บทที่ 19

‘ขอบคุณมากค่ะ’ ฉั นยกมือขึน ้ เพือ

่ ......พีเ่ ก่ง แล ้วลงจากรถ
ฉั นรอจนพีเ่ ก่ง.........แล ้วเดินตรงไปยังมาร์คแอนด์สเปนสเ์ ซอร์ ซุปเปอร์มาร์เก็ตอีกทีท
่ ใี่ กล ้ทีๆ่ ฉั นอยู่
มันเกือบจะมื้อค่ำแล้ว จากนยี้ฉนั จะไม่มีโอกาสได้ทานอาหารเย็นฟรี ที่ร้านป้ ากิ๋วอีก ดังนั้นฉันควรจะหา
อะไรง่ายๆอย่างแม็คชีส สลัด มาไว้ท ำ
ระหว่างที่ฉนั กำลังเลือกว่าจะซื้ ออะไรดี ฉันก็เห็นถัว่ ขาว มันเหมือนกับอาหารเช้าที่กวินให้ฉนั ทานเมื่อเช้า
วันก่อน ฉันทานแล้วรู้สึกอร่ อย....กับไส้กรอกและ.......
แต่เมื่อนึกถึงตอนนี้ ภาพของกล้ามเขาลอยมาแทนรสชาติอาหาร
เดี๋ยวนะ นี่ไม่ใช่เวลามานึกถึงซิกส์แพ็คของเขา
ฉันหยิบถัว่ ขาวเพื่อ........และเอามาทุบทีหน้าฉันแรงๆเพื่อ..................จนแม่บา้ นชาวอังกฤษ....
‘หยุดบ้าซะที ๆ ๆ ๆ ’ ฉันทุบหน้าตัวเอง....และถอนหายใจ หวังว่าจะหยุด ทำไมวันนี้ฉนั จะต้อง.....เขา
แทนที่จะช็อคเรื่ องพี่เก่งขอเป็ นแฟน ฉันกลับไปคิดถึงแต่เขาแทน
แม่บา้ นชาวอังกฤษคนนั้นกลับมาอีกครั้งกับ..........
............ฉันจะต้องมีปัญหากับ..............
ฉันเดินตรงไปยังแคชเชียร์ซ่ึ งอยูท่ างประตูทางออก ฉันสามารถสัมผัสได้กบั ความหนาวที่ออกมาจาก
ซุปเปอร์มาร์เก็ต นัน่ ทำให้ฉนั อยากรี บจ่ายเงิน
ซุปเปอร์มาร์เก็ตมีช่องจ่ายเงินด้วยตัวเอง ฉันคว้ากล่องเพื่อจ่ายเงินแล้วแสกนบาร์โค้ด ถัว่ ขาว แฮม และขนม
ฉันต้อง......อาหารเยอะเพราะฉันจะล็อคตัวเองอยูใ่ นห้องหลายวันและหา......ใหม่เพื่อส่ งเพลงของฉันเพื่อให้
พวกเขาฟัง
แต่แล้วมือถือฉันก็ดงั ขึ้นบอกว่ามีอีเมลล์เข้า ซึ่ งบอกว่าเป็ นเมล์ของอาร์ทริ ทและนัน่ ทำให้ฉนั .............
ฉันขอร้องให้เอาเพลงฉันออกจากโปรเจกต์ นัน่ คือเหตุผลที่เขาส่ งบางอย่างมาให้ฉนั
เมื่อฉันเปิ ดเมล์ดู แผนการทุกอย่างพรุ่ งนี้เปลี่ยนใหม่หมด
ฉันคิดว่าพรุ่ งนี้ฉนั จะต้องเดินทางไปลอนดอน

*** เปลีย
่ นฉาก ***

‘สวัสดีคะ่ ’เลขาในชุดสูธต ้อนรับฉั นทันทีทป ี่ ระตูลฟิ ต์เปิ ดออก

‘เอ่อ ฉั นคิดว่านีจ ่ ะต ้องมีอะไรเข ้าใจผิดแน่ๆเลยค่ะ’ ฉั นรีบบอกเด็กสาวคนสวยตรงหน ้าฉั น เธอเป็ นสาวผิวสี
แทน....ในชุดสูท ซึง่ ท่าทางของเธอแสดงว่าเธอต ้องเล่น........ทำให ้เธอมีก ้นทีน ่ ่าดึงดูดอย่างนัน
้
‘ไม่ผด ิ หรอกค่ะ’ หล่อนยิม ้
‘คุณเครย์ตน ั กำลังรออยูใ่ นห ้องแล ้วค่ะ’ หล่อนชีไ้ ปยัง....ประตูไม ้
‘แต่ แต่ฉันมาหาเบอร์นาร์ด’ ฉั นยังพูดไม่จบ หญิงสาวคนนัน ้ เคาะประตูแล ้วผลักเข ้าไป
ฉั นเดินเข ้าประตูไปด ้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึน ้ ฉั นเดินมาคุยกับเบอร์นาร์ด แต่เขายังคงจะใช ้เพลงของฉั น
ทำงาน แต่เมือ ่ ฉั นติดต่อพนักงานด ้านล่าง เขาบอกให ้ฉั นขึน ้ บนสุด
้ มาด ้านบน ชัน
ข ้างในมีคนมีชายมีอ ่ ายุเลยวัยกลางคนไปแล ้วสวมชุดสูดเหมือน......กับผม.......เขาดูเอกสาร แล ้วมอง
ฉั นผ่านแว่น
‘สวัสดี คุณคงเป็ นเพิรล ์ ’
ฉั นไม่เคยเจอเขามาก่อน แต่ฉันพอเดาได ้ เพราะเคยเห็น .........ฉั นเข ้าใจ
ริชาร์ด เครย์ตย ั
หนึง่ ในอาร์ทส ิ ต์
‘ใช่คะ่ ’ ฉั นตอบ ‘คุณคือ ?’
 ‘ผม ริชาร์ด’ เขายืนขึน ้ แล ้วต ้อนรับฉั น เขาหยิบ....................ทีฉ ่ ั นเห็นในหนัง ‘เบร์นาร์ดบอกผมแล ้วว่า
คุณจะเข ้ามาทีน ่ แ ี่ น่นอน ผมก็เลยอยากจะคุยกับคุณ’
เขาให ้ฉั นนั่งตรงข ้ามกับเขา ฉั นมองมันอย่างแปลกๆ แต่ก็ตด ั สินใจนั่งลงไป
‘เราไม่มเี ข็มในนัน ้ หรอก แน่ใจได ้’ เขาเอ่ย...ตลกๆ เขายิม ้ เพือ ่ ทีฉ ่ ั นจะได ้เห็น...........ชัดเจน
‘มันไม่ใช่..............แต่เป็ นเรือ ่ งหลัง.......เก ้าอี้ ฉั นจะ.....ข ้างหลัง ใช่มย ั ้ ’ ฉั น.............
ริชาร์ดหัวเราะ เขาดูเป็ นคนง่ายๆแม ้แต่ในงานศพ และฉั นเบือ ่ คนประเภทนี้
‘อย่างทีค ่ ณ ุ รู ้ ฉั นขอให ้คุณคืนเพลงมาให ้ฉั น อะไรคือสิง่ ที.่ ...........’ ฉั นเกลียดทีห ่ ้องทำงานเบอร์นาร์ด
มีกระจกทีท ่ ำให ้คนอืน ่ มองมายังพวกเราได ้ชัดเจน แต่มันน่าเหลือเชือ ่ ทีห ่ ้องทำงานริชาร์ดฉั นเกลียดมันยิง่ กว่า
...........................................................
‘เธอได ้อ่านข ้อตกลงทีเ่ ราส่งให ้หรือเปล่า’ ริชาร์ด..........เก ้าอีใ้ หญ่และวางมือสองข ้างบน........
‘มันเป็ นเพราะฉั นไม่ได ้ทำงานกับคุฯ แล ้วทำไมคุณต ้องอ่านมันด ้วย’
‘งัน ้ ลองอ่านมันดู’ ริชาร์ดใช ้...นิว้ .....2 แผ่น จากกระดาษเล็กๆด ้วยมือขวาของเขา
ฉั นมองลงแล ้วหยิบกระดาษมาดู ข ้อตกลงจ ้างงานอยูน ่ ี่ ส่วนใหญ่เป็ นระเบียบข ้อบังคับ......เหมือนข ้อตก
ลงอืน ่ ๆยกเว ้นข ้อตกลงพิเศษทีร่ ะบุข ้างล่าง
‘เพลงของเธอจะไม่ได ้ร ้องโดยมินนี’่ ริชาร์ดยิม ้ เขา.........
ฉั นมองเขา เขส........อาจจะทำ....สนุก
‘คุณแน่ใจหรอ?!’ ฉั นถามเขาด ้วยน้ำเสียง..........
‘ผมได ้ส่งเพลงอืน ่ ๆให ้พวกเขาแล ้ว’ ริชาร์ด...ยกไหล่ขน ึ้ เหมือนกับว่ามันเป็ นเรือ ่ งง่าย
ฉั น .....ไม่อยากจะเชือ ่ ชายคนทีย ่ น
ื อยูข
่ ้างหน ้าฉั น ‘อะไรทำให ้คุณทำแบบนีใ้ ห ้ฉั น’
‘ประการแรกเลย ก็คอ ื ฉั นก็........เพลงของเธอ’
‘ฉั นไม่เชือ ่ ’ ฉั นวางสัญญาลงบนโต๊ะ ‘ฉั นเป็ นเพียงนักแต่งเพลงตัวเล็กๆ มันไม่มเี หตุผลมีจ ่ ะทำให ้คุณ
สนใจและจะทำให ้ฉั นอยูท ่ ำงานต่อให ้คุณ’
ชายหนุ่มทีอ ่ ายุเท่าพ่อฉั นเอามือวางบนโต๊ะแล ้วจ ้องฉั นด ้วยสายตา.....พร ้อมกับยิม ้ ทีม่ มุ ปาก ‘เหตุผล
หลักทีเ่ ธอไม่จำเป็ นต ้องรู ้ ใช่ไหม’
ฉั น........และสูดหายใจเข ้าลึกๆ ‘ทำไมฉั นจะต ้องเซ็นสัญญากับบริษัทคุณด ้วย ฉั นจะได ้อะไรอีกนอกจาก
เงิน’ ‘วีซา่ ทำงาน ฉั นรู ้ว่าเธออยูท ่ น ี่ ้วยวีซา่ ท่องเทีย
ี่ ด ่ ว แต่ฉันสามารถทำวีซา่ ทำงานให ้เธอได ้นะ แต่เพียง
แค่..........เธอแค่สง่ เพลงใหม่ของเธอมาให ้บริษัทเท่านัน ้ ’ เขาวาง........ลงบนโต๊ะ สายตาของเขามองฉั นผ่าน
แว่น มันยากมากทีจ ่ ะเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
‘ฉั นไม่ได ้อยากอยูป ่ ระเทศนีน ้ านนักหรอก’ ฉั น...........................
‘โอ ้ เธอต ้องอยากอยูท ่ น
ี่ แี่ น่ๆ...................’ ริชาร์ดหัวเราะ และทำให ้มุมปากของฉั น.....................
เขารู ้อะไรกัน.....................
‘เบอร์นาร์ดบอกฉั นว่าคังยูเป็ นคนประเภททีจ ่ ะไม่แกล ้งภรรยาเก่าแม ้ว่าเขาจะเป็ นโปรดิวเซอร์ใหญ่ แต่
เขายังคงมี.........และสนใจเพียงแค่ผลประโยชน์ นอกจากนี้..............’ ชายทีม ่ ผ ี ม.........เก ้าอีอ้ กี ครัง้ ด ้วยรอยยิม้
มุมปาก
‘ภรรยาเก่าเขาคงจะมีข ้อมูลสำคัญเกีย ่ วกับธุรกิจกับเธอ’
ฉั นเกือบ..........แต่หยุด.........พยายามอย่างทีส ่ ด ุ ทีจ
่ ะทำหน ้าให ้ปกติเพือ ่ ทีจ
่ ะไม่ให ้เขารู ้ว่ากำลังคิดอะไร
อยู่ ฉั นใช ้มือจับหน ้าอกเพือ ่ เช็คว่าล ้อคเก็ตยังคงอยูต ่ รงนัน ้
ดังนัน ้ ในครัง้ นี้ ฉั นจะต ้องทำให ้มันจริงจังมากกว่าในครัง้ ก่อน
‘และเรือ ่ งพวกนีม ้ ันไม่คอ ่ ยดีใช่ไหมล่ะ’ ชายหนุ่มในชุดสูทยิม ้ ฉั นบอกแล ้วเขาไม่ใช่คนปกติ เขาเป็ นคน
ประเภททีย ่ ม ิ้ ตลอดเวลาและหัวเราะในทุกๆสถานการณ์ได ้อย่างง่ายดาย
ฉั นพึง่ จะนึกขึน ้ ได ้ว่าฉั นพึง่ จะคุยกับนักธุรกิจ ไม่ใช่โปรดิวเซอร์ หรือนักแต่งเพลง หรือศิลปิ น
บรรยากาศในห ้องค่อนข ้างจะ............ใช่
‘เธออาจจะไม่ใช่คนที.่ .........แค่ตวั เธอ แต่ครอบครัวเธอด ้วย’ เขายิม ้ ‘และนั่นคงเป็ นเหตุผลทีแ ่ ท ้จริงที่
ทำให ้เธอหนีมาทีน ่ ’ี่
ความทรงจำฉั นกลับมาครูห ่ นึง่ ว่าฉั นจะต ้องเซ็นสัญญา........กับคังยู ชายตรงหน ้าฉั นมีบางอย่างทีท ่ ำให ้
ฉั นนึกถึงสามีเก่า – เงิน ... ความท ้าทายในโลกธุรกิจ และความสุขในการชนะคนอืน ่ ๆ
‘คุณรู ้ได ้ไงน่ะ’ ฉั น........ มันไม่เหลือความเชือ ่ ใจในห ้องแล ้ว
‘การเป็ น..........มันไม่ยาก จากโปรดิวเซอร์อย่างเขากลายมาเป็ นหนึง่ ในผู ้ถือหุ ้นบริษัท’ ริชาร์ดมองไปยัง
ถ ้วยชาทางด ้านขวามือ
ทันใดนัน ้ ประตูก็เปิ ดออก เลขาคนสวยนำถ ้วยชาและคุกกีม ้ าวางบนโต๊พ
ฉั นมองมัน
‘มันไม่มย ี าพิษหรอกน่า’ ริชาร์ดเอ่ย เมือ ่ เห็นฉั นมองไปยังชาอย่าง.............
เลขาคนสวยเดินออกไป เมือ ่ ประตูปิดอีกครัง้ เขาหันมามองฉั นอย่างเคร่งขรึมอีกครัง้
 ‘สิง่ ทีเ่ ธอเจอมันไม่ใช่วา่ เขามีผู ้หญิงหลายคน แต่มันเป็ นเพราะคนเกีย ่ วข ้องกับบริษัทในทางอืน ่ ...ทีผ่ ดิ
กฎหมาย’
ฉั น.....เขา ทีอ ่ ยูต ่ รงหน ้า)น มันดูเหมือนว่าฉั นเข ้าใจผิดไปหลายอย่าง ฉั นนึกว่ามันเป็ นเพียง....เล็กๆ ดัง
นัน
้ กรรมการจะใจดี แต่ฉันเข ้าใจผิดไป
‘ข่าวทีช ่ วี้ า่ เธอ....กับศิลปิ นไม่ได ้ทำลายชือ ่ เสียงเธอ’ ริชาร์ดเลือ ่ นสัญญาออกจากหน ้าฉั นไป ‘มันดู
เหมือนว่า..........เขาพร ้อมทำลายเธอถ ้าเธอจะทำอะไรกับเขา’
ฉั นกลืนน้ำลาย รู ้สึกเหมือน........ริมฝี ปากฉั น.......เช่นกัน
‘ตอนนีม ้ น ิ นีด ่ งั มากแล ้ว ถ ้าเราไม่คว ้าโอกาสนี้ คนอืน ่ ๆอาจคว ้าโอกาสนีแ ้ ทน ดังนัน ้ ฉั นจึงต ้องรีบดำเนิน
การตามแผนการ มันจำเป็ นต ้องมีแผน 2 ถ ้าหากว่าพวกเขา.........’
เขา...........แล ้วพูดขึน ้ ว่า
‘ฉั นคิดว่าการทีเ่ ธอมาเซ็นสัญญากับทางเราจะเป็ นผลดีกบ ั เธอเพราะคงไม่มใี ครรับคนทีค ่ งั ยูเอาเข ้า
บัญชีดำหรอกนะ’
ฉั นเข ้าใจทุกอย่าง
‘คังยู..........ทีน ่ ใี่ ช่ไหม’ ฉั นพูดสิง่ ทีฉ่ ั นคิดก่อนทีฉ ่ ั นจะคิดว่าควรพูดไหม
ชายทีอ ่ ยูต ่ รงหน ้าฉั น.............และจ ้องฉั นว่าฉั นจะทำอะไรต่อ
‘เมือ ่ ตอนทีฉ ่ ั นเป็ นภรรยาเขา ฉั นรู ้ว่าเขาทำบริษัทภายในและและต่างประเทศมากมาย......เพือ ่ ไปทำงาน
กับพวกเขา แต่ยังเขาไม่ได ้ตัดสินใจ’…….คิดถึงสิง่ ทีอ ่ อกัสต์พด ู ‘มันมีหลายคนทีบ ่ อกฉั นว่าเขา....ทำงานทีน ่ ี่ แต่
คนอย่างคังยูคงจะไม่สนมตอย่างตำแหน่งโปรดิวเซอร์แล ้ว เขาคงสนใจตำแหน่งกรรมการบริหารมากกว่า’
ริชาร์ด......มองมายังฉั น ฉั นยังคงพูดต่อไป ‘การทำให ้มินนีด ่ งั อย่างนี้ มันเหมือนกับ ......... บริษัทคุณ
ต ้องการเขา แต่คณ ุ กลัวว่าถ ้าเขามาแล ้ว..........’
‘คุณอาจจะ............’
ฉั นรู ้ว่าเพลงของฉั นอาจไม่สำคัญไปกว่า ‘สิง่ ’ ทีฉ ่ ั นมี
‘คุณต ้องการให ้ฉั นเซ็นสัญญาเพือ ่ ทีจ
่ ะให ้แน่ใจว่าฉั นมีข ้อมูลทีจ ่ ะทำให ้คังยูกลัวและถ ้านั่นอยูใ่ นมือ
คุณ........มันก็จะเป็ นข ้อได ้เปรียบ’
ริชาร์ดยิม ้ อีกครัง้
‘เธอรู ้ว่าจะทำอย่างไรนี่ สาวน ้อย’
‘แต่คณ ุ ไม่รู ้ใช่ไหมคะ ว่าฉั นไม่มวี ันบอกข ้อมูลเหล่านัน ้ ให ้กับคุณ’
‘ฉั นไม่ต ้องการมันหรอก’ ริชาร์ดหัวเราะ ‘ฉั นยังไม่ได ้เธอสักคำ สัญญานีก ้ ็ไม่ได ้ระบุ ฉั นแค่อยากรู ้ว่ามันมี
จริงๆไหม’
การมองสายตาเขา ทำให ้ฉั นรู ้สึกโล่งใจ.....ดูน่ากลัว แต่ฉันจะต ้องรอดให ้ได ้
ฉั น...............
‘ฉั นจะไม่มวี ันมอบให ้กับคุณ’
‘ถ ้าเธอมีมันจริงๆ วันหนึง่ เธอจะมอบให ้กับฉั น’ ริชาร์ดเอ่ย ‘เธอไม่ต ้องตกลงอะไรตอนนี้ แต่ฉันเชือ ่ ว่าวัน
หนึง่ เธอจะมอบให ้ฉั นด ้วยมือของเธอเอง’
ฉั น......สายตามองเขา หยิบสัญญาแล ้วอ่านดูอก ี ครัง้ เพือ ่ ให ้แน่ใจว่าไม่มข ี ้อไหนทีเ่ อาเปรียบหรือ
ทำลายฉั น
‘ฉั นไม่เข ้าใจ ถ ้าคุณรู ้จริงๆว่าคังยู......แล ้วคุณยังอยากเซ็นสัญญากับเขา’ ฉั นวางสัญญาลงบนโต๊ะ ริ
ชาร์ดยิม ้
‘ถ ้าเขา......ก่อนทีจ ่ ะย ้ายมาทีน
่ ี่ มันก็ดไี ม่ใช่หรอ’ ริชาร์ดยิม ้ ‘แล ้วมันก็ดเู หมือนว่า .....ไม่วา่ ยังไงเขาก็
คิด........ถึงฉั น’
‘คุณกำลังเล่นระเบิดเวลากับฉั นนะตอนนี’้ ฉั น..........
ริชาร์ดยิม ้
‘แล ้วเธอจะเซ็นไหมละ’

*** เปลีย
่ นฉาก ***

หันซ ้ายไปถนนวิคตอเรีย ใจกลางลอนดอน มันคือทีต ่ งั ้ ร ้านคอฟฟี่ กคี และเพือ่ น ซ งึ่ เป็ นตึกตรงข ้ามกับสถานี
รถไฟวิคตอเรีย นอกจากจะบอกได ้ว่านีเ่ ป็ นร ้านกาแฟ แต่เมือ ่ เปิ ดประตูเข ้าไป กลิน
่ ชาก็คอ ่ ยๆกลายเป็ น
กาแฟ.......ของพนักงานตามด ้วยกลิน ่ เค ้กใหม่ๆ ครัวซองต์ และแซนด์วช ิ แม ้ว่ามันจะเป็ นวันทำงาน แต่ก็มค ี น
เยอะ
ฉั นกำลังมองหาใครบางคนท่ามกลางคนเหล่านีท ้ ก
ี่ ำลังนั่งทำงาน นั่งคุยกัน มีคนๆหนึง่ ทราฉั นต ้องมา
เจอ
ฉั นเห็นเขานั่งอยูม ่ มุ ร ้าน นั่งมองแม็คบุ ้คกับชาร ้อนข ้างๆเขา เขาใส่........กับเชิต ้ สีแดงและกางเกงยีนส์
เขามัดผม.........................
แต่ฉันรู ้ว่ามันคือเขา
ออกัสต์มองขึน ้ มาและ............ฉั นเดินไปยังโต๊ะของเขา เขาถอดหูฟังออกแล ้วรอฟั งสิง่ ทีฉ ่ ั นจะพูด
‘ริชาร์บอกแล ้วว่าคุณอาจจะอยูท ่ น ี่ ’ี่ ฉั นตอบคำถามนัน ้ ผ่านทางสายตา
‘โอ ้’ เขา ‘งัน ้ ฉั นคงไม่ต ้องถามแล ้วล่ะว่าเธอได ้คุยกับเขาแล ้วหรือยัง’
ฉั นดึงเก ้าอีม ้ านั่งตรงข ้ามกับเขา
‘ทำไมเธอถึงไปบอกเขาอย่างนั น ้ ’
‘ฉั นบอกแล ้วว่าฉั นขอโทษทีฉ ่ ั นเมา’
‘ไม่’ ฉั น......ออกัสต์มองฉั นอย่างสงสัย ‘ทำไมเธอยืนยันจะร ้องเพลงฉั น’
ออกัสต์........ก่อนจะยิม ้ ‘ฉั นไม่อยากจะเลิกร ้อง แต่มันอาจจะมีทางทีเ่ ธออาจจะยังคงอยูท ่ นี่ ไ
ี่ ด ้’
‘นีห ่ มายถึงการบอกเขาเกีย ่ วกับฉั นเรือ ่ งคังยูด ้วยมัย ้ ’ ฉั น...... ‘เธอรู ้เรือ
่ งนีไ
้ ด ้ยังไงน่ะ’
‘ออกัสต์ดงึ หูฟังออกจากคอแล ้ววางลงบนโต๊ะ’
‘ฉั นไม่คด ิ ว่าเธอเป็ นคนอย่างทีใ่ นข่าวบอก’ เขาเอ่ย ‘มันทำให ้ฉั นอยากรูความจริง’
ฉั นมองไปรอบๆ ไม่มใี ครสนใจออกัสต์ แดนเนอร์ นั่นคงทำให ้เขาสบายมากกว่าปกติ
‘เธอรู ้เรือ่ งพวกนี้ได ้ยังไงน่ะ’
‘ฉั นก็มเี พือ ่ นในเอเชียน่ะ หนึง่ ในโปรดิวเซอร์ทแ ี่ ต่งเพลงให ้ฉั นก็เป็ นคนเอเชีย’
ออกัสต์ยม ิ้ มุมปาก เขาดูภม ู ใิ จทีส ่ ามารถหาข่าวลับได ้ ‘คังยูสร ้าง.........ขโมยเพลงคนอืน ่ เธอไม่คด ิ ว่าวิธ ี
ทีเ่ ขาจะ........ภรรยาเก่าเขาจะไม่มใี ครพูดถึงหรอ’
ฉั นเอามือวางบนโต๊ะแล ้วจ ้องเขาอย่างคนทีอ ่ ยากรู ้ความจริง
‘ฉั นไม่เข ้าใจ เธอแค่อยากนอนกับฉั น แต่เธอเอาแต่ตามหาความจริงเกีย ่ วกับฉั น ทำลายฉั น และช่วย
เหลือฉั น’
ฉั นมองเขาอย่างสงสัย ‘ฉั นไม่รู ้จริงๆว่าเธอเป็ นคนยังไงกันแน่’ 3
‘ฉั นเป็ นคนเลวอย่างทีเ่ ธอบอก’ ออกัสต์หัวเราะ ‘มันไม่เหตุผลหรอก ฉั นแค่อยากทำมนสิง่ ทีอ ่ ยากทำ
มันขึน้ อยูก
่ ับอารมณ์ฉัน’ ได ้ยินทีเ่ ขาพูดแล ้วก็ทำให ้ฉั นเข ้าใจเขามากขึน ้
‘ขอบคุณ’ ฉั นเอ่ย
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่หวังคำว่า ‘ขอบคุณ’ เขามองฉั นแล ้วยิม ้
รอยยิม ้ ของเขาทำให ้ฉั นอยากจะยิม ้ ตาม
ไม่รู ้ว่าเพราะว่ากลิน ่ ชาในร ้านหรือผู ้ชายตรงหน ้าฉั นกลิน ่ เหมือนชาดอกไม ้
ดังนัน ้ ฉั นจึงยิม ้ สองรอบในวันนี้