KABANATA 2

MGA KAUGNAY NA LITERATURA AT PAG-AARAL

Makikita sa kabanatang ito ang mga publikasyong may kinalaman sa pananaliksik

na ito, aklat, web page at kasama na rin ang mga pahayagan ng seksyon na nagpapakita
ng mga pag-aaral na isinasagawa kapwa banyaga at lokal na may kaugnayan sa mga
aspeto na isinasaalang-alang sa kasalukuyang pag-aaral.

Kaugnay na Literatura

Banyaga

Ayon kay Feshback (2006), ang M.O.E at ang kultura sa England at Israel ay
nagpapatrabaho nang mga superbisor ng preschool, nagtayo ng mga silid-aralan at
nagbibigay ng kasangkapan sa silid-aralan na may iba't ibang IM. Bilang karagdagan, ang
bawat guro ng preschool ay binibigyan ng badyet para sa pagbili ng IM. Iniulat ni
Groodland (2009) na ang ilang bahagi ng USA ay nagpatibay sa pamamaraan ng
Montessori habang ang iba naman ay gumagamit ng mga preschool laboratoryo sa
kolehiyo. Ang isang karaniwang tampok tungkol sa dalawa ay ang pangangailangan para
sa masaganang IM.

Si Cass (2007) ay nagsagawa ng isang pananaliksik kasama ang 400 guro sa

London sa kanilang papel sa mga paaralan upang mabigyan ang mga bata ng isang
masaganang buhay, kung saan siya maaaring mamuhay at matuto pa ng husto. Mula sa
mga sagot ng mga guro, lahat sila ay sumang-ayon na ang mga bata ay makikinabang ng
malaki, mula sa aktibong pamamaraan at sa paraan ng pagtuturo na nakasentro sa mga
bata. Ayon nga sa mga guro, ang mga bata ay may malaking oportunidad na iunlad ang
kanilang sarili magkaroon ng lakas ng loob at maging handa sa lahat ng oras.

Ayon naman kay Dewey (1930) ang edukasyon ay hindi paghahanda sa buhay,
kundi ang edukasyon ay ang buhay mismo. Bilang karagdagan, ang edukasyon ay ang
pasaporte ng mag-aaral hanggang sa hinaharap, sapagkat bukas ay kabilang ang mga
mag-aaral na naghahanda para sa ngayon. Ang mga mag-aaral ay apektado ng maraming
mga pagbabago sa kurikulum ng edukasyon, at ang isa sa mga pagbabagong ito ay sa
programang kurikulum ng K-12 na nagsisilbing lubos na nakakaapekto sa mga mag-aaral
sa alinman sa positibo o negatibong paraan.

Sinabi ni Newton na "Sa bawat aksyon ay palaging sumasalungat ang di pantay na

reaksyon. " Sa pagpapatupad ng K-12 maaari itong maiugnay na sa paggamit ng K-12
program sa kurikulum palaging magkakaroon ng dalawang panig ang positibo at
negatibong epekto. Sa positibong pananaw, magbibigay ang K-12 ng holistic na
edukasyon para sa lahat ng mga mag-aaral. Nangangahulugan ito na mapapabuti ng mga
mag-aaral ang mga kasanayan sa komunikasyon at panlipunan, madaragdagan ang
positibong pakikipag-ugnayan sa mga kasama at maraming pang mas magandang resulta
sa kanilang edukasyon. Bukod dito, ang mga mag-aaral ay makakakuha ng mas
maraming kaalaman at karanasan na magiging mahalaga sa hinaharap.

Sinabi ni Dr. Floriello (2016) na habang ang K-12 sistema ng edukasyon ay

nagsisikap na maging pinakamahusay, kakaunti na lamang ngayon ang sumasalungat.
Ang mga programang ito ay marami upang maalok ang mga bata at ang mga magulang
ay may kapayapaan ng pag-iisip ng pag-alam na ang kanilang mga anak ay isang tiyak na
sa itaas ng iba pang akademiko.

Iginiit ni Ema (2004) na "ang mga kagamitan sa pagtuturo at mga materyales ay

nagbabago sa loob ng maraming taon, hindi upang mapadali ang sitwasyon sa pagtuturo
kundi upang matugunan din ang pangangailangang panturo ng mga indibidwal at grupo".
Ang mga materyales sa pagtuturo ay binubuo ng mga bagay tulad ng nakalimbag, audio,
visual na tumutulong sa matagumpay na paghahatid ng aralin. Hanggang sa wakas ito
ang mga materyales sa pagtuturo ay sinasabing may 11 bagay na maaaring magamit ng
guro sa silid-aralan habang nagtuturo upang mapawi ang kanyang mga gawain sa
pagtuturo. Gayunman, ang mga materyales sa pagtuturo ay hindi maaaring matugunan
ang lahat ng mga problema sa pagtuturo ngunit maaari itong malayo sa paglutas ng mga
ito, dahil lamang sa mga ito maraming mga karagdagang patakaran ng pamahalaan na
maaaring makaapekto sa katotohanan ng mga aktibidad sa pagtuturo at pagkatuto.

Ipinaliwanag ni Joof (2005) na, "ang konsepto ng mga pantulong sa pagtuturo ay

dumaan sa maraming yugto ng ebolusyon mula sa mga simpleng pantulong, teknolohiya
ng pagtuturo, at media hanggang sa komunikasyon at teknolohiyang pang-edukasyon".
Gayunman, sinasabi sa amin na ang mga materyales sa pagtuturo ay hindi lamang mga
bagay o kagamitan na ginagamit sa proseso ng pagtuturo upang matuto ngunit mayroon
din namang mga bagay o kagamitan na inilarawan ng guro upang gawing mas konkreto at
praktikal ang mga konsepto ng abstraksyon. Ang mga instruksyonal na materyales sa
pagtuturo ay ang mga kaugnay na materyales na ginagamit ng isang guro sa panahon ng
pagpoproseso para sa layunin na gawing mas praktikal at hindi gaanong malabo
(Chuba,2000).

Lokal

Ayon kay Ayon kay Quismundo (2012) na ang pagdaragdag ng dalawang taon sa
kasalukuyang 10-taon na pangunahing siklo ng edukasyon ay "isa talagang mahalagang
reporma" upang mailagay ang sistema ng edukasyon ng publiko sa buong mundo at isang
dalubhasang edukasyon sa internasyonal.

Sinabi ni Cruz (2015) na "Ang buong punto ng buong reporma sa K-12 ay upang
sagutin ang mga pangangailangan ng mga 30 milyong mga kabataan (mga nasa ibaba 24
taong gulang) na hindi pa nakatapos ng Ika-apat na taon ng mataas na paraalan na mga
kabataan na may trabaho at higit sa anim na milyon naman ang walang trabaho,
pangunahing dahilan nito ay wala silang mga kasanayan na nais ng mga employer.
Bagama’t siniguro ng K-12 na magkaroon ng mas maliwanag na kinabukasan ang mga
kabataan o estudyante dahil sa kurikulum na ito.

Sinabi ni Shahani (2015) na sa pagpapakilala ng K-12, magkakaroon ng pagtaas

ng populasyon ng mag-aaral, pagtaas sa kinakailangan pang 20,000 hanggang 28,000
karagdagang mga silid-aralan para sa bawat karagdagang antas ng taon, 40,000 hanggang
56,000 naman na silid-aralan para sa dalawang taon ng Senior High School. Ang isa pang
isyu ay ang pagreresulta ng pagtuturo at mga kawani na hindi nagtuturo sa kolehiyo.

Gayunpaman, sa mas maliwanag na panig, inihayag ng DepEd (2015) na aabutin

ang 39,000 karagdagang mga guro sa 2016 upang matugunan ang mga kinakailangan ng
tauhan ng programa. Ang kahilingan na ito para sa mga guro ng Senior High School ay
iminungkahi bilang pag-iwas para sa mga lay-off sa mga guro sa mga institusyong pang-
edukasyon. Ito ay isang mahalagang punto, dahil maraming mga junior faculty ang
tumingin sa kanilang mga karera sa pagtuturo para sa pagpopondo upang ituloy ang mas
mataas na degree sa akademiko.

Ayon rito may sapat na rekursong nakalaan para sa pagpapatupad ng K-12. Ayon
sa pag-aaral ng ACT, ang mga pampublikong paaralan sa bansa ay nakakaranas ng mga
kakulangan. Naglaan lamang ang Department of Budget Management ng P259.25B para
sa 2013 gayong ang pangangailangan sa edukasyon ay tinatayang aabot sa P338.20B.
Pero sa katunayan hindi solusyon ang karagdagang taon sa pag-aaral sa humihinang
kalidad ng batayang edukasyon. Ayon mismo sa resulta ng Trends in International
Mathematics and Science Studies, maraming bansa na may 10 taong batayang edukasyon
o mas maikli, tulad ng South Korea at Singapore, ang nakakuha ng pinakamataas na
marka. Ilang mga bansa naman na may programang K-12, tulad ng Chile at Saudi Arabia,
ay nakakuha ng mababang marka. Pinapakita nito sa halip na karagdagang taon sa
batayang edukasyon ang tunay na makakapagpataas ng kalidad ng edukasyon sa bansa ay
ang mataas na budget para sa maayos na gamit, libro at iba pang pasilidad, at gayundin
ang mataas na pasahod sa mga guro at kawani.
Kaugnay na Pag-aaral

Banyaga

Si Nartales (2011) ay nagsagawa ng isang pag-aaral tungkol sa Mga Epekto ng

Broken Homes sa mga kabataan sa kanilang Pag-aaral sa Akademiko, ang pag-aaral na
ito na binanggit ng mga mananaliksik ay nagpakita na ang programa ng edukasyon ng
bansa ay katumbas ng 12-taong siklo ng edukasyon na sinusundan sa ibang bansa,
maliban na ito ay nakumpleto sa loob lamang ng 10 taon.

Ang pag-aaral na ito ay nauugnay sa aking pag-aaral sa kahulugan na nababahala

ito sa mga epekto ng K - 12 na programa sa mga magulang. Ang pagkakaiba lamang ay
ang pag-aaral na ito ay nakatuon sa epekto ng programa ng K - 12 sa mga mag-aaral na
ang mga magulang ay nagtatrabaho sa ibang bansa, at kung paano ito nakakaapekto sa
kanilang akademikong pagganap.

Si Zellman (2012) ay nagsagawa ng isang pag-aaral tungkol sa pagpapatupad ng

K - 12 reporma sa edukasyon sa Paaralang Qatar, ang pag-aaral na ito ay isang reporma
sa edukasyon para sa isang bagong panahon, sapagkat itinuturing nito ang edukasyon
bilang susi sa pag-unlad ng ekonomiya at panlipunan. Ang pag-aaral na ito ang isa sa
bilang ng mga pag-aaral sa RAND na sumusubaybay sa dokumento sa pagpoproseso ng
reporma sa Qatar, ay disenyo upang masuri ang pag-unlad na ginawa sa mga unang taon
ng pagpapatupad ng reporma ng K - 12 sa mga School ng Qatar at ang pang-unawa ng
mga magulang sa pagpapatupad ng K - 12 programa. Ang pag-aaral na ito ay may
kaugnayan sa pag-aaral ng mga mananaliksik sapagkat nakakakuha din ito ng pang-
unawa ng mga magulang sa adhikain ng pamahalaan sa pagpapatupad ng K - 12.

Ayon sa NUSP (2012), Umani ng batikos ang panukala ng Administrasyong Aquino

hinggil sa karagdagang taon sa batayan at sekundaryang edukasyon dahil sa mga
kakulangan sa sektor, at sa kadahilanang di handa ang bansa sa pagsuong ng ganitong uri
ng reporma sa kasalukuyang estado nito. Sinabi ni Bro. Armin Luistro sa isang National
Education Forum noong Mayo 2011, “Kapag tinanong ako ng medya kung ano ang isang
pangunahing problema sa edukasyon, hindi ito sa pagpapagawa ng silid-aralan at hindi
din sa paghahanap ng mga guro. Ang talagang ugat nito ay ang programa at kurikulum.”

Ayon kay Rep. Antonio Tinio ng ACT Teachers Partylist, mismong ang datos na ng
Kagawaran ng Edukasyon ang magpapatunay na batayan at pangunahing problema ng
sistema ng edukasyon sa bansa ay ang kakulangan sa guro, silid-aralan, upuan at
sanitasyon at patubig. Ayon sa kagawaran umaabot sa 101,612 na guro ang kulang, 66,
800 silid-aralan, 2,573,212 upuan, at 135,847 patubig at sanitasyon.

Dagdag pa niya, Upang tugunan ang kakulangan ng kinder teachers, itinatakda ng

Deped Order no 37 ni Sec Luistro na gagamit ang Deped ng Kindergarten Volunteer
Teachers. Ayon sa order, ito ang requirements para maging boluntaryong guro: Mga
may hawak ng degree sa edukasyon o kurso na may kaugnayan sa edukasyon, mas
mabuti kung residente ng pamayanan kung saan matatagpuan ang paaralan; at
nakarehistro bilang boluntaryo sa paaralan o sa division office.

Sinabi ni Tinio na, “Kapansin-pansin na hindi hinihingi ng Deped ang Lisensya

mula sa PRC, na makukuha lamang ng mga education graduate na pumasa sa Licensure
Examination for Teachers. Sa madaling sabi, patakaran ngayon ng Deped na kumuha ng
mga unqualified and unlicensed teachers’ para magturo ng kindergarten. Papayag ba tayo
na magtrabaho sa ospital ang isang unlicensed nurse? Papayag ba tayo na magtayo ng
building o tulay ang isang unlicensed engineer? Bakit pumapayag ang Deped na
pagturuin ang mga unlicensed teacher?”. Dagdag pa rito ni Tinio na labag ito sa RA 7836
o Philippine Teachers Professionalization Act of 1994 section 27. Ibig sabihin, sa K+12
lalo na’t walang matinong pagpondo ang gobyerno ay minimistulang alipin ang mga guro
na magtitiis sa mababang sahod at patuloy na minamaliit ang kakayanan ng mga guro na
taliwas sa mithiin ng isang kalidad na edukasyon.

Pinagtibay ni France Castro, Pangkalahatang Kalihim ng Alliance of Concerned

Teachers, ang mala-alipin na kontraktwalisasyon ng mga guro sa Universal Kindergarten.
Aniya, sa panayam ng bulatlat.com, “Ang pagpapatupad ng programa ay lilikha ng isang
hukbo ng mga nakalaan na guro-manggagawa na handang mag-alok ng kanilang serbisyo
para sa mas mababang suweldo para sa pagkuha ng trabaho at pag-asa para sa mas
magandang kinabukasan.” Hindi kami sang-ayon sa plano ng DepEds na ma-outsource
ang pagtuturo sa pamamagitan ng pagkontraktwalisasyon.

Sa madaling salita hindi nakalulutas ng krisis sa sistema ng edukasyon ang

programang ito, kung hindi naghahatid pa ito ng mas malalaking suliranin na siyang
dapat pagtuonan ng pansin hindi lamang ng mga edukador maging ng mga mag-aaral,
guro at mga magulang na direktang maapektuhan nito.

Ang dagdag na taon sa pag-aaral ay panibagong suliraning kakaharapin ng mga

magulang lalo pa’t sumasabay din ang pagtaas ng mga bilihin at mababang prayoridad ng
pamahalaan sa batayang serbisyo. Ayon sa League of Filipino Students (LFS) kung
susumahin ang gastusin mula sa transportasyon, pagkain, at mga kagamitan sa paggawa
ng proyekto ng isang mag-aaral ay aabutin ng P20,000/kada taon. Sa kasalukuyang 10
taon ay hirap na at hindi na kaya ng mga pamilyang nagpapaaral ng isang anak lalo pa
kaya ang dagdag na taon para rito. Masasabing hindi pa handa ang bansa sa ganitong uri
ng palisiya sa edukasyon kahit na ito’y sinasabing magandang paraan upang mapataas
ang antas ng edukasyon sa pagpapalawig at pagdebelop ng kasanayan ng mga mag-aaral
na kung tutuusin ay gaya-gaya lamang ng Pamahalaang Aquino sa neo-kolonyal na
patakaran.

Dagdag pa ng LFS, ang internasyunal na modelo ng programa ay mayroong rekisito

sa implementasyon nito at yun ang paglalaan ng mataas na subsidyo sa sistema ng
Pampublikong batayang edukasyon. Ang kabuang badyet sa batayang edukasyon ay
hindi halos nabago na taliwas sa sinasabi ng pamahalaan dahil ang P30 bilyong pagtataas
sa badyet ng kagawaran ng edukasyon ay alinsunod sa Salary Standardization Law na
awtomatikong nakalaan sa taunang pambansang badyet.
 Hindi maitatanggi ng pamahalaan ang pagsandig sa dikta ng makapangyarihan at
monopolyadong pamamahala ng US-Aquino. Bilang pantugon sa dikta ng globalisasyon
ay sinasabing ang Programang K+12 ang siyang magtutulak sa mga Pilipino na mag-
ibang bayan o magsilbi sa mga dayuhang korporasyon sa bansa alinsunod sa sinasabi ng
pamahalaan na maging “globally competitive” ang mga Pilipino sa iba’t ibang larangan
ngunit sa likod nito ay ang paglalabas ng “cheap and docile labor” at semi-skilled
laborers na kabilang sa balangkas ng pamahalaan sa isang “Foreign-oriented Labor
Export Policy”. Sa halip na hikayatin ng gobyerno na magkolehiyo ang mga estudyante
ay binabansot nito ang posibilidad na kumuha ng mas mataas na antas ng edukasyon ang
mga mag-aaral, ang lohika ng gobyerno ay pagkatapos ng sekundarya ay magtrabaho na
lamang sila lalo pa kung galing sa mahirap na pamilya.

Ito’y pinatotohanan ng pahayag ni Bro. Armin Luistro, kalihim ng Kagawaran ng

Edukasyon. Ayon sa artikulong “TESDA, makatutulong sa Kto12 program”, binanggit ng
kalihim na target ng Kto12 program na “makapasok sa trabaho o makapagsimula ng
ikabubuhay ang nagsipagtapos ng senior high school level.” Ayon sa pagsusuri ni Sarah
Katrina Maramag sa kanyang artikulong “Is the K-12 model good for the Philippine
education system?”.

Ipinapakita sa resulta ng TIMSS na malinaw na hindi dahilan ang dagdag na taon sa

pagsiguro ng isang magandang awtput kung hindi ang kahandaan at ang prayoridad na
punan ang kakulangan sa sistema, at hindi ang mga mag-aaral ang dapat sisihin sa mga
guwang na ito. Habang sinasabi ng mga sumasang-ayon sa programang K+12 na
nahuhuli na ang Pilipinas sa ibang mga bansa sa Asya’t daigdig, dalawa ang
pinakabatayang suliranin nito. Una, nananatili na pinakabatayang problema nito ay ang
batayang pangangailangan para sa sapat na badyet. Hindi handa ang gobyerno para rito.
Ikalawa, ang mismong pilosopiya nito na gawin lamang tagapagluwal ng murang lakas
paggawa ay isang hindi makataong pilosopiya. Ang pamahalaan pa mismo ang
sumasagka sa responsibilidad nitong magbigay ng isang “quality and accessible
education” na alinsunod sa konstitusyon ng bansa. Habang pumupustura ito na ang haba
ng panahon ng pag-aaral ay mangangahulugang ng dekalibreng edukasyon, isang
malaking balintuna ang gobyerno na hungkag na nga sa pagsusubsidyo sa edukasyon ay
higit pang hungkag sa pilosopiya ng edukasyon.

Lokal

(Bayang Pilipinas, 2011) Kasalukuyan ng ipinapatupad ng pamahalaang Aquino

ang programa nitong kung tawagin ay K+12. Ito ay ang pagdaragdag ng taon sa Basic
Education ng bansa. Sa programang ito ay hindi na tatanggapin sa unang grado ang
batang hindi nag-kinder bilang unang hakbang sa pagpapatupad nito at ang isa pa ay ang
dalawang taong dagdag sa high school na ibig sabihin ay magkakaroon ng tinatawag na
Senior High. Sa loob ng dalawang taon sa Senior High ay maaaring mamili ang isang
estudyante ng kanyang espesyalisasyon na Technical/Vocational course o isport at iba
pang pagpipilian. Ang programang ito ay naglalayong mapataas ang kalidad ng
edukasyon ng bansa. Ang Pilipinas na lang kasi ang bukod tanging bansa sa Asya ang
may pinakamababang bilang ng taon sa Basic Education. Suportado ang programang ito
ng ilang sektor tulad ng mga nasa negosyo. Sa ganitong paraan diumano ay maari ng
makapagtrabaho ang mga Pilipino kahit high school lang ang tinapos. Napakalaki ng
problema ng bansa pagdating sa edukasyon. Sa mga pampublikong paaralan pa lamang
ay masyadong siksikan sa mga silid. Bukod sa walang maayos na bentilador ay hindi na
rin matutukan ng maayos ng mga guro ang kanilang mga estudyante sa sobrang dami.
Ganito ang sitwasyon sa Metro Manila. Naiiba naman ang kwento pagdating sa mga
malalayong lugar sa bansa. Naririyan ang mga estudyante na maraming oras ang
ginugugol sa paglalakad ng ilang milyang layo makarating lang sa paaralan. Mas malala
pa sa iba, dahil tumatawid pa sa ilog at peligro ang inaabot tuwing umuulan dahil sa
rumaragasang baha. Mayroon ding dagat pa ang nilalangoy. Ganito kahirap ang
dinaranas nila para lang makapagtapos sa elementarya at high school. Kung mahina-hina
ang loob ay napipilitan na lang silang tumigil.

Ayon na rin mismo sa Kagawaran ng Edukasyon ay malaki rin ang kakulangan ng

mga silid, aklat at guro sa bansa. Sa kabila ng maraming tapos at lisensyadong guro ay
may kakulangan pa rin. Inirereklamo rin nila ang mababang pasahod sa mga guro. Taon-
taon rin ay naglilimbag ng aklat pero kinakapos pa rin. Ang matagal ng problemang ito
ng bansa ay matagal ng pinagpasa-pasahan ng ilang nagdaang administrasyon. Sa
pagpapasimula ng Pamahalaang Aquino sa K+12 program na ito ay mistulang
dinadagdagan lang ang problema sa edukasyon ng bansa. Napakaganda ng layunin nito
pero tulad ng ibang programa ay hindi naman naaangkop ang pagpapatupad nito. Bakit
kaya hindi muna unahin ang mga kasalukuyang pagkukulang ng pamahalaan sa
kasalukuyang suliranin. Kumpletuhin ang mga kulang na silid paaralan. Magbigay ng
mga aklat na tama ang nilalamang impormasyon. Magdagdag pa ng mga guro at
dagdagan ang kanilang sahod at benipisyo. Hindi dapat gumaya ang Pilipinas sa ibang
bansa na dinagdagan ang bilang ng taon sa pag-aaral upang tumaas lang ang kalidad ng
edukasyon. Hindi nasusukat sa dami ng taong pinasok sa eskwelahan ang katalinuhan
ng tao. Kaya namang matutunan ng mga Pilipino ang dapat na matutunan sa
kasalukuyang umiiral na sistema.

(Larry boy, 2014) Ngayon mag-uulat sa sambayanan si President Aquino.

Idedetalye niya sa kanyang ikalimang SONA ang mga nagawa ng kanyang
administrasyon. Isa sa maaaring ireport niya ay ang tungkol sa K to 12 program.
Ngayong taon inumpisahan nang pormal ang K to 12 at marami ang nagsasabi na dapat
ituluy-tuloy ito at paglaanan pa nang pondo sapagkat nakikita ang magandang
kahihinatnan ng mga kabataan. May magandang makakamtan sa programang ito. Hindi
naman dapat pakinggan ang panukala ni Sen. Antonio Trillanes IV na dapat suspendehin
ang K to 12. Ayon sa senador, dapat suspendehin ang programa sapagkat maraming
problemang kinakaharap. Hindi raw ito uubra sapagkat hindi handa ang pamahalaan sa
programang ito. Unahin daw muna ang mga pangunahing problema sa sektor ng
edukasyon bago itong K to 12. Ilan sa mga binanggit ni Trillanes ay ang problema sa
kakapusan ng mga classroom, kakulangan sa mga guro, at ang mababang sahod ng mga
guro. Sabi ni Trillanes, nagkaroon daw siya ng konsultasyon sa mga nagpanukala ng K to
12 program at nakita niyang walang kahandaan dito ang kasalukuyang pamahalaan kaya
ang suhestiyon niya ay suspendehin habang maaga pa ang programa at pagtuunan muna
ang mga problema ng education sector. Malaking problema rin aniya ang kahahara-ping
retrenchment ng 85,000 college professors at employees sa 2016 kapag hindi sinuspende
ang K to 12.

(Trillanes, 2012) Nagbabala si Senador Antonio “Sonny” F. Trillanes IV na lalong

lalala ang drop-out rate at tataas ang halaga ng edukasyon sa bansa sa ilalim ng
programang Enhanced Kindergarten to Grade 12 (K to12) ng Department of Education
(DepEd). Nanindigan ang senador na ang K to12 na ipatutupad ng DepEd simula sa
darating na pasukan ay hindi praktikal na solusyon sa mababang kalidad ng edukasyon sa
Pilipinas. “Ngayong malala pa rin ang kakulangan ng mga silid-aralan at mga guro, bakit
kinakailangang magpasimula pa ang DepEd ng isang programa na lalong magpapalala ng
kondisyon ng mga pangunahing pangangailangan sa edukasyon?” tanong ni Trillanes.
Ang programang ito ng DepEd ay hindi lamang nangangahulugan ng karagdagang gastos
sa gobyerno kundi maging sa mga magulang na hirap nang makaagapay sa patuloy na
pagtaas ng presyo ng mga pangunahing bilihin at serbisyo, dagdag pa ng senador. Ayon
kay Trillanes, ang programang ito ng DepEd na umano’y naglalayong mapalawak ang
basic education sa bansa mula 10 taon patungong 13 taon, ay magpapalala pa sa mataas
na drop-out rate sa bansa. “Sa bawat 100 na mag-aaral sa Grade 1, 43 lamang ang
nakakatapos ng high school, at 14 ang makakapagtapos sa kolehiyo,” ani Trillanes.
“Kung ating isasaalang-alang ang kasalukuyang estado ng ekonomiya, hindi mo
kinakailangang maging genius para makita na ang drop-out rate ay lalo lamang tataas
kung ipapatupad ang dalawang taong dagdag sa school curriculum.”