napaka-inspiring ng napanood nating video..

punong puno ng emosyon ang estujanteng

nagsasalita, nagkukuwento sa karanasan at sakripisyo ng guro sa araw-araw….at bukod
jan, ang kagadahang aral na hatid ng video ay kung papaano natulungan ng guro ang
isang estujanteng katulad niya na maipakita sa kanyang mga kaklase at sa mga tao ang
kanyang natatanging potensyal na tnging guro lamang niya ang nakakdiskubre nito sa
kanya.

nakikita natin ang sarili natin at nadama natin ang bigat na pasan=pasan nati sa araw-
araw…maging itoy sa bahay man natin o sa ating paaralan.

Sa bawat ngiti, halakhak, mga tinatagong lungkot at luha, mga problema, kawalan
pagkakapos, patuloy tayong lumalaban.

Ipinapakita natin ang katatagan sa anumang sitwasyon, pinananatili natin ang tagumpay
at pag-asa sa kabila ng iba’tbang hamon na dumating sa atin.

Ayon nga sa pamagat ng vudeo Akala mob a di ko alam?, nagpapahiwatig na meron pala
talagang nag-aalala sa atin

Akala natin tyo lang ang nkakaalam n gating mga nararamdaman pero hindi pala.

Hindi natin solo ang mundo para mag-isa nating haharapin ang mga mga hamon.

at bilang panapos, para sa mga gurong tkatulad natin patuloy po taong maging, tayo
ang bida sa kwento ng ating buhay

lets face the world together and continue to do great thigs to our school children\

Magdang hapon sa lajat

ang kagandahan na ipinakita ng video sa tin ay akala nati na tayo ay nag-iisa, na bukod
taning tayo lamang ang humaharap sa bawat karanasan at tila ramdam natin na solong-
solo natin ang lahat, hanggat sa may isang tao na naging mata at tainga rin pala sa mga
dinanas natin sa araw-araw.