A THEORY OF FRAUD IN MARKET ECONOMIES

Modern Theories of Fraud

Ang karamihan sa mga modernong teorya ng pandaraya at kriminal na pag-uugali sa

pangkalahatan ay binuo sa loob ng mga disiplina ng sosyolohiya at kriminolohiya. Sa

isang address noong 1939 kay ipinakilala ng American Sociological Association, Edwin

H. Sutherland ang konsepto ng white-collar crime (1940). Siya ay "humigit-kumulang"

tinukoy ang ganitong uri ng krimen, sa White Collar Crime, bilang “isang krimen na

ginawa ng isang taong may kagalang-galang at mataas na panlipunan katayuan sa

kurso ng kanyang trabaho” (1983 [1949], p.7). Sa pamamagitan ng paglikha ng bagong

konseptong ito, ang Sutherland ay epektibong nagbigay-pansin sa isang pangkat ng

mga tao noon napabayaan ng mga sosyologo at kriminologist sa kanilang mga

pagsisikap na maunawaan ang pandaraya. Pansin, maaari itong idagdag, na higit sa

lahat ay hindi tinatanggap bilang unang edisyon ng White Ang Collar Crime ay na-

censor at pinilit na tanggalin ang mga pangalan ng mga institusyon ng negosyo. Ilan sa

mga madalas na pang-aabuso ng mga negosyante, ayon kay Sutherland, ay:

maling representasyon sa mga financial statement, manipulasyon ng stock, panunuhol

sa mga pampublikong opisyal, komersyal na panunuhol, maling representasyon sa

advertising at salesmanship, maling paggamit ng mga pondo, maikling timbang at

sukat, maling pagmamarka ng mga bilihin, buwis mga pandaraya at maling paggamit ng

mga pondo sa mga receivership at pagkabangkarote (1940, pp.2-3). Ang kanyang

paliwanag para sa mapanlinlang na pag-uugali ay na ito ay "natutunan kasama na

yaong mga nagpapakahulugan sa gayong kriminal na pag-uugali nang paborable at

nakahiwalay sa mga taong tukuyin ito nang hindi pabor, at ang isang tao sa isang
naaangkop na sitwasyon ay nakikibahagi sa ganoon kriminal na pag-uugali kung, at

kung lamang, ang bigat ng mga paborableng kahulugan ay lumampas sa bigat ng hindi

kanais-nais na mga kahulugan” (1983 [1949], p.240). Tinawag niya ang teoryang ito

di↵erential association (1947 [1924], 1983 [1949]). Crucially ito ay isang teorya ng pag-

uugali na naghahanap ng sanhi sa loob ng mga organisasyong panlipunan at sa

pamamagitan ng kapasidad ng indibidwal

pag-aaral .

Noong 1950s, si Donald R. Cressey, isang dating estudyante at collaborator ng

Sutherland, bumuo ng kanyang sariling teorya ng pandaraya (1950, 1953), na kilala

bilang fraud triangle. Cressey Nagtalo na para mangyari ang pandaraya, tatlong

pamantayan ang dapat na naroroon: (1) pinaghihinalaang presyon, kadalasan sa anyo

ng problemang pinansyal na hindi maibabahagi sa iba, (2) pinaghihinalaang

pagkakataon at (3) rasyonalisasyon. Sa pamamagitan ng lohikal na extension, lahat ng

tatlong pamantayan dapat humawak para maganap ang isang mapanlinlang na gawa.

Ang una sa tatlong pamantayan, napagtanto hindi naibabahaging pinansiyal na

presyon, ay kumakatawan sa parehong kondisyon ngunit panlabas na salik at

isang hindi maipaliwanag na motibo. Ibig sabihin, exogenous ang pressure sa work

environment at ang motibo, pera, ay ibinigay lamang. Ang pangalawang pamantayan ay

maaaring bigyang-kahulugan sa isa sa dalawang paraan, isa, bilang isang tiyak ngunit

panloob na kondisyong salik sa indibidwal o dalawa, bilang katangian ng indibidwal.

Sa kaso ng unang interpretasyon, ang nakikitang pagkakataon ay nangyayari kapag

ang isang indibidwal ay nangyari sa ilang impormasyon at/o sitwasyon sa loob ng isang

trabaho.

ang pagtatakda na kung aaksyunan ay magiging kapaki-pakinabang sa pananalapi.

Ipinahihiwatig na ang pagkilala sa sitwasyon ay dumating sa pamamagitan ng isang

clue o trigger. Sa kaso ng pangalawa interpretasyon, ang indibidwal ay ipinapalagay na

oportunistiko. Narito ang indibidwal aktibong naghahanap ng mga pagkakataon. Ang

dalawang pagkakaibang ito ay hindi ginawang malinaw sa ang orihinal na tatsulok ng

panloloko ngunit napag-usapan, gaya ng susuriin sa ibaba, kapag isinasaalang-alang

ang pagkakaiba sa pagitan ng hindi sinasadya at mandaragit na pandaraya. kay

Cressey

Ang mga obserbasyon ay higit na humantong sa kanya sa konklusyon na ang mga

manloloko, bilang panuntunan, ay hindi nagnanais na itinuturing ng iba bilang mga

lumalabag sa tiwala, kaya kailangan ang ikatlong pamantayan, ang rasyonalisasyon.8

Ang mental trick na ito ay ang kakayahan ng tao na maibsan ang cognitive dissonance.

(Festinger, 1957). Mahalagang itakda na ang pagkakakilanlan ng isang kakayahan sa

pag-iisip na nagpapagaan ng hindi gustong emosyonal at intelektwal na salungatan ay

hindi katulad ng pagtugon kung saan nagmula ang labanan. Higit pa rito, kung ang isa

ay ganap na nakilala na may mga mapanlinlang at manipulative na gawi, malabong

susubukan nila ang rasyonalisasyon. Ang isang huling pagkukulang ng modelo na

maaaring ipaliwanag, sa bahagi, ang dalawang ito mga kabiguan, ay ang

indibidwalistikong pagsusuri nito. Lumilitaw ang manloloko, sa tatsulok ng pandaraya

gumana nang hiwalay sa anumang istruktura o institusyonal na pagsasaalang-alang.

Ang isahan motibo, pinansiyal na presyon (pera), ay ibinibigay lamang at ipinapalagay

na natatangi sa indibidwal. At habang ang pagkakataon ay maaaring isang

kinakailangang kondisyon, ito ay hindi sapat upang ipaliwanag ang sistematikong pag-

uugali.

Ang isang account na maaaring ipaliwanag ang diskarteng ito ay ang katotohanan na

ang Cressey's pananaliksik na nakatuon sa mababang katayuan, maliit na panahon o

menor de edad na nanloloko ng mga babaeng hindi "elite" o "white-collar" na krimen.

Dagdag pa, madalas niyang pinagsasama ang dalawa at dahil dito ay nagdidirekta

karamihan ng bagong pananaliksik sa kriminolohiya tungo sa menor de edad na krimen

sa trabaho (Black, 2010). Sa paggawa nito, ibinukod nito ang isang buong hanay ng

mga pandaraya at mga maaaring malayo mas nakakasira. Sa isang mas pangunahing

antas at kaugnay sa itaas, mga embezzlers dito kinukuha bilang mga sopistikadong

magnanakaw hindi manloloko.

Sa kabila ng fraud triangles pagkukulang, ito ay may malawak na pagtanggap sa mga

anti-fraud na komunidad tulad ng Association of Certified Fraud Examiners (ACFE),

isang salik sa Auditing Standards (SAS) 99, pananaliksik na bahagyang sumusuporta

sa teorya (Bell at Carcello, 2000; LaSalle, 2007; Hogan et al., 2008), at isang lugar sa

karamihan ng mga aklat-aralin sa pag-audit.9 Bagama't malawak na ginagamit pa rin

ang tatsulok ng pandaraya, sa nakalipas na tatlong dekada doon ay ilang mga

pagtatangka na baguhin ito. Dalawang ganoong pagbabago ang sukat ng pandaraya

at ang pandaraya na brilyante. Mga Accountant na sina W. Steve Albrect, Marshall B.

Romney at Binuo ni Keith R. Howe ang dating noong 1984 sa pamamagitan ng

paggawa ng isang pagbabago sa pandaraya tatsulok - pinalitan nito ang personal na

integridad para sa rasyonalisasyon. Naisip na ang sukatan ng personal na integridad ay

isang mas mahusay na predictor dahil masusukat nito ang nakaraan

pag-uugali ngunit din dahil ito ay natukoy kung isa o hindi ang isa ay rationalize

nonnormative pag-uugali. Ang pangalawang pagbabago, ang brilyante ng pandaraya,

ay binuo ni mga accountant na sina David T. Wolfe at Dana R. Hermanson noong 2004.

Sa kanilang bersyon, sila panatilihin ang orihinal na tatsulok ngunit magdagdag ng

pang-apat na dimensyon, kakayahan. Ang karagdagang ito kalidad ay idinagdag sa

pagkakataong bahagi ng tatsulok upang ilarawan ang katotohanan na ang mga

pandaraya ay hindi maaaring gawin kung ang indibidwal ay talagang kulang sa ilang

mga kakayahan samantalahin ang kahinaan ng kontrol. Isang organisasyonal na

kakayahan kasama ang lima Ang mga katangian ay kinilala nina Wolf at Hermanson:

una, ang manloloko ay may posisyon ng kapangyarihan at impormasyon, pangalawa

siya ay tuso, pangatlo siya ay egotistic, pang-apat siya ay manipulative, fifth s/siya ay

isang sinungaling at pang-anim s/siya ay mahinahon sa ilalim ng pressure (2004, pp.39-

40). Nakakatulong ang mga katangiang ito na ipaliwanag ang mandaragit, oportunistiko

o kontrolin ang manloloko, isang uri ng manloloko na medyo naiiba sa di-sinasadyang

manloloko. Ang hindi sinasadyang manloloko ay karaniwang inilalarawan bilang nasa

katanghaliang-gulang, unang beses na o↵ender

na humahawak ng isang nangungunang posisyon sa trabaho at karaniwang itinuturing

bilang isang modelong mamamayan ng komunidad (ACFE, 2009). Ito ang mabuting tao

na naipit sa isang masamang sitwasyon parabula. Kapag at kung ang hindi

sinasadyang manloloko ay patuloy na manlinlang at mananatiling hindi natukoy, sa

isang punto sila ay mag-e-evolve sa isang mandaragit o oportunistang manloloko. Sa

sa madaling salita, matapos ang isang pandaraya ay nagawa at pinansiyal na

pakinabang at rasyonalisasyon nakamit, ang may kagagawan ay hindi karaniwang

humihinto sa kanilang mga mapanlinlang na gawain. Bagkus, siya

o patuloy siyang gagawa ng aksyon hanggang sa oras na matukoy ang mga ito

(Association of Certified Fraud Examiners, 2010; Beasley et al., 1999, 2010). Ayon kay

Dorminey et al. (2012), sa sandaling ang paglipat mula sa isang hindi sinasadya tungo

sa predatory mindset ay nangyari, ang "mandaragit ay naghahanap ng mga

organisasyon kung saan siya ay maaaring magsimulang magplano halos agad-agad sa

pagiging hired...[dito] ang pressure at rationalization ay hindi gaanong gumagana o

walang papel...Sa halip, ang pagmamataas at isang kriminal na pag-iisip

[nangingibabaw]” (p.566). Pagguhit sa gawa nina Wolfe at Hermanson, Dorminey et al.

na-update ang brilyante ng pandaraya sa pamamagitan ng pagsasama ng parehong uri

ng mga manloloko na may pagkakataon bilang karaniwang kadahilanan,