Ang pagsusuri sa panitikan ng istraktura ay pag-aaral sa mga bahagi ng isang teksto na nagpapahayag sa

layunin at mensahe ng may-akda. Ito ay ginagawa upang malaman kung paano nakatulong ang
istraktura sa pagpapahayag ng mensahe at kung mayroong mga bahagi na maaaring mapabuti pa. Sa
madaling salita, ito ay pag-aaral sa pagkakayari ng isang teksto.

Halimbaw ng pagsusuri sa panitikan ng istraktura ay ang pag-aaral sa istruktura ng isang nobela.

Halimbawang tinutukoy nito ang mga sumusunod:

Panimula Ang unang bahagi ng nobela na nagbibigay ng pagpapakilala sa paksa at layunin ng teksto.

Gitna: Ang mga katawan na naglalaman ng mga detalye tungkol sa paksa. Maaring mayroong ilang
bahagi sa loob ng katawan na nagbibigay ng pagbabago sa paksa o pagbubuo sa kuwento.

Wakas: Ang huling bahagi ng nobela na nagbibigay ng konklusyon o pagtatapos sa mga ideya na
naipahayag sa teksto.

Apat na uri ng istruktura ng teksto.

Posibleng pag-aralan ang isang teksto mula sa iba’t ibang pananaw. Halimbawa, maaari tayong tumuon
sa istraktura nito upang maiuri ito sa isang uri ng nilalaman. Sa ibaba, ipinakita namin ang ilan sa mga
pinakakinakatawan na halimbawa. Tuklasin ang apat na uri ng istruktura ng teksto!

Istruktura ng isang tekstong naglalarawan

Sa pangkalahatan, ang ganitong uri ng nilalaman ay maikli. At, gaya ng ipinahihiwatig ng konsepto,
nakatutok ito sa paglalarawan ng isang tiyak na katotohanan: isang sitwasyon, isang tanawin o isang
nauugnay na katotohanan. Kaya, ang pang-uri ay ang sangkap na talagang naroroon sa ganitong uri ng
komposisyon. Sa pamamagitan ng ganitong uri ng salita posible na ilagay ang accent sa mga nuances.
Hindi lamang posible na ilarawan ang isang nakikitang aspeto sa pamamagitan ng pagtukoy sa mga
kulay, hugis at texture. Ang paglalarawan ay maaari ding tumuon sa emosyonal na mundo ng tao. Ito ay
kung ano ang mangyayari kapag ang isang text deves sa isang estado ng isip.

2. Istruktura ng tekstong argumentative

Mayroong pangunahing ideya na lubos na sinusuportahan ng argumentong nabuo sa kabuuan ng teksto.

Ang pangunahing tesis, samakatuwid, ay pinalalakas ng pagbuo ng mga sumusuportang ideya. Na
umaayon sa panghuling konklusyon. Ang pangunahing istraktura ng ganitong uri ng teksto ay binubuo ng
tatlong mahahalagang seksyon: panimula, pag-unlad at kinalabasan.

Kung nais mong bungkalin ang paksang sinuri, basahin nang mabuti ang bawat isa sa mga bahagi ng
teksto. Sa una, isang paunang diskarte ang ginawa na nagpapalagay ng isang unang pagtataya sa paksa.
Sa pag-unlad ang argumento ay tinukoy nang mas detalyado. Sa pangwakas na konklusyon, sa kabilang
banda, ang pagsasara ay ginawa sa pamamagitan ng paraan ng synthesis.

3. Estruktura at katangian ng isang tekstong pampanitikan

Ang istruktura ng isang teksto ay maaari ding magkaroon ng malinaw na pokus sa panitikan. Kung gayon,
ang mga salitang ginamit ay hindi lamang namumukod-tangi para sa kanilang kahulugan, kundi pati na
rin sa kanilang kagandahan. Ang may-akda ay may espesyal na pangangalaga sa tono at wika. Sa
katunayan, ang teksto ay pinayaman din sa pagkakaroon ng mga literary figure na nagdaragdag ng istilo
sa pinal na komposisyon. Ang metapora ay isa sa mga pormula na ginamit. Marami sa kanila ay direktang
inspirasyon ng kalikasan.

Pinapayagan ka nitong lumikha ng mga kaakit-akit na laro ng salita upang ipahayag ang impormasyon sa
isang orihinal na paraan. Sa madaling salita, pinagsasama ng isang tekstong pampanitikan ang
impormasyon sa estetika. Mahalaga kung ano ang sinasabi ng may-akda, ngunit kung paano niya ito
ipinapahayag. Ang kanyang pagsulat ay nailalarawan sa pamamagitan ng isang mahusay na utos ng
salita. Ito ay isang dinamikong teksto na umiiwas sa pag-uulit ng parehong mga konsepto. Kaya, ay
pinayaman sa pagsasanib ng iba pang kasingkahulugan at kasalungat.

4. Estruktura at katangian ng isang tekstong pasalaysay

Mayroong iba’t ibang uri ng mga teksto, tulad ng tinalakay natin sa Pagsasanay at Pag-aaral. Nauna na
nating ipinahiwatig na ang isang deskriptibong komposisyon ay inuuna ang paggamit ng mga pangngalan
at pang-uri. Ang huli ay nagdaragdag ng mga tiyak na nuances sa komposisyon. Kaya, maaaring
mailarawan ng mambabasa ang impormasyon nang may higit na kalinawan. Buweno, ang teksto ng
pagsasalaysay ay isa na, sa kabaligtaran, ay namumukod-tangi para sa madalas na paggamit ng mga
pandiwang aksyon. Ang mga ito ay mga pandiwa na nagdaragdag ng dinamismo sa salaysay. Anong mga
bahagi ang bumubuo sa ganitong uri ng teksto? Ang pagsasalaysay ay nagsisimula sa paunang diskarte
na nakabalangkas sa panimula.

Sa susunod na pag-unlad ang buhol ay matatagpuan, ibig sabihin, ang nucleus na naglalaman ng
mahahalagang impormasyon. Sa pangkalahatan, ipinapakita nito ang pagbuo ng isang salungatan na
nalutas patungo sa huling resulta. Ang mga pandiwa ng aksyon ay direktang konektado sa mga tauhan sa
balangkas. Sa ganitong uri ng teksto mayroon ding puwang para sa mga paglalarawan.

Samakatuwid, mayroong apat na uri ng istruktura ng teksto. Ang mga nilalaman ay maaaring uriin sa
iba’t ibang grupo: deskriptibo, argumentative, pampanitikan at salaysay.