ლანა კალანდიას

1.ჩვენ მკითხველებს თქვენი არაერთი თარგმანი გვახსოვს. გვახსოვს გაბრიელ გარსია

მარკესი, ედუარდო მენდოსა, ხორხე ლუის ბორხესი და სხვა. თუმცა, ალბათ,
დამეთანხმებიან სხვებიც, რომ ადვილად შესამჩნევია თქვენი სიყვარული მარიო ვარგას
ლიოსასადმი. რატომ ლიოსა და რა არის ის, რაც ყველაზე მეტად გიზიდავთ მასში?

2. როგორი იყო „ვაცის ნადიმის“ თარგმნის პროცესი, რა სირთულეებს შეეჩეხეთ მასზე

მუშაობისას და არის თუ არა რამე, რასაც გვირჩევთ, რომ გავითვალისწინოთ, ვისაც
ორიგინალში არ გვაქვს წაკითხული ეს ტექსტი?

3. ცოტა შინაარსსაც რომ შევეხოთ, ჩვენ ვიცით, რომ ლიოსას ნობელის პრემია გადაეცა
ძალაუფლების ანატომიის აღწერაში. როგორ ფიქრობთ, რა არის „ვაცის ნადიმის“ მთავარი
სათქმელი, გარდა იმისა, რომ დიქტატურა ცუდია?

4. ლიოსა სულ ამბობს, რომ ლიტერატურა ადამიანს კრიტიკულს ხდის. თქვენ როგორ
ფიქრობთ, ის ვინც „ვაცის ნადიმი“ წაიკითხავს, გახდება უფრო კრიტიკული?

5. არის ეს ტრადიციული გაგებით მაგიური რეალიზმის წიაღში აღმოცენებული ტექსტი?

6. რა გამოცდილება მიიღეთ „ვაცის ნადიმიდან?“

7.ამჟამად თუ მუშაობთ რამე თარგმანზე?

 პერუდან რომ არ წავსულიყავი, ალბათ ერთი უბრალო, შაბათ-კვირას საკითხავი მწერალი

ვიქნებოდი.

ბორხესი, ოქტავიო პასი, კორტასარი, ფუენტესი, კაბრერა ინფანტე, რულფო, ონეტი,

კარპენტერი, ედუარდსი, დონოზო 

უკანასკნელი დიქტატორის დროს დემოკრატიულ ქვეყნებს მივმართე, რომ

სანქციებიდაწესებინათ და ამის გამო ლამის მოქალაქეობა დავკარგეო.

 ნებისმიერი დიქტატურა ქვეყნისთვის აბსოლუტური ბოროტებაა, ყველანაირი

სისასტიკე, კორუფცია მისგან მომდინარეობს და საზოგადოებას ისეთ ჭრილობებს
აყენებს, რომლებიც მერე დიდხანს რჩება მოუშუშებელი, ერის მომავალს წამლავს,
მანკიერ აზროვნებას და ქცევას წარმოშობს, რომლის აღმოფხვრას თაობები ჭირდება და
დემოკრატიულ აღმშენებლობას წინაღობებს უქმნის. ამიტომაა, რომ დიქტატურებს
დაუფიქრებლად და უჭოჭმანოდ წინ უნდა აღვუდგეთ, მის წინააღმდეგ ყველა შესაძლო
ხერხი უნდა იქნას გამოყენებული, ეკონომიკური სანქციების ჩათვლით.

კარმენ ბალცელსი..
მთელი ცხოვრება აშინებდა ტერორისა და სიცარიელის გრძნობების გამო, ორმოცდაცხრა
წლის ურანია კაბრალი დაბრუნდა დომინიკის რესპუბლიკაში - და თავს ახვევდა 1961 წლის
მოვლენებს, როდესაც დედაქალაქს ჯერ კიდევ ერქვა ტრუხილო და ერთი მოხუცი
ატერორებდა სამი მილიონი კაციანი ერი. რაფაელ ტრუხილო, გარყვნილი ავადმყოფი
დიქტატორი, რომელსაც დომინიკელები თხა უწოდებენ, აკონტროლებს მის ახლო წრეს
ძალადობისა და შანტაჟის კომბინაციით. ტრუჟილოს გაბრწყინებულ სასახლეში ღალატი და
სიმხდალე ცხოვრების წესად იქცა. მაგრამ ტრუჟილოს გათავისუფლება შორდება. მის
წინააღმდეგ არის შეთქმულება და უკვე მიმდინარეობს მაკიაველი რევოლუცია, რომელსაც
თავისთავად სისხლიანი შედეგები მოაქვს. ლათინო – ამერიკული და მსოფლიო
ლიტერატურის შედევრში და ერთ – ერთ საუკეთესო პოლიტიკურ რომანში (”Bookforum”),
მარიო ვარგას ლოსა ამბობს რეჟიმის დასრულების შესახებ და საშინელი დემოკრატიის
დაბადებაზე, და მსხვერპლი, როგორც უდანაშაულო, ისე თანამონაწილე, მის სასიკვდილო
ორბიტაზე.