Ang Tanong ng Buwan

Tinanong ng buwan ang araw, "Ano ang alam mo sa pag-ibig?"

"Nasusunog," sabi ng araw.
“Nagliwanag. Ito ay isang bagay na ginagawa mo at pagkatapos ay ipamimigay."
"Huwag kang makinig sa kanya," sabi ng mga ulap. "Ang malaking bola ng gas na ito ay hindi alam kung
ano ang kanyang pinag-uusapan."
"Oo, alam ko," sabi ng araw. "Sino kung hindi ako ang nagpapalaki ng mga rosas?" "Namin," sabi ng
mga ulap. "Ang pag-ibig ay nagpapalusog, tulad ng ulan. Ginagawa naming berde ang mga burol at
pinupuno namin ang mga sapa upang sila ay kumanta sa kanilang mga ilog."
"Bakit mo natanong?" sabi ng araw.
"Sa tingin ko baka ako ay umibig," sabi ng buwan. "Sinusubukan kong intindihin." Kaya't pumunta ang
buwan at tumingin sa mga disyerto. Sila ay tuyo at mainit at walang laman.
“Nakita mo?” sabi ng mga ulap. Ngunit maganda pa rin ang mga disyerto. At kaya ang buwan ay
pumunta at tumingin sa mga sapa sa kanilang mga kama, at sila ay malamig at basa at puno. At
magaganda rin sila.
"Ano sa tingin mo?" tanong ng buwan sa langit.
"Gusto kong malaman kung umiibig ako." "Tanungin mo ang lupa," sabi ng langit, kaya tinanong ng
buwan ang lupa. “Tinatakpan ako ng mga ulap,” sabi ng lupa. “Pinapamumulaklak nila ako. Pinapainit
ako ng araw. Kung wala sila magiging malamig at tuyo ako."
“Ang pangit mo kung wala sila. Iyon ang pag-ibig?"
“Lalamig at tuyo ako,” sabi ng lupa, “ngunit hindi pangit. Ikaw ay malamig at tuyo, aking maliit, at ikaw
ay maganda."
"Hindi tulad mo," sabi ng buwan.
"Hindi tulad ng karagatan."
“Walang katulad ko. Walang katulad mo,” sabi ng lupa.
"Parang kaibig-ibig ako kapag hawak niya ang aking liwanag," sabi ng buwan.
“Sino ang mahal mo, anak? Anong klaseng pagmamahal ang gusto mo?"
"May iba't ibang uri ba?" tanong ng buwan. “Pinainit ako ng araw at hinihila ako. Tinatakpan ako ng mga
ulap, kapag naaalala nila. Binabago ng langit ang bawat kulay para sa akin. Paano kayo magmahalan?"
"Kami ay sumasayaw," sabi ng buwan, at alam nilang ang ibig niyang sabihin ay ang karagatan.
“Itinulak ko at hinihila niya. Bumangon ako at umayos, bumangon siya at lumuhod. Tinutulak niya,
hinihila ko. Paikot-ikot kami at pinapanood ko ang taas ng tubig niya at sa tingin ko hindi ako
magsasawang tawagin siyang maganda. Pag-ibig ba iyon?"
"Ito ay ang iyong sariling repleksyon lamang ang nakikita mo sa ibabaw ng karagatan," nanunuya ang
mga ulap.
"Ito ay tulad ng kapag lumubog ang araw, at tinatawag tayong maganda, ngunit ito ay ang kanyang
sariling mga kulay lamang ang mahal niya."
"Mahal ko siya kahit na wala akong liwanag," sabi ng buwan. "Siguro mas mahal ko siya noon."
"Mahal mo lang siya dahil sinusundan niya kung saan ka patungo," sabi ng araw.
"Ito ay isang sayaw," sabi ng buwan.
"Ito ay makasarili," sabi ng mga ulap. “Palautos. Maramot.”
"Siya ang puso ng aking orbita," sabi ng buwan. "Ako ay mabubuhay sa pamamagitan niya hanggang sa
siya ay gas at ako ay alikabok at ang uniberso ay malamig at patay."
Pagkatapos, ang araw at mga ulap ay tumahimik at naglaho, at ang mga bituin ay lumitaw mula sa
kanilang pinagtataguan.
"Pag-ibig ba ito?" tanong ng buwan.
"Hindi ka nagtatanong sa mga tamang tao," sabi ng mga bituin.
"Tinanong ko ang araw, kung sino ang nasusunog," sabi ng buwan. “Tinanong ko ang mga ulap, kung
sino ang sumasakop. Tinanong ko ang langit, kung sino ang mananatili magpakailanman. Tinanong ko
ang lupa, kung sino ang gumawa sa akin.” "Ngunit naitanong mo ba sa karagatan, sino ang nagmamahal
sa iyo?" sabi ng mga bituin.
"Oh," sabi ng buwan. At kaya ang buwan ay bumaba sa karagatan at nagtanong, "Ito ba ang pag-ibig?"
At sinabi ng karagatan, "Oo."