Professional Documents
Culture Documents
Berserk of Gluttony (Light Novel) Vol. 2 (001-255) .En - TH
Berserk of Gluttony (Light Novel) Vol. 2 (001-255) .En - TH
“นั่นคือวิญญาณ
” เขากล่าว "เตรียมพร้อม!"
ทันใดนั้น ฉันพบว่าฉันสามารถติดตามการโจมตีของแอรอนได้ราวกับว่าเขา
เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า สภาวะที่อดอยากครึ่งหนึ่งของฉันรุนแรงกว่าที่ฉันเคยเป็น การ
ฝึกร่างกายของฉันมีผลเสริมฤทธิ์กันในทักษะของฉันหรือไม่?
่ นึ่ง "อะไร
แอรอนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวฉันด้วย และเขาก็หยุดครูห
?!" เขาอุทาน “การเคลื่อนไหวของคุณ…มันเปลี่ยนไปแล้ว พวกมันคมกว่า เร็วกว่า”
เมื่ออาโรนได้สอนเรื่องทั้งหมดนี้แก่ข้าพเจ้าแล้ว ก็ถึงเวลาที่ข้าพเจ้าจะตอบแทน
ฉันผ่านหมัดของเขาและก้าวลึกเข้าไปในระยะประชิดตอนนี!้
ฉันใช้กําปั้นขวาของฉัน หยุดเพียงแค่อายจมูกของเขา “คุณ
กําลังเรียนรู้” แอรอนกล่าว
ฉันเป็นหนี้ความสามารถที่เพิ่งค้นพบของฉันในสภาวะที่หิวโหยของ Gluttony
หากไม่มีมัน การเคลื่อนไหวเหล่านี้ก็คงเป็นไปไม่ได้สําหรับฉัน ตอนนี้ฉันสามารถหลบหลีก
แบบนี้ได้ในขณะที่ฉันอดอาหารไว้ครึ่งหนึ่ง ความสามารถของฉันจะเพิ่มขึ้นอีกก็ต่อเมื่อ
ฉันหิวเต็มทีเ่ ท่านั้น บางทีฉันอาจจะสามารถดึงความสําเร็จจากโลกภายนอกได้อย่าง
แท้จริง
“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบางสิ่งทีเ่ รียบง่ายอย่างการเปลี่ยนสีตาจะส่งผลให้เกิด
ความคล่องแคล่วเช่นนั้น คุณเป็นคนละคนกับตาแดงนั่น เฟท ดังนั้น นี่จะต้องเป็นพลัง
ที่แท้จริงของคุณ! แต่ฉันรู้สึกว่ามันทําให้จิตวิญญาณของคุณหนักอึ้ง…คุณกําลังฝึกฝน
เพื่อควบคุมสิ่งนั้นเช่นกันใช่ไหม”
“ประมาณนั้น” ฉันพูดพลางหัวเราะเพื่อให้ดเู หมือนน้อยกว่า it
อารอน บาร์บาโตส Lv
180 พลัง: 3,244,000
ความแข็งแกร่ง: 3,856,000
เวทมนตร์: 3,948,000
วิญญาณ: 3,874,000
ความคล่องตัว: 4,098,000
ทักษะ:
“คุณรูห
้ รือไม่ว่ามีวิธข
ี ัดขวางทักษะการระบุตัวตนชั่วขณะ” อารอนถาม
"ให้ผมแสดง. ใช้การระบุกับฉันอีกครั้ง”
ตามคําแนะนํา ฉันเปิดใช้งานการระบุ คราวนี้ ดวงตาของฉันก็พบกับแสงดาว
พลุ่งพล่านนั่นมันอะไรน่ะ?
“เมื่อคุณใช้ Identify ฉันก็ปล่อยพลังเวทย์มนตร์ออกมาพร้อมๆ กัน หากคุณได้
เวลาที่เหมาะสม คุณสามารถทําให้บุคคลสับสนได้ชั่วครู่ และพวกเขาจะไม่สามารถใช้ข้อมูล
ระบุขณะที่พวกเขากําลังสับสนได้ มีคนไม่มากที่สามารถทําได้อีกต่อไป แต่เป็นเทคนิคที่มี
ประโยชน์ในการคาดเข็มขัด จําสิ่งนี้ไว้และลงมือทํา”
“ขอบคุณนะแอรอน”
“งั้นเราไปกินข้าวกันไหม” “แน่นอน”
การเคลื่อนไหวพื้นฐานที่คุณฝึกฝนซํ้าแล้วซํ้าอีกเป็นการเคลื่อนไหวแบบเดียวกับ
ทีร่ ่างกายของคุณล้มลงเมื่อคุณไม่มีเวลาคิด ฉันกําลังฝึกฝนสัญชาตญาณของตัวเอง
โอ N การฝึกอบรมวันสุดท้ายของเรา อารอนสอนวิชาดาบให้ฉัน
เนื่องจากเวลาของเรามีจํากัด เขาจึงจดจ่ออยูก
่ ับการเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐาน ท่าต่อสู้ การ
เหวี่ยงดาบ และการปัดป้องการป้องกัน—แอรอนถ่ายทอดทักษะเหล่านี้ให้ฉันในแบบที่
บรรพบุรุษของเขาได้ถ่ายทอดความรู้ของพวกเขาไปยังอารอนด้วยตัวเขาเอง
ฉันตั้งใจจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดกับแอรอน ข้าพเจ้าทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อซึมซับ
คําสอนทั้งหมดของพระองค์
“เก็บแขนของคุณไว้แน่น” แอรอนกล่าว “งอเข่าเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ท่าทาง
ของคุณลดลงโดยให้จุดศูนย์กลางสมดุล”
"แบบนี้?"
“หืม. เกือบ”
แอรอนยืนต่อหน้าฉันและแสดงท่าทางระดับกลางอีกครั้ง สําหรับฉัน ท่าทางของ
เขาดูเหมือนกับท่าทางทีฉ
่ ันเคยทําไปแล้ว อย่างไรก็ตาม แอรอนสอนฉันทุกการเคลื่อนไหว
ด้วยความเอาใจใส่และเอาใจใส่อย่างมาก ดังนั้นต้องมีความแตกต่าง
ครูของฉันไม่มีความอดทนต่อความผิดพลาดแม้แต่น้อย เนื่องจากความจู้จี้จุกจิก
ของเขา ทักษะดาบพื้นฐานของฉันจึงดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แอรอนบอกว่าการเคลื่อนไหว
ของผมกลายเป็นเหมือนก๊อบลินน้อยลงและเป็นมนุษย์มากขึ้น การปรับตัวเป็นไปตาม
ธรรมชาติจริงๆ จนถึงตอนนี้ วิธท ี ี่ฉันเหวี่ยงอาวุธไปมาอย่างบ้าคลั่ง คัดลอกมาจากศัตรู
ทีฉ
่ ันเคยต่อสู้ ได้กําหนดฝีมือดาบของฉันแล้ว ตอนนี้ เมื่อฉันเริ่มเข้าใจอาวุธอย่างแท้จริง
ฉันสามารถกวัดแกว่งดาบของฉันด้วยความมั่นใจและสติปัญญา
ฉันตั้งหลักและทําตามแบบอย่างของแอรอน ตกลงไปที่ท่าระดับกลางของฉัน
เอง
“ทําตามทีฉ
่ ันสอนนะ เฟท คุณจะสบายดี ด้วยสายตาของคุณ คุณทําได้”
ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรับมันได้หรือไม่ถ้าฉันยืนอยูท
่ น
ี่ ั่น คิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ก่อนที่
พวกเขาจะเริ่ม นอกจากนี้ การปัดป้องดาบศักดิ์สิทธิ์ด้วยกิ่งไม้ที่บิดเบี้ยวจะเป็นผล
งานที่น่าประทับใจ
ด้วยความคิดนั้น คําตอบของฉันก็ถูกตัดสิน “มาทํากัน” “ดีมาก”
อารอนพูด “ฉันมาแล้ว!”
เขาก้าวไปข้างหน้า ปล่อยดาบออกจากฝักทันที เขาหยิบมีดขึ้นสูงและเหวี่ยงมา
ทางฉัน
ต้องขอบคุณดวงตาสีแดงเข้มของฉัน ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของเหลวของเขาใน
แบบสโลว์โมชั่น ฉันกํากิ่งไม้แน่น นึกถึงสิ่งที่แอรอนสอนฉัน me
“ขอบคุณนะแอรอน”
ฉันอดทนต่อการฝึกทีท ่ รหดมาสามวันโดยไม่หยุดพัก ยกเว้นการหยุดพักช่วง
สั้นๆ เพื่อรับประทานอาหารและนอน ฉันหมดแรง ฉันคิดว่าแอรอนก็ต้องเป็นเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ตั้งค่าสถานะเลยแม้แต่น้อย บางทีอาจจะเป็นทีค
่ าดหวัง ในช่วง
สองสามวันที่ผ่านมา เขายังบอกฉันเกี่ยวกับอดีตของเขามากขึ้นเกี่ยวกับการเป็น
Blade of Light
นานมาแล้ว แอรอนได้รับฉายา “ใบมีดแห่งแสง” จากราชาแห่งไซฟอร์ นี่เป็น
เกียรติอย่างยิ่งที่มอบให้เฉพาะกับผู้ที่มอบความกล้าหาญและความกล้าหาญให้กับ
อาณาจักรเป็นเวลาหลายปีและผู้ทเี่ อาชนะสัตว์สวมมงกุฎจํานวนไม่น้อย
แต่แอรอนยืนยันว่าเขาเสียสิทธิ์ในการได้รับตําแหน่งอันทรงเกียรตินั้น เขาบอกว่า
เขาได้ละทิ้งสิทธิในมันเมื่อเขาละทิ้งครอบครัวของเขาซึ่งเป็นสมบัตทิ ส
ี่ ําหรับเขาไม่สามารถ
ถูกแทนที่ได้ แม้จะยืนต่อหน้าฉันในฐานะครูของฉัน เขาก็ตําหนิตัวเองทีไ่ ม่สามารถปกป้อง
สิ่งที่สําคัญต่อเขาจริงๆ ได้ ฉันรู้สึกถึงความเหงาเล็ดลอดออกมาจากเขา เป็นคนทีพ ่ ูดถึง
ส่วนลึกของความเกลียดชังตนเองของเขา เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งกับชายที่เคยเป็นมา
ก่อน อัศวิน
“แต่ถึงอย่างนั้น ฉัน…”
“ฉันเห็นมันในการเคลื่อนไหวของคุณ เฟท คุณไม่เก่งในการปกป้องผูอ ้ ื่นในการ
ต่อสู้” อารอนเงียบไปชั่วครู่ “ไม่ ฉันจะไม่พูดอีกแล้ว อนาคตของคุณอยูใ่ นมือของคุณ
เอง”
เขาเดินไปที่บ่อนํ้าเพื่อชําระหยาดเหงื่อแห่งการฝึก จากทีท
่ ี่ฉันยืน มีบางสิ่งที่โดด
เดี่ยวอยูใ่ นเงาอันเงียบงันของเขา บางทีเขาอาจกังวลว่าฉันกําลังจะไปกาเลียเพื่อตาย
เพิ่งผ่านไปสามวัน แต่แล้ว แอรอนถือว่าฉันเป็นนักเรียนของเขา
ฉันรู้สึกละอายใจที่คิดว่าฉันได้เข้ารับการฝึกอบรมอย่างง่าย ๆ ที่เหมาะกับตัว
เอง อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เล่น
***
ฉันเล่าเรื่องความตะกละของฉันให้แอรอนฟัง และฉันก็ควบคุมได้ด้วยการล่ามอน
สเตอร์เท่านั้น แอรอนไม่ได้ดูกลัว และเขาไม่สงสัยเลยแม้แต่คําเดียวที่ฉันพูด เขาเชื่อมัน
ทั้งหมด ทันทีที่เขาเห็นตาแดงของฉันและความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เขาก็เชื่อว่าฉันแบกรับ
ภาระอันมืดมน
“มีสัตว์ร้ายสวมมงกุฎทรงพลังอยูท
่ างทิศตะวันตก” เขากล่าว “ส่วนใหญ่
ด้วยเหตุนี้ ฉันกับแอรอนจึงมุ่งหน้าไปยังปราสาทเก่าทางทิศตะวันตก
อา อารอนและฉัน เดินไปตามทางที่ทรุดโทรมระหว่างทุ่งนาโดย
“ฉันมีมันด้วย และฉันเห็นทักษะในการเคลื่อนไหวของคุณ”
ทั้งหมดนีไ้ ม่น่าแปลกใจเลย เห็นได้ชัดว่าแอรอนไม่มีปัญหาในการนําทางไปตาม
โขดหินและต้นไม้ล้มเกลื่อนเส้นทางของเรา แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าจะทําอย่างไรกับทักษะที่
เกินดุลของแอรอน ดูเหมือนว่าเขาจะครอบครองมากกว่านักผจญภัยส่วนใหญ่ที่ฉันเคย
พบ จากสิ่งทีฉ ่ ันเห็น เขามีการระบุ ปกปิด และ Night Vision นอกจากนี้ยังปลอดภัยที่จะ
ถือว่าเขามีเทคนิคดาบศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากเขาต่อสู้ด้วยอาวุธที่จําเป็น เพราะเขาใช้
Conceal เพื่อซ่อนทักษะของเขา แต่ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขามีความสามารถมากแค่ไหน
แอรอนดูเหมือนจะอ่านความอยากรู้อยากเห็นในสายตาของฉันขณะที่ฉันศึกษา
เขา “คุณคงสงสัยว่าฉันมีทักษะมากแค่ไหน ฉันก็สงสัยในตัวเธอเหมือนกัน เฟท คุณ
จะพิจารณาปิดการใช้งาน Conceal เพื่อที่ฉันจะได้เห็นพวกเขาหรือไม่”
“นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่สามารถแสดงให้คุณเห็นได้จริงๆ” ฉันพูด
“ฉันคาดหวังไว้มาก ท้ายที่สุดแล้วทักษะปกปิดทีไ่ ม่ได้ใช้งานจะมีประโยชน์อะไร”
แม้ว่าเขาจะร้องขอ แต่แอรอนก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะแบ่งปันทักษะของเขากับฉัน
เช่นกัน ในเรื่องนั้นเราก็เหมือนกัน
เราเดินไปทางทิศตะวันตกไกลขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเราเดิน ทางดินก็กลายเป็นถนน
ทีป
่ ูด้วยหิน หมอกลอยขึ้นจากพื้นดินรอบตัวเรา ผ่านม่านหมอกสีขาว ปราสาทขนาด
มหึมาตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าเรา นั่นคือป้อมปราการเก่าแก่ที่ล้อมรอบด้วยเมือง ซาก
ปรักหักพังทําให้รู้สึกว่ากาลครั้งหนึ่ง
“เจ็บมั้ย” อารอนถามด้วยความเป็นห่วง “
มันทําได้ แต่ก็ทนได้ สําหรับตอนนี้."
“เมื่อเราเข้าสู่ Hausen การต่อสู้กเ็ ริ่มขึ้น อัศวินโครงกระดูกและนักธนูโครง
กระดูกลาดตระเวนรอบนอกปราสาท อัศวินไม่ควรพิสูจน์ว่ามีปัญหา ฉันได้สอนทุกสิ่งที่
คุณต้องการเพื่อจัดการกับมัน แต่ระวังนักธนู พวกมันจะโจมตีจากบ่อนํ้านอกเขตโจมตี
ของเรา ฉันสามารถหยุดลูกศรของพวกเขาด้วยใบมีดของฉัน แต่ฉันสงสัยว่าเทคนิคนั้น
อาจจะยังยากสําหรับคุณอยู่บ้าง”
“ให้ฉันจัดการนักธนู” ฉันพูด
การหลบหลีกและการเฉือนลูกศรที่ยิงมาที่ฉันจากทุกทิศทางนั้นฟังดูอันตราย
อย่างแน่นอน นั่นคือเหตุผลที่ฉันตั้งใจจะหยุดนักธนูก่อนทีพ
่ วกเขาจะมีโอกาสยิงด้วยซํ้า
การอธิบายจะใช้เวลานานเกินไป ฉันดึงความโลภและเปลี่ยนดาบสีดําให้เป็น
คันธนูสีดํา “อย่างนี้นี่เอง”
“ช่างเป็นอุปกรณ์ที่น่าหลงใหลจริงๆ อาวุธที่เปลี่ยนรูปแบบ มันจะกลายเป็นอย่าง
อื่นได้ไหม?”
“บางครั้งมีเคียว”
“ประทับใจที่สุด ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน!” แอรอนหัวเราะคิกคัก
เพื่อให้เข้าใจถึงศัตรูที่เราเผชิญได้ดข
ี ึ้น ฉันใช้การระบุ
อัศวินโครงกระดูก Lv 35
พลัง: 2,290
ความแข็งแกร่ง: 2,540
เวทมนตร์: 1,230
วิญญาณ: 1,120
ความคล่องตัว: 1,740
นักธนูโครงกระดูก Lv 35
พลังชีวิต: 1,290
ความแข็งแกร่ง: 1,440
เวทมนตร์: 1,110
วิญญาณ: 1,230
ความว่องไว: 770
โครงกระดูกเหล่านี้เป็นเพียงเศษเล็กเศษน้อยที่เกาะอยูร่ ะหว่างฉันกับงานเลี้ยง
ของฉัน ฉันมีเทคนิคดาบสองมืออยูแ ่ ล้ว แต่ฉันไม่มี Agility Boost (ตํ่า) ดังนั้นฉันจะ
ต้องช่วยตัวเองให้มท
ี ักษะนั้น ฉันอยากรู้เกี่ยวกับวิชาธนูและทักษะแม่นปืน ดังนั้นฉันจึง
ระบุสองคนนั้นให้ละเอียดยิ่งขึ้น
ทักษะนักแม่นปืนเป็นสิ่งทีอ
่ ันตราย แต่เมื่อเทียบกับความสามารถพื้นฐานของธนู
ดํา ความโลภสามารถโจมตีอะไรก็ได้โดยไม่คํานึงถึงระยะทาง ตราบใดทีเ่ ป้าหมายอยูใ่ น
ขอบเขตการมองเห็นของฉัน เทคโนโลยี Charged Shot เพิ่มความสามารถของลูกศร
ในการเจาะเนื้อและเกราะของศัตรูโดยพิจารณาจากระยะที่ลูกศรถูกบาก ดึง และพร้อมที่จะ
ยิง ไม่เลว.
“ธนูวิเศษของคุณน่าประทับใจมาก แต่ลูกธนูเพียงอย่างเดียวไม่สามารถฆ่าคน
ตายได้ คุณจะต้องทําเช่นนี้!
แอรอนฟันดาบของเขาผ่านซี่โครงของอัศวินโครงกระดูกทีก
่ ําลังใกล้เข้ามา เขา
ยกโครงกระดูกขึ้นไปในอากาศและฝังดาบด้วยเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ รอบตัวเขา แสงสี
ขาวเล็ดลอดออกมาจากพื้นดินที่เท้าของอัศวินโครงกระดูกโดยรอบ เขาได้เปิดใช้งาน
ศิลปะเทคโนโลยีดาบศักดิ์สิทธิ์ "แกรนด์ครอส"
“ฉันจะหาวิธ”ี
มันไม่ใช่เรื่องของ ไม่ว่า ฉันสามารถจัดการกับวิธีการต่อสู้นี้ได้ ถ้าเราต้องการ
เข้าไปใน Hausen ฉันมี ถึง.
เมื่อแอรอนใช้ทักษะศักดิ์สิทธิเ์ พื่อโจมตีพวกอันเดด เขาได้แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่า
ต้องทําอย่างไร: เสริมการโจมตีของฉันด้วยเวทมนตร์แห่งธาตุ เขาเคยใช้เวทมนตร์
ศักดิ์สิทธิ์ แต่ฉันจะใช้ Fireball แผนการที่ร้อนแรงของฉันตามมาด้วยความคิดทีด ่ ีกว่าใน
ทันที
ผ่านธนูสด
ี ํา ความโลภรู้สึกถึงความตั้งใจของฉัน ฉันได้ยินรอยยิ้มของเขาใน
ขณะที่เขาพูด“การโจมตีที่น่าสนใจที่คุณคิดไว้ Fate…”
“ฉันแค่คิดว่าไฟอาจทําเกินไป นอกจากนี้ ยังใช้เวลานานเกินไปในการจุดไฟแต่ละ
้ ันเร็วและ ได้ผล!”
ลูก นีม
ฉันเตรียมคันธนูสด ี ําและเล็งไปที่นักธนูโครงกระดูกคนเดิมที่ฉันเคยทําให้ล้มลง
ก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ ฉันฝังลูกธนูด้วยพายุทราย คาถาที่ฉันเอามาจากโกเลมทราย ลูกศรสี
บรอนซ์ที่ส่องประกายด้วยเปลือกทรายของเวทมนตร์ธาตุดิน พุ่งผ่านอากาศและเจาะลึก
เข้าไประหว่างเบ้าตาของนักธนูอีกครั้ง เมื่อถูกยิง นักธนูกก ็ ลายเป็นหิน ในเวลาไม่กี่
วินาที มันก็แข็งเป็นรูปปั้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นและไม่ขยับเขยื้อน
ฉันกําลังเคลื่อนที่ไปยังเป้าหมายต่อไปในขณะที่เสียงโลหะสะท้อนอยูใ่ นกะโหลก
ศีรษะของฉัน
แอรอนมองดูฉันที่ทํางานประทับใจ “อาวุธทีค ่ ุณสามารถบรรจุด้วยเวทย์มนตร์
…” เขากล่าว “อาณาจักรแห่ง Seifort ได้ทดลองแนวคิดดังกล่าวมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ก็
พิสูจน์แล้วว่าอันตรายเกินกว่าจะควบคุมได้ การทดสอบทั้งหมดของเราจบลงด้วยการ
ระเบิด และผูท้ ดลองเสียชีวิตในการทําลายล้าง ตั้งแต่นั้นมา
เมื่อได้ยินคําพูดของแอรอนเอง ความโลภก็ไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะแสดงความ
คิดเห็น “ในที่สุด เจ้าก็เข้าใจความเหนือกว่าอย่างท่วมท้นของความโลภอันยิ่งใหญ่ โชค
ชะตาหรือไม่? บูชาฉัน! นมัสการฉันและคุกเข่าต่อหน้ากําลังของฉัน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้น
ไป ให้เรียกฉันว่าผู้ยิ่งใหญ่พระเจ้า
ความโลภ! ได้ยินฉันไหม เฟท!”
“เก็บชื่อใหม่ของคุณไว้เป็นของตัวเอง” ฉันพึมพํา
ฉันมีเรื่องใหญ่ที่ต้องกังวลมากกว่าดาบของฉันที่ปล่อยให้พลังของเขามาทีห
่ ัว
ของเขา ฉันมีกองทัพของนักธนูโครงกระดูกทีจ ่ ะโค่นลง
ฉันจะไม่ปล่อยให้สัตว์ประหลาดตัวเดียวรอดชีวิต
“แน่นอน อารอน”
เมือง Hausen มีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของเมือง Seifort อย่างไรก็ตาม มัน
ใหญ่มาก มีอัศวินโครงกระดูกและนักธนูจํานวนเท่าใดซ่อนอยูภ ่ ายในอาคารเหล่านี้? แค่
คิดเกี่ยวกับมันก็ทําให้กระดูกสันหลังของฉันสั่น การนําพวกเขาทั้งหมดลงจะใช้เวลาอย่าง
น้อยหนึ่งสัปดาห์ถ้าไม่นาน
ในไม่ช้าคลื่นของโครงกระดูกจะมาหาเราเหมือนมดที่กินนํ้าผึ้งอย่างที่แอรอนพูด
เราสังหารอันเดธไปมากกว่าร้อยตัวเพื่อแหกประตู และการฆ่าเหล่านั้นได้สร้างความ
เกลียดชังพอสมควร ไม่ต้องเตรียมอาวุธช้าอีกต่อไป—ตอนนี้ โครงกระดูกจะโจมตีเรา
ทันที
“เราจะต้องทําการวิ่งเพื่อมัน พร้อมหรือยัง เฟท?” อารอนถาม "แน่นอน. ฉันจะ
คอยดูบนหลังคา”
“และเราจะโค่นทุกสิ่งที่ขวางทางเรา ไปกันเถอะ!"
เราวิ่งเร็วเท่าทีส
่ ถิตค
ิ วามว่องไวของเราอนุญาต โดยวิ่งไปตามถนนสายหลักของเมือง
เคียงข้างกัน อัศวินโครงกระดูกสี่สิบคนปรากฏตัวต่อหน้าเราเหมือนกําแพง
การโจมตีด้วยคีมหนีบน่าจะได้ผลกับนักผจญภัยทั่วไป แต่นี่คืออัศวินศักดิ์สิทธิ์ อา
รอน ดาบแห่งแสง เขาบรรลุตําแหน่งสูงสุดใน Seifort และฉันก็เป็นเด็กฝึกหัดทีเ่ รียนรู้
เร็วของเขา เราจะไม่พ่ายแพ้อย่างง่ายดาย
ระหว่างการฝึกซ้อม ฉันประหลาดใจมากที่พบว่าแอรอนสามารถหลบตาการโจมตี
ได้ สําหรับเขา ทักษะแบบนั้นเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ แม้ว่าเขาจะอ้างว่าผมทําได้จริงๆ ด้วย
ฉันตอบอย่างจริงจังว่า "ฉันไม่มีตาทีส่ าม" ถ้าฉันตกอยูใ่ นสภาวะหิวโหย บางทีการเพิ่ม
ความสามารถของ Gluttony อาจทําให้ฉันมีความสามารถที่คล้ายคลึงกัน แต่การสํารวจ
ความเป็นไปได้นั้นมีความเสี่ยงสูงเกินไป
ฉันกับแอรอนพุ่งตรงไปที่ปราสาท แกะสลักเส้นทางอันตรายผ่านอัศวินโครง
กระดูกขวางทางเรา ปราสาทสูงตระหง่านแต่ไกลออกไป ข้างในนั้นซ่อนตัวลอร์ดลิชชื่อ
The Genesis of Death มันคงรู้ว่าเรากําลังมา มันต้องเคยได้ยินและเห็นเสียงโห่ร้อง
ของการต่อสู้ ฉันคาดหวังกับดัก—บางสิ่งทีจ
่ ะดักจับเราไว้ข้างใน—แต่แม้ในขณะที่เรา
เดินไปตามถนน เราก็ไม่พบอะไรแบบนั้น มีแต่ศพมากกว่า
ประตูใหญ่ในปราสาทห้อยลงมาจากบานพับในสภาพทรุดโทรมคล้ายกับประตูชั้น
นอกของเฮาเซน มีบางอย่างทีค ่ ํานวนอย่างน่าขนลุกเกี่ยวกับวิธีการทีล
่ อร์ดลิชใช้เพียง
กําลังที่จําเป็นในการทุบประตูทั้งสองบาน และมิฉะนั้นก็ไม่สร้างความเสียหายให้กับ
โครงสร้างพื้นฐานของเมือง
เบื้องหลังคําพูดของเขาคือคําเตือนที่อ่อนโยน: อย่าถือว่าสิ่งนี้เป็นการต่อสู้กับ
สัตว์ร้ายสวมมงกุฎ แทนที่จะเข้าหาศัตรูของคุณราวกับว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาด คุณ
จะไม่สังหารสัตว์ประหลาดตัวนีด ้ ้วยพลังที่แท้จริงเพียงอย่างเดียว
ลิชลอร์ดเป็นสัตว์ร้ายสวมมงกุฎทีส
่ ามารถโจมตีทางยุทธวิธีและสงครามจิตได้ มัน
เป็นศัตรูประเภทหนึ่งที่ฉันต้องการเผชิญหน้าก่อนจะไปถึงกาเลีย
ความตะกละของฉันยังไม่อิ่มเอมจากวิญญาณของอันเดดที่เราฆ่า ฉันรู้ว่ามันหิว
เพื่ออะไร มันโหยหาที่มาของกลิ่นหอมน่ารับประทานที่ลอยมาจากส่วนลึกภายในปราสาท
ความหิวโหยร้องไห้ผ่านร่างกายของฉัน:เลี้ยงฉัน เลี้ยงฉัน! ความตะกละตะกลามไม่เคย
ดึงฉันไปอย่างมีพลัง หากสมาธิของฉันลดลง ฉันอาจจมดิ่งสู่ความอดอยากที่ควบคุมไม่
ได้
“ใช่…โอเค ไปกันเถอะ”
แอรอนพูดถูก ไม่มีทางสําหรับเรานอกจากไปข้างหน้า แม้ว่าเราทั้งคู่จะหวังว่าเราจะ
ไปถึงที่ซ่อนของลอร์ดลิชโดยไม่ต้องต่อสู้กันอีก แต่ฉันเห็นในหน้าของแอรอนว่าเขาเองก็
รู้ดีเช่นกัน เหงื่อทีห
่ ยดลงมาที่คิ้วของเขาทําให้เห็นได้ชัดว่าความทรงจําที่เลวร้ายของการ
มาเยือนสถานที่ผีสิงครั้งล่าสุดของเขาได้ฟื้นขึ้นมาในตัวเขา
"พ่อ?!" เด็กชายร้องไห้
“ที่รัก คุณกลับมาแล้ว” หญิงสาวพูด “ฉันรอคุณมานานแล้ว”
ฉันเปลี่ยนกรีดกลับเป็นดาบสีดําและกําด้ามด้ามให้แน่นในกําปั้นของฉัน พลังของ
เคียวสีดําใช้ไม่ได้ผลกับเอฟเฟกต์รองอย่างเช่น อาการประสาทหลอนขนาดใหญ่นี้ การตัด
ผู้คนทีย
่ ืนอยู่ต่อหน้าพวกเราจะไม่ทําอะไรเลยเพื่อสลายมนต์สะกด ถ้าพวกเขาไม่ได้ถูก
สร้างขึ้นโดยมัน
“ยังมีวิญญาณมนุษย์ที่ติดอยู่ในศพที่น่าสงสารของพวกเขา และความ
ตะกละจะกินเลี้ยงพวกเขา ทําไม? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"
“แต่จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากวิญญาณถูก
กลืนกิน ถ้าฉันฆ่าพวกมัน—ถ้าฉันกินพวกมัน—คนเหล่านี้จะผ่านไปสู่ชีวิตหลังความ
ตายไหม”
ความโลภรู้ดีว่าฉันกําลังถามอะไร เขาเก็บคําตอบที่ฉันต้องการ—คําตอบที่ฉันกลัว
จากนั้นเขาก็นําดาบกลับขึ้นเพื่อป้องกันและหันกลับมาสนใจครอบครัวของเขา “
ผมขอโทษที่หายไปนาน” เขากล่าวกับพวกเขา “แต่ตอนนี้ฉันอยูท ่ ี่นี่ และฉันจะปล่อยคุณ
ให้เป็นอิสระ”
ทันทีที่คําสัญญานี้ออกจากริมฝีปากของเขา แสงไฟขนาดใหญ่ในห้องโถงก็กระ
พริบในความมืด ผนังที่สวยงามครั้งหนึ่งของปราสาทถูกกัดเซาะ สีลอก และหินแตก
ปราสาทกําลังกลับสู่รูปแบบที่แท้จริง
รอบตัวเรา ใบหน้าทีย
่ ิ้มแย้มของพลเมืองในปราสาทผุพังจากชีวิตไปสู่ความเกลียด
ชังที่บิดเบี้ยว แต่ละคนถือจอบ ขวาน หรือขวาน ภรรยาของแอรอนถือไม้กายสิทธิ์ ในขณะ
ทีล
่ ูกชายของเขากําด้ามดาบศักดิ์สิทธิ์
เบื้องหลังภรรยาและลูกชายของแอรอน ปราสาทที่เหี่ยวแห้ง—ครั้งหนึ่งเคย
เป็นพลเมืองของแอรอน—เริ่มด่าทอเขา โทษเขา. วิจารณ์เขา. พวกเขาเรียกให้พระองค์
ช่วยพวกเขาให้รอด
แม้จะผ่านการจู่โจมนี้ แอรอนก็ไม่ลดดาบของเขาลง “ขอโทษนะเฟท แต่ฉัน
ต้องการให้คุณให้ฉันจัดการครอบครัวและผู้คนด้วยตัวเอง”
นั่นเป็นความโล่งใจ ฉันไม่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้โดยไม่สาปแช่งพวกเขา "ทั้งหมด
“ทําลายสิ่งนี้!” ฉันตะโกนขณะทีป
่ ล่อยลูกศรไปทางเหยื่อ
ลูกธนูหายไปในอากาศที่ส่องแสงระยิบระยับแปลกตาแทบมองไม่เห็น เสียงกรีด
ร้องทะลุปราสาทขณะทีล ่ ูกศรพุ่งเข้าใส่ลิช เมื่อเสียงร้องโหยหวนดังก้อง แขนโครงกระดูก
ขนาดใหญ่ก็กระแทกกับพื้น กลายเป็นหินทั้งหมด ในชั่วพริบตา ลิชลอร์ดก็เผยตัวออกมา
: ยักษ์กระดูกที่ล้อมรอบด้วยหมอกสีดําที่หมุนวน เคียวของมันถือสูงราวกับว่ามันเป็น
อวตารแห่งความตาย
ฉันใช้การระบุกับสัตว์เดรัจฉานทันที
เวทมนตร์: 4,565,000
วิญญาณ: 4,346,000
ความคล่องตัว: 2,347,000
แต่ฉันไม่มีเวลาคิดทบทวน
“เราไม่มีเวลาสําหรับความกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณ เฟท! ฉันความโลภอันยิ่ง
ใหญ่ขอรับประกันความเป็นอยู่ที่ดข ี องคุณ กินอิ่มแล้วจะสบาย ผมสาบานเลย. แต่สําหรับ
ตอนนี้ เลิกกังวลเรื่องเล็กน้อยได้แล้ว! ถึงเวลาทีค
่ ุณจะต้องแสดงทักษะใหม่ ๆ ที่ยอด
เยี่ยมเหล่านีใ้ ห้ฉันเห็นแล้ว!”
“งั้นก็เตรียมสร้างความประทับใจ”
ความโลภหัวเราะ “นั่นลูกฉัน! นั่นคือจิตวิญญาณที่ฉันชอบ! น้อยกว่านี้และฉันอาจจะ
ตายจากความเบื่อหน่ายอย่างแท้จริง”
ฉันไม่มีอารมณ์อยากที่จะร่ายมนตร์หลอนของลอร์ดลิชอีกรอบ ฉันปลดปล่อย
สถานะ Agility ของฉันให้สูงสุดและกระโดดไปที่ Lich Lord ขณะที่มันถอยกลับไปที่
กําแพง
ฉันเปลี่ยนกรีดกลับเป็นดาบสีดํา ถึงเวลาทดสอบตัวเองในการต่อสู้จริง ลิชลอร์
ดก้าวไปข้างหน้าพร้อมเคียวของมันทีจ
่ ะโจมตี จากท่าทางและนํ้าหนักของมันที่สมดุล ฉัน
สามารถบอกได้ว่ามันพยายามหลอกล่อฉันให้อยูใ่ นระยะของการโจมตีสวนกลับ
ฉันตัดสินใจเรียกมันว่าบลัฟฟ์
“คุณพัฒนาขึ้นจริงๆ” ความโลภกล่าว
“ฉันไม่สามารถเป็นมือใหม่มาทั้งชีวิตได้”
“จุดทีย
่ ุติธรรม! ทําต่อไป”
ฉันปัดป้องการฟันเปิดที่อ่อนแอของลอร์ดลิช จากนั้นจึงก้าวเข้ามา และด้วยจังหวะ
ทีพ
่ ุ่งขึ้นอย่างแรง ส่งเคียวของมันบินไป ฉันจับสัตว์ประหลาดด้วยความประหลาดใจ ดึง
แขนที่เหลือของมันไปทางอาวุธ แล้วดึงมันออกจากสมดุลขณะทีฉ ่ ันก้าวเข้าสู่ระยะแยก
แขนขวาของลอร์ดลิชเป็นของฉันแล้ว
เสียงกรีดร้องของลอร์ดลิชดังขึ้นอีกครั้งผ่านห้องโถง พร้อมกับเสียงกริ่งของ
เคียวของมันตกลงไปที่พื้น แม้จะปลดอาวุธแล้ว ลอร์ดลิชก็ไม่แสดงเจตจํานงที่จะยอม
จํานน มันถอยหลัง เข้าควบคุมซากศพที่อยูข ่ ้างหลังฉัน และใช้พวกมันโจมตีฉันแทน การ
เปลี่ยนแปลงทิศทางและการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ราวกับว่าเชือกที่มองไม่เห็นได้
กระตุกพวกเขา ทําให้แขนขาตกลงมาจากร่างกายทีเ่ น่าเปื่อย พวกเขาเป็นหุ่นเชิดของ
สัตว์ประหลาด ขาดเหตุผลและตรรกะ
แม้จะรู้ว่านีค
่ ือการดํารงอยู่ทน
ี่ ่าสังเวชของพวกเขา มือของฉันก็ยังถูกมัดไว้ ฉันจะ
ไม่โจมตีศพที่โค่นเข้ามาหาฉัน หากความตะกละกลืนกินพวกมัน พวกมันจะถึงวาระแห่ง
ความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์ซึ่งข้าสงสัยว่าเลวร้ายกว่านี้มาก
เนื้อทีบ
่ ิดเบี้ยวและเหี่ยวเฉาของลอร์ดลิชสร้างรอยยิ้มที่น่ากลัวรอบ ๆ ฟันที่เน่า
เปื่อยขณะทีม ่ องดูฉันหลีกเลี่ยงซากศพ จากนั้น เมื่อดึงตัวเองขึ้นสู่ความสูงที่แท้จริง
สัตว์ร้ายสวมมงกุฎมีศพของพลเมืองเป็นกําแพงที่น่าสยดสยองอยูร่ อบ ๆ
“มันรู้ว่าฉันจะไม่โจมตีพลเมือง” ฉันกล่าว
“แตกหักยาก” ความโลภกล่าว “แล้วตอนนี้ล่ะ เฟท? ต่อสู้ฝ่าซากศพเพื่อกินลิชล
อร์ด?”
“ฉันไม่สามารถ คนเหล่านีจ
้ ะถูกส่งไปยังนรกชั่วนิรันดร์ใช่ไหม”
“อารอน?!” ฉันตะโกน.
“อย่ากลัวเลย เฟท” เขาตอบ “ฉันควรจะทําสิ่งนี้มานานแล้ว ถ้าฉันมี เราไม่เคยถูก
บังคับให้เข้าสูก
่ ารต่อสูท
้ ี่ชั่วร้ายนี้เลย”
เมื่อเห็นแสงที่แผดเผาออกมาจากดาบของอาโรน ลอร์ดลิชจึงตะกายเพื่อโต้กลับ
มันใช้ภาพหลอนเพื่อทําให้ศพร้องออกมา พวกเขาขอความช่วยเหลือจากเรา พวกเขา
วิงวอนให้ลอร์ดแอรอนช่วยพวกเขา แต่แอรอนยังคงส่งเสียงครํ่าครวญผ่านสาย
เทคโนโลยีเข้าไปในดาบของเขาต่อไป
เมื่อดาบที่เขาถืออยูเ่ ต็มตื้น เขาก็ปล่อยแกรนด์ครอสลงบนลิชลอร์ด แสงศักดิ์สิทธิ์
ส่องทั่วปราสาท ระลอกไปตามกําแพง พลเมืองของ Hausen หลอมรวมเป็นพลังงานที่
มองไม่เห็น วิญญาณของพวกเขาได้รับการชําระด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ สิ่งที่เหลืออยูค
่ ือลอร์ด
ลิชซึ่งมีสถานะเวทย์มนตร์และวิญญาณอันยิ่งใหญ่ปล่อยให้มันทนต่อการโจมตีของแอ
รอน
แอรอนกัดฟันและเริ่มชาร์จดาบอีกครั้ง แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือด เลือดรั่วไหล
ผ่านเกราะของเขาจากบาดแผลที่ด้านข้างของเขา งานปราบศัตรูอันเป็นที่รักของเขา
แทนที่จะฆ่าพวกเขามาแล้ว had
“โชคชะตา คุณมี…”
"ฉันรู้ว่า. เอาล่ะ มาจบเรื่องนี้กันเถอะ”
“ใช่” อารอนพูด “ครั้งเดียวและสําหรับทั้งหมด”
เราเทพลังทั้งหมดของเราลงในใบมีดที่ส่องแสงของเรา เสียงของเราร้องออกมาเป็น
หนึ่งเดียว
“แกรนด์ครอส!”
ปราสาทเปล่งประกายด้วยแสงที่รวมกันของเรา ในทันทีนั้น ทุกสิ่งที่เรา
เห็นก็ถูกไฟเผาจนขาวโพลน
ตู่ ่ ่ายแพ้และพ่ายแพ้,
เขาเบาลง เผยให้เห็นลอร์ดลิชทีพ
เราไม่มเี วลาจะเสีย
“อารอน” ฉันพูด "ครอบครัวของคุณ. พวกเราต้องรีบไปหาพวกเขา!”
เราวิ่งกลับไปตามทางที่เรามา สายตาของแอรอนเริ่มจับจ้องและแสดงสีหน้า
ทีข
่ มวดคิ้ว
เราพบภรรยาและลูกชายของแอรอนนอนอยูบ ่ นพื้นใกล้กัน พวกมันพังทลายไป
แล้ว ขาของพวกมันก็พังทลายเป็นผงธุลี เมื่อแอรอนเข้ามาแทนที่ ภรรยาและลูกชายของ
เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเพื่อมองเขา
ขณะทีพ
่ วกเขาพูด ข้าพเจ้าเฝ้ามองทั้งสามอย่างเงียบๆ คือ อาโรน ภรรยาของเขา และลูกชาย
ของเขา
ลิชลอร์ดผู้น่าสะพรึงกลัวถูกลดขนาดลงเหลือเพียงรูปปั้นทีน
่ ่าสะพรึง
กลัวที่มีหน้าตาน่าเกลียด
แท้จริงแล้ว แม้ในความตาย ลิชก็จ้องมองด้วยเสียงคํารามทีน ่ ่าสะพรึงกลัว ซึ่งฉัน
มั่นใจว่าแม้ว่าฉันจะนํารูปปั้นขึ้นขาย ก็ไม่มใี ครซื้อมันเพราะกลัวว่าจะถูกสาปโดยหน้าตาบูด
บึ้งของมัน ลิชลอร์ดเป็นศัตรูที่น่ากลัว
ทันทีที่ความคิดนั้นมาถึงความสุขอันน่าสะพรึงกลัวที่มาพร้อมกับการกินสัตว์ร้าย
สวมมงกุฎ ความตะกละพยายามที่จะแย่งชิงการควบคุมร่างกายของฉันจากฉัน จิต
วิญญาณของลิชลอร์ดเป็นอาหารเลิศรส รํ่ารวยยิ่งกว่ามั่งคั่ง
ประเสริฐ —ไม่เหมือนกับสัตว์เดรัจฉานใดๆ ที่ข้าพเจ้ายังกินเข้าไป
ฉันใช้แสงสะท้อนของใบมีดออบซิเดียนของดาบสีดําเพื่อเช็ดเลือดออกจาก
ใบหน้าของฉัน ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของเงาสะท้อนของฉัน พวกมันก็กลับมาเป็นสีดํา
ตามปกติ ความหิวกระหายของความตะกละเป็นทีพ ่ อใจ
ฉันพักหายใจสักครูก
่ ่อนจะหันกลับไปหาแอรอน แสงสว่างของวิญญาณที่ลอยอยู่
รอบตัวเขาค่อยๆ จางลง เขามองดูพวกเขาจางหายไป และฉันรู้สึกว่าส่วนหนึ่งของเขา
เศร้าที่เห็นพวกเขาจากไป แม้แต่วิญญาณที่ไร้เสียง
“รอฉันด้วย” เขาพูดกับแสงไฟที่ส่องลงมาทีห
่ ้องโถงที่ว่างเปล่า “เมื่อผมทําสิ่งที่
่ ับคุณอีกครั้ง”
ต้องทําเสร็จแล้ว ผมจะอยูก
วิญญาณทั้งสองหายวับไปในความมืด ราวกับว่าคําพูดของแอรอนทําให้พวกเขา
มีความมั่นใจที่จะก้าวต่อไป สิ่งมีชีวิตเดียวที่เหลืออยูใ่ นปราสาทคือแอรอนและฉัน ความ
เงียบเกิดขึ้นกับเรา กลืนกินจนยากทีจ ่ ะจินตนาการถึงการต่อสู้ที่ดุร้ายได้เกิดขึ้นเมื่อไม่
นานมานี้
แอรอนต้องการสร้างที่ดินของเขาขึ้นใหม่ แต่ก่อนที่เขาจะเริ่มภารกิจสําคัญนั้น
ได้ เขาต้องทําให้มันปลอดภัยเสียก่อน นั่นหมายถึงการหวีทั่วทั้งเมืองเพื่อตามล่าโครง
กระดูกสุดท้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ในตรอกด้านหลัง เกาะบนหลังคา และซ่อนตัวอยูใ่ นอาคาร
อาจใช้เวลาทั้งคืน…หรือด้วยขนาดของเมือง บางทีอาจจะอีกทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดคํ่า
“ทําไมคุณไม่บอกฉันเรื่องนี้ก่อนหน้านี้”
“เพราะปกติมันไม่เกี่ยวกันอยู่แล้วใช่มั้ย? ฉันสงสัยว่าตํานานแห่งการล่มสลายใน
อดีตน่าจะซ่อนทักษะแห่งความบาปไว้ที่ไหนสักแห่งในเงามืดของพวกเขา”
ขณะที่กรีดกับฉันพูดพึมพํากัน แอรอนก็ตื่นเต้นด้วยความตื่นเต้นใน
ระดับใหม่ของเขาและมาพร้อมกับความเป็นไปได้ใหม่ๆ
“โชคชะตา” เขาร้อง “นี่ไม่ใช่เวลามาพูดกับตัวเอง! ได้เวลาทําความสะอาดโครง
่ วกเขาทําไว้ที่บ้านแล้ว! ใครจะไปรู้ บางทีเรา
กระดูกจากตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นทีพ
อาจจะได้เห็นอีกระดับขึ้นระหว่างทาง”
“คุณดู…ตื่นเต้น”
“นั่นเป็นเพราะฉันมีอะไรมากมายให้ตั้งตารอ! ไปกันเถอะ!" อารอนออกจาก
ปราสาท
“อารอน” ฉันเรียกอย่างเร่งรีบ "รอ. เรามีปัญหาสําคัญอย่างหนึ่ง!”
เขาไม่ได้ชะลอตัวลง "ปัญหา?"
“โครงกระดูกเหล่านี้เป็นฝูงแอรอน เรื่องนี้จะจบลงหรือไม่”
"ใช่. โปรดทราบว่าปกติแล้วการล่าสัตว์เป็นเวลานานนี้จะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
ดังนั้นจึงควรหลีกเลี่ยง แต่การที่มค
ี ุณอยูเ่ คียงข้างฉัน ไม่มีอะไรต้องกังวล”
ขณะที่เขาพูด ดาบสีทองของแอรอน—อัดแน่นด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์—ได้สับ
อัศวินโครงกระดูกห้าตัวออกเป็นชิ้น ๆ ขณะทีพ ่ วกมันกระโจนเข้าหาเขา นี่เป็นกลอุบายที่
ทําให้ฉันคิดว่าแม้คําพูดของเขา เขาจะไม่เป็นไรโดยไม่มฉ
ี ัน เขาแทบจะล้นไปด้วยพลังงาน
น่าแปลกทีค
่ วามตะกละของฉันดูไม่ประทับใจกับงานเลี้ยง ฉันรู้สึกว่ามันต้องการ
ความหลากหลายมากขึ้นเล็กน้อยในเมนู
“โชคชะตา เมื่อเราเคลียร์พื้นที่นี้ได้แล้ว เราก็เสร็จ ไปต่อได้ไหม” อารอนถาม
"แน่นอน!"
ฉันหลบฝนลูกศรกระทันหันเปลี่ยนความโลภเป็น
ฉันยังมีตัวอย่างที่มช
ี ีวิตของประสบการณ์การต่อสู้ที่เหนือชั้นต่อหน้าต่อตาฉัน
แค่ดแ
ู อรอนก็ให้บทเรียนเพิ่มเติมแก่ฉัน การต่อสูเ้ คียงข้างเขาก็เหมือนกับการอ่าน
หนังสือเรียน ขณะทีฉ่ ันดูเขาทีท ่ ํางาน โครงกระดูกกลายเป็นแบบฝึกหัดตามตําราซึ่งฉัน
สามารถลองทําสิ่งที่เพิ่งสังเกตได้
ฉันกระโดดขึ้นไปในอากาศ บิดตัวเพื่อหลบลูกธนูอีกลูกทีพ
่ ุ่งเข้ามา เมื่อฉันทําเช่น
นั้น ฉันก็ปล่อยลูกศรของตัวเองในขณะที่ร่างกายของฉันยังลอยอยู่ ไม่กี่นัดของฉันมุ่ง
หน้าออกจากเครื่องหมาย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากลูกธนูมาจากคันธนูสด ี ํา พวกมันจึง
แก้ไขตัวเองกลางอากาศและพบเป้าหมายอยู่ดี นั่นคือกะโหลกหนาของนักธนูโครงกระดูก
เสียงโลหะที่คุ้นเคยดังขึ้นในหัวของฉัน
ฉันแน่ใจว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่อารอนและฉันจะต่อสู้ด้วยกัน ดังนั้นฉันอยากจะจํา
ทุกอย่างที่เขาทํา: วิธโี จมตีโดยไม่เสียการเคลื่อนไหว จดจ่อกับศัตรูที่อยูร่ อบตัวคุณ
อย่างไร ฉันดูแอรอนใช้ดาบมฤตยูของเขาในขณะทีฉ ่ ันต่อสู้กับการต่อสูข
้ องฉันเอง ศึกษา
เทคนิคที่ฉันสามารถสร้างเองได้
“เสร็จแล้ว” เขากล่าว
แสงศักดิ์สิทธิท
์ ี่แกะสลักผ่านพื้นดินซึ่งอัศวินโครงกระดูกโค่นล้มเหมือนสายฟ้า
ระเบิดเมื่อสัมผัสเป็นพลังงานวิเศษทีเ่ ปล่งประกายซึ่งชําระพวกเขาทั้งหมดให้เป็นเถ้าถ่าน
แล้วอากาศ ไม่มีอะไรเหลืออยูห ่ ลังจากการถูกเผาไหม้ หลังจากการระเบิดจางหายไป แสง
เดียวคือมหาสมุทรของดวงดาวยามเย็นทีส ่ ่องแสงระยิบระยับอยูเ่ บื้องบน
“เราต่อสู้กันจนถึงเย็นวันที่สอง” แอรอนพูดพลางมองดูดวงดาวด้วยตัวเขาเอง
“คุณจะไปสายสําหรับการจากไปของคุณ เฟท ฉันขอโทษ."
แอรอนวางมือซ้ายไว้บนศีรษะของฉันอย่างอ่อนโยน ดวงตาของเขามีความ
เมตตาอย่างลึกซึ้ง “ไม่นะ เฟท คุณได้เรียนรู้จากฉันมามากพอแล้ว คุณเป็นคนพิเศษ
— คุณใช้อาวุธที่เปลี่ยนรูปแบบ ถ้าฉันยังคงสอนคุณ
นั่น…เป็นจุดทีด
่ ี จนถึงตอนนี้ ความโลภมีสามรูปแบบ: ดาบ คันธนู และเคียว และ
กรีดก็บอกเป็นนัยว่าเราจะยังคงปลดล็อกผูอ ้ ื่นต่อไป การมุ่งเน้นไปที่รูปแบบอาวุธเพียง
รูปแบบเดียวจะเป็นแนวทางที่ผิด
ดังนั้น เพื่อให้สไตล์ของตัวเองมีความหมาย… “คุณหมายถึง ฉันต้องพัฒนารูปแบบ
ที่ผสมผสานรูปแบบอาวุธทั้งหมดเข้าเป็นหนึ่งเดียว?”
“แม่นแล้ว. และนั่นฉันไม่สามารถสอนคุณได้ ในฐานะที่เป็น Blade of Light
ทั้งหมดที่ฉันเคยรู้จักคือวิถแ
ี ห่งดาบ” อารอนยกมือขึ้นจากหัวของฉัน
การได้พบปะและต่อสูเ้ คียงข้างกับแอรอน ทําให้ฉันรู้สึกเหมือนได้เข้าใจแล้วว่าการ
ต่อสู้คืออะไร แต่ยิ่งเดินไปตามทางนี้นานเท่าไร ก็ยิ่งรู้มากขึ้นว่ายาว มันเป็น ความโลภเป็น
อาวุธที่น่าทึ่งจริงๆ ฉันคิด. แต่ไม่มีทางทีฉ
่ ันจะบอกเขาได้ มันจะตรงไปที่หัวของเขา
“คุณเรียกหาฉันเหรอ” คําถามของดาบดําผุดขึ้นมาทันที
***
เราเก็บทองจากคลังปราสาทแล้วมุ่งหน้ากลับ
ฉันรู้สึกหมดหนทางอย่างงุ่มง่ามเมื่อยืนอยูท ่ ี่นั่นโดยถูกคนซึ่งเป็นหญิงสาวตัวเล็ก
กระทัดรัดจากภายนอก แม้แต่แอรอนซึ่งมักจะดูกล้าหาญอย่างแข็งกร้าว ร่วงโรยไปต่อ
หน้าต่อตาของหญิงสาวผู้นี้ อีกครั้งทีแ่ อรอนที่ฉันเห็นหลังจากทีเ่ ขาถึงขีดจํากัดแล้ว
แท้จริงแล้วคือเด็กที่มข
ี องเล่นชิ้นใหม่ บางทีที่นี่ ยืนอยูต ่ ่อหน้าไมน์ เขากําลังไตร่ตรอง
การกระทําของเขาด้วยความละอายของเด็ก
“โชคชะตา” แอรอนพูดด้วยความเมตตาอ่อนโยนแบบเดียวกันในสายตาของ
เขา “เมื่อคุณทําสิ่งทีต
่ ้องทําในกาเลียเสร็จ อย่าลืมกลับมาที่นี่ ฉันมีเรื่องสําคัญจะบอก
คุณ”
“เรื่องสําคัญ?”
“แน่นอน สําคัญมาก. เราจะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อคุณกลับมา ดังนั้นจงเอาตัวรอดและ
กลับมาอย่างปลอดภัย!” แล้วแอรอนก็เอื้อมมือมาหาฉัน "จนกว่าเราจะพบกันอีกครั้ง."
ฉันจับมือที่แข็งแรงและสวมในการต่อสู้ของเขาด้วยมือของฉันเองแล้วพยักหน้า "จน
กระทั่ง."
ฉันตัดสินใจว่าถ้าฉันรอดจากการทดสอบของกาเลีย ฉันจะกลับมาแน่นอน ฉัน
ใช้เวลากับแอรอนเพียงสี่วัน และยังมีอีกมากทีฉ
่ ันต้องการเรียนรู้และแบ่งปัน
ฉันกระโดดขึ้นเกวียนแล้วโผล่หัวออกไปนอกหน้าต่างขณะที่เราอยูห
่ ่างกัน และ
สั่นสะเทือนไปตามถนน ฉันโบกมือให้ทุกคนในขณะทีพ ่ วกเขาจางหายไปใน
ฉันรู้สึกเศร้าเล็กน้อยที่ต้องบอกลา
แอรอนและชาวบ้านจะไปทํางานสร้างเฮาเซนขึ้นใหม่ ก่อนหน้านี้มันเคยคิดว่าสิ่งที่
เป็นที่ดินที่มีชีวิตชีวาอีกครั้ง สําหรับฉันคนที่ไม่เคยมีใครที่ฉันรอคอย
รอฉันอยูห ่ ลังจากกาเลีย อนาคตนี้กลายเป็น
โอ รถเข็นของคุณมีความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง และเราก็มาถึงที่สุดท้าย
"อ่าโอเค."
ใครบางคนคือไมน์ แต่ตามปกติแล้ว เธอไม่ได้แสดงความสํานึกผิดแม้แต่น้อย อัน
ทีจ
่ ริง เธอดูราวกับว่าเธอใช้ชีวิตตามหลักเหตุผลว่าสิ่งของของฉันคือสิ่งของของเธอ นั่น
ไม่สําคัญจริงๆ ฉันเริ่มชินกับมัน ตราบใดที่เธอไม่โกรธฉัน ฉันก็ไม่สนใจว่าเธอทําอะไร ทุก
ครั้งที่ฉันใคร่ครวญข้ามเส้นกับเธอ ฉันนึกย้อนไปถึงเวลาที่ไมน์ตะคอกและส่งอัศวิน
่ ินขึ้นไปในอากาศ ไกลออกไป สู่เบื้องล่างอันกว้างใหญ่…
ศักดิ์สิทธิ์ผู้หยาบคายทีบ
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งเดินออกไปโดยไม่มฉ
ี ัน...” ฉันยังเดินตามไมน์เข้าไปในร้าน
พวกคุณไม่เห็นเราทีน
่ ี่เหรอ? จะทําพื้นที่ให้คนอยากกินได้ยังไง!
บรรยากาศที่เคยรื่นเริงก็ถูกทําลายลงด้วยความรุนแรงอย่างฉับพลัน
แม้จะเพียงแค่เฝ้าดูการสังหารจากจุดที่ผนังด้านหลัง ฉันก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
่ ันคาดไว้: หน้าอกแบนคือมาก ดูถูกอันตรายทีจ
ทีเ่ ย็นยะเยือก อย่างทีฉ ่ ะโยนทิ้ง ฉันก็เลย
เปิดวิธีจัดการกับความโกรธ: คู่มืออธิบายไมน์ คู่มือการใช้งานในหัวของฉันและเขียน
รายการใหม่
นักผจญภัยมากประสบการณ์ทั้งแปดจบลงที่ยอดหนึ่ง
ไมน์ทรุดตัวลงนั่งในทีน
่ ั่งที่ว่างใหม่แล้วเริ่มสั่งอาหาร พนักงานเสิร์ฟฟัง เขียน
ลงไปขณะที่ขาของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว หญิงผูย ้ ากไร้…
เมื่อฉันนั่งลง พนักงานเสิร์ฟก็ทําความสะอาดโต๊ะของเราและรีบไปที่เคาน์เตอร์
ไม่ว่าในกรณีใด ฉันมีสองตัวเลือกทีน
่ ี่ และมีเพียงตัวเลือกเดียวเท่านั้นทีเ่ ป็นความ
คิดที่ดี “ใช่ คุณเป็นคนใจดี” ฉันพูด “ขอบคุณนะมีน”
“เอ่อ…” ไมน์หันหน้าหนีฉัน
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คุ้นเคยกับคนที่ชมเชยเธอจริงๆ เมื่อฉันคิดถึงเรื่องนี้ เธอมักจะ
พาตัวเองไปโดยไม่สนใจใครเลยนอกจากตัวเธอเอง เธอกลัว แต่ไม่เคยชมเชย บางทีเธอ
อาจจะคิดเกี่ยวกับฉันมากกว่าคนอื่นเล็กน้อยเพราะทักษะของบาปมรรตัยของฉัน…?
“เราแบ่งปันสิ่งนี้” ไมน์กล่าว
“โอ้ นั่นคือสิ่งที่คุณมีอยู่ในใจ แต่ทําไมคุณถึงทําทั้งหมดนี้”
ปกติเราสั่งแยกกัน ไมน์มีเหตุผลอะไรที่ต้องการจะแยกอาหารมื้อนี้ หมายความว่า
เธอต้องการให้เราเข้ากันได้ดข ี ึ้นหรือไม่? ถ้าใช่ นั่นก็หมายความว่าบางครั้งไมน์กค
็ ิด
เหมือนคนทั่วไป ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อคิดออก
“โอเค…เดี๋ยวก่อน เมื่อกีน
้ ายพูดว่าอะไรนะ?”
“เราจะกินสิ่งนี้ด้วยกัน จากนั้นเราจะไปล่าสัตว์ประหลาดทีท
่ รงพลังและน่าเกรง
้ ้า”
ขาม แล้วเจ้าจะชดใช้คืนในสิ่งที่เจ้าเป็นหนีข
อา. ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะตอบแทนไมน์สําหรับความโปรดปรานของเธอ ฉันมาถึง
ไม่ไกลจากเมืองยามที่ Lady Roxy จะมาประจําการ และตอนนี้ฉันก็ติดอยูท ่ างอ้อม ล่า
สัตว์อะไรไมน์ ของทุกคนที่เรียกว่าสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังและน่าเกรงขาม จู่ๆฉันก็
สงสัยว่าเธอใจดีอย่างที่เธอพูดจริงๆ แต่ฉันสัญญา ฉันต้องช่วยเธอ
ฉันรู้สึกวิตกเกี่ยวกับการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้น แต่กอ
็ ยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้นใน
หลาย ๆ ด้าน เป็นเวลานานแล้วที่ฉันต้องการต่อสูเ้ คียงข้างนักรบคนอื่นด้วยทักษะแห่งบา
ปมรรตัย ทีน่ ่าตลกคือ ผมต้องตกอยู่ในตําแหน่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ในทางใดทาง
หนึ่ง Myne ก็บังคับให้โอกาสนี้กับฉันเช่นกัน
สิ่งแรกในรายการของฉันสําหรับล่าสัตว์ในกาเลียคืออาหาร ฉันแวะทีแ
่ ผงขาย
ของเพื่อซื้อผลไม้แห้งและเนื้อกระตุกตามปกติ และฉันก็แปลกใจที่พบว่าไมน์ทําแบบ
เดียวกันทุกประการ นั่นค่อนข้างผิดปกติ ปกติเธอเอาแต่เอาของที่เธอต้องการไปจาก
ของฉัน วัสดุสิ้นเปลือง
"ว่าไง?" ฉันถาม. “นี่ไม่เหมือนคุณเลย”
“น่าเสียดาย แต่คุณคิดผิด ฉันรู้ถึงความสําคัญของการเตรียมตัวสําหรับการเดินทาง
ไปกาเลีย มันเป็นโลกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงทีน
่ ั่น คุณไม่สามารถเติมได้ทุกเมื่อที่
คุณต้องการ”
โลกที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง… หากมีคนที่แข็งแกร่งอย่างไมน์คิดอย่างนั้น
มันต้องเป็นความจริง นั่นทําให้ฉันมีปัญหา: ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันควรจะซื้ออาหาร
มากกว่าปกติ แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันซื้อมากเกินไป เสบียงของฉันก็จะขัดขวางในขณะที่ฉัน
ต่อสู้ ฉันตัดสินใจทีจ่ ะรอดูว่า Myne ซื้อเท่าไหร่ เธอเป็นคนที่มีประสบการณ์ทน
ี่ ี่
“คุณฆ่าพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาส” “แผน
นั้นมาก…คุณ”
ไมน์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่หยิ่งผยอง ฉันรู้ว่าเธอชอบคําชมเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้
จริงๆ ฉันชอบวิธท
ี ี่เธอแสดงออก
เมื่อเราซื้อเสบียงเสร็จแล้ว ฉันกับไมน์กอ
็ อกจากประตูเมืองไปทางใต้โดยตรง
“ตกลงว่าเราจะไปไหนกันแน่” ฉันถาม.
ภูมิประเทศที่ขรุขระทอดยาวไปโดยไม่หยุดพัก ไกลสุดขอบฟ้า ถ้าเราไปในทิศทาง
นี้ เราจะข้ามพรมแดนไปยังกาเลีย ฉันมีความรู้สึกไม่ดเี กี่ยวกับเรื่องนั้น ซึ่งเป็นเหตุผลที่
ฉันถาม Myne เพื่อขอข้อมูลเพิ่มเติม เธอไม่สนใจฉันและเดินต่อไปในความเงียบ
ไม่มีเส้นหรือเส้นขอบทีช
่ ัดเจนในทิศทางทีไ่ มน์ชี้ไป อย่างไรก็ตาม ฉันเดินออกทาง
เข้าสู่กาเลียด้วยสัญญาณการต่อสู้ รอยแตกขนาดใหญ่วิ่งไปตามพื้นดิน และส่วนของ
แผ่นดินก็พังทลายหรือพังทลายลงจนหมด ฉันติดตามไมน์ และด้วยวิธน ี ี้ ฉันจึงก้าวเข้า
สู่กาเลียเป็นครั้งแรก
ฮะ?! ...อากาศเพิ่งเปลี่ยนเหรอ?!
ผิวของฉันเย็นลง กลิ่นของเลือดและความตายก็ลอยมาตามสายลม เป็นไปได้ไหม
ทีโ่ ลกจะเปลี่ยนไปอย่างมากด้วยขั้นตอนเดียว! ฉันก้าวถอยหลังไปในอากาศบริสุทธิ์ สูด
หายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว เมื่อก่อนบรรยากาศเปลี่ยนแปลงไป
ขนาดที่แท้จริงของมัน…มันบ้าไปแล้ว ความรู้สึกของขอบเขตที่ครอบงํา
Fate Graphite, Lv 1
พลังชีวิต: 12,256,101
ความแข็งแกร่ง: 11,234,601
เวทมนตร์: 12,312,201
วิญญาณ: 11,284,401
ความคล่องตัว: 13,378,001
“คุณหมายความว่าฉันจะสูญเสียการควบคุมก่อนทีจ ้ ับ Divine
่ ะต่อสูก
Dragon?” "ถูกตัอง."
ไมน์พูดเบา ๆ แต่คําตอบของกรีดก่อนหน้านี้เปิดเผยเพียงพอ: เธอพูดความจริง
เมื่อมันยืนอยู่ ฉันไม่สามารถไปถึงสิ่งทีโ่ ดเมนของ E เป็น ไม่ใช่ตัวฉันเอง และหากฉันทํา
อย่างนั้นไม่ได้ ฉันก็คิดไม่ถึงว่าจะต้องเผชิญกับภัยพิบัตจิ ากสวรรค์
"แต่…"
แม้ว่าฉันจะไปถึงโดเมนของ E ฉัน ไม่สามารถ ฆ่าภัยพิบัตส
ิ วรรค์? ฉันควรจะทํายัง
ไงดี! ราวกับมือของฉันถูกมัดไว้ ฉันจับด้ามดาบสีดําขณะที่คิด
“การกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนนี้จะไม่ช่วยอะไรคุณเลย” ความโลภกล่าว
“ตอนนีค้ ุณอยูท
่ ี่นี่แล้ว คุณมีงานหนึ่งงาน เมื่อถึงเวลาที่ต้องดูงานอื่นนี้ คุณจะต้อง
ได้รับความช่วยเหลือจากฉัน”
“ความโลภ…”
“แต่อย่างแรกเลย: ไมน์ มาให้ความสําคัญกับการดูแลธุรกิจของเธอกัน
”
"คุณถูก."
มันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องกังวลกับคําถามทีย
่ ังไม่มค
ี ําตอบ
เราเดินทางต่อไปในกาเลียอย่างเงียบๆ
***
ฝูงบินออร์ครับรู้ถึงการมีอยู่ของเราและหยุดอยูห
่ ่างจากเราไม่ไกล ออร์ค
สีนํ้าเงินที่ด้านหลังของฝูงบินยกขึ้น
"ฮะ?!"
ฉันรีบเปลี่ยนความโลภให้เป็นเคียวสีดําและหลบลูกศรที่ตกลงมา ตัดเปลวไฟที่
โปรยปรายลงมา พวกออร์คต้องเคยใช้เวทย์มนตร์ Fireball ฉันมีทักษะต้านทานไฟ แต่
เมื่อเป็นไปได้ ฉันยังไม่อยากโดนโจมตี
ลูกธนูและลูกไฟของออร์คพุ่งลงมาไม่หยุด ฉันติดกับดักเพียงแค่ปกป้องตัวเอง
ฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถเข้าใกล้พวกออร์คได้ พวกเขา
วางแผนที่จะโจมตีต่อไปและรอจนกว่าเราจะเหนื่อยเพื่อพวกเขาจะจบเราหรือไม่? ถ้าเป็น
เช่นนั้น นั่นเป็นข่าวร้าย มีพวกเขามากกว่าพวกเรามากมาย ฉันไม่สามารถปล่อยให้พวก
เขาดึงเราเข้าสูก ่ ารต่อสูข
้ องการขัดสี
พวกออร์คได้ควบคุมจังหวะการต่อสู้ พวกเขาทําให้ฉันติดอยูก
่ ับที่ ฉันได้ยินเสียง
ถอนหายใจ
“ฝูงออร์คธรรมดาๆ และคุณจะถูกตรึงไว้” ไมน์กล่าว “สิ่งนี้ไม่ได้สร้างแรง
บันดาลใจให้เกิดความมั่นใจมากนักสําหรับการต่อสู้ข้างหน้า Fate”
"ใช่เลย? คุณมีความคิดที่สดใสบ้างไหม?”
Myne ไม่ได้แตกต่างจากฉันเลย เธออยูใ่ นแนวรับและหลบกระสุนปืน ฉันกําลังจะ
ชีใ้ ห้เห็นว่าเมื่อเธอใช้ขวานสีดําควักชิ้นใหญ่จากพื้นดินตรงหน้าเธอ
"โว้ว!"
เมฆฝุ่นขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นในอากาศจากหินก้อนใหญ่ที่ไมน์แกะสลักมาจากพื้น
ดิน ทําให้การมองเห็นของเราขุ่นมัว เธอทําอะไรลงไป! เราไม่เห็นลูกศรหรือลูกไฟอีกต่อ
ไป ก้าวผิดครั้งเดียวและเราจะได้รับขนมปังเกรียมเกรียม จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกออร์ค
โจมตีจากเมฆฝุ่น!
ฉันสงสัยว่าฉันสามารถทําได้หรือไม่
ฉันพยายามเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเธอเอง แต่ฉันก็พบกับเสียงหัวเราะ
ของกรีด “ความใจดี โชคชะตา คุณเป็นนักเต้นที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยเห็น! ให้ฉันบอกคุณ
ว่าฉันเคยอยู่มาซักพักแล้ว!”
“หุบปากซะ ความโลภ ฉันว่ามันเป็นแบบนีม
้ ากกว่า...”
"ไม่นะ. คุณน่ากลัว แย่มาก แอรอนไม่ได้สอนวิธต
ี ่อสู้ให้คุณแล้วเหรอ? Myne เกิดมา
พร้อมกับความสามารถของเธอ พวกเขากําลังเดินสายเข้าไปหาเธอ คุณสามารถคัดลอกเธอได้
ทั้งหมดที่คุณต้องการ แต่คุณจะไม่มีวันเชี่ยวชาญงานศิลปะของเธอ”
พรสวรรค์ทม ี าแต่กําเนิด นั่นฟังดูเท่มาก ฉันก็ต้องการเช่นกัน! แต่ถ้าความ
ี่ ม
แข็งแกร่งและความสง่างามนั้นเป็นสิ่งทีเ่ ธอเกิดมาจริงๆ แสดงว่าสิ่งเหล่านี้อยูไ่ กล
เกินเอื้อมของฉัน
ฉันยังคงดู Myne ต่อไปขณะที่ฉันผ่าเหล่าออร์คทีโ่ จมตีฉัน มีอย่างอื่นเกี่ยวกับวิธี
ทีเ่ ธอต่อสู้—บางอย่างโดยสัญชาตญาณ ราวกับว่าเธอไม่ได้คิดเกี่ยวกับการเคลื่อนไหว
ของเธอเลย ร่างกายของเธอทําหน้าที่ของมันเองก่อนที่เธอจะรู้ตัวถึงเหตุผล ด้วย
ประสบการณ์การต่อสูใ้ นกาเลียที่เพียงพอ ดูเหมือนว่าจะเป็นความสามารถทีฉ ่ ันสามารถ
พัฒนาได้เช่นกัน เมื่อได้ดูนักผจญภัยคนอื่นๆ ฉันก็รู้ว่ามันเป็นทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์
ในตัวมันเอง
นั่นคือจนกว่าเธอจะปล่อยออร์คอีกสามตัวมาที่ฉัน ฉันตัดสินใจว่ามันอาจจะดีกว่า
ทีจ
่ ะจดจ่ออยู่กับตัวเองก่อนที่เธอจะเปิดตัวในอีกสิบปีข้างหน้า สิบจะผลักดันมัน
หัวหน้าออร์คระดับสูง Lv 45
พลังชีวิต: 203,400
ความแข็งแกร่ง: 217,500
เวทมนตร์: 175,300
วิญญาณ: 154,300
ความคล่องตัว: 168,400
เธอตั้งใจให้เราเดินไปอีกไกลแค่ไหน? ฉันสงสัย.
“อีกไม่ไกลแล้ว” ไมน์พูดราวกับอ่านใจฉันได้ “งั้นแสดงว่ายังไม่ย้าย”
"มัน…?" ฉันถาม.
"มันเป็นสิ่งทีม
่ ันเป็น."
“นี้ เป็นบ้านเกิดของคุณเหรอ?”
ไม่มีทาง. แต่เธอดูเด็กมาก!
จากนั้นฉันก็จําคําพูดของเธอกับแอรอนได้ ฉัน… วิญญาณทีไ่ ม่ได้รับ
อนุญาตให้ตาย
ฉันเคยคิดว่าไมน์แก่กว่ารูปร่างหน้าตาของเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะ
เป็น สี่พัน ปี. อย่างทีแ
่ อรอนพูด เธออยูใ่ นระดับที่ต่างไปจากมนุษย์เราอย่างสิ้นเชิง เขา
กับฉันเป็นลูกของหล่อน
"ทุกอย่างปกติด.ี มันคืออะไร…เมื่อคุณเห็นคุณจะรู้”
ฉันรวบรวมจากความคิดเห็นนั้นว่าไม่ใช่สัตว์ประหลาดประเภทที่ริเริ่มที่จะมีส่วน
ร่วมกับเรา ฉันจับ Greed ไว้ตลอดเวลาเพื่อรอการซุ่มโจมตี แต่ปรากฏว่าฉันไม่ต้อง
กังวล ยังไม่มม
ี อนสเตอร์ตัวเดียวในหมู่บ้าน พื้นที่ทั้งหมดเงียบจนน่ากลัวจนน่ากลัว
“คุณต้องการความตะกละเพื่อกินวิญญาณของคิเมร่า?”
"ใช่. ในบรรดาทักษะแห่งความบาปของมนุษย์ ความตะกละทําบาปที่ลึก
ที่สุด คุณแบกรับทักษะที่เหล่าทวยเทพดูหมิ่นที่สุด”
เอ่อ…รอ ผม ไม่มก
ี ระดูกที่จะหยิบกับทวยเทพ ฉันเพิ่งเกิดมาพร้อมกับความตะกละ
เพราะความโชคร้ายในการเกิดของฉัน ฉันจึงถูกทิ้งร้างโดยโลกและเหล่าทวยเทพ
ทีเ่ ฝ้าดูแลมัน ฉันถูกผลักไสให้ดํารงอยูซ่ ึ่งไม่ว่าฉันจะกําจัดมอนสเตอร์กต
ี่ ัวฉันก็ไม่เคยได้
รับ Spheres และไม่เคยเพิ่มระดับ แต่ฉันต้องพึ่งพาความตะกละของฉันเพียงอย่าง
เดียวเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น ถึงอย่างนั้น คนตะกละก็ไม่ยอมฟังคําสั่งของฉัน ทักษะเดียวที่
ฉันเกิดมาพร้อมกับทักษะที่จะกินฉันทั้งหมดถ้าฉันให้โอกาสครึ่งหนึ่ง
และ…ไมน์หมายความว่าอย่างไรเพราะเป็นทักษะที่กระทําบาปที่ลึกที่สุด?
“คุณหมายความว่าในบรรดาทักษะแห่งความบาปของมนุษย์ ความตะกละนั้น
แข็งแกร่งที่สุด?” ฉันถาม.
“ใช่” ไมน์ตอบ “มันขัดกับกฎแห่งระดับที่เหล่าทวยเทพสร้างขึ้น ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิด
ขึ้น ทักษะนั้นจะกินผู้ถือครองไปโดยสมบูรณ์”
“อาวุธแห่งบาปมรรตัยขึ้นอยูก
่ ับเจ้าของ” ความโลภกล่าว
“อันดับไม่มีความหมายสําหรับเรา”
“ความโลภ คุณกําลังพูดว่า… พลังของคุณขึ้นอยูก
่ ับว่าใครครอบครองคุณ”
“แน่นอนฉันเป็น ฉันจะอยู่หรือตายขึ้นอยูก
่ ับคุณ คุยกันพอ ปลดล็อกระดับต่อ
ไปของฉันแล้ว!”
ถ้ามันง่ายขนาดนั้น แม้ว่าหลังจากฆ่าลิชลอร์ดแล้ว ฉันก็ยังมีสถานะไม่เพียงพอที่
จะปลดล็อกร่างที่สามของกรีด ถ้าตอนนี้ฉันยืนไม่พอสําหรับเขา มันก็แสดงว่าดาบสีดํา
นั้นโลภมากกว่าที่คิด
ฉันถอนหายใจและจ้องมองกลับไปทีร่ ังไหมที่สูงตระหง่านเป็นประกาย
อยูเ่ หนือเรา ฉันตรวจสอบสถิติของมันด้วยการระบุ
Chimera Haniel Lv 1
พลัง: 26,000,000
ความแข็งแกร่ง: 29,000,000
เวทมนตร์: 24,000,000
วิญญาณ: 28,000,000
ความคล่องตัว: 14,000,000
ทักษะ: ERROR