Chapter 55 …..Fate of Judas….

…………………………..

เส้ นทางของคนทรยศ.....คือหนทางสายเดีย่ วทีไ่ ม่ มีทางให้ หวนกลับ......ไม่ ว่าจะแก้ ตัว

อย่ างไร.....บาปที่ติดตัวก็จะไม่ มวี นั ลบเลือนไป.....ผู้ที่ละอายใจจะเลือกจบชีวติ ตนโดยที่บาปยัง
ไม่ สิ้นสุ ด.....ส่ วนผู้ที่เลือกจะมีชีวติ อยู่....ก็จงอยู่กบั บาปนั้นไปจนกว่ าชีวติ จะหาไม่ ....

………………………….

First Angle: Betray….

ทรยศ....ผิดพลาด....หรือพลั้งเผลอ.....?

ความผิดบาปในใจกำลังจะถูกปลดปล่อย.....ยุติฝันร้ ายตลอดห้ าปี ลง.....ในวันนี.้ ....วันที่ผู้คน

มากมายมุ่งตรงมายังห้ องจัดเลีย้ งพร้ อมของขวัญและคำอวยพร....จุดเริ่มต้ นของชีวติ คู่....คือ
จุดจบของอดีตที่ผดิ พลาด.....คนเพียงคนเดียวที่เฝ้ ารอคอยกลับไม่ ใช่ คนเหล่ านั้น....ของขวัญและ
คำอวยพรมากมายที่ได้รับเทียบค่าไม่ได้ กบั คำว่ าอภัย.....เพียงคำเดียว....

เรือนร่ างเพรียวระหงยืนชะเง้ อคอมองไปจนสุ ดทางเดินแคบๆ จากลิฟท์ ตรงมายังหน้ าห้ องจัดเลีย้ ง

จุดที่เธอและเจ้ าบ่ าวร่ างท้ วมยืนอยู่.....มือเรียวจับชายกระโปรงชุ ดราตรีสีขาวเกาะอกตัวยาวไม่ ให้
ระพืน้ พรมสีแดงสด.....เจ้ าสาวคนสวยรับของขวัญจากแขกเหรื่อเพือ่ นสนิททีน่ ำมาให้ พร้ อมกับคำ
อวยพรแล้วเดินผ่านเข้ างานไป.....หลายต่ อหลายครั้งที่เจ้ าบ่ าวมองหน้ าว่ าที่ภรรยาของเขาอย่ างไม่
ค่ อยเข้ าใจนัก.....ท่ าทางเธอเหมือนรอคอยใครซักคน.....บางทีอาจจะเป็ นผู้หญิงตาโตแก้ มป่ องที่
เพิง่ เดินออกจากลิฟท์ คนนั้น.....

“หยางเฉิงหลิน....”

ร่ างเล็กในชุ ดกระโปรงยาวแค่พอดีเข่ าสำหรับงานกลางคืนก้ าวเรียวขางามแตะพืน้ พรมสี

แดง......ชายกระโปรงผ้าซาตินสีไลแล็คสะบัดพริ้วยิง่ เน้ นเรือนร่ างบางเอวคอดสะโพกกลม
กลึง.....เครื่องสำอางค์เพียงน้ อยนิดขับให้ ผวิ ขาวอมชมพูยงิ่ สวยเด่ นเมื่ออาบกับแสงไฟดวงกลมสี
นวลที่ฝังอยู่เป็ นระยะบนเพดาน......เครื่องประดับชิ้นเดียวบนเรือนกายหญิงสาวมีเพียงแหวน
เพชรที่ส่องประกายอยู่บนเรียวนิว้ นางข้ างซ้ าย......เจ้ าสาวที่ยนื อยู่ตรงหน้ างานส่ งเสี ยงเรียกชื่อเธอ
เสี ยเต็มยศแถมโบกไม้ โบกมือให้ .....หญิงสาวเพียงแค่ได้ ยนิ และได้ เห็นเจ้ าของเสี ยงดังแบบไม่ เก็บ
อาการนั้น.....ดวงหน้ าหวานสวยฉีกยิม้ ให้ จนแก้ มป่ องเห็นลักยิม้ น่ ารัก.....ให้ แก่ “เพือ่ นใหม่ ”
ของเธอ.....คงจะเรียกเช่ นนีไ้ ด้ สำหรับความสั มพันธ์ ของผู้หญิงทั้งสอง.....พัฒนามาจากผู้ชายคน
เดียวกัน.....และกำลังจะจบเรื่องผู้ชายคนเดียวกันนีล้ ง.....อย่ างบริบูรณ์ ....

เฉิงหลินทักทายเมื่อเดินมาใกล้คู่บ่าวสาวที่ยนื ต้ อนรับแขกอยู่หน้ างาน.....เพือ่ นจากสถาบันเดียวกัน

บางคนมองมายังตัวเธอและชายหนุ่มที่มากับเธอด้ วยสายตาแปลกๆ ก่ อนจะเดินเลยเข้ างาน
ไป.....ซินดีห้ ันหน้ าไปยิม้ ให้ ชายหนุ่มที่มากับเฉิงหลินแต่ แล้ วรอยยิม้ นั้นก็หุบลงในเวลาอันรวดเร็ว
เมื่อเห็นใบหน้ าชายหนุ่มชัดๆ .....เพราะไม่ ใช่ คนที่ต้งั ใจไว้ ว่าจะเจอ......ใบหน้ าสวยผุดผาดมอง
กลับมาที่เฉิงหลินอย่างขอคำอธิบาย.....ร่ างสู งหยุดยืนอยู่ข้างหลังเฉิงหลินไม่ ห่างกาย.....เขาเสย
ผมปรกหน้ าผากขึน้ ไปแล้วล้วงกระเป๋ า....สี หน้ าไม่ ยนิ ดียนิ ร้ ายกับงานแบบนี้.....คงไว้ ซึ่งมาด
คุณชายเต็มทีท่ ้งั การแต่ งกายและการวางตัว.....

“ยินดีด้วย....ซินดี.้ ..”

“ไหนล่ ะ.....ของขวัญของฉัน....”

ซินดีท้ วงสัญญาของเธอ.....บุคลิกเรียบร้ อยดูสง่ างามแบบคุณหนูไฮโซทีเ่ คยรู้ สึกหมั่นไส้ มา

ตลอด.....ในวันนีเ้ ฉิงหลินก็ยงั คงรักษากิริยาผู้ดแี บบเดิมๆ ไว้ ได้ .....ทีไ่ ม่ เหมือนเดิมคือตอนนีซ้ ินดี้
ชักจะสงสัยว่าผู้หญิงคนนีเ้ คยแสดงความต้ องการหรืออารมณ์ ของตัวเองออกมาตรงๆ บ้ างไหม.....

“คุณชายจ้ าว.....ตามสบายนะคะ.....ฉันขอตัวคู่หมั้นของคุณแป๊ บนึง....แล้ วจะรีบพามา

คืน....”มือเรียวปล่อยจากชายกระโปรงมาลากแขนเฉิงหลินให้ เดินแยกจากเซี่ยนหลงมาอีก
ทาง.....ทั้งที่พากันเดินออกห่ างมาพอสมควรแล้ วจึงเพิง่ จะขออนุญาติ.....เธอยิม้ ให้ ชายหนุ่มอีก
ครั้งคราวนีเ้ ขาฝื นยิม้ ตอบพอไม่ ให้ เสียมารยาทแล้ วพยักหน้ าให้ เล็กน้ อย.....

“หยางเฉิงหลิน....คนที่ฉันเคยรู้ จักไม่น่าจะเป็ นคนประเภทยอมให้ ผู้ใหญ่ จับแต่ งงานกับใคร

ก็ได้ ......หมายความว่าที่ผ่านมาฉันเข้ าใจผิดมาตลอดสิ นะ......ที่หลงคิดว่ าเธอรักเสี้ยวเทียน
จริงๆ......”

ที่ห้องแต่งตัวเจ้ าสาว......ซินดีร้ ัวคำพูดใส่ หน้ าเฉิงหลินเป็ นชุ ด....ดวงตาที่แต่ งแต้ มมาอย่ างดีมอง
หน้ าเธอด้ วยสายตาผิดหวัง.....

“....ไม่ มีใครสามารถบังคับจิตใจฉันได้ .....” น้ำเสี ยงหนักแน่ นตอบออกมาอย่ างชัดเจนในความ

หมาย....เธอ....ไม่ โต้ แย้งแต่ไม่ ได้ หมายความว่ าเธอยอมทำตามที่ทุกคนต้ องการ.....

“.....เขา....คงดีใจนะ....ถ้ ารู้ ว่าเธอคิดอย่ างนี.้ ....”

.....เจ้ าสาวคนสวยพอจะยิม้ ออกมาได้ บ้าง.....แม้ จะยังคลางแคลงใจเรื่องผู้ชายที่เฉิงหลินพามา
ด้ วย.....

“ฉันก็หวังอย่างนั้น....”เฉิงหลินยิม้ บางๆ ให้ .....แต่ เป็ นรอยยิม้ ที่เยือกเย็นแบบเดียวกับเฮเลน.....

ความหวังของซินดีอ้ าจจะหมดไปตั้งแต่ ....ที่เธอตัดสิ นใจเดินจากเขามาทั้งน้ำตา.....

“เฉิงหลิน.....ทำอะไรก็ได้ ....แต่ ขอให้ เป็ นสิ่ งที่หัวใจต้ องการก็พอนะ.....ฉันอยากเห็นเธอสองคน

มีความสุ ข....”

ซินดีย้ ้ำเสียงเข้ มขึน้ .....ชักเริ่มเอะใจว่าทั้งสองคนเข้ าใจถูกต้ องตรงกันอยู่รึเปล่ า.....รอยยิม้ เย็นชา

บนเรียวปากบางสวยกับดวงตาสีน้ำตาลแสนเศร้ า....ดูเหมือนไม่ ใช่ เรื่องดีสำหรับเสี้ยวเทียน.....

“ฉันกับเขา....มาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปบนหนทางเดิมๆ อีกแล้ ว.....”

เพราะระหว่างทางของคนสองคน.....ผ่ านเรื่องราวมากมาย....ทางเดินยังเป็ นทาง

เดิม.....แต่ ...คนสองคน...ไม่ มีวนั จะเหมือนเดิม.....

ซินดีไ้ ม่ พอใจกับคำตอบเท่ าใดนักแต่ มบี างความหมายในคำพูดของเฉิงหลิน.....คือ.....ไม่ มีใคร

สามารถบังคับจิตใจเธอได้ .....ชีวติ เป็ นของเธอ.....เธอจึงมีสิทธิ์ทจี่ ะเลือกทางใดทางหนึ่ง....หรือ
ไม่ เลือกเลยสักทาง.....คำพูดมากมายที่คดิ จะเอ่ ยเตือนสติจงึ ถูกเก็บอยู่ข้างในดังเดิม.....

“เธอ....ยังรักเขาอยู่รึเปล่า....”

ซินดีถ้ ามไม่เต็มน้ำเสียงนัก....ไม่ ร้ ูว่าเธอต้ องการจะพิสูจน์ อะไรจากคำถามนี.้ ...แววตาเศร้ าๆ ถึง

แม้ จะเปี่ ยมไปด้วยความมุ่งมัน่ แบบที่เฉิงหลินแสดงออก....ทำให้ เธอรู้ สึกสะเทือนใจอยู่ลกึ ๆ จนไม่
กล้ าแม้ แต่ จะปลอบโยน.....

“ซินดี.้ ....ฉันยอมรับว่ารักเขา.....ตอนนีก้ ย็ งั รัก.....ถ้ าฉันจะถอนหมั้นกับเซี่ยนหลงก็เพือ่ ตัวฉัน

เอง.....ไม่ ใช่ เพือ่ จะกลับไปหาเสี้ยวเทียน....ฉันทำอย่ างนั้นไม่ ได้ ....”

เฉิงหลินเน้ นจุดยืนจุดเดิมชัดถ้ อยชัดคำ.....จุดยืนทีค่ ดิ มาตลอดช่ วงระยะเวลาที่ผ่านมา.....ความ

รัก.....ช่ างคล้ายเป็ นเรื่องง่ ายในเวลาที่ร้ ู ว่าหัวใจตรงกัน.....แต่ กลับยากยิง่ กว่ าสิ่ งใดในโลก.....เมื่อ
เวลานั้นมาถึงเอาตอนที่สายเกินไป.....วันนีเ้ ธอและเขาผลักดันชีวติ มาจนถึงทางแยก.....หากต้ อง
เลือกระหว่างหนทางเดิมๆ ที่หัวใจต้ องการจะก้ าวไป.....กับหนทางที่ถูกขีดให้ ต้องก้ าวเดิน.....ผู้
หญิงหัวอ่อนและไม่ เคยขัดใจใครอย่างเธอ.....ก็พร้ อมจะขีดเส้ นทางสายใหม่ ให้ กบั ตัวเอง....
หญิงสาวออกจากห้ องแต่ งตัว......กลับมายังจุดเดิมที่แยกกับเซี่ยนหลงแต่ เขาไม่ อยู่ตรงนั้นเสี ย
แล้ ว.....หลังจากกวาดสายตาไปทั่วบริเวณก็ยงั ไม่ เห็นแม้ เงาของเขา....ร่ างบางจึงก้ าวเข้ าไปในงาน
เลีย้ งด้ านในห้ องจัดเลีย้ งขนาดกว้าง......และฝูงคนที่ยนื อยู่อย่ างหนาตาในห้ องนั้น.....

งานแต่ งงานที่มีเพือ่ นร่ วมรุ่ นมากันมากมายก็ไม่ ต่างกับงานเลีย้ งรุ่ น.....เสี ยงพูดคุยไต่ ถามสารทุกข์
สุ ขดิบและเรื่องราวความเป็ นไปของแต่ ละคนดังต่ อเนื่อง.....และเงียบงันลงทันทีที่รองเท้ าส้ นสู งคู่
งามก้ าวผ่านประตูหน้ าเข้ าไป.....สายตาแทบจะทุกคู่ในงานพุ่งความสนใจมายังหญิงสาวร่ างเล็กที่
เพิง่ เข้ ามาใหม่ .....เฉิงหลินมองไปรอบๆ พยายามไม่ สนใจสายตาเหล่ านั้น....ทั้งทีเ่ ห็นอยู่ว่าทุกคน
มีอาการแบบไหนเมื่อเห็นหน้ าเธอ.....

สายตาสองสามคู่จากมุมห้ องด้ านหนึ่งจ้ องตรงมาที่เธอ.....ดึงดูดให้ หญิงสาวจำต้ องหันไปมองแล้ ว

มุมปากบางก็คลีย่ มิ้ ออกมาเต็มที่อย่างดีใจและโล่ งอกในเวลาเดียวกัน......

อาซวี่....เจีย้ นหาว....และอีห้ มิน.....สามหนุ่มยืนหลบมุมกันอยู่ในสุ ดเหมือนเคย.....อีห้ มินมี

สี หน้ าขรึมกว่าปกติถึงจะไม่ ใช่ คนชอบแสดงออกแต่ กไ็ ม่ เคยเฉยเมยเมื่อพบกัน .....อาซวีเ่ อาแต่ ทอด
ถอนใจ.....ส่ งสายตามองมาที่เธออย่างเห็นอกเห็นใจ.....ส่ วนเจีย้ นหาวทำท่ าเหมือนมีเรื่องจะคุย
ด้ วยแต่ กลับไม่ ได้ ยนิ เสียงชวนคุยจากคนช่ างพูดสั กคำ.....นอกจากใบหน้ าหล่ อเหลาคมคายและชุ ด
สู ทโก้ หรู ....หญิงสาวจ้ องลึกเข้ าไปในดวงตาเพือ่ นชายแต่ ละคน.....เธอรู้ สึกถึงความเปลีย่ นแปลง
บางอย่ างในแววตาทั้งสามคู่.....ห่ วงใย....หนักใจ.....หงุดหงิด.....เพียงแต่ ไม่ ร้ ู สาเหตุทที่ ำให้
พวกเขาเป็ นแบบนั้น.....

เซี่ยนหลงแยกจากเธอแล้วเดินเข้ ามาในงาน....ก่ อนที่จะออกไปจากงานอีกครั้ง....อาจจะอยู่แถว

ล็อบบีเ้ พราะพวกเขาเห็นว่าคู่หมั้นของเธอกดลิฟท์ ลงจากชั้นที่มีงานเลีย้ ง....อีห้ มินบอกเธอเช่ น
นั้น....เฉิงหลินร่ำลาสามหนุ่มพยายามจะมองข้ ามอากัปกิริยาแปลกๆ ที่พวกเขามีต่อเธอ....หนึ่งใน
สามหนุ่มร้ องเรียกชื่อเธอเสียงดังหลังจากเดินแยกมาได้ ห่างพอควร....แต่ เมื่อหันกลับไปมองก็เห็น
อาซวีย่ กมือขึน้ ปิ ดปากเจีย้ นหาวไว้พลางส่ งยิม้ แห้ งๆ มาให้ .....ทั้งสามคนยืนมองเฉิงหลินหัวเราะ
คิกแล้ วโบกไม้ โบกมือลาพวกเขาอย่ างสดใส....ก่ อนจะออกจากงานเลีย้ งเพือ่ ไปตามหาเซี่ยนหลง
ต่ อ......

ประตูลฟิ ท์ หลายตัว.....หนึ่งในนั้น....พาเธอลงมาชั้นล่ างสุ ดของโรงแรม.....เดินตรงไปและเลีย้ ว

ซ้ ายที่สุดมุมกระถางต้ นไม้ ต้นไม่ ใหญ่ นักแต่ สูงเกือบถึงศีรษะหญิงสาว.....ใครบางคนเดินสวนออก
มาจากมุมนั้น.....เกือบจะชนกับเธอเพราะความที่เขาเอาแต่ เดินก้ มหน้ าก้ าวขาพรวดพราดไม่ มอง
อะไรทั้งนั้น.....ทั้งสองคนหยุดลงตรงหน้ ากันและกัน....เรียวปากบางแย้ มพรายเมื่อชายหนุ่มเงย
หน้ าขึน้ ....ใบหน้ าหล่อปานเทพบุตรมีสีหน้ าเคร่ งเครียดแต่ แล้ วก็รีบปรับให้ เป็ นปกติเพียงแค่เห็นว่ า
ใครกำลังยืนอยู่ต่อหน้ า.....

“เสร็จธุระแล้วกลับกันเถอะค่ะ.....”
เขามาทำอะไรตรงนี.้ ....ทำไมจึงไม่ อยู่กบั พวกอีห้ มินในงานเลีย้ ง.....เฉิงหลินแอบสงสั ยอยู่ใน
ใจ.....และหายกังขาแทบจะทันทีเมื่อมองเลยร่ างโปร่ งไป....พบผู้ชายอีกคนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา
สำหรับแขกกลางล็อบบี.้ ....ผู้ชายที่เคยเปรียบเสมือนโลกทั้งใบสำหรับเธอ.....แต่ วนั เวลาทีไ่ ด้ รัก
เขากลับเหมือนตกอยู่ในนรกตลอดเวลา......สายตาสี เข้ มสบตากับเธอผ่ านด้ านหลังของเซี่ยน
หลง.....แล้วหยุดอยู่ตรงนีไ้ ม่ ละไปอีกเลย.....จากระยะไกลขนาดนั้น....สี หน้ าแววตาของเขาเธอ
ไม่ มีวนั รู้ ว่าเป็ นอย่างไร.....แต่ อาการนั่งจ้ องเธอและเจ้ านายของเขานิ่งๆ โดยไม่ ขยับเขยือ้ น
กาย.....และหลายสิ่งหลายอย่ าง.....ที่คล้ ายจะบีบหัวใจให้ แหลกอยู่ตรงนีไ้ ด้ .....แม้ ว่าเขาจะไม่ ได้
ทำอะไรเลย....

.....อีกครั้ง.....ทีค่ ล้ายจะได้ ยนิ คำบอกรักของเขาดังซ้ำไปมาเหมือนในความฝันทุกคืนนับตั้งแต่ วนั

นั้น.....ยืนยันคำรักด้วยสีหน้ าและสายตาแบบเมื่อวันนั้น.....แต่ วนั นี.้ ...เท่ าที่เธอสนองตอบกลับ
ไปมีเพียง.....สายตาว่างเปล่า.....เพราะนี่ไม่ ใช่ ความฝันแต่ คอื .....ความเป็ นจริง....อาจโหดร้ าย
ทารุ ณไปบ้ าง.....แต่เขาสมควรรู้ ว่าโลกใบนีเ้ ป็ นของเธอ.....และโลกใบนีไ้ ม่ มีวนั หมุนตามเขาอีก
ต่ อไป....

“ไปเถอะครับ....”

เสี ยงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างใบหู.....เตือนสติเธอให้ กลับมาสู่ ผู้ชายตรงหน้ าอีกครั้ง.....และเดินตาม

เขาจากไป.....

จากสามเหลือเพียงสอง.....และกลายเป็ นหนึ่ง....ครั้งหนึ่งของผู้หญิงคนนี.้ ...ที่เคยถูกทิง้ ให้ เดิน

ลำพัง.....น่ าแปลก....หลังจากมีใครบางคนก้ าวเข้ ามาในชีวติ อีกครั้ง.....เธอพร้ อมจะเดินเคียงคู่
กับเขา....แต่ พอทางเดินนีก้ ลายเป็ นสาม.....เฉิงหลินพบว่ าท้ ายที่สุด.....เธอก็ยงั ถูกทิง้ ให้ เดินตาม
อีกเช่ นเคย....เหมือนเช่ นครั้งนี.้ ....

“เซี่ยนหลงคะ.....”

น้ำเสี ยงเล็กร้ องเรียกจากด้ านหลังเจือเสียงลมหายใจหอบๆ.....หลังจากก้ าวขาเดินตามคนข้ างหน้ า

อยู่นานจากล็อบบีจ้ นถึงลานจอดรถ.....จากเดินคู่เคียงกลายเป็ นถูกทิง้ ให้ เดินตาม.....จากมาด้ วย
กันจนดูเหมือนต่ างคนต่ างมา......

“คุณเป็ นอะไรรึเปล่า....” หญิงสาวถามหลังจากที่เขาหยุดเดิน.....แต่ ใบหน้ าได้ รูปยังมีสีหน้ า

เฉยชา.....และไม่ ยอมสบสายตากับเธอ....

“ผม....” เสียงทุ้มเอ่ยลงน้ำเสียงหนักท่ าทางอัดอั้น....แต่ แล้ วก็กลับเงียบไป.....

“....แค่ ร้ ู สึกไม่ ค่อยสบาย...”

“งั้น....พักก่อนดีไหมคะ.....ให้ คุณรู้ สึกดีขนึ้ แล้ วเราค่ อยกลับบ้ านกัน....ทานน้ำมั๊ยคะ.....เดีย๋ ว

ฉันไปซื้อมาให้ .....”เธอชี้นิว้ ไปยังตู้กดน้ำหลายตู้ที่วางเรียงอยู่ตลอดแนวทางเดิน....จากประตู
มายังลานจอดรถที่ท้งั สองเพิง่ จะเดินผ่านมาเมื่อครู่ ....เขาไม่ สบายนี่นะ.....เธอคงลืมสั งเกตแล้ วยัง
เก็บมาคิดเป็ นตุเป็ นตะอีก....

“ไม่ ต้อง....เอ่อ....” เขาปฎิเสธในทีแรก.....สายตามองตามมือเธอไปยังตู้เครื่องดืม่ สองสาม

ตู้....ไม่ นานนักใบหน้ าซีดเซียวก็มีรอยยิม้ คืนกลับให้ เธอเป็ นครั้งแรกของวัน .....แต่ กเ็ ป็ นไปอย่ าง
อ่ อนล้ าเต็มที....

“....ก็ดเี หมือนกัน....ผมขอกาแฟ...”

กาแฟร้ อนๆ ไหลจากเครื่องลงสู่ แก้วกระดาษสี ขาวปลอด......หญิงสาวที่ยนื อยู่ตรงหน้ าตู้

สี่ เหลีย่ ม....เฝ้ ามองไอสีขาวจางๆ รอบแก้ วกาแฟ.....คำพูดมากมายที่คุยกับซินดีย้ งั คงถูกเก็บเอามา
คิดอีกครั้ง....เมื่ออยู่ลำพัง....เหตุผลที่เธอจำต้ องพาเซี่ยนหลงมาในวันนี.้ ...ไม่ ใช่ ต้องการ
แสดงออกว่าเธอจะเลือกหรือไม่ เลือก.....แต่ เป็ นเพราะหลังจากวันนั้น....หากเธอจะออกจากบ้ าน
ได้ กต็ ้ องมีเซี่ยนหลงมาด้ วยตลอด.....เพราะคุณแม่ ไม่ ยอมให้ ไปไหนตามลำพังอีก.....อีก
เหตุผล....ที่จำต้ องออกมากับเขาก็คอื .....วันนี.้ ...เธอมีเรื่องสำคัญจะบอกกับเขา.....

“....มีอะไรรึเปล่าคะ....” เธอถามน้ำเสี ยงไม่ แน่ ใจนัก.....หลังจากเห็นเขานั่งมองแก้ วกาแฟอยู่

นานโดยทีไ่ ม่ ยอมแตะต้ องมัน.....หรือว่ ากาแฟจากเครื่องขายสาธารณะไม่ ถูกปากเขา....

“.....ไม่ มีอะไรครับ....ผมก็แค่ ....

.....ไม่ เคยดืม่ กาแฟดำ.....”

คำตอบของชายหนุ่ม....กับรอยยิม้ ขมขื่นบนริมฝี ปากบางก่ อนจะสั มผัสปากแก้ ว....คนข้ างๆ ถึง

กับมีสีหน้ านิ่งงันกับคำตอบและรอยยิม้ แบบนั้น..... ดวงตากลมโตกระพริบขึน้ ลงไปมา.....เพราะ
เกรงว่ าเขาจะเห็นประกายหยดน้ำที่เริ่มเอ่ อคลอเบ้ าตาและพร้ อมจะรินไหลออกมาทุกเมื่อ.....

เพราะ....รับไม่ ไหวกับสิ่งที่ตัวเองเป็ นอยู่.....ผิด....ที่รักเขาจากศูนย์ ไปเต็มร้ อยไม่ ได้ ขณะที่หัวใจ

ยังรักคนอืน่ .....หลอกลวง....ว่าเธอใส่ ใจเขาทั้งที่เขาไม่ เคยอยู่ในความคิดของเธอสั ก
นาที.....เลว.....ที่ยงั ร้ องขอความเชื่อใจจากเขา.....ทั้งหมด.....เป็ นความผิดของเธอ
เอง.....และ....พร้ อม....ที่จะยอมรับมันไว้ เพียงผู้เดียว.....

……………………………
Second Angle: Last Supper….

อ่ อนแอ....หรือ....โง่ งม?

กระดุมแขนเสื้อที่สะท้ อนกับแสงไฟของโรงแรมเป็ นตัวอักษรแอลวี.....เตะสายตาทุกคู่ทเี่ ดินผ่ าน

ไปมาให้ จำต้ องเหลียวมองกลับมาอีกครั้ง.....พรมสี แดงยวบลงตามน้ำหนักเท้ าที่กดลงบน
นั้น.....เจ้ าบ่ าวใบหน้ ากลมอิม่ เอิบยิม้ แฉ่ งให้ เขาอย่ างมีไมตรี .....ริมฝี ปากบางเลยจำต้ องตอบรับ
รอยยิม้ จริงใจนั้นอย่างเสียไม่ ได้ .....อีกฝ่ ายคงเห็นว่ าเขายิม้ ตอบเป็ นอย่ างดีไม่ มที ีท่ารังเกียจหรือ
ถือตัวเลยถือวิสาสะลากแขนพาเข้ าไปในงานเลีย้ งซะเลย.....ปากก็พูดไปตลอดว่ าภรรยาเขาคงมี
เรื่องต้ องคุยกับคู่หมั้นคุณชายเยอะแยะ.....พวกผู้หญิงก็เป็ นแบบนีแ้ หละ.....ชายหนุ่มหันมองกลับ
ไปยังหลังบางของผู้หญิงสองคนทีจ่ ูงกันเดินจากไปอีกทาง.....เขาถอนหายใจออกมาอีก
ครั้ง......แล้วยอมให้ เจ้ าบ่ าวลากไปทำความรู้ จักกับคนโน้ นทีคนนีท้ ี.....

ชายหนุ่มคนเดิมยืนอย่างโดดเดีย่ ว......รับฟังความจริงอันโหดร้ ายที่ดงั ระงมอยู่รอบตัว.....พวก

เพือ่ นๆ กับอดีตของเธอที่ไม่เคยรู้ จัก......ความสัมพันธ์ อนั ยาวนาน....แน่ นแฟ้ น....และทดแทน
ไม่ ได้ ของคนสองคน......ยอมแพ้ .....ให้ กบั โชคชะตาที่บันดาลให้ เขามาพบเธอช้ ากว่ าใครอีก
คน.....ได้ แต่ แฝงกายยืนหลบมุมฟังคำพูดเหล่ านั้นเข้ ากับบาร์ เหล้ าริมผนัง.....ในเวลาอย่ าง
นี.้ ....เขาไม่ ต้องการรู้ จักหรือทักทายกับใครก็ตามที่บังเอิญจำหน้ าได้ .....

.....ทำไม....หยางเฉิงหลิน.....ถึงมางานนี้ล่ะ.....แปลกจัง...เค้ ากับซินดีไ้ ม่ ถูกกันไม่ ใช่ เห

รอ....ใครๆ ก็ร้ ูเรื่องคราวนั้นน่ ะ.....เฉิงหลินเสียใจขนาดหนีไปเรี ยนเมืองนอก.....

น้ำสี อำพันกับน้ำแข็งในแก้วเจียระไนใสแจ๋ วเกือบเต็มแก้ ว.....เส้ นเอ็นและเส้ นเลือดปรากฎออกมา

บนหลังมือที่ถือแก้วใบนั้น.....มันถูกบีบจนแทบจะแตกเป็ นเสี่ ยงๆ คามือหนา....ชายหนุ่มยืนตัว
แข็งทื่อฟังสิ่งทีค่ นในงานพูดคุยกัน.....เรื่องราวอีกไม่ ร้ ู กเี่ รื่องที่เขาไม่ เคยรับรู้ .....ได้ ยนิ จากคนที่
ไม่ เคยรู้ จัก.....แต่ เป็ นเรื่องราวของคนรักของเขา.....กับลูกน้ องของเขาเอง.....

“ไม่ ว่าผมจะรักเธอหรือไม่ ....แต่ ตอนนีเ้ ธอรักใครต่ างหาก....ที่สำคัญ....”

คำพูดประโยคหนึ่งของใครบางคนกำลังดังอยู่ในหัว....คำพูดอีกประโยคดังแข่ งกับเสี ยง
นั้น.....เหมือนกำลังตอบคำถามตลอดสองวันที่ผ่านมาให้ สิ้นสงสั ยในทุกๆ เรื่อง.....ในความ
สั มพันธ์ ของคนสองคน.....

“ฉันแต่ งงานกับเขาไม่ ได้ .....ฉันไม่ได้ รักเขา.....”

....นั่นสิ .....แล้ วเสี้ยวเทียนก็แปลก.....คิดยังไงถึงไปทำงานให้ ค่ หู มั้นของหยางเฉิงหลิน......คน
เคยคบกันรักกันขนาดนั้น.....จะมองหน้ ากันติดเหรอ.....

เครื่องดืม่ แอลกอฮอล์รสชาติร้อนแรงบาดคอ.....ถูกเทใส่ ปากรวดเดียวเกือบหมดแก้ ว.....เขาปาด

ริมฝี ปากบางไปมาด้ วยหลังมือ.....สันกรามขบกันแน่ น.....หยดน้ำตาในหัวใจ....แห้ ง
เหือด....ประกายไฟบางอย่างในนั้นเริ่มจุดติดและพร้ อมจะเผาไหม้ ทุกอย่ างให้ มอดไหม้ .....ไป
ตามๆ กัน.....ทั้งตัวเขา.....ไอ้คนทรยศ.....และ.....ผู้หญิงคนนั้น.....

ฝ่ ามือหยาบกร้ านบีบไหล่กว้างเพือ่ ดึงสติของคนที่กำลังหันหลังให้ มองกลับมา.....ใบหน้ าหล่ อเหลา

หากแต่ ซีดเผือดปราศจากสีเลือดมองมาตามมือที่อยู่บนไหล่ ของตน......ต้ นเหตุของเรื่องยืนอยู่
ตรงนั้น.....จับไหล่เขาด้ วยน้ำหนักมือทีบ่ ีบเข้ าหากันค่ อนข้ างหนัก....สายตานิ่งเฉยมองมาจาก
ด้ านหลังโดยไม่ พูดอะไรสักคำ....อาจจะยืนอยู่นานแล้ ว.....รับฟังเรื่องเหล่ านั้นพร้ อมๆ กันแต่ กลับ
ไม่ มีสีหน้ าสะทกสะท้ านไปกับมัน.....เพราะเป็ นแค่ เรื่องนินทาอีกเรื่องที่ไม่ น่าสนใจ....หรือเป็ น
เพราะว่ าเรื่องพวกนั้นคือความจริงที่ไม่ อาจปฎิเสธกันแน่ ....

“มีอะไรอีกล่ะ.....ที่ฉันยังไม่ ร้ ู .....!!!!”

แก้ วเหล้ าใบเดิมหล่นกระทบพืน้ พรมสีแดง.....เสี ยงแก้ วแตกกระจายเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้ อยหยุดการก

ระทำของทุกคนให้ หันมาสนใจชายหนุ่มสองคนตรงหน้ าบาร์ เหล้ าเป็ นตาเดียว....เหล้ าและน้ำแข็ง
เลอะพืน้ เป็ นวงกว้าง.....เซี่ยนหลงกระชากคอเสื้ออีกฝ่ ายด้ วยสองมือ....ดึงร่ างสู งและค่ อนข้ าง
หนากว่ าเข้ ามาใกล้ตัวด้ วยแรงกำลังทั้งหมด.....สายตาแดงก่ำเป็ นสี เข้ มวาววับจ้ องไปทุกส่ วนบน
ใบหน้ าเรียบเฉยนั้นอย่างเดือดดาล.....

“ฉันถามว่ามีอะไรอีก!!!!!” เสียงห้ าวตะคอกซ้ำอีกครั้ง......

ใบหน้ าเฉยเมยกับริมฝี ปากปิ ดสนิทเกือบเป็ นเส้ นตรง.....ยิง่ เพิม่ ความโกรธให้ เขาอีกเป็ นเท่ า
ทวี.....ทั้งที่ในงานตอนนีเ้ งียบกริบมีแต่ ตวั เขาคนเดียวที่ส่งเสี ยงดัง.....แต่ กลับรู้ สึกเหมือนได้ ยนิ
เสี ยงหัวเราะเย้ยหยันจากริมฝี ปากนั้น......สายตาสี ดำหม่ นที่มองกลับมาจะด้ วยสำนึก
ผิด.....เห็นใจ....สมเภท...หรืออะไรก็ช่าง....แต่ เขาไม่ ชอบมัน....เขาเกลียด....เกลียดสายตา
แบบนี.้ ....รวมทั้งท่ าทางจองหองแบบทีไ่ อ้ คนทรยศมันกำลังแสดงออกนั่นด้ วย.....

ชายหนุ่มคลายมือจากปกเสื้อเชิ้ตฝ่ ามือหนาทิง้ รอยยับยู่ยไี่ ว้ บนเนือ้ ผ้ า....เนคไทที่ผูกไว้ อย่ าง

เรียบร้ อยถูกขยำจนบิดเบีย้ วตรงส่ วนที่ผูกเป็ นปม.....มือที่ละจากคอเสื้อกำเข้ าหากันแล้ วปล่ อย
หมัดกระแทกเข้ ากับใบหน้ าคมคายเต็มแรง.....คนถูกต่ อยหน้ าหันไปตามแรงหมัด....ร่ างสู งเสี ย
หลักล้ มลงที่พนื้ หลังกระแทกเก้าอีส้ องสามตัวบริเวณนั้นล้ มระเนระนาด.....หน่ วยก้ านที่สูงใหญ่
กว่ าไม่ ได้ ทำให้ ได้ เปรียบ.....ตรงกันข้ าม.....เมื่อคนหนึ่งใช้ อารมณ์ อยู่เหนือเหตุผล.....ในขณะที่
อีกคนกลับมีแต่ความใจเย็นสงบนิ่ง.....ภาพที่ออกมาจึงดูเหมือนอีกฝ่ ายปล่ อยให้ กระทำเพียงข้ าง
เดียว.....

ผู้คนเริ่มแตกตื่น.....อีห้ มิน....เจีย้ นหาว....และอาซวี.่ ...ยืนอยู่ไม่ ไกลนัก.....ทั้งสามคนวิง่ เข้ ามา

ตั้งใจจะแยกทั้งคู่ออกจากกัน.....หลังจากยืนมองสถานะการณ์ นีอ้ ยู่นานแล้ วแต่ ไม่ เข้ ามาห้ ามตั้งแต่
แรกเพราะอยากให้ เคลียร์ กนั เอง......จากสี หน้ าเซี่ยนหลงที่พวกเขาเห็น.....จากบรรยากาศ
ตึงเครียดของคนทั้งคู่ที่พวกเขาสัมผัสได้ ......ชนวนเหตุของเรื่องมันไม่ น่าจะใช่ เรื่องงาน......และ
คนที่น่าจะห้ ามทั้งสองคนได้ ....พวกเขารู้ ว่าเป็ นใคร....แต่ คนๆ นั้นดันไม่ อยู่ที่นี่......

อาซวีต่ รงเข้ าฉุดแขนช่ วยให้ เพือ่ นลุกขึน้ ยืนง่ ายขึน้ ....เมื่อเขาหันไปมองคู่กรณีอกี ครั้งก็พบว่ าเซี่ยน
หลงสะบัดหน้ าเดินลงเท้ าหนักๆ จากไปเสี ยแล้ ว.....ส่ วนไอ้ เพือ่ นหน้ าบวมปูดข้ างๆ กายเขาพอลุก
ขึน้ ยืนได้ กส็ ะบัดใบหน้ าไปมาสองสามที......ใบหน้ าด้ านข้ างที่ถูกต่ อยเป็ นรอยบวมออกสี แดงเข้ ม
จนเกือบม่ วง.....เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาที่มุมปาก.....แต่ ยงั ทำเก่ งสะบัดแขนหลุดจากมือเขา
แล้ วเดินเร็วๆ จากไปในทิศทางเดียวกับเซี่ยนหลง.....

บานประตูเหล็กสองบานเคลือ่ นตัวออกจากกันร่ างสู งเดินปะปนกับผู้คนออกมาจากลิฟท์ ที่มี

พนักงานกดค้างไว้ให้ .....เลยจากลิฟท์ มาเล็กน้ อยผ่ านหน้ าเคาท์ เตอร์ ประชาสั มพันธ์ เข้ าสู่ บริเวณ
ล็อบบีข้ องโรงแรม.....ร่ างสู งล้มตัวลงนั่งบนโซฟาสี เข้ มบุผ้านวมที่ทางโรงแรมจัดไว้ สำหรับนั่ง
คอย.....เสียงกางเกงผ้าสีกบั เบาะหนังค่ อนข้ างดัง....เทน้ำหนักทั้งหมดและอารมณ์ ใส่ ลงกับเก้ าอี้
มากกว่ าแค่นั่งธรรมดา....กระดูกนิว้ ส่ วนที่สัมผัสกับใบหน้ าไอ้ คนทรยศยังคงรู้ สึกชาๆ .....ความ
โศกเศร้ าเสียใจที่เบาบางลงก่อตัวเป็ นอีกความรู้ สึก....รุ นแรงกว่ า....เจ็บปวดกว่ า....สาหัสกว่ า
หลายเท่ า....

พืน้ ดินที่เคยเหยียบ.....เคยคิดว่าเป็ นของตัวเอง....ตอนนีม้ นั ไม่ เหมือนเดิม....ไม่ เหลืออะไรที่ดู

เป็ นของเขา.....เรื่องราวทั้งหมดสอดคล้ องลงตัว.....บีบคั้นความรู้ สึก....แต่ เป็ นความ
จริง....เขา...ไม่ ใช่ ผู้ชายอีกคน.....ไม่ ใช่ คนที่สอง.....หรือคนต่ อมา.....แต่ เป็ นแค่ ผลกระทบจาก
รอยอดีตที่ปวดร้ าวของคนสองคน.....

“อดีตก็คอื อดีต....มันผ่านไปแล้ว....ตอนนีผ้ มกับหลินหลินเป็ นแค่ เพือ่ นเท่ านั้น....”

เสี ยงทุ้มต่ำของผู้ชายอีกคนดังอยู่ตรงหน้ า.....ชายหนุ่มเงยหน้ าขึน้ มามองหน้ าคนพูด....สายตาคม

วาวจ้ องมองมานิ่งๆ .....คนพูด....จ้ องหน้ าเขากลับด้ วยแววตานิ่งไม่ แพ้ กนั ....น้ำเสี ยงหนักแน่ น
ยังคงย้ำถ้ อยคำเดิมๆ ......เพือ่ น.....และประโยคบาดรู หูที่ผู้พูดไม่ มวี นั ได้ ร้ ู ว่ามันเผยอะไรออกมา
บ้ างในคำพูดของตัวเอง.....

“เพือ่ น....เหรอ.....”
ร่ างสู งลุกขึน้ ยืนประจันหน้ ากัน.....สองมือกระชากคอเสื้อคนพูดเข้ ามาใกล้ อีกครั้ง.....เพือ่ น
ประเภทไหน....เขาจูบกันในห้ องทำงาน.....เพือ่ นแบบไหน.....ทีบ่ อกรักกันให้ เขาได้ ยนิ เต็มสอง
หู.....ทุกคำพูดและทุกๆ การกระทำที่แสดงออกมันสวนทางกันหมด.....นิทานหลอกเด็กอาจจะ
ฟังดูด.ี ....ถ้ าสิ่งที่กำลังพูดจะตรงกับความจริงที่เขารับรู้ .....

“เอาสิ .....ถ้ าคิดว่ามันจะเปลีย่ นแปลงอะไรได้ ....”

กำปั้นที่กำลังจะสัมผัสใบหน้ าลูกน้ องทรยศอีกครั้งให้ หายแค้ น.....กลับหยุดชะงัก....มือนั้นตกลง

ข้ างลำตัวแต่ ยงั กำแน่ น....อีกมือค่อยๆ คลายจากปกเสื้อ.....ผู้ชายคนแรกก้ มหน้ าทรุดตัวลงนั่งตรง
ที่เดิม......ซ่ อนแววตาไหวระริกเต็มไปด้ วยความเจ็บปวด....และหยดน้ำเคลือบคลอเต็มสอง
เบ้ าตา.....ก่อนที่อกี ฝ่ ายจะมองเห็นน้ำตาผู้ชายที่เพรียบพร้ อมกว่ า.....หากชีวติ จะขาดแคลนก็แค่
ความรัก.....เท่ านั้น.....

“....รั ก...หลินหลิน....จริงๆ รึเปล่ า....”

ผู้ชายที่นั่งก้มหน้ า.....บังคับเสียงของตนไม่ ให้ สั่นอย่ างมีทิฐิต่อหน้ าผู้ชายอีกคน.....คำถาม

ง่ ายๆ....ที่ ใช้ วดั ใจใครบางคน .....คำตอบแบบลูกผู้ชาย.....คือคำที่อยากได้ ยนิ ....แม้ จะรู้ว่าความ
หมายของคำว่ารัก.....ของผู้ชายแต่ ละคนนั้นไม่ เหมือนกัน.....บ้ างรักแต่ ไม่ เคยใส่ ใจ....บ้ างรักแต่
ไม่ ชอบแสดงออก....สำหรับคนตรงหน้ า.....เขาไม่ เคยรู้ว่าความรักนั้นเป็ นแบบไหน.....แล้ วจะ
ปล่ อยให้ เธออยู่กบั คนแบบนีไ้ ด้ ยงั ไง.....

รักรึเปล่ า.....ตอบง่ ายมาก.....แค่ยนื ยันความรู้ สึกออกไปตรงๆ .....แต่ คำถามมันลึกซึ้งกว่ า

นั้น.....รักเฉิงหลินจริงๆ รึเปล่า.....ทั้งความหมาย.....ทั้งเจตนาของคนถาม.....มันทำให้ เขาต้ อง
ย้ อนมองกลับไปยังการกระทำของตนเองหลายๆ อย่ างที่ทำกับเธอ......

......วันที่เขายังมีเธอ......เขากลับทำร้ ายเธออย่ างไม่ ปราณี....

....วันที่เธอยังต้ องการเขา....กลับถูกทอดทิง้ ให้ อยู่กบั ความเจ็บปวด....

....วันนี.้ ....ในวันทีค่ ำตอบมันอยู่ตรงหน้ าชัดๆ .....แต่ เขาก็ยงั ไม่ ยอมทำความเข้ าใจเสี ยที.....

บอกว่ ารักแต่ กท็ ำร้ าย.....รักมากก็ยงั ทอดทิง้ .....รัก....แต่ กลับไม่ เคยทำความเข้ าใจ......แล้ วจะ
เรียกว่ ารักได้ อย่างไร.....ยิง่ เมื่อเปรียบเทียบกับความรักของผู้ชายที่ถามคำถามนีก้ บั เขา.....ความ
รู้ สึกของเขาก็ยงิ่ ดูด้อยค่า.....

ชายหนุ่มทรุ ดกายลงนั่งตรงข้ ามกับเซี่ยนหลงอย่ างคนหมดแรงทรงตัว......ความรักของเขามัน

เป็ นแบบไหนกัน.....คือความเห็นแก่ตัว....แบบทีเ่ ขาเป็ นอยู่ใช่ ไหม....หรือคือการครอบ
ครอง.....และเมื่อไม่ได้ มา....เขาก็เลยทำทุกอย่ าง....ผลักดันความเจ็บปวดกลับไปให้
เธอ.....ทั้งหมดคือตัวเขา.....ที่เป็ นมาตลอดไม่ เคยเปลีย่ น.....และในเวลานี.้ ....ความรักของ
เขา.....ก็เป็ นเหมือนมีดที่ย้อนกลับมาทิ่งแทงหัวใจตัวเอง....

ผู้ชายคนหนึ่ง......ล่วงรู้ความจริงที่ตนเองไม่ เคยรู้ .....ผู้ชายอีกคน.....ค้ นพบสั จธรรมที่ตนเองไม่

เคยตระหนัก.....ผู้ชายที่สูญเสียกับผู้ชายที่เสี ยศูนย์ .....ต่ างจมอยู่กบั ความทุกข์ ของตนจากที่นั่ง
คนละฝั่ง......กลายเป็ นภาพสะท้ อนเงาอันวังเวง.....ให้ แก่ กนั และกัน.....ต่ างกรรมต่ าง
วาระ....แต่ คล้ายกันตรงบทที่ลงเอย....

ท้ ายที่สุด.....ร่ างโปร่ งลุกขึน้ ยืนก้าวขายาวผ่ านหน้ าชายหนุ่มอีกคน......เดินจากไป.....อย่ างสิ้น

หวัง.....หากคำว่า....รัก....คำเดียว....ยังไม่ สามารถพูดออกมาได้ .....ผู้ชายคนนีก้ ไ็ ม่ มีค่าคู่ควร
กับคำว่ ารักของผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น.....

เสี ยง แหบโหยเอ่ยอยู่ในลำคอ.....ไม่ ดงั นัก..... .แต่ ความหมายนั้นบาดลึก.....คนที่กำลังจะจาก

ไปหยุดอยู่กบั ที่....นิ่งฟังประโยคนั้น.....

“หลินหลินโหยหาความรักจากพ่อมาตลอดชีวิต.....ความรั กของผม.....เป็ นเพียงแค่ ส่วนหนึ่งของ

ชีวิต.....แต่ ความรักของคุณ.....จะเติมเต็มเธอได้ ทั้งชีวิต.....”

เกิดคำถามนึงขึน้ มาในใจเขา.....ความรัก.....ซับซ้ อนก็จริง....แต่ ไม่ น่าเป็ นเรื่องยุ่งยากมากขนาด

นี.้ ...เขาหันหน้ ามามองเสี้ยวเทียนอีกครั้ง.....คราวนีส้ ี หน้ าและแววตาสะเทือนอารมณ์ ตกเป็ นของ
ชายหนุ่มอีกคนเสียเอง.....โดยระงับไว้ไม่ อยู่และไม่ มหี นทางไหนยุติเรื่องราวนีไ้ ด้ อกี แล้ ว.....เขา
รู้ สึกเหมือนเลือดในกายมันเดือดพล่านขึน้ มาอีกครั้ง....

“นายมันขีข้ ลาด....ความรักของนายก็ขขี้ ลาด....”

เสี ยงห้ าวเน้ นหนักในทุกพยางค์ที่พูด.....อาจฟังดูกล้ าหาญชาญชั ยกว่ ามาก.....แท้ ทจี่ ริง....เขา

ไม่ มีอะไรเหลือเลย.....เขาสู ญเสีย.....จากการเสี ยสละของเสี้ยวเทียนให้ เธอได้ รับความสุ ขที่เติม
เต็มทั้งชีวติ .....แต่จะมีใครรู้ บ้าง....ว่าความสุ ขนั้นแลกมาด้ วยความทุกข์ ทรมานอย่ างแสนสาหัส
ของใครอีกคน....

คน....คน....นั้นก้มหน้ าเดินออกมา.....จากล็อบบี.้ ....พาลโกรธทุกสิ่ งทุกอย่ างบนโลกใบ

นี.้ ...เหมือนถูกกลัน่ แกล้ง.....เหมือนชะตาเล่ นตลก.....เหมือนไม่ มีใครรักเขา.....ทั้งทีเ่ กิดมามี
พร้ อมทุกอย่าง.....สิ่งเดียวที่อยากได้ ....และไม่ มวี นั ได้ ....คือหัวใจดวงเล็กๆ ของผู้หญิงคนนี.้ ...

“เสร็จธุระแล้วกลับกันเถอะค่ะ.....”
เสี ยงคุ้นเคยของหญิงสาวดังมาเข้ าหู...ชายหนุ่มมีสีหน้ าตกใจในทีแรกที่พบเธอตรงหัวมุม
ล็อบบี.้ ...ในสภาพที่เกือบจะเดินชนกัน.....เฉิงหลินอยู่ตรงนั้นมานานแค่ ไหนและได้ ยนิ อะไร
บ้ าง....เขาคิดอยู่ในใจอย่างหวัน่ วิตก....แล้ วเริ่มเปลีย่ นมาเคืองตัวเอง......ที่ยงั นึกห่ วงความรู้ สึก
ของเธอเหนือสิ่งอืน่ ใด....

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาพร้ อมกับปรับสี หน้ าให้ เป็ นปกติที่สุด.....รอยยิม้ หวานๆ และดวงตาสี

น้ำตาลใสแจ๋ วมองหน้ าเขาอย่างไม่ ร้ ู เรื่องรู้ ราว.....หญิงสาวมองเลยร่ างสู งชะลูดไป......ดวงหน้ า
หวานแฉล้มชะงักสีหน้ าและดวงตาก็เผยประกายประหลาดบางอย่ าง....แบบที่ชายหนุ่มคิดว่ าเขา
พอจะอ่ านออก.....ใบหน้ าเรียวก้มลงต่ำอีกครั้ง....ปล่ อยให้ คนทั้งคู่ได้ ใช้ สายตาร่ำลากัน
เงียบๆ......นานเข้ าก็ทนไม่ไหวเอ่ยเตือนให้ เธอเดินตามเขามาเสี ยที.....

ประตูกระจกเชื่อมกลางระหว่างลานจอดรถกับตัวอาคารโรงแรมถูกผลักให้ เปิ ดออก......ขายาวก้ าว

ผ่ านประตูน้ันไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ สนใจร่ างเล็กที่เดินอยู่ข้างหลัง.....พอนานเข้ าหญิงสาวข้ าง
หลังก็เริ่มส่ งเสียงประท้ วงเขา.....ทั้งที่ยงั หอบอยู่....

“เซี่ยนหลงคะ.....คุณเป็ นอะไรรึเปล่า....”

“ผม....แค่ร้ ู สึกไม่ ค่อยสบายน่ ะ...”

เขาโกหก.....ทั้งที่อยากระบายมันออกมาเต็มที.....แต่ ....ไม่ ร้ ู จะเริ่มยังไง.....ไม่ ร้ ู จะทำยังไงกับ

เธอดี.....เขาไม่ ร้ ู อะไรเลย.....โกรธทีถ่ ูกหลอก.....แต่ กห็ ลอกตัวเองไม่ ได้ ว่ายังรัก.....จะยอมเสี ย
เธอให้ ผู้ชายอีกคน....เขาก็อดห่ วงไม่ ได้ .....ความรู้ สึกก็เลยค้ างคาอยู่ตรงนี.้ ....ห่ วงหา....เจ็บ
ปวด....ทรมาน....โกรธเคือง.....ปนๆ กันไปจนแยกไม่ ออกว่ าจะรู้ สึกแบบไหนก่ อนดี.....

“งั้น....พักก่อนดีไหมคะ.....ให้ คุณรู้ สึกดีขนึ้ แล้ วเราค่ อยกลับบ้ านกัน....ทานน้ำมั๊ยคะ.....เดีย๋ ว

ฉันไปซื้อมาให้ .....”เธอชี้นิว้ ไปยังตู้กดน้ำหลายตู้ที่วางเรียงอยู่ตลอดแนวทางเดิน....จากประตู
มายังลานจอดรถที่ท้งั สองเพิง่ จะเดินผ่านมาเมื่อครู่ .....

“ไม่ ต้อง....เอ่อ....” เขารีบปฎิเสธทันที.....สภาพร่ างกายและจิตใจเขาตอนนีม้ ันไม่ ปกติ....เท่ าที่

เขาต้ องการไม่ ใช่ เครื่องดืม่ ....แต่เขาอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวมากกว่ า.....สายตาชายหนุ่มจ้ องตู้ขาย
กาแฟอัตโนมัติแล้วนิ่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ซักพัก....ริมฝี ปากได้ รูปเผยรอยยิม้ บางๆ ออกมา.....

“....ก็ดเี หมือนกัน....ผมขอกาแฟ...”

ร่ างสู งเทน้ำหนักลงบนม้ านั่งแถวนั้น....นั่งมองร่ างบางเดินห่ างออกไปเพือ่ ซื้อกาแฟให้ เขา.....

เขากำลังทำอะไรอยู่....
เธอกำลังทำอะไร.....

เสี้ยวเทียนล่ะกำลังทำอะไร? .....

คนสามคน.....จะมีทางออกที่ดกี ว่า....ที่เจ็บปวดน้ อยกว่ านีบ้ ้ างไหม.....คำตอบคือ....ไม่ มี....มี

แค่ การลาจากอย่ างลูกผู้ชาย.....แต่ พูดให้ ถูกก็คอื ....พ่ ายแพ้ .....อย่ างหมดท่ าและน่ าอาย....

.....น้ำสีดำข้ นส่ งกลิน่ หอมฉุนๆ มาแต่ ไกล.....แก้ วกระดาษสี ขาวที่บรรจุของเหลวรสชาติขมถูก

ส่ งจากมือเรียวมาให้ .....ชายหนุ่มรับมาถือไว้ หลังจากเอ่ ยคำขอบคุณเบาๆ .....กาแฟดำร้ อนจัดจน
เห็นไอสี ขาว....น้ำกาแฟในแก้วทีค่ นจนหมุนเป็ นวงอยู่ในนั้น.....กลิน่ ของมันหอมกรุ่ น....แต่
รสชาติขมขื่นจนกลืนไม่ ลง.....ได้ แต่ นั่งมองกาแฟดำในมือด้ วยท่ าทางนิ่งอึง้ จนถึงขั้นเงียบไป
เลย.....อาจจะโกรธ....อาจจะเสียความรู้ สึก.....แต่ ตอนนี.้ ...หัวใจของเขามันแหลกไปแล้ ว
สิ นะ....เขาถึงรู้ สึกว่างเปล่าเกินกว่าจะรองรับความรู้ สึกมากมายขนาดนั้น....

“....มีอะไรรึเปล่าคะ....” เธอถามน้ำเสี ยงไม่ แน่ ใจนัก.....หลังจากเห็นเขานั่งมองแก้ วกาแฟอยู่

นานโดยทีไ่ ม่ ยอมแตะต้ องมัน.....

“.....ไม่ มีอะไรครับ....ผมก็แค่ ....

.....ไม่ เคยดืม่ กาแฟดำ.....”

ชายหนุ่มก้มหน้ าจิบกาแฟจากแก้วโดยไม่ มองหน้ าหญิงสาวที่นั่งเคียงข้ าง.....ไม่ ได้ ใส่ อารมณ์ ในคำ

ตอบทั้งที่รสชาติของมันไม่ถูกคอเอาเสียเลย......ไม่ นานก็หยุดดืม่ เปลีย่ นเป็ นนั่งมองมัน
แทน.....กาแฟของเขากับผู้ชายอีกคนนั้นแตกต่ าง.....ความรักก็เป็ นเรื่องที่แตกต่ าง.....หัวใจที่ได้
รับจึงไม่ เหมือนกัน.....ความรักทีเ่ ป็ นเพียงแค่ ส่วนหนึ่งของชีวติ แต่ กลายเป็ นทั้งหมดของ
หัวใจ.....กับความรักทีเ่ ติมเต็มทั้งชีวติ .....แต่ ไม่ เคยมีความหมาย.....เพราะว่ าหัวใจของเธอไม่ ได้
อยู่ที่เขา.....ความรักของเขาจะเป็ นแบบไหนก็ไม่ สำคัญสำหรับเธอ....

........................................................

รถยุโรปสีดำเป็ นเงามันวับตลอดคัน.....แสงจากเสาไฟฟ้ าข้ างทางสะท้ อนกับสี ดำเงาของตัว

รถ....และค่อยเคลือ่ นผ่านไปทีละต้ น....ระหว่ างทางถนนที่ทอดยาวไปยังคฤหาสน์ ตระกูลหยาง
หลังงาม.....คู่รักคู่หนึ่ง....เดินทางมาด้ วยกัน.....บนเบาะที่นั่งข้ างคนขับหญิงสาวนั่งเหม่ อมอง
ทิวทัศน์ ด้านข้ าง.....บนทีน่ ั่งด้ านคนขับ.....ชายหนุ่มนั่งหลังตรงสายตามองเลยไปเบือ้ ง
หน้ า.....แหวนหมั้นเพชรบนเรียวนิว้ งามทีว่ างอยู่บนตักถัดจากเกียร์ ไปไม่ กนี่ ิว้ .....ห่ างจากกายคน
ข้ างๆ ไม่ มาก.....ขณะหมุนหักพวงมาลัยไปยังทิศทางบนท้ องถนน.....หลายครั้งหลายหน....จำ
ต้ องหันใบหน้ าไปมองกระจกข้ างและมองเห็นคนที่นั่งข้ างๆ กาย.....ท่ านั่งเรียบร้ อยกับนิสัยพูด
น้ อยสงบเสงีย่ ม.....ที่เขาได้ เห็นอยู่ทุกวัน.....แต่ อาการบางอย่ างแสดงความผิดปกติในวัน
นี.้ ....เมื่อเขาสังเกตุเห็นแหวนเพชรบนนิว้ ถูกหมุนเล่ นไปมา....โดยที่เจ้ าตัวไม่ ทันรู้ สึกถึงอาการ
ใจลอยที่เผลอแสดงให้ เขาเห็น.....

กายบางสะดุ้งเล็กน้ อยจากการหยุดโดยฉับพลันของรถ.....หญิงสาวมองบ้ านของเธอที่ต้งั เด่ นอยู่

ตรงหน้ าแล้วช้ อนสายตามองคนข้ างๆ ......สองมือใหญ่ กำพวงมาลัยรถแน่ น......สายตาเหม่ อไกล
ไปเบือ้ งหน้ าอย่างไร้ จุดหมาย.....ไฟหน้ ารถดับลง.....รอบๆ คันจึงมีแต่ ความมืดมิดกับคนสองคน
และคฤหาสน์ หลังใหญ่ .....หญิงสาวมองหน้ าเขาอย่ างเป็ นห่ วง.....แม้ ความรู้ สึกจะไม่ เหมือนกับที่
มีให้ ผู้ชายอีกคน.....แต่ ความห่ วงหาแบบทีม่ ีให้ เขาก็ใช่ ว่าจะรู้ สึกกับผู้ชายคนไหนก็ได้ .....

“เซี่ยนหลงคะ.....ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ.....” เธอเอ่ ยออกมาในที่สุด....หลังจากนั่งใช้ ความคิด

ทบทวนเรื่องราวต่ างๆ อยู่นานสองนาน......และจำต้ องเอ่ ยปากออกมาก่ อน....เมื่อความคิดเหล่ า
นั้นลงเอยในคำตอบเดิมทุกครั้ง.....

“ดึกแล้ ว....ผมว่าคุณรีบเข้ าบ้ านดีกว่า....” เขาไม่ มองหน้ าเธอ.....สี หน้ าและแววตาเย็นชาที่มอง

ตรงไปเบือ้ งหน้ า.....ไม่ วายแสดงความเป็ นห่ วงอยู่ลกึ ๆ ในน้ำเสี ยง.....เป็ นความห่ วงใยทีไ่ ม่ เคย
สิ้นสุ ด.....คนฟังจึงเจ็บปวดกับความรู้ สึกที่สะท้ อนผ่ านน้ำเสี ยงอ้ างว้ างของคนพูด.....ส่ วนคนพูด
ยิง่ เจ็บกว่ากับความอ่อนแอของตัวเอง......

“แต่ ฉันต้ องพูดวันนี.้ ....”

เฉิงหลินกลั้นใจย้ำคำเดิมออกมา.....ผู้หญิงหัวอ่ อนอย่ างเธอหลายต่ อหลายครั้ง....ทีน่ ิสัยแบบนี้

ทำให้ ต้องตกอยู่ในสภาพกลืนไม่ เข้ าคายไม่ ออก.....เพราะไม่ ร้ ู จักแสดงออกถึงความต้ องการของ
ตนเอง.....

“ไว้ วนั หลัง....วันนีผ้ มเหนื่อย.....”

.....หากจะต้ องรับฟังบางเรื่องจากปากเธอ.....อย่ างความจริงที่ว่าเธอรักใครคนอืน่ .....หัวใจของ

เขาจะแบกรับเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้ได้ อย่ างไร.....แววตาที่ปรากฎอยู่เหนือพวงมาลัย.....มี
ประกายเจ็บปวดที่ข่มไว้ไม่ อยู่.....แต่ กย็ งั ฝื นซ่ อนมันเอาไว้ .....

ร่ างบางก้ าวลงจากรถ.....เสียงรถยุโรปสตาร์ ทเครื่องดังไล่ หลังมาไม่ นาน.....หญิงสาวหันหน้ ามา

มองก็เห็นว่ารถของเขากระชากเครื่องวิง่ หายลับไปจากบริเวณบ้ านแล้ ว ......เมื่อเงยหน้ ามองไปยัง
เบือ้ งหน้ าคฤหาสน์ หลังใหญ่ สไตล์ตะวันตกตั้งเผชิญหน้ ากับหญิงสาว.....และผู้ชายที่เพิง่ จาก
ไป.....ในสายลมที่พดั ผ่านมาจากนอกรั้วกระทบพืน้ สนามหญ้ า.....เสี ยงถอนหายใจของหญิงสาว
ดังเบาๆ ผสมกับเสียงลมนั้น......รวยรินเหมือนใกล้ หมดแรง.....เมื่อยืนอยู่ตรงกลางระหว่ างบาง
สิ่ งที่กดดัน.....มันทำให้ เธอเปลีย่ นใจจากที่จะเดินเข้ าบ้ าน.....ร่ างบางเดินเลาะสนามหญ้ าไปตาม
สวนดอกไม้ .....บนทางเดินลัดเข้ าระเบียงด้ านข้ างแทน.....

รถยุโรปพุ่งมาตามทางกระทบสายลมยามค่ำคืนจนพุ่มไม้ สองข้ างทางไหวเอนเป็ นทาง.....คันเร่ งที่

เหยียบจนมิดถูกเปลีย่ นเป็ นเบรคให้ หยุดลง.....เข็มบนหน้ าปัดแสดงความเร็วพุ่งจนเกือบสุ ดตีกลับ
โดยฉับพลัน.....เสียงล้อเสียดสีพนื้ ถนนดังลัน่ และปัดไปมาจนเกือบจะสู ญเสี ยการควบคุมทิศทาง
เหตุจากการเบรคอย่างกระทันหันหลังจากขับขี่มาด้ วยความเร็วสู ง.....ตัวรถเคลือ่ นเลยจากจุดที่
เหยียบเบรคไปหลายเมตร.....ล้อรถค่อยหมุนช้ าลงๆ จนหยุดนิ่งในลักษณะเอียงส่ วนหน้ าตกจาก
ขอบถนนเข้ าไปในสนามหญ้ าข้ างทาง.....รอยดินเป็ นทางจากตรงที่เริ่มเบรคจนกระทั่งรถหยุดลง
และฝุ่ นคละคลุ้งตามหลังอยู่บนพืน้ ถนน....

ชายหนุ่มในรถบีเอ็มดับเบิลยูคนั นั้น.....ทุบกำปั้นใส่ พวงมาลัยตรงหน้ า.....เจ็บ.....แต่ เหมือนไม่ ร้ ู

สึ ก.....เหนื่อย....แต่ กไ็ ม่ หยุด.....รถทั้งคันสั่ นคลอนเพราะแรงที่ใส่ ลงไป.....ไม่ นานนักก็ซบหน้ า
ลงกับหลังมือ....ผมสีดำเส้ นเล็กหล่นลงปิ ดบังหน้ าผากและดวงตาสี ดำ....อำพรางสี หน้ าและ
อารมณ์ เจ็บปวดจนสุ ดทีจ่ ะบรรยาย....ยกเว้น....น้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลลงบนหลังมือ.....แทนเสี ยง
พรรณาความสู ญเสียของหัวใจ.....ที่มีแต่ ความเงียบเท่ านั้นที่รับฟัง......

“ทำไม.....!”

......ทำไม.....ไม่ เคยรู้ .....

“ทำไม.....!”

......ทำไม.....ไม่ เคยสงสัย....

“ทำไม.....!”

......ทำไม.....ถึงไม่ บอกกัน......

“ทำไม.....!”

......ทำไม.....ถึงไม่ รักเขา......

......ชายหนุ่มเฝ้ าแต่ ถามตนเองอยู่อย่างนั้น.....ด้ วยเสี ยงที่แหบพร่ า....เจือปนกับเสี ยงสะอืน้ และ

น้ำตาลูกผู้ชาย.....อ่อนล้า...และโรยรา....ฟังไม่ ได้ ศัพท์ เข้ าไปทุกที.....ในรถคันหรู น้ัน
เงียบกริบ.....ไร้ คำตอบ.....ไร้ คำอธิบาย.....ไร้ สิ้นความหวัง.....แม้ แต่ ความรักที่แท้ จริง....ก็ยงั
ไม่ เคยมีตวั ตนอยู่จริง....ในโลกใบนี.้ ...
…………………………….

Third Angle: Jesus and Judas….

.....คนดีที่เสแสร้ ง....กับ....คนทรยศที่จนตรอก.....

“อาทิตย์ หน้ า.....ผมต้ องไปประชุ มทีน่ อกเมืองกว่ าจะเลิกคงดึก.....ก็เลยว่ าจะจองห้ องพักที่นั่น

คุณจะไปด้ วยมั๊ย.....”

“.....ค่ ะ....”

บ่ ายวันหนึ่ง.....โทรศัพท์ ไร้ สายของหญิงสาวส่ งเสี ยงดัง.....ตามมาด้ วยเสี ยงทุ้มที่แสนคุ้น

เคย.....เธอรีบรับโทรศัพท์ และตอบตกลงแทบจะในทันที.....โดยไม่ จำเป็ นต้ องคำนึงว่ ามีนัดกับ
ใครหรือไม่ ....หลังจากวันนั้น.....เธอรู้ มาว่ าเขาและเสี้ยวเทียนต้ องทำงานหนัก......การประชุ ม
ของบริษทั ลงทุนข้ ามชาติและสัญญาอีกมากมาย.....ไม่ เปิ ดโอกาสให้ เธอกับเขาได้ พบกันมาหลาย
วันแล้ ว.....หญิงสาววางโทรศัพท์ ลงบนโต๊ ะ.....ใบหน้ าเนียนยิม้ เหงาๆ ให้ รูปเธอและไช่ ไช่ ที่อยู่
ตรงหน้ าจอและกลายเป็ นสีดำสนิทในครู่ ต่อมา......หลังจากประชุ มเสร็จ.....หวังว่ าเขาคงมีเวลา
มากพอจะใส่ ใจกับเรื่องของเธอและเขา.....

กระบอกโทรศัพท์ ถูกวางลงบนแป้ น.....ไม่ นานหลังจากสั ญญาณโทรศัพท์ ถูกตัดลง.....ชายหนุ่ม

เข้ ามาในห้ องเจ้ านายตามคำสั่งจากเครื่องโทรศัพท์ บนโต๊ ะตรงหน้ าเซี่ยนหลง.....เขาเห็นเจ้ านาย
กำลังคุยโทรศัพท์ไร้ สายกับใครสักคนอยู่.....จึงหยุดยืนตรงหน้ าโต๊ ะอย่ างรอคอย.....ในมือมีกระ
ดาษโน๊ ตและปากกาเตรียมพร้ อมสำหรับงานมากมายที่จะออกมาจากปากเซี่ยนหลงหลังจากวาง
โทรศัพท์ ..... “คุณจะไปด้ วยมั๊ยครับ....” คือประโยคที่เขาทันได้ ฟังพอดีตอนที่เปิ ดประตูเข้ า
มา.....เสียงทุ้มๆ ที่ถามอย่างอ่อนโยนปลายสายคงเป็ นใครไปไม่ ได้ นอกจากเธอ.....เขาควรจะเริ่ม
ชินกับสภาพเช่ นนีแ้ ล้ว.....บางทีที่เซี่ยนหลงยังไม่ ไล่ เขาออก...อาจเป็ นเพราะต้ องการให้ เขาอยู่รับ
รู้ อะไรแบบนี.้ ....นานวันเข้ าความรู้ สึกของเขาก็คงจะตายด้ านไปเอง.....

“เรื่องประชุ มนอกสถานที่อาทิตย์หน้ าน่ ะ....เดีย๋ วนายช่ วยจองห้ องที่โรงแรมให้ หน่ อย.....เอาที่

เดียวกับที่ประชุ มนะ.....ฉันคิดว่าเสร็จงานแล้ วจะค้ างที่โน่ นเลยขีเ้ กียจกลับบ้ าน....หลินหลินก็จะ
มาด้ วย....นายจะค้างด้ วยมั๊ย” เสียงต่ำพูดยืดยาวเป็ นเชิงสั่ งกลายๆ ....ไม่ ลมื ถามในส่ วนของลูก
น้ องคนสนิทตามประสาคนมีน้ำใจ.....ดวงตายาวรีก้มมองเอกสารตรงหน้ า.....แม้ จะเพิง่ มีเรื่องกัน
จนถึงขั้นลงไม้ ลงมือเมื่อไม่ กวี่ นั ก่อน.....แต่ ชายหนุ่มกลับมีท่าทางใจเย็นเมื่ออยู่ในเวลางาน.....

“ไม่ ครับ....ขอบคุณ....”
เขาตอบเรียบๆ.....ทีน่ ั่น.....ไม่ ได้ ไกลจากไทเปมากนัก....ขับรถชั่วโมงกว่ าก็ถึงบ้ าน.....อีก
อย่ าง....หุ้นส่ วนหลายคนต้ องการทำความรู้จักกับเฉิงหลินในฐานะคู่หมั้นของเจ้ านายเขา....ว่ าที่
ลูกสะไภ้ ตระกูลจ้ าว....

“ตามใจ....งั้นฉันเอาห้ องชุ ดนะ.....แบบเตียงคู่” เซี่ยนหลงบอกความต้ องการของเขาให้ ลูกน้ อง

รับรู้ ....

“สองห้ องนะครับ....”

มือหนาเริ่มต้ นจดรายละเอียดเหล่านั้นลงในกระดาษโน๊ ตทีน่ ำติดตัวมาด้ วย......เขาทวนคำสั่ งอย่ าง

มืออาชีพ.....หน้ าที่การงานประจำวัน....ไม่ แคล้ วต้ องมีเธอเข้ ามาข้ องเกีย่ วไปด้ วย....เกือบจะทุก
เรื่อง.....

“ห้ องเดียว....”

ดวงตารีละขึน้ จากเอกสารมาสบตากับชายหนุ่มตรงหน้ า.....เขาเห็นอีกฝ่ ายหยุดจดแล้ วเงยหน้ า

มองหน้ าเขา.....ทั้งคู่สบสายตากัน.....ริมฝี ปากบางเฉียบเหยียดมุมปากขึน้ มาโดยพลัน....อย่ าง
สบายอกสบายใจ.....อย่างคนขีเ้ ล่น.....เอกสารตรงหน้ าถูกพับเก็บไว้ ชั่วคราว.....

“ไม่ เอาน่ า....เสี้ยวเทียน....หน้ าตานายก็ไม่ เหมือนคนหัวโบราณซักหน่ อย.....อีกอย่ าง....ฉันกับ

หลินหลินหมั้นกันแล้วนะ....อีกไม่ นานเราก็จะแต่ งงานกัน.....เรื่องแค่ นีธ้ รรมดาจะตาย.....หลิน
หลินกับฉันเคยไปค้างด้วยกันออกบ่ อย....แต่ นายไม่ ร้ ู เท่ านั้นเอง.....”

กระดาษโน๊ ตที่จดค้างไว้ในมือ.....มีรอยยับเมื่อโดนกำเข้ าหากันอย่ างไม่ ร้ ู ตัว.....แน่ นอนคนทั้งคู่

เป็ นอะไรกัน....เขารู้ และพอเข้ าใจ....เรื่องแบบนีเ้ ป็ นเรื่องปกติสำหรับคู่รัก.....ตัวอักษรใน
กระดาษยังไม่ ได้ จดต่ อจนเสร็จ.....คนจด....เหมือนกำลังมองเห็นเหตุการณ์ ในคืนหนึ่งเมื่อห้ าปี
ก่ อนจากกระดาษโน๊ ตแผ่นนั้น.....คืนที่เธอมาหาเขาที่ห้องเช่ า.....คืนทีเ่ ธอยินยอมทิง้ ศักดิ์ศรีผู้
หญิงเพราะความรัก.....คืนทีเ่ ขาทิง้ ศักดิ์ศรีผู้ชายเพราะ.....ความเขลา.....คืนที่เธอบอกว่ ารัก
เขา....แต่เขาไม่ กล้ารักเธอ....ห้ าปี ผ่านไป.....เขามองเห็นทุกอย่ างกระจ่ างชัดขึน้ .....แต่ มันสาย
เกินไป....ห้ าปี เต็มๆ เขามัวไปทำอะไรอยู่....ขังตัวเองไว้ ในห้ องนอนกับความทรงจำ....กับคำบอก
รักในตุ๊กตา....ทั้งที่หัวใจของเธอเป็ นของเขามาตลอด....แต่ เขากลับปล่ อยให้ เธออยู่กบั ความ
เสี ยใจ....มานานถึงห้ าปี .....

“เออ....ไม่ คุยกับนายแล้วดีกว่าเดีย๋ วโดนล้ วงความลับ....มีอะไรก็ไปทำซะ....อย่ าลืมจองห้ อง

ล่ ะ....” เซี่ยนหลงขยับแฟ้ มเอกสารเปิ ดออกอีกครั้ง.....แสร้ งทำสี หน้ าเขินไม่ สนใจอาการก้ มหน้ า
นิ่งซ่ อนแววตาแดงก่ำ....กับสมุดโน๊ ตที่แทบจะแหลกคามือหนาไปแล้ ว.....ถ้ าทำได้ .....เขาเองก็
อยากจะให้ หัวใจของไอ้ลูกน้ องทรยศได้ แหลกอยู่แทบเท้ าของเขาแบบนั้นเหมือนกัน.....
“เดีย๋ วก่ อน....”

ร่ างสู งตรงประตูหยุดฟังคำสั่งต่ อไป.....แต่ สีหน้ าท่ าทางคล้ ายหุ่นยนต์ เข้ าไปทุกที....สั่ งให้ ทำก็
ทำ.....สั่งให้ หยุดก็หยุด.....

“เอาออกไปด้ วย.....ฉันไม่ อยากกิน....”

เขาก้ มมองคาปูชิโน่ ในถ้ วยกาแฟเซรามิกสี ขาววางปนๆ อยู่กบั เอกสารบนโต๊ ะ......เลขาฯ หน้ าห้ อง
จะต้ องชงกาแฟให้ เซี่ยนหลงทุกเช้ าตามคำสั่ งของผู้ช่วยอย่ างเขา.....แต่ สองสามวันมานี.้ ....แก้ ว
กาแฟไม่ ได้ พร่ องลงสักหยด.....หรือเพราะว่ าเป็ นกาแฟที่เขาสั่ งให้ คนชงให้ .....เซี่ยนหลงก็เลยไม่
ต้ องการดืม่ มัน.....

หลังจากประตูปิดลงอีกครั้ง.....ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้ าอี.้ ....ในสายตามีภาพประตูเชื่อมที่

เพิง่ ปิ ดลงหลังจากผู้ชายอีกคนออกไป.....สี หน้ าท่ าทางเปี่ ยมสุ ขและรอยยิม้ ขีเ้ ล่ นจางหายไปจาก
ใบหน้ า.....แฟ้ มเอกสารที่ไม่ได้ อ่านเข้ าหัวมาตั้งแต่ ต้นถูกปิ ดลงแล้ วขว้ างใส่ โต๊ ะทำงาน.....ข้ าวของ
บนโต๊ ะหล่นกระจัดกระจายเต็มพืน้ ....เมื่อละครอีกบทสิ้นสุ ดลง.....เป็ นอีกวัน....และอีก
คน....หลังจากวันนั้น....ที่ใช้ ห้องทำงานเงียบๆ นั่งทบทวนเรื่องราวต่ างๆ .....ใช้ อ้อมแขนกอดตัว
เองแทนความรักที่ไม่ เคยได้ รับจากใคร.....พยายามห้ ามหยดน้ำที่เอ่ อท่ วมเบ้ าตาไม่ ให้ มันไหลออก
มาอีก.....ตราบใดที่ละครของเขายังไม่ จบ....เขาจะไม่ ยอมแสดงความอ่ อนแอออกมา....เด็ด
ขาด.....

ร่ างสู งเดินกลับเข้ ามาที่ห้องทำงานพร้ อมกับถ้ วยกาแฟอีกหนึ่งแก้ ว.....เขาวางมันลงข้ างๆ แก้ ว

กาแฟดำที่มีอยู่ก่อนแล้วบนโต๊ ะทำงาน.....นั่งมองถ้ วยแก้ วสองแก้ วนั้นอยู่สักพัก......ของขวัญของ
เธอยังเก็บอยู่ในลิน้ ชักโต๊ ะ.....เอกสารของจ้ าวเซี่ยงอี่.....โอกาส....ของเขาวางอยู่บนโต๊ ะถูกทับไว้
ด้ วยถ้ วยกาแฟดำของเขาอีกที.....กำปั้นของเซี่ยนหลงที่กระแทกใบหน้ าวันนั้น....ยังไม่ ทำให้ ร้ ู สึก
เจ็บจนชาไปทั้งตัวได้ ขนาดนี้......ร่ างสู งขยับกายชิดกับโต๊ ะทำงานสองมือใหญ่ วางลงบนแป้ น
คีย์บอร์ ด.....โอกาสสุ ดท้ าย....ของผู้ชายจนตรอกคนหนึ่ง....ไม่ ใช่ โอกาสที่จ้าวเซี่ยงอีห่ ยิบยืน่ ให้
เขา....แต่เขาจะสร้ างโอกาสนั้นด้ วยตัวเอง......

.....อีกสักครั้ง....