‫اول و

 ه
 ا‬

‫ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻲ ﮔﻨﺎه‬

‫اﯾ‪ ..‬زون !‬
‫ﻟﺌﻮ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮي‬

‫ﻋﻨﻮان‪ :‬ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻲ ﮔﻨﺎه‬

‫ﻣﻮﺿﻮع‪ :‬داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه‬

‫ ا‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﻟﺌﻮ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮي‬
‫ﻣﺘﺮﺟﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﻳﺖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ زون‬

‫ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ زون‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﺪ از اﻣﻜﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮ ﻣـﺎ ﻫﻤﭽـﻮن دﺳﺘﺮﺳـﻲ ﺑـﻪ ﻗﺎﻟﺒﻬـﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ اﻳـﻦ ﻛﺘـﺎب‬
‫اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن آﺛﺎر ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮد ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻨﺪه ﺻﻮﺗﻲ و ﻳﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ‬
‫!  ﺡت‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺗﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده و ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ و ﺗﺎزه ﺗﺮﻳﻦ آﻓﺮﻳﻨﻪ ﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺟﻬﺎن را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪ راﻳﮕﺎن از ﻛﺘﺎب ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ داراي ﻣﺤﺪودﻳﺘﻬﺎﻳﻲ از ﻗﺒﻴـﻞ ﻋـﺪم ﺣـﻖ ﻛﭙـﻲ ﺑـﺮداري‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي درﻳﺎﻓﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﻳﺖ آن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﺖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ‪www.zoon.ir :‬‬

‫ا&‪$%‬ت !‪#‬س‬

‫ﺑﺨﺶ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ‪http://support.zoon.ir :‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻲ اﻳﻤﻴﻞ‪info@zoon.ir :‬‬

‫‪-1-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬

‫در ﻗﺼﺒﻪ وﻻدﻳﻤﻴﺮ ﺗﺎﺟﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﺞ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف« زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻣﺎﻟـﻚ دو ﻣﻐـﺎزه و‬
‫ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻮد زﻳﺒﺎ‪ ،‬داراي ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮓ ﻣﺠﻌﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻧﺸـﺎط و زﻧـﺪهدل؛ و ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎً آواز‬
‫ﺑﺴﻴﺎر دﻟﻜﺸﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ زن ﺧﻮد اﻃﻼع داد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻓﺮوش ﻣﺎلاﻟﺘﺠﺎره ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺠﺎور ﻣﺴﺎﻓﺮت‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ زﻧﺶ اﺻﺮار ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ در آن روز ﺑﺨﺼﻮص از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﻮدداري ﻛﻨﺪ زﻳـﺮا ﺷـﺐ ﺧـﻮاب دﻳـﺪه‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﺸﻨﮓ ﺷﻮﻫﺮش ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺷﺪه و دﻳﮕﺮ از آن ﺣﻠﻘﻪﻫﺎي زﻳﺒﺎ اﺛﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﺧﻮاب ﺗﻮ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻦ ﭘﺲ از ﻓﺮوش اﺟﻨـﺎس ﺧـﻮد ﺳـﻮﻏﺎﺗﻲ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ آورد‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺎﺟﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ زن و ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺧﻮد از ﺷﻬﺮ ﺧـﺎرج‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻃﻲ راه زﻳﺎدي ﺑﺎ ﺗﺎﺟﺮي ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻧﻴﺰ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺮﺧﻮرد ﻛـﺮده ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻫﻤـﺮاه ﮔﺮدﻳﺪﻧـﺪ و ﺷـﺐ را در‬
‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎن راه اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬ﭼﺎي ﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻳﻚ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺟﻮاﻧﻲ و ﻋﺎدﺗﻲ ﻛﻪ در ﻛﺎر روزاﻧﻪ داﺷﺖ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﭘـﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ آﻓﺘـﺎب ﻃﻠـﻮع‬

‫‪Zoon.ir‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎر و ﺑﻨﻪ ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺎروان را اﻣﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ داد و ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑـﺪون اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﺎ دوﺳـﺖ ﺧـﻮد‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ او را از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺶ از ‪ 25‬ﻣﻴﻞ از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻣﺬﻛﻮر دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره اﻣـﺮ ﻛـﺮد ﺑﺎرﻫـﺎ را ﺑﻴﻨﺪازدﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫اﺳﺐﻫﺎ ﺧﻮراك ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺿﻤﻨﺎً ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ ﺳﻤﺎوري آﺗﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺎﻟﺴﻜﻪاي ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎً زﻧﮓ ﻣﻲزد و دو ﺳﺮﺑﺎز آن را ﺑﺪرﻗﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ رﺳـﻴﺪه‪ ،‬اﻳﺴـﺘﺎد و اﻓﺴـﺮي از آن‬
‫ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ‪ .‬اﻓﺴﺮ ﻣﺰﺑﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﻃﺮف آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف آﻣﺪ و از او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎﺟﺮ ﺑﻴﭽﺎره ﺗﻤﺎم‬
‫ﺳﺆاﻻت را ﻛﺎﻣﻼً ﺟﻮاب داد‪ .‬وﻟﻲ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﺧﻮد ﺟﻨﺒﻪ اﺳﺘﻨﻄﺎق داده ﺑﻮد و ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺳﺆاﻻت درﻫﻢ‬
‫و ﮔﻴﺞﻛﻨﻨﺪهاي ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﺆاﻻت ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا اﺳﺘﻨﻄﺎق ﻣﻲﻛﻨﻴـﺪ؟ ﻣﮕـﺮ ﻣـﻦ‬
‫دزد ﻫﺴﺘﻢ«؟‬
‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﻓﺴﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزان ﺧﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺟﺮ ﺟﻮان از ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﻲﺧﺒﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺴﺘﻢ و ﺳﺆاﻻت ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ رﻓﻴﻖ ﺗﺎﺟﺮ ﺗﻮ در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮد ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫و ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎرﻳﻢ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻗﺎﺗﻞ اﺛﺎﺛﻪ ﺗﻮ را ﺟﺴﺖوﺟﻮ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ اﺛﺎﺛﻪ و ﻣﺎلاﻟﺘﺠﺎره ﺗﺎﺟﺮ ﺟﻮان را ﮔﺸﺘﻨﺪ و از ﻛﻴﻒدﺳﺘﻲ او ﻛﺎرد ﺧﻮنآﻟﻮدي ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﻛﺎرد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻛﻴﺴﺖ؟‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف از اﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر وﺣﺸﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲداﻧﻢ… ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ…‬

‫‪-2-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬

‫ـ دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬اي ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻘﺘﻮل در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدي و در ﺗﻤﺎم ﺷﺐ در اﺗﺎق از داﺧﻞ ﺑﺴـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ او را دﻳﺪهاي و اﻳﻦ ﻛﺎرد دﻟﻴﻠﻲ ﺧـﻮﺑﻲ ﺑـﺮ ﻗﺎﺗـﻞ ﺑـﻮدن ﺗـﻮ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زود ﺑﺎش ﺑﮕﻮ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ!‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ روﺣﺶ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﻧﻴﺴﺖ و او ﻫﻢ ﻏﻴﺮ از ﻫﺸﺖ ﻫﺰار روﺑﻞ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺠﺎرت‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد آورده اﺳﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫وﻟﻲ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ و رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻓﺴﺮ ﺑﻪ دروغ‬
‫ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ رأي داده او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫در ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻧﺰدﻳﻚ‪ ،‬آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف را ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﺮم او را ﻗﺘﻞ و ﺳﺮﻗﺖ ‪ 20‬ﻫﺰار روﺑـﻞ ﺗﻌﻴـﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬زن ﺑﻴﭽﺎرهاش از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻮد و ﺳﺨﺖ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﺑﻲﺗﻘﺼﻴﺮ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺰﻳﺰش دﻫﺪ ﻳﺎ او را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﻣﻘﺼﺮ و ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻃﻔﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﭽﻪﻫـﺎي ﻛـﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﻴﺮ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮاﻧﻊ‪ ،‬اﻃﻔﺎل را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺰﺑﻮر آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮد ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺷﻮﻫﺮش را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ در آن ﺷﻬﺮ وﻳﻼن و ﺳﺮﮔﺮدان زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮد وﻟﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎسﻫﺎي ﭘﻲ در ﭘﻲ اﺟﺎزه ﻣﻼﻗﺎت‬
‫داده ﺷﺪ و او ﺑﺎ اﻃﻔﺎﻟﺶ ﺑﻪ زﻧﺪان رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد‪ ،‬آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف از ﻫﻮش رﻓﺖ و وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻣﺪت ﻣﻼﻗـﺎت ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﻮد ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺆاﻻت ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ رد و ﺑﺪل ﮔﺮدد‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟‬
‫ـ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺰار ﻋﺮض ﺣﺎل ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﮕﻨﺎه ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدهاﻳﻢ و ﺟﻮاب رد دادهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد و ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮﻃﻮب ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ دوﺧﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻪ زﻧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﮕﻮ آﻳﺎ ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬
‫ـ اوه‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ… ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮا ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻲداﻧﻲ؟‬
‫آﻧﮕﺎه ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻴﻦ دﺳﺖﻫﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮده و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻮد…‬
‫وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺳﺮﺑﺎز ﻧﮕﻬﺒﺎن‪ ،‬زن و ﺑﭽﻪ او را از اﺗﺎق ﻣﻼﻗـﺎت ﺑﻴـﺮون ﻛـﺮد‪ .‬آﻛﺴـﻴﻮﻧﻮف در ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫ﻳﺄﺳﻲ ﻓﺮو رﻓﺖ و داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ او را ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ زﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﺑﺰرﮔﻲ روح او ﭘـﻲ‬
‫ﻧﺒﺮده اﺳﺖ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ و ﺗﻘﺎﺿﺎي رﺣﻢ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ او اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ از وﺿﻊ ﺧﻮد ﻧﻤﻮد و ﻧﻪ ﻋـﺮض ﺣـﺎﻟﻲ ﻧﻮﺷـﺖ ﺑﻠﻜـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫اﻣﻴﺪﻫﺎﻳﺶ را از دﺳﺖ داد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا روي آورد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎﺟﺮ ﺑﻴﭽﺎره را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺰاران ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎر دﻳﮕﺮ رواﻧﻪ زﻧـﺪان ﺳـﻴﺒﺮي ـ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻮﺣﺶﺗﺮﻳﻦ زﻧﺪانﻫﺎي دﻧﻴﺎ اﺳﺖ ـ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻲ در ﭘﻲ رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ دوش او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳـﻚ روز ﻛـﻪ آﻛﺴـﻴﻮﻧﻮف ﺣﺴـﺎب ﻛـﺮد‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ‪ 26‬ﺳﺎل ﺗﻤﺎم در زﻧﺪان ﺳﻴﺒﺮي ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭘﻨﺠﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﺶ‬

‫‪-3-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬

 ‫ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه و ﺧﻮدش ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﻴﺮ و ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣـﻲزد‪ ،‬ﻛـﻢ راه ﻣـﻲرﻓـﺖ و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ زﻳﺮ ﻟﺐ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز دﺳﺘﻪ ﺟﺪﻳﺪي از زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﺳﻴﺒﺮي آوردﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻲﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ دوﺳﺘﺎن ﺟﺪﻳﺪ را اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮده‬
‫و ﺑﻪ دور آﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﻤﮕﻲ از ﻋﻠﺖ دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺗﺒﻌﻴﺪ آﻧﻬﺎ ﭘﺮسوﺟﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺑﻮد و ‪ 60‬ﺳﺎل ﻋﻤﺮ داﺷﺖ داﺳﺘﺎن دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺟـﺮم‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﺷﺮح ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎري رﻓﻘﺎ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﺣﺒﺲ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻮار ﺷﺪن اﺳﺐ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪون اﺟﺎزه او ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺑـﻮدم و‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻢ ﻫﻤﻴﻦ و ﺑﺲ… وﻟﻲ ﺧﺪا ﻋﺎدل اﺳﺖ… ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﺒﺮي ﻣﻲآﻣﺪم‪.‬‬
‫ـ اﻫﻞ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟‬
‫ـ اﻫﻞ وﻻدﻳﻤﻴﺮ‪ ،‬زن و ﺑﭽﻪام ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ »ﻣﺎﻛﺎر« اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف از ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﻛﺎر ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟ آﻳﺎ ﻛﺴﻲ از آﻧﻬﺎ زﻧـﺪه‬
‫ﻫﺴﺖ؟‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬آﻛﺴﻴﻮﻧﻮفﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻤﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻲ ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬او‬
‫ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎري ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮر اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪهاي ﭘﺪرﺑﺰرگ!؟‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺧﻮد ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮاي ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ اﻛﻨﻮن ‪ 26‬ﺳﺎل اﺳﺖ ﻣﺤﺒﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ـ آﺧﺮ ﮔﻨﺎﻫﺖ ﭼﻪ ﺑﻮده؟‬
‫وﻟﻲ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد‪ ،‬اﻣﺎ رﻓﻘﺎﻳﺶ ﻣﺎﺟﺮاي زﻧﺪﮔﻲ او را ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻛﺲ دﻳﮕﺮ رﻓﻴﻖ ﺗﺎﺟﺮ او را ﻛﺸﺘﻪ و‬
‫او را ﺑﻴﮕﻨﺎه دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺮح دادﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺎﻛﺎر داﺳﺘﺎن ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﺳـﺖ‪ ،‬واﻗﻌـﺎً‬
‫ﺗﻌﺠﺐآور اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮب ﭘﺪر ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺮ و ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪهاي!‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺎﻛﺎر اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺳـﺆال ﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ او را در ﻛﺠـﺎ دﻳـﺪه اﺳـﺖ و‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ وﻟﻲ ﻣﺎﻛﺎر ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺳـﻴﺒﺮي ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد از ﻛﺠﺎ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و ﭼﻄﻮر داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻲ او را‬
‫ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع از او ﺳﺆاﻻت زﻳﺎدي ﻛﺮد ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺑﺰرگ و ﺗﻠـﺦ ﺑـﺮ او ﻣﻜﺸـﻮف ﮔﺮدﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎﻛﺎر ﻗﺎﺗﻞ رﻓﻴﻖ او ﺑﻮده و او ‪ 26‬ﺳﺎل ﺑﻪ ﺟﺎي او ﺳﺨﺘﻲ و رﻧﺞ زﻧﺪان را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از آن ﻣﺤﻞ دور ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم آن ﺷﺐ را آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺑﻴﺪار ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻓﻜـﺎر و ﺧـﺎﻃﺮات‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ در ذﻫﻨﺶ زﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎد زن و ﺑﭽﻪاش ﭼﺸﻤﺎن او را از اﺷﻚ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺻـﻮرت ﺧﻨـﺪان‬
‫زﻳﺒﺎ و ﺟﻮان زﻧﺶ را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺣﺮفﻫﺎي او ﻣـﻲﺧﻨﺪﻳـﺪ‪،‬‬
‫آن وﻗﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻣﺠﺴـﻢ ﻣـﻲﻧﻤـﻮد‪ ،‬آﻧﮕـﺎه روزﻫـﺎي ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ و‬
‫ﺳﻌﺎدت و ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺷﻮم‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮي‪ ،‬زﻧﺪانﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺣﺒﺲ و ﻛﺎر اﺟﺒﺎري در ﻣﻌﺎدن زﻏﺎل و ﺗﺒﻌﻴﺪ‬

‫‪-4-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬

‫ﺑﻪ ﺳﻴﺒﺮي‪ ،‬اﺗﺎقﻫﺎي ﻣﺮﻃﻮب زﻧﺪان و ‪ 26‬ﺳﺎل ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﭘﻴﺮي و ﻣﺸـﻘﺖ ﺗﻤـﺎم ﻧﺸـﺪﻧﻲ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ دﻳـﺪﮔﺎﻧﺶ‬
‫دﻓﻴﻠﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎﻛﺎر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳـﺖﻫـﺎي رﻧـﺞ دﻳـﺪه و ﻛـﺎرﻛﺮدهاش ﮔﻠـﻮي او را‬
‫ﺑﻔﺸﺎرد و اﻧﺘﻘﺎم ‪ 26‬ﺳﺎل رﻧﺞ را از او ﺑﺎز ﺳﺘﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ آراﻣﺶ و ﺳﻜﻮن ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻧﻴﺎﻓﺖ و ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺣﺎل ﺧـﻮد را ﻧﻤـﻲﻓﻬﻤﻴـﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ در ﺳﻠﻮل ﺧﻮد راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﻪ روزﮔﺎر و آﻳﻨﺪه ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻣـﻲﻛـﺮد‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ از زﻳﺮ ﻛﻒ اﺗﺎق ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮب ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮد دﻳﺪ ﺳـﻨﮕﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮد و ﮔـﺮدن‬
‫ﻣﺎﻛﺎر ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺗﺮسآور از آن ﺧﺎرج ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺎﻛﺎر دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در زﻳﺮ دﻳـﻮار ﻧﻘﺒـﻲ ﻛﻨـﺪه اﺳـﺖ و‬
‫ﺧﺎك آن را ﻫﺮ روز ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻔﺶﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎرج زﻧﺪان ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺿﻤﻨﺎً ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺮﻣﺮد! ﺑﺪان ﻛـﻪ‬
‫اﮔﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ اﺷﺎرهاي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻜﻨﻲ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺸﻮد ﺧﻮدت ﻫﺴﺘﻲ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﻪ ﻳـﺎد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺮار ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ آرزوي ﻓﺮار ﻧﺪارم و ﺗﻮ ﻫﻢ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﻧﺪاري زﻳﺮا ‪ 26‬ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪهام‪.‬‬

‫روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﮔﺸﺘﻲﻫﺎي زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎك ﺗﺎزه رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪.‬‬
‫رﺋﻴﺲ زﻧﺪان ﻗﻀﻴﻪ را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻪ زودي ﻣﺎﺟﺮا ﻛﺸﻒ ﮔﺮدﻳﺪ وﻟﻲ ﺳﺆاﻻت و اﺳﺘﻨﻄﺎقﻫـﺎي او از زﻧـﺪاﻧﻴﺎن‬

‫‪Zoon.ir‬‬
‫ﻛﻪ ﻛﺎر ﻛﺪاﻣﻴﻚ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺋﻴﺲ زﻧـﺪان ﺑـﻪ ﺟﺎﻧـﺐ آﻛﺴـﻴﻮﻧﻮف ﻛـﻪ در‬
‫راﺳﺘﻲ و درﺳﺘﻲ ﺷﻬﺮت ‪ 26‬ﺳﺎﻟﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻣﺪ و ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد اﮔﺮ از ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮ ﻣﻄﻠـﻊ اﺳـﺖ او را ﻛﻤـﻚ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻖ ﻛﻤﻴﺎﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭘﺲ از ‪ 26‬ﺳﺎل ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﺘﻘﺎم در اﺧﺘﻴﺎر آﻛﺴـﻴﻮﻧﻮف ﮔـﺬارده ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺋﻴﺲ زﻧﺪان ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺮوز روز اﻧﺘﻘـﺎم اﺳـﺖ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻧﮕـﻮﻳﻢ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ را‬
‫آﺷﻜﺎر ﻧﺴﺎزم؟‬
‫ـ ﭘﻴﺮﻣﺮد! راﺳﺖ ﺑﮕﻮ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪه ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﺎ وﺟﺪان و ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪي ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎﻛﺎر ﺧﻴﺮه ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ رﺋﻴﺲ! ﺧﺪا ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را اﻇﻬﺎر ﻛﻨﻢ و ﭼﻮن اﻳﻦ راز را آﺷـﻜﺎر ﻧﺨـﻮاﻫﻢ ﻛـﺮد ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﻫﺮﭼـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫اﺻﺮار ﺷﺪﻳﺪ رﺋﻴﺲ زﻧﺪان و ﺗﻬﺪﻳﺪ او ﻫﻴﭽﻜﺪام در آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﻗﻀﻴﻪ ﻧﺎﻣﻜﺸﻮف ﺑﺎﻗﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮده ﺷﺪ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ وﻗﺘﻲ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف در ﺳﻠﻮل ﺧﻮد راه ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮد و ﻣﺎﻛﺎر وارد ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﻴﺮﻣﺮد! ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺐ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻨﺪه اﺳﺖ؟‬
‫ـ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪهاي؟ ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟‬
‫وﻟﻲ ﻣﺎﻛﺎر ﺳﺎﻛﺖ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺮ ﺟﺎي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا اﻳﺴﺘﺎدهاي؟ ﺑﺮو! واﻻ ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ را ﺻﺪا ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻛﺎر ﺑﻪ ﭘﺎي ﭘﻴﺮﻣﺮد اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﭻ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮاي ﭼﻪ؟‬

‫‪-5-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬

 ‫ـ زﻳﺮا ﻣﻦ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ را ﻛﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﻮ!‬
‫ـ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬از ﺗﻮ ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﭼﻪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻛﺎر زاﻧﻮي ﭘﻴﺮﻣﺮد را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﭻ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد و ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ‬
‫زن و ﺑﭽﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮد ﺑﺮوي‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ روح ﺑﺰرگ و وﺟﺪان ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ دﻳﮕﺮ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زن ﻣﻦ ﻣﺮده و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﺮا ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪارم ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ـ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف! ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻠﺐ ﭘﺎك و رﻧﺞ ﺑﺮدهات ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺗـﻮ اﻳﻨﻘـﺪر ﺑـﺰرگ و‬
‫ارﺟﻤﻨﺪي‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد و ﻣﺎﻛﺎر ﻫﻢ او را ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف آرزوي آزادي ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺼﻮﺻﺎً اﻛﻨﻮن ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻟﻜـﻪ ﻧﻨـﮓ و ﺑـﺪﻧﺎﻣﻲ‬
‫داﻣﺎن اﻃﻔﺎﻟﺶ را آﻟﻮده ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻋﻠﻲرﻏﻢ آﻧﭽﻪ آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﺎﻛـﺎر ﺗﺤـﺖ ﻓﺸـﺎر وﺟـﺪان و ﺑﺰرﮔـﻲ روح ﭘﻴﺮﻣـﺮد‬
‫زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻓﺮﻣﺎن آزادي آﻛﺴﻴﻮﻧﻮف را ﺑﺮاﻳﺶ آوردﻧﺪ ﺑﻴﺶ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ از‬
‫ﻣﺮﮔﺶ ﻧﻤﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬

‫‪-6-‬‬ ‫!‪This is the.. Zoon‬‬ ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ زون‬