წიგნი ავთანდილისა თავის ყმათა თანა

170)დაწერა:ჩემო მეომარო და გამზრდელნო,ერთგულო და

მისანდობო,
ამაზე გამოცდილო,თქვენ ჩემი სურვილის ერთგულნო. ჩემი
წერილი
მოისმინეთ,ყოველნო ერთად მოწვეულნო
171)თქვენს წინაშე მიწა და მტვერი, ავთანდილ,ისმინეთ,რასაც მე
გიწერთ
მე დავწერე ეს წერილი,ცოტა ხანს ვარჩიე ადამიანთაგან
განშორება
სმას და თამაშს. ამიერიდან ჩემმა მშვილდისარმა უნდა მირჩინოს.
172)ჩემს თავს ისეთი საქმეა, რომ გადახვეწა მჭირდება. გავატარებ
მარტოდ და უცხოდ ამ წლებს. გემუდარებით ამისთვის,რომ
დამახვედროთ სამეფო მტერთაგან დაულეწელი.
173)მე,შერმადინი დამიტოვებია,ჩემს ნაცვლად ბატონობდეს
სიკვდილს
და სიცოცხლეს სანამდე გაიგებს.თქვენ კარგად,უვნებლად
შეგინახო
174)თქვენც იცით,გამიზრდია როგორც ძმა და როგორც შვილი.ამას ასე
დაემორჩილეთ ხოლმე,თითქოს ავთანდილია.ბუკს
ჩაჰბეროს,ყოველი
საქმე მე თუ დროზე ვერ მოვიდე,გლოვა გმართებს.
175)ეს წერილი დაასრულა მშვენიერმა რაინდმა.ქამარში ოქრო
ჩაიდო,
სამგზავროდ მოემზადა. ბრძანა:მინდორზე შევჯდებიო, იმავე წამს
წამოვიდა.
176)ბრძანა:ყველანი წადით,აქ მხებლად არავინ მინდა,მონებიც
მოიშორა
თავი გაიმარტოვა,მარტო გატრიალდა,ბუჩქნარის შუაში გაირბინა.
მუდამ მისი ფიქრის საგანი თინათინია.
177)მან ველი გაირბინა,ლაშქრისგან გვერდზე გავიდა, მალულად და
სწრაფად წავიდა.
178)როცა ლაშქარმა ინადირეს და ბატონი მოიკითხეს ავთანდილი ვერ
იპოვეს. მათმა დიდ სიხარულს მწუხარება ურჩევნოდათ. ყველგან
დარბოდნენ მოსაძებნად.
179)დარბიდნენდა სხვა მხრიდან სხვა ამბის მთხრობლებს მოჰყავდათ.
ვერ გაიგეს მისი საქმე,გაიარეს აქეტ მხარეს. მისი ჯარისკაცები,
გულ-მოკლულნი ცრემლებს ღვრიდნენ.
180)შერმადინ ერთად შეყარა წარჩინებულნიდა დიდებულნი,რომ
მოისმინეს ყველა გულ-დანაწყლულები დარჩნენ. თავს იცემდნენ
გული არ იყო გაუტანჯავი
181)ყველამ უთხრეს:თუმცა ჩვენ მისი ყოფნა უიმისოდ არსად მიგვაჩნია
სხვას თუ არა შენ ტახტი ვისთვის უნდა მიეცა. დიაღაც რომ
დაგემორჩილებიღ თუ გვუბრძანებ რამეს. იგი ყმა გააბატონეს,
ყველამ ქედი მოუხარა.