Chapter 53 Sindy….

ประตูห้องประชุมเปิ ดออกกว้ างและค้ างอยู่เช่ นนั้น.......คนหลายคนก้ าวออกมาจากใน

ห้ องประชุม......จ้ าวเซี่ยงอี่ จ้ าวเซี่ยนหลง เฮเลน หยาง คุณคัง คุณเหว่ ย จูเสี้ยวเทียน
และผู้บริหารระดับสู งอีกหลายคน.....ชาวต่ างชาติกลุ่มใหญ่ แต่ งกายภูมิฐานยืนล้ อมอยู่
รอบกายสองพ่อลูก.....จ้ าวเซี่ยงอีท่ ำหน้ าที่แนะนำลูกชายคนเดียวให้ ตัวแทนจากบริษัท
ลงทุนข้ ามชาติรู้ จัก......ชายหนุ่มยืน่ ฝ่ ามือให้ สัมผัสพลางส่ งยิม้ อย่ างเป็ นมิตร.....และ
ไม่ ลมื แนะนำผู้ช่วยของเขาให้ ทุกคนรู้ จักเป็ นรายต่ อไป.....ชาวต่ างชาติกลุ่มเดิมหันมา
มองทางชายหนุ่มใบหน้ าคมเข้ มอย่ างชาวเอเซียเป็ นตาเดียว......ในชุดสู ทสุ ภาพเช่ น
นั้น.....เขากับจ้ าวเซี่ยนหลงผู้เป็ นเจ้ านายดูสง่ างามทุกกระเบียดนิว้ ไม่ สิ่งใดแตก
ต่ าง.....แต่ ส่วนสู งที่มากกว่ าเซี่ยนหลง.....สู งพอๆ กับชาวตะวันตกเห็นจะ
ได้ ....บุคลิกเงียบขรึม...และสำเนียงอังกฤษที่พูดอย่ างมั่นใจทำให้ เขาตกเป็ นที่สนใจของ
บุคคลกลุ่มนั้นไม่ น้อยไปกว่ าเจ้ านายหนุ่ม.....

ประตูห้องประชุมเปิ ดออกอีกครั้ง......ร่ างสู งเดินกลับเข้ ามาแล้ วก็ต้องชะงักไปนิดเมื่อ

เห็นคนเพียงคนเดียวที่ยงั นั่งนิ่งอยู่ภายในห้ อง......ตลอดเวลาที่ประชุม.....เขาสั งเกตุ
เห็นหญิงสาวที่นั่งตรงกันข้ ามมีท่าทางเงียบผิดปกติ.....ดวงหน้ าหวานภายใต้ เครื่องสำ
อางค์ โทนสี สุภาพเหมือนพยายามจะทำให้ หน้ าซีดๆ ดูมีสีสัน....อย่ างปกปิ ดมากกว่ าจะ
เติมแต่ ง.....ดวงตากลมโตใสแจ๋ วแลดูว่างเปล่ าและเหม่ อลอย.....เหมือนมีอะไรในใจอยู่
ตลอดเวลา......แม้ กระทั่งจบการประชุมไปนานแล้ วเธอก็ยงั ดูไม่ ดขี นึ้ .....เขาไม่ รู้ ว่ามี
อะไรที่เขาพอจะช่ วยเหลือได้ ไหม......แต่ พอคิดอีกทีว่ามันอาจจะเป็ นปัญหาส่ วนตัวคน
ที่สมควรจะเคลียร์ กบั เธอจึงไม่ น่าจะใช่ เขา.....ยิง่ คิดก็ยงิ่ ไม่ อยากคิด.....แต่ สภาพที่เห็น
ไม่ อาจจะทำให้ หยุดคิดได้ เลย......

น้ำเปล่ าในแก้ วตรงหน้ าเหมือนมีเรื่องราวอยู่มากมายให้ เธอเสาะแสวงหา.....หญิงสาว

นั่งมองมันไม่ ขยับเขยือ้ นกาย.....ดวงตาสี น้ำตาลที่เขาเข้ าใจว่ ากำลังจ้ องแก้ วน้ำบนโต๊ ะ
ตรงหน้ า.....แท้ ที่จริง.....เก้ าอีว้ ่ างเปล่ าเยือ้ งกับที่นั่งของเธอ.....เคยมีใครบางคนนั่งอยู่
ตรงนั้นตลอดเวลาการประชุม......ตรงนั้นต่ างหากที่สายตาของเธอกำลังเหม่ อมอง
อยู่.....เขา.....ดูดมี ากต่ อหน้ าทุกคนในที่ประชุม.....ดูเหมือนไม่ มีอะไรในหัวใจของ
เขาเลยนอกจากเรื่องงานเท่ านั้น.....รวมทั้งเรื่องของเธอด้ วยที่.....ไม่ เคยอยู่ใน
หัวใจ.....ไม่ อยู่ในสายตา.....ของเขา.....
แล็ปท็อปเครื่องบางสี ดำสนิทถูกหยิบขึน้ มาจากตรงที่นั่งว่ างเปล่ านั้น.....ตัวเครื่อง
เสี ยดสี กบั พืน้ โต๊ ะกระจกส่ งเสียงเบาๆ แต่ ดงั กังวานห้ องประชุมหลังการประชุมอัน
ยาวนานสิ้นสุ ดลง......หญิงสาวเงยหน้ ามองที่มาของเสี ยงอันไม่ คาดคิด ......เธอเห็น
คนตัวสู งเจ้ าของที่นั่งยืนเอือ้ มลำตัวหยิบของอยู่เหนือเก้ าอี.้ ....ดวงตาสี ดำสนิทจ้ องมอง
เธออยู่ก่อนแล้วจากอีกฟากฝั่งโต๊ ะประชุม.....เฉิงหลินสบตากับเขาแล้ วก็ต้องเป็ นฝ่ าย
หลบสายตาเสี ยเอง.....หาเหตุผลไม่ ได้ ว่าทำไม.....เธอกำลังละอายใจเรื่องใด
กัน.....ความสนิทสนมแบบวันสุ ดท้ ายก่ อนเขาจะบินไปญี่ปนเหมื ุ่ อนหมอกที่จางหายไป
เมื่อยามเช้ ามาถึง....ยามเช้ าแห่ งความเป็ นจริงที่ปลุกให้ ตื่นจากความฝันอัน
ยาวนาน.....ทั้งทุกข์ และสุ ขปะปนกันไปบอกไม่ ถูกว่ าเป็ นฝันดีหรือร้ าย.....เหมือนจะ
ทุกข์ มากกว่ าสุ ขแต่ ครั้นพอตื่นขึน้ มากลับอยากฝันต่ อไม่ อยากลืมตาตื่นอีกเลย.....

“วันนั้น.....ทำไมรีบกลับล่ ะ.....เอ่ อ.....ฉันมองมาอีกทีกไ็ ม่ เห็นเธอแล้ ว....”

ในส่ วนหนึ่งของคำทักทายอันแผ่ วเบา....หญิงสาวมีสีหน้ าเศร้ าลงไปอีก.....คนอย่ าง

เธอ.....แม้ แต่ คำทักทายง่ ายๆ ก็ยงั ต้ องโกหก.....ให้ เหมือนว่ าเธอไม่ ได้ ใส่ ใจว่ าเขาจะมา
หรือไม่ .....เฉกเช่ นในความเป็ นจริง.....ที่เห็นกับตาว่ าเขาเดินกลับกลางคันก็ยงั ทำได้
แค่ มองตาม.....

“ติดธุระน่ ะ...”

เขาตอบคว้ าเครื่องแล็ปท็อปเก็บใส่ กระเป๋ า.....ทำตัวให้ ดูย่ งุ ๆ เข้ าไว้ .....ซิปกระเป๋ า

กำลังจะรู ดปิ ด....เสียงของมันดังมากกว่ าปกติ.....ฟังๆ เหมือนดังกว่ าเสี ยงหัวใจเขา
ด้ วยซ้ำ.....เขาคิดว่ ามันกำลังเต้ นอ่ อนแรงลงเรื่อยๆ และไม่ รู้ ว่าจะมีวนั ไหนที่อยู่ๆ มันจะ
ไม่ กลับมาเต้ นอีกเลย.....วันที่เธอแต่ งงานกระมัง....

กระเป๋ าใส่ แล็ปท็อปปิ ดสนิทเรียบร้ อย....เขามองสำรวจบนโต๊ ะว่ ายังมีสิ่งใดให้ เขาเก็บอีก

ไหม.....บนโต๊ ะนั้นว่ างเปล่ า.....และเขาเริ่มสงสั ยว่ าเขาสมควรจะต้ องสำรวจหัวใจตัว
เองดูบ้างรึเปล่ า.....บางทีอาจจะหล่ นอยู่แถวนี.้ .....หรือเธอเป็ นคนเก็บไปแล้ วไม่ คนื ให้
เขา....เขาเลยรู้ สึกเหมือนข้ างในอกมันว่ างเปล่ า.....หัวใจมันโล่ งๆ มาตลอดนับตั้งแต่
คืนวันนั้น.....

สี หน้ าเฉยเมย.....คือสิ่ งที่ได้ รับจนชาชิน.....เธอคงไม่ รู้ สึกอะไรหากเขาจะทำท่ าทาง

แบบที่เป็ นอยู่เสมอ......แต่ เปล่ าเลย.......มุมปากของคนตรงหน้ ากลับเหยียด
ขึน้ .....เขากำลังยิม้ ให้ เธอ.....รอยยิม้ ธรรมดาไม่ มีอะไรเป็ นพิเศษ......รอยยิม้ สำหรับ
เพือ่ นคนหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่ านมาเจอกันในห้ องประชุม.....เฉิงหลินคิดว่ าคงมีสิ่งผิด
ปกติเกิดขึน้ ในหัวใจของเธอเป็ นแน่ .....รอยยิม้ ของเขาคือสิ่ งที่เธอไฝ่ ฝันจะเห็นมา
ตลอด.....แต่ เธอกลับยิม้ ตอบเขาไม่ ได้ ไม่ รู้ ว่าทำไม......เขายิม้ แต่ เธอกลับรู้ สึกหน้ า
ชา.....เขาก้ มหน้ าลงอีกครั้งและเธอได้ แต่ มองตาม.....ในสถานการณ์ ที่แสนจะธรรมดา
นี.้ ....คนหนึ่งก้ มหน้ าก้ มตาเก็บของแต่ ยงั ไม่ ยอมจากไปทั้งที่ไม่ มีของให้ เก็บอีกต่ อไป
แล้ ว......อีกคนนั่งนิ่งรอคอยคำพูดบางคำที่ตัวเองรู้ ว่ามันจะไม่ มีวนั ออกมาจากปากชาย
หนุ่มตรงหน้ าเธอ.....คนหนึ่งไม่ ยอมไป.....อีกคนยังรอคอย.....ในสถานะการณ์ ที่
แสนธรรมดา.....เขาและเธอ......กลายเป็ นคนที่ธรรมดาต่ อกัน....ทั้งความ
สั มพันธ์ .....ทั้งการปฎิบัติตนต่ อกัน.....

กระเป๋ าใส่ แล็ปท็อปถูกดึงลงจากโต๊ ะในที่สุด.....มันโดนลากลงมาช้ า....ช้ า.....และ

เจ้ าของเครื่องก็หันหลังเดินจากไป....อย่ างช้ าพอกัน....เขาไม่ รู้ ว่ากำลังรออะไร
อยู่....คำอธิบาย.....คำบอกเล่ า.....หรือคำปฎิเสธกันแน่ .....แต่ ไม่ มีคำใดใดหลุดจาก
ปากเธอ.....จากปากเขายิง่ ไม่ มีวนั .....ร่ างสู งเดินอ้ อมโต๊ ะประชุมมาทางประตู
ห้ อง.....เขาหันกลับมามองแผ่ นหลังบอบบางอีกครั้ง.....อย่ างชั่งใจ....อย่ างคนตัดสิ น
ใจ.....แล้ วเริ่มตัดใจ.....เดินออกไปจากตรงนั้น.....

ประตูห้องประชุมปิ ดลงอีกครั้ง.....หญิงสาวหันศีรษะของตนกลับมา.....ความว่ าง
เปล่ าตรงหน้ า.....ตรงข้ างในจิตใจ....และประตูที่ปิดสนิท....ยังคงอยู่กบั เธอเหมือน
เคย.....

“คุณจู....”

เสี ยงคุ้นหูดงั อยู่ตรงหน้ าเขา.....เสี้ยวเทียนปิ ดประตูห้องประชุมแล้ วมองผู้ที่ยนื อยู่หน้ า

ห้ องด้ วยสายตาแปลกๆ.....นั่นยังไม่ น่าแปลกเท่ ากับที่เขาเห็นคุณคังมาอยู่ที่นี่โดยไม่ มี
ท่ านประธานอยู่ด้วย.....เท่ าที่จำได้ เขาไม่ เคยเห็นคุณคังอยู่ห่างท่ านแม้ เพียงสั ก
วินาที.....

“คุณคัง....”

ประตูห้องข้ างหลังทั้งสองคนเปิ ดออก.....เฉิงหลินเดินออกมาจากในนั้น.....เธอมองทั้ง

สองคนแล้ วก้ มหัวแสดงความเคารพคุณคัง.....
“ทุกคนล่ ะคะ.....” หญิงสาวถามชายแก่ .....เธอคิดว่ าทุกคนยังคงต้ อนรับแขกต่ างชาติ
กันอยู่......นั่นเป็ นเหตุผลที่เธอยังไม่ ต้องการออกมาหน้ าห้ อง.....หลังจากตอบคำถาม
เรื่องหมั้นกับทุกคนที่รู้ จักไปหมดแล้ ว.....

“ท่ านให้ อามาตามคุณหนูครับ......ทุกคนล่ วงหน้ าไปที่ร้านเรียบร้ อยแล้ ว....”

“ขอบคุณค่ ะ.....ฉันจะไปเดีย๋ วนี.้ ...” เฉิงหลินกล่ าวขอบคุณคุณคังอย่ าง

นอบน้ อม.....ในฐานะว่ าที่ลูกสะไภ้ ตระกูลจ้ าว.....เธอยังคงแสดงออกอย่ างสุ ภาพ
เรียบร้ อยไม่ มีท่าทางวางอำนาจเหมือนอย่ างเฮเลนให้ เห็น......

ความรู้ สึกบางอย่ างบอกเขาว่ า.....คุณคังยืนอยู่หน้ าห้ องนานแล้ วแต่ ไม่ เข้ ามา......เขา
ไม่ รู้ ว่าคุณคังจงใจจะไม่ ขัดจังหวะระหว่ างที่เขาอยู่กบั เฉิงหลินสองต่ อสองใช่ หรือ
ไม่ ......แล้ วเขาก็ไม่ แปลกใจเลยที่ตอนบ่ ายวันเดียวกัน......ท่ านประธานจะเรียกตัวเขา
มาพบที่ห้องด่ วน......ชายหนุ่มไม่ คดิ ว่ าคุณคังจะเป็ นคนประเภทเดียวกับคุณเหว่ ย
คือ.....ชอบพูดจาเรื่อยเปี่ อย.....หากแต่ เรื่องด่ วนที่ท่านประธานต้ องการพบเขานั้นดูจะ
ไม่ มีสิ่งอืน่ ใดนอกเหนือจากเรื่องนี้.....

ห้ องทำงานของท่ านประธานยังคงกว้ างใหญ่ หรู หรา.....และสั มผัสได้ ถึงแรงกดดัน

มหาศาลเหมือนเคย.....นับเป็ นครั้งที่สองที่เขามายืนอยู่ต่อหน้ าโต๊ ะตัวยาวสี ดำของ
ท่ าน.....ซึ่งครั้งแรกเป็ นอะไรที่ยงั คงสั่ นประสาทเขาไม่ หาย.....กับการที่ได้ เห็นท่ าน
ประธานอาการกำเริบต่ อหน้ าต่ อตา.....ครั้งนีจ้ ึงทำให้ เขาท่ องจำจนขึน้ ใจว่ าจะพยายาม
สงบปากสงบคำให้ มากที่สุด......

“ระหว่ างที่ฉันอยู่โรงพยาบาล....ทางนีเ้ รียบร้ อยดีใช่ ไหม.....”

“ครับท่ าน....”

นอกจากสงบปากสงบคำ.....คำโกหกคำโตที่เขาบอกชายชราถือเป็ นอีกสิ่ งที่จำเป็ นต้ อง

ทำ.....อย่ างน้ อยก็เพือ่ ความสบายใจของจ้ าวเซี่ยงอีใ่ นยามบั้นปลายชีวติ และของตัวเขา
เอง.....สถานะการณ์ ไม่ ได้ เรียบร้ อยดีอย่ างที่เขาบอกท่ านประธาน.....ไม่ เลยสั ก
นิด.....ทั้งเรื่องโปรเจคที่ล้มเหลว.....ความคดโกงของคุณเหว่ ย.....หุ้นของหย่ งเจิน้ ที่
ปรับตัวต่ำลงหลายจุดหลังเหตุการณ์ น้ัน.....สื บเนื่องจากพวกสื่ อลงข่ าวว่ าหย่ งเจิน้
ประสบปัญหาทางการเงินจึงต้ องยกเลิกการเซ็นต์ สัญญา.....คือที่มาของหุ้นที่ดงิ่ ตัว
ลง......ถ้ าไม่ ได้ คุณคังแนะนำให้ ฝ่ายประชาสั มพันธ์ จัดแถลงข่ าวยืนยันเสถียรภาพ
ทางการเงิน.....สถานการณ์ ตอนนีอ้ าจจะไม่ ได้ เรียบร้ อยอย่ างที่เห็น.....

แน่ นอน.....ทั้งชีวติ อันไร้ ค่าของเขา.....นี่ไม่ ใช่ ครั้งแรกที่โกหก.....จ้ าวเซี่ยงอีย่ กไปป์

ในมือใส่ เข้ าปาก.....นัยน์ ตาสี อ่อนค่ อนไปทางเกือบเทามองจ้ องมายังเด็ก
หนุ่ม.....สายตาแบบนั้นทำให้ เขาต้ องหลุบตาลงต่ำ.....เขาไม่ เคยกังวลใจกับแค่คำโกหก
เล็กๆ น้ อยๆ เพราะรู้ ดวี ่ ามนุษย์ บนโลกล้ วนอยู่กบั คำโกหกกันจนชินเสียแล้ ว......ความ
จริงต่ างหากที่กลับกลายเป็ นเรื่องไม่ น่าพิศมัยในบางครั้ง.....แต่ การยืนพูดปดต่ อหน้ า
จ้ าวเซี่ยงอีต่ ่ างหากที่ทำให้ เขาเริ่มไม่ เป็ นตัวของตัวเอง......

“เซี่ยนหลงยังอ่ อนประสบการณ์อยู่มากในวงการนี.้ ...ฉันอยากให้ เขาเป็ นฝั่งเป็ นฝาเร็ว

ที่สุด.....คนเราพอมีครอบครัวแล้ วอาจจะมีความรับผิดชอบมากขึน้ .....ถ้ าฉันวางใจให้
เขาดูแลหย่ งเจิน้ ได้ เมื่อไหร่ ......ฉันจะปลดเกษียณตัวเองเสี ยที”

“.........”

เขาไม่ มีความคิดเห็นต่ อเรื่องนีจ้ ึงเงียบฟังน้ำเสี ยงเนิบนาบนั้นอย่ างรอคอย.....เหมือน

เป็ นเพียงคำบ่ นอย่ างปลงสั งขารของชายชราที่ยงั ไม่ หมดห่ วงต่ อโลก......และเขาไม่
อยากใส่ ใจ.....ไม่ ช้าก็เร็วไม่ วนั ใดก็วนั หนึ่ง.....เซี่ยนหลงนายของเขาก็ต้องขึน้ เป็ นใหญ่
ในหย่ งเจิน้ อยู่ด.ี .....ทุกอย่ างที่นี่เป็ นของเขาอยู่แล้ ว.....สิ่ งที่รอคอยคือเวลา
เท่ านั้น.....ไม่ ใช่ ประสบการณ์ .....

“เธอก็เหมือนกัน.....จูเสี้ยวเทียน.....เคยคิดถึงอนาคตของตัวเองรึเปล่ า....” อยู่ๆ ท่ าน

ประธานจ้ าวก็เอาไปป์ ออกจากปากแล้ ววกมาถามถึงตัวเด็กหนุ่ม.....ด้ วยความที่คดิ ตาม
ไม่ ค่อยทันและไม่ มีความคิดเห็นต่ อเรื่องที่กำลังสนทนากันอยู่นี.้ ....ทำให้ เขาตอบอะไร
ออกไปเหมือนคนโง่ .....และเริ่มรู้ สึกเสี ยใจอยู่นิดๆ ในภายหลัง....
“ไม่ เคยครับ...”

“ขอฉันพูดอะไรกับเธอหน่ อยนะ.....ฉันว่ าเธอไม่ เหมาะกับวงการนี้....”

“ผม.....”
เขาส่ งเสี ยงต่ำอย่ างสับสน....เหมือนเป็ นคนละคนกับชายหนุ่มผู้ช่วยผู้จัดการคน
เก่ ง.....กับทุกๆ หน้ าที่ที่ถูกมอบหมายเขาก็แค่ คดิ ว่ าทำให้ ดที ี่สุด.....เพือ่ ตัวของเขา
เอง.....เพือ่ ลบคำสบประมาท.....สำหรับคนที่ไม่ มีอะไรเลยอย่ างเขา.....หน้ าที่การงาน
คือหนทางเดียวที่จะทำให้ เขาไม่ น้อยหน้ าใครๆ ......แม้ ว่านั่นจะไม่ เพียงพอที่จะทำให้
เขาเป็ นผู้ชายที่เพรียบพร้ อมคู่ควรกับผู้หญิงอย่ างเธอ......

“แน่ ใจเหรอว่ า....สิ่ งที่เธอกำลังทำอยู่.....เป็ นสิ่ งที่เธอต้ องการจริงๆ”

เสี้ยวเทียนมีท่าทางสั บสนในทีแรก.....แต่ ไม่ นานนักก็เริ่มคิดตามสิ่ งที่ท่านประธาน

พูด.....

“ประทานโทษครับท่ าน....” เด็กหนุ่มขออนุญาติอย่ างสุ ภาพแต่ ภายในใจของเขาก็

หวาดหวัน่ ไปด้ วย.....ว่ าสิ่ งที่พูดจะทำให้ อาการโรคหัวใจของท่ านประธานกำเริบอีก
หรือไม่ ......

“ท่ านเคยบอกว่ าจะให้ ผมขออะไรท่ านอย่ างหนี่ง......ไม่ ทราบว่ าท่ านยังต้ องการอย่ าง
นั้นอยู่รึเปล่ า”

จ้ าวเซี่ยงอีข่ มวดคิว้ จนเห็นรอยยับบนหน้ าผากหลายรอย.....เขาคิดถึงเด็กหนุ่มลูก

ทนายใหญ่ ที่ไม่ อยากเป็ นทนายเพียงเพราะรังเกียจอาชีพของพ่อ ......เด็กหนุ่มคนเดียว
กับที่ช่วยชีวติ เขาโดยไม่ ร้องขอลาภยศตำแหน่ งหรือว่ าเงินทองจากเขา.....เด็กหนุ่มคน
เดียวกันนี.้ .....ยืนมองลูกชายของเขาสวมแหวนให้ เฉิงหลินด้ วยสายตาปวดร้ าว.....บน
ความสั มพันธ์ ที่ดูเหมือนสนิทสนมแบบไม่ สนิทหัวใจ.....ในทุกๆ การกระทำที่มีต่อหญิง
สาวก็เลยแสดงออกอย่ างไม่ เป็ นธรรมชาติ.....เขามองเห็นมันตั้งแต่ ต้นรวมทั้งที่ห้อง
ประชุมเมื่อเช้ านีด้ ้ วย.....ตอนที่เสี้ยวเทียนแยกจากคนอืน่ ๆ เพือ่ เข้ าไปเก็บของใน
ห้ อง.....เขาเห็น....และรู้ ว่าเฮเลนเองก็เห็น.....เขายอมรับว่ าเด็กหนุ่มคนที่เขาเห็นดู
ไม่ ใช่ คนจิตใจโลเลเปลีย่ นไปมาง่ ายดาย.....

ท่ านประธานยิม้ บางๆ ให้ .....ความใจดีอนั เป็ นนิสัยปรากฎอยู่บนใบหน้ า....แฝงอยู่ภาย

ใต้ อำนาจบารมีล้นเหลือ.....

“ว่ ามาสิ ....”

“โอกาส...” เขาตอบสั้ นๆ

“.....เธอต้ องการแค่ น้ันเองเหรอ...”

คิว้ สี ดอกเลาเลิกขึน้ สู ง.....สายตาอ่ อนโยนใจดีเบิ่งมองใบหน้ าชายหนุ่มอย่ างตั้งใจมากยิง่

ขึน้ ....คล้ ายพยายามจะมองให้ ทะลุเข้ าไปถึงหัวใจ.....ในช่ วงเวลานี.้ ...ชายชราเข้ าใจว่ า
สิ่ งที่เด็กหนุ่มต้ องการน่ าจะเป็ นตำแหน่ งใหญ่ โต......หรือข้ อแลกเปลีย่ นที่มีค่าพอจะ
ทำให้ เขาทัดเทียมกับลูกชายของจ้ าวเซี่ยงอี่......

“ครับ” เสี้ยวเทียนยังคงยืนยันคำเดิม....น้ำเสี ยงหนักแน่ นสี หน้ าและแววตา

จริงจัง....ทำให้ จ้าวเซี่ยงอีเ่ ข้ าใจว่ าเขาหมายความตามที่พูดจริงๆ

ท่ านประธานทำท่ าครุ่นคิดพลางก้ มหน้ าเซ็นต์ เอกสารสั ญญาทั่วๆ ไป......สำหรับท่ าน

มันคือเศษกระดาษอีกแผ่ นที่ต้องการคำอนุมัติจากท่ าน.....สำหรับคนทั่วไปมันคือ
เอกสารมูลค่ าหลายร้ อยล้ าน.....และโอกาสสำหรับคนอีกมากมายในสั งคม.....จากการ
ลงทุน.....จากเมล็ดเงินที่หว่ านลงไป.....งอกเงยกลับมาเป็ นหย่ งเจิน้ อย่ างที่เห็นทุกวัน
นี.้ .....ท่ านก้ มหน้ าจรดปลายปากกาบนกระดาษ.....ริมฝี ปากพูดกับเด็กหนุ่มอีกฝั่งโต๊ ะ
น้ำเสี ยงราบเรียบ.....สี หน้ าเหมือนไม่ สนใจ.....

“รู้ อะไรมั๊ย....จูเสี้ยวเทียน.....”

“.....ถ้ าฉันไม่ ให้ โอกาสเธอ....เธอจะไม่ มีวนั ได้ มายืนอยู่ตรงนีเ้ ด็ดขาด.....”

ปลายปากกาตวัดลากเป็ นทางสิ้นสุ ดลง.....จุดเล็กๆ ถูกกดบนเนือ้ กระดาษสี ขาว.....เมื่อ

ดึงปากกาลูกลืน่ ออกจากกระดาษแผ่ นนั้น.....เศษกระดาษธรรมดา......ก็กลายเป็ น
โอกาสสำหรับผู้คนมากมาย.....จ้ าวเซี่ยงอืย่ นื่ กระดาษแผ่ นนั้นให้ เขา......

“ช่ วยตรวจเรื่องข้ อกฎหมายให้ ที....ความรู้ ของเธอเป็ นประโยชน์ มากสำหรับเอกสาร

แผ่ นนี.้ ....”

เสี้ยวเทียนรับแผ่ นกระดาษมูลค่ ามหาศาลมาถือไว้ ......เขามองหน้ าท่ านประธานอีก

ครั้ง.....ก่ อนจะก้ มหัวโค้ งคำนับให้ .....ทั้งกายและหัวใจ.....สำหรับบุคคลอันเป็ นที่
เคารพของผู้คนมากมาย.....นับต่ อจากนีไ้ ป.....ในผู้คนจำนวนนั้นจะนับรวมเขาด้ วย
อีกคน......ที่เต็มใจจะรับใช้ ด้วยความรู้ ความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่.....

เมื่อเด็กหนุ่มจากห้ องทำงานประธานบริษัทไปพร้ อมกับกระดาษแผ่ นหนึ่ง.....เดินเข้ า

มาอย่ างคนตัวเปล่ า.....และจากไปพร้ อมกับโอกาส.....จ้ าวเซี่ยงอีล่ ุกขึน้ เดินไปหยุดอยู่
ริมหน้ าต่ างกระจกใส.....ใบหน้ าอันมากไปด้ วยประสบการณ์ อย่ างคนผ่ านโลก.....มอง
เหม่ อไปด้ านนอกอย่ างไร้ จุดหมาย.....

“อาคัง....จำได้ ไหมวันที่นายมาสมัครงานที่นี่....”

“จำได้ ครับท่ าน....” คุณคังตอบหวนระลึกถึงวันที่เขาเป็ นเพียงบัณฑิตจบใหม่ จนๆ และ

ท่ านเป็ นเพียงคุณชายที่ต้องการพิสูจน์ ความสามารถของตัวเองเหมือนเซี่ยนหลง....

“กีป่ ี แล้วนะ.....”

“30 ปี แล้ วครับท่ าน...”

“30 ปี แล้ วสิ นะ......ที่ฉันไม่ เคยรู้ สึกถูกใจใครแบบนี.้ ...”

คุณคังยิม้ ตอบท่ านประธานจากกระจก...ที่สะท้ อนให้ เห็นใบหน้ าใจดีดูสงบสุ ข.....แบบ

ที่ทำให้ คุณคังรู้ สึกเช่ นเดียวกัน.....

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*

ชุดกระโปรงยาวสี ขาวปลอดทั้งชุดสวมใส่ อยู่บนหุ่นผ้ าสั กหลาด.......คัตติง้ เนีย้ บไม่ มีที่

ติบ่งบอกถึงราคาของชุดราตรีปักเลือ่ มวิบวับอยู่ในเนือ้ ผ้ าตลอดทั้งชุด......ชายกระโปรง
พลิว้ ยาวเลยลงมาถึงพืน้ กำมะหยีส่ ี แดงตัดกันจนสี ขาวของลวดลายเนือ้ ผ้ ายิง่ เด่ นสะดุด
ตา......กรอบรู ปขนาดใหญ่ จัดวางเคียงข้ างกันบรรจุรูปชายหญิงใบหน้ าอิม่ เอิบเต็มไป
ด้ วยความสุ ข......ของสองสิ่ งถูกวางโชว์ อยู่ตรงส่ วนดิสเพลย์ ปิดทับด้ วยกระจก
ใส......ด้ านหลังหุ่นเสื้อและกรอบรู ปคู่....ว่ าที่เจ้ าสาวกำลังเลือกแบบชุดมีว่าที่เจ้ าบ่ าว
นั่งออกความเห็นอยู่ใกล้ๆ สี หน้ าของคนในร้ านดูไม่ ต่างจากคู่บ่าวสาวในกรอบรู ป
เท่ าไร.....
ด้ านนอกกระจกร้ าน......หญิงสาวอีกคน......ยืนมองภาพเหล่ านั้นมือที่แตะกระจก
ร้ านดูสั่นเล็กน้ อย.....สี หน้ าซีดเซียวมองเห็นขอบตาล่ างค่ อนข้ างบวมแม้ จะพยายาม
ปกปิ ดด้ วยคอนซีลเลอร์ ยงั ไงก็ปิดไม่ มิด.....แววตาหม่ นหมองจับจ้ องไปตามรอยฝี เย็บ
บนชุดกระโปรงสีขาวตัวยาว.....กลิน่ อายความสุ ขที่ฉาบอยู่บนวัตถุในร้ านกำลังล้ อม
รอบตัวเธอ.....ให้ ความทุกข์ ในหัวใจอันขัดกันยิง่ ฉายชัด......หญิงสาวยืนเหม่ ออยู่
นาน.....ไหล่ บางยิง่ บางลงแทบจะเหลือแต่ กระดูก.....ถูกผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไป
มาบนบาทวิถชี นจนเกือบจะล้ มลง......เธอรู้ ว่าหากล้ มลงคราวนีเ้ ธอคงจะไม่ สามารถ
กลับมายืนได้ อกี ครั้ง.....โลกทั้งโลกกำลังเคลือ่ นตัวไปอย่ างรวดเร็ว.....ในขณะ
เดียวกัน......ตัวเธอเท่ านั้นที่ช้าลงเรื่อยๆ อย่ างอ่ อนแรง....หมดกำลังกาย....กำลังใจจะ
ก้ าวเดินต่ อ.....ได้ แต่ หยุดอยู่กบั ที่เฝ้ ามองโลกใบนีห้ มุนไปตามกาลเวลา.....

“เดีย๋ วอาทิตย์ หน้ าแม่ จะเรียกช่ างเสื้อมาตัดชุดใส่ วนั งานหมั้น......ลูกต้ องกลับบ้ านแต่
วันนะจ๊ ะ....”

โลกของเธอดูเหมือนจะหยุดหมุนเมื่อเช้ านีเ้ อง.....ตั้งแต่ ที่ได้ ยนิ คุณแม่ นั่งพูดอยู่บน

โซฟาตัวยาว....แสร้ งส่ งเสี ยงดังชัดเจนเพือ่ ดึงดูดความสนใจจากเธอ....ก่ อนที่เฉิงหลิน
จะก้ มหน้ าเดินผ่ านห้ องรับแขกที่มีคุณแม่ นั่งอยู่ไปในตอนเช้ าเหมือนอย่ างทุก
วัน....อาหารเช้ า....อีกหลายมือ้ นับตั้งแต่ วนั นั้น.....ไม่ เคยถูกแตะต้ องอีกเลย.....เธอ
ไม่ ได้ กำลังอดข้ าวเช้ าประท้ วงคุณแม่ ....ท่ านคงไม่ เคยรู้ ว่ามือ้ อืน่ ๆ ของวันต่ อให้ อยู่ต่อ
หน้ าคุณแม่ หรือไม่ อยู่.....เธอก็กลืนมันลงคอได้ อย่ างยากเย็นเต็มที.....

เฉิงหลินหยุดยืนฟังคุณแม่ ตรงหน้ าห้ องรับแขก.....เธอนึกถึงงานวันเกิดของเธอ....นัก

ข่ าวแทบจะทุกสำนักได้ ภาพเซี่ยนหลงสวมแหวนให้ เธอไปลงประโคมข่ าวอยู่เกือบจะทั้ง
สั ปดาห์ .....นั่นยังไม่ ใช่ งานหมั้นอีกหรือ.....

“แม่ กบั คุณลุงจ้ าวปรึกษากันเรียบร้ อยแล้ วนะ.....ไหนๆ ข่ าวก็ออกไปแล้ วคนที่จะเสี ย

หายคือฝ่ ายเรา......คุณลุงก็เลยอยากจะจัดงานหมั้นให้ เป็ นเรื่องเป็ นราว......” เฮเลน
พูดรวดเร็วไม่ เว้ นจังหวะให้ ลูกสาวปฎิเสธอีกเลย

“อ้ อ....อีกอย่ าง.....คุณลุงบอกว่ างานแต่ งของลูกจะมีนักการเมืองมาหลายคน.....คง

ต้ องบอกกันไว้ ล่วงหน้ ามากๆ หน่ อย......แม่ ว่าจะให้ อาจารย์ ท่านดูฤกษ์ วนั แต่ งไปด้ วยที
เดียวเลย.....เดีย๋ ววันพรุ่งนีแ้ ม่ จะให้ คนมาทำคอร์ สเจ้ าสาวให้ ลูกที่บ้าน......แม่ ว่าลูกไม่
ต้ องไปทำงานแล้ วล่ ะ....ช่ วงนี.้ ...”

เฮเลนสรุปสั้ นๆ ง่ ายๆ ด้ วยน้ำเสี ยงเฉียบขาด......ฟังเหมือนใจดีแต่ เผด็จการเต็ม

ร้ อย.....ท่ าทางดูมีความสุ ขกับธุระมากมายที่ต้องทำต่ อจากนีเ้ อามากๆ ......พูดจบคว้ า
กระเป๋ าเดินนำพวกลูกน้ องและคนขับรถออกจากบ้ านไป.....ปล่ อยให้ เฉิงหลินยืนอึง้ แข้ ง
ขาอ่ อนเปลีย้ คล้ ายจะหมดแรงทรุดลงไปกับพืน้ ทั้งยืน.....แล้ วโลกของเธอก็หยุดหมุนคง
แค่ น้ัน.....ในขณะที่โลกทั้งใบรู้ สึกเหมือนจะหมุนเร็วขึน้ ....เพือ่ เลือ่ นให้ เวลาที่เธอไม่
อยากให้ มันมาถึงเร่ งเข้ ามา.....กระชั้นชิดเสี ยจนแทบไม่ เหลือเวลาให้ หายใจ.....

....เธอกำลังจะแต่ งงาน.....งั้นเหรอ.....

“มาหาไช่ ไช่ รึเปล่ าคะ.....” เสียงพนักงานในร้ านถามซ้ำอีกครั้ง.....พร้ อมกับทำสี หน้ า

ไม่ แน่ ใจไปด้ วย.....คงพูดมารอบหนึ่งแล้ วแต่ เห็นหญิงสาวทำสี หน้ าเฉยๆ ก็เลยงง....

“ค่ ะ...”

เธอเดินตามเพือ่ นร่ วมงานของไช่ ไช่ เข้ ามาด้ านในของเวดดิง้ สตูดโิ อชื่อดัง.....และเป็ นที่
ทำงานของไช่ ไช่ ด้วย.....ระหว่ างที่กำลังชั่งใจว่ าเธอคิดผิดรึเปล่ าที่มาหาไช่ ไช่ .....จากที่
คิดว่ าคงทำให้ ดขี นึ้ หากมีใครสั กคนรับฟังเธอ......แต่ ตอนนีก้ ลายเป็ นว่ า.....ทุกๆ อย่ าง
ที่นี่กำลังจะทำให้ ความทุกข์ ในใจเธอบานปลายจนยากจะควบคุม....

เสี ยงพูดของผู้หญิงคนเดิมดังแว่ วๆ อยู่ตรงหน้ า.....เธอบอกว่ าไช่ ไช่ กำลังติดลูกค้ า

อยู่.....อีกเดีย๋ วก็จะได้ เวลาพักแล้ ว....เฉิงหลินจึงคิดว่ าเธอสมควรจะกลับดี
กว่ า.....ก่ อนที่จะฟุ้ งซ่ านไปกับภาพชุดแต่ งานและแพ็คเกจวันวิวาห์ มากมายที่ล้อมอยู่
รอบตัวเธอ.....จนรู้สึกเหมือนถูกสิ่ งเหล่ านั้นรุมรังควานหัวใจ....ให้ ยงิ่ อ่ อนแอมากกว่ า
เดิม....

“หลินหลิน....รอก่ อนน๊ า.....เดีย๋ วก็เสร็จแล้ ว....”

เสี ยงใสๆ ของเพือ่ นสนิทดังกังวานมาอย่ างคุ้นเคย......ทั้งที่ลูกค้ าก็ยงั ยืนอยู่แถว

นั้น.....ในสองมือของเธอมีท้งั ชุดเจ้ าสาวแสนสวยหนีบอยู่บนไม้ แขวนเสื้อคลุมทับดัวย
พลาสติกใสกันฝุ่ นละออง.....และหนังสื อแบบการ์ ดสำหรับลูกค้ า.....ไช่ ไช่ กย็ งั ดูสดใส
ร่ าเริงเหมือนเคย.....เฉิงหลินยิม้ ให้ เพือ่ นแอบรู้ สึกอิจฉานิดๆ ไม่ ได้ ......ในความสุ ขที่
เพือ่ นของเธอเป็ นเจ้ าของอยู่.....

“หยางเฉิงหลิน”

ลูกค้ าของไช่ ไช่ .....ที่เข้ าใจว่ าเป็ นเพียงลูกค้ าทั่วไปที่เธอไม่ รู้ จักนั้น....ส่ งเสี ยงเรียกชื่อ
เธอเต็มยศ.....ใส่ ความตกใจไว้ ในน้ำเสี ยงเต็มที่.....แม้ แต่ คนไม่ ค่อยคิดมากอย่ างไช่ ไช่ ก็
คงจะรู้ สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน.....เธอมองหน้ าลูกค้ าของเธอแล้ วผายมือทำท่ าแนะนำ
เฉิงหลินอย่ างเป็ นกันเอง......แต่ สายตาจับจ้ องอยู่แทบจะทุกความรู้ สึกที่ผู้หญิงคนนี้
และเพือ่ นของเธอแสดงออกต่ อกัน.....

“จริงสิ ....หลินหลิน....เธอต้ องไม่ เชื่อแน่ เลย.....ดูซิว่าใครกำลังจะเป็ นเจ้ าสาว....”

เฉิงหลินมองใบหน้ าลูกค้ าคนนั้นดูดๆี แล้ วก็องึ้ ไป....ตกใจ...แปลกใจ....ตั้งตัวไม่

ติด.....ไม่ คดิ ว่ าจะมาเจอเธอที่นี่....ดวงตาสี น้ำตาลเบิกโตขณะจ้ องหน้ าหญิงสาวที่ยนื
อยู่กบั ไช่ ไช่ .....เธอพยายามระงับสติอารมณ์ ที่ฟุ้งซ่ านอยู่แล้ วด้ วยท่ าทีเรียบๆ แต่ กย็ งั
สะดุดสายตาเพือ่ นสนิทอย่ างไช่ ไช่ ......ขณะที่ต้นเหตุยนื มองเธอนิ่ง.....และเนิ่น
นาน....กว่ าที่เฉิงหลินจะตั้งสติได้ .....

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
*+*+*+*+*+*+*+*+*

แสงแดดช่ วงก่ อนเที่ยงวันส่ องเข้ ามาทางประตูร้านและเฉลียง...... ละลายน้ำแข็งในแก้ ว

น้ำหวานสี แดงสดให้ กลายเป็ นหยดน้ำเกาะอยู่รอบแก้ ว.....ดวงตาสี น้ำตาลใสไม่ แพ้น้ำ
แข็งในแก้ วก้ มหน้ ามองมัน.....เมื่อแก้ วน้ำหวานหมดความน่ าสนใจลง.....หญิงสาวเงย
หน้ ามองคนที่นั่งอยู่อกี ฟากโต๊ ะอย่ างเสี ยไม่ ได้ .....เธอดูสวยเปล่ งปลัง่ ผมยาวสี น้ำตาล
ทองดัดเป็ นคลืน่ ถูกยืดเหยียดตรงและปล่ อยลงมาเคลียแผ่ นหลัง.....ริมฝี ปากอวบอิม่
เคลือบทับด้ วยลิปสติกสี แดงสด.....ชุดกระโปรงสั้ นแบบที่เคยเห็นสมัยเรียนวันนีเ้ ธอ
เปลีย่ นมาสวมใส่ ชุดกระโปรงที่ดูเรียบร้ อยและเป็ นผู้ใหญ่ มากขึน้ .....เฉิงหลินยอมรับว่ า
เธอสวยกว่ าเมื่อก่ อนมาก.....

.....ก่ อนที่จะต้ องมานั่งคนน้ำหวานพลางมองหน้ าคนตรงข้ าม....หญิงสาวขอตัวกลับ

เกือบจะทันทีที่พบกัน.....ข้ ออ้ างว่ าติดธุระถูกหยิบยกมาใช้ อกี ครั้ง....เธอรู้ ว่าหลอกคน
อย่ างไช่ ไช่ ไม่ ได้ แต่ เพือ่ นของเธอไม่ ว่าอะไรเพราะลูกค้ ายังไม่ กลับ.....เธอได้ ทีจึงเดิน
จากมาดือ้ ๆ และคิดว่ าจะอธิบายให้ เพือ่ นฟังวันหลัง.....แต่ ยงั ไม่ ทันจะขึน้ รถ.....ผู้หญิง
คนนีก้ ว็ งิ่ มาเรียกเธอไว้ .....แล้ วทั้งสองคนก็มานั่งอยู่ด้วยกันในร้ านกาแฟ....อยู่ใน
บรรยากาศโปร่ งสบาย.....มีที่ทำงานของไช่ ไช่ ที่อยู่อกี ฟากถนนเป็ นวิวพืน้ หลังอยู่ด้าน
นอกนี่เอง.....เหมือนพระเจ้ ากำลังเล่ นตลกกับเธอ.....ให้ ต้องมาเจอผู้หญิงคนนี.้ ....ที่
นี่.....ในเวลาที่เธอกำลังอ่ อนแอที่สุด......

“ฉันกำลังจะแต่ งงาน....”

เสี ยงของเธอดึงเฉิงหลินให้ กลับมาสู่ โลกแห่ งความจริงที่กำลังนั่งไขว่ ห้างอยู่ข้าง

หน้ า.....ซินดีก้ ำลังจะแต่ งงาน.....เฉิงหลินมองไม่ เห็นเจ้ าบ่ าวแต่ กเ็ ริ่มคิดไปถึงวันที่เธอ
เห็นคนทั้งคู่อยู่ด้วยกันที่บ้านของเสี้ยวเทียน....ความจริงมากมายเริ่มปรากฎให้ เห็นจาก
การปะติดปะต่ อเรื่องราวเอาเอง.....คล้ ายภาพจิ๊กซอว์ ที่เพิง่ ต่ อครบ....และพบว่ าเรื่อง
ราวในภาพนั้นทิ่มแทงให้ เจ็บปวดหัวใจอย่ างแสนสาหัส.....ฟ้ าดินกำลังทดสอบความ
เข้ มแข็งของเธออยู่ใช่ ไหม.....จึงได้ ให้ เธอต้ องมารับรู้ เรื่องราวของเขากับผู้หญิงคนอืน่
อีก....ทั้งหมดนีเ้ ธอรับมันไม่ ไหวอีกต่ อไปแล้ ว.....

“ยินดีด้วยนะ.....ขอให้ มีความสุ ข....” คำอวยพรจากใจจริง....เป็ นเพียงประโยคเดียว

ที่พอจะนึกออก....หัวสมองของเธอมันหนักอึง้ เกินกว่ าจะคิดถ้ อยคำสวยหรู กว่ านี.้ ...ดู
จริงใจมากกว่ านีใ้ ห้ ซินดี.้ ....

ซินดีส้ ั งเกตุท่าทางของเฉิงหลิน.....พอจะนึกรู้ว่าเธอคงเข้ าใจอะไรผิดซัก

อย่ าง......เรือนร่ างระหงเอีย้ วตัวหันไปนอกหน้ าต่ าง......เธอโบกมือให้ ผ้ชู ายร่ างท้ วม
ใส่ สูทภูมิฐานในร้ านหนังสื อข้ างเวดดิง้ สตูดโิ อตรงข้ ามกัน......ชายหนุ่มในนั้นยิม้ ให้ เธอ
และเฉิงหลินด้ วยท่ าทางที่มองก็รู้ ว่าเป็ นคนอารมณ์ ดแี ค่ ไหน....เขามัวแต่ มองว่ าที่เจ้ า
สาวก็เลยทำหนังสื อพิมพ์หล่ นจากชั้นทั้งกอง.....ว่ าที่เจ้ าบ่ าวของซินดีท้ ี่สองสาวเห็นต่ อ
จากนั้นก็เลยมีแค่ แผ่ นหลังหนาๆ ที่กำลังก้ มลงเก็บหนังสื อพิมพ์กลับขึน้ ไปวางบน
ชั้น.....ซินดีห้ ัวเราะคิกในความเปิ่ นของว่ าที่เจ้ าบ่ าว....เสี ยงหัวเราะของเธอกังวานใส
แสดงออกถึงความสุ ขอย่ างไม่ ปิดบัง.....ไม่ นานก็หันหน้ ากลับมามองเฉิงหลิน.....เป็ น
ครั้งแรกที่เฉิงหลินเห็นริมฝี ปากสี แดงสดนั้นยิม้ ให้
.....คนๆ เดียวกัน.....หากเราลองมองอย่ างไร้ อคติในหัวใจดูแล้ ว.....เฉิงหลินมองเห็น
ไมตรีจิตจากหล่ อนในรอยยิม้ นั้น.....เป็ นครั้งแรกอีกเช่ นกันที่เธอตอบรับไมตรีของซินดี้
ด้ วยรอยยิม้ แบบเดียวกัน.....

“เธอก็เช่ นกันนะ....” ซินดีอ้ วยพรให้ เธอบ้ าง....

ซินดีค้ งรู้ เรื่องหมั้นของเธอจากสื่ อทั้งหลายที่ลงข่ าวกันจนเกินความจริง .....แม้ ขณะที่

นั่งกันอยู่ในร้ าน.....ทีวใี นร้ านก็ยงั ฉายบทสั มภาษณ์ ของคุณแม่ กบั คุณลุงจ้ าว.....พอ
คิดถึงเรื่องหมั้นกับเรื่องแต่ งงาน.....สี หน้ าของเฉิงหลินก็กลับไปเป็ นแบบเดิม
อีก.....เธอ....กับซินดีก้ ำลังจะแต่ งงานเหมือนๆ กันแต่ อารมณ์ น้ันต่ างกัน
ลิบลับ......เพิง่ ได้ รู้ ว่าคนที่แต่ งงานกันด้ วยความรักที่แท้ จริง .....นั้นมีความสุ ขเพียง
ใด....ก็ต่อเมื่อได้ เห็นซินดี.้ ...แม้ แต่ ในน้ำเสี ยงของเธอเฉิงหลินยังรู้ สึกว่ ามันช่ างเต็มไป
ด้ วยความสุ ข.....ในแววตาของผู้หญิงตรงหน้ าเธอมองเห็นแต่ อนาคตแสนหวานที่กำลัง
รอคอยให้ เธอก้ าวเดินไป....กับว่ าที่เจ้ าบ่ าวของเธอ.....

“เขารู้ รึยงั ....” ซินดีถ้ ามขึน้ มาลอยๆ.....ไม่ ต้องอธิบายว่ า “เขา” หมายถึง

ใคร....สำหรับความนัยที่ผู้หญิงสองคนเข้ าใจกันเองเป็ นอย่ างดี.....

.....เฉิงหลินไม่ ตอบคำถาม.....เธอได้ ยนิ เสียงถอนหายใจจากซินดีท้ ี่กำลังเฝ้ ามองดูเธอ

อยู่.....เมื่อไม่ ได้ รับคำตอบซินดีจ้ ึงพูดต่ อ.....

“วันนั้น....ฉันไปหาเขาที่บ้าน.....ฉันขอให้ เขากอดฉันเป็ นครั้งสุ ดท้ าย.....แล้ วเธอก็มา

พอดี....”

พูดจบหญิงสาวจะหยิบบุหรี่จากกระเป๋ าถือมาสู บ....แต่ เปลีย่ นใจเก็บมันลงกระเป๋ าดัง

เดิม.....เธอเห็นเฉิงหลินขยับกายอย่ างอึดอัด....คงไม่ เกีย่ วกับบุหรี่....แต่ เป็ นเพราะเธอ
พูดถึงเรื่องที่มันผ่ านมาแล้ วต่ างหาก.....

“ชุดเจ้ าสาวของฉันเป็ นสีขาวล่ ะ....” เฉิงหลินยังคงเงียบ....ซินดีก้ เ็ ลยเปลีย่ นเรื่อง

พูด....เธอยกแก้ วกาแฟขึน้ จิบ.....ส่ งสายตามองข้ ามถ้ วยแก้ วเซรามิกมาที่เฉิงหลินอย่ าง
พิจารณา.....ใช้ สมองประเมินท่ าทีของคู่สนทนาอย่ างเฉิงหลินอยู่ในที.....
หญิงสาวนึกถึงชุดที่ไช่ ไช่ ถือไว้ ที่มือ.....ชุดเจ้ าสาวสี ขาวเกาะอกตัวยาว....ระบายลูกไม้
รอบชายกระโปรง....อีกไม่ นานเธอเองก็คงต้ องใส่ มันเหมือนกัน.....

“ชุดนั้นดูเหมาะกับเธอมากเลย.....น่ าเสียดายที่ฉันคงไปร่ วมงานไม่ ได้ .....ขอโทษ

นะ....”

“ไม่ ....มันไม่ เหมาะกับฉันซักนิด....” ซินดีน้ ้ำเสียงเปลีย่ นอย่ างคนที่เริ่มคุมสติไม่ อยู่

“เธอพูดเรื่องอะ....”

“ตลอดเวลา.....ฉันรู้สึกเหมือนเป็ นคนมีบาปติดตัว.....นับตั้งแต่ คนื นั้น.....เธอรู้ มั๊ย

ฉันไม่ เคยนอนหลับสนิทเลยซักคืน.....ฉันฝันเห็นหน้ าเธอตอนที่เปิ ดประตูเข้ ามาเห็น
ฉันกับเขา......”

“ซินดี.้ ....เรื่องมันผ่ านมาตั้งนานแล้ วนะ..ฉันลืมมันไปหมดแล้ ว.....แล้ วเธอก็ควรลืม

มันซะด้ วย....ต่ อให้ ไม่ เกิดเรื่องคืนนั้น.....เธอรู้ ได้ ยงั ไงว่ าฉันกับเขาจะไปด้ วยกัน
ได้ .....เราอาจจะต้ องเลิกกันไปไม่ วนั ใดก็วนั หนึ่ง.....อันที่จริงฉันกับเขาอาจจะเข้ ากัน
ไม่ ได้ เลยด้ วยซ้ำ.....”

เธอพยายามจะทำให้ ซินดีเ้ ชื่อเธอ....เหมือนกับที่พยายามจะบอกให้ ตัวเองเชื่ออย่ าง

นั้น....คำพูดทั้งหลายที่เอ่ ยออกมา....ก็เลยทำร้ ายตัวเองไปด้ วยในคราวเดียวกัน......

“ถ้ าอย่ างนั้น.....ทำไมพวกเธอถึงเลิกกันหลังจากคืนนั้นล่ ะ.....ทั้งที่.....คบกัน

อยู่.....แล้ วถ้ ามันไม่ เกีย่ วกับฉันจริง....ทำไมพวกเธอยังจะต้ องเลิกกันทั้งที่เสี้ยวเทียน
วิ่งตามไปง้ อเธอแล้ ว.....ทำไมเธอถึงไม่ เชื่อว่ า....คืนนั้น....เขากับฉันไม่ มีอะไรกัน
ล่ ะ.....”

“....อะไรนะ....”

ชิ้นส่ วนสุ ดท้ ายถูกใส่ ลงในร่ องรอยของอดีต......ซินดีม้ ีหน้ าที่ช่วยกดย้ำมันลงไปให้ รอย

ต่ อของภาพทั้งภาพดูต่อเนื่องกลมกลืน.....แต่ กลายเป็ นคนละภาพกับที่เธอเห็นและ
เข้ าใจมาตลอด.....
“ฉันไม่ รู้ ว่าเธอคิดยังไง.....แต่ เขาเมา....แล้ วฉันก็แค่ ได้ ยนิ เขาเรียกชื่อใครสั กคนคล้ ายๆ
หยางเฉิงหลิน......แล้ วเธอรู้ ไหมว่ าฉันคิดยังไง.....”

“ฉันว่ า....เขารักเธอ.....”

“ฉันคงต้ องกลับแล้ ว....”

เฉิงหลินตัดบทคำพูดของซินดีแ้ ล้ วคว้ ากระเป๋ าลุกขึน้ ยืน.....ความจริงบางอย่ างกำลัง

เผยอยู่ตรงหน้ า......แต่ เธอไม่ กล้ าเชื่อ....ไม่ กล้ า....แม้ แต่ จะเก็บไปคิด.....ว่ ามันคือ
ความจริง......ภาพอดีตที่เห็นกลับจากดำเป็ นขาว.....ผิดเป็ นถูก.....ทุกสิ่ งกลับ
ตาลปัตรจนเริ่มกังขาว่ าสิ่ งที่คดิ และเชื่อมาตลอดนั้นมีตรงไหนบ้ างที่เป็ นความ
จริง.....แต่ เธอก็ยอมตัดใจเดินจากไป.....ก่ อนที่ซินดีจ้ ะทำให้ ความคิดของเธอเขว....

“หยางเฉิงหลิน”

ซินดีเ้ รียกเธอไว้ อกี ครั้ง....เฉิงหลินที่กำลังจะจากไปจำต้ องหันมามองทั้งทึ่ไม่ อยากเสี ย

เวลาอยู่ตรงนี.้ ...นานจนเกินไปนัก.....

“ถ้ าเธออยากให้ ฉันลืมเรื่องคืนนั้น.....ช่ วยอะไรฉันสั กอย่ างเป็ นครั้งสุ ดท้ ายได้ ไหม....”
เฉิงหลินไม่ ปฎิเสธและนั่นเป็ นสั ญญาณว่ าเธอรับฟัง.....

“ฉันอยากเห็นเธอกับเสี้ยวเทียนมางานแต่ งงานฉันด้ วยกัน....”