บทที 21 เผชิญหน้าพรรคมาร

แม้จะสงสัยว่านางไปสร้างบุญคุณความแค้นกับพรรค
มารทีดูก็รูว้ า่ นางเพิงได้ยินชือครังแรกจากเจ้าคนดวงกุด
นัน หากแต่หยางหลวนซานก็ไม่มีทางเลือกอืนใด นอก
จากตามนางมา ทําอย่างไรได้ก็เขาดันบอกนางไปแล้ว
ว่าจะไปกับนางด้วย

ทันทีทีก้าวเท้าสูพ่ รรคมังกรทมิฬ ยามหน้าประตูทงสอง

ั
รีบก้าวเข้ามาขวางหน้าทังสองไว้ หนึงสตรีงามและหนึง
บุรุษผูอ้ งอาจ ไม่ใช่แขกทีคุน้ หน้าพวกเขาสักนิด

“พวกเจ้าหยุดอยูต่ รงนัน พรรคมังกรทมิฬของเราคน

1
นอกห้ามเข้า”

อิงหลิวเลิกคิวมองยามตรงหน้าก่อนจะเอ่ยปากถาม

“คนนอกห้ามเข้า แล้วต้องทําอย่างไรข้าถึงจะเข้าไปได้
ล่ะ”

หยางหลวนซานมองท่าทางของคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
กิรยิ าเลิกคิว เอียงหน้า นิวชีเคาะหัวถามนัน ไม่เหลือ
เค้าสตรีสงู ศักดิสงบเยือกเย็นในจวนแม่ทพั สักนิด

“ไม่วา่ อย่างไรก็เข้าไม่ได้ พวกเจ้ากลับไปเสียเถอะ”

2
ยามอีกคนเอ่ยอย่างดุดนั

“ว้า งันก็แย่นะสิ เจ้าของบ้านเขาไม่อนุญาตให้เข้า ทํา

ไงดีละ่ พีซาน”

พีซาน! หยางหลวนซานแทบสําลักนําลายเมือได้ยิน
สตรีตรงหน้าเอ่ยเรียกเช่นนัน ไหนจะรอยยิมหวานหยดที
ส่งมาอีก รอยยิมทีเขาเห็นทีไรก็รูส้ กึ ได้ถงึ หายนะทีจะ
เกิดขึน

หยางหลวนซานไม่อยากดูสตรีตรงหน้าเล่นตลกอะไรกับ
ใครอีก จึงตัดสินใจเข้าจัดการยามทังสองทีเฝ้าหน้า
ประตูทนั ที ฝ่ ามือทีซัดออกไปทําให้เจ้าของร่างทีโดนล้ม
ลงทันที หากแต่เขาไม่ได้หมายจะเอาชีวิต จึงแค่สลบไป
3
เท่านัน

“เลิกเล่นสนุกได้แล้วนะ อิงเอ๋อร์"

เมือจัดการยามตรงหน้าเสร็จองค์ชายสีก็หนั กลับมามอง
นางด้วยกิรยิ าเดียวกัน คําเรียกขานทีออกจากปากทํา
เอานางขนลุก ไหนจะรอยยิมประหลาดและแววตาพราว
ระยับทีนางเพิงเคยเห็น นางพลาดแล้ว พลาดไปถนัด
เลยทีเอ่ยเรียกคนตรงหน้าเช่นนัน

อิงหลิวรีบสาวเท้าหนีคนตรงหน้าเข้าไปด้านในทันที
เมือก้าวเข้ามาความรูส้ กึ แรกทีนางได้รบั คือ กลินอาย
บางอย่างทีนางคุน้ เคย ทําให้อิงหลิวรีบหันไปหาผูร้ ว่ ม

4
ทางของนาง ก่อนส่งสิงหนึงให้

“ไอพิษ ท่านกินยานันซะ”

นางบอกเรียบๆ หยางหลวนซานไม่เอ่ยอะไร นอกจาก

กลืนยานันลงไปทันที ทุกวันนีเขาจะอยูห่ รือตายก็ขนอยู
ึ ่
กับยาทีนางยืนให้นีแหล่ะ อิงหลิวเป็ นพวกหยิบจับอะไร
รวดเร็วยิงนักโดยเฉพาะยาในครอบครอง อาจจะด้วย
ความชํานานของนางหรืออย่างไรเขาไม่อาจรู ้ แต่หากว่า
วันหนึงนางเกิดหยิบผิดยืนยาพิษมาให้เขาคงตายอย่าง
ไม่ตอ้ งสงสัย ทียอมกินยาของนางง่ายดายเพียงนี

อิงหลิวและหยางหลวนซานยังยืนนิงอยูท่ ีเดิม ไม่ขยับไป

ไหน คนด้านในรอดูปฏิกิรยิ าของพวกนาง นางเองก็จะ
5
รอดูพวกมันเช่นกันว่าจะทําเช่นไรต่อ หากพวกมันเห็น
แล้วว่ายาพิษของมันนันไร้ผลใดๆกับทังคู่

รอเพียงไม่นานมีดบินเล่มเล็กมากมายก็ถกู ซัดออกมายัง
คนทังคูอ่ ิงหลิวนันเพียงพลิวกายหลบให้ทนั เพราะนาง
ไม่มีอาวุธใดติดกาย ส่วนหยางหลวนซานนันชักกระบีคู่
กายออกมาปั ดป้องอาวุธเหล่านันให้กบั ตนและสตรีเคียง
ข้าง หลังจากอาวุธลับรอบทิศทางถูกปั ดป้องจนหมดก็
พบว่าร่างของอิงหลิวอยูช่ ิดกับหยางหลวนซานจนแทบ
จะเป็ นเนือเดียว อยากหันไปถามคนข้างๆนักว่าจะสิงข้า
หรือไร

หากยังไม่ทนั เอ่ย เจ้าของบ้านก็ตอ้ นรับแขกอย่างอบอุน่

คนนับร้อยในพรรคเข้าโอบล้อมพวกเขาไว้ก่อนร่างหนึง

6
จะก้าวเข้ามาเบืองหน้า ดูทา่ ทางคงมีตาํ แหน่งใหญ่ใน
พรรค

“พวกเจ้าบังอาจบุกรุกพรรคมาร ช่างไม่กลัวตาย บอก

มามีจดุ ประสงค์ใด”

ผูอ้ วุโสแห่งพรรคมารทีก้าวออกมาเอ่ยถามขึน หยาง

หลวนซานทีได้เห็นคนผูน้ ี ก็จดจําได้ทนั ที ผูป้ รุงยาพิษ
แห่งพรรคมารทมิฬ เฒ่าเจ่าเล่ห ์ บุคคลอันตรายผูห้ นึง
แห่งยุทธภพ

แต่สาํ หรับอิงหลิวนางไม่รูจ้ กั คนตรงหน้า ไม่รูถ้ งึ ความ

ร้ายกาจใดๆ ทีสําคัญนางไม่สน วันนีนางมาเพือชําระ
ความกับพรรคมารตําช้านีโดยเฉพาะ
7
“ข้าจะมาชําระความกับพวกเจ้า”

“พรรคมารเช่นเราสร้างความแค้นไว้มากมายในยุทธภพ
หากแต่ไม่เคยมีใครกล้าบุกเข้ามาแก้แค้น ดี พวกเจ้าใจ
กล้านักทังยังมีฝีมือ เช่นนันจงบอกมาว่าเจ้ามีความแค้น
เรืองใด เผือข้าอาจเมตตาสงสารปล่อยให้เจ้ามีลม
หายใจอยูต่ อ่ ไป”

ร่างผูอ้ าวุโสแห่งพรรคมารกล่าว อิงหลิวได้ฟังก็เปิ ด

ปากออกด้วยนําเสียงอันดังก้อง

“พรรคมารกระจอกอย่างพวกเจ้ากล้าดีอย่างไรมาตังชือ
พรรคเช่นเดียวกับสัตว์เลียงของข้า อย่างพวกเจ้าเป็ นได้
8
แค่ไส้เดือนดํา ไม่เหมาะจะเป็ นมังกรทมิฬ”

เมือสินคํากล่าวนันหยางหลวนซานก็ชะงักงันไป ทีนาง
ถ่อมาถึงทีนีเพียงเพราะเรืองชือพรรคทีดันไปเหมือนกับ
สัตว์เลียงของนางเช่นนันรึ สัตว์ตวั ใดกันทีทําให้เขาต้อง
มาเสียเวลากับเรืองไร้สาระของนาง ในเมือเท่าทีเห็นก็มี
เพียงแค่มา้ กับกระต่ายขนปุยเท่านัน

ฝ่ ายผูเ้ ฒ่าและคนในพรรคเมือได้ยินเช่นนันก็โกรธแค้น
ยิงนัก

“เจ้าบังอาจนัก กล้ากล่าวว่าพรรคเราเป็ นเพียงไส้เดือน

ดิน เจ้าหยามพวกเรายิงนัก”

9
ชายชราซัดฝ่ ามือใส่พวกนางทันที ปราณจากฝ่ ามือดํา
มืด วิชามารทีรุนแรงแผ่ออกมาอย่างหมายเอาชีวิต อิง
หลิวทียืนมองอย่างแปลกใจกับปราณมืดดํานันไม่ขยับ
หนีแต่อย่างใด

หากแต่ หยางหลวนซานทีเห็นดังนัน รีบก้าวเข้าหานาง

ทันที อ้อมแขนแกร่งตวัดรอบเอวบางให้ถอยห่างจาก
รัศมีลมปราณนัน ก่อนจะพลิวกายหลบออกมาอีกฝัง
มองคนทีโจมตีใส่พวกตน

“เจ้าไม่บาดเจ็บนะ”

ปากเอ่ยถามมือยังกอดแน่น อิงหลิวก้มมองเอวบางทีถูก
10
เกาะกุมด้วยแขนแกร่งก่อนตวัดสายตาไปมองสบตาคน
ทีกอดนางไม่ปล่อย ก่อนจะผลักร่างนันออกทันทีเจ้าของ
อ้อมแขนนันก็ปล่อยออกอย่างง่ายดาย

“มันถนัดมือดี”

ประโยคนันทําเอาอิงหลิวแทบข่วนหน้าบุรุษผูน้ ี หากแต่
ไม่ทนั ทีนางจะได้ทาํ ตามความต้องการ เสียงหนึงกลับ
ดังขึนเรียกความสนใจจากคนทังคู่ ก่อนสิงหนึงจะพุง่ เข้า
หาอิงหลิวอย่างรวดเร็วไม่ทนั ทีใครจะได้ตงตั
ั ว

_____________________________
_____________________________
_____________________________
__

11
บทที 22 ประมุขพรรคมาร

“เทพธิดา”

นันคือเสียงตะโกนทีออกจากปากคนตรงหน้า ท่ามกลาง
ความงุนงงของทุกคน อิงหลิวหันมามองหยางหลวน
ซานตาปริบๆ และท่ามกลางความงุนงงนัน ร่างของ
ประมุขพรรคมารก็พงุ่ ตรงเข้ามาหาอิงหลิว พร้อมอ้อม
แขนทีกอดรัดตัวนางแน่น

หากแต่เพียงเสียววินาทีรา่ งทังร่างของบุรุษผูเ้ ป็ นประมุข

พรรคมารก็ลอยละลิวเหมือนว่าวสายป่ านขาด ตกตุบไป
ทางเหล่าลูกสมุนทีวิงไปรอรับอย่างแข็งขัน สภาพอเน็จ

12
อนาจเกินจะทนมองได้

เมือเหลือบสายตาไปมองก็ได้เห็นว่าผูก้ ระทําการนันไม่
ใช่ใคร แต่เป็ นองค์ชายสีผูส้ ขุ มุ เย็นชา หลักฐานคือเท้า
ข้างขวาทีเพิงลงเหยียบพืนเมือครู ่

“โทษทีเท้ากระตุก”

นันคือคําอธิบายทีอิงหลิวได้รบั จากการกระทําของคน
ตรงหน้า

“เจ้าบังอาจนัก กล้าลอบทําร้ายท่านประมุข ตายเสีย

เถอะ”

13
ผูอ้ าวุโสแห่งพรรคและพวกลิวล้อทังหลายเมือเห็นท่าน
ประมุขถูกประทุษร้ายเช่นนันก็พากันกรูเข้ามาหาอิงหลิว
และหยางหลวนซานมันที

กระบีทีน้อยครังจะได้เห็นองค์ชายผูน้ ีชักออกมายกมา
เบืองหน้าอย่างเตรียมพร้อม ถ้าไม่ได้เห็นกับตาในวันนี
นางคงคิดว่าคนตรงหน้าพกกระบีไว้ประดับกายให้ดสู วย
งามเท่านัน

กระบีปราณของอิงหลิวถูกเรียกใช้ทนั ที ครังนีนางจะไม่
เอาแต่หลบให้หยางหลวนซานคอยปั ดป้องให้อีกแล้ว
หยางหลวนซานมองกระบีปราณทีปรากฏขึนอย่าง
แปลกใจ หากแต่ก็ไม่มีเวลามาสงสัย ทันทีทีอีกฝ่ ายโจม

14
ตีเข้ามาอาวุธคูก่ ายก็ถกู ใช้ตงรั
ั บอีกฝ่ ายทันที หากแต่ยงั
ไม่ทนั จะได้เสียเลือดเนือใดๆ เสียงหนึงกลับดังขึนอีก
ครัง

“หยุดเดียวนี”

พร้อมกับร่างทีถลามาขวางกันกลางวงการต่อสูค้ รังนี
และแน่นอนว่ากระบีทีฟาดฟั นไปแล้วนันย่อมไม่อาจ
หยุดยังได้ทนั เพียงแค่เสียวคํากล่าว

ร่างประมุขพรรคมารทีเข้ามาขวางอย่างไม่ดตู าม้าตาเรือ
จึงรับทังกระบีปราณของอิงหลิว กระบีเล่มงามของ
หยางหลวนซานทีแม้พยายามชักกลับแค่ไหนก็ไม่ทนั
รวมไปถึงอาวุธของเหล่าลูกสมุนในพรรคไปเต็มๆ
15
ร่างทีอิงหลิวเห็นตรงหน้า บอกได้คาํ เดียวว่าไม่ตายก็คง
เลียงไม่โต

“พวกเจ้าทังหลายจงฟั งข้า”

ร่างทีอาบไปด้วยเลือดนันพยายามจะกล่าวออกมาอย่าง
ยากเย็น ลูกสมุนในพรรคทังหลายต่างพากันนิงฟั งท่าน
ประมุขทีเคารพรัก หลายคนนําตาไหลพรากเมือตนคือ
หนึงในผูท้ ีพลังมือทําร้ายท่านประมุขเสียเอง

ความโศกเศร้าทีไม่คิดฝันตรงหน้าทําให้อิงหลิวสบตากับ
หยางหลวนซาน อารมณ์อยากถล่มพรรคมารเพือขจัด
ภัยให้ยทุ ธภพหรือชําระความอะไรนันดับมอด เมือเห็น
16
โศกนาฏกรรมตรงหน้า

“นางคือเทพธิดาของข้า ห้ามใครทําร้าย อ๊อก”

เสียงสุดท้ายฟั งดูพรําเพ้อดังขึนพร้อมกับร่างนันทีกระตุก
ก่อนแน่นิงไปท่ามกลางเสียงร้องไห้ดงั ระงมของคนใน
พรรคทังหลาย นีมันอะไรกัน คนพรรคมังกรทมิฬเหล่านี
คือพวกผ่าเหล่า หรือเจ้าพวกทีรอบทําร้ายนางทีชายป่ า
นันเป็ นพวกนอกคอกกันแน่ ความน่าเกรงขามทีนางคิด
ไว้มนั หายไปไหนหมด

***

17
หลังจากเกิดเหตุการณ์นองเลือดขึนภายในพรรคมังกร
ทมิฬผ่านพ้นไปด้วยดี การเดินทางของอิงหลิวก็หยุด
ชะงักไปเพราะบัดนี นางและหยางหลวนซานถือเป็ น
แขกคนสําคัญของท่านประมุขพรรค

ใช่เจ้าประมุขพรรคมารประหลาดนันยังไม่ตาย เหตุ
เพราะเห็นแก่ทีคนประหลาดผูน้ นอุ
ั ตส่าห์ฝืนสังขารสัง
เสียกับลูกน้องในพรรคไม่ให้ทาํ ร้ายนาง และจากความ
เห็นของหยางหลวนซานทีว่าเขาดูไม่น่ามีพิษมีภยั ต่อเรา
นัก อิงหลิวจึงทําการรักษา ฉุดดึงอีกคนหนึงขึนมาจาก
ยมโลก

18
และหลังจากนันนางก็ได้เป็ นแขกผูท้ รงเกียรติยิงของ
พรรคมารแห่งนี อีกทังยังได้รบั การยอมรับจากผูอ้ าวุโสผู้
นันอีกด้วย

ผ่านมาสีวันทีอิงหลิวพักอยูท่ ีนี และทุกวันนางก็มีเหตุให้

ปวดหัววันละหลายๆรอบด้วยเหตุผลเดิม จนนางสุดที
จะทน

นางไม่เข้าใจว่าเจ้าบ้านีจะหลงใหลอะไรนางนักหนา ใบ
หน้าอิงหลิวเป็ นสาวงามก็จริง แต่ไม่ถงึ กับงดงามล่ม
เมือง กิรยิ าก็ไม่ได้ออ่ นหวานนุ่มนวลสักนิด แถมติดจะ
ร้ายกาจกับเจ้าคนน่าตายนีอีกด้วย

19
ถีบเจ้าคนสติไม่สมประกอบนันตกสระนางก็ทาํ วางยา
สารพัดอย่าง

แต่เหตุใดประมุขพรรคผูน้ ีถึงเพียรพยายามทีจะตามติด
นางยิงกว่าเห็บ อีกทังคําเรียกขานชวนขนลุกนัน
เทพธิดาอะไรกัน นางฟ้านันอีก

นีหรือประมุขพรรคมารทีน่าเกรงขาม นางไม่เข้าใจจริงๆ
ว่าตรงไหนกันทีดูน่ากลัว ทีเห็นอยูต่ รงหน้านางก็เป็ น
เพียงบุรุษปั ญญานิมก็เท่านัน

“นางฟ้าของข้าท่านจะไปไหน ข้าไปด้วย”

20
ร่างทีถลาเข้ามาหานาง หากยังไม่ทนั ถึง ฝ่ าเท้างามๆ
ของบุรุษทียืนทําหน้าตายด้านอยูข่ า้ งๆก็สง่ ให้รา่ งนัน
กระเด็นไปอีกทางทันที ดังเช่นทุกครังทีเจ้าประมุขงีเง่านี
เข้าใกล้นางเกินไป

บอกข้าทีสิ ว่านีคือคนทีเรียกตัวเองว่าประมุขพรรคมาร
สภาพไม่ตา่ งจากลูกหมา ถูกหยางหลวนซานเตะจนกลิง
ไปกลิงมาอยูห่ ลายครังหลายคราก็ไม่ทาํ ให้สาํ นึกจริงๆ
อิงหลิวไม่ได้สนใจคนผูน้ นอี
ั กแต่เลือกทีจะเดินออกมา
โดยมีหยางหลวนซานเดินตามไม่หา่ ง

หลังจากทีร่างนันพยายามพยุงตัวขึนมาได้ก็วงตามนาง
ิ
มา นางรูส้ กึ ได้ แต่กลับไม่มีรา่ งนันมาขวางหน้าเช่นเคย

21
เมือหันกลับไปมองด้วยความสงสัยก็เห็นว่าร่างน่า
รําคาญนันกลิงอยูต่ รงหน้าประตูทางเข้าพรรคมาร ท่าม
กลางลูกสมุนทีมองมาอย่างตืนกลัว หยางหลวนซานไม่
ได้หนั กลับไปมอง หากแต่บอกนางเพียงว่า

“ข้ารําคาญ”

ถือเป็ นเรืองดีแล้วกันทีหยางหลวนซานช่วยกําจัดตัว
เกะกะออกไป

_____________________________
_____________________________
_____________________________
____
บทที 23 ครอบครัว

22
ในทีสุดอิงหลิวและหยางหลวนซานก็เดินทางจนถึงเมือง
ชายแดนอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนใดๆ แม้หลายครัง
หายครานางแทบจะหยิบยาพิษทีมีมากรอกปากคนตรง
หน้า และมีหลายครังเช่นกันทีหยางหลวนซานเองคง
อยากทีจะบีบคอนางให้ตาย หากแต่ทีสุดแล้วทังสองก็
สามารถร่วมทางกันจนมาถึงจุดหมาย

“เจ้าจะไปทีค่ายทหารเลยหรือว่าจะไปดูในเมืองก่อน”

หยางหลวนซานเอ่ยถาม อิงหลิวนันติดนิสยั ซุกซนเป็ น

เด็กยิงนักในสายตาหยางหลวนซาน นางมักชอบเข้าไป
สํารวจดูความเป็ นไปต่างๆ ไม่วา่ จะเป็ นตลาด ตึกราม
บ้านช่อง หรือแม้แต่กระทังหอนางโลม!
23
ตอนทีเดินทางผ่านซีเซียนัน เขาต้องตกใจกับความ
อยากรูข้ องนางยิงนัก เมืออยูๆ่ นางทีเดินชมตลาดอยูด่ ี
กลับชีชวนให้เขามองดูหมูต่ กึ หนึง และชวนให้เข้าไปที
นัน เขาจะไม่คดั ค้านเลยหากนางจะชวนเข้าโรงนําชา
หอดนตรี แต่นีนางชวนเขาเข้าอีเป่ ย หอนางโลมเรืองชือ
แห่งซีเซีย โดยให้เหตุผลเป็ นเพราะเขาเองทีบอกว่านาง
ชืนชอบการมองดอกไม้ นางจึงอยากเข้าไปชมดอกไม้
งาม หยางหลวนซานรูส้ กึ อยากจะฆ่านางให้ตายยิงนัก

“ไม่ละ่ ข้าจะไปหาท่านพ่อกับพีชาย”

อิงหลิวตอบกลับมา พลางชักม้าไปทางค่ายทหารทีเห็น
อยูไ่ ม่ไกลจากประตูเมืองนัก มาถึงหน้าค่ายทหารเมือ
24
ทหารยามเห็นว่าคนทีมาคือองค์ชายสีจึงรีบเปิ ดประตู
ค่ายให้คนทังสองเข้าไปด้านใน และให้ทหารนําทางทัง
สองไปยังกระโจมของท่านแม่ทพั

เมือมาถึงหน้ากระโจมยังไม่ทนั ทีจะได้กา้ วเข้าไป คน

ด้านในก็เปิ ดกระโจมออกมาอย่างรวดเร็ว

“อิงเอ๋อร์”

“ท่านพ่อ”

ท่านแม่ทพั รีบรวบตัวบุตรสาวมากอดทันที ก่อนจะ

ปล่อยออกและหันมาทําความเคารพอีกคนทียืนอยูไ่ ม่

25
ไกล

“ถวายบังคมองค์ชายสี ขออภัยทีหม่อมฉันเสีย
มารยาท”

“คาราวะท่านแม่ทพั อย่าได้เกรงใจไป”

หยางหลวนซานเอ่ยอย่างไม่ติดใจเอาความ

“เช่นนันเชิญองค์ชายด้านในกระโจมก่อน ไปอิงหลิวเจ้า
ต้องตอบคําถามพ่อว่าเหตุใดจึงมาอยูท่ ีนีได้”

ทังสามพากันเดินเข้ามาในกระโจม ภายในมีเพียงโต๊ะ

26
ตัวใหญ่ทีมีมว้ นกระดาษมากมาย แผนที พูก่ นั และแท่น
หมึกวางอยู่ กับชุดเก้าอีไม่กีตัว ถัดไปด้านในมีเตียง
เล็กๆเท่านัน

“เชิญนัง”

ท่านแม่ทพั กล่าวกับหยางหลวนซาน หากแต่ยงั ไม่ทนั ที

ใครจะได้นงั ประตูกระโจมก็ถกู เปิ ดอีกครังก่อนทีร่าง
ของเหม่ยหยางหลงจะก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“อิงเอ๋อร์ เ หตุใดจึงมาทีนี”

เหม่ยหยางหลงเมือเข้ามาพบคนทังสองก็เอ่ยถามผูเ้ ป็ น

27
น้องสาวทันที ไม่คิดจะทักทายอีกคนทียืนอยูด่ ว้ ย เรียก
ว่าเมินกันซึงๆหน้า เพราะเขาสนใจผูเ้ ป็ นน้องสาว
มากกว่าสหายผูส้ งู ศักดิ

“ข้าว่าเรามานังคุยกันดีๆเถอะ และอิงเอ๋อร์เจ้าควร
คลายข้อสงสัยของพ่อและพีเจ้าได้แล้วว่าเหตุใดจึงมา
อยูท่ ีนีได้”

ท่านแม่ทพั ให้ทกุ คนนัน ก่อนจะหันไปเอาคําตอบกับ

บุตรีของตน อิงหลิวนันได้แต่ถอนหายใจและอธิบาย
เรืองราวว่านางหนีออกมาจากวังหลวงเพราะไม่ชอบ
ความวุน่ วายทีเกิดขึนกับนาง ซึงสาเหตุมาจากการทีนาง
ก็คือหมอหญิงทีทุกคนเคยตามหาก่อนหน้านี

28
เมือแม่ทพั และบุตรชายได้ฟังก็ตกใจทีได้รูว้ า่ แท้จริงแล้ว
ข่าวหมอหญิงผูน้ นก็
ั คือคนใกล้ตวั หากเมือคิดทบทวน
ถึงเรืองราวทีผ่านมา และยาทีอิงหลิวมอบให้ก็ทาํ ให้
พวกเขาหมดความสงสัยในข้อนีไป

เมือเอ่ยถามสารทุกข์กนั แล้วท่านแม่ทพั ก็ให้ทหารนําทาง

หยางหลวนซานไปยังกระโจมทีพักทีได้จดั ไว้ให้เพือพัก
ผ่อน โดยทีอิงหลิวนันยังอยูค่ ยุ กับบิดาและพีชายต่อ

“อิงเอ๋อร์ยงั มีบางเรืองทีปิ ดบังใช่หรือไม่”

เมือหยางหลวนซานออกไปแล้วท่านแม่ทพั ก็เอ่ยถามขึน
ทันที อิงหลิวรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าคนทังสองต้องสงสัยในความ
จริงทีนางยังไม่ได้เอ่ย เหตุผลแท้จริงทีทําให้นางออกจาก
เมืองหลวงนัน
29
“ท่านพ่อลูกขอถามบางอย่างได้หรือไม่”

อิงหลิวเอ่ยถามขึน นางยังมีบางอย่างทีต้องการคําตอบ
ทีชัดเจนจากคนตรงหน้า

“ถามมาสิ”

“ทีท่านให้พีหญิงถวายตัวต่อฮ่องเต้นนเป็
ั นท่านต้องการ
ทีจะให้นางยืนในตําแหน่งทีมีอาํ นาจรองจากฮองเฮาเพือ
ให้นางช่วยหนุนอํานาจของฮ่องเต้และฮองเฮาอีกแรงใช่
หรือไม่”

30
ท่านแม่ทพั ตอบรับออกมาเบาๆ

“ใช่”

อิงหลิวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนเอ่ยถามคําถามต่อไป

“แล้วทีท่านให้ขา้ หมันหมายกับองค์ชายห้านันก็เพราะ
ท่านต้องการทีจะลดทอนและควบคุมอํานาจของเขา
และพระสนมจางทีอาจมีมากขึนหากเกียวดองกับ
ตระกูลอืนใช่หรือไม่”

ท่านแม่ทพั และเหม่ยหยางหลงเมือได้ยินก็ชะงักไป ก่อน

ทีท่านแม่ทพั จะถอนหายใจออกมา

31
“ใช่ เป็ นเช่นนันจริง”

อิงหลิวได้ยินเช่นนันก็ยมขื
ิ นออกมา ข้ารับใช้ผซู้ ือสัตย์
ช่างน่ายกย่องและน่าสงสารในคราเดียวกัน

“เช่นนันท่านพ่อทราบหรือไม่วา่ สิงทีท่านทําเพือปกป้อง
ราชวงศ์นนั คนทีท่านปกป้องกลับระแวงในอํานาจที
ท่านนันมีอยูเ่ สียแล้ว ฝ่ าบาทให้อาํ นาจลูกสาวท่านเพือ
ให้อาํ นาจนันปกป้องราชวงศ์ หากแต่สง่ ท่านและบุตร
ชายมาอยูไ่ กลเมืองหลวง อีกทังยังทอดทิงลูกสาวอีกคน
ของท่านให้นางรับความตายโดยไม่คิดช่วยเหลืออีก
ด้วย”

32
“พ่อรูใ้ นข้อทีเจ้ากล่าวมา หากแต่เจ้าหมายความว่าเช่น
ไรกันทีว่าฝ่ าบาททรงทอดทิงเจ้า”

จากนันความจริงเรืองอาการป่ วยของอิงหลิวและเรือง
ราวต่างๆจึงถูกถ่ายทอดออกมา

“อิงเอ๋อร์ หากว่าเจ้าไม่ปรารถนาทีจะเป็ นหมอหลวงเจ้า

ก็จงทําตามใจเจ้า หากเจ้าไม่ตอ้ งการอยูใ่ นเมืองหลวง
แห่งนันหรือเจ้าอยากท่องเทียวไปทีใดเจ้าจงทําเถอะ แต่
เล็กบิดาเจ้าไม่อาจอยูด่ แู ลเจ้า เจ้าป่ วยก็ไม่อาจอยูใ่ กล้
เจ้าโดนทําร้ายก็ไม่อาจปกป้อง เช่นนันแล้วสิงทีจะทําให้
แก่เจ้าได้ คือให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอย่างทีเจ้า
ต้องการ”

33
เขารูส้ กึ เจ็บปวดนักทีไม่อาจปกป้องลูกสาวได้ ทังอํานาจ
ทีมียงั เป็ นเหตุให้ลกู ต้องลําบากอีกด้วย

“ถูกแล้วน้องพี หากปั ญหาใดตามมาในวันข้างหน้าพีจะ

รับไว้เอง”

เหม่ยหยางหลงเองก็เอ่ยออกมา เขาเข้าใจดีในเหตุผล
ของฮ่องเต้ แต่ก็อดทีจะสงสารน้องสาวตนไม่ได้ อิงหลิว
นันอ่อนแอมาแต่เล็ก หากไม่ใช่เพราะความสามารถของ
นาง ตอนนีน้องสาวเขาคนนีคงตายไปแล้ว การทีนาง
ต้องอยูใ่ กล้และทนมองหน้าคนทีคิดหวังให้นางตายโดย
ไม่อาจทําสิงใดได้ คงเป็ นเรืองลําบากน่าดู

34
“เจ้าโกรธพวกเขามากหรือไม่อิงเอ๋อร์”

ท่านแม่ทพั เอ่ยถามขึนอีกครัง อิงหลิวยิมออกมาบางๆ

ก่อนตอบผูเ้ ป็ นบิดาออกไป คําตอบของนางทําให้ทา่ น
แม่ทพั ใหญ่เข้าใจได้ไม่ยาก

เขาคือแม่ทพั ใหญ่แห่งแคว้นเหว่ย ทังชีวิตของเขารวมทัง

บรรพชนตระกูลเหว่ยจงรักภักดีมาตลอด เรืองนันไม่มี
วันเปลียนแปลง แต่เรืองของลูกสาวนันเขาก็จะปก
ป้องอย่างถึงทีสุดเช่นกัน

****

เมืออิงหลิวออกมาเดินเล่นนอกกระโจมก็พบคนร่างสูง
35
ยืนอยูไ่ ม่ไกลนัก หยางหลวนซานหันกลับมาทันทีทีมีคน
เดินเข้ามาใกล้

“ข้ามีทีหนึงอยากพาเจ้าไป”

หยางหลวนซานเอ่ยบอกก่อนจับมือนางมาขึนม้า และ
พากันควบม้าออกมาจากค่าย ม้าสองตัวเคียงคูก่ นั มา
ตามเส้นทางใกล้แนวป่ าก่อนจะลัดเลาะเข้าไปด้านใน
อยูๆ่ หยางหลวนซานก็หยุดและลงจาหลังม้า ทําให้อิง
หลิวต้องลงตามมายืนใกล้ๆกัน

“มาสิ ข้าจะพาไปดูอะไร”

36
หยางหลวนซานเอ่ยออกมาก่อนจะเดินนํานางไปทาง
หนึง

“นีคือ”

เบืองหน้าอิงหลิวคือม่านนําตกทีไหลรดหลันกันลงมา
เป็ นชันๆจากหน้าผา รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่มีด
อกหลันฮวาบานอยูต่ ามซอกผาและต้นไม้เหล่านัน

“ข้าพบทีนีครังก่อนตอนมาเยียมพีชายเจ้ากับน้องหก”

หยางหลวนซานเอ่ยบอก

37
“ทีนีสวยงามและเงียบสงบยิงนัก” อิหลิวแย้มยิมออกมา
ขณะมองดูภาพตรงหน้า

“ระหว่างทีนีกับเฉียนหยางเจ้าชอบอย่างไหนมากกว่า”

“ข้าไม่อาจตอบได้ ทังสองมีความงดงามทีต่างกัน”

หยางหลวนซานไม่เอ่ยสิงใด หากทอดสายตาไปเบือง
หน้าแทน สําหรับเขาอิงหลิวเป็ นคนทีแปลกมาก หลายๆ
อย่างในตัวนางนันดูขดั แย้งกันไปหมด ภายนอกนางดู
อ่อนหวานนุ่มนวลหากแต่ทีจริงแล้วนางกลับซ่อนความ
เข้มแข็งเด็ดเดียวไว้ นางดูออ่ นน้อยถ่อมตนก็จริงหากแต่
กลับไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใคร นางมักแสดงออกอยู่
เสมอว่าไม่ชอบอะไรทีดูออ่ นหวานนุ่มนิม หากแต่นาง
38
เองกลับชอบเฝ้ามองดอกไม้ใบหญ้า ไหนจะเจ้ากระต่าย
สีขาวทีนางมักอุม้ เล่นเสมอ อย่างตอนทีเจ้าประมุข
พรรคมารทมิฬนัน นางบอกว่าชีวิตเขานันไร้คา่ หากแต่
นางกลับยืนมือเข้าช่วยทันที ไม่ใช่เพราะเขาหรือใครเอ่ย
ขอ

“อิงหลิว ข้าขอถาม เจ้าจะอภัยให้แก่พวกเราทีทอดทิง

เจ้าในครังนันได้หรือไม่”

หยางหลวนซานทีเงียบไปนานเอ่ยถามขึนอีกครัง

“เหตุใดจึงถามเช่นนัน ”

39
“เสด็จพ่อทําเพือความมันคงของรัชทายาทและแคว้น
เว่ย ข้ารูก้ ารกระทํานันไม่ถกู หากแต่พระองค์ทาํ เพือส่วน
รวม”

หยางหลวนซานหันกลับมาจ้องหน้าอิงหลิวอย่างจริงจัง

“อิงหลิวเจ้าเป็ นลูกสาวท่านแม่ทพั ใหญ่แห่งแคว้นเหว่

ย และยังเป็ นน้องสาวของพระสนมเอกแห่งองค์ฮ่องเต้
เหว่ย หากเกิดเรืองผิดใจไปปั ญหาใหญ่อาจเกิดขึนได้”

“ข้ารูด้ ี ทีท่านถามข้าเมือครู ่ หยางหลวนซานท่านควรรู ้

ไว้ ข้าไม่ได้โกรธเรืองทีฮ่องเต้ปล่อยให้ขา้ ตายโดยไม่คิด
ช่วยเหลือ แต่ทีข้าโกรธเพราะพวกท่านคิดใช้ขา้ เป็ น
เครืองมือเพืออํานาจต่างหาก ทีข้าโกรธทีสุดคือการที
40
พวกท่านระแวงสงสัยในความภักดีของสกุลเหม่ย”

ถึงเวลานีอิงหลิวหันไปมองคนข้างๆอย่างจริงจังเช่นกัน

“ท่านคิดว่าข้าไม่รูห้ รือว่าพวกท่านคิดสิงใด ท่านพูดเอง

ว่าพีสาวข้าคือพระสนมของฮ่องเต้ ท่านทราบดีวา่ เหตุใด
พีสาวของข้าต้องถวายตัว พ่อข้ายอมให้ลกู สาวเข้าไป
อยูใ่ นทีๆมีแต่อนั ตรายทุกอย่างก้าวเพืออะไร พ่อข้ายอม
ให้ขา้ หมันหมายกับองค์ชายห้าเพราะอะไรทังทีทา่ นพ่อ
ไม่ชอบใจสกุลจางของพระมารดาองค์ชายห้า พวกท่าน
ลืมไปแล้วหรือ”

อิงหลิวยิมขืนออกมา

41
“บิดาข้ายอมเสียลูกสาวทังสองคน หนึงเพือให้ช่วยหนุน
อํานาจของฮองเฮาด้วยฐานะกุย้ เฟย อีกหนึงเพือให้ลด
ทอนอํานาจสกุลจางด้วยการขวางการเกียวดองสกุลอืน”

รอยยิมทีเคยมีหายไปจากดวงหน้า แววตาสบมองคน
ตรงหน้านิง

“ฝ่ าบาททรงเกรงองค์ชายห้ามีอาํ นาจหรือว่าทรงระแวง

อํานาจทางทหารในมือพ่อข้ากันแน่”

หยางหลวนซานมองหน้าสตรีตรงหน้าด้วยความรูส้ กึ
ยากจะอธิบาย เป็ นจริงดังทีนางกล่าว พวกเขานันทํา
ทุกอย่างเพือความมันคงของบัลลังก์ฮ่องเต้ พวกเขา
42
ระแวงในอํานาจของขุนนางทีมีมากเกินไป ระแวง
อํานาจทางทหารทีอยูใ่ นมือสกุลเหม่ย น่าขํานักทังที
ตอนนางอ่อนแอ พวกเขามองว่านางนันไร้คา่ ไม่เห็น
ความสําคัญ คิดปล่อยให้นางตายไปเพราะระแวงว่าใน
วันข้างหน้าอํานาจทหารอาจตกอยูใ่ นมือน้องห้า ทังที
อีกคนทียืนอยูข่ า้ งฮ่องเต้คือพีสาวของสตรีผนู้ ี ทังทีบิดา
และพีชายนางยอมมาอยูห่ า่ งไกลจากเมืองหลวงเพียงนี
แต่ในตอนนี ตอนทีนางนันมีความสามารถ เป็ นหมอที
เก่งกาจ พวกเขากลับร้องขอให้นางช่วย เห็นถึงคุณค่า
ของนางขึนมาเสียนี

“นันคือเหตุผลทีข้าไม่อาจรับข้อเสนอของพวกท่านได้”

อิงหลิวกล่าวออกมาในทีสุด ถือว่านางปฏิเสธตรงนีเลย

43
แล้วกัน ว่านางจะไม่ยอมรับตําแหน่งหมอหลวงทีอาจนํา
ปั ญหามาสูค่ รอบครัวของนางอีกเด็ดขาด หยางหลวน
ซานพยักหน้ารับการตัดสินใจของนาง

“นันเป็ นเหตุผลทีทําให้ขา้ มายืนอยูข่ า้ งเจ้าเช่นกันอิง

หลิว”

หยางหลวนซานเผยรอยยิมออกมา

“ข้ามาเพือปกป้องเจ้าอิงหลิว”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
__
44
บทที 24 บุรุษหน้าตาย หรือบุรุษน่าตาย!!!

อิงหลิวและหยางหลวนซานออกจากค่ายทหารในเวลา
ต่อมา โดยเลือกทีจะเดินทางผ่านหุบเขา ทังนีเพราะอิง
หลิวต้องการทีจะหลีกเลียงจากผูค้ น อีกทังพีชายของ
นางนันแนะนํามาว่า หุบเขาเป่ ยเป๋ อนันมีอะไรน่าสนใจ
ให้นางได้เทียวเล่นอีกมาก

และทังทีหยางหลวนซานมันใจว่าตนได้บอกกับเหม่
ยหยางหลงแล้วแท้ๆ ว่าตนนันอยากให้นางเดินทางด้วย
เส้นทางทีไม่ผา่ นสํานักใดๆอีก โดยเฉพาะพรรคมาร

หากแต่สองวันต่อมาหยางหลวนซานก็ได้มาเดินอยูใ่ น
เมืองเล็กๆในหุบเขาเป่ ยเป๋ อ จะอย่างไรก็ช่างเขาขอ
45
เพียงแค่อย่าได้พบคนเช่นประมุขพรรคมังกรทมิฬอีกเลย

เป่ ยเป๋ อเป็ นหุบเขาระหว่างทางทีสามารถตัดผ่านกลับไป

ยังเมืองหลวงแคว้นเหว่ยได้ ในหุบเขามีเมืองเล็กๆอยู่
อีกทังใกล้กนั นันเป็ นทีตังของสํานักชิงไฉ สํานักฝ่ าย
ธรรมะทีมีชือเสียงในยุทธภพ

อิงหลิวเดินเล่นอยูในเมืองมองดูสงต่
ิ างๆ ในขณะเดียว
กันหยางหลวนซานก็พยายามทีจะพานางเดินเลียงหอ
นางโลมและเขตตลาดมืด ซึงเขาจะให้นางรูว้ า่ มีไม่ได้
เด็ดขาด แค่นีเขาก็ไม่รูแ้ ล้วว่าในตัวนางนันซ่อนพิษอะไร
ไว้บา้ ง เขาจะไม่เสียงให้นางได้พิษมาเพิมอีกเด็ดขาด
โดยทีหยางหลวนซานไม่ได้รูค้ ิดเลยสักนิดว่าพิษทีนางมี
นันน่ากลัวกว่าพิษทีพรรคมารมีในครอบครองเสียอีก

46
หากแต่เดินได้ไม่นานนักกลับมีใครบางคนเข้ามาจับแขน
ของอิงหลิวเอาไว้เสียก่อน อิงหลิวนันตกใจทีมีคนเข้าจู่
โจมนางจึงซัดฝ่ ามืออกไปในขณะทีหยางหลวนซานนันก็
ชีปลายกระบีไปยังคนเบืองหน้า หากเมืออิงหลิวได้เห็น
ใบหน้าของคนทีโดนฝ่ ามือของนางเมือครูก่ ็ทาํ ให้นาง
มองอย่างประหลาดใจ

“หมิงเทียน เหตุใดจึงมาอยูท่ ีนีได้”

เป็ นต้าหมิงเทียนคนหน้าทนทีเอ่ยขอเป็ นสหายนางเมือ

ครังทีอยูใ่ นถํากับเด็กๆนันเอง

47
“แล้วเจ้าเล่า มาเทียวเล่นถึงทีนีเชียวหรืออิงหลิว”

ทังสองพูดคุยทักทายจนลืมไปแล้วว่ามีอีกคนยืนอยูไ่ ม่
ไกล

“คนรูจ้ กั ของเจ้าเองงันหรือ”

หยางหลวนซานเอ่ยถามขึน หากอิงหลิวไม่ได้เป็ นคน

ตอบแต่เป็ นเจ้าคนหน้าด้านในสายตานางต่างหาก

“ข้าน้อยต้าหมิงเทียน เป็ นสหายเก่าของนาง ท่านคง

เป็ นองค์ชายสีหยางหลวนซาน”

48
“เจ้ารูจ้ กั ข้าด้วยหรือคุณชายต้าหมิงเทียนเจ้าสํานักชิง
ไฉ”

หยางหลวนซานเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไป

“ย่อมต้องรูจ้ กั อยูแ่ ล้ว”

หากแต่เสียงทีตอบนันกลับดังมาจากคนอีกคนทีเดินเข้า
มาใหม่

“น้องหก ทําไม่เจ้าถึงมาอยูท่ ีนีได้”

หยางหลวนซานเอ่ยถามอย่างแปลกใจทีเห็นหยางหลวน

49
เหยาผูเ้ ป็ นน้องชายมาปรากฏกายทีนีแถมยังท่าทาง
สนิทสนมกับต้าหมิงเทียนนีอีก

“พวกเจ้าเป็ นสหายกันเช่นนันหรือ”

อิงหลิวเอ่ยถามออกมาในทีสุด และได้รบั คําตอบรับด้วย

การพยักหน้าขององค์ชายหกและคําตอบสันๆของต้าหมิ
งเทียน

อะไรกันนี เหตุใดจึงมีตวั น่ารําคาญมารวมตัวกันมาก

มายถึงเพียงนี นางเพิงจะทําใจยอมรับเพือนร่วมทาง
ของนางได้ไม่นาน นีนางยังต้องมารับมือกับองค์ชายหก
จอมกะล่อนไหนจะต้าหมิงเทียนอีก การท่องเทียวใน
เมืองเป่ ยเป๋ อของนางดูทา่ จะไม่สงบสุขเสียแล้ว
50
***

หลังจากทีทังหมดได้พบกันและได้ทาํ ลายความฝันของ
อิงหลิวทีมีแล้ว ต้าหมิงเทียนจึงชวนทุกคนไปพักทีสํานัก
ของตน

และนางก็ได้รูว้ า่ องค์ชายหกหยางหลวนเหยานัน เดิน

ทางออกจากเมืองหลวงหลังจากทีหยางหลวนซานเดิน
ทางออกมาตามหานางได้ไม่นานนัก และมาพักอยูก่ บั
ต้าหมิงเทียนได้ระยะหนึงแล้ว อีกอย่างทีได้รูก้ ็คือ หยาง
หลวนเหยาในตอนนีนันมีอีกฐานะหนึงคือรองเจ้าสํานัก
ชิงไฉ ซึงเป็ นผลจากการทีเขานันชอบหายออหมาจากวัง
หลวงบ่อยๆ เพือมาช่วยต้าหมิงเทียนผูเ้ ป็ นสหายจัดการ

51
กับคนทรยศในพรรค

เนืองจากช่วงก่อนนันเจ้าสํานักคนก่อยซึงก็คือบิดาของ
ต้าหมิงเทียนนันตายไปจําแหน่งเจ้าสํานักจึงตกเป็ นของ
ต้าหมิงเทียน หากแต่มีคนในพรรคบางคนต้องการตังตัว
เป็ นใหญ่จงึ คิดกําจัดต้าหมิงเทียน ซึงเป็ นสาเหตุให้เขา
โดนทําร้ายและได้พบกับอิงหลิว

“เชิญพักผ่อนตามสบายเถอะนะ องค์ชายสี อิงหลิว

ด้านหลังเรือนพักหลังนันมีบอ่ นําพุรอ้ นอยูห่ ากพวกท่าน
ต้องการจะไปแช่ทีนันก็ได้ ข้าจะบอกคนของข้าให้เปิ ด
ทางให้”

ต้าหมิงเทียนเอ่ยบอกทังสองเมือนําทางมายังเรือน
52
รับรองหลังใหญ่ทีมีองค์ชายหกพักอยูก่ ่อนหน้าเช่นกัน
แม้เขาจะอยากพูดคุยกับอิงหลิวอีกหน่อยหากแต่เขารูด้ ี
ว่าอิงหลิวนันไม่ชอบให้ใครวุน่ วายกับนางนัก อีกทังนาง
เพิงเดินทางมาถึง จึงอยากให้นางได้พกั ผ่อนเสียก่อน

“ขอบคุณท่านประมุขต้าหมิงเทียนมาก ท่านเรียกข้าว่า
หลวนซานก็ได้ อย่างไรท่านก็เป็ นสหายของน้องหกและ
อิงหลิว”

หยางหลวนซานเอ่ยบอกคนตรงหน้า ตอนนีไม่ได้อยูใ่ น
วังหลวง อีกทังเขาต้องการใช้ชีวิตอย่างเช่นคนธรรมดา
จึงไม่ตอ้ งการให้อีกคนนันคํานึงถึงฐานะมากนัก

53
“เช่นนันท่านจงเรียกข้าว่าหมิงเทียนเช่นทีหยวนเหยา
และอิงหลิวเรียกเถอะ”

หลังจากทีคนทังคูส่ ร้างความสนิทสนมจนเป็ นทีพอใจ

แล้วจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อนเสียที อิงหลิวนันหลังจาก
ทีนอนกลิงไปกลิงมาบนเตียงแล้วกลับไม่รูส้ กึ อยากนอน
สักนิดจึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง สาวเท้าไปตาม
ทางเดินระหว่างเรือนผ่านสวนไม้ประดับไปยังด้านหลังที
ต้าหมิงเทียนบอกว่ามีบอ่ นําพุอร้อนอยู่

อิงหลิวรูส้ กึ อย่างแช่นาร้
ํ อนเพือให้รา่ งการคลายความ
เมือยล้าจากการขีม้ามาหลายวัน บ่อนําพุทีว่ามีขนาด
ใหญ่มากพอสมควร ต้าหมิงเทียนโชคดีจริงๆทีมีทีแบบนี
ในครอบครอง

54
อิงหลิวค่อยๆปลดเสือผ้าบนกายออกจนหมด
ร่างงามของอิงหลิวก้าวลงไปในบ่อนําพุรอ้ นเบืองหน้า
นําพุนีมีความลึกเพียงแค่สะโพกนางเท่านัน ความร้อน
ของนําในบ่อทําให้อิงหลิวรูส้ กึ ผ่อนคลาย
อิงหลิวขยับกายไปใกล้กบั โขดหินใหญ่กอ้ นหนึงในสระ
นางหันหลังพิงหินก้อนนันก่อนหลับตาลงอย่างผ่อน
คลาย

“สบายหรือไม่”

เสียงหนึงดังขึนมาจากทางด้านหลังโขดหินทีนางพิงอยู่
ทําให้อิงหลิวสะดุง้ ตกใจลืมตาขึนทันที นางไม่กล้าหัน
กลับไปมอง แต่ตอ่ ให้นางไม่มองอีกด้านของโขดหินนาง
55
ก็จดจํานําเสียงนันได้ดี

“ห..หยางหลวนซาน ท่านมาตังแต่เมือไหร่”

อิงหลิวเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก เนืองจากลางสังหรณ์
บางอย่างของนางเริมทํางาน

“ข้ามาถึงก่อนหน้าเจ้าสักพัก”

คําตอบทีได้ทาํ ให้ใบหน้างามร้อนผ่าว ผิวทีแดงเพรา

พไอร้อนของนําพุรอ้ นยิงแดงเข้าไปอีก นางรีบเอ่ยบอก
คนด้านหลังทันที

56
“เจ้าห้ามหันมาทางข้าเด็ดขาดนะ”

อิงหลิวเอ่ยสังอีกคน และลุกจะออกจากบ่อนําพุนนทั
ั นที
หากแต่ดว้ ยความรีบร้อนของนางทําให้นางร่างเกิด
อาการหน้ามืดขึนร่างนันทรงตัวไม่อยูท่ าํ ให้ลม้ ไปด้าน
ข้างทันที

“ว๊าย”

อิงหลิวหลับตารอรับผลทีตามมาด้วยนางไม่อาจพยุงร่าง
ตนได้ทนั แน่ หากแต่กลับรูส้ กึ ได้ถถึงอ้อมแขนทีรัดร่าง
นางไว้ไม่ให้ลม้ จมลงไปในนําพุนนั

57
เมือตังสติได้ ใบหน้านันจึงมองคนตรงหน้าทีบัดนีใบ
หน้าหล่อเหลาอยูใ่ กล้เพียงคืบ อีกทังลําแขนแกร่งนันยัง
โอบรัดร่างเปลือยเปล่าของนางไว้ ยังดีทีร่างของนาง
และหยางหลวนซานนันจมอยูใ่ ต้นาํ อีกทังไอร้อนทีแผ่
จากผิวนํานันช่วยบดบังร่างกายทังสองไว้

เสียทีไหนเล่า แค่นีมันจะไปช่วยอะไรได้ในเมือร่างกาย
ของทังนางและหยางหลวนซานต่างเปลือยเปล่าทังคูอ่ ีก
ทังแนบชิดกันเช่นนี ใบหน้างดงามนันแดงยิงกว่าผลอิง
เถา

อิงหลิวรีบผละออกจากอ้อมกอดนัน และคนตรงหน้าก็
ยอมปล่อยออกแต่โดยดี

58
“ระวังหน่อย แช่นาร้
ํ อนไม่ควรรีบลุกเกินไป”

หยางหลวนซานเอ่ยเตือนเบาๆ

“ข้ารูแ้ ล้ว และขอบคุณ”

อิงหลิวตอบรับเสียงเบา หยางหลวนซานทีได้ยินก็เลิกคิว
ขึนเอ่ยถามซํา

“เจ้าว่าอะไรนะ”

อิงหลิวทีรูว้ า่ คนตรงหน้าจงใจจะแกล้ง ก็รบี บอกออกไป

ทันที

59
“ข้าจะขึนแล้ว” ใบหน้านันแดงกลําหนักกว่าเดิม

“ก็ไปสิ” คนตรงหน้ากล่าวบอกนางทังๆทียังจ้องหน้าอยู่
อย่างนัน

“เจ้าก็หนั ไปสักทีส”ิ อิงหลิวตะโกนใส่หน้าคนตรงหน้า

เสียเลยเมือเห็นท่าทางราวกับว่าจะกลันแกล้งนางไม่เลิก
นางมารอย่างข้าก็อายเป็ นเหมือนกันนะ

หยางหลวนซานกระตุกมุมปากน้อยๆ ก่อนหันหลังกลับ
ไป

60
“ค่อยๆลุกล่ะ”

เสียงนันเอ่ยเตือนออกมาเบาๆ อิงหลิวค่อยลุกขึนจากนํา
ก่อนเดินไปสวมเสือผ้าทีวางไว้ขา้ งสระ อับอายนันคือสิง
ทีนางรูส้ กึ ในตอนนี ทําไมต้องอยากจะมาแช่นาร้
ํ อนตอน
นีด้วย

หลังจากผ่านเหตุการณ์น่าอายของอิงหลิวแล้ว ต้าหมิ
งเทียนได้ให้สาวใช้มาตามทุกคนไปทานอาหารเย็นที
เรือนใหญ่ ทังสีพูดคุยกันอย่างปกติ หากแต่อิงหลิวนัน
แทบจะไม่มองหน้าหยางหลวนซานเลย หยางหลวนซาน
รอบยิมขบขัน นึกถึงนางในตอนนันก็รูส้ กึ เอ็นดูไม่นอ้ ย
ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เห็นสีหน้าแดงระเรือและกิรยิ าเขิน
อายของนาง หากอยูๆ่ หยางหลวนเหยาทีเหมือนจะนึก

61
อะไรขึนมาได้จงึ เอ่ยถามผูเ้ ป็ นพีชายออกไป

“ได้แช่นาร้
ํ อนรูส้ กึ อย่างไรบ้างเสด็จพี”

หยางหลวนซานนันตอบออกไปทันทีอย่างไม่คิดอะไร

“ก็ขาวและนุ่มมือดี”

ประโยคทีได้ยินทําเอาอิงหลิวหันขวับกลับไปมองทันที
หากแต่องค์ชายหกทีไม่เข้าใจเอ่ยถามอีกครังอย่างงุนงง

“เสด็จพีตรัสว่าอย่างไรนะ ข้าฟั งไม่ชดั ”

62
พีชายเขากล่าวอะไรกัน หรือพีชายจะหมายถึงไอขาวๆ
ของนําในบ่อทีลอยขึนมา แต่น่มุ มือนีคืออะไร หมายถึง
แช่แล้วผิวนุ่มขึนเรอะ

“ข้าบอกว่าแช่แล้วรูส้ กึ ผ่อนคลายดี”

แม้มนใจว่
ั าไม่ใช่ประโยคทีได้ยินในคราแรก แต่องค์ชาย
หกไม่คิดติดใจอะไร เขาไม่อยากมานังตีความในคําพูด
ของพีชายคนนีให้เหนือยใจ

“เช่นนันก็ดีแล้ว ข้าดีใจทีท่านชอบ แล้วเจ้าเล่าอิงหลิว

ได้ไปลองแช่นาพุ
ํ รอ้ นบ้างหรือยัง”

63
ต้าหมิงเทียนกล่าวกับหยางหลวนซานก่อนจะหันมาถาม
อิงหลิวท่ามกลางสายตาจับจ้องอีกสองคู่ หากแต่คาํ
ตอบทีได้รบั คือ

“ข้าไม่ชอบแช่นาพุ
ํ รอ้ น”

***

หลังจากเหตุการณ์น่าอายเกิดขึนในวันนัน อยูๆ่ ในวันรุง่

ขึนก็เกิดเหตุบางอย่างขึนกับต้าหมิงเทียน ทําให้ทกุ คน
ในสํานักวุน่ วายไปหมด เมืออยูๆ่ ต้าหมิงเทียนนันเกิด
ท้องเสียอย่างรุนแรงตังแต่เช้าจรดเย็น

หยางหลวนซานทีเห็นทุกคนวุน่ วายกันไปหมดแต่ไม่เห็น
64
คนอีกสองคนเลย จึงเอ่ยถามคนในสํานักขึน

“รองเจ้าสํานักอยูท่ ีใด”

เมือได้ยินคําถามนันหมอประจําสํานักก็เอ่ยด้วยสีหน้า
หนักใจ

“ท่านรองเจ้าสํานักนันตืนเช้าขึนมาใบหน้าบวมไปหมด
สาเหตุน่าจะมาจากพิษบางอย่าง ตอนนีนอนพักอยูใ่ น
ห้องขอรับ”

หยางหลวนซานรูส้ กึ สะกิดใจบางอย่าง หากยังไม่ทนั

เอ่ยถามถึงอีกคน เขากลับรับรูไ้ ด้ถงึ อาการบางอย่างที

65
เกิดขึนกับตน เมืออยูเ่ ขาก็เกิดหน้ามืดขึนมา ภาพตรง
หน้าพล่าเบลอไปหมด ก่อนสติของหยางหลวนซานจะ
ดับวูบลงท่ามกลางความตืนตกใจของทุกคน

หยางหลวนซานสลึมสลือตืนในเวลาต่อมาไม่นานก็พบ
ว่าตนนอนอยูบ่ นเตียงในห้องพักทีเรือนรับรอง หาก
ความรูส้ กึ แปลกๆแล่นขึนมาจนทําให้ตอ้ งมองสํารวจตัว
เอง เมือได้เห็นผืนแดงทีเต็มตัวไปหมด หยางหลวนซาน
ก็รูไ้ ด้ทนั ทีถงึ สาเหตุของอาการทีตนนันประสบอยูใ่ น
ตอนนี อาจรวมไปถึงอีกสองคนด้วย

“เหม่ยอิงหลิว!”

ไม่ผิดแน่ นางมารน้อยนันวางยาเขาอีกแล้ว
66
_____________________________
_____________________________
_____________________________
___
บทที 25 เทียว

ในระหว่างทีทุกคนในสํานักกําลังวุน่ วายอยูน่ นั อิงหลิว

กลับมาเดินเล่นอย่างสบายใจอยูใ่ นตลาดในเมืองแทน
เหตุการณ์ทีเกิดขึนทังหมดนันเป็ นฝี มือของนางเอง ก็
ใครใช้ให้คนพวกนันทําให้นางไม่พอใจเล่า

จะโทษนางไม่ได้ ก็ใครใช้ให้ตา้ หมิงเทียนอนุญาตให้นาง

ไปแช่นาพุ
ํ รอ้ นทีนันกันเล่า นันเป็ นสาเหตุทีทําให้เกิด
เรืองน่าอายขึนกับนางและบุรุษหน้าตายผูน้ นั ส่วนหยาง

67
หลวนหลงใครใช้ให้เขาเอ่ยถึงเรืองแช่นาพุ
ํ รอ้ นเส็งเคร็ง
นันกัน เขาทําให้นางต้องนึกถึงเรืองน่าอายนันอีกครังเอง
ช่วยไม่ได้ถือว่าพวกเจ้าโชคร้ายเองก็แล้วกันทีเผลอไป
กินอาหารไม่สะอาดเข้า

อิงหลิวทีตอนนีเดินอยูค่ นเดียวนันเหลือบไปเห็นสถานที
แห่งหนึงเข้า ทําให้อดทีจะนึกตอนอยูซ่ ีเซียไม่ได้ สถานที
นันก็คือหอนางโลมนันเอง คิดแล้วก็ขดั ใจเล็กน้อย นางรึ
อุตส่าห์ชวนแล้วชวนอีก แต่หยางหลวนซานกลับไม่ยอม
เข้าไป

วันนีแหละปราศจากตัวเกะกะทังหลายนางจะต้องเข้าไป
ให้ได้ อิงหลิวยิมออกมาอย่างนึกสนุกก่อนทีนางจะ
เหลือบไปเห็นร้านเสือร้านหนึงเข้า จะเข้าหอนางโลม

68
เป็ นหญิงคงไม่ดีนกั แต่หากเป็ นชายก็ไม่ใช่เรืองแปลก
อะไร

อิงหลิวในคราบคุณชายน้อยเจ้าสําราญในมือถือพัดที
เพิงได้มาตอนเดินผ่านร้านของท่านยายผูห้ นึง ก้าวเท้า
เข้าไปยังจุดหมายของนางทันที

เมือเข้ามายืนอยูห่ น้าหอนางโลม หญิงสาวทียืนต้อนรับ

แขกอยุด่ า้ นหน้าก็รบี เดินเข้ามาต้อนรับทันที

“คุณชายท่านนี ข้าไม่เคยเห็นหน้าท่านมาก่อน ท่านคง

ไม่ใช่คนเมืองเป่ ยเป๋ อใช่หรือไม่เจ้าคะ”

69
สาวงามในชุดสีแดงเอ่ยถามขณะมือนันเอือมหมายจะ
สัมผัสแผ่นอกของอิงหลิว หากแต่นางนันเบียงกายหลบ
น้อยๆไม่ให้ดเู สียมารยาท แน่ละ่ หากให้สมั ผัสก็โดนจับ
ได้กนั พอดี

“ข้าเดินทางผ่านมาทีนีเพียงเท่านัน แต่ได้ยินว่าทีนีมี
สาวงามมากมาย ข้าจึงอยากมาเปิ ดหูเปิ ดตา”

นางภูมิใจในตัวเองนิดๆทีสามารถแสดงท่าทางเจ้า
สําราญเช่นเฉินคุนออกมาได้ยอดเยียมเช่นนี

“เช่นนันให้ฉิงเอ๋อร์พาคุณชายเข้าไปด้านในดีหรือไม่”

70
สาวงามผูน้ นกล่
ั าวแล้วลากอิงหลิวเข้าไปด้านในทันที
สิงทีอิงหลิวได้เห็นนันคือสาวงามมากมายในเสือผ้าบาง
เบาทีเดินกรีดกรายไปทัว แน่นอนว่าบุรุษก็มากมายจน
แทบจะเดินชนกันอยูแ่ ล้ว ตรงกลางมีลานกว้างยกพืนสูง
อยู่ บนนันมีหญิงสาวกําลังร่ายรําด้วยท่าทางเย้ายวน ที
ชันสองของหอนางโลมมีหอ้ งทีสําหรับชมการแสดงอยู่
หากแต่แยกเป็ นห้องๆเพือความเป็ นส่วนตัว ส่วนชันสาม
น่าจะเป็ นห้องทีให้แขกหาความสําราญกับสตรีเหล่านี
อิงหลิวถูกพามาหาสตรีนางหนึงแม่จะดูมีอายุหากแต่
ความงามนันยังคงมีให้เห็น

“ท่านแม่”

ฉิงเอ๋อร์หรือสตรีทีพาอิงหลิวเข้ามาเอ่ยเรียกคนตรงหน้า

71
คนผูน้ ีคงเป็ นแม่เล้าของเหล่านางคณิกาเหล่านี

“อ้อ ฉิงเอ๋อร์ คาราวะคุณชายท่าน ไม่ทาบว่าคุณชาย

สนใจเด็กๆคนไหนเป็ นพิเศษหรือไม่”

ท่านแม่ของเหล่าสาวงามหันมามองคนของตัวเอง ก่อน
เอ่ยทักอิงหลิวด้วยรอยยิมหวานหยดย้อยทีใช้ตบทรัพย์
บุรุษมากมายเข้ากระเป๋ า

“แล้วทีนีมีอะไรทีน่าสนใจบ้างเล่า”

อิงหลิวก็เล่นไปตามบทคุณชายเจ้าสําราญพูดด้วยรอย
ยิมกรุม้ กริม หากต้นแบบของนางมาเห็นยังต้องปรบมือ

72
ให้

“คุณชายถ้าเช่นนันเชิญท่านด้านบนดีหรือไม่ อีกสักครู ่
จะมีการแสดงของสาวๆ แล้วท่านจะได้รูว้ า่ ทีนีมีสงใดให้
ิ
ท่านสนใจ”

“555 เช่นนันข้าจะคอยดู หากน่าสนใจจริงดังท่านว่า

ข้าย่อมมีของตอบแทนท่านอย่างงาม”

อิงหลิวเดินตามฉิงเอ๋อร์ผนู้ นขึ
ั นมาทีชันสองทันทีหลัง
จากทีเอ่ยให้แม่เล้าผูน้ นตาลุ
ั กวาวแล้ว ห้องทีอิงหลิวเข้า
มานันอยูต่ ิดตรงกลางพอดี ไม่นานนักการแสดงของ
เหล่าสาวงามก็เริมขึนอิงหลิวนังมองอย่างสนใจ ช่างเป็ น
การแสดงทีเอาไว้หลอกล่อบุรุษโดยแท้ นังชมการแสดง
73
หลายชุดจบไป จนอิงหลิวแทบจะเคลิมหลับอยูแ่ ล้ว
หากแต่เสียงแหลมๆติดจะหวานเลียนดังขึนเสียก่อน
เรียกสายตาอิงหลิวทีหรีปรือให้มองไปยังด้านล่าง ทันที
ทีเจ้าของเสียงแหลมๆลงจากลานกว้างด้านล่าง ก็
ปรากฏร่างบอบบางของสตรีนางหนึงในชุดผ้าบางเบาดู
เย้ายวนตาใบหน้านันปิ ดด้วยผ้าคลุม่ ครึงหนึง เปิ ดให้
เห็นดวงตาคมหวาน

งดงาม นันคือความรูส้ กึ ของอิงหลิว สตรีทีร่ายรําอยูด่ ู

ท่าคงเป็ นนางโลมอันดับหนึงของทีนีแน่

แต่วา่ ข้าเองก็เป็ นสตรีเช่นนีจะดูน่าสนใจสําหรับข้าได้

อย่างไรเล่า

74
หากขณะทีอิงหลิวจับจ้องการแสดงด้านล่างอยูน่ นั สาย
ตาของนางก็สบเข้ากับดวงตาเย้ายวนของสาวงามผู้
กําลังร่ายรําเข้า เมืออีกฝ่ ายส่งยิมให้นางจึงส่งยิมละมุน
ทีจํามาจากหยางหลวนหลงตอบกลับสาวงาม ร่างนัน
หลุบตาร่ายรําจนจบ

ขณะอิงหลิวนังเท้าคาง หาวแล้วหาวอีกในหอนางโลม
อยูน่ นสามบุ
ั รุษผูโ้ ชคร้ายเพราะกินอาหารทีไม่สะอาด
ต่าง**ลังวุน่ วายกับการออกตามหาตัวอิงหลิว แม้
สภาพต่ละคนจะดูไม่ดีนกั หากแต่เรืองนีถือเป็ นเรืองเร่ง
ด่วน เพราะดูทา่ ทางว่าหากพวกเขาอยากจะหายจาก
อาการป่ วยครังนีต้องให้ผวู้ างยาเป็ นคนแก้เท่านัน

“เจ้าว่านางจะไปทีใด หมิงเทียน”

75
หยางหลวนเหยาเอ่ยถามขึนขณะทีกําลังเดินอยูใ่ นตลาด
ยามคําคืนกลางเมืองเป่ ยเป๋ อ

“ข้าเองก็ไม่อาจบอกได้ แต่ตอนทีข้าได้อยูร่ ว่ มกับนาง

ครังนัน นางเป็ นคนทีไม่ชอบความวุน่ วายยิงนักหากแต่
นางกลับชอบออกเดินทางท่องเทียวเสียนี แล้วท่านเล่ามี
ความเห็นอย่างไร”

ต้าหมิงเทียนหันไปถามความเห็นกับหยางหลวนซาน
แทน

“นางเป็ นคนทีคาดเดาได้ยากยิงนัก ข้าเองก็ไม่อาจบอก

76
ได้เช่นกัน”

หยางหลวนซานตอบออกไป ขณะนันเองเท้าของหยาง
หลวนซานกลับหยุดชะงักอยูก่ บั ที เมือสายตาเหลือบไป
เห็นอาคารทีตังอยูเ่ บ้องหน้า ความทรงจําบางอย่างเด่น
ชัดเข้ามาทันที ขณะทีอีกสองคนหันมามองคนทียืนนิง
อย่างแปลกใจ

“มีอะไรหรือเสด็จพี”หยางหลวนเหยาถามขึน พลางมอง
ตามสายตาของผูเ้ ป็ นพีชายไป

หวังว่าเจ้าคงจะไม่ทาํ อย่างทีข้าคิดนะเหม่ยอิงหลิว

77
ในขณะเดียวกันอิงหลิวในคราบคุณชายน้อยนันก็กาํ ลัง
นังเผชิญหน้ากับสาวงามผูห้ นึง ไม่ใช่แค่สาวงาม
ธรรมดาหากแต่เป็ นสาวงามอันดับหนึงแห่งเป่ ยเป๋ อ
และเป็ นนางโลมอันดับหนึงของทีนีด้วย

“คุณชายให้ขา้ รินสุราให้ทา่ นดีหรือไม่”

เจ้าเจียนผิงเอ่ยถามคนตรงหน้าขณะทีมือบางนันเทนํา
ชาลงในถ้วยให้แก่คนตรงหน้าแล้ว

“ก็ดี”

อิงหลิวทีไม่เคยกลัวสิงใด หากในเวลานีนางกลับรูส้ กึ ขน

78
ลุกแปลกๆยามเห็นรอยยิมหวานของสตรีตรงหน้า

อิงหลิวไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดสตรีตรงหน้าจึงต้องเลือก
เข้ามาในห้องนีด้วย สาวงามผูน้ ีเป็ นนางโลมทีมีคา่ ตัง
แพงทีสุด และนางจะเลือกแขกเอง แล้วเหตุใดถึงได้มา
เลือกนางกันเล่า

อิงหลิวทีกําลังก้มหน้าครุน่ คิดอยูน่ นกลั

ั บต้องสะดุง้ สุด
ตัวขึนเมืออยูๆ่ สาวงามทีเดิมนังอยูอ่ ีกฝังของโต๊ะกลับ
ขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะเกยตัก พร้อมจอกสุราในมือ
บางทียืนจ่อกับริมฝี ปากบางของอิงหลิว ไหนจะใบ
หน้าทีโน้มเข้ามาใกล้จนแทบจะชิดกัน

“คุณชายสุราเจ้าค่ะ”
79
เจ้าเจียนผิงมองสบตาคนตรงหน้าอย่างหวานซึง นาง
เป็ นนางโลมอันดับหนึงทีได้ชือเย่อหยิงยิงนัก หากนาง
ไม่ถกู ใจไม่วา่ ชายผูน้ นจะเป็
ั นใครนางก็ไม่สน หากแต่
คุณชายตรงหน้ากลับทําให้นางรูส้ กึ ถูกใจตังแต่แรกสบ
ตา

อิงหลิวรีบเอือมมือไปฉวยจอกเหล้าในมือของสาว
งามอย่างรวดเร็วพร้อมทังเบียงตัวออกห่าง หากแต่
สตรีตรงหน้ากลับคว้าสาบเสือนางไว้ พร้อมร่างงามที
เกยบนตักนางแล้ว ใบหน้านันค่อยๆขยับเข้าใกล้อีกครัง
ทีละนิดๆจนอิงหลิวต้องเบียงหน้าหลับตาปี

นางคิดผิดเองทีเข้ามาทีนี นางผิดเองทีปลอมตัวได้แนบ

80
เนียนขนาดนี หากแต่นางแค่อยากดูวา่ หอนางโลมมี
อะไรน่าสนใจมิใช่วา่ อยากเป็ นทีสนใจของนางโลมเช่นนี

ในขณะทีอิงหลิวนันกํามือแน่นและคิดจะจัดการคนตรง
หน้าด้วยผงยาสลบนันเอง ร่างทีเกยอยูบ่ นตัวนางกลับ
ลุกห่างออกไป เมือความรูส้ กึ หนักกายหายไป อิงหลิว
จึงรีบลืมตาขึนมองและนางก็ได้พบกับเรืองทีหนักใจแทน

เมือในห้องทีนางอยูข่ ณะนีไม่ได้มีเพียงนางและสาวงาม
หากแต่มีบรุ ุษอีกสามคนยืนอยูด่ ว้ ย สาวงามที
ถูกกระชากตัวออกจากอิงหลิวนันรูส้ กึ ทังงุนงง ทังตกใจ
และไม่สบอารมณ์ทีมีคนเข้ามาขัดจังหวะนาง หากทันที
ทีหันไปมองผูเ้ ข้ามาใหม่นนก็
ั พบกับบุรุษรูปงามอีกสาม
ทีแม้สภาพจะดูแปลกๆไปบ้างก็ตาม ทีสําคัญหนึงในนัน

81
คือต้าหมิงเทียนเจ้าสํานักชิงไฉ นางจึงได้แต่ระงับ
อารมณ์รกั ษามารยาทไว้ อย่างไรคนผูน้ ีก็เป็ นผูท้ ีมี
อํานาจผูห้ นึงในเป่ ยเป๋ อ อีกทังยังเคยแวะเวียนมาหอ
นางโลมแห่งนีอยูบ่ อ่ ยครัง

“คุณชาย พวกท่าน..”

เจ้าเจียนผิงกําลังจะเอ่ยปากถามกับคนเหล่านันว่ามีเหตุ
อันใดทีเข้ามาขัดจังหวะเช่นนี หากยังไม่ทนั ได้เอ่ยปาก
หยางหลวนซานกลับเอ่ยขัดขึนเสียก่อน

“ขออภัยแม่นาง หากแต่เรามีเรืองด้วนต้องคุยกับสหาย
ท่านนี ขอตัว”

82
พูดจบหยางหลวนซานก็ฉดุ ดึงอิงหลิวทีนังอยูใ่ ห้ลกุ
ตามออกไปทันที ส่วนอีกสองคนทีตามมานันก็ได้แต่เดิน
ตามออกไปอย่างมึนงง ใหนว่าจะมาหาอิงหลิว แล้วเหตุ
ใดพีชายของเขาจึงได้มาเจอสหายแทนเล่า หยางหลวน
เหยามองตามอย่างมึนงง

เมือเดินพ้นออกมาจากหอนางโลมได้ไม่นาน ต้าหมิ
งเทียนก็กา้ วเข้ามาขวางหน้าหยางหลวนซานกับบุรุษ
แปลกหน้าไว้ แล้วเอ่ยถามขึน

“องค์ชายท่านจะไปทีใด เราควรจะไปตามหาอิงหลิวมิ
ใช่หรือ”

83
หยางหลวนซานมองคนทีเข้ามาถามนิงๆ ก่อนจะหัน
กลับไปมองคนทีเขาพามาทีกําลังยิมออกมาอย่างขบขัน
จึงได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ไม่จาํ เป็ นแล้วล่ะ”

เหตุใดกันเล่าเสด็จพี หากไม่ตามหานางเราจะเอายาแก้
พิษได้จากทีใด อีกอย่างนีก็ดกึ มากแล้วอาจเกิดอันตราย
กับนางได้”

หยางหลวนเหยาทีได้ยินพีชายตนพูดเช่นนันออกมาจึง
เข้ามาขวางพีชายของตนไว้เช่นกัน หยางหลวนซานนัน
ได้แต่หนักใจ นีพวกเจ้าตาถัวจนไม่รูเ้ ลยหรือว่าคนทียืน
ตรงหน้าเป็ นใคร
84
“นางก็อยูต่ รงนีแล้วพวกเจ้ายังต้องเกรงอันตรายอันใด
อีกเล่า ข้าว่าแทนทีจะห่วงนางห่วงผูอ้ ืนจะดีกว่า”

เมือได้ยินคํานันทังสองก็ขมวดคิวอย่างสงสัย พลางมอง
ซ้ายขวาเพือหาอิงหลิวไปด้วย

“ท่านหมายความว่าอย่างไร”

เมือได้เห็นทังสองยังมึนงงไม่เลิกอิงหลิวทีเริมเมือยแล้ว
จึงเอ่ยขึนเพือตัดปั ญหา นางจะได้กลับไปพักผ่อนเสียที
ตอนนีเหนียวตัวยิงนักนางอยากกลับไปอาบนําชําระ
กลินแปลกๆจากเครืองหอมทีติดตัวนางมาจากหอนาง

85
โลมเสียที

“ขอโทษเจ้าทังสองทีทําให้เป็ นห่วง แต่วา่ ข้าปลอดภัยดี

อย่างทีเห็น”

เสียงหวานทีออกจากปากบุรุษรูปงามตรงหน้าทําให้อีก
สองคนนันตกใจ

“เจ้า คืออิงหลิวหรือ”

ต้าหมิงเทียนถามขึนอย่างตกตะลึง เมือได้รูว้ า่ บุรุษรูป

งามทีหยางหลวนซานพาออกมาจากหอนางโลมคืออิง
หลิว

86
“ใช่ เป็ นข้าเอง”

เมือได้รบั คํายืนยันว่าข้านีแหละอิงหลิวตัวจริงเสียงจริง
ทังสองก็ได้แต่นิงอึงไป จากสาวงามเป็ นบุรุษรูปงามอัน
นีพวกเขาพอจะเข้าใจ หากแต่สาวงามทีไปเทียวหาสาว
งามนันมันคืออะไร นีนางเป็ นสตรีเช่นไรกันแน่

หยางหลวนซานนันได้แต่ถอนหายใจทิงไปอย่างเหนือย
อ่อน อ่อนแรงเพราะถูกพิษยังไม่พอยังต้องมาเหนือยใจ
กับความซุกซนของนางอีก

“ในเมือรูแ้ ล้ว ข้าว่าเราก็ควรจะกลับกันได้เสียที”

87
หยางหลวนซานเอ่ยขึนอีกครังก่อนจะออกเดินโดยฉุดมือ
อิงหลิวไปด้วย และนันทําให้อิงหลิวทีกําลังขบขันกับท่า
ทางของสองบุรุษเพิงรูส้ กึ ตัวว่าข้อมือบางของนางนันถูก
เกาะกุมด้วยมือหนาของอีกคนอยูต่ ลอดเวลาตังแต่ที
ออกจากหอนางโลมยังไม่คายออกแม้แต่นอ้ ย

_____________________________
_____________________________
_____________________________
____
บทที 26 ผูม้ าเยือน

88
เมือกลับมาถึงสํานัก หยางหลวนซานก็ให้อิงหลิวมอบ
ยาถอนพิษมาให้ ซึงอิงหลิวก็ยอมมอบให้แต่โดยดี ถือ
ว่าตอบแทนทีเขาเข้าไปพานางออกมาจากเงือมือของ
สาวงามผูน้ นก็
ั แล้วกัน

หลังจากได้ยาถอนพิษแล้วสามบุรุษหนุ่มก็หายจาก
อาการป่ วยอันน่ารันทดอย่างรวดเร็ว ผ่านมาสามวันอิง
หลิวยังคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในสํานักชิงไฉเช่นเดิม
หากแต่คนอืนจะสงบหรือสุขหรือไม่นนนางไม่
ั อาจรูไ้ ด้

ในทุกๆวันต้าหมิงเทียนต้องออกตามหาอิงหลิวเพือให้มา
แก้สงที
ิ นางทําไว้หรือไม่ก็ตอ้ งเตรียมคนให้พร้อมไว้
ตลอดเวลา

89
เมืออยูๆ่ ก็เกิดไฟไหม้คอกม้าเพราะอิงหลิวอยากจะลอง
ทําไก่อบฟาง แต่เมือไม่มีฟางในโรงครัวให้อบนางจึงไป
อบทีคอกม้าแทน หรืออยูๆ่ สระบัวก็กลายเป็ นสระนํา
แข็งเพราะอิงหลิวเกิดอยากจะได้ดอกบัวเอามาใส่แจกัน
แต่ก็ถือว่าโชคดีทีสระนันไม่มีปลาอยูน่ นก็
ั เพราะนางอีก
นันแหละทีเอาปลาเหล่านันไปใส่ไว้ในถังนําในห้องนาง
แทนเพราะนางอยากจะตืนขึนมาเลียงปลาในตอนเช้า

หากแต่ทีหนักสุดคงเป็ นการทีนางนันปล่อยปราณออก
มาทําให้หิมะตกหนักตลอดทังคืนเพราะนางอยากจะได้
ตุ๊กตาหิมะ แต่ตอ้ งเป็ นตุ๊กตาทีเคลือนไหวได้ แล้วก็
เดือดร้อนไปถึงพ่อบ้านและศิษย์ในสํานักมีต้องตัวแข็ง
ทือเพราะนางซัดปราณหิมะเข้าปกคลุม จนต้าหมิงเทียน
นันต้องมาขอให้นางเลิกเล่นหิมะเสียที

90
และวันนีถือว่าเป็ นวันทีดีทีสุดเพราะยังไม่มีเรืองอันใดน่า
ปวดหัวเกิดขึน ด้วยฝนเกิดตกอย่างหนักมาตังแต่เช้า
และอิงหลิวนันบอกว่าเวลาทีฝนตกนางจะหมดอารมณ์ที
จะทําสิงใด นอกจากนอนกลิงบนตียง วึงนันถือเป็ นเรือง
ดีทีทําให้ทกุ คนอยากจะให้ฝนตกในทุกๆวัน

หยางหลวนเหยาเดินเข้ามาในห้องโถงของเรือนใหญ่
หลังจากทีพ่อบ้านไปตามเนืองด้วยมีสารจากวังหลวงส่ง
มาถึงหยางหลวนซาน และเขาต้องการให้หยางหลวน
เหยามารับรูด้ ว้ ย

“องครักษ์ของเสด็จพีมีข่าวอะไรจากวังหลวงหรือพ่ะย่ะ
ค่ะ”
91
“สารจากรัชทายาท ให้เรากลับไปวังหลวงโดยด่วน”

หยางหลวนซานตอยออกไปเมือผูเ้ ป็ นน้องชายเอ่ยถาม
หยางหลวนเหยาขมวดคิวสงสัย เนืองด้วยปกติแล้วพี
ชายคนโตนันมักจะไม่เรียกตัวพวกตนในยามทีพวกเขา
ออกมาพักผ่อนนอกวังหลวง

“มีเรืองอะไรทีเมืองหลวงอย่างนันหรือเสด็จพี”

“แคว้นฉีจะส่งทูตมาเจรจาบางอย่างกับเสด็จพ่อ”

หยางหลวนซานตอบกลับไปถึงความในสารทีได้รบั รูม้ า

92
“เจรจาเรืองใดกัน”

“ดูเหมือนจะเป็ นเรืองทีเกียวข้องกับอาการประชวรของ
ฮ่องเต้แห่งฉี”

ฮ่องเต้แคว้นฉีนนเจ็
ั บป่ วยมานานหลายปี เป็ นผลสืบ
เนืองมาจากการบาดเจ็บจากสงคราม แต่ถงึ อย่างนัน
แคว้นฉีก็ยงั แข็งแกร่งเนืองจากโอรสทังสองของฮ่องเต้ฉี
นันมีความสามารถยิงนัก

“เช่นนันก็หมายความว่า”

93
หยางหลวนเหยาทําหน้าครุน่ คิดก่อนจะถามออกไป ซึง
หยางหลวนซานเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจตรงกัน

“ใช่ เรืองนีคงเกียวข้องกับนางด้วยแน่”

“แล้วนางจะยอมกลับไปกับเราหรือ”

คําถามนีหยางหลวนซานเองก็มีความหนักใจไม่นอ้ ย

“ข้าจะลองพูดกับนางดู นางไม่ใช่คนไร้เหตุผล”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมา แม้จะไม่แน่ใจนัก หากเขาก็

หวังว่านางคงจะเข้าใจ

94
***

หยางหลวนซานเดินเข้ามาหาอิงหลิวทีนังอยูร่ มิ ระเบียง
จ้องมองอ่างปลาทีนางไปจับมาจากในสระเมือวันก่อน
เมือรูส้ กึ ตัวว่ามีบางคนมาใกล้ อิงหลิวจึงหันกลับมามอง
คนทีกําลังนังลงข้างๆกัน ก่อนเสียงทุม้ ห้าวจะดังจากคน
มาใหม่

“อิงหลิว ข้ามีเรืองจะบอกกับเจ้า”

“เรืองใดหรือ”

95
อิงหลิวเอ่ยถามอย่างไม่อนาทรใดๆ แม้นาเสี
ํ ยงคนตรง
หน้าจะฟั งดูหนักใจในบางอย่างอยูไ่ ม่นอ้ ย

“มีสารจากรัชทายาท ต้องการให้ขา้ เดินทางกลับวัง

หลวงโดยด่วน”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมาในทีสุด สารจากรัชทายาท

“เหตุใดต้องรีบกลับโดยด่วน มีเหตุทีต้องกังวลเช่นนันรึ”

“มีทตู จากแคว้นฉีมาขอเข้าเฝ้าเสด็จพ่อของข้า น่าจะ

เป็ นเรืองทีเกียวกับพระอาการประชวรของฮ่องเต้แห่งฉีที
เป็ นมานานหลายปี แต่ไม่อาจรักษาให้หายได้”

96
เมือได้ยินดังนันอิงหลิวก็พอจะคาดเดาได้วา่ คนตรงหน้า
กังวลในสิงใด

“แล้วอย่างไร”

อิงหลิวเอ่ยถามด้วยท่าทีสงบเรียบ ไม่แสดงถึงอารมณ์
ใดๆออกมา

“เพราะมีข่าวเรืองของเจ้าออกไปทีช่วยรักษาโรคระบาด
ให้ชาวบ้านและรักษาเสด็จแม่ขา้ พวกเขาจึงอาจมาด้วย
เหตุนี”

97
“ท่านจึงอยากให้ขา้ กลับไปด้วย”

ท่าทางของอิงหลิวนันทําให้หยางหลวนซานหนักใจ
มากกว่าเดิม ท่าทางของนางดูนิงเฉยราวกลับว่าไม่คิด
ถึงสิงใด

“ใช่”

“แล้วถ้าข้าไม่อยากกลับไปเล่า”อิงหลิวหันกลับมามอง
หยางหลวนซานพลางเอ่ยถามออกมา

“หากเจ้าไม่อยากกลับไปข้าคงไม่อาจบังคับ แต่ขา้ เชือ

ว่าเจ้ามีเหตุผลมากพอ”

98
เมือได้ยินเช่นนัน นางกลับมองคนตรงหน้าอย่างขบขัน
และเอ่ยคําถามกับคนตรงหน้า

“เจ้าประเมินข้าสูงไปรึเปล่า ฮ่องเต้แคว้นฉีไม่เกียวข้อง
อะไรกับข้า ท่านคิดว่าคนอย่างข้าใจดีขนาดช่วยคนไป
ทัวเชียวหรือ”

“ข้าไม่คิดเช่นนัน กับคนทีวางยาข้ามาถึงสองครังเป็ น
แน่”

หยางหลวนซานทีได้ยินคําถามนันได้แต่ถอนหายใจและ
ตอบออกมาอย่างทีตนคิด คําตอบนันทําให้อิงหลิวทัง

99
ฉุนทังขํา

“แต่ขา้ รูว้ า่ เจ้านันมีความเป็ นหมออยู่ อีกทังเรืองครังนี

เกียวพันกับบ้านเมือง อิงหลิวข้าไม่บงั คับให้เจ้ากลับไป
แต่ขา้ ขอร้องให้เจ้าตามข้ากลับสักครัง เมือกลับไปแล้ว
เจ้าจะตัดสินใจเช่นไรข้าก็จะอยูข่ า้ งเจ้า”

เอาเถอะเห็นแก่ความตรงไปตรงมาและจริงใจอย่างน่า
ตายของคนตรงหน้า อิงหลิวจึงยอมพยักหน้ารับคําจะ
ยอมกลับไปเมืองหลวงอีกครัง

“เอาเถอะข้าจะลองเป็ นคนมีเหตุผลดูสกั ครังก็แล้วกัน”

100
***

ในทีสุดนางก็กลับมาเหยียบวังหลวงอีกจนได้ กีครังกัน
นะทีข้าออกจากบ้านแล้วต้องกลับมาวังหลวงแห่งนี
อย่าง

เร่งด่วน ทังทีนางควรจะได้กลับไปพักผ่อนทีจวนของ
ท่านแม่ทพั เหม่ยผูเ้ ป็ นบิดา

อิงหลิวและองค์ชายทังสองกลับมาถึงก็ถกู เรียกให้เข้า
เฝ้าฮ่องเต้ทนั ที หากแต่ครังนีบรรยากาศการเข้าเฝ้าดูจะ
แปลกไปเล็กน้อย เมือนางเดินเข้ามาในห้องทรงงานของ
ฮ่องเต้กบั องค์ชายทังสองในนันนอกจากฮ่องเต้แล้วยังมี
รัชทายาทและขุนนางอยูส่ ว่ นหนึงด้วย
101
ทุกสายตาจับจ้องมาทีนางด้วยสายตาทีแตกต่างกันออก
ไป แต่นนไม่
ั เท่ากับสายตาทีราวกับว่าจะรูส้ กึ ผิดกับอิง
หลิวอยูไ่ ม่นอ้ ยของฮ่องเต้

“ถวายพระพรเสด็จพ่อ องค์รชั ทายาท/ถวายพระพรเพ

คะฮ่องเต้ องค์รชั ทายาท”

ทังสามเอ่ยเคารพคนทีอยูบ่ นบัลลังก์เบืองหน้า ฮ่องเต้

นันยิมรับก่อนเอ่ยให้พวกเขาทําตัวตามสบาย เพราะใน
เวลานีพวกเขาต้องการหาลือเกียวกับเรืองทีกําลังจะเกิด
ขึน

“พวกเจ้าคงจะรูแ้ ล้วว่าข้าเรียกตัวพวกเจ้ากลับด้วยเหตุ
102
ใด”

ฮ่องเต้เอ่ยขึนพลางมองทังสาม

“พอจะรูม้ าบ้างพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ หากแต่ไม่แน่ใจนักว่า

ความเข้าใจของเรานันถูกต้องหรือไม่”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมา

“รัชทายาทแห่งแคว้นฉีนนเดิ
ั นทางมาด้วยตัวเองและจะ
เข้าเฝ้าในวันนีเพือเจรจาบางอย่างกับเราในเรืองของ
พระอาการประชวรของฮ่องเต้ฉี”

103
ฮ่องเต้เอ่ยออกมา พลางมองไปทีอิงหลิว

“ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงเดาได้วา่ เจรจาทีว่านีคือเรืองใด ใช่

หรือไม่”

ฮ่องเต้เอ่ยถามออกมา พลางมองอิงหลิวทีสงบนิงไม่
กล่าวสิงใด

เมือเห็นดังนันฮ่องเต้และทุกคนทีรูเ้ รืองราวของนางถอน
หายใจออกมา ก่อนทีฮ่องเต้จะตัดสินใจกล่าวกับนาง
โดยตรง

“อิงหลิวข้ารูด้ ีวา่ เจ้านันมีความไม่พอใจในราชสํานัก

104
และตัวของข้านัก ข้ารูด้ ีวา่ ข้านันมีสว่ นผิดกับเรืองทีเกิด
ขึนไม่นอ้ ย แต่วา่ การครังนีข้าอยากจะขอร้องให้เจ้าช่วย
เข้ารับฟั งสิงทีแคว้นฉีตอ้ งการสักครัง เมือฟั งแล้วเราค่อย
มาตัดสินใจกันจะได้หรือไม่”

อิงหลิวยิมออกมา ก่อนเอ่ยถาม

“ใครกันเพคะทีจะตัดสินใจ”

คําถามนันไม่ใช่ฮ่องเต้ทีเอ่ยตอบ ด้วยรูว้ า่ เจตนาของ

นางนันหมายความว่าอย่างไร แต่คนทีเอ่ยตอบกลับเป็ น
ขุนนางท่านหนึง

105
“ต้องขึนอยูก่ บั ฝ่ าบาทอยูแ่ ล้วคุณหนูเหม่ย หากฝ่ าบาท
เห็นสมควรเช่นไรก็ยอ่ มต้องเป็ นไปเช่นนัน”

คําตอบนันทําให้อิงหลิวยิมขบขัน หากดวงตาสีดาํ ของ

นางทีมองไปยังทุกคนนันกลับไร้ความรูส้ กึ ใดๆ ก่อนจะ
กล่าวออกมาเสียงเรียบนิง

“เป็ นเช่นนันเองหรือ ท่านเสนาบดีชางท่านควรรูไ้ ว้ ข้า

เป็ นคนสกุลเหม่ยทีรับใช้ราชสํานักก็จริงแต่หากไม่นบั
เรืองสกุล ตอนนีข้านันถือว่าเป็ นชาวยุทธ์ไม่ใช่คนของ
ราชสํานัก เรืองนีเชือว่าพวกท่านทังหลายคงทราบดี
ราชสํานักไม่ยงุ่ เกียวยุทธภพ”

อิงหลิวเอ่ยออกไปให้ทกุ คนได้ฟัง ขุนนางผูน้ นเมื

ั อได้ยิน
106
ก็รูส้ กึ ไม่พอใจยิงนัก

“บังอาจนัก เจ้ากล้ากล่าวคําพูดเหล่านีได้อย่างไร เจ้า

เป็ นบุตรสาวสกุลเหม่ยทีเป็ นข้ารับใช้ของราชสํานัก เจ้า
ก็เป็ นคนของราชสํานัก”

“ท่านคิดผิดแล้ว ท่านเสนาบดี ตัวข้านันถูกตัดออกจาก

ราชสํานักนานแล้ว”

เมือได้ยินคํานันผูท้ ีรูเ้ รืองราวก่อนหน้าทีเกิดขึนต่างมอง

กันอย่างหนักใจ รัชทายาทราวกับจะกล่าวอะไร
บางอย่างทีได้ฟังนางพูดเช่นนัน หากแต่ฮ่องเต้ทีฟั งอยู่
นันกลับเอ่ยขัดขุนนางผูน้ นขึ
ั นแล้วหันมาทางอิงหลิว

107
พลางถอนหายใจ

“พอเถิดท่านเสนาบดีชาง อิงหลิวทีเจ้ากล่าวมานันข้า
เข้าใจดี การทีข้าจะขอให้เจ้าทําตามทีพวกเราต้องการ
นันคงไม่อาจทําได้ นันเพราะพวกเรานันมีความผิดทีทํา
กับเจ้าไว้ หากแต่เรืองนีเกียวพันกับเรืองราวระหว่าง
แคว้น เอาอย่างนีดีหรือไม่ ข้าจะไปแจ้งแก่ทางฉีให้ไป
เจรจากับเจ้าแทน แล้วหลังจากนันเจ้าจะตัดสินใจเช่นไร
ย่อมเป็ นเรืองของเจ้า ข้าจะไม่คดั ค้านสิงใด”

ฮ่องเต้เอ่ยออกมาในทีสุด เรืองความไม่พอใจของอิงหลิว
นันพระองค์เองได้ทราบความจากองครักษ์ของโอรสบ้าง
แล้ว และพระองค์เองก็รูส้ กึ ผิดไม่นอ้ ยทีทรงหลงลืม
ความจริงในข้อนันไป จึงไม่อยากทําให้ความสัมพันธ์

108
เลวร้ายขึน

“เช่นนันย่อมได้เพคะ ฝ่ าบาท”

หลังจากทีอิงหลิวกลับออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงฮ่องเต้
พระโอรสและเสนาบดีชาง ทียังคงปรึกษากันต่อ

“ฝ่ าบาทเหตุใดพระองค์ถงึ ไม่ทรงรับสังให้นางมารับใช้

ราชสํานัก อย่างไรรับสังของฮ่องเต้ยอ่ มสําคัญทีสุด อีก
ทังสกุลเหม่ยนันคือคนของฝ่ าบาท หากทรงมีรบั สังต่อ
แม่ทพั เหม่ยให้สง่ บุตรีให้เราเขาย่อมทําตาม”

เสนาบดีชางกล่าวออกมาหลังจากทีปรึกษาหาลือเกียว

109
กับเรืองต่างๆแล้ว

“ผิดแล้วท่านชาง ท่านก็ทราบดีถงึ การยกเลิกการหมัน

หมายระหว่างนางและหานตง แต่นอกจากเหตุผลเรือง
การยกเลิกการหมันหมายนันแล้วยังมีเหตุผลอีกข้อทีตัว
ข้าไม่อาจขอบุตรีคนนีจากท่านแม่ทพั เหม่ยได้อีก”

ฮ่องเต้ตรัสตอบเสนาบดีชางในขณะทีพระพักต์นนทั
ั ง
เสียใจและเสียดาย

“เหตุผลอีกข้ออย่างนันหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีชางเอ่ยทวนถามอยางสงสัย

110
“ใช่แล้วท่านเสนาบดี แม้ขา้ เป็ นฮ่องเต้ แต่ใช่วา่ ข้านัน
จะสามารถดูแลบ้านเมืองด้วยตัวคนเดียวได้ แผ่นดินนี
หากไร้ขนุ นางทีซือสัตย์ประชาชนคงไม่อาจอยูอ่ ย่างสุข
สบาย ไร้ขนุ นางทีภักดีราชบัลลังก์คงสันคลอน สกุลเหม่
ยจงรักภักดี แต่ขา้ ก็พลังเผลอทําสิงทีผิดต่อขุนนางที
ภักดีอยูไ่ ม่นอ้ ย”

“แต่ถงึ อย่างไร นางก็ไม่ควร..” ท่านเสนาบดีคิดจะเอ่ย

แย้งอีกครัง

“พ่อเถอะท่านเสนา ข้าตัดสินใจดีแล้วถึงเรืองนี และเชือ

ว่าการทําเช่นนีย่อมดีตอ่ พวกเรามากกว่า จริงหรือไม่
หลวนซาน”
111
ฮ่องเต้ตดั บทเสีย โดยประโยคสุดท้ายหันไปหาผูเ้ ป็ นโอ
รส หยางหลวนซานนันก็เอ่ยตอบรับพระบิดา ทังยังหัน
ไปมองหน้าและเอ่ยกับเสนาบดีชางอย่างจริงจัง

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ นิสยั ของนางไม่ใช่คนทีจะให้ใคร

มาบังคับได้ ตลอดเวลาทีข้าได้รูจ้ กั นางมาทําให้ขา้ มันใจ
อย่างหนึงว่า นางเป็ นคนทียากจะต่อกรและคิดว่า
รัชทายาทและน้องหกก็คงคิดเช่นเดียวกัน”

ปิ ดท้ายด้วยการหันไปถามความเห็นจากพีน้องทีเคย
ร่วมชะตากรรมกันมา และคําตอบทีได้ก็คือ

112
“นางซ่อนความอันตรายไว้อย่างทีคาดไม่ถงึ เลยล่ะ”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
__
บทที 27 สติแตก

อิงหลิวกลับมารอคนจากฉีทีจวนแม่ทพั แต่ครังนีนางไม่
ได้รอคนเดียวหากยังพ่วงด้วยเหล่าองค์ชายทีช่างอยากรู ้
อยากเห็นตามมาด้วย นอกจากรัชทายาท หยางหลวน
ซาน และหยางหลวนเหยาแล้ว ยังมีอีกหนึงคนทีนางไม่
คิดว่าจะตามมาด้วย นันคือหยางหานตง อดีตคูห่ มัน
พ่วงตําแหน่งพีเขยของนางทีถูกส่งมาร่วมรับรูก้ ารในครัง

113
นีด้วยตามความเห็นของเหล่าขุนนางบางคน

ไม่นานหลังจากทีนางกลับมาถึงจวน รัชทายาทแห่ง
แคว้นฉีและผูต้ ิดตามก็มาถึง คนทีอิงหลิวได้พบนันสร้าง
ความแปลกใจให้นางอย่างมาก กลุม่ คนทีนางเคยพบ
เจอเมือไม่นานมานี

ฉืออีฟาน เดินนําหน้ากลุม่ คนคุน้ ตาเข้ามาในเรือน

รับรองทีอิงหลิวนันยืนรออยู่

114
“คารวะรัชทายาทหยางหลวนหลง พวกท่านคงเป็ นองค์
ชายสีหยางหลวนซาน องค์ชายห้าหยางหานตง และ
องค์ชายหก หยางหลวนเหยา”

“คารวะรัชทายาทซ่านฉืออีฟาน”

115
หยางหลวนหลงและทุกคนเอ่ยทักทาย ก่อนเปิ ดทางให้
คนผูน้ นก้
ั าวเข้าพบใครอีกคนในทีนัน

“ถวายพระพรเพคะองค์รชั ทายาทแห่งแคว้นฉี”

อิงหลิวทําความเคารพคนตรงหน้าอย่างงดงาม ฉืออี
ฟานทีได้เห็นสตรีตรงหน้าก็ชะงักไปเล็กน้อย และเดาได้
ว่านางน่าจะเป็ นคนทีเขาต้องการจะพบ ฉืออีฟานพยัก
หน้ารับให้สตรีตรงหน้าเล็กน้อย

116
“เจ้าคงเป็ นเหม่ยอิงหลิว บุตรีคนเล็กของแม่ทพั เหม่
ย หมอหญิงทีมีความสามารถผูน้ น”
ั

“เพคะ” อิงหลิวตอบรับกลับไปด้วยรอยยิม

“เช่นนัน เรามาคุยเรืองสําคัญกันเถิด”

117
“เชิญเสด็จด้านนีเพคะ”

เมือทุกคนเข้ามานังในทีทีจัดเตรียมไว้แล้ว ฉืออีฟานก็
กล่าวถึงสิงทีตนต้องการทันที

“คุณหนูเหม่ยคงทราบแล้วว่าทีข้ามาพบท่านนันก็ดว้ ย

118
ประสงค์อยากให้ทา่ นเดินทางไปยังแคว้นฉีเพือให้เจ้า
ช่วยหาทางรักษาเสด็จพ่อของข้าทีป่ วยอยูใ่ นขณะนี”

ฉืออีฟานกล่าวกับอิงหลิว ด้วยท่าทีสงบเรียบ ผิดกับข่าว

ทีอิงหลิวได้รบั มาว่าฮ่องเต้ฉีอาการทรุดลงอย่างน่าตกใจ
ในเวลาอันสัน จึงทําให้อีกฝ่ ายร้อนใจจนต้องเดินทางมา
ถึงแคว้นเหว่ยพร้อมข้อแลกเปลียนบางประการ อิงหลิว
เพียงมองตอบคนตรงหน้ายิมๆ

“ทรงมันใจได้อย่างไรเพคะว่าหม่อมฉันจะสามารถรักษา
119
พระอาการของฮ่องเต้แห่งฉีได้ ในเมือหมอหลวงทีได้ชือ
ว่าเก่งทีสุดยังไม่อาจทําได้”

อิงหลิวเอ่ยถาม ดวงตากลมโตมองสบคนตรงหน้า ฉืออี

ฟานมองนางนิงชัวครู ่ กิรยิ าสงบนิงยังคงอยู่ หากแต่
หางตาอิงหลิวกลับเห็นความร้อนรนจากคนทีติดตามมา
ฉืออีฟานถอนใจก่อนกล่าว

“ชือเสียงของท่านลือเลืองไปทัวทังแผ่นดิน ไม่มีใครไม่รู ้
ถึงความสามารถของท่านหมอหญิงลึกลับทีคนทัวยุทธ
120
ภพต่างตามหา อีกทังท่านยังเป็ นสหายของผูป้ รุงโอสถ
ลึกลับ หมอวิเศษกับยาวิเศษย่อมไม่มีทางทีเจ้าจะรักษา
อาการของเสด็จพ่อข้าไม่ได้”

“สหายของผูป้ รุงโอสถลึกลับ? ไม่ทราบว่าทรงได้ยินมา

จากทีใดหรือเพคะ เท่าทีจําได้หม่อมฉันไม่เคยบอกแก่ผู้
ใดว่าคนผูน้ นคื
ั อสหาย”

คําของอิงหลิวทําให้ผทู้ ีได้ยินต่างหันมองกันอย่าง
ประหลาดใจ มีเพียงหนึงทีมองมาอย่างเฉยเมยไร้ความ
121
แปลกใจใดๆ

“หมายความว่าเจ้ามิใช่สหายของผูป้ รุงโอสถลึกลับผู้
นัน”

เหยาซือเหนียนทียืนอยูไ่ ม่ไกลเอ่ยถามขึนในทีสุด ซึงทุก

คนก็มองไปยังคนทีถูกถามอย่างต้องการคํายืนยันในคํา
ตอบทีชัดเจนอีกครัง

122
“ไม่ใช่”

ก็จะให้เป็ นได้อย่างไร ในเมือนางก็คือผูป้ รุงโอสถ จะให้

เป็ นสหายกับตัวเองข้าคงเป็ นคนทีน่าหดหูย่ งนั
ิ ก อิงหลิว
คิดอย่างขําขัน

“แต่เจ้ามียาของเขาผูน้ น”
ั

123
หยางหานตงเอ่ยออกมา อย่างคาใจ

“ในแผ่นดินนีใช่มีเพียงข้าทีมียาของคนผูน้ น”
ั

อิงหลิวเอ่ยออกมาเรียบเรือย

124
“แต่เจ้ามีมากมายนัก”

ความสงสัยทีมีไม่หมดสินทําให้อิงหลิวถอยหายใจเฉือย
ชา

“พวกท่านเห็นรึวา่ ข้ามีมากเท่าใด เพียงข่าวลือใช่เรือง

จริงเสมอไปไม่”

125
นอกจากเรืองยาในครอบครองของข้าทีดูจะจริงละก็นะ
ทําอย่างไรได้ก็ขา้ ยังไม่มีเวลานํายาไปให้เถ้าแก่เหลียนนี

“จะอย่างไรก็ตาม แม้เจ้ามิใช่สหายของคนผูน้ นั แต่

เรืองทีเจ้ามีความสามารถในการรักษานันก็คือเรืองจริง
ใช่หรือไม่”

126
ฉืออีฟานเอ่ยออกมาในทีสุด นางจะเป็ นสหายของใคร
หรือไม่สาํ หรับเขาไม่สาํ คัญเท่ากับนางจะสามารถรักษา
เสด็จพ่อของเขาได้หรือไม่

“ก็คงใช่เพคะ” อิงหลิวตอบรับอย่างเต็มใจยิง

“แค่นนก็
ั เพียงพอแล้วทีพวกข้าจะขอให้เจ้าไปกับเรา
และหากว่าการรักษาสําเร็จด้วยดีแคว้นฉียินดีทีจะทํา

127
ตามข้อตกลงทีให้ไว้”

ฉืออีฟานเอ่ยกับอิงหลิว และหันไปเอ่ยกับเชือพระวงศ์
แห่งแคว้นเหว่ย

“หม่อมฉันขอถามได้หรือไม่วา่ ข้อตกลงนันคือสิงใด” อิง

หลิวเอ่ยถามอย่างใคร่รู ้ แม้จะรูม้ าบ้างแต่ไม่ทงหมด
ั
นางอยากรูใ้ ห้แน่ชดั

128
“หากเจ้าสามารถรักษาฮ่องเต้แห่งฉีได้สาํ เร็จฉีกบั เหว่
ยจะเจริญสัมพันธไมตรีตอ่ กันตลอดไป และฉีจะส่ง
เครืองบรรณาการมาแคว้นเหว่ยตลอดรัชสมัยของเสด็จ
พ่อและข้าในอนาคตก็เช่นกัน”

รัชทายาท หยางหลวนหลงเอ่ยตอบอิงหลิวในสิงที
นางอยากรู ้

129
“แต่หากทําไม่สาํ เร็จและเกิดอะไรผิดพลาดขึน ข้าก็จะ
ต้องเป็ นผูร้ บั โทษตายอยูท่ ีฉีใช่หรือไม่”

อิงหลิวยกยิมเยาะหยัน ก่อนเอ่ยต่อดวงตาสบกับรัช
ทายาทแห่งฉีนิง

“เป็ นข้อเสนอทีดี ทีอนาคตจะไม่เกิดสงคราม ข้าชอบที

พวกท่านเห็นแก่ประชาชนในภายภาคหน้า แต่ขา้ ขอ

130
ถามหน่อย ข้าได้สงใดจากการนํ
ิ าชีวิตตนไปเสียงในครัง
นี หนทางของพวกท่านทีจะยุติสงครามจําเป็ นต้องใช้
ชีวิตหนึงเจ้าแผ่นดินและหนึงคนธรรมดาไปเกียวข้อง
ด้วยรึ”

คําถามนันของนางทําให้ฉืออีฟานชะงักงันไป หยาง
หลวนหลงและหยางหลวนซานก็มองนางนิงไปเช่นกัน

“หากข้าปฏิเสธ”

131
อิงหลิวถอยหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ยออกมาในทีสุด

“เจ้าไม่มีสทิ ธิปฏิเสธ”

เสียงทีแทรกทันทีทีนางเอ่ยดังจากหนึงหญิงสองชาย เห
ยาซือเหนียน ฉืออีฟานและหยางหานตง อิงหลิวหัวเราะ

132
ออกมาเบาๆ มองทุกคนอย่างท้าทาย

“เหตุใดข้าจะไม่อาจปฏิเสธได้เล่า” อิงหลิวถามใบหน้า
งามยกยิมน้อยๆ คนเหล่านีช่างน่าขันทีมาวันนีมิใช่มา
ขอร้องหรือเจรจากับนางสินะ ดูทา่ จะเป็ นการยกกันมา
เพือกดดันนางให้นางยอมตอบรับ จึงได้ขนกันมามาก
มายเพียงนี นางก็อยากจะรูเ้ ช่นกันว่าคนพวกนีจะทํา
เช่นไร

“เป็ นแค่ลกู ขุนนางตําต้อยมีสทิ ธิอันใดมาปฏิเสธคําสัง

133
ของฮ่องเต้และรัชทายาท”

เหยาซือเหนียนเอ่ยออกมา พลางมองอย่างเหนือกว่า
อิงหลิวยิมเยาะก่อนกล่าวเนิบนาบ

“เช่นเดียวกับบิดาเจ้าทีไร้สามารถในการรักษาฮ่องเต้
ของตนงันรึ ไม่อาจปฏิเสธคําสังแต่หากทําไม่สาํ เร็จจะมี
ประโยชน์อนั ใด”

134
“เจ้า”

คําของอิงหลิวทําให้เหยาซือเหนียนชักสีหน้าตวาดใส่
เสียงกร้าวทันที หากแต่หยางหลวนหลงกล่าวขัดขึนเสีย
ก่อนเมือสถานะการเริมบานปลาย

“อิงหลิวรักษามารยาทด้วย เจ้ากล่าวล่วงเกินคนแคว้น

135
ฉีเกินไปแล้ว”

รัชทายาทกล่าวออกมา มองอิงหลิวอย่างปราม หากแต่

อิงหลิวกลับส่งรอยยิมขบขันกลับไปแทน

“ล่วงเกินงันรึ แต่ไหนๆก็ลว่ งเกินไปแล้ว เช่นนันข้าขอ

ประทานอภัยด้วยเพคะทังเรืองทีเสียมารยาทต่อพวก
ท่านและทีสําคัญขอประทานอภัยทีข้าต้องปฏิเสธการ
เดินทางไปยังฉีของพระองค์”

136
“บังอาจ เจ้าคิดว่าเจ้ามีสทิ ธิเอ่ยคํานีออกมารึ”

หยางหานตงเอ่ยขึนมาในทีสุด

“แล้วพวกท่านคิดว่ามีสทิ ธิอันใดมาบังคับข้างันรึ” อิง

หลิวย้อนถามกลับไปทันทีเช่นกัน

137
“พวกท่านคิดว่ามีอาํ นาจมากพอทีจะบังคับใครก็ได้หรือ
คิดว่าฐานะองค์ชายของพวกท่านอยูเ่ หนือทุกคนหรือ
อย่างไร”

นางไม่เพียงถามคําถามเหล่านีกับหยางหานตงเจ้าชาย
ชัวช้าหน้าด้าน แต่กวาดสายตามองทุกคนในทีนัน นํา
เสียงหวานราบเรียบยีงคงเอ่ยออกมา

138
“สกุลเหม่ยภักดีตอ่ แคว้นเหว่ย ข้าเป็ นคนของแคว้นเหว่
ยไม่ใช่แคว้นฉี ท่านคงไม่ลืมข้อนีนะเพคะรัชทายาทซ่าน
ฉืออีฟาน”

อิงหลิวหันไปกล่าวกับรัชทายาทแคว้นฉีทียืนนิงไม่กล่าว
สิงใดออกมา

“ส่วนพวกท่านรัชทายาทและองค์ชายทังหลายแห่ง
ราชวงศ์ จริงอยูข่ า้ คือคนสกุลเหม่ย พ่อข้าจงรักภักดีตอ่
พวกท่าน แต่ทา่ นคงไม่ลืมว่าข้าได้ถกู ราชสํานักทอดทิง
139
ไปแล้ว แล้วพวกท่านถือสิทธิอันใดจึงมีหน้ามาบังคับข้า
เหม่ยอิงหลิวให้ทาํ ตามคําพวกท่าน”

“หากเจ้าดือดึงนัก แม้ตอ้ งใช้กาํ ลังบังคับข้าคงต้องทํา

ทหารมาจับนางเอาไว้”

หยางหานตงเอ่ยออกมา ในขณะทีหยางหลวนหลงนัน
ไม่ทนั เอ่ยทัดทานน้องชาย หยางหลวนซานถอนหายใจ
อย่างเหนือยหน่ายและหันมองสบตากับหยางหลวน
เหยา อย่างกับจะคาดเดากันไปถึงเหตุการณ์ทีกําลังจะ
140
เกิดขึนได้

อิงหลิวมองคนตรงหน้าอย่างสมเพช สินคํานันทหาร
ด้านนอกกรูเข้ามาทันที หากแต่คนรับใช้ของสกุลเหม่ยที
เห็นดังนันก็กา้ วเข้ามาขวางทหารไว้เช่นกัน

“ใช้กาํ ลังบังคับข้า ในจวนของข้างันหรือ องค์ชาย”

141
ทันทีทีทหารจะเข้าถึงตัวอิงหลิวเสียวชิงทีเข้ามาใกล้นาย
ของตนก็ได้มายืนอยูไ่ ม่ไกลนัก แม้นางเป็ นเพียงแค่สาว
ใช้แต่นางก็มีวรยุทธ์ อิงหลิวเองก็เตรียมการณ์ทกุ อย่าง
ในสกุลเหม่ยไว้ดีเช่นกัน คนรับใช้ในเรือนเหม่ยเหมยคือ
ผูฝ้ ึ กยุทธ์ขนห้
ั าขึนไปทุกคน คนอย่างนางไม่มีทาง
ประมาทปล่อยให้จวนนีอ่อนแอเป็ นแน่

ฝ่ ายคนแคว้นฉีทีเห็นว่าทหารของหยางหานตงไม่อาจจับ
ต้องอิงหลิวได้ หวังหย่งเจินและเหยาซือเหนียนทีรอ
จังหวะจึงโจมตีหวังเข้าจับกุมตังอิงหลิวทันที อย่างไร
เสียพวกเขาก็ตอ้ งได้ตวั นางกลับไปด้วย

142
หากแต่เสียวชิงทีเหลือบไปเห็นก่อนจึงเข้าขวาง แม้รูว้ า่
ทังสองฝี มือเหนือกว่าตนแต่เพือปกป้องนายตนเสียวชิง
จึงไม่คิดหวันเกรงสิงใด

การปะทะของเสียวชิงและคนแคว้นฉีนนรวดเร็
ั วเกินกว่า
ทีอิงหลิวทีกําลังมองความวุน่ วายเบืองหน้าอย่างนึกสนุก
จะหยุดยังได้ทนั

143
ร่างของเสียวชิงกระเด็นออกห่างจากจุดปะทะเมือร่าง
นันรับแรงจากฝ่ ามือของเหยาซือเหนียนเข้าอย่างจัง อิง
หลิวเมือเห็นสาวใช้คนสนิทเจ็บจนกระอักเลือดออกมา
คําโต พลันความโกรธก็พงุ่ ขึน พลังลมปราณทีนางกัก
เก็บไว้ระเบิดออกทันที ร่างทุกร่างทีอยูณ
่ .ทีแห่งนันถูก
พลังทีระเบิดออกปะทะจนกระเด็นไปคนละทิศคนละ
ทาง แม้แต่ผทู้ ีมีพลังอยูใ่ นขันเจ็ดขึนไปยังไม่อาจต้านไว้
ได้ กระอักไอออกมาด้วยความเจ็บปวด

อิงหลิวกวาดตามองบรรดาคนในจวนของนางทีบาดเจ็บ
144
ไปก่อนหน้าและโดนลูกหลงเมือครู ่ ใบหน้างดงามยิงนิง
ขรึม ดวงตางดงามนันดํามืดยิงกว่าราตรีกาล ว่างเปล่า
เกินกว่าจะหยังถึงสิงใด

ไอเย็นเริมแผ่กระจายออกมาจากร่างบาง นําแข็งหนา
เกาะกุมไปทัวทังเรือนใหญ่ หากแต่กบั เว้นไว้ในบริเวณที
มีรา่ งของคนรับใช่ในตระกูลเหม่ยนอนเจ็บอยู่ ทหารบาง
คนพยายามทีจะหนีออกจากเรือนหากแต่ฉบั พลันร่าง
เหล่านันกลับโดนนําแข็งเกาะกุมตังแต่เท้าข้นไปเรือยๆ
จนในทีสุดนําแข็งนันก็หอ่ หุม้ เอาไว้ทงกาย
ั

145
อิงหลิวไม่ใส่ใจในเสียงร้องเจ็บปวด เสียงฟั นกระทบ
อย่างสันสะท้าน กลับก้าวเดินเข้าไปหาร่างของเหยาซือ
เหนียนทีพยายามขยับร่างหนีอยูท่ ีมุมหนึง โดยมีรา่ งของ
ฉืออีฟานและคนแคว้นฉีพยายามขยับกายมาขวางไว้
เมือรูว้ า่ คนต่อไปทีอิงหลิวจะเล่นงานคงเป็ นเหยาซือเห
นียน

ฝ่ ามือข้างซ้ายของอิงหลิวปรากฏไอเย็นจางๆ ก่อนเข้ม
ขึนเรือยก่อเกิดเป็ นกระบีลมปราณนําแข็งขึน หากยังไม่
ทันทีอิงหลิวจะได้ทาํ สิงใด หยางหลวนซานทีอยูไ่ ม่ไกล
กลับเข้ามาเกาะกุมมือข้างนันของนางทีเย็นเฉียบจนน่า

146
กลัวเอาไว้เสียก่อน

“อิงหลิวพอเถอะ” แม้จะเจ็บปวดจากพลังทีระเบิดออก
มาเมือครู ่ แต่ยงั โชคดีทีตนเองมีปราณนําแข็งจึงพอจะ
ทนต่อความหนาวเย็นทีร่างบางแผ่ออกมา และต้องขอบ
คุณยาของนางทีมอบให้ก่อนหน้าทีทําให้ระดับพลังของ
เขาเพิมขึนมา

“หยางหลวนซานท่านคิดจะบีบบังคับข้าอีกคนรึ”

147
อิงหลิวเอ่ยออกมา พลางมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
นักทีอีกคนเข้ามาขวางนางไว้

“ไม่ใช่ ข้าเพียงแต่ตอ้ งการให้เจ้าเย็นลงสักนิด เจ้ากําลัง

จะฆ่าทุกคนเจ้าเห็นหรือไม่”

148
คําพูดของหยางหลวนซานทําให้อิงหลิวกวาดตามอง

“แล้วอย่างไร คนทีตายก็สมควรตายแล้ว”

“อิงหลิวพวกเขาทําตามคําสังเท่านัน ไม่ได้คิดทําร้าย
เจ้าและคนของเจ้าจริงๆ”

149
หยางหลวนเหยาทีพอพยุงกายขึนมาได้ก็ช่วยผูเ้ ป็ นพี
ชายเอ่ยเรียกสติคนตรงหน้า แม้จะรูว้ า่ นางซ่อนความน่า
กลัวไว้มากมาย แต่ไม่คิดว่าจะร้ายกาจได้ถงึ เพียงนี

“อิงหลิวเจ้าเป็ นหมอนะ ลืมไปแล้วรึ ปล่อยพวกเขาไป

แล้วช่วยคนของเจ้าเถอะ พวกเขากําลังบาดเจ็บ”

คําพูดนันของหยางหลวนซานทําให้อิงหลิวมองไปยัง
เสียงชิงและคนรับใช้อืนทันที เสียวชิงทีกําลังจะหลับลง
พยายามส่ายหน้าและส่งยิมราวกับบอกว่านางไม่เป็ นไร
150
เห็นดังนันอิงหลิวจึงยอมสลายปราณทีปกคลุมอยูใ่ น
ทันที ก่อนทีเดินลิวเข้าไปหาสาวใช้คนสนิท มือบางนัน
ล้วงหยิบยาจากอกเสือใส่ปากเสียวชิงทันทีพลันสีหน้า
ของร่างทีบาดเจ็บก็ดดู ีขนในทั
ึ นที ก่อนกําลังจะกลับมา
จนกลับมานันได้ดว้ ยกําลังของตน อิงหลิวจึงผละออก
ไปป้อนยาให้แก่คนรับใช้อืน

หยางหลวนซานทีเห็นดังนันก็ถอนหายใจออกมา พลาง
ยิมกับน้องชายตน

151
“ส่วนพวกท่านรับสังเสด็จพ่อลืมไปแล้วหรือ เรืองนีคน
ตัดสินใจคือนางไม่ใช่เรา เพราะฉะนันไม่วา่ ใครก็ไม่มี
สิทธิบังคับนางได้ ”

หยางหลวนซานเอ่ยกับพีน้องตน ก่อนหันมามองคน
อีกกลุม่

“ส่วนพวกท่านข้าต้องขออภัยด้วยรัชทายาทซ่านฉือ อิง
หลิวไม่ใช่คนของราชวงศ์ พวกข้าไม่มีสทิ ธิใดๆในการ
ตัดสินใจของนาง ข้าเชือว่าเสด็จพ่อข้าน่าจะบอกแก่
152
พวกท่านแล้ว จึงเป็ นหน้าทีท่านทีจะทําให้นางยอมรับ
หาใช่ใช้กาํ ลังบังคับเช่นนี”

ในขณะนันอิงหลิวทีรักษาคนของตนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็
ลุกขึนยืนมองภายในเรือนทีเคยปกคลุมด้วยนําแข็งอีก
ครัง บนพืนมีรา่ งทหารนับสิบทีไร้ลมหายใจนอนอยู่ อิง
หลิวเพียงเหลือบตามองคนทีมองมาทางนางด้วยหางตา
ก่อนก้าวเท้าเดินนําคนของตนออกไป หยางหลวนซาน
และพีน้องรูด้ ีวา่ ครังนีนางไม่พอใจอย่างมาก ไม่ใช่เพียง
การล้อเล่นเช่นทีผ่านมา

153
“อึก”

ขณะทีนางกําลังก้าวท้าวออกจากเรือนนัน เหยาซือเห
นียนทีเจ็บอยูก่ ็กระอักเลือดออกมาคําโต หากแต่ไม่ได้
ทําให้อิงหลิวหันกลับมาหรือชะงักฝี เท้าแม้แต่นิด เป็ นมู่
เหลียนหลงทีเอ่ยเรียกนางขึนก่อน

“คุณหนูเหม่ย ได้โปรดช่วยรักษาซือเหนียนด้วยเถิด”

154
“คุณหนูเหม่ยถือว่าข้าขอร้องท่าน”

“ท่านคงไม่คิดว่าข้าจะช่วยคนทีคิดจะทําร้ายข้าได้”

กล่าวจบอิงหลิวก็กา้ วเท้าออกไปไม่หนั กลับมาอีก หยาง

หลวนซานทีเห็นดังนันจึงก้าวเข้าไปดูอาการของเหยาซือ

155
เหนียน พร้อมกับพีน้องทีตามาดูเช่นกัน ยกเว้นเพียง
หยางหานตงทีตอนนียังนอนโอดโอยพิงเสาเรือนอยูเ่ ช่น
เดิม

“ข้าจะตามหมอหลวงมารักษาให้”

รัชทายาทเอ่ยขึนก่อนจะก้าวเดินไปสังการองครักษ์ทีไม่
บาดเจ็บมากนักให้รบี ไปตามหมอหลวง ส่วนหยาง
หลวนเหยาทีตรวจดูอาการแล้วก็รบี สกัดจุดเอาไว้ก่อน

156
กล่าวอย่างหนักใจ

“ปราณของอิงหลิวแฝงไปด้วยพิษ ข้าไม่มนใจนั
ั กว่า
หมอหลวงจะรักษาได้หรือไม่ แต่อย่างไรก็ตอ้ งลองดู
ก่อน”

“ปราณพิษรึ เช่นนันพวกเราทุกคน”

157
ฉืออีฟานเอ่ยออกมาเมือได้ยินทีหยางหลวนเหยาบอก

“โดนพิษ แต่ไม่มากนัก ข้าคิดว่าทีเจ็บหนักเพราะพลังที

ระเบิดออกมาคราแรกเสียมากกว่า นางคงไม่ได้คิด
สังหารทุกคน”

หยางหลวนเหยาตอบออกมา

158
“เช่นนันให้นางไปนอนพักเถอะ”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมา

“นอนพัก ทีนีรึองค์ชายหยางหลวนซาน แต่จวนนี”

หวังหย่งเจินเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ ทุกคนเองก็คิด

159
เช่นกัน เมือครูเ่ พิงจะมีเรืองกับเจ้าของจวนจนเกือบจะ
ฆ่ากันตายอยูแ่ ล้วแต่นีกลับให้นอนพักทีนีทังทีเจ้าของ
จวนยังไม่รูเ้ รือง หากนางมาเจอเข้าไม่ระเบิดลงอีกรอบ
หรือ

“นางไม่ขดั ข้องหรอก”

หยางหลวนซานเอ่ยบอก เมือได้เห็นความไม่แน่ใจของ
ทุกคน

160
“ไม่เช่นนันเราคงตายกันไปหมดแล้ว”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
บทที 28 ผล

อิงหลิวทีกลับเข้ามายังเรือนเหม่ยเหมยพร้อมเสียวชิงนัน
นางรีบตรงเข้าไปยังห้องนอนของตนทันทีหลังจากสังให้
ทุกคนไปพักผ่อนเพราะนางเองก็อยากพักผ่อนเช่นกัน
และไม่ตอ้ งการให้ใครรบกวน

161
เสียวชิงในตอนแรกอยากจะอยูด่ แู ลคุณหนูของตน แต่ก็
รูด้ ีวา่ ตอนนีอารมณ์ของคุณหนูนนไม่
ั มนคงนั
ั ก จึงยอม
กลับไปพักผ่อนยังห้องของตนแต่โดยดี

อิงหลิวล้มตัวลงนอนก่อนหลับตาลงช้าๆ หัวคิวขมวดมุน่
อย่างสงสัยบางอย่าง เมือครูท่ ีนางระเบิดพลังด้วยความ
พลังเผลอนันอิงหลิวรูส้ กึ ได้ถงึ บางอย่างทีแปลกไป

“อิงหลิว”

เสียงแหบพร่าคุน้ หูดงั ขึน ทําให้อิงหลิวต้องลืมตา

มองอย่างแปลกใจ

162
“ท่านปู่ ทวด ท่านมาอยูท่ ีนีได้อย่างไรเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามร่างทีปรากฏตรงหน้า ท่านปู่ ทวดในชุดสี

ขาวปั กปิ นหงส์ยมอย่
ิ างอ่อนโยน ยามมองหน้าเหลน
สาวแสนซุกซนทีทําให้ตนรูส้ กึ เป็ นห่วง

“ข้ามาเพราะกระแสจิตของเจ้าทีแปรปรวนยิงนัก เจ้าคง
เผลอใช้พลังออกไปด้วยโทสะใช่หรือไม่อิงหลิว”

“เจ้าค่ะ ท่านปู่ ทวดเป็ นเช่นนันจริงๆ” อิงหลิวตอบกลับ

ไป อย่างแปลกใจทีท่านปู่ ทวดร่วงรูถ้ งึ เรืองนี แต่นางก็
คิดขึนมาได้วา่ ในอดีตคนตรงหน้านันคือใคร เรืองแค่นี
ไม่ใช่เรืองยากเกินความสามารถของท่านเลยสักนิด

163
“เจ้ารูส้ กึ อย่างไรบ้างในตอนนี” ชายชราเอ่ยถามเหลน
สาวทีลุกขึนมานังคุยดีๆตรงหน้า

“ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ หากแต่ก่อนหน้านีข้ารูส้ กึ เหมือนพลัง

บางอย่างทีประทุอยูใ่ นช่องท้อง”

อิงหลิวนิงไปชัวครูก่ ่อนกล่าวบอกถึงสิงทีนางรูส้ กึ ได้ออก

มา ชายชราพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนอธิบายเสียงนิง

“นันเป็ นเพราะพลังของเจ้าประทุออกมาเกินกว่าทีร่างนี
จะรับได้ อิงหลิวเจ้าต้องจําเอาไว้วา่ แม้รา่ งนีจะเป็ น
ภาชนะรองรับดวงจิตทีดีเพียงใด แต่พลังทีเจ้ามีนนมาก
ั
เกินกว่าร่างกายของมนุษย์ธรรมดาเช่นนี เพราะฉะนัน
164
หากเจ้าจะใช้พลังเจ้าต้องระวังและควบคุมให้ดี ไม่เช่น
นันอาจเกิดผลเสียต่อร่างนีได้”

อิงหลิวทีได้ฟังก็พยักหน้าอย่างเข้าใจดี เดิมทีนางเองก็รู ้
อยูแ่ ล้วถึงความแตกต่างในข้อนี นางจึงระวังไม่ใช้พลัง
ลมปราณหรือวรยุทธมากนัก นอกจากวิชาปรุงยา

“อิงหลิวทราบแล้วเจ้าค่ะท่านปู่ ทวด เฮ้อ หากมีนาทิ

ํ พย์
เกสรเยวียจีและเม็ดบัวสวรรค์คงตัดปั ญหาเรืองนีไปได้
โดยง่าย”

อิงหลิวเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย เอาเถอะหากนางได้
เกิดใหม่เช่นท่านปู่ ทวดนางจะกลับไปขโมยของเหล่านี
จากสวรรค์มาเก็บเอาไว้เช่นท่านปู่ ทวด
165
“ถึงแม้จะไม่มีของเหล่านันแต่ ข้าก็มีวิธีช่วยเจ้าได้นะ
เหลนรัก โฮะๆ”

ท่านปู่ ทวดกล่าวพลางหัวเราะออกมา อิงหลิวมองอย่าง

แปลกใจ เสียงหัวเราะทีนางได้ยินดูไม่น่าไว้วางใจสักนิด

“วิธีอนั ใดหรือเจ้าคะท่านปู่ ทวด”

อิงหลิวเอ่ยถามออกมา ท่านปู่ ทวดมองอิงหลิวทีมีทา่ ที

ระแวดระวังอย่างเอ็นดูพลางขยับปากเอ่ยหากแต่กลับ
ชะงักไป

166
“เอาไว้พรุง่ นีข้าจะมาบอกวิธีนนกั
ั บเจ้าแล้วกันเหลนรัก
ตอนนีเห็นทีขา้ คงต้องไปแล้วล่ะ”

สินคํา ไม่ทนั ทีอิงหลิวจะได้คดั ค้านสิงใด ร่างนันก็สลาย

ไปต่อหน้า ก่อนทีอีกเสียงหนึงทีคุน้ เคยจะดังขึนใกล้ๆ

“อิงหลิว เจ้าหลับแล้วหรือ”

เสียงเรียกทีดังประชิดตัว ทําให้อิงหลิวสะดุง้ ลืมตาขึนมา

มองคนตรงหน้าอย่างงุนงง เมือครูน่ างยังนังคุยกับท่าน
ปู่ ทวดอยูเ่ ลย แล้วเหตุใดคนตรงหน้ากลับมาประชิดตัว
นางทียังนอนอยูบ่ นเตียงเช่นนีได้ หรือว่าเมือครูน่ ีนางจะ
ฝัน แต่จะเป็ นไปได้อย่างไรนางมันใจว่านันเสมือนจริงไม่
ใช่ฝัน เช่นนันก็อาจเป็ นไปได้วา่ ท่านปู่ มาพบนางใน
กระแสจิตของนาง
167
“ข้ารูเ้ รืองในวันนีเจ้าคงไม่ชอบใจนัก ข้ารูพ้ วกเขาทําไม่
ถูกนัก หากแต่ขา้ อยากให้เจ้าเข้าใจรัชทายาทแคว้นฉี
ร้อนใจนักเรืองบิดา ส่วนหานตงก็คงอยากประกาศ
ศักดาต่อหน้าคนแคว้นฉีในฐานะองค์ชาย”

หยางหลวนซานเอ่ยขึนอีกเมือเห็นว่าอิงหลิวยังคงนิงเฉย
พร้อมกับเอือมมือไปพยุงนางขึนเมืออิงหลิวพยายามลุก
ขึนนัง

“ท่านมาทําไมกันแน่ รีบบอกความประสงค์มาเถิด”

เมือนังได้อิงหลิวจึงรีบเอ่ยกับคนตรงหน้าทันที ด้วยท่า

168
ทางยังขุ่นเคือง

“เจ้าไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่” หยางหลวนซานกลับ
เลือกถามถึงอาการของนางก่อน ด้วยเกรงว่านางอาจได้
รับบาดเจ็บในตอนทีปะทะกันนัน แม้มนใจว่
ั าฝี มืออย่าง
นางคงเป็ นไปได้ยากทีจะพลาดจนบาดเจ็บได้ แต่ก็อด
ห่วงไม่ได้เมือคิดได้วา่ บางทีนางก็รกั สนุกเสียจนหลงลืม
ทีจะระวังตน

“ไม่” อิงหลิวเอ่ยออกมาสันๆ ไม่บอกถึงความผิดปกติที

นางรูส้ กึ ได้ก่อนหน้า

“เช่นนันก็ดีแล้ว” หยางหลวนซานเอ่ยออกมาอย่างโล่ง
ใจ ดวงตาคมมองนางอย่างเป็ นกังวลเล็กน้อยและเอ่ย
169
คําออกมาในทีสุด

“อิงหลิวเรืองคนแคว้นฉีทีบาดเจ็บ”

คําทีเอ่ยออกมาจากปากหยางหลวนซานทําให้อิงหลิว
หันมองคนตรงหน้าทันที ทีจริงตอนนีนางลดความโกรธ
เคืองลงไปมากแล้วตังแต่พบว่าคนของนางนันปลอดภัย
ดี และเริมคิดว่านางอาจทํารุนแรงเกินไป แต่จะให้นาง
ยอมอ่อนข้อให้นนย่
ั อมไม่ใช่วิสยั ของนาง เสียงทีเอ่ย
ออกมาจึงฟั งแข็งกระด้างกว่ายามปกติ

“อยากให้ขา้ ช่วยพวกเขางันรึ แค่ขา้ ยังให้พวกท่านอยูใ่ น

จวนจนถึงตอนนี ข้าก็เห็นแก่เจ้ามากพอแล้ว”

170
คําพูดทีอิงหลิวกล่าวออกมาทําให้หยางหลวนซานแอบ
ลอบถอนหายใจออกมา ก่อนจะตัดใจไม่กล่าวถึงสิงนี
อีก

“ข้ารู ้ ช่างเถอะหากเจ้าไม่อยากทําข้าจะไม่บงั คับ แต่

เจ้าจะไปทีหนึงกับข้าได้หรือไม่”

“ไปทีใดหรือ” อิงหลิวเอียงคอถามอย่างสงสัยคนๆนี
ชอบพานางไปทีต่างๆทีเขารูส้ กั อยูห่ ลายครา หยาง
หลวนซานมองคนตรงหน้าพลางยิมอ่อนๆให้

“ไปเถอะ แล้วเจ้าจะรูเ้ อง”

171
****

“เหตุใดจึงพาข้ามาทีนี”

อิงหลิวเอ่ยถามขึนเมือได้เห็นสถานทีทีคนข้างๆพามา

“ข้ารูว้ า่ เรืองวันนีทําให้อารมณ์เจ้าไม่ปกตินกั ทีนีเป็ น

ทีๆข้าชอบมายามทีข้าไม่สบายใจ และคิดว่ามันอาจ
ช่วยให้เจ้ารูส้ กึ ดีขนได้
ึ ”

เบืองหน้าคนทังครูค่ ือภาพของเมืองหลวงในยามคําคืน
ทีมองจากมุมสูง แสงตะเกียงทีเห็นเป็ นดวงเล็กๆอยู่

172
ไกลๆ เมือมองสูงขึนคือท้องฟ้ากว้างทีมืดมิดของราตรี
กาลหากแต่กลับมีแสงจากดวงดาราตัดสีดาํ อันมืดมิด
อย่างงดงาม
คนทังคูย่ ืนเคียงข้างกันบนหน้าผาสูงไม่ไกลจากเมือง
หลวงมากนัก สายลมพัดมาเป็ นระยะจนเส้นผมดํายาว
สลวยของคนทังคูป่ ลิวตามแรงลม

ความเงียบเข้าปกคลุม หยางหลวนซานยืนมองอิงหลิว
เงียบๆ อย่างต้องการให้นางได้อยูก่ บั อารมณ์ของตนเอง
สีหน้าของอิงหลิวนันผ่อนคลายขึนมากเมือยามมอง
ความงามยามคําคืนนี ยามทีท้องฟ้ามืดมิดทีสุดยังมี
แสงดาราระยิบระยับเหล่านีให้ได้ชืนชม นางอดคิดถึง
คนทีพานางมาไม่ได้ บางครังนางรูส้ กึ ได้วา่ นางได้พบ
สหายทีแท้จริงแล้ว แม้คนตรงหน้าจะทําผิดพลาดขัดใจ

173
นางหลายครา หากแต่ก็รูส้ กึ ได้วา่ หยางหลวนซานรูใ้ จ
นางทีสุด แม้ไม่อาจยืนข้างนางได้ทกุ ครัง แต่ก็รูส้ กึ ได้วา่
ลึกๆแล้วเขาช่วยนางอยูเ่ สมอ

สายลมยามคําคืนพัดแรงขึนจนอิงหลิวอดทีจะยกมือขึน
กอดตนเองไม่ได้ หากมือทีกําลังลูบแขนตนเพือคลาย
ความหนาวเย็นกลับต้องชะงักงัน ใบหน้าทีเหม่อมองไป
ข้างหน้าหันมามองสบคนข้างๆ

สัมผัสของเนือผ้านุ่มคลุมลงทีไหล่บางอบ่างแผ่วเบา
หยางหลวนซานมองสบคนตรงหน้านิง

“อากาศเย็นเจ้าคลุมไว้เถิด”

174
หากอิงหลิวมองไม่ผิดในความมืดนัน นางคล้ายเห็นสี
เรือบนใบหน้าของอีกคน อิงหลิวเสมองออกไปทิศทาง
เดิมยามขยับมือกระชับผ้าผืนน้อยทีไม่รูอ้ ีกคนหามาจาก
ไหนคลุมตัวบดบังลมหนาว รอยยิมบางปรากฎขึนยาม
มองไปเบืองหน้าอีกครา

หยางหลวนซานเหลือบมองรอยยิมของคนข้างๆพลันยิม
ออกมาน้อยๆเช่นกัน สายตาจับจ้องมองไปในทิศทาง
เดียวกันเนินนาน ก่อนทีหยางหลวนซานจะหันเอ่ยบอก
คนข้างกาย

“ข้าว่าเราควรกลับได้แล้ว ดูสเิ จ้าต่างลมจนหน้าแดงไป

หมดแล้ว”
175
****

หลังจากกลับมาจากบนเขาอิงหลิวทีเพิงรูต้ วั ว่าหน้านาง
เห่อร้อนแปลกๆ ก็เริมจะสงสัยในคําทักของหยางหลวน
ซาน เจ้าคนหน้าตายนันไม่ได้เอ่ยเรืองใบหน้าของนาง
โดนลมจนแดงใช่หรือไม่ แววตาวิบวับนันทําให้นางเริม
ร่วงรูส้ าเหตุ คนเช่นนันมีดวงตาทีวิบวับอย่างนันตังแต่
เมือใด แล้วนีเกิดอันใดขึนกับนางกันแน่เหตุใดนางจึงมี
อาการประหลาดเช่นนี

อิงหลิวสาวเท้าเข้าสูเ่ รือนเหม่ยเหมยอย่างเร่งรีบ หากยัง

ไม่ทนั ถึงประตูเรือน นางกลับพบกับแขกผูม้ าเยือนใน

176
ยามวิกาลเสียก่อน อิงหลิวมองคนตรงหน้าอย่างแปลก
ใจ ก่อนจะตีสีหน้านิงเฉย ยามเดาได้ถงึ สาเหตุทีคนตรง
หน้ามาพบนาง

“ถวายพระพรเพคะรัชทายาทซ่านฉืออีฟาน มาพบข้า
ในยามนีคงเป็ นเรืองสําคัญ”

คนตรงหน้ามองนางเต็มตา ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตา
ฉายแววหนักใจไม่นอ้ ย

“ขออภัยทีมารบกวนในยามดึกเช่นนี หากแต่วา่ ข้ามี

เรืองมาขอร้องเจ้า”

177
ฉืออีฟานเอ่ยออกมาอย่างมันคง อิงหลิวคาดเดาได้วา่ ใน
ตอนนีอาการของแม่นางเหยาผูน้ นคงยั
ั งไม่ดีขนจึ
ึ งทําให้
พวกเขาร้อนใจเช่นนี แต่นางเองไม่ได้ลงมือหนักถึงเพียง
นัน พวกเขาช่างร้อนรนกันไปเองแท้ๆ

“เชิญรับสังออกมาเพคะ” นางกล่าวออกมา เวลานี

อารมณ์นางสงบลงมากแล้ว จนเกือบจะลืมเรืองราวที
ผ่านมาด้วยซําไป

“เวลานีอาการของเหยาซือเหนียนไม่สดู้ ีนกั ข้าจึงอยาก

ขอร้องเจ้าให้ช่วยรักษานางจะได้หรือไม่”

คนตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยท่าทีรอ้ งขอ อิงหลิวรอบยิม

178
บางในใบหน้า ก่อนเอ่ยเช่นเมือกลางวันทีผ่านมา

“หากข้าปฏิเสธ” อิงหลิวเอ่ยออกมาอย่างต้องการดูทา่ ที
คนตรงหน้า ฉืออีฟานทีได้ยินดังนันก็ถอนหายใจออกมา

“หากเจ้าปฏิเสธข้าคงไม่อาจทําสิงใดได้ เพียงหวังว่า
เจ้าจะเห็นแก่คาํ ขอร้องข้องข้าและเมตตานางสักครัง”

คําทีได้ยินทําให้อิงหลิวมองคนตรงหน้าอย่างชืนชมเล็ก
น้อย นางสัมผัสได้ถงึ ความห่วงใยอย่างจริงใจทีคนตรง
หน้ามีตอ่ สตรีผนู้ นั เป็ นความห่วงใยเฉกเช่นมิตร ผิดกับ
อีกคนทีตอนนียืนซุม่ อยูไ่ ม่ไกลนัก

179
“แล้วเจ้าเล่ามีสงใดจะกล่
ิ าวกับข้าหรือไม่ หรือจะยืนอยู่
ตรงนันทังคืน”

สินคําของอิงหลิว ฉืออีฟานก็ถอนหายใจออกมา ใน
ขณะทีมูเ่ หลียนหลงก้าวออกมาจากมุมมืดนัน

“ข้าประมาทฝี มือของเจ้าไม่ได้จริงๆ คุณหนูเหม่ย”

ฉืออีฟานกล่าวออกมา ในขณะทีมูเ่ หลียนหลงจ้องหน้า

นางนิง

“หากข้าไม่รูว้ า่ เป็ นเจ้าก็คงจะตายไปแล้ว เอาเถอะมี

อะไรกับข้าหรือ”

180
อิงหลิวกล่าวออกมาด้วยท่าทางปกติ ไม่มีอารมณ์ข่นุ
เคืองเหลืออยู่ มูเ่ หลียนหลงจึงเอ่ยออกมาในทีสุด

“ข้ามาขอร้องท่านให้ช่วยรักษาซือเหนียน”

อิงหลิวทีได้ยินจึงถอนหายใจแล้วพยักหน้าตกลง เอา
เถอะเห็นแก่ความห่วงใยของพวกเจ้าข้าจะรักษาสตรีผู้
นันให้ก็แล้วกัน

****

อิงหลิวและบุรุษทังสองเดินตามทางในสวนลัดเลาะมา

181
จนถึงเรือนรับรองทีแขกทังหลายมาพักอยู่ ถือว่ายังดีที
หยางหลวนซานรูจ้ กั จัดการให้พวกเขามาพักทีเรือน
รับรอง อิงหลิวคิดอย่างขําขัน ตกลงนีจวนของนางหรือ
วังหลวงกันแน่ เหตุใดจึงมีเชือพระวงศ์ทงหลายมาเดิ
ั น
เพ่นพ่านอยูเ่ ต็มไปหมดเช่นนี แถมแขกตัวดียงั จัดการ
อย่างกับเป็ นเรือนตน

เมือก้าวเข้ามาคนแรกทีนางพบก็คือ รัชทายาทหยาง
หลวงหลง และองค์ชายหยางหลวนเหยาทีลุกขึนยืน
ทันทีทีเห็นนาง ท่าทางกึงดีใจกึงประหลาดใจนันทําให้
นางอดทีจะแอบขําไม่ได้

เมือเดินจะเข้าไปยังห้องด้านในจึงได้เห็นอีกคนทีเดินเข้า
มา หยางหลวนซานสบตานางยิมๆ แต่อิงหลิวกลับ

182
กลอกตาอย่างเบือหน่าย

“เป็ นเจ้าทีให้พวกเขาไปพบข้าสินะ”

อิงหลิวเอ่ยกับหยางหลวนซานยามเดินผ่านหน้า หยาง
หลวนซานเพียงยกยิมให้นางไม่ตอบรับใดๆ

ฉืออีฟานเดินนํานางไปยังเตียงนอนทีมีรา่ งของเหยาซือ
เหนียนนอนอยู่ อาการของร่างทีเห็นนันทําให้อิงหลิวอด
ทีจะแปลกใจไม่ได้ ด้วยร่างนันใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด
หากแต่ขอบตาและริมฝี ปากกลับดําคลําจนน่ากลัว

อิงหลิวเอือมมือไปจับมือบางของอีกคนเพือตรวจดูชีพจร

183
และตรวจดูพลังปราณทีดูแปรปรวนของเหยาซือเหนียน
ก่อนทีจะชะงักไป เมือรับรูไ้ ด้ถงึ กระแสทีตีวนจนน่ากลัว

“พิษรึ” อิงหลิวคิดไม่ถงึ จริงๆว่าพลังทีปราณนําแข็งที

นางปล่อยออกมาแช่แข็งทุกคนนัน นางจะเผลอปลอย
ปราณพิษแฝงมาด้วย เช่นนีก็หมายความว่าทุกคนก็คง
โดนพิษไปด้วยงันหรือ เมือคิดได้ดงั นันอิงหลิวจึงเงย
หน้ามองทุกคน

หยางหลวนซานทีตามเข้ามาพร้อมพีน้องมองหน้า
นางอย่างเข้าใจ ก่อนเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“พวกข้าถูกพิษเล็กน้อยเท่านันเจ้าอย่าได้กงั วล” อิงหลิว

ขมวดคิวมุน่ กว่าเดิม จะไม่ให้นางกังวลได้อย่างไร
184
ปราณพิษของนางถูกปล่อยออกมาโดยทีนางไม่รูต้ วั
เช่นนีอันตรายเกินไป นางต้องหาทางควบคุมพลังให้ได้
โดยเร็วเสียแล้ว ในร่างเดิมนางไม่เคยพลาดพลังถึงเพียง
นีเลยจึงทําให้นางคิดไม่ถงึ อิงหลิวถอนหายใจออกมา
อีกครังก่อนทีจะหันไปมองคนแคว้นฉี

“ข้าจะขับพิษให้นางก่อน แล้วจะรักษาอาการชําในของ
นาง เพราะปราณพิษของข้านันกัดกร่อนทังร่างกายและ
พลังของนางทําให้อวัยวะภายในบอบชํา”

ฉืออีฟานและทุกคนดูจะโล่งใจทีนางยอมรักษาให้ และ
รอคอยทีจะได้เห็นการรักษาของนางกับตา อิงหลิวให้พี
สาวหวังหย่งเจินช่วยจับพยุงเหยาซือเหนียนขึนมานัง
ก่อนทีอิงหลิวจะเริมเดิมลมปราณเข้าขับปราณพิษทีอยู่

185
ในร่างตรงหน้า กระแสปราณสีขาวสะอาดอย่างทีพวก
เขาไม่เคยพบรอยจางๆอยูร่ อบกายทังสอง ฝ่ ามือขวาที
ทาบไปยังแผ่นหลังของเหยาซือเหนียนนันปล่อยปราณสี
ขาวออกขับไล่ปราณพิษออกมาในขณะทีฝ่ ามือซ้ายนัน
ดูดซับเอาปราณพิษทีขับออกมาเอาไว้อย่างหมดจน ใช้
เวลาไม่นานปราณพิษจึงถูกขับออกหมด

อิงหลิวถอนฝ่ ามือกลับมาในมือบางปรากฏขวดยาสอง
ขวดขวดหนึงนางเทใส่ปากของเหยาซือเหนียน นําสีใส
กลินหอมประหลาดไหลลงสูล้ าํ คอโดยมีพลังปราณคอย
ช่วยขับเคลือน เมือตัวยาไหลลงไปจนหมดสินแล้วใบ
หน้านันพลันดูดีขนึ อิงหลิวลุกขึนยืน มือบางส่งขวดยา
อีกขวดทีใหญ่กว่าเมือครูให้กบั หยางหลวนหลง

186
“นียาของพวกท่านถือว่าเป็ นการขออภัยทีล่วงเกินก็แล้ว
กัน”

อิงหลิวกล่าวก่อนจะเดินออกไปทางประตู หากแต่เสียง
ของมูเ่ หลียนหลงกลับเอ่ยยังนางไว้ก่อน

“แล้วอาการซือเหนียนเล่า”

อิงหลิวหันกลับไปมองคนถามก่อนจะยอมตอบออกไป

“นางปลอดภัยดีแล้ว ไม่นานก็คงฟื น”

ก่อนจะก้าวขาต่อไปหากแต่เหมือนนึกบางอย่างขึนมาได้
อิงหลิวจึงหยุดฝี เท้าลงก่อนหันมามองหน้าทุกคน

187
“พวกเจ้าก็ควรรีบกินยาเสีย จะได้รบี ไปให้พน้ จวนข้า
เสียที”

เมือรับร่างบางแล้วมูเ่ สวียไป่ ทียืนนิงมาเนินนานก๋เอ่ยขึน

เบาๆหากแต่ได้ยินโดยทัวกัน

“ช่างไร้มารยาทยิงนัก”

เมือได้ยินดังนันหยางหลวนเหยาจึงมอบสบตาเหล่าพี
ชาย ก่อนหัวเราะออกมาทันที

“ถือว่านางเมตตาและไว้ไมตรีมากแล้วทีเอ่ยเตือนให้เรา

188
รีบไป ข้าว่าพวกท่านคงไม่อยากฝันร้ายเพราะอาการ
ประหลาดทีเกิดขึนได้กระทันหันเมืออยูใ่ กล้ยามนาง
อารมณ์เสียหรอกนะ”

_____________________________
_____________________________
_____________________________
________________________
บทที 29 ข้อตกลง

อิงหลิวรูส้ กึ ได้วา่ จวนของนางนันน่าอยูข่ นมาก

ึ เมือไม่มี
คนแปลกหน้าทังหลายมาเดินเพ่นพ่านไปทัวเฉกเช่นเมือ
วันก่อน เมือคืนนางได้พบกับท่านปู่ ทวดอีกครัง และนาง
ก็ได้รูถ้ งึ วิธีการทีจะจัดการกับพลังของนางกับร่างของอิง
หลิว ซึงวิธีการนันสําหรับนางไม่ถือว่ายุง่ ยากเท่าใดนัก

189
แต่ดว้ ยสภาพร่างกายนีทีเป็ นเพียงมนุษย์ธรรมดาแม้จะ
แกร่งขึนเพียงใดแต่คงต้องใช้เวลามากกว่าปกติถงึ สาม
เท่า

อิงหลิวเลือกทีจะเข้าไปในห้องลับทีสร้างขึนในเรือนเหม่
ยเหมยเมือไม่นานนี เป็ นห้องทีนางแอบทําขึนให้มีกลไก
คล้ายกับทีโลกเดิม แม้ไม่เหมือนกันทังหมดแต่ก็
ปลอดภัยจากผูบ้ กุ รุกอย่างแน่นอน

อิงหลิวหลับตาลงค่อยๆทําจิตให้เป็ นสมาธิไม่นานนักก็
ได้ยินเสียงของท่านปู่ ทวดดังขึน

“อิงหลิวเจ้าจงเดินลมปราณไปให้ทวร่
ั างของเจ้า ข้าจะ
ช่วยอัดกระแสลมปราณเข้าสูท่ กุ ส่วนของร่างเจ้าอีกแรง”
190
อิงหลิวทําตามทีชายชราบอกอย่างว่าง่าย นางค่อยๆ
รอบรวมลมปราณก่อนจะปล่อยให้แผ่ไปทัวร่าง โดยมี
ท่านปู่ ทวดเป็ นผูช้ ่วยส่งเสริม นางรูส้ กึ ได้ถงึ กระแสเย็น
ฉําของลมปราณสายหนึงทีแทรกเข้ามา หากไม่นานนัก
ความเย็นนันกลับแปรเปลียนเป็ นความร้อนราวลาวา
ประทุเมือยามกระแสลมปราณแผ่ซา่ นไปตามจุดต่างๆ
ของร่างกาย ร่างกายของอิงหลิวราวกับว่าจะระเบิดออก
เป็ นเสียงๆ
ทังทีก่อนหน้านีนางมันใจว่าร่างนีรองรับพลังของนางได้
อย่างเต็มที นางลืมคิดไปว่าร่างกายของมนุษย์ธรรมดา
ย่อมมีความแตกต่างจากร่างเดิมของนาง ในตอนทีมา
จุตินนนางได้
ั อดั พลังปราณไว้ในร่างนีอย่างมากมาย
หากแต่ไม่ทนั คิดว่าร่างนีทําได้เพียงกักเก็บแต่ไม่อาจรอง

191
รับพลังอันร้ายกาจได้นาน

ความเจ็บปวดแล่นผาดกลางอกหลายครังหลายครา จน
อิงหลิวกระอักไอ หากแต่นางไม่อาจถอดใจในตอนนีได้
นางรูส้ กึ ถึงกระแสความเย็นทีแทรกเข้ามาเป็ นระยะเพือ
ช่วยประคับประคองนางไว้ จึงทําให้นางกัดฟั นอดทนต่อ
ความเจ็บปวดทีได้รบั

หงเหยาทีช่วยเดินลมปราณประคับประคองอิงหลิว อด
ทีจะประหลาดใจกับร่างตรงหน้าไม่ได้ ความอดทนของ
เหลนตนนันเขาไม่แปลกใจนัก แต่ทีทําให้แปลกใจคือ
ร่างของอิงหลิวนันมีความแข็งแกร่งมากทีเดียว ชายชรา
ยิมอย่างพอใจ หากเป็ นเช่นนีก็ถือว่าหงเซียวฉินเลือก
ร่างจุติได้ไม่ผิดเลย

192
ในขณะลมปราณวิงเข้าสูใ่ จกลางของร่างกายอิงหลิวที
กัดฟั นอดทนต่อความเจ็บปวดมาเนินนานก็กระอักโลหิต
ออกมาทันที ร่างชายชราทีเคยปรากฏในห้วงจิตกลับ
ปรากฏกายขึนไม่ไกล รีบข้ามาพยุงร่างนันไว้ก่อนจะเดิน
ลมปราณรักษาร่างตรงหน้าในทันที

สีหน้าทีเคยซีดเผือดมีเหงือซึมเริมดีขนเรื
ึ อยๆ จนในทีสุด
อิงหลิวก็ลืมตาขึน เมือชายชราถอนฝ่ ามือออก

“ท่านปู่ ทวด ท่านมาได้อย่างไร”

อิงหลิวเอ่ยกับชายชราทียิมอยูเ่ บืองหน้าทันทีทีนางหัน

193
กลับไปมอง

“ข้าคิดไว้แล้วว่าร่างนีอาจจะไม่ไหวจึงได้เร่งเดินทางมา
ทีนี ไม่คิดว่าร่างนีจะแกร่งกว่าทีข้าคิดไว้มาก ข้าคิดว่า
เจ้าจะได้จตุ ิใหม่เสียแล้ว”

ชายชรากล่าวเสียงปนหัวเราะออกมา ทําให้อิงหลิวอด
จะมุย่ หน้าใส่ไม่ได้ แต่ก็รูส้ กึ ดีใจยิงนักทีคนตรงหน้ามา
ช่วยนาง

“ขอบคุณท่านปู่ ทวดเจ้าค่ะ”

ชายชรายกยิมรับคําขอบคุณ ก่อนจะมองสํารวจสีหน้า

194
อิงหลิวแล้วเอ่ยถามถึงอาการ

“เจ้ารูส้ กึ อย่างไรในตอนนี”

อิงหลิวขมวดคิวเดินลมปราณเพือตรวจดูอาการตนเอง
ก่อนทีนางจะลองปล่อยพลังออกมาในระดับเดียวกับที
เคยประทุออกมา

“ไม่รูส้ กึ ติดขัดเช่นทีผ่านมาแล้วเจ้าค่ะ”

อิงหลิวตอบด้วยรอยยิมดีใจ ชายชราเองก็สง่ ยิมยินดีกบั

นาง

195
“ดีแล้ว ค่อยสมกับทีอดหลับอดนอนกันมาทังคืน”

คําพูดของชายชราทําให้นางชะงักไป นางจําได้วา่ นาง

เข้ามาในห้องนีและนังเดินลมปราณในยามเฉินมิใช่หรือ

“นียามใดกันเจ้าคะท่านปู่ ”

อิงหลิวเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ยามเหม่าแล้ว”

นีนางใช้เวลาทังวันทังคืนในการเดินลมปราณเชียวหรือ
ตายล่ะ นางลืมบอกกับเสียวชิงไว้ดว้ ยว่าจะเข้ามาใน

196
ห้องลับนี ป่ านนีไม่วนุ่ วายกันไปทังจวนแล้วหรือ

“เอาล่ะอิงหลิว ถึงเวลาทีข้าต้องกลับเสียที ข้าดีใจด้วย

ทีเจ้าสามารถควบคุมพลังของเจ้ากับร่างนีได้แล้ว แต่
เจ้าต้องจําไว้อย่างหนึงว่าอย่างไรเสียร่างนีก็มีขีดจํากัด
อยู่ อย่าทําสิงใดโดยขาดสติยงคิ
ั ดอีกเล่า”

ชายชราเอ่ยเตือนออกมาแผ่วเบา อิงหลิวทีได้ฟังจึงรับ
คําอย่างเข้าใจ

“เจ้าค่ะ ข้าจะจําเอาไว้”

****

197
แล้วเหตุการณ์ก็เป็ นอย่างทีอิงหลิวคาดการณ์เอาไว้ เมือ
ยามทีนางเดินออกมาเห็นความวุน่ วายภายในจวน กับ
การตามหาตัวนางของเหล่าข้ารับใช้ทงหลาย
ั หากแต่ไม่
ใช่แค่ความกระวนกระวายทีนายหายตัวไปของเสียว
ชิงอย่างเดียว แต่เป็ นเพราะ มีรบั สังจากฮ่องเต้เรียกตัว
นางเข้าวังด่วน แต่ไม่มีใครหานางได้พบต่างหากทีทําให้
จวนวุน่ วายถึงเพียงนี

เมืออิงหลิวเดินเข้าไปหาเสียวชิงทียืนกระวนกระวายอยู่
นัน เสียวชิงทีหันมาเห็นนายตนก็แสดงสีหน้าทังตกใจ
โล่งใจ ดีใจปะปนกันไปหมดจนน่าขัน

“คุณหนูทา่ นหายไปทีใดมาอีกแล้วเจ้าคะ บ่าวตามหา

198
เท่าใดก็ไม่พบเลย”

เสียวชิงเอ่ยออกมานําเสียงปริมๆจะร้องไห้อยูร่ อมร่อ

“ขอโทษที ข้าอยูใ่ นห้องเก็บยาน่ะ”

คําตอบของอิงหลิวทําเอาเสียวชิงตาโต

“ห้องเก็บยาหรือเจ้าคะ อยูม่ าตลอดเลยหรือเจ้าคะ”

“ใช่ ข้าอยูท่ ีนันตังแต่เมือวานยามเฉิน”

อิงหลิวตอบรับออกมา ทําให้เสียวชิงปล่อยโฮออกมา
199
ทันที นีนางสะเพร่าไม่หาคุณหนูให้ทวเองหรื
ั อนีทังทีอยู่
แค่ปลายจมูกแท้ๆ อิงหลิวทีเห็นอีกคนปล่อยโฮออกมาก็
มองอย่างไม่เข้าใจคนตรงหน้านัก เสียวชิงเด็กน้อยช่าง
อ่อนไหวง่ายยิงนัก

“ว่าแต่เหตุใดจึงได้วนุ่ วายไปหมดเช่นนีเล่า”

เมือเสียวชิงหยุดรําไห้แล้วอิงหลิวจึงเอ่ยถามถึง
บรรยากาศแปลกทีนางสัมผัสไดในจวน

“เรียนคุณหนูฮ่องเต้ทรงมีรบั สังให้คณ
ุ หนูเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ
เดิมทีมีรบั สังตังแต่เมือวานยามอูแ่ ต่ไม่อาจหาคุณหนูได้
พบจึงส่งทหารองครักษ์มาช่วยตามหาทังคืน เพิงกลับ

200
เข้ามาพักในจวนเมือครู”่

อิงหลิวพยักหน้ารับรูเ้ บาๆไม่กล่าวสิงใด สงสัยคงเป็ น

เรืองทีเกิดขึนเมือวันก่อนเป็ นแน่ เสียวชิงมองหน้าคุณ
หนูก่อนจะเอ่ยอีกเรืองออกมา

“อีกทังคุณหนูรองมาทีนีด้วยเจ้าค่ะ”

สิงทีได้ยินทําให้อิงหลิวหันไปมองอย่างแปลกใจ

“พีรองงันหรือ นางมาด้วยเหตุใด หรือว่ามาเยียมแม่

รอง”

201
พีสาวคนรองของนางนันตังแต่แต่งออกไปก็ไม่คอ่ ยได้
กลับมาเยือนทีจวนอีกเลย ทีจริงต้องบอกว่านางไม่กา้ ว
ออกจากตําหนักองค์ชายห้าเลยมากกว่า ด้วยเหตุคง
เพราะใบหน้าของนางและคําสังของพระสนมจางผูเ้ ป็ น
มารดาขององค์ชายห้านันเอง

“มิใช่เจ้าค่ะ คุณหนูรองมาขอพบคุณหนูดว้ ยเรืองที

เกียวกับองค์ชายห้าเจ้าค่ะ”

เสียวชิงบอกออกไปถึงเหตุทีคุณหนูรองมาเยือนทีจวน
อิงหลิวทีได้ยินก็พอจะคาดเดาได้วา่ คงเป็ นเพราะเหตุที
เกิดขึนในครานันเช่นเดียวกัน ช่างวุน่ วายเสียจริง

202
“ช่างเถอะ ข้าจะไปพบนางเอง”

***

อิงหลิวเดินทางเข้าวังในเวลาต่อมาหลังจากให้ทหาร
องครักษ์กลับไปแจ้งว่าพบนางแล้วและนางปลอดภัยดี
โดยมิได้บอกว่านางหายไปอยูท่ ีใดมา แต่ก่อนทีจะถึง
เวลาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ อิงหลิวเลือกทีจะไปพบพีรองของ
นางโดยให้คนไปแจ้งก่อน

เมือมาถึงตําหนักขององค์ชายห้า นางกํานัลในตําหนัก
จึงพานางไปพบพีรองทีรออยูท่ ีเรือนหลังเล็กภายในเขต
ตําหนักรัชทายาท สตรีทีอิงหลิวได้เห็นยามก้าวเข้ามาใน
ห้อง คือพีรองในชุดหรูหรา แต่ใบหน้านันคลุมด้วยผ้า
203
ผืนบาง ร่างนันนังอยูบ่ นเก้าอีด้วยท่าทีหยิงเช่นเดิม และ
สายตาทีมองมามีแววความกราดเกรียว เกลียดชังไม่
เปลียนแปลง

“คารวะพีรอง ท่านสบายดีหรือไม่”

อิงหลิวย่อกายคารวะคนตรงหน้าเล็กน้อย หากแต่
ปฏิกิรยิ าของคนตรงหน้าคือเชิดหน้านิงจนอิงหลิวนึกขัน

“พีรองอยากพบข้าด้วยเหตุใดหรือ”

เมือคนตรงหน้าไม่คิดทักทายอิงหลิวจึงเลือกทีจะถาม
ความประสงค์ของอีกคนแทน

204
“องค์ชายอยากพบเจ้า”

องค์ชายห้ารึ อิงหลิวเลิกคิวขึน ก่อนเหลือบตาไปเห็น

ร่างหนึงทีเดินเข้ามาใหม่ เมือหยางหานตงได้เห็นอิงหลิว
ความรูส้ กึ โกรธก็แล่นขึนผสมความหวาดกลัวและ
เสียดาย

“ถวายพระพรเพคะองค์ชายห้า ทรงสบายดีหรือไม่เพ
คะ”

หยางหานตงมองคนตรงหน้าอย่างเข่นเขียว จะสบายดี
ได้อย่างไร ในเมือเขาเพิงรูต้ วั ว่าตนเองโดนพิษเล่นงาน
ในขณะทียารักษานันถูกใช้จนหมดสิน คิดแล้วก็แค้นนัก
คนพวกนันแกล้งทําเป็ นหลงลืมเขาหรืออย่างไร จึงใช้ยา
205
ถอนพิษจนหมดไม่เหลือไว้ให้แม้แต่นอ้ ย

“ข้าต้องการยาถอนพิษ”

หยางหานตงเอ่ยบอกความประสงค์ออกมา แม้จะอยาก
พูดคุยสานสัมพันธ์กบั นางแต่ตอนนีไม่สะดวกนัก อีกทัง
เขาไม่แน่ใจว่านางอยูใ่ นอารมณ์ใด ความร้ายกาจของ
นางในวันนันเขายังจําได้ดี เขาอยากให้เสด็จพ่อลงโทษ
นางนักทีกล้าทําร้ายเชือพระวงศ์ หากแต่เสด็จพ่อกลับ
รับสังไม่ให้ใครเอ่ยถึงเรืองนีเด็ดขาด เขารูส้ กึ ขัดใจยิงนัก

“ยาถอนพิษหรือเพคะ”

206
อิงหลิวเอ่ยถามยํา หยางหานตงมองหน้านางอย่าง
พิจารณาท่าทางราวไม่รูส้ งใดของนาง
ิ

“ใช่ ยาถอนพิษลมปราณของเจ้าอย่างไรเล่า”

“หม่อมฉันมอบยาให้แก่รชั ทายาทไปแล้ว พระองค์มิได้

รับหรือ”

อิงหลิวเอ่ยถาม ดูทา่ องค์ชายห้าผูน้ ่าสงสารคงถูกพีน้อง

ปี ศาจกลันแกล้งหรือไรกัน นางคิดว่ายาทีนางมอบให้น่า
จะเพียงพอสําหรับทุกคนแน่ ฉะนันสาเหตุทีคนตรงหน้า
ไม่ได้รบั ยาคงเป็ นเพราะใครบางคนเล่นตุกติกกระมัง

207
อิงหลิวถอนหายใจออกมา แม้จะไม่อยากช่วยคนตรง
หน้านัก แต่อย่างไรเสียนางก็มอบยาให้ทกุ คนไปแล้ว
หากไม่รกั ษาคนตรงหน้าก็ดจู ะลําเอียงไปหน่อย นางจึง
หยิบขวดยาออกมาก่อนจะเทยาเม็ดหนึงยืนให้คนตรง
หน้า ทีรับไปกินทันที อิงหลิวมองอย่างขบขันนีถ้านาง
ยืนยาพิษให้คงตายอย่างไม่ตอ้ งเปลืองแรงสักนิด

หากไม่มีสงใดแล้
ิ วหม่อมฉันคงต้องขอตัว”

อิงหลิวเอ่ยกับคนทังสอง ทีจนถึงตอนนีนางยังไม่เห็นทัง
คูม่ องหน้ากันสักนิด ช่างน่าเศร้าเสียจริงหนอความรัก
แต่อิงหลิวยังไม่ทนั ได้กา้ วออกจากทีนัน เสียงของเหม่
ยเจียวเหมยกลับขัดขึนเสียก่อน

208
“เดียว เจ้าเป็ นหมอ เจ้ารักษาใบหน้าข้าได้หรือไม่”

เหม่ยเจียวเหมยเอ่ยถามออกไปเสียงไม่สบายใจนัก อิง
หลิวส่งยิมให้พีสาวอย่างปลอบใจ

“ข้าเสียใจจริงๆพีรอง ข้าเกรงจะไม่มีความสามารถถึง
เพียงนัน”

เรืองอะไรทีข้าจะต้องรักษาให้เจ้ากัน ข้าสินเปลืองยาไป
ตังมากกว่าจะทําให้เจ้าเป็ นเช่นนี เรืองอะไรข้าจะต้อง
ทําให้มนั เสียเปล่าด้วย รอไปก่อนแล้วกันพีรองของข้า
หากสักวันข้ารูส้ กึ ใจดีขนมาข้
ึ าอาจจะช่วยท่านก็ได้

209
***

อิงหลิวออกจากตําหนักองค์ชายห้ามุง่ สูต่ าํ หนักของ

ฮ่องเต้ เมือมาถึงก็พบขันทีผหู้ นึงยืนรอต้อนรับนางอยู่
ก่อน สายตาอิงหลิวนันเห็นขันทีผนู้ นเหลื
ั อบตามองตน
เองเป็ นระยะด้วยความคลางแคลงใจปนเกรงแปลกๆ ดู
ท่าทีนางก่อเรืองวันนันคงมีคนรับรูม้ ากพอดู

เมือก้าวเข้ามาด้านในห้องหนึงอิงหลิวก็ได้พบกับคนคุน้
หน้ามากมายเหลือเกิน ซึงไม่ใช่ใครอืนล้วนเป็ นคูก่ รณี
นางทังสิน

“ถวายพระพรเพคะฝ่ าบาท ถวายพระพรเพคะ

รัชทายาท องค์ชาย”
210
อิงหลิวถวายความเคารพต่อฮ่องเต้เมือเข้ามาอยูเ่ บือง
หน้าพระพักต์ ก่อนหันไปทําความเคารพบุคคลทีเหลือ

“ลุกขึนเถิดอิงหลิว”

ฮ่องเต้เอ่ยอนุญาตก่อนผายมือให้นางไปนังทีเก้าอีที
เตรียมไว้ อิงหลิวยอมนังลงแต่โดยดี ใบหน้างดงามนิง
สงบ ดวงตากลมว่างเปล่าไม่สบมองสิงใด

“ทีข้าเรียกเจ้ามาวันนีก็เพราะมีหลายเรืองอยากจะคุย
กับเจ้า”

211
ฮ่องเต้ทีเงียบราวกับชังใจบางอย่างอยูน่ านเอ่ยขึนในที
สุด อิงหลิวไม่เอ่ยสิงใดเพียงมองคนพูดนิง นางคิดว่าคน
ตรงหน้าคงรูเ้ รืองทีนางทําไว้แล้วแน่นอน เพราะฉะนันจึง
ไม่มีสงใดให้
ิ แก้ตวั หรืออธิบาย นางจะรับฟั งสิงทีคนตรง
หน้าจะกล่าว อยากจะรูว้ า่ คราวนีคนเหล่านีจะมาไม้ไหน
กับนางอีก

“เรืองทีเกิดขึนในวันนัน ข้าต้องขอโทษเจ้าแทนลูกๆของ
ข้าด้วยทีไปสร้างความรําคาญใจให้ อีกทังข้าเองทีบอก
แก่เจ้าว่าจะให้เจ้าตัดสินใจแต่หานตงยังไปใช้อาํ นาจข่ม
ขู่เจ้า จนเจ้าบัลดาลโทสะ ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ผิดทีทําร้าย
เชือพระวงศ์ แต่ผิดทีลูกข้าไปทําร้ายเจ้าก่อน”

คํากล่าวของฮ่องเต้ทาํ ให้นางแปลกใจไม่นอ้ ย แม่จะรูว้ า่

212
คนตรงหน้ามีเหตุผล และไม่เข้าข้างหยางหานตงแน่
นอน แต่ไม่คิดว่าจะไม่เอาเรืองทีนางทําร้ายรัชทายาท
และองค์ชายอีกสองคน รวมถึงทูตจากแคว้นฉีดว้ ย

“ขอบพระทัยเพคะฝ่ าบาท”

อิงหลิวรับคําอย่างแผ่วเบา ก่อนจะฟั งฮ่องเต้กล่าวต่อ

“แต่ทีข้าเรียกเจ้ามาวันนีเพราะมีอีกเรืองหนึงทีอยากจะ
ตกลงกับเจ้า”

ฮ่องเต้มองหน้าอิงหลิวและมองรัชทายาทแห่งฉี ถือว่า
ข้าช่วยเจ้าสุดๆแล้วนะรัชทายาทซ่านฉือ

213
“ข้ามีขอ้ แลกเปลียนให้เจ้า หากเจ้ายอมทีจะร่วมขบวน
ไปกับคณะทูตจากฉีเพือรักษาองค์ฮ่องเต้แคว้นฉี”

อิงหลิวมองฮ่องเต้อย่างทีกล่าวออกมาอย่างแปลกใจ

“ข้อแลกเปลียนอันใดงันหรือเพคะ”

ฮ่องเต้ถอนหายใจทีเห็นว่านางยังยอมรับฟั งให้พระองค์
ตรัสถึงข้อแลกเปลียน เพราะจากทีฟั งความจากเหล่า
บรรดาพระโอรส อิงหลิวดูจะเป็ นสตรีทีอันตรายและคาด
เดาอารมณ์ได้ยากยิง

214
“ข้าจะเรียกตัวบิดาและพีชายเจ้ากลับมายังเมืองหลวง
และจะไม่สง่ พวกเขาไปยังชายแดนอีกหากไม่เกิด
สงครามขึน และจะเลือนขันให้แก่ทงสอง
ั อีกทังจะไม่
จํากัดอํานาจทางทหารของสกุลเหม่ยของเจ้าด้วย พร้อม
กันนันข้าและฮองเฮาสัญญาจะปกป้องเหม่ยกุย้ เฟยอ
ย่างดีทีสุดในวังหลวงแห่งนีไม่ให้มีผใู้ ดรังแกนางได้อย่าง
แน่นอน แม้ภายหน้านางมีความผิดไม่วา่ ร้ายแรงเพียง
ใดจะไม่มีการลงโทษนาง เจ้าพอใจในข้อแลกเปลียน
หรือไม่”

ฮ่องเต้ตรัสออกมา อิงหลิวมองคนตรงหน้าอย่างพอใจ
แม้สงที
ิ กล่าวมาสําหรับนางแล้วคือสิงทีพระองค์ควรทํา
มาตังนานแล้วก็ตาม ถือว่านางสามารถหาหลักประกัน
ความปลอดภัยให้แก่ครอบครัวอิงหลิวได้ก็แล้วกัน

215
“ส่วนข้าสัญญาว่าไม่วา่ เจ้าจะรักษาเสด็จพ่อของข้าได้
หรือไม่ จะไม่มีการลงโทษใดๆทังสิน”

ฉืออีฟานทีนังฟั งรับสังของฮ่องเต้แห่งแคว้นเหว่ยนัน จึง

เอ่ยขึนมาบ้าง เพือรับรองความปลอดภัยให้แก่นาง แม้รู ้
ดีวา่ ไม่จาํ เป็ นแม้แต่นิดก็ตาม

“รวมทังหากเจ้ารักษาเสด็จพ่อได้สาํ เร็จ แคว้นฉีจะมอบ

รางวัลให้เจ้าอย่างงาม อีกอย่างข้าว่าคนเช่นเจ้าไม่น่า
เกรงกลัวในอันตรายทีจะเกิดจากพวกข้า เพราะความ
สามารถเช่นเจ้าคนทังกองทัพก็อาจพ่ายแพ้แก่เจ้าได้”

216
อิงหลิวมองคนตรงหน้า นันคือคําชมใช่หรือไม่

“หม่อมฉันขอเวลาไตร่ตรองสักนิด แล้วจะให้คาํ ตอบเพ

คะ”

อิงหลิวกล่าวออกมา ซึงนันก็ทาํ ให้หลายคนโล่งใจไป

มากอย่างน้อยการทีนางกล่าวว่าจะเก็บไปคิดก็ยอ่ มมี
ความหวังว่านางจะตอบรับ ไม่ใช่ปฏิเสธไร้เยือใยเช่น
คราก่อน

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_____
บทที 30 แคว้นฉี

217
คําตอบของนางนะหรือ คําตอบนันทําให้นางมานังอยู่
บนหลังม้าในตอนนีอย่างไรเล่า แล้วนางก็ใจอ่อนอีกจน
ได้ คงเพราะวิสยั ของหมอทีติดตัวมาเป็ นแน่แม้จะเบือ
หน่ายเพียงใด แต่นางก็ไม่อาจละทิงจริงๆเสียที และ
ด้วยพระอาการของฮ่องเต้ฉีนนั ไม่สดู้ ีนกั อีกทังทุกคน
นันเสียเวลาไปกับการทะเลาะกันครังก่อน ทําให้การ
เจรจาล่าช้า ดังนันเมืออิงหลิวตอบตกลงทีจะไปยังแคว้น
ฉี ทําให้ขบวนเดินทางนันเป็ นไปอย่างเร่งด่วนยิงนัก

218
โดยในครังนีมีเพียงอิงหลิวทีเดินทางไปกับคณะทูตแห่งฉี
เท่านัน ไร้เงาของผูต้ ิดตามเช่นทุกครัง ด้วยหยางหลวน
ซานนันติดภารกิจบางอย่างทีได้รบั มอบหมายจาก
ฮ่องเต้ ส่วนหยางหลวนเหยาทีคราวแรกจะตามนางมา
ด้วยห่วงความปลอดภัยของนาง ทังทีจริงแล้วนางคิดว่า
อีกคนคงอยากไปเทียวเล่นเสียมากกว่านัน ก็ดนั ติด
ภารกิจของสํานักชิงไฉเสียก่อน ส่วนรัชทายาทนันแน่
นอนว่ามีราชกิจมากมายต้องทําไม่อาจปลีกตัวไปทีใดได้
จนเป็ นทีถกเถียงกันเรืองจะส่งใครไปแคว้นฉีกบั นางดี

คราวแรกฮ่องเต้จะส่งคณะทูตและหมอหลวงติดตามไป
ด้วย แต่ตอ้ งเสียเวลาจัดเตรียมขบวนวุน่ วาย อิงหลิวจึง

219
ตัดปั ญหาให้ทกุ คนโดยการบอกว่าถ้าเช่นนันนางจะล่วง
หน้าไปก่อน ขบวนผูต้ ิดตามต่างๆก็ตามไปทีหลังแล้วกัน
แพราะดูทา่ ถ้ารอต่อไปนางคงได้ไปร่วมงานศพแทนการ
รักษา

จากคําพูดตัดรําคาญของนางจึงทําให้ทีสุดแล้วตอนนีใน
ขบวนเดินทางนีมีเพียงอิงหลิว ฉืออีฟาน หวังหย่งเจิน พี
น้องตระกูลมู่ และเหยาซือเหนียนทีดูสงบเสงียมกับนาง
ขึนก็เท่านัน

220
ระยะทางจากเมืองหลวงแคว้นเหว่ยไปยังเมืองหลวง
แคว้นฉีใช้เวลาราวๆสิบวันหากเร่งเดินทางก็อาจไปได้เร็ว
กว่านันแต่เพราะฉืออีฟานเกรงใจสตรีทีร่วมขบวนไปด้วย
จึงไม่อยากเร่งรัดมากนักแม้จะห่วงอาการพระบิดาเพียง
ใดก็ตาม แต่ข่าวทีทราบมาพระอาการของพระองค์นนั
ยังถือว่าดีอยู่

คณะเดินทางหยุดพักทีบริเวณชายป่ าแห่งหนึง ในขณะ

ทีคนของฉืออีฟานกําลังจัดเตรียมทีพัก อิงหลิวจึงเลือกที
จะเดินออกมายังลําธารทีอยูไ่ ม่ไกลนัก นางคิดว่าจะมา
เดินเล่น และหาจับปลาไปย่างกินเสียหน่อย เพราะตอน
นีนางอยากกินปลามากกว่าไก่ป่าทีมูเ่ สวียไป่ ไปหา

221
อิงหลิวเลือกทีจะใช้วิธีเดิมในการจับ เมือหากิงไม้ขนาด
พอดีได้นางจึงซัดไม้แหลมแฝงลมปราณไปทีตัวปลา
ทันที ไม่นานนางก็ได้ปลาตัวโตๆมาสีตัว

“เจ้าว่างมากหรือไร ถึงมาคอยตามข้าเช่นนี”

222
อิงหลิวเอ่ยขึนขณะร้อยเหงือกปลารวมกันไว้ แล้วก้าวลง
ไปในนําอีกนิดเพือล้างมือ

“ข้าจะมาเพือขอบคุณเจ้าทีช่วยรักษาอาการให้ขา้ ”

เหยาซือเหนียนเอ่ยขึนขณะจ้องมองแผ่นหลังของอิงหลิว
ทีกําลังก้มล้างมือ

223
“ไม่จาํ เป็ น เพราะข้าเป็ นคนทําให้เจ้าบาดเจ็บ อีกอย่าง
ข้าเห็นแก่มิตรภาพของพวกเขาทีดูหว่ งใยเจ้าจึงยอม
ช่วย”

อิงหลิวเอ่ยออกมา เมือล้างมือเสร็จจึงหันกลับมาหาอีก
คนทีในมือถือปลาทีอิงหลิวจับได้ไว้

“จะอย่างไรข้าก็ตอ้ งขอบคุณ เพราะในวันนันข้าเป็ นคน

224
ทําร้ายเจ้าก่อน”

คํากล่าวของเหยาซือเหนียนทียืนยันจะขอบอกขอบใจใน
การรักษาของนางให้ได้ทาํ ให้อิงหลิวถอนหายใจออกมา
ดือด้านเสียจริง

“ช่างเถอะ ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึนก็แล้วกัน แต่ขา้ ขอ

เตือนว่าอย่าได้คิดเล่นงานข้าลับหลัง ฝากไปบอกเจ้าพี
น้องมูน่ นด้
ั วย อย่าคิดว่าข้าไม่รู ้ เพราะถ้าข้าพลังเผลอ

225
ขึนมาคราวหน้าข้าจะไม่เสียเวลารักษาให้ใครแน่”

คํากล่าวของอิงหลิวทําเอาคนทีซุม่ อยูส่ ะดุง้ ในใจ ทังที

ครังก่อนก็พลาดให้นางจับได้วา่ แอบซุม่ ดูอยู่ ก็ยงั ไม่จาํ
เขาเพียงแค่เป็ นห่วงสหายตนทีมาพบนางตามลําพัง
เพียงเท่านัน และคิดจะเอาคืนนางเล็กน้อยไม่คิดว่านาง
จะรูเ้ ท่าทันเช่นนี ประมาทสตรีนางนีไม่ได้จริงๆ

อิงหลิวทีเดินกลับมาพร้อมเหยาซือเหนียนและมูเ่ หลียน
หลงตรงเข้าไปหาฉืออีฟานทีนังอยูใ่ กล้กองไฟ ร่างบาง
226
ทรุดตัวลงนังไม่ไกลนัก ก่อนกล่าวออกมาเนิบช้า

“ข้ารูว้ า่ เจ้ามีความกังวลซ่อนอยูใ่ ช่หรือไม่ พรุง่ นีเราเร่ง

เดินทางไปยังวังของเจ้าเลยก็ได้”

ฉืออีฟานหันมามองคนพูดก่อนจะกล่าวออกมา

227
“ไม่เป็ นไร ตอนนีเรายังไม่ตอ้ งรีบก็ได้ เจ้าอาจเหนือย
เกินไป”

“ข้าไม่เป็ นไร อีกอย่างการทีไปถึงเร็วเท่าไรโอกาสในการ

รักษาย่อมมีมาก เจ้าเองก็รูข้ อ้ นีดีมิใช่หรือ ไม่เช่นนันคง
ไม่ทาํ ทุกทางให้ขา้ ไปทีนันโดยเร็ว”

อิงหลิวกล่าวต่อ นางแค่อยากจะไปเยือนยังแคว้นฉีโดย
เร็ว หากนางรักษาฮ่องเต้แห่งฉีได้เร็วนางอาจจะมีเวลา
เทียวชมแคว้นฉีดว้ ย พีสาวของนางนันอีกไม่นานก็จะ
228
คลอดแล้ว นางอยากอยูใ่ นตอนทีพีสาวให้กาํ เนิดเด็ก
น้อยทีเป็ นหลานของนาง

“ข้าขออภัยสําหรับเรืองวันนันด้วย คนของข้าวูว่ ามเกิน

ไป”

ฉืออีฟานเอ่ยออกมา หวังหย่งเจินทีนังอยูไ่ ม่ไกลและได้

ยินบทสนทนานันจึงเข้ามาร่วมด้วย

229
“ข้าเองก็ตอ้ งขออภัยคุณหนูเหม่ยด้วยทีเสียมารยาท”

“ช่างเถอะเรืองทีผ่านมาข้าถือว่าพวกท่านชดใช้ดว้ ยการ
ทดลองยาพิษและการรักษาให้ขา้ ละกัน”

อิงหลิวเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดมาก แต่คนทีได้ยินต่าง
หากทีต้องคิดมากกับความคิดของนาง

230
ดึกคืนนันอิงหลิวทีนอนอยูล่ ืมตาขึนช้าๆ เมือร่างหนึงเข้า
มานังใกล้ๆ

“เจ้ามาทําอะไรทีนี มีงานต้องไปทํามิใช่หรือ”

อิงหลิวเอ่ยถาม หยางหลวนซานทีเข้ามานังอยูข่ า้ งกาย

231
“ข้าเองก็ตอ้ งใช้เส้นทางนีเช่นกัน จึงมาส่งเจ้าก่อนจะ
แยกทางไปจัดการงานของข้า”

“เช่นนันรึ”อิงหลิวขยับตัวขึนนังคุยกับอีกคนดีๆ หยาง
หลวนซานขยับตัวออกห่างให้นางได้นงอย่
ั างถนัด สาย
ตามองไปยังกลุม่ คนทีนังเฝ้ายามอยู่ หากมองมาจาก
ตรงนันจะเห็นเพียงอิงหลิวเนืองจากหยางหลวนซานนัง
อยูใ่ นเงามืดของต้นไม้ใหญ่

232
“อิงหลิว ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ไปก่อเรืองอันใดอีก ทีนันไม่
ใช่เหว่ยเจ้ารูใ้ ช่หรือไม่”

หยางหลวนซานเอ่ยออกมา นางไม่ได้น่าเป็ นห่วงสําหรับ

เขามากนักหรอก ทีเขาเป็ นห่วงคือคนทีอยูใ่ กล้นางต่าง
หาก

233
“ข้ารูน้ ่า เหตุใดต้องคิดว่าข้าจะก่อเรืองด้วย”

“เพราะเจ้าซุกซนเป็ นเด็กน่ะสิ” หยางหลวนซานเอ่ย

บอกออกมาทันทีอย่างเอือมระอา นิสยั นางคือเด็กน้อย
ดีๆนีเอง อยากรูอ้ ยากเห็น ซุกซนและพิสมัยเรืองสนุก
เป็ นชีวิตจิตใจ ก่อนจะถอนใจกล่าวลาคนตรงหน้าเสียที

“เอาล่ะเจ้าพักผ่อนเถอะข้าต้องไปแล้ว รักษาตัวด้วย”

234
“อืม เจ้าก็ดว้ ย”

หยางหลวนซานพยักหน้ารับคําก่อนจะหายไปกับความ
มืดยามราตรี อิงหลิวจึงปิ ดเปลือกตาลงอีกครังเพือพัก
ผ่อนเอาแรง ด้วยพรุง่ นีนางยังต้องเดินทางอีกไกล

235
***

ท้ายทีสุดแล้วฉืออีฟานก็เลือกทีจะเดินทางโดยใช้วรยุทธ
แทนการขีม้า ด้วยต้องการจะไปถึงวังหลวงให้เร็วทีสุด
โดยตัดกังวลเรืองเกรงอิงหลิวจะเหนือยเกินไปทิง ด้วย
วรยุทธของนางนันสูงยิง

หลายคราฉืออีฟานอดจะสงสัยในตัวนางไม่ได้ ด้วยข่าว
ทีเคยได้ยินมาเกียวกับนางนันขัดกับสิงทีเห็น แต่เมือ
ทางเหว่ยไม่มีขอ้ สงสัยใดๆกับการเปลียนแปลงอันน่า
236
ประหลาดใจของนาง เขาทีเป็ นคนแคว้นฉียงั จะต้อง
กังวลไปใย

หลังจากทียอมสละม้าสองวันต่อมาอิงหลิวก็ขา้ มชาย
แดนเหยียบแผ่นดินฉีสวัี นต่อมาอิงหลิวก็ได้มาเยือนเมือง
หลวงแคว้นฉีในทีสุด

แคว้นฉีทีนางได้เห็นนันไม่ได้แตกต่างจากเหว่ยนัก การ
ค้าขายคึกคัก แต่ทีนางชอบมากทีสุดคงเป็ นตลาดสดที
ขายกุง้ ปูสดๆ เนืองด้วยแคว้นฉีนนมี
ั อาณาเขตทีติดกับ
237
ทะเลอยู่ จึงทําให้มีของเหล่านีขาย และสดกว่าทีแคว้น
เหว่ย ทีต้องเสียเวลาในการขนส่ง

วังหลวงแคว้นฉีนนตั
ั งอยูใ่ จกลางเมือง พระตําหนักดู
โอ่โถงไม่ตา่ งจากเหว่ยแต่ลวดลายสลักบางอย่างมีความ
แตกต่างกัน ฉืออีฟานพาอิงหลิวเข้าพักทีเรือนรับรองใน
พระราชวัง เพือรอเข้าเฝ้าและดูอาการฮ่องเต้ในวันรุง่ ขึน
แม้จะอยากทําภารกิจให้เสร็จสินโดยไว แต่ตอนนีนางก็
อยากจะอาบนําชําระร่างกายและนอนเอาแรงบนเตียง
อุน่ ๆก่อนเช่นกัน

238
อิงหลิวเดินตามนางกํานัลเข้าสูเ่ รือนพักรับรอง ทุกอย่าง
ถูกจัดเตรียมไว้พร้อม ทังอ่างนําอุน่ เสือผ้าชุดใหม่รวมถึง
นางกํานัลทีคอยดูแล อิงหลิวต้องไล่นางกํานัลเหล่านัน
ออกไปก่อนทีพวกนางจะเข้ามาจับนางถลกหนังต้มนํา
ซะก่อน เมือได้แช่นาอุ
ํ น่ ๆร่างกายทีเหนือยล้าก็คอ่ ยผ่อน
คลาย อิงหลิวรูส้ กึ สบายตัวขึนมากหลังแช่นาอุ
ํ น่ มือ
บางเอือมหยิบชุดทีถูกจัดเตรียมไว้มาสวม เนือผ้าไหม
งดงามสีสดใสหลายชันดูซบั ซ้อนยิงนัก หนักสุดคงเป็ น
เครืองประดับมากมายหลายชิน จนอิงหลิวต้องเมินหน้า
หนี นางไม่ชอบเครืองประดับหนักๆพวกนีจึงเลือกเพียง
ปิ นปั กผมช่อฝูหลิงเล็กๆช่อเดียวปั กลงบนมวยผม

239
ร่างบางทีเดินออกมานอกเรือนพักรับรองท่ามกลางสาย
ตานางกํานัล เพือตรงไปยังสวนตรงหน้า เหตุผลทีนาง
ชอบมองดอกไม้นนไม่
ั ใช่เพียงเพราะหลงใหลในความงด
งามอย่างทีหยางหลวนซานเข้าใจเพียงอย่างเดียว แต่
เป็ นเพราะนางใช้ดอกไม้เป็ นส่วนผสมในการปรุงยาต่าง
หาก

นางต้องศึกษาประโยชน์และโทษของพวกมันมาตังแต่
เล็ก ความงดงามทีทรงคุณค่า แต่บางครากลับซ่อนพิษ
ร้าย

240
ฉืออีฟานทีเพิงออกจากตําหนักทีประทับของฮ่องเต้เพือ
เข้าเฝ้าดูอาการและถวายรายงานเรืองการเข้ารักษาใน
วันพรุง่ นี ชะงักกับภาพทีเห็นเบืองหน้า สตรีงามทียืนอยู่
ในอุทยานหลวง

แม้วงั หลวงมีบปุ ผางามมากมายแต่กลับไม่เคยมีบปุ ผา

ใดงดงามเท่ากับบุปผาจากต่างแดนดอกนี อาจเป็ น
เพราะความแตกต่างจึงทําให้เขาให้ความสนใจจนไม่
อาจละสายตาไปได้

241
อิงหลิวรับรูไ้ ด้ถงึ ผูม้ าเยือน จึงหันกลับไปมองก็พบว่า
เป็ นรัชทายาทแห่งแคว้นนี ร่างบางเดินเข้ามาใกล้

“ถวายพระพรเพคะรัชทายาท”

นางเป็ นสตรีทีสง่างามในสายตาของฉืออีฟานยิง แม้

แสดงท่าทีออ่ นน้อมด้วยมารยาทและคํานึงถึงฐานะ แต่

242
เขากลับไม่เคยรูส้ กึ ว่านางนันตําต้อยหรือด้อยกว่า ท่า
ทางของอิงหลิวนันบางคราสง่างามสูงเกียรติเสียยิงกว่า
สตรีในวังหลวงเสียอีก

“ทีนีสะดวกสบายดีหรือไม่”

ฉืออีฟานเอ่ยถามอย่าอาทรต่อคนตรงหน้า

243
“เพคะ”

“เมือครูค่ า่ ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเพือกราบทูลเรืองการเข้า
รักษาของเจ้าในวันพรุง่ นี เดิมทีพระองค์ประสงค์อยาก
จะพบเจ้าแต่ขา้ คิดว่าเจ้าคงเหนือยล้ากับการเดินทางจึง
จะให้เข้าเฝ้าในวันพรุง่ นีทีเดียว”

ฉืออีฟานเอ่ยบอกออกมาถึงเรืองราวก่อนหน้าทีตน

244
กระทํา อิงหลิวพยักหน้ารับ

“เจ้าพักผ่อนเถิด เดินทางมาเหนือยล้าเต็มทน ดอกไม้

ในสวนนีหากเจ้าชอบข้าจะให้นางกํานัลนําไปจัดไว้ใน
ห้องเจ้าก็แล้วกัน เอาล่ะข้าไม่กวนเจ้าแล้ว”

ฉืออีฟานเอ่ยบอกก่อนจะก้าวเดินจากไป อิงหลิวมอง
ตามคนตรงหน้าก่อนจะถอนสายตากลับมาให้ความ
สนใจกับสวนดอกไม้ตรงหน้าอีกครัง รอยยิมมุมปากยก
ขึนมาน้อยๆ นีเท่ากับว่าข้าได้วตั ถุดิบในการปรุงยามาก
245
มายเลยสินะ การมาแคว้นฉีก็ไม่เลวนักหรอก

_____________________________
_____________________________
_____________________________
_

246