Ang Pilandok at ang Tigre

“Maliit man, ako’y matalino at maliksi,

Subukan mo ako, kung kaya mong mahuli.”

Ito ang inaawit ni habang naglalakad sa masukal na . Maliit man ay hindi siya
nangangamba, kahit alam niyang maraming malalaking hayop ang gustong kumain sa kanya.

Walang anu-ano’y nakarinig siya ng malakas na ungol, “Rorrrr! Kumusta ka, ? Tamang-tama,

nagugutom ako. Ikaw ang aking pananghalian,” ang bungad ng .

Agad na nag-isip si . Kailangan niyang mailigtas ang sarili. Nakita niya ang isang

sa di kalayuan. Maputik at kulay tsokolate ito dahil sa kauulan lam ang.

Ipagpatawad mo , hindi mo ako puwedeng kainin. Inutusan ako ng na bantayan ang

kanyang tsokolateng tinapay na ,” wika ni Pilandok, sabay turo sa isang burol. “Ito ang
pinakasarap ng tinapay sa buong mundo,” dagdag pa nito.

“Gusto kong tikman ang tsokolateng tinapay na iyon,” wika ng tila nasasabik na .

“Naku, hindi maaari, dahil magagalit ang ,” ang sagot ni .

“Isang tikim lamang… hindi naman malalaman ng ,” pagpupumilit ng .

“Sige, ngunit kailangan ko munang makalayo upang hindi ako masisi,” wika ni .
 Pumayag ang at nang makalayo na si ay agad nitong dumampot ng putik sa gilid ng
burol at kinain.

Nang malasahan ang putik, nagwala ito sag alit at hinabol si . Naabutan niya ito at sinabi,
“Akala mo yata makakawala ka! Naloko mo akong minsan, hindi na ito mauulit pa. Ngayon ikaw ang aking
pananghalian.”

“Naku, hindi mo ako pwedeng kainin dahil Inutusan ako ng na bantayan ang kanyang ,”

katwiran ni sabay turo sa malaking bahay ng na nakasabit sa sanga ng puno.

“Iyan ba ang nga hari? Gusto ko itong hatawin,” giit nito.

“Naku, walang sinuman ang maaaring humataw nito.”

“Hindi naman malalaman ng hari,” patuloy na pagpupumilit ni .

“O sige, ngunit hayaan mo muna akong makalayo upang hindi ako masisi,” depensa ni .
Tumakbo itong papalayo.

Agad-agad, kumuha ng isang putol na sanga ng puno ang at hinataw ang bahay ng

“Zzzzzzzz,” naglabasan ang napakaraming bubuyog at agad pinutakte ng kagat ang .

Nagtatakbo ito patungo sa sapa at doon inilubog ang sarili upang hindi na mahabol pa ng mga . Nang

umalis na ang mga , dali-daling umahon ang sa sapa at hinanap si . Natagpuan

nito si at galit na galit na pinagsabihan, “Akala mo yata makakawala ka! Naloko mo akong minsan at
naloko mo akong muli, ngunit hindi mo na ako maloloko sa ikatlong pagkakataon. Ikaw ang aking
pananghalian,” giit nito.

Maagap na nag-isip si . Kailangan niyang mailigtas ang sarili.

Pagkaraa’y sinabi ni , “Hindi mo akong maaring kainin, mahal kong , sapagkat

napag-utusan ako ng hari na bantayan ko ang kanyang sinturon.” Itinuro nito ang na nakapulupot sa
sanga ng puno.

“Gusto kong isuot ang sinturon ng ,” sabi ng .

“Naku, walang dapat magsuot nito,” mahigpit na tanggi ni .

“Minsan lamang at wala namang makakaalam,” pagpupumilit na naman ng .

“O sige, pero hayaan mo muna akong makalayo sa iyo para hindi ako masisi,” ang sabi ni .

“Biruin mo maisusuot ko ang sinturon ng ,” ang tila di makapaniwalang sambit ng .

Dinampot niya ang at ipinulupot niya ito sa bewang. Di nagtagal, napansin ni na patuloy ang
pagpulupot nito sa kanyang katawan, pahigpit nang pahigpit hanggang hindi na nito magawang makahulagpos.

“ tulungan mo ako,” sigaw ni . Hindi na siya narinig nito.

Malayo na ito at pasipol sipol habang kumakandirit sa himig ng kanyang awitin.

“Maliit man, ako’y matalino at maliksi

Subukan mo ako, kung kaya mong mahuli.”