ORDILLANO, VANESSAMIE H.

2019-17780-MN-0
MAF616
MGA NATATANGING PAKSA SA WIKA

Language Policies – Impact on Language Maintenance and Teaching Focus on Malaysia,

Singapore and The Philippines

ni: Maya Khemlani David

Ang Filipino ay ang katutubong wika na ginagamit sa buong Pilipinas bílang wika ng

komunikasyon, sa pabigkas at sa pasulat na paraan, ng mga pangkating katutubo sa buong

kapuluan. Sapagkat isang wikang buháy, mabilis itong pinauunlad ng araw-araw at iba’t ibang uri

ng paggamit sa iba’t ibang pook at sitwasyon at nililinang sa iba’t ibang antas ng saliksik at

talakayang akademiko ngunit sa paraang maugnayin at mapagtampok sa mga lahok na

nagtataglay ng mga malikhaing katangian at kailangang karunungan mula sa mga katutubong

wika sa bansa.

Ayon sa teksto ni David, mayroong maraming mga kadahilanan para sa paglilipat ng wika at

pagkamatay. Bukod sa mga natural na kalamidad na nagreresulta sa pagkamatay ng isang

pamayanan ng pagsasalita, maraming mga kadahilanan na gawa ng tao ang maaaring maging

sanhi ng naturang mga sakuna. Tinantya ni Nettle at Romaine (2000: 2) na halos kalahati ng mga

kilalang wika sa mundo ay nawala sa nagdaang 500 taon at iminungkahi ni Crystal (2000: 19) na

ang kabuuan ng isang wika ay maaaring mawala bawat 2 linggo sa susunod na 100 taon. Isa sa

mga kadahilanan na gawa ng tao na maaaring maging sanhi ng paglipat ng wika at pagkamatay

ay mga patakaran sa wika. Sa bahagi ng papel na ito tatalakayin dito ang mga patakaran sa wika

sa tatlong mga bansa (Malaysia, Singapore at Pilipinas) at ipapakita kung paano sila nakakaapekto

sa paglipat ng wika. Tatalakayin ng ikalawang bahagi ng papel na ito kung paano ginagamit ang
multiliteracies upang buhayin ang ilan sa mga wikang “nanganganib‟.

Malaysia

Mayroong halos 140 mga wikang sinasalita sa Malaysia, isang tunay na multilingual at

multikultural na lipunan (Grimes, 2000). Kaagad pagkatapos maging malaya ang Malay noong

1957, ang Malay ay itinatag bilang pambansang wika kasama ang layunin ng pagyamanin ang

pambansang pagkakaisa. Gayunpaman mayroong isang probisyon para sa pagtuturo ng mga

katutubong wika ng maraming iba pang mga wika. Ang "Pupil Own Language‟ (POL) ay maaaring

ituro sa mga paaralan kung mayroong hindi bababa sa 15 mga mag-aaral na bumubuo ng isang

klase (Jernudd, 1999; Kaplan & Baldauf 2003; Kua, 1998; Smith, 2003). Ang Matematika at Agham

ay itinuro sa Ingles mula sa pangunahing Baitang 1 pataas mula pa noong 2003 (Spolsky, 2004;

Yaakub, 2003). Mayroon ding mga paaralang primarya ng Tsino at Tamil kung saan ang mga bata

sa Malaysia ay maaaring turuan sa kanilang mga katutubong wika sa unang anim na taong pag-

aaral sa kani-kanilang mga katutubong wika, Mandarin at Tamil.

Sa estado ng Silangang Malaysia ng Sarawak, ang ibang mga wika ay ginagamit bilang medium ng

pagtuturo. Ang Iban, na siyang pinakamalaking pangkat sa Sarawak, ay nagturo ng kanilang wika

sa parehong elementarya at sekondarya. Sa estado ng Sabah, pati na rin sa East Malaysia, ang

Kadazandusun ay tinuro bilang POL sa mga paaralan ng gobyerno mula pa noong 1997 (Smith,

2003), at ang paggamit ng Murut ay nagsimula lamang ayon kay Kimmo Kosonan (2005). . Sa

West Malaysia isang wikang Orang Asli (ang mga katutubo ng West Malaysia) na wika na

tinatawag na Semai, ay ginagamit sa mababang antas ng paaralang primarya sa ilang mga

paaralan kung saan nangingibabaw ang pamayanan.

Ang paggamit ng mga wikang minorya na ito sa sistema ng pangunahing paaralan ay hindi
nangangahulugang ang mga wikang minorya ay nabubuhay at maraming mga wika ang

makakaligtas lamang kung mapanatili ito sa domain ng tahanan. Sa kasamaang palad, ang diin sa

Malay, wikang Pambansa at Ingles din na isang wikang internasyonal ay nakikita bilang mas

mahalaga kaysa sa oras na ginugol sa pag-aaral ng katutubong wika at isang bilang ng mga

pamayanan sa pagsasalita ay lumilipat mula sa kinagawian na paggamit ng kani-kanilang mga

wikang pamana (tingnan sa David , 1996 sa pamayanan ng Sindhi, Sankar sa pamayanan ng Iyer

2004, Nambiar 2007 sa pamayanan ng Malayalee, David, Naji at Sheena sa pamayanang Punjabi

noong 2002, David at Faridah sa pamayanan ng Portuges, 1999)

Ang mga lokal na pamayanan, pundasyon ng wika at mga organisasyong hindi pang-gobyerno ay

nagtutulungan sa pag-unlad ng wika upang magkaroon ng mga wikang minorya sa sistema ng

paaralan (Kuo, 1998; Lasimbang & Kinajil, 2000; Smith, 2001, 2003).

Singapore

Sa Singapore, higit sa 20 mga wika ang sinasalita. 75% ng populasyon ay etnikong Tsino, ngunit

ang Ingles ay nag-iisang daluyan ng pagtuturo sa lahat ng antas ng edukasyon, at tatlong iba pang

opisyal na wika, ie Malay, Mandarin at Tamil, ay itinuro bilang pangalawang wika (Grimes, 2000;

Jernudd, 1999; Kaplan & Baldauf, 2003; Pakir, 2004). Ang mga nagsasalita ng ibang mga wika ay

maaaring malayang pumili upang mag-aral ng isang wika mula sa mga inaalok sa kurikulum ng

paaralan. Sinabi ni Gopinathan, (1980: 178) na mula nang malaya ang Singapore ay nagsagawa

ng bilingualism (Ingles at isang katutubong wika) sapagkat itinuturing na mahalaga para sa mga

Singaporean na ipakita ang pagkakakilanlang pagkakaiba-iba ng etniko at wika ng Singapore sa

mundo. Malinaw na nakasaad ito sa patakaran sa bilingual ng Singapore kung saan natutunan

ang Ingles bilang isang unang wika. Kailangan ding malaman ng mga Singaporean ang kanilang
katutubong wika sa mga paaralan ayon sa kanilang etniko na pinagmulan (Mandarin para sa

Tsino, Bahasa Melayu para sa mga Malay at Tamil para sa mga Indiano). Ang layunin ng

patakarang bilinggwal ay upang maitaguyod ang paggamit ng mga katutubong wika upang

matiyak ang pagkakakilanlan at pagpapanatili ng mga tradisyonal na kultura at kanilang mga

halaga.

Ipinaliwanag ni Gopinathan (1988) na ang pangangailangan para sa katatagan panlipunan at

pampulitika sa isang magkakaibang lipunang multi-lahi na pinapabilis din ang paglago ng

ekonomiya ay ang pangunahing kadahilanan na nakakaimpluwensya sa kaisipan ng gobyerno ng

Singapore at mga patakaran sa wika. Ang Ingles ngayon ay isang de facto pambansang wika sa

Singapore at nakikita bilang isang pangunahing mapagkukunan ng mahalagang kaalaman sa

teknolohiya at teknolohiya habang binibigyan ng Ingles ang bansa ng pag-access sa mga merkado

sa mundo. Ang mabilis na paglago ng ekonomiya mula pa noong 1980 ay tila nakatulong

makumbinsi ang nakararami na ang kaalaman sa Ingles ay nagbibigay ng mas mahusay na mga

pagkakataon para sa kanila bilang mga indibidwal, pati na rin para sa bansa bilang isang buo.

Samakatuwid sa kabila ng patakarang bilingual maraming mga Singaporean ang lumilipat sa

Ingles bilang isang wikang pantahanan. Ipinapahiwatig ng Census 2000 na ang Mandarin ay

sinasalita bilang sariling wika ng 45% lamang ng mga Tsino. Sa katunayan ayon sa istatistika mula

sa Ministri ng Edukasyon ng Singapore, 9.3% ng mga mag-aaral ng unang taon ng mga

pangunahing paaralan ng pinagmulang Tsino ang gumamit ng Ingles sa bahay noong 1980. Ito ay

tumaas sa 45% noong 2003. Mula noong 1984, ang wikang Tsino ay nabawasan sa isang

nakahiwalay na paksa sa mga paaralang primarya at sekondarya, at lahat ng iba pang mga paksa

ay itinuro sa Ingles, na mula noon ay nangibabaw sa sistema ng edukasyon ng bansa.

Samakatuwid mayroong ilang pag-aalala tungkol sa kakulangan ng paggamit ng wikang Tsino, lalo

na ang mga dayalekto sa mga pamilyang Tsino ng Singapore (People Daily Online, 22 Pebrero

2004). Kasama sa mga dayalekto ng Tsino ang Hokkien (43.1%), Teochew (22.1%), Cantonese

(16.4%), Hakka (7.4%), Hainanese (7.1%) at mas maliit na mga pamayanan ng Foochow, Henghua,

Shanghainese at Hokchia. Ang bawat isa sa mga sub-komunidad ay mayroong sariling “dayalek”

(Li Wei, Vanithamani Saravanan & Julia Ng, 1997). Si Li Wei, et al (1997) ay nagsagawa ng isang

pag-aaral sa paglilipat ng wika ng pamayanan ng Singapore Teochew at nalaman na ang Teochews

ay lumayo mula sa dayalekto sa paggamit ng Mandarin at Ingles sa domain ng pamilya.

Sa kasalukuyan, bilang resulta ng patakarang pang-edukasyon na bilingual at impluwensya ng

Speak Mandarin Campaign, alam at ginagamit ng batang Tsino ang Mandarin Chinese. Ang

paggamit ng Mandarin ay pinalitan din ang paggamit ng ibang mga dayalekto ng Tsino, partikular

ang Hokkien, para sa intra etniko na komunikasyon sa ilang mga domain. Ang Hokkien ay kilala

at ginagamit pa rin, ngunit karamihan sa mga mas matandang Intsik at hindi gaanong pinag-

aralan. Ang Mandarin ay nasa tabi pa rin at malaki ang isang wikang Mataas (H), habang ang

Hokkien ay nananatiling nangingibabaw sa mga sentro ng hawker, sa mga bus, atbp. (Kuo &

Jernudd, 2003). Sa buod kahit na ang Mandarin Chinese ay kasalukuyang nakalista sa patakaran

sa edukasyon ng Singapore at aktibong isinusulong din ng gobyerno ng Singapore, may pag-aalala

pa rin kung ang Mandarin at iba pang diyalekto ng Tsino ay mabisang pinapanatili.

Ipinapakita ng istatistika na ang mga Singaporean mismo ay umaasa sa paggamit ng Ingles at

Mandarin dahil sa kahalagahan ng ekonomiya sa buong mundo. Gayunpaman habang nagaganap

ang paglilipat ng wika sa pamayanan ng Tsino at India ang sitwasyon ay naiiba sa isa pang

komunidad ng minorya sa Singapore ibig sabihin ang pamayanang Malay kung saan pinananatili
pa rin ang Malay bagaman maraming paglipat ng code sa pagitan ng Malay at Inlges.

Pilipinas

Ang Pilipinas ay isang multi-ethnological na bansa na binubuo ng 180 mga wika. Ang Patakaran

sa Bilingual Education ng Pilipinas (1974, binago noong 1987) ay nagsasaad na ang Ingles at

Filipino (batay sa Tagalog) ay mga wika ng edukasyon at mga opisyal na wika ng literasiya para sa

bansa. Ang layunin ng patakarang ito ay gawin ang bilingual ng populasyon. Sa katunayan, halos

isang-kapat lamang ng populasyon ang tinatayang makakatanggap ng edukasyon sa kanilang

unang wika. (Grimes 2000; Jernudd 1999; Kaplan & Baldauf 2003; Nical, Smolicz & Secombe 2004;

Young 2002).

Sa ilang sukat, naimpluwensyahan ng patakaran sa wika ang pag-abandona ng ilang mga wika sa

Pilipinas. Nang ipatupad ang edukasyong bilinggwal noong 1970, ang Pilipino ay naging midyum

ng pagtuturo sa antas elementarya. Gayunpaman, sa mga di-tagalog na lugar, ang wikang

katutubo ay ginamit na midyum ng pagtuturo mula grade one hanggang grade four at Pilipino sa

grade five. Bilang karagdagan sa Pilipino, ang Ingles ay inaalok bilang isang dobleng panahon na

paksa sa grade five at grade six. Sa antas ng intermediate at High school kapwa ang mga

asignaturang Ingles at Pilipino ang ginamit bilang media ng pagtuturo (Fatiraier, 1987: 145).

Noong 1973, isang pagtatangka na baguhin ang sistema ay nagawa kung saan ipinatupad ang

paggamit ng wikang katutubo bilang midyum ng pagtuturo sa grade one at grade two na may

asignaturang Ingles at Pilipino. Sa grade three, Ingles ang midyum ng pagtuturo kasama ang

Pilipino bilang isang paksa. Gayunpaman, ang patakarang ito ay hindi agad tinanggap ng publiko

at nagresulta ito sa isang rebisyon ng patakaran kung saan ginamit ang Ingles at Pilipino bilang

media ng pagtuturo sa lahat ng antas (Fatiraier, 1987; Llamzon 1977). Dahil sa binagong
patakaran, ang wikang katutubong wika ay naging isang pandiwang pantulong na wika sa

paaralan. Pangunahing layunin ng gobyerno para sa pagpapatupad ng naturang patakaran na

gawing dwilingual ang mga Pilipino sa Inlges at Filipino.

Sa pangkalahatang pagbibigay diin sa dalawang wika, Filipino at Ingles bilang medyum ng pagtuturo sa

lahat ng antas, lumilitaw na nabawasan ang kahalagahan at papel ng ibang mga katutubong wika. Maraming

minority na nagsasalita ng wika ang nakabuo ng isang mas positibong pag-uugali sa Ingles o Filipino para

sa mga pampulitika, panlipunan at pang-ekonomiyang kadahilanan.

Napansin dito na sa tatlong bansa na Malaysia, Singapores at Pilipinas ang mga patakaran sa

wika ay nakaapekto sa mga wikang minorya at ang bawat gobyerno ay nagtangkang pangalagaan

ang mga wikang minorya sa pamamagitan ng pagpapakilala sa pagtuturo ng ilan sa mga wikang

ito bilang mga paksa sa kurikulum ng paaralan. Inimbitahan din ng mga komunidad ang mga

dalubhasa upang magsagawa ng pagsasaliksik at mga kampanya upang itaguyod ang mga wikang

ito ay gaganapin. Sa kasamaang palad, ang karamihan ng mga nagsasalita ng mga wikang

minorya, lalo na ang mga kabataan, ay lumipat sa paggamit at pagpapahalaga sa kani-kanilang

mga katutubong wika. Dahil sa kanilang kapaligiran sa pag-aaral at kanilang pang-unawa sa

kahalagahan ng karamihan ng mga wika, naganap ang paglipat ng code at paglipat ng wika ng

mga wikang minorya. Ang Dealwis (2008) ay nagsasaad na ang mga undergraduate’s ng Bidayuh

na natututo sa isang lokal na institusyong pang-tersiyaryo ay gumagamit ng mas kaunti sa

kanilang mga dyalek na pamana sa parehong intra at sa buong mga grupo habang nakikipag-

ugnay sa lipunan sa unibersidad. Ito ay dahil sa impluwensya ng higit na nangingibabaw na mga

code sa kanilang linggistikong kapaligiran na katulad ng, Sarawak Malay, Bahasa Melayu at

English.
Ano ang halaga ng Wikang Pambansa na hindi naman Wikang Opisyal? Ang praktikang pangwika

sa dominyo ng kapangyarihan ay tahasang sumusuway sa atas ng Konstitusyon. Ito ang malaking

hadlang sa pagpapatupad ng EO No. 335. Kung susundin ang 1987 Konstitusyon, kailangang

bilingguwal kahit paano ang bawat opisyal na dokumento: nása Filipino at nása Ingles,

magkapantay na mga orihinal, at kapuwa mapagbabatayan ng legal na interpretasyon at

desisyon. Malinaw na sinusuway ng dominyo ng kapangyarihan ang tadhana ng Konstitusyon. At

bunga ito ng mapangmaliit niláng impresyon sa Wikang Pambansa. Ang tinalakay na wika, sa

gayon, ay may lunggating nasyonalisasyon at modernisasyon ng Filipino at Malaysia, Singapore

upang igálang ito ng dominyo ng kapangyarihan bilang wika ng karunungan at kaunlaran at, sa

wakas, upang gamitin itong Wikang Opisyal sa gobyerno, sa hukuman, sa batasan, sa negosyo’t

pagbabangko, sa mga eksaming propesyonal, at sa mataas na edukasyon.

Kung ang isang wika ng minorya ay may halagang pang-ekonomiya bawat pagsusumikap ay

gagawin upang matiyak ang pagpapanatili nito. Dapat magkaroon ng mga oportunidad para sa

kusang paggamit ng mga wikang minorya anuman ang kanilang halaga.