ยุทธภพออนไลน์

ตอนที่ 61 ดาบแห่ งจอมมาร

เสี ยงอุทานดังลัน่ ของทุกคนดังพร้อมกัน   ควันสี ขาวลอยพุง่ ออกจากห้องอย่างมากมาย  ก่อนจะ

กระจายหายไป ในอากาศ  ฉางฟงถอนหายใจอย่างโล่งอก  โชคดีควันเหล่านั้นไม่มิพิษ
ไม่ง้ นั ได้ตายรอบที่ 3 แน่ๆ 

“ โอ้ย….หัวใจจะวาย “   ฟิ งเกอร์พดู ขึ้น  ส่ วนฉางฟงเบิกตากว้างร้องดังลัน่ อีกครั้ง

“ ซินเวีย อย่างเพิง่ เข้าไป “  สายไปเสี ยแล้ว ยายซินเวียลุยเข้าไปก่อนเพื่อน ฉางฟงได้แต่อา้ ปาก

ตาค้างกับนิสยั มุทะลุของภูติสาว

“ ยายซินเวียนี่  สักว่าคงต้องตายเพราะกับดักแน่นอน ไม่เคยสนใจอะไรเลย แค่ค ำว่าสมบัติสติ

คุณเธอหายไปหมดทันที “ฉางฟงพูดหันมามองฟิ งเกอร์

“ คงไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก เราเข้าไปดูกนั เถอะ “ ฟิ งเกอร์เอยขึ้น                        

ฉางฟง จับมือซีเรี ย ก่อนจะเดินนำเข้าประตูไป ฟิ งเกอร์กระโดดตามหลังไม่ห่าง ในห้องลับชั้นที่

สองประกอบไปด้วยห้องเล็กๆหลายห้อง ซินเวียกำลังลื้อค้นตามลังเก่าๆในห้องที่
1

“ ฟิ งเกอร์นายลองไปสำรวจตามห้องต่างๆดูวา่ มีอะไรผิดสังเกตไหม “ ฉางฟงพูด

“ อืม…….ได้สิ “ พูดจบมันก็กระโดนไปยังห้องที่สอง                 

ฉางฟงปล่อยมือจากซีเรี ย เดินไปรอบๆห้องโถงขนาดใหญ่ก่อนจะไปสะดุดตากับดาบเล่มหนึ่งที่
แขวนอยูบ่ นผนัง ฉางฟงปรายตามองรอบๆบริ เวณที่ดาบแขวนอยู่  ก่อนจะไปเจอตัวหนังสื อที่
เขียนติดอยูฝ่ าผนังห้อง 
มันอยูใ่ ต้ดาบที่แขวนอยูร่ าวๆหนึ่งฟุต  ฉางฟงใช้มือลูบเช็คฝุ่ นที่เกาะอยูบ่ นข้อความนั้นออก เพื่อ
ที่จะอ่าน 

“ เป็ นภาษาโบราณซะด้วย แล้วมันอ่านว่ายังไงเนี่ย “ ฉางฟงพูดเบาๆ

“ ให้ซีเรี ย ช่วยอ่านไหมค่ะฉางฟง “ ซีเรี ยเอยขึ้น

“ซีเรี ย อ่านออกเหรอ “ ฉางฟงถาม

“ ค่ะ มันเป็ นภาษาเผ่าปี ศาจค่ะ นอกจากซีเรี ยแล้ว     อินดี้ กับ เนฟ ก็อ่านออกเหมือนกันค่ะ “
ฉางฟงพยักหน้า

“แล้วข้อความนี้ อ่านว่าอย่างไรละ “ ฉางฟงถาม ซีเรี ยเดินมายืนอยูข่ า้ งๆฉางฟงมองไปที่ขอ้ ความ

พูดว่า  

“  ดาบแห่งจอมมารผูเ้ ป็ นใหญ่ในความมืด   “  ซีเรี ยพูดขึ้น 

“  งั้นเหรอน่าสนใจ อะไรที่เป็ นมืดๆ มารๆนี่ฉนั ชอบเป็ นพิเศษเลย “ ฉางฟงพูดก่อนเอื้อมมือไป

สัมผัสดาบเล่มนั้น

พอฉางฟงแตะถูกก็เกิดแสงสว่างบางๆขึ้นที่ตวั ดาบพร้อมกับเสี ยงในหัวดังขึ้น

“ ผูเ้ ล่นฉางฟง  ค้นพบดาบแห่งจอมมาร ได้รับดาบที่เป็ นอาวุธไอเท็มพิเศษส่ วนบุคคล  ไม่

สามารถซื้ อขายได้  กรุ ณาใช้เลือดของท่านหยดลงใส่ ดาบเพื่อทำพิธีปลุกดาบ “

“ ดาบจอมมารงี่เง่านี้ ต้องใช้เลือดปลุกด้วยแฮะ  “ ฉางฟงพูด ซีเรี ยหัวเราะขำกับคำพูดเขา ฉางฟง

ใช้ปลายมีดสั้น

กดลงบนปลายนิ้วของเขาก่อนจะเอานิ้วไปไว้เหนือดาบเล่มนั้น   เลือดเริ่ มไหลออกมาจากแผล

ค่อยๆหยดลงบนดาบ

“ ผูเ้ ล่นฉางฟง กรุ ณาตั้งชื่อดาบด้วยค่ะ “ ระบบพูดขึ้นในหัว

“ มารน้อย “ ฉางฟงพูด

“ ผูเ้ ล่นฉางฟง   ได้ท ำพันธะสัญญากับดาบจอมมารโดนสมบูรณ์ได้รับ ดาบจอมมาร ระดับ 1 ได้

ตั้งชื่อว่า มารน้อย  “ ฉางฟงอ้าปากค้างพูดเบาๆว่า

“ระดับ 1 “

“ เวรแล้ว……….งานนี้ฟันกระต่ายอสูรระดับ 5 สัก 20 เที่ยวมันจะตายไหมว่ะเนี่ย  มีหน้ามาบ

อกว่าเป็ นดาบจอมมารผูเ้ ป็ นใหญ่ในความมืด  โม้ชิบหาย พูดจบก็โยนดาบทิ้งทันที
“

“แก๊งๆๆ “ ดาบจอมมารถูกฉางฟงโยนลงพื้นเสี ยงดัง

“ ทำไมถึงทิ้งไปละค่ะ “ ซีเรี ยถามอย่างสงสัย

“ก็ดาบปัญญาออกสิ ชื่อซะสุ ดยอดแต่พลังทำลายระดับ 1  มีที่ไหนเอาไปใช้หนั่ เนื้อหมูยงั ไม่เข้า

เลย “ ฉางฟงพูดอย่างเซงๆ

“ กึกๆๆ…. อูยๆๆๆ….เจ้านายที่หลังอย่าโยนผมทิ้งอีกนะมันเจ็บนะ “ เสี ยงแปลกประหลาดดัง

ขึ้น ฉางฟงสะดุง้ หันไปมองตามเสี ยง ก่อนจะดึงมือ ซีเรี ยถอยหลังกรู

“ ตกใจอะไรเจ้านาย “ เสี ยงปริ ศนาดังขึ้นอีกครั้ง ฉางฟงจ้องมองดูดาบ มารน้อย ตาไม่กระพริ บ

“ ดาบมีขา มีแขน  มีปาก แถมมีตาด้วย “ ฉางฟงอุทาน

“อ้าวนายท่านจะประหลาดใจอะไร  ข้าก็มีแขน มีขา มีตา มีปาก มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่นายคนเก่า

โน้น” มันพูดขึ้น

ฉางฟงกับ ซีเรี ย เดินเข้าไปใกล้ๆมันก่อนจะนัง่ ลงมองดูมนั ชัดๆๆ พบว่า ที่ดา้ มดาบมีแขนสั้นๆๆ

โผ่ออกมา และท้ายดาบจับ   มีขาสองขาโผ่ออกมาและกำลังยืนอยู่ ดูเหมือนมันจะรู ้วา่ ฉางฟงกับ
ซีเรี ยจ้องมองมันๆเลยหมุนตัวไปรอบๆๆให้ฉางฟงมองมันชัดๆ ด้วยความสงสัยฉางฟงเลยเอา
นิ้วไปทิ่มที่ดา้ มดาบ
“ฮ่าๆๆ เจ้านาย อย่าเอานิ้วท่านมาทิ่มข้าสิ ข้าจั้กกระจี้นะ “ มันพูดพร้อมกระโดดถอยหลังไปสอง
ก้าว

“มันน่ารักจังเลยค่ะ ฉางฟง “ ซีเรี ยพูดขึ้น

“ แหม   ภูติสาวคนนี้ น่ารักจังเลย   มีแฟนยังครับ “ พูดจบมันก็ท ำตาหวานใส่ ซีเรี ยทันที ฉางฟง

ส่ ายหัวดิกๆพูดว่า

“ นี่ไอ้มารน้อย ริ อาจจีบภูติฉนั หรื อ งานนี้ คงเอานายไปด้วยไม่ได้แน่ ปล่อยทิ้งไว้ในห้องนี่แหละ

“ ฉางฟงพูด

“ ไม่ได้นะครับเจ้านาย “  มันรี บพูดด้วยความตกใจ

“  งานนี้ จะทิ้งผมไว้ที่นี่ไม่ได้นะครับ ผมเสี ยความบริ สุทธิ์ ให้กบั เจ้านายแล้ว ยังไงผมก็ตอ้ งไป

กับเจ้านายครับ  ดาบอย่างผมถ้าไม่เวอร์จิ้นแล้วก็หมดค่านะเจ้านายดังนั้นไม่วา่ ยังไงเจ้านายก็ตอ้ ง
เอาผมติดตัวไปด้วยครับ 
ผมขอร้องๆ”  ดาบมารน้อยพูดจบมันก็เดินมาเกาะขาฉางฟงแน่น  ฉางฟงมองไปยังซีเรี ยพูดว่า

“ ตกลงเอาไงซีเรี ย “

“แล้วแต่ฉางฟงนะค่ะ แต่กส็ งสารมารน้อยนะค่ะ ที่จะต้องอยูท่ ี่นี่คนเดียว พาเขาไปด้วยนะค่ะฉาง

ฟงซีเรี ยขอร้องอีกคนค่ะ “     ฉางฟงมองตามันที่จอ้ งมองเขาตาแป๋ วอย่างรอคอยความหวัง

“ เอา…….จะไปด้วยก็ตามใจ แต่หา้ มก่อเรื่ องโดยไม่ได้สงั่ นะโว้ย ไม่ง้ นั โยนทิ้งคลองแน่ “ ฉาง

ฟงพูด

“ ครับเจ้านาย “ มันพูดอย่างดีใจกระโดดไปรอบๆฉางฟงกับซีเรี ย

“นี่มนั ตัวอะไรเนี่ย “ เสี ยงดังขึ้นจากบนหัวฉางฟง ไม่ใช่ใครที่ไหนเจ้าฟิ งเกอร์นะเอง  เจ้ามาร

น้อยจ้องมองฟิ งเกอร์ที่อยูบ่ นหัวฉางฟงก็อุทานเสี ยงดังว่า

“ แมลงพูดได้ “
“ดาบ……….ดาบบ้าอะไรว่ะมีแขนมีขาพูดได้ดว้ ย “ ฟิ งเกอร์อุทานเสี ยงดัง ก่อนกระโดดลงไป
ยืนอยูห่ น้าเจ้ามารน้อย

“ แกนี้โคตรแปลกจริ งๆเลย   เกิดมายังไม่เคยเห็น แมลงพูดได้แม้แต่ตวั เดียวเลย “ เจ้ามารน้อยพูด

กับ ฟิ งเกอร์

“ แกนั้นแหละโคตรตะละแปลกเลย มีที่ไหนดาบ มีแขน มีขา มีตาแถมพูดได้อีก “

“ แกนัน่ แหละแปลก “ มารน้อยเถียง

“แกสิ แปลก “ ฟิ งเกอร์เถียงกลับ

“ หยุดๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว “ ฉางฟงโวยวายขึ้นตัดความรำคาญ   

‘  พวกแกทั้งสองตัวนัน่ และแปลก ทำไมฉันถึงได้แต่ของแปลกๆมาไว้นะ ไม่เข้าใจจริ งๆเลย ‘ 

ฉางฟงคิด 

ฟิ งเกอร์กระโดดขึ้นมาบนหัวฉางฟง เจ้ามารน้อยโวยวายขึ้นทันที

“ แกลงมาเดี๋ยวนี้ เลย ไปนัง่ บนหัวเจ้านายฉันได้ยงั ไง  แบบนี้มนั หยามกันชัดๆ “ มารน้อยพูด

“ ฉันจะนัง่ มีปัญหาอะไรไหมไอ้ดาบพิการ  ไม่เหมือนชาวบ้าน “ ฟิ งเกอร์โต้กลับ

“ หน่อย……แกมันก็ไอ้แมลงพิการ    สมองกวงเหมือนกัน “ เจ้ามารน้อยเถียงต่อ 

“ เอาเถอะจ๊ะ เลิกเถียงกันได้แล้ว มารน้อย   ฟิ งเกอร์   “ ซีเรี ยเห็นเรื่ องจะไปกันใหญ่เลยห้ามขึ้น

ก่อนพูดต่อไปว่า

“ มารน้อย    ฟิ งเกอร์เขาเป็ นคู่หูของ ฉางฟง ที่ตรงนั้น เป็ นที่ๆเขาอยูต่ ้ งั นานแล้วละ    และฉางฟ
งก็อนุญาตเขาแล้ว “   ซีเรี ยพูดเสี ยงหวาน

“ ครับ……งั้นผมขอไปนัง่ บนบ่าซีเรี ยได้ไหมครับ “ มารน้อยพูดขึ้นอย่างมีความหวัง

“ ไม่ได้หรอกนายเป็ นดาบยาวขนาดนั้นมันเกะกะ เดี๋ยวไปโดนซีเรี ย บาดเจ็บ “ ฉางฟงเอยขึ้น

“ ไม่ตอ้ งห่วงครับเจ้านายเดียวผมหดตัวเล็กลงก็ได้ “ พูดจบร่ างมันก็เปล่งแสงอีกครั้งพร้อมกับ

ความยาวดาบหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ฉางฟงกับซีเรี ยมองมันอย่างสนใจ ไม่นานตัวมันก็เหลือแค่
คืบเดียวกลายร่ างเป็ นดาบจิ๋วไป
ฉางฟงเอามือไปจับมันขึ้นมาบิดไปมาดู 

“ คิ คิ เจ้านายอย่าบิดข้าสิ   มันจักกระจี้  “  มันพูดพร้อมหัวเราะ                

ฉางฟง มองมันอย่าง งง  จากดาบที่มีลกั ษณะเป็ นวัตถุแข็งในตอนแรก พอหดตัวเล็กลง   ตัวมัน

กับมีลกั ษณะตรงกันข้ามกันอย่างสิ้ นเชิง ตัวมันสามารถบิดไปมาได้อย่างอิสระ
เวลาจับจะนุ่มๆเหมือนจับฟองน้ำ

“ เออว่ะ…….ตัวนายนี่มนั แปลกประหลาดดีแฮะมารน้อย “ พูดจบก็ส่งมันให้ซีเรี ยที่ยนื มองดูอยู่

อย่างสนใจ ยังไม่ทนั พูดอะไรต่อ ก็เห็นซินเวีย เดินหน้า งอ ออกมาจากห้องสุ ดท้ายที่เธอไป
ค้นหาขุมสมบัติ

“เป็ นไง เจอขุมทองไหม ซินเวีย  “ ฉางฟงพูดประชด ซินเวียเบ้ปาก

“ ไม่เห็นแม้แต่หยวนเดียว  ไม่น่าเสี ยเวลาค้นหาเลย “ ซินเวียบ่นก่อนหันไปมองเจ้ามารน้อยที่

กำลังคุยกับซีเรี ย

“ นัน่ มันตัวอะไรนะ “ ซินเวียถามขึ้น

“ ชื่อมารน้อยจ๊ะ ซินเวีย เป็ นอาวุธที่ฉางฟงได้ท ำสัญญาด้วยนะ “ ซีเรี ยพูด     ซินเวียจ้องมองเจ้า

มารน้อยก่อนจะเอามือไปจับตัว มารน้อยมาพิจารณาดู

“ สวัสดีซินเวีย “ มารน้อยพูดทักทายกับซินเวียที่ก ำลังบิดตัวมันไปมา

“คิ คิ ๆๆ อย่าบิดฉันเล่นสิ ฉันจั้กกระจี้นะ  “ มันพูดขึ้น

“แหมพูดได้ดว้ ยแปลกจริ งๆ….  อืม……..ฉางฟงฉันขอไอ้ตวั นี้ ได้ไหม “ ซินเวียเอยปากขอ ฉาง

ฟงมองก่อนถามว่า
“ เธอจะเอามันไปทำไม “

“ ขาย…….น่าจะได้หลายหยวนอยูน่ ะ ไอ้อาวุธพูดได้นี่นะ “    ฉางฟงถึงกับมองซินเวีย  อ้างปาก

ค้างไปเลย    

‘  ยายซินเวียนี่ ยิง่ อยูด่ ว้ ยกันนานยิง่ เห็นว่ายายนี้ บา้ สมบัติ บ้าเงินระดับเทพเลย…..แต่เออ….ยาย

นี้กเ็ ป็ นเทพอยูแ่ ล้วนี่หว่า  ใครว่ะส่ งยายนี้ มาเกิดเป็ นเทพธิดาเงือก
  น่าจะส่ งไปเกิดเป็ น ยายโสมเฝ้ าทรัพย์ที่ไหนสักแห่งดีกว่า “  ฉางฟงคิด       

ในขณะที่ฉางฟงคิด แต่เจ้า มารน้อย มองซินเวียอย่างหวาดกลัวทันที

“ ไม่นะ     นายท่านอย่ายกข้าให้ซินเวียนะ  ข้าไม่อยากถูกขาย “ พูดจบมันก็ดิ้นจนหลุดจากมือ ซิ

นเวียก่อนวิง่ ไปกอดขาซีเรี ยแน่น  ซีเรี ยหัวเราะก้มลงหยิบมันขึ้นมานัง่ บนฝ่ ามือ

“ คิ คิ คิ ….ขายเลย…..   ขายมันเลย  ซินเวียดีมาก เป็ นความคิดที่ดี “ เจ้าฟิ งเกอร์พดู ก่อนหัวเราะ

กลิ้งตัวอยูบ่ นหัวฉางฟงด้วยความสะใจ  ส่ วนเจ้ามารน้อยยังมองซินเวียสี หน้าหวาดกลัว
จนซีเรี ยต้องพูดขึ้น

“ซินเวีย เขาแค่ลอ้ เจ้าเล่นนะมารน้อย “   มารน้อยหันไปมองซินเวียก่อนลำพึงกับตัวเองว่า

“ โอ……สี หน้าแบบนี้ นะล้อเล่น    ฉันขอสาบานเลยจะไม่มีวนั ไปอยูใ่ กล้ยายนัน่ เด็ดขาด คิดแล้ว

ยังเสี ยวอยูเ่ ลย “

“ เอาละ….. เอาละ…… ออกไปข้างนอกกันเถอะ “ ฉางฟงพูดตัดบท              

ฉางฟงเดินนำทุกคนออกจากห้องพร้อมทั้งก้มลงบิดก้อนหิ นให้ประตูหอ้ งปิ ดเหมือนเดิม  ก่อน

จะพากันเดินขึ้นบันไดออกจากห้องลับไป 

“ นี่ มารน้อยรู ้ไหมประตูหอ้ งลับนี่จะปิ ดตอนไหน “ ฉางฟงถามมัน

“ ขอโทษนะครับนายท่าน  ข้าอยูใ่ นนั้นนานจนจำอะไรไม่ได้แล้วครับ “  ฉางฟงพยักหน้าก่อน

พูดว่า
“ งั้นก็ไม่ตอ้ งสนใจมันแล้ว  นี่มนั ตี 2 กว่าแล้วแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า  “ ฉางฟงพูด

“ ก็ดีค่ะแล้วค่ะเจอกันพรุ่ งนี้นะค่ะฉางฟง “ ซีเรี ยพูดขึ้น ฉางฟงพยักหน้าพร้อมกันหันไปหาฟิ ง

เกอร์

“ เดี๋ยวฉางฟงวันนี้ ฉนั ขอเอา ฟิ งเกอร์ กับ เจ้ามารน้อย ไปที่เต็นท์ฉนั นะ “ ซินเวียพูดขึ้น

“ไม่นะเจ้านาย…….ขอผมไปอยูก่ บั เจ้านายดีกว่า “ มารน้อยมองหน้าซินเวียหวาดๆพูดขึ้นอย่าง

รวดเร็ ว

“อย่าพูดมากเจ้ามารน้อย เดี๋ยวแม่จบั ขายวันพรุ่ งนี้เลยดีไหม “ ซินเวียพูดขึ้น มันรี บเกาะผมซีเรี ย

แน่นราวกับเป็ นที่ยดึ เหนี่ยวสุ ดท้ายของมัน                  

ฟิ งเกอร์มองเจ้ามารหน้าส่ ายหัวไปมา   ไม่คิดว่าไอ้ปากดีที่เถียงกับเขาเมื่อกี้น้ ี     มันจะขี้ขลาด

ขนาดนี้  

“ ไปกันเถอะฟิ งเกอร์ “ ซินเวียเรี ยก มันพยักหน้าก่อนกระโดดจากหัวฉางฟงมายืนบนบ่าซินเวีย 

ซินเวียเดินไปจูงมือ ซีเรี ยไปที่เต็นท์ของตัวเองก่อนจะพากันมุดเข้าไป
 ฉางฟงมองตาม 

“ แปลกแฮะ  ยายซินเวียนี่    คิดอะไรของเขานะ “ ฉางฟงพูดจบก็เดินกลับเต็นท์ตวั เองไป 

ในเต็นท์ของ ซินเวีย

“ นี่พวกนายสองคนอยูท่ ี่นี่หา้ มเถียงกันเด็ดขาด ขอเตือนไว้ไม่ง้ นั จะจับเชือดทั้งสองคนเลย เดี๋ยว

ฉันจะออกไปคุยกับซีเรี ย พวกนายรอที่นี่สกั พัก “ ซินเวียพูด  ทั้งสองตัวพยักหน้า

“ มีอะไรเหรอ “ ซีเรี ยพูดขึ้น

“ ตามฉันออกไปด้านนอกเต็นท์   เดี๋ยวเธอก็จะรู ้เอง “ ซินเวียพูดก่อนมุดออกจากเต็นท์ไปเช่น

เดียวกับซีเรี ยที่มุดตามออกไปติดๆ 
ที่ริมบึง 

“ หา………ว่าไงนะจะแอบไปหอมแก้มฉางฟงตอนหลับหรื อ “ ซีเรี ยอุทานเสี ยงดัง

“ จุๆ๊ ….  อย่าพูดเสี ยงดังสิ ซีเรี ย …………………” 

ตอนที่ 62 เมื่อซินเวียกับซีเรียมุดเต็นท์

นี่เป็ นวิธีเดียว    ที่จะไม่ตอ้ งหอมแก้มฉางฟงแบบตรงๆนะ  ทำตอนที่ฉางฟงหลับดีที่สุดแล้ว

พวกเราจะได้ไม่ตอ้ งอายเยอะด้วย   สำหรับฉันจะให้หอมแก้มฉางฟงตรงๆฉันไม่เอาด้วยหรอก
ฉันอาย “ ซินเวียพูด 

“ แล้วสัญญา   มันจะมีผลลบล้างไปได้แน่หรื อ ซินเวีย “ ซีเรี ยถามขึ้น

“ หุ หุ  เรื่ องสัญญาภูติตระกูลพวกฉันเชี่ยวชาญที่สุดนะ  สัญญาที่พวกเราทำกับฉางฟงนี้     ของ

เพียงริ มฝี ปาก  ของเรา    ไปแตะแก้มฉางฟงเบาๆเป็ นเวลา 1 นาที สัญญาก็จะบรรลุทนั ที 
ไม่วา่ คู่รับสัญญาครั้งนี้จะรู ้สึกตัวหรื อไม่กต็ าม“ ซินเวียพูด

“ แต่ฉนั กลัวว่าจะไม่สำเร็ จนี่     ซินเวีย “

“ ฉันรับลอง 100  เปอร์เซ็นต์   ตกลงจะไปกับฉันไหม “ ซินเวียถามเบาๆ ซีเรี ยนิ่งคิดก่อนพูด

เบาๆว่า

“ ไปก็ได้…..ที่เธอบอก    มันก็ดีกว่าที่ฉนั จะหอมแก้มฉางฟงตอนรู ้สึกตัว   ฉันยังคิดอยูเ่ ลยว่าจะ

ทำไงดีถา้ ต้องหอมแก้มฉางฟงในพรุ่ งนี้ “

“ดีง้ นั อีกสักหนึ่งชัว่ โมงเราค่อยลอบเข้าไปในเต็นท์ ฉางฟง  ตอนนี้ปล่อยให้ฉางฟงนอนหลับไป

ก่อน   “ ซินเวียพูดก่อนพากันเดินกลับไปยังเต็นท์ตวั เอง 
เต็นท์ฉางฟง 

“ สองคนนี้มีอะไร แปลกๆแฮะ “ ฉางฟงที่แอบดูอยูพ่ ดู เบาๆ

“ แต่ ซีเรี ย นิสยั เปิ ดเผย จริ งใจ  จะมีธุระอะไรสำคัญถึงกับต้องคุยกันสองคนอย่างลับๆ แบบนั้น

“ ฉางฟงพูดลำพึงก่อนล้มตัวลงนอน

“ เอ…….ซินเวีย ชวน ซีเรี ย ทำอะไรกันแน่ “

“ ฟิ งเกอร์ไม่อยูซ่ ะด้วย   จะได้ให้ช่วยกันคิดหน่อย  แต่ไม่มีหมอนัน่ นอนเป็ นเพื่อน เราเหงา

เหมือนกันแฮะนอนคนเดียวแบบนี้ …เอ๋ …….หื อ “ ฉางฟงอุทานเริ่ มคิดอะไรออกแล้ว

“……ฟิ งเกอร์ไม่อยู ่ ซินเวีย ไม่ยอมให้เจ้ามารน้อยมาอยูก่ บั เรา  รวมถึงซินเวียปรึ กษาอะไรบาง

อย่างกับ  ซีเรี ย เราก็เอาเรื่ องราวทั้งหมดมาต่อกัน…อืมๆๆๆ คิดออกแล้ว…งานนี้ หรื อ
ว่า………..หึ …..หึ …..หึ  
แผนสูงจังนะ

ซินเวีย  ไม่คิดเลย  ซีเรี ย จะเล่นแผนนี้ กบั เขาด้วย เอาเถอะจะเล่นสนุกๆด้วยแล้วกัน อิ….อิ…..อิ 

เต็นท์ฉางฟงตี 4   บริ เวณหน้าเต็นท์ 

“ ซินเวีย มันจะดีเหรอที่ท ำแบบนี่นะ “ ซีเรี ยถามขึ้นเบาๆ

“ แบบนี้ แหละดีที่สุดแล้ว  เวลาจูบจะได้ไม่ตอ้ งอายด้วย “  ซินเวียพูดพร้อมร่ ายเวทเบาๆผ้าปิ ด

ประตูเต็นท์กห็ ลุดออก ซินเวีย ถือตะะเกียงเวทส่ องเข้าไป    เห็นฉางฟงนอนหลับอย่างมีความ
สุ ข
จึงหันไปบอกซีเรี ย ว่า

“ ทางสะดวก ซีเรี ย  “      พูดจบก็มุดเข้าไปในเต็นท์ เป็ นคนแรก ซีเรี ยลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งจึงตาม
เข้าไปด้วย   

‘  หุ หุ  เข้ามากันแล้วรึ      วันนี้จะแกล้งให้เข็ดทั้งสองคนเลย  ‘  ฉางฟงคิด 

“ เดี๋ยวฉันจะเริ่ มหอมแก้มฉางฟงก่อนแล้วกัน   ให้ซีเรี ยดูเป็ นตัวอย่าง    เวลาทำต่อจากฉันจะได้รู้
วิธี  ที่สำคัญเธออย่างอายตัวเอง มันจะทำให้เราสัน่ และทำไม่สำเร็ จ 
เราแค่เอาริ มฝี ปากไปติดที่แก้มฉางฟงเบาๆพอ   และในหัวเราจะต้องคิดตลอดว่า  จุดประสงค์ใน
การมุดเต็นท์ฉางฟงครั้งนี้   เพือ่ คายพันธะสัญญาที่พวกเราทำไว้ คิดแค่นนั่ เราก็จะสบายใจ
“ ซินเวียพูด             

ซินเวีย มองหน้าฉางฟงที่หนั แก้มให้อยูเ่ ธอสูดหายใจลึกๆก่อนที่เธอค่อยๆก้มหน้าลงหอมแก้ม

ฉางฟง

อย่างช้าๆและเบาที่สุดเพื่อป้ องกันฉางฟงรู ้สึกตัว     ซีเรี ย ตอนนี้หน้าแดงก่ำหัวใจเต้นเร็ วมองดู ซิ

นเวียใจระทึก พอริ มฝี ปากติดแก้ม ซินเวียก็หลับตานับ 1 ถึง
60 ในใจ  ทันที 

“ หุ หุ หุ  แค่นบั จบพันธะสัญญาก็คลายแล้ว 1,2,3,4,5,6,7………………….39 “ ทันทีที่นบั ถึง

39  ฉางฟงก็หนั หน้ากลับมาอีกทางทำให้ปากฉางฟงชนกับ ซินเวียพอดี  ซินเวียรี บลืมตาขึ้นก่อน
สะดุง้ สุ ดตัวเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจูบปากกับฉางฟง
เธอรี บถอนปากออกอย่างรวดเร็ว   ก่อนหันไปมอง ซีเรี ย ที่ก ำลังช็อคตาค้าง ซินเวียหน้าขึ้นสี แดง
ก่ำ นัง่ นิ่งๆอยูน่ านก่อนพูดว่า

“ เมื่อกี้ผดิ พลาดไปหน่อย เดี๋ยวลองดูใหม่แล้วกัน  “  ซินเวียพูดเบาๆ หลังจากเริ่ มตั้งสติ ก่อนหัน

ไปมองฉางฟงอีกครั้ง

ซินเวียลุกขึ้น เปลี่ยนที่กบั ซีเรี ย เพือ่ ไปยังตำแหน่งที่ ฉางฟงหันแก้มขึ้นด้านบน   ซินเวียค่อยๆ

ก้มหน้าลงใหม่ แต่ยงั ไม่ทนั จะถึงแก้มฉางฟง อยูๆ่ ฉางฟงที่นอนอยูก่ ล็ ุกขึ้นมานัง่ ทันที   
ซินเวียรี บเอียงตัวหลบก่อนใช้มือปิ ดปากตัวเองเพื่อใม่ให้หลงอุทานออกมา  เช่นเดียวกับ ซีเรี ย
รี บเอามือปิ ดปากตัวเองไว้เหมือนกัน พร้อมกับเบิกตาค้างหัวใจเต้นตูมๆด้วยใจระทึกกลัวโดนจับ
ได้ 
ซีเรี ยยังจ้องมองฉางฟงนิ่ง

“ หิ วข้าวจังเลย “ ฉางฟงพูด   ก่อนล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม ทั้งสองถึงกับถอนหายใจอย่างโล่ง

อก
“ ซินเวีย ฉันว่าเราเลิกแผนนี่ดีกว่านะ  พวกเราคงทำไม่สำเร็ จพรอก “ ซีเรี ยเอยขึ้นเบาๆ อย่างเป็ น
กังวล

“ ไม่……เมื่อกี้หมอนี่แค่ละเมอเฉยๆ…….ฉันจะลองดูใหม่ พูดจบก็หนั ไปมองฉางฟง    คราวนี้

เนื่องจาก ฉางฟงไม่ได้นอนเอียงหัวแต่นอนตรงๆ หันหน้าขึ้นไปยังเพดานเต็นท์
 ซินเวียเลยค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างฉางฟงแล้วขยับตัวเข้าไปติดกับตัวฉางฟง  ก่อนจะขยับศรี ษะ
เข้าไปหนุนหมอนอันเดียวกัน ซินเวียค่อยๆโน้มหน้าไปหอมแก้มฉางฟงอย่างแผ่วเบา
   

‘ เอาละทีน้ ี   คงไม่มีปัญหาอีกนะ  ‘   ซินเวียคิดพร้อมกับเริ่ มนับเลขใหม่                   

ทันทีที่ ซินเวียนับ 1  ฉางฟงก็พลิกตัวไปกอดเธอ  ซินเวียที่เตรี ยมพร้อมอยูก่ ่อนรี บเบือนหน้าหนี

หลบการโดนจูบปากต่อปากแบบครั้งที่แล้วพ้นอย่างฉิ วเฉี ยด  แต่กไ็ ม่พน้ การถูกฉางฟงกอดเข้า
เต็มๆ  
ซินเวียหน้าขึ้นแดงก่ำหันหน้าไปมองซีเรี ย ที่ก ำลังอ้าปากค้าง จ้องเธอกับฉางฟงตาไม่กระ
พริ บ             

ซินเวียตอนนี้โดนกอดอยูไ่ ม่รู้จะทำไง   จะดิ้นตอนนี้ กไ็ ม่ได้  แต่เมื่อเห็นแก้มของฉางฟงอยู่

ระดับเดียวกันกับริ มฝี ปากเธอพอดี เธอจึงตัดสิ นใจโน้มหน้าไปจูบที่แก้มฉางฟงต่ออีกครั้ง  

‘  คิ คิ คิ เอาเถอะรอบนี้ จะให้จูบจนครบเวลาแล้วกัน ‘  ฉางฟงคิด              

ทันทีที่เวลาถึงกำหนด  1  นาที แสงสว่างก็เกิดรอบตัว ซินเวียก่อนจางหายไป ซินเวียคอยๆใช้มือ

ตัวเองยกมือฉางฟงที่กอดเธออยูอ่ อกอย่างเบาๆ แล้วขยับตัวที่ละนิดไม่นานก็เคลื่อนร่ างออกมา
นัง่ อยูป่ ลายเท้าฉางฟงสำเร็ จ
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ เอาละ ซีเรี ยถึงตาเธอแล้ว รี บๆด้วยนะ เพราะมันจะเช้าแล้ว “ ซินเวียพูดขึ้น ซีเรี ยพยักหน้า ก่อน

จะคลานไปใกล้ๆฉางฟง เธอลังเลครู่ หนึ่งโดนหันไปมอง ซินเวีย สลับกับฉางฟง
 ก่อนที่เธอจะตัดสิ นใจค่อยๆก้มหน้าลงจนเกือบจะติดแก้มฉางฟงแล้วแต่กห็ ยุดชะงัก  เธอรี บเงย
หน้าที่แดงก่ำเป็ นลูกตำลึงสุ กขึ้นพร้อมกับหันไปหาซินเวีย  พูดเบาๆว่า
“ ซินเวียเธอออกไปก่อนได้ไหมฉันอายไม่กล้า……….เออ….จูบฉางฟงต่อหน้าเธอนะ “ ซีเรี ย
พูดเบาๆหน้ากลายเป็ นสี แดงก่ำเข้มกว่าเดิมไปอีก       ซินเวีย มอง ซีเรี ยก่อนจะพยักหน้ายิม้ ๆแล้ว
มุดออกไปนอกเต็นท์              

ซีเรี ย มอง ซินเวีย ให้แน่ใจแล้วว่า ซินเวียเธอออกไปจากเต็นท์จริ งๆ  จึงหันกลับมามอง  ฉางฟ

งอีกครั้งก่อนจะพูดเบาๆว่า 

“ ฉางฟงค่ะ  ซีเรี ยขอโทษนะค่ะที่ตอ้ งทำแบบนี้ แต่ซีเรี ยไม่กล้าที่จะหอมแก้มฉางฟงในขณะที่

ฉางฟงรู ้สึกตัวนะค่ะ หวังว่า ฉางฟงคงไม่โกธรซีเรี ย  นะค่ะ  “  พูดจบก็กม้ ลงหอมแก้มฉางฟงอ
ย่างรวดเร็ ว 

‘  ตอนแรกก็คิดจะแกล้ง ซีเรี ย เหมือนกันแฮะ  แต่เอาเถอะเมื่อ ซีเรี ยขอโทษฉันโดยการพูดออก

มาแล้ว ฉันก็จะทำเป็ นไม่เห็นอะไรแล้วกัน ‘  ฉางฟงคิดในขณะที่แก้มได้รับสัมผัสจากริ มฝี ปาก
บางอยู่
เมื่อครบเวลากำหนด ร่ างของซีเรี ยก็เป่ งแสงสว่างก่อนหายไป ซีเรี ยเงยหน้าขึ้น  ก่อนจะค่อยๆลุก
ขึ้นพูดเบาๆพอได้ยนิ ว่า

“นอนหลับฝันดีนะค่ะฉางฟง  ซีเรี ยไปก่อนนะค่ะ “ พูดจบก็มุดตัวออกจากเต็นท์ไป 

นอกเต็นท์ของฉางฟง

“ เป็ นไง บ้างเรี ยบร้อยไหม “ ซินเวียถาม

“ เรี ยบร้อยแล้วจ๊ะ “ ซีเรี ยตอบ

“ หมอนัน่ ไม่ดิ้นเลยหรื อ “

“ ไม่นี่ค่ะ ครั้งเดียวสำเร็ จเลยค่ะ “ ซีเรี ยตอบ

“ อืม…..แปลกแฮะ  แบนนี้ ฉนั ก็ขาดทุนป่ นปี้ หมดนะสิ หอมแก้มตั้ง 3 ครั้งกว่าจะสำเร็ จ โดนจูบ

ปากอีก 1 ครั้งแถมโดนกอดอีก โอ้ย………นี่ฉนั คนต้นคิดขาดทุนย่อยยับเลยสิ เนี่ย
“ ซินเวียบ่นอุบ๊ ซีเรี ยยิม้ ก่อนดึงแขนภูติสาวออกจากหน้าเต็นท์ของฉางฟงกลับเต็นท์ตวั เอง 
ภายในเต็นท์ ฉางฟงลุกขึ้นนัง่

“ ตอนแรกก็คิดว่าจะแกล้งยายซินเวียนานๆหน่อย  แต่กเ็ ห็นใจ มีความพยายามเหลือเกิน ตกลง

ตอนเช้าจะบอกพวกนั้นดีไหมเนี่ยว่าเรารู ้สึกตัวตลอดเวลา ….เอา….ไม่บอกดีกว่าเดียวพากันอาย
ไม่พดู ไม่จาอีก 
“ ฉางฟงพูดเบาๆล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับไปอย่างอ่อนเพลีย 

เช้าวันใหม่ที่ริมบึงมรกต                 

ฉางฟงตื่นขึ้นมาก็สายมากแล้ว เขามุดออกมาจากเต็นท์เห็นสองสาวกำลังคุยกันอยูห่ น้าเต็นท์ของ

ตัวเอง  พอทั้งสองเห็นฉางฟง ซีเรี ยรี บหลบสายตา    ส่ วนซินเวียทำเป็ นยิม้ ให้เขาเหมือนไม่มี
อะไรเกิดขึ้น

“ ยายซินเวียนี้ สุดยอด นักแสดงตุ๊กตาทองจริ งๆ    “ ฉางฟงพูดเบาๆก่อนเดินเข้าไปหา

“ ฟิ งเกอร์ กับ เจ้ามารน้อยไปไหนแล้ว “ ฉางฟงถามขึ้น

“ สองตัวนัน่ เหรอ   ยังนอนหลับไม่ตื่นเลย “ ซินเวียตอบ ฉางฟงหันหน้าไปทางบึงพบว่าประตู

ลับยังเปิ ดอยูเ่ ลย

“ ประตูบา้ นี่มนั ทำไมไม่ยอมปิ ดตัวเองนะ “ ฉางฟงพูดขึ้น

“ ซีเรี ย ว่ามันจะเป็ นเพราะกุญแจหิ นที่เสี ยบค้างไว้หรื อเปล่าค่ะ  ฉางฟง “

“ อืม……มีความเป็ นไปได้สูงที่เดียว งั้นเดี๋ยวฉันลองไปดึงออกดูแล้วกัน “ ฉางฟงพูดจบก็เดิน

ตรงไปยังแท่นหิ นที่เสี ยบกุญแจ เขาค่อยๆงัดแผ่นหิ นจากรู กญ
ุ แจเวทออกมา 
 ทันทีที่ แผ่นกุญแจหลุดออกมาช่องหิ นรู กญุ แจ บริ เวณแถวนั้นก็เริ่ มสัน่ อย่างรุ นแรง

ฟิ งเกอร์ กับ มารน้อย วิ่งออกจากเต็นท์ตาลีตาเหลือก  ฉางฟงยืนดูประตูหอ้ งลับที่ปิดตัวลงก่อน

จะค่อยๆจมลงสู้บึง มรกต อีกครั้ง  แต่สิ่งที่ลอยโผ่ข้ ึนมาแทนกลับเป็ นแท่นพิธี
ที่ซินเวียไปงัด แผ่นหิ นกุญแจนี้ มา  ฉางฟงชัง่ ใจคิดก่อนจะเสี ยบแผ่นหิ นที่เป็ นกุญแจลงในแท่น
ที่ซินเวียงัดออกมา ทันทีแท่นหิ นก็เปล่งแสงก่อนค่อยๆจมลงไปอีกครั้ง
ฉางฟงเดินกับมาหาสองสาว ที่ยนื มองอยู่
“ เอาวันนี้ เราจะไปเที่ยวที่  เนินหิ นสามเหลี่ยมกัน พากันไปเก็บเต็นท์ได้แล้ว  “ ฉางฟงพูด  ทั้ง
สองพยักหน้าก่อนเดินจากไป

“ ฟิ งเกอร์ ดูและเจ้า มารน้อยดีๆ “ ฉางฟงพูด ฟิ งเกอร์ยมิ้ พยักหน้า ฉางฟงจึงหันไปหาเจ้ามาร

น้อยที่ก ำลังจ้องหน้าเขาอยู่

“ มารน้อย   เวลาอยูต่ ่อหน้าคนอื่นนอกจากพวกฉัน อย่ายืน่ แขนหรื อขาออกมาจากดาบนะ และ

ห้ามชวนพวกฉันคนใดคนหนึ่งคุย เด็ดขาด เพราะมันจะทำให้นายอยูใ่ นอันตราย  อยากรู ้อะไร
ให้สอบถามกับฟิ งเกอร์
นะ“

“  ครับเจ้านาย “ มันตอบรับ

“ เออ…..ลืมถาม มารน้อยนายกินอะไรเป็ นอาหาร “

“เลือดครับเจ้านาย “  ฉางฟงฟังคำตอบมันอย่างอึ่งๆ

“แล้วนายต้องการมากขนาดไหน ต่อหนึ่งวัน “ ฉางฟงถามต่อ

“ เช้า 1 ขวด  เย็น 1 ขวดครับ “ มันตอบ

“ แล้วนายกินอย่างอื่นไม่เป็ นเหรอ “ ฉางฟงถาม

“ เป็ นครับแต่ไม่ชอบเท่าไหร่ อาหารที่ผมกินจะต้องเป็ นน้ำเท่านั้นครับ “  มารน้อยตอบ

“ งั้นเหรอ ไม่เหมือนเจ้าฟิ งเกอร์นะกินได้หมดทุกชนิดเลย “ ฉางฟงพูด

“ ฟิ งเกอร์ กับ ผมไม่เหมือนกันครับ ฟิ งเกอร์เป็ นสัตว์มีระบบขับถ่าย แต่ผม เวลาขับถ่ายทำได้

อย่างเดียวคือขับออกเป็ นไอครับทำให้มีขอจำกัดคือกินได้แต่อาหารประเภทน้ำครับ
“ มารน้อยอธิบายให้ฉางฟงฟัง

“ OK……..ฉันเข้าใจแล้ววันหลังจะได้จดั หาอาหารให้นายถูก “ ฉางฟงพูดขึ้น

“ ขอบคุณครับเจ้านาย “  มันตอบรับอย่างดีใจที่เจ้านายของมันดูแลและเป็ นห่วงมัน

“ เอาละ ฉันไปเก็บเต็นท์ก่อน   เดี๋ยวจะได้กินอาหารเช้าแล้วออกเดินทางกัน “ ฉางฟงพูดก่อน

เดินไปยังเต็นท์   เจ้าฟิ งเกอร์ขอไปด้วยก่อนกระโดดขึ้นไปอยูบ่ นหัวฉางฟง 
ส่ วนเจ้ามารน้อยเดินตามหลังไม่ห่าง………………….  

ตอนที่ 63 การต่ อสู้ โดยบังเอิญ

หลังจากนัน่ ฉางฟง  ก็เขาป่ าไปหาผักและล่าสัตว์อสูรเพื่อเอาเนื้ อ เขาใช้เวลาไม่นานก็กลับออก

มาก่อนที่จะเริ่ มทำอาหาร  เขาทำอาหารง่ายๆ มีสเต็กเนื้อหมูป่า กับสเต็กเนื้อกวาง 
2 จานกับผัดผักไม่ได้ใส่ อะไรเลยอีก 1  จานให้กบั ซีเรี ย โดนเฉพาะ     ภูติสาวนัง่ กินอย่าง
เอร็ ดอร่ อย  ฉางฟงนำเลือดออกมาหนึ่งขวด ส่ งให้เจ้ามารน้อย มันรับไปก่อนจะไปนัง่ ดื่มอย่าง
สบายอารมณ์ 
ส่ วนเจ้าฟิ งเกอร์มนั ก็ยงั กินเนื้อหมูป่ามากกว่าเนื้อกวาง มันบอกว่าเนื้อหมูป่าไม่คาวและนุ่มกว่า
มาก พอหันไปทาง ซินเวียขานั้นกำลังกินทั้งเนื้อกวางทั้งเนื้อหมูป่าอย่างรวดเร็ วราวกับว่าจะมีคน
แย่งกิน

“ ซินเวียกินช้าๆก็ได้ “ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก ภูติสาวมองหน้าฉางฟงก่อนพูดขึ้นในขณะปากยัง

เคี้ยวเนื้อตลอดเวลา

“ ก็มนั อร่ อยนี้แล้ว จะกินเร็ วมันก็เรื่ องของฉัน  แต่นายห้ามแย่งเนื้อชิ้นนี้ของฉันแล้วกัน “ พูดจบ

ก็เอาตะเกียบไปคีบเนื้ อชิ้นนั้นไปไว้ในจานตัวเองอย่างรวดเร็ ว

“ นี่ซินเวีย ฉันชนะเรื่ องสัญญาแล้วนะ บรั่นดีฉนั ไปไหน “ ฟิ งเกอร์ เอยทวง

“เดี๋ยวเข้าเมืองซื้ อให้เองน่า “ ซินเวียพูดปรายตามาทางฉางฟง ส่ วน ซีเรี ย รี บก้มหน้างุดๆ  ฉางฟง

นึกสนุกอยากรู ้วา่ ทั้งสองจะแก้ตวั อย่างไรจึงเอยขึ้น
“ แล้วสัญญาของฉันละ “  ซีเรี ยเงยหน้าสวยขึ้นสบตากับเขา   หน้าเริ่ มขึ้นสี แดงที่ละน้อยๆ

“ สัญญาอะไรกัน นายดูที่นิ้วนายสิ พันธะสัญญาที่ ฉัน กับ ซีเรี ย ทำไว้กบั นายพวกเราทำตามแล้ว

นะ เห็นไหมที่นิ้วเรา วงเวทสัญญาหายไปแล้ว “ ซินเวียตอบขึ้น

“ งั้นเหรอ “ ฉางฟงยกนิ้วตัวเองขึ้นมาดู   

‘  เช้านี้วา่ จะไม่บอกพวกนี้ แล้วนะ  งานนี้ ใบ้ให้รู้ตวั ซะเลยดูสิวา่ จะทำหน้ายังไงกัน ‘  ฉางฟงคิด

ก่อนพูดว่า 

“ เมื่อตอนจะเช้าฉันฝันด้วยละ ซินเวีย “  ฉางฟงพูด

“ฝันว่าอะไรละ “ ซินเวียที่เคี้ยวอาหารอยูถ่ ามอย่างสนใจ

“ฝันดีมากเลยละ    ไม่เคยรู ้สึกดีอย่างนี้มาก่อนเลย   ฉันฝันว่าได้  มีหญิงสาวสองคน คนแรกได้

รับการหอมแก้มจากเธอ 3 ครั้ง ได้กอด 1 ครั้ง และ ได้จูบปาก 1 ครั้ง 
ส่ วนคนที่สอง เธอได้หอมแก้มฉัน 1 ครั้ง  “ ฉางฟงพูดจบ  ซินเวีย กับ  ซีเรี ย จ้องมองฉางฟงเบิก
ตาค้างนิ่งหน้าเริ่ มเป็ นสี แดง

“ นาย……นายแกล้งฉัน พูดจบซินเวีย   ก็ลุกขึ้นวิง่ หนีไปด้วยความอาย เช่นเดียวกับ ซีเรี ยที่วงิ่

ตามไปติดๆ “ ฉางฟงมองตามก่อนจะลุกวิ่งตามไปเพราะกลัวสองสาวหลงทาง 

ป่ าข้างทาง

“ ฮือๆๆ  ฉางฟง ไอ้บา้   หลอกให้ฉนั จูบตั้งหลายครั้ง “ พูดจบก็ใช้ดาบฟันใส่ ตน้ ไม่เพื่อระบายไม่

ยั้ง  

“ ใจเย็นๆ ซินเวีย ยังไงฉางฟงก็รู้แล้ว   ตามจริ งพวกเราเป็ นคนผิดนะ ที่ไปทำยังงั้นกับฉางฟง  “

ซีเรี ยเอยเบาๆ

“ ฉันรู ้แล้ว แต่ฉนั อายนี่   เธอไม่โดนแบบฉัน เธอก็ไม่อายเท่าฉันสิ “ ซินเวียพูดเบาๆ ยังไม่ได้พดู

อะไรต่อก็ได้ยนิ เสี ยงฉางฟงพูดขึ้น
“ ฉันหาพวกเธอตั้งนาน อยูท่ ี่นี่กนั เอง  รู ้ไหมฉันตกใจแทบแย่เลยนึกว่าเตลิดไปไหนแล้ว “ ฉาง
ฟงพูดขึ้น  ซินเวีย กับ ซีเรี ย ยังคงก้มหน้า   ด้วยความอาย

“ เอาละ เลิกอายได้แล้ว พวกเราจะต้องเดินทางต่อ “ ฉางฟงเงียบ แต่ภูติสาวสองคนยังคงไม่มี

ใครขยับเดินเลยสักคน  งานนี้ เขาคงคิดผิดถนัดเลยที่เผยความลับพวกเธอออกมา
ฉางฟงส่ ายหน้าก่อนเดินไปจับมือ ซินเวียกับ

ซีเรี ย  จูง เดินออกมาจากป่ า 

“ เอาเป็ นว่าฉันขอโทษแล้วกัน ที่แกล้งพวกเธอ “ ฉางฟงพูดขึ้น

เงียบ……………………ไม่ได้ยนิ เสี ยงตอบรับอะไรเลย

“ นี่ ซินเวีย    ซีเรี ย  ฉันของโทษที่แกล้งพวกเธอ “

เงียบ…………………….ไม่ได้ยนิ เสี ยงตอบเช่นเคย รอบนี้มนั ทำให้ ฉางฟงอารมณ์ปีดที่เดียว

ฉางฟงตัดสิ นใจปล่อยมือที่จบั มือคนทั้งสอง  แต่ออ้ มมือไปด้านหลังพวกเธอรวบเอวบางก่อนดึง
เข้ามากอด
ซินเวีย กับ ซีเรี ย ตกใจ แต่สายไปเสี ยแล้ว

สองภูติสาว  โดนฉางฟงมือมารกอดไปเต็มๆ ทั้งซินเวีย กับ ซีเรี ย หน้ากลายเป็ นสี แดงก่ำ 

“ ฉันไม่ได้โกธรนายแล้วนะ ฉางฟง ฉันแค่ไม่มีอะไรจะพูดแค่น้ นั ปล่อยฉันเถอะนะ “ ซินเวียพูด

เร็ วจี๋ ฉางฟงเลิ้กคิ้วขึ้นสูง เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ หน้าซินเวีย ๆหลับตาปี๋  
เพราะคิดว่างานนี้ ฉางฟงจะเอาเปรี ยบเธอแน่ๆ  แต่ผดิ คลาดเวลาผ่านไปสักพัก ซินเวียค่อยๆ
ลืมตาขึ้น เห็นฉางฟงยังคงจ้องหน้าเธออยูใ่ กล้ๆแถมยังยิม้ อย่างเจ้าเล่ห์ ไม่มีที่ท่าจะจูบหรื อหอม
แก้มเธอเลย
เธอกระพริ บตาปริ บๆ  

“ ไม่คิดเลยนะว่า ซินเวียจะคิดลึกไปแล้ว “ ฉางฟงพูดเบาๆพอได้ยนิ   ซินเวียหน้าขึ้นสี แดงก่ำ

ก่อนจะอ้าปากกัดแขนเขาเต็มคำ

“ โอ้ย……เจ็บนะซินเวีย “ ฉางฟงปล่อยมือจากเอวของภูติสาวอย่างรวดเร็ ว ซินเวีย รี บ กระโดด

ถอยหลังให้พน้ วิถีมือมาร  ก่อนพูดว่าเอาละ

“ ฉันต้องรี บไปหาสองตัวนัน่ เดี๋ยวมันก่อเรื่ องวุน่ วาย   นายไม่ตอ้ งรี บตามฉันไปก็ได้นะ  ฉันยก

ซีเรี ยให้นายดูแลแล้วกัน “

“ ไม่นะ…….ซินเวีย จะ ทิ้งซีเรี ยไปคนเดียวได้ไงค่ะ “ ซีเรี ยรี บพูดเร็ วจี๋  

“ แฮะๆ  งานนี้ ตวั ใครตัวมันซีเรี ย  ฉันคงช่วยเธอไม่ได้  เพราะแค่ตวั ฉันก็แทบเอาตัวไม่รอด   ฉัน

ไปก่อนละ “ พูดจบก็รีบวิง่ เผ่นแนบหายไปเลย ซีเรี ยได้แต่อา้ ปากค้าง

“เอาน่าซีเรี ย     ซินเวียเขาจะรี บไปไหนก็ช่างเขาเถอะ เราค่อยเดินไปก็แล้วกัน พูดจบก็ยงั ไม่ยอม

ปล่อยมือจากเอวซีเรี ยมือมารยังเกาะแน่นไม่ยอมหลุด                 

ซีเรี ยดูเหมือนจะเข้าใจชะตากรรมครั้งนี้แล้ว   งานนี้ เธอพลาดตั้งแต่ตามซินเวียไปแล้ว  คงได้แต่

ยอมให้ฉางฟงโอบเอวเดินต่อไปเพราะตัวช่วยตัวสุ ดท้ายก็ช่ิงหนีเธอไปแล้ว                  

ทั้งสองใช้เวลาเดินไม่นานก็มาถึง  ตำแหน่งที่พกั เห็น ซินเวีย  ฟิ งเกอร์ และ มารน้อยยืนรออยู ่

ซินเวียมองดูมือฉางฟงที่เกาะอยูท่ ี่เอวซีเรี ยก่อนจะมองซีเรี ยยิม้ ๆ  ซีเรี ย ถลึงตาใส่ ซินเวีย เป็ นเชิง

บอกว่าฝากไว้ก่อนเถอะ  เมื่อทุกคนมาพร้อมแล้วการเดินทางไปยังป่ าซงซานเนินเขาสามเหลี่ยม
จึงเริ่ มขึ้น                  

ฟิ งเกอร์ยงั คงกระโดดขึ้นไปนัง่ บนหัวฉางฟงเหมือนเดิม ส่ วนเจ้ามาน้อยไปนัง่ บ่นไหล่ ซีเรี ย 

ส่ วน

ซินเวีย เดินอยูข่ า้ งๆเขาอีกทาง   วันนี้ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดี  เป็ นครั้งแรกที่ฉางฟงได้ยนิ ซิน

เวียร้องเพลง เขาถึงกับอึงไปเลย  ซินเวียร้องเพลงได้เพาะมากๆซะจนเขาแทบไม่อยากเชื่อเลย

“ ซินเวียไปหัดร้องเพลงมาจากไหนเหรอ ทำไมเธอร้องเพลงเพาะจัง “ อยูๆ่ ฉางฟงก็ถามขึ้นเมื่อซิ

นเวียร้องเพลงจบ
เธอหันมามองฉางฟงก่อนพูดว่า

“ ตระกูลฉันเป็ นเงือกนะ เงือกก็ตอ้ งร้องเพลงเพาะอยูแ่ ล้วนี่ “ ซินเวียตอบ

“ งั้น ซินเวีย ร้องเพลงให้ฉนั ฟังหน่อยนะ ฉันชอบมาเลย “ ฉางฟงพูด  ซินเวียมองหน้าฉางฟงก่อ

นพูดว่า

“ เพลงจะ 50  หยวนเปลียว ห้ามต่อรองเด็ดขาด “  ฉางฟงถึงกับมองตาค้าง 

‘  โอ………เปิ ดช่องไม่ได้เลย  เห็นช่องเป็ นอันต้องดูดเงินทันที……แม้แต่ร้องเพลงเขาก็ตอ้ ง

จ้างยายนี่หรื อเนี่ย ‘ ฉางฟงคิด 

“ ตกลงไหม “ ซินเวีย่ ถามเขาอมยิม้

“OK ……..ตกลง “ ฉางฟงพูดแบบตัดๆไป  ซินเวียยิม้ กริ่ ม ก็เริ่ มร้องเพลงของเธอไปเบาๆพอได้

ยิน                           

ฉางฟงและพวกใช้เวลากว่า 3  ชัว่ โมง จึงก็เดินทางมาถึงเนินหิ นสามเหลี่ยม  ดูเหมือนซีเรี ยจะชิน

ซะแล้ว กับการที่มีมือมารฉางฟงมาเกาะที่เอวเธอ   เพราะว่าหลังจากเริ่ มเดินทาง 
ไม่วา่ จะเดินไปไหน จะหยุดคุย หรื อหาเส้นทางเดินตัดไปยังป่ า เนินหิ นสามเหลี่ยม  หลังจากเริ่ ม
เดินทางใหม่กจ็ ะมีมือมารฉางฟงทำเนียน มาโอบเอวเธอตลอด                            

ฟิ งเกอร์กระโดดไต่ข้ ึนไปบนต้นไม้ก่อนจะสังเกตเห็นใครคนหนึ่งหน้าตาคุน้ กำลังเดินตรงมายัง

พวกเขา

“ หมอนั้นใคร นะคุน้ ๆยังไงไม่รู้……หื อ……ไอ้คนที่แอบดูฉางฟงนี่   ไปบอกฉางฟงก่อนดีกว่า

“ ฟิ งเกอร์พดู จบก็รีบลงจากต้นไม้มาบอกฉางฟง 

“ ไอ้รีออน หรื อ ฟิ งเกอร์ “ ฉางฟงอุทานเสี ยงดัง

“มันมาทำไมที่นี่  งานต้องซุ่มดูมนั ก่อนดีกว่า “ ฉางฟงคิดก่อนจะพาทุกคนเข้าป่ าไป                 

รี ออนเดินมาถึงเนินสามเหลี่ยมก่อนจะเดินเข้าไปหลบในป่ าข้างทาง   ตอนนี้ฉางฟงกับ ฟิ งเกอร์
ซุ่มหมอบหลบอยูไ่ ม่ไกลจาก รี ออนเท่าไหร่        ส่ วน ซินเวีย    ซีเรี ย 
และ มารน้อยให้ไปอยูบ่ นต้นไม้ที่ไกลออกไปเกือบ 100 เมตร     

“ จะไปตามหาไอ้ฉางฟง ที่ไหนว่ะ เกมส์มนั กว้างจะตาย   แถมจะต้องทดสอบฝี มือมันด้วยเราจะ

รอดหรื อเนี่ย ท่าทางมันจะระดับสูงกว่าเราแน่นอนอยูแ่ ล้ว นี่เราหาเรื่ องชัดๆเลย
“ รี ออนบ่นกับตัวเอง  ส่ วนฉางฟงกับ ฟิ งเกอร์ได้ยนิ เต็มสองหู อ้าปากตาค้าง

“ มันจะเล่นงานฉันว่ะ  ฟิ งเกอร์ แบบนี้ ตอ้ งเล่นให้หนักใช่ไหม “ ฉางฟงพูด

“ เห็นด้วยอย่างแรง เอาให้มนั จำไปเลย “ ฟิ งเกอร์พดู ยิม้ ๆ

“ แหมพูดได้ถูกใจจริ งๆ นายจับตาดูมนั ไว้ งานนี้มนั คงจะไม่ไปไหนแน่ เพราะมันไม่รู้ต ำแหน่ง

ที่ฉนั อยูป่ ระจำมันจึงเดินทางมารอที่นี่ กระเอาว่าเผือ่ ฟลุกเจอฉันที่นี่
และมันก็ฟลุกจริ งๆนัน่ แหละ  งานด้านนี้ ฝากด้วยเดี๋ยวฉันไปเตรี ยมต้อนรับมันที่ดา้ นโน้นดีกว่า 
พูดจบก็ค่อยๆคลานออกจากบริ เวณนั้น              

พื้นที่บริ เวณที่ฉางฟงยืนอยู ่ เขาได้ท ำการวางกำดักไว้เต็มไปหมด เขาทำการเจาะต้นไม้ก่อนจะ

ฝังระเบิดเพลิงที่มีลงไปในต้นไม้กว่า 30 ต้นฉางฟงค่อยๆร้อยเส้นเอ็นเข้าไปที่สลักของระเบิด
เพลิงแต่ละลูก  
สายเอ็นตามจริ งเขาซื้ อมาไว้เพื่อทำสายเบ็ดตกปลาตอนไปหุบเขาสายหมอกก็ใช้ท ำเบ็ดมาครั้ง
หนึ่งแล้ว    แต่งานนี้ เอามาร้อยห่วงสลักแทน เมื่อเกิดแรงดึงจากเส้นเอ็นสลักระเบิดเพลิงจะหลุด
และจะทำให้ระเบิดเพลิงทำงานทันที  ฉางฟงได้ค ำนวณทิศทางการล้มของต้นไม้อย่างรัดกุมที
เดียว  ซินเวีย ซีเรี ย และ มารน้อยนัง่ ดูอยูห่ ่างๆ เพราะฉางฟงกำชับให้นงั่ ดูเฉยๆก็พอ

ฉางฟงให้เวลา เกือบ 40 นาที จึงวางระเบิดสำเร็ จหมดทุกจุด  เขาผูกเชือกเอ็นจุดสุ ดท้ายไว้ที่กอ้ น

หิ นขนาดใหญ่นำไปวางไว้บนต้นไม้   และให้ซินเวียมานัง่ ควบคุมเมื่อเห็นเข้าร้องตะโกนว่าท่า
ลับเพลงดาบตัดจักรวาล
ให้

ซินเวียดันก้อนหิ นนี่ลงจากต้นไม้ทนั ที  ตอนนัน่ สลักระเบิดเพลิงจะถูกดึงออกทุกตัว  โดนไม่ลืม

กำชับว่าห้ามผิดพลาดเด็ดขาดเพราะฝ่ ายตรงข้ามมีระดับสูงกว่าเขามากถ้าพลาดอาจถึงตายที่เดียว 
 
ซินเวียพยักหน้า  เป็ นเชิงเข้าใจ               

งานนี้ ถา้ เขาพลาดเรื่ องระเบิด   เขาอาจจะได้ทดลองใช้ ยาเม็ดที่ปรุ งเสร็ จครั้งแรกก็ได้ ดูสิวา่ จะมี
ผลแบบไหน ถ้าได้ผลระดับปัจจุบนั ของเขาคือ 31  ถ้ามันเลื่อนขึ้น
1 เท่าตัวระดับ มันจะอยูท่ ี่ 62  ที่เดียว  ตอนนี้เขาสนใจเพียงผลค้างเคียงที่จะเกิดขึ้นมากกว่าหลัง
จากผ่านไป 5 นาทีมนั จะเป็ นยังไง แต่ถา้ ให้ดีขอให้แผนที่เขาวางไว้สำเร็ จดีกว่าจะได้ไม่ตอ้ งเสี่ ยง
ใช้ยานี้   
ฉางฟงคิดขณะกับไปหา ฟิ งเกอร์ที่ซุ่มดู รี ออนอีกครั้ง

“ มันหลับไปแล้วอะฉางฟง “ ฟิ งเกอร์พดู เบาๆ

“ อืม….ช่างมันฉันเตรี ยมการไว้พร้อมแล้ว…..ออกจากที่นี่กบั เถอะ “ ฉางฟงพูดเบาๆฟิ งเกอร์

พยักหน้าก่อนกระโดดขึ้นไปนัง่ บนหัวฉางฟงๆกลับมายังตำแหน่งที่ตวั เองอยูอ่ ีกครั้ง 

“ เอาละทุกคนไปหลบตามแผนได้แล้ว ซินเวียห้ามพลาดนะ “ ฉางฟงไม่วายหันไปกำชับ ซินเวี

ยอีกครั้ง

“ รู ้แล้วน่า ไม่พลาดหรอกถ้าไม่สุดวิสยั จริ งๆ “ ซินเวียตอบยิม้ อย่างเจ้าเล่ห์   ฉางฟงได้ฟังถึงกับ

สะดุง้

“ นี่ ซินเวีย ไม่มีค ำว่าสุ ดวิสยั มีแต่ค ำว่าสำเร็ จเท่านั้น   ถ้าพลาดฉันจะทำอะไรกับเธอดีนะ…….” 

พูดจบก็ใช้มือแตะที่ริมฝี ปาก   ซินเวียทำตาโตหน้าขึ้นสี แดง รี บหันหน้าไปทางอื่นไม่พดู อะไร
อีก

“ เอาละ…..เอาละแยกย้ายกันไปได้แล้ว  ซีเรี ย อย่าลืมนะถ้ามียกั ษ์แคระเข้ามาในบริ เวณนี้ ช่วย

บอกฉันด้วย “ ฉางฟงพูด แต่ซีเรี ยกับชี้ให้ดูดา้ นหลัง ฉางฟงหันไปถึงกับใจหายวาบเลย
เสี ยงในหัวดังขึ้นทันทีที่หนั ไปมอง

“ อสูรระดับราชา  ยักษ์แคระระดับ   55   ปรากฏ “

“ เวรแล้ว ………งานนี้ ตอ้ งรับศึกสองด้าน เราคงต้องเลือกจัดการเจ้ายักษ์ก่อน  ซินเวียไปประจำ
ที่ของเธอก่อน เดี๋ยวฉันจะล่อไอ้เจ้าตัวนี้ เข้าไปในกลศึกของเรา ทันทีที่ได้ยนิ สัญญาณก็ท ำตาม
แผนได้เลย
“ ซินเวียพยักหน้าส่ วนซีเรี ย  ฟิ งเกอร์ และ  มารน้อย รี บไปหาที่หลบภัย             

ฉางไม่รอช้าวิ่งเข้าหา ยักษ์แคระทันที มันเหวี่ยงกระบองขนาดใหญ่เข้าหาฉางฟงๆ ก้มตัวหลบ

ก่อนฟันที่ขามันไปหนึ่งแผลมันร้องดังลัน่ ยกเท้าเตะเขาทันที ฉางฟงเบี่ยงกายหลบรอดเท้ายักษ์
แบบฉิ วเฉี ยด
มันไม่ปล่อยโอกาสให้ฉางฟงตั้งตัวฟาดกระบองซ้ำลงที่พ้ืนเสี ยงดังสนัน่ หวัน่ ไหว

“ ตูม “  ฉางฟงรี บกลิ้งตัวหลบหนีอย่างรวดเร็ ว 

ใต้ตน้ ไม้ รี ออนสะดุง้ ตื่น หันหน้าไปยังตำแหน่งเกิดเสี ยง

“ ใครมาสู้กบั สัตว์อสูรแถวนี้ วะ่ “ รี ออนพูดนิ่งคิด     ก่อนจะตัดสิ นใจลุกวิ่งไปดูตามทิศทางที่

ได้ยนิ เสี ยง               

ในขณะตอนนี้ ฉางฟง กำลังล่อให้ ยักษ์แคระระดับราชา  เดินเข้าใกล้ใจกลางตำแหน่งที่พร้อมจะ

ให้ระเบิดทำงาน

“ โอ้ย……ระดับห่างกันเกินไปเหนื่อยจริ งๆเลยเรา “ ฉางฟงบ่นอุบ๊     ตอนนี้บนร่ างการเขาเต็ม

ไปด้วยแผลเล็กๆที่ถูกกิ่งไม้ที่มีหนามตามพื้นบาดเอา  แต่กไ็ ม่หนักหนาเท่าหนามของกระบอง
ยักษ์แคระระดับราชา  
ที่เขาหลบไม่พน้ ทุกครั้งที่เขาหลบรัศมีหนามแหลมคมที่กระบองไม่พน้ มันจะเฉื อนเนื้ อเขาเรี ยก
เลือดทุกครั้ง ตอนนี้กระเป๋ ามิติท ำงานเติมเลือดให้เขาอัตโนมัติไปหลายครั้งแล้ว          

เมื่อถึงจุดกำหนด ฉางฟงดึงมีดสั้นที่เอวกลิ้งตัวเข้าใต้ร่างยักษ์แคระก่อนยกมือขึ้นสูงเสี ยบลงที่

เท้าของ ยักษ์แคระเต็มแรง

“ ฉึ ก …….อ๊ากๆๆๆๆๆๆ”   ยักษ์แคระระดับราชาร้องดังลัน่    ทิ้งกระบอง  ก้มลงกุม้ เท้าตัวเอง

ด้วยความเจ็บปวด
ฉางฟงรี บกลิ้งตัวออกมาร้องตะโกน   พูดรหัสลับที่ตกลงกันไว้กบั ซินเวียทันที

“ท่าลับเพลงดาบตัดจักรวาล “ พูดจบก็วาดดาบในมาดเท่ห์ๆไปที่ร่างของยักษ์แคระ

“บึม….บึม…..บึม……บึม…..บึมๆๆๆๆๆๆๆ “ เสี ยงระเบิดเพลิงดังสนัน่ หวัน่ ไหวถึง 30  ครั้ง

ต้นไม้ใหญ่ลม้ ลงฟาดทับเจ้าอสูรยักษ์แคระระดับราชา ไฟนรกที่เกิดจากระเบิดเพลิงโหม
กระหน่ำเผาไหม้ตน้ ไม้ใบไม้บริ เวณนั้นทันทีร่างยักษ์แคระก็โดนไฟเผาไปด้วย
มันนอนดิ้นอย่างทุรนทุราย แต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวไปไหนได้เพราะโดนต้นไม้ขนาดใหญ่
หลายต้นทับอยู ่

ที่ไม่ห่างไกลออกไป      

รี ออนมองดูการต่อสู้ดว้ ยความตื่นเต้น เขาเห็นท่าดาบของฉางฟงอย่างชัดเจน ถึงกับกลืนน้ำลาย

มันช่างมีอนุภาพรุ นแรงเกินคำบรรยายจริ งๆ ต่อให้ สิ บ ธุลีดิน เจอท่านี่ที่เดียวจอดแน่ๆ
เพียงแค่วาดดาบครั้งเดียว ต้นไม้ใหญ่เกือบ 30 กระจุยในพริ บตา              

ยักษ์แคระระดับราชาดิ้นล้นเต็มที่ ในที่สุดมันก็สามารถหลุดออกมาจากการทับของต้นไม้ขนาด
ใหญ่

ได้ ฉางฟงมองดูอย่างตกใจ

“ ไม่ได้การแล้ว งานนี้ตอ้ งรี บเผด็จศึกให้เร็ วที่สุด ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว “ ฉางฟงลวงมือเข้าไป

ในกระเป๋ าดึงยาเม็ดออกมาเข้าปากอย่างรวดเร็ ว  ทันทีที่กินเข้าไปร่ างของเขาก็ร้อนราวกับมีเปลว
ไฟแผดเผาเข้ารู ้สึกถึงพลังระดับ

มหาศาลไหลวนเวียนในร่ างกาย ฉางฟงร้องตะโกนลัน่ พุง่ ตัววิ่งเหยียบขอนไม้ที่เรี ยงตัวล้มลงมา

เพราะระเบิดฉางฟงวิ่งฝ่ าเปลวไฟอันร้อนแรงก่อนเหยียบท่อนไม้ที่ติดไฟท่อนสุ ดท้ายที่ลม้ อยูต่ ่อ
หน้ายักษ์แคระกระโดดยกตัวขึ้นไปเกือบ
10 เมตร   เขาวาดดาบตั้งท่ากลางอากาศ  จ่อเล็งดาบที่ต ำแหน่งหน้าอกยักษ์แคระที่ตอนนี้ ตวั แดง
แล้ว

“ท่าดาบทักษะพิเศษ  พายุดาบ “  ฉางร้องเสี ยงดัง  

ตอนที่ 64 ความหวาดกลัวของรีออน

ดาบเปล่งแสงแตกออกเป็ นหลายเล่มพุง่ เข้าสู่หน้าอกของยักษ์แคระระดับราชาดังสนัน่ หวัน่ ไหว  

“ บึม….. “  หน้าอกยักษ์แคระ  โดนพลังดาบอันรุ นแรงกระแทกทำให้เลือดพุง่ ทะลุออกด้านหลัง

ยักษ์แคระ รู ใหญ่  ฉางฟงไม่รอดูผล เมื่อเท้าสัมผัสท่อนไม้กส็ ปริ งตัวขึ้น  
เกร็ งกำลังเท้าเต็มที่พร้อมกับหมุนตัวเป็ นควงสว่านสะสมกำลัง ก่อนจะเตะเขาที่หวั ของยักษ์
แคระระดับราชาเต็มกำลัง

“ โพล้ง…….”  เสี ยงหัวยักษ์แคระระเบิดดังสนัน่ เลือดสาดกระจาย   เศษสมองและกระดูก

กะโหลกปลิวว่อนไปหมด             

ในเวลาเดียวกัน     รี ออน  อ้าปากค้างกับสิ่ งที่ได้เห็น   เขาไม่เคยเห็นคนที่เด็ดขาดและเหี้ ยมโหด

แบบนี้ มาก่อนเลยในชีวิตเขาสาบานได้ เศษกะโหลกชิ้นหนึ่งปลิวตรงมาที่หน้าเขาพอดี 
รี ออน รี บยกมือรับไว้ดว้ ยความตกใจ

“ตับ………..” มันลอยเขาอุม้ มือของรี ออนพอดี เขากำมือแน่นก่อนลดลงมองดูสิ่งที่มือตัวเอง

“ พระเจ้า……..แค่เศษกะโหลกเล็กๆ ความรุ นแรงของมันทำให้มือเราถึงกับชาเลยหรื อเนี่ย “ รี

ออนจ้องมือตัวเองอย่างตะลึง           

หลังจาก ฉางฟงเตะกะโหลกยักษ์แคระระดับราชาจนแตกกระจาย   ร่ างก็ตกลงสู่ท่อนไม้อีกครั้ง

ฉางฟงสปริ งตัวถอยหลังไปตามท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่ติดไฟอยูอ่ ย่างรวดเร็ ว  พอมาถึงท่อน
สุ ดท้ายก็พลิกตัว
กระโดดลอยตัวข้ามกองเพลิงลงสู่ พ้ืนดินอย่างสวยงาม การต่อสู้ของฉางฟงเกิดขึ้นในเวลาอัน
รวดเร็ วทำให้ไฟเพียงไหม้ขากางเกงเขาเท่านั้น  

“ อยูไ่ ม่ได้แล้วเราโว้ย…..สู้กบั ปี ศาจแบบนี้ มีแต่หนทางตายสถานเดียว “ รี ออนตัวสัน่ ค่อยๆก้าว

ถอยหลังอย่างละวัง พอพ้นรัศมีสายตา รี ออนก็วงิ่ หนีสุดชีวิต  เขาสาบานไว้เลยว่าไม่วา่ อะไรจะ
เกิดขึ้น 
เข้าจะไม่สู้กบั ฉางฟงโดดเด็ดขาด  สำหรับเขาแค่ที่เห็นนี่กส็ ยองพอแล้ว 

ฉางฟงยิม้ ให้กบั ซีเรี ย ที่มองดูฉางฟงอย่างทึ่งๆ มารน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ส่ วนฟิ ง

เกอร์ยนื สองขายกนิ้วเท้าส่ ายไปมาแสดงความยินดีดว้ ย   ในขณะเดียวกันในหัวฉางฟงก็ดงั ขึ้น

“ ผูเ้ ล่นฉางฟง ฆ่าอสูรระดับราชา ยักษ์แคระระดับ 55  ตาย  ได้รับเงิน 5,500 หยวนเปลียว   ได้

รับดาบระดับ 5 

จำนวน  1 เล่ม  ได้รับ แหวนเก็บของชนิด 100 ชิ้น จำนวน 1 วง     ได้รับแหวนเพิม่ พลังธาตุมืด

ระดับ 3      จำนวน 1 วง “  

“ ผูเ้ ล่นฉางฟงได้ปฏิบตั ิตามเงื่อนไขพื้นฐานของผูเ้ ลื่อนขั้นอาชีพ ได้เลื่อนระดับเป็ น 32  “

“ผูเ้ ล่นฉางฟงได้ปฏิบตั ิตามเงื่อนไขนักดาบ ทักษะการแทงเลื่อนเป็ นระดับ 7 การฟันเลื่อนเป็ น

ระดับ 6 “

เมื่อเสี ยงคอมพิวเตอร์ในหัวรายงานจบ ซินเวียก็เดินมาใกล้ๆเขาพอดี แต่อยูๆ่ ร่ างกายเขาก็ทรุ ดลง

กับพื้นก่อนสติจะขาดหายไป

“ ฉางฟงตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนนี้ เขานอนหนุนตัก ซีเรี ยอยู ่ “

“ ซีเรี ย ฉันหลับไปนานขนาดไหนเนี่ย “ ฉางฟงถามขึ้น ซีเรี ยก้มหัวลงมองฉางฟง   ยิม้ อย่างดีใจ

เมื่อเขาพื้นขึ้นมาก่อนตอบว่า

“ ประมาณ 1 ชัว่ โมงค่ะ “ ฉางฟงพยักหน้าก่อนหันไปมองฟิ งเกอร์

“ ฟิ งเกอร์ ไอ้รีออน มันยังอยูไ่ หม “ ฉางฟงถามขึ้น

“ โอ้ย……..ฉันว่ามันคงเผ่นไปตั้งแต่นายเตะกะโหลกเจ้ายักษ์แคระนั้นแตกกระจายแล้ว  ฉันเห็น
ยังสยองเลย “ ฟิ งเกอร์พดู ขึ้น

“ งั้นเหรอ “
“ แต่ท ำไมนายถึงมีพลังเพิม่ ขึ้นแบบนั้นละ “ ฟิ งเกอร์ถาม

“ เพราะฉันใช้ยาเม็ดเพิ่มพลัง 1 เท่านะสิ แต่ผลสะท้อนมันก็รุนแรงทีเดียวทำให้ฉนั ถึงกับหลับไป

ทันทีหลังจาก 5 นาทีที่ใช้มนั ผ่านไป “ ฉางฟงพูด

“ แบบนี้ เวลาใช้นายต้องระวังไว้ให้มากๆเลย เกิดไม่มีใครอยูด่ ว้ ยแล้วศัตรู มีมากกว่า 1 นายตาย

แน่ๆ “ ฟิ งเกอร์พดู

“ อืม……ฉันก็คิดแบบนายนัน่ แหละ “  ฉางฟงกำลังคิดเพลินๆ ยายตัวแสบซินเวียก็เอยถามขึ้น

“นี่ ฉางฟงซื้ อบรั่นดี  ต่อนายหน่อยสิ  เห็นฟิ งเกอร์บอกว่านายมีอยู่ 1 ขวด “ ซินเวียเอยขึ้น

“ อืม……แต่ค่าบรั่นดี ใช้เงินซื้ อไม่ได้นะ “ ฉางฟงพูดยิม้ ๆ

“ไม่ตอ้ งเลยฉางฟง…………นายไม่ตอ้ งคิด  ฉันรู ้น่านายคิดอะไร……ฉันไม่มีทางทำอย่างนัน่

แน่ๆ “ ซินเวียพูดเสี ยงแข็งเชิดหน้าขึ้น

“ นี่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย   ฉันแค่ให้เธอช่วยถือกระเป๋ ามิติให้หน่อยตอนนี้ ฉนั ไม่มีแรงแล้ว  แลก

กับบรั่นดีถือว่าถูกมากเลยนะ   “ ฉางฟงพูดยิม้ ๆ ซินเวียหันหน้ามามองพูดว่า

“ ก็ได้ใครจะไปรู ้…..อย่างนายนะเผลอไม่ได้นี่นา้ ……ฉันเผลอที่ไรโดนนายเอาเปรี ยบทุกที่เลย  

“ ซินเวียพูดอ้อมแอ้มหน้าขึ้นสี

“ พวกเราควรออกจากป่ านี่ไปนัง่ ด้านนอกดีกว่านะ  ฉันไม่อยากวิ่งหนี สัตว์อสูรระดับราชาอีก “

ฉางฟงพูดก่อนจะดันตัวลุกขึ้นมี ซีเรี ยช่วยพยุงไม่ห่าง                    

ฉางฟงให้ซินเวียเปิ ดกระเป๋ ามิติหยิบยาเพิ่มพลังกับเลือดออกมาให้อย่างละขวด   เมื่อดื่มเข้าไป

สักพักก็รู้สึกสบายตัวมากขึ้น แต่ผลกระทบของยาเม็ดเพิม่ พลังนี่รุนแรงจริ งๆ
ขนาดดื่มยาเพิ่มพลังแล้วยังรู ้สึกอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชดั เลย                  

ฉางฟง  ก็มานัง่ อยูช่ ายป่ าบริ เวณเนินหิ นสามเหลี่ยม  เขาใช้เวลาเกือบครึ่ งชัว่ โมง จึงปรับสภาพ
ร่ างกายได้  ฉางฟงลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาเพื่อคลายความเหนื่อยอ่อน 
ฉางฟงมองดูเวลาที่ขอ้ มือ  พบว่าตอนนี้ บ่าย

4 โมงกว่าแล้ว เขาคงจะอยูก่ บั ซินเวีย และ ซีเรี ย รวมถึง สัตว์ของเขาอีกสักพักถึง จะออฟไลน์

ออกไป ฉางฟงคิด 

เมื่อเริ่ มต้น             

รี ออนเดิน เขาเมือง ตอนนี้ในหัวเขาคิดถึงแต่ภาพที่ ฉางฟงใช้ดาบแทง ยักษ์แคระ และเตะหัวมัน

จะแตกกระจาย มันช่างโหดร้ายเกินคำบรรยายจริ งๆ  นี่ถา้ เป็ นเขาต่อสู้กบั หมอนัน่ ป่ านนี้ จะเป็ น
ไง
เหงื่อไหลออกเต็มหน้าของเขา

“ไม่ไหว…….ไปดื่มอะไรให้มนั ลืมๆหน่อยดีกว่า “ รี ออนพูดเบาๆ

“ อ้าว……..รี ออนมาจากไหนหรื อ “ หญิงสาวคนหนึ่งเรี ยกขึ้นด้านหลัง

“ พี่ซางอิง เองเหรอครับ   มาจากป่ าซงซานครับ เออ…..คือผมไปตามหาฉางฟงมานะครับ “ รี

ออนตอบเบาๆ

“ ฉางฟงเหรอ  เป็ นไงบ้างละ “ ซางอิงถามอย่างอยากรู ้

“ เอางี้ดีกว่าครับ…….เดี๋ยวไปนัง่ คุยกันในร้านอาหารตรงนี้ ดีกว่าครับ “ รี ออนพูดขึ้น

“ ดีเหมือนกัน กำลังหิ วอยูพ่ อดี “ ซางอิงพูดขึ้น 

ในร้านอาหารเล็กๆใกล้โรงแรมหม่าเยีย่ หู 

“ เรื่ องทั้งหมดที่เล่ามามันก็เป็ นแบบนี้ แหละครับพีอ่ ิง “ รี ออนพูดพร้อมกับดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่

“ ฉางฟง คนนี้เก่งถึงขนาดนั้นเลยหรื อ “ ซางอิงพูด

“ โอ้ย…….โดยเฉพาะท่าดาบนั้น รุ นแรงเกินคำบรรยายจริ งๆ ใครไม่เห็นกับตาก็ไม่รู้สึกกลัว

หรอก แต่ผมเห็นมากับสองตา “ รี ออนพูด
“ ที่นายพูดมามันยากจะเชื่อนะ ถ้าเก่งขนาดนั้นใครจะสู้ได้ ยกตำแหน่งเจ้ายุทธภพให้ไปเลยแล้ว
กัน  “ ซางอิงพูด

“ ไม่รู้ละจะเชื่อผมหรื อไม่กช็ ่าง แต่ที่ผมเห็นเป็ นของจริ งแน่นอน   แค่ท่าพายุดาบ ที่หมอนัน่ ใช้

รุ นแรงมาก ระดับพลังไม่ต ่ำกว่า 60  แน่นอน ส่ วนท่าเตะนัน่ เตะทีเดียวกระโหลกยักษ์แคระ
ระดับราชานั้นระเบิดเลย
“ รี ออนพูดต่อ

“ แล้วนายจะทำไงต่อ “ ซางอิงถาม

“คงจะกลับทวีปหลักก่อนครับ  นี่พี่อิงครับ ผมถามจริ งๆพีร่ ู ้จกั ตัวจริ ง ของปิ งปิ งไหมครับ “ รี

ออนถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีข่ยุ

“ ไม่รู้จกั หรอก   ตั้งแต่เรารู ้จกั กัน เราคุยกันแล้วว่าจะไม่ถามเรื่ องตัวตนที่แท้จริ งของอีกฝ่ าย และ

คิดว่าในสมาคมเราก็ไม่มีใครรู ้จกั ด้วย  แล้วนายจะถามไปทำไม
“ ซางอิงพูด

“ ไม่มีอะไรหรอก  เพียงแต่สงสัยว่า ฉางฟง ในโลกจริ งอาจเป็ นแฟนกับปิ งปิ งก็ได้ “  รี ออนพูด

“ งั้นเหรอ   สันนิฐานมัว่ แบบนี้ เดี๋ยวก็โดนปิ งปิ ง โกธรเอาหรอก “ ซางอิงพูด

“ ไม่รู้ละ แต่สิ่งที่ผมได้เห็นทั้งหมด  คิดว่า คงจะไม่ผดิ พลาดแน่ ทั้งสองดูสนิทกันเกินไป  มันลึก

ซึ้งเกินกว่าผมจะพูดให้พี่อิงฟังได้ “ รี ออนพูดหน้าเครี ยด

“ ลึกซึ้ง  ขนาดนั้นเลยเหรอ “ ซางอิงกลืนน้ำลายเมื่อพูดจบ

“ ใช่ลึกซึ้งสุ ดๆ เลย “ รี ออนพูดย้ำ    

‘ พระเจ้า  ปิ งปิ ง เป็ นอะไรไปเนี่ย หรื อว่าไปหลงรักเขาจริ งๆ ฉันอุตส่ าเตือนแล้วก็ไม่ฟัง เห็น

ไหมคราวนี้ ไปรักเขาเข้าจริ งๆแล้วจะทำยังไงละที่นี่…..แต่เดี๋ยว นี่อาจจะเป็ นแผนหลอกรี ออนข
องปิ งปิ งก็ได้นี่น่า
‘   ซางอิงคิด 
“ มีรูปถ่ายมาขายครับ  ต้องการชื้อไหมครับ มีหลายรู ปสวยๆทั้งนั้นเลยครับ “  พ่อค้าเร่ หอบรู ป
หลายร้อยใบเดินเข้ามาในร้านอาหาร

“ มาทางนี้ หน่อยค่ะพ่อค้า “ ลูกค้าผูเ้ ล่นสาวคนหนึ่งในร้านเรี ยก

“ ครับไปเดี๋ยวนี้ แหละครับ “ พ่อค้าภาพเดินหอบภาพถ่ายไปยังโต๊ะที่ ลูกค้าสาวเรี ยก

“ ตอนนี้มีภาพอะไรขายดีที่สุด “

“ โอ้……ช่วงนี้กค็ งไม่ตอ้ งบอกนะครับเป็ นภาพที่อยูห่ น้าเมืองเริ่ มต้นไงครับ “

“ ภาพนั้นฉันมีแล้ว อยากได้ภาพอื่นด้วยนะ “ ลูกค้าสาวพูด

“ ตอนนี้มีอยูภ่ าพหนึ่งครับ   กำลังฮิตวิ่งไล่ตามขึ้นมาแล้วครับ “  พ่อค้าพูดขึ้นพร้อมกับดึงออก

มาให้หญิงสาวดู

“ โห………โรแมนติกจังเลย ฉันขอซื้อภาพนี้ 1 ใบค่ะ “ พ่อค้ารับเงินจากหญิงสาวก่อนควักรู ปที่

เพิ่งขายได้ออกมาร้องตะโกนขายแทนรู ปอื่น พอพ่อค้าหันหน้ามาทาง รี ออนที่ก ำลังปล่อย
อารมณ์มองไปรอบๆร้าน 
อยูๆ่ สายตาก็บงั เอิญมองผ่านไปเห็นรู ปที่พอ่ ค้าที่ก ำลังโชว์อยู ่ รี ออนตาเหลือก  ลุกจากโต๊ะวิ่ง
ไปยังพ่อค้า ดึงภาพมาจ้องมองนิ่ง

“ ต้องการภาพนี้ หรื อคุณลูกค้า “ พ่อค้าถามขึ้นยิม้ ๆ

“ ภาพนี้ราคาเท่าไหร “ รี ออนรี บถาม

“ 100 หยวนเปลียว “  รี ออนรี บควักเงินให้พอ่ ค้าคนนั้น    ก่อนถือภาพมายังโต๊ะตัวเองส่ งภาพให้

ซางอิงที่นงั่ จิบน้ำชาอยูด่ ู

“ อะไรเหรอ “ ซางอิงถาม

“ อย่าเพิ่งถาม พี่อิง ดูก่อนจะเข้าใจเอง “ รี ออนพูด ซางอิงรับภาพจากรี ออนมาเปิ ดดู

“ ก็ภาพหญิงสาวกับชายหนุ่มกำลังป้ อนข้าวกันไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย “ ซางอิงพูด

“ ดูภาพผูห้ ญิงดีๆสิ ครับ “ รี ออนพูด ซางอิงจิบน้ำชา พยักหน้ามองดูหญิงสาวในภาพ

“ พรวด………” น้ำชาที่อมอยูพ่ งุ่ ออกมาลดภาพทันที เมื่อรู ้วา่ หญิงสาวในภาพเป็ นใคร

“ ปิ งปิ ง “  ซางอิงอุทานดังลัน่ จ้องมองภาพตาค้าง

“โอ้………พระเจ้า  นี่มนั เกิดอะไรขึ้นเนี่ย มันเป็ นเรื่ องจริ งหรื อเนี่ย   ปิ งปิ ง อินเลิฟ กับ ฉางฟง  
กลับมาต้องสอบสวนกันหน่อยแล้วไปเป็ นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหนเนี่ย
“ ซางอิงพูด เบาๆ

“ เชื่อสนิทหรื อยัง  ผมบอกแล้ว “ รี ออนพูดขึ้น

“ อืม….มีภาพยืนยันแบบนี้ .ตอนนี้เชื่อสนิทเลย “ ซางอิงพูดเบาๆ

“ เอาละครับผมคงต้องไปแล้ว   อีกเดี๋ยวจะตามพ่อค้าคนเมื่อกี้ไปซื้ ออีกสักหลายภาพเอาไปให้พี่

ธุลีดินได้ดู “

รี ออนพูด

“ อืม….ภาพนี้ขอนะ แล้วค่อยเจอกัน “ ซางอิงพูด

“ครับ  “  รี ออนรับคำ ก่อนจ่ายค่าอาหารแล้วเดินออกจากร้านอาหารไป  

ป่ าซงซาน เนินหิ นสามเหลี่ยม 

“เอาละทุกคน วันนี้ ฉนั คงต้องกลับโลกของฉันแล้วนะ  นี่มารน้อย เข้าไปอยูก่ บั พวกซีเรี ย ไม่ได้

หรื อ “ ฉางฟงถาม

“ไม่ได้ครับ  ผมไม่มีเลือดทำพันธะสัญญาไม่ได้ แต่ผมจะจำศีลจนกว่าเจ้านายจะเข้ามาโลกนี้ อีก

ครั้งครับ“ มารน้อยพูด
“ เอาละทุกคน  ได้เวลาแล้ว “  ฉางฟงมองไปยังซีเรี ย กับ ซินเวีย ที่พยักหน้ายิม้ ๆ  ฉางฟงจึงพูด
ขึ้น

“ ผนึกซีเรี ย  ผนึกซินเวีย “ พูดจบร่ างของทั้งสองก็เปล่งแสงพุง่ หายไปในแหวนทันที ฟิ งเกอร์ยมิ้

ให้เขาพูดว่า

“ แล้วค่อยเจอกันฉางฟง “ พูดจบมันก็กระโดดเกาะแขนเขา  ก่อนร่ างจะเปล่งแสงหายไปอีกคน

พอมองที่เจ้า

มารน้อยมันก็กลายเป็ นดาบขนาดเล็กไปแล้ว ฉางฟงเก็บดาบสั้นขึ้นมาใส่ ไว้ไว้ในกระเป๋ ามิติ

ทันที

“ เอาละ ถึงเวลา ออฟไลน์ขอเราซะทีแล้ว “ ฉางฟงพูด   ก่อนใช้มว้ นคาถากลับบ้านไป ร่ างของ

ฉางฟงมาโผ่อีกครั้งที่หน้า เมืองเริ่ มต้น ฉางฟง  ฉางฟงไม่ได้ไปไหนต่อรี บไปตึกออฟไลน์กลับ
โลกจริ งทันที  

ตอนที่ 65 การต่ อสู้ ของภุมภา

หลังจากกุมภาออกจากเกมส์ เขาก็เข้านอนทันที เพราะมันตีสี่แล้ว   กุมภาหลับไปอย่างอ่อนเพลีย

กว่าจะสะดุง้ ตื่นอีกครั้งก็เจ็ดโมงเช้าพอดี                

กุมภาลุกขึ้นออกจากเตียง   บิดตัวเพื่อยืดเส้นยืดสายด้วยความเหนื่อยอ่อน  แต่เขาก็ปฏิบตั ิตวั เป็ น

ปกติเหมือนทุกวัน นัน่ คือการออกกำลังกาย ให้หอ้ งคอนโดมิเนียมของ
กุมภา มีอุปกรณ์ออกกำลังหลายอย่างที่เขาซื้ อมาใช้   เหตุเพราะเขาอยูค่ นเดียวจึงมีที่เก็บอุปกรณ์
เหล่านี้อย่างเหลือเฟื อ เขาใช้เวลาออกกำลังกายเกือบ 1 ชัว่ โมงก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป 

ในห้องน้ำของกุมภา มีอาณาเขตค่อนข้างที่จะใหญ่มีขนาด  6 * 5 เมตร ที่เดียว  ภายในมีสุขภัณฑ์

ครบถ้วนทุกอย่าง กุมภาใช้มือลูบผมตัวเอง
“ผมเหนียวจังเลย…….สระผมหน่อยถ้าจะดี  วันนี้ตอ้ งเข้ากระทรวงวิทยาศาสตร์ ไปเอาโทรศัพท์
ของยายทิพย์ดว้ ย “                 

กุมภา ค่อยๆเทยาสระผม ก่อนลูบไปทัว่ เรื อนผมตัวเอง กุมภาหลับตาสระผมอย่างสบายอารมณ์ 

สักพักเขาเริ่ มรู ้สึกว่ามีอะไรไต่ข้ ึนมาบนขาเขา

“บ้าเอย............ตัวอะไรว่ะ “ ฉางฟงอุทานก่อนจะใช้มือฟาดไปที่มนั อย่างรวดเร็ ว

“ตับ……โอ้ย “ กุมภาร้องเบาๆเพราะเขาฟาดผิดคิวโดนหน้าขาตัวเอง  ที่ขาของกุมภายังรู ้สึกว่ามี

ตัวอะไรเกาะแน่นอยู ่    ดูเหมือนมันจะหยุดพัก……เพื่อมองหาตำแหน่งที่จะเคลื่อนต่อไป 
กุมภา เสี ยง วาบ.....เมื่อมันเริ่ มก้าวเท้ามุ่งสู่จุดยุทธศาสตร์หลักของเขา เร็ วเท่าความคิด ฉางใช้ขนั
ตะวัดฟาดแนวเฉี ยงลงไล่ตามขาอ่อนของเขา

“ตับ...........” เสี ยงขันกระทบบางสิ่ งซึ่งคำนวณได้วา่   น่าจะโดนตัวมันเข้าแล้ว กุมภา ใช้ขนั ตักน้ำ

ลาดหัวอย่างรวดเร็ วเพื่อที่จะลืมตาขึ้นมองดูวา่ มันว่าเป็ นตัวอะไรกันแน่

“ไม่เห็น!……..มันไปไหนแล้ว “ กุมภาอุทาน มองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นอะไร ทันใดนัน่ เขาก็

บังเอิญมองไปที่ขนั และก็พบเจ้าตัวน่ารังเกียจกำลังจะไต่ข้ ึนมือเขาพอดี เขารี บปล่อยขันลงพื้น
ก่อนกระโดดไปตั้งหลักอยูห่ ่างๆ

“แมลงสาบรึ เนี่ย........…ห้องของเราไม่น่ามีนี่น่ามันมาจากไหนกันเนี่ย ” กุมภาพูด                  

เจ้าแมลงสาบ หันหน้ามามองกุมภา ก่อนวิ่งตรงดิ่งมาหาเขา กุมภา รี บก้าวกระโดดถอยฉากไปอีก

ทาง

เหมือนกับมันจะรู ้ตวั ว่า…….เขาหลบฉากไปอีกทาง มันหักตัวเลี้ยวมุ่งมาที่เขาทันที

“อะไรว่ะ............ไปด้านโน้นสิ วะ่ “ ฉางฟงพูดคว้าเอาขันซัดเข้าใส่ มนั อย่างรวดเร็ ว

“ เพล้ง........”เสี ยงขันสแตนเลตกระทบกับพื้นห้องน้ำเสี ยงดัง    กุมภาคิดว่าแมลงสาบตัวน่าจะ

กระเด็นไปกับขันหรื อไม่กเ็ ละไปกับพื้น  แต่……..ผิดคาด ช่วงเวลาแค่เสี้ ยววินาที
เจ้าแมลงตัวแสบมันเบี่ยงตัวหลบขันอย่างรวดเร็ ว  เป็ นเหตุให้มนั รอดพ้นความตายไปได้อย่างฉิ ว
เฉี ยด …. o_0!

“ อะไรเนี่ยมันทำไมมันตายยาก ตายเย็นอย่างนี้วะ่ “ กุมภาบ่นขณะก้าวขึ้นไปยืนบนอ่างอาบน้ำ 

แมลงสาบตัวนั้นวิ่งมาหยุดตรงตำแหน่งที่ กุมภายืนอยูเ่ มื่อกี่น้ ี!!……..0
* 0!

“แก!!....แน่จริ งก็ตามขึ้นมาสิ วา่ “ ฉางฟงพูดท้าทายมัน  มันส่ ายหัวขึ้นลง  ก่อนหักเลี้ยวตัววิง่

กลับไปด้านตรงข้างอย่างรวดเร็ ว………

“ฮ่าๆๆๆ....บอกแล้ว...ฉันอยูบ่ นนี้    แกวิ่งเข้าหาฉันไม่ได้หรอก....คิ  คิ วิ่งหางจุกตูดเลย “ ฉางฟง

พูดจบก็มองตามมัน  พอมันวิ่งไปถึงมุมห้องน้ำมันก็หนั หน้ามาหากุมภาอีกครั้ง
ก่อนจะติดสปี ดพุง่ มาเข้าหาเขาเต็มที

“ น่าน.....มันยังไม่ละความพยายามอีกหรื อเนี่ย…..แต่มนั จะได้อะไรเจ้าแมลงสาบเอย “ กุมภา

พูด  จ้องมองดูมนั นิ่ง ทันทีที่มนั วิ่งถึงช่วงกลางห้องน้ำ กุมภา ก็ตอ้ งตะลึงอีกครั้ง………
0{}0

“บัดซบจริ งๆ.......แม่งหาที่แลนดิ้งขึ้นเหรอเนี่ย “  แมลงสาบตัวแสบยกตัวบินขึ้นพุง่ เข้าหาเขา

อย่างรวดเร็ ว กุมภา รี บก้มตัวหลบก้าวลงจากอ่าง   ก่อนจะวิ่งไปอยูด่ า้ นตรงข้ามมัน 
แทนที่มนั จะหยุดตามเขา มันกับบินตีโค้งวนอ้อมมาหาเขาอีกครั้ง            

กุมภากำหมัดแน่นด้วยความโกธร   เมื่อมันบินเข้ามาใกล้ เขาก็ปล่อยหมัดสวนทันที

“ฟุบ.......” เสี ยงหมัดแหวกอากาศไปยังเป้ าหมาย งานนี้มนั ปลิวแน่ๆ ฉางฟงคิด แต่เขาก็ตอ้ งผิด

หวังอีกครั้ง แมลงสาบตัวนัน่ มันกลับเบรคร่ างก่อนที่หมัดเขาจะสอยมันเพียงแค่นิ้วเดียว 
มันกระพือปี กก่อนตีวงบินอ้อมไปจับที่ขอบอ่างอาบน้ำ

“ หุ หุ งานนี้ ตายแน่มึง…..ไอ้แมลงสาบเวร “ กุมภาพูดก่อนจะคว้าขัน   ตักน้ำขึ้นมาจนเต็มขัน

เล็งดีๆก่อนซัดน้ำเข้าเต็มที่
“ตูม.........”  กุมภาอ้าปากค้างอีกครั้ง  คราวนี้มนั สามารถหลบ ท่าไม้ตาย วารี บอมของเขาได้
โดนการยกตัวบินขึ้นสูงโดนไม่ตอ้ งใช้รันเวย์เลย ก้อนน้ำขนาดใหญ่พงุ่ กระทบขอบอ่างเสี ยงดัง
สนัน่
ฉางฟงยืนดูมนั ที่บินไปเกาะที่ขา้ งผนังห้องน้ำ

“อะไรว่ะ!!..…ไอ้นี่….มันตายยากตายเย็นจริ งๆ  ตกลงจะสู้กบั ฉันใช่ไหม   ได้วนั นี้ ระหว่างแก

กับ ฉันจะมีฝ่ายรอดเพียงฝ่ ายเดียวเท่านั้น “ กุมภาพูดก่อนจ้องมองแมลงสาบ         

เหมือนกับมันจะตอบรับคำท้าดวน ของกุมภา ทันทีที่พดู จบ มันใช้ขาดีดผนังห้องน้ำ ก่อนหมุน

ตัวบินควงสว่างพุง่ จู่โจมเขาทันที         

ฉางฟงจ้องมันอยูแ่ ล้วมีหรื อจะหลบไม่พน้ เขาซัดหมัดซ้ายสวนไปเต็มแรง

“พับ…..” เสี ยงหมัดตัดลมอีกครั้ง เจ้าแมลงสาบ มันลดระดับเพดานบิน ร่ างที่ควงสว่างของมันก็

พุง่ ตกลงด้านล่าง  หมัดตรงอันหนักหน่วงของกุมภาพลาดอีกครั้ง

“อ๊ากๆๆๆ……….” กุมภาร้องอย่างหัวเสี ย   เขารี บเบี่ยงตัวหลบ………โดนการเอียงตัวไปทาง

ด้านขวาหลบสกรู ควงสว่านนรกแตกของมันไปอย่างฉิ วเฉี ยด          

เจ้าแมลงสาบเมื่อเป้ าหมายพลาดร่ างก็ถลาบินลงสู่พ้ืน เหมือนกับเครื่ องเสี ยศูนย์ตกยังไง ยังงั้น

เลย

“ ตุบ…….” หัวมันโหม่งพื้นเสี ยงดัง   กุมภาไม่ยอมเสี ยโอกาสรี บยกเท้าขึ้น   เตรี ยมกระทืบมัน

เต็มที่  แต่……ก็ตอ้ งเปลี่ยนใจ ถอยหลังกรู งานนี้เขาจะให้เท้าแปดเปื้ อนเชื้อโรคจากตัวมันไม่
ได้          

เขาเคยอ่านหนังสื อเกี่ยวกับแมลงสาบมาหลายเล่ม การจะฆ่าแมลงสาบแต่ละตัวมันเย็นมาก ถ้า

เราสัมผัสถูกของเหลวในตัวมันจะทำให้เรา “ ติดโรค “  ที่มนั นำพามาด้วยเพื่อความปลอดภัย
เขาไม่มีความจำเป็ นเลย ที่จะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ  กุมภาจ้องมองแมลงสาบตัวแสบที่ไม่
ยอมเคลื่อนร่ างไปไหนนิ่ง
“หุ หุ  มุขแกล้งตายใช้ไม่ได้ผลหรอกโว้ย…...” เขาพูดก่อนนิ่งคิด         

เขายังได้ยนิ คนเล่าลือว่า แมลงสาบเป็ นสัตว์ที่ตายยากที่สุด  แม้เราจะตัดคอมันออกจากตัวมันๆก็

สามารถมีชีวิตไปอีก 3-4 วันที่เดียว และถึงมันจะมีหวั มันก็ยงั สามารถกินอาหารได้ปกติถา้ เรา
ป้ อนหาอาหารให้มนั  
-_ - (ใครจะป้ อนมันว่ะ 0**0 )          

แมลงสาบในประเทศไทยส่ วนใหญ่เป็ นลูกครึ่ งทั้งนั้น  สายพันธุ์ที่อยูห่ น้าเขาตอนนี้ คือ พันธุ์

อเมริ กนั ท็อปฮิต โดยไม่ตอ้ งสงสัย             

เขาเคยอ่านเจอในหนังสื อว่าแมลงสาบเป็ นสัตว์ที่มีมาแต่ดึกดำบรรพ์  เป็ นสัตว์ชนิดเดียวที่รอด

อยูม่ าจนถึงปัจจุบนั ไม่วา่ สภาวะอากาศจะเป็ นเช่นไร พวกมันจะสามารถปรับสภาพให้คนุ ้ เคยได้
ในเวลาไม่นาน
และในหนังสื อยังเขียนต่อไปว่า ถ้าสงครามโลกเกิดอีกครั้งและมีการใช้นิวเคลียร์ ขึ้น  มนุษย์
สัตว์ทุกตัวจะต้องตายจนหมดโลก แต่มีสตั ว์เพียงชนิดเดียวที่ยงั อยูไ่ ด้โดยไม่เป็ นอะไร
มันคือแมลงสาบนัน่ เอง ( มันคือ สัตว์ที่จะครองโลกต่อจากมนุษย์ อ๊ากๆๆๆ ) 0{}0          

ตอนนี้กมุ ภา ยังจ้องมันนิ่ง เพือ่ ความไม่ประมาท เขาจะคลาดสายตาจากมันไม่ได้เด็ดขาด

ในหนังสื อที่เขาเคยอ่านยังเขียนต่อไปว่า          

แมลงสาบมีความสามารถในการตบตาศัตรู ของมัน    โดยการแกล้งทำตัวเหมือนกับตายเป็ นเวลา

นานๆ แต่เมื่อเราเผลอมันก็จะฟื้ นกับขึ้นมาทันที          

กุมภานัง่ จ้องมันกว่ายีส่ ิ บนาที มันก็ยงั ไม่ยอมขยับตัวไปไหน เขาเริ่ มคิดว่ามันคงตายจริ งๆแล้ว

งานนี้ เขาอาจกังวลเกินเหตุกไ็ ด้ การบินควงสว่างหัวทิ่งลงพื้นห้องน้ำเมื่อกี้
ตัวมันอาจจะเส้นเลือดในสมองแตกตายไปนานแล้วก็ได้ ทันทีที่คิดได้ กุมภาก็เลื่อนตัวลงในอ่าง
น้ำที่เขาเปิ ดไว้จนเต็ม แต่ถึงแม้เขาจะคิดได้เช่นนั้น  ตาของกุมภาก็ยงั จ้องมันอยูด่ ว้ ยความระแวง
ในใจลึกๆ
เพื่อความมัน่ ใจ เขาเอื้อมมือไปหยิบขันมา ก่อนจะตักน้ำครึ่ งขันสาดไปที่ตวั อย่างแรง

“ ตูม…….” ร่ างของแมลงสาบตัวแสบปลิวไปกระแทบกับพนังกำแพง และในเวลาฉับพลันนั้น

แมลงสาบตัวแสบมันได้โอกาส ใช้ขาของมันสปริ งร่ างกระพือปี กพุง่ เขาหาเขาอย่างรวดเร็ ว
“อ๊ากๆๆ ตูวา่ แล้ว……มันแกล้งตาย!!….ชัดๆ “ กุมภาดีดตัวขึ้นจากอ่างกลิ้งหลบไปตามพื้น
ห้องน้ำอย่างรวดเร็ ว  แมลงสาบตัวนั้นพอบินถึงตำแหน่งที่เขานอนในอ่างก่อนหน้าที่เขาจะดีด
ตัวออกจากอ่าง
มันก็รีบยกหัวของมันขึ้น เพราะถ้ามันยกหัวไม่ข้ ึนมันก็ตอ้ งตกลงไปในอ่างน้ำอย่างไม่ตอ้ งสงสัย

ตอนนี้กมุ ภา ต้องการให้มนั ตกลงไปในอ่างน้ำอย่างมาก ลุน้ จนสุ ดตัว แต่เสี้ ยววินาทีต่อมาเจ้า

แมลงสาบตัวที่เก่งที่สุดในโลกมันก็สามารถยกหัวบินขึ้นในแนวตั้ง 90 องศาได้สำเร็ จ
กุมภามองมันอ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อ แต่เขาก็ยงั ลุน้ ต่อไปว่ามันจะบินชนเพดานห้องน้ำแล้ว
ตกลงมาตายซะ

“อย่างนั้น…..พุง่ ชนเพดานไปซะ ไอ้ตวั แสบ “ กุมภาร้องดังลัน่ แต่……….ด้วยเหตุที่กมุ ภาร้อง

ดังเกินไปหรื อไม่ ทำให้แมลงสาบฮึดอีกครั้ง มันกระพือปี กถี่ยบิ เบรคตัวไม่ให้พงุ่ ชนกับเพดาน
และมันก็ท ำสำเร็ จด้วย และด้วยแรงลมที่มนั กระพือปี ก ทำให้ร่างมันเคลื่อนถอยหลังมาอยูบ่ นหัว
เขาพอดี  เขามองอย่างตกใจ แต่สายไปเสี ยแล้ว เจ้าแมลงสาบตัวแสบ ทิ้งดิ่งร่ างลงใส่ เขาอย่าง
รวดเร็ ว 
ราวกับจรวดขีประนาวุธ ทิ้งบอมก็มิปาน  กุมภาตาเหลือก ด้วยสัญชาติญาณการต่อสู้หรื อป้ องกัน
ตัว กุมภาดีดเท้าข้างซ้ายเตะขึ้นเหนือศรี ษะ

“ เพี้ย……” เสี ยงเตะโดนไอ้แมลงสาบตัวร้ายเต็มๆ  ส่ งร่ างของมันลอยไปกระทบฝาผนังห้องน้ำ

เสี ยงดัง

“ แป๊ ะ……..”  ฉางฟงรี บลุกขึ้นยืน ก่อนจะรี บหันไปจ้องมอง ร่ างแมลงสาบที่นอนหงายท้องดิ้น

อยูอ่ ย่างสะใจ

“ หุ หุ หุ ว่าไงไอ้ตวั แสบ เจอท่าบาทาพายุของฉันถึงกับหงายท้องไปเลยเหรอ “ กุมภาพูด           

ด้วยความไม่ประมาท กุมภา รี บเอาฝักบัวขนาดเล็ก  สำหรับใช้งานร่ วมกับชักโครก ฉี ดใส่ มนั

ทันที แรงดันน้ำพุง่ อัดร่ างมันติดกับฝาผนังหลายครั้ง กุมภายังฉี ดย้ำๆ จนร่ างของมันแน่นิ่งไป

เขาไม่รอโอกาสให้มนั พื้นขึ้นมาเล่นงานเขาอีกครั้ง กุมภารี บเปิ ดฝาตะแกงท่อระบายน้ำ ใช้น ้ำฉี ด

ร่ างมันลงท่อน้ำไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนัน่ กุมภาก็รีบใช้ตะแกงปิ ดฝาท่อเพื่อป้ องกันมันอุตริ วิ่ง
ย้อนกลับขึ้นมา             
ฉางฟงมานัง่ หอบให้ใจที่ขา้ งอ่างอาบน้ำ  พร้อมกับคิดว่า  

‘  ครั้งนี้คงเป็ นการอาบน้ำที่เหนื่อยและยาวนานที่สุดตั้งแต่เขาเคยอาบน้ำมา  แต่กด็ ีใจที่ได้ฆ่าไอ้

แมลงสาบที่เก่งที่สุดในโลกได้ เพราะถ้ามันรอดไปได้  ไอ้ตวั นี้แหละมันต้องได้ครองโลกแน่ๆ‘
 กุมภาคิดก่อนจะอาบน้ำต่อไป 

ที่หน้าคอโดมิเนียมของ กุมภา           

ร่ างๆหนึ่งมุดออกมาจากท่อระบายน้ำ………  อ๊ากๆๆๆๆๆ………..มันคือเจ้าแมลงสาบตัวนั้น
นัน่ เอง มันสามารถรอดมาได้หรื อเนี่ย แต่สภาพร่ างกายมันก็สบัดสบอมเอาการที่เดียว
มันหันหัวกลับไปมองตึกคอนโดมิเนียมอย่างแค้นเคือง ก่อนจะเริ่ มวิง่ จากท่อระบายน้ำไป และ
หวังว่าสักวันมันจะกลับมาแก้แค้นอีกครั้ง

“ แปะ………..”  0{}0!            

รถเก๋ งคันใหญ่ของผูพ้ กั ในคอนโดวิง่ เขาไปจอดในลานจอดรถ……..ไม่ตอ้ งบอกก็คงจะรู ้วา่ เสี ยง

ที่ได้ยนิ คือเสี ยงอะไร…………….0{}0  

ตอนที่ 66 กระทรวงวิทยาศาสตร์

คอนโดมิเนียมห้องกุมภา                     

กุมภา หลังจากอาบน้ำเสร็ จก็รีบแต่งตัว   วันนี้กมุ ภาเลือกใส่ ชุดกางเกงยีนสี ด ำและเสื้ อเชิตสี ด ำ 

แขนยาว เปิ ดกระดุมเม็ดบนสุ ดเผยให้เห็นแผงอกที่เซ็กซี่   กล้ามเนื้ ออกเป็ นมัด 
เขาหยิบแว่นตากันแดดมาใส่ พร้อมกับหยิบกุญแจรถ ยังไม่ทนั ได้กา้ วออกจากห้องเสี ยง
โทรศัพท์กด็ งั ขึ้น
“ตี๊ด…..ตี๊ด….ตี๊ด”  กุมภามองดูที่โทรศัพท์

“ ดร.พิศาลนี่…….  ท่านโทรมาทำไมนะ “ กุมภาพูดก่อนจะกดรับสาย

“ สวัสดีครับ    ท่านอาจารย์  “

“ สวัสดีกมุ ภา  สบายดีไหม “  ดร.พิศาลพูด

“สบายดีครับ   แล้วท่านอาจารย์ละครับสบายดีไหมครับ “  กุมภาถามขึ้น

“ คนแก่ ก็ดีมงั่ ไม่ดีมงั่ ตามอัตตะภาพนัน่ แหละกุมภา “ ดร.พิศาลพูดพร้อมกับไอ แคกๆเบาๆ 

“ โห….ท่านอาจารย์มามุขไหนอีกเนี่ย….ครั้งที่แล้วก็หลอกให้ผมไปทำงานแทนที่หอ้ งแล็ป  ผม
ต้องนัง่ แปลเอกสารตั้งหลายสิ บเล่มใช้เวลาตั้งหลายวันกว่าจะเสร็ จ    พอผมแปลเสร็ จ
ท่านอาจารย์กล็ ุกขึ้นมาเดินเฉยเลย “ ฉางฟงพูด

“แต่วนั นี้ อาจารย์ไม่ค่อยสบายจริ งๆ  อยากจะขอร้องให้ช่วยอะไรอาจารย์หน่อย เรื่ อง ง่ายๆน่า “

ดร.พิศาลพูด  กุมภาถอนหายใจเบาๆ

“ตกลง……  ยังไงผมก็ตอ้ งช่วยอาจารย์ใช่ไหมครับเนี่ย “ กุมภาพูดอย่างเซงๆ

“ ช่วยอาจารย์หน่อยนะ  ไม่ยากเลย  “ ดร.พิศาลพูด

“ ก็ได้ครับ แต่ไม่รับปากนะครับว่าจะไปได้เพราะวันนี้ ผมมีธุระนะครับ “ กุมภาพูด

“ ขอบใจมากกุมภา ขอแค่สองข้อเท่านัน่ “

“โห……. สองข้อเลยเหรออาจารย์ “

“ข้อแรกที่ขอ    ไม่เกี่ยวกับวันนี้ เหรอ จะนัดวันไหนก็ได้แล้วแต่เธอกุมภา คืออยากจะให้กมุ ภา

ช่วยมาสอนภาษาลูกสาวฉันหน่อยจะนัดวันเสาร์ หรื อ วันอาทิตย์กไ็ ด้ สัก
2-3 ชัว่ โมง “ ดร.พิศาลพูด
“อืม……ข้อนี้ ไม่มีปัญหาครับ แต่ค่าจ้างนี้ของเป็ นอาหารเช้ากับเที่ยงนะครับ “

“ OK…..ให้มนั ได้อย่างนี้สิกมุ ภา “

“ แล้วที่ขอ้ สองละครับ “

“ วันนี้ ช่วยไปเป็ นบอดี้การ์ดให้ลูกสาวฉันหน่อยสิ  อยากให้ช่วยไปส่ ง และไปรับเธอหน่อย 

พอดีวนั นี้ ลูกสาวฉันจะไปที่มหาลัย  ที่ตวั เองจะไปทำงานเป็ นอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์
ระยะเวลาสั้นๆนะ  รู ้สึกว่าทางคณะที่เธอ จะไปเป็ นอาจารย์จะมีงานเลี้ยงต้อนรับด้วย ตอนเช้านี่
ฉันไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ เพราะแค่ไปรายงานตัวเท่านั้นแต่ตอนกลางคืนนี่สิ
ฉันเป็ นห่วงเธอมาเลย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม กุมภา “

“กลางคืนนี่ไม่มีปัญหาครับ แต่ตอนกลางวันนี่สิอาจจะมีปัญหาครับท่านอาจารย์“ กุมภาตอบ

“ โธ่…….เป็ นแบบนี้แล้วจะให้ฉนั ไปหาใครช่วยดีละเนี่ย “ พูดจบก็ไอแคกๆๆ เสี ยงดัง 

‘ โห…..ท่านอาจารย์นะเล่นมุขนี้อีกแล้ว   รู ้กร็ ู ้วา่ เรารู ้ทนั ยังแกล้งทำอีก ‘  กุมภาคิดก่อนจะพูดว่า 

“ เอางี้แล้วกันครับ ลูกสาวอาจารย์จะไปรายงานตัวที่วิทยาลัยไหนครับถ้าอยูใ่ กล้ๆ  กับที่ๆผมจะ

ไปทำธุระผมจะไปส่ งเธอเองครับ “ กุมภาพูดขึ้น

“ เธอจะไปสอนที่ มหาลัยนานาชาติแถวรังสิ ตนะ “ ดร.พิศาลพูด ก่อนไอแคกๆๆดังๆอีกครั้ง

“ ถ้าเป็ นมหาลัยนี้ กไ็ ม่มีปัญหาครับ ผมก็ไปที่นนั่ พอดีครับ “ กุมภาพูด

“ งั้นตกลงตามนี้ นะ ฉันจะรอที่กระทรวงวิทยาศาสตร์ตอน 11 โมงเช้าวันนี้ นะ ส่ วนตอนเย็นค่อย

มารับลูกสาวฉันที่บา้ น เดี๋ยวค่อยนัดกันกับลูกสาวฉันอีกที “ ดร.พิศาลพูดขึ้นอย่างดีใจ

“ ตกลง   อาจารย์หายจากไม่สบายแล้วใช่ไหมครับเห็นพูดเร็ วจี๋เลยครับ “ กุมภาพูดประชด

“ โอ้ย……อาการของอาจารย์มนั ก็ง้ ีละเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย “ดร.พิศาลพูดพร้อมกับไอแคกๆๆ เหมือน

เดิม
“  หุ หุ ผมว่าอาจารย์เลิกแกล้งป่ วยดีกว่า ผมรู ้ทนั อาจารย์หรอกน่า  นี่ท่านอาจารย์คงขี้เกียจไปรับ
ไปส่ ง ไปคุมลูกสาวสุ ดที่รักนะสิ ครับ เลยหาคนช่วยไปดูแลแทน 
“ กุมภาพูดพร้อมหัวเราะ

“ ตกลงรู ้ยงั งั้นก็ดีแล้วฝากด้วยละ แค่นี่นะแล้วเจอกัน “ ดร.พิศาลพูดตัดบทพร้อมกับวางสาย

อย่างรวดเร็ วเพือ่ ป้ องกัน กุมภาปฏิเสธ

“ อาจารย์นะอาจารย์ท ำกันได้  อยูๆ่ ก็เอาลูกสาวของตัวเองมาให้เราเป็ นคนรับผิดชอบ แถมเป็ น

ตั้งอาจารย์คงอายุเยอะกว่าเราอย่างน้อยๆก็ 5 ปี เป็ นอย่างต่ำ  แล้วเราอายุนอ้ ยกว่าจะไปบังอาจ
ดูแลได้ไงเล่า
“ กุมภาบ่นอุบ๊   

‘  ถ้ารู ้ก่อนว่าท่านอาจารย์จะฝากงานแบบนี้ ให้เขา   เขาไม่มีวนั รับสายโทรศัพท์เด็ดขาด ‘ กุมภา

คิด   

กุมภามองดูตวั เองในกระจกอีกครั้ง  ก่อนจะออกจากห้องเดินลงคอนโดมิเนียมไป  

บ้านตระกูล   อัครลักษณ์

“ พ่อโทรศัพท์คุยกับใครเหรอค่ะ “ อิน ถามขึ้น

“ กลับเพื่อนรุ่ นเล็กนะ   และจะมาเป็ นอาจารย์สอนภาษาให้กบั ลูกด้วยนะ “ ดร.พิศาลพูด อินธิ

รามองผูเ้ ป็ นพ่อก่อนถามขึ้นว่า

“ เขาเป็ นใครหรื อค่ะ “

“เป็ นคนที่เก่งมาก มีไหวพริ บดี แก้ปัญหาต่างๆเก่ง แต่ที่ถนัดและเก่งที่สุดคือภาษา เขาพูดได้ 9

ภาษาเชียวนะ   ลูกว่าเขาเก่งไหมละ “

“ 9 ภาษา   ใช่คนหรื อเปล่าค่ะพ่อ “

“ เป็ นคนแน่นอน แถมลูกเห็นต้องตะลึง “ ดร.พิศาลพูดยิม้ ๆ

“ แน่ะ……พ่อคิดอะไรนะอินรู ้นา้ ….คิดจะหาคู่ให้อินเหรอค่ะเนี่ย  อินไม่เอาหรอกพวกแก่กว่า
อินนะ โห… พูดได้ต้ งั 9 ภาษานี่  คงจะอายุ 40 อัพแน่ๆ  “  อินธิราพูดขึ้น

“ และถ้าอายุอ่อนกว่าอินละ “  ดร.พิศาลพูดยิม้ ๆ

“ แต่ถา้ อ่อนกว่าอินนิดหน่อยไม่วา่ กันค่ะ  คิ คิ  แต่อย่างพ่อที่หวงหนูสุดๆเนี่ย  คงไม่ยอมให้ใคร

ที่อ่อนกว่าหนูมาติดพันหนูเป็ นแน่ ดังนั้นถึงหนูจะชอบพ่อก็ไม่ชอบอยูด่ ี
“ อินธิราพูดยิม้ ๆ เช่นเดียวกับดร.พิศาลที่อมยิม้ ไม่พดู อะไร

“ เอาเถอะ  เราต้องรี บไปกระทรวงวิทยาศาสตร์ได้แล้ว วันนี้ จะมีคนไปส่งหนูนะไม่ใช่พอ่ “ ดร.

พิศาลพูด

“ หา……พ่อไม่ได้ไปส่ งอินเหรอค่ะ “

“ ไป…..แต่ไปส่ งถึงกระทรวงวิทยาศาสตร์เท่านัน่ เดี๋ยวจะมีคนมารับช่วงต่อจากพ่ออีกที “

“ พ่อ….อินบอกแล้วว่าอย่าจับคู่ให้กบั อิน “ หญิงสาวพูดเบาๆ

“ ใครว่าจับคู่ให้อินกัน แค่ให้เขาเป็ นบอดี้การ์ด ให้กบั อินวันนี้ เท่านัน่ และคนๆนี้ กค็ ือคนที่จะมา

เป็ นอาจารย์สอนภาษาอินด้วยนะ “

“ แต่วา่ …….”

“หยุดไม่มีค ำว่าแต่….เอาไว้เจอเขาแล้วค่อยพูดก็ยงั ไม่สายนี่จริ งไหม “ ดร.พิศาลพูดยิม้ ๆ

“ ก็ได้ค่ะพ่อ “  อินธิรา เบ้ปาก ตอบไม่เต็มเสี ยง

“ไปกันเถอะเดี๋ยวบอดี้การ์ดจะค่อยนาน “ พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ ส่ วน อิน

ธิรา เดินตามหลังพ่อตัวเองอย่างเซงๆ 

กระทรวงวิทยาศาสตร์  
“สวัสดีครับทุกคน  กุมภาไปถึงกระทรวงวิทยาศาสตร์กส็ วัสดีกบั คนรู ้จกั ตั้งแต่ยามหน้าประตูยนั
คนในห้องแล็ป กุมภา รู ้เนื่องจากเขาเป็ นเด็ก  ควรมีสำมาคาระวะกับทุกคน
ไม่วา่ บุคคลนั้นจะเป็ นอาชีพใดก็ตาม  ถ้าอายุมากกว่าเขา  และเป็ นคนที่เขารู ้จกั เขาจะยกมือไหว้
เสมอ  ด้วยเหตุน้ ี กุมภาจึงเป็ นที่รักใคร่ ของทุกคนในกระทรวง เมื่อเขาเดินเข้ามาทุกคนต่าง
ทักทายเขาอย่างเป็ นกันเอง 
ส่ วนสาวๆลูกจ้างชัว่ คราวที่เข้ามาทำงานใหม่ไม่รู้จกั กุมภา ต่างสอบถามเพือ่ นรวมงานให้แซด 
ว่าชายหนุ่มหล่อคนที่เดินไปนัน่ เป็ นใคร

“ สวัสดีครับ พี่โชค “

“ โฮ่ๆๆๆ ไอ้นอ้ งรัก โผ่มาจนได้นะ “ โชคพูดขึ้น

“ว่าไงครับพี่  เสร็ จไหมครับ “ กุมภาถาม

“ เดี๋ยวรอ  แป๊ บ……” พูดจบก็เดินไปยังโต๊ะทำงานก่อนถือโทรศัพท์เครื่ องสี ด ำมาให้เขา กุมภา

รับไปพิจารณาดู

“ เยีย่ มไปเลยพี่   ไม่มีต ำนิแม้แต่นอ้ ย “

“ โห….นี่มนั ใช้เครื่ องระดับ 20 ล้านนะทำไม่ใช่เครื่ องต๊อกต๋ อย “ พี่โชคพูด

“ ตกลง…….พี่ลงไปกี่ภาพครับเนี่ย “

“ 12 ภาพ……. แต่ละภาพจะตั้งอุณหภูมิห่างกัน 5 องศา “ พี่โชคพูดต่อ

“ เยีย่ มเลยพี่  ขอบคุณพีม่ ากๆเลยครับ “ กุมภาพูดขึ้น

“ ไม่ตอ้ งขอบคุณไอ้นอ้ งรักเรื่ องหมูๆๆ   แต่ถา้ จะขอบคุณก็เอาไว้หาเวลาว่างไปชนกันหน่อย

แล้วกันตามที่ตกลงกันไว้ อิ อิ “ พีโ่ ชคพูดขึ้นยิม้ ๆ

“ ไม่มีปัญหาพีโ่ ชคนัดมาเลย “ กุมภาพูด พีโ่ ชคนิ่งคิดก่อนพูดว่า

“ แต่ช่วงนี้ยงั ไม่วา่ งว่ะ  ให้เสร็ จงานโปรเจ็คพิเศษนี่ก่อนแล้วจะโทรไปนัดก็แล้วกันนะ “  พี่โชค
พูด

“ OK…..ไม่มีปัญหาครับพี่ “

“ เออ…..พีค่ รับท่านอาจารย์พิศาล เข้ากระทรวงมาหรื อยังครับ “ กุมภาถามขึ้น

“ อาจารย์พิศาลหรื อ ยังไม่เห็นเลยนี่ แต่เดี๋ยวก็คงจะเข้ามา “ พีโ่ ชคพูด

“ งั้นผมขอรอที่โต๊ะพี่แล้วกันนะครับ “ กุมภาพูด

“ ตามสบายเลยไอ้นอ้ งรัก   เดี๋ยวพี่คงต้องขอตัวไปทำธุระก่อนนะ “ พี่โชคพูด

“ ครับพี่ “ กุมภาตอบรับ ก่อนจะนัง่ รออยูเ่ กือบชัว่ โมงก็ยงั ไม่เห็นอาจารย์วิศาลมาสักที

“ โอ้ย….มาช้าจังเลยอาจารย์  ผมปวดท้องเข้าห้องน้ำซะแล้ว ไปเข้าก่อนดีกว่า “ พูดจบกุมภาก็ลุก

เดินออกไปตามทางเดินเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำที่บริ เวณริ มสุ ดของอาคาร  

หน้าตึกกระทรวงวิทยาศาสตร์

“ โอ้ย…..นี่มนั จะปิ ดถนนประท้วงอะไรกันนักกันหนาว่ะ  ทำคนอื่นเขาเดือดร้อนพวกมันจะยัง

ไม่พากันสำนึกอีก    ไม่พอใจอะไรก็ประท้วง  ราคาข้าวตกก็ปิดถนนประท้วง ยางตก 
ข้าวโพดตก น้ำตาลตก ก็ประท้วง ไม่พอใจใครก็ประท้วง  พูดแล้วก็เหนื่อย   ข้าราชการอย่างเรา
ก็ซวยกับซวย จะไปทำงานก็ล ำบากกว่าจะมาถึงที่ท ำงาน “ ดร.พิศาลบ่นอุบ๊

“ อย่างบ่นเลยค่ะพ่อ  ระบบประชาธิปไตยก็ยงั งี้ละค่ะ   เรื่ องประท้วงเป็ นเรื่ องธรรมดา  ทุก

ประเทศก็เป็ นแบบนี้ ละค่ะ “ อินธิราพูด

“อืมเอาเถอะ…..ถึงกระทรวงแล้ว สงสัย บอดี้การ์ดคอยจนหลับแล้วมัง่ เนี่ย “ ดร.พิศาลพูด          

ทั้งสองก้าวลงจากรถ ก่อนจะพากันเดินเข้าตึกไป

“ พ่อคะห้องน้ำไปทางไหนค่ะ “ อิน ถามขึ้น

“ อืม…ลูกอิน  เดินไปตามทางนี้ นะ  ก่อนจะเลี้ยวซ้ายสุ ดริ มตึกฝั่งด้านโน้น ก็จะถึงห้องน้ำ “
ดร.พิศาลพูด

“ งั้นลูกขอตัวก่อนนะค่ะ แล้วพ่อจะไปรอที่ไหนค่ะ “ อินถามขึ้น

“ พ่อ  จะรออยูห่ อ้ งแล็ปนะลูก    ถามคนแถวนี้ กไ็ ด้เขาจะบอกทางลูกเองแหละ “ ดร.พิศาลพูด

“ ค่ะพ่อ “ พูดจบหญิงสาวก็เดินแยกไปอีกทาง   

ย้อนเวลาไปในขณะที่ ดร.พิศาลขับรถเข้ามาจอดภายในกระทรวงวิทยาศาสตร์      

ณ.ห้องน้ำกระทรวงวิทยาศาสตร์  

“ โธ่อะไรว่ะ…ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ ….ห้องน้ำชายส้วมเต็ม งานนี้จะไปเข้าห้องน้ำที่ไหนละ

เนี่ย “    กุมภาเดินกุมท้องออกมาหน้าห้องน้ำชายก่อนจะมองไปเห็นพนักงานทำความสะอาดที่
เขารู ้จกั พอดี

“ ป้ าศรี   “ กุมภาร้องเรี ยก

“อ้าว……นึกว่าใครที่ไหน กุมภาเองเหรอ สบายดีไหม “ ป้ าศรี ถามขึ้น กุมภาหน้านิ่วพูดว่า

“ ตอนนี้ไม่สบายครับป้ าศรี   ตอนนี้จะราดแล้ว ทัพหน้าจู่โจมหนักเลยป้ าแต่หอ้ งน้ำชายส้วมเต็ม

ผมจะไปเข้าที่ไหนได้เนี่ย “ กุมภารี บพูดเร็ วจี๋  ป้ าศรี มองหน้าหัวเราะก่อนพูดว่า

“ ก็เขาห้องน้ำผูห้ ญิงก็ได้   ถ้ามีปัญหาก็ค่อยบอกว่าส้วมเต็มก็ได้ “ ป้ าศรี พดู ขึ้น

“ ขอบคุณมากครับป้ าที่แนะนำ   ผมไปก่อนละครับไม่ไหวแล้ว “ พูดจบก็วิ่งอ้อมไปเข้าห้องน้ำผู้

หญิงอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ในห้องน้ำผูห้ ญิงไม่มีผหู้ ญิงอยูเ่ ลย  กุมภาจึงเข้าอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ                 

ในขณะนั้นกุมภานัง่ ปลดทุกข์อยู ่ ก็ได้ยนิ เสี ยงคนเดินมาเข้าห้องน้ำเช่นกัน  และรู ้สึกว่าผูห้ ญิง
คนนั้นจะเข้าห้องน้ำติดกับห้องเขาด้วย กุมภาคิดว่าคงเป็ นใครคนหนึ่งในกระทรวงวิทยาศาสตร์
ถ้าเกิดเจอกันก็คงจะอธิบายได้ไม่ยาก  
หลังจากทำธุระเสร็ จจึงเปิ ดประตูกา้ วเดินออกมา  และ  ก็เป็ นเวลาเดียวกัน กับห้องด้านข้างก็เปิ ด
ประตูออกมาเช่นกัน……………………………  

ตอนที่ 67 แรกพบหน้ า

กุมภา หัน หน้าไป สบตากับหญิงสาวคนนั้นพอดี     

‘  วาว……..ใครกัน…สวยน่ารักด้วย…… ไม่เคยเห็นในกระทรวงเลยนี่ ‘  กุมภาคิด    แต่หญิง

สาวคนที่กมุ ภามองไม่ได้คิดแบบเขาเลย  ตอนนี้เธออ้าปากค้างเหลือกตาโตร้องขึ้นทั้งที 

“กรี ดๆๆๆๆ……ไอ้ลามก แก่บงั อาจ….แอบดูฉนั เข้าห้องน้ำหรื อ” หญิงสาวหรื อ  อินธิรา ชี้หน้า

พร้อมพูดกับกุมภา

“เดี๋ยวๆมันเป็ นการเข้าใจผิด “ กุมภาพูด

“ ไอ้โรคจิต……. ไม่ตอ้ งมาแก้ตวั เลย “ อินตะโกนสวนคำพูดกุมภา

“ ฉันไม่ได้แก้ตวั    แต่ฉนั มีเหตุผล “ กุมภาพยายามอธิบาย

“ ฉันไม่เชื่อหรอก  นี่มนั ห้องน้ำผูห้ ญิง วันนี้ฉนั จะจับนายส่ งตำรวจเอง  หน่อยบังอาจมาแอบดู

ฉัน รู ้จกั ฉันน้อยไปซะแล้ว  “  อิน พูดเสี ยงเข้ม

“ เดี๋ยวๆฉันอธิบายเรื่ องทั้งหมดได้ “ กุมภารี บถอยหลัง

“ ไม่ฉนั ไม่ฟัง คำอธิบายถ่วงเวลาของนายหรอก “   อินพูด  พร้อมกับโยนกระเป๋ าถือของเธอไป
ไว้ดา้ นข้าง  กุมภามองการกระทำของ หญิงสาวตรงหน้าถึงกับกลืนน้ำลาย รู ้ได้ทนั ทีวา่ คุณเธอ
เป็ นมวยแหง่ๆแต่ไม่รู้จะเป็ นสำนักไหน
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตวั เองต้องเจ็บตัว  ต้องรี บหาทางอธิบายให้เธอเข้าใจ ให้ได้เร็ วที่สุด ด้วย
ความรี บเลยรี บพูดขึ้นว่า

“ นี่คนสวย ฉันอธิบายได้จริ งๆนะ “ พูดจบ กุมภาถึงกับตบปากตัวเอง  งานนี้เสื อกปากเสี ยพูดไป

ได้ เขาไม่รู้วา่ จะเรี ยกชื่อเธอว่าอะไร  เพียงแต่เห็นเธอสวยเลยเผลอ เรี ยกคนสวยไป

“กรี ดๆๆ  นิสยั แบบนี้ ไอ้ลามกของแท้ไม่ผดิ แน่ๆ แค่ค ำพูดนี้นายคือ ไอ้โรคจิต “ พูดจบเธอก็
เคลื่อนตัวเข้าใกล้กมุ ภาอย่างรวดเร็ ว    

‘ โธ่……งานเขาแล้วไหมละ ‘  กุมภาคิดก้าวขาถอยหลังอย่างรวดเร็ว 

“เธอจะจับฉันจริ งๆเหรอ  ฉันไม่ได้แอบดูเธอจริ งๆนะ “ กุมภาเคลื่อนตัวอย่างระวังพร้อมกับพูด

ไปด้วย แต่ อิน หาได้ฟังที่กมุ ภาพูดไม่   

‘  หมอนี่เรี ยนศิลปะการต่อสู้หลายวิชาแฮะ ดูจากการเคลื่อนไหว   อย่างน้อยใช้ศิลปะการต่อสู้

สองวิชาผสมกัน ‘ หญิงสาวคิดก่อนจะ เตะขาซ้ายเรี ยวสวย เล็งที่ชายโครงด้านขวาของกุมภา
                 

กุมภาระวังตัวอยูก่ ่อนแล้วมองที่ขาเรี ยวสวยนั้นตาไม่กระพริ บก่อนจะเอนกายช่วงบนไปด้าน

หลังเล็กน้อย ทำให้ขาเรี ยวสวยนั้นเตะพลาดผ่านร่ างเขาไป  ในขณะที่เท้าของเธอ 
ที่เตะออกไปยังไม่สมั ผัสพื้นเธอก็พดู ขึ้นว่า

“ นายไม่รอดหรอก “ อินร้องตะโกน สปริ งข้อเท้าอีกข้างขึ้น ลอยตัวกลางอากาศก่อนพลิกตัว

ตวัดเตะขาอีกข้างโดยเล็งที่กา้ นคอเขาพอดี กุมภาถึงกับตะลึงที่เดียวไม่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะ
เก่งขนาดที่
                

กุมภารี บก้มหัวหลบ ก่อนจะสปริ งร่ างถอยฉากออกมานอกวงการต่อสู้  หญิงสาวพลิกตัวกลาง

อากาศอีกครั้งก่อนจะลงมายืนอย่างสง่างาม  กุมภามองหญิงสาวอย่างทึ่งๆ ก่อนจะฉี กยิม้ ที่มุม
ปาก                
อินธิราเมื่อเตะพลาดทั้งสองครั้งเธอรี บถอยหลังออกมายืน เม้มปากเป็ นเส้นตรง  จ้องมองกุมภา
นิ่ง  

‘  ไอ้หมอนี่มนั เก่งไม่ใช่เล่นๆจริ งๆ การเตะที่สมบูรณ์แบบในครั้งนี้มนั สามารถหลบได้อย่าง

สบาย ประมาทไม่ได้เด็ดขาด‘  อินธิราคิดในใจ 

“ นี่ๆฉันว่าเธอเสี ยเวลาเปล่าๆนะ เป็ นผูห้ ญิงยกแข้งยกขามันไม่ดีนะ ทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไร

ไปหมด “ กุมภาพูดเพื่อลดอุณหภูมิ แต่หารู ้ไม่ค ำพูดนี้กบั ไปเพิ่มอุณหภูมิของหญิงสาวซะ
มากกว่า

“ หา……นี่นายแอบดูใต้กระโปรงฉันตอนฉันเตะเหรอ …..” อินธิราหน้าขึ้นสี ช้ ีหน้ากุมภาเต้น

เป็ นเจ้าเข้าพร้อมกระทืบเท้า

“ เวรแล้วตู……ปากไม่ดีอีกแล้ว “ กุมภาพูดเบาๆ

“แกบังอาจมาก…..ไอ้ลามกอย่างอยูเ่ ลย “ อินธิราพุง่ ตัวชกเขาทันที            

กุมภาจ้องที่หมัดเธอนิ่งก่อนเอียงตัวหลบไปมา   อย่างชำนาญโดยไม่มีการโต้ตอบกลับแต่อย่าง
ใดกุมภายิม้ ที่มุมปากเขาเริ่ มจะสนุกแล้วสิ ที่ได้เจอคู่ต่อสู้อย่างนี้    

‘  บ้าจัง หมอนี่สายตาดีมากเลย หลบเราได้ทุกหมัด คงต้องเพิง่ ระดับความเร็ วขึ้นไปอีกระดับ

แล้ว ‘ อินพูดพร้อมกับรัวหมัดเร็ วขึ้น กุมภาเห็นอย่างนั้นก็ตกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะเพิ่ม
ความเร็ วหมัดได้ดว้ ย  
           

กุมภาเลือกใช้มือซ้ายขึ้นป้ องกันหมัดที่เธอชกมาแล้วเขาไม่สามารถหลบพ้น   แต่เขาก็ยงั คง ไม่

โต้ตอบเธอแต่อย่างใด  เพียงใช้การหลบหลีกเป็ นหลัก    

‘ ไอ้บา้ นี่…..ทำไมมันเก่งจัง   กำลังเราเริ่ มเหลือน้อยแล้ว คงต้องรี บจัดการมันแล้ว ‘  อินธิราคิด

ในใจ            
หญิงสาวยังคงยิงหมัดสลับกับการเตะที่เฉี ยบขาดจู่โจมเขาหลายครั้งที่ กุมภาต้องยกมือทั้งสอง
ขึ้นตั้งการ์ดรับการเตะของเธอบางครั้ง     เขายอมรับเลยว่ายายผูห้ ญิงคนนี้ มีวิชาเพลงเตะที่สุด
ยอดมาก      

‘ ผูห้ ญิงคนนี้ ไม่ธรรมดาจริ งๆฮะ ถ้าเผลอเป็ นอันสลบเพราะเท้าเธอแน่ๆ ‘ กุมภาคิดในใจ           

อินธิราเม้มปากก่อนพุง่ ร่ างเขาประชิดเขา  เธอใช้มือทั้งสองจับเสื้ อเขาไว้ หมุนตัวใช้แผ่นหลัง

กระแทกเข้าสู่ ออ้ มอกเขา กุมภาไม่สามารถถอยได้อีกเนื่องจาก อินธิราใช้มือดึงเสื้ อเขาไว้
ตอนนี้แผ่นหลังของเธอประชิดทาบทับอยูท่ ี่อกเขา เขารู ้ทนั ทีวา่ อินธิราจะทำอะไร        

‘ เธอเป็ นวิชาการต่อสู้ยโู ดด้วย ‘ เขาคิด                      

อินธิรา เธอก้มร่ างไปด้านหน้า   พร้อมออกแรงดึงสุ ดแรงใช้แผ่นหลังและแรงดีดของสะโพกยก

ร่ างของกุมภาขึ้นก่อนเหวี่ยงร่ างตีลงั กาข้ามหัวไปอย่างรวดเร็ว                    

กุมภาตกใจแต่กใ็ ช้สญ
ั ชาติญานผูฝ้ ึ กศิลปะการต่อสู้พลิกตัวในจังหวะสุ ดท้ายก่อนที่แผ่นหลังจะ
ฟาดลงกับพื้นห้องน้ำเส้นยาแดงผ่านแปด

“ตุบ…….” เมื่อเท้าสัมผัสพื้นกุมภาก็พงุ่ ร่ างไปรวบเอวหญิงสาวยกขึ้นทันที                     

อินธิราตกใจ เมื่อท่าไม้ตายเธอพลาด  แถมยังโดนไอ้บา้ กามตรงหน้ารวบเอวไว้อีก เธอระดม

หมัดทุบเขาที่แผ่นหลังของกุมภาจนนับไม่ถว้ น

“ มันเจ็บนะยายบ้า…..เลิกทุบได้แล้ว “ กุมภาร้องออกมาอย่างเหลืออด

“ ไม่….ไอ้บา้ …ไอ้ลามกปล่อยฉันนะ “ อินธิราพูดไปทุบแผ่นหลังกุมภาไปส่ วนขาก็พยายามเตะ

กุมภาตลอดเวลา

“ นี่ฉนั ชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ อยูเ่ ฉยๆสักนาทีได้ไหมแม่คุณ “ กุมภาพูดขึ้นเสี ยง

“ ไม่….ถ้าฉันหยุดนายก็จะรวนลามฉันๆไม่ใช่คนโง่นะ “ พูดจบก็รัวหมัดน้อยๆใส่ แผ่นหลัง
กุมภาไม่ย้งั                      

กุมภาไม่รู้จะทำไง แต่ ทันทีเขาก็คิดถึงป้ าศรี ข้ ึนมา          

‘  พายายบ้านี่ไปหาป้ าศรี ให้ป้าแกอธิบายให้ยายนี่เข้าใจดีกว่าฮะ ‘ คิดได้กก็ อดร่ างหญิงสาวเดิน

ดุ่มๆจะออกห้องสุ ขาไป แต่ทนั ทีที่กา้ วผ่านประตูเขาก็เห็นพนักงานหญิงสามคนกำลังเดินคุยกัน
มาทางนี้
เขารี บก้าวถอยหลังทันที อินธิราเห็นพนักงานพวกนั้นเหมือนกับเขา 

“ คราวนี้ นายตายแน่ “ อินธิรากำลังจะอ้าปากร้อง  กุมภาก็รีบปล่อยตัวเธอลูดลงมายืนบนพื้น

ก่อนใจใช้มือปิ ดปากเธอไว้อย่างรวดเร็ ว

เสี ยงอูอ้ ้ ี ดังขึ้นเบาๆพร้อมกันอาการดิ้นล้นสุ ดชีวิต    หันไปมองกระเป๋ าถือของเธอที่ตกอยู่ เขาใช้

เท้าเตะเข้าห้องน้ำห้องหนึ่งไป ก่อนจะลากเธอตามเข้าไปด้วย จัดการปิ ดประตูลงกอนอย่างแน่น
หนา 
                  

อินธิราเบิกตาค้าง ดิ้นสุ ดแรงถีบประตูเสี ยงดัง กุมภา เคลื่อนกายไปนัง่ ที่ชกั โครก ยกร่ างหญิงสาว
นัง่ ลงบนตัก ส่ วนอีกมือข้างล็อคขาเธอแน่นเพื่อไม่ให้เธอดิ้น อินธิราดิ้นสุ ดแรงเกิด
เพราะเธอคิดว่าถ้าเธอไม่ดิ้นช่วยเหลือตัวเองเธอคงต้องเสร็ จไอ้หมอนี่แน่                  

ไม่นานกุมภาก็ได้ยนิ เสี ยงพนักงาน 3 คนเดินเข้ามาที่หอ้ งน้ำ เขาจ้องมองหญิงสาวบนตักเขาที่ยงั

ดิ้นอยูอ่ ย่างอ่อนใจ ก่อนจะกระซิบบอกว่า

“ นี่เธอ ถ้ายังดิ้นอยูฉ่ นั จะเริ่ มรวนลามแล้วนะ  เอาที่ไหนก่อนดี ซอกคอดีไหมมันใกล้ปากดี “

กุมภาพูดขู่เบาๆได้ผล  หญิงสาวพยายามส่ ายหน้าจ้องมองกุมภาตาไม่กระพริ บ
  กุมภาเห็นว่าเธอไม่ค่อยดิ้นแล้ว  จึงกระซิบบอกอีกครั้ง

“ ถึงหุ่นเธอจะอึมน่าค้นหาถูกใจฉันมาก   แต่ฉนั คงไม่บา้ พอที่จะรวนลามเธอในห้องน้ำ

สาธารณะหรอกนะ “ กุมภามองหน้า อินธิรายิม้ ๆ  ส่ วนคนโดนปิ ดปากหน้าเริ่ มแดงก่ำแล้ว
“ฉันสัญญาจะไม่ท ำอะไรเธอทั้งสิ้ น ขอให้เธอฟังฉันอธิบาย จะเชื่อไม่เชื่อค่อยว่ากันอีกที “ กุมภา
พยายามพูดกระซิบที่ขา้ งหูเธอให้เบาที่สุด ส่ วนหญิงสาวยังคงหน้าแดงก่ำ
พยายามฝื นเอียงคอให้ใบหูและแก้มห่างจากริ มฝี ปากของกุมภาให้มากที่สุด  

‘  เธอไม่เคยใกล้ชิดผูช้ ายแบบนี้ มาก่อนยกเว้นในเกมส์กบั ไอ้บา้ ฉางฟงคนเดียวเท่านั้น นี่มนั เกิด

อะไรขึ้นกับเธอกันแน่  แล้วเกิดไอ้หมอนี่เป็ นโรคจิตข่มขืนเธอจะทำยังไง
เธอจะมีหน้าไปพบใครอีก ‘   พอคิดได้น ้ำตาเจ้ากรรมเริ่ มไหลออกมาจากหางตาทันที  กุมภารู ้สึก
เย็นๆที่นิ้วจึงมองหน้าหญิงสาวพบว่า เธอร้องไห้ 

“ นี่ฉนั ยังไม่ได้ท ำอะไรเธอเลยนะ อย่างเพิ่งร้องไห้สิ “ กุมภาพูดขึ้นอย่างร้อนลนเบาๆที่ขา้ งหูเธอ

“ ฉันสัญญา จะไม่ล่วงเกินเธอแม้แต่นิดเดียว แต่ขอให้เธออย่าร้องไห้ และ ฟังที่ฉนั จะพูดต่อไปนี้

ด้วย “ กุมภากระซิบบอก   ก่อนจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง  อินธิรา จ้องตาเขาตอบไม่ได้พดู อะไร       

‘ หมอนี่ช่างเหมือนกับหมอนัน่ จริ งๆ ทั้งคำพูด และ ท่าทาง แต่คงเป็ นไปไม่ได้หรอก หมอนี่จะ

ไปเล่นเกมส์ได้ไง และคงไม่บงั เอิญขนาดนั้นหรอก ‘  อินธิราคิดในใจ 

“ เอาละตอนนี้ เธอพอปรับอารมณ์ได้แล้ว ฉันจะอธิบายเรื่ องที่ฉนั มาเข้าห้องน้ำฝั่งนี้ให้ฟังจะเชื่อ

ไม่เชื่อ เธอค่อยพิจารณาดูเองแล้วกัน “ กุมภาพูดขึ้น พร้อมกับดูอาการเธอสักพักเห็นเธออยูน่ ิ่งๆ
ไม่ได้วา่ อะไร
กุมภาเลยพูดต่อไป 

“  เหตุที่ฉนั มาเข้าห้องน้ำหญิงเพราะ ห้องน้ำชายด้านโน่นมันเต็ม ฉันเลยไปถามป้ าศรี พนักงาน

ทำความสะอาด ป้ าบอกว่าให้มาเข้าห้องน้ำผูห้ ญิงก็ได้ แล้วค่อยอธิบายให้ฟังที่หลัง 
ถ้ามีคนเห็น   ตามจริ งฉันไม่อย่างเข้าห้องน้ำผูห้ ญิงหรอก แต่เนื่องจากฉันปวดท้องจนทนไม่ไหว
จริ งๆเลยจำเป็ นต้องวิง่ มาเข้าที่นี่เพราะมันเป็ นห้องน้ำที่ใกล้ที่ที่สุด
แล้ว “ กุมภาพูด              

อินธิรา มองหน้า กุมภาอย่างเชื่อครึ่ งไม่เชื่อครึ่ ง

“ ไม่ตอ้ งทำหน้าเชื่อครึ่ งไม่เชื่อครึ่ งแบบนั้นเลย เดี๋ยวพอออกไปจากห้องน้ำแล้วจะพาไปหาป้ าศรี

เพื่อให้อธิบายให้ฟังจะได้เชื่อซะที แต่ตอนนี้กรุ ณาเงียบๆหน่อย 
ถ้าพนักงานหญิงที่มาเข้าห้องน้ำเห็นพวกเราอยูใ่ นห้องน้ำเดียวกัน คงไม่ตอ้ งบอกนะว่าจะเกิด
อะไรขึ้น “ กุมภาพูดเบาๆ               

อินธิรา นิ่งคิดก่อนพยักหน้า แล้วชี้มือไปที่มือกุมภาที่ปิดปากเธอ

“ ไม่ได้เหรอ   เกิดเธอร้องตะโกนขึ้นมาจะทำไง เธอยิง่ เป็ นผูห้ ญิงที่ไม่เหมือนชาวบ้านอยูด่ ว้ ย “

กุมภาพูด   อินธิรา  เหลือกตากลมโตมอง กุมภาประท้วงทันที       

‘  ไอ้บา้ นี่มนั หาว่าฉัน แปลกประหลาดเหรอเนี่ย  แบบนี้ มนั ด่ากันทางอ้อมชัดๆเลย ‘  อินธิราคิด

ในใจ                   

กุมภาเอียงหูฟังคนที่มาเข้าห้องน้ำเมื่อเสี ยงเงียบไปแล้ว เขารี บอุม้ หญิงสาวค่อยๆเปิ ดประตูออก

มาจากห้องน้ำที่ละน้อยๆ มองซ้ายมองขวา   ก่อนอุม้ อินธิราวิง่ ไปที่ประตูทางเข้าห้องสุ ขา
มองซ้ายมองขวาอีกครั้งเมื่อไม่เห็นคนแล้ว    กุมภาจึงปล่อยตัวเธอลงยืนที่พ้ืน                 

หญิงสาวเมื่อเป็ นอิสระรี บคว้ากระเป๋ าที่กมุ ภาถืออยู่ กระโดดถอยห่างทันทีพร้อมพูดว่า

“ ถ้านายไม่มีหลักฐานฉันจะฟ้ องพ่อฉันให้จบั นายทันทีจ ำไว้ พูดจบก็สะบัดหน้าไปอีกทาง “

กุมภาได้แต่มองอึ่งๆ

หญิงสาวยืนอยูเ่ กือบนาทีไม่เห็นกุมภาจะเดินสักทีเลยหันไปมองกุมภาที่มวั ยืนเกาหัวอยู่

“ นี่นายไหนว่าจะพาไปหาป้ าศรี อะไรนัน่ นะ ก็เดินนำไปสิ วันนี้ฉนั ต้องเคลียร์เรื่ องของนายให้

ได้ ถ้าไม่เป็ นความจริ งนายตายศพไม่สวยแน่ๆ “ อินธิราทำมือเชือดคอ พร้อมหักนิ้วเสี ยงดัง
ทำให้กมุ ภาถึงกับกลืนน้ำลาย  

ตอนที่ 68 ฤทธิ์เดชของอินธิรา
กุมภา พา หญิงสาวที่เขามีปัญหาด้วย มาหาป้ าศรี ที่ก ำลังทำความสะอาดอยูบ่ ริ เวณห้องโถงชั้นที่
หนึ่ง  ป้ าศรี พอรู ้วา่ กุมภาไปเจอเรื่ องอะไรมา    ก็หวั เราะจนน้ำตาไหล 
ก่อนจะอธิบาย  ให้หญิงสาวตรงหน้าฟังให้เข้าใจ

“ เป็ นไงเข้าใจยัง ไม่ฟังเหตุผลเลยอัดเอา อัดเอา ยังกระเราเป็ นกระสอบทราย เป็ นแฟนหน่อยไม่

ได้นะ จับตีกน้ ให้เข็ดเลย “ กุมภาพูด

“ นี่นาย……..ใครจะบ้าเป็ นแฟนกับนาย…..ไอ้บา้ ก็ไม่รีบอธิบายเองนี่ “  พูดจบก็ก ำหมัดทุบลง

ต้นแขนเขาเต็มๆ

“ โอ้ย…เจ็บนะ “ กุมภา โดนไปหนึ่งหมัดถึงกับร้องโบกมือเป็ นเชิงให้หยุด ทำให้ อินธิราที่ก ำลัง

จะทุบอีกหมัดยกมือค้าง  ป้ าศรี ที่มองทั้งสองอยูถ่ ึงกับหัวเราะออกมาพูดว่า

“ กุมภา กับ หนูนี่เหมาะสมกันดีๆจริ งๆนะ คนหนึ่งก็หล่อ คนหนึ่งก็สวย  ป้ าไม่อยากเป็ น ก ข ค 

ไปก่อนละนะ พูดจบป้ าศรี กย็ มิ้ ก่อนหัวเราะและเดินจากไป  อินธิรา มองตามป้ าศรี อา้ ปากค้าง
หน้าแดงก่ำ
ส่ วน กุมภาหัวเราะเสี ยงดัง   เธอหันมามองกุมภาตาเขียว   ก่อนจะปรายตามองไปด้านหลัง
กุมภา    กุมภาผิดสังเกต รี บหันไปมองทันที               

ในเสี้ ยววินาที อินธิรายิม้ อย่างมีชยั   ส่ วนกุมภาเมื่อหันไปมองไม่เห็นใครก็รู้แล้วว่า งานนี้โดน

ยายตัวร้ายตรงหน้าหลอกซะแล้ว  แต่กส็ ายไปไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว
อินธิรา กระทุง้ ศอกสุ ดแรงเข้าที่ลิ้นปี่ ของกุมภา เสี ยงดัง

“ ตุบ……”   กุมภาถึงกับตัว งอ   อินธิราไม่ปล่อยโอกาสทองให้หลุดมือ   เธอออกหมัดเอาท์

เปอร์คทั ซ้ายกระทุง้ เข้าที่ปายคางของกุมภาดังสนัน่

“ก๊อก…….โอ้ยๆ ” เสี ยงหมัดกระทบคาง  พร้อมกับเสี ยงร้องของกุมภา  ร่ างของเขาทรุ ดลงนัง่

กระแทกพื้นทันที  กุมภาถึงกับสะบัดศรี ษะ ด้วยความมึน งง    อินธิรา กระโดดถอยหลังไปสอง
ก้าว
ยืนยิม้ อย่างสะใจ

“ เป็ นไงเห็นฤทธิ์ ฉันหรื อยัง  นี่เป็ นการตอบแทนที่นายกอดฉันและอุม้ ฉันโดนไม่ได้รับอนุญาต

“ หญิงสาวพูดขึ้น  
‘ คำนี้มนั คุน้ ๆแฮะ เคยได้ยนิ ที่ไหนว่ะ  จำไม่ได้วะ่ ‘  กุมภาคิดในใจในขณะที่กมุ ท้องอยู ่

“ ว้า…..ฉันต้องไปก่อนละพอดีฉนั มีธุระ หวังว่าชาติน้ ี จะไม่ได้เจอนายอีกแล้วนะ ลาขาดนะสุ ด

หล่อ “ อินทิราพูดยัว่ ๆก่อนหันหลังเดินจากไป แต่ไม่วายหันมาแลบลิ้นล้อเลียนเขาอีก
 กุมภาได้แต่กดั ฟันกรอดๆไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะยายนี่เล่นฟันศอกเขาเข้าที่ลิ้นปี่ พอดี ทำให้
เขาจุกสุ ดๆ 

“ ยายบ้านี่เจอกันอีกครั้งจะหาทางจูบซะให้เข็ดเลยคอยดู……………………กุมภาสบดคำก่อน
จะลากตัวไปนัง่ พิงกับกำแพงห้อง สักพักจึงลุกขึ้นยืน

“ ตายแล้ว นัดกับอาจารย์ไว้ ด้วยเพราะยายบ้านี่แท้ๆ โดนด่าแน่ฉนั “ กุมภาพูด ก่อน ก็รีบวิ่งตรง

ไปยังห้องแล็ปทันที 

ห้องแล็ปโต๊ะ พี่โชค

“ พี่ครับอาจารย์เขามาหรื อยังครับ “

“ อาจารย์ เดินเข้าไปแล้วละ เมื่อกี้กอ็ อกมาถามหานายอยูเ่ ลย…….หุ หุ หุ  นายนี้โชคดีจงั นะ” พี่

โชคพูดอย่างมีเล่ห์ในยิม้ ๆ

“ มีอะไรเหรอครับผมไม่เข้าใจที่พี่พดู เลย “ กุมภาพูด งง

“ เถอะน่าไม่นานก็จะรู ้เองนัน่ แหละ  ไปหาท่านได้แล้ว “ พี่โชคบอก  กุมภาพยักหน้า งง ไม่

เข้าใจในสิ่ งที่พโี่ ชคพูดถึงแม้แต่นอ้ ย 

ที่หอ้ ง ดร.พิศาล  อัครลักษณ์   กระทรวงวิทยาศาสตร์            

กุมภา เดินมาถึงหน้าห้องของ ดร.พิศาลพร้อมกับเคาะประตูเบาๆ

“ ขอโทษครับ  ท่านอาจารย์อยูห่ รื อเปล่าครับ “

“ กุมภาเหรอ เขามาเลย   ฉันรออยูน่ านแล้ว “ ดร.พิศาลพูด

“ ครับ “ กุมภาพูดก่อนเปิ ดประตูเข้าไปเบาๆก่อนมองอาจาย์และคนที่ยนื ด้านข้าง

“ อาจารย์………. “  กุมภายังไม่ได้พดู อะไรต่อก็ตอ้ งอ้าปากค้างด้วยความตะลึง  เป็ นเช่นเดียวกับ

อินธิรา ตอนนี้เธอช็อคค้างไปเห็นกุมภาเปิ ดประตูแล้ว   ดร. พิศาล มองลูกสาว
กับ กุมภาสลับกัน ก่อนจะไอเสี ยงดัง

“ อะ…แฮม…..อะแฮม…..ตกลงจ้องกันอีกนานไหมเนี่ย “ ดร.พิศาลพูด           

กุมภา และ  อินธิรา ได้สติ รี บหันไปทาง ดร.พิศาลทันที   ดร.พิศาลไม่เปิ ดโอกาสให้หลุดลอยไป

พูดขึ้นว่า

“ ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าเจอกันครั้งแรก  ก็ตอ้ งตาต้องใจกันจนมองกันค้างเลย  แหม….ฉันละดีใจ

จริ งๆเลย “

“ ไม่ใช่นะค่ะพ่อ  อย่าบอกนะว่าหมอนี่กค็ ือ    คนที่จะไปส่ ง อิน นะค่ะ “

“ ไม่ผดิ เลย ….  ลูกรักคนนี่แหละจะไปส่ งลูก และไปงานเลี้ยงตอนกลางคืนกับลูกด้วย “     อิน 

หันมองมองกุมภานิ่งตะลึงอ้าปากค้าง

“ เออ…..อาจาย์คงไม่บอกนะว่า คนที่ยนื อยูน่ ี่เป็ นลูกสาวของท่านอาจารย์นะครับ “  กุมภา พูด

จบก็กลืนน้ำลายคำใหญ่

“ แน่นอน  ลูกสาวฉันเอง  ชื่อ อินธิรา  อัครลักษณ์ เธอเรี ยนจบมาจากต่างประเทศนะ และค่อน

ข้างจะเรี ยนจบเร็ วก่อนเกณฑ์ ปี นี้เธอเพิ่งอายุ 19  เองนะ “ ดร.พิศาลพูด

“ 19  “ กุมภาทวนคำอีกครั้ง

“ ใช่ น่าจะอายุมากกว่าเธอแค่ปีเดียว หวังว่าเธอคงจะไม่รังเกียจ  รับลูกสาวฉันเป็ นเพื่อนหรอก

นะ “ ดร.พิศาลพูด “ ครับ  “   กุมภาไม่รู้จะทำไง รับคำยิม้ แหย่ๆ 

“ลูกอิน ……คนที่ยนื อยูน่ ี่คือ    กุมภา  เดชาชาญ   เป็ นลูกของ เอกชัย  และ  ลินดา    เดชาชาญ  “
ดร.พิศาลพูด
“ หา!!……..นายนี่เป็ นลูกนักธุระกิจชื่อดังเหรอเนี่ย “ อินธิรา อุทาน

“ ถูกต้องแล้ว   และกุมภา   ก็จะมาเป็ นครู สอนภาษาให้เธอตั้งแต่อาทิตย์น้ ี เป็ นต้นไปด้วย “

ดร.พิศาลพูดต่อ

“หมายความว่า…….คนที่พอ่ พูดถึงก็คือ………….” อินธิรา ชี้นิ้วค้างๆไปยัง กุมภาที่ก ำลัง

โบกมือเป็ นเชิงว่าใช่แล้ว  งานนี้ เขามีโอกาสเอาคืนบ้างแล้วละ  หุ หุ หุ   

‘  โอ……พระเจ้านี่ท่านจะไม่ให้โอกาสลูกได้พบคนดีๆบ้างเหรอ  ฉางฟงงี้  กุมภางี้  แต่ละคนสุ ด

ยอดทั้งนั้นเลย” อิน ลำพึ่งในใจ ก่อนที่เธอจะคิดอะไรต่อกุมภาก็พดู ขึ้น 

“ ยินดีที่รู้จกั ครับ คุณอิน “ กุมภาพูดเน้นย้ำก่อน ส่ งมือออกไป เพื่อจับทักทาย  หญิงสาวเชิดปาก

สูง แต่ไม่ยอมจับมือด้วย แต่ดนั ยกมือไหว้เขาแทน   เอากุมภาถึงกลับอึ้งมือที่ยกขึ้นไปจะจับมือ
ค้างไปเลย

“ ฉันไม่นิยมจับมือแต่นิยมไหว้แทน  “  เพราะฉันเป็ นคนไทย พูดจบก็ปรายตาเป็ นเชิงบอกว่าจะ

จับมือฉันเหรอ ฝันไปเถอะ        

ดร. พิศาล มองดูคนทั้งสองอย่างแปลกใจ คลายกับว่าสองคนนี้รู้จกั กันก่อนหน้านี้ แล้ว โดน

เฉพาะลูกสาวที่ไม่เคยแสดงกิริยาแบบในออกมาแม้แต่ครั้งเดียว  แต่มนั ก็ท ำให้เขาพอใจเมื่อเห็น
ว่า
อิน ไม่ได้ปฏิเสธชายหนุ่มตรงหน้าเท่าไหร่ นกั

“ ตกลง พวกเธอไปกันได้แล้วละนะ  พอดีฉนั จะทำงานแล้ว  ฝากดูแล อิน ด้วยนะ กุมภา อย่าง

ให้มีลูกสาวฉันมีอะไรบุบเสี ยหายละ ไม่ง้ นั เธอต้องรับผิดชอบนะ “ ดร. พิศาลพูดจ้องมอง
อิน กับ กุมภาสลับกัน หญิงสาวหน้าขึ้นสี แดงทันที

“ พ่อ  อิน ไปรายงานตัวเฉยๆนะไม่ได้ไปทำอย่างอื่น “ เธอพูดเบาๆ

“ ไม่เป็ นไรครับอาจารย์ รับลอง ไม่มีบอบช้ำแต่แต่นิดเดียวครับ จะดูแล……เทคแคร์…….ให้

อย่างดีเลยครับ “ กุมภาเน้นย้ำคำหลังเป็ นพิเศษ  อินธิรามองหน้า กุมภา ก่อนทำหน้าปูเลี่ยน
“ ผมไปก่อนนะครับอาจารย์  “ กุมภายกมือไหว้  ก่อนหันหน้าไปมอง อิน ยิม้ ๆ

“ ไม่ตอ้ งมามองฉันเลย หันหน้าไปทางประตูโน้น “  พูดจบหญิงสาวก็ใช้มือผลักกุมภาให้รีบหัน

หน้าไปทางอื่น กุมภายิม้ แต่กท็ ำตามเธอแต่โดยดี

“ ส่ งกระเป๋ ามาสิ จะถือให้  “ กุมภาพูด

“ อืม…..ดีเหมือนกันมีคนรับใช้ถือกระเป๋ าและขับรถให้แถมเป็ นลูกคนดังซะด้วย…… พูดจบ

หญิงสาวก็ฟาดกระเป๋ าเบาๆใส่ ตวั ของ กุมภา ก่อนจะเชิดหน้ารี บเดินนำออกไป  ฉางฟงรับกระ
เป๋ ายิม้ ๆ
ดร. พิศาลเห็นอาการของคนทั้งสองยิง่ งง หนักไปใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ อิน ลูก ลืมอะไรหรื อเปล่าเนี่ย “  อินหยุดชะงักหันมาหามอง ดร.พิศาลอย่าง งง ดร.พิศาลเลย

พูดว่า

“ ตกลง จะไม่ลาพ่อสักนิดเลยใช่ไหมเนี่ย    กุมภายังลาพ่อเลย…. เอ…….เราไม่เคยเป็ นแบบนี้ มา

ก่อนเลยนี่ “

ดร. พิศาลพูดยิม้ ๆ มองดูอาการลูกสาวสุ ดหวง ตอนนี้หน้าเธอค่อยๆแดงจนเห็นได้ชดั

“ โห…..พ่อนะพ่อแกล้ง อิน อีกแล้ว “ หญิงสาวกระทืบเท้า มองไปทางกุมภาที่ก ำลังกุมท้อง

หัวเราะเธออยู่

“ กุมภา ไม่ตอ้ งมาหัวเราะฉันเลย ไปได้แล้ว “ พูดจบหญิงสาวก็เดินไปดึงแขนก่อนจะผลักให้

กุมภาเป็ นคนเดินนำหน้าแทน กุมภากำลังจะหันกลับมาเถียง

“ ไม่ตอ้ งหันกลับมาเลยนะ    ถ้าหันกลับมาเจอดีแน่นาย “  กุมภาส่ ายหัวเดินไปเปิ ดประตูออก

ก่อนเดินออกจากห้องไป   มี อิน เดินตามห่างๆ             

ดร.พิศาล  มองตามหนุ่มสาวที่ก ำลังเปิ ดประตูออกไป  เขาแน่ใจได้ทนั ที จากกริ ยาเมื่อกี้น้ ี สอง

คนนี้ ตอ้ งรู ้จกั กันมาก่อนหน้านี้ แน่นอนแต่ไม่ยอมบอกเขา                   
ในขณะเดินออกมาจากห้อง กุมภายังคงบอกลา พี่ๆทุกคน เหล่าพี่ๆต่างมองกุมภา และ อินธิรา
ยิม้ ๆ กุมภานะไม่รู้สึกอะไรเพราะเป็ นคนไม่คิดอะไรมาก  แต่ อินธิรา สิ ตอนแรกก็ยมิ้ แย้ม
แจ่มใสดีหรอก
แต่พอโดนทักว่าเป็ นแฟนกุมภาเข้าหลายๆครั้งก็เริ่ มอายขึ้นมา  ก้มหน้า งุดๆไม่กล้ามองใครอีก
หลายครั้งที่เธอต้องค่อยสะกิดว่าไปได้แล้ว กว่าจะออกจากกระทรวงได้ ก็เกือบครึ่ งชัว่ โมง

“ นายเป็ นบ้าอะไร  ไหว้ลาเกือบหมดกระทรวง  “ อิน ถามขึ้นอย่างหงุดหงิด

“ แหมก็คนรู ้จกั กันนี่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนก็ตอ้ งทักทายกันบางสิ “ กุมภาตอบยิม้ ๆ พร้อมกับ

เปิ ดประตูรถให้กบั อินธิรา

“ เชิญเลยครับคุณอิน “ กุมภาโค้งให้พดู เสี ยงหล่อ

“ เชอะ…… “ หล่อตายละ อิน พูดก่อนก้าวเขาไปนัง่ ในรถ  กุมภายิม้ ๆเดินอ้อมไปเปิ ดประตูรถ

ด้านคนขับ มองไปเห็น อินธิรากำลังนัง่ จ้องอะไรบางอย่างหน้ารถเขา กุมภามองไปยังของสิ่ งนั้น
ใจหายวาบ            

เขารี บเอื้อมมือไปจับสิ่ งนั้นมายัดใส่ กระเป๋ ากางเกงอย่างรวดเร็ ว   อินธิรา อมยิม้ ก่อนหัวเราะเสี ยง

ดัง

“ แฟนนายนี่ไซค์เล็กจังนะ “ อินธิราพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย

“ เธอไม่ใช่แฟนผม   แต่บงั เอิญเพื่อนเธอขว้างมันมาให้ผมโดนบังเอิญนะ “ กุมภาพูดยิม้

“ หุ หุ ไม่ตอ้ งมาโกหกฉันเหรอ ไม่คิดว่านานจะชอบไซค์เล็กๆนะเนี่ย “  อินธิราพูดไปหัวเราะ

ไป  กุมภายิม้ ขยับตัวยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆ อินธิราพูดว่า

“ มันก็ไม่แน่นะ แต่ไซค์พิเศษอย่าง คัพ C  ของใครบ้างคนนี้ ผมชอบมากเลยนะ “ กุมภาพูดพร้อม

จ้องหน้า อินธิรา เธอหน้าขึ้นสี รีบเอามือปิ ดหน้าอกทันที

“ ไอ้กมุ ภาบ้า……เดี๋ยวเถอะ   หันกลับไปเลย ห้ามมองฉันด้วย แล้วรี บขับรถด้วย “  กุมภาเห็น

อินธิรากอดอกแน่นหน้าแดงก่ำก้มหน้า งุดๆ ก็หวั เราะออกมา
“ ไม่ตอ้ งหัวเราะเลย  ขับรถไปได้แล้ว ฉันไม่พดู ด้วยแล้ว “ อิน พูดอย่าง งอนๆ พร้อมสะบัดหน้า
ไปทางกระจกรถ กุมภายิม้ แต่กเ็ ลิกหัวเราะถอยรถออกมาจากลานจอดรถของกระทรวง
วิทยาศาสตร์ก่อนขับออกไป        

เวลาผ่านไปสักพัก กุมภาเลยถามอินธิราขึ้น

“ อิน ตกลงจะให้ฉนั ไปสอนวันไหนละ เสาร์ หรื อ อาทิตย์ “

“ แล้วแต่นายสะดวก ถ้าไม่มีเวลาก็ไม่ตอ้ งไปก็ได้ “ หญิงสาวยังพูดไม่ยอมมองหน้าเขาเหมือน

เดิม

“ นี่ อิน อย่าง งอนสิ     “

“ไม่ได้ งอน นายมีดีอะไรให้ฉนั ต้องงอนนายด้วย ไม่ได้เป็ นแฟนกันซะหน่อย “ อินธิราพูดขึ้น

“ ครับๆ ไม่งอนก็ไม่งอน ตกลงเอาตามใจฉันใช่ไหม งั้นเอาไว้ฉนั วางเวลาไหนก็จะเข้าไปแล้ว

กัน ” กุมภาพูดขึ้น อินธิรา หันขวับมาจ้องเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ

“ บ้าเหรอ…….อยูๆ่ จะมาให้ฉนั นัง่ รอนายทั้งวัน “ อิน พูดขึ้นเสี ยง

“ งั้นตกลงวันไหนละ เวลาไหนละ “ กุมภาถามอมยิม้ แต่ไม่ได้มองหน้า อินธิรา

“ วันเสาร์กไ็ ด้เอาตอนเช้าๆแล้วกัน “ อินตอบแบบเซงๆ

“ วันเสาร์นะ งั้นขอเบอร์โทรหน่อยสิ “ กุมภาพูดขึ้น   อินธิราหันขวับมามองกุมภาหน้าบึ้ง   พูด

กระแทกเสี ยงทันที

“ นายนี่ชกั เอาใหญ่แล้วนะ นี่บงั อาจจะจีบฉันเหรอ “ กุมภาหันหน้ามอง  อินธิรา ทำหน้า งง พูด

ว่า

“จีบ…….นี่เธอรู ้สึกอย่างนั้นเหรอ “ กุมภาพูด ก่อนจะกลัน่ หัวเราะไว้ไม่อยู่

“ ไม่ตอ้ งมาทำเนียนหัวเราะเลย  ถ้าไม่จีบขอเบอร์ฉนั ทำไม “ อิน ยังถามกุมภาเสี ยงเข้ม

“ เอาๆก็ได้    ไม่ถามก็ไม่ถาม เดี๋ยวเวลามารับ ฉันจะโทรไปหาอาจารย์ และให้อาจารย์โทรมาหา

เธอ ตามด้วยเธอโทรบอกอาจารย์ และ อาจารย์โทรบอกฉัน……OK     จะเอาแบบนี้
ก็ได้…….จบ
“ กุมภา ไม่ได้ถามเธอต่อ และเงียบไปสักพัก ไม่นาน อินธิราก็เอยขึ้นก่อน

“ งั้น เอาเบอร์นายมาสิ “ อินพูด               

กุมภา  ดึงโทรศัพท์ออกมากดเลขเบอร์โทร  ก่อนจะส่ งให้เธอแทนการพูดบอกเลขหมาย  อินธิรา

รับไปดู  ก่อนจะบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของกุมภาลงเครื่ องเธอไว้  หญิงสาวชัง่ ใจนิดก่อนจะบัน
ทึกชื่อเธอและเบอร์โทรลงในเครื่ องของกุมภาด้วย

“ เอาไปสิ ……ชื่อฉันและเบอร์โทรบันทึกให้แล้วนะ ไม่ตอ้ งโทรหาพ่อฉันหรอก “ อินธิราพูด

“อืม “ กุมภาตอบคำเดียวสั้นๆยืนมือไปรับโทรศัพท์พร้อม พร้อมกับยิม้ กวนๆให้กบั อินธิรา

“ นายยิม้ อะไร เลิก ยิม้ เดี๋ยวนี้ เลยนะ “ อินธิราแวดใส่ เสี ยงดัง

“ ก็ฉนั คิดว่าเธอก็น่ารักไปอีกแบบนะสิ ……แม้บา้ งครั้งจะดูไม่เต็มเท่าไหร่ “ กุมภาพูด

“กุมภา “ อินธิราเรี ยกเสี ยงดัง

“ OK…………ถึงมหาลัยแล้วจ้า “ กุมภารี บพูดตัดบทก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในมหาวิทยาลัย

นานาชาติ

“ อินรู ้ไหมว่า ตึกที่เธอจะไปอยูแ่ ถวไหน “ กุมภาถามขึ้น

“ ตรงไปด้านหน้าเห็นแยกแล้วเลี้ยวขวา    แล้วมองหาตึกสี ฟ้านัน่ คือตึกคณะวิทยาศาสตร์ ฉันจะ

ไปรายงานตัวที่นนั่ นายก็ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ เสร็ จแล้วฉันจะโทรหานายเอง 
 นายไม่ตอ้ งวุน่ วายโทรหาฉันเด็ดขาด   ฉันไม่ชอบ “ อินพูดดังๆพร้อมกับเน้นคำท้ายเป็ นพิเศษ 
กุมภาอมยิม้ ก่อนพูดว่า

“ ข้าพเจ้าจะปฏิบตั ิการตามคำสัง่ ท่านหญิง อินธิรา ประการครับ “    อินเลิกคิว้ สวยขึ้นสูง  ก่อน

จะสะบัดหน้าไปอีกทาง            

หน้าตึกวิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยนานาชาติคณะวิทยาสาสตร์          

หลังจากรถจอดที่ขา้ งตึกวิทยาศาสตร์   กุมภารี บวิง่ มาเปิ ดประตูรถให้ อินธิรา หลังจากที่เธอลงรถ

ได้กจ็ ้ำอ้าวจะขึ้นตึกไปเลย  ไม่ได้หนั มามองกุมภาหรื อสนใจกุมภาเลยแม้แต่นอ้ ย

“ เดียวสิ   อิน  “ กุมภาเรี ยก หญิงสาวหันหน้ากลับมาหาเขา

“ วันนี้ เธอแต่งตัวสวยน่ารักมากเลยนะ   คัพ C เหมาะสำรับเธอมาก อย่างไปใส่ ฟองน้ำเพิ่มละ  “

พูดจบก็ฉีกยิม้ กว้าง

“ ไอ้……..ไอ้บา้ กุมภาเดี๋ยวเถอะ “ อินธิรา ยกกระเป๋ าจะขว้างใส่   กุมภารี บวิง่ ขึ้นรถไป ก่อนขับ

ออกไปอย่างรวดเร็ ว…………………………………….        

ตอนที่ 69 การพบเจอโดยบังเอิญ

กุมภาขับรถออกไปมองกระจกหลัง เห็นอินธิรา  กำลังกระทืบเท้าเดินเข้าไปในอาคารคณะ

วิทยาศาสตร์อยู่ กุมภาถึงกับอมยิม้ อย่างสนุกสนาน                

ตอนนี้ยงั ห่างเวลานัดกับ ธารทิพย์พอสมควร  กุมภามองนาฬิกาก่อนจะเลี้ยวรถมองหาโรงอาหาร

รวมของมหาลัยนานาชาติตอนแรกคิดว่าจะไปรอที่โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์เลย  แต่เขาคิด
ว่า  
ได้เข้ามาที่นี่ท้ งั ที ลองกินอาหารนานาชาติที่โรงอาหารรวมดีกว่า                
กุมภา วนรถหาที่จอดอยูน่ าน  ในที่สุดเขาก็ได้ที่จอดข้างสนามบาสเก็ตบอล กุมภา ก้าวลงจากรถ
เขาถอดแว่นตาออกโยนเข้าไปเก็บไว้ในรถ ก่อนมองหาโรงอาหารรวมของมหาวิทยาลัย
นานาชาติ  
นักศึกษาสาวๆคณะต่างๆที่เดินผ่านปรายตามองมายังกุมภา พร้อมทั้งส่ งตาหวานให้เป็ นระยะๆ 
เขาได้แต่ยมิ้ และยกมือทักทายตามมารยาท  เขาใช้เวลาเดินหาโรงอาหารตั้งนานก็ไม่เห็นสักที 
ในที่สุดเขาก็ตอ้ งตัดสิ นใจถามนักศักษาสาวที่เดินผ่านมากลุ่มหนึ่งที่ก ำลังจ้องมองเขาพอดี

“ สวัสดีครับ พอดีผมกำลังหาโรงอาหารรวมของมหาลัยนี้ นะครับ “

“ พี่ชื่ออะไรค่ะ “            

‘  เราถาม…น่าจะได้ค ำตอบ…แต่ท ำไม.....ได้ค ำถามกลับมาแทนหว่า……… ‘  กุมภาคิด ………

0_0

“ เออ…..”  - _ -! กุมภามองดูสาวๆที่ก ำลังจ้องมองเขาตาไม่กระพริ บ

“ โรงอาหาร…….”กุมภาอ้าปากจะถามต่อ

“ มีแฟนยังค่ะ “ นักศักษาสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

“ พี่เรี ยนคณะไหนค่ะ “ อีกคนหนึ่งถามขึ้นเช่นกัน

“ ขอเบอร์พี่ได้ไหมค่ะ “ อีกคนหนึ่งที่ก ำลังเดินเขามารวมกลุ่มถามตัดหน้าเพื่อนๆทันที  

‘  เวรแล้ว……..งานนี้ ไม่น่าถามเลยเรา เผ่นดีกว่า ‘   กุมภาคิดก็พดู ขึ้นว่า ………. -  _  - !! 

“เอา….. ขอโทษนะครับน้องๆพอดีพี่มีธุระด่วนต้องไปก่อนนะครับ แล้วว่างๆจะมาคุยด้วยครับ

“ พูดจบยิม้ แบบกระชากใจสาว  เพื่อเปิ ดทางวิ่งทันที              

เมื่อกลุ่มสาวๆเจอยิม้ พิมพ์ใจ ก็ไม่ถามอะไรอีกได้แต่มองกุมภาตาลอย  

‘  เสร็ จตู………ได้เวลาวิ่งแล้ว ‘  พอคิดจบกุมภาก็วิ่งทันทีเขาคงได้ยนิ เสี ยงกรี๊ ดๆๆๆตามหลังมา

ด้วย ตอนนี้เขามาหยุดหอบหายใจที่ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ตน้ หนึ่งมองซ้ายมองขวา 
“ อูย……ปลอดภัยแล้วเรา….เป็ นคนหน้าตาดีนี่มนั ลำบากจริ งๆแฮะ “ กุมภาพูดก่อนจะปราย
ตามองไปรอบๆ

“ นัน่ ……ใช่แล้ว……..โรงอาหารรวมมหาลัยนานาชาติ……โอ้….ถึงแล้ว หิ วจนไส้จะขาดอยู่

แล้ว “ กุมภาพูดก่อนรี บเดินตรงดิ่งไปยังโรงอาหารทันที 

โรงอาหารรวมของมหาวิทยาลัยนานาชาติ              

กุมภาก้าวเดินเข้าไปในโรงอาหารพบว่า มีคนนัง่ อยูร่ ้อยกว่าคนที่เดียว อาจเป็ นเพราะช่วงนี้เป็ น

ช่วงปิ ดเรี ยนทำให้เหลือเพียงนักศึกษาที่มาทำกิจกรรมและเรี ยนซำเมอร์ภาคฤดูร้อนอยู ่  
นักศึกษาหญิงและชายหลายคนหันมามองทางเขา ตอนนี้กมุ ภาเริ่ มเสี ยใจลึกๆแล้วที่ดนั แต่งตัว
เด่นแบบนี้   ด้วยผิวขาวจัดหน้าตาหล่อเหลาระดับเทพเรี ยกพี่  แต่ดนั ไปใส่ ชุดดำทั้งชุด 
มันเลยทำให้ผวิ เปล่งแสงนะสิ    งานนี้วนั หลังถ้าไปเที่ยวบริ เวณที่มีคนเยอะๆคงต้องใส่ ชุดสี ขาว
บ้างแล้ว   แต่เอาเถอะตอนนี้ เขาหิ วข้าวจะตายอยูแ่ ล้ว ใครจะมองก็ช่างมันเถอะ
กุมภาคิดก่อนเดินไปสัง่ อาหารที่ร้านๆหนึ่ง 

นอกโรงอาหารรวม  มหาวิทยาลัยนานาชาติ 

“ นี่ฟางฟาง เธอจะถ่อมากินอะไรไกลขนาดนี้ กินที่คณะเราก็ได้ ดูสิแถมไปลากเพื่อนในห้องมา

อีกตั้ง 10 กว่าคน  แต่วา่ เธอจะเลี้ยงพวกเพื่อนๆจริ งๆเหรอ “ ส้มจีนถามขึ้น

“ อืม……ก็ฉนั ไม่อยากมาคนเดียวนี่ อีกอย่างเลี้ยงเพื่อนๆแค่นี่จะเป็ นไรไป ไม่ใช่ไปเลี้ยงที่

โรงแรมหรู ซะหน่อย “ ฟางฟางพูดขึ้น

“ ไม่รู้นะฟางฟาง แต่วนั นี้ฉนั หางคิว้ กระตุกยังไม่รู้   เหมือนมันเตือนว่าวันนี้ จะมีเรื่ องแน่ๆ “ ส้ม

จีนพูด

“ โอ้ย……มีเรื่ องได้ไงเพื่อนมาด้วยเป็ นฝูง อีกอย่างเราไม่ได้มาหาเรื่ องใครซะหน่อย “ ฟางฟาง

พูดต่อ

“ แต่ฉนั รู ้สึกว่า….วันนี้ มีปัญญาแน่ๆ “ ส้มจีนพูด

“ เธอจะคิดมากอะไร ตอนนี้เราอยูใ่ นมหาลัยนะ มีเพื่อนๆมากันเป็ นกลุ่ม เกิดมีใครมาจีบก็ให้
เพื่อนๆช่วยก็หมดเรื่ องจะคิดอะไรมากไปทำไม “ ฟางฟางพูด

“จ้าๆๆ……แม่ดาวคณะ “  ส้มจีนพูดประชด แต่ ฟางฟางกับหัวเราะเสี ยงดัง

“ สองสาวคุยอะไรกันอยูจ่ ๊ะ…..ชวนพวกเรามาแต่คุยกันแค่สองคนหมายความว่ายังไงเนี่ย “ ยาย

ก้อย เพื่อนร่ วมห้องอีกคนที่ไปเล่นเกมส์เหมือนกันแต่อยูค่ นละแก๊งกับพวกเธอพูดขึ้น

“ ไม่มีอะไรเหรอ  ฟางฟางกลัวเจอแฟนที่ชื่อ ฉางฟงนะ “ ส้มจีนพูดขึ้น

“ยายส้มจีน….เดี๋ยวเถอะ……” ฟางฟางมองส้มจีนตาเขียว

“ ว้าๆ……..วันๆเห็นพวกเธอพูดแต่เรื่ องหมอนี่ ตกลงพวกเธอทุกคนชอบหมอนี่ใช่ไหมละ “

ก้อยพูดขึ้น

“ ไม่ “  สองสาวพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นดั หมายก่อนจะจ้องมองยายก้อยตาเขียว

“ หว้า…….งานเข้าแล้วเราไม่น่าปากเสี ยเลย “ ยายก้อยกลืนน้ำลายพูดเบาๆ

“ ห้ามพูดถึงไอ้ฉางฟงเด็ดขาดพูดแล้วอารมณ์เสี ย  ดูเถอะเข้าเกมส์คราวนี้ จะฆ่ามันให้ได้เลย “

ฟางฟางพูดก่อนจ้ำอ้าวเดินนำหน้าไปอย่างหงุดหงิดสุ ดๆ มีส้มจีนกระแทกเท้าเดินตามหลังห่างๆ
ก้อยถึงกับส่ ายหน้าพูดเบาๆกับพวกเพือ่ นๆว่า

“ ยายส้มจีน กับ ฟางฟาง เป็ นเอามากเลยนะเนี่ย “ ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเสี ยงดัง จน

ฟางฟางหันกลับมามองตะโกนว่า

“  นี่ถา้ หัวเราะกันอยูต่ รงนั้นเรื่ องเลี้ยงข้าวเป็ นโมฆะแล้วกันนะจะบอกให้ “ ฟางฟางพูด กลุ่ม

สาวๆที่หวั เราะอยูเ่ งียบกริ บทันที ก่อนจะรี บวิง่ ตาม ส้มจีน และ ฟางฟางไป
อุตส่ าได้ลม้ ทับเพื่อนทั้งทีใครจะพลาดจริ งไหม 

ภายในโรงอาหารรวมมหาลัยนานาชาติ                 

นักศึกษาสาวคณะวิทยาศาสตร์กลุ่มใหญ่ สิ บกว่าคนเดินเข้ามาเรี ยกความสนใจจากหนุ่มๆคณะ
อื่นที่มาทานอาหาร  พากันหันมามองกลุ่มของเธอตาไม่กระพริ บ

“ นี่จะนัง่ โต๊ะไหนดี “ ยายก้อยถาม

“ เอาโต๊ะกลางเลยจะได้เด่นๆ “ ส้มจีนพูดเล่นๆพร้อมหัวเราะ

“ เอางั้นเหรอ……งั้นพวกเราไปโต๊ะกลางกันเลย “ ยายก้อยสัง่ เพื่อนๆทันที

“ เดี๋ยวๆ….ฉันแค่พดู เล่นนะเอาแถวด้านนอกดีกว่านะ “ ส้มจีนร้องเสี ยงหลง แต่เพื่อนๆหาสนใจ

ไม่

“ ปากไม่ดีอีกแล้วนะยายส้มจีน เห็นไหมต้องไปนัง่ อยูก่ ลางสายตาคนอื่นๆเลย “ ฟางฟางพูด

อย่างเซงๆ ตอนนี้เธอบอกได้เลยว่าทำใจ ก่อนเดินตามเพื่อนๆเข้าไปด้านใน มีส้มจีนเดินตาม
ติดๆ 

หน้าร้านอาหารในโรงอาหารรวมมหาวิทยาลัยนานาชาติ                 

กุมภาจ่ายค่าอาหารให้กบั พนักงานหนุ่มคนหนึ่ง เขาถึงกับขนลุกซู่เมื่อพนักงานหนุ่มคนนัน่ มอง

เขาตาหวาน กุมภารี บจ่ายเงินแล้วเผ่นออกจากที่นนั่ อย่างรวดเร็ ว เขามองหาที่นงั่ ในโรงอาหาร
ก่อนจะเห็นโต๊ะแถวกลางที่วา่ งอยูห่ ลายโต๊ะ
กุมภารี บเดินไปนัง่ อย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะเริ่ มกินอย่างเอร็ ดอร่ อย                 

ที่ห่างออกไปจากกุมภานัง่ ประมาณ 9 เมตรมีนกั ศึกษากลุ่มใหญ่เป็ นผูห้ ญิงนัง่ อยู่ หลายคนเริ่ ม

มองมายัง กุมภาแล้ว แต่เขาก็ท ำเป็ นไม่สนใจนัง่ กินต่อไป 

“ นี่อะไรกันให้ฉนั เลี้ยงแล้ว ฉันต้องเป็ นคนไปซื้ อพร้อมหอบมาถวายพวกเธอเลยหรื อเนี่ย “ ฟาง

ฟาง บ่น ในขณะส้มจีน ยายก้อยและเพื่อนอีกคนหนึ่งเดินตามหลังมา แต่เพื่อนหาได้สนใจเสี ยง
เธอพูดไม่
เอาแต่พากันจ้องมองไปยังโต๊ะอาหารที่ห่างออกไป 9 เมตรตาเดียว

“ ว้า…….อย่างได้มาเป็ นแฟนจังโคตรหล่อเลยอะ “ เพื่อนฟางฟางคนหนึ่งเอยขึ้น

“ โอ้ยพวกบ้าผูช้ าย…..บ้ากันไปถึงไหนเนี่ย “ ฟางฟางพูดอย่างหัวเสี ยรี บวางอาหารที่เธอซื้ อมา
ลงบนโต๊ะ

“เพล้ง……. “ เสี ยงจานอาหารด้านหลังตกลงพื้น ฟางฟางหันไปมองอย่างหงุดหงิดเห็น ส้มจีน

กำลังยืนช็อคอยู่

“ เป็ นอะไรไป ส้มจีน “ ฟางฟางถาม      แต่หาได้รับคำตอบกลับจากเพื่อนรักไม่  ฟางฟางจึงมอง

ตามสายตาเธอไปและเธอก็เป็ นเช่นเดียวกับส้มจีนนั้นคืออ้างปากค้าง

“ หมอนัน่ นี่น่า “ สองสาวพูดพร้อมกัน เป็ นช่วงเวลาที่กมุ ภาเงยหน้าขึ้นมองพอดี พอเขาสบตา

กับหญิงสาวทั้งสองก็จ ำได้ทนั ทีวา่ ทั้งสองเป็ นใคร  เขารี บโบกมือทักทายอย่างเป็ นกันเอง

“ อ้าว……พวกเธอนัน่ เอง…” กุมภาพูดเสี ยงดังพร้อมลุกขึ้นเดินไปหาหญิงสาวทั้งสอง ทุกคนใน

กลุ่มต่างหันมามองสองสาวไม่วางสายตา ไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะไปรู ้จกั หนุ่มหล่อตรงหน้าด้วย

“ สวัสดี ตอนเที่ยงนะ ทั้งสอง  เธอเรี ยนอยูท่ ี่นี่เหรอ “ กุมภาถาม หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากุมภา

อย่าง งง อยูเ่ ลยไม่ได้พดู อะไรออกมา ส่ วนเพื่อนๆในกลุ่มเงียบกริ บรอฟังคำสนทนาของ
ทั้งสาม

“ อืมฉันเกือบลืมไปเลยนะเนี่ย……ฉันเอาของมาคืนเธอด้วย “ พูดจบก็ดึงบราเซีย ออกจาก

กระเป๋ ากางเกง ก่อนจะกางบราเซียงแล้วยืนไปต่อหน้าฟางฟาง  พร้อมพูดต่อไปว่า

“ ฉันเก็บไว้อย่างดีเลยนะเนี่ย  วันนี้ถือโอกาสคืนเธอเลยแล้วกัน “ ฟางฟางตาเหลือกค้าง  ส้มจีน

อ้าปากค้าง ส่ วนเพื่อนๆในกลุ่มตกใจตาเหลือกโพร่ ง

“ อ้าว……เป็ นอะไรไปหมดแล้ว  ฉันกำลังพูดอยูก่ บั เธอนะ “ กุมภายังพูดต่อโดยไม่รู้วา่ ตัวเองได้

ทำอะไรผิดพลาดไปซะแล้ว

“ ไอ้บา้ ………..นายทำแบบนี้แกล้งฉันใช่ไหมทำไมเอาของแบบนี้ มาคืนกันเวลานี่ดว้ ย “ ฟาง

ฟางตะโกนก้องโรงอาหาร  กุมภากระพริ บตาติดๆก่อนนึกได้มองไปรอบๆหน้าเริ่ มเป็ นสี แดง
ทันที
ส่ วนฟางฟางนะแดงก่ำนานแล้วไม่รู้วา่ โกธรหรื ออายกันแน่
“ นาย…..นายไอ้บา้ ทำให้ฉนั เสี ยชื่อหมดแล้ววันนี้ นายไม่รอดแน่ตาย “ พูดจบก็กระโดนพุง่ เขา
หากุมภาทันที กุมภารี บถอยหลังกรู ก่อนจะวิ่งอ้อมโต๊ะกลางที่มีเพื่อนๆนัง่ อยูเ่ ต็มไปหมด

“ เดี๋ยวๆ  ใจเย็นๆ  ฉันขอโทษไม่ได้ต้ งั ใจจริ งๆนะ “ กุมภารี บพูด

“ ไม่ฟังแล้วฉันเสี ยชื่อเพราะนายไปแล้ว ยังไงวันนี้ ตอ้ งกระทืบนายให้ได้  ส้มจีนมาช่วยกัน

หน่อย ฉันคนเดียวจัดการหมอนี่ไม่ได้แน่ๆ “ ฟางฟางพูด

“ แล้วทำไมฉันต้องไปจับหมอนัน่ ด้วยละ “ ส้มจีนแย้งขึ้น

“ ไม่ตอ้ งมาพูดดีเลยเมื่อวานเธอนัน่ แหละเป็ นคนเอาบราเซียให้หมอนี้ ดงั นั้นเธอก็ตอ้ งรับผิดชอบ

เรื่ อง บราเซียตัวนี้ ดว้ ย “ ฟางฟางพูดเสี ยงดัง ส้มจีนอ้างปากค้างมองดูเพือ่ นๆร่ วมห้องที่ก ำลังจ้อง
ตกเธออย่างตะลึง

“พูดแบบนี้ ได้ไงเนี่ยฟางฟาง…….แบบนี้ ฉนั ก็ตายหมู่รวมกับเธอนะสิ “ ส้มจีนพูด ฟางฟางคิดได้

ยิม้ แหย่ๆพูดว่า

“ โทษที  ลืมคิดไป “

“ นี่แสดงว่าพวกเธอทั้งสองกับสุ ดหล่อคนนี้ “ ไม่จริ งว๊ายยยยยยยย…….ยายก้อยพูดเสี ยงดังก่อน

ร้องกรี๊ ดกันโรงอาหารแทบแตก

“ ฉันอิจฉาจังเลย “ ยายก้อยแหกปากขึ้นสุ ดเสี ยง  สองสาวตอนนี้ ตกเป็ นจำเลยสังคมอย่างช่วยไม่

ได้เรี ยบร้อยมหาลัยกุมภาแล้ว                  

กุมภายืนนิ่งตอนนี้พอจะสำนึกได้แล้วว่าทำอะไรไป   งานนี้ เขาตายแน่ๆ   ตอนแรกแค่จะมา

ทักทายสองสาวเฉยๆ แต่ท ำไม่มนั กลายเป็ นเรื่ องใหญ่แล้ว                      

ตอนนี้ถา้ จะให้ดีเตรี ยมตัวหนีไปจากที่นี่ให้เร็ วที่สุดเป็ นดี   ก่อนที่เขาจะกลายเป็ นศพเพราะสอง

สาวนี่  หลังจากเสี ยงกรี๊ ดจบ    ทุกคนในกลุ่มหรื อเกือบทั้งโรงอาหารหันมามองกุมภา
ตาเดียว กุมภาไม่รู้จะทำตัวยังไงรี บเอยขึ้นว่า

“ ขอโทษนะครับที่มาลบกวน ผมขอตัวก่อนนะครับ “ พูดจบรี บถอยหลังเพื่อเตรี ยมวิง่

“ นายคิดว่าจะรอดไปง่ายๆเหรอ วันนี้ “ ส้มจีนที่เลือดขึ้นหน้าไปซะแล้วพูดขึ้น

“ ใช่อย่างน้อยๆ วันนี้นายต้องโดนฉันกระทืบก่อน  “ ฟางฟางกัดฟันกรอดๆ กำหมัดแน่น

“ เออ……ฉันว่าพวกเราตกลงกันดีกไ็ ด้นะ เรื่ องทั้งหมดพวกเราสามคนก็อธิบายให้พวกเพื่อนๆ

เธอเข้าใจก็หมดเรื่ องแล้วจริ งไหม  “  กุมภาตอนนี้ พยายามหาทางรอดไว้ก่อนพูดอย่างนุ่มนวล
และหาทางออกสุ ดชีวิต

“ อธิบายบ้าบออะไร  ชื่อฉัน กับ ยายส้มจีนตอนนี้ เสี ยชื่อไปหมดแล้วเพราะนายคนเดียวเลย

เตรี ยมตัวตายซะเถอะ พูดจบก็กา้ วขาไปดักกุมภาทางซ้าย ส่ วนส้มจีนวิ่งไปดักด้านขวา 
พร้อมทั้งหักนิ้วเสี ยงดัง  ก๊อกๆ……… 

ตอนที่ 70 สองหญิงหนึ่งชาย

เพื่อนๆของทั้งสอง ต่างรู ้ถึงฝี มือการต่อสู้ของ ฟางฟาง กับ ส้มจีน ดีต่างแตกฮือกันออกจากโต๊ะ

เพราะรู ้วา่ งานนี้มีพงั โต๊ะแน่ๆ 
กุมภา ปรายตามอง ส้มจีน กับ 
ฟางฟาง คิดว่า ทำไมผูห้ ญิงสมัยนี้ มนั เก่งจังว่ะ เจอแต่ละคนเป็ นมวยทั้งนั้น                 
ฟางฟางในเสื้ อยืดสี ฟ้า การเกงยีนสี น ้ำเงิน 
ส่ วนส้มจีน ใส่ เสื้ อยืดสี เขียว 
กระเกงยีนสี ด ำ  
ฟางฟางวิ่งเข้ามาชกหมัดรัวใส่ เขาก่อน กุมภาใช้สายตามองหมัดก่อนใช้ร่างกายเพียงท่อนบนโยก
หลบไปมาอย่างรวดเร็ ว 
‘
ความเร็ วยังต่ำกว่า อิน อยูส่ องขั้น
‘
กุมภาคิดก่อนจะใช้ฝ่ามือกระแทกที่เข่าหญิงสาวที่ก ำลังจะเตะเขา ทำให้ฟางฟางเสี ยศูนย์รีบก้าว
ถอยหลังไปตั้งหลักใหม่                  
ยังไม่ทนั ที่เขาจะตั้งตัว 
เสี ยงลมก็พดั มาจากทางด้านขวา ไม่ตอ้ งบอกก็รู้วา่ ส้มจีนสปริ งตัวหวดแข้งขวาเข้าหาเขาเต็มๆ
กุมภาใช้ตน้ แขนรับแรงเตะที่นกั หน่วง    
โดนที่ตวั เองยังไม่ได้ต้ งั ตัว 
ทำให้ กุมภาร่ างถึงกับเอียงวูบทีเดียว  
เมื่อป้ องกันได้แล้วกุมภารี บทรุ ดตัวลงต่ำเตะกราดที่พ้ืนจุดมุ่งหมายที่ขาของ ส้มจีน 
ดูเธอเหมือนจะรู ้ตวั รี บสปริ งข้อเท้าถอยออกไปยืนนอกวงโจมตีของเขาได้อย่างฉิ วเฉี ยด กุมภา
กลัวทั้งสองคนเข้าซ้ำจึงใช้มือทั้งสองยันพื้น ยกขาเหวี่ยงขาเป็ นกรงจักรรอบทิศทาง 

เป็ นอย่างที่เขาคิดไว้จริ งๆ ฟางฟางกำลังจะเตะสวนเข้ามา เมื่อเธอเห็นกุมภาใช้ท่านี้เธอก็สปริ ง

ร่ างถอยออกมาตั้งหลักทันที                  
กุมภาควงขาเป็ นท่ากงจักรเพื่อสร้างเกาะป้ องกันตัวเอง 
ในพริ บตาเขาก็ยอ่ ตัวสปริ งแขนข้อแขนส่ งตัวเขาขึ้นมายืนบนพื้นอย่างสวยงาม 
“
สุ ดยอด
……
บีบอยอายเลยนะเนี่ย
.“
ยายก้อยพูดดังๆ
“
กรี๊ ดๆๆๆๆ เท่ห์สุดยอดเลยค่าาาา
“
เพื่อนๆของ ฟางฟางร้องตะโกนเสี ยงดังสนัน่ ฟางฟางหันไปจ้องมองเพือ่ นตาเขียวปัด
“
หุบปากไปเลยพวกเธอ
“
ฟางฟางพูดขึ้น   
ได้ผล เสี ยงกรี๊ ดเงียบกริ บในพริ บตา 
ส่ วนกุมภายิม้ แหย่ๆ 
หันไปมองคนในโรงอาหารตอนนี้ จอ้ งมองเขาอย่างอึ้งๆ
“
ฉันยอมรับว่านายเก่งมากที่สู้กบั พวกฉันพร้อมกันได้สองคน แต่ เมื่อกี้เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้นเท่านั้น
“
ฟางฟางพูดยิม้ ๆ                  
กุมภาเริ่ มรู ้สึกกลัวขึ้นมาซะแล้ว เขารี บมองหาทางหนีทนั ที ปัญหาของเขาคือไม่สามารถตอบโต้
ได้ จะให้หลบอย่างเดียวมีหวังต้องพลาดสักครั้งแน่ๆ 
ถึงฝี มือของทั้งสองยังไม่ถึงขั้น อิน ก็เถอะ แต่ถา้ ร่ วมมือกันนี่ เขาว่าลำบากกว่าสู้กบั อิน มากเลย
ที่เดียว
“
เตรี ยมรับมือ 
“
ฟางฟางพูดก่อนจะพุง่ ตัวเข้าหาเขาใหม่ เขาปรายตาไปยัง ส้มจีนที่ยนื มองอยูอ่ ย่างระวัง แต่กย็ งั
ไม่เห็นที่ท่าว่าเธอจะบุกเข้ามา    
กุมภารี บปรายตากลับมายังฟางฟางก่อนจะยกแขนขึ้นป้ องกันขาซ้ายของ ฟางฟางที่เตะเข้ามา
“
พรึ บ
……. “
เสี ยงแข้งซ้ายกระทบแขนเมื่อฟางฟางเตะโดนการ์ดของกุมภา 
ฟางฟางสลับเท้าอีกข้างขึ้นเตะต่อทันที 
กุมภาใช้แขนอีกข้างตั้งการ์ดกันเอาไว้ 
ก่อนใช้ก ำลังดันขาฟางฟางให้เสี ยหลักล้มลง 
แต่ดูเหมือนกุมภาจะประเมินฝี มือ ฟางฟางต่ำไป ทันทีที่เธอรู ้วา่ ถูกดัน เธอก็ผอ่ นแรงที่ขาทันที
พร้อมกับรับแรงส่ งในการดันของกุมภาหมุนตัวก่อนดีดตัวถอยห่างกุมภาอย่างง่ายดาย   

ยังไม่ทนั ได้พกั หายใจเลย                  

ส้มจีนก็พงุ่ หมัดขวาเข้ามาทางด้านข้างของเขาโดนเป้ าหมายเธอเล็งที่ปลายคางเขาพอดีกมุ ภา
เอียงศรี ษะไปข้างหลังเล็กน้อยก็สามารถหลบรอดไปได้อย่างฉิ วเฉี ยด                  

แทนที่เธอจะถอยหลังกลับไป
…..
แต่เธอกับใช้ขาซ้ายก้าวเข้ามาอยูด่ า้ นหน้าตัวเขา   
กดปลายเท้าลงพื้นทิ้งน้ำหนักเพิม่ แรงส่งหมุนแขนหักตัวฟันศอกเข้าใส่ เขาอย่างรวดเร็ ว กุมภา
จ้องวิธีการต่อสู้ของเธอตาไม่กระพริ บ เขารี บสะบัดมือฟาดที่ขา้ งศอกของ
ส้มจีนเบาๆ 
ก่อนเอี้ยวตัวหลบเล็กน้อย ตำแหน่งที่สม้ จีนเล็งก็พลาดเป้ าไปอย่างหน้าเสี ยดาย กุมภาไม่
ประมาทรี บหมุนตัวตามทิศทางที่ศอกของส้มจีนกระแทกเข้ามา ทำให้เขาหลุดออกมายืนด้าน
ข้างได้โดนไม่เป็ นอะไร                
ส้มจีนเห็นการลงมือทั้งสองของตัวเองพลาดเลยกระโดดถอยหลังออกมาตั้งหลักใหม่
“
แปะๆๆ
…….. “
เสี ยงตบมือดังสนัน่ ไปทัว่ โรงอาหาร ทำให้ฟางฟาง กับ ส้มจีนที่ก ำลังจะบุกพร้อมกัน  
หยุดชะงักไป
“
กรี๊ ดๆๆๆๆๆ
“
เสี ยงร้องตะโกนของกลุ่มสาวๆในโรงอาหารดังขึ้นสนัน่ หวัน่ ไหวไปหมด ฟางฟางหันไปมอง
เพื่อนกระว่าจะด่าเพื่อนซะหน่อย แต่ผดิ คาดเพื่อนๆกำลังแบมือเป็ นเชิงว่าพวกฉันไม่มีใครกรี๊ ด
สักคนนะ  
                
กุมภามองไปยังบันไดทางออกที่มีคนมาขวางเต็มไปหมดอย่างเซงๆงานนี้ จะหนีไปยังไงละเนี่ย
ดูเหมือน ฟางฟางจะรู ้พดู ขึ้นว่า
“
นายคงหาทางหนีสินะ แต่เสี ยใจด้วยนะทางออกดันโดนกลุ่มคนปิ ดซะแล้ว
“                  
กุมภา มอง ฟางฟางฉี กยิม้    
คิดในใจว่ายายนี่ฉลาดเป็ นกรดจริ งๆ เขาปรายตาไปรอบๆโรงอาหารพบว่ามีทางออกแค่ทาง
เดียว   
โรงอาหารนี่ถูกยกสูงขึ้นจากพื้น 
6
เมตร 
ถ้าเขาโดดออกด้านข้างมีหวังเจ็บขาแน่ๆ  
มีทางเดียวต้องต้องดึงการต่อสู้กบั สองสาวให้ไปยังตำแหน่งทางออกก่อนสปริ งข้อเท้าเหยียบ
โต๊ะที่ใกล้กบั กลุ่มคนกระโดดข้ามผ่านไปได้ 
“
ฟางฟาง พวกเราลุยสองคนพร้อมกันเลยนะ
“
ส้มจีนพูด     
ทั้งสองพยักหน้าก่อนค่อยๆก้าวเท้าเข้าหาเขาอย่างแผ่วเบา กุมภารู ้ได้ทนั ที งานนี้ ตอ้ งระวังให้มาก
ไม่ง้ นั โดนอ่วมแน่ๆ                  
ยังไม่ทนั ขาดคำ ฟางฟางก็ดีดเท้าซ้ายเล็งที่กา้ นคอ กวาดมาทางด้วนหลังเขาอย่างรวดเร็ ว   
เช่นเดียวกับ ส้มจีนที่ดีดเท้าขวาเล็งที่หน้าอกเขา กุมภา เอนกายไปด้านหลังในทางสะพานโค้ง
หลบรอดท่าเท้าทั้งสองเส้นยาแดงผ่านแปด กุมภาใช้มือดันตัวตีลงั กากลับหลังไปสองครั้ง
สองสาวตามติดยิงหมัดชุดใส่ เข้าไม่ย้งั กุมภาใช้มือปัดป้ องได้อย่างง่ายดาย 
คราวนี้ ถึงว่าเขาโชคดีเนื่องจากความเร็วในการออกหมัด 
ทั้งสองยังไม่สูงทำให้เขาเห็นหมัดที่ชกเข้ามาอย่างชัดเจน การปัดป้ องและเอี้ยวตัวหลบจึงไม่เป็ น
อุปสรรคอีกต่อไป                
ในโรงอาหารเริ่ มมีคนมามุงดูมากขึ้น ทุกคนต่างทึ่งในความสามารถของทั้งสาม 
สองสาวแสดงออกถึงศิลปะการต่อสู้แม้แต่ผชู้ ายก็ท ำไม่ได้  
ส่ วนชายหนุ่มแสดงถึงความแข็งแกร่ ง ความนุ่มนวลในการรับมือแต่ละท่าที่สาวๆที่ประเคนใส่
ตลอดเวลา แต่เขาก็ยงั ไม่เพี้ยงพร้ำแม้แต่นอ้ ย 
ความสูงส่ งของระดับฝี มือนัน่ คือไม่มีการตอบโต้หญิงสาวทั้งสองเลยแม้แต่นอ้ ย  
อาศัยการป้ องกันและปัดป้ องเท่านั้น แต่กส็ ามารถหลบการจู่โจมได้ท้ งั หมด                  
หนุ่มๆในที่น้ นั ต่างมองสองสาวพร้อมกลืนน้ำลาย ไม่คิดว่าจะได้เห็นศิลปะการต่อสู้ที่สุดยอด
ขนาดนี้ มันเป็ นการบอกกลายๆว่า ผูห้ ญิงไม่ใช่เพศอ่อนแอเสมอไป 
และไม่ใช่จะให้ใครข่มเหงได้ง่ายๆ 
พวกที่คิดจะฉุดผูห้ ญิง ดูไว้ซะสักวันมันอาจจะเจอแบบนี้                   
ส่ วนสาวๆที่โรงอาหารต่างมอง กุมภา เป็ นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบ 
รู ปร่ างดี หุ่นเซ็กซี่ บาดใจสุ ดๆ หน้าตาหล่อระดับเทพ 
วิชาการต่อสู้สุดยอด แถมเวลาต่อสู้ยงั ยิม้ อยูต่ ลอด ทำให้ทุกคนมองว่า ชายหนุ่มคนนี้เป็ นคน
อารมณ์ดี มีอารมณ์ขนั  
เข้ากับคนได้ง่าย 
ไม่ซีเรี ยดต่อเหตุการณ์ใดๆทั้งสิ้ น 
และถ้าใครได้อยูใ่ กล้ๆด้วยจะรู ้สึกอบอุ่น และปลอดภัย                    
ตอนนี้สองสาวเริ่ มหอบหายใจถี่แล้ว ผิดกับกุมภาที่ยงั ยืนยิม้ อยูท่ ี่เดิม ไม่เคลื่อนไหวไปไหน แต่
หารู ้ไม่วา่ กุมภามันพยายามเคลื่อนที่ให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะไปถึงหน้าประตูทางออกโรงอาหาร 
“
ส้มจีน เราสองคนจะสู้พร้อมกันไม่ได้หรอก  
ต้องผลัดกันสู้ทีละคน   
อีกคนหนึ่งจะได้พกั เอาแรง และอีกอย่างยังไงหมอนี้ กไ็ ม่โต้ตอบเราอยูแ่ ล้ว จะไปกลัวทำไม ดูสิ
ว่าจะหมดแรงตอนไหน
“ 
“
งั้นเดี๋ยวฉันลุยก่อนนะ
“
ส้มจีนพูดก่อนวิ่งเข้าหาเขาพร้อมกระโดดเข่าลอยมาก่อน กุมภาเอนกาย
หลบ ตวัดมือตบที่หลังเธอเบาๆเป็ นเชิงบอกว่านี่ถา้ เอาจริ งเธอแพ้ไปแล้วนะ เมื่อเท้าทั้งสองของ
ส้มจีนลงสู่พ้ืนเธอก็หนั กับมาเม้นปากเป็ นเส้นตรง ตวัดเท้าเตะเข้าลำตัวเขาต่อ 

กุมภาเพียงเอียงตัวไปด้านหลังแค่นิดเดียวก็สามารถหลบการเตะของ ส้มจีนได้   
เธอฉี กยิม้ เมื่อเท้าที่เตะถึงพื้น พริ บตาเธอก็พลิกตัวสะบัดเท้าอีกข้าง เป็ นท่าจระเข้ฟาดหางต่อ
ทันที กุมภาอ่านทางเธอออกอยูแ่ ล้วจึงรี บสปริ งข้อเท้าส่ งร่ างของเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวหลบ
รอดท่าเท้าของส้มจีนที่ฟาดเฉี ยดลำตัวเขาเพียงไม่กี่นิ้ว                    

ตอนนี้กมุ ภาอยูห่ ่างจากประตูทางออกโรงอาหารเพียง

10
กว่าเมตรเท่านั้น ตอนนี้เขาต้องหาวิธีให้เร็ วที่สุดที่จะนำพาตัวเขาออกจากที่นี่ไป ก่อนจะคิดอะไร
ได้  
หันไปมองสองสาวอย่างเจ้าเล่ห์ทนั ที ฟางฟางแอบเห็นรี บพูดเตือน 
“
ส้มจีนระวังไว้นะ เจ้านี้คิดแผนเล่นงานพวกเราแล้ว
“
ฟางฟางร้องบอก กุมภาหันไปมองคิดว่า      
‘ 
ยายนี้รู้ไปซะหมดจริ งๆ แค่เขาปรับสี หน้ายายนี่กร็ ู ้แล้ว
‘ 
กุมภาคิด 
ส้มจีนหันไปหาฟางฟางพยักหน้า                    
เธอเริ่ มก้าวเท้าเข้าหาเขาอย่างช้าๆอีกครั้ง กุมภา มอง ส้มจีนยิม้ ๆ  
ส้มจีนมองดูกมุ ภาที่ปล่อยตัวตามสบายมือทั้งสองห้อยตกอยูข่ า้ งตัว ทำให้เธอระแวง
ขึ้น                  
ทันทีที่ถึงระยะโจมตี ส้มจีนก้าวเท้าทิ้งหมัดขวาตรงเข้าใส่ ร่ างกุมภา 
เขาใช้มือซ้ายปัดเบาๆ หมัดก็เฉี ยดผ่านร่ างกายเขาไป 
กุมภาเอียงคอเข้าไปใกล้ใบหน้าด้านข้างของ ส้มจีนก่อนเป่ าลมที่ใบหูเธอเบาๆ 
ทำให้เธอสะดุง้   
ส้มจีน รี บถอยห่างอย่างรวดเร็ว 
เธอจ้องมองกุมภาหน้าแดงก่ำ                      
เหตุการณ์ท้ งั หมดเกิดขึ้นในพริ บตา ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น 
“
นายเล่นขี้โกงนี่
“
ส้มจีนพูดขึ้น กุมภายิม้ พูดว่า
“
ฉันโกงอะไรบอกมาสิ
“
กุมภาตอบยิม้ ๆ
“
เออ
……
ก็นาย
……..
บ้าเอย
….
ฉันพูดไม่ได้
…..  
ฟางฟางสู้แทนฉันก่อน
“
ส้มจีนหันไปพูดกับ ฟางฟางที่มอง ส้มจีนอย่าง งง เช่นเดียวกับคนในโรงอาหาร
“
ก็ได้ 
“
ฟางฟางพูด                  
ทันทีที่พดู จบเธอก็บุกอย่างรวดเร็ ว งานนี้เธอเริ่ มจากใช้เท้าเตะสลับข้างยิงใส่ ล ำตัวกุมภาถี่ยบิ   
กุมภาใช้มือทั้งสองข้างตั้งการ์ดรับไว้อย่างเหนียวแน่น   
พร้อมกับก้าวเท้าถอยหลังเพื่อลดแรงกระแทกที่เกิดขึ้น
ฟางฟางเห็นว่าไม่ได้ผล จึงกระโดดถอยหลังเพื่อตั้งหลักอย่างที่เคยชิน  
กุมภาแทนที่จะอยูเ่ ฉยๆเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้เขากับบุกเข้าหาฟางฟางอย่างรวดเร็ ว ฟางฟาง
เห็นรี บสปริ งข้อเท้าถอยห่างไปอีกหลายก้าว กุมภายิม้ สปี ดเร่ งความเร็ วเท้าวิ่งฉี กไปอีกทาง
                      
เมื่อถึงตำแหน่งโต๊ะที่เล็งไว้เขากระโดดขึ้นเหยียบสปริ งข้อเท้าสุ ดแรงทำให้ร่างเขาลอยอยูเ่ หนือ
พื้นเกือบ สามเมตร กุมภาม้วนตัวตีลงั กากลางอากาศ 
ข้ามกลุ่มคนที่มุมดูอยูบ่ ริ เวณหน้าประตูลงสู่ พ้ืน ก่อนจะติดเกียร์หา้ วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ ว  
ส้มจีน กับ ฟางฟางแหวกกลุ่มคนออกมาได้กไ็ ม่เห็นกุมภาแม้แต่เงาแล้ว
“
โอ้ย
…….
มันรอดไปได้ยงั ไงเนี่ย
“
ฟางฟางบ่นขึ้น
“
แล้วที่น้ ี จะทำยังไงเนี่ย
“
ส้มจีนทรุ ดตัวนัง่ ลงกับบันไดพูดเบาๆ
“
อย่างเพิง่ คิดอะไรมากเลยกลับไปหาเพื่อนๆในโรงอาหารก่อนดีกว่า
“
ฟางฟางพูด ส้มจีนพยักหน้าก่อนจะลุกเดินตามฟางฟางเข้าโรงอาหารไป                      
ที่โต๊ะอาหารเพื่อนๆของฟางฟางและ ส้มจีนต่างมองเธอสองคนตาไม่กระพริ บ ก่อนที่ยายก้อยที่
เป็ นหน่วยกล้าตายพูดขึ้นว่า
“
นี่พวกเธอลึกซึ่งกับพระเอกคนนั้นถึงขั้นสุ ดยอดแล้วใช่ไหม
“
“
ยายก้อย
“
ส้มจีนหน้าแดงก่ำตะเบงเสี ยงดัง
“
ก็ที่ฉนั เห็นมันให้ฉนั คิดไปทางนั้นนี่น่า เธอดูสิในโรงอาหารนี้ ใครไม่คิดแบบพวกฉัน
“ 
ยายก้อยพูดพร้อมชี้ไปที่โต๊ะข้างเคียงที่ก ำลังซุบซิบนินทาพวกเธออย่างสนุกปาก    
ฟางฟางเบ้ปาก หันไปมอง ส้มจีน ที่ท ำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“
นี่พวกเธอเป็ นเพื่อนฉันใช่ไหม
“
ส้มจีนพูด ทั้งหมดพยักหน้า
“
งั้นเธอต้องเชื่อฉันนะ ฉันกับไอ้หมอนั้นไม่มีอะไรกันจริ งๆ
“ 
“
แล้วบราเซียละ
“
ก้อยถามขึ้นอย่างอยากรู ้ 
ฟางฟาง มองหน้า ส้มจีน ถอนหายใจก่อนจะเริ่ มเล่าเรื่ องราวทั้งหมดให้เพื่อนๆฟัง 
“
คิ คิ คิ
…….
เรื่ องมันเป็ นแบบนี้ เองเหรอ โธ่ เราก็นึกว่าพวกเธอกันสุ ดหล่อนัน่ ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“
ยายก้อยพูดขึ้น
“
ตกลงพวกเธอทุกคนเชื่อพวกฉันแล้วใช่ไหม
“
ส้มจีนพูด
“
พวกฉันเชื่อเธอ ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม  
แต่วา่
…………….”
ยายก้อยพูดจบก็ช้ ีไปที่โต๊ะอื่นๆในโรงอาหาร  
ฟางฟาง กับ ส้มจีนหันหน้าไปมอง กลุ่มคนจากคณะต่างๆที่พากันซุบซิบนินทาพวกเธออยูอ่ ย่าง
อ่อนใจ
“
ช่างพวกเขาเถอะจะนินทาอะไรก็เรื่ องของพวกเขา   
พวกฉันซวยเองนี่ที่ไปเจอหมอนัน่ ค่อยดูเถอะเจอกันอีกครั้งจะกระทืบให้แบนติดดินเลย
“
ฟางฟางพูดขึ้น
“
พวกเธอจะกินอะไรก็กินเลยนะ 
ฉันขอตัวกับคณะไปทำใจก่อน
“
ส้มจีนพูดขึ้น ก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหารอย่างเซงสุ ดๆ
“
ฉันไปด้วย
“
ฟางฟางพูดขึ้น ก่อนจะเดินตามกันออกจากโรงอาหารไป  
ห้องอาหารคณะวิทยาศาสตร์  
                    หน้าโรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ กุมภายืนมองโทรศัพท์สีด ำที่ พี่โชคทำให้เขา พี่
โชคบอกว่าถ้าอุณหภูมิอยูท่ ี่ 32 - 38 โทรศัพท์เครื่ องนี้จะเป็ นสี ด ำตลอดไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แต่ถา้ ลดลงหรื อสูงกว่านี้รูปจึงปรากฏ กุมภาละสายตาจากโทรศัพท์จึงหันไปมอง  
แผนที่ๆธารทิพย์เขียนให้เขาไว้
“
โต๊ะที่
3 
“
กุมภาพูดเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในโรงอาหาร  
พบว่ามีแต่ผหู้ ญิงเต็มไปหมด ทุกคนต่างหันมาที่เขา    
กุมภาเจอสายตาแบบนี้ ถึงกับตัวลีบไปเลย
“
ยายบ้าทิพย์ นัดที่อื่นก็ไม่ได้ นัดแบบนี้มนั ฆ่ากันทางอ้อมนี่หว่า
“
ตอนนี้กมุ ภาจะไม่พยายามสบตาใครทั้งสิ้ น เพราะเขาเริ่ มเป็ นห่วงตัวเองแล้ว ถ้าเกิดโดนรุ มทึ้งที่
นี่รับลองเละแน่ๆ  
กุมภาปรายตามองหาสองสาวในที่สุดเขาก็เห็นยายทิพย์ กับ ยายอ้อมจนได้ เช่นเดียวกับสองสาว
ที่มองเห็นเขาแล้ว กุมภาจึงเดินเขาไปที่โต๊ะของทั้งสองก่อนนัง่ ลง
“
ทำไมต้องนัดที่คนเยอะอย่างนี่ดว้ ย
“
กุมภาพูด เมื่อเห็นสายตาสาวๆมองมายังโต๊ะที่เขานัง่
“
ก็พวกฉันไม่รู้นี่ 
นึกว่าวันนี้ จะไม่ค่อยมีคน
“
อ้อมพูดขึ้น
“
ตกลงไหนโทรศัพท์ของฉัน
“
ทิพย์พดู ขึ้น กุมภา ดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ ากางเกง ส่ งให้ ธารทิพย์ยมิ้ ๆ
รับโทรศัพท์ไปดูอย่างพอใจ  
“
เออ
……..
งั้นฉันไปก่อนนะ
“
กุมภาพูดขึ้นอย่างร้อนล้น เพราะว่าโรงอาหารที่นี่ติดแอร์โอกาสที่โทรศัพท์จะเปลี่ยนจากเครื่ องสี
ดำกลายเป็ นภาพมีสูงมากเพื่อความปลอดภัยต้องรี บเผ่นให้เร็ วที่สุด
“
อืม
……
ตามสบาย
“
อ้อมพูด
“
งั้นฉันไปก่อนละนะ
“
กุมภาพูดพร้อมกับลุกขึ้นหันหน้าเดินทันที
“หยุด
เดี๋ยวนี้ นะ!!!