მწვანედ საკითხები რომლებიც მეორდება და წერია პასუხი

წითლად მურტალი საკითხები

Ბილეთი 1

1.მწვავე ლეიკემიების კლასიფიკაცია, განსაზღვრის მეთოდი

მწვავე ლეიკემიის კლასიფიკაციის რამდენიმე ვარიანტი არსებობს :

(1) (ფრანგულ-ამერიკულ-ბრიტანული) (FAB) , რომელიც ეფუძნება უჯრედის მორფოლოგიური,

ციტოქიმიიურ და იმუნოფენოტიპურ კვლევას.,
(2) World Health Organization (ჯანმო, ჯანო რაც გინდათ ის დაუძახეთ)
Მწვავე ლეიკემიების კლასიფიკაცია, რომელიც ემყარება მორფოლოგურ სურათს და შესაბამისად
იყოფა რ
(3) იმუნოფენოტიპირებით იყოფა მარტო და ეს შემოგვთავაზა European Group for the immunological
classification of leukemias (EGIL) ანუ ლეიკემიების იმუნოლოგიური კლასიფიკაციის ევროპულმა
ჯგუფმა.

მარა(FAB) ყველაზე ქაია.

FAB (ფრანგულ-ამერიკულ-ბრიტანული) კლასიფიკაციის მიხედვით, არსებობს მწვავე

მიელობლასტური ლეიკემიის მიმდინარეობის 7 ვარიანტი:
M1. მიელობლასტური ლეიკემია უჯრედების მომწიფების გარეშე;
M2. მიელობლასტური ლეიკემია უჯრედების არასრული მომწიფებით;
M3. პრომიელობლასტური ლეიკემია;
M4. მიელომონობლასტური ლეიკემია;
M5. მონობლასტური ლეიკემია;
M6. ერითროლეიკემია;
M7. მეგაკარიობლასტური ლეიკემია.

M4-M7-ის ადრეული ვარიანტები მწვავე ლეიკემიის ცალკე სახეობად განიხილება. ზუსტი დიაგნოზის
დასმა შესაძლებელია მხოლოდ სიმსივნური უჯრედების იმუნოფენოტიპირებით და ციტოქრომული
შეღებვით. ჩვეულებრივ, დიაგნოსტირების მიზნით ტარდება ძვლის ტვინის პუნქცია, მიღებულ
მასალას ღებავენ სპეციალური საღებავით და ათვალიერებენ მიკროსკოპით.
დაავადების საწყის ეტაპზე ღვიძლი და ელენთა ნორმაშია, ლიმფური კვანძები გადიდებული არ არის,
მაგრამ სისხლში შეიმჩნევა ფორმიანი ელემენტების შემცირება, ნორმალური სისხლმბადი
უჯრედების გამოდევნა ნეოპლაზიური უჯრედებით. შედეგად ვითარდება ანემია, თავს იჩენს
სიფითრე, ჰიპოქსიის სიმპტომები

Მორფოლოგიური კლასიფიკაცია:

FAB Type ბლასტომერების მახასიათებლები:

L1 პატარა უჯრედები მცირე ციტოპლაზმით; ბირთვი გაურჩევადია და ფაქტობრივად არ ჩანს.
L2 დიდი ან მოზრდილი უჯრედები, ჰეტეროგენული ზომიერად უხვი ციტოპლაზმით
მიკროსკოპში ჩანს დიდი და თვალსაჩინო ბირთვები, ჩაღრმავებებით.

L3 დიდი ზომის უჯრედები კარგად გამოხატული ციტოპლაზმით, რომლებსაც გაანიათ

რეგულარულად ოვალური ფორმის ბირთვები. უშუალოდ ბირთვებიც თვალსაჩინოა და გარჩევადი,
კერძოდ განირჩევა ციტოპლაზმური ბაზოფილია და ვაკუოლები.

2.პერიფერიული სისხლის სურათი არაჰემოპოეზური ონკოდაავადებებისას

თირკმლის სიმსივნის დროს აღინიშნება ერითროციტოზი, ანუ ერითროციტების რაოდენობის

მომატება. ფილტვის, საჭმლის მომნელებელი სისტემის, საკვერცხის ან ძუძუს სიმსივნეების
არსებობის შემთხვევაში იზრდება თრომბოციტთა საერთო რაოდენობა, ანუ ვითარდება
თრომბოციტოზი. კიბოს ცალკეულ შემთხვევებში ასევე აღინიშნება ეოზინოფილების საერთო
რაოდენობის მომატება, ანუ ეოზინოფილია.

3.ქრომოსომული მარკერის კლინიკური მნიშვნელობა.

უშუალდ ქრომოსომული მარკერების(MAR) - კლინიკური მნიშვნელობა დღეისათვის აქტუალურია,

როგორც ზოგიერთი დაავადების რისკის შეფასებისას (გენეტიკური სკრინინგი) ასევე დიაგნოსტიკის
დროს.
თავად ქრომოსომული მარკერი წარმოადგენს მცირე ზომის ფრაგმენტს, რომელის
იდენტიფიკაცია შეუძლებელია სპეციალური გენეტიკური ანალიზატორის გარეშე.

სხვადასხვა დაავადებებისათვის დამახასიათებელია (პათოგნომური) ქრომოსომული ცვლილებები.

მაგ., ქრონიკული მიელოლეიკემიისათვის პათოგნომურია ე.წ. ფილადელფიური ქრომოსომა (Ph) — t
(9;22) წარმოადგენს რეციპროკულ ტრანსლოკაციას მე-9 და 22-ე ქრომოსომებს შორის.
ტრანსლოკაციის შედეგად 22-ე ქრომოსომაზე ხდება BCR და ABL პროტოონკოგენების შერწყმა და
წარმოიქმნება ჰიბრიდული გენი, რომელიც აკოდირებს ქიმერულ ცილას, ის ხასიათდება
თიროზინკინაზას აქტივობის მატებით. გენის ჩართვა ჰემოპოეზურ უჯრედში აფერხებს მათ
მომწიფებას, თრგუნავს აპოპტოზს და იწვევს უჯრედული პროლიფერაციის მატებას, რაც
ხელსაყრელი და აუცილებელი პირობაა ქმლ-ის განვითარებისათვის.

Ბილეთი 2

1.ლეიკემოიდური რეაქციების არსი.

ლეიკემოიდური რეაქცია წარმოადგენს სისხლმბადი ორგანოებისა და პერიფერიული სისხლის

ცვლილებას, რომელიც ჰგავს ლეიკემიას და სისხლმბადი სისტემის სხვა დაავადებებს, დროებითია და
არ გარდაიქმნება იმ სიმსივნედ, რომელსაც ჰგავს.
თავად ლეიკემოიდური რეაქციებს სხვადასხვა გამომწვევი( )და მექანიზმი () აქვს.
ლეიკემოიდური რეაქცია ძალიან ჰგავს ქრონიკულ მიელოლეიკოზს, მაგრამ, ქრონიკული
მიელოლეიკოზისგან განსხვავებით, როგორც წესი თან სდევს განსხვავებული კლინიკა, კერძოდ მძიმე
ინფექციები და ინტოქსიკაცია, მიმდინარეობს მაღალი სიცხით, ანთებითი კერების არსებობით და
სეფსისითაც. გარდა ამისა, აუცილებელია ძვლის ტვინის ნაცხის გამოკვლევა და მისი შეფასება
მორფოლოგიურად, თუ ბლასტების საერთო რაოდენობა 5-20% -ის დიაპაზონშია ძალიან დიდია იმის
ალბათობა, რომ ეს არ არის ლეიკემია.
Როგორც წესი, დაავადება რამდენიმე კვირას გრძელდება, მაგრამ სისხლის სურათის ნორმალიზებას
შესაძლოა თვეები დასჭირდეს. არ არის გამორიცხული რეციდივები, მაგრამ გაცილებით მსუბუქად
მიმდინარე, ზოგჯერ- პირველი მწვავე პერიოდიდან რამდენიმე წლის შემდეგაც კი.ლეიკემიებისგან
განსხვავებით მკურნალობა ძირითადად სიმპტომურია. გამომწვევიდან გამომდინარესწორედ
ამიტომ შესაძლოა პაციენტს არ დასჭირდეს რაიმე სპეციფიკური მკურნალობა და ბლასტომერებიც
თავისთავად გაქრეს სისხლიდან. მოკლედ ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს სწორ დიაგნოზს და
მარტო პერიფერიული სისხლით არ უნდა ისმჯელოთ აგერ ფოტო მასალა თუ როგორ დაუსვა მამამ
შვილს არასწორი დიაგნოზი, მხოლოდ პერიფერიული სისხლით :

2.კოაგულაციის ძირითადი პარამეტრები და მათი ინტერპრეტაციები.

APTT-ნაწილობრივი პარციალური თრომბოპლასტინის დრო( კეფალინ კოალინის დრო)- ნორმა: 28-40

წმ.
PT პროთრომბინის დრო-ნორმა: 12,1-16,5 წმ.
პროთრომბინის ინდექსი კვიკის მიხედვით-ნორმა: 76-104%
INR საერთაშორისო ნორმალიზებული შეფარდება ISI საერთაშორის მგრძნობელობის ინდექსი-ნორმა
0.96-1.3
TT თრომბინის დრო-ნორმა: 15-22 წმ.
ფიბრინოგენის კონცენტრაცია-ნორმა: 2-4 გ/ლ

3.შარდის საერთო ანალიზის პარამეტრები, ნორმები, პათოლოგიური ცვლილებები. ( პასუხი 7

ბილეთის 3 კითხვაში)

Ბილეთი 3

1.კოაგულოგრამის ცვლილებები ჰემოფილიების დროს:

ჰემოფილიის არსებობის ვარაუდის დროს საჭიროა ჩატარდეს სკრინინგ ტესტები რათა აღინიშნოს
სისხლის შედედების დარღვევები, ამ ტესტებს მიეკუთვნება: სისხლის საერთო ანალიზი: მისი
საშუალებით ხდება ჰემოგლობინის რაოდენობის განსაზღვრა, ასევე ერითროციტების რიცხვის და
ზომის მონიტორინგი ასევე სისხლში არსებული თეთრი უჯრედების და თრომბოციტების
რაოდენობის დადგენა. ჰემოფილიის დროს სისხლის საერთო ანალიზი შესაძლოა ნორმის ფარგლებში
იყოს, მნიშვნელოვანი ცვლილებები, კერძოდ კი ერითროციტების რაოდენობისა და ჰემოგლობინის
კონცენტრაციის შემცირება სისხლდენების შემდეგ ვითარდება. აქტივირებული ნაწილობრივი
თრომბოპლასტინის დრო: ეს ტესტი ზომავს თუ რა დრო ჭირდება სისხლს შესადედებლად.
ძირითადად განსაზღვრავს, მე-8, მე-9, მე-11 და მე-12 ფაქტორების მოქმედების უნარს. თუ
შედედების დრო გახანგრძლივებულია ეს მიუთითებს ჰემოფილია ა ან ბ-ს არსებობაზე.
პროთრომბინის დრო: ასევე გვაძლევს ინფორმაციას სისხლის შედედების ხარისხის შესახებ, ის
ზომავს პირველი, მე-2, მე-5, მე-7 და მე-10 შედედების ფაქტორების მოქმედებას. თუმცა ა და ბ ტიპის
ჰემოფილიის მქონე პაციენტებში მათი რაოდენობა ნორმის ფარგლებში იქნება. ფიბრინოგენის
ტესტი: ფიბრინოგენის ანუ პირველი შედედების ფაქტორის ტესტი ინიშნება სხვა ტესტებთან ერთად
ან მას შემდგომ რაც PT და APTT ტესტები გვაძლევენ აბნორმალურ შედეგებს. შედედების
ფაქტორების ტესტი: იგივე ფაქტორთა ანალიზი, საჭიროა რათა ჰემოფილიის სწორი დიაგნოზი
დავსვათ, ის საზღვრავს ჰემოფილიის ტიპს და მის სიმწვავეს. მისი საშუალებით დგინდება შედედების
მე-8 ან მე-9 ფაქტორების კონცენტრაცია სისხლში, რისი გათვალისწინებით შესაძლებელია
ჰემოფილიის კლინიკური გართულების მიხედვით კლასიფიკაცია:
მე-8, მე-9 ფაქტორების კონცენტრაცია 50-100% - ჰემოფილიის არ არსებობა.
5-50%- მსუბუქი ჰემოფილია.
1-5%- საშუალო ჰემოფილია
1%-ზე ნაკლები- მძიმე ჰემოფილია.

2.ლეიკემოიდური რეაქციების ტიპები და დიფერენცირების საკითხები:

ლეიკემოიდური რეაქციის დიფერენცირება ხდება იმის მიხედვით, თუ რომელი ტიპის ჰემოპოეზდური

უჯრედის რაოდენობის ზრდა გვაქვს სახეზე. შესაბამისად განირჩევა:
● მიელოიდური ტიპის მაგ.:
ნეიტროფილური ლეიკემოიდური რეაქციები
ეოზიოფილური ლეიკემოიდური რეაქციები
● ლიმფოიდური ტიპის მაგ.:
ლიმფომონიციტური ლეიკემოიდური რეაქციები
ლიმფოციტური ლეიკემოიდური რეაქციები
პლაზმოციტური ლეიკემოიდური რეაქციები
ასევე შესაძლოა შევხვდეთ:
● ლეიკემოიდური რეაქცია ბლასტური უჯრედებით
● მეორადი თრომბოციტოზი
● მეორადი ერითროციტოზი
● ბაზოფილური ტიპის ლეიკემოიდური რეაქცია

3.შარდის კლინიკურ ანალიზში ცვლილებები და მათი კლასიკური ინტერპრეტაცია.(პასუხი 7

ბილეთის 3 კითხვაში)

Ბილეთი 4

1.ლაბორატორიული მუშაობის ძირითადი პრიორიტეტები, ხარისხის კონტროლის არსი.

ლაბორატორიაში მუშაობის პრიორიტეტები ითვალისწინებს ყველა იმ საჭირო ღონსიძიების

გატარებას, რაც ხელს უწყობს ანალიზისათვის ხელსაყრელი პირობების შექმნას, ანალიზის სწორ
მეთოდიკას და მიღებული შედეგების ადეკვატურ დამუშავებას. ლაბორატორიული სამუშაოს
განხორციელებისას ხარისხის კონტროლს ძალიან დიდი ყურადღება ენიჭება. აუცილებელია მოხდეს
მუდმივი კონტროლი, რათა მივიღოთ მაქსიმალური სიზუსტე და ხარისხი, მიუხედავად ტესტის
მეთოდიკისა და გამოსაკვლევი ნიმუშების რაოდენობისა. ლაბორატორიული სამოშაოს ხარისხის
კონტროლი გულისხმობს: სტანდარტული ოპერატიული პროცედურების დამყარებას, თითოეული
კვლევის საფეხურისთვის, იქნება ეს ნიმუშების დამუშავება, თუ აღჭურვილობის გამართულობის
შემოწმება. მნიშვნელოვანია ასევე ადმინისტრაციული საკითხების წესრიგში მოყვანა, რაც
გულისხმობს ჩანაწერების დაარქივების სწორ სისტემას, ინფორმაციის დამუშავებას, დოკუმენტაციას
და ასე შემდეგ. ლაბორატორიული სამუშაოს ხარისხიან წარმართვაში ასევე უმნიშვნელოვანესია
მომუშავე პერსონალი, რომელთა პროფესიონალიმზე კვლევის წარმართვის მრავალი საფეხურია
დამოკიდებული. ლაბორატორიული სტანდარტიზაცია მიიღწევა, როდესაც ანალიზის შედეგებს აქვთ
ინფორმაციის მსგავსი სიზუსტე განურჩევლად მაჩვენებლების საზომი სისტემებისა. განარჩევენ
ლაბორატორიის მუშაობის ხარისხის შიდა და გარე კონტროლს. შიდა კონტროლი მოიცავს
ლაბორატორიის ანალიტიკური მეთოდების კრიტიკულ შეფასებას ნიმუშის შემოსვლიდან შედეგების
გაცემის ჩათვლით და ლაბორატორიის ცალკეული სეგმენტის კონტროლს. გარე კონტროლი
მოიცავს ლაბორატორიული ანალიზების გეგმიური ხარისხის კონტროლს, რაც ძირითადად
საერთაშორისოდ აღიარებული კვლევის ხარისხის კონტროლის ცენტრების მიერ ხდება.

ანუ გარე კონტროლი არის როდესაც გიგზავნიან რაიმე ნიმუშს, რომელის შედეგებიც წინასწარ
იციან. ამ სინჯებს ჩაუტარებ კვლევას და რა პასუხებსაც მიიღებ უნდა გაუგზავნო იმ ორგანიზაციას
და დაემთხვეს წინასწარ დადგენილ პარამეტრებს. შიდა კონტროლი კი გულისხმობს წინასწარ
ლაბორატორიის ინიციატივით სინჯების შესყდვას და საკუთარი აპარატურის კონტროლს
ყოველდღიურად, მაგრამ ეს ძვირი ჯდება და ამიტომ ჩვენთან გრუზიაში 3 დღეში ერთხელ ან 1
კვირაში ერთხელ ამოწმებენ ანალიზატორებისა და უშუალოდ აპარატების სიზუსტეს.

2.თრომბოციტული სისხლძარღვოვანი ჰემოსტაზის დარღვევაზე დაფუძნებული დაავადებები,

ჰემორაგიული დიათეზის ტიპები ამ დროს.
 ● Dysfunction disorders – where there are the correct number of platelets in circulation
but they do not work properly.

Დიათეზზე ეს ვიპოვე არ ვიცი ამ კითხვაში რომელია სწორი პასუხი ვაფშე რა ხდება, მაგრამ
მოკლედ რამეს გასცემს კაცი პასუხს აქედან
3.ლეიკოზების კლასიფიკაცია.

ლეიკემიის კლასიფიკაცია

ტრადიციული კლასიფიკაციის მიხედვით, ლეიკემია ორგვარია - მწვავე და ქრონიკული. ასეთი

დაყოფა პროლიფერაციული უჯრედების ზრდისა და განვითარების თავისებურებებს
უკავშირდება. მწვავე ლეიკემიის დროს სისხლში დიდი რაოდენობით გროვდება
არადიფერენცირებული ანუ ბლასტური (უმწიფარი, განვითარების ადრეულ სტადიაზე მყოფი)
უჯრედი, ქრონიკული ლეიკემია კი იძლევა დიფერენცირებულ (წესისამებრ, გრანულოციტურ)
უჯრედთა პოპულაციას, რომლებიც თანდათანობით ენაცვლება პერიფერიული სისხლის
ნორმალურ უჯრედებს.

უნდა ითქვას, რომ ჰემატოლოგიაში ტერმინებს "მწვავესა" და "ქრონიკულს" მედიცინის სხვა

დარგებთან შედარებით განსხვავებული მნიშვნელობა აქვს. მაგალითად, მწვავე ლეიკემია
ერთეული შემთხვევების გარდა ქრონიკულში არ გადადის, ქრონიკული კი არ მწვავდება. ეს
ტერმინები პირობითია, გამოხატავს დაავადების ბუნებას და არა მისი მიმდინარეობის
ინტენსივობას.

· მწვავე მიელობლასტური ლეიკემია

· მწვავე ლიმფობლასტური ლეიკემია

· მწვავე არადიფერენცირებული ლეიკემია

· მწვავე ლეიკემიის იშვიათი ფორმები

ერითრომიელობლასტური ლეიკემია, მეგაკარიობლასტური ლეიკემია, პრომიელოციტური

ლეიკემია

· ბავშვთა ლეიკემიები

მწვავე ლომფობლასტური ლეიკემია

Ბილეთი 5

1.მწვავე და ქრონიკული ლეიკემიების ტიპები

მწვავე ლეიკოზები. მორფოლოგიური კრიტერიუმის მიხედვით განასხვავებენ მწვავე ლეიკოზების

შემდეგ ძირითად ფორმებს: ლიმფობლასტური, მიელობლასტური, პრომიელოციტური,
მიელომონობლასტური, მონობლასტური, მეგაკარიობლასტური, ერითრომიელოზი,
პლაზმობლასტური, არადიფერენცირებული, მცირეპროცენტული მწვავე ლეიკოზი.
ქრონიკული ლეიკოზები. ხშირია ლიმფოლეიკოზი, მიელოლეიკოზი, მიელომური დაავადება,
ერითრემია, იშვიათად – ქრონიკული სუბლეიკემიური მიელოზი, ქრონიკული მონოციტური
ლეიკოზი, ვალდენსტრემის მაკროგლობულინემია.

There are 4 main types of leukemia, based on whether they are acute or chronic, and myeloid
or lymphocytic:

● Acute myeloid (or myelogenous) leukemia (AML)

● Chronic myeloid (or myelogenous) leukemia (CML)
● Acute lymphocytic (or lymphoblastic) leukemia (ALL)
● Chronic lymphocytic leukemia (CLL)
2.ბაქტერიული კვლევის დანიშვნის ჩვენებები(არ გაგვივლია)

3.რკინადეფიციტური ანემია. ცვლილებები პერიფერიულ სისხლში და დიაგნოსტიკა.

რკინადეფიციტური ანემიები შეადგენენ ანემიებით ავადობის 80%-ს. მათი მიზეზია მრავალჯერადი

განმეორებითი სისხლდენები, რკინის გაძლიერებული ხარჯვა ზრდის და მომწიფების პროცესში,
ორსულობის და ლაქტაციის დროს, რკინის შეწოვის დარღვევები (ინფექციები,ინტოქსიკაციები),
რკინის დეპონირების დარღვევები (ჰეპატიტები, ღვიძლის ციროზი). რკინა მონაწილეობს ყოველი
ბიოლოგიური სისტემის ფუნქციობაში. მისი საერთო რაოდენობა ორგანიზმში 4-4.5 გ-ია.
განასხვავებენ უჯრედშიგა, უჯრედგარეთ რკინას და სამარაგო რკინას.უჯრედში რკინა შედის
ჰემშემცველი ნაერთების – ჰემოგლობინის, მიოგლობინის, ფემფერმენტების (ციტოქრომები,
კატალაზა,პეროქსიდაზები), არაჰემური ფერმენტების ფერმენტების (მაგალითად
NADH-დეჰიდროგენაზა),მეტალოპროტეიდების (მაგალითად, აკონიტაზა)შემადგენლობაში.
უჯრედგარეთა რკინა შედის შრატის რკინის გადამტანი ცილების (ტრანსფერინი, ლაქტოფერინი)
შემადგენლობაში. რკინის დამარაგება ხდება ცილოვან ნაერთებში - ფერიტინში და ჰემოსიდერინში
(ღვიძლი, ელენთა, კუნთები) და გამოიყენება.უჯრედშიგა რკინის დეფიციტის დროს.
რკინის როგორც ენდო, ისე ეგზოგენური დეფიციტი იწვევს ორგანიზმში მისი რეზერვების
განლევას.სისხლის შრატში რკინის შემცველობის და ტრანსფერინის რკინით გაჯერების შემცირების
გამო ძვლის ტვინამდე რკინა არასაკმარისი რაოდენობით მიიტანება.საბოლოო ჯამში ეს იწვევს ჰემის
სინთეზის შემცირებას და ერითროპოეზის არაეფექტურობას. სისხლში მცირდება ერითროციტების,
კიდევ უფრო მეტად კი - ჰემოგლობინის შემცველობა. დიდი რაოდენობით გვხვდება ჰიპოქრომული
ერითროციტები პერიფერიულ სისხლში, ასევე დიდი რაოდენობით არიან მცირე ზომის
ერითროციტები (მიკროციტები/), ან უჩვეულო ფორმის ერითროციტები (პოიკილოციტები)
ვითარდება მკვეთრი ჰიპოქრომია. საკმაოდ ხშირია ძვლის ტვინის ერითროპოეზური ჰიპერპლაზია.
აქ მატულობს ბაზოფილური, პოლიქრომატოფილური და მცირდება ოქსიფილური ერითროციტების
რაოდენობა.
დიაგნოსტიკა :
რკინის განსაზღვრა სისხლში.
ჯანმრთელი ადამიანის სისხლში ჰემოგლობინის შემცველობა 120-160 გ/ლ-ია. მაჩვენებელი 120
გ/ლ-ზე, ანუ 72 ერთეულზე, დაბალია, ეს უკვე ანემიაა.

დაავადების მსუბუქი ფორმის არსებობისას ჰემოგლობინის რაოდენობა 90-110 გ/ლ-ია, საშუალო

სიმძიმის შემთხვევაში- 80-89 გ/ლ, ხოლო მაჩვენებლის დაცემა 80გ/ლ-ზე ქვემოთ მძიმე ანემიაზე
მიუთითებს. ანემიის ზუსტი დახასიათებისათვის უნდა განისაზღვროსს: ერიტროციტების
რაოდენობა, ფორმა, ზომა ფერიტინი და ა.შ.

Ბილეთი 6
1.პერიფერიული სისხლის საერთო , ქრონიკული მიელოლეიკოზის დროს

CBC results that point to CML may include:

● high white blood cell count მომატებულია ლეიკოციტების რაოდენობა

● too many blasts ძალზედ მომატებულია მოუმწიფებელი (მიელობლასტები) უჯრედების

რაოდენობა

● low red blood cell count შემცირებულია ერითროციტების რაოდენობა

● low or high platelet count თრომბოციტების რაოდენობა ან მომატებულია ან შემცირებული

An “abnormal” CBC does not necessarily mean you have CML.

On the other hand, a “normal” blood count does not always rule out CML, as noted in a case report

published in 2015. Other blood and bone marrow tests can help confirm CML or rule it out.

2.ცოტოლოგიური კვლევების არსი, მასალის აღების მეთოდები.

Ციტოლოგიური გამოკვლევა გულისხმობს პათოლოგიების უჯრედულ დონეზე შესწავლას და

ითვლება წინასაოპერაციო დიაგნოსტიკის ერთერთ მნიშვნელოვან დარგად. განსაზღვრავს
დაავადების ბუნებას ადრეულ ეტაპზე უჯრედულ დონეზე: სიმსივნური თუ არასიმსივნური,
კეთილთვისებიანი თუ ავთვისებიანი.

Მასაა შეიძლება იყოს სითხეში ჩამოფცქვნილი უჯრედები (შარდი, ნახველი, პლევრის გამონადენი) ან
სხვადასხვა ზედაპირიდან “ახვეტილი” უჯრედები (საშვილოსნოს ყელის ნაცხები)

Მასალის აღების მეთოდები :

წვრილნემსიანი ასპირაციული
ციტობრაშით ახვეტა ენდოსკოპიის დროს

3.იმუნოლოგიური ძირითადი პარამეტრები, კვლევის მეთოდები აპარატურის ტიპები

ლაბორატორიაში(არ გაგვივლია)

Ბილეთი 7
1.სისხლის საერთოს გარდა რა ლაბორატორიული კვლევებია საჭირო ანემიების დროს და მათი
ინტერპრეტაცია

● B12 : B12 დეფიციტური ანემიის გამოსარიცხად

● Რკინა : რკინა ჰემოგლობინისა და მიოგლობინის სინთეზისათვის აუცილებელი ელემენტია,
ორგანიზმში არსებული რკინის 70%-ს სწორედ ჰემოგლობინი იკავშირებს. იგი მცირე
რაოდენობით ასევე შედის ზოგიერთი ფერმენტის შემადგენლობაში, დანარჩენი რკინა კი
ორგანიზმში ინახება ფერიტინისა და ჰემოსიდერინის (ცილები, რომლებიც რკინას
უჯრედებში ინახავენ) სახით. სისხლში ის უკავშირდება ტრანსფერინს (რკინის გადამტან
ცილას) ტრანსპორტირებისთვის.
რკინის დონე იზრდება – სიდერობლასტური, ჰემოლიზური და აპლასტიური ანემიების და
სხვა მდგომარეობების დროს.

● Ფერიტინი : ფერიტინის კონცენტრაცია დამოკიდებულია რკინის მარაგზე, ამიტომ ეს

მაჩვენებელი გამოიყენება რკინის დეფიციტის ან სიჭარბის დიაგნოსტიკისა და
მონიტორინგისთვის და ანემიის დიფერენციალური დიაგნოზისთვის
● Ციტოლოგიური კვლევა ნაცხის : რეტიკულოციტები რამდენად ფიგურირებს ანუ რამდენად
შეუძლია ძვლის ტვინს ახალი ერითროციტების წარმოქმნა

2.ძვლის ტვინის უჯრედების ნორმალური დათაფარდობა, რა პათოლოგიური ცვლიელებებია

ცნობილი და რა დააავადებისას იცვლება აღნიშნული ნორმები.
The normal M:E ratio in adults varies from 1.2:1 to 5:1 myeloid cells to nucleated erythroid cells.

An increased M:E ratio (6:1) may be seen in infection, chronic myelogenous leukemia or
erythroid hypoplasia.
A decreased M:E ratio (<1.2-1) may mean a decrease in granulocytes or an increase in erythroid
cells.

M:E ratios are somewhat higher in newborns and infants than in later childhood and in adults. It
is important to note that lymphocytes, monocytes and plasma cells are not included in the M:E
ratio.

3.შარდის საერთო ანალიზის პარამეტრები, ნორმები, პათოლოგიური ცვლიელებები

Პარამეტრები (ნორმაში)

Ფიზიკო-ქიმიური თვისებები
● Ფერი (ჩალისფერი მოყვითალო)
- უფერო : პოლიურია, თირკმლის ქრონიკული უკმარისობა
 - მუქი ყვითელი : ინფექცია, სიმსივნეები, ჰიპერთირეოზი
- მუქი ყავისფერი : ჰეპატიტი (ობსტრუქციული ან პარენქიმული მიმდინარეობით
- წითელი : მაკროჰემატურია გლომერულონეფრიტის დროს
- მუქი წითელი : ჰემოგლობინურია (შეუთავსებელი სისხლის გადასხმის დროს)
- მონაცრისფრო : პიურია (ჩირქი შარდში)
- რძისფერი : ქილურია
- მწვანე : ლპობითი პროცესი

● Გამჭვირვალეობა (გამჭვირვალე)

- მღვრიე : ქილურია, ლეიკოციტების ან ერითროციტების არსებობა

● Სუნი
- თაგვის სუნი : ფენილკეტონურია
- ფეკალიების სუნი : ნაწლავის ჩხირით ინფექცია
- აცეტონის სუნი : კეტონურია (კეტონური სხეულები შარდში)
- კომბოსტოს სუნი : მეთიონინის ცუდად შეწოვა
-დამპალი თევზის სუნი : ტრიმეთიონინი შარდში

● Ხვედრითი წონა (1,005-1,030)

- გაზრდილი : გლუკოზის არსებობა, მანიტოლის და დექსტრანის მიღება

- შემცირებულია : თირკმლის მიერ კონცენტრაციის უნარის დაკარგვა
● pH (მჟავე 5,0-8,0)

- ტუტე : უხორცო, ხილ-ბოსტნეულით მდიდარი დიეტა

● Ცილა ( < 0,033 გ/ლ)
- გორგლოვანი პროტეინურია : გლომერულონეფრიტი, დიაბეტი, შემაერთებელი ქსოვილის
დაავადებები
- ტუბულარული (მილაკების) პროტეინურია : მილაკების დაზიანება, მემკვიდრული
დაავადება
- მომატება : სასქესო გზის ანთება, ორსულობა, ცხელება, სისხლის უკმარისობა
- უმნიშვნელო მომატება : ფიზიკური დატვირთვა, გადაციება და გადახურება

● Ლეიკოციტ ესთერაზა (NO)

- დადებითი : პიელონეფრიტი, გლომერულონეფრიტი, პროსტატიტი, კენჭები, სისტემური

წითელი მგლურა
- ცრუ უარყოფითი : გლუკოვა > 20, ცილა >5
- ცრუ დადებითი : ტუტე შარდი, დაბალი ხვედრითი წონა
 ● Ნიტრიტები (NO)

- დადებითი : ბაქტერიების სარესბობა

- ცრუ უარყოფითი : სტაფილოკოკების დროს
- ცრუ დადებითი : მუქი შარდი

● Კეტონური სხეულები (NO)

- დადებითი : დიაბეტი, ხანგრძლივი შიმშილი, მძიმე ცხელება,

- ცრუ დადებითი : მედიკამენტები
- ცრუ უარყოფითი : შარდის არასწორი შენახვა
● Ბილირუბინი (NO)

- დადებითი : მექანიკური სიყვითლე, ვირუსული ჰეპატიტი, ციროზი

● Ურობილინოგენი (NO)
- ჰემოლიზური ანემია, ვირუსული ჰეპატიტი, გულის უკმარისობა, ღვიძლის სიმსივნე

● Გლუკოზა (NO)
- დადებითი : დიაბეტი, მწვავე პანკრეატიტი, ჰიპერთირეოზი, ორსულობა, ინფარქტი

Ბილეთი 8

1.პერიფერიული სისხლის საერთო, ქრონიკული ლიმფოლეიკოზის დროს.

ქრონიკული ლიმფოლეიკოზის დროს აღინიშნება სისხლის თეთრი უჯრედების

საგრძნობლად მომატება განსაკუთრებით კი ლიმფოციტების აბნორმალური გაზრდა.
ასევე ამ დროს შეილება აღინიშნოს სისხლის წითელი უჯრედების და თრომბოციტების
რიცხვის კლება.

2.შარდის კლინიკურ ანალიზში ცვლილებები და მათი კლასიკური ინტერპრეტაცია.(პასუხი 7

ბილეთის 3 კითხვაში)
3.პრეანალიტიკის საკითხები ლაბორატორიაში რას გულისხმობს.(პასუხი 15 ბილეთის 2 კითხვაში)

Ბილეთი 9

1.პერიფერიული სისხლის სურათი ( ანუ ცვლიელებები საერთო ანალიზში მწვავე ლეიკემიებისას.)

მწვავე ლეიკემიებისას ზოგადას საგრძნობლადაა მომატებული სისხლის თეთრი უჯრედების
რაოდენობა, და დაკლებულია წითელი უჯრედების და თრომბოციტების რაოდენობა. Მწვავე
ლეიკემიების სხვადასხვა ტიპის აქვს დამახასიათებელი შედეგები. ( ეს ძაან ზოგადი პასუხია ხალხო
სულ არაფრის თქმას შეფიძლიათ ეს ტქვათ ან არაფერი თქვენი საქმისა თქვენ იცით. Მეხუთე
ბილეთში წერია რაღაცეები წაიკითხეთ კიდე)

2.ბაქტერიოლოგიური კვლევების არსი, მასალლის აღების მეთოდები,კლინიკური მნიშვენელობა

კვლევისას.(არ გაგვივლია)
3.ძირითადი ბიოქიმიური კვლევები მათი კლინიკური მნიშვნელობის დანიშვის ჩვევა.

Პასუხი : Ბიოქიმიის სლაიდშოუ მთლიანად :’)

Ბილეთი 10

1.კოაგულაციის მექანიზმი.

ქსოვილური ფაქტორი იგივე მესამე ფაქტორია, იგივე თრომბოპლასტინი.

2. Პერიფერიული სისხლის საერთო ანალიზი ქრონიკული მიელო ლეიკოზის დროს.( პასუხი 6

ბილეთის 1 კითხვა)

3.ბატერიული კვლევის დანიშვნის ჩვენებები(არ გაგვივლია).

Ბილეთი 11
1.ქრონიკული ლეიკოზების კლასიფიკაცია.

ქრონიკული ლეიკოზები. ხშირია ლიმფოლეიკოზი, მიელოლეიკოზი, მიელომური დაავადება,

ერითრემია, იშვიათად – ქრონიკული სუბლეიკემიური მიელოზი, ქრონიკული მონოციტური
ლეიკოზი, ვალდენსტრემის მაკროგლობულინემია.

2.ციტოლოგიური კვლევების არსი, მასალის აღების მეთოდები.( პასუხი 6 ბილეთის 2 კითხვაში)

3.ვიტამინ B12 ანემია. ლაბორატორიული დიაგნოსტიკა.

B12 ვიტამინდეფიციტური და ფოლიდეფიციტური ანემიები. ამ ჯგუფის ანემიებს ახასიათებს

სისხლის შრატსა და ქსოვილურ დეპოებში B12,-ვიტამინის ან ფოლის მჟავას ნაკლებობა. ანემიის
ძირითადი მიზეზია ამ ნივთიერებების შეწოვის დარღვევა ან ჭარბი რაოდენობით გამოყენება, უფრო
იშვიათად მათი მცირე რაოდენობით მიღება საკვებით

B12-ვიტამინდეფიციტური ანემიებია: ალიმენტური პერნიციოზული ანემია, ადისონ-ბირმერის

ანემია, აგასტრიული ანემია, ანემია კუჭის კიბოს დროს, ბოტრიოცეფული და დიფილობოტრიული
ანემიები, სპრუს თანმხლები ანემია, ორსულთა მეგალობლასტური ანემია.

ლაბორატორიული დიაგნოსტიკისას მეტად სპეციფიკურია პერიფერიული სისხლის სურათი.

ჩნდებიან გიგანტური (12-15 მკმ დიამეტრის) ერითროციტები - მეგალოციტები და მათი ადრეული
ფორმები - მეგალობლასტები, რომლებიც იოლად იშლებიან; ერითროციტებში პათოლოგიური
ჩანართებია: ჟოლის სხეულაკები (ბირთვის ნაშთი) და კაბოს ბეჭდები (ბირთვის გარსის ნაშთი),
ბაზოფილური. მარცვლოვნება; ვლინდება ან ზოციტოზი და პოიკილოციტოზი ტენდენციით
მაკროციტოზისკენ, ლეიკოპენია, თრომბოციტოპენია.
აგრეთვე სისხლში B12 ვიტამინის განსაზღვრა.

Ბილეთი 12

1.დიაგნოსტიკის საკითხები მწვავე ლეიკემიებისას.

The first step in diagnosing acute lymphoblastic leukaemia is to check for physical signs of the
condition, such as swollen glands, and to take a blood sample.
If the blood sample contains a high number of abnormal white blood cells, it could be a sign of
acute leukaemia. Your GP will refer you to a doctor who specialises in treating blood conditions
(haematologist).

Bone marrow biopsy

To confirm a diagnosis of acute lymphoblastic leukaemia, the haematologist will take a small
sample of your bone marrow to examine under a microscope.

The haematologist will use a local anaesthetic to numb the skin over a bone – usually the hip
bone – before removing a sample of bone marrow using a needle. You may experience some
pain once the anaesthetic wears off and some bruising and discomfort for a few days
afterwards.

The procedure takes around 30 minutes and you should not have to stay in hospital overnight.
You will have a dressing over the area of your body where the bone marrow was removed. You
will need to keep this dressing on for 24 hours.

The bone marrow will be checked for cancerous cells and, if any are found, the type of acute
leukaemia will be determined at the same time.

Some people with acute lymphoblastic leukaemia will need to have a bone marrow assessment
to check for cancerous cells every 3 months for at least 2 years during maintenance treatment,
or after having a bone marrow transplant.

Immunophenotyping

Immunophenotyping is a test to help identify the exact type of acute lymphoblastic leukaemia.
A sample of blood, bone marrow or another type of fluid is studied.
This testing is important as treatments may be slightly different for each type of acute
lymphoblastic leukaemia.

2.პერიფერიული სისხლის საერთო (შედარებითი დახასიათება ბავშვებისა და ზრდასრულების)

3.სისხლის საერთოს ცვლიელებები ვირუსული ინფექციების დროს.( არ გაგვივლია მარა
დაგუგლვადია)

Ბილეთი 13

1.იმუნოლოგიური ძირითადი პარამეტრები კვლევის მეთოდები აპარატურის ტიპები(არ გაგვივლია)

2.პერიფერიული სისხლის საერთოს ცვლიელებები ბაქტერიოლოგიური ინფექციების დროს.( არ
გაგვივლია მარა დაგუგლვადია)
3.სისხლწარმოქმნა.

ჰემატოპოეტური ღეროვანი უჯრედისგან. წარმოქიმნება სისხლის უჯრედები ( ერთიროიციტები,

ლეიკოციტები და თრომბოციტები). ღეროვანი უჯრედები ასიმეტრიულად იყოფიან. ეს ნიშნავს, რომ
ერთ-ერთი შვილეული უჯრედი იმავე ტიპის ღეროვან უჯრედად რჩება, ხოლო მეორე შვილეული
უჯრედი რაიმე კონკრეტულ უჯრეადად ყალიბდება. ძვლის ტვინში არსებული ჰემატოპოეტური
ღეროვანი უჯრედების შემთხვევაში ერთ-ერთი შვილეული უჯრედი კვლავ ჰემატოპოეტური
ღეროვანი უჯრედია, მეორე კი სხვა ტიპის ღეროვანი უჯრედი ხდება: ან მიელოიდური ღეროვანი
უჯრედი, ან ლიმფოიდური ღეროვანი უჯრედი.
მიელოიდური ღეროვანი უჯრედები დასაბამს აძლევენ სისხლის წითელ უჯრედებს, თრომბოციტებს
და სისხლის თეთრი უჯრედების რამდენიმე ტიპს (ბაზოფილებს, ნეიტროფილებს ეოზინოფილებს
და მონოციტებს), ხოლო ლიმფოიდური ღეროვანი უჯრედები თეთრი უჯრედების ერთ-ერთ ტიპს —
ლიმფოციტებს.
Ბილეთი 14

1.ლიმფოპოეზი, მიელოპოეზი

1) Lymphopoiesis is the process in which lymphocytes (B cells, T cells and NK cells) develop
from progenitor cells. B cell lymphopoiesis is completed in the bone marrow, whereas T cell
lymphopoiesis occurs in the thymus.

2) Myelopoiesis is the process in which innate immune cells, such as neutrophils, dendritic
cells and monocytes, develop from a myeloid progenitor cell.

Მიელოპოეზი -წითელ ძვლის ტვინში გრანულოციტების, ერითროციტების და

თრომბოციტების წარმოქმნის პროცესი.

2.მწვავე ლეიკემიების კლასიფიკაცია, განსაზღვრის მეთოდი( პასუხი 1 ბილეთის 1 კითხვაში)

3.ჰემოლიზური ანემიები, დიაგნოსტიკა

ჰემოლიზური ანემია ვითარდება ერითროციტების გაძლიერებული დაშლის (ერითროდიერეზის)

შედეგად, ე.ი. მაშინ, როდესაც ერითროციტების ჰემოლიზი ჭარბობს მათ წარმოქმნას.
ერითროდიერეზის გაძლიერება შეიძლება დაკავშირებული იყოს ერითროციტების მემბრანის,
სტრომის ან ჰემოგლობინის მოლეკულის სტრუქტურის და მეტაბოლიზმის მემკვიდრულ,
თანდაყოლილ და შეძენილ ცვლილებებთან, მემბრანის დამზიანებელი ფიზიკური, ქიმიური და
ბიოლოგიური აგენტების
ზემოქმედებასთან, ელენთის მაკროფაგოციტების აქტივობის მომატებასთან და სხვ.

ჰემოლიზური ანემია ხასიათდება ჰემოლიზური სიყვითლით, რაც კანის და ლორწოვანი გარსების.

ყვითელი პიგმენტით - ბილირუბინით შეფერვის შედეგია.

შეძენლი ჰემოლიზური ანემიები: ამ ჯგუფის ანემიები ვითარდება ერითროციტების მექანიკური

დაზიანებისას (მაგალითად, გულის ხელოვნური სარქვლების, ხელოვნური სისხლის მიმოქცევის
გამოყენებისას და. სხვ.), მაღალი ტემპერატურის მოქმედებით. (მაგალითად, ჰიპერთერმიის დროს),
პლაზმის დაბალი ოსმოლურობის გამო, ქიმიური აგენტების მოქმედების გამო (მაგალითად,
ტყვიის,ფოსფორის, ნიტრიტების გავლენით), მცენარეთა, მიკრობთა ან ცხოველური წარმოშობის
ჰემოლიზური აგენტების მოქმედებისას. იმუნური რეაქციების შედეგად. ანემია ჩვეულებრივ,
ნორმობლასტური ტიპისაა. მისი რეგენერაციული ხასიათი განსაზღვრავს სისხლში ახალგაზრდა,
ჰემოგლობინის შედარებით მცირე რაოდენობით შემცველი ერითროციტების მომრავლებას
(პოლიქრომატოფილები,
რეტიკულოციტები), რაც სისხლის წითელი უჯრედების რაოდენობას,. მაგრამ რადგან
ერითროციტების გაძლიერებული ჰემოლიზისას გათავისუფლებული ჰემოგლობინის ნაწილი
ადსორბირდება ერითროციტებზე,ჰემოგლობინის პროცენტული რაოდენობის შეფარდება
ერითროციტების პროცენტულ რაოდენობასთან შეიძლება ნორმალური იყოს. რიგ შემთხვევებში
ჰემოლიზური ანემია შესაძლოა პიპერქრომულიც იყოს. მწვავედ განვითა რებული პროცესის დროს
ჰემოგლობინი ჩნდება შარდშიც (ჰემოგლობინურია). პერიფერიულ სისხლში, გარდა
ერითროციტების რეგენერაციული ახალგაზრდა ფორმებისა, გვხვდება მათი დეგენერაციული
ფორმებიც : ანიზოციტები, პოიკილოციტები , ერითროციტების ნაგლეჯები.

შეძენილ ჰემოლიზურ ანემიას მიეკუთვნება ტოჟ“-სიკურ-ჰემოლიზური ანემია (ფენილჰიდრაზინით,

ანილინის საღებავებით, ბერთოლეს მარილით, გველის და ზოგიერთი სოკოს შხამით მოწამვლისას და
აშ.), ანემია ზოგიერთი ინფექციური და პარაზიტული დაავადების დროს (ჰემოლიზიური სტრეპტო
კოკი, ანაერობული სეფსისი, მალარია), ანემია ერითროციტების მექანიკური დაზიანების გამო,
ანემია დამწვრობის დროს, ანემია სისხლის ჯგუფების ან რეზუს-ფაქტორის მიხედვით შეუთავსებელი
სისხლის გადასხმისას (რომელიც ზოგჯერ ჰემოლიზურ შოკსაც იწვევს), ანემია აუტოანტიგენების
გაჩენის გამო საკუთარი ერითროციტების მიმართ. უკანასკნელ ორ შემთხვევას აერთიანებენ
იმუნური ჰემოლიზური ანემიების ქვეჯგუფში. მას აკუთვნებენ, აგრეთვე, თანდაყოლილ ჰემოლიზურ
ანემიას, რომელიც ვითარდება დედის და ნაყოფის რეზუს-შეუთავსებლობის შემთხვევაში.
რეზუს-კონფლიქტი - თანდაყოლილი ჰემოლიზური ანემია. ვითარდება მაშინ, როდესაც დედა
რეზუს-უარყოფითი, ხოლო ნაყოფი - რეზუსდადებითია (პირიქით შემთხვევაში რეზუს-კონფლიქტი
არ ვითარდება). რადგან ნაყოფის ერითროციტებში არსებული რეზუს-აგლუტინოგენი უცხოა
რეზუსუარყოფითი დედის ორგანიზმისთვის, უკანასკნელი გამოიმუშავებს რეზუს-აგლუტინინებს,
რომლებიც იწვევენ ერითროციტების აგლუტინაციას მათი შემდგომი ჰემოლიზით. თუ პირველი
ამგვარი ორსულობისას რეზუს-აგლუტინინების ტიტრი არ არის მაღალი, იბადება ცოცხალი ნაყოფი
ჰემოლიზური ანემიით და სიყვითლით. რეზუს-უარყოფითი ქალის განმეორებითი ორსულობისას
რეზუს-დადებითი ნაყოფით, ერითროციტის რეზუს-აგლუტინოგენს დედის ორგანიზმში მზად ხვდება
წინა ორსულობის დროს გამომუშავებული რეზუს-აგლუტინინები.

Ბილეთი 15

1.ძვლის ტვინს უჯრედების ნორმალური თანაფარდობა, რა პათოლოგიური ცვლილებებია ცნობილი

და რა დაავადებებისას იცვლება აღნიშნული ნორმები. (პასუხი 7 ბილეთის 2 კითხვაში)

2.პრეანალიტიკის საკითხები ლაბორატორიაში რას გულისხმობს.

ლაბორატორიული კვლევის პრეანალიტიკური ფაზა ძალიან მნიშვნელოვანი კომპონენტია

ხარისხიანი ანალიზის ჩატარების და ადეკვატური პასუხების მიღების პროცესში. ყველა იმ ფაქტორის
გათვალისწინებაა საჭირო რაც გავლენას ახდენს ლაბორატორიული ნიმუშის მოპოვების და
ანალიზის პროცესში. პრეანალიტიკის მიზანია დიდი ყურადღება მიექცეს საანალიზო ნიმუშის
მოპოვების წყაროს, ნიმუშის შენახვის და დამუშავების სწორ მეთოდებს. გასათვალისწინებელია ასევე
ფიზიოლოგიური მახასიათებლები, როგორიცაა ცხოვრების სტილი, ასაკი, სქესი და მდგომარეობები,
როგორიცაა ფეხმძიმობა, მენსტრუაცია და სხვა მრავალი მნიშვნელოვანი პრეანალიტიკური ფაზის
ფაქტორები. ასევე განარჩევენ ენდოგენურ თავისებურებებს, რომელთა გათვალისწინებაც ხდება
პრეანალიტიკური ფაზის დროს, ამ მახასიათებლებში შედის მიღებული მედიკამენტები, ან
მოცირკულირე ანტისხეულები, რომელთა არსებობამ შესაძლოა არასარწმუნო შედეგები მოგვცეს
გარკვეული ტიპის ლაბორატორიული კვლევებში. პრეანალიტიკის ფაზაში ძალიან მნიშვნელოვანია
მოხდეს უშუალოდ ანალიზის სწორი დაგეგმვა რათა იგი იყოს ეფექტური, რაციონალური და
ეკონომიურად ხელსაყრელი. შესაბამისად ლაბორატორიულ დიაგნოსტიკას ყოველთვის წინ უსწრებს
ანამნეზის შეკრება და ფიზკალური გამოკვლევა. მხოლოდ სავარაუდო დიაგნოზის არსებობის
შემთხვევაში არის შესაძლებელი სწორი დიაგნოსტიკური პროცესის წარმართვა. პრეანალიტიკის
ფაზაში შესაძლოა ისეთ შეცდომებს გადავაწყდეთ როგორიცაა: სანამუშე სინჯარა წარწერის გარეშე,
ან არასრული წარწერით, არასრულად შევსებული შეკვეთის ფორმულარი, პაციენტის არასწორი
მომზადება( პაციენტი არ იყო უზმოზე ნივთიერებათა ცვლის გარკვეული პარამეტრების
განსაზღვრისას, ან არ შეაჩერა გარკვეული მედიკამენტების მიღება კვლევის ჩატარებამდე, მაგ.:
ბეტა-ბლოკატორები კატექოლამინების განსაზღვრის დროს), მასალის არასწორად აღება, მასალის
ხანგრძლივად, არახელსაყრელ პირობებში შენახვა, მიკრობიოლოგიური კვლევის დროს მასალის
დაბინძურება.

3.პერიფერიული სისხლის საერთოს ცვლიელებები ვირუსული და ბაქტერიული ინფექციების დროს.

სისხლში ნახავთ ლეიკოციტოზს. კერძოდ თუ ეს ინფექცია მიმდინარეობს მწვავე ანთებითი

პროცესით შეიძლება იყოს ნეიტროფილოზი, ლიმფოციტოზით.

ლიმფოციტები წარმოიქმნება ძვლის ტვინში, აქტიურად ფუნქციონირებს ლიმფოიდურ ქსოვილში.

მათი ძირითად ფუნქციაა ანტიგენის ამოცნობა და ორგანიზმში მიმდინარე იმუნოლიგიურ პასუხში
მონაწილეობა.ინფექცია (ბაქტერიული, ვირუსული და სხვა)

შესაბამისად ამ დროს შეიძლება განვითარდეს

აბსოლიტური ლიმფოციტოზი, რეაქტიული ლიმფოციტოზი, იმისდა მიხედვით თუ როგორ
პროგრესირებს დაავადება. ისეთი ქრონიკული დაავადებბები, როგორიცაა აივ ამ დროს
ლიმფოციტების რაოდენობა მკვეთრადაა შემცირებული იმიტომ რომ სწორედ ისინი წარმოადგენენ
ამ ვირუსის სამიზნეს. აქედან გამომდინარე სხვადასხვა ვირუსული და ბაქტერიული დაავადებების
დროს კლინიკასთან ერთად უნდა გავითვალისწინოთ პერიფერიული სისხლის ცვლილებები.
Რომელიც სხვადასხვანაირად კორელირებს.