SI MALAKAS AT SI MAGANDA
Bago nagsimula ang panahon, ang tahanan ng
Diyos ay di-masukat na kalawakan.
Naging malungkutin ang Diyos sapagkat wala
Siyang makita at marinig.
Ang araw ay sumisikat, maliwanag na parang
ginto at ang langit ay napapalamutian ng
mapuputing ulap. Sa malayo ay nakasilip ang
buwang kabilugan samantalang kukuti-kutitap
ang libong mga bituin.
Iniangat ng Diyos ang Kanyang kamay at ito’y
itinurong pababa. Sa isang iglap ay nalalang
ang mundo. Ang mga lunting kakahuyan ay
sumibol, pati mga damo. Namukadkad at
humahalimuyak ang mga bulaklak.
Ang mga dagat ay umalon at ang mga ilog ay
umagos. Nagliparan ang mga ibon sa
himpapawid at nag-awitan.
Nayari ng Diyos ang sanlibutan. Ito ay isang
ginintuan at mahiwagang paraiso.
Isang araw ang hari ng mga ibon ay lumipad at
ginalugad ang papawirin. Pagkatapos ikinampay
ang matipunong mga pakpak at paimbulog na
pababa sa kakahuyan.
Mula sa malayo kanyang natanaw ang mataas
na kawayang yumuyukod sa mahinhing paspas
ng hangin.
Kanyang binilisan ang paglipad pababa. Siya’y
dumapo sa naturang kawayan upang
magpahinga.
Tok! Tok! Tok!
Nadama niya ang maririing katok na nagmumula
sa loob ng kawayan. May tinig siyang narinig!
“Palayain mo ako, oh, makapangyarihang hari
ng mga ibon!” ang hinaing. “Tuktukin ng iyong
tuka ang kawayang kinapapalooban ko. Hindi
ako makahinga. Para itong karsel!”
“Baka ito’y patibong!” ang isip ng ibon.
Kinamaya-maya’y may butiking gumapang na
paitaas sa kawayan. Ang ibon palibhasa’y
gutom, ito’y tinuka ngunit hindi nahuli.
Buong lakas na tinuktok uli ng ibon ang
kawayan.
Nabiyak ang kawayan. Isang makisig na lalaki
ang lumabas.
“Salamat sa iyo,dakilang hari ng mga ibon!
Ako’y si Malakas. Tuktukin mong muli ang
kawayan. Iyong palabasin ang aking kasama!”
Tinuktok ng hari ng mga ibon ang isa pang
kawayan.
Isang mahinhin at magandang babae ang
lumabas. “Ito’y si Maganda, ang aking asawa.
Pinalaya mo kami, dakilang ibon. Ikaw ay
magiging kasama namin habang buhay!”
“Hindi maaari. Maraming salamat,” sagot ng
ibon. “Akoay ibon at ang tahanan ko ay malawak
na papawirin. Ako’y naglalayag sa hangin. Ang
aking bagwis ay sinadya sa paglipad. Subalit
umasa kayong lagi ko kayong aawitan. Pag
ako’y wala na, ang maliliit kong supling ang
aawit sa inyo. Aawitin din nila ang mga awit na
inawit ko!”
“Hali kayo! Sumakay kayo sa aking bagwis.
Kayo’y dadalhin ko at ipakikita sa inyo ang
Lupang Hinirang. Doon kayo maninirahan!”
Sina Malakas at Maganda ay dinala sa mga
pulong luntian at kumikinang sa sikat ng araw.
Ang mga ito’y tulad ng tinuhog na kuwintas na
isang mahalagang hiyas!
Dito sa mga pulong ito, Perlas ng Dagat
Silangan, nagsimulang namuhay ang mag-
asawang Malakas at Maganda-ama’t inang
pinagmulan ng lahing kayumanggi.