SUPERMATYZM

Suprematyzm (z łac. supremus 'najwyższy' i gr. ισμός

przyrostek oznaczający jakąś dziedzinę) – kierunek w
sztuce abstrakcyjnej stworzony przez rosyjskiego malarza
polskiego pochodzenia Kazimierza Malewicza w 1915
roku.
Suprematyzm zakładał całkowite oderwanie sztuki od
rzeczywistości, dążenie do maksymalnego uproszczenia
form, a przede wszystkim do zerwania z narracją i
przedmiotowością w sztuce. Nazwa tego kierunku
pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego
„najwyższy”, mającego zdaniem Malewicza ukazać
kierunek, w którym powinna zmierzać sztuka-
poszukiwanie istoty odwzorowania. Malewicz próbuje
pokazać najmniejszą jednostkę w sztuce – „malarski
atom”.
Podstawą teorii suprematyzmu była teza o supremacji
czystego odczucia w sztuce i w konsekwencji odrzucenie
lub zredukowanie dotychczasowych środków wyrazu i
form w malarstwie oraz zastąpienie ich nowymi.
Najważniejsze dla suprematyzmu stało się uczucie
towarzyszące odbiorowi dzieła nie natomiast to, co
obrazuje.
Kompozycje suprematyczne składały się z elementarnych form geometrycznych (z kwadratu, prostokąta,
koła, linii prostej i krzyża). Pierwszą i najważniejszą kompozycją był Czarny kwadrat na białym tle,
nazwany przez Malewicza atomem malarstwa, jednostką podstawową. Początkowo były płaskie i
statyczne, później, dzięki wprowadzeniu diagonalnych osi, sugerowały przestrzeń i ruch. W 1924–26
Malewicz rozszerzył zakres suprematyzmu na kompozycje trójwymiarowe (tzw. architektony i planity).
Malarstwo suprematyczne zakończył Malewicz obrazem Biały kwadrat na białym tle.
 Hermann Nitsch i Bertram Karl Steiner
Akcjonizm wiedeński – ruch artystyczny działający w latach 60. i 70. XX wieku, wyrastający ze sprzeciwu wobec katolicko-mieszczańskiego stylu życia w powojennej Austrii. W swoich działaniach stosował happening, fluxus i inne działania o charakterze prowokacyjnym.
Głównymi protagonistami nurtu byli Hermann Nitsch, Günter Brus, Otto Muehl, Rudolf Schwarzkogler.
W latach 1970/1971 nastąpił podział drogi artystycznej wśród uczestników ruchu. Mühl i Nitsch uczestniczyli jeszcze sporadycznie w performance, które już jednak nie były uważane za akcjonizm wiedeński.
Artyści wypracowali mowę ciała, zastępującą język pisany i słowny. Za cel stawiali sobie osiągnięcie całkowitej swobody cielesnej, kulturowej oraz przełamanie mentalnych przyzwyczajeń społeczeństwa austriackiego. Celem było samopoznanie. Swoje rozważania opierali na
psychoanalizie Freuda.
Akcje ich były często uznawane za kontrowersyjne. Wykorzystywali element rytuałów. Orgie seksualne, zabawy, misteria, torturowanie i zabijanie zwierząt traktowane były jako te rytuały. Wykorzystywali też symbole, takie jak krew, krzyż, baranek, narządy płciowe.
Jedno z najbardziej znanych działań akcjonistów Brusa, Mühla i Oswalda Wienera, nazwane przez media Uni-Ferkelei, miało miejsce 7 czerwca 1968. Złamano wówczas wiele tabu, takich jak: nagość, załatwianie potrzeb naturalnych, masturbacja, biczowanie,
samookaleczenie, smarowanie własnych ciał ekskrementami i wymiocinami – wszystko to podczas wykonywania austriackiego hymnu narodowego [1], spowodowało postawienie w stan oskarżenia wszystkich jego wykonawców.
Dzieki za uwage