ข้าอีกต่อไป ข้าก็จะ
หย่ากับเขา!”
เยียเสียวเยว่ตกตะลึงไป
ผูช้ ายสามารถมีสตรีเดียวในใจอย่างนันหรือ หากสามี

ของนางรับสนมแล้วนางก็จะหย่าขาดกับเขาอย่างนัน
หรือ นีมันบ้าอะไรกัน!
108
“คุณหนูอวินล้อข้าเล่นหรือเปล่า เหตุใดชายจึงควรมีสตรี
ได้เพียงคนเดียว”
“ข้าไม่สนใจว่าชายอืนคิดเห็นแสดงอย่างไร และข้าต้อง
การสิงนีจากคนของข้าเท่านัน! เจ้าอยากเป็ นอนุอวิน
เซียวนักใช่ไหม เช่นนันก็อย่าโทษข้าแล้วกันทีจะจับเจ้า
โยนทิง!”
เด็กสาวผูน้ นมองดู
ั เยียเสียวเยว่อย่างนางพญา แลดู
เปี ยมบารมียงนั
ิ ก
สีหน้าของเยียเสียวเยว่มืดทะมึนลงแล้วนางก็กดั ริม
109
ฝี ปากแน่น “คุณหนูอวิน ท่านปู่ ขา้ กล่าวแล้วว่า นายน้อย
อวินเซียวตกลงทีจะรับข้าเป็ นอนุ ท่านมิใช่คนตัดสินใจ!
และข้าจะแนะนําคุณหนูไว้อย่าง สตรีควร ยึดมัน
คุณธรรมของหญิงไว้ในจิตใจ ชายทีไหนจะชอบสตรี
อารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ ”
อวินลัวเฟิ งมองไปยังเยียเสียวเยว่ดว้ ยรอยยิมอ่อนจาง

“เจ้าว่าข้าตัดสินใจมิได้หรือ”
“ใช่แล้ว!” เยียเสียวเยว่พน่ ลมออกจมูก “เรียกนายน้อย

เซียวออกมา ข้ารูว้ า่ ท่านซ่อนตัวเขาไว้ ท่านต้องปล่อยให้
เขาออกมา!”
110
ครันสินคําเยียเสียวเยว่แล้วก็ได้ยินเสียงเย็นดังมาจาก
ด้านนอกลาน “องครักษ์ มัวทําอะไรกันอยู่ จับนางหญิง
บ้านีออกไปเสีย!”
ครันได้ยินเสียงสะกดใจอันเป็ นเอกลักษณ์ของอวินเซียว
แล้ว อวินลัวเฟิ งก็กาํ ลังจะเงยหน้าขึนมอง แต่กลับตกอยู่
ในอ้อมกอดทีคุน้ เคยเสียก่อน
“ท่านปล่อยให้หญิงพรรค์นีเข้ามาในลานของเราได้อย่าง
ไร ข้าจะให้ชิงหยวนทําความสะอาดเสียหลายๆ ที”
ชิงหยวนอย่างนันหรือ
111
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อยหันไปทางประตู แล้วก็
เห็นใบหน้าทีคุน้ เคย
112
“นายหญิง มิได้พบกันเสียนาน” ชิงหยวนเอ่ยทักทายอ

วินลัวเฟิ งด้วยรอยยิม “นายท่านดึงดูดสตรีเข้ามาอีก
แล้วอย่างนันหรือ! นายหญิง ข้าเสียใจกับท่านจริงๆ”
เมือตอนทีอวินเซียวกลับไปเก็บกวาดงานทีสกุลเยีย เขา
ได้ทิงชิงหยวนไว้ทีสกุลอวินเพือปกป้องครอบครัวของอ
วินลัวเฟิ ง แลเมือเวลาผ่านไป เขาก็เริมผ่อนคลาย และ
เริมพูดหยอกล้อกับอวินลัวเฟิ งมากขึน
113
อวินลัวเฟิ งเหลือบมองอวินเซียวแล้วกระแซะว่า “ใช่แล้ว
เขาช่างสร้างเรืองให้ขา้ ตลอด”
อวินเซียวหน้าหมองไป เขารีบส่งสายตาอันตรายไปยัง
ชิงหยวนอย่างรวดเร็วแล้วหันไปหาอวินลัวเฟิ งอีกครา
“อย่าไปฟั งเรืองตอหลดของเขา ข้าต้องการเพียงท่าน

ตลอดชีวิตของข้าเท่านัน”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม นางย่อมไม่เคยสงสัยหัวใจ

ทีอวินเซียวมีให้นาง!
บัดนีเยียเสียวเยว่ก็ได้เป็ นเบือใบ้ไปโดยสินเชิง ครันถูก

114
องครักษ์สองนายจับกุมไว้แล้ว นางก็มองไปยังชายหนุ่ม
รูปงามนันด้วยใจแตกตืนและสินหวัง
ชายผูน้ นแลดู
ั จะฉุกคิดถึงนาง แล้วก็คอ่ ยๆ เบนดวงตาสี
ทะมึนนันมาหา...
ดวงตาของเขาช่างเย็นชาน่ากลัวประหนึงเป็ นมีดสันทิม
แทงนางนับครังไม่ถว้ น ช่างเจ็บปวดเหลือทน
“นายน้อย...นายน้อยอวินเซียวไม่รูจ้ กั ข้าหรือ ข้าเยีย

เสียวเยว่ไง ท่านปู่ ของข้าบอกข้าว่าท่านจะรับข้าเป็ นอนุ
ของท่าน”
115
อันทีจริงแล้วอวินลัวเฟิ งเป็ นคนเรียกตัวนางมา นางเพียง
แต่ขอให้เยียฝานส่งตัวเยียเสียวเยว่มาทีนีเท่านัน โดยมิ
ได้บอกว่าผูใ้ ดเป็ นคนสัง เช่นนันเอง เยียฝานจึงคิดเอา
เองว่าอวินเซียวอนุญาต แล้วก็แล่นไปบอกกับเยียเสียว
เยว่ดว้ ยหัวใจลิงโลด
“ชิงหยวน ทําลายสถานพลังของนาง”
ถ้อยคําของเขาสันกระชับ ทว่าแทงเข้าหัวใจเยียเสียวเย
ว่ประหนึงมีดสันเย็นเฉียบ
“ขอรับนายท่าน!” ชิงหยวนเผยรอยยิมร้ายกาจ ก้าวเข้า

ไปหาเยียเสียวเยว่ “จุ๊ๆ ช่างเป็ นหญิงแพศยาอะไรเช่นนี
116
ดูอาภรณ์นางสิ บางเช่นปี กจักจัน ปราดตามองไปก็เห็น
ทุกสัดส่วนโค้งเว้า”
ครันได้ยินถ้อยคําก้อร่อก้อติกของชิงหยวนแล้วอวินเซียว
ก็เอ่ยเสียงเย็น “ข้าจะบอกชุนเหนียงว่าเจ้าพูดอะไร”
“อะแฮ่ม!” ชิงหยวนกระแอมไอแล้วรีบตะเบ็งเสียงลัน
“นางผูห้ ญิงนี กล้ายัวเย้านายท่านข้าและ ระคายเคือง
นายหญิงของข้าได้อย่างไร อย่างนีมันแส่หาเรืองตาย
แท้ๆ!”
เยียเสียวเยว่เบิกตากว้างด้วยความตืนตระหนก นึก
สงสัยว่านางไปทําสิงใดเข้าหนอ อวินเซียวจึงได้โหดร้าย
117
กับตนถึงเพียงนี
“ช้าก่อน!”
ขณะทีชิงหยวนกําลังจะขยับตัว อวินลัวเฟิ งก็พดู ขึนมา

จากด้านหลัง
อวินลัวเฟิ งลุกขึนจากเก้าอียาวด้วยท่าทีเกียจคร้าน แล้ว

ใบหน้าทรงโฉมของนางก็เผยรอยยิม “ข้าเรียกตัวนางมา
ทีนีเพราะปู่ ของนางต้องการยกนางให้อวินเซียว”
นางหรีเนตรมองไปยังเยียเสียวเยว่แล้วก็วา่ ต่อ “เช่นนัน

เอง ข้าจึงขอให้ให้ปขู่ องนางส่งตัวนางมาทีนี หากนางไม่
118
คิดให้ทา่ อวินเซียว ข้าก็คงจะปล่อยนางไปอยูห่ รอก แต่
ทว่า...หญิงผูน้ ีมีเจตนาชัวร้าย เช่นนันเอง ข้าจึงต้อง
สนองสิงทีนางสมควรได้รบั เท่านัน!”
สีหน้าเยียเสียวเยว่ฉายแววไม่เชือ ท่านปู่ บอกนางมิใช่

หรือว่านายน้อยอวินเซียวตกลงรับนางเป็ นอนุ ไยจู่ๆ
ทุกอย่างจึงได้พลิกกลับเช่นนี
ท่านปู่ โกหกข้าอย่างนันหรือ
“ชิงหยวน จับนางเปลืองผ้าไปผูกไว้กบั ประตูเมือง ให้คน

เขาได้เชยชมร่างเปลือยเปล่าของนาง” อวินลัวเฟิ งย่าง
เท้าเข้าหาเยียเสียวเยว่พร้อมรอยยิมเ**◌้ยมแล้วบีบคาง
119
นางแผ่วเบา กล่าวด้วยนําเสียงนางพญาว่า “เจ้าชอบให้
ท่าผูช้ ายนักมิใช่หรือ ได้ ข้าจะสนองเจ้าเอง”
เยียเสียวเยว่กลืนนําลายหนักหน่วง แล้วดวงตาของนาง
ก็หวาดกลัวยิงขึน นางพยายามดินหนีออกจากการจับ
กุมขององครักษ์ทงสองเพื
ั อวิงไปหาอวินเซียว
อย่างไรก็ดี องครักษ์ทงสองก็
ั แข็งแกร่งกว่านางมากนัก
120
“นายน้อยอวินเซียวโปรดช่วยข้าที ตราบใดทีท่านช่วย
ชีวิตข้า ข้าจะเป็ นทาสรับใช้ทา่ นไปชัวชีวิต!”
ในสายตาของนางนัน อวินลัวเฟิ งในฐานะสตรียอ่ มต้อง

เชือฟั งคนของตนไม่วา่ นางจะแข็งแกร่งเพียงใด! เช่นนัน
เอง แทนทีจะขอความเมตตาจากอวินลัวเฟิ ง นางจึงหัน
ไปหาอวินเซียวแทน
หากเป็ นชายธรรมดาสามัญได้เห็นเยียเสียวเยว่ราไห้
ํ น่า
สงสารนักหัวใจก็อาจจะสันไหวไปบ้าง และตัดสินใจช่วย
นาง น่าเสียดายทีในโลกของอวินเซียวมีเพียงอวินลัวเฟิ ง
เท่านัน ต่อให้มีผหู้ ญิงหลังเลือด จะเป็ นจะตายอยูต่ อ่
หน้า เขาก็ไม่สนใจ อย่างไรก็ดี หากอวินลัวเฟิ งหลัง
นําตาเพียงหยดเดียว เขาก็จะโศกเศร้าไปกับนางเป็ น
121
เวลาหลายวัน...
“ชิงหยวน เจ้ามัวรออะไรอยูอ่ ีก ลากตัวนางออกไป! ข้า

ไม่อยากเห็นหน้านางอีก!” เสียงของชายผูน้ นเย็
ั นชาและ
โหดเ**◌้ยม
“ขอรับนายท่าน!” ชิงหยวนประสานมือคารวะ ย่างเข้า

หาเยียเสียวเยว่ดว้ ยรอยยิม “เจ้าอ้อนวอนผิดคนแล้ว ณ
ทีแห่งนี นายหญิงคือผูต้ ดั สินใจ นายท่าน...เคยเป็ น
องครักษ์ของนายหญิงมาก่อน จนเร็วๆ นีเองจึงได้รบั
เลือนตําแหน่งให้เป็ นคูห่ มัน เจ้าคิดว่านายท่านมีสทิ ธิพูด
122
ชิงหยวนรูด้ ีวา่ พูดไปอวินเซียวก็ไม่โกรธ จึงได้บอกเรืองนี
ให้เยียเสียวเยว่ได้รบั รูว้ า่ ถ้อยคํานางช่างน่าขันสินดี
ตามคาด เมือได้ยินแล้วเยียเสียวเยว่ก็ตกตะลึงไป
แลกว่านางจะได้สติก็ถกู เหล่าองครักษ์ลากตัวออกไป
เสียแล้ว...
“อวินเซียว เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
เมือเยียเสียวเยว่ถกู ลากออกไปแล้ อวินลัวเฟิ งก็หมุน

กายหันมามองชายผูอ้ ยูเ่ บืองหลัง
“ใช่แล้ว” อวินเซียวก้าวเท้ามาด้านหน้าแล้วโอบกอดนาง
123
แน่น “ข้าส่งชิงหยวนไปหาทีอยูข่ องไป๋ ซู่ และเมือคืนนี
เขาได้บอกข้าว่าพบกับจินอวี คนรับใช้ของเขา ทว่าโชค
ร้าย เมือข้าไปถึง นางก็หนีไปเสียแล้ว...”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ชุนเหนียงคือใครอย่างนัน

หรือ”
“คนรักเก่าแก่ของชิงหยวน”
อะแฮ่ม!
อวินลัวเฟิ งกระแอมไอเสียงดัง มุมปากกระตุก “โอ อย่าง

นีเอง ชิงหยวนมีคนรักเก่าแก่กบั เขาด้วย”
124
อวินเซียวแลดูอวินลัวเฟิ ง “ท่านจําเรือนไผ่ได้หรือไม่ ข้า
สังให้ชิงหยวนเอาเกาหลิง องค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวน
และมูอ่ ซู่ วงไปขายทีนัน! ชุนเหนียงคือเจ้าของเรือนไผ่
นางอยากเป็ นสมุนข้า แต่ขา้ ปฏิเสธ! ชุนเหนียงกับชิง
หยวนเป็ นคนรูใ้ จกันมาเก่าก่อน เพิงกลายเป็ นคูร่ กั กัน
เมือเร็วๆ นี...”
เมือมีอวินลัวเฟิ งอยูด่ ว้ ย อวินเซียวจึงพูดมากขึนกว่า

ปกติ มิได้เอาแต่นิงเงียบ
“อย่างนีเอง” รอยยิมอวินลัวเฟิ งยิงแผ่กว้าง “แล้วพลัง

ของชุนเหนียงเล่า”
125
อวินเซียวนิงคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็กล่าวว่า “นางเพิงบรรลุ
ขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนเมือเร็วๆ นี!”
ผูฝ้ ึ กฝนพลังฌานขันเซียนอย่างนันหรือ! ด้วยพลังระดับ

นี นางสามารถขึนเป็ นนายใหญ่ผแู้ ข็งแกร่งได้ ไม่เพียง
แต่บนแผ่นดินหลงเซียว แต่ยงั รวมไปถึงแผ่นดินลับแลนี
ด้วย!
“อวินเซียว ให้นางพาท่านปู่ และครอบครัวของข้ามาอยูท่ ี

นี ข้าจะไม่กลับไปยังแผ่นดินหลงเซียวอีก สักพัก แต่ขา้
เป็ นห่วงครอบครัว ให้พวกเขามาอยูใ่ นสกุลเยียน่าจะ
ปลอดภัยกว่า”
126
อย่างน้อยในสกุลเยียก็มีผฝู้ ึ กฌานขันเซียนอยู!่
หากเป็ นเมือครังอดีต ให้เทียนหยาและผูเ้ ฒ่าหนิงคอย

ดูแลปกป้องครอบครัวของนางก็เพียงพอ อย่างไรก็ดี อีก
ไม่นานนางต้องเผชิญกับศัตรูผแู้ ข็งแกร่งในภายภาค
หน้า เช่นนันเอง หากมิใช่ผฝู้ ึ กฌานขันเซียน นางก็มิอาจ
วางใจได้!
“ตกลง”
อวินเซียวผงกศีรษะ “ข้าจะบอกชิงหยวน”
127
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม ดวงตาหรีลงเล็กน้อย “อวิน
เซียว ไพรลับแลได้ขวางกันระหว่างแผ่นดินหลงเซียวและ
แผ่นดินลับแลไว้ อีกสักสองสามเดือนน่าจะเดินทางกัน
มาถึง ก่อนถึงเวลานันข้าจะเก็บกวาดสกุลเยียให้ทา่ นพ่อ
กับท่านแม่เสียก่อน แล้วฝากบอกเทียนหยาทีวา่ ผูท้ ีเขา
พลัดพรากจากกันมานานบัดนีอยูใ่ นไพรลับแลนีเอง...”
128
ตอนที 916 เยียเทียนปั นป่ วน (1)
ณ จวนสกุลเยีย
มีเสียงเอะอะมะเทิงดังมาจากห้องโถงแล้วก็ปรากฏว่าผู้
เฒ่าเยียฝานกําลังฟูมฟายร้องทุกข์อยู่ “นายใหญ่ ท่าน
ต้องมอบความยุติธรรมให้แก่ขา้ ! อวินลัวเฟิ งหญิงผูน้ นั
ดือด้านไร้การควบคุมเกินไปแล้ว ถึงขันเปลืองผ้าหลาน
สาวข้าไปผูกประจานไว้นอกประตูเมือง! หญิงชัวเช่นนัน
จะต้องมีแต่ความคิดสามานย์!”
129
ผูเ้ ฒ่าเยียฝานขบฟั นแน่น นัยน์ตากรุน่ ไปด้วยจิตสังหาร
ปั กใจเชือเต็มทีว่าหลังจากทีนางได้กระทําการให้สงั คม
เป็ นทีขุ่นเคืองถึงปานนีแล้ว ย่อมไม่มีใครลุกขึนมาปก
ป้องนางได้อย่างแน่นอน!
“ผูเ้ ฒ่าเยียฝาน ท่านส่งหลานสาวไปให้เฟิ งเอ๋อร์ก็เพราะ

คิดร้ายต่อนางมิใช่หรือ” จวินเฟิ งหลิงเยาะเย้ยถากถาง
“เจ้าพล่ามอะไรไร้สาระ!” เยียฝานโกรธจัดจนดวงตาแดง
กํา “เห็นกันอยูจ่ ะๆ ว่านางตกลงให้เยว่เอ๋อร์เป็ นอนุของ
นายน้อยเซียว แต่นางกลับกลืนนําลายตน ข้าเข้าใจแล้ว
ต้องเป็ นเพราะนายน้อยเซียวมีใจให้ เยว่เอ๋อร์แน่ๆ
อวินลัวเฟิ งจึงหึงหวงขึนมา”
130
ใช่แล้ว!
ต้องเป็ นเช่นนันแน่!
ไยหญิงผูค้ ิดชัวเช่นนีจึงไม่ถกู ฟ้าผ่าตายไปให้รูแ้ ล้วรูร้ อด
ทันใดนันเองก็มีเสียงมืดทะมึนดังมาจากนอกห้องโถง ส่ง
ให้รา่ งของเยียฝานแข็งทือไป
“เรืองทีให้เปลืองผ้านางผูกไว้กบั ประตูเมืองให้ใครต่อใคร
เขาได้มองนันเป็ นความคิดของข้าเอง! เจ้าข้องใจอะไร
หรือ”
131
เมือได้ยินเสียงนันจวินเฟิ งหลิงก็เลิกคิวขึนมอง บัดนัน
เอง ชายหญิงคูห่ นึงก็ปรากฏตัวขึนทีทางเข้า ห้องโถง
อาภรณ์ยาวสีขาวของเด็กสาวผูน้ นบริ
ั สทุ ธิยิงกว่าหิมะ
ปลิวไหวอยูท่ า่ มกลางสายลม ส่วนดวงตา ดําทะมึนของ
นางก็กรุน่ ไปด้วยรังสีอาํ มหิต ทีอยูข่ า้ งกายนางคือบุรุษ
เย็นชารูปงามผูห้ นึง และภาพนางเดิน เคียงบ่าเคียงไหล่
กับชายหนุ่มนันช่างเหมาะสม งดงามสมบูรณ์แบบจน
ใครก็มิอาจคลาดสายตา...
เยียฝานตัวแข็งทือไป สีหน้าดูมิได้เป็ นพิเศษ
132
เมือสักครูน่ ายน้อยเซียวบอกว่าตนเป็ นคนออกคําสัง
อย่างนันหรือ
หลานสาวของเขาไม่ดีทีตรงไหน ไยเขาจึงโหดร้ายกับ
นางถึงเพียงนี
“หัวหัว” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวแผ่วเบา รอยยิมอ่อนจาง

ปรากฏขึนบนดวงหน้าชวนสนเท่ห ์ “ซ้อมเขา!”
“อย่าให้มนั มากไปนัก อวินลัวเฟิ ง!”
เยียฝานมีทา่ ทีเปลียนไปอีกครา “ข้ามิได้ทาํ อะไรผิด ไย

เจ้าต้องซ้อมข้า”
133
“ขออภัย” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “เวลาข้าจะซ้อม
ใครไม่เคยต้องการเหตุผล แค่ขา้ ไม่ชอบหน้าเจ้า เท่านัน
ก็เพียงพอ”
บัดนีมิตอ้ งพูดถึงเยียฝาน แม้แต่คนอืนๆ ในห้องโถงต่าง

ก็ตอ้ งชะงักงันไป สีหน้าตืนตะลึงเฝ้าดู การเผชิญหน้าอัน
สะกดตาสะกดใจนันอย่างใจจดใจจ่อ
บัดนีเองพวกเขาจึงได้รูซ้ งถึ
ึ งความหมายของคําว่าแผลง
ฤทธิ!
เด็กสาวผูน้ ีหยิงยโสโอหังเป็ นทีสุด!
134
“นายใหญ่!”
เยียฝานหันมาหาชายชราแล้วเอ่ยด้วยความโกรธขึน
“ท่านไม่แยแสจริงๆ หรือว่าเหตุใดหญิงสามานย์ใจ
อํามหิตเช่นนีจึงเข้ามาเป็ นสมาชิกสกุลเยียได้”
ครันเห็นใบหน้าบิดเบียวของเยียฝานาแล้ว หัวหัวก็อด
หัวเราะคิกคักมิได้ “ข้าเกรงว่าตาเฒ่านีคงไม่สนใจเรือง
พรรค์นีดอก! หากคิดใช้ให้เขาหยุดยังพีสาวข้าก็นบั ว่า
เลือกคนผิดแล้ว!”
เหตุการณ์ทีเกิดขึนในวังหลวงนันคนภายนอกรูเ้ ป็ นบาง
135
ส่วน อีกส่วนหนึงถูกฮ่องเต้และนายใหญ่สกุลเยียจํากัด
ไว้ เช่นนันเองจึงไม่มีใครกล้าเผยแพร่เรืองราว เรืองอีก
ส่วนหนึงนันเกียวข้องกับตัวตนของหัวหัว...
เช่นนันเอง เยียฝานเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่าเด็กน้อยตรง
หน้านีคือผูท้ ีแม้แต่เยียเทียนก็ตอ้ งเคารพ!
“เด็กเมือวานซืนอย่างเจ้ารีบๆ ไสหัวไป!” เยียฝานตะเบ็ง

เสียงเ**◌้ยมโหดด้วยเพลิงพิโรธ
หัวหัวหรีดวงตากลมโตของนางแล้วประกายอันตรายก็
สว่างวาบขึน “ไม่มีใครกล้าหยาบคายกับข้า บรรพบุรุษ
ของเจ้าเช่นเจ้า!”
136
เยียฝานเห็นความโอหังของหัวหัวแล้วก็เดือดดาลไป
ขณะตังท่าจะด่าว่านางอีกครา ลูกตบคมปลาบกระจ่าง
ใสก็ฟาดลงมาส่งให้รา่ งทังร่างของเขาล้มกลิงไป หัวหัวมิ
รอให้เขาตังสติได้ เหยียบยําลงไปบนกายเขา และเตะส่ง
กระเด็นไปเสียงดังสนัน
137
ก่อนเยียฝานได้ทนั ตอบสนอง ดวงตาขุ่นมัวของเขาก็จอ้ ง
ไปยังเด็กน้อยทีย่างสามขุมเข้ามาด้วยความตืนตะลึง
“เจ้ารูไ้ หมว่าทีแผ่นดินหลงเซียว เขาตังสมญานามให้ขา้

ว่าอย่างไร”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม แล้วเดินตรงไปทางเยียฝาน

คล้ายจะยิมแต่ก็ไม่ “พวกเขาเรียกขานข้าว่าสุดยอดคุณ
หนูเอาแต่ใจอันดับหนึงของแผ่นดิน เจ้าคิดว่าจะให้
เหตุผลเข้าชนกับคนเช่นข้าได้หรือ”
บนแผ่นดินหลงเซียวนันอวินลัวเฟิ งถือว่ามีชือฉาวโฉ่
หากไม่ถกู ใจสิงใดก็จะใช้กาํ ลังทันที! เช่นนันเอง เอา
138
เหตุผลเข้าชนนางก็เปล่าประโยชน์!
“องครักษ์ นําตัวผูเ้ ฒ่าเยียฝานออกไปรอรับการลงโทษ”

เยียเทียนชําเลืองมองเยียฝานด้วยท่าทีเมินเฉย กล่าว
อย่างไม่ไยดี
“ขอรับนายใหญ่”
สินคําสัง องครักษ์สองนายก็หวปี
ิ กผูเ้ ฒ่าเยียฝานผูม้ ิทนั
ตังตัวออกไปทันทีโดยมิเปิ ดโอกาสให้เขา พูดตอบ...
“เฉินเอ๋อร์ เจ้าอยูก่ ่อน ส่วนคนอืนไปได้” เยียเทียนถอน

หายใจอย่างเหนือยอ่อน
139
กว่าจะผ่านเหตุการณ์อนั ไม่คาดฝันนีมาได้ ก็ดเู หมือน
เขาจะแก่ตวั ลงไปอีกสิบกว่าปี ...
เยียจิงเฉินขมวดคิว หารูไ้ ม่วา่ ท่านพ่อมีเรืองสําคัญอันใด

จึงต้องการให้เขาอยู่ แต่เขาก็อยูใ่ นทีสุด ผ่านไปครูใ่ หญ่ก็
เหลือเพียงเยียเทียนและเยียจิงเฉินอยูใ่ นห้องโถงเท่านัน
“เฉินเอ๋อร์ วันนีข้าอยากคุยกับเจ้าเรืองการสืบทอด
ตําแหน่งนายใหญ่สกุลเยีย หลายปี ทีผ่านมานี ข้าเหนือย
ล้าเหลือเกิน” เยียเทียนแย้มรอยยิมขมขืน บนใบหน้าก็
เผยให้เห็นความไร้กาํ ลัง ช่วงเวลาหลายปี มานีเขา
เหนือยล้าจริง
140
เยียจิงเฉินขมวดคิว “ท่านพ่อ ขณะนีข้ายังรับสืบทอด
ตําแหน่งนีมิได้”
“ทําไมเล่า” เยียเทียนเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ
เยียจิงเฉินส่ายศีรษะ “ข้ายังเข้มแข็งไม่พอ มิอาจแบกรับ

ความรับผิดชอบอันมหาศาลนีได้ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะให้
เวลาข้าอีกสักสองสามปี ”
“ได้ส”ิ เยียเทียนผงกศีรษะ “ข้าจะให้เวลาเจ้าเตรียมตัว

อีกสักพัก”
141
เยียจิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังได้ยินถ้อย
คํานัน แต่แม้กระนันเอง เขาก็ยงั มีทา่ ทีลงั เลคล้ายมีเรือง
บางอย่างทีอยากจะพูดต่อ
“เจ้าพูดอะไรมาก็ได้ตามสบาย” เยียเทียนเห็นว่าเยียจิง
เฉินลังเลอยูด่ งั นันก็กล่าวขึนมาพร้อม แย้มรอยยิมอ่อน
จาง
“ท่านพ่อ” เยียจิงเฉินสูดลมหายใจ “มีบางสิงทีข้า

ต้องบอกท่านตามตรง อันทีจริงแล้ว...เซียวเอ๋อร์มิใช่
เลือดเนือเชือไขแท้ๆ ของข้า”
บัดนีไม่มีเยียจิงเสวียนอยูแ่ ล้ว และเขาก็ไม่ตอ้ งการ
142
หลอกลวงบิดาของตนอีกต่อไป อีกประการ แม้ อวิน
เซียวมิใช่ลกู แท้ๆ ของเขาแล้วจะทําไมเล่า เขาก็นบั อวิน
เซียวเป็ นลูกในไส้มาตังแต่ไหนแต่ไร! แรกเริม เดิมทีเยีย
จิงเฉินนึกว่าเยียเทียนจะตกใจกับถ้อยคําของเขา ทว่า
อนิจจา ตังแต่ตน้ จนจบ ชายชรากลับมีสีหน้านิงสงบสาย
ตาปราศจากการกระเพือมไหว
“ข้ารูแ้ ล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
บัดนีเองถึงตาเยียจิงเฉินตกตะลึงไปบ้าง
ท่านพ่อ...รูแ้ ต่แรกแล้วอย่างนันหรือ
143
เยียเทียนกวาดตามองเยียจิงเฉิน “ข้าเห็นแวบเดียวก็รู ้
แล้วว่าอวินเซียวมิใช่หลานชาย เด็กคนนันมิได้มีสว่ น
คล้ายกับเจ้าแม้เพียงนิด ซําตอนเจ้าพบกับจวินเฟิ งหลิง
อวินเซียวก็มีอายุอานามประมาณหนึงแล้ว! เหตุทีเจ้าไป
ยังแผ่นดินหลงเซียวเมือนานมาแล้วนัน เจ้าจะหลอกใคร
ก็ได้ แต่หลอกข้ามิได้...”
“ท่านพ่อ ท่านรูต้ งแต่

ั แรกแล้วแต่ไยจึงยัง...” เยียจิงเฉิน
ทังตกใจทังฉงนสงสัย
หากบิดาของเขาเองก็รูว้ า่ อวินเซียวมิใช่ลกู แท้ๆ ของตน

ไยเขาจึงช่วยปิ ดบังความจริง
144
“เฉินเอ๋อร์ การเป็ นหัวหน้าสกุลเยียนันมีหลายสิงทีข้ามิ
อาจทําได้” เยียเทียนถอนหายใจ “เจ้าไร้ซงทายาท
ึ เป็ น
ผลให้มิอาจรักษาตําแหน่งนายใหญ่สกุลเยียเอาไว้ได้ แม้
พึงพาความแข็งแกร่งของข้าก็ยงั มีเรืองทีทํามิได้ และใน
ประการนี ข้าอับจนหนทางโดยสดุดีในฐานะนายใหญ่
แห่งสกุล หากเจ้ามีบตุ รเสียแล้ว ผูเ้ ฒ่าเหล่านันก็คงไม่
หาใครมาแทนทีเจ้า และข้าก็สามารถส่งต่อตําแหน่งให้
เจ้าได้อย่างถูกต้องและเป็ นธรรม”
145
146
เยียเทียนนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวสําทับว่า “ส่วนเขาจะ

เป็ นลูกแท้ๆ ของเจ้าหรือไม่แล้วจะเป็ นไร จวินเอ๋อร์เป็ นผู้
มีคณ
ุ ธรรมดี บุตรของนางย่อมมิใช่คนเลวอย่างแน่
นอน...”
เช่นนันเอง ท่านพ่อจึงทําอย่างกับว่าไม่ทราบความจริง
147
แต่อย่างใด และยอมรับอวินเซียวอย่างนันหรือ
อย่างนีเอง ท่านพ่อจึงอนุญาตให้อวินเซียวไม่รบั แซ่สกุล

เยีย เนืองจากเขารูด้ ีอยูแ่ ก่ใจว่าอวินเซียวหาใช่ลกู แท้ๆ
ของตนไม่...
ในเมือเขารักจวินเอ๋อร์ ท่านพ่อก็ยอมรับนางเช่นเดียวกัน
และบิดาของเขาก็ยอมรับสิงต่างๆ เหล่านีเพือเขา...ช่าง
ไร้สาระทีเขาหาได้รูไ้ ม่ ซํายังตําหนิบิดาของตนอีกด้วย
เยียจิงเสวียนรูส้ กึ เจ็บปวดอยูใ่ นอก “ท่านพ่อ ลูกท่าน

เป็ นบุตรอกตัญ ู ปล่อยให้ทา่ นต้องทนทุกข์อยูเ่ พียงผู้
148
เดียว! อย่างไรก็ดี จวินเอ๋อร์เป็ นเพียงคนเดียวทีทําให้
หัวใจของข้าหวันไหว ข้าจะไม่ยอมเสียนางไปไม่วา่ อะไร
จะเกิดขึน”
“เฉินเอ๋อร์ ถ้าบิดาของเจ้าแน่วแน่ได้อย่างเจ้าสักครึงหนึง
ตังแต่ยงั เยาว์วยั เยียจิงเสวียนก็อาจมิได้เกิดมา” เยีย
เทียนครําครวญ “ข้าเข้าใจความรูส้ กึ ทีเจ้ามีตอ่ จวินเอ๋อร์
เช่นนันเอง ตลอดเพลาทีผ่านมาข้าจึงยืนอยูข่ า้ งเจ้าเสมอ
เคราะห์รา้ ยทีข้าไร้หนทาง มิอาจปกป้องเจ้าอย่างเหมาะ
สมและเป็ นธรรมได้! อย่างไรก็ดี หากมีอวินเซียวแล้วก็
จะไม่มีผใู้ ดมาสร้างความเดือดเนือร้อนใจให้แก่เจ้าอีก!
ตัวตนของเขาจะฝังอยูใ่ นใจของ พวกเราตลอดกาล!”
เยียจิงเฉินเผยยิม “ท่านพ่อ ข้าเคยถามอวินเซียวนาน

149
แล้วว่าเขาเต็มใจทีจะยอมรับสกุลเยียหรือไม่ แต่เขา
ปฏิเสธ! เด็กคนนีมีความทะเยอทะยานสูงส่ง และข้ามิ
อาจกักขังเขาไว้ในสกุลเยียได้...”
เด็กสองคนนันควรได้โบยบินไปสูผ่ ืนนภาทีกว้างใหญ่
และแผ่นดินอันทึบตันนีจักมิใช่จดุ หมายปลายทางสุด
ท้าย...
เยียเทียนขมวดคิว “อวินเซียวไม่เต็มใจรับช่วงสกุลเยีย
ต่ออย่างนันหรือ อย่างนีหลังเจ้าขึนรับตําแหน่งแล้ว ก็ไม่
มีทายาทสืบสกุลน่ะสิ”
“ท่านพ่อ” เยียจิงเฉินมีรอยยิมประดับใบหน้า “ข้ามีข่าวดี
150
อีกประการทีจะแจ้งให้ทา่ นทราบ บัดนี จวินเอ๋อร์กาํ ลัง
ตังครรภ์ และเป็ นครรภ์ฝาแฝด!”
บัดนันเองหัวใจของเยียเทียนก็เต้นรัวขึนมา ใช้เวลาอยู่
นานชายเฒ่าจึงสะกดหัวใจอันบ้าคลังนันให้สงบนิงลงได้
แล้วแย้มรอยยิมขืนขม “เฉินเอ๋อร์ เจ้าจะหลอกบิดาเจ้า
ไปทําไม ข้าตามหาแพทย์ระบือนามมา นับไม่ถว้ น แต่
พวกเขาล้วนแล้วแต่บอกว่าไม่มีหนทางรักษา”
“ท่านพ่อ ข้าพูดความจริง จวินเอ๋อร์กาํ ลังตังครรภ์จริง

เฟิ งเอ๋อร์ได้รกั ษานาง อีกประการ เหตุทงหมดนี
ั อวินลัว
เฟิ งก็เป็ นผูว้ างแผนด้วยนางเกรงว่าเยียจิงเสวียนจะทํา
อันตรายบุตรในครรภ์ของจวินเอ๋อร์ นางกับ อวินเซียว
ตังใจดึงความสนใจทังหมดมายังพวกตน และยินยอม
151
แบกรับความเสียงทุกอย่างไว้”
บัดนันเอง ลมหายใจของเยียเทียนก็เนิบช้า เขาผุดลุกขึน

ยืนจากเก้าอี บัดนีจิตปั นป่ วนเกินไปจนกระทังนําเสียง
สันเทา
“เรืองนี...เป็ นความจริงอย่างนันหรือ เจ้ามิได้หลอกลวง

ข้าอย่างนันหรือ”
“ท่านพ่ออย่าลืมว่าฮองเฮา เฟิ งเอ๋อร์ก็เป็ นผูร้ กั ษาจน

หายขาด”
มิตอ้ งสงสัยเลยว่าถ้อยคําของเยียจิงเสวียนได้ทาํ ให้

152
หัวใจอันปั นป่ วนของเยียเทียนสงบลง ท่าทีของเขาจากที
เฉือยชาก็เบิกบานใจ แล้วจู่ๆ เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะ
ออกมาดังลัน
เสียงหัวเราะนันก้องกังวานไปทัวทังจวนสกุลเยีย...
“ดีเหลือเกิน ดีจริงๆ! บัดนีข้าก็หมดห่วงเสียทีวา่ สกุลเยีย

จะไม่มีผสู้ ืบทอด! ฮ่าๆๆ เฉินเอ๋อร์ เราต้องขอบคุณคุณ
หนูอวิน อีกประการ นางเด็กแสบผูน้ ียังได้ช่วยปกป้อง
ทารกในครรภ์ของจวินเอ๋อร์ให้พน้ ภัย หากมิใช่ดว้ ยแผน
ของนาง บางทีกว่าจะรอให้ขา้ ออกมาจากการฝึ กฝนพลัง
ฌานโดยสันโดษแล้ว ลูกของจวินเอ๋อร์อาจต้องพบกับ
แผนชัวก็เป็ นได้...”
153
เยียเทียนหลังนําตาด้วยใจปั นป่ วน นานเพียงใดแล้วที
เขามิได้รูส้ กึ ตืนเต้นถึงเพียงนี ตังแต่ทีแพทย์ประกาศว่า
จวินเฟิ งหลิงเป็ นหมัน เขาก็คิดถึงแต่อนาคตของสกุลเยีย
ตลอดมา...
ตอนที 919 หลินรัวไป๋ (1)
“เฉินเอ๋อร์ จงไปประกาศให้โลกรูว้ า่ นายหญิงแห่งสกุล

154
เยียกําลังจะให้กาํ เนิดบุตร! ข้าจะเชิญมิตรสหายและทุก
คนในครอบครัวมาร่วมกินเลียงฉลองแสดงความยินดี!”
เยียเทียนหัวเราะเบิกบานใจแล้วเดินออกจาก ห้องโถง
ไป
ไม่ชา้ ทัวทังเมืองหลวงก็รูก้ นั ว่าจวินเฟิ งหลิงกําลังตัง

ครรภ์ กระทังราชสํานักเองก็ยงั ได้ยินข่าว แลฮ่องเต้ได้
ทรงส่งคนมาแสดงความยินดีดว้ ยในทันใด
แล้วเหล่าสกุลผูท้ รงอิทธิพลทัวแคว้นเทียนอวินต่างก็ได้
รับบัตรเชิญไปตามๆ กัน แลเดินทางไปยัง เมืองหลวง
เพือแสดงความยินดีกบั จวินเฟิ งหลิง! ทีสุดแล้วนีก็คือ
โอกาสเดียวทีกลุม่ อิทธิพลเหล่านีจะได้สานสัมพันธ์กบั
สกุลเยีย...
155
บัดนีเอง ท่ามกลางป่ าทึบปรากฏชายหญิงคูห่ นึงติดตาม
ด้วยกลุม่ องครักษ์
ชายหนุ่มผูน้ นทรงรู
ั ปหล่อเหลา ส่วนเด็กสาวก็น่ารักน่า
เอ็นดู ทว่าพวกเขามิได้แลดูเหมือนคูร่ กั หากแต่เป็ นคูพ่ ี
ชายน้องสาวมากกว่า
“ชูเอ๋อร์ กว่าสกุลเราจะได้บตั รเชิญจากสกุลเยียมาช่าง

ยากเย็นแสนเข็ญ หากเราสานสัมพันธ์กบั สกุลเยียได้
สกุลซย่าของเราก็จะได้รบั ผลประโยชน์มหาศาล!” ดวง
ตาชายหนุ่มเปล่งประกายราวกับเห็นภาพสกุลตนผงาด
ขึนอย่างยิงใหญ่แล้ว
156
“ข้าเข้าใจแล้วท่านพี” เด็กสาวผูน้ นแย้
ั มรอยยิมน่าเอ็นดู
“จริงสิ ชูเอ๋อร์ ข้าได้ยินมาว่าในสกุลเยียมีคนพิเศษอยูผ่ ู้

หนึง ซึงไม่เพียงแต่รกั ษานายหญิงแห่งสกุลเยียเท่านัน
แต่ยงั รักษาอาการประชวรของฮองเฮาอีกด้วย หากเรา
เอาชนะใจนางได้ สกุลเยียของเราก็จะผงาดขึนสูค่ วาม
รุง่ เรืองในไม่ชา้ ”
ขณะพูดถ้อยคําเหล่านี ดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึน สิง

นีคือภารกิจสําคัญทีสุดทีบิดา ได้มอบหมายไว้ให้เขา
ก่อนจาก แลเขาจะทําผิดพลาดมิได้
157
ฝุบ!
บัดนันเองก็มีรา่ งร่างหนึงร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ใส่กาย
ซย่าชู ครันรูส้ กึ เจ็บปวดสาหัสแล้วนางก็ชกั จะหน้าซีด
แล้วเปล่งเสียงรําไห้...
“เช้าแล้วหรือ”
นําเสียงของนางกระจ่างใสชวนเอ็นดู ดึงดูดความสนใจ
ของชายหนุ่มโดยพลัน นางคือเด็กสาวอายุประมาณสิบ
สีถึงสิบห้าปี ดวงตาสดใสพร้อมฟั นขาวสะอาด ในดวง
ตาฉํานําคล้ายกับว่าเพิงตืนนอน
158
ด้วยความงามของเด็กสาว ทําให้ชายหนุ่มลืมไปเสีย
สนิทว่าบัดนีน้องสาวเขาถูกทับอยูใ่ ต้กายนาง พลางจ้อง
มองนางตาไม่กะพริบ
“เจ้า... ออกไป!”
ชายหนุ่มยังมิได้สติจนกระทังได้ยินนําเสียงเกรียวกราด
แล้วเขาก็ชาํ เลืองมองเด็กสาวผูน้ นด้
ั วยความ อับอาย
“คุณหนู ข้าขออภัย แต่เจ้ากําลังนังทับน้องสาวข้าอยู.่ ..”
“หืม” เด็กสาวผูน้ นชะงั

ั กไป และสังเกตเห็นว่ามีใครบาง
คนอยูใ่ ต้รา่ งนาง จึงผุดลุกขึนยืนแล้วกล่าวด้วยความ
รูส้ กึ ผิด “ขออภัย ข้าเผลอหลับไปแล้วเผลอร่วงลงมา มิ
159
ได้สงั เกตเห็นว่ามีคนอยูข่ า้ งล่าง...”
ซย่าชูปาดนําตาจากขอบตาล่างแล้วก็ลกุ ขึนจากพืน
ดวงหน้านวลลออนันแดงกําด้วยความโกรธขึง นางจ้อง
มองเด็กสาวเขม็ง “เจ้าเป็ นหมูหรือไง ไยจึงได้หนักถึง
เพียงนี ท้องไส้ขา้ แทบแหลกไปหมดเพราะเจ้า!”
หนักอย่างนันหรือ
ถ้อยคําซย่าชูสง่ ให้นางโกรธแค้นเป็ นอย่างหนัก แล้วก็

เอ่ยถามเกรียวกราดตาเบิกโพลงว่า “เจ้าหาว่าใครหนัก
ข้านําหนักเพียงหนึงร้อยจินเท่านัน! หนึงร้อยจิน!”
160
นางส่งสายตาชิงชังไปยังเด็กสาวผูน้ นแล้
ั วพูดด้วยความ
รังเกียจว่า “ข้าพูดถึงเจ้านันแหละ ตัวหนักเหลือเกิน ไป
ลดนําหนักได้แล้ว!”
เด็กสาวกายสันเทา หากมิได้ติดว่าเพิงมาถึงยังแผ่นดิน
ลับแลแห่งนีก็คงจะสังสอนนางคนนีสักหน่อยเสียแล้ว!
กล้าดีอย่างไรมาดูถกู นาง!
“ชูเอ๋อร์ เจ้าอย่าหยาบคาย!” ชายหนุ่มผูน้ นชํ

ั าเลืองมอง
ซย่าชูดว้ ยดวงตาทะมึนแล้วก็หนั ไปหาเด็กสาวผูน้ นั แย้ม
รอยยิม “น้องสาวของข้าขีหงุดหงิด คุณหนูอย่าได้ใส่ใจ
เลย แล้วไยเจ้าจึงไปหลับอยูบ่ นต้นไม้เล่า”
161
162
ครันได้ยินดังนันแล้วเด็กสาวก็รูส้ กึ หงุดหงิดขึนมา “ข้า
มาตามหาท่านอาจารย์ของข้า แต่กลับหลงทาง จึงได้ขนึ
ไปพักแรมบนต้นไม้เมือคืนนี...”
เมือนึกถึงท่านอาจารย์แล้ว ดวงตาของเด็กสาวก็แดงกํา
รืนนําตาเจ็บปวดหัวใจ
“คุณหนูอยากไปกับข้าไหมเล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลาง
ส่งยิมให้เด็กสาว
เด็กสาวช้อนศีรษะขึนกะพริบตา “เจ้าจะช่วยข้าตามหา
ท่านอาจารย์ของข้าอย่างนันหรือ”
163
“ใช่แล้ว นามของท่านอาจารย์เจ้าล่ะ”
"เอ่อ ... "
เมือได้ยินคําถามของเขาเด็กสาวก็ลงั เล
ท่านอาจารย์ของนางช่างก่อเรืองคงสร้างศัตรูไว้นบั ไม่
ถ้วนบนแผ่นดินลับแลนี หากนางบอกนามทีแท้ของท่าน
อาจารย์ไปแล้วเขายกเอานามท่านอาจารย์มาขู่แล้วจะ
เป็ นอย่างไร คิดดังนันเด็กสาวก็โบกมือกล่าว “ข้าว่าข้า
หาทางไปเองดีกว่า แต่ขา้ ไม่คนุ้ กับสถานทีแห่งนีเท่าไร
เจ้าช่วยนําทางข้าไปได้ไหม”
164
หากเป็ นเมือครังอดีตเพิงร่วมเส้นทางกับอวินลัวเฟิ ง นาง
คงเอ่ยนามของท่านอาจารย์ตนไปโดยไม่หยุดคิดก่อน
อย่างไรก็ดี ทีผ่านมานางได้เรียนรูเ้ รืองต่างๆ มากมาย
หาได้เป็ นเด็กซือบือเช่นเมือกาลก่อนอีกต่อไป
“ข้าไม่เห็นด้วย!”
ซย่าชูโกรธขึงทีเดียว “ท่านพี ข้าไม่ตอ้ งการให้นางเด็กนี

ติดตามเราไป! เรากําลังจะไปเยียมเยียน สกุลเยียเพือ
แสดงความยินดีกบั นายหญิงของพวกเขา แต่เราไม่รู ้
ด้วยซําว่านางเด็กนีเป็ นใครมาจากไหน ถ้าเราพานางไป
สกุลเยียแล้วคนสกุลเยียเกิดไม่พอใจขึนมาเล่า จะทํา
165
อย่างไร”
ชายหนุ่มชะงักไป แล้วลังเล “นางคงอยูต่ วั คนเดียว หาก

ทิงนางไว้อย่างนีหลังออกจากป่ าอาจจะไม่ปลอดภัย พา
นางไปด้วยกันนันแล ส่วนเรืองสกุลเยียนัน...เราก็แค่
บอกพวกเขาไปว่านางเป็ นหญิงรับใช้ของเรา เท่านันก็คง
ไม่มีใครสนใจ”
ซย่าชูพน่ ลมออกจมูกเมือรูว้ า่ พีชายดึงดันความคิดเดิมก็

ได้แต่จอ้ งมองเด็กสาวเขม็งเท่านัน
“คุณหนู” ชายหนุ่มหันมาหาหลินรัวไป๋ “นามของข้าคือ

ซย่าเหวิน และนีคือซย่าชู น้องสาวข้า ข้าขอทราบนาม
166
ของเจ้าได้หรือไม่”
“หลินรัวไป๋ ” หลินรัวไป๋ บิดริมฝี ปากตอบอย่างไม่ใคร่จะ

เต็มใจนัก
“คุณหนูหลินมาทีนีตัวคนเดียวเพือตามหาท่านอาจารย์
หรือ แล้วครอบครัวของเจ้าล่ะ”
ครันถูกถามไม่รูจ้ กั จบจักสิน หลินรัวไป๋ ก็ตอบรับอย่าง

เฉยเมยว่า “พ่อของข้าทําไร่อยูบ่ นภูเขา!”
สกุลนางอยูบ่ นภูเขาจริง หากแต่เป็ นภูผาเทพวิญญาณที

ผูค้ นมากมายต่างใฝ่ ฝันถึง...
167
ส่วนบิดาของนาง ยามว่างก็ทาํ ไร่ตกปลาไปวันๆ เช่นนัน
เองนางจึงไม่ได้โกหก
“โอ เจ้ามาจากภูเขาอย่างนันหรือ”
ชายหนุ่มรูส้ กึ ผิดหวังเล็กน้อย ในฐานะทายาทสกุลซย่า

แล้ว เขาถูกลิขิตให้แต่งงานกับสตรีจากสกุลผูม้ ีอิทธิพล
แม้ตวั เขาพึงใจในตัวนาง บิดามารดาย่อมไม่ยอมให้เขา
แต่งงานกับนางเป็ นแน่
ซย่าชูแย้มรอยยิมถากถาง “ท่านพี ข้าว่าเราควรสอนให้

นางรูจ้ กั สมบัติผดู้ ีเสียบ้าง เผือนางจะไปเผลอสร้างความ
168
อับอายทีสกุลเยีย”
“หุบปากเถิดชูเอ๋อร์!” สีหน้าซย่าเหวินมืดทะมึนไปทันใด
แล้วเขาก็ตะเบ็งเสียงใส่นอ้ งสาว จากนันหันไปหาหลินรัว
ไป๋ แย้มรอยยิม “คุณหนู น้องสาวของข้ายังเยาว์วยั นัก ได้
โปรดอย่าถือสาหาความกับถ้อยคําของนางเลย”
แม้ตนไม่สามารถแต่งงานกับหลินรัวไป๋ ได้ แต่เขาก็ไม่

ต้องการให้การพบกันครังนีเป็ นความทรงจําทีเลวร้าย
หลังพบท่านอาจารย์ของนางแล้ว เขาก็จะปล่อยนางไป
เมือคิดเช่นนีซย่าเหวินก็รูส้ กึ เสียดายจับใจ หากเด็กสาว
ผูน้ ีเกิดในสกุลผูท้ รงอิทธิพล เขาจะแต่งงานกับนางอย่าง
แน่นอน
169
หลินรัวไป๋ มิได้คล้อยตามคําพูดของชายหนุ่ม แล้วพ่นลม
ออกจมูก “แต่ขา้ ว่าน้องสาวของเจ้าแก่กว่าข้าอีกมิใช่
หรือ”
“เจ้า...”
ซย่าชูชีไปยังหลินรัวไป๋ ด้วยท่าทีเกรียวกราด ดวงหน้า

น้อยๆ ของนางแดงกําพลางกระทืบเท้าด้วยโทสะ “ท่าน
พีดูสิ นางรังแกข้า!”
170
“เอาล่ะ!” ซย่าเหวินเข้าห้ามทัพทังสองแล้วก็ขมวดคิว “นี

ก็ชกั จะสายแล้ว เราควรไปต่อ หากไม่ออกจากป่ านีก่อน
ตะวันตกดินก็จะเป็ นอันตรายเกินไปหากต้องค้างคืนทีนี”
กล่าวจบ ก็มองไปยังหลินรัวไป๋ ด้วยสายตาพิกล เขา
สงสัยเหลือแสนว่านางรอดมาได้อย่างไรหลายวันท่าม
กลางพงไพรอันแสนอันตรายเช่นนี...
...
171
ช่วงเวลานีเมืองหลวงคึกคักดีทีเดียว โรงเตียมทังหลาย
ต่างก็เต็มแน่น เพือแสดงความยินดีกบั จวินเฟิ งหลิง
เหล่ากลุม่ อิทธิพลทังหลายต่างก็สง่ คนของตนมาทีนี เช่น
นีเอง ถนนทุกสายของเหมืองหลวงจึงคลาคลําไปด้วยผู้
คน...
ในทีสุดก็ถงึ วันงานเลียงสกุลเยียทีวางแผนกันมานาน
คําคืนนันเงียบสงบ พระจันทร์กระจ่างใสลอยเด่นอยูบ่ น
ผืนนภา ส่องแสงเย็นตาซีดจางลงบนถนน...
แต่บดั นีเมือเทียบกับถนนอันเงียบสงบนัน หน้าประตู

ใหญ่จวนสกุลเยียกลับอึกทึกคึกคักดีทีเดียว เยียเทียนมี
172
ใจเบิกบานเริงรืนเสียจนออกมาต้อนรับแขกเหรืออยูห่ น้า
ประตูดว้ ยตัวเอง เขาแย้มรอยยิมต้อนรับ ขับสูแ้ ขกเหรือ
ทีมาร่วมแสดงความยินดีอย่างอบอุน่
“คุณหนูหลิน นีแลสกุลเยีย”
ทีหน้าประตูใหญ่จวนสกุลเยียนัน ซย่าเหวินมองไปยัง
ประตูอนั งดงามแล้วดวงตาของเขาก็ปริม ไปด้วยความ
อิจฉาริษยา
“ท่านพีดูนีสิ ประตูใหญ่จวนสกุลเยียคงทํามาจากไม้แดง
ราคาแพงลิบลิว แลดูนี ก้อนหินปูทางเดินนี ฟ้าดินเป็ น
พยาน หยกทังนัน!” ซย่าชูสง่ เสียงโหวกเหวกด้วยความ
173
ตืนตาตืนใจ ดวงตานางเปล่งประกาย ราวกับว่ากําลัง
มองกองทองคํานับไม่ถว้ น
ครันได้ยินเสียงเอะอะมะเทิงของนางแล้ว ทุกคนต่างก็
หันมองนางด้วยสายตาดูถกู ดูแคลน
นางเด็กบ้านนอกนีมาจากทีแห่งใดกัน ช่างน่ารังเกียจสิน
ดี!
ก่อนมาถึงสกุลเยีย ซย่าชูบอกให้ซย่าเหวินสังสอนสมบัติ
ผูด้ ีให้หลินรัวไป๋ เผือนางจะสร้างความอับอายด้วยท่าที
เช่นบ้านนอกเข้ากรุง แต่บดั นีหลินรัวไป๋ แลดูรูด้ ี วางตัวดี
กว่าหลายขุม ส่วนนางนันทําตัวเหมือนคนโง่!
174
ซย่าเหวินอับอายเป็ นอย่างยิง “ชูเอ๋อร์ เจ้าเรียนรูจ้ ากคุณ
หนูหลินไม่ได้หรือ อย่าทําตัวเป็ นบ้านนอกทีนี!”
“เฮอะ!” ซย่าวชูพน่ ลมออกจมูก “ท่านคิดว่านางใจนิง

จริงหรือ อย่าลืมสิวา่ นางเป็ นเพียงเด็กสาว บ้านนอก
บ้านนามาจากหลังเขา ข้าว่านางไม่รูด้ ว้ ยซําว่าสิงเหล่านี
คืออะไร...”
หลินรัวไป๋ ส่งสายตารังเกียจเดียดฉันท์เข้มข้นไปยังซย่าชู
สิงเหล่านีมีคา่ เท่าไรกันเชียว ก็แค่ของแพง เท่านันเอง ที
เรือนของนาง อิฐทุกก้อน กระเบืองทุกแผ่นล้วนเป็ น
สมบัติลาค่
ํ าด้วยกันทังสิน กระทังต้นไม้ในเรือนของนาง
175
ยังรวบรวมพลังฌานได้...
ว่ากันตามตรง นางมิได้สนใจเหล่าต้นไม้ลาค่
ํ าเหล่านัน
มากมายเสียด้วยซํา!
“ชูเอ๋อร์ เจ้ามาด้วยหรือ” บัดนันเองก็ได้ยินเสียงเจ้า

สําราญดังมาจากด้านข้าง แล้วชายหนุ่มรูปงาม แต่ง
กายรุม่ รวยก็ปรีเข้ามาหาซย่าชู
ครันเห็นเขารีเข้ามาทางหญิงสาวแล้วสีหน้าของซย่าเหวิ
นก็มืดทะมึนลง แล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “อย่าเข้ามาใกล้
น้องสาวข้า!”
176
“ซย่าเหวิน” ชายเจ้าสําราญผูน้ นเลิ
ั กคิวขึนเล็กน้อย แล้ว
เบนสายตาก้อร่อก้อติกไปยังซย่าเหวิน “เจ้าเห็นข้าสนิท
สนมกับน้องสาวเจ้าแล้วไม่ดีใจหรอกหรือ”
“เจ้า...” สีหน้าซย่าเหวินเปลียนไป แล้วเขาก็หนั ไปหา

ซย่าชู “ชูเอ๋อร์ เจ้าจะเลือกชายใดข้าไม่สน แต่ไม่ใช่เขา
เขาเป็ นชายเจ้าสําราญ ไม่มีวนั เป็ นตัวเลือกทีดีของเจ้า!”
ซย่าเหวินกล่าวไม่ออ้ มค้อม
ชายเจ้าสําราญผูน้ ีแต่งอนุเข้าเรือนหลายสิบคน เปลียน

หญิงสาวประหนึงเปลียนอาภรณ์ หากน้องสาวของเขา
แต่งงานกับชายผูน้ ี ชีวิตในภายภาคหน้าย่อมไม่มีวนั เป็ น
สุขแน่นอน
177
“เรืองนีมิใช่กงการอะไรของท่านพี!” ซย่าชูแว้งราวกับว่า
ยังมิหายขุ่นเคืองทีเขาคอยปกป้องหลินรัวไป๋
“ชูเอ๋อร์ เด็กสาวผูน้ ีใครกันหรือ” ทันใดนันเอง ชายผูน้ นก็

ั
แลเห็นหลินรัวไป๋ แล้วดวงตาของเขาก็เปล่งประกายราว
ได้เห็นเหยืออันโอชะ
ซย่าชูกดั ริมฝี ปาก “นางคือหญิงรับใช้ของพวกเรา!”
178
ตอนที 922 หลินรัวไป๋ โกรธ (1)
“นางเป็ นเพียงหญิงรับใช้สนิ ะ” ชายเจ้าสําราญพวกนัน

เน้นยําคําว่า ‘หญิงรับใช้’ จากนันกล่าวพลางแย้มยิม
“แต่ขา้ มิเคยตัดสินใจผูใ้ ดจากสถานะตน แม้เป็ นหญิงรับ
179
ใช้ขา้ ก็รบั ได้”
เพราะนางเป็ นเพียงหญิงรับใช้ เขาจึงไม่จาํ เป็ นต้องรับ

ผิดชอบ...
ทันทีทีชายผูน้ นเหยี
ั ยดมือออกมา ดวงตาหลินรัวไป๋ ก็เย็น
ยะเยือก นางกํามือชายเจ้าสําราญผูน้ นที
ั กําลังยืนมา
แตะใบหน้าแน่น แล้วทุม่ พลังลงไป...
กร๊อบ!
เสียงกึกก้องท่ามกลางราตรีอกึ ทึกตามมาด้วยเสียง
โหยหวนก้องกังวานไปทัวผืนนภา...
180
ไม่ชา้ ทุกคนก็พากันหยุดพูดคุยกัน หันไปยังหลินรัวไป๋
ด้วยสายตาอยากรูอ้ ยากเห็น พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะ
มีใครอาจหาญกล้ามาก่อเรืองวุน่ วายอยูท่ ีหน้าประตู
ใหญ่ของจวนสกุลเยีย!
ดวงหน้าซย่าชูเองก็เปลียนไปเช่นกัน นางเพียงแต่คิดก่อ
กวนใจหลินรัวไป๋ เท่านัน ไม่คิดเลยว่านาง จะช่างหงุด
หงิดถึงขันจู่โจมนายน้อยเฮ่อโดยไม่ลงั เล!
“นายน้อยเฮ่อ...” ซย่าชูกา้ วออกมาหวังห้ามทัพ ทีสุด

แล้วหลินรัวไป๋ บัดนีก็ได้ชือว่าเป็ นหญิงรับใช้สกุล ซย่า
หากนางมีปากเสียงกับนายน้อยเฮ่อย่อมส่งผลกระทบถึง
181
สกุลซย่าอย่างแน่นอน
“ไสหัวไป!” นายน้อยเฮ่อยกมือขึนผลักซย่าชูออกไป ดวง

หน้าหล่อเหลานันบิดเบียว ดวงตาก็จบั จ้องอยูท่ ีหลินรัว
ไป๋ “เจ้ากล้าทําร้ายข้าได้อย่างไร!”
เขาขบฟั นด้วยความแค้น อยากจะซ้อมเด็กสาวตรงหน้า

นีให้ตาย
ซย่าชูรูส้ กึ เสียใจขึนมา นางไม่ชอบหน้าหลินรัวไป๋ เพราะ

เด็กสาวแทบทับนางบีแบน ซํายังทําให้พีชายหันมาดุดา่
ตน แต่ก็มิได้หมายความว่านางต้องการเข่นฆ่าหลินรัว
ไป๋
182
แรกเริมเดิมทีนางเพียงแต่ตอ้ งการแสดงให้หลินรัวไป๋ รูซ้ งึ
ถึงความแตกต่างระหว่างพวกตน สําหรับคนสกุลซย่า
นางเป็ นเพียงหญิงรับใช้ แต่นางไม่คาดคิดเลยว่าเรืองจะ
เลยเถิดมาถึงขันนี...
“ท่านพี” นางมองไปยังซย่าเหวินด้วยดวงตาอับจนหน
ทาง
“นายน้อยเฮ่อ!” ซย่าเหวินมีสีหน้าทะมึนไปทีเดียว “คุณ

หนูหลินมิใช่สตรีใจง่าย หากท่านมิไปลวนลามนางเสีย
ก่อน นางก็คงไม่ทาํ ร้ายท่าน”
183
“หุบปาก!” ชายเจ้าสําราญผูน้ นพ่
ั นลมออกจมูก จากนัน
มองซย่าเหวินด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าเกะกะขวางหูขวาง
ตาข้ามาหลายครังแล้ว แต่ทกุ ครังข้าก็ปล่อยเจ้าไป
เพราะเห็นแก่ชเู อ๋อร์! แต่คราวนีข้าจะไม่ปล่อยนางเด็กผู้
นีไป! หากเจ้ายืนยันทีจะหยุดข้า ข้าก็จะให้นกพิราบส่ง
สารบินไปแจ้งทีจวนข้าเดียวนี ให้ตดั ญาติ ขาดมิตรกับ
สกุลซย่าของเจ้าเสีย”
สีหน้าซย่าเหวินซีดเผือดไป แล้วกําหมัดแน่น หากสกุล

เฮ่อตัดความสัมพันธ์กบั สกุลซย่า สกุลซย่าจักประสบกับ
ความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ซึงนันเป็ นสิงทีเขามิอาจ
รับได้ แม้ตวั เขาหลงใหลหลินรัวไป๋ มากเพียงใด และไม่
ประสงค์ให้สตรีทีต้องใจต้องถูกสัตว์รา้ ยเฮ่อเฟยขืนใจ
เขาก็ไม่อาจยอมตกเป็ นคนบาปแห่งสกุลซย่าได้!
184
“นายน้อยเฮ่อ” ซย่าเหวินมีสีหน้าซีดขาว “ข้าขอท่านอย่า
หักโหมกับนางมากนัก ทีสุดแล้วนางก็ยงั เด็กยังเล็ก...
หลังเพลิดเพลินกับร่างกายนางแล้วก็โปรดไว้ชีวิตนาง
ด้วยแล้วกัน นะ”
นายน้อยเฮ่อเปล่งเสียงหัวเราะคิกคัก “ฮ่าๆๆ ซย่าเหวิ

น ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีอารมณ์ออ่ นไหวถึงขันร้องขอ
ชีวิตนางกระทังป่ านนี แต่เจ้าวางใจเถิด ข้าเพียงแต่
อยากเล่นกับนางเท่านัน ไม่ฆา่ นางดอก”
ครันได้ยินถ้อยคําของเขา ซย่าเหวินก็โล่งใจ เขาหันไปหา

หลินรัวไป๋ แล้วกล่าวอย่างรูส้ กึ ผิดว่า “คุณหนูหลิน ข้า
เสียใจจริงๆ สกุลซย่าเราเป็ นสกุลใหญ่ มีปากท้องให้ขา้
185
ต้องเลียงอีกมาก ข้ามิอาจเห็นแก่ตวั และทําให้ครอบครัว
ต้องผิดหวัง! แต่เจ้าวางใจเถิด ในเมือเขาสัญญาว่าจะไว้
ชีวิตเจ้า ชีวิตเจ้าจะไม่ตกอยูใ่ นอันตรายอย่างแน่นอน!
หลังจากทีเขาปล่อยเจ้าออกมา ก็มาหาข้าทีสกุลซย่าได้
ข้าจะดูแลอนาคตของเจ้าไปชัวชีวิต”
ตอนที 923 หลินรัวไป๋ โกรธ (2)
หลินรัวไป๋ เลิกคิวขึน “ดูแลอนาคตของข้าอย่างไร จะแต่ง

186
ข้าเป็ นภรรยาอย่างนันหรือ”
ซย่าเหวินเขินอาย “มิได้ ข้าจะรับเจ้าเป็ นอนุ”
“อนุอย่างนันหรือ” หลินรัวไป๋ ถากถาง “ให้เป็ นภรรยาเจ้า

ข้าว่ายังไม่คคู่ วร! เจ้าคิดอย่างไรถึงได้เชือว่าข้าจะยอม
ไปเป็ นอนุให้เจ้า ใครทีช่างกล้าลันวาจาเช่นนันล้วนแล้ว
แต่จบลงด้วยความตายทังสิน!
อันทีจริงแล้ว สถานะของหลินรัวไป๋ นับว่าสูงส่งยิงกว่า

ใครๆ
บิดาของนางคือนายใหญ่แห่งภูผาเทพวิญญาณ ส่วน
187
ท่านอาจารย์ของนางก็คืออวินลัวเฟิ ง...
ใครเล่าจะกล้าพานางไปเป็ นอนุ
เคราะห์รา้ ยทีซย่าเหวินและคนอืนๆ มิได้รูจ้ กั ตัวตนทีแท้

จริงของหลินรัวไป๋ เช่นนันเอง เมือได้ยินถ้อยคําของนาง
ทุกคนจึงตกตะลึงไป
“เจ้าเป็ นเพียงหญิงรับใช้ ไม่อยากเป็ นอนุแล้วจะเป็ น

อะไร ภรรยาอย่างนันหรือ” นายน้อยเฮ่อเย้ยหยัน เข้า
ใกล้หลินรัวไป๋ อีกครา “โลภมากมักยากนาน! บัดนีเจ้ามา
รับใช้ขา้ อย่างเชือฟั ง สักวันข้าอาจให้อภัยทีมาทําให้ขา้
ขุ่นเคืองใจ”
188
ครันสัมผัสได้ถงึ รังสีอนั น่าขยะแขยงของชายผูน้ ี หลินรัว
ไป๋ ก็ขมวดคิวด้วยท่าทีรงั เกียจเดียดฉันท์ “เจ้าก้าวเข้ามา
ใกล้อีกก้าวเดียว ข้าจะทําลายขาเจ้า!”
นายน้อยเฮ่อยังคงก้าวเข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยเหยียดหยันว่า
“หืม นีไง ข้าก้าวเข้ามาอีกหนึงก้าวแล้ว เจ้าจะทําอะไร
กับข้า”
ด้วยพรสวรรค์อนั ดี ชายหนุ่มจึงบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฝนพลัง
ฌานขันสูงระดับสูงสุดตังแต่ยงั หนุ่มยังแน่น เช่นนันเอง
เขาจึงมิได้คิดกับเด็กน้อยผูน้ ีอย่างจริงจัง
189
แสงเย็นยะเยือกสว่างวาบขึนในดวงตาของหลินรัวไป๋
แล้วนางก็ปามีดสันใส่เขาทันควัน
ฉัวะ! ดาบสันนันกรีดหลอดเลือดแดงทีขาของนายน้อย
เฮ่ออย่างรวดเร็ว
“อ๊าก!”
นายน้อยเฮ่อร้องโหยหวน ดวงหน้าบิดเบียวจากนัน
ตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธแค้นว่า “องรักษ์ จับนางเด็ก
นรกนีไว้!”
หลินรัวไป๋ เอามือเท้าเอวเอ่ยเย่อหยิงเหมือนเด็กหญิงดือ
190
ดึงเอาแต่ใจ “ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าหากก้าวเข้ามาอีกหนึง
ก้าว ข้าจะทําลายขาของเจ้า!”
ในทีสุดคนสกุลเยียก็ได้ยินเสียงเอะอะนัน ไม่ชา้ ผูค้ น

กลุม่ หนึงก็ปรีออกมาจากจวนสกุลเยีย
“เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ” จวินเฟิ งหลิงอยูใ่ นชุด

อาภรณ์สีแดง แลดูองอาจกล้าหาญ นางกวาดตามองผู้
คนแล้วเอ่ยถามเสียงเย็น
“นายหญิงน้อย” นายน้อยเฮ่อผูน้ นขบฟั

ั นแน่น เอามือปิ ด
ปากแผลทีขา “นางผูน้ ีเป็ นสายลับจาก ต่างแดน และ
นางต้องการแทรกซึมเข้าไปในสกุลเยียกับสกุลซย่าเพือ
191
ลอบสังหารท่าน แต่ขา้ จับได้ก่อน จึงได้แกล้งลวนลาม
นางเพือกดดันให้นางเผยความจริง!”
เมือได้ยินชายผูน้ นระบายขาวให้
ั เป็ นดําแล้วฝูงชนโดย
รอบก็ได้แต่ชะงักงันกันไป แต่ก็มิได้พดู อะไร ด้วยทีสุด
แล้วก็ไม่มีหลักฐานกระไรยืนยันว่านายน้อยเฮ่อพูด
โกหก...
ดวงหน้าซย่าเหวินเองก็เปลียนไปเช่นเดียวกันเพราะถ้อย
คําของนายน้อยเฮ่อเกียวพันถึงสกุลซย่า
“ท่านแม่!” บัดนีเองก็มีเสียงๆ หนึงดังขึนมาจากด้านหลัง

ฝูงชน “ไยท่านจึงได้ออกมายังทีพลุกพล่านเช่นนี โปรด
192
ระวังบุตรในครรภ์ทา่ นด้วย”
ครันได้ยินเสียงดังกล่าว ฝูงชนต่างก็รบี แหวกทางเดินให้

จากนัน เด็กสาวอาภรณ์ขาวราวหิมะก็ เยืองย่างออกมา
จากด้านหลังนาง
เมือได้ยินเสียงของอวินลัวเฟิ งแล้ว หลินรัวไป๋ ก็ชะงักงัน

ไป ผ่านไปครูใ่ หญ่นางก็คอ่ ยๆ เงยหน้าขึน มองเด็กสาวผู้
เดินตรงเข้ามาหานาง แล้วนําตาก็เอ่อท้นขึนมาในดวง
ตากลมโตกระจ่างใส...
“เสียวไป๋ อย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งชะงัก จ้องมองไปยัง

บุคคลคุน้ เคยเบืองหน้าตนด้วยความประหลาดใจ “ไย
193
เจ้าจึงมาอยูท่ ีนี”
194
ตอนที 924 ในทีสุดพวกเขาก็พบกันอีกครัง (1)
เสียวไป๋ อย่างนันหรือ
เมือได้ยินคําพูดของอวินลัวเฟิ งแล้ว ทุกคนก็หนั ไปหา

หลินรัวไป๋ ด้วยสายตาฉงนสนเท่ห ์ แล้วคํา เรียกขานที
หลินรัวไป๋ ใช้เรียกอวินลัวเฟิ งก็ได้ตอบข้อสงสัยของพวก
เขา...
“ท่านอาจารย์!”
บัดนันเองเด็กสาวผูน้ าตาไหลพรากก็
ํ ทิงกายอ่อนนุ่มเข้า
ใส่ออ้ มแขนของอวินลัวเฟิ งแล้วโอบกอดนางไว้แน่น
195
“ท่านอาจารย์ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน...ข้าจึงได้มาทีนี
เพือตามหาท่าน ท่านอย่าทิงข้าไปอีกนะ”
ท่านอาจารย์อย่างนันหรือ
ทุกคนตกตะลึงไปคล้ายถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ใน
บรรดาผูค้ นเหล่านันซย่าเหวินและซย่าชูสาํ แดง สีหน้า
แปลกพิกลขึนมาเป็ นพิเศษ พวกเขารูว้ า่ หลินรัวไป๋ มาทีนี
เพือตามหาท่านอาจารย์ของนาง แต่ก็มิเคย คิดเลยว่า
ท่านอาจารย์ของนางจะเป็ นบุตรสะใภ้สกุลเยีย!
“นีมัน...เป็ นไปมิได้! นางบ้านนอกนีมีความเกียวข้องกับ
196
สกุลเยียได้อย่างไร” ซย่าชูปิดปากตนด้วยความตกใจ
สะกดกลันเสียงกรีดร้องของตนไว้ ใบหน้านางซีดขาว
ดวงตาฉายแววตืนตระหนกสว่างวาบ
เด็กน้อยทีนางเรียกว่าหญิงรับใช้กลับกลายเป็ นศิษย์ขอ
งอวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ ช่างน่าขันอะไรเช่นนีทีนางคิด
ว่าความไร้มารยาทของเด็กสาวจะสร้างความอับอายให้
แก่พวกตนท่ามกลางสกุลเยีย! แต่ชวพริ
ั บตานางกลับ
กลายเป็ นศิษย์บตุ รสะใภ้ของสกุลเยีย...
ส่วนซย่าเหวินนันมีความรูส้ กึ ผสมปนเปกันมากกว่า
ทังประหลาดใจ...อับอาย และเสียใจ!
197
หากตนรูว้ า่ หลินรัวไป๋ คือศิษย์ของอวินลัวเฟิ งแล้วไซร้ ก็
คงขอนางแต่งงานระหว่างทางมาสกุลเยีย ไปแล้ว! เขา
ปล่อยให้โอกาสอันงามนีหลุดรอดไปได้อย่างไร อย่างไรก็
ดี เพือรักษาความสัมพันธ์ระหว่างสกุลตนกับสกุลเฮ่อ
เขากลับสละหลินรัวไป๋ ให้แก่เฮ่อเฟย
ต่อให้สกุลเฮ่อแข็งแกร่งเพียงใดก็เทียบเทียมกันมิได้กบั
สกุลเยียผูท้ รงอิทธิพลแข็งแกร่ง
เขาเฉลียวฉลาดเพียงแค่ครึงตําลึงเท่านัน...
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ารูจ้ กั เด็กสาวผูน้ ีเหรือ” จวินเฟิ งหลิงเอ่ยถา
198
มอวินลัวเฟิ งด้ยความประหลาดใจ
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “นางเป็ นศิษย์ทีข้าได้รบั ไว้บนแผ่น

ดินหลงเซียว บัดนีนางเดินทางมาทีนีเพือ เยียมเยียนข้า”
ใครๆ ในแคว้นเทียนอวินต่างก็รูก้ นั ว่าบุตรสะใภ้ของนาย

หญิงสกุลเยียเป็ นคนแผ่นดินหลงเซียว เช่นนันเอง เมือ
ได้ยินถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง ทุกคนจึงหันเหลียวไปหา
นายน้อยเฮ่อ...
นายน้อยเฮ่อตกตะลึงไป จากนันก็อกสันขึนมา แววตา

เบิกกว้างด้วยความกลัว
199
ก็ไหนซย่าชูบอกว่าเด็กสาวผูน้ ีเป็ นหญิงรับใช้มิใช่หรือ
บ้าบอสินดี! อย่างสกุลซย่าจะเอาศิษย์อวินลัวเฟิ งมาเป็ น

หญิงรับใช้ได้อย่างไร
คิดแล้วนายน้อยเฮ่อก็กลืนนําลายอย่างยากลําบาก ลาก
ขาทีบาดเจ็บของตนไปอีกทางหวังหลบหนี
อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งเห็นเข้าก็เลิกคิวเอ่ยถามว่า “ท่าน

แม่ เกิดอะไรขึนทีนีอย่างนันหรือ มีคนรังแกลูกศิษย์ขา้
จวินเฟิ งหลิงแย้มรอยยิม “ชายผูน้ ีอ้างว่าศิษย์ของเจ้า

200
เป็ นสายลับจากต่างแดน และทําร้ายเขาจนบาดเจ็บ
สาหัสด้วยเขาสงสัยในตัวนาง”
ครันได้ยินถ้อยคําเหน็บแนมของจวินเฟิ งหลิงแล้ว นาย

น้อยเฮ่อก็กายสันแทบทรุดลงกับพืน ในขณะเดียวกันนัน
เองก็มีคนบอกเล่าเหตุการณ์ให้อวินลัวเฟิ งฟั ง
“เสียวไป๋ นีคือความผิดของเจ้า” อวินลัวเฟิ งขมวดคิวหัน

ไปหาหลินรัวไป๋ “เรืองแค่นีเจ้าทําลายขาเขา ได้อย่างไร”
ถ้อยคําของอวินลัวเฟิ งส่งให้ผคู้ นตกตะลึงไป เด็กสาวผูน้ ี

จะไม่ลา้ งแค้นให้ศิษย์ของตนหรอกหรือ หรือว่านางต้อง
การสอนศิษย์ของตนให้มีใจปรานี
201
แววประหลาดใจและปลืมปี ติสว่างวาบขึนในดวงตาของ
นายน้อยเฮ่อ เห็นทีอวินลัวเฟิ งผูน้ ีจะมิได้โหดร้ายอย่างที
ใครๆ เขาว่ากัน เช่นนันเอง เขาอาจรอดพ้นจาก
เหตุการณ์นีไปก็เป็ นได้...
อย่างไรก็ดี ถ้อยคําต่อไปของอวินลัวเฟิ งก็ได้ทาํ ให้เขาโซ

ซัดโซเซทรุดลงกับพืนเสียงดังตุบไป
202
ตอนที 925 ในทีสุดพวกเขาก็พบกันอีกครัง (2)
“เจ้าไม่ควรปล่อยขาอีกข้างของเขา หรือมือทังสองของ
เขาทิงไว้! แล้วเจ้าก็ควรตัดลินเขาเสียด้วย เผือว่าเขาคิด
ใส่รา้ ยเจ้าด้วยลินนัน!” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะถอนหายใจ
“เจ้ายังใจอ่อนเกินไป เจ้าลืมทีข้าสอนสัง แล้วหรือ”
หลินรัวไป๋ ทําหน้าเหยเก แล้วกล่าวด้วยท่าทีชวนเอ็นดูวา่

“ท่านอาจารย์ ขอบพระคุณสําหรับคําสังสอน ข้าจะจด
จําเอาไว้”
บัดนีเองนายน้อยเฮ่อก็หน้าซีดขาว ร้องออกมาด้วย
ความตืนตระหนกว่า “ไม่ เจ้าทําเช่นนีกับข้ามิได้! กระทัง
203
สกุลเยียเองก็ไม่อาจไร้เหตุผลเช่นนีได้!”
อวินลัวเฟิ งเยืองย่างเข้ามากระทืบเขาจมดิน “ไม่มี

เหตุผลอย่างนันหรือ กําปั นคือกฎของโลกใบนี! หาก
เสียวไป๋ เป็ นเพียงหญิงสามัญธรรมดา ไร้ซงอํ
ึ านาจหรือ
เงินทองแล้ว เจ้าจะมีเหตุผลแล้วปล่อยนางไปไหมเล่า”
นายน้อยเฮ่อสินหวังแล้วหลับตา รูต้ วั ดีวา่ ถึงวาระของตน

แล้ว
“เจ้าขืนใจสตรีมากีคนแล้ว”
ใช่แล้ว ตลอดเวลาทีผ่านมานีเขาจับสตรีหลายรายมาขืน
204
ใจ ใครกล้าต่อต้าน เขาจะเข่นฆ่าครอบครัวของนาง ลาก
นางมาด้วยกําลัง จากนันจับนางมาขืนใจซําแล้วซําเล่า
จนกระทังเบือก็โยนทิง!
สิงนีคือเวรกรรมทีเขาได้ทาํ ไว้หรือไม่
“ท่านแม่” อวินลัวเฟิ งหันมาส่งยิมให้จวินเฟิ งหลิง “ท่านดู

เถิดว่าชายผูน้ ีคิดจะทําอะไรกับเสียวไป๋ เขาเป็ นคนชัวช้า
สามานย์ ข้าว่ามิอาจไว้ชีวิตได้ แต่ขา้ ก็ไม่ประสงค์จะ
ทําลายบรรยากาศ เช่นนีวันนีข้าจะขังเขาไว้ก่อน แล้ว
ค่อยดําเนินการประหารในวันพรุง่ !”
“แล้วแต่เจ้าเลย”
205
จวินเฟิ งหลิงแย้มรอยยิม นางจะไม่คดั ค้านในสิงใดก็
ตามทีอวินลัวเฟิ งคิดทําการ มิหนําซํา ชายผูน้ ี ก็สมควร
ตายจริง!
“เสียวไป๋ ไปกันเถิด”
ครันชําเลืองมองนายน้อยเฮ่อผูด้ ทรุดกายลงกับพืนแล้ว
อวินลัวเฟิ งก็สงให้
ั องครักษ์นาํ ตัวเขาออกไป ก่อนนําหลิน
รัวไป๋ ไปยังจวนสกุลเยีย...
ซย่าเหวินจ้องมองไปยังร่างทีค่อยๆ ลาลับตาของทังสอง
ไป กายแข็งทือ
206
“ท่านพี” ซย่าชูกดั ริมฝี ปากนาง “ข้าไม่รูม้ าก่อนว่า ‘ท่าน
อาจารย์’ ทีนางตามหาคืออวินลัวเฟิ ง! บัดนีมันเป็ นไปมิ
ได้แล้ว...ทีท่านจะแต่งงานกับนาง”
แม้ไม่มีเหตุการณ์อนั ใดเกิดขึนมาก่อน ก็เป็ นไปมิได้เลย

ทีเขาจะแต่งงานกับนาง!
ด้วยสถานะอันสูงส่งของหลินรัวไป๋ ส่งให้พวกเขาอยูค่ น
ละโลกเดียวกันกับนาง...
ซย่าเหวินหลุบเนตรลงเพือปกปิ ดความอับอายและ
สํานึกผิดในดวงตา จากนันกําหมัดแน่น สูดหายใจเข้า
207
ลึก “ชูเอ๋อร์ ไปกันเถิด”
แม้ใจอยากหันหลังหนีกลับบ้านไปเสีย แต่งานของเขายัง
ไม่เสร็จสิน เช่นนันเอง เขามิอาจล้มเลิกกลางคันได้
...
ห้องจัดเลียงของสกุลเยียส่องสลัวด้วยแสงเทียน สร้าง
บรรยากาศนวลตาหรูหรามีระดับ
ผูค้ นต่างก็ออกมาแสดงความยินดีกบั เจ้าบ้านราวกับไม่

มีเหตุเกิดทีหน้าประตูใหญ่
208
อย่างไรก็ดี...
ทุกคนต่างส่งสายตาเหยียดหยามเมือได้เห็นซย่าเหวิ
นและซย่าชูกา้ วเข้าไปในห้องจัดเลียง หากเป็ นพวกตน ก็
คงจะหันหลังหนีกลับไปแล้วหลังจากก่อเรืองราวใหญ่โต
ถึงเพียงนัน! แต่นีทังสองกลับยังมีหน้าเข้ามาคลุกคลีตี
โมงกับสกุลเยียอีกหรือ!
“ฮ่าๆๆ ข้ามาสายหรือเปล่า”
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงเบิกบานใจแหวกราตรี ดังมาจาก
ด้านนอกห้องจัดเลียง แล้วเจียนเฉิงเหวินก็กา้ วยาวๆ เข้า
มา มีรอยยิมประดับใบหน้าหล่อเหลา
209
“ท่านแม่ทพั เจียนมาแล้วหรือ” เยียเทียนต้อนรับแม่ทพั
ด้วยรอยยิมสุภาพ
“ข้านําพระบรมราชโองการของฮ่องเต้มาแจ้ง แต่ขา้ ว่าไม่

จําเป็ นต้องอ่านก็ได้กระมัง เพราะเพียงแต่จะแจ้งว่า
ฮ่องเต้ทรงมีรางวัลให้แด่ทา่ น ส่วนรางวัลนันก็คือโอสถ
ให้ลวเฟิ
ั งน้อย และอีกส่วนให้นายหญิงน้อย”
210
ตอนที 926 ทูตจากต่างแดน (1)
“ขอบคุณท่านแม่ทพั เจียน โปรดส่งคําขอบคุณของข้าให้

ฝ่ าบาทด้วย” เยียเทียนคารวะ
ในอดีต เขาต้องคุกเข่าลงเพือแสดงคําขอบคุณ แต่บดั นี

เมือเขาได้กลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์ระดับกลางแล้ว
211
ก็เพียงแต่กล่าวคําขอบคุณเท่านัน...
นีแลรางวัลของความแข็งแกร่ง
“บ่าว เตรียมทีนังให้ทา่ นแม่ทพั เจียนที!” กล่าวจบ เยีย

เทียนก็หนั ไปหาแม่ทพั เจียนอีกครังพร้อม เอ่ยด้วยรอย
ยิมอ่อนจาง “ท่านแม่ทพั เชิญนัง”
“อย่าห่วงเลย ข้านังข้างลัวเฟิ งน้อยได้” แม่ทพั เจียนเปล่ง

เสียงหัวเราะ ก้าวยาวๆ ไปทางอวินลัวเฟิ ง “ลัวเฟิ งน้อย
ท่านป้าเสวียของเจ้าช่วงนีไม่คอ่ ยสบาย จึงมิได้แวะมา
เยียมเยือนเจ้าในคราวนี แต่นางบอกให้ขา้ แจ้งเจ้าว่า
หากว่างเมือไรก็ไปเยียมเยียนนางได้เสมอ”
212
ในเวลานีแขกเหรือทุกคนได้นงประจํ
ั าทีแล้ว เจียนเฉิงเห
วินจึงหยุดพูด ตังท่าจะนังลงข้างอวินลัวเฟิ ง
อย่างไรก็ดี บัดนีเอง จู่ๆ อวินเซียวก็สง่ สายตาอันตราย

ให้หลินรัวไป๋ ผูย้ ืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง...
ทีแรกหลินรัวไป๋ ก็ไม่เข้าใจสายตาของเขา แต่ไม่นานก็ฉกุ

คิดได้ ปรีเข้าไปนังข้างอวินลัวเฟิ งตัดหน้าเจียนเฉิงเหวิ
นทันทีแล้วส่งยิมให้นาง
“ท่านอาจารย์ ข้านังตรงนีจะรังเกียจไหม”
213
ช่างขีหึงรุนแรงอะไรเช่นนี! ท่านแม่ทพั ก็ไม้ใกล้ฝังเต็มที
ซํายังเห็นท่านอาจารย์เช่นหลานสาวเท่านัน แต่เขาก็ยงั
มีใจหึงหวง มิยอมให้เขาได้เข้าใกล้ทา่ นอาจารย์ มิหนํา
ซํายังถึงขันใช้นางเป็ นโล่...
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย มองดูหลินรัวไป๋ ด้วยรอย

ยิมอ่อนจาง จากนันหันไปมองอวินเซียว
“ท่านนังบนตักข้าสิ” นําเสียงดึงดูดใจของอวินเซียวดัง
ขึนเนิบช้า
“อวินเซียว เจ้าตังใจอย่างนันหรือ” นางหรีเนตรลงเล็ก

น้อย ประกายแวววับสว่างวาบ
214
“ถูกต้อง”
ด้วยเป็ นคนซือๆ อวินเซียวจึงยอมรับโดยไม่ลงั เล
“แต่ทา่ นลุงเจียนเป็ นเพียงสหายเก่าแก่ของท่านพ่อข้า!”
“ข้าไม่สน” อวินเซียวโอบแขนรอบเอวนางอย่างแสดง
ความเป็ นเจ้าของ “ตราบใดทีเป็ นชาย ก็หา้ มเข้าใกล้
ท่าน”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมปลงตก ชายผูน้ ีหึงหวงนางกับ

ชายใดก็ตามทีเข้ามาใกล้...
215
อย่างไรก็ตาม นางก็ถกู ใจ!
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งมิได้คดั ค้าน อวินเซียวก็อมุ้ นางขึน

ตัก หยิบองุ่นจากชามปอกเปลือกอย่างระมัดระวัง แซะ
เมล็ดออกด้วยพลังฌาน แล้วนําองุ่นเหล่านันขึนจ่อใกล้
ริมฝี ปากนาง
“อย่าสําลักล่ะ”
ชายหนุ่มเคลือนไหวอย่างพิถีพิถนั ระมัดระวังเป็ นพิเศษ

ราวกับว่าเป็ นกังวลจริงๆ ว่าอวินลัวเฟิ งจะสําลักองุ่น...
216
“จุ๊ๆ” เจียนเฉิงเหวินกล่าวพร้อมด้วยรอยยิม “คนหนุ่ม
สาวยุคนีเขาไม่เหมือนพวกเรา ช่างน่าอิจฉาจริง”
แน่นอนว่าสตรีทกุ คนบัดนีจ้องมองไปยังอวินลัวเฟิ งอย่าง

เปิ ดเผย ทว่าก็หาได้มีใครกล้าปรารถนาในตัวอวินเซียว
ไม่ ด้วยเป็ นเพราะการลงโทษเยียเสียวเยว่ของอวินลัว
เฟิ งยังคงตราตรึง มิอาจมีใครกล้ายุง่ กับนาง...
สตรีผอู้ อกเรือนแล้วบางคนก็หนั ไปมองคนของตนแล้ว

ถอนหายใจ พวกนางยอมรับว่าชายของพวกตนมิอาจ
เทียบเทียมกับอวินเซียวได้ ทังอํานาจ หน้าตา หรือว่า
สถานะ แต่ไยกระทังความรักของสามีทีมีตอ่ ภรรยาก็ยงั
พ่ายแพ้เล่า
217
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงดังขึนแหวกราตรี ก้องสะท้อนไป
ทัวทังจวนสกุลเยีย...
เยียเทียนผุดลุกขึนยืน แล้วดวงตาก็จอ้ งมองขึนไปยังผืน

นภายามราตรีประหนึงกระบีสองเล่ม ท่ามกลางสายตา
นัน ปรากฏชายชราอาภรณ์ขาวสองร่างค่อยๆ ปรากฏ
กายขึนมองลงมายังฝูงชน
สีหน้าเยียเทียนมืดทะมึนลง แล้วก็นิวหน้ากล่าวว่า “พวก

เขาคือทูตแห่งแคว้นหลานเสียง”
218
แคว้นเทียนอวินถือว่าติดอันดับรังท้ายในบรรดาแว่น
แคว้นแห่งแผ่นดินนี เพราะมีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์ประจํา
แคว้นเพียงสองคนเท่านัน! ซําผูฝ้ ึ กฌานทีแข็งแกร่งทีสุด
แห่งแว่นแคว้นก็ยงั เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌาน ขันปราชญ์ระดับ
กลาง! เช่นนันเองจึงมิอาจเทียบเทียมกับแว่นแคว้นอืน
ซึงมีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์ระดับสูงสุด
219
เช่นนันเอง แว่นแคว้นอืนๆ จึงได้ดถู กู ดูแคลนแคว้นเทียน
อวิน!
แต่ไยทูตแห่งแคว้นหลานเสียงจึงมาปรากฏตัวขึนทีนี
อย่างไม่มีปีมีขลุย่ เล่า
“ฮ่องเต้ของพวกเราทรงได้ยินข่าวว่านายใหญ่เยียแห่ง
แคว้นเทียนอวินได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันปราชญ์
ระดับกลางแล้ว เช่นนันเอง จึงทรงส่งพวกเรามาเพือ
แสดงความยินดีกบั ท่านโดยเฉพาะ!” ทูตผูห้ นึงแย้มยิม
จากนันเหยียดเยาะว่า “อย่างไรก็ดี หากรวมท่านแล้ว
แคว้นเทียนอวินของพวกท่านก็ยงั มีผฝู้ ึ กฌาน ขัน
ปราชญ์เพียงสองคนเท่านัน เช่นนันเอง พวกท่านจึงเป็ น
220
แคว้นทีมีจาํ นวนผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์นอ้ ยทีสุดท่าม
กลางบรรดาแว่นแคว้นแห่งแผ่นดินนี แม้ทา่ นจะบรรลุขนึ
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์ระดับกลางแล้ว ความจริงข้อนี
ก็ยงั คงไม่เปลียนแปลง”
ดวงตาเยียเทียนมืดทะมึนลง จากนันเอ่ยถามเสียงเย็น
“พวกเจ้ามาทีนีเพือแสดงความยินดีกบั ข้า หรือว่ามาเพือ
สร้างเรืองกันแน่”
“แน่นอน ต้องมาแสดงความยินดีกบั ท่านอยูแ่ ล้ว” ทูตผู้

นันเผยยิม “หากข้ามาเพือก่อเรือง ก็คงไม่สนทนากับ
ท่านอย่างสุภาพ!”
221
ยิงไปกว่านัน ลําพังกําลังตนเขาย่อมมิอาจโค่นล้มนาย
ใหญ่เยียซึงเป็ นผูฝ้ ึ กฝนพลังฌานขันปราชญ์แล้ว เช่นนัน
เอง เขาจึงทําได้เพียงพูดจาเหน็บแนมให้เขาระคายเท่า
นัน...
“และในคราวนี ฮ่องเต้ของพวกเราทรงส่งพวกเรามา
มอบของกํานัล”
ทูตโบกมือ ไม่ชา้ ก็ปรากฏบุรุษสองสามคนอุม้ กล่อง

จํานวนมากออกมาจากด้านหลัง พวกร่อนลง เนิบช้า
วางกล่องลงบนพืน
“ข้าได้ยินมาว่าแคว้นเทียนอวินนันออกจะแห้งแล้ง เช่น
222
นันเอง ฮ่องเต้เราจึงได้สง่ พวกเรามามอบทองคําและเงิน
ให้ บัดนีข้าขอส่งมอบต่อให้นายใหญ่เยีย”
จริงอยูท่ ีว่าแคว้นเทียนอวินมิได้อดุ มสมบูรณ์รารวยเท่

ํ า
นแคว้นหลานเสียง อย่างไรก็ดี แคว้นใดเล่า จะขาด
แคลนทองคําและเงิน ในเมือแคว้นหลานเสียงนําทองคํา
กับเงินมามอบให้เป็ นของขวัญกํานัลเช่นนี ก็เท่ากับดูถกู
แคว้นเทียนอวินชัดเจน
“แคว้นเทียนอวินของพวกข้ารํารวยพอ ไม่ตอ้ งการสิง

เหล่านี จงนํากลับไปเถิด!” เยียเทียนกําหมัดแน่น ดวง
หน้าหมองคลําด้วยโทสะ หากไม่ติดว่าแคว้นหลานเสียง
ทรงอิทธิพลยิงใหญ่ ก็คงจะซ้อมทูตเหล่านีให้สกั ทีสองที
เสียแล้ว
223
“พวกเราจะไม่รบั คืนของกํานัลทีให้ไป นายใหญ่เยีย
ท่านไม่จาํ เป็ นต้องซาบซึงใจกับฮ่องเต้เรามาก ถึงปาน
นัน” ทูตผูน้ นเลิ
ั กคิว “แล้วข้ายังได้ยินมาว่านายหญิง
น้อยแห่งสกุลเยียเป็ นหมัน หาได้มีแพทย์ใด ในเทียน
อวินรักษานางได้ ช่างไร้ประโยชน์อะไรเช่นนี! แพทย์
ระดับสามแคว้นหลานเสียงเราคนไหนก็สามารถรักษา
โรคร้ายนีได้! ท่านเพียงขอ พวกเราก็จะนําพาบุตรสะใภ้
ของท่านไปรักษาตัวทีแคว้นหลานเสียง”
ต้องใช้เพลาหลายเดือนทีเดียว กว่าข่าวการตังครรภ์ของ
จวินเฟิ งหลิงจะเดินทางไปถึงแคว้นหลานเสียง เช่นนัน
เอง เหล่าทูตจึงมิได้ยินข่าวเมือเดินทางออกจากแคว้น
หลานเสียง มิหนําซํา พวกเขายังได้เหาะเหินเดินอากาศ
224
มามิได้พกั ได้ผอ่ น จึงไม่มีผใู้ ดบอกข่าวคราว มิตอ้ งสงสัย
เลยว่าเหตุใดพวกเขาจึงยังไม่ลว่ งรูว้ า่ จวินเฟิ งหลิงตัง
ครรภ์แล้ว
ส่วนเรืองงานเลียงฉลองของสกุลเยียนัน...
พวกเขาก็คิดเอาว่าเป็ นการฉลองเนืองในโอการทีเยีย
เทียนบรรลุ!
“ฮ่าๆๆ!” เยียเทียนเย้ย “ข่าวพวกเจ้าล่าช้าเกินไป บุตร

สะใภ้ของข้ากําลังตังครรภ์ และคืนนีพวกข้าได้เฉลิม
ฉลองเนืองในโอกาสทีนางตังครรภ์”
225
ทูตตกตะลึงไป หรีเนตรสํารวจจวินเฟิ งหลิงศีรษะจรด

ปลายเท้า
หญิงผูน้ ีตังครรภ์จริงหรือ
แต่เขาได้ยินมาว่านายหญิงน้อยแห่งสกุลเยียเป็ นหมันมิ
ใช่หรือ แพทย์แห่งแคว้นเทียนอวินรักษานางได้แล้วหรือ
ทูตผูน้ นยกมุ
ั มปากขึนกล่าวด้วยท่าทีหยิงยโส “ดูเหมือน
ว่าทีนายหญิงน้อยตังครรภ์มิได้ก่อนหน้านีมิได้เป็ น
เพราะร่างกาย นางเพียงต้องใช้เวลาสักหน่อยต่างหาก”
226
หากจวินเฟิ งหลิงตังครรภ์ได้ ก็ยอ่ มแสดงว่าร่างกายนาง
ไม่มีปัญหา! นางเพียงแต่ตอ้ งการเวลาเท่านัน จะอย่าง
ไรเขาก็มิอาจยอมรับได้วา่ แพทย์แห่งแคว้นเทียนอวิน
สามารถรักษาอาการเจ็บป่ วยของนางได้!
227
เมือเยียเทียนได้ยินคําถากถางจากปากทูตคนนัน สีหน้า
ก็เปลียนเป็ นม่วงคลําด้วยความโกรธ มือกําหมัดแน่นสัน
ระริกไม่หยุด ชัวชีวิตมิเคยอับอายเช่นนีมาก่อน!
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะเย้ย
จวินเฟิ งหลิงภายใต้อาภรณ์แดงแลดูองอาจหาญกล้า
เยืองย่างออกมาช้าๆ “นีหรือทูตจากแคว้น หลานเสียง
พวกเจ้าก็เป็ นเพียงกบในกะลา สิงใดไม่เข้าตาก็หาว่า
228
ผิด!”
“ช่างหยาบคายอะไรเช่นนี!” ทูตผูน้ นเดื

ั อดดาลขึนมา
พลางตะเบ็งเสียงเกรียวกราดว่า “ข้ากําลังพูดอยูก่ บั เยีย
เทียน เจ้าเป็ นใครมาจากไหน เจ้าไม่คคู่ วรสนทนากับ
ข้า!”
ก่อนจวินเฟิ งหลิงทันตอบโต้ เยียจิงเฉินผูม้ ิเคยลังเลทีจะ

ปกป้องภรรยาตนก็ผดุ ลุกขึนยืนขวางหน้า จวินเฟิ งหลิง
ไว้
“นางคือภรรยาของข้า และเป็ นอนาคตนายหญิงแห่ง

สกุลเยีย คราวนีเจ้ายังคิดว่านางไม่คคู่ วรทีจะสนทนากับ
229
เจ้าอีกไหม”
ทูตส่งสายตาเย็นชา “พวกเจ้าทังคูต่ า่ งก็ไม่คคู่ วรสนทนา

กับข้า มีเพียงเยียเทียนเท่านันทีคูค่ วร!”
เขาแลดูหยิงยโสยิงนัก ชัดเจนว่ามิได้ใส่ใจพวกเขาแต่
อย่างใด
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงก้าวออกมาจากด้านหลังของเยียจิง

เฉินพลางบีบมือเขาส่งยิมให้ จากนันหันไปหาทูตเหล่า
นัน “เท่าทีข้าเห็น พวกเจ้าก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ระดับสูงสุดเท่านันนี”
230
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูงสุดหาได้เป็ นของหายากบน
แผ่นดินนีไม่ ทูตผูน้ ีวางตัวหยิงยโสโอหังนัก เพียงเพราะ
ตนเป็ นทูตมาจากแคว้นหลานเสียง
ในแคว้นเทียนอวินเองก็เช่นกัน กระทังนายใหญ่ของสกุล
ระดับสองก็ยงั ไม่กล้าหือกับคนรับใช้จาก สกุลเยีย!
ผูย้ ืนพิงกายกับต้นไหม้ใหญ่ยอ่ มยืนสบายอยูใ่ ต้รม่ เงาที

มี
ทูตผูน้ นส่
ั งดวงตามืดทะมึน “เจ้าคิดจะพูดอะไร”
“ความหมายของข้านันเรียบง่าย จะอย่างไรพ่อสามีของ
231
ข้าก็เป็ นหนึงในยอดจอมยุทธ์แห่งแผ่นดินนี แต่เจ้าเป็ น
เพียงผูฝ้ ึ กฌานขันนภา เจ้าคิดว่าตนคูค่ วรพูดคุยกับท่าน
ได้อย่างไร”
จวินเฟิ งหลิงเลิกคิว ถ้อยคํานางหยิงผยองเช่นนางพญา

ทูตผูน้ ีเพิงบอกกล่าวนางไปว่านางไม่คคู่ วรสนทนากับ
เขา แต่ทนั ใดนันเองนางกลับเอาคําพูดของเขาคืนสนอง
ตน
ตามคาด ครันได้ยินคําพูดของนาง ทูตก็เดือดดาลขึนมา

เป็ นอย่างหนัก ดวงตามีเพลิงพิโรธแผดเผา
“จวินเฟิ งหลิง เจ้าช่างบังอาจนัก ข้าเป็ นทูตแห่งแคว้น
232
หลานเสียง เจ้ากล้าหยาบคายกับข้าถึงเพียงนีเชียว
หรือ!” เขาขบเขียวเคียวฟั นดุเดือด
“จุ๊ๆ ”
เจียนเฉิงเหวินมิอาจทานทนทูตผูน้ ีได้อีกต่อไป ก้าวออก

มาเหยียดเยาะด้วยรอยยิมหยันบนดวงหน้าหล่อเหลา
“ทูตแคว้นหลานเสียง พวกเจ้าช่างโอหังเก่งนัก เป็ นแขก

ของทีนีแล้วยังกล้าทําตัวหยิงยโสอีกหรือ อย่าลืมนะว่า
แผ่นดินนีมีกฎอยูว่ า่ ขัวอํานาจสองขัวมิอาจเปิ ดฉากทํา
สงครามกันโดยส่วนตัวได้!”
233
บนแผ่นดินลับแลนี แม้แคว้นบางแคว้นอ่อนแอกว่าทีอืน
แคว้นเหล่านันก็มิได้ถกู ผนวกรวมเข้ากับแคว้นอืนด้วย
แผ่นดินนีมีกฎอยู่
หากมีแคว้นใดสร้างความระคายให้แก่สงั คม แคว้นอืนๆ
สามารถลงคะแนนเสียงได้ แลหากมี ผูล้ งคะแนนต่อต้าน
มากกว่าผูล้ งคะแนนส่งเสริม ก็จะมีการส่งทหารเข้าไปลง
โทษแคว้นดังกล่าว
อย่างไรก็ดี หากเป็ นไปในทางตรงกันข้าม ก็หา้ มใครทํา

อะไรกับแคว้นดังกล่าว
หากแคว้นใดฝ่ าฝื นกฎ ก็จะถูกแคว้นอืนรุมโจมตี
234
เช่นนันเอง บนแผ่นดินลับแลอันปั นป่ วนแห่งนี ความ
สัมพันธ์ระหว่างแคว้นกลับเป็ นไปอย่างราบรืนดีทีเดียว
โดยแคว้นแต่ละแคว้นก็เพียงแต่คมุ้ กันดินแดนของตนไป
โดยปราศจากความขัดแย้ง
ทูตผูน้ นเหยี
ั ยดรอยยิมหยาม “ท่านแม่ทพั เจียน ท่านเห็น
ข้าโจมตีใครในแคว้นเทียนอวินนีกันเล่า ข้าเพียงแต่มา
เพือมอบของกํานัลจากฮ่องเต้ของเราเท่านัน”
เขามิได้เปิ ดฉากโจมตีผใู้ ด เพียงแต่เอ่ยวาจาหยามหมิน

เท่านัน มิหนําซํา สกุลเยียมิได้มีเพียงเยียเทียน แต่ยงั มีผู้
ฝึ กฌานขันเซียนอยูอ่ ีกมากมาย เขาจะกล้าเปิ ดฉากโจม
235
ตีใครทีนีได้อย่างไร
แน่นอน เขายังเชือด้วยว่าไม่มีใครในสกุลเยียกล้าทําร้าย
ตน! แม้แต่จวินเฟิ งหลิงเจ้าอารมณ์ก็มิกล้าทําอะไรเขาซึง
เป็ นทูตจากหลานเสียง...
นีแลเหตุผลทีเขากล้าวางตัวผยองนัก เคราะห์รา้ ยทีเขา

236
ลืมคิดถึงใครคนหนึงไป ผูซ้ งเจ้
ึ าอารมณ์เสีย ยิงกว่าจวิ
นเฟิ งหลิง!
พลัก!
ขณะทูตผูน้ นกํ
ั าลังจะเปิ ดปากหยามเหยียดต่อ ก็มีเท้า
โผล่มาจากด้านหลังฟาดศีรษะเขาอย่างแรง ส่งกายเขา
ปลิวไปร่วงอยูท่ า่ มกลางฝูงชนอย่างจังพร้อมด้วยเสียง
อันดัง เหล่าองครักษ์ทีมาด้วยกันตกใจเสียจนชะงักไป
นานจึงรูต้ วั แล้วก็รบี ปรีเข้าไปล้อมเด็กสาวอาภรณ์ขาว
ท่ามกลางแสงจันทร์ทนั ที
“เจ้า...” ทูตผูน้ นตะเกี

ั ยกตะกายลุกขึนจากพืน เส้นผม
237
หลุดลุย่ ระแผ่นหลัง ใบหน้าอันเกรียวกราด “เจ้าบังอาจ
โจมตีขา้ ได้อย่างไร! องครักษ์ จับนางผูน้ ีไว้!”
ตูม!
ขณะทีเหล่าองครักษ์ชกั กระบีขึนมาจะเข้าโจมตีอวินลัว
เฟิ งนัน ก็รูส้ กึ ถึงรังสีอาํ มหิตจากด้านหลัง ก่อนทันตังตัว
รังสีดงั กล่าวก็พงุ่ เข้าโจมตี อัดกระแทกกายของพวกเขา
ควําลงกับพืน
ท่ามกลางคําคืน อาภรณ์ยาวสีดาํ ของชายผูน้ นแลดู

ั ราว
กับจะกลมกลืนไปกับราตรี แต่แม้กระนัน ดวงหน้าอัน
หล่อเหลาเย็นชาก็ยงั คงลอยเด่น เขายืนข้างกายเด็กสาว
238
อาภรณ์ขาวเงียบงันประหนึงองครักษ์ประจํากายผูภ้ กั ดี
คอยปกป้องผูท้ ีเขาอุทิศตนปกป้องไปชัวชีวิต
องครักษ์เมือถูกสายตาอันเย็นยะเยือกของชายผูน้ นจ้
ั อง
มองมาก็รูส้ กึ เสียวสันหลังวาบ มิกล้ามองเขาอีก
เด็กสาวอาภรณ์ขาวเคลือนไหวอีกครัง...
จู่ๆ นางก็มาปรากฏตัวอยูเ่ บืองหน้าทูตผูน้ นั เหวียงเท้า

ขวาเตะเข้าทีอกเขาเต็มรัก ส่งให้เขาลอยกระเด็นไปทันที
“เยียเทียน!” ทูตผูน้ นกุ

ั มอกอันปวดหนึบแล้วก็ข่คู าํ ราม
“คนของสกุลท่านกล้าโจมตีขา้ ได้อย่างไร ข้าคือทูตจาก
239
แคว้นหลานเสียง! ข้าขอสังให้ทา่ นจับกุมคนทังสองนี! มิ
ฉะนันข้าไม่ปล่อยท่านไปแน่!”
เยียเทียนเบือนหน้าหนีทาํ ทีเป็ นมิได้ยิน
ครันทูตอ้าปากจะพูดอีกครา อวินลัวเฟิ งก็สะบัดแขน

ปล่อยเข็มเงินพุง่ เข้าใส่รา่ งของเขา
“อ๊าก!”
บัดนันเองเขาก็รูส้ กึ ประหนึงว่าร่างกายถูกเจาะเป็ นรูนบั

พัน ส่งให้เขาร้องโหยหวนกายสันระริก
240
“ดี! ดีจริงๆ! ดูเหมือนท่านจะลืมกฎไปแล้วสินะ! ข้าจะ
รายงานเรืองนีต่อฮ่องเต้ ขอให้ลงโทษ แคว้นเทียนอวิน
ทันทีทีข้ากลับไป!”
ทูตผูน้ นคิ
ั ดว่าจะอย่างไรอวินลัวเฟิ งย่อมต้องหวาดกลัว
ต่อถ้อยคําของตนอย่างแน่นอน แต่นางก็ยงั เผยรอยยิม
คร้านสบายกายสบายใจ รอยยิมร้ายกาจลอยอยูเ่ หนือ
ริมฝี ปากของนาง
“เจ้าพิสจู น์ได้ไหมเล่าว่าข้าโจมตีเจ้าก่อน” อวินลัวเฟิ ง

กางมือออก “ชัดเจนว่าเจ้าท้าทายข้าเพราะคิดว่าข้า
อ่อนแอ แต่ขา้ ไม่ยอมรับ แต่แม้กระนันเองเจ้าก็ยงั โจมตี
ข้า! ข้าก็เพียงแต่ปกป้องตัวเองเท่านัน”
241
ครันจ้องมองดวงหน้าอันไร้ยางอายของเด็กสาวแล้ว ทูต
ผูน้ นก็
ั เดือดดาลขึนมา
ใครเล่าโกหกได้หน้าด้านๆ เช่นนี
เขาน่ะหรือไปท้าทายนางเมือไร
แล้วเขาโจมตีนางตอนไหนกัน
นีนางระบายขาวเป็ นดําได้อย่างไร
242
ครันได้ยินถ้อยคําดังกล่าว ผูค้ นทีต่างก็ระคายกับทูตผูน้ ี
อยูเ่ ป็ นทุนก็ตอบรับกังวาน
“ใช่แล้ว เจ้าท้าทายคุณหนูอวินก่อน เราทุกคนเป็ นพยาน

ได้วา่ นางบริสทุ ธิ!”
“เจ้าคิดกลันแกล้งคุณหนูอวินเพราะคิดว่านางเป็ นเพียง
เด็กน้อยไร้พิษสง! แต่เจ้ามิได้คาดคิดว่านางมิใช่คนที
เคียวง่ายทีเจ้ารับมือมิได้!”
“จุ๊ๆ ทูตแห่งแคว้นหลานเสียงช่างไร้ยางอายดีแท้ เขา

รังแกเด็กผูห้ ญิงแล้วยังกล้าพูดจาเช่นนีอีกหรือ”
243
244
ทูตผูน้ นแทบกระอั
ั กโลหิต
ใครกันไร้ยางอายได้ถงึ เพียงนี
ใครกันระบายขาวเป็ นดําได้ถงึ เพียงนี
กายของเขาสันระริก ชีไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีเกรียว

กราด “เข็มเงินในร่างกายของข้าสามารถพิสจู น์ได้วา่ เจ้า
โป้ปด! เจ้าจะต้องถูกแคว้นทังหลายไล่ลา่ สังหารอย่าง
แน่นอน ทีมาทําเรืองโหดร้ายกับข้าเช่นนี!”
ครันรูส้ กึ ว่ามีเข็มกําลังเคลือนไหวอยูใ่ นกายของตนแล้ว

ทูตผูน้ นก็
ั มีเหงือเย็นไหลอาบ ดวงหน้าซีดด้วยความเจ็บ
245
ปวด
“เข็มเงินอย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวตนขึน “เข็มเงิน

อะไร ข้าไม่รูเ้ รือง!”
สตรีผนู้ ีตังหน้าตังตาปฏิเสธสิงทีนางทําเช่นนีได้อย่างไร
ทูตผูน้ นลุ
ั กขึนยืนจากพืนดินพลางขบเขียวเคียวฟั น “ช่าง
มัน เจ้าจะยอมรับหรือไม่ก็เรืองของเจ้า ข้าจะหาแพทย์
มาตรวจสอบร่างกาย และพิสจู น์สงที
ิ เจ้าทํากับข้า เมือ
ถึงเวลานันก็ไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้!”
“หากเจ้าจะไปแล้วข้าก็ไม่รงั เกียจทีจะไปส่ง”
246
อวินลัวเฟิ งยิมอย่างชัวร้าย แล้วจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึนด้าน
หลังทูตผูน้ นก่
ั อนเตะโด่งบันท้ายของเขาออกไป ส่งให้
ชายผูน้ นลอยกระเด็
ั นไปร่วงลงทีพืนนอกประตู...
ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงอันดังสนันทีเดียว
ครันได้เห็นฉากดังกล่าวแล้ว คนแคว้นเทียนอวินต่างก็
รูส้ กึ ยินดีเป็ นอย่างยิง
เจ้าวางตัวหัวสูง ดูถกู แคว้นเทียนอวินของพวกเรามากมิ

ใช่หรือ บัดนีมีคนสังสอนบทเรียนลืมไม่ลงให้แก่เจ้าแล้ว!
พวกคนผยองทังหลายจะต้องได้รบั บทเรียนเช่นนีแล!
247
ครันเห็นคนแคว้นหลานเสียงจากไป เยียจิงเฉินก็หนั มอ
งอวินลัวเฟิ งด้วยความกังวล
“เฟิ งเอ๋อร์ ข้าเห็นเจ้ายิงเข็มเงินเข้าไปในกายเขา จักมิ

เป็ นไรอย่างนันหรือ”
แน่นอนว่าเขามิได้เป็ นห่วงสุขภาพทูตผูน้ นแม้

ั แต่นิด เขา
กังวลว่าจะมีคนล่วงรูถ้ งึ สิงทีอวินลัวเฟิ งกระทํา ส่งผลให้
นางต้องถูกลงโทษต่างหาก
ครันมองสีหน้าวิตกกังวลของเยียจิงเฉินแล้ว อวินลัวเฟิ ง
ก็ยกั ไหล่ “ข้ารูต้ วั ดีวา่ กําลังทําอะไรอยู!่ เข็มเงินเหล่านัน
248
ควบแน่นจากพลังฌานของข้า และจะทําให้เขาต้องเจ็บ
ปวดทุกวันคืน แต่จะไม่มีใครหาเข็มนันเจอในร่างกาย
ของเขา!”
แน่นอนว่าครันเดินทางออกมาจากแคว้นเทียนอวินแล้ว
ทูตผูน้ นก็
ั ได้เข้าพบแพทย์คนนันทีคนนีทีเพือหาทาง
รักษา แต่ทกุ คนกลับบอกว่าเขามีสขุ ภาพดีทีเดียว หาได้
มีสงใดผิ
ิ ดปกติไม่ เช่นนันเองจึงไม่มีใครเชือในความเจ็บ
ปวดของเขา แล้วเขาก็ได้แต่กลํากลืนฝื นทนต่อไปเท่า
นัน...
...
249
เมือมีคนจากแคว้นหลานเสียงมาก่อเรืองแล้ว ทังแขก
เหรือทังเจ้าบ้านต่างก็หมดอารมณ์ทีจะ เฉลิมฉลองต่อ
ครันส่งแขกเหรือเสร็จสินแล้ว อวินลัวเฟิ งกับจวินเฟิ งหลิง
ก็เดินไปยังสวนด้านหลังกับอวินเซียว
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งออกไป หลินรัวไป๋ ก็รบี ตามหลัง
ในทีสุดนางก็พบตัวท่านอาจารย์เสียที แลจะไม่ยอมถูก
ทิงอีกครา...
“ท่านพี พวกเขาไปแล้ว” ครันมองดูรา่ งเหล่านันค่อยๆ

ลับตาไป ซย่าชูก็กดั ริมฝี ปากตน “เราควรตามพวกเขาไป
ดีหรือไม่”
250
ซย่าเหวินผงกศีรษะ “คุณหนูอวินมีความสําคัญมากใน
สกุลเยีย หากนางช่วยเหลือพวกเราได้ สกุลซย่าย่อม
เจริญรุง่ เรืองขึนอย่างแน่นอน ข้ามิอาจละทิงโอกาสนีได้”
ความหยิงยโสของเขาคือการเบิกเนตรอย่างแท้จริง! ทัง
สองเพิงรังแกหลินรัวไป๋ อยูห่ ยกๆ แต่บดั นีกลับต้องการ
ให้ทา่ นอาจารย์ของนางช่วยเหลือเสียนี แล้วจะเป็ นไปได้
หรือ เคราะห์รา้ ยทีทังซย่าเหวินและซย่าชูมิได้คิด
พิจารณาในส่วนนี รีบรุดตามพวกเขาไป
...
251
ราตรีนนเงี
ั ยบสงบ
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวเดินเคียงกันบนทางเดินของ
สวนด้านหลัง
เมือมองจากทีไกลๆ แล้ว ภาพทังสองยืนเคียงกันก็งด

งามปานภาพวาด งดงามสะกดใจเหลือเกิน...
ทว่าบัดนันเองก็มีรา่ งอีกสองร่างกระโจนออกมาจากด้าน
ข้าง ขวางทางพวกเขาไว้ทาํ ให้กา้ วเท้าของพวกเขาชะงัก
งัน...
252
“คุณหนูอวิน” ซย่าเหวินเผยรอยยิมเคอะเขิน “ข้าเป็ น

สหายสนิทของคุณหนูหลิน ได้ยินว่านางมาทีนีเพือ
ตามหาท่านอาจารย์ จึงได้ให้ความช่วยเหลือนาง แต่ช่าง
ประจวบเหมาะเหลือเกินทีคุณหนูอวินคือ ท่านอาจารย์
ของนาง”
หลินรัวไป๋ ทีแอบตามอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวมาอย่าง

ลับๆ กําลังชืนชมภาพคูร่ กั งามปานภาพวาด แต่แล้ว
253
บรรยากาศทีนางอุตส่าห์สรู้ กั ษาไว้กลับต้องมาพังทลาย
ลงเพราะเจ้าซย่าเหวินบัดซบนีอย่างไม่คาดฝัน
นางเดือดดาลขึนมาทันที!
ก่อนนางทันได้อา้ ปากด่าว่าเขา ก็ได้ยินเสียงเกียจคร้าน

ของอวินลัวเฟิ งดังขึนมาท่ามกลางราตรีอนั มืดมิด
“บอกมาเลยว่าเจ้าต้องการอะไร”
ดวงตาซย่าเหวินเป็ นประกายขึนมาเล็กน้อย “คุณหนู

อวิน สกุลซย่าของเราทํากิจการห้างยา ได้ยินมาว่าสกุล
เยียเองก็มีหา้ งยาด้วยเช่นกัน ข้าจึงมีความประสงค์จะ
254
ขายโอสถเราให้หา้ งยาของท่านได้หรือไม่”
“ขอดูตวั อย่างโอสถของเจ้าทีซ”ิ อวินลัวเฟิ งนิวหน้ากล่าว
ซย่าเหวินเนือเต้นทีเดียว รีบหยิบเอาตัวอย่างโอสถทีมี
ขึนมามอบให้แก่อวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีนอบน้อม
“คุณหนูอวิน นีคือตัวอย่างโอสถทีทางสกุลซย่าได้ผลิต
ขึน”
อวินลัวเฟิ งมิได้รบั ไป เพียงแต่ชาํ เลืองมองโอสถในมือ

ของเขาอย่างเย็นชา ดวงหน้างามของนางเปล่งประกาย
สลัวภายใต้แสงจันทร์
255
“ห้างยาสกุลเยียเรามีมาตรฐานโอสถสูงส่ง ส่วนโอสถ
ของเจ้ามีคณ
ุ ภาพตําเกินไป เช่นนันเอง เราจึง ไม่ตอ้ ง
การ”
ซย่าเหวินหวันวิตกไป รีบหันไปหาหลินรัวไป๋ เพือขอร้อง

“คุณหนูหลิน ข้าพาเจ้ามายังสกุลเยีย และช่วยเจ้าให้ได้
พบกับท่านอาจารย์นะ ช่วยขอร้องนางให้ขา้ ทีได้ไหม”
หลินรัวไป๋ ส่งสายตาชิงชังไปยังเขาแล้วเย้ยหยันว่า “ก็

เพราะเจ้าพาข้ามาพบท่านอาจารย์นนแล
ั ข้าจึงยังไว้
หน้า ไม่ขอให้ทา่ นอาจารย์ตะเพิดเจ้าออกไปจากสกุล
เยีย! เจ้าคิดฝันขายของคุณภาพตําเช่นนันให้สกุลเยียได้
256
นางเดือดดาลด้วยเจ้าคนบัดซบนีบังอาจทําลายฉากอัน
งามระหว่างท่านอาจารย์และคนรักของนาง
“คุณหนูหลิน แม้คณ
ุ ภาพโอสถเหล่านีมิได้ดีเลิศเลอ แต่ก็
ยังรักษาชีวิตผูค้ นได้ ไยเจ้าจึงไม่ขอร้องให้ขา้ หน่อยเล่า”
“เรืองนีเป็ นการตัดสินใจของข้า มิอาจมีใครเปลียนแปลง

ได้” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลง จ้องมองดวงหน้า ซย่าเหวินอ
ย่างออกคําสัง “ต่อให้หลินรัวไป๋ ช่วยเหลือเจ้า ข้าก็จะไม่
ยอมรับคําขอร้องอันไร้สาระเช่นนี!”
257
“คุณหนูอวิน!”
ครันเห็นว่าอวินลัวเฟิ งกําลังจะจากไปแล้ว ซย่าเหวินก็รบี

เดินไปด้านหน้า พยายามคว้ามือนางไว้ อย่างไรก็ดี ก่อน
ทีมือของเขาจะทันแตะแขนนาง ก็บงั เกิดคลืนพลัง
มหาศาลพุง่ เข้าจู่โจมจากด้านข้าง อัดกระแทกกายของ
เขาปลิวไป
อุก!
ซย่าเหวินกระอักโลหิตออกมากองใหญ่ ร่วงลงกับพืน
ด้วยท่าทีน่าสมเพช
258
“ท่านพี!”
ดวงหน้าน้อยๆ ของซย่าชูซีดขาวไป รีบวิงเข้าไปหาซย่า

เหวินพลางรําไห้สะอึกสะอืน “พวกเขามิได้เห็นค่าใน
โอสถของเรา ฉะนันท่านพีเรากลับกันเถิด คนสกุลเราแค่
ออกคําสังก็ง่ายดาย ไยพวกเขาจึงไม่มาทําภารกิจทีเป็ น
ไปมิได้นีด้วยตัวเองเล่า”
“ชูเอ๋อร์!” ซย่าเหวินไอแล้วลุกขึนจากผืนดิน “เจ้ารูน้ ีว่า

ตําแหน่งแห่งทีของเราในสกุลซย่าไม่สดู้ ีนกั และข้ามิอาจ
ถอยหลังกลับได้จนกว่าจะได้รบั ความช่วยเหลือจากสกุล
เยีย!”
259
ต่อให้กลับไปตอนนี ก็ตอ้ งเผชิญหน้ากับความรังเกียจ
และการดูถกู ดูแคลนของผูค้ นเหล่านัน...
แต่เรืองนันจะตกไปหากพวกเขาดึงสกุลเยียเข้ามาให้
ความช่วยเหลือได้!
“ข้าจัดการเรืองนีเอง” อวินเซียวกล่าวเสียงทุม้ ตํา นํา

เสียงนันน่าฟั ง ทุม้ ตําและลออหู
“ตกลง”
อวินลัวเฟิ งมิได้ไถ่ถามเขาว่าจะทําอะไรกับสองพีน้อง
เพราะจะเกิดอะไรขึนกับซย่าเหวินและซย่าชู ก็มิใช่ธุระ
260
อะไรของนาง...
ตอนที 932 อวินเซียวจากไป (1)
261
รุง่ อรุณวันต่อมา
ทันทีทีอวินลัวเฟิ งลืมตาขึนมา ก็เห็นดวงตารักใคร่คหู่ นึง

แม้บรุ ุษผูน้ ีจะมีดวงหน้าหล่อเหลาและ เย็นชา แต่ก็
ปฏิบตั ิกบั นางด้วยความอ่อนโยนเสมอ
“ท่านตืนแล้วหรือ” อวินเซียวโอบแขนรอบเอวนาง “ข้ามี

บางสิงจะบอกท่าน ข้าอาจไม่อยูส่ กั พัก ท่านรอข้าอยูใ่ น
สกุลเยียนีแล ข้าจะรีบกลับมา”
ด้วยมีจวินเฟิ งหลิงคอยปกป้องอยูใ่ นสกุลเยียแล้ว นางก็

จะปลอดภัย เช่นนีเองอวินเซียวจึงสามารถวางใจแล้วไป
262
ได้
“เจ้าจะไม่รอท่านปู่ ก่อนหรือ” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามพลาง

เลิกคิว
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึง “หากไม่มีสงใดผิ

ิ ดเพียนไป ข้าคง
กลับมาก่อนพวกเขามาถึง ถ้าข้าไม่กลับมาในเร็ววันนี ก็
อย่าได้เป็ นห่วงข้า”
“อวินเซียว เจ้าจะไปทําอะไร” อวินเซียวขมวดคิวเล็ก

น้อย ในดวงตาร้ายนันแลดูเป็ นกังวล
อวินเซียวคิดอยูค่ รูห่ นึง “ไป๋ ซูก่ ็เป็ นดังหายนะทีรอวัน

263
ปฏิบตั ิการ ข้ามิอาจวางใจได้เลยหากเขายังมีชีวิตอยู!่
ท่านรอข้าอยูท่ ีสกุลเยียนี แล้วข้าจะรีบกลับมา”
“ตกลง”
นางจะไม่หยุดยังเขาในสิงทีคิดทํา เพราะนางมอบความ
ไว้วางใจไว้ทีเขาแล้วทังหมด
“ข้าให้เวลาเจ้าหนึงเดือน หากไม่กลับมาภายในหนึง
เดือน ข้าจะไปตามหาเจ้า” อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึนมอง
ประกายแน่วแน่อยูใ่ นดวงตามืดมน แม้มิอาจรูไ้ ด้วา่ อวิน
เซียวอยูแ่ ห่งหนใด นางก็จะเดินทางข้ามนํา ข้ามแผ่นดิน
ไปเพือตามหาเขา!
264
อวินเซียวแลมองอวินลัวเฟิ งเป็ นครังสุดท้าย ในดวงตา
เปี ยมด้วยความรักลึกซึงทีมีให้แก่นาง แล้ว ในทีสุดก็
หมุนกายหันหลัง ชัวพริบตา บุรุษอาภรณ์ดาํ ผูแ้ สนเย็น
ชาก็หายวับไปต่อหน้านาง ทิงให้นางจมจ่อมอยูใ่ นความ
โศกเศร้าลึกลํา...
แอ๊ด!
จวินเฟิ งหลิงผลักประตูเปิ ดออก นางสวมอาภรณ์สีแดง

ก้าวเข้ามาในห้อง เมือเห็นอวินลัวเฟิ งแล้วก็ ถอนหายใจ
“เซียวเอ๋อร์ไปแล้วหรือ”
265
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย “เขามีเรืองบางอย่างต้อง
สะสาง จะไม่อยูส่ กั พัก”
“เฟิ งเอ๋อร์” จวินเฟิ งหลิงคล้ายจะรับรูไ้ ด้ถงึ ความวิตก

กังวลของอวินลัวเฟิ ง จึงได้เยืองย่างเข้าไปหานางแล้ว
ลูบหลังด้วยปลายนิวเรียว กล่าวด้วยรอยยิมว่า “เจ้าวาง
ใจเถิด ข้าว่าอวินเซียวย่อมรับมือได้ แลจักกลับมาหาเจ้า
อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนแน่นอน”
อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบว่าอย่างไร เพียงแต่มองไปยังทิศทาง

ทีอวินเซียวจากไปเงียบๆ เท่านัน แล้วแสงพิกลก็สว่าง
วาบขึนในดวงตา
266
อวินเซียว ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึงเดือน หากเจ้าไม่กลับมา
หาข้าในหนึงเดือน ข้าจะออกไปตามหาเจ้า ไม่วา่ เจ้าจะ
อยูท่ ีใดก็ตาม!
...
บางทีอวินลัวเฟิ งอาจมันใจในความแข็งแกร่งของอวิน
เซียวเกินไป แม้นางคิดว่าอีกสองสามวันเขาก็กลับมา
นางกลับไม่ได้ข่าวคราวจากเขาแม้เพลาผ่านไปครึงเดือน
กระทังชิงหยวนก็หายตัวไปโดยไม่บอกลา
นางเริมร้อนใจอยูใ่ นอก ยิงเวลาผ่านไปความรูส้ กึ นันก็มี

แต่จะเพิม...
267
อย่างไรก็ดี ระหว่างทีนางเป็ นกังวลอยูน่ นก็
ั มีข่าวดีเข้า
มา นันคืออวินลัวและครอบครัวบัดนีได้เดินทางมาถึง
สกุลเยียแล้วเรียบร้อย! ครันได้ยินข่าว อวินลัวเฟิ งก็รไปที
ี
ประตูเมืองเพือรอต้อนรับพวกเขา ครันได้เห็นเหล่าใบ
หน้าทีคุน้ เคยแล้ว ในอกก็เปี ยมล้นไปด้วยความรูส้ กึ
หลากหลาย...
อวินลัวยังคงมีพลังดวงหน้าแดงกํา เห็นได้ชดั ว่ากําลังมี

ความสุขกับชีวิตอย่างเต็มที
ท่านอายืนอยูถ่ ดั จากหนิงซินทีด้านหลัง
268
เทียบกับปี ทีแล้ว บัดนีอวินชิงหย่ายิงเงียบขรึมแลดูโดด
เด่น เขาสวมใส่อาภรณ์สีจนั ทร์เสียว คล้ายเซียนตก
สวรรค์ทา่ มกลางแสงจันทร์ แม้แปลกตาทว่างดงาม
หนิงซินยืนอยูข่ า้ งกายเขาแลดูคล้ายนกน้อยชวนเอ็นดู
เมือเห็นอวินลัวเฟิ ง รอยยิมแสนหวานก็ปรากฏขึนบน
ดวงหน้าลออของนาง
“มิได้พบกันนานเลย เสียวเฟิ ง...”
269
“นายท่าน”
เยียหลิงก้าวมาด้านหน้า สะบัดแขนเสือตนคุกเข่าลงต่อ
หน้าอวินลัวเฟิ ง เอ่ยด้วยความเคารพว่า “ข้าได้นาํ เหล่า
ทัพเหล็กกล้ามาทีนีแล้ว แลต่อไปนีจะติดตามท่านไป
ร่วมต่อสูใ้ นสนามรบ!”
“คุณหนู” ชิงเหยียนก็กา้ วออกมาพร้อมด้วยรอยยิม “ข้า

นําเหล่าทัพเพลิงพิโรธมาทีนีแล้ว และพวกเราจะคอย
ช่วยเหลือคุณหนูเสมอ!”
270
บัดนีสมาชิกทังหมดของทังสองเหล่าทัพก็ได้คกุ เข่าลง
เสียงของพวกเขาก้องกังวานไปทัวทังถนนแห่งเมือง
หลวง
“พวกเรายินดีติดตามนายท่าน แลจักต่อสูจ้ นตัวตาย!”
ตังแต่ทีอวินลัวเฟิ งเปลียนพวกเขาจากสวะให้เป็ นยอด

นักรบผูแ้ ข็งแกร่ง พวกเขาก็ได้ตงใจแน่
ั วแน่แล้ว ว่าจะ
ต่อสูเ้ พือนางตลอดทังชีวิตทีเหลืออยูน่ ีโดยไม่ลา่ ถอย
หากมิใช่เพราะนาง ป่ านนีพวกเขาคงยังต้องใช้ชีวิตต่อ
ไปอย่างน่าสังเวช นางได้มอบเกียรติแลสถานะทุกวันนี
ให้แก่พวกเขา!
271
เป็ นเกียรติของพวกเขาแล้วทีได้สเู้ คียงบ่าเคียงไหล่กบั
นางในสนามรบ แลกระทังพลีชีพเพือนาง!
จวินเฟิ งหลิงแลดูสมาชิกเหล่านันด้วยความประหลาดใจ
ดวงตาเรียวเปี ยมไปด้วยความตืนตะลึง เป็ นเรืองสามัญ
ทีบ่าวจะยอมสละชีวิตเพือเจ้านาย แต่หามีผใู้ ดเคยคิดไม่
ว่าความตายคือเกียรติยศ อย่างไรก็ดี นางแลเห็นจากใบ
หน้าของคนเหล่านีว่าพวกเขาถือเป็ นเกียรติอย่างยิงหาก
ได้พลีชีพเพืออวินลัวเฟิ งในสนามรบ!
เด็กคนนี...นางฝึ กฝนผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาทีภักดีถงึ เพียงนีได้
อย่างไร
272
“ดูเหมือนว่าช่วงนีพวกเจ้าจะขยันหมันเพียรแลมีการ
พัฒนาทีดี” อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา จากนัน
สํารวจตรวจสอบสมาชิกเหล่าทัพด้วยดวงตาเป็ น
ประกายพิเศษ “เยียหลิง บัดนีเจ้าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ระดับตําแล้วหรือ”
เยียหลิงแตะศีรษะแล้วเปล่งเสียงหัวเราะ “ข้าเพียงแต่
โชคดีเท่านัน ข้ามีโอกาสอันงาม จึงได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภาด้วยความบังเอิญ!”
“ไม่เลว จงรักษาระดับไว้” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน มองไป

รอบๆ เหล่าทัพด้วยความมันใจ “บัดนีพวกเจ้าก็มาถึงทีนี
แล้ว จงเริมต้นบทใหม่ของชีวิตภายใต้การนําของข้า!
273
ตราบใดทีเจ้าสามารถทนทานกับควายากลําบากได้ ข้า
ก็จะมอบอนาคตอันสดใสบนแผ่นดินลับแลนีให้แก่พวก
เจ้า!”
ครันได้ยินถ้อยคําของนาง ทุกคนต่างก็เนือเต้นขึนมา
พลางหายใจถีรัวขึน
จากนันนําเสียงปลุกใจของเด็กสาวก็คอ่ ยๆ ก้องกังวาน
ขึนอีกครัง
“เมือครังเราอยูบ่ นแผ่นดินหลงเซียว สกุลอวินเราเคย

เป็ นผูเ้ ล็กจ้อย อ่อนแอ และบอบบาง ทว่าบัดนี ทัวทัง
แผ่นดินหลงเซียวยังมีผใู้ ดอีกหรือกล้ามาสร้างความขุ่น
274
เคืองให้แก่สกุลอวิน”
ถูกต้องแล้ว สกุลอวินครังหนึงเคยอ่อนแอเสียจนไม่วา่
ใครก็เข้ามาเหยียบยําได้ หากมิใช่เพราะการปรากฏตัว
ขึนอย่างไม่มีปีมีขลุย่ ของอวินลัวเฟิ งแล้ว สกุลอวินก็คงมิ
ได้กา้ วขึนมาเป็ นขัวอํานาจอันยิงใหญ่ใน ทุกวันนี ทีไม่มี
ผูใ้ ดกล้าเข้ามาจาบจ้วง!
“และพวกเจ้าทุกคนก็มีบทบาทอันยอดเยียมในความ
สําเร็จนัน!”
ครันได้ยินดังนัน ทุกคนก็ยงเนื
ิ อเต้นเข้าไปใหญ่ นายท่าน
กําลังบอกพวกเขาหรือ ว่าพวกตนมีสว่ นช่วยอย่างมาก
275
กับการผงาดขึนของสกุลอวิน สําหรับผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาที
ภักดีแล้ว ไม่มีรางวัลใดยิงใหญ่ไปกว่าคําชืนชมจากนาย
ท่านของพวกตน
จากนัน นําเสียงปลุกใจของนางก็ดงั ขึนอีกครา
“แต่แค่ยดึ ครองแผ่นดินหลงเซียวนัน ยังห่างไกลจากคํา

ว่าเพียงพอนัก! ข้าต้องการยืนอยู่ ณ จุดสูงสุดของโลก!
พวกเจ้าพร้อมทีจะยืนเคียงข้างข้าหรือไม่”
“พวกเราพร้อม!” นําเสียงเร้าใจดังก้องไปทัวทังผืนฟ้า
พวกเขาเชือหมดใจว่าตราบใดทีติดตามอวินลัวเฟิ งไป
276
อย่างจงรักภักดีแล้ว ก็จะแข็งแกร่งขึนอย่าง หาทีสุดมิได้!
“ดี ดีมาก บัดนีแคว้นเทียนอวินทีเรายืนอยูน่ ีถือเป็ น

แคว้นทีอ่อนแอทีสุดบนแผ่นดินนี! พวกเจ้าจงพักผ่อน
ก่อน แล้วตามข้ามาเพือพิชิตแผ่นดินนี!”
หากเป็ นเมือก่อนหน้านี อวินลัวเฟิ งคงไม่เข้าไปยุง่ ใช่

แล้ว แคว้นเทียนอวินอ่อนแอทีสุดแล้วจะทําไมเล่า มิได้
เกียวข้องอันใดกับนางเสียหน่อย
แต่แคว้นหลานเสียงทําให้นางขุ่นเคือง
นางเชือว่าหากไม่เตรียมตัวไว้ลว่ งหน้า อีกไม่นานแคว้น

277
หลานเสียงย่อมตามมาแก้แค้นแน่! เช่นนันเอง นางจึง
ควรวางหมากก่อนเพือได้เปรียบ!
278
“นายท่าน พวกเรายินดีติดตามท่านไปและพิชิตแผ่นดิน
ลับแล!”
ใช่แล้ว เป้าหมายของพวกเขาหาใช่แว่นแคว้นเล็กๆ ไม่

หากแต่เป็ นแผ่นดินทังแผ่นดิน...
ในโลกปั จจุบนั นี มีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีกล้าลันวาจา

เช่นนี นางเป็ นคนดือรันวางอํานาจ ต่อให้เป็ นเทพยดา
ฟ้าดิน หากมาทําให้นางขุ่นเคืองใจ นางก็จะเข่นฆ่า เช่น
นันเอง มิตอ้ งกล่าวถึงผูค้ นบนแผ่นดินนี
ในทีสุดจวินเฟิ งหลิงก็เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงมีผอู้ ยูใ่ ต้
279
บัญชาผูจ้ งรักภักดีมากมายถึงเพียงนี เพราะถ้อยคําของ
นางทุกคําสามารถกระตุน้ เร้าอารมณ์ของพวกเขาได้
อย่างง่ายดาย แลทําให้พวกเขาเชือมันอย่าง ไม่มีขอ้
สงสัย
คิดแล้วก็หนั ไปมองเด็กสาวผูย้ ืนอยูท่ า่ มกลางฝูงชน
นางแลดูงดงามสะกดใจในอาภรณ์ยาวสีขาวนวลตา
เด็กสาวยืนอยูก่ ลางสายลมด้วยท่าทีหยิงผยองเปล่ง
ประกายบารมีสงู ส่ง นางไม่เคยคิดหวังเพียงบ่อนําน้อย
แลตราบใดทีเวลาของนางมาถึง นางก็จะว่ายเวียนไปสู่
ทะเลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตอันเป็ นอาณาเขตทีแท้จริง
ของนาง
280
นีแลคือชะตาของนาง!
จวินเฟิ งหลิงรูส้ กึ โชคดีเหลือเกินทีบุตรชายของตนได้พบ

กับอวินลัวเฟิ งท่ามกลางทะเลแห่งผูค้ นอัน กว้างใหญ่...
แลได้ครอบครองหัวใจของนาง
“มารดาของหลานเขยข้าอยูท่ ีใด”
อวินลัวกวาดดวงตาเบิกกว้างไปรอบๆ ก่อนมาถึงทีนีเขา
ได้ยินข่าวว่ามารดาของอวินเซียวยังคงมีชีวิตอยู่ เช่นนัน
เอง ผูท้ ีเขาอยากพบเป็ นคนแรกทีนีก็คือนาง...
281
“นายใหญ่อวิน”
จวินเฟิ งหลิงแย้มยิมแล้วเดินเข้าไปหา “ข้าคือมารดาขอ

งอวินเซียว ข้าควรขอบคุณท่านทีเลียงดูหลานสาวผูย้ อด
เยียมเช่นนี ข้าจึงได้มีบตุ รสะใภ้ทีสมบูรณ์แบบ”
“แน่นอนอยูแ่ ล้ว” อวินลัวเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ หากมีหาง

ป่ านนีหางคงตังชีขึนฟ้า “หลานข้าคือยอดสตรีดีทีสุดใน
โลกา”
เคราะห์ยงั ดีทีเขาไม่มีหาง
ประหนึงว่ารับรูไ้ ด้ถงึ สายตาตําหนิของอวินลัวเฟิ ง

282
อวินลัวจึงได้กระแอมไอ สะกดกลันใจถ่อมตัวลง “อันที
จริงข้าเองก็พงึ ใจอวินเซียวมากตังแต่แรกเห็น วางแผน
ให้เขาเข้ามาเป็ นหลานเขยอยูน่ าน มารดาอวินเซียว บัด
นีเราทังคูก่ ็มาอยูท่ ีนีแล้ว ไยจึงไม่จดั งานแต่งงานของเด็ก
ทังสองเสียเลยเล่า ข้าเองก็จะได้มิตอ้ งกังวลกับ พวกเขา
อีกต่อไป แล้วนีอวินเซียวอยูท่ ีไหน”
ดวงหน้าของอวินลัวเฟิ งหมองลงแล้วนางก็ถอนหายใจ
“บัดนีอวินเซียวไม่อยู่ สักพักใหญ่ๆ คงจะกลับ เขากลับ
มาเมือใดเราก็จดั งานแต่งงานได้”
“อย่างนันหรือ เข้าใจแล้ว” อวินลัวกล่าวด้วยนําเสียง

หมองลง “ถ้าเช่นนันก็คงต้องรออีกสักหน่อยสินะ จะ
อย่างไรก็ตาม คราวนีเราจะเลือนงานแต่งงานออกไปมิ
283
ได้อีก เรามาเริมทันทีทีอวินเซียวกลับมาเถิด”
“เป็ นเช่นนันน่าจะดีทีสุด”
ครันได้หวั ข้อตรงกันแล้ว ทังจวินเฟิ งหลิงและอวินลัวต่าง

ก็สง่ ยิมให้กนั ด้วยใจเบิกบาน
“เซียวเอ๋อร์ยงั บอกด้วยว่าเขาอยากจัดงานแต่งงานทันที
ทีท่านมาถึง บัดนีพวกเราทุกคนก็มาอยูท่ ีนีแล้ว จึงเป็ น
เวลาอันเหมาะสม” จวินเฟิ งหลิงเผยยิม เดินไปทางอ
วินลัว “จากนีไปเราจะเป็ นทองเนือเดียวกัน โปรด ทําตัว
ตามสบายทีสกุลเยียนี พวกเราดีใจเหลือแสนทีได้อยูร่ ว่ ม
กันกับท่าน”
284
จากนันทังสองผูอ้ ดรนทนไม่ไหวทีจะได้เห็นบุตรหลาน
ของตนได้แต่งงาน ก็เริมถกกันถึงเรืองรายละเอียดงาน
แต่งอย่างสนุกปากราวกับว่าไม่มีผใู้ ดอยูต่ รงนัน...
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากตนขึนเล็กน้อย จากนันมองขึนเป็ น

บนผืนฟ้าสีครามด้วยสายตาเป็ นกังวล
อวินเซียว เมือไรเจ้าจะกลับมา
ครันคุยกันได้ทีพอประมาณ ในทีสุดอวินลัวก็เข้าสกุลเยีย
ไปพร้อมกับคณะ
285
อวินลัวเฟิ งประหลาดใจทีเดียวทีอวินลัวผูกมิตรกับเยีย
เทียนเฒ่าเดนตายแห่งสกุลเยีย ไม่ชา้ ทังสองก็กลายเป็ น
สหายรํานําชากันทุกวัน แลเสียใจยิงนักทีมารูจ้ กั กันช้า
ไป ด้วยเหตุนีเอง อวินลัวเฟิ งจึงประสบกับความสูญเสีย
ในคลังอย่างมาก บัดนีชาฌานของนางแทบหมดเกลียง
ธํามรงค์มิติแล้ว
ยิงเยียเทียนยิงแล้ว หากเทียบกับอวินลัวผูต้ ระหนีถี

เหนียว เขากลับมีใจกว้างขวาง ยกเอาชาฌานมาเลียง
แขกเหรือ สกุลเยียเองช่วงนีก็ได้ตอ้ นรับแขกเหรือทุกวัน
แลแม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงมาเยียมเยียนสกุลเยีย หลายครัง
เพียงเพือลองลิมชิมรสชาฌาน...
286
ในคืนนัน
ราตรีเย็นฉําประหนึงสายนํา หลังกลับไปยังห้องของตน
แล้ว อวินลัวเฟิ งก็ปิดประตูเรียกหัวหัวผ่านกระแสจิต
ครูห่ นึงหัวหัวจึงเดินสะลึมสะลือผลักประตูเข้ามา
287
“นายท่าน เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”
“หัวหัว” อวินลัวเฟิ งเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง “เราจะเดิน

ทางออกจากสกุลเยียในคืนนี”
“หา”
หัวหัวชะงัก แลมองอวินลัวเฟิ งด้วยความประหลาดใจ

“นายท่านจะไปจากทีนีอย่างนันหรือ”
“ใช่แล้ว ช่วงนีข้ารูส้ กึ ใจคอไม่คอ่ ยดีมากขึนทุกวัน เมือ

เร็วๆ นีข้าก็มีลางสังหรณ์วา่ ต้องมีเรืองเกิดขึนกับอวิน
เซียวเป็ นแน่! เช่นนันเอง ข้าต้องเดินทางออกจากทีนีเพือ
288
ตามหาเขา!”
แม้ยงั ไม่ถงึ ระยะเวลาหนึงเดือนทีกําหนดไว้ นางก็มิอาจ

ทนรอได้อีกต่อไป จะอย่างไรนางก็จะออกไปตามหาเขา!
“นายท่านจะหนีออกจากบ้านอย่างนันหรือ นายท่านจะ
ไม่อาํ ลาคนสกุลเยียหน่อยหรือ”
“หากพวกเขารูค้ งไม่ยอมปล่อยให้ขา้ ไป” อวินลัวเฟิ งกล่า

วพลางเลิกคิวขึน “เช่นนันเองข้าจะทิงจดหมายไว้”
“ตกลง” หัวหัวตอบรับเสียงขรึม “ข้าจะติดตามท่านไป

ทุกที”
289
“ถ้าเช่นนันเราออกเดินทางกันเถิด”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรตนเล็กน้อย
อวินเซียว เจ้าต้องรอข้า! ไม่วา่ เจ้าจะไปอยูท่ ีใด ข้าก็จะ

ไปตามหาเจ้า!
“แต่วา่ นะนายท่าน แผ่นดินนีกว้างใหญ่ไพศาล! ท่าน

ทราบหรือว่าจะไปหาตัวเขาพบได้ทีใด” หัวหัวกะพริบตา
เอ่ยถามด้วยความสงสัย
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้าเองก็ไม่รู ้ แต่ขา้ เชือว่าหากไป

290
ตามความรูส้ กึ ก็คงได้พบกัน ข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะได้
พบเขา แม้เขาจะอยูเ่ หนือผืนฟ้าหรือใต้ผืนดิน ข้าก็จะค้น
หาทุกซอกทุกมุมของโลกใบนี!”
เมืออวินลัวเฟิ งตัดสินใจแน่วแน่แล้ว หัวหัวก็มิได้กล่าว

อะไรเพิมเติม นางก้าวไปหาอวินลัวเฟิ งเงียบๆ จากนัน
เงยหน้าขึนมองดวงหน้าอันงดงามตังมันของนาง
“เราไปกันเถอะ นายท่าน”
อวินลัวเฟิ งเก็บสัมภาระของตนเข้าไปในธํามรงค์มิติ เช่น

นีเองทังสองจึงออกเดินทางโดยมิตอ้ งจัดเตรียมสัมภาระ
เลย
291
อวินลัวเฟิ งแลมองสกุลเยียเป็ นครังสุดท้าย จากนันหมุน
กาย แล้วเดินหายเข้าไปท่ามกลางหมอกแห่งราตรี...
วันรุง่ ขึนก็ได้ยินเสียงรําไห้ระงมดังไปทัวทังสกุลเยีย ทุก

คนแตกตืนตกใจรีบวิงเข้าไปในห้องของ อวินลัวเฟิ ง ก็
เห็นเพียงหลินรัวไป๋ นังร้องไห้ขมขืน ในมือถือจดหมาย
“ท่านอาจารย์ ไหนท่านสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทิงข้าไป
อีก แต่บดั นีท่านทิงข้าอีกครัง ไยจึงไม่พาข้า ไปด้วย”
หลินรัวไป๋ แลดูโศกเศร้าปริมจะขาดใจ นําตาไหลพราก

ลงจากดวงตาของนาง
292
จวินเฟิ งหลิงตกตะลึง รีบนําจดหมายจากมือหลินรัวไป๋
ขึนอ่าน ครันอ่านแล้วก็อดทอดถอนหายใจมิได้
“จวินเอ๋อร์ เฟิ งเอ๋อร์แจ้งไหมว่านางจะไปทีใด” เยียจิง

เฉินเอ่ยถาม ดวงตาเปี ยมด้วยความกังวล
จวินเฟิ งหลิงเผยรอยยิมล้า “นางบอกว่าจะไปตามหา

เซียวเอ๋อร์ ขอให้เราอย่าได้เป็ นห่วง แลจะกลับมาในเร็ว
วันนี”
“จวินเอ๋อร์” เยียจิงเฉินลูบหลังจวินเฟิ งหลิง พยายาม

ปลอบใจนาง “ข้าเพิงส่งคนไปตรวจดู พบว่าหัวหัวก็หาย
293
ไปด้วยเช่นกัน ถึงแม้หวหั
ั วจะขีอาย มิใคร่เข้ากับผูค้ น แต่
นางก็ทรงพลังทีเดียว หากมีนางคอยปกป้อง เฟิ งเอ๋อร์
ย่อมปลอดภัย เจ้าวางใจได้”
“ไม่!” จวินเฟิ งหลิงส่ายศีรษะ “ข้าวางใจมิลงดอก พีเยีย

โปรดส่งคนไปตามพวกเขาทีเถิด!”
เด็กสองคนนีทําให้นางปวดเศียรเวียนเกล้าดีจริงๆ ...
“ได้ส”ิ เยียจิงเฉินเอ่ยเสียงนุ่ม “ข้าจะส่งคนของเราทุกคน

ไปตามหาพวกเขา! เจ้าพักผ่อนเถิด ทีเหลือข้าจะจัดการ
เอง”
294
295
ตอนที 936 ตําแหน่งของอวินเซียว (1)
ณ หุบเขาเสวียนอิน
หมอกสีขาวอ้อยอิงปกคลุมทัวบริเวณ ส่งให้สถานทีแลดู
เคลิมฝัน
หญิงรับใช้อาภรณ์ขาวกลุม่ หนึงย่างก้าวแผ่วเบาเข้าไป
ในพลับพลา จากนันวางถาดผลไม้ลงบนโต๊ะหิน
ในพลับพลานันปรากฏบุรุษอาภรณ์ขาวผูห้ นั ไปหาหญิง
งามผูน้ งอยู
ั เ่ คียงกัน แล้วยกมุมปากขึนมาเล็กน้อย
“อวีเอ๋อร์ บรรพชนของเราหุบเขาเสวียนอินได้ทาํ นาย
296
ทายทักไว้แล้วว่าสักวันหนึงจะมีชายผูห้ นึงปรากฏกาย
ขึนทีหุบเขาเสวียนอินแห่งนี แลเขาจะขึนเป็ นราชันย์ของ
แผ่นดิน เช่นนันเองเราจึงต้องสานสัมพันธ์ชิดใกล้กบั เขา
ผูน้ นั เพือหุบเขาเสวียนอินแห่งนี ข้าขอให้เจ้าจงเสียสละ
ตน”
หญิงงามผูน้ นนิ
ั งชะงักไป แสงสลัวปรากฏขึนในดวงตา
งาม “ท่านพ่อ ชายผูน้ ียังคงหมดสติไม่ฟืน เสียที ข้าควร
ทําเช่นไร”
ชายผูน้ นเผยยิ
ั ม “ตามคําพยากรณ์บรรพชนแล้ว เขาจะ
ตืนขึนมาไม่ชา้ ก็เร็วนี เขาจะขึนเป็ นราชันย์ของโลกใบนี
จะหมดสติอยูเ่ ช่นนีตลอดได้อย่างไร อีกประการ ข้า
อยากจัดงานแต่งงานระหว่างเขากับเจ้าเอาไว้ก่อน เรือง
297
ใดเกิดขึนแล้วย่อมมิอาจแก้ไข เมือเขาตืนขึนก็สายเกินที
จะเปลียนแปลงสิงใด...”
เขามิได้สนใจว่าต้องเสียสละลูกสาวเพียงคนเดียวหาก
เป็ นการกระทําเพือหุบเขาเสวียนอิน!
ไม่มีอะไรสําคัญกับเขายิงไปกว่าผลกําไร
“ข้าเข้าใจแล้ว”
หุนอวีช้อนใบหน้างดงามของตนขึนมาด้วยสีหน้าเด็ด
เดียว
298
นางไม่ถือสาหากต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้า หากว่า
มันจะทําให้หบุ เขาเสวียนอินกลับมามีชีวิตชีวาดังเดิมอีก
ครัง อีกประการ ชายผูน้ ียังไม่เพียงแต่รูปงาม แต่ยงั มี
ศักยภาพดีพร้อม การแต่งงานของเขาก็มิใช่เรืองเลวร้าย
“แต่วา่ ท่านพ่อ” หุนอวีกลอกตาเอ่ยถาม “ท่านใต้เท้า

หนุ่มเองก็ยงั ไม่รูส้ กึ ตัว เช่นนันเองข้าจึงมิอาจทราบได้วา่
เขามีภรรยาแล้วหรือไม่ หากเขาแต่งงานออกเรือนแล้ว
ข้าต้องไปเป็ นอนุของเขาไหม”
ชายผูน้ นมองไปยั
ั งหุนอวีแล้วแย้มรอยยิมแผ่วเบา
“อวีเอ๋อร์ ข้าไม่รูว้ า่ เขามีคหู่ มันหรือไม่ แต่ขา้ บอกได้วา่
เขายังเป็ นชายพรหมจรรย์ หากเจ้าเป็ นผูห้ ญิงคนแรก
ของเขา ก็จะมีตาํ แหน่งแห่งทีสําคัญยิงในหัวใจ ของเขา
299
เสมอ!”
หุนอวีโล่งใจเมือได้ยินคํานี นางแย้มยิมแล้วลุกขึนยืน
“ท่านพ่อ ข้าขอตัวกลับห้องก่อน”
จากนันนางก็หมุนกายเยืองย่างไปทางหลังเรือน...
ครันมองร่างของนางค่อยๆ ลับสายตาไปแล้ว ชายผูน้ นก็

ั
แย้มรอยยิม
แต่ทว่าแทนทีจะกลับห้องของตน หุนอวีกลับเดินเข้าไป
ในห้องหรูสง่า บนเตียงหลังใหญ่ปรากฏชาย ผูห้ นึงนอน
นิงเงียบ ขมวดคิวราวกับว่าเจ็บปวดทรมานเหลือแสน
300
อย่างไรก็ดี ไม่วา่ ใครก็มิอาจต้านทานรัศมีราชันย์ของเขา
ได้ ชายผูน้ ีแม้ตกอยูใ่ นภวังค์ปวดเจ็บก็ยงั มิได้สญ
ู เสีย
บารมีแห่งราชันย์ไป! บารมีเขาเปล่งประกายแรงกล้าเสีย
จนเมือเหลือบมองเขาใจนางก็เต้นแรง
หุนอวีเยืองย่างเข้าไปหาชายผูน้ นั
“ข้าไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึนกับท่าน แล้วเหตุใดท่านจึงตกอยู่

ในสภาพเช่นนี แม้แต่แพทย์ของเราก็มิอาจหาสาเหตุ
ความเจ็บป่ วยของท่านได้” นางแย้มรอยยิมนุ่มนวล
เอือมนิวมือเรียวยาวประหนึงหยกหวังแตะใบหน้าเขา
“แต่ทา่ นวางใจเถิด ข้าจะปลุกท่านขึนมาเอง บุรุษเช่น
ท่านไม่ควรต้องติดอยูใ่ นสภาพเช่นนีตลอดไป”
301
มือของนางเกือบจะจรดลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของ
ชายผูน้ นแล้
ั ว...
แต่ทนั ใดนันเองก็ปรากฏคลืนพลังฌานแข็งแกร่งพร้อม
กับเสียงดังสนันพวยพุง่ ออกมาจากร่างของชายผูน้ นั
กระแทกเข้ากับกายของหุนอวีทันที
อุก!
หุนอวีกระอักโลหิตกองใหญ่ เงยหน้าขึนมองชายผูน้ นั
ด้วยความตกใจ แต่กลับพบว่าเขายังคงนอน นิงเฉยมิได้
สติอยูบ่ นเตียง
302
“ไยจึงเป็ นเช่นนีไปได้”
ชายผูน้ ีแม้หมดสติก็ยงั คิดต่อต้านสัมผัสจากนาง...
เขาไม่ปล่อยให้นางแตะต้องแม้ดวงหน้า! ประหนึงหญิง
303
งามทรงคุณธรรมผูป้ กป้องพรหมจรรย์ของตนเพือสามี
“คุณหนูขอรับ เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”
เมือได้ยินเสียงเอะอะขึนในห้อง เหล่าองครักษ์ทีอารักขา
อยูด่ า้ นนอกต่างก็รบี บุกเข้ามา
หุนอวีรีบเช็ดเลือดออกจากริมฝี ปากล่าง จากนันลุกขึน

ยืน ดวงหน้าลออเรียบเฉยเช่นปกติ
“ไม่มีเหตุอนั ใดดอก ข้าเพียงแต่สะดุดหกล้มเท่านัน ไม่

ต้องเอะอะไป พวกเจ้าไปได้”
304
“ขอรับ!” เหล่าองครักษ์ได้ยินแล้วก็มิกล้ากล่าวว่าอย่าง
ไรมากกว่านัน ประสานมือคารวะ จากนันออกไป
หุนอวีไม่ตอ้ งการอยูท่ ีนีนาน นางหันศีรษะไปหาชายผู้

หมดสติอยูบ่ นเตียง แล้วดวงตางามก็สอ่ งประกายซับ
ซ้อน นางเองก็ไม่รูว้ า่ ถูกต้องหรือไม่ทีทําตามคําบัญชา
ของบิดา!
นางมิอาจบอกได้เช่นกันว่าการตกหลุมรักบุรุษผูน้ ีตังแต่
แรกพบนันเป็ นความผิดพลาดมหันต์หรือไม่...
แต่แม้ผิดจริง นางก็เต็มใจทีจะทําต่อไป
305
คิดได้ดงั นัน หุนอวีก็หมุนกายหายลับไปท่ามกลางแสง
อาทิตย์กระจ่างใส
...
ท่ามกลางพงไพรไม่ไกลไปจากหุบเขาเสวียนอินมากนัก
อวินลัวเฟิ งใช้กระบีตนถางพงหญ้ารกพันแล้วก็ได้กลิน
คาวเลือดจางๆ
“นายท่าน ข้าจะไปดู”
หัวหัวเองทีได้กลินเช่นกันก็โจนขึนหายตัวไปอย่างรวด
เร็ว ผ่านไปพักใหญ่ก็ได้ยินเสียงแตกตืนของนาง “นาย
306
ท่าน นีเลือดชิงหยวน เขาบาดเจ็บ”
ชิงหยวนอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งชะงักงันไป จากนันวิงไปทางหัวหัวอย่างรวด

เร็ว แล้วก็พบว่าชิงหยวนกําลังนอนหมดสติอยูใ่ นถํา
เห็นทีชิงหยวนจะนอนอยูท่ ีนีเป็ นเวลานานแล้ว โลหิตใต้

ร่างบัดนีเปลียนเป็ นสีนาตาล
ํ ลมหายใจอ่อนเสียจนดู
เหมือนจะขาดใจได้ทกุ เมือ
ครันเห็นสภาพของชิงหยวนแล้ว อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ว่า

หัวใจหยุดเต้นไปหนึงจังหวะ
307
นีอวินเซียวพลาดจริงหรือ
นางเสียใจเหลือเกิน นางไม่ควรปล่อยเขาไปเพียงลําพัง
เพียงเพราะมันใจในพลังของเขามากเกินไป
“หัวหัว หลีกข้า”
อวินลัวเฟิ งมีสีหน้าเครียดเขม็ง รีบบอกให้หวหั

ั วหลีกทาง
จากนัน นางก็นาํ หญ้าฌานออกมาจากธํามรงค์มิติ ป้อน
เข้าปากชิงหยวน อย่างไรก็ดี อาจเป็ นเพราะชิงหยวนได้
รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป หญ้าฌานจึงมิสง่ ผล อวินลัว
เฟิ งไม่มีเวลาหยุดคิด รีบหยิบเอาหญ้าฌานออกมาเต็ม
308
กํามือยัดเข้าไปในปากเขาอีกคํารบ
“แค่ก!”
เมือสําลักนําจากหญ้าฌานแล้ว ชิงหยวนก็ไอแล้วค่อยๆ
ลืมตาขึน เห็นเพียงดวงหน้างดงามทีคุน้ เคยหากแต่
เปี ยมไปด้วเพลิงพิโรธแล้วเขาก็ตกใจ
“น...นายหญิง เหตุใดท่านจึงมาอยูท่ ีนี”
ชิงหยวนยังไม่หายดีจากบาดแผล นําเสียงจึงแหบแห้ง
อ่อนแรงนัก
309
“อวินเซียวอยูท่ ีไหน”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวถามเสียงเย็น
ชิงหยวนส่งรอยยิมล้า “เมือหลายวันทีผ่านมา นายท่าน

พบตําแหน่งของไป๋ ซูจ่ นได้ เราสองติดตามเขามาถึงทีนี
แล้วนายท่านก็จบั เขาได้สาํ เร็จในทีสุด อย่างไรก็ดี ตอนที
นายท่านกําลังจะลงมือปลิดชีพเขานัน จู่ๆ นายท่านกลับ
บรรลุขนมา...”
ึ
วิถีการฝึ กฌานของอวินเซียวนันออกจะพิเศษอยู่ ทุกครา

ทีเขาบรรลุ เขาจะกลายเป็ นผูอ้ อ่ นแอบอบบางหาที
เปรียบมิได้
310
ใครเลยจะไปคิดเล่าว่าจู่ๆ เขาจะบรรลุขนมาระหว่
ึ าง
ต่อสูก้ บั ไป๋ ซู่ ส่งผลให้เขาเป็ นอัมพาตไปทันที!
“ไป๋ ซูใ่ ช้โอกาสนันโจมตี และทําร้ายนายท่านบาดเจ็บ

สาหัส ข้าพยายามเป็ นอย่างดีทีสุดเพือนําตัว นาย
ท่านออกมา ไปซ่อนตัวอยูใ่ นหุบเขาเสวียนอิน เราทังคู่
ต่างบาดเจ็บสาหัส แต่กลับได้พบกับสาวกแห่ง หุบเขา
เสวียนอินอย่างไม่คาดคิด...”
311
312
“ผูค้ นเหล่านันพานายท่านไป แต่ขบั ไล่ขา้ ออกมา แลข้า
มิอาจต่อกรกับพวกเขาได้ จึงว่าจะกลับไปรายงานนาย
หญิง แต่ก็มาหมดสติเข้าทีนีเสียก่อน”
จากนัน ชิงหยวนก็แลมองอวินลัวเฟิ งเลียบๆ เคียงๆ “อีก

ประการ ช่วงทีข้าหลับๆ ตืนๆ อยูน่ ี ได้ยินผูค้ นเขาพูดกัน
ว่าหุนอวีทายาทสาวแห่งหุบเขาเสวียนอินกําลังจะแต่ง
งานกับชายทีพวกเขาเก็บมาจากหุบเขา เสวียนอินเมือ
สองสามวันทีผ่านมา หากข้าเข้าใจไม่ผิด ชายผูน้ นก็
ั คือ
นายท่าน”
สีหน้าอวินลัวเฟิ งมืดทะมึนลง ดวงตานางเปี ยมไปด้วย

จิตสังหารแรงกล้าแลดูน่าขนลุกยิงนัก
313
ครันเห็นใบหน้าทะมึนของนางแล้วก็เกรงว่าจะเข้าใจ
อวินเซียวผิด ชิงหยวนจึงรีบอธิบายว่า “นายหญิงขอรับ
เรืองนีไม่เกียวข้องอันใดกับนายท่านแม้แต่นิด ตอนข้า
จากมานายท่านยังหมดสติ มิอาจฟื นตืนขึนมาได้ภายใน
เร็ววันนี ข้าว่าพวกเขาคงคิดฝื นให้นายท่านแต่งงาน จาก
นันก็ขืนใจนายท่าน!”
สินคําชิงหยวน ดวงหน้าของอวินลัวเฟิ งก็ยงมื

ิ ดทะมึน
หนัก
ชิงหยวนรูส้ กึ ว่าตนพูดสิงใดผิดไปจึงได้รบี อธิบายอีกครา

ว่า “มิได้ ข้าขอคืนคํา ต่อให้นางบังคับขืนใจนายท่าน
นางก็ทาํ มิได้! เว้นเสียแต่วา่ ทายาทสาวแห่งหุบเขา
314
เสวียนอินคิดฆ่าตัวตาย! นายท่านได้ผนึกตรา อย่างหนึง
ไว้ในกายเผือว่ากรณีดงั กล่าวจะเกิด”
“เรืองนีมันอย่างไรกันแน่” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามเสียงตํา
ชิงหยวนกลืนนําลายหนักหน่วง “ด้วยผนึกนี หากสตรีใด

คิดทํามิดีมิรา้ ยนายท่านยามนายท่านหมดสติ พลังฌาน
ของนายท่านจะเข้าจู่โจมสตรีผนู้ นทั
ั นทีโดยมิเปิ ดช่องให้
นาง แต่แน่นอนว่าฤทธิเช่นนันย่อมมีผลร้าย หากผนึก
โจมตีหลายครังเข้า พลังฌานในกายนายท่านก็จะคลุม้
คลังขึนมา ระเบิดร่างนายท่านออกเป็ นเสียง!”
เขายอมตายพร้อมกับสตรีโลภโมโทสันดีกว่าปล่อยให้
315
นางได้แตะต้องกายตน!
อวินเซียวรูด้ ีวา่ ตนมีวิถีฝึกฌานไม่เหมือนใคร จึงได้ฝัง

ผนึกไว้ในกายตนตังแต่นานเผือกรณีดงั เช่นวันนี
“นายหญิง นายท่านภักดีตอ่ นายหญิงจริงๆ!”
อวินลัวเฟิ งแลดูเย็นชาไป “ไยอวินเซียวจึงมิเคยเล่าเรือง

นีให้ขา้ ฟั ง”
“นายท่านมิประสงค์ให้นายหญิงต้องเป็ นกังวลเรืองของ
นายท่าน นายท่านเพียงแต่ทาํ ทุกอย่างทีทําได้เพือปก
ป้องนายหญิงเท่านัน”
316
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ว่าหัวใจตนหยุดเต้นไปหนึงจังหวะ ใช่
แล้ว อวินเซียวคอยอยูเ่ คียงข้างนางตลอดหลายปี ทีผ่าน
มา ชายผูน้ ีมีสถานะเหนือฟ้าเหนือสวรรค์ แต่กลับ
ยินยอมเป็ นเศษธุลีเพียงเพือนาง...
“ชิงหยวน รอข้าทีนี อีกประเดียวข้าจะกลับมา”
“นายหญิง”
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งกําลังจะจากไปแล้ว ชิงหยวนก็เป็ น

กังวลขึนมา “นายหญิงไปทีนันมิได้ พวกเขาแข็งแกร่งยิง
กว่านายหญิง หากเกิดอะไรขึนกับนายหญิงแล้ว นาย
317
ท่านจะรอดออกมาได้อย่างไร”
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้า จากนันกล่าวโดยมิหนั หลังกลับ

มาว่า “ตลอดเพลาทีผ่านมานี มีแต่อวินเซียวทีคอยปก
ป้องข้าตลอดเวลา เขาทําเพือข้ามากมายเหลือเกิน แต่
ข้าไม่เคยทําอะไรเพือเขาเลย”
“เช่นนันแล้ว...คราวนีให้ขา้ ปกป้องเขาเอง! ข้าจะพาเขา

กลับมาแม้ตอ้ งจ่ายด้วยชีวิตก็ตาม!”
นางไม่รงั เกียจทีจะนองเลือด!
อวินลัวเฟิ งก้าวออกไปด้วยฝี เท้ามันคง ดวงหน้างดงาม

318
สะกดใจ
หุบเขาเสวียนอินบัดนีได้รบั การตกแต่งด้วยโคมไฟและ
สายรุง้ ประดับ บรรยากาศเปี ยมไปด้วยความ เริงรืน
ทายาทสาวแห่งหุบเขาเสวียนอินกําลังจะแต่งงานออก
เรือนในวันนี กลุม่ อิทธิพลทังหลายจึงได้มาร่วมแสดง
ความยินดีกบั นางด้วยรอยยิมสุภาพจอมปลอมเปี ยม
ดวงหน้า
ตูม!
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกหุบเขา ดึง
319
ความสนใจของทุกคน
“ใครกล้าก่อเรืองกลางงานแต่งงานลูกสาวข้า” นายใหญ่
แห่งหุบเขาเอ่ยถามขึนด้วยเสียงเย็น ส่วนใบหน้าก็หมอง
คลํา
สินคําเขา ศพเหล่าองครักษ์ผอู้ ารักขาประตูทางเข้าหุบ

320
เขาเสวียนอินก็ลอยเข้ามาในทันที ร่างของ พวกเขาต่าง
กระจัดกระจายอยูบ่ นพืน ย้อมผืนดินเบืองล่างให้เป็ นสี
แดงในเวลาไม่นาน...
ขณะเดียวกันนันเอง เด็กสาวในชุดอาภรณ์ยาวเปื อน
เลือดก็กา้ วเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อย ผูห้ นึง
ดวงตาของนางร้ายกาจก้าวร้าวเปี ยมด้วยจิตสังหาร
แรงกล้า
“เจ้าเป็ นใคร กล้าทําเรืองนีได้อย่างไร” นายใหญ่แห่งหุบ

เขาร้องเสียงดัง
เด็กสาวผูน้ นเลิ
ั กคิวขึน ค่อยๆ หันมองหุนอวีในชุดเจ้า
321
สาวสีแดงสด
“อวินเซียวอยูไ่ หน”
อวินเซียวอย่างนันหรือ
ทุกคนต่างชะงักงัน มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ
สีหน้านายใหญ่แห่งหุบเขายิงหมองคลํา “คุณหนู วันนี

เป็ นวันสําคัญของลูกสาวข้า หากเจ้าจะมาร่วมงานเลียง
ฉลองแต่งงาน เราก็ยินดีตอ้ นรับยิง! แต่หากเจ้ามาเพือ
ก่อเรืองก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย! แล้วอวินเซียวคือใคร ข้า
ไม่รูจ้ กั ผูใ้ ดทีมีชือแซ่นี!”
322
อวินลัวเฟิ งเอ่ยตอบเรียบเฉย “อวินเซียวคือคูห่ มันของข้า
พวกเจ้าเก็บมาจากหุบเขาเสวียนอินเมือ วันก่อนไงเล่า”
ครันได้ยินคํากล่าวนันแล้ว หุนอวีก็แลดูหน้าซีดลงไป
มองดูอวินลัวเฟิ งด้วยความประหลาดใจใน ดวงตางาม
ของนาง
นางคือ...คูห่ มันของใต้เท้าหนุ่มผูน้ นหรื

ั อ
นัยน์ตาของนายใหญ่แห่งหุบเขาเ**◌้ยมเกรียมขึนมา
“ข้าไม่รูว้ า่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร! ข้าพบใต้เท้าหนุ่ม
ผูน้ นนอนมิ
ั ได้สติอยูร่ มิ ถนน จึงได้เก็บมา แลเมือเขาตืน
323
ขึนมาเมือคืนวาน ก็ได้ขอลูกสาวข้าแต่งงาน มิเคยเอ่ย
ความให้ได้ยินอะไรเรืองคูห่ มัน”
“งันหรอกหรือ” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “หากเขา

ฟื นขึนแล้ว ไยจึงไม่มาปรากฏตัวทีนีเล่า เจ้าบ่าวทีไหนไม่
มางานแต่งงานของตัวเอง”
นายใหญ่แห่งหุบเขาหน้าเสียไปเล็กน้อย ชายผูน้ นยั

ั งคง
มิได้สติ แลหากนําตัวเขามาทีนี ผูค้ นย่อมคิดว่าบุตรตรี
แห่งหุบเขาเสวียนอินสินหวังนัก มิอาจหาชายผูเ้ หมาะ
สมได้จนถึงขันต้องฝื นบังคับขืนใจให้ผชู้ ายมาแต่งงาน
ด้วย โดยอาศัยสภาพอันบอบบางของเขา
324
เช่นนันเอง เขาจึงกระแอมไอแล้วกล่าวต่อว่า “คุณหนู ถึง
แม้วา่ เขาจะฟื นคืนสติ แต่ก็ยงั รูส้ กึ มิคอ่ ยดีเท่าไรนัก มิ
อาจเข้าร่วมพิธีแต่งงานได้ อย่างไรก็ดี เขาได้บอกข้าว่า
วันนีจะมีสตรีผหู้ นึงมาเยือนเพือก่อเรือง โดยหญิงผูน้ นั
คอยก่อกวนตามตือเขาอย่างไร้ยางอาย สร้างความ
เดือดร้อนอย่างหาทีสุดมิได้ เจ้าต้องเป็ นหญิงผูน้ นที
ั เขา
กล่าวถึงอย่างแน่นอน!”
ในสายตาแขกเหรือทุกคนแล้ว นายใหญ่แห่งหุบเขาเป็ น
ผูม้ ีบารมีชือเสียง เช่นนันเอง ทุกคนจึงเชือ ในตัวเขา แล้ว
ตังตัวชีนิวไปยังอวินลัวเฟิ ง ในสายตาฉายแววดูถกู
ชัดเจน
หัวหัวพิโรธจนแทบพ่นไฟ ทว่าอวินลัวเฟิ งได้รงตั

ั วนางไว้
325
นางหลุบสายตาลงเล็กน้อย เอ่ยถามผ่านกระแสจิตว่า
“เสียวโม่ เจ้ามีวิธีใดบ้างไหมทีจะช่วยให้ขา้ บรรลุขนเป็
ึ น
ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนในชัวพริบตา”
เสียวโม่ไตร่ตรอง “มีขอรับ! แต่ตอ้ งแลกมาด้วยราคา

แสนแพง! หากใช้วิธีนี ท่านก็สามารถบรรลุขนเป็
ฌานขันเซียนได้ทนั ที แลไม่เหมือนกับผูฝ้ ึ กฌานอืนที
อาศัยแหล่งพลังภายนอกช่วยในการบรรลุ รากฐานท่าน
จะยังอยูด่ ี แต่ทา่ นก็ยงั ต้องเตรียมพร้อมรับกับผลลัพธ์
มหันต์”
“อะไรก็ตาม ข้าจะทน!” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนกล่าวเสียง

เข้ม นางมิได้เอ่ยถามเสียวโม่ดว้ ยซํา ถึงผลกระทบทีจะ
326
ตามมา
เพราะไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน นางก็ยินยอมพร้อมรับ
“ถ้าเช่นนัน ข้าจะส่งต่อพลังนันให้แก่ทา่ น”
นําเสียงเสียวโม่ฟังดูมิคอ่ ยสูด้ ี เขารูด้ ีวา่ ต่อให้เกลีย

กล่อมนางเช่นไร ก็จะไม่ยอมเปลียนใจ เช่นนันเอง เขาจึง
ต้องช่วยเหลือนางอย่างสุดความสามารถเท่านัน
ตูม!
บัดนันเอง พลังมหาศาลก็พวยพุง่ เข้ามาในใจของนาง

327
แล้วนางก็บรรลุในเวลาไม่นาน
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาและผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนนันแตกต่างกัน

มหาศาล เมือเข้าสูส่ ถานพลังดังเกล่าแล้วเท่านัน จึงได้รู ้
ว่าผูฝ้ ึ กฌานขันนภาต้อยตําเพียงใด...
328
หากพลังของผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนคือมหาสมุทรแล้ว พลัง

ของผูฝ้ ึ กฌานขันนภาก็เป็ นเพียงแอ่งนําน้อยเท่านัน!
ความแตกต่างดังกล่าวมิอาจเทียบเทียมกันได้เลย!
นีมัน...เกิดอะไรขึนกัน
แขกเหรือทุกคนชะงักงัน พากันจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย

329
ความประหลาดใจ
เหตุใดจู่ๆ นางจึงบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนผูท้ รง
พลังเล่า
ด้วยนางบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนตังแต่ยงั เยาว์วยั
ถึงเพียงนี นางจึงได้กา้ วลําเกินขีดความสามารถของ
ทายาทสาวแห่งหุบเขาเสวียนอินไปเสียอีก
“ข้าจะถามเป็ นคราสุดท้าย อวินเซียวอยูท่ ีใด!”
อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึน จิตสังหารในดวงตายิงรุนแรงเข้ม

ข้น
330
ดวงหน้าของนายใหญ่นนเ**◌้
ั ยมเกรียม จากนันออกคํา
สังเสียงเย็นว่า “องครักษ์ ฆ่านางเสีย!”
ไม่นานเหล่าองครักษ์แห่งหุบเขาเสวียนอินต่างก็ชกั อาวุธ
ตนขึนมาปรีเข้าหาอวินลัวเฟิ ง...
อวินลัวเฟิ งกํากระบียาวตนแน่น จากนันวิงฝ่ าเข้าไปท่าม

กลางผูค้ นเหล่านันราวสายฟ้าฟาด ทุกคราทีนางขยับ
แขน ก็จะมีศีรษะเปื อนโลหิตร่วงหล่นลงบนพืน ในหัวใจ
ของนางอัดแน่นไปด้วยถ้อยคําของชิงหยวน แลนางรูจ้ กั
เพียงสิงเดียวเท่านัน นันคือการฆ่า ฆ่า และฆ่า...
331
หากสตรีอืนนอกจากนางแตะต้องอวินเซียวแล้ว พลัง
ฌานในร่างของเขาก็จะโจมตีสตรีผนู้ นทั
ั นที แลหากเป็ น
เช่นนันหลายครังเข้า ร่างของเขาก็จะระเบิดออก
คํากล่าวของชิงหยวนสะท้อนไปมาอยูใ่ นใจนาง แลรังสี

อํามหิตทีมองไม่เห็นรอบกายนางก็ยงแผ่
ิ ซา่ น ส่งให้ลาน
ทังลานถูกบรรยากาศหนักหน่วงปกคลุม
“ใครก็ตามทีทําร้ายอวินเซียวมันต้องตาย!”
ผืนดินทังผืนกลายเป็ นสีแดงด้วยหยาดโลหิต แลแม้แต่

ผืนฟ้าก็เปลียนเป็ นสีแดงราวกับถูกไฟแผดเผา
332
ไม่ชา้ เหล่าองครักษ์ทกุ นายก็ลงไปนอนจมกองเลือด จาก
นัน เด็กสาวก็หนั มาหานายใหญ่แห่งหุบเขาและหุนอวี
ด้วยดวงตาแดงกํา
“เจ้ามันบ้า”
แขกผูห้ ลบฉากอยูม่ ิอาจทนต่อความโหดเ**◌้ยมของ

นางได้อีกต่อไป แล้วฝูงชนก็โห่รอ้ งคํารามด้วยโทสะ
“เพือผูช้ ายคนหนึง เจ้าคร่าชีวิตผูบ้ ริสทุ ธิไปมากมายเช่น

เดียรัจฉาน เจ้าไม่กลัวตกนรกหมกไหม้ บ้างหรือ”
หญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะลัน เสียงหัวเราะบ้าคลังของ
333
นางดังกึกก้องไปทัวผืนฟ้า
“นรกอย่างนันหรือ เหตุใดข้าต้องเกรงกลัวด้วยเล่า”
ใช่แล้ว สําหรับนางนัน นรกหาได้คคู่ วรกับความกลัวของ

นางไม่! แม้ฟา้ ดินสวรรค์นางยังไม่กลัว เหตุใดนางต้อง
กลัวนรกด้วยเล่า
ฝูงชนต่างก็จอ้ งมองใบหน้าถือดีของนางด้วยท่าทีชะงัก
งัน นีนางกล้าลันวาจาพรรค์นีได้อย่างไร แต่ น่าเสียดาย
ไม่วา่ นางจะแข็งแกร่งเพียงใด นางก็เป็ นเพียผูฝ้ ึ กฌาน
ขันเซียนระดับตํา ส่วนนายใหญ่แห่งหุบเขานันเป็ นถึงผู้
ฝึ กฌานขันเซียนระดับสูง แล้วนางจะเอาชนะเขาได้
334
“พูดเช่นนันแล้วจะเสียใจ!”
นายใหญ่แห่งหุบเขาหน้าคลําด้วยโทสะ โบกสะบัดแขน
เสือตนแล้วพลังฌานก็พงุ่ ออกมาอัดกระแทกอวินลัวเฟิ ง
ทันใด
ครันเห็นความเคลือนไหวของนายใหญ่แห่งหุบเขา
อวินลัวเฟิ งก็ขยับกายนางหลบพลังฌานนัน ซึงพุง่ ตรง
เข้าใส่เนินเขาเทียมด้านหลัง ทิงช่องโหว่ขนาดใหญ่เอา
ไว้...
335
“จีด!”
บัดนันเอง เจ้าหนูสีขาวราวนํานมตัวน้อยก็แอบปี นขึนไป

บนศีรษะของนายใหญ่แห่งหุบเขาด้วยท่าทีองอาจ
ประกาศศักดาตน จากนันกัดหนังศีรษะของเขา...
“อ๊าก!”
ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังขึน ครันรูส้ กึ ว่าคมเขียวเจ้าหนู

นันทิงหลุมลึกไว้บนศีรษะตนสองหลุมแล้ว นายใหญ่
แห่งหุบเขาก็เหวียงมือไม้พยายามไล่จบั ...
ไหน่ฉาหลบไปทีพืนอย่างชําชอง เย้ยหยันนายใหญ่แห่ง
336
หุบเขาว่า “เจ้าโง่ คิดหรือว่าจะจับข้าได้ ชิ”
สีหน้านายใหญ่แห่งหุบเขาเปลียนไปอย่างรุนแรง ส่วน
คนอืนก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจไป ตามๆ กัน...
จ...เจ้าหนูหาทองนีพูดได้อย่างนันหรือ
มันคือผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนอย่างนันหรือ
ว่ากันว่าหนูหาทองคือสัตว์อสูรชันตํามิใช่หรือ แล้วมัน
บรรลุขนถึ
ึ งระดับนีได้อย่างไร
337
ตอนที 941 ฝึ กผสานพลังฌาน
บัดนันเองก็บงั เกิดแสงสีทองสว่างวาบขึน แล้วภายในชัว

พริบตา หนูหาทองจํานวนมากก็ปรากฏตัวขึนท่ามกลาง
ลานเรือนอันสะอาดสะอ้าน เจ้าหนูเหล่านีแผ่รศั มีออก
มาส่งให้นายใหญ่แห่งหุบเขาต้องตกใจอีกคราว
“ได้อย่างไร...เป็ นไปได้อย่างไรกัน” นายใหญ่แห่งหุบเขา

ก้าวกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว นําเสียงสันเครือ
338
“หนูหาทองเหล่านีส่วนใหญ่เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา และ
สองตนนันเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน เจ้าพวกนีเป็ นหนู
หาทองจริงหรือ”
แรกเริมเดิมทีนนั ภายในเผ่าหนูมีเพียงไหน่ฉาและหนู
นางพญาทีแข็งแกร่ง แต่ดว้ ยโอสถสมุนไพรส่งผลให้หนู
หาทองเหล่านีเติบโตแข็งแกร่งขึนอย่างรวดเร็ว และบัดนี
พวกมันส่วนใหญ่ก็ได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
หนูหาทองเหล่านีคือกองทัพทีแข็งแกร่งทีสุดของอวินลัว
เฟิ ง!
“หัวหัว เจ้าจงเฝ้าดูผคู้ นเหล่านีไว้กบั เผ่าหนูหาทอง อย่า
339
ปล่อยให้มีใครเล็ดรอดออกไปได้หากข้า ไม่อนุญาต ข้า
จะไปตามหาอวินเซียว”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หายวับไปทันใด แล้วร่างสีขาว

ของนางก็สว่างวาบหายไปราวกับนางมาร
บางทีอาจเป็ นเพราะสัญชาตญาณ นางได้มงุ่ ตรงไปยัง

ห้องทีอวินเซียวอยู.่ ..
เมือผลักประตูเข้าไปก็ได้เห็นบุรุษรูปงาม เขาขมวดคิวนิว
หน้าราวกับกําลังเจ็บปวดแสนสาหัส
“นายท่าน ผลข้างเคียงจากการบรรลุครังล่าสุดของเขา
340
ยังมิจางหายไป หากท่านต้องการให้เขา แคล้วคลาด
ปลอดภัยแล้วล่ะก็ จะต้องช่วยให้เขาซึมซับการบรรลุครัง
นี มิฉะนันชีวิตของเขาจะตกอยูใ่ นอันตราย” เสียงของ
เสียวโม่ดงั ขึนท่ามกลางดวงจิตของนาง
อวินลัวเฟิ งเข้าใจในความหมายของเสียวโม่ และได้

เตรียมใจเอาไว้แล้ว ไม่เช่นนันนางคงไม่ยอมเสียงชีวิต
เลือกฝื นตัวเองบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนภายในชัว
พริบตาดอก...
“อวินเซียว ข้าอยูน่ ีแล้ว”
นางค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาอวินเซียว ลูบไล้ใบหน้าอันหล่อ
341
เหลาของเขาแผ่วเบาแล้วส่งรอยยิมอ่อนหวาน “เจ้าช่าง
โง่เง่านัก เจ้าทําเพือข้ามากมาย แต่ไม่เคยบอกข้า ไม่
ยอมให้ขา้ ช่วยแบ่งเบา...
...จากนีไป ข้าจะบากบันตรากตรํามากขึน จนกว่าจะ

แข็งแกร่งพอๆ กันกับเจ้า...”
นางเอนกายลงจุมพิตริมฝี ปากเย็นบางนัน จากนันถอด

อาภรณ์ของเขาออกอย่างเบามือ
ประหนึงว่ารูส้ กึ ถึงนาง ลมหายใจของชายหนุ่มก็ผอ่ น

คลายลง คิวทีขมวดมุน่ อยูแ่ ละสีหน้าเจ็บปวด ก็จางหาย
ไปจากใบหน้า
342
อวินลัวเฟิ งมิได้สงั เกตเห็นว่าบัดนันเอง บังเกิดรัศมีออ่ น
จางสองวงเหนือศีรษะตนและอวินเซียว ก่อนค่อยๆ
ผสานรวมเป็ นหนึง
“อวินเซียว นีเจ้า...”
อวินลัวเฟิ งจะว่าอย่างไรต่อแต่ก็เห็นชายผูห้ มดสติอยูจ่ ่ๆู

ลืมตาขึนมา ครันนางจะถามเสียวโม่ถงึ เหตุการณ์ ชายผู้
อยูเ่ บืองล่างนางกลับลุกขึนมากดกายนางไว้ใต้รา่ ง...
ชายผูน้ นบดขยี
ั ริมฝี ปากนางเร่าร้อน ความอ่อนโยนใน
ดวงตาดํากลับพร่าเลือน...
343
อวินลัวเฟิ งตระหนักได้วา่ เขายังมิได้ฟืนตืนขึนมา หากแต่
เป็ นผลข้างเคียงจากการบรรลุครังล่าสุดทียังไม่หายไป ที
เขาขยับเขยือนได้บดั นีก็ดว้ ยการผสานพลังฌานได้
กระตุน้ เร้าร่างกายและสัญชาตญาณของเขา
โอ๊ย!
ครันรูส้ กึ เจ็บแปลบรุนแรงทีส่วนล่าง อวินลัวเฟิ งก็งบั ไห

ล่อวินเซียวอย่างแรง “อวินเซียว ลงไปจาก ตัวข้า!”
เขามิได้หยุดแต่อย่างใด แต่แม้กระนันเองก็เคลือน
ไหวอย่างอ่อนโยนลง กระทังเมือเขาตกอยูใ่ นสภาวะ
344
หมดสติ เขาก็ยงั ตามใจเกรงว่านางจะบาดเจ็บด้วย
ความรุนแรงของตน...
เป็ นทีปฏิเสธมิได้วา่ การผสานพลังฌานครังแรกของทัง

สองผ่านพ้นไปได้อย่างยอดเยียม! ครันเสร็จกิจบนเตียง
อันเร่าร้อนแล้ว อวินลัวเฟิ งผูเ้ พิงบรรลุขนเป็
ขันเซียนมาหมาดๆ ก็ได้บรรลุอีกครังหนึง
345
ตอนที 942 ก็แค่แขนหนึงข้างเท่านัน (1)
ผ่านไปเนินนานชายหนุ่มบนเตียงจึงได้หยุดเคลือนไหว
ผล็อยหลับไปด้วยความพอใจ สีหน้าเจ็บปวดทรมานบัด
นีจางหายเหลือเพียงรอยยิมจางๆ อยูเ่ หนือริมฝี ปาก
อวินลัวเฟิ งถูรา่ งอันปวดหนึบของนาง แล้วหันศีรษะไป

มองบุรุษผูก้ าํ ลังหลับใหลก่อนหรีดวงตาลงด้วยท่าที
346
อันตราย “ตืนขึนมาเมือไรเถอะ ข้าจะคิดบัญชีกบั เจ้า!”
จากนันอวินลัวเฟิ งก็พยายามผ่อนคลายแขนขวาตน แต่

ไม่วา่ จะทําเช่นไร แขนขวานางก็กลับด้านชาปราศจาก
ความรูส้ กึ นางนิงไปจากนันเอ่ยถามขึนว่า “เสียวโม่
แขนของข้า...”
“นายท่าน สิงนีคือผลกระทบจากการฝื นบรรลุของท่าน”
เสียวโม่เผยรอยยิมขมขืน หากเป็ นเช่นครังอดีตเด็กน้อย

ย่อมดีใจเนือเต้นทีอวินลัวเฟิ งจะได้ฝึกผสานพลังฌาน
กับอวินเซียวเสียที อย่างไรก็ดี คราวนีเมืออวินลัวเฟิ งเริม
ฝึ กผสานพลังฌานกับอวินเซียว เขากลับนิงเงียบ
347
ทีสุดแล้วราคาค่างวดของการฝึ กผสานพลังฌานนีก็สงู
เกินไป
อวินลัวเฟิ งมองขึนไปยังผืนฟ้าด้านนอกด้วยใจสงบนิง
จากนันเอ่ยเสียงเบาว่า “ก็แค่แขนข้างหนึงเท่านัน เทียบ
กับชีวิตของอวินเซียวแล้ว มิได้สลักสําคัญถึงเพียงนัน
หรอก ข้ายอมรับได้ แม้ไม่มีแขนขวา ข้าก็เหลือแขนซ้าย
เอาไว้ตอ่ สู”้
“นายท่าน...”
เสียวโม่มีความรูส้ กึ ผสมปนเปอยูใ่ นใจ เขาคือกามเทพ
348
ระหว่างคนทังสอง หากมิใช่เพราะเขาแล้วนางก็คงไม่
ช่วยอวินเซียว!
แต่บดั นีก็เพราะช่วยเหลืออวินเซียว นางจึงต้องกลาย

เป็ นคนพิการ!
แม้แขนขวานางยังคงอยูแ่ ล้วจะทําไมเล่า แขนทีไม่รูส้ กึ รู ้

สาจะมีประโยชน์อนั ใด
“เสียวโม่ จงเก็บเรืองนีไว้เป็ นความลับห้ามบอกอวิน

เซียว” อวินลัวเฟิ งหลุบดวงตาลงตํา เพ่งพิศ ดวงหน้า
อวินเซียวด้วยความรักใคร่ในดวงตาทะมึน ลูบไล้ใบหน้า
อันหล่อเหลานันแผ่วเบาด้วยมือข้างซ้าย จากนันแย้ม
349
รอยยิมหวานซึง “ข้าไม่ตอ้ งการให้เขาต้องรูส้ กึ ผิด”
นางไม่ไยดีเลยใช่หรือไม่ทีบัดนีแขนขวานางพิการ
ไม่เลย!
แขนขวาสําคัญกับนางก็จริง แต่ยอ่ มไม่สาํ คัญเท่าอวิน

เซียว
เช่นนันเองนางจึงไม่เสียใจแม้แต่นอ้ ย!
บุรุษบนเตียงแลดูคล้ายรูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาจึง

ค่อยๆ เปิ ดออกเชืองช้า บัดนีในนัยน์ตาคูน่ นั ไม่มีเมฆ
350
หมอกบดบังอีกต่อไป และออกจะเย็นชาทีเดียว อย่างไร
ก็ดี...
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งนอนอยูข่ า้ งกายก็ตกตะลึง
“เฟิ ง...เอ๋อร์หรือ”
เสียงทุม้ ตําแหบห้าวนันเปี ยมไปด้วยความรูส้ กึ ไม่เชือ

สายตา ขณะจับจ้องมองดวงหน้าของอวินลัวเฟิ ง
“เจ้าตืนแล้วหรือ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวส่งยิมให้ ก่อนหมุนกายขึนมานังทับบน

351
ร่างของอวินเซียว นางหยิกหน้าอกของเขาแรงๆ ด้วยมือ
ข้างซ้ายพร้อมเผยรอยยิมร้ายกาจ
“ข้าไม่คิดเลยว่าอยูบ่ นเตียงเจ้าจะป่ าเถือนถึงเพียงนี”
อวินเซียวขมวดคิวเล็กน้อย จากนันชุดภาพอันพร่ามัวก็
สว่างวาบขึนมาในใจ เมือสมองเริมจะปลอดโปร่งขึนมา
แล้ว ภาพอันพร่ามัวนันก็ยงชั
ิ ดเจน...
“คิดออกแล้วหรือยัง”
อวินลัวเฟิ งกอดอก มองไปยังชายเบืองล่างด้วยรอยยิม

“ไหนบอกมาซิวา่ ข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไรดี”
352
ในทีสุดอวินเซียวก็จดจําถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าได้ แล้ว
แววตาของเขาก็เปลียนไป ยามนีสีหน้าเขาเปลียนไปมา
ไม่หยุด ท่าทีก็ไม่ได้เย็นชาดังทีผ่านมา แววตืนเต้นสว่าง
วูบวาบขึนในดวงตาดําสนิทแล้วเขาก็ยกมือขึนโอบกอด
อวินลัวเฟิ งไว้ในอ้อมแขน
“ท่านจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ตามใจเถิด จะลนเทียน
หรือลงแส้ก็แล้วแต่ทา่ น”
ชายผูน้ นโอบกอดอวิ
ั นลัวเฟิ งแน่นราวกับจะหลอมรวม
เป็ นหนึงเดียวกันกับกายนาง
353
นางมา...
นางมาถึงทีนีเพือตามหาเขา แล้วทําให้เขาเป็ นชาย

ชาตรี!
อวินเซียวไม่เคยมีความสุขถึงเพียงนีมาก่อน
“คราวหน้าข้าจะอยูข่ า้ งบน!” อวินลัวเฟิ งผลักหน้าอก

อวินเซียวออกพลางหรีตาขู่ฟ่อ
354
ตอนที 943 ก็แค่แขนหนึงข้างเท่านัน (2)
“ตกลง” นําเสียงอวินเซียวแหบห้าวฟั งคลุมเครือ “เช่นนัน

ทําไมเราไม่ลองอีกครังเลยเล่า คราวนีให้ทา่ นอยูบ่ น”
“อวินเซียว!”
ประกายแวววับสว่างวาบขึนในดวงตาของอวินลัวเฟิ ง
ขณะทีเด็กสาวกําลังจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอยูน่ นั ชาย
หนุ่มก็จบั ดวงหน้านางประทับจุมพิตด้วยริมฝี ปากบาง
เย็นเฉียบ
355
ทัวทังห้องอาบไปด้วยบรรยากาศวาบหวาม
...
แขกเหรือทุกคนต่างก็ยืนงอตัวหลบมุมกันอยูด่ ว้ ยความ
สยดสยอง มองไปยังเด็กหญิงตัวน้อย ในชุดอาภรณ์
ยาวสีแดงแล้วก็ไม่มีใครกล้าลุกยืนขึนมา...
บัดนีคนของหุบเขาเสวียนอินบางคนคิดจับตัวหัวหัวเพือ
ข่มขู่อวินลัวเฟิ ง อย่างไรก็ดี ก่อนทันถึงตัว หัวหัวก็กลับ
356
ถูกเผาเป็ นเถ้าถ่านด้วยเปลวไฟทีนางพ่นออกมา
เด็กหญิงตัวน้อยมิได้ขยับเคลือนไหวกายแต่อย่างใด
แล้วนางก็พน่ ไฟใส่ผฝู้ ึ กฌานขันเซียนระดับตําแผดเผา
เขาดับดินไปทันที! เช่นนันเอง อย่าว่าแต่แขกเหรือคน
อืนๆ เลย กระทังนายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอิน ผูท้ รง
พลังทีสุดในนันก็ยงั ไม่กล้าแตะต้องนาง...
“ใครอยากลองดีอีกไหม”
หัวหัวก้าวขึนยืนตระหง่านอยูบ่ นเนินเขาเทียม เชิดคาง

357
นางพลางมองฝูงชนด้วยท่าทีหยิงยโส
“ใครอยากจับข้าอีก ออกมาสิ! แล้วข้าจะให้เจ้า

ตายอย่างครบสามสิบสอง!”
ฝูงชนต่างก็ตวั สันงันงก หดกายลงพยายามซ่อนตัวออก

ห่างจากสายตาของนาง
หัวหัวมองไปรอบตัวแล้วสายตานางก็จรดลงทีดวงหน้า
งามลออของหุนอวี
นางเดินเชิดหน้าเข้าไปหาหุนอวีด้วยท่าทีคล้ายวิหค
เพลิงรําแพน
358
“ชิ เหตุใดเจ้าจึงได้กระสันอยากได้ผชู้ ายนัก ถึงขันคิด
บังคับขืนใจให้ชายผูม้ ิได้สติสมประดีแต่งงาน กับเจ้า”
สีหน้าหุนอวีเปลียนไป “ข้ามิได้ทาํ อะไรผิดสักหน่อย พวก

ข้ารักกัน เจ้านันแหละคิดเข้ามาสร้าง ความร้าวฉาน
ระหว่างเราสองคน!”
ในฐานะทายาทสาวแห่งหุบเขาเสวียนอิน นางย่อมพึงใจ
กับสถานะอันสูงส่ง จะยอมให้ผใู้ ดมาหลูเ่ กียรตินางเช่น
นีได้อย่างไรเล่า แม้ตอ้ งจ่ายด้วยชีวิต นางก็จะไม่ยอมรับ
เป็ นอันขาดว่าคิดขืนใจชายหนุ่มในขณะทีเขาไม่ได้สติ!
359
นางมิได้กงั วลว่าอวินลัวเฟิ งจะหาคนผูน้ นพบหรื
ั อไม่...
แม้นางพบเขาแล้วจะทําไม ด้วยในบัดนีเขามิอาจพูดจา
เมือเวลานันมาถึงผูค้ นย่อมเข้าข้างนางอยูด่ ี!
“ตกหลุมรักเจ้าอย่างนันหรือ ไหนบอกข้ามาซิวา่ ใครตก

หลุมรักเจ้าบ้าง”
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงคร้านร้ายกาจดังขึนมาจากด้าน
หลัง แล้วเสียงอันเย็นยะเยือกเสียดทะลุหวั ใจอีกเสียง
หนึงก็สง่ ให้กายนางสันเทา
“มิใช่ขา้ ”
360
เมือได้ยินเสียงของอวินลัวเฟิ ง นางยังคงสีหน้าเดิมไว้
อย่างไรก็ดี ชัวเวลาต่อมาดวงหน้านางกลับซีดขาวอย่าง
ดูมิได้ แล้วค่อยๆ หันมองคนทังสองผูเ้ ดินมาจากทิศ
ตะวันตกช้าๆ
แสงอาทิตย์ยามสายัณห์สาดส่องลงอาบทุกซอกมุมของ
หุบเขาเสวียนอิน ท่ามกลางตะวันเย็นนันอาภรณ์ยาว
ขาวราวหิมะของเด็กสาวเปล่งประกายอ่อนจาง พร้อม
รังสีเย็นยะเยือกของชายผูเ้ ย็นชาติดตามนางมาอย่าง
ใกล้ชิด ดวงตาเยือกแข็งนันแหลมคมนักประหนึงมีดสัน
คล้ายกับว่าจะฆ่าคนได้
361
“ท่าน...ได้อย่างไร...”
หุนอวียกมือขึนปิ ดปากด้วยความตะลึง ดวงหน้างามซีด

จางขาดสีเลือด
เขาหมดสติไปมิใช่หรือ ไยจู่ๆ จึงมาปรากฏตัวขึนทีนี
“อวินเซียว” เด็กสาวขาวราวหิมะยกมุมปากขึนยิม
“หญิงผูน้ ีเกือบขึนเป็ นภรรยาของเจ้าอยูแ่ ล้ว เจ้าไม่คิด
กล่าวอะไรกับนางหน่อยหรือ”
ภรรยาของเขาอย่างนันหรือ
362
อวินเซียวขมวดคิว
ทีเขารูก้ ็คือตนถูกคนของหุบเขาเสวียนอินจับตัวไป ส่วน

เกิดอะไรขึนหลังจากนันเขาก็ไม่รู ้ และแน่นอนเขาย่อมไม่
รูว้ า่ คนของหุบเขาเสวียนอินได้วางแผนจับเขาแต่งงาน
กับหุนอวีขณะตกอยูใ่ นสภาวะหมดสติ...
363
ตอนที 944 ใครบางคนจากหุบเขาเสวียนอิน (1)
“ข้าจะมีทา่ นเป็ นภรรยาแต่เพียงผูเ้ ดียว” ชายผูน้ นเงยใบ

ั
หน้าเย็นชาขึน “ใครบังอาจแสร้งทําตัวเป็ นภรรยาของข้า
นางย่อมต้องมีจดุ จบเพียงอย่างเดียวเท่านัน”
นันก็คือความตาย!
จิตสังหารแผ่ซา่ นออกมาจากกายชายหนุ่ม ร่างสีดาํ พลัน

364
พุง่ เข้าไป แล้วในชัวพริบตาก็ไปโผล่อยูต่ รงหน้าหุนอวี
บัดนันเอง มีหนามแหลมปรากฏขึนในมือแล้วเขาก็เสียบ
มันทะลุหวั ใจของหุนอวี...
เขาจะมีเพียงอวินลัวเฟิ งเป็ นสตรีเดียวในดวงใจ!
ใครก็ตามทีเข้ามากวนหัวใจอวินลัวเฟิ งจะต้องมีจดุ จบ
เพียงอย่างเดียวเท่านัน!
หุนอวีกายสันเทา จ้องมองอกอันแยกออกของตนแล้วก็
จ้องมองอวินเซียวต่อด้วยความตกตะลึง
“ข้าช่วยท่านเอาไว้ ไยท่านจึง...”
365
ไยท่านจึงปลิดชีพข้า
นางมิได้รบั คําตอบจากอวินเซียวจนกระทังสินลมไป
นางมิได้ทาํ ร้ายเขาแม้สกั นิด เพียงคิดเป็ นภรรยาของเขา
ในขณะทีเขาหมดสติไปเท่านัน
เหตุใดจึงต้องฆ่านางด้วยเรืองเล็กน้อยเพียงเท่านีด้วย
เล่า
พลัก!
ร่างของหุนอวีทรุดลงกับพืน ดวงตาเบิกโพลงลมหายใจ
366
ดับสินไปพร้อมกับความโศกเศร้าชัวนิรนั ดร
ครันเห็นบุตรสาวตายจากไป นายใหญ่แห่งหุบเขามิได้
รูส้ กึ เศร้าใจ กลับเปล่งเสียงหัวเราะคลุม้ คลัง
“เจ้ามันโง่! พวกข้า หุบเขาเสวียนอินเคยแข็งแกร่งจน

แว่นแคว้นต่างๆ แม้รวมตัวกันก็มิอาจโค่นล้ม พวกข้าได้
แต่บดั นีพวกข้ากลับตกตําถึงเพียงนี! เจ้ารูไ้ หมว่าเพราะ
เหตุใด”
นายใหญ่แห่งหุบเขาเย้ย “นันเป็ นเพราะเหล่านายท่าน

367
ผูท้ รงอํานาจแข็งแกร่งล้วนจากทีนีไป รวมถึงบิดาของข้า
ซึงเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์! แต่บิดาข้าได้ประทับผนึก
ไว้ในกายของอวีเอ๋อร์ หากนางตาย เขาจะปรากฏกาย
ขึนมา! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าสังหารอวีเอ๋อร์!”
เรืองนีเป็ นสาเหตุทีนายใหญ่แห่งหุบเขามิได้รงตั
ั วอวิน
เซียวไว้ในคราวนี หากเสียสละลูกสาวแล้วฟื นฟูหบุ เขา
เสวียนอินได้ก็ถือว่าคุม้ ค่า! น่าเสียดายเหลือเกินทีบุคคล
ซึงบรรพชนของเขาได้ทาํ นายไว้ให้เชือมโยงสัมพันธ์กลับ
กลายมาเป็ นศัตรูของหุบเขาเสวียนอินเสียเอง
เพราะมิอาจดึงอวินเซียวมาเป็ นพวกตนได้ จึงต้องสังหาร

เขาเสียแต่บดั นี มิปล่อยให้เขาได้เติบโต!
368
“ไหนใครสังหารหลานข้า”
สินคํานายใหญ่แห่งหุบเขา ก็บงั เกิดเสียงแก่หงําดังลงมา

จากผืนนภาทันใด และในเวลาเดียวกันคลืนพลัง
มหาศาลก็กดทับลงมาจากด้านบน แขกเหรือทุกคนทีมา
ร่วมงานแต่งงานต่างก็คกุ เข่าลงกับพืนมิอาจเคลือนไหว
ขยับกาย
“นายท่าน! หนีเร็ว!”
หัวหัวร้องเตือน ร่างของนางเริมแข็งทืออยูภ่ ายใต้แรงกด

ดันอันมหาศาลนัน แล้วในดวงตานางก็อาบไปด้วย
369
ความหวาดกลัว “ชายผูน้ ีแข็งแกร่งมาก วิงเร็ว!”
“ไหน่ฉา หัวหัว กลับเข้าไปรอข้า”
เมือมองเหล่าหนูทีเห็นได้ชดั ว่ามิอาจต้านทานแรงพลังนี
ไหว อวินลัวเฟิ งก็โบกมือพาพวกเขากลับเข้าไป
เมือเห็นความเคลือนไหวของอวินลัวเฟิ งแล้วอวินเซียวก็
ขมวดคิว เท่าทีเขารู ้ โดยปกติแล้วอวินลัวเฟิ งมักใช้มือ
ขวา แต่บดั นีนางกลับโบกมือซ้ายเพือพาเหล่าหนูกลับ
เข้าไป
เพราะเหตุใดกันเล่า
370
เคราะห์รา้ ยทีอวินเซียวไม่มีเวลาพอจะครุน่ คิด เมือชาย
ชรากลางเวหาเริมเปิ ดฉากโจมตีอวินลัวเฟิ ง
ชายหนุ่มปรีเข้าไปคว้าเอวของเด็กสาวก้าวหลบเฉียง
ออกไปด้านข้างสองสามก้าว อวินเซียวมองลึก เข้าไปใน
ดวงตาของอวินลัวเฟิ ง จากนันกล่าวว่า “รอข้าอยูข่ า้ งๆ
ข้าจะไปจัดการกับมัน” จากนันก็ปล่อยมือ เด็กสาวใน
อ้อมแขน ประกายอํามหิตสว่างวาบขึนในดวงตาทะมึน
นัน
“ท่านพ่อ” นายใหญ่แห่งหุบเขาจ้องมองอวินลัวเฟิ งและ

อวินเซียวก่อนหันกลับไปหาชายชรา “บุรุษผูน้ ีคือบุคคล
371
ในคําทํานายของบรรพชน”
ในฐานะอดีตนายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอิน ชายเฒ่าจะ
ไม่รูจ้ กั คําทํานายของบรรพชนได้อย่างไร
ดวงตาเคร่งขรึมนันหันมองอวินเซียวแล้วก็ครุน่ คิดอยูค่ รู ่
หนึง “เขาคือชายผูน้ นเองหรอกหรื
ั อ ในเมือเป็ นเช่นนัน
ชายคนนีก็ยงั ตายมิได้! แต่หากปล่อยไว้ก็จะเป็ นปั ญหา
ข้าจะขังเขาไว้ก่อน!”
372
ตอนที 945 ใครบางคนจากหุบเขาเสวียนอิน (2)
ตัดสินใจได้ดงั นันแล้วชายชราก็จรดนิวลงกับอากาศ...
แล้วทันใดนันเองหลุมดําก็ปรากฏขึนต่อหน้าอวินเซียว
ขยายใหญ่โตขึนเสียจนกลืนกินร่างของเขาไป ทังร่าง
“อวินเซียว!”
อวินลัวเฟิ งปรีเข้าไปคิดจะจับเขาไว้ แต่ก่อนมือนางจะ

ทันถึงตัว ชายหนุ่มก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา เสียแล้ว...
373
“เจ้าเอาอวินเซียวไปไว้ทีไหน”
อวินลัวเฟิ งกําหมัดแน่น จ้องไปยังชายชราเขม็ง ดวงตา

นางเปล่งแสงแรงกล้าด้วยโทสะ
ก่อนชายชราจะทันตอบรับนาง นายใหญ่แห่งหุบเขาก็
ชิงกล่าวขึนมาก่อนว่า “ชายของเจ้ายามนีถูกหลุมดําของ
บิดาข้ากลืนกินไปแล้ว ยามนีเขาได้หายตัวไปจากโลกนี
โดยสินเชิง ชาตินีทังชาติก็มิอาจพบเจอเขาได้อีก!
ฮ่าๆๆ!”
374
ยามนีเขาได้หายตัวไปจากโลกนีโดยสินเชิง ชาตินีทัง
ชาติก็มิอาจพบเจอเขาได้อีก! ...
ลูกตาอวินลัวเฟิ งหดเกร็งทันที เสียงรอบกายนางเงียบงัน

คล้ายจะดับไป เหลือเพียงคําพูดเหล่านีเท่านัน ทีสะท้อน
ก้องกังวานอยูใ่ นใจของนาง
อวินเซียวหายตัวไปแล้วอย่างนันหรือ
เขาจากนางไปตลอดกาลแล้วอย่างนันหรือ
“ไม่!”
375
เสียงรําไห้ชวนขนลุกแผดก้องสะท้อนดังไปทัวทังผืนนภา
ดวงตาของเด็กสาวเปลียนเป็ นสีแดงกํา แล้วพลังฌานก็

พวยพุง่ ออกจากร่างมิหยุดหย่อน นางจ้องไปยังดวงหน้า
ยับย่นของชายชรา
“พวกเจ้าทังหมดจงตายไปพร้อมกับอวินเซียวเสีย!”
แม้ตอ้ งจ่ายด้วยชีวิตของนางก็ตามที!
บัดนีเองหาได้มีผใู้ ดสังเกตเห็นว่าพลังฌานทีพวยพุง่ ออก

จากกายนางมิได้หายไปกับอากาศ แต่กลับถูกบางสิง
376
บางอย่างทีลึกลับดูดกลืน...
อวินเซียว!
บัดนีในดวงใจนางนัน นอกจากใบหน้าของอวินเซียว
แล้วก็เหลือเพียงแต่จิตสังหารเท่านัน!
นางต้องการให้ทกุ คนทีนีตายไปพร้อมกับเขา!
แล้วโลหิตก็อาบย้อมทัวทังลานให้เป็ นสีแดงฉานอีก
ครัง...
กระทังเหล่าแขกเหรือก็มิอาจรอดพ้นแรงโทสะของอ
377
วินลัวเฟิ งไปได้ ต่างล้มลงจมกองเลือดก่อนทันได้อา้ ปาก
ร้องขอความช่วยเหลือเสียอีก
ชายชรามองดูเด็กสาวผูฟ้ าดฟั นกระบีอย่างบ้าคลังด้วย

ท่าทีเมินเฉย แล้วดวงตาก็ฉายแววหยามเหยียด จากนัน
พุง่ เข้าหาอวินลัวเฟิ งก่อนจะโจมตีอดั กระแทกอกนาง...
บัดนันเองอวินลัวเฟิ งก็ชาในราวกั
ํ บถูกแผดเผาทังเป็ น
ความเจ็บปวดทรมานนันแทบทนมิได้
นีหรือพลังทีแท้จริงของผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์
นางจะเอาชนะผูฝ้ ึ กฌานซึงก้าวลําเกินขันปราชญ์ได้
378
อย่างไรหากนางยังมิอาจเอาชนะได้แม้กระทัง ผูฝ้ ึ กฌาน
ขันปราชญ์
แต่นางไม่มีวนั ยอมแพ้!
นางไม่อยากตายทีนี! อย่างน้อยก็ขอล้างแค้นให้แก่อวิน
เซียวเสียก่อน...
“ท่านเคียดแค้นหรือ”
เสียงทีคล้ายว่าจะดังก้องลงมาจากท้องฟ้าดังขึนในจิต
วิญญาณของนาง
379
เคียดแค้นอย่างนันหรือ
นางจะไม่เคียดแค้นได้อย่างไรกันเล่า
“ข้าช่วยท่านจัดการกับคนเหล่านีได้ แต่เงือนไขคือท่าน
ต้องเลียงดูขา้ ”
อวินลัวเฟิ งชะงักไป
ก่อนทีนางจะจับต้นชนปลายได้ เถาวัลย์นบั ไม่ถว้ นก็

ปรากฏขึนบนพืนโดยพลัน เติบโตขึนรวดเร็วเกียว
กระหวัดเข้าหาร่างชายชราประหนึงว่าพวกมันมีชีวิต
380
ชายชราจ้องมองด้วยความประหลาดใจนึกสงสัยว่าเกิด
อะไรขึน ในขณะทีกําลังตกตะลึงอยูน่ นเถาวั
ั ลย์ อันโผล่
ขึนมาจากใต้ผืนพิภพก็พงุ่ เข้ารัดร่างของเขาแน่นแล้วฉีก
แขนฉีกขา!
“อ๊าก!”
ความเจ็บปวดรวดร้าวส่งให้ชายชรากรีดร้องลัน ดวงหน้า
ซีดเซียวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหงือเย็นไหลพราก
เต็มหน้าผาก
“นีมันอะไรกัน”
381
นายใหญ่แห่งหุบเขาเป็ นเบือใบ้ไปทันที อ้าปากตาค้าง
กับภาพบิดาตนถูกเถาวัลย์รดั พันแน่น
“เจ้าคือใคร” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามเสียงตํา แสงสีแดงใน

ดวงตานางจางหาย “ไยจึงได้ช่วยเหลือข้า”
382
ตอนที 946 ความเปลียนแปลงของเมล็ดพันธุ์ (1)
“เมือไม่นานมานี ท่านนําข้าออกจากโรงประมูล แล้ว

ท่านก็หลังโลหิตลงบนรากของข้าโดยมิได้ตงใจ
ั ตังแต่บดั
นันเป็ นต้นมา ข้าจึงเริมมีสตินกึ รู ้ ด้วยหยาดโลหิตนันเรา
จึงได้ทาํ สัญญากัน เช่นนันท่านจะตายไม่ได้”
383
โรงประมูลอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งนิงไป “เจ้าคือเมล็ดพันธุน์ นอย่

ั างนันรึ”
ระหว่างการประมูล เสียวโม่บอกนางเองว่าเมล็ดพันธุน์ ีมี

ความพิเศษอย่างยิง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็ นต้นไม้อนั มี
สตินกึ รู ้
“ในทีสุดวันนีข้าก็ติดต่อท่านได้ ทว่าสตินกึ รูข้ องข้ากําลัง

จะหายไปในไม่ชา้ เช่นนันเองขอข้ารีบพูด ให้จบ” เสียง
นันดังขึนอีกครัง “นายท่าน นายท่านจะต้องเลียงดูขา้
เมือท่านเติบใหญ่ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์ก็จะ
สามารถเดินทางไปยังแผ่นดินอืนได้ ทีซึงท่านจะต้อง
384
เผชิญกับภยันตรายนับไม่ถว้ น แต่หากท่านนําพาข้าไป
ข้าก็จะช่วยเหลือท่าน”
เลียงดูอย่างนันหรือ
หมายความว่าอย่างไร
ครันอวินลัวเฟิ งอยากจะเอ่ยถามคําถามเหล่านีก็รูส้ กึ ว่า

จิตวิญญาณสันสะท้าน แล้วสตินกึ รูน้ นก็
ั หายวับไป
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าเรียกอสูตรตนใดออกมา”
นายใหญ่แห่งหุบเขากวัดแกว่งกระบีไปมาหวังตัด
385
เถาวัลย์ แต่กลับพบว่าเถาวัลย์เหล่านีแข็งแกร่งดุจเพชร
พยายามเพียงใดก็มิอาจฟาดฟั นได้ ชายชราถูกพันรัด
แทบหายใจไม่ออก ดวงตาแดงกําเบิกกว้าง แขนขานัน
คล้ายกับจะฉีกขาดออกได้ทกุ เมือ
“อวินเซียวอยูท่ ีไหน”
ทีแรกอวินลัวเฟิ งคลุม้ คลังไปจึงมิได้ฉกุ คิด แต่บดั นี

นางบอกได้เลยว่านายใหญ่แห่งหุบเขาต้องโกหก
นางอย่างแน่นอน
อวินเซียวต้องยังมีชีวิตอยูอ่ ย่างแน่นอน
386
“ฮ่าๆๆ”
ครันได้ยินวาจานางแล้ว ชายชราก็หวั เราะเยาะ เอ่ยด้วย

นําเสียงชราแหบแห้งว่า “หากเจ้าไม่ปล่อยข้าออกไป
ชาตินีเจ้าจะมิได้พบเขาอีกชัวชีวิต!”
“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวนางขึน “ต้นไม้นอ้ ย ฉีก

ร่างเขาเสีย!”
ครันได้ยินคําบัญชา เถาวัลย์ก็เริมออกแรงดึงแขนขาชาย
ชราแรงยิงขึน ชายชรารีบร้องก้องตะโกนเพราะเถาวัลย์
เหล่านันกําลังจะฉีกแขนฉีกขาตนอยูแ่ ล้ว “หยุด หยุด
เถิด! ข้าสัญญาว่าเจ้าจะได้พบเขาอีกครังทันทีหากเจ้า
387
ปล่อยข้าไป”
เมือเหตุการณ์เป็ นเช่นนี ชายชราจึงรับความพ่ายแพ้

ยอมจํานนต่ออวินลัวเฟิ งในทีสุด
เล่นตามนําไปก่อน! โอกาสล้างแค้นนันยังมีอีกมาก!
เมือเอ่ยปากยอมจํานนแล้ว ชายชราก็รูส้ กึ ได้วา่ เถาวัลย์

คลายแรงฉีกรัดออก แล้วเขาก็ถอนหายใจ ด้วยความโล่ง
อก...
แคว่ก!
388
อย่างไรก็ดี ครูถ่ ดั มาก็บงั เกิดเสียงดังสนันขึน ชายชราตัว
แข็งข้างโดยพลันเหลือกตาขึนมอง เมือเห็นมือยืนออก
มาจากหลุมดํานันแล้วดวงตาก็เบิกกว้างออกทันใด
“เป็ นไปไม่ได้ เรืองนีเป็ นไปไม่ได้!”
ดวงหน้าของเขาซีดขาวประหนึงศพ อ้าปากค้างด้วย
ความสยดสยองเมือชายผูเ้ ย็นชาปี นออกมาจากหลุมดํา
“เฟิ งเอ๋อร์”
อวินเซียวมิได้แยแสชายชราแต่อย่างใด รีบปรีเข้าไปหา
อวินลัวเฟิ ง ดวงตาทะมึนของเขาฉายแวววิตกกังวล
389
“พืนทีของตาเฒ่าแข็งแกร่งนัก ข้าจึงต้องเสียเวลา
แหกออกมาอยูบ่ า้ ง นีท่านได้รบั บาดเจ็บหรือไม่”
ชายชราแทบกระอักโลหิตครันได้ยินวาจาของชายหนุ่ม
บุรุษผูน้ ีเป็ นใครมาจากไหนกัน ถูกกักขังอยูใ่ นหลุมดํา

แล้วแต่กลับฉีกกระชากออกมาได้อย่างนันหรือ
บุรุษผูน้ ี...เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์จริงหรือ
“อวินเซียว เจ้า...เป็ นอะไรหรือเปล่า”
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางหวาดกลัวเพียงใดทีได้เห็นอวิน
390
เซียวหายไป นางไม่ตอ้ งการเผชิญหน้ากับความกลัวเช่น
นันอีก! อวินลัวเฟิ งโอบรัดกายชายหนุ่มแน่นด้วยมือซ้าย
ของนาง ซุกศีรษะลงในอ้อมแขนของเขาแล้วแย้มรอยยิม
เบิกบานใจบนริมฝี ปาก
ขอบคุณสวรรค์! เขาปลอดภัย!
ตอนที 947 ความเปลียนแปลงของเมล็ดพันธุ์ (2)
391
บัดนันเอง อวินเซียวก็จบั มือขวาของอวินลัวเฟิ งไว้พร้อม
กับนิวหน้า “มือขวาท่านเป็ นอะไรไป”
อวินลัวเฟิ งชะงัก นางตืนเต้นกับการกลับมาของอวิน

เซียวเสียจนลืมซ่อนมือขวาของตนไว้ อีกประการ ด้วย
ความรอบคอบและระมัดระวังของอวินเซียวแล้ว นาง
ย่อมมิอาจซ่อนความจริงจากดวงตาของเขาได้นาน เมือ
คิดดังนัน อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ผิดขึนมาเล็กน้อย นางมองไป
ยังนายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอินซึงบัดนีมีสีหน้ามึนงง
แล้วก็กลอกตา “เขาทําให้มือขวาข้าพิการ”
นายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอินยังตกตะลึงอยูก่ บั การ
กลับมาของอวินเซียวไม่หาย เมือได้ยินถ้อยคําของเด็ก
สาวแล้วเขาก็แทบสะดุดทรุดลงกับพืน
392
“เหลวไหล!”
นายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอินกายสันเทาไปด้วยโทสะ
เขายังมิได้แตะต้องกายนางแม้แต่นิด แล้วจะไปทําให้
นางพิการตอนไหน
อย่างไรก็ดี อวินเซียวเชือฟั งทุกถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง

เขาส่งสายตาเย็นยะเยือกไปให้นายใหญ่ แห่งหุบเขา
แล้วจิตสังหารก็แผ่ไปทัวทังหุบเขาเสวียนอิน...
นายใหญ่แห่งหุบเขาเสวียนอินตายอนาถยิงนัก ฉากนัน
393
สยดสยองจนหลายคนแทบทนไม่ไหว ยังมิทนั อ้าปาก
ร้องขอความช่วยเหลือ เขาก็ถกู อวินเซียวตัดเฉือนเป็ น
ชินๆ ต้องตายด้วยสภาพเหวอะหวะไร้รา่ ง
อวินลัวเฟิ งส่งยิมให้กบั นายใหญ่แห่งหุบเขาผูถ้ กู ทรมาน

จนตาย แล้วรอยยิมของนางก็ยงฉี
ิ กกว้าง นางสงสารเขา
ก็จริงแต่อวินเซียวสําคัญมากเกินกว่า หัวใจอวินเซียวคง
ต้องแหลกสลายเป็ นแน่หากล่วงรูว้ า่ นางสละมือขวาของ
ตนเพือช่วยเขา เช่นนันเองโยนเผือกร้อนไปให้นายใหญ่
แห่งหุบเขาย่อมเป็ นการดีกว่า
และนันคือบทลงโทษสําหรับพวกเขาทีบังอาจปรารถนา
ในตัวอวินเซียว!
394
อวินลัวเฟิ งนันเมือเห็นว่าอวินเซียวกลับมาได้อย่าง
ปลอดภัยแล้วก็ผอ่ นคลายลง จากนันนางจึงนังลงขัด
สมาธิ ส่งกระแสจิตเข้าโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ นางอยากรู ้
ว่าเกิดอะไรขึนกับเมล็ดพันธุก์ นั แน่
บัดนีเอง ในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ ทังเสียวโม่และหัวหัว

ต่างก็จอ้ งมองไปด้านหน้าอ้าปากค้างราวกับว่ากําลัง
มองดูสตั ว์ประหลาด...
อวินลัวเฟิ งมองตามทังสองไปแล้วก็พบเพียงทารกอวบ
อ้วนใน**บจีนผูห้ นึงอยูบ่ นพืน ดวงหน้านัน พร่ามัวมิอาจ
มองเห็นได้ชดั เจน มันเปล่งเสียงหัวเราะคิกคักเบิกบาน
395
ใจราวกับตืนเต้นกับโลกใบใหม่นี
แล้วต้นไม้ทีได้เพาะไว้ก่อนหน้า...ก็ได้หายไปแล้ว
“เสียวโม่ หัวหัว เกิดอะไรขึน” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถาม
หัวหัวส่ายศีรษะ “ข้าเองก็ไม่รู ้ ก่อนหน้านีไม่นาน จู่ๆ

ต้นไม้ทีพยายามจะกลืนกินข้าเข้าไปก็ระเบิดออกเสียง
ดังเปรียงกลายเป็ นทารกน้อยผูน้ ี...”
อวินลัวเฟิ งหันกลับมามองเสียวโม่อีกครัง
เสียวโม่เมือรูส้ กึ ตัวก็สะดุง้ กล่าวด้วยความตืนเต้นว่า

396
“นายท่าน เราจะรวยล้นฟ้ากันอย่างแน่นอน! สิงนีคือ
ต้นไม้ในตํานานทีสามารถเปลียนรูปร่างเป็ นมนุษย์ได้
แม้ตอ้ งใช้เวลาและหาโอกาสทีเหมาะสม แต่จะทรงพลัง
มากทีเดียวเมือมันแปลงกายเป็ นมนุษย์และได้รบั การฝึ ก
พลังฌานอย่างถูกวิธี! อา พวกเราช่างโชคดีอะไรเช่นนี!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ไยข้าจึงมองไม่เห็นใบหน้าของมัน

เล่า”
“นายท่าน ต้นไม้มนุษย์นีไร้ซงเพศและใบหน้
ึ า แต่เมือมัน
เติบโตขึน ท่านก็สามารถกําหนดใบหน้าของมันได้ และ
มันจะมีใบหน้าตามทีท่านปรารถนา”
397
อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา
นางปรารถนาให้เมล็ดพันธุน์ ีมีใบหน้าแบบไหนกันหนอ
บัดนันเอง ดวงหน้าเย็นชาก็ผดุ ขึนในใจนาง นางคิด

สงสัยอยูว่ า่ ทารกน้อยผูน้ ีจะเติบโตขึนเป็ นอวินเซียวน้อย
หรือไม่...
เมือแสงสว่างวาบขึนในใจของอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าของ
ทารกน้อยก็เริมชัดเจนขึนมา เขาส่งรอยยิมสดใส โบก
แขนป้อมๆ ไปทางอวินลัวเฟิ ง ตาและจมูกนันเหมือนอ
วินเซียวไม่มีผิด...
398
ตอนที 948 ของขวัญจากเสียวซู่ (1)
399
คิกๆ
ทารกจํามําผูน้ นเปล่
ั งเสียงหัวเราะคิกคัก อ้าแขนรับ
อวินลัวเฟิ งราวกับกําลังออดอ้อนให้นางอุม้ ตนขึน
“นายท่านเจ้าขา เจ้าเด็กน้อยผูน้ ีเคยกลันแกล้งข้าก่อนที

จะถือกําเนิดขึนมาเสียอีก” หัวหัวกล่าวพลาง จ้องมอง
เด็กสมบูรณ์ผนู้ นั “คราวนีล่ะ ข้าจะสังสอนเขาให้จาหนั
ํ บ
ให้รูก้ นั ไปว่าอย่ามารังแกข้าอีก”
เด็กจํามําผูน้ นคล้
ั ายไม่เข้าใจในสิงทีหัวหัวกล่าว ยังคง
เปล่งเสียงหัวเราะคิกคักด้วยรอยยิมเบิกบานใจประดับ
400
ดวงหน้าแดงกํา
หัวหัวนึกอยากสังสอนทารกน้อยเต็มแก่แล้วก็กา้ วฉับๆ
เข้าไปหา อย่างไรก็ดีครันจะอุม้ ทารกอ้วนขึนมาสังสอน
ให้สาแก่ใจ ทารกร่างป้อมผูน้ นก็
ั กลับเหยียดนิวจิวออก
มาแตะหัวหัวเบาๆ ทีหว่างคิว...
หัวหัวชะงักไป
ก่อนทันรูต้ วั ว่าเกิดอะไรขึน เถาวัลย์นบั ไม่ถว้ นก็เข้าจู่โจม

นางจากด้านหลัง รัดพันตนไว้
คิกๆ
401
เมือได้เห็นหัวหัวดินพราดอยูท่ า่ มกลางเถาวัลย์ ทารก
จํามําก็กลิงตัวไปมาบนพืน โบกแขนขาน้อยๆ อย่าง
สําเริงสําราญใจ คล้ายกับการแกล้งคนเป็ นเรืองทีตน
โปรดปราน
อวินลัวเฟิ งเยืองย่างไปด้านหน้า อุม้ ทารกร่างป้อมขึนมา

“จากนีไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเสียวซู่ [ 1 ]”
เมือได้ยินวาจานันแล้ว เสียวโม่ก็เหลียวมองอวินลัวเฟิ ง
ด้วยแววตาหยามหมิน เขารูด้ ีวา่ นายท่านตน ไม่มี
พรสวรรค์ในการตังชือเอาเสียเลย จะไหน่ฉาหรือเสียวซูก่ ็
เถอะ ล้วนแล้วแต่เป็ นนามทีไร้รสนิยมทังสินอย่างไรก็ดี
เสียวซูก่ ลับชืนชอบนามนีเป็ นอย่างมาก เขาส่งยิมให้แก่
402
อวินลัวเฟิ งด้วยความยินดี มือน้อยๆ ลูบไล้ใบหน้าของ
นางแล้วรอยยิมก็ยิงฉีกกว้าง
เสียวโม่มีสีหน้าทะมึนไป เจ้าหน่ออ่อนนีเป็ นอะไร ไยจึง

ได้ชอบนามกะโปโลเช่นนัน
“เสียวซู่ ปล่อยตัวหัวหัวเสีย” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางเลิก

คิว
เสียวซูม่ องหัวหัวอย่างไม่เต็มใจนัก เขาทําปากย่นยู่ แล้ว

ดวงตาก็จบั จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างชวนให้ใจอ่อน
“นางเพียงแต่ลอ้ เจ้าเท่านัน มิได้ตงใจจะทํ

ั าร้าย ปล่อย
403
นางไปเสีย”
ครันได้ยินถ้อยคําดังกล่าว รอยยิมบนดวงหน้าเสียวซูก่ ็
หายไป ก่อนยกมือน้อยๆ ขึนอย่างไม่เต็มใจนัก...
ในชัวพริบตา เถาวัลย์ทงหมดก็
ั หายเกลียง หัวหัวร่วงลง
มาจากกลางกาศ ตกสูผ่ ืนดินอันอุดมสมบูรณ์
“นายท่าน” หัวหัวลุกขึนจากพืน จ้องไปยังเสียวซูแ่ ล้วก็

เหลียวมองอวินลัวเฟิ งด้วยแววตาเศร้าสร้อย “เขารังแก
ข้า”
“เจ้าก็รงั แกเขากลับสิ” อวินลัวเฟิ งกล่าวพร้อมเผยรอย

404
ยิมร้าย “ข้าไม่หา้ ม”
หัวหัวเงียบไปทันใดแลดูน่าเวทนายิงนัก แม้เสียวซูจ่ ะมี

รูปร่างเช่นมนุษย์ แต่เขากลับอันตราย เสียยิงกว่าอสูร
ร้ายตนใด เช่นนันเอง นางจึงไม่โง่พอทีจะไปยัวยุเขา
คิกๆ
เสียวซูเ่ ปล่งเสียงหัวเราะเย้ยหยัน ทําหน้าเหยเกใส่หวหั

ั ว
นางถูกยัวยุเข้าก็แค้นใจยิงนัก แทบลุกขึนมาตะลุมบอน
กับเขาเสียแล้ว อย่างไรก็ดี เสียวซูม่ ิได้ใส่ใจหัวหัวแต่
อย่างใด มือน้อยเกาบันท้าย ครูห่ นึงก็ดงึ ผลไม้ออกมา
จากบันท้ายของตน
405
ผลไม้นนโปร่
ั งแสงส่องประกายราวกับอัญมณีสีเขียว...
พร้อมกับกลินก้นของเขา
เขายืนผลไม้ดงั กล่าวให้แก่อวินลัวเฟิ งราวกับกําลังออด

อ้อนขอคําชม
“นายท่าน สิงนีคือผลไม้กลายรูป” เสียวโม่เมือเห็นผลไม้

สีเขียวทีเสียวซูน่ าํ เสนอแล้วก็ดีใจยิงนัก “หากไหน่ฉากิน
ผลไม้นีเข้าไปก็จะสามารถกลายร่างเป็ นมนุษย์ได้”
ผลไม้กลายรูปอย่างนันหรือ
406
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวมองหาไหน่ฉา
ครันตกอยูภ่ ายใต้สายตาของนางแล้ว ไหน่ฉาก็รูส้ กึ ขน

ลุกชูชนั ทําหน้าสยองพลางขอร้องว่า “นายท่าน ข้าขอ
ปฏิเสธทีจะกินเจ้าสิงทีถูกเบ่งออกมาจากบันท้ายของ
เสียวซูไ่ ด้หรือไม่”
------
[ 1 ] เสียวซู่ (小树) แปลว่า ต้นไม้ตน้ น้อย
407
ตอนที 949 ของขวัญจากเสียวซู่ (2)
“ไม่ได้ เจ้าไม่มีสทิ ธิ!”
“หากเป็ นเช่นนัน...ท่านก็ให้นางพญาเผ่าหนูแทนก่อนก็
ได้ไหมเล่า เพราะนางก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน สามารถ
กินผลไม้กลายรูปนีได้เช่นกัน”
408
ช่างน่าเศร้าทีเขาไร้เดียงสาเกินไป
ไหน่ฉาคิดใช้นางพญาหนูเป็ นโล่กาํ บัง แต่เสียวซูย่ งั คง

เกาบันท้ายดึงผลไม้กลายรูปออกมาอีกผล...
เขาสินหวังไปทันใด และหันมองอวินลัวเฟิ งด้วยดวงหน้า

เขียวคลํา
“พวกเจ้าทังสองได้คนละผล เอาไปแบ่งกันกิน”
อวินลัวเฟิ งเอ่ยเป็ นนัยว่าให้ทงสองมารั

ั บผลไม้ไปเอง
409
นางพญาหนูมิได้แยแส สําหรับนางแล้วตราบใดทีนาง
แข็งแกร่งขึนได้ไม่วา่ อะไรนางก็กิน
หากอสูรมีรูปกายเป็ นมนุษย์แล้วก็จะบรรลุขนเป็
ฌานขันปราชญ์ได้ อย่างไรก็ดีหากไม่เป็ นไปตามนัน
พวกมันก็จะติดอยูใ่ นสถานพลังขันเซียนไปชัวชีวิต
ไหน่ฉาเมือเห็นนางพญากัดกินผลไม้นนโดยไม่
ั สะดุง้
สะเทือนแล้วมุมปากของเขาก็กระตุก นีนางกินของทีเบ่ง
ออกมาจากก้นของเสียวซูไ่ ด้อย่างง่ายดายถึงเพียงนันได้
410
ขณะกําลังหาข้อแก้ตวั อยูน่ นั อวินลัวเฟิ งก็เหลือบมอง
มา...
ไหน่ฉากายสันเทา ค่อยๆ ก้าวเข้าหาอวินลัวเฟิ งประหนึง

กําลังก้าวขึนสูล่ านประหาร เขารับผลไม้นนมาจากอ
ั
วินลัวเฟิ งด้วยอุง้ เท้าน้อยๆ ทีสันระริก หลับตา แล้วส่งผล
ไม้นนเข้
ั าไปในปาก
เอือก!
ไหน่ฉากลืนผลไม้นนโดยไม่
ั เคียว เมือผลไม้ไหลลงถึง
ท้องแล้วก็รูส้ กึ เย็นวาบทีท้องน้อย จากนันเขาก็ ทิงกาย
นังลงกับพืนอย่างรวดเร็วเพือรวบรวมพลังฌาน
411
“นายท่าน คงต้องใช้เวลาสักหน่อยกว่าพวกเขาจะกลาย
ร่างเป็ นมนุษย์”
เสียวโม่มองไหน่ฉาอย่างเห็นอกเห็นใจ หากเป็ นตนก็คง

ทําใจกินไม่ลงเช่นกัน
“เจ้ามีอะไรอีกไหมนอกจากผลไม้กลายรูป” อวินลัวเฟิ ง
เอ่ยถามเสียวซู่
เสียวซูก่ ะพริบตาแล้วล้วงมือเข้าไปในบันท้ายของตนอีก
ครัง ครูห่ นึงเขาก็ดงึ ผลไม้สีเหลืองอ่อนออกมา
412
“นันผลทลายพิษ! หากกินแล้วท่านจะปลอดภัยจากยา
พิษ”
ผลทลายพิษอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ดึงผ้าออกมาแล้วห่อผลไม้นนไว้

ั นาง
คิดมอบผลไม้นีให้แก่ทา่ นปู่
“มีอะไรอืนอีกไหม” อวินลัวเฟิ งถามต่อ
คราวนีเสียวซูใ่ ช้เวลาพักหนึงกว่าจะดึงผลไม้อีกชนิดออก
มา
413
เทียบกันกับผลไม้สองผลก่อนหน้านีแล้ว ผลไม้ลกู นีมีสี
แดงสดราวกับมีโลหิตผสมอยูใ่ นผลอัน โปร่งแสงนัน
“นีคือผลโลหิตพันปี !” เสียวโม่เริมตืนเต้นมากขึน “หาก

กินผลไม้นีเข้าไป ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนจะสามารถยกระดับ
พลังของตนขึนได้ และหากผูฝ้ ึ กฌานขันนภากินมัน ก็จะ
สามารถขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนได้ในทันที! อย่างไรก็ดี
ผูฝ้ ึ กฌานชันตํากว่าขันนภามิอาจกินผลไม้นีได้ มิฉะนัน
กายจะระเบิดออกมา”
ผลไม้นีมีสรรพคุณยอดเยียมถึงเพียงนีเชียวหรือ
ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งเป็ นประกายแวววาว อย่างไรก็ดี
414
ครันดมผลไม้แล้วอวินลัวเฟิ งก็หยิบผ้ามาห่อ เก็บไว้อีก
ครัง
“นายท่านจะไม่กินหรือ” เสียวโม่เอ่ยถามพลางมองอ
วินลัวเฟิ งด้วยความสับสน
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้าบรรลุเองได้ ไม่ตอ้ งพึง

พาผลโลหิตพันปี หรอก”
เสียวโม่เหลือบมองสีหน้าเคร่งขรึมของนางแล้วมุมปากก็
กระตุก เห็นกันอยูช่ ดั ๆ ว่านายท่านไม่ตอ้ งการกินผลไม้ที
เสียวซูเ่ บ่งออกมา แต่กลับปฏิเสธด้วยวาจาทีฟั งดูชอบ
ธรรมเช่นนี
415
หากไหน่ฉาทีบัดนีรวบรวมพลังฌานอยูน่ นได้
ั เห็นฉากนี
เข้าคงต้องโกรธขึงจนลุกขึนมาเต้นผางเป็ นแน่
“มีอะไรอืนอีกไหม” อวินลัวเฟิ งเก็บผลโลหิตพันปี ไปแล้ว

เอ่ยถามต่อ
เสียวซูส่ า่ ยหน้าหัวเราะ อ้าแขนรอให้อวินลัวเฟิ งกอด
อวินลัวเฟิ งอุม้ เสียวซูข่ นมาแล้

ึ วเลิกคิวมองเสียวโม่ “เขา
ได้ผลไม้เหล่านีมาจากทีใดกัน”
“นายท่าน เขาเป็ นต้นไม้ก็ยอ่ มออกดอกออกผล ข้าเพียง

416
แต่ไม่คิดว่าเขาจะออกผลไม้ได้ถงึ สามชนิด และอันทีจริง
แล้ว ข้าก็ไม่ทราบว่าอีกนานเท่าไรเขาจึงจะออกผลไม้
เหล่านีอีกครัง”
417
ตอนที 950 การแยกจาก (1)
เสียวโม่ยปู่ าก “หากท่านจะถามก็ถามเขาเถิด แต่บดั นี

เขายังพูดไม่ได้”
“เสียวโม่” อวินลัวเฟิ งนิงคิดอยูค่ รูห่ นึง “เจ้ารูว้ ิธีเลียงดู

เสียวซูห่ รือไม่”
“เขามิใช่เด็กน้อยธรรมดาเช่นนันจึงไม่อาจป้อนอาหาร
มนุษย์ให้ได้ เพราะเขาไม่สามารถดูดซึมสารอาหารเหล่า
นันได้ เราเลียงเขาได้ดว้ ยโอสถเท่านัน แต่เด็กคนนีออก
จะมากเรืองไม่ยอมรับโอสถชันตํา”
418
อวินลัวเฟิ งถอนหายใจ เห็นทีนางจะต้องหาโอสถมาเพิม
ให้มากขึนกว่าเดิมเสียแล้ว...
บัดนีนางมีไม่พอเลียงดูเสียวซู!่
“เสียวโม่ เจ้าดูเขาแทนข้าที”
เสียวโม่พดู ไม่ออก นายท่านผลักภาระเด็กคนนีมาทีเขา

ได้อย่างไร
เมือเสียวโม่ตงท่
ั าจะปฏิเสธอวินลัวเฟิ งก็จากไปเสีย
แล้ว...
419
คิกๆ
ทารกจํามําหัวเราะเอิกอ๊าก ยืนมือออกไปสัมผัสเสียวโม่
เขาค่อยๆ คืบคลานขึนไปบนร่างของเสียวโม่แล้ววางมือ
น้อยๆ ทีก่อนหน้านียัดเข้าไปในบันท้ายตนลงบนหน้า
เสียวโม่...
เสียวโม่หน้าคลํา อยากลากเจ้าตัวจ้อยนีโยนออกไปยิง
นัก
“หัวหัว เจ้าช่วยดูเขาหน่อยแล้วกัน ตกลงไหม” เสียวโม่

มองหัวหัวด้วยแววตาวิงวอน
420
หัวหัวล่าถอยไปด้วยใจหวาดหวัน “เด็กชายผูน้ ีคือปี ศาจ
ตัวน้อย ข้าไม่อยากดูแล นายท่านมอบหมายงานนีให้
เจ้า เช่นนันเจ้าก็ควรทําให้สาํ เร็จลุลว่ ง”
ฝุบ!
สินคําหัวหัวก็วิงแจ้นไปด้วยเกรงว่าเสียวโม่จะโยนเจ้า
ปี ศาจน้อยนีมาให้นาง
เช่นนันเอง ภายใต้ทอ้ งฟ้าสีครามบัดนีจึงเหลือเพียงเสียว

โม่และทารกตัวอ้วนนังจ้องหน้าซึงกันและกัน...
421
...
กลางลานนันมีศพเกลือนกลาดอยูท่ า่ มกลางกองเลือด
ชายชราผูก้ ่อนหน้าหยิงยโสโอหังนักบัดนี ก็ตายตกไป
แล้วเช่นเดียวกัน แขนขาของเขาถูกเถาวัลย์รดั แหลก ร่าง
โชกโลหิตแลดูน่าเวทนายิงนัก...
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งลืมตาขึนแล้ว อวินเซียวก็ยา่ งเท้าเข้า

มาหานางอย่างเชืองช้า รอยยิมอ่อนจางปรากฏอยูบ่ นใบ
หน้าซึงมักเย็นชาอยูเ่ สมอ ดวงตาทะมึนของเขาเปี ยมไป
ด้วยความรักทีมีตอ่ นาง
422
“ข้าจัดการศัตรูหมดแล้ว”
อวินลัวเฟิ งหันมองชายหนุ่มแล้วลุกขึนยืนช้าๆ พลางเลิก

คิวขึน “เจ้าหนีออกมาจากหลุมดํานัน ได้อย่างไร”
อวินเซียวนิงไปก่อนกล่าวว่า “ข้าเกรงว่าจะมีเรืองเลวร้าย
เกิดขึนกับท่าน”
มนุษย์นนช่
ั างมีศกั ยภาพอันไร้ทีสินสุด
ด้วยเหตุนีอวินเซียวจึงได้ดนรนออกจากการคุ
ิ มขังของ
ชายเฒ่า
423
อวินลัวเฟิ งขยับริมฝี ปากนาง ครันจะพูดอะไรบางอย่าง
อวินเซียวก็ยืนมือออกมาดึงนางเข้าไปใน อ้อมแขน
“ระวัง!”
สินคําเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังกึกก้องลงมาจากผืนฟ้า
ส่งให้อากาศรอบตัวสันสะเทือน
“เจ้าหนุ่ม ข้าต้องตาเจ้าทีเดียว เจ้าช่างฉลาดเฉลียวยิง

นัก”
ทีกลางเวหานันชายชราในอาภรณ์ผา้ ลินินค่อยๆ ปรากฏ

424
ตัวขึนมาทีละน้อย เขาลูบเคราขาวแผ่วเบามองลงมายัง
คูห่ นุ่มสาวเบืองล่างด้วยสายตาอ่อนโยน
อวินลัวเฟิ งกุมมืออวินเซียวแน่น ชายผูน้ ีมีกลินอายเฉก

เช่นเดียวกันกับชายชราผูน้ นแห่
ั งหุบเขาเสวียนอิน
กล่าวคือ...เขาเองก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานทีอยูเ่ หนือกว่าขัน

ปราชญ์ไปแล้วเช่นเดียวกัน!
เหตุใดแผ่นดินลับแลนีจึงมีผฝู้ ึ กฌานทีอยูเ่ หนือกว่าขัน

ปราชญ์ไปแล้วหลายคนนัก
“อย่ามองข้าเช่นนันเลยแม่นางน้อย ข้าไม่เหมือนเจ้าเฒ่า
425
แห่งหุบเขาเสวียนอิน ข้ามิได้มาเพือก่อเรือง” ชายชรา
เอ่ยด้วยรอยยิม “ข้าเป็ นคนดี”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ท่านมีคาํ ว่าคนดีแปะหน้าไว้หรือ”
ชายชรานิงไปก่อนหัวเราะ “เจ้าเป็ นแม่นางน้อยทีน่า

สนใจจริง แต่คนเช่นเจ้าจะต้องเติบโตขึนด้วยตัวเอง หาก
ยอมจํานนต่อกลุม่ อิทธิพลใดๆ ก็จะเสียของไปเปล่าๆ
เชือข้าเถิด ข้าน่ะตาแหลมนัก”
426
“อย่างไรก็ดี...” ดวงตาของเขาขยับไหว แล้วมองมาที

อวินเซียว “ข้าสนใจวิถีทีเจ้าใช้ฝึกตน เจ้าเต็มใจจะไปกับ
ข้าหรือไม่ ข้าจะช่วยให้เจ้าแข็งแกร่งขึน”
อวินเซียวจับจ้องไปยังชายชราด้วยท่าทีเย็นชา ใบหน้า
ของเขาปราศจากความรูส้ กึ “ข้าปฏิเสธ!”
“เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าก็มิตอ้ งด่วนปฏิเสธข้าถึงเพียงนัน เจ้ามี

ทังพลังและความเป็ นเลิศ ความสามารถ ของเจ้าก็ช่าง
น่าสะพรึงยิง ลําพังด้วยกําลังตัวเองเจ้าก็แหวกเปิ ดมิติ
คุมขังของเจ้าเฒ่าแห่งหุบเขาเสวียนอินออกมาได้ ข้าชืน
1
ชมเจ้ายิงนัก แต่ในเวลาเดียวกันเจ้าก็ได้ดงึ ดูดศัตรูผแู้ ข็ง
แกร่งเข้ามาหาตน หากเจ้าปรารถนาจะปกป้องแม่นาง
น้อยข้างกายแล้ว ข้าก็ยืนมือช่วยเหลือเจ้าได้ แต่เจ้า
ต้องออกเดินทางไปกับข้า”
นําเสียงอวินเซียวทุม้ ตําวางอํานาจ “ข้าปกป้องนางได้”
ชายชราผูน้ นหรี
ั เนตรลงเล็กน้อย “เจ้าไม่ตอ้ งการพลัง
อย่างนันรึ”
คําว่า ‘พลัง’ นันดึงดูดผูค้ นมากมาย เช่นนันชายชราจึง

คิดว่าอวินเซียวเองก็คงมิอาจปฏิเสธเช่นเดียวกันหากยิง
คําถามนันออกไป ทว่าเขาคิดผิด
2
ดวงหน้าของอวินเซียวยังคงเย็นชาเช่นดังเดิม จิตใจของ
เขามิได้หวันไหวด้วยถ้อยคําเหล่านีเลย
“อา” ชายชราถอนหายใจแผ่ว จากนันส่ายศีรษะอย่าง

ปลงตก “แตงใดเมือถูกบีบคันให้ชานั
ํ กมักไม่หวาน อย่า
กระนันเลย ข้าจะไม่บงั คับฝื นใจให้เจ้ามาเข้าร่วมสํานัก
ข้า อย่างไรก็ดี หากเจ้าเปลียนใจก็มาหาข้าได้ทกุ เวลา”
อวินเซียวนันไม่แยแสผูใ้ ดและมีศกั ดิศรีของตัวเอง ไม่วา่

ใครก็มิอาจสยบให้เขาเข้ามาอยูใ่ ต้อาณัติได้! เช่นนันเอง
เขาจะไม่เลือกฝักใฝ่ สาํ นักใด แต่จะสร้างอาณาจักรของ
ตัวเอง!
3
“เอาอย่างนีไหมเล่า ข้าจะชีทางลัดให้แก่เจ้า” ชายผูม้ ีสี
หน้าเย็นชาเผยยิม “บนแผ่นดินลับแลนี ผูฝ้ ึ กฌานขัน
ปราชญ์คือผูท้ ีแข็งแกร่งทีสุด อย่างไรก็ดี หากไม่พบเจอ
ศัตรูผแู้ ข็งแกร่งกว่าเสียแล้ว เจ้าก็จะไม่มีวนั เติบโต อีก
สองวันทางผ่านจะเปิ ดขึน หากเข้าสูเ่ ส้นทางนันแล้วเจ้า
ก็จะไปสูโ่ ลกทีแข็งแกร่งยิงกว่า นันคือสถานทีทีข้าและ
ตาเฒ่าแห่งหุบเขาเสวียนอินจากมา”
ชัดเจนว่าชายชราชืนชมในตัวอวินเซียวเป็ นอย่างมาก
จึงเต็มใจทีจะยืนมือชีทาง
“ทางผ่านนีเปิ ดขึนครังสุดท้ายเมือหลายปี มาแล้ว คราวนี

ทางผ่านจะเปิ ดขึนในอีกสองวัน หากเจ้าพลาดโอกาสนี
4
ก็ตอ้ งรอไปอีกสองถึงสามปี ”
อวินเซียวหันไปอย่างเงียบๆ รูส้ กึ ถึงแรงของเด็กสาวข้าง

กายทีบีบมือตนแน่น แล้วเขาก็เผลอบีบมืออันเย็นเฉียบ
ของนางกลับโดยไม่รูต้ วั
“เฟิ งเอ๋อร์ ไปกันเถิด” เขาหันไปหาอวินลัวเฟิ ง แล้วท่าที

เย็นชานันก็หายไปกลายเป็ นความอ่อนโยนในทันที
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา ก่อนจากนางเผลอเหลือบ

มองไปยังชายชราในชุดอาภรณ์ลนิ ินทีกําลังลูบเคราตน
ชายชรามิได้โกรธเคืองแต่อย่างใดกับกิรยิ าท่าทางอัน
5
หยาบคายนี เพราะตนรูด้ ีอยูแ่ ล้วว่าจะอย่างไรก็ตามที
อวินเซียวย่อมมีความปรารถนาในการมุง่ หน้าไปสูโ่ ลก
อืนอย่างแน่นอน
...
ภายในโรงเตียมของเชิงเขา ในห้องอันอบอุน่ แสนสบาย

อวินเซียววางอวินลัวเฟิ งลงบนเตียงอย่างระมัดระวังก่อน
ลดศีรษะลงจุมพิตเด็กสาว จุมพิตนันแสนอ่อนโยนขณะ
ทังสองเกลือกกลิงไปมาบนเตียง แล้วอวินเซียวก็เปล่ง
เสียงเรียกชือนางซําๆ
“เฟิ งเอ๋อร์...”
6
นําเสียงของชายหนุ่มตําทุม้ นุ่มลึก คล้ายแม่เหล็กดึงดูด
หัวใจผูค้ นได้โดยง่าย
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งหลบริมฝี ปากของเขา “เจ้าคิดที

จะ...ออกเดินทางใช่ไหม”
ชายหนุ่มนิงไป นัยน์ตามืดหม่นดังเช่นราตรี เพ่งพิศเด็ก

สาวในขณะทีกดนางลงกับเตียงแล้วก็ไม่เอือนเอ่ยสิงใด
บรรยากาศภายในห้องนันตึงเครียดขึนทันที
ไม่นานเขาก็เอ่ยขึนมาว่า “เฟิ งเอ๋อร์ ท่านจะไม่อยูบ่ น

7
แผ่นดินลับแลนีไปตลอดกาล เมือเวลานันมาถึง ยาม
ท่านเดินทางไปยังอีกโลกหนึงก็จะไร้ซงการปกป้
ึ องใดๆ
เช่นนันเองข้าจึงอยากออกไปสํารวจเส้นทางให้แก่ทา่ น
ก่อน”
8
อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาขึนมองใบหน้าอันหล่อเหลาและ
เย็นชานัน ดวงตาของชายหนุ่มเผยให้เห็นความมุง่ มัน
เด็ดเดียว ในขณะทีมองตรงมายังนางอย่างปราศจาก
ความหวันไหวใดๆ
สายลมพัดผ่านหน้าต่าง ส่งให้เส้นผมสีหมึกของเขาปลิว
สยายแผ่วอยูใ่ นอากาศ ริมฝี ปากเรียวบางเม้มเบาอยูบ่ น
ดวงหน้าราวสลักเสลานัน กล้ามเนือท้องอันชวนให้
ปรารถนาก็โผล่พน้ ออกมาจากชุดคลุมหลุดลุย่
“ข้าสัญญา” เสียงเด็กสาวดังขึนท่ามกลางห้องอันเงียบ
9
งัน “และข้าจะเร่งพยายามเพือทีจะได้ไปพบ กับเจ้า”
ทุกสิงทีเขาทํานันมีนางตังอยูใ่ นใจเสมอ เขาเกรงว่าเมือ

นางย่างก้าวเข้าไปในโลกทีไม่คนุ้ เคยแล้วจะถูกกลัน
แกล้งรังแก จึงเป็ นสาเหตุทีเขาคิดจะไปสํารวจทีทางให้
นางก่อน
ชายผูห้ นึงมีใจทําเพือนางถึงเพียงนี แล้วนางมีสทิ ธิอะไร

ทีจะนังอยูเ่ ฉยๆ เล่า
“ยอดเยียม!” สีหน้าชายหนุ่มยินดีทีเดียว “ข้าจะรอจน

กว่าท่านจะมา!”
10
ริมฝี ปากของอวินลัวเฟิ งคลายลงเป็ นรอยยิม นางเกียว
กระหวัดแขนรอบคออวินเซียวแล้วก็กลับกดร่างเขาลง
แทน กลินอายฝ่ ายรุกของนางแผ่ซา่ นออกมาอย่างไม่น่า
เชือ
“อวินเซียว ครังต่อไปทีพบกันเรามามีลกู กันเถิด”
แรกเริมเดิมทีนางคิดว่าหลังพบอวินเซียวแล้วก็จะกลับ
ไปแต่งงาน แต่ทว่าเวลาทีมีอยูไ่ ม่เพียงพอ อีกต่อไป หาก
ทังสองพลาดโอกาสในอีกสองวันนีก็ตอ้ งรออีกสองปี เพือ
เข้าสูโ่ ลกใบนัน! เช่นนันเอง นางจึงต้องยอมทิงงานแต่ง
งานของพวกตนไว้ขา้ งหลังเสียก่อน
11
“ได้เลย” อวินเซียวมีรอยยิมกว้างประดับใบหน้า “หาก
เป็ นลูกชาย ข้าจะสอนให้เขาปกป้องมารดา ของตน
ตังแต่อายุยงั น้อย แต่หากว่าเป็ นลูกสาว...ข้าก็จะปกป้อง
ทังแม่และลูก”
สินวาจาชายหนุ่ม ผ้าม่านหลังเตียงก็คลีสยายลงมา
แล้วก็เห็นร่างทีเกียวกระหวัดกันของคนทังสองเป็ นเงา
รางๆ ...
...
วันต่อมา อวินเซียวเดินทางออกจากโรงเตียมไป
12
อวินลัวเฟิ งเก็บสัมภาระตนเรียบร้อย เตรียมพร้อมจะ
กลับไปยังจวนสกุลเยียแต่ก็ตอ้ งชะงักเท้าลงเสียก่อน
แล้วเอ่ยขึนด้วยใบหน้านิว “เสียวโม่ นีข้าเผลอลืมอะไร
ไปหรือเปล่า”
ภายในดวงจิตของนางนันได้ยินเสียงพิกลของเสียวโม่
“แหม นายท่านสนเพียงแต่จะหลับนอนกับ อวินเซียวเท่า
นัน ท่านจะจําได้อย่างไรว่ายังมีผอู้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาทีน่า
สงสารและแสนภักดีอยูอ่ ีกคนนอนรอท่านอยู่ ในถํา”
อวินลัวเฟิ งนิงไป แล้วก็นกึ ได้ในทีสุดว่าตนลืมสิงใด
“ข้าลืมเรืองชิงหยวนไปเสียสนิท...”
13
บัดนีชิงหยวนผูน้ ่าสงสารยังคงรอคอยอยูใ่ นถําแห่งหุบ
เขานันอย่างไม่ยอ่ ท้อ ใครเลยจะคิดเล่าว่าอวินลัวเฟิ ง
ครันได้พบอวินเซียวแล้วจะลืมเขาไปเสียสนิท...
อวินลัวเฟิ งหมุนกายกลับ รีบเร่งฝี เท้าไปยังป่ าทีเชิงเขา

ของหุบเขาเสวียนอิน
เมือพบชิงหยวนเขาก็ใกล้ตายเต็มแก่เนืองจากขาดนํา
ขาดอาหาร แม้เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานก็ใช่วา่ จะไม่ตอ้ งกินข้าว
“นายหญิง” ครันเห็นอวินลัวเฟิ งแล้วดวงตาชิงหยวนก็

เป็ นประกายลุกวาว ฝื นลุกขึนยืนจากพืน “นายท่านเป็ น
14
อย่างไรบ้าง”
“เขาสบายดีแล้ว” อวินลัวเฟิ งมองชิงหยวน “เขาจะออก

เดินทางสักพัก ชิงหยวน ระหว่างนีเจ้าก็มาติดตามข้า
ก่อน”
“ขอรับนายหญิง” ชิงหยวนมิได้สอบถามถึงตําแหน่งขอ
งอวินเซียว ทีสุดแล้วเรืองดังกล่าวก็เกินขอบเขตอํานาจ
ของตน
“นายหญิง” ชิงหยวนลูบท้องทีส่งเสียงร้องโครกคราก
ของตนแล้วก็เอ่ยถามด้วยท่าทีเหนียมอายว่า “นายหญิง
มีอาหารให้ขา้ บ้างหรือไม่”
15
อวินลัวเฟิ งโยนอาหารทีนางหาซือมาระหว่างทางให้ชิง
หยวน “กินเสร็จแล้วเราจะกลับสกุลเยียกัน”
“ขอรับ” ชิงหยวนตอบรับนอบน้อม มือรับอาหาร สายตา

ของเขาประเมินอวินลัวเฟิ งอย่างสงสัยใคร่รู ้ ดูเหมือนว่า
นายหญิงจะแข็งแกร่งขึนมากทีเดียวระหว่างเดินทางไป
ยังหุบเขาเสวียนอิน
อวินลัวเฟิ งมิได้วา่ อย่างไรชิงหยวน นังลงขัดสมาธิในถํา

แล้วเริมต้นรวบรวมพลังฌานอีกครัง
16
นอกจากการขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับกลางหลัง

ฝึ กผสานพลังฌานกับอวินเซียวครังแรกแล้ว นางยังได้
รับรางวัลพอสมควรทีเดียวในช่วงเวลาถัดมา ด้วยเมือ
คืนวานนีอวินเซียวก็แรงดีมิหยุดหย่อนจึงส่งให้นางเข้า
ใกล้ขอบแห่งการบรรลุเต็มที เรียกได้วา่ นางพลาดโอกาส
บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูงไปเพียงนิดเดียว
เท่านัน
17
ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูงนันก็อยูห่ า่ งจากผูฝ้ ึ กฌานขัน
ปราชญ์ไปเพียงไม่กีก้าว นับว่าเป็ นผูแ้ ข็งแกร่งอยูบ่ น
แผ่นดินลับแลแห่งนี! จะไม่มีผใู้ ดกล้ามารังแกนางสุม่ สี
สุม่ ห้าเช่นในทีแรกอีก
บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็ลืมตาขึน ดวงตาทะมึนของนาง

คล้ายท้องนภายามราตรีเผยให้เห็นแสงยากหยังถึง
การเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์นนเป็

ั นอย่างไรนะ
สักวันหนึงนางก็จะได้สมั ผัสสถานพลังนันเช่นเดียวกัน
และนางก็เชือว่าสถานพลังดังกล่าวอยูไ่ ม่ไกล
18
...
ณ จวนสกุลเยีย
ภายในสวนอันเงียบสงบนัน อวินชิงหย่ากําลังชิมชาอยู่
ด้วยท่าทีเคร่งขรึม สง่างามทรงเกียรติยิงนัก ดวงหน้า
ทรงภูมิเผยรอยยิมอ่อนจาง
ทีนังตรงข้ามกันนันคือชายรูปงาม รูปพรรณสัณฐาน
คล้ายได้รบั การสลักเสลามา คิวคมปลาบกําจายรังสี
อํามหิตอันหลงเหลือมาจากแรมปี ทีต้องต่อสูใ้ นสนามรบ
อย่างไรก็ดี ครันอยูร่ ว่ มกับสหายเก่าเขาก็ได้สงวนท่าที

19
ของตนเอาไว้
“ชิงหย่าเอ๋ย เราสองก็หา่ งหายกันไปนานหลายปี แต่น่า

เสียดายเหลือเกินทีพีชายและพีสะใภ้ของเจ้ามิได้อยูก่ บั
พวกเราแล้ว”
ครันหวนระลึกถึงความทรงจําในอดีต เจียนเฉิงเหวินก็
เผลออารมณ์เศร้าหมองไปไม่รูต้ วั
เวลาเป็ นดังเช่นกระแสนําไหลผ่าน ชัวพริบตาเวลากว่า

ทศวรรษก็ผา่ นหายไป พีชายและภรรยาผูง้ ดงามของเขา
จากเมือกาลก่อนบัดนีก็ถกู ธารเวลาพัดพาให้หายไปเช่น
กันจากแม่นาไร้
ํ สนสุ
ิ ดอันเรียกขานกันว่าประวัติศาสตร์นี
20
สีหน้าอวินชิงหย่ามีแววเศร้าสลด เขาวางถ้วยนําชาใน
มือลงแล้วกล่าวอย่างสุขมุ ว่า “ทีพีชายและพีสะใภ้ตอ้ ง
ตายนันเป็ นเพราะแผนร้ายมากเล่ห ์ หาเป็ นเช่นนันไม่
เฟิ งเอ๋อร์ยอ่ มไม่เดือดเนือร้อนใจถึงเพียงนีตลอดหลายปี
ทีผ่านมา”
หากบิดามารดานางยังมีชีวิตอยู่ ทัวทังแว่นแคว้นหลง
หยวนย่อมไม่มีผใู้ ดบังอาจแตะต้องเส้นผมอวินลัวเฟิ งแม้
สักเส้น ใครเลยจะไม่รูเ้ ล่าว่าพีสะใภ้ของเขาแม้ภายนอก
แลดูออ่ นโยน แต่กลับดุรา้ ยเด็ดเดียวอยูภ่ ายใน นางจะ
ปล่อยให้ผใู้ ดมาทําร้ายลูกสาวตนได้อย่างไร
“พีเจียน ท่านมาในวันนีคงมิได้แค่เพือรําลึกความหลัง
21
กับข้ากระมัง” อวินชิงหย่าแย้มรอยยิมแผ่วเบา นําเสียง
เรียบเย็นคล้ายสายลมทีบรรเทาบาดแผลได้
เจียนเฉิงเหวินหัวเราะเบาๆ “ก็ขา้ หาคนคลายทุกข์ดว้ ย

ไม่ได้น่ะสิ ทีข้ามาหาเจ้า ข้าว่าเจ้าก็เคยได้ยินมาว่าอีกไม่
นานจะมีการประลองยุทธ์ภายในแผ่นดินเกิดขึนเร็วๆ นี
เหล่าคนรุน่ ใหม่แห่งแคว้นเทียนอวินก็ช่างไร้คา่ เสียเหลือ
เกิน มิอาจเป็ นหน้าเป็ นตาให้แก่แคว้นได้ พวกขุนนาง
ต่างทะเลาะเบาะแว้งกันเรืองนีไม่จบไม่สนิ ข้าจึงมาทีนี
เพือหาความสงบ”
“พีเจียน ข้าขอแนะนํามิให้ทา่ นไปทาบทามลัวเฟิ งน้อย”

อวินชิงหย่าหัวเราะแผ่วเบา “หากไม่เช่นนันด้วยนิสยั ของ
นางแล้ว แคว้นใดก็ตามทีทําให้นางต้องขุ่นเคืองใจคง
22
ต้องมีอนั เป็ นไปทังแคว้นอย่างแน่นอน”
หากเป็ นผูอ้ ืน เมือกล่าวถึงท่าทีอนั หยิงยโสของหลาน

สาวตนแล้วย่อมแฝงไปด้วยนําเสียงดุดา่ ว่ากล่าว อย่าง
ไรก็ดี อวินชิงหย่ามิได้เป็ นเช่นนัน แม้ปากเอ่ยวาจาทว่า
นําเสียงกลับเปี ยมไปด้วยความรักใคร่ให้ทา้ ย มิได้มีแวว
ตําหนิติเตียนแต่อย่างใด
มุมปากเจียนเฉิงเหวินกระตุก อันทีจริงแล้ว อย่างอวินลัว

เฟิ งน่ะหรือจะยอมรับความแพ้พา่ ย หากถูกพวกเหลือขอ
จากแคว้นอืนกลันแกล้งรังแกระหว่างการประลองยุทธ์
นางย่อมอัดพวกเขาคาทีอย่างแน่นอน
23
ในเวลานันเองจะเกิดการพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินขึนอย่าง
แท้จริง
“ข้าว่าฝ่ าบาททรงมีความตังใจจะส่งลัวเฟิ งน้อยไปกูห้ น้า

ข้าจะกลับไปรายงานแล้วโน้มน้าวพระทัยฝ่ าบาทให้ลม้
เลิกเสีย มิฉะนันแคว้นอืนๆ คงจะรวมตัวกันนินทาว่า
กล่าวแคว้นเทียนอวินเป็ นแน่” เจียนเฉิงเหวิน ลูบคาง
“แม้ขา้ เองก็อยากเห็นลัวเฟิ งน้อยสังสอนเหล่าคนเหลือ
ขอพวกนันให้สาแก่ใจสักทีอยูเ่ หมือนกัน”
24
25
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงแหลมสูงดังขึน “ฝ่ าบาทเสด็จ
แล้ว!”
ฝ่ าบาทอย่างนันหรือ
เจียนเฉิงเหวินนิงงันไปครูห่ นึง ก่อนผุดลุกขึนยืนภายใน

หอด้วยแววตาสับสน เหตุใดฝ่ าบาทจึงได้เสด็จมาใน
เวลาเช่นนี
ในขณะทีเจียนเฉิงเหวินกําลังมึนงงกับสถานการณ์
ฮ่องเต้ซงทรงฉลองพระองค์
ึ อย่างเป็ นกันเองก็ยา่ งก้าว
เข้ามาเนิบช้าพร้อมผูต้ ิดตามอีกสองคน ครันเห็นคนสอง
26
คนนีแล้วสีหน้าของเจียนเฉิงเหวินก็เปลียนไปทันที
“ฝ่ าบาท” เขาระงับความสับสนในใจตนไว้ จากนันถวาย

บังคมองค์ฮ่องเต้ดว้ ยความเคารพ ก่อนเอ่ยถามขึนว่า
“กระหม่อมขอถามได้หรือไม่วา่ เหตุใดฝ่ าบาทจึงเสด็จมา
ทีจวนสกุลเยียแห่งนี”
“เรามาทีนีเพือพบคุณหนูอวิน นางยังไม่กลับมาอีกหรือ”
ฮ่องเต้ทรงมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย
ท่าทีเจียนเฉิงเหวินยิงกระอักกระอ่วน “ฝ่ าบาทเสด็จมา

เพือทาบทามลัวเฟิ งน้อยไปเข้าร่วมการประลองยุทธ์
ระหว่างแคว้นใช่หรือไม่ กระหม่อมเกรงว่าเรืองนีจะ...ไม่
27
เหมาะสม”
“เหตุใดจึงจะไม่เหมาะสมกันเล่า” พระเนตรฮ่องเต้เปี ยม
ไปด้วยความไม่เข้าใจ
นีเป็ นโอกาสอันดีทีอวินลัวเฟิ งจะได้ผงาดขึนครองแผ่น

ดินนีประหนึงพายุโหมมิใช่หรือ เช่นนันแล้วเหตุใด เจียน
เฉิงเหวินผูม้ ีสมั พันธ์อนั ดีกบั อวินลัวเฟิ งจึงคิดค้านความ
คิดนีเล่า ทียิงไปกว่านัน นอกจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ทัวทัง
แคว้นเทียนอวินนีก็หาได้มีคนหนุ่มสาวคนใดเตะตาสัก
คนไม่
“เรืองนี...” เจียนเฉิงเหวินเพ่งพิศผูต้ ิดตามข้างองค์ฮ่องเต้
28
ทังสองด้วยความลังเลใจ เขาจะกล่าวถึงสิงที อวินลัวเฟิ ง
อาจกระทําต่อหน้าคนทังสองนีได้อย่างไรเล่า
“ลัวเฟิ งน้อยยังเด็กนัก กระหม่อมวอนฝ่ าบาททรง

ทาบทามคนอืน”
“มิใช่ปัญหา” เห็นได้ชดั ว่าฮ่องเต้ทรงไม่เข้าใจความ

กังวลในใจของเจียนเฉิงเหวิน ทรงโบกพระหัตถ์ตรัสว่า
“เราเชือในตัวนาง”
เจียนเฉิงเหวินแทบลันคําตําหนิ ให้อวินลัวเฟิ งเข้าร่วม

การประลองยุทธ์ในครังนีก็เปรียบเสมือนการแกว่งเท้า
หาศัตรูให้นางมิใช่หรือ แล้วเจียนเฉิงเหวินจะเห็นด้วยกับ
29
เรืองนีได้อย่างไร
“อะไรกัน นีแว่นแคว้นอันน่าภาคภูมิใจของท่านหาคน
หนุ่มสาวเข้าร่วมการประลองยุทธ์มิได้เลยอย่างนันหรือ”
ชายผูย้ ืนอยูด่ า้ นซ้ายขององค์ฮ่องเต้มิอาจรักษามาด
สุขมุ ของตนไว้ได้อีกต่อไป เอ่ยขึนเสียงเย็น “หากท่านหา
ผูเ้ ข้าร่วมการประลองยุทธ์มิได้ ก็ควรแจ้งข้าให้เร็วกว่านี
ข้าจะได้มิตอ้ งเสียเวลา! แคว้นอืนเขาก็สง่ ตัวแทนเข้า
ร่วมการประลองยุทธ์กนั หมดแล้ว เหลือเพียงแต่แคว้น
ของท่านเท่านัน”
“ใต้เท้าเทียนขุย” เจียนเฉิงเหวินขมวดคิว “ข้าวอนขอ

ท่านให้เวลาเราอีกสักหน่อย พวกข้าวางแผนทีจะเฟ้นหา
ตัวแทนคนหนุ่มสาวจากเหล่าประชาชนเพือเข้าร่วม”
30
ทูตทังสองทีมาในวันนีหาใช่คนของแคว้นหลานเสียงไม่
ทีสุดแล้ว สถานะของแคว้นหลานเสียงก็มิได้ยงใหญ่
ิ พอ
ทีจะเป็ นเจ้าภาพจัดการประลองยุทธ์
บนแผ่นดินนีมียอดแคว้นอยูส่ ามแคว้น! การประลอง

ยุทธ์ทกุ ครังจะมีหนึงในสามแคว้นนีเป็ นเจ้าภาพ และทูต
ของแคว้นดังกล่าวก็จะออกเดินทางไปเชิญชวนทัวทุก
แคว้นให้เข้าร่วมการประลอง ในคราวนีทูตทังสองมา
จากจักรวรรดิเทียนหุย!
จักรวรรดิ! มีเพียงยอดแคว้นทังสามเท่านันทีทรงอิทธิพล
มากพอจะใช้คาํ ดังกล่าว! ส่วนแคว้นอืนหาได้คคู่ วรไม่
เท่านีก็พอจะเห็นภาพความยิงใหญ่ของแคว้นทังสามบน
31
แผ่นดินนี
“ฮึม!” เทียนขุยพ่นลมเชิดจมูกตน “เหล่าองค์ชายและ

องค์หญิงแห่งแคว้นเทียนอวินของท่านมิอาจเข้าร่วม
การประลองยุทธ์ได้ บุตรีของเหล่าขุนนางก็มิได้ แล้ว
ประชาชนคนธรรมดาจะมีความสามารถถึงเพียงนันได้
อย่างไร ข้าถ่อมาถึงทีนีก็เพือเชิญชวนแคว้นเทียนอวินนี
โดยเฉพาะ และนีคือท่าทีของท่านอย่างนันหรือ ตอนนี
ข้าก็เหลืออดเต็มทีแล้วดังนันข้าจะบอกอะไรให้ หลัง
ปรึกษาหารือกับเหล่าแคว้นทังหลาย พวกเราลงความ
เห็น กันแล้วว่าสามแคว้นสุดท้ายจะถูกแทนที”
ถ้อยคําของเขาหมายความว่าสามแคว้นทีรังท้ายจะ
เลือนหายไปในสายธารแห่งประวัติศาสตร์ และดินแดน
32
ของแว่นแคว้นเหล่านีก็จะถูกยุบรวมกับแคว้นอืน
ครันได้ยินถ้อยคําดังกล่าว ท่าทีของฮ่องเต้ก็เปลียนไป
ทันที ทรงรีบสงบพระทัยแล้วตรัสว่า “ท่านทูตเทียนขุย
โปรดให้เวลาเราอีกสามวัน ภายในสามวันนีเราจะเฟ้น
หาผูม้ ีความเป็ นเลิศมาให้”
33
“ข้าให้เวลาท่านมาหลายวันแล้ว แต่ทา่ นกลับผัดวัน
ประกันพรุง่ เช่นนันเองจะไม่มีโอกาสหน้าอีกต่อไป หาก
ไม่สง่ คนหนุ่มสาวติดตามข้าไป ข้าก็จะจัดอันดับให้
แคว้นเทียนอวินอยูร่ งท้
ั ายยิงกว่าใครทังหมด!” เทียนขุย
เชิดคางขึนเอ่ยด้วยท่าทียโสโอหัง
ในฐานะทูตแห่งแว่นแคว้นทีมีอิทธิพลแข็งแกร่งทีสุด เขา
ย่อมไม่แยแสฮ่องเต้แห่งแคว้นเล็กจ้อยอันไร้ความสําคัญ
“ใต้เท้าเทียนขุย” เจียนเจิงเหวินขมวดคิวตังท่าจะพูด
บางอย่าง ทว่าก็ถกู นําเสียงอดรนทนไม่ไหวของเทียนขุย
ขัดขึนเสียก่อน
34
“ไหนบอกว่ามีสตรีนามอวินลัวเฟิ งอยูใ่ นสกุลเยียมิใช่
หรือ ในเมือนางมีความสามารถถึงขนาดหวดทูตจาก
แคว้นหลานเสียงได้ ไยจึงไม่รบี เรียกนางออกมาเล่า ข้าก็
อยากเห็นเหมือนกันว่านางจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”
เจียนเฉิงเหวินยิงหน้านิวคิวขมวด
องค์หญิงแห่งแคว้นหลานเสียงได้เป็ นพระสนมของ
ฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนหุย ซํายังเป็ นทีโปรดปรานยิงนัก
คงเป็ นนางเองทีจัดแจงให้ทตู ผูน้ ีมาก่อกวนแคว้นเทียน
อวิน
ปลายนิวของอวินชิงหย่าลูบขอบถ้วยชาแผ่วเบา ดวงตา
35
เฉยชากวาดไปยังทูตทังสอง จากนันทันใดเขาก็เห็นร่าง
ขาวราวหิมะค่อยๆ เยืองย่างเข้ามาในลาน ส่งให้ดวง
หน้าของเขาเปี ยมไปด้วยความเบิกบานใจ
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้วหรือ” นําเสียงชายหนุ่มฟั ง

คล้ายเสียงเพลง ช่างรืนหูเป็ นพิเศษทีเดียว
ได้ยินดังนัน ทุกคนก็หนั หน้าไปเห็นเด็กสาวผูเ้ ลอโฉมอยู่

เบืองหน้า
เมือสายตาของทูตทังสองจรดลงบนร่างของอวินลัวเฟิ ง
แล้ว ต่างคนต่างก็เป็ นเบือใบ้ไป เหล่านางสนมแห่ง
แคว้นเทียนหุยนับว่ามิได้ขาดแคลนซึงหญิงงาม ทว่า
36
หากเทียบหญิงงามเหล่านันกับเด็กสาวตรงหน้าผูน้ ีแล้ว
ความแตกต่างก็หา่ งชันประหนึงเมฆสูงและก้อนโคลน
กระทังองค์หญิงแห่งแคว้นหลานเสียงทีฮ่องเต้ทรงโปรด
ปรานนักหนาก็มิอาจเทียบเทียมกับนางได้
ไยสตรีผงู้ ดงามถึงเพียงนีจึงมาปรากฏตัวอยูใ่ นสถานทีไร้

ค่าอย่างแคว้นเทียนอวินกันเล่า
“ท่านอา ท่านลุงเจียน เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ” อวินลัว

เฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย นําเสียงแม้เกียจคร้านทว่าแฝง
ความร้ายกาจวางอํานาจไว้ “ข้าเพิงกลับมาก็เห็นผูค้ น
อยูเ่ ต็มจวนสกุลเยียเสียแล้ว ให้พกั กันหน่อยมิได้หรือไร”
37
อวินชิงหย่าเผยรอยยิมอ่อนจาง “เฟิ งเอ๋อร์ อย่าสนใจ
พวกเขาเลย กลับไปพักผ่อนเถิด จริงสิ แล้วเซียวเอ๋อร์
เล่า”
เมือไม่เห็นชายหนุ่มข้างกายอวินลัวเฟิ ง สีหน้าอวินชิง
หย่าก็ปรากฏแววประหลาดใจ
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวตอบว่า “เขามีกิจต้อง

ทํานิดหน่อย จึงมิอาจกลับมาได้สกั พัก”
เมือเห็นนางแล้ว พระทัยฮ่องเต้ก็เบิกบานขึนมา “คุณหนู

อวิน เจ้ากลับมาได้เวลาพอดีทีเดียว การประลองยุทธ์
ระหว่างแคว้นกําลังจะเริมต้นขึน และทุกแคว้นต้องส่งตัว
38
แทนหนุ่มสาวอย่างน้อยสิบคนเพือเข้าร่วม เจ้าช่วยเป็ น
ตัวแทนแห่งแคว้นเทียนอวินเข้าร่วมการประลองยุทธ์ได้
หรือไม่”
เมืออยูต่ อ่ หน้าอวินลัวเฟิ งนัน องค์ฮ่องเต้ทรงสุภาพมาก

ทีเดียว ทีสุดแล้วเด็กสาวผูน้ ีก็เป็ นผูช้ ่วยชีวิตฮองเฮาไว้
เช่นนันเอง เขาจึงได้เอ่ยถามความเห็นของอวินลัวเฟิ ง
หากนางไม่ยินดี เขาก็จะไม่บงั คับ
อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึงก่อนกล่าวตอบว่า “ตกลง ข้าจะ

ไป”
นางกําลังไขว่คว้าหาโอกาสทีจะบรรลุให้เร็วทีสุดอยูพ่ อดี
39
บางทีการประลองยุทธ์ในครังนีอาจเป็ นโอกาสอันดี ก็
เป็ นได้...
“ลัวเฟิ งน้อย!” เจียนเฉิงเหวินนิวหน้า จากนันวางมือลง

บนไหล่ของอวินลัวเฟิ ง “ทุกแว่นแคว้นต่างก็มียอดจอม
ยุทธ์ผแู้ ข็งแกร่งเกินใคร เจ้าอย่าฝื นตัวเอง”
เขามิได้หมายถึงเหล่าอัจฉริยะวัยเยาว์ หากแต่เป็ นยอด

จอมยุทธ์ของแต่ละแคว้นต่างหาก เขาเข้าใจดีวา่ คนหนุ่ม
สาวทังหลายมิอาจมีใครต่อกรกับอวินลัวเฟิ งได้ มีเพียง
เหล่าผูท้ รงพลังจากแคว้นต่างๆ เท่านัน ทีอาจย้อนรอย
มาแก้เผ็ดด้วยโทสะและความอับอาย
40
ตรงกันข้าม อวินชิงหย่ากลับมิได้รงอวิ
ั นลัวเฟิ ง ด้วยเข้า
ใจดีวา่ หากนางคิดทําสิงใด ไม่วา่ ใครก็หยุดนางมิได้!
“โฮ่ๆ!” เทียนขุยเยาะ “เลือกตัวแทนหนึงคน แคว้นเทียน

อวินท่านต้องใช้เวลาถึงเพียงนี แล้วเยาวชนอัจฉริยะคน
อืนๆ เล่า”
41
ฮ่องเต้ทรงตกทีนังลําบากอีกครัง ทัวทังแคว้นเทียนอวินก็
มีเพียงอวินลัวเฟิ งกับอวินเซียวทีเป็ นเยาวชนอัจฉริยะ
แต่ในเมือบัดนีอวินเซียวมิได้อยูใ่ นสกุลเยีย ใครเล่าจะมา
ช่วยเขาได้
“พีชายข้าช่วยได้” อวินลัวเฟิ งประกาศเสียงเย็น “ข้าจะ

เฟ้นหาคนอืนไปด้วย”
42
ฮ่องเต้ทรงปรบมือโดยพลัน นีเขาลืมเยียซีมวไปได้
ั อย่าง
ไร เยียซีมวนั
ั นมีความเป็ นเลิศเกินพอทีจะรับผิดชอบ ใน
เรืองนี
“คุณหนูอวิน คนอืนๆ ทีเจ้าพูดถึงนัน...” ครันคิดแล้ว

ฮ่องเต้ก็ทรงตัดสินใจว่าถามนางจะดีกว่า
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ข้าจะเลือกผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาของข้า
มายีสิบคนเพือเข้าร่วมการประลองในครังนี”
ถ้อยคําเด็กสาวส่งให้ทตู ทังสองชะงักไป ทว่าทันใดนันทัง

สองก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
43
นีพวกตนได้ยินผิดไปหรือไม่ เด็กสาวผูน้ ีคิดเลือกผูอ้ ยูใ่ ต้
บัญชาของตนมาแทนทีหนุ่มสาวอัจฉริยะอย่างนันหรือ ผู้
อยูใ่ ต้บญ
ั ชาเหล่านันต้องมีความสามารถมากถึงเพียงใด
กัน นางจึงปากกล้าคิดนําพวกเขาเข้าร่วมการประลอง
“คุณหนูอวิน” ฮ่องเต้ทรงขมวดคิว “การประลองนัน

อนุญาตให้เยาวชนผูม้ ีความสามารถอายุตากว่
ํ ายีสิบห้า
ปี เท่านันเข้าร่วม ผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาอายุนอ้ ยของเจ้ามีความ
สามารถดังกล่าวหรือไม่”
เหล่าเยาวชนทีแต่ละแคว้นคัดเลือกมาล้วนแล้วแต่เป็ น
หัวกะทิทงนั
ั น พวกเขาแข็งแกร่งมากแม้อายุยงั ไม่ถงึ ยีสิบ
ห้าปี มิหนําซํายังมีผฝู้ ึ กฌานขันนภารวมอยูด่ ว้ ยนับไม่
ถ้วน ทว่านางคิดจะให้ผอู้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาติดตามนางเข้าร่วม
44
การประลองด้วยจริงๆ อย่างนันหรือ
“ใช่แล้ว” ถ้อยคําอวินลัวเฟิ งกระชับ ทว่าสะท้อนถึงความ

มันใจ
ได้ยินดังนัน ฮ่องเต้ก็ทรงปรบมืออีกครา “ยอดเยียม เช่น

นันเราจะวางใจในตัวเจ้า แล้วปล่อยให้เจ้าเฟ้นหาตัว
แทนคนหนุ่มสาวตามสบาย!”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย “ข้าต้องเตรียมตัวสัก

หน่อยในวันนี และจะออกเดินทางในวันพรุง่ ”
“ตกลง ถ้าเช่นนันคืนนีก็จงพักผ่อนให้เต็มที” สีพระพักตร์

45
ฮ่องเต้ผอ่ นคลายลงในทีสุด จากนันหันไปหาทูตทังสอง
แล้วตรัสถามว่า “พวกท่านคิดเห็นเช่นไร”
เทียนขุยเยาะ “ถ้าเช่นนันข้าก็จะให้เวลาท่านอีกหนึงคืน!
พรุง่ นีเช้าเราต้องออกเดินทาง!”
กล่าวจบ เขาก็สะบัดแขนเสือคลุมหมุนกายจากไป ทูต

อีกคนหนึงผูป้ ิ ดปากเงียบมาตลอดทางนันก็ตามเขาออก
ไปเช่นเดียวกันหลังส่งสายตามองมายังอวินลัวเฟิ งเป็ น
ครังสุดท้าย
นางไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเข้าใจผิดหรือเปล่า แต่สายตานัน

ทําให้นางรูส้ กึ ไม่สบายใจ ประหนึงว่าถูกงูพิษร้ายจับ
46
จ้องอยูอ่ ย่างใกล้ชิด
“เฟิ งเอ๋อร์” อวินชิงหย่าก้าวเข้ามาข้างกายอวินลัวเฟิ ง

แล้วลูบศีรษะนางแผ่วเบา “ไม่วา่ เจ้าจะทําอะไร อาก็จะ
ยืนอยูเ่ คียงข้างเจ้าเสมอ เจ้าต้องจําไว้วา่ ท่านปู่ และอา
ของเจ้าจะอยูท่ ีนีเสมอ รอเจ้ากลับมา”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง “ท่านอา อย่าห่วงเลย

ข้ารูข้ ีดจํากัดของตัวเอง”
“ตราบใดทีเจ้าเข้าใจ” อวินชิงหย่าแย้มยิม “อย่างไรก็ดี

เถิด อามิได้พดู เพือทีจะปราบดือด้านเจ้า เจ้ามิได้ผิด
อะไร อาเพียงแต่อยากแน่ใจว่าเจ้ารูว้ า่ เราคือครอบครัว
47
ของเจ้าเสมอ เป็ นคนทีเจ้าพึงพาได้ และยินยอมขวางกัน
ภยันตรายใดๆ ทีอาจเกิดขึนกับเจ้า...”
อวินลัวเฟิ งยิม ดวงหน้านางส่องประกายด้วยรอยยิมร้าย

ซึงงดงามสะกดใจ สว่างสไวเสียยิงกว่าตะวันตกดิน
“ท่านอา ข้าจะมุมานะและมีชีวิตรอดเพือท่าน”
หากนางตาย ตระกูลย่อมล่มสลายอย่างแน่นอน นาง

ต้องเอาชีวิตรอดและแข็งแกร่งขึนเท่านัน จึงจะกําราบผู้
อืน มิให้เข้ามากลํากรายได้
“จริงสิทา่ นอา โปรดพาท่านปู่ มาที ข้ามีของจะให้”

48
อวินชิงหย่าชะงักไปครูห่ นึงก่อนผงกศีรษะตอบว่า
“ตกลง”
ครันเห็นอวินชิงหย่าลับตาไป เจียนเฉิงเหวินก็เกาศีรษะ
ตน จากนันหัวเราะด้วยท่าทีประหม่า “ลัวเฟิ งน้อย ใน
เมือเจ้ากําลังยุง่ ข้าก็ขอตัวก่อนแล้วกัน”

49
“ช้าก่อน” จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็รอ้ งเรียกออกมา “ท่านลุง
เจียน หากข้าเข้าใจไม่ผิด ท่านบรรลุขนเป็
ขันเซียนระดับกลางแล้วใช่หรือไม่”
“ถูกต้อง” เจียนเฉิงเหวินผงกศีรษะ “ข้าเพิงบรรลุขนถึ

ึ ง
ระดับกลางได้เมือไม่กีวันทีผ่านมา”
ได้ยินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็ดงึ เอาสิงหนึงขึนมาจาก

ธํามรงค์มิติยืนให้แก่เขา
“ผลไม้นีจะช่วยให้ทา่ นบรรลุขนถึ
ึ งระดับสูงสุด แต่ขา้ มี
คําขอ ท่านห้ามให้ใครรูเ้ ด็ดขาดว่าข้ามอบผลไม้นีให้
50
ท่าน”
เจียนเฉิงเหวินแลมองอวินลัวเฟิ งด้วยความประหลาดใจ
“เจ้าบอกว่าผลไม้นีจะช่วยให้ขา้ บรรลุขนถึ
ึ งระดับสูงสุด
ได้อย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ
เจียนเฉิงเหวินตัวสันเทาด้วยความตืนตันใจ เขายืนมือ
ออกไปรับผลไม้นนไว้
ั แล้วกลืนนําลายดังเอือก “ลัวเฟิ ง
น้อย ลุงเจียนติดหนีเจ้าไว้มากมายเหลือเกิน”
เจียนเฉิงเหวินเชือในถ้อยคําอวินลัวเฟิ งหมดใจเสมอมา
51
เช่นนันเองจึงย่อมไม่สงสัยความจริงในวาจาของเด็กสาว
“เมือข้าไม่อยูท่ ีนี โปรดช่วยข้าดูแลท่านปู่ ที” อวินลัวเฟิ ง

เงยหน้าขึน “นีคือคําขอข้อทีสอง”
นางจะจากแผ่นดินลับแลนีไปได้โดยหมดห่วงก็ตอ่ เมือ
ท่านปู่ มียอดจอมยุทธ์รายล้อมเท่านัน
เจียนเฉิงเหวินเก็บผลไม้ไปจากนันประกาศด้วยสีหน้า
จริงจัง “เจ้าวางใจได้ ต่อให้ขา้ เจียนเฉิงเหวิน ต้องตาย
ข้าก็จะไม่ปล่อยให้ใครก็ตามแตะต้องท่านปู่ เจ้าแม้เพียง
ปลายเส้นผม”
52
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าถ้อยคําของเจียนเฉิงเหวินในวันนีจะ
เป็ นคําพยากรณ์ถงึ อนาคตในภายภาคหน้า ด้วยในภาย
หลังนัน เขาจะใช้กายของตนเข้ากําบังอาวุธแหลมคมที
พุง่ โจมตีมายังท่านปู่ ของนางจริง...
และเมือถึงเวลาทีเขาทําตามสัญญานัน เขาก็มีทา่ ทีดงั

เช่นทีกําลังสาบานต่อหน้าอวินลัวเฟิ งในวันนีไม่มีผิด
เพียน
“ขอบคุณ” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง แล้วเอ่ยคํา

ขอบคุณด้วยท่าทีจริงจัง “ถ้าเช่นนันข้าจะมอบตาเฒ่าไว้
ให้ทา่ นดูแล”
53
“ฮ่าๆ” เจียนเฉิงเหวินหัวเราะเสียงดัง “เสียวลัวเฟิ งเอ๋ย
เจ้าจะมัวมาสุภาพกับข้าไปไย ต่อให้ไม่มีผลไม้นี ข้าก็จะ
ปกป้องท่านปู่ ของเจ้าเพือท่านพีของข้าอยูด่ ี ก็เพราะว่า
เขาคือบิดาของท่านพี เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นกังวลเลย”
ขณะนันเอง อวินชิงหย่าผูอ้ อกไปแจ้งบิดาและคนอืนๆ

กําลังเดินเข้ามาและได้ยินถ้อยคําของเจียนเฉิงเหวินพ
อดี รอยยิมปรากฏขึนบนดวงหน้าเรียบเฉยนัน
ชายผูน้ ีซือสัตย์และรักษาคําพูดของตนเสมอ เขายึดเอา

ความจงรักภักดีเหนือสิงอืนใด หากไม่ใช่เช่นนัน พีชาย
ของตนคงไม่เข้ากันได้ดีกบั ชายผูน้ ีตังแต่แรกเจอ
แล้วกลายเป็ นสหายสนิทกันนับแต่นนมา
ั
54
อวินชิงหย่าถอนสายตาออกมาแล้วกล่าวด้วยรอยยิม
“เฟิ งเอ๋อร์ ท่านปู่ และคนอืนๆ บัดนีรอเจ้าอยูใ่ นโถง
รับรองแล้ว”
“ถ้าเช่นนันก็ไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งหมุนกายก้าวตรงไป

ยังโถงรับรอง ร่างสีขาวของนางบริสทุ ธิยิงกว่าหิมะ และ
งดงามยิงกว่าภาพจินตนาการใดๆ
...
ภายในลานหน้าบ้าน ท่านปู่ ของนางกําลังเฝ้ารอใจจดใจ

จ่ออยูท่ ีประตูจนตาแทบเข
55
เขาและนายใหญ่สกุลเยียกําลังตังโต๊ะจิบชากับคนอืนอยู่
ดีๆ ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าจู่ๆ อวินชิงหย่าจะปรากฏตัวขึนมา
แจ้งว่าอวินลัวเฟิ งได้กลับมาแล้ว เขารีบทิงสหายวงชาไว้
เบืองหลังแล้วห้อตะบึงกลับมาทันที
เดิมทีเขาว่าจะตรงดิงไปยังลานด้านหลังพร้อมกันกับ
อวินชิงหย่า แต่เพราะเดินเหินเร็วไม่เท่าลูกชายจึงถูกทิง
ไว้ทีนี
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินมองตากันแล้วติดตามท่านปู่
มาอย่างสงบสุข ทังสองมีรอยยิมประดับใบหน้า แล้ว
ดวงตาก็จดจ้องทางเข้าลานอยูอ่ ย่างใจจดใจจ่อ
56
ร่างของอวินชิงหย่าผุดขึนในคลองสายตาอีกครา ข้าง
กายเขามีเด็กสาวรูปงามผูห้ นึงติดตามมา
เมือได้เห็นเด็กสาวแล้ว ความเบิกบานใจก็ปรากฏขึนบน
สีหน้าของท่านปู่ ทนั ที แต่เขาก็ยงั มิวายตําหนินางว่า
“เจ้าเด็กดือ นีเจ้ายังรูจ้ กั กลับบ้านกลับช่องอยูร่ ึ เล่นหาย
ตัวจนติดเป็ นนิสยั แล้วหรืออย่างไร หายตัวไปทีไรไม่ลา
สักคํา ไม่คิดบอกให้ขา้ รูก้ ่อนด้วยซํา”
เคราชายเฒ่าสันระริกด้วยใจว้าวุน่ ทีสุดแล้วอวินลัวเฟิ ง
ก็หายตัวไปสองสามหนแล้ว ทิงไว้เพียงจดหมายไว้ดู
ต่างหน้า
57
58
โชคดีทีสุขภาพใจเขายังแข็งแรง จึงไม่อกแตกตายเพราะ
นางไปเสียก่อน
“ท่านปู่ เป็ นความผิดของข้าเอง อย่าได้โกรธไปเลย หาก

ท่านล้มป่ วยขึนมาจะทําอย่างไร” อวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามา
หาพร้อมกับรอยยิม “อีกประการ คราวนีข้ากลับมา
59
พร้อมกับของขวัญ”
ชายเฒ่าพ่นลมออกจมูกเยาะอย่างหยิงยโส “ของขวัญ
ใดก็ไม่สาํ คัญเท่าเจ้าให้กาํ เนิดหลานตัวจํามํา แล้ว อวิน
เซียวเล่า ไยเจ้าจึงกลับมาคนเดียว”
“อวินเซียวมีเรืองให้ตอ้ งทําจึงกลับมาตอนนีมิได้ ท่าน

ต้องชอบของขวัญทีข้านํากลับมาอย่างแน่นอน” อวินลัว
เฟิ งดึงเอาผลไม้สีเหลืองออกมาจากธํามรงค์มิติ “นีคือ
ผลทลายพิษ หากท่านบริโภคเข้าไปแล้วก็จะมีภมู ิคมุ้ กัน
พิษทุกชนิด”
ผลทลายพิษอย่างนันหรือ
60
ชายชราชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยความเคลือบแคลง
“เจ้าแน่ใจหรือว่าหากข้ากินเข้าไปแล้วจะมีภมู ิคมุ้ กันพิษ
จริง ทําไมข้ารูส้ กึ ว่ากลินมันพิกล ไหนบอกความจริงข้า
มาซิ เจ้าเอาผลไม้นีมาจากสุขาใช่หรือไม่”
ผลไม้นีมิได้มาจากสุขา แต่เสียวโม่ขดุ ขึนมาจากสุขาเลย

ทีเดียว...แน่นอนว่าอวินลัวเฟิ งย่อมไม่มีวนั บอก ความ
จริงแก่ตาเฒ่าอย่างเด็ดขาด
“ผลทลายพิษก็มีกลินเช่นนี หากท่านไม่ตอ้ งการก็ช่าง

ข้าจะนําไปให้ผอู้ ืน” กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็ทาํ ท่าเหมือน
กับจะเก็บผลทลายพิษไปจริงๆ ส่งให้ชายชรารีบคว้ามัน
61
มาจากมือนาง
“เจ้าจะเอาของดีปานนีไปให้ผอู้ ืนได้อย่างไร เจ้าต้องใช้

มันเพือแสดงความกตัญ รู ูค้ ณ
ุ ต่อข้าผูน้ ีสิ! ต่อให้เจ้า
หยิบออกมาจากสุขาจริง ตาเฒ่าผูน้ ีก็ไม่หวัน”
อวินลัวเฟิ งลดมือตนลงด้วยความเบิกบานใจ จากนัน

แยกเอาผลไม้สีแดงเลือดหลายผลออกมาจากธํามรงค์
มิติ ผลไม้เหล่านีล้วนแล้วแต่มีกลินพิกลทังนัน ส่งให้ผคู้ น
รูส้ กึ คลืนเ**ยน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอา บัดนีพวกท่านคือผูฝ้ ึ กฌานขัน

เซียน ผลโลหิตพันปี นีจะช่วยให้ทา่ นบรรลุอีกหนึงระดับ”
62
เดิมทีแล้วเสียวซูเ่ บ่งเอาผลโลหิตพันปี ออกมาเพียงผล
เดียวเท่านัน แต่ในภายหลัง เมือถูกอวินลัวเฟิ งทังให้คาํ
มันทังบังคับขู่เข็ญ เขาก็เบ่งออกมาอีกหลายผลทีเดียว
เด็กน้อยซึงครังหนึงกลายมาเป็ นคน บัดนีกลับเป็ นเพียง
หน่ออ่อนอีกคราด้วยเหตุผลอันใดก็มิอาจทราบได้
ด้วยเหตุนีเองอวินลัวเฟิ งจึงเชือว่าคลังสมบัติของเขายัง
ไม่หมดเพียงเท่านี
“เจ้าบอกว่า...ผลโลหิตพันปี นีจะช่วยให้เราบรรลุขนอี
ึ ก
หนึงระดับอย่างนันหรือ”
63
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินต่างก็มองตากัน ต่างคนต่าง
เห็นแววอึงทึงอยูใ่ นดวงตาของอีกฝ่ าย ตรงกันข้าม อวิน
ชิงหย่ากลับมีทา่ ทีสงบนิงยิงกว่ากันมาก เขาได้เป็ น
ประจักษ์พยานต่อความสามารถของหลานสาวคนนีมา
นักต่อนัก เช่นนันเองจึงเลิกตระหนกตกใจไปเช่นคนอืนๆ
เช่นนันเอง เขาจึงหยิบเอาผลโลหิตพันปี เข้าปากโดยมิ

กล่าวว่าอย่างไร ไร้ซงแววอิ
ึ ดออด
ตูม!
พลังฌานมหาศาลหมุนคว้างอยูเ่ หนือศีรษะของอวินชิง
หย่า ก่อให้เกิดพายุหมุนบ้าคลัง
64
เขาบรรลุแล้วอย่างนันหรือ
ดวงตาจวินเฟิ งหลิงเบิกกว้าง ผลโลหิตพันปี นีช่วยให้อวิน

ชิงหย่าบรรลุจริงอย่างนันหรือ
เมือนึกถึงครังทีอวินลัวเฟิ งช่วยให้นางบรรลุได้ก่อนหน้านี
หัวใจจวินเฟิ งหลิงก็ยงตื
ิ นเต้นขึนมา แล้วนางก็รบี หยิบ
เอาผลโลหิตพันปี ขนกั
ึ ดกินโดยไม่ลงั เล
เมือเห็นดังนัน เยียจิงเฉินก็มิได้ลงั เลอีกต่อไป แม้ผล

โลหิตพันปี จะมีกลินทีแสนเลวร้าย แต่ความเย้ายวนของ
การบรรลุมีแรงดึงดูดยิงกว่า
65
“เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ”
การก่อตัวขึนของพายุแห่งการบรรลุสามระดับส่งให้เยีย
เทียนตามมาทีนี เมือได้เห็นคนทังสามบรรลุแล้ว เขาก็นิง
อึงไปไร้ซงคํ
ึ าพูด
นะ...นีมันเกิดอะไรขึน เหตุใดทังสามคนนีจึงบรรลุพร้อม
กัน
มิหนําซําจวินเฟิ งหลิงเองก็เพิงขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน

ระดับกลางได้ไม่นาน เช่นนันเองตามหลักแล้วนาง ไม่
ควรบรรลุอีกได้เร็วถึงเพียงนีมิใช่หรือ...
66
ครันบรรลุแล้ว เยียจิงเฉินก็เห็นเยียเทียนผูย้ ืนนิงแข็งไป
แล้วก็แตะจมูกตน “บังเอิญน่ะท่านพ่อ เรืองบังเอิญทัง
นัน”
เรืองบังเอิญกับผีน่ะสิ! เยียเทียนแทบหน้าทิมแล้วจ้อง
มองเยียจิงเฉินเขม็ง

67
คนสามคนบรรลุพร้อมกัน เรืองแบบนียังมีหน้ามาบอก
ว่าบังเอิญอีกหรือ
ยิงคิดเขาก็ยงแค้
ิ น “เจ้ายังคิดเก็บงําความจริงจากข้าอยู่
อีกอย่างนันหรือ พวกเจ้าสามคนบรรลุพร้อมกันได้อย่าง
ไรกันแน่”
“เรืองนี...” เยียจิงเฉินกล่าวพร้อมด้วยรอยยิมประหม่า
“เป็ นเรืองบังเอิญจริงขอรับ ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่า
เพราะเหตุใด”
ในตอนนีเขายังไม่อยากประกาศเรืองคลังสมบัติของอ
68
วินลัวเฟิ งให้คนอืนได้รบั รู ้ หาเป็ นเช่นนันไม่คงต้องเกิด
เรืองราวโกลาหลขึนเป็ นแน่ อย่างไรก็ดี เขาก็ตืนเต้นเกิน
ไปจนลืมทีจะบรรลุในเวลาอืน มิใช่พร้อมกันกับ จวิ
นเฟิ งหลิง
“ช่างเถอะ ข้าจะไม่บงั คับให้เจ้าบอกหรอก” เยียเทียนรูด้ ี

ว่าถามไปก็เท่านัน จึงได้แต่สง่ สายตาชิงชังไปยังเยียจิง
เฉิน
จากนัน เมือสายตากวาดผ่านอวินลัวเฟิ งเขาก็เผลอหยุด

นิงไป ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเข้าใจผิดไปหรือไม่ แต่เขารูส้ กึ ว่า
เรืองนีต้องเกียวข้องกับอวินลัวเฟิ งอย่างแน่นอน...
69
“ท่านพ่อ” อวินชิงหย่าถอนหายใจอย่างปลงตก
“เฟิ งเอ๋อร์ยินยอมทีจะเข้าร่วมการประลองยุทธ์เพือแคว้น
เทียนอวิน”
“ว่าไงนะ” ได้ยินดังนันจวินเฟิ งหลิงก็คว้าเอามือของอ

วินลัวเฟิ งไปจับด้วยความตกใจ “เจ้าอยากเข้าร่วม การ
ประลองยุทธ์ในครังนีอย่างนันหรือ มีใครบังคับเจ้าหรือ
เปล่า เจ้าอย่าห่วงไป หากข้าอยูต่ รงนีก็ไม่มีใครมาบังคับ
ฝื นใจเจ้าได้!”
“ท่านคิดว่าจะมีใครมาบังคับข้าได้อย่างนันหรือ” อวินลัว
เฟิ งเลิกคิวขึน ตบหลังมือของจวินเฟิ งหลิงปลอบประโลม
ใจ “ท่านแม่ อวินเซียวบัดนีเดินทางไปยังโลกซึงแข็งแกร่ง
กว่า หากจะหาเขาให้เจอข้าก็ตอ้ งแข็งแกร่งขึนตามเท่า
70
นัน บางทีการประลองยุทธ์ครังนีอาจเป็ นโชคของข้าก็
เป็ นได้”
จวินเฟิ งหลิงถอนหายใจ “ในเมือเจ้าปรารถนาเช่นนัน

แม่ก็จะไม่รงตั
ั วเจ้า แต่เจ้าต้องดูแลตัวเองนะรูไ้ หม”
“ตกลง” ท่าทีอวินลัวเฟิ งออกจะเกียจคร้านไปเล็กน้อย

“ข้าเหนือยล้าเต็มที ขอตัวไปพักผ่อนก่อน หากเสียวไป๋
กลับมา ฝากท่านแม่บอกให้นางมาพบข้าทีห้องที...”
ก่อนนางกลับมา หลินรัวไป๋ ได้ออกไปชมตลาดกับเยียฉี

เช่นนีเองนางจึงไม่พบคนทังสองทีจวนสกุลเยีย
71
“ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปพักผ่อน” จวินเฟิ งหลิงกุมมือ
อวินลัวเฟิ งไว้ พานางเดินไปยังลานด้านหลัง
ยิงมองสะใภ้ผนู้ ีนางก็ยงชื
ิ นชม อยากแต่จะเอาอกเอาใจ
ในสายตาของนางนัน บนโลกนีไม่มีใครเทียบเทียมสะใภ้
ของนางได้
...
เดิมทีอวินลัวเฟิ งคิดว่าด้วยลักษณะนิสยั ของหลินรัวไป๋

แล้ว เมือได้ยินว่านางกลับมาก็จะบุกเข้ามาหาทันที ใคร
เลยจะคิดเล่าว่าจนวันรุง่ ขึนนันล่ะ นางจึงได้เห็นหลินรัว
ไป๋ ยืนหน้าเศร้าอยูห่ น้าประตู
72
“ท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ แทบปล่อยโฮด้วยใจหม่น
หมอง “ท่านบอกว่าจะไม่ทิงข้าไปไหนอีกและจะพาข้าไป
ด้วยแม้วา่ ท่านจะออกเดินทาง ข้ารับประกันว่าจะไม่ทาํ
ให้ทา่ นต้องผิดหวัง”
ครันได้เห็นสีหน้าชวนเวทนาของเด็กหญิงแล้ว อวินลัว
เฟิ งก็เลิกคิวขึน “เสียวไป๋ เหตุใดเจ้ายังอยูข่ า้ งนอกเล่า
ข้าบอกให้เจ้ามาหาข้าทีห้องตังแต่เมือคืนนีมิใช่หรือ”
“แต่ทา่ นป้าจวินบอกว่าท่านหลับอยู่ และไม่ปล่อยให้ขา้

เข้ามารบกวน ข้าจึงได้มารอท่านอยูต่ รงนีตังแต่รุง่ สาง”
73
ท่านแม่อย่างนันหรือ อวินลัวเฟิ งนิงไปก่อนเผลอยิมออก
มาอย่างช่วยไม่ได้
เมือวานนีนางเหนือยล้าถึงขีดสุดจริง และจวินเฟิ งหลิงก็

รักใคร่นางเสมอมา จึงไม่ยอมให้ใครเข้ามารบกวน การ
พักผ่อนของนางอย่างเด็ดขาด
“เสียวไป๋ คราวนีข้าจะออกเดินทางไกลอีกครัง และข้า

ตัดสินใจแล้วว่าจะพาเจ้าไปด้วย”
ก่อนหน้านีเสียวโม่เคยกล่าวไว้วา่ สายเลือดของหลินรัว
ไป๋ ออกจะพิเศษอยูส่ กั หน่อย หากระเบิดออกแล้วก็จะ
สามารถเพิมพลังของนางได้ ด้วยเหตุนีนางจึงตัดสินใจ
74
พาหลินรัวไป๋ ไปด้วย
หลินรัวไป๋ ดวงตาเป็ นประกาย “ท่านอาจารย์ ข้าจะไป

เก็บข้าวของและมาหาท่านในอีกครูเ่ ดียว”
กล่าวจบ นางก็รบี หมุนกายกระโดดโลดเต้นกลับไปยัง

ห้องของตนด้วยความเบิกบานใจ เห็นถึงความตืนเต้นได้
อย่างชัดเจน
75
ตอนที 960 ก่อกวน (1)
รุง่ สาง
แสงตะวันยามเช้าตรูท่ อประกายไปทัวทังจวนสกุลเยีย
76
บัดนีเอง ภายในโถงรับรองจวนสกุลเยีย อวินลัวเฟิ ง
กําลังประเมินกลุม่ คนผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า “คราวนีข้ากําลัง
มุง่ หน้าไปยังจักรวรรดิเทียนหุยเพือเข้าร่วมการประลอง
ยุทธ์ระหว่างแคว้น เพราะแคว้นเทียนอวินมีตวั แทน
เยาวชนไม่มาก ข้าจึงตัดสินใจทีจะเลือกยีสิบคนในหมู่
พวกเจ้าไปกับข้าด้วย”
นางนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “จงหลิงเอ๋อร์ ชิงเหยี

ยน เยียหลิง พวกเจ้าทังสามไปกับข้า ชิงเหยียนกับ
เยียหลิงจะเลือกสมาชิกคนอืนๆ ทีเหลือ”
“ขอรับนายหญิง”
77
“เจ้าค่ะคุณหนู”
ได้ยินดังนัน ชิงเหยียนและเยียหลิงก็กา้ วออกมาข้างหน้า

ชีไปตามรายชือเหล่าทัพแผ่วเบา ก่อนเลือกผูแ้ ข็งแกร่งที
สุดสิบเจ็ดคนออกมาในทีสุด
“คุณหนู บัดนีพวกข้าเลือกตัวแทนเสร็จสินแล้ว เราไปกัน

เลยดีหรือไม่” ชิงเหยียนมองไปยังอวินลัวเฟิ งแล้ว เอ่ย
ถาม
“ไม่ตอ้ งรีบร้อน” ประกายชัวร้ายสว่างวิบวับขึนในดวงตา

อวินลัวเฟิ ง “การเดินทางไปยังจักรวรรดิเทียนหุย ของเรา
78
ในครังนีนันช่างยาวไกล หากมิได้เตรียมตัวให้ดีก็คงจะ
แย่”
“ทูตสองคนนัน...” เยียจิงเฉินเลิกคิวเอ่ยถาม หันไปทางอ

วินลัวเฟิ ง
“ให้พวกเขารอไป”
ก่อนหน้านี เยียจิงเฉินได้แจ้งนางว่าบัดนีทูตทังสองได้ไป
รอนางอยูท่ ีประตูเมืองแล้ว ด้วยเหตุนีนางจึงได้อืดอาด
ยืดยาดเสียเหลือเกิน
เมือได้ยินดังนัน มุมปากเยียจิงเฉินก็กระตุก เตรียมตัว

79
อะไรเล่า นางตังใจประวิงเวลาเพือให้ทตู ทังสองนันต้อง
รอนานมากขึนชัดๆ
คิดดังนันเยียจิงเฉินก็สา่ ยศีรษะอย่างปลงตก ทูตพวกนัน

ไปจีจุดเด็กสาวตัวแสบนีเข้าให้ ก็ตอ้ งเจอดีกนั สักหน่อย
เวลาไหลผ่านไปอย่างเชืองช้า จนกระทังเทียงวันนันล่ะ
อวินลัวเฟิ งจึงค่อยๆ เยืองย่างตรงมายังประตูเมืองพร้อม
กับผูต้ ิดตาม ขบวนอันยิงใหญ่ดงึ ดูดความสนใจใครต่อ
ใครนับไม่ถว้ นให้มายืนดูอยูข่ า้ งทาง
เป็ นทีรูก้ นั ว่าอวินลัวเฟิ งจะนํากลุม่ ผูอ้ ยูใ่ ต้บญ

ั ชาไปเข้า
ร่วมการประลองแล้ว เหล่าประชาชนของแคว้นเทียน
80
อวินก็อดส่ายศีรษะถอนหายใจมิได้
เห็นทีแคว้นเทียนอวินคราวนีก็จะได้ทีโหล่อีกครา!
กระทังเชือพระวงศ์ยงั มิอาจเอาชนะได้ นับประสาอะไร
กับกลุม่ ผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชา จะไปคว้าชัยชนะมาได้อย่างไร
เช่นนันเอง พวกเขาจึงมิได้สนใจการประลองในครังนี
...
ทีประตูเมือง
ทูตทังสองยืนรอจนเหงือตก แทบอดรนทนไม่ไหว หากไม่

81
คิดว่าการไปรับอวินลัวเฟิ งทีจวนสกุลเยียเองจะเป็ น การ
เสียศักดิศรีแล้ว เทียนขุยก็คงปรีไปด้วยโทสะแล้ว
ขณะทีเพลิงพิโรธของทังสองพวยพุง่ ขึนสูฟ่ า้ เพราะการ

รอคอย อวินลัวเฟิ งและคณะก็มาถึงด้วยความเร็ว
ประหนึงทากคลาน
“ขออภัย ข้ามาสาย”
ถ้อยคําแรกของนางคือคําขอขมา ทว่านําเสียงมิได้สาํ นึก

แม้แต่นอ้ ย
“ท่านปู่ ขา้ ออกจะโยเยไปเสียหน่อย นีก็เป็ นครังแรกทีข้า

82
จะออกเดินทางไกล ท่านปู่ จงึ เกาะติดข้ามิยอมปล่อย
ด้วยเหตุนีข้าจึงได้มาสาย”
สีหน้าเทียนขุยแทบดูไม่ได้
ปู่ ของเจ้าออกจะโยเยไปสักหน่อยอย่างนันหรือ นีคือครัง

แรกทีเจ้าออกเดินทางไกลอย่างนันหรือ คิดว่าเจ้าหลอก
ใครอยูก่ นั หือ
เขาจําได้ดีวา่ ได้ยินมาว่าอวินลัวเฟิ งออกเดินทางไกลเมือ

แรกมาถึงแคว้นเทียนอวิน แล้วเขาก็เห็นตาเฒ่าอวิน ใช้
ชีวิตอยูเ่ ป็ นสุขสบายดี มิได้ลม้ ป่ วยเป็ นไข้ใจแม้สกั นิด
แล้วเขาจะมาโยเยเอาคราวนีได้อย่างไรกัน
83
อย่างไรก็ดี ในเมืออวินลัวเฟิ งพูดอย่างนีเสียแล้ว จะให้
ต่อล้อต่อเถียงอะไรได้ เทียนขุยได้แต่เอ่ยเสียงเย็นด้วยสี
หน้าทะมึนเท่านัน “สายแล้ว รีบๆ ไปกันได้เสียที”
กล่าวจบ เขาก็สะบัดแขนเสือเดินตรงไปยังประตูเมือง
เทียนขุยเกรงว่าหากต่อปากต่อคํากับอวินลัวเฟิ งอีกแม้
แต่นิดเดียว ก็คงอดบีบคอนางให้ตายมิได้เป็ นแน่!
เด็กสาวผูน้ ีช่างแตกต่างจากเจียนเฉิงเหวิน อย่างน้อย

เจียนเฉิงเหวินก็ตรงไปตรงมา แต่นางผูน้ ีเห็นทีจะเป็ นคน
หน้าด้านไร้ยางอายอย่างหาทีสุดมิได้
84
ท่ามกลางสายตาประชาชนแห่งแคว้นเทียนอวิน อวินลัว
เฟิ งออกเดินทางมุง่ หน้าสูจ่ กั รวรรดิเทียนหุย ร่างของนาง
ค่อยๆ เลือนไปจากสายตาของทุกคน จนกระทังหายลับ
ไปในทีสุด
ณ จักรวรรดิเทียนหุย
85
บนท้องถนนอันอึกทึกคึกคักนันมีผคู้ นสัญจรผ่านมาแล้ว
ก็ผา่ นไป ขบวนรถม้าและเหล่าอาชาต่างก็หลังไหลกัน
มามิขาดสาย
ท่ามกลางการต้อนรับอย่างอบอุน่ ของประชาชนแห่ง
จักรวรรดิเทียนหุยนัน เยาวชนอัจฉริยะนับไม่ถว้ นทัง
หลายทีมาเพือเข้าร่วมการประลองยุทธ์ระหว่างแคว้น
ต่างก็เข้าสูท่ ีพัก ในเวลาเดียวกันนันท้องถนนก็คกึ คักมี
ชีวิตชีวามากทีเดียว
“เจ้าเดาได้หรือไม่วา่ ครังนีแคว้นใดจะได้ทีหนึงในการ
ประลองยุทธ์”
86
“ยังจะต้องพูดกันอีกหรือ ก็ตอ้ งเป็ นจักรวรรดิหลานเย่ว ์
[ 1 ] แน่นอนอยูแ่ ล้ว จักรวรรดิหลานเย่วไ์ ด้ทีหนึงติดกัน
มาสามปี ซอ้ น เช่นนันเราจึงไม่ตอ้ งเสียเวลาพูดอะไรกัน
อีก ฟ้ากําหนดมาแล้วว่าห้าอันดับแรกต้องเป็ นแคว้นทัง
ห้านันอย่างแน่นอน”
“ก็ไม่จริงเสมอไปหรอก ข้าได้ยินมาว่าแคว้นเฟิ งอีเพิงได้

อัจฉริยะคนใหม่มาหมาดๆ เขาผูน้ นมี
ั ความเป็ นเลิศ สูง
ส่ง ซํายังมีหน้าตาหล่อเหลายิงนัก กระทังองค์หญิงแห่ง
จักรวรรดิลบั แลยังทรงมีพระทัยให้ หวังจะได้ใจเขามา
ครอบครอง”
“ข้าเองก็ได้ยินเรืองของอัจฉริยะผูน้ ีมาบ้างเหมือนกัน
นามของเขาคือเซียวๆ อะไรสักอย่าง”
87
“จริงสิ รูส้ กึ จะมีนามว่าเซียวอวีชิงนะ!”
“ตายจริง เห็นทีแคว้นเฟิ งอีจะกลายเป็ นม้ามืด ผงาดขึน

สูห่ า้ อันดับแรกแล้วกระมัง...”
ในขณะทีทุกคนกําลังถกกันอย่างออกรสออกชาติอยู่
ด้วยสีหน้าตืนเต้นเร้าใจนัน ก็มีเสียงๆ หนึงดังขัดขึนมา
“ดูนนสิ
ั พวกนันคนของแคว้นเทียนอวินมิใช่หรือ”
แคว้นเทียนอวินอย่างนันหรือ
ในฐานะแคว้นทีอ่อนแอทีสุดในเหล่าแคว้นทังหลาย ชือ
88
ของแคว้นเทียนอวินก็เป็ นชือสกุลเช่นกัน เช่นนันเอง เมือ
ได้ยินดังนัน ผูค้ นก็มิได้เหลือบมองมาแต่อย่างใด
ท่ามกลางถนนหนทางอันคึกคักปรากฏเด็กสาวอาภรณ์
ขาวเยืองกราย ดวงหน้าของนางงดงามเสียจนสามารถ
ล่มแคว้นจมนครได้ และอาภรณ์ของนางก็ปลิวแผ่วอยู่
ในสายลมคล้ายหิมะ ความยิงใหญ่ของนางหาใครเทียบ
เทียมมิได้ คณะทีตามหลังนางมาสวมเสือผ้าแบบเดียว
กัน และปฏิบตั ิกบั เด็กสาวอาภรณ์ขาวอย่างเช่นเจ้า
นายอย่างเห็นได้ชดั
“เด็กสาวผูน้ ีเป็ นใครกัน องค์หญิงแห่งแคว้นเทียนอวินอ

ย่างนันหรือ เหตุใดข้าจึงไม่เคยได้ยินเรืองนางมาก่อน”
89
“แล้วคนเบืองหลังเหล่านันคือหญิงรับใช้และองครักษ์
อย่างนันหรือ ยอดฝี มือคนอืนๆ จากแคว้นเทียนอวินเล่า
เหตุใดจึงมีเพียงหนึง ไม่สิ สามคน”
ตังแต่ตน้ ทุกคนมองข้ามหลินรัวไป๋ และเยียซีมวที

ั ยืนอยู่
ข้างกายอวินลัวเฟิ งไป ผ่านไปพักหนึงเท่านันพวกเขาจึง
ได้สงั เกตเห็นอีกสองคน
นอกเหนือจากหลินรัวไป๋ และเยียซีมวแล้
ั ว ก็เห็นได้ชดั ว่า
คนอืนๆ คือองครักษ์ หรือแคว้นเทียนอวินรูต้ วั ดี ว่าจะ
อย่างไรตนก็คงแพ้พา่ ย จึงไม่อยากส่งคนมามากให้ได้
อาย และจงใจส่งคนทังสามนีมาแทน
90
ทีทางเข้าจุดพักนัน องครักษ์เฝ้าประตูสองนายมองดู
อวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชา จากนันกล่าวขึนด้วยสี
หน้าเรียบเฉยว่า “ท่านมาสาย ดังนันจึงไม่เหลือห้องว่าง
อย่างไรก็ดี ข้าสามารถเก็บกวาดห้องเก็บของพอให้ทา่ น
เข้าไปซุกหัวนอนได้”
ได้ยินดังนัน รอยยิมก็เผยขึนบนดวงหน้าของทูตทังสองที
ถูกส่งไปยังแคว้นเทียนอวินเพือรับตัวอวินลัวเฟิ ง นีคือคํา
สังทีพวกเขาส่งผ่านพิราบสือสาร ด้วยต้องการก่อกวนใจ
อวินลัวเฟิ งโดยเฉพาะ
ไหนเจ้าอวดดีนกั มิใช่หรือ ถ้าเช่นนันแม้แต่หอ้ งพักข้าก็
91
ไม่มีให้ ไม่ไปซุกหัวนอนในห้องเก็บของเสียเล่า
“พีใหญ่ เสียวไป๋ ไปกันเถอะ” อวินลัวเฟิ งไม่สนใจมอง

ทูตทังสอง จากนันหมุนกายตังท่าจะจากไป
“จะทําอะไรน่ะ” เทียนขุยตะเบ็งเสียงแข็ง สีหน้าเปลียน

ไปอย่างรุนแรง
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้า “จักรวรรดิเทียนหุยก็เท่านันล่ะ มี

แคว้นเข้าร่วมการประลองตังมาก แต่พวกท่านกลับ
เตรียมห้องหับไว้ไม่พอ ในเมือจักรวรรดิของท่านไม่คิด
จะให้ทีพักเราเสียด้วยซํา แล้วพวกข้าจะอยูต่ อ่ ไปทําไม”
92
เทียนขุยนิงชะงักไป ไม่คิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะทําตัว
นอกเหนือการคาดเดาถึงเพียงนี
ตามวิสยั แล้ว หากเจ้าภาพมิได้จดั เตรียมห้องรับรองไว้

นางก็ควรทีจะต้องยอมรับสภาพมิใช่หรือ แคว้นทังหมด
ทีเข้าร่วมการประลองยุทธ์แคว้นใดเล่า จะบังอาจ
ปากกล้าโอหังอวดดีเท่านาง
------
[ 1 ] หลานเย่ว ์ (蓝月) แปลว่า พระจันทร์สีนาเงิ

ํ น
93
94
ครันเห็นว่าอวินลัวเฟิ งตังท่าจะจากไป เทียนขุยก็หน้า

เสียทันที ทว่าศักดิศรีทาํ ให้เขามิอาจก้มศีรษะลงตําได้
นําเสียงจึงแฝงแววกระโชกโฮกฮากเป็ นธรรมดา
“อวินลัวเฟิ ง หากเจ้าไป ข้าก็จะตัดสินให้แคว้นเทียนอวิน

เป็ นทีโหล่ ฉะนันเจ้าคิดดูให้ดี! หากเจ้ารังสามอันดับสุด
ท้ายแล้ว แคว้นเทียนอวินของเจ้าย่อมหายไปอย่างแน่
นอน”
95
อวินลัวเฟิ งหันหลังให้ทตู ผูน้ นั แผ่นหลังของนางฉายแวว
มุง่ มันเด็ดเดียว ช่างดือด้านสุดจะพรรณนา
“แคว้นเทียนอวินล่มสลายแล้วมันเกียวอะไรกับข้า ข้าไม่
ยอมทุกข์ทรมานอยูค่ นเดียวเพือแคว้นเทียนอวินทีนี
หรอก!” กล่าวจบ นางก็หนั ศีรษะไปมองเทียนขุย ริม
ฝี ปากบิดเป็ นรอยยิมร้าย “ทียิงไปกว่านัน มิใช่ขา้ สัก
หน่อยทีคิดจากไปเองในคราวนี แต่เป็ นเพราะการจัดการ
ทีใช้ไม่ได้ของจักรวรรดิเทียนหุยต่างหากทีทําให้ขา้ ต้อง
จําใจจากไป หากพวกท่านจัดการกันให้ดี ข้าย่อมกลับ
มาเข้าร่วมการประลองอย่างแน่นอน”
สีหน้าเทียนขุยเปลียนไปทันควัน ครันตังท่าจะพูดก็ถกู
96
ฟั งอวีทูตอีกคนข้างกายผูม้ ีสีหน้าบึงตึงตลอดมาขัดขึน
เสียก่อน
“เดียวข้าจะจัดหาห้องพักให้เจ้าเอง”
สีหน้าเทียนขุยทะมึนไปมากทีเดียว “ฟั งอวี เจ้าคิดจะทํา

อะไร”
“หากเจ้าคิดหมายหัวนาง ก็ยงั มีโอกาสอีกมาก” ฟั งอวี

หลุบตาลงจากนันกล่าวเสียงตํา “แต่ตอนนีแคว้นทุก
แคว้นมาถึงกันหมดแล้ว หากเรืองนีรัวไหลออกไป
จักรวรรดิเทียนหุยได้เสียหน้าแน่ จะให้จกั รวรรดิตกเป็ น
ขีปากชาวบ้านเพียงเพราะเราอยากกลันแกล้งนางมิได้”
97
เทียนขุยสูดลมหายใจเข้าลึก สะกดกลันเพลิงพิโรธเดือด
ปุดในอกเอาไว้ ส่งสายตาเย็นยะเยือกไปยังอวินลัวเฟิ ง
“ข้าจะให้คนไปเตรียมห้องให้เจ้าเดียวนี จงไปพักในห้อง
เก็บของก่อน เมือทําความสะอาดห้องเสร็จแล้ว เจ้าค่อย
ย้ายเข้าไป”
อวินลัวเฟิ งหมุนกายจะจากไปโดยไม่พดู อะไรอีกครัง

ครันเห็นนางเดินจากไปแล้ว คนอืนๆ ก็ตามหลัง
“อวินลัวเฟิ ง ข้าก็ให้คนไปเตรียมห้องให้เจ้าแล้วไงเล่า
เจ้าจะทําอะไรอีก” เทียนขุยตะเบ็งเสียงแข็งแล้วเพลิง
พิโรธก็ปะทุขนึ ดวงตาคล้ายจะพ่นไฟออกมาได้
98
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้า ยังคงหันหลังให้เทียนขุย นําเสียง
เกียจคร้านสะกดใจ ทว่าใครได้ฟังก็เหมือนยืนอยูบ่ น
ปลายเข็มมากมาย
“ข้าไม่ได้มาเพือถูกกลันแกล้ง ในเมือท่านไม่มีหอ้ งให้เรา

เข้าพัก เราจะอยูไ่ ปทําไม”
โทสะในอกเทียนขุยยิงเข้มข้น “ก็ขา้ บอกแล้วว่าได้สง่ คน

ไปทําความสะอาดห้องให้เจ้าแล้ว เจ้าเพียงแต่ตอ้ งไปพัก
ในห้องเก็บของสักเดียวเท่านัน”
“ทําไมท่านไม่ให้คนของแคว้นหลานเสียงไปพักในห้อง
99
เก็บของแทนล่ะ” ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึน ดวงหน้า
ฉายแววนางมารอย่างเห็นได้ชดั
หากนางยอมไปพักทีห้องเก็บของจริง ก็เท่ากับว่ายอมให้
แก่จกั รวรรดิเทียนหุย เช่นนันเองนางจะไม่ยอมเด็ดขาด
แม้จะแค่เดียวเดียวก็ตาม
“แคว้นหลานเสียงเขามาถึงก่อนเจ้า ใครใช้ให้เจ้ามาสาย
กัน” เทียนขุยเยาะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ในเมือเป็ นอย่างนันข้าก็ไม่มีทางเลือกอืน พีใหญ่ เสียว

ไป๋ กลับแคว้นเรากัน” อวินลัวเฟิ งยักไหล่ แลดูคล้าย ไม่
เหลือทางเลือกให้นางอีก
100
เทียนขุยโกรธจนแทบกระอักเลือด เขากัดฟั นเอ่ยถามว่า
“ถ้างันเจ้าต้องการอะไร”
“คําขอของข้าเรียบง่าย” อวินลัวเฟิ งหันศีรษะมาพร้อม

กับรอยยิมบนดวงหน้า “ให้แคว้นหลานเสียงสละห้อง ให้
พวกข้าเสีย”
“เหลวไหล!” ดวงตาของเทียนขุยคมปลาบ “อวินลัวเฟิ ง

เจ้ายินยอมเชือฟั งเราดีๆ เสียดีกว่า มิฉะนัน จะเกิดเรือง
อะไรขึนหลังการประลองก็ไม่มีใครรู”้
เขาตังใจลดเสียงลงตําให้ได้ยินกันเพียงสองคน
101
“ว่าอย่างไรนะ”
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเด็กสาวผูเ้ มือครูย่ งั ยิมอวดดีอยูบ่ ดั นี

จะมีสีหน้าตกใจ ซํายังตืนตันจนนําตาตกหลังได้ยินถ้อย
คําของเทียนขุย
102
“ข้าไม่คิดเลยว่าแคว้นเทียนหุยจะมีหลักการสูงส่ง ข้าได้
เอานําใจคนทรามมาวัดใจวิญ ชู นเสียแล้ว”
น...นีมันเกิดอะไรขึน เทียนขุยนิงเป็ นใบ้มองไปยังอวินลัว

เฟิ งด้วยความสับสนในดวงตา
“ท่านทูตเทียนขุย ทังหมดนีคือความผิดของข้าเอง ข้า

เพียงแต่ทาํ เรืองเล็กให้เป็ นเรืองใหญ่ มิอาจเทียบเทียมได้
เลยกับจักรวรรดิเทียนหุยอันทรงเกียรติ”
เทียนขุยยังคงไม่เข้าใจในความหมายเบืองหลังวาจาของ
นาง ทว่าก็มิได้หมายความว่าเขาจะไม่เล่นตามนํา ไป
103
เสียทีเดียว เขากล่าวด้วยสีหน้าเห็นด้วย “เจ้าพูดถูกต้อง
แล้ว จักรวรรดิเทียนหุยของเราทรงเกียรติเสมอมา ตราบ
ใดทีเจ้ายอมรับความผิดพลาดย่อมไม่เสียหาย”
“อา ในเมือเป็ นเช่นนัน ข้าก็คงต้องขอรบกวนให้ทา่ นทูต

เทียนขุยช่วยเชิญแคว้นหลานเสียงออกจากห้องที”
อวินลัวเฟิ งมีรอยยิมอยูบ่ นริมฝี ปากขณะมองเทียนขุย
สีหน้าเทียนขุยเปลียนไปโดยสินเชิงขณะเอ่ยถามเสียง
แข็ง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ท่านทูตเทียนขุย ก่อนหน้านีข้าคํานวณเกินเลยไป ถึง

ขันขู่วา่ จะไม่เข้าร่วมการประลอง แต่เพือรักษาพวกเรา
104
ตัวแทนจากแคว้นเทียนอวิน ท่านก็ไม่ลงั เลทีจะสละ
สหายแคว้นหลานเสียงเพือพวกข้า จิตวิญญาณอันไร้ซงึ
อัตตาของท่านเป็ นตัวอย่างอันดีให้แก่ผอู้ ืน ข้าเข้าใจท่าน
ผิดมาโดยตลอด”
ดวงตาเทียนขุยเบิกกว้างขึนด้วยความตกตะลึง เขาพูด
เมือไรกันว่าจะเชิญคนแคว้นหลานเสียงออกจากห้อง
เมือได้ยินวาจาของนางแล้ว ดวงหน้าของผูค้ นรอบกาย

ต่างก็แสดงความชืนชม ทีสุดแล้ว เทียนขุยก็ได้กระซิบ
กระซาบอะไรกับอวินลัวเฟิ งจริง ทว่าพวกเขามิได้ยินเนือ
ความเนืองด้วยเสียงอันแสนเบา
105
“อวินลัวเฟิ ง แสดงได้ดี!” เทียนขุยตระหนักได้วา่ ตนถูก
นางเด็กแสบนีตุน๋ เข้าให้เสียแล้ว
บัดนีเมือลูกธนูขนคั
ึ นศรแล้วก็มีแต่ตอ้ งยิงเท่านัน นอก
เหนือจากปฏิเสธคําพูดของอวินลัวเฟิ งต่อหน้าสาธารณ
ชน เขาก็ไม่มีทางเลือกอืนอีก อย่างไรก็ดี หากทําเช่นนัน
ทุกคนย่อมต้องคิดแน่วา่ จักรวรรดิเทียนหุยไว้ใจมิได้ และ
ส่งให้ชือเสียงของจักรวรรดิตอ้ งหมองหม่นลงเช่นกัน
“ฟั งอวี เราจะไปพูดกับคนของแคว้นหลานเสียง” เทียน

ขุยสะบัดแขนเสือแรง หมุนกายเข้าทีพักไป
ผลลัพธ์นนชั
ั ดเจน
106
อวินลัวเฟิ งเคยทําให้แคว้นหลานเสียงเสียหน้าไปแล้ว
ครังหนึง เช่นนันแล้วพวกเขาจะยอมสละห้องพวกตนใน
เวลานีได้อย่างไร ไม่วา่ เทียนขุยจะพูดจูงใจเท่าไร พวก
เขาก็นงนิ
ั งไม่ไหวติง
สุดท้ายด้วยไม่มีทางเลือกอืน เทียนขุยจึงต้องยอมยก
องค์หญิงแห่งแคว้นหลานเสียงผูส้ มรสกับฮ่องเต้ขนมา
ึ
และให้คาํ มันเรืองค่าชดเชย คนของแคว้นหลานเสียงจึง
ยอมสละห้องของพวกตนจนได้
ด้วยเหตุนีเอง ความชิงชังอวินลัวเฟิ งจึงสังสมขึนในอก

ของเทียนขุย!
107
ในเวลาเดียวกัน แคว้นหลานเสียงก็ถกู กดดันให้สละห้อง
ตน ในสายตาของประชาชนแล้ว พวกเขาย่อมมองว่า
แคว้นหลานเสียงมีใจคุณธรรม แต่แล้วแคว้นอืนๆ ทีเข้า
ร่วมการประลองก็ลว้ นแล้วแต่หวั ดีทงนั
ั น ใครเลยจะรูเ้ ล่า
ว่าลับหลังแอบหัวเราะเยาะพวกตนอยูห่ รือเปล่า
เช่นนันเอง นอกเหนือไปจากเทียนขุยแล้ว เหล่าอัจฉริยะ

วัยเยาว์แห่งแคว้นหลานเสียงอันแสนโอหังก็ไม่ตอ้ งการ
สิงใดมากไปกว่าฆ่าอวินลัวเฟิ งทิงเช่นกัน
...
108
“น้องสาว เจ้าเห็นสีหน้าคนของแคว้นหลานเสียงเมือครู ่
ไหมเล่า! อย่างกับตับหมูไม่มีผิด! ฮ่าๆๆ พีใหญ่ไม่มีเรือง
เบิกบานใจถึงเพียงนีมานานแล้ว”
ภายในห้องนัน เยียซีมวโอบไหล่
ั อวินลัวเฟิ งไว้แล้ว
หัวเราะเสียงดัง นําเสียงเปี ยมด้วยความสําราญใจและ
พลังแห่งวัยหนุ่มสาว
อวินลัวเฟิ งหรีตาจิบชาเบาๆ “ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่เคย

แพ้ ใครก็ตามทีมาก่อกวนข้า ข้าจะเอาคืนเป็ นพันเท่า!”
หากเทียนขุยมิได้จงใจกลันแกล้งพวกนาง แคว้นหลาน
เสียงก็คงไม่ตอ้ งมาเจ็บตัวด้วย และทําให้คนแคว้นหลาน
109
เสียงต้องชิงชังเขา เช่นนันเอง เขานันล่ะทีนําภัยมาแก่
ตนทังหมด!
110
ตอนที 964 ลงสมัครประลองยุทธ์ (1)
“น้องพี” เยียซีมวเลิ
ั กคิวขึนมองไปยังเด็กสาวผูน้ งอยู
ั ่
เบืองหน้าแล้วจึงเอ่ยถามว่า “วันพรุง่ นีจะเป็ นวันลงสมัคร
เจ้าคิดไว้หรือยังว่าจะลงสมัครประลองสาขาอะไร”
การประลองยุทธ์ระหว่างแคว้นนันแบ่งออกเป็ นสาม
สาขา สาขาแรกคือการแพทย์ สาขาทีสองคือการต่อสู้
111
ส่วนสาขาทีสามคือการควบคุมอสูร
ภายในสามสาขานี สองสาขาแรกเป็ นทีนิยมมากทีสุด

ส่วนสาขาทีรังท้ายมาคือการควบคุมอสูรซึงไม่คอ่ ยจะมี
ผูใ้ ดให้ความสนใจนัก เหตุก็คือสัตว์อสูรบนแผ่นดิน
ลับแลนันโอหังมาก ไม่ใคร่จะยินยอมโอนอ่อนให้แก่
มนุษย์สกั เท่าไร การควบคุมสัตว์อสูรเหล่านียากเสียยิง
กว่าขึนสวรรค์ ดังนันน้อยคนนักจะมีสตั ว์อสูรไว้ในครอบ
ครองบนแผ่นดินนี หากไม่อาจควบคุมสัตว์อสูรผูเ้ ปี ยม
ด้วยศักดิศรีเหล่านีได้ ก็ไม่อาจทําสัญญาหรือสังให้พวก
มันไปต่อสูไ้ ด้
ปลายนิวอวินลัวเฟิ งลูบขอบถ้วยชาแผ่วเบา ส่วนริม

ฝี ปากก็ยกขึนเป็ นรอยยิมเกียจคร้านและร้ายกาจ “ข้า
112
สนใจ การประลองทังสามสาขา”
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือ นางจะลงสมัครประลองทังสาม
สาขา
เยียซีมวชะงั
ั กไปแล้วกล่าวด้วยความลังเลว่า “ถึงการ
ประลองจะไม่มีกฎห้ามลงแข่งขันซํา ก็ไม่เคยมีใครลง
สมัครประลองทังสามสาขาพร้อมกันมาก่อน เจ้าแน่ใจ
หรือว่าจะรับมือกับการประลองทังสามสาขาได้”
หากว่ากันด้วยทักษะทางการแพทย์และการต่อสูข้ องอ
วินลัวเฟิ งแล้ว เยียซีมวมั
ั นใจในตัวนางเต็มเปี ยม แต่
สาขาสุดท้ายอันว่าด้วยการควบคุมอสูรร้ายนันมิได้เรียบ
113
ง่ายสักเท่าไร...
“หากข้าไม่ทาํ ก็คือไม่ทาํ แต่ถา้ ทําก็ตอ้ งออกมาดีทีสุด”

อวินลัวเฟิ งลุกขึนยืนเชืองช้า ดวงตาดําสนิทคล้ายราตรี
พร่างพราว ส่องแสงแวววับงดงามยิง
นางไม่เคยพอใจกับการเป็ นคนธรรมดา หากไม่อยูเ่ ฉยไม่

ทําสิงใด ก็ตอ้ งทําให้โลกนีตะลึงงันไปเลย!
เยียซีมวส่
ั งรอยยิมปลงตก “น้องข้า ในเมือเจ้าตัดสินใจ
แล้ว ข้าก็จะสนับสนุนเจ้าในฐานะพีชาย เพียงแต่...สาขา
การควบคุมอสูรนันอันตรายใช่เล่น เจ้าต้องระวังตัวไว้ให้
ดี”
114
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง นางเอ่ยขึนด้วยนําเสียง
เกียจคร้านว่า “ข้าเหนือยแล้ว”
เยียซีมวหั
ั วเราะเสียงอ่อนพลางส่ายศีรษะ “ถ้าเช่นนันข้า
ก็ไม่กวนเจ้าแล้ว พักผ่อนให้สบายเถิด พรุง่ นีข้าจะมา
หา”
กล่าวจบ เขาก็ชาํ เลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยความรูส้ กึ

ยากหยังถึงก่อนหมุนกายจากไป ดูเหมือนว่าน้องสะใภ้
ของเขาผูน้ ีจะมีเรืองให้เขาอกสันได้เสมอ แม้แต่ยอด
อัจฉริยะแห่งจักรวรรดิทงสามยั
ั งไม่เคยคิดลงสมัคร
ประลองยุทธ์ทงสามสาขาพร้
ั อมๆ กัน
115
...
รุง่ สางของวันรุง่ ขึน
ยังเป็ นเวลาเช้าตรูแ่ ต่สมาชิกเหล่าทัพต่างก็ออกมา

อบอุน่ ร่างกายกันในลานแล้ว หลินรัวไป๋ กับเยียซีมวรอ
ั
อวินลัวเฟิ งอยูต่ รงทางเข้า
ครูต่ อ่ มา ประตูทีปิ ดแน่นก็คอ่ ยๆ ถูกผลักเปิ ดออก ครัน

เห็นเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูป้ รากฏตัวขึนทีประตูแล้ว ทุก
คนต่างก็หนั มาทักทายนาง
116
“ทุกคนมาอยูท่ ีนีแล้วใช่ไหม” เด็กสาวยืดกายก่อนเลิกคิว
มองไปยังทุกคนในลานแล้วกล่าวว่า “ถ้าเช่นนันเราจะมุง่
หน้าไปยังทางเข้าทีพักเพือลงสมัคร พวกเจ้าทังหมดจง
เลือกสาขาการต่อสู้ จงหลิงเอ๋อร์ เจ้าลงสมัคร สองสาขา
สาขาแรกคือการต่อสู้ ส่วนอีกสาขาคือการแพทย์”
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี อวินลัวเฟิ งได้สอนวิชาแพทย์

ให้แก่จงหลิงเอ๋อร์ไปบ้าง ผนวกกับการศึกษาด้วยตัวเอง
แล้ว แม้ทกั ษะวิชาแพทย์ของนางจะมิอาจเทียบเท่า
อาจารย์ แต่นางก็ยงั พอมีหวังทีจะชนะคนหนุ่มสาวเหล่า
นี
“เจ้าค่ะ” จงหลิงเอ๋อร์ตอบรับนอบน้อม
117
“ถ้าเช่นนันก็ไปกันเถิด”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็เดินนําทุกคนออกจากลานไป ทุก

คนต่างรีบตามนางไปโดยไม่กล่าวว่าอย่างไรต่อ
ช่างเป็ นเรืองบังเอิญทีเมืออวินลัวเฟิ งกําลังจะก้าวออก

จากลาน กลุม่ คนสวมตราของแคว้นหลานเสียงก็เดิน
ตรงมาพอดี
118
ตอนที 965 ลงสมัครประลองยุทธ์ (2)
ผูน้ าํ กลุม่ คนหนุ่มสาวเหล่านันเองก็เห็นอวินลัวเฟิ ง

ชัดเจนเช่นเดียวกัน ประกายชัวร้ายสว่างวาบขึนในดวง
ตาของเขา แล้วเขาก็ยืนขาออกมาเบืองหน้าอวินลัวเฟิ ง
หวังจะขัดขานางให้สะดุด
อวินลัวเฟิ งดูเหมือนมองไม่เห็นสิงใดและยกขาตนขึนสูง
ก่อนเหยียบลงบนข้อเท้าของเด็กหนุ่มผูน้ นเต็
ั มรัก
“อ๊าก!” เสียงโหยหวนคล้ายหมูถกู เชือดดังก้องไปทัวทัง

จุดพัก ส่งผลให้เหล่าเยาวชนผูร้ บี เร่งไปยังจุดลงสมัคร
119
จากทัวทุกแคว้นต้องหันมามอง
หนุ่มน้อยผูน้ นกุ
ั มข้อเท้าบวมชําของตนไว้แน่น สายตา
ขุ่นเคืองจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็งขณะกัดฟั นพูด
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าเดินไม่ดทู างบ้างหรืออย่างไร ไม่เห็นขา
ของข้ารึ”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาด้วยสายตาร้ายกาจ “ขออภัย

ข้าไม่เห็นว่าเจ้ายืนขาออกมาขวางทางข้า”
เมือได้ยินดังนัน ทุกคนก็เข้าใจในสิงทีเกิดขึน
เรืองกลับกลายเป็ นว่าคนของแคว้นหลานเสียงคิดไม่ซือ
120
พยายามแกล้งให้อวินลัวเฟิ งสะดุด ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่า
เขาจะรับผลกรรมทีร้ายแรงกว่าเสียเอง อีกฝ่ ายเหยียบ
ข้อเท้าเขาเต็มรักเพือเดินผ่าน
“อวินลัวเฟิ ง เจ้ารอก่อนเถอะ!” โทสะคลังฉายออกมา

จากสายตาของหนุ่มน้อยผูน้ นในขณะที
ั เขาส่งสายตามอ
งอวินลัวเฟิ งอย่างเย็นเยียบ จากนันก็ยกมือขึนก่อนกัด
ฟั นพูด “พวกเรา ไป”
คราวนีเขามิได้เยืองย่างดังผูส้ งู ศักดิเช่นก่อนหน้า กลับ

นํากลุม่ ตัวแทนเยาวชนแห่งแคว้นหลานเสียงไปด้วยขา
กะเผลกแทน
121
สายตาเย็นชาของเยียซีมวมองตามทิ
ั ศทางทีหนุ่มน้อยผู้
นันจากไปพลางกล่าวว่า “นันองค์ชายห้าแห่งแคว้น
หลานเสียง ชิวเฟยหวา และยังเป็ นยอดอัจฉริยะแห่ง
แคว้นหลานเสียงด้วย เขาเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับ
สูงสุด
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ไปต่อกันเถอะ”
ด้วยความสัตย์จริง แม้กระทังก่อนนางบรรลุ นางก็ยงั คง

ไม่แยแสเหล่าอัจฉริยะแห่งแคว้นหลานเสียงเหล่านี ยิง
บัดนีนางบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับกลางยิง
แล้วใหญ่
122
ครันเห็นร่างอวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลับตาไป เยียซีมวก็
ั รบี ไล่
ตามหลังนางไปติดๆ
...
ทีทางเข้าจุดพักนัน นอกจากจุดลงสมัครวิชาการควบ
คุมอสูรซึงเปลียวร้างเสมอมา จุดลงสมัครอีกสองจุดกลับ
เนืองแน่นไปด้วยผูค้ น
จากภาพตอนนีเห็นได้วา่ วิชาแพทย์เป็ นทีนิยมมากบน

ผืนแผ่นดินนี ถึงขันกลายปั จจัยสําคัญของชีวิตทีจะขาด
ไปมิได้
123
“น้องข้า เห็นทีเราจะต้องต่อแถวกันอีกนานทีเดียว” เยีย
ซีมวกอดอก
ั เขาเลิกคิวคมขึน ดวงตาเปี ยมด้วยความ
เบิกบานใจ
อวินลัวเฟิ งชําเลืองไปยังจุดทีมีผคู้ นอออยูแ่ น่นขนัดแล้วก็

หมุนกายมุง่ ตรงไปยังอีกทางหนึง “ไปกันเถอะ เราจะไป
จุดลงสมัครวิชาควบคุมอสูรกันก่อน”
บางทีอาจเป็ นเพราะป้ายชือแคว้นเทียนอวินนันเตะตา
เกินไป คนอืนๆ จึงได้จบั จ้องอวินลัวเฟิ งทุกการเคลือน
ไหว เมือเห็นนางเดินตรงไปยังจุดลงสมัครวิชาควบ
คุมอสูรแล้ว ความประหลาดใจก็เผยขึนบนสีหน้าของ
พวกเขา ทว่าออกจะกระเดียดไปทางดูถกู ดูหมินเสีย
มากกว่า
124
“นางเด็กแคว้นเทียนอวินนันเป็ นผูค้ วบคุมอสูรอย่างนัน
หรือ”
“อย่างนีเอง คราวนีแคว้นเทียนอวินจึงได้มนใจนั
ั ก ทีแท้ก็
อยากเด่นจากวิชาทีไม่มีใครสนใจ น่าเสียดายทีแม้การ
ควบคุมอสูรจะมิใช่สาขาวิชาอันเป็ นทีนิยม แต่ก็มิได้
หมายความว่าจะไม่มียอดอัจฉริยะในสาขานีเสียทีเดียว
กระทังแคว้นสามอันดับแรกยังส่งตัวแทนมาเข้าร่วมการ
ประลอง”
แม้การควบคุมอสูรจะไม่ใช่วิชาทีมีผคู้ นนิยมนัก ก็มิได้

หมายความว่าไร้ซงบุ
ึ คคลผูม้ ีความสามารถเสียทีเดียว
เช่นนันเอง แคว้นเทียนอวินจึงได้ทาํ ผิดพลาดมหันต์หาก
125
คิดทีจะโดดเด่นด้วยวิชาทีร้างผูค้ น
ในฐานะทีโหล่ตลอดกาล แคว้นเทียนอวินย่อมมิอาจ
เปลียนแปลงชะตาตนได้
ทีจุดลงสมัครวิชาควบคุมอสูรนัน มีชายชราผูห้ นึงถือ

พูก่ นั ลงชืออยู่ เทียบกันกับจุดลงสมัครอืนแล้ว ทีนีช่าง
เงียบเหงาเหลือเกิน ตาเฒ่าจึงได้บรรจงเขียนตัวอักษร
อืดอาดยืดยาดนักพร้อมด้วยสีหน้าแสนผ่อนคลาย
“คนต่อไป”
“แคว้นเทียนอวิน อวินลัวเฟิ ง”
126
127
ตอนที 966 ลงสมัครประลองยุทธ์สามสาขา (1)
ครันได้ยินคําว่า ‘แคว้นเทียนอวิน’ แล้ว ชายชราก็ชะงัก

ไป แต่ก็มิได้ลงั เลทีจะจรดพูก่ นั เขียนชืออวินลัวเฟิ งลงไป
จากนัน รอยยิมเปี ยมเมตตาก็ปรากฏขึนบนดวงหน้าชรา

แล้วเขาก็กล่าวว่า “เรียบร้อย เจ้าไปได้”
ไม่มีผใู้ ดรอลงสมัครอยูด่ า้ นหลังอวินลัวเฟิ งอีก เช่นนัน

เอง ชายชราจึงเก็บกระดาษลงหลังจรดพูก่ นั เส้นสุดท้าย
...
128
“ชิ นางอวินลัวเฟิ งนันลงสมัครประลองยุทธ์สาขาควบ
คุมอสูรจริงๆ ด้วย”
“ฮ่าๆ อันทีจริงข้าก็นบั ถือนางอยูห่ รอกทีลงสมัครได้เร็วไว

ถึงปานนัน เจ้าว่านางเพียงแต่ลงสมัครประลองยุทธ์ใน
สาขานันเพราะคร้านจะต่อแถวหรือเปล่า”
“โอ้ ดูนนเร็
ั ว! อวินลัวเฟิ งกําลังมุง่ หน้าไปยังสาขาการ
ต่อสู”้
นําเสียงตืนตกใจของคนผูน้ นเพิ
ั งดังขึน อวินลัวเฟิ งก็มา
ถึงจุดลงสมัครอีกจุดหนึงแล้วและกําลังยืนรออยูท่ ีปลาย
129
แถวเงียบๆ สมองของทุกคนแทบระเบิดขณะมองไปยัง
เด็กสาวอาภรณ์ขาวด้วยสายตาตกตะลึง
“นีนาง...คิดลงสมัครประลองยุทธ์สองสาขาอย่างนัน
หรือ”
“เป็ นไปไม่ได้หรอก ใช่ไหมล่ะ แม้เวลาการประลองของ

แต่ละสาขาจะไม่ตรงกัน แต่เมือประลองไปแล้วครังหนึง
ก็คงเหนือยล้าเกินกว่าจะเข้าร่วมการประลองรอบต่อไป
ด้วยสภาพสมบูรณ์เป็ นแน่ เช่นนันเอง โดยปกติแล้ว ไม่มี
ผูใ้ ดเขาลงสมัครประลองยุทธ์พร้อมกันสองสาขาหรอก”
“ถูกต้อง พวกแคว้นเทียนอวินคนอืนๆ ก็ยงั ไม่มีใครลง
130
สมัครเลยนี แปลว่าอวินลัวเฟิ งต้องมายืนเป็ นกําลังใจให้
พวกเขาเฉยๆ แน่!”
ยิงคิดพวกเขาก็ยงเห็
ิ นว่าสมเหตุสมผล ลงสมัครประลอง
ยุทธ์พร้อมกันสองสาขาอย่างนันหรือ จะเป็ นไปได้อย่าง
ไรกันเล่า! ขนาดยอดอัจฉริยะจากแคว้นสามอันดับแรก
ยังไม่กล้าเสียง!
ทีสุดแล้วหากตกรอบในการประลองยุทธ์สาขาใด ก็จะ
ส่งผลต่ออันดับเป็ นอย่างมาก
เมือพระอาทิตย์เคลือนตัวขึนสูท่ อ้ งฟ้า ผูค้ นทีจุดลงสมัคร

ก็คอ่ ยๆ บางตาลงในทีสุด อย่างไรก็ดี พวกเขายังคงไม่
131
จากไปไหน รอคอยดูกลุม่ อัจฉริยะจากแคว้นเทียนอวินอ
ยูข่ า้ งๆ ด้วยรอยยิมเยาะ ตัวแทนเยาวชนทังหลายต้อง
แจ้งขีดพลังของตนทีจุดลงสมัคร ด้วยเหตุนีเองพวกเขา
จึงยืนรออยูข่ า้ งๆ คอยดูชาวคณะแคว้นเทียนอวิน เสีย
หน้า
นําเสียงราบเรียบดังขึน “คนต่อไป”
เทียบกันกับชายเฒ่าผูใ้ จดีมีเมตตาทีจุดลงสมัครสาขา
วิชาการควบคุมอสูรแล้ว ใบหน้าของบุคคลผูน้ ีค่อนข้าง
จะจองหองมากทีเดียว
“แคว้นเทียนอวิน อวินลัวเฟิ ง ขีดพลังของข้าคือ...”
132
อวินลัวเฟิ งชะงักไป แล้วประกายก็สว่างวาบขึนในดวง
ตา “ขันนภา ระดับสูงสุด”
เมือได้ยินนําเสียงเฉยเมยของเด็กสาวแล้ว สีหน้าเย้ย
หยันของผูค้ นรอบกายก็เปลียนเป็ นความนิงอึง ประหนึง
ถูกฟ้าผ่าเข้ากลางใจ
นาง...ลงสมัครอย่างนันหรือ
แล้วนางเด็กผูน้ ีก็เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูงสุด

บัดนีเอง สีหน้าของทุกคนก็มีสีสนั อย่างแปลกประหลาด

133
ประหนึงถูกย้อมทับซําแล้วซําเล่า แล้วก็มีเสียงแข็งขันดัง
ก้องสะท้อนไปทัวทังท้องถนนตามๆ กันขึนมา
“แคว้นเทียนอวิน เยียซีมวั ขันนภา ระดับสูงสุด!”
“แคว้นเทียนอวิน เยียหลิง ขันนภา ระดับกลาง!”
“แคว้นเทียนอวิน ชิงเหยียน ขันนภา ระดับตํา!”
“แคว้นเทียนอวิน จงหลิงเอ๋อร์ ขันนภา ระดับตํา”
“แคว้นเทียนอวิน โก่วต้าน ขันพิภพ...”
134
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภา! ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอีกแล้ว!
แคว้นเทียนอวินมีผฝู้ ึ กฌานขันนภาอายุเยาว์จาํ นวนมาก

ถึงเพียงนีตังแต่เมือไรกัน
เรืองของเยียซีมวนั
ั นพวกเขารูด้ ี ในแคว้นเทียนอวินนัน
นอกจากองค์หญิงเจียงเมิงเหยาแล้ว ก็มีเพียงเยียซีมวั
เท่านันทีเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา! แต่เพียงคนเดียวก็ไร้ผล
เหตุเพราะคนอืนๆ ในแคว้นเทียนอวินนันอ่อนแอเกินไป
เช่นนันเอง ต่อให้ทงสองแข็
ั งแกร่งพอประมาณ ก็ใช่วา่ จะ
นําคนไร้ประโยชน์ทงหลายออกมาต่
ั อสูไ้ ด้
135
อย่างไรก็ดี ผูค้ นเหล่านีกลับเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภากันทัง
หมดอย่างนันหรือ
ครันได้ยินชาวคณะแคว้นเทียนอวินรายงานขีดพลังตน
แล้ว สีหน้าของชิวเฟยหวา ตัวแทนเยาวชนจาก แคว้น
หลานเสียงผูค้ ิดจะตังตนเป็ นศัตรูกบั อวินลัวเฟิ งก่อน
หน้านีก็ดมู ิได้ขนมาเป็
ึ นพิเศษทีเดียว
ตอนที 967 ลงสมัครประลองยุทธ์สามสาขา (2)

136
ชิวเฟยหวาชําเลืองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชา
แล้วก็พน่ ลมออกจมูกเยาะ “หากเจ้าเพียงแต่ลงสมัคร
ประลองยุทธ์สาขาการต่อสู้ บางทีครังนีแคว้นเทียนอวิน
อาจไม่ตอ้ งครองทีโหล่เสียทีก็เป็ นได้ เคราะห์รา้ ยทีเจ้าโง่
งมงาย ลงสมัครสาขาการควบคุมอสูรด้วยเช่นกัน! เจ้า
ไม่รูห้ รือว่าหากเลือกลงสมัครหลายสาขาในการประลอง
อันดับของเจ้าจะยึดจากสาขาทีได้คะแนนแย่ทีสุด”
ด้วยเหตุนีเหล่าตัวแทนเยาวชนทังหลายจึงไม่กล้าลง
สมัครสองสาขาพร้อมกัน
หากทําผลงานไม่ดีเพราะขาดกําลัง ก็เท่ากับทําร้ายชือ
137
เสียงแคว้นตัวเองมิใช่หรือ
ครูถ่ ดั มา ชาวคณะแคว้นเทียนอวินคนอืนๆ ต่างก็ทยอย

ลงสมัครกันจนหมดสิน อวินลัวเฟิ งให้พวกเขาอยูร่ อใน
ขณะทีนางพาจงหลิงเอ๋อร์ไปยังจุดลงสมัครสาขา
วิชาการแพทย์
ครันเห็นการกระทําของนางแล้ว ฝูงชนทีเดิมเงียบอยูก่ ็
แตกตืนกันขึนมาอีกครา
“ฟ้าดินเป็ นพยาน นางเด็กสาวผูน้ ีคิดทีจะลงสมัครสาขา

วิชาแพทย์ทงๆ
ั ทีตนลงสมัครไปแล้วถึงสองสาขาอย่าง
138
“ลงสมัครประลองยุทธ์สามสาขาพร้อมกันอย่างนันหรือ
นางคิดว่าตัวเองเป็ นเทพเจ้า อยากประลองมันทังสาม
สาขาเลยหรืออย่างไร หากนางลงสมัครจริง นางก็คงเป็ น
คนโง่ไร้สมอง สักแต่วา่ จะอวดดีเท่านัน!”
อวินลัวเฟิ งมิได้ทาํ ให้ผทู้ ีพ่นถ้อยคําหยาบคายนันออกมา

ต้องผิดหวัง บัดนีนางได้ไปยืนอยูต่ รงจุดลงสมัครสาขา
วิชาแพทย์แล้ว
“แคว้นเทียนอวิน อวินลัวเฟิ ง”
ตูม!
139
ดวงจิตของทุกคนปะทุออกแล้วหัวสมองก็ขาวโพลน
พวกเขาจับจ้องไปยังอวินลัวเฟิ ง ยืนนิงงันมิอาจพูดอะไร
ออกมาได้
ตังแต่เริมจัดการประลองยุทธ์กนั มา ก็ไม่เคยมีใครลง
สมัครพร้อมกันถึงสองสาขาแล้ว แต่นีนาง...ลงสมัคร
สามสาขาพร้อมกันเชียวหรือ ฟ้าดินเป็ นพยาน นางต้อง
โง่เง่าถึงเพียงใดกันจึงกล้าทําเรืองพรรค์นีลงไปได้
“นางโง่” ชิวเฟยหวามองไปยังอวินลัวเฟิ งพร้อมด้วยรอย

ยิมเยาะ “เจ้านีมันโง่เกินเยียวยา เดียวเถอะ เจ้าจะต้อง
เสียใจ”
140
“ข้าไม่รูว้ า่ จะเสียใจภายหลังหรือเปล่า แต่ขา้ รูว้ า่ แคว้น
หลานเสียงของพวกเจ้าจะต้องเสียใจแน่!” ริมฝี ปากอ
วินลัวเฟิ งโค้งขึนในขณะทีดวงตาร้ายกาจกวาดไปยังใบ
หน้าซีดขาวของชิวเฟยหวา ถ้อยคํานาง อวดเบ่งบารมียงิ
นัก
ชิวเฟยหวาพ่นลมออกจมูก “แล้วเราจะได้เห็นดีกนั !”
กล่าวจบ เขาก็เดินผ่านอวินลัวเฟิ งและจากไป เมือเดิน

ถึงตัวนางนันก็คิดวางแผนกลันแกล้งอีกครา ทว่าก็ระลึก
ถึงกลโกงก่อนหน้าของนางได้โดยไว จึงได้แต่สะกดกลัน
เพลิงพิโรธไว้ในใจเท่านัน
141
หลังจากเหตุการณ์นี จงหลิงเอ๋อร์ก็ลงสมัครเสร็จสิน จาก
นันเดินตามอวินลัวเฟิ งไปเงียบๆ
“ถ้าเช่นนันก็ไปกันเถิด พวกเราจะกลับไปพักผ่อน”
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ จากนันเดินเข้าไปในจุดพัก
นางมิได้สงั เกตเห็นดวงตาเข้มขรึมคูห่ นึงทีจับจ้องมาจาก

เบืองหลังฝูงชน กระทังเมือนางจากไปแล้ว คนผูน้ นก็
ั มิ
อาจหันหนีไปไหน
เซียวอวีชิงผูส้ วมอาภรณ์ยาวสีกรมท่ายืนอยูเ่ บืองหลังฝูง

ชนเหล่านัน ดวงหน้าหล่อเหลาเย็นชาฉายความรูส้ กึ ซับ
142
ซ้อนอ่อนจาง แล้วแสงมืดหม่นก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวง
ตาของเขา ความตายของมารดาควรทีจะส่งให้เขาชิงชัง
สตรีผนู้ ีซึงเป็ นต้นเหตุจบั ใจ แต่แล้วเหตุใดยามเมือเขา
เห็นนางอีกครัง เขากลับทําใจให้เกลียดนางมิได้...
...
“นายท่าน ก่อนหน้านี ไยท่านจึงโกหกเรืองขีดพลังของ

ตัวเองเล่า”
ขณะทีอวินลัวเฟิ งย่างก้าวเข้ามาสูล่ านภายในจุดพักด้วย

ท่าทีผอ่ นคลายนัน นําเสียงสับสนของหัวหัวก็ดงั ขึนภาย
ในดวงจิต
143
เสียวโม่ชิงตอบขึนมาไม่รอนาง
“นางโง่ ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าเจ้าอยูร่ อดบนแผ่นดินนีมาได้ตงั

หลายเพลาโดยไม่ถกู ลักพาตัวได้อย่างไร! นายท่าน เผย
ด้านทีอ่อนแอกว่าของตนเข้าสูศ้ ตั รูเพือทีพวกเขาจะได้
ประมาทไงเล่า! ทียิงไปกว่านัน แค่ประกาศว่าตนเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันนภาระดับสูงสุด คนเขาก็ไม่กล้าประเมินนาย
ท่านตําเกินไปแล้ว เช่นนันเองจึงย่อมไม่จาํ เป็ นเลย ที
นายท่านจะรายงานขีดพลังของตนตามจริง”
เสียวโม่ฮดึ อัด ไม่พงึ ใจความโง่เขลาของหัวหัวอย่างเห็น

ชัดเจน
144
145
ตอนที 968 การประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์ (1)
“เสียวโม่ เสียวซูเ่ ป็ นอย่างไรบ้าง”
ตังแต่วนั นันอวินลัวเฟิ งก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในโลก

คัมภีรเ์ ซียนโอสถอีก นางมอบกิจการดูแลเสียวซูท่ งหมด
ั
ให้แก่เสียวโม่
เสียวโม่นิงเงียบไปครูห่ นึง “เขาบริโภคสมุนไพรแทบหมด

โลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแล้ว”
ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็นวดหน้าผากปวดหนึบของตน
เห็นทีนางคงต้องหาวิธีช่วงชิงโอสถสมุนไพรมาโดยเร็วที
146
สุดเสียแล้ว
“ข้าได้ยินว่ารางวัลการประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์คือ
สมุนไพรลําค่า” ดวงตาอวินลัวเฟิ งเป็ นประกาย “ดังนัน
ข้าต้องช่วงชิงโอสถสมุนไพรนันมาให้ได้เพือเลียงดูเสียว
ซู”่
“คิๆๆ” เสียงหัวเราะคิกคักของเสียวซูด่ งั ขึนประหนึงว่า

เขาได้ยินวาจานาง เสียงหัวเราะของเขาซึงส่ง
ผ่านกระแสจิตมายังอวินลัวเฟิ งนันฟั งดูสาํ ราญใจเป็ น
อย่างมากทีเดียว
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม มิได้พดู อะไรอีกก่อนเดินเข้าห้อง
147
ไป
...
การประลองยุทธ์ระหว่างแคว้นรอบแรกคือการประลอง
ยุทธ์สาขาวิชาแพทย์ สถานประลองยุทธ์นนตั
ั งอยูภ่ าย
ในเขตวังหลวงของจักรวรรดิเทียนหุย
บัดนี ทัวทังสถานประลองยุทธ์คลาคลําไปด้วยผูค้ นถก

ประเด็นกันคึกคัก นอกเหนือไปจากพืนทีว่างสําหรับผู้
เข้าร่วมการประลองแล้ว ก็ยงั มีอฒ
ั จันทร์ไว้สาํ หรับผูช้ ม
ด้วย
148
อวินลัวเฟิ งเดินมาข้างกายจงหลิงเอ๋อร์จากนันตบบ่า
นางกล่าวว่า “เจ้ามิตอ้ งกดดันไป ต่อให้เจ้าแพ้ก็ไม่เป็ นไร
ยังมีขา้ อยู”่
จงหลิงเอ๋อร์ผงกศีรษะ ทว่าดวงตากระตือรือร้นของนาง
เปี ยมไปด้วยความมุง่ มันเด็ดเดียว ในเมือนางเข้าร่วม
การประลองแล้ว ก็จะทุม่ เทให้ดีทีสุด ไม่ทาํ ให้นายหญิง
ต้องผิดหวังเป็ นอันขาด!
“ฝ่ าบาทและหลิงกุย้ เฟยเสด็จแล้ว!”
เสียงเล็กแหลมเสียดแทงเข้ามาในสถานประลองยุทธ์
และหลังจากนันไม่นาน ร่างในอาภรณ์เหลืองสว่างก็กา้ ว
149
เดินฉับๆ ตรงเข้ามา ติดตามด้วยขบวนขันทีและนางข้า
หลวงทังหลาย ทีติดตามบุรุษอาภรณ์มงั กรมานันคือสตรี
ผูห้ นึงประดับด้วยรอยยิมอ่อนจางในอาภรณ์เชือพระ
วงศ์ สตรีผนู้ ีไม่เพียงแต่งดงามหยาดย้อย แต่ยงั มีกิรยิ า
ท่าทางอ่อนหวานนุ่มนวลยิง อย่างนีเองฮ่องเต้แห่ง
จักรวรรดิเทียนหุยจึงได้หลงนางหัวปั กหัวปํ า
“พวกเจ้าทุกคน เรามาเป็ นผูต้ ดั สินการประลองยุทธ์

สาขาวิชาแพทย์เองในวันนี” ดวงหน้าหลงหยวนเชิดขึน
ขณะมองตําลงไปยังเหล่าตัวแทนเยาวชนเบืองล่าง “การ
ประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์รอบแรกนันเป็ นการ
ประลองแบบแพ้คดั ออก อีกประเดียว เราจะให้คนนํา
โอสถสมุนไพรมา ตัวแทนเยาวชนสองคนจะเขียนชือและ
สรรพคุณของสมุนไพรเหล่านัน”
150
ครันเห็นสีหน้าตกตะลึงของทุกคนแล้ว หลงหยวนก็นิงไป
ครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “เรารูว้ า่ แค่เขียนสรรพคุณโอสถ
คงเป็ นเรืองง่ายดายสําหรับผูเ้ ป็ นเลิศอย่างพวกเจ้า เช่น
นันเอง ผูท้ ียืนข้อสอบก่อนจะมีสทิ ธิเข้ารอบต่อไป! อีก
ประการ โอสถสมุนไพรทีได้รบั จะแตกต่างกันออกไปใน
แต่ละกลุม่ เช่นนันเองพวกเจ้าจึงไม่มีสทิ ธิโกง”
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือว่า ทุกกลุม่ จะได้รบั โอสถสมุนไพร

ชุดใหม่เสมอ เช่นนันเองจึงไม่มีผใู้ ดรูว้ า่ ตนจะได้โอสถ
ชนิดใดจนกว่าจะถึงรอบของตน ซึงเป็ นวิธีการป้องกัน
การฉ้อโกงด้วยทางหนึง
กล่าวจบ หลงหยวนก็โบกมือกล่าวด้วยท่าทีรุม่ รวยว่า

151
“อีกประการ เราตัดสินใจเปลียนของรางวัล การประลอง
ยุทธ์ครังนีในนาทีสดุ ท้าย! โอสถสมุนไพรทังหลายทีนํา
ออกมาในวันนีจะตกเป็ นของผูช้ นะทังหมด”
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ทีนางขาดแคลนมากทีสุด

ตอนนีก็คือโอสถสมุนไพร เช่นนันเองนางจะต้องคว้า ที
หนึงมาให้จงได้!
“ไม่ตอ้ งพรําพรรณนาอะไรกันอีก การประลองยุทธ์เริม

ต้นขึน ณ บัดนี”
สินคําหลงหยวน ขันทีก็นาํ โอสถสมุนไพรออกมาทันที

เขายังดึงกระดาษสองแถบออกมาประกาศนามบนนัน
152
อีกด้วย
“จังหมิง และจ้าวอู!่ ”
ทันใดนันเอง คนสองคนผูม้ ีนามดังกล่าวก็กา้ วเดินออก

มา ปรีไปยังโอสถสมุนไพรโดยไม่เสียเวลาแม้สกั วินาที
มือโบกสะบัดอยูเ่ หนือกระดาษด้วยความรวดเร็วปาน
สายฟ้าแลบ
“ฝ่ าบาทเพคะ” หลิงกุย้ เฟยชําเลืองมองไปยังอวินลัวเฟิ ง

เบืองล่างพวกตนด้วยสีหน้าทะมึนลงเล็กน้อย จากนัน
กระซิบกระซาบข้างหูฮ่องเต้หลงหยวน “เด็กนันคือ
อวินลัวเฟิ ง”
153
ตอนที 969 การประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์ (2)
“หืม” หลงหยวนเลิกคิว “นางคือผูท้ ีดูหมินคนของแคว้น

หลานเสียงอย่างนันหรือ”
ตามหลักแล้ว ด้วยสถานะของหลงหยวนย่อมมิตอ้ ง
แยแสแคว้นหลานเสียง อย่างไรก็ดี องค์หญิงแห่งแคว้น
หลานเสียงคือสตรีทีเขาโปรดปรานทีสุด จึงเป็ นธรรมดา
154
ทีเขาจะต้องยืนมือเข้าช่วย
“สนมรักของเรา” หลงหยวนบีบแก้มนุ่มเนียนของหลิงกุย้
เฟยพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิม “เจ้าอยากให้เราระบาย
ความแค้นแทนเจ้าอย่างไรดี”
แก้มของหลิงกุย้ เฟยเป็ นสีแดง “ฝ่ าบาทเพคะ ฝ่ าบาทมิ

ได้ตรัสห้ามมิให้ผคู้ นต่อสูก้ นั ระหว่างการประลอง เช่น
นันเอง หม่อมฉันจึงได้ปรับเปลียนการขานชือ และผูท้ ี
นางจะต้องประมือด้วยคือคนของแคว้นหลานเสียง
หม่อมฉันได้สงให้
ั เขาแทรกแซงการประลองของนางด้วย
เช่นกัน”
155
“ฮ่าๆ ” หลงหยวนเปล่งเสียงหัวเราะดัง วงแขนโอบกอด
เอวหลิงกุย้ เฟยแน่น “เจ้าจะทําอะไรก็ทาํ เถิด สนมรักของ
เรา เราจะเติมเต็มความปรารถนาของเจ้าเอง”
หลงหยวนรักหลิงกุย้ เฟยด้วยใจจริง หลังรับนางเข้ามา

แล้วก็มิได้เยียมเยียนตําหนักสนมองค์ใดอีก เช่นนันเอง
เขาจึงให้ทา้ ยทุกการกระทําของนางเป็ นธรรมดา
“ขอบพระทัยฝ่ าบาท” หลิงกุย้ เฟยมีใจเบิกบานขึน ริม

ฝี ปากยกขึนเป็ นรอยยิม
เมือนางมองไปยังอวินลัวเฟิ ง แววมาดร้ายก็สว่างวาบขึน
ในดวงตา แล้วรอยยิมบนริมฝี ปากก็ยงฉี
ิ กกว้าง
156
อวินลัวเฟิ ง ในวันนันเจ้าทําให้คนของแคว้นหลานเสียง
ข้าต้องเสียหน้ามากนัก วันนีล่ะข้าจะเอาคืนเจ้ากลับเป็ น
พันเท่า!
...
ท่ามกลางฝูงชน อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ได้ถงึ สายตามาดร้าย

แล้วก็คอ่ ยๆ เงยหน้าขึนมา เห็นดวงตาเคืองแค้นของ
หลิงกุย้ เฟย นอกเหนือไปจากเพลิงพิโรธแล้ว ดวงตาของ
นางยังแฝงแววพึงใจ ไร้ซงความอ่
ึ อนโยนและความ
เฉลียวฉลาดเช่นก่อนหน้าหลงเหลือ
157
และในขณะเดียวกันนันเอง เสียงของขันทีก็ดงึ ความ
สนใจของอวินลัวเฟิ งกลับมาทีการประลอง
“คูต่ อ่ ไป เทียนฉีกบั จงหลิงเอ๋อร์!”
จงหลิงเอ๋อร์สะดุง้ เล็กน้อยก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้ว

ก้าวขึนไปยังเวทีการประลองเชืองช้า บนเวทีนนั ขันที
หยิบเอาโอสถสมุนไพรชุดใหม่ขนมาแล้
ึ ว และวางลงบน
โต๊ะทีละชนิด
“หืม นันมันหญิงรับใช้ขา้ งกายอวินลัวเฟิ งมิใช่หรือ”
“ข้ารูจ้ กั เทียนฉี เด็กนันมาจากแคว้นเฟิ งเยว่ เป็ นศิษย์

158
แพทย์ระบือนามผูห้ นึงแห่งแคว้นเฟิ งเยว่ จงหลิงเอ๋อร์
เป็ นเพียงหญิงรับใช้ แน่นอนว่าไม่มีความสามารถถึง
ขนาดนัน”
“ทีว่ามานันจริง หากนางมีวิชาแพทย์เลิศลําจริง จะมา

มัวเป็ นข้ารับใช้ของอวินลัวเฟิ งอยูไ่ ย เท่านีก็รูก้ นั แล้วว่า
เทียนฉีชนะแน่นอน!”
ไม่มีผใู้ ดมองจงหลิงเอ๋อร์สงู ส่ง ในสายตาของพวกเขา

หากจงหลิงเอ๋อร์มีความเป็ นเลิศด้านโอสถจริง นางย่อม
ไม่มาเป็ นเพียงหญิงรับใช้แน่นอน บางทีนางอาจไม่รูจ้ กั
โอสถสมุนไพรตรงหน้าเลยสักชนิดเสียด้วยซํา
159
เมือได้ยินเสียงเยาะเย้ยเข้า จงหลิงเอ๋อร์ก็ทาํ ทีประหนึง
ว่ามิได้ยิน จากนันหยิบพูก่ นั ขึน เขียนอย่างรวดเร็วลงบน
กระดาษขาวตรงหน้า
ได้เห็นท่าทีของนางดังนัน เหล่าผูช้ มก็นิงงันไป
“นันนางเขียนสรรพคุณสมุนไพรเหล่านันลงไปจริงๆ
หรือ”
“ไม่จริงน่า! ข้าว่านางหยิงยโสไม่ยอมแพ้ แล้วเขียนอะไร

เลอะเทอะลงไปมากกว่า! หากเทียนฉียืนกระดาษก่อน
นางก็ตอ้ งพ่ายแพ้แม้ไม่ยืนกระดาษ และก็จะไม่มีใครรู ้
ว่านางเขียนเรืองเหลวไหลพรรค์ไหนลงไป...”
160
เวลาผ่านไปวินาทีตอ่ วินาที ท่าทีของจงหลิงเอ๋อร์ยงั คง
เรียบเฉยเช่นก่อนหน้า พูก่ นั ของนางตวัดอย่างคล่อง
แคล่วอยูเ่ หนือแผ่นกระดาษ
ในทางตรงกันข้าม เทียนฉีกลับมีเหงือเย็นไหลเต็มหน้า
ผาก เมือเขียนสรรพคุณสมุนไพรเสร็จไปชนิดหนึง เขาก็
ต้องใช้เวลาอ่านทบทวนอยูค่ รูห่ นึงก่อนเริมเขียน
สรรพคุณของสมุนไพรชนิดต่อไป
“เจ้าเห็นไหมเล่า พูก่ นั จงหลิงเอ๋อร์นนตวั

ั ดไปมาไม่หยุด
ซึงก็หมายความว่านางไม่หยุดคิดก่อนเขียนเลยด้วยซํา
นันเป็ นเรืองผิดปกติเกินไป นางมิใช่หมอหัตถ์เทวดาชือ
ดังสักหน่อย แล้วนางจะสาธยายสรรพคุณของสมุนไพร
161
โดยไม่หยุดคิดเลยได้อย่างไร”
เมือเห็นดังนัน แววเหยียดหยามบนสีหน้าของทุกคนก็ยงิ
เข้มข้น พวกเขาตัดสินกันไปเองแล้วว่าจงหลิงเอ๋อร์ เส
แสร้งแกล้งทําทังนัน
162
ตอนที 970 ความเจ็บปวดของเซียวอวีชิง (1)
เวลาผ่านไป
ท่ามกลางสายตาชิงชังของทุกคน จงหลิงเอ๋อร์หยุดเขียน
จากนันเดินตรงไปยังชายวัยกลางคนทีอยูบ่ นพืนยกสูง
ด้วยท่าทีสงบนิง ทัวทังลานประลองเงียบลงไปด้วย
ความเคลือนไหวของนาง
หลงหยวนขมวดคิว สังให้ขนั ทีรบั กระดาษนางมา ขันทีผู้

163
นันก้าวเข้ามาตามบัญชา จากนันรับกระดาษซึงยังคงชุ่ม
หมึกมาอย่างระมัดระวังพลางเดินตรงไปยังผูเ้ ฒ่าคณะ
หนึง
ทีลานประลองนัน นอกเหนือจากฮ่องเต้และพระสนม
เอกผูเ้ ป็ นเจ้าภาพการประลองแล้ว ยังมีกลุม่ ผูต้ รวจสอบ
อีกจํานวนหนึงก่อตังขึนโดยภาคีแพทย์หลวงแห่ง
จักรวรรดิ ชือเสียงของแพทย์หลวงเหล่านีเป็ นทีรูจ้ กั กว้าง
ไกล ให้มาเป็ นผูต้ รวจสอบย่อมเป็ นการดีทีสุด
ชายชราหนึงในนันรับแผ่นกระดาษมาแล้วกวาดตาอ่าน
คร่าวๆ ทว่าลําพังแค่การกวาดตานันก็สง่ ให้ดวงตา ของ
เขาต้องเปี ยมไปด้วยความตกตะลึง
164
“มาเร็ว มาดูอะไรนี” สีหน้าของชายชราผูน้ นตื
ั นตระหนก
ตกใจอย่างหนัก
ได้ยินดังนัน ผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ ก็มารายล้อมรอบกาย ครันได้

เห็นเนือความบนกระดาษ สีหน้าของพวกเขาก็กลับ ตืน
ตระหนกตกใจแบบเดียวกัน
“เกิดอะไรขึนกันหรือ”
“หรือข้อความมัวๆ ของจงหลิงเอ๋อร์จะทําให้แพทย์หลวง
เหล่านีต้องระคายใจ”
165
ผูค้ นเบืองล่างต่างก็กระซิบกระซาบถกประเด็นกันสนุก
ปาก
ใครๆ ก็รูต้ วั ตนทีแท้จริงของจงหลิงเอ๋อร์ นางเป็ นเพียง

หญิงรับใช้ทีมาทีนีเพือถูกหยามหมินเกียรติแทนทีตัว
แทนเยาวชนแห่งแคว้นเทียนอวิน เช่นนันเอง นางจะมี
ความสามารถอะไรจริงจังได้อย่างไร หากนางมีความ
สามารถพอให้แพทย์หลวงเหล่านีต้องประทับใจได้จริง
นางก็คงมิใช่หญิงรับใช้อีกต่อไป
อย่างไรก็ดี ความจริงทีเกิดขึนก็เปรียบเสมือนลูกตบฟาด
เข้าใส่คนอวดดีเหล่านีเต็มฝ่ ามือ
166
“สมบูรณ์แบบ! คําตอบนีสมบูรณ์แบบเกินไป! ไม่มีคาํ
ผิดแม้แต่ทีเดียว ซํายังอธิบายได้ละเอียดมาก!”
เหล่าแพทย์หลวงต่างก็ผงกศีรษะตามๆ กันด้วยความชืน
ชม ถึงแม้มีตวั แทนเยาวชนเข้าร่วมการประลองเป็ น
จํานวนมาก ก็ยงั หายากทีจะมีผใู้ ดเขียนคําตอบได้
ละเอียดถึงเพียงนีในระยะเวลาอันแสนสัน มิตอ้ งสงสัย
เลยว่าเหตุใดพวกเขาจึงได้ตกตะลึงกันถึงเพียงนี
เทียนฉีทิงพูก่ นั ในมือลงด้วยความหมองใจ จากนันมอง

ไปยังจงหลิงเอ๋อร์ดว้ ยสายตาว้าวุน่ พลางเอ่ยถามว่า
“เจ้ามิได้เป็ นเพียงหญิงรับใช้แน่ๆ ใช่หรือไม่”
167
หญิงรับใช้ธรรมดาจะมีความสามารถถึงเพียงนีได้อย่าง
ไร
จงหลิงเอ๋อร์เชิดคางขึน “ข้าเป็ นเพียงหญิงรับใช้จริง ไม่มี

ข้อกังขาใดๆ ทังนัน”
“คุณหนู” บนพืนยกนัน ชายชราผูห้ นึงเอ่ยถามขึนด้วย

รอยยิมอ่อนจาง “ตาเฒ่าผูน้ ีขอทราบได้หรือไม่วา่ ใคร
เป็ นอาจารย์ของเจ้า”
เมือได้ยินดังนัน แววภาคภูมิใจก็ปรากฏขึนบนดวงหน้า
และนําเสียงของจงหลิงเอ๋อร์ “อาจารย์ของข้าก็คือ นาย
หญิงของข้า อวินลัวเฟิ ง!”
168
นางภูมิใจนักหนาเป็ นเพราะว่ามีนายอย่างอวินลัวเฟิ ง
ตังแต่ตดั สินใจสวามิภกั ดิต่ออวินลัวเฟิ งเมือครานันแล้ว
ชะตาชีวิตของนางก็ถกู กําหนดมาแล้วว่าต้องโดดเด่น
เหนือธรรมดา
ขณะนีเอง จงหลิงเอ๋อร์แอบขอบคุณเกาหลิง องค์

รัชทายาทแห่งแคว้นหลงหยวนอยูม่ ากทีเดียว หากมิใช่
เพราะการเฝ้าระวังจวนแม่ทพั ของราชสํานักในตอนนัน
แล้ว นางผูซ้ งเกิ
ึ ดมาไร้คา่ คงไม่มีวนั ได้รบั เลือกเข้ามาใน
เหล่าทัพ
ฝูงชนส่งเสียงอืออึงขึนมา แตกตืนไปกับข่าวทีได้ยิน
169
อย่างนีเองผูท้ ีแพทย์หลวงให้คาํ ชืนชมจึงเป็ นหญิงรับใช้!
หากอวินลัวเฟิ งเองก็มีวิชาโอสถเลิศลําจริง พวกเขาเองก็
คงเต็มใจยอมเป็ นข้ารับใช้นาง แน่นอนว่าเงือนไขก็คือ
นางต้องมีความสามารถดังว่าจริง!
ในโลกใบนีมียอดอัจฉริยะวัยเยาว์อยูน่ บั ไม่ถว้ น หญิงรับ

ใช้ผนู้ ีได้รบั คําชืนชมหน่อยจะเป็ นไร ความจําด้านโอสถ
สมุนไพรของนางมิได้หมายความว่านางจะเก่งกล้ามา
จากไหน
ท่ามกลางการรวมตัวของตัวแทนเยาวชนในวันนี นางไม่
มีโอกาสดีทีจะชนะ
170
จงหลิงเอ๋อร์เดินเชิดหน้ายืดอก ท่ามกลางสายตาตก
ตะลึง สงสัย และชิงชังของผูค้ นเหล่านัน นางเดินออก
จากสังเวียนประลองด้วยท่าทีประหนึงนกยูงรําแพน ก้าว
เดินมายืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง
“นายหญิง ข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องผิดหวัง”
นางต้องเอาชนะคูแ่ ข่งเหล่านีให้จงได้ ไม่วา่ จะต้อง

พยายามเท่าไรก็ตาม
“เจ้าพยายามได้ดี” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง ก่อน

เบนสายตาไปยังสังเวียนประลองอีกครัง
171
หลังจงหลิงเอ๋อร์เดินออกมา ผูเ้ ข้าร่วมการประลองที
เหลือก็เดินขึนสังเวียนไปทีละคนๆ เช่นกันตามทีขันที
ขานนาม
“ฝ่ าบาท” มือขาวราวหิมะวางลงบนข้อพระหัตถ์ของ

ฮ่องเต้ หลิงกุย้ เฟยเผยรอยยิมอ่อนโยนด้วยคลืนความ
172
รูส้ กึ กระเพือมไหวลึกลําอยูใ่ นดวงตางาม “เด็กสาวผูน้ ีน่า
สนใจดีทีเดียว”
“หืม” คิวของหลงหยวนเลิกขึนขณะมองไปยังดวงหน้า
สะกดใจของหลิงกุย้ เฟยพลางบีบหลังมือนาง แผ่วเบา
“สนมรักของเราขาดแคลนนางข้าหลวง และสนใจในตัว
จงหลิงเอ๋อร์ผนู้ ีอย่างนันหรือ”
หลิงกุย้ เฟยลดศีรษะลงตําด้วยความเขินอาย “ฝ่ าบาท

ทรงรูใ้ จหม่อมฉันดี หม่อมฉันอยากได้จงหลิงเอ๋อร์ผนู้ ีมา
เป็ นนางข้าหลวงของหม่อมฉัน”
“ในเมือสนมรักของเราปรารถนา เราก็จะช่วยเจ้าดึงตัว
173
นางมาจากแคว้นเทียนอวินหลังการประลองยุทธ์ในครัง
นีจบสินแล้ว” ดวงหน้าหลงหยวนวางอํานาจยิงนัก นํา
เสียงก็หยิงยโสโอหัง “ต่อให้เจ้าอยากได้อวินลัวเฟิ งมา
เป็ นนางข้าหลวง แคว้นเทียนอวินก็ตอ้ งมอบนางมาให้
เราแต่โดยดี อย่าว่าแต่หญิงรับใช้เลย!”
นีล่ะคือท่าทีของแคว้นทีแข็งแกร่งกว่าต่อแคว้นผู้
อ่อนแอกว่า! ข้าอยากได้คนของเจ้าแล้วจะทําไมเล่า มัน
คือชะตาชีวิตของเจ้าเอง! หากเจ้าปฏิเสธ ก็เท่ากับว่าไม่
รูจ้ กั สํานึกในบุญคุณคน!
แน่นอนว่าหลงหยวนย่อมเชือว่าแคว้นเทียนอวินไม่มีใจ
จะปฏิเสธตน ทียิงไปกว่านัน การแลกตัวเด็กน้อยผูห้ นึง
เพือสานสัมพันธ์อนั ดีกบั จักรวรรดิเทียนหุยย่อมเป็ นเรือง
174
คุม้ ค่า
“ฝ่ าบาททําอย่างนันมิได้เพคะ!” หลิงกุย้ เฟยส่ายศีรษะ

“อวินลัวเฟิ งแต่งงานเข้าสกุลเยีย และสกุลเยียก็มีสถานะ
สําคัญอยูใ่ นแคว้นเทียนอวิน แคว้นเทียนอวินย่อมไม่
ยอมยกนางให้พวกเราแน่นอน อีกประการ ทุกแคว้นต่าง
ก็มีขอ้ ตกลงกันว่าห้ามก่อสงครามกันเอง หม่อมฉันมิ
บังอาจลากฝ่ าบาทลงมาเพียงเพราะความเห็นแก่ตวั ของ
ตัวเอง”
สายตาหลงหยวนให้ทา้ ยเป็ นอย่างมาก “สนมรักของเรา

ดูเหมือนเจ้าจะหลงลืมอะไรบางอย่าง หากแคว้นเทียน
อวินได้ทีโหล่อีกครังหนึง พวกเขาก็จะถูกลบเลือนไป
จากรายชือแคว้น เมือเวลานันมาถึง เราจะสนใจเรืองข้อ
175
ตกลงระหว่างแคว้นอีกไปไย”
ดวงตาหลิงกุย้ เฟยเป็ นประกาย นีล่ะคือสิงทีนางอยากได้

ยินมาตลอด! ตราบใดทีฝ่ าบาทตรัสเอง ก็ยอ่ มหมาย
ความว่าแคว้นเทียนอวินจะต้องพ่ายแพ้ในการประลอง
อย่างไม่มีขอ้ สงสัย!
คิดดังนัน มุมปากหลิงกุย้ เฟยก็ยกขึนแผ่วเบา ดวงตามุง่

ร้ายชําเลืองมองไปยังอวินลัวเฟิ ง
“อวินลัวเฟิ งกับหลิวเฉินอี!”
เสียงแหลมขานเรียก แล้วสายตาของทุกคนก็พงุ่ ตรงไป

176
ยังอวินลัวเฟิ งทันที
หลิวเฉินอีคือบุตรชายแห่งราชครูแคว้นหลานเสียง วิชา
แพทย์ของเขาไม่ธรรมดา กิรยิ าท่าทางหรือก็สง่างาม ได้
หัวใจของเด็กสาวมากมายในแคว้นหลานเสียงไปครอง
เทียบกันกับองค์ชายชิวเฟยหวาทีทังโอหังคลังอํานาจ
แล้ว ชือของเขาก็เป็ นทีนิยมมากว่า
ทันทีทีเขาปรากฏตัวขึนมา เสียงกรีดร้องแหลมก็ดงั ไปทัว
“นันนายน้อยหลิวแห่งแคว้นหลานเสียง ให้ตายเถิด เขา

ช่างงามสง่าอย่างทีว่ากันมาจริงๆ หล่อเหลาอย่างหาที
เปรียบมิได้”
177
“ถ้าข้าได้เป็ นภรรยาเขาก็คงนอนตายตาหลับ!”
เมือได้ยินเสียงกรีดร้องของสตรีเหล่านีแล้ว รอยยิมอ่อน
จางก็ยงั คงอยูบ่ นริมฝี ปากของหลิวเฉินอี ในมือของเขา
ถือพัดขนนก แลดูสงู สง่าและหล่อเหลายิงหาใครเทียบ
เทียมมิได้ ประหนึงว่าร่างทังร่างของเขาเปล่งแสงกําจาย
ออกมา
เมือเห็นว่าคูแ่ ข่งของอวินลัวเฟิ งคือหลิวเฉินอี ฮ่องเต้ก็

ทรงตระหนักได้ แล้วก็ทรงขมวดคิวลงเล็กน้อย “สนมรัก
ของเรา ทีเจ้าพูดก่อนหน้านีว่าจะให้คนของหลานเสียง
ดึงความสนใจของอวินลัวเฟิ ง เจ้าหมายความว่าจะใช้
178
หลิวเฉินอีทําแผนบุรุษพิฆาตอย่างนันหรือ”
หลิงกุย้ เฟยแย้มรอยยิมลึกลับ “ฝ่ าบาท หม่อมฉันมันใจ

ว่าอวินลัวเฟิ งจะต้องแพ้พา่ ยในรอบแรกของการประลอง
อย่างแน่นอน”
นางมันใจในคนของหลานเสียงมากทีเดียว ทียิงไปกว่า
นัน หลิวเฉินอีเองก็มีพละกําลังแข็งแกร่ง เช่นนันเอง แม้
ไม่ตอ้ งใช้แผนตุกติกก็ยอ่ มเอาชนะอวินลัวเฟิ งได้อย่าง
ขาดลอย!
...
179
ท่ามกลางสายตาเคลิมฝันของเหล่าสตรี หลิวเฉินอีก็เดิน
ตรงมาข้างกายอวินลัวเฟิ งพลางโบกพัดขนนกในมือ ดวง
หน้าของเขาแฝงรอยยิม ท่าทีกรีดกรายก็งามสง่า ทุก
ความเคลือนไหวส่งให้หวั ใจของผูค้ นสันไหว
180
อย่างไรก็ดี ดวงตาทะมึนของอวินลัวเฟิ งเรียบเฉย มิได้มี

แววหวันไหวแม้แต่นอ้ ย ไม่มีผใู้ ดสามารถอ่านแววตา
ของนางได้
ลูกตาหลิวเฉินอีหดเกร็ง รูส้ กึ ได้วา่ เด็กสาวผูน้ ีเห็นทีจะยัว

ยากเสียแล้ว แม้เขาจะมันใจในวิธีการของตนมาก ก็ตาม
ที
181
“คุณหนูอวิน” ริมฝี ปากหลิวเฉินอียกขึนเป็ นรอยยิมอ่อน
โยน “ข้าอยากพบเจ้ามานานแสนนาน ข้าสนใจใน ตัว
เจ้ามาหลายเพลา เป็ นเกียรติอย่างยิงทีได้มาเป็ นคูต่ อ่ สู้
ของเจ้า”
ครันได้เห็นหลิวเฉินอีปฏิบตั ิกบั อวินลัวเฟิ งอย่างแสน

อ่อนโยนเช่นนัน เหล่าสตรีผอู้ ยูเ่ บืองล่างต่างก็ตาร้อน
ผ่าวไปด้วยความอิจฉาริษยา
“อวินลัวเฟิ งนันมีสามีแล้วมิใช่หรือ นางไปให้ทา่ นายน้อย

หลิวหน้าด้านๆ ได้อย่างไร!”
182
“สามีของนางก็เป็ นแค่บตุ รชายสกุลขุนนางจากแคว้น
กระจอกเท่านัน จะไปเทียบเทียมกับนายน้อยหลิว ได้
อย่างไร อย่างน้อยทีสุดแคว้นหลานเสียงก็ติดอยูใ่ นสิบ
อันดับแรกแห่งยอดแคว้น ซําเขายังเป็ นบุตรชายแห่ง
ท่านราชครู เช่นนันแล้วสถานะของเขาย่อมสูงส่งเสียด
ฟ้า”
“ข้านึกว่าอวินลัวเฟิ งจะแตกต่าง แต่ทีไหนได้ กลับเป็ น

หญิงตลาดถึงขนาดแค่ได้เห็นบุรุษผูส้ งู ศักดิกว่าก็ปรีเข้า
หาแทบเท้าเสียแล้ว”
หลินรัวไป๋ และคณะเมือได้ยินผูค้ นถกประเด็นกันก็โกรธ

ขึงขึนมาเป็ นอย่างมาก หญิงสาวผูต้ กอยูใ่ นห้วงรักร้อน
ช่างบ้าคลังและเก่งเรืองบิดเบือนความจริง ไม่สนใจถูก
183
ผิดเสียจริงๆ
อวินลัวเฟิ งไปให้ทา่ หลิวเฉินอีตังแต่เมือใดกัน แล้วนาง

ปรีเข้าไปหาแทบเท้าเขาตอนไหน เห็นกันชัดๆ ว่า หลิว
เฉินอีต่างหากทีตังหน้าตังตาให้ทา่ อวินลัวเฟิ งอย่างหน้า
ไม่อาย!
หลินรัวไป๋ ตังท่าจะตะเพิดก็พอดีเห็นสายตาดุดนั ของอ

วินลัวเฟิ งพุง่ เข้าหาหญิงสาวซึงส่งเสียงเยาะเย้ยอยูเ่ มือ
ครู ่
“หลิวเฉินอีอะไรนี...เยียมยุทธ์ถงึ เพียงนันเชียวหรือ” นํา

เสียงของนางเฉยเมยแฝงแววเกียจคร้าน “หากพวกเจ้า
184
คิดว่าเขาเยียมยุทธ์นกั ก็รบี ๆ มารับตัวเขาไปเสียสิ อย่าง
ไรก็เถอะ ก็เห็นกันอยูว่ า่ เขาคนเดียวคงมิพอสําหรับพวก
เจ้าทังหมด แต่ขา้ ก็มีทางแก้ พวกเจ้าสับเขาเป็ นชินๆ
เสียสิ แล้วก็ไปแบ่งกันเอา”
“ส่วนข้า...” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง แล้วมุมปากนางก็

ยกขึนยิม “ข้าเองครอบครองบุรุษผูร้ กั ข้าหมดหัวใจ ซํา
ยังเยียมยุทธ์ทีสุดบนโลกหล้า เทียบกับคนเเช่นเขาแล้ว
ข้าไม่สนใจคนธรรมดาสามัญอย่างเขาหรอก”
พวกเขาจะนินทาว่ากล่าวนางอย่างไรก็ได้ แต่พวกเขาไม่
มีสทิ ธิพูดถึงอวินเซียวเป็ นอันขาด! นางไม่ยอมให้ใคร ก็
ตามมาหมินเกียรติของเขา!
185
สีหน้าหลิวเฉินอีนิงค้างไปเล็กน้อย เพลิงโทสะก่อตัวขึน
ในจิตใจ
นางคนนีบังอาจเรียกเขาว่าคนธรรมดาสามัญอย่างนัน
หรือ มิหนําซํายังคิดจะสับเขาเป็ นชินๆ เพือมอบให้แก่
เหล่าผูท้ ีชืนชมเขาอีกด้วยอย่างนันหรือ
....
บนอัฒจันทร์ผชู้ มนัน ชายหนุ่มหน้าขรึมซ่อนตัวอยูท่ า่ ม

กลางฝูงชน สายตาจับจ้องไปยังเด็กสาวอาภรณ์ขาวงาม
ไร้ทีติเบืองล่างอยูต่ ลอดเวลา อย่างไรก็ดี ครันได้ยินวาจา
186
ของเด็กสาวแล้ว เขาก็รูส้ กึ เหมือนใครฟาดกําปั นลงที
หัวใจ ส่งให้หวั ใจของเขารูส้ กึ หนักอึงเหลือจะกล่าว
“นายน้อยเซียวเจ้าคะ...” บุคคลเบืองหลังเขาเอ่ยถามขึน
ด้วยสีหน้าเป็ นห่วงเป็ นใยครันเห็นเสียวหน้าซีดขาวของ
เซียวอวีชิง
“ไปกันเถอะ การประลองนีมิได้มีความหมายสักเท่าใด
นัก”
เพราะจะอย่างไรผูช้ นะก็คือนาง!
ครันชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งเป็ นครังสุดท้าย เซียวอวีชิงก็

187
หมุนกายเดินออกไปจากสถานประลอง
สายตาสะกดใจเมือคราวนันได้ตดั สินแล้วว่าเขาจะตก
หลุมรักนางตลอดไปชัวชีวิต! อย่างไรก็ดี เขาก็ยินดีทีจะ
ยอมรับความเจ็บปวดนันไว้โดยไม่เสียใจใดๆ!
หญิงรูปงามทีเอ่ยถามถึงเซียวอวีชิงก่อนหน้านีจับสาย
ตานันของเขาได้ และเผลอมองไปยังอวินลัวเฟิ งผูไ้ ร้ทีติ
ทียืนอยูก่ ลางสังเวียน ความรูส้ กึ ซับซ้อนก่อขึนในดวงตา
ของนาง
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ดูเหมือนว่านายน้อยเซียวจะ

เอาแต่คิดถึงหญิงคนหนึงอยูต่ ลอดมา หากนางเดาไม่ผิด
188
หญิงผูน้ นคื
ั อ...อวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ
อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งมีสามีแล้ว เช่นนันเอง ชะตาของ

นายน้อยเซียวก็มิอาจได้นางมาครอบครอง ในเมือเป็ น
เช่นนี ก็หมายความว่านางยังมีโอกาสหรือไม่
มุมปากของนางยกขึนแผ่วเบาเป็ นรอยยิมบาง แล้วดวง

ตาก็เปี ยมด้วยความเบิกบานใจ
189
บนสังเวียนนัน หลิวเฉินอีเก็บรอยยิมสง่าของตนไปแล้ว
และดวงตาอ่อนโยนก็กลับแฝงแววจิงจอกมากเล่ห ์
“คุณหนูอวิน เจ้ารักสามีของเจ้ามากทีเดียว แต่เจ้าเข้าใจ

ข้าผิดไป ข้ามิได้คิดเรืองไม่ดีไม่งามกับเจ้าเลย” หลิวเฉิน
อีเยืองย่างไปยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินลัวเฟิ ง ริมฝี ปากเขา
ใกล้ใบหูนาง แล้วเขาก็เอ่ยขึนด้วยเสียงทีได้ยินกันเพียง
สองคนเท่านัน “แน่นอน หากเจ้ายินยอมทีจะมาเป็ น
ผูห้ ญิงของข้า ข้าก็จะยอมอ่อนข้อให้ในการประลองภาย
หลัง เจ้าว่าอย่างไรเล่า”
190
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย รอยยิมบนริมฝี ปากฉาย
แววนางมารโจ่งแจ้ง “อ่อนข้อให้ขา้ อย่างนันหรือ ข้าเกรง
ว่า...เจ้าไม่มีปัญญาทําเช่นนันหรอก!”
“ฮ่าๆ” หลิวเฉินอีหัวเราะคิกคัก “เห็นทีคณ

ุ หนูอวินจะ
ปั กใจมันเหมาะว่าชนะการประลองครังนีอย่างแน่นอน
ข้าจะรอดูฉากทีเจ้าเอาชนะข้าอย่างใจจดใจจ่อก็แล้ว
กัน”
เขาจงใจเอ่ยเสียงดังขึนเมือเอ่ยถ้อยคําเหล่านัน เพือทีผู้
คนรอบกายจะได้ได้ยินไปด้วย
“ว่าอย่างไรนะ อวินลัวเฟิ งบังอาจจองหองได้ถงึ เพียงนี
191
เชียวหรือ นางมันอกมันใจมากถึงขันคิดว่าตัวจะชนะ
นายน้อยหลิวได้อย่างนันหรือ แค่ชบุ เลียงหญิงรับใช้
อย่างจงหลิงเอ๋อร์ขนมาได้
ึ ก็ไม่ควรทีจะโอหังถึงปานนี
หากจงหลิงเอ๋อร์ประลองกับนายน้อยหลิว นางย่อมพ่าย
แพ้หมดรูปอย่างไม่มีขอ้ สงสัย!”
“นางประเมินความสามารถตัวเองสูงส่งเกินไปแล้ว!”
จะให้สตรีทีชืนชมหลิวเฉินอีทนดูชายในฝันถูกกลันแกล้ง
เฉยๆ ได้อย่างไร ทังหมดล้วนลุกขึนยืน แล้วสีหน้าของ
พวกนางก็อาจทําให้ผทู้ ีไม่รูเ้ รืองราวมาก่อนคิดไปได้วา่
อวินลัวเฟิ งฆ่าล้างสกุลพวกนาง!
192
เมือได้ผลลัพธ์ทีต้องการแล้ว รอยยิมหลิวเฉินอีก็ยงฉี
ิ ก
กว้าง เขาชําเลืองมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีหยิง
ผยอง จากนันเอ่ยเสียงนุ่มว่า “คุณหนูอวิน ถ้าเช่นนันเรา
มาเริมกันเถิด ข้าจะรอดูเจ้าเอาชนะข้า”
ในเวลานัน ขันทีก็ได้วางโอสถสมุนไพรลงบนโต๊ะทีละ
ชนิดแล้ว
ครันได้เห็นโอสถเบืองหน้าพวกตน หลิวเฉินอีก็แย้มรอย
ยิมอีกครัง “อีกประการ กระหม่อมมีความประสงค์ทีจะ
เพิมความยากในการประลองครังนี ฝ่ าบาทจะทรง
อนุญาตหรือไม่”
193
“ว่ามาเถิด ไม่เป็ นไร” หลงหยวนกล่าวด้วยรอยยิมพร้อม
กับยกมือขึน
ดวงตาหลิวเฉินอีกระเพือมไหว “กระหม่อมขอแนะนําว่า
คุณหนูอวินกับกระหม่อมไม่เพียงแต่ตอ้ งเขียนสรรพคุณ
โอสถเท่านัน แต่ยงั ต้องจัดตํารับยาจากโอสถสมุนไพร
เหล่านีอีกด้วย โดยต้องมีตาํ รับยาอย่างน้อยสามตํารับ!”
แค่เขียนสรรพคุณสมุนไพรก็วา่ ยากแสนยากแล้ว ให้จดั

สมุนไพรเหล่านีเป็ นตํารับยานันยากยิงกว่า
แววชืนชมสว่างวาบขึนในดวงตาฮ่องเต้หลงหยวน จาก
นันเขาก็ผงกศีรษะ “เราอนุญาต”
194
“ขอบพระทัยฝ่ าบาท” หลิวเฉินอีประสานมือคารวะ จาก
นันมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมอ่อนจาง “คุณหนู
อวิน ในเมือเจ้ามันใจในพลังของตนนักก่อนหน้านี คราว
นีเจ้าจะกล้ายอมรับข้อเสนอของข้าหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ทําไมข้าจะไม่กล้า บนโลกนีไม่มี

เรืองใดทีข้าไม่กล้า”
“ฮ่าๆ” หลิวเฉินอีเปล่งเสียงหัวเราะดัง “คุณหนูอวินช่าง

ไม่เหมือนสตรีผใู้ ด ดังคาดเอาไว้เลย เจ้าทําให้ขา้ ต้อง
นับถือเป็ นอย่างยิง ข้าหวังว่าอีกสักครูเ่ จ้าจะยังปากกล้า
เช่นตอนนีอยูไ่ ด้”
195
หลิวเฉินอีสะบัดแขนเสือตรงไปยังทีนัง เขาก็มีความเป็ น
เลิศดีอยูห่ รอก แต่ก็แค่ในแคว้นหลานเสียงเท่านัน เขามิ
อาจเทียบเทียมได้เลยกับเหล่าอัจฉริยะวัยเยาว์จาก
แคว้นแถวหน้า กระทังยอดอัจฉริยะเหล่านันยังไม่กล้า
แนะนําเงือนไขนี แล้วเขาเล่าเอาหน้าทีไหนมาพูด
เหตุผลนันง่ายนิดเดียว เป็ นเพราะพระสนมเอกแห่ง

จักรวรรดิเทียนหุยคือองค์หญิงแห่งแคว้นหลานเสียงนัน
เอง อีกประการ เป็ นพระสนมเอกเองทีขอให้เขาก่อกวน
ใจอวินลัวเฟิ ง
196
197
เช่นนันเอง เขาจึงทราบดีอยูแ่ ล้วถึงโอสถสมุนไพรที
จักรวรรดิเทียนหุยตระเตรียมไว้ให้ และได้เตรียมตัวมา
ก่อนหน้านีด้วยการอ่านตําราหาตํารับยาทังสาม ก็คง
ต้องยอมรับว่าการมีคนอยูเ่ บืองหลังนันเป็ นเรืองทีน่าพึง
ใจทีเดียว กระทังการโกงกันก็สามารถทําได้อย่างง่าย
ดาย!
หลิวเฉินอีกางแผ่นกระดาษออก จากนันสะบัดพูก่ นั ด้วย

ท่าทีลนไหล
ื เริมต้นเขียนตัวอักษรลงไปบนแผ่นกระดาษ
ขาว เพือมิให้ผิดสังเกตเกินไปนักว่าเขาแอบตระเตรียม
ตัวมาแล้วก่อนหน้า จึงแสร้งทําเป็ นหยุดคิด ครูห่ นึงทุก
ครังทีขึนย่อหน้าใหม่
198
ในขณะเดียวกัน อวินลัวเฟิ งเองก็เริมต้นเขียนคําตอบ
ด้วยท่าทีเคร่งขรึม
เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไป แต่ไม่นานก็ผา่ นไปถึงครึงเค่อ

ระหว่างนีไม่มีผใู้ ดส่งเสียง จับตาดูคนทังสองบนสังเวียน
อยูเ่ งียบๆ
เป็ นทีเข้าใจได้วา่ ผูค้ นซึงเยาะเย้ยอวินลัวเฟิ งอยูก่ ่อนหน้า

นีต่างก็นิงเงียบ แอบนับถือท่าทีสงบนิงของเด็กสาวอยู่
ในใจขณะทีนางเขียนคําตอบ ตรงกันข้ามกับท่าทีครุน่
คิดอยูเ่ นืองๆ ของหลิวเฉินอี การเคลือนไหวของอวินลัว
เฟิ งนันไหลลืนเป็ นธรรมชาติ
199
อย่างไรก็ดี สิงทีทําให้ผคู้ นตกตะลึงมากทีสุดก็คือการที
อวินลัวเฟิ งและหลิวเฉินอีวางพูก่ นั ลงพร้อมๆ กัน
ตามหลักการแล้ว ในเมือการเคลือนไหวของอวินลัวเฟิ ง
นันลืนไหล นางก็ควรทีจะเขียนคําตอบเสร็จก่อนหลิวเฉิน
อีมิใช่หรือ เช่นนันเองเหตุใดนางจึงเขียนคําตอบเสร็จ
ภายในเวลาเดียวกันกับเขาเล่า หรือเป็ นเพราะเด็กสาว
เพียงแต่แสร้งทําเป็ นใจเย็นเท่านัน ความสามารถของ
นางต้อยตํามากจนทําให้นางต้องแก้ไขคําตอบอยูห่ ลาย
ครังเชียวหรือ
ขันทีรบี ตรงมารับข้อสอบของทังสอง จากนันส่งต่อไปให้

เหล่าแพทย์หลวง พวกเขาตรวจตราข้อสอบของ หลิว
เฉินอีก่อน แล้วแววชืนชมก็ฉายขึนบนใบหน้า
200
“ดีทีเดียว คําตอบของเจ้าลึกซึง ไม่ขาดองค์ประกอบใดๆ
ไป ซํายังไม่มีรอยแก้ไข กระทังตํารับยาทังสามก็ตระ
เตรียมมาอย่างสมบูรณ์แบบ เจ้าช่างเป็ นยอดอัจฉริยะ
หาตัวจับยากจริงๆ ”
คําชืนชมของแพทย์หลวงทําให้ทกุ คนปั กใจเชือมันในคํา

ตอบทีตนตังเอาไว้ตงแต่
ั แรก อวินลัวเฟิ งไม่สามารถเอา
ชนะหลิวเฉินอีได้
“ท่านให้ขา้ ชนะ” หลิวเฉินอีแย้มรอยยิมอ่อนโยน

ประสานมือคารวะพลางกล่าวว่า “ข้าศึกษาตํารับ
ตํารามามากตลอดหลายปี นี จึงจดจําตํารับยาเหล่านัน
ได้ขนใจ
ึ คุณหนูอวินอย่าเศร้าไปเลย นีเป็ นเพียงการ
201
ประลองเท่านัน มิได้มีความหมายอันใด ข้าหวังว่าปี หน้า
เราจะได้แข่งขันล้างตากันอีก”
หลิวเฉินอีมุง่ ประโยคสุดท้ายไปยังอวินลัวเฟิ ง กล่าวจบ

เขาก็แสร้งทําเป็ นตบศีรษะตัวเองอย่างว้าวุน่ ใจ “อา ข้า
ลืมไปเสียสนิท แคว้นเทียนอวินของเจ้าไม่มีปีหน้าแล้วนี
ขออภัยทีคณ
ุ หนูอวิน หากข้ารูว้ า่ เรืองจะจบลงเช่นนี ก็คง
ยอมอ่อนข้อให้เจ้าไปแล้ว”
รอยยิมปรากฏขึนบนสีหน้าของหลิงกุย้ เฟยเช่นกัน
นางกล่าวไว้ก่อนหน้าแล้วว่าหลิวเฉินอีจะไม่มีทางแพ้!
ไม่มีความจําเป็ นทีจะต้องตรวจข้อสอบของอวินลัวเฟิ ง
202
ต่อให้นางมีความสามารถเพียงใด ก็ไม่มีทางทีนางจะ
ชนะหลิวเฉินอีได้
แม้ทกุ คนคิดเช่นนัน แต่ในฐานะผูต้ รวจสอบแล้ว แพทย์

หลวงมิอาจทําเช่นนันได้ ดังนันพวกเขาจึงต้องทําตาม
กฎ หยิบเอากระดาษข้อสอบของอวินลัวเฟิ งขึนมาตรวจ
เมือหนึงในผูต้ รวจสอบได้อา่ นข้อสอบ ชายชราผูน้ นก็

ั
ชะงักงันไปทันที ไม่เหมือนกับคราวของจงหลิงเอ๋อร์ก่อน
หน้า ด้วยคราวนีเขานิงแข็งค้างไปทีเดียว
“เก๋อหยาง นีคําตอบของอวินลัวเฟิ งยําแย่มากถึงขนาด

เจ้าขนลุกเลยหรือ ข้าเห็นว่านางมิได้หยุดตวัดพูก่ นั เลย
203
ด้วยซํา เช่นนันเองเห็นทีกระดาษข้อสอบคงจะมีรอยแก้
อยูบ่ า้ ง ไหนขอข้าดูหน่อยซิวา่ นางเขียนอะไรลงไป เจ้า
ถึงได้ตระหนกถึงเพียงนี”
กล่าวจบ ชายชราอีกคนก็คว้าเอากระดาษข้อสอบไป
จากมือเก๋อหยาง เมือได้เห็นเนือความบนกระดาษแล้ว
เขาซึงก่อนหน้านียังเยาะเย้ยถากถางอวินลัวเฟิ งอยูก่ ็
เป็ นเบือใบ้ไปมิตา่ งจากเก๋อหยาง
“ไม่เอาน่า จริงไหม นางเขียนอะไรยําแย่ถงึ เพียงนันเชียว

หรือ ไม่น่าเป็ นไปได้ ต่อให้นางไม่เขียนอะไรลงไปเลย ก็
คงไม่ยาแย่
ํ ถงึ เพียงนันกระมัง”
204
เหล่าผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ ต่างก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป ต่าง
เข้ามารุมล้อมเก๋อหยางและชายชราอีกหนึงคน ศีรษะดัน
กระแทกกันไปมา อยากจะเห็นข้อความบนกระดาษนัน
เต็มแก่
ตอนที 975 หลิวเฉินอีจะเทียบอะไรกับนางได้ (1)
บนกระดาษขาวนัน ลายมือตัวตรงประณีตไร้ซงรอยแก้
ึ
ดังทีพวกเขาคิดเอาไว้ อย่างไรก็ดี สีหน้าของชายเฒ่า แต่
205
ละคนต่างก็ตืนตะลึงไปยิงกว่าคนก่อนหน้าประหนึงว่า
เห็นผี
“นีมัน...เป็ นไปมิได้!” ชายชราผูห้ นึงยืนมือออกมารับ

กระดาษข้อสอบไปในมือทีสันเทา ปากก็ขมุบขมิบไม่
หยุด “เรืองนีเป็ นไปมิได้ เป็ นไปมิได้เด็ดขาด!”
ฝูงชนทีแต่เดิมเอะอะมะเทิงกันอยูน่ นเริ
ั มเงียบสงบลง
ครันได้เห็นท่าทีอนั แปลกประหลาดของชายเฒ่า ไม่มีผู้
ใดเข้าใจได้วา่ เกิดอะไรขึน ชายเฒ่าจึงได้ออกท่าออก
ทางถึงเพียงนี
เก๋อหยางสูดลมหายใจเข้าลึก จากนันมองอวินลัวเฟิ ง
206
ด้วยสายตาซับซ้อน เขากล่าวเสียงเรียบว่า “คุณหนูอวิน
เจ้าเป็ นผูเ้ ขียนคําตอบลงบนกระดาษข้อสอบนีจริงหรือ
ไม่”
ในขณะนันเอง กระทังหลิวเฉินอีก็รูส้ กึ แล้วเช่นกันว่ามี

บางอย่างผิดแปลกไป เขาขมวดคิว แล้วความสับสนก็
สว่างวาบขึนในดวงตาอันอ่อนโยนนัน
“ถ้าข้าไม่เขียนแล้วท่านเขียนหรือ” อวินลัวเฟิ งโต้กลับ

ด้วยรอยยิมร้ายกาจ
เหล่าผูช้ มต่างก็ชะงักงันไปเล็กน้อย ก็เห็นอยูว่ า่ อวินลัว

เฟิ งนังเขียนข้อสอบอยูต่ อ่ หน้า จึงมิอาจเป็ นของปลอม
207
ไปได้อย่างแน่นอน พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเก๋
อหยางจึงได้เอ่ยถําถามโง่ๆ เช่นนันออกไป
เก๋อหยางเองก็ดเู หมือนจะตระหนักได้วา่ ตนได้ถามคํา

ถามโง่ๆ ออกไป แล้วสีหน้าก็ฉายแววเก้อเขิน “ขออภัย
คุณหนูอวิน เพียงแต่คาํ ตอบของเจ้านันทําให้โลกต้องตก
ตะลึง ตาแก่ผนู้ ีจึงได้เอ่ยถามเจ้า”
ทําให้โลกต้องตกตะลึงอย่างนันหรือ
ทุกคนรวมไปถึงฮ่องเต้และพระสนมเอกต่างก็มองตรงไป
ยังเก๋อหยาง
208
“เก๋อหยาง เกิดอะไรขึน” ฮ่องเต้ทรงเอ่ยถามด้วยสีพระ
พักตร์มืดดํา
เก๋อหยางตังท่าจะตอบ แต่กลับถูกชายชราอีกคนข้าง
กายผูบ้ ดั นีตืนเต้นเป็ นอย่างมากขัดขึนเสียก่อน สีหน้า
ชายชราผูน้ นตื
ั นเต้นเป็ นอย่างมาก มองไปยังอวินลัวเฟิ ง
ประหนึงว่าเห็นภูเขาทองคํา
“ฝ่ าบาท กระหม่อมจะเป็ นผูต้ อบเรืองนีเอง! กระหม่อม

ขอประกาศว่าอวินลัวเฟิ งคือผูช้ นะการประลองในครังนี”
หา!
209
เกิดความโกลาหลขึนในหมูฝ่ งู ชน สีหน้าของผูค้ นทีก่อน
หน้านีถากถางอวินลัวเฟิ งอยูต่ า่ งเปลียนเป็ นความ ไม่
เชือ
หลิวเฉินอีรีบสาวเท้าฉับๆ มาทันที ดวงหน้าหล่อเหลานัน

ซีดขาว “ท่านบอกว่าอวินลัวเฟิ งชนะอย่างนันหรือ ข้าไม่
เชือ! ไม่วา่ คําตอบของนางจะดีสกั เพียงใด ข้าก็ยงั เขียน
คําตอบบนข้อสอบอย่างครบถ้วน เช่นนันเอง อย่างมาก
สุดก็ตอ้ งสุม่ เอา แล้วไยนางจึงยังชนะ”
คนสองคนส่งกระดาษคําตอบพร้อมกันจริง หากทังสอง
เขียนคําตอบเหมือนกัน ก็ยอ่ มเป็ นเพียงการสุม่ เลือกเท่า
นัน เช่นนันเองไยอวินลัวเฟิ งจึงชนะ
210
“นายน้อยหลิว ใช่วา่ ข้าเข้าข้างผูใ้ ด แต่คาํ ตอบของคุณ
หนูอวินนันไร้ทีติยงกว่
ิ าเจ้า” ชายเฒ่าเอ่ยด้วยท่าทีเคลิม
ฝัน “เจ้าเขียนตํารับยามาเพียงสามตํารับยาเท่านัน ส่วน
นางน่ะหรือ ทายสิวา่ นางเขียนมากีตํารับ! ข้าว่าเจ้าคง
นึกไม่ถงึ หรอก สมุนไพรเหล่านีสามารถนําไปจัดเป็ น
ตํารับยาได้ถงึ สิบตํารับ!”
สิบตํารับยาอย่างนันหรือ
ประหนึงถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ กระทังเหล่าสตรีทีก่อน
หน้านีเข้าข้างหลิวเฉินอีอยูน่ นต่
ั างก็หน้าซีดไปเช่นกัน สี
หน้าพวกนางฉายแววตืนตระหนก
211
“สิบตํารับยา!” ชายชรามองไปยังหลิวเฉินอีผูซ้ งบั
ึ ดนีโซ
เซถอยหลังไป จากนันกล่าวต่อด้วยนําเสียงเร้าอารมณ์
“ระหว่างนันข้าเองยังคิดถึงตํารับยาได้เพียงห้าตํารับ แต่
นางสามารถจัดได้ถงึ สิบตํารับ! แล้วยังจะไม่ให้นางชนะ
อีกหรือ”
เก๋อหยางเองก็ผงกศีรษะเห็นด้วย “ข้าเองก็คิดถึงตํารับ
ยาได้เพียงห้าตํารับเป็ นอย่างมาก แล้วคุณหนูอวินก็
เขียนตํารับยาห้าตํารับทีข้าคิดถึงลงไปอย่างครบถ้วน
เช่นนันเอง ต่อให้พวกข้าไม่ตรวจอีกห้าตํารับยาทีเหลือ
ลําพังด้วยตํารับยาห้าตํารับนี นางก็สมควรได้รบั ชัยชนะ
อยูด่ ี!”
212
หลิวเฉินอีพุง่ ตรงมาข้างหน้า คว้าเอากระดาษข้อสอบไป
จากมือชายชรา เมือได้เห็นเนือความเตะตาบนกระดาษ
นัน สีหน้าของเขาก็ซีดขาวไป
213
“สิบตํารับยา...สิบตํารับยาจริงๆ ด้วย!”
ก่อนเริมการประลอง เขาได้ศกึ ษาโอสถทังหลายทีจะได้

พบในการประลองก่อนแล้ว และใช้เวลาทังวันทังคืนค้น
หาตํารับยาซึงสามารถประยุกต์ใช้กบั โอสถเหล่านีได้ แต่
แม้กระนันเองเขาก็ยงั หามาได้เพียงสามตํารับยาเท่านัน
อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งไม่รูม้ าก่อนว่าตนต้องพบกับโอสถ

ชนิดไหน แล้วนางจะเขียนตํารับยาออกมาถึงสิบตํารับ
ในช่วงเวลาอันแสนสันถึงปานนีได้อย่างไร
214
“ใต้เท้าชิงมู”่ แววมาดร้ายฉายขึนในดวงตาหลิวเฉินอี
แล้วปลายนิวก็กาํ กระดาษในมือแน่นขณะเงยหน้าขึน
กล่าวว่า “ดูเหมือนท่านจะลืมไปว่าหากตอบผิดในข้อ
สอบ ก็เท่ากับสอบตก!”
ชายชราผูถ้ กู เรียกว่าใต้เท้าชิงมูค่ ือชายเฒ่าผูอ้ อกท่าออก

ทางอยูเ่ มือสักครู ่
เมือได้ยินถ้อยคําหลิวเฉินอีดังนัน เขาก็ชะงักงันไปเล็ก
น้อยก่อนเอ่ยขึนด้วยความลังเลว่า “นันก็เป็ นกฎจริงอยู่
หรอก”
215
“ถ้าเช่นนัน” หลิวเฉินอีเผยรอยยิมอ่อนจาง “อวินลัวเฟิ งก็
แพ้!”
สินเสียงอ่อนโยนประหนึงหยกของชายหนุ่มแล้ว เหล่า
แม่ยกไร้สมองของเราก็เริมส่งเสียงฮือฮาขึนมาอีกครัง
“ข้าคิดไว้แล้ว ไม่มีทางทีอวินลัวเฟิ งจะชนะนายน้อย

หลิว”
“ในเมือนายน้อยหลิวกล่าวแล้วว่านางแพ้ นางก็ยอ่ มต้อง

แพ้อย่างแน่นอน! อย่างไรก็ดีเถิด ยามเมือนายน้อยหลิว
ลันวาจา ท่าทีมนใจของเขาก็
ั หล่อเหลาเกินไปแล้ว! ข้า
อยากแต่งงานกับเขาใจจะขาด...”
216
หญิงสาวเหล่านันมีหวั ใจอยูใ่ นดวงตาขณะมองไปยัง
หลิวเฉินอีอย่างปั กหัวปํ า ในสายตาของพวกนางนัน
หลิวเฉินอีไม่มีทางทําอะไรผิด! วาจาของเขาก็ไม่มีทาง
ผิดเช่นเดียวกัน!
“เจ้าบอกว่าข้าแพ้อย่างนันหรือ” ดวงตาอวินลัวเฟิ งกวาด

มองหลิวเฉินอีด้วยท่าทีรา้ ยกาจ
เทียบกับนําเสียงอ่อนโยนมันใจของอีกฝ่ ายแล้ว เสียง

ของนางกลับเกียจคร้านผ่อนคลาย ทว่าตราตรึงหัวใจ
ของผูฟ้ ั งถนัด
217
“ใช่แล้ว เจ้าแพ้” ดวงหน้าหลิวเฉินอีฉายความมันใจ
ชัดเจน “ใครๆ ก็รูว้ า่ หนอนไหมหิมะอาศัยอยูใ่ นทีอากาศ
หนาวเย็นจัดและมีหิมะตก และร่างของมันจะละลาย
หากต้องไฟ ส่งผลให้สญ
ู เสียสรรพคุณทางยาไป โดย
ปกติแล้ว เขาจะเอาหนอนไหมหิมะนีมาบดเป็ นผงเพือใช้
เป็ นโอสถ แต่ดทู ีเจ้าเขียนเข้าสิ ใช้หนอนไหมหิมะทัง
ตัวอย่างนันหรือ หากเจ้าโยนหนอนไหมหิมะลงไปใน
หม้อต้มโอสถร้อนตรงๆ ร่างของมันก็จะระเหยไป ไม่
เหลือสิงใดอีก”
การประลองครังนีกําหนดเพียงแค่วา่ ให้จดั สมุนไพรทีมี

อยูเ่ ป็ นตํารับยาสามตํารับเท่านัน มิได้เจาะจงว่าต้องใช้
สมุนไพรทุกชนิด ด้วยเหตุนีเองหลิวเฉินอีจึงหลีกเลียงที
จะใช้หนอนไหมหิมะ
218
ทีสุดแล้วหนอนไหมหิมะก็เข้ากับสมุนไพรชนิดอืนได้ยาก
ยิงนัก แม้แต่ความประมาทเลินเล่ออันเล็กน้อยทีสุดก็
อาจพาลให้หนอนไหมหิมะสูญเสียคุณค่าไปได้ เขาไม่
คิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะทําเรืองผิดพลาดง่ายๆ ถึงเพียงนี
“เจ้าแน่ใจหรือว่าหนอนไหมหิมะทังตัวไม่สามารถนํามา
ใช้เป็ นโอสถได้” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนกล่าวด้วยรอยยิม
อ่อนจาง “ถ้าหากข้าลนหนอนไหมหิมะกับไฟแล้วมันไม่
ละลาย เราจะทําอย่างไรกันดี”
หลิวเฉินอีหัวเราะคิกคักถากถาง “คุณหนูอวิน เห็นที

วิชาการแพทย์ของเจ้าจะมิได้ดีเด่นอะไรมากมายเสีย
แล้ว และข้าประเมินเจ้าสูงเกินไป หากเจ้าทําเรืองผิด
219
พลาดง่ายๆ เช่นนันได้ เจ้าจะมีสทิ ธิอะไรมาเป็ นคูต่ อ่ สู้
ของข้า”
หนอนไหมหิมะโดนไฟแล้วไม่ละลายอย่างนันหรือ เรือง
แบบนันจะเป็ นไปได้อย่างไร หญิงผูน้ ีคิดว่าคนอืนเขาโง่
กันมากจนนางหลอกได้ตามใจหรืออย่างไรกัน
มุมปากอวินลัวเฟิ งยกขึน “ในเมือเจ้าไม่คิดทีจะเชือข้า

เราก็มาพนันกันดีกว่าไหมเล่า!”
“ย่อมได้!” หลิวเฉินอีตบพัดขนนกในมือเสียงดังปั บ จาก

นันหันมาหาอวินลัวเฟิ ง “กระหม่อมขอฝ่ าบาทโปรด
ประทานคําอนุญาต!”
220
หลงหยวนผงกศีรษะ จากนันกล่าวด้วยเสียงตําว่า “เรา
อนุญาต”
...
บนโต๊ะยาวสุดลูกหูลกู ตากลางสังเวียน หนอนไหมหิมะ

ถูกวางนิงอยูใ่ นชามทีมีนาแข็
ํ งใส่อยูเ่ ต็ม เห็นได้ชดั ว่า
หนอนไหมหิมะนันตายมาเป็ นเวลานานแล้ว และนอนไม่
ไหวติงอยูใ่ นก้อนนําแข็ง
221
เมือได้สว่ นประกอบโอสถลําค่าเช่นหนอนไหมหิมะมา
แล้ว ก็ตอ้ งเก็บรักษาเป็ นอย่างดีในสภาพแวดล้อมทีเย็น
จัดแม้ตายไปแล้วก็ตาม มิฉะนัน ซากของมันจะเน่า
เปื อยอย่างรวดเร็ว
สินเสียงหลงหยวน อวินลัวเฟิ งก็เดินไปถึงโต๊ะหนอน

ไหมหิมะแล้ว สายตาของนางกวาดสํารวจทัวทังโต๊ะก่อน
เดินไปยังใบไม้โดยไม่ลงั เล นางหยิบเอาใบไม้ขนมา
ึ
บรรจงห่อซากหนอนไหมหิมะ
222
“ใบนําแข็งดําอย่างนันหรือ”
ทุกคนต่างก็ชะงักงันไป ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงได้ใช้ใบ
นําแข็งดํา ชิงมู่ เก๋อหยาง และคนอืนๆ ต่างก็พากันตก
ตะลึง มองดูนางด้วยสายตาไม่เข้าใจ
ในขณะนันเอง เปลวเพลิงร้อนแรงก็ปรากฏขึนบนฝ่ ามือ

ของอวินลัวเฟิ งส่งเสียงดังพรึบ และจุดใบนําแข็งดําซึง
ห่ออยูร่ อบซากหนอนไหมหิมะให้เผาไหม้เกิดเป็ นสะเก็ด
ไฟ
รอยยิมบนดวงหน้าหลิวเฉินอียิงฉีกกว้าง เด็กสาวผูน้ ีช่าง
223
โง่ดีทีเดียว นางคิดว่าใช้ใบนําแข็งดําแล้วจะเพียงพอ
ป้องกันความร้อนจากเปลวไฟอย่างนันหรือ ช่างอ่อนหัด
เสียจริงๆ ...
ไม่นานนัก อวินลัวเฟิ งก็ลดไฟในมือลง แล้วค่อยๆ เปิ ด

ใบนําแข็งดําออกต่อสายตาของทุกคน ท่ามกลางใบไม้
นัน หนอนหิมะถูกเผาไหม้กลายเป็ นสีดาํ และส่งกลิน
หอมกรุน่ กําจายออกมา เย้ายวนยิงนักจนหลินรัวไป๋
เผลอกลืนนําลาย ปลายนิวก็เคาะกับริมฝี ปากแผ่วเบา
“ถ้ามีผงยีหร่าในเวลาแบบนีก็คงจะดีสนิ า้ ...”
สําหรับนักกินอย่างหลินรัวไป๋ แล้ว สิงเดียวทีนางคิดถึง
224
คืออาหารเลิศรสเท่านัน ประกอบกับการทีนางมิได้ถนัด
วิชาโอสถมากเท่าใดนัก จึงมิอาจรูไ้ ด้เลยว่าการกระทํา
ของอวินลัวเฟิ งมีความหมายว่าอย่างไร
ในทางตรงกันข้าม คนอืนๆ ในทีนันต่างก็ตกตะลึง นิงอึง

ไปอย่างหนัก ความแปลกประหลาดใจฉายชัดอยูใ่ นดวง
ตา
หนอนไหมหิมะมิได้...หายไปอย่างนันหรือ
“เข้าใจแล้ว!” จู่ๆ ชิงมูก่ ็ผดุ ลุกขึนมา จากนันมองไปยัง

อวินลัวเฟิ งด้วยท่าทางตืนเต้น “เจ้ามิได้ใช้ใบนําแข็งดํา
ห่อซากหนอนไหมหิมะเพือป้องกันความร้อนจากเปลว
225
ไฟ แต่เพือผนึกพลังฌานของหนอนไหมไว้ตา่ งหาก หาก
ผนึกพลังฌานเอาไว้แล้ว ตัวมันก็จะไม่มลายหายไป!”
ยิงพูดเขาก็ยงตื
ิ นเต้น ดวงตาเปล่งแสงประหนึงว่าได้คน้
พบแผ่นดินใหม่
“คุณหนูอวิน เจ้ารูไ้ หมว่าการกระทําของเจ้าในวันนีส่ง

ผลต่อแผ่นดินนีมากเพียงใด แม้การบดหนอนไหมหิมะ
ให้เป็ นผงจะป้องกันมิให้พลังฌานของมันสลายหายไป
แต่สรรพคุณทางยาของมันก็จะไม่สมบูรณ์เช่นดังเดิม
อย่างไรก็ดี เจ้าได้แก้ไขปริศนาโลกแตกของแผ่นดินนี!
หากเราสามารถใช้งานหนอนไหมหิมะได้ทงตั
ั วในการทํา
โอสถ สรรพคุณทางยาของมันก็จะเพิมขึนอีกสิบเท่าตัว!”
226
บัดนีทุกคนได้มองข้ามหลิวเฉินอีผูม้ ีสีหน้าดูมิได้ และจับ
จ้องไปยังอวินลัวเฟิ ง กระทังผูค้ นทีถากถางนางอยูเ่ มือ
ครูก่ ็มีสายตาทีเปลียนไป
ก่อนหน้านางปรากฏตัวขึน ไม่มีใครคิดใช้ใบนําแข็งดํา
ผนึกพลังฌานของหนอนไหมหิมะมาก่อน! ทว่านางได้
แก้ปัญหาทีสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้แก่แพทย์
ทัวทุกหัวระแหงบนแผ่นดินนี! ต่อให้การประลองรอบ
ต่อๆ ไปนางจะทําได้ไม่ดี การกระทําครังนีของนางก็
เพียงพอแล้วทีจะต้องจารึกนามของนางไว้ในจดหมาย
เหตุให้ผคู้ นได้เคารพยกย่อง
สีหน้าหลิวเฉินอีอับอายเป็ นอย่างมาก จากนันอาศัย

227
โอกาสทีทุกคนกําลังสนใจกับอวินลัวเฟิ งรีบเผ่นไปทันที
ด้วยอับอายเกินกว่าทีจะยืนอยูต่ รงนีต่อไปได้
“คุณหนูอวิน” เก๋อหยางชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งจากนัน

กล่าวด้วยรอยยิมอ่อนจาง “ข้าเห็นว่าเจ้าใช้มือซ้ายเขียน
หนังสือ เกิดอะไรขึนกับมือขวาของเจ้าหรือ หากเจ้าต้อง
การ ก็จงบอกให้พวกข้าได้รบั รู ้ แล้วพวกข้าจะพยายาม
อย่างดีทีสุดเพือช่วยเหลือเจ้า เพราะเจ้าได้ช่วยแก้
ปริศนาอมตะข้อนีให้สาํ เร็จลุลว่ ง”
อวินลัวเฟิ งเผลอแตะมือขวาตนซึงบัดนีไร้ความรูส้ กึ โดย

สินเชิง จากนันส่ายศีรษะ “ไม่จาํ เป็ น”
228
ดังทีนางกล่าวไว้แล้ว นางไม่เสียใจทีต้องสูญเสียแขน
ขวาไป
229
เมือได้เห็นว่าเหล่าแพทย์หลวงต่างก็นิยมชมชอบในตัว
อวินลัวเฟิ ง คิวคมเข้มของฮ่องเต้หลงหยวนก็ขมวดลง
เล็กน้อย อวินลัวเฟิ งหัวดี ฉลาดหลักแหลมจริง และ
สามารถแก้ปมแม้กระทังปริศนาเช่นนีได้ อย่างไรก็ดี
เรืองนีมิได้หมายความว่านางจะโดดเด่นไปตลอดรอดฝัง
การประลองในรอบต่อๆ ไป!
“อวินลัวเฟิ ง เราประทับใจในความรอบรูข้ องเจ้า” หลง

หยวนกวาดดวงตาเย็นชาไปยังอวินลัวเฟิ ง จากนันเอ่ย
เสียงเย็นว่า “อย่างไรก็ดี เราว่าเจ้าเข้าใจอะไรผิดไปอยู่
อย่าง ในการประลองครังนีเจ้าเพียงแต่ตอ้ งเขียนตํารับ
ยาลงไปสามตํารับเท่านัน เขียนมามากกว่าสามก็เปล่า
ประโยชน์! เช่นนันเอง เราจึงขอประกาศว่าการประลอง
รอบนีเสมอกัน ทังสองสามารถผ่านการประลองเข้ารอบ
230
ต่อไป!”
นําเสียงหลงหยวนวางอํานาจน่าเกรงขามโดยมิได้เจือ
แววเกรียวกราดแต่อย่างใด
ชิงมูแ่ ละคนอืนๆ ต่างก็ตะลึงไปกับการตัดสินใจของหลง

หยวน มิตอ้ งกล่าวถึงผูช้ ม
“ฝ่ าบาท” ชิงมูข่ มวดคิวลงเล็กน้อย “ไม่วา่ ใครก็สามารถ

บอกได้วา่ ผูช้ นะในการประลองครังนีคือคุณหนูอวิน และ
หลิวเฉินอีแพ้!”
ซํายังพ่ายแพ้อย่างหมดรูป!
231
“เราเป็ นผูอ้ อกกฎของการประลองครังนี” สีหน้าหลง
หยวนฉายแววรําคาญ “เราประกาศผลแล้วว่าเสมอกัน
เจ้ามีขอ้ โต้แย้งอย่างนันหรือ”
สีหน้าชิงมูเ่ ปลียนไป ตังท่าจะตอบโต้แต่เก๋อหยางก็ดงึ

เอาไว้ก่อน ทังสองสบตากันแล้วก็พบต้นตอของปั ญหา
ในทีสุด
หลิวเฉินอีเป็ นตัวแทนจากแคว้นหลานเสียง แล้วฝ่ าบาท

ก็ทรงโปรดปรานหลิงกุย้ เฟยเป็ นทีสุด เช่นนันเอง ฝ่ าบาท
ย่อมช่วยเหลือพระสนมคนโปรดอยูแ่ ล้ว! ฝ่ าบาทจะ
ปล่อยให้หลิวเฉินอีต้องพ่ายแพ้ตงแต่
ั รอบแรกได้อย่างไร
232
คิดได้ดงั นัน แรงพิโรธก็ผดุ ขึนในอกของชิงมู่ เขาไม่เคยมี
ส่วนเกียวข้องกับการเมืองในราชสํานักมาก่อนตลอด
ชีวิตนี และไม่เคยมีความปรารถนาทังในชือเสียงหรือผล
ประโยชน์ เพียงแต่ทมุ่ เทกายใจทังหมดศึกษาตํารับตํารา
โอสถเท่านัน เมือได้พบกับยอดอัจฉริยะอย่างอวินลัวเฟิ ง
แล้ว จะมิให้เขาเทิดทูนนางได้อย่างไร
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าฝ่ าบาทจะทรงหลงใหลคลังไคล้หลิง

กุย้ เฟยหัวปั กหัวปํ าจนถึงขันทําเรืองพรรค์นีได้ลง หลิงกุย้
เฟยคือนางมารเจ้าเสน่หท์ ีจะนําพาซึงความล่มสลายมา
สูเ่ ขตแคว้น และทําให้ผคู้ นต้องวายวอด!
“ช่างมันเถิด” เก๋อหยางกระซิบ “ไม่วา่ ใครก็เปลียน

233
พระทัยฝ่ าบาทมิได้ จะอย่างไรข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าหนุ่มหลิว
เฉินอีนีจะชนะอวินลัวเฟิ งอยูแ่ ล้ว!”
ชิงมูส่ ดู ลมหายใจเข้าลึก สะกดกลันความโกรธแค้นไว้ใน

อกก่อนมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีรูส้ กึ ผิด
“คุณหนูอวิน ใครๆ ก็รูว้ า่ เจ้าชนะหลิวเฉินอีในการ

ประลองครังนี แต่วา่ ...ข้าถูกกดดันให้ตอ้ งทําสิงทีขัดกับ
จิตสํานึกของข้า”
หลิวเฉินอีจะเทียบเทียมอะไรกับนางได้
อย่างไรก็ดี ในเวลาเช่นนี เขากลับไม่อาจปกป้องยอด

234
อัจฉริยะผูน้ ีได้...
สีหน้าของหลงหยวนหม่นทะมึนไปทันใด แล้วสายตาคม
ปลาบก็จบั จ้องไปยังชิงมู่ แต่ชิงมูก่ ็ทาํ เป็ นมองไม่เห็น ส่ง
รอยยิมรูส้ กึ ผิดอ่อนจางให้แก่อวินลัวเฟิ ง
ชือเสียงอย่างนันหรือ อิทธิพลอย่างนันหรือ ทังหมดนี

ฉาบฉวยประหนึงหมอกจางสําหรับเขา! หากฝ่ าบาทจะ
ทรงกริวจริงเพราะถ้อยคําของตน เลวร้ายทีสุดเขาก็จะ
จากจักรวรรดิเทียนหุยไป ทีสุดแล้ว เขาก็เข้ามาอยูใ่ น
จักรวรรดิเทียนหุยเพียงเพือศึกษารําเรียนวิชาโอสถกับ
แพทย์ฝีมือดีเท่านัน
235
“ขอบคุณ” อวินลัวเฟิ งส่งรอยยิมอ่อนจาง
นางไม่โทษชิงมูท่ ีมิอาจปกป้องตนได้ ชายเฒ่าผูน้ ีก็เป็ น

เพียงผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชา ไม่มีทางเลือกอืนนอกจากต้อง
เคารพเชือฟั งคําบัญชาจากฮ่องเต้เท่านัน! อย่างไรก็ดี
ชายเฒ่าผูน้ ีก็เข้าข้างนางชัดเจน เช่นนันเอง นางจะจด
จํามิตรภาพนีไว้ในหัวใจ!
“ข้าจะยอมรับผลการแข่งขันว่าเสมอกันระหว่างข้ากับ
หลิวเฉินอี” อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึน สายตาร้ายกาจจ้อง
ไปยังหลงหยวนผูน้ งอยู
ั เ่ หนือพวกตน “เพราะจะอย่างไร
ข้าก็จะทําให้เขาต้องพ่ายแพ้อย่างหมดรูปเสียยิงกว่านี
อีก!”
236
นําเสียงเด็กสาวทังมันใจและโอหัง ดวงตาสีดาํ สนิทลึก
ลับประหนึงราตรีกาล
นางยอมรับผลการแข่งขันว่าเสมอกันระหว่างนางกับ
หลิวเฉินอี เพราะจะอย่างไร นางก็จะทําให้เขาต้องพ่าย
แพ้อย่างหมดรูปเสียยิงกว่านีอีกอย่างนันหรือ!
บนโลกนีจะมีใครกล้าพูดจาอวดดีได้ถงึ เพียงนีอีก
237
ตอนที 979 อวินลัวเฟิ งรุกลํา (1)
สีหน้าฮ่องเต้หลงหยวนโกรธขึง เส้นเลือดปูดโปนออกมา
จากหน้าผาก จากนันก็กาํ หมัดแน่นเสียงกรอบแกรบ ใน
ทีสุดก็กลันโทสะทังหมดออกมาเป็ นคําเตือน “อวินลัว
เฟิ ง เราหวังว่าเจ้าจะยังคงปากดีอยูไ่ ด้ในการประลอง
รอบต่อไป!” จากนัน เขาก็ลกุ ขึนยืนพ่นลมออกจมูกเยาะ
ก่อนสะบัดแขนเสือจากไป หลิงกุย้ เฟยเองก็สง่ สายตา
มาดร้ายไปยังอวินลัวเฟิ งก่อนรีบตามหลังหลงหยวนจาก
ไปเช่นเดียวกัน
“คุณหนูอวิน” ชิงมูน่ ิวหน้า ชําเลืองมองไปยังหลงหยวน

และหลิงกุย้ เฟยทีเพิงเดินจากไป เขาหันมาหาอวินลัว
238
เฟิ งแล้วกล่าวว่า “การประลองรอบต่อไปจะเริมขึนใน
ช่วงบ่ายนี เจ้ากลับไปพักผ่อนให้พร้อม แล้วมาเข้าร่วม
การประลองให้ตรงเวลา!”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา จากนันเยืองย่างตรงไปยัง

หลินรัวไป๋ และคณะ นางประกาศว่า “ถ้าเช่นนันก็ไปกัน
เถอะ”
...
พระตําหนักฝ่ ายในของวังหลวงเงียบกริบ
เมืออวินลัวเฟิ งเดินมาถึงประตูวงั นางข้าหลวงคนหนึงก็

239
รีบเข้ามาขวางทางนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย “กุย้ เฟยของ
เราให้เจ้าไปเข้าเฝ้า”
นางใช้คาํ ว่า ‘ให้เจ้า’ แทนทีคําว่า ‘เชิญ’ นําเสียงคําสัง

ชัดเจนอยูใ่ นถ้อยคําของนาง
อวินลัวเฟิ งมิได้สนใจทีจะเงยหน้าขึนมา “ข้าไม่สนใจ

นาง”
“เจ้า...” สีหน้าของนางข้าหลวงผูน้ นเปลี

ั ยนไปพลางชี
หน้าอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีโกรธขึง “เจ้าแยกแยะดีชวไม่
ั
ออกจริงๆ เจ้ารูไ้ หมว่ากุย้ เฟยของเรามีสถานะสูงส่งเพียง
ใด พระสนมอยากพบเจ้าก็นบั ว่าเป็ นบุญเหลือแสน อย่า
240
โง่ไปหน่อยเลย!”
อวินลัวเฟิ งยืนกอดอก เงยหน้าขึนเล็กน้อยมองนางข้า

หลวงทีขวางทางตนไว้ “หากนางอยากพบข้า ก็มาหาข้า
เอง! ข้าไม่สนใจเข้าไปพบนาง”
“กล้าดีอย่างไร!” นางข้าหลวงผูน้ นตอบโต้

ั เผ็ดร้อน สี
หน้าเปี ยมด้วยเพลิงแค้น
ฝุบ!
ในเวลานีเอง เหล่าผูค้ นเบืองหลังอวินลัวเฟิ งต่างก็ชกั

อาวุธออกมาพร้อมๆ กัน ส่งสายตาเย็นยะเยือกจับจ้อง
241
นางข้าหลวงผูน้ นเขม็
ั ง
สมาชิกเหล่าทัพทุกคนล้วนแล้วแต่ถกู ฝึ กฝนมาโดยอวิน
ชิงหย่า เช่นนันเองจึงหลีกเลียงมิได้ทีร่างกายของพวก
เขาจะกําจายรังสีหาญกล้าและน่าเกรงขาม รังสีดงั กล่าว
นีเองได้สง่ ให้นางข้าหลวงผูน้ นเซถลาถอยกลั
ั บไปด้วย
ความหวาดกลัว ดวงหน้าซีดขาวประหนึงศพ
“อวินลัวเฟิ ง ทีนีจักรวรรดิเทียนหุยนะ!” นางข้าหลวงผู้

นันหายใจเข้าออกถีรัว ก่อนกัดฟั นกรอดประกาศกร้าว
“หากเจ้าไม่อยากยัวยุจกั รวรรดิเทียนหุย ก็ควรสังให้คน
ของเจ้าเก็บอาวุธเข้าฝัก แล้วตามข้ามาเข้าเฝ้ากุย้ เฟย
เสียดีๆ!”
242
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งบิดขึนเป็ นรอยยิมซึงดูคล้ายนางมาร
จากนรกโลกันตร์ ส่งให้ผคู้ นทีได้เห็นต้องตัวสันขวัญผวา
แม้อากาศมิได้เย็นแต่อย่างใด
นางข้าหลวงมีแววตาทะมึนลงขณะเฝ้ามองอวินลัวเฟิ ง
เดินเข้ามาใกล้ นางเกือบจะสังให้เหล่าองครักษ์ผซู้ อ่ นตัว
อยูป่ ฏิบตั ิการเสียแล้ว แต่นาเสี
ํ ยงเกียจคร้านชัวร้ายของ
เด็กสาวก็คอ่ ยๆ ดังก้องขึนในอากาศเสียก่อน
“คนของข้าก็เป็ นเช่นนีล่ะ!” รอยยิมบนดวงหน้านางยิง

ฉีกกว้าง พร้อมกับประกายอันตรายส่องแสงอ่อน
จางออกมาจากดวงตาสีดาํ สนิท “ถ้อยคําข้ายังคงเดิม
หากกุย้ เฟยหลิงอยากพบข้านัก ก็ตอ้ งมาหาข้าเองเป็ น
243
การส่วนตัว บางทีขา้ อาจจะรับรองนางก็ได้หากข้า
อารมณ์ดี! แต่ถา้ หากนางคิดบังคับฝื นใจข้า ข้าก็จะไม่
ยอมอ่อนข้อให้กบั ผูม้ ีอิทธิพล ต่อให้ขา้ ต้องเผชิญหน้า
กับความตายก็ตามที!”
นางข้าหลวงผูน้ นชะงั
ั กงัน นิงบือไปขณะมองไปยังเด็ก
สาวผูโ้ อหังดือด้านนักเบืองหน้า แล้วนางก็กลืนนําลาย
ดังเอือก
เด็กสาวผูน้ นแย้
ั มรอยยิมอีกครัง “อีกอย่าง...ข้าเองเวลา
คลังขึนมาก็เหมือนสุนขั บ้า หากนางไม่กลัวตาย อยาก
มายัวยุอารมณ์ขา้ ก็เชิญ ข้าจะกัดนางจนเป็ นอัมพาต ต่อ
ให้จิตวิญญาณของข้าต้องสลายไปก็ตาม!”
244
ไม่มีใครอีกแล้วทีจะรูจ้ กั นิสยั ใจคอของอวินลัวเฟิ งดีไป
กว่าคนของเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
นางเป็ นคนคลังโดยแท้! คนคลังทีจะไม่ยอมให้ใครมา
เอาเปรียบเป็ นอันขาด!
นางเป็ นประเภททียอมเสียงชีวิตตัดแขนของอีกฝ่ าย! คิด

จะยัวยุนางอย่างนันหรือ เรืองนันต่างอะไรกับการยัวยุ
คนคลังกันเล่า
นางข้าหลวงผูน้ นนิ
ั งอึงไปกับถ้อยคําของนางอย่างเห็น
ได้ชดั สีหน้ายิงดูมิได้ นางมิอาจหาถ้อยคําอันใดมาตอบ
โต้แม้เมือเด็กสาวอาภรณ์ขาวนําผูต้ ิดตามเดินผ่านตนไป
245
แล้ว...
246
ผ่านไปครูใ่ หญ่ทีเดียว นางข้าหลวงจึงได้รูส้ กึ ตัว แล้วรีบ
ปรีไปทางห้องบรรทมของหลิงกุย้ เฟยทันที
ภายในห้องบรรทมนัน หลังได้ยินรายงานใส่สีตีไข่จาก
นางข้าหลวงแล้ว หลิงกุย้ เฟยก็ปาถ้วยชาลงกับพืนอย่าง
ไร้เมตตาด้วยโทสะ
“อวินลัวเฟิ งช่างไม่รูจ้ กั แยกแยะความหวังดี! กุย้ เฟยผูน้ ี

เดิมทีอยากได้ตวั นางมาเพราะความสามารถของนาง
เองแท้ๆ ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางจะบังอาจกล้าไม่มาเข้า
เฝ้าข้า ซํายังคิดให้ขา้ ออกไปเยียมนางเองอีกด้วย! ข้าไม่
รูจ้ ริงๆ ว่านางเอาหน้าทีไหนมากล่าววาจาพรรค์นนออก
ั
มาได้!”
247
นางข้าหลวงผูน้ นตั
ั วสันเทาคุกเข่าลงกับพืน หวาดกลัว
เกินกว่าทีจะพูดอะไรอีก
ดวงตาหลิงกุย้ เฟยเป็ นประกาย จากนันก็สง่ เสียงหัวเราะ

เบาๆ “อวินลัวเฟิ ง ในเมือเจ้าไม่ไว้หน้ากุย้ เฟยผูน้ ี ก็อย่า
มาหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน! หากเจ้าไม่ถกู ลบหายไป ข้าก็
ยังไม่พอใจ!”
ทีน่าเป็ นห่วงทีสุดคือเด็กสาวผูน้ ีช่างทรงโฉมงดงามเหลือ

จะกล่าว! จริงอยูท่ ีบัดนีฝ่ าบาททรงไม่แยแสอวินลัวเฟิ ง
แต่ถา้ หากอวินลัวเฟิ งคิดไร้ยางอาย ให้ทา่ ยัวยวนฝ่ าบาท
เล่า ชายใดจะทานทนการยัวยวนถึงเพียงนันได้ ทีสุด
248
แล้วสตรีใดในโลกจะไม่สนใจในพลังอํานาจ
“เสียวฝ่ าง จงไปทีจุดพักเพือแจ้งชิวเฟยหวา องค์ชาย

แห่งแคว้นหลานเสียงว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่ เขาต้อง
สังหารอวินลัวเฟิ งให้ได้ในการประลองวันพรุง่ นี! เพือ
เป็ นการแลกเปลียน ข้าจะช่วยให้เขาบรรลุ”
การประลองยุทธ์วนั นีคือสาขาวิชาแพทย์ ส่วนการ

ประลองยุทธ์สาขาการต่อสูจ้ ะมีขนในวั
ึ นรุง่ ขึน
บนสังเวียนไม่อนุญาตให้ตอ่ สูก้ นั ถึงตาย แต่อนิจจาอาวุธ

นันไร้ซงดวงตา
ึ เช่นนันเองหากอวินลัวเฟิ งเคราะห์รา้ ย
ต้องตายระหว่างการต่อสู้ ก็ไม่อาจมีผใู้ ดกล่าวโทษแคว้น
249
หลานเสียงได้ คิดได้ดงั นัน รอยยิมของหลิงกุย้ เฟยก็ยงิ
ฉีกกว้าง แล้วดวงตางามก็เป็ นประกายชัวร้าย
“เพคะกุย้ เฟย” นางข้าหลวงโค้งคํานับก่อนจากไปด้วย

ความนอบน้อม
หลิงกุย้ เฟยมองไปยังทิศทางทีนางข้าหลวงจากไปด้วย
สายตาเย็นยะเยือก จากนันกัดฟั นพึมพํา “อวินลัวเฟิ ง
หากข้าใช้งานเจ้าไม่ได้ เจ้าก็มีแต่ตอ้ ง...ตาย!”
...
บรรยากาศเคร่งเครียดแทรกซึมไปทัวทุกอณูของห้องทรง
250
พระอักษร บุรุษในชุดอาภรณ์มงั กรสีเหลืองสว่างประทับ
เรียบร้อยอยูบ่ นบัลลังก์ฮ่องเต้ และส่งสายตาเข้มขรึมไป
ยังชายชราเบืองล่าง
“ชิงมู่ เจ้าต้องการเข้าเฝ้าเรามีเรืองอะไร”
ชิงมูป่ ระสานมือคารวะ “ฝ่ าบาท กระหม่อมคิดว่าอวินลัว

เฟิ งมีความเป็ นเลิศดีเยียม อีกไม่นานนางจะกลายเป็ น
แพทย์ระบือนาม เช่นนันเอง กระหม่อมจึงบังอาจวิงวอน
ต่อฝ่ าบาท ขอให้ฝ่าบาททรงโปรดช่วยกระหม่อมดึง
อวินลัวเฟิ งมาอยูข่ า้ งเรา”
“แพทย์ระบือนามอย่างนันหรือ” หลงหยวนแย้มรอยยิม
251
เยาะ “ชิงมู่ เราว่าเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว อวินลัวเฟิ งรอบ
รูก้ ็จริง แต่มิได้หมายความว่านางเก่งกล้าสามารถไร้
เทียมทาน! วิชาโอสถนัน ใช่วา่ รอบรูอ้ ย่างเดียวแล้วจะใช้
ได้ แต่ตอ้ งมีความยืดหยุน่ ด้วย หลักเกณฑ์ในการรับเข้า
ก็มีมาตรฐานสูงส่ง อวินลัวเฟิ งก็เพียงแต่ศกึ ษาตํารา
โอสถเก่าแก่มาไม่กีเล่ม และเรียนรูก้ ารใช้หนอนไหมหิมะ
จากตําราเหล่านันเท่านัน มิได้หมายความว่านางจะมี
ความสามารถพิเศษใดๆ ”
ชิงมูช่ ะงักไป นําเสียงชักจะหวันๆ ขึนมา “ฝ่ าบาททรง

โปรด เชือสายตากระหม่อมเถิด อวินลัวเฟิ งมีโชคชะตาที
จะยิงใหญ่ และจะกลายเป็ นมังกรเข้าสักวันในทีสุด หาก
ถึงเวลานันแล้ว จะดึงนางมาเข้าฝ่ ายเราก็คงยาก”
252
“ชิงมู่ เจ้าไม่ตอ้ งพูดอะไรอีกแล้ว จักรวรรดิเทียนหุยของ
เราไม่มีทีให้นาง!” หลงหยวนโบกมือตัดบท สีหน้าเรียบ
เฉย
ชิงมูถ่ อนหายใจด้วยความขุ่นข้อง จากนันเปิ ดปากคิดจะ

จูงใจต่อ แต่ก็เห็นว่าบัดนีฮ่องเต้หลงหยวนได้หลับตาหนี
แสดงท่าทีชดั เจนว่าไม่คิดจะฟั งถ้อยคําใดๆ จากตนอีก
ชายชราหัวเราะเสียงเบาอย่างขมขืน จากนันหมุนกาย
เดินออกไปจากห้องทรงพระอักษร
เก๋อหยางยืนรอเขาอยูท่ ีทางเข้า เมือเห็นชิงมูเ่ ดินออกมา

ด้วยสีหน้าปลงตกแล้ว เขาก็เดาคําตอบได้ทนั ที “ฝ่ าบาท
253
ทรงไม่เห็นด้วยทีจะรับตัวอวินลัวเฟิ งเข้ามาอย่างนัน
หรือ”
ชิงมูผ่ งกศีรษะ “เพราะกุย้ เฟย ฝ่ าบาทจึงทรงลําเอียงกับ

นางเหลือเกิน อัจฉริยะผูม้ าผิดเวลาคงต้องถูกฝังอยูท่ ีนี
เสียแล้ว”
254
หากอวินลัวเฟิ งเข้าร่วมกับจักรวรรดิเทียนหุยและได้รบั
การอุปถัมภ์คาชู
ํ จากจักรวรรดิเป็ นอย่างดี นางจะต้อง
เจริญเติบโตขึนอย่างก้าวกระโดดแน่นอน
เก๋อหยางเองก็รูส้ กึ เสียดายอยูเ่ ช่นกัน “คุณหนูอวินเป็ นผู้

มีความเป็ นเลิศจริง หากจักรวรรดิเทียนหุยได้ตวั นางมา
ภาคีแพทย์หลวงย่อมแข็งแกร่งขึนได้อีก อย่างไรก็ดี คํา
จากข้าหลวงกลับขัดหู ฝ่ าบาททรงถูกหลิงกุย้ เฟยสะกด
ไว้อยูห่ มัด เช่นนันเองฝ่ าบาทจะยอมรับฟั งพวกเราได้
ชิงมูน่ ิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวว่า “ข้าวางแผนว่าจะไปเยียม

เยียนคุณหนูอวิน ต่อให้ขา้ ร่วมงานกับนางมิได้ ไปรํา
เรียนวิชาโอสถกับนางก็ไม่เสียหาย”
255
“ตกลง” เก๋อหยางผงกศีรษะ “ข้าต้องเตรียมการประลอง
ในช่วงบ่ายนี เช่นนันเองข้าจะไม่ไป อีกประการ เจ้าควร
เตือนคุณหนูอวินให้ระวังแคว้นหลานเสียงเอาไว้ให้ดี! ข้า
ได้ยินมาว่านางข้าหลวงของหลิงกุย้ เฟยไปพบคุณหนู
อวินและถูกนางปฏิเสธกลับมา ด้วยนิสยั ของหลิงกุย้ เฟย
แล้ว ย่อมไม่ยอมปล่อยเรืองนีไปอย่างแน่นอน”
ชิงมูน่ ิงไปพักหนึง “ข้าจะเตือนนาง”
กล่าวจบ เขาก็รบี ตรงไปยังประตูวงั หลวงแล้วค่อยๆ ลา

ลับไปจากสายตาของเก๋อหยาง
256
เก๋อหยางมองไปยังประตูทีปิ ดแน่นของห้องทรงพระ
อักษรแล้วก็สา่ ยศีรษะด้วยความผิดหวัง
ตังแต่ทีฝ่ าบาททรงรับหลิงกุย้ เฟยเข้ามา พระทัยฝ่ าบาท

ก็ไม่เอาการเอางานเลยแม้แต่นอ้ ย ส่งผลให้ขนุ นางมาก
มายเช่นตนต้องผิดหวังนักตังแต่หลายปี ก่อน หาก
จักรวรรดิเทียนหุยมิได้มีใต้เท้าผูห้ นึงคอยกํากับดูแลอยู่
ก็คงจะล่มสลายไปเสียนานแล้ว หากฝ่ าบาทยังคงเป็ น
เช่นนี ก็คงจะดีกว่าทีขุนนางอย่างเขาจะเกษี ยณอายุ
ปลีกวิเวกไปอยูท่ ีไหนสักแห่งอย่างสันโดษ ก็ยงั ดีกว่า
ต้องอยูไ่ ปอย่างนี
...
257
ณ จุดพัก
หลังจากทีอวินลัวเฟิ ง หลินรัวไป๋ และคนอืนๆ แยกย้าย

กันทีหน้าลานแล้ว ต่างคนก็ตา่ งกลับไปยังห้องของตน
อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งยังมิทนั จะได้พกั ก็ได้ยินเสียง
เคาะประตูรวั ดังขึนเสียก่อน
“คุณหนูอวิน ตาเฒ่าผูน้ ีตังใจมาเยียมเยียนเจ้า เจ้าพอ

จะมีเวลาสักหน่อยหรือไม่”
นําเสียงชราอันเป็ นทีคุน้ หูอย่างทีสุดดังมาจากอีกด้าน

หนึงของประตู
258
อวินลัวเฟิ งรีบแต่งกายนังลงข้างโต๊ะทันใด จากนันก็สง่
เสียงว่า “เข้ามาได้” พลางเลิกคิวขึน
ประตูหอ้ งถูกผลักเปิ ดออก แล้วร่างชราของชิงมูก่ ็เยือง

ย่างเข้ามาเชืองช้า
“ราชครูชิงมูม่ าพบข้ามีเหตุสาํ คัญอันใดหรือ” เด็กสาว

เอ่ยถามด้วยความจริงใจ
ชิงมูถ่ อนหายใจ “คุณหนูอวิน เดิมทีขา้ ตังใจทีจะรับตัว

เจ้ามาอยูก่ บั จักรวรรดิเทียนอวิน แต่ฝ่าบาททรงปฏิเสธ
เสียก่อน”
259
เมือได้ยินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็หวั เราะแผ่วเบา “ราชครูชิง
มู่ ข้ามาจากแคว้นเทียนอวิน และสามีขา้ ก็มีรกรากอยูท่ ี
แคว้นนันด้วยเช่นกัน ต่อให้ฮ่องเต้แห่งจักรวรรดิเทียนหุย
ยินยอม ข้าก็ไม่อาจเข้าร่วมกับท่านได้”
จวินเฟิ งหลิงแต่งงานเข้าสกุลเยีย รกรากของอวินเซียวก็

ย่อมอยูท่ ีสกุลเยียด้วยเช่นเดียวกัน จึงไม่มีทางเลยทีนาง
จะทิงแคว้นเทียนอวินไป!
...
ทียิงไปกว่านัน ตรงกันข้ามกับหลงยวนฮ่องเต้ผไู้ ม่เอา
260
ไหน ฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนอวินเป็ นผูม้ ีพระทัยกว้าง
ใหญ่กว่ากันมาก
ชิงมูเ่ อ่ยด้วยรอยยิมอ่อนล้า “คุณหนูอวิน ข้ามาทีนีเพือ

เตือนให้เจ้าระมัดระวังแคว้นหลานเสียงเอาไว้ให้ดี”
แคว้นหลานเสียงอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย “หากพวกเขาอยากตายนัก

ข้าก็ควรตามใจมิใช่หรือ”
ชิงมูช่ ะงักไปเล็กน้อย จากนันส่ายศีรษะอย่างปลงตก
261
“เจ้าก็อย่าดูแคลนแคว้นหลานเสียงไป แคว้นหลานเสียง
มีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์จาํ นวนมากกว่าแคว้นเทียนอวิน
ทียิงไปกว่านัน ฝ่ าบาทก็ทรงโปรดปรานหลิงกุย้ เฟยมาก
ทีเดีย เช่นนันเอง หากเจ้าทําร้ายแคว้นหลานเสียงแล้ว
ล่ะก็ ฝ่ าบาทย่อมไม่ปล่อยไว้เช่นนันเป็ นแน่!”
ถ้อยคําชิงมูเ่ จือแววผิดหวังอ่อนจาง “หากมิใช่เพราะข้า

เคยต้องโทษมาก่อน ก็คงจะทิงจักรวรรดิเทียนหุยไปตัง
นานแล้ว!”
เมือได้ยินถ้อยคําชิงมูด่ งั นัน ดวงตาอวินลัวเฟิ งก็เป็ น

ประกาย
262
263
รอยยิมปรากฏขึนบนริมฝี ปากนาง “ราชครูชิงมู่ ข้ามี
ความคิดดีๆ อยู!่ บนแผ่นดินลับแลนียังมิเคยมีผใู้ ดก่อตัง
สํานักซึงมีความเชือมโยงกับแพทย์มาก่อน เช่นนันเอง
ข้าจึงวางแผนทีจะเป็ นผูน้ าํ ”
เช่นเดียวกับภาคีแพทย์แห่งแผ่นดินหลงเซียว ระบบเช่น
นันยังไม่เคยมีขนบนแผ่
ึ นดินลับแล เช่นนันเอง เมือไม่กี
เดือนทีผ่านมา นางจึงคิดถึงเรืองนีขึนมา
จงอย่าประมาทพลังของแพทย์เชียว ในเมือแม้แต่ฮ่องเต้
ของแต่ละแคว้นยังต้องสุภาพนอบน้อมทีเดียวกับเหล่า
แพทย์ผเู้ ลืองชือ ทีสุดแล้วใครเล่าจะไม่เคยเจ็บป่ วย
264
เรืองนันเห็นได้ชดั เจนจากตําแหน่งแห่งทีของภาคีแพทย์
บนแผ่นดินหลงเซียว หากนางสามารถรวบรวมเหล่า
แพทย์ผมู้ ีชือเสียงของโลกนีมาได้ แม้อิทธิพลของทังภาคี
จะมิอาจเทียบเทียมกับจักรวรรดิทงสามได้
ั จักรวรรดิทงั
สามก็จะมิกล้าทีจะเข้ามายุม่ ย่าม
ชิงมูต่ กตะลึงไป “เจ้าหมายความว่า เจ้าคิดทีจะก่อตัง

ภาคีอย่างนันหรือ”
“มิได้” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “สํานักทีข้าคิดก่อตังขึนมี

นามว่าหอแพทย์! หอแพทย์นีจะแบ่งออกเป็ นสิบชัน! ยก
ตัวอย่างก็คือ ศิษย์ทีเพิงเริมศึกษาวิชาแพทย์จะสามารถ
เข้าออกได้เฉพาะชันล่างสุดเท่านัน หากทักษะวิชาการ
แพทย์ของพวกเขาผ่านการประเมิน จึงจะสามารถขึนไป
265
สูช่ นสอง”
ั
“ในแต่ละชัน ข้าจะวางตําราแพทย์และตํารับยาต่างๆ ไว้

ซึงไม่มีอยูใ่ นโลกภายนอกอย่างแน่นอน! หากพวกเขา
ต้องการสิงเหล่านันไปครอบครอง ก็ตอ้ งหาส่วนวัตถุดิบ
โอสถมาแลกเปลียน!”
ชิงมูช่ ะงักงันไป ราวกับไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะคิดวิธีการ

เช่นนีออกมาได้ ทียิงไปกว่านัน ส่วนทีว่าถึงตําราแพทย์
และตํารับยาทีไม่มีอยูใ่ นโลกภายนอกได้ทาํ ให้หวั ใจของ
ชิงมูต่ อ้ งสันไหวอย่างรุนแรง
“คุณหนูอวิน แผนของเจ้ามีขอ้ ผิดพลาด” ชิงมูน่ ิวหน้าลง
266
ไปเล็กน้อย “แล้วถ้าผูค้ นเหล่านันนําตําราแพทย์และ
ตํารับยาไปขายต่อในราคาสูงลิบลิวเล่า อย่างนันเจ้าจะ
เสียมากกว่าได้นะ”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม นางสะบัดแขนเสือครังหนึงแล้ว

หนูหาทองจํานวนนับไม่ถว้ นก็ปรากฏขึนในห้องภายใน
ชัวพริบตา
ชิงมูต่ กตะลึงไป นางเพียงผูเ้ ดียวครอบครองสัตว์อสูร

จํานวนมากถึงเพียงนีเชียวหรือ
ทียิงไปกว่านัน กระทังหนูหาทองทีอ่อนแอทีสุดก็ยงั เป็ น

ถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาเชียวหรือ
267
“คุณหนู นีมัน...” นําเสียงชิงมูเ่ จือแววสันเทา เปี ยมไป
ด้วยอารมณ์ทีเขามิอาจเอือนเอ่ย
“แพทย์ทีขึนไปถึงชันสามและชันเหนือกว่าจะได้รบั หนู
หาทองคนละหนึงตน และข้าจะแจ้งไว้ลว่ งหน้าเช่นกันว่า
หนูหาทองเหล่านีจะเป็ นผูค้ มุ ของพวกเขา”
ชิงมูน่ ิงไป ครูต่ อ่ มาเขาก็เอ่ยถามว่า “คุณหนูอวิน เจ้าไม่

กลัวว่าคนอืนจะต่อต้านวิธีการของเจ้าหรือ”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมมันใจ “ผูใ้ ดต่อต้านก็ไม่จาํ เป็ น

ต้องเข้าร่วมกับหอแพทย์! อย่างไรก็ดี ท่านในฐานะ
268
แพทย์ก็น่าจะรูด้ ีถงึ แรงดึงดูดของตําราแพทย์และตํารับ
ยาเหล่านัน”
“อีกประการ ข้าก็มิได้มีเงือนไขอะไรมากมายถึงเพียงนัน
ตราบใดทีพวกเขาไม่หกั หลังหอแพทย์ และนําตํารา
แพทย์กบั ตํารับยาไปเผยแพร่ พวกเขาก็ไม่มีขอ้ ผูกมัด
ใดๆ และไม่จาํ เป็ นต้องอยูภ่ ายในหอแพทย์ตลอดเวลา
อีกประการ บนแผ่นดินนีใช่วา่ จะมีผทู้ ีบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันเซียนอยูม่ าก เช่นนันเอง หนูหาทองขันนภาย่อม
เป็ นคูซ่ อ้ มชันดีอย่างมิตอ้ งสงสัย! จะมีใครสักกีคน
สามารถปฏิเสธสัตว์อสูรผูส้ ามารถเป็ นคูซ่ อ้ มของตนได้
โดยไม่เสียสักแดง”
หัวใจชิงมูเ่ ปี ยมไปด้วยความตกตะลึง ไม่อยากเชือเลย

269
ว่าเรืองทังหมดนี เด็กสาวอายุไม่ถงึ ยีสิบปี จะคิดขึนมาได้
“คุณหนูอวิน ข้าเป็ นคนของจักรวรรดิเทียนหุย ไยเจ้าจึง

เล่าความคิดนีให้ขา้ ฟั ง”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจางพร้อมด้วยประกายมาก
เล่หใ์ นดวงตา “ข้าได้ยินชือเสียงและกิตติศพั ท์ของราช
ครูชิงมูม่ านาน และข้าขอให้ทา่ นมาเป็ นผูอ้ าวุโสแห่งหอ
แพทย์ของข้าด้วยความเคารพ”
270
ชิงมูน่ ิงอึงแล้วกะพริบตา นีเด็กสาวผูน้ ีคิดรุกลํา

อาณาเขตของจักรวรรดิเทียนหุยอย่างนันหรือ
“ฮ่าๆๆ!” ราชครูชิงมูห่ วั เราะคิกคัก “หลังจบการประลอง

ในครังนี ข้าจะยืนใบลากลับบ้านเกิดให้ฝ่าบาท แล้วข้า
จะรีบตรงดิงไปยังทีไหนก็ตามทีหอแพทย์ของเจ้าตังอยู!่ ”
ไม่มีวิธีการชักชวนคนวิธีใดดีไปกว่าการยอมรับความ
271
สามารถและนิสยั ใจคอของเขาอีกแล้ว
“ดีเยียม!” อวินลัวเฟิ งยืนมือไปให้ชิงมู่ “ข้าจะรอท่านอยู่

ทีหอแพทย์”
ชิงมูก่ มุ มืออวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมกว้าง “เมือเวลานันมา

ถึง ข้าอาจพาคณะตาเฒ่ามาร่วมหอแพทย์ดว้ ยสักสอง
สามคน เจ้าจะยอมรับพวกเขาหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง “ข้ายินดีตอ้ นรับเสมอ

สําหรับผูใ้ ดก็ตามทียินยอมพร้อมใจเข้าร่วมหอแพทย์
และจะมอบตําแหน่งผูอ้ าวุโสให้แก่พวกเขา! ข้าไม่มี
เงือนไขอืนใดสําหรับท่านและสหายของท่าน นอกจาก
272
ห้ามทรยศข้าเท่านัน!”
ชิงมูห่ วั เราะด้วยความเบิกบานใจ ดวงหน้าชราปรากฏ

รอยยิมรูปจันทร์เสียว
ถูกต้องแล้ว ชือเสียงเงินทองไม่มีความหมายอะไร
สําหรับเขา และไม่มีสงใดสํ
ิ าคัญยิงไปกว่าโอสถ! เขาจะ
ยินยอมพร้อมใจรักษาคํามันสัญญา และอยูใ่ นหอแพทย์
ตลอดชีวิตทีเหลือเพียงเพือศึกษาตําราแพทย์กบั ตํารับ
ยาทีอวินลัวเฟิ งกล่าวถึงล้วนๆ
เขาจะไม่มีวนั ทรยศหักหลังหอแพทย์!
273
...
หลังชิงมูจ่ ากไปด้วยความเบิกบานใจแล้ว หัวหัวก็

ปรากฏตัวออกมาจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ นางนังอยู่
บนขือหลังคา จากนันมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีเริง
ร่า “นายท่านช่างมากเล่หย์ งนั
ิ ก ใครๆ ก็รูว้ า่ ชิงมูค่ รอง
ตําแหน่งสําคัญในสํานักแพทย์หลวง เขาอ้าปากพูดเมือ
ใดย่อมมีคนติดตามกันมาเป็ นโขยงอย่างแน่นอน คอยดู
เถอะ หากฮ่องเต้แห่งจักรวรรดิเทียนหุยเห็นสํานักแพทย์
หลวงของตนว่างเปล่าเมือใด เห็นทีคงจะร้องไห้โฮ”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมแล้วตอบรับนอกเรืองไป “หลัง

จากทีข้าก่อตังหอแพทย์แล้ว ปั ญหาโอสถทีเสียวซูแ่ ละ
เผ่าหนูตอ้ งการก็คงจะได้รบั การสะสาง!”
274
เมือกล่าวจบ นางก็ฉกุ คิดอะไรบางอย่างขึนมาได้ จาก
นันหันไปหาเผ่าหนูหาทอง “ในภายหลังจากทีข้าก่อตัง
หอแพทย์แล้ว พวกเจ้าจะติดตามสมาชิกทุกคนในหอ
คอยจับตาดูความเคลือนไหวและคําพูดของพวกเขาทัง
หมด พวกเจ้าจะต้องมาเข้าพบข้าทุกๆ ครึงเดือน และข้า
จะมอบสมุนไพรฌานให้เจ้าไปบริโภค!”
“จีดๆ!”
เหล่าหนูตา่ งก็สง่ เสียงร้องจีดๆ กันด้วยความตืนเต้น

สําหรับพวกตนแล้ว ตราบใดทีมีสมุนไพรพลังฌาน พวก
ตนก็จะทุม่ เททุกอย่างเพือปฏิบตั ิภารกิจใดๆ ก็ตามที
275
อวินลัวเฟิ งมอบหมายให้สาํ เร็จ
“เหมิงเหมิง เจ้าไม่ตอ้ งไปหรอก” อวินลัวเฟิ งหันไปหาเห

มิงเหมิงด้วยรอยยิม “ท่านแม่และเจ้าจงอยูข่ า้ งกายข้า”
หนูนางพญาบัดนีเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนแล้ว เช่นนัน

เองจึงไม่มีทางทีเด็กสาวจะปล่อยให้นางไป ส่วนเหมิงเห
มิงนัน...
ไหน่ฉาหลงรักนางหัวปั กหัวปํ า เช่นนันเองเขาหรือจะ

ยอมแยกจากกับนาง แล้วเด็กสาวจะทําเรืองอย่างการ
แยกคูร่ กั หวานซึงออกจากกันได้อย่างไร
276
เหมิงเหมิงผงกศีรษะขานรับ
“เหมิงเหมิง บัดนีเจ้าก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูงสุด

แล้ว ข้าจะให้เสียวโม่แบ่งสมุนไพรฌานในทุง่ สมุนไพรไว้
ให้เจ้าสักหนึงส่วน เจ้าควรบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
เซียนให้ได้เร็วทีสุด เมือถึงเวลานัน เจ้าก็จะพูดภาษา
มนุษย์ และแปลงกายเป็ นมนุษย์ได้”
ดวงตาเคลิมฝันของเหมิงเหมิงมองไปยังอวินลัวเฟิ ง
เปี ยมไปด้วยความซาบซึงในบุญคุณ หากมิใช่เพราะเด็ก
สาว บางทีป่านนีเผ่าหนูอาจยังคงต้องถูกผูอ้ ืนเขากดหัว
อยูใ่ นไพรลับแลอยูร่ าไป
ํ และนางก็คงไม่มีวนั ได้รบั พลัง
เช่นนี
277
“เจ้าไม่ตอ้ งขอบอกขอบใจข้า” มุมปากของอวินลัวเฟิ ง
ยกขึน “ทีเจ้าต้องขอบคุณคือไหน่ฉาโน่น เขานันล่ะทีขอ
ให้ขา้ รับเจ้ามาตังแต่ทีแรก”
อันทีจริงอวินลัวเฟิ งอยากรับเผ่าหนูเข้ามาตังแต่แรกเห็น
แล้ว อย่างไรก็ดี เมืออยูต่ อ่ หน้าเหมิงเหมิง นางก็ตอ้ งยก
หน้าให้ไหน่ฉาเสียหน่อย เหตุเพราะนางช่วยเขาได้มากที
สุดเท่านี!
278
ตอนที 984 หลงหยวนผูไ้ ร้ยางอาย (1)
บ่ายวันนัน
279
เห็นทีเรืองทีเกิดขึนในช่วงเช้าจะเป็ นทีพูดถึงอย่างหนาหู
บัดนีทีสถานประลองจึงยิงคึกคัก
หลิวเฉินอีเผยรอยยิมอ่อนโยนขณะถูกรายล้อมไปด้วย
เหล่าสตรี มือก็ขยับโบกพัด ตอบคําถามแต่ละนางด้วย
ความอดทน อย่างไรก็ดี ครันเห็นเด็กสาวผูห้ นึงเดินตรง
เข้ามายังสถานประลอง ดวงตาอ่อนโยนของเขาก็ดาํ ดิง
ลง ทว่าครูต่ อ่ มาก็รบี ปั นรอยยิมสดใส
“คุณหนูอวิน ข้าหวังว่าเจ้าจะโชคดีเอาชนะข้าได้ในการ
ประลองรอบถัดไป”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่าทีอวินลัวเฟิ งเอาชนะเขามาได้
280
เป็ นเพราะโชคล้วนๆ ไม่เกียวกับฝี มือใดๆ
“เจ้างัง”
เยียซีมวส่
ั งเสียงฮึดฮัดเย็นยะเยือก คิวทีเลิกขึนเล็กน้อย
เจือแววยโส “คนชนะได้รบั การยกย่อง ส่วนผูแ้ พ้จะถูก
สบประมาท และในเมือเจ้าแพ้ ก็ยอ่ มพิสจู น์ได้วา่ มือเจ้า
ไม่ถงึ ! ผูท้ ียอมรับความพ่ายแพ้มิได้ก็มีโชคชะตาทีจะ
ต้องล้มเหลว!”
ดวงตาหลิวเฉินอีดําดิงลงอีกครา แล้วรอยยิมอ่อนจางก็
ปรากฏขึนบนริมฝี ปาก รอยยิมของเขามิได้ชวนมองอีก
ต่อไป หากแต่แฝงฝังไปด้วยรังสีอนั ตราย
281
“แล้วถ้าหากข้าชนะล่ะ”
เยียซีมวยิ
ั มเยาะ “เอาชนะน้องสะใภ้ขา้ อย่างนันหรือ เจ้า
แน่ใจหรือว่าสมองตนมิได้มีสงใดผิ
ิ ดปกติไป เจ้าแพ้นาง
มาครังหนึงแล้ว ยังจะกล้าพูดจาเช่นนันอยูอ่ ีกหรือ”
หากพวกตนอยูใ่ นแคว้นเทียนอวิน เยียซีมวคงลงมื

ั อไป
แล้ว โชคไม่ดีทีบัดนีพวกเขาอยูใ่ นจักรวรรดิเทียนหุย
หากทําอะไรบุม่ บ่ามแม้เพียงนิดย่อมส่งผลไปถึงสกุลเยีย
หลิวเฉินอีโบกพัดในมือตนแผ่วเบา แล้วสายตาก็หนั ไป
หาอวินลัวเฟิ ง “หากข้าชนะ เจ้าต้องมาเป็ นผูห้ ญิงของข้า
282
เจ้ากล้ารับคําท้าไหม”
สตรีผนู้ ีโอหังเกินไป เช่นนันเอง เขาจึงอยากบดขยี

ศักดิศรีของนางด้วยฝ่ าเท้า และฉีกกระชากหน้ากาก
แสนจองหองของนางออก
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้า จากนันหันกลับมาในทีสุด ถ้อย

คําของนางอวดดีอย่างหาทีเปรียบมิได้ และทําให้ทกุ คน
ต้องเข้ามารุมล้อมโดยพลัน
“เจ้าคิดว่าเจ้ามีคณ
ุ สมบัติพอทีจะประลองกับข้าอย่าง
283
เจ้าคิดว่าเจ้ามีคณ
ุ สมบัติพออย่างนันหรือ
สตรีผนู้ ีทังโอหังอวดดีเหมือนทีแล้วมาไม่มีผิด เจ้าอยาก

ประลองกับข้านักมิใช่หรือ ถ้าเช่นนันเจ้ามีคณ
ุ สมบัติ
อะไรบ้างเล่า
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ หันหนีไปภายใต้สายตามืด

ดําของหลิวเฉินอี จากนันเดินตรงไปยังสถานประลอง
สีหน้าหลิวเฉินอีเคร่งขรึมไป ฉายแววโกรธเกรียวอ่อน
จาง “อวินลัวเฟิ ง เจ้ากลัวจึงมิกล้ายอมรับคําท้าของข้า
หรือ อย่างนีเอง คนของแคว้นเทียนอวินล้วนแล้วแต่เป็ น
คนขีขลาดไร้นายาสิ
ํ นะ!”
284
“นายหญิง!”
ทังหลินรัวไป๋ และสมาชิกเหล่าทัพต่างก็รูด้ ีอยูเ่ ต็มอกว่า

หลิวเฉินอีปลุกปั นพวกตน แต่ก็มิอาจสะกดกลันเพลิง
แค้นภายในจิตใจได้ ขณะส่งสายตาทะเยอทะยานไปทา
งอวินลัวเฟิ ง
อวินลัวเฟิ งหยุดฝี เท้า จากนันร่างของนางก็คอ่ ยๆ หมุน

กลับมา ดวงตาดําสนิทค่อยๆ จรดลงบนร่างของหลิวเฉิน
อี
285
หลิวเฉินอีแย้มรอยยิมอ่อนจาง เขารูด้ ีวา่ ไม่วา่ ใครย่อม
สะกิดกับคําปลุกปั นของเขา และอวินลัวเฟิ งก็มิใช่ขอ้ ยก
เว้น”
“คุณหนูอวิน...” หลิวเฉินอีเอ่ยด้วยนําเสียงอ่อนลง แล้ว

มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมอ่อนจาง
ครันจะเอือนเอ่ยวาจา เด็กสาวก็ขดั ขึนมาเสียก่อน
“ทีข้าไม่ยอมรับคําท้าของเจ้า มิใช่เพราะว่าข้าหวาดกลัว
แต่เป็ นเพราะ...ถ้อยคําของเจ้าทําให้ขา้ ขยะแขยงต่าง
หาก! ข้ามีบรุ ุษของข้าแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน และจะไม่
286
ยอมให้ใครยกเรืองนีขึนมาพนันเป็ นอันขาด!” อวินลัว
เฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “หากเจ้าอยากพนันนัก
ก็ได้ หากข้าแพ้ ข้าจะหักแขนตัวเองหนึงข้าง และหาก
เจ้าแพ้ เจ้าก็ตอ้ งทําอย่างเดียวกัน เจ้ารับได้ไหมเล่า”
สีหน้าหลิวเฉินอีชักจะซีดขาวขึนมา “หักแขนอย่างนัน
หรือ วิธีการนีมันจะป่ าเถือนเกินไป และข้าจะทนดูโฉม
งามอย่างเจ้าทําร้ายแขนตนได้อย่างไร เอาอย่างนีไหม
หากเจ้าแพ้ ก็จงมาเป็ นคนรับใช้ขา้ และหากข้าแพ้ ข้าก็
จะทําอย่างเดียวกัน แบบนีเจ้าว่าอย่างไร”
287
ว่ากันตามตรง หลิวเฉินอีเองก็มิได้มนใจในตั
ั วเองเท่าใด
นัก จึงไม่กล้ารับคําท้าของอวินลัวเฟิ ง สําหรับผูฝ้ ึ กฌาน
แล้ว แขนมีความสําคัญเป็ นอย่างมาก หักแขนหนึงข้างก็
เท่ากับตัดอนาคตกันโดยแท้
“ทําไม เจ้าไม่กล้ารับคําท้าอย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งหรี

ตาลงแย้มรอยยิมนางมาร “หรือว่าเจ้ากลัว”
“กลัวอย่างนันรึ” หลิวเฉินอีเยาะ “ข้าจะกลัวไปทําไม

288
อวินลัวเฟิ ง แขนขวาเจ้าก็บาดเจ็บอยูแ่ ล้ว หากเจ้าแพ้
และเลือกสละแขนข้างขวาเล่า มันก็ไม่ยตุ ิธรรมน่ะสิ”
อวินลัวเฟิ งมองไปยังหลิวเฉินอี “หากข้าแพ้ ข้าจะหัก

แขนซ้ายตน อย่างนีเจ้ากล้ารับไหม”
ดวงตาหลิวเฉินอีทะมึนลง แล้วดวงหน้าอ่อนโยนของเขา
ก็ซีดเผือดไป เขานิงอยูน่ านก่อนกัดฟั นกล่าวว่า “ก็ได้ ข้า
ยอมรับ!”
หากเขาพ่ายแพ้ขนมาจริ
ึ งๆ แล้วจะทําไมเล่า เขาก็ยงั มี
หลิงกุย้ เฟยคอยหนุนหลัง อวินลัวเฟิ งย่อมไม่มีทางใช้
กําลังหักแขนเขาได้!
289
“ไปกันเถอะ”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะ จากนันเยืองย่างตรงไปยังตําแหน่ง

ของแคว้นเทียนอวิน
ครูใ่ หญ่ตอ่ มา ฮ่องเต้หลงหยวนและหลิงกุย้ เฟยก็กา้ ว

เดินออกมาพร้อมคณะขันทีและนางข้าหลวงติดตาม
ประทับนังลงทีบัลลังก์พลางกวาดสายตาเย็นชาไปยัง
เหล่าตัวแทนเยาวชนของแต่ละแคว้นทังหลายทีอยูเ่ บือง
ล่าง
“การประลองยุทธ์รอบสองจะจัดขึนในหอคอยโอสถ หอ
290
นีถูกส่งต่อจากบรรพชนจากรุน่ สูร่ ุน่ ตังแต่เมือหลายพันปี
ก่อนหน้านี จุดประสงค์ก็คือเพือทดสอบทักษะวิชาทาง
การแพทย์ของคนทัวไป! ภายในหอคอยโอสถจะมีเขต
แดนลวงตา และภาพลวงตาทีทุกคนเห็นจะแตกต่างกัน
ออกไป แต่โดยหลักๆ แล้วก็จะมีผปู้ ่ วยปรากฏตัวขึนต่อ
หน้าพวกเจ้า”
“หากรักษาผูป้ ่ วยได้คนหนึงก็จะสามารถขึนไปได้อีกหนึง
ชัน ใครก็ตามทีขึนถึงชันแปดก่อนจะเป็ นผูช้ นะเลิศใน
การประชุมสามัญแพทย์นี”
“ทียิงไปกว่านัน ภายในจะมีสว่ นประกอบโอสถหลาก

หลายชนิดอยูใ่ นเขตแดนลวงตา รวมถึงเตาเพือต้มโอสถ
เจ้าจงใช้สถานการณ์ทีได้รบั รักษาผูป้ ่ วย! หากการรักษา
291
มีขอ้ ผิดพลาด เจ้าจะถูกหอดีดออกมาทันที”
“ฝ่ าบาทเพคะ”
สตรีอาภรณ์เขียวพร้อมด้วยรูปโฉมไร้เทียมทานและท่าที
มีไหวพริบก้าวออกมาจากฝูงชน นางมองไปยังหลง
หยวนแล้วเอ่ยถามว่า “แล้วถ้าหากไม่มีผใู้ ดสามารถขึน
ไปถึงชันแปดได้เล่า”
“หากไม่มีผใู้ ดขึนไปถึงชันแปดได้ อันดับก็จะนับตามผูท้ ี

ไปถึงชันเจ็ดก่อน และผูท้ ีถูกดีดออกมาก่อนจะได้อนั ดับ
ตําสุด”
292
เมือพูดคุยกับสตรีอาภรณ์เขียว นําเสียงของหลงหยวน
นันสุภาพนอบน้อมพร้อมด้วยรอยยิมอ่อนจาง “เราจะให้
คําแนะนําคร่าวๆ อีกสักเล็กน้อย การรักษานันมีระยะ
เวลากําหนด หากผูเ้ ข้าร่วมการประลองไม่สามารถไปสู่
ชันต่อไปได้ภายในช่วงเวลาครึงก้านธูป พวกเขาก็จะถูก
ดีดออก”
เยียซีมวมองไปยั
ั งสตรีอาภรณ์เขียวแล้วกระซิบกระซาบ
กับอวินลัวเฟิ ง “น้องสะใภ้ ท่ามกลางสามจักรวรรดิใหญ่
สตรีผนู้ ีมาจากจักรวรรดิอนั ดับสอง จักรวรรดิหลิวเยว่
นางคือองค์หญิงเฟิ งชิง”
คนของแคว้นหลิวเยว่อย่างนันหรือ อย่างนีเองหลงหยวน
จึงได้นอบน้อมกับนางนัก ทีสุดแล้ว จักรวรรดิเทียนหุยก็
293
จ้องรังแกแต่ผทู้ ีอ่อนแอกว่า
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่ว ดวงตากระเพือมไหว โครงสร้าง

ของหอคอยโอสถนันแตกต่างจากหอแพทย์ใน
จินตนาการของนาง หากนางสามารถยึดเขตแดนลวงตา
มาได้ บางทีนางอาจนําเขตแดนนันมาใช้เป็ นการ
ประเมินในหอแพทย์ได้...
...
เมือฮ่องเต้หลงหยวนกล่าวจบ เขาก็สงให้
ั ขนั ทีนาํ กลุม่ ตัว
แทนเยาวชนจากเหล่าแคว้นทังหมดไปยังหอคอยโอสถ
โชคดีทีหอคอยโอสถนันอยูไ่ ม่ไกลจากสถานประลอง
294
มากนัก และไม่นาน อวินลัวเฟิ งพร้อมคนอืนๆ ก็มาถึง
ข้างในหอสูงหอหนึง...
ความคิดประหลาดพลันสว่างวาบขึนมาในดวงตาของอ
วินลัวเฟิ ง ว่ากันตามหลักแล้ว ด้วยความสูงของหอคอย
โอสถนี หอก็ควรจะเป็ นทีสังเกตได้จากนอกวังหลวง
อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ดี หากพวกเขาไม่เข้ามาใกล้ ก็
คงไม่รูเ้ ลยว่ามีหอคอยโอสถอยูต่ รงนี
295
“เรียนเชิญทุกท่าน” ขันทีใช้กญ
ุ แจไขประตูหอคอยโอสถ
ออกพลางเอ่ยด้วยเสียงเล็กแหลม แล้วเหล่าตัวแทน
เยาวชนต่างก็รบี รุดเข้าไปในหอคอยโอสถและหายลับ
เข้าไปท่ามกลางหมอกควันหนาทันที
296
บัดนีเอง ผูป้ ่ วยติดเตียงสิบรายได้ปรากฏตัวขึนต่อหน้า
อวินลัวเฟิ ง แต่ละคนต่างก็รอ้ งโอดครวนด้วยความเจ็บ
ปวด ทังหมดกุมอกตนไว้ ดวงหน้าซีดขาวเปี ยมล้นด้วย
ความทุกข์ทรมาน
อวินลัวเฟิ งนิงไป “หลงหยวนบอกไว้ก่อนหรือเปล่าว่าจะ

มีผปู้ ่ วยถึงสิบรายในชันแรก”
“ข้าก็สงสัยอยูห่ รอก...”
จู่ๆ หัวหัวก็ปรากฏตัวขึนข้างกายอวินลัวเฟิ ง นางโจนขึน

ไปบนต้นไม้ดา้ นหนึงแล้วนังลงบนกิงไม้ แกว่งขามองลง
ไปยังเด็กสาวเบืองล่าง
297
“นายท่าน ด้วยความสามารถของนายท่านแล้ว การช่วย
เหลือผูป้ ่ วยสิบรายนีมิใช่ปัญหา”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “แต่ขา้ เป็ นห่วงจงหลิงเอ๋อร์ ทีสุด

แล้วนางก็เพิงรําเรียนวิชาโอสถได้ไม่นาน และเป็ นไปมิ
ได้เลยทีนางจะรักษาผูป้ ่ วยสิบรายได้ภายในระยะเวลา
เพียงครึงก้านธูป!”
ด้วยความสามารถของจงหลิงเอ๋อร์แล้ว การรักษาผูป้ ่ วย
ถึงสิบรายภายในชัวระยะเวลาเพียงครึงก้านธูปนันเป็ น
ไปมิได้ เช่นนันเองจะไม่ให้เด็กสาวเป็ นห่วงนางได้อย่าง
ไร
298
“ช่างมัน ข้าจะรีบไปชันต่อไปก่อน ข้าต้องชนะให้ได้ใน
ครังนี!”
...
บนพืนทีสูงด้านนอกหอคอยโอสถ หลงหยวนประทับตัว
ตรงแล้วดวงตาเย็นชาก็แฝงแววมารร้ายขณะแย้มรอย
ยิมเยาะ หลิงกุย้ เฟยเองผูม้ ีรอยยิมเปล่งปลังระบายใบ
หน้าบัดนีก็กกกอดอยูใ่ นอ้อมแขนของเขา มุมปากเผย
แววเริงร่า
อวินลัวเฟิ ง เจ้าพนันไว้กบั หลิวเฉินอีมิใช่หรือ คราวนีล่ะ
299
ข้าจะทําให้เจ้าต้องพ่ายแพ้อย่างหมดรูปโดยไม่มีโอกาส
กลับลํา!
“ไม่ดีแน่ เกิดเรืองใหญ่แล้ว!”
ทว่าบัดนีเอง คนผูห้ นึงก็เร่งรีบเข้ามาพลางหอบหายใจ

เหนือยอ่อน บุคคลผูน้ นสวมใส่
ั อาภรณ์ยาวของสํานัก
แพทย์หลวงบ่งชีว่าเป็ นคนของสํานักแพทย์หลวงอย่าง
แน่นอน
เขาก้าวตรงมายังชิงมูแ่ ละคณะด้วยความรีบร้อน พร้อม

แววหวาดหวันระบายเต็มใบหน้า “ใต้เท้าชิงมู่ ใต้เท้าเก๋
อหยาง เกิดเรืองใหญ่ขนแล้
ึ ว! ในตอนทีข้าไปตรวจสอบ
300
หอคอยโอสถก่อนหน้านี ข้าพบว่ามีใครบังคนแอบปลด
ปล่อยวงเวทย์ทีรุนแรงทีสุด”
วงเวทย์ในหอคอยโอสถแบ่งออกได้เป็ นสองประเภท
ประเภทแรกคือวงเวทย์สามัญทีใช้ในการประเมินความ
สามารถของอัจฉริยะวัยเยาว์ ส่วนอีกประเภท...ใช้เป็ น
เกณฑ์วดั ในการสอบเข้าสํานักแพทย์หลวง!
ภายในวงเวทย์นนั จะมีผปู้ ่ วยสิบรายปรากฏกายขึน

พร้อมกัน อีกประการหนึง อาการของพวกเขาจะหนัก
หนาสาหัสเหลือแสน หากผูใ้ ดผ่านพ้นวงเวทย์ดงั กล่าวนี
ไปถึงชันสีได้ คนผูน้ นก็
ั จะมีคณ
ุ สมบัติเพียงพอเข้าสํานัก
แพทย์หลวง!
301
ชิงมูย่ อ่ มผ่านความยากลําบากของวงเวทย์นีมาก่อน
แล้วเขาก็รบี ลุกขึนยืนทันทีพลางเอ่ยถามด้วยอาการ
หวาดวิตก “ใครปลดปล่อยวงเวทย์นีกัน ตัวแทนเยาวชน
เหลานันไม่สามารถต่อกรกับวงเวทย์นีได้อย่างแน่นอน
จริงสิ แล้วเจ้าตรวจสอบมาหรือไม่วา่ ใครกําลังเผชิญ
หน้ากับวงเวทย์นีอยู”่
คนผูน้ นจากสํ
ั านักแพทย์หลวงส่งสายตาระแวดระวังไป
ยังชิงมู่ “เป็ น...อวินลัวเฟิ ง!”
เปรียง!
302
ประหนึงสายฟ้าฟาดกลางวันแสกๆ ชิงมูเ่ ซถลาถอยหลัง
แทบล้มลง
ทันใดนันเองเขาก็เงยศีรษะขึนมองไปยังหลงหยวนกับ
หลิงกุย้ เฟยผูป้ ระทับอยูเ่ บืองบน จากนันไต่ถามว่า “ฝ่ า
บาท นอกเหนือจากคนของสํานักแพทย์หลวงแล้ว มี
เพียงฝ่ าบาทเท่านันทีทรงมีสทิ ธิเข้าไปในหอคอยโอสถ!
เช่นนันกระหม่อมขอบังอาจสอบถามว่าฝ่ าบาทเป็ นผู้
กระทําเรืองนีหรือไม่”
ชิงมูข่ บเขียวเคียวฟั นด้วยความโกรธ แล้วดวงตาก็เปี ยม

ไปด้วยความผิดหวังและโทสะ เขารูอ้ ยูว่ า่ ฝ่ าบาททรงไม่
โปรดปรานอวินลัวเฟิ ง แต่ก็ไม่คิดเลยว่าฝ่ าบาทจะใช้วิธี
การเช่นนีในการเขียนางออกไป
303
การประลองยุทธ์ในรอบนีไม่ยตุ ิธรรม!
หลงหยวนขมวดคิวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ชิงมู่ เจ้าก็

ช่างกล้าถาม ชัดเจนว่าเรืองนีเป็ นความรับผิดชอบของ
สํานักแพทย์หลวง แล้วเจ้ายังกล้ามาไต่สวนเราอีกอย่าง
“ฝ่ าบาท...” ชิงมูโ่ กรธจัดเสียจนกายสันเทาไปทังร่าง
304
แม้จะผิดหวังกับหลงหยวนเป็ นอาจิณ เขาก็ไม่เคยรูส้ กึ

ยําแย่เท่าวันนีมาก่อน
ในปี นนที
ั ฮ่องเต้องค์ก่อนสินพระชนม์ เหล่าองค์ชายต่าง
ก็แก่งแย่งชิงบัลลังก์กนั ครังใหญ่ หากมิใช่เพราะได้เขา
ปกป้องเอาไว้ องค์รชั ทายาทหลงหยวนก็คงมิได้ขนครอง
ึ
บัลลังก์ บัดนี ผูท้ ีเขาเคยให้การสนับสนุนครังหนึงกลับ
กลายเป็ นผูป้ กครองไม่ได้ความผูห้ มกมุน่ อยูแ่ ต่ในกาม
“ชิงมู”่ เก๋อหยางเกรงว่าชิงมูจ่ ะหลุดวาจาอันเป็ นจาบ
305
จ้วงออกไป จึงได้รบี ดึงเขากลับมาพลางขมวดคิวมอง
หลงหยวน “ฝ่ าบาท กระหม่อมขอร้องฝ่ าบาททรงโปรด
ออกพระบรมราชโองการหลวง ให้เหล่าตัวแทนเยาวชน
ของแต่ละแคว้นเริมต้นการประลองใหม่ทงหมดเถิ
ั ด”
หลงหยวนเยาะ “การประลองได้เริมต้นไปแล้ว เราควร

จะหยุดเพียงเพราะคําพูดของเจ้าอย่างนันหรือ เราจะไม่
ยือเวลาของตัวแทนเยาวชนคนอืนๆ เพียงเพราะอวินลัว
เฟิ ง!”
และในเวลานีเอง กระทังเก๋อหยางและคนอืนๆ ต่างก็ตา

สว่างกันขึนมาถนัด ในภายภาคหน้าพวกเขาจะยัง
สามารถเอ่ยคําสัตย์ปฏิญาณว่าจะสวามิภกั ดิและจงรัก
ภักดีตอ่ หน้าฮ่องเต้หวั ทึบจอมเผด็จการผูน้ ีได้อยูอ่ ีกหรือ
306
ทุกวันนีหลงหยวนทําตามใจปรารถนาของหลิงกุย้ เฟย
ทุกประการ ดีไม่ดีอีกไม่นานหรอก ทีเขาจะเอาใจใส่แต่
นาง และไม่แยแสพวกเขาอีกต่อไป!
“เจ้าชิงมูผ่ นู้ ีช่างมีใจบังอาจนัก กล้าดีขนเสี

ึ ยงกับเราได้!”
สีหน้าหลงหยวนทะมึนลงแล้วพ่นลมออกจมูกอย่างเย็น
ชา
แววตาหลิงกุย้ เฟยกระเพือมไหว จากนันนางก็แย้มรอย

ยิมอ่อนจางขณะซบลงบนอกของหลิงหยวน “ฝ่ าบาท
จักรวรรดิเทียนหุยของเราก็มิได้ขาดแคลนแพทย์ฝีมือดี
หม่อมฉันว่าชิงมูค่ งไม่มีความจําเป็ นอีกต่อไป เราควรจะ
307
ขับไล่เขาออกจากตําแหน่งเสีย”
หลงหยวนเอามือเท้าหน้าผากด้วยปวดเศียรเวียนเกล้า
“เจ้าชิงมูผ่ นู้ ีมักขัดใจเราอยูเ่ รือย เจ้าไม่คิดหรือว่าเราก็
อยากจะขับไล่เขาออกไปเต็มแก่ เพียงแต่วา่ ชิงมูช่ ่วย
ชีวิตของเสด็จพ่อเอาไว้ เช่นนันเอง หากเราขับไล่เขาออก
ไปอย่างนัน เราก็เกรงว่าหัวใจของเหล่าขุนนางจะไม่อยู่
กับเราอีกต่อไป”
หลิงกุย้ เฟยเลิกคิวขึนทว่ามิได้ชกั จูงหลงหยวนต่อแต่

อย่างใด ดวงตางามของนางกวาดไปยังชิงมูพ่ ร้อมด้วย
รอยยิมเยาะบนใบหน้า
308
ชิงมูอ่ ยูต่ อ่ ไปมิได้แล้ว! มิฉะนัน เขาจะเอาข้าไปพูดเสียๆ
หายๆ ต่อหน้าฝ่ าบาทเมือใดก็ไม่รู ้
หากฝ่ าบาททรงลังเลทีจะขับไล่เขาออกไปจริง นางก็ไม่

หวันทีจะต้องใช้กลยุทธ์สกปรกให้เขาต้องเสือมเสียทัง
เกียรติและชือเสียง!
เมือได้ยินบทสนทนาระหว่างชิงมูแ่ ละหลงหยวนแล้ว
สมาชิกเหล่าทัพต่างก็โกรธจัด หากเยียหลิงมิได้รงตั
ั ว
พวกเขาเอาไว้ ป่ านนีบางทีทงหมดอาจพุ
ั ง่ เข้าไปเปิ ดฉาก
โจมตีและเอาชีวิตของพวกตนพาดไว้บนเขียง
“ทีนีคือจักรวรรดิเทียนหุย และนายหญิงของพวกเราก็ยงั
309
ไม่ออกมา เช่นนันเองพวกเราควรหลีกเลียงการก่อ
ปั ญหา อีกประการ ข้าเชือในความสามารถของนาย
หญิง เรืองเล็กน้อยแค่นีมิอาจขวางนางเอาไว้ได้”
ทีกล่าวไปข้างต้นคือถ้อยคําของเยียหลิง และเป็ นเพราะ

ถ้อยคําของเขาโดยแท้ สมาชิกเหล่าทัพทังหลายทีกําลัง
บุม่ บ่ามบ้าคลังจึงได้สงบลง
ในหัวใจของพวกเขานัน อวินลัวเฟิ งคือเทพเจ้า และไม่มี

ความยากลําบากหรือการทดสอบใดๆ จะสามารถควํา
นางลงได้! บัดนี พวกเขาเพียงแต่ตอ้ งรอนางอยูเ่ งียบๆ
310
เท่านัน
“เวลาผ่านไปได้ครึงก้านธูป และบัดนีมีผหู้ มดคุณสมบัติ

แล้ว”
บัดนีเอง สายตาของทุกคนก็พงุ่ ตรงไปยังหอคอยโอสถ...
ประตูของหอคอยโอสถเปิ ดออก และตัวแทนเยาวชน

หน้าซึมสองสามคนก็กา้ วเดินออกมา พวกเขามิอาจผ่าน
พ้นได้แม้กระทังหอคอยชันแรก และพวกเขาสามารถ
จินตนาการได้ถนัด ว่าการลงโทษแบบใดทีรอตนอยูเ่ มือ
กลับไป
311
“ฝ่ าบาทเพคะ อวินลัวเฟิ งนีช่างชักช้าจริง” หลิงกุย้ เฟย
แย้มรอยยิมเยาะ “กระทังเดินออกจากหอคอยโอสถยัง
ต้องใช้เวลา หม่อมฉันว่านางคงทําใจรับความล้มเหลวนี
มิได้ จึงไม่มีแก่ใจทีจะเดินออกมากระมัง”
หากล้มเหลว หอคอยโอสถจะส่งผูแ้ พ้มายังประตู และให้

พวกเขาเดินจากไปเอง ไม่วา่ พวกเขาจะสอบตกบน
หอคอยชันใดก็ตาม พวกเขาก็จะถูกส่งกลับมาทีทางเข้า
ชันล่างทังหมด เช่นนันเอง หลิงกุย้ เฟยจึงเดาว่าอวินลัว
เฟิ งต้องซ่อนตัวอยูด่ า้ นในไม่อยากออกมาอย่างแน่นอน
ด้วยเกรงว่าตนจะต้องเสียหน้า...
ฮ่องเต้หลงหยวนเอ่ยเสียงเย็น “ต่อให้นางไม่มีแก่ใจ
หอคอยโอสถก็จะขับไล่นางออกมาอยูด่ ี เพือป้องกันมิให้
312
ผูอ้ ืนทีได้ไปต่อในการประลองต้องได้รบั ผลกระทบ!”
313
รักษาผูป้ ่ วยสิบรายภายในระยะเวลาเพียงครึงก้านธูป
อย่างนันหรือ มีเพียงเหล่าผูเ้ ฒ่าจากสํานักแพทย์หลวง
เท่านันทีจะทําเรืองดังกล่าวได้ เช่นนันเองอัจฉริยะวัย
เยาว์อย่างอวินลัวเฟิ งจะมีความสามารถถึงเพียงนันได้
อย่างไร เช่นนันเอง ทุกคนจึงปั กใจเชือกันไปว่านางคงจะ
ต้องถูกขับไล่ออกมาตังแต่ชนแรก
ั
“สนมรักของข้า เจ้าจงรอดูเถิด หากอวินลัวเฟิ งยังคงยึก

ยักชักช้าไม่ยอมออกมา ประเดียวหอคอยโอสถก็จะโกรธ
เกรียวเอง” หลงหยวนแย้มยิม สายตาเบนไปยังหอคอย
314
โอสถขณะทีกล่าว
ทว่าเมือมองไป สีหน้าของเขาก็เริมเปลียนเพราะหอคอย
โอสถยังมิได้ขบั ไล่อวินลัวเฟิ งออกมาตามทีคาดไว้เสียที
และกลับปิ ดประตูลงเชืองช้า เมือประตูหอคอยโอสถปิ ด
ลง ย่อมหมายความว่าผูเ้ ข้าร่วมการประลองทีสอบตก
ทังหมดได้ออกจากหอคอยไปแล้ว!
หลิงกุย้ เฟยจ้องตาค้างพลางกัดริมฝี ปากเอ่ยถามว่า “นี

เป็ นความผิดพลาดของหอคอยหรือไม่”
ภายในชัวพริบตา สายตาเกรียวกราดของหลงหยวนก็พงุ่
ไปยังเหล่าผูแ้ ทนเยาวชนเหล่านันทีเพิงถูกขับไล่ออกมา
315
“ผูเ้ ข้าร่วมประลองทีถูกขับไล่ทงหมดออกมาจากหอคอย
ั
โอสถแล้วหรือยัง เป็ นไปได้หรือไม่วา่ ยังมีใครบางคน
แอบซ่อนตัวอยู่ ไม่ปรารถนาทีจะออกมา”
เหล่าผูแ้ ทนเยาวชนทังหลายเหล่านันต่างก็มองมาด้วย
ท่าทีมนึ งง แล้วส่ายศีรษะไปตามๆ กัน
“ไม่มีผใู้ ดหลงเหลืออยูอ่ ีกแล้ว และผูเ้ ข้าร่วมการประลอง

ทีถูกขับไล่ออกมาเพียงพวกเราสองสามคนเท่านัน”
สีหน้าหลงหยวนยิงดูมิได้ “พวกเจ้าเห็นอวินลัวเฟิ งหรือ

ไม่”
316
“กราบทูลฝ่ าบาท มีเพียงพวกเราสองสามคนเท่านันทีถูก
ขับไล่ออกมา และพวกเรามิเห็นผูใ้ ดอืนอีก”
อวินลัวเฟิ งมิได้อยูท่ ีนีอย่างนันหรือ เป็ นไปได้อย่างไร!
หลงหยวนกําหมัดแน่น สีหน้าก็ชกั จะซีดขาวขึนมา เวลา

ก็ผา่ นไปได้ครึงก้านธูปแล้ว เหตุใดอวินลัวเฟิ งจึงยังไม่ถกู
ขับไล่ออกมาอีก
ในเวลาเดียวกันนันเอง คนอืนๆ ก็เป็ นบือไปเช่นเดียวกัน
อวินลัวเฟิ งมิได้ถกู ขับไล่ออกมาอย่างนันหรือ
317
นันก็หมายความว่านางสอบผ่านขึนไปยังชันถัดไปได้
สําเร็จอย่างนันหรือ
ชิงมูแ่ ละเก๋อหยางมองตากัน จากนันก็เห็นแววตกตะลึง

ในดวงตาของอีกฝ่ าย หากอวินลัวเฟิ งทําสําเร็จจริง ก็เท่า
กับว่าความเป็ นเลิศของนางนันไร้เทียมทาน!
เก๋อหยางค่อยๆ สงบจิตสงบใจลง จากนันเผยยิมพร้อม

กับเอ่ยถามว่า “ชิงมู่ เจ้าว่าคุณหนูอวินจะผ่านไปได้ถงึ
ชันทีเท่าไร”
ชิงมูย่ กมุมปากขึน “ความยากของหอคอยชันสีนันก็

ยากลําเกินกว่าความยากของหอคอยชันแปดในวงเวทย์
318
สามัญไปแล้ว เช่นนันเอง ข้าว่านางคงไปได้ถงึ ชันสาม
หรือชันสี!”
เฮือก!
เมือได้ยินถ้อยคําของเขาแล้ว ทุกคนต่างก็สดู ลมหายใจ

เย็นเยือก ความยากของวงเวทย์ชนสี
ั นันยากยิงกว่าชัน
แปดของวงเวทย์สามัญอีกอย่างนันหรือ
ทียิงไปกว่านัน ราชครูชิงมูย่ งั ได้ประมาณการณ์ไว้อีก

ด้วยว่านางสามารถไปได้ถงึ ชันสี
ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะดังขึนท่ามกลางฝูงชน
319
“นางก็แค่โชคดี บังเอิญผ่านหอคอยชันแรกไปได้เท่านัน
มิได้หมายความว่าโชคของนางจะยังคงอยูต่ อ่ เช่นนัน
เอง ครังนีนางย่อมถูกขับไล่ออกมาอย่างแน่นอน!”
เวลาล่วงเลยผ่านไป ไม่นาน ระยะเวลาครึงก้านธูปก็ผา่ น

ไปอีกครา หอคอยโอสถเปิ ดออกอีกครัง แล้วหนุ่มสาว
หน้าซึมสองสามคนก็ปรากฏตัวขึนทีทางเข้า อย่างไรก็ดี
ไม่มีรา่ งของอวินลัวเฟิ งอยูใ่ นนัน...
“เป็ นไปไม่ได้!”
หลงหยวนลุกขึนยืนทันใด แล้วจับจ้องไปยังทางเข้าของ
320
หอคอยโอสถไม่วางตา “เวลาของหอคอยชันสองได้ลว่ ง
เลยผ่านไปแล้ว และคนทีไม่อาจรักษาผูป้ ่ วยได้ก็จะถูก
ขับไล่ออกมา แต่ไยจึงยังไม่เห็นอวินลัวเฟิ ง”
หลิงกุย้ เฟยลังเลอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนเอ่ยถามว่า “ฝ่ าบาท

หรือว่าจะมีบางสิงผิดปกติกบั หอคอยโอสถ จนถึงขันที
ว่ามิได้ขบั ไล่ผสู้ อบตกทุกคนออกมาก่อนปิ ดประตู”
เมือได้ยินถ้อยคําของนางแล้ว สายตาหลงหยวนก็เบนไป
ทางกลุม่ คนสองสามคนผูม้ ีสีหน้าหมองหม่นพลางเอ่ย
ถามเสียงเข้ม “พวกเจ้าเห็นอวินลัวเฟิ งหรือไม่”
กลุม่ คนเหล่านันต่างก็จอ้ งมองมาด้วยความงุนงง แล้ว
321
ส่ายศีรษะด้วยท่าทีลงั เล
“ดูเหมือนว่านางจะยังไม่ออกมา”
หากหอคอยโอสถมีความบกพร่องจริง และมิได้ขบั ไล่ทกุ

คนทีสอบตกออกมา เหตุใดผูค้ นเหล่านีจึงอ้างว่าไม่เห็น
อวินลัวเฟิ งเล่า
มิหนําซํา ผูเ้ ข้าร่วมการประลองทีถูกขับไล่ออกมามีตวั

แทนจากแคว้นหลานเสียงรวมอยูด่ ว้ ยเช่นเดียวกัน เช่น
นันเองจึงเป็ นไปมิได้เลยทีพวกเขาจะช่วยอวินลัวเฟิ งฉ้อ
โกง!
322
ตอนที 989 อันดับหนึง (1)
ฮ่องเต้หลงหยวนร่างกายอ่อนปวกเปี ยกไป ทรุดลงกับ

บัลลังก์ขณะทีสีหน้ายโสนันก็เหนือยล้าและซีดขาว แลดู
ไม่น่าพิศมัยเป็ นอย่างยิง
เหล่าผูเ้ ข้าร่วมการประลองทีถูกขับไล่ออกมานันมิได้รู ้
สถานการณ์ และต่างมองอีกฝ่ ายด้วยความสับสนพลาง
เอ่ยถามขอคําอธิบายจากผูค้ นรอบข้าง เมือได้ยินว่า
323
อวินลัวเฟิ งต้องเผชิญกับวงเวทย์ระดับการทดสอบเข้า
สํานักแพทย์หลวงแล้ว พวกเขาก็เผลอนิงตะลึงงันเป็ น
บือใบ้ไปทันที
ภายใต้บรรยากาศอันอ่อนไหวนัน ช่วงเวลาครึงก้านธูปก็
ได้หมดไปอีกครา พร้อมๆ กับทีประตูของหอคอยโอสถ
ถูกผลักเปิ ดออก และกลุม่ ผูเ้ ยาว์หน้าตาเศร้าหมอง
อีกกลุม่ หนึงก็มายืนอยูต่ รงทางเข้า
อย่างไรก็ดี ก็ยงั ไม่เห็นอวินลัวเฟิ งยืนอยูท่ า่ มกลางคน

เหล่านัน!
“การทดสอบของหอคอยชันสามเสร็จสินแล้ว และในเมือ
324
อวินลัวเฟิ งยังไม่ถกู ขับไล่ออกมา ก็ยอ่ มหมายความว่า
นางได้ขนไปสู
ึ ช่ นที
ั สีแล้ว!”
มีเพียงเหล่าแพทย์จากสํานักแพทย์หลวงเท่านันที
สามารถไปถึงหอคอยชันสีได้ และบัดนี อวินลัวเฟิ งก็ไป
ถึงแล้วเหมือนกันอย่างนันหรือ
เฮือก!
ทุกคนไม่อาจอดสูดลมหายใจเย็นเข้าลึกได้พลางมองไป
ยังประตูทีปิ ดแน่นของหอคอยโอสถด้วยความสับสน
“เก๋อหยาง เจ้าจะลองทายดูหน่อยไหมว่านางเด็กน้อยนี
325
จะสามารถไปถึงชันห้าได้หรือไม่” สีหน้าชิงมูแ่ ฝงแวว
ตืนเต้นในขณะทีนําเสียงก็สนเครื
ั อมิหยุดหย่อนเช่นเดียว
กัน
ไม่มีผใู้ ดรูซ้ งถึ

ึ งความยากของการทดสอบนีมากไปกว่า
คนของสํานักแพทย์หลวงอีกแล้ว! หากอวินลัวเฟิ ง
สามารถผ่านไปได้ถงึ ชันห้าจริง ก็หมายความว่าระยะ
ห่างของความสามารถระหว่างนางกับแพทย์แห่งสํานัก
แพทย์หลวงนันแทบไม่แตกต่างกันเลย
อย่างไรก็ดี พวกเขาทังหมดล้วนแล้วแต่เป็ นผูเ้ ฒ่าอายุ

เกินครึงร้อย แต่แล้วแม่เด็กน้อยนีอายุเพียงเท่าใดเองกัน
เล่า ประสบความสําเร็จถึงเพียงนีตังแต่ยงั อายุเยาว์เพียง
เท่านีอย่างนันหรือ คราวนีแคว้นเทียนอวินได้เพชรเม็ด
326
งามมาอย่างแท้จริง
เวลาของหอคอยชันห้าได้ผา่ นพ้นไป และยังคงไม่มีวีแวว

ของอวินลัวเฟิ งท่ามกลางเหล่าตัวแทนเยาวชนทีก้าวเดิน
ออกมา
ทุกคนต่างก็มนึ ชาไปจากความตกตะลึงในคราแรก และ

ดูเหมือนจะยอมรับความอกสันทีอวินลัวเฟิ งนํามาให้เสีย
แล้ว
ชิงมูแ่ ละเก๋อหยางมองกันและกัน และเห็นความสุขใจใน

ดวงตาของอีกฝ่ าย พวกเขาสามารถจินตนาการเห็นเป็ น
ภาพว่าถ้าหากเรืองราวของอวินลัวเฟิ งในวันนีถูกเผย
327
แพร่ออกไป กระทังจักรวรรดิยกั ษ์ใหญ่ทงสองก็
ั ยอ่ มแข่ง
กันแก่งแย่งตัวนางอย่างเอาเป็ นเอาตายแน่นอน!
“มาทายกันดีกว่าว่าอวินลัวเฟิ งจะไปได้ถงึ ชันทีเท่าไร”
“เรืองนันพูดยาก อย่างไรก็ดี ข้าว่านางคงใกล้ขีดจํากัด

เต็มที ชันหกคงขับไล่นางออกมาเป็ นแน่”
ทุกคนต่างก็เริมต้นพูดคุยถกประเด็นกัน และในดวงตามิ
ได้แฝงแววหยามหมินเช่นทีแรกอีกต่อไป พวกเขากลับ
พากันทายว่าอวินลัวเฟิ งจะไปได้ถงึ ชันทีเท่าไร
ประตูหอคอยโอสถเปิ ดขึนอีกครา
328
หลิวเฉินอีแย้มรอยยิมอ่อนจางขณะเดินออกมาพร้อม
เอามือไพล่หลัง เขากวาดตาสํารวจรอบกายเล็กน้อย
แล้วก็เอ่ยถามว่า “อวินลัวเฟิ งไปไหนเสียเล่า นางกําลัง
หลบซ่อนตัวหลังจากพ่ายแพ้ ไม่กล้าออกมาพบหน้าข้า
อย่างนันหรือ พวกเจ้าให้นางออกมาเถิด และนาง
สามารถวางใจได้ ข้าเป็ นผูม้ ีจิตใจเมตตาอ่อนโยนต่อ
เพศทีอ่อนแอกว่าเสมอ และจะไม่หกั แขนของนางจริงๆ
หรอก”
ในหอคอยโอสถแห่งนี ผูท้ ีสามารถไปถึงชันหกได้ก็ถือได้

ว่าเป็ นอัจริยะมากความเป็ นเลิศแล้ว! เช่นนันเอง หลิว
เฉินอีจึงได้สรุปเอาเองว่าอวินลัวเฟิ งไม่สามารถมาถึงชัน
นีได้! สิงทีทําให้หลิวเฉินอีมึนงงก็คือโดยปกติแล้ว หลัง
329
เห็นเขาก้าวเดินออกมา เหล่าสตรีทีหลงใหลคลังไคล้เขา
ต้องเข้ามารุมล้อมเขากันแล้ว และเอ่ยถามถึงสารทุกข์
สุขดิบของเขา อย่างไรก็ดี บัดนีก็ยงั ไม่มีใครก้าวออกมา
ซําทุกนางยังต่างมองมาทีเขาด้วยสีหน้าพิกล
หลิวเฉินอีเริมรูส้ กึ ตัวจนได้วา่ มีบางสิงผิดปกติไป แล้ว

เขาก็นิวหน้าเอ่ยถามขึนว่า “เกิดอะไรขึน”
บัดนีเอง ทีพืนยกสูงนัน สีหน้าหลิงกุย้ เฟยออกจะไม่น่า

พิสมัยทีเดียว แล้วนําเสียงของนางก็ดดุ นั “หลิวเฉินอี แค่
ชันหกก็ถกู ขับไล่ออกมา เจ้าคือความเสือมเกียรติของ
แคว้นหลานเสียงเราโดยแท้! กระทังอวินลัวเฟิ งป่ านนีก็
ยังไม่ออกมาจากหอคอยโอสถ”
330
ทีแรกเมือได้ยินคําติเตียนของหลิงกุย้ เฟย หลิวเฉินอีก็อด
หน้าเสียมิได้ อย่างไรก็ดี ประโยคต่อไปของนางทําให้เขา
ต้องนิงค้างไป
331
อวินลัวเฟิ ง...ยังไม่ออกมาจากหอคอยโอสถอีกอย่างนัน
หรือ
เขานิงอึงไปพลางหันศีรษะกลับไปมองยังประตูทีถูกปิ ด
แน่น สีหน้าซีดขาวลงภายในชัวพริบตา แล้วดวงตาอัน
อ่อนโยนก็เปี ยมไปด้วยความตกตะลึง
332
หลิงกุย้ เฟยพ่นลมออกจมูก นางไม่แยแสเขาอีกต่อไป
แล้วมองไปยังหอคอยโอสถด้วยดวงตาหมองหม่น
อวินลัวเฟิ ง นางผูห้ ญิงคนนีปล่อยเอาไว้มิได้!
...
ท่ามกลางเหล่าแคว้นบนแผ่นดิน มีเพียงไม่กีคนเท่านันที
ไปถึงชันเจ็ด อย่างไรก็ดี เมือไปถึงแล้ว ระยะห่างระหว่าง
ชันเจ็ดกับชันแปดก็มิได้ไกลกว่ากันเท่าใดแล้ว
กฎของการประลองมีอยูว่ า่ ผูใ้ ดไปถึงชันแปดก่อนเป็ น

333
คนแรก และปฏิบตั ิภารกิจสําเร็จลุลว่ งจะได้รบั จีหยกอัน
เป็ นสมบัติของจักรวรรดิเทียนหุย ในฐานะหลักฐานว่าได้
สําเร็จหอคอยโอสถทังหอ
ทีสุดแล้ว แม้หอคอยโอสถจะมีกาํ หนดระยะเวลาการขึน

สูช่ นต่
ั อไปเป็ นเวลาครึงก้านธูป ก็ใช่วา่ จะเป็ นไปมิได้เลย
ทีจะปฏิบตั ิภารกิจให้เสร็จลุลว่ งก่อนหน้าเวลาดังกล่าว!
ยกตัวอย่างเช่น แม้จะมีผเู้ ข้าร่วมการประลองถูกขับไล่
ออกเมือถึงชันห้า ก็อาจยังมียอดอัจฉริยะอีกคนทีไปถึง
ชันเจ็ดได้สาํ เร็จ
เช่นนันเอง จีหยกจึงใช้เป็ นหลักฐาน และผูท้ ีได้รบั มาก็

จะถือเป็ นอันดับหนึง!
334
เวลาค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไป แล้วผืนนภาก็เริมคล้อยเข้าสู่
เวลาเย็น
ประตูหอคอยโอสถเปิ ดออกภายใต้สายตาลุน้ ระทึกของ

ทุกคน แล้วแสงสายัณห์ก็สอ่ งประกายลงมาบนร่างเด็ก
สาวผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าประตู
อาภรณ์ของเด็กสาวผูน้ นขาวบริ
ั สทุ ธิยิงกว่าหิมะ คิวของ
นางก็เปรียบดังภาพวาด รอยยิมสะกดใจโค้งประดับริม
ฝี ปาก นางช่างงดงามไร้เทียมทาน กระทังถ้อยคําทีว่า
งามหยดย้อยจนฟ้าถล่มดินทลายก็ยงั มิอาจเพียงพอจะ
อธิบายนาง
335
หลิวเฉินอีลืมความพ่ายแพ้ของตนไปเสียสนิท และจ้อง
มองเด็กสาวผูง้ ดงามไร้ทีติตาค้าง ดวงตาอ่อนโยน
ประหนึงหยกเปี ยมด้วยความรูส้ กึ ลืมหายใจ ตลอดยีสิบ
ปี มานีมีสตรีเคียงข้างกายเขานับไม่ถว้ น แต่ไม่เคยมีผใู้ ด
เลยงดงามถึงขันว่าทําให้กน้ บึงหัวใจสันไหว ดวง
วิญญาณสันสะท้านถึงเพียงนี
“คุณหนูอวิน เจ้าออกมาแล้วหรือ” ชิงมูแ่ ย้มยิม “ไม่

เป็ นไร เจ้ามาถึงชันเจ็ดก็นบั ว่ายอดเยียมมากแล้ว อีก
ประการ วงเวทย์ทีเจ้าเผชิญคือวงเวทย์ในระดับที
ยากกว่า ต่อให้ไปถึงเพียงชันสี เจ้าก็อยูเ่ หนือทุกคนทีเข้า
ไปถึงชันแปดของวงเวทย์สามัญแล้ว”
336
ถ้อยคําของชิงมูท่ าํ ให้นางนิวหน้า แล้วประกายสับสนก็
สว่างวาบขึนในดวงตา
บัดนันเอง นําเสียงเมินเฉยของหลงหยวนก็ดงั มาจากยก

พืนสูง “แพ้ก็คือแพ้! นางถูกขับไล่ออกมาทีชันเจ็ด ก็
พิสจู น์ได้วา่ นางไม่ใช่ทีหนึงของการประลองในครังนี!”
“แต่คณ
ุ หนูอวินต้องเผชิญกับการทดสอบทีลําบากยาก
เข็ญยิงกว่าผูอ้ ืนหลายเท่านัก!” ชิงมูอ่ ยากปกป้องสิทธิ
ของอวินลัวเฟิ ง
ในสายตาของเขานัน อวินลัวเฟิ งเหมาะสมกับตําแหน่ง

อันดับหนึง ทว่าฮ่องเต้หลงหยวนกลับชิงชังรังเกียจถ้อย
337
คําของชิงมู่
“เราไม่สนใจว่านางผ่านการทดสอบแบบไหนมา ในเมือ
นางมิใช่คนแรกทีผ่านไปถึงชันแปดได้ ก็ยอ่ มหมายความ
ว่านางพ่ายแพ้!” เขาเชิดคางขึนมองตําลงไปยังอวินลัว
เฟิ งจากพืนยกสูง “อวินลัวเฟิ ง เจ้ามีความคิดเห็นอันใด
กับการตัดสินของเราหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งหันไปหาชิงมู่ แลดูคล้ายมองไม่เห็นหลง

หยวน จากนันเอ่ยถามว่า “ข้าพบของบางอย่างใน
หอคอยโอสถ ไม่แน่ใจว่าเป็ นสิงใด จึงได้นาํ ออกมา ข้า
ขอให้ราชครูชิงมูช่ ่วยตรวจดูที”
338
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็ควานจีหยกออกมาจากปกเสือยืน
ให้แก่ชิงมู่
เมือเขาเห็นจีหยกในมือชิงมูแ่ ล้ว สีหน้าเมินเฉยเย็นชา

ของหลงหยวนก็เปลียนไปทันใด แล้วกระทังนําเสียงของ
เขาก็สนเครื
ั อไป “เจ้าไปได้จีหยกนีมาจากไหน”
“ข้าบอกแล้วชัดเจน ว่าหยิบมาได้จากหอคอยโอสถ”
อวินลัวเฟิ งกวาดสายตานางมารไปยังหลงหยวนแล้วเอ่ย
เสียงเรียบ “จีหยกนีเองทีส่งข้ามายังทางเข้า”
339
ชิงมูช่ ะงักงันไปขณะมองไปยังตัวอักษรสลัก ‘จักรวรรดิ

เทียนหุย’ บนจีหยกด้วยความตกตะลึงพลางสายตาก็
เบนไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างคล้ายจะเหม่อลอย
“คุณหนูอวิน เจ้า...ขึนไปถึงชันแปดอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าครุน่ คิดอยูค่ รูใ่ หญ่จงึ ได้เอ่ยออกมา

“ดูเหมือนว่าจะเป็ นชันแปด หลังรักษาผูป้ ่ วยทีชันแปด
แล้ว จีหยกนีก็ปรากฏขึนมา เดิมทีขา้ เพียงแต่หยิบขึนมา
340
ดู แต่เมือแตะเข้า ข้าก็ถกู ส่งมาทีทางเข้า”
ตูม!
ประหนึงฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ทัวทังสถานประลองเงียบ
กริบไปสงัด สีหน้าตืนตระหนก ตกตะลึง กระทังหลงใหล
คลังไคล้ขณะจับจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งมิวางตา
ยิงหลิวเฉินอีผูไ้ ม่รูเ้ รืองรูร้ าวยิงแล้วใหญ่ กระทังอวินลัว

เฟิ งเองก็นิงไป เห็นได้ชดั ว่าไม่เข้าใจในสถานการณ์เบือง
หน้า
“เจ้ารักษาผูป้ ่ วยทีชันแปดจริงๆ หรือ” ลมหายใจชิงมูเ่ ริม

341
ถีกระชันพลางเอ่ยถามโดยมิอาจละสายตาจากนางได้
ท่ามกลางสายตาตืนเต้นของชายชรา อวินลัวเฟิ งก็ผงก

ศีรษะ
อันทีจริงแล้ว ถ้อยคําของชิงมูน่ นไม่

ั จาํ เป็ นเลย ด้วยจี
หยกทีอวินลัวเฟิ งส่งให้ได้พิสจู น์ความสามารถของนาง
แล้ว! เขาเพียงแต่ไม่อยากเชือสายตาเท่านัน จึงได้อยาก
ยืนยันอีกครังให้แน่ใจ แน่นอนว่าหลังอวินลัวเฟิ งยืนยัน
แล้ว ชิงมูก่ ็เปล่งเสียงหัวเราะลันขึนมาทันใด
“อัจฉริยะ ช่างเป็ นอัจฉริยะทีไม่เคยมีมาก่อนและไม่อาจ

มีผใู้ ดเหมือนในประวัติการณ์! สุดยอดอัจฉริยะคนแรก
342
หลังจากครังโบราณกาล!”
หลิวเฉินอีเหม่อลอยจ้องมองไป
สุดยอดอัจฉริยะคนแรกหลังจากครังโบราณกาลอย่าง
นันหรือ ราชครูชิงมูจ่ ะไม่พดู เกินไปหน่อยหรือ
“ราชครูชิงมู่ เหล่าตัวแทนเยาวชนอัจฉริยะจากจักรวรรดิ
ใหญ่ทงสามก็
ั มีความสามารถสําเร็จภารกิจถึงชันแปด
เช่นเดียวกัน เพียงแต่ความเร็วของพวกเขาไม่เท่าอวินลัว
เฟิ งเท่านัน ท่านพูดเช่นนี มิได้หมายความว่าเหล่า
อัจฉริยะวัยเยาว์แห่งจักรวรรดิทงสามมิ
ั อาจเทียบเทียม
ได้หรือ”
343
ชิงมูพ่ น่ ลมออกจมูกเยาะ “คนเหล่านันจะเทียบเทียมกับ
คุณหนูอวินได้อย่างไร ในเขตแดนลวงตาก่อนหน้านี เจ้า
คิดว่าการรักษาผูป้ ่ วยหนึงรายนันยากเย็นแสนเข็ญไหม
เล่า อย่างไรก็ดี เจ้ารูห้ รือไม่วา่ คุณหนูอวินได้รกั ษาผูป้ ่ วย
สิบรายผูม้ ีอาการแตกต่างกันในเวลาเดียวกันในทุกชัน
ไป ทียิงไปกว่านัน ทังๆ ทีตกอยูใ่ นสถานการณ์เช่นนัน
นางก็ยงั ได้รบั จีหยกมาก่อนใครทังหมด แล้วเจ้ายังจะมี
หน้ามาพูดว่าผูค้ นเหล่านันสามารถเทียบเทียมกับนางได้
อีกหรือ”
สีหน้าหลิวเฉินอีตกตะลึงแล้วก็อดล่าถอยไปมิได้ พลาง
344
สายตาก็จบั จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งมิวางตา
อย่างนีเอง...
อย่างนีเองเมือเขาลันวาจาออกไปก่อนหน้านี ผูค้ นจึงได้

มองมายังเขาด้วยท่าทีแปลกๆ
อย่างนีเองหลังจากทีอวินลัวเฟิ งออกมา กระทังเหล่าแม่

ยกทีเคยมารุมล้อมเขาก็ยงั มองไปยังนางด้วยสายตา
คลังไคล้
เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่า เขตแดนทีอวินลัวเฟิ งเข้าไป

แตกต่างจากเขตแดนของเขา เช่นนันเองทังสองจะเทียบ
345
เทียมกันได้อย่างไร
เท่าทีเขารู ้ ราชครูชิงมูแ่ ละเก๋อหยางไปได้ถงึ ชันห้าเท่านัน

ก่อนทีจะสอบตก! แม้ทกั ษะวิชาของชายเฒ่าทังสองจะ
พัฒนาขึนแล้ว แต่ก็ยงั ไปไม่ถงึ ชันแปดอยูด่ ี อย่างไรก็ดี
ไม่เพียงแต่อวินลัวเฟิ งจะทําสําเร็จเท่านัน นางยังทําได้
ภายในระยะเวลาอันแสนสันอีกด้วย ตังแต่ครังโบราณ
กาลมาเคยมีใครทําได้เช่นนางบ้างไหมเล่า
คิดแล้วสีหน้าหลิวเฉินอีก็ซีดขาวไป และเป็ นครังแรกที

เขาเสียใจทีตนต่อต้านอวินลัวเฟิ ง...
“อย่าลืมการพนันระหว่างเราเสียล่ะ” สายตาอวินลัวเฟิ ง
346
ค่อยๆ จรดไปทีหลิวเฉินอีแล้วก็แย้มรอยยิม “เอาล่ะ เจ้า
จะหักแขนตัวเอง หรือต้องให้ขา้ ช่วย”
สีหน้าหลิวเฉินอีซีดขาวไปขณะล่าถอยหลัง
“คุณหนูอวิน เจ้าคิดฝื นใช้กาํ ลังกับข้าอย่างนันหรือ”
“ใช้กาํ ลังอย่างนันหรือ เปล่าเลย ข้ามิได้ใช้กาํ ลังกับเจ้า

เสียหน่อย ข้าเพียงแต่ทาํ ตามทีเจ้าปรารถนาเท่านัน”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมนางมารขณะมองไปยังหลิวเฉินอี
แล้วเข้าประชิดตัวเขา “อย่างไรเจ้าก็เป็ นผูเ้ สนอการพนัน
นีขึนมา และข้าเพียงแต่ถกู ฝื นให้ตอ้ งยอมรับเท่านัน”
347
348
ตอนที 992 ความเสียใจและความสินหวังของหลิวเฉินอี
(1)
อวินลัวเฟิ งก้าวตรงไปยังเบืองหน้าของหลิวเฉินอีพลาง
ประดับรอยยิมอ่อนจางและมองลงไปยังเขา
สีหน้าของเขายิงซีดขาวไปคล้ายกับจะถูกสายตาของ
นางกดดัน ชายหนุ่มมองไปยังหลิงกุย้ เฟยอย่างขอความ
ช่วยเหลือแล้ววิงวอนว่า “หลิงกุย้ เฟยโปรดช่วยข้าที!”
เขายังไม่ทนั ได้สมั ผัสถึงความสวยงามของดินแดนภาย
ใต้สวรรค์แห่งนีแล้วเขาจะมาสินชีวีเสียตังแต่ตอนนีได้
349
ดวงหน้างามของหลิงกุย้ เฟยหม่นทะมึนลง แล้วดวงตา
คมปลาบของนางก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ ง “อวินลัวเฟิ ง
ตามกฎของการประลองยุทธ์นนั ไม่อนุญาตให้ผเู้ ข้าร่วม
การประลองตังพนันขันต่อกันเอง และการเดิมพันทัง
หมดถือเป็ นโมฆะ!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “เหตุใดข้าจึงมิเคยได้ยินกฎเช่น

นัน”
“ฮึม” หลิงกุย้ เฟยพ่นลมหายใจเยาะแผ่ว “ข้าเป็ นผูต้ งกฎ

ั
นีขึนมาเป็ นการส่วนตัว และเจ้าไม่รูก้ ็เพราะว่าเจ้านันโง่
เขลาเบาประสบการณ์ ข้าตัดสินใจแล้วว่าต่อแต่นีไป
ห้ามเจ้าแตะต้องแม้กระทังผมสักเส้นของหลิวเฉินอี!”
นางขมวดคิวแล้วมือบอบบางประหนึงหยกก็ตบโต๊ะ
350
อย่างแรงขณะลันคําบัญชาดังกล่าว
ได้ยินดังนันหลิวเฉินอีก็ผอ่ นคลายลง หากมีหลิงกุย้ เฟย

คอยปกป้องแล้วไซร้ แขนของเขาก็ถือว่าปลอดภัยอยูด่ ี
แต่ทว่าบัดนันเอง...
กระบีคมสว่างวาบขึนแล้วเฉือนเส้นเอ็นแขนของหลิวเฉิน
อีทันใด! เลือดสดๆ สาดกระเซ็นตามด้วยเสียงกรีดร้อง
โหยหวนก้องสะท้อนไปทัวทังผืนนภา
ทุกคนนิงเป็ นบือใบ้ไปพลางสายตาตกตะลึงก็เบนไปทาง
เด็กสาวอาภรณ์ขาวผูย้ ืนอยูท่ า่ มกลางสายลมอ่อน
351
ตลอดเหตุการณ์นนั นางมีรอยยิมอ่อนจางประดับใบ
หน้า ประหนึงภาพเขียนซึงงามจับตายิงนัก นางแย้มยิม
แล้วเผชิญกับสายตาทีทังตกตะลึงและโกรธขึงขณะที
อาภรณ์ขาวบริสทุ ธิยิงกว่าหิมะของนางโบกแผ่วอยูท่ า่ ม
กลางสายลม
“อวินลัวเฟิ ง!”
เพลิงพิโรธของฮ่องเต้หลงหยวนพวยพุง่ ออกมาแล้วเขาก็
ผุดลุกขึนยืนทันทีพลางตะเบ็งเสียงแข็ง “เจ้าช่างกล้า
ประทุษร้ายผูอ้ ืนต่อหน้าทุกคน องครักษ์ จับนางไว้!”
ชิงมูแ่ ละผูอ้ ืนต่างก็ตกตะลึงไปกับการกระทําของอวินลัว
352
เฟิ งเช่นเดียวกัน และเผลอแย้มรอยยิมหวานอมขมกลืน
เด็กสาวผูน้ ีจะไม่ยอมเสียเปรียบผูใ้ ดจริง ในเมือหลิวเฉิน
อียอมตกลงพนันขันต่อกับนางแล้ว นางก็ตอ้ งทําให้แน่
ใจว่านางต้องได้รบั เดิมพัน!
“ฝ่ าบาท” ชิงมูถ่ อนหายใจแล้วก้าวออกมาพลางเอ่ยด้วย

มือประสานคารวะ “เราจะกล่าวโทษคุณหนูอวินมิได้
และเป็ นหลิวเฉินอีเองต่างหากทียัวยุนาง! ทียิงไปกว่า
นัน หากคุณหนูอวินเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ เขาเองก็คงจะไม่
ปล่อยคุณหนูอวินไปโดยง่ายเช่นเดียวกัน ฝ่ าบาท หลิง
กุย้ เฟย เมือถึงเวลานัน พวกท่านจะออกโรงปกป้องนาง
ดวงตาหลิงกุย้ เฟยหม่นลง จากนันเอ่ยเสียงเย็น “ข้าเป็ น

353
ผูม้ ีความยุติธรรมเสมอมา หากอวินลัวเฟิ งแพ้ ข้าย่อม
ปกป้องนางมิให้หลิวเฉินอีหักแขนนาง! อย่างไรก็ดี
นางกล้าฝ่ าฝื นคําสังของข้า และสตรีผนู้ ีจะต้องนํา
หายนะเภทภัยมาสูแ่ ผ่นดินอย่างแน่นอน”
ชิงมูร่ า่ งกายสันเทา ขณะทีกําลังจะต่อปากเพือเรียกร้อง

ผ่อนผันให้อวินลัวเฟิ งอยูน่ นั นําเสียงเกียจคร้านของนาง
ก็คอ่ ยๆ ดังขึนเข้าหูชายชรา
“ท่านราชครูชิงมู่ เรืองนีไม่เกียวข้องกับท่าน ท่านอย่าเข้า

มายุม่ ย่ามเลย”
ชิงมูน่ ิงไปเงยศีรษะขึนมองแผ่นหลังของอวินลัวเฟิ ง
354
พลางแย้มรอยยิมหวานอมขมกลืนบนดวงหน้าชรา เขา
จะไม่รูไ้ ด้อย่างไรเล่าว่าเด็กสาวเกรงว่าฮ่องเต้จะทรงพาล
มาลงทีตน นางจึงได้กนั มิให้เขาเข้าไปติดร่างแหด้วย
“พวกท่านกล่าวหาว่าข้าหักแขนหลิวเฉินอีอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งแย้มยิมพลางมองไปยังหลงหยวนและหลิง
กุย้ เฟย “ถ้าเช่นนันข้าขอถามหน่อย ดวงตาข้างไหนของ
พวกท่านทีเห็นข้าทําสิงนัน”
หลงหยวนชะงักไป
อันทีจริง พวกเขาก็เห็นเพียงแต่ประกายแสงสว่างวาบ
แล้วแขนหลิวเฉินอีก็พิการไปเท่านัน ส่วนใครเป็ นผูท้ าํ
355
ไม่มีผใู้ ดล่วงรู.้ ..
“หากเจ้าไม่ทาํ แล้วใครจะทํา” หลิงกุย้ เฟยกล่าวเสียงเย็น

“หลิวเฉินอีพนันกับเจ้าเพียงผูเ้ ดียว และอีกประการ เจ้า
ก็พดู ซําๆ ว่าจะหักแขนเขาให้จงได้ บัดนีเส้นเอ็นของเขา
ก็ถกู ตัดเฉือนไปแล้ว ไม่มีใครหรอกนอกจากเจ้าทีจะทํา!”

(2)
356
อวินลัวเฟิ งกางมือตนออกแล้วแสดงท่าทีสนหวั
ิ ง “ข้าคง
พูดอะไรไม่ออกหากท่านคิดจะกล่าวโทษข้า! บางทีดว้ ย
ลักษณะนิสยั ของหลิวเฉินอีอาจเป็ นผูเ้ อาแต่ใจตน
เองอย่างเกินจะรับไหว และได้สร้างศัตรูไว้ทวหล้
ั า หรือ
ไม่ก็บางทีอาจมีใครบางคนแอบซ่อนอยู่ ครันเห็นเราสอง
ทุม่ เถียงกันแล้วก็ถือโอกาสทําให้แขนเขาพิการเสีย”
เอาแต่ใจตนเองอย่างนันหรือ
เมือทุกคนได้ยินดังนันก็อดปากกระตุกมิได้
เห็นทีลกั ษณะนิสยั ของหลิวเฉินอีคงเอาแต่ใจตนเองไม่
357
เท่าเจ้าหรอกกระมัง!
อย่างไรก็ดี...ทีอวินลัวเฟิ งพูดมานันก็ถกู ไม่มีใครเห็น

นางลงมือก่อนหน้านี แต่หลิวเฉินอีก็พิการไปเสียแล้ว
บางทีอาจมีใครบางคนอยูเ่ บืองหลังจริง และพยายาม
อย่างทีจะป้ายสีนาง
“เจ้า...”
หลิงกุย้ เฟยชีหน้าอวินลัวเฟิ งด้วยโทสะ ขณะดวงหน้า

จิมลิมเปี ยมไปด้วยความโกรธขึงมีเพลิงพิโรธกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตา
358
“สนมรักของเรา” หลงหยวนโอบกุมมือนางจากนันมอง
ไปยังอวินลัวเฟิ ง “อวินลัวเฟิ ง หากเจ้าไม่ตอ้ งการให้ผใู้ ด
รู ้ ทีหลังก็จงอย่าลงมือทําตังแต่แรก เราจะส่งคนไปสืบ
สวนเรืองนี และหากเราพบว่าเจ้าเป็ นผูก้ ระทํา ก็อย่าแม้
แต่จะคิดว่าชาตินีเจ้าจะได้ออกไปจากจักรวรรดิเทียน
หุย!”
เขาพ่นลมออกจมูกเยาะ จากนันสะบัดแขนเสือแล้วก้าว
ลงจากพืนยกไปโดยมีนางข้าหลวงคอยพยุง
หากอวินลัวเฟิ งทําร้ายหลิวเฉินอีจริง เขาก็มีอาํ นาจทุก

ประการในการจับกุมนาง อย่างไรก็ดี ไม่มีผใู้ ดเห็นว่า
อวินลัวเฟิ งเป็ นผูล้ งมือทํามาก่อน และหากเขาแสดงให้
เห็นว่าตนมีใจโอนเอียงเนืองด้วยความรูส้ กึ ส่วนตัว ทัว
359
ทังจักรวรรดิแว่นแคว้นจะต้องไม่พงึ ใจอย่างแน่นอน
บัดนีเอง หลงหยวนยังคงครองสติรบั รูถ้ งึ สถานการณ์
บนพืนยกนัน หลิงกุย้ เฟิ ยเองก็คอ่ ยๆ ลุกยืนขึนเช่นกัน

พลางกําหมัดแน่น สายตาแข็งกร้าวตวัดไปยังอวินลัวเฟิ ง
ข้าจะปล่อยให้นางเด็กเลวนีได้ใจไปก่อน ระหว่างการ
ประลองยุทธ์สาขาการต่อสูพ้ รุง่ นีเถิด ข้าจะให้นางตาย
โดยไม่มีแม้แต่ทีฝัง!
“ใต้เท้า!”
360
“น้องสะใภ้!”
เยียซีมวและคนอื
ั นๆ ปรีมายังข้างกายอวินลัวเฟิ งด้วย
ดวงตาเปี ยมด้วยความสําราญใจ
“น้องสะใภ้ คราวนีเจ้าคว้าชัยชนะมาให้แก่แคว้นของเรา
เจ้าคือศักดิศรีชวนิ
ั รนั ดร์!”
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี แม้วา่ เยียซีมวจะมิ

ั อยูท่ ีนคร
เยีย เขาก็จะถูกเรียกตัวกลับมาก่อนการประลองยุทธ์
ระหว่างแคว้นทุกทีไป อย่างไรก็ดี ไม่วา่ คนแคว้นเทียน
361
อวินจะประลองกับใครเขา ทังในสาขาวิชาแพทย์หรือ
สาขาการต่อสู้ ก็ตอ้ งจบลงทีตําแหน่งรังท้ายทุกทีไป และ
เขาไม่เคยเห็นความเปลียนแปลงเกิดขึนในครังใดมา
ก่อน!
อย่างไรก็ดี บัดนี เมืออวินลัวเฟิ งปรากฏตัวขึน ไม่เพียง

แต่แคว้นเทียนอวินจะหลุดพ้นจากการเป็ นทีโหล่เป็ นครัง
แรกในรอบหลายพันปี เท่านัน พวกเขายังถึงขันคว้า
ตําแหน่งผูช้ นะมาอีกด้วย แล้วจะไม่ให้พวกเขาตืนเต้นได้
ผูค้ นทียืนอยูโ่ ดยรอบต่างก็มองตากันด้วยความหวาด

หวันใจ และในทีสุด ตัวแทนเยาวชนจากแคว้นๆ หนึงก็
รวบรวมความกล้า เดินเข้ามาหาอวินลัวเฟิ งด้วยดวง
362
หน้าละอายใจ “เรืองนัน...ข้าขอโทษด้วยทีพูดจากล่าว
ว่าเจ้าเสียๆ หายๆ ข้าขอโทษจริงๆ”
เด็กสาวผูน้ ีลดศีรษะลงตําต่อหน้าอวินลัวเฟิ งแล้วโค้ง

คํานับอย่างสุดใจ
บนแผ่นดินนี เจ้าต้องมีพลังแข็งแกร่งพอทีจะยังความตก
ตะลึงมาสูส่ ามัญชนคนธรรมดาเท่านัน หากต้องการให้ผู้
อืนเคารพ หาเป็ นเช่นนันไม่ก็จะต้องเผชิญกับคํายัวล้อ
เสียดสีอยูท่ กุ ทีไป อย่างไรก็ดี หากเจ้าสําแดงพลังอํานาจ
อันล้นเกินขีดจํากัดธรรมดา กระทังผูท้ ีเคยดูถกู ดูหมิน
เจ้ามาก่อนก็จะหันกลับมามองเจ้าเช่นคนใหม่
363
อวินลัวเฟิ งมองไปยังเด็กสาวเบืองหน้าแล้วเผยรอยยิม
และโค้งริมฝี ปากงดงามสะกดใจไปในคราวเดียว
หากอวินลัวเฟิ งเป็ นชาย รอยยิมนันย่อมจับกุมดวงใจ

ของเด็กสาวได้อย่างอยูห่ มัด
“ตราบใดทีทีหน้าทีหลังเจ้าไม่คิดเชือคนง่ายอีกก็ไม่
เป็ นไร อีกประการ หากเจ้าคิดใฝ่ หาบุรุษก็จงเปิ ดตาตน
ออกให้กว้าง ผูช้ ายเช่นหลิวเฉินอีมีแต่จะไม่ซือสัตย์ภกั ดี
และมีจิตใจรวนเรเท่านัน”
เด็กสาวผูน้ นหน้
ั าแดงแล้วก็ลดศีรษะตําลงอีกพลาง
กล่าวว่า “ข้าจะไม่เทิดทูนเขาอีกต่อไป...”
364
365
(3)
ในฐานะแพทย์แล้ว นางเทิดทูนบูชาหลิวเฉินอีไม่เพียง
แต่เพราะเขารูปโฉมงดงามเท่านัน แต่เพราะเขาเป็ นผูม้ ี
ความเป็ นเลิศในฐานะแพทย์มากกว่า นอกเหนือไปจาก
เหล่าเยาวชนอัจฉริยะทังหลายแห่งจักรวรรดิใหญ่ทงั
สาม บางทีเขาอาจเป็ นแพทย์ผมู้ ีความเป็ นเลิศทีสุด...
อย่างไรก็ดี บัดนีเมืออวินลัวเฟิ งปรากฏตัวขึนมาแล้ว

สถานการณ์ยอ่ มเปลียนแปลง!
เด็กสาวแอบลอบมองอวินลัวเฟิ งจากหางตาแล้ว
366
ประกายโหยหาก็กระเพือมไหวอยูใ่ นนัน อัจฉริยะเช่น
อวินลัวเฟิ งคือผูค้ คู่ วรกับการเทิดทูนบูชาชัวชีวิตจาก
นาง! แม้อีกฝ่ ายจะเป็ นสตรีเช่นเดียวกันก็ตามที...
อวินลัวเฟิ งมองไปยังเด็กสาวผูย้ งั ไม่จากไปแล้วก็เลิกคิว

เอ่ยถาม “มีเรืองอะไรอืนอีกไหม”
ดวงหน้าเด็กสาวแดงกําแล้วก็เอ่ยตอบเสียงกระมิด
กระเมียน “มะ...ไม่มีแล้ว” กล่าวจบ นางก็รบี จากไปทันที
ทว่าก่อนจากก็ยงั แอบหันมามองอวินลัวเฟิ งอีกเป็ นครัง
สุดท้าย
“ฮ่าๆ” เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะลัน เอามือโอบไหล่อ
367
วินลัวเฟิ งจากนันเบนศีรษะเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยว่า “น้อง
สะใภ้ เห็นทีเจ้าจะมีเสน่หด์ งึ ดูดทังชายหญิงเสียแล้ว!”
สีหน้าอวินลัวเฟิ งหม่นทะมึนลงแล้วก็ผลักแขนของเยียซี
มัวบนไหล่ตนออกไป “หากอวินเซียวเห็นการกระทําของ
ท่าน เขาย่อมพาท่านไปทิงอยูท่ ีไหนสักแห่งห่างออกไป
หลายพันลี”
ปากเยียซีมวกระตุ
ั กด้วยความละอายแล้วก็ถอนวงแขน
ตนออกมา
เยียซีมวขยิ
ั บตาให้อวินลัวเฟิ งขณะเอ่ยด้วยรอยยิม
สําราญใจ “เจ้าน้องชายข้าคนนี ไม่เพียงแต่เขาจะเป็ นไห
368
นําส้มสายชู [ 1 ] มีแต่ฟา้ เท่านันทีรูว้ า่ เขาไปได้บคุ ลิก
ลักษณะแสนมืดหม่นนันมาจากทีใด สตรีนางพญาเช่น
แม่บญ
ุ ธรรมกลับให้กาํ เนิดบุตรชายไร้อารมณ์เช่นเขา
เคราะห์ดีเหลือเกินทีน้องสะใภ้สามารถเยียวยาอาการ
หน้านิงของเขาได้”
เมือคิดถึงอวินเซียวขึนมาแล้ว สีหน้าอวินลัวเฟิ งก็ผอ่ น

คลายลง ดวงตาดําสนิทเช่นดวงดาราแห่งราตรีกาลบัดนี
ส่องประกายระยิบระยับ เจิดจ้าเสียจนแสบตา
ไม่ไกลออกไปเท่าใดนัก สายตาเย็นชาของเซียวอวีชิงก็
อ้อยอิงอยูบ่ นกายนางตลอดมาพร้อมด้วยแววหลงใหล
อย่างไรก็ดี ประกายระยิบระยับในดวงตาของนางนัน ก็
เปรียบดังหนามคมทีเสียดแทงใจของเขาอย่างไร้เมตตา
369
ปรานี ส่งให้มือของเขากําเป็ นหมัดแน่น...
ขณะทีเขากําลังจับจ้องมองอวินลัวเฟิ งอยูน่ นั ก็มิได้รูส้ กึ

ตัวเลยว่ามีอีกสายตาหนึงทีหลงใหลไม่แพ้กนั มองดูเขา
อยูไ่ ม่วางตา
...
หลังการประลองยุทธ์จบสินลง อวินลัวเฟิ งก็กลับไปยัง

ลาน แต่ทว่าก่อนทีนางจะได้ทนั พักผ่อนนัน ก็ได้ยินเสียง
เอะอะดังมาจากด้านนอกถึงขันว่าเป็ นการทะเลาะ
เบาะแว้งกันเลยทีเดียว “หัวหัว ออกไปดูกนั เถอะว่าเกิด
อะไรขึน!” หลังจากนัน อวินลัวเฟิ งก็เตะประตูออกไปดัง
370
โครม
ผูค้ นทีมีปากเสียงกันอยูค่ รันได้ยินเสียงความเคลือนไหว

เบืองหลังตนแล้วก็นิงเงียบขณะหันมามองนางกันเป็ น
ตาเดียว
“น้องสะใภ้หรือ” เยียซีมวสะดุ
ั ง้ ไป “พวกข้ารบกวนการ
พักผ่อนของเจ้าหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งมิได้กล่าวตอบอะไรพลางหรีตามองตรงไปยัง
เยียซีมวผู
ั บ้ ดั นีกําลังเผชิญหน้าอยูก่ บั แขกทีไม่ได้รบั เชิญ
ประกายอันตรายสว่างวาบขึนในดวงตา
371
“ไหนใครบอกข้าได้บา้ งว่าเกิดอะไรขึนกันแน่”
“ฮ่าๆ”
แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะดังขึนทันที ก่อนทีฝูงชนจะ
แหวกทางเดินให้ ไม่นาน ร่างสูงร่างหนึงก็ปรากฏตัวขึน
ต่อสายตา
ชิวเฟยหวานันเอง!
นางรูด้ ีวา่ คนของแคว้นหลานเสียงคงไม่ปล่อยนางไปแต่

โดยดีแน่หลังจากทีหลิวเฉินอีถูกทําร้าย!
372
“อวินลัวเฟิ ง!” ชิวเฟยหวาเชิดคางขึนกล่าวด้วยท่าทีวาง
อํานาจ “เจ้าแตะต้องคนของแคว้นหลานเสียงข้า ข้าจะ
คิดบัญชีกบั เจ้าอย่างไรดี”
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม “ตาข้างไหนของเจ้าทีเห็นว่าข้าทํา

ร้ายเขา”
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะยอมรับผิดหรือไม่ ตราบใดทีข้า
ตัดสินแล้วว่าเจ้าเป็ นผูก้ ระทํา!” ชิวเฟยหวากล่าวด้วยสี
หน้ามุง่ ร้าย “แคว้นเทียนอวินติดอันดับรังท้ายมาโดย
ตลอด แต่เจ้ายังกล้ามาทําร้ายคนของข้าอีกอย่างนัน
หรือ! ว่ากันตามตรงเถิด พวกเจ้าทุกคนก็ได้ทีโหล่ในการ
ประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์อีกครังแล้วมิใช่หรือ”
373
------
[ 1 ] ไหนําส้มสายชู เยียซีมวเปรี
ั ยบเทียบอวินเซียวว่า
เป็ นคนขีหึง
374
(4)
ถ้อยคําของชิวเฟยหวาส่งให้ผคู้ นทีล้อมรอบกายเขาอยู่
นันต้องอับจนถ้อยคํา แล้วแววละอายก็สว่างวาบขึนบน
ใบหน้าของพวกเขา
เขามิได้รว่ มเป็ นสักขีพยานในการประลองยุทธ์สาขาวิชา

แพทย์ แต่กลับไปหาความสําราญเต็มทีในหอนางโลม
ครันเมือกลับมาได้ยินข่าวว่าอวินลัวเฟิ งทําร้ายหลิวเฉินอี
เพลิงโทสะก็โหมกระหนําจนเขารีบรุดมาทันที เช่นนีเอง
จึงมิได้ทราบถึงสถานการณ์เรืองการประลอง...
375
“ฝ่ าบาท แคว้นเทียนอวินนัน...” องครักษ์ขา้ งกายหวัน
เกรงว่าชิวเฟยหวาจะต้องเสียหน้าไปมากกว่านี อย่างไร
ก็ดี ขณะทีเขาพยายามจะแจ้งผลการประลองยุทธ์นนั ก็
ถูกชิวเฟยหวาผูร้ อ้ นใจขัดขึนเสียก่อน
“แล้วแคว้นเทียนอวินเล่า เมือหลูเ่ กียรติแคว้นหลานเสียง

เราเสียแล้ว ก็คงไม่มีทีจะให้ยืนอีกต่อไป! ข้าว่าหลิวเฉิน
อีคงเอาชนะอวินลัวเฟิ งในการประลอง ส่งผลให้นาง
คลุม้ คลังไปด้วยความอับอายจนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย
เป็ นแน่! หากเจ้าเป็ นไอ้ขีแพ้นกั ก็ไม่ควรเข้าร่วมการ
ประลองยุทธ์ระหว่างแคว้นให้เสียหน้าเปล่าๆ ตังแต่
แรก!”
เหล่าองครักษ์ผกู้ ่อนหน้านียังแสดงตนกร่างวางอํานาจ
376
บาทใหญ่ก็กลับอับอายครันได้ยินถ้อยคําของชิวเฟยหวา
อยากจะเอาหัวมุดลงรูเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด มีเพียงกลุม่
องครักษ์ทีอารักขาชิวเฟยหวาไปยังหอนางโลมเท่านันที
ยังไม่รูถ้ งึ สถานการณ์ ยังคงเชิดศีรษะขึนสูงยืดอกผาย
ขณะยืนข้างกายชิวเฟยหวาด้วยท่าทีหยิงยโส
เยียซีมวมึ
ั นงงไป กะพริบตาแล้วดวงหน้าก็ฉายแวว
สับสน
เจ้าชิวเฟยหวานีโง่หรือเปล่า ถึงขันกล่าวหาว่าน้องสะใภ้
ข้าพ่ายแพ้ให้แก่หลิวเฉินอี และทําร้ายเขาหลังจากอับ
อายจนทนมิได้อย่างนันหรือ
377
“หลิวเฉินอีขอให้เจ้ามาชําระแค้น แต่เอ...หรือว่าเขาจะมิ
ได้แจ้งผลการประลองให้เจ้ารู”้
เยียซีมวมิ
ั ได้หยุดคิดแล้วเอ่ยถามคําถามทีมีอยูใ่ นใจ
“ผลการประลองอะไร” ชิวเฟยหวาเยาะ “ข้ารูด้ ีอยูแ่ ล้ว

แม้เขาไม่อธิบาย! อวินลัวเฟิ งเอ๋ย หากเจ้าเป็ นไอ้ขีแพ้นกั
ก็กลับบ้านไปดืมนมแม่เสียไป เลิกแสดงความโง่ของตัว
เองสักที ฮ่าๆ”
ชิวเฟยหวาเปล่งเสียงหัวเราะคลุม้ คลัง
อย่างไรก็ดี ท่ามกลางกองทัพของแคว้นหลานเสียง มี
378
เพียงไม่กีคนเท่านันทีจับกลุม่ กันหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
ในขณะทีคนอืนๆ ประหม่าเสียจนอยากตายเสียให้รูแ้ ล้ว
รูร้ อด ในสถานการณ์เช่นนีใครเล่าจะหัวเราะได้ลง
แสดงความโง่ของตัวเองอย่างนันหรือ
ข้าเกรงว่าคนทีกําลังแสดงความโง่ของตัวเองอยูน่ นคื
ั อ
ท่านเสียมากกว่ากระมัง
อย่างไรก็ดี ชิวเฟยหวายังเป็ นนายเหนือหัวของพวกตน

เช่นนันเองพวกเขาจึงมิบงั อาจเผยให้เห็นถึงความขุ่น
ข้องใจ
379
สักพักก็เริมมีผคู้ นหลายคนทีเดียวทยอยเข้ามามุงดูรอบ
ลานของอวินลัวเฟิ ง และมีบางคนเข้าร่วมการประลอง
ยุทธ์สาขาวิชาแพทย์ ครันได้ยินถ้อยคําของชิวเฟยหวา
แล้วก็อดมิได้ทีจะหัวเราะร่วน
“พวกเจ้าหัวเราะอะไร” ชิวเฟยหวานิวหน้าแล้วส่งสายตา
เย็นยะเยือกไปยังผูท้ ีหัวเราะกันอยูพ่ ลางเอ่ยเกรียวกราด
“อย่าบอกนะว่าทีข้าพูดไปนันไม่จริง อวินลัวเฟิ งคือไอ้ขี
แพ้ และแคว้นเทียนอวินคือทีโหล่ตลอดกาลมาเป็ นเวลา
หลายพันปี !”
จู่ๆ ก็บงั เกิดกระแสลมกระโชกขึน และเมือชิวเฟยหวารู ้

ตัวอีกที ก็เห็นฝ่ าเท้าลอยเข้ามาแล้ว...
380
ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึนทันใด ขณะทีกําลังจะหลุด
วาจาผรุสวาทออกมาด้วยโทสะ ฝ่ าเท้านันก็เตะเขาลอย
กระเด็นไปด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบเสียงดังโครม
ร่างของเขาทรุดลงกองกับพืนอย่างน่าเวทนาอยูเ่ บือง
หน้าเท้าคูห่ นึงพอดิบพอดี
“จุ๊ๆ หนุ่มสาวสมัยนีช่างเลือดร้อนกันดีจริง!”
ชิวเฟยหวาผูก้ าํ ลังเลือดขึนหน้าเมือได้ยินเสียงชรานัน
แล้วก็ระคายเคืองหัวเสียขึนมาทันที จึงผรุสวาทออกมา
เป็ นสายไม่ยงั “ไอ้แก่ไม่รูห้ วั นอนปลายเท้า ไสหัวไป! มิ
ฉะนันก็ระวังเงาหัวเอาไว้ เดียวข้าจะ...”
381
เขารีบลุกขึนยืนหมุนกาย ตังท่าจะก่นด่าชายเฒ่าเบือง
หน้าต่อ อย่างไรก็ดี เมือใบหน้าทีคุน้ เคยปรากฏขึนต่อ
สายตาแล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึนด้วยความตืน
ตระหนก
“เจ้าจะทําไม” เก๋อหยางเผยรอยยิมอ่อนจางแล้วเอ่ยถาม
เสียงนุ่ม
รอยยิมเมตตาของชายชราส่งให้หวั ใจชิวเฟยหวาสัน ตืน

ตระหนกเสียจนแทบร้องไห้
“ราชครูเก๋อหยาง เหตุใดท่านจึงมาอยูท่ ีนี”
382
383
(5)
เก๋อหยางแย้มรอยยิมอ่อนจาง “ข้าคือผูต้ ดั สินการ

ประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์ และในเมือการประลอง
ยุทธ์เสร็จสินลงแล้ว ข้าจึงมาทีนีเพือมอบของรางวัล”
“โอ้ อย่างนีนีเอง” ชิวเฟยหวาถูอกทีใจเต้นรัวของตน

จากนันย่างเข้าหาเก๋อหยางพลางหัวเราะคิกคัก “ท่าน
ราชครูเก๋อหยาง แล้วใครเป็ นผูช้ นะการประลองยุทธ์ครัง
นีกันเล่า อัจฉริยะผูใ้ ดในแคว้นใหญ่ทงสามคว้
ั าชัยชนะ
ในครังนีหรือ”
384
เก๋อหยางส่งสายตาพิกลไปยังชิวเฟยหวา “ข้าก็บอกเจ้า
แล้วไงเล่า ว่ามาทีนีเพือมอบของรางวัล แล้วเจ้ายังจะมา
ถามอีกหรือว่าใครเป็ นผูช้ นะ”
ชิวเฟยหวาตัวแข็งไป มิอาจเอ่ยอันใดออกมาได้ดว้ ย
ความสับสน “ราชครูเก๋อหยาง ท่านมาผิดทีหรือเปล่า ที
นีคือลานของแคว้นเทียนอวิน และคนของจักรวรรดิใหญ่
อีกสองจักรวรรดิก็มิได้อยูท่ ีนี”
“ข้ามิได้มาผิดที” สีหน้าเก๋อหยางหม่นทะมึนลงพลาง
กล่าวด้วยนําเสียงทีชักจะหมดความอดทน “ผูช้ นะเลิศ
การประลองยุทธ์ในครังนีคืออวินลัวเฟิ งจากแคว้นเทียน
385
อวิน!”
เปรียง!
ประหนึงถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจ ดวงหน้าอันเบิก
บานของชิวเฟยหวาบัดนีนิงค้างไปทันที
ผูช้ นะเลิศการประลองยุทธ์อย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ
เป็ นไปมิได้ แคว้นเทียนอวินติดอันดับรังท้ายตลอดมา

เป็ นเวลาหลายพันปี แล้วจู่ๆ พวกเขาจะมาคว้าชัยชนะ
386
ในการประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์นีได้อย่างไร
“ราชครูเก๋อหยาง...นีท่าน...เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เป็ น
ไปมิได้ทีแคว้นเทียนอวินจะได้รบั ชัยชนะ และมีเพียง
ยอดอัจฉริยะจากสามจักรวรรดิใหญ่เท่านันทีมีความ
สามารถ!” ชิวเฟยหวากลืนนําลายดังเอือก เหงือเย็นไหล
ชุ่มแผ่นหลัง กระทังซีฟั นก็สนกระทบกั
ั นกึกๆ
เขามิอาจเชือมโยงอวินลัวเฟิ งกับชัยชนะได้!
เก๋อหยางกวาดสายตาเย็นชาไปยังชิวเฟยหวา “เรืองนัน
ข้าเกรงว่าหลิวเฉินอีจากแคว้นหลานเสียงของเจ้าคงจะรู ้
ดีกว่ากระมัง เขาวางเดิมพันกับคุณหนูอวินว่าถ้าหาก
387
ฝ่ ายใดฝ่ ายหนึงแพ้ ผูแ้ พ้จะต้องหักแขนตัวเองหนึงข้าง!
ก่อนทีเจ้าจะมาถามอะไรข้า ข้าว่าเจ้าไปเยียมหลิวเฉินอี
ก่อนดีกว่า”
ชิวเฟยหวาโซซัดโซเซแทบทรุดลงกับพืน
หลิวเฉินอีบาดเจ็บมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ งแพ้แล้วพาล
เพราะอับอาย จึงได้ทาํ ร้ายเขา แต่กลับเป็ นเพราะ
เดิมพันระหว่างทังสองอย่างนันหรือ
ทันใดนันเอง เขาก็หนั ขวับไปหาองครักษ์เบืองหลังด้วย

ท่าทีเกรียวกราด จากนันตะเบ็งเสียงลันว่า “พวกเจ้าก็รูด้ ี
ถึงสถานการณ์ ไยจึงไม่บอกความจริงข้า”
388
เมือคิดถึงกิรยิ าท่าทางของตนก่อนหน้านีแล้ว ชิวเฟย
หวาก็อยากจะเอาหัวมุดดินเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด เพราะคง
จะดีกว่าการแสดงความโง่ของตนอยูต่ รงนีมาก
องครักษ์สองสามนายนันต้องประสบกับความขมขืนอัน
มิอาจเอือนเอ่ยออกมาได้ พวกเขาต่างคิดแจ้งองค์ชาย
ให้ทรงทราบตังแต่เมือสักครู ่ แต่ก็ถกู องค์ชายเองขัดขึน
มาเสียก่อน ด้วยเกรงว่าจะทําให้องค์ชายกริว จึงมิ
บังอาจเอือนเอ่ยวาจาอันใดออกมาอีก
อย่างไรก็ดี ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าองค์ชายจะหันมากล่าว

โทษพวกเขา
389
“กลับไปข้าจะคิดบัญชีกบั พวกเจ้า” ชิวเฟยหวากล่าว
เสียงดุดนั จากนันหันไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วพ่นลมออก
จมูกเยาะ “อย่าคิดว่าได้ชยั ชนะในการประลองยุทธ์
สาขาวิชาแพทย์มาแล้ว แคว้นเทียนอวินของพวกเจ้าจะ
ได้เวลาผงาด! หากพวกเจ้าพ่ายแพ้ในการประลองยุทธ์
อีกสองสาขา พวกเจ้าก็ยงั ติดอันดับรังท้ายอยูด่ ี พวกเรา
ไป!”
เขาสะบัดแขนเสืออย่างแรง จากนันนํากลุม่ องครักษ์เผ่น

แน่บไปประหนึงสุนขั จรจัด มิได้วางมาดเช่นตอนทีปรีเข้า
มาอีกต่อไป
390
...
เมือชิวเฟยหวากลับไปถึงลานของแคว้นหลานเสียงแล้ว
รายการแรกทีเขาจัดการก็คือหลิวเฉินอี หากมิใช่เพราะ
หลิวเฉินอี ตนก็คงไม่ตอ้ งไปแสดงความโง่ให้ได้อายต่อ
หน้าธารกํานัล
ส่วนหลิวเฉินอีทีต้องเสียแขนไปแล้วข้างหนึงก็ช่าง
เคราะห์รา้ ยเหลือแสนทีต้องเผชิญกับอารมณ์เกรียว
กราดพาลพาโลของชิวเฟยหวาอีก...
บัดนันเอง เขาก็รูส้ กึ โศกเศร้าอยูใ่ นหัวใจ และสินหวังยิง

กว่าอย่างหาทีสุดมิได้!
391
ส่วนอวินลัวเฟิ งนันตรงกันข้าม นางกลับห้องไปท่าม
กลางสายตาจับจ้องของทุกคน ไม่นานหลังจากนัน นาง
ก็ปิดประตู ปฏิเสธการเยียมเยือนทุกกรณีเพือฟูมฟั ก
รักษาพลังฌานของตนเพือการประลองยุทธ์ในวันพรุง่
ตอนที 997 เซียวอวีชิง (1)
ฉากราตรีกาลเงียบสงบประหนึงสายนํา แล้วร่างสูงร่าง
392
หนึงก็ปรากฏยืนอยูข่ า้ งเตียง ส่งสายตาเย็นยะเยือกไป
ยังเด็กสาวผูบ้ ดั นีกําลังนอนหลับพักผ่อน ดวงตาของเขา
กําจายประกายแสงคล้ายเครืองปั นดินเผาเคลือบ เขา
ค่อยๆ ยืนมือออกไปแผ่วเบาเพือสัมผัสดวงหน้านาง แต่
เมืออยูห่ า่ งจากใบหน้าของอวินลัวเฟิ งเพียงแค่เอือม ดวง
ตาของนางก็เบิกกว้างขึนทันใด ประกายคมปลาบสว่าง
วาบขึนมา
ร่างข้างเตียงนันนิงค้างไป และก่อนทันหลบหนีไปได้ ก็
รูส้ กึ ถึงกระบีเย็นเยียบเช่นนําแข็งมาจ่อทีคอหอยเสียแล้ว
“ข้านึกว่าหลิงกุย้ เฟยส่งเจ้ามาจึงแกล้งหลับ คิดจะดูตอ่

อีกสักหน่อยว่าเจ้าคิดทําอะไรกันแน่ อย่างไรก็ดี เจ้าคิด
ฉวยโอกาสจากข้าอย่างนันหรือ”
393
ประกายเย็นเยียบสว่างวาบขึนในดวงตาของนาง แล้ว
นางก็จอ้ งมองไปยังร่างทียืนอยูเ่ บืองหน้าด้วยสายตาเย็น
ชา ความมืดทึมของราตรีแผ่ปกคลุมอย่างไม่มีทีสินสุด
ไร้แม้กระทังเสียวแสงส่องในห้อง ด้วยเหตุนีเอง อวินลัว
เฟิ งจึงมองเห็นเพียงเค้าร่างรางๆ ของผูม้ าเยือนเท่านัน...
แต่แม้กระนันเอง นางก็ยงั คงสัมผัสได้ถงึ สายตาเย็นชา

ทว่าสับสนของชายหนุ่ม ด้วยเหตุผลบางประการ ท่าทาง
ของเขาช่างรูส้ กึ คุน้ เคยเป็ นยิงนัก คลับคล้ายกับว่าจะ
เคยพบกันทีไหนมาก่อน...
“ข้า...เดินมาผิดห้อง” ผ่านไปครูใ่ หญ่ ชายหนุ่มจึงจงใจ
394
กดเสียงลงตํา ตอบรับด้วยเสียงแหบแห้ง
เดินมาผิดห้องอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลงจากนันยิมเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าจะ

เชือคําพูดของเจ้าอย่างนันหรือ หัวหัว จุดไฟ!”
“เจ้าค่ะนายท่าน!”
กล่าวจบ ร่างสว่างคล้ายเปลวเพลิงก็ปรากฏขึนมาโดย
พลัน ร่างนันช่างจิมลิมน่าเอ็นดูพร้อมถักเปี ยสองข้าง
มองบางมุมแล้วก็น่ารักน่าชังยิงนัก หัวหัวผายมือออก
แล้วเปลวเพลิงก็ปะทุขนบนฝ่
ึ ามือนางทันใด ส่องให้ทวั
395
ทังห้องสว่างไสว
อวินลัวเฟิ งเห็นคนผูน้ นปั

ั นป่ วนขึนมาคิดจะเผ่นหนีออก
ไป ทว่าเมือเขาก้าวถอยหลังไปได้เพียงสองก้าว ก็ถกู ร่าง
จิมลิมขวางเอาไว้เสียแล้ว
เด็กน้อยผูน้ นเชิ
ั ดคางขึนด้วยท่าทีถือดียงนั
ิ ก “นายท่าน
ข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าไป แล้วเจ้าคิดจะไปไหน”
แผ่นหลังของชายหนุ่มผูน้ นแข็
ั งทือ หันหนีอวินลัวเฟิ ง
ท่ามกลางแสงจากเปลวเพลิงนัน เขาแลดูเปลียวเหงา
อ้างว้างและโดดเดียว
396
อวินลัวเฟิ งค่อยๆ เดินเข้าไปยืนอยูเ่ บืองหน้า ชายผูน้ นั
คิดหันหนีสายตานาง รีบลดศีรษะลงตํา ไม่กล้าสบตา
เด็กสาวตรงๆ
“เงยหน้าขึน!” นําเสียงนางเฉยเมยเฉือยชา ทว่าแฝงแวว

ออกคําสังเอาไว้
ร่างของชายผูน้ นยิ
ั งนิงแข็งไป จากนันก็คอ่ ยๆ เงยหน้า
ขึนในทีสุดท่ามกลางสายตาจับจ้องของนาง ทันใดนัน
เอง ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาก็ปรากฏขึนต่อสายตาของ
เด็กสาว
“เซียวอวีชิงอย่างนันหรือ”
397
เมือมองดูใบหน้าทีคุน้ เคยแล้ว อวินลัวเฟิ งก็กล่าวนาม
นันอย่างเชืองช้าและชัดถ้อยชัดคํา ขณะทีดวงตาเผยให้
เห็นความระแวดระวัง
“ทําไมเจ้าจึงมาอยูท่ ีนี”
ดวงตาของเซียวอวีชิงแฝงอารมณ์ซบั ซ้อน “ในวันนัน

หลังจากทีท่านแม่สง่ ข้าไปยังไพรลับแลแล้ว ข้าก็เดินทาง
ผ่านมาจนถึงทีนี และยังโชคดีได้รบั ความเมตตาจาก
ฮ่องเต้แห่งแคว้นเฟิ งอีให้เป็ นตัวแทนเข้าร่วมการประลอง
ยุทธ์ในครังนี”
398
เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้
พบเจ้าทีนีอีก...อวินลัวเฟิ ง ไม่พบกันเสียนาน”
ไม่พบกันเสียนาน...
แม้ทงสองมิ
ั ได้พบหน้ากันเสียนาน เขาก็ไม่เคยลืมนาง
เลยตลอดเวลาทีผ่านมานี อย่างไรก็ดี สําหรับนาง เขาคง
เป็ นเพียงตัวตนทีไร้ความหมาย
หากเป็ นอวินเซียว แม้ในสถานการณ์ทีไร้ซงแสงไฟ

ึ นาง
ก็คงยังจดจําเขาได้เพียงเหลือบมอง
คิดแล้วเซียวอวีชิงก็รูส้ กึ เศร้าใจขึนมา บางทีชวชี

ั วิตนี
399
สตรีผนู้ ีคงไม่ชายตาแลเขาอีก
“เจ้ามิได้มาเพือล้างแค้นอย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิก

คิว “เพราะอย่างไร ข้าก็สงั หารบุพการีเจ้า”
400
ตอนที 998 เซียวอวีชิง (2)
เซียวอวีชิงนิงไป จากนันส่ายศีรษะ “เรืองนันมิใช่ความ

ผิดของเจ้า และข้า...ไม่เคยคิดโทษเจ้าเลย”
บางทีมารดาของอวินอวีชิงคงมิเคยคิดเลยว่าหลัง
อุตส่าห์สง่ เขาหนีไปอย่างเลือดตาแทบกระเด็น หวังจะ
ให้เขาล้างแค้นให้นาง เขากลับถูกขังอยูใ่ นกรงความรูส้ กึ
ของตน และลืมเลือนแม้กระทังการล้างแค้น
401
“ข้ามีเรืองต้องทํา จึงจะขอตัวไปเดียวนี” เซียวอวีชิง
ค่อยๆ หมุนกายหันหลังก่อนรีบก้าวออกไป เกรงว่าหาก
ยังอยูต่ อ่ ความปรารถนาทีอัดแน่นมาตลอดหลายปี นีจะ
ไหลบ่าออกมาอย่างควบคุมมิได้...
และเขากลัวทีจะเห็นสีหน้ารังเกียจชิงชังของนางยิงกว่า!
“นายท่าน” หัวหัวมองตามทิศทางทีเซียวอวีชิงจากไป
จากนันกะพริบตา “เขาหลงรักนายท่านอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้ามิได้สนิทชิดเชือกับเขามากถึง

เพียงนัน ทีสําคัญ ต่อให้เขามิได้คิดมาล้างแค้นให้บิดา
402
มารดา ก็คงไม่มีความรูส้ กึ ใดๆ ต่อข้าอยูด่ ี”
เหตุก็คือนางคือศัตรูทีสังหารบิดามารดาของเขา
หัวหัวยืนปาก ดูเหมือนว่าในหัวใจของนายท่านจะมี
เพียงแต่อวินเซียวเท่านัน เช่นนันเอง แม้เซียวอวีชิงผูน้ ีจะ
แสดงความรูส้ กึ เสียชัดเจนโจ่งแจ้ง นายท่านก็ยงั ไม่
สังเกตเห็นแม้แต่นิด
“นายท่าน เซียวอวีชิงอะไรนีก็หล่อเหลาดีอยูห่ รอก แต่น่า

เสียดายทีไม่ได้ถงึ ครึงของอวินเซียวเสียด้วยซํา หากมี
อวินเซียวอยูข่ า้ งกายแล้ว นายท่านย่อมไม่เห็นผูใ้ ดอยูใ่ น
สายตาสินะ”
403
อวินลัวเฟิ งหัวเราะ “ทําไมเล่า เจ้าสนใจเซียวอวีชิงอย่าง
สีหน้าหัวหัวทะมึนลง “ท่าทีของเขามิใช่แบบทีข้าพึงใจ
เช่นนันเองข้าไม่สนใจเขาหรอก”
“ถ้าเช่นนันเจ้าสนใจใครอยูเ่ ล่า” อวินลัวเฟิ งมองไปยังหัว

หัวด้วยดวงหน้าทีเล่นทีจริง
หัวหัวนิงไปครูห่ นึงแล้วเงาร่างสง่างามก็ผดุ ขึนมาในใจ

ทันที
404
บางทีนางอาจเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะอ่านใจตนออก จึงรีบ
หันหนีไปพลางหน้าแดงกํา “ไม่มี ข้าไม่มีใคร”
เพราะคนผูน้ นที
ั นางพึงใจมิได้อยูบ่ นโลกนีอีกต่อไป...
ดวงตาหัวหัวเศร้าหมองลง ความเจ็บปวดระบายอยูบ่ น
ใบหน้า
คนผูน้ น...บางที
ั คงเวียนว่ายตายเกิดหลายครังหลายครา
เสียจนทอดทิงนางไปจากความทรงจําแล้วกระมัง...
อวินลัวเฟิ งมิได้เซ้าซีต่อ จากนันยืดบิดเอวตนก่อนเดิน

เข้าห้องไป
405
“นีก็ดกึ แล้ว ข้าจะพักผ่อน การประลองยุทธ์จะดําเนินต่อ
ไปในวันพรุง่ ...”
...
เช้าตรูข่ องวันรุง่ ขึน
อัฒจันทร์ถกู สร้างขึนในสถานประลองและมีฝงู ชน
เนืองแน่น ใครเห็นก็ตอ้ งบอกว่าผูม้ าชมแน่นขนัดเป็ นยิง
นัก และจากทีจอแจกันอยูแ่ ล้วเมือเห็นคนของแคว้น
เทียนอวินปรากฎตัวขึนก็ยงตื
ิ นเต้นเร้าใจขึนมากันใหญ่
406
“นันไงอวินลัวเฟิ ง ข้าได้ยินมาว่านางคว้าชัยชนะมาได้
จากการประลองยุทธ์สาขาวิชาแพทย์!”
“ชิ แล้วอย่างไรเล่า มีวิชาโอสถก็ใช่วา่ จะเป็ นจอมยุทธ์ผู้

เข้มแข็ง”
“ข้าว่าเจ้าคงยังไม่รูส้ นิ ะ เมือวันก่อน ทูตจากแคว้นหลาน

เสียงได้เดินทางไปยังแคว้นเทียนอวินเพือก่อเรือง แต่
กลับถูกอวินลัวเฟิ งเตะส่งกลับมา! เมือวานนีเอง ชิ
วเฟยหวา องค์ชายแห่งแคว้นหลานเสียงก็ได้คิดไปก่อ
เรืองเช่นเดียวกัน และพบกับจุดจบเหมือนกันไม่มีผิด
เพียน! ข้าว่าวรยุทธ์อวินลัวเฟิ งเองก็ไม่ธรรมดา”
407
“นางแข็งแกร่งแล้วจะทําไม ข้ารับใช้นางต่างก็เป็ นเพียง
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาด้วยกันทังนัน การประลองยุทธ์ในครัง
นีมิได้วดั จากความสามารถของคนเพียงคนเดียว แต่เป็ น
ทักษะวิชาของคนทังกลุม่ หากมีใครบางคนเป็ นตัวถ่วง
พวกเขาย่อมพ่ายแพ้อย่างไม่มีขอ้ สงสัย”
ทุกคนต่างก็ตอบโต้กนั ไปมา มีกลุม่ ทีเชือว่าอวินลัวเฟิ ง

จะยังสร้างปรากฏการณ์ตอ่ อย่างไรก็ดี คนทีมิได้มอง
แคว้นเทียนอวินในแง่ดีนกั ก็ยงั มีมากกว่า!
แม้อวินลัวเฟิ งแข็งแกร่งจริง กลุม่ ของนางก็มีตวั ถ่วงมาก

เกินไป ต่อให้แคว้นเทียนอวินรอดพ้นจากอันดับรังท้าย ก็
คงไม่พน้ ไปไม่ถงึ แถวหน้าอยูด่ ี...
408
เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธคล้ายกับจะมิ
ได้ยินถ้อยคําโต้เถียงเหล่านัน ติดตามอวินลัวเฟิ งไป
อย่างเงียบเชียบ
ตัวถ่วงอย่างนันหรือ
ตังแต่ก่อนมายังแผ่นดินลับแล พวกเขาก็ได้สาบานกัน
แล้วว่าจะไม่มีวนั เป็ นตัวถ่วงของนายหญิง!
409
ตอนที 999 รอบแรก (1)
“ฝ่ าบาทและกุย้ เฟยเสด็จแล้ว!”
สินเสียงแหลมของขันที ฮ่องเต้หลงหยวนกับหลิงกุย้ เฟย

ก็ปรากฏกายขึนต่อสายตาทุกคน...
หลงหยวนยังคงสวมอาภรณ์ลายมังการ แลดูน่าเกรง
ขามยิง
หลิงกุย้ เฟยก็มีรอยยิมกว้างประดับใบหน้า ดวงตางาม

แฝงประกายล้อแสงกับดวงอาทิตย์ งดงามเกินคํา
410
บรรยาย
“พวกเจ้าทังหลาย วันนีจะเป็ นการเริมต้นการประลอง

ยุทธ์ระหว่างแคว้นรอบสอง จัดขึนโดยจักรวรรดิเทียนหุย
นันคือการประลองยุทธ์สาขาการต่อสู!้ ” หลงหยวน
สะบัดแขนเสือจากนันนังลงบนบัลลังค์พลางส่งสายตา
คมปลาบมองไปรอบๆ “กฎของการประลองในครังนี แม่
ทัพหลีจะเป็ นผูอ้ ธิบาย”
กล่าวจบ ชายวัยกลางคนร่างกํายําผูห้ นึงก็กา้ วเดินฉับๆ

ออกมา เขามีสีหน้าท่าทีเคร่งครัด นําเสียงหรือก็ดดุ นั แข็ง
กร้าว
411
“การประลองยุทธ์สาขาการต่อสูน้ ีจะแบ่งออกเป็ นรอบ
แรก รอบรองชนะเลิศ และรอบชิงชนะเลิศ!”
แม่ทพั หลีกระแอมไอ จากนันกล่าวต่อว่า “รายละเอียด

ของการประลองรอบแรกนันเรียบง่าย! อีกไม่นาน ข้าจะ
ส่งพวกเจ้าทุกคนเข้าสูเ่ ขตแดนลวงตา ภายในนันมีสตั ว์
อสูรอยูเ่ ป็ นจํานวนนับไม่ถว้ น และภารกิจของพวกเจ้าก็
คือสังหารสัตว์อสูรเหล่านัน!”
“สัตว์อสูรชันตํากว่าขันพิภพจะนับเป็ นหนึงแต้ม ขันพิภพ

นับเป็ นสองแต้ม ส่วนขันนภานับเป็ นสามแต้ม...เป็ นเช่น
นีเรือยไป คณะทีได้แต้มครบห้าร้อยแต้มก่อนจะสามารถ
เข้าสูร่ อบรองชนะเลิศได้ ส่วนคณะทีแต้มไม่พอจะ
ต้องออกจากการประลอง!”
412
“อีกประการ ภายในเขตแดนลวงตานัน หากพวกเจ้าตาย
ขึนมา ก็จะถูกส่งกลับออกมาทันที! เช่นนันเองจึงไม่ตอ้ ง
เป็ นห่วงเรืองความปลอดภัย”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่า ความตายในเขตแดนลวงตา
หาใช่ความตายทีแท้จริง เพียงแต่เป็ นเครืองหมายของ
การปฏิบตั ิภารกิจล้มเหลว และคนผูน้ นก็
ั จะถูกส่งออก
มาจากเขตแดนลวงตา
“อย่างไรก็ดี...” แม่ทพั หลีนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า

“ความตายของสมาชิกกลุม่ หมายถึงความล้มเหลวของ
คนทังกลุม่ ข้าหวังว่าจะไม่มีผใู้ ดถ่วงให้ทงกลุ
ั ม่ ของตน
413
ต้องล้มเหลว”
เมือเขากล่าวถ้อยคําเหล่านีออกมา ทุกคนในสนาม
ประลองต่างก็หนั ไปหาเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ
เพลิงพิโรธตามๆ กัน ในสายตาของพวกเขานัน ผูค้ น
เหล่านีคือตัวถ่วง
ดวงตาคมปลาบของแม่ทพั หลีกวาดมองทุกคนพลางเอ่ย
เสียงเข้มว่า “ระยะเวลาของการประลองคือเจ็ดวัน เมือ
เวลาผ่านไปเจ็ดวันแล้ว พวกเจ้าทุกคนจะถูกขับออกมา
จากเขตแดนลวงตา ข้าขอให้พวกเจ้าทุกคนทีนีจงโชคดี”
กล่าวจบ เขาก็หมุนกายกลับไปถวายบังคมหลงหยวน
414
“ฝ่ าบาท กระหม่อมอธิบายกฎเกณฑ์ทกุ อย่างแล้ว หลัง
จากนี กระหม่อมจะเปิ ดเขตแดนลวงตา”
“เริมได้” หลงหยวนโบกมือกล่าวเสียงเข้ม
สายตาวางอํานาจของเขาเผลอมองไปยังอวินลัวเฟิ ง
ท่ามกลางกลุม่ คนนัน แล้วประกายเย็นเยียบก็สว่างวาบ
ขึนในดวงตาทีหรีลง
อวินลัวเฟิ งคว้าชัยชนะในการประลองยุทธ์สาขาวิชา
แพทย์มาได้สาํ เร็จ และในครังนี ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม
นางจะไม่มีสทิ ธิทีจะได้รบั ชัยชนะไปครองอีก!
415
...
วงเวทย์ทาํ งาน แล้วผูเ้ ข้าร่วมการประลองทุกคนก็เข้าสู่

เขตแดนลวงตา
ในขณะเดียวกันนันเอง จู่ๆ บนผืนฟ้าเหนือวงเวทย์ก็

ปรากฏตัวเลขขึนสองสามตัว เหนือตัวเลขนันคือนาม
ของแคว้นแต่ละแคว้น
“นายท่าน”
ภายในเขตแดนลวงตานัน เสียวโม่ดเู หมือนจะสัมผัสได้

ถึงจิตใจทีปั นป่ วนของอวินลัวเฟิ ง จึงอดเอ่ยถามขึนมามิ
416
ได้ “เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ตัวแล้วก็เอ่ยเสียงอ่อนว่า “จํานวนวง

เวทย์ของแคว้นเทียนอวินนีมีมากผิดปกติ ทียิงไปกว่านัน
ข้าก็สมั ผัสได้วา่ วงเวทย์ทีข้าได้รบั มาจากเจวียเชียนนันมี
โครงสร้างแตกต่างกัน ทว่าให้ผลลัพธ์เหมือนกัน...”
“ถ้าเช่นนัน ท่านคิดว่าเจวียเชียนอาจมีความเกียวข้อง
บางอย่างกับจักรวรรดิเทียนหุยอย่างนันหรือ” เสียวโม่นิว
หน้าแล้วเอ่ยถาม
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “อาจมิใช่เจวียเชียนก็เป็ นได้ เจ้า

ลืมไปแล้วหรือว่าครังหนึงเขาเคยมีศิษย์ผทู้ รยศหักหลัง”
417
ในวันนัน ศิษย์ของเขาได้คกุ คามชีวิตพวกนาง และเศษ
เสียววิญญาณของเจวียเชียนนันเองทีได้ปกป้องพวก
นางเอาไว้!
ดวงตาอวินลัวเฟิ งกระเพือมไหว ไม่วา่ แคว้นเทียนหุยจะ

มีความสัมพันธ์อนั ใดกับเจวียเชียน ชะตาของพวกนางก็
กําหนดมาแล้วว่าให้เป็ นศัตรูคอู่ าฆาตกัน!
418
“เยียหลิง ชิงเหยียน” อวินลัวเฟิ งหันไปทางเหล่าทัพแล้ว

ก็กล่าวว่า “ในช่วงสองสามวันนี พวกเจ้าจะเป็ นผูส้ งั หาร
สัตว์อสูร ส่วนข้าจะไม่เข้าไปยุง่ เกียว! ข้าอยากเห็นความ
แข็งแกร่งของพวกเจ้า”
419
“รับทราบนายหญิง”
ทุกคนต่างก็คกึ คัก กระตือรือร้นทีจะต่อสูใ้ นขณะทีดวง

ตาเปล่งประกายระยิบระยับ
ทังหมดติดตามอวินลัวเฟิ งมาได้นานหลายปี ทว่านีเป็ น

ครังแรกทีจะได้แสดงพลังของพวกตนต่อหน้านาง! เช่น
นันเอง พวกเขาจะไม่มีวนั ทําให้นางต้องผิดหวัง และจะ
ทุม่ เทสุดกําลังทังหมดทีมีเพือปฏิบตั ิภารกิจในครังนี
“ดี ดีมาก!” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน แล้วรอยยิมอ่อนจางก็

โค้งอยูบ่ นริมฝี ปาก “พีใหญ่ เสียวไป๋ พวกท่านก็มิตอ้ ง
420
เข้าไปยุง่ เกียวในช่วงสองสามวันนี ปล่อยให้เหล่าทัพ
ต่อสูไ้ ปเท่าทีต้องการ”
พลังนันมิใช่สงที
ิ ฝึ กรวบรวมพลังฌานเฉยๆ แล้วก็จะได้
มา เพือทีจะเข้มแข็งขึนอย่างแท้จริง การออกรบก็เป็ น
เรืองทีหลีกเลียงมิได้ แม้เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ
เพลิงพิโรธจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยงั ขาดประสบการณ์ใน
สนามรบ และบางที เรืองนีอาจเป็ นโอกาสอันดี
...
ทีด้านนอกเขตแดนลวงตานัน ตัวเลขเหล่านันเริมขยับ
เพิม โดยเฉพาะอย่างยิง จักรวรรดิอซู๋ วงทีบัดนีได้อนั ดับ
421
หนึง แต้มของพวกเขาผงาดขึนถึงสามสิบในขณะที
จักรวรรดิหลิวเยว่และจักรวรรดิเทียนหุยก็ตามมาติดๆ
ตามมาด้วยแคว้นเฟิ งอีและแคว้นหลานเสียง แคว้นทัง
สองนีเรียกได้วา่ เป็ นม้ามืดซึงจู่ๆ ก็โจนทะยานขึนมาสู่
แถวหน้า...
“ข้าสงสัยจริงว่าใครจะติดอันดับรังท้ายของการประลอง
ในครังนี”
เมือได้ยินคําพูดนัน ทุกคนก็เผลอมองไปยังตําแหน่งสุด
ท้าย
เมือมองไปยังอันดับสุดท้ายแล้ว นาม ‘แคว้นเทียนอวิน’
422
และตัวเลขทีคาดไม่ถงึ ก็สะท้อนเข้าไปในสายตาของทุก
คนอย่างตราตรึง
ศูนย์อย่างนันหรือ
แคว้นเทียนอวินได้แต้มเพียงศูนย์แต้มจริงอย่างนันหรือ
ก็หมายความว่าในชัวระยะเวลาสามสิบนาทีทีผ่านมา
แคว้นเทียนอวินไม่สามารถล้มสัตว์อสูรได้แม้สกั ตน
เลยอย่างนันหรือ พวกเขาต้องอ่อนแอถึงเพียงใดกัน จึง
ได้แต้มศูนย์นีมา
“ชิ เห็นทีเราจะประเมินแคว้นเทียนอวินสูงไปเสียแล้ว
เดิมทีขา้ คิดว่าด้วยมีอวินลัวเฟิ งอยู่ บางทีพวกเขาอาจไม่
423
ติดอันดับรังท้ายก็เป็ นได้แม้จะทําได้ไม่ดีก็ตามที แต่บดั
นีเห็นทีวา่ ข้าจะมองโลกในแง่ดีเกินไป”
“ข้าจําได้ถงึ ตอนทีพวกเขารายงานขันพลังตอนลงสมัคร
ก็มิได้เลวร้ายมากแต่เหตุใดจึงยังล้มสัตว์อสูรไม่ได้แม้สกั
ตัว”
“ฮ่าๆ เห็นทีคนของแคว้นเทียนอวินจะหวาดกลัวมากเสีย
จนหาทีมุดหัวซ่อนตัวไปแล้วกระมัง”
ท่ามกลางสถานประลองนัน ได้ยินเสียงโต้วาทีกนั ไปมา

พร้อมด้วยนําเสียงยัวล้อลามไปทัว
424
ในขณะเดียวกันนันเอง อวินลัวเฟิ งบัดนีนอนทอดกาย
อ้อยอิงอยูภ่ ายใต้รม่ ไม้ลกึ ลงไปในเขตแดนลวงตา มือ
ซ้ายหนุนหลังขณะทีร่างเอนพิงเปลือกไม้ นางแย้มยิม
กว้างขณะมองไปยังเหล่าทัพต่อสูก้ บั ฝูงสัตว์อสูร
นางต้องบอกเลยว่าโชคมิได้เข้าข้างพวกเขาสักเท่าไรที
ต้องเผชิญกับสัตว์อสูรขันนภาตังแต่แรกเจอ มิหนําซํา
สัตว์อสูรตนดังกล่าวก็บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภา
ระดับสูงตังแต่นานมาแล้ว อีกเพียงก้าวเดียวก็จะขึนถึง
ขันเซียน
เหล่าทัพทังสองต่อกรกับสัตว์อสูตรตนนันอย่างลําบาก
ยากเข็ญ อย่างไรก็ดี ไม่มีสกั คนทีจะยอมแพ้หรือคิดขอ
ความช่วยเหลือจากอวินลัวเฟิ ง
425
พวกเขาเพียงแต่ทมุ่ เทกําลังสุดตัวเพือต่อสูห้ าหั
ํ นกับสัตว์
อสูรเหล่านีเท่านัน
ในทีสุด สัตว์อสูรตนหนึงก็ลม้ ลงจมกองโลหิตท่ามกลาง

ความร่วมมือกันของทุกคน
เมือสัตว์อสูรล้มไปตนหนึงแล้ว เหล่าสัตว์อสูรตนอืนๆ ก็
มิอาจต้านทานการฆ่าฟั นอย่างคลุม้ คลังของเหล่าทัพได้
อีก สูญเสียพลังในการต่อสูไ้ ปขณะถูกบันศีรษะอยูใ่ ต้
กระบีของเหล่าทัพทีละตนๆ
“ขยับแล้ว! แต้มของแคว้นเทียนอวินขยับแล้ว!”
426
ทีสถานประลองนัน ดวงตาของคนเหล่านันทีมองไปยัง
ตัวเลขไม่กะพริบต่างก็เห็นขึนมาโดยพลันว่าแต้มของ
แคว้นเทียนอวินบัดนีขยับแล้ว และเบิกดวงตาตนกว้าง
“สามแต้ม...”
“สิบห้าแต้ม...”
“ยีสิบสีแต้ม...”
เมือเห็นตัวเลขทีขยับเพิมขึนเรือยๆ แล้ว ดวงตาของพวก

เขาก็มิอาจมองตามได้ทนั ...
427
ครูถ่ ดั มา แคว้นเทียนอวินก็โจนทะยานจากอันดับรังท้าย
สูอ่ นั ดับแถวหน้า และอยูห่ า่ งจากแคว้นหลานเสียงไปไม่
กีอันดับเท่านัน ทุกคนต่างก็สดู ลมหายใจเข้าลึก มิอาจ
เข้าใจได้วา่ เหตุใดจู่ๆ แคว้นเทียนอวินจึงได้มีแต้มเพิมขึน
อย่างรวดเร็วถึงปานนี
“อันดับทีสิบเอ็ด แคว้นเทียนอวินขึนถึงอันดับทีสิบเอ็ด
แล้ว! เจ้าคิดว่าพวกเขาจะไปถึงสิบอันดับแรกหรือไม่”
“ข้าว่ายาก สิบอันดับแรกล้วนแล้วแต่เป็ นแคว้นอิทธิพลที

มีชือเสียงแล้วเท่านัน และคํานวณจากพลังของแคว้น
1
เทียนอวิน ก็คงจะทะยานไปสูส่ บิ อันดับแรกมิได้...”
จริงตามคําพูดของพวกเขา แม้แต้มของแคว้นเทียนอวิน
ช่วงสองสามวันทีผ่านมานีจะเพิมขึนอย่างต่อเนือง แต่ก็
มิอาจเข้าสูส่ บิ อันดับแรกได้ และยังคงตําแหน่งอันดับสิบ
เอ็ดไว้อย่างแข็งขัน
แต่แม้กระนันเอง อันดับของแคว้นเทียนอวินในจิตใจของ
ผูค้ นก็ได้เปลียนแปลงไป
เวลาหกวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในชัวพริบตาก็เหลือ
เวลาอีกเพียงหนึงวันเท่านัน ในช่วงระหว่างเวลาหกวันนี
นอกเหนือไปจากกิจธุระประจําวันแล้ว ทุกคนก็จะแวะ
2
เวียนมาทีสถานประลองยุทธ์กนั เพือจับจ้องแต้มทีพุง่ สูง
ขึนโดยมิอาจละสายตาได้
เห็นทีอนั ดับในวันแรกก็ได้กาํ หนดอันดับอันแน่นอนของ

การประลองยุทธ์ในครังนีเอาไว้แล้ว ด้วยอันดับเหล่านัน
มิได้เปลียนแปลงไปเลยตลอดสองสามวันทีผ่านมา
จักรวรรดิอซู๋ วงยังคงครองอันดับหนึงของตนไว้อย่างมัน
คง ในขณะทีแคว้นเทียนอวินก็ยงั คงติดอยูท่ ีอันดับสิบ
เอ็ดไม่มีเปลียนแปลง
“ข้าว่าแคว้นเทียนอวินคงหมดหวังขึนสูส่ บิ อันดับแรก
แล้วกระมัง”
3
ท่ามกลางหมูค่ ณะนัน ชายหนุ่มคนหนึงส่ายศีรษะเอ่ย
ด้วยท่าทีเศร้าหมอง
“แคว้นหลานเสียงแพ้ตอ่ แคว้นเทียนอวินเรืองวิชาโอสถ
แต่ก็ยงั เอาชนะในการประลองรอบนีได้ เช่นนันเองข้าว่า
พวกเขาก็มิได้พา่ ยแพ้อย่างหมดรูปเสียทีเดียว”
“อาจมิใช่เช่นนันหรอก การประลองรอบนีเป็ นเพียงรอบ

อุน่ เครือง และตราบใดทีพวกเขาติดอยูใ่ นอันดับสิบห้า
อันดับแรก ก็จะสามารถเข้าสูก่ ารประลองรอบรองชนะ
เลิศได้ เช่นนันเอง การประลองรอบแรกมิได้มีความ
หมายอันใดเลย”
4
คนบางกลุม่ ก็ยงั ไม่หมดหวังกับแคว้นเทียนอวิน
ทีสุดแล้ว หากมีเพียงแต่กลุม่ อิทธิพลเดิมๆ ได้ชยั ชนะมา

ทุกครังไป ก็คงจะแห้งแล้งขาดสีสนั เกินไป หากอวินลัว
เฟิ งสามารถไปถึงรอบชิงชนะเลิศได้ในปี นีประหนึงม้ามืด
ก็คงจะสร้างความตืนตาตืนใจให้กบั การประลองยุทธ์นี
ได้บา้ งอย่างแน่นอน!
...
ภายในเขตแดนลวงตา
อวินลัวเฟิ งลุกขึนจากต้นไม้แล้วยืนขึนบนผืนดิน อาภรณ์

5
ขาวราวหิมะของนางสะอาดสะอ้านไร้รอยเปื อน และ
รอยยิมก็โค้งขึนบนใบหน้างดงามสะกดลมหายใจ
“เวลาผ่านไปได้หกวันแล้ว และบัดนีการประลองเหลือ
เวลาอีกเพียงหนึงวัน ในเมือเป็ นเช่นนัน...ก็ได้เวลาทีข้า
จะออกโรง...”
...
ท่ามกลางสถานประลองอันคึกคักจอแจ ทุกคนต่างก็จบั
จ้องไปยังแต้มของสามแคว้นแรกไม่วางตา ในสายตา
ของพวกเขานัน สองสามอันดับรังท้ายคงไม่มีการเปลียน
แปลงอีกต่อไป อย่างไรก็ดี จักรวรรดิสามอันดับแรกต่าง
6
หากทีอาจเกิดการขยับขยายขึน โดยเฉพาะอย่างยิง
จักรวรรดิหลิวเยว่ทีบัดนีตามจักรวรรดิอซู๋ วงซึงยึดอันดับ
หนึงมาติดๆ โดยมีแต้มห่างกันเพียงยีสิบแต้มเท่านัน!
ทันใดนันเองก็มีเสียงใครบางคนดังขึนมา ดึงสายตาของ
ทุกคนไปทันที
“แคว้นเทียนอวินขึนสูส่ บิ อันดับแรกแล้ว!”
แคว้นเทียนอวินได้อนั ดับสิบแล้วอย่างนันหรือ
7
ทันใดนันเอง ทุกคนก็มองไปยังสถิติของแคว้นเทียนอวิน
เมือได้เห็นแต้มทีพุง่ ขึนสูงอย่างรวดเร็วแล้ว ดวงหน้าก็
ตืนเต้นเร้าใจขึนมาเป็ นอย่างมาก
“นีมัน...เกิดอะไรขึนกัน เหตุใดแต้มของแคว้นเทียนอวิน
จึงได้พงุ่ ขึนสูงเร็วถึงเพียงนี”
“ฟ้าดินเป็ นพยาน แคว้นเทียนอวินทะยานขึนสูอ่ นั ดับ

เจ็ดภายในชัวพริบตา ก้าวข้ามอันดับเก้าและอันดับแปด
ไป เรืองนี...เกิดอะไรขึนกันแน่ วงเวทย์มีปัญหาหรือไม่”
ฮ่องเต้หลงหยวนเองก็ตืนตระหนกตกใจไปเช่นกันกับ
ความเปลียนแปลงอย่างกะทันหันนี และรีบสังให้ผอู้ ยูใ่ ต้
8
บัญชาไปตรวจสอบสถานการณ์ทนั ที อย่างไรก็ดี เมือ
ตรวจสอบดูแล้ว พวกเขาก็ยืนยันว่าเขตแดนลวงตายังคง
ทํางานได้ปกติดีไม่มีขอ้ บกพร่อง
9
นันก็หมายความว่า สถิติดงั กล่าวเป็ นของจริง
“ฝ่ าบาทเพคะ!” หลิงกุย้ เฟยชักจะหวาดหวันขึนมาในที

สุด และคว้ามือหลงหยวนมาจับแน่นขณะทีดวงหน้าของ
นางก็เปี ยมไปด้วยความวิตกกังวล “เขตแดนลวงตาก็ทาํ
งานเรียบร้อยดี สถิติก็ไม่มีปัญหา แล้วไยเหตุนีจึงเกิดขึน
ได้เล่า”
แม่ทพั หลีผูย้ ืนหลบฉากอยูน่ ิงเงียบไปครูห่ นึงขณะทีสี

10
หน้าแฝงอารมณ์ซบั ซ้อน “เรืองนีหมายความอย่างเดียว
เท่านัน นันก็คือแคว้นเทียนอวินได้ปิดบังพลังทีแท้จริง
ของตนตลอดมา และนีคือพลังทีแท้จริงของพวกเขา”
ปิ ดบังพลังทีแท้จริงของตนอย่างนันหรือ
หลิงกุย้ เฟยนิงอึงไป “เพราะเหตุใดเล่า”
“กระหม่อมเองก็มิอาจแน่ใจ” แม่ทพั หลีหันไปหาหลง

หยวนจากนันประสานมือคารวะ “ฝ่ าบาท อวินลัวเฟิ งผูน้ ี
ช่างลึกลับยิงนัก เราจะตังตนเป็ นปฏิปักษ์กบั นางจริงๆ
หรือ”
11
ประกายสามานย์สว่างวาบขึนในดวงตาของหลงหยวน
ขณะทีเขาเอ่ยเสียงเย็น “ต่อให้นางมีความเป็ นเลิศสูงส่ง
ก็ยงั เด็กนัก! เราไม่เชือหรอกว่าเราไม่สามารถจัดการกับ
เด็กเมือวานซืนผูน้ ีได้!”
เมือได้ยินถ้อยคํานันแล้ว แม่ทพั หลีก็สา่ ยศีรษะอย่าง

ปลงตก ช่วยไม่ได้ทีเขาเป็ นเพียงผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชา และมี
แต่ตอ้ งยอมทําตามทุกคําบัญชาของฮ่องเต้เท่านัน
“ทีห้าแล้ว! แคว้นเทียนอวินเข้าแทนทีแคว้นหลานเสียง
ในอันดับทีห้าแล้ว!” นําเสียงตืนตะลึงดังขึนท่ามกลางฝูง
ชนซึงกําลังส่งเสียงเอะอะกันยกใหญ่
12
ภายในชัวระยะเวลาอันแสนสัน แคว้นเทียนอวินได้โจน
ทะยานขึนสูอ่ นั ดับทีห้าอย่างรวดเร็ว แล้วจะมิให้พวกเขา
ตกตะลึงได้อย่างไรเล่า บัดนีเอง ลมหายใจของทุกคนก็ถี
กระชัน มิกล้าละสายตาออกจากจํานวนแต้มของแคว้น
เทียนอวิน
“อันดับทีสีแล้ว!”
ครันเห็นว่าแคว้นเทียนอวินบัดนีแซงหน้าแคว้นเฟิ งอีไป
แล้วเรียบร้อย หัวใจของพวกเขาก็มิได้ตืนตระหนกเช่น
ก่อนหน้าอีกต่อไป หากแต่คอ่ ยๆ นิงสงบลง
“ข้าสงสัยอยูว่ า่ แคว้นเทียนอวินจะไปได้ถงึ อันดับที
13
เท่าไร! พวกเขาจะทะยานขึนสูส่ ามอันดับแรกได้หรือไม่”
“อันดับทีสามและอันดับทีสีมีแต้มห่างกันอยูห่ า้ ร้อยแต้ม
และไม่วา่ แคว้นเทียนอวินจะแข็งแกร่งเพียงใด ข้าก็สงสัย
อยูว่ า่ พวกเขาจะสามารถทุบสถิติได้รวดเร็วถึงเพียงนัน
เชียวหรือ”
เมือกล่าวเช่นนันแล้ว ก็แสดงว่าผูค้ นเหล่านันยังมีความ

หวัง พวกเขาลืมเรืองแคว้นของตนไปเสียสนิท คิดหวังแต่
อยากให้อวินลัวเฟิ งทุบสถิติขนสู
ึ ส่ ามอันดับแรกให้จงได้
โมงยามและนาทีผนั ผ่าน และระยะห่างระหว่างแคว้น

เทียนอวินกับจักรวรรดิเทียนหุยก็คอ่ ยๆ หดสันลง แต้ม
14
ห่างห้าร้อยแต้มในทีแรกบัดนีกลับเหลือเพียงหนึงร้อย
แต้มเท่านัน...
ฮ่องเต้หลงหยวนแข้งขาอ่อน จากนันทรุดลงนังกับ
บัลลังก์มงั กร สายตามองไปยังตัวเลขของแคว้นเทียน
อวินทีก้าวกระโดดขึนอย่างไม่มีทีสินสุดด้วยใบหน้าซีด
ขาว
พวกเราจบสินแล้ว!
คราวนีไม่ตอ้ งพูดถึงการเอาชนะอีกสองจักรวรรดิใหญ่
แต่เขายังมิอาจรักษาตําแหน่งสามอันดับแรกไว้ได้เสีย
ด้วยซํา!
15
ในทีสุด...
นามของแคว้นเทียนอวินเปลียนตําแหน่งอีกครา และ
คราวนีขึนไปอยูเ่ หนือจักรวรรดิเทียนหุยในขณะทีอีกฝ่ าย
ร่วงลงไปอยูอ่ นั ดับสีแทน
“ทีสองแล้ว! ทีสอง!”
ใครสักคนเปล่งเสียงตะโกนเร่าร้อนออกมาแล้วทุกคนก็
พากันตะเบ็งเสียงลันไปตามๆ กัน ดวงตาเปี ยมด้วย
ความตืนเต้นเร้าใจประหนึงตนเป็ นสมาชิกของแคว้น
เทียนอวินเองก็มิปาน
16
ทูตของแคว้นแต่ละแคว้นก็อยากจะปรามให้เหล่าตัว
แทนเยาวชนของพวกตนสงบลงอยูห่ รอก แต่เคราะห์รา้ ย
ทีพวกเขาล้วนแล้วแต่ยงั เลือดร้อน สําหรับหนุ่มสาวแล้ว
หัวใจย่อมถูกชักจูงได้โดยง่าย เมือได้เห็นอัจฉริยะโผ
บินอยูเ่ หนือผืนนภาแล้ว จะมิให้ตืนเต้นได้อย่างไร แม้
พวกเขาจะต้องพ่ายแพ้ในการประลองยุทธ์ครังนี พวก
เขาก็มิได้มาเสียเทียว!
“ถึงเวลาแล้ว แม่ทพั หลี หยุดการประลองเดียวนี!” หลง

หยวนขมวดคิว จากนันออกคําสังเสียงแข็ง
พวกตนถูกแคว้นเทียนอวินเหยียบหน้าไปเสียแล้ว เขาจะ
ไม่ยอมให้จกั รวรรดิใหญ่อีกสองจักรวรรดิตอ้ งถูกยํายี
17
ตามไปด้วยเป็ นอันขาด! หาเป็ นเช่นนันไม่ เหล่า
จักรวรรดิใหญ่ทงสามจะเอาหน้
ั าไปไว้ทีไหน
“ช้าก่อน!”
ครันเหล่าคนหนุ่มสาวได้ยินคําสังของหลงหยวนแล้ว
พวกเขาก็ชกั อยูไ่ ม่สขุ “ยังมีเวลาเหลืออยูอ่ ีกครึงก้านธูป
ก่อนการประลองจะจบสินลงมิใช่หรือ เหตุใดท่านจึงสัง
หยุดการประลองเร็วกว่ากําหนดเล่า ไม่ยตุ ิธรรม!”
18
ยุติธรรมงันหรือ
ฮ่องเต้หลงหยวนยิมเยาะ จากนันส่งสายตาตักเตือนไป
ยังแม่ทพั หลี
แม่ทพั หลีลุกขึนยืนอย่างเสียมิได้ จากนันกล่าวว่า “พวก

เจ้าทุกคน ข้าเพียงแต่กล่าวว่าการประลองยุทธ์ในครังนี
จะเสร็จสินลงในอีกเจ็ดวันให้หลัง แต่มิได้ระบุเวลาทีแน่
นอนเอาไว้ เช่นนันเอง ข้าขอสังให้หยุดการประลองยุทธ์
เดียวนี!”
19
เมือเห็นว่าแคว้นเทียนอวินกําลังจะพุง่ ขึนสูอ่ นั ดับสอง
และบางทีอาจขึนสูอ่ นั ดับหนึงเสียด้วยซํา พวกเขาก็สงั
หยุดการประลองทันที เหล่าตัวแทนเยาวชนจากแคว้น
ต่างๆ ต่างก็มีใจเดือดร้อน ไม่คิดว่าจักรวรรดิเทียนหุยจะ
ไร้ยางอายถึงเพียงนี
แต่เหล่าสมาชิกจักรวรรดิอีกสองจักรวรรดิยอ่ มต่างจาก
แคว้นเล็กแคว้นน้อยทังหลายทีเห็นด้วยกับการกระทํา
ของจักรวรรดิเทียนหุย เพราะอย่างไรพวกเขาก็มิ
ปรารถนาทีจะถูกแคว้นเทียนอวินยํายี และทางออกทีดีที
สุดก็คือหยุดการประลองลงเดียวนี
20
“ทหาร ยกเลิกเขตแดนลวงตาเดียวนี!”
นําเสียงแม่ทพั หลีทุม้ ตําขณะออกคําสังเสียงเข้ม แล้ว

ใครคนหนึงก็กา้ วไปหยุดเขตแดนลวงตาทันที
จังหวะทีเขตแดนลวงตากําลังจะปิ ดตัวลง ตําแหน่งของ

แคว้นเทียนอวินก็ยงั คงก้าวกระโดดต่อไป บางทีอาจเป็ น
เพราะการปิ ดตัวลงของเขตแดนลวงตา อันดับของแคว้น
ต่างๆ จึงพร่าเลือน แต่แม้กระนันเอง เหล่าตัวแทน
เยาวชนตาเหยียวจากแคว้นต่างๆ ก็เห็นว่าตําแหน่งของ
แคว้นเทียนอวินได้กา้ วกระโดดขึนมาในชัววินาทีสดุ
ท้าย...
21
“ทีสอง ต้องเป็ นทีสองแน่ๆ! หากแคว้นเทียนอวินมีเวลา
มากกว่านี อันดับหนึงย่อมตกเป็ นของพวกเขาอย่างแน่
นอน!”
เหล่าตัวแทนเยาวชนทังหลายต่างก็ตืนเต้นเร้าใจ พลาง
เสียใจระคนกันและโกรธเกรียวยิงกว่ากับความเห็นแก่
ตัวแก่ได้ของจักรวรรดิเทียนหุย การประลองยุทธ์ในครังนี
นับว่ามีความลําเอียงทีสุดเท่าทีพวกเขาเคยพบเจอ!
“เคราะห์ดีทีแคว้นเทียนอวินมิได้อนั ดับหนึง” ฮ่องเต้หลง

หยวนปาดเหงือเย็นจากนันกล่าวต่อว่า “หากไม่เช่นนัน
แล้วบารมีของจักรวรรดิใหญ่ทงสามย่
ั อมพังทลายลงเป็ น
แน่!”
22
หากเขาออกคําสังให้หยุดการประลองลงก่อนหน้านี ดี
ไม่ดีพวกแคว้นเทียนอวินอาจไม่พงุ่ ทะยานมาครอง
อันดับสองเสียด้วยซําก็เป็ นได้ เมือคิดถึงแต้มทีก้าว
กระโดดในวินาทีสดุ ท้ายของแคว้นเทียนอวินแล้ว หลง
หยวนก็ไม่อยูใ่ นอารมณ์ทีดีนกั
บัดนันเอง เขตแดนลวงตาก็ปิดลงโดยสมบูรณ์ แล้วคําที

พร่าเลือนก็คอ่ ยๆ ชัดเจนขึนดังเดิม...
“จักรวรรดิอซู๋ วงต้องเป็ นทีหนึงโดยไม่มีขอ้ กังขา ส่วน

อันดับทีสองนัน...”
23
เหล่าตัวแทนเยาวชนจากแคว้นทังหลายต่างก็เงยศีรษะ
ขึนมองไปยังสถิติ อย่างไรก็ดี ครันเห็นตําแหน่งแล้วพวก
เขาทังหมดก็ได้แต่นิงงันไปตามๆ กัน...
ตัวหนังสือบอกตําแหน่งอันดับแรกนันตัวโตเห็นเด่นชัดที
สุด ทว่าในตําแหน่งดังกล่าวกลับแสดงคําสองคําว่า
แคว้นเทียนอวิน!
ถ้อยคําสองคํานีเปรียบประหนึงสองใบหน้าทีมองลงมา
ยังหลงหยวนด้วยสายตายิมเยาะ...
“อันดับหนึงอย่างนันหรือ เป็ นไปไม่ได้!” สีหน้าของหลง

หยวนเปลียนเป็ นสีเถ้าไปทันใด “อันดับหนึงกับอันดับ
24
สองมีแต้มห่างกันถึงยีสิบแต้ม จู่ๆ แคว้นเทียนอวินก้าว
กระโดดทีเดียวมาคว้าอันดับหนึงไว้ได้อย่างไร”
ไม่วา่ จะคิดคาดการณ์กนั ไว้อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่

เคยคิดเลยว่าการก้าวกระโดดครังสุดท้ายในตําแหน่ง
ของแคว้นเทียนอวินจะมิได้นาํ พามาซึงอันดับสอง แต่
ตรงเข้าสูอ่ นั ดับหนึงเลยทีเดียว...
...
ภายในเขตแดนลวงตา
ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม อวินลัวเฟิ งมองไปยังร่างทีล้ม

25
ลงจมกองเลือด “ข้าไม่คิดเลยว่าสัตว์อสูรขันเซียน
จํานวนมากจะปรากฏกายขึนพร้อมๆ กันในเขตแดนลวง
ตาแห่งนี แต่อย่างไรข้าก็ตอ้ งขอบใจพวกเขาทีมาแจก
แต้มให้”
เยียซีมวนิ
ั งอึงไปกับการกระทําของอวินลัวเฟิ ง
บัดนันเอง สัตว์อสูรขันเซียนห้าตนก็ปรีเข้ามาก่อนถูกอ
วินลัวเฟิ งโจมตีดว้ ยวิธีการอันใดก็มิอาจทราบได้ แล้วก็
ร่วงลงไปพร้อมกัน
“ข้าสงสัยจริงว่าด้วยแต้มปั จจุบนั ของพวกเราแล้วจะพา

ไปถึงอันดับใดกัน ต่อให้เลวร้ายเพียงใดก็ไม่น่าทีจะถูก
26
ตัดสินตกรอบ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนกล่าว
ระหว่างช่วงเวลาเจ็ดวันในเขตแดนลวงตา นางมิได้ออก
โรงลงมืออันใดเลยอยูห่ กวัน เช่นนันเอง นางจึงไม่กล้า
คิดว่าพวกตนจะได้อนั ดับสูงส่ง
การประลองยุทธ์รอบนีเป็ นเพียงรอบแรก และตราบใดที

พวกนางมิได้ถกู ตัดสินตกรอบก็เพียงพอ เช่นนันเองนาง
จึงมิได้สนใจทีจะกวดขันให้ได้มาซึงอันดับสูงๆ
27
ทันใดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ถึงความเปลียนแปลงใน

เขตแดนลวงตาแล้วก็นิวหน้า “ข้าจําได้วา่ น่าจะเหลือ
เวลาในการประลองอยูอ่ ีกหนึงชัวโมงมิใช่หรือ แล้วเหตุ
ใดข้าจึงสัมผัสได้วา่ เขตแดนกําลังปิ ดตัวลง”
28
สินคํานาง เด็กสาวก็รูส้ กึ ถึงแรงดึงดูดนางออกไป เมือรู ้
ตัวอีกที นางก็ออกมาจากเขตแดนลวงตาแล้วเรียบร้อย
และยืนอยูท่ า่ มกลางสถานประลอง ในเวลาเดียวกันนัน
เอง เหล่าตัวแทนเยาวชนจากแคว้นต่างๆ ต่างก็ปรากฏ
ตัวขึนอยูข่ า้ งกายนาง ด้วยดวงตาฉงนสงสัยเช่นเดียวกัน
ดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดการประลองจึงได้จบสินลง
เร็วก่อนเวลา
เมืออวินลัวเฟิ งและคนอืนๆ ปรากฏตัวขึนแล้ว สถิติที

แสดงอยูด่ ว้ ยอํานาจจากเขตแดนลวงตาก็หายไปด้วย
เช่นเดียวกัน เช่นนันเอง ทุกคนจึงมิอาจรูไ้ ด้ถงึ อันดับของ
แคว้นต่างๆ
29
“คุณหนูอวิน” ชิงมูเ่ ปล่งเสียงหัวเราะชอบใจ จากนันเดิน
ตรงมาหาอวินลัวเฟิ ง “เจ้ารูส้ กึ เช่นไรบ้าง”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยินอ่อนน้อม “ก็ยงั ดี ข้าหวังว่าอันดับ

ของเราคงจะไม่เลวร้ายมากนัก”
สินคํานาง ทุกคนทีสนทนาอยูก่ บั ตัวแทนของแคว้นตน

ต่างก็หนั ขวับมามองอวินลัวเฟิ ง พร้อมด้วยอารมณ์
ประหลาดปรากฏอยูใ่ นดวงตา
หัวใจอวินลัวเฟิ งเต้นรัว
หรืออันดับของพวกเราจะเลวร้ายจริง
30
ต่อให้ขา้ มิได้ลงมือสูอ้ ยูถ่ งึ หกวัน อันดับของเราก็คงไม่
เลวร้ายถึงขันนันหรอก จริงไหม
ทียิงไปกว่านัน กฎของการประลองก็มีอยูว่ า่ ตราบใดที

พวกเขาสะสมแต้มเกินห้าร้อยแต้ม ก็จะสามารถเข้าสู่
รอบรองชนะเลิศได้ ด้วยจํานวนของสัตว์อสูรทีนาง
สังหารไป พวกนางย่อมสะสมแต้มได้เกินจากทีกําหนด
ไปไกล และเป็ นไปมิได้ทีจะถูกตัดสินให้ตกรอบ
ชิงมูป่ ากกระตุกไป
ไม่เลวร้ายมากนักอย่างนันหรือ หมายความว่านางเชือ
31
ว่าอันดับของตนก็งนๆ
ั อย่างนันหรือ
หากแต้มของแคว้นเทียนอวินงันๆ จริง เหล่าตัวแทน

เยาวชนจากแคว้นอืนๆ เล่าจะว่าอย่างไรได้
ผูค้ นทีเพิงออกจากเขตแดนลวงตามายังคงไม่รูถ้ งึ
สถานการณ์ เมืออ้าปากกําลังจะถามตัวแทนเยาวชนคน
อืนๆ จากแคว้นของตน ผูค้ นเหล่านันต่างก็พากันปิ ด
ปากเงียบ รอการประกาศผลจากจักรวรรดิเทียนหุย เช่น
นันเอง พวกเขาจึงยังคงไม่รูถ้ งึ เหตุทีเกิด...
“อันหลาน จักรวรรดิอซู๋ วงของเจ้าต้องขึนเป็ นทีหนึงใน

การประลองครังนีอีกแน่ ยินดีดว้ ย”
32
ชายหนุ่มผูห้ นึงเผยรอยยิมอ่อนจางพลางเอ่ยอย่างมิได้
แยแสสถานประลองนีทีกําลังเอะอะอึกทึกขณะเดินตรง
ไปข้างกายอันหลานผูม้ ีรูปลักษณ์งดงามบอบบาง
รอยยิมปรากฏขึนบนดวงหน้าลออของอันหลาน “พวก
เราเสมอกัน ไม่มีผใู้ ดสันคลอนตําแหน่งจักรวรรดิหลิวเย
ว่ของเจ้าได้”
“ฮ่าๆ เจ้าพูดถูก ในการประลองยุทธ์สาขาการต่อสูค้ รังนี

ข้าคาดว่าสามอันดับแรกย่อมไม่พน้ พวกเรา อย่างไรก็ดี
จักรวรรดิอซู๋ วงคือเป้าหมายของพวกข้าในการพัฒนาตน
และสักวันหนึง พวกข้าจะมาโค่นบัลลังค์เจ้า”
33
“ตกลง ข้าจะรอ!”
การเผชิญหน้ากันระหว่างตัวแทนเยาวชนสองจักรวรรดิ
มิได้มีบรรยากาศแก่งแย่งชิงดีดงั ทีผูอ้ ืนคิดจินตนาการ
แต่กลับเปี ยมไปด้วยจิตวิญญาณของนักสู้
เพียงแต่วา่ ...
ผูท้ ีรูถ้ งึ อันดับทีแท้จริง เมือได้ยินบทสนทนาระหว่าง

จักรวรรดิทงสองรวมถึ
ั งการป้อยอซึงกันและกันแล้ว ต่าง
ก็มีสีหน้าพิกลเมือมองไปยังพวกเขา สีหน้าดังกล่าวส่ง
ให้ทงสองจั
ั กรวรรดิใหญ่นิงอึงไป คลับคล้ายกับจะไม่เข้า
34
ใจถึงความหมาย
“อะแฮ่ม!” แม่ทพั หลีกระแอมไอ สายตาซับซ้อนของเขา

มองไปยังทุกคนทียืนอยู่ ณ ทีนีพลางกล่าวขึนอย่างเคร่ง
ขรึมว่า “ในเมือพวกเจ้าทุกคนออกมากันหมดแล้ว ข้าก็
จะขอประกาศอันดับสองสามอันดับแรกก่อน”
เหล่าตัวแทนเยาวชนจากสามจักรวรรดิใหญ่ตา่ งก็มีรอย
ยิมพึงใจบนใบหน้า ในความคิดของพวกเขานัน
ตําแหน่งสามอันดับแรกย่อมตกเป็ นของพวกตนอย่างแน่
นอน
“อันดับทีสาม จักรวรรดิหลิวเยว่”
35
รอยยิมพึงใจจากเหล่าตัวแทนของจักรวรรดิหลิวเยว่ห
ายวับไปทันใด ส่วนสีหน้าหรือก็ฉายแววตกตะลึงขณะ
มองไปยังแม่ทพั หลี
“อันดับทีสามอย่างนันหรือ จักรวรรดิหลิวเยว่ของเราได้
อันดับทีสามจริงๆ งันหรือ แล้วใครเล่าได้ทีสอง จักรวรรดิ
เทียนหุยอย่างนันรึ”
“ข้าไม่คิดเลยว่าคราวนีจักรวรรดิเทียนหุยจะเอาชนะ
จักรวรรดิหลิวเยว่ได้ พวกเราประเมินพวกเขาตําเกินไป!”
36
ตอนที 1005 ได้อนั ดับหนึงอีกครัง
แม่ทพั หลีแลดูเหมือนไม่ได้ยินเสียงอันจอแจนัน “อันดับ

สองคือจักรวรรดิอซู๋ วง”
อันดับทีสองคือจักรวรรดิอซู๋ วงอย่างนันหรือ
อันหลานหรีตาลงเล็กน้อย จากนันหันไปทางผูเ้ ข้าร่วม

การประลองจากจักรวรรดิเทียนหุยแล้วคารวะพวกเขา
กล่าวว่า “ยินดีดว้ ย ครังนีพวกเจ้าได้อนั ดับหนึง แต่ปี
37
หน้าข้าจะมาทวงคืน!”
“ฮ่าๆ พวกข้าเขินแย่”
เหล่าผูเ้ ข้าร่วมการประลองจากจักรวรรดิเทียนหุยต่างก็
หัวเราะกันเป็ นการตอบรับคล้ายกับจะไม่สงั เกตเห็นสี
หน้าบึงตึงของฮ่องเต้หลงหยวนแม้แต่นอ้ ย ในเมือ
จักรวรรดิหลิวเยว่คว้าอันดับสาม ตามด้วยจักรวรรดิอซู๋
วงทีอันดับสอง เช่นนันเอง ผูช้ นะย่อมเป็ นจักรวรรดิเทียน
หุยของพวกตนอย่างแน่นอน! ผูเ้ ข้าร่วมการประลองบาง
คนถึงขันผิวปากรับชัยชนะ ฉลองชัยให้แก่จกั รวรรดิ
เทียนหุย...
38
สีหน้าแม่ทพั หลียิงมืดมน จากนันเขาก็สดู ลมหายใจเข้า
ลึก “ผูช้ นะคือ...แคว้นเทียนอวิน!”
แคว้นเทียนอวินอย่างนันรึ
ผูท้ ีไม่รูถ้ งึ สถานการณ์ตา่ งก็นิงงันไปหลังได้ยินถ้อยคํา

สามคําดังกล่าว
ผูช้ นะคือแคว้นเทียนอวินงันหรือ นีพวกเขาได้ยินไม่ผิด

ใช่หรือไม่ อย่างแคว้นเทียนอวินจะได้อนั ดับหนึงในการ
ประลองยุทธ์รอบแรกได้อย่างไร
ตัวแทนจากทังสองจักรวรรดิตา่ งก็นิงอึงตะลึงไป ต้องหัน

39
ขวับมามองกลุม่ แคว้นเทียนอวิน ท่ามกลางผูค้ นเหล่า
นัน ตัวแทนจากจักรวรรดิเทียนหุยนับว่ามีสีหน้าแย่ทีสุด
เอาแต่จบั จ้องตัวแทนจากแคว้นเทียนอวินเขม็ง
“ผูช้ นะคือแคว้นเทียนอวินอย่างนันหรือ เป็ นไปมิได้!

ต้องมีความผิดพลาดบางอย่างเป็ นแน่! อย่างพวกเขาจะ
ขึนมาถึงแถวหน้าได้อย่างไร”
ชิงมูน่ ิวหน้า เขามิใคร่จะพึงใจท่าทีของตัวแทนจักรวรรดิ

เทียนหุยผูด้ งึ ดันไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตนสักเท่าไร
“แคว้นเทียนอวินคือผูช้ นะในการประลองครังนี พยานรู ้

เห็นก็มีเต็มไปหมด แล้วจะมีความผิดพลาดได้อย่างไร
40
ฝ่ าบาทคงไม่ทรงออกคําสังให้หยุดการประลองก่อน
เวลาหรอก หากฝ่ าบาทมิได้ทรงมีพระประสงค์ทีจะกันมิ
ให้แคว้นเทียนอวินคว้าชัยชนะ ช่างน่าเสียดายยิงนัก แม้
ฝ่ าบาททรงหยุดการประลองก่อนเวลาอันควร อันดับ
หนึงก็ยงั คงตกเป็ นของแคว้นเทียนอวินอยูด่ ี”
สีหน้าหลงหยวนมืดทะมึนลงแล้วก็จอ้ งไปยังชิงมูเ่ ขม็ง

ตาเฒ่านี เป็ นประชาชนของจักรวรรดิเทียนหุยแท้ๆ กลับ
ไม่แยแสผลประโยชน์ประเทศชาติตน เอาใจเข้าหาคน
นอกอย่างนันหรือ! เห็นทีจะปล่อยให้เขาอยูท่ ีนีต่อไปมิ
ได้เสียแล้ว
เยียซีมวรู
ั ส้ กึ ตัวแล้วหลังจากทีนิงอึงตะลึงไปนาน เขาโอ
บกอดอวินลัวเฟิ งแน่น รอยยิมตืนเต้นปรากฏอยูบ่ นดวง
41
หน้าหล่อเหลา
“น้องสะใภ้ เจ้าได้ยินหรือไม่ เราคือผูช้ นะ ฮ่าๆๆ!”
เยียซีมวเชิ
ั ดศีรษะขึนสูง รูส้ กึ ภาคภูมิใจเสียจนตัวลอย
ชิงมูเ่ ผยยิม “แต่คณ

ุ หนูอวิน ข้ามีเรืองบางอย่างอยากจะ
ถาม ไยแต้มของคณะเจ้าจึงตําเตียเรียดินในตอนแรก
แต่กลับพุง่ ขึนสูงในตอนหลังเล่า”
สิงนีคือคําถามทีอยูใ่ นใจของทุกคน และบัดนีชิงมูก่ ็ได้

เปิ ดฉากถามแทนให้แล้ว
42
เยียซีมวหั
ั วเราะแล้วตอบแทนว่า “นันเป็ นเพราะน้อง
สะใภ้ของข้ามิได้เข้าร่วมการประลองยุทธ์ในหกวันแรก
น่ะสิ”
อวินลัวเฟิ งมิได้เข้าร่วมการประลองยุทธ์จนกระทังวันที
เจ็ดอย่างนันหรือ
ฝูงชนต่างก็ตกตะลึงกับถ้อยคําของเยียซีมวอย่
ั างเห็นได้
ชัด และไม่มีใครคาดคิดถึงคําตอบดังกล่าว เหล่าตัวแทน
ทีตําต้อยทีสุดในสายตาของพวกเขากลับพุง่ ขึนสูอ่ นั ดับที
สิบเอ็ดภายในเวลาเพียงหกวันเท่านันหรือ
43
“อนิจจา” ชิงมูเ่ อ่ยพร้อมเผยรอยยิมขืน “คุณหนูอวิน ข้ารู ้
ว่าเจ้ามีความเป็ นเลิศสูงส่ง แต่ก็ยงั หวาดกลัวอยูด่ ี เพียง
หนึงวันเจ้าสามารถช่วยให้กลุม่ ของเจ้าทะยานขึนจาก
อันดับทีสิบเอ็ดสูอ่ นั ดับหนึงได้! ข้าเกรงว่า...เรืองนีคงไม่
มีผใู้ ดเทียบเทียมเจ้าได้อีก”
เมือได้ยินถ้อยคําของชิงมูแ่ ล้ว ฝูงชนทีพุง่ ความสนใจไป

ยังผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของอวินลัวเฟิ งอยูจ่ ่ๆู ก็ตระหนักถึง
ความจริงข้อหนึงขึนมาได้ทนั ที
ความแตกต่างระหว่างอันดับทีสิบเอ็ดและอันดับทีหนึง
นันมิใช่นอ้ ยๆ
44
ทว่านางลบช่องว่างระหว่างนันได้ภายในวันเดียว!
45
ตอนที 1006 รอบรองชนะเลิศ (1)
ความเป็ นเลิศในการต่อสูแ้ ละการรักษาของเด็กสาวผูน้ ี

เยียมยุทธ์พอกัน ซํายังน่าตืนตะลึง
“อะแฮ่ม!”
แม่ทพั หลีกระแอมไอ จากนันกล่าวว่า “การประลองยุทธ์

รอบแรกก็ได้จบสินลงแล้ว และมีคณะผูส้ ะสมแต้มเกิน
ห้าร้อยแต้มเป็ นจํานวนสิบห้าคณะ เช่นนันเองพวกเขา
จะได้เข้าสูร่ อบรองชนะเลิศ บัดนี ข้าจะแจ้งพวกเจ้าถึง
กฎของการประลองรอบรองชนะเลิศ...”
46
“ในการประลองรอบรองชนะเลิศ แต่ละคณะจะเลือกตัว
แทนมาห้าคนเพือเข้าร่วมการประลอง และเพือความ
ยุติธรรม ตัวแทนทังห้าจะมิอาจเข้าร่วมการประลองรอบ
ชิงชนะเลิศได้ เช่นนันเองจงคิดให้ดีก่อนตัดสินใจ!”
ฝูงชนเงียบลงไป
พวกเขาควรส่งตัวแทนทีแข็งแกร่งทีสุดไปเข้าร่วมเพือ
คว้าชัยชนะในรอบรองชนะเลิศมาให้จงได้ อย่างไรก็ดี
กลับมีกฎใหม่ซงบั
ึ งคับให้ผทู้ ีเข้าร่วมการประลองรอบ
รองชนะเลิศมิอาจเข้าร่วมการประลองรอบชิงชนะเลิศได้
เช่นนันเองพวกเขาจึงเริมวิตกขึนมาว่าจะเลือกผูใ้ ดไป
47
เป็ นตัวแทน
พวกเขามิอาจเลือกตัวแทนทีแข็งแกร่งทีสุดได้ เพราะ
ต้องสงวนไว้สาํ หรับรอบชิงชนะเลิศ อย่างไรก็ดี หาก
เลือกผูท้ ีอ่อนแอทีสุด ก็อาจทําให้คณะของพวกตนต้อง
ตกรอบรองชนะเลิศ...
“ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าคิดสักครู ่ จะปรึกษากันก็ตาม
สบาย” ดวงตาแม่ทพั หลีดุดนั ขึนมา “อีกประการ จนกว่า
พวกเจ้าจะเลือกตัวแทนของคณะตัวเองเสร็จ ก็จะไม่มีผู้
ใดในคณะอืนล่วงรูว้ า่ พวกเจ้าเลือกใครมาเป็ นตัวแทน”
นันหมายความว่าจะไม่มีผใู้ ดล่วงรูว้ า่ ใครจะเป็ นศัตรูของ
48
ตน ซึงทําให้การประลองในครังนียากยิงขึนไปอีก
ขณะนีเอง นําเสียงแข็งกร้าวของแม่ทพั หลีก็ดงั ขึนอีกครัง

“พวกเจ้าควรตัดสินใจให้เสร็จสินภายในเวลาสิบห้านาที
เมือเวลาหมดก็จงแจ้งนามตัวแทนต่อข้า นอกเหนือไป
จากนี มีเพียงห้าคณะเท่านันทีจะผ่านเข้าไปสูร่ อบชิง
ชนะเลิศ! จงคิดให้ดี”
ครันได้ยินถ้อยคําของแม่ทพั หลีแล้ว ฝูงชนก็ตงตั

ั วกระซิบ
กระซาบซึงกันและกัน ทว่าไม่มีผใู้ ดออกเสียงดังเกิน
สมควรไม่ ด้วยเกรงว่าศัตรูจะรูต้ วั
“น้องสะใภ้ เลือกข้าสิ” เยียซีมวนิ

ั วหน้าเอ่ย
49
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ท่านไม่ควรเข้าร่วมการประลอง
รอบรองชนะเลิศ
จากนันนางก็เบนสายตาไปยังกลุม่ คนทีเหลือแล้วกล่าว
พลางเลิกคิวขึนว่า “ถานซู่ โฉวหงเยีย กู่หลี อวีถงถง
และ...หลินรัวไป๋ ! พวกเจ้าทังห้าจะไปเข้าร่วมการ
ประลองในรอบรองชนะเลิศ”
ท่ามกลางคนทังห้านี หากไม่นบั หลินรัวไป๋ ซึงเป็ นผูฝ้ ึ ก

ฌานขันพิภพระดับสูงสุดแล้ว คนอืนๆ ก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ ก
ฌานขันพิภพระดับตํา หรือไม่ก็ระดับกลางด้วยกันทัง
สิน! พวกเขาคือผูท้ ีอ่อนแอทีสุดในเหล่าทัพทังสอง
50
เยียซีมวนิ
ั งไป จากนันนิวหน้า “น้องสะใภ้ พวกเขาล้วน
แล้วแต่เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพเท่านัน ข้าเกรงว่าจะ
ปฏิบตั ิภารกิจนีไม่ไหว ให้ขา้ เข้าร่วมการประลองในรอบ
นีเถิด แล้วข้าจะคว้าอันดับหนึงมาให้!”
“ท่านต้องไปเข้าร่วมการประลองรอบชิงชนะเลิศ และไม่
ควรเข้าร่วมในรอบรองชนะเลิศ! อีกประการ...” เด็กสาว
นิงไปครูห่ นึง จากนันเผยรอยยิม “ข้าศรัทธาในตัวคน
ของข้า!”
ข้าศรัทธาในตัวคนของข้า...
51
เมือได้ยินถ้อยคําของอวินลัวเฟิ งแล้ว คนทังห้าต่างก็เชิด
ศีรษะขึนสูง กล่าวด้วยนําเสียงกระตือรือร้น
“นายหญิง พวกเราจะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องผิดหวัง!”
อวินลัวเฟิ งมิได้หลบเสียงตนเช่นคณะอืนๆ คนของนางก็

มิได้ซอ่ นเร้นตัวเองเช่นเดียวกัน เช่นนันเอง คนอืนๆ ทัง
หมดทีอยู่ ณ ทีนีจึงได้หนั มามองนาง...
ชายหนุ่มแต่งกายดูดีจากจักรวรรดิเทียนหุยยืนครุน่ คิด
จากนันก็กลอกตา แย้มรอยยิมทะมึนบนริมฝี ปาก
“คุณหนูอวิน” ชิงมูม่ องไปยังตัวแทนทีอวินลัวเฟิ งคัด

52
เลือกมา จากนันเอ่ยอย่างลังเลว่า “ข้าว่าเจ้าควรเลือกผู้
ฝึ กฌานขันนภาติดไปบ้าง มิฉะนันคณะเจ้าอาจตกรอบ”
“ไม่จาํ เป็ นหรอก”
ด้วยรูว้ า่ ชิงมูเ่ ตือนเพราะหวังดี อวินลัวเฟิ งจึงได้สง่ รอย

ยิมให้
53
“เรืองนีพวกเขาย่อมรับมือได้ดว้ ยกําลังของตน!”
ชิงมูส่ า่ ยศีรษะแล้วก็ถอนหายใจ ดวงตาชราฉายแววเป็ น

ห่วงเป็ นใย ทว่าก็มิอาจพูดอะไรได้เพราะอวินลัวเฟิ งได้
ตัดสินใจไปแล้ว
“หมดเวลา จงส่งรายนามมาแล้วข้าจะอธิบายกฎของ
การประลองรอบรองชนะเลิศนีให้พวกเจ้า”
นําเสียงเย็นและทุม้ ลึกของแม่ทพั หลีทลายนําแข็งรอบ

กายลงและส่งให้บรรยากาศคึกคักขึนมา
54
คณะทังหลายต่างก็เขียนนามของตัวแทนลงบน
แผ่นกระดาษ ขันทีเก็บกระดาษไปส่งให้แก่แม่ทพั หลี
“การประลองรอบรองชนะเลิศจะเป็ นการต่อสูแ้ บบตัวต่อ

ตัว ผูช้ นะจะได้อยูต่ อ่ ส่วนผูแ้ พ้ตอ้ งออกไป! และอันดับ
จะยึดตามจํานวนผูท้ ียังเหลือรอด”
เมือแม่ทพั หลีกล่าวจบ ชิวเฟยหวาก็เดินมาหาอวินลัว

เฟิ งทันที จากนันกล่าวกับนางด้วยสีหน้าบึงตึง “อวินลัว
เฟิ ง โชคของเจ้าหมดเพียงเท่านี คราวนีข้าจะทําให้เจ้า
ต้องพ่ายแพ้อย่างหมดทางสู!้ ”
55
เห็นได้ชดั ว่าในสายตาของชิวเฟยหวานัน อวินลัวเฟิ ง
คว้าชัยชนะในรอบแรกมาได้ดว้ ยโชคแท้ๆ อันทีจริงแล้ว
หญิงผูน้ ีมิได้มีพลังอันใดเลย นอกเหนือจากนัน นางยังโง่
พอทีจะเลือกตัวแทนการประลองซึงเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
พิภพทังหมดสําหรับรอบรองชนะเลิศ ซึงเท่ากับการยอม
แพ้แต่โดยดี!
“บัดนีทีพวกเจ้าได้สง่ รายนามตัวแทนการประลองทัง
หมดแล้ว ข้าก็ขอประกาศเริมต้นการประลอง ณ บัดนี”
แม่ทพั หลีสุม่ หยิบกระดาษขึนมาสองแผ่น จากนันกล่าว
ว่า “รอบแรกจะเป็ นการประลองกันระหว่างแคว้นเฟิ งอ
วินและจักรวรรดิอซู๋ วง!”
เมือได้ยินดังนัน เหล่าผูเ้ ข้าร่วมการประลองจากแคว้น

56
เฟิ งอวินทีเมือสักครูย่ งั คึกคักกันอยูก่ ็เ**◌่ ยวเฉากันลงไป
ทันที มิได้คิดเลยว่าพวกตนจะต้องมาประมือกับจักร
วรรดอูซ๋ วงตังแต่รอบแรก เพือสงวนกําลังของคณะไว้ จึง
ได้เลือกตัวแทนทีอ่อนแอทีสุดห้าคนเพือเข้าร่วมการ
ประลองในรอบแรก
ส่วนผลการประลองนัน...ก็เป็ นไปตามคาด
ตัวแทนจากแคว้นเฟิ งอวินพ่ายแพ้ ซํายังพ่ายแพ้อย่าง

หมดรูป! เขามิอาจต้านการโจมตีแม้สกั ครังจากคูต่ อ่ สู้
ก่อนจะถูกเตะออกนอกสังเวียน...
ไม่มีขอ้ กังขาใดๆ ในรอบถัดๆ มา เหล่าตัวแทนจากสาม
57
จักรวรรดิใหญ่ลว้ นแล้วแต่อยูย่ งคงกระพันไม่มีผใู้ ดมา
สันคลอน แน่นอนว่าตัวแทนทังห้าของแต่ละแคว้น
สามารถต่อสูไ้ ด้เพียงครังเดียวเท่านัน
ผูแ้ พ้ตอ้ งออกไป ส่วนผูช้ นะจะได้อยูต่ อ่
ส่วนอันดับจะนับจากจํานวนของผูช้ นะ
“แคว้นหลานเสียง...และแคว้นเทียนอวิน!”
เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าแคว้นเทียนอวินได้แคว้น
หลานเสียงเป็ นคูต่ อ่ สูใ้ นรอบแรก
58
“ให้ขา้ จัดการเขาเอง” อวีถงถงเสนอตัวพลางนิวหน้า
“ไม่ เจ้าเผชิญหน้ากับตัวแทนแคว้นหลานเสียงนัน
อันตรายเกินไป ให้พวกข้า...”
“ไม่เป็ นไร ข้าจะไม่เป็ นตัวถ่วงนายหญิง”
อวีถงถงก้าวออกมาด้วยท่าทางเด็ดเดียว จากนันเพ่งพิศ
ไปยังชายหนุ่มผูก้ า้ วเข้าสูส่ งั เวียน นําเสียงของนางมันใจ
หนักแน่น
“ผูห้ ญิงอย่างนันรึ”
59
บนสังเวียนนัน ชายหนุ่มชําเลืองมองอวีถงถงผูเ้ ดินตรง
มา ดวงตาเปี ยมด้วยความเกลียดชัง
“ต่อให้เป็ นหญิงข้าก็ไม่ปรานี จงระวังตัวไว้! เจ้าอาจตาย

ด้วยนํามือของข้า” ลีหยางเชิดศีรษะขึนอย่างหยิงยโส
แล้วยิมเยาะ
อวีถงถงมิได้สะดุง้ สะเทือน ก้าวขึนสูส่ งั เวียนด้วยฝี เท้า

มันคง
“เราเริมกันได้เลยหรือไม่” นางหันไปยังผูต้ ดั สินแล้วเอ่ย

ถาม
60
ตังแต่ตน้ จนจบ นางมิได้หนั มองลีหยางเลยแม้แต่นอ้ ย
ประหนึงว่าไม่แยแสการมีอยูข่ องเขา ทีสุดแล้ว อวีถงถงก็
ติดตามอวินลัวเฟิ งมานาน และได้รบั เอาท่าทีหยิงยโส
ของนายหญิงมาทุกประการ
ลีหยางเห็นแล้วก็เดือดปุด ตะเบ็งเสียงลันพุง่ เข้าหา

อวีถงถง เด็กสาวหมุนกาย รีบชักอาวุธตนออกมาต้าน
ทานการโจมตีของลีหยางเอาไว้...
เปรียง!
การโจมตีอนั ทรงพลังของลีหยางอัดกระแทกเข้าใส่รา่ ง
ของนางเต็มรัก ส่งให้กายนางสันสะท้าน ก้าวถอยหลัง
61
ไปสองก้าว ในรอบแรกนัน ลีหยางได้เปรียบ
62
เหล่าผูช้ มต่างก็สา่ ยศีรษะ แคว้นเทียนอวินคงมีชะตา
ต้องแพ้พา่ ยในคราวนี!
ทันใดนันเอง อวีถงถงก็งอข้อมือขึน จากนันตวัดมีดสัน

หลายเล่มพุง่ ใส่ลาํ คอของลีหยาง
ลีหยางผูต้ งท่
ั าจะโจมตีตอ่ กลับต้องถอนพลังฌานตน
หลบมีดบินเหล่านัน “เจ้ามันสกปรก! กล้าใช้อาวุธลับกับ
ข้ารึ!”
อวีถงถงยิมเยาะ “มิใช่อาวุธลับเสียหน่อย แต่เป็ นอาวุธ

โจ่งแจ้งต่างหาก ไม่มีกฎข้อใดให้ใช้อาวุธเพียงชนิดเดียว
ในการประลองครังนีเสียหน่อย!”
63
“ฮึม! มีเพียงคนแคว้นเทียนอวินอย่างพวกเจ้าเท่านันที
จะหันไปใช้วิธีสกปรกเช่นนี น่าเสียดาย ไม่วา่ เจ้าจะมี
เล่หก์ ลอันใดซ่อนอยูก่ ็ลว้ นแล้วแต่ไร้ประโยชน์เมืออยูต่ อ่
หน้าข้า”
บัดนีเอง ลีหยางก็จาํ ได้ถงึ สิงทีชิวเฟยหวากล่าวกับเขา

ก่อนการประลองจะเริมต้น ‘หากเจ้าต้องปะทะกับตัว
แทนจากแคว้นเทียนอวิน ก็ให้ฆา่ ทิงเสีย’ จิตสังหารสว่าง
วาบขึนในดวงตา จากนันเขาก็พงุ่ เข้าใส่อวีถงถงอีกครัง
ด้วยขีดพลังยังห่างชันกันมากนัก อวีถงถงจึงแทบต้าน
ทานการโจมตีของเขาเอาไว้มิไหว นางทําได้เพียงตังรับ
64
เท่านัน มิอาจบุกโจมตีกลับได้เลย...
เปรียง!
ทันใดนันเอง ลีหยางก็ชกกายอวีถงถงเข้าเต็มรัก นางรีบ

ถอยกลับหลังไปแล้วกระอักโลหิตออกมากองใหญ่ ดวง
หน้าซีดขาวเป็ นอย่างมาก
“อวินลัวเฟิ ง” ชิวเฟยหวาชําเลืองมองเด็กสาวผูย้ ืนหน้า

นิงอยูข่ า้ งกายตนแล้วก็เอ่ยเสียงเย็น “เท่าทีข้ารูม้ าเจ้า
เป็ นคนรักพวกพ้อง หากเจ้าคุกเข่าขอร้องข้าเดียวนี ข้า
อาจขอให้ลหยางไว้
ี ชีวิตนาง”
65
อวินลัวเฟิ งมองดูการต่อสูบ้ นสังเวียนตาไม่กะพริบ
ประหนึงว่ามิได้ยินเสียงของเขา
ชิวเฟยหวายิมเยาะ “ก็ได้ ถ้าเช่นนันเจ้าอย่ามาหาว่าข้า

ใจร้าย!”
เขาหันไปหาลีหยางบนสังเวียน จากนันออกคําสังเสียง
แข็ง “ลีหยาง ฆ่านางคนนันเสีย!”
ครันได้ยินถ้อยคําของเขาแล้ว ลีหยางก็ยงปลดปล่
ิ อย
คลืนพลังแข็งกร้าว ซึงพุง่ เข้าใส่อวีถงถงประหนึงมีดดาบ
อย่างไรก็ดี ครันเมือเขาจะถึงตัวอวีถงถง หมายปลิดชีวิต
นางด้วยกระบี นางก็กลับคว้ากระบีของเขาไว้ทนั ใด...
66
ความตกตะลึงเล็กน้อยกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของลี
หลาง จากนันเขาก็ใส่พลังเข้าไปหนักหน่วงขึนในมือทัง
สอง กดกระบีลงกับกายนางแรง
“อย่าดินรนโดยเปล่าประโยชน์เลย เจ้ายิงตายเร็วเท่าไรก็
ยิงสบายเร็วขึนเท่านัน”
โลหิตไหลรินลงจากฝ่ ามือของเด็กสาว ทว่านางคล้ายกับ

จะไม่รูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดซํายังเผยรอยยิม
“ดังทีข้ากล่าวไป ข้าจะไม่เป็ นตัวถ่วงของกลุม่ ...”
67
เปรียง!
จู่ๆ อวีถงถงก็ขยับมือหักกระบีลีหยางออกเป็ นสองท่อน

ท่อนหนึงนางถือไว้ในมือ จากนันขว้างใส่ลหยางทั
ี นใด
ด้วยความตระหนกเป็ นอย่างมาก ลีหยางจึงได้โจน

หลีกกระบีหักไปด้านข้างซึงบัดนีพุง่ เข้าเสียบใส่ตน้ เสา
“ข้าไม่ตอ้ งการแพ้ และข้าจะไม่แพ้”
อวีถงถงเช็ดเลือดออกจากริมฝี ปากล่าง แล้วโผเข้าหาลี

หยางด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ
68
อวีถงถงมาถึงเบืองหน้าลีหยางก่อนเขาได้ทนั ตังตัว เขา
ไม่มีทางเลือกนอกจากปั ดป้องการโจมตีของนางด้วยมือ
เปล่า
บัดนันเอง อวีถงถงผูก้ ่อนหน้ามีมือเปล่าเช่นเดียวกันบัด

นีกลับมีกระบีคมปรากฏขึนในมือ
ฉึก!
กระบีเสียบเข้าไปในฝ่ ามือของเขา
“อ๊าก!”
69
เสียงร้องโหยหวนก้องสะท้อนไปทัวทังสังเวียน
ลีหยางดึงกระบีคมออกจากฝ่ ามือ จากนันกุมฝ่ ามือที

บาดเจ็บของตนด้วยมืออีกข้าง เขาหน้าซีด จ้องมองอ
วีถงถงเขม็งพลางขบเขียวเคียวฟั น “นางคนลวงโลก! เจ้า
ลอบโจมตีขา้ อีกแล้ว!”
อวีถงถงแย้มรอยยิมเย็นยะเยือก “นายหญิงข้ากล่าวไว้
ว่าตราบใดทีเราชนะ จะใช้วิธีอะไรก็ได้ตามใจ บนแผ่น
ดินนี หากชนะเจ้าคือราชัน หากแพ้เป็ นสุนขั ข้างถนน!
ส่วนเจ้าจะขึนเป็ นราชันอย่างไร ผูค้ นก็จะจดจําได้แต่
เพียงว่าเจ้าคือราชันแห่งแผ่นดินนีเท่านัน!”
70
ตราบใดทีเจ้าชนะ ก็ไม่มีใครสนใจว่าเจ้าชนะมาได้อย่าง
ไร
ความสําเร็จมอบความชอบธรรมให้แก่ทกุ การกระทํา!
“นางแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า!”
71
ลีหยางพุง่ เข้าใส่ดว้ ยความโกรธแค้น จากนันเตะเข้าใส่
ท้องของอวีถงถง ทว่าเด็กสาวมีดวงตาแหลมคม รีบพุง่
หลบเขาทันใด จากนันยิงศรจํานวนมากจากมือตนพลาง
พุง่ เข้าใส่ดา้ นหลังลีหยาง แม้ลหยางสามารถหลบศร
ี
เหล่านันได้อย่างทันท่วงที แต่ฝ่ามือของเขาก็ยงั คงไม่พน้
ถูกศรสองดอกปั กเสียบเข้ากับต้นเสา...
“ลีหยาง เจ้าเป็ นอะไรไป ลูกศรแค่นีเจ้าหลบไม่ได้หรือ

ไม่เอาน่า ใช้พลังฌานของเจ้าสะบัดลูกศรออกสิ!” ชิ
วเฟยหวานิวหน้าดุดา่ เสียงลัน
บัดนันเอง ลีหยางจากทีตกตะลึงอยูก่ ็แตกตืนขึนมา
72
เขาผูซ้ งก่
ึ อนหน้านียังคงกระฟั ดกระเฟี ยดอยูจ่ ่ๆู ก็รูส้ กึ ตัว
ว่าไม่สามารถใช้พลังฌานได้อีกตังแต่ถกู กระบีปั กทีมือ
หากไม่ใช่เช่นนันแล้วอวีถงถงคงมิรอดไปจากลูกเตะของ
เขา หรือต้องเสียท่าให้กบั ลูกธนูเป็ นแน่
“เจ้า...อาบยาพิษไว้ทีกระบีอย่างนันรึ” ลีหยางเอ่ยถาม
พลางขบเขียวเคียวฟั น
“เรืองนันมิสาํ คัญอีกต่อไป เจ้าแพ้แล้ว” อวีถงถงหัวเราะ

และมองไปยังแม่ทพั หลี “เขาขยับมิได้แล้ว ท่านประกาศ
ให้ขา้ เป็ นผูช้ นะได้”
73
แม่ทพั หลีถอนหายใจด้วยสีหน้าลําบาก จากนันชําเลือง
มองฮ่องเต้หลงหยวนแล้วประกาศว่า “ผูช้ นะ แคว้น
เทียนอวิน!”
ฝูงชนลุกฮือขึน
ท่ามกลางสายตาชืนชมของหลายๆ คน อวีถงถงเดิน
กลับไปยังคณะเทียนอวิน
หลังพรรคพวกนําตัวลีหยางลงมาแล้ว การประลองก็
ดําเนินต่อไปอีกครัง ตามคาด ตัวแทนจากสามจักรวรรดิ
ใหญ่ลว้ นแล้วแต่คว้าชัยชนะ ไร้ผใู้ ดพ่าย แคว้นเฟิ งอีและ
แคว้นหลานเสียงต่างก็ไม่มีใครได้พบกับตัวแทนจากสาม
74
จักรวรรดิใหญ่นี จึงมิได้รบั ความพ่ายแพ้เช่นเดียวกัน
กระทังไก่รองบ่อนอย่างแคว้นเทียนอวินก็คว้าชัยชนะใน
การประลองรอบต่อๆ มาได้สาํ เร็จ! อย่างไรก็ดี ตัวแทนผู้
เข้าร่วมการประลองคนอืนๆ ต่างก็รูด้ ีแล้วถึงความมาก
เล่หข์ องตัวแทนแคว้นเทียนอวิน ระหว่างการประลองจึง
ระมัดระวังเป็ นพิเศษด้วยหวันเกรงการลอบโจมตี
อย่างไรก็ดี ไม่วา่ จะระวังตัวสักเท่าไร พวกเขาก็ยงั พ่าย

แพ้...
ตัวแทนเข้าร่วมการประลองจากแคว้นหลิวเยว่ผกู้ ่อน
หน้านียังไม่เคยแพ้กลับต้องมาพานพบกับตัวแทนจาก
75
จักรวรรดิอซู๋ วง แม้คนแรกจะแข็งแกร่งใช้ได้ แต่เมือต้อง
เผชิญหน้ากับอีกคนก็กลับไร้ทางสู้ ต้องแพ้พา่ ยไป
บัดนีเอง นอกเหนือจากจักรวรรดิอซู๋ วงแล้ว ก็มีเพียง

จักรวรรดิเทียนหุยและแคว้นเฟิ งอีเท่านันทีไม่เคยแพ้แม้
สักครัง...
“ต่อไป แคว้นเทียนอวิน...ปะทะจักรวรรดิเทียนหุย” เสียง

แม่ทพั หลีดังขึนอีกครา
ได้ยินดังนัน ฝูงชนก็เงียบลงไป
จักรวรรดิเทียนหุยและแคว้นเทียนอวิน...โคจรมาพบกัน
76
เสียแล้ว! และทังสองฝ่ ายต่างก็มีตวั แทนคณะอีกเพียง
หนึงเดียวเท่านันทียังมิได้ตอ่ สูก้ บั ผูใ้ ด! ในศึกครังนี สอง
แว่นแคว้นผูย้ งั ไม่เคยแพ้พา่ ยจะได้ตดั สินกันในคราวนีว่า
ผูใ้ ดจะได้ไปต่อ!
“เสียวไป๋ ” อวินลัวเฟิ งนิวหน้า จากนันเบนสายตาไปยัง

หลินรัวไป๋
หลินรัวไป๋ กะพริบตาอย่างชวนเอ็นดู “ท่านอาจารย์โปรด

วางใจ ข้าจะไม่ยอมพ่ายแพ้อย่างเด็ดขาด เพราะข้าคือ
ศิษย์ของท่าน และหากข้าแพ้ ท่านก็จะต้องอับอาย”
นางมิได้ตอ่ สูเ้ พือแคว้นเทียนอวิน หรือเพือสมาชิกคน
77
อืนๆ ของทังสองเหล่าทัพ
นางต่อสูเ้ พือเป้าหมายเดียวเท่านัน...นันคือมิให้ทา่ น
อาจารย์ตอ้ งเสือมเกียรติ!
ตังแต่วนั ทีนางปวารณาตนเป็ นศิษย์ของอวินลัวเฟิ ง ชีวิต

นางก็มิอาจพ่ายแพ้ได้อีกต่อไป!
หากนางแพ้ ก็จะทําให้อวินลัวเฟิ งต้องอับอาย!
ดวงตาหลินรัวไป๋ มุง่ มันเด็ดเดียว จากนันจ้องไปยังชาย

หนุ่มผูก้ า้ วเข้าสูส่ งั เวียน...
78
เขาคือเจิงเล่อเซิง ซึงเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง!
ตอนที 1010 การต่อสูข้ องเสียวไป๋ (1)
79
เจิงเล่อเซิงมองไปยังหลินรัวไป๋ ผูก้ า้ วตรงมาด้วยฝี เท้ามัน
คงแล้วก็อดเปล่งเสียงหัวเราะมิได้ ดวงตาของเขากลอก
ขึนเปี ยมไปด้วยแววเย้ยหยัน
“นามของเจ้าล่ะ” เขาเลิกคิวเอ่ยถามด้วยท่าทียโส
หลินรัวไป๋ กัดริมฝี ปากตนเล็กน้อย จากนันก้าวเข้าสู่

สังเวียน
“หลินรัวไป๋ ”
นําเสียงนางนุ่มนวลชวนเอ็นดูและไร้พิษภัย
80
หากเป็ นชายอืน เขาก็คงจะต้านทานเสน่หน์ างมิได้
อย่างไรก็ดี เจิงเล่อเซิงคือผูท้ ีมีแต่ความไร้ยางอายอยูใ่ น
หัวใจ! หากไม่มีแคว้นเทียนอวินเสียอย่างแล้ว มีหรือที
จักรวรรดิเทียนหุยจะได้อนั ดับสีในการประลองรอบแรก
“กับเจ้านัน ข้าจะไม่ออมมือ” เจิงเล่อเซิงก้าวเดินเชืองช้า

ตรงมายังหลินรัวไป๋ เชิดศีรษะตนขึนจากนันกล่าวกับ
นางด้วยนําเสียงทีได้ยินกันเพียงสองคน “อย่างไรก็ดีเถิด
หากเจ้ายินยอมด่าทออวินลัวเฟิ งออกมาดังๆ ตรงนี บาง
ทีขา้ อาจไว้ชีวิตเจ้า!”
หลินรัวไป๋ ได้ยินเข้าก็ระคายใจ พ่นลมออกจมูกเยาะ “ฝัน
81
ไปเถอะ!”
“ก็แล้วแต่เจ้า หากเป็ นเช่นนันข้าก็จะไม่ปรานีละ่ ”
ตูม!
คลืนพลังมหาศาลพวยพุง่ ออกมาจากกายของเจิงเล่อ
เซิง จากนันกดทับร่างน้อยๆ ของหลินรัวไป๋ ประหนึงสาย
ฟ้าฟาด ในขณะเดียวกันนันเอง ฝ่ ามือของเขาก็อดั
กระแทกหลินรัวไป๋ ส่งให้กายนางปลิวละลิวไป
นางมิอาจต้านทานเขาได้เลย!
82
ใช่แล้ว ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูงสุดจะเอาอะไรไปสูก้ บั
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลาง การประลองในครังนีคือ
การลงมือฝ่ ายเดียว หลินรัวไป๋ ไม่สามารถแม้กระทังต้าน
ทานเขาได้
ครันได้เห็นการต่อสูบ้ นสังเวียนแล้ว อวินลัวเฟิ งก็นิวหน้า

ประกายเย็นยะเยือกสว่างวาบขึนในดวงตา พวกนางได้
รับชัยชนะมาโดยตลอด และต่อให้หลินรัวไป๋ พ่ายแพ้ใน
รอบนี พวกนางก็ยงั คงไปสูร่ อบชิงชนะเลิศได้ เช่นนันเอง
นางจึงยกมือขึน หมายจะหยุดการประลอง...
อย่างไรก็ดี บัดนันเอง นางก็เหลือบเห็นหลินรัวไป๋ ลุกขึน

ยืนจากหางตา
83
และนางก็เห็นแววเด็ดเดียวอยูใ่ นดวงตานันเช่นกัน
เด็กน้อยอยากทีจะสูต้ อ่ ไป มิใช่ถอยหนี!
ครันรับรูถ้ งึ คลืนอารมณ์ของหลินรัวไป๋ แล้ว อวินลัวเฟิ งก็

นิงไป จากนันค่อยๆ ลดมือตนลง
“น้องสะใภ้” เยียซีมวกล่
ั าวขึนมาอย่างหวันวิตก “ลูก
ศิษย์ของเจ้ามิอาจต้านทานกําลังเจิงเล่อเซิงได้ ข้าว่าเรา
หยุดตรงนีดีกว่า”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ช้าก่อน รอดูสถานการณ์ หากจํา

84
เป็ นเราค่อยเข้าไปขัดขวาง”
ในเมือหลินรัวไป๋ ต้องการสูด้ ว้ ยลําแข้งตัวเองแล้ว นางก็

ไม่วา่ อะไรทีจะให้โอกาส!
อย่างไรก็ดี ด้วยพลังของนางแล้ว นางจะเข้าไปขัดขวาง

เมือใดก็ยอ่ มได้
เปรียง!
ร่างของหลินรัวไป๋ ลอยละลิวไปอีกครา และนางก็กระอัก

โลหิตออกมามิหยุดหย่อน อย่างไรก็ดี นางดินรนฝื นลุก
ขึนยืนจากพืน ดวงตาส่องสว่างมุง่ มัน
85
“อย่าห่วงไป ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายสบายหรอก มิฉะนัน
ข้าจะล้างแค้นพวกเจ้าให้สาแก่ใจได้อย่างไร!” เจิงเล่อ
เซิงยิมเยาะ ปรีเข้าหาหลินรัวไป๋ แล้วฟาดลูกเตะเข้าใส่
ท้องของนาง
หลินรัวไป๋ ทรุดลงอย่างแรงประหนึงว่ากระดูกของนางได้
แหลกป่ นไป และความเจ็บปวดนันก็เกินทีจะรับไหว
“แค่ก!” นางกระอักโลหิตออกมาอีกคราว ลุกขึนยืน

อย่างกล้าหาญอีกครัง ทว่ามือกุมช่วงท้องตนไว้ ดวง
หน้าชวนเอ็นดูซีดขาวอย่างน่ากลัว
86
นีคือการลงมือฝ่ ายเดียวอย่างชัดเจน...
เมือต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของเจิงเล่อเซิงแล้ว หลิน
รัวไป๋ ก็มีแต่ตอ้ งล่าถอย ผ่านไปครูห่ นึง นางก็ฟกชําดํา
เขียวไปทัว แลดูน่าอนาถยิงนัก
นางลุกขึนยืนแต่มิได้วอ่ งไวเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป
ประหนึงว่านางมาถึงขีดจํากัด...
“พอได้แล้ว ยอมแพ้เถิด!”
ใครบางคนซึงอยูเ่ บืองล่างสังเวียนมิอาจทนดูได้อีกต่อไป
และพยายามจูงใจนาง
87
“เสียวไป๋ เท่านีเจ้าก็แข็งแกร่งมากพอแล้ว แต่คตู่ อ่ สูข้ อง
เจ้าแข็งแกร่งกว่าเท่านัน หยุดเถิด”
สมาชิกสองเหล่าทัพเองต่างก็ฉายแววหวาดหวันเช่น
เดียวกัน หมูน่ ีพวกเขาเข้ากันได้ดีกบั นาง และได้รบั เด็ก
น้อยผูเ้ บิกบานน่ารักใคร่ผนู้ ีเป็ นสหาย เช่นนันเอง พวก
เขาล้วนไม่ตอ้ งการเห็นนางเจ็บปวดมากนัก...
88
“แข็งแกร่งอย่างนันหรือ” หลินรัวไป๋ หัวเราะ และเสียง

หัวเราะของนางก็เปี ยมด้วยความเศร้าหมองเสียดแทงใจ
“ไม่เลย ข้ามิได้แข็งแกร่งแต่อย่างใด! หากข้าแข็งแกร่ง
จริง ไยจึงมิอาจโค่นล้มศัตรูผนู้ ีได้เล่า ไยข้าจึงยังเป็ นตัว
ถ่วงพวกเจ้าอยู.่ ..
...แต่ขา้ เองก็ไม่อยากยอมแพ้...” หลินรัวไปเงยดวงหน้า

น้อยๆ อันฟกชําดําเขียวขึน “เพราะข้าไม่อยากให้ใครเขา
เอาไปพูดได้วา่ อาจารย์ไร้เทียมทานแต่ศิษย์กลับไม่เอา
ไหน! เพือท่านอาจารย์ แม้มีโอกาสเพียงน้อยนิด ข้าก็จะ
พยายามสุดความสามารถ!”
89
ทัวทังลานเงียบลงไป และตัวแทนผูเ้ ข้าร่วมการประลอง
ทุกคนก็มองไปยังหลินรัวไป๋ ด้วยดวงตาซับซ้อน
เด็กสาวผูน้ ี...ซึงมีอายุอานามเพียงประมาณสิบสีปี เท่า

นัน เด็ดเดียวได้ถงึ เพียงนี! ต่อให้นางต้องแพ้พา่ ยในการ
ต่อสูค้ รังนี ผูค้ นก็ยงั จะนับถือจิตวิญญาณของนางสืบไป
“ความหวังอย่างนันหรือ” เจิงเล่อเซิงเยืองย่างเข้ามายืน
ข้างหลินรัวไป๋ มองตําลงไปจากนันจงใจกล่าวด้วยเสียง
ตํา “เจ้าน่ะหมดหวังไปแล้ว...อีกประการ ข้าจะบอกอะไร
ให้อย่าง คนจากแคว้นเทียนอวินไม่วา่ ใครก็ไม่มีสทิ ธิหนี
รอด! โดยเฉพาะนางผูห้ ญิงหน้าตาดีทีมีนามว่าอวินลัว
เฟิ งนัน หากข้าพาตัวนางไปรับใช้ทพั ทหารในฐานะนาง
90
บําเรอ พวกเขาก็คงจะหน้าชืนตาบานน่าดู ฮ่าๆ!”
แน่นอนว่าเจิงเล่อเซิงจงใจกล่าวเรืองนีเพือก่อกวนหลิน
รัวไป๋ ทีสุดแล้ว ไม่วา่ จักรวรรดิเทียนหุยจะยิงใหญ่ปาน
ใด ก็มิอาจกักขังหน่วงเหนียวตัวแทนผูเ้ ข้าร่วมการ
ประลองจากแคว้นอืนได้ มิฉะนันสังคมก็จะประณาม
หยามหมิน
กระทังจักรวรรดิใหญ่อีกสองจักรวรรดิก็จะไม่ยอมให้เกิด
เรืองดังกล่าวขึนเป็ นอันขาด...
เคราะห์รา้ ยทีหลินรัวไป๋ เป็ นผูใ้ สซือบริสทุ ธิ ผูใ้ ดพูดอะไร

เข้าหูก็เชือไปเสียทุกเรือง ครันได้ยินดังนันนางจึงหัวฟั ด
91
หัวเหวียง ชกเจิงเล่อเซิงเข้าให้ทีหน้าอก
เจิงเล่อเซิงคว้าจับแขนของหลินรัวไป๋ ไว้อย่างง่ายดาย
จากนันเหยียดเยาะว่า “โกรธอย่างนันรึ ไม่หรอก ยังมี
มากกว่านี! คราวนีสหายเจ้าจะไม่มีใครรอดออกไปได้แม้
สักคน!”
หลินรัวไป๋ ผูต้ วั สันเทาไปด้วยความแค้นถ่มนําลายใส่

หน้าเจิงเล่อเซิงจากนันกล่าวด้วยโทสะ “ไอ้คนบัดซบไร้
ยางอาย!”
ดวงตาเจิงเล่อเซิงทะมึนไป เขาแตะนําลายบนใบหน้า
แล้วดวงตาหมองหม่นก็จบั จ้องหลินรัวไป๋ ประหนึงมีดสัน
92
“นางลูกหมาพันทางอย่างเจ้าคงเป็ นลูกไม่มีแม่สนิ ะ!”
หลินรัวไป๋ นิงไป แล้วดวงหน้าก็ซีดขาว
ลูกตาดําของนางหดเกร็ง แล้วมือเท้าก็เย็นเฉียบ
แม่อย่างนันหรือ
นางไม่มีแม่จริง...ด้วยท่านแม่ของนางถูกคนชัวพาตัว
ไป...
93
ใครก็ตามทีเรียกนางว่าลูกไม่มีแม่มนั ต้องตาย!
ท่ามกลางสังเวียนนันจู่ๆ ก็เกิดกระแสลมกระโชกขึนมา
ทันใด จากนันเด็กหญิงผูย้ ืนอยูต่ รงกลางก็คอ่ ยๆ เงย
ศีรษะขึนมา ดวงตาของนางแดงกํา ส่องแสงสีแดง
ประหลาด...
พลังของนางไต่ระดับขึนสูงอย่างก้าวกระโดด แล้วนางก็
เปลียนจากผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูงสุดมาเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันนภาระดับตํา ตามด้วยผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับ
กลาง จนกลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูงสุดในท้าย
94
ทีสุด
ภายในชัวพริบตา พลังของนางไต่ระดับสูงขึนถึงสาม
ระดับ ส่งให้ทกุ คนทีอยู่ ณ ทีนันตะลึงงันไป
เจิงเล่อเซิงซึงเป็ นบือไปนันจ้องมองหลินรัวไป๋ เขม็งด้วย

ความตกตะลึงเหงือเย็นแตกพลัก จากนันก็ขบเขียวเคียว
ฟั น “หลินรัวไป๋ อย่าคิดว่าแค่ฝืนเพิมพลังตนด้วยวิชาลับ
แล้วจะเอาชนะข้าได้! เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้เพราะ
ข้ามีฐานพลังทีมันคงกว่า แต่เจ้าไม่!”
หลินรัวไป๋ จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือกส่องแสงสี
แดงฉานประหนึงว่ามิได้ยินได้ฟังคําพูดชายหนุ่ม
95
“เจ้าสมควรตาย!”
เลือด...ไหลลงมาจากกายนาง อาบย้อมอาภรณ์ของนาง
เป็ นสีชาด เช่นเดียวกับสีตาของนาง
96
ในขณะนันเองหลินรัวไป๋ ก็เคลือนไหวในทีสุด สีหน้าของ

นางมิได้ชวนเอ็นดูเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป กลับแลดูคล้าย
มือสังหารผูโ้ หดเ**◌้ยม เมือจิตสังหารแผ่ซา่ น นางก็พงุ่
เข้าใส่เจิงเล่อเซิงทันที
ฮ่องเต้หลงหยวนผุดลุกขึนยืนแล้วตะเบ็งเสียงลันว่า “เร็ว
97
เข้า หยุดนาง!”
ทว่าเคราะห์รา้ ยทีสายเกินไป...
กระบีปรากฏขึนในมือหลินรัวไป๋ โดยพลัน จากนันนางก็

เสียบมันทะลุคอหอยของเจิงเล่อเซิง โลหิตทีสาดกระเซ็น
จากลําคอของชายหนุ่มคล้ายจะกระตุน้ เร้านาง แล้ว
ประกายกระหายเลือดก็สว่างวาบขึนในดวงตาแดงกํา
นัน
ฆ่า!
นางจะฆ่าคนอีก! โลหิตเท่านันทีจะชําระล้างความรวด
98
ร้าวในหัวใจของนางได้
“น้องสะใภ้ เกิดอะไรขึนกับเสียวไป๋ อย่างนันหรือ” เยียซี

มัวนิงตะลึงไป มองไปยังหลินรัวไป๋ บนสังเวียน รูส้ กึ ว่าใน
ขณะนันนางดูผิดปกติอย่างไรไม่ทราบ
อวินลัวเฟิ งนิวหน้า “ข้าเองก็ไม่รู”้
ในตอนทีอวินลัวเฟิ งรับเสียวไป๋ มาเป็ นศิษย์ เสียวโม่ก็ได้

บอกนางไว้แล้วว่าหลินรัวไป๋ มีสายเลือดพิเศษ ซึงแฝงฝัง
ไว้ดว้ ยพลังมหาศาล หากนางเดาไม่ผิด เสียวไป๋ คงได้
ปลุกพลังในสายเลือดนางให้ตืนขึนมาแล้ว...
99
“นายท่าน เสียวไป๋ คลุม้ คลังไปแล้ว นายท่านต้องหยุด
นาง มิฉะนันนางจะกลายเป็ นมาร!” นําเสียงตืนตระหนก
ของเสียวโม่ดงั ขึนในดวงจิตของอวินลัวเฟิ ง
บัดนันเอง องครักษ์หลวงหลายนายก็ปรีเข้าหาหลินรัวไป๋
กลางสังเวียน และโจมตีนางด้วยจิตสังหาร เห็นได้ชดั ว่า
พวกเขามุง่ ปลิดชีวิตนาง
ทันใดนันเอง ร่างสีขาวก็แล่นเข้ามายืนอยูห่ น้าหลินรัวไป๋

อวินลัวเฟิ งนันเอง! นางยกมือขึนป้องกันการโจมตีของ
เหล่าองครักษ์ซงไม่
ึ ทนั ตังตัว และถูกซัดปลิวกระเด็นออก
ไปทรุดกองลงกับพืนเสียงดังตุบด้วยท่าชวนอนาถ
100
“เสียวไป๋ ” อวินลัวเฟิ งโอบกอดร่างหลินรัวไป๋ เอาไว้ แล้ว
กดศีรษะนางลงกับไหล่ตนอย่างอ่อนโยน “ข้าขอโทษ ข้า
ไม่ควรให้เจ้าเข้าร่วมการประลอง เจ้าวางใจได้ ข้าอยู่
ตรงนีแล้ว ไม่วา่ ใครก็รงั แกเจ้ามิได้อีก”
เคร้ง!
ปลายนิวหลินรัวไป๋ คลายลง แล้วกระบียาวอาบโลหิตใน

มือก็รว่ งหล่นลงกับพืนเสียงดังเคร้ง
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ว่าไหล่ตนเปี ยกชุ่มไปด้วยของเหลว นาง

ปล่อยเด็กหญิงในอ้อมกอด จากนันบรรจงเช็ดนําตาออก
จากดวงเตาเด็กน้อย แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า
101
“ตังแต่วินาทีทีข้ารับเจ้าเป็ นศิษย์ ข้าก็เป็ นผูร้ บั ผิดชอบ
ชีวิตของเจ้า ท่านแม่ของเจ้าจะอยูก่ บั เจ้าหรือไม่นนไม่
ั
สําคัญ จะอย่างไรข้าก็จะช่วยเจ้าตามหานาง และพาตัว
นางกลับคืนมา”
อวินลัวเฟิ งผูม้ ีหไู วได้ยินถ้อยคําทีเจิงเล่อเซิงพูดกับหลิน

รัวไป๋ ทุกประการ! แต่บดั นีเขาก็ได้ตายไปเสียแล้ว นางจึง
มิอาจให้เขาชดใช้ในคําพูดได้!
“ท่านอาจารย์...”
หลินรัวไป๋ แย้มรอยยิมเงียบงันทังทีมีนาตาส่
ํ องประกาย
102
อยูท่ ีหางตา
“ข้าชนะ...ข้ามิได้ทาํ ให้ทา่ นต้องอับอาย!”
บัดนันเอง แสงสีแดงในดวงตาของหลินรัวไป๋ ก็คอ่ ยๆ

อ่อนจางลง ก่อนจะกลับเป็ นดวงตากระจ่างใสเช่นดัง
เดิม
เมือได้เห็นรอยยิมอันสดใสของนางแล้ว อวินลัวเฟิ งก็

รูส้ กึ ว่าหัวใจหยุดเต้นไปหนึงจังหวะ...
เคราะห์ดีทีหลินรัวไป๋ รูส้ กึ ตัวได้เร็ว นางจินตนาการไม่

ออกเลยว่าสิงใดจะเกิดขึนหากหลินรัวไป๋ ไม่สามารถกลับ
103
คืนเป็ นคนเดิม คิดดังนันอวินลัวเฟิ งก็หรีดวงตาลงโดยมิ
ได้ตงใจ
ั นางเดินไปยังศพของเจิงเล่อเซิง เตะเขาหนึง
ป้าบ จากนันเดินกลับมาหาหลินรัวไป๋ ...
เมือได้สติในทีสุดหลังจากตกตะลึงไปนาน ฮ่องเต้หลง
หยวนก็โกรธขึงขึนมาเมือเห็นร่างของเจิงเล่อเซิง “หลิน
รัวไป๋ เจ้ากล้าดีก่อคดีฆาตกรรมต่อหน้าเราได้อย่างไร!
แม่ทพั หลี จับพวกนาง!”
“คือว่า...” แม่ทพั หลีลังเลอยูค่ รูห่ นึง ก่อนตอบรับด้วย

ความระมัดระวัง “ฝ่ าบาท กระบีหามีตาไม่ ไม่มีกฎข้อใด
ระบุไว้วา่ ผูเ้ ข้าร่วมการประลองจะถูกลงโทษหากพลังมือ
สังหารคูต่ อ่ สู”้
104
แม้ผทู้ ีถูกสังหารคือตัวแทนของจักรวรรดิเทียนหุย แม่ทพั

หลีก็ยงั คงต้องทวนกฎการประลอง หาเป็ นเช่นนันไม่
สังคมย่อมประณามหยามหมินจักรวรรดิเทียนหุยแน่
หลงหยวนพ่นลมออกจมูก “ไม่มีกฎใดเช่นกันอนุญาตให้
ผูเ้ ข้าร่วมการประลองสังหารคูต่ อ่ สูไ้ ด้! พวกเขาให้อภัยมิ
105
ได้เพราะสังหารตัวแทนของเรา!”
เหล่าตัวแทนคนอืนๆ ต่างก็มีสีหน้าชิงชัง เจิงเล่อเซิงเองก็

หมายมาดจะสังหารหลินรัวไป๋ อยูห่ มาดๆ ทว่าหลงหยวน
กลับไม่คิดหยุดเขา ทว่าเมือตัวแทนฝ่ ายตนถูกสังหารเข้า
บ้าง กลับกลายเป็ นผูแ้ ทนความยุติธรรมไปเสียถนัด
กระทังคนของจักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่เองก็
นิวหน้าไปเช่นกัน เป็ นทีประจักษ์วา่ พวกเขาเองก็หน่าย
ใจกับความลําเอียงของฮ่องเต้หลงหยวน
106
บัดนีเมือสามจักรวรรดิใหญ่ตกอยูใ่ นสถานการณ์เดียว
กัน พวกเขาจึงมิได้เอือนเอ่ยสิงใด
“แม่ทพั หลี เจ้ามัวรีรออะไรอยูเ่ ล่า จับกุมพวกนาง!” หลง

หยวนตะเบ็งเสียงเย็น
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท” แม่ทพั หลีประสานมือคารวะ จากนัน

สังให้เหล่าองครักษ์เข้าล้อมตัวแทนจากฝ่ ายแคว้นเทียน
อวินไว้
“ฝ่ าบาท!” สีหน้าชิงมูเ่ ปลียนไปอย่างรุนแรง “ท่าทีของ

ฝ่ าบาทไม่เหมาะสมเป็ นอย่างยิง! หากฝ่ าบาททรงมี
พระทัยลําเอียงเช่นนี สังคมจะมองจักรวรรดิเทียนหุยเรา
107
ว่าอย่างไร”
“ชิงมู่ เจ้าคิดทรยศประเทศชาติของตนอย่างนันหรือ”
หลงหยวนชําเลืองมองชิงมูแ่ ล้วเอ่ยถามเสียงเย็น
เขากล่าวโทษชิงมูว่ า่ เป็ นกบฏ เพียงเพราะอีกฝ่ ายมิอาจ

ทานทนท่าทีของเขาได้ และพยายามทีจะหยุดเขาไว้
หากปล่อยไว้อย่างนี ชิงมูอ่ าจติดร่างแหไปด้วยก็เป็ นได้
คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็ยกมือขึนรังตัวชิงมูผ่ ยู้ งั ตังท่าจะจูง

ใจหลงหยวนต่อไป
“ข้าจัดการเรืองนีได้”
108
ชิงมูน่ ิงไป จากนันผงกศีรษะอย่างปลงตก “คุณหนูอวิน
เจ้าคือเกียรติยศแห่งผูเ้ ป็ นแพทย์ ในวันนี ข้าต้องปกป้อง
เจ้าไว้ให้จงได้ แม้ตอ้ งสละชีวิตตนก็ตามที”
สิงสําคัญทีสุดหาใช่โชคไม่ หากแต่เป็ นความช่วยเหลือ

อันถูกเวลา...
ในสถานการณ์เช่นนี ชิงมูย่ งั คงยืนขึนปกป้อง

นางอย่างกล้าหาญ ซึงอวินลัวเฟิ งจะไม่มีวนั ลืมไปชัว
ชีวิต
“นายท่านและนายหญิงทังหลาย” อวินลัวเฟิ งมิได้มอง
109
ไปยังหลงหยวน หากแต่หนั ไปหาตัวแทนคนอืนๆ แทน
“พวกท่านคิดว่าเสียวไป๋ มีความผิดจริงหรือ ดังทีพวก
ท่านได้เห็นเป็ นพยาน เจิงเล่อเซิงคิดฆ่าหลินรัวไป๋ ก่อน
และนางเพียงแต่ปอ้ งกันตัวเท่านัน! หากเจิงเล่อเซิงมิได้
ตาย ลูกศิษย์ขา้ ต่างหากทีจะตายแทน! หากเป็ นพวก
ท่านเอง ท่านจะทําอย่างไร”
ฝูงชนต่างก็เงียบเสียงลงไป
หากศัตรูทีพวกเขาเผชิญหน้าอยูม่ งุ่ สังหาร และพวกเขา

มีโอกาสทีจะสูก้ ลับ พวกเขาย่อมชิงปลิดชีพศัตรูผนู้ นั
ก่อน!
110
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแย้มรอยยิมร้ายบนดวงหน้า
งามนัน
“อย่างไรก็ดี จักรวรรดิเทียนหุยคิดใช้อาํ นาจแห่ง

ประชาชนในทางทีผิด หวังจะเอาคืนพวกข้า และลงโทษ
พวกข้าในนามของผูต้ ดั สิน! หากพวกเขาทําเรืองเช่นนี
กับศิษย์ของข้าได้ พวกเขาย่อมทํากับพวกท่านในภาย
ภาคหน้าได้เช่นเดียวกัน! เราจะวางใจในผูต้ ดั สินทีมิได้
ยึดถือความยุติธรรมนีได้อย่างไร”
เราจะวางใจในผูต้ ดั สินทีมิได้ยดึ ถือความยุติธรรมนีได้

111
ถ้อยคําของนางก้องสะท้อนไปทัวทังลาน แทงใจดําผูค้ น
โดยรอบ
ใช่แล้ว พวกเขาจะวางใจในผูต้ ดั สินทีมิได้ยดึ ถือความ

ยุติธรรมนีได้อย่างไร
“เรืองนีมิได้เกียวข้องกับแคว้นเทียนอวินเลย จักรวรรดิ
เทียนหุยเพียงแต่คิดชําระหนีแค้นส่วนตัวในนามของผู้
ตัดสินเท่านัน!”
“หากเราทําเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เราจะกลายเป็ น
แคว้นเทียนอวินคนต่อไปไหมเล่า”
112
แม้แคว้นเทียนอวินสร้างความประทับใจให้แก่ฝงู ชนเป็ น
อย่างมากในการประลองรอบก่อนหน้า พวกเขาก็คงไม่
ลุกออกมาปกป้องแคว้นเทียนอวิน...
ทุกคนย่อมรักตัวกลัวตาย น้อยคนนักทีจะเสียสละเช่นชิง
มู่ เช่นนันเอง อวินลัวเฟิ งจึงได้วางให้จกั รวรรดิเทียนหุย
อยูต่ รงกันข้ามกับชาติแคว้นเหล่านี และปั นหัวพวกเขา
ว่าจุดจบของแคว้นเทียนอวินอาจเป็ นอนาคตของพวก
ตนก็เป็ นได้!
113
ตอนที 1014 รอบชิงชนะเลิศ (1)
สีหน้าของฮ่องเต้หลงหยวนเปลียนไปฉับพลัน จากนันก็
จ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็งก่อนสวนกลับมาว่า “อวินลัว
เฟิ ง เจ้าหยุดปั นหัวผูค้ นด้วยถ้อยคําสามานย์ของเจ้า!
114
ข้าเชือว่าเหล่าตัวแทนผูเ้ ข้าร่วมการประลอง ณ ทีนีย่อม
ไม่ถกู คําพูดของเจ้าหลอกเอา”
อย่างไรก็ดี แทนทีจะตอบรับคําเขา เหล่าตัวแทนคนอืนๆ

ต่างก็กระซิบกระซาบกันไปมาแล้วมองไปยังหลงหยวน
อย่างระแวดระวัง ชัดเจนว่าคําพูดของอวินลัวเฟิ งได้หยัง
รากลึกลงไปในจิตใจของพวกเขา และแทงใจดําเข้า
เต็มๆ!
“ฝ่ าบาท” แม่ทพั หลีลดศีรษะลงตํา จากนันพยายามพูด

จูงใจ “หากฝ่ าบาททรงมีพระประสงค์ทีจะจัดการอวินลัว
เฟิ ง ฝ่ าบาทจะทําเมือใดก็ได้ หากแต่มิใช่ตอนนี หากฝ่ า
บาททรงจัดการนางเสียทีนี กระหม่อมเกรงว่าสังคมจะ
ไม่ชอบใจ เพราะอย่างไรอวินลัวเฟิ งก็มาเข้าร่วมการ
115
ประลองในฐานะตัวแทนของแคว้นเทียนอวิน”
หลงหยวนสูดลมหายใจเข้าลึก สะกดกลันโทสะไว้ในใจ
จากนันเอ่ยเสียงเย็นว่า “อวินลัวเฟิ ง ครังนีเราจะปล่อย
เจ้าไป แต่ครังหน้าเจ้าไม่โชคดีเช่นนีแน่!” หลงหยวนพ่น
ลมออกจมูกเยาะอย่างเย็นชา แล้วจิตสังหารก็กระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาทีหรีลง จากนันก็ขยิบตาให้แม่ทพั หลี
ข้อความถูกส่งต่อในความเงียบงัน
แม่ทพั หลีกระแอมไอ นําเสียงบงการก้องสะท้อน และทัว

ทังลานก็เงียบลงไปโดยพลัน
116
“การประลองรอบรองชนะเลิศก็ได้เสร็จสินลงไปแล้ว
คณะทีเข้าสูร่ อบชิงชนะเลิศได้แค่แคว้นเทียนอวิน
จักรวรรดิอซู๋ วง จักรวรรดิหลิวเยว่ จักรวรรดิเทียนหุย
และ...!”
ชิวเฟยหวากําหมัดแน่น หากมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ ง ตนก็

คงติดอันดับหนึงในห้าไปแล้ว!
ทังหมดนีเป็ นความผิดของนาง!
แม่ทพั หลีมองไปยังหลิงกุย้ เฟย เมือได้รบั สัญญาณจาก

นางแล้วก็กล่าวต่อว่า “แคว้นเฟิ งอวินและแคว้นหลาน
เสียง!”
117
ครังนี กระทังชิวเฟยหวาก็ชะงักไป
ตามกฎการประลองแล้ว มีเพียงห้าคณะเท่านันที
สามารถผ่านเข้าไปสูร่ อบชิงชนะเลิศได้ แคว้นหลานเสียง
มิได้มีรายนามติดอยูใ่ นตําแหน่งห้าอันดับแรกด้วยซําไป
แล้วไยจึงสามารถเข้าสูร่ อบชิงชนะเลิศได้เล่า
“ข้ารูว้ า่ พวกเจ้ากําลังสับสน ในการประลองรอบทีแล้ว

มา หากสองคณะทําแต้มเท่ากันในรอบรองชนะเลิศ
อันดับรอบชิงชนะเลิศจะตัดสินจากอันดับทีได้ในการ
ประลองรอบแรก ในการประลองรอบแรกนัน แคว้นเฟิ งอ
วินได้อนั ดับเหนือกว่าแคว้นหลานเสียง และทังสอง
แคว้นต่างก็ได้รบั ชัยชนะสามครังในการประลองรอบรอง
118
ชนะเลิศ เช่นนันเอง แคว้นเฟิ งอวินจึงควรได้อนั ดับทีห้า
ส่วนแคว้นหลานเสียงได้อนั ดับทีหก”
“แต่เราตัดสินใจให้แคว้นหลานเสียงผ่านเข้าสูร่ อบชิง
ชนะเลิศด้วยเช่นกัน” แม่ทพั หลีแลดูเคร่งขรึม ดวงตาคม
ปลาบ “แม้จกั รวรรดิอซู๋ วงและแคว้นเทียนอวินจะได้
อันดับหนึงในรอบรองชนะเลิศเช่นเดียวกัน แคว้นเทียน
อวินก็ควรได้อนั ดับหนึงตามผลแต้มทีได้ในการประลอง
รอบแรก!”
ทัวทังลานเงียบสงัดลงไป แล้วทุกคนต่างก็สงสัยว่า
แคว้นเทียนอวินคิดทําสิงใดกันแน่ บัดนีเมืออวินลัวเฟิ ง
เปิ ดศึกอย่างชัดเจนกับจักรวรรดิเทียนหุยแล้ว แล้วไย
จักรวรรดิเทียนหุยจึงมอบอันดับหนึงให้แก่อวินลัวเฟิ ง
119
ท่าทีของพวกเขาช่างน่าสับสนยิงนัก...
อย่างไรก็ดี ไม่นานพวกเขาก็ได้รูถ้ งึ เป้าหมายทีแท้จริง

ของจักรวรรดิเทียนหุย!
“เพือความยุติธรรม จักรวรรดิเทียนหุยจะเป็ นผูจ้ ดั หา

อาวุธให้ในรอบชิงชนะเลิศต่อไปนี และคณะทีได้อนั ดับ
ตําสุดมีสทิ ธิเลือกอาวุธก่อน”
คณะทีได้อนั ดับตําสุดมีสทิ ธิเลือกอาวุธก่อนอย่างนัน

หรือ
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือ แคว้นหลานเสียงมีสทิ ธิเลือกอาวุธ

120
ก่อน ส่วนอวินลัวเฟิ งผูค้ ว้าชัยชนะในรอบรองชนะเลิศ
สามารถเลือกได้แต่ของเหลือใช้เท่านัน...
แล้วพวกเขาเรียกการกระทําเช่นนีว่ายุติธรรมงันหรือ
ตัวแทนทังหลายต่างก็รูส้ กึ ว่าเรืองนีไม่ยตุ ิธรรมต่อ

อวินลัวเฟิ งและโกรธขึงกับท่าทีของจักรวรรดิเทียนหุย
เป็ นอย่างมาก อย่างไรก็ดี ด้วยเกรงอํานาจของจักรวรรดิ
เทียนหุย พวกเขาจึงมิได้เอ่ยอะไร ได้แต่เก็บความชิงชัง
ไว้ในใจเท่านัน...
“จักรวรรดิเทียนหุยช่างไร้ยางอายยิงนัก” เยียซีมวก่
ั นด่า
ด้วยรอยยิมเยาะ
121
แน่นอน เขาย่อมทราบดีวา่ ความประสงค์ของจักรวรรดิ

เทียนหุยคือการสร้างปั ญหาให้แก่แคว้นเทียนอวิน!
อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาขึนส่งสายตามาดร้ายไปยังหลง
หยวน แล้วรอยยิมก็ปรากฏขึนบนใบหน้างามของนาง
รอยยิมของนางงดงามสะกดลมหายใจจริง ทว่าใครๆ ก็รู ้
122
ว่านางกําลังโกรธเพียงใด เพราะรอยยิมนางเป็ นเช่นมาร
ร้าย
“พีใหญ่” นางกล่าวขึน เบนสายตาไปยังเยียซีมวั “ท่าน

เพียงแต่ตอ้ งจดจําไว้อย่างหนึงเท่านัน อาวุธเป็ นเพียง
เครืองมือของผูฝ้ ึ กฌาน ไม่วา่ อาวุธจะแข็งแกร่งเพียงใด
หากตกไปอยูใ่ นมือสวะก็เปล่าประโยชน์”
ได้ยินดังนัน สีหน้าชิวเฟยหวาก็เปลียนไปทันใด พลาง

ตะเบ็งเสียงลันว่า “อวินลัวเฟิ ง เจ้าพูดเช่นนันหมาย
ความว่าอย่างไร เจ้าหาว่าใครเป็ นสวะ”
อวินลัวเฟิ งส่งสายตามาดร้ายไปให้ “ใครรับไปก็คนนัน”
123
ได้ยินถ้อยคํานางแล้ว ชิวเฟยหวาก็โกรธจนตัวสัน เขา
จ้องไปยังใบหน้ามารร้ายอันงดงามของนางแล้วก็ขบ
เขียวเคียวฟั น “ดี ดีมาก! ข้าหวังว่าเมือรอบชิงชนะเลิศ
มาถึง เจ้าจะยังคงปากดีเช่นนีอยูไ่ ด้!”
แม่ทพั หลีนิวหน้าขัดพวกเขาขึน
“รอบชิงชนะเลิศนันให้อิสระ แคว้นทังหกจะถูกแบ่งออก
เป็ นสามคณะ นันก็คือ สองแคว้นต่อหนึงคณะ พวกเจ้า
เลือกสมาชิกได้ตามใจ”
การประลองในรอบชิงชนะเลิศนีออกแบบมาเพือหยุด
124
อวินลัวเฟิ งโดยเฉพาะ
แคว้นหลานเสียงเข้ากับจักรวรรดิเทียนหุยเป็ นปี เป็ นขลุย่

ตลอดมา เช่นนันเองพวกเขาย่อมโจมตีอวินลัวเฟิ งก่อน
เป็ นอันดับแรก จักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่นนั
เล่า ต่างก็มิอยากให้แคว้นเล็กแคว้นน้อยผงาดขึนมา
เช่นนันเอง แคว้นเทียนอวินจึงตกเป็ นเป้าของทุกคน!
“ท่ามกลางคนสามคณะนี ใครแพ้ก่อนจะถูกตัดสินตก
รอบก่อน ส่วนอีกสองคณะจะได้สตู้ อ่ ! เมือเหลือเพียง
คณะเดียวแล้ว สองแคว้นทีรวมกลุม่ กันจะต้องมาต่อสู้
กันเอง”
125
กล่าวอีกทางหนึงก็คือ เมือการประลองเริมขึน จะมีหนึง
คณะถูกขับตกรอบไป จากนันอีกสองคณะทีเหลือจะ
ต่อสูก้ นั เมือได้ผชู้ นะแล้ว ก็จะเหลืออยูเ่ พียงคณะเดียว
เท่านัน...
และจากนัน การต่อสูร้ ะหว่างทังสองแคว้นในคณะเดียว

กันก็จะเริมต้นขึน!
“นีก็ลา่ ช้ามากแล้ว แคว้นหลานเสียง จงเลือกอาวุธของ

พวกเจ้า ส่วนคณะอืนให้รอก่อน”
ชิวเฟยหวาชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาเย็นชา
เดินกร่างเข้าสูส่ งั เวียนด้วยย่างก้าวจองหอง จากนันหยิบ
126
เลือกอาวุธทีดีทีสุดออกไป
ตัวแทนคนอืนๆ จากแคว้นหลานเสียงต่างก็เลือกหยิบ
อาวุธอันเป็ นทีต้องการมากทีสุด จากนันเดินเข้าสู่
สังเวียนด้วยรอยยิมบนใบหน้า
ส่วนแว่นแคว้นอืนๆ นันเล่า ต่างก็เลือกหยิบเอาอาวุธทีดี

ทีสุดทีเหลืออยูเ่ ช่นเดียวกัน ดังนันเมือถึงคราวแคว้น
เทียนอวินเลือกอาวุธ ก็เหลือแต่กระบองกับกระบีทือๆ
อยูเ่ พียงเล็กน้อยเท่านัน...
อวินลัวเฟิ งมองไปรอบๆ จากนันหยิบเอากระบองขึนมา

นางหรีตาลงเล็กน้อย จากนันแย้มรอยยิมร้าย “กระบอง
127
นีดูดีทีเดียว เหมาะจะเอาไปฟาดคนให้สมองไหล”
หลงหยวนยิมเยาะถ้อยคําเด็กสาว ผลลัพธ์ของการ
ประลองรอบชิงชนะเลิศก็เห็นๆ กันอยู.่ ..
จักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่ยอ่ มร่วมคณะเดียว

กันอย่างแน่นอน ส่วนจักรวรรดิเทียนหุยก็คงจะร่วมคณะ
กันกับแคว้นหลานเสียง และหลังจากนัน ก็จะเหลือเพียง
แคว้นเฟิ งอวินกับแคว้นเทียนอวินเท่านัน...
เมือการประลองเริมต้นขึนแล้ว อีกสีแคว้นย่อมโจมตี
อวินลัวเฟิ งพร้อมๆ กันอย่างแน่นอน! เมือเวลานันมาถึง
ผูท้ ีจะถูกฟาดสมองไหลย่อมเป็ นนาง!
128
เหตุการณ์เป็ นไปตามทีฮ่องเต้หลงหยวนคาด จักรวรรดิ
หลิวเยว่เลือกจักรวรรดิอซู๋ วงเข้าร่วมคณะตนอย่างไม่
ลังเล ส่วนแคว้นหลานเสียงเองก็ยืนอยูเ่ คียงข้าง
จักรวรรดิเทียนหุยเช่นเดียวกัน
เหลือเพียงตัวแทนจากแคว้นเฟิ งอวินและแคว้นเทียนอวิ
นอยูเ่ ท่านัน ต่างคนต่างมองตากันไม่พดู ไม่จา
129
เซียวอวีชิงเพ่งพิศอวินลัวเฟิ งด้วยดวงตาเย็นตากระจ่าง
ใส ประกายซับซ้อนสะท้อนอยูใ่ นดวงตาทะมึนนัน “ข้า
ไม่คิดเลยว่าวันหนึงพวกเราจะมาต่อสูเ้ คียงบ่าเคียงไหล่
กัน”
เหล่าผูช้ มต่างก็นิงตะลึงไป เซียวอวีชิง ตัวแทนผูเ้ ข้าร่วม

130
การประลองผูโ้ ด่งดังจากแคว้นเฟิ งอวินกลับกลายเป็ น
คนรูจ้ กั เก่าแก่ของอวินลัวเฟิ ง
ช่างเป็ นเรืองบังเอิญอะไรเช่นนี!
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ดวงตาโค้งขึน “คิดว่าผูใ้ ดจะคว้าชัย

ชนะ เจ้า หรือว่าข้า”
เซียวอวีชิงคิดว่าอวินลัวเฟิ งคงไม่แยแสตน และมิได้คิด

ว่านางจะเอ่ยถามคําถามดังกล่าว ทันใดนันเองหัวใจ
ของเขาก็ผอ่ นคลายลง แล้วตอบรับนางพร้อมกับเม้มริม
ฝี ปากบาง “ต้องเป็ นเจ้าอย่างแน่นอน”
131
“ข้ามิได้พบเจ้ามานานหลายปี และพลังของเจ้าก็แข็ง
แกร่งขึนมาก ข้าเฝ้ารอทีจะต่อสูก้ บั เจ้าในรอบชิงชนะ
เลิศ”
เมือได้ยินถ้อยคําของนางดังนัน เซียวอวีชิงก็ชอ้ นศีรษะ

ขึน ดวงตาเด็ดเดียว
“ตกลง ถ้าเช่นนัน ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ีรอบตัดเชือก!”
กล่าวจบ ทังสองต่างก็มีทา่ ทีประหนึงว่าเชือมันแล้วว่า

ชัยชนะจะต้องตกเป็ นของคณะตนอย่างแน่นอน! เห็นที
สหายทังหลายของอวินลัวเฟิ งก็ลว้ นแล้วแต่หยิงยโส
โอหัง อวดดีดว้ ยกันทังนัน
132
“น่าขัน” ชิวเฟยหวากล่าวพลางชําเลืองมองไปยังทังสอง
ด้วยรอยยิมเยาะ “พวกเจ้าเอาอะไรมาคิดว่าจะสามารถ
ชนะได้ เลิกอวดเก่งอวดดีกนั เสียที!”
เซียวอวีชิงนิวหน้าลงเล็กน้อย จากนันชําเลืองมองไปยังชิ
วเฟยหวาด้วยสายตาเย็นชา
ก่อนทีเขาจะทันได้เอ่ยปาก กลุม่ คนเบืองหลังตนก็ได้ลกุ

ขึนเปิ ดฉากด่าทอชิวเฟยหวาเสียแล้ว
“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าถูกแคว้นเฟิ งอวินของพวกข้าถล่ม
เอาถึงสองครังสองครา เจ้ากล้าดีอย่างไรมาหยามหมิน
133
เกียรติของนายน้อยเซียว!”
“นายน้อยเซียวทรงพลังแข็งแกร่งยิงนัก จนคนอย่างเจ้า
มิอาจเป็ นคูม่ ือของนายน้อยได้แม้เพียงนิด!”
เห็นได้ชดั ว่าเซียวอวีชิงนันโด่งดังอยูใ่ นแคว้นเฟิ งอวิน

มากทีเดียว กระทังองค์หญิงและองค์ชายทังหลายต่างก็
ติดตามเขาต้อยๆ ประหนึงพ่อยกแม่ยก
“ฮึม!” ชิวเฟยหวาสีหน้าเปลียน จากนันก็พน่ ลมออกจมูก

เย้ยเย็นชา “ในเมือพวกเจ้ามันใจกันมากนัก ก็มาประมือ
กันเถิด แล้วดูซิวา่ ใครกันแข็งแกร่งกว่า!”
134
บรรยากาศท่ามกลางสังเวียนหนักหน่วงขึนมาโดยพลัน
บัดนีเอง แม่ทพั หลีก็ได้ประกาศว่าการประลองเริมต้นขึน
แล้ว ทุกคนต่างก็ชกั อาวุธของตนขึนมาพุง่ เข้าใส่คตู่ อ่ สู.้ ..
เมือโดนโจมตีทงหน้
ั าหลัง อวินลัวเฟิ งและเซียวอวีชิงต่าง
ก็ยืนเอาหลังพิงกัน จ้องมองไปยังเหล่าผูค้ นทีพุง่ โจนเข้า
มาหา
“ปล่อยจักรวรรดิอซู๋ วงให้ขา้ จัดการ” อวินลัวเฟิ งหัวเราะ

คิกคัก แลดูผอ่ นคลายมิได้หวาดหวันแต่อย่างใด “ส่วน
เจ้าจัดการคนของจักรวรรดิหลิวเยว่ ตกลงไหม”
นางมิได้ขอให้เซียวอวีชิงนําตัวแทนแห่งแคว้นเฟิ งอวิน
135
คนอืนๆ เข้าปะทะกับจักรวรรดิหลิวเยว่ แต่ขอให้เขา
เผชิญหน้ากับตัวแทนทังหลายจากจักรวรรดิหลิวเย
ว่เพียงลําพัง!
เซียวอวีชิงผงกศีรษะ นําเสียงเย็นรืนเช่นทุกที “ตกลง”
“ถ้าเช่นนันเรามาดูกนั ว่าใครจะเก็บกวาดสังเวียนเรียบ
ร้อยก่อนกัน!” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย จากนัน
เผยรอยยิมนางมาร “ส่วนจักรวรรดิเทียนหุยและแคว้น
หลานเสียงนัน ปล่อยให้ตวั แทนคนอืนๆ จากแคว้นของ
เจ้าและผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของข้าจัดการก็แล้วกัน”
เมือได้ยินถ้อยคําอวดดีของนางเข้าแล้ว เหล่าตัวแทนทุก
136
คนจากทังสีแคว้นจักรวรรดิตา่ งก็ระคายเคืองจนต้องขบ
เขียวเคียวฟั น ตัวแทนจากจักรวรรดิเทียนหุยผูม้ ีความ
แค้นส่วนตัวเป็ นทุนเดิมปลดปล่อยจิตสังหารแรงกล้า
ออกมาและหมายมาดจะสังหารอวินลัวเฟิ งให้ตายไปใน
ทีเดียว!
ขณะทีชายผูน้ นพุ
ั ง่ ประชิดเข้ามา อวินลัวเฟิ งก็หนั กลับ
ไปมองหลงหยวนแล้วเอ่ยถามว่า “การประลองครังนี
สามารถลงมือสังหารได้หรือไม่”
ฮ่องเต้หลงหยวนนิงไป หากเขาบอกว่าไม่ ก็คงจะปลิด

ชีพนางด้วยโอกาสนีมิได้ เช่นนันเองเขาจึงได้แต่พยัก
หน้า “กระบีหามีตาไม่ พลังมือฆ่ากันก็เป็ นเรืองธรรมดา”
137
“ดีส”ิ
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมสามานย์ ยกกระบองขึนในมือ

โดยพลัน จากนันฟาดลงบนศีรษะของตัวแทนจักรวรรดิ
เทียนหุยเต็มแรง
138
เปรียง!
เสียงศีรษะระเบิดดังขึนกลางลาน แล้วสมองของชายผู้
นันก็พลันแตกกระจายออกมาอาบย้อมด้านหลังศีรษะ
ให้กลายเป็ นสีแดงฉานด้วยเลือด
“อย่างทีคิดไว้เลย กระบองนีเข้ามือข้ายิงกว่ามีดหรือ
กระบีมาก” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ส่งสายตานางมารไปยัง
ฝูงชน จากนันก็กล่าวกับเซียวอวีชิงทีอยูด่ า้ นหลัง “มา
เถอะ มาดูกนั ว่าผูใ้ ดจะเก็บกวาดศัตรูได้เสร็จสินก่อน
กัน”
139
กล่าวดังนัน นางก็พงุ่ เข้าใส่ฝงู ศัตรูทนั ที
ตาต่อตาคือหลักการของอวินลัวเฟิ งเสมอมา จักรวรรดิ

เทียนหุยจ้องทําลายล้างนางมานักต่อนัก เช่นนันเองนาง
จึงไม่มีเมตตาต่อพวกเขา แต่จกั รวรรดิอซู๋ วงเพียงแต่คิด
เอาชนะนางเท่านัน นางจึงมิได้ออกอาวุธโจมตีหวังให้ถงึ
ตายกับพวกเขา...
ทีสุดแล้ว นางก็มิใช่คนกระหายเลือด นางฆ่าเพียงแต่คน

ทีคิดจะฆ่านางเท่านัน!
ครันได้เห็นพลังของอวินลัวเฟิ งและเซียวอวีชิงแล้ว
ฮ่องเต้หลงหยวนผูเ้ มือครูย่ งั ยิมเยาะอยูบ่ ดั นีกลับนิงงัน
140
ตัวสันสะท้านไปทันใด
“ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนอย่างนันหรือ” ดวงตาของเขาเต็มไป

ด้วยความไม่เชือ “ทังสองคนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน
อย่างนันหรือ มิหนําซําอวินลัวเฟิ งยังเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขัน
เซียนระดับกลางเชียวรึ”
ท่ามกลางเหล่าเยาวชนอัจฉริยะแห่งแว่นแคว้นทังหก มี
เพียงอันหลานแห่งจักรวรรดิอซู๋ วงเท่านันทีบรรลุขนเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนระดับกลาง
ด้วยเหตุนีเอง อันหลานผูม้ ีอายุมากกว่าอวินลัวเฟิ งไม่กี

ปี จงึ ได้รบั การขนานนามว่าอัจฉริยะผูห้ าตัวจับยาก! หา
141
กอวินลัวเฟิ งเองก็มีพลังดังกล่าวตังแต่อายุอานามยัง
น้อยนิด ใครเล่าจะเป็ นคูม่ ือของนางบนแผ่นดินนี
หลงหยวนเสียใจในสิงทีตนได้กระทําไว้กบั อวินลัวเฟิ งขึน

มาโดยพลัน หากเขารูเ้ สียหน่อยถึงพลังทีแท้จริงของอ
วินลัวเฟิ ง ก็คงไม่ปฏิบตั ิกบั นางเช่นนี! อย่างไรก็ดี เรืองที
ทําก็ได้ทาํ ไปแล้ว มิอาจแก้ไขอะไรได้อีก ไม่วา่ เขาจะ
เสียใจเท่าไร ก็มิอาจเปลียนแปลงอะไรได้อีกแล้ว
“นางคือผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับกลางอย่างนันหรือ”
หลิงกุย้ เฟยกําหมัดแน่น จ้องมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย
ความเกลียดชัง เล็บจิกลึกเข้าไปในฝ่ ามือ “นางแพศยานี
บอกว่าตนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับสูงสุดตอนลง
ทะเบียน เหตุใดจู่ๆ นางจึงกลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน
142
ระดับกลางขึนมาเสียเล่า นางต้องจงใจซ่อนพลังทีแท้
จริงของตนไว้แน่!”
หากข้าปล่อยให้สตรีผนู้ ีเติบโตต่อไป สักวันนางเด็กนีจะ

ต้องมาคุกคามข้าแน่!
คนอืนๆ เองต่างก็ชะงักงันไปกับพลังทีแท้จริงของอวินลัว
เฟิ งเช่นกัน และจ้องมองนางด้วยสายตาตืนตะลึง
เมือได้เห็นว่าอันหลานแทบจะตังรับการโจมตีของนางมิ
ไหว ทุกคนต่างก็เบือใบ้ไป ประหนึงมองดูมดงานกระทืบ
ช้างสาร!
143
ช่างเป็ นเรืองทีไม่น่าเชือ!
เมือตกอยูภ่ ายใต้การโจมตีของอวินลัวเฟิ ง เหล่าตัวแทน

จากจักรวรรดิอซู๋ วงต่างก็คอ่ ยๆ เสียท่า หลายคนร่วงตก
สังเวียนไปนอนครวญครางอยูบ่ นพืน...
อวินลัวเฟิ งจู่ๆ ก็หยุดการโจมตี จากนันนิวหน้า “ข้า

อยากกําจัดแคว้นหลานเสียงและจักรวรรดิเทียนหุยยิง
กว่าจักรวรรดิอซู๋ วง ดังนัน...”
นางหมุนกายจากนันโบกกระบองในมือ ‘ฝุบ!’ เหล่าตัว

แทนจากแคว้นหลานเสียงและจักรวรรดิเทียนหุยทีเหลือ
ต่างก็ถกู กวาดตกสังเวียนร่วงลงใส่ฝงู ชนเสียงดังตุบ
144
อันหลานจ้องมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาตืนตะลึง
แล้วในหัวใจก็เกิดความรูส้ กึ ชอบกลบางอย่างแผ่ซา่ น
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งประชิดตัวเข้ามาแล้ว เขาก็รบี ยกมือ
ขึนทันใด
“อย่าห่วงไป ข้าจะลงไปเอง”
ยอมรับความพ่ายแพ้เสียตอนนีดีกว่าถูกกวาดตก
สังเวียน...
เช่นนันเอง อันหลานผูม้ ีสติปัญญาดีก็กระโดดลงจาก

สังเวียนไปผงกศีรษะให้แก่อวินลัวเฟิ ง
145
แรกเริมเดิมทีเขาไม่อยากให้อวินลัวเฟิ งผงาดขึนเหนือ
สามจักรวรรดิใหญ่ แต่ทว่าบัดนี...เขาตระหนักได้แล้วว่า
เด็กสาวผูน้ ีมิใช่คนธรรมดา และมีชะตาทีจะเป็ นผูย้ งิ
ใหญ่เข้าสักวัน
ก่อนทีอวินลัวเฟิ งจะเริมขัดเคืองใจกับจักรวรรดิอซู๋ วง เขา

ต้องหยุดประมือกับนาง ไม่เช่นนัน ด้วยความเป็ นเลิศ
ของนางแล้ว นางอาจหาทางชําระแค้นกับจักรวรรดิอซู๋
วงในอนาคตอันใกล้...
ครันได้เห็นจักรวรรดิอซู๋ วงล่าถอยลง ตัวแทนจาก

จักรวรรดิหลิวเยว่เองต่างก็ไม่มีจิตใจจะสูอ้ ีกต่อไป จึง
146
โจนออกจากสังเวียนมุง่ ออกจากลานไปอย่างงุ่มง่าม
147
ตอนที 1018 ไปดูอวินลัวเฟิ งสยบสัตว์อสูรกันเถอะ
พวกเขาชนะอย่างนันหรือ ไก่รองบ่อนชนะการประลอง
ทียิงไปกว่านัน พวกเขายังปราบแคว้นทังสีลงได้ดว้ ย
ครันสัมผัสได้ถงึ แรงโทสะของฮ่องเต้หลงหยวน แม่ทพั

หลีก็รบี กระแอมกล่าวขึนว่า “บัดนีเมือแคว้นเทียนอวิน
และแคว้นเฟิ งอวินชนะแล้ว ทังสองแคว้นก็สามารถประ
มือกันได้ และตัดสินว่าฝ่ ายใดจะเป็ นผูช้ นะทีแท้จริง”
148
เซียวอวีชิงมองไปยังอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวด้วยเสียงเย็น
รืนว่า “ข้ายอมจํานน”
อย่าว่าแต่คนอืนๆ เลย กระทังอวินลัวเฟิ งเองก็นิวหน้า

เบนสายตาไปยังเซียวอวีชิง
“อย่าลืมสิวา่ เราตกลงกันแล้วว่าจะต่อสูก้ นั ในรอบชิง

ชนะเลิศ อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดยกธงขาวโดยไม่ตอ่ สู!้ ”
เซียวอวีชิงผงกศีรษะ “ข้าได้อนั ดับสองเพือแคว้นเฟิ งอ

วินแล้ว ข้ามิได้ติดหนีอะไรพวกเขาอีกต่อไป อีกประการ
ข้าไม่คิดว่าจะเอาชนะเจ้าได้หรอก”
149
แม่ทพั หลีมิได้คาดคิดว่าสถานการณ์จะพลิกผันมาเช่นนี
ก็นิงไป ขณะตังท่าจะพูดอะไรบางอย่าง นําเสียงกระฟั ด
กระเฟี ยดของหลงหยวนก็ดงั ก้องขึนมา
“เจ้าคิดยอมจํานนอย่างนันหรือ เราไม่อนุญาต พวกเจ้า

ทังสองต้องต่อสูก้ นั !”
ในเมือพวกเจ้าทังสองเป็ นสหายเก่าแก่ ข้าก็ตอ้ งดูพวก

เจ้าต่อสูก้ นั ให้ได้! มีเพียงหนทางนีเท่านันทีข้าจะระบาย
ความแค้นในใจได้!
หากเป็ นคนอืน เขาคงจะยําเกรงบารมีของหลงหยวน

เคราะห์รา้ ยทีคนทีเขาพบกลับเป็ นเซียวอวีชิงผูไ้ ม่เคย
150
ยอมอ่อนข้อให้ใคร เช่นนันเอง เซียวอวีชิงผูม้ ิได้ชายตา
แลหลงหยวนเสียด้วยซําก็ได้นาํ ตัวแทนจากแคว้นเฟิ งอ
วินเดินลงสังเวียนไป ครันเห็นท่าทีงามสง่าของเขาแล้ว
หญิงสาวหลายคนทีอยู่ ณ ทีแห่งนันก็รูส้ กึ ว่าหัวใจหยุด
เต้นไปชัวขณะ
“ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกเทิดทูนหลิวเฉินอี และมอบ
หัวใจให้แก่เซียวอวีชิงแทน เจ้าเห็นท่าทีของเขาไหมเล่า
ทังเข้มขรึมและสมเป็ นชายชาตรียงนั
ิ ก!”
“เทียบกันกับเซียวอวีชิงแล้ว ข้าปลืมอวินลัวเฟิ งมากกว่า

แม้ขา้ เองจะเป็ นสตรี หากได้มีสมั พันธ์กบั นางข้าก็ไม่วา่
อะไร...”
151
“ข้าว่าเซียวอวีชิงกับอวินลัวเฟิ งนันช่างเหมาะสมกันดีแท้
แต่อวินลัวเฟิ งก็มีสามีแล้ว เห็นทีเรืองนีจะเป็ นรักทีไม่สม
หวังกระมัง ช่างน่าเสียดาย...”
ฝูงชนต่างก็ลกุ ฮือขึนมา
ทว่าไม่มีผใู้ ดปฏิเสธได้วา่ หลังการประลองทังสองสาขานี

นามของอวินลัวเฟิ งก็จะโด่งดังไปทัวทุกผืนแผ่นดิน!
“กลับไปพักผ่อนกันเถิด” อวินลัวเฟิ งกล่าว นางยืดกาย

เกียจคร้าน “พรุง่ นีจะเป็ นการประลองสาขาสุดท้าย!”
152
นางหรีตาลงเล็กน้อยจากนันยกมุมปากขึนยิม เมือการ
ประลองวันพรุง่ นีเสร็จสินลง นางก็จะได้กลับบ้านเสีย
ที...
...
วันต่อมา
แม้จะเป็ นช่วงเวลารุง่ สาง แต่ทวท้

ั องถนนต่างก็คกึ คักดีที
เดียว ด้วยทุกคนต่างพูดกันถึงการประลองครังทีผ่านมา
และเมือใดก็ตามทีมีนามของอวินลัวเฟิ ง ดวงตาของพวก
เขาก็จะฉายแววเคารพเทิดทูน เพราะบัดนีไม่วา่ ใครต่าง
ก็ตะโกนกันด้วยเสียงทีก้องสะท้อนไปทัวทังท้องถนน
153
ว่า...
“ไปดูอวินลัวเฟิ งสยบสัตว์อสูรกันเถอะ!”
แล้วทุกคนต่างก็ปรีไปยังคอกผูช้ มเพือแย่งชิงตําแหน่งดีๆ
ก่อนใครเพือทีจะได้ชมการแสดงของอวินลัวเฟิ ง! เช่นนัน
เอง เมืออวินลัวเฟิ งมาถึงลานแล้ว นางก็ตอ้ งชะงักงันไป
กับภาพทีปรากฏขึนต่อสายตา
คอกผูช้ มทังหมดต่างอัดแน่นไปด้วยผูค้ น กระทังพืนทาง

เดินก็มิได้วา่ งเว้น หากลานสยบอสูรเบืองล่างมิได้
อันตรายเกินไป สงสัยเหล่าคนดูก็คงจะปรีเข้าไปแย่งชิง
พืนทีกรงสัตว์อสูรด้วยกระมัง
154
“บ้าน่า!” เยียซีมวอดอุ
ั ทานออกมามิได้ “เหตุใดวันนีจึง
ได้มีผคู้ นมากมายถึงเพียงนี”
การประลองสาขาวิชาแพทย์หรือการต่อสูท้ ีผ่านมาก็มิได้
มีผคู้ นเนืองแน่นเช่นวันนี บางทีเหล่าอัจฉริยะทังหลาย
จากเหล่าแคว้นต่างๆ ก็คงมาทีนี แม้กระทังขุนนางและ
เชือพระวงศ์ของจักรวรรดิเทียนหุยเองก็คงมาทีนี...เพือดู
อวินลัวเฟิ งสยบสัตว์อสูร!
155
ตอนที 1019 สัตว์อสูรทังหลายต่างโค้งคํานับนาง
“คุณหนูอวิน”
ครันได้เห็นอวินลัวเฟิ งแล้ว ชายหนุ่มผูห้ นึงก็ปรีเข้าไปหา

นางด้วยความตืนเต้น พลางยืนมือไปหมายจะจับมือ
นาง อย่างไรก็ดี แขนของเขาก็ถกู มือใหญ่ขา้ งหนึงจับไว้
ได้ทนั
เยียซีมวคว้
ั าแขนเขาไว้ เลิกคิวขึนตะเบ็งเสียงเย็น “อยู่
ห่างๆ น้องสะใภ้ขา้ !”
156
ชายหนุ่มผูน้ นหน้
ั าแดง จากนันรีบอธิบาย “นายน้อยเยีย
ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว คุณหนูอวินคือวีรสตรีของข้า ข้า
เพียงแต่ตืนเต้นเกินไป จึงได้กระทํากิรยิ ามิสมควร”
กล่าวจบ ชายหนุ่มก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวต่อว่า

“คุณหนูอวิน ด้วยฝี มือของท่านในการประลองทังสอง
สาขาทีผ่านมา พวกข้าจึงต้องมองแคว้นเทียนอวินใหม่
เช่นนันเอง ข้าเชือว่าในเรืองการสยบสัตว์อสูรนี ท่านก็คง
มีความเป็ นเลิศเช่นเดียวกัน! อีกประการ...ข้าเป็ นแพทย์
ข้าขอเข้าร่วมคณะเทียนอวินของท่าน และรับใช้ทา่ นได้
เมือเห็นใบหน้ากระตือรือร้นของเขาแล้ว อวินลัวเฟิ งก็ยก

ริมฝี ปากขึนแย้มยิมเล็กน้อย และดวงตาของนางก็สอ่ ง
157
ประกายไปด้วยแสงร้ายกาจ การแสดงสีหน้าเพียงเล็ก
น้อยของนางก็ช่างทรงเสน่หย์ งนั
ิ กจนผูค้ นมิอาจละสาย
ตาไปจากนางได้
“หากวันหนึงมีกลุม่ อิทธิพลทีมีนามว่าหอแพทย์ถือ
กําเนิดขึนมา ข้ายินดีตอ้ นรับเจ้าเข้าร่วม”
กล่าวแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เดินตรงไปยังลานสยบอสูร ร่าง

ของนางเพรียวบาง ส่วนเส้นผมงามสลวยก็ปลิวสยายอยู่
ในสายลม
ชายหนุ่มจ้องมองไปยังเด็กสาวผูเ้ ดินจากไปด้วยดวงตา
เป็ นประกาย จากนันพึมพําด้วยนําเสียงเด็ดเดียว “นาม
158
ของข้าคือ...มัวอี! หากสักวันหนึงมีกลุม่ อิทธิพลทีมีนาม
ว่าหอแพทย์ถือกําเนิดขึนจริง ข้าจะไปเข้าร่วมอย่างแน่
นอน ไม่วา่ ข้าจะอยูไ่ กลสักเท่าไรก็ตาม!”
อวินลัวเฟิ งหยุดฝี เท้า จากนันก้าวเดินต่อไปยังลานโดย

ไม่หนั กลับมามอง
ผูเ้ ข้าร่วมการประลองจํานวนน้อยนิดบัดนีรออยูใ่ นลาน

แล้ว และเมือได้เห็นเด็กสาวก้าวเข้ามา พวกเขาต่างก็ตวั
แข็งไป เผลอกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว
นางหญิงบ้านีเข้าร่วมการประลองสยบสัตว์อสูรด้วย
อย่างนันหรือ ถ้าเช่นนันเห็นทีพวกเขาคงหมดหวังเอา
159
ชนะแล้วในครานี!
“เราเริมกันได้หรือยัง” อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปยังผู้

ตัดสินแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม
เห็นทีหลงหยวนและหลิงกุย้ เฟยคงยังไม่ฟืนตัวจาก
ความตืนตะลึงเมือวาน ในวันนีจึงมิได้มาปรากฏตัว
ผูต้ ดั สินนิงไป ปาดเหงือเย็นออกจากหน้าผาก จากนัน

เอ่ยด้วยรอยยิมว่า “อีกเดียวข้าจะปล่อยสัตว์อสูรออกมา
จากกรง กฎมีอยูว่ า่ ผูท้ ีสยบสัตว์อสูรได้มากทีสุดภายใน
ระยะเวลาสิบนาทีจะเป็ นผูช้ นะ”
160
กล่าวจบ ผูต้ ดั สินก็สงให้
ั องครักษ์เปิ ดกรงออก ไม่นาน
เหล่าสัตว์อสูรผูไ้ ด้รบั อิสระก็ปรีออกมาจากกรงอย่าง
คลุม้ คลัง โจนขึนไปยังลานทีมีผสู้ ยบอสูรอยู่
ในตอนนันเอง อวินลัวเฟิ งก็ได้เปล่งพลังมหาศาล เมือ

มองจากกลุม่ ผูช้ มแล้วจะเห็นแสงสีแดงส่องสว่างอยู่
เหนือศีรษะนาง มีรูปร่างเป็ นจิงจอกแปดหางสีแดงสด
ทุกคนต่างก็ชะงักงันไปกับภาพตรงหน้า
เมือสัมผัสได้ถงึ รัศมีของนางแล้ว เหล่าสัตว์อสูรต่างก็

หยุดนิง มองไปยังนางด้วยความหวาดกลัวและยําเกรง
มิกล้าเข้าใกล้นางไปมากกว่านี...
161
ขณะทีฝูงชนกําลังสงสัยอยูน่ นเอง
ั สัตว์อสูรทังหลายต่าง
ก็คกุ เข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน โค้งคํานับอย่าง
นอบน้อมให้แก่...อวินลัวเฟิ ง!
สัตว์อสูรจะโค้งคํานับให้แก่ราชันของตนเท่านัน!
เด็กสาวยืนนิงอยูท่ า่ มกลางสัตว์อสูร ยืนไพล่หลังเฝ้ามอง

พวกมันคุกเข่าลงต่อหน้า อาภรณ์ขาวสะบัดพลิวอยูใ่ น
สายลม
นางแลดูคล้ายนางพญาแห่งโลกใบนี เฝ้ามองผูค้ นของ

นางคุกเข่าลงกราบกรานแทบเท้า
162
ทัวทังลานเงียบสงัดไป
ทังผูช้ มและตัวแทนเข้าร่วมการประลองต่างก็นิงงัน...
163
ตอนที 1020 ยืนคําร้องขอเกษี ยณ
ทุกคนต่างก็มองดูอวินลัวเฟิ ง สายตาฉายความรูส้ กึ ผสม

ปนเป ทังตืนตะลึง ฉงนใจ และเทิดทูน
พวกเขาต่างก็คิดกันว่าแค่นางคว้าชัยชนะในการ
ประลองสาขาวิชาแพทย์และการต่อสูม้ าได้ก็วา่ เกินคาด
แล้ว แต่พวกเขามิเคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าสิงทีนาง
ถนัดจริงๆ คือการสยบสัตว์อสูร
นางเพียงแต่ยืนนิงอยูเ่ ฉยๆ สัตว์อสูรทังหลายต่างก็กม้ ลง

164
โค้งคํานับนาง!
ใครกันบนโลกนีทีจะสามารถทําเรืองเช่นนีได้อีก
“การประลองจบสินลงหรือยัง”
นําเสียงเกียจคร้านของนางดึงผูต้ ดั สินทีกําลังตะลึงงัน
อยูใ่ ห้รูส้ กึ ตัวในทีสุด
เขาปาดเหงือออกจากใบหน้าอีกครัง จากนันเอ่ยด้วย
รอยยิมอ่อนล้า “เจ้าเป็ นผูช้ นะแล้ว”
อย่างไรก็ดี เพราะเหตุการณ์อศั จรรย์ทีเกิดขึนในครังนี

165
เขาจึงมิอาจจัดอันดับให้แก่ตวั แทนจากแคว้นอืนๆ ได้
เห็นทีเขาคงต้องแจ้งฝ่ าบาทให้จดั การประลองอีกรอบ
สําหรับตัวแทนจากแคว้นอืนๆ เสียแล้วกระมัง
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ หมุนกายก้าวออกไปจากสังเวียน

จากนันเดินไปยืนอยูข่ า้ งเยียซีมวและคนอื
ั นๆ
“การประลองก็จบสินลงแล้ว พีใหญ่ ท่านช่วยรับของ

รางวัลที บัดนีข้าขอตัวกลับไปพัก พรุง่ นีเรากลับถินฐาน
เรากันเถิด!”
166
รางวัลการประลองแต่ละสาขาล้วนแล้วแต่ยงใหญ่
ิ ทงนั
ั น
และอวินลัวเฟิ งก็ชนะเลิศการประลองทังสามสาขาติดๆ
กัน
คิดแล้วทุกคนก็มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความเกรง
ขาม...
หลังจากนีต่อไป ชือของแคว้นเทียนอวินท่ามกลางแว่น
แคว้นอืนๆ ก็จกั ผงาดขึนมาอย่างยิงใหญ่ทีเดียว
...
ภายในพระตําหนักฝ่ ายในของวังหลวง ฮ่องเต้หลงหยวน

167
ผูก้ าํ ลังตรวจดูรายงานจากเหล่าขุนนางอยูใ่ นห้องทรง
พระอักษรอยูน่ นก็
ั ได้ยินรายงานเรืองการสยบสัตว์อสูร
จากปากของผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาแล้วก็นิงงันไป
เขามีความรูส้ กึ พิกลว่าตนอาจตัดสินใจผิดพลาดทีตังตัว
เป็ นศัตรูกบั อวินลัวเฟิ ง! อย่างไรก็ดี เรืองทีทําก็ทาํ ไปแล้ว
ได้แต่ตอ้ งยอมรับผลกรรมเท่านัน!
ทันใดนันเอง ขันทีผหู้ นึงก็รบี ปรีเข้ามารายงานว่า “ฝ่ า

บาท ใต้เท้าชิงมูข่ อเข้าเฝ้าฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ”
หลงหยวนนิวหน้า จากนันเอ่ยเสียงเรียบว่า “ให้เขาเข้า

มา เราเองก็อยากรูว้ า่ เขามาทีนีทําไม”
168
ขันทีรบั คําสังจากนันจึงออกไป ไม่นานชิงมูผ่ อู้ ยูใ่ นชุด
อาภรณ์สีฟา้ ก็เข้ามาจากด้านนอก เขาถวายบังคม จาก
นันก็เข้าประเด็นทันใด “ฝ่ าบาท ด้วยตัวกระหม่อมนันมี
อายุอานามมากแล้ว จึงได้รูส้ กึ อ่อนเปลียไร้เรียวแรงอยู่
เสมอเมือต้องทํางานอยูใ่ นโรงหมอหลวง กระหม่อมจึง
ได้ขอวิงวอนฝ่ าบาททรงเมตตา ให้ขา้ ได้เกษี ยณอายุที
เถิด”
หลงหยวนนิงไป เขาอยากกําจัดตาแก่นีอยูน่ านแล้ว

อย่างไรก็ดี เมือเขาขอมาเกษี ยณอายุเองเช่นนีกลับรูส้ กึ
ไม่ชอบมาพากล เช่นนันเองเขาจึงได้เอ่ยถามด้วยสีหน้า
เย็นชา “ชิงมู่ เป็ นเพราะจักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิ
หลิวเยว่ชกั ชวนเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าคิดจะไปรับใช้พวกเขา
169
แทนอย่างนันหรือ”
เขามิได้เอ่ยถึงแคว้นเล็กจ้อยอืนๆ ...ด้วยแว่นแคว้นเล็ก
จ้อยเหล่านันมิอาจเสนอเงือนไขทีดึงดูดใจมากพอให้แก่
ชิงมูไ่ ด้ ผูท้ ีมีกาํ ลังชักดึงตัวชิงมูไ่ ปก็มีเพียงสองจักรวรรดิ
ใหญ่นีเท่านัน
ชิงมูค่ อตก จากนันถวายบังคมอีกครัง “ฝ่ าบาท จะให้

กระหม่อมเขียนสัตย์ปฏิญาณว่าจะไม่ไปเข้าร่วมกับ
จักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่หลังจากที
กระหม่อมเกษี ยณอายุไปแล้วก็ได้ เช่นนันฝ่ าบาทโปรด
วางพระทัย”
170
ได้ยินดังนัน หลงหยวนก็ผงกศีรษะ “ชิงมู่ ในเมือเจ้า
ตัดสินใจแน่วแน่ทีจะจากไปแล้ว เราก็อนุญาตให้เจ้า
เกษี ยณอายุ!”
“ขอบพระทัยฝ่ าบาทเป็ นอย่างยิง”
ชิงมูย่ กมุมปากขึนเผยรอยยิมผ่อนคลาย
บัดนีเขาได้ปลดภาระลงจากหลังได้ในทีสุด และสามารถ
ใช้ชีวิตตามทีใจปรารถนาได้นบั จากนีเป็ นต้นไป
หลังจากทีชิงมูอ่ อกจากห้องทรงพระอักษรไปแล้ว ขณะที

หลงหยวนกําลังจะกลับไปตรวจรายงานต่อ ขันทีก็เข้ามา
171
รายงานอีกครังว่าเก๋อหยางขอเข้าเฝ้า
หลงหยวนนิวหน้าไป แล้วความรูส้ กึ เลวร้ายก็เอ่อท้นขึน

มาในหัวใจ เขาเงยศีรษะขึน ประกายคมปลาบสะท้อน
อยูใ่ นดวงตาทะมึน
เก๋อหยางขอเข้าเฝ้าอย่างนันหรือ หรือตาเฒ่านีก็คิดจะ
เกษี ยณอายุเช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ดี ขณะทีหลงหยวนกําลังครุน่ คิดอยูน่ นั เก๋

อหยางก็รบี รุดเข้ามาจากด้านนอกด้วยท่าทีแตกตืน จาก
นันทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าหลงหยวนเสียงดังลัน
172
ตอนที 1021 ถูกหลอก (1)
“ฝ่ าบาท เกิดเรืองใหญ่แล้ว ศิษย์กระหม่อมได้ทาํ ร้ายร่าง

กายคนของจักรวรรดิอซู๋ วง”
หัวใจของหลงหยวนดําดิงลง จากนันก็เอ่ยถามด้วยสี
หน้าทะมึน “เกิดอะไรขึน”
เก๋อหยางแลดูแตกตืนมากทีเดียว “ศิษย์กระหม่อมได้มี
173
ปากเสียงกับองค์ชายแห่งจักรวรรดิอซู๋ วง พวกเขาจึง
พยายามจะจับศิษย์กระหม่อม เพือปกป้องศิษย์
กระหม่อม กระหม่อมจึง...พลังมือทําร้ายตัวแทนเข้าร่วม
การประลองของจักรวรรดิอซู๋ วงไปหลายคน! กระหม่อม
ควรทําเช่นไรดี”
เมือได้เห็นความแตกตืนทีมิได้แสร้งทําของเก๋อหยางแล้ว
หลงหยวนก็รูส้ กึ ว่าหัวใจตนค่อยๆ ดําดิงลงไปสูก่ น้ บึง
เขาได้ปล่อยชิงมูไ่ ปแล้ว นีเขาต้องเสียเก๋อหยางไปอีกคน

อย่างนันหรือ อย่างไรก็ดี หากปล่อยให้เขาอยูต่ อ่ ไป ก็
อาจทําให้จกั รวรรดิเทียนหุยต้องเดือดร้อน...
174
“เก๋อหยาง ในเมือเรืองนีเป็ นความผิดของเจ้าและศิษย์
ของเจ้า เจ้าก็ควรแก็ปัญหาด้วยตนเอง เราจะไม่เข้าไป
เกียวข้อง”
“ฝ่ าบาท!” เก๋อหยางคลานเข่าเข้าไปหาแล้ววิงวอนว่า

“กระหม่อมรับใช้จกั รวรรดิเทียนหุยมานานหลายปี ถงึ
เพียงนี! ฝ่ าบาททรงปฏิเสธไม่ช่วยเหลือกระหม่อมได้
อย่างไร กระหม่อมจะไม่มีวนั จากจักรวรรดิเทียนหุยไป
จนกระทังตัวตาย!”
เมือถูกเขาคุกคามเข้าแล้ว หลงหยวนก็หน้าตึง “เหตุใด

เราจึงต้องไปเก็บกวาดความผิดพลาดของเจ้าด้วยเล่า
องครักษ์ จงขับไล่เก๋อหยางและลูกศิษย์ของเขาออกจาก
วังหลวงให้หมด และห้ามเขาก้าวเข้ามาในวังหลวงอีก
175
ตลอดชัวชีวิตนี”
เก๋อหยางลดศีรษะลงตํา เช่นนันเองจึงไม่มีผใู้ ดเห็นสี

หน้าของเขา จากนัน เขาก็คอ่ ยๆ ลุกขึนยืนจากพืน นํา
เสียงสันเครือ “ฝ่ าบาท ฝ่ าบาททรงหมายความว่าทุกคน
ทีขึนทะเบียนเป็ นศิษย์กระหม่อมจะถูกขับออกจากโรง
หมอหลวงอย่างนันหรือ”
“ถูกต้องตามนัน”
ฮ่องเต้หลงหยวนกล่าวอย่างหมดความอดทน “จักรวรรดิ
อูซ๋ วงแข็งแกร่งมากกระทังจักรวรรดิเทียนหุยเราก็มิอาจสู้
เจ้าคิดจะทําให้เราตกเป็ นแพะรับบาปของเจ้าอย่างนัน
176
หรือ”
ภายในโรงหมอหลวงนัน นอกจากชิงมูแ่ ละเก๋อหยาง เขา

ก็ยงั มีแพทย์ฝีมือดีอยูใ่ นมืออีกมาก เช่นนันเองแม้เสียทัง
สองไปเขาก็มิได้สะดุง้ สะเทือนแต่อย่างใด
เก๋อหยางยังคงก้มศีรษะลงตํา จากนันเอ่ยว่า “ในเมือฝ่ า

บาททรงตัดสินพระทัยตัดหางปล่อยวัดกระหม่อมแล้ว
กระหม่อมก็ขอตัวลา”
เขาหมุนกายกลับ และชัวขณะทีเดินออกมา รอยยิมก็

ปรากฏอยูบ่ นใบหน้าทีเชิดขึนเล็กน้อย ชายเฒ่าเอามือ
ไพล่หลังสบายๆ จากนันก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทรง
177
พระอักษร
ประหนึงว่ารูส้ กึ ได้ถงึ สายตาแหลมคมจับจ้องแผ่นหลัง

เก๋อหยางก็รบี หยุดท่าทีเริงใจก่อนก้าวเดินออกไป
ประหนึงคนจรจัด ทันทีทีออกมา เขาก็เดินออกจากวัง
หลวงอย่างสําราญใจ เชิดศีรษะขึนสูงพร้อมด้วยรอยยิม
ประดับใบหน้า
...
ทีโรงเตียม
อันหลานส่ายถ้วยชาในมือแผ่วเบา รอยยิมปรากฏอยูบ่ น
178
มุมปากทังสอง เขาช้อนสายตาขึนเล็กน้อยและหันไปยัง
ชายเฒ่าผูผ้ ลักบานประตูเข้ามาแล้วกล่าวด้วยรอยยิม
“ใต้เท้าเก๋อหยาง เป็ นอย่างไร ได้ผลไหม”
“ได้ผล”
เก๋อหยางเผยยิมแล้วกล่าวว่า “แต่เราจะปล่อยให้หลง
หยวนล่วงรูค้ วามจริงมิได้เผือว่าเขาจะนึกเสียดายภาย
หลัง ดังนันข้าหวังว่าองค์ชายจะเสด็จไปทีวังหลวงเพือ
ขอให้หลงหยวนส่งตัวกระหม่อมให้ หากเป็ นเช่นนันเขา
จะได้เลิกสงสัย”
“ใต้เท้าเก๋อหยาง ข้ารูด้ ีวา่ ทังท่านและใต้เท้าชิงมูจ่ ะติด
179
ตามอวินลัวเฟิ งไปหลังออกจากจักรวรรดิเทียนหุย” อัน
หลานเผยรอยยิมอ่อนจาง “เช่นนันเอง เพือเป็ นการตอบ
แทนทีข้าช่วยเหลือท่านเอาไว้ ท่านให้สญ
ั ญาข้าอย่าง
หนึงได้หรือไม่ หากวันหนึงจักรวรรดิอซู๋ วงต้องตกอยูใ่ น
อันตราย ข้าหวังว่าใต้เท้าเก๋อหยางจะช่วยข้าจูงใจนาง
ให้ช่วยเหลือพวกข้า”
เก๋อหยางนิงไปแล้วนิวหน้า “องค์ชาย ข้าทําได้อย่างแน่

นอน แต่คณ
ุ หนูอวินจะตอบรับหรือไม่นนมิ
ั ได้ขนอยู
ึ ก่ บั
ข้า แต่แน่นอนว่าหากองค์ชายทรงต้องการความช่วย
เหลือจากข้า ข้าจะตามไปช่วยไม่วา่ จะอยูไ่ กลเพียงใดก็
ตาม”
“เพียงท่านออกปากเอ่ยวาจาต่อหน้านางเท่านันก็เพียง
180
พอ ข้าจะไม่ดนั ทุรงั ”
อันหลานเป็ นผูม้ ีสติปัญญาเสมอมา
แรกเริมเดิมทีเขาก็เป็ นเช่นดังจักรวรรดิหลิวเยว่ มิได้ตอ้ ง

การให้แคว้นเทียนอวินขึนสูอ่ นั ดับหนึง แต่เขาก็หยุดตัว
เองไว้ได้ทนั เวลาและพยายามฟื นฟูแก้ไขความสัมพันธ์
ระหว่างทังสองฝ่ าย
181
ตอนที 1022 ถูกหลอก (2)
สติปัญญาของเขาเป็ นสิงทีเด็กอัจฉริยะเลือดร้อนทัง
หลายขาดไป
“ข้าขอถามอีกประการ มีแพทย์กีคนในโรงหมอหลวงที
จะติดตามท่านไป” อันหลานเงยหน้าขึนมองไปยังเก๋
อหยางแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
182
เก๋อหยางหัวเราะเสียงเบา “ข้าจะพาแพทย์ทงหมดไป
ั
เว้นไว้แต่ผทู้ ีข้าไม่ชอบหน้า”
อันหลานแปลกใจ “แล้วหลงหยวนจะยอมหรือ”
“แน่นอนว่าไม่” เก๋อหยางกล่าวด้วยรอยยิมลึกลับ “เช่น

นันเอง ข้าจึงถามยํากับเขาว่าจะขับไล่ทกุ คนทีขึน
ทะเบียนเป็ นศิษย์ขา้ หรือไม่ และเมือวานนีเอง ข้าก็ได้ขนึ
ทะเบียนเจ้าเฒ่าเหล่านันทังหมดเป็ นศิษย์ของข้า!”
หลงหยวนคงไม่คาดคิดว่าเก๋อหยางจะวางกับดักตนไว้
อย่างใหญ่หลวงเช่นนี แน่นอนว่าทุกสิงขึนอยูก่ บั เงือนไข
เพียงอย่างเดียว นันก็คือ...เก๋อหยางต้องถูกขับไล่ออกไป
183
จากจักรวรรดิเทียนหุย!
เช่นนันเอง เขาจึงขอความช่วยหลือจากอันหลาน แล้ว

อันหลานก็แสร้งทําเป็ นโมโห นําทหารตนเข้ากดดันให้
หลงหยวนชดใช้ความเสียหาย สุดท้ายหลงหยวนก็ตอ้ ง
หนีจากเผือกร้อน ออกจากวังหลวงไปกับหลิงกุย้ เฟย
ระหว่างช่วงเวลานี แม้ขา้ รับใช้ในวังหลวงจะเห็นว่า

แพทย์ผอู้ าวุโสเกือบทังหมดของโรงหมอหลวงได้ขนึ
ทะเบียนเป็ นศิษย์ของเก๋อหยาง พวกเขาก็มิอาจหาตัว
หลงหยวนเพือรายงานได้ เช่นนันพวกเขาจึงทําได้แต่
เพียงขับไล่คนเหล่านันออกจากวังหลวงไป
184
เมือหลงหยวนกลับมาสูจ่ กั รวรรดิเทียนหุย และพบว่า
เหลือแพทย์อยูเ่ พียงไม่กีคนเท่านันในโรงหมอหลวง เขา
ก็โกรธเกรียวเสียจนอยากจะฉีกสวรรค์ออกเป็ นชินๆ
แล้วเขาก็ตระหนักได้วา่ ตนถูกหลอกเข้าเสียแล้ว!
เคราะห์รา้ ยทีทุกสิงนันสายเกินไป...
...
ในวันเดียวกันนันเอง อวินลัวเฟิ งรีบกลับไปยังแคว้น

เทียนอวินหลังได้รบั รางวัลทังหมด นางมิได้เอ่ยคําลากับ
ชิงมูเ่ สียด้วยซํา เพราะนางรูด้ ีวา่ เมือใดทีหอแพทย์ถือ
185
กําเนิด ชิงมูก่ ็จะตามมาอย่างแน่นอน!
...
ณ แคว้นเทียนอวิน
จวนสกุลเยีย
จวินเฟิ งหลิงกําลังแจกแจงงานให้เหล่าบ่าวและหญิงรับ
ใช้ตกแต่งจวน ส่วนเยียจิงเฉินคอยเป็ นลูกมือ
ในเวลานันเอง นําเสียงทังแปลกใจและดีใจก็ดงั แว่วมา

“นายใหญ่ นายหญิง คุณหนูอวินกับนายน้อยมัวกลับมา
186
แล้ว!”
“เฟิ งเอ๋อร์กบั ซีมวกลั

ั บมาแล้วหรือ”
ด้วยความดีใจทีได้ยินข่าว จวินเฟิ งหลิงก็รบี ก้าวตรงไป

ยังประตู นางจับจ้องไปยังเด็กสาวผูก้ าํ ลังลงจากม้าด้วย
แววตาตืนเต้น...
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ากลับมาเสียที!” นางเผยรอยยิมดีใจ ดวง

ตาฉายแววเบิกบาน
อวินลัวเฟิ งมองไปรอบๆ จวนสกุลเยียซึงได้รบั การ

ตกแต่งด้วยผ้าสีแดงทังจวนแล้วก็เอ่ยถามว่า “ท่านแม่ มี
187
ใครในสกุลเราจะแต่งงานอย่างนันหรือ”
จวินเฟิ งหลิงหัวเราะเบาๆ “เราอยากจัดงานแต่งงานให้

กับท่านอาของเจ้าและคุณหนูหนิงเมือเจ้ากลับมา ดูสิ
เรากําลังตกแต่งจวนกันยกใหญ่! บัดนีเมือเจ้ากลับมา
แล้วก็สามารถจัดงานแต่งงานได้เสียที”
ความรูส้ กึ หลากหลายถาโถมเข้าใส่หวั ใจของอวินลัวเฟิ ง

หนิงซินเองประทับใจกับความสง่างามของท่านอามา
ตังแต่ก่อนได้พบเจอกัน จากนันนางก็แอบชอบพอเขาอยู่
ในใจ บัดนีรักข้างเดียวของนางได้รบั การตอบรับเสียที
เด็กสาวจึงดีใจกับนางเป็ นอย่างยิง
188
“เฟิ งเอ๋อร์ มัวเอ๋อร์ ผลการประลองเป็ นอย่างไรบ้าง” เยีย
จิงเฉินเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยรอยยิม นําเสียงอ่อนโยน
นุ่มนวล
จวินเฟิ งหลิงจ้องมาตาเขียวทําหน้าบึงตึง “ข้าเพียงแต่

หวังให้ลกู ๆ กลับมาอย่างปลอดภัยเท่านัน ไยท่านจึงรีบ
ถามถึงผลการประลอง พวกเขาจะทําสําเร็จหรือล้มเหลว
ก็ไม่ได้เกียวข้องอะไรกับพวกเรา”
ในใจของนาง ไม่มีสงใดสํ
ิ าคัญยิงไปกว่าการทีครอบครัว
ได้อยูก่ นั พร้อมหน้า
ต่อให้พวกเขาพ่ายแพ้ในการประลองแล้วจะทําไมเล่า
189
นางไม่เคยแยแสผลการประลองอะไรนัน!
“แม่บญ
ุ ธรรม” เยียซีมวหั
ั วเราะ แล้วก็เดินตรงมา “ข้าจะ
ยังไม่บอกผลการประลองกับท่านตอนนี เพราะอีกเดียว
ท่านก็จะรูเ้ อง!”
แคว้นหลายแคว้นต่างก็เข้าร่วมในการประลองครังนี เช่น
นันในอีกไม่นาน ข่าวก็คงมาถึงแคว้นเทียนอวิน
190
ตอนที 1023 แขกทีไม่ได้รบั เชิญ
เมือเวลานันมาถึง พ่อแม่บญ
ุ ธรรมจะต้องตกตะลึงอย่าง
แน่นอน!
“มัวเอ๋อร์ เจ้าจะแพ้ก็ช่างปะไร อย่าไปสนใจผลพวกนัน

เลย เจ้าเดินทางมาไกลคงเหนือย จงไปพักผ่อนเสียเถิด”
เมือเห็นว่าเยียซีมวไม่
ั คิดบอกผลการประลองกับพวกตน
จวินเฟิ งหลิงก็คิดไปว่าพวกเขาคงต้องประสบกับความ
พ่ายแพ้มาอย่างแน่นอน นางมิได้กล่าวโทษพวกเขา แต่
กลับพยาพยามปลอบโยนพวกเขาด้วยนําเสียงอ่อนโยน
191
สิงทีสําคัญทีสุดหาใช่ผลลัพธ์ แต่เป็ นกระบวนการต่าง
หาก!
การกลับมาของอวินลัวเฟิ งและคณะส่งให้แคว้นเทียน
อวินคึกคักกันไปถ้วนหน้า ผูค้ นหลายคนผลัดเปลียนกัน
มาเยียมเยียนพวกเขา กระทังวังหลวงเองก็สง่ คนมา
อย่างไรก็ดี หากมีผใู้ ดคิดถามเรืองผลการประลอง จวิ
นเฟิ งหลิงก็จะขยิบตารังพวกเขาไว้ตลอด
เช่นนันเองทุกคนจึงพากันคิดว่าอวินลัวเฟิ งต้องพ่ายแพ้
ในการประลองอย่างแน่นอน!
192
ฮ่องเต้ทรงผิดหวังอยูเ่ ล็กน้อย แต่ก็มิได้กล่าวโทษสกุล
เยีย เพราะอย่างไรอวินลัวเฟิ งก็มีบญ
ุ คุณกับตนมากพอ
แล้วทียอมรับข้อเสนอไปเป็ นตัวแทนการประลองของ
แคว้นเทียนอวิน แล้วเขาจะกล่าวโทษพวกนางทีมิได้คว้า
ชัยชนะกลับมาได้อย่างไร
อีกประการ หากไม่มีนางเสียคนแล้ว ฮองเฮาก็คงไม่ฟืน

ขึนมา!
ฮ่องเต้ทรงมิได้กล่าวโทษสกุลเยียจริง แต่ก็มิได้หมาย
ความว่าผูอ้ ืนจะไม่นาํ สกุลเยียไปเป็ นหัวข้อนินทา เมือ
คนแคว้นเทียนอวินกําลังตังตัวถกกันเรืองของสกุลเยียอ
ยูน่ นเอง
ั แขกผูม้ ิได้รบั เชิญสองคนก็มาเยียมเยือนสกุล
เยีย...
193
ภายในโถงรับรอง
ชิงมูน่ งจิ
ั บชาจากถ้วยอย่างสบายใจแล้วก็สดู หายใจ
เฮือกด้วยความชืนชม “ชานีช่างดีแท้! ข้าไม่เคยได้ลมรส
ิ
ชาดีเช่นนีมาก่อน เฮ้อ ข้าล่ะอยากอยูท่ ีสกุลเยียตลอดไป
จริงๆ!”
“เป็ นชาดีจริงๆ นันล่ะ” เก๋อหยางกล่าวพร้อมรอยยิมก่อน

จะชําเลืองออกไปยังด้านนอกโถงรับรอง “ข้าสงสัยเหลือ
เกินว่าเมือไรนางจะกลับมา”
ทันใดนันเอง ชายชราผูห้ นึงก็ปรีมาจากด้านนอก ครัน
194
เห็นชายชราสองคนกําลังจิบชากันอยูน่ นั สีหน้าก็เปลียน
ไปแล้วรีบเดินเข้ามาหาทังสองทันที
“ใต้เท้าชิงมู่ ใต้เท้าเก๋อหยาง เหตุใดพวกท่านจึงมาทีนี”
ในฐานะนายใหญ่แห่งสกุลเยีย เยียเทียนย่อมรูจ้ กั ชิงมู่

และเก๋อหยาง อย่างไรก็ดี เขาเองก็อบั จนซึงปั ญญาหารู ้
ไม่วา่ ชายชราทังสองมาเยียมเยือนสกุลเยียด้วยเหตุอนั
ใด หรือว่าอวินลัวเฟิ งจะไปทําเรืองอะไรให้พวกเขา
ระคายใจเข้าทีจักรวรรดิเทียนหุย
“อ่า พวกเรามาพบอวินลัวเฟิ ง”
195
หัวใจเยียเทียนดําดิงลงแล้วก็รบี กล่าวว่า “ใต้เท้าทัง
หลาย เฟิ งเอ๋อร์ยงั เด็กนัก หากนางทําให้ใต้เท้าทังหลาย
ระคายใจ ข้าก็ขอขมาใต้เท้าแทนนาง ข้าหวังว่าใต้เท้าจะ
ให้อภัยนาง ด้วยนางยังเป็ นเพียงเด็กน้อย”
“ระคายอย่างนันหรือ นางไปทําให้พวกข้าระคายใจ
ตังแต่เมือใดกันเล่า” ชิงมูม่ องมาด้วยสายตาแปลกๆ
“เรามาทีนีเพือทําตามสัญญาทีจะติดตามนาง ท่านจะ
มาขอขมาพวกข้าไปทําไม”
เยียเทียนเป็ นบือใบ้ไป กายนิงค้างไม่ขยับ
ใต้เท้าชิงมูก่ ล่าวว่าพวกตนมาทีนีเพือติดตามเฟิ งเอ๋อร์
196
อย่างนันหรือ ข้าได้ยินถูกต้องหรือไม่
“ก...เกิดเรืองอะไรขึนกันแน่” ริมฝี ปากเยียเทียนสันระริก

และสิงทีได้ยินก็เกินกว่าทีตนจะทําความเข้าใจจนหัว
สมองขาวโพลน
“ท่านไม่รูเ้ รืองอย่างนันหรือ” ชิงมูเ่ อ่ยถามด้วยความ

ประหลาดใจ “ท่านรูจ้ กั หอคอยโอสถแห่งจักรวรรดิเทียน
หุยหรือไม่”
เยียเทียนผงกศีรษะอย่างใจลอย ด้วยตนก็พอรูจ้ กั
หอคอยโอสถอยูบ่ า้ ง
197
“เพือทําให้คณ
ุ หนูอวินต้องอับอายในการประลอง หลง
หยวนได้เปิ ดวงเวทย์ทีใช้ในการประเมินรับคนเข้าโรง
หมอหลวง ข้าเองก็ไปได้ถงึ เพียงชันห้าเท่านัน แต่อวินลัว
เฟิ งกลับขึนไปถึงชันแปดได้ดว้ ยความเร็วเหนือมนุษย์
และคว้าอันดับหนึงในการประลองสาขาวิชาแพทย์มา!”
ตูม!
เมือได้ยินถ้อยคําดังนันแล้วเยียเทียนก็รูส้ กึ ประหนึงว่า
หัวสมองจะระเบิดออกมา เขาจึงได้แต่ยืนนิงค้างไปด้วย
อับจนถ้อยคํา
อวินลัวเฟิ ง...คว้าอันดับหนึงในการประลองสาขาวิชา
198
แพทย์อย่างนันหรือ
นีข้าได้ยินถูกต้องหรือไม่
199
ตอนที 1024 ทีดินศักดินา (1)
“ดูเหมือนท่านจะไม่รูถ้ งึ สถานการณ์” เก๋อหยางยิม “คุณ

หนูอวินมิได้เพียงแต่คว้าอันดับหนึงในการประลองสาขา
วิชาแพทย์เท่านัน แต่ยงั รวมถึงการประลองสาขาการ
ต่อสู้ และการสยบสัตว์อสูรอีกด้วย”
เยียเทียนตกตะลึงเป็ นอย่างมาก จากนันก็ตวั แข็งค้างไป

ความรูส้ กึ หลายอย่างประเดประดังกันเข้ามาแล้วความ
ภาคภูมิใจก็บงั เกิดขึนมาในใจ
แม้อวินลัวเฟิ งจะมิใช่หลานสะใภ้ตามสายเลือดของเขา
200
แต่จวินเฟิ งหลิงก็ได้เป็ นลูกสะใภ้ของเขาแล้ว เช่นนันเอง
อวินลัวเฟิ งก็นบั ว่าเป็ นสมาชิกสกุลเยียคนหนึง เมือนาง
ประสบความสําเร็จครังยิงใหญ่ ก็ยอ่ มเป็ นเกียรติเป็ นศรี
แก่สกุลเยียเช่นเดียวกัน
“เจ้า จงไปเชิญนายน้อย นายหญิง และเฟิ งเอ๋อร์มาที”

เยียเทียนรีบออกคําสังเมือหลุดออกจากภวังค์
บ่าวผูน้ นรั
ั บคําสังจากนันรีบออกไป ไม่นานเยียจิงเฉิน
จวินเฟิ งหลิง และอวินลัวเฟิ งก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเก๋
อหยางและชิงมู่
เด็กสาวในชุดอาภรณ์ขาวราวหิมะช่างแลดูงดงามสะกด
201
ใจยิงนัก นางหรีตามองชายเฒ่าทังสองเล็กน้อยจากนัน
จึงเผยรอยยิมอ่อนจาง
“เหตุใดพวกท่านจึงมาทีนีเล่า ข้าบอกพวกท่านแล้วมิใช่
หรือว่าให้มาหาข้าในวันทีข้าก่อตังหอแพทย์เท่านัน”
ชิงมูเ่ ปล่งเสียงหัวเราะแล้วยืนขึน “คุณหนูอวิน พวกข้า

ทังสองได้ยืนเรืองเกษี ยณอายุตอ่ ฝ่ าบาทแล้ว บัดนีเรา
สองต่างก็ไร้ทีซุกหัวนอน เจ้าช่วยรับเราสองเป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้
บัญชาได้ไหมเล่า”
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินผูไ้ ม่ทราบถึงสถานการณ์มา

ก่อนต่างก็มองหน้ากันด้วยความสับสน
202
ชิงมูแ่ ละเก๋อหยางแห่งจักรวรรดิเทียนหุยเกษี ยณอายุ
ออกจากราชการเพือมาติดตามเฟิ งเอ๋อร์อย่างนันหรือ
เกิดอะไรขึนกันแน่
เมือสังเกตเห็นความสับสนของทังสองแล้ว เยียเทียนก็
อธิบายด้วยรอยยิมอ่อนจาง “จวินเอ๋อร์ เฉินเอ๋อร์ บางที
เจ้าอาจจะยังไม่รูว้ า่ เฟิ งเอ๋อร์คว้าอันดับหนึงในการ
ประลอง!”
203
อันดับหนึงอย่างนันรึ
จวินเฟิ งหลิงเบนสายตาไปยังอวินลัวเฟิ งแล้วก็เอ่ยด้วย

นําเสียงตืนเต้นว่า “จริงหรือ เจ้าได้อนั ดับหนึงมาจริงๆ
แม้วา่ จวินเฟิ งหลิงจะมิได้สนใจถึงความสําเร็จของอ

วินลัวเฟิ ง แต่จะมิให้นางตืนเต้นได้อย่างไรเล่า หากลูก
สะใภ้ทงคนคว้
ั าชัยชนะการประลองยุทธ์ให้แก่แคว้น
เทียนอวินมาได้
ภายใต้สายตาของจวินเฟิ งหลิง อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ

“ข้ากําลังหาโอกาสจะบอกท่านอยูพ่ อดี แต่ไม่คิดเลยว่า
204
ใต้เท้าชิงมูแ่ ละใต้เท้าเก๋อหยางจะมาทีนี”
ได้ยินถ้อยคํานางแล้ว จวินเฟิ งหลิงก็แย้มรอยยิมเบิก

บาน ดวงตาสะท้อนความปลาบปลืม
“เฟิ งเอ๋อร์ แล้วเจ้าชนะการประลองสาขาใดมาเล่า”
บุตรสะใภ้ของนางไม่เพียงแต่มีทกั ษะวิชาทางการแพทย์
สูงส่งเท่านัน แต่ยงั ไร้เทียมทานในการต่อสูอ้ ีกด้วย เช่น
นันเองนางจึงเอ่ยถามคําถามดังกล่าว
เยียเทียนมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทียากจะคาดเดา
“เด็กน้อยผูน้ ีคว้าอันดับหนึงจากการประลองทังสาม
205
สาขา!”
ไม่ตอ้ งพูดอะไรกันอีกแล้ว ช่างเป็ นเกียรติเพียงใดทีได้

คว้าชัยชนะจากการประลองทังสามสาขา
เช่นนันเอง เมือกล่าวจบเยียเทียนก็เห็นว่าจวินเฟิ งหลิง

เองก็ได้มีสีหน้าแบบเดียวกันกับเขาเมือครังได้ยินเรืองนี
เป็ นครังแรก
เขาพอใจทีเดียวทีได้เห็น
การได้เห็นว่าทุกคนก็แตกตืนเช่นกันย่อมดีกว่ามีแต่เขา
เพียงคนเดียวทีตืนตกใจ!
206
เยียเทียนยกยิมขึนเล็กน้อย ดวงหน้าฉายแววภาคภูมิใจ
“เฟิ งเอ๋อร์” เมือรูส้ กึ ตัวแล้ว จวินเฟิ งหลิงก็กมุ มืออวินลัว

เฟิ งเอาไว้แผ่วเบา ดวงตาเป็ นประกายเปี ยมไปด้วย
ความภาคภูมิใจ “ข้าภูมิใจในตัวเจ้าเหลือเกิน”
นางเชือว่าข่าวนีจะต้องส่งให้ทวทั
ั งแผ่นดินอลหม่านขึน
มา!
“นายใหญ่เยีย สกุลท่านมีใครจะแต่งงานเร็วๆ นีอย่าง

นันหรือ” เก๋อหยางเอ่ยถามด้วยความสงสัยขณะมองไป
ยังโคมและกระดาษแดงซึงตกแต่งอยูเ่ ต็มจวน
207
เยียเทียนผงกศีรษะแผ่วเบาจากนันเผยยิม “อีกสองสาม
วันจะมีพิธีแต่งงานของท่านอาเฟิ งเอ๋อร์ หากพวกท่านทัง
สองไม่ติดธุระอะไร ก็ขอเชิญให้อยูท่ ีจวนอีกสักสองสาม
วันแล้วเข้าร่วมงานเลียงฉลองแต่งงานนีเถิด”
“เช่นนันก็ดีเลย” ด้วยชิงมูเ่ ป็ นผูด้ า้ นได้อายอดอยูแ่ ล้วก็

208
ตกปากรับคําโดยไม่ลงั เล จากนันกล่าวด้วยรอยยิมว่า
“หากเป็ นเช่นนัน ข้าก็จะขอรบกวนอีกสักสองสามวัน”
อวินลัวเฟิ งมิได้กล่าวอะไรเรืองทีชิงมูแ่ ละเก๋อหยางจะ

พํานักอยูท่ ีนี หลังพูดคุยกับสองชายชราครูห่ นึงแล้ว นาง
ก็กลับห้องไปฝึ กรวบรวมพลังฌานต่อด้วยเวลาทีเหลือ
มีเพียงยามนางแข็งแกร่งขึนเท่านัน จึงจะสามารถไปยัง
อีกโลกหนึงเพือตามหาคูช่ ีวิตของนางได้!
...
ข่าวเรืองอวินลัวเฟิ งเดินทางมาถึงแคว้นเทียนอวินในที
209
สุด แม้สกุลเยียจะมิได้เผยแพร่ข่าว แคว้นเทียนอวินก็ยงั
คึกคักกันไปทัว ยิงผูท้ ีคิดว่าอวินลัวเฟิ งพ่ายแพ้ในการ
ประลองยิงรูส้ กึ เหมือนถูกความเป็ นจริงตบหน้าอย่าง
แรง และอับอายเสียจนไม่กล้าออกไปนอกบ้าน
นางมิได้พดู ถึงการประลองมิได้เป็ นเพราะนางพ่ายแพ้

แต่เพียงเพราะนางมิได้อยากพูดถึงต่างหาก ช่างน่าขัน
อะไรเช่นนีทีพวกเขาคิดกันไปเองว่านางอับอายเกินกว่า
ทีจะพูด
ไม่เคยมีผใู้ ดชนะการประลองทังสามสาขาพร้อมกันมา
ก่อน ทว่าบัดนีอวินลัวเฟิ งก็ทาํ สําเร็จแล้ว มิหนําซํานาง
ยังชนะการประลองทังสามสาขา เช่นนันกระทังเหล่า
แพทย์หลวงแห่งแคว้นเทียนอวินก็ยงั ต้องชืนชมนาง
210
ผูค้ นทัวทังแคว้นเทียนอวินต่างก็ตืนเต้นไปกับข่าวดัง
กล่าวอยูพ่ กั ใหญ่ แล้วจวนสกุลเยียทีเดิมทีรบั แขก
เนืองแน่นอยูท่ กุ วันเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้วก็ยงต้
ิ องรับแขก
เหรือจํานวนเพิมมากขึนไปอีก
...
บัดนีในห้องทรงพระอักษร เมือทอดพระเนตรเห็นอวินลัว
เฟิ งเดินเข้ามาแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงรีบวางปากกาในมือลง
ลุกขึนต้อนรับนาง รอยยิมฉายอยูบ่ นพระพักตร์หล่อ
เหลา
211
“คุณหนูอวิน เรามีเรืองจะพูดคุยกับเจ้า”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วเอ่ยถาม “เรืองอะไรอย่างนัน

หรือ”
“ก็ยงั คงเป็ นเรืองของการประลอง” ฮ่องเต้ตรัสด้วยรอย

ยิมตืนเต้น “ตามกฎแล้ว ในเมือแคว้นเทียนอวินของเรา
ได้อนั ดับหนึงในคราวนี แว่นแคว้นทังหลายก็จะจัดสรร
ปั นส่วนทีดินมาให้เรา และเราคิดจะมอบทีดินนีให้แก่
เจ้า”
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา แล้วดวงตาทะมึนก็เป็ น

ประกายเจิดจ้า นางกําลังกังวลอยูพ่ อดีวา่ จะก่อตังหอ
212
แพทย์ขนที
ึ ใด บัดนีเมือฮ่องเต้ทรงมอบทีดินศักดินาให้
แก่นางแล้ว ปั ญหานีก็จะได้รบั การแก้ไข
“เยียม!”
อวินลัวเฟิ งเผยยิมคร้าน เงยหน้ามองฮ่องเต้จากนัน

กล่าวด้วยนําเสียงร้ายกาจ “ข้าจะไปยังทีดินศักดินานี
หลังจากทีท่านอาแต่งงานแล้ว”
“ฮ่าๆ” ฮ่องเต้ทรงหยุดหัวเราะมิได้ดว้ ยความเบิก

บานพระทัย “คุณหนูอวิน เป็ นเกียรติอย่างยิงทีอัจฉริยะ
เช่นเจ้าได้มาอยูใ่ นแผ่นดินเรา อย่าห่วงไปเลย เจ้าไปยัง
ทีดินศักดินาเถอะ แล้วเราจะดูแลครอบครัวให้เจ้าเอง”
213
ในฐานะฮ่องเต้ คําสัญญาย่อมนํามาซึงภาระ
แล้วเขาก็ทาํ ตามสัญญาดังทีว่าไว้จริง ทุม่ เทอย่างสุด

ความสามารถเพือปกป้องสกุลอวินจนกว่าอวินลัวเฟิ งจะ
กลับมา...
อวินลัวเฟิ งคงกลับมาไม่ทนั เวลาหากไม่ได้เขาช่วยเอา

ไว้...
...
งานแต่งงานของอวินชิงหย่ายิงใหญ่อลังการ ในวันนัน
214
ประตูใหญ่สกุลเยียแออัดเนืองแน่นเสียจนหากว่าฮ่องเต้
มิได้ทรงส่งองครักษ์มาจัดระเบียบให้เรียบร้อย แขกเหรือ
ทีมาสายอาจเข้าไปยังจวนสกุลเยียมิได้
ทัวทังจวนสกุลเยียได้รบั การตกแต่งด้วยโคมและ
กระดาษสีแดง ส่วนเหล่าบ่าวและหญิงรับใช้ตา่ งก็วิงวุน่
เตรียมอาหารให้แขกเหรือ
อวินลัวยืนฟั งคําอวยพรจากแขกเหรือด้วยสีหน้าชืนมืน
เขาสุขใจเสียจนกระทังเคราแทบจะชีขึนฟ้า
ชัวเวลานันเองก็พลันได้ยินเสียงใครคนหนึงดังขึน เป็ น
นําเสียงกระจ่างใสท่ามกลางเสียงอันอึกทึกของจวน
215
“ผูส้ ง่ สารจากแคว้นเยว่หลินมาทีนีเพือมอบของกํานัลวัน
แต่งงานให้แด่นายน้อยชิงหย่า”
อวินลัวชะงัก รีบหันไปหาอวินลัวเฟิ งเพือขอวิธีการรับมือ

จากนาง
216
อวินลัวเฟิ งยกยิมมุมปาก ดวงหน้างามของนางกระจ่าง

ด้วยรอยยิมร้าย
“นอกเหนือจากแคว้นเยว่หลินแล้ว ข้าว่าอีกเดียวก็คงมี
อีกหลายแคว้นเดินทางมาร่วมแสดงความยินดี พวกเขา
จะให้ของกํานัลอะไรมาท่านก็รบั ไว้เถิด”
217
ดวงตาอวินลัวเป็ นประกาย จากนันเอ่ยด้วยรอยยิม “ดี
จริง ข้าชอบรับของกํานัล! ยิงเยอะยิงดี!”
ผ่านไปครูห่ นึง ราชทูตจากแคว้นเยว่หลินก็กา้ วยาวๆ เข้า

มาด้วยรอยยิมกว้างบนใบหน้า “นายใหญ่อวิน คุณหนู
อวิน ฮ่องเต้แห่งแคว้นเราได้ยินมาว่านายน้อยอวินจะ
แต่งงานในวันนี ฝ่ าบาทจึงทรงส่งข้าให้เป็ นผูแ้ ทน
พระองค์ นําของกํานัลวันแต่งงานมามอบให้ ข้าหวังว่า
ท่านจะพึงใจ”
แม้พดู คุยอยูก่ บั อวินลัว แต่สายตาก็จบั จ้องไปยังอวินลัว

เฟิ ง เป็ นทีประจักษ์วา่ อวินลัวเฟิ งสําคัญกว่าในหัวใจของ
เขา เพราะท้ายทีสุดแล้วฝ่ าบาทก็ทรงส่งให้เขานําของ
กํานัลวันแต่งงานมาให้ ด้วยทรงมีพระประสงค์จะสร้าง
218
ความสัมพันธ์อนั ดีกบั อวินลัวเฟิ ง เผือจะได้ขอความช่วย
เหลือกันในยามป่ วยไข้รา้ ยแรงในภายภาคหน้า!
อวินลัวกระแอมไอ จากนันรับของกํานัลไปโดยไม่ลงั เล
“ให้ขา้ รับของกํานัลเหล่านีไว้แทนบุตรชายข้าก็แล้วกัน
ขอบคุณเป็ นอย่างยิงทีมาร่วมแสดงความยินดี ข้าขอ
เชิญท่านเข้าร่วมงานเลียงแต่งงาน บ่าวทังหลาย เตรียม
เก้าอีให้ใต้เท้าท่านนีที!”
“ขอบคุณท่านมาก นายใหญ่อวิน”
เขาประสานมือคารวะ จากนันราชทูตก็เข้าไปยังโต๊ะจัด
เลียงโดยมีบา่ วรับใช้นาํ ไป
219
ครันราชทูตได้นงลงแล้
ั ว แคว้นอืนๆ อีกจํานวนหนึงก็เดิน
ทางมาร่วมแสดงความยินดี แน่นอนว่าทังหมดได้นาํ ของ
กํานัลลําค่าติดไม้ติดมือมาด้วยกันทังนัน
เมือเห็นดังนัน อวินลัวก็เอ่ยปากบ่นกระปอดกระแปด
“อะไรกัน ไม่มีของกํานัลใดให้ขา้ เลยรึ ไม่ยตุ ิธรรม ข้า
ตัดสินใจแล้วว่าจะจัดงานเลียงฉลองวันเกิดสุดยิงใหญ่
ให้ตวั เอง และผูค้ นเหล่านีต้องนําของกํานัลมาให้ขา้ !”
อวินลัวฮึดฮัด
อวินลัวเฟิ งหันมองอวินลัว “ถ้าข้าจําไม่ผิด วันเกิดท่าน

ผ่านเลยไปแล้วมิใช่หรือ”
220
“ก็ขา้ อยากจัดอีกรอบ!” อวินลัวเหลือกตา จากนันนับนิว
ตน “นอกจากงานวันเกิดข้าแล้ว ข้าก็จะจัดงานเลียง
เหล้าหมัก เชิญชวนสหายข้าทังหมดมาชมชิมเหล้าหมัก
แน่นอนว่าพวกเขาต้องนําของกํานัลติดไม้ติดมือมา มิ
ฉะนันก็จะเข้าร่วมงานมิได้! อีกประการ จงไปตามหาตัว
อวินเซียวแล้วแต่งงานกับเขาเสีย ข้าจะได้เก็บของกํานัล
วันแต่งงานเจ้าไว้ทงหมด”
ั
เส้นเลือดสีนาเงิ
ํ นบนหน้าผากอวินลัวเฟิ งเต้นตุบๆ แล้ว
นางก็ชาํ เลืองไปยังตาเฒ่าไร้ยางอายอย่างปลงตก “หรือ
ว่าท่านจะจัดงานเลียงผูเ้ ฒ่า หรือเลียงฉลองวันเกิดสัก
สิบครังต่อหนึงปี ”
221
“อย่างหลังนันก็ออกจะเกินจริงไปหน่อย แต่อย่างแรกสิ
ฟั งดูเข้าที...ในเมือข้ามิเคยได้ยินงานเลียงผูเ้ ฒ่ามาก่อน
ข้าว่าข้าเปิ ดก่อนก็ยอ่ มได้ ใช่แล้ว ข้าทําได้!”
ใบหน้าอวินลัวเฟิ งยิงหม่นทะมึนลง หากแผนของเขา

เป็ นจริง คลังสมบัติของแว่นแคว้นเหล่านีคงถูกตาเฒ่านี
ดูดเกลียงเป็ นแน่...
“ของกํานัลวันแต่งงานจากองค์ชายอันหลานแห่ง
จักรวรรดิอซู๋ วง”
“ขอแสดงความยินดีกบั นายน้อยชิงหย่า จากองค์หญิง

ชิงซวงแห่งจักรวรรดิหลิวเยว่”
222
บัดนันเอง เสียงสองเสียงก็ดงั ขึนพร้อมกัน ดึงความ
สนใจของทุกคนไป
จักรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่เองก็มาทีนีอย่าง
นันหรือ
อวินลัวเฟิ งนีไม่ธรรมดาจริงๆ ! กระทังสองจักรวรรดิใหญ่

ยังเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกบั นางเชียวหรือ
เมือได้ยินเสียงนันแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึนเล็กน้อย

เงยหน้ามองไปยังเหล่าทูตผูก้ า้ วเข้ามาในลานจวน
223
เก๋อหยางเดินไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วเอ่ยด้วยรอยยิมอ่อน
จาง “คุณหนูอวิน ด้วยความช่วยเหลือขององค์ชายอัน
หลานข้าจึงได้ออกจากจักรวรรดิเทียนหุยมาได้ และเขา
ได้กล่าวต่อว่าหวังว่าความช่วยเหลือของเขาในครังนีจะ
ทําให้คณ
ุ หนูอวินพอจะยืนมือช่วยเหลือจักรวรรดิอซู๋ วง
บ้างหากสักวันหนึงต้องเดือดร้อน แน่นอน หากเจ้าไม่
ต้องการ เขาก็มิได้วา่ อะไร”
224
“ส่วนองค์หญิงชิงซวงนัน” เก๋อหยางนิงไปครูห่ นึงก่อน
กล่าวต่อว่า “สถานะของนางในแคว้นหลิวเยว่ถือว่า
พิเศษทีเดียว แม้นางจะมิได้แข็งแกร่งมาก แต่ก็มีทกั ษะ
วิชาแพทย์ดีเลิศ! ทว่านางมิได้เข้าร่วมการประลองในปี นี
ด้วยเหตุผลบางประการ ข้าเองก็ไม่ทราบว่าเหตุใดนาง
จึงได้สง่ คนมาแสดงความยินดีกบั นายน้อยชิงหย่า”
อวินลัวเฟิ งลูบคางครุน่ คิด “ตราบใดทีพวกเขามาเพือ

ร่วมเฉลิมฉลอง พวกเขาก็คือแขกของข้า ท่านปู่ โปรด
ช่วยดูแลพวกเขาให้ขา้ ที”
ในทีสุดอวินลัวก็รูส้ กึ ตัวหลังตืนตะลึงไปนาน แม้เขามิได้

อยูบ่ นแผ่นดินนีมานานเท่าใดนัก ก็พอจะรูว้ า่ มีจกั รวรรดิ
225
อยูส่ ามจักรวรรดิใหญ่อนั มีชือเสียงขจรไกลบนแผ่นดิน
และบัดนี สองจักรวรรดิใหญ่นนก็
ั มาทีนีเพือแสดงความ
ยินดีกบั อวินชิงหย่าอย่างนันหรือ
ในขณะทีอวินลัวกําลังสงสัยอยูน่ นั ราชทูตจากทังสอง
จักรวรรดิก็เดินมาถึงตัวเขาแล้ว
ราชทูตของจักรวรรดิอซู๋ วงคือชายชราผูห้ นึง เขากล่าว

ด้วยรอยยิมสดใสบนใบหน้าเปี ยมเมตตา “อวินลัว องค์
ชายทรงส่งข้ามามอบของกํานัลเพือเฉลิมฉลองการแต่ง
งานของนายน้อยอวิน”
“คิกๆ” ได้ยินเสียงหัวเราะหวานหูแล้วสตรีรา่ งเพรียวทรง
226
โฉมผูห้ นึงก็กา้ วออกมาเชืองช้า นางเผยยิมสง่า ดวงหน้า
งามทรงเสน่หย์ งิ “ข้าว่าท่านคงเป็ นคุณหนูอวิน องค์
หญิงชิงซวงทรงได้ยินความสําเร็จครังยิงใหญ่ของท่าน
ในการประลอง และมีความปรารถนาจะมาเยียมเยือน
ท่านเป็ นอย่างมาก แต่ดว้ ยกิจธุระด่วนบางประการ องค์
หญิงจึงมิอาจเสด็จมาได้ดว้ ยตัวเอง เช่นนันเอง พระนาง
จึงทรงขอให้ขา้ มาเป็ นผูแ้ ทน นีคือของกํานัลจากพระ
นาง ข้าหวังว่าท่านจะพึงใจ”
อวินลัวรับกล่องจากสตรีทรงโฉมไปโดยไม่ลงั เลจากนันก็
เปล่งเสียงหัวเราะ “บ่าว จงไปเตรียมทีนังให้แขกสอง
ท่านนีที”
สตรีงามผูน้ นแย้
ั มยิม และก่อนจากไป นางก็มองไปยัง
227
อวินลัวเฟิ งอีกครา “คุณหนูอวิน องค์หญิงทรงฝากให้ขา้
เตือนท่านว่าให้ระวังจักรวรรดิเทียนหุยไว้ให้ดี!”
ใครๆ ก็รูว้ า่ จักรวรรดิหลิวเยว่พยายามผูกมิตรกับอวินลัว

เฟิ ง เช่นนันเอง ในสายตาของพวกเขานัน ความสําคัญ
ของอวินลัวเฟิ งยิงพุง่ ขึนสูง...
แน่นอนว่าอวินลัวเฟิ งมิได้เก็บมาคิดใส่ใจอะไรมาก ใน
ความคิดของนาง การทีจะทําให้ผคู้ นเคารพนับถือได้นนั
นางต้องยืนอยูบ่ นจุดสูงสุดของแผ่นดินนีด้วยลําแข้งของ
ตัวเอง! แม้ทงจั
ั กรวรรดิอซู๋ วงและจักรวรรดิหลิวเยว่ตา่ งก็
พยายามผูกมิตรกับนาง แต่พวกเขาก็คงไม่มาเสียเวลา
กับนางหากนางไร้ซงพลั
ึ ง!
228
สุดท้ายแล้ว พลังก็เป็ นสิงทีสําคัญทีสุด!
อวินลัวเฟิ งหลุบตาลงเล็กน้อย ดวงตาของนางเด็ดเดียว
หลังท่านอาแต่งงาน ก็ถงึ เวลาทีนางจะจากสกุลเยียไป

ยังทีดินศักดินาของตนเพือสังสมอิทธิพลของตัวเอง...
...
นครอนันต์
229
ผืนดินช่างกว้างใหญ่ไพศาล
นครอนันต์แบ่งออกเป็ นสีเขต
เขตตะวันออกคือทีทีผูท้ รงอิทธิพลมังคังอาศัยอยู่ เขตใต้

คือย่านการค้า เขตเหนือคือถินของชนชันกลาง ส่วนเขต
ตะวันตก...คือทีของผูไ้ ร้สทิ ธิไร้เสียง ด้วยมีทีดินรกร้าง
มากมายยังไม่ได้รบั การพัฒนา เขตตะวันตกจึงได้เวิง
ว้างเปล่าเปลียวยิงนัก
อย่างไรก็ดี ในวันนีเขตตะวันตกก็คกึ คักขึนมาทีเดียว

ด้วยมีคนแปลกหน้ากลุม่ หนึงมาเยียมเยือน ทังๆ ทีสถาน
ทีแห่งนีว่างเว้นจากแขกแปลกหน้ามานานหลายปี ว่ากัน
230
ว่าผูน้ าํ ของกลุม่ คนแปลกหน้านีคือเด็กสาวรูปงามใน
อาภรณ์ขาวราวหิมะผูแ้ ลดูคล้ายเทพยดาเดินออกมา
จากภาพเขียน และไม่มีสตรีผใู้ ดในนครอนันต์สามารถ
เทียบเคียงกับนางได้
เมือผูอ้ ยูอ่ าศัยในเขตตะวันตกได้ยินข่าว พวกเขาต่างก็

รีบออกมาดูนาง...
“คุณหนูอวิน เราจะตังรกรากกันทีเขตตะวันตกนีจริง
หรือ”
ในเวลานีเอง ท่ามกลางทีดินรกร้างแห่งเขตตะวันตก ชิง

มูก่ ็ตามอวินลัวเฟิ งไป เขามองไปยังทีดินรกร้าง จากนัน
231
นิวหน้าพลางเอ่ยถาม
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “ทีดินแถวนีราคาถูกกว่า”
มุมปากชิงมูก่ ระตุก “แต่ขา้ ได้ยินมาว่านครอนันต์คือ

ทีดินศักดินาของเจ้ามิใช่หรือ เจ้ายังต้องซือทีดินของตัว
เองอีกหรือ”
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง หันมองชิงมูจ่ ากนันกล่าวด้วย

รอยยิม “ตอนนีข้ายังไม่อยากให้ใครรูว้ า่ ข้าคือเจ้าของ
นครอนันต์”
232
นางมิได้บอกเหตุผลทีแท้จริงกับเขา!
ทันทีทีนางเหยียบย่างเข้ามาในเขตตะวันตกก็พบว่าพลัง
ฌานบนเขตตะวันตกนีสมบูรณ์แบบสําหรับการเพาะ
ปลูกสมุนไพรโอสถ แม้จะมิสามารถเปลียนให้สมุนไพร
233
โอสถกลายเป็ นสมุนไพรฌานได้ คุณภาพของสมุนไพร
โอสถก็จะยอดเยียมกว่าสมุนไพรโอสถธรรมดาหลายเท่า
ทีเดียว!
ทุง่ สมุนไพรโอสถในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนันมีจาํ นวน

จํากัด หากสมุนไพรโอสถสามารถดูดซับพลังฌานในเขต
ตะวันตกนีได้ก่อน นางก็สามารถเพาะปลูกสมุนไพร
ฌานได้สองเท่าโดยเสียแรงเพียงครึงหนึงเท่านัน
ด้วยเหตุนีนางจึงเลือกตังรกรากในเขตแดนตะวันตก!
อวินลัวเฟิ งแปลกใจทีเดียวทีผูอ้ ยูอ่ าศัยในนครอนันต์ยงั

ไม่เคยพบพลังฌานในเขตตะวันตกแม้อยูอ่ าศัยมานาน
234
หลายปี ! แน่นอนว่านางเองก็คงไม่พบเช่นกันหากมิได้
สังเกตละเอียดพอ
อวินลัวเฟิ งมองไปยังชิงมู่ จากนันออกคําสังเสียงขรึมว่า

“ชิงมู่ ข้าให้เวลาท่านสามเดือน และในระหว่างนี ข้า
อยากให้ทา่ นนําคนมาก่อสร้างหอแพทย์”
ชิงมูย่ มิ “ข้าเพิงไปตรวจดูรอบๆ มา แม้ผอู้ ยูอ่ าศัยบนเขต

ตะวันตกจะมิได้มีพลังการต่อสูแ้ ข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็มี
แรงกายแข็งแรง หากพวกเขาช่วยเราได้ก็คงจะได้ก่อ
สร้างหอแพทย์ขนเร็
ึ วๆ นี”
คนเหล่านียากจนข้นแค้น หากจ่ายค่าตอบแทนมากพอ
235
พวกเขาย่อมไม่ปฏิเสธ!
“ตกลง แล้วแต่ทา่ นเลย” อวินลัวเฟิ งกล่าว เอามือไพล่

หลัง “เสียวไป๋ ไปเดินดูรอบๆ นครอนันต์สร้างความคุน้
เคยกับพืนทีแถวนีกัน”
ดวงตาหลินรัวไป๋ เป็ นประกาย จากนันตอบรับด้วยรอย

ยิม “เจ้าค่ะท่านอาจารย์”
ดวงตาอวินลัวเฟิ งหม่นทะมึนไปเล็กน้อย และอดแตะข้อ

มือขวาตนมิได้ ผลข้างเคียงจากการฝื นบรรลุในครังนัน
จนบัดนีก็ยงั ไม่หายไป นางจะต้องสูญเสียแขนขวาไป
จริงๆ อย่างนันหรือ
236
ไม่! นางไม่มีวนั ปล่อยให้เรืองนีเกิดขึนเป็ นอันขาด!
นอกเหนือจากสังสมอิทธิพลแล้ว คราวนีนางมาทีนีเพือ
กิจสําคัญอีกประการ นันก็คือรักษาแขนขวาของนางให้
ได้ไม่วา่ จะต้องใช้วิธีใดก็ตาม!
...
เขตตะวันออก
ภายในคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึง ชายวัยกลางคนค่อยๆ
วางถ้วยชาในมือลง จากนันหรีตามององครักษ์ผยู้ ืนอยู่
237
ข้างกัน
“จริงหรือทีว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาซือทีดินในเขตตะวัน
ตก”
องครักษ์ผนู้ นตอบรั
ั บนอบน้อม “ขอรับนายใหญ่ คน
แปลกหน้าผูน้ นกวาดซื
ั อทีดินผืนใหญ่ในเขตตะวันตกไป
จริง ข้าว่าพวกเขาคงมีเงินทองมากทีเดียว”
“ฮ่าๆ” ชายวัยกลางคนเผยรอยยิมชิงชัง “พวกเขาโง่หรือ

เปล่า นครอนันต์มีทีดินดีๆ ตังมาก ไยคนโง่เหล่านันจึงได้
เลือกเอาเขตตะวันตกอันรกร้างกันเล่า พวกเขามีเงินไว้
เผาเล่นหรืออย่างไร ไปสืบข้อมูลของพวกเขามาแล้ว
238
รายงานข้า”
“ขอรับนายใหญ่” องครักษ์ผนู้ นประสานมื

ั อคํานับ จาก
นันออกไปด้วยท่าทีนอบน้อม
เมือได้ยินดังนัน หญิงสาวผูห้ นึงทียืนอยูข่ า้ งชายวัยกลาง

คนผูน้ นก็
ั นิวหน้า จากนันก็มีแสงกระเพือมไหวอยูใ่ นดวง
ตางามของนาง “ท่านพ่อ ท่านจะโกงเงินคนเหล่านัน
หรือ”
“ก็สมควรกับพวกโง่นนแล้
ั ว!” ชายวัยกลางคนยิมเยาะ
“อันทีจริง ข้ากําลังช่วยเหลือพวกเขาด้วยการนําเงินของ
พวกเขาไปต่างหาก ไม่อย่างนันพวกเขาอาจถูกฆ่าโดยผู้
239
ทีปรารถนาในเงินของพวกเขาก็เป็ นได้!”
“ท่านพ่อ ท่านมีแผนอะไร”
ชายวัยกลางคนหรีตาลงเล็กน้อย แล้วประกายมากเล่หก์ ็
สว่างวาบขึนในดวงตา
“สกุลอูข๋ องเรามีทีดินอยูใ่ นเขตใต้ทีดูเหมือนจะมีปัญหา

บางอย่าง ไม่วา่ ข้าจะเพาะปลูกสมุนไพรโอสถชนิดใด ไม่
นานต้นก็จะเ**◌่ ยวเฉา เช่นนันมันจึงกลายเป็ นผืนดินรก
ร้าง ข้าขายทีดินผืนนันให้นางได้”
หญิงสาวมิได้คาดคิดว่าบิดาตนจะขายทีดินรกร้างให้แก่
240
คนแปลกหน้าเหล่านัน นางจึงได้มองบิดาตนด้วยแววตา
ประหลาดใจ ทว่านางอิจฉาจนตาร้อนผ่าวเมือคิดถึงคํา
บอกเล่าขององครักษ์ถงึ สตรีผนู้ าํ กลุม่ ผูน้ นั เขากล่าวว่า
นางงดงามสะกดลมหายใจ
ท่านพ่อของนางมิได้ทาํ อะไรผิดเสียหน่อย สตรีผนู้ นจะ

ั
มางดงามกว่านางได้อย่างไร!
เช่นนันเอง เรืองนีจึงเป็ นความผิดของสตรีผนู้ น...

ั
241
ตอนที 1029 มีปากเสียงกันเรืองสัตว์อสูร (1)
เขตใต้
ท่ามกลางตลาดอันเนืองแน่นเรียงรายไปด้วยร้านค้า
ดวงตากลมโตของหลินรัวไป๋ มองไปรอบๆ ด้วยความ
อยากรูอ้ ยากเห็น ทันใดนันเอง สัตว์อสูรซึงถูกขังอยูใ่ น
กรงก็ดงึ ความสนใจของนาง
สัตว์อสูรตัวเท่านกยูงสีฟา้ มีขนหลากสีและขนหางยาว
มันมีแถบรูปดวงตาสีเหลืองขาวประดับปี กทังสองข้าง
อย่างไรก็ดี สัตว์อสูรตนนีคล้ายจะได้รบั บาดเจ็บสาหัส
242
มันเศร้าซึมและเฉือยชา แต่ถงึ อย่างนันผูค้ นมากมายก็
ยังถูกดึงดูดด้วยรูปลักษณ์อนั งดงามและหยิงทระนงของ
นาง
“นายท่าน นีคือวิหคเพลิงสีคราม วิหคเพลิงสีครามใน

ตํานาน!”
ทันใดนันเอง นําเสียงตืนเต้นของเสียวโม่ก็ดงั ขึนในดวง

จิตของอวินลัวเฟิ ง “วิหคเพลิงสีครามตัวนีคล้ายว่าจะ
บาดเจ็บสาหัสมากทีเดียวก่อนถูกมนุษย์จบั มา หากนาง
มิได้รบั การรักษาอย่างทันท่วงที อีกไม่นานก็คงจะตาย
ลง”
243
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน มองไปยังหลินรัวไป๋ ผูบ้ ดั นียืนนิง
จ้องมองสัตว์อสูรด้วยความหลงใหลก่อนเอ่ยถามว่า
“เจ้าชอบนางไหม”
หลินรัวไป๋ ผงกศีรษะ “ข้าไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด แต่ขา้ อยาก

ได้นางตังแต่แรกเห็น! ไม่มีเหตุผลอันใดเลย!”
“หากเจ้าชอบนาง ข้าก็จะซือนางให้เจ้า”
นางไม่เคยตระหนีถีเหนียวกับผูค้ นรอบกาย นางไม่ติด

อะไรทีจะให้วิหคเพลิงสีครามเป็ นของขวัญแก่หลินรัวไป๋
ตราบใดทีนางชอบวิหคสีครามตนนี
244
“นายท่าน!” เสียวโม่มิพงึ ใจ “นีคือวิหคเพลิงสีครามเชียว
นะ! ท่านนําไปมอบให้นางเด็กนีเฉยๆ ได้อย่างไร”
เด็กสาวมิได้แยแสเสียวโม่ นางเพียงแย้มยิม แล้วกล่าว

กับหลินรัวไป๋ ต่อว่า “แต่ขา้ ก็มีเหตุผลทีมอบวิหคเพลิงสี
ครามนีให้แก่เจ้า เจ้าถือเสียว่าเป็ นของหมันจากเสียวโม่
ก็แล้วกัน”
ภายในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนัน เสียวโม่ตวั แข็งค้างไป

หลังได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งประหนึงถูกสายฟ้าฟาด
กลางวันแสกๆ
245
เขาเพียงแต่เสียดายในความใจกว้างเกินไปของนายท่าน
เท่านัน นีนางให้เขาเป็ นของขวัญแก่หลินรัวไป๋ หน้าตา
เฉยโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยถามความเห็นของเขาสักคําได้
หลินรัวไป๋ ส่งรอยยิมหวาน ดวงตาเป็ นรูปจันทร์เสียว

“ท่านอาจารย์ เมือไรเสียวโม่จะปรากฏตัวขึนเสียทีเล่า
ข้าออกจะคิดถึงเขาอยูน่ ิดหน่อย! อย่างไรก็เถอะ ข้า
ตกลงใจแล้วทีจะอยูก่ บั เขา และข้าจะไม่ไปแต่งงานกับ
ชายอืนอีก!”
เมือได้ยินถ้อยคํานางดังนันเสียวโม่ก็ตวั สันอีกครา เขา
246
หลบมุมชิดกําแพง ดวงตาเปี ยมไปด้วยความโศกเศร้า
ตราบใดทีหลินรัวไป๋ นางปี ศาจน้อยนียังอยูใ่ กล้ๆ เขาจะ

ไม่มีวนั ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถไปเป็ นอันขาด!
“คิกๆ”
มือน้อยจํามําข้างหนึงยืนออกมาจิกกําเศษดินจากพืน
เต็มกํามือ จากนันทาเต็มหน้าเสียวโม่ แล้วเขาก็กลิงไป
กลิงมาบนพืนพลางส่งเสียงหัวเราะคิกคัก
“เสียวซู!่ ” เสียวโม่สง่ สายตาทะมึนให้เขา จากนันข่มขู่

เด็กน้อยอย่างเกรียวกราด “หากเจ้าไม่เลิกวุน่ วายกับข้า
247
ข้าจะโยนเจ้าออกไปเสีย!”
ทารกอ้วนนันหยุดหัวเราะไปแล้วก็นิวหน้า ดวงหน้าน้อย
ชวนเอ็นดูนนฉายแววโกรธขึ
ั ง
มือทังสองของเขาตบผืนดินแผ่วเบา ไม่นานเถาวัลย์นบั
ไม่ถว้ นก็แทงทะลุผืนดินขึนมา จับเสียวโม่มดั ไว้แล้วโยน
เขาขึนไปสูผ่ ืนฟ้า
คิกๆ !
ครันได้เห็นเสียวโม่ผหู้ มดรูปแล้วทารกอ้วนก็รูส้ กึ ดีขนใน

ึ
ทีสุด จากนันกลิงไปกลิงมาบนพืนพลางเปล่งเสียง
248
หัวเราะอีกครา
เสียวโม่นาตานอง
ํ รูส้ กึ ว่าโลกทังโลกกําลังรุมกลันแกล้ง
ตน
กระทังเด็กน้อยนีก็ยงั ทรมานเขาอยูร่ าไป...

ํ
เมือไรวันคืนเหล่านีจะจบสินลงเสียทีหนอ
...
ภายในตลาด
249
ทุกคนต่างก็มองไปยังวิหคเพลิงสีครามตรงประตูทางเข้า
ทว่าไม่มีผใู้ ดเอ่ยถามถึงราคา
พวกเขาล้วนแล้วแต่ถกู รูปโฉมงดงามของวิหคเพลิงสี
ครามดึงดูด แต่เห็นได้ชดั ว่านางคงมีชีวิตรอดต่อไปได้อีก
ไม่นาน
“นายท่านและนายหญิงทังหลาย” เจ้าของร้านก้าวออก
มาเอ่ยด้วยรอยยิม “สัตว์อสูรตนนีถูกหอสัตว์อสูรของเรา
จับตัวมา และนางได้รบั บาดเจ็บสาหัสก่อนหน้าทีเราจะ
จับนางมาได้ ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่านางจะมีชีวิตรอดต่อไป
ได้หรือไม่ หากมีผใู้ ดรูจ้ กั กับแพทย์ก็มาซือนางไปเถิด
250
บางทีแพทย์ผนู้ นอาจช่
ั วยรักษานางได้!”
251
เจ้าของร้านซือสัตย์สจุ ริต บอกกับฝูงชนตรงๆ ตังแต่
แรกว่าสัตว์อสูรตนนีได้รบั บาดเจ็บสาหัส ก็ขนอยู
ึ ก่ บั โชค
ของพวกเขาแล้วว่านางจะได้รบั การรักษาหรือไม่
“ว่ากันตามตรง ข้าก็ไม่อาจบอกได้วา่ สัตว์อสูรตนนีแข็ง

แกร่งเพียงใด แต่นางควรมีราคาแพงเพราะเป็ นสัตว์อสูร
บินได้! แต่ในเมือนางได้รบั บาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี
ราคาของนางก็จะไม่สงู ลิบเช่นปกติ!”
เจ้าของร้านมองไปยังฝูงชน จากนันกล่าวต่อว่า “ใครก็

ตามทีจ่ายข้ามาห้าพันตําลึงเงินแล้วสามารถรับนางไป
ได้เลย!”
252
ห้าพันตําลึงเงินถือเป็ นจํานวนเงินตําเตียเรียดินทีเดียว
สําหรับสัตว์อสูร! แต่ถงึ อย่างนันผูท้ ีเฝ้าดูอยูก่ ็ไม่มีใคร
เสนอตัวซือนาง
ภายในกรงนัน วิหคเพลิงสีครามช้อนศีรษะขึนเพ่งพิศไป
ยังเหล่ามนุษย์เบืองนอกกรงอย่างเย็นชา ดวงตานาง
เปี ยมไปด้วยความอับอายและสินหวัง
วิหคเพลิงสีครามคือสายพันธุท์ ีหยิงยโสและทรงพลังยิง
แต่บดั นีนางกลับถูกจับมาขายประหนึงสินค้า! แล้วจะให้
นางทนกับความเสือมเกียรตินีได้อย่างไร หากนางมีพลัง
หลงเหลืออยูบ่ า้ ง อวินลัวเฟิ งก็เชือว่านางคงเลือกทีจะ
253
ฆ่าตัวตาย
“ท่านอาจารย์” เมือได้เห็นดวงตาสินหวังของวิหคเพลิงสี
ครามแล้ว หลินรัวไป๋ ก็รูส้ กึ ว่าหัวใจเจ็บปวด นางกําหมัด
แน่น “นางไม่ควรถูกปฏิบตั ิเช่นนี นางควรได้โผบินไปใน
ผืนนภากว้างใหญ่!”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองหลินรัวไป๋ แล้วก็เยืองย่างตรงไปหา

เจ้าของร้าน ในระหว่างนีนางมิได้มองไปยังวิหคเพลิงสี
ครามแม้แต่นอ้ ย ประหนึงว่ามิได้แยแสนาง
“นีเงินห้าพันตําลึงเงิน” นางโบกตัวเงินในมือ รอยยิมร้าย

ปรากฏบนดวงหน้างามนัน “นางเป็ นของข้าหรือยัง”
254
เจ้าของร้านรับตัวเงินจากมือนางไปด้วยรอยยิม จากนัน
ผงกศีรษะหลังตรวจดูตวเงิ
ั นแล้ว
“ในเมือท่านจ่ายเงินข้ามาตามราคา สัตว์อสูรตนนีย่อม
เป็ นของท่านแล้ว ข้าจะขอให้บา่ วส่งนางไปยังเรือนของ
ท่าน”
“ช้าก่อน!” ทันใดนันเองก็มีเสียงดังขึนจากทางด้านหลัง
ฝูงชนแหวกทางให้เจ้าของเสียงนัน
ทีสุดปลายถนนปรากฏสตรีผหู้ นึงสวมใส่อาภรณ์ยาวสี
255
เขียวเยืองย่างตรงมา ติดตามด้วยกลุม่ หญิงรับใช้ สตรีผู้
นีแลดูสง่างามยิงประหนึงว่าเป็ นเทพยดาฟ้าดินก็มิปาน
“นันหนานกงหลานแห่งสกุลหนานกงนี”
“หนานกงหลาน สุดยอดโฉมงามแห่งนครอนันต์ สตรีใน

ฝันของชายนับไม่ถว้ น ข้าไม่คิดเลยว่านางจะมาอยูท่ ีนี
เห็นทีนางเองก็สนใจในสัตว์อสูรตนนีเช่นเดียวกัน”
“แต่สตรีอาภรณ์ขาวผูน้ ีมาจากทีใดกันเล่า นางงดงาม

เสียยิงกว่าหนานกงหลานเสียอีก หากนางมาจากนคร
อนันต์จริง พวกเราก็ควรได้ยินนามนางมาบ้าง”
256
บนแผ่นดินนี หากเจ้าอยากให้ผคู้ นจดจําก็ตอ้ งเป็ นสุด
ยอดอัจฉริยะ เป็ นสวะ หรือไม่ก.็ ..โฉมงามไร้เทียมทาน
หนานกงหลานเดินตรงมายังอวินลัวเฟิ งแล้วเผยรอยยิม
สง่างาม “คุณหนู ข้าเองก็สนใจในสัตว์อสูรนีเช่นกัน เจ้า
ให้ขา้ ได้หรือไม่ ข้าจะจ่ายคืนเจ้าในจํานวนมากกว่าทีเจ้า
จ่ายไปหลายเท่าตัว!”
ตามคาด...
เมือได้ยินถ้อยคําของหนานกงหลานแล้ว ทุกคนก็สดู ลม
หายใจเข้าลึก
257
หนานกงหลานเองก็สนใจในสัตว์อสูรตนนีเช่นกัน หากดู
ตามลักษณะของนางแล้ว นางคงไม่ชืนชอบสัตว์อสูรตน
นีเพียงเพราะรูปโฉม หรือสัตว์อสูรตนนีจะมีประโยชน์
อย่างอืน
“ขออภัย ศิษย์ขา้ ก็ชืนชอบในสัตว์อสูรตนนี ข้าคงให้เจ้ามิ

ได้”
ทุกคนตกตะลึงไปกับถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง
ในนครอนันต์แห่งนีมีสกุลใหญ่อยูส่ ามสกุล อันได้แก่

สกุลอู๋ สกุลหนานกงและสกุลโอว หนานกงหลานคือยอด
อัจฉริยะแห่งสกุลหนานกง เช่นนันเอง นางจึงได้รบั การ
258
ปฏิบตั ิดว้ ยเช่นนายใหญ่แห่งสกุลหนานกง
นางผูน้ ีกล้าปฏิเสธหนานกงหลานได้อย่างไร!
หนานกงหลานยังคงยิมแย้ม “ในหอสัตว์อสูรนีก็ยงั มีสตั ว์

อสูรชนิดอืนอยูอ่ ีกมาก เจ้าเลือกให้ศิษย์เจ้าได้ตามใจ”
259
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน จากนันส่งสายตาร้ายกาจไปยัง
ดวงหน้าสง่าของหนานกงหลาน “ข้าไม่แลกสัตว์อสูรที
ศิษย์ขา้ พึงใจกับสิงใดทังสิน แม้แต่กบั นครอนันต์ทงนคร
ั
ก็ตามที!”
ฝูงชนนิงเงียบไปทันใด ทุกคนมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย

ความตกตะลึง จากนันดวงตาของพวกเขาก็เปี ยมไปด้วย
แววตําหนิและชิงชังในเวลาไม่นาน
นางกล้าปากดีเช่นนีได้อย่างไร! ต่อให้ยกนครอนันต์ทงั
นครให้ นางก็ไม่ยอมยกสัตว์อสูรตนนีให้อย่างนันหรือ
260
นางหมายความว่าความปรารถนาของศิษย์นางมีคา่ ยิง
กว่านครอนันต์ทงนครอี
ั กอย่างนันหรือ
หลินรัวไป๋ ยืนนิงเงียบอยูข่ า้ งอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าเป็ น

ประกายด้วยศักดิศรี “ใช่แล้ว ข้าจะไม่ยอมแลกนางกับ
อะไรทังสิน เพราะข้าชอบนาง!”
หญิงรับใช้ขา้ งกายหนานกงหลานมิอาจทนได้อีกต่อไป
จึงได้กา้ วออกมาสวนกลับว่า “เจ้ารูไ้ หมว่าคุณหนูของ
เราคือใคร คุณหนูคือบุตรีสดุ รักของนายใหญ่สกุลหนาน
กงเรา พวกเจ้าควรซาบซึงเสียด้วยซําทีนางมิได้ลงโทษ
พวกเจ้าทีไม่คกุ เข่าลงต่อหน้านางทันทีทีได้เห็นนาง พวก
เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงยังคิดทีจะฉกฉวยสิงทีคุณหนูของ
เราพึงใจไป! จะอย่างไรเราก็ตอ้ งได้สตั ว์อสูรตนนี! หาก
261
เจ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปเสีย!”
“อีซวง” จนกระทังหญิงรับใช้พดู จบ หนานกงหลานจึงได้

แสร้งทําเป็ นหยุดนางไว้ “สุภาพหน่อย”
จากนันนางก็หนั มาหาอวินลัวเฟิ งแล้วส่งรอยยิมงามสง่า

ให้ “คุณหนู ดังทีเจ้าเห็น สัตว์อสูรตนนีบาดเจ็บสาหัส ข้า
ต้องการซือนางเพราะข้าไม่อยากเห็นนางต้องตายทีนี
ในนครอนันต์แห่งนีมีเพียงสกุลหนานกงของเราเท่านันที
รักษานางได้ หากเจ้าชอบสัตว์อสูรตนนีจริง ไยจึงไม่มอบ
ให้ขา้ ให้ขา้ ได้ตอ่ ชีวิตนางเล่า”
ถ้อยคําของนางหมายความว่าทีนางอยากซือสัตว์อสูร
262
ตนนีมิใช่เพียงเพราะชืนชอบ แต่เพราะเมตตาต่างหาก
นางเพียงแต่อยากช่วยชีวิตสัตว์อสูรตนนีเท่านัน ต่อให้
ต้องจ่ายมากกว่าราคาปกติเพือซือนางมาก็ตามที
ในสายตาของสังคม จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็กลายเป็ นคนเห็น

แก่ตวั ผูไ้ ม่แยแสต่อชีวิตของสัตว์อสูรตนนีไปเสียสนิท
“คุณหนู ข้าว่าเจ้ามอบสัตว์อสูรตนนีให้คณ
ุ หนูหนานกง
ไปดีกว่า จะได้ไม่ชกั ช้าจนทําให้นางตาย”
ใครบางคนในฝูงชนนันลุกขึนกล่าวโทษอวินลัวเฟิ งอย่าง
ชอบธรรม
263
หลินรัวไป๋ โกรธจัดจนจ้องมองชายผูน้ นเขม็
ั ง “ท่าน
อาจารย์ขา้ เองก็เป็ นแพทย์ นางก็รกั ษาสัตว์อสูรตนนีได้
เช่นเดียวกัน!”
ได้ยินดังนัน ฝูงชนต่างก็อดเปล่งเสียงหัวเราะมิได้
“ท่านอาจารย์ของเจ้าเองก็เป็ นแพทย์อย่างนันหรือ เจ้า

จะพิสจู น์ได้อย่างไร อีกประการ ต่อให้นางเป็ นแพทย์จริง
นางจะเทียบเทียมอะไรได้กบั สกุลหนานกง”
ในนครอนันต์นนั สกุลหนานกงมีอภิสทิ ธิสูงส่ง และไม่มี

ทางทีผูใ้ ดจะมีขอ้ กังขากับความแข็งแกร่งของพวกเขา
264
ส่วนเด็กสาวอาภรณ์ขาวนีเล่า...
เด็กสาวลึกลับผูน้ ีจะมาเทียบเทียมกับแพทย์แห่งสกุล
หนานกงได้อย่างไร
“คุณหนู ข้าจะจ่ายเจ้าห้าหมืนตําลึงเงิน ส่งนางมาให้ขา้ ”

หนานกงหลานมองไปยังสัตว์อสูรในกรงด้วยแววตา
สงสาร “ข้าทนดูนางตายไปแบบนีมิได้จริงๆ”
เพราะท่าทีสลดหดหูข่ องหนานกงหลาน ฝูงชนจึงยิง

ระคายเคืองใจ
“นี! เหตุใดเจ้าจึงใจไม้ไส้ระกํานัก ทําไมยังไม่มอบสัตว์

265
อสูรตนนีให้แก่คณ
ุ หนูหนานกงอีก เจ้าจะดึงดันเอาตัว
นางไปด้วยกําลัง แม้ตอ้ งจ่ายด้วยชีวิตของนางหรืออย่าง
ไร”
“ข้านึกว่าหญิงงามเช่นนีคงต้องมีจิตใจดีเช่นคุณหนู
หนานกงเป็ นแน่ แต่ดเู หมือนว่าข้าจะคิดผิด โลกนีมีคน
บัดซบอยูม่ ากมาย คงหาใครดีมีเมตตาเช่นคุณหนูหนาน
กงมิได้”
ทุกคนต่างก็พดู กันอย่างผูผ้ ดุงความยุติธรรมประหนึงว่า

อวินลัวเฟิ งและหลินรัวไป๋ คือสองผูร้ า้ ยใจเ**◌้ยม...
266
“โปรดหยุดทุม่ เถียงกัน ข้ามีวิธี”
เจ้าของร้านกล่าวขึนในทีสุดแล้วก็เผยยิม “ไยจึงไม่ปล่อย
267
ให้สตั ว์อสูรตนนีเลือกเองเล่า ใครก็ตามทีนางเลือกจะได้
เป็ นเจ้าของนาง”
ภายในกรงนัน สัตว์อสูรดูเหมือนจะเข้าใจถ้อยคําของเจ้า
ของร้านและกวาดสายตาเย็นชาไปยังอวินลัวเฟิ งและ
หนานกงหลาน ทันใดนันเองก็มีเสียงเสียงหนึงดังขึนใน
จิตวิญญาณของนาง ระเบิดขึนในจิตใจ และนางก็อดตัว
แข็งทือไปมิได้
“วิหคเพลิงสีคราม จงมากับข้าเถิด ไม่เพียงแต่ขา้ จะ

รักษาบาดแผลของเจ้า แต่ยงั จะมอบพลังให้เจ้าล้างแค้น
อีกด้วย ใครก็ตามทีทําร้ายเจ้า เจ้าจะสามารถเอาคืนมัน
ผูน้ นได้
ั เป็ นสิบเท่า!”
268
วิหคเพลิงสีครามนันตัวสันเทา เงยหน้ามองอวินลัวเฟิ ง
แล้วก็เห็นเพียงแต่ดวงตาแฝงรอยยิมคูห่ นึงเท่านัน บัดนี
เองนางก็รูส้ กึ ถึงแรงกดดันมหาศาลพวยพุง่ ออกมาจาก
เด็กสาว พลังนีมิได้มาจากเด็กสาวเอง แต่มาจากดวง
วิญญาณของนาง
วิหคเพลิงสีครามกลอกตา เด็กสาวผูน้ ีคงทําสัญญาไว้

กับสัตว์อสูรผูย้ งใหญ่
ิ สกั ตนเป็ นแน่!
ไม่ส!ิ
กลินอายนีมิได้เป็ นของสัตว์อสูร...
269
เพราะกลินอายทีนางรูส้ กึ ได้จากเด็กสาวก็มิได้ป่าเถือน
เท่าของสัตว์อสูร หากแต่เป็ นต้นไม้ใหญ่เสียมากกว่า
หนานกงหลานมิได้สงั เกตเห็นความเปลียนแปลงในดวง
ตาของวิหคเพลิงสีคราม นางแย้มยิม เดินตรงไปยังสัตว์
อสูรแล้วก้มลง มือยืนผ่านกรงเข้าไปพยายามลูบศีรษะ
วิหคเพลิงสีครามนัน
วิหคเพลิงสีครามขยับไปด้านข้างหนีมือของหนานกง
หลาน ดวงตาเปี ยมด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์
ด้วยเหตุผลบางประการ นางไม่ชอบกลินของสตรีผนู้ ี...
270
สัตว์อสูรนันแตกต่างจากมนุษย์ทีตัดสินผูค้ นจากภาย
นอก แต่สตั ว์อสูรพึงกลิน! ไม่วา่ คนเราจะปิ ดบังตัวตนดี
เท่าไร ก็มิอาจมีสงใดรอดพ้
ิ นสายตาของสัตว์อสูรไปได้
และไม่มีการซ่อนเร้นใดสามารถหลบหนีจมูกของพวก
มันไปได้
หนานกงหลานชะงักนิวตน แต่ก็ยงั คงแย้มยิมประหนึง

ว่ามิได้รูส้ กึ อับอายแต่อย่างใด
“เจ้าบาดเจ็บสาหัสนัก และข้ารักษาเจ้าได้ เช่นนันเอง

เจ้าอยากไปกับข้าไหมเล่า อย่าห่วงไปเลย ข้าจะดูแลเจ้า
และปฏิบตั ิกบั เจ้าเช่นสมาชิกครอบครัวคนหนึง เจ้าจะไม่
271
ต้องเจ็บปวดอีก”
ในสายตาของประชาชนนัน หนานกงหลานช่างอ่อนโยน
ใจกว้าง และมีเมตตายิง ทุกคนใช้สตั ว์อสูรเป็ นเครืองมือ
แต่มีเพียงนางเท่านันทีกล่าวว่าจะปฏิบตั ิกบั สัตว์อสูร
ประหนึงสมาชิกครอบครัว เมือได้ยินถ้อยคําอันจริงใจ
ของนางแล้ว ฝูงชนต่างก็ปักใจเชือมันว่าสัตว์อสูรย่อม
ซาบซึงในตัวนางอย่างแน่นอน สุดท้ายแล้วหากตกไปอยู่
ในมือผูอ้ ืนก็มีแต่ตายกับตาย แล้วนางจะปฏิเสธนําใจ
ของหนานกงหลานได้อย่างไร
“มาสิ ไปกับข้า”
272
นําเสียงหนานกงหลานเย้ายวนดีนกั ไม่วา่ ใครก็มิอาจ
ต้านทาน
อย่างไรก็ดี ครันมองไปยังดวงหน้าเปื อนยิมของนางแล้ว

เจ้าวิหคเพลิงสีครามก็ยงั คงเย็นชา ไม่ขยับเขยือนอยู่
อย่างนัน ไม่สาํ แดงท่าทีอืนใด
“คุณหนูหนานกง ข้าจะเปิ ดกรงเดียวนี ใครก็ตามทีนาง

เลือกจะได้เป็ นเจ้าของนาง”
เจ้าของร้านก้าวเดินมาอย่างเชืองช้าและเปิ ดกรงออก
ด้วยกุญแจ เขากล้าทําเช่นนันเป็ นเพราะวิหคเพลิงสี
ครามตนนีบาดเจ็บสาหัสนัก แค่เดินยังลําบาก มิ
273
ต้องกล่าวถึงการโผบิน
ทันใดนันเอง วิหคเพลิงสีครามก็โซซัดโซเซออกมา
จากกรง ประหนึงว่านางได้ใช้พลังไปหมดสินในการเซ
ถลาออกมา
หนานกงหลานเผยรอยยิมมันใจ เชือมันว่าสัตว์อสูรตนนี
ย่อมเลือกนางอย่างแน่นอน
อีกด้านหนึง หลินรัวไป๋ ก็แลดูตกประหม่า มองไปยังวิหค

เพลิงสีครามด้วยความกังวล
ครันรูส้ กึ ถึงความวิตกของนางแล้ว อวินลัวเฟิ งก็ตบบ่า

274
นางแผ่วเบา “ในเมือข้าสัญญาว่าจะมอบสัตว์อสูรตนนี
ให้เจ้า ข้าก็ตอ้ งนํามาให้เจ้าได้อย่างแน่นอน”
ตอนที 1033 สหายเก่า (1)
หนานกงหลานมิได้สะดุง้ สะเทือนกับถ้อยคําของอวินลัว
เฟิ งแม้แต่นิด กลับแย้มรอยยิมอ่อนโยน สายตาของนาง
เพ่งพิศไปยังวิหคเพลิงสีครามด้วยรอยยิมมันใจประหนึง
ว่าอย่างไรมันก็เป็ นของตายของนาง
275
ทว่าวิหคเพลิงสีครามมิได้ชายตาแลหญิงสาวแต่อย่างใด
กลับเบนสายตาเย็นชาไปยังอวินลัวเฟิ งเชืองช้า และจาก
นัน ท่ามกลางสายตาจับจ้องของฝูงชน นางก็คอ่ ยๆ ก้าว
เดินตรงไปหาอวินลัวเฟิ ง...
รอยยิมของหนานกงหลานนิงค้างไปโดยพลัน ดวงหน้า
งามหมองคลําด้วยโทสะ นางกําหมัดแน่น จ้องไปยัง
ภาพวิหคเพลิงสีครามเข้าประชิดตัวอวินลัวเฟิ งเขม็ง
แม้วิหคเพลิงสีครามจะโซซัดโซเซแต่ยา่ งก้าวของนางก็
หนักแน่น และนางมิได้หยุดจนกระทังมาถึงเบืองหน้าขอ
งอวินลัวเฟิ ง
276
ท่าทีอนั เงียบงันของนางได้เผยตัวเลือกของนางให้ทงโลก
ั
ได้เห็น
บนท้องถนนนัน ฝูงชนลุกฮือขึนมา แล้วทุกคนก็มองไป

ยังวิหคสีเพลิงด้วยความเวทนา
“สัตว์อสูรตนนี เห็นทีจะได้รบั บาดเจ็บสาหัสเสียจนเสีย

สติไปแล้ว นางทิงหนานกงหลานไปได้อย่างไร อย่างนีรน
หาทีตายชัดๆ!”
“ข้าว่านางคงอยูไ่ ด้อีกไม่นานแล้วล่ะ...”
277
อย่างไรก็ดี วิหคเพลิงสีครามมิได้ยินเสียงเอะอะรอบกาย
แม้แต่นอ้ ย นางเพียงแต่รูส้ กึ ว่าตนอ่อนแอเกินกว่าจะรับ
นําหนักตัวเองไหว ทรุดลงต่อหน้าอวินลัวเฟิ งเสียงดังตุบ
หลินรัวไป๋ สะดุง้ เฮือก เด็กน้อยเป็ นกังวลเรืองวิหคเพลิงสี

ครามมากเสียจนนําตาเริมร่วงเผาะลงมาจากดวงตา
“ท่านอาจารย์ ช่วยนางที! ข้าไม่อยากให้นางตาย”
ในหัวใจดวงน้อยอันบริสทุ ธิของหลินรัวไป๋ นัน อวินลัว

เฟิ งมีอาํ นาจล้นพ้น ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดทีนางรักษามิได้
“หลีกไป!”
278
อย่างไรก็ดี ขณะทีหลินรัวไป๋ ตังท่าจะเดินเข้าไปหาวิหค
เพลิงสีคราม นางก็ถกู มือข้างหนึงผลักจนเซถลาไปโดย
พลัน
หนานกงหลานปรีเข้ามาหาวิหคเพลิงสีครามแล้วลด
ศีรษะลงตําเพือตรวจดูนาง หญิงสาวนิวหน้า จากนัน
ฉายสีหน้าหนักใจเป็ นอย่างยิง “ข้าเกรงว่าสัตว์อสูรตนนี
จะรอดได้อีกไม่นานเสียแล้ว ข้าต้องนํานางกลับไปยัง
สกุลหนานกง”
กล่าวจบ นางก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ ง สีหน้ามิได้ออ่ นโยน

อีกต่อไป แล้วนางก็ลนโทสะด้
ั วยท่าทีทรงธรรม “คุณหนู
ข้าเพียงแต่อยากช่วยชีวิตนางเท่านัน เพียงเท่านันเอง
หากเจ้ายังดึงดันทีจะรับตัวนางไปอีก ก็เท่ากับเจ้าเป็ น
279
ฆาตกร! เจ้าใจหินใจทมิฬถึงเพียงนีได้อย่างไร”
“เจ้าเพิงผลักลูกศิษย์ขา้ ”
เมือได้ยินนําเสียงเฉือยชาทว่าร้ายกาจของเด็กสาวแล้ว
ฝูงชนต่างก็ชะงักงันไป
หนานกงหลานนิวหน้า “ข้าเพียงแต่เป็ นห่วงอาการของ

วิหคเพลิงสีครามมากเกินไปหน่อยเท่านัน สุดท้ายแล้ว
หากนางต้องตายเพราะเจ้ายือเวลาการรักษานาง เจ้าจะ
ชดใช้ชีวิตของนางได้ไหมเล่า”
“เจ้าใช้มือข้างไหนผลักลูกศิษย์ขา้ ” อวินลัวเฟิ งเบิกดวง

280
ตากว้างขึนเล็กน้อย มิได้แยแสคําถามของหญิงสาว
หนานกงหลานนิงไป “ข้ารูว้ า่ สําหรับพวกเจ้า สัตว์อสูรก็

มีคา่ เพียงเครืองมือในการต่อสูเ้ ท่านัน แต่ในสายตาของ
ข้า พวกเขาควรมีสทิ ธิทีจะได้ใช้ชีวิตเช่นเดียวกัน จะ
อย่างไรพวกเจ้าก็หยุดข้ามิให้ช่วยเหลือพวกเขามิได้!”
ฝูงชนนันปลุกระดมได้โดยง่าย เมือได้ยินถ้อยคําของ
หนานกงหลานแล้ว พวกเขาต่างก็จอ้ งไปยังอวินลัวเฟิ ง
เขม็ง หากอวินลัวเฟิ งมิได้เป็ นสตรีแล้วไซร้ ป่ านนีพวก
เขาคงปรีเข้ามารุมอัดนางเสียยับเยินแล้ว!
“เสียวไป๋ ” อวินลัวเฟิ งหันไปหาหลินรัวไป๋ “จําไว้วา่ นางใช้
281
มือข้างไหนผลักเจ้า ข้าจะมาชําระแค้นให้ทีหลัง”
หนานกงหลานนิวหน้า สีหน้าออกจะอับอาย ขณะทีนาง

กําลังจะเปิ ดปากต่อว่าอวินลัวเฟิ งต่อนัน ก็เห็นเด็กสาว
อาภรณ์ขาวเยืองย่างตรงไปหาวิหคเพลิงสีคราม
“เจ้าเจ็บหรือไม่” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามพลางก้มลงไปลูบ

ศีรษะวิหคเพลิงสีครามเบามือ ดวงตาอ่อนโยนยิง
282
วิหคเพลิงสีครามผงกศีรษะอย่างลําบากยากเย็น แลบ
ลินออกมาเลียอวินลัวเฟิ ง นางมองไปยังเด็กสาวด้วย
สายตาเว้าวอนประหนึงกําลังร้องขอความช่วยเหลือ
“ข้ารักษาเจ้าได้” นําเสียงอวินลัวเฟิ งเคร่งขรึม “แต่เจ้า

ต้องให้คาํ มันกับข้า ว่าเจ้าจะปกป้องเด็กน้อยข้างกายข้า
283
ด้วยชีวิต หากเจ้าทําได้ ข้าก็จะช่วยชีวิตเจ้า! แต่หากเจ้า
ทําไม่ได้ ข้าก็จะมอบเกียรติยศครังสุดท้ายให้แก่เจ้า!”
วิหคเพลิงสีครามกะพริบตามองไปยังหลินรัวไป๋ จากนัน
หันกลับมาหาอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีลงั เลใจ
อวินลัวเฟิ งคือผูท้ ีนางปรารถนาจะสวามิภกั ดิด้วย ทว่า

เด็กสาวกลับมอบนางให้คนอืนผูเ้ ป็ นเพียงเด็กน้อยเสีย
ดือๆ สร้างความเจ็บชํานําใจให้แก่นางเป็ นอย่างมาก
อย่างไรก็ดี บัดนีนางไม่เหลือหนทางอืนนอกจากต้อง
ยอมรับ เช่นนันเองนางจึงผงกศีรษะ
284
สุนขั ทียังหายใจย่อมดีกว่าราชสีหส์ นลม!
ิ สัตว์อสูรเองก็
มิตา่ งกัน
แน่นอนว่าหากต้องตกไปอยูใ่ นมือของเจ้านายวิปริต
วิตถารผูช้ ืนชอบการทารุณนาง นางก็ขอตายเสียดีกว่า
“เด็กน้อย นางเหลือเวลาไม่มากแล้ว ไยเจ้าจึงยังโง่งม

ดือดึงยืนกรานว่าเจ้ารักษานางได้อีก” หนานกงหลานแล
ดูรอ้ นใจเป็ นอย่างมาก จากนันขยิบตาให้ผคู้ นรอบกาย
ออกคําสังให้พวกเขาใช้กาํ ลังชิงตัววิหคเพลิงสีครามมา
นางคล้ายกับจะสามารถสร้างความชอบธรรมให้แก่การ
กระทําของตนเองได้เสมอ แม้สงที
ิ นางทําจะเป็ นการ
285
กระทําตัวเช่นโจร
ในสายตาของทุกคนนัน หนานกงหลานมิได้พยายาม
ช่วงชิงวิหคเพลิงสีคราม เพียงแต่พยายามทีจะช่วยชีวิต
นางเท่านัน! ทัวทังนครอนันต์นี มีเพียงหนานกงหลาน
เท่านันทีมีจิตใจเมตตากรุณาเป็ นล้นพ้น ไม่สนว่าตนจะ
ได้หรือเสีย
ขณะทีผูค้ นเหล่านันกําลังจะมาถึงตัววิหคเพลิงสี
ครามอยูน่ นเอง
ั เถาวัลย์นบั ไม่ถว้ นก็แทงทะลุขนมาจาก
ึ
ผืนดินรอบกายอวินลัวเฟิ งโดยพลัน พุง่ เข้ามัดตัวพวก
286
เขาไว้มิให้ขยับเขยือนภายในชัวพริบตา
เหตุการณ์รวดเร็วเสียจนไม่มีผใู้ ดตังตัวได้ทนั ...
สีหน้าหนานกงหลานเปลียนไปเป็ นอย่างมาก จากนัน

นางก็เบนดวงตางามไปยังเถาวัลย์ซงผู
ึ กรัดเหล่า
องครักษ์อยูแ่ ล้วก็กาํ หมัดแน่น
นางสตรีผนู้ ีมาจากทีใดกัน
โดยเฉพาะเจ้าเถาวัลย์นี นางไปได้มนั มาจากไหน
อวินลัวเฟิ งมิได้สนใจนาง หยิบเอาผ้าโปร่งและเครือง

287
โอสถออกมาจากธํามรงค์มิติ
นางเคียวโอสถให้เป็ นนําก่อน จากนันทาลงไปบนบาด

แผลของวิหคเพลิงสีคราม ภายในชัวพริบตา บาดแผลก็
ค่อยๆ สมานด้วยความรวดเร็วทีมองเห็นได้ดว้ ยตา
เปล่า...
หลังทาโอสถนําแล้ว นางก็พนั ปี กของวิหคเพลิงสีคราม

ด้วยผ้าโปร่ง ไม่นานนักเลือดก็ไหลซึมออกมาผ่านผ้า
โปร่งนัน แลดูน่าสยดสยองดีทีเดียว
“แกว๊ก!”
288
เมือร้องคํารามแล้ว วิหคเพลิงสีครามก็สะบัดกายตน
จากนันค่อยๆ ลุกขึนจากผืนดินเย็น
หนานกงหลานชะงักไป จากนันปรีไปหาวิหคเพลิงสี
คราม ดวงหน้านางเปลียนไปเป็ นอย่างมาก “ข้าเพิง
ตรวจสอบดูบาดแผลของสัตว์อสูรตนนีซึงอาบไปด้วยพิษ
ร้าย หากมิใช่แพทย์แห่งสกุลเราแล้วก็ไม่มีผใู้ ดจะถอน
พิษได้ เจ้าทาอะไรบนบาดแผลไปเมือสักครู ่ ไยเจ้าจึง
ถอนพิษได้”
“ข้าไม่จาํ เป็ นต้องตอบคําถามเจ้า” อวินลัวเฟิ งหันไปหา

หนานกงหลานแล้วก็ยกมุมปากขึนยิมบาง “อีกประการ
ได้เวลาทีข้าจะคิดบัญชีกบั เจ้าแล้ว”
289
สีหน้าหนานกงหลานเปลียนไป “เด็กน้อย ข้ามิได้ตงใจ
ั
ผลักนาง ข้าเพียงแต่เป็ นห่วงอาการของสัตว์อสูรเกินไป
เท่านัน”
“เสียวไป๋ นางใช้มือข้างใดผลักเจ้า” อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบ

คําถามนาง กลับเอ่ยปากถามเด็กหญิงข้างกายตนแทน
หลินรัวไป๋ คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็กล่าวด้วยความมันใจ

“ข้างขวา!”
“ถ้าเช่นนันข้าก็จะเอามือขวาของเจ้าไป” อวินลัวเฟิ งหรี

เนตรลงเล็กน้อย รอยยิมอันตรายประดับริมฝี ปาก
290
เมือได้ยินถ้อยคําของนางแล้ว หนานกงหลานก็นิวหน้า
อีกครา “ข้าขอขมาการกระทําของข้าแล้ว เหตุใดเจ้ายัง
โกรธเคืองนัก”
เด็กสาวยืนนิงไม่ไหวติง อาภรณ์ขาวราวหิมะโบกสะบัด
อยูใ่ นสายลมอ่อน
291
เถาวัลย์มีชีวิตโอบล้อมกายนาง บนเถาวัลย์เหล่านันมี
กลุม่ บุรุษซึงดูคล้ายองครักษ์กาํ ลังดินรน ส่งเสียงครวญ
คราง หรือแม้กระทังพ่นคําสบถก่นด่า เมือได้ยินนําเสียง
ของพวกเขาแล้ว เด็กสาวก็เผยรอยยิมร้ายกาจ
ครันได้เห็นว่าเด็กสาวก้าวประชิดตัวเข้ามา หนานกง
หลานก็รบี ชักกระบียาวออกมาทันใด นางคือผูฝ้ ึ กฌาน
ขันนภาระดับสูงสุด แล้วจะเกรงกลัวอะไรกับเด็กน้อยผูน้ ี
“ท่านหญิงและท่านชายทังหลาย ตามทีพวกเจ้าได้เห็น
ข้าทนสตรีนางนีมามากแล้ว แต่นางกลับกดดันข้าไม่
หยุดหย่อน หากนางคิดกลันแกล้งข้าก็คงคิดผิดไปถนัด
ข้าเป็ นผูม้ ีอธั ยาศัยดี แต่มิได้หมายความว่าจะปล่อยให้ผู้
292
ใดมารังแกข้าได้!”
หนานกงหลานกล่าวอย่างชอบธรรม ประหนึงว่านางถูก
ไล่ตอ้ นให้ปอ้ งกันตัวเอง
ฝุบ!
เมืออวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามาอีกหนึงก้าวนันเอง หนานกง

หลานก็เปิ ดฉากโจมตีก่อน โบกกระบีเงินซึงส่องแสงเป็ น
ประกายเย็นเยียบ นางฟั นตรงเข้าไปยังอกของอวินลัว
เฟิ ง
อวินลัวเฟิ งยกมือขึน คว้ากระบีนางไป

293
และหลังจากนัน...
ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของนาง อวินลัวเฟิ งก็คว้ามือ

ขวาของหญิงสาวก่อนบิดอย่างแรง...
เกิดเสียงดังเป๊ าะ แล้วมือขวาของหนานกงหลานก็หอ้ ย
ลงต่องแต่ง จากนันฝูงชนต่างก็สดู ลมหายใจดังเฮือก ไม่
มีใครคาดคิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะกล้าหักมือหนานกง
หลานต่อหน้าธารกํานัล!
“ทีหลังอย่าสะเออะแตะต้องลูกศิษย์ขา้ อีก! ไสหัวไป!”
294
ขณะทีเด็กสาวส่งเสียงกึกก้อง เหล่าเถาวัลย์ทีโอบล้อม
นางอยูก่ ็คอ่ ยๆ หดกลับลงสูผ่ ืนดิน แล้วผูท้ ีถูกมัดอยูก่ ็
ร่วงลงกับผืนดินอย่างแรง
ใบหน้าของหนานกงหลานเปลียนเป็ นสีมว่ ง นางกุมข้อ

มือตน พยายามไม่รอ้ งออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไป!” นางส่งสายตามองอวินลัวเฟิ งเป็ นครังสุดท้ายแล้ว

รีบวิงจากไป ติดตามไปด้วยเหล่าองครักษ์และหญิงรับ
ใช้แห่งสกุลหนานกง
...
295
ณ สกุลหนานกง
ชายผูห้ นึงกําลังเกียวพาราสีหญิงรับใช้กลุม่ หนึง ครัน

เห็นหนานกงหลานเดินเข้ามาพร้อมด้วยสีหน้ามืดทะมึน
แล้ว เขาก็ผิวปากแล้วเอ่ยขึนด้วยท่าทีกอ้ ร่อก้อติกว่า
“อ้าว นันองค์หญิงของเรามิใช่หรือ เกิดอะไรขึนกันเล่า
ใครกันกล้ากลันแกล้งรังแกเจ้า”
หนานกงหลานนิงไปแล้วนิวหน้า จากนันประกายความ
ชิงชังขยะแขยงก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของนาง
เจ้าคนบัดซบนีช่างเกะกะลูกตาของนางยิงนัก หากมิใช่
เพราะบิดา นางคงขับไล่ไสส่งเขาออกไปแล้ว
296
“มิใช่กงการอะไรของเจ้า!”
ชายผูน้ นแย้
ั มยิม จากนันเดินตรงเข้ามาหาหนานกง
หลาน “หนานกงหลาน ใครๆ ก็คิดว่าเจ้าเป็ นคนดี แต่ขา้
รูด้ ีวา่ เจ้ามีสนั ดานทีแท้เป็ นเช่นไร ใครๆ ต่างก็พดู กันว่า
เจ้าปฏิบตั ิกบั สัตว์อสูรเช่นสมาชิกในครอบครัว แต่ขา้ รูว้ า่
เจ้าเพียงแต่ใช้พวกมันเพือทดสอบพิษเท่านัน เจ้าน่ะฆ่า
สัตว์อสูรมาไม่รูก้ ีตนต่อกีตนแล้ว!”
เมือได้ยินถ้อยคําของชายหนุ่มแล้ว ดวงหน้าหนานกง
หลานก็เปลียนไปอย่างรุนแรง นางหันไปหาชายผูน้ นั
แล้วก็ตะเบ็งเสียงลันว่า “เหลวไหล!”
297
“เหลวไหลอย่างนันหรือ” ชายผูน้ นยิ
ั มเยาะ “เท่าทีข้ารู ้
เจ้าหาซือสัตว์อสูรทีมีพละกําลังแข็งแกร่งมาทุกเดือนๆ
แต่ทา้ ยทีสุดพวกมันล้วนต่างหายตัวไป หากทีข้าพูดไป
นันเหลวไหลทังเพ ไหนเจ้าบอกข้ามาสิวา่ สัตว์อสูรเหล่า
นันอยูท่ ีใด!”
หนานกงหลานกําหมัดแน่น ส่งสายตาคุกคามไปยังดวง
หน้าหล่อเหลานัน “ดูลนของเจ้
ิ าไว้ให้ดี มิฉะนันข้าจะทํา
ให้เจ้าเสียใจทีได้เกิดมา!”
วินาทีแรกทีนางเห็นวิหคเพลิงสีครามนัน นางถูกสัตว์
อสูรดึงดูดทันที มิใช่เพราะรูปลักษณ์อนั งดงาม หากแต่
298
เป็ นเพราะอาการเจ็บป่ วยของนางต่างหาก
299
พิษทีอยูใ่ นร่างของวิหคเพลิงสีครามนันหายากทีเดียว
เช่นนันเองนางจึงอยากนําวิหคเพลิงสีครามกลับมาเพือ
ค้นคว้าวิจยั หากเคราะห์ดี นางอาจรักษาสัตว์อสูรตนนี
ได้ และด้วยกายภาพของวิหคเพลิงสีครามตนนี หาก
หายดีแล้ว ก็จะเป็ นตัวทดสอบพิษชันดีทีเดียว
ทีสุดแล้วนางก็โดดเด่นจริง ด้วยสามารถรอดอยูไ่ ด้นาน

ถึงเพียงนีแม้ถกู พิษ และต่อให้วิหคเพลิงสีครามต้องตาย
ก็มิอาจมีผใู้ ดกล่าวโทษหญิงสาวได้ นางเพียงแต่บอกผู้
คนไปว่าวิหคเพลิงสีครามได้รบั บาดเจ็บสาหัสเกินเยียว
ยา กระทังแพทย์แห่งสกุลหนานกงก็มิอาจรังชีวิตนางไว้
ได้ก็เท่านัน
300
ส่วนสาเหตุทีนางไม่ใช้มนุษย์เพือทดสอบพิษนัน...
นันเป็ นเพราะว่ามนุษย์มิได้แข็งแกร่งเท่าสัตว์อสูร ยาพิษ

ของนางร้ายแรงถึงขันว่าหากมนุษย์ผใู้ ดถูกพิษใดๆ ของ
นางเข้าแล้วก็จะตายลงทันที!
ชายผูน้ นเอามื
ั อหนุนศีรษะ ยกมุมปากขึนเอ่ยเสียงเฉือย
ชา “หนานกงหลาน ข้ามิได้สนใจสกุลหนานกง และไม่มี
ความปรารถนาทีจะแก่งแย่งชิงดีกบั เจ้าในเรืองใดทังสิน
หากเจ้าอยากเป็ นทายาทแห่งสกุลหนานกงนักก็เชิญ
ดินรนได้ตามสบาย ข้าเพียงแต่อยากใช้ชีวิตลอยชายสุข
สบายไปวันๆ เท่านัน เพราะฉะนัน อย่ามายุง่ กับข้า”
301
ได้ยินดังนัน หนานกงหลานก็สง่ สายตาเคลือบแคลงไป
ยังชายหนุ่ม
ชายผูน้ ีมิได้สนใจทีจะสืบทอดสกุลหนานกงหลานจริงๆ
หรือ
“ข้าหวังว่าเจ้าจะหมายความตามทีพูด หากข้ารูเ้ มือไรว่า

เจ้าคิดครอบครองสกุลหนานกง ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
หนานกงหลานสะบัดแขนเสือแล้วจากไป
เมือหนานกงหลานจากไป ชายผูน้ นก็

ั อดตะเบ็งเสียงลัน
มิได้ เสียงของเขาดังก้องไปทัวทังลานจวน
302
“เจ้าคิดว่าใครๆ เขาจะฝันหวานอยากเป็ นนายใหญ่แห่ง
สกุลหนานกงเหมือนเจ้ากันหมดทุกคนรึ ข้าก็มีชีวิตสุข
สบายอยูท่ ีหวาเซียอยูด่ ีๆ จู่ๆ กลับถูกส่งมายังสถานที
แห่งนีหน้าตาเฉย ซํายังต้องทนทุกข์ทรมานแทบขาด
ใจ! ...
...ทังหมดนีเป็ นความผิดของอวินลัวเฟิ งแท้ๆ หากไม่ใช่

เพราะนางห้องทดลองก็คงไม่ระเบิด แล้วข้าก็คงไม่ถกู ส่ง
มาทีนีเพือช่วยผูห้ ญิงคนนันหรอก ว่าแต่นางถูกแรง
ระเบิดตายไปแล้วหรือเปล่านะ”
เมือคิดถึงชีวิตแสนสุขทีหวาเซียเปรียบเทียบกับความ
ลําบากยากแค้นทีนีแล้ว จู่ๆ เขาก็อยากจะร้องไห้โฮออก
มาแม้วา่ ตนจะเป็ นชายก็ตามที
303
“อวินลัวเฟิ ง ถ้าข้าได้เจอเจ้าอีกเมือไหร่ขา้ จะให้เจ้าชดใช้
แน่นอน เจ้านันล่ะทีทําให้ขา้ ต้องเป็ นแบบนี!”
เหล่าหญิงรับใช้ตา่ งก็มองหน้ากันไปมาด้วยความแปลก
ใจ นึกสงสัยว่านายน้อยกําลังพูดถึงเรืองอะไรอยูห่ นอ
หวาเซียอยูท่ ีใด แล้วอวินลัวเฟิ งคือใครเล่า
อย่างไรก็ดี ชายผูน้ นที

ั แลดูออกจะเ**◌่ ยวเฉามิได้อยูใ่ น
อารมณ์ทีจะอธิบายให้พวกนางฟั ง แม้บดั นีเขาได้ขนเป็
ึ น
นายน้อยแห่งสกุลผูท้ รงอิทธิพลแล้วก็ยงั คงมีชีวิตอันยาก
ลําบาก...
304
บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งผูถ้ กู ชายผูน้ นบ่
ั นถึงก็ดเู หมือนจะมิ
ได้ลว่ งรูถ้ งึ เหตุการณ์ทีสกุลหนานกงแต่อย่างใด
เมือรักษาวิหคเพลิงสีครามเรียบร้อยแล้ว นางก็กลับมา
ยังเขตตะวันตก
ชิงมูไ่ ด้ซือเรือนไว้หลังหนึงทีเขตตะวันตก เช่นนันเองอ

วินลัวเฟิ งจึงได้กลับไปทีนัน
อย่างไรก็ดี ทันทีทีนางก้าวเท้าเข้าไป เด็กสาวก็ได้ยิน

เสียงชิงมูพ่ ดู คุยอยูก่ บั ใครบางคน นางครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง
จากนันบอกหลินรัวไป๋ ให้นาํ วิหคเพลิงสีครามไปยังสวน
305
ด้านหลังแล้วรอนางอยูท่ ีนัน
ทีกลางโถงนัน ชิงมูน่ งอยู

ั ฝ่ ังตรงข้ามกับชายวัยกลางคน
ผูห้ นึง ทว่าเขามีสีหน้าบึงตึง เมือเห็นอวินลัวเฟิ งเดินเข้า
มาแล้วก็รบี ลุกขึนยืนทันที
“คุณหนูอวิน เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ จากนันชําเลืองมองชายวัยกลาง

คน “ชิงมู่ คนผูน้ ีคือ...”
สีหน้าชิงมูห่ ม่นทะมึนลง “เขาคือนายใหญ่แห่งสกุลอู๋ มา

ทีนีเพือเสนอขายทีดินในเขตใต้ซงเขาเป็
ึ นเจ้าของอยู่ แต่
306
เท่าทีข้ารู ้ ทีดินแห่งนันมีปัญหาบางประการ ไม่วา่ จะ
ปลูกสมุนไพรโอสถชนิดใดก็ลว้ นแล้วแต่เ**◌่ ยวเฉา”
เขาหมายความว่านายใหญ่แห่งสกุลอูม๋ าทีนีเพือคิดต้ม
ตุน๋ พวกนาง
เขาเพียงแต่พยายามต้มตุน๋ พวกนางด้วยการขายทีดินรก
ร้างให้ซงมิ
ึ อาจเพาะปลูกสมุนไพรโอสถชนิดใดลงไปได้
เลย!
307
ตอนที 1037 ใครต้มใครกันแน่ (1)
เมือได้ยินถ้อยคําห้วนๆ ของชิงมูแ่ ล้ว นายใหญ่สกุลอูก๋ ็มี

สีหน้าบึงตึง ลุกขึนยืนพ่นลมออกจมูก “เจ้ารูจ้ กั สถานะ
ของสกุลอูเ๋ ราในนครอนันต์หรือไม่ เจ้าเอาอะไรมาคิดว่า
เราจะหลอกต้มตุน๋ เจ้า เจ้ารูไ้ หมว่ามีผคู้ นมากมายเพียง
ไรจ้องจะจับจองทีดินผืนนัน เจ้าควรจะซาบซึงเสียด้วย
ซําทีข้ายินยอมขายทีดินผืนนันให้แก่เจ้า!”
ถ้อยคําของเขาหมายความว่าอวินลัวเฟิ งควรซาบซึงที
เขาขายทีดินรกร้างนันให้แก่นาง
308
สีหน้าชิงมูม่ ืดทะมึนลง และขณะทีเขากําลังจะเปิ ดฉาก
ต่อว่า จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็ยกมือขึนมารังเขาเอาไว้
นางเอ่ยอย่างเฉือยชาพร้อมด้วยรอยยิมร้ายกาจ ทว่าใน
นําเสียงกลับแฝงอํานาจบารมีอนั ชวนให้เกรงขาม
“ราคาเท่าไร”
ชิงมูช่ ะงักไป เบนสายตาไปยังอวินลัวเฟิ งและพยายามที

จะรังนางไว้ “คุณหนูอวิน ทีดินผืนนันเป็ นทีรกร้างว่าง
เปล่า ไม่มีประโยชน์อนั ใดกับเราหรอก”
อวินลัวเฟิ งมิได้พดู ว่าอย่างไร เพียงแต่จอ้ งมองชายวัย

309
กลางคนผูน้ นด้
ั วยรอยยิมอ่อนจาง
แรกเริมเดิมที เมือได้เห็นดวงตาทีน่าเกรงขามของเด็ก
สาวแล้วชายวัยกลางคนก็ลงั เลอยู่ ทว่าเมือได้ยินวาจา
ของนางเขาก็โล่งใจ จากนันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เลือกได้ดี! เจ้ามีตา! ทีดินของข้ามีฮวงจุย้ ดี และต่อให้

เจ้าไม่สามารถเพาะปลูกสมุนไพรโอสถลงบนทีดินได้ก็
ยังสามารถนําไปใช้ทาํ กิจการอย่างอืนได้! ในเมือเจ้าจริง
ใจมา ข้าก็จะเสนอราคาดีๆ ให้...หนึงแสนตําลึงเงิน!
อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะประชดประชัน รอยยิมล้อ

เลียนอยูบ่ นดวงหน้า
310
“หนึงแสนตําลึงเงินอย่างนันหรือ น่าขัน! ทีดินเจ้าเพาะ
ปลูกสมุนไพรโอสถก็มิได้ ใช้ทาํ กิจการอืนก็ยงั มิได้ ว่ากัน
ตามตรง ข้าอยากซือก็เพราะจะเอามาทําลานฝึ ก
ประลองยุทธ์เท่านัน เจ้าคิดว่าข้าจะยอมเสียหนึงแสน
ตําลึงเงินเพียงเพือลานฝึ กประลองยุทธ์อย่างนันหรือ”
ดวงตาชายวัยกลางคนหม่นทะมึนลง “ถ้าเช่นนันเจ้าสูท้ ี
เท่าไร”
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ยกนิวขึนมาโบกต่อหน้าชายวัยกลาง

คน
311
“หนึงล้านอย่างนันหรือ” ชายวัยกลางคนยิงหมองหม่น
เขาใช้ทรัพย์สนิ ไปมหาศาลเพือให้ได้ทีดินผืนนีมา แรก

เริมเดิมทีก็ไม่มีปัญหาอันใด ทว่าอยูม่ าวันหนึงกลับปลูก
สมุนไพรโอสถชนิดใดมิได้เลยขึนมาเสียเฉยๆ ใครบาง
คนถึงขันกล่าวว่าผืนดินแห่งนีต้องสาป หากไม่ใช่เช่นนัน
แล้วเขาคงไม่พยายามโยนเผือกร้อนชินนีให้แก่อวินลัว
เฟิ ง
“ไม่ได้ ไม่ใช่หนึงล้าน” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้าหมาย

ความว่า ข้าเสนอให้เจ้าหนึงพันตําลึงเงินต่างหาก!”
หนึงพันตําลึงเงินอย่างนันหรือ
312
ชายวัยกลางคนมีสีหน้าหม่นทะมึนไปด้วยโทสะ “คุณหนู
ราคาเช่นนันเจ้าซือได้แต่ทีดินในเขตตะวันตกเท่านัน แต่
ทีดินของข้าอยูใ่ นเขตใต้ ราคาของเจ้าตําเกินไป”
เมือเห็นสีหน้าหม่นทะมึนนันแล้ว อวินลัวเฟิ งก็แย้มรอย

ยิมนางมาร ดวงตาดํายากหยังถึง
“เจ้าเลือกทีจะทิงให้ผืนดินอยูร่ า้ งเปล่าเฉยๆ หรือแลกกับ

เงินหนึงพันตําลึงเงิน หากเจ้าหาคนมาซือได้ ข้าเกรงว่า
เจ้าก็คงไม่ลาํ บากถ่อมาถึงทีนี”
ชายวัยกลางคนคิดว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นพวกหัวอ่อนเพราะ
313
นางยังเด็กนัก แต่กลับกลายเป็ นว่าเขาคิดผิดไปถนัด
และนางมากเล่หด์ ีแท้เชียว
ถ้อยคํานางแทงใจเขา หากเขาหาใครมาซือทีดินผืนนีได้
ก็คงไม่เหนือยมาถึงทีนี! คิดได้ดงั นัน ชายวัยกลางคนก็
ขบเขียวเคียวฟั น กล่าวว่า “ตกลง จ่ายข้ามาหนึงพัน
ตําลึงเงิน แล้วข้าจะมอบโฉนดทีดินให้แก่เจ้า”
สุดท้ายแล้วเงินหนึงพันตําลึงเงินก็ยงั ดีกว่าทีดินรกร้าง
เปล่าประโยชน์
314
“ตกลง” อวินลัวเฟิ งยิม “ชิงมู่ จ่ายเขาไปหนึงพันตําลึง

เงิน”
ท่าทีของชิงมูค่ ล้ายจะลังเล ในสายตาของเขาทีดินแห่ง

นันช่างเปล่าประโยชน์สนดี
ิ แต่ในเมืออวินลัวเฟิ งออก
315
ปากสังแล้ว เขาก็ได้แต่หยิบเอาตัวเงินทีมีหน้าตัวบ่ง
จํานวนหนึงพันตําลึงเงินขึนมา จากนันยืนให้แก่นาย
ใหญ่สกุลอูด๋ ว้ ยสีหน้าบึงตึง
นายใหญ่อดู๋ ว้ ยหมายมันปั นมือว่าขายทีได้แน่นอนก็ได้

หยิบเอาโฉนดทีดินติดมือมาด้วยในวันนี หลังยืนยันว่า
ตัวเงินเป็ นของแท้แล้ว เขาก็ยืนโฉนดทีดินให้แก่อวินลัว
เฟิ ง
“คุณหนูอวิน ข้าหวังว่าเราจะได้มีโอกาสค้าขายกันอีกใน
ภายภาคหน้า สวัสดี”
เขาประสานมือคํานับ จากนันจากไปโดยไม่เหลียวหลัง
316
ไม่มีผใู้ ดรูว้ า่ บัดนันหัวใจของเขากําลังหลังโลหิต...
เขาเพิงขายทีดินซึงมีมลู ค่าสามล้านตําลึงเงินในราคา
หนึงพันตําลึงเงิน แต่ก็ยงั โล่งใจทีมีใครบางคนยินยอมรับ
มันไปจากมือตนเสียที
“คุณหนูอวิน” ชิงมูเ่ มือเพ่งพิศไปยังร่างทีค่อยๆ ลาลับตา

ไปแล้วก็นิวหน้า “เหตุใดเจ้าจึงต้องการทีดินผืนนัน”
“ดังทีข้าได้กล่าวไป เพือสร้างลานฝึ กประลองยุทธ์”

อวินลัวเฟิ งละสายตาออกมาจากนันกล่าวเสียงเฉือยชา
พร้อมด้วยรอยยิมมากเล่ห ์
317
ชิงมูส่ า่ ยศีรษะพร้อมเผยรอยยิมล้า “ลานฝึ กประลอง
ยุทธ์นนสร้
ั างไว้ขา้ งหอแพทย์ก็ยอ่ มได้ มิเห็นจะต้องเสีย
หนึงพันตําลึงเงินไปอย่างเปล่าประโยชน์”
เขามิได้ผกู ใจเจ็บเรืองหนึงพันตําลึงเงิน เขาเพียงแต่มิ

อยากถูกเจ้าคนบัดซบแห่งสกุลอูน๋ นหลอกต้
ั มตุน๋ เอาเท่า
นัน!
“ไม่ เราจะสร้างลานฝึ กประลองยุทธ์กนั บนทีดินผืนนัน”

อวินลัวเฟิ งกล่าว ลูบคางจากนันหรีตา “แต่แน่นอนว่านัน
เป็ นเพียงเหตุผลบังหน้า”
318
ชิงมูน่ ิงไป “คุณหนูอวิน เจ้าหมายความว่ากระไร”
“ท่านไม่คิดหรือว่าทีดินผืนนันออกจะประหลาด เหตุใด
เมือเพาะปลูกสมุนไพรโอสถลงไปแล้วจึงพากันเ**◌่ ยว
เฉาล้มตายลงอย่างไม่มีสาเหตุเล่า ข้าว่าทีดินผืนนันต้อง
มีขมุ สมบัติสกั อย่างซ่อนอยูอ่ ย่างแน่นอน เช่นนันข้าจึง
ได้ซือทีดินผืนนีเพือลงไปขุดหาสมบัติใต้ดิน”
เมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน ชิงมูก่ ็ชะงักไป “ข้าก็

สงสัยอยูว่ า่ เหตุใดเจ้าจึงยอมถูกต้ม กลับกลายเป็ นว่า
เขาต่างหากทีถูกเจ้าหลอกต้มเสียเอง!”
ตามทีอวินลัวเฟิ งว่าไว้ ใต้ผืนดินทีสกุลอูไ๋ ด้ขายนางมา
319
นันมีสมบัติอนั ประเมินค่ามิได้ซกุ ซ่อนอยู่ หากรูค้ วามจริง
เข้าสกุลอูค๋ งนังร้องไห้โฮเป็ นแน่
“ชิงมู่ ท่านช่วยดูเรืองการก่อสร้างหอแพทย์ให้ขา้ ที ข้าจะ

ไม่อยูส่ กั สองสามวัน” อวินลัวเฟิ งกล่าวเสียงขรึม แล้วใน
ดวงตาก็เผยแววกระเพือมไหว
ชิงมูน่ ิงไปครูห่ นึง “เจ้าจะไปไหนหรือ”
“ข้าจะไปตรวจสอบทีดินทีสกุลอูข๋ ายข้ามา”
...
320
เขตใต้
ท่ามกลางย่านการค้าอันคึกคักนันมีสถานทีรกร้างอยู่
เพียงจุดเดียว ทีดินแห่งนีปราศจากซึงรอยเท้ามนุษย์และ
เต็มไปด้วยวัชพืชขึนสูงรกชัฏเต็มพืนที ชัดเจนว่าทีดินผืน
นีถูกปล่อยทิงร้างมานานหลายเพลาแล้ว
อวินลัวเฟิ งหยุดเดิน จากนันเอ่ยถามผ่านกระแสจิตว่า

“เสียวโม่ เจ้ารูส้ กึ ถึงอะไรบ้างหรือไม่”
เสียวโม่ลงั เลอยูค่ รูห่ นึง “ข้าไม่แน่ใจ แต่ขา้ รูส้ กึ ได้ถงึ สิงมี

ชีวิตทรงพลังอยูภ่ ายใต้ผืนดินแห่งนี พลังอํานาจของมัน
ช่างน่าสะพรึงกลัวยิงนัก! นายท่าน เราอย่าลงไปข้างใต้
321
นันกันเลย ข้ากลัว”
เสียวโม่มิเคยเกรงกลัวสิงใดมาก่อนตังแต่เหยียบย่างเข้า
มาบนแผ่นดินนี แต่ทว่าบัดนี อวินลัวเฟิ งกลับรูส้ กึ ได้วา่
แม้กระทังจิตวิญญาณของเขาก็ยงั สันไหว ประหนึงว่า
หวาดกลัวสิงมีชีวิตใต้ดินนีจับใจ!
“เสียวโม่ ข้าอยากลงไปตรวจสอบดูขา้ งใต้เสียหน่อย

หากเจ้ารับกลินอายเบืองล่างนีมิไหวก็จงรอข้าอยูต่ รงนี”
นําเสียงเสียวโม่สนเครื
ั อ “นายท่าน ข้างล่างนันอันตราย
จริงๆ พวกเราไปกันเถิด”
322
“อย่าห่วงไปเลย ข้ารับมือได้” อวินลัวเฟิ งกล่าวมองไปยัง
เขาด้วยดวงตาเด็ดเดียว “หากไม่เผชิญหน้ากับอันตราย
แล้วข้าจะเติบโตได้อย่างไร หากอวินเซียวอยูข่ า้ งกายข้า
ข้าก็คงไม่ยอมเสียง ทว่าบัดนีเขามิได้อยูข่ า้ งกายข้า เช่น
นันเอง ข้าจึงอยากไล่ตามเขาให้ทนั โดยเร็วทีสุด ข้ามิ
อาจปล่อยให้เขารอนานเกินไปได้ไม่วา่ จะอันตรายถึง
เพียงใดก็ตามที ข้าต้องลงไปข้างล่างนีให้ได้!”
323
นางมีลางสังหรณ์อยูว่ า่ ...
หากนางเดินทางลงไปใต้ผืนดินแห่งนีในคราวนี พลังของ
นางจะแข็งแกร่งขึนอย่างมาก! นางต้องเสียงเพือมิให้
อวินเซียวต้องรอคอยนางนานเกินไป!
“ตกลง” เสียงเสียวโม่ซงยั
ึ งคงสันเครือทว่ามันคงกว่า
ก่อนหน้านี “หากท่านตัดสินใจแล้ว ข้าก็จะตามไปด้วย!”
ตังแต่ทีข้าทําสัญญากับท่าน ข้าก็จะติดตามท่านไปทุกที
และไม่มีวนั ทิงท่านไปไม่วา่ เป็ นหรือตาย!
324
“เสียวโม่ เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องฝื นตนเอง” อวินลัวเฟิ งนิว
หน้า
“นายท่าน ข้าเพียงแต่เกรงกลัวอสูรใต้พิภพนีเท่านัน แต่

มิได้หมายความว่าข้าจะตกอยูใ่ นอันตราย ข้าเอาชนะ
ความกลัวของตัวเองได้ เพราะสุดท้ายแล้วหากไม่มีขา้
อยูเ่ คียงข้างกาย ท่านเองก็อาจจะไม่รอด”
อวินลัวเฟิ งอดหัวเราะมิได้ ว่ากันตามตรง ทุกวันนีเสียว

โม่เป็ นกําลังสําคัญของนาง หากปราศจากเขาเสียคน
แล้วนางก็คงมิอาจครอบครองสถานะเช่นทุกวันนีได้!
เขาเปรียบเสมือนมือขวาของนาง และนางมิอาจเสียเขา
325
ไปได้!
นางค่อยๆ หมุนกายกลับไปมองดูสมาชิกเหล่าทัพทัง
สองทีอยูเ่ บืองหลังแล้วก็ออกคําสังว่า “รอบนีพวกเจ้าไม่
ต้องตามข้ามา”
“นายหญิง!”
“คุณหนู!”
สมาชิกเหล่าทัพทังหลายต่างก็เปลียนสีหน้าปรีกันเข้ามา
ด้วยดวงตาหวันวิตก หากนายหญิงของพวกตนมันใจใน
ภารกิจครังนี นางย่อมไม่มีวนั ทิงพวกตนไว้ทีนีอย่างแน่
326
นอน
“ให้ขา้ ติดตามคุณหนูไปด้วยเถิด” ชิงเหยียนกล่าว ดวง

หน้าน้อยของนางเด็ดเดียว “ข้าจะอยูก่ บั คุณหนูไม่วา่
สถานการณ์อนั ตรายเพียงใด”
อวินลัวเฟิ งยิม “ข้ามิให้พวกเจ้าตามมาเพราะไม่ตอ้ งการ

ให้ผใู้ ดล่วงรูถ้ งึ เป้าหมายของข้า พวกเจ้าต้องอยูท่ ีนี
แสร้งทําเป็ นฝึ กฝนเพือซ่อนเร้นเจตนาทีแท้จริงของข้า”
“คุณหนู...”
ชิงเหยียนเองยังคงอยากพูดต่อ แต่ก็ถกู นําเสียงเด็ดเดียว

327
ของเด็กสาวขัดขึน
“ข้ามันใจในตัวเอง และจะรอดกลับมาหาพวกเจ้าอย่าง
แน่นอน! อย่าทําให้ขา้ ต้องผิดหวัง!”
สายตานางกวาดผ่านใบหน้าของพวกเขาด้วยสีหน้า
เคร่งขรึม
เยียหลิงก้าวออกมาประสานมือคํานับแล้วกล่าวด้วยท่า
ทีแข็งขันว่า “นายหญิง พวกข้าจะไม่มีวนั ทําให้ทา่ นต้อง
ผิดหวัง โปรดวางใจ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย มองดูพวกเขาเป็ นครังสุด

328
ท้าย จากนันปล่อยหนูหาทองออกมาจากคัมภีรเ์ ซียน
โอสถ
“จงขุดหลุมลงไปสูใ่ ต้ดินให้ขา้ !”
“จีด!”
ได้ยินดังนันเหล่าหนูตา่ งก็เริมต้นขุดทันที พวกมันพากัน

ขุดอย่างรวดเร็ว และด้วยจํานวนอันมหาศาล ไม่นาน
หลุมดําก็ปรากฏขึนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ ง...
อวินลัวเฟิ งเดินตรงไปยังหลุมนัน ทว่าก่อนจะก้าวเข้าไป

ก็ชะงักเท้า หมุนกายกลับมาออกคําสังว่า “เมือข้าลงไป
329
แล้ว จงถมหลุมนีเพือไม่ให้ผใู้ ดล่วงรูใ้ นสิงทีข้าทํา”
“ขอรับนายหญิง!”
เยียหลิงประสานมือคํานับ ตอบรับนอบน้อม
ขณะทีเขากล่าวดังนัน อวินลัวเฟิ งก็หายตัวเข้าไปในหลุม

ดําภายใต้สายตาของเขา
...
ใต้พิภพนันมืดสนิท มันมีหมอกดําทะมึนลอยอยูเ่ บือง

หน้าพวกนาง และมีเสียงกรนก้องสะท้อนไปทัวทังพืนที
330
เงียบสงัดอย่างน่าขนลุกดังออกมาจากหมอกหนา
อวินลัวเฟิ งสังเกตได้วา่ ยิงเดินลึกเข้าไปในหมอกดํานี

เท่าไร เสียวโม่ก็ยงสั
ิ นสะท้านมากขึนเท่านันประหนึงว่า
มีอสูรบางตนอยูเ่ บืองหน้าทีทําให้เขาต้องหวาดหวัน
“เสียวโม่ หมอกดํานีสร้างขึนจากพลังฌาน” อวินลัวเฟิ ง

แลดูเคร่งขรึมมากทีเดียว “และข้าก็รูส้ กึ ตังแต่ขา้ งนอก
นันว่าพลังฌานทีมีอยูร่ อบทีดินนีช่างอ่อนแรงเสียจนไม่
อาจมีโอสถสมุนไพรใดเติบโตขึนได้! หากข้าคิดถูก อสูร
ใต้พิภพนีคงดูดซับพลังฌานจากพืนทีรอบๆ โดยมิได้
ตังใจ”
331
บนแผ่นดินนี พลังฌานถือเป็ นทีสุด
ไม่วา่ จะเป็ นมนุษย์ อสูร หรือสมุนไพรโอสถ ทุกสิงย่อมมี
332
ชีวิตอยูไ่ ด้ดว้ ยพลังฌาน ทว่าทุกวันนีพลังฌานบนแผ่น
ดินนีช่างบางเบาจนมิอาจผลิตฌานโอสถได้ เช่นนันเอง
ฌานโอสถของอวินลัวเฟิ งจึงได้มีคา่ นัก
“นายท่าน” เสียวโม่ขบฟั น จากนันกล่าวด้วยเสียงสัน

เครือ “หากมีพลังฌานหนาแน่นพอ มันจะก่อตัวขึนเป็ น
หมอก ทว่าว่ากันโดยทัวไปแล้ว หมอกฌานจะมีสีเขียว
แต่หมอกนีได้กลายเป็ นสีดาํ ซึงหมายความว่าพลังฌาน
ทีนีเป็ นพิษ!”
หากเป็ นผูอ้ ืนก็คงปรีเข้าไปโดยไม่ดตู าม้าตาเรือ และคง

ตายตกไปเพราะต้องพิษเสียแล้ว
333
“หากท่านคิดฝ่ าหมอกดํานีไปท่านต้องกลันหายใจ หาก
เผลอสูดเข้าไปเมือไร ก็จงวิงตรงไปข้างหน้าให้ไวทีสุด
เท่าทีจะทําได้”
“เข้าใจแล้ว”
อวินลัวเฟิ งหันมองไปยังหมอกสีดาํ แล้วลดกลินอายตน

ลง นางกลันหายใจ กระทังรูขมุ ขนบนร่างกายบัดนีก็ได้
ปิ ดลง...
แล้วนางก็เดินตรงเข้าไปสูห่ มอกทะมึนอย่างระมัดระวัง
ภายในหมอกดํานันพร่าเลือน นางมิอาจมองเห็นสิงใด
334
จึงได้แต่คลําทางไปเรือยเท่านัน ไม่รูว้ า่ เดินไปนานเท่าไร
แต่จ่ๆู นางก็เห็นแสงสว่างอยูเ่ บืองหน้าก่อนจะก้าวออก
มาจากหมอกได้ในทีสุด
สําหรับผูฝ้ ึ กฌานแล้ว ไม่วา่ หนทางจะมืดมิดเพียงใด

พวกเขาย่อมเห็นทุกสิงรอบกาย
แต่แน่นอนว่ายกเว้นในหมอกดํานี!
ทันทีทีอวินลัวเฟิ งก้าวออกมาจากหมอก นางก็เห็นกอง

กระดูกมหาศาลอยูบ่ นพืน ทว่าสมบัติทีผูต้ ายถือเอาไว้
กลับได้รบั การรักษาเป็ นอย่างดี ไร้ซงความเสี
ึ ยหาย
335
“นายท่าน เรารวยแล้วคราวนี!” นําเสียงเสียวโม่ลงิ โลด
ขึนมา มิได้หวาดหวันเช่นก่อนหน้า “ผูค้ นเหล่านีคงเป็ น
ยอดจอมยุทธ์ผแู้ ข็งแกร่งและมาทีนีเพือปฏิบตั ิภารกิจ
เมือนานมาแล้ว สมบัติทีพวกเขาถือเอาไว้ลว้ นแล้วแต่
ประเมินค่ามิได้! ดูสิ เม็ดลูกปั ดตรงเท้าของท่านคือลูก
ปั ดฌานในตํานาน หากท่านเจียระไนเสียหน่อยแล้วนํา
มาเป็ นของตน พลังของท่านก็จะแข็งแกร่งขึนเป็ นอย่าง
มาก!”
ได้ยินแล้วอวินลัวเฟิ งก็กม้ ลงหยิบเอาลูกปั ดสีเขียวบรรจุ

พลังฌานมหาศาลขึนมา
“สมบัติลาค่
ํ าเช่นนีจะปล่อยทิงไว้เฉยๆ มิได้” อวินลัวเฟิ
งกล่าวอย่างชอบธรรม “แต่ขา้ จําได้วา่ เมือแรกสกุลอูซ๋ ือ
336
ทีดินแห่งนีมาทุกอย่างยังคงปกติดี! เพิงมีความเปลียน
แปลงเกิดขึนเมือไม่นานมานี แต่อย่างทีเราได้เห็นกัน ถํา
แห่งนีมีอยูม่ าเป็ นเวลานาน อย่างน้อยก็ตอ้ งเป็ นหมืนๆ
ปี !”
เสียวโม่เงียบไป ผ่านไปครูใ่ หญ่จงึ ได้กล่าวว่า “เจ้าของ

คนสุดท้ายแห่งลูกปั ดฌานนีคือยอดจอมยุทธ์ผยู้ งใหญ่
ิ
ซึงมีชีวิตอยูเ่ มือหลายหมืนปี ทีแล้ว แต่หลังจากนันเขาก็
หายตัวไป ข้าไม่คิดเลยว่าพวกเราจะมาพบเขาและลูก
ปั ดฌานของเขาทีนี!”
เคราะห์รา้ ยทีผูแ้ ข็งแกร่งถึงเพียงนันกลับต้องเหลือเพียง

กองกระดูก
337
“เสียวโม่ ในเมือเรานําของของพวกเขาไป ก็ควรจะฝัง
พวกเขาไว้ให้ได้พกั ผ่อนอย่างสงบ”
นันคือสิงเดียวทีนางทําเพือพวกเขาได้เพือเป็ นการจ่าย
ค่าของทีฉกฉวยจากพวกเขาไป!
“รับทราบ”
กล่าวจบ เสียวโม่ก็ปรากฏตัวขึนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งทัน

ใด
เขาโอบอุม้ ทารกจํามําคนหนึงผูก้ าํ ลังหัวเราะคิกคักและ

338
พยายามจะเข้าไปกอดอวินลัวเฟิ งทันทีทีเห็นนาง
“เสียวโม่ เจ้าออกมาทําไม”
เสียวโม่กะพริบตา จากนันเผยยิมสดใสให้นาง “นาย

ท่าน เราเป็ นหนึงเดียวกัน ไม่วา่ สถานการณ์จะอันตราย
ปานใดข้าก็จะอยูก่ บั ท่านเสมอ อีกประการ เสียวซูอ่ าจ
ช่วยพวกเราได้ในสถานการณ์อนั ตรายเช่นนี”
339
ตอนที 1041 อสูรร้ายจากบรรพกาลผูห้ ลับใหล (1)
เสียวซูเ่ ป็ นเด็กดืออย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งส่งสายตาเย็นชาไปยังทารกจํามําผูก้ าํ ลัง

หัวเราะคิกคัก เสียวโม่คล้ายจะพรําบ่นเรืองเสียวซูอ่ ยู่
บ่อยครัง มิฉะนันเขาคงไม่เรียกเสียวซูว่ า่ เด็กดือก่อนหน้า
นี...
นางหันหนีไปแล้วก็เดินต่อ ยิงเดินลึกเข้าไปในถําเท่าไร
เด็กสาวก็หยิงรูส้ กึ หวันใจมากขึนเท่านัน นางรูส้ กึ ว่า
340
หายใจลําบาก ประหนึงว่ามีบางสิงทีเลวร้ายอยูท่ ีก้นบึง
ของถําแห่งนี!
กระทังสีหน้าของนางบัดนีก็เคร่งเครียดไปด้วยความ
หวาดหวัน
ทันใดนันเอง เสียวโม่ก็หยุดเดิน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

และจ้องไปด้านหน้าด้วยความหวาดกลัวประหนึงได้เห็น
บางสิงทีน่าสยดสยอง...
ในเวลาเดียวกันนันเอง อวินลัวเฟิ งเองก็เห็น...อสูรตน

หนึงนอนกรนอยูบ่ นพืน!
341
อสูรตนนีมีสีคราม เกล็ดสีครามของมันส่องประกายเย็น
เยียบ ร่างอันมโหฬารพร้อมด้วยปี กเก้าปี กกินพืนทีถําทัง
ถํา
มันกําลังหลับลึก และส่งเสียงกรนดังสนันหวันไหวจนถํา
สะเทือน
“นายท่าน วิงเร็ว! วิง!” เสียวโม่มีนาเสี

ํ ยงตืนตระหนก
เป็ นอย่างมาก “นีคือมังกรฟ้าเก้าปี ก เราต้องหนีก่อนทีจะ
สายเกินไป!”
เสียวโม่พยายามสงบจิตใจกล่าวถ้อยคําเหล่านีเพือเตือน
สติอวินลัวเฟิ งด้วยนําเสียงสันเครือและดวงหน้าขาวซีด
342
“มังกรฟ้าเก้าปี กอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งชะงักไป จากนัน
เบนสายตาไปยังประตูซงอยู
ึ ห่ ลังมังกรฟ้าเก้าปี กและถูก
มันขวางเอาไว้
บัดนันเอง นางก็รูส้ กึ ว่าสิงทีอยูเ่ บืองหลังประตูนนคงมี

ั
ประโยชน์กบั นางมหาศาล!
“มังกรฟ้าเก้าปี ก อสูรแห่งบรรพกาล ทังดุรา้ ยและทรง

พลัง ครังหนึงมันเคยปกครองมหาสมุทรและอ้างตนว่า
เป็ นราชันแห่งผืนนําแถบนัน! ยามทําสงครามกับมนุษย์
มันได้ทาํ ลายทัพมนุษย์สนไปด้
ิ วยลมหายใจเดียว ทิงให้
ทังแผ่นดินลุกเป็ นไฟอยูห่ ลายเดือนด้วยเปลวเพลิงทีมัน
พ่นออกมา เมือขยับปี กครังหนึง ภูผาก็จะถล่ม คนหลาย
343
คนก็จะตาย เมือตวัดหาง แผ่นดินทังผืนก็จะราบเป็ น
หน้ากลอง! ใครเลยจะคิดเล่าว่ามังกรฟ้าเก้าปี กซึงหาย
ตัวไปจากหน้าประวัติศาสตร์จะมาปรากฏตัวขึนทีนี!
หากไม่รบี หนีตอนนีก็จะสายเกินไป!”
หัวใจของอวินลัวเฟิ งดําดิงลง นางรูส้ กึ ได้ถงึ พลังของสัตว์

อสูรตนนีต่อให้เสียวโม่มิได้สาธยายให้นางฟั ง ใช่แล้ว
นางปรารถนาอยากเข้มแข็งขึนจริง เพือทีจะได้ตามหา
อวินเซียวให้พบเร็วทีสุด แต่มิได้หมายความว่านางจะ
ยอมเสียงชีวิตหากว่านางมิได้มนใจพอ!
ั
นางให้คณ
ุ ค่ากับชีวิตตนเสมอ!
344
“เสียวโม่ ไป!”
อวินลัวเฟิ งเบิกดวงตาทะมึนกว้าง แววตามุง่ มันเด็ด

เดียว “ข้าจะกลับมาเมือแข็งแกร่งพอ!”
เพราะสิงทีอยูด่ า้ นในประตูนนอาจเปลี
ั ยนชีวิตนางไปก็
เป็ นได้...
เคราะห์รา้ ยทีประตูบานนันถูกมังกรฟ้าเก้าปี กขวางไว้

ประหนึงว่าเป็ นหน้าทีของมันทีจะต้องปกป้องสิงของข้าง
ในประตูมิให้ผใู้ ดมาฉกฉวยเอาไป
...
345
เมือออกจากถํามาแล้ว อวินลัวเฟิ งก็กลับไปยังหมอกสี
ดําอีกครา
เมือมองไปยังกองกระดูกทีกระจัดกระจายอยูท่ วพื
ั นแล้ว
นางก็ยกมือขึนเก็บกวาดทุกสิงเข้าไปในคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
โดยทัวไปแล้ว หากมิใช่อวินลัวเฟิ งก็คงไม่อาจมีมนุษย์

คนใดเข้าไปในคัมภีรเ์ ซียนโอสถได้ แต่หากเป็ นเพียง
โครงกระดูกก็ถือว่าได้รบั การยกเว้น
“หืม”
346
บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เห็นเศษกระดาษแผ่นหนึงซึงเคย
อยูด่ า้ นใต้กองกระดูกเหล่านัน กระดาษแผ่นนันแลดู
บอบบางประหนึงว่าต้องลมแผ่วเบาทีหนึงก็คงจะแหลก
สลาย
อวินลัวเฟิ งค่อยๆ หยิบแผ่นกระดาษขึนมา ชัวขณะทีมือ

นางสัมผัส กระดาษสีเหลืองแผ่นนันก็ติดไฟ จากนัน ร่าง
พร่ามัวก็ปรากฏขึนต่อหน้านาง
347
ตอนที 1042 อสูรร้ายจากบรรพกาลผูห้ ลับใหล (2)
ผ่านไปครูห่ นึง ร่างเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ชัดเจน

ขึน
เขาคือบุรุษรูปงาม เส้นผมมัดเกล้าขึนด้วยแถบผ้าสี
นําเงิน แลดูออ่ นโยนสง่างามนัก
“ข้าไม่รูว้ า่ เวลาได้ลว่ งเลยไปนานเท่าไรแล้ว และข้าเองก็

348
ไม่รูว้ า่ เจ้าเป็ นใคร แต่ขา้ ไม่ถือเรืองจะบอกเล่าจุดมุง่
หมายของข้าให้เจ้าฟั ง” ชายผูน้ นยิ
ั มแย้ม ทว่าดวงหน้า
หล่อเหลากลับแสดงให้เห็นถึงร่องรอยประสบการณ์ชีวิต
อันผันผวน
“เจ้าคงคิดว่าเป็ นเรืองแปลกทีข้าได้เก็บซ่อนถ้อยคําสุด
ท้ายไว้อย่างลึกลับถึงเพียงนี นันเป็ นเพราะผูท้ ีค้นพบ
สถานทีแห่งนีมิจาํ เป็ นต้องเป็ นศิษย์สาํ นักมาร แต่ผทู้ ีฝัง
ข้าต้องเป็ นศิษย์สาํ นักมารเท่านัน! เช่นนันเอง หากเจ้า
เอาชีวิตรอดจากทีนีไปได้ ข้าก็จะให้เจ้าเป็ นผูส้ ืบทอด!”
สํานักมารอย่างนันหรือ
349
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน เหตุใดนางจึงไม่เคยได้ยินนามกลุม่
อิทธิพลนีมาก่อน
“สํานักมารถือกําเนิดขึนตังแต่ครังบรรพกาล และจุดมุง่
หมายเพียงอย่างเดียวของพวกข้าคือการตามหามังกร
ฟ้าเก้าหางและชําระแค้นให้แก่เหล่าบรรพชนทีถูกมัน
สังหารเท่านัน! เคราะห์รา้ ย ข้าไม่อาจแม้แต่จะผ่านพ้น
ด่านแรกไปได้ แล้วข้าจะชําระแค้นได้อย่างไร...
...แต่คราวนี สํานักมารของเราได้สง่ ศิษย์มาทีนี ไม่เพียง

แต่เพือคิดบัญชีกบั มังกรฟ้าเก้าปี กเท่านัน แต่ยงั เพือค้น
หาสิงของทีมันเฝ้ารักษาไว้...ว่ากันว่าตราบใดทีข้าได้สงิ
นันมาก็จะสามารถเปิ ดประตูบานใหม่ได้ ข้ามาทีนีเพือ
ปฏิบตั ิภารกิจนันให้สาํ เร็จ แต่กลับถูกสมุนของมังกรฟ้า
350
เก้าปี กโจมตีเข้าเสียก่อน!”
อวินลัวเฟิ งก็สงสัยอยูว่ า่ เหตุใดนอกจากมังกรฟ้าเก้าปี ก

นีแล้วจึงไม่มีสตั ว์อสูรตนอืนอยูใ่ นถํา เรืองกลายเป็ นว่า
สัตว์อสูรเหล่านันได้ตายลงไปหมดแล้ว เช่นนันเองนาง
จึงมาถึงทีนีได้โดยไร้ซงอุ
ึ ปสรรค
นางผิดมาตลอดทีคิดว่าผูค้ นเหล่านันตายด้วยหมอกดํา
หมอกดําคงก่อตัวขึนหลังจากนัน ส่งให้ทีดินของสกุลอู๋
เปลียนแปลงไป เป็ นไปมิได้ทีผูค้ นเหล่านันทีตายตกไป
นานแล้วจะถูกหมอกดําสังหาร
“เคราะห์ดีทีมังกรฟ้าเก้าปี กบัดนีกําลังหลับใหล และ
351
ตราบใดทีไม่มีผใู้ ดเปิ ดประตูนนเข้
ั าเขาก็จะไม่ตืนขึนมา
ซึงนันทําให้ขา้ มีเวลาพอจะทิงข้อความสุดท้ายเอาไว้! ข้า
ไม่รูว้ า่ จนบัดนีสํานักมารจะยังมีอยูห่ รือไม่ หากยังมีอยู่
ข้าก็หวังว่าเจ้าจะช่วยฟื นฟูสาํ นักมารขึนมาอีกครังหนึง!”
กล่าวจบ ร่างของชายผูน้ นก็

ั พร่าเลือนลง ก่อนค่อยๆ จาง
หายไปจากสายตาของอวินลัวเฟิ ง และแล้ว เขาก็สลาย
หายไปคล้ายสายลม เมือบุรุษผูน้ นหายไปแล้
ั ว จีหยกชิน
หนึงก็รว่ งหล่นลงบนผืนดิน บนจีมีขอ้ ความสลักไว้วา่
‘สํานักมาร’
“นายท่าน จีหยกชินนีเป็ นสมบัติลาค่

ํ า” เสียวโม่กล่าวนํา
เสียงลิงโลด “หากท่านสวมมันไว้จะสามารถมอง
ผ่านภาพลวงตาได้ทกุ ชนิด”
352
นันหมายความว่า หากมีผใู้ ดคิดตบตาอวินลัวเฟิ งด้วย
ภาพลวงตาใดๆ หากมีจีหยกชินนีติดตัวแล้ว นางก็จะ
มองผ่านภาพลวงตานันไปได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึง นางลูบจีหยกทีแขวนอยูท่ ี

เอวอย่างแผ่วเบา จากนันจึงหยิบเอาจีหยกในมือออกไป
หลังคิดอยูค่ รูห่ นึง
“ตอนนีข้ายังไม่ตอ้ งการจีหยกนี”
นางไม่อยากถอดจีหยกทีจวินเฟิ งหลิงมอบให้แก่นางเป็ น
ของขวัญเมือแรกพบกัน...
353
นางชอบจีทีจวินเฟิ งหลิงมอบให้มากกว่าชินทีนางเพิงได้
รับมา
“เสียวโม่ เจ้าไม่คิดว่าถํานีมีอะไรแปลกบ้างหรือ” อวินลัว

เฟิ งหันไปหาเสียวโม่แล้วเอ่ยถาม
เสียวโม่ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง “ในถําแห่งนีมีวงเวทย์รวบรวม

พลังฌานอันแข็งแกร่งอยู่ ดูดซับพลังฌานเบืองบนทัง
หมด ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงมีเพียงสกุลอูเ๋ ท่านันทีเพิง
มามีปัญหา ในเมือถํานีก็มีอยูม่ าเป็ นเวลานานแสนนาน”
354
ตอนที 1043 วงเวทย์รวบรวมพลังฌานและการถ่ายโอน
วงเวทย์นนั
“สถานทีแห่งนีไม่วา่ ใครก็หาพบ บางทีอาจมีใครบางคน

มาทีนีและเผลอเปิ ดวงเวทย์ขนมาก็
ึ เป็ นได้ ข้าเกรงว่า
หากมังกรฟ้าเก้าปี กดูดซับพลังฌานเข้าไปมากพอแล้ว
มันอาจตืนขึนมาในเร็วๆ นี”
อวินลัวเฟิ งเป็ นกังวลกับเรืองนีเอง เพราะอย่างไรนคร

อนันต์ก็คือทีดินศักดินาของนาง และนางจะไม่ปล่อยให้
355
มังกรฟ้าเก้าปี กมาทําลายอย่างเด็ดขาด
“นายท่าน ท่านมีวิธีทาํ ลายวงเวทย์รวบรวมพลังฌานนี

“ทําลายอย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งแสยะยิม “เหตุใดข้า

ต้องทําลายด้วยเล่า ข้าจําได้วา่ ในตําราของเจวียเชียนได้
บันทึกวิธีการถ่ายโอนวงเวทย์รวบรวมพลังฌานให้มีผล
สะท้อนกลับเอาไว้ วงเวทย์รวบรวมพลังฌานนีได้ดดู ซับ
พลังฌานจากภายนอก จากนันถ่ายโอนไปยังร่างของ
มังกรฟ้าเก้าปี ก แต่ขา้ สามารถกลับเส้นทาง ให้วงเวทย์
ถ่ายโอนพลังฌานจากร่างของมันสูผ่ ืนดินภายนอกได้”
356
นางหยุดไปครูห่ นึงจากนันกล่าวต่อว่า “แล้วหลังจากนัน
สมาชิกสองเหล่าทัพก็จะฝึ กรวบรวมพลังฌานได้อย่าง
รวดเร็วขึน และในภายภาคหน้าข้าเองก็จะปราบมังกร
ฟ้าเก้าปี กได้ง่ายดายขึนเช่นกัน!”
หากพลังฌานในตัวมังกรฟ้าเก้าปี กถูกสูบออกไปแล้ว
พลังของมันก็จะลดลง เมือเวลานันมาถึง นางก็จะมี
โอกาสสยบมันมากขึนหลายเท่า
ดวงตาเสียวโม่เป็ นประกาย “ยอดเยียม! เรามาลงมือกัน

เถิด!”
วงเวทย์ดงั กล่าวนีมิได้เปลียนไปเปลียนมาได้ง่ายดาย
357
เช่นวงเวทย์อืน มิหนําซําวงเวทย์นียังมีอายุอยูม่ านาน
หลายหมืนปี ! เช่นนีเอง กว่าอวินลัวเฟิ งจะหาแกนวง
เวทย์พบและกลับเส้นทางของวงเวทย์ได้ เวลาก็ผา่ นไป
แล้วถึงครึงเดือน! เมือติดอยูใ่ นถําถึงครึงเดือนแล้ว นางก็
มิได้ลว่ งรูถ้ งึ เหตุทีเกิดขึนภายนอกเลย...
...
เขตตะวันตก
หอแพทย์ตงตระหง่
ั านสูงเด่นอยูบ่ นผืนดินกว้างประหนึง
หลักเขต
358
บัดนันเอง ภายในหอแพทย์นนั เยียหลิงกําลังจ้องมองไป
ยังกลุม่ คนซึงดูเหมือนโจรเขม็ง จากนันกล่าวเสียงเรียบ
ว่า “หากพวกเจ้ามิได้คิดเข้าร่วมกับหอแพทย์ก็จงไสหัว
ออกไป!”
หัวหน้ากลุม่ โจรเหล่านีคือชายหยาบกระด้างผูส้ ะพาย

มีดเล่มใหญ่ไว้กลางหลัง เขาเดินเข้ามาหาเยียหลิงแล้ว
ยิมเยาะใส่ “เจ้าเด็กน้อย เลิกพล่ามเสียที! เขตตะวันตก
คือถินของข้า หากอยากสร้าง ‘หอแพทย์’ อะไรนีบนทีดิน
แห่งนีก็จงจ่ายเงินข้ามาเสียดีๆ เอาหนึงล้านตําลึงเงินมา
วางให้ขา้ ไม่มากไปไม่นอ้ ยไปกว่านี มิฉะนันก็ไสหัวไป
เสีย!”
เขตตะวันตกนันแตกต่างกับเขตอืนๆ ทีนีมีทงคนดี
ั คนเลว
359
ปะปนกัน ทังยังมีพวกโจรคอยออกอาละวาด
ในความคิดของกลุม่ โจรนัน หากผูค้ นเหล่านีแข็งแกร่ง

จริงก็คงไม่เลือกตังรกรากอยูท่ ีเขตตะวันตก เช่นนันใครก็
ตามทีมาทีนีย่อมเป็ นเพียงคนชันตําเท่านัน!
“ออกไป!” เยียหลิงขยับริมฝี ปากบาง จากนันพ่นถ้อยคํา

สองคําออกมาอย่างเลือดเย็น
ในเวลาเดียวกันนันเอง สมาชิกสองเหล่าทัพต่างก็ชกั
อาวุธตนขึนมาจ้องมองพวกเขาเขม็ง
หอแพทย์นนมี
ั ชิงมูแ่ ละเก๋อหยางเป็ นผูด้ แู ล และพวกเขา
360
ก็ฝึกฝนกันอยูด่ ีๆ บนทีดินผืนนันตามทีอวินลัวเฟิ งสังมา
แต่ทว่าเมือเช้านีชิงมูแ่ ละเก๋อหยางจําต้องออกเดินทาง
ไปยังนครข้างเคียงเหตุเพราะมีธุระด่วนบางประการ
หลังจากนันคนเหล่านีก็เข้ามาอาละวาด
เห็นดังนันเหล่าคนงานทีพวกเขาว่าจ้างมาก็รบี รุดไปยัง
เขตใต้แล้วแจ้งเรืองให้แก่สมาชิกเหล่าทัพทังสองได้รบั
ทราบ ด้วยเหตุนีเอง พวกเขาจึงมิได้อยูน่ ิงรอคอยอวินลัว
เฟิ ง!
“หืม เจ้ากล้าดีพดู จากับข้าเช่นนีได้อย่างไร! ทัวทังเขต

แดนตะวันตกนีไม่เคยมีผใู้ ดกล้าพูดจาจองหองกับข้าเช่น
นีมาก่อน! องครักษ์ มานี จงทุบทําลายหอแพทย์นีลงเสีย
ข้าอยากเห็นนักว่าพวกมันจะทานทนได้สกั กีนํา”
361
ชายหยาบช้าผูน้ นตะโกน
ั จ้องไปยังเยียหลิงและเหล่าทัพ
ทังสองด้วยท่าทีฉนุ เฉียวก่อนเหยียดรอยยิมเยาะ
“พีน้องทังหลาย บัดนีนายหญิงไม่ได้อยูท่ ีนีเราจึงต้องปก

ป้องหอแพทย์ จงสูจ้ นกว่าเลือดหยดสุดท้ายจะหลังริน
เถอะ!” จงหลิงเอ๋อร์ชกั กระบีใหญ่ขนมาโจนใส่
ึ เหล่าโจร
กระบีส่องประกายจากนันทิงบาดแผลฉกรรจ์ไว้บนแขน
ของโจรผูน้ นั
362
ตอนที 1044 ค่าคุม้ ครองอย่างนันหรือ
หากเจ้าโจรผูน้ นมิ
ั ได้ตงรั
ั บทันการ แขนของเขาคงขาดทัง
ข้างไปแล้ว...
“นางแพศยา! อย่าบังอาจโจมตีขา้ ! ไปตายซะ!”
363
ประกายเ**◌้ยมกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของเขา แล้ว
มือหนึงก็พงุ่ พรวดเข้าหาจงหลิงเอ๋อร์ผหู้ ลบหลีกการโจม
ตีของเขาด้วยความชํานาญ
เมือเห็นว่าทังสองฝ่ ายเปิ ดศึกกันแล้วแล้ว สมุนโจรทัง

หลายรวมถึงสมาชิกสองเหล่าทัพคนอืนๆ ต่างก็พงุ่ เข้า
ปะทะกัน โจรผูป้ กครองปกครองเขตแดนนีได้ยอ่ มไม่
ธรรมดา และแน่นอนว่าหลังผ่านการฝึ กฝนของอวินลัว
เฟิ งมาแล้ว พลังของสมาชิกสองเหล่าทัพก็มิได้ธรรมดา
เช่นเดียวกัน
เช่นนันเอง ในสงครามครังนีจึงไม่มีผใู้ ดคว้าชัยได้ หลังสู้

กันอยูน่ าน ในทีสุดหัวหน้าโจรก็ยกมือขึนตะโกน “พวก
เรา ไป!”
364
ก่อนจากเขายังได้กล่าวเป็ นการทิงท้ายว่า “พวกเจ้ารอ
ก่อนเถอะ ข้าจะกลับไปเรียกพวกมา และข้ากลับมาเมือ
ไหร่พวกเจ้ามีแต่ตายกับตายเท่านัน!” แล้วก็จากไปโดย
ไม่หนั กลับมามอง
เมือมองสภาพอันดูไม่ได้ภายในหอแพทย์แล้ว ชิงเหยี
ยนก็แลดูเศร้าหมองไปเล็กน้อย “เราจะสร้างหอแพทย์
สําเร็จกันอยูแ่ ล้ว ใครจะไปคิดเล่าว่าเหตุการณ์นีจะเกิด
ขึน พอไม่มีคณ
ุ หนู พวกเรายังไม่มีปัญญาแม้กระทังจะ
ปกป้องหอแพทย์นี ข้ารูส้ กึ ไร้คา่ เหลือเกิน”
เยียหลิงเดินเข้ามาหา จากนันตบบ่านางแผ่วเบาและ
พยายามปลอบโยน “เจ้าทําดีทีสุดแล้ว เพราะฉะนันอย่า
365
ได้โทษตัวเองไปเลย”
แต่แม้กระนันเอง ความเศร้าหมองก็ยงั คงฉายอยูใ่ นดวง

เนตรกระจ่างใสของชิงเหยียน
เมือเหล่าโจรทังหลายจากไปแล้ว เหล่าผูอ้ ยูอ่ าศัยในเขต

ตะวันตกต่างก็พากันโผล่ออกมาจากทีซ่อนด้วยท่าที
กระมิดกระเมียน จากนันพยายามจูงใจเด็กสาว “เด็ก
น้อย หากไม่อยากพบกับหายนะก็จงจ่ายเงินพวกเขาไป
เถิด”
“ท่านป้า ขอบคุณทีเป็ นห่วง แต่พวกข้าไม่มีทางยอมอ่อน

ข้อให้โจรเหล่านันเป็ นอันขาด!” จงหลิงเอ๋อร์มองดูทา่ น
366
ป้าผูน้ นั ดวงเนตรกระจ่างใสเป็ นประกายด้วยความเด็ด
เดียว
“เด็กน้อย ข้ารูว้ า่ เจ้าแข็งแกร่ง แต่เหล่าโจรพวกนันเป็ น

เพียงกลุม่ โจรเล็กๆ เท่านัน พวกมันสัมผัสได้ถงึ พลังของ
ผูอ้ าวุโสทังสองจึงมิได้เข้ามายุม่ ย่ามจนกระทังสองท่าน
ไม่อยู”่
ผูอ้ าวุโสทังสองทีท่านป้าผูน้ ีกล่าวถึงก็คือชิงมูแ่ ละเก๋

อหยาง
“แต่วา่ ...” นางนิงไปครูห่ นึง ส่งสายตาระแวดระวังไป

นอกประตู จากนันลดเสียงลงตํา “นอกเหนือจากโจร
367
ปลาซิวปลาสร้อยพวกนีแล้วก็ยงั มีก๊กมหาโจรผูม้ ีนามว่า
มหาโจรทลายฟ้า! ก๊กโจรนีมีผนู้ าํ สามคน แต่ละคนเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนกันทังนัน! โดยเฉพาะเจ้าตัวหัวหน้าก๊ก
ซึงบัดนีเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูงสุดไปแล้ว!”
ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนอย่างนันหรือ
หัวใจของสมาชิกสองเหล่าทัพดําดิงลง
“ก๊กโจรนีตังอยูก่ ลางขุนเขาไม่ไกลออกไปจากทีนี ใช้

เวลาไปกลับเพียงสองเค่อ พวกเจ้าหาวิธีรบั มือกับพวก
เขาจะดีกว่า ข้าไปล่ะ” กล่าวจบ ท่านป้าก็รบี รุดออกไป
ทันที ด้วยเกรงว่าตนจะถูกลากติดร่างแหไปด้วย
368
ชิงเหยียนกําหมัดแน่น และเป็ นครังแรกทีนางรูส้ กึ ว่าตน
ช่างไร้พลัง
“ท่านผูบ้ ญ
ั ชาการ” จงหลิงเอ๋อร์มองไปยังชิงเหยียน เอ่ย
กล่าวด้วยนําเสียงตังมัน “อีกประเดียวนายหญิงก็กลับ
มา เราต้องปกป้องดูแลหอแพทย์นีไว้จนกว่านายหญิงจะ
กลับมา!”
เปรียง!
อย่างไรก็ดี ทันทีทีจงหลิงเอ๋อร์เอ่ยกล่าวถ้อยคําเหล่านี
ออกมา ประตูหอแพทย์ก็ถกู ถีบเปิ ดออกโดยพลัน นํา
369
เสียงเกรียวกราดดังเข้ามาจากภายนอก ก้องสะท้อนไป
ทัวทังหอแพทย์
“ไหนใครกลันแกล้งสมุนข้า โผล่หวั ออกมาเดียวนี!

แล้วจะได้ตายสบายๆ!”
แล้วชายวัยกลางคนผูเ้ ป็ นหัวหน้ากลุม่ คนเหล่านันก็เดิน

อาดๆ เข้ามา ตามติดมาด้วยหัวหน้าโจรผูเ้ พิงเผ่นออกไป
เมือสักครู ่
“นายสาม พวกมันนีล่ะขอรับ! ตอนทีพวกมันมายังเขต

ตะวันตก พวกมันไม่ยอมจ่ายค่าคุม้ ครองให้เรา ซํายังทุบ
ตีเรา! ข้าเพียงแต่ขอให้พวกมันวางหนึงล้านตําลึงเงิน
370
และบอกพวกมันว่าเงินนีจะนํามาให้แด่ทา่ น เมือจ่าย
แล้วท่านก็จะคุม้ ครองพวกมัน! แต่พวกมันปฏิเสธความ
ช่วยเหลือของข้าเพราะว่าพวกมันดูถกู ท่าน!”
ตอนที 1045 อวินลัวเฟิ งกลับมา (1)
ชายผูไ้ ด้รบั การเรียกขานว่านายสามก้าวออกมาแล้วปั ก

กระบีโค้งในมือลงบนพืนเสียงดังฉึก สายตาเ**◌้ยม
เกรียมกวาดมองใบหน้าสมาชิกสองเหล่าทัพเรียงคน
371
แล้วก็ข่คู าํ รามว่า “ทัวทังเขตแดนนี ใครกล้าดูถกู พวกข้า
มหาโจรทลายฟ้ากัน”
ชิงเหยียนโกรธจัด ทว่าก่อนทีนางจะปรีเข้าไป เยียหลิงก็

ยกมือขึนรังนางไว้เสียก่อน
เขาส่ายศีรษะให้ชิงเหยียน จากนันเบนสายตาไปยังชาย
ผูน้ นั “พวกข้าจะไม่มอบเงินให้เจ้าแม้แต่แดงเดียว!”
นายสามหัวเราะ “ข้าจะรอดูวา่ เจ้าจะยังมีปัญญาพูดเช่น

นีอยูอ่ ีกไหม! มาเร็ว จัดการพวกมัน! อย่าหยุดจนกว่า
พวกมันจะยอมแพ้”
372
สายตาเยียหลิงเย็นยะเยือกขึนมา แล้วเขาก็มองไปยัง
นายสามผูก้ าํ ลังเปล่งเสียงหัวเราะเยาะอยูด่ ว้ ยท่าทีเรียบ
เฉย สีหน้าเคร่งเครียด
ผูค้ นเหล่านีมิใช่ก๊กโจรปลาซิวปลาสร้อยทีจะไล่ออกไป
ได้โดยง่าย โดยเฉพาะอย่างยิง เจ้านายสามผูน้ ีเป็ นถึงผู้
ฝึ กฌานขันเซียน...
“เจ้าโจรพวกนี กล้าดีทาํ ตัวหยาบเถือนถึงเพียงนีได้อย่าง

ไร ไปจัดการพวกมันกัน!”
สมาชิกสองเหล่าทัพต่างก็โกรธจัดเสียจนพุง่ เข้าใส่เหล่า
โจรโดยมิรรี อคําสังเยียหลิง
373
พวกเขายอมตายเสียดีกว่าก้มหัวให้กบั โจรพวกนี!
สงครามกําลังจะปะทุขนอยู
ึ ร่ อมร่อ!
อย่างไรก็ดี สมุนโจรแห่งมหาโจรทลายฟ้ามิใช่ธรรมดา
ในขณะทีสมาชิกสองเหล่าทัพเพียงแต่ฝึกรวบรวมพลัง
ฌานมาหลายปี เท่านัน พวกเขาจะต่อกรกับมหาโจรพวก
นีได้อย่างไร ไม่นาน โจรเหล่านีก็เป็ นฝ่ ายได้เปรียบ
แต่แม้กระนันเองก็ยงั ไม่มีผใู้ ดยอมถอยหลัง!
จิตใจของพวกเขาแข็งแกร่งดังหินผาขณะทีสงคราม
374
ดําเนินต่อไป ไม่วา่ บาดแผลจะลึกเพียงใด หรือจะได้รบั
บาดเจ็บเพียงไร พวกเขาก็ยงั ยืนหยัดหนักแน่นฝื นทนต่อ
ไป
นันเป็ นเพราะว่าเบืองหลังพวกเขานันมีสงที
ิ ได้สาบาน
เอาไว้แล้วว่าจะปกป้อง!
นายสามหรีตา เขาเห็นบางสิงทีเรียกว่าจิตวิญญาณของ
กองทัพอยูท่ า่ มกลางผูค้ นเหล่านี พวกเขาคล้ายทหารผู้
ได้รบั การฝึ กฝนมาเป็ นอย่างดี และขอยอมตายในสนาม
รบดีกว่าทอดทิงเพือนร่วมรบหนีเอาตัวรอด! บางที
สําหรับพวกเขา ความตายอาจหมายถึงเกียรติยศ
375
พวกเขาไม่หวันเกรงต่อความเจ็บปวดหรือความเหนือย
ล้า พวกเขาเปรียบประหนึงเหล็กกล้าซึงมีพลังแข็งแกร่ง!
เหล่าทัพเหล็กกล้ากับเหล่าทัพเพลิงพิโรธเป็ นเช่นนันเอง!
“ช้าก่อน!” นายสามยกมือขึนเอ่ยกล่าวเชืองช้า
เมือได้ยินคําสังแล้ว สมุนโจรทังหลายก็หยุดทันที ยืน

เบืองหลังนายเป็ นหนึงเดียวกัน
“ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าสามวัน” นายสามกล่าว มองไป

ยังสมาชิกเหล่าทัพอย่างถือดี “ในสามวันนี ให้พวกเจ้า
ตัดสินใจเลือกว่าจะวางหนึงล้านตําลึงเงินให้ขา้ และ...
376
สวามิภกั ดิต่อข้าหรือไม่!”
หากได้ผคู้ นเหล่านีมาเป็ นสมุน อิทธิพลของเขาก็คงเพิม

มากขึนหลายเท่าตัวเป็ นแน่
“เหอะ!”
ชายผูบ้ ดั นีมีเลือดอาบใบหน้าถ่มนําลายลงกับพืนแล้ว
เยาะว่า “พวกเจ้าอยากให้พวกข้ายอมแพ้อย่างนันรึ ฝัน
ไปเถอะ! ข้าจะบอกอะไรให้ พวกข้าจะไม่ให้เงินเจ้าสัก
แดง และจะไม่ยอมสวามิภกั ดิต่อเจ้า!”
ดวงตาของนายสามเย็นยะเยือกไป จากนันกล่าวต่อว่า
377
“อย่าเพิงด่วนตัดสินใจไป ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าเก็บเอา
ไปคิดสามวัน แทนทีจะติดอยูใ่ นทีแห่งนี สูเ้ ข้าร่วมกับ
กลุม่ อิทธิพลทียิงใหญ่กว่ามิดีกว่าหรือ! ข้าว่าพวกเจ้าคง
ไปได้ไม่ไกลหรอกในหอแพทย์เล็กจ้อยแห่งนี! นายใหญ่
ของพวกเจ้าเข้มแข็งเท่านายของพวกเราไหมเล่า”
อย่างนีเองนายสามจึงได้มนอกมั
ั นใจนัก เพราะอย่างไร
นายของพวกเขาก็คือผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูงสุด และ
เขาก็ได้ยินมาว่าเจ้าของหอแพทย์นีเป็ นเพียงเด็กสาว
เขาย่อมไม่มีทางเชือว่าผูห้ ญิงจะแข็งแกร่งเทียบเท่านาย
ของพวกตนได้!
378
“พวกเรา ไป!”
ทิงท้ายไว้ดงั นัน นายสามก็เดินออกไปด้านนอก ท่าทีมนั

อกมันใจประหนึงปั กใจเชือแล้วว่าผูค้ นเหล่านีจะต้อง
ยอมมาเป็ นสมุนตนอย่างแน่นอน
379
ตอนที 1046 อวินลัวเฟิ งกลับมา (2)
คนเราย่อมดินรนขึนทีสูง ส่วนสายนําก็ไหลลงสูเ่ บืองล่าง

ใครเล่าจะไม่อยากเข้าร่วมกลุม่ อิทธิพลทีแข็งแกร่งกว่า
หอแพทย์เล็กจ้อยนีจะมาต่อกรกับก๊กมหาโจรของพวก
ตนได้อย่างไร
“เยียนเอ๋อร์ ช่วยรักษาบาดแผลเหล่าพีน้องทีบาดเจ็บที”
เยียหลิงชักจะอ่อนแรงขึนมา เขาพิงกําแพงมุมหนึงแล้ว
หลับตา “ข้าจะไปยังเมืองข้างเคียงเพือหาตัวผูอ้ าวุโสชิง
380
มู”่
“เยียหลิง บาดแผลของท่าน...”
“มิใช่ปัญหา เรามีเวลาเพียงสามวันเท่านัน ข้าจะกลับมา

ก่อนถึงกําหนดเวลา”
เยียหลิงลืมตาขึน ดวงตากระจ่างใสนันเด็ดเดียว ในเมือ

นายหญิงไม่อยูท่ ีนี พวกเขาก็ตอ้ งทุม่ เทสุดความสามารถ
เพือปกป้องหอแพทย์
“ตกลง”
381
ชิงเหยียนผงกศีรษะ “ข้าจะดูแลทีนีเอง...รักษาตัวด้วย”
กล่าวดังนัน ดวงตานางก็มีความวิตกกังวลฉายชัด
เยียหลิงเม้มริมฝี ปากบางของตน มือกุมไหล่ทีบาดเจ็บ

แล้วโซซัดโซเซไปยังประตูอย่างยากลําบากเล็กน้อย
ก่อนทีเท้าจะก้าวข้ามผ่านธรณีประตู จู่ๆ ร่างร่างหนึงก็
ปรากฏตัวขึนขวางหน้า แล้วนําเสียงทีคุน้ เคยก็ดงั ขึนว่า
“เกิดอะไรขึนตอนทีข้าไม่อยู”่
เยียหลิงชะงักไปกับนําเสียงเฉือยชาของเด็กสาว เขาเงย
ศีรษะขึนทันที แล้วจ้องตาค้างไปยังเด็กสาวผูย้ ืนอยูห่ น้า
ประตู
382
ภายใต้แสงอาทิตย์นนั เด็กสาวอาภรณ์ขาวช่างงดงาม
สะกดใจ
ดวงตามืดดําแสนพยศของนางมิได้สงบนิงเช่นทุกที พายุ
อํามหิตลูกใหญ่กาํ ลังก่อตัวขึนในนัน
“นายหญิง...” เยียหลิงฝื นแรงสะอืน “ท่านกลับมาเสียที

ขออภัย เพราะพวกข้าไม่เข้มแข็งพอ หอแพทย์จงึ ได้มี
สภาพดูมิได้เช่นนี”
อวินลัวเฟิ งไม่พดู ไม่จา มองไปรอบๆ บริเวณโถงหอ

แพทย์
383
“ใครบอกข้าได้บา้ งว่าเกิดอะไรขึนทีนี”
“คุณหนู...”
เมือรับรูถ้ งึ โทสะของอวินลัวเฟิ งแล้ว ชิงเหยียนก็ตวั สันไป

เล็กน้อย “พวกเขา...มหาโจรทลายฟ้าคิดมาปล้นพวกเรา
พวกเราไม่ยอมให้เงินพวกเขา พวกเขาจึงบุกเข้ามาใน
หอแพทย์เจ้าค่ะ”
อวินลัวเฟิ งมีทา่ ทีสงบนิง หากมิใช่วา่ เห็นดวงตาพายุโหม

นันแล้วก็คงไม่มีผใู้ ดสังเกตเห็นถึงความโกรธแค้นภายใน
ตัวนาง
384
“ชิงเหยียน นําหญ้าฌานนีไปแจกจ่ายให้แก่ผทู้ ีได้รบั
บาดเจ็บกิน!” ประกายถือดีกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา
ทะมึน “หายแล้วก็ตามข้ามา”
“พวกเราจะไปไหนกันเจ้าคะคุณหนู” ชิงเหยียนกะพริบ
ตามองนางด้วยความสงสัย
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง ดวงตานางยิงคมปลาบ
“หยิบอาวุธขึนมา ไปจัดการมหาโจรทลายฟ้านีกัน!”
ถ้อยคํานางยังความลิงโลดมาสูจ่ ิตใจของทุกคน แล้ว

385
พวกเขาต่างก็ยืดตัวตรงขึนมา
ก๊กมหาโจรทลายฟ้าของพวกเจ้าคิดรังแกพวกเราอย่าง
นันหรือ บัดนีนายหญิงของพวกเรากลับมาแล้ว ไหนดูซิ
ว่าใครจะกลันแกล้งใครกันแน่!
...
เขตตะวันตก
เพราะมหาโจรทลายฟ้าปรากฏตัวขึนทีนี เหล่าผูอ้ ยู่

อาศัยจึงพากันปิ ดประตูซอ่ นตัวอยูภ่ ายใน จนกระทัง
พวกก๊กโจรไปแล้วนันล่ะ พวกเขาจึงได้เดินออกมากัน
386
เป็ นกลุม่ สองคนบ้างสามคนบ้าง
บัดนันเอง ท่านป้าท่ามกลางหมูช่ าวบ้านก็ถกู ใครบางคน

ขวางเอาไว้ นางมองไปยังเด็กสาวเบืองหน้าตนแล้วก็จาํ
ได้วา่ นางคือนายหญิงแห่งหอแพทย์
“ท่านรูไ้ หมว่ามหาโจรทลายฟ้าอยูท่ ีใด” เด็กสาวเอ่ยถาม

เสียงเนิบช้า
ท่านป้าผูน้ นนิ
ั งไปครูห่ นึง แล้วพยายามชักจูงนาง “เด็ก
น้อย เจ้าอย่าไปยัวยุมหาโจรพวกนันเลย พวกเขามิได้
แข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว แต่ยงั กระหายเลือดอีกด้วย”
387
“บอกข้ามาเถอะว่าพวกเขาอยูไ่ หน” อวินลัวเฟิ งนิวหน้า
ว่าต่อ
ท่านป้าถอนหายใจปลงตก “พวกเขาตังรกรากอยูก่ ลาง

ขุนเขานอกนครอนันต์ ไม่ไกลจากทีนีนักหรอก เดินเพียง
สองเค่อก็ถงึ !”
ตอนที 1047 ระเบิดอารมณ์ถล่มนภา (1)
388
“ขอบคุณมาก” อวินลัวเฟิ งขอบคุณนาง จากนันหมุน
กายกลับเดินตรงไปยังประตูเมือง
ท่านป้าผูน้ นส่
ั ายศีรษะขณะเดียวกันก็รูส้ กึ เสียใจขึนมา
ในชัวพริบตาทีกําลังจะจากไปนัน จู่ๆ นําเสียงอหังการ
ของเด็กสาวก็ดงั ก้องขึนมา
“ต้มตังกุย จินอิงจือ ไป่ เหอ และโป๊ ยกักแห้งให้เป็ นนํา

โอสถ ให้กินครึงเดือนติดต่อกันแล้วจุดดําบนเอวท่านก็
จะจางหายไป”
ท่านป้าผูน้ นตาค้
ั างไปด้วยความตกตะลึง รีบหมุน
กายกลับไปมองทางทิศทีเด็กสาวจากไปทันที
389
เด็กน้อยผูน้ ีรูเ้ รืองจุดดําบนเอวข้าได้อย่างไร
เมือระลึกถึงรายนามโอสถทีอวินลัวเฟิ งกล่าวถึงแล้ว นาง

ก็รบี ปรีไปยังห้างขายโอสถทันใด...
นางหวังพึงสิงเหล่านีเป็ นวิธีสดุ ท้าย
นางมีจดุ ดําเหล่านันมานานหลายปี มิหนําซําทุกเดือน

มันยังเคลือนทีไปมาประหนึงมด นางไปพบแพทย์สามัญ
มาแล้วหลายรายทว่าก็ไม่มีผใู้ ดรักษาได้! ส่วนเหล่า
แพทย์ระบือนามนันเล่า...นางไม่มีกาํ ลังทรัพย์มากพอที
จะเชิญพวกเขามารักษา
390
...
นอกนครอนันต์
เหนือขุนเขาสูงใหญ่ตงตระหง่
ั านเสียดฟ้านันเงียบงันถึง
ขันทีว่าได้ยินเพียงเสียงฝี เท้า
“ทีนีคงจะเป็ นยอดเขาทีท่านป้าผูน้ นกล่

ั าวถึง” ดวงตา
ของเยียหลิงค่อยๆ เย็นยะเยือกลง “นายหญิง ข้าว่าหาก
ไม่มีสงใดผิ
ิ ดพลาด หากเดินต่อไปอีกหน่อยเราก็จะพบที
ตังของรังมหาโจรทลายฟ้า”
391
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ ประกายเลือดเย็นสว่างวาบขึนใน
ดวงตา
“หากพบผูใ้ ดจากรังมหาโจรทลายฟ้าก็ฆา่ ให้หมดไม่ตอ้ ง

ปรานี!”
“ขอรับนายหญิง!”
ดวงตาทุกคนกระจ่างใส กล่าวด้วยความเคารพ
นอบน้อมเป็ นอย่างยิง
บัดนีเอง ภายในรังมหาโจรทลายฟ้า หัวหน้าโจรทังสาม

กําลังสังสรรค์ราสุ
ํ รากันพร้อมด้วยนารีในอ้อมแขน
392
“พีใหญ่ พีรอง พวกท่านกลับมาเสียที มีคนกลุม่ หนึงมา
ยังเขตตะวันตกเมือเร็วๆ นี ถึงขันก่อสร้างหอแพทย์ขนึ
บนทีดินเสือมโทรมนัน” นายสามกระดกเหล้าหมักอึก
ใหญ่ จากนันหัวเราะเสียงลัน “ช่างน่าขันจริงทีพวกมัน
คิดว่าตนสามารถดึงดูดแพทย์จากทัวทุกสารทิศมาได้
ด้วยการก่อตังหอแพทย์”
หัวหน้าใหญ่เลิกคิวขึน “มีเรืองแบบนันด้วยรึ”
“ใช่แล้ว!” นายสามหัวเราะ “อย่างไรก็ดีเถิด ผูค้ มุ้ กันภาย

ในหอแพทย์นนคล้
ั ายจะเป็ นกองทัพส่วนตัวได้รบั การ
ฝึ กฝนมาเป็ นอย่างดี และด้วยเหตุนีข้าจึงอยากดึงพวก
393
เขามาเข้าร่วม”
ได้ยินถ้อยคําเขาแล้ว หัวหน้าใหญ่ก็นิวหน้า “น้องสาม

เจ้ารูท้ ีมาทีไปของคนเหล่านันหรือไม่”
เมือได้เห็นท่าทีระแวดระวังของนายใหญ่แล้ว นายสาม
จะไม่รูไ้ ด้อย่างไรว่าเขาคิดอะไรอยูจ่ งึ รีบตบบ่าปลอบ
ขวัญ
“พีใหญ่โปรดวางใจ นครอนันต์บดั นีเป็ นเขตการปกครอง

ของแคว้นเทียนอวิน และในแคว้นก็มีแม่ทพั เพียงคน
เดียว นามของเขาคือเจียนเฉิงเหวิน และเท่าทีข้ารูม้ า ผู้
คนเหล่านันจากเขตตะวันตกเรียกขานนายใหญ่แห่งหอ
394
แพทย์วา่ คุณหนูอวิน และในจวนแม่ทพั ก็ไม่มีสตรีผใู้ ดใช้
แซ่อวิน”
คุณหนูอวินอย่างนันหรือ
หัวหน้าใหญ่ขมวดคิวแน่นยิงขึน ความไม่สบายใจผุดขึน
ในจิตใจ ทว่ามิอาจคิดหาเหตุผลออกมาได้จงึ ได้ตดั สินใจ
ว่าหยุดคิดเสียดีกว่า ยกถ้วยเหล้าหมักขึนกระดกดืมรวด
เดียวหมด
“น้องสาม นครอนันต์ช่วงนีมิใคร่จะสงบนัก เจ้าก็อย่าไป

เยือนทีนันให้บอ่ ยนัก จะได้ไม่ไปขัดแข้งขัดขาใครเขา
เข้า”
395
นายสามเผยรอยยิมไม่เห็นด้วย “พีใหญ่ ท่านวางใจเถิด
ข้ารูด้ ีวา่ ใครแหย่ได้ ใครแหย่มิได้! ทียิงไปกว่านัน ข้าเชือ
ว่าไม่ชา้ ก็เร็ว เหล่าผูค้ มุ้ กันและหญิงรับใช้ในหอแพทย์
นันย่อมมาพึงพิงบารมีของพวกเราอย่างแน่นอน! อยูห่ อ
แพทย์นนแล้
ั วจะมีอนาคตอะไร พวกเขามาติดตามพวก
เรามหาโจรเพือครองโลกไม่ดีกว่าหรือ”
ขณะทีพูดคุยกันอยูน่ นเอง
ั โจรผูห้ นึงก็รบี ปรีเข้ามา โซซัด
โซเซด้วยท่าทีหวันวิตกจนแทบทรุดล้มลงกับพืน
“นายขอรับ เรืองใหญ่แล้ว มีกลุม่ คนคลุม้ คลังบุกเข้ามา

มีพีน้องพวกเราบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถว้ น!”
396
“ว่าอย่างไรนะ”
หัวหน้าใหญ่ตบโต๊ะโดยพลัน ลุกขึนยืนพลางตะเบ็ง
อย่างโกรธขึงว่า “ใครมันช่างกล้าบุกเข้ามาในรังมหาโจร
ทลายฟ้าของเราได้!”
397
กล่าวจบ เงาร่างของเขาก็กลายเป็ นแสงเขียว รีบรุดออก

ไปนอกห้องในทันใด ผูน้ าํ อีกสองคนมิบงั อาจอยูต่ อ่ หลัง
เห็นเขาจากไปแล้ว ทังสองจึงรีบติดตามไปทันที
...
ภายในลานกว้างนัน ผูค้ นจํานวนนับไม่ถว้ นทรุดร่วงลง

398
กับพืน ส่งเสียงครวญครางมิขาดสาย
กองทัพทีพวกเขาต้องเผชิญหน้าด้วยนันเปรียบดังเทพ
สังหาร ไร้หวั ใจและเ**◌้ยมโหดราวกับท่อนแขนของพวก
เขาอาบท่วมไปด้วยเลือด อย่างกับในสายตามีเพียงสิง
เดียวเท่านัน นันคือ...การฆ่า!
เด็กสาวอาภรณ์ขาวยืนอยูเ่ บืองหน้ากองทัพพร้อมด้วย
กระบีในมืออันถูกอาบย้อมด้วยเลือดสด โลหิตบนคม
กระบีไหลมารวมกันกลายเป็ นหยาดเลือดหยดนอง
ยามนีสีหน้าของนางช่างสงบนิงนัก ทว่าภายใต้สีหน้าอัน
เรียบเฉยนันมิอาจเร้นซ่อนจิตสังหารทีแผ่ออกมาได้มิด
399
“ใครมันช่างกล้าก่อเรืองขึนในรังมหาโจรทลายฟ้าของ
ข้า”
สินเสียงตะโกนเกรียวกราด บุรุษอาภรณ์กรมท่าก็ยืนอยู่
กลางเวหา สายตาคมปลาบดังกระบีมุง่ ตรงไปยังเด็ก
สาวอาภรณ์ขาว ครันเห็นลานเกลือนกลาดไปด้วยศพ
แล้ว เพลิงพิโรธในดวงตาเขาก็ยิงโหมกระหนํา
“เจ้าเป็ นใคร ไยจึงบุกเข้ามาฆ่าฟั นในรังมหาโจรทลาย

ฟ้าของข้า”
“รังมหาโจรทลายฟ้าอย่างนันหรือ” เด็กสาวเผยยิมจาง
400
รอยยิมร้ายกาจนันเผยให้เห็นจิตสังหารเข้มข้น “เจ้าพึง
พาเพียงคนเหล่านี แล้วยังกล้าพูดถึงเรืองทลายฟ้าอยูอ่ ีก
หรือ”
ดวงตาชายผูน้ นทะมึ
ั นไป พลางกล่าวเสียงเย็นว่า “ข้าไม่
รูห้ รอกว่าทลายฟ้าได้หรือไม่ แต่ขา้ รูว้ า่ วันนีเจ้าตายทีนี
แน่!”
เฮือ!
กล่าวจบ ร่างของเขาก็กลายเป็ นกระบียาวพุง่ เข้าใส่

อวินลัวเฟิ งด้วยความเร็วสูง
401
พายุหมุนก่อตัวขึนรอบกายเขา แล้วเศษฝุ่ นก็ปลิว
กระจายคลุง้ ไปทัว กลินอายของเขาคมปลาบ เปรียบ
ประหนึงกระบีใหญ่ตดั ผ่านทุง่ โคลน หากการโจมตีของ
เขาถึงตัวเด็กสาวบนพืนเมือใด นางคงถูกเขาเสียบทะลุ
เป็ นแน่
เมือเห็นหัวหน้าตนปรากฏตัวขึนแล้ว สมาชิกเหล่ามหา
โจรทลายฟ้าต่างก็สง่ เสียงตะโกนชืนชมอืออึง สายตาที
มองไปยังอวินลัวเฟิ งและกองทัพเปี ยมไปด้วยเพลิงพิโรธ
และความชิงชัง
ไม่วา่ ใครก็มิอาจบุกเข้ามาในรังมหาโจรทลายฟ้าของ
พวกตนได้ และหากเข้ามายัวยุกนั ก็อย่าหวังว่าจะรอด!
402
ตราบใดทีหัวหน้าใหญ่ของพวกตนออกโรง เด็กสาวผูน้ ี
ย่อมต้องถูกฝังลงทีนี ไม่วา่ นางจะแข็งแกร่งเพียงใด!
นายรองและนายสามเองก็มาถึงแล้วเช่นกัน และเมือ
เห็นหัวหน้าใหญ่ลงมือแล้ว พวกเขาก็เบาใจ
“ตาย!”
หัวหน้าใหญ่ตะเบ็งเสียงเ**◌้ยม แล้วร่างของเขาก็เข้ามา
ใกล้อวินลัวเฟิ ง เมือสองร่างห่างกันเพียงไม่เท่าไร อีก
เพียงอึดใจเขาก็คงจะเสียบทะลุอกนาง...
403
เสียงโห่รอ้ งของเหล่าสมุนโจรยิงดังขึนเรือยๆ แล้วอีกสอง
ผูน้ าํ ก็มีรอยยิมพึงใจประดับใบหน้า
ทว่าในขณะนันเองก็มีมือซ้ายข้างหนึงเข้าขัดขวางการ
โจมตี...จากนันเขาผูย้ งั บุกทะลวงเข้ามาก็ถกู มือข้างดัง
กล่าวหยุดเอาไว้
ร่างของหัวหน้าใหญ่ลอยคว้างขึนไปในอากาศในขณะที
สีหน้าฉายความตกตะลึงชัดเจน ดวงตาแฝงประกาย
ความเหลือเชือ
เสียงโห่รอ้ งเงียบลง...
404
อีกสองผูน้ าํ ก็หน้าตึงไปเช่นเดียวกัน พวกเขาเผยสีหน้า
คล้ายกับว่าเห็นผีขณะจ้องตาไม่กะพริบไปยังเด็กสาวผู้
ขวางการโจมตีจากหัวหน้าใหญ่ของพวกตนไว้อย่างง่าย
ดาย
“เจ้า...”
หัวหน้าใหญ่จอ้ งตาค้างไปยังเด็กสาวด้วยดวงตาเบิก
กว้าง เขาตกตะลึงเสียจนมิอาจพูดจนจบประโยค
“ไม่เพียงแต่เจ้าไร้นายาจะปราบสวรรค์
ํ เจ้ายังไม่มี
ปั ญญาทําให้ขา้ ตายลงทีนีอีกด้วย”
405
นางเลิกคิวขึน ใบหน้าแลดูยวเย้
ั าสะกดใจนัก ทว่านํา
เสียงกลับเผยให้ได้ยินจิตสังหารทีทําให้ผคู้ นต้องตัวสัน
งันงกไปด้วยความหวาดกลัว
ตูม!
เด็กสาวบิดข้อมือลงในชัวพริบตา เหวียงร่างของเขา
กลางอากาศอีกสองสามทีแล้วจากนันก็เขวียงลงกับพืน
406
เงียบสงัด...
ทัวทังลานเงียบกริบ!
นายใหญ่กมุ อกตนไว้ในขณะทีเลือดสดหลังไหลออกมา
จากปากมิขาดสาย สีหน้าทีเดิมทีเคร่งขรึมบัดนีซีดขาว
ลงอย่างน่ากลัว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชือ
อวินลัวเฟิ งย่างสามขุมเข้าไป “ข้าจะให้โอกาสเจ้า จงส่ง

ตัวผูท้ ีบุกรุกหอแพทย์ของข้าในวันนีมา และบางที...ข้า
อาจปล่อยให้เจ้าตายอย่างมีเกียรติ”
407
หอแพทย์อย่างนันหรือ
หัวหน้าใหญ่เบิกตาโพลงขึนทันใด เด็กสาวผูน้ ีคือนาย

ใหญ่แห่งหอแพทย์นนอย่
ั างนันหรือ
“น้องสาม!” ทันใดนันเองเขาก็ตะเบ็งเสียงลันขึนมาอย่าง
เกรียวกราด หันไปหานายสามทีกําลังตัวสันงันงก จาก
นันเอ่ยเสียงเข้มว่า “ไหนเจ้าบอกว่าพวกหอแพทย์
อ่อนแอ เจ้าอธิบายให้ขา้ ฟั งได้หรือไม่วา่ นีมันอะไรกัน
แน่”
ร่างของนายสามสันเทาอย่างควบคุมมิได้ “ข้า...ข้าไม่แน่
408
ใจ! หากหอแพทย์มีสถานะสูงส่งและรํารวยจริง พวกเขา
คงไม่มาตังรกรากขึนทีเขตตะวันตกหรอก!”
ได้ยินถ้อยคําของเขาแล้ว นายใหญ่ก็อยากจะจับเขามา
อัดเสียหลายๆ ที ไม่นาน เขาก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ งด้วย
ประกายเ**◌้ยมในดวงตา
“คุณหนู ข้ารูว้ า่ เจ้าแข็งแกร่ง แต่ขา้ ก็มองเห็นว่าเจ้าเอง

เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูงไม่ตา่ งไปจากข้า ยัง
ก้าวไปไม่ถงึ ขันปราชญ์! นอกจากนีเป็ นเพราะเจ้ามีวิถี
การรวบรวมพลังฌานทีออกจะพิเศษ จึงส่งผลให้ขา้ ไม่
สามารถเป็ นคูต่ อ่ สูข้ องเจ้าได้!”
409
นายใหญ่นิงไปครูห่ นึง จากนันกล่าวต่อด้วยรอยยิมเยาะ
“อย่างไรก็ดีเถิด สกุลใหญ่ทงสามในนครอนั
ั นต์นีล้วน
แล้วแต่มีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์อยูใ่ นสกุลด้วยกันทังนัน
เจ้าคิดว่าจะต่อกรกับพวกเขาได้หรือ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย เป็ นสัญญาณให้เขาว่าต่อ

ได้
ก่อนหน้านีนครอนันต์มิใช่เขตแดนของแคว้นเทียนอวิน
เช่นนันเองจึงไม่น่าประหลาดใจทีสกุลใหญ่ทงสามจะมี
ั ผู้
ฝึ กฌานขันปราชญ์อยูใ่ นสกุล
เมือมองไปยังนางด้วยรอยยิมกว้างแล้ว นําเสียงของนาย
410
ใหญ่ก็คอ่ ยๆ ผ่อนคลายลงขณะกล่าวต่อว่า “หากเจ้า
อยากจะอยูใ่ นนครอนันต์ตอ่ ไป ก็จงปิ ดซ่อนพลังของตัว
เองไว้เสีย! หากไม่เช่นนันแล้ว คนของสามสกุลใหญ่นนั
ล่วงรูถ้ งึ พลังของเจ้าเมือไร พวกเขาตามมาสังหารเจ้า
เพือประโยชน์ของตนแน่!”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่าหากอวินลัวเฟิ งกวาดล้างรัง
มหาโจรทลายฟ้าในวันนี ความสําเร็จครังยิงใหญ่ของ
นางจะเป็ นทีรับรูโ้ ดยทัวกัน ส่วนสกุลใหญ่ทงสามเมื
ั อได้
เห็นความเป็ นเลิศและพลังของนางในเวลานัน ก็ยอ่ มไม่
ปล่อยให้นางมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปอย่างแน่นอน!
อวินลัวเฟิ งยิม
411
รอยยิมของนางงดงามเหลือจะกล่าว ราวกับเป็ นตัวตน
ของคําว่าโฉมงามยอดอัจฉริยะไร้เทียมทาน
“เจ้าหมายความว่าจะให้ขา้ ปล่อยเจ้าไปอย่างนันรึ”
หัวหน้าใหญ่ผงกศีรษะ “ใช่แล้ว! ตราบใดทีเจ้าปล่อย

พวกข้าไป ข้าก็จะปิ ดปากเงียบอย่างแน่นอน จะไม่ให้ผู้
ใดล่วงรูถ้ งึ ความเป็ นเลิศของเจ้าเป็ นอันขาด!”
หากข่าวเรืองเด็กน้อยบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนล่วงรู ้

ถึงหูสาธารณชนแล้ว สกุลใหญ่ทงสามจะไม่
ั ตืนตระหนก
จนอยูไ่ ม่สขุ ได้อย่างไร อย่างไรพวกเขาก็ยอ่ มต้องตามล่า
412
สังหาร ไม่ปล่อยให้นางเติบโตเป็ นแน่!
“แผนเจ้าก็เข้าท่าดี แต่น่าเสียดาย ข้าไม่เคยคิดซ่อนเร้น

พลังตน!”
สายลมอ่อนพัดโชยมาแล้วเด็กสาวก็หยัดยืนอยูท่ า่ ม
กลางสายลมนัน มิได้ซอ่ นเร้นความเป็ นเลิศทีแท้จริงของ
ตนไว้แม้แต่นอ้ ย
นายใหญ่หวันวิตก ขณะตังท่าจะพูดต่อ เขาก็เห็นเพียง

ภาพนางเดินจากไปด้วยท่าทีเฉยเมย แล้วนําเสียงเบา
ประหนึงขนนกก็กอ้ งไปทัวทังลาน
413
“หัวหัว เผารังมหาโจรทลายฟ้านีเสีย อย่าปล่อยให้มีผใู้ ด
รอดไปได้!”
นําเสียงนางทังอํามหิตและเย็นชา
นึกถึงบาดแผลของเหล่าทัพนางทีไร จิตสังหารในหัวใจก็
ยิงเข้มข้น ต่อให้มีคนทีไม่รูเ้ รืองรูร้ าวรวมอยู่ นางก็จะไม่
ปล่อยพวกเขาไปเด็ดขาด!
นอกจากนีพวกมหาโจรทลายฟ้าก็ทาํ เรืองชัวช้าเอาไว้
มากมาย และนางไม่เชือว่าจะยังมีผใู้ ดจิตใจบริสทุ ธิรวม
อยูใ่ นนัน ดูจากสันดานของพวกเขาแล้ว หากนางกลับ
มาไม่ทนั เวลา ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าสิงทีจะเฝ้ารอนางอยูท่ ี
414
หอแพทย์อาจเป็ นซากศพคนของนางเองก็เป็ นได้...
ตอนที 1050 แพทย์จาํ นวนนับไม่ถว้ นมาเยือน (1)
415
เปลวเพลิงลุกไหม้อยูใ่ นลานแล้วแผดเผาไปทัวทังยอด
เขา เสียงกรีดร้องโหยหวนก้องสะท้อนออกมาจากทะเล
เพลิงนัน ฟั งแล้วบีบหัวใจให้สนสะท้
ั านเป็ นอย่างยิง
อวินลัวเฟิ งมิได้เหลียวแลผูท้ ีถูกแผดเผาอยูด่ ว้ ยซํา ขณะ

สะบัดแขนเสือเดินลงจากภูเขาไป
...
เมือยามกลางวันมาถึง ข่าวรังมหาโจรทลายฟ้าถูกบุก
416
ทําลายย่อยยับก็เป็ นทีล่วงรูก้ นั ไปทัวทังนครอนันต์ โดย
ปกติแล้วย่อมมีทงผู
ั ด้ ีใจและวิตกกังวล
เหล่าชาวบ้านธรรมดาสามัญส่งเสียงโห่รอ้ งกันไม่หยุด
หย่อนด้วยพวกตนต้องทุกข์ทรมานกันมานานหลายปี
พวกมหาโจรทลายฟ้าก่อกรรมทําเข็ญทุกประการที
สามารถจินตนาการออก หากเห็นสตรีงามเดินผ่านมาก็
จะใช้กาํ ลังเข้าฉุด ใครขวางมิให้ก่อบาป กลับเป็ นต้องถูก
สับเป็ นชินอยูภ่ ายใต้คมกระบีของพวกมันทุกทีไป!
เป็ นเวลากีปี มาแล้วหนอทีพวกเขาต้องทนอยูอ่ ย่างหวาด

กลัวจนตัวสัน ยามนีพวกเขาสามารถวางใจได้เสียที จะ
มิให้ก่รู อ้ งก้องตะโกนได้อย่างไร
417
แน่นอนว่าก๊กโจรอีกสองสามฝ่ ายซึงมีความแข็งแกร่งสูสี
กันนันรูส้ กึ ตรงกันข้ามกับเหล่าชาวบ้าน พวกเขาหวาด
หวัน ไม่รูว้ า่ ใครกันบุกทําลายรังโจร และมีจดุ ประสงค์
อะไร ดังนันพวกเขาจึงเกรงกลัวว่าหากคนเหล่านันกวาด
ล้างรังมหาโจรทลายฟ้าเสียแล้ว หากมายุม่ ย่ามกับกลุม่
อิทธิพลกลุม่ อืนอีกจะทําเช่นไร
และในเวลาไม่นาน ข่าวสารก็เดินทางมาถึงเขตตะวันตก
มีรายงานว่าพวกมหาโจรทลายฟ้าบุกเข้ามาในหอแพทย์
และทําร้ายเหล่าผูค้ มุ้ กัน เช่นนันเองนายใหญ่แห่งหอ
แพทย์จงึ ได้บกุ ทําลายรังมหาโจรเสียราบคาบด้วยโทสะ
ข่าวดังกล่าวทําให้นามของหอแพทย์ดงั กระฉ่อนขึนมา
418
ในชัวข้ามคืน ใครๆ ต่างก็เอ่ยถามถึงทีมาทีไปของหอ
แพทย์วา่ เหตุใดจึงได้มีพลังแข็งแกร่งถึงเพียงนัน
ในขณะทีทุกคนกําลังฉงนสงสัยอยูน่ นั จู่ๆ หอแพทย์ก็

ออกมาประกาศว่า
“พรุง่ นีในช่วงบ่าย จะมีการก่อตังหอแพทย์ขนอย่

ึ างเป็ น
ทางการ และพวกเราขอเชิญผูม้ ีอิทธิพลทุกท่านทัวโลก
เข้ามาเยียมเยือน”
ทันใดนันเอง ผูค้ นทีกําลังฉงนสงสัยกับหอแพทย์ตา่ งก็มิ

อาจเหนียวรังตนมิให้ตงโต๊
ั ะถกประเด็น แพร่ข่าวกันไป
ทัวจนถึงขันว่านครอนันต์ทงนครต้
ั องตกอยูใ่ นความ
419
โกลาหล
...
วันต่อมาในช่วงบ่าย แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาอาบทุก
ตารางนิวของเขตตะวันตกให้สว่างจ้า
ในช่วงเวลานัน มีผคู้ นนับไม่ถว้ นเดินป้วนเปี ยน ชะเง้อ

ชะแง้อยูห่ น้าประตูรวหอแพทย์
ั พลางถกประเด็นกับผูค้ น
รอบข้างมิหยุดปาก พลันประตูรวของหอแพทย์
ั ก็เปิ ด
ออก และเมือแสงอาทิตย์ตกกระทบกับหอสูง กําแพง
ขาวบริสทุ ธิก็ปรากฏต่อสายตา ส่องประกายอ่อนจางอยู่
ท่ามกลางแสงอาทิตย์
420
“ทุกท่าน ยินดีตอ้ นรับสูห่ อแพทย์” ชิงมูเ่ ผยยิมอ่อนจาง
จากนันเดินออกมาจากประตูรวขณะกล่
ั าวว่า “หลังจาก
นี ข้าจะขอนําทุกท่านเข้าเยียมชมชันแรกของหอแพทย์”
ทุกคนมิอาจสะกดกลันความฉงนสงสัย และบางคนถึง
กับร้องออกมาด้วยความกระตือรือร้น
“รีบๆ นําพวกข้าเข้าไปเสียที! ข้าอยากจะรูน้ กั ว่าหอ

แพทย์นีมีดีอย่างไร และแตกต่างอะไรจากกลุม่ อิทธิพล
อืนนัก”
เมือได้ยินนําเสียงดูแคลนชิงมูก่ ็มิได้โกรธเคืองแต่อย่าง
421
ใด กลับฉายรอยยิมขึนบนดวงหน้าชรา “ทุกท่าน โปรด
ตามข้ามา” กล่าวจบ เขาก็หมุนกายเดินเข้าไปในหอ
แพทย์
หอแพทย์นนมี
ั ตโู้ อสถโปร่งใสรายล้อม โอสถทังหลาย
ต่างก็จดั แสดงไว้อย่างโดดเด่นเตะตา แม้โอสถเหล่านีจะ
ลําค่า แต่ก็ยงั หาซือได้จากตลาดทัวไป ทีทุกคนตกตะลึง
ก็คือตําราโอสถทังหลายทีวางไว้ขา้ งตูโ้ อสถเหล่านันต่าง
หาก...
ดังทีใครๆ ก็รู ้ ทักษะวิชาการรักษาคือชีวิตของแพทย์

หากมิใช่ศิษย์แล้วก็จะไม่มีทางถ่ายทอดวิชาให้แก่คน
นอกเป็ นอันขาด
422
ทว่าหอแพทย์นีกลับวางตําราโอสถไปทัวอย่างนันหรือ
ชิงมูส่ มั ผัสได้ถงึ ความตกตะลึงของทุกคนแล้วก็แย้มรอย

ยิมอ่อนจาง “ในเมือโอสถทังหลายถูกวางไว้ทีนีแล้ว ไม่
ว่าใครก็สามารถรับไปได้ เพียงแต่คนผูน้ นต้
ั องนําโอสถ
ซึงมีมลู ค่าเท่ากันมาแลก!”
423

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม7

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม7

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที 901 เปิ ดโปงแผนสมคบคิด (3)

เมือได้ยินประโยค ‘ใครขวางฆ่าให้หมด’ กายเจียงเมิง

ทันใดนันเองก็บงั เกิดคลืนพลังมหาศาลพุง่ เข้าโจมตี

เสวียนเทียนสัมผัสได้ถงึ รังสีจากด้านหลัง แล้วสีหน้าก็

เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ทีข้าไม่สงั หารนางให้

มิตอ้ งพูดถึงชายผูน้ ีดอก นอกจากเสวียนเทียนทีรูค้ วาม

ขณะนันเอง เสียงเจียงเมิงเหยาก็ดงั ขึนมาทันใด นาง

แม้วา่ เยียจิงเสวียนจะโง่เง่าเพียงใด บัดนีเขาก็เข้าใจทุก

อย่างนีเอง ทังหมดล่วงรูถ้ งึ แผนสมคบคิดระหว่างตนกับ

บุรุษอาภรณ์กรมท่าทีเดิมทีตกตะลึงไปครูห่ นึงนัน บัดนี

“ฮองเฮาหายดีแล้วจะทําไมเล่า วันนี พวกเจ้าคูร่ กั ใจคด

“ใช่แล้ว!” ชายผูน้ นตอบรั

ทันใดนันเอง รังสีอาํ มหิตของชายผูน้ นก็

อย่างไรก็ดี ความเร็วของเขาก็มิอาจสูไ้ ด้โดยสดุดี...

อวินลัวเฟิ งนังลงด้วยท่าทีเอือยเฉือย ชันขาขวาขึนบน

ตังแต่แรกแล้วอวินลัวเฟิ งได้เตรียมตัวอยูต่ ลอดเวลามิ

“นางเด็กสามานย์ ข้าประเมินเจ้าตําเกินไปจริงๆ” ชายผู้

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมชัวร้าย “เจ้าเก่งนักก็เข้ามาเองซี!”

บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เหมือนจะรูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่าง

ไม่นานนัก ท่ามกลางสายตาของทุกคน บุรุษอาภรณ์ดาํ

กระทังบัดนีเองเยียจิงเสวียนก็ยงั คงไม่รูเ้ รืองรูร้ าว...

ตอนที 903 อวินเซียวปฏิบตั ิการ (1)

“เจ้าเป็ นใคร” บุรุษอาภรณ์ยาวสีกรมท่าผูน้ นมี

เขาไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด แต่บรุ ุษไร้ความรูส้ กึ ตรงหน้านี

แม้ชายผูน้ ีเพียงแต่คิดเท่านัน ยังมิได้ลงมือกระทําการ

ต่อให้เป็ นเพียงความคิด ก็ตอ้ งถอนโคนให้ราบคาบ!

ทีแรก เยียจิงเสวียนก็คิดจะหัวเราะออกมาอยูห่ รอก เจ้า

ขณะเดียวกันนันเอง ชายผูน้ นก็

ดวงตาของเขาค่อยๆ เผยให้เห็นความหวาดกลัว “ผูฝ้ ึ น

เทียบกับผูอ้ ืนแล้ว บุรุษอาภรณ์ยาวสีกรมท่ายิงดูหวาด

ตนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนระดับสูง หากล้มตนได้ในที

ผูค้ นทังสองทําลายศักดิศรีของนางจนป่ นปี และบัดนี

“คึๆ” ชายผูน้ นเหยี

ครันมองไปยังชายผูค้ ลุม้ คลังนันแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงถอน

ครันได้ยินฮ่องเต้ดงั นัน สีหน้าชายผูน้ นก็

“เราตัดสินใจแล้ว และพวกเจ้ามิตอ้ งพูดอะไรอีก” ฮ่องเต้

“ฮ่าๆๆ!” ชายผูน้ นเปล่

“พระสนมซูกบั ข้าลักลอบคบชูก้ นั มานาน! หาเป็ นเช่นนัน

รอยยิมสามานย์ปรากฏบนริมฝี ปากของเขา ขณะถ้อย

พระสนมซูนิงตาค้างไป นางไม่คิดเลยว่าชายผูน้ ีจะเปิ ด

“เสด็จแม่!” เจียงเมิงเหยากายสันเทา “เขาพูดจริงอย่าง

“เจ้าคิดให้องครักษ์มาจับข้าอย่างนันหรือ” ชายผูน้ นหรี

พระสนมซูมีปฏิกิรยิ าตอบโต้ทนั ทีพลางปรีเข้าไปเกาะ

“ไสหัวไป!” สีหน้าชายผูน้ นหมองหม่

“ท่านจะไร้เมตตาอย่างนีมิได้ หรือต่อให้ทา่ นไม่แยแสข้า

พระสนมซูยงั คงไม่รูต้ วั และยังคงเกาะแข้งเกาะขาชายผู้

“ข้าขอร้องท่านช่วยพวกเราสองแม่ลกู หนีไปอยูใ่ นทีห่าง

“ท่านโกหกใช่ไหม” เจียงเมิงเหยาล่าถอยไป หน้าซีดขาว

นําเสียงไม่ปรานีปราศรัยส่งให้รา่ งของชายผูน้ นสั

บัดนีเอง การกระทําของชายผูน้ นได้

“เมิงเหยา...” พระสนมซูชอ้ นศีรษะขึนส่วนดวงตาก็เปี ยม

ทังเกียรติยศ สถานะสูงส่ง และความมังคังของนางกลับ

อวินเซียวรูเ้ รืองขึนมาทันที แล้วนําเสียงทุม้ ตําก็เย็นชา

“อวินเซียว ทําลายสถานพลังของเขาเสีย แล้วส่งตัวเขา

อวินลัวเฟิ งยืดกายเชืองช้า ลุกขึนยืนจากเตียง นาง

ขณะนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เดินไปยืนอยูข่ า้ งร่างเยียจิง

ครันเห็นเยียจิงเสวียนเป็ นเบือใบ้อยูด่ งั นันแล้ว อวินลัว

ริมฝี ปากเยียจิงเสวียนกระตุกไป เผยให้เห็นรอยยิมมาก

เยียจิงเสวียนเหยียดเยาะ “พระสนมซู ความตายมา

พระสนมซูแค้นเสียจนทุม่ กายใส่เยียจิงเสวียน อย่างไรก็

อวินลัวเฟิ งบิดริมฝี ปากแผ่วเบา “ฆ่าเขาเสีย!”

แม้ถอ้ ยคํานางกระจ่างใสเบาแผ่ว แต่กลับส่งให้รา่ งของ

“อวินลัวเฟิ ง ข้ามีศกั ดิเป็ นอา เจ้ากล้าพูดจากับข้าเช่นนี

อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเยียจิงเสวียนด้วยหางตา “ทําไมข้า