1. Inleiding 2. Affectenleer 2.1 Geschiedenis affectenleer 2.1.1 In den beginne 2.1.2 Affectenleer in de Barok 2.1.3 Affectenleer in de Romantiek 2.

2 De Verschillende stemmingen 2.3 Theoretici over de affectenleer 2.3.1 Johann Mattheson 2.3.2 Christian Schubart 2.4 Componisten over de affectenleer 2.4.1 Beethoven 2.4.2 Brahms 2.4.3 Schumann 2.4.4 3. Frederic Chopin 3.1 Biografie 3.2 Over de 24 preludes 3.2.1 24 preludes Johann Sebastian Bach 3.2.2 24 preludes Frederic Chopin 3.2.3 Andere 24 preludes 4. Bespreking preludes 4.1 Prelude 3 Bespreking op stijlfiguren, prominente ritmes, typerende harmonien, tempi, verschillende uitvoeringen, dynamiek, tessituur, textuur, 5. Conclusie 6. Bronvermelding

1. Inleiding 2. Affectenleer
2.1 Geschiedenis affectenleer
2.1.1 Affectenleer in de Klassieke oudheid
De affectenleer gaat ervan uit dat bij elke toonaard een bepaald affect, een bepaalde emotie hoort. Dit fenomeen dateert al uit de Klassieke oudheid waar talloze Griekse filosofen zich verdiepten in dit gegeven. Plato (429 v. Chr. 347 v. Chr.) was n van de eersten die een invloed van de muziek zag op de gemoedstoestand van de mens. Hij zag echter niet alleen een verandering op de gemoedstoestand maar geloofde sterk dat muziek kon helpen bij de opvoeding van het kind. Muziek was niet zozeer een kunstuiting, maar een middel tot vorming van de harmonische mens: door muziek kon men een beter mens worden1. Deze leer noemde men de ethosleer. Het was heel belangrijk voor Plato dat kinderen zoveel mogelijk met muziek in aanraking kwamen. Vooral het luisteren naar muziek was een belangrijk punt in Plato zijn opvoedingstechniek. De muziek gaf een impressie weer van een soort ideale werkelijkheid. Niet alle muziek gaf echter het goede en het ware weer, sommige toonladders zetten aan tot drinken en andere soorten losbandigheid. Hieronder een overzicht van Plato zijn visie op de toonladders. De Dorische toonladder zou een positieve invloed hebben gehad op de mensen. Deze toonladder zorgde voor een harmonisch evenwicht bij de mens en zou een positieve impuls op de opvoeding hebben gehad. De Frygische toonladder had eveneens een positieve invloed op de mens. Deze wekte dapperheid op en kon Plato tot tevredenheid stellen. De andere toonladders konden Platos goedkeuring niet wegdragen. Zo diende de Mixolydische toonladder voor klaagzangen en wekte de Ionische en de Lydische toonladder een verslappend gevoel op. Beide ongeschikt voor de opvoeding van het kind, aldus Plato. Aristoteles (384 v. Chr. 321 v. Chr.) was een leerling van Plato en het is dus niet verwonderlijk dat veel van Plato zijn ideen zijn overgenomen door Aristoteles. Ook Aristoteles geloofde in het heil van gebruik van muziek in de opvoeding van het kind. Waar Plato echter uitgaat van een abstracte theorie waar alle muziek die in een bepaalde toonsoort staat geschreven slecht is voor het kind, zegt Aristoteles dat men meer moet kijken naar de context. Om de waarde van de muziek te kunnen achterhalen moet men echt naar de muziek op zich luisteren en niet op voorhand veroordelen. Met andere woorden, voor Aristoteles was de harmonia een concrete ervaring en niet zozeer een abstract ideaal. Het grootste verschil met Plato is echter dat Aristoteles weldegelijk muzikaal plezier toestaat. Plato waakt er streng over dat muziek het verstand niet naar achter drukt, en dat is minder het geval bij Aristoteles. Deze vindt wel nog steeds dat het beschouwende, meditatieve plezier beter is dan het zintuigelijk plezier.

2.1.2 Affectenleer in de barok

1

Kircher

http://users.telenet.be/muziekindegriekseoudheid/MGO/mgo_main/mgo_nav/mgo_function.htm

Descartes Mattheson

2.1.3 Affectenleer in de romantiek

-Schubart

2.2 De verschillende stemmingen 2.3 Theoretici over de affectenleer

2.3.1 Johann Mattheson 2.3.2 Christian Schubart

2.4 Musici over de affectenleer

2.4.1 Beethoven 2.4.2 Brahms 2.4.3 Schumann 2.4.4

3. Frederic Chopin
3.1 Biografie 3.2 De vierentwintig preludes
3.2.1 De vierentwintig preludes van Johann Sebastian Bach 3.2.2 De vierentwintig preludes van Frederic Chopin 3.2.3 Andere vierentwintig preludes

4. Bespreking Preludes 5. Conclusie 6. Bronvermelding