บทที 11 เพือนใหม่

อิงหลิวใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสอนวิชาความรูใ้ ห้กบั
เด็กๆ ตอนเช้าให้ฝึกเดินลมปราณ และวรยุทธ์ขนต้
ั น
ช่วงบ่ายสอนเกียวกับการใช้สมุนไพร ตอนนีผิงผิง หาย
ดีแล้ว จริงๆ ก็หายตังแต่ทีให้กินยานันล่ะ นางอยูก่ บั
เด็กๆมาได้หนึงเดือนแล้ว การฝึ กฝนของเด็กน้อยก็คืบ
หน้าไปมาก นางคิดว่าอีกไม่นานคงจะจากเด็กๆไปได้
หากแต่ลกึ ๆก็อดห่วงไม่ได้ เช่นเดียวกับศิษย์ในสํานักที
นางสังสอนเมือยามอยูต่ าํ หนักบูรพา

ใครว่านางมารน้อยอย่างนางไม่มีหวั ใจกันเล่า นางเองก็

ห่วงศิษย์นอ้ ยๆของนางเช่นกัน หากแต่ดว้ ยหน้าทีของ
แต่ละคนย่อมต่างกันนางจึงได้แต่เฝ้าดูเพียงเท่านัน

1
วันนีเด็กๆออกไปหาอาหาร อิงหลิวทีอยูใ่ นถําเมือไม่มี
อะไรทําจึงทบทวนวิชาและฝึ กลมปราณ แต่เพียงไม่นาน
นักเสียวเปากลับวิงหน้าตาตืนเข้ามา

“พีสาวแย่แล้วๆ”

“เกิดอะไรขึน เสียวเปา”

อิงหลิวทีเห็นเด็กน้อยของนางวิงหน้าตาตืนเข้ามาหา ก็
อดเป็ นกังวลไม่ได้

“พีสาวรีบไปกับข้าเถิดขอรับ”

2
เสียวเปาไม่ตอบคําถามใดๆ กลับฉุดดึงให้อิงหลิววิงออก
ไปนอกถําด้วยกัน ทางเบืองหน้านันคือเส้นทางไปยัง
นําตก ซึงอยูล่ กึ เข้าไปในป่ า นางค้นพบเมือครังพาเด็กๆ
มาเก็บสมุนไพรจนเพลินทําให้เดินเข้ามาพบทีแห่งนี

เมือมาถึงบริเวณนําตกสิงทีนางเห็นคือ เด็กๆกําลังยืน
ล้อมอะไรบางอย่าง เมือก้าวเข้ามาใกล้จงึ เห็นว่าเป็ นร่าง
ของคนๆหนึงทีนอนหายใจโรยริน ทัวร่างเต็มไปด้วยบาด
แผล และทีสําคัญ แผลบางจุดนันคลําราวกับโดนยาพิษ

อิงหลิวไม่รอช้ารีบเข้าไปสกัดจุดให้ชายผูน้ นั เมือตรวจดู
จึงพบว่าเป็ นพิษเจ็ดราตรีของสํานักเงาทมิฬ หากถาม
ว่านางรูจ้ กั พิษเหล่านีได้อย่างไร คงต้องขอบคุณเถ้าแก่
เหลียนทีคอยจัดหาพิษต่างๆมาให้นางอีกทังยังตํารายา

3
อีกมากมาย แถมบ่อยครังทีมีพวกฝ่ ายอธรรมมารนหาที
ถึงร้านนางเพียงแค่จบั ตัวพวกมันมาแล้วรีดเอาพิษทุก
ชนิดหรืออาวุธทุกชินของพวกมันออกมา แล้วคนทดลอง
พิษให้นางก็ไม่ใช่ใครอืน นอกจากเจ้าของพิษเหล่านัน
นันเอง

ยาเจ็ดราตรีนี ได้ชือเพราะฤทธิยาทีเมือโดนพิษแล้วพิษ
จะค่อยๆแพร่กระจายในเลือดทีละน้อยจนพิษมุง่ สูห่ วั ใจ
และตายในเจ็ดราตรี และหากจะถอนพิษก็จาํ เป็ นต้อง
ใช้ยาแก้เฉพาะเท่านัน อิงหลิวจึงตัดสินใจให้ยาชําระ
ล้างโลหิตเพือทําให้เลือดของคนผูน้ ีสะอาดเสียก่อน แล้ว
นําตัวกลับไปยังถําโดยมีเด็กๆคอยช่วย

หลังจากทีกลับถึงถําอิงหลิวให้เด็กๆดูแลรักษาบาดแผล

4
เบืองต้นให้แก่คนผูน้ ี ส่วนอิงหลิวรีบออกจากถําไปอีก
ครังเพือตามหาสมุนไพรมาปรุงยา สําหรับอิงหลิวการ
ปรุงยาถอนพิษทีนางเคยสัมผัสแม้เพียงครังเป็ นเรืองง่าย
ดาย และโชคดีของบุรุษผูน้ นที
ั ป่ าแถบนีมีสมุนไพรมาก
มาย

เมือกลับมาทีถําอีกครังก็พบว่าเด็กๆช่วยกันทําความ
สะอาดร่างกายบุรุษผูน้ ีและรักษาบาดแผลภายนอกแล้ว
นางลงมือปรุงยาถอนพิษทันทีโดยใช้เวลาไม่นาน ตังแต่
นางมาอยูท่ ีถําแห่งนีนางก็พบว่าถําด้านในมีสว่ นทีกว้าง
ขวางมาก นางจึงจัดแบ่งส่วนใช้สอยต่างๆให้เด็กน้อย
อีกทังยังจัดหาของใช้มากมาย ทีจําเป็ นต่อการดํารงชีวิต
ของเด็กๆ แม้ตอ้ งเสียเงินไปมากแต่ก็คือว่าคุม้ ค่ากับ
เด็กๆทังห้า ยามจากไปอิงหลิวจะได้แน่ใจว่าเด็กๆจะไม่

5
ลําบากมากนัก

อิงหลิวนํายาทีปรุงมาป้อนให้กบั ชายแปลกหน้า เมือพิศ

มองดูแล้ว บุรุษตรงหน้าถือว่าเป็ นบุรุษรูปงามผูห้ นึง แม้
ไม่มีใบหน้างดงามเท่าองค์ชายสี ไม่ดงึ ดูดตาเท่าองค์
รัชทายาท และไม่งามสง่าเช่นฉืออีฟานก็ตามที

หลังจากป้อนยาอิงหลิวก็ปล่อยให้คนเจ็บนอนพัก ส่วน
นางแยกไปเตรียมอาหารให้เด็กๆและคนเจ็บ ตังแต่อยูท่ ี
นีมานางได้เรียนรูว้ ิธีการทําอาหารมาหลายอย่างแม้เป็ น
เพียงอาหารง่ายๆแต่ก็ดีกว่าเมือก่อนทีนางทําไม่เป็ นเลย
หลังจากกินข้าวเสร็จอิงหลิวก็เรียกให้เด็กๆมารวมตัวกัน
ก่อนจะหยิบสมุนไพรทีนางเพิงเก็บมาส่งให้เด็กๆ

6
“วันนีข้าจะสอนพวกเจ้าปรุงยาในหม้อนัน”

เด็กๆทีได้ฟังก็หยิบสมุนไพรแต่ละอย่างมาดูอย่างสนใจ

“นีเป็ นยาถอนพิษใช่หรือไม่ขอรับ”

เสียวหม่าทีจําสรรพคุณของสมุนไพรได้เอ่ยขึน

“ถูกแล้ว ชายผูน้ นถู

ั กยาพิษเจ็ดราตรี และนีคือยาถอน
พิษ วันนีข้าจะสอนพวกเจ้าเกียวกับพิษต่างๆและวิธีทาํ
ยาถอนพิษ”

ยามเซินมาถึงบุรุษทีนอนแน่นิงจึงเริมขยับกาย และ
กวาดตาไปรอบๆ ก็พบว่าตนเองนอนอยูบ่ นเตียงเล็กๆ

7
ในถําทีกว้างขวางมาก แถมมีของใช้ไม่ตา่ งจากบ้านคน
ทัวไป คิดว่าคงเป็ นทีพักอาศัยของใครบางคนเป็ นแน่

“ฟื นแล้วหรือ รูส้ กึ อย่างไรบ้าง”

เสียงหวานเอ่ยขึน ดึงสายตาของหมิงเทียนให้หนั มา
ก่อนพบว่าคนตรงหน้าคือสาวงามผูห้ นึง ใบหน้านันทํา
ให้เขานิงงันไป หากบอกว่านางคือจิงจอกแปลงกายมา
เขาก็คงเชือ

“เจ้าจะจ้องมองข้าอีกนานรึไม่”

เสียงนันเอ่ยถาม กิรยิ าเลิกคิวมองมา ทังยังก้าวเดินมา

8
ใกล้ก่อนวางถาดอาหารลงข้างเตียง

“ขออภัยแม่นางทีเสียมารยาท เจ้าคงเป็ นคนทีช่วยข้าไว้

ต้องขอบคุณในนําใจนัก ข้าชือต้าหมิงเทียน”

คนตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างเก้อเขินในกิรยิ าของตน ที
เสียมารยาทจ้องมองคนตรงหน้านานไปหน่อย

“ข้าอิงหลิว อย่าได้ขอบคุณข้าเลย จงไปขอบคุณคน

ข้างนอกเถิด แม้ขา้ จะรักษาอาการให้เจ้า แต่หากไม่ได้
พวกเขา เจ้าคงนอนตายอยูก่ ลางป่ าภายในเร็ววันนีแน่”

ท่าทีไม่ใส่ใจ และคําตอบคนตรงหน้าทําให้ตา้ หมิงเทียน

9
คิดอะไรบางอย่างขึนมาได้

“ข้าโดนยาพิษ”

“อย่ากังวลไปเลย ตอนนีพิษในกายให้เจ้าถูกขจัดแล้ว”
อิงหลิวตอบข้อกังวลใจของชายตรงหน้า

“ขอบคุณแม่นางมาก”

“ช่างเถอะ ป่ านนีเจ้าพวกนันคงอยากรูอ้ าการของท่าน

แย่แล้ว รีบทานอาหารเถอะ จะได้ออกไปด้านนอก ร่าง
กายท่านคงหายดีแล้วใช่หรือไม่”

10
อิงหลิวเอ่ยถาม ทําให้คนตรงหน้าสํารวจตนเองอย่าง
ละเอียดอีกครังก็พบว่าร่างกายของตนนันไร้บาดแผล
ใดๆ ราวกับว่าไม่ได้บาดเจ็บ อีกทังมีกาํ ลังไม่ตา่ งจาก
เดิม เมือเงยหน้าขึนเพือจะถามคนตรงหน้าว่าเป็ นเพราะ
นางช่วยรักษาใช่หรือไม่ ร่างนันก็เดินออกไปไกลเสีย
แล้ว จึงได้แต่ลงมือทานอาหารทีอีกคนยกเข้ามาให้
อย่างครุน่ คิด

อิงหลิวนันใช่แค่ถอนพิษให้แก่บรุ ุษผูน้ ีไม่ แต่นางยัง

รักษาบาดแผล และฟื นกําลังให้เขาด้วยยาของนาง แต่
ทีไม่ทาํ ตังแต่แรกเพราะอยากให้เด็กๆได้ลองใช้วิชาที
นางสอนในการช่วยคน แม้นางจะมันใจว่าเด็กเหล่านีมี
ความสามารถแต่การได้ลงมือจริงๆย่อมดีกว่าสอนเพียง
เปล่าๆเท่านัน

11
ซึงก็ให้ผลเป็ นทีนาพอใจ พวกเขาใช้สมุนไพรได้อย่างถูก
ต้อง และฝี มือการทําแผลดีเยียม เมือเห็นผลงานศิษย์
น้อยๆทังหลายอิงหลิวจึงใช้ยาเพือรักษาคนผูน้ นจริ
ั งๆ
จังๆเสียที เมือมาถึงมือนางจะทําแบบครึงๆกลางๆได้
อย่างไร รักษาทังทียอ่ มต้องให้สมบูรณ์พร้อมที ไม่ให้
เสียชือทายาทเจ้าของตําหนักบูรพา

***

เมือต้าหมิงเทียนเดินออกมาด้านนอกก็ได้พบกับภาพ
ของเด็กน้อยห้าคนกําลังนังคัดแยกสมุนไพรอยู่ ถึงแม้
เขาจะไม่มีความรูด้ า้ นนี แต่ก็พอผ่านตามาบ้าง จากที

12
เห็นเด็กๆเหล่านีมีความชํานาญพอตัวหากเติบใหญ่ขนึ
คงเป็ นหมอทีมีความสามารถมากทีเดียว ไม่ไกลนันคือ
ร่างบางของแม่นางทีเขาได้พดู คุยก่อนหน้า นางคงเป็ น
คนสอนเด็กเหล่านี ดูแล้วนางคงไม่ใช่มารดาของเด็ก
พวกนีแน่ เราพะอายุไม่น่าเกิน 18 ปี และคงไม่ใช่พี
สาวด้วยเพราะไม่มีสว่ นทีคล้ายกัน หากแต่จะบอกว่า
นางเป็ นอาจารย์ของเด็กพวกนี นางคงเป็ นอาจารย์ที
อายุนอ้ ยทีสุดกระมัง

แต่จากความสามารถของนางทีสามารถรักษาบาดแผล
ทีเขามันใจว่ามีอยูท่ วร่
ั างแถมเป็ นแผลฉกรรจ์ให้หายราว
กับว่าไม่เคยโดนแม้ไม้ข่วน ทังสามารถถอนพิษให้เขาได้
อย่างง่ายดายเช่นนีถือว่านางคือยอดฝี มือในแผ่นดิน

13
หากแต่ถา้ นางมีความสามารถเพียงนี เหตุใดจึงไม่มีข่าว
ใดๆออกมาเลยเล่า ในเมือหมอทีมีความสามารถนันต่าง
เป็ นทีต้องการของคนทังแผ่นดิน

“พีชายหายดีแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ”

เสียงทักของเด็กน้อยผิงผิง เด็กหญิงหนึงเดียวในกลุม่ ที
เรียกสายตาของทุกคนให้หนั มาทางต้าหมิงเทียนอย่าง
พร้อมเพรียง

“ข้าบอกแล้วได้ยาวิเศษของพีสาว ต้องหายดีแน่ๆ”

เสียงเด็กๆทีดังขึน เรียกรอยยิมเอ็นดูให้ปรากฏบนใบ

14
หน้าต้าหมิงเทียน อิงหลิวเหลือบมามองก่อนเอ่ยบอก
เด็กๆอย่างอ่อนใจ

“เด็กๆอย่าเสียมารยาท”

“ไม่เป็ นไรแม่นาง พวกเขาเหล่านีคงเป็ นคนทีเจ้ากล่าว

ถึง ข้าต้องขอขอบคุณ เหล่าผูม้ ีพระคุณตัวน้อย”

หมิงเทียนบอกกล่าวแก่หญิงสาว ก่อนจะหันไปกล่าว
ขอบคุณเด็กน้อยทังหลายอย่างหยอกล้อ

“เจ้าเป็ นหมอรึ การรักษาของเจ้าวิเศษนัก แต่เหตุใดข้า

จึงไม่เคยได้ยินชือเสียงของเจ้ามาก่อน”

15
หมิงเทียนเดินเข้ามาทรุดตัวนังไม่ไกลจากอิงหลิวก่อน
เอ่ยถามอย่างสงสัย

“นันเพราะข้าไม่เคยรักษาให้ใคร นอกจากเด็กพวกนีก็มี
เพียงเจ้า”

หากนับกันจริงๆตังแต่มายังโลกนีนางเพิงเคยรักษาคน
เพียงสองคนเท่านันคนแรกคือผิงๆผิง และคนทีสองคือ
ต้าหมิงเทียน ส่วนร่างนีก็เหมือนนางเข้ามาสิงสู่ และ
ฟื นฟูกาํ ลังเท่านัน เพราะเดิมร่างนีคือร่างของคนทีตาย
ไปแล้ว ส่วนบิดาและพีๆ นางเพียงมอบยาบํารุงต่างๆให้
สําหรับนางไม่เรียกว่ารักษา ส่วนคนอืนๆส่วนมากนาง
จะมอบยาพิษให้เสียมากกว่า
16
“นับว่าข้านันโชคดี ข้ารูส้ กึ ถูกชะตากับเจ้ายิงนัก ถ้า
อย่างไรเราคบหากันเช่นสหายดีหรือไม่”

หมิงเทียน นันต้องการสานสัมพันธ์กบั แม่นางผูน้ ี แต่ดู

จากท่าทางทีนางมาอยูก่ ลางป่ ากับเหล่าเด็กน้อยไม่เปิ ด
เผยตัวตนเช่นนี คงเป็ นไปได้ยากยิง หากเขาก็ขอลอง
เสียงดู

“ข้าไม่เคยคบสหาย”

ถูกแล้ว เพราะตัวหน้ารําคาญทีนางทิงเสียวชิงไว้รบั หน้า

เหล่านันไม่นบั เป็ นสหายนาง เหล่าเชือพระวงศ์นนคื
ั อ
สหายของพีชาย ส่วนอีกสองเป็ นแค่แขกทีนางไม่ใคร่จะ
17
ต้อนรับเท่านันเอง

“เช่นนันก็ดียงิ เพราะข้าจะเป็ นสหายคนแรกให้เจ้าเอง”

หมิงเทียนรวบรัดเอาทันที โดยไม่สนใจสักนิดว่าคนตรง
หน้าจะยินยอมหรือไม่

***

หลังจากวันทีพบกันและต้าหมิงเทียนคนหน้าทนทึกทัก
ว่าเอาว่านางเป็ นสหายแล้ว ชายผูน้ นก็
ั ยงั คงปั กหลัก
อาศัยอยูก่ บั นางและเด็กๆ ถึงแม้อิงหลิวจะไม่คอ่ ยชอบ

18
ใจนัก หากแต่เขาก็ทาํ ตัวมีประโยชน์อยูบ่ า้ ง โดยการ
สอนวิทยายุทธ์ให้กบั เด็กน้อยทังหลาย ซึงเรืองนีถือว่า
เป็ นเรืองดีทีทําให้อิงหลิวสามารถยอมให้คนผูน้ ีอยูท่ ีนีได้

จะว่าไปแล้วทังสองถือเป็ นสหายทีรูเ้ รืองของอีกฝ่ ายน้อย

ยิงนัก นอกจากชือของอีกฝ่ ายแล้วก็แทบไม่รูอ้ ะไรเกียว
กับภูมิหลังของกันและกันเลย

ขณะทุกคนรวมตัวกินข้าวกันอยูน่ นอิ
ั งหลิวก็เอ่ยปากถึง
เรืองการเดินทางของนาง นันทําให้เด็กๆนิงงันไป แม้จะ
รูว้ า่ พีสาวผูน้ ีจะต้องจากไปในสักวัน แต่ไม่คิดเลยว่าจะ
เร็วถึงเพียงนี

“ข้าคิดว่าถึงเวลาทีข้าต้องเดินทางต่อแล้ว”
19
อิงหลิวพูดขึนในขณะทีมือยังคงคีบอาหารเข้าปาก

“พีสาวจะไปแล้วหรือเจ้าคะ”

ผิงผิงน้อยทีติดอิงหลิวมากกว่าผูใ้ ดเอ่ยด้วยนําเสียงอัน
สันเทา ดวงตาทีมองมายังอิงหลิวคลอด้วยหยาดนํา

เด็กๆทุกคนรูด้ ี แต่ก็ยงั อดจะรูส้ กึ ใจหายไม่ได้ แต่หมิ

งเทียนทีไม่เคยรูอ้ ะไรในเรืองนี เอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“เจ้าจะไปจากทีนีรึ แล้วเด็กๆล่ะ”

20
เดิมทีแม้รูว้ า่ นางและเด็กๆไม่ใช่พีน้องจริงๆ แต่ก็คิดว่า
นางเลียงดูเด็กเหล่านีมา ไม่คิดว่านางจะทอดทิงเด็กๆไป

“ทุกคนมีเส้นทางของตน ข้าและเด็กๆตกลงกันแต่แรก
แล้วว่าข้าจะอยูท่ ีนีจนกว่าพวกเขาจะดูแลตนเองได้ และ
ทีผ่านมาพวกเขาก็ทาํ ได้ดี”

หมิงเทียนทีได้ฟังก็นิงไป นันสินะ ทุกคนย่อมมีเส้นทาง

เดินของตน หน้าทีของตนทีแตกต่างกันไป เขาเองใช้
ชีวิตสงบสุขอยูท่ ีนีจนหลงลืมไปว่าเขาก็มีหน้าทีที
ต้องกระทําเช่นกัน หากแต่ความผูกพันต่อเด็กน้อยเหล่า
นี แม้จะอยูร่ ว่ มกันไม่นานแต่ก็มีมิใช่นอ้ ย

21
“เจ้าจะไปเมือใดกัน”

หมิงเทียนเอ่ยถาม เมือคิดได้วา่ อย่างไรสักวันก็ตอ้ งจาก

กันอยูด่ ี ไม่วา่ ช้าหรือเร็ว

“รุง่ เช้าข้าจะออกเดินทาง”

หากแต่คาํ ตอบทีได้ก็ทาํ ให้ตกใจไปเช่นกันด้วยไม่คิดว่า

จะรวดเร็วถึงเพียงนี

“แล้วเจ้าจะกลับมาหรือไม่”

อิงหลิวมองหน้าคนถาม มองเด็กๆทีรอฟั งอย่างตังใจ

22
“อาจจะ ไม่กลับมา”

แม้เดาได้ถงึ คําตอบ แต่ก็อดทีจะคาดหวังไม่ได้ มือ

อาหารนันดูเงียบไป หลังจากนันทุกคนก็แยกย้ายกันไป
นอน มีเพียงผิงผิง และเสียวกู่ทีขอมานอนกับอิงหลิว
ซึงนางก็ยินยอม

รุง่ เช้าทุกคนตืนมาเพือส่งอิงหลิว เด็กๆมีนาตานองหน้

ํ า
หากก็ไม่ได้สง่ เสียงงอแงออกมา หมิงเทียนก็ยืนอยู่
เงียบๆเช่นกัน

“เสียวเหมา เจ้าเป็ นพีต้องดูแลน้องๆให้ดี อย่ายอมให้

23
ใครมารังแก เข้าใจหรือไม่”

อิงหลิวบอกแก่เสียวเหมา ซึงก็พยักหน้าตอบรับอย่าง
หนักแน่น

“ขอรับ”

ผิงผิงทียืนนิงอยูเ่ ดินเข้ามากอดอิงหลิว เด็กๆคนอืนก็เข้า

มากอดเช่นกัน เมือผละออกแล้ว อิงหลิวก็ยืนส่งตัวเงิน
จํานวนหนึงให้กบั เสียวเหมา

“รับไว้ ข้าเชือว่าเจ้าจะจัดการทุกอย่างได้เป็ นอย่างดี”

24
เสียวเหมาเอือมมือไปรับ

“ขอรับ อาจารย์” แม้ตลอดเวลาทีอยูท่ ีนีอิงหลิวจะไม่ให้

เรียกว่าอาจารย์ แต่สาํ หรับเสียวเหมาและน้องๆแล้ว อิง
หลิว คือผูม้ ีพระคุณ เป็ นทังพีสาว และอาจารย์

“ลาก่อนเทียนหมิง” อิงหลิวหันไปกล่าวกับบุรุษทียืนนิง
อยูน่ าน เทียนหมิงพยักหน้าเบาๆ

“อืม ขอให้เจ้าโชคดี ข้าจะดูแลเด็กๆให้”

อิงหลิวยิมรับ ก่อนจะขึนม้าและควบออกมาจากทีนัน
ทันที ร่างบางลับจากสายตา หมิงเทียนจึงหันมองเด็ก

25
น้อยทังหลาย

“พวกเจ้าไปอยูก่ บั ข้าหรือไม่”

เสียวเหมาทีได้ฟัง ส่ายหน้าเบาๆ

“พวกข้าจะอยูท่ ีนี เผือวันหนึงพีสาวอาจกลับมา”

หมิงเทียนนิงอย่างคิดไม่ตก เขามีสงที
ิ ต้องกลับไป
สะสาง หากแต่ก็หว่ งเด็กๆ อีกทังยังรับปากกับคนผูน้ นั
ไว้

“ข้ารูว้ า่ พีชายมีสงที
ิ ต้องทํา อย่าห่วงเลยขอรับ พวกข้า

26
ดูแลตัวเองได้ พวกข้าจะไม่ทาํ ให้พีสาวต้องผิดหวัง”

เสียวเหมาทีเห็นท่าทีหมิงเทียนกล่าวออกมา

“เช่นนันข้าจะไปจัดการงานของข้า แล้วจะกลับมาหา
พวกเจ้า ข้าสัญญา”

***

อิงหลิวเมือเดินทางออกมาจากถําแห่งนัน นางยังคง
เลือกทีจะเดินทางในป่ าไกลจากเส้นทางสันจร หากแต่

27
ลดฝี เท้าม้าลง เพียงย่างเหยาะๆเท่านัน

ขณะกําลังสํารวจบริเวณรอบๆอยูน่ นั สายตาของนางก็
เหลือบไปเห็นเจ้าสัตว์สเท้
ี าทีขนขาวๆอาบไปด้วยสีแดง
ของเลือดอยูไ่ ม่ไกล นางลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไป
จนเห็นว่ามันยังหายใจอยู่ นําทีติดมาล้างทําความ
สะอาดเลือดออดจนเห็นบาดแผล อิงหลิวหยิบยาสมาน
แผลในห่อผ้ามาใส่ให้ก่อนนําผ้าอีกผืนมาห่อตัวมันไว้
ก่อนอุม้ ขึนม้าไปด้วย แล้วออกเดินทางอีกครัง

ข้าได้เพือนร่วมทางแล้วสินะ

_____________________________
_____________________________
_____________________________

28
_
บทที 12 ชายแดน

อิงหลิวเดินทางในป่ า โดยมีเจ้ากระต่ายสีขาวขนปุยเป็ น
เพือนร่วมทางทีดี บาดแผลของมันหายสนิทไปแล้ว และ
ตลอดการเดินทางทีผ่านมามันเอาแต่นอนนิงๆอยูใ่ นห่อ
ผ้าทีอิงหลิวผูกไว้ขา้ งๆตัวม้า มีเพียงหัวของมันที
โผล่ออกมา พร้อมกับดวงตากลมๆทีกวาดมองรอบด้าน
อย่างสนใจ
อิงหลิวเดินทางผ่านหลายหมูบ่ า้ น หากไม่ได้แวะพักทีใด
อีก เนืองจากนางเสียเวลาไปมากแล้ว หากจะท่องเทียว
ให้ทวแคว้
ั นโดยไม่ให้มีปัญหาตามานางต้องไม่เสียเวลา
กับทีใดทีหนึงนานๆอีก

29
เพราะการทีนางหายมานานนับสองเดือนก็คงสร้าง
ความวุน่ วายแก่เสียวชิงน่าดู ดีทีก่อนนางออกเดินทาง
ได้สง่ ข่าวแก่พระสนมผูเ้ ป็ นพีสาวแล้ว ส่วนเรืองของบิดา
นัน คงอีกนานกว่าจะกลับจากชายแดน อีกอย่างชยา
แดนแถบทีบิดานางอยูน่ นไกลกว่
ั าแถบทีอิงหลิวมามาก
นัก

ใช้เวลาสองวันอิงหลิวกับเจ้าขนปุยก็มาถึงเมืองชายแดน
จะว่าไปแล้วเมืองนีก็ไม่ได้กนั ดารนัก ออกจะน่าอยูเ่ สีย
ด้วยซํา

อิงหลิวลงจากม้าก่อนจะจูงมันเดินมาเรือยๆในตลาด
กลางเมือง อิงหลิวซือหมันโถสําหรับตัวเองมาสองลูก
และซือผักหนึงกําสําหรับเจ้าขนปุย ก่อนจะเดินมา

30
เรือยๆเพือหาทีพักสําหรับคืนนี

หากแต่สายตากลับปะทะเข้ากับภาพกลุม่ คนทียืนมุงดู
อะไรบางอย่างอยู่ เมือเดินเข้าไปใกล้มาพอจึงเห็นว่า
เป็ นชายผูห้ นึงทีน่าจะเป็ นลูกผูม้ ีอนั จะกินกําลังทําร้าย
ชายอีกคนทีสองแขนถูกจับตรึงจากผูท้ ีน่าจะเป็ นบ่าวรับ
ใช้ของเจ้าเศรษฐี นนั

“มีเหตุอนั ใดเกิดขึนงันรึ ท่านลุง”

อิงหลิวเอ่ยถามชาวบ้านทีอยูใ่ นเหตุการณ์นนั

“ จะอะไรเสียอีกเล่าก็ลกู ชายท่านเจ้าเมืองน่ะสิ หาเรือง

31
ข่มเหงรังแกอาเค่ออีกแล้ว”

ชายผูน้ นตอบขึ
ั นมา

“อีกแล้วงันหรือ ท่านหมายความว่าเคยเกิดเหตุเช่นนีมา
ก่อน”

“ใช่แล้วแม่นางน้อย บุตรชายเจ้าเมืองผูน้ นั ก็หาเรือง

ระรานชาวบ้านเป็ นประจํานันล่ะ ไม่พอใจก็ตอ่ ยตีทาํ
ร้าย”

ชายอีกคนทีอยูใ่ กล้ๆและได้ยินคําถามของอิงหลิวกล่าว
ออกมา

32
“แล้วเหตุใดไม่มีใครห้ามปามเล่า”

อิงหลิงเอ่ยถาม ชายคนนันหัวเราะเบาๆ แต่สีหน้านันขม

ขืนนัก

“ใครเล่าจะช่วยได้ ในเมือนันคือบุตรชาวท่านเจ้าเมือง
ใครๆต่างรูก้ นั ทัว เจ้าเมืองนันตามใจบุตรชายเพียงใด
แม้ทาํ ผิดก็ไม่อาจกล่าวโทษว่าผิด เป็ นอีกฝ่ ายเสีย
มากกว่าทีจะถูกลงโทษหากมีเรืองกับคนผูน้ น”
ั

เมือได้ยินดังนันอิงหลิวก็ได้แต่ทอดถอนใจ หากแต่นางก็
ไม่ได้ยืนมือเข้าไปช่วยแต่อย่างใด เรืองนีหากคนทีนี

33
เห็นว่าเป็ นเรืองปกตินางคงต้องปล่อยไป

แต่การปล่อยไปเปล่าๆก็คงไม่ใช่นาง ยามทีอิงหลิวเดิน
ผ่านกลุม่ คนทีมีเรืองอยูน่ นั พลังปราณสายหนึงก็
กระแทกเข้าใส่ลกู ชายเจ้าเมืองและบ่าวไพร่ทีอยูใ่ กล้ๆ
จนกระเด็นไปกระแทกกับฝาบ้านหลังหนึงก่อนกองกับ
พืนนอนเจ็บร้องโอดโอยอยูอ่ ย่างนัน ท่ามกลางสายตา
แปลกใจของทุกคนทีมีใครกล้าลงมือกับลูกชายท่านเจ้า
เมือง หากแต่มองหากลับไม่เจอบุคคลน่าสงสัยใดๆ

อิงหลิวเดินออกมาไกลจากเหตุการณ์นนพอสมควร
ั
ก่อนทีนางจะหาโรงเตียมและเข้าพัก โดยให้เด็กรับใช้
ดูแลหาหญ้าและนําให้มา้ ของนาง ส่วนเจ้าขนปุยนันอิง
หลิวอุม้ พาขึนมาบนห้องพักด้วย หลังจากกินข้าว และ

34
อาบนําชําระร่างกายแล้ว อิงหลิวก็อมุ้ เจ้าขนปุยตัวน้อย
มายืนอยูต่ รงหน้าต่างห้องเพือสํารวจเมือง เจ้ากระต่าย
นีก็ทาํ ท่าราวกับว่ามันเองกําลังชืนชมความงามของ
เมืองอยูเ่ ช่นกัน เมือครูนางสอบถามกับเสียวเอ้อแล้ว ได้
ความว่าด้านล่างจะมีการขายของในยามคําคืน ส่วน
ใหญ่เป็ นพวกของกินเล็กๆน้อยๆ ร้านนําชา ร้านขาย
เครืองประดับ และมีการแสดงต่างๆ

อิงหลิวคิดว่านางอาจจะอยูค่ า้ งคืนทีนีสักคืน เพือเดิน

เทียวตลาดทีว่า หากไม่มีสงใดน่
ิ าสนใจ นางก็จะเดิน
ทางต่อในวันรุง่ ขึน

คําคืนมาถึง อิงหลิวออกมาเดินเล่น โดยนางกลับมาใช้

ผ้าผืนบางปิ ดบังใบหน้าเอาไวเช่นเดิม ยามหญิงสาวเดิน

35
ผ่าน ก็มีบรุ ุษหลายคนมองมาด้วยความสนใจ หากท่า
ทางเย็นชาไม่แยแสต่อสิงใดของอิงหลิวทําให้ไม่มีผกู้ ล้า
เข้ามาวุน่ วาย

อิงหลิวเดินมาเรือยๆจนมาหยุดอยูต่ รงทีกําลังมีการ
แสดงดนตรีอยู่ ภาพของสตรีงามทีร่ายรําด้านข้างนันมี
บุรุษรูปงานกําลังบรรเลงพิณ ดึงดูดความสนใจของผูค้ น
ยิงนัก อิงหลิวยืนดูการแสดง ก่อนจะได้รูใ้ นภายหลัง
จากทีการแสดงจบลงว่านีคือการแสดงจากหอคณิกาทีมี
ชือในเมืองนี

เมือละจาการแสดงนันแล้วอิงหลิวก็เดินเล่นรับลมอีกพัก
ใหญ่จงึ กลับเข้าไปในห้องพัก

36
ยามเช้าอิงหลิวตังใจว่าจะเก็บของเพือเดินทางต่อ แต่
สายตากับเห็นการเคลือนไหวบางอย่างจากทีไกลๆทาง
หน้าต่างห้อง ทีเมือวานนางไม่ทนั ได้สงั เกต

เมือลงมาถามเสียวเอ้อก็ได้คาํ ตอบทีทําให้แปลกใจไม่
น้อย

“นันคือค่ายกักตัวผูป้ ่ วยโรคระบาดขอรับ”

การทีมีคา่ ยผูป้ ่ วยโรคระบาดอยูไ่ ม่ไกลจากเมืองเช่นนี

หากแต่ คนทีนีกลับดูไม่ทกุ ข์รอ้ นอะไร ช่างประหลาดนัก

“มีโรคระบาดอยูใ่ กล้ๆเพียงนี พวกเจ้าดูไม่กงั วลเลยนะ”

37
“โธ่ แม่นางจะต้องกังวลไปใย ทีค่ายแห่งนันห้ามคนเข้า
ออก คนทีเข้าไปมีแต่ผปู้ ่ วย เมือเข้าไปแล้วก็ไม่ได้ออก
มาอีก ทังเจ้าเมืองยังสังห้ามมิให้ใครก็ตามทีอยูท่ ีนันเข้า
มาในเมืองอีก พวกเราก็อยูแ่ ต่ในเมืองนีจึงไม่ตอ้ ง
กังวล”

อิงหลิวรับฟั งอย่างสนใจ

“ทีนันมีหมอใช่หรือไม่”

อิงหลิวถามออกมา หากมีหมอก็ไม่น่าห่วงเท่าไหร่
กระมัง

38
“มีพวกหมอทีเคยอยูใ่ นเมืองนีไม่กีคน แต่ก็ไม่อาจทําสิง
ใดได้ รักษามาหลายวันแล้วยังไม่มีอะไรดีขนเลย
ึ มีแต่
คนตายลงทุกวันแล้ว”

ได้ยินดังนันอิงหลิวก็เลิกคิวแปลกใจ

“แล้วทางเมืองหลวงไม่ทราบเรืองนีหรือ”

“ไม่ทราบหรอกแม่นาง ท่านเจ้าเมืองนันไม่ให้ใครเข้าไป
ทีค่ายนัน ไม่คอ่ ยมีใครรูข้ ่าว คนในก็หา้ มออก คนนอกก็
ห้ามเข้า จึงไม่มีรายงานใดๆ ทหารทีส่งไปก็เพียงไม่กี
นาย ท่านเจ้าเมืองไม่สนใจเรืองเหล่านีหรอก”

39
ยิงได้ฟังอิงหลิวก็ยงขมวดคิ
ิ วมุน่ นีมันเรืองอะไรกัน เรือง
ใหญ่ขนาดนี เจ้าเมืองเมินเฉย ทางเมืองหลวงก็ไม่ทราบ
เรือง ทังทีทีนีก็มีผคู้ นเดินทางเข้าออก ย่อมต้องมีผพู้ บ
เห็น และข่าวโรคระบาดไม่ใช่เรืองเล็กน้อยทีจะปกปิ ด
กันได้ แต่เหตุใดจึงเป็ นเช่นนีเล่า

หลังจากอิงหลิวได้ฟังเรืองราวจากเสียวเอ้อแล้ว นางจึง
ตัดสินใจอยูท่ ีนีต่อ โดยฝากม้า และเจ้ากระต่ายน้อยให้
เด็กรับใช้ดแู ลเช่นเดิม ส่วนนางนันก็เดินทางมายังค่ายที
ว่านันทันที

เมือมาถึงประตูคา่ ยก็ไดพบกับทหารทีเฝ้าอยูต่ รงทางเข้า

สองคน

40
“ช้าก่อนแม่นาง ทีนีคือค่ายกักตัวผูป้ ่ วยโรคระบาด หาก
มิมีเหตุจาํ เป็ นใดเจ้าไม่ควรเข้าไป”

ทหารทีเฝ้าด้านหน้าเอ่ยบอกแก่นาง

“ข้าเพียงอยากรูว้ า่ ข้างในเป็ นอย่างไรบ้าง ท่านพอจะ

บอกข้าได้หรือไม่”

อิงหลิวถามข้อมูลจากทหารตรงหน้า

“ด้านในเวลานีมีผปู้ ่ วยจํานวนมาก บางส่วนตายลง

บางส่วนอาการหนักขึน คาดว่าอีกไม่ชา้ คงไม่รอดเช่น

41
กัน”

นายทหารอธิบายแก่นาง

“ด้านในมีหมอไม่ใช่หรือ”

“จริงอยูท่ ีด้านในมีหมอคอยดูแลหาก แต่วา่ โรคระบาดนี

ไม่เคยมีมาก่อน ท่านหมอต่างไม่ทราบถึงสาเหตุ อีกทัง
ไม่สามารถรักษาได้ ตอนนีทําได้เพียงดูแลไปอย่างสุด
ความสามารถเท่านัน”

พวกเขาเอ่ยอย่างเหนือยล้าเต็มที

42
“เช่นนันท่านควรปล่อยให้ขา้ เข้าไปด้านใน ตัวข้านีเป็ น
หมอ ปรารถนาทีจะเข้าไปช่วยเหลือชาวบ้านทีเจ็บป่ วย
ด้านในนัน”

คําทีได้ฟังทําเอาทหารทังสองมองอย่างไม่เชือสายตา

“เจ้าเป็ นหมอรึ”

“ถูกแล้วพีชาย เพราะฉะนันขอพวกท่านจงช่วยเปิ ดทาง

ให้แก่ขา้ ด้วย”

ทหารทังสองแม้จะเชือครึงไม่เชือครึง เนืองจากสตรีตรง
หน้าดูยงั เด็กนัก เกินกว่าจะเป็ นหมอได้ หากแต่เมือนาง

43
ยืนยันทีจะเข้าไปให้ได้พวกเขาจึงยินยอม อย่างไรเสีย
พวกเขาก็มีหน้าทีเพียงเฝ้าทางเข้าออกทีแห่งนี การ
ปล่อยให้ใครเข้าไปไม่สาํ คัญเท่ากับ การทีคนภายนอก
จะออกมา

อิงหลิวเมือก้าวผ่านทหารทังสองเข้ามายังเขตทีกันไว้นนั
ก็สาํ รวจภายในทันที

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
บทที 13 โรคระบาด

เมือก้าวเข้ามาในเขตโรคระบาด ภาพทีเห็นตรงหน้า คือ

44
สภาพของชาวบ้านทีนังบ้างนอนบ้างอยูต่ ามพืน และ
ศพทีทหารช่วยกันแบกไปรวมกันทีด้านหนึง เมือเดิน
ผ่านเข้ามาด้านในก็พบกับกระโจมทีภายในมีคนป่ วยรอ
การรักษาจากหมอทีมีเพียงน้อยนิด

อิงหลิวเดินเข้าไปด้านใน ทันทีทีมีผมู้ าเยือน หมอทัง

หลายต่างหันมองด้วยความแปลกใจ

“แม่นางน้อย เหตุใดจึงมาอยูท่ ีนี เจ้าไม่รูร้ วึ า่ ทีแห่งนีคือ

ค่ายผูต้ ิดโรคระบาด”

หมอทีมีอายุมากผูห้ นึงเอ่ยถามขึน ใบหน้านันเหนือยล้า

เต็มทีกบั การักษาโรคทีไม่อาจรักษาให้หายได้

45
“ข้าทราบดีเจ้าค่ะ”

อิงหลิวเอ่ยตอบคนตรงหน้า

“แล้วเหตุใดจึงยังกล้าเข้ามาทีนีอีกเล่า ไม่รูห้ รือว่าไม่วา่

ใครก็ไม่อยากเข้ามา แม้แต่เจ้าเมืองเองยังทอดทิงพวก
เขา”

หมอผูน้ นเอ่
ั ยอย่างเศร้าสลดใจ ทังๆทีชาวบ้านเหล่านี
ต้องการความช่วยเหลือแท้ๆ แต่พวกเขากลับทอดทิงไป

“ท่านหมอข้ามาทีนี ด้วยเพราะต้องการช่วยชาวบ้าน

46
เหล่านี ถ้าอย่างไรขอให้ขา้ ได้ตรวจดูอาการของพวกเขา
ได้หรือไม่”

เมือได้ยินดังนันหมอชราก็ชะงักไป

“เจ้าเป็ นหมอเช่นนันรึ”

“เจ้าค่ะ”

เมือได้ยินดังนันหมอชราก็หลีกทางให้อิงหลิวเข้าไปตรวจ
ดูอาการของชาวบ้าน แม้แม่นางน้อยตรงหน้ายังดูเยาว์
วัยนัก แต่สาํ หรับชาวบ้านทีนีแล้วถือเป็ นเรืองดีทีมีหมอ
มาเพิม พวกเขาเองก็ออ่ นล้าเต็มทนด้วยรักษามาหลาย

47
วันไม่ได้พกั สภาพร่างกายทีอ่อนล้าของหมอทังหลาย
นันทําให้อิงหลิวรูด้ ีวา่ หากยังเป็ นเช่นนีต่อไป หมอเหล่า
นีคงล้มป่ วยตามไปด้วย

เมืออิงหลิวตรวจดูอาการเบืองต้นของชาวบ้านแล้ว จึง
เดินเข้าไปหาหมอชราทีทักนางขึนเป็ นคนแรก

“ท่านลุง เชิญท่านออกไปด้านนอกกับข้าสักครูไ่ ด้หรือ

ไม่”

อิงหลิวเอ่ยชวนหมอชราผูน้ นั ก่อนจะเดินออกมานอก
กระโจม เมืออกมาด้านนอกอิงหลิวจึงหยิบขวดยาในห่อ
ผ้าออกมาและยืนให้กบั คนตรงหน้า หมอผูน้ นมองอย่
ั าง
สงสัย
48
“นีคือยาบํารุงเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าพวกท่านคงอ่อนล้ามาก
แล้ว หากยังฝื นเช่นนีต่อไป แทนทีพวกท่านจะช่วยชาว
บ้านเหล่านีได้ แต่จะเป็ นพวกท่านเสียเองทีล้มเจ็บลง”

หมอชราเมือได้ฟังดังนันก็พยักหน้าเข้าใจ จริงอย่างที
เด็กสาวตรงหน้ากล่าว แม้ไม่รูว้ า่ ยาบํารุงนีจะช่วยได้
มากน้อยเพียงใด แต่เมือมันเป็ นความปรารถนาดีอย่าง
จริงใจเขาก็ไม่ปฏิเสธ

เมือเทยาในขวดนันลงบนฝ่ ามือ เม็ดยาสีขาวใสตรงหน้า

ทําให้หมอชรามองอย่างแปลกใจ แม้ตนอยูไ่ กลถึงชาย
แดนแต่ก็รูเ้ รืองยาทีมีสรรพคุณวิเศษทีโด่งดังอยูใ่ นเวลานี
หากว่าใช่อย่างทีตนคิด ยานีก็ถือว่าเป็ นของลําค่าอย่าง
49
หนึง การทีคนตรงหน้ามีมนั ในครอบครองและเท่าทีเห็น
มีไม่ตากว่
ํ าสิบเม็ด ทังยังสามารถมอบมันให้แก่คนอืน
อย่างไม่เสียดาย คนตรงหน้าคงไม่ธรรมดา

หลังจากทีกลืนยาลงไปความรูส้ กึ สดชืน อีกทังกําลังที

ฟื นคืนมา ทําให้อิงหลิวได้รบั สายตาทีเชือมันจากหมอ
ชราตรงหน้า หากแต่นางไม่ได้สนใจนัก กลับกล่าวถาม
ในสิงทีตนต้องการ

“ปกติแล้วชาวบ้านพวกนีเป็ นอยูก่ นั อย่างไรหรือเจ้าคะ”

หมอชราตรงหน้าครุน่ คิดก่อนตอบ

50
“ชาวบ้านพวกนีอาศัยอยูท่ ีหมูบ่ า้ นเล็กๆชายป่ าด้าน
หลังนันไง ส่วนใหญ่พวกเขามักเข้าป่ าล่าสัตว์หาของป่ า
ออกไปขายในเมือง”

“ไม่มีเด็กเล็กๆป่ วยเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ”

อิงหลิวทีได้ฟังคําตอบแรกก็ถามคําถามต่อไปทันมี

“ตังแต่ทีข้ารักษามายังไม่มี”

อิงหลิวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนเอ่ยบอกกับท่านหมอให้นาํ
ยาทีนางมอบให้ไปแจกจ่ายแก่หมอคนอืนๆ และทหารที
คอยช่วยงาน

51
 เท่าทีนางสังเกต มีทหารเพียงไม่กีนายเท่านันทีอยูใ่ น
ค่ายเล็กๆนี อีกทังแต่ละคนก็มีสีหน้าอิดโรย แสดงถึง
ความเหน็ดเหนือยทีมีมาหลายวัน ส่วนตัวนางขอตัว
ออกมาโดยบอกกับหมอชราว่านางพอจะทราบถึงสาเหตุ
ของโรคระบาดนีแล้ว และต้องการไปตรวจสอบ
บางอย่างขอให้ทกุ คนคอยดูแลอาการของผูป้ ่ วยทางนี
นอกจากนีนางยังขอให้หมอชราหาคนส่งจดหมายของ
นางไปยังเมืองหลวงให้อีกด้วย

อิงหลิวใช้วิชาตัวเบามายังหมูบ่ า้ นทีผูป้ ่ วยอาศัยซึงเป็ น

หมูบ่ า้ นทีใหญ่ทีเดียว เมือสอบถามดูก็พบว่า ชาวบ้าน
นันล้มป่ วยลงหลังจากทีเข้าไปหาของป่ า อิงหลิวจึงเข้า
ไปในป่ าทีชาวบ้านบอก นางเดินลึกเข้ามาตามทางที

52
ชาวบ้านใช้ ก่อนจะยิมออกมาเมือความเข้าใจของนาง
นันถูกต้อง

แท้จริงแล้วชาวบ้านเหล่านันหาได้เป็ นโรคระบาดร้าย
แรงอะไรไม่ เพียงแต่พวกเขาโดนพิษร้ายแรงเข้าต่างหาก

เบืองหน้าของอิงหลิวคือรังไหมของแมลงชนิดหนึงทีนาง
รูจ้ กั ดี และไม่คิดมาก่อนว่าทีแห่งนีจะมีเจ้าตัวนีอยูด่ ว้ ย
เมือแน่ใจแล้วว่าสาเหตุอาการป่ วยของชาวบ้านคืออะไร
อิงหลิวจึงจัดการกับต้นเหตุเสีย ทังยังเก็บพิษของเจ้าสิง
นีไว้เพือใช้งานอีกด้วย ของดีเช่นนีใช่วา่ จะหาเจอได้
ง่ายๆ จะกําจัดทิงไปอย่างเดียวก็เสียเปล่า สูน้ างนําไป
ใช้ประโยชน์เสียยังดีกว่า

53
เมือจัดการกับต้นเหตุแห่งปั ญหาแล้ว อิงหลิวก็เดินลึก
เข้าไปในป่ า เรือยๆ สายตาสอดส่องหาบางสิง จนในที
สุดก็เผยรอยยิมบางๆออกมา เมือพบกับสมุนไพรทีนาง
ตามหา อีกทังยังเจอสิงมีชีวิตเล็กๆทีเป็ นศัตรูกบั เจ้า
แมลงสารพัดพิษนันด้วย

เมือได้ในสิงทีต้องการในจํานวนทีมากพออิงหลิวจึงเดิน
ทางออกจากป่ าและมุง่ กลับค่ายทันที

คําตอบเรืองสาเหตุของโรคทีทุกคนได้ฟังนันสร้างความ
ประหลาดใจให้ทกุ คนอยูไ่ ม่นอ้ ย หากแต่ก็ยอมเชือในสิง
ทีอิงหลิวบอก เพราะพวกเขาเองก็ไม่เคยเจออาการเช่น
นีมาก่อน ดังนันเมืออิงหลิวให้ทกุ คนช่วยกันเตรียมยา
รักษาผูป้ ่ วยจึงไม่มีใครคัดค้านสมุนไพรทีเก็บมาถูกส่ง

54
มอบให้หมอท่านอืนๆนําไปต้ม รวมถึงขวดยาทีภายใน
บรรจุนาสี
ํ แปลกๆซึงอิงหลิวบอกให้ใส่ลงในตัวยารักษา
ด้วย

การรักษาผ่านพ้นไปด้วยดี ผ่านมาสองวันแล้วทีเฝ้าดู
อาการ ซึงเป็ นทีน่าพอใจเมือพบว่าชาวบ้านทีป่ วย
อาการดีขนึ หากแต่บางรายทีเป็ นหนักต้องเฝ้าดูอาการ
ต่อไป

เดิมทียาทีอิงหลิวนําติดกายมาด้วยนันสามารถช่วยให้
ชาวบ้านหายได้เร็วขึน หากแต่เมือคิดดูแล้ว แค่
นางมอบยาขวดนันให้กบั พวกหมอทังหลายไปก็เป็ นที
สงสัยมากพออยูแ่ ล้ว หากนํายาเหล่านันออกมาแจก
จ่ายให้ชายบ้านอีก พวกเขาคงสงสัยในทีมาของนางแน่

55
ในเมือจะมีใครทีไหนมอบยาลําค่าให้ผอู้ ืนได้หน้าตาเฉย
แถมจํานวนยังไม่ใช่นอ้ ย

ในขณะเดียวกันจดหมายของอิงหลิวก็ถกู ส่งมาถึงมือ
เสียวชิง ก่อนทีนางจะนําจดหมายนีส่งต่อไปยังพระสนม
เหม่ย แน่นอนว่าข่าวนีย่อมถูกส่งต่อเป็ นทอดๆ และที
สุดแล้วข่าวโรคระบาดทางชายแดนทีถูกปกปิ ดโดยขุน
นางท้องถินจึงรูถ้ งึ ฮ่องเต้ ซึงได้มีรบั สังให้สง่ คนไปจัดการ
ตรวจสอบเรืองนีทันที และได้พบว่ามีขนุ นางในเมือง
หลวงทีมีสว่ นเกียวข้องกับการปิ ดบังเบืองสูงนีด้วย เป็ น
เหตุให้ฮ่องเต้กริวมาก และสังลงโทษทันที

56
“หากไม่ได้ข่าวจากสหายของน้องอีหลิว ฝ่ าบาทคงโดน
ปิ ดพระเนตรพระกรรณจากขุนนางกังฉินผูน้ นอี
ั กนาน
เป็ นแน่”

ฮองเฮาทรงกล่าวขึนขณะนังจิบนําชายามบ่ายอยูท่ ี
ตําหนักฮองเฮากับฮ่องเต้และพระสนมเหม่ย โดยทีมี
รัชทายาทและองค์ชายสีอยูด่ ว้ ย ขาดไปก็แต่องค์ชายหก
ทีหนีออกไปนอกวังไม่กลับมาหลายวันแล้ว

“จริงดังทีฮองเฮาว่า หากไม่ใช่สหายของกุย้ เฟยผูน้ ี ข้า

คงกลายเป็ นฮ่องเต้ทีละเลยความทุกข์ยากของชาว
ประชา ดีทีคนผูน้ ีเห็นความทุกข์ยากของชาวบ้านแล้วไม่
เมินเฉย น่าชมเชยเสียจริง”

57
ฮ่องเต้ตรัสขึน พระสนมได้ยินดังนันก็ยมออกมา
ิ เมือนึก
ถึงผูท้ ีส่งข่าวนีมาให้ เดิมทีนางนันก็เป็ นห่วงอยูไ่ ม่นอ้ ย
เมือข่าวคราวน้องสาวเงียบหายไปหลังจากได้รบั
จดหมายทีแจ้งว่าเจ้าตัวจะออกเดินทางท่องเทียว หาก
เมือได้รบั จดหมายขอความช่วยเหลือฉบับนีพร้อมคํายืน
ยันว่านางสบายดีและกําลังทําสิงใด ผูเ้ ป็ นพีอย่างนางก
ฌสบายใจขึนมาบ้าง

“นางคงทําไปด้วยใจเมตตา ตามประสาหมอทีไม่อาจ
เห็นคนเจ็บป่ วยตรงหน้า”

คําพูดของพระสนมนันทําให้ผเู้ ป็ นใหญ่พยักหน้าเห็น
ด้วย หากแต่ถา้ เจ้าตัวมาได้ยินคงได้หวั เราะขําในคําพูด
พีสาวเป็ นแน่ ไม่อาจทนเห็นคนเจ็บตรงหน้าอะไรกัน

58
วางยาฆ่าคนทังสีหน้ายิมแย้มนางก็ทาํ มาแล้ว

หากแต่คาํ พูดนันของพระสนมทําให้สองบุรุษทีนังฟั งอยู่

นันหันไปสบตากัน

“สหายของพระสนมผูน้ ีเป็ นหมอเช่นนันหรือ”

รัชทายาทเอ่ยถามออกมา

“ถูกแล้วเพคะ นางเป็ นหมอ”

ล่วงเลยเข้าสูว่ นั ทีหก ชาวบ้านทีเจ็บป่ วยก็หายเป็ นปกติ

จนสามารถกลับไปพักทีบ้านได้ อิงหลิวและหมอคนอืนๆ

59
รวมทังทหารทีคอยช่วยเหลือ ได้รบั คําเชิญจากชาวบ้าน
ให้ไปร่วมงานทีจัดเลียงเพือขอบคุณทีได้ช่วยรักษาชาว
บ้านไว้ พร้อมกับทีมีทหารจากในวังมาแจ้งกับทุกคนว่า
พรุง่ นีขุนนางจากในวังจะเดินทางมายังทีตังค่ายรักษา
โรคระบาดแห่งนี พร้อมกับรางวัลทีฮ่องเต้ทรงพระราช
ทานให้แก่ผทู้ ีเหนือยยากในการทํางานหนักครังนีด้วย

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_____
บทที 14 ชือเสียงทีเริมขจรขจาย

หลังจากการรักษาโรคระบาดผ่านพ้นไป พร้อมกับทีขุน
นางจากวังหลวงมาถึง หมอทังหลายก็ได้มารวมตัวกัน

60
เพือรายงานผล และรับรางวัลพระราชทานจากฮ่องเต้
หากแต่อิงหลิวกลับหายตัวไปอย่างไร้รอ่ งรอย

เมือขุนนางจากวังหลวงเอ่ยถามถึงรายละเอียดต่างๆใน
การรักษา หมอชราทังหลายก็บอกไปตามตรง และบอก
ได้เพียงว่า ผูท้ ีรักษาโรคระบาดนัน เป็ นหมอหญิงผูห้ นึง
ทีไม่เปิ ดเผยชือแซ่ให้แก่ผใู้ ดได้รู ้

ในขณะเดียวกันจวนเจ้าเมืองกลับมีข่าวว่ามีคนบุกรุก
เข้าไปเมือคืนทีผ่านมา เมือทหารหลวงมาถึงก็พบบ่าว
ไพร่ถกู วางยาสลบ เจ้าเมืองและลูกเมียถูกจับมัดรวมกัน
ไว้กลางห้องโถงในสภาพร่างกายเต็มไปด้วยผืนแดงเต็ม
ตัว ไม่พบร่องรอยผูบ้ กุ รุก พบแต่เพียงตัวอักษรทีถูกสลัก
ไว้บนผนังห้องเท่านัน

61
โดยเนือความกล่าวถึงความผิดของเจ้าเมืองทีละทิงชาว
บ้าน เมินเฉยต่อความทุกข์ยากของประชาชน รวมถึง
การใช้อาํ นาจข่มเหงชาวบ้านของลูกเมียเจ้าเมืองผูน้ ี

โดยทิงท้ายไว้วา่ อาการของเจ้าเมืองนันไม่มีทางรักษา
ผ่านไปหนึงเดือนพิษจะสลายไปเอง

ข่าวการรักษาโรคระบาดในครังนีดังไปทัว สร้างความ
ปั นป่ วนไปทัวแคว้น เพราะมีคนมากมายต้องการนางไป
เป็ นพวก มีหลายสํานักส่งคนออกตามหาหมอหญิงทีมี
ลักษณะต้องสงสัยไปทัวแคว้น เนืองจากสิงทีหมอชรา
รายงานไปนัน นอกจากความเก่งกาจทีสามารถหา
สาเหตุ และรักษาอาการป่ วยแล้ว ยังเผลอเอ่ยถึงเรือง

62
ยาทีนางมีในครอบครองหลุดไปถึงหูชาวเมือง ข่าวทีแพร่
สะพัดไปนัน ทําให้หลายฝ่ ายตังข้อสงสัยว่านางอาจมี
ความเกียวข้องกับผูป้ รุงโอสถลึกลับของเถ้าแก่เหลียน

แน่นอนว่าข่าวทีมาถึงเมืองหลวง ย่อมนําความวุน่ วาย

มาสูเ่ ถ้าแก่เหลียนด้วย ไม่ใช่เพียงคนในแคว้นเหว่ยเท่า
นัน หากแต่มีผทู้ ีเดินทางมาจากต่างแคว้น และยอด
ฝี มือทีส่งมาจากหลายสํานักเพือหวังกดดันเถ้าแก่เหลียน
โชคดีทีผูค้ นต่างเกรงใจในชือเสียงของผูอ้ ยูเ่ บืองหลังร้าน
ยาแห่งนีจึงไม่มีใครกล้าหักหาญ ทําได้เพียงคอยเฝ้า
สอบถามเถ้าแก่ทกุ ครังทีมีโอกาส และถึงแม้วา่ เถ้าแก่
เหลียนจะไม่เคยเอ่ยปากถึงเรืองอืนใดนอกจากการ
ประกาศขายยา หากแต่หลายคนก็ยงั เพียรพยายามจะ
ถามหาข่าวอย่างไม่ยอ่ ท้อ

63
หลายคนเมือพลาดจากเถ้าแก่ก็เลือกทีจะไปติดสินบน
เด็กในร้านแทน หากแต่คาํ ตอบทีได้ ก็คือคําว่า ไม่รู ้
เท่านัน

ในขณะเดียวกันในวังหลวงเองก็กาํ ลังวิพากย์วิจารณ์ถงึ
เรืองนี หลายคนเสนอว่าควรหาตัวคนผูน้ ีให้พบ และ
เรียกเข้ามารับใช้ราชสํานัก เพราะหากหมอหญิงผูน้ ี
เกียวพันธ์กบั นักปรุงยาลึกลับจริง หากได้ตวั นางมา ที
สุดแล้วอาจหาทางให้ได้พบกับนักปรุงโอสถผูน้ นได้
ั และ
หากทําได้สาํ เร็จเท่ากับแคว้นเหว่ยจะมีอาํ นาจมากขึน

ในขณะทีบางคนก็เกรงถึงอํานาจทีมากขึนของสนมเหม่
64
ยเนืองจากคนผูเ้ ป็ นสหายของพระสนมทีเป็ นทีโปรด
ปรานของฮ่องเต้

แต่เหนือความวุน่ วายใดๆในตอนนี คงเป็ นความลําบาก

ใจของเหม่ยกุย้ เฟย กับการตอบคําถามเกียวกับการ
หายไปของน้องสาว และข้อมูลของผูท้ ีนางอ้างว่าเป็ น
สหายผูน้ นั จากรัชทายาทแห่งแคว้ยเหว่ย หยางหลวน
หลง

“รัชทายาทหม่อมฉันไม่ทราบจริงๆเพคะว่าอิงเอ๋อร์นนั
เดินทางไปทีใด”

พระสนมเอ่ยบอกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ด้วยนางปฏิเสธ
ไม่รูไ้ ม่เห็นอะไรเกียวกับเรืองนีมาหลายครังหลายครา
65
หากแต่ไม่รชั ทายาทหรือองค์ชายหกก็เพียรผลัดเปลียน
กันมาถามนางอย่างไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือย

“หากพระสนมไม่ทราบเรืองนีจริงๆ ข้าต้องขออภัยด้วย
ทีมารบกวน หากแต่ขา้ ยังมีอีกหนึงคําถามทีใคร่อยาก
ขอคําตอบจากพระสนม”

รัชทายาทเอ่ยออกมา พระสนมเมือได้ยินก็พอจะเดาได้
ว่าเรืองใด หากแต่ก็ยงั คงวางท่าทีราวกับไม่รูค้ วาม
ประสงค์ของอีกฝ่ าย

“หากหม่อมฉันสามารถช่วยเหลือองค์รชั ทายาทได้
หม่อนฉันยินดียงที
ิ จะตอบคําถามเพคะ”

66
พระสนมเอ่ยออกมาราวกับเต็มใจช่วยเหลืออย่างมาก
มาย

“เช่นนันพระสนมพอจะบอกแก่ขา้ เรืองหมอหญิงผูท้ าํ
การรักษาโรคทีเมืองชายแดนนันได้หรือไม่”

นันอย่างไรเล่า ผิดจากทีนางคิดเสียทีไหน พลาดจาก

เรืองนัน ก็มาถามอาความเรืองนี

“พระสนมคงทราบว่าตอนนีเรืองนีเป็ นทีสนใจของคนทัว
แผ่นดิน ทังราชสํานักเองก็ตอ้ งการคนมีความสามารถ
แคว้นเราคงยิงมันคงยิง”

67
รัชทายาทกล่าวออกมาเพือโน้มน้าวพระสนมตรงหน้า
หากแต่สงที
ิ ได้รบั กลับมาคือรอยยิมทีเห็นจนชินตา และ
คําตอบทีว่า นางไม่สามารถช่วยในเรืองนีได้จริงๆ

“ขออภัยองค์รชั ทายาทอีกครังทีต้องทําให้ทา่ นผิดหวัง

เสียแล้ว หม่อมฉันไม่มีขอ้ มูลใดของสหายผูน้ ีจริงๆ เนือง
ด้วยอย่างทีทรงรับรูม้ าว่านางคือหมอหญิงลึกลับ ที
หม่อมฉันและนางนับถือกันเป็ นสหายนันเนืองจากความ
บังเอิญและโชคดีของหม่อมฉันโดยแท้ นางนันท่องไป
ทัวแดน ไม่อยูท่ ีใดเป็ นเวลานาน อีกทังไม่เปิ ดเผยตัวตน
ง่ายๆ และจะติดต่อมาเมือต้องการเท่านัน หม่อมฉันจึง
ไม่อาจช่วยในเรืองนีได้จริงๆ”

68
โชคดีจริงๆทีอิงหลิวนันเตรียมการสําหรับเหตุการณ์ที
อาจจะเกิดขึนนี จึงนัดแนะบอกความมาในจดหมายที
ส่งมาในครังนัน ไม่เช่นนันพระสนมเองคงแย่กบั การ
ตอบคําถามเหล่านีเช่นกัน

รัชทายาทเมือกลับจากตําหนักพระสนมก็ได้พบกับองค์
ชายสีทีนังเดินหมากอยูก่ บั องครักษ์คใู่ จ หยางหลวน
ซานเมือเห็นผูเ้ ป็ นพีชายเดินเข้ามาจึงเอ่ยทักทายออกไป
ด้วยเดาได้วา่ พีชายไปทีใดมา

“เพิงเสด็จกลับจากตําหนักพระสนมหรือเสด็จพี”

รัชทายาททีได้ยินก็เพยงพยักหน้ารับ

69
“นางว่าอย่างไรเล่า”

ได้ยินคําถามนันก็ทาํ ให้รชั ทายาทถอนหายใจ พลางยิม

ออกมา

“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร”

รัชทายาทถามกลับผูเ้ ป็ นน้อง หยางหลวนซานกระตุก

ยิมเพียงนิด ดวงตาเป็ นประกาย

“นางเตรียมการได้ดี”

70
ผูเ้ ป็ นพีชายเมือได้ฟังดังนันก็ยมออกมาอย่
ิ างเห็นด้วย

“แล้วคนของเจ้าตอนนีได้ความว่าอย่างไร”

หยางหลวนซานเมือได้ฟังคําถาม ก็ถอนหายใจออกมา

“ตอนนีไม่อาจหาร่องรอยของนางพบ คนของหม่อมฉัน
คลาดกับนางทีชายแดน ดูเหมือนนางจะรูต้ วั แล้วว่ามี
คนติดตามนาง”

ความจริงแล้วพวกเขาพีน้องนันส่งคนออกติดตามหา
นางตังแต่รูว้ า่ นางเดินทางออกจากจวนไป ด้วยต้องการ
คุม้ ครองความปลอดภัยให้แก่นาง ทีพวกเขาต้องแวะ

71
เวียนไปทีจวนบ่อยครังก็ดว้ ยรับปากเหม่ยหยางหลิวผู้
เป็ นสหายว่าจะช่วยดูแลนางแทนเขา ด้วยเกรงว่านาง
จะถูกสองแม่ลกู รังแกเหมือนทีผ่านมา

หากแต่ใครจะคาดคิดว่านอกจากนางจะไม่โดนรังแก
แล้ว สองแม่ลกู นันยังประสบเคราะห์กรรมอันน่าเวทนา
แทน อีกทังพวกเขาเองก็ดเู หมือนจะสร้างความไม่พอใจ
ให้แก่นางบางอย่างจนโดนเล่นงานเสียนี

หลังจากทีนางออกจากจวนเขาได้สง่ องครักษ์ฝีมือดีออก
ติดตาม หากแต่กลับไม่พบเจอร่องรอยใดๆ จนกระทัง
วันทีพระสนมได้รบั จดหมายจากสหายผูล้ กึ ลับนันทําให้
เขาสงสัยว่าอาจเป็ นนาง จึงให้องครักษ์ไปตรวจสอบดู
และพบว่าเป็ นนางจริงๆ แต่แล้วนางกลับสลัดองครักษ์

72
ของเขาและหนีไปอีกจนได้

ในเรืองความสามารถของนาง และลักษณะท่าทาง
บางอย่างของนันนันทําให้พวกเขาแปลกใจไม่นอ้ ย แม้
ไม่เคยพบเจอนางแต่จากคําของผูเ้ ป็ นพีชายทีเคยคุน้ เคย
กับนางเมือยังเยาว์วยั อีกทังคําเล่าลือถึงบุตรสาวคน
เล็กของแม่ทพั เหม่ยทีได้ยินจากขุนนางในราชสํานักและ
พระสนมเหม่ยกุย้ เฟยนัน เหม่ยอิงหลิวเป็ นเพียงเด็ก
สาวสุภาพเรียบร้อย ร่างกายอ่อนแอ ไร้ความสามารถ
ใดๆ อีกทังตาทังสองข้างยังบอดสนิท

แต่คนทีเขาได้พบนันไม่ใกล้เคียงคําบอกเล่าสักนิด นอก
จากจะไม่มีทา่ ทางเช่นคนป่ วยแล้วตาทังสองข้างของ
นางก็ไม่ได้บอด ทีน่าตกใจทีสุดคือนางมีความสามารถ

73
ด้านการรักษาอย่างน่าอัศจรรย์

หากจะบอกว่านางไม่ได้ป่วยตังแต่แรก แต่จะเป็ นไปได้

อย่างไรทีนางจะสามารถตบตาครอบครัวได้นานถึงสิบปี
โดยทีไม่มีคนรู ้ ทังยังสามารถตบตารัชทายาทผูเ้ ป็ นพี
ชายของเขาได้นนยิ
ั งเป็ นไปไม่ได้

นอกเสียจากว่านางจะเพิงรักษาอาการจนหายดีอย่างที
นางบอก ถ้าเป็ นเช่นนันจริง เท่ากับว่านางนันเป็ น
อัจฉริยะโดยแท้

***

74
ในขณะทีผูค้ นวุน่ วายกับการตามหาหมอหญิงผูล้ กึ ลับ
หากแต่เจ้าตัวกลับขีม้าคูใ่ จไปตามทางเพือเทียวชม
ธรรมชาติ

ครังนีอิงหลิวหลีกเลียงเมืองหรือแม้แต่หมูบ่ า้ นต่างๆ
เพราะนางตังใจจะไปหาวัตถุดิบในการปรุงยาในป่ า
ส่วนเจ้าขนปุนกระต่ายน้อยก็ยงั คงใช้ชีวิตอย่างเบิกบาน
ท่ามกลางธรรมชาติในถุงย่ามอย่างดีทีอิงหลิวซือให้ใหม่

เมือเข้าวันทีสองอิงหลิวก็พบว่ารอบด้านนางเป็ นป่ าที

สมบูรณ์ยงนั
ิ ก ไร้ผคู้ นสันจรผ่าน ไร้หมูบ่ า้ นใดๆ เบือง
หน้าของอิงหลิวคือเขาสูง หากแต่อิงหลิวกลับชอบใจใน
75
ความสงบของทีแห่งนียิงนัก นางเลือกทีจะเดินทางขึน
เขาเพือหวังว่านางอาจได้เจอกับวัตถุดิบสําหรับการปรุง
ยาเมือกลับถึงเมืองหลวง

_____________________________
_____________________________
_____________________________
บทที 15 หุบเขาแห่งเซียน

เมือเดินทางลึกเข้ามาในป่ า อิงหลิวก็ได้พบกับพืชพรรณ
มากมาย ลักษณะป่ าแห่งนีสมบูรณ์จนน่าแปลก ต้นไม้
สูงใหญ่ ต้นพืชต่างๆก็มีขนาดใหญ่กว่าทีนางเคยพบเจอ
ตามทางทีผ่านมา

น่าแปลกยิงนักทีนางเข้ามาลึกขนาดนีหากแต่ยงั ไม่รูส้ กึ
76
ถึงสัตว์ใหญ่เลยสักนิด หากแต่ทีเจอคือพืชสมุนไพร
หลากหลายชนิดและมีขนาดใหญ่กว่าทีเถ้าแก่เหลียนจัด
หามาให้แก่นางมากนัก อิงหลิวเพลิดเพลินกับการเก็บ
สมุนไพรใส่ในถุงย่ามทีผูกติดไว้ขา้ งตัวเจ้าม้าทียืนรอ
นางอย่างสงบ

หากแต่เมือมองไปแล้ว ความรูส้ กึ บางอย่างก็แล่นเข้ามา

ในใจนาง ความรูส้ กึ คุน้ เคย บรรยากาศโดยรอบทีคล้าย
กับหุบเขาในแดนมายา เขตหุบเขาเซียวเซียน ความคุน้
เคยนีทําให้นางอดทีจะรูส้ กึ คิดถึงท่านปู่ และศิษย์ใน
ตําหนักบูรพาไม่ได้ ไม่รูวา่ ป่ านนีท่านปู่ จะรูแ้ ล้วหรือไม่
ว่านางแอบหนีมาเทียวเล่นในแดนไกลเช่นนี

อิงหลิวสลัดความคิดในหัวออกก่อนจะเดินจูงม้าคูใ่ จ

77
เดินเลียบตามธารนําไปเรือยๆ ริมลําธารนันเต็มไปด้วย
พืชหายากหลายชนิดซึงมีสรรพคุณทีเป็ นประโยชน์อย่าง
มาก นอกจากนีนางยังพบสมุนไพรพิษทีไม่คิดว่าจะมีขนึ
อยูเ่ ป็ นจํานวนมาก ทีนีล่ะนางก็จะสามารถปรุงยาพิษได้
อย่างมากมายเลยทีเดียว

อิงหลิวเดินเก็บสมุนไพรอย่างเพลิดเพลินรูต้ วั อีกทีนางก็
มายืนอยูต่ รงนําตกขนาดใหญ่ นําทีตกจากหน้าผาสูงลง
มากระทบเบืองล่าง ก่อเกิดละอองนําทําให้บริเวณโดย
รอบหนาวเย็นและดูราวกับมีหมอกปกคลุม

อิงหลิวยืนมองม่านนําตกจนกระทังมีเสียงทักขึนจาก
ด้านหลังนาง

78
“แม่นางน้อยเจ้าต้องการให้ขา้ ช่วยเหลือสิงใดหรือไม่”

อิงหลิวหันมาอย่างตกใจ ด้วยไม่อาจรับรูถ้ งึ ตัวตนของ

คนผูน้ ีก่อนหน้าจนกระทัง คนผูน้ ีเข้ามาใกล้จนได้เห็นว่า
เป็ นชายชรา ผมขายโพลนผูห้ นึงทีอยูใ่ นชุดสีชาว และ
ปั กปิ นหยกรูปหงเล็กๆสีขาว

กลินอายทีคุน้ เคยทําให้อิงหลิวรีบมองชายชราตรงหน้า
ให้ชดั

“ท่านเป็ นเซียนอย่างนันหรือเจ้าคะ”

ชายชราตรงหน้าชะงักไป กระพริบตามองนางอย่าง

79
แปลกใจ

“โอ้ เจ้ามองออกด้วยหรือ ช่างน่าแปลกใจยิงนักทีเจ้า

รับรูต้ วั ตนของข้าได้ดว้ ย”

ชายชรากล่าวอย่างชืนชม เด็กสาวตรงหน้าสายตาไม่
ธรรมดาจริงๆ ช่างน่าประหลาดใจทีคนทีนีมีคนทีสนใจ
เรืองเทพเซียนอยูด่ ว้ ย เห็นแม่นางน้อยผูน้ ีแล้วก็เอาให้
นึกขึนได้วา่ ตนเองก็มีหลานสาว หรือเหลนสาวนีแหละ
อยูค่ นหนึง

“ว่าอย่างไรเล่าเจ้าอยากให้ขา้ พาออกไปจากทีนีหรือไม่
หรือต้องการสิงใด”

80
เซียนผูน้ นเอ่
ั ยถามอิงหลิวอีกครัง

“ข้าน้อยไม่ได้ตอ้ งการสิงใด นอกจากพืชสมุนไพรในป่ า

นี ข้าขอนํามันออกไปท่านคงไม่วา่ อะไรใช่หรือไม่”

มิน่านางถึงรูส้ กึ คุน้ เคย อีกทังทีนีก็สมบูรณ์ราวกับไม่เคย

มีผใู้ ดเหยียบย่าง หากแต่ได้รบั การดูแลอย่างดี นางจึง
เอ่ยปากขออนุญาตจากเซียนเฒ่าตรงหน้า

ตอนทีอยูแ่ ดนมายา เขาเซียวเซียนก็เป็ นอาณาเขตของ

ตําหนักบูรพา ใครจะผ่านเข้ามาก็ตอ้ งขออนุญาตจาก
นางและท่านปู่ เช่นกัน

81
“เจ้าต้องการสมุนไพร เจ้าเป็ นหมอรึ”

ชายชราถามพลางสังเกตคนตรงหน้า

“เจ้าค่ะ”

อิงหลิวตอบรับ

“เช่นนันก็ตามสบายเถิด เก็บได้เท่าทีเจ้าต้องการ”

เมือเซียนตรงหน้าเอ่ยปากอนุญาตอิงหลิวจึงเก็บ
สมุนไพรตรงบริเวณใกล้มือนันใส่ลงในถุงย่ามอีกเล็ก
82
น้อย ก่อนเดินมาตรงหน้าเซียนเฒ่าทียังไม่จากไปไหน

“ข้าน้อย เหม่ยอิงหลิว ขอทราบนามท่านได้หรือไม่”

อย่างไรก็ควรรูจ้ กั ไว้บา้ ง เผือนางจะได้หลอกถามข่าว

ท่านปู่ ได้บา้ ง

“ข้าหงเหยา”

เมือได้ยินชือทีออกจากปากเซียนตรงหน้าอิงหลิวก็เบิก
ตาโตมองคนตรงหน้าให้ชดั ๆ

“ท่านรูจ้ กั หงหลงเซียนหรือไม่เจ้าคะ”

83
อิงหลิวเอ่ยถามออกไปด้วยนําเสียงติดสันเล็กน้อยด้วย
ความตืนเต้น

“นันบุตรชายข้าเอง” เซียนเฒ่าเอ่ยออกมา ก่อนนึกเอะ

ใจ

“เจ้ารูจ้ กั หลงเซียนได้อย่างไร เจ้า..เป็ นใครกันแน่”

เมือได้ยินดังนันแล้วอิงหลิวจึงเอ่ยบอกความจริงออกไป

“ความจริงชือของข้าคือ หงเซียวฉิน เป็ นหลานสาวของ

ท่านปู่ หงหลงเซียนเจ้าค่ะ”

84
เมือได้ยินชายชราก็มีสีหน้าตกใจ

“เช่นนันเจ้าก็เป็ นเหลนของข้าน่ะสิ”

***

แล้วเหตุใดท่านปู่ ทวดถึงไม่กลับไปยังดินแดนมายาล่ะ
เจ้าคะ”

หลังจากได้รูต้ วั ตนจริงๆของอีกฝ่ าย และได้รูว้ า่ แท้จริง

แล้วเซียนเฒ่าคือปู่ ทวดผูส้ าบสูญของตน อิงหลิว
ถามอย่างสนใจ ส่วนเรืองราวของนางนัน นางได้เล่าให้
ปู่ ทวดฟั งจนหมดสินถึงการมาปรากฏตัวทีโลกแห่งนี

85
“ใครว่าเล่า ข้าก็กลับไปทีนันทุกๆหนึงร้อยปี นนล่
ั ะ”

ท่านปู่ ทวดตอบคําถามหลานเหลนสาว ด้วยรอยยิม

เอ็นดู

“แต่ทา่ นปู่ บอกข้าว่า ท่านปู่ ทวดไปจากแดนมายาไม่มี

ใครได้พบอีกเลย”

ความสงสัยข้อนัน ทําให้ทา่ นปู่ ทวดหัวเราะขบขันออก

มา ท่าทางมีความสุขนักหนา

“นันเพราะว่าข้าแค่กลับไปเพือขโมยยาในตําหนักเง็ก

86
เซียน แล้วก็หนีออกมาเลยน่ะสิ”

หลังจากทีสองปู่ ทวดและเหลน นันถามไถ่สขุ ทุกข์ทีมา

ทีไปทังหลายจนเป็ นทีพอใจ อิงหลิวก็ได้รูว้ า่ ท่านปู่ ทวด
ของนางผูน้ ีนัน เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิดมาหลายสิบ
ครัง ด้วยผลจากวัตถุดิบปรุงยาทีแอบไปขโมยจากเง็ก
เซียนฮ่องเต้ หากแต่นางก็สงสัยนักว่าห้องยานันไม่มีการ
ตรวจสอบบ้างเลยหรือไรว่ามียาหายไป แถมท่านปู่ ไม่ได้
เข้าไปแค่ครังสองครังหากแต่ไปมาหลายสอบครัง ไม่รู ้
ว่าทีนันปู่ ของนางเก่งเกินไป หรือทีนันมันเข้าออกได้ง่าย
เกกินไปกันแน่

87
นอกจากนีนางยังได้รูอ้ ีกว่าแท้จริงแล้วทีโลกแห่งนีเองก็มี
เทพเซียนอยูด่ ว้ ย เพียงแต่สว่ นมากจะเก็บตนบําเพ็ญ
เพียรเท่านัน นอกจากนียังมีพวกมาร ปี ศาจต่างๆด้วย
แต่ก็เช่นกันพวกนีซ่อนตัวอยูใ่ นทีของตน ด้วยเหตุนีเอง
หากมารไม่สร้างความวุน่ วาย เทพเซียนทังหลายก็จะไม่
ออกมาแสดงตัง ทําให้โลกนีไม่มีใครสนใจเรืองเหล่านี
นัก อาจมีบา้ งทีเล่าขานกันมา เหมือนเป็ นตํานานในชน
เผ่าเท่านัน

นับเป็ นโชคดีของอิงหลิวโดยแท้ทีได้พบปู่ ทวดทีนี เพราะ

นางได้ยาสมุนไพรมากมาย ทีสําคัญทีแห่งนียังมีเตา
หลอมอยูด่ ว้ ย ซึงท่านปู่ บอกว่าเป็ นของทีหยิบติดมือมา
เช่นกัน

88
และเมือนางถามว่าเหตุใดมาจุติใหม่แล้วท่านยังจํา
ความในอดีตได้อีก ท่านปู่ ทวดก็บอกมาว่า ปกติแล้ว
ท่านปู่ ทวดจะเกิดเป็ นทารกปกติ และไม่มีความทรงจํา
เดิมอยู่ จนสินอายุไขโอสถหมดฤทธิแล้วจึงจําความทัง
หมดได้ดงั เดิม หากแต่ครังล่าสุดทีท่านปรุงยานัน บัว
สวรรค์ทีท่านได้มามีกลีบไม่ครบ ไม่เพียงความทรงจํา
เดิมยังอยูเ่ ท่านัน แต่พลังทุกอย่างยังเหมือนเดิม อีกทัง
ท่านยังมาจุติในร่างเด็กน้อยวัยสิบขวบปี อีกด้วย ซึงนัน
เป็ นเรืองทีดีเพราะถือว่าท่านค้นพบยาตัวใหม่

เมือได้ฟังเช่นนันอิงหลิวก็รูส้ กึ คันยิบๆในใจ ดูทา่ ว่า

เทพรับใช้เง็กเซียนอาจจะมีสว่ นให้นางได้ลองค้นพบยา
ตัวใหม่ของท่านปู่ ทวดโดยบังเอิญเช่นกัน

89
อิงหลิวนันยืมเตาหลอมของท่านปู่ ทวดในการปรุงยา ซึง
ครังนีนางได้ยาจํานวนมากแถมยังหลากหลายชนิด หาก
วัตถุดิบตัวไหนไม่ครบท่านปู่ ทวดยังใจดีสามาให้นางอีก
ด้วย อีกทังยังสอนวิชาเพิมให้อีก การมายังหุบเขาแห่งนี
ถือว่าคุม้ ค่าจริงๆ

***

***ฝังแดนมายา ณ.ตําหนักเง็กเซียนฮ่องเต้***

“เง็กเซียนฮ่องเต้ทา่ นเอาหลานสาวของข้าไปซ่อนไว้ที

90
ไหน บอกมาเดียวนีนะ”

เสียงทีคุน้ หูนนดั
ั งลันตําหนัก เง็กเซียนทีกําลังแอบงีบ
หลับอย่างสุขสบาย พลันสะดุง้ แทบตกจากทีประทับ
เหลียวซ้ายแลขวา ใบหน้าซีดลงถนัด

แม่ทพั สวรรค์ได้แต่ปลงตกเห็นทีสวรรค์คงไม่ตอ้ งรอให้

พวกปี ศาจมาทําลายหากแต่คงได้เละเพราะตาแก่ทีทํา
หลานสาวหายนันเป็ นแน่

“เอ่อ ท่านแม่ทพั เทียนหลงจัดทัพตอนนีท่านว่าจะทัน

หรือไม่”

91
เง็กเซียนเอ่ยถามเทพทีเขาดึงตัวเอาไว้เมือหลายวันก่อน

“คิดว่าไม่น่าจะทัน” แม่ทพั สวรรค์เอ่ยตอบอย่างทันควัน

“ถ้าเช่นนันท่านช่วยไปรับหน้าหงหลงเซียนให้ขา้ ..”

“ข้าคิดว่าวันนีคงไม่วา่ งอยูเ่ ป็ นเพือนท่านแล้ว ทูลลา”

เง็กเซียนเอ่ยไม่ทนั จบ แม่ทพั สวรรค์ก็กล่าวขัดขึน ก่อน

จะพาร่างตนเองหายไปจากตําหนักแห่งนันทันที เหลือ
แต่เพียงผูป้ กครองสวรรค์ทีนัง รอความหายนะทีอาจจะ
เกิดขึนในไม่ชา้

_____________________________

92
_____________________________
_____________________________
___
บทที 16 ข่าวจากวังหลวงแคว้นเหว่ย

อิงหลิวใช้เวลาในการปรุงยาอยูใ่ นหุบเขาเป็ นเวลาครึง

เดือน ยาทีได้มีจาํ นวนมากจนนางคิดว่าคงมาสามารถ
นําติดตัวไปไดหมด อีกทังยังมียาทีปู่ ทวดมอบให้ เห็นที
ว่านางคงต้องทิงยาบางส่วนไว้ทีนีเสียแล้ว

แม้จะเสียดายอยูบ่ า้ ง เพราะหากนํายาเหล่านีไปขาย
นางคงได้เงินมากโขอยู่ ซึงน่าจะเพียงพอต่อการไปเทียว
ยังต่างแดนของนาง เนืองจากเวลานางใช้เงินไปจน
เหลือไม่มาก เพราะนางได้มอบตัวเงินให้เด็กๆไปทําให้ที

93
มีติดตัวเหลือไม่มากแล้ว

หากแต่เมือนางเอ่ยเรืองทีขอเก็บยาบางส่วนไว้ทีนีและ
จะนําไปเพียงบางส่วน รวมไปถึงเรืองทีนางจะนํายาไป
ขาย ท่านปู่ ทวดของนางก็จดั การกับปั ญหาของ
นางอย่างเสร็จสรรพ โดยการใช้พลังเสกถุงผ้าขนาดเล็ก
ทีเป็ นเหมือนกระเป๋ ามิติสามารถเก็บของได้อย่างมาก
มาย ตัดปั ญหาเรืองการขนยาไป

ส่วนเรืองเงินท่านปู่ ทวดก็มอบเงินของท่านให้นาง โดย

ท่านบอกว่าท่านได้มาจากการทําอาชีพขายเครือง
ประดับ ทําเอาอิงหลิวแปลกใจไม่นอ้ ยทีท่านไม่ได้เป็ น
หมอ แต่เลือกทีจะเป็ นพ่อค้าขายเครืองประดับแทน

94
เมือนางถาม ก็ได้คาํ ตอบว่า เบือทีต้องทําอะไรจําเจ
เป็ นหมอมาหลายชาติแล้วเลยอยากเป็ นอย่างอืนดูบา้ ง
ซึงอันทีจริงนางก็พอจะเข้าใจท่านปู่ ทวดอยูเ่ หมือนกัน

หลังจากทีจัดการปั ญหาต่างๆลงไปแล้ว อิงหลิวก็พกั อยู่

อีกสองวัน ในวันก่อนเดินทางออกจากป่ านัน ท่านปู่
ทวดได้คาํ นวณอายุไขของนางให้

“ชะตาชีวิตของเจ้าของร่างนีนันจบลงไปแล้ว หากแต่
เมือเจ้าได้เข้าสูร่ า่ งนีและหลอมรวมเป็ นหนึงแล้ว ทําให้
ร่างนีแข็งแกร่งยิงนัก ”

ท่านปู่ ทวดคํานวณไปก็ดจู ะพอใจเป็ นอย่างมาก และยัง

95
บอกแก่นางว่า

“หากเจ้าใกล้จะสินอายุไขแล้ว จงกลับมาทีหุบเขานี ข้า

จะคอยส่งเจ้ากลับไป แต่ถา้ หากว่าอยากจะเทียวเล่นต่อ
ล่ะก็ขา้ ก็จะช่วยส่งเสริมเจ้าเช่นกัน”

ได้ยินดังนัน อิงหลิวก็นิงคิด ถ้านางสามารถไปเกิดใหม่

ในทีอืนๆได้อีกก็เป็ นอะไรทีไม่เลวเหมือนกัน แต่อีก
นานกว่าจะถึงตอนนัน บางทีนางอาจจะเบือการเทียว
เล่นและอยากกลับไปแดนมายาแล้วก็ได้

***

อิงหลิวเดินทางออกจากเขาแห่งเซียนนัน โดยมีทา่ นปู่

96
ทวดออกมาส่งถึงป่ าด้านนอก ทังยังช่วยบอกเส้นทางที
จะไปยังเมืองถัดไปให้แก่นาง อีกทังมอบหยกชินหนึงให้
พร้อมบอกว่าหากต้องการความช่วยเหลือให้นาํ หยกนีไป
แสดงทีร้านเครืองประดับซิวซี ซึงเหม่ยอิงคล้ายๆว่าจะ
เคยเห็นในเมืองหลวงและเมืองทีนางผ่านด้วย เอ หรือ
นางจะจําผิดกัน

ซึงท่านปู่ ทวดทีเห็นท่าทางเหมือนนึกคิดอะไรบางอย่างก็
บอกออกมา ว่าร้านของท่านปู่ นนมี
ั อยูท่ วแผ่
ั นดิน นัน
หมายความว่าท่านปู่ ทวดคือมหาเศรษฐี คนหนึงของแผ่น
ดินนีเลยน่ะสิ รูอ้ ย่างนีนางน่าจะขอตัวเงินมาอีกหน่อยก็
ดี
การเดินทางออกจากเขาใช้เวลาไม่มากก็เข้าสูเ่ มืองหาน
เซิง อิงหลิวไม่คิดว่านางจะต้องเสียเวลาอยูท่ ีใดนานๆอีก

97
แล้ว เพราะจุดหมายปลายทางทีนางต้องการไปถึงคือ
เมืองเฉียนหยาง เมืองทีมีทะเลสาบทีงดงาม แถมมีทงุ่
ดอกไม้สดุ ลูกหูลกู ตา นางอยากจะไปพักผ่อนและไป
เห็นสถานทีทีชาวบ้านเล่าลือกันหนักหนา ว่าเหมือนดัง
สรวงสวรรค์ อยากรูว้ า่ จะจริงหรือไม่

เมืองหานเซิงดูเป็ นเมืองทีเงียบสงบกว่าเมืองอืนๆทีผ่าน
มา ไม่มีตลาดกลางเมือง แต่ก็มีโรงเตียม ร้านนําชา
ร้านอาหาร สําหรับผูท้ ีเดินทางผ่านมา

อิงหลิวเลือกทีจะเข้าร้านนําชา แทนโรงเตียมเหมือนเช่น
เคย เพราะนางแค่จะให้เจ้าม้าพักให้หายเหนือย และหา
อะไรรองท้องเท่านัน

98
นางสังนําชาหนึงกาและขนมเปี ยะ มากินและมอง
สํารวจผูค้ นทีเดินทางเข้ามาในเมือง มีทงชาวยุ
ั ทธ์ พ่อ
ค้า และบัณฑิต แต่สว่ นใหญ่เพียงแต่ผา่ นทางมาเท่านัน

ในขณะทีกําลังนังจิบชากินขนมอย่างเพลิดเพลินนัน
สายตาของอิงหลิวก็เหลือบไปเห็นกลุม่ คนคุน้ ตา กําลัง
จูงม้าผ่านหน้าไป

อิงหลิววางเงินไว้ ก่อนจะเดินตามคนกลุม่ นันไป จึงไม่

ทันได้ยินประโยคสุดท้ายทีพ่อค้ากลุม่ หนึงพูดคุยกัน

“ข้าได้ข่าวมาว่า ฮองเฮาทรงถูกวางยาพิษ”

99
***

“คุณชายท่านจะไปทีใดต่อหรือ”

หวังหย่งเจินหรือพีชายคนงามของอิงหลิวเอ่ยขึน กลุม่
คนทีอิงหลิวตามมาไม่ใช่ใครหากแต่คือฉืออีฟานผูท้ ีเคย
พบกันทีงานประมูลนันเอง

“เมืองชายแดน ข้าอยากไปหาข้อมูลบางอย่าง”

ฉืออีฟานกล่าวออกมา สตรีอีกคนทีอยูใ่ นกลุม่ จึงเอ่ย

ถามขึน

100
“ข่าวหมอผูล้ กึ ลับผูน้ นหรื
ั อ”

“ใช่”

อีฟานกล่าวออกมาสันๆ หย่งเจินกลับเปรยออกมาเบาๆ

“หมอผูม้ ากความสามารถ ผูค้ นต่างต้องการตัว หาก

ใครได้ไปเป็ นพวกนับเป็ นเรืองทีวิเศษ แผ่นดินแคว้นเหว่
ยมีทงหมอเทวดาและผู
ั ป้ รุงโอสถอัจฉริยะ ช่างน่าสนใจ”

สิงทีได้ยินทําให้อิงหลิวเลิกคิวอย่างแปลกใจ มีผคู้ นมาก

มายตามหาตัวนางหรือนี แถมยังยกย่องให้นางเป็ นถึง
หมอเทวดาและอัจฉริยะเชียว

101
ดีทีนางได้รบั รูเ้ รืองนี ต่อไปจะได้รบั มือถูก ไม่เปิ ดเผยตัว
ตนอีก

กิรยิ าทีฉืออีฟานชําเลืองมองมาทางทีนางซ่อนอยู่ ทําให้

รูว้ า่ อีกฝ่ ายคงจะรูต้ วั ว่ามีคนอืนแอบฟั งบทสนทนาของ
พวกเขา อิงหลิวจึงรีบเผ่นหนีออกมาทันที ก่อนทีผู้
ติดตามสองพีน้องของฉืออีฟานจะเคลือนตัวมาตรงที
นางเคยแอบซ่อน

เมือไม่มีอะไรน่าสนใจและไม่มีอะไรเกียวข้องกับนางแล้ว
ก็ไม่มีความจําเป็ นอะไรทีนางต้องอยูท่ ีนีต่ออีก อิงหลิว
เดินทางออกจากหานเซิงทันที จากทีนีผ่านอีกสองเมือง
เล็กๆก็จะไปถึงเฉียนหยาง

102
***

ทางด้านของฉืออีฟาน มูเ่ หลียนหลงและมูเ่ สวียไป่ ทีหา

คนทีแอบฟั งพวกตนไม่พบก็กลับมารายงาน

“ไม่พบผูใ้ ดเลยขอรับ”

ฉืออีฟานเพียงพยักหน้ารับไม่ได้วา่ อะไร

“เข้าใกล้ขนาดนีโดยทีพวกเราไม่รูต้ วั ฝี มือไม่ธรรมดา”

หวังหย่งเจินเอ่ยออกมายิมๆ อย่างชืนชม

103
“คุณชายเมือครูค่ นของเรามาส่งข่าว เมืองหลวงแคว้น
เหว่ยในเวลานีเกิดเรืองวุน่ วายขึน”

เสวียไป่ เอ่ยถึงอีกเรืองทีเพิงรูม้ า

“เกิดเรืองอะไร” ฉืออีฟานเอ่ยถามขึน

“ฮองเฮาทรงถูกลอบวางยาพิษ อาการสาหัสไม่หมอ
หลวงยังไม่อาจรักษาได้”

ข่าวทีได้รบั ทําให้หวังหย่งเจินหันไปมองหน้าฉืออีฟาน
ทันที

104
“ท่านคิดสิงใดอยู”่ หวังหย่งเจินเอ่ยถามออกมา

"รีบกลับแคว้นฉี” ฉืออีฟานออกมาหลังจากทีได้รบั รูข้ ่าว

นัน

“แต่..” เหยาซือเหนียนสตรีหนึงเดียวในกลุม่ ราวกับจะ

เอ่ยบางอย่างออกมา หากแต่ฉืออีฟานตัดบทเสียก่อน

“เกิดเรืองใหญ่เช่นนี หากมีใครล่วงรูถ้ งึ ตัวตนของเรา

อาจเกิดปั ญหาใหญ่ตามมาได้”

เดิมทีพวกเขาเพียงมาร่วมงานประมูลยาและเทียวชม

105
ความเป็ นอยูข่ องชาวเหว่ยเท่านัน ไม่คิดว่าจะเกิดเรือง
เช่นนีขึน

***

อิงหลิวเดินทางถึงเฉียนหยางอย่างทีตังใจ ทัศนียภาพ
ของเมืองนีสวยงามสมคําลําลือ หากแต่ก็ไม่อาจเทียบ
สรวงสวรรค์ทีนางเคยพบเห็นได้ ทะเลสาบนันเหมาะแก่
คูร่ กั ทังหลายมานังชมชีชวนกันดูความงดงาม สาน
สัมพันธ์รกั ให้หวานชืน ทุง่ ดอกไม้งามนันต้องเดินทางไป
อีกด้านของเมืองทีติดกับเขาสูงทีนางเห็นอยูไ่ กล เมืองนี
เป็ นเมืองใหญ่ไม่แพ้เมืองหลวง และคึกคักมากทีเดียว
นางตังใจจะขีม้าไปชมทุง่ หญ้าและหาทีพักใกล้ๆ หาก
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ขยับไปไหนไกล กลับมีคนๆคนหนึงเข้ามา

106
ขวางทางนางไว้ก่อน

“ในทีสุดก็หาเจ้าพบเสียที”

บุรุษรูปงามคุน้ ตาทียืนขวางอยูน่ นสร้

ั างความตกใจให้แก่
อิงหลิวเป็ นอย่างมาก นางไม่คิดว่าจะได้พบคนๆนีทีนี
แถมดูทา่ ว่าเขาจะตังใจมาหานางโดยเฉพาะ

“องค์ชาย”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
___

107
บทที 17 รักษาฮองเฮา

“ข่าวจากตําหนักฮองเฮาว่าอย่างไร”

เหม่ยกุย้ เฟยถามนางกํานัลคนสนิททีนางให้ไปถามข่าว
พระอาการของฮองเฮา ตังแต่เกิดเรืองวังหลวงวุน่ วายไป
หมด นางเองก็อายุครรภ์มากแล้ว เมือเกิดเรืองขึน
ฮ่องเต้จงึ รับสังให้นางดูแลตนเองอยูใ่ นตําหนักด้วยเกรง
ว่าเหตุการณ์เช่นนีอาจเป็ นการก่อกบฏ

“ฮองเฮาทรงหมดสติไปเพคะ ตอนนียังไม่สามารถถอน
พิษได้”

108
เมือได้ฟังเช่นนันก็ยงสร้
ิ างความกังวลแก่พระสนมยิงนัก
จะให้นางรอฟั งข่าวอยูท่ ีตําหนักเช่นนีนางคงไม่อาจทํา
ได้

“ข้าจะไปดูพระอาการฮองเฮา”

***

“อาการฮองเฮาเป็ นเช่นไรบ้างหมอหลวง”

เจ้าแผ่นดินแคว้นเหว่ยเอ่ยถามหมอหลวงผูท้ ีทําการ
รักษาให้กบั มเหสีคบู่ ลั ลังก์ของตน

“ตอนนีพระอาการน่ากังวลนักพ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท หากแต่

109
หม่อมฉันไร้ความสามารถไม่อาจขจัดพิษนันได้จริงๆ
เนืองจากพิษชนิดนีไม่เคยมีมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงตอบด้วยอาการสันเทา ด้วยเกรงพระอาญาที
ไม่อาจถวายการรักษาต่อฮองเฮาได้

“เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่สามารถรักษาได้ เป็ นถึงหมอ

หลวงหากรักษาไม่ได้ขา้ จะเก็บพวกเจ้าไว้ทาํ ไม”

ฮ่องเต้ทีได้ยินดังนันก็กริวยิงนัก อยากจะสังลงโทษคนไร้
ประโยชน์พวกนีให้หมด หากแต่ขา้ งๆยังมีรชั ทายาทที
คอยยังพระบิดาไว้

110
“ฝ่ าบาทอย่าเพิงทรงกริวเลยแพคะ”

เสียงหวานของสตรีผหู้ นึงเอ่ยขึนเมือเข้ามาเห็น
เหตุการณ์เบืองหน้า นางรีบมาด้วยความเป็ นห่วงสตรี
สูงศักดิทีรักนางดุจน้องสาว

“พระสนมเจ้ามาทีนีได้อย่างไร ตอนนีอันตรายนัด เรา

ยังไม่รูว้ า่ ใครเป็ นคนร้าย เจ้ากับลูกก็อาจมีอนั ตราย”

ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างกังวล

“หม่อมฉันทราบดี แต่หม่อนฉันเป็ นห่วงฮองเฮาเพคะ”

111
เมือได้ฟังคําของเหม่ยกุย้ เฟย ฮ่องเต้ก็ได้แต่ถอนหายใจ
ออกมา

“ฝ่ าบาทหม่อมฉันเชือว่าท่านหมอย่อมต้องหาทางรักษา
ฮองเฮาอย่างสุดความสามารถ หากทรงสังลงโทษพวก
เขา ใครเล่าจะคอยดูแลพระอาการของฮองเฮา”

พระสนมเหม่ยกุย้ เฟยเอ่ยออกมาอีกครัง เมือเห็นท่าทาง

ของพระสวามีทีดูยงั คงกริวโกรธหมอหลวงอยู่ อีกทังนาง
ก็มีเรืองทีสําคัญทีต้องกราบทูล

“ทีสําคัญทีหม่อมฉันมาทีนีเพราะมีเรืองทีต้องกราบทูล”

“เจ้ามีสงใดหรื
ิ อ”

112
ฮ่องเต้ตรัสถาม ก่อนจะหันกลับไปมองทีฮองเฮาของตน

“หม่อมฉันขอประทานอภัยทีไม่ได้บอกความจริงแก่
พระองค์แต่แรก แต่เมือเกิดเรืองเช่นนีขึนหม่อมฉันก็ไม่
อาจปิ ดบัง ด้วยอาการฮองเฮาตอนนีน่าเป็ นห่วงนัก”

พระสนมเอ่ยออกมาต่อหน้าพระพักต์ของฝ่ าบาทและ
องค์ชายทังสองผูเ้ ป็ นโอรสอันเกิดแต่ฮองเฮา ทําให้ทกุ
คนหันมามองทันที

“แท้จริงแล้วหมอหญิงทีทุกคนตามหาก็คืออิงหลิวน้อง
สาวของหม่อมฉันเพคะ แต่ทีต้องปิ ดบังก็เพือความ
ปลอดภัยของนาง ด้วยหากมีคนล่วงรูก้ ็เกรงจะเกิด
113
อันตรายกับนางได้”

เมือได้ยินแม้ฮ่องเต้จะแปลกใจกับเรืองนีไม่นอ้ ย แต่ก็
เข้าใจดีถงึ เหตุผล

“ข้าเข้าใจดีพระสนม นางนันเป็ นทีต้องการตัวจาก

หลายฝ่ าย อีกทังการทีนางคือคนใกล้ชิดของเจ้า ย่อม
อาจก่อให้เกิดอันตรายได้”

“พระสนมทราบหรือไม่วา่ ตอนนีนางอยูท่ ีใด”

รัชทายาททีฟั งอยูเ่ อ่ยถามออกมา เมือเห็นทางทีอาจ

ช่วยพระมารดาได้

114
“หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเพคะ แต่ครังล่าสุดทีนางส่ง
ข่าวมานางบอกว่านางกําลังจะเดินทางไปยังเมือง
เฉียนหยาง”

“เช่นนันหม่อมฉันจะไปตามหานางเองพ่ะย่ะค่ะเสด็จ
พ่อ”

องค์ชายหก หยางหลวนเหยารีบเอ่ยขึนอย่างร้อนใจ

“ไม่ตอ้ งเพคะองค์ชาย ตอนนีองค์ชายสีได้เดินทางไปที

เฉียนหยางแล้ว ไม่นานคงพบนางกลับแน่”

115
พระสนมเอ่ยออกมา เพราะก่อนหน้าตอนทีเกิดเรืองนาง
ได้บอกความจริงนีแก่องค์ชายสีไปแล้ว เพราะเกรงอยูว่ า่
อาจมีเหตุรา้ ยแรงยากทีหมอหลวงจะแก้ไขได้

“ขอให้นอ้ งสีตามหานางพบโดยเร็ว”

***

“อาการฮองเฮาเป็ นเช่นไร”

เสียงสตรีนางหนึงเอ่ยถามขึน นําเสียงนันมีทงความ
ั
ตืนเต้นและคาดหวัง

116
“ตอนนีข่าวว่าพระนางหมดสติไปแล้ว หมอหลวงเองยัง
มาสามารถรักษาอาการได้”

เสียงทุม้ แหบของบุรุษผูห้ นึงเอ่ยตอบกลับมา ทําให้ใบ

หน้างดงามยกยิมอย่างสมใจ

“ดี พิษชนิดนีไม่มีทางเยียวยาได้อย่างทีคนผูน้ นบอก

ั
จริงๆ หากกําจัดฮองเฮาได้ในครังนี คนต่อไปทีก็คือเหม่
ยกุน้ เฟยทีเราต้องกําจัดทิงไปเสีย”

***

117
หยางหลวนซานและอิงหลิวเร่งเดินทางกลับมายังวัง
หลวงโดยใช้วิชาตัวเบา เขารูส้ กึ ทึงในตัวนางยิงนัก ทีรู ้
มาเหม่ยอิงหลิวไม่เคยฝึ กวรยุทธ์ แค่เพียงเรืองทีนางรู ้
วิชาแพทย์ก็ทาํ เขาแปลกใจมากแล้ว หากแต่นีทําให้เขา
สงสัยในตัวตนของนางยิงนัก เขารูส้ กึ ได้วา่ วรยุทธ์ของ
นางไม่ใช่ธรรมดา ไม่แน่วา่ นางอาจมีพลังอยูใ่ นเดียวกับ
เขา หรืออาจเหนือกว่านัน ทีคิดเช่นนันเพราะเขาไม่อาจ
ประมาทสตรีผนู้ ีได้อีก นางมีสงที
ิ ทําให้เขาแปลกใจอยู่
เรือย
เมือถึงวังหลวงหยางหลวนซานรีบพานางมายังตําหนัก
ฮองเฮาทันที

“พีหญิง”

118
ทันทีทีก้าวเข้าตําหนักอิงหลิวก็ได้พบพีสาวทียืนกระวน
กระวายอยู่ ไม่ไกลนักคือฮ่องเต้ รัชทายาท และองค์
ชายหก ทีเมือได้ยินเสียงนางก็หนั กลับมา

“ถวายพระพรเพคะฝ่ าบาท รัชทายาท องค์ชายหก”

อิงหลิวย่อกายทําความเคารพกลุม่ คนตรงหน้า ฮ่องเต้

รีบเดินเข้ามาใกล้นางทันทีเมือเห็นว่านางคงเป็ นคนที
พวกตนกําลังรออยู่ เมือเบืองหลังของนางคือหยาง
หลวนซาน

“เจ้าคงเป็ นอิงหลิว อย่าเสียเวลาอยูเ่ ลย เจ้ารีบเข้าไป

ด้านในเถิด”

119
เมือได้ยินคําอนุญาตให้เข้าไปยังห้องบรรทมของฮองเฮา
จากผูเ้ ป็ นใหญ่แล้ว อิงหลิวไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปทันที
โดยมีเหล่าเชือพระวงศ์ทงหลายติ
ั ดตามเข้ามาด้วย
เมือเข้ามาด้านในก็ได้เห็นร่างของฮองเฮาทีนอนอยูบ่ น
พระแท่นบรรทมโดยมีนางกํานัลละหมอหลวงดูแลอยู่
อิงหลิวรีบเข้าไปตรวจดูชีพจรและตรวจดูอาการทันที
หมอหลวงและนางกํานัลเห็นดังนันก็ตกใจ จะเข้าขัด
ขวางแต่เมือเห็นฮ่องเต้ และได้รบั สัญญาณว่าอย่าขัด
ขวางก็ยอมถอยออกมา

อิงหลิวขมวดคิวมุม่ เมือเห็นอาการของฮองเฮา พิษราย

แรงเช่นนีไม่น่าเชือว่าจะมีอยูท่ ีแห่งนีได้ ไม่แปลกทีจะไม่
มีหมอคนใดรักษาพิษนี แต่ไม่ใช่สาํ หรับนางทีคุน้ เคยกับ
120
พิษเหล่านีดี

อิงหลิวนํายาถอนพิษป้อนให้แก่ฮองเฮา จากนันจึงหัน
มาทางคนทีเฝ้ารอดูอยู่

“พวกท่านช่วยมาพยุงฮองเฮาให้ลกุ ขึนที ข้าจะขับพิษ

ให้ฮองเฮา”

เมือได้ยินดังนันองค์รชั ทายาทและองค์ชายสีจึงเข้ามา
พยุงผูเ้ ป็ นมารดาขึนนัง อิงหลิวเข้าไปนังซ้อนด้านหลัง
ก่อนจะเดินลมปราณขับพิษให้แก่ฮองเฮาท่ามกลาง
ความประหลาดใจของหลายๆคนทีต่างก็รูม้ าว่าเหม่ยอิง
หลิวคิอสตรีทีไม่เคยฝึ กวรยุทธ์

121
เมือเวลาผ่านพ้นไปหนึงชัวเค่อ เหงือสีดาํ ก็ไหลออกมา
จากร่างทีโดยพิษ จนในทีสุดก็กระอักเลือดออกมา ท่าม
กลางสายตาห่วงใยและตกใจของทุกคน หากแต่สีหน้า
ของฮองเฮากลับดีขนจากเดิ
ึ มมาก

ส่วนอิงหลิวก็ถอนฝ่ ามืออก ก่อนส่งสัญญาณให้ทงสอง

ั
คนทีพยุงร่างนันไว้ผอ่ นร่างนันให้นอนลงอีกครัง นาง
ป้อนยาอีกหนึงเม็ดให้ ก่อนบออกแก่นางกํานัลให้เข้ามา
ดูแลต่อ ส่วนตัวนางเดินออกมาหากลุม่ คนทียืนรออยู่

“พิษทีมีในร่างถูกขับออกมาหมดสินแล้วเพคะ ตอนนีรอ
เพียงให้ทรงตืนเท่านัน”

122
เมือได้ฟังอย่างนันทุกคนก็รูส้ กึ โล่งใจขึน แม้กระนัน
ฮ่องเต้ก็อดจะเอ่ยถามให้มนใจไม่
ั ได้ ด้วยว่าหมอทัง
หลายทีผ่านมานันไม่อาจจะรักษาได้ แต่คนตรงหน้า
กลับใช้เวลาเพียงไม่นานในการรักษา

“เจ้าแน่ใจนะ”

อิงหลิวทีได้ยินดังนันก็ยมออกมาอย่
ิ างเข้าใจในความ
กังวล เดิมทีพิษนีกัดกินร่างกายฮองเฮาไปมาก นางจึง
ใช้ทงยาถอนพิ
ั ษและลมปราณช่วยขับพิษออกมาให้เร็วที
สุด อีกทังมอบยาบํารุงทีนางเพิงได้รบั มาจากท่านปู่ ทวด
ให้ดว้ ย ถ้าไม่หายดีก็ไม่รูจ้ ะว่าอย่างไรแล้ว

123
“เพคะฝ่ าบาท”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
__

บทที 18 เมืองหลวงช่างน่าเบือ

หลังจากการรักษาผ่านพ้นไป ฮองเฮากลับมาแข็งแรง
ภายในเวลาเพียงวันเดียว ราวกลับว่าเรืองการโดนวาง
ยาพิษนันเป็ นเพียงเรืองเล่าลือกันไปเองนัน ก็ทาํ ให้
ฮ่องเต้ไม่อาจตังข้อสงสัยในความสามารถอิงหลิวอีกเลย
อีกทังยังชืนชมนางเป็ นอย่างมาก ประทานรางวัลให้
อย่างมากมาย

124
ฮองเฮาเองก็เช่นกันผ้าไหมเครืองประดับมากมายนัน
ประทานให้แก่นางรวมทังเหม่ยกุน้ เฟยด้วย ฮองเฮาดูจะ
ถูกใจในตัวอิงหลิวอยูม่ าก ถึงขันชักชวนให้นางอยูใ่ นวัง
ด้วยกันเลยทีเดียว

ฝ่ ายขุนนางต่างๆทีรูเ้ รืองนีแล้วต่างก็ตอ้ งการให้พระสนม

เกลียกล่อมให้อิงหลิวมาทํางานรับใช้ราชสํานักในฐานะ
หมอหลวง รวมถึงอยากจะผูกสัมพันธ์กบั นางด้วยการให้
บุตรชายของตนมาทําความรูจ้ กั กับนางอีกด้วย

อิงหลิวทีกลับมาอยูท่ ีจวน ต้องพบกับเทียบเชิญทีส่งมา

ทุกวันทังทีนางไม่เคยตอบรับ แถมยังแขกทีนางไม่ได้
เชิญทีมาเยือนจนนางสังปิ ดตายจวนไปเลย

125
หากแต่วนั นีเป็ นอีกวันทีนางต้องกลับเข้าวังหลวงเหตุ
เพราะฮองเฮาทรงต้องการจะพบนางเพือร่วมดืมชาและ
ชิมขนมของว่างด้วยกัน

เมือมาถึงพระตําหนักทีประทับของฮองเฮาขันทีชราผู้
หนึงก็รบี นําทางนางไปยังสวนภายในตําหนักทันที ช่วงนี
ดอกซินอีบานสะพรังทําให้สวนแห่งนีสวยงามและดู
หวานละมุมตาจนอิงหลิวอดจะขนลุกไม่ได้ นางไม่คอ่ ย
ถูกกับอะไรหวานๆเท่าไรนัก

เมือละสายตากับภาพตรงหน้าก็ได้พบกับฮองเฮาเจ้า
ของตําหนักและเหม่ยกุย้ เฟย รวมไปถึงองค์ชายหก ที
นังมองนางด้วยสีหน้ายิมแย้มเบิกบานใจจนน่าควักลูก
ตาออกมาปรุงยา

126
“ถวายพระพรเพคะฮองเฮา พระสนม องค์ชายหก”

อิงหลิวยอบกายทําความเคารพ ตังแต่มาเป็ นเหม่ยอิง

หลิวนางต้องก้มหัวทําความเคารพผูอ้ ืนบ่อยเหลือเกิน
หรือนางจะกลับไปเป็ นผูป้ รุงโอสถดี ไม่ตอ้ งเกรงใจใคร
มีแต่คนอืนทีต้องเกรงใจนาง

“อย่ามากพิธีไปเลยอิงเอ๋อร์ รีบเข้ามานังข้างๆข้าเร็ว
เข้า”

อิงเอ๋อร์? อืมดูทา่ จะเมตตาข้ามาก

127
ฮองเฮาทีทรงรับสังเรียกให้อิงหลิวเข้ามานังข้างๆ
พระองค์ทีเว้นว่างไว้ โดยฝังตรงข้ามกันนันคือองค์ชาย
หกทีนังจิบชาด้วยท่าทางมีความสุขเสียเต็มประดา

“ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา”

อิงหลิวเอ่ยขึน ก่อนจะนังลงข้างๆฮองเฮา นางกํานัลที

ยืนอยูไ่ ม่ไกลรีบเข้ามารินนําชาให้แก่นาง

“รองดืมดูสิ นีเป็ นชาดีทีนําเข้าจากแคว้นโจว ข้าอยาก

ให้เจ้าได้รองดืมดู”

ฮองเฮาตรัสกับนางและส่งจานขนมให้แก่นาง ซึงมีทงั

128
ขนมไหว้พระจันทร์ ขนมเกลียว และผลไม้อบแห้ง อิง
หลิวจึงต้องดืมชานัน กลินของชานันหอม รสชาก็ถือว่า
ดี ถ้าหากนางไม่ได้เคยอยูใ่ นดินแดนทีใกล้กบั สรวง
สวรรค์แล้วล่ะก็นางอาจจะชืนชอบชานีมากแน่ๆ

"เจ้าสบายดีหรือไม่อิงเอ๋อร์”

พระสนมเอ่ยขึนเมือเห็นน้องสาวนางชาลงตรงหน้า

“สบายดีเพคะพระสนม แล้วพระองค์เล่าเพคะ ใกล้มี

พระประสูติการเช่นนี คงไม่คอ่ ยสบายกายนัก”

อิงหลิวเอ่ยถามผูเ้ ป็ นพีสาว เมือเห็นว่าครรภ์ของนางแก่

129
มากแล้ว อีกไม่นานคงถึงกําหนดคลอด

“ไม่ลาํ บากอะไรนัก เพราะพระเมตตาของฮองเฮาพีจึง

ได้รบั การดูแลอย่างดี”

พระสนมเอ่ยพลางหันไปยิมกับฮองเฮาทีมองสองพีน้อง
พูดคุยกัน

“อย่าได้พดู เช่นนันเลย เป็ นหน้าทีของข้า เจ้าก็เหมือน

น้องสาว ลูกในท้องเจ้าก็ลกู ของฝ่ าบาท ไม่ตา่ งอะไรกับ
ลูกของข้าเอง”

ฮองเฮาเอ่ยออกมาพลางมองคนตรงหน้าอย่างเมตตา

130
แปลกนักทีนางรูส้ กึ เอ็นดูสตรีตรงหน้ายิงนักตังแต่ก่อนที
นางจะเข้าถวายตัว ด้วยรูว้ า่ เหตุทีนางมายืนอยูต่ รงนี
เป็ นเพราะการเสียสละเพือความมันคงของแผ่นดินและ
อํานาจของฮ่องเต้ และยิงรักใคร่สองพีน้องมากขึนเมือ
ผ่านเรืองราวการลอบวางยาพิษครังนี

“จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าสนิทสนมกันดีกบั เหล่าองค์

ชายใช่หรือไม่อิงเอ๋อร์”

คําถามทีฮองเฮาถามออกมาทําเอาอิงหลิวอยากจะ
หัวเราะดังๆ สนิทสนมหรือ ถ้าการทีนางพยายามหา
ทางขับไล่ทกุ ครังทีพวกเขาไปเยือนจวน จนถึงขนาดวาง
ยาเรียกว่าสนิทได้ละ่ ก็ ก็คงจะสนิมมากเลยทีเดียว

131
หากแต่อิงหลิวยังไม่ทนั ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ คนตรง
หน้าก็กลับเอ่ยออกมาเสียก่อน

“พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ อิงเอ๋อร์และพวกลูกๆสนิทสนมกัน
ยิงนัก นอกจากนียังมีบตุ รชายของไต้เท้าเฉินและไต้เท้า
ฝูดว้ ยทีเราคบหากันเป็ นสหาย”

ช่างตอบมาได้น่าไม่อายเสียจริง อิงหลิวได้แต่คิดในใจ
หากไม่ตอบอะไรได้แต่เพียงยิมรับเท่านัน

“จริงอย่างทีน้องหกกล่าวพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่”

เสียงหนึงขัดขึนก่อนทีร่างของรัชทายาทจะก้าวเข้ามายัง

132
โต๊ะนําชานัน

“สนิทถึงขันนางรับรองพวกเราด้วยอาหารขึนชือของ
จวนท่านแม่ทพั เลยทีเดียว ข้ายังติดใจในรสแกงไม่หาย
พระสนมทรงน่าจะทราบดีใช่หรือไม่”

รัชทายาทเอ่ยต่อ ก่อนหันไปถามพระสนมด้วยรอยยิม

“ไก่ตนุ๋ โสมหรือเพคะ”

พระสนมเอ่ยบอก อิงหลิวทีเห็นรอยยิมของสองบุรุษแล้ว
ก็ให้ความรูส้ กึ ราวกับว่าอยากจะฆ่าคนหน้าด้านทังสอง
นัก รอยยิมหวานหยดจึงส่งตรงไปหาคนทังคูก้ ่อนเอ่ย
ออกมาด้วยนําเสียงหวานเสียยิงกว่านําตาลเคียว

133
“ถ้าเช่นนัน หม่อมฉันจะเตรียมไว้ถวายเมือพระองค์ไป
เยือนจวนครังหน้าดีหรือไม่”

รอยยิมนันสร้างความหวดผวาไม่นอ้ ยให้กบั ผูไ้ ด้รบั ไม่

น้อย

“หม่อมฉันรับรองได้วา่ ครังหน้าจะพิเศษกว่าครังก่อนแน่
นอน”

ฮองเฮาทีได้ยินดังนันก็ยมอย่
ิ างพอใจยิงนัก ดูทา่ ว่าอิง
หลิวและโอรสของพระนางจะเข้ากันได้ดี เช่นนีการจะ
สานสัมพันธ์ก็คงไม่ยากนัก

134
“ในเมือพวกเจ้าสนิทสนมเช่นนีก็ดียงิ จริงสิอทุ ยาน
หลวงตอนนีกําลังงดงามนักพวกเจ้าไปเดินชมธรรมชาติ
พูดคุยกันตามประสาคนหนุ่มสาวดีหรือไม่”

อิงหลิวทีได้ยินก็คิวกระตุก นีคิดจะจับคูใ่ ห้นางใช่หรือไม่

เปิ ดโอกาสถึงเพียงนีเชียวรึ หากแต่ไม่วา่ นางจะคิดหรือ
ทําอะไรก็คงไม่ทนั องค์ชายหกเสียแล้วเมือคนตรงหน้า
นันรีบตอบรับทันที

“ถ้าเช่นนัน ขอประทานอนุญาตเสด็จแม่ ไปกันเถอะอิง

เอ๋อร์”

อิงหลิวจะทําอะไรได้นอกจากกล่าวขอตัวกับฮองเฮาและ
135
เดินออกมากับบุรุษทังสอง

อุทยานหลวงนันงดงามอย่างทีฮองเฮาว่า ดอกไม้นานา
พรรณบานสะพรัง สองบุรุษเดินนํานางมายังศาลากลาง
สวน และทีนันนางก็ได้พบกับอีกคนทีนังอยูก่ ่อนแล้ว ทํา
ให้อิงหลิวอดคิดไม่ได้วา่ พวกเขาวางแผนกันมาก่อนหน้า
ใช่หรือไม่

เมือก้าวเข้ามา รัชทายาทก็เชิญนางนังทีเก้าอี เบืองหน้า

นันมีนาชาและขนมจั
ํ ดวางรอไว้แล้ว ทังสีนังชมความ
งามของดอกไม้เงียบๆ โดยมีองค์รชั ทายาททีคอยรินนํา
ชาให้นาง

“ทรงสงสัยสิงใดก็เอ่ยถามมาเถอะเพคะ”
136
อิงหลิวเอ่ยขึนหลังจากละสายตาจากความงามเบือง
หน้า องค์ชายหกทีนังอยูบ่ นรัวกันหันมามองนางอย่าง
ครุน่ คิด แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยสิงใดออกมา จนรัชทายาทเป็ น
ฝ่ านทอดถอนใจออกมาก่อนเอ่ย

“เจ้าดูเปลียนไปจากเมือก่อนมาก และไม่ใช่ดงั ทีเคยได้

ยินมา”

อิงหลิวยิมออกมาเมือได้ยินเช่นนัน

“ได้ยินมาเช่นไร”

137
นางถามออกมา คําถามนีองค์ชายสีเป็ นผูต้ อบ

“เจ้าร่างกายอ่อนแอ ไม่อาจเล่าเรียนสิงใดได้ อีกทังยัง

ตาบอด”

“ไร้ความสามารถ ไร้คา่ เป็ นสวะ ใช่หรือไม่”

อิงหลิวต่อประโยคนัน ทังสามไม่พดู อะไรออกมา นางจึง

ยิมออกมาแต่ไม่อาจแปลความหมายจากรอยยิมนันได้

“แล้วท่านสงสัยสิงใดกันเล่าองค์ชาย สงสัยว่าข้าหาย
ป่ วยได้อย่างไร ตาของข้าทีควรจะบอดทําไมจึงไม่เป็ น
เช่นนัน หรือสงสัยเรืองทีว่าเหตุใดข้าจึงมีความรูค้ วาม

138
สามารถขึนมาเช่นนันหรือ”

ทังสามยังคงนิงมีเพียงสายตาเท่านันทีมองมายังนาง
คนหนึงมองราวสงสาร อีกคนมองอย่างอบอุน่ แต่อีกคน
นางไม่อาจทราบได้เพราะนังนิงเป็ นหินประดับสวนไม่
มองมายังนางเลยแม้แต่นอ้ ย

“ข้าขอถาม พวกท่านจะอยากรูไ้ ปเพืออะไร รูแ้ ล้ว

สําคัญอย่างไรหรือว่าข้าหายป่ วยได้อย่างไร มีความ
สามารถได้อย่างไร แล้วเหตุใดไม่ตายไปเสียตังแต่วนั ที
องค์ชายห้าเสด็จไปยังจวนเพือยกเลิกการหมันหมาย”

เมือสินประโยคนันทังสามก็ชะงักไปทันทีดว้ ยความตกใจ

139
“เจ้าพูดราวกลับว่าพวกเรามีคนอยากให้เจ้าตาย”

รัชทายาทกล่าวออกมา อิงหลิวจึงยิมให้

“ข้ารูว้ า่ พวกท่านต้องมีคนทีรูเ้ รืองนีดี ไม่เช่นนันพวก

ท่านจะไปทีจวนของข้าเพือดูให้เห็นกับตาว่าข้ายังอยู่
หรือ ฝ่ าบาทคงตกใจมากใช่หรือไม่ทีพีหญิงและท่านพ่อ
ไปกราบทูลเรืองการถอนหมัน แทนทีจะแจ้งข่าวว่าข้า
ตาย แต่ก็คงสมใจเช่นกันทีข้าไม่ได้เป็ นชายาขององค์
ชายห้า ใช่หรือไม่เพคะองค์ชายหก”

สินคําทีน่าตกใจของอิงหลิวนางก็หนั ไปมององค์ชายที

140
มักจะทําตัวสนุกสนานไปวันๆเช่นหยางหลวนเหยา

“นีมันอะไรกัน เจ้ารูเ้ รืองนีด้วยหรือน้องหก แล้วเสด็จ

พ่อมาเกียวกับเรืองนีได้อย่างไร”

รัชทายาทเอ่ยถามน้องชายตนเองอย่างตกใจ องค์ชาย
หกถอนหายใจออกมาก่อนจะกล่าวในสิงทีตนรู ้

“เสด็จพ่อทรงกังวลพระทัยว่าหากองค์ชายห้าแต่งงาน
กับอิงหลิว จะทําให้อาํ นาจขององค์ชายห้ามากขึน และ
ก่อให้เกิดปั ญหากับเสด็จพีในภายหน้าได้ จึงทรงคิด
อยากขัดขวาง เมือรูว้ า่ อิงหลิวจะถูกฮูหยินรองวางยาจึง
ไม่ได้ขดั ขวาง”

141
องค์ชายหกเอ่ยออกมา สร้างความตกใจให้แก่คนทีได้
ฟั ง

“อย่างนันก็หมายความว่าเสด็จพ่อไม่ได้คิดฆ่าเจ้าตังแต่
แรก”

องค์ชายสีทีนังเงียบอยูน่ านกล่าวออกมา นันทําให้อิง

หลิวยกยิมหากแต่เป็ นยิมทีไปไม่ถงึ ดวงตา

“แต่ก็ไม่คิดช่วยเหลือเช่นกัน”

เมือได้ยินเช่นนันแม้พวกเขาอยากจะพูดสิงใดก็ยากจะ
เอ่ยออกมาอีก

142
“หากไม่มีสงใดอี
ิ กเช่นนัน หม่อมฉันคงต้องขอทูลลาเพ
คะ”

อิงหลิวเอ่ยออกมา พร้อมลุกขึนเพือก้าวเดินไปยัง
ตําหนักฮองเฮาเพือกล่าวลากลับจวน หากแต่รชั ทายาท
กลับเอ่ยขึนก่อน

“แล้วเรืองทีจะเข้าเป็ นหมอหลวงแห่งราชสํานักเล่าเจ้า
จะว่าอย่างไร”

อิงหลิงหันกลับมามองพร้อมรอยยิมเย็นชา

143
“ท่านลองหาเหตุผลทีข้าต้องทําเช่นนันมาก่อนสิเพคะ
รัชทายาท”

หากพวกเขาฉลาดพอก็น่าจะเข้าใจความหมายทีนาง
เอ่ยออกไป ในเมือพวกเขาคิดปล่อยให้นางตาย แล้วมี
เหตุผลอะไรทีนางต้องช่วยพวกเขาอีกกัน

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
บทที 19 ออกเดินทางอีกครัง

หลังจากวันนันทีนางกลับจากการเข้าเฝ้าฮองเฮาชีวิตก็ดู
สงบขึน แม้ยงั มีเทียบเชิญจากจวนไต้เท้าต่างๆแต่นางก็

144
ไม่เคยตอบรับรวมถึงแขกทีมาเยือนนางก็ไม่ตอ้ นรับเช่น
กัน แม้แต่เฉินคุนและฝูจวินเหยียนเองก็ไม่ได้พบนาง

สามวันต่อมาอิงหลิวก็มาปรากฏตัวทีร้านเถ้าแก่เหลียน
ในคราบคุณชายน้อยพร้อมกับเสียวชิงเช่นเดิม ครังนี
นางมาเพือมอบยาตัวใหม่ให้กบั เถ้าแก่เพือขายออกไป
พร้อมบอกความประสงค์บางอย่างด้วย ครังนีนางไม่
เปิ ดประมูลแต่เลือกทีจะกําหนดคุณสมบัติของผูท้ ีจะซือ
ยาและราคาเอาไว้อย่างชัดเจน หากไม่เป็ นไปตามนันจะ
ไม่มีการขายยาชุดนีออกไป

อิงหลิวนันเป็ นผูท้ ดสอบคนทีมาซือยาด้วยตนเอง มีคน

ไม่นอ้ ยทีต้องผิดหวังกลับไป แต่ก็มีบา้ งเช่นกันทีผ่านการ
ทดสอบของนางและได้ยาทีเหมาะสมกลับไป

145
แม้เป็ นการขายยาทีขายตามความพอใจของปรุงผูโ้ อสถ
โดยแท้ แต่ทกุ คนก็ดจู ะยอมรับโดยง่าย เพราะหาก
ทดสอบแล้วผ่าน นันหมายถึงพวกเขาจะได้รบั ยาทีเป็ น
ประโยชน์กบั ตัวเองอย่างทีสุด

คนทีกําลังเดินเข้ามาทําให้อิงหลิวประหลาดใจ หากแต่
นางยังคงนังนิงทีเดิม ขณะคนผูน้ นเดิ
ั นตรงเข้ามานังอยู่
เบืองหน้านาง

“องค์ชายสี หยางหลวนซาน หากข้าจํามิผิด ท่านคือผู้

ทีได้รบั ยาเลือนระดับขันไปมิใช่รึ แล้วนีท่านยังอยากได้
ยาตัวใดอีกเล่า”

146
อิงหลิวเอ่ยถามคนเบืองหน้าออกมา คนตรงหน้ามองสบ
ตานางนิงๆ ก่อนกล่าวออกมาสีหน้าเรียบเฉย

“ข้าเพียงแต่อยากพบผูป้ รุงโอสถผูล้ กึ ลับสักครัง”

อิงหลิวเลิกคิวขึนแล้วยิมตอบ

“ต้องการพบข้า ด้วยเหตุใดเล่า”

บุรุษตรงหน้ายังคงจ้องมองนิงๆชัวครู ่ ก่อนทีรอยยิม
บางๆทีนางไม่เคยเห็นจะเผยออกมา

“ผูป้ รุงโอสถลึกลับ ใครๆต่างก็อยากพบเจอทังสิน หาก

147
แต่ขา้ ไม่คิดว่าแท้จริงแล้วจะเป็ นเจ้าจริงๆ”

อิงหลิวยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย ขณะมองคนตรงหน้า
นิงราวกับจะถามว่าต้องการสิงใดจากนาง หากคนตรง
หน้ากลับเอ่ยถึงสิงอืนขึนแทน

“กิจการของเจ้านันดูทา่ ทางจะไปได้ดี”

หยางหลวยซานถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

“เจ้ายังต้องการคําตอบทีเจ้าถามไว้อยูห่ รือไม่”

หยางหลวนซานเอ่ยขึนก่อนจะลุกขึนและเดินออกไป

148
แม้จะรูว้ า่ คงไม่อาจตบตาคนตรงหน้าได้อีก แต่ก็ไม่คิด
ว่าจะมาความลับแตกง่ายดายถึงเพียงนี นางประมาท
เกินไปจึงไม่ระวังให้คนเหล่านีมาพบเจอ แต่อย่างน้อย
นางก็มนใจว่
ั าองค์ชายผูน้ ีจะไม่พดู เรืองนีออกไปให้ใคร
อืนได้รู ้

***

หลังจากวันนันอิงหลิวก็ออกเดินทางอีกครัง ครังนีนาง
ไปโดยทีไม่ได้บอกกับใครเลยแม้แต่เหม่ยกุย้ เฟยหรือ
เสียวชิง อิงหลิวออกเดินทางโดยใช้เส้นทางเดิม เพราะ
ต้องการทีจะไปยังหาท่านปู่ ทวด นางใช้เวลาไม่นาน
เพราะไม่ได้แวะทีใดอีกเหมือนครังก่อนอีกทังยังใช้วิชา

149
ตัวเบาแทนทีจะขีม้าเพราะนางคิดว่าเมือนางเดิน
ทางออกจากเขาแห่งนันแล้วจะไปรับเจ้าม้ากับกระต่ายที
นางฝากไว้กบั คนของท่านปู่ ทวดทีเมืองเฉียนหยาง ตอน
นีนางไม่แม้แต่จะอยากชมธรรมชาติ นางเพียงอยากพัก
ผ่อนอย่างแท้จริง และคงไม่มีทีใดสงบเท่ากับหุบเขาแห่ง
นันอีกแล้ว

เมือนางเดินทางมาถึงเขตป่ า ก็พบร่างในชุดขาวมายืน
รออยูก่ ่อนแล้ว ท่านปู่ ทวดไม่ได้เอ่ยสิงใดออกมา ท่าน
เพียงแค่ยมิ และเดินนําอิงหลิวเข้าไปในป่ าในเส้นทางที
คุน้ เคย
อิงหลิวใช้เวลาผ่านไปวันๆกับการปรุงโอสถ และหัดทํา
เครืองประดับโดยมีทา่ นปู่ ทวดเป็ นผูส้ อน นอกจากนีวัน
ดีคืนดีทา่ นปู่ ทวดก็ไปสรรหาเอาเครืองดนตรีตา่ งๆมาเล่น

150
ให้นางฟั งบ้าง บังคับให้นางเล่นบ้าง จนนางต้องหาทาง
ทําให้ตวั เองไม่วา่ งด้วยการไปเก็บสมุนไพรมาปรุงโอสถ
สุดพิสดารของท่านปู่ ทวดแทน

“อิงหลิวเจ้ามีเรืองอันใดรบกวนจิตใจหรือไม่”

ท่านปู่ ทวดทีนังดีดพิณอยูๆ่ ก็เอ่ยถามนางขึน เดิมทีนาง

ไม่ได้คิดถึงสาเหตุทีนางหนีออกมาจากเมืองหลวง หาก
เมือคิดดูแล้วนางก็ช่างงีเง่ายิงนัก ในโลกก่อนหน้านีนาง
ไม่เคยมีความรูส้ กึ อืนใดนอกจากความเบือหน่าย นาง
ไม่เคยนึกถึงสิงใดนอกจากหน้าที และไม่เคยกังวลถึงสิง
ใดนอกจากศิษย์ในตําหนัก

หงเซียวฉิน ไม่มีเคยกลัวต่อสิงใด ไม่เคยสนใจใคร และ

151
ไม่เคยยอมให้ใคร หากไม่พอใจนางจะไม่ทาํ แม้แต่เง็ก
เซียนนางยังไม่สนใจเห็นเป็ นเพียงตาแก่คนหนึง หากไม่
มีผลประโยชน์ตอ่ กันนางก็ไม่สนใจด้วยซําไป

แต่ในขณะนี ทีนางเป็ นอิงหลิวกลับพบว่าอารมณ์ของ

นางช่างหลากหลายนัก นางรูส้ กึ ตืนเต้นกับสิงต่างๆ
นางรูส้ กึ สนุกยามได้ทาํ สิงใหม่ๆ นางรูส้ กึ ชอบทีจะได้
เรียนรูใ้ นสิงทีคนทัวไปทําแม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม นาง
รูส้ กึ ห่วงใยคนรอบข้าง นางรูส้ กึ ถึงความโกรธทีมีตอ่ คน
พวกนันทีคิดกําจัดนาง ทังทีตอนแรกนางเพียงแค่อยาก
แก้แค้นให้รา่ งนีและเล่นสนุกกับชีวิตคนเหล่านันเท่านัน
เอง หรือเป็ นเพราะนีคือพืนฐานจิตใจทีมนุษย์ผหู้ นึงควร
มีทีฝังอยูใ่ นร่างนี

152
“ท่านปู่ ทวดท่านเคยมีความรูส้ กึ โกรธใครบางคนหรือไม่
ท่านเคยรูส้ กึ ห่วงใยใครบ้างหรือไม่ ใครทีไม่ใช่คนใน
ตําหนักบูรพา”

อิงหลิวเอ่ยถามคนตรงหน้า ชายชรายิมให้กบั เด็กสาวที

ไม่วา่ จะอย่างไรก็คือเด็กน้อยสําหรับท่าน

“ย่อมต้องเคยอยูแ่ ล้ว ยามมาอยูร่ า่ งนีนันข้าได้คน้ พบ

อารมณ์มากมายนักนะเด็กน้อย”

ชายชราเอ่ยขึนด้วยนําเสียงราวกับเล่านิทานทีให้คนตรง
หน้าค่อยๆซึมซับ

153
“อารมณ์รกั โลภ โกรธ หลง เป็ นพืนฐานของจิตใจ
มนุษย์ หากวันนีเจ้าเข้าใจถึงมันได้ การทีเจ้ามายังโลก
แห่งนีก็ไม่ถือว่าเสียเปล่า”

อารมณ์ตา่ งๆเหล่านันทีท่านปู่ ทวดเอ่ยออกมา ทําให้อิง

หลิวคิดตาม อารมณ์รกั นางรักผูใ้ ดในภพนีบ้าง ครอบ
ครัว ท่านพ่อ พีชาย พีสาว เสียวชิง นางรักพวกเขาหรือ
ไม่ หากการทีนางห่วงใย อยากให้พวกเขาปลอดภัย
ปราศจากอันตรายใดๆเรียกว่ารักแล้วหรือยัง โลภหรือ
นางอยากได้สงใดมาครอบครองบ้
ิ าง โกรธ อารมณ์นี
นางได้รูจ้ กั แล้ว นางโกรธทีคนเหล่านันคิดฆ่าร่างนี พวก
เขาทอดทิงนางได้อย่างเลือดเย็นเมือเห็นว่านางไร้คา่
หากแต่กลับมาอุม้ ชูเมือเห็นนางมีคณ
ุ ประโยชน์แก่ตน
เอง หลงนางหลงสิงใด อํานาจ ชือเสียง เงินทอง

154
เกียรติยศ หากนางหลงสิงเหล่านีเหตุใดนางจึงจากมา
เหตุใดนางจึงไม่รบั ข้อเสนอของผูใ้ ด

“เด็กน้อย อดีตนันเพราะเราคือเซียน ทําให้ยากนักจะ

เข้าใจถึงอารมณ์เหล่านี ชีวิตเราเหมือนกับหล่อเลียง
ด้วยเต้าหูแ้ ม้อิมท้องแต่จืดชืดไม่อาจอิมพร้อมได้รบั รส
หวานของเนือได้ เจ้าต้องค่อยๆเรียนรูส้ งเหล่
ิ านีไป เวลา
ของเจ้านันยังมีอีกมาก”

“เจ้าค่ะ หลานจะค่อยๆเรียนรูม้ นั ”

หลังจากวันนันอิงหลิวยังคงทํากิจวัตเช่นเดิม คือหา
สมุนไพรมาปรุงโอสถ นางคิดว่ากลับไปครังนีนางจะนํา
โอสถเหล่านีไปขายเพือเก็บเงินไว้เผือวันข้างหน้านาง
155
อาจสร้างแคว้นของตนเอง แต่ถา้ จะทําเช่นนันนางต้อง
ลอบฆ่าคนในราชสํานักแคว้นเหว่ยให้หมดเสียก่อน

นางก็ได้แต่คิด ไม่อาจทําเช่นนันได้ นางคิดว่าบางทีหาก

เมืองหลวงนันน่าเบือมากนัก นางอาจจะออกมาอยูต่ าม
ชนบท หรือป่ าเขา เปิ ดร้านขายยาเล็กๆดูก็คงไม่เลวนัก

นางอยูอ่ ย่างสงบสุขทีเขาแห่งนันได้ไม่นาน อยูๆ่ ท่านปู่

ทวดก็มาบอกให้นางออกเดินทางไปเทียวเล่นข้างนอก
บ้าง โดยให้เหตุผลว่า หากนางอยูท่ ีนีต่อสมุนไพรคง
หมดป่ า และยาคงล้นบ้านของท่านปู่ ทวดเป็ นแน่ ทังๆที
นางนันเก็บยาทีได้ใส่ในถุงมิติทีท่านปู่ ทวดเคยมอบให้
แทบไม่ได้รบกวนพืนทีเก็บยาของท่านปู่ ทวดเลยสักนิด
แต่ในเมือเรืองสมุนไพรทีท่านปู่ ทวดเป็ นห่วงนันดูจะเป็ น

156
เรืองจริง นางจึงไม่ได้คดั ค้านสิงใด

อิงหลิวออกเดินทางไปยังเมืองเฉียนหยางทันที เมือไป
ถึงนางก็รบี ตรงไปยังร้านขายเครืองประดับของท่านปู่
ทวดเพือรับม้าและกระต่ายของนางคืน ทังสองดูทา่ จะ
กินดีอยูด่ ี ดูสมบูรณ์ยงนั
ิ ก โดยเฉพาะเจ้ากระต่ายทีโต
ขึนมากแถมยังอ้วนอีกต่างหาก เมือนางสอบถามถึงที
พัก หวังให้พวกเขาแนะนําทีดีๆให้แก่นาง คนของท่านปู่
ทวดก็พานางมาพักยังบ้านพักของท่านปู่ ทวด โดยบอก
กับนางว่าท่านปู่ ทวดนันบอกให้นางเข้าพักทีนีได้

ซึงนางก็สงสัยว่าท่านมาบอกตอนไหน ในเมือตัวท่านก็
อาศัยอยูท่ ีหุบเขากับนางตลอดเวลา แต่เมือนึกได้วา่ อีก
ฝ่ ายเป็ นใคร แม้แต่เข้าไปขโมยยาในตําหนักเง็กเซียนยัง

157
ทํามาแล้ว นับประสาอะไรกับเรืองแค่นี

บ้านทีนางมาพักนัน อยูต่ ิดกับทุง่ ดอกไม้อีกทังเงียบสงบ

ยิงนัก ทุกวันนางจะไปเดินเทียวในตลาด หาของอร่อย
กิน บางทีก็ไปนังชมทะเลสาบ มองคูร่ กั ทังหลาย เมือ
กลับมาถึงบ้านนางก็จะพาเจ้ากระต่ายออกมานังเล่นที
หน้าบ้าน
วันนีก็เช่นกันนางกับเจ้ากระต่ายอ้วนมานังกันทีใต้ตน้
เหมยหน้าบ้าน ขณะทีนางนังรับลมและใกล้เคลิมหลับ
นัน เจ้าอ้วนขนปุยก็โดดออกจากอ้อมแขนของนางวิง
เข้าไปในทุง่ ดอกไม้ นางจึงต้องออกวิงตามไป

แม้รูว้ า่ มันฉลาด สามารถกลับบ้านเองได้ แต่ก็ไม่อาจ

วางใจ หากมันไปไกลเละไปเจอสัตว์อืนทําร้ายจะแย่เอา
158
ได้

เจ้าอ้วนวิงลึกเข้าไปเรือยๆ ก่อนจะหยุดลงใต้ตน้ ไม้ตน้

หนึง อิงหลิวรีบเข้าไปอุม้ มันขึนมา เมือมองไปรอบๆก็
พบว่ามันคือเชิงเขาทีอยูต่ ิดกับทุง่ ดอกไม้นนเอง
ั

อิงหลิวอุม้ เจ้ากระต่าย และคิดว่าควรกลับบ้านเสียที

พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว หากเมือหันกลับมากลับพบ
คนผูห้ นึงยืนอยูเ่ บืองหน้า ใบหน้างดงาม ตาคมสบมอง
นางนิง ไร้คาํ ใดเอือนเอ่ยออกมา นอกจากต่างมองกัน
นิงงันเช่นนัน

_____________________________
_____________________________
_____________________________

159
__
บทที 20 ร่วมทาง

ชายเบืองหน้าสาวเท้าเข้ามาใกล้นางก่อน

“ในทีสุดก็พบ”

องค์ชายสีหยางหลวนซานเอ่ยขึนเมือมาหยุดยืนห่างจาก
นางเพียงเอือมมือถึง

“เหตุใดท่านถึงมาอยูท่ ีนีได้”

อิงหลิวเอ่ยถาม คนตรงหน้า
160
“ข้ามาดักรอพบเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องมาทีนี”

หยางหลวนซานเอ่ยตอบ

“เหตุใดจึงคิดเช่นนัน”

“ข้าเองก็ไม่รูเ้ ช่นกัน หากแต่เพียงคิดว่าข้าจะได้เจอเจ้า

ทีทุง่ ดอกไม้นี”

หลังประโยคนันทังสองต่างเงียบไป สองร่างยืนเคียงคู่
สายตาทอดมองไปยังทุง่ ดอกไม้เบืองหน้า

161
“เจ้าอาจไม่รูต้ วั ว่าเจ้าชอบมองดอกไม้มากแค่ไหน”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมา ความชอบทีนางไม่รู ้ แต่คน

ตรงหน้ากลับสังเกตเห็น คนทีทุกครังทีพบกันเอาแต่นงั
นิงและทอดสายตาอันว่างเปล่าไม่จบั จ้องทีสิงใด

“ท่านมาพบข้าเพือต้องการให้กลับไปรับหน้าทีในราช
สํานักงันหรือองค์ชาย”

อิงหลิวเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปในทีสุด นางไม่อาจ
เข้าใจเจตนาคนตรงหน้า แม้ได้ฟังประโยคนันแต่นางไม่
กล้าคิดตีความอืนใด

162
“คําถามวันนันของเจ้า ข้าไม่อาจมีคาํ ตอบให้”

ชายหนุ่มเอ่ยขึนมา ก่อนหันมามองหน้านางอย่างจริงจัง

“แต่หากเจ้าไม่ปรารถนาจะอยู่ ณ.ทีแห่งนัน ข้าก็ไม่

บังคับให้เจ้ากลับไป”

“เช่นนันก็ตอ้ งขอขอบพระทัยเพคะ”

อิงหลิวเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้า นางรูส้ กึ ว่าคนผูน้ ีจะทํา

ทุกสิงอย่างทีเอ่ยออกมา บางทีคนทีราวกลับไร้ความ
รูส้ กึ อาจมีบางสิงทีมากกว่าผูอ้ ืนก็เป็ นได้

163
“แต่ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

“อะไรนะ”

ประโยคหลังทีหยางหลวนซานเอ่ยออกมาทําให้อิงหลิว
หันกลับไปจ้องหน้าคนเอ่ยทันที ราวกับว่าเมือสักครูน่ าง
คงหูฝาดไป นางต้องฟั งผิดไปแน่

***

จนถึงตอนนีนางยังคิดหวังให้ตนฟั งผิด แต่ดเู หมือนจะ

ไม่ใช่ สวรรค์ขา้ ทําสิงใดผิดกันจึงทํากับข้าเช่นนี หรือ

164
พวกท่านโกรธทีข้าชอบไปขโมยนําทิพย์ในบ่อ หรือเป็ น
ตอนทีข้าแอบเก็บลูกท้อ หรือเป็ นตอนทีข้าแอบเข้าไป
เผาตําราในหอตํารา แต่ไม่วา่ จะเป็ นตอนไหน ท่านก็ไม่
ควรทํากับข้าเช่นนี

“เจ้า อยากไปทํากิจส่วนตัวก่อนหรือไม่”

บุรุษหน้าตายทีติดตามนางมาเอ่ยถามขึน หลังจากวัน
นันวันทีนางเผลอชืนชมบุรุษผูน้ ีไป นางก็ได้รูว้ า่ นันเป็ น
เพียงภาพลวงตา วันนันมีวิญญาณบางดวงสิงสูค่ นตรง
หน้า ทังคําพูด แววตา ของคนผูน้ ีในวันนันเป็ นเรือง
หลอกลวงทังเพ

อิงหลิวทีต้องอยูร่ ว่ มกับคนผูน้ ีนันไม่อาจอยูท่ ีนันต่อได้

165
อีก นางทนมองทุง่ สยองแห่งนันได้เพียงสองวันเท่านัน
จึงตัดสินใจออกเดินทางต่อทันที นางคิดว่าจะเดินทาง
ไปเรือยๆ โดยมีอีกคนติดตามมาอย่างไม่คิดบ่น

วันทีสามทีเดินทาง พวกนางหยุดพักอยูท่ ีชายป่ าใกล้ๆมี

ลําธาร นางและองค์ชายสีผูน้ นช่
ั วยกันหาปลามาย่างกิน
เป็ นมือคํา หลังจากวันนันหยางหลวนซานให้นางเรียก
เขาแบบธรรมดา ไม่ตอ้ งสนใจยศศักดิใดๆอีก

“ต่อไปนีเราคือสหายกัน ระหว่างเรา ไม่มีขา้ ไม่มีจา้ ว

ไม่มีลกู สาวแม่ทพั ไม่มีองค์ชายแห่งราชสํานัก”

นันคือประโยคทียาวทีสุดทีนางได้ยินจากปากของคนผูน้ ี
แล้วกระมัง หลังจากนันนางก็ได้รูว้ า่ ชายผูน้ ีถือว่าไม่เลว
166
เลย แม้รูวา่ เขาคือจอมยุทธ์ผหู้ นึง ผูฝ้ ึ กยุทธ์ยอ่ มต้องเคย
ผ่านความยากลําบาก อีกทังเขาก็ไม่ใช่คนเหยียบขีไก่ไม่
ฝ่ อแบบองค์ชายห้า แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็ นคนทีสมบุก
สมบันขนาดนี นางเองก็ลืมนึกไปว่าอย่างไรเขาก็คบพี
ชายนางเป็ นสหาย ก็คงเคยพากันไปลําบากมาน่าดู
เหมือนกัน

“หลังจากไปซีเซียแล้วเจ้าจะไปทีใดต่อ”

หยางหลวนซานเอ่ยถามขึนขณะทีมือเย็นจบลง พวกเขา
ล้างมือเตรียมเข้านอน

“ข้าคงจะเดินทางมุง่ ตรงไปหาท่านพ่อกับพีชายกระมัง”

167
อิงหลิวเอ่ยกลับไปอย่างไม่คิออะไรมากกลับเรืองเมือครู ่
ทีเขาจงใจกวนประสาทนาง ทีเห็นนางยังคงทําหน้าไม่
พอใจทีเขาติดตามนางมา นางมันใจคนผูน้ ีไม่ได้เย็นขา
ไร้ความรูส้ กึ อย่างทีแสดงออกมาให้ใครต่อใครเห็น

“เช่นนันก็ดี บิดาและพีชายของเจ้าคงคิดถึงเจ้ามากเช่น
กัน”

นางไม่ได้ไปเพราะคิดถึงแต่นางไปเพราะจะหาทางสลัด
เจ้าให้หลุดต่างหากเล่า ในขณะทีทังสองคุยกันอยูน่ นั
พวกนางก็รูส้ กึ ได้วา่ มีแขกทีไม่ได้รบั เชิญกลุม่ หนึงเข้า
มาทักทาย ทังสองสบตากันก่อนทีอิงหลิวจะส่งสายตา
ให้อีกคนว่าใครจะจัดการ
168
หยางหลวนซานถอนหายใจมองคนตรงหน้า หากให้นาง
จัดการคงได้ตายอนาจกันหมดแน่ แม้จะรูว้ า่ อีกฝ่ ายมา
ไม่ดี แต่เขาก็ยงั ไม่อยากให้พวกมันตายเร็วนัก สารพัด
พิษเช่นนางอาจรําคาญกับเรืองยุง่ ยากจนเผลอเล่นแรง
จนตายหมดไม่ได้สืบสาวเรืองราวใดๆ

หยางหลวนซานส่งสัญญาณว่าเขาจัดการเอง อิงหลิว
พ่นลมหายใจก่อนกรอกตาไปมาอย่างเบือหน่าย ก่อน
จะพยักหน้าอย่างปลงๆ แล้วหายตัวไปจากตรงนันอย่าง
รวดเร็วจนหยางหลวนซานยังตกใจ นีนางมีพลังขันไหน
กันแน่
หากแต่ไม่นานคนกลุม่ นันก็เข้ามาล้อมหยางหลวนซาน
เอาไว้ ก่อนพุง่ เข้ามาเล่นงานเขาอย่างรวดเร็วหากแต่

169
พลังปราณทีซัดกลับไปรุนแรงจนคนทีเข้ามาหมายทํา
ร้ายกระเด็นออกไปกระแทกกับต้นไม้รอบข้างและ
กระอักโลหิตออกมาก่อนจะสลบไปทันที พวกทีเหลือ
เมือเห็นดังนันก็มีบางส่วนใช้อาวุธลับ มีดบินพุง่ เข้ามา
หมายสังหารคนตรงหน้ากลับพลิวกายหลบอย่างง่าย
ดายก่อนทีจะปรากฏไอเย็นซัดใส่ศตั รูจนตายตกไป

เสียงตบมือดังขึนไม่ไกลนักก่อนจะปรากฏร่างของอิง
หลิวทีเดินเข้ามาพร้อมกับอีกร่างในมือของนาง ทีดูจาก
สภาพคงโดยพิษบางอย่างเข้าไปแน่ หากเมือมองดู
ใกล้ๆ ไอเย็นทีปรากฏขึนรอบร่างทีอ่อนแรงนันดูคนุ้ ตา
ยิงนัก นีหรือว่านางมีธาตุนาเช่
ํ นนันหรือ แถมยังฝึ กเป็ น
จําพวกนําแข็งอีกด้วย

170
“นีท่านเล่นแรงไปรึเปล่า ดูจากสภาพแล้วไม่ตายก็ใช้
การอะไรไม่ได้อีกแล้ว”

“พวกนีอ่อนแอเกินไปต่างหาก”

คํากล่าวสวนกลับนันทําเอานางรอบเบ้ปาก ตัวเองพลัง
มือทํารุนแรงล่ะสิไม่วา่

“เจ้านีคงยังพอใช้การได้อยู”่

อิงหลิวเอ่ยออกมาก่อนหิวคอคนตรงหน้าไปวางแหมะ
อยูใ่ กล้ๆอีกคน แรงเยอะเกินสตรีจริงๆ หยางหลวนซาน
ได้แต่คิด

171
“เจ้าควรเลิกแผ่ปราณนําแข็งของเจ้าก่อนทีมันจะตาย”

ชายหนุ่มเอ่ยเตือน อิงหลิวจึงทําตามอย่างว่าง่าย

“เอาล่ะ ข้ารูว้ า่ เจ้าได้ยินเพราะฉะนันจงตอบคําถามของ

ข้ามาแต่โดยดี”

อิงหลิวเอ่ยกับร่างตรงหน้าทีกองไปกับพืนแล้ว อิงหลิว
เงยหน้าสบตากับเพือนร่วมทางก่อนส่งสัญญาณว่า ให้
เจ้าถามหยางหลวนซานทีเห็นดังนันจึงเอ่ยปากถามออก
มา

172
“เจ้าเป็ นใคร ต้องการอะไรจากพวกข้า”

ตังแต่ติดตามนางมาเขาถูกนางใช้ให้ทาํ ตามความต้อง
การไปกีเรืองแล้วนะ หยางหลวนซานคิดขณะมองร่าง
ตรงหน้าทีมองพวกเขาด้วยสายตาอาฆาตแต่ไม่ตอบ
อะไรออกมา เมือมีแรงมากพอมันก็คิดจะทําบางอย่าง
หากแตอิงหลิวกลับเอ่ยดักเอาไว้

“หากเจ้าคิดจะกัดยาพิษทีซ่อนอยูเ่ พือฆ่าตัวตายล่ะก็ไม่
มีทางสําเร็จหลอก แต่ถา้ เจ้าอยากจะลิมลองรสชาติ
ความเจ็บปวดของยาพิษล่ะก็ขา้ จัดการให้เจ้าได้”

สินคําพูดอิงหลิวก็ยดั ยาบางอย่างเข้าปากมันจนหยาง
หลวนซานเองก็หา้ มไม่ทนั หลังจากนันความทรมานของ
173
รางเจ้าคนคิดลองดีก็เริมขึน ในทีสุดร่างทีต้องทนความ
เจ็บปวดของการทีหนังค่อยๆลอกออกมาเป็ นแผ่นๆ
เนือทีค่อยยุย่ จนเห็นกระดูกทีเริมละลายก็คายสิงทีเก็บ
เอาไว้ออกมา

ทีแท้แล้วคนพวกนีเป็ นคนของพรรคมังกรทมิฬ พรรค

มารทีขึนชือเรืองการใช้พิษพรรคหนึง แถมยังมีผทู้ ีปรุง
ยาพิษทีเป็ นทีรูจ้ กั ดีอีกด้วย เมือได้ฟังทีมาของพวกมัน
อิงหลิวก็บอกคนตรงหน้าถึงความต้องการของนางทันที
ทีเขาสังหารเจ้าคนโชคร้ายนันแล้ว

“เจ้าจะไปทําไม”

หยางหลวนซานเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจนัก นาง
174
จะเสียเวลาไปทีพรรคมารนันทําไมกัน หากแต่คาํ ตอบที
ได้ก็ทาํ ให้เขาได้แต่นิงและตามนางไปเงียบๆ

“ข้ามีความแค้นทีต้องสะสาง”

หนอย บังอาจเอาชือของสัตว์เลียงแสนน่ารักของข้ามา
ตังเป็ นชือพรรคอันตําต้อยของพวกเจ้า ข้า ยอม ไม่ ได้

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_

175