PËRMBAJTJA

Çështje Civile
Nr.i vendimit Data PALËT Faqe

1 (00-2017-2) 18.01.2017 Vangjel Xhamo kundër Nikolaos Vagenas...........................

Çështje Penale

1 (00-2017-2) 18.01.2017 Të pandehur: Bardhyl Agia, Festim Lloni,

Marlind Çelmeta...................................................................
2 (00-2017-1) 18.01.2017 Të pandehur: Alfred Qyra, Fatjon Goxhaj, F.GJ..................
16/3 12.01.2017 Kërkues: Prokuroria e Përgjithshme.....................................

1
 Çështje Administrative

1 (00-2017-1) 10.01.2017 Shoqëria “Bankers Petroleum Albania LTD” kundër

Drejtoria Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve
të Mëdhenj Tiranë, Drejtoria e Apelimit Tatimor pranë
Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve, Avokatura e
Shtetit....................................................................................
2 (00-2017-90) 10.01.2017 Ardit Pajo kundër Ministria e Arsimit dhe Sportit................
3 (00-2017-3) 24.01.2017 Besim Haxhiaj kundër Drejtoria e Përgjithshme e
Tatimeve...............................................................................
4 (00-2017-443) 24.01.2017 Herion Jashari kundër Drejtoria e Përgjithshme e
Tatimeve në mungesë
5 (00-2017-4) 24.01.2017 Komisioni i Vlerësimit të Titujve të Pronësisë, pranë
Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan kundër
Trashëgimtarët e të ndjerit Santo Santo: Jorgji Santo,
Veronika Kita, Manola Shakaj..................................................
6 (00-2017-93) 25.01.2017 Al-Projekt Group sh.p.k. kundër Bashkia Tiranë.................
7 (00-2017-91) 25.01.2017 Sezai Borakaj kundër Këshilli i Qarkut Vlorë, Zyra
Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme
Vlorë.....................................................................................
8 (00-2017-99) 25.0.2017 Infinit sh.p.k. kundër Bashkia Pogradec...............................
9 (00-2017-95) 25.0.2017 Anila (Llanaj) Kiço kundër Zyra Vendore e
Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Sarandë, Zyra
Qendrore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme
Tiranë....................................................................................
10 (00-2017-98) 25.01.2017 Lame Ruçaj kundër Drejtoria Rajonale e Sigurimeve
Shoqërore Tiranë...................................................................
11 (00-2017-251) 25.01.2017 Jak Trokthi kundër Bashkia Laç, “Noka” Shpk....................
12 (00-2017-255) 25.01.2017 Sema Muçaliaj kundër Drejtoria Rajonale e Sigurimeve
Shoqërore Tiranë...................................................................
13 (00-2017-328) 25.01.2017 “Mehmeti” Shpk kundër Drejtoria Rajonale Tatimore
Durrës, Drejtoria e Apelimit Tatimor Tiranë........................
14 (00-2017-241) 25.01.2017 Meri Dishnica kundër Agjencia Kombëtare e Turizmit.......
15 (00-2017-6) 31.01.2017 Besnik Sokoli kundër Dega e Thesarit Pukë, Ministria e
Financave..............................................................................
16 (00-2017-7) 31.01.2017 Vera Çerma (Tarja) në mungesë kundër Zyra Vendore e
Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Tiranë në mungesë,
Zyra Qendrore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme
Tiranë në mungesë................................................................
17 (00-2017-8) 31.01.2017 Besim Plaku në mungesë kundër Drejtoria Rajonale e
Sigurimeve Shoqërore Durrës...............................................

Kompetenca

00-2017-266 18.01.2017 Zegjine Hakrama, Muharrem Hakrama, Fatime Uku,

Elmi Hakrama, Kujdese Karaj, Kujtim Hakrama, Lindita
Hakrama kundër Agjencia Trajtimit Të Pronave, Tiranë.....
00-2017- .01.2017 kundër .................................................................................
00-2017- .01.2017 kundër .................................................................................

2
ÇËSHTJE CIVILE

3
Nr.11243-00450-00-2013 Regj. Themeltar
Nr.00-2017-2 i Vendimit (1)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë i përbërë nga:

Artan Broci Kryesues

Mirela Fana Anëtare
Aleksandër Muskaj Anëtar
Medi Bici Anëtar
Shkëlzen Selimi Anëtar

në datën 18.01.2017, mori në shqyrtim në seancën gjyqësore publike, çështjen civile

nr.11243-00450-00-2013 Regj. Themeltar, që i përket palëve:

PADITËS: VANGJEL XHAMO, përfaqësuar në gjykim

nga av. Zh. Ristani.
I PADITUR: NIKOLAOS VAGENAS, përfaqësuar në gjykim
nga av. R.Trungu.
PALË E TRETË: SHOQËRIA "VJOSA"SH.A., (në mungesë).

OBJEKTI:
Detyrimin e të paditurit t'i paguajë paditësit shumën prej 115.000 USD
dhe kamatë vonesat deri në ngritjen e padisë.
Baza Ligjore: Nenet 419, 420, 445, 446, 460 të K.Civil.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr.3203, datë 09.04.2008, ka

vendosur:
“Rrëzimin e padisë.”

Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1100, datë 30.09.2009 ka vendosur:

“Ndryshimin e vendimit civil nr.3203, datë 09.04.2008 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë;
Pranimin e padisë;
Detyrimin e të paditurit Nikolaos Vagenas të paguajë në favor të paditësit
Vangjel Xhamo shumën totale 120.343 USD.”

Kundër vendimit nr.1100, datë 30.09.2009 të Gjykatës së Apelit Tiranë, ka

paraqitur rekurs i padituri Nikolaos Vagenas, i cili kërkon nga Gjykata e Lartë:
Prishjen e Vendimit të Gjykatës se Apelit Tiranë nr.1100, datë 30.09.2009 dhe lënien në fuqi
të vendimit të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë nr.3203, datë 09.04.2008, duke
parashtruar këto shkaqe:
- I padituri nuk ka asnjë lloj kontrate a marrëveshje me shkrim a me gojë me shoqërinë
Vjosa sh.a dhe as porosi për përmbushjen e këtij detyrimi nga paditësi Vangjel
Xhamo dhe as nuk ka përfituar asnjë dollar nga kjo pagesë, pasi marrëdhëniet midis

4
 këtyre shoqërive janë të drejtpërdrejta midis tyre dhe nuk kanë asnjë lidhje me të
paditurin.
- Gjykata e Apelit Tiranë në kundërshtim me nenin 10 e 12 të K.Pr.Civile nuk respektoi
kërkesat e neneve 456 e 465 të K.Pr.Civile dhe në vendimin e saj nuk parashtron asnjë
nga pretendimet e të paditurit edhe pse ka apel kundërshtues të tij, por edhe sepse
gjatë përsëritjes së hetimit gjyqësor ka parashtruar kërkesa e pretendime si dhe ka
paraqitur prova me rëndësi vendimtare për çështjen në ndonjë rast i ka deformuar ato,
duke pasqyruar njëanshmëri. Konkretisht, njohja dhe marrëdhëniet e paditësit Vangjel
Xhamo e të shoqërisë Vjosa sh.a. me shoqërinë Alfa Gaz International LL.C. USA
kane qenë me të hershme e permanente, të drejtpërdrejta e të pavarura nga i padituri
dhe janë realizuar me akte të shkruar konform normave të së drejtës ndërkombëtare
midis shoqërive tregtare, i paraqitëm gjykatës këto dokumenta: Faturë doganore
nr.2831968, datë 27.08.2003 e nr.20030062, datë 22.10.2003, për mallin gaz Propan, i
dorëzuar CIF Bajzë Shqipëri e DAF Tuzi në sasitë përkatëse klientit Vjosa sh.a.
Tiranë, Shqipëri nga shoqëria amerikane Alfa Gaz International LL.C. USA. Pagesat
për këtë blerjeje janë bërë në muajin Tetor 2003 në favor të Alfa Gaz International
LL.C. në nr.llogarise 5046017877893 në Pireus Bank e njëjtë me atë ku është paguar
edhe shuma prej 115 000 USD objekt gjykimi; Deklaratë doganore e datës 19.09.2003
e shoqërisë Vjosa sh.a. si marrës (importues), nga dërguesi Alfa Gaz International
LL.C.
- Për të provuar se pagesa e 115 .000 USD nuk është dërguar mbi kërkesën e të
paditurit siç e vlerësoi Gjykata e Apelit, por në bazë të akteve konform normave
ndërkombëtare të së drejtës tregtare ndërkombëtare midis shoqërisë Vjosa sh.a. me
shoqërinë amerikane Alfa Gaz International LL.C. se nuk kanë të rastit, por
marrëdhënie midis tregtarëve të njohur midis tyre i paraqitëm gjykatës si provë
dokumentat e mëposhtme:
- Dokumenti ofertë për LPG e shoqërisë “Alfa Gaz...” drejtuar shoqërisë “Omega-
Energy” sh.a. dhe shoqërisë Vjosa sh.a. me datë 01.12.2003 ... për furnizim gjatë
muajit dhjetor 2003 me 1000 ton metrik për të dy shoqëritë. Në këtë dokument janë
kushtet e furnizimit e të pagesës dhe se mosmarrëveshjet midis tyre do të gjykohen
sipas ligji anglez dhe gjykimi do të bëhet në Mbretërinë e Bashkuar si vend neutral.
Gjykata e Apelit nuk e pati në konsideratë.
- Dokumenti faturë proforma e datës 09.12.2003 e shoqërisë “Alfa Gaz ...” LL.C. USA
drejtuar shoqërisë Vjosa sh.a. për furnizim me gaz propan-butan prej 500 MT me një
vlerë 165.000 $.
- Në kushtet e pagesës në numrin e llogarisë së “Alfa Gaz INT” LL.C në Pireus Bank,
Greqi objekt i këtij konflikti gjyqësor, nuk figuron emri i Nikolaos Vagenas në
organet drejtuese të shoqërisë Alfa Gaz International LL.C. USA që nënshkruan këto
akte, që ta ngarkojnë me përgjegjësi këtë shtetas.
- Gjykata e Apelit nuk ka respektuar kërkesat e neneve 14 e 20 të K.Pr.Civile, pasi nuk
ka garantuar zhvillimin e një hetimi të plotë e të gjithanshëm. Gjykata në vendimin e
saj pranon se shuma e paguar është derdhur pasi është bërë marrëveshje verbale midis
shoqërisë Vjosa sh.a. dhe të paditurit Nikolaos Vagenas, ndërkohë nuk provohet se
midis Nikolaos Vagenas dhe shoqërisë Vjosa sh.a. ka ndonjë marrëveshje me shkrim
ose verbale. Askush nuk i provoi gjykatës, se gazi i paguar nuk është marrë. Gjykata
në vendimin e saj pranon a priori vetëm me fjalë për përpjekje të paditësit dhe të
personit të tretë që për furnizimin e pamarrë, ia kanë kërkuar të paditurit dhe se kjo
palë ka dhënë porosi që vlera të paguhet nga paditësi Vangjel Xhamo. Për këtë çështje
prej tyre nuk u paraqit asnjë provë që të provojë përpjekjet e ligjshme ndaj atyre që e

5
 kishin marrë përsipër furnizimin, kishin marrë pagesën dhe nuk e kishin përmbushur
detyrimin.
- Gjykata e Apelit gabon kur vlerëson njohjen e palëve dhe ortakërinë e tyre si element
i marrëdhënieve të posaçme që i japin të drejtë paditësit Vangjel Xhamo jashtë çdo
detyrimi ligjor që t’i paguante shoqërisë Vjosa sh.a. shumën 115 000 $ me kërkesën e
parë dhe se veprimi i paditësit nuk mbështetet në asnjë verifikim a dokument në
ngarkim të Nikolaos Vagenas, a porosi të tij, por nuk justifikohet as në nenin 460 te
K.Civil të bazës ligjore të padisë së tij sepse Nikolaos Vagenas nuk ka autorizuar
paditësin Vangjel Xhamo dhe nuk i ka dhënë të drejtë për të vepruar në emër të tij.
Ekzekutimi i detyrimit nga një person i tretë që nuk është debitor nuk bëhet pa urdhër
të vetë debitorit, pa zgjidhjen e angazhimit midis tyre, pa lejen e tij, pa verifikuar
vërtetësinë e detyrimit.
- Në rastin konkret nuk ndodhemi as para një detyrimi jashtëkontraktor, qoftë si veprim
juridik i shprehur me gojë siç pretendon paditësi apo me çfarëdo lloj shfaqje të
padyshimtë të vullnetit, siç e kërkon neni 80 i K.Civil.
- Gjykata në kundërshtim me nenet 253, 258, 260-263 te K.Pr.Civile quan të mirëqenë
si provë me provat e tjera dhe një “Akt-kolaudimi” i paraqitur nga paditësi që nuk ka
asnjë element të një shkrese zyrtare ose private dhe asnjë vlerë ligjore e provuese për
çështjen në gjykim.
- Gjykata në kundërshtim me nenet 246, 258 e 260-262 të K.Pr.Civile pranon e
vlerëson si provë në dobi të pretendimeve të paditësit fletën e ditarit personal të
paditësit Vangjel Xhamo të datës 26.05.2005 e shkruar prej tij me shkrimin e tij në
ditarin e vet. Fleta e ditarit nuk është një akt zyrtar në kuptim të nenit 253 të
K.Pr.Civile sikurse nuk ka as vlerat e një shkrese të thjeshtë në kuptimin e nenit 258
K.Pr.Civile. Ajo nuk ka as vlerat e një shkrese private të kërkuar nga nenet 260 e
vijues të K.Pr.Civile, sikurse nuk as vlerën e përcaktuar nga nenet 261 e 262
K.Pr.Civile.
- Gjykata e Apelit mban qëndrim të gabuar e në kundërshtim me nenin 11 të
K.Pr.Civile dhe nenet 219-220 të K.Pr.Civile, kur e bazon vendimin e saj edhe në
aktet e paraqitura si provë nga paditësi si shkresa e Piraeus Bank e datës 04.12.2003 si
dhe gjithë aktet e pretenduara pa të drejtë si të marra nga kjo bankë. Këto akte të
siguruara nga paditësi vijnë në kundërshtim me rregullat për marrjen e provave të
parashikuara nga Kreu V, nenet 219-220 të K.Pr.Civile.
- Nga Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë u kërkua nëpërmjet Ministrisë së Drejtësisë së
Shqipërisë ndihma e nevojshme e gjykatave greke për marrjen e materialeve në
Bankën e Pireut. Këshilli i Gjykatës së Shkallës së Parë Athinë me vendimin nr.3600,
datë 7.12.2007 shpallur më datë 10.12.2007 kundërshtoi si të paligjshme kërkesën e
bërë dhe të pamundur plotësimin e saj për marrjen e dokumentave nga banka.
Përpjekja për të marrë nga të tjerët (si në rastin konkret) në çfarëdo mënyre qoftë
dokumente nga banka zyrtarisht dhe privatisht, është e pamundur dhe e paligjshme.
Dokumentat e paraqitura nga paditësi me pretendimin se i ka marrë nga Banka e
Pireut, vihen plotësisht në dyshim si të falsifikuara dhe u kontestuan nga ana jonë për
nga burimi nga janë marrë dhe për nga vërtetësia e përmbajtjes së tyre që rrëzon
ligjërisht fuqinë provuese të tyre.
- Gjykata e Apelit deformon pretendimet tona, por edhe kërkesat e ligjit për
domosdoshmërinë dhe korrelacionin provues të dokumentave shkresore e të
dëshmitarëve si dhe përparësinë ligjore të tyre dhe për pasojë ka mbajtur qëndrim në
kundërshtim me kërkesat e neneve 231-234 K.Pr.Civile. Nuk ndodhemi para asnjërit
nga rastet e lejimit të provës me dëshmitarë të përcaktuara në nenet 233-234
K.Pr.Civile sepse dokumenti, kontrata e kërkuar nga ligji për vlefshmërinë ose

6
 provimin e veprimit juridik, as nuk ka humbur dhe as nuk është prishur, por nuk ka
ekzistuar. Po ashtu nuk ka asnjë shkresë, të bërë a të miratuar nga i padituri që të
provojë se ato që pretendon paditësi, janë të vërteta për tu vlerësuar si fillim prove me
shkresë.
- Gjykata e Apelit anashkaloi problemin e kompetencës, për arsye se vetë palët “Alfa
Gaz INTL” LL.C., në SHBA dhe shoqëria “Vjosa” sh.a., kanë qenë dakord që
mosmarrëveshjet midis tyre të gjykohen sipas ligjit anglez dhe gjykimi të bëhet në
Mbretërinë e Bashkuar si vend neutral.
- Gjykata e Apelit nuk vlerësoi dhe nuk u shpreh për ndërgjyqësinë, duke patur
parasysh parimin universal të përgjegjësisë së personave juridikë edhe për veprimet e
organeve të tyre edhe sipas nenit 31/2 të K.Civil, palë e paditur duhej të ishte shoqëria
Alfa Gaz International LL.C., në SHBA dhe jo një person fizik si Nikolaos Vagenas.

Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, me vendimin nr.00-2011-01, datë 13.01.2012 ka

vendosur:
“Mospranimin e rekursit të paraqitur nga i padituri Nikolas Vagenas kundër
vendimit nr.1100, datë 30.09.2009 të Gjykatës së Apelit Tiranë.”

Gjykata Kushtetuese, me vendimin nr.3, datë 19.02.2013 ka vendosur:

“Pranimin pjesërisht të kërkesës.
Shfuqizimin e vendimit nr.00-2011-01 datë 13.01.2012 të Kolegjit Civil të
Gjykatës së Lartë.
Dërgimin e çështjes për rishqyrtim në Gjykatën e Lartë.”

KOLEGJI CIVIL I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relacionin e gjyqtares Mirela Fana, si dëgjoi përfaqësuesin e palës
paditëse, av. Zh. Ristani, i cili kërkoi lënien në fuqi të vendimit të gjykatës së apelit,
përfaqësuesin e palës së paditur, av. R. Trungu, i cili kërkoi prishjen e vendimit të gjykatës së
apelit dhe lënien në fuqi të vendimit të gjykatës së rrethit gjyqësor, në mungesë të personit të
tretë, si diskutoi e analizoi çështjen në tërësi;

VËREN
Rrethanat e Faktit
1. Pala paditëse dhe pala e paditur janë aksionerë të shoqërisë “Omegas - Energy”sh.a.
2. Kjo shoqëri ka fituar personalitetin juridik që nga data 12.07.2002 me aksionerë
Z.Nikolaos Vagenas me 51% dhe Z.Vangjel Xhamo me 49 % të aksioneve.
3. Personi i tretë, shoqëria Vjosa sh.a. ka fituar personalitet juridik që nga viti 2000, me
aksionerë shtetasit Vasil Lilo dhe Thoma Stefani.
4. Pala paditëse ka pretenduar se, për shkak të marrëdhënieve të posaçme në fushën e
biznesit që ka patur me të paditurin Nikolaos Vagenas, ka shlyer detyrimin që ky ka
patur kundrejt palës së tretë shoqëria Vjosa sh.a. në vlerën 115. 000 $.
5. Konkretisht, sipas palës paditëse, dhe pretendimeve të personit të tretë në gjykim,
është pretenduar se personi i tretë ka qenë në dijeni të furnizimit me gaz të shoqërisë
“Omegas-Energy” sh.a, nga shoqëria Alfa Gaz International LLC, shoqëri kjo e cila
sipas paditësit ka qenë nën menaxhimin e të paditurit.
6. Nisur nga ky fakt paditësi ka pretenduar se ka biseduar gojarisht me të paditurin
Nikolaos Vagenas që të mundësonte furnizimin e shoqërisë Vjosa sh.a. me gaz. Sipas
tij, i padituri ka marrë përsipër këtë furnizim dhe shoqëria Vjosa sh.a. duhej të bënte
një pagesë paraprake në shumën 115.500 $.

7
7. Në datë 12.12.2003 shoqëria “Vjosa” sh.a, ka bërë transfertën e pagesës së shumës
115.500 $ në favor të shoqërisë “Alfa Gaz Inter” LLC, në numrin e llogarisë së kësaj
shoqërie pranë Pireus Bank SA Athinë, që vërtetohet, nëpërmjet konfermës së Bankës
së Bashkuar të Shqipërisë të marrë në datë 08.01.2007.
8. Në këtë shoqëri ata e dërguan këtë shumë mbi kërkesën e të paditurit, i cili ka patur të
drejtën e firmës në bankë si përfaqësues i kësaj shoqërie dhe drejtor i përgjithshëm i
saj.
9. Në kushtet kur furnizimi me gaz nuk është realizuar, i është kërkuar gojarisht të
paditurit Nikolaos Vagenas kthimi i shumës prej 115.500 $. Ky i fundit, sipas
pretendimeve të paditësit, i ka drejtuar tek ortaku i tij Vangjel Xhamo, i cili ka bërë
pagesën (kthimin) e lekëve ndaj shoqërisë Vjosa sh.a, në datë 06.02.2004, datë në të
cilën shtetasi Thoma Stefani (aksioner i personit të tretë), ka lëshuar një deklaratë
dore nëpërmjet se cilës pohon se ka marrë nga paditësi Vangjel Xhamo shumën prej
115.000 $. Sipas kësaj deklarate, kjo shumë përfaqëson detyrim të të paditurit
Nikolaos Vagenas ndaj personit të tretë shoqërisë Vjosa sh.a. për mos realizmin e
furnizimit të porositur me gaz.
10. Pala paditëse, duke pretenduar se ka paguar detyrimin e palës së paditur kundrejt
personit të tretë në gjykim, ka kërkuar kthimin e kësaj shume e për këtë qëllim, i është
drejtuar Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë me kërkesëpadinë objekt gjykimi.
11. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr.3203, datë 09.04.2008, ka
vendosur rrëzimin e padisë.
12. Në marrjen e këtij vendimi, gjykata ka arsyetuar se: “...pala paditëse ...nuk arriti të
provonte detyrimin që i padituri ka patur ndaj shoqërisë Vjosa sh.a. Konferma
bankare e datës 08.01.2007 e B.B.Sh vërteton vetëm faktin e kryerjes së një pagese
nga shoqëria Vjosa sh.a. në favor të shoqërisë Alfa Gaz International LLC në shumën
115. 000 $. Nga pala paditëse nuk u paraqit asnjë provë shkresore që të hidhte dritë
mbi lidhjet e pretenduara të të paditurit me këtë shoqëri .... kjo shoqëri është një
person juridik i identifikueshëm, gëzon personalitet juridik të përfaqësuar nga
organet e saj... Është i pabazuar në dispozitat e K.Civil dhe Ligjit “Për shoqëritë
tregtare” si dhe i pa mbështetur në prova, pretendimi i palës paditëse se i padituri ka
patur të drejtën e firmës në bankë të shoqërisë “Alfa Gaz International”. Për më
tepër, nga përmbajtja e konfermës së sipërcituar, nuk provohet qëllimi i kryerjes së
pagesës prej shoqërisë Vjosa sh.a...deklarimet e përfaqësuesit të palës së tretë, ... nuk
mund të konsiderohen provë vetëm në këtë kuadër, pasi pala e tretë është person
juridik, i cili edhe në rast të mungesës së një marrëdhënie juridike furnizimi me
shkrim me shoqërinë “Alfa Gaz.” LLC apo me të paditurin, minimalisht duhet të ketë
të pasqyruar në dokumentacionin e saj ligjor (bilanci i shoqërisë) pagesën e
pretenduar për këtë qëllim në favor të shoqërisë “Alfa Gaz ”...Baza ligjore e padisë
bën përjashtim nga rregulli i përgjithshëm, duke veçuar si raste të pamundësisë së
përmbushjes së një detyrimi nga i treti: 1-kur kreditori është i interesuar që
ekzekutimi të bëhet nga debitori (mund të jetë rasti i detyrimeve individualisht të
përcaktuara që kanë të bëjnë me cilësi të debitorit); 2-kur kreditorit i është njoftuar
kundërshtimi i debitorit. Duke analizuar përjashtimin e dytë të nenit 460 të K.Civil në
invers, që pala paditëse të bënte pagesën e detyrimit, do të ishte e nevojshme të
provohej minimalisht kërkimi i detyrimit fillimisht nga pala e tretë palës së paditur
dhe ky i fundit ta kishte pranuar detyrimin ose të mos e kishte kundërshtuar. Vetëm
pohimet në seancë të palës së tretë për një bisedë ...me të paditurin për kërkimin e
shumës, nuk përbëjnë provë në kuptim të nenit 481 të K.Civil... Nga pala paditëse në
asnjë moment nuk u provua marrëdhënia e detyrimit midis palëve, palës së tretë dhe
të paditurit dhe aq më pak miratimi prej të paditurit për përmbushjen e detyrimit prej

8
 paditësit. Edhe tabela elektronike e paraqitur në gjykim ... Thëniet e dëshmitarëve ...
nuk mund të zëvendësojnë në asnjë mënyrë nënshkrimin e tij, kërkuar nga neni 258 e
vijues të K.Pr.Civile...”
13. Mbi ankim të palës paditëse, Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1100, datë
30.09.2009 ka vendosur: “Ndryshimin e vendimit civil nr.3203, datë 09.04.2008, të
Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë; Pranimin e padisë; Detyrimin e të paditurit
Nikolaos Vagenas të paguajë në favor të paditësit Vangjel Xhamo shumën totale
120.343 USD.”
14. Gjykata e Apelit ka arsyetuar se: “ ... u provua ekzistenca e marrëveshjes ndërmjet
shoq Vjosa dhe asaj Alfa Gaz... nga konferma e Bankës ... është realizuar pagesa e
shumës 115.500 $ nga shoqëria Vjosa në llogarinë e shoqërisë së sipërmendur ... u
provua se kjo shumë ... i është shlyer shoqërisë Vjosa nga paditësi Vangjel në datën
06.02.2004, nga shpjegimet e paditësit të deklarimit të Thoma Stefanit, të dëshmisë së
Vasil Stefanit i cili shpjegoi në gjyq se ishte i pranishëm (duke i kërkuar borxhin) të
paditurit kur ky i fundit i kërkoi dhe e autorizoi paditësin që t’ia shlyente ai për
llogari të tij, pasi nuk kishte për momentin. ... sikundër provohet me dokumenta të
shumta është përfaqësues i kësaj shoqërie dhe drejtor i përgjithshëm i saj... kjo del
nga njoftimi informativ i datës 10.01.2004, nga shkresa me datë 04.12.2003 e Bankës
së Pireut, nga kontrata me nr.28/II-03 e lidhur në Moskë në datë 08.11.2003.... Po
ashtu nga shënimet në fletën e ditarit që mban datë 26.05.2005 (e cila fillon me fjalët
tërheqja nga Alfa) e cila është bërë me tre firma në fund e që e ka dhe firmën e të
paditurit ka një shënim të bërë nga i padituri në gjuhën greke (të cilën ai e pranoi
para gjykatës si të bërë prej tij që thotë se: “Për këtë shumë të bëhet analizë e të
rakordohet (të bihet dakord). Ky shënim është bërë për shumën e përshkruar disa
reshta më sipër që është 12.500.000 lekë që përkon pikërisht me vlerën e detyrimit të
pretenduar nga paditësi që i detyrohet i padituri pra 115. 000 $. Këto thënie
mbështeten dhe nga provat e tjera të marra nga gjykata e shkallës së parë siç është
Tabela e referimit të detyrimeve ndërmjet të paditurit dhe paditësit. Në dy prej zërave
të kësaj tabele në faqen 4 pasqyrohet pagesa e bërë nga paditësi në favor të shoqërisë
Vjosa ...Thëniet e dëshmitarëve të pyetur në seancë harmonizohen me provat e tjera
mbështetin kërkimet e paditësit... “
15. Mbi rekurs të të paditurit, Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, në Dhomë Këshillimi, me
vendimin nr.00-2011-01, datë 13.01.2012 ka vendosur: “Mospranimin e rekursit të
paraqitur nga i padituri Nikolas Vagenas kundër vendimit nr.1100, datë 30.09.2009,
të Gjykatës së Apelit Tiranë.”
16. Mbi kërkesë të palës së paditur, Gjykata Kushtetuese, me vendimin nr.3, datë
19.02.2013 ka vendosur: “Pranimin pjesërisht të kërkesës. Shfuqizimin e vendimit
nr.00-2011-01 datë 13.01.2012 të Kolegjit Civil të Gjykatës së Lartë. Dërgimin e
çështjes për rishqyrtim në Gjykatën e Lartë.”
17. Në marrjen e këtij vendimi, Gjykata Kushtetuese ka arsyetuar se: “...Në rastin
konkret, Gjykata vëren se vendimi i mospranimit i Kolegjit Civil të Gjykatës së Lartë
përmban, në pjesën hyrëse të tij objektin e padisë, disponimet e gjykatës së shkallës së
parë dhe asaj të apelit dhe faktin se kundër vendimit të kësaj të fundit ka paraqitur
rekurs kërkuesi, por nuk përmban shkaqet që ai ka parashtruar në rekurs. Ndërsa në
pjesën arsyetuese, Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë është mjaftuar me përfundimin se
rekursi i paraqitur nuk përmban shkaqe nga ato që parashikon neni 472 i K.Pr.C-së
duke vendosur, në pjesën urdhëruese, mospranimin e tij. Pra, Kolegji Civil i Gjykatës
së Lartë, pavarësisht se në vendim nuk paraqet cilat janë shkaqet e kundërshtimit të
vendimit të apelit, ka arritur të bëjë një proces vlerësimi të tyre (shkaqeve) nëpërmjet
të cilit ka arritur në konkluzionin e shprehur në dispozitiv. Nga leximi në tërësi i

9
 vendimit, Gjykata vlerëson se, për shkakun e lartpërmendur, rrjedha logjike e
përdorur në vendim nuk rezulton e qartë dhe e kuptueshme dhe se argumentet e pjesës
hyrëse nuk janë të lidhura logjikisht me pjesën arsyetuese dhe atë urdhëruese. Ato nuk
formojnë një përmbajtje koherente brenda vendimit, çka bën që përmbajtja dhe
arsyetimi i tij të mos ketë një harmoni të brendshme. Për rrjedhojë, Gjykata çmon se
mungesa e paraqitjes së shkaqeve të parashtruara në rekurs, në vendimin e Kolegjit
Civil të Gjykatës së Lartë përbën një të metë, të pakapërcyeshme, të përmbajtjes së
vendimit dhe të arsyetimit të gjykatës. Gjykata, nisur dhe nga sa u argumentua më
lart, çmon gjithashtu se, prima facie, mosparaqitja, në vendimin e Kolegjit Civil, të
shkaqeve të parashtruara nga kërkuesi në rekurs, krijon dyshime edhe mbi cenimin e
të drejtës së ankimit efektiv si dhe të të drejtës për t’u dëgjuar, të pretenduara nga
kërkuesi. Në këtë këndvështrim, pasqyrimi i shkaqeve të rekursit në pjesën hyrëse të
vendimit të Kolegjit Seleksionues të Gjykatës së Lartë përbën një element të
domosdoshëm dhe të rëndësishëm të tij, i cili nuk ka thjesht karakter formal në
përmbajtjen e vendimit gjyqësor...”

LIGJI I ZBATUESHËM

18. Dispozitat e Kodit Civil, në të cilat është parashikuar:

18.1 Neni 445: “Detyrimi për të paguar një shumë parash shlyhet me vleftën e
vet nominale, përveç kur rezulton ndryshe nga ligji ose nga
kontrata.”
18.2 Neni 460: “Detyrimi mund të ekzekutohet edhe nga një person i tretë, që
nuk është debitor, përveç kur kreditori është i interesuar që
ekzekutimi të bëhet nga debitori, ose kur kreditorit i është
njoftuar kundërshtimi i debitorit…”

KOLEGJI CIVIL I GJYKATËS SË LARTË VLERËSON

19. Se rekursi i paraqitur nga pala e paditur përmban shkaqe nga ato të parashikuara në
nenin 472 të Kodit të Procedurës Civile, që motivojnë cenimin e vendimit nr.1100,
datë 30.09.2009 të Gjykatës së Apelit Tiranë, i cili ka lënë vendosur ndryshimin e
vendimit të gjykatës së rrethit gjyqësor dhe pranimin e padisë.
20. Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, çmon se vendimi nr.1100, datë 30.09.2009, i
Gjykatës së Apelit Tiranë, është dhënë në mungesë të kryerjes së një hetimi të plotë e
të gjithanshëm, çka ka passjellë edhe zbatimin e gabuar të ligjit material, e për këtë
shkak ai duhet të prishet dhe çështja të kthehet për rishqyrtim në po atë gjykatë.
21. Për çështjen objekt gjykimi, Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, ka konkluduar
kërkesëpadia është e pabazuar në ligj dhe në prova, sa kohë që prej palës paditëse nuk
është arritur të identifikohet se ka ekzistuar shlyerja e detyrimit të të paditurit nga pala
paditëse në favor të shoqërisë “Vjosa” sh.a., person i tretë në gjykim. Në vlerësimin e
gjykatës së rrethit gjyqësor, provat e paraqitura në gjykim kanë qenë të njëanshme, të
pamjaftueshme dhe pala paditëse në asnjë moment nuk arriti të provonte
marrëdhënien e detyrimit midis palës së tretë dhe të paditurit dhe as miratimin prej të
paditurit për përmbushjen e detyrimit të tij nga ana e paditësit.
22. Gjykata e Apelit Tiranë, në vlerësim të pretendimeve të ngritura në ankimin e palës
paditëse, ndryshe nga gjykata e rrethit gjyqësor ka konkluduar se kjo palë ka arritur të
provojë ekzistencën e detyrimit të palës së paditur ndaj personit të tretë, si dhe faktin
që, duke vepruar në kushtet e një marrëdhënieje të posaçme, ka kryer pagesë për këtë
qëllim.

10
23. Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë çmon se vendimi i gjykatës së apelit, i bazuar në
argumentimin e mësipërm, është marrë në mungesë të kryerjes së një hetimi të plotë
dhe të gjithanshëm, sa kohë që prej saj nuk është arritur të identifikohen e cilësohen
qartë të gjitha rrethanat faktike të nevojshme për zgjidhjen e drejtë të çështjes në
themel.
24. Konkretisht, ky Kolegj vlerëson se Gjykata e Apelit nuk ka arritur të identifikojë
fillimisht relatën e pretenduar mes të paditurit dhe shoqërisë “Alfa Gas International”
LLC, që ka përbërë edhe një faktor deçiziv mbi ekzistencën e marrëdhënies së
pretenduar të detyrimit mes kësaj shoqërie dhe personit të tretë.
25. Po ashtu, Gjykata e Apelit Tiranë, nuk ka arritur të vërtetojë nëpërmjet një hetimi të
plotë dhe të gjithanshëm qëllimin e kryerjes së pagesës prej shoqërisë Vjosa sh.a
përkundrejt shoqërisë Alfa Gaz International LLC. Thënë kjo, ky Kolegj thekson se
provueshmëria e këtyre pretendimeve është e nevojshme në mënyrë që të konkludohet
në lidhje me ekzistencën e detyrimit kontraktor ndërmjet dy shoqërive, përpara se të
analizohet nëse ky detyrim është paguar më tej individualisht nga ana e palës paditëse.
26. Në vijim, Kolegji Civil vlerëson gjithashtu se Gjykata e Apelit nuk ka hetuar në lidhje
me kërkesën e pretenduar të të paditurit në cilësinë e debitorit, për shlyerjen nga paditësi
të detyrimit të tij ndaj personit të tretë në gjykim, dhe as se si një detyrim i shoqërisë ku i
padituri Nikolaos Vagenas mund të ketë patur një pozicion drejtues, ka përbërë tashmë
një detyrim të tijin në kapacitet individual, si person fizik.
27. Gjithashtu, në mënyrë të rëndësishme, Kolegji Civil thekson se nga ana e Gjykatës së
Apelit nuk është arritur të provohet nëse gjendemi përpara shlyerjes së një detyrimi të
debitorit nga një person i tretë në kuptim të nenit 460 të K.Civil, si dhe ekzistenca e
miratimit të palës së paditur (debitorit) për shlyerjen e huasë së tij ndaj shoqërisë
“Vjosa” sh.a.
28. Përveç sa më sipër, ky Kolegj çmon të theksojë gjithashtu se, të metat në hetimin e
kryer nga ana e Gjykatës së Apelit kanë diktuar pashmangshmërisht edhe mungesën e
argumentueshmërisë së vendimit dhe bazueshmërisë së tij në ligjin material të
aplikueshëm. Konkretisht, Kolegji Civil vlerëson se Gjykata e apelit, nuk ka arritur të
argumentojë qëndrimin e saj bazuar në nenin 460 të K.Civil, mbi përmbushjen e
detyrimit të debitorit nga një person i tretë. Në interpretim të kësaj dispozite, lejohet
përmbushja e detyrimit nga një person i tretë që nuk është debitor, përveç kur
kreditori është i interesuar që ekzekutimi të bëhet nga debitori, ose kur kreditorit i
është njoftuar kundërshtimi i debitorit. Në këtë kuptim, rastet e pamundësisë, apo
moslejimit të përmbushjes së detyrimit nga një person i tretë, i referohen rastit kur
kreditori është i interesuar që ekzekutimi të bëhet nga debitori personalisht, sikurse
mund të jetë rasti i detyrimeve individualisht të përcaktuara që kanë të bëjnë me cilësi
të debitorit, si dhe rasti kur kreditorit i është njoftuar kundërshtimi i debitorit. Duke
analizuar këtë përjashtim të dytë të nenit 460 të K.Civil në interpretim ad contrario,
në mënyrë që pala paditëse të bënte pagesën e detyrimit, do të ishte e nevojshme të
provohej minimalisht kërkimi i detyrimit fillimisht nga pala e tretë përkundrejt palës
së paditur dhe më tej do të duhej të provohej që ky i fundit e kishte pranuar detyrimin
ose nuk e kishte kundërshtuar atë.
29. Në mbështetje të argumentimit të mësipërm, Kolegji Civil konkludon se në çështjen
objekt gjykimi, vendimit të gjykatës së apelit i mungojnë elemente ligjore thelbësore,
siç është kryerja e një hetimi të plotë dhe të gjithanshëm, analiza tërësore e provave
dhe bazueshmëria e vendimmarrjes në ligjin material të aplikueshëm.
30. Për sa më sipër, Kolegji Civil çmon se, në rishqyrtim Gjykata e Apelit, me qëllim
zgjidhjen e drejtë të mosmarrëveshjes objekt gjykimi, duhet të përsërisë hetimin
gjyqësor, duke identifikuar saktë rrethanat që lidhen me: (i) relatën e pretenduar mes

11
 të paditurit dhe shoqërisë “Alfa Gas International” LLC, (ii) ekzistencën e një
marrëdhënie detyrimi mes kësaj shoqërie dhe personit të tretë, shoqërisë “Vjosa”
sh.a., (iii) kërkimin nga ana e debitorit të pretenduar Nikolaos Vagenas ndaj paditësit
Vangjel Xhamo të shlyerjes së detyrimit të tij ndaj personit të tretë në gjykim dhe, së
fundmi, (iv) nëse ky detyrim është shlyer nga ana e paditësit Vangjel Xhamo në
formën e pagimit të detyrimit të debitorit, të paditurit Nikolaos Vagenas në kuptim të
nenit 460 të K.Civil.
31. Kryerja e veprimeve të mësipërme, si dhe e të tjerave që eventualisht mund të dalin
gjatë rishqyrtimit, do ta lejojnë gjykatën e apelit, që në përputhje me kërkesat e ligjit
procedural e atij material, garantimit të zhvillimit të një hetimi të plotë dhe të
gjithanshëm, në përputhje me ligjin (neni 14 i K.Pr.Civile), cilësimit të saktë të
fakteve dhe veprimeve që lidhen me mosmarrëveshjen në përputhje me dispozitat
ligjore dhe normat e tjera në fuqi (neni 16 i K.Pr.Civile), të mund të arrijë në
përfundime të drejta dhe objektive, lidhur me zgjidhjen e konfliktit ndërmjet palëve
ndërgjyqëse.
32. Për sa më sipër, Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë çmon se vendimi nr.1100, datë
30.09.2009 të Gjykatës së Apelit Tiranë, është rrjedhojë e moskryerjes së një hetimi të
plotë dhe të gjithanshëm dhe e zbatimit të gabuar të ligjit material, e për këtë shkak ai
duhet të prishet dhe çështja të kthehet për rishqyrtim në po atë gjykatë, me tjetër trup
gjykues.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 485/c të Kodit të Procedurës Civile,

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.1100, datë 30.09.2009 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 18.01.2017

12
ÇËSHTJE PENALE

13
Nr. 53101-01367-00-2015 Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-2 i Vendimit (1)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë i përbërë prej:

Edmond Islamaj Kryesues

Guxim Zenelaj Anëtar
Shkëlzen Selimi Anëtar
Artan Zeneli Anëtar
Tom Ndreca Anëtar

në seancën gjyqësore të datës 18.01.2017 mori në shqyrtim çështjen penale me palë:

TË GJYKUARIT: BARDHYL AGIA, përfaqësuar nga

Av. Skënder Breca
FESTIM LLONI, përfaqësuar nga
Av. Skënder Breca
MARLIND ÇELMETA, përfaqësuar
nga Av. Skënder Breca

OBJEKTI:
Për kryerjen e veprës penale të ‘Vjedhjes” kryer në bashkëpunim.
Baza Ligjore: Neni 134/2 i K.Penal.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me vendimin nr.513, datë 27.03.2014, ka

vendosur :
1. Deklarimin fajtor të të pandehurit Marlind Çelmeta (i biri i Osmanit dhe i
Vjollcës, dtl 30.10.1992) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të
parashikuar nga neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1 (një) vit
burgim.
2. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të
pandehurin Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
3. Deklarimin fajtor të të pandehurit Festim Lloni (i biri i Qazimit dhe i
Makbules, dtl 02.05.1990) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të
parashikuar nga neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit
burgim.
4. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të
pandehurin Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
5. Deklarimin fajtor të të pandehurit Bardhyl Agia (i biri i Sadikut dhe Dizes,
dtl 04.05.1983) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të
parashikuar nga neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit
burgim.
6. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të
pandehurin Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.

14
 7. Vuajtja e dënimit fillon nga data e arrestimit në flagrancë të të pandehurve
Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia, datë 23.10.2013.
8. Dënimi për të pandehurit Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia
të kryhet në një burg të sigurisë së zakonshme.
9. Bazuar në nenin 190 pika 1 germa “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013,
elektromotor i lyer me ngjyrë të kuqe me mbishkrimin FLENDER HIMMEL,
kompresor ajri i lyer me ngjyrë të verdhë, portokalli dhe një përzierës metalik
llaçi, t’i kthehen shtetasit Sadri Miftaraj.
10. Bazuar në nenin 190 pika 1 germa “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, aparat
celular i markës Nokia me nr.AMC 0686264133, t’i kthehen të pandehurit
Marlind Çelmeta.

Gjykata e Apelit Tiranë me vendimin nr.966, datë 13.05.2015, ka vendosur:

Prishjen e vendimit nr.513, datë 17.03.2014 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë dhe kthimin e çështjes për rigjykim në atë gjykatë me tjetër trup
gjykues.

Kundër këtij vendimi ka bërë rekurs prokuroria pranë Gjykatës së Apelit

Tiranë, i cili kërkon prishjen e të gjykatës së apelit,

Duke parashtruar se:

 Vendimi i gjykatës së apelit nuk është i bazuar në ligj. Në bazë të nenit 383 të KPP,
vendimi është i pavlefshëm, kur i mungon dispozitivi dhe kur i mungon nënshkrimi i
anëtarëve të trupit gjykues. Në rastin konkret nuk jemi para këtij rasti.
 Vërtet në vendimin e arsyetuar ka parregullsi e pasaktësi, por ato nuk reflektohen në
vendimin përfundimtar dhe këto pasaktësi nuk e bëjnë atë të pavlefshëm.
 Gjykata e apelit duhet të kishte proceduar vetë për ndreqjen e gabimeve, në bazë të
nenit 385 të KPP.

KOLEGJI PENAL I GJYKATЁS SЁ LARTЁ

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Artan Zeneli; dëgjoi prokurorin pranë Gjykatës së
Lartë, Z.Sokol Stojani, i cili kërkoi prishjen e vendimit të gjykatës së apelit dhe kthimin e
çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë; mbrojtësin e të gjykuarve av. Skënder Breca, i cili
kërkoi prishjen e vendimit të gjykatës së apelit dhe kthimin e çështjes për rishqyrtim në po atë
gjykatë me të njëjtin trup gjykues; si dhe pasi shqyrtoi në tërësi çështjen,

VЁREN
Se vendimi i Gjykatës së Apelit që ka prishur vendimin e gjykatës së shkallës së parë,
me të cilin ishte vendosur deklarimi fajtorë për veprën penale të vjedhjes së kryer në
bashkëpunim, i të pandehurve: Marlind Çelmeta, Festim Lloni, Bardhyl Agia, dhe dënimin e
të pandehurve, pas aplikimit të gjykimit të shkurtuar përfundimisht me 8 muaj burgim, duke e
dërguar çështjen për rishqyrtim në gjykatën e shkallës së parë, është marrë në kundërshtim
me ligjin procedural, prandaj ai duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për shqyrtim në
gjykatën e apelit me të njëjtin trup gjykues, për shkaqet dhe arsyet që vijojnë.

15
 A. Rrethanat e faktit

Në datën 23.10.2013, rreth orës 18:50, në segmentin rrugor “Misto Mame”- “Ura e
Teknologjikes” dhe pikërisht, pranë Karburantit “Kastrati”, shtetasit Marlind Çelmeta,
Bardhyl Agia, Festim Lloni dhe Elton Filja, janë kapur në flagrancë nga shërbimet e policisë
gjyqësore duke transportuar me autoveturën me targë TR 3979 N disa pjesë të një pompe
suvatimi dhe konkretisht, një elektromotor, një kompresor ajri dhe një përzierës metalik llaçi,
mjete të cilët rezultuan se i ishin vjedhur dy netë më parë, shtetasit Sadri Miftaraj.
Mbi bazën e veprimeve hetimore, si dhe të akteve të administruara në fashikullin e
procedimit penal nr.5767 të vitit 2013, prokuroria i akuzon të pandehurit për kryerjen e
veprës penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, parashikuar nga neni 134/2 i K.Penal.
Në përfundim të hetimeve dhe konkludimit me akuzën e mësipërme, Prokuroria ka
paraqitur në gjykatë edhe kërkesën për shqyrtimin e procedimit penal në ngarkim të të
pandehurve Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia.

B. Procedurat gjyqësore

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me vendimin nr.513, datë 27.03.2014, ka

vendosur :
1. Deklarimin fajtor të të pandehurit Marlind Çelmeta (i biri i Osmanit dhe i
Vjollcës, dtl 30.10.1992) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga
neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
2. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
3. Deklarimin fajtor të të pandehurit Festim Lloni (i biri i Qazimit dhe i Makbules,
dtl 02.05.1990) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga neni
134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
4. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
5. Deklarimin fajtor të të pandehurit Bardhyl Agia (i biri i Sadikut dhe Dizes, dtl
04.05.1983) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga neni 134/2 i
Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
6. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
7. Vuajtja e dënimit fillon nga data e arrestimit në flagrancë të të pandehurve Marlind
Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia, datë 23.10.2013.
8. Dënimi për të pandehurit Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia të
kryhet në një burg të sigurisë së zakonshme.
9. Bazuar në nenin 190 pika 1 gërma “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e sekuestruar
me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, elektromotor i lyer me ngjyrë të kuqe
me mbishkrimin FLENDER HIMMEL, kompresor ajri i lyer me ngjyrë të verdhë, portokalli
dhe një përzierës metalik llaçi, t’i kthehen shtetasit Sadri Miftaraj.
10. Bazuar në nenin 190 pika 1 germa “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, aparat celular i markës
Nokia me nr.AMC 0686264133, t’i kthehen të pandehurit Marlind Çelmeta.
Gjykata e Apelit Tiranë me vendimin nr.966, datë 13.05.2015 ka vendosur:
Prishjen e vendimit nr.513, datë 17.03.2014, të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë
dhe kthimin e çështjes për rigjykim në atë gjykatë me tjetër trup gjykues.

16
 Kundër këtij vendimi ka bërë rekurs prokuroria pranë Gjykatës së Apelit
Tiranë, i cili kërkon prishjen e vendimit të gjykatës së apelit, me shkaqet e parashtruara si
më lart.

C. Arsyetimi ligjor i vendimit të ankimuar

Vendimi nr.513, datë 17.03.2014, i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, është marrë
në shkelje të rënda të rregullave procedurale, të cilat të çojnë detyrimisht në prishjen e
vendimit dhe kthimin e çështjes për rigjykim.
Kolegji Penal i Gjykatës së Apelit Tiranë, pasi pa aktet që ka fashikulli i gjykimit,
konkretisht përpilimin e vendimit nr.513, datë 17.03.2014 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë, konstaton se ndërmjet dispozitivit të vendimit dhe arsyetimit të këtij vendimi ka
mospërputhje të theksuara për sa i përket deklarimit ose jo fajtor të të pandehurve Festim
Lloni dhe Bardhyl Agia, si dhe masës së dënimit të caktuar për ta dhe aplikimit të nenit 406
të K.Pr.Penale.
Rezulton se vendimi i arsyetuar nga gjyqtarja dhe i nënshkruar fletë për fletë prej saj
në dispozitiv të tij është shprehur :
-Deklarimin fajtor të të pandehurit Marlind Çelmeta (i biri i Osmanit dhe i
Vjollcës, dtl 30.10.1992) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të
parashikuar nga neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
-Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
-Deklarimin fajtor të të pandehurit Festim Lloni (i biri i Qazimit dhe i Makbules,
dtl 02.05.1990) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar
nga neni 134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
-Dënimi për të pandehurit Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia të
kryhet në një burg të sigurisë së zakonshme.
-Bazuar në nenin 190 pika 1 gërma “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, elektromotor i
lyer me ngjyrë të kuqe me mbishkrimin FLENDER HIMMEL, kompresor ajri i
lyer me ngjyrë të verdhë, portokalli dhe një përzierës metalik llaçi, t’i kthehen
shtetasit Sadri Miftaraj.
-Bazuar në nenin 190 pika 1 germa “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, aparat celular i
markës Nokia me nr.AMC 0686264133, t’i kthehen të pandehurit Marlind
Çelmeta.
-Shpenzimet procedurale në fazën e hetimeve paraprake në shumën 4 000 (katër
mijë) Lek si dhe shpenzimet gjyqësore në shumën 600 (gjashtëqind) Lekë në
ngarkim të të pandehurve në mënyrë solidare. 
Sa më sipër Kolegji Penal i Gjykatës se Apelit konstaton se në dispozitivin e vendimit
mungojnë disponime të rëndësishme përsa i përket:
Aplikimit të nenit 406 të K.Pr.Penale për dënimin e dhënë të pandehurit Festim Lloni.
Nuk ka disponim fare për deklarimin fajtor dhe caktimin e masës së dënimit për të
pandehurin Bardhyl Agia.
Në vendimin e zbardhur nga sekretaria gjyqësore dhe të nënshkruar në fund të saj nga
kryetarja e seancës është vendosur :
1. Deklarimin fajtor të të pandehurit Marlind Çelmeta (i biri i Osmanit dhe i Vjollcës,
dtl 30.10.1992) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga neni
134/2 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1 (një) vit burgim.

17
 2. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
3. Deklarimin fajtor të të pandehurit Festim Lloni (i biri i Qazimit dhe i Makbules, dtl
02.05.1990) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga neni 134/2 i
Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
4. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
5. Deklarimin fajtor të të pandehurit Bardhyl Agia (i biri i Sadikut dhe Dizes, dtl
04.05.1983) për veprën penale të “Vjedhjes” në bashkëpunim, të parashikuar nga neni 134/2 i
Kodit Penal dhe dënimin e tij me 1(një) vit burgim.
6. Në aplikim të nenit 406 të K.Pr.Penale, e dënon përfundimisht të pandehurin
Marlind Çelmeta me 8 (tetë) muaj burgim.
7. Vuajtja e dënimit fillon nga data e arrestimit në flagrancë të të pandehurve Marlind
Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia, datë 23.10.2013.
8. Dënimi për të pandehurit Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia të
kryhet në një burg të sigurisë së zakonshme.
9. Bazuar në nenin 190 pika 1 gërma “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e sekuestruar
me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, elektromotor i lyer me ngjyrë të kuqe
me mbishkrimin FLENDER HIMMEL, kompresor ajri i lyer me ngjyrë të verdhë, portokalli
dhe një përzierës metalik llaçi, t’i kthehen shtetasit Sadri Miftaraj.
10. Bazuar në nenin 190 pika 1 germa “ç” të K.Pr.Penale, prova materiale e
sekuestruar me procesverbalin e sekuestrimit të datës 23.10.2013, aparat celular i markës
Nokia me nr.AMC 0686264133, t’i kthehen të pandehurit Marlind Çelmeta.
11. Shpenzimet procedurale në fazën e hetimeve paraprake në shumën 4 000 (katër
mijë) Lek si dhe shpenzimet gjyqësore në shumën 600 (gjashtëqind) Lek në ngarkim të të
pandehurve në mënyrë solidare.
Kolegji Penal i Gjykatës së Apelit Tiranë konstaton se edhe në vendimin e zbardhur
nga sekretaria gjyqësore ka pasaktësi të theksuara në caktimin e dënimit për secilin nga të
pandehurit dhe aplikimin e nenit 406 të K.Pr.Penale.
Për sa më sipër rezulton që në arsyetim të vendimit të saj gjykata e shkallës së parë,
pasi ka përshkruar një për një rrethanat e ngjarjes, në analizë të veprimeve të të pandehurve
në gjykim Marlind Çelmeta, Festim Lloni dhe Bardhyl Agia, ka konkluduar se secili prej te
pandehurve ka konsumuar plotësisht elementet e figurës së veprave penale për të cilën
akuzohet.
Gjykata e shkallës së parë në arsyetim të vendimit të saj ka analizuar një për një
elementet e figurës së veprës penale të parashikuar nga neni 134/2 i K.Penal duke konstatuar
se veprimet e te pandehurve janë veprime të dënueshme qe parashikohen si të tilla në nenin
134/2 të K.Penal.
Ndonëse në arsyetimin e vendimit të saj ( vendimi i nënshkruar fletë për fletë nga
kryetarja e seancës) Gjykata e Shkallës së Parë në analizë të provave të administruara në
gjykim ka pranuar dhe arsyetuar fajësinë e të tre pandehurve për akuzat që rëndojnë mbi to
parashikuar nga nenet 134/2 e K.Penal në dispozitiv të vendimit te saj, Gjykata është
shprehur vetëm për deklarimin fajtor të të pandehurit Marlind Çelmeta, duke e dënuar atë dhe
mbi dënimin e dhënë duke aplikuar nenin 406 të K.Pr.Penal.
Gjykata e Shkallës së Parë, po kështu në dispozitiv të vendimit ka deklaruar fajtor të
pandehurin Festim Lloni dhe e ka dënuar atë, por nuk është shprehur në lidhje me aplikimin e
nenit 406 të K.Pr.Penale. Në dispozitiv të vendimit të saj Gjykata e Shkallës së Parë nuk
është shprehur fare për deklarimin fajtor dhe dënimin e të pandehurit Bardhyl Agia.

18
 D. Në lidhje me rekursin

Shkaqet e parashtruara në rekurs nga ana e prokurorit janë të mbështetura në ligj dhe
vendimi i gjykatës së apelit, që ka prishur vendimin e gjykatës së shkallës së parë me të cilin
është vendosur deklarimi fajtorë, për veprën penale të vjedhjes së kryer në bashkëpunim, i të
pandehurve: Marlind Çelmeta, Festim Lloni, Bardhyl Agia, dhe dënimin e të pandehurve, pas
aplikimit të gjykimit të shkurtuar përfundimisht me 8 muaj burgim, duke e dërguar çështjen
për rishqyrtim në gjykatën e shkallës së parë, është marrë në kundërshtim me ligjin
procedural, pasi është marrë në shkelje të nenit 383 dhe të nenit 428 shkronja “ç’ e
K.Pr.Penale.
Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, vëren se parimi kushtetues i procesit të rregullt
gjyqësor të parashikuar në Kushtetutë dhe të garantuar me ligj, përfshin edhe të drejtën për të
pasur një vendim gjyqësor të arsyetuar. Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë përcakton
detyrimin kushtetues për arsyetimin e vendimeve gjyqësore (neni 142). Nëpërmjet arsyetimit
të vendimit, gjykata duhet të shpjegojë arsyet faktike dhe juridike, mbi të cilat qëndron dhe
mbështetet vendimmarrja e gjykatës, duke shpjeguar mënyrën logjike të krijimit dhe formimit
të bindjes së brendshme të gjykatës të ngërthyer në dispozitivin e vendimit. Kolegji vlerëson
se funksioni i një vendimi të arsyetuar është t’u tregojë palëve që ato janë dëgjuar, si dhe t’i
jep atyre mundësinë ligjore për ta kundërshtuar vendimin nëpërmjet mjeteve të zakonshme të
ankimit. Edhe në bazë të jurisprudencës së Gjykatës Kushtetuese është parashikuar se
vendimi gjyqësor duhet të mbështetet vetëm mbi faktet që janë paraqitur gjatë procesit
gjyqësor dhe duhet të përmbajë bazën ligjore mbi të cilën bazohet zgjidhja e
mosmarrëveshjes, duke specifikuar dispozitat ligjore konkrete të zbatuara nga ana e gjykatës,
analizën e provave dhe mënyrën e zgjidhjes së mosmarrëveshjes, (shih Vendimin e Gjykatës
Kushtetuese nr.20/2010).
Sa i takon zbatimit të nenit 428 të Kodit Procedurës Penale, Kolegji Penal i Gjykatës
së Lartë vëren se, qëllimi kryesor i këtij neni është garantimi i parimit të ekonomisë
procedurale dhe zhvillimi i një gjykimi të shpejtë brenda një afati të arsyeshëm. Në rastin
konkret, vërehet se ka pasur një mospërputhje të hapur midis procesverbalit të seancës për
shpalljen e dispozitivit të vendimit dhe depozitimit të vendimit të arsyetuar nga ana e gjykatës
së shkallës së parë. Në këto kushte, Kolegji vlerëson se asnjëra nga palët nuk vë në dyshimin
faktin e shkeljes së dispozitave procedurale lidhur me shpalljen dhe depozitimin e vendimit të
zbardhur nga ana e gjykatës. Ajo çka diskutohet mes palëve, dhe përbën shkakun thelbësor të
rekursit të prokurorit, është çështja e pasojës së vjen nga shkelja e këtyre dispozitave. Pra,
mënyra se si duhet të shqyrtohet dhe trajtohet mosrespektimi i dispozitave të shkelura në
rastin kur vërehet edhe me sy të lirë një papërputhshmëri e dispozitivit të shpallur në seancën
e shpalljes së dispozitivit të vendimit të gjykatës së shkallës së parë, ashtu siç ai është
pasqyruar në procesverbalin e seancës për shpalljen e vendimit në krahasim me vendimin e
arsyetuar të depozituar në sekretarinë e gjykatës. Në lidhje me llojin e pasojës që mund të vijë
si rezultat i shkeljes së dispozitave të ndryshme të Kodit të Procedurës Penale, Kolegji vëren
se jo të gjitha shkeljet e dispozitave të ligjit procedural mund të cilësohen si shkelje të atilla
sa që ligjvënësi të ketë parashikuar pasojën e pavlefshmërisë absolute. Rastet e parashikuara
si pavlefshmëri absolute janë të parashikuara në mënyrë shteruese nga ligji procedural, ndërsa
rastet e shkeljeve të tjera që përbëjnë pavlefshmëri relative nuk nënkuptojnë kthimin e çështje
për shqyrtim në gjykatën e shkallës së parë.
Kolegji Penal vëren se synimi kryesor i nenit 428 të Kodit të Procedurës Penale është
garantimi i parimit të ekonomisë procedurale dhe ruajtjes së veprimeve procedurale që nuk
varen nga shkaqet e pavlefshmërisë. Kurse parimi i kthimit të akteve gjykatës së shkallës së
parë është taksativ, vetëm për sa i takon shkaqeve të parashikuara shprehimisht nga pika “ç” e
nenit 428 të Kodit Procedurës Penale. Prandaj disponimi i gjykatës së apelit sipas shkaqeve

19
që parashikohen nga pika “ç” e nenit 428 të Kodit Procedurës Penale, me prishjen e vendimit
të gjykatës së shkallës së parë dhe kthimin e çështjes për rishqyrtim, duhet të arsyetohet në
mënyrë të detajuar duke u shpjeguar nga gjykata e apelit në mënyrë konkrete dhe të
mjaftueshme rastin e pavlefshmërisë të parashikuar nga norma, si dhe llojin dhe regjimin e
kësaj pavlefshmërie, eventualisht aktet e mëpasshme që varen nga akti që është deklaruar i
pavlefshëm dhe përsëritjen e tyre, kur është e nevojshme. Në rastin konkret, vërehet se ka
pasur një papërputhshmëri e dispozitivit të shpallur në seancën e shpalljes së dispozitivit të
vendimit të gjykatës së shkallës së parë, ashtu siç ai është pasqyruar në procesverbalin e
seancës për shpalljen e vendimit në krahasim me vendimin e arsyetuar të depozituar në
sekretarinë e gjykatës. Në lidhje me këtë shkelje ligjore, Kolegji vlerëson se qëllimi i gjykatës
së shkallës së parë dhe arsyetimi nga pikëpamja logjike ka qenë korrekt, duke i gjetur të tre
bashkëpandehurit fajtorë për veprën penale të vjedhjes në bashkëpunim, si dhe duke i pranuar
për të tre bashkëpandehurit kërkesën për gjykim të shkurtuar.
Ky Kolegj çmon se gjatë zbatimit dhe interpretimit të ligjit penal dhe atij procedural
penal, gjykatat e themelit duhet të bëjnë qartë dallimin që ekziston midis një vendimi
absolutisht të pavlefshëm nga vendimi me arsyetim të pamjaftueshëm. Në rastin e parë,
arsyetimi i vendimit mungon absolutisht dhe sipas nenit 112/3 të Kodit të Procedurës Penale,
ndodhemi përpara një vendimi të pavlefshëm. Kurse në rastin e vendimit me arsyetim të
pamjaftueshëm, ndodhemi përpara nja vendimi të arsyetuar, por që në disa aspekte dhe pika
të tij ai nuk është mjaftueshmërisht i arsyetuar.
Në rastin objekt shqyrtimi, gjykata e apelit nuk ka shpjeguar arsyen se përse,
papërputhshmëria e dispozitivit të shpallur në seancën e shpalljes së dispozitivit të vendimit
të gjykatës së shkallës së parë, ashtu siç ai është pasqyruar në procesverbalin e seancës për
shpalljen e vendimit në krahasim me vendimin e arsyetuar të depozituar në sekretarinë e
gjykatës duhet të konsiderohet si pavlefshmëri absolute dhe për pasojë, si një nga rastet e
parashikuara nga shkronja “ç” e nenit 428 të Kodit të Procedurës Penale, për të cilat përligjet
proceduralisht kthimi i çështjes në gjykatën e shkallës së parë. Çka do të thotë vetëm në ato
raste kur nuk janë respektuar dispozitat që lidhen me kushtet për të qenë gjyqtar në çështjen
konkrete, me numrin e gjyqtarëve që është i domosdoshëm për formimin e kolegjeve të
caktuara në këtë Kod, me ushtrimin e ndjekjes penale nga prokurori dhe pjesëmarrjen e tij në
procedim, me pjesëmarrjen e përfaqësuesit të të dëmtuarit akuzues dhe të mbrojtësit të të
pandehurit, me shkeljen e dispozitave për paraqitjen e akuzave të reja, si dhe në çdo rast kur
në dispozita të veçanta është parashikuar pavlefshmëria e vendimit.
Në rastin konkret, shkelja e dispozitave lidhur me papërputhshmërinë e dispozitivit të
shpallur në seancën e shpalljes së dispozitivit të vendimit të gjykatës së shkallës së parë,
ashtu siç ai është pasqyruar në procesverbalin e seancës për shpalljen e vendimit në krahasim
me vendimin e arsyetuar të depozituar në sekretarinë e gjykatës. Në këtë drejtim, Kolegji
vlerëson se, në mungesë të një arsyetimi të hollësishëm në këtë drejtim, shkeljet e konstatuara
nga gjykata e apelit nuk çmohen si absolute dhe të tilla që të përfshijnë krejtësisht
pavlefshmërinë e gjykimit në shkallë të parë. Në bazë të ligjit procedural penal, gjykata e
apelit nuk është vetëm gjykatë ligji, por edhe gjykatë fakti. Çka do të thotë se në rastin
konkret, gjykata e apelit duhet dhe mund të ishte shprehur vetë mbi themelin e çështjes dhe
ndryshimin e vendimit të gjykatës së shkallës së parë lidhur me shkeljet e vendimit të
gjykatës së shkallës së parë, të cilat nuk janë të atilla, që të pasjellin pavlefshmërinë absolute
të vendimit të gjykatës së shkallës së parë. Sipas nenit 383 të Kodit të Procedurës Penale,
vendimi i gjykatës është i pavlefshëm kur mungon dispozitivi ose nënshkrimi i anëtarëve të
trupit gjykues. Në rastin konkret nuk ndodhemi në kushtet e parashikuara nga ky përcaktim
ligjor.

20
 Në këto kushte, meqenëse arsyetimi i gjykatës së apelit nuk është i detajuar dhe në
përmbajtjen e tij nuk arsyetohet shprehimisht se për cilin shkak shkeljet e vërejtura duhet të
cilësohen si absolute dhe nga ato që parashikon shkronja “ç” e nenit 428 të Kodit të
Procedurës Penale. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë vlerëson se konkluzionet e pjesës
përshkruese-arsyetuese të vendimit të gjykatës së apelit lidhur me prishjen e vendimit dhe
dërgimin e çështjes për shqyrtim në shkallë të parë, nuk rezultojnë të bazuara në nenin 383
dhe nenin 428, konkluzionet në fjalë, nuk rezultojnë të lidhura ngushtë dhe në unitet me
pjesët përbërëse të vendimit objekt rekursi, duke ndikuar në dhënien e vendimit. Prandaj
rezulton se vendimi i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe çështja t’i dërgohet të njëjtit trup
për gjykim.

E. Në lidhje me zgjidhjen e çështjes

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë vlerëson se vendimi i gjykatës së apelit, që ka

prishur vendimin e gjykatës së shkallës së parë, me të cilin është vendosur deklarimi fajtorë,
për veprën penale të vjedhjes së kryer në bashkëpunim, i të pandehurve: Marlind Çelmeta,
Festim Lloni, Bardhyl Agia, dhe dënimin e të pandehurve, pas aplikimit të gjykimit të
shkurtuar përfundimisht me 8 muaj burgim, duke e dërguar çështjen për rishqyrtim në
gjykatën e shkallës së parë, është marrë në kundërshtim me nenin 383 dhe 428 të
K.Pr.Penale, prandaj për pasojë, duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për shqyrtim në
gjykatën e apelit me të njëjtin trup gjykues. Gjatë gjykimit, trupi gjykues i gjykatës së apelit
duhet të mbajë në konsideratë konkluzionet e arritura në këtë vendim.

PЁR KЁTO ARSYE

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, bazuar në përcaktimet e nenit 441 të Kodit të
Procedurës Penale,

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.966, datë 13.05.2015, të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe kthimin
e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë me të njëjtin trup gjykues.

Tiranë, më 18.01.2017

21
Nr. 55311-02058-00-2015 i Regj.Themeltar
Nr. 00-2017-1 i Vendimit (2)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë i përbërë nga:

Edmond Islamaj Kryesues

Tom Ndreca Anëtar
Artan Zeneli Anëtar
Shkelzen Selimi Anëtar
Guxim Zenelaj Anëtar

në seancën gjyqësore të datës 18.01.2017 mori në shqyrtim çështjen penale me:

I PANDEHUR: ALFRED QYRA

A K U Z U A R:
Për veprën penale “Ushtrim i ndikimit te paligjshëm
ndaj personave qe ushtrojnë funksione publike” ne bashkëpunim
parashikuar nga neni 245/1,2 e 25 te K.Penal.

I PANDEHUR: FATJON GOXHAJ

A K U Z U A R:
Për veprën penale “Ushtrim i ndikimit te paligjshëm
ndaj personave qe ushtrojnë funksione publike” ne bashkëpunim
parashikuar nga neni 245/1,2 e 25 te K.Penal.

I PANDEHUR F.GJ.

A K U Z U A R:
Për veprën penale “Korrupsion pasiv të personave
që ushtrojnë funksione publike”
parashikuar nga neni 259 te K.Penal.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin penal nr.2897 datë 25.11.2014, ka

vendosur:
“Deklarimin fajtor te te pandehurit Alfred Qyra per veprën penale te
“Ushtrimit te ndikimit te paligjshëm ndaj personave qe ushtrojnë funksione
publike” ne bashkëpunim dhe ne baze te nenit 245/1 prg 2 dhe 25 te K.Penal e
dënon me 15 muaj burgim.
Deklarimin fajtor te pandehurit Fatjon Goxhaj per veprën penale te “Ushtrimit
te ndikimit te paligjshëm ndaj personave qe ushtrojnë funksione publike” ne
bashkëpunim dhe ne baze te nenit 245/1 prg 2 dhe 25 te K.Penal e dënon me
15 muaj burgim.

22
 Deklarimin fajtor te pandehurit F.GJ. per veprën penale te “Korrupsion pasiv i
personave qe ushtrojnë funksione publike”dhe ne baze te nenit 259 te K.Penal
e dënon me 2 vjet burgim.
Vuajtja e dënimit per te pandehurin Alfred Qyra fillon nga data 03.10.2013.
Vuajtja e dënimit per te pandehurin F.GJ. fillon nga data 03.10.2013.
Vuajtja e dënimit per te pandehurin Fatjon Goxhaj fillon nga data 03.10.2013.
Dënimin ta kryejnë ne një burg te sigurisë se zakonshme.
Një telefon celular Nokia me ngjyre te zeze ti kthehet te pandehurit Alfred
Qyra.
Një telefon celular Nokia me ngjyre te zeze ti kthehet te pandehurit Fatjon
Goxhaj.
Një telefon celular Nokia me ngjyre te zeze ti kthehet te pandehurit F.GJ..
Bazuar në nenin 36 të K.Penal shuma 15.000 lek, e cila i është konfiskuar të
pandehurit Fation Goxhaj të kaloje ne favor te shtetit.

Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1106, datë 04.06.2015 ka vendosur:

Lënien ne fuqi te vendimit penal nr.2897, dt.25.11.2014 te Gjykatës se Rrethit
Gjyqësor Tirane.

Kundër vendimit të Gjykatës së Apelit, ka bërë rekurs i pandehuri F.GJ., i cili kërkon
prishjen e tij, duke parashtruar se:
- Nuk është marre ne konsiderate personaliteti problematik i kallëzuesit nga pikëpamja
e gjendjes psikike të tij, pa gërmuar mjaftueshëm në të vërtetën e pretenduar prej vetë
kallëzuesit, apo raportet e tij me personat ndaj të cilëve synonte veprim ndëshkues, e
kryesisht ndaj profesorit F.GJ..
- Pafajësia, është e vetmja alternativë zgjidhjeje të drejtë e këtij rasti.
- Shfrytëzimi i qëllimshëm i shtetasit Urim Gjata dhe provokimi nëpërmjet tij i një rasti
statistikor korrupsioni, bart një problematikë të madhe mbi pasojën që sjell aksioni
procedues ndaj të drejtave, lirive dhe jetës së një shtetasi.
- Mohimi i së drejtës sonë për të riçelur hetimin gjyqësor në Gjykatën e Apelit për të
pyetur të dy bashkë të pandehurit e tjerë, si dhe ripyetur shtetasin Dorian Gjata,
përbën shkelje të rëndë proçeduriale.
- Gjetja e parave në ambientet e zyrës, tashmë rezulton tërësisht e sqaruar dhe e
palidhur kazualisht me veprim apo mosveprim të F.GJ.t.

KOLEGJI PENAL I GJYKATES SË LARTË

pasi dëgjoi relacionin e gjyqtarit Guxim Zenelaj, prokurorin Artur Selmani, i cili
kërkoi lënien ne fuqi te vendimit te Gjykatës se Apelit Tirane, dhe pasi bisedoi çështjen në
tërësi,

VËREN
Se, rekursi i paraqitur përmban shkaqe ligjore qe motivojnë cenimin e vendimit te
Gjykatës se Apelit Tirane.
Rezulton se, gjykatat e faktit kane pranuar se, me date 25.09.2013 mbi bazën e
kallëzimit te bere nga shtetasi Dorjan Gjata, Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Tirane ka
regjistruar procedimin penal per veprat penale te “Ushtrim i ndikimit te paligjshëm ndaj
personave qe ushtrojnë funksione publike” dhe “Korrupsion pasiv te personave qe ushtrojnë
funksione publike” parashikuar nga nenet 245/1, 2 e 259 te K.Penal.

23
 Ne kallëzimin e bere shtetasi Dorjan Gjata ka deklaruar se, është student pranë UBT
dhe se me shtetasit Fatjon Goxha dhe Alfred Qyra kishte biseduar per ta ndihmuar per
marrjen e një note kaluese ne provimin e diplomës kundrejt dhënies se ndonjë shume tek
pedagogu F.GJ..
Ne vijim te kryerjes te veprimeve hetimore shtetasi Dorian Gjata pas bërjes se
kallëzimit ka shprehur gatishmërinë te kryeje dhe te regjistroj, nëpërmjet mjeteve te përgjimit
te vena ne dispozicion nga shërbimet e policisë ne Drejtorin e Forcës se Posaçme
Operacionale, bisedën ne mes tij dhe te pandehurve Fation Goxhaj, Alfred Qyra dhe F.GJ.t, si
dhe me persona te trete qe implikohen.
Me pas Dorian Gjata ka zhvilluar disa takime me te pandehurit Alfred Qyra dhe
Fation Goxhaj, ku u ka dhëne shumën prej 1 milion lekesh, deri ne takimin e fundit te
ndodhur midis tyre me date 03.10.2013, kur ketë shtetas janë arrestuar ne flagrance.
Pas përfundimit te hetimeve paraprake, organi i prokurorisë ka kërkuar gjykimin e
çështjes ne ngarkim te pandehurve dhe Gjykata e rrethit gjyqësor Tirane me vendimin
nr.2897, date 25.11.2014 ka deklaruar dhe dënuar fajtor te pandehurit per veprat penale per te
cilat janë akuzuar. Ky vendim është lëne ne fuqi nga Gjykata e Apelit Tirane me vendimin
nr.1106, datë 04.06.2015 dhe kundër vendimit te gjykatës se apelit ka paraqitur rekurs i
pandehuri F.GJ., i cili kërkoi prishjen e tij.
Kolegji Penal pasi shqyrtoi shkaqet e parashtruara ne rekursin e paraqitur dhe
tërësinë e gjithë akteve të administruara ne dosjen penale vlerëson se, vendimi i Gjykatës së
Apelit Tiranë është marrë në zbatim jo të drejtë të ligjit procedural penal.
Gjykatat e faktit ne lidhje me te pandehurin F.GJ. e kane mbështetur vendimin e tyre,
persë i përket përfundimit se, ai ka kryer veprën penale per te cilën është akuzuar, vetëm ne
faktin e gjendjes ne momentin e kontrollit te tij te kartëmonedhave te regjistruara, bisedës
midis tij dhe kallëzuesit pas dhënies se provimit dhe bisedave te përgjuara te dy te
pandehurve te tjerë.
Ndërkohe nga i pandehuri janë ngritur pretendime ne lidhje me mungesën e provave
apo indiceve bindëse se ai kishte kryer veprën penale. Gjykatat nuk i kane dhëne përgjigje
pretendimeve te tij, ne lidhje me vërtetësinë e deklarimit, besueshmërinë si dhe personalitetin
problematik të kallëzuesit nga pikëpamja e gjendjes psikike të tij, etj..

Në nenin 152 të KPP, parashikohet se:

..Ekzistenca e një fakti nuk mund të nxirret nga indicet përveçse kur këto janë të
rëndësishme, të sakta dhe në përputhje me njëra-tjetrën...
Kolegji Penal nuk ka për detyrë analizën e provave e çmimin e tyre, por e sheh të
arsyeshme të theksojë se e vendimi i Gjykatës së Apelit për të gjykuarin F.GJ., bazohen
vetëm në regjistrimin e bisedave ndërmjet kallëzuesit Dorjan Gjata dhe të bashkëpandehurit
Alfred Qyra dhe Fatjon Goxhaj, duke i dhënë atij një vlerësim të paracaktuar e pa analizuar
elementët objektivë të veprës penale.
Gjykata e Apelit, arrin të vërtetojë qartë përgjegjësinë penale për dy të gjykuarit
Alfred Qyra dhe Fatjon Goxhaj, të cilët kanë marrë përsipër të bisedonin për të ndikuar tek
funksionari dhe premtuar për t’i ofruar atij një shumë parash; por nga ana tjetër nuk rezulton
e qartë vërtetimi i marrjes së shumës së parave dhe dijenia e funksionarit publik, të
pandehurit F.GJ. rreth veprimeve dhe zotimeve të marra nga dy të bashkëpandehurit e tjerë
përkundrejt kallëzuesit.
Nga ana e gjykatave te faktit, është marrë e mirëqenë fakti se shuma e parave të
kallëzuesit ka kaluar nëpërmjet të pandehurve Alfred Qyra dhe Fatjon Goxhaj në favor të
pandehurit F.GJ., duke u bazuar vetëm në kontrollin e realizuar në zyrën e të pandehurit F.GJ.
dhe sekuestron e shumës prej 40.000 lekesh, tre dite pas dhënies se provimit.

24
 Gjykata nuk ka arsyetuar edhe për faktin që, i pandehuri F.GJ. nuk ka pasur asnjë
kontakt telefonik apo elektronik me kallëzuesin Dorjan Gjata, si dhe bashkë të pandehurit
Fatjon Goxhaj e Alfred Qyra.
Ndonëse neni 259 i Kodit Penal që parashikon veprën penale të korrupsionit pasiv të
personave që ushtrojnë funksione publike, dispozita në fjalë, kërkon vërtetimin e saktë të
veprimit të kërkimit, marrjes a pranimit të përfitimit të parregullt. Si pjesë kjo e anës
objektive që kërkon një shqyrtim dhe analizë të përpiktë të rrethanave konkrete që do të
plotësonin anën objektive.
Komunikimi i përgjuar midis të pandehurit F.GJ. dhe kallëzuesit Dorjan Gjata, pas
provimit, i ftuar nga ky i fundit për kafe nuk përmban ndonjë moment të kërkimit të ndonjë
shpërblimi, apo pohimit të përvetësimit të parave, nga ndonjë burim tjetër.
Gjykata e Apelit Tiranë, duhet të analizonte dhe deklarimet e të bashkë pandehurve,
të firmosura prej tyre dhe mbrojtësve, pasi nuk ekziston dyshimi se këta te bashkë te
pandehur nuk kanë biseduar ashtu siç i kishin premtuar kallëzuesit për ndonjë ndikim të
mundshëm me të pandehurin, duke u shfaqur si të gatshëm.
Nga ana e Gjykatës së Apelit Tiranë, në arritjen e konkluzioneve mbi vërtetimin e
përgjegjësisë penale ndaj të pandehurit F.GJ., nuk është analizuar ne mënyre te qarte e te
argumentuar, vërtetimi i përgjegjësisë penale mbi akuzën ndaj tij, tej çdo dyshimi te
arsyeshëm.

Në nenin 13 të KP në të cilin parashikohet se:

Askush nuk ka përgjegjësi penale kur midis veprimit ose mosveprimit të tij dhe
pasojave apo mundësisë së ardhjes së tyre mungon lidhja shkakësore...
Gjykata e apelit, nuk ka pasur parasysh se, ne respektim te drejte te nenit 152 te KPP
askush nuk mund të deklarohet fajtor me një provë të vetme qoftë edhe kur ajo është
shkencore, pasi pranimi i së kundërtës, do t’i hapte rrugë një arbitrariteti, me pasojë shkeljen
e të drejtave të individit në procesin penal dhe që pa prova, individë të akuzuar për vepër
penale të deklarohen fajtorë dhe të vuajnë një dënim të padrejtë.
Problemi i të provuarit të akuzës është themelor për çdo poçes dhe kjo kërkon një
analizë të plotë e të gjithanshme të provave që paraqiten gjatë shqyrtimit gjyqësor duke
mënjanuar mbivlerësimin e çdo prove, gjë që do të dëmtonte procesin gjyqësor. Nuk mund të
pranohet fajësia e një personi të akuzuar për kryerjen e një vepre penale vetëm me një provë
çfarëdo qoftë ajo edhe nëse është shkencore, nëse nuk ka prova të tjera që e shoqërojnë atë.
Nuk mund të ketë për gjykatën asnjë provë me vlera të paracaktuara e që t'a mbështesë
vendimin e fajësisë apo pafajësisë vetëm me një provë pa u harmonizuar ajo me prova të
tjera.
Në procesin penal prokurori ka barrën e provës, çka do të thotë se nuk mjafton
thjeshtë përmendja e faktit objekt akuze apo përmendja e pasojës së ardhur, por kërkohet
dhënia e elementeve të tilla provuese, në mënyrë që gjykata të krijojë bindjen e saj në lidhje
me bazueshmërinë e akuzës, lidhur me rrjedhën e fakteve dhe lidhjen e veprimeve me
pasojën.
Pra, ne baze te nenit 383 te KPP, ishte detyre e Gjykatës së Apelit Tiranë per te kryer
një hetim të plotë gjyqësor, duke qene se, gjykate fakti e ligji, te rregullonte te metat e
gjykimit ne shkalle te pare. Gjykimi në Apel ka si qëllim nga njëra anë t’i respektohet e drejta
e ankimit personit të dënuar me qëllim që ai të ketë mundësinë që të dëgjohet nga një trup
tjetër gjyqësore, nga ana tjetër gjykimi në apel, ka si qëllim që të korrigjojë ato gabime që
mund të jenë bërë gjatë gjykimit në shkallën e parë në lidhje me zbatimin e ligjit, çmuarjen e
provave, moskryerjen e një hetimi të plotë e të gjithanshëm të çështjes. Kontrolli i ushtruar
nga gjykata e apelit ndaj vendimit të gjykatës së shkallës së parë nuk është kontroll
konstatues, por me synim që të plotësohen mangësitë e të korrigjohen gabimet.

25
 Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë arrin në konkluzionin se kryerja e verifikimeve si
më sipër si dhe e të tjerave që eventualisht mund të lindin gjatë rigjykimit, do të lejojnë
gjykatën të mund të arrijë në përfundime të drejta dhe objektive lidhur me zgjidhjen e
çështjes.
Sa me sipër, duke qene se, vendimi i gjykatës së apelit është rrjedhojë i zbatimit të
gabuar të ligjit procedural penal, aktet duhet te dërgohen për rishqyrtim, ne po atë gjykate, me
tjetër trup gjykues. Ne rishqyrtim, gjykata e apelit, duhet te riçelë hetimin gjyqësor dhe te
zbatoje për aq sa e vlerëson te nevojshme nenin 427 te K.Pr.Penale.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë mbështetur në nenin 441 të KPP

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.1106, datë 04.06.2015 të Gjykatës së Apelit Tirane dhe
dërgimin e akteve per rishqyrtim po pranë asaj gjykate, me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 18.01.2017

26
Nr.16/3 i Regj.Themeltar
Nr.16/3 i Vendimit

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë i përbërë nga:

Evelina Qirjako Kryesuese

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar
Shkëlzen Selimi Anëtar
Artan Zeneli Anëtar

në seancën gjyqësore datë 12.01.2017 mori në shqyrtim çështjen penale me nr.16/3 me palë:

KËRKUES: PROKURORIA E PËRGJITHSHME

OBJEKTI:
Verifikimi i kushteve të zbatimit të masës “arrest në burg”
dhe nevojës së sigurimit për të pandehurin Odhise Andrea.
Baza Ligjore: Nenet 246, 248 dhe 248/2 të K.Pr.Penale

A K U Z U A R:
Për kryerjen e veprave penale “Korrupsioni aktiv i gjyqtarëve,
prokurorit dhe funksionarëve të tjerë të drejtësisë”
dhe “Korrupsioni pasiv i gjyqtarëve, prokurorëve
dhe funksionarëve të organeve të drejtësisë”,
parashikuar nga neni 319 e 25 dhe 319/ç e 25 të Kodit Penal.

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, pasi verifikoi gjeneralitetet e të pandehurit Odhise

Andrea, verifikoi ekzekutimin e masës së sigurimit personal “arrest në burg”, nëpërmjet
procesverbalit të dërguar nga Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Tiranë datë 09.01.2017 “Mbi
ekzekutimin e vendimit të Gjykatës së Lartë Tiranë me nr.16, datë 16.07.2016, për caktimin e
masës së sigurimit për shtetasin Odhise Andrea, si dhe të Urdhrit të Prokurorit për
ekzekutimin e vendimit penal”; dëgjoi të pandehurin Odhise Andrea, i cili dha shpjegimet e tij
rreth çështjes; avokatin mbrojtës të tij Av. Ardian Visha, i cili kërkoi zëvendësimin e masës
së sigurimit nga “arrest në burg” në një masë më të butë, e konkretisht “arrest në shtëpi”
parashikuar nga neni 228, 237, 248 dhe 260 të Kodit të Procedurës Penale; dëgjoi prokurorin
e çështjen Arben Kraja, i cili kërkoi të vazhdojë të mbetet në fuqi ndaj të pandehurit Odhise
Andrea, masa e sigurimit personal “arrest në burg” deri në përfundimin e shqyrtimit gjyqësor;
si dhe shqyrtoi çështjen në tërësi,

VËREN
1. Se në datën 15.07.2016, Prokuroria e Përgjithshme e Republikës së Shqipërisë i
është drejtuar Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë me kërkesë për caktimin e masës së
sigurimit personal “arrest në burg” ndaj personit nën hetim Odhise Andrea, i biri i

27
Thodhoriut dhe i Ritës, i datëlindjes 09.02.1964, lindur në Gjirokastër dhe banues në Tiranë,
në adresën: Rruga “Margarita Tutulani”, Pall. “Pinari” 1, Tiranë; i pa dënuar, i cili akuzohet
për kryerjen e veprës penale “Korrupsioni pasiv i gjyqtarit, prokurorit dhe funksionarëve të
tjerë të drejtësisë”, në bashkëpunim, parashikuar nga neni 319/ç e 25 i Kodit Penal,
2. Në këtë kërkesë Prokuroria e Përgjithshme, duke iu referuar procedimit penal nr.4
të vitit 2016 si dhe provave të mbledhura gjatë fazës paraprake të hetimit, ndër të tjera ka
parashtruar se: “...Rezulton se i pandehuri Odhise Andrea dispononte në kohë reale
informacione në lidhje me çështjen civile dhe zhvillimin e saj, informacione që mund të
disponoheshin vetëm nga e pandehura Majlinda Andrea, me cilësinë e gjyqtares pranë
Gjykatës së Lartë dhe njëkohësisht dhe anëtare e trupit gjykues të çështjes civile për të cilën
interesoheshin të pandehurit Petraq Dashi, Ilia Çabiri dhe Eleni Lino.... Duke çmuar vlerën
provuese të të gjitha burimeve të provës të administruara provohet se të pandehurit Odhise
Andrea dhe Majlinda Andrea, bashkëshortë, në bashkëpunim me njëri tjetrin, kanë marrë nga
i pandehurit Petraq Dashi shumën 50.000 (pesëdhjetëmijë) euro, me qëllim dhënien e një
vendimi gjyqësor civil në Gjykatën e Lartë në favor të pandehurve Ilia Çabiri, Petraq Dashi
dhe Eleni Lino, nisur nga fakti se e pandehura Majlinda Andrea ishte një nga anëtarët e
trupit gjykues që ka gjykuar çështjen civile për të cilën interesoheshin shtetasit që kanë
paguar shumën prej 50.000 (pesëdhjetëmijë) euro...”.
3. Bashkëlidhur kërkesës për caktimin e masës së sigurimit personal “arrest në burg”
ndaj personit nën hetim Odhise Andrea, Prokuroria e Përgjithshme ka vënë në dispozicion
aktet e administruara gjatë hetimeve paraprake të kryera prej saj.
4. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, me vendimin nr.16, datë 16.07.2016 ka
vendosur:
- Pranimin e kërkesës.
- Caktimin si masë sigurimi ndaj shtetasit Odhise Andrea, i biri i Thodhori dhe Rita,
atë të “Arrestit në burg” në bazë të nenit 238 të K.Pr.Penale.
- Ngarkohet prokurori pranë Prokurorisë së Përgjithshme për ekzekutimin e këtij
vendimi.
4/1. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë ka arsyetuar se: “...Kolegji Penal vlerëson se
në rastin konkret, dyshimi i arsyeshëm në caktimin e masës së sigurimit personal “arrest me
burg” ndaj shtetasit nën hetim Odhise Andrea, është i mbështetur në prova të një natyre të
tillë që, në gjendjen në të cilat ato ndodhen, prej tyre mund të nxirren përfundime se ndaj
këtij shtetasi ekziston një shkallë e arsyeshme mundësie fajësie, për kryerjen prej tij të veprës
penale “Korrupsioni aktiv i gjyqtarëve, prokurorit dhe funksionarëve të tjerë të drejtësisë”,
parashikuar nga neni 319 e 25 të Kodit Penal.... Në rastin konkret, këtij Kolegji i rezulton se
veprimet e dyshuara se janë kryer nga shtetasi nën hetim përbëjnë vepër penale, si dhe nuk
ekzistojnë shkaqe të parashkrueshmërisë së ndjekjes penale, shfuqizimi dispozitash përkatëse
apo amnistimi. Sa i takon kushtit të tretë të nevojshëm për caktimin e masës së sigurimit
personal ai i referohet ekzistencës së shkaqeve të dënueshmërisë së personit ndaj të cilit
caktohet masa e sigurimit. ...Referuar akteve të ndodhura në dosje, Kolegji Penal konstaton
se në rastin konkret, caktimi i masës së sigurimit personal ndaj shtetasit Odhise Andrea është
i nevojshëm, pasi ekzistojnë kushtet e parashikuara në pikën “a” dhe “c” të nenit 228/3 të
Kodit të Procedurës Penale. ...Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë vlerëson se masa e sigurimit
personal, e kërkuar nga organi i akuzës, i përgjigjet rëndësisë së faktit si dhe sanksionit që
parashikon ligji për veprën penale konkrete. Në bazë të nenit 230 të K.Pr.Penale, masa e
sigurimit personal “Arrest në burg”, mund të vendoset vetëm në qoftë se, për shkak të
rrezikshmërisë së veçantë të veprës dhe subjektit që dyshohet se e ka kryer atë, çdo masë
tjetër është e papërshtatshme...”

28
 5. Në zbatim të vendimit gjyqësor të sipërcituar, nga ana e Prokurorisë së
Përgjithshme është nxjerrë Urdhri i datës 16.07.2016 “Për ekzekutimin e masës së sigurimit
personal” për tu bërë ekzekutimi i tij nga Policia Gjyqësore e Drejtorisë së Policisë së Shtetit.
6. Policia Gjyqësore me procesverbalin e datës 16.07.2016, ka konstatuar se personi
nën hetim Odhise Thodhori Andrea ka dalë nga territori i Republikës së Shqipërisë në datë
15.07.2016 ora 20.45, nga Pika e Kalimit Kufitar “Porti i Durrësit”, me linjën e tragetit “Bari-
Durrës-Bari”, SNAV LAZIO. Ndërsa me procesverbalet e datës 09.09.2016 është konstatuar
se në Sistemin TIMS, personi nën hetim Odhise Thodhori Andrea kishte të shënuar dalje nga
territori i Republikës së Shqipërisë më datën 15.07.2016 dhe nuk kishte hyrë me në territorin
e Republikës së Shqipërisë pas kësaj date. Është konstatuar gjithashtu se, personin nën hetim
Odhise Thodhori Andrea nuk ndodhej në adresën e tij, që ndodhet në Tiranë, Njësia
Administrative nr.5, Rr. “Marko Boçari”, pallati “Pinari”, Kulla 2, Kati 5.
7. Me shkresën nr.828/2 prot. MI, datë 19.07.2016 të Drejtorisë së Marrëdhënieve
Juridiksionale me Jashtë pranë Prokurorisë së Përgjithshme, drejtuar Z.Q.K. Interpol Tirana,
është bërë shpallja në kërkim ndërkombëtar për shtetasin Odhise Thodhori Andrea.
8. Bazuar sa më sipër, nga ana e Prokurorisë së Përgjithshme është pretenduar se janë
bërë të gjitha përpjekjet për të gjetur shtetasin Odhise Thodhori Andrea dhe për të kryer
ekzekutimin e masës së sigurimit personal “arrest në burg” të vendosur ndaj me vendimin
nr.16, datë 16.07.2016 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë, dhe nuk është bërë i mundur
ekzekutimi i këtij vendimi, pasi ky shtetas është larguar jashtë territorit të Republikës së
Shqipërisë dhe i fshihet organeve të zbatimit të ligjit.
9. Për sa më sipër, Prokuroria e Përgjithshme me kërkesën e datës 13.09.2016, i është
drejtuar Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë për të deklaruar ikjen e personit nën hetim Odhise
Thodhori Andrea.
10. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, me vendimin nr.16/2, datë 05.10.2016 ka
vendosur:
- Deklarimin e ikjes së personit nën hetim Odhise Andrea.
- Caktimin si mbrojtës kryesisht të personit nën hetim Odhise Andrea, av. Ardian
Visha.
11. Sipas procesverbalit të depozituar pranë Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë nga
Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Tiranë i datës 09.01.2017 “Mbi ekzekutimin e vendimit të
Gjykatës së Lartë Tiranë me nr.16, datë 16.07.2016, për caktimin e masës së sigurimit për
shtetasin Odhise Andrea, si dhe të Urdhrit të Prokurorit për ekzekutimin e vendimit penal”,
rezulton se shtetasi Odhise Thodhori Andrea, në datën 09.01.2017 është paraqitur
vullnetarisht pranë ambienteve të Drejtorisë Vendore të Policisë Tiranë në prani edhe të
mbrojtësit ligjor Arben Prenga, me nr.4134 licence.
12. Nga ana e oficerëve të Policisë Gjyqësore, shtetasit Odhise Thodhori Andrea i
është vënë në dispozicion një kopje e vendimit gjyqësor nr.16, datë 16.07.2016 dhënë nga
Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, me të cilin ndaj këtij shtetasi është urdhëruar vendosja e
masës së sigurimit personal “arrest në burg”. Për këtë arsye është mbajtur procesverbali “Mbi
ekzekutimin e vendimit të Gjykatës së Lartë Tiranë me nr.16, datë 16.07.2016, për caktimin e
masës së sigurimit për shtetasin Odhise Andrea, si dhe të Urdhrit të Prokurorit për
ekzekutimin e vendimit penal” i datës 09.01.2017, ora 22.44, si dhe procesverbali i “Kontrollit
personal të të ndaluarit Odhise Andrea”, po i datës 09.01.2017, ora 23.15.
13. Bazuar sa më sipër, Prokuroria e Përgjithshme bazuar në nenin 246/1 dhe 248 të
K.Pr.Penale, i është drejtuar Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë me kërkesën e datës
10.01.2017 për verifikimin e ekzekutimit të vendimit nr.16, datë 16.07.2016 të Gjykatës së
Lartë Tiranë, me të cilin është vendosur caktimi i masës së sigurimit personal “arrest në burg”
ndaj shtetasit Odhise Andrea.

29
 14. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, brenda afatit 3 (tre) ditor të parashikuar nga
neni 248/1 i K.Pr.Penale, ka kryer veprimet proceduriale dhe ka caktuar marrjen në pyetje të
të pandehurit Odhise Thodhori Andrea në seancën gjyqësore të datës 12.01.2017, ora 10.00,
ndaj të cilit është kryer ekzekutimi i masës së sigurimit personal “arrest në burg”, vendosur
me vendimin nr.16, datë 16.07.2016 të Gjykatës së Lartë.
15. Në seancën gjyqësore të datës 12.01.2017, është paraqitur në gjykim i
pandehuri Odhise Andrea, i cili konfirmoi para gjykatës se është në dijeni të vendimit
nr.16, datë 16.07.2016 të Gjykatës së Lartë Tiranë, si dhe të akuzave që janë ngritur
ndaj tij por sipas tij, këto akuza nuk qëndrojnë. Në këtë gjykim, i pandehur ka
deklaruar se:
- Nuk jam dakord me akuzat e ngritura nga organi i akuzës.
- Kam njohje me P.Dashin, pasi ky i fundi është kushëri i bashkëshortes së tij dhe
me të kam biseduar për të marrë hua një sasi lekësh për shkak të vështirësive që
kisha me biznesin tim në ato momente. Këto veprime i kam kryer edhe herë të
tjera.
- Veprimet e prokurorisë si ato të përgjimit nëpërmjet bisedave telefonike dhe ato të
përgjimit ambiental, janë dashakaqe pasi nuk pasqyrojnë gjithë faktet dhe
veprimet e kryera prej meje ato ditë, por vetëm fragmente të caktuara me qëllim
implikimin tim dhe të bashkëshortes sime. Bisedat e mia janë vendosur në
kontekstin që organi i prokurorisë ka dëshiruar.
- Gjithashtu prokuroria nuk ka pasqyruar në procesverbal veprimet që unë kam bërë
në Durrës, pasi kam marrë hua shumën pranë “Alpha” Bank, ku kam bërë pagesën
për problemet e biznesit.
- Jam vënë në dijeni nga një koleg për implikimin tim në këtë histori. Kam
informuar bashkëshorten time për sa më sipër, por nuk e kisha informuar se për
çfarë kisha folur me P.Dashin, megjithëse ajo e dinte që më duheshin një sasi
lekësh për biznesin tim. Nuk i thashë për sasinë e lekëve, por e pyeta nëse e dinte
me çfarë merrej P.Dashi dhe përgjigja e saj ishte “nuk e di”.
- Pasi jam konsultuar me avokat dhe pasi nuk kisha arritur për arsye të kohës
veprimin e mësipërm ta konkretizoja nëpërmjet një akti noterial, kam kërkuar nga
P. Dashi të realizohej ky veprim, i cili është kryer në prani të noterit.
- Prokuroria e ka ditur shumë mirë që ne do iknim në Itali dhe mund të më kishte
ndaluar, ndërkohë që ditën tjetër prokuroria ka bërë kërkesë për vlerësimin e
masës dhe këtë e ka bërë për diskriminim. Bashkëshortja ime është kthyer të
nesërmen.
- Nga informacioni që kisha nuk mund të hyja në Shqipëri, pasi në datë 17.06.2016
është bërë shpallja e kërkimit ndërkombëtar.
16. Av.Ardian Visha, mbrojtësi i të pandehurit Odhisa Andrea, ka kundërshtuar
masën e sigurimit personal “arrest në burg” të vendosur me vendimin e mësipërm,
duke kërkuar zëvendësimin e saj me një masë më të butë, e konkretisht atë me “arrest
në shtëpi”, duke parashtruar se:
- Sot në momentin që zhvillohet ky gjykim, kanë rënë kushtet dhe kriteret ligjore të
parashikuara nga ligji për të pandehurin Odhise Andrea, për masën e sigurimit
personal “arrest në burg”.
- Kjo për faktin se ky i pandehur me vullnetin e tij të lirë është vetëdorëzuar pranë
organeve të drejtësisë dhe nuk ka më asnjë lloj mundësie që të largohet apo të mos
përballet vetë më drejtësinë. Prezenca e tij sot para këtij trupi gjykues e provon më
së miri këtë fakt.
- Sipas edhe vetë pretendimeve që i pandehuri paraqiti para kësaj gjykate, faktet që
prokuroria i atribuon këtij shtetasi, janë selektive, të vendosura në mënyre të

30
 padrejtë e të qëllimshme. Janë pikërisht këto veprime të organit të akuzës që kanë
detyruar vendimmarrjen e Gjykatës së Lartë për të caktuar masën e sigurimit
“arrest në burg”.
- I pandehuri është vetëdorëzuar para organeve të drejtësisë dhe e vetmja pengesë
që ka ndikuar në mosrealizimin e shpejtë të këtij vetëdorëzimi, ka qenë qenia e
këtij shtetasi jashtë territorit të RSH. Në kohën që është bërë marrja dhe publikim
i menjëhershëm i vendimit të Gjykatës së Lartë, paditësi ka qenë jashtë territorit të
Republikës së Shqipërisë, pra ai nuk iku për t’i shpëtuar arrestimit. I pandehuri ka
ikur në kohën kur ndaj tij nuk ekzistonte asnjë lloj mase sigurimi personal dhe nuk
mund të ishte në dijeni se ndaj tij do të vihej një masë e tillë, fakt ky i pranuar
edhe nga prokuroria.
- Vonesa në ardhjen e tij ka qenë vetëm qëllimi për të shmangur një arrest disa
mujor ekstradimi nga një shtet në të cilin ndodhej për arsye të tjera.
- Sot rezulton qartësisht e provuar se i pandehuri, në ndryshim nga sa pretendon
organi i akuzës ka përzgjedhur të vijë në territorin shqiptar e të dorëzohet pranë
DPT Tiranë, i cili është ekzekutuar në datë 09.01.2017, rreth orës 22.00 të
mbrëmjes. Ky fakt, pra vetëdorëzimi, është akti i cili duhet të vlerësohet nga kjo
trupë gjykuese, pasi përbën një provë të pakundërshtueshme që i pandehuri nuk do
të iki apo t’i shmanget këtij gjykimi. Masa e sigurimit “arrest në burg” është një
masë ekstreme dhe tërësisht e panevojshme për të pandehurin, si dhe nuk
përputhet me kërkesat që parashikon ligji për vendosjen e saj.
- Prokuroria ka qenë selektive në përzgjedhjen e provave dhe për këtë arsye, edhe
kërkesa e saj për të lënë në fuqi masën e sigurimit personal “arrest në burg” ndaj
të pandehurit Odhise Andrea, nuk është e bazuar në ligj.
- Mbrojtja disponon dokumentacion shkresor të plotë që provon faktin se
pretendimet e ngritura nga organi i akuzës nuk qëndrojnë, të cilat edhe po i
depozitojmë në këtë gjykim.
- Arsyeja për të cilën nga ana e organit të akuzës është kërkuar që të vendoset si
masë sigurie ajo e “arrestit në burg”, por edhe që është përdorur nga Gjykata e
Lartë kur e ka vendosur atë, ka qenë pikërisht vetëm dyshimi se shtetasi Odhise
Andrea rrezikon të ikë.
- Sot ky rrezik nuk ekziston më dhe për këtë arsye referuar nenit 228 të
K.Pr.Penale, kjo masë duhet të zëvendësohet me një masë tjetër më të butë.

KOLEGJI PENAL I GJYKATËS SË LARTË VLERËSON:

17. Pasi mori në shqyrtim aktet e paraqitura nga ana e prokurorisë, dëgjoi pretendimet
e të pandehurit Odhise Andrea dhe të mbrojtësit të tij se ndaj tij duhet të zëvendësohet masa e
sigurimit personal nga ajo “arrest në burg” në një masë më të butë sikundër është ajo “arrest
në shtëpi”, si dhe pretendimet e prokurorit i cili kërkoi që ndaj të pandehurit Odhise Andrea
të vazhdojë të qëndrojë në fuqi masa e sigurimit personal “arrest në burg”, arrin në
përfundimin se, në gjendjen që janë aktet, ekzistojnë kushtet ligjore për zëvendësimin e
masës së sigurimit personal nga “arrest në burg” në një masë më të butë, e konkretisht në atë
“arrest në shtëpi”.
18. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, në çështjen objekt gjykimi sqaron se nuk
ndodhet në fazën e caktimit të masës së sigurimit personal, gjykim ky i realizuar nga Kolegji
Penal i Gjykatës së Lartë në datën 16.07.2016, ku është marrë dhe vendimi me nr.16, sipas të
cilit, ndaj të pandehurit Odhise Andrea në mungesë, është vendosur masa e sigurimit personal
“arrest në burg”. Në këtë gjykim, i cili është zhvilluar pa praninë e të pandehurit, është
vendosur si masë sigurimi personal ajo e “arrestit në burg”. Në këtë gjykim, janë marrë në

31
konsideratë kushtet e përgjithshme dhe të posaçme që duhet të plotësohen për marrjen e një
mase sigurimi të tillë, gjë që e bën të panevojshme ripërsëritjen e tyre në këtë vendim.
19. Në gjykimin e çështjes konkrete, ky Kolegj, bazuar në nenin 248 paragrafi 1 dhe 2
të K.Pr.Penale, duke konstatuar zbatimin e masës së sigurimit, ka për detyrë të marrë në
pyetje të pandehurin si dhe të verifikojë kushtet e zbatimit të masës së sigurimit dhe nevojat e
saj. Ky verifikim bëhet duke marrë në analizë kushtet e caktimit të masës së sigurimit
personal, në raport me veprimet e kryera nga organi i prokurorisë për kufizimin e lirisë së
këtij shtetasi, duke iu referuar ndër të tjera edhe nenit 5 të KEDNJ, nenit 27 të Kushtetutës së
Republikës së Shqipërisë, nenit 5 dhe 228 të Kodit të Procedurës Penale. Pavarësisht se pjesë
e këtij gjykimi është “verifikimi i kushteve të zbatimit të arrestit dhe nevoja e sigurimit”,
duke qenë se një nga kushtet më të rëndësishme për caktimin e masës së sigurimit është
dyshimi i arsyeshëm (parashikim ky i nenit 228/1 i K.Pr.Penale), nisur dhe nga kërkesa e
prokurorit, i cili kërkoi që të vazhdojë të qëndrojë në fuqi masa e sigurimit personal ndaj të
pandehurit “arrest burg”, ky Kolegj, vlerëson të analizojë këtë kusht, në raport me të
pandehurin.
20. Sipas kësaj dispozite koncepti “dyshimi i arsyeshëm” nënkupton ekzistencën e
provave, të elementëve të mjaftueshëm juridikë dhe të rrethanave të faktit, të cilat i krijojnë
bindje gjykatës në drejtim të mundësisë, që personi nën hetim të ketë kryer veprën penale për
të cilën ai akuzohet. Për rrjedhojë, për caktimin e masës së sigurimit është e nevojshme që
provat, direkte apo indirekte, të jenë të tilla që të bëjnë të duket e mundshme përgjegjësia e
eventuale e personit nën hetim, lidhur me akuzën për të cilën procedohet.
21. Ky Kolegj, çmon se dyshimi i bazuar në prova nuk kërkon që ai të jetë shterues,
domosdoshmërisht në drejtim të përgjegjësisë së personit që hetohet. Pavarësisht dyshimit se
i pandehuri mund të ketë kryer veprën penale, vetëm në përfundim të gjykimit të themelit do
të vendoset nëse vërtetohet fajësia, apo pafajësia e personit nën hetim. Në këtë kuptim, masa
e sigurimit personal nuk njësohet me dënimin penal, pasi është një veprim procedural që
kufizon përkohësisht lirinë e personit ndaj të cilit po zhvillohet procedimi penal. Ky kufizim
është i përkohshëm dhe shkalla e tij varet nga nevojat konkrete të procesit të hetimit. Në këtë
fazë të procedimit penal është i mjaftueshëm “dyshimi” se, personi mund të jetë autor i
mundshëm i veprës penale, dyshim, i cili mbështetet në gjendjen që janë aktet e çështjes në
procesin e hetimeve paraprake dhe që dallon nga koncepti i “fajësisë”, i cili mbështetet në
provat që janë objekt i debatit gjyqësor.
22. Kolegji Penal, në vijim të arsyetimit të mësipërm, i referohet qëndrimit të mbajtur
në Vendimin Unifikues të Kolegjeve të Bashkuara nr.07/2011, sipas të cilit: “...dyshimi i
arsyeshëm, provat ku ai bazohet për të justifikuar caktimin dhe vijimin e zbatimit të masës së
sigurimit, nuk nevojitet të ketë të njëjtën shkallë sigurie dhe vlerë provueshmërie për të
konkluduar sikurse provat që janë të domosdoshme për dhënien ose jo të vendimit të dënimit
ndaj të pandehurit. Mjafton që ato të jenë të tilla që, në gjendjen ku janë aktet e procedimit,
prej tyre mund të nxirren përfundime se ndaj të hetuarit dhe të gjykuarit ekziston një shkallë e
arsyeshme mundësie e fajësisë për kryerjen e veprës penale në ngarkim të tij...Dispozita e
pikës 1 të nenit 228 tregon vetë dallimin e natyrës së veçantë të gjykimit dhe mënyrën e
kriteret mbi të cilat krijohet bindja e gjykatës për caktimin ose jo të masës së sigurimit
krahasuar me atë të dhënies ose jo të vendimit të dënimit. Në rastin e parë, gjykimi
mbështetet në dyshime të arsyeshme bazuar në prova, që tregojnë mundësinë e kryerjes së
veprës penale objekt procedimi dhe mundësinë e atribuimit, pra të ekzistencës së fajësisë,
pikërisht në drejtim të të gjykuarit për atë vepër penale (fumus commissi delicti), ndërsa në
rastin e dytë, gjykimi mbështetet vetëm në prova që vërtetojnë, jashtë çdo dyshimi, dhe e
bindin gjykatën për kryerjen ose jo të veprës prej tij...”
23. Në analizë të përmbajtjes së dispozitës së sipërcituar, Kolegji Penal i Gjykatës së
Lartë evidenton faktin se, parashikimi ligjor i mësipërm në fushën e zbatimit të masave të

32
sigurimit personal, bazohet në parimin rebus sinc stantibus (meqë gjërat janë kështu), i
shoqëruar nga nevoja për të vendosur lirinë personale të të dyshuarit (status libertatis) në
raport me ndryshimet dhe dinamikën faktike procedurale që ndodh gjatë gjithë fazës së
hetimeve paraprake. Për këtë qëllim, edhe pas caktimit të masës “arrest në burg”, pavarësisht
nga mënyra e vënies së saj në lëvizje, në çdo rast, gjykata duhet të shqyrtojë në seancë
gjyqësore të gjitha rrethanat e lidhura me ekzistencën ose jo të interesit publik real që
justifikon vazhdimin e zbatimit të kësaj mase. Ky arsyetim gjen mbështetje dhe referencë të
plotë ligjore edhe tek neni 248, pika 1 dhe 2 të K.Pr.Penale në të cilin parashikohet se: “1. Jo
më vonë se tri ditë nga zbatimi i masës, gjykata e merr në pyetje personin për të cilin ka
vendosur arrestin në burg ose në shtëpi. 2. Nëpërmjet marrjes në pyetje gjykata verifikon
kushtet e zbatimit të masës së arrestit dhe nevojat e sigurimit. Kur këto kushte nuk ekzistojnë,
gjykata vendos revokimin ose zëvendësimin e masës.”, si dhe tek neni 260 i K.Pr.Penale, i
titulluar “Revokimi dhe zëvendësimi i masave të sigurimit”, në të cilin parashikohet se: “1.
Masat shtrënguese dhe ndaluese revokohen menjëherë kur del se mungojnë kushtet dhe
kriteret e zbatimit të tyre. 2. Kur nevojat e sigurimit zbuten ose kur masa e zbatuar nuk i
përgjigjet më rëndësisë së faktit ose dënimit që mund të caktohet, gjykata e zëvendëson masën
me një tjetër më të lehtë. 3. Kur nevojat e sigurimit rëndohen, gjykata, me kërkesën e
prokurorit, zëvendëson masën e zbatuar me një tjetër më të rëndë. 4. Kërkesa e prokurorit
ose e të pandehurit për revokim ose zëvendësimin e masës shqyrtohet nga gjykata brenda
pesë ditëve nga depozitimi i saj. Kur është rasti gjykata vendos edhe kryesisht gjatë
procedimit për sigurimin e provës ose gjatë gjykimit”.
24. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, vlerëson të theksojë faktin se, nevojat e
sigurimit diktohen nga rreziku i ikjes së personit nën hetim apo të pandehurit ndaj të cilit
caktohet masa e sigurimit, rreziku i ndikimit në marrjen ose vërtetësinë e provave gjatë fazës
së hetimit ose rreziku i vazhdimësisë së veprimtarisë kriminale. Në çështjen objekt shqyrtimi,
referuar dinamikës së veprimeve dhe akteve të hetimeve paraprake të realizuara nga organet
proceduese, rezulton se aktualisht hetimet ndaj të pandehurit Odhise Andrea janë mbyllur nga
ana e organit të akuzës dhe çështja është regjistruar për gjykim themeli pranë kësaj gjykate që
në datën 14.10.2016. Gjithashtu, rezulton e provuar se kemi ndryshim të situatës ligjore nga
momenti që është caktuar masa e sigurimit personal ndaj të pandehurit Odhise Andrea me
gjendjen që jemi sot. Kjo për faktin se, në momentin e dhënies së kësaj mase sigurimi nuk
kishin përfunduar hetimet paraprake nga ana e organit të akuzës, nuk ishin mbledhur të gjitha
provat dhe aktet që ky organ i ka çmuar të nevojshme dhe të arsyeshme për t’i marrë në këtë
fazë hetimi, si dhe i pandehuri nuk ndodhej në Shqipëri, fakt ky i fundit që krijonte dyshimin
se i pandehuri me qëllim mund ti fshihej drejtësisë.
25. Në vijim të sa më sipër, Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, vlerëson se në
vendosjen e masës së sigurimit personal “arrest në burg” ndaj të pandehurit Odhise Andrea
me vendimin nr.16, datë 16.07.2016, janë marrë parasysh të gjitha kushtet e përcaktuara nga
ligji për këtë qëllim, konkretisht nenit 228, 229 dhe 230 të K.Pr.Penale. Në analizë të këtyre
dispozitave ligjore, ky Kolegj, ndryshe nga sa pretendon organi i akuzës, referuar fakteve dhe
rrethanave të reja të pretenduara në këtë gjykim, çmon se jemi para rastit kur mund të
aplikohet zëvendësimi i masës së sigurimit personal “arrest në burg” të dhënë ndaj këtij të
pandehuri me një masë tjetër më të butë, referuar nenit 248/2 dhe 260 të K.Pr.Penale. Kjo për
faktin se, masa e sigurimit “Arrest në burg” është një nga masat më të rrepta dhe ekstreme të
parashikuara nga Kodi i Procedurës Penale dhe si e tillë, duhet vendosur vetëm kur çdo masë
tjetër është e papërshtatshme për shkak të rrezikshmërisë së veçantë të veprës dhe të
pandehurit (neni 230 i K.Pr.P).
26. Ky Kolegj, referuar nenit 248/2 dhe nenit 260/2 të K.Pr.Penale, çmon të theksojë
faktin se zëvendësimi i masës së sigurimit personal është prerogativë e gjykatës, e cila
konkludon në lidhje me të (pra zëvendësimin e masës), vetëm pasi ka marrë në analizë dhe ka

33
krahasuar të gjitha kushtet e përgjithshme dhe kriteret e veçanta të parashikuara në nenet 228,
229 dhe 230 të Kodit të Procedurës Penale, përshtatshmërinë e saj në raport me shkallën e
nevojës së sigurimit, rëndësinë e fakteve, rrezikshmërinë e veprës penale dhe të dyshuarit, si
dhe marzhin e dënimit të parashikuar nga dispozitat përkatëse në momentin që është marrë
kjo masë me gjendjen aktuale në të cilën pasqyrohen faktet dhe rrethanat në momentin
procedurial që po kërkohet zëvendësimi i saj.
27. Në vijim të kësaj analize, në argumentim të përshtatshmërisë së masës së sigurimit
me shkallën e nevojave të sigurimit, ky Kolegj vlerëson se, nevoja e një mase sigurimi për të
pandehurin Odhise Andrea vazhdon të jetë e pranishme, përsa kohë ndaj tij vazhdon të
ekzistojë dyshimi i arsyeshëm se mund të ketë kryer veprën penale për të cilën ai akuzohet.
Por në të njëjtën kohë, ky Kolegj, vlerëson edhe faktin që për arsyet që do të parashtrohen më
poshtë në këtë vendim, masa e sigurimit personal “Arrest në burg” e vendosur ndaj të
pandehurit Odhise Andrea, është një masë ekstreme që nuk i përgjigjet më kushteve të
parashikuara nga neni 228 dhe 229 të K.Pr.Penale, si edhe dënimit potencial që mund të
vendoset në kuptim të nenit 260/2 të K.Pr.Penale.
28. Për efekt të natyrës së këtij lloj gjykimi, pra në caktimin e një mase sigurie
personale ndaj një personi i cili akuzohet se ka kryer një vepër penale, Kolegji Penal i
Gjykatës së Lartë, mban në vëmendje edhe praktikën e Gjykatës Evropiane së të Drejtave të
Njeriut, e cila në jurisprudencën e saj ka theksuar në mënyrë të vazhdueshme
mjaftueshmërinë e një justifikimi dhe arsyetimi të përshtatshëm për sa i përket paraburgimit
apo arrestit në shtëpi. GjEDNj-ja në një sërë rastesh ka deklaruar se, arsyetimi i gjykatave
vendase do të konsiderohet gjithmonë i papërshtatshëm nëse është “abstrakt” ose “i bazuar në
stereotipe” (çështja “Clooth kundër Belgjikës”, GJEDNJ 12.12.1991; çështja Yagci dhe
Sargin kundër Turqisë; GJEDNJ 23.05.1995); Për sa i përket diskutimit të rrezikut të
largimit, GjEDNj-ja gjithashtu ka deklaruar se ai nuk mund të matet vetëm në bazë të
ashpërsisë së dënimit të mundshëm që personi rrezikon, por duhet të vlerësohet duke iu
referuar disa faktorëve të tjerë të rëndësishëm, si veçanërisht, karakteri i personit, morali i tij,
shtëpia, profesioni, pasuria, lidhjet familjare dhe të gjitha lidhjet e tij me shtetin ku ai po
ndiqet penalisht, si dhe lidhjet e tij ndërkombëtare (Çështja “Neumeister kundër Austrisë”,
GjEDNj, 27 qershor 1968, para. 10; çështja “Smirnova kundër Rusisë”; çështja “Letellier
kundër Francës”, GjEDNj, 26 qershor 1991, para. 43).
29. Siç është theksuar edhe nga Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut (GjEDNj),
një person i akuzuar për një krim duhet të jetë i lirë në pritje të gjykimit përveçse në ato raste
kur shteti mund të tregojë që ekzistojnë arsye “të forta dhe të mjaftueshme që justifikojnë
vazhdimin e mbajtjes së personit në burg” (Çështja Wemhoff kundër Gjermanisë. GjEDNj
1968; Jablonsky kundër Polonisë çështja 21.12.2000). Përveç ekzistencës së “dyshimit të
arsyeshëm”, Gjykata ka evidentuar katër arsye të tjera të rëndësishme që lejojnë mbajtjen e
një personi në paraburgim. Këto arsye janë: rreziku që personi të largohet, rreziku i
ndërhyrjes në procesin e drejtësisë, domosdoshmëria për të parandaluar një krim tjetër, dhe
domosdoshmëria për të ruajtur rendin publik. Kështu kufizimet ndaj të drejtës për liri duhet të
shihen si të jashtëzakonshme dhe duhen lejuar vetëm kur vendimi i gjykatës jep një justifikim
bindës.
30. Në vijim të sa më sipër, si dhe në vështrim të provave të mbledhura nga organi i
akuzës gjatë fazës paraprake të hetimit, ky Kolegj, pa dashur të hyjë në analizën e tyre në
këtë fazë të gjykimit, ka parasysh disa kritere ligjore të cilat kërkohen nga ligji material dhe
ai procedurial për ndryshimin e masës së sigurimit personal të caktuar ndaj personit të marrë
në cilësinë e të pandehurit.
31. Kështu, Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë vlerëson se: (i) Fakti që i pandehur
Odhise Andrea u vetëdorëzua në datën 09.01.2017, rreth orës 22.00 pranë Drejtorisë Vendore
të Policisë Tiranë, siç rezulton nga procesverbali “Mbi ekzekutimin e vendimit të Gjykatës së

34
Lartë Tiranë me nr.16, datë 16.07.2016, për caktimin e masës së sigurimit për shtetasin
Odhise Andrea, si dhe të Urdhrit të Prokurorit për ekzekutimin e vendimit penal”, tregon
qartë se nuk ekziston më mundësia e largimit të tij, përsa kohë vetë ky i pandehur me
vullnetin e tij të lirë është dorëzuar para organeve të drejtësisë, duke shpjeguar para gjykatës
edhe versionin e tij të fakteve dhe të rrethanave që pretendohet se kanë ndodhur; (ii) të gjitha
provat të cilat mund të merreshin në lidhje me hetimin e kësaj çështje në fazën e hetimeve
paraprake të hetimeve dhe që nuk mund të përsëriten më, janë marrë nga ana e organit të
akuzës dhe nuk ka më asnjë lloj mundësie që i pandehuri Odhise Andrea të ketë mundësi
efektive për t’i prishur apo zhdukur ato. (Vëmë në vëmendje se, bashkëshortja e tij Majlinda
Andrea, me vendimin e ndërmjetëm të datës 19.12.2016 të Kolegjit Penal të Gjykatës së
Lartë vazhdon të jetë e pezulluar nga ushtrimi i detyrës). Ky Kolegj, vlerëson se në gjendjen
në të cilat ndodhen aktet, në kushtet ligjore në të cilat ndodhen të pandehurit e tjerë, si dhe me
kufizimet që lejon neni 237/2 i K.Pr.Penale, i pandehuri Odhise Andrea nuk rrezikon më të
prishi provat e marra apo të ndikojë në ndonjë lloj mënyre për të marrë prova të tjera; (iii) në
vështrim të neneve 229 dhe 230 të Kodit të Procedurës Penale, masa e sigurimit “arrest në
burg” e dhënë në datën 16.07.2016 nga Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë është e
papërshtatshme në kushtet aktuale, pasi kjo masë nuk i përgjigjet rrezikshmërisë së të
pandehurit Odhise Andrea, i cili është një person që ka punuar në strukturat e Policisë së
Shtetit, është i pa dënuar dhe pa precedentë të mëparshëm penalë. Kolegji Penal i Gjykatës së
Lartë, vlerëson në këtë moment, nisur nga rrethanat e faktit dhe personaliteti i të pandehurit,
nuk ka më rrezik që ai të kryejë krime të rënda ose të të njëjtit lloj, me veprën penale për të
cilin ai po procedohet.
32. Në caktimin e llojit të masës së sigurimit, në zbatim të parashikimeve ligjore të
vendosura nga ligjvënësi dhe cituara si më sipër (…mbahen parasysh edhe vazhdimësia,
përsëritja si dhe rrethanat lehtësuese dhe rënduese të parashikuara nga Kodi Penal…), ky
Kolegj konstaton se nuk vërtetohet ekzistenca e rrethanave rënduese në raport me veprën
penale dhe autorin e dyshuar të saj. Në çështjen objekt shqyrtimi, Kolegji Penal i Gjykatës së
Lartë, vlerëson të mbajë parasysh se i pandehuri Odhisa Andrea nuk është përsëritës, ai ka
ushtruar detyra të rëndësishme shtetërore si punonjës karriere në strukturat e Policisë së
Shtetit (edhe në nivele drejtuese) dhe së fundi ka qenë duke ushtruar detyrën e Këshilltarit
pranë Komisionit për Sigurinë Kombëtare në Kuvendin e Shqipërisë. Për këtë arsye, ky
Kolegj, vlerëson se masa e sigurimit personal “arrest në burg” i vendosur ndaj këtij shtetasi,
nuk i përgjigjet shkallës së rrezikshmërisë ndaj këtij personi dhe çmon se jemi para kushteve
ligjore për të bërë zëvendësimin e masës së sigurimit personal, duke i dhënë të pandehurit
Odhise Andrea, masën e sigurimit personal më të përshtatshëm për momentin dhe gjendjen
në të cilën ndodhet gjykimi.
33. Duke marrë në konsideratë kushtet dhe kriteret për caktimin e masave të sigurimit
personal si më sipër, Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë vlerëson me vend caktimin e masës së
sigurimit personal me karakter shtrëngues “arrest në shtëpi” parashikuar nga neni 237 i
K.Pr.Penale, në të cilin parashikohet se: “Me vendimin e arrestit në shtëpi, gjykata urdhëron
të pandehurin të mos largohet nga banesa e tij ose nga një vend i caktuar ku ai banon,
kurohet ose mbahet me asistencë”, si masë e përshtatshme me nevojat konkrete të hetimit të
çështjes. Gjithashtu, kjo Gjykatë, nisur nga rrethanat e faktit vlerëson të vendosë për të
pandehurin kufizimin e parashikuar në nenin 237/2 të K.Pr.Penale, duke e ndaluar atë të
komunikojë me persona të tjerë me përjashtim të atyre që bashkëjetojnë me të.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, mbështetur në nenet 245 dhe 259 të Kodit të
Procedurës Penale,

35
 VENDOSI
Zëvendësimin e masës së sigurimit “Arrest në burg’ të parashikuar nga neni 238 i
K.Pr.Penale me atë të masës së sigurimit “Arrest në shtëpi” të parashikuar nga neni 237 i
K.Pr.Penale dhe në bazë të pikës 2 të po këtij neni, ndalohet i pandehuri të komunikojë me
persona të tjerë me përjashtim të atyre që bashkëjetojnë me të.
Urdhërohet Policia Gjyqësore per ekzekutimin e këtij vendimi në adresën: Rruga:
”Margarita Tutulani”, Pall. “Pinari” 1, Tiranë.

Tiranë, më 12.01.2017

36
 MENDIM PAKICE
Ne, anëtarët e trupit gjykues, Ardian Dvorani dhe Shkëlzen Selimi dhe nuk jemi
dakord me vendimin e shumicës, përsa i përket zëvendësimit të masës së sigurimit për të
pandehurin Odhise Andrea.
Mendojmë se vendim më i drejtë në çështjen objekt gjykimi do të ishte lënia në
fuqi e vendimit nr. 16 datë 16.07.2016 të Gjykatës së Lartë, me cilin është caktuar për të
pandehurin masa e sigurimit “arrest në burg” e parashikuar nga neni 238 i Kodit të
Procedurës Penale, për arsyet të cilat do t’i parashtrojmë si më poshtë vijon:
1. Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë në vendimin nr. 16, datë 16.07.2016 ka marrë
parasysh kriteret e përgjithshme për caktimin e masave të sigurimit (neni 229 i Kodit
të Procedurës Penale) dhe rrethanat konkrete që kanë ekzistuar të cilat bëjnë të
aplikueshëm kriteret e veçanta për caktimin e masës së sigurimit arrest në burg (neni
230 i K.Pr.Penale).
2. Në bazë të akteve të fashikullit të gjykimit ka rezultuar se masa e sigurimit e
mësipërme për të pandehurin Odhise Andrea, është ekzekutuar vetëm në datë
09.01.2017, siç rezulton për rreth 6 muaj i pandehuri i është fshehur hetimit dhe
gjykimit të çështjes.
3. Përsa i përket nevojave të sigurimit gjyqtarët e shumicës kanë argumentuar caktimin
si masë sigurimi personal “arrest në shtëpi” me i) Faktin që i pandehuri Odhise
Andrea u vetëdorëzua në datën 09.01.2017; ii) të gjitha provat të cilat mund të
merreshin në lidhje me hetimin e kësaj çështje në fazën e hetimeve paraprake të
hetimeve dhe që nuk mund të përsëriten më, janë marrë nga ana e organit të akuzës
dhe nuk ka më asnjë lloj mundësie që i pandehuri Odhise Andrea të ketë mundësi
efektive për t’i prishur apo zhdukur ato. iii) kjo masë nuk i përgjigjet rrezikshmërisë
së të pandehurit Odhise Andrea, i cili është një person që ka punuar në strukturat e
Policisë së Shtetit, është i pa dënuar dhe pa precedentë të mëparshëm penalë.
4. Ne, gjyqtarët e pakicës, jemi të mendimit se masa e sigurimit “arrest në shtëpi” nuk i
përgjigjet rëndësisë së faktit dhe rrezikshmërisë shoqërore të autorit dhe se masa e
sigurimit më e përshtatshme në rastin konkret do të ishte ajo e “arrestit në burg” e
parashikuar nga neni 238 i K.Pr.Penale.
5. Kriteret e parashikuara nga neni 229 i Kodit të Procedurës Penale, edhe pse i japin
gjykatës diskrecion të gjerë për të vendosur, qartazi synojnë proporcionalitetin,
përshtatshmërinë specifike të llojit të masës së sigurimit të caktuar me vetë nevojat e
sigurimit për atë rast konkret. Nëse nuk ka shkaqe që e përjashtojnë autorin nga
përgjegjësia penale, këto kritere imponojnë detyrimin e gjykatës për të bazuar
vendimin, nga njëra anë, në dyshime të arsyeshme bazuar në prova mbi kryerjen e
veprës penale prej tij dhe, nga ana tjetër, në prova që përmbajnë aq elemente të
mjaftueshëm, objektive e subjektive, mbi rrethanat e çështjes, të cilat tregojnë se
ekziston gjendja e rrezikut dhe shkallën e rrezikut, së paku sipas njërit prej rasteve të
nenit 228”.
6. Legjislacioni ynë penal parashikon zëvendësimin e masave të sigurimit për të siguruar
përshtatshmërinë e tyre në kushte e kritere të zbatimit, të cilat duhet të vlerësohen rast
pas rasti dhe kur konstatohet mospajtimi i saj me ato kushte e kritere që ishte
vendosur apo kanë ndryshuar rrethanat e faktit e të ligjit, ato mund të ndryshojnë.
7. Vepra penale “Korrupsioni pasiv i gjyqtarëve, prokurorëve dhe funksionarëve të
organeve të drejtësisë”, e kryer në bashkëpunim parashikuar nga neni 319/ç e 25 të
Kodit Penal për të cilën është duke u gjykuar autori paraqet rrezikshmëri të theksuar
shoqërore ku si dënim parashikohet vetëm ai me burgim, gjer në dhjetë vjet. Vepra
penale “Korrupsioni pasiv i gjyqtarëve, prokurorëve dhe funksionarëve të organeve të
drejtësisë”, është vepër me rrezikshmëri të theksuar shoqërore për shkak të
37
 marrëdhënies juridike e cila cënohet, parashikimit të saj si krim si dhe sanksionit
penal me marzhe të larta dënimi. Gjithashtu tregon për rrezikshmëri të subjektit, për
mënyrën e përfshirjes së tij në këtë vepër, rolin e tij, si edhe siç u parashtrua më sipër
fakti që për 6 (gjashtë) muaj i është fshehur hetimit dhe gjykimit.
8. Akuza për të cilën akuzohet i pandehuri, duke pasur parasysh cilësitë e tij dhe rolin që
mund të ketë patur në veprën për të cilën akuzohet, na çojnë në konkluzionin ligjor se
e vetmja masë sigurimi e përshtatshme për të pandehurin Odhise Andrea është ajo e
arrestit në burg.

Ardian Dvorani Shkëlzen Selimi

38
ÇËSHTJE ADMINISTRATIVE

39
Nr. 11243-02721-00-2013 i Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-1 Vendimit (1)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë prej:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Arjana Fullani Anëtare
Evelina Qirjako Anëtare
Medi Bici Anëtar
Andi Çeliku Anëtar

në seancën gjyqësore të datës 20.12.2016 dhe të datës 10.01.2017, mori në shqyrtim çështjen
administrative me nr.00471/2012, që u përket palëve:

PADITËS: SHOQËRIA “BANKERS PETROLEUM

ALBANIA LTD”
TË PADITUR: DREJTORIA RAJONALE TATIMORE,
NJËSIA E TATIMPAGUESVE TË MËDHENJ
TIRANË
DREJTORIA E APELIMIT TATIMOR PRANË
DREJTORISË SË PËRGJITHSHME TË
TATIMEVE
AVOKATURA E SHTETIT

OBJEKTI:
Shpalljen absolutisht të pavlefshëm të Njoftim Vlerësimit
për Detyrimet nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i Drejtorisë Rajonale Tatimore,
Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj, Tiranë dhe e Raport Kontrollit
nr. 17109/3 prot., datë 04.10.2012 si rrjedhim shpalljen e pavlefshme
të vendimit nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 të Drejtorisë së Apelimit Tatimor
pranë Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve.
Marrjen e masës së sigurimit të padisë:
Pezullimin e ekzekutimit të Njoftim Vlerësimit për Detyrimet
nr. 17109/4 prot., datë 04.10.2012 dhe Raport Kontrollit
nr. 17109/3 prot., datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore,
Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, deri në përfundim të procesit gjyqësor.
Baza Ligjore: Neni 36, 41, 42, 90 e vijues, neni 324 e në vijim i Kodit të Procedurës Civile;
Neni 115 e vijues i Kodit të Procedurave Administrative,
neni 23, 24, 30, 37, 69/1, 69/2, 84/3
dhe neni 106 e vijues i Ligjit nr.9920 “Për procedurat Tatimore”,
Ligji nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat";
Ligji nr.61, datë 24.05.2012 “Për Akcizat”;
Udhëzimi nr.3, datë 04.05.2012
“Për përcaktimin dhe dokumentimin e sasive të nënprodukteve të naftës
të importuar për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës
dhe vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse" i Ministrit të Financave

40
 dhe Ministrit të Ekonomisë, Tregtisë dhe Energjetikës,
Ligji nr.7746, datë 28.07.1993 “Për hidrokarburet".
Vendimi Unifikues nr.3, datë 10.01.2008 i Gjykatës së Lartë.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr.10737, datë 08.11.2012 ka

vendosur:
-Pranimin e kërkesë padisë.
-Konstatimin absolutisht të pavlefshëm të Njoftim Vlerësimit për Detyrimet
nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e
Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë.
-Konstatimin absolutisht të pavlefshëm të vendimit nr.21815/1 Prot., datë
12.10.2012 i Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së Përgjithshme
të Tatimeve.
-Ligjërimin e masës së sigurimit të padisë të datës 18.10.2012 marrë nga
Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë (nga ku është vendosur “Marrja e masës së
sigurimit të padisë duke pezulluar e ekzekutimin e Njoftim Vlerësimit për
Detyrimet nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012 dhe Raport Kontrolli nr.17109/3,
datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të
Mëdhenj Tiranë, deri në përfundim të shqyrtimit gjyqësor”).

Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.262, datë 05.02.2013 ka vendosur:

-Lënien në fuqi të vendimit nr.10737, datë 08.11.2012 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë.

Kundër këtij vendimi, ka paraqitur rekurs pala e paditur Drejtoria Rajonale

Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, e cila kërkon ndryshimin e
vendimit nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe vendimit nr.10737,
datë 08.11.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, duke parashtruar shkaqet e
mëposhtme:
 Nuk jemi para pavlefshmërisë absolute të akteve administrative.
 Njoftim vlerësimi tatimor përmban dhe detyrime dhe gjoba në lidhje me TVSh, që
janë kompetencë e organit tatimor dhe duhet të veçoheshin.
 Sa i takon kompetencës për akcizat me Ligjin nr.62/2012 datë 24.05.2012 është ë
vërtetë se kompetenca mbi akcizat i kalon organeve doganore, por konflikti në fjalë,
ka të bëjë me qarkullim mallrash dhe për pasojë me krijimin e detyrimeve për akcizë
në periudhën qershor-gusht 2012, pra përpara transferimit të kompetencave nga
organi tatimor në atë doganor, deri me datë 30.09.2012. Ligjvënësi në nenit 109 të
ligjit ka përcaktuar normat tranzitore për kalimin e kompetencave nga organi tatimor
në atë doganor dhe ato sqarohen dhe zbërthehen në VKM nr.612 datë 05.09.2012, që
ka dalë në zbatim të ligjit. Sipas këtyre dispozitave janë organet tatimore që kanë
kompetencën e kontrollit të ushtruar në periudhën e mësipërme.
 Pretendimet e tjera për pavlefshmëri absolute janë të pakuptimta, pasi kanë lidhje me
pavlefshmëri relative.
 Paditësi pretendon se me vendimet e nxjerra organet tatimore kanë vendosur kushte të
reja për përfitimin e përjashtimit nga akciza. Organet tatimore para lëshimit të
autorizimit kanë marrë mendimin e AKBN, e cila ka sqaruar se sasia prej 20 mijë ton
gazoil do përdoret për procesin teknologjik të nxjerrjes së naftës (jo për përdorim si
lëndë djegëse në gjeneratorët dhe pajisjet sipërfaqësore), ndërsa 5 mijë ton diesel,
përcakton se mund të përdoret nga gjeneratorët dhe pajisjet sipërfaqësore, përcaktime

41
 këto të pasqyruara dhe në autorizimet përkatëse të autoritetit tatimor. Më pas, organi
tatimor ka inspektuar respektimin e autorizimeve nga paditësi. Nga kontrolli ka
rezultuar përdorimi i lëndës djegëse jashtë qëllimeve të përjashtuara nga detyrimi për
akcizat, e për aq sa është shpenzuar për qëllime të tjera është vendosur detyrimi për
akcizë dhe gjobat përkatëse.
 Pala paditëse interpreton ligjin duke theksuar se një shoqëri kërkimi dhe nxjerrje e
hidrokarbureve, përjashtohet nga detyrimet për akcizë për lëndën djegëse që përdor
për çdo nevojë të saj. Ky argument nuk qëndron se, po të ishte kështu nuk do të
specifikoheshin e detajoheshin qëllimet e përdorimit, koha e qëndrimit, sasia e
lëndëve të ndryshme djegëse për qëllimin e marrjes së autorizimit për përjashtim nga
akciza. Po të ishte kështu, atëherë për qëllim akcize do mjaftonte të evidentohej ajo
pjesë e lëndës djegëse e qarkulluar tek të tretët dhe çdo sasi tjetër e konsumuar nga
vetë shoqëria, të ishte automatikisht e përjashtuar nga akciza pa qenë nevoja që të
detajohej në kohë dhe sasi etj.
 Po ashtu nuk qëndrojnë pretendimet e palës paditëse për pavlefshmëri të procedurës
njoftuese, informimit, dëgjimit, të cilat nuk mund të shkaktojnë pavlefshmëri
absolute, pasi nuk ndryshojnë faktet e konstatuara anë vend nga inspektimi tatimor
për përdorimin e lëndës djegëse jashtë të drejtës për përjashtim.

Kundër këtij vendimi, ka paraqitur rekurs edhe Avokatura e Shtetit, e cila

kërkon ndryshimin e vendimit nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe
vendimit nr.10737, datë 08.11.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, si dhe
rrëzimin e padisë, duke parashtruar shkaqet e mëposhtme:
 Vendimet e gjykatave janë të pabazuar në ligj.
 Gjykatat nuk kanë argumentuar përse nuk qëndrojnë pretendimet e Avokaturës së
shtetit.
 Gjykata e Rrethit Gjyqësor nuk është shprehur në lidhje me pretendimin që nuk
ndodhemi para pavlefshmërisë absolute përsa i përket detyrimeve të TVSH dhe Tatim
fitimit të vitit 2012, si dhe në lidhje me argumentimin se organet tatimore janë
kompetente për vjeljen e detyrimeve të akcizës.
 Gjykatat kanë gabuar kur kanë konstatuar pavlefshmërinë absolute të detyrimeve për
TVSH dhe Tatim Fitimi, pasi janë tatimet organi kompetent në bazë të ligjit ato që
llogarisin dhe kontrollojnë këtë detyrim.
 Mbështetur në pikën 6 të nenit 158 të VKM nr.612, datë 05.09.2012, gjykatat kanë
gabuar kur kanë shpallur absolutisht të pavlefshëm aktet për shkak të mungesës së
kompetencës dhe shkeljes së procedurës të organit që ka nxjerrë aktin.
 Po ashtu, gjykatat kanë gabuar kur kanë pranuar pretendimin e paditësi për
pavlefshmëri të aktit administrativ, pasi kanë shkelur nenin 38 të Ligjit nr.9920/2008,
si dhe parimet e sanksionuara në K.Pr.Administrative që kanë lidhje me shkeljen e
parimit për tu dëgjuar dhe marrë informacion. Në gjykimin në shkallë të parë nuk
është provuar se njoftim vlerësimi tatimor është nxjerrë në shkelje të të drejtës së
paditësit për të marrë informacion. Ndërsa gjykimi në DAT, bëhet mbi bazën e
ankesës bazuar në dokumentet që shoqërojnë kërkesën sipas rregullimit të ligjit të
posaçëm për procedurat tatimore dhe një gjë e tillë ka ndodhur.
 Po ashtu, nuk qëndron pretendimi se pala e paditur ka vendosur kushte të reja për
përfitimin e përjashtimit nga akciza, pretendim që është marrë për bazë nga gjykatat.
 Organet tatimore para lëshimit të autorizimit kanë marrë mendimi në AKBN, e cila ka
sqaruar se sasia prej 20 mijë ton gasoil do përdoret për procesin teknologjik të
nxjerrjes së naftës (jo për përdorim si lëndë djegëse në gjeneratorët dhe pajisjet

42
 sipërfaqësore), ndërsa 5 mijë ton diesel, përcakton se mund të përdoret nga
gjeneratorët dhe pajisjet sipërfaqësore, përcaktime këto të pasqyruara dhe në
autorizimet përkatëse të autoritetit tatimor. Më pas, organi tatimor ka inspektuar
respektimin e autorizimeve nga paditësi. Nga kontrolli ka rezultuar se, përdorimi i
lëndës djegëse jashtë qëllimeve të përjashtuara nga detyrimi për akcizat, e për aq sa
është shpenzuar për qëllime të tjera është vendosur detyrimi për akcizë dhe gjobat
përkatëse.

Kundër rekursit të paraqitur nga palët e paditura, ka ushtruar të drejtën e

kundër-rekursit pala paditëse, e cila ka kërkuar lënien në fuqi të vendimeve të
gjykatave duke parashtruar këto pretendimeve:
 Kontrolli është ushtruar në kundërshtim me K.Pr.Administrative, të cilën paditësi e ka
kundërshtuar atë, por pa marrë asnjë përgjigje është nxjerrë njoftim vlerësimi tatimor.
 Po ashtu edhe sipas shkresave nr.1787/1 prot., datë 26.11.2012 dhe shkresës
nr.18655/1 prot., datë 07.12.2012, rezulton se nuk ka qenë kompetente pala e paditur
për të llogaritur TVSH dhe detyrimin për akcizën. Pra, autoritetet doganore janë
kompetente për të vlerësuar çdo detyrim që vjen nga importi duke vlerësuar taksat dhe
tatimet në momentin e importimit. Kjo dhe në bazë të ligjit të ri nr.61/2012. Në bazë
të nenit 19/3 të Ligjit “Për akcizat”, pala paditëse përjashtohet nga detyrimi për
nënproduktet e naftës për nevojat e veta nga subjekte të kërkimit të naftës dhe të
vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse. Sakohë që nuk ka transaksion tek të
tretët, atëherë sasia është përdorur për nevojat e shoqërisë. Në këtë kuptim, ky produkt
duhet të përdoret që në fillim të transportimit të materialeve për në zonat
hidrokarbure, vënien në lëvizje të të gjitha aparaturave për nxjerrjen e lëndës
hidrokarbure, shpimin, përzierjen, nxjerrjen transportimin etj, sakohë që ligji nuk bën
asnjë kufizim të termit nevoja të veta atëherë as organet tatimore nuk mund ta
kufizojnë atë.
 Vet organet tatimore në kontrolle analoge, sipas njoftim vlerësimit tatimor nr.2822/6,
datë 28.06.2012 dhe raport kontrollit dhe vendimi nr.16642/2 prot., datë 28.09.2012 i
DAT që janë në të njëjtën linjë me argumentimin e mësipërm.
 Nuk është bërë njoftimi i shkresës nr.9759/1 prot., datë 21.06.202012 i DPT mbi të
cilën është ushtruar kontrolli dhe nuk janë respektuar parimet e njoftimit dhe dëgjimit
të palës paditëse gjatë procedurës se nxjerrjes së aktit administrativ.
 Po ashtu në mënyrë flagrante akti është nxjerrë në kundërshtim dhe me procedurën e
ligjit të ri nr.62.//2012 për akcizat nga punonjësi doganor.
 Organet tatimore kanë pretenduar se gazoili i përdorur nga shoqëria në periudhën
korrik-gusht ka qenë jashtë fushës për të cilën është dhënë autorizimi për përjashtim
nga akciza. Por ky pretendim i anëve të paditura nuk qëndron, pasi ai është përdorur
nga shoqëria për nevojat e veta. Kjo për faktin se, autorizimi nuk e lidh përdorimin e
gazoilit vetëm për procesin e shpimit. Pra, sipas Ligjit nr.7811, datë 12.04.1994 për
sistemin fiskal në sektorin e hidrokarbureve, përfshihet kërkimi duke përcaktuar edhe
prodhimin. Ndarja e konceptit kërkim, zhvillim nga shpim, shfrytëzim, është në
shkelje të ligjit.
 Autoritet tatimore gabojnë kur interpretojnë se, në rastin konkret përjashtimi nga
akciza është për nevoja kërkimi dhe jo për shpimet dhe shfrytëzimet. Vetëm AKBN
ka ekspertizën të përcaktojë se nënproduktet e naftës, i shërbejnë nevojave të
shoqërisë. Autorizimet që AKBN ka nxjerrë, përcaktojnë se këto nënprodukte do ti
shërbejnë procesit teknologjik të nxjerrjes së naftës.

43
  Organet tatimore kanë vepruar në kundërshtim me nenet 121 e vijues të
K.Pr.Administrative dhe nenet 82, 83 të ligjit të ri “Për akcizat”, pasi duhet të
shfuqizonin autorizimet e mëparshme dhe pastaj të procedohej me aktin e ri të njoftim
vlerësimit tatimor.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Xhezair Zaganjori, përfaqësuesin e palës së paditur
Drejtoria Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë si dhe Drejtoria e
Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve, përfaqësuar nga Avokati i
Shtetit z. Abaz Deda, i cili kërkoi ndryshimin e dy vendimeve të dhëna nga dy gjykatat më të
ulëta dhe rrëzimin e padisë; përfaqësuesin e Avokatit të Shtetit z. Abaz Deda, i cili kërkoi
ndryshimin e dy vendimeve të dhëna nga dy gjykatat më të ulëta dhe rrëzimin e padisë;
dëgjoi përfaqësuesin e palës paditëse Av. Shamet Shabani, i cili kërkoi lënien në fuqi të dy
vendimeve të dhëna nga gjykatat më të ulëta, si dhe e bisedoi çështjen në tërësi,

VËREN
1. Pala paditëse shoqëria Bankers Petroleum Albania LTD, ushtron aktivitetin për
kryerjen e operacioneve të hidrokarbureve.
2. Nga pretendimet e ngritura në padi, si dhe në aktet e tjera shkresore të
administruara në dosje, pala paditëse ka pretenduar se në datë 19.06.2012 ka nënshkruar
Marrëveshjen Hidrokarbure me shoqërinë “ALBPETROL” sh.a., e cila nga ana e saj, ka
nënshkruar një Liçensë Marrëveshje për Zhvillimin dhe Prodhimin e Hidrokarbureve. Në
dosje nuk rezulton e administruar kjo marrëveshje e vitit 2012, por ndodhet e administruara
marrëveshja e datës 19.06.2004 midis subjektit “Albpetrol” sh.a. dhe shoqërisë “Saxon
International Energy” ltd, si dhe liçencë marrëveshja e datës 07.06.2004 e lidhur midis
Ministrisë së Industrisë dhe Energjitikës, përfaqësuar nga Agjencia Kombëtare e
Hidrokarbureve (AKH) dhe shoqërisë “Albpetrol” sh.a.
3. Pala paditëse i është drejtuar Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve, për pajisjen
me autorizim për përjashtim nga akciza, për gazoil 01 (1000 pmm ULSD). Në kërkesë, pala
paditëse ka përcaktuar se sasia në fjalë për produktin e sipërpërmendur do të përdoret për
procesin teknologjik të kërkimit, shfrytëzimit dhe nxjerrjes së naftës dhe se qëllimi i
përdorimit është rikonfirmuar edhe nga AKBN, duke u shprehur posaçërisht në autorizimin e
lëshuar prej këtij autoriteti.
4. Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve, ka pranuar kërkesën e palës paditëse duke e
pajisur atë me autorizimin nr.13527 prot., datë 22.06.2012, nëpërmjet së cilës përjashtonte
nga akciza sasinë e nënproduktit të naftës (20,000 ton gazoil) që do përdoret për nevoja të
shpimeve dhe vënien në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse nga ana e Bankers Petroleum
Albania LT për t’u përdorur për periudhën 1 qershor 2012 deri me 31 gusht 2012.
5. Gjithashtu, pala paditëse i është drejtuar Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve me
kërkesë për pajisjen me autorizim për përjashtim nga akciza të Diesel 10 PPM dhe lidhur me
këtë kërkesë, Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve ka lëshuar autorizimin nr.13595/1 Prot.
datë 27.06.2012, nëpërmjet së cilit përjashtonte nga akciza produktin e sipërpërmendur
(4.733 ton), në rast se ai përdorej për qëllimin që ishte përcaktuar në kërkesë për t’u përdorur
për periudhën 1 qershor 2012 deri me 31 gusht 2012
6. Nga ana e inspektorëve të Drejtorisë Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të
Mëdhenj Tiranë (DRT), bazuar në Autorizimin me nr.17109 prot, datë 30.08.2012 “Për
kryerje të kontrollit tatimor”, është ushtruar kontroll pranë palës paditëse për periudhën: “nga
kontrolli i fundit deri më datë 31 gusht 2012” në kuadër të zbatimit të kërkesave të Udhëzimit
nr.3 datë 04.05.2012 për përcaktimin dhe dokumentimin e sasisë së produkteve të naftës të

44
importuar për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës dhe vënies në shfrytëzim të
zonave naftëmbajtëse.
7. Për sa më sipër, nga ana e inspektorëve të Drejtoria Rajonale Tatimore e
Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë (DRT), është mbajtur raport-kontrolli i datës 27.09.2012
dhe ai i datës 04.10.2012, i cili ka përfshirë periudhën nga data 10 Korrik 2012 deri në datën
21 Gusht 2012.
8. Mbi bazën e konstatimeve të kryera si dhe studimit të materialeve shkresore,
Drejtoria Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë (DRT) ka njoftuar palën
paditëse mbi rezultatet e kontrollit dhe raportin e kontrollit përkatës. Pala paditëse ka
kundërshtuar Raportin Paraprak të kontrollit pranë Drejtorisë Rajonale Tatimore, NJTM.
Këto pretendime të palës paditëse, nuk janë pranuar nga pala e paditur dhe në këto kushte ka
dalë “Njoftim Vlerësimi Tatimor”.
9. Sipas Njoftim Vlerësimit Tatimor për Detyrimet nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012
dhe Raport Kontrollit nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012, shoqëria “Bankers Petroleum
Albania LTD” ngarkohet me një detyrim në shumën totale 2.406.958.408 (dy miliardë e
katërqind e gjashtë milion e nëntëqind e pesëdhjetë e tetë mijë e katërqind e tetë) lekë.
10. Në kushtet kur pala paditëse nuk ka qenë dakord me këto akte, ka paraqitur ankim
kundër njoftim vlerësimit tatimor të mësipërm në Drejtorinë e Apelimit Tatimor pranë
Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve.
11. Drejtoria e Përgjithshme e Apelimit Tatimor, pasi ka marrë në shqyrtim kërkesën
e palës paditëse ka dalë me vendimin nr.21815/1 Prot., datë 12/10/2012, me të cilën ka
vendosur: “Rrëzimin e ankimit, për shkak se e konsideron ankimin të papranueshëm”, pasi
nuk është paguar detyrimi tatimor objekt ankimi.
12. Në këto kushte, duke mos qenë dakord me aktet administrative të mësipërme, në
datën 12.10.2012 i është drejtuar Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë me kërkesë-padinë me
objektin e sipërpërmendur, duke pretenduar pavlefshmërinë absolute të akt njoftim vlerësimit
tatimor, pasi organet tatimore kanë vepruar jashtë kompetencës së tyre.
13. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr.10737, datë 08.11.2012
ka vendosur:
-Pranimin e kërkesë padisë.
-Konstatimin absolutisht të pavlefshëm të Njoftim Vlerësimit për Detyrimet
nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të
Mëdhenj Tiranë.
-Konstatimin absolutisht të pavlefshëm të vendimit nr.21815/1 Prot., datë 12.10.2012
i Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve.
-Ligjërimin e masës së sigurimit të padisë të datës 18.10.2012 marrë nga Gjykata e
Rrethit Gjyqësor Tiranë (nga ku është vendosur “Marrja e masës së sigurimit të padisë duke
pezulluar e ekzekutimin e Njoftim Vlerësimit për Detyrimet nr.17109/4 Prot., datë
04.10.2012 dhe Raport Kontrolli nr.17109/3, datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale
Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, deri në përfundim të shqyrtimit
gjyqësor”).
13/1. Kjo gjykatë ka arsyetuar se: “....Fillimisht gjykata analizon se çështja është
në juridiksion gjyqësor. Kjo për faktin se së pari pala paditëse ka ushtruar ankimin
administrativ ndaj vendimit “Njoftim Vlerësimit të detyrimeve Tatimore nr.17109/4 prot. datë
04.10.2012 të DRT, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë në DAT, e kjo e fundit ka dalë
me vendimin nr.21815/1 Prot. dt. 12.10.2012. Sipas këtij vendimi nuk është shqyrtuar themeli
në këtë organ por është kthyer ankimi si i papranueshëm; së dyti pala paditëse godet aktet
administrative objekt shqyrtimi gjyqësor për pavlefshmëri absolute në kuptim të nenit 116/b,
c të K.Pr.Administrative. Bazuar në Vendimin e Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë
nr.3 të vitit 2008, gjykata e merr në shqyrtim padinë e shpalljes absolutisht të pavlefshme të

45
aktit administrativ, pa u bazuar në afate dhe kushtëzime të tjera proceduriale. ...së treti pala
paditëse legjitimohet në ngritjen e kësaj padie pasi ka interes të ligjshëm sipas n.117/2 të
K.Pr.Administrative... gjykata ka arritur në përfundimin se akti administrative Njoftim
Vlerësimi për Detyrimet nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012, është nxjerrë nga organi
jokompetent... Konkretisht, Gjykata arrin në këtë konkluzion duke u bazuar në ligjin
nr.61/2012 ”Për akcizat”, i cili vërteton faktin se duke filluar nga data 01.10.2012
administrimi i akcizës do të bëhet nga administrata doganore... Ligji nr.61/2012 “Për
akcizat“, është botuar në datën 09.08.2012 në FZ nr.97 dhe ka hyrë në fuqi në datën
01.10.2012, ndaj siç përcaktohet në nenin 110 të këtij ligji ka shfuqizuar të gjitha aktet e
mëparshme edhe Ligjin nr.8976, datë 12.12.2002 e për rrjedhojë, i ka shfuqizuar
kompetencat organeve tatimore për çdo veprimtari të lidhur me akcizën. Duke u bazuar në
dispozitat e mësipërme ligjore, kompetenca për nxjerrjen e aktit administrativ për detyrimet e
papaguara dhe gjobat nuk i ka më Organi Tatimor, por kjo kompetencë i ka kaluar Autoritetit
Doganor, i cili aktualisht që prej hyrjes në fuqi të këtij ligji, po procedon në ushtrimin e
kontrollit dhe vendimmarrjen për gjithë çështjet që kanë të bëjnë me akcizën. Këto
kompetenca përcaktohen në nenin 2.1; nenin 81; 84 e vijim; 97 dhe 100 të Ligjit nr.61/2012
"Për akcizat"... Kompetencat për përcaktimin e faktit të qëllimit të përdorimit të naftës së
importuar, përcaktohet vetëm nga AKBN si i vetmi organ i ngarkuar me ligj të posaçëm për
këtë funksion. Si organi i specializuar dhe kompetent, i ngarkuar nga ligji, AKBN me të drejtë
ka përcaktuar se nënproduktet e naftës i shërbejnë nevojave të veta të një subjekti të kërkimit
të naftës dhe të vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse. Në Autorizimet që AKBN ka
nxjerrë përcaktojnë që këto nënprodukte do t’i shërbejnë procesit teknologjik të nxjerrjes së
naftës. Po kështu, autorizimet e dhëna nga AKBN kane përcaktuar rast pas rasti arsyen e
përdorimit të nënprodukteve të naftës. Kërkesat e paditësit për autorizim për përjashtim nga
akciza kanë reflektuar plotësisht qëllimin e përdorimit të nënprodukteve të naftës dhe këto
kërkesa janë miratuar plotësisht nga Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve. ...Është AKBN dhe
jo Organi tatimor që me të drejtë ka autorizuar përjashtimin, duke gjykuar se të vetmet
kushte që duhet të përmbushen për të përfituar nga përjashtimi nga akciza (për rastet e
subjekteve hidrokarbure) janë importimi i nënprodukteve të naftës të bëhet nga subjektet e
kërkimit të naftës dhe të vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse dhe importimi i
nënprodukteve të naftës të shërbejë për nevojat e veta... Ligji dhe aktet nënligjore,
përcaktojnë me termin për nevojat e veta çdo konsum në funksion të kërkimit, zhvillimit,
shfrytëzimit dhe mbajtjes së rezervave të hidrokarbureve, me kushtin e vetëm që të mos
tjetërsohen tek të tretët brenda territorit doganor dhe tatimor të Republikës së Shqipërisë. Sa
sipër, gjykata konkludon si të pambështetur në ligj pretendimin e palës së paditur se është ai
organi kompetent për administrimin e akcizës. Organet tatimore kanë pasur kompetencën për
kontrollin e akcizës në përputhje me Ligji nr.8976, date 12.12.2002 "Për akcizat", por pas
shfuqizimit të këtij ligji me anë të Ligji nr.61 dt.24.05.2012 “Për Akcizat”, kjo kompetencë i
ka kaluar autoriteteve doganore duke filluar nga data 01.10.2012. Që prej kësaj date, çdo
vendim i marrë nga autoritetet tatimore në lidhje me akcizën do të konsiderohet i pavlefshëm
dhe si rrjedhojë nuk do të kenë asnjë pasojë ligjore. ..Gjykata gjithashtu vlerëson se si pasojë
e inkompetencës së organeve tatimore, ka rrjedhur edhe shkelja e procedurës së parashikuar
me ligj për nxjerrjen e këtyre akteve nga organi kompetent... Në lidhje me masën për
sigurimin e padisë, në seancën e veprimit përgatitor të dt. 18.10.2012 Gjykata e Rrethit
Gjyqësor Tiranë ka vendosur “Për marrjen e masës së sigurimit të padisë duke pezulluar
ekzekutimin e Njoftim Vlerësimit për Detyrimet nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012 dhe Raport
Kontrolli nr.17109/3 prot, datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e
Tatimpaguesve të Mëdhenj, Tiranë, deri në përfundim të shqyrtimit gjyqësor” mbështetur në
nenin 329 të K.Pr.Civile. Ky vendim është ankimuar nga pala e paditur dhe aktet i janë
dërguar Gjykatës së Apelit Tiranë vendim i cili nuk është gjykuar akoma. Në këto kushte,

46
duke qenë se jemi përpara mbështetjes ligjërisht të padisë duhet të ligjërohet dhe kjo masë
sigurimi padie sikurse u cituar sa sipër...”.
14. Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.262, datë 05.02.2013 ka vendosur:
-Lënien në fuqi të vendimit nr.10737, datë 08.11.2012 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë.
14/1. Kjo gjykatë ka argumentuar se: “aktet kanë dalë në kundërshtim me
procedurën e parashikuar nga Ligji nr.62/2012 dhe neni 97/3 i tij, si dhe nuk është
respektuar e drejta e informimit, pasi pala paditëse nuk është njohur me shkresën nr.9759/1
prot, datë 21.06.2012 mbi të cilën bazohet raport kontrolli”.
15. Kundër këtij vendimi, ka paraqitur rekurs pala e paditur Drejtoria Rajonale
Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, e cila kërkon ndryshimin e vendimit
nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe vendimit nr.10737, datë 08.11.2012
të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, duke parashtruar ato shkaqe që pasqyrohen në pjesën
hyrëse të këtij vendimi.
16. Kundër këtij vendimi, ka paraqitur rekurs edhe Avokatura e Shtetit, e cila kërkon
ndryshimin e vendimit nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe vendimit
nr.10737, datë 08.11.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, duke parashtruar ato
shkaqe që pasqyrohen në pjesën hyrëse të këtij vendimi.
17. Kundër rekurseve të paraqitura nga palët e paditura, ka ushtruar të drejtën e
kundër-rekursit pala paditëse, e cila ka kërkuar lënien në fuqi të vendimeve të gjykatave,
duke parashtruar ato shkaqe që pasqyrohen në pjesën hyrëse të këtij vendimi.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË VLERËSON:

18. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson se rekursi i paraqitur nga pala
e paditur Drejtoria Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë dhe rekursi
i paraqitur nga Avokatura e Shtetit, nuk përmban shkaqe ligjore nga ato të parashikuara në
nenin 58 të Ligjit nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative
dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative”, të cilat mund të sjellin si pasojë cënimin e
vendimit të Gjykatës së Apelit Tiranë. Ky Kolegj, ҫmon se vendimi nr.262, datë 05.02.2013 i
Gjykatës së Apelit Tiranë, është marrë në zbatim të drejtë të ligjit procedurial dhe atij
material dhe për rrjedhojë, ai duhet të lihet në fuqi, por me arsyetimin e parashtruar më
poshtë në këtë vendim, nga ky Kolegj.
19. Ky Kolegj, në referim të akteve të administruara në dosjen gjyqësore, që janë
marrë në shqyrtim dhe janë analizuar nga gjykata më e ulët, vlerëson se, Gjykata e Apelit
Tiranë, në përputhje me kërkesat e normave proceduriale ka kryer “një hetim gjyqësor të
plotë dhe të gjithanshëm në përputhje me ligjin” (neni 14 i K.Pr.Civile), duke ju dhënë
përgjigje pretendimeve dhe kërkimeve të palëve në proces; ka bërë një analizë tërësore dhe
objektive të provave (neni 12 i K.Pr.Civile) dhe si rezultat, e ka zgjidhur “mosmarrëveshjen
në përputhje me dispozitat ligjore dhe normat e tjera në fuqi, që janë të detyrueshme të
zbatohen prej tyre” (neni 16 i K.Pr.Civile).
20. Në çështjen objekt shqyrtimi, rezulton se kërkimi i palës paditëse është: ”1)
Shpalljen absolutisht të pavlefshëm të Njoftim Vlerësimit për Detyrimet nr.17109/4 prot., datë
04.10.2012 i Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj, Tiranë dhe e
Raport Kontrollit nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012, si rrjedhim shpalljen e pavlefshme të
vendimit nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 të Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë
Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve. 2) Marrjen e masës së sigurimit të padisë. Pezullimin
e ekzekutimit të Njoftim Vlerësimit për Detyrimet nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 dhe
Raport Kontrollit nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia
e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, deri në përfundim të procesit gjyqësor”. Këto kërkime,

47
pala paditëse i ka mbështetur tek nenet 36, 41, 42, 90 e vijues, neni 324 e në vijim të Kodit të
Procedurës Civile; neni 115 e vijues të Kodit të Procedurave Administrative, neni 23, 24, 30,
37, 69/1, 69/2, 84/3 dhe neni 106 e vijues të Ligjit nr.9920 “Për procedurat Tatimore”, Ligji
nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat"; Ligji nr.61, datë 24.05.2012 “Për Akcizat”; Udhëzimi
nr.3, datë 04.05.2012 “Për përcaktimin dhe dokumentimin e sasive të nënprodukteve të naftës
të importuar për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës dhe vënies në shfrytëzim të
zonave naftëmbajtëse" i Ministrit të Financave dhe Ministrit të Ekonomisë, Tregtisë dhe
Energjetikës, Ligji nr.7746, datë 28.07.1993 “Për hidrokarburet". Vendimi Unifikues nr.3,
datë 10.01.2008 i Gjykatës së Lartë.
21. Rezulton nga provat e administruara në dosjen gjyqësore se në datë 19.06.2004,
shoqëria “Saxon International Energy“ L.t.d ka nënshkruar me shoqërinë “Albpetrol“ sh.a
Marrëveshje Hidrokarbure”. Fusha e zbatimit të kësaj marrëveshje do të ishte: “Kryerja e
operacioneve të vlerësimit, zhvillimit, prodhimit, si dhe operacionet hidrokarbure në zonën e
Kontratës“. Sipas nenit 2.2 të kësaj marrëveshje, shoqëria “Albetrol” sh.a caktonte në mënyrë
të parevokueshme dhe konstituonte kontraktorin, që ky i fundit do të kishte të drejta
ekskluzive të plota për të kryer operacione hidrokarbure në zonën e projektit, në përputhje me
këtë marrëveshje, duke përfshirë çdo pjesë toke brenda zonës së kontratës.
22. Rezulton që vetë Shoqëria “Albpetrol” sh.a nga ana e saj, ka nënshkruar në datë
07.06.2004 një Liçensë Marrëveshje me Ministrinë e Industrisë dhe Energjetikës, e cila në
këtë marrëveshje është përfaqësuar nga Agjensia Kombëtare e Hidrokarbureve, me qëllim
zhvillimin dhe prodhimin e hidrokarbureve në vendburimin Patos-Marinëz. Sipas nenit 3.2 të
kësaj liçence, ministria e mësipërme autorizonte të liçensuarin dhe i jepte të drejta ekskluzive
midis të tjerave dhe të kryente operacione hidrokarbure në zonën e kontratës.
23. Ka rezultuar që shoqëria “Bankers Petroleum Albania“ L.t.d, në bazë të kërkesës
që ka paraqitur pranë AKBN si dhe Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve, është e pajisur
nga kjo e fundit me autorizimin nr.13527 prot., datë 22.06.2012, nëpërmjet të cilit, Drejtoria e
Përgjithshme e Tatimeve e ka përjashtuar palën paditëse nga detyrimi për akcizën për sasinë e
nënproduktit të naftës (20,000 ton gazoil), i cili do përdorej për nevoja të shpimeve dhe
vënien në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse nga ana e shoqërisë “Bankers Petroleum
Albania“ L.t.d, për periudhën 1 Qershor 2012 deri me 31 Gusht 2012. Rezulton se, po me
autorizimin e Drejtorisë së Përgjithshme të Doganave me nr.10040/1 prot., datë 22.06.2012
(fq 127 e dosjes gjyqësore) për këtë periudhë, ky subjekt është përjashtuar jo vetëm nga
akciza për këtë sasi gazoili, por edhe nga pagimi i TVSH-së, duke qenë se ai do ta përdorte
atë për qëllimet e mësipërme.
24. Po ashtu, pala paditëse është pajisur edhe me autorizimin nr.13595/1 Prot. datë
27.06.2012 nga Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve, me të cilin përjashtohej nga akciza për
produktin e sipërpërmendur (4.733 ton), në rast se ai përdorej për qëllimin që ishte përcaktuar
në kërkesë për periudhën 1 Qershor 2012 deri me 31 Gusht 2012. Gjithashtu, me autorizimin
nr.10298/1 prot., datë 27.06.2012 të Drejtorisë së Përgjithshme të Doganave, ky subjekt për
periudhën e sipërcituar (pra 01.06.2012-31.08.2012) dhe për atë sasi malli (pra 4.733 ton),
ishte e përjashtuar nga pagimi i akcizës dhe TVSH (referojuni fq. 116 të dosjes gjyqësore).
25. Referuar akteve të administruara në dosje, AKBN si organi kompetent, ka
konfirmuar faktin që sasitë e mësipërme do të përdoreshin për procesin teknologjik të
nxjerrjes së naftës dhe në zbatim të legjislacionit shqiptar, ka miratuar përjashtimin e
shoqërisë “Bankers Petroleum Albania“ L.t.d nga pagimi i TVSH-së dhe akciza nëpërmjet
autorizimit me nr.4403/1 prot., datë 01.06.2012 dhe me autorizimin nr.4403/2 prot., datë
01.06.2012 (sqarojmë se në këtë proces subjekti është i përjashtuar nga detyrimet doganore,
pagimi i akcizës dhe nga TVSH-ja në bazë të Ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", i
ndryshuar; Ligjit nr.7928, datë 27.04.1995 “Për tatimin mbi vlerën e shtuar”, i ndryshuar;
Dekretit nr.782, datë 22.04.1994 “për sistemin fiskal në sektorin e hidrokarbureve (Kërkimi

48
dhe Prodhimi)”, i ndryshuar; si dhe Udhëzimit nr.3, datë 04.05.2012 të miratuar nga ministria
e Ekonomisë, Tregtisë dhe Energjetikës dhe Ministria e Financave, shpallur me Dekretin
nr.7462, datë 11.05.2012).
26. Ka rezultuar e provuar se, nga ana e inspektorëve të Drejtorisë Rajonale Tatimore,
Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, bazuar në shkresën me nr.17109 prot., datë
30.08.2012, është ushtruar kontroll pranë shoqërisë paditëse “Bankers Petroleum Albania“
L.t.d, me qëllim: “Përcaktimin dhe dokumentimin e sasive të nënprodukteve të naftës, të
importuara për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës dhe vënien në shfrytëzim të
zonave naftëmbajtëse“. Periudha e kontrollit do të ishte nga kontrolli i fundit që ishte kryer
pranë kësaj shoqërie deri në datën 31.08.2012.
27. Në përfundim të këtij kontrolli, grupi i kontrollit ka përpiluar Raport Kontrollin
me nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012 dhe ka nxjerrë aktin administrativ nr.17109/4 Prot., datë
04.10.2012 “Njoftim Vlerësimi Për Detyrimet”, sipas të cilit, shoqëria “Bankers Petroleum
Albania L.T.D” ngarkohet me një detyrim prej 2.406.958.408 (dy miliardë e katërqind e
gjashtë milion e nëntëqind e pesëdhjetë e tetë mijë e katërqind e tetë) lekë, shumë kjo, e cila
sipas organit tatimor përfaqësonte detyrimin që rridhte nga TVSH-ja, tatim fitimi dhe akciza.

28. Paditësi ka pretenduar në gjykim se, këto akte janë absolutisht të pavlefshme, pasi:
(i) ato janë nxjerrë nga organi tatimor në kapërcim të kompetencave të parashikuara në ligj;
(ii) organi tatimor nuk është kompetent për të përcaktuar sasitë të cilat do të përdoren për
nevojat e shpimeve dhe vënien në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse të shoqërisë “Bankers
Petroleum Albania“ L.t.d. Ana e paditur ka zbatuar gabim ligjin kur ka trajtuar këtë çështje,
pasi ka marrë kompetencat e AKBN; (iii) nga ana e organeve tatimore nuk është respektuar
procedura e njoftimit dhe e dëgjimit të palës së interesuar, duke mos respektuar parashikimet
e ligjit specifik, si dhe parimet e K.Pr.Administrative. Për këtë arsye, këto akte duhet të
shfuqizohen si akte absolutisht të pavlefshme.
29. Ndërsa ana e paditur në këtë gjykim dhe Avokatura e Shtetit, kanë prapësuar se,
nuk jemi para pavlefshmërisë absolute të akteve administrative, por përpara pavlefshmërisë
relative. Përsa i përket kompetencës se cili organ duhet të hetojë dhe verifikojë pagimin e
akcizës, referuar Ligjit nr.62/2012 datë 24.05.2012, është e vërtetë se kompetenca mbi
akcizat i kalon organeve doganore, por konflikti në fjalë, ka të bëjë me qarkullim mallrash
dhe për pasojë me krijimin e detyrimeve për akcizë në periudhën Qershor-Gusht 2012, pra
përpara transferimit të kompetencave nga organi tatimor në atë doganor, deri më datë
30.09.2012. Ligjvënësi në nenin 109 të Ligjit nr.62/2012, ka përcaktuar normat tranzitore për
kalimin e kompetencave nga organi tatimor në atë doganor, të cilat janë sqaruar dhe zbërthyer
në VKM nr.612, datë 05.09.2012 që ka dalë në zbatim të këtij ligji. Sipas këtyre dispozitave,
janë organet tatimore që kanë kompetencën e kontrollit të ushtruar në periudhën e mësipërme.
Përsa i përket pretendimeve të tjera të ngritura nga pala paditëse, ato nuk kanë lidhje me
pavlefshmërinë absolute sikundër pretendohet në këtë gjykim, por kanë lidhje me
pavlefshmërinë relative. Gjithashtu, palët e paditura në këtë gjykim, kanë pretenduar se nga
kontrolli ka rezultuar që, lënda djegëse përdorej jashtë qëllimeve të përjashtuara nga detyrimi
për akcizat, e për aq sa është shpenzuar për qëllime të tjera, është vendosur detyrimi për
akcizë dhe gjobat përkatëse. Nuk qëndrojnë edhe pretendimet e palës paditëse që kanë lidhje
me pavlefshmëri të procedurës njoftuese, informimit, dëgjimit, të cilat nuk mund të
shkaktojnë pavlefshmëri absolute. Kjo për faktin se, aktet objekt shqyrtimi i janë komunikuar
palës paditëse dhe ka rezultuar e provuar që, njoftim vlerësimi tatimor është nxjerrë në
shkelje të të drejtës së paditësit për të marrë informacion. Ana e paditur në këtë gjykim, ka
pretenduar se gjykimi në DAT bëhet mbi bazën e ankesës, pa praninë e palëve, pasi shqyrtimi
i ankesës bëhet mbi bazën e dokumenteve shkresore që shoqërojnë kërkesën, sipas rregullimit
të ligjit të posaçëm “Për procedurat tatimore” dhe një gjë e tillë ka ndodhur. Për këtë arsye,

49
pretendimi i palës paditëse se nuk është respektuar procedura nuk qëndron.
30. Mbi bazën e pretendimeve dhe prapësimeve që janë ngritur nga palët ndërgjyqëse
në këtë gjykim, të dyja gjykatat më të ulëta kanë pranuar padinë e ngritur nga shoqëria
paditëse Bankers Petroleum Albania LTD me arsyetimin se: i) çështja është brenda
juridiksionit gjyqësor, pasi pretendimet e palës paditëse kanë lidhje me pavlefshmërinë
absolute të akteve objekt shqyrtimi dhe jo me pavlefshmërinë relative të tyre; për rrjedhojë
nuk ka afat parashkrimi, pasi kjo lloj padie mund të ngrihet në çdo kohë; ii) aktet objekt
shqyrtimi janë nxjerrë nga organi jokompetent, pasi në datën 04.10.2012 kur ka dalë akti
administrativ objekt gjykimi “njoftim vlerësimi tatimor”, organet tatimore nuk kanë qenë të
autorizuara nga ligji për administrimin e akcizës. Ligji nr.61/2012 “Për akcizat“, ka
shfuqizuar të gjitha aktet e mëparshme përfshirë edhe Ligjin nr.8976, datë 12.12.2002, e për
rrjedhojë, ka shfuqizuar edhe kompetencat organeve tatimore për çdo veprimtari të lidhur me
akcizën, të cilat i kanë kaluar Autoritetit Doganor. iii) organi administrativ, ana e paditur ka
tejkaluar kompetencat e saj duke marrë kompetencat e AKBN-së; iv) aktet administrative
kanë dalë në kundërshtim me procedurën e parashikuar në ligj.
31. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, argumentet e parashtruara
në vendimet e gjykatave më të ulëta, të cilat i kanë çuar ato në konkluzionin që padia e
paditësit duhet të pranohet, janë të drejta dhe të bazuara në prova dhe në ligj. Referuar
kërkimit të palës paditëse si dhe shkakut ligjor të tyre, ky Kolegj, konstaton se konflikti mes
palëve ka lindur si pasojë e nxjerrjes nga ana e organit administrativ Drejtorisë Rajonale
Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, të aktit administrativ nr.17109/4 prot.,
datë 04.10.2012 të titulluar “Njoftim Vlerësimi për Detyrimet”, me anën e të cilave, palës
paditëse i është njohur një detyrim në vlerën prej 2.406.958.408 (dy miliardë e katërqind e
gjashtë milion e nëntëqind e pesëdhjetë e tetë mijë e katërqind e tetë) lekë. Ky detyrim, siç u
parashtrua dhe më lart në këtë vendim, përfaqëson detyrime dhe gjobë për TVSH, tatim
fitimit si dhe Akcizën.
32. Përpara se Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, të analizojë dhe të
parashtrojë qëndrimin e tij se përse vendimet e dy gjykatave më të ulëta janë të bazuara në
prova dhe në ligj vlerëson të sqarojë si më poshtë. Në gjykimin e kësaj çështje, ky Kolegj
konstaton se, paditësi kërkimin e tij kryesor e ka lidhur me pavlefshmërinë absolute të aktit
administrativ dhe konkretisht “Njoftim Vlerësimit për Detyrimet” me nr.17109/4 prot., datë
04.10.2012, si dhe akteve te tjera siç janë Raport Kontrolli nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012
dhe për rrjedhim, vendimi nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 i Drejtorisë së Apelimit Tatimor.
33. Referuar të drejtës sonë administrative si dhe praktikës gjyqësore tashmë të
unifikuar, ky Kolegj, thekson edhe njëherë se akti Raport Kontrolli me nr.17109/3 prot., datë
04.10.2012, nuk përbën akt administrativ në kuptimin e ligjit. Referuar të drejtës sonë
administrative, nenit 105 të K.Pr.Administrative: “do të konsiderohen akte administrative të
gjitha vendimet e organeve të administratës publike të cilat krijojnë pasoja juridike
individuale”. Akti administrativ rregullon në mënyre të hollësishme veprimtarinë e subjekteve të
së drejtës në marrëdhëniet që ato krijojnë në mes tyre. Akti administrativ individual, flet me
gjuhën e pasojave ligjore konkrete, duke përcaktuar qartë, të drejta dhe detyrime për subjektet, të
cilëve ky akt u drejtohet.
34. Në nenin 106 të K.Pr.Administrative, është përcaktuar qartë forma e aktit
administrativ individual. Në këtë dispozitë shprehimisht thuhet: “1. Aktet administrative kanë
formë shkresore, me përjashtim të rasteve kur me ligj kërkohet një formë tjetër ose kur një gjë të
tillë e imponojnë rrethanat. 2. Aktet e organeve kolegjiale bëhen detyrimisht në formë shkresore
vetëm në rastet kur një gjë të tillë e kërkon shprehimisht ligji. Në rastet e tjera këto akte
regjistrohen në një procesverbal, pa të cilin, ato nuk shkaktojnë asnjë pasojë juridike”.
35. Nga analiza e dispozitave të mësipërme, rezulton se aktet administrative në
kuptim të ligjit janë vetëm aktet të cilat krijojnë pasoja juridike në raste individuale. Akti

50
administrativ individual, rregullon në veçanti një marrëdhënie konkrete të posaçme, për një
çështje specifike dhe ndaj një subjekti apo grupi të caktuar subjektesh. Karakteri individual i
aktit, dallohet nga specifika e problemit konkret që ai trajton dhe nga subjekti apo grupi i
subjekteve, të cilit apo cilëve, ky akt u drejtohet. Meqenëse akti administrativ, synon një
subjekt të caktuar apo një grup subjektesh të caktuar, ose lidhet me fakte të caktuara, atëherë
ky akt është konkret, specifik dhe për rrjedhojë, akti administrativ është individual dhe
pasojat që vijnë prej tij janë individuale dhe direkte.
36. Referuar të drejtës materiale administrative, akti individual në vetvete përmban (i)
urdhërime për kryerjen e një detyrimi të caktuar, ose (ii) mund të krijojë të drejta apo favore
për subjekte të interesuara. Duke qenë se, nëpërmjet akteve me karakter individual shfaqet
vullneti i organit shtetëror, këto akte jo vetëm që duhet të jenë në formë të shkruar, por ky
vullnet, duhet të jetë konkret, përfundimtar dhe duhet t’u drejtohet subjekteve konkrete me
qëllim që, akti të mos mbetet thjesht në letër i pazbatueshëm dhe pa asnjë pasojë juridike. Në
nenin 107 dhe 108 të K.Pr.Administrative, parashikohen qartë të gjithë elementet që duhet të
përmbajë akti administrativ, si dhe rëndësia e arsyetimit të aktit, të cilat përbëjnë dhe atë që
quhet qëllimi i nxjerrjes së aktit administrativ.
37. Në vijim të analizës së mësipërme, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë,
vlerëson se, se raport kontrolli me nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012, nuk përbën akt
përfundimtar administrativ i nxjerrë nga organi administrativ, që të sjelli pasoja direkte për
paditësin. Në nenin 107 të K.Pr.Administrative, kur flitet për elementet e aktit administrativ
ndër, të tjerash thuhet qartë se akti duhet të ketë disa elementë, e konkretisht: ”1. Aktet
administrative, në çdo rast, tregojnë qëllimin e tyre. 2. Pavarësisht nga çdo informacion
tjetër që mund të jepet nga organi administrativ rast pas rasti, secili akt administrativ duhet
patjetër të përmbajë sa më poshtë: a) Autoritetin që e nxjerr aktin, si dhe çdo delegim të
pushteteve që lidhet me nxjerrjen e aktit; b) identifikimin e palëve, të cilave ju drejtohet akti;
c) shpjegimin e fakteve, që janë bërë shkas për nxjerrjen e aktit, kur këto janë të rëndësishme;
ç) bazën ligjore të aktit kur kërkohet nga ligji; d) shpjegimin e kuptimit të aktit; dh) datën e
hyrjes në fuqi të aktit; e) nënshkrimin e punonjësit të organit që nxjerr aktin ose të drejtuesit
të organit kolegjial”.
38. Për sa më sipër, në analizë të dispozitës së mësipërme, një pjesë e këtyre
elementëve që kërkon në mënyrë të domosdoshme akti administrativ, akti i kontrollit me
nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012 përpiluar nga grupi i punës i ngarkuar për kryerjen
kontrollit, nuk i ka. Sa më sipër, ky i fundit është një akt i nxjerrë në kuptim të dispozitave të
Ligjit nr.9920 “Për procedurat tatimore” dhe Ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat",
nga nja grup specialistësh të ngarkuar për këtë qëllim nga organi përgjegjës dhe ka karakter
konstatues dhe rekomandues. Në kuptim të dispozitave të ligjeve të sipërcituar, grupi i
kontrollit pasi kryen verifikimet përkatëse, mban raport-kontrollin përkatës, në të cilin
paraqet konstatimet dhe rekomandimet/propozimet përkatëse për rikuperimin e shkeljeve të
gjetura. Vetëm pasi verifikohen dhe miratohen nga organi përgjegjës këto konstatime, ky i
fundit nxjerr aktin përfundimtar për njohjen e detyrimit, që në rastin konkret është ”Njoftim
Vlerësimi për Detyrimet” me nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i nxjerrë nga Drejtoria
Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë.
39. Në vijim të sa më sipër, ky Kolegj, arrin në përfundimin se raport kontrolli me
nr.17109/3 prot., datë 04.10.2012, nuk është një akt administrativ në kuptimin që jep neni 106
i K.Pr.Administrative, ndaj të cilit pala e interesuar mund të ankohet në gjykatë , për faktin e
thjeshtë se ky akt, nuk sjell pasoja direkte për subjektin paditës, në rast se konstatimet e këtij
raport kontrolli nuk miratohen dhe nuk shprehet vullneti i organit kompetent për ti njohur
këto detyrime nëpërmjet nxjerrjes së aktit konkret (njoftim vlerësimit për detyrimet) nga ana
e organit përgjegjës. Është Drejtoria Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj
Tiranë organi përgjegjës për njohjen e detyrimit tatimor dhe jo grupi i kontrollit (i cili është

51
ngritur për të kryer kontrollin e subjektit tatimor, verifikimin dhe evidentimin e respektimit të
legjislacionit tatimor dhe përpiluesi i aktit raport-kontroll), organi i cili duhet të njohë
detyrimet tatimore ndaj subjekteve tatimpagues.
40. Përsa i përket akteve të tjera administrative të kundërshtuara në këtë gjykim nga
pala paditëse, siç është vendimi nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 i Drejtorisë së Apelimit
Tatimor, i cili ka dalë si rezultat i ushtrimit të të drejtës së ankimit nga ana e palës paditëse
kundër aktit administrativ “Njoftim Vlerësimi për Detyrimet”, vlefshmëria e tij, sikurse do të
trajtohet edhe më poshtë në këtë vendim, do të përcaktohet dhe varet pikërisht nga
vlefshmëria e aktit kryesor për të cilën ai ka dalë. Për këto arsye, ky Kolegj, vlerëson se
objekt i këtij gjykimi duhet të jetë fillimisht vlefshmëria e aktit administrativ “Njoftim
vlerësimi për detyrimet” me nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i nxjerrë nga Drejtoria
Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, dhe për rrjedhojë dhe vlefshmëria e
vendimit nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 i Drejtorisë së Apelimit Tatimor, akte
administrative të cilët kanë sjellë direkt pasojat për subjektin tatimpagues dhe që janë
kundërshtuar në gjykatë, në respektim të nenit 18/b, 115 e vijues të K.Pr.Administrative.
41. Përveç sa më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë në gjykimin e kësaj
çështje, konstaton se pavarësisht mënyrës se si paditësi ka formuluar kërkimet e tij në
objektin e kërkesë padisë, në qoftë se do të analizojmë shkaqet ligjore të këtyre kërkimeve të
parashtruara gjatë gjykimit nëpërmjet pretendimeve të palëve, notave të tyre verbale, si dhe
provave të administruara në dosjen gjyqësore, arrihet në përfundimin se paditësi ngre
pretendime që i përkasin edhe pavlefshmërisë absolute edhe pavlefshmërisë relative të aktit
administrativ.
42. Referuar qëndrimit të konsoliduar të praktikës gjyqësore, ky Kolegj thekson se në
rastet kur pretendohet nga palët pavlefshmëria absolute e akteve administrative, gjykatat janë
të detyruara të shqyrtojnë në radhë të parë këtë lloj pavlefshmërie dhe vetëm në rast se nuk
rezulton që këto akte të jenë absolutisht të pavlefshme, gjykata merr në shqyrtim dhe vendos
në lidhje me faktin nëse ato janë relativisht të pavlefshme.
43. Kjo për faktin se, pavlefshmëria absolute e një akti administrativ është një nga
format më të rënda të pavlefshmërisë së aktit. Në kuptimin e së drejtës, akte administrative
absolutisht të pavlefshme janë ato akte, të cilat për shkak të shkeljes thelbësore të ligjeve mbi
bazën e të cilave janë nxjerrë, nuk kanë fuqinë e një akti administrativ të vlefshëm dhe
objektivisht nuk konsiderohen që të kenë ekzistuar në asnjë çast. Një akt administrativ
absolutisht i pavlefshëm, që nga momenti i nxjerrjes së tij, nuk krijon dhe as mund të krijojë
pasojat juridike për të cilat ai është nxjerrë. Një akt absolutisht i pavlefshëm nuk është akt, ai
është një nulitet i plotë, i cili konsiderohet se nuk ka hyrë në fuqi asnjëherë. Për shkak të
shkeljes së rendë thelbësore të ligjes, pavlefshmëria absolute e një akti nuk mund të
rregullohet në të ardhmen, as nga palët dhe as nga organi që ka lëshuar aktin, pasi ky akt
konsiderohet sikur nuk ka ekzistuar asnjëherë. Si i tillë, ai nuk mund të ketë fuqi detyruese, as
ndaj personave apo subjekteve, të cilëve iu kundrejtohet dhe as ndaj organeve të tjera të
administratës shtetërore.
44. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, për ti dhënë një zgjidhje të drejtë dhe
përfundimtare çështjes objekt gjykimi vlerëson të marrë në analizë kërkimin kryesor të
paditësit atë për pavlefshmërinë absolute të aktit administrativ. Në kuadër të sa më sipër, ky
Kolegj vlerëson se duhet ti përgjigjet dhe ti japë zgjidhje pikërisht pyetjeve që u shtruan për
diskutim para tij, të cilat janë:
i) Cili ishte ligji i zbatueshëm në momentin e lindjes së mosmarrëveshjes mes
palëve, dhe cili është ligji i cili do të shërbejë për zgjidhjen e saj?

52
 ii) Cili ishte organi shtetëror i ngarkuar me ligj në datën 04.10.2012 (dita e
nxjerrjes së aktit administrativ) që kishte detyrimin ligjor për të kontrolluar
administruar detyrimet që lindnin nga mospagimi i akcizës dhe TVSH për
mallrat e parashikuar si nënprodukte të naftës, që kishin lidhje me akcizën?
iii) A është akti objekt shqyrtimi “Njoftim Vlerësimi për Detyrimet” nr.17109/4
prot., datë 04.10.2012, një akt absolutisht të pavlefshëm i marrë në kapërcim
të kompetencave që ligji i ka ngarkuar organit që e ka nxjerrë atë?
iv) A është në kompetencën e Drejtorisë Rajonale Tatimore Tiranë, Njësia e
Tatimpaguesve të Mëdhenj përcaktimi i sasisë dhe qëllimit të nënprodukteve të
naftës, të cilat do të përdoren për qëllime shpimi, kërkimi, dhe zbulimi të
zonave naftëmbajtëse?

45. Siç u tha dhe më lart në këtë vendim, paditësi ka pretenduar pavlefshmërinë
absolute të aktit administrativ “Njoftim Vlerësimi për Detyrimet” nr.17109/4 prot., datë
04.10.2012, pasi ky akt si dhe ato që kanë shërbyer për nxjerrjen e tij ose e kanë lënë në fuqi
atë, së pari janë nxjerrë nga organe jokompetente dhe së dyti, nuk janë respektuar procedurat
ligjore në lidhje me nxjerrjen e këtyre akteve.
46. Rezulton nga provat që janë administruar në dosjen gjyqësore dhe që i janë
nënshtruar kontrollit gjyqësor nga gjykatat më të ulëta, se kontrolli nga ana e Drejtorisë
Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të Mëdhenj, ka nisur sipas shkresës datë 30.08.2012 (fq
145 e dosjes) dhe do të kishte si qëllime të saj “Kontrollin dhe dokumentimin e sasive të
nënprodukteve të naftës të importuara për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës
dhe vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse” (fq 135 e dosjes). Ky kontroll zhvillohej në
zbatim të kërkesave të udhëzimit të përbashkët të Ministrit të Financave dhe Ministrit të
Ekonomisë, Tregtisë dhe Energjetikës nr 3, datë 04.05.2012 “Për përcaktimin dhe
dokumentimin e sasive të nënprodukteve të naftës të importuar për nevojat e veta nga
shoqëritë e kërkimit të naftës dhe vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse".
47. Në momentin e lëshimit të shkresës së mësipërme nga ky autoritet, i cili lejonte
fillimin e kontrollit tek subjekti paditës, rezulton që të ishte publikuar Ligji nr.61/2012 “Për
akcizat“, i cili ishte botuar në Fletoren Zyrtare me nr.97, datë 09.08.2012 (pra para daljes së
shkresës nga autoritetet tatimore për kontrollin e këtij subjekti). Ky ligj, sipas parashikimeve
të nenit 110 të Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat“, do të hynte në fuqi në datën 01.10.2012 dhe
duke filluar nga kjo datë, administrimi i akcizës (për rezultat dhe kontrolli) për të gjitha
produktet që shoqëria paditëse do të përdorte për nevojat e veta do të bëhej nga administrata
doganore dhe jo më nga administrata tatimore. Pra, në momentin e fillimit të kontrollit të
shoqërisë paditëse me këtë objekt kontrolli, administrata tatimore ishte në dijeni të plotë të
fushës së veprimit të saj dhe se deri në çfarë date shkonin kompetencat e saj.
48. Për të shmangur çdo lloj paqartësie në lidhje me zbatimin e këtij ligji, si dhe të
periudhës tranzitore nga publikimi i tij dhe deri në datën kur do të hynte në fuqi ai (meqenëse
ligji nuk hynte në fuqi 15 ditë pas shpalljes në fletoren zyrtare), ligjvënësi kishte parashikuar
qartë se si duhet të vepronin subjektet të cilat përdornin për nevojat e veta mall akcize dhe se
cili ishte autoriteti që do të kontrollonte dhe administronte sa më sipër. Në nenin 109 të Ligjit
nr.61/2012 “Për akcizat“, i titulluar “Dispozita kalimtare”, parashikohej se: “1. Brenda një
muaji pas botimit të këtij ligji në Fletoren Zyrtare, ngarkohen Këshilli i Ministrave dhe
Ministri i Financave të miratojnë aktet nënligjore në zbatim të këtij ligji. 2. Nga data e
miratimit të akteve nënligjore, në zbatim të këtij ligji, deri në datën e hyrjes në fuqi të këtij
ligji, të gjithë tatimpaguesit, të cilët operojnë me mallra akcize, duhet të ndërmarrin masat e
nevojshme që të përshtatin veprimtarinë e tyre me të gjitha kërkesat e këtij ligji. 3. Nga data e
miratimit të akteve nënligjore, në zbatim të këtij ligji, deri në datën e hyrjes në fuqi të këtij
ligji, të gjithë tatimpaguesit, të cilët operojnë me mallra akcize, në bazë të ligjit nr.8976, datë

53
12.12.2002 "Për akcizat", të ndryshuar, duhet të paraqiten pranë administratës doganore për
të aplikuar për pajisjen me autorizimet e nevojshme, në varësi të aktivitetit që ato kryejnë, si
dhe të pajisjen me kodin e akcizës. Të gjitha autorizimeve ekzistuese, të lëshuara nga
administrata tatimore, në bazë të ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", të ndryshuar,
me hyrjen në fuqi të këtij ligji, u pushojnë efektet juridike. 4. Modalitetet e mbylljes së
regjimit si tatimpagues akcize, sipas ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", të
ndryshuar, përcaktohen me vendim të Këshillit të Ministrave. 5. Gjatë periudhës kalimtare,
nga data e miratimit të akteve nënligjore, në zbatim të këtij ligji, deri në datën e hyrjes në
fuqi të këtij ligji, autoritetet doganore kanë të drejtën e kontrollit mbi të gjithë tatimpaguesit,
të cilët operojnë me mallra akcize, në bazë të ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", të
ndryshuar, me qëllim mbikëqyrjen dhe kontrollin e plotësimit të gjitha kërkesave të
përcaktuara për çdo tatimpagues nga ky ligj. 6. Gjatë kësaj periudhe kalimtare, deri në datën
e hyrjes në fuqi të këtij ligji, do të vazhdojnë të zbatohen procedurat e parashikuara në ligjin
nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", të ndryshuar, si dhe aktet nënligjore, të dala në
zbatim të tij. 7. Gjatë muajit korrik 2012, subjektet duhet të bëjnë deklarimin dhe pagesën e
akcizës, për muajin qershor 2012, pranë administratës tatimore, sipas procedurave të
përcaktuara në ligjin nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", të ndryshuar. 8. Me hyrjen në
fuqi të këtij ligji, shfuqizohen ligji nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", i ndryshuar, të
gjitha aktet nënligjore, të dala në zbatim të tij, si dhe çdo dispozitë tjetër, që bie ndesh me
këtë ligj”.
49. Ndërsa në nenin 110 të ligjit të sipërcituar, i titulluar “Hyrja në fuqi” është
parashikuar shprehimisht se: “Ky ligj botohet në Fletoren Zyrtare dhe hyn në fuqi më 1 tetor
2012, ndërsa pikat 1, 2, 3, 4, 5, 6 dhe 7 të nenit 109 të këtij ligji hyjnë në fuqi 15 ditë pas
botimit në Fletoren Zyrtare”. Pra, dispozitat tranzitore të cituara si më sipër, kanë hyrë në
fuqi jo në datën 1 Tetor 2012, por 15 ditë pas botimit ne fletoren zyrtare , në datën
24.08.2012. ( para fillimit te kontrollit nga ana e organit tatimor)
50. Në zbatim të këtij ligji (pikës 1 të dispozitave kalimtare), është miratuar edhe akti
nënligjor, VKM nr.612, datë 05.09.2012 “Për dispozitat zbatuese të ligjit “Për akcizat””, ku
në nenin 158 të tij, parashikohet se: “...4. Gjenda e inventarit të produkteve gjysmë të
gatshme në proces prodhimi dhe e produkteve të gatshme ruhet në 3 (tri) kopje. Një kopje
administrohet nga operatori, 1 kopje për autoritetin doganor dhe 1 kopje për autoritetin
tatimor. 5. Në zbatim të pikës 4 të nenit 109 të ligjit, autoriteti doganor ushtron kontrolle
pranë operatorëve që ushtrojnë aktivitetet e parashikuara në këtë vendim, me qëllim
informimin për detyrimet ligjore, si dhe kontrollin e plotësimit të gjitha detyrimeve ligjore.
Në përfundim të kontrollit, për çdo operator hartohet një dokument në formë procesverbali,
të firmosur nga të dyja palët, për informimin, konstatimet dhe detyrat e përcaktuara. 6. Në
zbatim të pikës 5 të nenit 109 të ligjit, pagesat e detyrimeve për produktet e hedhura për
konsum para datës 1 tetor 2012, bëhen pranë autoritetit përkatës tatimor. Të gjitha hedhjet e
produkteve të akcizës për konsum nga data 1 tetor e në vazhdim do të bëhen vetëm duke
zbatuar procedurat e parashikuara në ligjin nr 61/2012 "Për akcizat në Republikën e
Shqipërisë", dhe dispozitat e parashikuara në këtë vendim...”.
51. Në analizën që i bëhet si pikës 5 të nenit 109 të Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat“ e
lidhur kjo edhe me analizën e pikës 4 dhe 5 të nenit 158 të VKM nr.612, datë 05.09.2012
“Për dispozitat zbatuese të ligjit “Për akcizat”” (akte të cilat ishin në fuqi në momentin e
lindjes së mosmarrëveshjes objekt shqyrtimi), arrihet në konkluzionin se, pavarësisht se
pagesat e detyrimeve për produktet e hedhura për konsum para datës 01.10.2012, bëheshin
pranë autoriteteve tatimore, autoriteti i cili do të kontrollonte dhe do të përcaktonte këto
detyrime për tatimpaguesit të cilët operonin me mallra akcize, do të ishte organi doganor, i
cili do të vepronte sipas procedurave të parashikuara nga Ligji nr.8976, datë 12.12.2002 "Për
akcizat", i ndryshuar, nga momenti i miratimit të akteve të nënligjore deri në momentin e

54
hyrjes në fuqi ligjit të ri, konkretisht atij me nr.61/2012 “Për akcizat“ (pra deri në datën 1
tetor 2012). Në asnjë dispozitë të këtij ligji të fundit dhe as në dispozitat tranzitore nuk
përcaktohet se, autoriteti që do të kontrollonte dhe përcaktonte këto detyrime, do të
vazhdonte të ishin organet tatimore. Në rast se do të ishte kjo e fundit, ligjvënësi do ta kishte
përcaktuar atë qartë në pikën 4 të nenit 109 të Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat” (që është dhe
dispozitë tranzitore), fakt i cili është shprehur dhe plotësuar nëpërmjet pikës 5, të nenit 158 të
VKM nr.612, datë 05.09.2012 “Për dispozitat zbatuese të ligjit “Për akcizat””, në të cilën
parashikohet qartësisht se: “autoriteti doganor ushtron kontrolle pranë operatorëve që
ushtrojnë aktivitetet e parashikuara në këtë vendim, me qëllim informimin për detyrimet
ligjore, si dhe kontrollin e plotësimit të të gjitha detyrimeve ligjore. Në përfundim të
kontrollit, për çdo operator hartohet një dokument në formë procesverbali, të firmosur nga të
dyja palët, për informimin, konstatimet dhe detyrat e përcaktuara”.
52. Nuk rezulton që gjatë periudhës afërsisht dy mujore (nga data 09.08.2012 që ky
ligj u publikua në fletoren zyrtare dhe deri në datën 01.10.2012 që hyri në fuqi), të kenë dalë
akte të tjera nënligjore përveç VKM nr.612, datë 05.09.2012 “Për dispozitat zbatuese të ligjit
“Për akcizat”, të cituar më lart në këtë vendim, ndërkohë që me hyrjen në fuqi të ligjit të ri
me nr.61/2012, u shfuqizuan dhe të gjitha ligjet e mëparshme që kishin lidhje me akcizat, si
dhe aktet nënligjore të dala në bazë dhe për zbatim të tij. Shfuqizimi i të gjitha ligjeve të
mëparshme, si dhe akteve nënligjore të dala në zbatim të tyre, ka sjellë si pasojë dhe
shfuqizimin e kompetencave që kanë pasur me përpara organet tatimore për të kontrolluar
subjektet të cilat operonin me mall akcize. Me hyrjen ne fuqi te ligjit si dhe me parashikimin
e mësipërm ku shfuqizoheshin te gjitha ligjet e mëparshme si dhe aktet nënligjore mbeti pa
sens dhe parashikimi i nenit 5 te ligjit 61/2012 ku thuhej se “. Gjatë periudhës kalimtare, nga
data e miratimit të akteve nënligjore, në zbatim të këtij ligji, deri në datën e hyrjes në fuqi të
këtij ligji, …”, kjo pasi, me hyrjen në fuqi të ligjit nuk kishin se çfarë aktesh nënligjore të
dilnin më dhe nuk kishte më periudhë tranzitore,
53. Pavarësisht faktit që siç u analizua më lart, në këtë periudhë tranzitore e drejta e
kontrollit i përkiste organit doganor, në kushtet kur kontrolli i ushtruar nga organet tatimore
ndaj palës paditëse në këtë gjykim, kishte filluar në datën 30.08.2012, akt kontrolli
nr.17109/3 prot., kishte dalë në datën 04.10.2012 dhe akti administrativ njoftim vlerësimi
tatimor me nr.17109/4 prot., doli po në datën 04.10.2012, ligji i zbatueshëm për zgjidhjen e
këtij konflikti, do të jetë Ligji nr.61/2012 “Për akcizat“, i cili kishte hyrë në fuqi në datën
01.10.2012 dhe ishte në fuqi në momentin e lindjes së mosmarrëveshjes, si dhe parashikimet
e K.Pr.Administrative të miratuar me Ligjin nr.8485, datë 12.05.1999 “Kodi i Procedurave
Administrative”.
54. Referuar të gjitha dispozitave të Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat në Republikën e
Shqipërisë”, si dhe dispozitave tranzitore të tij (trajtuar më lart në këtë vendim), arrihet në
konkluzionin se organi kompetent për të kryer kontrollin dhe për të verifikuar veprimtarinë e
subjekteve që janë tatimpagues dhe operojnë me mallrat e akcizës, deri në datën 01 Tetor
2012 (moment në të cilin Ligji nr.61/2012 “Për akcizat“ do hynte në fuqi), do të ishte organi
doganor dhe jo organet tatimore. Rezulton e provuar nga hetimi gjyqësor i zhvilluar nga
gjykatat më të ulëta se, pavarësisht se autorizimi për të kryer kontrollin tatimor (vizitën
fiskale) pranë shoqërisë paditëse, pala e paditur DRTTM Tiranë e ka nxjerrë në datën
30.08.2012, ky kontroll ka filluar nga inspektorët në datën 27.09.2012, pra kohë në të cilën
kishin hyrë në fuqi pikat 1, 2, 3,4, 5, 6, dhe 7 të nenit 109 të Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat“,
të cilat kishin parashikuar se organi kompetent për kryerjen e këtyre kontrolleve nuk do të
ishin më organet tatimore, por organet doganore. Ndërsa vetë aktet objekt shqyrtimi janë
nxjerrë në datën 04.10.2012, pra pasi kishte hyrë në fuqi i gjithë Ligji nr.61/2012 “Për
akcizat“. Në këtë kuptim, aktet objekt shqyrtimi rezultojnë qartësisht të provuara se janë
nxjerrë nga një organ administrativ në kapërcim të kompetencave të tija ligjore, pasi në kohën

55
e nxjerrjes së këtyre akteve ana e paditur, nuk e kishte në objektin e veprimtarisë së saj këtë
funksion.
55. Nisur nga sa më sipër, arrihet në konkluzionin se kontrolli i ushtruar nga Drejtoria
Rajonale Tatimore e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, tek subjekti Bankers Petroleum
Albania LTD në zbatim të ligjit nr.8976, datë 12.12.2002 "Për akcizat", si dhe të gjitha aktet e
dala në bazë dhe për zbatim të tij,” janë jashtë kompetencave të këtij organi. Kjo veprimtari,
sikundër u sqarua edhe më lart në këtë vendim, duhet që të ishte kryer nga ana e autoriteteve
doganore, fakt ky që e bën të gjithë procedurën e ndjekur nga ana e palës së paditur të jetë
jashtë kompetencave të saj dhe të gjitha aktet që kanë dalë nga ky organ, të jenë jashtë
kompetencave dhe fushës së veprimtarisë që vetë ligji i kishte ngarkuar këtij organi në këtë
moment.
56. Në nenin 116 të K.Pr.Administrative i titulluar “Aktet administrative absolutisht të
pavlefshme”, thuhet se: “Aktet administrative do të quhen absolutisht të pavlefshme, në
kuptimin e këtij Kodi, në rastet e mëposhtme: a) kur akti është nxjerrë nga një organ
administrativ i paidentifikuar; b) kur akti është nxjerrë nga një organ administrativ në
kapërcim të kompetencave të tij ligjore; c) kur akti është nxjerrë në kundërshtim me formën
dhe proçedurën e kërkuar nga ligji”, ndërsa në nenin 117 po të K.Pr.Administrative, i
titulluar “Efektet e aktit administrativ absolutisht të pavlefshëm”, është parashikuar
shprehimisht se: “1. Aktet administrative absolutisht të pavlefshme nuk prodhojnë pasoja
ligjore pavarësisht nga fakti nëse janë deklaruar apo jo si të tillë. 2. Secila palë e interesuar
mund të kërkojë që akti administrativ të shpallet absolutisht i pavlefshëm. Kërkesa në fjalë
mund të bëhet në çdo kohë. Organi administrativ kompetent, me iniciativën e tij, mundet të
deklarojë një akt administrativ absolutisht të pavlefshëm në çdo kohë. 3. Në qoftë se vetëm
një pjesë e aktit është absolutisht e pavlefshme, i gjithë akti do të konsiderohet absolutisht i
pavlefshëm në rast se pjesa që anullohet është aq e rëndësishme sa që organi administrativ
nuk do ta nxirrte aktin pa këtë pjesë”.
57. Në analizë të dispozitave të mësipërme, rezulton se si kriter kryesor për të dalluar
pavlefshmërinë absolute nga ajo relative, merret shkalla e shkeljes së ligjit, rrezikshmëria e
aktit të shkelur, shkalla e mundësisë së eliminimit të shkeljes nga vet organi që ka nxjerrë
aktin etj. Tre janë rastet që ligji ka parashikuar për të kuptuar nëse një akt është absolutisht i
pavlefshëm. i) lidhet me ato akte që nxirren nga një organ administrativ i paidentifkuar dhe
që nuk njihet si i tillë; ii) pavlefshmërisë absolute ka të bëjë me aktet administrative që nxirren
nga një organ administrativ në kapërcim të kufijve të kompetencave të tij dhe iii) lidhet me
shkeljet në mënyrë flagrante të formës dhe procedurës për nxjerrjen e aktit administrativ.
58. Në lidhje me çështjen objekt shqyrtimi, si dhe në vijim të analizës ligjore të kryer
më lartë në këtë vendim, jemi para rastit të pavlefshmërisë absolute të akteve administrative
objekt shqyrtimi, pasi këto akte administrative janë nxjerrë nga një organ administrativ në
kapërcim të kufijve të kompetencave të tij. Sipas teorisë së të drejtës administrative, çdo
organ administrativ është kompetent në fushën që ai mbulon dhe nuk mundet të ushtrojë të
drejtat e një organi tjetër administrativ, pasi ushtrimi i kompetencave tej kufijve të ligjit
përbën cënim të parimit të ligjshmërisë dhe si rrjedhojë, çdo veprim apo akt administrativ që
mund të nxirret nga kjo veprimtari e pakufizuar dhe arbitrare shpie domosdoshmërish në
pavlefshmërinë juridike të tyre. Për këtë arsye, në kushtet kur pala e paditur në këtë gjykim
DRTTM Tiranë, ka ushtruar kompetencat e organeve doganore si dhe ka kryer veprimtari
administrative përtej kompetencave që i ka njohur ligji specifik, ndodhemi para rastit të nxjerrjes
së akteve administrative absolutisht të pavlefshëm dhe me të drejtë të dy gjykatat e niveleve më
të ulëta, i kanë konstatuar ato si absolutisht të pavlefshme.
59. Ky Kolegj, vlerëson se “Njoftim Vlerësimi për Detyrimet” nr.17109/4 prot., datë
04.10.2012, është një akt absolutisht i pavlefshëm edhe për faktin se, ana e paditur në tejkalim të
kompetencave të veta ka përcaktuar edhe “llojin dhe sasinë e mallit që duhej të përdorte paditësi

56
për nevojat e veta, duke shkuar madje më tej në përcaktimin dhe për çfarë lloj veprimtarie dhe
qëllimi ky i fundit, duhet ta përdortë atë”, kompetencë këtë, që në bazë të Ligjit “Për
hidrokarburet” e ka vetëm organi i AKBN-së.
60. Referuar përcaktimeve ligjore të ligjit “Për hidrokarburet”, është AKBN i vetmi
organ shtetëror i cili ka kompetenca për të përcaktuar se cilat nënprodukte të naftës i
shërbejnë nevojave të veta të një subjekti të kërkimit të naftës dhe të vënies në shfrytëzim të
zonave naftëmbajtëse. Gjithashtu, është AKBN organi kompetent i cili ka përcaktuar dhe ka
nxjerrë aktin që këto nënprodukte të naftës do t’i shërbejnë procesit teknologjik të nxjerrjes së
naftës nga ana e subjektit paditës. Po kështu, janë autorizimet e dhëna nga AKBN që kanë
përcaktuar rast pas rasti arsyen e përdorimit të nënprodukteve të naftës. Kërkesat e paditësit
për autorizim për përjashtim nga akciza kanë reflektuar plotësisht qëllimin e përdorimit të
nënprodukteve të naftës dhe këto kërkesa janë miratuar plotësisht nga Drejtoria e
Përgjithshme e Tatimeve. Referuar nenit 19, pika 3 të Ligjit nr.7746, datë 29.07.1993 “Për
hidrokarburet” dhe atij me nr.7811, datë 12.04.1994 “Për sistemin fiskal në sektorin e
hidrokarbureve”, është organi i AKBN dhe jo organet tatimore ato që përcaktojnë nëse
subjekti tatimor duhet të përjashtohet nga pagimi i detyrimeve të akcizës apo TVSH dhe
tatimit mbi fitimin, në kushtet kur ky organ, brenda kompetencave të tij të njohura nga ligji
specifik ka vlerësuar dhe gjykuar se të vetmet kushte që duhet të përmbushen për të përfituar
te drejtën për tu përjashtuar nga akciza (për rastet e subjekteve hidrokarbure), është fakti që
nënproduktet e naftës të cilat importohen, të përdoren nga subjekti për vënien në shfrytëzim
të zonave naftëmbajtëse dhe për nevojat e veta.
61. Në vijim të sa më sipër, është qartësisht e provuar se me autorizimin nr.4403/1 prot.,
datë 01.06.2012 dhe me autorizimin nr.4403/2 prot., datë 01.06.2012 të lëshuara nga organi
kompetent AKBN, në bazë dhe për zbatim të Ligjit nr.7746, datë 29.07.1993 “Për
hidrokarburet” dhe atij me nr.7811, datë 12.04.1994 “Për sistemin fiskal në sektorin e
hidrokarbureve”, është vlerësuar se shoqëria “Bankers Petroleum Albania” L.t.d duhej të
përjashtohej nga detyrimi për pagimin e akcizës, TVSH dhe tatimin mbi fitimin. Vlen të
theksohet gjithashtu, se këto autorizime kanë qenë në fuqi për periudhën kur organet tatimore
kanë ushtruar kontrollin pranë shoqërisë paditëse, si dhe nuk kanë rezultuar që këto
autorizime të jenë qenë të shfuqizuar apo anulluar në rrugë administrative apo gjyqësore dhe
për këtë arsye, vlerësimi i organit tatimor për të ngarkuar me një detyrim tatimor, nga e cila
pala paditëse ishte e përjashtuar në kuptim të ligjit, përbën një veprim administrativ
absolutisht të pavlefshëm, pasi rezulton të jetë marrë në kapërcim të kompetencave ligjore që
ligji ju kishte njohur organeve tatimore. Akoma edhe më shumë abuziv vlerësohet ky fakt,
kur autorizimet e lëshuara nga AKBN-ja në miratuar edhe nga vetë organi tatimor, nëpërmjet
autorizimit nr.13527 prot., datë 22.06.2012, atij me nr.13595/1 Prot. datë 27.06.2012 të
lëshuara nga Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve.
62. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, bazuar në analizën e mësipërme,
vlerëson të pabazuar në ligj pretendimin e ngritur nga ana e paditur, se jemi para
pavlefshmërisë relative dhe jo asaj absolute. Ky Kolegj, vlerëson se të gjitha pretendimet dhe
shkaqet ligjore që ngre shoqëria paditëse, kanë lidhje me pavlefshmërinë absolute të aktit
administrativ dhe jo me pavlefshmërinë relative.
63. Sipas parimeve të së drejtës administrative, kriteri kryesor për të dalluar
pavlefshmërinë absolute nga ajo relative, merret shkalla e shkeljes së ligjit, rrezikshmëria e
aktit të shkelur, shkalla e mundësisë së eliminimit të shkeljes nga vet organi që ka nxjerrë
aktin etj. Gjithashtu, pikërisht për shkak të këtij kriteri dallues që kanë ndërmjet tyre këto dy
lloj pavlefshmërisë, pretendimi për pavlefshmërinë absolute mund të ngrihet në çdo kohë, pa
u lidhur me një afat kohor të përcaktuar. Kjo për faktin se, një akt administrativ absolutisht i
pavlefshëm është një akt nul, i cili nuk ka ekzistuar asnjëherë dhe nuk ka prodhuar asnjëherë
asnjë efekt juridik. Për këtë arsye, ligjvënësi ka përdorur termin “konstatimin e

57
pavlefshmërisë absolute të një akti administrativ”, në ndryshim nga termi që përdor për aktin
relativisht të pavlefshme, për të cilin përdor termin “deklarim apo shfuqizim”. Kjo për faktin
se, aktet administrative relativisht të pavlefshme vazhdojnë të prodhojnë efektet e tyre ligjore
deri në momentin që ato deklarohen ose shfuqizohen si të tilla nga organi epror hierarkik
brenda juridiksionit administrativ apo gjykata, për shkak të rrezikshmërisë dhe shkallës më të
ulët të shkeljes së ligjit në këtë rast, nga ana e organeve administrative.
64. Në vijim të sa më sipër, vlen të theksohet fakti se për këtë arsye, ligjvënësi
ngritjen e pretendimit për deklarimin apo shfuqizimin e një akti administrativ relativisht të
pavlefshëm e ka të lidhur me një afat kohor të përcaktuar. Gjithashtu, në kushtet kur
pretendohet pavlefshmëria absolute e akteve të nxjerra nga organet tatimore, subjektet e
interesuara nuk kanë detyrimin për të parapaguar detyrimet tatimore, qëndrim i cili është
mbajtur edhe nga Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë, në vendimin unifikues me
nr.3/2008, në të cilin është parashikuar se: “...nëse pretendohet pavlefshmëria absolute e
akteve, kërkim që nuk është i ndërvarur nga ndonjë afat parashkrimi, gjykata, nuk mund të
nxjerrë çështjen jashtë juridiksionit gjyqësor, por në zbatim të nenit 121 të
K.Pr.Administrative dhe 331 të K.Pr.Civile, konstaton pavlefshmërinë për efekt të zgjidhjes së
pasojave juridike që janë krijuar nga akti...”.
65. Po kështu, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson të pabazuar në ligj
pretendimin e ngritur nga ana e paditur se, në këtë akt administrativ që deklarohet absolutisht
i pavlefshëm ka dhe detyrime të cilat janë në kompetencë të organit tatimor. Ana e paditur
është konfuze në kërkimet dhe pretendimet e saj. Ajo nga njëra anë pranon faktin se
kompetente për kontrollin, administrimin dhe nxjerrjen e detyrimeve ndaj akcizës në
momentin e daljes së aktit administrativ ishte organi doganor, por nga ana tjetër pretendon se
ky akt nuk duhej të deklarohej absolutisht i pavlefshëm, pasi aty kishte dhe detyrime të tjera
të lidhura me TVSH-në dhe tatim fitimin, për të cilat organi tatimor është kompetent. Në
lidhje me këtë pretendim, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, sqaron se:
66. Së pari : Referuar trajtimit juridik që u bë më lart në këtë vendim, u konstatua se
kemi të bëjmë me një akt të vetëm të nxjerrë nga organet tatimore, të cilësuar “Njoftim
Vlerësimi për Detyrime” i cili përmbante detyrime që i përkasin akcizës, TVSH dhe tatim
fitimit. Nga analiza juridike që ju bë këtij akti, u konstatua se organi tatimor kishte tejkaluar
kompetencat e tij, qoftë kur kishte kontrolluar dhe nxjerrë detyrimet për akcizën (gjë që duhet
ta bënte organi doganor) këtij subjekti, qoftë edhe kur kishte marrë kompetencat e AKBN-së
për përcaktimin e sasisë dhe llojin e nënproduktit të naftës (gazoil), si dhe qëllimin e
përdorimit të tij.
67. Referuar autorizimeve të lëshuara nga organet tatimore (konkretisht autorizimit
nr.13527 prot., datë 22.06.2012, atij me nr.13595/1 Prot. datë 27.06.2012 të lëshuara nga
Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve), bazuar në nenin 19, pika 3 të Ligjit nr.8976, datë
12.12.2002 "Për akcizat"; si dhe autorizimet e lëshuara nga autoritetet doganore (konkretisht
autorizimi me nr.10040/1 prot, datë 22.06.2012 dhe ai me nr.10298/1 prot., datë 27.06.2012),
të nxjerra në bazë të Udhëzimit nr.11, datë 14.05.2012 të Ministrit të Financave “Për një
shtesë në udhëzimin nr.17, datë 13.05.2008 “Për tatimin mbi vlerën e shtuar” dhe udhëzimit
nr.3, datë 04.05.2012 të Ministrit të Financave dhe Ministrit të Ekonomisë, Tregtisë dhe
Energjetikës, “Për përcaktimin dhe dokumentimin e sasive të nënprodukteve të naftës të
importuar për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës dhe vënies në shfrytëzim të
zonave naftëmbajtëse”, del qartë që pala paditëse këtë sasi malli do ta përdorte vetëm për
qëllimet e veta, duke u përjashtuar në këtë mënyrë sipas parashikimeve të dispozitave ligjore
dhe nënligjore të mësipërme, si nga pagimi i akcizës edhe nga pagimi i TVSH. Kjo, për
arsyen e vetme se, kjo sasi malli do të shërbente vetëm për nevojat e saj teknologjike, shpim,
përpunim, prodhim etj dhe nuk ishte sasi malli, e cila do të hidhej në treg, në mënyrë që
subjekti të ishte i detyruar që të paguante detyrimet për TVSH, akcizën si dhe tatim fitimin.

58
Fakti që ky akt deklarohet absolutisht i pavlefshëm, pasi organi tatimor ka marrë kompetencat
e autoritetit doganor si dhe të AKBN-së, duke u shprehur se kjo sasi malli ishte përdorur
jashtë qëllimit dhe nevojave të shoqërisë (në një kohë që ajo është përdorur për qëllimet e
shoqërisë), çon në konkluzionin se këto komponentë të cilat janë të lidhura me njëra-tjetrën,
nuk mund të shkëputen nga njëri-tjetri. Ato nuk mund të qëndrojnë të ndara nga njëra-tjetra
dhe të ekzistojnë veçantë, në kushtet kur bëhet fjalë për mall akcize që përdoret nga subjekti
për nevojat e veta (siç u analizua më lart në këtë vendim).
68. Sa më sipër del qartë nga autorizimet e lëshuara nga organi shtetëror kompetent
AKBN (bazuar në Ligjin nr.7746, datë 29.07.1993 “Për hidrokarburet” dhe atij me nr.7811,
datë 12.04.1994 “Për sistemin fiskal në sektorin e hidrokarbureve”), i cila ka përcaktuar
sasinë llojin e mallit dhe qëllimin që ai do përdoret. Këto akte janë miratuar më pas edhe nga
Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve referuar detyrimeve për akcizat sipas Ligjit nr.8976, datë
12.12.2002 "Për akcizat", si dhe nga Drejtoria e Përgjithshme e Doganave për sa i përket
detyrimit të pagimit të TVSH, sipas të udhëzimit nr.11, datë 14.05.2012 të Ministrit të
Financave “Për një shtesë në udhëzimin nr.17, datë 13.05.2008 “Për tatimin mbi vlerën e
shtuar” dhe udhëzimit nr.3, datë 04.05.2012 të Ministrit të Financave dhe Ministrit të
Ekonomisë, Tregtisë dhe Energjetikës, “Për përcaktimin dhe dokumentimin e sasive të
nënprodukteve të naftës të importuar për nevojat e veta nga shoqëritë e kërkimit të naftës dhe
vënies në shfrytëzim të zonave naftëmbajtëse”. Nga analiza që u bëhet këtyre akteve ligjore
dhe nënligjore, del qartë se ato mbështesin njëra-tjetrën dhe janë në funksion të njëra-tjetrës.
Pra, të gjitha këto akte të organeve të ndryshme shtetërore, përcaktojnë faktin se shoqëria
paditëse ishte e përjashtuar nga detyrimi për të paguar detyrimet mbi akcizën, TVSH dhe
tatimin mbi fitimin, përsa kohë sasinë e mallit që kjo shoqëri importonte, e përdorte për
shpime, kërkime të zonave naftëmbajtëse dhe për nevojat e veta.
69. Së dyti, siç u trajtua edhe më lart në këtë vendim, konstatimi i pavlefshmërisë
absolute të një akti administrativ, është një nga format më të rënda të pavlefshmërisë së aktit.
Në këto kushte, këto lloj aktesh për shkak të shkeljes thelbësore të ligjeve, në asnjë rast nuk
mund të marrin fuqinë e një akti administrativ të vlefshëm, duke u konsideruar sikur nuk kanë
ekzistuar kurrë. Një akt administrativ absolutisht i pavlefshëm, që nga momenti i nxjerrjes së
tij, nuk krijon dhe as mund të krijojë pasojat juridike për të cilat ai është nxjerrë. Një akt
absolutisht i pavlefshëm nuk është akt, ai është një nulitet i plotë, i cili konsiderohet se nuk ka
hyrë në fuqi asnjëherë. Për shkak të shkeljes së rëndë thelbësore të ligjës, pavlefshmëria
absolute e një akti nuk mund të rregullohet në të ardhmen, as nga palët dhe as nga organi që
ka lëshuar aktin, pasi ky akt konsiderohet sikur nuk ka ekzistuar asnjëherë. Si i tillë, ai nuk
mund të ketë fuqi detyruese, as ndaj personave apo subjekteve, të cilëve iu kundrejtohet dhe
as ndaj organeve të tjera të administratës shtetërore.
70. Në kushtet kur sa më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë ka vlerësuar
se organi tatimor ka vepruar në kundërshtim dhe në kapërcim të kompetencave ligjore që i ka
njohur ligji, çdo veprim që ai ka kryer dhe çdo procedurë që ai ka ndjekur është absolutisht e
pavlefshme. Për rrjedhojë dhe çdo akt që ka dalë në përfundim të kësaj procedure, siç është
“Njoftim Vlerësimi për Detyrimet” me nr.17109/4 prot., datë 04.10.2012 i nxjerrë nga
Drejtoria Rajonale Tatimore, Njësia e Tatimpaguesve të Mëdhenj, Tiranë, si dhe vendimi
nr.21815/1 prot., datë 12.10.2012 i Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së
Përgjithshme të Tatimeve, janë akte absolutisht të pavlefshme.
71. Ky Kolegj, çmon të theksojë se, asnjë veprim i mëvonshëm apo shkak ligjor i ri i
pretenduar nga ana e paditur (siç pretendon ana e paditur për pavlefshmëri relative apo për
pavlefshmëri të pjesshme absolute), nuk mund të eliminojë nulitetin apo pavlefshmërinë
absolute të një akti administrativ. Kjo për faktin se, pavlefshmëria absolute e një akti ndryshe
nga pavlefshmëria relative nuk mund të rregullohet asnjëherë. Ai siç u tha dhe më lart në këtë
vendim, konsiderohet se nuk ka ekzistuar asnjëherë. Asnjë veprim apo akt i mëvonshëm i

59
këtij organi, nuk mund të rregullojë dhe të zhbëjë nulitetin apo pavlefshmërinë absolute të një
akti administrativ, kur ai është nxjerrë në kapërcim të kompetencave ligjore të një organi
administrativ.
72. Për gjithë sa u analizua më sipër në këtë vendim, Kolegji Administrativ i Gjykatës
së Lartë, çmon se pretendimet e ngritura nga pala paditëse në këtë gjykim janë të mbështetura
në prova dhe në ligj dhe se vendimi nr.262, datë 05.02.2013 i Gjykatës së Apelit Tiranë, është
marrë në zbatim të drejtë të ligjit procedurial dhe atij material. Për këtë arsye, bazuar në
Ligjin nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin
e mosmarrëveshjeve administrative”, si dhe Dekretit nr.7818, datë 16.11.2012 të Presidentit
të Republikës së Shqipërisë, ky Kolegj vlerëson se ky vendim duhet të lihet në fuqi, sipas
arsyetimit ligjor të kryer në këtë vendim.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, mbështetur në nenin 63 të Ligjit 49/2012
“Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e
mosmarrëveshjeve administrative”,

VENDOSI
Lënien në fuqi të vendimit nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë.

Tiranë, më 10.01.2017

60
 MENDIM PAKICE
Unë, gjyqtari Xhezair Zaganjori jam kundër vendimit të Kolegjit Administrativ të
Gjykatës së Lartë, për çështjen administrative nr.002721-00-2013, që i përket palës paditëse
Bankers Petrolium Albania LTD kundër Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e
Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë dhe Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së
Përgjithshëm i Tatimeve, me objekt shpalljen absolutisht të pavlefshëm të Njoftim Vlerësimit
Tatimor nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia e
Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë, etj.
Vlerësoj se kërkimet e padisë mbi pavlefshmërinë absolute të akteve administrative
objekt gjykimi janë të pabazuara në ligj dhe për rrjedhojë padia duhet të ishte rrëzuar.
Ndryshe nga gjykatat e faktit dhe nga qëndrimi i shumicës së gjyqtarëve të Kolegjit
Administrativ të Gjykatës së Lartë, vlerësoj se organet tatimore kanë patur juridiksion sipas
ligjit në momentin kur ka filluar procedimi administrativ dhe sipas ligjit kanë patur
juridiksion edhe në momentin e dhënies së vendimit në përmbyllje të procedimit
administrativ. Ndryshe nga gjykatat e faktit dhe nga qëndrimi i shumicës së gjyqtarëve të
Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë, vlerësoj se kontrolli administrativ i organeve
tatimore dhe doganore mbi përjashtimin apo jo nga detyrimet fiskale sipas ligjit të
operacioneve hidrokarbure, të çertifikuara nga Agjensia Kombëtare e Burimeve Natyrore (në
vijim AKBN), është detyrë funksionale e këtyre organeve dhe se ushtrimi i kësaj detyre nuk
mundet të sjell konkluzionin se juridiksioni administrativ i tyre është ushtruar ultra vires.
Çështja objekt gjykimi ka të bëjë me detyrimin fiskal të vendosur nga organet
tatimore në lidhje me pagimin apo jo të tatimit të akcizës, tatimin mbi vlerën e shtuar dhe
tatim fitimin, për naftën e konstatuar nga grupi i kontrollit që përdorej nga pala paditëse.
Rezulton se organet tatimore kanë vendosur me datë 30.08.2012 të ushtrojnë kontroll
tatimor. Nga kontrolli janë konstatuar shkelje të legjislacionit tatimor mbi akcizën, tatimin
mbi vlerën e shtuar dhe tatim fitimin dhe për pasojë pala e paditur në përmbyllje të
procedimit administrativ, me datë 04.10.2012 ka vendosur detyrimin tatimor prej
2.406.958.408 Lekë. Duke mos qenë dakord, pala paditëse ka apeluar administrativisht. Me
datë 12.10.2012 Drejtoria e Apelimit Tatimor ka vendosur lënien në fuqi të njoftimit të
vlerësimit tatimor. Sakaq pala paditëse çështjen e ka bërë objekt konflikti gjyqësor.
Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me Vendimin nr.10737, datë 08.11.2012 ka
pranuar padinë, duke konstatuar si akt administrativ absolutisht të pavlefshëm Njoftim
Vlerësimin Tatimor nr.17109/4 Prot., datë 04.10.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore, Njësia
e Tatimpaguesve të Mëdhenj Tiranë dhe Vendimit nr.21815 Prot., datë 12.10.2012 të
Drejtorisë së Apelimit Tatimor pranë Drejtorisë së Përgjithshme të Tatimeve. Më tej Gjykata
e Apelit Tiranë me Vendimin nr.262, datë 05.02.2013 ka lënë në fuqi vendimin e Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Tiranë.
Gjykatat e faktit kanë arritur në përfundimin se, në kuptim të Ligjit nr.62/2012 “Për
akcizat” dhe Vendimit të Këshillit të Ministrave nr.612/2012 “Për dispozitat zbatuese të ligjit
për akcizat”, organet tatimore nuk kishin kompetencë të ushtronin kontrollin dhe të
procedonin me vendosjen e detyrimit tatimor, pasi, sipas akteve të mësipërme ligjore dhe
nënligjore, kjo e drejtë i kishte kaluar dhe i takonte organeve doganore. Kështu, akti
administrativ objekt gjykimi Njoftim Vlerësimi Tatimor, sipas gjykatave të faktit, është
nxjerrë në kundërshtim flagrant me ligjin, si dhe me procedurat të cilat duhet të ndiqeshin
prej organeve doganore sipas Ligjit nr.61/2012 “Për akcizat”.
Shumica e gjyqtarëve të Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë, ashtu sikurse
edhe gjykatat e faktit, me Vendimin e datës 10.01.2017 kanë vendosur lënien në fuqi të
Vendimit nr.262, datë 05.02.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë, duke mbështetur
argumentimin e gjykatave të faktit, se veprimtaria e organeve tatimore është ushtruar jashtë
kompetencave ligjore (ultra vires) dhe për pasojë është akt administrativ absolutisht i
61
pavlefshëm, në kuptim të neneve 115/a dhe 116/b të Kodit të Procedurave Administrative në
fuqi në kohën kur ka lindur mosmarrëveshja objekt gjykimi. Argumenti i parë i shkeljes së
juridiksionit ka të bëjë me marrjen e kompetencave që me ligj i janë njohur organeve
doganore. Argumenti i dytë ka të bëjë me mosmarrjen parasysh të konkluzioneve të
Agjensisë Kombëtare të Burimeve Njerëzore (në vijim AKBN) në çertifikimin si operacion
hidrokarbur të transaksioneve të palës paditëse, duke konkluduar sakaq se kjo mënyrë e
ushtrimit të juridiksionit ka cenuar tagrat që ligji i ka njohur institucionit të AKBN.
Vlerësoj se vendimet e gjykatave të faktit janë të pabazuara në ligj dhe njëlloj i
pabazuar është edhe vendimi i shumicës së gjyqtarëve të Kolegjit Administrativ. Dy janë
çështjet më të rëndësishme të shtruara për zgjidhje: 1) kompetenca e organit administrativ
procedurës; 2) kompetenca e organit tatimor apo doganor për të verifikuar nëse një operacion
hidrokarbur është përjashtuar sipas ligjit nga detyrimi i akcizës dhe tatimit mbi vlerën e
shtuar apo është ekskluzivisht kompetencë e AKBN për të çertifikuar operacionin
hidrokarbur dhe përjashtimin nga akciza dhe tatimi mbi vlerën e shtuar të tij.

1. Organet kompetent për kontroll dhe procedim

Rezulton se me datë 01.10.2012 ka hyrë në fuqi Ligji nr.61, datë 24.05.2012 “Për
akcizat”, i cili ka ndryshuar autoritetin e ngarkuar nga ligji për të mbikëqyrur, kontrolluar dhe
marrë masat për zbatimin e kërkesave të këtij ligji në lidhje me akcizën. Sipas këtij ligji
organi kompetent është autoriteti doganor. Ndërkohë Ligji nr.8967/2002 “Për akcizat” këtë
kompetencë ia njihte më parë organeve tatimore.
Sjell në vëmendje se Ligji nr.61/2012, sipas nenit 110 të tij, ka hyrë në fuqi më datën
01.10.2012. Ndërkohë autorizimi për kryerjen e kontrollit tatimor tek pala paditëse është
marrë në datën 30.08.2012. Akti administrativ i kontestuar për nulitet absolut është marrë me
datë 04.10.2012 dhe akti administrativ i organit apelues është marrë me datë 12.10.2012.
Kjo do të thotë se procedimi administrativ, sipas nenit 46 të Kodit të Procedurave
Administrative që ka qenë në fuqi në atë kohë, ka nisur me datë 30.08.2012, datë në të cilën
sipas ligjit të kohës juridiksionin për kontrollin dhe gjobitjen e subjekteve të akcizës e ka
patur administrata tatimore. Rezulton se procedimi administrativ ka përfunduar me datë
04.10.2012, tre ditë pas hyrjes së ligjit të ri në fuqi, që juridiksionin për kontrollin dhe
gjobitjen e subjekteve të akcizës ia ka njohur administratës doganore.
Çështja që shtrohet për zgjidhje në këtë rast është, a ka juridiksion administrativ një
organ që ka dhënë një vendim mbi një çështje të caktuar, kur ligji, që ka qenë në fuqi në
kohën e nisjes së procedimit administrativ e titullonte atë me juridiksion dhe ligji i kohës, që
ka qenë në fuqi kur ka dhënë vendimin dhe ka mbyllur procedimin administrativ, ia hiqte
organit juridiksionin? Vlerësoj se për të zgjidhur këtë çështje duhet adresimi në nenin 22 të
Kodit të Procedurave Administrative.
Neni 22 i Kodit të Procedurave Administrative, në fuqi në kohën e lindjes së
mosmarrëveshjes objekt gjykimi, përcaktonte se: “1. Juridiksioni vendoset në momentin kur
fillon procedimi administrativ dhe çdo ndryshim faktik që mund të ndodhë më vonë është i
parëndësishëm. 2. Të gjitha ndryshimet ligjore do të jenë gjithashtu të paefektshme, përveç
rasteve kur organi në të cilin procedimi është në vazhdim nuk ekziston më, nuk ka më
juridiksion ose ka fituar juridiksionin që nuk e kishte në fillim të procedimit. 3. Kur
juridiksioni territorial i një organi i transferohet një organi tjetër, procedimi duhet t'i kalojë
automatikisht këtij të fundit në bazë të një urdhri zyrtar.”.
Nga marrja parasysh e kësaj norme në zgjidhjen e çështjes së shtruar më lart
konkludohet se juridiksioni i organeve tatimore është përcaktuar me datë 30.08.2012,
moment kur ka nisur procedimi administrativ dhe se në këtë kohë juridiksioni për zbatimin e
ligjit të akcizës ishte I organeve të administratës tatimore. Ligji i ri mbi akcizën, që hyri në

62
fuqi me datë 01.10.2012, nuk e suprimoi administratën tatimore, por juridiksionin e saj mbi
ligjin e akcizës ia kaloi administratës doganore. Në të njëjtën kohë konstatohet se juridiksioni
i administratës tatimore, për të përmbyllur procedimet administrative mbi akcizën, sipas ligjit
të kohës, nuk iu hoq, por me dispozitat tranzitore të ligjit të ri u vendos që ato procedime të
zgjidheshin nga organi që ka patur juridiksion në momentin kur nisi procedimi administrativ.
Për rrjedhojë konkludoi se zgjidhja e dhënë nga të tre gjykatat nuk kanë mbajtur parasysh
rregullat ligjore të përgjithshme mbi përcaktimin dhe atribuimin e juridiksionit administrativ,
sipas parimit (perpetuatio iuridictionis).
Kështu të tre gjykatat nuk kanë mbajtur parasysh edhe dispozitat e posaçme ligjore
mbi përcaktimin e juridiksionit. Dispozita tranzitore, konkretisht neni 109 i ligjit të ri mbi
akcizën ka hyrë në fuqi po sipas rregullimit të nenit 110 të këtij ligji, 15 ditë pas botimit në
Fletoren Zyrtare dhe konkretisht në datën 24.09.2012. Pas hyrjes në fuqi të dispozitave
kalimtare, sipas nenit 109, Këshilli i Ministrave ka miratuar aktet nënligjore në zbatim të
ligjit, konkretisht Vendimin e Këshillit të Ministrave nr.612, datë 05.09.2012, të botuar në
Fletoren Zyrtare 25.09.2012, i cili ka hyrë në fuqi më datë 10.10.2012. Kështu periudha
tranzitore e kalimit të kompetencave nga organet tatimore tek organet doganore për të
ushtruar kontrollin dhe mbikëqyrur subjektet tatimpaguese që operojnë me mallra akcize, ka
qenë nga data 05.09.2012 (data e miratimit të aktit nënligjor) deri më datën 01.10.2012 (data
e hyrjes në fuqi të ligjit). Nga kjo analizë konkludohet se për periudhën para datës 05.09.2012
kompetenca e ushtrimit të kontrollit, mbikëqyrjes dhe për pasojë dhe marrjes së masave në
lidhje me zbatimin e ligjit për akzicën ka qenë e organeve tatimore dhe se këto organe të
administratës duhet edhe të përmbyllnin procedimet administrative të nisura sipas ligjit të
kohës.
2. Organet tatimore vlerësojnë sipas ligjit nëse një transaksion i çertifikuar nga
AKBN përjashtohet apo jo nga detyrimet fiskale

Shumica në vendim ka argumentuar se, referuar ligjit për hidrokarburet, i vetmi organ
shtetëror i cili ka kompetenca për të përcaktuar se cilat nënprodukte të naftës i shërbejnë
aktivitetit që është kontraktuar të ushtrojë pala paditëse dhe se është ekskluzivisht vetëm
organi i AKBN-së dhe jo organet tatimore që vendos të përjashtojë një operacion hidrokarbur
nga detyrimi tatimor i akcizës, TVSH apo tatim fitimit. Shumica konkludon se, mosmarrja
parasysh nga ana e organeve tatimore e vendimeve të tilla të AKBN shkel dispozitat mbi
juridiksionin e organit administrative dhe bën që organet tatimore të ushtrojnë pushtetin ultra
vires.
Vlerësoj të domosdoshme të sjell në vëmendje Nenin 25/1 shkronja “a” të Ligjit
nr.7928/1995 “Për Tatimin mbi Vlerën e Shtuar”, që ka qenë në fuqi në kohën e lindjes së
mosmarrëveshjes objekt gjykimi, i cili ndër të tjera parashikon se: “Janë të përjashtuara nga
T.V.SH.: a) Furnizimin e shërbimeve që kryhen nga kontraktorët e nënkontraktorët e tyre, të
vërtetuar si të tillë nga Agjensia Kombëtare e Burimeve Natyrore, lidhur me realizmin e
fazave dhe të zhvillimit të operacioneve hidrokarbure”.
Akti nënligjor me karakter normativ i dalë në bazë dhe për zbatim të ligjit, Udhëzimi
nr.17, dt. 13.05.2008 i Ministrit të Financave, në pikën 8.7 të tij disponon se kush furnizime
të kontraktorëve apo nënkontraktorëve do të përjashtohen nga T.V.SH. i cili ndër të tjera
përcakton se: “Kontraktorët dhe nënkontraktorët që përfitojnë nga përjashtimet e mësipërme
janë ato tatimpagues të TVSH, që kryejnë në emër të tyre vetëm furnizimet specifike të
shërbimeve të përmendura në përcaktimet “Kërkim” dhe “Zhvillim” të Ligjit nr.7746, dt.
28.07.1993 “Për hidrokarburet”.”. Kështu për të provuar cilësinë e kontraktorit apo
nënkontraktorit që operon në operacionet e kërkimit dhe zhvillimit të hidrokarbureve ligji ka
kërkuar detyrimisht pajisjen nga AKBN me një vërtetim.

63
 Vlerësoj se nga mënyra se si është formuluar neni 25/1/a e Ligjit të TVSH dhe pika
8.7 e Udhëzimit dhe nga misioni që ligji i vendos AKBN, konkretisht zhvillimin, mbikqyrjen
e shfrytëzimit racional të burimeve natyrore, në bazë të politikave qeverisëse, dhe
monitorimin e postshfrytëzimit të tyre, në sektorin minerar, hidrokarbur dhe energjitik 1,
AKBN ka si kompetencë të lëshojë vërtetime për subjektet kontraktorë apo kontraktorë që
operojnë në fushën e kërkimeve dhe prodhimit të hidrokarbureve, por jo të çertifikojë rast pas
rasti faturat apo shërbimet e ofruara, pasi kjo është një kompetencë funksionale e organeve
tatimore të cilat rast pas rasti përditësojnë zbatimin e legjislacionit tatimor nëpërmjet
vendimmarrjeve të tyre.
Vlerësoj se kualifikimi i shërbimeve apo furnizimeve rast pas rasti si operacione të
lidhura me fazat e kërkimit apo prodhimit të hidrokarbureve nga AKBN nuk mundet të jetë
detyrues dhe përfundimtar ndaj organeve tatimore e më pas edhe ndaj gjykatave, në kushtet
kur kjo nuk është kompetencë ligjore dhe funksionale e AKBN Në këtë kuptim vlerësoj se
rast pas rasti organi tatimor edhe gjykatat kanë detyrimin ligjor të hulumtojnë mbi
përmbushjen e kushteve ligjore për përjashtimin nga tatimet e transaksionit konkret të kryer
nga një kontraktor apo nënkontraktor që e zotëron vërtetimin nga AKBN se ushtron
veprimtarinë e tij në fushën e kërkimit dhe prodhimit të hidrokarbureve. Nga ana tjetër, edhe
vetëm një vërtetim apo autorizim i tillë nuk është i mjaftueshëm apo i aftë të përjashtojë
apriori një transaksion apo të gjitha transanksionet e atij subjekti nga tatimet.
Ndaj vlerësoj se qëndrimi i shumicës në konkluzionin e shkeljes së juridiksionit
administrativ të AKBN nga organet tatimore nuk qëndron sipas ligjit dhe se për rrjedhojë akti
administrative nuk mundet të jetë absolutisht i pavlefshëm. Të gjitha shkaqet e pretenduara
nga pala paditëse duhet të ishin vlerësuar nga të tre gjykatat në kuadrin e shkaqeve ligjore që
sjellin ose jo pavlefshmëri relative të akteve administrative objekt gjykimi.
Sa më sipër vlerësoj se vendimet e gjykatave të faktit duhet të ndryshoheshin dhe të
vendosej rrëzimi i padisë si e pabazuar në ligj.

Xhezair Zaganjori

1
Shiko për më tepër http://www.akbn.gov.al/index.php/sq/rreth-akbn/misioni.

64
Nr. 31003-00912-00-2016 Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-90 Vendimi (2)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga:

Evelina Qirjako Kryesuese

Arjana Fullani Anëtare
Medi Bici Anëtar

Në datën 10.01.2017 mori në shqyrtim në Dhomën e Këshillimit çështjen administrative

nr.31001-03835-00-2014 akti që iu përket palëve:

PADITËS: ARDIT PAJO

I PADITUR: MINISTRIA E ARSIMIT DHE SPORTIT

OBJEKTI:
Pagimi i plotë i vlerës së bursës së fituar nga fondi i ekselencës
në konkurrimin e muajit korrik 2012, për vitin akademik 2012-2013.
Baza Ligjore: Nenet 32/a, 153 e vijues të Kodit të Procedurës Civile,
nenet 414, 420, 445 e vijues të Kodit Civil,
VKM nr.554, datë 07.07.2010,
Udhëzimi nr.24, datë 30. 07.2010.

Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.4648, datë

25.09.2015 ka vendosur:
Pranimin e pjesshëm të kërkesëpadisë së paditësit Ardit Pajo.
Detyrimin e të paditurit Ministria e Arsimit dhe Sportit për të paguar vlerën e
plotë të bursës së fituar nga paditësi prej fondit të ekselencës në konkurrimin
për vitin akademik 2012-2013 në masën 48.958 (dyzet e tetë mijë e nëntëqind
e pesëdhjetë e tetë) dollarë kanadez ose ekuivalenti i kësaj shume në
monedhën shqiptare, sipas kursit të këmbimit të Bankës së Shqipërisë, në
momentin e ekzekutimit.
Rrëzimin e kërkimit të paditësit për ekzekutimin e përkohshëm të vendimit.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.653, datë 25.03.2016 ka

vendosur:
Prishjen e vendimit nr.4648, datë 25.09.2015 të Gjykatës Administrative të
Shkallës së Parë Tiranë dhe pushimin e gjykimit të çështjes.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs pala paditëse

Ardit Pajo, i cili kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.653, datë 25.03.2016 të Gjykatës Administrative të Apelit.

65
 Shkaqet që pala paditëse Ardit Pajo paraqet në rekurs, janë:
 Gjykata e Apelit Administrativ përkundër konkluzioneve të Gjykatës së Shkallës së
Parë, vëren se paditësi ka aplikuar, por nuk është shpallur fitues për përfitim nga fondi
i ekselencës. Komisioni i përzgjedhës ka rënë dakord parimisht për ta përzgjedhur si
përfitues të fondit të ekselencës, por pavarësisht këtij vlerësimi, Ministri i Arsimit dhe
Shkencës, në aktin e tij përfundimtar, rezultoi ta ketë përjashtuar paditësin nga lista e
studentëve përfitues.
 Në këtë kontekst, Gjykata e Apelit Administrativ, sikurse me të drejtë parashtrohet
edhe në ankimin e palës së paditur, vlerëson se të mosshpallurit e paditësit Ardit Pajo,
përfitues i fondit të ekselencës, nuk përligj pretendimin e tij për detyrimin e palës së
paditur për ti paguar vlerën e plotë të përfituar nga ky fond. Gjykata Administrative e
Apelit nuk bie dakord me logjikën e përdorur nga gjykata e shkallës së parë se,
paditësi është përfitues i fondit të ekselencës, përderisa është zgjedhur me vendim të
Komisionit përzgjedhës të caktuar nga Ministria e Arsimit dhe Shkencës.
 Gjykata çmon se të drejtën e ngritjes së padisë së shqyrtuar do të mund ta ushtronte
vetëm ai student i shpallur fitues me Urdhrin nr.26, datë 28.01.2013 “Për shpalljen e
kandidatëve fitues nga fondi i ekselencës, për ndjekjen e studimeve jashtë vendit për
vitin akademik 2012-2013” të Ministrit të Arsimit dhe Shkencës. Në këtë kontekst,
Gjykata Administrative e Apelit, referuar situatës faktike dhe ligjore tërheq
vëmendjen mbi faktin se paditësi duhet fillimisht të realizojë të drejtën e tij për të
qenë një ndër përfituesit e fondit të ekselencës për vitin akademik 2012-2013
nëpërmjet vënies gjyqësisht në diskutim të veprimeve dhe mosveprimeve të palës së
paditur, me pasojë mospërfshirjen e tij në listën e përfituesve nga fondi i ekselencës.
 Pa konfirmuar gjyqësisht këtë të drejtë, vlerësohet se paditësi nuk ka shkak të kërkojë
pagimin e shumës konkrete që i takon nga fondi i ekselencës. Arsyetimi i Gjykatës së
Apelit Administrativ se, padia me objektin e sipërcituar nuk mund të ngrihej, ose nuk
mund të vazhdojë, referuar nenit 50/d të ligjit nr.49/2012 është i pabazuar në ligj dhe
kontradiktor në përmbajtje. Është Komisioni përzgjedhës i ngarkuar me ligj, autoriteti
absolut që, në raport me numrin e përfituesve të caktuar më parë në bazë të fondeve të
ekselencës që jep Këshilli i Ministrave, përzgjedh nga konkurrentët studentët më të
shkëlqyer që meritojnë të vazhdojnë studimet në universitetet elitë të botës.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Medi Bici dhe e bisedoi çështjen në tërësi, në
Dhomën e Këshillimit, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 17.06.2016 është regjistruar çështja administrative
nr.31003-00912-00-2016 regj. them, që u përket palëve: paditës Ardit Pajo dhe e paditur
Ministria e Arsimit dhe Sportit, me objekt: Pagimi i plotë i vlerës së bursës së fituar nga
fondi i ekselencës në konkurrimin e muajit korrik 2012, për vitin akademik 2012-2013.
2. Vendimi nr.653, datë 25.03.2016 i Gjykatës Administrative të Apelit është
rrjedhojë e zbatimit të gabuar të ligjit procedurial, prandaj si i tillë ai duhet të prishet dhe
çështja duhet të dërgohet për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup gjykues, i cili
duhet të shprehet për themelin e çështjes.

66
 I. Rrethanat e çështjes:

3. Paditësi Ardit Pajo në cilësinë e studentit të degës Inxhinieri Programimi, në

Universitetin e Torontos, Kanada, rezulton të ketë qenë një ndër aplikuesit për përfitim nga
fondi i ekselencës për vitin akademik 2012-2013, i krijuar si fond i veçantë me VKM-në
nr.554, datë 07.07.2010 “Për fondin e ekselencës, për mbështetje financiare të studentëve e
shkencëtarëve të rinj, të shkëlqyer”.
Komisioni përzgjedhës, i ngritur për këtë qëllim, sipas urdhrave nr.222, datë
29.05.2012 dhe nr.272, datë 29.06.2012 të Ministrit të Arsimit dhe Shkencës, rezulton të ketë
përpiluar fillimisht procesverbalin nr.07, datë 08.08.2012, me anë të cilit ka konfirmuar listën
e kandidatëve që kalonin fazën e shqyrtimit të dokumentacionit lidhur me aplikimin për
financim të studimeve bachelor në fushën e shkencave të natyrës, duke renditur të parin në
listë, paditësin Ardit Pajo.
4. Me procesverbalin nr.08, datë 08.08.2012, të përpiluar pas përfundimit të fazës së
intervistës, Komisioni përzgjedhës rezulton të ketë konfirmuar të rënit parimisht dakord për
mbështetjen me bursë, të aplikantëve që plotësonin kriteret e përcaktuara në VKM-në
nr.554/2010, duke renditur të parin në listë paditësin Ardit Pajo. Më pas Ministri i Arsimit
dhe Sporteve ka nxjerrë Urdhrin nr.26, datë 28.01.2013 “Për shpalljen e kandidatëve fitues që
përfitojnë nga fondi i ekselencës, për ndjekjen e studimeve jashtë vendit për vitin akademik
2012-2013”. Ky akt rezulton të ketë shënuar përmbylljen e procedurës së konkurrimit, pjesë e
të cilës ishte bërë edhe paditësi Ardit Pajo, por që nuk është përfshirë ndër studentët përfitues
të fondit të veçantë. Duke mos qenë dakord me këtë qëndrim të palës së paditur, paditësi
Ardit Pajo i është drejtuar gjykatës, duke kërkuar pagimin e detyrimit.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

5. Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.4648, datë

25.09.2015 ka vendosur:
Pranimin e pjesshëm të kërkesëpadisë së paditësit Ardit Pajo.
Detyrimin e të paditurit Ministria e Arsimit dhe Sportit për të paguar vlerën e plotë të
bursës së fituar nga paditësi prej fondit të ekselencës në konkurrimin për vitin akademik
2012-2013 në masën 48.958 (dyzet e tetë mijë e nëntëqind e pesëdhjetë e tetë) dollarë
kanadez ose ekuivalenti i kësaj shume në monedhën shqiptare, sipas kursit të këmbimit të
Bankës së Shqipërisë, në momentin e ekzekutimit.
Rrëzimin e kërkimit të paditësit për ekzekutimin e përkohshëm të vendimit.
6. Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë ndër të tjera arsyeton se:
..... VKM-ja nr.554, datë 07.07.2010, e cila ka qenë në fuqi në kohën e aplikimit dhe
vlerësimit të aplikantëve në datë 08.08.2012, kur dhe është mbledhur Komisioni përzgjedhës,
dhe si e tillë kjo gjendje fakti e krijuar tashmë duhet të vazhdojë të respektohet nga pala e
paditur. Si element i sigurisë juridike, mbrojtja e pritshmërive të ligjshme nga rendi juridik
ka të bëjë me të drejtën që kanë personat fizikë dhe juridikë për të gëzuar pasojat e pritshme
të rendit juridik në fuqi në kohën kur ata ushtrojnë të drejtat e tyre të ligjshme. Për më tepër,
kur këtyre personave u vijnë pasoja të pafavorshme nga ndryshimi i legjislacionit, ky i fundit
nuk mund të veprojë me efekt prapaveprues. Parimi i përgjithshëm është se masat me efekte
të pafavorshme dhe njëkohësisht prapavepruese janë të ndaluara dhe përjashtimet mund të
parashikohen vetëm në rastet kur synohen të mbrohen interesa publike më të larta dhe në
raste të përcaktuara qartë nga ligjvënësi. Rëndësia e këtij parimi dhe pasojat e cënimit të tij,
kanë qenë objekt i trajtimit të gjerë nga doktrina juridike, e kryesisht nga jurisprudenca e
Gjykatës së Lartë dhe asaj Kushtetuese. Kjo e fundit në vendimet nr.02/2013 dhe nr.09/2007
është shprehur se: Ligjvënësi duhet të mbajë parasysh se një situatë të rregulluar më parë,

67
parimisht mund ta ndryshojë vetëm nëse kjo sjell pasoja pozitive për subjektet përfituese dhe
jo kur ndryshimi i akteve e përkeqëson situatën, pra iu heq subjekteve fituese një të drejtë të
fituar më parë. Në analizë të sa më sipër, gjykata konkludon se veprimet e palës së paditur, të
ndërmarra pas shpalljes fitues të paditësit, nuk mund të shtrijnë efektet mbi të, pasi ato janë
miratuar pas përzgjedhjes së paditësit si fitues (procesverbali nr.08, datë 08.08.2012). Këto
mund të shërbejnë si kritere për vitet në vazhdim dhe nuk mund të shtrijnë efektet mbi
procedura që janë kryer tashmë. Në rast se procedurat do të përfundonin formalisht sipas
kësaj VKM-je, pra Ministri brenda 5 ditëve nga intervista do të miratonte listën e
kandidatëve të përzgjedhur nga Komisioni përzgjedhës, atëhere për rastin objekt gjykimi nuk
do të vihej fare në diskutim VKM-ja nr.875, datë 19.12.2012 dhe kriteret e reja të
përcaktuara prej saj. Ky akt nënligjor është miratuar afro katër muaj më vonë se momenti
kur normalisht duhej të përfundonin procedurat për përfitimin nga fondi i ekselencës për
vitin akademik 2012-2013. Mospërmbyllja në kohë e këtyre procedurave sipas VKM-së
nr.554, datë 07.07.2010, pra mosnxjerrja e vendimit të ministrit brenda 5 ditëve nga
intervista, nuk është bërë për shkak të veprimeve ose mosveprimeve të paditësit.
Meqenëse çështja objekt gjykimi duhet trajtuar në vështrim të parashikimeve të bëra
në VKM-në nr.554, datë 07.07.2010, gjykata çmon se paditësi ka plotësuar të gjitha kushtet
për të përfituar bursë nga fondi i ekselencës për vitin akademik 2012-2013, ndër të cilat është
edhe ai lidhur me faktin se studion në një nga 15 universitetet më të mira të botës, sipas nenit
1/b të VKM-së nr.554, datë 07.07.2010. Nga ana tjetër këto kritere, të aplikuara nga pala e
paditur pas aplikimit dhe shpalljes fitues të paditësit nga Komisioni i përzgjedhës,
përkeqësojnë pozitën e paditësit dhe i mohojnë këtij të fundit të drejtat e fituara, duke cënuar
në këtë mënyrë parimin e sigurisë juridike. Pala e paditur nuk arriti të provonte ndonjë
interes publik, për shkeljen e kësaj të drejte të fituar. Njohja e një të drejte të caktuar nga ana
e autoriteteve shtetërore, ndalon këto të fundit që në një formë apo në një tjetër të mohojnë
apo të mos marrin masa për mosrealizimin e saj. Organet e administratës shtetërore publike
e shprehin vullnetin e tyre në formë të shkruar. Në të gjitha dokumentat e vëna në dispozicion
paditësit, nga pala e paditur i është bërë me dije fakti dhe i është krijuar siguria juridike se ai
është kualifikuar dhe është shpallur fitues për përfitimin e fondit të ekselencës, duke i dhënë
të drejtën për tu paraqitur në institucionet kompetente në lidhje me zhvillimin e procedurave
përkatëse...
7. Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.653, datë 25.03.2016 ka
vendosur:
Prishjen e vendimit nr.4648, datë 25.09.2015 të Gjykatës Administrative të Shkallës
së Parë Tiranë dhe pushimin e gjykimit të çështjes.
8. Gjykata Administrative e Apelit ndër të tjera arsyeton se:
.... Gjykata e Apelit Administrativ, vëren se analiza e pretendimeve dhe prapësimeve
të palëve ndërgjyqëse lidhur me këtë konflikt, në respektim të parimeve të mësipërme, do të
duhej t’i përmbahej kufijve të shqyrtimit gjyqësor, të përcaktuar në nenin 37/1 të ligjit
nr.49/2012.
Sikurse parashtrohet në pjesën përshkruese të këtij vendimi, në lidhje me situatën
faktike rezulton se, Komisioni përzgjedhës, i ngritur për këtë qëllim, sipas urdhrave nr.222,
datë 29.05.2012 dhe nr.272, datë 29.06.2012 të Ministrit të Arsimit dhe Shkencës, ka
përpiluar fillimisht procesverbalin nr.07, datë 08.08.2012 nëpërmjet të cilit ka konfirmuar
listën e kandidatëve që kalonin fazën e shqyrtimit të dokumentacionit lidhur me aplikimin për
financim të studimeve bachelor në fushën e shkencave të natyrës, duke renditur të parin në
listë, paditësin Ardit Pajo. Nëpërmjet këtij akti, Komisioni përzgjedhës ka konfirmuar
njëherësh kalimin e kandidatëve në fazën vijuese të intervistimit. Nëpërmjet procesverbalit
nr.08, datë 08.08.2012, pas përfundimit të fazës së intervistës, Komisioni përzgjedhës
rezulton të ketë konfirmuar të rënit parimisht dakord për mbështetjen me bursë, të

68
aplikantëve që plotësonin kriteret e përcaktuara në VKM-në nr.554/2010, duke renditur të
parin në listën respektive, paditësin Ardit Pajo.
Këshilli i Ministrave rezulton të ketë miratuar në vijim vendimin nr.875, datë
19.12.2012 “Për fondin e ekselencës për mbështetjen financiare të studentëve e
shkencëtarëve të rinj, të shkëlqyer”, në pikën 11 të të cilit parashikohet se: Vendimi nr.554,
datë 7.7.2010 i Këshillit të Ministrave “Për fondin e ekselencës, për mbështetje financiare të
studentëve e shkencëtarëve të rinj, të shkëlqyer”, i ndryshuar, do të vazhdojë të zbatohet për
studentët që janë shpallur fitues përpara vitit 2012 deri në përfundim të studimeve përkatëse.
Pas miratimit të VKM-së nr.875/2012, Ministri i Arsimit dhe Shkencës rezulton të ketë
nxjerrë Urdhrin nr.26, datë 28.01.2013 “Për shpalljen e kandidatëve fitues që përfitojnë nga
fondi i ekselencës, për ndjekjen e studimeve jashtë vendit për vitin akademik 2012-2013”. Ky
vendin rezulton të ketë shënuar përmbylljen e procedurës së konkurrimit, pjesë e të cilës
rezultoi të ishte bërë edhe paditësi Ardit Pajo, në listën përkatëse të të cilit, ky i fundit nuk
përfshihet ndër studentët përfitues prej fondit të veçantë. Sa më sipër konfirmohet edhe nga
paditësi, i cili në pretendimet e tij rezulton të ketë pranuar se: Mbi bazën e VKM-së nr.875,
datë 19.12.2012 ka dalë Urdhri nr.26, datë 28.01.2013 i Ministrit të Arsimit dhe Shkencës, që
ka shpallur fituesit të cilët përfitonin nga fondi i ekselencës për ndjekjen jashtë shtetit të
studimeve për vitin akademik 2012-2013. Në këtë urdhër nuk bënte pjesë paditësi Ardit Pajo,
me arsyetimin se universiteti ku ai po kryen studimet nuk është ndër 15 universitetet më të
mira sipas renditjes standarde Times Higher Education, siç është parashikuar në kuadrin
ligjor në fuqi. Paditësi nuk është njoftuar asnjëherë zyrtarisht nga MASH, për këtë gjë.
Përkundër këtyre konstatimeve, gjykata e shkallës së parë, rezulton ta ketë bazuar
vendimin e saj, ndër të tjera, në argumentin se: Nga ana tjetër këto kritere të aplikuara nga
pala e paditur pas aplikimit dhe shpalljes fitues të paditësit nga Komisioni i përzgjedhjes,
përkeqësojnë pozitën e paditësit dhe i mohojnë këtij të fundit të drejta të fituara, duke cënuar
në këtë mënyrë parimin e sigurisë juridike. Gjykata e Apelit Administrativ, përkundër
konkluzioneve të gabuara të gjykatës së shkallës së parë, vëren se paditësi Ardit Pajo ka
aplikuar, por nuk është shpallur fitues për përfitim nga fondi i ekselencës. Gjithashtu,
Gjykata e Apelit Administrativ vëren se përfituesit nga ky fond, nuk përcaktoheshin me
vendim të Komisionit përzgjedhës, sikurse konkludon gjykata e shkallës së parë, por
cilësoheshin të tillë vetëm me akt të Ministrit të Arsimit dhe Shkencës.
Në rastin konkret, paditësi Ardit Pajo rezulton të ketë qenë një ndër personat lidhur
me të cilët Komisioni i përzgjedhjes ka rënë dakord parimisht për ta përzgjedhur si përfitues
të fondit të ekselencës, por pavarësisht këtij vlerësimi, Ministri i Arsimit dhe Shkencës, në
aktin e tij përfundimtar, rezulton ta ketë përjashtuar paditësin Ardit Pajo nga lista e
studentëve përfitues.
Në këtë kontekst, Gjykata e Apelit Administrativ, sikurse me të drejtë parashtrohet
edhe në ankimin e palës së paditur, vlerëson se të mos shpallurit e paditësit Ardit Pajo,
përfitues i fondit të ekselencës, nuk përligj pretendimin e tij për detyrimin e palës së paditur ti
paguaj vlerën e plotë të përfituar nga ky fond.
Gjykata e Apelit Administrativ e vlerëson të palogjikshëm argumentin e gjykatës së
shkallës së parë, sipas të cilit: Rezulton se paditësi ka aplikuar për të përfituar bursë studimi
nga fondi i ekselencës dhe është vlerësuar si fitues në bazë të VKM-së nr.554, datë
07.07.2010, e cila ka qenë në fuqi në kohën e aplikimit dhe vlerësimit të aplikantëve në datën
08.08.2012, kur dhe është mbledhur Komisioni i përzgjedhjes dhe si e tillë kjo gjendje fakti e
krijuar tashmë duhet të vazhdojë të respektohet nga pala e paditur.
Gjykata e Apelit Administrativ vëren se, konfirmimi i ligjshmërisë së vendimit të
gjykatës së shkallës së parë, do të përligjte njëherësh detyrimin e palës së paditur për ti
paguar paditësit Ardit Pajo një shumë konkrete, si fond ekselence, bazuar në argumentin e të
qënit të tij përfitues i këtij fondi me vendim të Komisionit përzgjedhës të ngritur për këtë

69
qëllim nga Ministria e Arsimit dhe Shkencës, logjikë me të cilën Gjykata e Apelit
Administrativ nuk bie dakord. Për sa më sipër, Gjykata e Apelit Administrativ vëren se
kërkimet e ngritura në kërkesëpadinë e paditësit Ardit Pajo, nuk përputhen me situatën
ligjore dhe faktike që lidhet me këtë konflikt, përsa kohë që kjo situatë, pra të mos shpallurit
fitues nga fondi i ekselencës, nuk justifikon pretendimin e paditësit për të përfituar shumën
konkrete që do i takonte atij nga ky fond.
Gjykata e Apelit Administrativ e vlerëson vendimin e gjykatës së shkallës së parë, në
kontradiktë me një pjesë të argumenteve ku ai bazohet, përsa kohë që nëpërmjet tyre
konfirmohet se: Nisur nga rrethanat konkrete të çështjes konstatohet se mosmarrëveshja mes
palëve ndërgjyqëse ka lindur për shkak se nga ana e palës së paditur, Ministria e Arsimit dhe
Sportit, (ish MASH), paditësit i është mohuar e drejta për të përfituar bursë nga fondi i
ekselencës për vitin akademik 2012-2013.
Mospërmbyllja në kohë e këtyre procedurave sipas VKM nr.554, datë 07.07.2010, pra
mosnxjerrja e vendimit të ministrit brenda 5 ditëve nga intervista, nuk është bërë për shkak të
veprimeve ose mosveprimeve të paditësit. Meqenëse çështja objekt gjykimi duhet trajtuar në
vështrim të parashikimeve të bëra në VKM-në nr.554, datë 07.07.2010, gjykata çmon se
paditësi ka plotësuar të gjitha kushtet për të përfituar bursë nga fondi i ekselencës për vitin
akademik 2012-2013...
Gjykata e Apelit Administrativ vëren se këto argumenta, që konfirmojnë shkakun real
të padisë do të duhej të kishin diktuar një tjetër vendimmarrje, përsa kohë nuk i
korrespondonin objektit të padisë, nëpërmjet të cilës nuk kërkohet shpallja fitues e paditësit,
por pagimi në favor të tij i një shume konkrete përfitimi, çka do të reflektonte në këtë mënyrë,
zbatimin e kërkesave të nenit 6 të Kodit të Procedurës Civile, sipas përmbajtjes së të cilit:
Gjykata që gjykon mosmarrëveshjen duhet të shprehet mbi gjithçka që kërkohet dhe vetëm
për atë që kërkohet......

III. Ligji i Zbatueshëm:

9. Neni 7/a i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave

Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Gjykatat administrative janë kompetente për: Mosmarrëveshjet që lindin nga aktet
administrative individuale, aktet nënligjore normative dhe kontratat administrative publike,
të nxjerra gjatë ushtrimit të veprimtarisë administrative nga organi publik.
10. Neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Prishjen e vendimit dhe pushimin e gjykimit të çështjes, në rastet kur çështja nuk hyn
në juridiksionin gjyqësor, si dhe kur padia nuk mund të ngrihej ose gjykimi nuk mund të
vazhdonte.
11. Neni 58 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Vendimet e shpallura nga Gjykata Administrative e Apelit dhe gjykata administrative
e shkallës së parë mund të ankimohen me rekurs në Kolegjin Administrativ të Gjykatës së
Lartë vetëm kur:
a) ligji material nuk është respektuar, është interpretuar ose zbatuar keq apo vendimi
i dhënë është në kundërshtim me një vendim të Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë ose
të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë;
b) ka shkelje të rënda të normave procedurale, me pasojë pavlefshmërinë e vendimit
apo të procedurës së gjykimit;
c) ka shkelje të rënda procedurale, të cilat kanë ndikuar dukshëm në dhënien e
vendimit.

70
 IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

12. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga pala
paditëse Ardit Pajo, përmban shkaqe nga ato që parashikohen në nenin 58/b të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”, sepse Gjykata Administrative e Apelit ka shkelur
rregullat proceduriale që kanë të bëjnë me pushimin e gjykimit të çështjes, të parashikuara
nga neni 50/d i ligjit të mësipërm dhe për rrjedhojë ekzistojnë shkaqe ligjore që vendimi i
kësaj gjykate të cënohet.
13. Gjykata e Lartë, pa i hyrë analizës së provave, nga shqyrtimi i akteve të dosjes
gjyqësore dhe pretendimeve të parashtruara në rekurs evidenton nëse nga gjykatat e faktit
janë lejuar ose jo shkelje të normave procedurale dhe nëse ligji material është respektuar
drejtë ose jo. Në varësi të zgjidhjes së këtyre çështjeve nga gjykatat e faktit, Gjykata e Lartë,
në realizim të funksionit të saj rishikues, shprehet për bazueshmërinë ose jo në ligj të
vendimeve të gjykatave më të ulëta. Gjithashtu, Kolegji Administrativ vlerëson se, në
ushtrimin e funksionit të saj si gjykatë ligji, Gjykata e Lartë ka kompetencë të vendosë për
themelin e çështjes vetëm nëse mosmarrëveshja mund të zgjidhet në bazë të të njëjtave fakte
dhe provave të vlerësuara nga gjykatat e faktit dhe që përbëjnë bazën e vendimit në të cilin
është bërë një interpretim i gabuar i ligjit.
14. Në shqyrtim të tërësisë së gjykimit të kësaj çështje, të akteve që ndodhen në
dosjen gjyqësore dhe të administruara gjatë gjykimit, objektit dhe shkakut të kërkesëpadisë,
pretendimeve e prapësimeve të palëve në proces, të vendimeve të gjykatave objekt rekursimi,
shkaqeve të rekursit, si dhe parashtrimeve në seancë gjyqësore në Gjykatën e Lartë, Kolegji
Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, arsyetimi dhe përfundimi i arritur nga Gjykata
Administrative e Apelit janë rrjedhojë e mosrespektimit dhe moszbatimit të drejtë të ligjit
procedurial. Në vlerësimin e natyrës juridike të mosmarrëveshjes, shkakut të lindjes së saj,
Kolegji Administrativ vlerëson se, mosmarrëveshja është e natyrës administrative nga
pikëpamja lëndore, prandaj në referim të nenit 7 të ligjit nr.49/2012 kompetenca lëndore për
shqyrtimin e kësaj mosmarrëveshje iu përket gjykatave administrative.
15. Neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se: Gjykata
Administrative e Apelit në dhomë këshillimi vendos prishjen e vendimit dhe pushimin e
gjykimit të çështjes, në rastet kur çështja nuk hyn në juridiksionin gjyqësor, si dhe kur padia
nuk mund të ngrihej ose gjykimi i çështjes nuk mund të vazhdonte. Gjykata Administrative e
Apelit në përfundim të gjykimit ka vlerësuar se, ndodhet në rrethanat e parashikuara nga
dispozita ligjore e sipërcituar. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, në rastin
në shqyrtim përfundimi që ka arritur Gjykata Administrative e Apelit është i pabazuar në ligj,
sepse çështja në shqyrtim hyn në juridiksionin gjyqësor, pasi kemi të bëjmë me një
kërkesëpadi për pagimin e detyrimit, e cila parashikohet nga neni 419 e vijues i Kodit Civil,
prandaj kjo është një kërkesëpadi që mund të ngrihet dhe për rrjedhojë Gjykata
Administrative e Apelit ka qenë e detyruar që të shprehet për themelin e çështjes. Gjithashtu
konstatohet se, në këtë rast nuk ka ekzistuar asnjë rrethanë që mund të pengonte vazhdimin e
gjykimit të çështjes, prandaj gjykata e apelit nuk është ndodhur përpara asnjë rasti të pushimit
të gjykimit të çështjes, të parashikuar nga neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe
Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve
Administrative”.
16. Gjykata Administrative e Apelit arsyeton se, të drejtën e ngritjes së kërkesëpadisë
e kanë vetëm studentët e ekselencës që janë përfshirë në Urdhrin nr.26, datë 28.01.2013 “Për
shpalljen e kandidatëve fitues që përfitojnë nga fondi i ekselencës, për ndjekjen e studimeve
jashtë vendit për vitin akademik 2012-2013”, i nxjerrë nga Ministri i Arsimit dhe Shkencës, i

71
cili është mbështetur në VKM-në nr.875/2012, prandaj paditësi Ardit Paja duhet të kërkonte
kundërshtimin e këtij urdhri dhe vetëm pasi emri i tij të përfshihej në të, ai kishte të drejtë që
të kërkonte pagimin e detyrimit nga fondi i ekselencës. Kolegji Administrativ i Gjykatës së
Lartë e vlerëson të pabazuar në ligj arsyetimin e Gjykatës Administrative të Apelit, sepse në
shqyrtimin e çështjes kjo gjykatë duhet të kishte mbajtur parasysh vendimin unifikues nr.03,
datë 29.03.2012 të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë, i cili bën fjalë për objektin
dhe shkakun ligjor të padisë, nga ku del se gjykata që gjykon çështjen nuk duhet të lidhet
vetëm me atë që kërkon pala në objektin e padisë, por duhet të shikohet përmbajtja e
kërkesëpadisë në mënyrë që të nxirret ajo që kërkon pala, duke e zgjidhur çështjen në
përputhje me ligjin pa u ndikuar nga mënyra e formulimit të kërkimit apo baza ligjore e
vendosur në kërkesëpadi. Nga ana tjetër duhet të vihet në dukje se, kundërshtimi i aktit
administrativ i nxjerrë nga Ministri i Arsimit dhe Shkencës nuk do të zgjidhte asgjë, pasi ky
akt i ka dhënë plotësisht efektet e tij, sepse nxënësit që e kanë emrin në këtë urdhër e kanë
marrë fondin që u takonte, ndërsa paditësi Ardit Pajo që është renditur i pari në listë nga
Komisioni përzgjedhës nuk është mbështetur me një fond të tillë, me pretendimin se VKM-ja
nr.875, datë 19.12.2012 nuk e përfshinte universitetin ku studionte paditësi në universitetet
elitë, për të cilët studimet bachelor mbuloheshin nga fondi i ekselencës, në një kohë kur e
gjithë procedura e zgjedhjes së kandidaturave ishte bërë sipas VKM-së nr.554, datë
07.07.2010, sipas të cilit urdhri i ministrit duhej të nxirrej brenda 5 ditëve nga bërja e
intervistës së studentëve të përzgjedhur.
17. Duke arsyetuar si më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë arrin në
përfundimin se, rekursi i paraqitur nga paditësi Ardit Pajo është i bazuar në ligj, prandaj si i
tillë ai duhet të pranohet dhe për rrjedhojë vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit duhet
të prishet dhe çështja duhet të dërgohet për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup
gjykues, i cili duhet të shprehet për themelin (meritën) e çështjes.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/c të ligjit nr.49,
datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe
Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”.....

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.653, datë 25.03.2016 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 10.01.2017

72
Nr. 31003-2453-00-2015 i Regjistri Themeltar
Nr. 00 - 2017 - 3 i Vendimit (3)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Arjana Fullani Anëtare
Evelina Qirjako Anëtare
Medi Bici Anëtar

në seancë gjyqësore, më datë 24.01.2017 mori në shqyrtim çështjen administrative

2453/2015, që u përket palëve:

PADITËS: BESIM HAXHIAJ

I PADITUR: DREJTORIA E PËRGJITHSHME
E TATIMEVE

OBJEKTI:
Konstatimin e pavlefshmërisë absolute të aktit administrative
vendimi nr.704, datë 25.02.2014 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve.
Rikthimin në vendin e punës ose ofrimi i një vendi i të njëjtit nivel
në një ministri apo institucion tjetër të administratës publike qendrore apo vendore.
Detyrimin e palës së paditur të bëjë pagesën deri në kthimin në punë.
Baza Ligjore: Ligji nr.49.2012; K.Pr.A
nenet 115, 116/c,117; ligji nr.8549/1999.

Me Vendimin nr.2476, datë 19.05.2014 Gjykata Administrative e Shkallës së

Parë Tiranë:
“Rrëzimin e padisë.”.

Me Vendimin nr.1734, datë 08.07.2015 Gjykata e Administrative e Apelit ka

vendosur:
“Ndryshimin e vendimit nr.2476, datë 19.05.2014 të Gjykatës Administrative
të Shkallës së Parë Tiranë. Pranimin e pjesshëm të padisë së paditësit z. Besim
Haxhiaj.
Detyrimin e palës së paditur, Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve, t’i paguajë
paditësit Besim Haxhiaj 12 (dymbëdhjetë) paga mujore si dëmshpërblim për
zgjidhjen e menjëhershme dhe të pajustifikuar të kontratës së punës.
Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve t’i paguajë
paditësit 3 (tre) paga mujore si dëmshpërblim për mosrespektim të afatit të
njoftimit.
Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve t’i paguajë
paditësit 2 paga mujore si dëmshpërblim për mosrespektim të procedurës në
zgjidhjen e marrëdhënies së punës.

73
 Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve t’i paguajë
paditësit 8.5 (tetë pikë pesë) paga mujore si shpërblim për vjetërsi në punë.
Rrëzimin e padisë për kërkimet e tjera si të pabazuara në ligj.”.

Kundër vendimit të Gjykatës Administrative të Apelit ka paraqitur rekurs pala

e paditur Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve. Rekursi është paraqitur me datë
20.08.2015, ndërkohë që vendimi i gjykatës së apelit i është njoftuar në datën 04.08.2015.
Nuk rezulton të ketë kundër-rekurs dhe nuk rezulton të ketë rekurs të palës paditëse.

Në rekurs janë parashtruar shkaqet e mëposhtme:

- Vendimi i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe të lihet në fuqi vendimi i gjykatës së
shkallës së parë;
- Gjykata e apelit ka ndryshuar tërësisht bazën juridike të padisë, duke disponuar tej
kërkimeve të palës paditëse;
- Gjykata apelit nuk ka hetuar mbi çështjen dhe nuk i është referuar as provave që
ndodhen në dosje;
- Marrëdhënia e punës objekt gjykimi është me afat të caktuar dhe se janë respektuar
nenet 140/2 dhe 149/1 të Kodit të Punës, pasi marrëdhënia do të zgjaste deri në
momentin kur të kryheshin procedurat e konkurrimit për atë vend pune;
- Drejtori i Përgjithshëm i Tatimeve ka respektuar tërësisht ligjin në vendimmarrjen e
zgjidhjes së kontratës së punës;
- Nuk mundet të pretendohet dëmshpërblimi i procedurës dhe afatit të njoftimit për nga
specifikat që ka marrëdhënia e përkohshme e punës.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Xhezair Zaganjori, si dhe diskutoi çështjen në tërësi,

V Ë R E N:
I. Rrethanat e çështjes

1. Padia është paraqitur në Gjykatën Administrative të Shkallës së Parë Tiranë me

datë 31.03.2014.
2. Nga fashikulli i gjykimit rezultoi se paditësi ka filluar marrëdhënien e punës me
palën e paditur më datë 16.12.1996. Me Vendimin nr.493, datë 17.08.2011 të Drejtorit të
Përgjithshëm të Tatimeve pala paditëse, në bazë të rezultateve të konkurrimit të datës
05.07.2011, është emëruar Përgjegjës i Sektorit të Verifikimit në Terren në Drejtorinë
Rajonale Tatimore Tiranë. Me Vendimin nr.732, datë 21.10.2011 të Drejtorit të Përgjithshëm
të Tatimeve paditësi është liruar nga detyra e Përgjegjësit të Sektorit të Verifikimi në Terren
në Drejtorinë Rajonale Tatimore Tiranë dhe është emëruar Përgjegjës i Sektorit të Zbatimit
në Drejtorinë e Hetimit në Drejtorinë Rajonale Tatimore Tiranë.
3. Me Vendimin nr.162, datë 04.04.2012 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve
paditësi është emëruar përkohësisht Inspektor i Dytë në Sektorin e Verifikimit në Terren në
Drejtorinë e Kontrollit Tatimor në Drejtorinë e Përgjithshme të Tatimeve. Më tej me
Vendimin nr.2, datë 11.05.2012 është emëruar Përgjegjës Zyre në Sektorin e Zbatimit (Task
Forcë) në Drejtorinë e Hetimit Tatimor në Drejtorinë e Përgjithshme të Tatimeve. Me
Vendimin nr.343, datë 08.06.2012 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve palës paditëse
rezulton t’i jetë dhënë masa disiplinore “Vërejtje me shkrim”, sipas propozimit të Drejtorisë
së Auditimit të Brendshëm dhe bazuar në rekomandimin e Komitetit të Disiplinës.

74
 4. Me Vendimin nr.628 datë 28.02.2013 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve
paditësi është emëruar përkohësisht Inspektor i Dytë në Drejtorinë Rajonale Tatimore Tiranë.
Më tej me Vendimin nr.704, datë 25.02.2014 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve është
bërë lirimi i paditësit nga detyra e Inspektorit të Dytë në Drejtorinë Rajonale Tatimore
Tiranë. Vendimi nuk sqaron arsyet e largimit nga detyra, por në bazën ligjore të tij mbështetet
në: “nenin 22 të Ligjit nr.9920, datë 19.05.2008 “Për procedurat tatimore në Republikën e
Shqipërisë, i ndryshuar, Ligjin nr.8549, datë 11.11.1999 “Statusi i nëpunësit civil”, i
ndryshuar, Vendimi i Këshillit të Ministrave nr.1184, datë 20.08.2008 “Për përcaktimin e
procedurave të rekrutimit e të emërimit, të afateve të kalimit nga një nivel më i ulët në një
nivel më të lartë karriere dhe për marrjen e masave disiplinore për punonjësit e
administratës tatimore qendrore”, i ndryshuar dhe me Vendim të Gjykatës së Apelit”. Në të
njëjtën detyrë, me të njëjtin akt që paditësi është liruar nga detyra, është emëruar në po këtë
detyrë një punonjës tjetër, i cili ishte i pezulluar nga detyra për shkak të një procedimi penal.
5. Në të njëjtën datë, me Vendimin nr.544, datë 25.02.2014 Drejtori i Përgjithshëm i
Tatimeve ka dhënë masën disiplinore ndaj palës paditëse z. Besim Haxhiaj “Vërejtje me
shkrim”. Vërejtja është bazuar në propozimin e Drejtorisë së Kontrollit Tatimor dhe në
rekomandimin e Komitetit të Disiplinës.
6. Rezulton se me Urdhrin nr.28, datë 20.12.2013 Drejtori i Përgjithshëm i Tatimeve
ka caktuar datën dhe vendin e zhvillimit të konkursit për pranimin e nëpunësve në
administratën tatimore, sipas mënyrës së përcaktuar nga ligji për rekrutimin e nëpunësve
civil. Njoftimi mbi konkursin është publikuar edhe në faqen zyrtare të internetit të Drejtorisë
së Përgjithshme të Tatimeve. Rezulton se pala paditëse nuk ka konkurruar për vendin e punës
që mbante dhe se pala e paditur e ka konsideruar se vendi i tij i punës ishte i përkohshëm, se
ai ishte pa status nëpunësi civil të konfirmuar dhe se për të konfirmuar statusin e nëpunësit
civil duhet që t’i nënshtrohej konkursit të shpallur. Pala e paditur ka mbajtur qëndrimin se
pala paditëse e ka fituar statusin e nëpunësit civil, që me emërimin në detyrë me datë
17.08.2011 dhe se e ka humbur këtë status dy muaj më vonë, kur me Vendimin nr.732, datë
21.10.2011 të Drejtorit të Përgjithshëm të Tatimeve është liruar nga detyra e Përgjegjësit të
Sektorit të Verifikimi në Terren në Drejtorinë Rajonale Tatimore Tiranë dhe është emëruar
Përgjegjës i Sektorit të Zbatimit në Drejtorinë e Hetimit në Drejtorinë Rajonale Tatimore
Tiranë.
7. Nga ana tjetër pala paditëse ka pretenduar se ai asnjëherë nuk e ka humbur statusin
e nëpunësit civil dhe se transferimet apo emërimet në detyra të tjera janë bërë me urdhra të
punëdhënësit për nevojat e institucionit. Ndërkohë, duke konsideruar se pala paditëse nuk ka
pranuar t’i nënshtrohet konkursit për vendin e punës që mbante, pala e paditur me Vendimin
nr.2, datë 14.01.2014 ka bërë përzgjedhjen e kandidatëve që i janë nënshtruar konkursit, duke
i emëruar ato në detyrat respektive, ku ndër të tjera edhe në vendin e punës së palës paditëse.
8. Paditësi duke mos qenë dakord me largimin nga puna ka paraqitur padi në gjykatë,
sikurse u parashtrua në pjesën hyrëse të këtij vendimi.
9. Me Vendimin nr.2476, datë 19.05.2014 Gjykata Administrative e Shkallës së
Parë Tiranë: “Rrëzimin e padisë.”.
10. Gjykata ka konkluduar se paditësi nuk e ka pasur statusin e nëpunësit civil për
vendin e punës që ka mbajtur para lirimit nga detyra dhe se ai këtë vend pune e ka mbajtur
përkohësisht, deri sa të konfirmohej statusi i nëpunësit civil nëpërmjet procedurës së
konkurrimit për atë vend pune, sipas nenit 13 të Ligjit nr.8549, datë 11.11.1999 “Për statusin
e nëpunësit civil”. Gjykata ka konkluduar se për shkak se procedura e parashikuar në nenin
13 të ligjit nuk është ndjekur në rastin e punësimit të palës paditëse, atëherë paditësi nuk ka
qenë pjesë e shërbimit civil. Gjykata ka konkluduar se në rastin e paditësit nuk është
respektuar as procedura e parashikuar në nenin 14 të këtij ligji. Gjykata ka konkluduar, duke
patur parasysh nenin 11 të ligjit mbi nëpunësin civil, se pozicionet që ka mbajtur pala

75
paditëse, si ai i përgjegjësit të sektorit dhe ai i inspektorit të dytë, nuk përfshihen në
kategoritë e pozicioneve të administratës publike që të kenë statusin e nëpunësit civil.
Gjykata ka konkluduar se përgjegjësi i sektorit nuk është as detyrë drejtuese, as organizuese,
as mbikëqyrëse dhe as ekzekutuese. Gjykata ka konkluduar se marrëdhënia e punës së
paditësit gjen rregullim nga Kodi i Punës. Gjykata ka arsyetuar se njësia përgjegjëse, sipas
nenit 67 të Ligjit nr.152/2013 “Për nëpunësin civil”, nuk ka qenë ngritur akoma në momentin
e lirimit nga detyra të palës paditëse, për rrjedhojë gjykata arsyeton se edhe për këtë arsye
arrihet në përfundimin se pala paditëse nuk e ka fituar statusin e nëpunësit civil
11. Kundër vendimit të shkallës së parë ka ushtruar ankim pala paditëse, duke
pretenduar paligjshmërinë e vendimit dhe duke evokuar si shkaqe paligjshmërie gjithçka
kishte pretenduar në padi dhe gjatë gjykimit në shkallë të parë. Ai ka kërkuar që gjykata e
apelit të ndryshojë vendimin e gjykatës së shkallës së parë dhe të vendosë pranimin e padisë
sipas objektit.
12. Me Vendimin nr.1734, datë 08.07.2015 Gjykata e Administrative e Apelit ka
vendosur: “Ndryshimin e vendimit nr.2476, datë 19.05.2014 të Gjykatës Administrative të
Shkallës së Parë Tiranë. Pranimin e pjesshëm të padisë së paditësit z. Besim Haxhiaj.
Detyrimin e palës së paditur, Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve, t’i paguajë paditësit
Besim Haxhiaj 12 (dymbëdhjetë) paga mujore si dëmshpërblim për zgjidhjen e menjëhershme
dhe të pajustifikuar të kontratës së punës. Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e
Përgjithshme e Tatimeve t’i paguajë paditësit 3 (tre) paga mujore si dëmshpërblim për
mosrespektim të afatit të njoftimit. Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e Përgjithshme e
Tatimeve t’i paguajë paditësit 2 paga mujore si dëmshpërblim për mosrespektim të
procedurës në zgjidhjen e marrëdhënies së punës. Detyrimin e palës së paditur Drejtoria e
Përgjithshme e Tatimeve t’i paguajë paditësit 8.5 (tetë pikë pesë) paga mujore si shpërblim
për vjetërsi në punë. Rrëzimin e padisë për kërkimet e tjera si të pabazuara në ligj”. Vendimi
është marrë në dhomë këshillimi.
13. Gjykata argumentuar se pala paditëse nuk paraqiti asnjë provë në gjykim që të
vërtetojë se e ka gëzuar statusin e nëpunësit civil, qoftë me ligjin e vjetër dhe qoftë me ligjin
e ri. Gjykata ka konkluduar se mosmarrëveshja objekt gjykimi përbën një marrëdhënie pune
të përfunduar dhe për pasojë do të zbatohen dispozitat e Kodit të Punës. Gjykata ka arsyetuar
se, sipas nenit 17, pika 1, gërma “g” e Ligjit nr.49/2012, padia ngrihet në gjykatë për
zgjidhjen e mosmarrëveshjeve të punës kur punëdhënësi është një organ i administratës
publike, dhe se mjafton të ngrihet padi në gjykatë nga punëmarrësi dhe është detyrë ligjore e
gjykatës të zgjidhë mosmarrëveshjen, përfshirë edhe pasojat e konstatimit të përfundimit në
mënyrë të paligjshme të marrëdhënies së punës. Gjykata ka argumentuar se disponimi
kryesisht i gjykatës administrative mbi pasojat e paligjshmërisë së zgjidhjes së marrëdhënies
së punës nuk vjen në kundërshtim me nenin 6 të Kodit të Procedurës Civile, pasi neni 17 pika
2 e Ligjit nr.49/2012 nuk e parashikon kufizimin e gjykatës administrative për të mos
ndryshuar bazën juridike të padisë. Gjykata ka arsyetuar se pala paditëse nëpërmjet padisë
objekt gjykimi ka kërkuar zgjidhjen e mosmarrëveshjes së punës dhe se gjykata ka për detyrë
ta zgjidhë atë.
14. Gjykata ka argumentuar se akti i zgjidhjes së kontratës së punës sipas Kodit të
Punës nuk mundet të kualifikohet si akt që krijon marrëdhënie administrative. Si i tillë, vijon
gjykata, nuk mundet të pretendohet pavlefshmëria e këtij akti, por vetëm zgjidhja e pasojave
që ai ka shkaktuar, duke sjellë në vëmendje sakaq edhe Vendimin Unifikues nr.7, datë
01.06.2011 të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë. Gjykata ka konkluduar se nuk ka
shkaqe të justifikuara në zgjidhjen e kontratës së punës së paditësit dhe se kontrata nga
punëdhënësi është zgjidhur në kundërshtim me ligjin. Gjykata ka konkluduar se pala e paditur
nuk ka respektuar as procedurën dhe as afatin e njoftimit dhe se duhet të dëmshpërblejë palën
paditëse për secilin prej këtyre shkeljeve ligjore, edhe me shpërblimin për vjetërsi në punë.

76
Pjesën tjetër të padisë gjykata e ka gjetur të pabazuar në ligj dhe në prova dhe për rrjedhojë e
ka rrëzuar atë.
15. Kundër vendimit të Gjykatës Administrative të Apelit ka paraqitur rekurs
pala e paditur Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve. Rekursi është paraqitur me datë
20.08.2015, ndërkohë që vendimi i gjykatës së apelit i është njoftuar në datën 04.08.2015.
Nuk rezulton të ketë kundër-rekurs dhe nuk rezulton të ketë rekurs të palës paditëse.
16. Në rekurs janë parashtruar shkaqet e mëposhtme:
- Vendimi i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe të lihet në fuqi vendimi i gjykatës
së shkallës së parë;
- Gjykata e apelit ka ndryshuar tërësisht bazën juridike të padisë, duke disponuar
tej kërkimeve të palës paditëse;
- Gjykata apelit nuk ka hetuar mbi çështjen dhe nuk i është referuar as provave që
ndodhen në dosje;
- Marrëdhënia e punës objekt gjykimi është me afat të caktuar dhe se janë
respektuar nenet 140/2 dhe 149/1 të Kodit të Punës, pasi marrëdhënia do të
zgjaste deri në momentin kur të kryheshin procedurat e konkurrimit për atë vend
pune;
- Drejtori i Përgjithshëm i Tatimeve ka respektuar tërësisht ligjin në vendimmarrjen
e zgjidhjes së kontratës së punës;
- Nuk mundet të pretendohet dëmshpërblimi i procedurës dhe afatit të njoftimit për
nga specifikat që ka marrëdhënia e përkohshme e punës.

II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

17. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë (në vijim Kolegji) vlerëson se shkaqet e
ngritura në rekursin e palës së paditur, Drejtoria e Përgjithshme e Tatimeve, janë të bazuara
në ligj dhe se vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit është marrë në shkelje të rënda të
normave procedurale që pasjellin pavlefshmërinë e gjykimit në shkallë të dytë. Për rrjedhojë
Kolegji vlerëson se Vendimi nr.1734, datë 08.07.2015 i Gjykatës Administrative e Apelit
duhet të prishet dhe çështja duhet të kthehet për rigjykim në këtë gjykatë por me tjetër trup
gjykues.
18. Kolegji vlerëson se gjykata e apelit ka shkelur nenin 17.2 të Ligjit nr.49/2012 dhe
nenin 2, 6, 28 dhe 16 të Kodit të Procedurës Civile. Kolegji sjell në vëmendje se mjeti juridik
që gjeneron procesin civil, sikurse edhe atë administrativ, që konkretisht është padia, vendos
kufijtë juridiksional të shqyrtimit gjyqësor, sikurse ligji parashikon. Njëlloj edhe mjeti
procedural që aktivizon juridiksionin rishikues të një gjykate i vendos asaj edhe kufijtë
juridiksional të shqyrtimit. Për rrjedhojë gjykatat nuk mundet të vendosin ultra petita dhe
njëkohësisht janë të detyruara të shqyrtojnë, të shprehen dhe të disponojnë vetëm për atë që i
kërkohet. Si në gjykimin civil dhe atë administrativ, iniciativa për të filluar procesin i takon
paditësit, sepse gjykata nuk procedon vetë dhe merr në shqyrtim një mosmarrëveshje nëse
këtë e kërkon i interesuari (shiko Vendimin nr.35, datë 30.03.2016 të Gjykatës Kushtetuese,
paragrafi 14). Askush, dhe aq më pak gjykata, nuk mundet të bëjë të vlefshme në emrin e tij
të drejtat subjektive të një subjekti tjetër (shiko nenin 95 të Kodit të Procedurës Civile). Për
rrjedhojë Kolegji vlerëson se gjykatat detyrohen të kufizojnë shqyrtimin gjyqësor dhe
disponimet gjatë gjykimit dhe në përfundim të tij vetëm në zgjidhjen e mosmarrëveshjes
objekt shqyrtimi (shiko nenin 5 të Kodit të Procedurës Civile), i cili formësohet ekskluzivisht
vetëm nga palët që vejnë në lëvizje organet e pushtetit gjyqësor, qoftë në gjykimin fillestar
dhe në atë rishikues.
19. Për rrjedhojë arsyetimi që bën gjykata e apelit mbi moszbatimin në gjykimin
administrativ të nenit 16 të Kodit të Procedurës Civile është i pabazuar në ligj. Kolegji sjell

77
në vëmendje se neni 16 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se: “Gjykata zgjidh
mosmarrëveshjen në përputhje me dispozitat ligjore dhe normat e tjera në fuqi, që janë të
detyrueshme të zbatohen prej saj. Ajo bën një cilësim të saktë të fakteve dhe veprimeve që
lidhen me mosmarrëveshjen, pa u lidhur me përcaktimin që mund të propozojnë palët.
Megjithatë, gjykata nuk mund të ndryshojë bazën juridike të padisë pa kërkesën e palës.”.
Ndërkohë neni 17.2 e Ligjit nr.49/2012 parashikon se: “2. Gjykata zgjidh mosmarrëveshjet në
përputhje me dispozitat ligjore dhe normat e tjera në fuqi, që janë të detyrueshme. Ajo bën
një cilësim të saktë të fakteve dhe veprimeve që lidhen me mos marrëveshjen, pa u lidhur me
përcaktimin që mund të propozojnë palët.”.
20. Është e vërtetë që neni 17.2 i Ligjit 49/2012 nuk e parashikon detyrimin e gjykatës
administrative për të mos ndryshuar bazën juridike të padisë, por kjo nuk do të thotë se
mosparashikimi në mënyrë eksplicite i këtij parashikimi ligjor, kufi për aktivitetin procedural
që gjykata administrative kryen gjatë gjykimit, i jep asaj mundësinë që të ndryshojë bazën
juridike të padisë, apo thënë ndryshe shkakun ligjor të padisë. Gjykata Administrative e
Apelit duhet të mbajë parasysh se neni 1 pika 2 e Ligjit nr.49/2012 thërret zbatimin në
mënyrë komplementare të parashikimeve ligjore të Kodit të Procedurës Civile në të gjitha
rastet kur lex specialis i gjykimit administrativ nuk parashikon ndryshe apo kur parashikon
përjashtimin e zbatimit të ligjit procedural civil.
21. Kolegji vlerëson se neni 16 i Kodit të Procedurës Civile, si parim i përgjithshëm i
procesit gjyqësor civil, mënyrën se si përditësohet para apo gjatë procesit e gjen ndër të tjera
tek neni 31, 32, 154 dhe neni 185 i Kodit të Procedurës Civile. Këto janë norma që regjojnë
se si pala paditëse mundet të formësojë shkakun ligjor të padisë para procesit dhe gjatë
zhvillimit të tij, deri në momentin kur deklarohet i mbyllur shqyrtimi gjyqësor. Kështu ligji
ka parashikuar mundësinë e paditësit që të parashtrojë në padi të drejtën subjektive të
pretendon ai se është cenuar dhe njëkohësisht edhe faktin e paligjshëm me autor apo
përgjegjës palën e paditur që ka cenuar atë të drejtë. Gjithashtu ligji procedural ka
parashikuar mundësinë, që derisa shqyrtimi gjyqësor të mos jetë deklaruar i mbyllur, pala
paditëse të ndryshojë shkakun ligjor të padisë, apo thënë ndryshe bazën juridike të saj, por me
kushtin që të mbajë të pandryshuar objektin (shiko nenin 185 të Kodit të Procedurës Civile).
Në këtë kuptim nuk mundet të pranohet konkluzioni i Gjykatës Administrative të Apelit se,
mos parashikimi i ndalimit të ndryshimit të shkakut ligjor të padisë nga gjykata në nenin 17.2
të Ligjit nr.49/2012, mundet të lejojë gjykatën në gjykimin administrativ të disponojë
kryesisht mbi padinë. Njëlloj sikurse në gjykimin administrativ do të zbatohet neni 185 i
Kodit të Procedurës Civile, njëlloj do të zbatohet edhe kufizimi absolut procedural i gjykatës
për të ndryshuar, pa kërkesën e paditësit dhe deri sa nuk është deklaruar shqyrtimi gjyqësor,
bazën juridike të padisë apo shkakun ligjor të saj.
22. Kolegji vlerëson se neni 16 i Kodit të Procedurës Civile, sikurse neni 17.2 e Ligjit
nr.49/2012, janë norma që zbatohen në mënyrë komplementare dhe që vendosin kufijtë e
pushtetit të palëve ndërgjyqëse mbi procesin gjyqësor, civil apo administrativ, nga njëra anë,
dhe kufijtë e autoritetit gjyqësor që jep drejtësi, nga ana tjetër. Kjo dispozitë procedurale ka
një vlerë thelbësore dhe të pazëvendësueshme në vendosjen e ekuilibrave delikatë që Kodi i
Procedurës Civile dhe Ligji nr.49/2012 parashikon për realizimin e parimit të disponibilitetit
dhe oficialitetit, apo thënë ndryshe janë dispozita që vendosin kufijtë ndërmjet të drejtave të
palëve dhe autoritetit ex officio dhe ex legge të gjykatës. Parimi i disponibilitetit maksimal të
padisë është element përbërës i së drejtës për proces të rregullt ligjor dhe është trajtuar si i
tillë gjerësisht në jurisprudencën kushtetuese, qoftë për procesin civil dhe për procesin
administrativ (shiko Vendimin nr.16, datë 19.04.2013 dhe Vendimin nr.35, datë 30.03.2016 të
Gjykatës Kushtetuese).

78
 23. Kolegji vlerëson se ky konkluzion i gabuar i gjykatës së apelit ka bërë që ajo të
ndryshojë njëherazi, pa kërkim nga pala paditëse, edhe shkakun ligjor të padisë edhe objektin
e saj, çka përbën shkelje të normave procedurale. Gjykata e apelit duhet të mbajë parasysh se
objekt dhe shkaku ligjor i padisë përcaktohet ekskluzivisht nga pala paditëse dhe gjykata
ngarkohet nga ligji vetëm të japë drejtësi mbi atë çka është kërkuar. Më tej gjykata e apelit
duhet të mbajë parasysh se objekti dhe shkaku ligjor mundet të disponohet dhe të ndryshohet
vetëm gjatë gjykimit në shkallë të parë dhe derisa nuk është deklaruar i mbyllur shqyrtimi
gjyqësor.
24. Ajo çka ka bërë gjykata e apelit në zgjidhjen e kësaj çështje është shkelja e nenit
185 të Kodit të Procedurës Civile, mbi modalitetet e ndryshimit të shkakut dhe objektit të
padisë, dhe shkelja e nenit 135 të Kushtetutës, lidhur me parimin e shkallëve të gjykimit.
Gjykata e apelit nuk mundet t’i lejojë vetës marrjen e atributeve gjyqësore të juridiksionit
fillestar, pasi objekti dhe shkaku ligjor i padisë mbi të cilin ajo ka disponuar as nuk ishte
kërkuar nga pala paditëse dhe as nuk është bërë objekt shqyrtimi gjyqësor në shkallë të parë.
Kolegji vlerëson se objekti i mosmarrëveshjes është një ndër elementet e procesit gjyqësor
civil dhe administrativ, që lidhet me ushtrimin e juridiksionit fillestar gjyqësor dhe se parimi i
shkallëve të pushtetit gjyqësor (shiko nenin 135 të Kushtetutës) synon të ketë një ndarje të
funksioneve që kryejnë gjykatat me juridiksion fillestar të plotë mbi ligjin dhe faktin, gjykatat
me juridiksion rishikues të plotë mbi faktin dhe ligjin dhe nga ana tjetër edhe juridiksionin e
Gjykatës së Lartë, si gjykatë me juridiksion rishikues ligji. Në kuptim të nenit 5 të Kodit të
Procedurës Civile, Kolegji vlerëson se objekti i mosmarrëveshjes përcaktohet në gjykimin në
shkallë të parë, ku gjykata administrative apo ajo civile ushtron juridiksion të plotë mbi
shqyrtimin e faktit dhe ligjit. Ndërkohë juridiksioni i gjykatës së apelit, qoftë administrative
dhe civile, mbetet rishikues dhe i plotë mbi të gjitha shkaqet e ligjit apo të faktit që palët
ndërgjyqëse kanë kontestuar në ankimet e tyre.
25. Në çështjen objekt gjykimi gjykata e apelit i ka pranuar këto kërkime të reja të
padisë, të ngritura për herë të parë në gjykimin në apel, duke u bazuar në Vendimin Unifikues
nr.31, datë 14.04.2003 të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë ku, ndër të tjera,
interpretohet se: “...mjafton te kundërshtohet akti me te cilin është zgjidhur kontrata dhe
gjykata duhet të marrë në shqyrtim edhe pasojat që vijnë nga zgjidhja e paligjshme e
kontratës, d.m.th. dëmshpërblimin...”. Kolegji vlerëson se gjykata e apelit nuk ka mbajtur
parasysh se orientimi jurisprudencial i sipërcituar është bërë vetëm në lidhje me punonjësit e
policisë dhe punonjës të tjerë të shërbimit publik për të cilët ligji i veçantë nuk ka parashikuar
pasojat e zgjidhjes së kontratës së punës. Pra ky rregullim dhe interpretim nuk gjen zbatim
për punëmarrësit e tjerë për të cilët nuk ka rregullime të veçanta të statusit të tyre, në sektorin
privat apo në sektorin publik, por që nuk kanë status dhe legjislacion të posaçëm lidhur me
regjimin juridik të marrëdhënies së tyre të punës.
26. Ndër të tjera Vendimi Unifikues nr.31, datë 14.04.2003 i Kolegjeve të Bashkuara
të Gjykatës së Lartë, ku gjykata e apelit bazon disponimin e saj, lidhur me detyrimin e
gjykatës që të marrë në shqyrtim dhe zgjidhë pasojat edhe pa u kërkuar shprehimisht nga
punëmarrësi, interpretohet se: “Për rastet kur punonjësit e policisë kundërshtojnë zgjidhjen e
kontratës së shërbimit civil, mjafton të kundërshtohet akti me të cilin është zgjidhur kontrata
dhe gjykata duhet të marrë në shqyrtim edhe pasojat që vijnë nga zgjidhja e paligjshme e
kontratës, d.m.th. dëmshpërblimin.”. Madje, Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë kanë
orientuar me këtë vendim që, për këtë kategori punonjësish, pasoja është vetëm
dëmshpërblimi deri në 12 paga mujore dhe jo për mosrespektim të procedurës apo afateve të
njoftimit. Ndërkohë, Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë, me Vendimin Unifikues nr.7,
datë 01.06.2011, për të gjithë punëmarrësit që nuk bëjnë pjesë në kategoritë e punonjësve që
kanë rregjim juridik të rregulluar me ligje të veçanta, janë shprehur se gjykatat duhet të
shqyrtojnë dhe disponojnë vetëm për ato pasoja që i janë kërkuar shprehimisht me anë të

79
padisë nga ana e punëmarrësit, duke interpretuar se: “Si në çështjen në gjykim, po ashtu dhe
për rastet e tjera të zgjidhjes së menjëhershme të kontratës së punës, Kodi i Punës në nenet
153 – 156 ka parashikuar pasojat që rrjedhin nga kjo zgjidhje. Kodi i Punës shprehet qartë
se çfarë bëhet kur zgjidhet kontrata pa shkaqe të arsyeshme (neni 146/3 si dhe neni 155/3 i
Kodit të Punës)...punëmarrësi nuk mund të ngrejë padi për goditjen e aktit administrativ por
mund të ngrejë padi për kërkimin e pasojave që rrjedhin nga zgjidhja e kontratës së punës...”.
27. Prandaj Kolegji vlerëson se, përderisa Kodi i Punës i ka parashikuar qartë dhe
konkretisht se cilat janë pasojat konkrete që mund të kërkohen me padi në gjykatë në rastin e
zgjidhjes pa shkaqe të arsyeshme apo në mënyrë të menjëhershme e të pajustifikuar të
kontratës së punës, atëherë paditësi punëmarrës duhet të identifikojë në padi pasojat e
kërkuara nga zgjidhja e kontratës. Gjykata nuk mund të shprehet kryesisht për pasojat e
zgjidhjes së kontratës së punës pa disponimin maksimal dhe ekskluziv në padi nga ana e
paditësit punëmarrës. Në fund të fundit objekt i gjykimit është vetëm zgjidhja e këtyre
pasojave dhe përderisa ligji i ka kategorizuar shprehimisht ato, gjykata nuk mund të caktojë
vetë se cilat dëmshpërblime duhet të përfitojë paditësi ndërkohë që ky vetë nuk i kërkon ato.
28. Kolegji vlerëson se gjykata e shkallës së dytë ka marrë në shqyrtim pa ankim një
çështje gjyqësore dhe më tek kryesisht ka disponuar mbi të me vendim përfundimtar. Kolegji
vlerëson të sjellë në vëmendje se, në kuptim të nenit 6, 16, 28, 454 të Kodit të Procedurës
Civile dhe nenit 17.2 dhe 44 të Ligjit nr.49/2012, gjykata e apelit, qoftë ajo civile dhe
administrative, duhet t’i përmbahet ekskluzivisht në shqyrtimin gjyqësor vetëm shkaqeve të
ngritura nga pala në ankim. Gjykata e apelit nuk mundet të zgjerojë objektin e shqyrtimit tej
këtyre shkaqeve, duke qenë se ajo ka detyrimin ligjor për t’u shprehur vetëm për aq sa i
kërkohet.
29. Në çështjen objekt gjykimi, konstatohet se padia e palës paditëse ka si objekt dhe
shkak ligjor pretendimet e tij për pasjen e statusit të nëpunësit civil, kërkimin e tij për
rikthimin në vendin e mëparshëm të punës, pagimin e pagës deri në momentin e rikthimit dhe
anullimin e aktit administrativ të zgjidhjes së kontratës së punës. Më tej konstatohet se
kundër vendimit të gjykatës së shkallës së parë ka ushtruar ankim vetëm pala paditëse dhe se
në ankimin e tij të gjitha shkaqet e ngritura kanë të bëjnë me pretendimet e tij për pasjen e
statusit të nëpunësit civil, kërkimin e tij për rikthimin në vendin e mëparshëm të punës,
pagimin e pagës deri në momentin e rikthimit dhe anullimin e aktit administrativ të zgjidhjes
së kontratës së punës, që në konkluzion çojnë në kërkimin drejtuar gjykatës së apelit për të
ndryshuar vendimin e gjykatës së shkallës së parë dhe pranimin e padisë sipas objektit.
Ndërkohë gjykata e apelit, pasi ka konkluduar se pala paditëse e ka humbur dhe nuk e ka më
statusin e nëpunësit civil, ka vendosur kryesisht mbi zbatimin e nenit 143, 144, 153 dhe 155
të Kodit të Punës. Gjithashtu konstatohet se as në gjykimin në shkallë të parë nuk është
kërkuar ndryshimi i shkakut ligjor dhe objektit të padisë, as nuk ka patur as ankim të palës
paditëse drejtuar gjykatës së apelit lidhur me moszbatimin nga gjykata e shkallës së parë të
nenit 141, 143, 144, 145 dhe 153 të Kodit të Punës. Për rrjedhojë gjykata e apelit në
kundërshtim me ligjin i ka lejuar vetës ushtrimin e juridiksionit rishikues të plotë të faktit dhe
ligjit pa patur ankim dhe e ka gjykuar këtë pjesë të çështjes si shkallë e parë dhe me
karakteristikat e juridiksionit fillestar.
30. Së fundmi Kolegji sjell në vëmendje se Gjykata Administrative e Apelit çështjen e
ka gjykuar në dhomë këshillimi. Në këto kushte, veç ankimit të palës paditëse dhe shqyrtimit
gjyqësor në shkallë të parë, së bashku me provat që kanë shërbyer për dhënien e vendimit,
gjykata në shkallë të dytë nuk ka patur asnjë parashtresë nga pala paditëse dhe asnjë koment
nga pala e paditur. Në të tilla kushte gjykata e apelit e ka patur të pamundur të dëgjonte palën
paditëse lidhur me pretendimet eventuale që ajo mundet të ketë me kërkimet mbi zbatimin e
dispozitave të Kodit të Punës. Për rrjedhojë gjykata nuk ka lejuar të dëgjohet, të paraqesë
prova dhe të realizojë çdo fakultet procedural për mbrojtjen e interesave të tij. Nga ana tjetër

80
gjykata nuk ka lejuar të dëgjojë palën e paditur mbi respektimin e procedurës në zgjidhjen e
kontratës, respektimin e afatit të njoftimit, apo edhe mbi pretendimet eventuale të paditësit
mbi akordimin gjyqësisht të 12 pagave mujore si dëmshpërblim për zgjidhje pa shkaqe të
justifikuara të kontratës së punës. Kështu Kolegji vlerëson se Gjykata Administrative e Apelit
nuk ka lejuar zhvillimin e procesit gjyqësor sipas parimit të kontraditorialitetit, duke shkelur
sakaq detyrimin e parashikuar nga neni 33 dhe 42 i Kushtetutës dhe neni 6 i KEDNJ.
31. Ndër parimet kryesore të procesit të rregullt ligjor është parimi i
kontradiktorialitetit. Kodi i Procedurës Civile vendos detyrimin e palëve që të paraqesin para
gjykatës faktet mbi të cilat mbështesin pretendimet e tyre (neni 8 i Kodit të Procedurës
Civile) dhe se këto fakte, ashtu sikur edhe pretendimet reciproke të palëve duhet t’i bëhen me
dije njëra-tjetrës, në mënyrë që secila prej tyre të ketë mundësi të mbrohet dhe të ndikojë
ligjërisht në përmbajtjen e vendimit gjyqësor (shiko nenin 19 të Kodit të Procedurës Civile.
Shiko gjithashtu çështjen “Nideröst-Huber v. Switzerland”, Vendim i GJEDNJ, datë
18.02.1997, paragrafi 24 dhe çështjen “K.S. v. Finland”, nr.29346/95, paragrafi 21, Vendim
i GJEDNJ, datë 31.05.2001). Për të realizuar këtë paritet në disponimin e të drejtave
procedurale, në bazë dhe për zbatim të nenit 33 të Kushtetutës, neni 18 i Kodit të Procedurës
Civile ka parashikuar se asnjë palë nuk mundet të gjykohet pa u dëgjuar më parë.
32. Në fundin e procesit, qoftë civil apo administrativ, gjykata ka detyrimin
kushtetues dhe ligjor të mbështesë vendimin përfundimtar vetëm mbi faktet që janë paraqitur
gjatë procesit gjyqësor nga palët (shiko nenin 10 të Kodit të Procedurës Civile). Jo vetëm
kaq, por gjykata ka detyrimin kushtetues dhe ligjor, që para se të shpallë vendimin vetëm mbi
faktet e paraqitura në gjykim, të ketë marrë çdo masë të nevojshme për të garantuar më parë
zbatimin e parimit të kontradiktorialitetit. Neni 20 i Kodit të Procedurës Civile detyron
gjykatën që të mbështesë vendimin e saj vetëm në mjetet, shpjegimet, dokumentet e provat e
tjera të treguara ose të sjella nga palët, kur këto të fundit kanë qenë në gjendje të debatojnë
sipas parimit të kontradiktorialitetit (shiko Vendimin nr.34, datë 29.05.2015 të Gjykatës
Kushtetuese). I gjithë ky rol aktiv i gjykatës mbi përditësimin në procesin civil dhe
administrativ të së drejtës për proces të rregullt ligjor garanton palët nga zbatimi arbitrar i
ligjit, i krijon atyre pritshmëri gjatë gjithë gjykimit mbi produktin përfundimtar gjyqësor
(shiko çështjen “Krčmář and Others v. the Czech Republic”, nr.35376/97, paragrafi 43,
Vendim i GJEDNJ, date 03.03.2000) dhe ndalon efektin suprizë të përmbajtjes së një vendimi
gjyqësor. Akoma më shumë merr rëndësi garantimi nga gjykata i parimit të
kontradiktorialitetit në rastet kur gjykata vendos mbi çështje fakti apo ligji që i merr parasysh
kryesisht (shiko çështjen “Skondrianos v. Greece”, nr.63000/00, 74291/01 dhe 74292/01,
paragrafi 29-30, Vendim i GJEDNJ, datë 18.12.2003 dhe “Clinique des Acacias and Others
v. France”, nr.65399/01, 65406/01, 65405/01 dhe 65407/01, paragrafi 38, Vendim i
GJEDNJ, datë 13.10.2005).
33. Në rastin objekt gjykimi Gjykata Administrative e ka zhvilluar gjykimin në
dhomë këshillimi dhe vendimi i saj është bazuar mbi ankimin dhe aktet e fashikullit të
gjykimit në shkallë të parë. Në asnjë akt dhe fazë të procesit të gjykimit në shkallë të parë dhe
as edhe në ankim palët nuk kanë dhënë shpjegime lidhur me zbatimin e dispozitave të Kodit
të Punës apo lidhur me shkakun ligjor të padisë së dëmshpërblimit nga zgjidhja e
menjëhershme dhe e pajustifikuar e kontratës së punës. Për rrjedhojë Kolegji vlerëson se
Gjykata Administrative e Apelit nuk ka përmbushur detyrimin ligjor për të mbështetur
vendimin përfundimtar vetëm mbi faktet, pretendimet dhe prapësimet e palëve që janë
debatuar sipas parimit të kontradiktorialitetit në gjykimin në shkallë të parë.
34. Kolegji sjell në vëmendje se GJEDNJ ka gjetur shkelje të parimit kontradiktor të
zhvillimit të procesit gjyqësor dhe nenit 6 të KEDNJ në rastin kur një gjykatë me juridiksion
rishikues merrte parasysh kryesisht një çështje të caktuar dhe bazonte vendimin në të, pa
lejuar më parë që palët të kenë mundësi të komentojnë dhe të parashtrojnë qëndrimet e tyre

81
(shiko çështjen “Duraliyski v. Bulgaria”, nr.45519/06, paragrafi 33-35, Vendim i GJEDNJ,
datë 04.03.2014). Mungesa e debatit gjyqësor të palëve, kryesisht e palës së paditur, që është
ngarkuar me detyrime nga vendimi përfundimtar në shkallë të dytë, mbi çështjet që ka
disponuar Gjykata Administrative e Apelit, bën që procesi gjyqësor i zhvilluar në shkallë të
dytë të mos plotësojë standardet kushtetuese të procesit të rregullt ligjor.
35. Të gjitha këto shkelje në vlerësimin e Kolegjit kanë cenuar parimin kushtetues të
procesit të rregullt ligjor, në elementin e gjykatës së caktuar me ligj, për arsye se gjykata e
apelit i ka lejuar vetes ushtrimin e juridiksionit fillestar; në elementin parimit të
disponibilitetit maksimal të mjeteve procedurale të palëve, pasi edhe në mungesë të vullnetit
të paditësit për të ndryshuar shkakun ligjor të padisë dhe në mungesë të ankimit për çështjen
gjykata ka vepruar kryesisht; dhe në elementin e mosrespektimit të parimit të
kontradiktorialitetit, pasi gjykata e ka bazuar vendimin përfundimtar në fakte dhe çështje të
cilat nuk janë debatuar nga palët. Për rrjedhojë, në bazë dhe për zbatim të nenit 42 të
Kushtetutës dhe nenit 6 të KEDNJ, nenit 467 shkronja “ë” të Kodit të Procedurës Civile dhe
nenit 58 shkronja “b” dhe nenit 63 shkronja “c” të Ligjit nr.49/2012, Kolegji Administrativ i
Gjykatës së Lartë duhet të vendosë prishjen e Vendimit nr.1734, datë 08.07.2015 të Gjykatës
Administrative e Apelit dhe kthimin e çështjes për rigjykim në këtë gjykatë por me tjetër trup
gjykues.
36. Kolegji sjell në vëmendje se në rigjykim Gjykata Administrative e Apelit do të
duhet të shqyrtojë ankimin e palës paditëse në të gjitha shkaqet që ai ka parashtruar. Gjykata
gjatë rigjykimit duhet t’i japë mundësi palëve të dëgjohen para se të gjykohen dhe të
konkludojë mbi gjithçka që ato kanë pretenduar në vendimin e saj përfundimtar. Gjykata në
rigjykim duhet të konkludojë nëse pala paditëse e ka humbur statusin e nëpunësit civil, nëse
transferimi i tij nga një detyrë që gëzonte në organikë statusin e nëpunësit civil në një detyrë
tjetër brenda të njëjtit institucion, që nuk e gëzon statusin, a mundet të kualifikohet sipas ligjit
të kohës si rrethanë ligjore që pas sillte humbjen e statusit të nëpunësit civil. Gjykata në
rigjykim duhet të konkludojë nëse, mosngritja e strukturës së institucionit që konfirmon
statusin e nëpunësit civil, sipas dispozitave tranzitore të ligjit të ri, përbën apo jo rrethanë që
pas sjell në këtë periudhë tranzitore humbjen e statusit dhe për rrjedhojë rregullimin e
marrëdhënies së punës së paditësit sipas regjimit juridik të Kodit të Punës. Vetëm pas ofrimit
të mundësive ligjore ndërgjyqësve për t’u mbrojtur dhe për të debatuar lidhur me këto fakte
dhe çështje ligjore, Gjykata Administrative e Apelit do të jetë në gjendje të zgjidhë drejtë
mosmarrëveshjen objekt gjykimi.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”,

V E N D O S I:
Prishjen e vendimit nr.1734, datë 08.07.2015 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim në Gjykatën Administrative të Apelit me tjetër trup
gjykues.

Tiranë, më 24.01.2017
E

82
Nr. 31001-02718-00-2014 Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-4 Vendimi (5)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Arjana Fullani Anëtare
Evelina Qirjako Anëtare
Andi Çeliku Anëtar
Medi Bici Anëtar

me datë 24.01.2017 mori në shqyrtim në seancë gjyqësore çështjen administrative që iu

përket palëve të mëposhtme:

PADITËS: KOMISIONI I VLERËSIMIT TË TITUJVE

TË PRONËSISË, PRANË INSTITUCIONIT
TË PREFEKTIT TË QARKUT ELBASAN,
përfaqësuar në gjyq nga Av. Shtetit
Abaz Deda.
I PADITUR: TRASHËGIMTARËT E TË NDJERIT
SANTO SANTO:
JORGJI SANTO
VERONIKA KITA
MANOLA SHAKAJ (Të tre të paditurit në mungesë).
PERSON I TRETË: EDUART BANJA (Në mungesë).
Me pjesëmarrjen e Avokaturës së Përgjithshme të
Shtetit, përfaqësuar në gjyq nga juristi Abaz Deda.

OBJEKTI:
Deklarimin pjesërisht të pavlefshëm dhe shfuqizimin pjesërisht
të aktit të marrjes të tokës në pronësi me nr.21 në emër të familjes të Santo Santo,
marrësi në pronësi Jorgji Santo, për sipërfaqen prej 5.000 m2 ndodhur
në dy parcela me nr.ngastre 270 dhe 268 tokë bujqësore me vendndodhje
në Sektorin N.B Zaranikë Elbasan me kufizime sipas skicës që është pasqyruar
në pjesën e pasme të AMTP-së nr.21 dhe ngjyrosur me të verdhë,
Veriu-Duhanxhiu, Lindja-Shkalla, Shyti, Jugu- Santo Santo, Perëndimi-Santo Santo.
Kalimin e kësaj sipërfaqe në pronësi të shtetit,
si dhe lënia në fuqi e vendimit të Komisionit Vendor të Vlerësimit
të Titujve të Pronësisë pranë Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan
nr.42, datë 27.12.2010.
Baza Ligjore: Neni 154/a i K.Pr.Civile,
nenet 109 pika 1, 8 pika 2 dhe 3 të ligjit nr.9948, datë 07.07.2008
“Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”,
ligji nr.7501, datë 19.07.1991 “Për Tokën”,
VKM-ja nr.255, datë 02.08.1991
“Për kriteret e ndarjes së tokës bujqësore” dhe K.Pr.Administrative.

83
 Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan, me vendimin nr.2753 (13-2011-6188),
datë 22.12.2011 ka vendosur:
Rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj dhe në fakt.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.1045, datë 26.03.2014 ka

vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 të
Gjykatës së Shkallës së Parë Elbasan.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të kenë paraqitur rekurs personi i tretë

Eduart Banaj dhe pala paditëse Komisioni i Vlerësimit të Titujve të Pronësisë, pranë
Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan, të cilët kërkojnë:
Prishjen e vendimit nr.1045, datë 26.03.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe të
vendimit nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Elbasan.

Shkaqet që personi i tretë Eduart Banaj paraqet në rekurs, janë:

 Nga aktet e marrjes së tokës në pronësi, si nga pala paditur trashgimtarët e Santo
Santo dhe nga personi i tretë Eduart Banja bëhet fjalë për kthimin e tokës ish pronarit
që me vullnet ose jo toka e tij është përfshirë në fondin e tokës së Ndërmarrjes
Bujqësore Elbasan. As të paditurit dhe as personi i tretë Eduart Banja nuk kanë qenë
punonjës të ish N.B në kohën e shkrirjes së saj.
 Pra asnjëra palë nuk ka përfituar tokën në përdorim si punonjësit dhe specialistët e ish
Ndërmarrjes Bujqësore Elbasan. Atyre toka iu është dhënë si ish pronarë e themelues
të ish N.B EIbasan dhe në bazë të ligjit toka u jepej po ajo që ka patur në pronësi. Në
këto kushte konflikti rezulton që në objektivitetin e zgjidhjes së tij duhet të merrej dhe
mendimi i specialistit ku t’i jepej përgjigje pretendimeve të palëve.
 Pikërisht pyetjes se toka prej 5.000 m2 dhënë të paditurve ndodhej brenda kufizimeve
të pronësisë së ish trashëgimlënësit të familjes Santo. Në rast se jo me tokën e ish
pronarit Beqir Ymer Banja a ka mbivendosje ? (pra a ndodhet 5.000 m 2 në pronën prej
8 dy të Beqir Banjës). Sipas aktit të pronësisë së ish pronarit të të paditurve sipërfaqja
prej 5.000 m2 është më tepër apo përfshihet në sipërfaqen e patur në pronësi të tyre
para vitit 1945 ?
 Gjykatat këto pretendime thelbësore të palës paditëse dhe të personit të tretë Eduart
Banja thuajse nuk i kanë marrë në konsideratë dhe në kundërshtim me aktet shkresore
kanë arsyetuar rrëzimin e padisë. Personi i tretë Eduart Banja ka mbetur me 4 dy tokë,
ndërsa pala e paditur ka marrë mbi 9 dy tokë më shumë.
 Sipas gjykatës çfarë rruge ligjore i mbetet personit të tretë Eduart Banja për të
realizuar të drejtën e tij të pronësisë mbi sipërfaqen e tokës të ish pronarit
(trashëgimlënësit) Beqir Ymer Banja. Gjykata e ka pranuar atë në gjykim si person të
tretë dhe nuk i ka marrë në shqyrtim pretendimet e tij ose ia ka rrëzuar pa bërë një
hetim të plotë dhe vlerësim korrekt të akteve shkresore.

Shkaqet që pala paditëse Komisioni i Vlerësimit të Titujve të Pronësisë, pranë

Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan, paraqet në rekurs, janë:
 Vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit është marrë pa thirrur në gjykim
avokatin e shtetit detyrim ligjor ky i parashikuar nga neni 10, pika 3 i ligjit nr.9948,
datë 07.07.2008 dhe neni 79/a i Kodit Procedurës Civile.
 Si Gjykata e Shkallës së Parë Elbasan, ashtu dhe Gjykata Administrative e Apelit kur
bëjnë krahasime për pronat e të ndjerit Santo Santo të përfituara me akt marrje toke në
84
 përdorim dhe në pronësi me nr.21, i referohen radhorëve nr.36 të librit kadastral nr.38
të vitit 1928 dhe radhorit nr.37 të librit kadastral nr.38 të vitit 1928 ku rezulton se
pronar është Jorgji Santo Gavrilli që bën fjalë për pronësinë e 270 rrënjëve ullinj dhe
20 dy tokë bujqësore.
 Pra në këtë rast Santo Santo nuk ka dokument pronësie të para vitit 1945 që të jetë
përfitues i tokës bujqësore sipas VKM-së nr.161, datë 08.04.1993. Gjithashtu gjykatat
nuk japin asnjë argument të dokumentuar që Santo Santo të jetë trashëgimtar i Jorgji
Santo Gavrillit. Në këtë rast argumenti se Santo Santo marrësi në pronësi Jorgji Santo
Santo është brenda pronës së tij ku në fakt Santo Santo nuk ka pronë. Pra të gjithë
këto argumente që jep gjykata bien poshtë në momentin që i referohet radhorëve nr.36
të librit kadastral nr.38 të vitit 1928 dhe radhorit nr.37 të librit kadastral nr.38 të vitit
1928.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Medi Bici; përfaqësuesin e palës paditëse dhe të
Avokaturës së Përgjithshme të Shtetit, Avokatin e Shtetit Abaz Deda, i cili kërkoi ndryshimin
e vendimit të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Elbasan dhe të vendimit të Gjykatës
Administrative të Apelit dhe pranimin e kërkesëpadisë së paraqitur nga pala paditëse; në
përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 23.07.2014 është regjistruar çështja administrative
nr.31001-02718-00-2014 që iu përket palëve: paditës Komisioni i Vlerësimit të Titujve të
Pronësisë, pranë Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan, të paditur Jorgji Santo,
Veronika Kita, Manola Shakaj, dhe person i tretë Eduart Banaj, me objekt: Deklarimin pjesërisht të
pavlefshëm dhe shfuqizimin pjesërisht të Aktit të Marrjes të Tokës në Pronësi me nr.21 në
emër të familjes të Santo Santos, etj...
2. Vendimi nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Elbasan dhe vendimi nr.1045, datë 26.03.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit janë
rrjedhojë e zbatimit të keq të ligjit material, prandaj si të tillë ato duhet të ndryshohen, duke u
pranuar kërkesëpadia e paraqitur nga pala paditëse Komisioni i Vlerësimit të Titujve të
Pronësisë, pranë Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan.

I. Rrethanat e çështjes:

3. Me vendimin nr.42, datë 27.12.2010 të Komisionit të Vlerësimit të Titujve të

Pronësisë, pranë Prefekturës së Qarkut Elbasan është vendosur: Pavlefshmëria e pjeshme dhe
shfuqizimi i titullit të pronësisë mbi tokën bujqësore, Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me
nr.21 në emër të familjes të Santo Santos, marrësi në pronësi kryefamiljari Jorgji Santo dhe
përkatësisht shfuqizimin e plotë të sipërfaqes prej 5.000 m2, e ndodhur në dy parcela me
nr.ngastre 270 dhe 268, e ndodhur në ish Sektorin e Zaranikës në Elbasan.
4. Me Aktin e Marrjes së Tokës në Përdorim me nr.21 në emër të të ndjerit Santo
Santo i është dhënë në përdorim një sipërfaqe toke bujqësore në vendin e quajtur Zaranikë
Elbasan me sipërfaqe prej 24.000 m2. Më pas me Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me
nr.21 familjes të Santo Santos i ka kaluar në pronësi një sipërfaqe toke bujqësore, e cila
rezulton se ka qenë pjesë e ish N.B-së Elbasan me sipërfaqe prej 29.000 m2.
5. Nga ana tjetër me Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me nr.48, familjes së Beqir
Banjës, marrësi në pronësi është personi i tretë Eduart Banja i është dhënë në pronësi një
sipërfaqe toke bujqësore prej 4.000 m2 në vendin e quajtur Zaranikë Elbasan. Sipas

85
radhorëve nr.36 të librit kadastral nr.38 të vitit 1928 dhe radhorit nr.37 të librit kadastral nr.38
të vitit 1928 rezulton se për Jorgji Santo Gravilli bëhet fjalë për pronësinë e 270 rrënjëve
ullinj dhe 20 dy tokë. Sipas të dhënave të radhorit nr.182 rezulton se Beqir Ymer Banja ndër
të tjera i ka blerë një toke ullishte me sipërfaqe prej 8 dy dhe 177 dru ullinjsh, e ndodhur në
Zigurin e Zaranikës së Elbasanit, me kufizimet: Lindja e veriu me Kamer Domin, perëndimi
Jorgji Santo Gravillin dhe jugu Hasan Çiften, me vlerë 300 franga shqiptare.
6. Nga shkresa nr.863/1, datë 12.12.2011 rezulton se para viteve 1945 rezulton pronë
e regjistruar në emër të shtetasit Santo Jorgji Santo në radhorin e transkriptimeve nr.4 me
nr.rendor 339, datë 19.08.1932. Kjo pronë përbëhet nga një dyqan me vendndodhje në
Elbasan. Gjithashtu nuk figuron e regjistruar pronë përpara viteve 1945 në emër të shtetasit
Santo Jorgji Santo.
7. Pala paditëse ka pretenduar se, gjatë verifikimit të Aktit të Marrjes së Tokës në
Pronësi të të paditurve, anëtarëve të familjes së Santo Santos me kryefamiljar Jorgji Santo i
është dhënë më tepër një sipërfaqe prej 5.000 m 2, të cilën kjo familje nuk e ka patur në Aktin
e Marrjes së Tokës në Përdorim dhe konkretisht parcelat nr.270 dhe nr.268, duke pretenduar
se ky akt është në kundërshtim me ligjin nr.7501, datë 19.07.1991 “Për Tokën”, VKM-në
nr.161, datë 08.04.1993 “Për ristrukturimin e ndërmarrjeve bujqësore” dhe Udhëzimin
nr.106, datë 23.02.1996 të Ministrisë së Bujqësisë dhe Ushqimit “Për procedurat e kalimit të
tokës në përdorim në pronësi” i është drejtuar gjykatës për deklarimin pjesërisht të
pavlefshëm të AMTP-së nr.21.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

8. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan, me vendimin nr.2753 (13-2011-6188), datë

22.12.2011 ka vendosur:
Rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj dhe në fakt.
9. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan ndër të tjera arsyeton se:
.... Sipas përfundimeve të aktit të ekspertimit rezulton se parcelat nr.207 dhe nr.268
për të cilat paditësi kërkon që të hiqen nga titulli i pronësisë të paditurve, sepse janë marrë
në mënyrë të paligjshme, se pikërisht këto parcela kanë qenë në përdorim të të paditurve,
familjes të Santo Santos. Sipërfaqja prej 5.000 m2 ndodhet brenda sipërfaqes që i janë dhënë
familjes Santo si në përdorim ashtu dhe në pronësi. Sipërfaqja, e cila rezulton më shumë se
akti i marrjes në përdorim nuk janë parcelat për të cilat paditësi kërkon konstatimin
pjesërisht të pavlefshëm të aktit të familjes të Santo Santo. Nga akti rezulton se parcelat që
familja Santo Santo ka përfituar në përdorim pikërisht sipërfaqja prej 5.000 m 2, është marrë
në pronësi po nga kjo familje. Nga krahasimi i radhorëve nr.36, i cili bën fjalë për 20 dy tokë
dhe atij nr.37 që bën fjalë për 270 rrënjë ullinj, duke iu referuar kufizimeve rezulton se iu
përkasin pikërisht sipërfaqes që ka marrë familja Santo si në përdorim dhe në pronësi. Këto
fakte provojnë se kjo familje ka patur në pronësi pasuri të paluajtshme edhe para krijimit të
Ndërmarrjeve Bujqësore. Këto fakte provojnë se akti i marrjes së tokës në pronësi të të
paditurit nuk është akt i marrë në kundërshtim me ligjin.
Personi i tretë Beqir Banja ka marrë tokë në përdorim me aktin nr.48 dhe nga
krahasimi me radhorin e pronësi nr.14, faqe 182, viti 1940 rezulton se ka një përputhje të
kufitarëve, por i është dhënë një sipërfaqe më shumë. Ky radhor nuk rezulton se ndodhet
brenda pasurisë të të paditurve.
Është fakt që i padituri ka marrë në pronësi një sipërfaqe, e cila është më shumë,
konkretisht parcelat nr.270 dhe nr.268, por megjithëse nga gjykata iu kërkua paditësit të
përcaktohet në mënyrë më qartë pretendimin në lidhje me këtë sipërfaqe të marrë tepër, por
paditësi kërkoi që të konstatohet pavlefshmëria e aktit pikërisht për parcelat nr.270 dhe
nr.268 si sipërfaqe të marrë në kundërshtim me ligjin......

86
 10. Gjykata Administrative e Apelit (me të njëjtin arsyetim) me vendimin nr.1045,
datë 26.03.2014 ka vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 të Gjykatës së
Shkallës së Parë Elbasan.

III. Ligji i Zbatueshëm:

11. Neni 2 i ligjit nr.9948, datë 07.07.2008 “Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të
krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”, i ndryshuar parashikon se:
1. Kanë vlefshmëri ligjore titujt e pronësisë private mbi tokën, të krijuar te:
a) sipërfaqet, që më 01.08.1991 kanë figuruar në regjistrat kadastralë, në zërin “Tokë
bujqësore” dhe janë përfshirë në territoret e administruara nga ish-kooperativat bujqësore
deri në kohën e hyrjes në fuqi të ligjit nr.7501, datë 19.07.1991 “Për tokën”, të ndryshuar;
b) sipërfaqet e tjera të tokave bujqësore, të administruara nga ish-ndërmarrjet
bujqësore dhe institucionet e tjera shtetërore, të kaluara për ndarje për fshatrat e ish-
kooperativave bujqësore vetëm me miratim të Ministrit të Bujqësisë dhe Ushqimit, deri në
kohën e hyrjes në fuqi të ligjit nr.8337, datë 30.04.1998 “Për kalimin në pronësi të tokës
bujqësore, pyjore, livadheve dhe kullotave”;
c) sipërfaqet e tokave bujqësore të ish-NB-ve, sipas dispozitave të përcaktuara në
ligjin nr.8053, datë 21.12.1995 “Për kalimin në pronësi, pa shpërblim, të tokës bujqësore”.
2. Nuk kanë vlefshmëri ligjore titujt e pronësisë në të gjitha sipërfaqet e tjera, që më
01.08.1991 nuk kanë figuruar në regjistrat kadastralë, në zërin “Tokë bujqësore”, si pyje,
livadhe, kullota, tokë pyjore dhe sipërfaqe të tjera të tokës jobujqësore, pavarësisht miratimit
të ndryshimeve dhe kalimeve të këtyre zërave në tokë bujqësore pas kësaj date.

12. Neni 3 i ligjit nr.9948, datë 07.07.2008 “Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të
krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”, i ndryshuar parashikon se:
Subjekte të përfitimit të tokës bujqësore në pronësi dhe të titujve të pronësisë mbi
tokën bujqësore janë personat fizikë dhe juridikë vendas. Për krijimin dhe fitimin e titujve të
pronësisë mbi tokën bujqësore janë të vlefshme vetëm kriteret e përcaktuara në vendimin
nr.255, datë 02.08.1991, të Këshillit të Ministrave “Për kriteret e ndarjes së tokës
bujqësore”, të ndryshuar dhe në ligjin nr.8053, datë 21.12.1995 “Për kalimin në pronësi, pa
shpërblim, të tokës bujqësore”, sipas procedurës së përcaktuar në udhëzimin nr.106, datë
23.02.1996, të Ministrit të Bujqësisë dhe Ushqimit “Për procedurat e kalimit të tokës nga
përdorimi në pronësi”.

13. Neni 4 i ligjit nr.9948, datë 07.07.2008 “Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të
krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”, i ndryshuar parashikon se:
Procedurat dhe dokumentacioni i titullit të pronësisë:
Dhënia e tokës bujqësore në pronësi realizohet dhe vërtetohet vetëm me dokumentin
bazë unik, që është “akti i marrjes së tokës në pronësi”.
“Akti i marrjes së tokës në pronësi” është i vlefshëm vetëm kur ai është krijuar sipas
procedurave të përcaktuara në vendimin nr.230, datë 22.07.1991 të Këshillit të Ministrave
“Për krijimin e komisioneve të tokave”, të ndryshuar dhe në Udhëzimin nr.02, datë
02.08.1991 të Këshillit të Ministrave “Për funksionimin e komisioneve të tokës në rrethe e
fshatra”.
Titujt e pronësisë për tokat bujqësore të ish-ndërmarrjeve bujqësore janë të vlefshëm
vetëm kur ato janë krijuar sipas dispozitave të ligjit nr.8053, datë 21.12.1995 “Për kalimin
në pronësi, pa shpërblim, të tokës bujqësore” dhe procedurave të përcaktuara në Udhëzimin
nr.106, datë 23.02.1996, të Ministrit të Bujqësisë dhe Ushqimit “Për procedurat e kalimit të

87
tokës nga përdorimi në pronësi”.

14. Në pikën 2 të VKM-së nr.452, datë 17.10.1992, i ndryshuar me VKM-në nr.161,

datë 08.04.1993 është parashikuar se:
Në ndërmarrjet bujqësore, të cilat kanë edhe rrënjë ullinjsh, toka dhe rrënjët e
ullinjve u jepen në përdorim punonjësve të ndërmarrjeve bujqësore, anëtarëve të familjeve që
kanë dorëzuar tokë dhe rrënjë ullinjsh për formimin e ish kooperativave a të ndërmarrjeve
bujqësore, por jo më shumë tokë dhe rrënjë ullinjsh se sa kanë dorëzuar.
15. Në pikën 2 të Udhëzimit nr.106, datë 23.02.1996 të Ministrisë së Bujqësisë dhe
Ushqimit “Për procedurat që duhet të ndiqen për kalimin nga përdorimi në pronësi të tokës
bujqësore” është parashikuar se:
…Se do të përfitojnë tokë në pronësi vetëm ata që kanë përfituar tokë në përdorim dhe
aktualisht e kanë në pronësi…..

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

16. Vendimi nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor

Elbasan dhe vendimi nr.1045, datë 26.03.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit janë
rrjedhojë i zbatimit të keq të ligjit material, prandaj si të tillë ato duhet të ndryshohen nga
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u pranuar kërkesëpadia e paraqitur nga pala
paditëse Komisioni i Vlerësimit të Titujve të Pronësisë, pranë Institucionit të Prefektit të
Qarkut Elbasan.
17. Në rekurs pala paditëse pretendon se, gjykata e shkallës së parë nuk i ka njoftuar
aktet Avokaturës së Shtetit, detyrim ligjor ky i parashikuar nga neni 10, pika 3 i ligjit nr.9948,
datë 07.07.2008 dhe neni 79/a i Kodit Procedurës Civile. Kolegji Administrativ i Gjykatës së
Lartë konstaton se, në faqen 84 të dosjes gjyqësore ndodhet njoftimi zyrtar i datës 04.03.2011
që Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan i ka bërë Avokaturës së Shtetit, Zyra Vendore Durrës,
prandaj ky njoftim konsiderohet i ezauruar në përputhje me ligjin. Gjithashtu konstatohet se,
në objektin e kërkesëpadisë ndërmjet të tjerave pala paditëse ka kërkuar edhe lënien në fuqi të
vendimit të Komisionit Vendor të Vlerësimit të Titujve të Pronësisë, pranë Institucionit të
Prefektit të Qarkut Elbasan nr.42, datë 27.12.2010. Duhet vënë në dukje se, në të tilla lloje
gjykimesh sipas ligjit nr.9948, datë 07.07.2008 “Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të
krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”, i ndryshuar është Prefekti që i drejtohet
me kërkesë gjykatës dhe objekt kundërshtimi në gjyq është Akti i Marrjes së Tokës në
Pronësi dhe jo vendimi i marrë nga Komisioni Vendor i Vlerësimit të Titujve të Pronësisë.
18. Gjykata e Lartë, pa i hyrë analizës së provave, nga shqyrtimi i akteve të dosjes
gjyqësore dhe pretendimeve të parashtruara në rekurs evidenton nëse nga gjykatat e faktit
janë lejuar ose jo shkelje të normave procedurale dhe nëse ligji material është respektuar
drejtë ose jo. Në varësi të zgjidhjes së këtyre çështjeve nga gjykatat e faktit, Gjykata e Lartë,
në realizim të funksionit të saj rishikues, shprehet për bazueshmërinë ose jo në ligj të
vendimeve të gjykatave më të ulëta, vendimet e të cilave janë rekursuar.
19. Gjithashtu, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, në ushtrimin e
funksionit të saj si gjykatë ligji, Gjykata e Lartë ka kompetencë të vendosë për themelin e
çështjes vetëm nëse mosmarrëveshja mund të zgjidhet në bazë të të njëjtave fakteve dhe
provave të vlerësuara nga gjykatat e faktit dhe që përbëjnë bazën e vendimit në të cilin është
bërë një interpretim i gabuar i ligjit. Kontrolli i saj duhet të fokusohet vetëm në drejtim të
ligjshmërisë dhe bazueshmërisë së vendimeve të ankimuara, pra mbi mënyrën e zbatimit të
ligjit nga gjykatat më të ulëta. Në shqyrtim të tërësisë së gjykimit të kësaj çështje, të akteve
që ndodhen në dosjen gjyqësore e të administruara gjatë shqyrtimit të çështjes, objektit dhe
shkakut ligjor të padisë, pretendimeve e prapësimeve të palëve ndërgjyqëse, të vendimeve të

88
gjykatave të faktit, shkaqeve të paraqitura në rekurset e paraqitura nga palët, si dhe të
parashtrimeve të bëra në seancë gjyqësore nga përfaqësuesi i Avokaturës së Përgjithshme të
Shtetit përpara Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë, ky i fundit vlerëson se,
përfundimi që kanë arritur Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan dhe Gjykata Administrative e
Apelit janë rrjedhojë e mosrespektimit dhe moszbatimit të drejtë të ligjit material.
20. Neni 3 i ligjit nr.9948, datë 07.07.2008 “Për shqyrtimin e vlefshmërisë ligjore të
krijimit të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore”, i ndryshuar parashikon se: Subjekte të
përfitimit të tokës bujqësore në pronësi dhe të titujve të pronësisë mbi tokën bujqësore janë
personat fizikë dhe juridikë vendas. Për krijimin dhe fitimin e titujve të pronësisë mbi tokën
bujqësore janë të vlefshme vetëm kriteret e përcaktuara në vendimin nr.255, datë 02.08.1991,
të Këshillit të Ministrave “Për kriteret e ndarjes së tokës bujqësore”, të ndryshuar dhe në
ligjin nr.8053, datë 21.12.1995 “Për kalimin në pronësi, pa shpërblim, të tokës bujqësore”,
sipas procedurës së përcaktuar në Udhëzimin nr.106, datë 23.02.1996, të Ministrit të
Bujqësisë dhe Ushqimit “Për procedurat e kalimit të tokës nga përdorimi në pronësi”. Në
zbatim të kësaj dispozite ligjore që cituam më sipër, del që një titull pronësie mbi tokën
bujqësore është i vlefshëm vetëm atëhere kur gjatë nxjerrjes së tij nga organi administrativ
kompetent janë zbatuar kriteret e ndarjes së tokës bujqësore sipas VKM-së nr.255/1991, është
zbatuar drejtë ligji për kalimin në pronësi të tokës bujqësore, duke u zbatuar me përpikmëri
procedura e parashikuar në Udhëzimin nr.106/1996 të Ministrit të Bujqësisë dhe Ushqimit.
21. Në pikën 2 të VKM-së nr.452, datë 17.10.1992, i ndryshuar me VKM-në nr.161,
datë 08.04.1993 është parashikuar se: Në ndërmarrjet bujqësore, të cilat kanë edhe rrënjë
ullinjsh, toka dhe rrënjët e ullinjve u jepen në përdorim punonjësve të ndërmarrjeve
bujqësore, anëtarëve të familjeve që kanë dorëzuar tokë bujqësore dhe rrënjë ullinjsh për
formimin e ish kooperativave a të ish ndërmarrjeve bujqësore, por jo më shumë tokë dhe
rrënjë ullinjsh se sa ata kanë dorëzuar. Ndërsa në pikën 2 të Udhëzimit nr.106, datë
23.02.1996 të Ministrit të Bujqësisë dhe Ushqimit “Për procedurat që duhet të ndiqen për
kalimin nga përdorimi në pronësi të tokës bujqësore” është parashikuar se: …Se do të
përfitojnë tokë në pronësi vetëm ata që kanë përfituar tokë në përdorim dhe aktualisht e kanë
në pronësi…..Në interpretim të këtyre dy dispozitave nënligjore të sipërcituara del qartë se në
ndarjen e tokave bujqësore dhe të rrënjëve të ullinjve që kanë qenë në pronësi të ish
ndërmarrjeve bujqësore duhet të mbahen parasysh kriteret e mëposhtme:
Personave që kanë dorëzuar tokë ose ullinj në kohën e formimit të ish ndërmarrjeve
bujqësore u jepen tokë bujqësore dhe rrënjë ullinjsh, por jo më shumë se ata kanë dorëzuar në
momentin e krijimit të ish ndërmarrjes bujqësore. Nga ana tjetër është kusht që këto persona
ta kenë marrë më parë tokën bujqësore në përdorim me anë të Aktit të Marrjes së Tokës në
Përdorim dhe më pas atë sasi toke bujqësore që kanë patur në përdorim ato e marrin në
pronësi me anë të Aktit të Marrjes së Tokës në Pronësi.
22. Në gjykatën e shkallës së parë dhe në gjykatën e apelit ka rezultuar se, në rastin
objekt shqyrtimi palës së paditur me Aktin e Marrjes së Tokës në Përdorim me nr.21 i është
dhënë në përdorim një sipërfaqe toke bujqësore prej 24.000 m2 që ndodhet në Zaranikë të
Qarkut Elbasan. Ndërsa me Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me nr.21 po kësaj pale i ka
kaluar në pronësi një sipërfaqe toke bujqësore prej 29.000 m2, pra një sipërfaqe prej 5.000
m2 më shumë se kjo palë ka marrë më parë në përdorim. Sipas radhorëve nr.36 të librit
kadastral nr.38 të vitit 1928 dhe radhorit nr.37 të librit kadastral nr.38 të vitit 1928 rezulton se
i ndjeri Jorgji Santo Gravilli (trashëgimlënësi i të paditurve) ka patur në pronësi 270 rrënjë
ullinj dhe 20 dy tokë. Nga kjo del e qartë se, sipas legjislacionit në fuqi, pala e paditur duhet
të merrte vetëm 20 dy tokë bujqësore dhe 270 rrënjë ullinj, por për këtë nuk ka kërkim të bërë
nga pala paditëse në objektin e padisë (disponibiliteti në ngritjen e padisë i përket vetëm palës
paditëse), prandaj me të drejtë si gjykata e shkallës së parë, ashtu edhe ajo e apelit nuk janë
shprehur në lidhje me këtë çështje.

89
 23. Korpusi ligjor që rregullon marrjen në pronësi të tokës bujqësore kërkon që
personit që i kalon pronësia duhet që ta ketë patur më parë në përdorim tokën bujqësore.
Gjithashtu në pronësi të subjektit kalon vetëm ajo sipërfaqe toke që ka patur më parë në
përdorim. Në rastin në shqyrtim, pala e paditur ka marrë me Aktin e Marrjes së Tokës në
Përdorim me nr.24 një sipërfaqe toke bujqësore prej 24.000 m2 e ndodhur në Zaranikë të
Qarkut Elbasan, ndërsa kur i është dhënë Akti i Marrjes së Tokës në Pronësi kjo palë ka
marrë në pronësi një sipërfaqe prej 29.000 m2 toke bujqësore, pra ajo ka marrë një sipërfaqe
toke prej 5.000 m2 më shumë se ka patur në përdorim, prandaj në këtë pjesë ky akt
administrativ është relativisht i pavlefshëm, pasi ai është në kundërshtim me ligjin dhe aktet
nënligjore të dala në zbatim të tij dhe për rrjedhojë në këtë pjesë ai duhet të deklarohet i
pavlefshëm nga gjykata.
24. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Elbasan dhe Gjykata Administrative e Apelit
arsyetojnë se, parcelat nr.268 dhe nr.270 për të cilat kërkohet pavlefshmëria e Aktit të
Marrjes së Tokës në Pronësi të palës së paditur ndodhen brenda sipërfaqes që ajo ka patur në
pronësi në momentin e krijimit të ish ndërmarrjes bujqësore (në momentin e dorëzimit),
prandaj pala paditëse duhet të kishte rregulluar kërkimet në objektin e kërkesëpadisë. Kolegji
Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, përfundimi që kanë arritur gjykata e shkallës së
parë dhe gjykata e apelit janë të pabazuara në ligj, sepse në asnjë dispozitë të ligjit nr.7501,
datë 19.07 1991 “Për Tokën” dhe në aktet nënligjore që kanë dalë në zbatim të tij nuk thuhet
që personave që kanë të drejtë të marrin në pronësi tokë bujqësore u jepet medoemos toka që
ato kanë dorëzuar. Sipas këtij ligji dhe akteve nënligjore që e shoqërojnë atë toka bujqësore
ndahet në bazë të gjendjes familjare të datës 01.08.1991 të ish anëtarëve të kooperativave
bujqësore dhe ish punonjësve ndërmarrjeve bujqësore, ku përjashtim nuk bëjnë dhe personat
që kanë dhënë tokë në krijimin e ish kooperativave ose ish ndërmarrjeve bujqësore. Këto
persona trajtohen me tokë bujqësore dhe rrënjë ullinjsh, por kjo nuk do të thotë se, ato marrin
sipërfaqet e tokave që kanë dorëzuar në kohën e krijimit të ish kooperativave dhe ish
ndërmarrjeve bujqësore. Nga ana tjetër ligji parashikon se ata marrin në pronësi atë sasi toke
bujqësore që kanë marrë më parë në përdorim, duke vendosur kufizimin që në asnjë rast nuk
mund të marrin një sipërfaqe toke bujqësore ose rrënjë ullinjsh më shumë se ato kanë
dorëzuar.
25. Për të gjitha këto që u thanë më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë
arrin në përfundimin se, rekurset e paraqitura nga pala paditëse Komisioni i Vlerësimit të
Titujve të Pronësisë, pranë Institucionit të Prefektit të Qarkut Elbasan dhe personi i tretë
Eduart Banja janë të bazuar në ligj, prandaj si të tillë ato duhet të pranohen dhe për rrjedhojë vendimi
nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Elbasan dhe vendimi
nr.1045, datë 26.03.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit duhet të ndryshohen, duke u
pranuar kërkesëpadia e paraqitur nga pala paditëse.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/dh të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”;

90
 VENDOSI
Ndryshimin e vendimit nr.2753 (13-2011-6188), datë 22.12.2011 të Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Elbasan dhe të vendimit nr.1045, datë 26.03.2014 të Gjykatës
Administrative të Apelit si më poshtë:
Pranimin e kërkesëpadisë.
Deklarimin pjesërisht të pavlefshëm të Aktit të Marrjes së Tokës në Pronësi me nr.21,
në emër të të paditurve për sipërfaqen 5.000 (pesë mijë) m2 (parcelat nr.268 dhe nr.270) dhe
kalimin e saj në pronësi të Shtetit.

Tiranë, më 24.01.2017

91
92
Nr. 11243-00638-00-2015 i Regjistrit Themeltar
Nr. 00-2017-93 i Vendimit (6)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Medi Bici Anëtar
Ardian Dvorani Anëtar

në dhomë këshillimi, në datë 25.01.2017, mori në shqyrtim çështjen administrative

nr.638/2015 Akt, që u përket palëve:

PADITËS: AL-PROJEKT GROUP SH.P.K.

I PADITUR: BASHKIA TIRANË

OBJEKTI:
Zbatimi i detyrimeve që rrjedhin nga kontrata.
Baza ligjore: Neni 690, 698, 863 i Kodit Civil;
Kontrata e Shërbim Projektimi nr.8621 Prot., datë 08.11.2010.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me Vendimin nr.4957, datë 06.05.2013 ka

vendosur:
“Pranimin e padisë. Detyrimin e të paditurit Bashkia Tiranë t’i paguajë
paditësit “Al-Projekt Group sh.p.k. shumën 5.868.000 Lekë si detyrim i
papaguar nga kontrata e shërbim Projektimi nr.8621, datë 08.11.2010.”.

Me Vendimin nr.3196, datë 24.09.2014 Gjykata e Apelit Tiranë ka vendosur:

“Lënien në fuqi të Vendimit nr.4957, datë 06.05.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë”.

Me Vendimin nr.65, datë 05.02.2015 Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë ka

vendosur:
“Pezullimin e ekzekutimit të Vendimit nr.4957, datë 06.05.2013 të Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Tiranë, lënë në fuqi me Vendimin nr.3196, datë 24.09.2014
të Gjykatës së Apelit Tiranë.”.

Kundër vendimit të gjykatës së apelit me datë 03.10.2014 është ushtruar rekurs

nga pala e paditur Bashkia Tiranë. Rekursi rezulton të jetë njoftuar tek bashkëndërgjyqësit.
Në rekurs si shkaqe ligjore parashtrohen se:
- Puna e dorëzuar nga pala paditëse nuk përputhet me projektin e miratuar dhe për
pasojë Drejtoria e Financave nuk pranon të realizojë pagesën;
- Kështu, vijon ajo, në vend të çerdheve nr.52, rruga “Ali Visha”; nr.32, rruga
“Komuna e Parisit”; nr.19, rruga “Aleksandër Moisiu”; çerdhja tek Bregu i Lumit;
çerdhja Kodër Kamëz; nr.24, rruga “Muhamet Gjollesha” dhe nr.42, rruga
“Aleksandër Moisiu”, janë dorëzuar çerdhja nr.35, rruga “Frederik Shiroka”,

93
 çerdhja nr.15, rruga “Qemal Stafa”, çerdhja nr.47, rruga “Myslym Shyri”; çrdhja
nr.11, rruga “Pandi Dardha”; çerdhen nr.30, rruga “Pandi Dardha”; çerdhja nr.16,
rruga “Nikolla Tupe” dhe çerdhja nr.50, rruga “Ali Demi”;
- Pala ankimuese pretendon se nuk ka ardhur ende autorizimi për përdorim fondi nga
Drejtoria e Planifikimit Strategjik dhe se edhe për këtë pasojë pagesa nuk mundet të
kryhet;
- Bashkia Tiranë kërkon ndryshimin e vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe të
apelit dhe rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Xhezair Zaganjori, dhe si bisedoi çështjen në tërësi,

V Ë R E N:
I. Rrethanat e çështjes

1. Padia është paraqitur në Gjykatën e Rrethit Gjyqësor Tiranë me datë 22.11.2012.

2. Rezulton se shoqëria paditëse Al-Projekt Group sh.p.k. ka lidhur me Bashkinë
Tiranë Kontratën e Shërbim Projektimit nr.8621, datë 08.11.2010 dhe Akt-Marrëveshjen
nr.1027 Prot., datë 02.02.2011. Sipas këtyre veprimeve juridike, pala paditëse merrte përsipër
të realizonte projektin “Studim-Projektim Çerdhe”, sipas modaliteteve të parashikuara në
kontratë dhe se çmimi i kontratës, përshirë edhe detyrimet fiskale, do të shkonte në masën
5.868.000 Lekë. Në kontratë ishin përcaktuar edhe modalitetet e realizimit të pagesës, ku 60
% e shumës do të paguhej me marrjen në dorëzim të projekt-zbatimit në variantin
përfundimtar dhe të miratuar nga investitori dhe pjesa tjetër e pagesës do të kryhej në
momentin e fillimit të zbatimit të projektit nga investitori.
3. Në kontratë palët kanë parashikuar se, në rast se zbatimi i projektit nga investitori
nuk fillon brenda 365 ditëve nga dita e dorëzimit të projektit, atëherë investitori është i
detyruar të shlyejë pjesën e mbetur të pagesës prej 40%. Me marrëveshje palët kanë
parashikuar se afati i dorëzimit të projekt-zbatimit nga shoqëria projektuese është 3 muaj nga
dita e lidhjes së kontratës. Rezulton se ky afat është shtyrë me Akt-Marrëveshjen nr.1027
Prot., datë 02.02.2011 deri në datë 25.03.2011. Palët kanë parashikuar se projekti do të merrej
në dorëzim nga përfaqësues të D.P.M.SH. pranë Bashkisë Tiranë, të cilët do të kishin si
detyrë të verifikojnë dhe lëshojnë aktin e marrjes në dorëzim të projektit.
4. Rezulton se pala paditëse e ka realizuar detyrimin kontraktor, pasi ka realizuar
projektin dhe ka dorëzuar dokumentacionin përkatës brenda afatit dhe se ato janë marrë në
dorëzim nga Autoriteti Kontraktor sipas procesverbalit datë 25.03.2011. Mbi bazën e këtij
procesverbali është plotësuar edhe fatura tatimore nr.31, datë 19.07.2011 në shumën
5.868.000 Lekë.
5. Rezulton se Bashkia Tiranë nuk ka përmbushur detyrimin sipas modaliteteve
kontraktore për pagimin e shumës prej 60 % të çmimit të kontraktuar. Me kalimin e afatit
pala paditëse i është drejtuar zyrtarisht dhe me shkresë palës së paditur, konkretisht me datë
07.12.2011 dhe 25.07.2012, për likuidimin e detyrimeve të rrjedhura nga kontrata. Bashkia
Tiranë nuk ka kthyer asnjë përgjigje.
Sakaq, ndodhur para pamundësisë për të realizuar të drejtën e detyrimit të pretenduar,
pala paditëse i është drejtuar gjykatës.
6. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me Vendimin nr.4957, datë 06.05.2013 ka
vendosur: “Pranimin e padisë. Detyrimin e të paditurit Bashkia Tiranë t’i paguajë paditësit
“Al-Projekt Group sh.p.k. shumën 5.868.000 Lekë si detyrim i papaguar nga kontrata e
shërbim Projektimi nr.8621, datë 08.11.2010”.

94
 7. Gjykata ka konkluduar se kontrata e lidhur ndërmjet palëve është e detyrueshme
për t’u zbatuar dhe se pala e paditur nuk i ka përmbushur detyrimet sipas saj. Gjykata
argumenton se në procesverbalet e marrjes në dorëzim nuk kanë pasqyruar asnjë rezervë për
përmbushjen e detyrimeve të palës paditëse dhe për pasojë mospërmbushja e detyrimit nga
ana e tyre ka ardhur pa asnjë shkak të justifikuar. Sakaq padia është pranuar.
8. Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së parë ka ushtruar ankim pala e
paditur, Bashkia Tiranë. Pala ankimuese ka pretenduar se puna e dorëzuar nga pala
paditëse nuk përputhet me projektin e miratuar dhe për pasojë Drejtoria e Financave nuk
pranon të realizojë pagesën. Kështu, vijon ajo, në vend të çerdheve nr.52, rruga “Ali Visha”;
nr.32, rruga “Komuna e Parisit”; nr.19, rruga “Aleksandër Moisiu”; çerdhja tek Bregu i
Lumit; çerdhja Kodër Kamëz; nr.24, rruga “Muhamet Gjollesha” dhe nr.42, rruga
“Aleksandër Moisiu”, janë dorëzuar çerdhja nr.35, rruga “Frederik Shiroka”, çerdhja nr.15,
rruga “Qemal Stafa”, çerdhja nr.47, rruga “Myslym Shyri”; çerdhja nr.11, rruga “Pandi
Dardha”; çerdhen nr.30, rruga “Pandi Dardha”; çerdhja nr.16, rruga “Nikolla Tupe” dhe
çerdhja nr.50, rruga “Ali Demi”. Pala ankimuese pretendon se nuk ka ardhur ende autorizimi
për përdorim fondi nga Drejtoria e Planifikimit Strategjik dhe se edhe për këtë pasojë pagesa
nuk mundet të kryhet. Bashkia Tiranë kërkon ndryshimin e vendimit të gjykatës së shkallës
së parë dhe rrëzimin e padisë.
9. Me Vendimin nr.3196, datë 24.09.2014 Gjykata e Apelit Tiranë ka vendosur:
“Lënien në fuqi të Vendimit nr.4957, datë 06.05.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë”.
Gjykata e apelit ka vlerësuar se konkluzionet e arritura nga gjykata e shkallës së, parë
janë të bazuara në prova dhe në ligj dhe se nuk ka asnjë shkak se pse të cenohet vendimi i
gjykatës. Gjykata e apelit i ka gjetur shkaqet e ngritura në ankim si të pabazuara në prova dhe
në ligj dhe ka konkluduar se detyrimi i palës së paditur nuk është përmbushur dhe pa shkaqe
të justifikuara, duke e detyruar atë të realizojë pagesat për palën paditëse sipas kontratës.
10. Kundër vendimit të gjykatës së apelit me datë 03.10.2014 është ushtruar
rekurs nga pala e paditur Bashkia Tiranë. Rekursi rezulton të jetë njoftuar tek
bashkëndërgjyqësit. Në rekurs si shkaqe ligjore parashtrohen se:
- Puna e dorëzuar nga pala paditëse nuk përputhet me projektin e miratuar dhe për
pasojë Drejtoria e Financave nuk pranon të realizojë pagesën;
- Kështu, vijon ajo, në vend të çerdheve nr.52, rruga “Ali Visha”; nr.32, rruga
“Komuna e Parisit”; nr.19, rruga “Aleksandër Moisiu”; çerdhja tek Bregu i Lumit;
çerdhja Kodër Kamëz; nr.24, rruga “Muhamet Gjollesha” dhe nr.42, rruga
“Aleksandër Moisiu”, janë dorëzuar çerdhja nr.35, rruga “Frederik Shiroka”, çrdhja
nr.15, rruga “Qemal Stafa”, çerdhja nr.47, rruga “Myslym Shyri”; çerdhja nr.11,
rruga “Pandi Dardha”; çerdhja nr.30, rruga “Pandi Dardha”; çerdhja nr.16, rruga
“Nikolla Tupe” dhe çerdhja nr.50, rruga “Ali Demi”;
- Pala ankimuese pretendon se nuk ka ardhur ende autorizimi për përdorim fondi nga
Drejtoria e Planifikimit Strategjik dhe se edhe për këtë pasojë pagesa nuk mundet të
kryhet;
- Bashkia Tiranë kërkon ndryshimin e vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe të
apelit dhe rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj.
11. Rezulton se paralelisht me rekursin pala e paditur ka paraqitur edhe një kërkesë
për pezullimin e vendimit derisa çështja të shqyrtohej nga Kolegji Civil. Me Vendimin
nr.65, datë 05.02.2015 Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë ka vendosur:
“Pezullimin e ekzekutimit të Vendimit nr.4957, datë 06.05.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë, lënë në fuqi me Vendimin nr.3196, datë 24.09.2014 të Gjykatës së Apelit
Tiranë.”.

95
 II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

12. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë (më tej Kolegji), pasi analizoi aktet e
ndodhura në dosjen gjyqësore, të cilat janë administruar e shqyrtuar nga gjykatat e faktit,
vendimet e gjykatave, shkaqet e parashtruara në rekurs, arrin në përfundimin se vendimi i
gjykatës së apelit është i pabazuar në ligjin procedural dhe duhet prishur, e çështja sakaq
duhet të kthehet për rishqyrtim, për shkak të shkeljes së normave që kanë të bëjnë me
kompetencën lëndore.
13. Kolegji vë në dukje se gjykata e apelit ka zgjidhur çështjen duke mos qenë
kompetente nga pikëpamja lëndore. Çështja objekt gjykimi është e natyrës administrative në
kuptim të nenit 7 të ligjit nr.49/2012. Kolegji thekson se çështja objekt gjykimi duhet të
gjykohej nga Gjykata Administrative e Apelit në bazë ligjit nr.49/2012 dhe qëndrimit
unifikues të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë në Vendimin nr.3, datë 06.12.2013
ku është vendosur se:
“Gjykatat Administrative të Shkallës së Parë, Gjykata e Apelit Administrativ dhe
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, të krijuara me Ligjin nr.49, datë 03.05.2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”, janë kompetente për shqyrtimin e të gjitha çështjeve, të cilat sipas nenit 7 të
këtij ligji përbëjnë mosmarrëveshje administrative, pavarësisht gjendjes, fazës apo shkallës
së gjykimit. Këto gjykata janë kompetente për çështjet administrative për të cilat padia,
ankimi ose rekursi është depozituar përpara datës 04.11.2013, respektivisht në gjykatat e
shkallës së parë, të apelit apo në Gjykatë të Lartë dhe deri në këtë datë shqyrtimi në këto
gjykata nuk ka përfunduar akoma”.
14. Në përfundim të analizës së mësipërme, Kolegji thekson se gjykata e apelit ka
lejuar shkelje të rëndë procedurale, pasi ka gjykuar një çështje të cilën nuk e ka pasur në
kompetencë nga pikëpamja lëndore. Për këtë shkak, Kolegji vlerëson se, vendimmarrja e
gjykatës së apelit është e cënueshme, pa marrë në analizë ligjore shkaqet e rekursit mbi
mënyrën e zgjidhjes së çështjes prej gjykatës.
15. Përsa më sipër, vendimi i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe në zbatim të nenit
7, të ligjit nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe
gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative” dhe Vendimit Unifikues të Kolegjeve të
Bashkuara të Gjykatës së Lartë nr.3, datë 06.12.2013, çështja duhet të dërgohet për rigjykim
pranë Gjykatës Administrative të Apelit, e cila është gjykata që në bazë të ligjit ka
kompetencën lëndore të shqyrtojë ankimet e palëve ndërgjyqëse. Kolegji vlerëson se
mosmarrëveshja objekt gjykimi është padi që rrjedh nga mospërmbushja e detyrimeve të
marra përsipër në një kontratë me karakter administrativ. Prandaj, Gjykata Administrative e
Apelit në rigjykim duhet të analizojë dhe vlerësojë pretendimet e palëve në lidhje me ankimet
e paraqitura prej tyre

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”,

V E N D O S I:
Prishjen e vendimit nr.3196, datë 24.09.2014 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim Gjykatës Administrative të Apelit.

Tiranë, më 25.01.2017

96
Nr. 11243-00251-00-2014 i Regjistrit Themeltar
Nr. 00-2017-91 i Vendimit (7)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Medi Bici Anëtar
Ardian Dvorani Anëtar

në dhomë këshillimi, më datë 25.01.2017 mori në shqyrtim çështjen administrative

nr.251/2014, që u përket palëve:

PADITËS: SEZAI BORAKAJ

I PADITUR: KËSHILLI I QARKUT VLORË
ZYRA VENDORE E REGJISTRIMIT TË
PASURIVE TË PALUAJTSHME VLORË

OBJEKTI:
Njohje e vërtetësisë së dokumentit Akti i Marrjes së Tokës në Pronësi
me nr.Regjistrimi të aktit 1134, datë 31.03.1992, në emër të paditësit.
Baza ligjore: Neni 32/c, 246, 254 të Kodit të Procedurës Civile
dhe Ligji nr.7501, datë 19.07.1991 “Për Tokën”.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Vlorë me Vendimin nr.951, datë 26.04.2011 ka

vendosur:
“1. Pranimin e kërkesëpadisë.
2. Detyrimin e të paditurve të njohin vërtetësinë e të dhënave të pasqyruara në
Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me nr.1134, datë 31.03.1991 lëshuar nga
Komisioni i Ndarjes së Tokës së fshatit Peshkëpi, në emër të paditësit z. Sezai
Borakaj”.

Gjykata e Apelit Vlorë me Vendimin nr.737/60-2013-1175, datë 20.11.2013 ka

vendosur:
“Mospranimin e ankimit kundër Vendimit nr.951, datë 26.04.2011 të Gjykatës
së Rrethit Gjyqësor Vlorë.”.

Kundër vendimit të gjykatës së apelit është ushtruar rekurs nga pala e paditur
Zyra Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Vlorë. Rekursi është depozituar
në Gjykatën e Lartë me datë 13.12.2013. Në rekurs parashtrohen si shkaqe ligjore:
- Që një akt i marrjes së tokës në pronësi të jetë i vlefshëm për regjistrim duhet që të
ketë të gjitha elementet e formës dhe përmbajtjes sipas ligjit;
- Akti i marrjes së tokës në pronësi duhet të jetë i regjistruar në arkivën e
institucioneve;
- Regjistrimi i pronës nuk mundet të realizohet;

97
 - Vendimet e gjykatave të faktit duhet të prishen dhe padia duhet të rrëzohet si e
pabazuar në ligj.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Xhezair Zaganjori, dhe si bisedoi çështjen në tërësi,

V Ë R E N:
I. Faktet e çështjes

1. Padia është paraqitur para Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Vlorë me datë 07.10.2010.
2. Rezulton se z. Sezai Borakaj ka përfituar si familje bujqësore një sipërfaqe toke
prej 13.400 m2, e cila ndodhet në fshatin Peshkëpi, Qarku Vlorë, nëpërmjet Aktit të Marrjes
së Tokës në Pronësi nr.1134 regjistri, datë 31.03.1992. Ai ka kërkuar që të regjistrohet titulli i
pronësisë pranë Zyrës Vendore të Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Vlorë. Aty ka marrë
dijeni se pasuria nuk mundet të regjistrohet, pasi titulli i pronësisë nuk ka vulën e institucionit
por ka vetëm nënshkrimet e personave që e kanë nxjerrë aktin.
3. Rezulton se me shkresën nr.954/1, datë 29.09.2010 nga ana e Seksionit të
Administrimit të Mbrojtjes së Tokës pranë Qarkut Vlorë është konfirmuar fakti se Akti i
Marrjes së Tokës në Pronësi nr.1134, datë 31.03.1992 në emër të palës paditëse është i njëjtë
me Formularin nr.6, që ndodhet në arkivat e kësaj zyre. Gjithashtu edhe nga ana e Komunës
Vllahinë është lëshuar Vërtetimi nr.254 Prot., datë 08.10.2010, që vërteton se familja e z.
Sezai Borakaj ka përfituar 13.400 m2 tokë, e cila është brenda normës për frymë që është
ndarë brenda fshatit Peshkëpi. Këtë fakt e ka konfirmuar edhe vetë Zyra Vendore e
Regjistrimit të Pasurive, e cila ka pranuar se Akti i Marrjes së Tokës në Pronësi nr.1134, datë
31.03.1992 në emër të palës paditëse ndodhet në arkivat e saj dhe se është depozituar nga
Qarku Vlorë. Ky fakt është pranuar gjatë gjykimit edhe nga ana e Qarkut Vlorë.
4. Megjithatë sërish Zyra Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Vlorë nuk
ka pranuar të regjistrojë titullin e pronësisë së paditësit, duke hedhur dyshime mbi vërtetësinë
e dokumentit. Sakaq pala paditëse ka paraqitur padinë si më lart në Gjykatën e Rrethit
Gjyqësor Vlorë.
5. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Vlorë me Vendimin nr.951, datë 26.04.2011 ka
vendosur: “1. Pranimin e kërkesëpadisë. 2. Detyrimin e të paditurve të njohin vërtetësinë e të
dhënave të pasqyruara në Aktin e Marrjes së Tokës në Pronësi me nr.1134, datë 31.03.1991
lëshuar nga Komisioni i Ndarjes së Tokës së fshatit Peshkëpi, në emër të paditësit z. Sezai
Borakaj.”.
6. Gjykata ka argumentuar se Akti i Marrjes së Tokës në Pronësi është një dokument
që pasqyron të vërtetën dhe se në këto kushte duhet të njihet vërtetësia e tij dhe e të dhënave
të pasqyruara në këtë akt.
7. Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së parë ka ushtruar ankim pala e paditur
Zyra Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Vlorë. Në ankim nuk jepet asnjë
shkak ligjor se pse pala e paditur nuk është dakord me vendimin. Gjykata e Apelit Vlorë e ka
konstatuar me të meta ankimin dhe është proceduar me njoftimin e palës ankimuese për të
rregulluar të metat e ankimit brenda pesë ditëve. Në seancën e rradhës gjyqësore ka rezultuar
se, megjithëse pala ankimuese kishte marrë dijeni për të metat e ankimit, nuk i kishte
plotësuar ato brenda afatit.
8. Gjykata e Apelit Vlorë me Vendimin nr.737/60-2013-1175, datë 20.11.2013 ka
vendosur: “Mospranimin e ankimit kundër Vendimit nr.951, datë 26.04.2011 të Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Vlorë”.

98
 9. Gjykata ka argumentuar se, duke qenë se të metat e ankimit nuk janë plotësuar në
afat dhe pa justifikuar dot këtë pasivitet, ankimi i realizuar nga pala e paditur ndaj vendimit të
gjykatës së shkallës së parë nuk mundet të pranohet.
10. Kundër vendimit të gjykatës së apelit është ushtruar rekurs nga pala e
paditur Zyra Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Vlorë. Rekursi është
depozituar në Gjykatën e Lartë me datë 13.12.2013. Në rekurs parashtrohen si shkaqe ligjore:
- Që një akt i marrjes së tokës në pronësi të jetë i vlefshëm për regjistrim duhet që të
ketë të gjitha elementet e formës dhe përmbajtjes sipas ligjit;
- Akti i marrjes së tokës në pronësi duhet të jetë i regjistruar në arkivën e
institucioneve;
- Regjistrimi i pronës nuk mundet të realizohet;
- Vendimet e gjykatave të faktit duhet të prishen dhe padia duhet të rrëzohet si e
pabazuar në ligj.

II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

11. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë (më tej Kolegji), pasi analizoi aktet e
ndodhura në dosjen gjyqësore, të cilat janë administruar e shqyrtuar nga gjykatat e faktit,
vendimet e gjykatave, shkaqet e parashtruara në rekurs, arrin në përfundimin se vendimi i
gjykatës së apelit është i pabazuar në ligjin procedural dhe duhet prishur, e çështja sakaq
duhet të kthehet për rishqyrtim, për shkak të shkeljes së normave që kanë të bëjnë me
kompetencën lëndore.
12. Kolegji vë në dukje se gjykata e apelit ka zgjidhur çështjen duke mos qenë
kompetente nga pikëpamja lëndore. Çështja objekt gjykimi është e natyrës administrative në
kuptim të nenit 7 të ligjit 49/2012. Kolegji thekson se çështja objekt gjykimi duhet të
gjykohej nga Gjykata Administrative e Apelit në bazë ligjit nr.49/2012 dhe qëndimit
unifikues të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë në Vendimin nr.3, datë 06.12.2013
ku është vendosur se:
“Gjykatat Administrative të Shkallës së Parë, Gjykata e Apelit Administrativ dhe
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, të krijuara me Ligjin nr.49, datë 03.05.2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”, janë kompetente për shqyrtimin e të gjitha çështjeve, të cilat sipas nenit 7 të
këtij ligji përbëjnë mosmarrëveshje administrative, pavarësisht gjendjes, fazës apo shkallës
së gjykimit. Këto gjykata janë kompetente për çështjet administrative për të cilat padia,
ankimi ose rekursi është depozituar përpara datës 04.11.2013, respektivisht në gjykatat e
shkallës së parë, të apelit apo në Gjykatë të Lartë dhe deri në këtë datë shqyrtimi në këto
gjykata nuk ka përfunduar akoma.”.
13. Në përfundim të analizës së mësipërme, Kolegji thekson se gjykata e apelit ka
lejuar shkelje të rëndë procedurale, pasi ka gjykuar një çështje të cilën nuk e ka pasur në
kompetencë nga pikëpamja lëndore. Për këtë shkak, Kolegji vlerëson se, vendimmarrja e
gjykatës së apelit është e cënueshme, pa marrë në analizë ligjore shkaqet e rekursit mbi
mënyrën e zgjidhjes së çështjes prej gjykatës.
14. Përsa më sipër, vendimi i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe në zbatim të nenit
7, të ligjit nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe
gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative” dhe Vendimit Unifikues të Kolegjeve të
Bashkuara të Gjykatës së Lartë nr.3, datë 06.12.2013, çështja duhet të dërgohet për rigjykim
pranë Gjykatës Administrative të Apelit, e cila është gjykata që në bazë të ligjit ka
kompetencën lëndore të shqyrtojë ankimet e palëve ndërgjyqëse. Prandaj, Gjykata
Administrative e Apelit në gjykim duhet të analizojë dhe vlerësojë pretendimet e palëve në
lidhje me ankimet e paraqitura prej tyre.

99
 PËR KËTO ARSYE
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”

V E N D O S I:
Prishjen e vendimit nr.737/60-2013-1175, datë 20.11.2013 të Gjykatës së Apelit Vlorë
dhe dërgimin e çështjes për rishqyrtim në Gjykatën Administrative të Apelit.

Tiranë, më 25.01.2017

100
Nr. 11243-00237-00-2014 Regjistri Themeltar
Nr. 00-2017-99 i Vendimit (8)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

në dhomë këshillimi, më datë 25.01.2017 mori në shqyrtim çështjen administrative

nr.237/2014, që u përket palëve:

PADITËS: INFINIT SH.P.K.

I PADITUR: BASHKIA POGRADEC

OBJEKTI:
1. Detyrimi i të paditurit të kthejë shumën prej 10.450.000 Lekë
nga punimet e kryera në dy faza si pasojë e ndryshimeve
dhe shtesave të projekt-preventivit
të objektit “Rikonstruksion i rrugës Naim Frashëri”.
2. Detyrimin e të paditurit të kthejë shumën prej 3.400.000 Lekë
të rrjedhur nga punimet e kryera si pasojë e ndryshimeve
dhe shtesave të projekt-preventivit
e objekt “Rikonstruksion i sheshit të Monumenteve”.
Baza Ligjore: Neni 640, 850 e vijues të Kodit Civil.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pogradec me vendimin nr.(486)-303, datë 14.05.2013

ka vendosur:
“1. Detyrimin e të paditurit Bashkia Pogradec t’i paguajë paditësit shoqërisë
Infinit sh.p.k. Pogradec shumën 11.379.334 (njëmbëdhjetë milion e treqind e
shtatëdhjetë e nëntë mijë e treqind e tetëdhjetë e katër) Lekë, për punimet e
kryera në rikonstruksionin e rrugës “Naim Frashëri” dhe “Sheshi i
Monumenteve”.
2. Detyrimin e të paditurit Bashkia Pogradec t’i paguajë paditësit shoqërisë
Infinit sh.p.k. Pogradec shumën 3.671.115 (tre milion e gjashtëqind e
shtatëdhjetë e një mijë e njëqind pesëmbëdhjetë) Lekë, interesa. 3. Shpenzimet
gjyqësore i ngarkohen të paditurit.”.

Me Vendimin nr.546, datë 04.12.2013 Gjykata e Apelit Korçë ka vendosur:

“Lënien në fuqi të Vendimit nr.486, datë 14.05.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Pogradec, me plotësimin se do të paguhen kamatëvonesat në masën
1820 Lekë në ditë deri në ekzekutimin e vendimit. Shpenzimet avokatore në
masën 40.000 Lekën 40.000 Lekë të parapaguara nga pala paditëse për avokat
Armand Zeka si dhe për eksperten në masën 36.000 Lekë, i ngarkohen palës
së paditur, Bashkia Pogradec.”.

101
 Kundër vendimit të gjykatës së apelit është ushtruar rekurs nga pala e paditur,
Bashkia Pogradec, duke kërkuar prishjen e vendimit të Gjykatës së Apelit Korçë si i
padrejtë dhe i pabazuar në ligj. Në rekurs parashtrohen si shkaqe ligjore:
- Gjykata e Apelit Korçë nuk ka marrë parasysh pretendimin e palës së paditur se nga
situacioni i punimeve duhet të zbritet shuma e materialeve të gurëve të skuadruar prej
2.100.860 Lekë, pasi ky material është përfituar nga pala paditëse gjatë kryerjes së
punimeve;
- Gjykata e injoron faktin e përfitimit të palës paditëse në mënyrë të padrejtë;
- Kamatat ligjore janë një detyrim i caktuar nga gjykatat e faktit në kundërshtim me
ligjin dhe se gjykata e apelit në kundërshtim me ligjin i ka shtuar kamatave ligjore
edhe shumën 1.800 Lekë në ditë, deri në ekzekutimin e vendimit;
- Nuk ka akt kolaudimi për punimet e kryera dhe se Bashkia Pogradec e ka shlyer
detyrimin që ka patur ndaj sipërmarrësit.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit z. Xhezair Zaganjori, si dhe diskutoi çështjen në
tërësi,

V Ë R E N:
I. Rrethanat e çështjes

1. Nga shqyrtimi i fashikullit të gjykimit rezultoi se, pala paditëse, Infinit sh.p.k., ka
lidhur Kontratën e Sipërmarrjes me datë 15.08.2016 me palën e paditur Bashkia Pogradec,
për rikonstruksionin e rrugës “Naim Frashëri”, e cila ndodhet në qendrën e qytetit të
Pogradecit. Me datë 12.05.2008 dhe 14.01.2010 rezulton të jenë realizuar edhe dy kontrata të
tjera ndërmjet palëve për rikonstruksionin e sheshit të “Monumenteve” në qendrën e qytetit të
Pogradecit.
2. Pas përfundimit të punimeve pala paditëse i ka dorëzuar Bashkisë Pogradec me
procesverbal punimet e përfunduara. Nuk rezulton të ketë patur kundërshtime nga ana e
porositësit. Megjithatë nga ana e Bashkisë Pogradec ka kërkuar uljen e detyrimit deri në
masën 2.100.860 Lekë, me pretendimin se kjo shumë përbën vlerën e materialeve “gur i
skuadruar”, me të cilin ishte e shtruar rruga para se të fillonte rikonstruksioni. Gjithashtu nga
ana e Bashkisë është refuzuar të paguhet edhe interesat ligjorë mbi shumën e detyrimit
kryesor.
3. Në këto kushte pala paditëse, duke mos arritur të zgjidhë me marrëveshje
pretendimet e saj, i është drejtuar me padi gjykatës.
4. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pogradec me Vendimin nr.(486)-303, datë
14.05.2013 ka vendosur: “1. Detyrimin e të paditurit Bashkia Pogradec t’i paguajë paditësit
shoqërisë Infinit sh.p.k. Pogradec shumën 11.379.334 (njëmbëdhjetë milion e treqind e
shtatëdhjetë e nëntë mijë e treqind e tetëdhjetë e katër) Lekë, për punimet e kryera në
rikonstruksionin e rrugës “Naim Frashëri” dhe “Sheshi i Monumenteve”. 2. Detyrimin e të
paditurit Bashkia Pogradec t’i paguajë paditësit shoqërisë Infinit sh.p.k. Pogradec shumën
3.671.115 (tre milion e gjashtëqind e shtatëdhjetë e një mijë e njëqind pesëmbëdhjetë) Lekë,
interesa. 3. Shpenzimet gjyqësore i ngarkohen të paditurit.”.
5. Gjykata ka argumentuar se kërkimet e palës paditëse për kthimin e shumës janë të
bazuara në ligj dhe në prova, pasi preventivi i nënshkruar nga vetë përfaqësuesit e autoritetit
kontraktor kanë përcaktuar si shumë detyrimi për të paguar shumën që paditësi kërkon
nëpërmjet padisë objekt gjykimi. Gjykata arsyeton se vonesa në përmbushjen e detyrimit
është e provuar dhe për pasojë sipërmarrësi ka të drejtën e fitimit të munguar, në formën e

102
interesave nga detyrimi kryesor. Sakaq gjykata ka konkluduar se padia duhet të pranohet,
duke përcaktuar në dispozitiv edhe shumat e detyrimit principal dhe interesat mbi të.
6. Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së parë ka ushtruar ankim pala e paditur,
Bashkia Pogradec, duke goditur pjesërisht vendimin e gjykatës së shkallës së parë. Në ankim
pala e paditur ka pretenduar se vlera e detyrimit është më e vogël se sa ka pranuar shkalla e
parë. Pala e paditur ka pretenduar se nuk ka akt-kolaudimi që të vërtetojë punimet shtesë dhe
se për punimet e marra në dorëzim detyrimi kryesor është paguar. Në ankim është kërkuar
prishjen e pjesshme të Vendimit nr.303, datë 14.05.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Pogradec, përsa i përket kamatëvonesave në shumën 3.671.115 Lekë si dhe pagimit të
detyrimit të vlerës së principalit prej 11.379.334 Lekë, për të dyja objektet e këkesëpadisë,
duke i zbritur kësaj shume vlerën 2.100.860 Lekë.
7. Me Vendimin nr.546, datë 04.12.2013 Gjykata e Apelit Korçë ka vendosur:
“Lënien në fuqi të Vendimit nr.486, datë 14.05.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Pogradec, me plotësimin se do të paguhen kamatëvonesat në masën 1820 Lekë në ditë deri në
ekzekutimin e vendimit. Shpenzimet avokatore në masën 40.000 Lekën 40.000 Lekë të
parapaguara nga pala paditëse për avokat Armand Zeka si dhe për eksperten në masën
36.000 Lekë, i ngarkohen palës së paditur, Bashkia Pogradec.”.
8. Gjykata ka realizuar përsëritjen e pjesshme të shqyrtimit gjyqësor, për të hetuar mbi
pretendimet e palës së paditur, duke konstatuar se gurët e skuadruar kanë qenë të shtruar më
parë në objektin e rikonstruktuar, por se ato janë dëmtuar pjesa më e madhe e tyre nga
shoqëria Alb Star, gjatë punimeve të porositura nga Bashkia Pogradec për ndërtimin e
kanalizimeve. Gjykata ka konkluduar se kjo ka qenë arsyeja se pse Bashkia Pogradec ka
realizuar rikonstruksionin tërësor të kësaj rruge dhe sheshit të monumenteve. Gjykata ka
konkluduar gjithashtu se pjesa tjetër e këtyre gurëve është dashur të hiqen nga pala paditëse
gjatë punimeve, për të niveluar rrugën dhe punimet dhe për të krijuar shtresëzimet e
nevojshme për vendosjen e pllakave të reja. Gjykata ka konkluduar se nuk ka patur asnjë
marrëveshje ndërmjet palëve për trajtimin e gurëve pas heqjes së tyre dhe se pala paditëse i
ka trajtuar si hedhurina, duke qenë se janë dëmtuar nga heqja e tyre me mjete të rënda.
9. Gjykata e apelit ka vlerësuar se, pretendimi i palës ankimuese lidhur me
kamatëvonesat nuk qëndron, pasi pala e paditur nuk ka përmbushur detyrimin kryesor në
kohë dhe për rrjedhojë duhet të paguajë edhe kamatat mbi të nga momenti kur i ka marrë në
dorëzim objektet e rikonstruktuara. Lidhur me kamatëvonesat gjykata, gjatë përsëritjes së
pjesshme të shqyrtimit gjyqësor, ka caktuar një ekspert, nga konkluzionet e të cilit gjykata ka
arritur në konkluzionin se pala e paditur duhet të detyrohej të paguante kamatëvonesat nga
data 01.08.2008 deri në shumën 20.11.2013 në një shumë më të madhe se sa ka caktuar
gjykata e shkallës së parë. Megjithatë gjykata e apelit, pasi ka konstatuar faktin se nuk ka
patur ankim nga pala paditëse për këtë pjesë të vendimit, duhet të lihet në fuqi, por me
ndryshimin që pala e paditur duhet të detyrohet të paguajë vlerën 1820 Lekë për çdo ditë
vonesë pas vendimit të gjykatës së shkallës së parë. Gjykata ka arsyetuar se ky plotësim i
vendimit duhet të bëhet, pasi Bashkia Pogradec po vonon në ekzekutimin e vendimit dhe se
për rrjedhojë duhet të përcaktohet masa e kamatës edhe pas dhënies së vendimit të gjykatës së
shkallës së parë.
10. Kundër vendimit të gjykatës së apelit është ushtruar rekurs nga pala e paditur,
Bashkia Pogradec, duke kërkuar prishjen e vendimit të Gjykatës së Apelit Korçë si i
padrejtë dhe i pabazuar në ligj. Në rekurs parashtrohen si shkaqe ligjore:
- Gjykata e Apelit Korçë nuk ka marrë parasysh pretendimin e palës së paditur se
nga situacioni i punimeve duhet të zbritet shuma e materialeve të gurëve të
skuadruar prej 2.100.860 Lekë, pasi ky material është përfituar nga pala paditëse
gjatë kryerjes së punimeve;
- Gjykata e injoron faktin e përfitimit të palës paditëse në mënyrë të padrejtë;

103
 - Kamatat ligjore janë një detyrim i caktuar nga gjykatat e faktit në kundërshtim me
ligjin dhe se gjykata e apelit në kundërshtim me ligjin i ka shtuar kamatave ligjore
edhe shumën 1.800 Lekë në ditë, deri në ekzekutimin e vendimit;
- Nuk ka akt kolaudimi për punimet e kryera dhe se Bashkia Pogradec e ka shlyer
detyrimin që ka patur ndaj sipërmarrësit.

II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

11. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë (më tej Kolegji), pasi analizoi aktet e
ndodhura në dosjen gjyqësore, të cilat janë administruar e shqyrtuar nga gjykatat e faktit,
vendimet e gjykatave, shkaqet e parashtruara në rekurs, arrin në përfundimin se Vendimi
nr.546, datë 04.12.2013 i Gjykatës së Apelit Korçë është i pabazuar në ligjin procedural dhe
duhet prishur, e çështja sakaq duhet të kthehet për rishqyrtim, për shkak të shkeljes së
normave që kanë të bëjnë me kompetencën lëndore.
12. Kolegji vë në dukje se Gjykata e Apelit Korçë ka zgjidhur çështjen duke mos qenë
kompetente nga pikëpamja lëndore. Çështja objekt gjykimi është e natyrës administrative në
kuptim të nenit 7 të ligjit 49/2012. Kolegji thekson se çështja objekt gjykimi duhet të
gjykohej nga Gjykata Administrative e Apelit në bazë ligjit nr.49/2012 dhe qëndrimit
unifikues të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë në Vendimin nr.3, datë 06.12.2013
ku është vendosur se:
“Gjykatat Administrative të Shkallës së Parë, Gjykata e Apelit Administrativ dhe
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, të krijuara me Ligjin nr.49, datë 03.05.2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”, janë kompetente për shqyrtimin e të gjitha çështjeve, të cilat sipas nenit 7 të
këtij ligji përbëjnë mosmarrëveshje administrative, pavarësisht gjendjes, fazës apo shkallës
së gjykimit. Këto gjykata janë kompetente për çështjet administrative për të cilat padia,
ankimi ose rekursi është depozituar përpara datës 04.11.2013, respektivisht në gjykatat e
shkallës së parë, të apelit apo në Gjykatë të Lartë dhe deri në këtë datë shqyrtimi në këto
gjykata nuk ka përfunduar akoma.”.
13. Në përfundim të analizës së mësipërme, Kolegji thekson se Gjykata e Apelit
Korçë ka lejuar shkelje të rëndë procedurale, pasi ka gjykuar një çështje të cilën nuk e ka
pasur në kompetencë nga pikëpamja lëndore. Për këtë shkak, Kolegji vlerëson se,
vendimmarrja e Gjykatës së Apelit Korçë është e cënueshme, pa marrë në analizë ligjore
shkaqet e rekursit mbi mënyrën e zgjidhjes së çështjes prej gjykatës.
14. Përsa më sipër, Vendimi nr.546, datë 04.12.2013 i Gjykatës së Apelit Korçë duhet
të prishet dhe në zbatim të nenit 7, të ligjit nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e
gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative” dhe Vendimit
Unifikues të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë nr.3, datë 06.12.2013, çështja duhet
të dërgohet për rigjykim pranë Gjykatës Administrative të Apelit, e cila është gjykata që në
bazë të ligjit ka kompetencën lëndore të shqyrtojë ankimet e palëve ndërgjyqëse. Prandaj,
Gjykata Administrative e Apelit në gjykim duhet të analizojë dhe vlerësojë pretendimet e
palëve në lidhje me ankimet e paraqitura prej tyre.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”

104
 V E N D O S I:
Prishjen e vendimit nr.546, datë 04.12.2013 të Gjykatës së Apelit Korçë dhe dërgimin
e çështjes për rishqyrtim në Gjykatën Administrative të Apelit.

Tiranë, më 25.01.2017

105
Nr. 31001-00176-00-2014 Regjistri Themeltar
Nr. 00-2017-95 i Vendimit (9)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

në dhomë këshillimi, më datë 25.01.2017, mori në shqyrtim çështjen administrative

176/2014, që u përket palëve:

PADITËS: ANILA (LLANAJ) KIÇO.

I PADITUR: ZYRA VENDORE E REGJISTRIMIT TË
PASURIVE TË PALUAJTSHME SARANDË.
ZYRA QENDRORE E REGJISTRIMIT TË
PASURIVE TË PALUAJTSHME TIRANË.

OBJEKTI:
Shfuqizimin e aktit administrative urdhrit nr.67/1 dt. 03.12.2008
të ZVRPP Sarandë dhe ZQRPP Tiranë.
Lirimin e kufizimit të pasurisë me nr.29/8 dt. 25.07.2001
në zonën kadastrale 8642 vendosur me urdhrin 67/1 dt. 03.12.2008.
Detyrimin e ZVRPP Sarandë të pajisë me çertifikatë pronësie
në emër të paditësit Anila Llanaj.
Baza Ligjore: Neni 31, 32, 42 e vijues, 153, 154, 324 të K.Pr.Civile,
neni 41, 42 I Kushtetutës, neni 116/c i K.Pr.Administrative,
nenet 44, 45, 46/2 I Ligjit 7843 datë 13.07.1994
“Për regjistrimin e pasurive të paluajtshme” i ndryshuar.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Sarandë me vendimin nr.1074, datë 14.09.2012 ka

vendosur:
Pranimin e kërkesë-padisë.
Shfuqizimin dhe shpalljen si të pavlefshëm të aktit administrativ, Urdhrit
nr.67/1, datë 03.12.2008 të ZVRPP Sarandë si dhe të shkresës nr.1664/6, dt.
06.04.2012 të ZQRPP Tiranë.
Detyrimin e palës së paditur ZVRPP Sarandë me lirimin e kufizimit të
pasurisë nr.29/8, dt. 25. 07.2001 në Zonën Kadastrale 8642, duke e pajisur
paditësen me çertifikatë pronësie për këtë pasuri.

Gjykata e Apelit Gjirokastër me vendimin nr.421, datë 24.07.2013 ka vendosur:

Lënien në fuqi të vendimit nr.1074 datë 14.09.2012 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Sarandë.

106
 Kundër vendimit nr.421, datë 24.07.2013 të Gjykatës së Apelit Gjirokastër ka
ushtruar rekurs pala e paditur, Zyra Qendrore e Regjistrimit të Pasurive të
Paluajtshme, e cila ka kërkuar prishjen e vendimeve dhe rrëzimin e padisë, duke parashtruar
këto shkaqe:
 Urdhri është marrë në zbatim të nenit 44 të Ligjit 7843/1994 “Për regjistrimin e
pasurive të paluajtshme”, deri në rregullimin e marrëdhënieve me truallin, pasi shitja
është kryer nga një subjekt (Bashkia Sarandë), i cili nuk ka pasur më parë të
regjistruar pronën ne regjistrat e pasurive të paluajtshme;
 Sipas nenit 195 të K.Civil nuk mund të tjetërsohen pasuritë e paluajtshme pa u
regjistruar në regjistrat publik;
- Urdhri nuk është absolutisht i pavlefshëm pasi regjistruesi e ka vënë kufizimin në
mbështetje të nenit 44 të ligjit 7843/1994, ai është organi kompetent për kryerjen e
veprimeve të tilla..

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit z. Xhezair Zaganjori, dhe si bisedoi çështjen në tërësi,

V Ë R E N:
I. Rrethanat e çështjes
1. Paditësja Anila Llanaj ka blerë nga Gramoz Levanaj “një sipërfaqe trualli me
sipërfaqe 762 m2, ndodhur në zonën Turizëm –Kanali i Çukës”. Blerja është kryer mbi bazën
e kontratës së shitblerjes nr.832/286 datë 15.12.2001 të lidhur në mes tyre dhe kontrata është
regjistruar në regjistrin hipotekor nr.1 fq. 156 datë 24.12.2001, me përshkrimin si më lart.
2. Origjina e kësaj pasurie është Kontrata e Shitblerjes nr.502/172, datë 31.10.2001 në
mes Seksionit të Financës së Bashkisë Sarandë, në cilësinë e shitësit, dhe z. Gramoz Levanaj,
me cilësinë e blerësit, kontratë e cila është regjistruar me nr.143 indeksi, regjistri nr.1, faqe
137, datë 21.11.2001.
3. Me Urdhrin nr.67/1, dt. 03.12.2008 të regjistruesit të Zyrës Vendore të Regjistrimit
të Pasurive të Paluajtshme Sarandë është vendosur: “Regjistrimin e kufizimit mbi të gjitha
pasuritë e regjistruara me kontratë shitblerje nga Bashkia Sarandë, deri në rregullimin e
marrëdhënieve te truallin…shitja është bërë nga një subjekt i cili nuk ka pasur të regjistruar
më parë këtë pronë në regjistrat e pasurive të paluajtshme…pasi pala shitëse (Bashkia
Sarandë) nuk figuron në kontratë të jetë pronare e pasurisë në regjistrat që administrohen
nga ZVRPP Sarandë.”.
4. Zyra Qendrore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme me shkresën nr.1664/6,
datë 06.04.2012 ka mbajtur të njëjtin qëndrim, duke sqaruar se Zyra Vendore të Regjistrimit
të Pasurive të Paluajtshme Sarandë nuk mund të vijojë me heqjen e kufizimit deri në
rregullimin e marrëdhënieve me truallin. Sakaq pala paditëse i është drejtuar me padi
gjykatës.
5. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Sarandë me vendimin nr.1074, datë 14.09.2012 ka
vendosur: “Pranimin e kërkesë-padisë. - Shfuqizimin dhe shpalljen si të pavlefshëm të aktit
administrativ, Urdhrit nr.67/1, datë 03.12.2008 të ZVRPP Sarandë si dhe të shkresës
nr.1664/6, dt. 06.04.2012 të ZQRPP Tiranë. - Detyrimin e palës së paditur ZVRPP Sarandë
me lirimin e kufizimit të pasurisë nr.29/8, dt. 25. 07.2001 në Zonën Kadastrale 8642, duke e
pajisur paditësen me certifikatë pronësie për këtë pasuri.”.
6. Gjykata arsyeton se, urdhri është nxjerrë në kundërshtim me nenin 44 të ligjit 7843,
dt. 13.07.994 “Për regjistrimin e pasurive të paluajtshme”, sipas të cilës parashikohet se për
parandalimin e një mashtrimi, veprimi të padrejtë ose të pamjaftueshëm, regjistruesi lëshon
urdhër për regjistrimin e kufizimit. Gjykata ka konkluduar se nuk rezultoi që paditësja të ishte
107
në kushtet e ndonjë mashtrimi, veprimi të padrejtë apo të pamjaftueshëm, pasi trualli i blerë
prej saj pasi edhe vetë personi nga i cili ajo e ka blerë e ka pasur të regjistruar sipas kontratës
së shitblerjes së tij me Bashkinë Sarandë. Gjykata ka argumentuar se, arsyetimi i urdhrit se
shitja është kryer në kundërshtim me Ligjin nr.7980, dt. 27.07.1995 “Për shitblerjen e
trojeve” nuk qëndron, pasi pronari z. Gramoz Levanaj, që i ka transferuar të drejtat e
pronësisë paditëses, është bërë pronar i pasurisë me regjistrimin e saj në regjistrin hipotekor,
kohë në të cilën pala e paditur nuk e ka ngritur këtë pretendim. Gjykata vijon se, të drejtën e
ngritjes së pretendimit të pavlefshmërisë së kontratës së shitjes së truallit e kanë vetëm palët
pjesëmarrëse në kontratë ose persona të tretë që cenohen nga kontrata.
7. Gjykata e Apelit Gjirokastër me vendimin nr.421, datë 24.07.2013 ka
vendosur: “Lënien në fuqi të vendimit nr.1074 datë 14.09.2012 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Sarandë.”.
8. Gjykata e Apelit Gjirokastër argumenton se, në interpretim të nenit 44 të Ligjit
7843, dt. 13.07.1994 veprimi i kufizimit mund të vendoset nga regjistruesi nëse ka dyshim
për veprim të padrejtë apo të pamjaftueshëm dhe se në rastin në shqyrtim nuk ndodhemi në
ndonjë nga këto raste. Gjykata vijon me arsyetimin se, regjistrimi në regjistra i truallit pronë
shtetërore për organet e pushtetit vendor është rregulluar me ligj të posaçëm, konkretisht Ligji
nr.8744, datë 22.02.2001 “Për transferimin e pronave të paluajtshme publike të shtetit me
njësitë e qeverisjes vendore” dhe Ligji 8743/2001 “Për pronat e paluajtshëm të shtetit”, ku
përcaktohen pronat e paluajtshme të shtetit dhe procedura e transferimit të tyre në njësitë e
qeverisjes vendore. Gjykata arsyeton se, referuar këtyre akteve, procesi i regjistrimit të
pronës publike në regjistrat e pasurive të paluajtshme ka hyrë në fuqi në vitin 2001, por në
momentin e lidhjes së kontratës së shitblerjes me z. Gramoz Levanaj ky proces nuk kishte
filluar akoma në qytetin e Sarandës. Sakaq janë gjetur të pabazuara në ligj pretendimet e
ngritura në ankim.
8. Kundër Vendimit nr.421, datë 24.07.2013 të Gjykatës së Apelit Gjirokastër ka
ushtruar rekurs pala e paditur, Zyra Qendrore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme, e cila
ka kërkuar prishjen e vendimeve dhe rrëzimin e padisë, duke parashtruar këto shkaqe:
- Urdhri është marrë në zbatim të nenit 44 të Ligjit 7843/1994 “Për regjistrimin e
pasurive të paluajtshme”, deri në rregullimin e marrëdhënieve me truallin, pasi shitja është
kryer nga një subjekt (Bashkia Sarandë), i cili nuk ka pasur më parë të regjistruar pronën ne
regjistrat e pasurive të paluajtshme;
- Sipas nenit 195 të K.Civil nuk mund të tjetërsohen pasuritë e paluajtshme pa u
regjistruar në regjistrat publik;
- Urdhri nuk është absolutisht i pavlefshëm pasi regjistruesi e ka vënë kufizimin në
mbështetje të nenit 44 të ligjit 7843/1994, ai është organi kompetent për kryerjen e veprimeve
të tilla.

II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

9. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se vendimi i gjykatës së rrethit

gjyqësor dhe ai i gjykatës së apelit, janë marrë në shkelje të dispozitave urdhëruese të ligjit të
ligjit material, prandaj si të tillë ato bëhen të cënueshëm.
10. Kolegji sjell në vëmendje se Neni 3 i ligjit nr.7980, datë 27.07.1995 “Për
Shitblerjen e Trojeve” ka përcaktuar rastet përjashtimore se, kur mund të realizohet kalimi i
trojeve të lira nga pronë shtetërore në pronë private, përpara se të përfundojë procesi i
kompensimit fizik të ish-pronarëve. Kjo dispozitë parashikon se: “Derisa të përfundojë
kompensimi fizik i ish-pronarëve, kalimi i trojeve të lira nga pronë shtetërore në pronë
private bëhet vetëm në rastet që vijojnë: a).Për ndërtimin e banesave me qëllim të lirimit të
banesave të ish-pronarëve si dhe për të pastrehët, të ndërtuara nga Enti i Banesave apo

108
persona të tjerë. b).Me vendim të Këshillit të Ministrave, për shitje, për investime shumë të
rëndësishme për vendin.”.
11. Në rastin objekt gjykimi nuk vërtetohet që paditësja znj. Anila Llanaj Kiço të ketë
vërtetuar që ndodhemi përpara këtyre rasteve përjashtimore, që lejon tjetërsimin e trojeve
shtetërore në prova private. Për rrjedhojë Kolegji vlerëson se Kontrata e Shitblerjes
nr.832/286, datë 15.12.2001, e lidhur mes palëve dhe e regjistruar më pas në regjistrin
hipotekor nr.1 fq. 156 datë 24.12.2001, është një veprim juridik absolutisht i pavlefshëm, pasi
ai vjen në kundërshtim me një dispozitë urdhëruese të ligjit, sikurse parashikon neni 92/a i
Kodit Civil. Për rrjedhojë Kolegji vlerëson se veprimi juridik titull pronësie i pretenduar nga
pala paditëse duke qenë nul nuk ka sjellë asnjë pasojë juridike të ligjshme.
12. Kolegji vlerëson se njëlloj e pavlefshme është edhe veprimi juridik Kontratë
Shitblerje nr.502/172, datë 31.10.2001, i realizuar mes Seksionit të Financës së Bashkisë
Sarandë, në cilësinë e shitësit, dhe z. Gramoz Levanaj, me cilësinë e blerësit, kontratë e cila
është regjistruar me nr.143 indeksi, regjistri nr.1, faqe 137, datë 21.11.2001. Kolegji vlerëson
se përsa u argumentua më lart, konstatohet se Bashkia Sarandë ka shitur dhe tjetërsuar një
truall në kushtet kur ligji e ndalonte të kryheshin veprime juridike, pa u proceduar më pare
me veprimet sikurse u parashtruar më lart. Për rrjedhojë veprimi juridik është kryer në
kundërshtim me një dispozitë urdhëruese të ligjit, në kuptim të nenit 92/a të Kodit Civil. Për
rrjedhojë konkludohet se blerësi, i cili është paraqitur me cilësinë e shitësit në kontratën e
dytë me palën paditëse, nuk është pronësuar kurrë.
13. Kolegji vlerëson se veprimi juridik i shitjes, nga shitësi z. Gramoz Levanaj tek
blerësi znj. Anila Llanaj Kiço, është një veprim juridik absolutisht i pavlefshëm edhe për një
arsye tjetër. Kolegji sjell në vëmendje se sipas nenit 164 të Kodit Civil përcaktohet se
pronësia fitohet me kontratë dhe palët kanë zgjedhur kontratën e shitjes si mënyrë për të
transferuar të drejtat e pronësisë në rastin konkret. Më tej neni 705 i Kodit Civil, kur regjon
kontratën e shitjes, disponon se: “Kontrata e shitjes ka për objekt kalimin e pronësisë së një
sendi ose kalimin e një të drejte kundrejt pagimit të një çmimi.”. Kjo do të thotë se, për të
pasur një veprim juridik të tillë, e mbi të gjitha të vlefshëm, duhet që shitjen ta kryejë personi
fizik apo juridik që e ka pronësinë e sendit apo që është pronari i sendit që shitet, përndryshe
preket parimi bazë i së drejtës civile “nemo dat quod non habet” (askush nuk mund t’i
tjetërsojë tjetrit të drejta që nuk i ka). Sakaq, Kolegji konstaton se kontrata e shitjes objekt
gjykimi është veprim juridik absolutisht i pavlefshëm, për shkak se shitësi ka tjetërsuar
nëpërmjet kontratës së shitjes një pronë për të cilën nuk ka patur titull pronësie.
14. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, përfundimet që kanë arritur
gjykata e shkallës së parë dhe ajo e apelit janë të pabazuara në ligj, sepse në regjistrat e
pasurive të paluajtshme regjistrohen vetëm pasuritë e paluajtshme, pronësia e të cilave është
fituar në rrugë ligjore dhe jo si në rastin në gjykim, ku sipërfaqja e truallit është tjetërsuar në
favor të paditësit është pasojë e një veprimi juridik që është kryer në kundërshtim me ligjin
dhe kjo lloj pavlefshmërie e veprimeve juridike nuk mund të ndreqet me asnjë lloj veprimi
juridik të mëpasshëm.
15. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, në rastin e pavlefshmërisë
absolute të veprimeve juridike nuk është e nevojshme që kjo lloj pavlefshmërie të kërkohet në
rrugë gjyqësore, pasi ajo mund të konstatohet nga gjykata edhe në gjykime të tjera, ose çdo
organ tjetër gjatë veprimtarisë së tij. Në të tilla raste palët mund të kërkojnë në gjykatë vetëm
restitucionin apo kthimin e tyre në gjendjen e mëparshme, e parashikuar nga neni 106 i Kodit
Civil. Nga ana tjetër pala e paditur ZVRPP-ja është e detyruar me ligj që të pasqyrojë në
regjistrat e pasurive të paluajtshme vetëm titujt e ligjshëm të pronësisë për sendet e
paluajtshme dhe nuk mund të regjistrohen në regjistrat e pasurive të paluajtshme akte juridike
absolutisht të pavlefshme (që janë nul), pasi këto veprime nuk kanë sjellë asnjë pasojë

109
juridike dhe rrjedhimisht ato nuk janë të aftë që të sjellin as ndryshimin e regjimit juridik të
një pasurie të paluajtshme.
16. Duke arsyetuar si më sipër Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë arrin në
përfundimin se kërkimet e palës paditëse për regjistrimin e pasurisë së paluajtshme të fituar
me një veprim juridik absolutisht të pavlefshëm janë të pabazuara në ligj dhe si të tilla duhet
të rrëzohen. Njëlloj të pabazuara në ligjin material janë edhe kërkimet për heqjen e kufizimit
të pasurive të vendosura nga pala e paditur. Në bazë dhe për zbatim të nenit 193 të Kodit
Civil, pala e paditur është e detyruar të regjistrojë vetëm pasuri të paluajtshme pronësia e të
cilave është fituar sipas ligjit, apo kur provohet një mënyrë fitimi pronësie sikurse parashikon
neni 163 i Kodit Civil. Për të gjitha këto arsye Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë
vlerëson se rekursi i paraqitur prej palës së paditur është i bazuar në ligjin material dhe si i
tillë ai duhet të pranohet dhe për rrjedhojë vendimet e gjykatave duhet të ndryshohen, duke u
vendosur rrëzimi i padisë.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”

V E N D O S I:
Ndryshimin e vendimit nr.1074, datë 14.09.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Sarandë dhe vendimit nr.421, datë 24.07.2013 të Gjykata e Apelit Gjirokastër dhe rrëzimin e
padisë.

Tiranë, më 25.01.2017

110
Nr. 31003-02301-00-2015 i Regjistrit Themeltar
Nr. 00-2017-98 i Vendimit (10)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë i përbërë nga :

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

në dhomë këshillimi, në datë 25.01.2017, mori në shqyrtim çështjen administrative

nr.2301/2015, që u përket palëve:

PADITËS: Z. LAME RUÇAJ

I PADITUR: DREJTORIA RAJONALE E SIGURIMEVE
SHOQËRORE TIRANË

OBJEKTI:
Detyrimin e Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore Tiranë:
1. Të më paguajë periudhën e ndërprerjes së pensionit të parakohshëm për vjetërsi
shërbimi nga data 01.11.1995 deri në datën 31.12.1998, që më ka takuar sipas Ligjit nr.7491,
datë 29.04.1991, neni 16, dhe Ligjit nr.8087, datë 13.03.1996, neni 11 i ndryshuar,
për faktin se më është ndërprerë pa shkak ligjor.
2. Të më përllogarisë masën fillestare të pensionit të parakohshëm për vjetërsi shërbimi,
sipas nenit 11, gërma “a” dhe “b” të Ligjit nr.8087/1996 i ndryshuar
me nenin 6 të Ligjit nr.8521/1999, i ndryshuar me nenin 35 shkronja “a”
dhe shkronja “b” si dhe neni 49 të Ligjit 9210
ta njohë atë si masë përfundimtare dhe të më paguajë diferencat
nga data 01.01.1999 e në vazhdim.
3. Të indeksojë masën e pensionit të parakohshëm për vjetërsi shërbimi,
të rrisë atë sipas VKM-ve në vite dhe njëherazi të më paguajë diferencën
ndërmjet masës së pensionit të rillogaritur dhe pensionit të përfituar,
duke filluar nga data 01.01.1999 e në vazhdim.
4. Të ndryshojë vendimin e rishqyrtimit të ardhurave,
duke më paguar masën e pensionit të rillogaritur
dhe kthimin e diferencave të mbajtura nga data 01.11.1995 e në vazhdim.
Baza ligjore: Kushtetuta; Neni 44 i Kodit të Procedurës Civile; neni 31, 32/a, 153, 154;
Ligji 7491, datë 29.04.1991 neni 16; Ligji nr.8087, datë 13.03.1996
neni 11 i ndryshuar me nenin 6 të Ligjit nr.8521;
Neni 6 i Ligjit nr.8521, datë 30.07.1999
“Për disa ndryshime në Ligjin nr.8087, datë 13.03.1996
“Për sigurimin shoqëror suplementar të ushtarakëve
të Forcave të Armatosura të Republikës së Shqipërisë,
të ushtarakëve të Ministrisë së Rendit Publik
dhe të Shërbimit Informativ të Shtetit, pika “a” dhe pika “b”;
Neni 35, 36 dhe 49 i Ligjit nr.9210, datë 23.03.2004 “Për statusin e ushtarakut”;

111
 Ligji nr.9418, datë 16.02.2005, neni 4 pika 2,
neni 13, 14 pika 1, 2, 3, neni 27, 31 pika 3 dhe 33;
Ligji nr.9377, datë 21.04.2005 “Për disa shtesa dhe ndryshime
në Ligjin nr.7703, datë 11.05.1993, neni 20;
Ligji nr.9481, datë 16.02.2006, neni 4 pika 2;
Vendimet nr.60, datë 18.01.2005; nr.19, datë 28.01.2005 të Gjykatës së Lartë;
Vendimet nr.9, datë 26.02.2007
dhe nr.33, datë 24.06.2010 të Gjykatës Kushtetuese.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me Vendimin nr.3246, datë 29.03.2013 ka

vendosur:
“- Pranimin pjesërisht të padisë së paditësit Lame Ruçaj. Detyrimin e të
paditurit D.R.S.Sh. Tiranë për t’i paguajë paditësit Lame Ruçaj diferencat e
pensionit të parakohshëm nga data 01.01.1999-30.06.2009 në shumën 926-455
Lekë. – Rrëzimin e padisë për kërkimet e tjera.”.

Gjykata e Apelit Tiranë me Vendimin nr.1344, datë 09.04.2014 ka vendosur:

“Të shpallë moskompetencën e Gjykatës së Apelit Tiranë për gjykimin e
çështjes nr.3690/1249 Regjistri Themeltar, datë 07.06.2013 dhe dërgimin e
akteve gjykatës kompetente, Gjykatës Administrative të Apelit.”.

Gjykata Administrative e Apelit me vendimin nr.1471, datë 22.06.2015 ka

vendosur:
“Ndryshimin e Vendimit nr.3246, datë 29.03.2013 të Gjykatës së Shkallës së
Parë Tiranë. Pranimin e pjesshëm të padisë. Detyrimin e të paditurit Drejtoria
Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë t’i paguajë paditësit Lame Ruçaj
shumën prej 161.261 (njëqind e gjashtëdhjetë e një mijë e dyqind e
gjashtëdhjetë e një) Lekë, si diferenca të papaguara për periudhën 01.01.1999-
30.06.2009, rillogaritur me Aktin e Ekspertimit dt. 27.02.2015, pjesë integrale
e këtij vendimi. Rrëzimin e padisë për pjesët e tjera.”.

Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së dytë ka ushtruar rekurs Drejtoria

Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë. Rekursi është paraqitur me datë 25.06.2015.
Rekursi i është njoftuar palëve ndërgjyqëse. Në rekurs parashtrohet se:
- Pensioni i parakohshëm i ushtarakëve nuk mundet të kalojë kufirin ligjor të
parashikuar, konkretisht pensionin maksimal të pleqërisë në shkallë vendi, pasi këto
fonde të Institutit të Sigurimeve Shoqërore janë fikse të përllogaritura dhe të
akorduara aq sa janë përllogaritur nga buxheti i shtetit;
- Përllogaritja pa kufizime e pensionit sipas një ligji të shfuqizuar dhe në kushtet kur në
momentin e lindjes së të drejtës për pension ky kufizim në ligj ekzistonte, është i
pabazuar në ligj;
- Përllogaritja e ardhur nga Ministria e Mbrojtjes është ndjeshëm më e ulët se sa ajo
që ka përllogaritur gjykata dhe nga sa pretendon pala paditëse;
- Është i drejtë vendimi Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore Tiranë për
ndalimin nga pensioni i vlerës 20 % çdo muaj, derisa debia e akumuluar ndër vite të
shlyhet e gjitha;
- Ligjet e shfuqizuara dhe të përdorura si bazë ligjore në padi nuk mundet të zbatohen,
pasi nuk kanë fuqi juridike;

112
 - Si përfundim kërkohet ndryshimi i vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe
rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj.

Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së dytë ka ushtruar rekurs pala paditëse

z. Lame Ruçaj. Rekursi është paraqitur me datë 16.07.2015. Rekursi i palës paditëse i është
njoftuar palës së paditur. Pala paditëse parashtron si shkaqe në rekurs se:
- Edhe pse gjykata e apelit e vlerëson ankimin e palës së paditur si të pavlefshëm dhe
vendos mospranimin e tij, ajo sërish e ka pranuar atë, duke ndryshuar vendimin e
gjykatës së shkallës së parë dhe duke ulur masën e pensionit të paditësit;
- Ndërkohë që përfaqësuesi i palës paditëse ka hequr dorë nga ankimi, gjykata e
vazhdoi gjykimin kryesisht, duke thërritur ekspertin kontabël, duke zvarritur gjykimin
mbi dy vjet dhe duke mbyllur gjykimin me vendim përfundimtar;
- Nuk mundet të rëndohet pozita e palës që ankimon vendimin, duke i pakësuar të
drejtën që ka akorduar shkalla e parë;
- Kur nuk ka ankim nuk mundet të pranohet ankimi dhe kur hiqet dorë prej saj gjykata
duhet të vendosë pushimin e gjykimit në atë shkallë;
- Vendimi i gjykatës së shkallës së dytë duhet të prishet dhe të lihet në fuqi vendimi i
gjykatës së shkallës së parë.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

Pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit z. Xhezair Zaganjori, dhe si bisedoi çështjen në tërësi,

V Ë R E N:
I. Rrethanat e çështjes

1. Padia është paraqitur para Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë me datë 03.04.2012.
Padia është ndryshuar gjatë gjykimit në shkallë të parë dhe ndryshimet janë pranuar nga
gjykata.
2. Nga fashikulli i gjykimit rezulton se paditësi z. Lame Ruçaj është i datëlindjes
1948. Me urdhrin nr.0167, datë 25.07.1969 të Ministrit të Mbrojtjes është titulluar oficer
aktiv dhe ka shërbyer në reparte ushtarake të ndryshme të Forcave të Armatosura.
3. Me Urdhrin nr.31056, datë 14.12.1993 të Ministrit të Mbrojtjes, në kohën që ka
qenë me gradën kapiten i parë, paditësi është nxjerrë në rezervë. Rezulton se pala paditëse në
momentin e daljes në rezervë ka patur 24 vjet e 3 muaj. Në këtë kohë pala paditëse ka patur si
pagë referuese shumën 14,230 Lekë.
4. Palës paditëse, me Vendimin nr.697, datë 28.05.2000 të Drejtorisë Rajonale të
Sigurimeve Shoqërore Tiranë, i është caktuar pensioni i parakohshëm, sipas Ligjit nr.8087,
datë 13.03.1006, me të drejtë pagese nga data 01.01.1999 e deri në plotësimin e moshës së
daljes në pensionin e pleqërisë, në shumën 8,000 Lekë. Sipas rritjeve të parashikuara nga
aktet nënligjore shuma e pensionit arrinte në vlerën 17,603 Lekë. Më tej pala e paditur ka
rillogaritur pensionin e parakohshëm të palës paditëse dhe shuma e tij është caktuar vlera
13,305 Lekë, me të drejtë pagese nga data 01.07.2009 e deri në daljen në pensionin e
pleqërisë.
5. Duke mos qenë dakord me këtë vendimmarrje pala paditëse ka paraqitur padi në
Gjykatën e Rrethit Gjyqësor Tiranë.
6. Në datë 11.11.2013 pala paditëse para noterit ka lëshuar prokurë të posaçme për t’u
përfaqësuar në të gjitha shkallët e gjykimit nga Av. Dhimitraq Prifti. Në prokurë avokatit i
njihet e drejta për të ngritur padi, kundërpadi, prapësime, përfaqësim në mungesë dhe të
realizojë çdo kërkesë për mbrojtjen e interesave të përfaqësuarit. Gjykata e shkallës së parë

113
ka pranuar pjesërisht padinë. Ndaj vendimit është ushtruar ankim edhe nga pala paditëse edhe
nga pala e paditur.
7. Gjatë gjykimit në apel, në seancën e mbajtur në dhomë këshillimi të datës
04.11.2014, Gjykata Administrative e Apelit me vendim të ndërmjetëm ka vendosur
mospranimin e ankimit të palës së paditur Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë.
Nuk rezulton të jetë zbardhur dhe arsyetuar ky vendim i ndërmjetëm, sipas nenit 171/a të
Kodit të Procedurës Civile, por gjykata rezulton të jetë mjaftuar me pasqyrimin në
procesverbalin e seancës sipas nenit 118 të Kodit të Procedurës Civile. Në të njëjtën seancë
gjykata ka marrë vendim për kalimin e çështjes për gjykim në seancë gjyqësore. Gjykata ka
urdhëruar të njoftojë palët për këtë vendim.
8. Vendimi rezulton të jetë relatuar në prezencë të palëve në seancën gjyqësore të
datës 09.12.2014. Nuk rezulton të ketë ushtruar ankim të veçantë Drejtoria Rajonale e
Sigurimeve Shoqërore Tiranë ndaj vendimit të mospranimit të ankimit pranë Gjykatës së
Lartë. Gjykata Administrative e Apelit ka arsyetuar vendimin e ndërmjetëm për mospranimin
e ankimit në vendimin përfundimtar.
9. Në seancën gjyqësore të datës 23.02.2015 avokati i palës paditëse ka kërkuar
heqjen dorë nga ankimi dhe ka parashtruar se kjo është një porosi e të përfaqësuarit, i cili e
kishte të pamundur ta realizonte vetë këtë kërkesë për shkak se është i shtruar në spital.
Gjykata ka vendosur të mos e pranojë kërkesën me arsyetimin se heqja dorë nga ankimi si
tagër nuk i është dhënë shprehimisht në prokurë avokatit dhe se për këtë arsye nuk mundet të
pranohet kërkesa.
10. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me Vendimin nr.3246, datë 29.03.2013 ka
vendosur: “- Pranimin pjesërisht të padisë së paditësit Lame Ruçaj. – Detyrimin e të paditurit
D.R.S.Sh. Tiranë për t’i paguar paditësit Lame Ruçaj diferencat e pensionit të parakohshëm
nga data 01.01.1999-30.06.2009 në shumën 926-455 Lekë. – Rrëzimin e padisë për kërkimet
e tjera.”.
11. Gjykata ka arsyetuar se, duke qenë se lindja e së drejtës për pension e palës
paditëse është data 0101.1999, atëhere ligji i zbatueshëm është Ligjit nr.8087/1996, i
ndryshuar me Ligjin nr.8521/1999. Gjykata ka argumentuar se paditësi ka 24 vjet vjetërsi si
ushtarak aktiv dhe se për vitet e vjetërsisë mbi 15 vjet do të përfitojë 2% rritje të pensionit, që
do të thotë se vlera e pensionit të tij do të jetë 50% e pagës referuese mbi të cilën është
derdhur kontributi dhe 18% shtesë për 9 vitet e vjetërsisë. Gjykata ka arsyetuar se shprehja
“por jo më shumë se masa e pensionit maksimal të pleqërisë në shkallë vendi” është
shfuqizuar nga Ligji nr.9210/2004. Nën këto kushte, pas përllogaritjes së vlerës së pensionit
nga një ekspert i caktuar nga gjykata, në vendim është konkluduar se pala e paditur detyrohet
të paguajë për llogari të palës paditëse diferencën e pamarrë të pensionit të parakohshëm
sipas kësaj formule dhe shumës së paguar, konkretisht në vlerën 926.455 Lekë për periudhën
01.01.1999 – 30.06.2009.
12. Gjykata ka argumentuar se kërkimi i palës paditëse për pagimin e pensionit nga
momenti i lirimit e deri në momentin e pagesës kalimtare, d.m.th. për periudhën 01.11.1995 e
deri në 31.12.1998 është i pambështetur në ligj, pasi pagimi i pensionit të parakohshëm të
ushtarakëve, deri në momentin e hyrjes në fuqi të Ligjit 8521/1999 ka qenë detyrim i
strukturave ushtarake dhe nuk mundet t’i kundrejtohet Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve
Shoqërore Tiranë. Gjykata ka konkluduar se nga data 01.01.1999 e deri në datën 30.06.2009
pala paditëse duhet të marrë si pension atë që cakton Ligji nr.8087/1995 i ndryshuar, pasi pas
kësaj date pensioni i parakohshëm do të përllogaritet sipas formulës që ka parashikuar Ligji
nr.10420/2009. Sakaq gjykata e ka vlerësuar të drejtë rillogaritjen e pensionit të palës
paditëse nga pala e paditur sipas ligjit të ri. Lidhur me kërkimin e padisë për indeksimin e
pensionit, gjykata ka vlerësuar se pensioni i parakohshëm i ushtarakëve është i përjashtuar
nga indeksimi, pasi neni 18 i Ligjit nr.8087/1995 i ndryshuar parashikon vetëm indeksim të

114
pagesës kalimtare dhe se neni 61 i Ligjit nr.7703/1991 parashikon indeksimin vetëm për
pensionin e pleqërisë, invaliditetit dhe pensionet familjare.
13. Ndaj vendimit të gjykatës së shkallës së parë kanë ushtruar ankim Drejtoria
Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë. Pala ankimuese ka parashtruar se pensioni i
parakohshëm i ushtarakëve nuk mundet të kalojë kufirin ligjor të parashikuar, konkretisht
pensionin maksimal të pleqërisë në shkallë vendi, pasi këto fonde të Institutit të Sigurimeve
Shoqërore janë fikse të përllogaritura dhe të akorduara aq sa janë përllogaritur nga buxheti i
shtetit. Kështu, vijon ankuesi, përllogaritja pa kufizime e pensionit sipas një ligji të
shfuqizuar dhe në kushtet kur në momentin e lindjes së të drejtës për pension ky kufizim në
ligj ekzistonte, është i pabazuar në ligj. Ankimuesi ka pretenduar se përllogaritja e ardhur nga
Ministria e Mbrojtjes është ndjeshëm më e ulët se sa ajo që ka përllogaritur gjykata dhe nga
sa pretendon pala paditëse. Pala ankimuese ka pretenduar se është i drejtë vendimi i saj për
ndalimin nga pensioni i vlerës 20 % çdo muaj, derisa debia e akumuluar ndër vite të shlyhet e
gjitha. Pala ankimuese ka pretenduar se ligjet e shfuqizuara dhe të përdorura si bazë ligjore në
padi nuk mundet të zbatohen, pasi nuk kanë fuqi juridike. Si përfundim është kërkuar
ndryshimi i vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe rrëzimin e padisë si të pabazuar në
ligj.
14. Ndaj vendimit të gjykatës së shkallës së parë ka ushtruar ankim edhe pala
paditëse. Pala paditëse në ankim ka pretenduar se, argumentimi i gjykatës për përfitimin e së
drejtës së pensionit të parakohshëm deri me datë 30.06.2009 nuk është zbatim kushtetues i
ligjit në kohë. Pala paditëse ka pretenduar se vendimi i gjykatës së shkallës së parë, në pjesën
që ka rrëzuar përfitimin nga pensioni i parakohshëm për periudhën 01.11.1995 deri në
31.12.1998, është i pabazuar në ligj, pasi nuk ka asnjë dispozitë ligjore që të përjashtojë nga
përfitimi i kësaj pagese paditësin. Paditësi ka pretenduar se gjykata ka gabuar kur ka
vlerësuar se e drejta për përfitimin e pensionit të parakohshëm të ushtarakut palës paditëse i
ka lindur nga data 01.01.1999, pasi e drejta e pensionit atij i ka lindur më parë, kur ka
plotësuar kushtet e parashikuara nga Ligjit nr.8087/1995. Pala paditëse ka pretenduar se
gjykata ka gabuar kur ka kufizuar maksimumin e vlerës së përfitimit të pensionit të
parakohshëm të ushtarakut, në kushtet kur nuk ka kufizim ligjor për këtë gjë. Pala paditëse ka
pretenduar se rillogaritja e pensionit është kualifikuar në mënyrë të paligjshme nga gjykata si
e drejtë, pasi Gjykata Kushtetuese ka vendosur standardin që neni 29 i Ligjit nr.10142/2009
nuk mundet të interpretohet në përkeqësim të të drejtave të fituara tashmë. Kështu paditësi ka
kërkuar përllogaritjen e pensionit nga data 01.01.199 e deri me 31.03.2013 sipas formulës së
Ligjit nr.8521/1999. Lidhur me pjesën e rrëzuar të padisë për indeksimin e pensionit, pala
paditëse ka pretenduar se vendimi i gjykatës e zbaton gabim ligjin kur përjashton pensionin e
parakohshëm nga indeksimi, pasi edhe këtë pension organet shtetërore kanë detyrimin ta
indeksojnë sikurse pensionet e tjera. Pala paditëse në ankim ka kërkuar edhe të përllogariten
kamatat ligjore mbi shumën e papaguar kundrejt palës së paditur.
15. Gjykata e Apelit Tiranë me Vendimin nr.1344, datë 09.04.2014 ka vendosur:
“Të shpallë moskompetencën e Gjykatës së Apelit Tiranë për gjykimin e çështjes
nr.3690/1249 Regjistri Themeltar, datë 07.06.2013 dhe dërgimin e akteve gjykatës
kompetente, Gjykatës Administrative të Apelit.”.
16. Gjykata Administrative e Apelit me Vendimin nr.1471, datë 22.06.2015 ka
vendosur: “- Ndryshimin e Vendimit nr.3246, datë 29.03.2013 të Gjykatës së Shkallës së Parë
Tiranë. – Pranimin e pjesshëm të padisë. – Detyrimin e të paditurit Drejtoria Rajonale e
Sigurimeve Shoqërore Tiranë t’i paguajë paditësit Lame Ruçaj shumën prej 161.261 (njëqind
e gjashtëdhjetë e një mijë e dyqind e gjashtëdhjetë e një) Lekë, si diferenca të papaguara për
periudhën 01.01.1999-30.06.2009, rillogaritur me Aktin e Ekspertimit dt. 27.02.2015, pjesë
integrale e këtij vendimi. – Rrëzimin e padisë për pjesët e tjera.”.

115
 17. Megjithëse e pashprehur në pjesën dispozitive të vendimit, Gjykata
Administrative e Apelit në pjesën arsyetuese ka konstatuar se ankimi i palës së paditur
Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë është nënshkruar nga një person që nuk ka
patur tagrin e ushtrimit të së drejtës së ankimit. Pa i lënë mundësi palës për të rregulluar të
metat e ankimit, pa konstatuar më parë të metat e ankimit dhe pa njoftuar palën për to,
gjykata ka vendosur mospranimin e ankimit sipas nenit 50 shkronja “a” e Ligjit nr.49/2012.
18. Gjykata Administrative e Apelit, lidhur me ankimin e palës paditëse, ka vlerësuar
se pensioni i parakohshëm i ushtarakut duhet të llogaritet sipas formulës që përcakton Ligji
nr.8087/1996 i ndryshuar dhe Ligji nr.9210/2004. Gjykata ka vlerësuar se pala e paditur nuk
ka përmbushur detyrimet e parashikuara në nenin 11 pika “a” dhe “b” të Ligjit nr.8087/1996
si dhe nenin 35 pika 1 e Ligjit nr.9210/2004. Gjykata ka vlerësuar se palës paditëse e drejta
për të përfituar pensionin e parakohshëm të ushtarakut i ka lindur nga data 01.01.1999.
Kështu gjykata ka arritur në konkluzionin se pala e paditur duhet të paguajë pensionin në këtë
masë dhe të shlyejë diferencat e pamarra nga data 01.01.199 deri në datën 30.06.2009, duke
rrëzuar sakaq pretendimin e palës paditëse për pagimin e këtij pensioni edhe pas hyrjes në
fuqi të Ligjit nr.10142/2009, pasi vjen në kundërshtim me nenin 29 dhe 31 të tij. Gjykata ka
arsyetuar se Ligji nr.8087/1996 i ndryshuar dhe Ligji 9210/2005 kanë qenë të zbatueshme
deri në datë 01.07.2009, datë kur ka hyrë në fuqi Ligji nr.10142/2009.
19. Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së dytë ka ushtruar rekurs Drejtoria
Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë. Rekursi është paraqitur me datë 25.06.2015.
Rekursi i është njoftuar palëve ndërgjyqëse. Në rekurs parashtrohet se:
- Pensioni i parakohshëm i ushtarakëve nuk mundet të kalojë kufirin ligjor të
parashikuar, konkretisht pensionin maksimal të pleqërisë në shkallë vendi, pasi këto
fonde të Institutit të Sigurimeve Shoqërore janë fikse të përllogaritura dhe të
akorduara aq sa janë përllogaritur nga buxheti i shtetit;
- Përllogaritja pa kufizime e pensionit sipas një ligji të shfuqizuar dhe në kushtet kur në
momentin e lindjes së të drejtës për pension ky kufizim në ligj ekzistonte, është i
pabazuar në ligj;
- Përllogaritja e ardhur nga Ministria e Mbrojtjes është ndjeshëm më e ulët se sa ajo
që ka përllogaritur gjykata dhe nga sa pretendon pala paditëse;
- Është i drejtë vendimi Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore Tiranë për
ndalimin nga pensioni i vlerës 20 % çdo muaj, derisa debia e akumuluar ndër vite të
shlyhet e gjitha;
- Ligjet e shfuqizuara dhe të përdorura si bazë ligjore në padi nuk mundet të zbatohen,
pasi nuk kanë fuqi juridike;
- Si përfundim kërkohet ndryshimi i vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe
rrëzimin e padisë si të pabazuar në ligj.
20. Kundër vendimit të gjykatës së shkallës së dytë ka ushtruar rekurs pala
paditëse z. Lame Ruçaj. Rekursi është paraqitur me datë 16.07.2015. Rekursi i palës
paditëse i është njoftuar palës së paditur. Pala paditëse parashtron si shkaqe në rekurs se:
- Edhe pse gjykata e apelit e vlerëson ankimin e palës së paditur si të pavlefshëm dhe
vendos mospranimin e tij, ajo sërish e ka pranuar atë, duke ndryshuar vendimin e
gjykatës së shkallës së parë dhe duke ulur masën e pensionit të paditësit;
- Ndërkohë që përfaqësuesi i palës paditëse ka hequr dorë nga ankimi, gjykata e
vazhdoi gjykimin kryesisht, duke thërritur ekspertin kontabël, duke zvarritur gjykimin
mbi dy vjet dhe duke mbyllur gjykimin me vendim përfundimtar;
- Nuk mundet të rëndohet pozita e palës që ankimon vendimin, duke i pakësuar të
drejtën që ka akorduar shkalla e parë;
- Kur nuk ka ankim nuk mundet të pranohet ankimi dhe kur hiqet dorë prej saj gjykata
duhet të vendosë pushimin e gjykimit në atë shkallë;

116
 - Vendimi i gjykatës së shkallës së dytë duhet të prishet dhe të lihet në fuqi vendimi i
gjykatës së shkallës së parë.

II. Vlerësimi i Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë

21. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë (në vijim Kolegji) vlerëson se rekursi i
palës paditëse z. Lame Ruçaj nuk ka shkaqe papajtueshmërie. Në të njëjtën kohë Kolegji
vlerëson se rekursi i palës së paditur Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë nuk
mundet të pranohet për gjykim, për shkak se shkaqet që ngrihen në këtë ankim kanë rënë në
dekadencë dhe se vetë ankimi është paraqitur jashtë afatit 5 ditor.
22. Kolegji sjell në vëmendje se Gjykata Administrative e Apelit ka vendosur
mospranimin e ankimit dhe nuk e ka marrë fare në shqyrtim ankimin në shkallë të dytë të
Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore Tiranë, me arsyetimin se ai është i pavlefshëm,
për shkak se është ushtruar nga një subjekt që nuk ka patur tagra përfaqësimi. Për rrjedhojë
Kolegji konstaton se ankimi i palës së paditur prezumohet ligjërisht se nuk është paraqitur
asnjëherë në apel.
23. Nga ana tjetër Kolegji konstaton se rekursi i palës së paditur nuk është ngritur për
të ankimuar pjesën e procedimit dhe vendimit të shkallë të dytë që ka vendosur të mospranojë
për shqyrtim ankimin e palës së paditur Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë.
Përkundrazi, brenda afatit 5 ditor të këtij ankimi të veçantë, pala e paditur nuk ka ushtruar
rekurs në Gjykatë të Lartë dhe sakaq vendimi i mospranimit të ankimit i gjykatës së shkallës
së dytë ka marrë formë të prerë. Në këto kushte pala e paditur Drejtoria Rajonale e
Sigurimeve Shoqërore Tiranë nëpërmjet rekursit objekt gjykimi, pa ushtruar ankim në shkallë
të dytë të gjykimit, ngre rishtazi në Gjykatën e Lartë shkaqet ligjore që duhet të ishin ngritur
ekskluzivisht në ankimin e zakonshëm në shkallë të dytë. Pavarësisht se Kolegji vlerëson se
nga ana e gjykatës së apelit nuk janë zbatuar drejtë neni 450 i Kodit të Procedurës Civile dhe
neni 46 pika 3 neni 50 shkronja “a” e Ligjit nr.49/2012, duke qenë se për këtë pjesë të
vendimit nuk ka rekurs brenda afatit 5 ditor, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë nuk
mundet ta bëjë pjesë të shqyrtimit gjyqësor.
24. Në këtë mënyrë Kolegji vlerëson se, kundër vendimit të Gjykatës Administrative
të Apelit për mospranimin e ankimit për shkak të mungesës së aktit të përfaqësimit, të marrë
në seancën në dhomë këshillimi të datës 04.11.2014, sipas nenit 46 pika 3 të Ligjit
nr.49/2012, pala e paditur Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë mundet të kishte
ushtruar rekurs të veçantë brenda pesë ditëve nga e nesërmja e datës së marrjes dijeni për
vendimin. Kolegji konstaton se, pala e paditur provohet nga fashikulli i gjykimit të ketë marrë
dijeni në seancën gjyqësore të datës 09.12.2014 dhe rekursi rezulton të jetë ushtruar me datë
25.06.2015, pra jashtë afatit pesë ditor. Për rrjedhojë Kolegji Administrativ i Gjykatës së
Lartë vendos të mos e pranojë për shqyrtim rekursin e zakonshëm të palës së paditur
Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore Tiranë.
25. Lidhur me rekursin e palës paditëse, Kolegji vlerëson se vendimi i Gjykatës
Administrative të Apelit është i pabazuar në ligjin procedural dhe për pasojë duhet të prishet
dhe çështja të kthehet për rishqyrtim në po atë gjykatë por me tjetër trup gjykues. Kolegji
vlerëson se vendimi i gjykatës së shkallës së dytë është shkelje e rëndë e normave
procedurale dhe kontradiktor.
26. Kolegji konstaton se, fillimisht Gjykata Administrative e Apelit vlerëson se
ankimi i palës së paditur është i pavlefshëm si akt procedural, duke qenë se është ushtruar nga
një subjekt i palegjitimuar, dhe për rrjedhojë ka vendosur mospranimin e tij. Kolegji vlerëson
të nevojshme të sjellë në vëmendje të Gjykatës Administrative të Apelit se, ajo duhet të
mbante parasysh se ky është një vendim i jopërfundimtar si rregull, dhe në rastin konkret, apo
edhe si përjashtim nga rregulli, i ndërmjetëm, pasi është marrë gjatë zhvillimit të gjykimit, që

117
mbyll shqyrtimin gjyqësor të ankimit pa e zgjidhur atë në themel. Kolegji vlerëson se, në çdo
variant të marrjes së tij, ligji procedural lejon ankim të veçantë ndaj vendimit të mospranimit,
në rastin konkret rekurs brenda pesë ditëve në Kolegjin Administrativ të Gjykatës së Lartë,
sipas nenit 46 pika 3 e Ligjit nr.49/2012.
27. Kolegji vlerëson se Gjykata Administrative e Apelit konstatohet se nuk ka zbatuar
nenin 171/a të Kodit të Procedurës Civile, i cili është i detyrueshëm për t’u zbatuar në rastin
konkret sipas nenit 1 pika 2 e Ligjit nr.49/2012. Kështu fjalia e fundit e paragrafit të tretë e
nenit 171/a të Kodit të Procedurës Civile ka parashikuar ndër të tjera detyrimin e gjykatës, që
për vendimet ndaj të cilave lejohet ankim t’i komunikohen palëve të interesuara nga sekretari
i seancës jo më vonë se tre ditë nga shpallja e tyre. Kjo do të thotë se vendimet ndaj të cilat
lejohet ankim, qofshin përfundimtare, jopërfundimtare apo të ndërmjetme, duhet të njoftohen
dhe detyrimisht të arsyetohen veçmas, jo më në procesverbalin e seancës, në mënyrë që palët
të kenë mundësi të ushtrojnë të drejtën e ankimit.
28. Kolegji gjithashtu vlerëson se, në momentin kur Gjykata Administrative e Apelit
ka vendosur mospranimin e ankimit të palës së paditur (shiko procesverbalin e seancës
gjyqësore të datës 04.11.2014), objekt gjykimi ka patur vetëm ankimin e palës paditëse. Duke
qenë kështu gjykata, në bazë të nenit 5, 6, 16, 28 të Kodit të Procedurës Civile dhe nenin 17
pika 2 të Ligjit nr.49/2012, kishte detyrimin të shqyrtonte vetëm bazueshmërinë në ligj dhe në
fakt të pretendimeve që janë ngritur në ankimin e palës paditëse. Kolegji vlerëson se, Gjykata
Administrative e Apelit, duke mos mbajtur parasysh parimin e disponibilitetit të mjeteve
procedurale, konkretisht disponibilitetin e apelit, ka vendosur tej ankimit dhe objektit të
gjykimit, duke marrë në shqyrtim edhe shkaqet e ankimit të palës së paditur, që kishte
vendosur që në krye të herës të mos e pranonte për gjykim.
29. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë sjell në vëmendjen e Gjykatës
Administrative të Apelit se mjeti juridik që i jep juridiksion rishikues gjykatës është ankimi
dhe se njëherazi ankimi është edhe mjeti juridik që përcakton kufijtë e gjykimit të çështjes në
procesin civil dhe administrativ. Kjo logjikë e funksionimit ligjor të këtyre proceseve
gjyqësore rrjedh nga parimi i disponibilitetit, ku rolin protagonist për përcaktimin e objektit të
mosmarrëveshjes e kanë palët dhe gjykata është arbitri i caktuar nga Kushtetuta dhe ligji për
të dhënë drejtësi.
30. Kolegji vlerëson se, Gjykata Administrative e Apelit duhet të mbajë parasysh se
askush nuk mundet të bëjë të vlefshme në emrin e tjetrit një të drejtë të tij, e kjo pengesë
ligjore detyron aq më shumë gjykatën që të mos marrë parasysh në shqyrtim dhe të disponojë
kryesisht të drejtat e palëve (shiko nenin 95 të Kodit të Procedurës Civile). Ky regjim juridik
i kufijve të shqyrtimit gjyqësor në gjykimin fillestar dhe rishikues është logjika ligjore që
rregullon Kodi i Procedurës Civile dhe Ligji nr.49/2012, ku në nenin 1 pika 2 thërret zbatimin
e këtij Kodi në mënyrë komplementare përsa kohë nuk parashikon ndryshe.
31. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë sjell në vëmendjen e Gjykatës
Administrative të Apelit se ky regjim juridik përcaktohet, tej nenit 95 të Kodit të Procedurës
Civile, edhe në nenin 442/a, 442/b dhe nenin 450/ç i Kodit të Procedurës Civile, ku
parashikohet se një ndër kushtet premisë ligjore për vlefshmërinë e ankimit është që të
ushtrohet nga personi që legjitimohet proceduralisht dhe materialisht. Gjithashtu ky regjim
juridik i kufirit të pushtetit të palëve mbi mjetet e ankimit dhe rolit të gjykatës rishikuese
perfeksionohet më tej edhe në nenin 454 dhe 459 të Kodit të Procedurës Civile, ku ligji
vendos detyrimin ndaj ndërgjyqësve që në mënyrë eksplicite të parashikojnë në ankim
shkaqet dhe vendos penalitetin e prekluzivitetit për shkaqet e papërfshira në ankim, duke
pamundësuar sakaq marrjen në shqyrtim të tyre nga gjykata rishikuese për shkak të shuarjes
së të drejtës së ankimit.

118
 32. Lidhur me pretendimin në rekurs se pala paditëse ka hequr dorë nga ankimi në
gjykimin në apel, Kolegji vlerëson se është i drejtë konkluzioni i gjykatës së shkallës së dytë,
por jo mënyra se si e ka vlerësuar atë. Kolegji konfirmon qëndrimin e gjykatës së apelit, se
heqja dorë nga ankimi është një diskonim i jashtëzakonshëm i palës mbi mjetet ligjore dhe se
që të pranohet një kërkim i tillë duhet të bëhet ose personalisht nga pala që e ka këtë të drejtë
ose nga përfaqësuesi me prokurë të posaçme, në të cilën kjo e drejtë e palës të jetë
parashikuar në mënyrë të shprehur e jo të nënkuptuar.
33. Në çështjen objekt gjykimi Kolegji konstaton se kërkesa për heqjen dorë nga
ankimi është bërë nga avokati i palës paditëse dhe jo nga pala. Avokati në këtë seancë ka
parashtruar se pala nuk mundet të vinte në proces, pasi ishte i shtruar në spital. Ndërkohë
rezulton se në prokurën e posaçme të lëshuar nga pala paditëse për avokatin, nuk
parashikohet në mënyrë të shprehur edhe e drejta për të hequr dorë nga ankimi, megjithëse në
të ka tagra të tilla të jashtëzakonshme sikur është e drejta për të ngritur padi etj.. Sakaq
Kolegji vlerëson se, dhënia ndër të tjera në prokurë edhe e tagrave të jashtëzakonshme për
avokatin, duhet të bënte që Gjykata Administrative e Apelit të merrte masa për të verifikuar
nëse heqja dorë nga ankimi ishte apo jo vullnet i palës paditëse. Verifikimi i kësaj rrethane
përbënte një detyrim ligjor për gjykatën, pasi vërtetimi i saj passillte pamundësinë e Gjykatës
Administrative të Apelit për të proceduar.
34. Për rrjedhojë Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se Gjykata
Administrative e Apelit ka shkelur normat e detyrueshme procedurale të shqyrtimit gjyqësor,
duke sjellë si pasojë nulitetin e gjykimit në shkallë të dytë. Sakaq vendimi i gjykatës së apelit
duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për rigjykim në po atë gjykatë, por me tjetër trup
gjykues. Gjykata Administrative e Apelit duhet të marrë masa për të verifikuar nëse ka më
vullnet pala paditëse të ndjekë ankimin e tij apo jo dhe më tej, nëse ka, të shqyrtojë çështjen
në themel dhe të zgjidhë meritorisht shkaqet e ankimit që ka objekt gjykimi.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, në bazë të nenit 63 të Ligjit 49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative”

V E N D O S I:
Prishjen e vendimit nr.1471, datë 22.06.2015 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
kthimin e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 25.01.2017

119
Nr. 31003-00217-00-2015 Regj.Themeltar
Nr. 00-2017-251 Vendimi (11)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

Në datën 25.01.2017 mori në shqyrtim në dhomën e këshillimit çështjen administrative me

nr.31003-00217-00-2015 akti që iu përket palëve:

PADITËS: JAK TROKTHI

I PADITUR: BASHKIA LAÇ
“NOKA” SHPK

OBJEKTI:
Anulimin e gjobës.
Baza Ligjore: Ligji nr.8652, datë 31.07.2012.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Kurbin, me vendimin nr.84-56, datë 31.01.2013 ka

vendosur:
Rrëzimin e padisë.

Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1104, datë 01.04.2014 ka vendosur:

Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Tiranë për gjykimin e çështjes civile
nr.3181/814 Akti, datë regjistrimi 15.04.2013, si dhe dërgimin e saj për
kompetencë Gjykatës Administrative të Apelit.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.3066, datë 15.07.2014 ka

vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.84-56, datë 31.01.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Kurbin.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs pala paditëse Jak
Trokthi, i cili kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.84-56, datë 31.01.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Kurbin dhe
vendimit nr.3066, datë 15.07.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit Tiranë dhe pranimin
e kërkesëpadisë të bërë nga paditësi Jak Trokthi.

Shkaqet që pala paditëse Jak Trokthi paraqet në rekurs, janë:

 Jam me banim në qytetin e Laçit dhe kam në pronësi një lokal që ndodhet në lagjen
nr.4 Laç. Meqenëse ngjitur me dyqanin tim ndodhen dy pemë dekorative që më
pengonin pamjen dhe më krijonin shqetësim, jam ankuar disa herë pranë Bashkisë së
Qytetit Laç, duke kërkuar që të prisnin disa degë që më krijonin shqetësim, por ata

120
 nuk morën asnjë masë. Atëhere unë vetë kam bërë krasitjen normale të këtyre dy
pemëve, duke mos krijuar asnjë dëmtim të tyre, por vetëm gjelbërimin e tyre. Këto
pemë ndodhen edhe sot e asaj dite në vendin e tyre. Por firma “Noka” Sh.p.k, me
tendencë ka përpiluar një procesverbal falso sikur janë dëmtuar tre pemë nga ana ime,
por ky fakt nuk është i vërtetë. Kjo gjë u provua edhe nga eksperti i thirrur nga
gjykata Ali Laçi, i cili ka deklaruar se nuk ka asnjë dëmtim të atyre pemëve. Pra firma
“Noka” Sh.p.k, ka përpiluar një procesverbal falso me tendence dhe e kanë paraqitur
në Bashkinë e Laçit ku kryetari i saj më ka gjobitur me 10 mijë lekë gjobë dhe duke
me detyruar që të zhdëmtojë dëmin e shkaktuar pemëve në vlerën 59.400 lekë. Pasi
jam vënë në dijeni të këtij fakti, unë i jam drejtuar kryetarit të Bashkisë zotit Artur
Bardhi, duke i kërkuar revokimin e këtij urdhri. Por ai më ka kthyer përgjigje me
shkresën nr.689/3, datë 02.05.2012, duke ma refuzuar ankesën. Atëhere brenda afatit
30 ditor i jam drejtuar Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Kurbin, e cila e ka gjykuar
çështjen dhe ka vendosur rrëzimin e kërkesëpadisë me arsyetimin se pala paditëse
duhet të ishte drejtuar gjykatës me bazë ligjore ligjin “Për kundërvajtjet
administrative” dhe jo me nenin 137 e vijues të K. Pr. Administrative dhe se
kërkesëpadia është bërë jashtë afatit 30 ditor që e kërkon ligji.
 Këto përfundime të gjykatave janë të pabazuara në ligj e në prova për këto arsye: Unë
i jam drejtuar gjykatës me një bazë ligjore të drejtë, anullimin e gjobës administrative
dhënë me vendimin nr.689/1 prot, datë 30.03.2012 të Kryetarit të Bashkisë Laç dhe
bazë ligjore nenin 137 e vijues të Kodit të Procedurës Administrative dhe gjatë
gjykimit ka rezultuar se ky akt administrative është i pabazuar në ligj e duhej pranuar
padia. Po ashtu gjykata ka gabuar në përfundimet e saj ku është shprehur se
kërkesëpadia është depozituar në gjykatë jashtë afatit 30 ditor. Ky fakt nuk është i
vërtetë, sepse unë pasi jam vënë në dijeni se ndaj meje kryetari i Bashkisë Laç kishte
vendosur gjobë në shumën 10 mijë lekë dhe zhdëmtimin në shumën 59.400 lekë, kam
kërkuar nga ai si titullar institucioni revokimin e këtij akti dhe pasi më ka kthyer
përgjigje se nuk mund ta revokonte atë akt, brenda afatit 30 ditor kam bërë padinë në
gjykatë.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Medi Bici dhe bisedoi çështjen në tërësi, në dhomën e
këshillimit, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 10.02.2015 është regjistruar çështja administrative
nr.31003-00217-00-2015 regj. them, që u përket palëve ndërgjyqëse: paditës Jak Trokthi, të
paditur Bashkia Laç e “Noka” Shpk, me objekt: Anulimin e gjobës.
2. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson se vendimi nr.3066, datë
15.07.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit, në zbatim të kufizimit të ankimit, të
parashikuar nga neni 56 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, është i paankimueshëm
me anë të rekursit në Gjykatën e Lartë dhe në rastin objekt gjykimi duhet të vendoset pushimi
i gjykimit të çështjes.

121
 I. Rrethanat e çështjes:

3. Në referim të dokumentacionit ligjor të administruar në dosje rezulton se paditësi

Jak Trokthi është banues në qytetin Laç, të rrethit Kurbin dhe rezulton të jetë pronar i një
lokali në lagjen nr.4 të qytetit.
4. Me vendimin nr.689/1 prot, datë 30.03.2012 Bashkia Laç ka vendosur gjobitjen e
paditësit Jak Trokthi në shumën 10.000 lekë dhe detyrimin e tij për zhdëmtimin e dëmit prej
59.400 lekësh për dëmtimin e pemëve dekorative para lokalit të tij. Ky vendim është bazuar
në vendimin nr.9, datë 19.01.2012 të këshillit të Bashkisë Laç.
5. Paditësi në pretendimet e tij pranon faktin se ka krasitur pemët dekorative, por me
qëllim për mirërritjen e tyre, veprim të cilin e kishte kryer rregullisht për çdo vit. Gjithashtu
paditësi pretendoi faktin se me veprimin e tij nuk ka shkaktuar asnjë dëm, nuk ka ndikuar
negativisht tek pemët, pasi ato janë në gjendje të mirë dhe janë zhvilluar normalisht në
vijimësi.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

6. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Kurbin, me vendimin nr.84-56, datë 31.01.2013 ka

vendosur:
Rrëzimin e padisë.
7. Gjykata e rrethit gjyqësor ndër të tjera arsyeton:
Gjykata pas një hetimi të plotë dhe të gjithanshëm të kërkesëpadisë së paraqitur,
arriti në konkluzionin se kjo kërkesë duhet të rrëzohet për shkak se:
Paditësi ka gabuar në përcaktimin e drejtë të bazës ligjore të padisë, e cila është një
detyrë ekskluzive e atij që ngre pretendimet në padi, pra e palës paditëse. Paditësi ka
vendosur si bazë ligjore të padisë, pas ndryshimeve të bëra gjatë shqyrtimit gjyqësor me
vendim të ndërmjetëm të gjykatës, nenin 137 të K.Pr.Administrative, i cili jep definicionin dhe
rregullon institutin e ankimit administrativ, pra të drejtën e individit që në rrugë
administrative të godasë aktin e kontestuar. Gjykata çmon se paditësi duhet t’i referohej në
padinë e tij, ligjit nr.10279, datë 20.05.2010 “Për kundërvajtjet administrative”, ligj i cili
rregullon hollësisht kuptimin e kundravajtjes administrative, shkeljet konkrete të etiketuara si
kundravajtje nga ky ligj, organet kompetente dhe afatet ligjore për shqyrtimin e tyre, bazuar
në faktin se paditësi është sanksionuar pikërisht për kryerjen e një kundravajtjeve
administrative.
Gjykata arrin në këtë konkluzion, duke u bazuar dhe në vendimin unifikues të
Gjykatës së Lartë, nr.74, datë 07.10.2002 ku thuhet se: “ Përcaktimi i saktë i marrëdhënies
juridike për shkak të së cilës ka lindur konflikti midis palëve, duke iu referuar për këtë qëllim
dispozitave përkatëse materiale, është moment kryesor e determinant, për të përcaktuar
legjitimimin e paditësit, të të paditurit, e të personave të tretë, si dhe për të saktësuar shkakun
e objektin e padisë.” si dhe në nenin 16 të K.Pr.Civile i cili sanksionon qartë se: “Gjykata
nuk mund të ndryshojë bazën juridike të padisë pa kërkesën e palës.”
Gjithashtu gjykata çmon se kjo padi duhet të rrëzohet edhe nëse do t’i referoheshim
ligjit të sipërcituar, pasi në nenin 26 të tij është parashikuar se afati i ankimit në gjykatë
kundër vendimit për kundravajtjen administrative, është 30 ditë nga data e njoftimit të
vendimit përkatës. Nga aktet rezulton se paditësi e ka humbur afatin e përcaktuar nga ligji
për ankimimin në rrugë gjyqësore të aktit të kontestuar, pasi rezulton se është paraqitur në
gjykatë tej afatit 30 ditor.
Në këto kushte, gjykata çmon se padia duhet të rrëzohet si e pabazuar në ligj.
8. Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1104, datë 01.04.2014 ka vendosur:

122
 Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Tiranë për gjykimin e çështjes civile
nr.3181/814 Akti, datë regjistrimi 15.04.2013, si dhe dërgimin e saj për kompetencë Gjykatës
Administrative të Apelit.
9. Gjykata Administrative e Apelit, me të njëjtin arsyetim me vendimin nr.3066, datë
15.07.2014 ka vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.84-56, datë 31.01.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Kurbin.

III. Ligji i zbatueshëm:

10. Neni 1/1 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Dispozitat e këtij ligji plotësohen me parashikimet e Kodit të Procedurës Civile, me
përjashtim të rasteve dhe për aq sa ky ligj nuk parashikon ndryshe.

11. Neni 17/2 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Gjykata zgjidh mosmarrëveshjet në përputhje me dispozitat ligjore dhe normat e tjera
në fuqi, që janë të detyrueshme. Ajo bën një cilësim të saktë të fakteve dhe veprimeve që
lidhen me mosmarrëveshjen, pa u lidhur me përcaktimin që mund të propozojnë palët.

12. Neni 56 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave

Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Nuk lejohet rekurs ndaj vendimeve përfundimtare të Gjykatës Administrative të Apelit
për padi me objekt:
a) kundërshtimin e dënimit për kryerjen e kundërvajtjeve administrative, me vlerë
më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
b) kundërshtimin e aktit administrativ që përmban detyrim në të holla, me vlerë
më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
c) kundërshtimin e aktit administrativ që ka refuzuar dhënien e detyrimit në të
holla, me vlerë më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
ç) mosmarrëveshjet që lidhen me mbrojtjen e të drejtave, lirive dhe interesave
kushtetuese dhe ligjore, që rrjedhin nga sigurimet shoqërore dhe shëndetësore,
ndihma ekonomike dhe pagesa e aftësisë së kufizuar, me vlerë më të vogël se dyzet
fishi i pagës minimale, në shkallë vendi”.

13. Vendimi nr.03, datë 06.12.2013 i Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

14. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga
paditësi Jak Trokthi është paraqitur në kundërshtim me kërkesat e nenit 56/b të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”, sepse rekursi është ushtruar kundër një vendimi të
Gjykatës Administrative të Apelit për të cilin nuk lejohet rekurs në Gjykatën e Lartë, sepse
objekt shqyrtimi është një kërkesëpadi në të cilën vlera e kërkimit apo e së drejtës është më e
vogël se dyzetfishi i pagës minimale në shkallë vendi.
15. Në rastin në shqyrtim nisur nga objekti i gjykimit, i cili është kundërshtimi i një
akti administrativ individual dhe shkakut ligjor të kërkimeve të palës paditëse, rezulton se,
natyra e çështjes në shqyrtim është administrative. Në datën 04.11.2013 kanë filluar

123
funksionimin gjykatat administrative, veprimtaria dhe kompetenca e të cilave është
përcaktuar në ligjin nr.49, datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, prandaj duke nisur nga
data kjo datë të gjitha mosmarrëveshjet që kanë lëndë administrative, janë në kompetencë dhe
janë objekt shqyrtimi në gjykatat administrative, pavarësisht nëse çështja gjyqësore që i është
paraqitur gjykatës për shqyrtim është rregjistruar ose ka qenë në gjykim përpara datës
04.11.2013.
16. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë pa i hyrë zgjidhjes në themel të çështjes
konstaton se, ligji nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative” në nenin 56 të tij,
parashikon se për disa lloje çështjesh, të cilat për shkak të vlerës së vogël të objektit të padisë,
nuk lejohet të paraqitet rekurs në Gjykatën e Lartë. Ky rregullim ligjor ka një natyrë
kufizuese në krahasim me rregullimin e mëparshëm të bërë nga Kodi i Procedurës Civile, i
cili lejonte të drejtën e ankimit apo rekursit, pavarësisht nga vlera e kërkimit apo e së drejtës
që ishte objekt shqyrtimi përpara gjykatës.
17. Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë në vendimin unifikues nr.03, datë
06.12.2013 kanë arritur në përfundimin unifikues se: Kufizimet financiare që parashikojnë
nenet 45 dhe 56 të ligjit nr.49/2012, në lidhje me të drejtën për të paraqitur ankim në
Gjykatën e Apelit Administrativ ose rekurs në Gjykatë të Lartë, nuk zbatohen në lidhje me
ankimet apo rekurset e paraqitura përpara datës 04.11.2013. Në zbatim të këtij vendimi
unifikues, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, për të gjitha rekurset e
paraqitura pas datës 04.11.2013 kundër vendimeve të Gjykatës Administrative të Apelit do të
zbatohen kufizimet e parashikuara në nenin 56 të ligjit nr.49/2012. Meqenëse kufizimi i së
drejtës së paraqitjes së rekursit, duke u nisur nga vlera e vogël e kërkesëpadisë gjen zbatim
vetëm pas datës 04.11.2013, ky Kolegj ka detyrimin për të verifikuar, rast pas rasti, nëse vlera
e padisë apo kërkesës në çështjen për të cilën është paraqitur rekurs, është apo jo nën vlerën
minimale të përcaktuar në nenin 56 të ligjit nr.49/2012.
18. Në nenin 56/b të ligjit nr.49/2012 parashikohet se: nuk lejohet rekurs kundër
vendimeve përfundimtare të Gjykatës Administrative të Apelit, për kërkesëpadi me objekt
kundërshtimi i akteve administrative apo mosmarrëveshje administrative me vlerë më të
vogël se dyzetfishi i pagës minimale në shkallë vendi. Paga minimale në shkallë vendi, sipas
legjislacionit në fuqi, përcaktohet periodikisht çdo vit me VKM. Vendimi i Këshillit të
Ministrave në fuqi në momentin e paraqitjes së rekursit është ai me nr.537, datë 03.07.2013, i
cili parashikon se, paga minimale në shkallë vendi në Shqipëri është 22.000 lekë.
Rrjedhimisht, vlera minimale e padisë për efekt të zbatimit të nenit 56 të ligjit nr.49/2012
është mbi 880.000 lekë, për efekt të pranueshmërisë për shqyrtim të ankimit ose rekursit.
19. Mosmarrëveshja administrative në shqyrtim ka për objekt ankimin kundër
vendimit nr.689/1 prot, datë 30.03.2013 të Bashkisë Laç, i cili përmban detyrime në vlerën
10.000 lekë gjobë dhe 59.400 lekë zhdëmtim dëmi, total 69.400 lekë. Pra vlera e
kërkesëpadisë rezulton që të jetë më e vogël se sa kufiri, i parashikuar në nenin 56 të ligjit
nr.49/2012, për efekt të pranueshmërisë për shqyrtim të rekursit të ushtruar kundër vendimit
të gjykatës së apelit.
20. Përsa më sipër vendimi nr.3066, datë 15.07.2014 i Gjykatës Administrative të
Apelit (rekursi ndaj të cilit është bërë pas datës 04.11.2013) është i paankimueshëm në
Gjykatën e Lartë, kjo në zbatim të kufizimit të paraqitjes së rekursit, nisur nga vlera më e
vogël e padisë objekt i këtij gjykimi krahasuar me pagën minimale në shkallë vendi, të
parashikuar nga dispozita ligjore e nenit 56 të ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe
Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve
Administrative”, prandaj për këtë shkak duhet të vendoset pushimi i gjykimit të çështjes në
Gjykatën e Lartë.

124
 PËR KËTO ARSYE
Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 56/b të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”;

VENDOSI
Pushimin e gjykimit të çështjes në Gjykatën e Lartë.

Tiranë, më 25.01.2017

125
Nr. 31001-01421-00-2015 Regj.Themeltar
Nr. 00-2017-255 Vendimi (12)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

Në datën 25.01.2017 mori në shqyrtim në dhomën e këshillimit çështjen administrative me

nr.31001-01421-00-2015 akti që iu përket palëve:

PADITËS: SEMA MUÇALIAJ

I PADITUR: DREJTORIA RAJONALE E SIGURIMEVE SHOQËRORE TIRANË

OBJEKTI:
Njohjen e pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit themeltar
nr.2, faqe 108 të Kooperativës Bujqësore, Bajzë, fshati Zagorë,
pasi atësia ime në këtë regjistër është shkruar gabim nga Sadik,
që është emri i babait në vend të tij është shkruar Myftar që është emri i burrit.
Detyrimin e të paditurës DRSSH Tiranë të më trajtojë me pension pleqërie
sipas ligjit që nga moment i lindjes së kësaj të drejte.
Baza Ligjore: Neni 32 e vijues i Kodit të Procedurës Civile,
ligji nr.7703, datë 11.05.1993 “Për sigurimet shoqërore në RSH”,
ligji nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative
dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative ’’.

Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.980, datë

12.03.2014 ka vendosur:
Pranimin e padisë së paditëses Sema Muçaliaj.
Njohjen e pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit nr.2 faqe 108 të Kooperativës
Bujqësore Bajzë, Fshati Zagorë dhe njohjen si të vërtetë të identitetit të
paditëses nga Sema Myftar Muçaliaj, i cili është i gabuar në atë të saktë Sema
Sadik Muçaliaj.
Detyrimin e palës së paditur DRSSH Tiranë të rimarrë në shqyrtim kërkesën e
paditëses Sema Sadik Muçaliaj për lidhjen e pensionit.
Rrëzimin për pjesën tjetër të padisë si të pabazuar në prova dhe në ligj.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.3837, datë 17.10.2014 ka

vendosur:
Prishjen e vendimit nr.980, datë 12.03.2014 të Gjykatës Administrative të
Shkallës së Parë Tiranë.
Pushimin e gjykimit të çështjes, pasi padia nuk mund të ngrihej.

126
 Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs paditësja Sema
Muçaliaj, e cila kërkon:
Prishjen e vendimit nr.3837, datë 17.10.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe lënien
në fuqi të vendimit nr.980, datë 12.03.2014 të Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë
Tiranë.

Shkaqet që paditësja Sema Muçaliaj paraqet në rekurs, janë:

 Vendimin nr.3337, datë 17.10.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit, e
kundërshtojmë si alogjik dhe si të marrë në keqzbatim të ligjit material dhe
procedural, që i referohet.
 Së pari: Gjykata Administrative e Apelit, ka dalë jashtë shkaqeve të paraqitura në
ankim, nga pala e paditur DRSSH-ja Tiranë. E theksojmë këtë, për faktin, se ndryshe
nga sa ka paraqitur në ankim, pala e paditur DRSSH-ja Tiranë, Gjykata
Administrative e Apelit, ka prishur vendimin nr.980, datë 12.03.2014, të Gjykatës
Administrative të Shkallës së Parë Tiranë, duke paraqitur nga ana e vet, shkaqe të
tjera, se sipas asaj gjykate, paditësja, nuk është ankuar në gjykatë, kundër vendimeve
të komisioneve të ankimeve të DRSSH-së Tiranë dhe të ISSH-së, por ka kërkuar
vetëm realizimin e të drejtës së mohuar me këto akte, veprim ky që bie ndesh me
nenet 5 e 6, të Kodit të Procedurës Civile. Për rrjedhojë, sipas asaj gjykate, padia e
paraqitur nuk mund të ngrihej, e për rrjedhojë, ka pushuar gjykimin, me këtë shkak.
 Së dyti: Ndryshe nga sa arsyeton Gjykata Administrative e Apelit, ne çmojmë, se nuk
mund të kundërshtohen vendimet e komisioneve të DRSSH-së Tiranë dhe të ISSH-së,
për fakti, se siç pranon dhe vet ajo gjykatë, ka rezultuar e provuar, se atësia e
paditëses në Regjistrit Themeltar nr.2, Faqe 108, të Kooperativës Bujqësore Bajzë,
Fshati Zagorë, është shkuar gabim, nga Sadik që është emri i babait, në vend të tij, si
atësi e paditëses, është shkruar Myftar, që është i burrit.
 Rrjedhojë kjo ka qenë arsyeja, që paditësja Sema Muçaliaj, i është drejtuar Gjykatës
Administrative të Shkallës së Parë Tiranë, me kërkesëpadi, me objekt: Njohjen e
pavërtetësisë së pjesshme (konstatimin e gabimit material), të Regjistrit Themeltar 2,
Faqe 108, të Kooperativës Bujqësore Bajzë, Fshati Zagorë. Kjo në bazë të nenit 32 e
vijues, të Kodit të Procedurës Civile, e lidhur me ligjin nr.49/2012.
 Duke mos u konstatuar ky gabim material, nuk mund të detyrohej pala e paditur
DRSSH-ja Tiranë, që të rimarrë në shqyrtim kërkesën e paditëses Sema Sadik
Muçaliaj për lidhjen e pensionit.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relacionin e gjyqtarit Medi Bici dhe bisedoi çështjen në tërësi, në Dhomën
e Këshillimit, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 08.06.2015 është regjistruar çështja administrative
nr.31001-01421-00-2015 regj. them, që u përket palëve ndërgjyqëse: paditëse Sema Muçaliaj
dhe e paditur Drejtoria Rajonale e Sigurimeve Shoqërore, Tiranë, me objekt: Njohjen e
pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit themeltar nr.2, faqe 108 të Kooperativës Bujqësore,
Bajzë, fshati Zagorë, pasi atësia ime në këtë regjistër është shkruar gabim nga Sadik, që
është emri i babait në vend të tij është shkruar Myftar që është emri i burrit. Detyrimin e të
paditurës DRSSH Tiranë të më trajtojë me pension pleqërie sipas ligjit që nga moment i
lindjes së kësaj të drejte.

127
 2. Vendimi nr.3837, datë 17.10.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit është
rrjedhojë i zbatimit të gabuar të ligjit procedural, prandaj si i tillë ai duhet të prishet dhe
çështja të dërgohet për tu rishqyrtuar nga një trup tjetër gjykues i po asaj gjykate.

I. Rrethanat e çështjes:

3. Paditësja Sema Muçaliaj, ka lindur në Koplik, Malësi e Madhe dhe është banuese e
Vorës, Tiranë. Sipas certifikatës së martesës nr.004073778, datë 15.11.2012 lëshuar nga Zyra
e Gjendjes Civile Malësi e Madhe, rezulton se paditësja Sema Muçaliaj (Mataj) e bija e
Sadikut dhe e Zybes e datëlindjes 18.10.1952 të jetë martuar më datë 21.12.1970 me shtetasin
Myftar Muçaliaj, i biri i Saitit dhe i Bushes, i datëlindjes 31.05.1948 dhe pas martese ajo ka
marrë mbiemrin e bashkëshortit të saj “Muçaliaj”.
4. Sipas vërtetimit për vjetërsi në punë për efekt pensioni nr.1579, datë 29.03.2012 të
Drejtorisë së Arkivit të ISSH-së të regjistrit themeltar të punonjësve të Kooperativës
Bujqësore Bajzë, fshati Zagorë, rezulton se paditësja Sema Muçaliaj ka punuar pranë kësaj
kooperative nga viti 1971 deri në vitin 1986 dhe sipas këtij akt verifikimi rezulton se
identiteti i paditëses është shënuar Sema Myftar Sadikaj.
5. Paditësja Sema Muçaliaj me kërkesën nr.8409, datë 20.11.2012 ka kërkuar pranë
DRSSH-Tiranë, t’i lidhet pensioni i pleqërisë, pasi pretendon se i ka plotësuar kërkesat
ligjore të përcaktuara në ligjin nr.7703, datë 11.05.1993 “Për Sigurimet Shoqërore në RSH”.
6. Dega e Përfitimeve me shkresën e datës 07.02.2013 i ka kthyer pa veprim
dokumentat paditëses me argumentimin se ajo nuk i plotëson kushtet e neneve 31 e 32 të
ligjit nr.7703, datë 11.05.1993, sepse sipas llogaritjes së vjetërsisë në punë paditësja ka
gjithsej 13 vjet e 7 muaj periudhe sigurimi, duke mos i njohur vjetërsinë e punës në
Kooperativën Bujqësore Bajzë, fshati Zagorë, pasi në faqen e regjistrit emri dhe aftësia e
paditëses janë me korrigjime. Mbi ankimin e paditëses KRA-Tiranë, me vendimin nr.44, datë
21.06.2013 ka vendosur që t'i refuzojë kërkesën paditëses dhe të lërë në fuqi përgjigjen e
Degës së Përfitimeve të DRSSH-Tiranë.
7. Paditësja ka vazhduar rrugën e ankimit administrativ, duke u ankuar në KQA, pranë
ISSH-Tiranë. Ky organ me vendimin nr.694, datë 23.08.2013, pasi ka marrë në shqyrtim
ankesën e paditëses Sema Muçaliaj ka vendosur rrëzimin e kërkesës dhe lënien në fuqi të
vendimeve të mëparshme.
8. Në këto kushte pala paditëse i është drejtuar gjykatës me kërkesëpadinë objekt
gjykimi.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

9. Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.980, datë

12.03.2014 ka vendosur:
Pranimin e padisë së paditëses Sema Muçaliaj.
Njohjen e pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit nr.2 faqe 108 të Kooperativës
Bujqësore Bajzë, Fshati Zagorë dhe njohjen si të vërtetë të identitetit të paditëses nga Sema
Myftar Muçaliaj, i cili është i gabuar në atë të saktë Sema Sadik Muçaliaj.
Detyrimin e palës së paditur DRSSH Tiranë të rimarrë në shqyrtim kërkesën e
paditëses Sema Sadik Muçaliaj për lidhjen e pensionit.
Rrëzimin për pjesën tjetër të padisë si të pabazuar në prova dhe në ligj.
10. Gjykata e shkallës së parë ndër të tjera arsyeton:
Paditësja Sema Muçaliaj, ka lindur në Koplik, Malësi e Madhe dhe është banuese e
Vorës, Tiranë. Sipas certifikatës së martesës nr.004073778, datë 15.11.2012 lëshuar nga
Zyra e Gjendjes Civile Malësi e Madhe, rezulton se paditësja Sema Muçaliaj (Mataj) e bija e

128
Sadikut dhe e Zybes e datëlindjes 18.10.1952 të jetë martuar me datë 21.12.1970 me shtetasin
Myftar Muçaliaj, i biri i Saitit dhe i Bushes, i datëlindjes 31.05.1948 dhe pas martese ajo ka
marrë mbiemrin e bashkëshortit të saj “Muçaliaj”
Sipas vërtetimit për vjetërsi në punë për efekt pensioni nr.1579, datë 29.03.2012 të
Drejtorisë së Arkivit të ISSH-së të regjistrit themeltar të punonjësve të Kooperativës
Bujqësore Bajzë, fshati Zagorë, rezulton se paditësja Sema Muçaliaj ka punuar pranë kësaj
kooperative nga viti 1971 deri në vitin 1986 dhe sipas këtij akt verifikimi rezulton se identiteti
i paditëses është shënuar Sema Myftar Sadikaj. Paditësja Sema Muçaliaj me kërkesën
nr.8409, datë 20.11.2012 ka kërkuar pranë DRSSH-Tiranë, t’i lidhet pensioni i pleqërisë,
pasi pretendon se i ka plotësuar kërkesat ligjore të përcaktuara në ligjin nr.7703, datë
11.05.1993 “Për Sigurimet Shoqërore në RSH”.
Kërkesa ligjore të përcaktuara në ligjin nr.7703, datë 11.05.1993 “Për Sigurimet
Shoqërore në RSh.
Dega e Përfitimeve me shkresën e datës 07.02.2013 i ka kthyer pa veprim dokumentat
paditëses me argumentimin se ajo nuk i plotëson kushtet e neneve 31 e 32 të ligjit nr.7703,
datë 11.05.1993, sepse sipas llogaritjes së vjetërsisë në punë paditësja ka gjithsej 13 vjet e 7
muaj periudhe sigurimi, duke mos i njohur vjetërsinë e punës në Kooperativën Bujqësore
Bajzë, fshati Zagorë, pasi në faqen e regjistrit emri dhe aftësia e paditëses janë me
korrigjime. Mbi ankimin e paditëses KRA-Tiranë, me vendimin nr.44, datë 21.06.2013 ka
vendosur që t’i refuzojë kërkesën paditëses dhe të lërë në fuqi përgjigjen e Degës së
Përfitimeve të DRSSH-Tiranë.
Paditësja ka vazhduar rrugën e ankimit administrativ, duke u ankuar në KQA, pranë
ISSH-Tiranë. Ky organ me vendimin nr.694, datë 23.08.2013, pasi ka marrë në shqyrtim
ankesën e paditëses Sema Muçaliaj ka vendosur rrëzimin e kërkesës dhe lënien në fuqi të
vendimeve të mëparshme.
Në këto kushte pala paditëse i është drejtuar gjykatës me kërkesëpadinë objekt i këtij
gjykimi duke kërkuar sipas objektit të mësipërm.
Ne vlerësim të kërkimeve objekt padie, Gjykata Administrative e Shkallës së Parë
Tiranë ka argumentuar se sipas nenit 32, gërma “c” të K.Pr.Civile, padia mund të ngrihet
edhe për njohjen e vërtetësisë ose pavërtetësisë së një dokumenti me pasoja juridike për
paditësin, ndërsa sipas germës “a” mund të ngrihet për rivendosjen e një të drejte apo
interesi të ligjshëm. Paditësja është regjistruar në mënyrë të pasaktë në regjistrin themeltar
të punonjësve me emrin “Sema Myftar Muçaliaj”, pasi për emër atësie i është vendosur emri
i bashkëshortit të saj Myftar Muçaliaj, pasi në komunitetin e zonës ku ajo ka banuar është
njohur me këtë emër për shkak të karakteristikave të zonës. Në lidhje me kërkimin e paditëses
për detyrimin e palës së paditur për t’i lidhur paditëses pensionin e pleqërisë si duke iu
referuar kërkesës së saj pranë DRSSH-Tiranë, gjykata ka çmuar se ky pretendim i paditëses
është i pabazuar pasi paditësja nuk arriti të provonte se i plotësonte kushtet ligjore për të
përfituar pension pleqërie dhe se në çfarë shume do të ishte ky pension.
11. Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.3837, datë 17.10.2014 ka
vendosur:
Prishjen e vendimit nr.980, datë 12.03.2014 të Gjykatës Administrative të Shkallës së
Parë Tiranë.
Pushimin e gjykimit të çështjes pasi padia nuk mund të ngrihej.
12. Gjykata Administrative e Apelit ndër të tjera arsyeton:
Në analizë të rrethanave të faktit si me sipër, të pretendimeve të parashtruara në
ankim, dhe pretendimeve të palës paditëse, Gjykata Administrative e Apelit konstaton se
vendimi i gjykatës së shkallës së parë është marrë në analizë të gabuar të ligjit e fakteve.
Gjykata fillimisht vlerëson të përcaktojë natyrën e mosmarrëveshjes në gjykim. Kjo për shkak
se në objektin e padisë, paditësja ka përcaktuar dy kërkime, konkretisht kërkimin për njohjen

129
e pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit themeltar nr.2, faqe 108 të Kooperativës Bujqësore,
Bajzë, fshati Zagorë, dhe kërkimin për detyrimin e palës së paditur DRSSH-Tiranë të trajtojë
paditësen me pension pleqërie sipas ligjit që nga moment i lindjes së kësaj të drejte. Kolegjet
e Bashkuara të Gjykatës së Lartë në vendimin unifikues nr.3, datë 29.03.2012 kanë
përcaktuar se: Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë vlerësojnë se përgatitja dhe gjykimi
e zgjidhja e çështjes nuk mund të bazohet vetëm mbi atë që formalisht shkruhet në pjesën
hyrëse të kërkesëpadisë e që emërtohen “objekti i padisë” dhe “baza ligjore” e saj. Gjykata
kur zgjidh mosmarrëveshjen merr në shqyrtim pretendimet e paditësit të cilat parashtrohen
në kërkesëpadi si dhe gjatë ushtrimit të së drejtave që rrjedhin nga procesi, duke mbajtur
parasysh se konform neneve 5, 31, 154 e 185 të K.Pr.C, objekti i padisë dhe shkaku i saj nuk
përmblidhen domosdoshmërisht vetëm në pjesën hyrëse të kërkesëpadisë. Gjykata ka
detyrimin të vlerësojë dhe të marrë parasysh të gjithë përmbajtjen e padisë dhe të identifikojë
kërkimet e paditësit, në mënyrë që të mund të japë një vendim për to. Pala paditëse ka të
drejtë të ngrejë pretendime për mbrojtjen e të drejtave dhe interesave që i njeh Kushtetuta
apo ligji, ndërsa gjykata, në zbatim të parimit “iura novit curia” analizon ligjërisht në
mënyrë të pavarur këto pretendime, pa u lidhur me përcaktimin e palëve.
Pikërisht duke marrë parasysh dhe duke vlerësuar gjithë pretendimet e palës paditëse
të parashtruara në kërkesëpadi dhe gjatë gjykimit të çështjes konstatohet se mosmarrëveshja
në gjykim ka lindur nga aktet e palës së paditur që i kanë mohuar paditëses të drejtën e
pretenduar prej saj për t’u trajtuar me pension pleqërie. Konkretisht këto akte janë përgjigja
e datës 07.07.2014 e Degës së Përfitimeve të DRSSH Tiranë, vendimi nr.44, datë 21.06.2013
i KRA- pranë DRSSH Tiranë dhe vendimi nr.694, datë 23.08.2013 i KQA, pranë ISSH-së.
Vendimet e mësipërme të palës së paditur janë akte administrative individuale përsa shprehin
vullnetin e pranë DRSSH Tiranë dhe vendimi nr.694, datë 23.08.2013 i KQA, pranë ISSH-së.
Vendimet e mësipërme të palës së paditur janë akte administrative individuale përsa shprehin
vullnetin e kësaj pale në ushtrimin e funksionit të tyre publik, duke disponuar ndaj një
subjekti konkret që është paditësja Sema Muçaliaj. Në këtë kuptim padia në gjykim është e
natyrës administrative.
Referuar kritereve të vendimit të KM nr.249, datë 5.6.1992, pika 3, mbrojtja e të
drejtave dhe interesave të pensionistëve i është ngarkuar Institutit të Sigurimeve Shoqërore, i
cili ka organet vartëse në rrethe që varen e drejtohen prej tij. Kjo do të thotë që disponimi
mbi të drejtat që lidhen me fushën e pensioneve i përket pikërisht këtij institucioni. Lidhur me
mënyrën se si disponon ky institucion janë bërë përcaktimet përkatëse në ligjin nr.7703, datë
11.05.1993 “Për sigurimet shoqërore në RSH” dhe në akte të tjera të dala në bazë e për
zbatim të tij.
Në nenin 86 të ligjit në fjalë, është parashikuar se:
Ankimi kundër vendimeve të përfitimeve bëhet në komisionin e ankimit pranë
drejtorive rajonale të sigurimeve shoqërore.
Ankimi kundër vendimeve të komisionit të ankimit pranë drejtorisë rajonale të
sigurimeve shoqërore bëhet në komisionin e ankimit pranë Drejtorisë se Përgjithshme të
Institutit të Sigurimeve Shoqërore.
Ankimet e zgjidhura në mënyrë të pafavorshme bëhen në gjykatë, vendimi i së cilës
është përfundimtar.
Pra gjykata ndërhyn në sigurimin dhe mbrojtjen e të drejtave të pensionisteve vetëm
në rast të mohimit apo cënimit të këtyre të drejtave nga vullneti i organit publik dhe vetëm
nëpërmjet ankimit kundër aktit me të cilin ka disponuar ky organ (ISSH). Për të siguruar një
mbrojtje të tillë, sigurisht që ligji referon edhe afate të përcaktuara brenda të cilëve mund të
kërkohet mbrojtja e këtyre të drejtave. Duke qenë se ligji specifik, ligji nr.7703, datë
11.05.1993, nuk përcakton këto afate, atëherë referencat do të jenë në Kodin e Procedurave
Administrative dhe për paraqitjen e ankimit në gjykatë në ligjin nr.49/2012.

130
 Duke u referuar në rastin në gjykim konstatohet se lidhur me vendimin për mos
lidhjen e pensionit të datës 07.02.2013, paditësja është ankuar në rrugë administrative, pra
rezulton t’i jetë drejtuar Komisionit Rajonal të Apelimit e më tej Komisionit Qendror të
Apelimit në ISSH. Por në gjykatë paditësja është drejtuar jo duke u ankuar kundër vendimeve
të mësipërme, por duke kërkuar detyrimin për t’u trajtuar me pension pas njohjes së
pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit themeltar nr.2, faqe 108, të Kooperativës Bujqësore,
Bajzë, fshati Zagorë. Në interpretim të nenit 86 të ligjit nr.7703/1993 konstatohet se padia në
gjykatë ngrihet vetëm nëpërmjet ankimit kundër vendimeve administrative, ankime këto që
janë zgjidhur në mënyrë të pafavorshme për palën kërkuese. Në kushtet kur paditësja nuk
është ankuar kundër këtyre vendimeve në gjykate, por ka kërkuar vetëm realizimin e të
drejtës së mohuar me këto akte, kjo gjykatë vlerëson se padia e paraqitur nuk mund të
ngrihej.
Përsa me sipër, Gjykata Administrative e Apelit vlerëson se vendimi nr.980, datë
12.03.2014 i Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë Tiranë, duhet të prishet duke
vendosur pushimin e gjykimit të padisë, si padi që nuk mund të ngrihet.

III. Ligji i zbatueshëm:

13. Vendimi unifikues i Gjykatës së Lartë nr.03, datë 29.03.2012, në të cilin ndërmjet
të tjerave thuhet se:
Gjykata e zbulon shkakun e padisë së paditësit duke e analizuar padinë në tërësinë e
saj dhe jo duke u kufizuar tek dispozitat ligjore të referuara nga paditësi në pjesën hyrëse të
saj. Mund të ndodhë që paditësi të referojë gabimisht dispozitat ligjore, porse nga leximi i
kërkesëpadisë del e qartë e drejta që ai kërkon të mbrojë. Në këtë rast gjykata duhet të
zgjidhë çështjen konform shkakut që rezulton nga shqyrtimi në tërësi i kërkesëpadisë, duke
bërë lidhjen midis fakteve që pretendohen prej paditësit se kanë ngjarë dhe të drejtave apo
interesave që ai pretendon se i janë cenuar.

14. Neni 7/a i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Gjykatat administrative janë kompetente për: Mosmarrëveshjet që lindin nga aktet
administrative individuale, aktet nënligjore normative dhe kontratat administrative publike,
të nxjerra gjatë ushtrimit të veprimtarisë administrative nga organi publik.

15. Neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Gjykata Administrative e Apelit në dhomë këshillimi vendos: ...
d) Prishjen e vendimit dhe pushimin e gjykimit të çështjes, në rastet kur çështja nuk
hyn në juridiksionin gjyqësor, si dhe kur padia nuk mund të ngrihej ose gjykimi nuk mund të
vazhdonte.

16. Neni 58 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave

Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Vendimet e shpallura nga Gjykata Administrative e Apelit dhe gjykata administrative
e shkallës së parë mund të ankimohen me rekurs në Kolegjin Administrativ të Gjykatës së
Lartë vetëm kur:
a) ligji material nuk është respektuar, është interpretuar ose zbatuar keq apo vendimi
i dhënë është në kundërshtim me një vendim të Kolegjit Administrativ të Gjykatës së Lartë ose
të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë;

131
 b) ka shkelje të rënda të normave procedurale, me pasojë pavlefshmërinë e vendimit
apo të procedurës së gjykimit;
c) ka shkelje të rënda procedurale, të cilat kanë ndikuar dukshëm në dhënien e
vendimit.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

17. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga
paditësja Sema Muçaliaj, përmban shkaqe nga ato që parashikohen në nenin 58/b të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”, sepse Gjykata Administrative e Apelit ka shkelur
rregullat proceduriale që kanë të bëjnë me pushimin e gjykimit të çështjes, të parashikuara
nga neni 50/d i ligjit të mësipërm dhe për rrjedhojë ekzistojnë shkaqe ligjore që vendimi i
kësaj gjykate të cënohet.
18. Gjykata e Lartë, pa i hyrë analizës së provave, nga shqyrtimi i akteve të dosjes
gjyqësore dhe pretendimeve të parashtruara në rekurs evidenton nëse nga gjykatat e faktit
janë lejuar ose jo shkelje të normave procedurale dhe nëse ligji material është respektuar
drejtë ose jo. Në varësi të zgjidhjes së këtyre çështjeve nga gjykatat e faktit, Gjykata e Lartë,
në realizim të funksionit të saj rishikues, shprehet për bazueshmërinë ose jo në ligj të
vendimeve të gjykatave më të ulëta. Gjithashtu, Kolegji Administrativ vlerëson se, në
ushtrimin e funksionit të saj si gjykatë ligji, Gjykata e Lartë ka kompetencë të vendosë për
themelin e çështjes vetëm nëse mosmarrëveshja mund të zgjidhet në bazë të të njëjtave fakte
dhe provave të vlerësuara nga gjykatat e faktit dhe që përbëjnë bazën e vendimit në të cilin
është bërë një interpretim i gabuar i ligjit.
19. Në shqyrtim të tërësisë së gjykimit të kësaj çështje, të akteve që ndodhen në
dosjen gjyqësore dhe të administruara gjatë gjykimit, objektit dhe shkakut të kërkesëpadisë,
pretendimeve e prapësimeve të palëve në proces, të vendimeve të gjykatave objekt rekursimi,
shkaqeve të rekursit, si dhe parashtrimeve në seancë gjyqësore në Gjykatën e Lartë, Kolegji
Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, arsyetimi dhe përfundimi i arritur nga Gjykata
Administrative e Apelit janë rrjedhojë e mosrespektimit dhe moszbatimit të drejtë të ligjit
procedurial. Në vlerësimin e natyrës juridike të mosmarrëveshjes, shkakut të lindjes së saj,
Kolegji Administrativ vlerëson se, mosmarrëveshja është e natyrës administrative nga
pikëpamja lëndore, prandaj në referim të nenit 7 të ligjit nr.49/2012 kompetenca lëndore për
shqyrtimin e kësaj mosmarrëveshje iu përket gjykatave administrative.
20. Neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se: Gjykata
Administrative e Apelit në dhomë këshillimi vendos prishjen e vendimit dhe pushimin e
gjykimit të çështjes, në rastet kur çështja nuk hyn në juridiksionin gjyqësor, si dhe kur padia
nuk mund të ngrihej ose gjykimi i çështjes nuk mund të vazhdonte. Gjykata Administrative e
Apelit në përfundim të gjykimit ka vlerësuar se, ndodhet në rrethanat e parashikuara nga
dispozita ligjore e sipërcituar. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, në rastin
në shqyrtim përfundimi që ka arritur Gjykata Administrative e Apelit është i pabazuar në ligj,
sepse çështja në shqyrtim hyn në juridiksionin gjyqësor, pasi kemi të bëjmë me një
kërkesëpadi për njohjen e pavërtetësisë së pjesshme të regjistrit themeltar nr.2, faqe 108 të
Kooperativës Bujqësore, Bajzë, fshati Zagorë, pasi atësia e paditëses në këtë regjistër nuk
është shkruar Sadik, që është emri i babait, por në vend të tij është shkruar Myftar që është
emri i burrit dhe detyrimin e të paditurës DRSSH Tiranë ta trajtojë paditësen me pension
pleqërie sipas ligjit që nga moment i lindjes së kësaj të drejte, prandaj kjo është një
kërkesëpadi që mund të ngrihet dhe për rrjedhojë Gjykata Administrative e Apelit ka qenë e
detyruar që të shprehet për themelin e çështjes. Gjithashtu konstatohet se, në këtë rast nuk ka

132
ekzistuar asnjë rrethanë që mund të pengonte vazhdimin e gjykimit të çështjes, prandaj
gjykata e apelit nuk është ndodhur përpara asnjë rasti të pushimit të gjykimit të çështjes, të
parashikuar nga neni 50/d i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”.
21. Gjykata Administrative e Apelit ndërmjet të tjerave arsyeton se, .... Duke u
referuar në rastin në gjykim konstatohet se lidhur me vendimin për mos lidhjen e pensionit të
datës 07.02.2013, paditësja është ankuar në rrugë administrative, pra rezulton t’i jetë
drejtuar Komisionit Rajonal të Apelimit e më tej Komisionit Qendror të Apelimit në ISSH.
Por në gjykatë paditësja është drejtuar jo duke u ankuar kundër vendimeve të mësipërme, por
duke kërkuar detyrimin për t’u trajtuar me pension pas njohjes së pavërtetësisë së pjesshme
të regjistrit themeltar nr.2, faqe 108, të Kooperativës Bujqësore, Bajzë, fshati Zagorë. Në
interpretim të nenit 86 të ligjit nr.7703/1993 konstatohet se padia në gjykatë ngrihet vetëm
nëpërmjet ankimit kundër vendimeve administrative, ankime këto që janë zgjidhur në mënyrë
të pafavorshme për palën kërkuese. Në kushtet kur paditësja nuk është ankuar kundër këtyre
vendimeve në gjykate, por ka kërkuar vetëm realizimin e të drejtës së mohuar me këto akte,
kjo gjykatë vlerëson se padia e paraqitur nuk mund të ngrihej.... Kolegji Administrativ i
Gjykatës së Lartë e vlerëson të pabazuar në ligj arsyetimin e Gjykatës Administrative të
Apelit, sepse në shqyrtimin e çështjes kjo gjykatë duhet të kishte mbajtur parasysh vendimin
unifikues nr.03, datë 29.03.2012 të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë, i cili bën
fjalë për objektin dhe shkakun ligjor të padisë, nga ku del se gjykata që gjykon çështjen nuk
duhet të lidhet vetëm me atë që kërkon pala në objektin e padisë, por duhet të shikohet
përmbajtja e kërkesëpadisë në mënyrë që të nxirret ajo që kërkon pala, duke e zgjidhur
çështjen në përputhje me ligjin pa u ndikuar nga mënyra e formulimit të kërkimit apo baza
ligjore e vendosur në kërkesëpadi.
22. Duke arsyetuar si më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë arrin në
përfundimin se, rekursi i paraqitur nga paditësja Sema Muçaliaj është i bazuar në ligj, prandaj
si i tillë ai duhet të pranohet dhe për rrjedhojë vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit
duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup
gjykues, i cili duhet të shprehet për themelin (meritën) e çështjes.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/c të ligjit nr.49,
datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe
Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”;

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.3837, datë 17.10.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 25.01.2017

133
Nr. 31001-00016-00-2015 Regj.Themeltar
Nr. 00-2017-328 Vendimi (13)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

Në datën 25.01.2017 mori në shqyrtim në dhomën e këshillimit çështjen administrative me

nr.31001-00016-00-2015 akti që iu përket palëve:

PADITËS: “MEHMETI” SHPK

I PADITUR: DREJTORIA RAJONALE TATIMORE
DURRËS
DREJTORIA E APELIMIT TATIMOR
TIRANË

OBJEKTI:
Shfuqizimin e aktit administrativ “Njoftim vlerësimi për detyrimet”
nr.13992/6, datë 19.06.2012, i lënë në fuqi
nga Drejtoria Apelimit Tatimor në DPT Tiranë
me vendimin nr.14284/1, datë 11.07.2012.
Baza Ligjore: Nenet 31, 32, 153, 324, 325, 327 e 102-108 të K.Pr.Civile,
nenet 106-110 të vijues nr.9920, datë 19.05.2008
“Për Procedurat Tatimore në Republikën e Shqipërisë”
dhe Udhëzimi i MF nr.24, datë 02.09.2008.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës me vendimin nr.11-2012-8686 (3184), datë

07.12.2012 ka vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë “Mehmeti” Sh.p.k.
Shfuqizimin e aktit administrativ njoftim vlerësimi për detyrimet nr.13992/ 6,
datë 19.06.2012 i lënë në fuqi nga Drejtoria e Apelimit Tatimor në Drejtorinë
e Përgjithshme të Tatimeve Tiranë me vendimin nr.14284/1, datë 11.07.2012.

Gjykata e Apelit Durrës, me vendimin nr.10-2014-491 (263), datë 31.01.2014 ka

vendosur:
Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Durrës për gjykimin e çështjes dhe
dërgimin e akteve në Gjykatën Administrative të Apelit si gjykatë kompetente.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.2690, datë 02.07.2014 ka

vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.11-2012-8686 (3184), datë 07.12.2012 të
Gjykatës Gjyqësor Durrës.

134
 Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs pala e paditur
Drejtoria Rajonale Tatimore Durrës, e cila kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.2690, datë 02.07.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
vendimit nr.11-2012-8686 (3184), datë 07.12.2012 të Gjykatës Gjyqësor Durrës.

Shkaqet që pala e paditur Drejtoria Rajonale Tatimore Durrës paraqet në

rekurs, janë:
 Akti administrativ që kundërshtohet në rrugë gjyqësore nga paditësi është ai me
nr.13002/6, datë 19.06.2012, i cili i është njoftuar Shoqërisë “Mehmeti” Sh.p.k dhe që
është mbështetur mbi kontrollin tatimor të kryer në këtë subjekt, në përfundim të te
cilit është hartuar akti konstatimi, pasi ka rezultuar se nuk është lëshuar kupon tatimor
për një tavolinë. Në vijim është përpiluar edhe procesverbali i gjobës, duke e
sanksionuar aktin në vendosjen e gjobës në vlerën 200.000 lekë.
 Pretendimi i paditësit se akti i konstatimit është mbajtur për tavolinën dhe jo për
klientin është absurd, pasi lokali është i pajisur me tavolina, por nga kontrolli ishte
pikërisht lëshimi i kuponit tatimor për klientin që ishte në njërën nga tavolinat në
momentin e kontrollit.
 Pretendimet e paditësit mbi: Shfuqizimin e aktit administrativ Njoftimit të Vlerësimi
për detyrime nr.13992/6, datë 19.06.2012 janë të pambështetura në ligj dhe në prova
dhe kërkesëpadia duhet të rrëzohet pasi: Këto shkelje që kanë ardhur si rrjedhim i
interpretimit të gabuar që gjykata i bën ligjit nr.9920, datë 19.05.2008 “Për Procedurat
Tatimore në Republikën e Shqipërisë”, i ndryshuar si dhe ligjit nr.10279, datë
20.05.2010 “Për kundërvajtjet administrative” e bëjnë këtë vendim si të pambështetur
në ligj dhe në prova.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit dhe bisedoi çështjen në tërësi, në dhomën e
këshillimit, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 06.01.2015 është regjistruar çështja administrative
nr.31001-00016-00-2015 regj. them, që u përket palëve ndërgjyqëse: paditës “Mehmeti”
Shpk dhe të paditur Drejtoria Rajonale Tatimore Durrës e Drejtoria e Apelimit Tatimor
Tiranë, me objekt: Shfuqizimin e aktit administrativ “Njoftim vlerësimi për detyrimet”
nr.13992/6, datë 19.06.2012, i lënë në fuqi nga Drejtoria Apelimit Tatimor në DPT Tiranë
me vendimin nr.14284/1, datë 11.07.2012.
2. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson se vendimi nr.2690, datë
02.07.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit, në zbatim të kufizimit të ankimit, të
parashikuar nga neni 56 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, është i paankimueshëm
me anë të rekursit në Gjykatën e Lartë dhe në rastin objekt gjykimi duhet të vendoset pushimi
i gjykimit të çështjes.

I. Rrethanat e çështjes:

3. Në referim të dokumentacionit ligjor të administruar në dosje rezulton se paditësi

është person juridik i regjistruar të QKR me NIPT J92403503L, me adresë në lagjen nr.14
Shkozet Durrës me aktivitet “Bar bufe”. Me datë 28.05 2012 pas një kontrolli të kryer nga

135
punonjësit e administratës tatimore, grupi i kontrollit hartoj Akt Konstatimin e datës
28.05.2012, sipas të cilit nuk është lëshuar kupon tatimor vetëm për një tavolinë.
4. Pas këtij akt konstatimi pala e paditur ka hartuar procesverbalin e gjobës
nr.0034023, datë 28.05.2012 dhe paditësi është gjobitur për një tavolinë me shumën 200.000
lekë. Me aktin nr.13002/6, datë 19.06.2012 paditësi është njoftuar për gjobën e vënë. Pas këtij
njoftimi në mbështetje të ligjit për procedurat tatimore paditësi ka kryer ankimin pranë DAT
në DPT Tiranë, e cila ka lënë në fuqi vendimin e DRT Durrës, vërtetuar kjo me vendimin
nr.14284/1, datë 11.07.2012.
5. Në këto kushte paditësi i është drejtuar Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Durrës me
padinë objekt gjykimi.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

6. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës me vendimin nr.11-2012-8686 (3184), datë

07.12.2012 ka vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë “Mehmeti” Sh.p.k.
Shfuqizimin e aktit administrativ njoftim vlerësimi për detyrimet nr.13992/ 6, datë
19.06.2012 i lënë në fuqi nga Drejtoria e Apelimit Tatimor në Drejtorinë e Përgjithshme të
Tatimeve Tiranë me vendimin nr.14284/1, datë 11.07.2012.
7. Gjykata e shkallës së parë ndër të tjera arsyeton:
Gjykata çmon se në kontrollin e ushtruar në lokalin e paditësit me datën 28.05.2012
punonjësit e Drejtorisë Rajonale Tatimore Durrës nuk kanë kontaktuar dhe njoftuar subjektin
për zhvillimin e këtij kontrolli dhe cili është qëllimi apo objekti i kontrollit, duke prezantuar
programin e kontrollit sipas kërkesave të nenit 32 dhe 81 të ligjit nr.9920, datë 19.05.2006.
Në vazhdim të kësaj procedure grupi kontrollit i ka mohuar si subjekt të drejtën për ta
dëgjuar për të shprehur pretendimet në lidhje me këtë kontroll dhe rezultatet e tija sipas
kërkesave të nenit 37 të ligjit nr.9920, datë 19.05.2006. Sigurisht në rastin konkret mos
respektimi i procedurën së kontrollit nga punonjësit e Drejtorisë Rajonale Tatimore Durrës
është një detyrim ligjor, pasi mosrespektimi korrekt i procedurën të kontrollit do të thotë të
shkelësh ligjin nr.9920, datë 19.05.2006 e për rrjedhojë komprometon vetë kontrollin dhe
vlefshmërinë e tij.
Megjithëse dhe procedura e kontrollit ka lidhje me vetë përmbajtjen e qëllimin e
kontrollit, gjykata e rrethit gjyqësor ka çmuar se duhet të evidentohen dhe pretendimet e
parashtruara nga pala e paditur në “Akt konstatim” dhe në “Procesverbalin e gjobës”.
Me akt konstatim pretendohet se gjatë kontrollit është konstatuar 1 rast në të cilën
nuk është lëshuar kuponi tatimor shkelje kjo e parashikuar në nenin 122 pika 1 germa “b”
“ii” e ligjit nr.9920, datë 19.05.2008 ndryshuar me ligjin nr.10415, datë 07.04.2011 në rast
se pretendohet se nga kontrolli është konstatuar i rast ku nuk është lëshuar kupon tatimor,
sipas ligjit nr.9920, datë 19.05.2008 në nenin 125 kjo gjë duhet të evidentohet e të gjej
pasqyrim dhe tek blerësi, i cili për mosmarrjen e kuponit tatimor dënohen me një gjobë lekë.
Pra sipas ligjit shkelja e konstatuar reflektohet si tek subjekti tatimpagues ashtu dhe
tek klienti në të njëjtën kohe dhe në këto rrethana kur kontrolli këtë shkelje nuk e ka
konstatuar tek blerësi, pasi në rastin konkret kontrolli nuk ka mbajtur asnjë akt konstatimi
apo procesverbal gjobe me klientin si mund të pretendojë se këtë shkelje e ka konstatuar tek
subjekti tatimpagues. Vetë fakti që në akt konstatim bëhet fjalë për 1 rast (tavolinë) dhe jo për
blerës tregon qartë pasaktësinë grupit të kontrollit në ligj, pasi kontrolli nuk ushtrohet për
tavolinat, por për blerësin që nuk merr kuponin tatimor dhe për subjektin tatimpagues që nuk
lëshon kuponin tatimor.
Në ligjin nr.9920, datë 19.05.2008 dhe me ndryshimet e mëvonshme shkeljet e këtij
ligji konsiderohen kundravajtje administrative dhe po ti referohesh ligjit nr.7697, datë

136
07.04.1993 “Për kundravajtjet administrative” me ndryshimet e mëvonshme rezulton qartë se
kur bëhet fjalë për shkelje administrative nuk bëhet fjalë për raste (tavolina), por për persona
(individë). Pra vetëm në këtë këndvështrim rezulton qartë se akt konstatimi, është jo real, jo i
saktë dhe jo i vërtetë. Konstatimi me 1 rast apo tavolinë tregon qartë se sa pa bazë ligjore
është mbajtur akt konstatimi.
8. Gjykata e Apelit Durrës, me vendimin nr.10-2014-491 (263), datë 31.01.2014 ka
vendosur:
Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Durrës për gjykimin e çështjes dhe dërgimin e
akteve në Gjykatën Administrative të Apelit si gjykatë kompetente.
9. Gjykata Administrative e Apelit, me të njëjtin arsyetim me vendimin nr.2690, datë
02.07.2014 ka vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit nr.11-2012-8686 (3184), datë 07.12.2012 të Gjykatës
Gjyqësor Durrës.

III. Ligji i zbatueshëm:

10. Neni 1/1 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Dispozitat e këtij ligji plotësohen me parashikimet e Kodit të Procedurës Civile, me
përjashtim të rasteve dhe për aq sa ky ligj nuk parashikon ndryshe.

11. Neni 17/2 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Gjykata zgjidh mosmarrëveshjet në përputhje me dispozitat ligjore dhe normat e tjera
në fuqi, që janë të detyrueshme. Ajo bën një cilësim të saktë të fakteve dhe veprimeve që
lidhen me mosmarrëveshjen, pa u lidhur me përcaktimin që mund të propozojnë palët.

12. Neni 56 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave

Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, parashikon se:
Nuk lejohet rekurs ndaj vendimeve përfundimtare të Gjykatës Administrative të
Apelit për padi me objekt:
a) kundërshtimin e dënimit për kryerjen e kundërvajtjeve administrative, me vlerë
më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
b) kundërshtimin e aktit administrativ që përmban detyrim në të holla, me vlerë
më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
c) kundërshtimin e aktit administrativ që ka refuzuar dhënien e detyrimit në të
holla, me vlerë më të vogël se dyzet fishi i pagës minimale, në shkallë vendi;
ç) mosmarrëveshjet që lidhen me mbrojtjen e të drejtave, lirive dhe interesave
kushtetuese dhe ligjore, që rrjedhin nga sigurimet shoqërore dhe shëndetësore,
ndihma ekonomike dhe pagesa e aftësisë së kufizuar, me vlerë më të vogël se dyzet
fishi i pagës minimale, në shkallë vendi”.
13. Vendimi nr.03, datë 06.12.2013 i Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

14. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga pala
e paditur Drejtoria Rajonale Tatimore Durrës është paraqitur në kundërshtim me kërkesat e
nenit 56/b të ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, sepse rekursi është
ushtruar kundër një vendimi të Gjykatës Administrative të Apelit për të cilin nuk lejohet

137
rekurs në Gjykatën e Lartë, sepse objekt shqyrtimi është një kërkesëpadi në të cilën vlera e
kërkimit apo e së drejtës është më e vogël se dyzetfishi i pagës minimale në shkallë vendi.
15. Në rastin në shqyrtim nisur nga objekti i gjykimit, i cili është kundërshtimi i një
akti administrativ individual dhe shkakut ligjor të kërkimeve të palës paditëse, rezulton se,
natyra e çështjes në shqyrtim është administrative. Në datën 04.11.2013 kanë filluar
funksionimin gjykatat administrative, veprimtaria dhe kompetenca e të cilave është
përcaktuar në ligjin nr.49, datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”, prandaj duke nisur nga
data kjo datë të gjitha mosmarrëveshjet që kanë lëndë administrative, janë në kompetencë dhe
janë objekt shqyrtimi në gjykatat administrative, pavarësisht nëse çështja gjyqësore që i është
paraqitur gjykatës për shqyrtim është rregjistruar ose ka qenë në gjykim përpara datës
04.11.2013.
16. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë pa i hyrë zgjidhjes në themel të çështjes
konstaton se, ligji nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave
Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative” në nenin 56 të tij,
parashikon se për disa lloje çështjesh, të cilat për shkak të vlerës së vogël të objektit të padisë,
nuk lejohet të paraqitet rekurs në Gjykatën e Lartë. Ky rregullim ligjor ka një natyrë
kufizuese në krahasim me rregullimin e mëparshëm të bërë nga Kodi i Procedurës Civile, i
cili lejonte të drejtën e ankimit apo rekursit, pavarësisht nga vlera e kërkimit apo e së drejtës
që ishte objekt shqyrtimi përpara gjykatës.
17. Kolegjet e Bashkuara të Gjykatës së Lartë në vendimin unifikues nr.03, datë
06.12.2013 kanë arritur në përfundimin unifikues se: Kufizimet financiare që parashikojnë
nenet 45 dhe 56 të ligjit nr.49/2012, në lidhje me të drejtën për të paraqitur ankim në
Gjykatën e Apelit Administrativ ose rekurs në Gjykatë të Lartë, nuk zbatohen në lidhje me
ankimet apo rekurset e paraqitura përpara datës 04.11.2013. Në zbatim të këtij vendimi
unifikues, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, për të gjitha rekurset e
paraqitura pas datës 04.11.2013 kundër vendimeve të Gjykatës Administrative të Apelit do të
zbatohen kufizimet e parashikuara në nenin 56 të ligjit nr.49/2012. Meqenëse kufizimi i së
drejtës së paraqitjes së rekursit, duke u nisur nga vlera e vogël e kërkesëpadisë gjen zbatim
vetëm pas datës 04.11.2013, ky Kolegj ka detyrimin për të verifikuar, rast pas rasti, nëse vlera
e padisë apo kërkesës në çështjen për të cilën është paraqitur rekurs, është apo jo nën vlerën
minimale të përcaktuar në nenin 56 të ligjit nr.49/2012.
18. Në nenin 56/b të ligjit nr.49/2012 parashikohet se: nuk lejohet rekurs kundër
vendimeve përfundimtare të Gjykatës Administrative të Apelit, për kërkesëpadi me objekt
kundërshtimi i akteve administrative apo mosmarrëveshje administrative me vlerë më të
vogël se dyzetfishi i pagës minimale në shkallë vendi. Paga minimale në shkallë vendi, sipas
legjislacionit në fuqi, përcaktohet periodikisht çdo vit me VKM. Vendimi i Këshillit të
Ministrave në fuqi në momentin e paraqitjes së rekursit është ai me nr.537, datë 03.07.2013, i
cili parashikon se, paga minimale në shkallë vendi në Shqipëri është 22.000 lekë.
Rrjedhimisht, vlera minimale e padisë për efekt të zbatimit të nenit 56 të ligjit nr.49/2012
është mbi 880.000 lekë, për efekt të pranueshmërisë për shqyrtim të ankimit ose rekursit.
19. Mosmarrëveshja administrative në shqyrtim ka për objekt ankimin kundër
vendimit nr.13002/6, datë 19.06.2012 të Drejtorisë Rajonale Tatimore Durrës, i cili përmban
detyrime në vlerën 200.000 lekë. Pra vlera e kërkesëpadisë rezulton që të jetë më e vogël se
sa kufiri, i parashikuar në nenin 56 të ligjit nr.49/2012, për efekt të pranueshmërisë për
shqyrtim të rekursit të ushtruar kundër vendimit të gjykatës së apelit.
20. Përsa më sipër vendimi nr.2690, datë 02.07.2014 i Gjykatës Administrative të
Apelit (rekursi ndaj të cilit është bërë pas datës 04.11.2013) është i paankimueshëm në
Gjykatën e Lartë, kjo në zbatim të kufizimit të paraqitjes së rekursit, nisur nga vlera më e
vogël e padisë objekt i këtij gjykimi krahasuar me pagën minimale në shkallë vendi, të

138
parashikuar nga dispozita ligjore e nenit 56 të ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe
Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e Mosmarrëveshjeve
Administrative”, prandaj për këtë shkak duhet të vendoset pushimi i gjykimit të çështjes në
Gjykatën e Lartë.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 56/b të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”;

VENDOSI
Pushimin e gjykimit të çështjes në Gjykatën e Lartë.

Tiranë, më 25.01.2017

139
Nr. 31001-01358-00-2015 Regj.Themeltar
Nr. 00-2017-241 Vendimi (14)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Xhezair Zaganjori Kryesues

Ardian Dvorani Anëtar
Medi Bici Anëtar

Në datën 25.01.2017 mori në shqyrtim në dhomën e këshillimit çështjen administrative me

nr.31001-01358-00-2015 akti që iu përket palëve:

PADITËS: MERI DISHNICA

I PADITUR: AGJENCIA KOMBËTARE E TURIZMIT

OBJEKTI:
Deklarimin e zgjidhjes së marrëdhënies së punës nga ana e punëdhënësit AKT-ë,
në mënyrë të njëanshme me efekt të menjëhershëm për shkaqe të pajustifikuara
duke i paguar paditëses: pagën e 1 një muaji punë për mosrespektim të afatit të njoftimit,
pagën e 1 një viti punë për zgjidhjen e marrëdhënies së punës pa shkaqe të justifikuara,
në total 13 trembëdhjetë paga mujore.
Baza Ligjore: Nenet 31, 32/a, 153, 154, 154/a të Kodit Procedurës Civile,
nenet 21, 22, 140, 141, 143, 144, 145, 146, 153, 155 të Kodit Punës,
nenet 7/c, 17/g, 18 i ligjit nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin
e Gjykatave Administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative”.

Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.750, datë

25.02.2014 ka vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë së paditëses Meri Dishnica.
Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit t’i paguajë
paditëses Meri Dishnica 12 muaj pagë x 90.080 lekë = 1.080.960 lekë
dëmshpërblim për shkak të zgjidhjes së kontratës së punës me afat të
pacaktuar në mënyre të menjëhershme dhe pa shkak të pajustifikuar.
Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit t’i paguajë
paditëses Meri Dishnica 1 muaj pagë x 90.080 lekë = 90.080 lekë
dëmshpërblim për mosrespektim të afatit të njoftimit për zgjidhjen e kontratës
së punës pa afat të caktuar në mënyrë të menjëhershme e pa shkak të
justifikuar.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.4407, datë 05.12.2014 ka

vendosur:
Ndryshimin pjesërisht të vendimit nr.750, datë 25.02.2014 të Gjykatës
Administrative të Shkallës së Parë Tiranë.

140
 Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit të dëmshpërblejë
paditësen Meri Dishnica me 5 (pesë) muaj pagë për zgjidhjen e menjëhershme
të kontratës së punës.
Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit që shpërblimet
dhe dëmshpërblimet sipas dispozitivit të bëhet mbi bazën e pagës neto të
paditëses Meri Dishnica në momentin e ndërprerjes së marrëdhënies së punës.
Lënien në fuqi për pjesën tjetër.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs pala paditëse

Meri Dishnica, e cila kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.4407, datë 05.12.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit Tiranë
dhe lënien në fuqi të vendimit nr.750, datë 25.02.2014 të Gjykatës Administrative të Shkallës
së Parë Tiranë.

Shkaqet që pala paditëse Meri Dishnica paraqet në rekurs, janë:

 Ajo çka kundërshtojmë me anë të këtij rekursi është vendimi i Gjykatës
Administrative të Apelit Tiranë për të ndryshuar vendimin e shkallës së parë në lidhje
me masën e dëmshpërblimit të vendosur.
 Në vendimin e saj, Gjykata e Administrative e Apelit arsyeton se: Kolegji
administrativ vlerëson se nëpërmjet vendimit objekt ankimi, gjykata administrative e
shkallës së parë Tiranë ka interpretuar me korrektësi elementet e neneve 143, 144 dhe
153 e 155 të Kodit të Punës, duke konkluduar se zgjidhja e kontratës ka qenë e
menjëhershme dhe e pajustifikuar, por gjykata nuk ka vlerësuar drejtë masën e
dëmshpërblimit, duke i llogaritur ato me 12 paga mujore si dhe ka përcaktuar si pagë
bruto pagën për shpërblimet dhe dëmshpërblimet. për këto pika të vendimit ai duhet të
cënohet, ndërsa shkaqet e ankimit të ngritura nga pala e paditur për rrëzimin
plotësisht të padisë, ky kolegj i gjen të pa mbështetura.
 Pra gjykata e apelit ka shprehur qartësisht se shkaqet e ankimit të ngritura nga pala e
paditur janë të pambështetura, duke konkluduar se Gjykata Administrative e Shkallës
së Parë Tiranë ka interpretuar me korrektësi elementet e neneve 143, 144 dhe 153 e
155 të Kodit të Punës, por nga ana tjetër, kjo gjykate ka kaluar tej shkaqeve dhe
ankimit të paraqitur nga pala e paditur, duke vlerësuar dhe masën e dëmshpërblimit të
vendosur nga gjykata e shkallës së parë.
 Neni 155/3 i K.Punës parashikon: Në rastet e zgjidhjes së menjëhershme të
pajustifikuar të kontratës së punës nga punëdhënësi, gjykata, duke vlerësuar të gjitha
rrethanat, vendos detyrimin e punëdhënësit ndaj punëmarrësit me një dëmshpërblim
jo më shumë se paga e një viti punë, çka do të thotë se është në diskrecion të gjykatës
caktimi i masës së dëmshpërblimit në raport me të gjithë kriteret dhe duke vlerësuar të
gjitha rrethanat e çështjes konkrete rast pas rasti.
 Gjykata e shkallës së parë ka arsyetuar masën e dëmshpërblimit të vendosur prej saj si
pasojë e zgjidhjes së menjëhershme dhe të pajustifikuar të marrëdhënies së punës. Kjo
masë dëmshpërblimi nuk është kundërshtuar nga pala e paditur dhe nuk është pjesë e
ankimit të paraqitur prej saj.
 Gjykata Administrative e Apelit Tiranë në vendimin e saj ka dale tej tagrave të dhëna
nga ligji në kundërshtim me parimet e parashikuara në Kodin e Procedurën Civile,
konkretisht neni 6 “Gjykata që gjykon mosmarrëveshjen duhet të shprehet mbi
gjithçka që kërkohet dhe vetëm për atë që kërkohet”.

141
  Neni 454 i K.Pr.Civile parashikon elementet që duhet të përmbajë ankimi i paraqitur
në gjykimin në apel dhe ndër të tjera, një element i rëndësishëm është edhe shkaqet
për të cilat bëhet ankimi, dhe gjykata duhet të shprehet për të gjitha këto shkaqe dhe
vetëm për to.
 Në ankimin e paraqitur nga pala e paditur janë parashtruar shkaqet për të cilat kjo palë
pretendon ndryshimin e vendimit të gjykatës së shkallës së parë dhe rrëzimin e padisë,
por në asnjë nga shkaqet e paraqitura prej saj nuk është kundërshtuar masa e
dëmshpërblimit të vendosur nga gjykata, për pasojë gjykata e apelit në vendimin e saj
ka dalë tej asaj çka ka kërkuar dhe kundërshtuar pala e paditur në ankim duke marrë
atributet e gjykatës së shkallës së parë në hetimin e rrethanave dhe kritereve për
vendosjen e masës së dëmshpërblimit, dhe duke ndryshuar këtë mase pa asnjë kërkesë
të palës së paditur.
 Nga ana tjetër, Gjykata Administrative e Apelit ka ndryshuar vendimin e gjykatës së
shkallës së parë edhe në lidhje me pagesën e dëmshpërblimeve sipas pagës bruto të
vendosur nga kjo gjykatë.
 Kjo gjykatë në mënyrë të gabuar arsyeton se: Përfshirja në masën e dëmshpërblimit
edhe të pjesës së kontributeve të sigurimeve shoqërore, i kapërcen kufijtë e qëllimit të
dëmshpërblimit të punëmarrësit në situatë të tilla e që konsiston në vendosjen e tij në
të njëjtën situatë financiare që ndodhej para ndërprerjes së marrëdhënieve të punës,
situatë e krijuar nga të ardhurat e përfituara realisht, pra nga paga neto e paditëses.
Largimi nga puna është i lidhur me ndërprerjen e pagës. Mosmarrja e pagës ndikon në
kushtet materiale të jetës së punonjësit dhe familjes se tij. Pagat e humbura ose të
pakësuara duhet të shpërblehen. Në këto raste dëmshpërblimi duhet për të përballuar
kushtet materiale të jetës për aq kohë, brenda se cilës çmohet se punëmarrësi mund të
gjejë një punë tjetër.
 Po këtë konkluzion nxjerr dhe neni 44 i Kushtetutës ku: Kushdo ka të drejtë të
rehabilitohet dhe/ose të zhdëmtohet në përputhje me ligjin, në rast se është dëmtuar
për shkak të një akti, veprimi ose mosveprimi të organeve shtetërore.
 Dëmshpërblimi për largimin nga vendi i punës do të thotë se, “shkaktuesi i dëmit” do
të paguaj një shumë të hollash që do ta vendosë të larguarin nga puna në atë gjendje
pasurore që do të ishte po të mos ishte larguar nga puna. Parimi i shpërblimit të plotë
të dëmit është një parim themelor. Shpërblimi i plotë i dëmit do të thotë që sasia e
shpërblimit të jetë në pajtim me masën e dëmit të shkaktuar, të njëjtin qëndrim kanë
mbajtur edhe Kolegji i Bashkuar i Gjykatës së Lartë në vendimin unifikues nr.31, datë
14.04.2003. Të njëjtin parim ndjek edhe gjykata e apelit porse është kontradiktore në
zbatimin e saj, pasi nga një anë njeh të drejtën e punëmarrësit për një dëmshpërblim të
drejtë që do e vinte atë në të njëjtat pozita pasurore si të mos ish larguar nga puna dhe
nga ana tjetër vendos që dëmshpërblimi të paguhet mbi pagën neto të tij. Pagesa që
punëmarrësi do të merrte efektivisht nëse do të ishte në marrëdhënie pune do të ishte
jo vetëm paga e tij neto, por edhe kontributet e sigurimeve shoqërore dhe
shëndetësore si një e drejtë thelbësore e tij, e cila nuk mund të mohohet as me një
vendim gjykate.
 Për këtë, vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit Tiranë është marrë në
interpretim të gabuar të ligjit material dhe si i tillë duhet të ndryshohet nga ky Kolegj.

Gjithashtu ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs edhe

pala e paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit Tiranë, e cila kërkon:
Prishjen e vendimit nr.4407, datë 05.12.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit Tiranë dhe
vendimit nr.750, datë 25.02.2014 të Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë Tiranë dhe
pushimin e gjykimit.
142
 Shkaqet që pala e paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit Tiranë paraqet në
rekurs, janë:
 Gjykatat nuk kanë gjykuar drejt çështjen, pasi në të dy vendimet nuk janë marrë
parasysh arsyet për të cilat është bërë zgjidhja e menjëhershme e pajustifikuar e
marrëdhënies së punës me paditësen Meri Dishnica, fakt i cili ka pasjellë përfitimin e
padrejtë për zgjidhje të menjëhershme të pajustifikuar të marrëdhënies së punës.
 Faktet të vërtetuar me prova qëndrojnë si më poshtë: Paditësja Meri Dishnica është
emëruar pranë Agjencisë Kombëtare të Turizmit me anë të Urdhër emërimit nr.80,
datë 16.11.2011 si Drejtore e Drejtorisë së Asistencës. Me anë të Urdhër lirimit nr.27,
datë 25.03.2013 emërohet Drejtore e Drejtorisë së Imazhit dhe Botimeve.
 Në zbatim të nenit 144 të Kodit Punës, paditësja Meri Dishnica është njoftuar me anë
të shkresës nr.321/1, datë 18.11.2013 “Njoftim mbi zhvillimin e një takimi për të
diskutuar mbi marrëdhëniet kontraktuale të punës”. Procesverbali i datës nr.321/1
prot, datë 18.11.2013 vërteton që takimi është realizuar.
 Me anë të Urdhrit nr.121, datë 25.11.2013 “Për zgjidhjen e kontratës së punës me
paditësen Meri Dishnica” është zgjidhur kontrata individuale e punës.
 Kontrata individuale e punës është zgjidhur për shkaqe të justifikuara, pasi janë
konstatuar një sërë veprimesh të cilat tregojnë mungesë serioziteti dhe
papërgjegjshmërie gjatë ushtrimit të detyrës, siç janë evidentuar në procesverbalin e
datës 18.11.2015.
 Neni 153 i Kodit Punës parashikon rastet e zgjidhjes së marrëdhënies së punës për
shkaqe të justifikuara, të cilat përcaktohen në parag. 2 dhe 3 të tij.
 Zgjidhja e menjëhershme e justifikuar parashikohet edhe në kontratën individuale të
punës, neni 13 pika B, ku parashikohet: Punëdhënësi mund ta largojë punëmarrësin
nga puna për këto arsye:
1. Kur paraqet paaftësi profesionale për punën e përshkruar në këtë kontratë,
2. Kur nuk zbaton aktet ligjore dhe nënligjore në fuqi, shkel disiplinën në punë,
mosrespektim i orarit të punës ose nuk zbaton urdhrat e eprorit;
3. Neglizhencë e përsëritur në kryerjen e detyrave të punës;
4. Kryerjen e punës në mënyrë të papërshtatshme personale ose profesionale, etj.
 Neglizhenca dhe mospërmbushja e detyrave funksionale nga ana e paditëses Meri
Dishnica janë vërtetuar edhe në e-mailin dërguar Drejtorit të AKT ku është bërë me
dije për gabimet konceptuale që përmbanin materialet e përgatitura nga ana e
paditëses.
 Gjithashtu, shkelja e disiplinës në punë dhe moszbatimi i orarit zyrtar është vërtetuar
me memon nr.14.11.2013 “informacion mbi prezencën në punë të punonjësve të
Agjencisë Kombëtare të Turizmit” ku ka rezultuar që paditësja Meri Dishnica ka
munguar nga data 12.11.2013 - 14.11.2013 pa njoftuar dhe pa paraqitur asnjë raport
mjekësor.
 Asnjë nga këto fakte të vërtetuara me prova nuk janë marrë parasysh nga gjykatat e të
dy shkallëve, duke e konsideruar zgjidhjen e marrëdhënies së punës të menjëhershme
të pajustifikuar, në interpretim të gabuar të dispozitave të Kodit Punës dhe të
parashikimeve të Kontratës Individuale të Punës të lidhur ndërmjet palëve.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relacionin e gjyqtarit Medi Bici dhe bisedoi çështjen në tërësi, në Dhomën
e Këshillimit, në përfundim;

143
 VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 01.06.2015 është regjistruar çështja administrative
nr.31001-01358-00-2015 regj. them, që u përket palëve ndërgjyqëse: paditëse Meri Dishnica
dhe e paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit, me objekt: Deklarimin e zgjidhjes së
marrëdhënies së punës nga ana e punëdhënësit AKT-ë, në mënyrë të njëanshme me efekt të
menjëhershëm për shkaqe të pajustifikuara, duke i paguar paditëses: pagën e 1 një muaji
punë për mosrespektim të afatit të njoftimit, pagën e 1 një viti punë për zgjidhjen e
marrëdhënies së punës pa shkaqe të justifikuara, në total 13 trembëdhjetë paga mujore.
2. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, vendimi nr.4407, datë
05.12.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit duhet të ndryshohet vetëm në pjesën që bën
fjalë për pagesën e dëmshpërblimeve, sipas pagës neto të paditëses, pasi ato duhet të paguhen
duke u bazuar në pagën bruto të saj.

I. Rrethanat e çështjes:

3. Paditësja Meri Dishnica ka qenë punonjëse pranë palës së paditur që nga data
16.11.2011, së fundmi në detyrën e Drejtorit të Imazhit dhe Botimeve. Marrëdhënia e fundit e
punës ka qenë e rregulluar në bazë të një kontrate individuale pune me afat të pacaktuar
nr.109/1 prot, datë 25.03.2013.
4. Me Urdhrin nr.121, datë 25.11.20136 për zgjidhjen e kontratës së punës paditëses
Meri Dishnica i është bërë zgjidhja e kontratë së punës, me motivacionin: Pas konstatimit të
disa shkeljeve të bëra nga ana e paditëses, më saktësisht shkeljet konsistojnë si më poshtë:
1. Mungesa e Kontratës së Punës dhe përshkrimi i punës.
2. Mospërmbushja e duhur e detyrave funksionale, duke pasur një performancë të
dobët dhe si pasojë nuk ka eficencë në punë.
3. Realizimi i detyrave që nuk i janë kërkuar nga Titullari (përkthimi i materialeve të
ueb-it dhe hedhja e të dhënave pa miratimin e titullarit).
4. Nuk është interesuar dhe nuk ka dijeni për ecurinë e punës në faqen e internetit të
AKT.
5. Neglizhencë në përmbushje të detyrave të parashikuara sipas pozicionit të punës në
Rregulloren e brendshme të Institucionit.
6. Mosrespektim i Rregullores së Institucionit.
5. Bazuar në memon 14.11.2013 “Informacion mbi prezencën në punë të punonjësve
të Agjencisë Kombëtare të Turizmit” ka rezultuar se paditësja Dishnica ka munguar nga dita e
martë 12.11.2013 deri më datë 14.11.2013 duke mos paraqitur asnjë raport mjekësor dhe nuk
është njoftuar në kohë të arsyeshme eprori i drejtpërdrejtë për mungesën në punë dhe për
kohën që pritet të zgjasë ajo (raporti mjekësor është paraqitur në momentin e paraqitjes në
punë).
6. Paditësja, duke mos qenë dakord me këtë urdhër, me të cilin është zgjidhur kontrata
e saj e punës me palën e paditur, i është drejtuar gjykatës me kërkesëpadinë objekt gjykimi.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

7. Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë, me vendimin nr.750, datë

25.02.2014 ka vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë së paditëses Meri Dishnica.
Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit ti paguaj paditëses Meri
Dishnica 12 muaj pagë x 90.080 lekë = 1.080.960 lekë dëmshpërblim për shkak të zgjidhjes
së kontratës së punës me afat të pacaktuar në mënyre të menjëhershme dhe pa shkak të
pajustifikuar.
144
 Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit ti paguaj paditëses Meri
Dishnica 1 muaj pagë x 90.080 lekë = 90.080 lekë dëmshpërblim për mosrespektim të afatit
të njoftimit për zgjidhjen e kontratës së punës pa afat të caktuar në mënyrë të menjëhershme e
pa shkak të justifikuar.
8. Gjykata e shkallës së parë ndër të tjera arsyeton:
Së pari, rezulton që paditësja Meri Dishnica ka qenë e punësuar pranë palës së
paditur së fundmi në detyrën e Drejtorit të Imazhit dhe Botimeve. Marrëdhënia e punës ka
qenë e rregulluar në bazë të një kontrate individuale pune pa afat të caktuar datë 25.03.2013.
Me Urdhrin nr.121, datë 25.11.2013 është zgjidhur kontrata e punës. Në kuptim të nenit 141
të Kodit Punës sipërcituar, kontrata me kohëzgjatje të pacaktuar përfundon kur zgjidhet nga
njëra palë dhe ka përfunduar afati i njoftimit. Në vijim do të analizojmë faktin nëse janë
zbatuar parashikimet e këtij neni për rastin konkret.
Së dyti, pretendimi që ngre paditësja se zgjidhja e kontratës së punës nga pala e
paditur është bërë në mënyrë të menjëhershme dhe pa shkak të justifikuar, është i bazuar. Kjo
pasi, rezulton që zgjidhja e kontratës së punës është bërë duke parashtruar si shkaqe
mospërmbushjen e rregullt të detyrës nga paditësja si Drejtor i Imazhit dhe Botimeve dhe
mungesës saj në punë për periudhën nga data 12 deri 14.11.2013, pa njoftuar zyrtarisht për
mungesën dhe për kohën që pritej të zgjaste ajo. Rezulton që një nga detyrat funksionale të
paditëses ka qenë dhe kurimi i faqes së ueb-it, pra ajo ka qenë një ndër personat kryesore të
ngarkuar për zbatimin e një projekti të përbashkët të Ministrisë përgjegjëse për Turizmin,
USAID dhe ATK-së” për ndërtimin e faqes së re të ueb-it. www.albaniantourism.com. U
pretendua se nga konstatimet e titullarit është vënë re papërgjegjshmëri në përmbushjen e
detyrës nga paditësja. Ky shkak, pavarësisht se u pretendua, nuk u arrit të provohej para
gjykatës me prova konkrete, pra nuk u provua neglizhenca e paditëses në kryerjen e kësaj
detyre. Nuk u pretendua dhe nuk u provua që paditësja të ketë marrë ndonjë masë disiplinore
për këtë shkak apo të tjera. Po kështu, i pabazuar rezultoi dhe shkaku tjetër i pretenduar. Kjo
pasi rezultoi që paditësja ka qenë e paaftë për pune, fakt ky i provuar nga raporti për paaftësi
të përkohshme në punë. Pavarësisht se nuk u paraqit ndonjë provë për të provuar se ky
raport i është komunikuar eprorit, raporti provon që ajo ka qenë e paaftë për punë. Për më
tepër ky nuk mundte shërbente si shkak për marrjen e masës ekstreme të largimit nga puna,
përsa kohë që nuk u provua të ketë ndonjë masë disiplinore të mëparshme të marre ndaj
paditëses. Pra, gjykata çmon se në rastin konkret nuk jemi përpara asnjë prej rasteve të
parashikuara nga neni 153 i Kodit Punës që të konsiderohet si faj i rëndë apo faj i lehtë i
përsëritur dhe që të justifikojë zgjidhjen e kontratës, për rrjedhojë zgjidhja e kontratës
konsiderohet se është bërë në mënyre të menjëhershme dhe pa shkak të justifikuar. Në këto
kushte, paditësja, në kuptim të nenit 155/3 të Kodit Punës, ka të drejtën e dëmshpërblimit. Ky
përbën një penalitet për palën e paditur, e cila në mënyrë të menjëhershme dhe pa shkak të
justifikuar i ka zgjidhur asaj kontratën e punës. Përsa i përket masës së këtij dëmshpërblimi,
gjykata çmon se pala e paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit duhet ti paguaj paditëses një
dëmshpërblim prej 12 muaj pagë. Në dhënien e kësaj masë dëmshpërblimi gjykata ka
parasysh kohëzgjatjen në tërësi të marrëdhënies se punës palës paditur mbi 2 vjeçare. Po
kështu, largimi në mënyrë të menjëhershme nga puna i paditëses sjell pasoja për të dhe
familjen. Së fundmi, në kushtet që ofron sot tregu i punës, ajo e ka të vështirë të gjejë punë
tjetër dhe të sigurojë të ardhura për të jetuar.
Së treti, pretendimi i paditëses se nuk është respektuar afati i njoftimit është i bazuar.
Kontrata mes palëve ka qenë pa afat të caktuar dhe në kuptim të nenit 141 të Kodit Punës
pala mund ta zgjidhte atë duke respektuar afatin e njoftimit. Sipas kontratës së fundit
paditësja kishte mbi gjashtë muaj në këtë pozicion, për rrjedhojë në kuptim të nenit 143 të
K.Punës afati i njoftimit duhet të ishte një muaj. Në kushtet kur ky afat nuk është zbatuar,
paditësja ka të drejtën e dëmshpërblimit prej një muaj pagë.

145
 Së fundmi, bazuar në parashikimet e neneve 41 dhe 65 të ligjit nr.49/2012 “Për
organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve
administrative” dhe nenit 510/a të K.Pr.Civile, ky vendim, pasi të marrë formë të prerë,
përbën titull ekzekutiv dhe duhet të ekzekutohet me tre këste, brenda 18 muajve nga
përmbarimi gjyqësor me kërkesë të kreditorit dhe në rast mosekzekutimi në mënyrë vullnetare
nga pala e paditur. Në përcaktimin e kësaj mënyrë ekzekutimi gjykata ka parasysh faktin se
pala e paditur është organ buxhetor dhe planifikimi i buxhetit bëhet në kohë të caktuara.
9. Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.4407, datë 05.12.2014 ka
vendosur:
Ndryshimin pjesërisht të vendimit nr.750, datë 25.02.2014 të Gjykatës Administrative
të Shkallës së Parë Tiranë.

Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit të dëmshpërblejë

paditësen Meri Dishnica me 5 (pesë) muaj pagë për zgjidhjen e menjëhershme të kontratës së
punës.
Detyrimin e palës së paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit që shpërblimet dhe
dëmshpërblimet sipas dispozitivit të bëhet mbi bazën e pagës neto të paditëses Meri Dishnica
në momentin e ndërprerjes së marrëdhënies së punës.
Lënien në fuqi për pjesën tjetër.
10. Gjykata Administrative e Apelit ndër të tjera arsyeton:
Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë ka interpretuar me korrektësi
elementët e neneve 143, 144 dhe 153 e 155 të Kodit të Punës, duke konkluduar se zgjidhja e
kontratës ka qenë e menjëhershme dhe e pajustifikuar, por gjykata nuk ka vlerësuar drejtë
masën e dëmshpërblimit, duke i llogaritur ato me 12 paga mujore si dhe ka përcaktuar si
pagë bruto pagën për shpërblimet dhe dëmshpërblimet për këto pika të vendimit ai duhet të
cënohet, ndërsa shkaqet e ankimit të ngritura nga pala e paditur për rrëzimin plotësisht të
padisë, ky kolegj i gjen të pa mbështetura me arsyetimin si më poshtë vijon: ......
Kolegji administrativ vlerëson se pretendimi i ngritur në ankim se zgjidhja e kontratës
së punës së paditëses është bërë në mënyrë të menjëhershme për shkaqe të justifikuara nuk
qëndron, pasi sikundër është arsyetuar edhe nga Gjykata Administrative e Shkallës së Parë
Tiranë, pala e paditur nuk ka provuar se paditësja ka shkelur detyrimin kontraktor dhe se kjo
shkelje të jetë me faj të rëndë ose të lehtë në mënyrë të përsëritur dhe pas paralajmërimit.
Rezulton që zgjidhja e kontratës së punës është bërë duke parashtruar si shkaqe
mospërmbushjen e rregullt të detyrës nga paditësja si Drejtor i Imazhit dhe Botimeve dhe
mungesës saj në punë për periudhën 12-14.11.2013, pa njoftuar zyrtarisht për mungesën dhe
për kohën që pritej të zgjaste ajo. Rezulton që një nga detyrat funksionale të paditëses ka
qenë dhe kurimi i faqes së uebit, pra ajo ka qenë një ndër personat kryesore të ngarkuar për
zbatimin e një projekti të përbashkët të Ministrisë përgjegjëse për turizmin, USAID dhe ATK-
së” për ndërtimin e faqes së re të ueb-it. www.albaniantourism.com. U pretendua se nga
konstatimet e titullarit është vënë re papërgjegjshmëri në përmbushjen e detyrës nga
paditësja. Ky shkak, nuk u arrit të provohej gjatë gjykimit në shkallë të parë me prova
konkrete, pra nuk u provua neglizhenca e paditëses në kryerjen e kësaj detyrë. Nuk u provua
që paditësja të ketë marrë ndonjë masë disiplinore për këtë shkak apo të tjera. Rezultoi që
paditësja ka qenë e paaftë për punë, fakt ky i provuar nga raporti për paaftësi të përkohshme
në punë. Për me tepër ky nuk mund të shërbente si shkak për marrjen e masës ekstreme të
largimit nga puna, për sa kohë që nuk u provua të ketë ndonjë masë disiplinore të mëparshme
të marrë ndaj paditëses.
Sa më sipër gjykata çmon se paditësja, konform nenit 155/3 të K. Punës, duhet
dëmshpërblyer për zgjidhje të kontratës së punës në mënyrë të menjëhershme dhe të
pajustifikuar.

146
 Kolegji Administrativ i Apelit, duke pranuar nga njëra anë se mospërfitimi i pagës
ndikon në kushtet materiale të jetës së punëmarrësit dhe familjes se tij, çmon se e drejta për
dëmshpërblim në rast zgjidhje të menjëhershme e të pajustifikuar të kontratës së punës, shkon
pikërisht në funksion të krijimit, pas ndërprerjes se marrëdhënieve të punës, të kushteve të
punëmarrësit për të përballuar situatën e re materiale të krijuar, deri në momentin kur ky i
fundit çmohet se mund të gjejë një punë tjetër.
Nga aktet bashkëngjitur vendimit objekt ankimi, nuk rezulton që nga paditësja të jenë
paraqitur prova në funksion të vërtetimit të situatës financiare, të saj apo të familjes, në
funksion të vërtetimit të rëndimit të kësaj situate, për shkak të mospërfitimit padrejtësisht të
pagës nga njëra anë dhe nga ana tjetër të përgjigjes për këtë shkak të pretendimit për
dëmshpërblim me pagën e një viti.
Neni 155/3 i K.Punës parashikon: Në rastet e zgjidhjes së menjëhershme të
pajustifikuar të kontratës së punës nga punëdhënësi, gjykata, duke vlerësuar të gjitha
rrethanat, vendos detyrimin e punëdhënësit ndaj punëmarrësit me një dëmshpërblim jo më
shumë se paga e një viti pune, çka do të thotë se është në diskrecion të gjykatës caktimi i
masës së dëmshpërblimit, por në raport me të gjithë kriteret dhe treguesit të cituar më sipër
që nga Gjykata Administrative e Shkallës së Parë Tiranë nuk ishin mbajtur drejt në
konsideratë.
Në këtë kontekst kolegji administrativ i apelit çmon se vendimi objekt ankimi për këtë
pjesë duhet ndryshuar, duke vendosur përfundimisht dëmshpërblimin e paditëses nga
punëdhënësi (i padituri) me pagën e pesë muajve. Kolegji administrativ ka në konsideratë
kohëzgjatjen e marrëdhënies së punë të paditëses pranë palës së paditur nga data
16.11.2011-25.11.2013 pra për një periudhë prej 3 vite, moshën e saj e datëlindjes 1983,
arsimin dhe mundësinë e ripunësimit.
Lidhur me pretendimin e palës së paditur se ajo e ka respektuar afatin e zgjidhjes së
marrëdhënies së punës me paditësin, kolegji administrativ çmon ai nuk qëndron, pasi ka
rezultuar e provuar se prej kësaj pale nuk është respektuar afati njoftimit në kuptim të nenit
143 të K.Punës.
Kolegji administrativ i Gjykatës Administrative të Apelit konstaton se gjykata si në
arsyetim dhe në dispozitiv është shprehur se shpërblimet dhe dëmshpërblimet do të llogariten
me pagën bruto të paditëses.
Kolegji i Gjykatës Administrative të Apelit çmon se paga mujore mbi të cilën do të
llogariten shpërblimet dhe dëmshpërblimet sipas dispozitivit të gjykatës të bëhet mbi bazën e
pagës neto të paditëses Meri Dishnica, pra paga mujore neto, për faktin se Gjykata
Administrative e Apelit, duke pranuar nga njëra anë se mospërfitimi i pagës ndikon në
kushtet materiale të jetës së punëmarrësit, çmon se e drejta për dëmshpërblim në rast
zgjidhje të menjëhershme e të pajustifikuar të kontratës së punës, shkon pikërisht në funksion
të krijimit, pas ndërprerjes së marrëdhënieve të punës, të kushteve të punëmarrësit për të
përballuar situatën e re materiale të krijuar, deri në momentin kur ky i fundit çmohet se mund
të gjejë një punë tjetër.
Përfshirja në masën e dëmshpërblimit edhe të pjesës së kontributeve të sigurimeve
shoqërore, i kapërcen kufijtë e qëllimit të dëmshpërblimit të punëmarrësit në situata të tilla
që konsiston vetëm në vendosjen e tij në të njëjtën situatë financiare që ndodhej para
ndërprerjes se marrëdhënieve të punës, situatë e krijuar nga të ardhurat e përfituara realisht,
pra nga paga neto e paditëses.
Për sa më lart, ky kolegj çmon se shkaqet e ankimit të palës së paditur për rrëzimin e
plotë të padisë për argumentet e dhëna mësipërm nuk qëndrojnë, për rrjedhojë vendimi
nr.750, datë 25.02.2014 i Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë Tiranë duhet të lihet në
fuqi për pjesët e tjera të tij.

147
 III. Ligji i zbatueshëm:

11. Neni 7 i ligjit nr.49/2012 datë 03.05.2012 “Për organizimin dhe funksionimin e
gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative”, parashikon se:
Gjykatat administrative janë kompetente për:
a) mosmarrëveshjet që lindin nga aktet administrative individuale, aktet nënligjore
normative dhe kontratat administrative publike, të nxjerra gjatë ushtrimit të veprimtarisë
administrative nga organi publik;
b) mosmarrëveshjet që lindin për shkak të ndërhyrjes së paligjshme ose të
mosveprimit të organit publik;
c) mosmarrëveshjet e kompetencave ndërmjet organeve të ndryshme administrative në
rastet e parashikuara nga Kodi i Procedurave Administrative;
ç) mosmarrëveshjet në fushën e marrëdhënieve të punës, kur punëdhënësi është organ
i administratës publike;
d) kërkesat e paraqitura nga organet administrative për shqyrtimin e kundërvajtjeve
administrative, për të cilat ligji parashikon heqjen e lirisë deri në 30 ditë, si një lloj të
dënimit administrativ për kundërvajtësin;
dh) kërkesat e paraqitura nga kundërvajtësit për zëvendësimin e dënimit administrativ
me heqje lirie deri në 30 ditë me dënimin me gjobë.

12. Neni 10 i ligjit nr.49/2012 datë 03.05.2012 “Për organizimin dhe funksionimin e
gjykatave administrative dhe gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative”, parashikon se:
1. Gjykata administrative e shkallës së parë shqyrton mosmarrëveshjet administrative
të parashikuara në nenin 7 të këtij ligji, me përjashtim të atyre që lidhen me aktin nënligjor
normativ.
2. Gjykata Administrative e Apelit shqyrton: a) ankimet kundër vendimeve të gjykatës
administrative të shkallës së parë; b) në shkallë të parë, mosmarrëveshjet me objekt aktet
nënligjore normative, si dhe raste të tjera të parashikuara me ligj.

13. Në nenin 141 të Kodit Punës parashikohet se:

Kontrata me kohëzgjatje të pacaktuar përfundon kur zgjidhet nga njëra palë dhe ka
përfunduar afati i njoftimit.

14. Në nenin 143 të Kodit Punës parashikohet se:

1) Pas kohës së marrjes në provë, për të zgjidhur kontratën me periudhë të pacaktuar,
palët duhet të respektojnë një afat njoftimi prej një muaji, gjatë vitit të parë të punës, prej dy
muajsh për dy deri në pesë vjet pune, prej tre muajsh për më shumë se pesë vjet pune.
2) Këto afate mund të ndryshohen me marrëveshje me shkrim ose në kontratën
kolektive të punës. Kur punëmarrësi ka kryer deri në gjashtë muaj pune, afati i njoftimit nuk
mund të jetë më pak se dy javë. Afati i njoftimit është jo më pak se 1 muaj kur punëmarrësi ka
kryer më shumë se gjashtë muaj pune.
3) Afati i njoftimit për zgjidhjen e kontratës zgjatet, sipas rastit, deri në fund të javës
ose deri në fund të muajit. Zbatohet i njëjti rregull kur afati i njoftimit pezullohet gjatë
periudhës së paaftësisë për punë, shtatzënisë ose pushimeve të dhëna nga punëdhënësi.
4) Kur njëra nga palët e zgjidh kontratën pa respektuar afatin e njoftimit, zgjidhja
trajtohet si zgjidhje e kontratës me efekt të menjëhershëm.

148
 15. Në nenin 144 të Kodit Punës parashikohet se:
1) Pas kohës së marrjes në provë, kur punëdhënësi mendon të zgjidhë kontratën e
punës, ai duhet të njoftojë me shkrim punëmarrësin të paktën 72 orë para takimit dhe të
bisedoj me të.
2) Punëdhënësi, gjatë kësaj bisede, i parashtron punëmarrësit arsyet e vendimit të
parashikuar për t’u marrë dhe i jep atij mundësi për tu shprehur.
3) Zgjidhja njoftohet me shkrim, brenda një afati nga 48 orë deri në një javë pas
takimit.
4) Kjo procedurë zbatohet edhe në rastet e zgjidhjes së menjëhershme të kontratës.
5) Punëdhënësi, që nuk respekton procedurën e përcaktuar në këtë nen, detyrohet t’i
japë punëmarrësit një dëmshpërblim prej dy muajsh pagë, që i shtohet dëmshpërblimeve të
tjera të mundshme. Zgjidhja e kontratës në kundërshtim me këtë dispozitë mbetet e vlefshme.
5/1. I takon punëdhënësit të vërtetojë që procedura e përcaktuar nga ky nen është
respektuar.
6) Kjo dispozitë nuk zbatohet në rastet e pushimeve kolektive nga puna.

16. Në nenin 145 të Kodit Punës parashikohet se:

1) Punëmarrësi përfiton shpërblim për vjetërsi, kur kontrata është zgjidhur nga
punëdhënësi dhe marrëdhëniet e punës kanë zgjatur jo më pak se tre vjet. Punëmarrësi e
humb të drejtën e shpërblimit për vjetërsi, nëse është pushuar me efekt të menjëhershëm, për
shkaqe të arsyeshme.
2) Shpërblimi për vjetërsi është të paktën sa paga e një 15 ditëshi, mbi çdo vit pune të
plotë, që llogaritet në bazë të pagës që ekziston në përfundim të marrëdhënieve të punës. Kur
paga është e ndryshueshme, shpërblimi llogaritet mbi mesataren e pagës të vitit paraardhës
dhe indeksohet.
3) Shpërblimit për vjetërsi i shtohet shpërblimi që jepet në rastin e zgjidhjes së
kontratës pa shkaqe të arsyeshme ose të zgjidhjes me efekt të menjëhershëm pa shkaqe të
arsyeshme.

17. Në nenin 153 të Kodit Punës parashikohet se:

1) Punëdhënësi e punëmarrësi, në çdo kohë, mund të zgjidhin menjëherë kontratën
për shkaqe të justifikuara.
2) Vlerësohen si shkaqe të justifikuara të gjitha rrethanat e rënda që nuk lejojnë,
sipas parimit të mirëbesimit, t’i kërkohet atij që ka zgjidhur kontratën, vazhdimin e
marrëdhënieve të punës.
3) Gjykata vendos nëse ekzistojnë shkaqe të justifikuara për zgjidhjen e menjëhershme
të kontratës. Konsiderohen shkaqe të justifikuara rastet kur punëmarrësi shkel detyrimet
kontraktuale me faj të rëndë, si edhe rastet kur punëmarrësi shkel detyrimet kontraktuale me
faj të lehtë, në mënyrë të përsëritur, me gjithë paralajmërimin me shkrim të punëdhënësit.

18. Në nenin 155 të Kodit Punës është parashikuar se:

1) Punëmarrësi ka të drejtën e pagës që do të kish fituar, nëse marrëdhëniet e punës
do të kishin përfunduar në fund të afatit të njoftimit të parashikuar në ligj ose me kontratë ose
në përfundim të kontratës me afat të caktuar.
2) Punëdhënësi mund të zbresë nga paga të ardhurat që punëmarrësi ka kursyer si
rezultat i ndërprerjes së punës, të ardhurat nga një punë tjetër ose të ardhurat prej të cilave
ai ka hequr dorë qëllimisht.
3) Në rastet e zgjidhjes së menjëhershme të pajustifikuar të kontratës së punës nga
punëdhënësi, gjykata, duke vlerësuar të gjitha rrethanat, vendos detyrimin e punëdhënësit
ndaj punëmarrësit me një dëmshpërblim jo më shumë se paga e një viti pune. Për

149
punëmarrësit në administratën publike, kur ka një vendim të formës së prerë për kthimin në
vendin e mëparshëm të punës, punëdhënësi është i detyruar të zbatojë këtë vendim.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

19. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga
paditësja Meri Dishnica në pjesën që i përket pagimit të dëmshpërblimeve sipas pagës mujore
bruto të saj, është i bazuar në ligj, prandaj si i tillë në këtë pjesë ai duhet të pranohet, ndërsa
rekursi i paraqitur nga pala e paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit Tiranë nuk përmban
shkaqe nga ato që parashikon neni 58 i ligjit nr.49/2012 dhe për rrjedhojë ai nuk duhet të
pranohet.
20. Në nenin 153 të Kodit Punës parashikohet zgjidhja e menjëhershme për shkaqe të
justifikuara të kontratës së punës nga ana e punëdhënësit. Ligjvënësi ka konsideruar si shkaqe
të justifikuara të gjitha rrethanat e rënda që nuk lejojnë sipas parimit të mirëbesimit, ti
kërkohet atij që ka zgjidhur kontratën vazhdimin e marrëdhënieve të punës. Sipas paragrafit
të tretë të kësaj dispozite ligjore konsiderohen si shkaqe të justifikuara vetëm rastet kur
punëmarrësi shkel me faj të rëndë detyrimet kontraktuale të punës ose i shkel ato me faj të
lehtë në mënyrë të përsëritur, me gjithë paralajmërimet me shkrim të punëdhënësit.
21. Në rastin në shqyrtim është provuar se, paditësja nuk ka kryer shkelje të tilla të
disiplinës në punë, prandaj me të drejtë gjykata e shkallës së parë dhe ajo e apelit kanë arritur
në përfundimin se, zgjidhja e kontratës së punës është bërë pa shkaqe të justifikuara nga
punëdhënësi, e parashikuar kjo nga neni 155 i Kodit Punës dhe në zbatim të paragrafit të tretë
të këtij neni, punëdhënësi është i detyruar që t’i paguajë punëmarrësit një dëmshpërblimin
deri një pagën e një viti punë. Gjykata e shkallës së parë, duke analizuar të gjitha rrethanat e
çështjes, e ka detyruar palën e paditur që t’i paguajë paditëses një dëmshpërblim në masën e
13 muajve pagë gjithsej, ndërsa Gjykata Administrative e Apelit ka ulur masën e
dëmshpërblimit për zgjidhjen e menjëhershme dhe të pajustifikuar të kontratës së punës, të
parashikuar nga neni 155/3 i Kodit Punës nga 12 paga mujore të caktuara nga gjykata e
shkallës së parë në 5 paga mujore duke urdhëruar që dëmshpërblimet të paguhen mbi bazën e
pagës neto të paditëses.
22. Në rekurs pala paditëse Meri Dishnica ndërmjet të tjerave kundërshton edhe
urdhërimin që ka bërë Gjykata Administrative e Apelit që masa e dëmshpërblimit të
llogaritet, duke u bazuar jo në pagën bruto, por në pagën neto që merrte paditësja gjatë
marrëdhënieve të punës. Gjykata Administrative e Apelit ka arritur në përfundimin se, paga
mujore mbi të cilën do të llogariten shpërblimet dhe dëmshpërblimet duhet të bëhet mbi
bazën e pagës neto të paditëses Meri Dishnica me arsyetimin se, ....Kolegji i Gjykatës
Administrative të Apelit çmon se paga mujore mbi të cilën do të llogariten shpërblimet dhe
dëmshpërblimet sipas dispozitivit të gjykatës të bëhet mbi bazën e pagës neto të paditëses
Meri Dishnica, pra paga mujore neto, për faktin se Gjykata Administrative e Apelit, duke
pranuar nga njëra anë se mospërfitimi i pagës ndikon në kushtet materiale të jetës së
punëmarrësit, çmon se e drejta për dëmshpërblim në rast zgjidhje të menjëhershme e të
pajustifikuar të kontratës së punës, shkon pikërisht në funksion të krijimit, pas ndërprerjes së
marrëdhënieve të punës, të kushteve të punëmarrësit për të përballuar situatën e re materiale
të krijuar, deri në momentin kur ky i fundit çmohet se mund të gjejë një punë tjetër. Përfshirja
në masën e dëmshpërblimit edhe të pjesës së kontributeve të sigurimeve shoqërore, i
kapërcen kufijtë e qëllimit të dëmshpërblimit të punëmarrësit në situata të tilla e që konsiston
vetëm në vendosjen e tij në të njëjtën situatë financiare që ndodhej para ndërprerjes së
marrëdhënieve të punës, situatë e krijuar nga të ardhurat e përfituara realisht, pra nga paga
neto e paditëses....

150
 23. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, përfundimi që ka arritur
Gjykata Administrative e Apelit është i pabazuar në ligj, sepse ajo nuk e bazon arsyetimin e
saj në asnjë dispozitë ligjore të Kodit Punës, i cili në nenin 119 të tij ka përcaktuar se, cila
është paga e punëmarrësit që përbëhet nga paga bazë dhe shtesat me karakter të përhershëm
dhe sipas nenit 117 të Kodit Punës nuk mund të jetë gjykata organi kompetent që mund të
zbresë nga paga e punëmarrësit ndalesat që parashikohen në ligje të veçanta, siç janë ligji i
sigurimeve shoqërore dhe shëndetësore, etj. Këtë detyrë në kushtet e punësimit ligjvënësi ia
ngarkon punëdhënësit, duke e detyruar atë që të bëjë edhe derdhjet përkatëse në organet e
sigurimeve shoqërore në emër të punëmarrësit.
24. Kodi i Punës përdor shprehjen “shpërblim dëmi” në rastin e zgjidhjes së
menjëhershme dhe të pajustifikuar të kontratës së punës nga punëdhënësi. Megjithëse në këtë
rast nuk zbatohen dispozitat e Kodit Civil, por nuk mund të lëmë pa përmendur parimin e
përgjithshëm të së drejtës civile që shpërblimi i dëmit duhet të jetë i plotë, kjo vlen si për
dëmin që rrjedh nga kontratat (siç është rasti në gjykim), ashtu edhe për dëmin jashtë
kontraktor. Në rastin në gjykim kjo ka një shpjegim domethënës, pasi paditësi është i detyruar
që të bëjë vetë sigurimin për vjetërsinë në punë pranë organeve të sigurimeve shoqërore dhe
në rast sëmundje ai duhet që të përballojë vetë të gjitha shpenzimet shëndetësore.
25. Në llogaritjen e dëmshpërblimit, Kodi i Punës referon në pagën mujore në të cilën
përfshihen të gjithë elementët e saj që çojnë në përfitimin prej punëmarrësit të asaj page që do
të merrte nëse marrëdhënia e punës do të vazhdonte. Sipas nenit 109 të Kodit Punës me pagë
kuptohet paga bazë si dhe shtesat me karakter të përhershëm. Këto të fundit parashikohen nga
vetë ligji, siç përcaktohen p.sh. nga ligji për pagat e nëpunësve civil, apo nga vetë kontrata e
punës mes punëdhënësit dhe punëmarrësit. Në këtë drejtim koncepti “pagë” përfshin edhe
shumën që ndalohet prej saj për efekt të kontributeve të sigurimeve shoqërore dhe
shëndetësore, të cilat madje mund të paguhen nga çdo individ sipas ligjit për sigurimet
shoqërore, pavarësisht nëse është apo jo në marrëdhënie pune. Po kështu përfshihen ndalesat
për efekt të tatimit mbi të ardhurat, apo kur është rasti, për sigurimin suplementar. Në këtë
drejtim, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, në vendimet e tij të
mëparshme është shprehur qartë se detyrimi i punëdhënësit kundrejt punëmarrësit për
dëmshpërblimet dhe shpërblimet duhet të bëhet duke u bazuar në pagën bruto të punëmarrësit
në kohën e ndërprerjes së marrëdhënies së punës.
26. Përsa i përket pretendimeve të tjera të ngritura në rekursin e paraqitur nga
paditësja Meri Dishnica dhe pretendimeve të ngritura në rekursin e paraqitur nga pala e
paditur Agjencia Kombëtare e Turizmit Tiranë, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë
vlerëson se, ato janë paraqitur tej parashikimeve të nenit 58 të ligjit nr.49/2012, prandaj si të
tillë ato nuk duhet të pranohen dhe për rrjedhojë vendimi i dhënë nga Gjykata Administrative
e Apelit duhet të lihet në fuqi me ndryshimin që dëmshpërblimet që pala e paditur duhet ti
paguaj paditëses duhet të bëhen, duke u bazuar në pagën bruto të saj.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/e dhe dh të ligjit
nr.49, datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe
Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”......

VENDOSI
Lënien në fuqi të vendimit nr.4407, datë 05.12.2014 të Gjykatës Administrative të
Apelit me ndryshimin: Dëmshpërblimet do të paguhen me pagën bruto të paditëses.

Tiranë, më 25.01.2017

151
Nr. 11243-02192-00-2012 i Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-6 i Vendimit (15)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës se Lartë i përbërë nga:

Ardian Dvorani Kryesues

Evelina Qirjako Anëtare
Arjana Fullani Anëtare
Medi Bici Anëtar
Andi Çeliku Anëtar

në datën 31.01.2017, në seancë gjyqësore, mori në shqyrtim çështjen administrative me

nr.02192/2012 Akti, që u përket palëve:

PADITËS: BESNIK SOKOLI

TË PADITUR: DEGA E THESARIT PUKË
MINISTRIA E FINANCAVE
PERSON I TRETË: PROKURORIA E RRETHIT GJYQËSOR
PUKË

OBJEKTI:
Kompensim për burgim të padrejtë plus interesat për vonesat.
Baza Ligjore : Neni 153 e vijues i K.Pr.Civile,
neni 268 i K.Pr.Penale;
Ligji nr.9381, datë 28.04.2005
“Për kompensim për burgim të padrejtë”.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pukë, me vendim nr.04, datë 10.01.2012 ka

vendosur:
-Pranimin pjesërisht të kërkesë-padisë të paraqitur nga Besnik Sokoli.
-Detyrimin e palës së paditur Ministria e Financave, Dega e Thesarit Pukë, që
të dëmshpërblejë paditësin Besnik Sokoli gjithsej në shumën 942.000
(nëntëqind e dyzet e dy mijë) lekë, si kompensim për burgim të padrejtë.
-Rrëzimin e kërkes-padisë për pjesën tjetër të objektit, atë për pagimin e
interesave për vonesat, si të pabazuar në ligj.
-Shpenzimet gjyqësore të parapaguara nga paditësi në shumën 3000 (tre mijë)
lekë i ngarkohen palës së paditur Ministria e Financave, Dega e Thesarit Pukë.

Gjykata e Apelit Shkodër me vendimin nr.237, datë 09.05.2012 ka vendosur:

-Lënien në fuqi të vendimit nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Pukë.

152
 Kundër këtij vendimi ka ushtruar të drejtën e rekursit Dega e Thesarit Pukë, e
cila kërkon ndryshimin e vendimit nr.237, datë 09.05.2012 të Gjykatës së Apelit
Shkodër dhe vendimit nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë,
duke parashtruar këto shkaqe:
- Vendimet e mësipërme që i kanë njohur paditësit të drejtën për përfitimin e
kompensimit sipas shumës së caktuar në zbatim të nenit 472/a të K.Pr.Civile, janë
marrë në zbatim të gabuar të ligjit material dhe procedurial dhe si të tilla, në zbatim të
nenit 485/d të K.Pr.Civile ato duhet të ndryshojnë.
- Gjykatat në caktimin e masës së kompensimit për burgim të padrejtë i referohet ligjit
nr.9381, datë 28.04.2005, e konkretisht tek nenin 5 i tij, i cili përcakton masën e
kompensimit deri në 2000 lekë për një ditë burgim, 3000 lekë për një ditë paraburgim,
deri në 1000 lekë për “arrest në shtëpi” si dhe kriteret mbi të cilat gjykata duhet të
mbështetet për dhënien e dëmshpërblimin.
- Interpretimi i pikës 2 të nenit 5 të ligjit nr.9381 “Për kompensim e burgimit të
padrejtë” nuk duhet bërë në favor të përcaktimit të një vlere fikse si kompensim për
burgimin e vuajtur.
- Duke u nisur nga një interpretim literal, dispozita duhet interpretuar në mënyrë logjike
duke u nisur nga vetë qëllimi i legjislatorit. Nuk do të kishte kuptim parashikimi i
kritereve në pikën 1 të nenit 5, nëse qëllimi i legjislatorit do të ishte vendosja e një
mase fikse kompensimi.
- Personi që pretendon kompensimin është i detyruar të provojë ekzistencën e dëmit të
pësuar, se vetëm në këtë mënyrë mund të ndodhë një shpërblim i drejtë.
- Vendimi mbi kompensimin kur mungon mundësia për t’ju drejtuar një të dhëne të
saktë dhe që mund të përdoren elementë konkretë provues në lidhje me secilin nga
përbërësit e kompensimit, duhet sidoqoftë të bazohet mbi prova të sakta ose mbi një
kriter aritmetik.
- Vendimi i gjykatës së shkallës së parë në këtë rast është i pabazuar në ligjin e
posaçëm. Sipas nenit 126 të K.Pr.Civile, gjykata në vendimin përfundimtar duhet të
japi një analizë të provave mbi bazën e të cilave zgjidh pasojat.
- Është përmendur fakti që paditësi ka qenë në marrëdhënie pune por nuk është
përmendur asnjë dokument provues për këtë.
- Nga të dyja gjykatat nuk është hetuar dhe provuar fakti i ekzistencës së një
marrëdhënie pune në sektorin publik ose privat të paktën një muaj përpara burgimit,
qoftë me një vërtetim page dhe ky dokument të shoqërohej më një vërtetim për
derdhjen e kontributeve pranë Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore, deri një
muaj para burgimit të tij. Ky është detyrim i parashikuar në ligjin nr.7703, datë
11.05.1993 “Për sigurimet shoqërore në Republikën e Shqipërisë”.
- Gjykata e Apelit është mjaftuar vetëm me përmendjen e faktit që paditësi është
invalid, ka gjendje të vështirë ekonomike, por nuk ka asnjë dokument zyrtar që të
mund të krijonte një ide mbi të ardhurat e paraburgimit. Në këtë rast, duke vërtetuar
plotësisht që paditësi ka qenë i papunë, në përputhje me parashikimet e ligjit të
posaçëm duhej të kompensohej me pagë minimale. Fëmijët e mitur dhe kërkesat e tyre
për mirërritje nuk parashikohen si kusht për të përcaktuar masën e shpërblimit, pasi ky
fakt ka ekzistuar edhe në periudhën kur paditësi ka qenë i lirë, e megjithatë ai duke
qenë i papunë nuk siguronte të ardhura për këtë qëllim.
- Gjykatat kanë zbatuar gabim ligjin nr.9381, datë 28.04.2005, pasi paditësi nuk duhej
të kompensohej në masën maksimale të parashikuar nga ligji për një ditë
paraburgim/burgim të padrejtë, por me pagën minimale ditore, që është disa herë më e
vogël sesa vlera e caktuar nga gjykata për kompensim.

153
 - Gjykatat duhej ti ishin referuar VKM nr.995, datë 02.07.2008 “Për përcaktimin e
pagës minimale në shkallë vendi”, i cili ishtë ne fuqi në momentin e arrestimit të
paditësit. Në bazë të këtij vendimi duhej të ishte llogaritur masa e kompensimit që
duhej të përfitonte paditësi për çdo ditë burgim. Ky qëndrim është mbajtur edhe me
Vendimin Unifikues nr.3, datë 27.03.2003 të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së
Lartë, të cilat kanë pohuar që është detyrimi i paditësit të provojë se për cilat shkaqe
gjykata duhet ta kompensojë në vlerën maksimale të parashikuar nga ligji.
- Në bazë të vendimit unifikues të sipërcituar, midis kompensimit për burgim të
padrejtë për dëmet pasurore që ai ka pësuar dhe shpërblimit të dëmit si institut i të
drejtës civile, nuk mund të vihen shenja barazimi.
- Në lidhje me shpenzimet gjyqësore, gjykata duhet të administronte prova në lidhje me
këto shpenzime.
- Fatura e shërbimit duhet të përmbajtje të gjitha elementët që parashikon neni 49 i ligjit
nr.9920, datë 19.05.2008 “Për procedurat tatimore”, si dhe duhet të shoqërohet me
kontratën e shërbimit e lidhur midis paditësit dhe mbrojtësit të tij ligjor, ku kjo e
fundit nuk është paraqitur në këtë gjykim.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtares Evelina Qirjako, verifikoi prezencën e palëve në
gjykim, nga e cila rezultoi: pala paditëse Besnik Sokoli e la gjykimin në mungesë, dijeni ka
pasur rregullisht sipas ligjit; palët e paditura Dega e Thesarit Pukë si dhe Ministria e
Financave e lanë gjykimin në mungesë, dijeni kanë pasur rregullisht sipas ligjit; personi i
tretë në gjykim, Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Pukë e la gjykimin në mungesë, dijeni ka
pasur rregullisht sipas ligjit, si dhe e diskutoi çështjen në tërësi,

VËREN
1. Nga aktet e administruara në dosjen gjyqësore, rezulton se, paditësi Besnik Sokoli
është banor i qytetit të Pukës.
2. Nga ana e Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Pukë, në ngarkim të paditësit Besnik
Sokoli është regjistruar procedimi penal për kryerjen e veprës penale të “Korrupsionit pasiv
të punonjësve që ushtrojnë funksione publike”, parashikuar nga neni 259 i Kodit Penal.
3. Për efekt të këtij procedimi penal, Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pukë me vendimin
nr.A/32 datë 17.08.2008, ka vendosur: “1. Pranimin e kërkesës së organit të prokurorisë. 2.
Vleftësimin si të ligjshëm të arrestit në flagrancë të shtetasit Besnik Sokoli bërë nga Policia
Gjyqësore më datë 13.08.2008, ora 21.00. 3. Caktimin si masë sigurimi për të arrestuarin
Besnik Tahir Sokoli atë të “Arrestit në burg” që parashikohet nga neni 238 i K.Pr.Penale. 4.
Urdhërohet Policia Gjyqësore për dërgimin e të arrestuarit Besnik Sokoli në një Institucion
Paraburgimi. ....”.
4. Ndërsa me vendimin nr.A/40, datë 09.12.2008, Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pukë ka
vendosur: “Pranimin e kërkesës. Zëvendësimin e masës së sigurimit “Arrest në Burg”
parashikuar nga neni 238 K.Pr.Penale ndaj kërkuesit Besnik Tahir Sokoli, dhënë me
vendimin nr.A/32, datë 17.08.2008 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, me masën e
sigurimit “Arrest në shtëpi” të parashikuar nga neni 237 K.Pr.Penale....”.
5. Pas përfundimit të hetimeve, Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Pukë e ka dërguar
çështjen për gjykim themeli në Gjykatën e Rrethit Gjyqësor Pukë, e cila me vendimin e saj
nr.04, datë 10.02.2010 ka vendosur: “1. Deklarimin e pafajshëm të pandehurit Besnik Sokoli
për kryerjen e veprës penale të “Korrupsionit pasiv të punonjësve që ushtrojnë funksione
publike”, parashikuar nga neni 259 i Kodit Penal, pasi nuk provohet që i pandehuri të ketë
kryer veprën penale për të cilën është akuzuar. 2. Provat materiale, shuma prej 40 (dyzet)

154
eurosh e sekuestruar me proces-verbalin e datës 13.08.2008 kalon në favor të shtetit. 3.
Provat materiale, shuma prej 2500 (dy mijë e pesëqind) lekësh e sekuestruar me
procesverbalin e datës 13.08.2008 t’i kthehen të pandehurit. 4. Shpenzimet hetimore dhe ato
gjyqësore lihen në ngarkim të Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Pukë....”.
6. Kundër këtij vendimi është ushtruar e drejta e ankimit pranë Gjykatës së Apelit
Shkodër, e cila me vendimin e saj nr.188, datë 12.09.2011 ka vendosur: “Lënien në fuqi të
vendimit nr.04, datë 10.02.2011 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë....”.
7. Bazuar në vendimin e dhënë nga Gjykata e Apelit Shkodër, në datën 25.10.2011,
pala paditëse i është drejtuar Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë me padinë me objekt të
sipërcituar, për të përfituar dëmshpërblim për burgim të padrejtë për periudhën nga data
13.08.2008 (datë në të cilën është ndaluar) deri në datën 09.12.2008 (datë në të cilën i është
zëvendësuar masa me “arrest në shtëpi”) dhe nga data 09.12.2008 (kur është vendosur masa
“arrest në shtëpi”) deri në datën 15.07.2010 (kur gjykata ka konstatuar shuarjen e masës së
sigurimit për shkak të përmbushjes së afateve maksimale).
8. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Pukë, me vendim nr.04, datë 10.01.2012 ka
vendosur:
-Pranimin pjesërisht të kërkesë-padisë të paraqitur nga Besnik Sokoli.
-Detyrimin e palës së paditur Ministria e Financave, Dega e Thesarit Pukë, që të
dëmshpërblejë paditësin Besnik Sokoli gjithsej në shumën 942.000 (nëntëqind e dyzet e dy
mijë) lekë, si kompensim për burgim të padrejtë.
-Rrëzimin e kërkes-padisë për pjesën tjetër të objektit, atë për pagimin e interesave
për vonesat, si të pabazuar në ligj.
-Shpenzimet gjyqësore të parapaguara nga paditësi në shumën 3000 (tre mijë) lekë i
ngarkohen palës së paditur Ministria e Financave, Dega e Thesarit Pukë.
8/1. Kjo gjykatë ka arsyetuar se: “...Duke pasur parasysh kriteret e parashikuara
nga neni 5/1 i ligjit nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensim për burgim të padrejtë”, e
konkretisht atë të parashikuar nga gërma “a”, të ardhurat nga paga për të punësuarit në
sektorin publik ose në sektorin privat, deri në një muaj para burgimit, ku paditësi rezulton që
deri në ditën e arrestimit ka qenë në marrëdhënie pune me shtetin, si punonjës policie dhe ka
përfituar një pagë bazë 57.440 lekë, si dhe atë të parashikuar nga gërma “e” rrethana të
tjera, të lidhura me gjendjen ekonomike e familjare të të burgosurit, ku provohet se paditësi
tashmë është totalisht i paaftë për punë dhe është familjar, ku ka në ngarkim të tij
bashkëshorten dhe dy fëmijë, gjykata çmon se paditësit Besnik Sokoli i duhet akorduar një
kompensim në masën e maksimale 3000 (tre mijë) lekë për çdo ditë paraburgim, për kohën që
ai ka qenë i paraburgosur me masë sigurimi “arrest ne burg” dhe 1000 (një mijë) lekë për
kohën që ai ka qenë i paraburgosur me masë sigurimi “arrest në shtëpi” 578 ditë. Referuar
provave të paraqitura nga përfaqësuesja e paditësit të sipërcituara, rezulton se paditësi ka
qëndruar i paraburgosur me masë sigurimi “arrest në burg” 118 ditë dhe me masë sigurimi
“arrest në shtëpi” 578 ditë..... Ndërsa në lidhje me kërkimin për pagimin e interesave për
shkak të vonesës kërkuar nga paditësi, gjykata e gjen të pabazuar në ligj një kërkim të tillë,
pasi kjo bën fjalë për një detyrim të kërkueshëm të palëve dhe që nuk është përmbushur në
afatin e kërkuar në ligj apo marrëveshje. Ndërsa në rastin konkret, nuk kemi të bëjmë me një
detyrim të tillë, por kemi të bëjmë me dëmshpërblim, apo kompensim për burgimin e vuajtur
padrejtësisht nga paditësi, në përputhje me kriteret e parashikuara nga ligji. Kështu që për
këtë pjesë të objektit të padisë, gjykata çmon se ajo duhet rrëzuar si e pabazuar në ligj. .....”.
9. Gjykata e Apelit Shkodër me vendimin nr.237, datë 09.05.2012 ka vendosur:
-Lënien në fuqi të vendimit nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Pukë.

155
 9/1. Kjo gjykatë ka arsyetuar se: “....Gjykata me të drejtë në zbatim të ligjit
nr.9381, datë 28.04.2005 dhe të nenit 153 të K.Pr.Civile dhe nenit 268 të K.Pr.Penale pas
përllogaritjes së ditëve të qëndrimit të paditësit në gjendje arresti në burg dhe shtëpi, i ka
pranuar kërkesën paditësit duke i konvertuar ditët e arrestit në burg si burgim i padrejtë,
sepse me vendim gjyqësor të formës së prerë është deklaruar i pafajshëm. Në caktimin e
masës së shpërblimit gjykata ka zbatuar drejtë kërkesat e nenit 5 të ligjit 9381 duke
respektuar kërkesat e nenit 6 të këtij ligji , ligj i cili parashikon për arrestin në shtëpi ½ e
masës së shpërblimit nga 2000 mijë deri në 3000 mijë lekë që paguhet duke llogaritur
minimalen i bie 1000 lekë për çdo ditë arresti në shtëpi. Meqenëse paditësi është bërë
invalid, ka gjendje ekonomike të vështirë, ka dy fëmijë e përballon me vështirësi jetesën,
gjykata drejtësisht për ditët e qëndruara në paraburgim me “arrest në burg”, i ka caktuar
shumën maksimale 3000 lekë për 118 ditë dhe “arrest në shtëpi” për 578 ditë. Gjykata
drejtësisht ka rrëzuar padinë e paditësit përsa i përket dëmshpërblimit me vonesë, mbasi ky
konvertim bëhet me vendim gjyqësor dhe me kërkesën e tij. Pretendimet në ankim se, nuk i
duhet paguar vlera maksimale për ditët në arrest në burg, vjen në kundërshtim me vetë
kriteret e ligjit, i cili përcakton qartë dhe saktë kriteret që duhen patur parasysh nga gjykata
në përcaktimin e vlerës të cilat janë zbatuar në vlerësim me rigorozitet nga gjykata. ....”.
10. Kundër këtij vendimi ka ushtruar të drejtën e rekursit Dega e Thesarit Pukë, e cila
kërkon ndryshimin e vendimit nr.237, datë 09.05.2012 të Gjykatës së Apelit Shkodër dhe
vendimit nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, duke parashtruar ato
shkaqe, që citohen në pjesën hyrëse, të këtij vendimi.
11. Gjatë kohës që çështja administrative objekt shqyrtimi, ka qenë e regjistruar pranë
Gjykatës së Lartë, ka rezultuar se ndaj vendimit penal me nr.188, datë 12.09.2011 të dhënë
nga Gjykata e Apelit Shkodër, është ushtruar e drejta e rekursit nga ana e prokurorisë dhe
Kolegji Penal i Gjykatës së Lartë, me vendimin nr.284, datë 06.11.2013 ka vendosur:
“Prishjen e vendimit nr.188, datë 12.09.2011 të Gjykatës së Apelit Shkodër dhe kthimin e
çështjes për rishqyrtim në atë gjykatë me një trup tjetër gjykues”.
12. Çështja penale e sipërcituar, është marrë në rishqyrtim nga ana e Gjykatës së
Apelit Shkodër, e cila me vendimin nr.127, datë 19.03.2015 ka vendosur: “Ndryshimin e
vendimit nr.04, datë 10.02.2011 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë dhe deklarimin fajtor të
të pandehurit Besnik Sokoli për kryerjen e veprës penale të “Korrupsionit pasiv të
punonjësve që ushtrojnë funksione publike”...”.
13. Ndaj këtij vendimi penal, ka ushtruar të drejtën e rekursit në Gjykatën e Lartë i
pandehuri Besnik Sokoli. Nga shqyrtimi i kësaj çështje në dhomë këshillimi, Kolegji Penal i
Gjykatës së Lartë, me vendimin nr.2256, datë 19.12.2016 ka vendosur: “Mospranimin e
rekursit të ushtruar nga i gjykuari Besnik Sokoli, kundër vendimit nr.127, datë 19.03.2015 të
Gjykatës së Apelit Shkodër”.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË VLERËSON:

14. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson se rekursi i paraqitur nga pala
e paditur Dega e Thesarit Pukë, përmban shkaqe ligjore nga ato të parashikuara në nenin 58
të Ligjit nr.49/2012 “Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe
gjykimin e mosmarrëveshjeve administrative”, të cilat i bëjnë të cënueshme vendimet e
gjykatave më të ulëta.
15. Rezulton se kërkimi i paditësit Besnik Sokoli në këtë gjykim, është: “Kompensim
për burgim të padrejtë plus interesat për vonesat”, të cilin e ka bazuar tek neni 153 e vijues i
K.Pr.Civile, neni 268 i K.Pr.Penale; si dhe tek Ligji nr.9381, datë 28.04.2005 “Për
kompensim për burgim të padrejtë”.

156
 16. Referuar objektit dhe shkakut ligjor të kërkimeve të paditësit Besnik Sokoli,
rezulton qartë se ky i fundit në këtë gjykim, ka kërkuar që të dëmshpërblehet në vlerë
monetare për burgim të padrejtë, pasi siç rezulton edhe nga faktet e parashtruara më lart në
këtë vendim, në momentin e ngritjes së padisë ai me vendim gjyqësor të formës së prerë ishte
deklaruar i pafajshëm.
17. Të dyja gjykatat më të ulëta, kanë arritur në të njëjtin konkluzion dhe kanë
pranuar faktin se, paditësi ka vuajtur padrejtësisht burgimin për një periudhë 696 ditë (118
ditë paraburgim dhe 578 ditë arrest ne shtëpi). Në këto kushte, duke iu referuar Ligjit
nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensim për burgimit të padrejtë”, këto gjykata kanë
pranuar se ai duhet të kompensohet në vlerën prej 942.000 (nëntëqind e dyzet e dy mijë) lekë,
duke diferencuar masën që duhet t’i paguhet paditësit për ditët e kaluara në paraburgim me
ato të kaluara në arrest në shtëpi.
18. Në çështjen objekt shqyrtimi gjyqësor, ka rezultuar e provuar nga provat e
administruara në dosjen gjyqësore dhe që i janë nënshtruar hetimit dhe debatit gjyqësor në të
dyja shkallët e gjykimit se, nga ana e Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Pukë, në ngarkim të
paditësit Besnik Sokoli është regjistruar procedimi penal për kryerjen e veprës penale të
“Korrupsionit pasiv të punonjësve që ushtrojnë funksione publike”, parashikuar nga neni 259
i Kodit Penal. Pala paditëse në bazë të vendimit gjyqësor penal me nr.A/32 datë 17.08.2008
të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, ka vuajtur dënimin në paraburgim për 118 ditë. Ndërsa
me vendimin nr.A/40, datë 09.12.2008 po të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, ndaj të
pandehurit Besnik Sokoli është zëvendësuar masa e sigurimit personal nga ajo e “arrestit në
burg” me masën “arrest në shtëpi”. Mbi bazën e këtij vendimi, palas paditëse ka qëndruar për
578 ditë, me masën e sigurimit personal “arrest në shtëpi”. Në përfundim të hetimeve me
vendimin nr.04, datë 10.02.2010 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, paditësi Besnik Sokoli
është deklaruar i pafajshëm për kryerjen e veprës penale të “Korrupsionit pasiv të punonjësve
që ushtrojnë funksione publike”, parashikuar nga neni 259 i Kodit Penal, për shkak të
mosprovimit të kryerjes së saj. Ky vendim është lënë në fuqi me vendimin nr.188, datë
12.09.2011 të Gjykatës së Apelit Shkodër. Në kushtet kur vendimi i dhënë nga Gjykata e
Apelit Shkodër përbënte një vendim të formës së prerë, pala paditëse i është drejtuar Gjykatës
së Rrethit Gjyqësor Pukë për tu dëmshpërblyer për periudhën e kryer të paraburgimit si dhe
ditëve të qëndruara me masën arrest në shtëpi, sipas parashikimeve të Ligjit nr.9381, datë
28.04.2005 “Për kompensim për burgimit të padrejtë”.
19. Palët e paditura në këtë gjykim, kanë prapësuar duke parashtruar se, personi që
pretendon kompensimin është i detyruar të provojë ekzistencën e dëmit të pësuar, se vetëm në
këtë mënyrë mund të ndodhë një shpërblim i drejtë. Vendimi mbi kompensimin kur mungon
mundësia për t’ju drejtuar një të dhëne të saktë dhe që mund të përdoren elementë konkretë
provues në lidhje me secilin nga përbërësit e kompensimit, duhet sidoqoftë të bazohet mbi
prova të sakta ose mbi një kriter aritmetik. Pala paditëse ka pretenduar se ka qenë në
marrëdhënie pune, por nuk ka depozituar asnjë dokument provues për këtë. Nuk kemi asnjë
lloj hetimi, nëse pala paditëse ka qenë i punësuar në sektorin publik ose privat të paktën një
muaj përpara burgimit, qoftë me një vërtetim page dhe ky dokument të shoqërohej më një
vërtetim për derdhjen e kontributeve pranë Drejtorisë Rajonale të Sigurimeve Shoqërore, deri
një muaj para burgimit të tij. Ky është detyrim i parashikuar në ligjin nr.7703, datë
11.05.1993 “Për sigurimet shoqërore në Republikën e Shqipërisë”.
20. Gjithashtu, pala e paditur në këtë gjykim, ka pretenduar se, gjykatat nuk mund të
mjaftohen vetëm me përmendjen e faktit që paditësi është invalid dhe ka gjendje të vështirë
ekonomike, por nuk ka asnjë dokument zyrtar që të mund të krijonte një ide mbi të ardhurat e
paraburgimit. Në këtë rast, duke vërtetuar plotësisht që paditësi ka qenë i papunë, në
përputhje me parashikimet e ligjit të posaçëm duhej të kompensohej me pagë minimale.
Fëmijët e mitur dhe kërkesat e tyre për mirërritje nuk parashikohen si kusht për të përcaktuar

157
masën e shpërblimit, pasi ky fakt ka ekzistuar edhe në periudhën kur paditësi ka qenë i lirë, e
megjithatë ai duke qenë i papunë nuk siguronte të ardhura për këtë qëllim. Sipas Ligjit
nr.9381, datë 28.04.2005, paditësi nuk duhet të kompensohet në masën maksimale të
parashikuar nga ligji për një ditë paraburgim/burgim të padrejtë, por me pagën minimale
ditore, që është disa herë më e vogël sesa vlera e caktuar nga gjykata për kompensim. Për
këtë arsye, duhet mbajtur në vëmendje parashikimet e VKM nr.995, datë 02.07.2008 “Për
përcaktimin e pagës minimale në shkallë vendi”, i cili ishtë ne fuqi në momentin e arrestimit
të paditësit, si dhe Vendimi Unifikues nr.3, datë 27.03.2003 i Kolegjeve të Bashkuara të
Gjykatës së Lartë.
21. Bazuar në këto pretendime dhe prapësime të dhëna nga palët në proces, të dyja
gjykatat më të ulëta kanë pranuar pjesërisht padinë e palës paditëse, duke i njohur të drejtën e
dëmshpërblimit në masën prej 942.000 (nëntëqind e dyzet e dy mijë) lekë, duke pasqyruar
këto argumenta: i) paditësi ka qëndruar i paraburgosur me masë sigurimi “arrest në burg” 118
ditë dhe me masë sigurimi “arrest në shtëpi” 578 ditë; ii) paditësi rezulton që deri në ditën e
arrestimit ka qenë në marrëdhënie pune me shtetin, si punonjës policie dhe ka përfituar një
pagë bazë 57.440 lekë; iii) paditësi me një vendim gjyqësor të formës së prerë është deklaruar
i pafajshëm dhe për këtë arsye, ai ka të drejtë të përfitojë dëmshpërblim sipas nenit 2 të Ligjit
nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensim për burgim të padrejtë”, iv) referuar gjendjes
ekonomike e familjare të të burgosurit, faktit që ai aktualisht është totalisht i paaftë për punë
dhe është familjar, ka në ngarkim bashkëshorten e tij dhe dy fëmijë, gjykata çmon se paditësit
Besnik Sokoli i duhet akorduar një kompensim në masën e maksimale 3000 (tre mijë) lekë
për çdo ditë paraburgim, ndërsa për kohën që ai ka qenë i paraburgosur me masë sigurimi
“arrest në burg” dhe 1000 (një mijë) lekë.
22. Bazuar në faktet dhe ngjarjet që kanë ndodhur pas dhënies së këtij vendimi, fakte
të cilat kanë rëndësi thelbësore në zgjidhjen e këtij konflikti si dhe në përfitimin e kësaj të
drejte, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se vendimet e gjykatave me të ulëta
duhet të ndryshohen dhe padia e paditësit duhet të rrëzohet.
23. Fillimisht, ky Kolegj çmon të theksojë se, e drejta e kompensimit për burgim të
padrejtë, gjen rregullim të posaçëm në Ligjin nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensimin e
burgimit të padrejtë”. Ky ligj, ka për objekt të tij pikërisht rregullimin e situatave per
përfitimin e kompensimit për burgim të padrejtë, përfshirë arrestin në shtëpi, masën dhe
mënyrën e llogaritjes së tij, si dhe procedurat për kërkimin, pagesën dhe kompensimin për
burgim të padrejtë. Gjithashtu, në bazë të nenit 269 të K.Pr.Penale, në pikën 2 shprehimisht
thuhet: “Masa e kompensimit dhe mënyra e llogaritjes, si dhe rastet e kompensimit për
arrestin në shtëpi caktohen me ligj të veçantë”.
24. Në nenin 2 të Ligjit nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensimin e burgimit të
padrejtë”, i titulluar “E drejta e kompensimit”, parashikohet se: “Personi, që është deklaruar
i pafajshëm ose për të cilin është pushuar çështja me vendim gjykate të formës së prerë apo të
prokurorit, ose është mbajtur në burg tej kohës së caktuar në vendimin e dënimit, gëzon të
drejtën e kompensimit për burgimin e vuajtur”, ndërsa në nenin 3 të këtij ligji, përcaktohen
rastet e burgimit të padrejtë, ku përfshihet si i tillë paraburgimi për një çështje apo akuzë, për
të cilën prokuroria ka pushuar hetimet ose gjykata ka dhënë pafajësi ose ka pushuar çështjen.
Pra, në analizën tërësore të këtyre dispozitave ligjore, që një subjekt të përfitojë
dëmshpërblim për kryerjen e një burgimi të padrejtë, duhet të përmbushi këto kushte
kryesore: a) të jetë deklaruar i pafajshëm; b) të jetë pushuar çështja me vendim të formës së
prerë të gjykatës apo të prokurorit; dhe c) të jetë mbajtur në burg tej afatit të përcaktuar në
vendimi e dënimit.
25. Në rastin në shqyrtim, referuar akteve të administruara në dosje, ka rezultuar e
provuar se, vendimi me nr.188, datë 12.09.2011 i Gjykatës së Apelit Shkodër, i cili kishte
lënë në fuqi vendimin nr.04, datë 10.02.2010 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë dhe me të

158
cilin, paditësi ishte deklaruar i pafajshëm (vendime këto mbi bazën e të cilave dhe është
marrë vendimi civil nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë lënë në fuqi
me vendimin nr.237, datë 09.05.2012 për kompensim për burgim të padrejtë), rezulton të jetë
prishur me vendimin nr.284, datë 06.11.2013 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë. Ndërsa
me vendimin nr.127, datë 19.03.2015 të Gjykatës së Apelit Shkodër, është vendosur:
“Ndryshimin e vendimit nr.04, datë 10.02.2011 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë dhe
deklarimin fajtor të të pandehurit Besnik Sokoli për kryerjen e veprës penale të
“Korrupsionit pasiv të punonjësve që ushtrojnë funksione publike”...”. Ky i fundit është
vendim gjyqësor i formës së prerë, përsa kohë me vendimin nr.2256, datë 19.12.2016 të
Kolegji Penal të Gjykatës së Lartë, është vendosur: “Mospranimin e rekursit të ushtruar nga i
gjykuari Besnik Sokoli, kundër vendimit nr.127, datë 19.03.2015 të Gjykatës së Apelit
Shkodër”.
26. Në analizë të sa më sipër, pala paditëse nuk plotëson një nga kushtet thelbësore të
parashikuara nga neni 2 i Ligjit nr.9381, datë 28.04.2005 “Për kompensimin e burgimit të
padrejtë”, në mënyrë që ai të ishte subjekt i përfitimit me këtë ligj. Përkundrazi, referuar
fakteve dhe rrethanave ligjore të cituara më lart në këtë vendim, ka rezultuar e provuar se me
vendim gjyqësor të formës së prerë, paditësi është deklaruar fajtor për kryerjen e veprës
penale të “Korrupsionit pasiv të punonjësve që ushtrojnë funksione publike”, parashikuar nga
neni 259 i Kodit Penal. Për këtë arsye, paditësi në këtë gjykim nuk mund të përfitojë
dëmshpërblim për 696 ditët që ka vuajtur kufizimin e lirisë për efekt të procedimit penal, në
përfundim të të cilit është deklaruar fajtor, nga të cilat 118 ditë i ka vuajtur me “arrest në
burg” në sistemin e paraburgimit dhe 578 ditë i ka vuajtur me “arrest shtëpie”. Bazuar në
këtë arsyetim, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, vlerëson se në kushtet që paditësi
është deklaruar “fajtor” për veprën penale për të cilën ai akuzohej, të dyja vendimet e
gjykatave më të ulëta duhet të ndryshohen dhe kërkesë padia e paditësit duhet të rrëzohet,
pasi ato vinë në kundërshtim me parashikimet e nenit 2 të Ligjit nr.9381, datë 28.04.2005
“Për kompensimin e burgimit të padrejtë”.
27. Në përfundim të gjithë analizës së kryer më sipër në këtë vendim, ky Kolegj,
vlerëson se si vendimi nr.04, datë 10.01.2012 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë, ashtu edhe
vendimi nr.237, datë 09.05.2012 i Gjykatës së Apelit Shkodër, i cili ka lënë në fuqi vendimin
e gjykatës së faktit, janë në interpretim të gabuar të ligjit procedurial dhe atij material dhe për
këtë arsye këto vendime duhet të ndryshohen, duke u rrëzuar kërkesë padia e ngritur nga pala
paditëse Besnik Sokoli.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, mbështetur në nenin 63 të Ligjit 49/2012
“Për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative dhe gjykimin e
mosmarrëveshjeve administrative”,

VENDOSI
Ndryshimin e vendimit nr.04, datë 10.01.2012 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Pukë
dhe vendimit nr.237, datë 09.05.2012 të Gjykatës së Apelit Shkodër dhe rrëzimin e kërkesë-
padisë.

Tiranë, më 31.01.2017

159
Nr.31001-00720-00-2014 Regj.Themeltar
Nr.00-2017-7 Vendimi (16)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Ardian Dvorani Kryesues

Arjana Fullani Anëtare
Evelina Qirjako Anëtare
Andi Çeliku Anëtar
Medi Bici Anëtar

me datë 31.01.2017 mori në shqyrtim në seancë gjyqësore çështjen administrative që iu

përket palëve:

PADITËS: VERA ÇERMA (TARJA) (në mungesë).

I PADITUR: ZYRA VENDORE E REGJISTRIMIT TË
PASURIVE TË PALUAJTSHME TIRANË
(në mungesë).
ZYRA QENDRORE E REGJISTRIMIT TË
PASURIVE TË PALUAJTSHME TIRANË
(në mungesë).
PERSON I TRETË: AGIM TARJA (në mungesë).
HANKE HETA (në mungesë).

OBJEKTI:
Shfuqizimi i aktit nr.4103, datë 27.12.2011 të Z.R.P.P Tiranë
dhe zëvendësimi i këtij akti.
Detyrimin e palës së paditur Z.R.P.P Tiranë të regjistrojë në emër të paditësit
dhe personave të tretë pasurinë e regjistruar nr.137, datë 31.09.1999.
Baza Ligjore: Nenet 31, 32/a, 153 e vijues të K.Pr.Civile,
nenet 149, 192 të K.Civil,
nenet 115/a.b, 118, 123, 126/2.3, 128, 137, 138/1/e, 139 të K.Pr.Administrative
dhe ligji nr.7843, datë 13.07.1994, i ndryshuar (nenet 5/a , b, c, 15, 28, 38).

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me vendimin nr.2553, datë 12.03.2013 ka

vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë.
Shfuqizimi i aktit nr.4103, datë 27.12.2011 të Zyrës Rajonale e Regjistrimit të
Pasurive të Paluajtshme Tiranë.
Detyrimin e palës së paditur Zyra Rajonale e Regjistrimit të Pasurive të
Paluajtshme Tiranë të regjistrojë në emër të paditësit dhe personave të tretë
pasurinë e regjistruar me nr.137, datë 31.09.1999.

160
 Gjykata e Apelit Tiranë, me vendimin nr.1814, datë 24.09.2013 ka vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit civil nr.2553, datë 12.03.2013 të Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Tiranë.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs pala e paditur

Zyra Vendore Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Tiranë, e cila kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.2553, datë 12.03.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë dhe
vendimit nr.1814, datë 24.09.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe rrëzimin e kërkesëpadisë.

Shkaqet që pala e paditur Z.V.R.P.P. Tiranë paraqet në rekurs, janë:

 Paditësja Vera Çerma (Tarja) dhe palët e treta në këtë proces gjyqësor Agim Tarja
dhe Hanke Heta janë trashëgimtarë ligjor të trashëgimlënësve Haxhi dhe Bedrije
Tarja.
 Nga shqyrtimi i dokumentacionit të ndodhur pranë palës së paditur Z.V.R.P.P Tiranë
dhe dokumentacionit të depozituar gjatë procesit gjyqësor, është konstatuar se
paditësja, Vera Çerma (Tarja) dhe shtetasi Baki Leka, kanë të regjistruar në
nr.hipotekor 137, datë 31.08.1999, pasurinë e paluajtshme, objekt gjykimi. Ky
regjistrim është bërë në bazë të vendimit nr.1018, datë 02.04.1999 të Gjykatës Rrethit
Tiranë, me palë paditëse Vera Çerma (Tarja) dhe palë e paditur Bashkia Tiranë, me
objekt: “Rikthim i pronësisë mbi një truall të lirë të shpronësuar”. Në vitin 1975 kjo
pasuri i është nënshtruar shtetëzimit me kundërshpërblim, për ndërtim pallati, duke
shpronësuar kështu pronarët e saj. Gjykata e Tiranës, ka vendosur të njohë pronar të
një trualli paditësen Vera Çerma dhe shtetasin Baki Leka, duke u shprehur: Rikthimin
e pronësisë mbi një truall të lirë të shpronësuar Vera Çermës dhe Baki Lekës. Ky
vendim gjyqësor ndër të tjera është mbështetur dhe ka vendosur rikthimin e pronësisë
Vera Çermës dhe Baki Lekës, duke u mbështetur në kontratën e dhurimit nr.16139
Rep, nr.2290 Kol, datë 28.12.1998, e cila me vendimin nr.841, datë 06.10.2003 të
Gjykatës së Shkallës së Parë Tiranë, është shpallur e falsifikuar dhe është vendosur
fshirja e saj nga regjistri i pasurive të paluajtshme.
 Z.V.R.P.P Tiranë nuk mund të bëj kalimin e pronësisë në emër të të gjithë
trashëgimtarëve, pasi nuk disponon dokument ligjor ku të mbështet një veprim të tillë
dhe me të drejtë me Urdhrin nr.4103, datë 27.12.2011 Regjistruesi ka vendosur
kalimin e pronës në “Shtet”, e cila është gjendja juridike e pronës para kalimit të saj
në pronësi të Vera Çermës dhe Baki Lekës.
 Vendimi nr.1018 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, datë 10.04.1999, është i pa
shoqëruar nga një akt ekspertimi, për të bërë të mundur kështu përcaktimin dhe
evidentimin e pasurisë. Pretendimi i paditëses që disponon 1.000 m2 nuk është i
mbështetur në asnjë dokument ligjor e teknik, prandaj dhe nuk qëndron.
 Nga verifikimi u konstatua se paditësja e ka fituar këtë titull pronësie me anë të
vendimit nr.1018, datë 02.04.1999 të Gjykatës së Shkallës së Parë Tiranë, ku pjesa
vendimmarrëse e tij është mbështetur mbi një veprim juridik absolutisht të
pavlefshëm siç është kontrata e dhurimit, gjë e cila siç u shprehëm dhe me lart i bën
nul të gjitha veprimet juridike të kryera mbi veprim juridik absolutisht të pavlefshëm.
 Gjithashtu, është e papërcaktuar sipërfaqja dhe pozicionimi i pasurisë objekt gjykimi.
Nuk ka një akt ekspertimi ku të përcaktohet vendndodhja e saktë dhe sipërfaqja e saj.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Medi Bici, palët e lanë në mungesë shqyrtimin e
çështjes; e bisedoi çështjen në tërësi; në përfundim;

161
 VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 03.03.2014 është regjistruar çështja administrative
nr.31001-00720-00-2014 regj. them, që u përket palëve: paditëse Vera Çerma (Tarja), të
paditur Zyra Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Tiranë e Zyra Qendrore e
Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Tiranë dhe persona të tretë Agim Tarja dhe Hanke
Heta, me objekt: Shfuqizimin e aktit nr.4103, datë 27.12.2011 të Z.R.P.P Tiranë. Zëvendësimi
i këtij akti. Detyrimin e palës së paditur Z.R.P.P Tiranë të regjistroj në emër të paditësit dhe
personave të tretë pasurinë e regjistruar me nr.137, datë 31.09.1999.
2. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, vendimi nr.2553, datë
12.03.2013 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë dhe vendimi nr.1814, datë 24.09.2013 i
Gjykatës së Apelit Tiranë janë marrë në zbatim të gabuar të ligjit material, prandaj si të tillë
ato duhet të ndryshohen dhe kërkesëpadia e paraqitur nga pala paditëse Vera Çerma (Tarja)
duhet të rrëzohet.

I. Rrethanat e çështjes:

3. Paditësja Vera Çerma (Tarja) dhe personat e tretë Agim Tarja dhe Hanke Heta janë
fëmijët e Haxhi e Bedrije Tarja dhe trashëgimtarë ligjor të të ndjerëve Osman Tarja dhe
Zylfie Tarja.
4. Pranë palës së paditur ZVRPP-së Tiranë rezulton se në regjistrin hipotekor me
nr.402, ZK 8310, në numrin hipotekor 137, datë 31.08.1999, në emër të paditëses Vera Haxhi
Çerma, figuron e regjistruar një pasuri me sip. 1.000 m 2, e ndodhur në ZK 8310 me numër
pasurie 80/1, në Rr. “Kongresi i Përmetit”, nr.167. Ky regjistrim është bërë në bazë të
vendimit të Gjykatës së Rrethit Tiranë nr.1018, datë 02.04.1999, gentplanit dhe kontratës së
shitjes nr.282/159, datë 28.06.1999, me shitës Baki Leka dhe blerës Vera Çerma, objekti i së
cilës ka qenë pikërisht sipërfaqja prej 1.000 m 2, e ndodhur në Rrugën “Kongresi i Përmetit”,
nr.167.
5. Me vendimin nr.1018, datë 02.04.1999 Gjykata e Rrethit Tiranë ka vendosur
rikthimin e pronësisë shtetasve Vera Çerma dhe Baki Leka, mbi një truall të lirë të
shpronësuar, të ndodhur në lagjen nr.7, Rr.“Kongresi i Përmetit”, nr.167. Në këtë vendim
gjykata ka argumentuar se paditësja Vera Çerma është trashëgimtare ligjore e ish-pronares
Naslie Tare, kjo e fundit është shpronësuar dhe është shpërblyer në shumën 5.100 lekë lidhur
me pronën e ndodhur në lagjen nr.7, Rr. “Kongresi i Përmetit”, nr.167.
6. Gjykata ka konsideruar të mirëqenë kontratën e dhurimit nr.rep. 16139 dhe nr.kol.
2290, datë 28.12.1998, sipas së cilës të gjithë trashëgimtarët ligjor të Osman dhe Naslie Tare,
të quajtur Ramazan Tarja, Besim Tarja, Sherif Tarja, Rukije Tarja, Zyra Selimi, Agim Tarja,
Hanke Tarja, pjesën e tyre ia kanë dhuruar Vera Çermës dhe Baki Lekës. Objekti i dhurimit
kanë qenë dy sipërfaqe toke prej 11.392 m 2 dhe 580 m2, të ndodhur në Tiranë, në Lagjen e
Re. Për pasojë, gjykata i ka kaluar shtetaseve Vera Çerma dhe Baki Leka, pronësinë mbi
sipërfaqen 1.000 m2, të ndodhur në ZK 8310, në Rrugën “Kongresi i Përmetit” nr.16.
7. Në vijim paditësja Vera Çerma i është drejtuar me padi civile Gjykatës së Tiranës,
me qëllim detyrimin e Degës së Doganës Tiranë dhe Drejtorinë e Përgjithshme të Doganave,
për të lidhur kontratën e qirasë për pasurinë me sip. 1000 m 2, e ndodhur në ZK 8310 me
numër pasurie 80/1, në Rr.“Kongresi i Përmetit”, nr.167.
8. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me vendimin nr.2766, datë 19.07.2001, ka
pranuar padinë dhe ka detyruar lidhjen e kontratës së qirasë për këtë pasuri. Si pasojë
ndërmjet paditëses Vera Çerma, në cilësinë e qiradhënësit dhe Degës së Doganës Tiranë si
qiramarrës, në periudhën 2002-2011, janë lidhur 28 kontrata dhe vlera totale e pagesës ka
arritur shumën 26.132.000 lekë. Konkretisht janë lidhur kontratat nr.regj. 3592 dhe nr.kol.
549, datë 17.09.2002, nr.regj. 2017 dhe nr.kol. 485, datë 01.08.2002, nr.rep. 1900 dhe nr.kol.

162
32, datë 19.03.2004, nr.rep. 880 dhe nr.kol. 20, datë 10.03.2005, nr.rep. 8881 dhe nr.kol. datë
20.09.2005, nr.rep. 2303 dhe nr.kol. 526, datë 28.03.2006, nr.rep.,4814 dhe nr.kol. 1001, datë
05.06.2006 etj... Kontratat e qirasë janë dërguar nga Dega e Doganave Tiranë, me shkresën
nr.1127, datë 22.02.2012.
9. Gjykata e Shkallës së Parë Tiranë me vendimin nr.841, datë 06.10.2003, ka dënuar
paditësen Vera Çerma (Tarja) për kryerjen e veprës penale “Falsifikimi i dokumentave
zyrtare”, e parashikuar nga neni 186/1 i K.Penal dhe ka deklaruar si të falsifikuar kontratën e
dhurimit nr.16139/2290, datë 28.12.1998 dhe kontratën e shitjes me nr.282/159, datë
28.06.1999. Njëkohësisht është urdhëruar asgjësimi i kontratave të falsifikuara dhe fshirja
nga regjistri i regjistrimit të pasurive të paluajtshme. Ky procedim penal ka filluar në
kallëzimin e shtetases Hanke Tarja, e cila është motra e paditëses Vera Çerma (Tarja).
10. Megjithëse gjykata ka disponuar për asgjësimin e kontratave të falsifikuara dhe
fshirjen e regjistrimit të pasurisë, marrëdhënia e qirasë ndërmjet paditëses Vera Çerma dhe
Degës së Doganës Tiranë, në bazë të vendimit gjyqësor civil nr.2766, datë 19.07.2001, ka
vijuar deri në vitin 2011, kohë kur është depozituar kallëzimi penal.
11. Vendimi gjyqësor civil nr.1018, datë 02.04.1999 i Gjykatës së Rrethit Tiranë, i
cili ka njohur pronar paditësen Vera Çerma dhe shtetasin Baki Leka, për pronën nr.167 të
ndodhur në Rrugën “Kongresi i Përmetit”, është i formës së prerë dhe i pa ndryshuar nga
gjykatat më të larta. I formës së prerë është edhe vendimi nr.2766, datë 19.07.2001 i
Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, me të cilin është urdhëruar lidhja e kontratës së qirasë.
12. Shuma e qirasë për sipërfaqen 1.000 m 2 nr.167 të ndodhur në Rrugën “Kongresi i
Përmetit”, është ndarë ndërmjet paditëses Vera Çerma, dhe personave të tretë Agim Tarja
dhe Hanke Heta. Këto persona janë njohur si bashkëpronarë të pronës me vendimin nr.826,
datë 12.02.2007.
13. Në Rr. “Kongresi i Përmetit”, Lagja nr.7, në Laprakë dhe konkretisht tek parkingu
i Degës së Doganës Tiranë, ka pasur shtëpinë të përbërë prej dy dhomash, një kuzhinë dhe
truallin së bashku me oborr paditësja dhe personat e tretë. Kjo shtëpi ka qenë shtëpia e
prindërve të tyre Haxhi dhe Bedrije Tarja, e cila është ndërtuar prej tyre para shumë kohësh.
Këtë shtëpi e ka prishur Bashkia e Tiranës në kohën kur paditësja ka qenë 11 vjeç. Në vitin
1999, ajo ka paditur Bashkinë e Tiranës në Gjykatën e Tiranës me padinë me objekt: Rikthim
i pronës mbi një truall të lirë të shpronësuar dhe pagimi i vlerës së shpronësuar. Me
vendimin e formës së prerë të Gjykatës së Tiranës nr.1018, datë 02.04.1999, asaj i është
rikthyer kjo pronë. Pas marrjes së pronës me vendimin e gjykatës dhe depozitimin e këtij
vendimi pranë palës së paditur Z.V.R.P.P Tiranë, kjo pronë është regjistruar në emrin e
paditëses dhe shtetasit Baki Leka dhe është lëshuar vërtetimi hipotekor me nr.137, datë
31.08.1999.
14. Gjykata e Tiranës me vendimin nr.2766, datë 19.07.2001, vendosi detyrimin e
Degës Doganore Tiranë të lidhë kontrate qiraje me paditësen Vera Çerma, si pronare për
truallin me sipërfaqe 1.000 m2, në masën 200.000 lekë në muaj, si dhe detyrimin të paguaj në
favorin e saj të ardhura nga përdorimi i sendit për periudhën 12.10.1999-02.07.2001 në
masën 4.000.000 lekë. Ky vendim ka marrë formë të prerë. Pas këtij vendimi gjykate, Dega e
Doganës Tiranë ka lidhur kontrata qiraje deri në vitin 2011. Në muajin Nëntor të vitit 2011,
kur ka shkuar për të marrë pagesën e qirasë pranë Degës Doganës Tiranë, i është kërkuar të
sillte një vërtetim pronësie të rifreskuar.
15. Paditësja Vera Çerma (Tarja) i është drejtuar palës së paditur ZVRPP Tiranë, për
të marrë vërtetim të ri pronësie, por nuk ka arritur, pasi ZVRPP Tiranë kërkonte dokumente
të tjera nga ato që ishin paraqitur, dhe me Urdhrin nr.4103, datë 27.12.2011 pala e paditur ka
vendosur: fshirjen nga regjistri hipotekor të regjistrimit të kryer në favor të Vera Çerma sipas
kontratës së dhurimit nr.282/159, datë 29.06.1999 si dhe hapjen e kartelës për pasurinë
nr.440/240, vol. 26, faqe 82, ZK. 2679 me sipërfaqe 1.000 m2 me pronar shtet, okupues Vera

163
Çerma dhe Baki Leka, sipas vendimit nr.1018, datë 02.04.1999 me palë të paditur Bashkia
Tiranë.
16. Për këtë situatë të krijuar paditësja Vera Çerma (Tarja), pasi ka ezauruar rrugën
administrative të ankimit ka bërë kërkesëpadi pranë Gjykatës së Tiranës që të regjistrohej
prona në emër të saj dhe personave të tretë si bashkëpronar, pasi në ZVRPP Tiranë i kanë
komunikuar që prona ishte fshirë.

II. Vendimet dhe arsyetimi gjykatave:

17. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë me vendimin nr.2553, datë 12.03.2013 ka

vendosur:
Pranimin e kërkesëpadisë.
Shfuqizimi i aktit nr.4103, datë 27.12.2011 të Zyrës Rajonale e Regjistrimit të
Pasurive të Paluajtshme Tiranë.
Detyrimin e palës së paditur Zyra Rajonale e Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme
Tiranë të regjistrojë në emër të paditësit dhe personave të tretë pasurinë e regjistruar me
nr.137, datë 31.09.1999.
18. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë ndër të tjera arsyeton se:
.....Është e vërtetë që pas mbarimit të procesit gjyqësor, është marrë vendimi nr.1018,
datë 02.04.1999 dhe bazë e këtij procesi ka qenë kontrata e dhurimit me nr.16139 rep.,
nr.2290 kol., datë 28.12.1998, e cila është deklaruar si e falsifikuar nga gjykata në vitin
2003. Por gjatë hetimit të këtij gjykimi civil kontrata e dhurimit nuk ka qenë prova kryesore
mbi të cilën gjykata ka konstatuar pronësinë e Naslie Tarja mbi pasurinë nr.67. Kjo kontratë
ka bërë të mundur vetëm kalimin e pronësisë së këtij trualli vetëm mbi Vera Çerma dhe Baki
Leka, pra pavlefshmëria e kësaj kontrate ka konsistuar vetëm në tek trashëgimtarët që duhet
të përfitonin dhe jo të ekzistenca e pronësisë, që do të thotë se kjo pronë nuk duhet t’i kalonte
Vera Çermës dhe Baki Lekës, por trashëgimtarëve të Naslie Tarja.
Në lidhje me këtë problem ligjor është zhvilluar një proces gjyqësor, ku në përfundim
me vendimin nr.826, datë 12.02.2007, janë njohur si bashkëpronarë të pronës me sipërfaqe
1.000 m2 e regjistruar në ZRPP Tiranë në numër hipotekor 137, datë 31.08.1999 së bashku
me paditësen Vera Çerma dhe Agim Tarja dhe Hanke Heta (Tarja).
Gjithashtu vlen për t’u theksuar se objekti i kontratës së dhurimit bën fjalë për dy
sipërfaqe toke prej 11.392 m2 dhe 580 m2, të ndodhur në Tiranë në lagjen e re. Ndërkohë që
vendimi gjyqësor ka për objekt vetëm sipërfaqen prej 1.000 m 2, ndodhur në Rr. “Kongresi i
Përmetit”.
Nga provat e administruara në dosje rezultoi se pala paditëse dhe personat e tretë
kanë nënshkruar një deklaratë noteriale me nr.2063 Rep., nr.613/1 Kol., datë 20.12.2011,
nga përmbajta e se cilës rezulton se paditësja Vera Çerma dhe personat e tretë Agim Tarja
dhe Hanke Heta (Tarja), pranojnë bashkëpronësinë në 1/3 pjesë secili mbi një sipërfaqe
trualli e ndodhur në Tiranë në Rr. “Kongresi i Përmetit”.
Në këto kushte pala e paditur ka detyrimin që të regjistrojë në emër të paditëses dhe
personave të tretë pasurinë e regjistruar me nr.137, datë 31.09.1999.
Në vijim të arsyetimit të mësipërm duhet theksuar fakti se: në përputhje me ligjin
nr.7843, datë 13.07.1994. (nenet 27, 38 dhe 39). Në referim të dispozitave të sipërcituara, në
lidhje me pasurinë objekt gjykimi, nuk ekziston asnjë dyshim në lidhje me pronësinë,
vendndodhjen dhe rrethin e trashëgimtarëve që përfitojnë (duke qenë të provuara me
vendime gjyqësore të formës së prerë, deklarata noteriale e nënshkruar me vullnetin e lirë të
paditëses dhe personave të tretë), dhe si e tillë pala e paditur nuk mund të kontestoje asnjë
nga provat e parashikuara nga ligji për mënyrat e fitimit të pronësisë, por ka detyrim ligjor

164
për regjistrimin në emër të paditësit dhe personave të tretë pasurinë e regjistruar me nr.137,
datë 31.09.1999........
19. Gjykata e Apelit Tiranë (me të njëjtin arsyetim) me vendimin nr.1814, datë
24.09.2013 ka vendosur:
Lënien në fuqi të vendimit civil nr.2553, datë 12.03.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Tiranë.

III. Ligji i Zbatueshëm:

20. Neni 12 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se:

Pala që pretendon një të drejtë, ka detyrimin që në përputhje me ligjin, të provojë
faktet mbi të cilët bazon pretendimin e saj.

21. Neni 192 i Kodit Civil parashikon se:

Sendet e paluajtshme dhe faktet që kanë lidhje me gjëndjen juridike të tyre
regjistrohen në regjistrin e pasurive të paluajtshme.
Regjistrimi bëhet në bazë të një akti publik, të një vendimi gjykate apo të një organi
tjetër shtetëror kompetent, si dhe në rastet e tjera të parashikuara nga ligji.

22. Neni 193 i Kodit Civil parashikon se:

Duhet të regjistrohen në regjistrin e pasurive të paluajtshme:
a) kontratat për kalimin e pronësisë së sendeve të paluajtshme dhe aktet për
pjesëtimin vullnetar të tyre;
b) kontratat me të cilat krijohen, njihen, ndryshohen ose pushojnë të drejta pronësie
mbi sendet e paluajtshme, të drejta uzufrukti, përdorimi e bujtjeje, emfiteoze e servituti e të
drejta të tjera reale;
c) aktet me të cilat hiqet dorë nga të drejta pasurore të mësipërme;
ç) vendimet e gjykatave me të cilat njihet cilësia e trashëgimtarit dhe fitohet pasuria e
trashëguar;
d) aktet me të cilat krijohet një shoqëri ose një subjekt tjetër i së drejtës që ka në
pronësi pasuri të paluajtshme ose gëzon të drejta të tjera reale mbi to;
dh) vendimet e gjykatave ose organeve kompetente shtetërore që përkatësisht
përmbajnë fitimin ose njohjen e pronësisë mbi pasuritë e paluajtshme, pjesëtimin e pasurive
të paluajtshme ose që deklarojnë të pavlefshme veprimet juridike për kalimin e pronësisë të
regjistruar më parë rregullisht, si dhe aktet e përmbarimit gjyqësor për sekuestrimin e
pasurisë së paluajtshme ose shitjen në ankand të tyre. Vërtetimi gjyqësor i faktit të pronësisë
nuk regjistrohet.

23. Neni 24, të ligjit nr.7843, datë 13.07.1994 “Për regjistrimin e pasurive të
paluajtshme” parashikon se:
a) Pronësia dhe kufijtë e pasurive të paluajtshme përcaktohen nga aktet e fitimit të
pronësisë, sipas nenit 193 të Kodit Civil.
b) Individët, familjet dhe personat juridikë, privatë apo shtetërorë, që zotërojnë
dokumente pronësie, sipas shkronjës “a”, por nuk kanë të përcaktuar në to sipërfaqen e
pasurisë së paluajtshme, kanë të drejtë t’i paraqesin regjistruesit një kërkesë për regjistrim
pronësie, e cila duhet të shoqërohet me dokumentin e pronësisë, me një planvendosje apo
genplanin e pasurisë, deklaratën noteriale të pronarëve fqinjë, që vërtetojnë përmbajtjen e
kërkesës për pronësinë dhe kufijtë e pasurisë që pretendohet, si dhe kopje të vërtetuara nga
noteri të dokumenteve të ndryshme, që mbështesin kërkesën për regjistrim.

165
 Regjistruesi, brenda 30 ditëve nga paraqitja e kërkesës, duhet t’i kthejë përgjigje
kërkuesit pas pagesës së shpenzimeve, të cilat parapaguhen nga kërkuesi.
Kundër vendimit të regjistruesit ose në mungesë të përgjigjes, me kalimin e këtij afati,
kërkuesi mund të ankohet në gjykatë. Në procesin gjyqësor gjykata thërret të gjithë pronarët,
pronat e të cilëve janë ngjitur njëra-tjetrës e të cilët kanë interes të ligjshëm në gjykim.
c) Për kalimin në pronësi të sipërfaqes, kur në dokumentin e pronësisë është bërë
shënimi “oborr në përdorim”, kërkuesit duhet t'u drejtohen organeve të kthimit dhe
kompensimit të pronave. Për rastet, të cilat nuk janë subjekt i ligjit për kthimin dhe
kompensimin e pronave, kërkuesit i drejtohen institucionit të autorizuar nga Këshilli i
Ministrave. Procedura e kalimit të kësaj sipërfaqeje në pronësi, në këto raste, përcaktohet me
vendim të Këshillit të Ministrave.

24. Neni 37 i ligjit nr.7843/1994 “Për regjistrimin e pasurive të paluajtshme”

parashikon se:
Regjistrimi i fitimit tё pronёsisё mbi një pasuri tё paluajtshme, me parashkrim fitues,
bёhet pas paraqitjes sё vendimit gjyqësor tё formës sё prerë të regjistruesi pёr kёtё fitim
pronësie.
Nё përputhje me kёtё vendim, regjistruesi regjistron si pronar tё pasurisë sё
paluajtshme personin qё e ka fituar atё me parashkrim fitues.
Regjistrimi i fitimit tё pronёsisё, sipas kёtij neni, bёhet nga zyra e regjistrimit tё
pasurive tё paluajtshme pas plotёsimit tё kushteve tё regjistrimit, tё pёrcaktuara nё shkronjёn
“h” dhe nё paragrafin e fundit tё nenit 193 tё Kodit Civil. Nё rast se nuk plotёsohen kushtet e
sipёrpёrmendura, regjistruesi propozon refuzimin e kёrkesёs pёr regjistrim dhe dosja e plotё
e praktikёs, sё bashku me urdhrin e refuzimit, i kalojnё pёr kompetencё Kryeregjistruesit.
Kryeregjistruesi, brenda 30 ditёve, me urdhёr tё arsyetuar, duhet tё vendosё
miratimin ose jo tё propozimit. Kundёr urdhërit tё Kryeregjistruesit pёr refuzimin e
regjistrimit mund tё bёhet ankim nё rrugё gjyqёsore.
Elementet e vendimit, qё verifikohen nga zyra e regjistrimit tё pasurive tё paluajtshme
dhe procedura e nxjerrjes sё urdhërit pёrcaktohen me udhёzim tё Kёshillit tё Ministrave.

25. Neni 38 i ligjit nr.7843, datë 13.07.1994 “Për regjistrimin e pasurive të

paluajtshme”, i ndryshuar, parashikon se:
.... Në rastet kur shteti, personi, fizik ose juridik, ka fituar të drejtën e pronësisë mbi
një pasuri të paluajtshme me anë të ligjit, …ose kalimin e së drejtës së pronësisë apo të aktit
të një organi administrativ, regjistruesi, mbështetur në këto akte të paraqitura nga personi i
interesuar, bën regjistrimin, duke shënuar pronar shtetin, personin, fizik ose juridik, të cilit i
ka kaluar e drejta e pronësisë.
Regjistrimi i fitimit të pronësisë, sipas këtij neni, bëhet nga zyra e regjistrimit të
pasurive të paluajtshme pas plotësimit të kushteve të regjistrimit, të përcaktuara në shkronjën
"h"dhe në paragrafin e fundit të nenit 193 të Kodit Civil.
Nëse nuk plotësohen kushtet e sipërpërmendura, regjistruesi propozon refuzimin e
kërkesës për regjistrim dhe dosja e plotë e praktikës, së bashku me urdhrin e refuzimit, i
kalojnë për kompetence, Kryeregjistruesit. Kryeregjistruesi, brenda 30 ditëve, me urdhër të
arsyetuar, duhet të vendosë miratimin ose jo të propozimit. Kundër urdhërit të
Kryeregjistruesit për refuzimin e regjistrimit mund të bëhet ankim në rrugë gjyqësore........

26. Udhëzimi nr.1, datë 31.01.2007 pika 1 dhe pika 5, gërma “ç” parashikon se:
1. Regjistrimi i fitimit apo i kalimit të së drejtës së pronësisë për pasuritë e
paluajtshme, të njohura ose të fituara me anë të ligjit, vendimit gjyqësor apo aktit
administrativ bëhet nga zyrat e regjistrimit të pasurive të paluajtshme (ZRPP), në zbatim të

166
neneve 37 e 38 të ligjit nr.7843, datë 13.7.1994 “Për regjistrimin e pasurive të paluajtshme”,
të ndryshuar, pas verifikimit të plotë të elementeve të formës dhe përmbajtjes së aktit
përkatës, që njeh ose përmban fitimin e së drejtës së pronësisë, për efekt të plotësimit të
kushteve të regjistrimit, të përcaktuara në nenin 193 të Kodit Civil të Republikës së
Shqipërisë. Përveç përjashtimeve të përcaktuara me ligj, zyrat e regjistrimit të pasurive të
paluajtshme bëjnë veprime në regjistrin e një pasurie të paluajtshme vetëm kur ato rrjedhin
nga tituj pronësie të disponuesit/tjetërsuesit ose të pronarit të fundit të saj, të regjistruar më
parë në regjistër. Çdo veprim në regjistër, që ka si efekt ndryshimin e gjendjes juridike të një
pasurie të paluajtshme, bëhet kur akti ose vendimi gjyqësor, që e konstaton atë, është
regjistruar më parë në regjistrin e pasurive të paluajtshme.
5. Kërkesat për regjistrim refuzohen në rastet e mëposhtme:
ç) Kur, në bazë të nenit 451/a të Kodit të Procedurës Civile, pala ndërgjygjëse nuk
figuron si pronare e pasurisë, sipas shkronjës "b" të pikës 2 të këtij udhëzimi;
6. Për verifikimin e elementeve të formës dhe të përmbajtjes së vendimeve gjyqësore,
akteve noteriale ose akteve administrative, punonjësit e ZRPP-së, që përpunojnë kërkesat
individuale për regjistrim, plotësojnë formularin e verifikimit, sipas modelit të dhënë në
shtojcat 1, 2 ose 3, që i bashkëlidhen këtij udhëzimi, për çdo kërkesë për regjistrim. Në
formularin e verifikimit pasqyrohen, në çdo rast, përfundimet e punonjësit të ZRPP-së për
secilën nga rastet e verifikimit, që përcaktohen në pikat 2, 3 e 4 të këtij udhëzimi. Në fund të
formularit punonjësi i ZRPP-së plotëson, me shkrim, të lexueshëm qartë dhe pa korrigjime,
propozimin për pranimin ose jo të kërkesës për regjistrim, e nënshkruan dhe ia kalon
titullarit të ZRPP-së.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

27. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga pala
e paditur ZVRPP Tiranë përmban shkaqe nga ato që parashikohen në nenin 58 të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”, prandaj si vendimi i gjykatës së shkallës së parë, ashtu
edhe vendimi i gjykatës së apelit bëhen të cënueshëm.
28. Pala e paditur Zyra Vendore të Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme Tiranë në
rekurs pretendon se: .... Në vitin 1975 kjo pasuri i është nënshtruar shtetëzimit me
kundërshpërblim, për ndërtime pallatesh, duke shpronësuar kështu pronarët e saj....Ky
pretendim i palës së paditur ZVRPP Tiranë është i drejtë dhe i bazuar në ligj, sepse
trashëgimlënësit e paditëses Vera Çerma (Tarja) dhe të personave të tretë Agim Tarja dhe
Hanke Heta për këtë pasuri rezulton që të kenë qenë shpronësuar me vendimin nr.32, datë
14.03.1975 të Komitetit Ekzekutiv të Këshillit Popullor të Rrethit Tiranë përkundrejt
shpërblimit.
29. Gjithashtu pala e paditur ZVRPP Tiranë në rekurs pretendon se: ...Gjykata e
Tiranës me vendimin nr.1018, datë 10.04.1999 ka vendosur të njohë pronar të një trualli
paditësen Vera Çerma dhe shtetasin Baki Leka, duke u shprehur për: Rikthimin e pronësisë
mbi një truall të lirë të shpronësuar Vera Çermës dhe Baki Lekës. Ky vendim gjyqësor ndër
të tjera është mbështetur dhe ka vendosur rikthimin e pronësisë paditëses Vera Çerma dhe
shtetasit Baki Leka, duke u mbështetur në kontratën e dhurimit nr.16139 Rep, nr.2290 Kol,
datë 28.12.1998, e cila me vendimin nr.841, datë 06.10.2003 të Gjykatës së Shkallës së Parë
Tiranë, është shpallur e falsifikuar dhe është vendosur fshirja e saj nga regjistri i pasurive të
paluajtshme.....Edhe ky pretendim i palës së paditur ZVRPP Tiranë është i drejtë dhe i bazuar
në ligj, sepse ka rezultuar që akti bazë ku është mbështetur vendimi nr.1018, datë 10.04.1999
i Gjykatës së Rrethit Tiranë është një kontratë dhurimi, e cila është shpallur më pas e
falsifikuar me vendimin nr.841, datë 06.10.2003 të Gjykatës së Shkallës së Parë Tiranë,

167
vendim i cili është lënë në fuqi nga Gjykata e Apelit Tiranë dhe për rrjedhojë kjo pronë nuk
mund të rregjistrohej në emër të paditëses dhe personave të tretë në rregjistrat e pasurive të
paluajtshme, pasi nuk përmbushen kriteret ligjore të përcaktuara në nenin 193 i Kodit Civil.
30. Në nenin 2 të ligjit nr.9235/2004, i ndryshuar parashikohet se: Çdo subjekt i
shpronësuar ka të drejtë të kërkojë, në përputhje me këtë ligj, të drejtën e pronësisë, në rast se
i është hequr sipas akteve ligjore, nënligjore, vendimeve penale te gjykatave ose të marrë me
çdo mënyrë tjetër të padrejtë nga shteti nga data 29.11.1944, si dhe kthimin ose kompensimin
e pronës. Duhet theksuar se, kjo kërkesë për kthimin e pronës i drejtohet Komisionit të
Kthimit dhe Kompensimit të Pronave ish Pronarëve dhe jo gjykatës, e cila nuk ka juridiksion
për kthimin dhe kompensimin e pronave të shpronësuara, ose të marrë në çdo mënyrë tjetër
nga shteti.
31. Nga citimi i nenit 24 pika a të ligjit nr.7843/1994 (i ndryshuar) evidentohet se, për
kalimin në pronësi të pronave të paluajtshme, kërkohet dokumentacioni ligjor përkatës sipas
përcaktimeve të nenit 193 të K.Civil. Në rastet kur sipërfaqja e pretenduar për tu regjistruar
ka qenë objekt i një vendimi shpronësimi, subjekti pretendues duhet ti drejtohet organeve të
kthimit dhe kompensimit të pronave. Në rastin në gjykim paditëses dhe personave të tretë
(trashëgimlënësve të tyre) me vendimin e Komitetit Ekzekutiv të Këshillit Popullor të Rrethit
Tiranë nr.32, datë 14.03.1975 iu është shpronësuar prona e ndodhur në lagjen nr.7,
Rr.“Kongresi i Përmetit”, nr.167 për nevoja të ndërtimit të apartamenteve të reja.
32. Pala e paditur ZVRPP Tiranë nuk mund të bënte kalimin e pronësisë në emër të
trashëgimtarëve të ish pronarëve që u është shpronësuar prona, pasi pala paditëse nuk
disponon ndonjë dokument ligjor mbi të cilin e mbështet një veprim të tillë, prandaj me të
drejtë me Urdhrin nr.4103, datë 27.12.2011 të regjistruesit, pala e paditur ZVRPP Tiranë ka
vendosur kalimin e pronës në pronësi “Shtet”, e cila ka qenë gjendja juridike e pronës para
kalimit të saj në pronësi të paditëses Vera Çerma (Tarja) dhe shtetasit Baki Leka. Vendimi
nr.1018, datë 10.04.1999 i Gjykatës së Rrethit Tiranë, jo vetëm që është bazuar në dokumenta
të falsifikuara, por ai nuk është i shoqëruar as me ndonjë gentplani, ose harta që tregojnë
vendndodhjen e saktë të pronës së pretenduar nga paditësja, pa të cilën pala e paditur ZVRPP
Tiranë nuk mund të bëjë rregjistrimin e kësaj prone në regjistrat e pasurive të paluajtshme.
33. I ndodhur në këto rrethana, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se,
përfundimet që kanë arritur Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë dhe Gjykata e Apelit Tiranë
janë të pabazuara në ligj, sepse në regjistrat e pasurive të paluajtshme regjistrohen vetëm
pasuritë e paluajtshme, pronësia e të cilave është fituar në rrugën e parashikuar në ligj, gjë e
cila nuk rezulton në rastin konkret, prandaj me të drejtë pala e paditur ZVRPP Tiranë ka
vendosur që të refuzojë lëshimin e dokumentit të pronësisë.
34. Duke arsyetuar si më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë arrin në
përfundimin se, rekursi i paraqitur nga pala e paditur Z.V.R.P.P Tiranë është i bazuar në ligj,
prandaj si i tillë ai duhet të pranohet dhe për rrjedhojë si vendimi i gjykatës së shkallës së
parë, ashtu edhe vendimi i gjykatës së apelit duhet të ndryshohen, duke u vendosur rrëzimi i
kërkesëpadisë së paraqitur nga pala paditëse Vera Çerma (Tarja).

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/dh të ligjit nr.49,
datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe
Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”;

168
 VENDOSI
Ndryshimin e vendimit nr.2553, datë 12.03.2013 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë dhe vendimit nr.1814, datë 24.09.2013 të Gjykatës së Apelit Tiranë dhe rrëzimin e
kërkesëpadisë.

Tiranë, më 31.01.2017

169
Nr. 31003-00063-00-2015 Regj. Themeltar
Nr. 00-2017-8 Vendimi (17)

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, i përbërë nga:

Ardian Dvorani Kryesues

Arjana Fullani Anëtare
Evelina Qirjako Anëtare
Andi Çeliku Anëtar
Medi Bici Anëtar

me datë 31.01.2017 mori në shqyrtim në seancë gjyqësore çështjen administrative që iu

përket palëve:

PADITËS: BESIM PLAKU (Në mungesë).

I PADITUR: DREJTORIA RAJONALE E SIGURIMEVE
SHOQËRORE DURRËS, përfaqësuar në gjyq
nga juristja Elsa Deliallisi.

OBJEKTI:
Kundërshtimin e vendimit nr.1709, datë 20.08.2012
të Degës së Përfitimeve, lënë në fuqi nga vendimi nr.427, datë 28.10.2012
të K.R.A Durrës, vendimit nr.830, datë 03.01.2013 të K.Q.A Tiranë.
Detyrimin e palës së paditur D.R.S.SH Durrës të marrë të mirëqenë
periudhën 16.05.1977-01.02.1993 pune në Portin Detar Durrës.
Vitin e pagesës së papunësisë 1993-1994 sipas librezës së punës.
Detyrimin e palës së paditur të përfshijë në periudhën e sigurimit për paditësin
periudhat sipas pikës 2 të objektit të padisë dhe të rillogarisë pensionin e tij
mbi këtë bazë, me të drejtë përfitimi që nga momenti i lindjes së të drejtës së pensionit.
Baza Ligjore: Neni 32 i Kodit të Procedurës Civile
dhe ligji nr.7703, datë 11.05.1993 “Për sigurimet shoqërore”, i ndryshuar.

Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës, me vendimin nr.1254 (11-2013-2772), datë

08.05.2013 ka vendosur:
Pranimin e padisë së paditësit Besim Plaku me objekt:
Kundërshtimin e vendimit nr.1709, datë 20.08.2012 të Degës së Përfitimeve,
lënë në fuqi nga vendimi nr.427, datë 28.10.2012 të K.R.A Durrës, vendimi
nr.830, datë 03.01.2013 të K.Q.A Tiranë.
Detyrimin i palës së paditur D.R.S.SH Durrës të marrë të mirëqenë periudhën
16.05.1977-01, 02.1993 për punën e kryer në Portin Detar Durrës, vitin e
pagesës së papunësisë 1993-1994 të dy periudhat sipas librezës së punës.
Detyrimin e palës së paditur të përfshijë në periudhën e sigurimit për paditësin
periudhat sipas pikës 2 të objektit të padisë dhe të rillogarisë pensionin e tij
mbi këtë bazë, me të drejtë përfitimi që nga momenti i lindjes së të drejtës së
pensionit.

170
 Gjykata e Apelit Durrës, me vendimin nr.10-2014-741 (452), datë 12.02.2014 ka
vendosur:
Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Durrës për gjykimin e çështjes.
Dërgimin e akteve në Gjykatën Administrative të Apelit, si gjykatë
kompetente.

Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.2128, datë 29.05.2014 ka

vendosur:
Ndryshimin e vendimit nr.1254 (11-2013-2772), datë 08.05.2013 të Gjykatës
së Rrethit Gjyqësor Durrës.
Rrëzimin e padisë.

Ndaj vendimit të sipërcituar rezulton të ketë paraqitur rekurs paditësi Besim

Plaku, i cili kërkon:
Ndryshimin e vendimit nr.2128, datë 29.05.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
lënien në fuqi të vendimit nr.1254 (11-2013-2772), datë 08.05.2013 të Gjykatës së Rrethit
Gjyqësor Durrës.

Shkaqet që paditësi Besim Plaku paraqet në rekurs, janë:

 Gjykata Administrative e Apelit në arritjen e përfundimit të saj për rrëzimin e
kërkesëpadisë dhe prishjen e vendimit të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Durrës, ka
gabuar si më poshtë: Në aspektin e interpretimit të ligjit procedurial: Ka interpretuar
në mënyrë të gabuar nenin 253 të K.Pr.Civile përsa i përket vlerësimit të librezës së
punës së paditësit. Ajo çmon se libreza e punës e paraqitur nga paditësi, duke qenë
dublikatë nuk përmbush kriteret e parashikuara nga neni 253 i K.Pr.Civile.
 Ky nen nuk bën përjashtimin e të qenit të aktit zyrtar “dublikatë” si të pa vlefshëm,
ndërkohë që libreza e paraqitur nga paditësi si e tillë, është lëshuar nga autoriteti
përkatës zyrtar kompetent në formën e kërkuar nga ligji, që në vitin 1968, ku në
rubrikat e para në vulat përkatëse, figuron stema me mbishkrimin “Republika
Popullore e Shqipërise”, çka i jep asaj vlerën autentike si dokument zyrtar.
 Referimi që bën gjykata, në interpretim të pikës 4 të Rregullores që përcakton
rregullat për procedurat për verifikimin e dokumenteve për pension, që thotë: “Kur
libreza e punës është dublikatë, pensioni nuk mund të caktohet pa u bërë me parë
verifikimi”, nuk është i bazuar si shkak, për të mos i konsideruar të dhënat e librezës si
provë e plotë për vërtetimin e fakteve të pasqyruar në të, kjo për faktin se D.R.S.SH
edhe në rastin e paraqitjes së librezës origjinale nga kërkuesi e ka detyrim ligjor të
verifikojë të dhënat e saj.
 Sjellim në vëmendje të asaj gjykate, se të dhënat e pasqyruara në këtë librezë
(dublikatë) kanë shërbyer për palën e paditur për t’i lidhur atij fillimisht pensionin në
bazë të vendimit nr.1709, datë 20.08.2012.
 Pretendimi ynë për mosgoditjen për falsitet të kësaj libreze nga ana e palës së paditur
në këtë gjykim, provon që të dhënat e pasqyruara në të janë të vërteta dhe duke u
ndodhur para këtij fakti interpretimi i gjykatës lidhur me këtë libreze, referuar V.K.M
nr.526, datë 20.12.1958 “Për ndarjen e punëve në kategori për efekt pensioni”, tekst i
konsoliduar i Këshillit të Ministrave me ndryshimet përkatëse deri me datë
30.09.1993, pika 2 ku thuhet: “lloji i punës që punëtori ose nëpunësi ka kryer dhe
vjetërsia në atë punë provohen me anën e librezës së punës”, është i gabuar.

171
  Gjykata ka gabuar dhe në adresimin e paditësit për të proceduar fillimisht me
vërtetimin e faktit juridik, në bazë të nenit 388 të K.Pr.Civile, kjo për faktin se në
kohën e shqyrtimit të çështjes nga Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës, procedura e
gjykimit ka përfshirë edhe këtë moment, të cilin ajo gjykatë e ka konsumuar, duke
marrë provat e lira me dëshmitarë.
 Ky adresim bie ndesh edhe me vendimin unifikues nr.04/2014 të Kolegjit
Administrativ të Gjykatës së Lartë, pika 46-B, paragrafi 2 që thotë: ...kur një ndër
objektet e gjykimit është një kërkim i natyrës civile, por që është lidhur ngushtë me
aktin administrativ dhe pasojat e këtij akti kanë ardhur nga vullneti shtetëror, atëhere
përsëri gjykata kompetente është gjykata administrative.
 Pra referuar akt verifikimit të datës 24.11.2011 bërë në Autoritetin Portual Durrës, ku
ndër të tjera thuhet: ...se një pjesë e dokumenteve janë djegur në 1997, pra si pasojë e
“vullnetit” shtetëror nuk janë ruajtur dokumentet edhe ajo gjykatë ka qenë kompetente
për shqyrtimin e kërkimit me natyrë civile, siç është vërtetimi i faktit juridik (neni 388
i K.Pr.Civile), të kryerjes së punës nga paditësi, pranë Portit Durrës për periudhën e
kërkuar në objektin e padisë, krahas kërkimit të natyrës administrative.
 Gjykata në vendimin e saj arsyeton lidhur me procedurat e parashikuara në
Rregulloren nr.01, datë 21.10.2008 “Për caktimin, administrimin dhe pagesën e
pensioneve, por nuk është faji i paditësit për mos administrimin e rregullt nga ana e
institucioneve shtetërore të dokumentacionit që vërteton marrëdhëniet e punës së
punonjësve.
 Gjykata ka gabuar dhe në analizën e provave. Libreza e punës dokumenton
shkëputjen nga Porti Detar Durrës me datë 01.02.1993, Vërtetimi nr.1435 i D.R.S.K.P
Durrës konfirmon fillimin e pagesës së papunësisë me datë 01.02.1993 dhe referon që
kartela nr.99 në emër të paditësit Besim Plaku ka ardhur nga Porti Detar Durrës. Akt
Verifikimi i datës 24.06.2011 konfirmon se një pjesë e dokumenteve janë djegur në
vitin 1977. Dëshmia e shtetasit Vlash Xhara në gjykim se, paditësi ka punuar në
Portin Detar Durrës si shofer për periudhën kohore objekt kërkimi, provojnë plotësisht
pretendimin e ngritur në objektin e padisë.
 Pra gjykata, duke mos i bërë një analizë të thelluar të provave si dhe interpretimeve të
gabuara që i ka bërë aspektit procedural, përfundimisht ka arritur në konkluzionin e
gabuar, duke rrëzuar kërkesëpadinë e paditësit Besim Plaku.

KOLEGJI ADMINISTRATIV I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relacionin e gjyqtarit Medi Bici, përfaqësuesen e palës së paditur, juristen
Elsa Deliallisi e cila kërkoi lënien në fuqi të vendimit të Gjykatës Administrative të Apelit,
dhe e bisedoi çështjen në tërësi, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë me datë 13.01.2015 është regjistruar çështja administrative
nr.31003-00063-00-2015 regj. them, që u përket palëve ndërgjyqëse: paditës Besim Plaku
dhe e paditur D.R.S.SH Durrës, me objekt: Kundërshtimin e vendimit nr.1709, datë
20.08.2012 të Degës së Përfitimeve, lënë në fuqi nga vendimi nr.427, datë 28.10.2012 i K.R.A
Durrës dhe vendimi nr.830, datë 03.01.2013 i K.Q.A Tiranë. ....
2. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, vendimi nr.2128, datë
29.05.2014 i Gjykatës Administrative të Apelit është rrjedhojë e një hetimi jo të plotë dhe të
gjithanshëm gjyqësor, i cili është në kundërshtim me nenin 14 të K.Pr.Civile, prandaj si i tillë
ai duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup
gjykues.

172
 I. Rrethanat e çështjes:

3. Paditësi Besim Plaku, ka paraqitur kërkesë për tu trajtuar për pension pleqërie sipas
të ligjit nr.7703, datë 11.05.1993 “Për Sigurimet Shoqërore në R.SH”. Me vendimin nr.1709,
datë 20.08.2012, Dega e Përfitimeve, pranë Drejtorisë Rajonale e Sigurimeve Shoqërore
Durrës ka vendosur: Të lidh pension pleqërie, për periudhën e sigurimit 15 vite. Masa e
pensionit është 4.764 lekë, me datë fillimi 31.01.2012. Në llogaritjen e pensionit nuk janë
marrë në konsideratë periudhat 16.05.1977-01.02.1993 në Portin Detar Durrës dhe periudha
e asistencës vitet 1993-1994. Vendim ky i komunikuar palës paditëse me shkresën nr.s’ka,
datë s’ka.
4. Paditësi duke mos qenë dakord e ka kundërshtuar këtë vendim në Komisionin
Rajonal të Ankimit Durrës, i cili me vendimin nr.427, datë 23.10.2012 ka vendosur: Rrëzimin
e kërkesë së Besim Plakut. Lënien në fuqi të vendimit të Degës së Përfitimeve, pranë
D.R.S.SH Durrës. Bazuar në nenin 86 të ligjit nr.7703, datë 11.05.1993 “Për Sigurimet
Shoqërore në R.Sh”, ndryshuar, kërkuesi ka të drejtën e ankimit në Komisionin Qendror të
Ankimit Tiranë.
5. Paditësi e ka kundërshtuar në Komisionin Qendror të Ankimit Tiranë, i cili me
vendimin nr.830, datë 03.01.2013 ka vendosur: Të rrëzoj kërkesën e Besim Plakut. Lënien në
fuqi të vendimit të K.R.A Durrës. Bazuar në nenin 86/3 të ligjit nr.7703, datë 11.05.1993
“Për Sigurimet Shoqërore në R.Sh”, ndryshuar, kërkuesi ka të drejtën e ankimit në Gjykatën
e Rrethit Gjyqësor Durrës.
6. Në këto rrethana paditësi i është drejtuar gjykatës me padinë objekt gjykimi.

II. Vendimet dhe arsyetimi i gjykatave:

7. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës, me vendimin nr.1254 (11-2013-2772), datë

08.05.2013 ka vendosur:
Pranimin e padisë së paditësit Besim Plaku me objekt:
Kundërshtimin e vendimit nr.1709, datë 20.08.2012 të Degës së Përfitimeve, lënë në
fuqi nga vendimi nr.427, datë 28.10.2012 i K.R.A Durrës, vendimi nr.830, datë 03.01.2013 të
K.Q.A Tiranë. Detyrimi i palës së paditur D.R.S.SH Durrës të marr të mirëqenë periudhën
16.05.1977-01.02.1993 për punën e kryer në Portin Detar Durrës, vitin e pagesës së
papunësisë 1993-1994 të dy periudhat sipas librezës së punës.
Detyrimin e palës së paditur të përfshijë në periudhën e sigurimit për paditësin
periudhat sipas pikës 2 të objektit të padisë dhe të rillogarisë pensionin e tij mbi këtë bazë, me
të drejtë përfitimi që nga momenti i lindjes se të drejtës së pensionit.
8. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës ndër të tjera arsyeton se:
....Paditësi është i datëlindjes 31.01.1947. Me datën 31.01.2012 ka plotësuar moshën
65 vjeç, ku i ka lindur e drejta për të përfituar pension pleqërie. Brenda afati ligjor ka
depozituar dokumentacionin dhe pala e paditur ka vendosur ti lidh pension për periudhat e
sigurimit 15 vjet, masa fillestare e pensionit 4.955 lekë, duke filluar nga data 01.08.2012.
Pala e paditur është shprehur me vendimet e sipërcituara, pasi nuk ka marrë në
konsideratë periudhat e punës që pretendon paditësi si: 16.05.1977-01.02.1993 në Portin
Detar Durrës dhe viti 1993-1994 asistencë. Kjo periudhë pune nuk është marrë në
konsideratë, pasi rezulton që, nga verifikimi nuk i rezulton emri në regjistrat e kësaj
ndërmarrje, për atë pjesë që është gjendje, pasi një pjesë e tyre janë djegur në trazirat e vitit
1997, pasqyruar kjo në vendimin nr.427, datë 28.10.2012 dhe në aktin e verifikimit të datës
24.06.2011. Paditësi pretendon që ai ka punuar për vitet e sipërcituara dhe ky fakt është i
pasqyruar dhe në librezën e punës, e cila dhe pse është dublikatë është librezë e vjetër e
lëshuar në vitin 01.08.1969 me nr.regjistri 163.

173
 Ky akt zyrtar është plotësuar në përputhje të plotë në kërkesat e nenit 253 të
K.Pr.Civile, pasi është lëshuar nga një organ kompetent, brenda kompetencës së tij, nga ana
formale janë të plotësuar të gjitha elementet e këtij akti, çka përbën një provë të plotë.
Gjithashtu ky akt nuk është kontestuar ndonjëherë për falsitet as nga pala e paditur apo nga
ndonjë organ tjetër.
Pretendimin e tij e bazon dhe në vërtetimin e vjetërsisë në punë datë 18.05.2011
lëshuar nga Autoritetit Portual Durrës, kjo konfirmon dhe njëherë faktin që paditësi ka qenë
punonjës në këtë ndërmarrje, ndërsa periudha e përcaktuar i është referuar librezës së punës.
Në vërtetimin për bazën e vlerësueshmërisë dhe pagës neto mesatare lëshuar nga
D.R.SH.K.P Durrës ka të përcaktuar periudhën 01.02.1993-01.02.1994 mbi bazën e të cilave
është derdhur kontributi në nr.99 kartelës Port Detar çka tregon dhe njëherë që largimi nga
puna në vitin 1993 është bërë nga Porti Detar Durrës. Gjithashtu gjykata dhe pse paditësi
dispononte librezën e punës, meqenëse një pjesë e dokumentacionit pranë Portit Detare
Durrës është djegur në vitin 1997 për të krijuar bindje që paditësi ka qenë vërtet punonjës në
këtë ndërmarrje procedoi dhe me nenin 231 të K.Pr. Civile ku pyeti me cilësinë e
dëshmitarëve ish punonjës, pranë Portit Detar Durrës.
Dëshmitari Vlash Xhara dëshmoi se vetë ka punuar në Portin Detar që nga viti 1955-
2002. Deklaroi që paditësi ka punuar që nga viti 1977-1993 dhe ka qenë shofer ambulance
në port. Nuk di që të kenë pasur shkëputje nga puna për atë periudhë që ka punuar, faktin që
ka qenë në punë tek ne e konfirmoj, pasi duke qenë shofer shërbimet e mjetit i bënte pranë
pikës sonë.
Gjithashtu gjykata çmon se nuk ka pse të penalizohet paditësi lidhur me mungesën e
një pjese të regjistrave apo dokumentacionit për shkak të djegies së vitit 1997, gjë që dihet
dhe konfirmohet dhe nga vetë pala e paditur, akte të cilat ai nuk ka pasur detyrimin ligjor për
tu kujdesuar. Detyrim ky që i takonte nëpunësve të institucionit përkatës, që në rastin në fjalë
ka pasur pamundësi objektive të realizohej dhe nga vetë ndërmarrja për shkak të situatës që
u krijua në vitin 1997........
9. Gjykata e Apelit Durrës, me vendimin nr.10-2014-741 (452), datë 12.02.2014 ka
vendosur:
Moskompetencën e Gjykatës së Apelit Durrës për gjykimin e çështjes.
Dërgimin e akteve në Gjykatën Administrative të Apelit, si gjykatë kompetente.
10. Gjykata Administrative e Apelit, me vendimin nr.2128, datë 29.05.2014 ka
vendosur:
Ndryshimin e vendimit nr.1254 (11-2013-2772), datë 08.05.2013 të Gjykatës së
Rrethit Gjyqësor Durrës.
Rrëzimin e padisë.
11. Gjykata Administrative e Apelit ndër të tjera arsyeton se:
......Gjykata e Apelit Administrativ, përveç problematikës së konstatuar mbi lëvrimin e
gjuhës shqipe në këtë vendim, sikurse me të drejtë pretendohet edhe në ankimin e palës së
paditur, çmon se gjykata e shkallës së parë në kundërshtim me nenin 16 K.Pr.Civile, ka
gabuar në cilësimin e fakteve dhe veprimeve që lidhen me këtë mosmarrëveshje, duke
interpretuar dispozitat e detyrueshme për tu zbatuar prej saj, në funksion të zgjidhjes së
drejtë të çështjes.
Gjykata e Apelit Administrativ çmon se gjykata e shkallës së parë, do të duhej t’i
kishte analizuar pretendimet e paditësit Besim Plaku, në bazë të parashikimeve të
Rregullores nr.1, datë 21.10.2008 “Për caktimin, administrimin dhe pagesën e pensioneve”,
në pikën II/1, B të të cilës, libreza e punës parashikohet si dokumenti që personi i interesuar
duhet të paraqesë në funksion të vërtetimit të periudhave të sigurimit.
Më tej, në pikën III të Rregullores që përcakton “Rregullat dhe procedurat për
verifikimin e dokumentave për pension”, parashikohet se:....

174
 t

Kur libreza e punës është dublikatë, pensioni nuk mund të caktohet pa u bërë më parë
verifikimi”.
Në rastin konkret, bazuar në dokumentin “librezë pune”, paraqitur nga paditësi
Besim Plaku në DRSSH Durrës, nga kjo e fundit janë kryer në vijim, verifikimet e nevojshme,
në përputhje me përcaktimet e pikës III të Rregullores, sipas të cilave:
Procedura e verifikimit është si vijon:
Regjistri themeltar është dokumenti i parë që verifikohet.
Nëse regjistri është i parregullt pa datë fillimi ose pa datë mbylljeje të punës ose kur
regjistri themeltar nuk ekziston verifikimi vazhdon me:
Librin e pagave.
Në qoftë se libri i pagave ka parregullsi ose kur libri i pagave nuk ekziston, atëhere
verifikimi vazhdon me:
Borderotë, listëpagesat
Në mungesë të tyre, verifikimi do të vazhdojë me:
Librin e indeksit;
Zyrat e pagesës së papunësisë, për asistencën/pagesën e papunësisë;
Tek ASHV-të për vendimet e komiteteve ekzekutive, për emërim kuadri;
Regjistrat, amzat e institucioneve arsimore;
Çdo dokument që paraqitet në lidhje me vjetërsinë në punë”.
Referuar këtyre parashikimeve rezulton se ligjvënësi ka pranuar si përjashtim, në
mungesë të dokumentave të mësipërme, paraqitjen nga subjekti i interesuar të çdo dokument
tjetër në lidhje me provueshmërinë e vjetërsisë në punë.
Konkretisht në pikën II mbi “Dokumentet për pension”, parashikohet se:
“Për pension pleqërie A....
B. Periudha e sigurimit dhe lloji i punës
Libreza e punës.
Vërtetim për vjetërsinë në punë dhe llojin e saj.
Vërtetim për periudhën e sigurimit të lëshuar nga zyra e arkivit, pranë Drejtorisë
Rajonale të Sigurimeve Shoqërore për punëdhënësit, të punësuarit, të vetëpunësuarit, të
vetëpunësuarit në bujqësi dhe të siguruarit në mënyrë vullnetare, si dhe të siguruarit sipas
vendimeve të Këshillit të Ministrave.
Vërtetim i vjetërsisë në punë në kooperativë bujqësore për ish-anëtarët e saj, para
vitit 1992.
Vërtetim gjykate për njohje vjetërsie në punë...(vërtetim gjyqësor fakti).
Gjykata e Apelit Administrativ, tërheq vëmendjen mbi faktin se nëpërmjet këtij akti
nënligjor (Rregullores), parashikohen dokumentat që duhet të paraqesin subjektet e
interesuara nga njëra anë dhe nga ana tjetër aktet që verifikon dega e përfitimeve, në
funksion të trajtimit me pension të këtyre subjekteve.
Rrjedhimisht libreza e punës, përkundër sa konkludon gjykata e shkallës së parë, nuk
përfaqëson aktin zyrtar mbi bazën e të dhënave të të cilit konkludohet me vendim trajtimi me
pension veçanërisht në rastin kur libreza paraqitet në variantin dublikatë.
Libreza e punës, në kuptim të dispozitave të sipërcituara, përfaqëson dokumentin që
paraqet subjekti i interesuar në degën e përfitimeve, në bazë të cilit kjo e fundit, në funksion
të trajtimit të të interesuarve me pension, verifikon ekzistencën dhe përputhjen e këtyre të
dhënave me ato të dokumentit bazë, regjistrit themeltar të punonjësve.
Dega e përfitimeve, në rast konstatimi të problemeve në pasqyrimin e të dhënave në
regjistër, vijon procedurën e verifikimit, duke iu referuar të dhënave të pasqyruara në me
librin e pagave, listëpagesa apo bordero.
Duke qenë se libreza e punës plotësohet vetëm mbi bazën e të dhënave të regjistrit
themeltar, ligjvënësi me të drejtë e ka ngarkuar degën e përfitimeve me detyrimin e

175
verifikimit të të dhënave të këtij regjistri nga njëra anë dhe nga ana tjetër ka përcaktuar
saktësinë e tij apo të akteve të tjera plotësuese (bordero, libër pagash), si kusht të vetëm për
trajtim me pension të subjekteve të interesuara.
Në përputhje me parashikimet e dispozitave të mësipërme rezulton se DRSSH Durrës i
ka kryer të gjitha verifikimet e parashikuara në ligj dhe akte nënligjore, duke konfirmuar
mungesën e të dhënave të paditësit në regjistrat themeltar të punonjësve të ish-Portit Detar
Durrës, për atë pjesë që rezulton ende e ruajtur, duke konfirmuar se një pjesë e tyre janë
djegur në trazirat e vitit 1997.
Gjykata e Apelit Administrativ, çmon se DRSSH Durrës, në mungesë të të dhënave të
paditësit në regjistrat themeltar, do të duhej ta kishte vlerësuar të ligjshme vendimmarrjen e
DRSSH Durrës. Në këtë kontekst, gjykata vëren se vërtetimi nr.160, datë 18.05.2011, ku
referon gjykata e shkallës së parë, rezulton të jetë lëshuar nga Autoriteti Portual Durrës (ish-
porti detar), mbi bazën e të dhënave të librezës së punës së paditësit, e variantit dublikatë.
Thënë ndryshe ky akt, përfaqëson një provë indirekte që referon pikërisht në librezën
e punës së paditësit, e cila për shkak të të qënurit dublikatë e bën edhe më përcaktues
verifikimin e periudhave të sigurimit në regjistrat themeltar.
Gjykata e Apelit Administrativ çmon se paditësi Besim Plaku, për të vërtetuar
periudhën e punës 16.05.1977-01.02.1993, do të duhej të shfrytëzonte instrumentin ligjor të
vërtetimit gjyqësor të faktit të të qënurit të tij ish-punëtor i Portit Detar Durrës.
Përveç sa më sipër, Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës, nëpërmjet vendimit objekt
ankimi, rezulton të ketë realizuar dy gjykime të posaçme, në të njëjtin procedim të vetëm
gjyqësor.
Konkretisht gjykata rezulton të ketë orientuar hetimin gjyqësor në funksion të
verifikimit të kushteve të pavlefshmërisë relative të akteve të DRSSH-së në përputhje me
nenet 324 e vijues K.Pr.Civile mbi gjykimet e posaçme administrative, por në të njëjtën kohë
ka vërtetuar gjyqësisht edhe faktin e të qënurit të paditësit në marrëdhënie pune në ish-Portin
Detar Durrës, në funksion të të cilit ka marrë edhe provën me dëshmitarë, në kuptim të
neneve 388 e vijues K.Pr.Civile mbi gjykimin e posaçëm të vërtetimit gjyqësor të fakteve
juridike.
Në fakt, nëse për gjykatën e shkallës së parë ekzistonin akte zyrtare me fuqi të plotë
provuese, sikurse libreza e punës, nuk do ishte dashur vërtetimi nëpërmjet provës me
dëshmitar, i fakteve të pretenduara nga paditësi Besim Plaku.
Gjykata e Apelit Administrativ, duke i çmuar të bazuara shkaqet e ngritura në ankim,
tërheq vëmendjen e paditësit Besim Plaku mbi faktin se interesat e tij, do të mund të
realizoheshim vetëm nëpërmjet ezaurimit në mënyrë kronologjike të hapave të nevojshëm për
përfitim pensioni të plotë pleqërie, hapa që nisin me vërtetimin gjyqësisht të faktit të të
qënurit të tij në marrëdhënie pune në ish-Portin Detar Durrës përgjatë periudhave të
pretenduara.
Pikërisht në këtë gjykim, do të mund të shërbejnë në cilësinë e akteve provuese, aktet
shkresore dhe provat me dëshmitarë, të administruara në çështjen e shqyrtuar nga gjykata e
shkallës së parë.
Nëse paditësi do të rezultojë gjyqfitues, vendimi respektiv do të mund t’i paraqitej
DRSSH-së Durrës së bashku me kërkesën për lidhje pensioni të plotë pleqërie.
Vetëm në rast të një vendimi negativ nga DRSSH Durrës, paditësi do të mundej, pas
ezaurimit të rrugës administrative, t’i drejtohej gjykatës administrative me një padi të
ngjashme me atë të marrë në shqyrtim nga Gjykata e Rrethit Gjyqësor Durrës, me vendimin
objekt ankimi.
Përsa më sipër, Gjykata e Apelit Administrativ çmon se ankimi i palës së paditur
përmban shkaqe të mjaftueshme që diktojnë ndryshimin në favor të saj të vendimit objekt
ankimi........

176
 III. Ligji i Zbatueshëm:

12. Neni 32 i K.Pr.Civile parashikon se:

Padia mund të ngrihet:
a) për të kërkuar rivendosjen e një të drejte ose interesi të ligjshëm që është shkelur;
b) për vërtetimin e qenies ose mosqenies së një marrëdhënieje juridike ose një të
drejte;
c) për njohjen e vërtetësisë ose pavërtetësisë së një dokumenti me pasoja juridike për
paditësin.

13. Neni 3882 i K.Pr.Civile parashikon se:

Kur nga një fakt varet lindja, ndryshimi ose shuarja e të drejtave personale apo
pasurore të një personi dhe akti që vërteton atë është zhdukur, ka humbur dhe nuk mund të
bëhet përsëri ose nuk mund të merret me ndonjë rrugë tjetër, personi i interesuar ka të drejtë
të kërkojë që fakti të vërtetohet me vendim të gjykatës së shkallës së parë.
Kërkesa për vërtetimin e fakteve paraqitet në gjykatën e shkallës së parë, në territorin
e së cilës ka banimin kërkuesi. Kur kërkohet vërtetimi i faktit për një send të paluajtshëm, ajo
paraqitet në gjykatën e shkallës së parë në territorin e së cilës ndodhet sendi.
Në mënyrën e treguar më sipër mund të kërkohet edhe korrigjimi i gabimeve të akteve
të treguara në paragrafin e parë të këtij neni.

IV. Arsyetimi i Kolegjit Administrativ dhe zgjidhja e çështjes:

14. Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se, rekursi i paraqitur nga pala
paditëse Besim Plaku, përmban shkaqe nga ato që parashikohen në nenin 58 të ligjit
nr.49/2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe Gjykimin e
Mosmarrëveshjeve Administrative”, prandaj ka vend që vendimi i Gjykatës Administrative të
Apelit të cënohet.
15. Gjykata Administrative e Apelit në zgjidhjen e këtij konflikti gjyqësor nuk ka
kryer një hetim gjyqësor të plotë dhe të gjithanshëm, i cili ka qenë në kundërshtim me
kërkesat e nenit 14 të K.Pr.Civile dhe për rrjedhojë kjo gjykatë nuk iu ka dhënë përgjigje të
gjitha kërkimeve të bëra nga palët ndërgjyqëse dhe kryesisht atyre të ngritura nga paditësi dhe
për rrjedhojë ajo nuk e ka zgjidhur mosmarrëveshjen në përputhje të plotë kërkesat e
parashikuara nga neni 16 i K.Pr.Civile.
16. Nga citimi i nenit 388 të K.Pr.Civile del qartë se: Kur nga një fakt varet lindja,
ndryshimi ose shuarja e të drejtave personale apo pasurore të një personi dhe akti që vërteton
atë është zhdukur, ka humbur dhe nuk mund të bëhet përsëri ose nuk mund të merret me
ndonjë rrugë tjetër, personi i interesuar ka të drejtë të kërkojë që fakti të vërtetohet me
vendim të gjykatës së shkallës së parë. Kërkesa për vërtetimin e fakteve paraqitet në gjykatën
e shkallës së parë, në territorin e së cilës ka banimin kërkuesi. Kur kërkohet vërtetimi i faktit
për një send të paluajtshëm, ajo paraqitet në gjykatën e shkallës së parë në territorin e së cilës
ndodhet sendi. Në mënyrën e treguar më sipër mund të kërkohet edhe korrigjimi i gabimeve
të akteve të treguara në paragrafin e parë të këtij neni.
17. Arsyetimi i Gjykatës Administrative të Apelit se: ......Gjykata e shkallës së parë
rezulton të ketë orientuar hetimin gjyqësor në funksion të verifikimit të kushteve të
pavlefshmërisë relative të akteve të D.R.S.SH-së në përputhje me nenet 324 e vijues
K.Pr.Civile mbi gjykimet e posaçme administrative, por në të njëjtën kohë ka vërtetuar

2
Ndryshuar paragrafi II me ligjin nr.8812, datë 17.5.2001, neni 126.

177
gjyqësisht edhe faktin e të qënurit të paditësit në marrëdhënie pune me ish-Portin Detar
Durrës, në funksion të të cilit ka marrë edhe provën me dëshmitar, në kuptim të neneve 388 e
vijues K.Pr.Civile mbi gjykimin e posaçëm të vërtetimit gjyqësor të fakteve juridike. Në fakt,
nëse për gjykatën e shkallës së parë ekzistonin akte zyrtare me fuqi të plotë provuese, sikurse
libreza e punës, nuk do ishte dashur vërtetimi nëpërmjet provës me dëshmitar, i fakteve të
pretenduara nga paditësi Besim Plaku..., është i pabazuar në ligj, sepse në rastin e vërtetimit
të faktit juridik nuk ngrihet kërkesëpadi para gjykatës, por personi mbajtës i së drejtës
subjektive i drejtohet gjykatës me një kërkesë për vërtetimin e faktit juridik (gjykimi pa palë
kundërshtare) dhe kjo kërkesë mund të bëhet vetëm në ato raste kur akti është zhdukur,
mungon, etj. Në rastin konkret paditësi Besim Plaku është i pajisur në përputhje të plotë me
ligjin me një librezë pune, e cila përbën një akt zyrtar të lëshuar në vitin 1969, por që duke u
bazuar në një Rregullore, e cila është miratuar në vitin 2008 (39 vjet pasi është lëshuar libreza
e punës) Gjykata Administrative e Apelit ka arritur në konkluzione përfundimtare që vjetërsia
e punës së paditësit mbetet e paprovuar, duke e orientuar këtë të fundit që në kundërshtim me
ligjin ti drejtohet me kërkesë gjykatës për të vërtetuar qënien e tij në marrëdhënie pune me ish
Portin Detar, në një kohë kur dokumenti që e vërteton vjetërsinë në punë ekziston (libreza e
punës). Duhet vënë në dukje se, gjykata ë shkallës së parë nuk ka bërë vërtetim fakti juridik,
ashtu siç arsyeton gjykata e apelit, por ndërmjet të tjerave, duke mos pasur pengesa ligjore ka
marrë përveç provave shkresore edhe prova me dëshmitar.
18. Pala paditëse Besim Plaku ka pretenduar se në periudhën 16.05.1977-01.02.1993
ka punuar në ish Portin Detar Durrës si shofer ambulance, nga ku më pas ka kaluar direkt në
asistencë dhe gjykata e apelit pa hetuar nëse paditësi ka punuar në këtë periudhë, pa marrë
parasysh të gjitha provat e administruara në gjykimin në shkallë të parë, si vërtetimin e datës
01.02.1993 të lëshuar nga D.R.SH.K.P Durrës (Faqe 19 e dosjes gjyqësore) dhe thëniet e
dëshmitarit, e ka rrëzuar kërkesëpadinë me argumentimin se, paditësi nuk plotëson kriterin e
përgjithshëm, atë të pasjes së vjetërsisë për të përfituar pension të plotë pleqërie. Kjo gjykatë
ka patur detyrimin që të arsyetojë se, përse vërtetimi i mësipërm nuk ka vlerë provuese,
megjithëse ai mbështet ato që shkruhen në librezën e punës. Gjithashtu gjykata e apelit nuk
tregon bazën ligjore që pengon marrjen e provave të lira (dëshmitar) në rastin në shqyrtim.
19. Nga shqyrtimi gjyqësor i çështjes në gjykatën e shkallës së parë dhe në gjykatën e
apelit ka rezultuar që paditësi ka qenë shofer ambulance, i cili është një vend pune aq specifik
dhe i kufizuar në ish ndërmarrjet shtetërore, prandaj gjykata e apelit duhet ta kishte patur
parasysh edhe këtë fakt gjatë shqyrtimit të çështjes. Gjithashtu fakti që dokumentat e ish
Portit Detar janë djegur në trazirat e vitit 1997 nuk e ngarkon me përgjegjësi palën paditëse
për ruajtjen e dokumentacionit zyrtar të vjetërsisë në punë, por përkundrazi përgjegjësia për
zhdukjen e dokumentacionit bie mbi institucionet shtetërore, të cilat kanë qenë të ngarkuara
për administrimin dhe ruajtjen e tyre.
20. I ndodhur në këto rrethana, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson se,
përfundimi që ka arritur Gjykata Administrative e Apelit është rrjedhojë e një hetimi të
paplotë dhe jo të gjithanshëm gjyqësor, i cili është në kundërshtim me nenin 14 të
K.Pr.Civile, pasi kjo gjykatë nuk ia ka nënshtruar hetimit gjyqësor dhe nuk i ka vlerësuar të
gjitha provat e kërkuara nga palët, sidomos ato të kërkuara nga pala paditëse, prandaj vendimi
i gjykatës së apelit duhet të prishet dhe çështja të dërgohet për rishqyrtuar nga një trup tjetër
gjykues i po asaj gjykate, i cili është i detyruar që të marrë në shqyrtim dhe të vlerësojë, pa u
dhënë vlerë të paracaktuar të gjitha provat e kërkuara nga palët në proces.
21. Vetëm pasi të kryhen veprimet e mësipërme hetimore dhe të tjera që Gjykata
Administrative e Apelit do ti vlerësojë të domosdoshme gjatë shqyrtimit gjyqësor të çështjes,
atëhere mund të arrihet në një përfundim sa më të drejtë për zgjidhjen e saj.

178
 22. Për këto që u thanë më sipër, Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë vlerëson
se, rekursi i paraqitur nga pala paditëse Besim Plaku është i bazuar në ligj, prandaj si i tillë ai
duhet të pranohet dhe për rrjedhojë vendimi i Gjykatës Administrative të Apelit duhet të
prishet dhe çështja duhet të dërgohet për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup
gjykues.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Administrativ i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 63/c të ligjit nr.49,
datë 03.05.2012 “Për Organizimin dhe Funksionimin e Gjykatave Administrative dhe
Gjykimin e Mosmarrëveshjeve Administrative”;

VENDOSI
Prishjen e vendimit nr.2128, datë 29.05.2014 të Gjykatës Administrative të Apelit dhe
dërgimin e çështjes për rishqyrtim në po atë gjykatë, por me tjetër trup gjykues.

Tiranë, më 31.01.2017

179
KOMPETENCA CIVILE

180
Nr. 11243-00051-00-2018 Regj. Themeltar
Nr. 00-2017 - 266 i Vendimit

VENDIM
NË EMËR TË REPUBLIKËS

Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, i përbërë prej gjyqtarëve:

Artan Broci Kryesues

Medi Bici Anëtar
Shkëlzen Selimi Anëtar

Në datën 18.01.2018 mori në shqyrtim në Dhomën e Këshillimit, çështjen që iu përket palëve

të mëposhtme:

PADITËS: 1. ZEGJINE HAKRAMA

2. MUHARREM HAKRAMA
3. FATIME UKU
4. ELMI HAKRAMA
5. KUJDESE KARAJ
6. KUJTIM HAKRAMA
7. LINDITA HAKRAMA

I PADITUR: AGJENCIA TRAJTIMIT TË PRONAVE,

TIRANË

PERSON I TRETË: ZYRA VENDORE E REGJISTRIMIT TË

PASURIVE TË PASURIVE TË
PALUAJTSHME TIRANË

OBJEKTI:
Ndryshimi i vendimit nr. 311, datë 03.05.1996 të Komisionit të Kthimit dhe Kompensimit të
Pronave ish-Pronarëve të Këshillit të Rrethit Tiranë, për pjesën për të cilën nuk është
shprehur prej 10.300 m2 për kompensim dhe 7.700 m2 për kthim fizik, të ndodhura brenda
sipërfaqes së njohur prej 30.000 m2.
Kthimin fizik të sipërfaqes prej 7.700 m2 dhe kompensimin e sipërfaqes prej 10.300 m2, të
ndodhura në fshatin Pajane të Njësisë Administrative (ish Komuna) Pezë të Rrethit Tiranë.

BAZA LIGJORE: Kodi i Procedurës Civile, Kodi i Procedurave Administrative,

Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut, Kodi
Civil, ligji nr. 7698, datë 15.04.1993 “Për kthimin dhe kompensimin e pronave ish
pronarëve”, me ndryshimet ligjore dhe aktet nënligjore; ligji nr. 133/2015 “Për trajtimin e
pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave”, vendimi nr. 43, datë
06.10.2011 i Gjykatës Kushtetuese dhe ligji nr. 33/2012 “Për regjistrimin e pasurive të
paluajtshme”.

181
Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr. 6897, datë 24.07.2017 ka vendosur:

Moskompetencën funksionale të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë të

çështjes civile nr. 10374 akti, datë regjistrimi 09.06.2017.
Dërgimin e akteve të kësaj çështje në Gjykatën e Apelit Tiranë, si gjykatë
kompetente për vazhdimin e mëtejshëm të këtij gjykimi.

Gjykata e Apelit Tiranë me vendimin nr. 793, datë 16.11.2017 ka vendosur:

T'i parashtrojë Gjykatës së Lartë konfliktin për kompetencën lëndore me

Gjykatën e Rrethit Gjyqësor Tiranë në çështjen që u përket palëve, paditësa
Zegjine Hakrama etj, e paditur Agjencia e Trajtimit të Pronave, me objekt
ndryshimin e vendimit nr. 311, datë 03.05.1996, të Komisionit të Kthimit e
Kompensimit të Pronave ish-Pronarëve, pranë Këshillit të Rrethit Tiranë, për
pjesën që nuk është shprehur prej 10.300 m2 për kompensim dhe 7.700 m2 për
kthim fizik, të ndodhura brenda sipërfaqes së njohur prej 30.000 m 2. Kthimin
fizik të sipërfaqes prej 7.700 m2 dhe kompensimin e sipërfaqes prej 10.300 m2,
të ndodhura në Fshatin Pajanë të Njësisë Administrative (ish-Komuna) Pezë të
Rrethit Tiranë.

Gjykata e Apelit Tiranë parashtron këto shkaqe:

 Duke vlerësuar se, për shkak të vendimit të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, në
aspektin formal jemi para një çështje të regjistruar në Gjykatën e Apelit Tiranë të
referuar si gjykate kompetente e shkallës së parë, ndërsa vlerëson të gabuar dhe në
mosrespektim të ligjit këtë vendim sa i përket përcaktimit të kompetencës lëndore, për
të rregulluar atë dhe për t’i hapur rrugë gjykimit të çështjes nga një gjykatë e caktuar
me ligj, Gjykata e Apelit Tiranë konsideroi që bazuar në nenin 64§2 të Kodit të
Procedurës Civile, t’i parashtrojë Gjykatës së Lartë konfliktin për kompetencën
lëndore për gjykimin e çështjes të lindur mes saj dhe Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë.
 Për shpalljen e moskompetencës lëndore, Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë i është
referuar nenit 29 të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e
procesit të kompensimit të pronave”, sipas të cilit “Kundër vendimit të ATP-së për
njohjen e së drejtës, palët e interesuara dhe Avokatura e Shtetit kanë të drejtë të bëjnë
ankim, brenda 30 ditëve nga data e njoftimit të këtij vendimi, pranë Gjykatës së
Apelit, sipas rregullave të Kodit të Procedurës Civile të Republikës së Shqipërisë”.
Nisur nga ky rregullim ligjor, gjykata e apelit vlerëson se çështja nuk i përket
juridiksionit të gjykatës së apelit, duke patur në konsideratë për këtë se në rastin
konkret nuk rezulton të ketë një “vendim të ATP-së për njohjen e së drejtës” në
kuptim dhe zbatim të ligjit nr. 133/2015, “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e
procesit të kompensimit të pronave”, vetëm ky vendim sipas këtij ligji mund të
kundërshtohet në juridiksionin gjyqësor dhe pikërisht përpara gjykatës së apelit,
sikurse përcaktohet në nenin 29 të këtij ligji.
 Për këtë, në lidhje “vendimin e ATP-së për njohjen e së drejtës”, gjykata e apelit ka në
konsideratë përcaktimet e nenit 26/1/a të ligjit nr. 133/2015...... Po kështu, gjykata e
apelit ka në konsideratë dhe përcaktimet e nenit 27 të ligjit nr. 133/2015 të titulluar
“Trajtimi i kërkesave”.
 Pra, është e qartë se objekt kundërshtimi me padinë e paraqitur në rastin konkret nga
paditësat Hakrama nuk është një “vendim i ATP-së për njohjen e së drejtës” i marrë

182
 në bazë të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave”, por është një vendim i marrë në bazë të një ligji tjetër, ligjit
nr. 7698, datë 15.04.1993, “Për kthimin dhe kompensimin e pronave ish-pronarëve”,
nga organi shtetëror i kohës i ngarkuar për zbatimin e këtij ligji, vendim ky që mbi
bazën e të drejtës kushtetuese për të patur një gjykim për mbrojtjen e të drejtave, lirive
dhe interesave të tij kushtetues e ligjore, mund të kundërshtohet përpara juridiksionit
gjyqësor sipas rregullave të përgjithshme të procesit gjyqësor civil, pra nëpërmjet
paraqitjes së padisë dhe shqyrtimit të saj nga gjykata e shkallës së parë. Gjykata e
apelit vlerëson se e drejta për të kundërshtuar gjyqësisht vendimet e organeve
shtetërore të kohës të ngarkuar me kthimin dhe kompensimin e pronës nuk është
thjesht një e drejtë ligjore, por është një e drejtë kushtetuese, ndërsa ligjet e posaçme
në këtë fushë (ligji nr.7698, datë 15.04.1993 apo ligji nr. 9235, datë 29.07.2004 apo
ligji nr. 133/2015, datë 05.12.2015) vetëm kanë rikonfirmuar këtë të drejtë dhe
përcaktuar rregulla për ushtrimin e saj. Në këtë kuptim, fakti që ligjet e mëparshme në
fushën e kthimit e kompensimit të pronave, përfshirë dhe ligjin nr. 7698, datë
15.04.1993 mbi bazën e të cilit vendimi objekt padie të KKKP Tiranë është marrë,
tashmë janë shfuqizuar, duke qenë në fuqi aktualisht vetëm ligji nr. 133/2015, ndryshe
nga sa gjykata e shkallës së parë arsyeton, nuk do të thotë se subjekteve të interesuar e
drejta për të kundërshtuar gjyqësisht vendimin e KKKP Tiranë në rastin konkret iu
vjen nga ky i fundit (ligji nr. 133/2015) dhe që për këtë arsye ushtrimi i kësaj të drejte
duhet të bëhet përpara gjykatës së apelit apo që është në kompetencë të kësaj të fundit
shqyrtimi i këtij kundërshtimi.
 Gjykata e apelit vlerëson se në nenin 29 të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës
dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave”, është parashikuar
shprehimisht një rregullim i posaçëm sa i përket rishikimit gjyqësor të vendimeve për
njohjen e së drejtës se pronësisë të marra nga ATP-ja në zbatim të këtij ligji. Ky
rregullim i posaçëm nuk mund të interpretohet dhe zbatohet në kundërshtim me sa
shprehimisht ai përcakton dhe përtej objektit, qëllimit dhe fushës së zbatimit të këtij
ligji.
 Referuar rregullimeve të mësipërme ligjore (nenet 1, 2 dhe 3 të ligjit nr. 133/2015),
rezulton se ligjvënësi, ndërsa ka përcaktuar qartësisht objektin, qëllimin dhe fushën e
zbatimit të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave”, nëpërmjet rregullimit të posaçëm të bërë në nenin 29 të tij,
pra sa i përket procesit të kontrollit gjyqësor të vendimeve të marra nga ATP-ja gjatë
procesit të trajtimit të kërkesave (atyre të paraqitura me parë dhe të patrajtuara, si dhe
të atyre të paraqitura rishtazi) sa i përket njohjes dhe kompensimit të pronave, ka
synuar përmbylljen në një kohë sa më të shpejtë, në ato afateve të përcaktuara në të,
fillimisht të procesit bazë fillestar të trajtimit nëpërmjet njohjes së të drejtës, si dhe
mbi këtë bazë, edhe të procesit vijues të kompensimit të pronës.
 Arsyetimi i gjykatës së shkallës së parë se ndërsa janë shfuqizuar ligjet në bazë të të
cilëve do të zgjidhej konflikti në gjykim, asaj tashmë i mungon kompetenca lëndore
për shqyrtimin e këtij konflikti, është një arsyetim i pabazuar dhe jo ligjor. Së pari,
ligji i zbatueshëm në një rast konkret nuk prek dhe s’ka asnjë interferim me
kompetencën lëndore të gjykatës.
 Së dyti, nëse pranohet ekzistenca e një mosmarrëveshje civile dhe nëse në Kodin e
Procedurës Civile apo në ligje të veçanta kjo mosmarrëveshje nuk përcaktohet në
kompetence të një gjykate të caktuar, atëhere kompetenca lëndore për shqyrtimin e saj
i përket gjykatës së shkallës së parë, sipas rregullit të përgjithshëm të përcaktuar në
nenin 41 të Kodit të Procedurës Civile, sipas të cilit “Në kompetencë të gjykatës së
shkallës së parë janë të gjitha mosmarrëveshjet civile e mosmarrëveshjet e tjera të

183
 parashikuara në këtë Kod e në ligje të tjera”. Mbi sa më lart, duke vlerësuar se çështja
objekt gjykimi është në kompetencën lëndore të gjykatës së shkallës së parë, gjykata e
apelit çmon se, është rasti që ajo t’i parashtrojë qëndrimin e saj Gjykatës së Lartë për
të vendosur ajo përfundimisht për rregullimin e kompetencës...

KOLEGJI CIVIL I GJYKATËS SË LARTË

pasi dëgjoi relatimin e gjyqtarit Medi Bici dhe e bisedoi në tërësi çështjen në Dhomën
e Këshillimit, në përfundim;

VËREN
1. Në Gjykatën e Lartë është regjistruar çështja civile nr. 11243-00051-2018 regj.
them, që u përket palëve: paditëse Zegjine Hakrama, etj, e paditur Agjencia e Trajtimit të
Pronave (ish- Agjencia e Kthimit dhe Kompensimit të Pronave), dhe person i tretë: Zyra
Vendore e Regjistrimit të Pasurive të Pasurive të Paluajtshme Tiranë me objekt: Ndryshimi i
vendimit nr. 311, datë 03.05.1996 të Komisionit të Kthimit dhe Kompensimit të pronave ish-
Pronarëve të Këshillit të Rrethit Tiranë, etj.....
2. Vendimi nr. 6897, datë 24.07.2017 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë është
rrjedhojë i zbatimit të drejtë të ligjit procedural, prandaj si i tillë ai duhet të lihet në fuqi nga
Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë.

I. RRETHANAT:

3. Paditësat Zegjine Hakrama, Muharrem Hakrama, Fatime Uku, Elmi Hakrama,

Kujdese Karaj, Kujtim Hakrama dhe Lindita Hakrama, janë respektivisht bashkëshortja dhe
fëmijët e të ndjerit Mahmut Hakrama, njëherazi dhe trashëgimtar ligjor të tij, sipas dëshmisë
së trashëgimisë ligjore nr. 1488 rep. dhe nr. 685/5 kol., datë 30.08.2016 të noteres Alketa
Elezi, Tiranë.
4. Rezulton se mbi kërkesën e të ndjerit Mahmut Hakrama, Komisioni i Kthimit dhe
Kompensimit të Pronave ish-Pronarëve, pranë Këshillit të Rrethit Tiranë, bazuar në ligjin nr.
7698, datë 15.04.1993, “Për kthimin dhe kompensimin e pronave ish-pronareve”, i ndryshuar,
me vendimin nr. 311, datë 03.05.1996, ka vendosur:
1. Njohjen e ish-pronarit Mahmud Muharrem Hakrama të pronësisë mbi 30.000 m 2
truall, brenda vijave kufizuese të fshatit Pajanë të Komunës Pezë të Rrethit Tiranë, sipas
planimetrisë bashkëlidhur, që kufizohet:
2. Nga sipërfaqja prej 30.000 m2, në të cilën 10.300 m2 janë të zëna me banesa dhe
objekte social-kulturore si shtëpi kulture, kopësht, çerdhe dhe shkolla 8-vjeçare, 19.700 m 2
janë truall i lirë.
Për efekt të kthimit e kompensimit të pronave sipas ligjit i kthehen 12.000 m2 truall i
lirë, sipas planimetrisë bashkëlidhur.
5. Në datë 16.05.2017, përfaqësuesi i posaçëm i paditësave Hakrama i është drejtuar
Agjencisë së Trajtimit të Pronave (më poshtë referuar si A.T.P), duke i kërkuar plotësimin e
vendimit nr. 311, datë 03.05.1996 të KKKP Tiranë, me pretendimin se Komisioni nuk ishte
shprehur për kompensimin e truallit të zënë me sipërfaqe 10.300 m2, si dhe për kthimin fizik
të pjesës së mbetur të truallit të lirë me sipërfaqe 7.700 m2, sipërfaqe këto që ndodheshin
brenda sipërfaqes se njohur prej 30.000 m2.
6. Me shkresën nr. 2221/1 prot., datë 31.05.2017, ATP i ka bërë të ditur përfaqësuesit
të posaçëm të paditësave Hakrama se kërkesa e tyre nuk mund të shqyrtohej në themel, pasi
ishte paraqitur tej afatit prekluziv prej 90 ditësh nga hyrja në fuqi e ligjit nr. 133/2015, “Për
trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave”, referuar për këtë

184
në nenin 27/1 të ligjit, sipas të cilit ATP-ja shqyrton kërkesat e paraqitura dhe që janë të
patrajtuara, sipas dispozitave të këtij ligji. Pas hyrjes në fuqi të këtij ligji, subjekteve të
interesuara u caktohet një afat prekluziv prej 90 ditësh për aplikim në lidhje me njohjen e
pronësisë. Ky afat nuk mund të zgjatet dhe as të rivendoset në afat nga gjykata apo ndonjë
organ tjetër administrativ.
7. Paditësit, i janë drejtuar gjykatës me kërkesëpadinë me objekt: Ndryshimi i
vendimit nr. 311, datë 03.05.1996 të Komisionit të Kthimit dhe Kompensimit të Pronave ish-
Pronarëve të Këshillit të Rrethit Tiranë, për pjesën për të cilën nuk është shprehur prej 10.300
m2 për kompensim dhe 7.700 m2 për kthim fizik, të ndodhura brenda sipërfaqes së njohur prej
30.000 m2. Kthim fizik të sipërfaqes prej 7.700 m2 dhe kompensimin e sipërfaqes prej 10.300
m2, të ndodhura në fshatin Pajane të Njësisë Administrative (ish Komuna) Pezë të Rrethit
Tiranë.

II. PROCEDURA:

8. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, me vendimin nr. 6897, datë 24.07.2017 ka

vendosur:
Moskompetencën funksionale të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë të çështjes civile
me nr. 10374 akti, datë regjistrimi 09.06.2017.
Dërgimin e akteve të kësaj çështje në Gjykatën e Apelit Tiranë, si gjykatë kompetente
për vazhdimin e mëtejshëm të këtij gjykimi.
9. Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë ndër të tjera arsyeton se:
... Ligji nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave” është botuar në Fletoren Zyrtare nr. 255, datë 08.02.2016 dhe në
nenin 39 të saj parashikohet se hyn në fuqi 15 ditë pas botimit në Fletoren Zyrtare. Pra ky
ligj ka hyrë në fuqi me datë 23 shkurt 2016. Me hyrjen në fuqi të këtij ligji janë shfuqizuar
disa ligje ndër të tjera edhe ligji nr. 9235, datë 29.7.2004, “Për kthimin dhe kompensimin e
pronës”, të ndryshuar (shih nenin 38). Në nenin 18- Trajtimi i rasteve me mbivendosje të
ligjit parashikohet se: 1. Në rastet kur evidentohen mbivendosje të së drejtës për kompensim,
ATP-ja bën vlerësimin përkatës, sipas përcaktimeve të këtij ligji. 2. ATP-ja vijon procedurat
për ekzekutimin e vendimit në pjesët që nuk kanë mbivendosje. Për pjesën që është me
mbivendosje, Agjencia depoziton vlerën përkatëse në një llogari të veçantë bankare, e cila,
pas zgjidhjes përfundimtare të mbivendosjes, i paguhet subjektit. Palët mund ta zgjidhin
rastin me mbivendosje me marrëveshje me njëri- tjetrin ose në rrugë gjyqësore.” Gjykatat që
merren me shqyrtimin e kërkesave sipas këtij ligji janë: ....Gjykata Apelit Tiranë për rastet që
ankohen vendimet të ATP-së për njohjen e së drejtës, palët e interesuara dhe Avokatura e
Shtetit kanë të drejtë të bëjnë ankim sipas rregullave të Kodit të Procedurës Civile të
Republikës së Shqipërisë (neni 29). Ajo çfarë ky ligj ka rregulluar është se pas hyrjes së tij në
fuqi, AKKP nuk ekziston më dhe funksionet e saj i merr ATP-ja, kërkesat për trajtimin e
sipërfaqes së patrajtuar me vendimet e mëparshme për shkak të kufizimeve ligjore të kohës
nuk do të trajtohen më sipas nenit 22 të ligjit nr. 9235/2004 por sipas ligjit nr. 133/2015 etj.,
dhe paditë që janë ngritur me ligjin nr. 9235/2004 tashmë mbesin me një ligj të shfuqizuar.
Pra nga pikëpamje ligjore kemi çështje që janë në gjykim, bazuar në ligjin nr.
9235/2004 “Për kthimin dhe kompensimit e pronës”, i cili është shfuqizuar me hyrjen në fuqi
të ligjit nr. 133/2015 dhe që nuk parashikon rregullim të veçantë për çështjet që janë
regjistruar me ligjin e vjetër/të shfuqizuar. Në ligjin e ri e vetmja gjykatë që vepron sipas
rregullave të Kodit të Procedurës Civile, pra gjykatë civile janë Gjykatat e Apelit. Ato nuk
gjykojnë çështje të akteve administrative për kompensim financiar, por rregullojnë njohjen e
pronësisë, kthimin fizik etj., sipas nenit 29 të ligjit nr. 133/2015. Duke qënë se kemi të bëjmë
me gjykime pronësore, ku kundërshtohen nga ana e shtetasve vendimet e AKKP, për shkak të

185
mbivendosjes së pronave që kanë fituar nëpërmjet ligjeve të tjera themi se kompetente
lëndore është Gjykata e Apelit. Ligji nr. 133/2015 rregullon të gjitha çështjet që janë në
gjykim në momentin kur ai hyn në fuqi, i jep efektet direkt në to. Kështu për vendimet që
ankimojnë vendimet e AKKP sot ATP që kanë të bëjnë me njohjen, kundërshtimin e
vendimeve e kthimin e pronave shqyrtohen nga Gjykata e Apelit ku ndodhet prona e
paluajtshme sipas rregullave të KPRC. Në ato çështje që kundërshtohen vendimet e AKKP
sot ATP për kompensimin financiar kompetente është Gjykata e Apelit Administrativ Tiranë.
Si përfundim, kjo gjykatë vlerëson se duke qënë se palët paditëse kundërshtojnë
pjesërisht vendimin e KKKP Bashkia Tiranë për kthimin e pronës trashëgimtarëve të ish-
pronarëve Hakrama, kompetente lëndore për të gjykuar sipas ligjit nr. 133/2015 që ka hyrë
në fuqi që në shkurt 2016 dhe ka shfuqizuar ligjin nr. 9235/2004 është Gjykata e Apelit
Tiranë, në territorin e së cilës ndodhet prona e paluajtshme objekt gjykimi. Ky përfundim
vjen edhe nga fakti se ligji i ri nuk ka efekt të qartë prapaveprues dhe këtë vakum praktika
gjyqësore e Kolegjeve Civile dhe Administrative të Gjykatës së Lartë e ka qënë e paqartë
nëse kjo çështje është në kompetencë të Gjykatat e Apelit apo Gjykatat e Rretheve Gjyqësore.
Deri në një vendimmarrje unifikuese të Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë, kjo
gjykatë vlerësoi se ligji nr. 133/2015 i ka sjell efektet dhe si gjykatë për të tilla rastesh civile
pronësore njeh vetëm Gjykatat e Apelit......
10. Gjykata e Apelit Tiranë me vendimin nr. 793, datë 16.11.2017 ka vendosur:
T'i parashtrojë Gjykatës së Lartë konfliktin për kompetencën lëndore me Gjykatën e
Rrethit Gjyqësor Tiranë në çështjen që u përket palëve, paditësa Zegjine Hakrama etj, e
paditur Agjencia e Trajtimit të Pronave, me objekt ndryshimin e vendimit nr. 311, datë
03.05.1996, të Komisionit të Kthimit e Kompensimit të Pronave ish-Pronarëve, pranë
Këshillit të Rrethit Tiranë, për pjesën që nuk është shprehur prej 10.300 m2 për kompensim
dhe 7.700 m2 për kthim fizik, të ndodhura brenda sipërfaqes se njohur prej 30.000 m 2.
Kthimin fizik të sipërfaqes prej 7.700 m 2 dhe kompensimin e sipërfaqes prej 10.300 m2, të
ndodhura në Fshatin Pajanë të Njësisë Administrative (ish-Komuna) Pezë të Rrethit Tiranë.
11. Gjykata e Apelit Tiranë ndër të tjera arsyeton se:
..... Duke vlerësuar se, për shkak të vendimit të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë,
në aspektin formal jemi para një çështje të regjistruar në Gjykatën e Apelit Tiranë të referuar
si gjykatë kompetente e shkallës së parë, ndërsa vlerëson të gabuar dhe në mosrespektim të
ligjit këtë vendim sa i përket përcaktimit të kompetencës lëndore, për të rregulluar atë dhe
për t’i hapur rrugë gjykimit të çështjes nga një gjykatë e caktuar me ligj, Gjykata e Apelit
Tiranë konsideroi që, bazuar në nenin 64§2 të Kodit të Procedurës Civile, t’i parashtrojë
Gjykatës së Lartë konfliktin për kompetencën lëndore për gjykimin e çështjes të lindur mes
saj dhe Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë. Për shpalljen e moskompetencës lëndore,
Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë i është referuar nenit 29 të ligjit nr. 133/2015 “Për
trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave”, sipas të cilit
“Kundër vendimit të ATP-së për njohjen e së drejtës, palët e interesuara dhe Avokatura e
Shtetit kanë të drejtë të bëjnë ankim, brenda 30 ditëve nga data e njoftimit të këtij vendimi,
pranë Gjykatës së Apelit, sipas rregullave të Kodit të Procedurës Civile të Republikës së
Shqipërisë”. Nisur nga ky rregullim ligjor, gjykata e apelit vlerëson se çështja nuk i përket
juridiksionit të gjykatës së apelit, duke patur në konsideratë për këtë se në rastin konkret nuk
rezulton të ketë një “vendim të ATP-së për njohjen e së drejtës” në kuptim dhe zbatim të ligjit
nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave”,
vetëm ky vendim sipas këtij ligji mund të kundërshtohet në juridiksionin gjyqësor dhe
pikërisht përpara gjykatës së apelit, sikurse përcaktohet në nenin 29 të këtij ligji. Për këtë, në
lidhje “vendimin e ATP-së për njohjen e së drejtës”, gjykata e apelit ka në konsideratë
përcaktimet e nenit 26/1/a të ligjit nr. 133/2015......Po kështu, gjykata e apelit ka në
konsideratë dhe përcaktimet e nenit 27 të ligjit nr. 133/2015, titulluar “Trajtimi i kërkesave”.

186
 Pra, është e qartë se objekt kundërshtimi me padinë e paraqitur në rastin konkret nga
paditësat Hakrama nuk është një “vendim i ATP-së për njohjen e së drejtës” i marrë në bazë
të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të
pronave”, por është një vendim i marrë në bazë të një ligji tjetër, ligjit nr. 7698, datë
15.04.1993, “Për kthimin dhe kompensimin e pronave ish-pronarëve”, nga organi shtetëror i
kohës i ngarkuar për zbatimin e këtij ligji, vendim ky që mbi bazën e të drejtës kushtetuese
për të patur një gjykim për mbrojtjen e të drejtave, lirive dhe interesave të tij kushtetuese e
ligjore mund të kundërshtohet përpara juridiksionit gjyqësor sipas rregullave të përgjithshme
të procesit gjyqësor civil, pra nëpërmjet paraqitjes së padisë dhe shqyrtimit të saj nga gjykata
e shkallës së parë. Gjykata e apelit vlerëson se e drejta për të kundërshtuar gjyqësisht
vendimet e organeve shtetërore të kohës të ngarkuar me kthimin dhe kompensimin e pronës
nuk është thjesht një e drejtë ligjore, por është një e drejtë kushtetuese, ndërsa ligjet e
posaçme në këtë fushë (ligji nr.7698, datë 15.04.1993 apo ligji nr. 9235, datë 29.07.2004 apo
ligji nr. 133/2015, datë 05.12.2015) vetëm kanë rikonfirmuar këtë të drejtë dhe përcaktuar
rregulla për ushtrimin e saj. Në këtë kuptim, fakti që ligjet e mëparshme në fushën e kthimit e
kompensimit të pronave, përfshirë edhe ligjin nr. 7698, datë 15.04.1993 mbi bazën e të cilit
vendimi objekt padie të KKKP Tiranë është marrë, tashmë janë shfuqizuar, duke qenë në fuqi
aktualisht vetëm ligji nr. 133/2015, ndryshe nga sa gjykata e shkallës së parë arsyeton, nuk
do të thotë se subjekteve të interesuara e drejta për të kundërshtuar gjyqësisht vendimin e
KKKP Tiranë në rastin konkret iu vjen nga ky i fundit (ligji nr. 133/2015) dhe që për këtë
arsye ushtrimi i kësaj të drejte duhet të bëhet përpara gjykatës së apelit apo që është në
kompetencë të kësaj të fundit shqyrtimi i këtij kundërshtimi. Gjykata e apelit vlerëson se në
nenin 29 të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave” është parashikuar shprehimisht një rregullim i posaçëm sa i përket
rishikimit gjyqësor të vendimeve për njohjen e së drejtës se pronësisë të marra nga ATP-ja në
zbatim të këtij ligji. Ky rregullim i posaçëm nuk mund të interpretohet dhe zbatohet në
kundërshtim me sa shprehimisht ai përcakton dhe përtej objektit, qëllimit dhe fushës së
zbatimit të këtij ligji.
Referuar rregullimeve të mësipërme ligjore (nenet 1, 2 dhe 3 të ligjit nr. 133/2015),
rezulton se ligjvënësi, ndërsa ka përcaktuar qartësisht objektin, qëllimin dhe fushën e
zbatimit të ligjit nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave”, nëpërmjet rregullimit të posaçëm të bërë në nenin 29 të tij, pra sa i
përket procesit të kontrollit gjyqësor të vendimeve të marra nga ATP-ja gjatë procesit të
trajtimit të kërkesave (atyre të paraqitura më parë dhe të patrajtuara, si dhe të atyre të
paraqitura rishtazi) sa i përket njohjes dhe kompensimit të pronave, ka synuar përmbylljen në
një kohë sa më të shpejtë, në ato afate të përcaktuara në të, fillimisht të procesit bazë fillestar
të trajtimit nëpërmjet njohjes së të drejtës, si dhe, mbi këtë bazë, edhe të procesit vijues të
kompensimit të pronës. Arsyetimi i gjykatës së shkallës së parë se, ndërsa janë shfuqizuar
ligjet në bazë të të cilëve do të zgjidhej konflikti në gjykim, asaj tashmë i mungon kompetenca
lëndore për shqyrtimin e këtij konflikti, është një arsyetim i pabazuar dhe jo ligjor. Së pari,
ligji i zbatueshëm në një rast konkret nuk prek dhe s’ka asnjë interferim me kompetencën
lëndore të gjykatës. Së dyti, nëse pranohet ekzistenca e një mosmarrëveshje civile dhe nëse në
Kodin e Procedurës Civile apo në ligje të veçanta kjo mosmarrëveshje nuk përcaktohet në
kompetencë të një gjykate të caktuar, atëhere kompetenca lëndore për shqyrtimin e saj i
përket gjykatës së shkallës së parë, sipas rregullit të përgjithshëm të përcaktuar në nenin 41
të Kodit të Procedurës Civile, sipas të cilit “Në kompetencë të gjykatës së shkallës së parë
janë të gjitha mosmarrëveshjet civile e mosmarrëveshjet e tjera të parashikuara në këtë Kod
e në ligje të tjera”. Mbi sa më lart, duke vlerësuar se çështja objekt gjykimi është në
kompetencën lëndore të gjykatës së shkallës së parë, gjykata e apelit çmon se është rasti që

187
ajo t’i parashtrojë qëndrimin e saj Gjykatës së Lartë për të vendosur ajo përfundimisht për
rregullimin e kompetencës.......

III. LIGJI I ZBATUESHËM:

12. Neni 42/1 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se:

Paditë ngrihen në gjykatën e vendit, ku i padituri ka vendbanimin ose vendqëndrimin
e tij dhe kur këto nuk dihen, në gjykatën e vendit, ku ai ka banesën e përkohshme.
13. Neni 61 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se:
Gjykata, kur konstaton se nuk është kompetente për gjykimin e çështjes kryesisht ose
me kërkesën e palëve, vendos moskompetencën e saj dhe i dërgon aktet në gjykatën
kompetente.
14. Neni 62 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se:
Kundër vendimit të gjykatës që ka shpallur moskompetencën për gjykimin e
mosmarrëveshjes, si dhe kundër vendimit të saj mbështetur në nenin 60 të këtij Kodi, mund të
bëhet ankim i veçantë nga palët dhe nga prokurori, kur ka ngritur padi ose ka marrë pjesë në
gjykimin e mosmarrëveshjes, në Gjykatën e Lartë.

IV. VLERËSIMI I KOLEGJIT CIVIL:

15. Vendimi nr. 6897, datë 24.07.2017 i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë, me anën
e të cilit, kjo gjykatë ka vendosur shpalljen e moskompetencës funksionale së saj për
shqyrtimin e çështjes objekt shqyrtimi dhe dërgimin e saj për gjykim, Gjykatës së Apelit
Tiranë, është një vendim i marrë në zbatim të drejtë të ligjit procedural, ndaj për këtë shkak,
ai duhet të lihet në fuqi.
16. Kompetenca e gjykatës për gjykimin e një mosmarrëveshje është shumë e
rëndësishme si element që garanton procesin e rregullt ligjor. Nëse një gjykatë nuk ka
juridiksion/kompetencë për të gjykuar çështjen objekt shqyrtimi, në përputhje me dispozitat
që zbatohen sipas legjislacionit përkatës nuk mund të kryejë asnjë veprim procedural. Në
përcaktimin e kompetencës lëndore/tokësore ose funksionale, gjykata i referohet identifikimit
të natyrës së mosmarrëveshjes nëse është e natyrës civile apo administrative, përfshihet ose jo
në territorin ku shtrin veprimtarinë e saj gjykata në fjalë, ose gjykimi i çështjes i përket
gjykatës së shkallës së parë, ose një gjykatë më të lartë, që në rastin në shqyrtim është gjykata
e apelit në territorin e së cilës ndodhet resi (sendi). Kolegji Civil e vlerëson të bazuar në ligj
arsyetimin dhe përfundimin e arritur nga Gjykata e Rrethit Gjyqësor Tiranë, sepse kjo gjykatë
ka përcaktuar drejtë natyrën juridike të mosmarrëveshjes dhe qëllimin e vërtetë të ligjit, duke
bërë një identifikim të elementëve dhe/ose kritereve ligjore që për rastin konkret shërbejnë
për përcaktimin e kompetencës.
17. Kolegji Civil sjell edhe njëherë në vëmendje të gjykatave më të ulta se, Kolegjet e
Bashkuara të Gjykatës së Lartë me vendimin nr. 07, datë 24.03.2005 kanë pranuar se: Fuqia
prapavepruese e ligjit është e lidhur kryesisht me ligjin material dhe ajo nuk është në natyrën
e ligjit procedural. Palët citohet në vendimin unifikues të mësipërm nuk mund të parashikonin
se ligji do të ndryshonte dhe se rregullat e vendosura do të ndryshonin. Të pranosh të
kundërtën është me pasoja të rënda jo vetëm për palët të cilat, gjatë apo në përfundim të
ndjekjes së procedurave ligjore, të detyrohen të ndjekin të tjera.
18. Pala paditëse e ka depozituar kërkesëpadinë në Gjykatën e Rrethit Gjyqësor
Tiranë në datën 21.11.2016 (pas datës 23 shkurt 2016, kohë kur ka hyrë në fuqi ligji nr.
133/2015) me objektin e përshkruar në pjesën hyrëse. Në nenin 29 të ligjit nr. 133/2015 “Për
trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të kompensimit të pronave” është parashikuar
se: Kundër vendimit të ATP-së për njohjen e së drejtës, palët e interesuara dhe Avokatura e
Shtetit kanë të drejtë të bëjnë ankim, brenda 30 ditëve nga data e njoftimit të këtij vendimi,
188
pranë Gjykatës së Apelit, sipas rregullave të Kodit të Procedurës Civile të Republikës së
Shqipërisë. Në zbatim të kësaj dispozite ligjore për çështjet që janë regjistruar në gjykatën e
shkallës së parë pas hyrjes në fuqi të ligjit nr. 133/2015 nuk mund të zbatohen ligjet e
mëparshme, pasi ato janë shfuqizuar pikërisht nga ky ligj dhe për rrjedhojë kompetenca
funksionale në këtë rast i takon Gjykatës së Apelit Tiranë, e cila ka nën juridiksionin e saj
Rrethin e Tiranës, i cili është vendi ku ndodhet sendi.
19. Në objektin e kërkesëpadisë, pala paditëse kërkon: Ndryshimin e vendimit nr. 311,
datë 03.05.1996 të Komisionit të Kthimit dhe Kompensimit të Pronave të Këshillit të Rrethit
Tiranë, për pjesën për të cilën nuk është shprehur prej 10.300 m 2 për kompensim dhe 7.700
m2 për kthim fizik, të ndodhura brenda sipërfaqes së njohur prej 30.000 m 2. Kthim fizik të
sipërfaqes prej 7.700 m2 dhe kompensimin e sipërfaqes prej 10.300 m2, të ndodhura në fshatin
Pajane të Njësisë Administrative (ish Komuna) Pezë të Rrethit Tiranë. Pra, në objektin e
kërkesëpadisë pala paditëse kërkon ndryshimin e vendimit në lidhje me kthimin fizik e
kompensimin e sipërfaqes që i është njohur trashëgimlënësit të tyre nga ish KKKP Tiranë,
dhe nuk kërkon kundërshtimin e vendimeve të komisioneve që kanë disponuar në favor të
personave të tretë me të cilët ajo mund të ketë konflikte pronësie në mënyrë që të pretendohet
se i janë shkelur të drejtat reale e pronësisë nga të tretët, që të zbatohen dispozitat e
K.Pr.Civile që kanë të bëjnë me rregullimin e kompetencës në rastet kur kërkohen të mbrohen
të drejtat reale mbi pasuri të paluajtshme, e cila iu takon gjykatave të shkallës së parë.
20. Rasti në shqyrtim nuk është i tillë, pasi nga pala paditëse kërkohet ndryshimi i një
vendimi në lidhje me kthimin fizik dhe kompensimin e pjesës tjetër të sipërfaqes të njohur me
vendimin e KKKP, pranë Këshillit të Rrethit Tiranë nr. 311/1996 që ka disponuar më parë në
favor të saj. Në ligjin nr. 133/2015 “Për trajtimin e pronës dhe përfundimin e procesit të
kompensimit të pronave” nuk janë parashikuar dispozita kalimtare, të cilat rregullojnë
ankimin ndaj vendimeve të mëparshme të dhëna nga ish Komisionet e Pronave, por neni 29 i
tij parashikon se kundër vendimeve të dhëna nga ATP-ja, e cila është një organ “quasi”
gjyqësor, ankimi bëhet në gjykatën e apelit në territorin e të cilës ndodhet sendi i
paluajtshëm. Sipas këtij ligji ATP-ja është personi i vetëm juridik që ka marrë përsipër të
drejtat dhe detyrimet e ish Komisioneve të mëparshme të këtij lloji, prandaj përderisa në ligj
nuk parashikohet shprehimisht se, vendimet e ish komisioneve të mëparshme do të trajtohen
sipas ligjit të mëparshëm, atëhere kompetenca funksionale për shqyrtimin e të tilla çështjeve,
kur pala kundërshton vendimin e marrë nga ish komisionet e pronave në favor/kundër saj, i
përket gjykatës së apelit dhe jo gjykatës së shkallës së parë.
21. Për këto që u thanë më sipër, Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë arrin në
përfundimin se, parashtrimet e paraqitura nga Gjykata e Apelit Tiranë, nuk janë të bazuara në
ligj dhe për rrjedhojë vendimi i Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë duhet të lihet në fuqi.

PËR KËTO ARSYE

Kolegji Civil i Gjykatës së Lartë, duke u bazuar në nenin 61 të Kodit të Procedurës
Civile;

V E N D O S I:
Lënien në fuqi të vendimit nr. 6897, datë 24.07.2017 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor
Tiranë.

Tiranë, më 18.01.2018

189