Professional Documents
Culture Documents
Gobernador ng Bohol
Nagsilbi si Garcia bilang gobernador ng Bohol mula 1932 hanggang 1941.
Senado
Nahalal siya sa Senado ng Pilipinas noong 1941 ngunit hindi nakapaglingkod
dahil sa pananakop ng mga Hapones noong Disyembre 1941. Ipinagpatuloy
niya ang paglilingkod bilang Senador nang mapalaya ang Pilipinas sa
pananakop ng mga Hapones noong 1945. Siya ay nanungkulan mula 1945
hanggang 1953.
Panahong Hapones
Pagkatapos sumuko ang mga Amerikano sa mga Hapones noong Mayo 1942,
si Garcia ay pinahanap ng mga autoridad na Hapones upang hulihin dahil sa
kanyang pagtangging sumali sa pananakop ng mga Hapones. Siya ay sumali
sa puwersang gerilyang laban sa Hapon sa Bohol hanggang sa matapos ang
Ikalawang Digmaang Pandaigdig.
Pangalawang Pangulo
Inaugurasyon nina Ramon Magsaysay at Carlos P. Garcia bilang Pangulo at
Ikalawang Pangulo noong 30 Disyembre 1953, Independence Grandstand
(ngayong Quirino Grandstand)
Noong Nobyembre 1953, si Garcia ay nahalal na Pangalawang Pangulo
kasama ni Ramon Magsaysay bilang Pangulo ng Pilipinas. Sa ilalim ni
Magsaysay, si Garcia ay naging Kalihim ng ugnayang pandayuhan.
Pangulo
Inaugurasyon ni Carlos P. Garcia bilang Pangulo ng Pilipinas sa kamatayan ni
Ramon Magsaysay.
Noong Marso 1957 si Garcia ay naging presidente matapos pumanaw si
Ramon Magsaysay sa isang aksidente sa eroplano.
Ekonomiya
Bilang Pangulo, nagpanatili siya ng isang striktong programa ng paghihigpit
upang maalis ang korupsiyon. Sinikap niyang pigilan ang yumayabong na
itim na pamilihan at sinikap na pagsiglahin ang ekonomiya. Ang paglago ng
ekonomiya ng Pilipinas ay nasa 4.54 %. Kanyang ipinatupad ang patakarang
"Pilipino Muna" upang wakasan ang pananaig ng mga dayuhan sa
ekonomiya ng Pilipinas.
Kamatayan
Libingan ni Carlos P. Garcia sa Libingan ng mga Bayani
Bukod sa kanyang mga nagawa bilang makabansang politiko, si Garcia ay
kilala rin na makata sa kanyang diyalektong Boholano. Namatay siya sa atake
sa puso noong 14 Hunyo 1971 sa edad na 74.
Karera sa kongreso
Nang pagkalooban ng Estados Unidos ang Pilipinas ng kalayaan noong 4
Hulyo 1946, ang Kongreso ng Pilipinas ay itinatag. Pagkaraan ng digmaan at
pagtatag ng Republika ng Pilipinas noong 1948, hinirang ni Pangulong
Manuel Roxas si Marcos bilang special technical assistant. Sa parehong taon
ay tumakbo si Marcos sa kongreso at nahalal ng dalawang beses. Sa gitna ng
kanyang ikatlong termino bilang kinatawan, siya ay tumakbo sa Senado.
Kinatawan
Si Marcos ay tumakbo at dalawang beses na nahalal bilang kinatawan ng
ikalawang distrito ng Ilocos Norte noong 1949 hanggang 1959 at nagsilbi
bilang minority floor leader sa isang punto at umasal na temporaryong
Pangulo ng Partido Liberal noong 1957. Siya ay pinangalanang chairman ng
House Committee on Commerce and Industry and member of the Defense
Committee na pinamunuan ni Ramon Magsaysay. Sa ikatlong pagkakataon
ay nahalal siyang kinatawan noong 1957.
Senado
Noong 1959, si Marcos ay tumakbo sa Senado at nagkamit ng pinakamataas
na bilang ng mga boto. Siya ay isang kasapi ng Senado mula 1959 hanggang
1965 na nagsilbing pangulo ng Senado mula 1959 hanggang 1965. Siya ang
minority floor leader, 1960; ehekutibong bise-presidente, LP 1954–1961 at
presidente ng partidong Liberal 1961–1964.
Punong Ministro
Noong 7 Abril 1978, idinaos ang unang halalan para sa Batasang Pambansa
kung saan nakuha ng partido ni Marcos ang 152 ng 165 upuan nito na
gumawa kay Ferdinand Marcos na Punong Ministro ng Pilipinas mula 1978
hanggang 1981. Inakusahan ng oposisyon si Marcos ng pandaraya sa
pagbilang ng mga balota.[30]
Bagong Lipunan
Mga ilang buwan bago ipahayag ang Batas Militar, tinunton ng Pangulo ang
sakit ng bayan sa pagkakaroon ng isang "lipunang may karamdaman." Ang
bagay na ito'y kanyang ibinibintang sa mga pangkating makapangyarihan na
kanyang tinaguriang oligarkiya (kapangyarihan sa pamahalaang nasa kamay
ng iilang tao) at mga maka-Maoistang Komunistang naghahangad ba ibagsak
ang pamahalaan sa pamamagitan ng subersiyon at paggamit ng karahasan.
Pagpapatalsik sa kapangyarihan
(Pagpaslang kay Ninoy Aquino)
Ang pagpaslang kay Ninoy Aquino noong 1983 ang kalaunang naging
katalista na humantong sa pagpapatalsik kay Marcos. Ang partidong
oposisyon ay sumisi kay Marcos ngunit ang iba ay sumisi sa militar at kay
Imelda. Noong 21 Agosto 1983 pagkatapos ng isang tatlong taong
pagkakatapon sa Estados Unidos, si Ninoy ay pinaslang habang bumababa sa
isang pangkalakalan (commercial) na paglipad sa Manila International
Airport na kalaunang pinangalanang Ninoy Aquino International Airport
bilang pagpaparangal kay Ninoy. Ang kanyang asasinasyon ay nagpagulat at
nagpagalit sa maraming mga Pilipino na nawalan ng pagtitiwala sa
administrasyon ni Marcos.
Snap Election
Simula 1983 pagkatapos ng pagpaslang kay Ninoy, ang mga opisyal ng
pamahalaan ng Estados Unidos ay hindi na sumuporta sa rehime ni Marcos
at naghanap sila ng mga paraan upang mapatalsik na si Marcos sa
kapangyarihan. Sa mukha ng papalalang kawalang kasiyahan ng mga
mamamayang Pilipino, pinatawag ni Marcos ang isang Snap election noong
3 Nobyembre 1985 na may natitira pang higit sa isang taon sa kanyang
termino. Ang snap election ay tinawag para sa 17 Enero 1986 at pagkatapos
ay nilipat sa 7 Pebrero 1986.
Kamatayan
Pagkalipas ng tatlong taon, namatay siya noong 28 Setyembre 1989 sa
Honolulu, Hawaii sa edad na 72 sa cardiac arrest matapos ng matagal na
pakikipaglaban sa mga karamdaman ng bato, baga at puso.
Naging unang asawa niya si Purita de la Rosa. Nang sumakabilang buhay ito,
naging pangalawang asawa niya si Evangeline Macaraeg. Anak niya si Gloria
Macapagal-Arroyo, ang sumunod na Pangulo ng Pilipinas, at sina Maria Cielo
Macapagal Salgado, Arturo Macapagal , at Diosdado Macapagal, Jr.
Kamatayan
Namatay siya dahil sa atake sa puso, pneumonia, at sakit sa bato, sa
Sentrong Pangkalusugan ng Makati (Makati Medical Center) sa Lungsod ng
Makati, noong 21 Abril 1997, sa edad na 86. Inilibing siya sa Libingan ng mga
Bayani sa Taguig, Maynila.