Hinuli ni Matsing si Pagong at

sinabi niya rito na iluluto niya ang

huli.

Dahil hindi maakyat ni Pagong ang

kaniyang saging, nakipagkasundo
siya kay Matsing na siya ang aakyat
at maghahati sila sa mapipitas na
bunga.

Kinuha nina Pagong at Matsing ang

puno ng saging at pinaghatian ito.

Umiyak si Pagong at nakiusap kay

Matsing na huwag siyang itapon sa
ilog pero itinapon pa rin siya ni
Pagong.
Isang araw, namasyal sa tabing –
ilog si Pagong at si Matsing.

Natuwa si Pagong dahil kapag

iniluto siya ay gaganda ang
kaniyang balat.

Kinuha ni Matsing ang bahaging

may dahon at itinanim ito sa
kakahuyan.

Inubos ni Matsing ang lahat ng

bunga kaya nagalit si Pagong.

Nakakita si Pagong ng isang

nakalutang na puno ng saging.
Dahil sa pagkatuwa ni Pagong,
naisip ni Matsing na tadtarin si
Pagong na ikinatuwa naman niya
dahil dadami siya at magkakaroon
ng kasama

Kinalunan, namatay ang itinanim

ni Matsing at nagkabunga ang kay
Pagong.

Kinuha naman ni Pagong ang

bahaging may ugat at itinanim ito
sa tabing – ilog.
Dahil natuwa na naming muli si
Pagong, napagdesisyunan ni
Matsing na itapon na lang si
Pagong sa ilog upang malunod.

Hindi nalunod si Pagong dahil

marunong siyang lumangoy.
Naisahan niya si Matsing.

Nilagyan ni Pagong ng mga tinik

ang bababaan ni Matsing kaya
natinik ito at nasaktan.