Љубовта како збор звучи совршено.

 Таа е некако тркалезна, слатка, слатка, не

значи ништо, а таа ни е се. Со неа во нашите срца, ние сме силни, среќни,
неуморни, сè во нас и околу нас цвета. Различните љубови ги освојуваат нашите
срца. Некои траат и траат затоа што се сосема природни, некои исчезнуваат, се
заменуваат со други, спонтано, неочекувано.

Многумина се незаменливи, единствени, посебни. Всушност, секоја љубов е

посебна. Нè обзема на различни начини, се изразува со различни
зборови. Времето, местото, начинот, зборовите, климатските услови и
неволјите, луѓето, целата околина, влијаат на раѓањето на љубовта, особено
меѓу партнерите. Тоа се околности кои не се повторуваат двапати. Во тој
момент стануваме свесни за познатите пеперутки, клекнати колена, недостаток
на текст, блокирање.

Љубовта е секогаш слатка, има вкус на чоколадна торта. Така е секој залак, се

чини дека секој нареден е поубав од претходниот. Тогаш најчесто пиеме чаша
вода, а уживањето што го имавме останува само во сеќавањето.

Луѓето се однесуваат крајно детски кога се работи за нечија љубов, нечие

срце. Ја третираат како играчка. Прво го фрлаат од рака на рака, го удираат од
ѕид, го клоцаат, го растргнуваат на парчиња и со компас го прободат она што
останало.

Општеството го врзува човекот со обврски уште од дете. Ги има се повеќе, се

множат. Ги оддалечуваат луѓето еден од друг, а тие ретки моменти ги
прекинуваат со извршување на нивните обврски. Потребна ни е поддршка,
разбирање, надополнување, разгорување, ни требаат моменти со саканите.

Љубовта настана во експлозија на соодветни елементи. Уникатен, тенок, кревок,

див и неопходен. Во збрката на животот почнува да се ниша, истрелот
исчезнува и станува товар, зашто не може да го пробие лавиринтот на
животот. Гласам за љубов, за блесок на емоции, за несебична љубов со успешно
траење, за опстанок на тој нежен цвет неопходен за секого.