ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม6

ตอนที 751 ยอดอัจฉริยะเจวียเชียน (3)
น่าเสียดายเหลือเกินทียอดอัจฉริยะผูม้ ีความเป็ นเลิศ

รอบด้านนีจะต้องตายอยูท่ า่ มกลางคลืนมนุษย์ เร็วก่อน
วัยอันควร...
คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ เสียใจขึนมาหน่อยๆ
“ในเมือเจวียเชียนเป็ นผูค้ ิดค้นผนึกเหล่านีขึนมา ก็ยอ่ ม

90
ต้องมีวิธีการทําลายบันทึกอยูใ่ นตําราเช่นเดียวกัน!” สี
หน้าอวินลัวเฟิ งเคร่งเขม็งลงอีกครังพลางพลิกหน้า
กระดาษในมืออ่านอย่างครําเคร่ง...
โมงยามผ่านไป เด็กสาวผูน้ งอยู

ั ภ่ ายใต้รม่ เงาไม้ก็ยงั คง
ตังสมาธิ มีใจจดจ่อเสียจนมิได้ถกู เสียงเอะอะ มะเทิง
รอบข้างรบกวนแต่อย่างใด
ร่างกายหลงเฟยมิอาจทานทนได้อีกต่อไป พลางเลือด
สดๆ ก็สาดกระเซ็นไปทัวทุกหนทาง แขนทังแขนของเขา
บิดเบียว แลดูคล้ายจะหักได้ทกุ เวลา...
ขณะทีหลงเฟยตังท่าจะพุง่ โจมตีผนึกอีกครา ก็ได้ยิน
91
เสียงๆ หนึงดังขึนมาจากทางด้านหลัง
“หลงเฟย ซูเจิง พวกเจ้าทังสองถอยไป!”
ร่างของหลงเฟยแข็งทือไปขณะหันมามองอวินลัวเฟิ ง
“นายท่าน...”
“หลงเฟย เจ้าทํางานมามากพอแล้ว” อวินลัวเฟิ งแย้ม

รอยยิม “ทีเหลือข้าจัดการเอง”
รอยยิมของนางสดใสเปล่งประกายแลดูงดงามยิง ต่าง
จากรอยยิมสะกดใจมากเล่หอ์ ย่างทีผ่านมา ทว่ารอยยิม
นีก็ยงั คงเปรียบประหนึงแสงอาทิตย์สาดส่องให้จิตใจ
92
ของเขาได้ช่มุ ฉําขึนมามิเสือมคลาย
หลงเฟยนิงไปขณะจ้องมองไปยังรอยยิมอันเปล่ง
ประกายงดงามนันตาค้าง เผลอตัวเผลอใจเหม่อลอยไป
อย่างไรก็ดี ขณะทีสติกาํ ลังพร่าเลือนอยูน่ นั ก็มีสายตา
มืดดําคูห่ นึงยิงตรงมายังแผ่นหลัง ส่งให้เขารูส้ กึ ราวกับมี
หนามแหลมทิมแทง ชายหนุ่มรีบถอนสายตาออกไปทัน
ใด กระแอมไอออกมาด้วยความขวยเขิน
จากนันอวินลัวเฟิ งก็กา้ วไปยืนอยูเ่ บืองหน้าผนึก นางตบ

บ่าซูเจิงแล้วกล่าวด้วยนําเสียงหนักแน่นว่า “ข้าต้องช่วย
พวกเขาออกมาให้จงได้!”
93
ซูเจิงนิงไป ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด แต่บดั นี หัวใจที
บุม่ บ่ามอยูก่ ็คอ่ ยๆ สงบลงโดยไม่รูต้ วั ...
“ขอบคุณ” ลําคอของเขาแห้งเล็กน้อย ส่งผลให้เสียงที

เปล่งออกมานันแหบแห้งไปด้วย
อวินลัวเฟิ งหยุดพูด ขณะช้อนศีรษะขึนมองไปยังผนึกซึง

ขวางกันเส้นทางของพวกตนไว้...
หากเป็ นก่อนหน้านี หลินหยวนคงหัวเราะเยาะใส่ไปแล้ว

แลเห็นว่าอวินลัวเฟิ งนันประเมินความสามารถตนสูงเกิน
ไป ทว่าบัดนี ด้วยความทีเขาอยูภ่ ายใต้การควบคุมตัว
ของอวินเซียว หากบังอาจหลุดปากออกไปแม้เพียงถ้อย
94
คําเดียว ชายผูน้ ีคงจะขุดหลุมฟั งเขาไว้ตรงนีเป็ นแน่ เช่น
นันเอง เขาจึงได้แต่เพียงค้อนอวินลัวเฟิ งอยูข่ วับๆ
ไม่เพียงแต่เขาเท่านัน หากไม่นบั อวินเซียวผูไ้ ว้วางใจใน

ตัวนางเสมอมา หลงเฟย และซูเจิงแล้ว ต่างคนต่างก็ไม่
มีใครเชือว่าอวินลัวเฟิ งจะสามารถทําลายผนึกลงได้แม้
แต่คนเดียว! เหตุผลนันหรือก็เรียบง่าย หญิงผูน้ ีไม่รูส้ งใด
ิ
สักอย่างเกียวกับผนึก! นางมาเรียนรูเ้ อาหน้างานภายใน
ระยะเวลาอันแสนสันแล้วจะไปได้ประโยชน์สาระอะไร
นางคิดว่าตนเป็ นเทพเจ้าผูป้ กครองโลกใบนีแลรูท้ กุ สิง

อย่างหรืออย่างไร
95
หลงเฟยกับซูเจิงจ้องมองอวินลัวเฟิ งมิวางตา ลมหายใจ
หอบถีกระชัน สีหน้าหรือก็เผยให้เห็นความหวันวิตก
อวินลัวเฟิ งมิได้พดู ว่าอย่างไร เพียงแต่ทิมฝ่ ามือลงไปที

แกนกลาง จากนันค่อยๆ หลับตาลงพลางยืน ไม่พดู ไม่
จาอยูภ่ ายใต้สายลมอ่อน
“นันนางทําอะไร”
“ไม่รูซ้ ี คงจะสัมผัสถึงบางสิงบางอย่างอยูก่ ระมัง”
“มีแค่มือแล้วจะไปสัมผัสอะไรได้ หรือว่านางเพียงแต่เส
แสร้งทําเป็ น...”
96
คนผูน้ นตั
ั งท่าจะเอ่ยปากว่าอวินลัวเฟิ งเพียงแต่เสแสร้ง
ทําเป็ นว่านางรูบ้ างสิง แต่อนั ทีจริงแล้วมิใช่ อย่างไรก็ดี
ครันระลึกได้วา่ อวินเซียวยืนอยูอ่ ีกฝังหนึงแล้ว เขาก็รบี รัง
ถ้อยคําตน มองไปยังชายหนุ่มด้วยท่าที ขวยเขินแทน
ชัดเจนแล้วว่าในสายตาของผูค้ นเหล่านี อวินเซียวได้

กลายเป็ นชายผูเ้ **◌้ยมโหด สามารถสังหารผูค้ นได้โดย
ไม่สะทกสะท้านไปแล้ว...
บัดนีเอง อวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ลืมตาขึนเชืองช้า แล้วดวง

ตาดําสนิทของนางก็เผยให้เห็นประกาย อันสดใส
97
ชัวขณะหนึง ผูค้ นก็หนั ไปมองนางอีกคราด้วยท่าทีสงสัย
เคลือบแคลงเช่นทีผ่านมา
98
ตอนที 752 ทําลายผนึก
สายลมแรงพัดผ่าน แล้วพลังฌานก็ไหลออกจากกายอ
วินลัวเฟิ ง พุง่ ตรงไปสูผ่ นึกด้วยความเร็ว อันมองไม่เห็น
ด้วยตาเปล่า...
เปรียง!
พลังฌานมหาศาลระเบิดออกพร้อมตัวผนึก ทว่ามิได้อดั
กระแทกอวินลัวเฟิ งกลับแต่อย่างใดดังทีทุกคน คาดคิด
ไว้ กลับกัน ผนึกซึงเดิมมิเคยขยับเขยือนแม้เพียงนิด บัด
99
นีได้สนไหวอยู
ั ภ่ ายใต้การจู่โจมของนาง...
ใช่แล้ว ผนึกบัดนีขยับเขยือนแล้ว!
แม้เป็ นความเปลียนแปลงเพียงเล็กน้อย ก็เพียงพอทีจะ

ยังความตืนตกใจมาสูท่ กุ คน
“เป็ นไปได้อย่างไร!” สีหน้าหลินหยวนซีดขาวไปเล็กน้อย

“เห็นๆ กันอยูว่ า่ นางเพิงรูเ้ รืองผนึกก็เมือตะกีนี แล้วนาง
จะมีพลังมหาศาลถึงเพียงนีได้อย่างไร อย่าบอกนะว่า
นางเรียนรูเ้ รืองหลักการของผนึกหมดสินแล้วภายในชัว
ระยะเวลาอันแสนสันนัน”
100
ถ้อยคําหลินหยวนส่งให้ทกุ คนทีอยูด่ ว้ ยกันต้องสูดลม
หายใจดังเฮือก ภายในระยะเวลาอันแสนสัน ผูซ้ งไม่
ึ มี
ความรูค้ วามเข้าใจใดๆ เรืองผนึกทังสินกลับกลายเป็ นผู้
ทีรอบรูเ้ พียงพอจนสามารถทําลายผนึกลงได้อย่างนันรึ
ความเป็ นเลิศเช่นนีเขาเรียกว่าอะไรกัน
หลินหยวนพลันรูส้ กึ เสียใจขึนมา น่าเศร้าเหลือเกินทีเขา

กวดแข่งกันมากับเด็กสาวผูน้ ี และเศร้าใจ ยิงกว่าทีตนได้
หยามหมินเกียรตินางมาตังแต่ตน้ ...
เรืองทีหลินหยวนมิอาจเข้าใจได้ก็คือ เขาเองก็ใช้กาํ ลัง

ลุน่ ๆ เข้าโจมตีผนึกเช่นเดียวกัน ทว่าเขากับซูเจิงกลับล้ม
เหลว แล้วนางเล่า ทําสําเร็จได้อย่างไร
101
อันทีจริงแล้วหัวข้อนีสามารถอธิบายได้ไม่ยาก แม้หลิน
หยวนจะมีความรูค้ วามเข้าใจในเรืองผนึก อยูบ่ า้ ง เขาก็รู ้
เพียงแต่ผิวเผินเท่านัน! เขาเชือปั กใจว่าจุดอ่อนของผนึก
ทุกผนึกนันอยูต่ รงกลาง! อันทีจริงแล้ว บัดนีเองเมือยาม
ทีอวินลัวเฟิ งหลับตาลง นางกําลังสัมผัสหาทางเปิ ดปิ ด
ของผนึกอยูต่ า่ งหาก!
หากมีใครได้ลองใช้วิธีการเดียวกัน ก็คงต้องใช้เวลา
หลายวันกว่าจะสัมผัสได้ถงึ ทางเปิ ดปิ ด ทียิงไป กว่านัน
ผนึกอันแน่นหนาบางผนึกยังได้ซอ่ นเร้นทางเปิ ดปิ ดดัง
กล่าวเองเสียด้วย จึงเป็ นไปมิได้เลยทีผูอ้ ืน จะสังเกตเห็น
ทางเปิ ดปิ ดของมัน
102
อย่างไรก็ดี พลังฌานของอวินลัวเฟิ งนันแข็งแกร่งเหลือ
จะกล่าว แลยังมีความช่วยเหลือจากโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถ ปล่อยสายธารพลังฌานมาให้นางอย่างไม่หยุดยัง
นางจึงสามารถใช้วิธีทีบันทึกไว้ในตํารา ของเจวียเชีย
นค้นหาทางเปิ ดปิ ดดังกล่าวได้...
ครืน!
อวินลัวเฟิ งพุง่ เข้าโจมตีอีกครัง แล้วผนึกก็สนไหวหนั

ั กขึน
เรือยๆ ภายใต้การโจมตีอนั รัวแรงของนาง กระทังทัวทัง
ทิวเขายังต้องสันสะเทือน...
ภายในผนึกนันเอง
103
ทีขอบสระกระจ่างใสปรากฏภาพชายอาภรณเ์ทากาํลงั
เหงือตก มือทงัสองกดลงบนอกหญิงสาวแน่น สว่นสาย
ธารพลงัฌานก็ไหลมาบรรจบกนัทีอกของนาง all-all2
blog
“อีกไมน่าน ราชนัยส์ตัวอ์สรูตนนีก็จะเป็ นของขา้แลว้!”
บรุุษอาภรณเ์ทายกมมุปากขนึเผยใหเ้หน็รอยยมิอวดดี
พลางดวงตาก็หรลีงเลก็นอ้ย “อยา่งไรก็ดีเถิด จิตตอ่ตา้น
ของนางก็แข็งแกรง่เกินไป ขา้จงึตอ้งใชพ้ลงัมหาศาลเพือ
สยบนาง เคราะหด์ีทีพลงันีจกัมิตอ้งเสียไปโดยเปลา่
ประโยชน!์”
104
เปรียง!
ทันใดนันเอง บุรุษอาภรณ์เทาก็รูส้ กึ ว่าผืนดินได้สนั

สะเทือน แล้วสีหน้าของเขาก็เคร่งเขม็งขึนมาทันใด
“ใคร ใครมันจะมาทําลายผนึกของข้า ช่างบังอาจนัก

นะ!” บุรุษอาภรณ์เทาลุกขึนยืนมองไปยังสตรีอาภรณ์
เขียวบนผืนดิน แล้วดวงตาก็เผยให้เห็นประกายมารร้าย
“ข้าจะไปเก็บกวาดผูค้ นเหล่านันก่อน แล้วอีกประเดียว
จะมาสยบเจ้า!”
กล่าวจบ เขาก็หมุนกายเดินตรงไปยังด้านนอก
105
ด้านนอกผนึก
ครันเห็นรอยแยกบนผนึกหลังการโจมตีของอวินลัวเฟิ ง
แล้ว สายตาทุกคนก็เป็ นประกายขึนมา พลางกู่รอ้ งก้อง
ตะโกนอยูใ่ นใจ
“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวแล้วผนึกก็จะแตก! ตราบใดที

ผนึกนีถูกทําลายลง เราก็จะได้มงุ่ หน้าเข้าไปสูไ่ พรลับแล
เพือตามหาขุมสมบัติอนั ลําค่าทีสุด!”
กระทังตัวหลินหยวนเองยังตาลุกวาว...
หากทําลายผนึกนีลงได้แล้ว ก็เท่ากับว่าเขาได้เข้าใกล้ฝู
106
เซิงขึนไปอีกหนึงก้าว!
ครืน!
อวินลัวเฟิ งโจมตีเป็ นครังสุดท้าย แล้วในทีสุด ผนึกก็สญ

ู
ค่าลงเหลือเป็ นเพียงแค่เศษเสียวอันจับต้องมิได้เมือถูก
โจมตีอย่างหนักหน่วง ประหนึงดวงดาวล่องลอยเคว้ง
คว้างอยูก่ ลางอากาศ...
107
ตอนที 753 เจ้ามีความเกียวข้องอันใดกับเจวียเชียน
“ใครทําลายผนึกของข้า”
ชัวขณะทีผนึกถูกทําลายลง ก็บงั เกิดเสียงเ**◌้ยมดังขึน

มาจากเส้นทางขุนเขาเบืองหน้า เสียงนันฟั งดู น่าขนลุก
ยิงนัก ประหนึงคล้ายอสรพิษเลือยพันรอบคอ แม้เพียง
ได้ยินก็รูส้ กึ อย่างกับจะหายใจไม่ออก
อวินเซียวมายืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ งตังแต่เมือใดก็มิ

อาจทราบได้ และสีหน้าก็ยงั เข้มขรึมยิงกว่าทีเคย
บนเส้นทางขุนเขานัน บุรุษอาภรณ์เทาค่อยๆ เยืองย่าง

108
ลงมา เห็นชัดเจนว่าเขายังอยูห่ า่ งออกไปอีกตังไกล ทว่า
เพียงก้าวยาวๆ สองที ชายผูน้ นก็
ั กลับลอยมาถึงทีตีนเขา
เสียแล้ว
ครันเห็นบุรุษอาภรณ์เทาแล้ว หัวใจหลินหยวนก็สนระริ
ั ก
ขึนมา แล้วความหวาดกลัวก็ทน้ ขึนอยูใ่ นอก รูส้ กึ ได้เลย
ว่าบุรุษอาภรณ์เทาผูน้ ีไม่ธรรมดา แข็งแกร่งเสียจนอย่าง
เขามิอาจเป็ นคูม่ ือด้วยได้
“เป็ นนางขอรับ!” หลินหยวนกลืนนําลายอึกใหญ่ ชีไปยัง

อวินลัวเฟิ ง “นางเป็ นผูท้ าํ ลายผนึกของท่านลง พวกข้า
ไม่เกียว!”
109
ครันมองไปตามทีหลินหยวนชีแล้ว บุรุษอาภรณ์เทาก็หนั
ไปหาอวินลัวเฟิ ง หลังเห็นอวินลัวเฟิ งเข้า ก็บงั เกิดความ
เปลียนแปลงใหญ่หลวงขึนบนสีหน้าทีเดิมหมองหม่นใน
ชัวพริบตา ชายผูน้ นเอ่
ั ยด้วยคลืนโทสะเหลือจะกล่าวว่า
“เจ้าเกียวข้องอย่างไรกับเจวียเชียนเจ้าคนชัวนัน ไยร่าง
กายของเจ้าจึงกําจายรังสีของเขาออกมา”
เจวียเชียนอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง เขารูส้ กึ ได้วา่ รังสีของเจวียเชีย

นอาบอยูบ่ นกายนาง หรือว่า...จะเป็ นเพราะตํารานัน
“บัดซบ!” บุรุษอาภรณ์เทารีเข้ามาหาอวินลัวเฟิ งด้วย
110
เพลิงพิโรธ แล้วก็เปล่งรังสีอาํ มหิตออกมา ส่วนในดวงตา
เล่าก็แผดเผาไปด้วยโทสะเข้มข้น!
ชายชุดดําแล่นฉิวผ่านไปทันใด ปรากฏตัวขึนเบืองหน้า
อวินลัวเฟิ งทันที ชายผูน้ นครองสี
ั หน้าไร้ความรูส้ กึ พลาง
มือก็ยกขึนเล็กน้อย ขวางกันการโจมตีของบุรุษอาภรณ์
เทาเอาไว้
เปรียง!
ชัวพริบตาก็บงั เกิดพายุหมุนขึนรอบด้าน ต้นไม้นบั ไม่

ถ้วนโค่นลงโดยไม่เหลือแม้ตอ
111
“อวินเซียว!”
อวินลัวเฟิ งรีบเข้าไปหาอวินเซียวด้วยสายตาหวาดหวัน
“เจ้าปลอดภัยดีหรือไม่”
“ข้าสบายดี แค่ก!”
สินคํา อวินเซียวก็ตงตั
ั วไอจนกระอักโลหิตออกมา ยัง
ความตกตะลึงมาสูส่ ายตาและหัวใจของผูค้ น รอบกาย
ยิงนัก
เห็นดังนันแล้วหัวใจอวินลัวเฟิ งก็บีบตัวรัดแน่น คลืน

โทสะเอ้อท้นขึนมา ส่วนดวงตาดําทะมึนก็เบนไปหาบุรุษ
112
อาภรณ์เทาผูน้ นั
“เจวียเชียน เจ้าคนบัดซบนันอยูท่ ีใด” บุรุษอาภรณ์เทา

กําหมัดแน่นแล้วก็ตะเบ็งเสียงแข็ง “ส่งตัวมันมาเดียวนี
ข้าจะขยีมันให้เละ!”
อวินลัวเฟิ งเหยียดเยาะ “เจวียเชียนตายไปตังนานแล้ว

เจ้าจะไปตามหาเขาทีใด”
“ตายอย่างนันรึ” บุรุษอาภรณ์เทาพ่นลมออกจมูกเยาะ
“หากเขาตายจริง เจ้าจะกําจายรังสีของเขาออกมา ได้
อย่างไร! จงมอบตัวเจวียเชียนมาให้ขา้ เดียวนี มิฉะนัน
ข้าจะแผดเผาเจ้าให้เป็ นเถ้าถ่าน!”
113
อวินเซียวจับแขนอวินลัวเฟิ งแน่น พลางกล่าวด้วยนํา
เสียงแหบตํา “ข้าจะยือเขาเอาไว้ ท่านหนีไปก่อน”
“ไป!”
อวินเซียวเผลอขึนเสียงแล้วสายตาก็เบนไปยังอวินลัว
เฟิ งเชืองช้า “หนีไปก่อน แล้วข้าจะตามหาท่าน”
หนีอย่างนันรึ
114
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมขมขืน สถานการณ์เป็ นเช่นนี
แล้วจะให้นางหนีไปไหนเล่า ทียิงไปกว่านัน นาง ไม่มี
ทางทอดทิงอวินเซียวหนีไปโดยเด็ดขาด
“อวินเซียว ท่านปู่ ขา้ เคยกล่าวไว้วา่ ในฐานะสมาชิกสกุล

อวิน เราขอยอมตายในสนามรบ ดีกว่าทอดทิงครอบครัว
หนีไปเพียงลําพัง” อวินลัวเฟิ งแย้มยิม แล้วดวงหน้าเด็ก
สาวก็เปล่งประกาย “เช่นนันเอง แม้ขา้ ต้องตายพร้อม
กันกับเจ้าทีนี ข้าก็จะไม่มีวนั ปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญกับ
อันตรายคนเดียว!”
ตายอย่างนันรึ จะให้นางไม่กลัวได้อย่างไร แต่ถงึ อย่าง

นันก็ตามที หากเทียบกับความตายแล้ว นางกลัว ทีจะ
115
ต้องสูญเสียเขาไปมากกว่า!
“พวกเจ้าเพ้อเจ้อกันเสร็จหรือยัง” บุรุษอาภรณ์เทานิว
หน้ารําคาญ “ข้าจะให้โอกาสอีกครัง ส่งตัว เจ้าคนบัดซบ
นันมาเสีย!”
สายตาอวินลัวเฟิ งเบนไปยังบุรุษอาภรณ์เทาผูน้ นอี

ั กครา
“เจ้าเกลียดชังเจวียเชียนยิงนัก หรือเป็ นเพราะว่า...เจวีย
เชียนหักหลังเจ้า”
116
ตอนที 754 เจวียเชียนออกโรง (1)
สีหน้าบุรุษอาภรณ์เทาหม่นลงทันใด แล้วเพลิงพิโรธก็
117
พวยพุง่ ออกมาจากดวงตา “นางเด็กเลว เจ้าทําให้ชือ
เสียงของข้าต้องแปดเปื อน! ความแค้นระหว่างข้ากับเจ
วียเชียนเจ้าคนบัดซบนันมิอาจเป็ นทีไกล่เกลียได้!”
เป็ นไปมิได้เลยทีคนปกติทวไปเมื
ั อได้ยินถ้อยคําดังกล่าว
แล้วจะไม่โกรธแค้นขึนมา
“เจ้าคนบัดซบนัน!” ครันเมือระลึกถึงการกระทําของเจ
วียเชียนในวันคืนเหล่านัน เขาก็ได้แต่ขบเขียวเคียวฟั น
ด้วยความแค้น “เขาทําให้ขา้ เป็ นอย่างเช่นทุกวันนี ไม่
เพียงแต่ไม่แก่ไม่ตาย แต่ยงั มิอาจเพิมพลังฌานของตน
ได้อีกด้วย! เขารูว้ า่ ข้าให้ความสําคัญกับสิงใดมากทีสุด
จึงได้ใช้วิธีการนีลงโทษข้า!”
118
เจวียเชียนมีชีวิตอยูเ่ มือพันกว่าปี ทีแล้ว นันหมายความ
ว่าบุรุษอาภรณ์เทาเบืองหน้านางก็ตอ้ งอยูม่ าหลายพันปี
เป็ นอย่างน้อย!
ตลอดช่วงระยะเวลาพันกว่าปี นนั พลังฌานของเขามิได้

เพิมขึนแม้แต่นอ้ ย สําหรับเขาแล้ว ทัณฑ์ทรมานครังนี
ช่างสาหัสสากรรจ์ยงิ เขาคิดหาทุกวิถีทางแต่ก็ยงั มิอาจ
ถอนคําสาปทีเจวียเชียนส่งมาให้ได้
“เห็นทีมิใช่เพราะเจวียเชียนหักหลังเจ้าดอก เจ้านันแลที
ทําให้เขาผิดหวังมากกว่า!”
119
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “อย่างไรก็ดี นันคือความ
ระทมจากคืนวานของเจ้า แต่แล้วมันเกียวอะไรกับข้าเล่า
ข้ามิได้รูจ้ กั มักจีกับเขา แล้วก็มิได้รูจ้ กั กับเจ้าด้วย!”
“ฮึม!” บุรุษอาภรณ์เทาพ่นลมออกจมูกเยาะหยันเย็นชา
จากนันกล่าวด้วยท่าทีชวร้
ั ายว่า “เด็กน้อย หากไม่รูเ้ รือง
รูร้ าวอะไรก็จงหุบปากเสีย! ข้าเป็ นศิษย์แต่เพียงผูเ้ ดียว
ของเขา แล้วเขาก็ไม่ยอมสอนวิถีการสร้างหุน่ เชิดให้แก่
ข้า! กระทังผนึกนีข้าก็ตอ้ งขโมยตําราของเขามาเรียนรู ้
เอง! ...
...อย่างไรก็ดี เมือเจ้าบัดซบนันเห็นว่าข้าได้แอบเรียนรู ้
เรืองผนึก เขาก็ขบั ไล่ขา้ ออกมา ทําให้ขา้ อยูใ่ นสภาพเช่น
นี! ความขุ่นข้องหมองใจระหว่างข้ากับเขานัน มิอาจเป็ น
120
ทียอมความกันได้! ต่อให้เขาตายไปแล้ว ข้าก็จะขุดเอา
กระดูกของเขาขึนมาเผาให้เป็ นเถ้าถ่าน!”
หากใครมิได้ฟังถ้อยคําอธิบายของเขา ก็คงต้องคิดว่าเจ
วียเชียนได้กระทําชําเราลูกเมียเขา หรือกระทังขุดสุสาน
บรรพบุรุษของเขาขึนมาเป็ นแน่ อย่างไรก็ดี สุดท้ายเขาก็
พูดออกมาได้วา่ เคียดแค้นเจวียเชียนยิงนัก เพียงเพราะ
เขามิได้ถ่ายทอดวิชาสร้างหุน่ เชิดให้แก่ตน
“เจวียเชียนเป็ นผูม้ ีความเป็ นเลิศสูงส่งผิดธรรมดา อย่าง

ไรก็ดีเถิด เขาก็ได้กระทําเรืองผิดพลาด ครังยิงใหญ่ทีสุด
ในชีวิตด้วยการรับเจ้ามาเป็ นศิษย์!”
121
“เจ้าพูดจาเลือนเปื อน!” บุรุษอาภรณ์เทาโกรธแค้นเสีย
จนตัวสัน “ข้าคือศิษย์แต่เพียงผูเ้ ดียวของเขา และถ้า
หากเขามิได้ถ่ายทอดวิชาทีตนรู ้ ก็อย่าบอกข้านะว่าจะ
ให้วิชาเหล่านันลงหลุมไปด้วยกันกับตนด้วย ข้า
ปรารถนาอยากรําเรียนวิชาก็เพือทีจะได้สง่ ต่อมรดกของ
เขาให้แก่อนุชนคนรุน่ หลัง เพือทีใครๆ ก็จะต้องได้รบั รูถ้ งึ
ความสามารถของเขา!”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วเพลิงพิโรธในอกก็เริม

ก่อเค้าขึน
“เจ้าหมายความว่าเจวียเชียนควรทีจะขอบคุณเจ้าอย่าง
นันหรือ”
122
“ก็ใช่น่ะสิ!” บุรุษอาภรณ์เทาเชิดคางขึนเล็กน้อย จากนัน
กล่าวด้วยท่าทีชวร้
ั ายว่า “เจตนาของข้าก็เพือนําพา
เกียรติยศศักดิศรีมาสูเ่ ขา แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเจ้าคน
บัดซบนันจักดือด้านเป็ นยิงนัก ในปี นนั ข้าได้ขอร้องเขา
แทบเป็ นแทบตาย ทว่าเขาก็ยงั มิได้ยอมถ่ายทอดทุกสิงที
ตนรูใ้ ห้แก่ขา้ ไม่อย่างนันแล้ว ข้าจะไปแอบเรียนรูศ้ าสตร์
แห่งผนึกของเขาทําไม น่าเสียดาย ข้ายังไม่ทนั ได้แอบ
เรียนรูว้ ิชาการสร้างหุน่ ก็ถกู เขาจับได้เสียก่อน!”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม นางยิมก็เพราะโกรธเคืองเขายิง

นัก
“หากข้าเป็ นเจวียเชียน ข้าคงไม่ปล่อยเจ้าไว้พร้อมกับคํา

123
สาปดอก แต่ขา้ จะ...สังหารเจ้าเสียเดียวนัน!”
“สังหารข้าอย่างนันรึ” ดวงตาเ**◌้ยมของบุรุษอาภรณ์
เทาตวัดมายังอวินลัวเฟิ ง “เจ้าคิดว่าเจ้ามีปัญญา อย่าง
นันหรือ”
“จริงอยูบ่ ดั นีข้าไร้ซงปั
ึ ญญา ทว่าท้ายทีสุดแล้ว ก็ตอ้ งมี
สักวันทีข้าจะกวาดล้างสํานักให้แก่เขา!”
แม้อวินลัวเฟิ งมิเคยพูดออกมา แต่ในใจนางก็นบั ถือเจวีย

เชียนว่าเป็ นอาจารย์แล้ว เหตุก็ดว้ ยนางได้รบั ตําราการ
สร้างหุน่ เชิดมาจากเขา! ในเมือนางได้ศกึ ษาเรียนรูจ้ าก
เจวียเชียน เช่นนันเองก็นบั ได้วา่ นางเป็ นลูกศิษย์ของเขา!
124
เช่นนันเอง การกวาดล้างทําความสะอาดสํานักเพือ
อาจารย์ตนก็ถือเป็ นหน้าทีหนึงซึงนาง ต้องกระทํา
“ฮ่าๆๆ!”
บุรุษอาภรณ์เทาเปล่งเสียงหัวเราะลัน ฟั งดูยโสโอหังเป็ น
125
ยิงนัก ซํายังเจือแววเ**◌้ยมเกรียม
“เคราะห์ไม่ดีทีเจ้าคงไม่มีอนาคตเสียแล้ว!”
กล่าวจบ บุรุษอาภรณ์เทาก็มิได้พน่ วาจาเลือนเปื อนอีก

ต่อไป แล้วพุง่ เข้าโจมตีอวินลัวเฟิ งทันที ในวินาทีแห่ง
ความเป็ นความตายนันเอง อวินเซียวก็ได้กา้ วมาด้าน
หน้ารับแรงโจมตีอนั เกรียวกราดประหนึงมีดร้อน ผ่าแท่ง
เนยนัน...
แรงโจมตีของบุรุษอาภรณ์เทานันหนักหนาสาหัส พร้อม
ด้วยทุกท่วงท่าทีนํามาซึงความตาย!
126
“นีเราจะทําอย่างไรกันดี”
ยอดจอมยุทธ์คนอืนๆ ทีได้ติดตามหลินหยวนมาต่างก็
มองตากันด้วยความสินหวัง ครันได้แลเห็น ความหนัก
หน่วงของลานประลองแล้ว พวกเขาก็เผลอขยับเท้าขึน
มา “ไปกันเถิด เราต้องออกไปจากทีนีเดียวนี สงคราม
เช่นนีมิใช่ทีของเรา!” ผูค้ นเหล่านันหมุนกายกลับ คิดจะ
วิงหนีไป...
“คิดหนีอย่างนันรึ”
บุรุษอาภรณ์เทามองไปยังกลุม่ คนเหล่านันทีกําลังหลบ
หนีแล้วก็เหยียดเยาะ หลังจากนัน รังสีจากกายของเขาก็
127
พุง่ เข้าโจมตีกลุม่ คนดังกล่าวโดยพลัน ภายในชัวพริบตา
ก็บงั เกิดเพลิงโหมกระหนําปะทุขนทั
ึ วทัง ผืนไพร
“อ๊า!”
ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากกองเพลิงนัน ส่งให้
ผืนดินทัวทังพงไพรต้องสันไหว
หลินหยวนหวาดกลัวเสียจนคอหดเข้าไปในลําตัวพลาง
พยายามลดตัวลงให้โดดเด่นน้อยทีสุด เคราะห์ดีทีเขา
หวาดหวันเสียจนมิอาจขยับเขยือนตัวได้ จึงมิได้
พยายามหลบหนีออกไปกับคนเหล่านันด้วย ไม่อย่างนัน
ผูท้ ีจะโดนเพลิงโลกันตร์แผดเผาคงต้องมีเขาอยูด่ ว้ ยไม่
128
ผิดแน่...
คนอืนๆ ทีโชคดีพอหนีรอดเปลวเพลิงมาได้ก็ตกอยูใ่ น
สภาวะเบือใบ้ซาบางคนถึ
ํ งขันปั สสาวะราดกางเกง สาย
ตาหวาดหวันมองไปยังบุรุษทังสองผูก้ าํ ลังประมือกัน...
ไม่ไกลออกไปจากป่ ารกครึม ก็มีมือหนึงดึงสายบังเ**

ยนดึงม้าให้หยุดฝี เท้าลง
บนหลังม้าปรากฏสตรีอาภรณ์แดงผูห้ นึงย่นคิวลงหันไป
ยังพงไพรทีไหม้ไฟพลางเอ่ยถามด้วยนําเสียงเข้มขรึมว่า
“พีเยีย เกิดอะไรขึนกันนัน หรือเหล่าราชันย์สตั ว์อสูรแห่ง
ไพรลับแลจะมีปากเสียกันจนก่อให้เกิดสงครามครัง
129
ใหญ่”
เยียจิงเฉินนิงคิดอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนตอบรับว่า “เราไปดูกนั

หน่อยดีไหมเล่า”
“ตกลง” สตรีอาภรณ์แดงผงกศีรษะแผ่วเบา “เซียวเอ๋อร์

และอวินลัวเฟิ งทังสองยังคงอยูใ่ นป่ านัน และข้ามิอาจ
วางใจได้เลยจริงๆ เราไปดูให้เห็นกับตาน่าจะดีกว่า”
“ย่าห์!”
เยียจิงเฉินดึงสายบังเ**ยนแน่น แล้วเจ้าม้าก็ควบตรงไป
ยังป่ าด้วยความเร็วสูง...
130
...
ภายในพงไพรนันสิงมีชีวิตทุกสิงต่างก็ถกู เผาไหม้
สีหน้าอวินเซียวชักจะซีดลง ทว่ายังคงมืดหม่นดังเช่นทุก
ครัง
เทียบกันกับเขาแล้ว ใบหน้าบุรุษอาภรณ์เทาเถิด เปี ยม

ไปด้วยความตืนตะลึง เป็ นทีประจักษ์วา่ เขามิได้คาดเลย
ว่าอีกฝ่ ายจะสามารถต้านทานการโจมตีของตนได้หลาย
ครังหลายคราถึงเพียงนี!
131
ดูเหมือนเขาจะมิได้ออกมายังโลกภายนอกนานเกินไป
แลได้มียอดอัจฉริยะหลายคนถือกําเนิดขึนมาบนผืน
แผ่นดินแห่งนี น่าเสียดาย แม้เขาจะมีความเป็ นเลิศสูง
ลํา ก็ตอ้ งมาจบชีวิตลงตรงนีอยูด่ ี...
“เด็กน้อย ข้ายอมรับว่าเจ้ามีความเป็ นเลิศอันน่ายกย่อง

ยิงนัก อย่างไรก็ดี แม้เจ้าจะเป็ นยอดอัจฉริยะ เจ้าก็ยงั
ต้องตายทีนี ในวันนี อย่างไม่มีทางเป็ นอืน!”
ตูม!
บุรุษอาภรณ์เทาโจมตีอีกครา และคราวนี เขาก็ได้ปลด

ปล่อยพลังขันสุด ถึงขันส่งพายุหมุนให้บงั เกิดขึนรอบ
132
กายของเขา อาภรณ์ปลิวไสวอยูใ่ นสายลม
เปรียง!
อวินเซียวขวางการโจมตีของศัตรูแล้วก็รูส้ กึ ทันทีวา่ แขน

ตัวเองได้ดา้ นชาไป มีบาดแผลค่อยๆ เปิ ดออกบนมือทัง
สอง
เขามิได้กา้ วถอยหลังแม้สกั ก้าว!
เขารูด้ ีวา่ หากถอยหลังกลับไปหนึงก้าว ก็อาจเผลอพลัง

ลดพลังตังรับการโจมตีจากศัตรู แล้วอวินลัวเฟิ ง ก็ยอ่ ม
ได้รบั ผลจากการโจมตีนนอย่
ั างแน่นอน
133
เพือนาง เขาจะขีขลาดมิได้!
ตูม!
คลืนพลังมหาศาลเข้าปะทะกัน ทว่าอวินเซียวยังคงมีสี
หน้ามิยินดียินร้าย เป็ นไปมิได้เลยทีจะสัมผัสได้ถงึ ความ
หวาดกลัวบนใบหน้าของเขา ด้วยเขาไม่รูว้ า่ ความเจ็บ
ปวดทีแท้จริงนันเป็ นเช่นไร
134
เห็นทีนอกเหนือจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ชายผูน้ ีก็หาได้มี
135
ความรูส้ กึ รูส้ าให้แก่ผใู้ ดหรือสิงใดอีกนอกจากความมืด
หม่น! เขาเปรียบประหนึงต้นไม้ ปกป้องนางจากลมและ
ฝน
อวินลัวเฟิ งปรีไปเบืองหน้าอวินเซียว ครันเห็นว่าแขนของ

ชายหนุ่มเต็มไปด้วยเลือดแล้วนางก็ปวดหัวใจขึนมา
ประหนึงว่าใจจะขาดรอนๆ อย่างไรก็ดี เทียบกันกับ
ความเจ็บปวดแล้ว ในอกนางโกรธแค้นเสียยิงกว่า
“ข้าใส่แรงไปเต็มทีแล้ว เจ้ากลับยังไม่ตายอีกหรือ” บุรุษ

อาภรณ์เทาชักจะหวันๆ ขึนมา “คนยุคนีมี พลังชีพแข็ง
136
แกร่งกันถึงเพียงนีแล้วอย่างนันรึ”
อวินเซียวกล่าวด้วยท่าทีเย็นชา “หากข้าตาย นางก็จะ

บาดเจ็บ”
“...” บุรุษอาภรณ์เทาได้แต่จอ้ งตาค้าง ชัดเจนว่ามิได้เข้า

ใจถ้อยคําความหมายของ ชายหนุ่ม
“เช่นนันเอง ข้าจะไม่มีวนั ตาย!”
นําเสียงชายหนุ่มทังทุม้ ตําและแหบแห้ง ส่วนร่างของเขา

ก็คล้ายภูผาใหญ่ยืนขวางกันอยูร่ ะหว่าง บุรุษอาภรณ์
เทากับอวินลัวเฟิ ง รับภยันตรายทุกประการแทนนาง!
137
หากเขาตายไปเสียแล้ว ก็จะไม่มีผใู้ ดปกป้องนางได้อีก
เช่นนันแล้ว จะให้เขาตายได้อย่างไร
อวินลัวเฟิ งกําหมัดตนแน่น เป็ นครังแรกทีนางรูส้ กึ ไร้พลัง

เหลือแสน พลัง! หากนางแข็งแกร่งเพียงพอ อวินเซียวก็
คงไม่ตอ้ งบาดเจ็บ และพวกนางก็จะไม่ตอ้ งเผชิญกับ
ภยันตรายทีได้ประสบในวันนี! ท้ายทีสุดแล้วนางก็ยงั
แข็งแกร่งไม่พอ...
เปรียง!
138
ทันใดนันเองก็บงั เกิดนําเสียงเย่อหยิงคล้ายกับสือมาจาก
ขอบฟ้าดังขึนมาในใจของนาง
“ในฐานะผูส้ ืบทอดของข้า เจ้าจะหาไม่ตอนนีได้อย่างไร

เด็กน้อย ข้าจะช่วยเหลือเจ้าเอง!”
เจวียเชียนอย่างนันรึ
ผูส้ ืบทอดอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งตกตะลึงไปกับเสียงเย่อหยิงเปี ยมบารมีดงั

กล่าว ทันใดนันเอง นางก็จบั สาระบางอย่าง จากถ้อยคํา
ของเขาได้แล้วก็นิงค้างไป
139
เจวียเชียนอย่างนันรึ แต่เขาตายไปแล้วมิใช่หรือ
ทียิงไปกว่านัน ไยจึงมีเพียงนางเล่าทีได้ยินถ้อยคําเหล่า
นี คนอืนๆ คล้ายกับจะมิได้ยินเสียงอหังการ ของชายผู้
นี...
“เจวียเชียน ท่านคือใคร” อวินลัวเฟิ งทําใจให้สงบแล้ว

เอ่ยถาม ด้วยความทีนําเสียงเจวียเชียนดังขึนในใจของ
นาง นางจึงใช้สญ
ั ญาณจิตเอ่ยถามกลับไป
“ในปี นนั ข้าถูกเหล่ายอดจอมยุทธ์ไล่ลา่ และได้ตายตก

ไป! อย่างไรก็ดี วิญญาณของข้าหลบรอดมาได้ดว้ ย
140
ความบังเอิญ ข้าจึงกลับไปยังวัง และทิงเศษเสียวหนึง
ของจิตวิญญาณข้าไว้ในตําราเล่มนัน! ทียิงไปกว่านัน
หากบุคคลผูพ้ บตําราดังกล่าวต้องประสบภยันตราย
เศษเสียวแห่งจิตวิญญาณของข้าก็จะปรากฏขึน เพือ
ช่วยเหลือพวกเขาหนึงครัง...”
“เด็กน้อย จงให้ขา้ หยิบยืมร่างกายของเจ้า! ให้ขา้ ได้

เผชิญหน้ากับเจ้าลูกศิษย์สดุ ทรามของข้าหน่อยเป็ นไร!
ข้าเพียงแต่ตอ้ งการให้เจ้าทําอะไรบางอย่างเป็ นราคาค่า
งวดของการช่วยเหลือเจ้าเท่านัน!”
อวินลัวเฟิ งสะกดกลันอารมณ์ทีเอ่อท้นขึนมาในอกของ
นาง “ท่านโปรดว่ามา”
141
“แม้รา่ งเนือของข้าจะหาไม่ แต่ขา้ ก็ยงั คงมีอยู!่ ทีข้าต้อง
การให้เจ้าทํา ก็คือไปตามหาร่างภาชนะของข้า แล้วรับ
เขาเป็ นศิษย์เสีย!”
“ตกลง ข้าสัญญา” อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึนแล้วเอ่ย

ถาม “แต่ถงึ อย่างนันก็เถิด อย่างน้อยท่านก็ควรบอกข้า
บ้างว่าจะหาเขาพบได้อย่างไร”
“เจ้าวางใจได้ หากเจ้าพบเขา เจ้าก็จะรูส้ กึ ตัวเอง!”
สินคําเจวียเชียนแล้ว ร่างของอวินลัวเฟิ งก็สนไหวด้

ั วย
พลังมหาศาลได้รุกลําเข้ามาในกายนาง ฝื นบังคับร่าง
142
ของนางไว้ อย่างไรก็ดี กระบวนการนีเกิดขึนภายใต้
ความยินยอมของอวินลัวเฟิ ง หากนางไม่อนุญาต เสีย
อย่าง เศษเสียวแห่งจิตวิญญาณของเจวียเชียนก็มิอาจ
เข้าครอบงํากายเนือของนางได้!
อวินเซียวทีแรกก็คิดจะให้อวินลัวเฟิ งหนีไปก่อน อย่างไร

ก็ดี ครันเมือได้สบตากับเด็กสาวแล้ว สีหน้า ของเขาก็
เย็นชาไป “เจ้าเป็ นใคร”
อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบรับว่าอย่างไร ค่อยๆ เยืองย่างไปหา

บุรุษอาภรณ์เทา สายตาของนางเผยให้เห็นแสง สีแดง
อ่อนจางซึงอหังการแลเปี ยมบารมียงนั
ิ ก
143
“เจ้า...เจ้าคือ...”
จะเป็ นเพราะเหตุอนั ใดก็มิอาจทราบได้ ทว่าเมือเห็น

อวินลัวเฟิ งในบัดนีแล้ว ความสะพรึงก็คอ่ ยๆ เอ่อท้นขึน
มาภายในอกบุรุษอาภรณ์เทา แล้วเขาก็อดก้าวกระถด
ถอยหลังไปมิได้
144
แรกเริมเดิมที เขาเพียงแต่สมั ผัสรัศมีของเจวียเชียนจาก
นางเท่านัน และบัดนี รัศมีดงั กล่าวก็ได้เข้มข้นขึนเป็ น
อย่างมาก ประหนึงว่าผูท้ ีเผชิญหน้ากับตนอยูต่ อนนีคือ
เจวียเชียนจากเมือหนึงพันปี ทีแล้ว ยอดจอมยุทธ์ผซู้ งถู
ึ ก
โลกใบนีขัดขวางเอาไว้!
ท่าทีและสีหน้านันคือเจวียเชียนไม่มีผิดเพียน เช่นนีเอง
บุรุษอาภรณ์เทาจึงได้หวาดกลัวนัก
เมือเห็น ‘อวินลัวเฟิ ง’ ย่างเข้ามาใกล้แล้ว เขาก็มิได้แยแส

มาดตนอีกต่อไป รีบหมุนกายปรีขึนไปยังขุนเขาทันใด
ชัวพริบตานันเองทุกคนต่างก็เป็ นเบือใบ้ไป บุรุษอาภรณ์
145
เทาผูน้ ี เมือสักครูย่ งั มาดร้ายอยูเ่ ลย ไยบัดนีจึงได้กลาย
เป็ นลูกแมวไปเสียแล้วเล่า ถึงกับวิงแจ้นหนีไปดือๆ อย่าง
นีเลยอย่างนันหรือ
ทุกคนยังไม่ทนั หายตกตะลึงดีก็ได้เห็นฉากทีพวกตนจะ
ไม่มีวนั ลืม
‘อวินลัวเฟิ ง’ ยกมือขึนเชืองช้า แล้วเปลวเพลิงสีเขียวเข้ม

ซึงปกคลุมผืนนภาแลผืนดินเอาไว้ก็ได้พงุ่ เข้าใส่โจมตีเขา
ไม่นานก็ได้ยินเสียงโหยไห้ของบุรุษอาภรณ์เทาสัน
สะเทือนไปทัวทังขุนเขา...
“เจ้าเป็ นใครกันแน่!”
146
อวินเซียวเดินตรงเข้าไปหาอวินลัวเฟิ งด้วยไม่รู ้
สถานการณ์แล้วดวงตาเ**◌้ยมของเขาก็จอ้ งไปยัง ดวง
หน้าอันคุน้ เคยนีด้วยสายตาเย็นชา อย่างไรก็ดี สีหน้าบน
ดวงหน้าของเด็กสาวผูน้ ีก็หาได้คนุ้ ตาเขาไม่...
ทันใดนันเอง ร่างของอวินลัวเฟิ งก็ออ่ นยวบลง ร่วงหล่น

ลงสูพ่ ืนครันเสียศูนย์ไป บัดนันเอง ด้วย ดวงตาเฉียบคม
แลมืออันว่องไวของอวินเซียว เขาก็เข้ารองรับร่างของ
นางไว้ทนั ใด
“อวิน...เซียว...” เด็กสาวเปิ ดปากกล่าวอ่อนระโหยโรย

แรง
147
บัดนีเอง อวินลัวเฟิ งก็กลับมีสีหน้าทีเขาคุน้ เคยอีกครัง
แล้วสีหน้าของเขาก็คอ่ ยๆ ผ่อนคลายลง
“เกิดอะไรขึน”
“ไม่มีกระไรหรอก” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ใครบางคน

ช่วยเหลือข้าเอาไว้”
อวินเซียวโอบกอดร่างเด็กสาวแน่น เขาลดศีรษะลงเล็ก
น้อย กรามพักอยูบ่ นไหล่ของนาง อยากจะดึงนางเข้ามา
ผสานเป็ นเนือเดียวกันในอ้อมแขน
148
ร่างของอวินลัวเฟิ งแข็งทือไป บัดนีเองนางก็สมั ผัสได้ถงึ
ความหวาดกลัวในใจของชายหนุ่มเขาหวาดหวันเป็ น
อย่างยิงว่านางจะถูกใครบางคนยึดเอาร่างไปและไม่
กลับคืนมาอีก!
“อวินเซียว ข้าสบายดี หากไม่ปล่อยให้เขาเข้าควบคุม

ร่างกายของข้าด้วยความยินยอมของตัวเองแล้ว เขาก็จะ
ไม่สามารถทําเช่นนีได้” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง
ว่ากันตามตรง เมือตอนทีนางอนุญาตให้เจวียเชียนเข้า
มาสิงร่าง นางก็ลงั เลอยูใ่ นใจอยูบ่ า้ ง หากเขา ไม่คืนร่าง
นางมาเล่า จะทําอย่างไร ตังแต่บดั นันเป็ นต้นไป ร่างเนือ
ของนางก็จะตกอยูใ่ ต้การควบคุมของเขา
149
อย่างไรก็ดี นางไม่มีทางเลือกอืน!
อวินเซียวได้เสียสละเพือนางมามากเหลือเกิน และหาก
นางสามารถช่วยเขาเอาไว้ได้ จะปล่อยให้คนอืนเข้าสิง
ร่างหน่อยจะเป็ นไร
นางไม่เสียใจหรอก!
“เจ้าเด็กวายร้าย เศษเสียวพลังของข้าได้ใช้ปกป้องเจ้า
ไปแล้ว และอีกไม่นาน ข้าก็จะหายไป” นําเสียงเย่อหยิง
ของเจวียเชียนเป็ นทีได้ยินอีกครังในใจ “ว่ากันตามตรง
ข้าเห็นอดีตของข้าสะท้อนอยูบ่ นกาย ของเจ้า”
150
ทังสองต่างก็มนอกมั
ั นใจในตน อหังการเย่อหยิงเป็ นที
ทนไม่ได้ยงนั
ิ ก ซํายังยอมหักไม่ยอมงอ!
หากสวรรค์เป็ นปฏิปักษ์กบั ข้า ข้าก็จะเป็ นปฏิปักษ์กบั

สวรรค์! หากเทพยดาฟ้าดินแลพระพุทธทังหลายคิด
สังหารข้า ข้าก็จะสังหารทังเทพยดาและพระพุทธทังโลก
ใบนี!
“เมือหนึงพันปี ทีแล้ว ในสายตาของผูท้ รงอิทธิพลแห่งผืน

แผ่นดินนี ข้า เจวียเชียน เป็ นมารร้ายทีทุกคนอยากจะ
สังหาร! อย่างไรก็ดี เจ้าคิดหรือว่าพวกเขาต้องการ
สังหารข้าจริง ไม่เลย! พวกมันเพียงแต่ตอ้ งการครอบ
ครองตําราของข้าต่างหาก แต่กลับใช้เหตุผลอันเลิศหรู
151
มาเป็ นข้ออ้าง ช่างน่าขัน!”
อวินลัวเฟิ งนิงไป ใช่แล้ว ดังทีเจวียเชียนพูด มีหลายคน

เหลือเกินบนโลกใบนีทีทําทีเป็ นผูผ้ ดุงคุณธรรม! อย่างไร
ก็ดี ในความเป็ นจริงนัน พวกเขาเพียงแต่เสแสร้งไปเพือ
ประโยชน์สว่ นตนเท่านัน
“ฮ่าๆ!”
จู่ๆ เจวียเชียนก็เปล่งเสียงหัวเราะลันขึนมา เสียงหัวเราะ

ของเขาฟั งดูคลุม้ คลังดียงนั
ิ ก “ข้าไม่มีวนั ยอมรับความ
พ่ายแพ้ตอ่ ใครหน้าไหนทังนัน แม้ตอ้ งเผชิญหน้ากับ
ความตายก็ตามที ข้าขอตายทังยืนดีกว่าคุกเข่าลง เพือ
152
เอาชีวิตรอด!”
153
“ต่อให้มีกระบีจ่อคอข้า ข้าก็ยงั จะมองขึนไปยังผืนนภา

แล้วเปล่งเสียงหัวเราะอย่างเต็มที แลใครก็ตาม ทียังมี
ชีวิตอยูจ่ ะต้องได้รบั ผลกรรมของมัน!”
“ฮ่าๆๆ ถ้าข้าตายแล้วจะทําไม บัดนีเมือมีเจ้าเป็ นผูส้ ืบ

ทอด ซํายังมีรา่ งภาชนะรอใหข้าไปจุติแล้ว จะอย่างไรก็
ต้องมีคนตามล้างแค้นให้ขา้ อย่างแน่นอน!”
ต่อให้มีกระบีมาจ่อคอข้า ข้าก็ยงั จะมองขึนไปยังผืนนภา

154
แล้วเปล่งเสียงหัวเราะอย่างเต็มทีอย่างนันรึ ต้องอหังการ
ถึงเพียงใดกันจึงลันวาจาเช่นนีออกมาได้ นีแลคือเจวีย
เชียน! ยอดอัจฉริยะวิปลาสผูไ้ ม่เคยเกรงกลัวผูใ้ ด
แลกล้าพอท้ารบกับสวรรค์!
น่าเสียดาย ครันลันวาจาอหังการถึงเพียงนันออกมาเอง
นําเสียงของเจวียเชียนก็ได้จางหายไป...
อวินลัวเฟิ งทราบว่าบัดนีเขาได้บรรลุจดุ ประสงค์ของตน

แล้ว และได้จากไป อย่างไรก็ดี ถ้อยคําจากลา ก็ยงั คงติด
อยูใ่ นหูของนาง ส่งให้นางต้องนิงค้างไป...
“เจวียเชียน ท่านโปรดวางใจ” เด็กสาวกําหมัดแน่น
155
หัวใจเด็ดเดียวขึนมาอย่างหนักแน่น “ข้าจะตามหาร่าง
ภาชนะของท่านให้จงได้ และหากผูท้ ีสังหารท่านยังคงมี
ชีวิตอยู่ ข้าก็จะล้างแค้นให้ทา่ น!”
นางทําตามคํามันสัญญาเสมอมา และในเมือนางรับ
ปากแล้ว ก็จะทําให้ได้อย่างแน่นอน!
คิดดังนันแล้วสายตาอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ เบนไปยังชาย

อาภรณ์เทาผูบ้ ดั นีกรีดร้องโหยหวยมิขาดปากอยูบ่ นเส้น
ทางภูเขา
“อย่างแรกเลยก็คือต้องกวาดล้างสํานักให้ทา่ น!”
156
อวินลัวเฟิ งย่างเท้าเชืองช้าเข้าไปหาบุรุษอาภรณ์เทา “ใน
ฐานะอาจารย์ของเจ้า เจ้าก็ควรยอมรับหากเขาถ่ายทอด
วิชา แลหากเขาไม่ยินยอม เจ้าก็ควรต้องกัดฟั นทนเสีย!
อย่างไรก็ดี เจ้าต่อต้านหลักปฏิบตั !ิ อย่างแรกข้าจะช่วย
เขาคิดบัญชีกบั เจ้า!”
ชายอาภรณ์เทาจับจ้องอวินลัวเฟิ งมิวางตา “ข้าไม่ผิด

เขานันแลทีผิด หากมิใช่เพราะเขาไม่ยินยอม ถ่ายถอด
วิชาให้ขา้ แล้ว ข้าคงไม่มีวนั เปิ ดเผยแหล่งทีอยูข่ องเขาให้
ใครได้รู ้ มีจดุ จบเช่นนันก็สมควรแล้ว!”
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้าไป “เจ้าเปิ ดเผยตําแหน่งทีอยูข่ อง

เขาอย่างนันรึ”
157
“ถูกต้องแล้ว!” บุรุษอาภรณ์เทาขบเขียวเคียวฟั นแน่น
ดวงหน้ายิงบิดเบียวด้วยความเจ็บปวด ส่วนนําเสียงเล่า
ยิงฟั งก็ยงแหบแห้
ิ งกระดากหู “เขาคือคนบัดซบ สมควร
อย่างยิงแล้วทีจะตาย!”
เปรียง!
อวินลัวเฟิ งยกมือขึนปล่อยพลังโจมตี บุรุษอาภรณ์เทา

ก้าวกระถดถอยหลังไปแล้วก็กระอักโลหิตออกมากอง
ใหญ่
“บัดซบ!”
158
บุรุษอาภรณ์เทาคิดดับเปลวเพลิงบนตัวตนทว่าเปลว
เพลิงเหล่านีคลับคล้ายจะฝังขัวลึกลงไปในร่าง ของตน
เสียแล้ว แลเผาไหม้อยูอ่ ย่างไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือย หากเขา
มิได้มีเปลวเพลิงรายล้อม ก็เพียงแต่ตอ้ ง ฟาดฟั นลงไป
เท่านัน แล้วจิตวิญญาณของเด็กสาวผูน้ ีก็จะแหลกสลาย
ปลิวกระจายไป!
ได้ยินเสียงฝี เท้าดังมาจากยอดขุนเขา
ทุกคนต่างก็กายสันไหวพลางช้อนศีรษะขึนมองไปยัง
สตรีผหู้ นึงซึงค่อยๆ ก้าวเดินลงมาจากยอดเขา สตรีผนู้ นั
แต่งกายด้วยอาภรณ์สีเขียว แล้วสายตาก็ออกจะสะลึม
สะลือทีเดียว นางก้าวย่างมาด้วยท่วงท่า สง่างาม เดิน
159
ลงมาอย่างเชืองช้า
ยิงนางก้าวเข้ามาใกล้ หัวใจทุกคนก็ยงระวั
ิ งระไว
“ยังจะมีอีกหรือ”
สําหรับผูท้ ีมิได้ลว่ งรูค้ วามจริง หัวใจทีเดิมทีผอ่ นคลายลง

แล้วกลับเต้นรัวเร็วขึนอีกคราเมือได้เห็นสตรี ผูน้ ีก้าวเดิน
ลงมา
ตุบ ตุบ
160
ทีตีนเขานัน เงียบงันเสียจนได้ยินเสียงหัวใจทุกคนเต้น
“นายท่าน!”
หลงเฟยรูส้ กึ เบิกบานขึนในจิตใจ ตังท่าจะปรีเข้าไปหา

นาง อย่างไรก็ดี ครันก้าวไปได้เพียงสองสามก้าวก็ถกู ซู
เจิงรังเอาไว้
“ช้าก่อน มีบางสิงผิดปกติไป...” ซูเจิงนิวหน้า แล้วสาย

ตาก็จบั จ้องสตรีอาภรณ์เขียวเขม็ง
“ฮ่าๆ!”
161
จู่ๆ บุรุษอาภรณ์เทาก็เปล่งเสียงหัวเราะลัน “ข้าทําสําเร็จ
ข้าทําสําเร็จจนได้! ฝูเซิง ฆ่าพวกมันให้หมด!”
สายตาของเขามาดร้ายยิงนัก ลืมแม้กระทังสภาพ
ปั จจุบนั ของตนพลางจ้องไปยังทุกคนเขม็ง...
ตอนที 759 สตรีอาภรณ์แดงโกรธขึง (1)
162
สตรีอาภรณ์เขียวค่อยๆ ช้อนศีรษะขึน...
บุรุษอาภรณ์เทายิงเปล่งเสียงหัวเราะลัน ประหนึงกําลัง
จะเห็นภาพอวินลัวเฟิ งนอนจมกองเลือด อยูต่ รงหน้า
อวินเซียวยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินลัวเฟิ งด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ส่งสายตาเย็นชาไปยังสตรีอาภรณ์เขียวผูน้ นั ไม่วา่ นาง
จะเป็ นใครก็ตาม หากบังอาจทําร้ายอวินลัวเฟิ งก็อย่าคิด
มีชีวิตรอดไปได้!
ฝุบ!
สตรีอาภรณ์เขียวปล่อยดาบวายุ อย่างไรก็ดี ดาบวายุนนั

163
ก็มิได้พงุ่ ตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง แต่กลับเป็ นบุรุษอาภรณ์
เทาผูบ้ ดั นีถูกรายล้อมไปด้วยเปลวเพลิงแทน
บุรุษอาภรณ์เทาผูน้ นมิ
ั ทนั ได้ตงตั
ั วก็ไม่ได้หลบการโจมตี
ร่างทีเจ็บปวดก็ยงเจ็
ิ บหนัก โลหิตหลังออกมาจากท่อน
แขน
“เจ้าทําบ้าอะไร” เขาเบนสายตามองไปยังสตรีอาภรณ์
เขียวแล้วก็ตะเบ็งเสียงถาม
สตรีอาภรณ์เขียวมีทีทา่ เหมือนว่านางเพิงได้สติ “ขออภัย

ข้าเพิงลืมตาตืนขึน จึงยังมึนศีรษะอยูเ่ ล็กน้อย...”
164
“ถ้าเช่นนันก็ฆา่ พวกมันเสียเดียวนี!”
“ตกลง”
บุรุษอาภรณ์เทาเมือได้ยินคําตอบรับจากสตรีอาภรณ์
เขียวก็ใจชืนขึนมา ทว่าอีกชัวอึดใจ ดาบวายุ นับไม่ถว้ น
ก็กลับพุง่ เข้าโจมตีเขา ส่งให้เขากลายเป็ นเป้านิงมีชีวิต
ไป
“ฝูเซิง เจ้าทําบ้าอะไรของเจ้า”
สตรีอาภรณ์เขียวกะพริบตา “ท่านบอกให้ขา้ เข่นฆ่ามิใช่

หรือ”
165
“ข้าบอกให้เจ้าฆ่าพวกมัน!” บุรุษอาภรณ์เทายิงโกรธขึง
ขึนไปอีกแลขู่คาํ รามออกมา
สตรีอาภรณ์เขียวเผยรอยยิมนิมนวล
รอยยิมของนางงดงามทรงเสน่หย์ งิ อบอุน่ ประหนึงแสง

อาทิตย์สอ่ ง
“ข้ารูว้ า่ ควรเข่นฆ่าใคร! เจ้าได้ทาํ ร้ายไพรลับแลอย่าง

แสนสาหัส คิดได้อย่างไรว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป”
บุรุษอาภรณ์เทานิงงันไป มองไปยังดวงหน้าลออของ
166
สตรีอาภรณ์เขียวด้วยความตืนตะลึง
“เป็ นไปมิได้ เรืองนีเป็ นไปได้อย่างไร ข้าได้ลบล้างสติ

สัมปชัญญะของเจ้าไปหมดแล้ว! เจ้าทําลายผนึก ของ
ข้าลงได้อย่างไร”
ฝูเซิงเผยรอยยิมเย็น “เมือยามทีข้าตกอยูใ่ นสภาพไม่รูส้ กึ

ตัว ข้าได้ยินเสียงใครบางคนเรียกขานนามข้าจากทีไกลๆ
ข้ารูส้ กึ ได้ถงึ โทสะของเขา ความโศกเศร้า และแรง
อารมณ์ ข้าจึงได้ลืมตาตืนขึน”
ทังหมดนีเป็ นเพราะผลไม้ศกั ดิสิทธิทีนางมอบให้แก่

เทียนหยาแท้ๆ
167
หากปราศจากผลไม้ศกั ดิสิทธิเป็ นตัวเชือมต่อ นางคงมิ
อาจสัมผัสถึงคลืนอารมณ์ของอีกฝ่ ายได้ อย่างชัดเจนถึง
เพียงนี และคงตกอยูภ่ ายใต้การควบคุมของบุรุษ
อาภรณ์เทาไปแล้ว...
“นายท่าน”
เห็นดังนัน หลงเฟยก็เบิกบานขึนมาทีเดียว รีบปรีเข้าไป

หาฝูเซิง เขาหยุดยืนอยูเ่ บืองหน้าฝูเซิงแล้วก็ เอ่ยด้วยท่า
ทีตืนเต้นว่า “นายท่าน ท่านปลอดภัยดี! เป็ นข่าวดียงิ
นัก! ระหว่างช่วงเวลาทีผ่านมาข้ากับอาจารย์อาเป็ นห่วง
ท่านเป็ นอย่างยิง”
168
ฝูเซิงหันไปหาหลงเฟยแล้วก็แย้มรอยยิมอ่อนโยนให้
ประหนึงสายลมอ่อนพัดผ่านแก้มของชายหนุ่ม
“ขอบคุณ”
ซูเจิงขยับริมฝี ปากตังท่าจะเอ่ยอะไรบางอย่าง ทว่าเมือ

มองไปยังดวงหน้าอันงดงามของนางแล้ว เขาก็ตดั สินใจ
ไม่กล่าวว่าอย่างไรในทีสุด...
บุรุษอาภรณ์เทาเปล่งเสียงหัวเราะคลุม้ คลัง มองไปยังผู้

169
คนทียืนอยูบ่ นขุนเขาแล้วก็กล่าวด้วยรอยยิมเยาะ “ข้ารู ้
ว่าวันนีคงไม่รอดกลับไปครบสามสิบสองเป็ นแน่ แต่จะ
อย่างไรข้าก็จะสังหารพวกเจ้าทิงให้หมดต่อให้สถานพลัง
ของข้าต้องแหลกสลายก็ตามที!”
ตูม!
ทันใดนันเอง บุรุษอาภรณ์เทาก็เปล่งพลังมหาศาล จาก

นันฟาดกําปั นลงกับผืนดิน พลันพืน ใต้เท้าอวินลัวเฟิ งก็
ทลายลงกลายเป็ นหลุมสีดาํ ขนาดใหญ่
อวินเซียวรีบดึงอวินลัวเฟิ งเข้ามาในอ้อมแขนเพือปกป้อง
นาง แล้วทังสองก็หมินเหม่จะร่วงหล่นลงไป ในหลุมสีดาํ
170
ขนาดใหญ่นนเต็
ั มที...
“ระวัง!”
ฝูเซิงตกตะลึงหน้าซีดขาว ปรีเข้าไปคว้าแขนอวินลัวเฟิ ง
เอาไว้แน่น
อย่างไรก็ดี หลุมดําดังกล่าวก็แลดูคล้ายกับจะมีแรงดึง
ดูดมหาศาล ดูดเอาทังสามร่วงหล่นลงไป...
171
“นายท่าน ข้าจะช่วยท่านเอง!”
172
หลงเฟยหน้าซีดขาวไป อย่างไรก็ดี ครันเมือชายหนุ่ม
กําลังจะก้าวไปข้างหน้า ฝูเซิงก็กลับยกมือขึนฟาดเข้าใส่
อกเขาพลางตะเบ็งเสียงลัน “ไป!”
เปรียง!
หลงเฟยล้มลง ได้แต่มองดูทงสามถู
ั กหลุมดําดูดกลืนลง
ไป...
ผ่านไปครูใ่ หญ่ ก็ได้ยินเสียงรําไห้สะท้อนก้องไปทัวทังผืน

173
นภา แล้วเหล่านกทีพักพิงอยูบ่ นต้นไม้ ต่างก็กระพือปี ก
บินหนีไป...
เมือทังสามร่วงหล่นลงไปในหลุมดํา หลุมก็กลับเติมเต็ม
ผืนดินคืนสูส่ ภาพเรียบกริบประหนึงไม่มีเหตุการณ์ใด
เกิดขึน!
“ฮ่าๆ” บุรุษอาภรณ์เทาเปล่งเสียงหัวเราะมืดหม่น เขา

นอนอ่อนแรงอยูบ่ นพืน โลหิตหลังออกจากปาก มิขาด
สาย “นีคือการแก้แค้นของข้า!”
เปลวเพลิงมรกตยังคงเผาผลาญกายเขาประหนึงเผา
ผลาญชีวิต ทียิงไปกว่านัน เขายังได้ฝ่าฝื นกฎ ข้อห้ามอีก
174
ด้วย ส่งให้บดั นีกายเขาอ่อนแรงเสียจนขยับยกนิวยังมิ
ขึน...
หลงเฟยลุกขึนยืนแล้วเดินตรงเข้ามาหาเขา เปลวเพลิง
บนกายบุรุษอาภรณ์เทาราวกับจะมีสติสมั ปชัญญะเป็ น
ของตนเอง และมิได้ทาํ ร้ายหลงเฟยแต่อย่างใดเมือเขา
ก้าวฝ่ าเข้ามา
“บอกข้ามาว่าพวกเขาอยูท่ ีใด” เส้นเลือดสีฟา้ ปูด

โปนออกมาบนขมับของหลงเฟย แล้วชายหนุ่ม ก็
กระชากคอบุรุษอาภรณ์เทาขึนมาถามเสียแข็ง
ได้ยินถ้อยคําชายหนุ่มแล้ว บุรุษอาภรณ์เทาก็ถ่มเลือด
175
ออกมายิมเยาะ “ลึกลงไปในผืนดินเกือบหนึงลี! ต่อให้
พวกเขาแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจหลบหนีออกมาได้
ดอก!”
แม้เขาต้องตาย ก็ขอลากพวกมันลงไปตายด้วยกัน!
“บัดซบ!”
หลงเฟยเตะท้องเขา ดวงตาสะท้อนแววอํามหิต “ปลด

ปล่อยพวกเขาเดียวนี มิฉะนันข้าจะทรมานเจ้า ให้ตาย!”
บุรุษอาภรณ์เทาเหยียดเยาะแล้วก็หลับตาลง มิได้แยแส
ลูกเตะของหลงเฟยทีรัวกระหนําลงบนอกตน...
176
“หลงเฟย!” ซูเจิงถอนหายใจ รังหลงเฟยไว้แล้วนิวหน้า
กล่าว “ทรมานเขาไปตอนนีก็มิได้ประโยชน์อะไรขึนมา
เรืองด่วนบัดนีคือต้องช่วยเหลือพวกเขาก่อน ส่วนเจ้านี...
ช่วยสามคนนันให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาคิดบัญชี
กัน!”
หลงเฟยชะงักมือจ้องไปยังบุรุษอาภรณ์เทาเขม็ง “อย่า
คิดว่าจะหนีไปได้ละ่ ข้าสาบานเลยว่าจะเฉือนเจ้าให้เป็ น
ชินๆ!”
สินคําชายหนุ่ม ก็ได้ยินเสียงชิงชังดังมาจากด้านหลังโดย
พลัน
177
“อย่างทีข้าได้กล่าวไป คนเลวย่อมได้รบั ผลกรรม! ดูเอา
เถิด พวกเขาก็ได้รบั ผลกรรมของตนแล้วไงเล่า! สมควร
เป็ นอย่างยิงแล้ว!”
หลินหยวนมองมาด้วยรอยยิมเยาะ เขาหวาดกลัวอวิน
เซียวจริง ทว่ามิได้มองชาวคณะทีเหลือ อย่างจริงจัง บัด
นีเมืออวินเซียวมิได้อยูท่ ีนีแล้ว เขาก็ไม่เกรงกลัวต่อสิงใด
อีกต่อไป!
หลงเฟยหันไปหาหลินหยวน “เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“เจ้าได้ยินข้าแล้ว ผูค้ นเหล่านันสมควรตายอย่างอนาถ!
178
พวกมันสมควรแล้ว!”
คิดถึงภาพอวินลัวเฟิ งทําลายพืชสมุนไพรนับไม่ถว้ นของ

ตนขึนมาทีไร ก็รูส้ กึ ว่าหัวใจสันไหวแล้วก็อยากจะเฉือน
นางให้เป็ นชินๆ ขึนมาทุกทีไป!
ขณะทีหลงเฟยกําลังฉุนเฉียวอยูน่ นั ซูเจิงก็กา้ วไปด้าน

หน้าสองก้าวโดยพลัน จ้องมองหลินหยวนเขม็ง
“เจ้าอวดดีเช่นนี ด้วยคิดว่าไม่เหลือใครไว้ลงโทษเจ้าแล้ว
ใช่ไหมเล่า”
ดวงตาหลินหยวนทะมึนลง
179
เขามิได้ลืมไปว่าหลงเฟยเรียกฝูเซิงว่านายท่าน ถ้าเช่น
นันชายผูน้ ีก็ตอ้ งเป็ นศิษย์นอ้ งของฝูเซิง ไม่ผิดแน่!
เมือคิดได้วา่ ชายผูน้ ีเคยอยูใ่ กล้ชิดกับฝูเซิง หลินหยวนก็

รูส้ กึ หมองใจขึนมาทีเดียว แล้วนําเสียงของเขาก็ยงโอหั
ิ ง
อวดดี
180
“ข้าเพียงแต่พดู ความจริงเท่านัน!” หลินหยวนยืดคอขึน

เถียงเสียงแข็ง
ข้ารูห้ รอกว่าเจ้าคือศิษย์นอ้ งของฝูเซิง แต่แล้วจะทําไม

เล่า เจ้าคิดว่าสภาพเช่นนีจะสูร้ บปรบมือกับข้าได้หรือ
ซูเจิงปลุกปลํากับผนึกอยูน่ าน แลได้รบั ผลสะท้อนกลับ

นับครังไม่ถว้ น! จึงเป็ นไปมิได้เลยทีเขาจะฟื นตัวขึนมา
ภายในระยะเวลาอันสันนี เช่นนันเองหลินหยวนจึงได้
กล้าดีปลุกปั นเขา!
1
“โฮก!”
ทันใดนันเอง ซูเจิงก็เปล่งเสียงคํารามอาบโทสะเข้มข้น
จากนันบังเกิดแสงปกคลุมทัวทังกายเขา ครันเมือแสง
จางหายไป เสือตัวใหญ่ก็ปรากฏขึนอยูบ่ นผืนดิน
“สัตว์อสูร! ชายผูน้ ีคือสัตว์อสูร สัตว์อสูรซึงสามารถ

จําแลงกายเป็ นมนุษย์ได้! ฟ้าดินเป็ นพยาน! เขาต้อง
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนทีได้กลืนกินหญ้าจําแลงกายเข้า
ไปเป็ นแน่!”
เมือสัตว์อสูรได้ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนแล้ว ก็สามารถ
กลืนกินหญ้าจําแลงกาย แปลงร่างเป็ นมนุษย์ได้! หาก
สัตว์อสูรขันเซียนได้แปลงกายเป็ นมนุษย์แล้ว สัตว์อสูร
2
ขันเซียนตนอืนทียังมิได้กลืนกินหญ้าก็จะมีพลังเทียบ
เทียมฝ่ ายแรกไม่ติด!
เช่นนันเอง เมือเห็นแล้วว่าซูเจิงคือสัตว์อสูร ทุกคนจึง

ต่างชะงักงันไป โดยเฉพาะเรืองทีพวกตนได้ใจร้ายกับ
สัตว์อสูรตนนีเสมอมา ซํายังดูถกู ดูหมินอวินลัวเฟิ งต่อ
หน้าเขา...
ดวงหน้าหลินหยวนเปลียนไปเล็กน้อย “เจ้าบาดเจ็บอยู่
คิดจะต้านทานพวกเราจํานวนมากถึงเพียงนีทังๆ ทีบาด
เจ็บอยูไ่ ด้อย่างนันรึ”
“อย่างแรก ข้ามิได้จะต่อสูก้ บั ทุกคน แต่จะประมือกับ

เจ้าคนเดียว ประการทีสอง ต่อให้ขา้ ต้องต่อสู้ กับพวก
3
เจ้าทุกคน ข้าก็ไม่คิดว่าตนจะแพ้!” ซูเจิงพ่นลมออก
จมูกเยาะ ประกายกระหายเลือดเปล่งอยูใ่ นดวงตา
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงส่อแววสับสนดังมาจากด้าน
หน้า “ดูเหมือนว่าในไพรลับแลจะมีเรืองร้ายเกิดขึน แต่
ข้าขอถามพวกท่านเกียวกับคนสองคนได้หรือไม่” สตรี
อาภรณ์แดงซึงนังอยูบ่ นหลังม้า มีทีทา่ แข็งแกร่งและทรง
เสน่หย์ งนั
ิ กเอ่ยปากถามพร้อมด้วยรอยยิม
เบืองหน้านางปรากฏชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเข้มขรึม
ดวงหน้านันสมบูรณ์แบบราวแกะสลักมา ส่วนสตรี
อาภรณ์แดงก็เป็ นทีประจักษ์วา่ นางกําลังถามหมูค่ น
เหล่านันอยู่ ทีสุดแล้วนางก็คือมนุษย์มิตา่ งกัน และ
สัตว์อสูรก็มกั ชิงชังเผ่าพันธุม์ นุษย์เสมอ
4
“ท่านมีคาํ ถามเรืองผูใ้ ดหรือ”
หลินหยวนใจชืนขึนมาทีเดียว ด้วยสัมผัสได้วา่ บุคคล

สองคนนีแข็งแกร่งมหาศาล หากมีทงสองช่
ั วยเหลือแล้ว
ก็น่าจะกําราบสัตว์อสูตรตนนีลงได้
“ข้าอยากถามถึงคูร่ กั สองคนทียังมิได้แต่งงานกันเสีย
หน่อย คนหนึงมีนามว่าอวินลัวเฟิ ง ส่วนอีกคนหนึงมี
นามว่าอวินเซียว พวกท่านเห็นพวกเขาอยูใ่ นไพรลับแล
นีบ้างหรือไม่”
หลินหยวนและคณะชะงักไป แม้เขาเห็นอวินลัวเฟิ งเป็ น

ศัตรู แต่ก็มิได้รูจ้ กั นามของนาง เช่นนันเอง จึงไม่ทราบ
5
ว่าสตรีอาภรณ์แดงกําลังพูดถึงใคร
สตรีอาภรณ์แดงนิวหน้า นางบอกได้วา่ ผูค้ นเหล่านีไม่รู ้

ความอันใดเกียวกับบุตรชายแลลูกสะใภ้ของตนด้วย
พวกเขามีสีหน้ามึนงง
“ดูเหมือนพวกเขาจะมิได้อยูท่ ีนี พีเยีย เราไปกันเถิด”
นางหมุนกายกลับเตรียมตัวจะจากไป ทว่าอีกอึดใจก็
เห็นว่าสัตว์อสูตรตนนันมองมาด้วยดวงตา เปล่ง
ประกาย นางจึงหยุดฝี เท้าลง
“ท่านพี ท่านทราบเกียวกับบุคคลทีข้าถามถึงหรือไม่”
6
สตรีอาภรณ์แดงกล่าวพลางโค้งคํานับซูเจิง นางไม่คิดว่า
สัตว์อสูรจะตอบรับนาง แต่ก็มิอยากยอมแพ้ จึงได้ถาม
เขาไป
เมือสบตากับหลงเฟยแล้ว ซูเจิงก็หนั ไปหาสตรีอาภรณ์

แดงเอ่ยถามว่า “เจ้ามีความสัมพันธ์อนั ใดกับสองคน
นัน”
เขาตัดสินใจแล้ว หากนางเป็ นศัตรู เขาก็จะไม่ยอมพูด

อะไรทังสิน!
7
เมือได้ยินซูเจิงกล่าวดังนันแล้ว สตรีอาภรณ์แดงก็
ตาลุกวาวขึนมาเอ่ยถามว่า “ท่านรูห้ รือว่าเซียวเอ๋อร์กบั
ลัวเฟิ งอยูท่ ีได้ หากท่านทราบ ก็โปรดบอกข้ามาเถิด แล้ว
8
ข้าจะติดหนีบุญคุณท่านครังหนึง!”
นางดีใจจนเนือเต้น ทว่าซูเจิงกลับยังคงเงียบนิง
“อาจารย์อา ให้ขา้ บอกนางเถิด” หลงเฟยก้าวขึนมาด้าน

หน้าช้าๆ ตบหลังซูเจิง จากนันหันมาหาสตรีอาภรณ์แดง
“อวินลัวเฟิ งคือนายท่านของข้า ส่วนอวินเซียวคือผูช้ าย
ของนาง! ข้าไม่ทราบว่าท่านมีความสัมพันธ์อนั ใดกับ
นายท่านของข้า แต่ขา้ บอกได้อย่างหนึงว่า...บัดนีพวก
เขาตกหลุมพราง แลถูกฝังอยูใ่ นผืนดินลึกเกือบหนึงลี!
ข้าเกรงว่าพวกเขาจะหลบหนีออกมามิได้!”
สตรีอาภรณ์แดงชะงักงันไปประหนึงถูกสายฟ้าฟาด
9
กลางวันแสกๆ แล้วคลืนพิโรธก็โถมถังเข้าใส่นาง จากนัน
นางตะเบ็งเสียงลันด้วยความโกรธแค้น “ใคร ใครวาง
หลุมพรางพวกเขา โผล่หน้าออกมาเดียวนี!”
หลินหยวนชะงักแน่นิงไป จิตใจทีกระพือปี กอยูก่ ็ปีกหัก

ลงโดยพลัน รีบมุดซ่อนตัวอยูห่ ลังต้นไม้มิให้เป็ นทีสังเกต
เห็นทันที
อย่างไรก็ดี สตรีอาภรณ์แดงมิได้แยแสเขาแม้แต่นอ้ ย
ทว่าเบนสายตาไปยังบุรุษอาภรณ์เทาท่ามกลางเปลว
เพลิงตามทีหลงเฟยชี
“เจ้าทําอย่างนันรึ”
10
บุรุษอาภรณ์เทาพ่นลมออกจมูกไม่ตอบคําถามนาง
“ดี ดีมาก!”
สตรีอาภรณ์แดงกล่าวเสียงเย็น “พีเยีย รอข้าสัก

ประเดียว ข้าจะสังสอนเจ้าคนชัวนีเสียหน่อย!”
บุรุษอาภรณ์เทานิงเงียบ อย่างเลวทีสุดนางก็คงแค่ชก
หน้าเขา ซึงมิใช่เรืองหนักหนาสาหัสอะไร เมือเทียบกับ
เปลวเพลิงทีกําลังแผดเผาเขาอยู่ อาจารย์ของเขาก็ช่าง
เหลือเกิน! ผลักไสเขาสูก่ องเพลิงให้ถกู เปลวเพลิงแผด
เผาช้าๆ เสียอย่างนัน! เขาไม่รูเ้ ลยว่าอีกนานเพียงไรไฟนี
11
จึงจะเผาเขาให้มอดไหม้เหลือเพียง เถ้าถ่าน...
สตรีอาภรณ์แดงเยืองกรายเชืองช้าตรงมายังบุรุษ
อาภรณ์เทา มองลงมายังเขา “ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครัง
ช่วยพวกเขาขึนมา ไม่อย่างนันข้าจะทรมานเจ้าให้ตาย!”
“ฮ่าๆ ” บุรุษอาภรณ์เทาเหยียดเยาะ “ช่วยอย่างนันรึ เจ้า

คิดว่าข้าโง่งมนักหรือ อยากทําอะไรก็ทาํ เลย! อย่ามัวแต่
พูดพล่าม!”
สตรีอาภรณ์แดงหรีเนตรลงเล็กน้อย “ได้ ตามใจเจ้า

ปรารถนา! พีเยีย ขอมีดข้าที”
12
“มีดรึ เจ้าจะเอาไปทําอะไร”
“เชือดเขาเป็ นชินๆ!”
ก็ไหนเขาบอกให้นางทําตามใจมิใช่หรือ ถ้าเช่นนันนางก็
จะสนอง!
เยียจิงเฉินยืนมีดให้สตรีอาภรณ์แดง ผูห้ ยิบมีดไปเชือด

แขนบุรุษอาภรณ์เทา
“อ๊าก!”
เสียงร้องโหยหวนก้องทะลุผา่ นนภา แล้วบุรุษอาภรณ์

13
เทาก็ตวั สันระริกด้วยความเจ็บปวด ครันถูกทรมานด้วย
ทังมีดและเปลวเพลิงแล้ว เขาก็รูส้ กึ ว่าอยากตายขึนมา
“บอกข้ามาว่าจะช่วยพวกเขาได้อย่างไร”
“ข้าไม่รู!้ ” บุรุษอาภรณ์เทาขบเขียวเคียวฟั น
สตรีอาภรณ์แดงไม่พดู ไม่จา ลงมือเชือดต่ออีกครัง เนือ

หนังบนท่อนแขนของเขาถูกเฉือนออกทีละน้อยจนบัดนี
เห็นกระดูกขาวโพลนโผล่ออกมา
เห็นฉากดังกล่าวแล้วผูค้ นก็แตกตืนหวาดกลัวอยูใ่ น
หัวใจ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหญิงงามเช่นนีจะโหด
14
ร้ายได้เหลือเกิน หญิงสาวมิได้ลงั เลยามเมือนางลงมือ
ชําแหละเนือหนังของบุรุษอาภรณ์เทา ประหนึงว่าเขา
เป็ นเพียงสุกร...
“ไม่! ได้โปรดอย่า! ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ปล่อยข้าไปเถอะ”
“ปล่อยเจ้าไปอย่างนันรึ ก็ไหนเจ้าบอกให้ขา้ ทําตามใจได้

ไงเล่า ข้าเพียงแต่ทาํ ตามทีเจ้าบอกเท่านัน ไยบัดนีจึงมา
เรียกร้องขอความเมตตาเสียล่ะ”
ได้ยินถ้อยคํานางแล้วบุรุษอาภรณ์เทาก็ยงกายสั
ิ นหนัก
ขึนไปอีก
15
เปลวเพลิงมรกตได้ทรมานจิตวิญญาณของเขา
ส่วนหญิงผูน้ ีก็ได้ทรมานร่างกายของเขา!
เมือสองความเจ็บปวดเหลือแสนมาบรรจบกัน เขาก็
อยากตายให้รูแ้ ล้วรูร้ อดไปเสียเหลือเกิน!
16
“ข้าไม่รูจ้ ริงๆ!” หน้าผากของเขามีเหงือเย็นผุดพราย
โลหิตอาบทัวทังกาย แล้วนําเสียงก็สนระริ
ั ก “หากไม่ขดุ
ขึนมาพวกเขาก็ออกไปไหนไม่ได้”
ขุดขึนมาอย่างนันรึ
สตรีอาภรณ์แดงนิวหน้าเล็กน้อย มีเพียงทางนีทางเดียว
อย่างนันหรือ
“พีเยีย” นางหันไปหาเยียจิงเฉิน “ได้โปรดกลับไปขอ

ความช่วยเหลือที ต่อให้ขา้ ต้องขุดหลุมลึกลงไปเกือบ
หนึงลี ข้าก็ตอ้ งช่วยพวกเขาออกมาให้ได้!”
17
“ตกลง” เยียจิงเฉินผงกศีรษะรับแผ่วเบา “รอข้าประเดียว
อีกไม่นานข้าจะกลับมา”
ฟิ ว!
เยียจิงเฉินลงแส้มา้ แล้วม้านันก็หมุนกายกลับควบ
ทะยานออกไปทันใด...
สตรีอาภรณ์แดงเบนสายตาไปยังหลินหยวนและคนอืนๆ
“เหตุใดก่อนหน้านีพวกเจ้าจึงบอกว่าไม่รูจ้ กั เซียวเอ๋อร์
และอวินลัวเฟิ ง”
18
หลินหยวนตัวสันแทบร้องออกมา “พวกข้าไม่รูช้ ือเสียง
เรียงนามของสองคนนันจริงๆ ”
“อย่างนันรึ” สตรีอาภรณ์แดงแลดูสบั สนแล้วก็เอ่ยถาม

ว่า “พวกเจ้าเข้ามาทีนีด้วยกันมิใช่หรือ ไยจึงไม่ทราบชือ
เสียงเรียงนามของสองคนนันเล่า”
ขณะทีหลินหยวนกําลังจะอธิบายอยูน่ นั หลงเฟยก็เดิน
ตรงมาหาสตรีอาภรณ์แดงเสียก่อน
“เขาไม่รูจ้ กั ชือเสียงเรียงนามของนายท่าน เป็ นเพราะ

นายท่านคือศัตรูของเขา นางจึงมิได้บอกนามให้แก่เขา”
19
“ศัตรูอย่างนันรึ”
ได้ยินถ้อยคํานันแล้ว ดวงตานางก็พลันดุดนั ขึนมา แล้ว

นางก็ตะคอกเสียงแข็ง “มีเรืองอะไรกัน”
หลงเฟยเหลือบแลหลินหยวนผูบ้ ดั นีตัวสันไปทัวทัง
สรรพางค์กาย “เรืองทังหมดเป็ นเพราะบุตรีของเขา นาง
ตกหลุมรักผูช้ ายของนายท่านข้า นางจึงจัดฉากใส่รา้ ย
นายท่านข้า พยายามให้ทงสองร้
ั าวฉานกัน! ทว่ากลวิธี
ของนางถูกมองออกทะลุปรุโปร่ง ส่วนเขา... เขา
พยายามสังสอนนายท่านของข้า แต่นางมิได้แยแสเขา
เหมือนคนอืนๆ เขาจึงแค้นนาง”
20
ครันเห็นสีหน้าหญิงสาวยิงมืดหม่นขึน หลงเฟยก็กล่าว
ต่อว่า “อีกประการ เขายังได้ลนวาจาไว้
ั อีกด้วยว่าอวิน
เซียวกับนายท่านของข้าร่วงลงไปในหลุมนันก็สมควร
แล้ว”
สายลมกลางท้องนภาได้แน่นิงไป
อากาศสดใสดีทีเดียว
อย่างไรก็ดี แม้อากาศดีเพียงไร พายุหมุนก็ได้ก่อกําเนิด

ขึนรอบกายสตรีอาภรณ์แดง แล้วผ้าผ่อน ของนางก็ปลิว
สะบัดอยูท่ า่ มกลางสายลมอย่างเกรียวกราด
21
“ข้าเกรงว่าบุตรีเจ้าคงไม่คคู่ วรกับเซียวเอ๋อร์ของข้า
หรอกกระมัง!” สตรีอาภรณ์แดงเหยียดเยาะ “หากเขาติด
ใจในบุตรีของเจ้าจริง ข้าก็คงต้องเคลือบแคลงในรสนิยม
ของเขาเสียหน่อย”
นางเชือในรสนิยมของบุตรชายตนเสมอมา! เขาย่อมไม่
เลือกเอาสตรีอย่างสุม่ ๆ เป็ นแน่
หลินหยวนขยับริมฝี ปากทําท่าจะเถียงกลับ ทว่าก็มิอาจ

พูดอะไรได้ทา่ มกลางสายตาดุดนั ของ สตรีอาภรณ์แดงที
จ้องเขม็งมา
“นางกล้าดีอย่างไรมาจัดฉากใส่รา้ ยป้ายสีสะใภ้ของข้า
22
เพือหวังมัดใจเซียวเอ๋อร์!” สตรีอาภรณ์แดงค่อยๆ เยือง
ย่างตรงมาทางหลินหยวน ดวงตานางยิงเย็นยะเยือกลง
“ส่วนเจ้า... เจ้าคิดให้เซียวเอ๋อร์กบั ลัวเฟิ งยอมรับคําสัง
สอนของเจ้าอย่างนันรึ อะไรทําให้เจ้าคิดว่า...เจ้ามีสทิ ธิ”
นางหยุดฝี เท้าลง เส้นผมดํายาวปลิวสยายอยูท่ า่ ม

กลางกระแสลมแรง แลดูทรงพลังองอาจยิงนัก
ในหมูผ่ รู้ อดตายจากการโจมตีของบุรุษอาภรณ์เทา มี

ใครคนหนึงเปล่งวาจาออกมาด้วยนําเสียงแตกตืนว่า
“ข้าจําชายผูเ้ พิงจากไปได้ คลับคล้ายกับว่าเขาเป็ นคน
สกุลเยีย”
23
“สกุลเยียอย่างนันรึ เจ้าหมายถึงสกุลเยียทีเป็ นสกุลแรก
แห่งแคว้นเทียนอวินน่ะหรือ คราวนีหลินหยวน ไม่รอด
แน่ ก็ไปมีเรืองมีราวกับสกุลเยียนี! ว่ากันว่าบรรพบุรุษ
เก่าแก่ของสกุลเยียได้บรรลุขนพลั
ั งเหนือขันเซียนขึนไป
อีก...”
หากเขาบรรลุขนพลั
ั งเหนือขันเซียน ก็ยอ่ มเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันปราชญ์น่ะสิ! บนผืนแผ่นดินนีมีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์
อยูเ่ พียงหยิบมือเท่านัน!
ได้ยินเสียงพวกเขาถกกันแล้ว หลินหยวนก็ยงหน้
ิ าซีด
ขาว จ้องไปยังสตรีอาภรณ์แดง
24
“ท่านมีความสัมพันธ์อนั ใดกับอวินลัวเฟิ งและอวินเซียว”
25
ตอนที 764 ให้ขา้ เล่นเป็ นคนร้าย (1)
“ข้ามีความสัมพันธ์อนั ใดกับพวกเขาน่ะรึ” สตรีอาภรณ์

แดงเปล่งเสียงหัวเราะพลางเลิกคิวงามขึน “อวินเซียวคือ
บุตรชายของข้า ส่วนอวินลัวเฟิ งนันลูกสะใภ้ คราวนีเจ้ารู ้
แล้วหรือยังเล่า ว่าข้ามีความสัมพันธ์ อันใดกับพวกเขา”
หลินหยวนชะงักงันไปประหนึงถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลาง
วันแสกๆ
26
เมือกีนางกล่าวว่าอย่างไรนะ
ชายผูน้ นั ทีโหดเ**◌้ยมประหนึงมัจจุราชคือบุตรชายของ
นางเองอย่างนันรึ
กล่าวอีกทางหนึงก็คือ ทังอวินเซียวและอวินลัวเฟิ งต่างก็

เป็ นคนสกุลเยียอย่างนันรึ!
ไม่! เป็ นไปมิได้!
หากเขาเป็ นบุตรนางจริง ไยจึงใช้แซ่อวิน มิใช่แซ่เยียเล่า
27
หลงเฟยเองก็นิงไปเช่นกัน
แต่อวินเซียวเป็ นเด็กกําพร้ามิใช่หรือ เขาไปมีมารดา

ตังแต่เมือใดกัน อย่างไรก็ดี นางจะเป็ นมารดาทีแท้ของ
เขาหรือไม่ก็ตามที หลงเฟยก็บอกได้วา่ นางมีใจเป็ นห่วง
เป็ นใยนายท่านของเขาและอวินเซียวเป็ นอย่างยิง
เท่านีก็เพียงพอ!
สตรีอาภรณ์แดงชําเลืองมองหลินหยวนผูซ้ งยั
ึ งคงเป็ น
เบือใบ้อยูแ่ ล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “บัดนีเจ้ารูแ้ ล้ว ใช่หรือ
ไม่ ว่าเหตุใดข้าจึงจะลงโทษเจ้า เจ้าปฏิบตั ิกบั บุตรชาย
และลูกสะใภ้ของข้าเช่นนัน จะให้ขา้ ปล่อยเจ้าไปได้
28
อย่างไร”
กล่าวแล้ว สตรีอาภรณ์แดงยังได้กา้ วฉับๆ ไล่ตอ้ นเขาจน

มุมพร้อมปลดปล่อยจิตสังหาร
หลินหยวนก้าวกระถดถอยหลังไปสองก้าวด้วยความ
หวาดหวันแล้วก็กลืนนําลายอึกใหญ่ “ข้า... ข้าไม่ทราบ
ว่าพวกเขาเป็ นคนสกุลเยีย อย่างทีภาษิ ตว่าไว้ คนไม่รู ้
ย่อมไม่ผิด เช่นนัน...”
ตูม!
สตรีอาภรณ์แดงโบกแขนเสือ ปล่อยพลังมหาศาลพุง่ โจม

29
ตีหน้าท้องหลินหยวนเต็มรัก
หลินหยวนปลิวกระเด็นไปทันที กระอักโลหิตออกมากอง
ใหญ่ ใบหน้าซีดขาวประหนึงศพ
“ข้าจะให้โอกาสเจ้า ขุดหลุมนีกับข้า” สตรีอาภรณ์แดง

เชิดคางขึนเล็กน้อย “แล้วเจ้าจะได้ตายครบสามสิบสอง”
ดวงหน้าหลินหยวนยิงซีดลงไปอีก ขณะทําท่าจะปฏิเสธ
สตรีอาภรณ์แดงก็ได้กล่าวบางสิงทีทําให้เขารีบหดลินตน
กลับเข้าไปทันใด
“เจ้าจะปฏิเสธก็ได้ แต่เชือข้าเถิด ข้าจะให้พวกเจ้าทัง

30
หมดต้องตายอย่างอนาถเสียยิงกว่าบุรุษอาภรณ์เทานัน
เสียอีก!”
นางกล่าวว่า ‘พวกเจ้าทังหมด’ มิใช่ ‘เจ้า’ ! เป็ นที

ประจักษ์วา่ คนอืนๆ ก็เหมารวมด้วยเช่นกัน!
ดวงหน้าแต่ละคนต่างก็สาํ แดงความแตกตืนสว่างวาบ
ทังชังทังแค้นหลินหยวน จดจ้องไปยังเขาเขม็ง หากมิใช่
เพราะเขา พวกตนก็คงมิตอ้ งมาประสบกับเคราะห์กรรม
เช่นนี...
“เอาล่ะ พวกเจ้าเริมขุดได้” สตรีอาภรณ์แดงสะบัดแขน

เสือ หาตอไม้แล้วหย่อนกายนังลง
31
“นายหญิงขอรับ” ใครบางคนในหมูค่ ณะกล่าวขึนด้วย
นําเสียงโรย “พวกข้าไม่มีพลัวแล้วจะขุดได้อย่างไร”
“ไม่มีพลัวอย่างนันรึ ก็ใช้มือไปสิ! เอ้า จะขุดดีๆ หรือจะ

ขุดทังนําตา”
นางดึงแส้ออกจากเอวแล้วก็ฟาดลงกับพืนเสียงดังเผียะ
สีหน้าแข็งกร้าว
“เร็ว!”
ได้ยินคํานางแล้ว ทียังนิงอยูก่ ็หวาดกลัวแทบสินลม รีบ

32
ปรีไปยังจุดทีอวินลัวเฟิ งร่วงลงไปแล้วต่างก็ใช้มือขุดผืน
ดินนัน...
...
ลึกลงไปในผืนดิน อวินลัวเฟิ งนังอยูใ่ นอุโมงค์ ทังมึนงง

ทังไร้ถอ้ ยคําบรรยาย
ฝูเซิงประหลาดใจ “มีอโุ มงค์อยูท่ ีนีได้อย่างไร แล้วก็ช่าง

เป็ นอุโมงค์ทียาวเหลือเกิน! ใครกันมาขุดอุโมงค์เอาไว้
ยาวถึงเพียงนี ช่างน่ามหัศจรรย์!”
คิวอวินลัวเฟิ งกระตุกเล็กน้อย “หนูหาทองของข้าเป็ นผู้

33
ขุดอุโมงค์นีขึนมาเอง และอุโมงค์จะนําทางออกไปนอก
ไพรลับแล! ข้าไม่คิดเลยว่าพวกเราจะร่วงกลับลงมายัง
อุโมงค์แห่งนี”
ฝูเซิงยิงแลดูประหลาดใจยิงขึนไปอีกด้วยไม่คิดว่าสัตว์
เลียงของอวินลัวเฟิ งจะเป็ นผูจ้ ดั การอุโมงค์แห่งนี ซํานาง
ก็ไม่เคยคาดด้วยเช่นกันว่าพวกตนจะเคราะห์ดีรว่ งลงมา
ทีอุโมงค์แห่งนีได้
34
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม หันไปหาอวินเซียวแล้วถามว่า “อวิน

เซียว ข้ายังมิได้ถามเจ้าเลย เจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าบุคคลนัน
มิใช่ขา้ ”
“ข้าสัมผัสได้”
นําเสียงของอวินเซียวแหบตํา “เขาให้บรรยากาศแตก
ต่างไปจากท่าน...”
“อีกประการ เมือครังทีหลินรัวซินจัดฉาก พยายามใส่รา้ ย

ป้ายสีวา่ ข้าคิดชําเราเด็กหนุ่มผูน้ นั ไยเจ้าจึงเลือกทีจะ
35
เชือข้าเล่า”
“เพราะว่า...” อวินเซียวช้อนศีรษะขึนสบตาอวินลัวเฟิ ง
“ข้ารูว้ า่ ท่านไม่ทาํ ”
คนอืนจะคิดอย่างไรนางไม่สน ขอให้เขาไว้ใจนางก็เพียง
พอ!
ร่างฝูเซิงกระตุก แล้วจิตก็หวนคืนสูว่ นั วาน
ไว้ใจอย่างนันรึ
อย่างนีเอง การจะรักใครสักคนนันหมายความว่าเจ้า
36
ต้องเชือในตัวเขาหมดหัวใจ!
นางทิงเทียนหยามาเพียงเพราะว่าไม่เชือใจเขาเพียงพอ
ซํายังถูกหลอกด้วยฉากตรงหน้า แม้สดุ ท้ายนางจะมอง
ทุกสิงทุกอย่างออกจนได้ก็มิอาจย้อนเวลากลับไปได้อีก!
“ขอบคุณ”
ฝูเซิงกล่าวด้วยดวงตาซาบซึง นางรูด้ ีกว่าอวินลัวเฟิ ง

เจตนากล่าวให้นางได้ยิน
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม ใช่แล้ว นางเจตนา!
37
เพราะนางอยากให้ฝเู ซิงเข้าใจว่าการทีจะรักใครสักคน
นัน ต้องเชือใจในตัวเขา!
และนีคือสิงเดียวทีนางพอจะทําให้เทียนหยาได้
“ไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “เมือบุรุษอาภรณ์เทานัน

ตายเมือใด ผนึกของราชันย์สตั ว์อสูรตนอืนๆ ก็จะเสือม
ลงไปด้วย แล้วข้าก็ไม่จาํ เป็ นทีจะต้องอยูท่ ีนีอีก”
ฝูเซิงหัวเราะเสียงเบา “หากในภายภาคหน้าเจ้ามีเรือง
เดือดเนือร้อนใจ ก็จงเข้ามาในไพรลับแล แล้วราชันย์
สัตว์อสูตรทุกตนในไพรลับแลก็จะปกป้องเจ้าแม้ตอ้ ง
แลกด้วยชีวิต!”
38
อวินลัวเฟิ งมุง่ ตรงเข้าไปในอุโมงค์โดยมิกล่าวว่าอย่างไร
อีก
อวินเซียวรีบตามนางไปติดๆ เดินไปอาภรณ์สีดาํ ก็โบก

ไสว
ครันมองดูรา่ งทังสองค่อยๆ ลับตาไปแล้ว ฝูเซิงก็แย้มยิม

ไม่พดู จา ครูห่ นึงก็วิงตามทังสองไป...
อุโมงค์นนมี
ั เส้นทางทอดยาวซํายังเป็ นเนินชัน โชคดีทีทัง
สามต่างก็แข็งแกร่งมหาศาล จึงผ่านมาได้อย่างไม่ยาก
เย็น
39
ขณะสงสัยอยูว่ า่ เดินมาได้ไกลเท่าไรแล้ว ในทีสุดอวินลัว
เฟิ งก็เห็นแสงสว่างอยูข่ า้ งหน้า เมือเห็นแล้วนางก็อดเร่ง
ฝี เท้ามิได้ เห็นแสงอาทิตย์อยูท่ ีปากทางอุโมงค์อยูไ่ หวๆ
เมืออวินลัวเฟิ งก้าวออกมาแล้ว นางก็สมั ผัสได้ถงึ แสงอัน
อบอุน่ แล้วรอยยิมผ่อนคลายก็ปรากฏขึนบนดวงหน้า
งามของนาง
“ในทีสุดก็ออกมาจนได้” นางกล่าว หันกลับไปมองฝูเซิง

“อวินเซียวกับข้าจะออกจากไพรลับแล โปรดกล่าวลา
หลงเฟยแทนข้าทีเมือท่านกลับไปถึง”
“ตกลง” ฝูเซิงแย้มยิม “ช่างเป็ นโชคดีของศิษย์ขา้ ยิงนักที
40
ได้พบกับเจ้า!”
อวินลัวเฟิ งมองดูฝเู ซิงเป็ นครังสุดท้าย จากนันก็เบนสาย

ตาไปยังบุรุษข้างกาย ณ ขณะนี รอยยิมนางช่างทรง
เสน่หอ์ ย่างเป็ นนัยสําคัญ
“ไปกันเถอะ อวินเซียว”
ฝูเซิงช้อนศีรษะขึนเพ่งพิศไปยังร่างทังสองทีก้าวไปด้าน
หน้า จากนันนางก็หมุนกายก้าวฉับๆ ตรงกลับไปสูไ่ พร
ลับแล...
ณ ใจกลางไพรลับแลนันปรากฏเพียงพืนทีราบ! ต้นไม้ทงั
41
หมดต่างก็ถกู เปลวเพลิงแผดเผาเหลือเพียงแต่ตอไม่กีตอ
เท่านัน
บัดนันเอง บนผืนดินร้างก็ปรากฏกลุม่ คนกลุม่ หนึงกําลัง

ตังหน้าตังตาขุดดิน ต่างอาบเหงือต่างนําทว่าหาได้มีผใู้ ด
พักผ่อนไม่
เยียจิงเฉินยืนอยูข่ า้ งกายสตรีอาภรณ์แดง โอบกอดนาง

แน่นพลางปลอบประโลมว่า “จวินเอ๋อร์ อย่าห่วงไปเลย
พวกเขาต้องปลอดภัย!”
สตรีอาภรณ์แดงกําหมัดแน่น ดวงหน้าหวันวิตก สุดท้าย

นางก็สดู ลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “พีเยีย ขอพลัวข้า
42
ที ข้าจะช่วย”
43
เยียจิงเฉินนิงไป ทว่าก็มิได้กล่าวว่าอย่างไร แล้วเพียงแต่

สังการให้องครักษ์นาํ พลัวสองอันมาให้เท่านัน
ซูเจิงได้มาเข้าร่วมคณะขุดแล้วเรียบร้อย ด้วยกรงเล็บที
แหลมคมเสียยิงกว่าพลัวใดๆ เขาก็ได้ทมุ่ กําลังขุดผืนดิน
สุดชีวิต
“ฮ่าๆ!”
44
ได้ยินเสียงอ่อนระโหยโรยแรงเสียยิงกว่ากระซิบลอยลง
มาจากทางภูเขา “เปล่าประโยชน์ เจ้าช่วยอะไรพวกเขา
มิได้ดอก...กว่าจะขุดลงไปเกือบลีก็พอดีได้หายใจไม่ออก
ตายไปนานแล้ว”
สตรีอาภรณ์แดงตวัดสายตาเย็นยะเยือกไปยังบุรุษ
อาภรณ์เทา “อนิจจา เจ้ายังไม่ตายอีกรึ ข้านับถือเจ้าเสีย
จริง! จะถูกตีถกู เผาเท่าไรก็ไม่รูจ้ กั ตายเสียที!”
บนเส้นทางภูเขานัน ร่างของบุรุษอาภรณ์เทาบัดนีมอด
ไหม้เป็ นเถ้าถ่านไปแล้ว จวินเฟิ งหลิงได้แล่เนือเถือหนัง
เขาออกทีละชินๆ จนกระดูกขาวโผล่ออกมา แม้กระนัน
เอง เขาก็ยงั หายใจหอบถี จ้องไปยังจวินเฟิ งหลิงด้วย
สายตาโรย
45
“เจ้ามาทําอะไรทีนี”
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงแผ่วลอยมาจากเบืองหลังฝูงชน
สตรีผหู้ นึงยืนอยูต่ รงนันด้วยดวงตาสับสน
ครันได้ยินเสียงทีคุน้ เคยแล้ว หลงเฟยก็เผลอทิงพลัวใน

มือลง เขาหันศีรษะไปด้วยท่าทีแข็งทือแล้วก็เห็นสตรี
อาภรณ์เขียวค่อยๆ เยืองย่างตรงมา แล้วชายหนุ่มก็รูส้ กึ
เหมือนมีกอ้ นสะอืนมาจุกอยูท่ ีลําคอ
“น...นายท่าน...”
46
“หลงเฟย เจ้ามาทําอะไรทีนี” ฝูเซิงนิวหน้าเอ่ยถาม
หลงเฟยตัวสันขึนมาทันที ดวงหน้ามีแววเร้าใจ จากนัน

เขาก็ปรีเข้าไปหาฝูเซิง บัดนันเองทุกคนก็รบั รูไ้ ด้ถงึ ความ
ดีใจเนือเต้นของเขา...
“นายท่าน”
ครันปรีมาถึงเบืองหน้าฝูเซิงแล้ว หลงเฟยก็หยุดฝี เท้าเอ่ย

ถามด้วยเสียงสันเครือว่า “ท่าน...ปลอดภัยหรือไม่”
ฝูเซิงผงกศีรษะแผ่วเบา “เจ้าวางใจได้ ข้าสบายดี”
47
“จริงสิ นายท่าน แล้วนายท่านสองของข้าเล่า มิได้ออก
มาพร้อมกันกับท่านหรอกหรือ แล้วไยท่านจึงย้อนกลับ
มาทีนีเพียงคนเดียว”
จวินเฟิ งหลิงวางพลัวในมือลงทันใด เบนสายตาไปยังฝู

เซิง
ฝูเซิงยกมุมปากขึนแย้มรอยยิมแผ่ว “ทีใต้ดินนีบังเอิญว่า
มีอโุ มงค์อยู่ พวกข้าจึงได้เดินออกมาผ่านทางอุโมงค์นนั
นายท่านของเจ้ากับอวินเซียว...ได้จากไปแล้ว”
จากไปแล้วอย่างนันรึ
48
จวินเฟิ งหลิงนิงไปครูห่ นึง จากนันก็กล่าวด้วยท่าทีเด็ด
เดียวว่า “พีเยีย ไปกันเถิด! สองคนนันน่าจะยังอยูแ่ ถวนี
เป็ นแน่!”
“ช้าก่อน” เมือฉุกคิดถึงอะไรบางอย่างขึนมาได้ เยียจิง

เฉินก็กวาดตามองไปรอบๆ ก่อนหยุดลงทีชาย วัยกลาง
คนผูห้ นึงท่ามกลางฝูงชน “เจ้าเขียนภาพทังสองนันให้ขา้
ทีได้หรือไม่”
จวินเฟิ งหลิงชะงักไป ใช่แล้ว นางลืมไปเสียสนิทว่าพวก

ตนไม่เคยเห็นหน้าอวินเซียวและอวินลัวเฟิ ง! หากไม่มี
ภาพเขียนแล้วไซร้ จะไปตามหาตัวได้ทีไหนเจอ
49
ชายวัยกลางคนตัวสัน “ข้า...ข้าเขียนภาพไม่เป็ น”
“อย่างนันรึ แต่ขา้ จําได้วา่ เจ้ามาจากสกุลจยาทีมีชือเสียง

เรืองทักษะการเขียนภาพนี!” เยียจิงเฉินเผยรอยยิมเย็น
“เจ้าคิดว่าข้าจะเชือเจ้าอย่างนันรึ เพือมิให้เป็ นการเสีย
เวลา เจ้าควรจะไปกับพวกข้า เขียนรูปเสร็จแล้ว ข้าจะ
ปล่อยเจ้าไป อย่างไรก็ดี หากเขียนออกมาได้ไม่ตรง
ความเป็ นจริง ข้าว่าเจ้าก็ควรจะรับรูเ้ อาไว้วา่ สกุลเยีย
สามารถทําสิงใดได้บา้ ง”
ชายวัยกลางคนผูน้ นหวาดหวาดหวั
ั น แต่ก็มิบงั อาจ
ปฏิเสธ เขากลืนนําลายเอ่ยถามว่า “เขียนรูปเสร็จแล้ว
ท่านจะปล่อยข้าไปจริงๆ หรือ”
50
เยียจิงเฉินผงกศีรษะรับแผ่วเบา “ใช่แล้ว”
“ตกลง ถ้าอย่างนันข้าจะไปกับพวกท่าน!”
ไปกับพวกเขายังดีกว่าอยูใ่ นไพรลับแลแห่งนี
51
“พีเยีย ข้าลืมไปอย่าง” จวินเฟิ งหลิงแย้มยิมแล้วก็หนั ดวง
ตางดงามคมปลาบไปยังหลินหยวนผูบ้ ดั นีตัวสันงันงก
ด้วยความหวาดกลัว “ข้าเกือบเลือมเรืองเขาไปเสีย
สนิท!”
คิดดังนันแล้วนางก็หนั ไปหาซูเจิง “ข้าจดจําได้วา่ สัตว์

อสูตรนิยมฉีกทึงอาหารของตนเป็ นชินๆ ข้าขอมอบชายผู้
นีให้แก่เจ้า เจ้าจงปลิดชีพเขาอย่างโหดร้ายทารุณทีสุด
เอาให้แน่วา่ เขาต้องได้ลมรสความทุ
ิ กข์ทรมานอย่างหาที
สุดมิได้!”
“ไม่!” หลินหยวนกรีดร้องโหยหวน “เจ้าบอกว่าจะให้ขา้

ได้ตายครบสามสิบสองไงเล่า ซําเจ้ายังกล่าวด้วยว่าจะ
52
ไม่ทรมานข้า ไยเจ้าจึงไม่รกั ษาวาจา”
ชัวขณะนี ขอให้ตนได้ตายครบสามสิบสองก็นบั ว่าเป็ น

บุญเหนือหัวแล้ว
จวินเฟิ งหลิงลูบคางตนแผ่วเบา อาภรณ์แดงของหญิง

สาวปลิวไสวอยูใ่ นสายลมเชืองช้า แลดูเปี ยมบารมีดงั
นางพญาเป็ นยิงนัก
“ใช่แล้ว ข้าจะตระบัดสัตย์ เจ้าจะทําไม ข้าไม่เคยรักษา

คําพูดดอก โดยเฉพาะอย่างยิงกับคนอย่างเจ้า!” แล้ว
นางก็ขนม้
ึ าไปกล่าวว่า “พีเยีย ไปกันเถิด!”
53
หลินหยวนทรุดลงแทบผืนดิน ดวงหน้าซีดขาวประหนึง
ศพ! หากตนรูส้ กั นิด ก็คงไม่ปล่อยให้ตวั เอง หลงผิดไป
กับความโลภจนต้องพบจุดจบเช่นนี...
“พีเยีย ท่านว่าไพรลับแลช่วงนีแปลกๆ ไปหรือไม่”
บนหลังม้านัน จวินเฟิ งหลิงโอบเอวบุรุษเบืองหน้าไว้ ดวง

ตานางสะท้อนแววสับสน “ไพรลับแลถูกโจมตีแท้ๆ ทว่า
หาได้มีสตั ว์อสูรขันปราชญ์ในตํานานตนใดแสดงตนไม่
มีเรืองอะไรกันหรือเปล่า”
ผูค้ นต่างก็หวาดกลัวไพรลับแลเพราะในไพรลับแลนันมี
สัตว์อสูรขันปราชญ์หยิบมือหนึงอาศัยอยู่ ทีสุดแล้วใน
54
โลกเบืองหน้าเอง หากสกุลใดมีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์ติด
สกุลแล้วก็จะนําพาสายสกุลนันขึนสูอ่ นั ดับต้นๆ
แล้วในไพรลับแลเองก็มีสตั ว์อสูรขันปราชญ์อยูม่ ากกว่า

หนึง!
หากไพรลับแลสูญเสียสัตว์อสูรขันปราชญ์ไปเมือใด ก็จะ
เปรียบประหนึงเป็ นปลาคอยเขียงรอให้เขา มาสับ...
“ไพรลับแลนีดูทรงแล้วมีความสัมพันธ์อนั สนิทชิดใกล้กบั
เซียวเอ๋อร์และลัวเฟิ งดีทีเดียว เช่นนันเราจึงควรเก็บเรือง
นีไว้เป็ นความลับ”
55
เยียจิงเฉินนิงไปพักหนึง แล้วเขาก็เอ่ยด้วยนําเสียงทีได้
ยินกันเพียงสอง
“เข้าใจแล้ว ในเมือสัตว์อสูรเหล่านันมีความสัมพันธ์แนบ
ชิดแลเป็ นสหายทีดีตอ่ อวินเซียวและลัวเฟิ ง ก็นบั ว่าเป็ น
สหายของเราเช่นเดียวกัน และข้าจะไม่ยอมให้ใครก็ตาม
มาโจมตีไพรลับแล”
จวินเฟิ งหลิงมีทา่ ทีเด็ดเดียว มองไปยังกลุม่ คนเบืองหลัง

ด้วยแววเ**◌้ยมเกรียมสะท้อนอยูใ่ นดวงตา
“ข้าไม่ทราบว่าผูค้ นเหล่านีสังเกตเห็นหรือไม่ แต่ถา้ หาก

พวกเขาคนใดตระหนักได้ถงึ ความเปลียนแปลงในไพร
56
ลับแล ข้าก็จะเล่นเป็ นผูร้ า้ ย สังหารพวกมันเสียให้หมด!”
ในเมือไพรลับแลมีความสัมพันธ์อนั ดีกบั บุตรชายและลูก

สะใภ้ของนาง เพือปกป้องพงไพร จะให้นางสวมบท
ผูร้ า้ ยก็มิเป็ นไร! อย่าได้มีใครรูเ้ ลยว่าเกิดเรืองขึนกับสัตว์
อสูรขันปราชญ์แห่งไพรลับแล!
“ก่อนอืนเราไปตามหาเซียวเอ๋อร์และอวินลัวเฟิ งกันก่อน
เถิด ข้าจะส่งคนไปจัดการกับผูค้ นเหล่านีเอง ท่านอย่า
ห่วงไปเลย”
เยียจิงเฉินเผยรอยยิม ไม่วา่ จวินเฟิ งหลินคิดจะทําอะไร

เขาก็จะสนับสนุนนางอย่างเต็มทีทุกประการ!
57
...
นครเยีย
นครมิได้ตงอยู
ั ไ่ กลออกไปจากไพรลับแลเท่าใดนัก เดิน
ทางเพียงไม่เท่าไรก็ถงึ นคร
นครเยียเคยเก่าทรุดโทรม ทว่ากลับมังคังมังมีขนมาก็
ึ
หลังจากทีเยียจิงเฉินกลับมาหลังจากถูกขับไล่ออกจาก
สกุลไปเมือกาลก่อน
บัดนีเอง ภายในจวนสกุลเยีย ขณะทีเยียซีโม่กาํ ลังจะ

58
ออกไปข้างนอก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหวานหู ดังนกน้อยดัง
ขึนจากด้านหลัง
“ท่านพี ท่านตามหาสองคนนันมาได้หลายวันแล้ว ยังไม่

พบอีก ให้ขา้ ไปกับท่านด้วยเถิด นะ”
เยียฉีกะพริบตามองเยียซีโม่อย่างคาดหวัง “ท่านวางใจ
ได้วา่ ข้าจะประพฤติตวั เป็ นอย่างดี ไม่สร้างปั ญหาเดือด
ร้อนให้แก่ทา่ น”
59
ตอนที 768 เด็กหญิงลึกลับ (1)
เยียซีโม่หยุดเดินแล้วก็นิวหน้าลงเล็กน้อย “เจ้าอยูบ่ า้ น
60
รอแม่บญ
ุ ธรรมกับพ่อบุญธรรมกลับมาเถิด อย่าไปเล่น
ซนกับเพือนเลวของเจ้า!” กล่าวจบ เยียซีโม่ก็เดินออก
จากลานไปโดยไม่หนั กลับมามอง
เพ่งพิศร่างทีค่อยๆ ลาลับไปแล้วเยียฉีก็กดั ริมฝี ปากแน่น

ดวงตานางไม่พงึ พอใจอย่างแรงกล้า ไยพีชายนางจึงได้
เกลียดชังตนนักไม่มีเปลียนแปลงแม้นางตรากตรํา
พยายามซํายังทําตัวดีเท่าไร
นางควรทําอย่างไรจึงจะเปลียนท่าทีทีเขามีตอ่ ตนได้
...
61
เยียซีโม่กา้ วออกจากประตูเมืองไป มองไปยังผืนนภา
กว้างใหญ่แล้วก็นิวหน้าลงเล็กน้อย “นีก็ผา่ นมาได้หลาย
วันแล้ว ข้าก็ยงั หาพวกเขาไม่พบเสียทีแม้ได้คน้ ไปทัวทุก
หัวเมืองใกล้เคียงแล้ว อย่างนีข้าจะไปตามหา ท่านพีกับ
ท่านพีสะใภ้พบได้อย่างไร”
“คิกๆ ”
ทันใดนันเองก็มีเสียงหัวเราะเสนาะหูดงั ขึนจากต้นไม้
ใกล้ๆ
แล้วเยียซีโม่ก็เห็นเด็กหญิงผูห้ นึงผูกหางม้าสองหางนัง
อยูบ่ นต้นไม้ เด็กน้อยผูน้ นมี
ั ดวงหน้าชวนเอ็นดูและผิว
62
พรรณผุดผ่อง เมือนางหัวเราะ ดวงตาก็หรีลงกลายเป็ น
รูปจันทร์เสียว นางแลดูน่ารักน่าชัง งดงามดีทีเดียวใน
อาภรณ์สีแดงร้อนตา
“หัวหัว ไยเจ้าจึงมาอยูท่ ีนี”
เยียซีโม่มีทา่ ทีประหลาดใจ อันทีจริงแล้ว เขามิได้ลว่ งรู ้

ถึงปูมหลังของเด็กสาว นอกจากว่าพ่อบุญธรรมเป็ นผูร้ บั
นางมาจากสกุลเยีย
แต่สกุลเยียเองเสียอีกกลับไม่ลว่ งรูถ้ งึ การมีตวั ตนของ

นาง!
63
เด็กหญิงผูน้ นนั
ั งอยูบ่ นต้นไม้ แกว่งเท้าไปมาแขนก็เกาะ
ต้นไม้ นางกล่าวด้วยรอยยิมน่ารักว่า “เจ้านีช่างโง่งมเสีย
จริง! เยียจิงเฉินเคยบอกข้าว่าสตรีผมู้ ีนามว่าอวินลัวเฟิ ง
นีคือแพทย์ ในฐานะแพทย์ยอ่ มสนใจใน ตลาดมืดของ
เมืองใกล้ๆ นีอยูแ่ ล้ว”
ทัวทังนครเยียมีเพียงเด็กน้อยผูน้ ีเท่านันทีกล้าเรียกเยีย
จิงเฉินด้วยนามตรงๆ ทว่าเยียจิงเฉินก็ดจู ะมิได้เก็บเอา
ไปคิดให้มากความ เคราะห์ดีทีนางไม่คอ่ ยปรากฏตัวต่อ
หน้าสาธารณชนนัก มิฉะนันผูค้ นคงคิดกันไปว่านางคือ
บุตรีของเขาเป็ นแน่!
“เจ้าหมายถึงนครฉินน่ะหรือ” ดวงตาเยียซีโม่เปล่ง
ประกาย
64
นีเขาลืมไปได้อย่างไรกัน ทีตลาดมืดนันเต็มไปด้วยตัวยา
ซึงหามิได้ตามงานประมูลมิใช่หรือ ใช่แล้ว หากต้องการ
หาซือตัวยาลําค่า ก็ตอ้ งมีดวงตาแหลมคม
ในฐานะแพทย์ อวินลัวเฟิ งย่อมสนใจในตลาดมืดแห่ง

นครฉินแน่นอนอยูแ่ ล้ว! เขาลืมไปได้อย่างไรกัน...
“หัวหัว ข้าขอบใจเจ้ามาก หากเจ้าไม่เตือน ข้าก็คงยังงม

หาพวกเขาอยูน่ น”
ั เยียซีโม่เปล่งเสียงหัวเราะพอใจ
หัวหัวแย้มยิม “เจ้าอย่ารีบขอบอกขอบใจข้า ข้าช่วยเจ้าก็

เพราะเยียจิงเฉินบอกว่าเขาจะช่วยข้าตามหาตัวผูท้ ีถูก
65
เลือกต่างหาก! หากเขามิได้ให้สญ
ั ญาไว้ ข้าก็คงไม่ออก
จากสกุลเยียไปกับเขา!”
“หัวหัว ข้าถามหน่อยได้หรือไม่วา่ เจ้ามีความสัมพันธ์อนั

ใดกับสกุลเยีย แล้วเจ้ากําลังมองหาผูใ้ ด ไยจึงชอบหลบ
เลียงนักเล่า”
ในจวนสกุลเยีย นอกเสียจากเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิง

แล้ว ก็มีแต่เยียซีโม่เท่านันทีรูถ้ งึ การมีตวั ตนของนาง
กระทังเยียฉีเองก็มิเคยเห็นนาง!
“อย่าถามคําถามข้ามากนักเลย เพราะข้าไม่อยากตอบ”
66
หัวหัวลงมาจากต้นไม้ตรงหน้าเยียซีโม่พอดี “แต่ขา้ บอก
ได้อย่างหนึงว่า ข้าจะอยูก่ บั เจ้าเพียงสามปี เท่านัน ตาม
ทีให้สญ
ั ญาไว้กบั เยียจิงเฉิน”
“เจ้าไม่อยากตอบคําถามข้าอย่างนันรึ ก็ได้ แต่ขา้ เองก็

เป็ นคนสกุลเยียเช่นเดียวกัน เจ้าบอกความสัมพันธ์ของ
เจ้ากับสกุลเยียหน่อยมิได้หรือ เหตุใดจึงไม่เคยมีผใู้ ดเคย
พบเห็นเจ้าทังทีเจ้าอยูใ่ นสกุลเยียมาก็นานหลายปี ” เยีย
ซีโม่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
67
ตอนที 769 เด็กหญิงลึกลับ (2)
ได้ยินคําเขาแล้วหัวหัวก็จีบปาก “สกุลเยียน่ะรึ พวกเขามิ

คูค่ วรทีจะรับรูถ้ งึ การมีอยูข่ องข้า!”
เยียซีมวกะพริ
ั บตามองเด็กหญิงผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าตน
ด้วยความประหลาดใจ
หัวหัวตบบ่าเยียซีมวั “เจ้าจะไปนครฉินมิใช่รึ ข้าอยากไป

กับเจ้าด้วย”
เยียซีมวชะงั
ั กไป “เจ้าอยากไปนครฉินกับข้าอย่างนันรึ”
68
หัวหัวผงกศีรษะด้วยท่าทีแก่แดดแก่ลม “บุคคลทีข้า
กําลังตามหาน่าจะเป็ นแพทย์”
นางกล่าวว่า ‘น่าจะ’ แทนทีจะกล่าวว่า ‘เป็ น’
ได้ยินถ้อยคํานางแล้ว เยียซีมวก็
ั ยงสั
ิ บสน หัวหัวไม่ทราบ
หรอกหรือว่าตนกําลังตามหาใครอยู่
“พีใหญ่” ทันใดนันเอง เสียงกระจ่างใสของเยียฉีก็ดงั มา

จากทางประตู
ได้ยินเสียงดังกล่าวแล้ว เยียซีมวก็
ั เผลอซ่อนหัวหัวไว้
69
ด้านหลังตนทันที ด้วยรูว้ า่ เด็กน้อยคงมิประสงค์ให้มีคน
ล่วงรูถ้ งึ การมีอยูข่ องตนมากนัก
อย่างไรก็ดี เยียฉีก็ทนั เห็นหัวหัวซึงซ่อนตัวอยูห่ ลังเยียซี

มัวก่อนจนได้
“พีใหญ่ นาง...นางเป็ นใครกัน”
เยียฉีกดั ริมฝี ปากตนแน่น ท่าทางขุ่นใจ พีใหญ่ทีเย็นชา

กับนางเสมอมากลับออกโรงปกป้องเด็กน้อยเสียยกใหญ่
อย่างกับว่านางจะไปทําร้ายเด็กผูน้ น...
ั
“เยียซีมวั ได้เวลาเดินทางแล้ว” หัวหัวไม่มองเยียฉีดว้ ย

70
ซํา พลางปั ดเศษฝุ่ นออกจากอาภรณ์สีแดงแล้วจีบ
ปากว่า
“ตกลง”
เยียซีมวเบนสายตาออกมาแล้
ั วก็ตอบรับนุ่มนวล
“อุม้ ข้าที”
"..."
เยียซีมวมองไปยั
ั งเด็กหญิงอย่างอับจนถ้อยคํา “เจ้าไม่มี
71
ขาหรือไง”
“ข้าไม่อยากเดิน อุม้ ข้าเดียวนี!” หัวหัวเอาแต่ใจดีทีเดียว

“ไม่อย่างนัน ข้าจะฟ้องเยียจิงเฉินว่าเจ้ารังแกข้า!”
เยียซีมวนั
ั งยองลงอย่างปลงตก “ขึนมาสิ”
ดวงหน้าหัวหัวเป็ นประกายขึนด้วยรอยยิมสดใส จากนัน

ปี นขึนหลังเยียซีมวั ดวงตากระจ่างงดงามเช่นพระจันทร์
“พีใหญ่!”
มองดูฉากเบืองหน้าแล้วเยียฉีก็แทบไม่เชือสายตาตัวเอง
72
พีใหญ่ทีนางเคารพเทิดทูนเป็ นยิงนักกลับ ลดตัวลงมา
อุม้ เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างนันรึ แล้วนันเด็กผูน้ นเพิ
ั ง
เรียกพ่อบุญธรรมของตนด้วยชือตรงๆ อย่างนันหรือ
เยียซีมวหมุ
ั นกายกลับมาเหลือบแลเยียฉีแล้วก็ออกคํา
สังว่า “เยียฉี เจ้าอยูก่ บั สกุลเยียไปเสีย ข้าจะออกไปข้าง
นอกสักสองสามวัน” แล้วก็เดินตรงไปยังประตูนคร
“หัวหัว เจ้านีตัวหนักจริง ควรควบคุมอาหารได้แล้ว”
“ซีมวคนบ้
ั า เจ้าพูดจาอะไรเลือนเปื อน!” หัวหัวตบหน้า
ผากเขาแล้วก็กล่าวต่อด้วยท่าทีเกรียวกราด “ข้าตัวเบา
จะตาย เบาเสียยิงกว่าขนนก เจ้าคิดว่าข้าหนักเพราะว่า
73
เจ้าอ่อนแอเองต่างหาก!”
เบาเสียยิงกว่าขนนกอย่างนันรึ ก็ช่างพูดออกมาได้
ริมฝี ปากเยียซีมวกระตุ
ั กเล็กน้อย แล้วแววปลงตกก็
กระเพือมไหวพาดผ่านดวงหน้าอันหล่อเหลา เด็กหญิงผู้
นีช่างวุน่ วายดีเสียจริง!
...
นครฉินมีชือเสียงด้านตลาดมืด และแพทย์มากหน้า
หลายตาต่างก็มงุ่ ตรงมาทีนีเพือตลาดมืดดังกล่าว ไม่วา่
จะเวลาใดก็คกึ คักอยูเ่ สมอ ทว่าบัดนี ท่ามกลางถนนอัน
74
แน่นขนัดนันกลับบังเกิดเสียงเออะมะเทิงขึนทันใด
“ออกมา! ออกมานี! พวกข้าคือคนสกุลมู!่ ”
“ทําไมจึงได้เอะอะโวยวายกันนัก สกุลมูม่ ีปัญหาอันใด

อย่างนันรึ”
“จะเป็ นเรืองอันใดก็แล้วแต่ พวกเราก็หลบฉากกันเถิด

จะได้มิตอ้ งเดือดร้อน ข้าล่ะไม่อยากยุง่ กับสกุลมูเ่ ลย
จริงๆ ...”
เหล่าคนเดินถนนต่างก็แจ้นหนีหายไปไม่เว้นแม้แต่คน
ขายของ ทีวุน่ ดูรา้ นอยูต่ า่ งก็รบี สงวนท่าทีให้ไกลลูกหูลกู
75
ตาคนหยาบเหล่านี...
ครันคนกลุม่ นันย่างเข้ามา ทัวทังตลาดมืดต่างก็เงียบ

สงัดลง ทุกคนมองไปยังกลุม่ คนผูม้ าเยือนทีปรี เข้ามาหา
โดยมิกล้าเปิ ดปากอันใด...
76
ตอนที 770 ปล้นกันอย่างนันรึ
ผูน้ าํ สกุลมูค่ ือชายหน้าเคร่งคนหนึงทีจู่ๆ ก็ปักขวานใหญ่

ในมือลงกับพืนเสียงดัง
“พวกเจ้าทุกคนในตลาดมืด จงฟั งข้า! มอบตัวยาทังหมด

มาให้ขา้ เสีย กระทังแพทย์ก็มิใช่ขอ้ ยกเว้น! ห้ามน้อยไป
77
กว่าทุกคน”
ได้ยินดังนัน อวินลัวเฟิ งทีกําลังเลือกจับจ่ายตัวยาอยู่

หน้าแผงค้าตลาดมืดก็ชะงักมือ เหลือบแลไปยัง คนสกุล
มูแ่ ล้วก็ยกมุปากขึนยิม
“นีพวกเขา... กําลังปล้นอยูอ่ ย่างนันรึ”
เจ้าของแผงลอยทีบัดนีตัวสันงันงกตอบรับว่า “สกุลมู่
เคยเป็ นก๊กโจรมาก่อน เมือแข็งแกร่งขึนก็ก่อตังสายสกุล
จึงไม่แปลกทีพวกเขาจะปฏิบตั ิตวั เช่นนี”
อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา ประกายนางมารแฝงอยู่

78
ในดวงตาทีหรีลง
“ปล้นกันอย่างนันรึ อย่างนีสิทีข้าชอบ...”
แต่นางไม่ชอบการถูกปล้น!
เมือเห็นว่าไม่มีใครขยับเขยือนแล้ว ชายสกุลมูก่ ็เดือดขึน

มา “พวกเจ้าหูหนวกหรือไง มอบตัวยาทังหมดมาให้ขา้
เดียวนี! หากใครบังอาจเก็บซ่อนไว้แม้แต่อย่างเดียว ข้า
จะฆ่ามัน!”
เหล่าพ่อค้าแผงลอยต่างก็เป็ นเพียงปุถชุ นคนธรรมดา มา

เพือขายตัวยาทีบังเอิญได้มาเท่านัน อย่างไร ก็ดี เหล่า
79
แพทย์ทีมาจับจ่ายตัวยาทีนีมิใช่วา่ จะกินได้ง่ายนัก...
“ฮ่าๆ”
ชายชราผูห้ นึงยิมเยาะ มองไปยังชายสกุลมูด่ ว้ ยสีหน้า

รังเกียจ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใคร ไม่กลัวหรือว่าจะทําให้
เหล่าแพทย์ทงหลายบนโลกนี
ั ต้องหมันไส้ขนมา”
ึ
ชายผูน้ นเปล่
ั งเสียงหัวเราะลัน “แพทย์อย่างนันรึ ผูค้ น
อาจหวาดกลัวเจ้า แต่สกุลมูน่ นมิ
ั ใช่! ข้าไม่สนใจว่าเจ้า
เป็ นแพทย์หรืออะไร! จงมอบตัวยาทังหมดทีมีมาเสีย! มิ
80
ฉะนันข้าจะเอาเลือดเจ้ามาล้างขวาน”
เขาอวดขวานตนด้วยสีหน้าป่ าเถือน
“เจ้าจะเอาตัวยาพวกนีไปทําอะไร” ชายชราโกรธเกรียว
ขึนมา “ชายอ้วนมิได้อิมด้วยอาหารเพียงมือเดียว เอาตัว
ยาไปมากมายถึงเพียงนีจะใช้ทีไหนหมด!”
ชายผูน้ นเยาะ
ั “หากตัวยาไร้คา่ ข้าคงไม่มาปล้นพวกเจ้า
ดอก! ส่วนข้าจะเอาไปทําอะไรนันก็มิจาํ เป็ นต้องบอก!”
ชายชราตัวสันระริก ชีนิวไปยังชายผูน้ นั แต่เขาโกรธขึง

และหวาดกลัวเกินกว่าทีจะเอ่ยปาก
81
“ถ้าไม่อยากตายก็มอบตัวยาทังหมดมาให้ขา้ !” ชายผู้
นันมองไปรอบๆ ด้วยท่าทีคกุ คามแล้วก็ตะโกนเสียงลัน
ว่า “หากไม่ยอมมอบตัวยาทังหมดมา ข้าก็ไม่เกียงทีจะ
ฆ่าล้างบางพวกเจ้าทังหมด!”
ด้วยท่าทีเ**◌้ยมโหดและขวานอันชวนอกสันนัน ชายผู้
นันก็แทบสยบผูค้ นทังตลาด
แม้ทกุ คนต่างก็ลงั เล แต่หลายคนก็ยอมหยิบเอาตัวยาทัง

หมดของตนขึนมาแต่โดยดี ท่ามกลางฝูงชนนัน มีเพียง
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวทียังมิขยับเขยือนซํายังมีทา่ ที
เมินเฉยเสียด้วย
82
“แม่นาง เจ้ารีบมอบตัวยาของเจ้าไปจะดีกว่า อย่าไป
ท้าทายพวกเขาเลย”
พ่อค้าทียืนอยูข่ า้ งพวกนางเตือนทังสองอย่างมีนาใจ
ํ
จากนันก็ถอนหายใจ
อวินลัวเฟิ งเผยยิม จ้องมองคนสกุลมูโ่ ดยมิกล่าวว่าอย่าง

ไรด้วยดวงตามืดดําราวกับมิได้ยินคําเตือนนัน
ชายผูน้ นโบกมื
ั อสังให้คนของตนไปเก็บตัวยาใส่ถงุ ผ้า
ป่ าน จากนันก็เห็นว่าอวินลัวเฟิ งยังนิงเฉย จึงได้นิวหน้า
เดือดขึนมา
83
“พวกเจ้าสองคนมิได้ยินข้าหรือไง ไม่กลัวตายหรอกหรือ”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อยแล้วก็เผยรอยยิมร้าย “ข้า

ก็อยากจะรูน้ กั ว่าเจ้ามีปัญญาพอทีจะปล้นเอาตัวยาไป
จากข้าหรือไม่!”
ตอนที 771 อย่างนีสิถงึ จะเรียกว่าปล้นกัน (1)
84
สีหน้าชายสกุลมูผ่ นู้ นทะมึ
ั นลง จ้องมองอวินลัวเฟิ งเย็น
ยะเยือกด้วยถูกคลืนโทสะถาโถมเข้าใส่ “ถ้าเช่นนันข้าก็
จะแสดงให้เห็นเองว่าข้ามีปัญญาพอหรือไม่!”
ตูม!
ชายสกุลมูเ่ ปล่งพลังออกมาเต็มที แล้ววาดกําปั นทังสอง

ใส่อวินลัวเฟิ งประหนึงเทือกเขาไท่ จินตนาการถึงภาพ
เด็กสาวผูน้ ีกระอักโลหิตมิขาดสายภายใต้การโจมตีของ
ตนด้วยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม!
อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั ถึงตัวอวินลัวเฟิ งก็บงั เกิดรังสี
85
อํามหิตพวยพุง่ เข้าใส่ ตามมาด้วยเสียงเย็นยะ
เยือกกล่าวว่า “ถอยไปจากนางเสีย!”
อัก!
ชายสกุลมูผ่ นู้ นก้

ั าวกระถดถอยหลังไปไม่หยุดพลาง
กระอักเลือดออกมากองใหญ่ เขากุมอกจ้องไป ยังชาย
หนุ่มอํามหิตทีปรากฏตัวอยูเ่ บืองหน้าอวินลัวเฟิ งด้วย
ความหวาดกลัว เพียงแรกเห็นชายผูน้ ีเขาก็สรุปเรืองได้
แล้วว่า!
ชายผูน้ ีแข็งแกร่งยิงนัก!
86
นายใหญ่ผแู้ ข็งแกร่งถึงเพียงนีมาเยือนนครฉินตังแต่เมือ
ใด
เมือความคิดตีกนั ยุง่ ชายสกุลมูก่ ็ทาํ ท่าคารวะกล่าวว่า

“ขออภัยนายน้อย ข้ามิได้มีเจตนาจะลบหลูท่ า่ นแต่อย่าง
ใด ได้โปรดยกโทษให้ขา้ ด้วยทีหยาบคาย เรามาเป็ นมิตร
สหายกันดีกว่า”
เช่นเดียวกับทุกครังทีผ่านมา พวกคนสกุลมูร่ งั แกคน

อ่อนแอ และหวาดกลัวผูท้ ีแข็งแกร่งกว่า! หากพบคน
อ่อนแอ ก็จะรังแกโดยมิลงั เล แต่เมือใดทีได้เจอนายใหญ่
ผูท้ รงอิทธิพลแข็งแกร่ง ก็จะรีบสยบยอมหมอบกราบ
ทันที
87
อวินเซียวเพียงแต่เมินเขา ดวงหน้าหล่อเหลาปราศจาก
ความรูส้ กึ แล้วดวงตาสีดาํ ก็คมปลาบประหนึงพญา
อินทรี เขามิเคยเห็นใครอยูใ่ นสายตาอยูแ่ ล้ว นับประสา
อะไรกับสกุลมู่ อย่างไรก็ดี ชายสกุลมู่ มิเคยรูจ้ กั มักจี
อวินเซียวมาก่อน ก็คิดว่าเขารังเกียจเดียดฉันท์สกุลมูน่ กั
จึงได้มีสีหน้ามืดทะมึนลงในทันที
ใช่ เจ้าแข็งแกร่งมากทีเดียว แล้วจะทําไมเล่า
สกุลมูเ่ ราเองก็มีเหล่านายท่านทีแข็งแกร่งเช่นเดียวกัน
แล้วไยพวกข้าจึงต้องกลัวเจ้า
88
ในเมือเจ้าไม่อยากเป็ นสหายกันก็ไม่เป็ นไร ถ้าเช่นนันก็
มาเป็ นศัตรูคแู่ ค้นกันเถิด!
อย่างไรก็ดี ชายสกุลมูก่ ็ใช่วา่ จะไร้สมอง เขารูด้ ีวา่ ตนเอา

ชนะอวินเซียวมิได้ จึงได้แต่ตะโกนออกไปว่า “ข้าอยาก
เป็ นสหายกับเจ้า แต่เจ้าปฏิเสธ ไม่เป็ นไร เดียวเราจะได้
เห็นดีกนั !”
เขาสะบัดแขนเสือตนเกรียวกราด แล้วก็ทาํ ท่าว่าจะจาก

ไป ทว่าบัดนันเองก็มีเสียงมารคล้ายจะหลุดออกมาจาก
ขุมนรกดังขึนทันใด ส่งให้รา่ งทังร่างของเขาต้องแข็งทือ
“ข้าบอกให้เจ้าไปได้แล้วรึ”
89
ชายสกุลมูก่ าํ หมัดแน่น ในอกอัดล้นด้วยโทสะ จากนัน
หันมาหาอวินลัวเฟิ งแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าต้องการอะไร”
“เปล่า” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ เข้าประชิดตัวเขา ดวงตา

ทะมึนดําคมปลาบร้ายกาจยิงนัก “ข้าเพียงแต่อยากปล้น
เจ้าเท่านัน”
ปล้นข้าอย่างนันรึ
ชายสกุลมูผ่ นู้ นเบิ

ั กตากว้าง
ชัวชีวิตนีเขาปล้นคนมามากมายเหลือเกิน เพิงเคยถูกคน
90
มาขอปล้นก็คราวนี! นีนางกําลังล้อเล่นอยู่ หรืออย่างไร
คนผูอ้ ืนก็ชะงักงันไปเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะ

กล้าปล้นคนสกุลมู!่ ก็สกุลมูม่ ีผฝู้ ึ กฌาน ขันเซียนอยูใ่ น
สกุลน่ะสิ!
บนแผ่นดินลับแลนันมีผฝู้ ึ กฌานขันเซียนอยูม่ ากกว่า

แผ่นดินหลงเซียว แต่ก็มิได้มากมาย อันทีจริงแล้ว แต่ละ
นครมีผฝู้ ึ กฌานขันเซียนอยูอ่ ย่างมากทีสุดก็สองคน!
อย่างไรก็ดี ในนครฉินนัน ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนทังสองต่าง

ก็เป็ นคนสกุลมู!่
91
ส่วนผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์นนเล่
ั า มีเพียงหนึงหยิบมือบน
แผ่นดินลับแล และทรงพลังแข็งแกร่งเสียจน แต่ละคน
สามารถทําให้ทวทั
ั งแผ่นดินนีสันไหวได้เพียงแค่กระทืบ
เท้าเท่านัน!
92
“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะปล้นข้า”
ชายสกุลมูช่ ีจมูกตนอย่างไม่เชือ อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั จะ

ตอบโต้อนั ใด อวินลัวเฟิ งก็เคลือนไหว เสียแล้ว...
นางยกเรียวขาขึนเตะเขากระเด็นเข้าใส่ฝงู ชน เร็วเสียจน
คนสกุลมูค่ นอืนๆ ไม่ทนั ตังตัว...
93
จากนันนางก็กา้ วเข้าไปหาชายสกุลมูผ่ นู้ นั เหยียบอกเขา
ก่อนจะทันลุกขึนยืน
“เจ้าคิดทําบ้าอะไร” ชายสกุลมูผ่ นู้ นเดื

ั อดขึนมาทีเดียว
จ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย กล่าวด้วยท่าทีปัน

ประสาทว่า “ก็ปล้นเจ้าน่ะสิ! เอาของมีคา่ ทังหมด มาให้
ข้า!”
ชายสกุลมูโ่ กรธขึงเสียจนแทบกระอักโลหิต หญิงผูน้ ีคิด

จะปล้นเขาจริงๆ อย่างนันรึ ตังแต่เข้าสกุลมูม่ า ก็เพิงเคย
94
ถูกกลันแกล้งรังแกเช่นนี!
“ข้าไม่มีสงใดทั
ิ งนัน!”
อย่างทีภาษิ ตเขาว่าไว้ สงครามใดไม่ชนะก็อย่าสู้ เขา

ตระหนักได้แล้วว่าตนประเมินอวินลัวเฟิ งและ อวินเซียว
ตําเกินไป
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลชายทีตนเหยียบอกอยูแ่ ล้วก็เบน

สายตาไปยังธํามรงค์มิติบนนิวของเขา
“เจ้าจะถอดออกมาเองหรือต้องให้ขา้ ตัดนิว”
95
ชายสกุลมูห่ น้าซีดเผือด รีบถอดแหวนให้ในทีสุดแล้วเขวี
ยงไปตรงหน้าอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีข่นุ เคือง
อวินลัวเฟิ งมิได้แยแสท่าทีหยาบโลนนันแต่อย่างใด แล้ว

ก็กม้ ลงเก็บธํามรงค์มิติบนพืนด้วยรอยยิมอ่อน “มีอะไร
อีกไหม หยิบออกมาให้หมด!”
“ไม่มีอะไรอีกแล้ว” ดวงหน้าชายสกุลมูบ่ ดั นีม่วงคลําด้วย

โทสะ “ของทุกอย่างของข้าอยูใ่ นธํามรงค์มิตินนั ไม่เหลือ
อะไรอืนอีก!”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิมแล้วก็มองเขาศีรษะจรด
ปลายเท้า จากนันก้มลงหยิบเอากระเป๋ าออกจาก
96
อาภรณ์ชายผูน้ นั
ในกระเป๋ านันมีเศษเหรียญทองแดงอยูเ่ ต็ม
ชายสกุลมูผ่ นู้ นเป็

ั นเบือใบ้ไป ขนาดตัวเขาเองปล้นใครก็
ยังไม่ทาํ ตัวเช่นนี นีคิดจะเอาแม้กระทังเหรียญทองแดง
เลยอย่างนันรึ! ว่ากันตามตรง ใครเล่ามันจะเอาเหรียญ
ทองแดงไปหลายๆ เหรียญ แต่นางผูห้ ญิงคนนีกําลังเอา
ไปแม้กระทังเหรียญเสน่หาทีแม่มา่ ยหวังข้างเรือนมอบ
ให้! นางเป็ นผูเ้ ดียวทีทําถึงขนาดนี!
“เห็นทีเจ้าจะไม่มีอะไรติดตัวแล้วจริงๆ” อวินลัวเฟิ งหัน

ไปหาคนอืนๆ ในสกุลมูแ่ ล้วก็เอ่ยถาม ด้วยนําเสียงคร้าน
97
“เอ้า พวกเจ้าจะมอบของมาให้ขา้ ดีๆ หรือต้องให้ขา้
บังคับ”
เมือเห็นผูน้ าํ ตนถูกปล้นกันอย่างนีแล้ว ก็มิบงั อาจขัดขืน

คําสังนาง รีบหยิบเอาของทุกอย่างออกมา แต่โดยดี แล้ว
เหวียงโยนทุกสิงลงบนพืน ใช่วา่ ทุกคนจะมีธาํ มรงค์มิติ
จึงมิได้มีของลําค่าติดตัวแม้คน้ ทัว ทังกายแล้วก็ตาม แต่
แม้กระนันเองอวินลัวเฟิ งก็ยงั รับไปทุกสิงอย่างไม่มีขอ้ ยก
เว้น
“พวกข้าไปได้หรือยัง” ชายสกุลมูเ่ อ่ยถามเสียงเย็น

พยายามสะกดกลันโทสะแค้นไว้ในจิตใจ
98
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา
เห็นดังนันแล้วชายสกุลมูก่ ็ถอนหายใจโล่งอก โบกมือ

เรียกคนของตนมาตังท่าจะไป
อย่างไรก็ดี บัดนันเองก็ได้ยินเสียงมารร้ายดังขึนเบือง
หลังอีกครา
“อีกประการ อาภรณ์ของพวกเจ้าตัดเย็บด้วยผ้า
งามอย่างดีทีเดียว หากนําไปขายก็คงได้หลายร้อยตําลึง
เงิน เช่นนันแล้วจงถอดอาภรณ์ของพวกเจ้าออกก่อนจะ
ไป”
99
ชายสกุลมูผ่ นู้ นสะดุ
ั ดแทบทรุดลงคุกเข่า มิอาจสะกด
กลันนําตาเอาไว้ได้ เขาทําตัวเป็ นโจรมาได้ ตังหลายปี
แต่วนั นีกลับพบเจอสตรีทีเป็ นโจรเสียยิงกว่าตน!
“หัวหน้าขอรับ!” องครักษ์สกุลมูต่ า่ งก็หนั มาหาชายผูน้ นั

เป็ นตาเดียวด้วยสีหน้าหวาดหวาดหวัน
100
ชายผูน้ นสู
ั ดลมหายใจเข้าลึกแล้วก็ออกคําสังเสียงเย็น
ว่า “ถอดอาภรณ์ของพวกเจ้าออกเสีย!”
พูดแล้วตัวเองก็เริมต้นถอดอาภรณ์ เห็นดังนันแล้วคน
อืนๆ ก็มิบงั อาจกล่าวขัดขืนแต่อย่างใดก่อนค่อยๆ ถอด
เสือแสงตนออกเช่นเดียวกัน เคราะห์ดีทีอวินลัวเฟิ งยัง
พอมีเมตตา ยอมให้พวกเขาเก็บกางเกงชันในเอาไว้ มิ
ต้องออกไปเดินโทงๆ ให้ได้อายกลางวันแสกๆ แต่แม้
กระนันเอง พวกเขาเหล่านีก็รูส้ กึ เสือมเกียรติเป็ นยิงนัก
ต่อแต่นีไปคนนครฉินคงเห็นพวกตนเป็ นตัวตลกน่าดู!
พวกเขาถูกปล้นจนเหลือแต่กางเกงชันใน! ใครทีเคยถูก
สกุลมูร่ งั แกมาหากได้ยินเรืองนีเข้าคงขําท้องคัดท้องแข็ง
101
“แม่นางน้อยเอ๋ย เจ้าเดือดร้อนแน่” เห็นอวินลัวเฟิ งกลับ
มาแล้ว พ่อค้าเร่ผมู้ ีจิตใจดีงามก็ถอนหายใจอ่อน “สกุลมู่
น่ะแข็งแกร่งมาก มีผฝู้ ึ กฌานขันเซียนอยูถ่ งึ สองคนเชียว
นะ! บัดนีเมือเจ้าได้ลบหลูพ่ วกเขาแล้ว สกุลมูย่ อ่ มไม่
ยอมปล่อยไปอย่างแน่นอน”
ได้ยินคําเขาแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิมอ่อนจาง “ข้า

ไม่กลัวพวกเขาดอก”
พ่อค้าเร่เมือได้เห็นว่านางมิได้ตงใจฟั
ั งเขาจริงจังแล้วก็
ถอนหายใจอีกครา อย่างไรก็ดี คนสกุลมูเ่ มือหนีไปแล้วก็
ได้โยนตัวยาทังหมดทิงเอาไว้บนพืน เขาจึงรีบปรีเข้าไป
102
ควานหาตัวยาของตนทีถูกขโมยไป
เมือกลับมา อวินลัวเฟิ งกับอวินเซียวก็ได้จากไปไกล

แล้ว...
ท่ามกลางฝูงชนอึกทึก เยียซีมวเพ่
ั งพิศร่างทีค่อยๆ ลับตา
ไปของอวินลัวเฟิ ง ดวงตาเป็ นประกายเปี ยมด้วยความ
ชืนชม
“เจ้าเห็นหรือไม่ นีแลถึงจะเรียกว่าปล้นกัน! เทียบกับเด็ก

สาวผูน้ นแล้
ั ว เหล่าหัวขโมยพวกนันช่างตําชันยิงนัก! มี
เพียงคนอย่างนางเท่านัน จึงจะคูค่ วรกับคําว่าหัวขโมย”
103
กล่าวจบ หัวหัวก็โจนลงจากหลังชายหนุ่มแล้ววิงไล่ตา
มอวินลัวเฟิ งไป...
อย่างไรก็ดี ในตลาดมืดก็มีผคู้ นขวักไขว่มากมาย แลต่าง

คนต่างผลักไสเบียดเสียดกันเพือค้นหาตัวยาของตนที
ถูกขโมยไป กว่าหัวหัวจะดันตัวผ่านฝูงชนออกมาได้ ร่าง
ขาวดังหิมะนันก็หายไปเสียแล้ว...
“นางไปไหนแล้ว” หัวหัวแลดูวิตกกังวล “ข้าไม่น่าเอาแต่

ดูละครปา**◌่ นีเลย! ไยนางจึงได้หายตัวไปไว ถึงเพียง
นี”
“หัวหัว” เยียซีมวดั
ั นตัวออกมาจากฝูงชนมาหาหัวหัวได้
104
แล้วก็เอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ”
หัวหัวกําหมัดตนแน่น “ข้าว่าข้าพบผูท้ ีข้าตามหาแล้ว แต่

นางหายไปไหนไม่รู.้ ..”
“เจ้าไม่รูว้ า่ กําลังตามหาใครอยู่ ไยจู่ๆ จึงได้มนใจนั

ั กเล่า
ว่าเป็ นนาง”
“ข้าสัมผัสได้” หัวหัวช้อนสายตาขึนฉายชัดความมันใจ
“ข้ารูส้ กึ ได้วา่ นางคือบุคคลทีข้าตามหา”
เยียซีมวมิ
ั ได้กล่าวว่าอย่างไร ยกมือขึนลูบศีรษะน้อยๆ
ของหัวหัว “ในเมือเจ้ามันใจว่าเป็ นนาง ข้าก็จะค้นทัวทัง
105
นครฉินเพือหาตัวนางให้เจ้า!”
ดวงตาหัวหัวเป็ นประกายเบิกบานใจขึน แล้วนางก็พยัก

หน้าแข็งขัน “ตกลง!”
ไม่วา่ นางจะอยูท่ ีใด ก็ตอ้ งหาให้พบให้จงได้!
...
ภายในโรงเตียม ครันอวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามาในห้อง เทชา

ดืมหนึงถ้วยแล้ว เสียงของเสียวโม่ก็ดงั ขึน ในส่วนลึกสุด
ของจิตใจทันที
106
“นายท่าน ข้ารูส้ กึ ถึงรัศมีทีคุน้ เคยเมือตอนอยูท่ ีตลาด
มืด”
“เจ้ารูไ้ หมว่าเป็ นใคร”
อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงเอ่ยถาม
“ไม่” นําเสียงเสียวโม่ฟังดูสบั สน “แต่ขา้ รูส้ กึ ได้วา่ รัศมี

ของคนผูน้ นเหมื
ั อนกับรัศมีของคัมภีรเ์ ซียนโอสถ บางที
คนผูน้ นอาจมี
ั สว่ นเกียวข้องกับคัมภีรก์ ็ได้กระมัง”
107
ตอนที 774 การมาเยือนของสกุลมู่ (1)
อวินลัวเฟิ งจิบชาแล้วก็เลิกคิวขึน “เจ้าคือผูอ้ ารักษ์คมั ภีร ์

เซียนโอสถนะ! กระทังเจ้ายังไม่รูอ้ ะไรเกียวกับเขา
108
เลยอย่างนันหรือ”
เสียวโม่หน้าแดง “ใช่แล้ว ข้าคือผูอ้ ารักษ์คมั ภีรเ์ ซียน

โอสถ แต่ขา้ มิได้เป็ นผูอ้ ารักษ์คมั ภีรม์ าตังแต่ตน้ ! แม้โลก
คัมภีรเ์ ซียนได้ให้กาํ เนิดข้าขึนมาด้วยพลังฌานอันเปี ยม
ล้น ข้าก็มิได้รูค้ วามอันใดเกียวกับเรืองทีเกิดก่อนข้าเกิด”
อวินลัวเฟิ งถอนหายใจ ดูทรงแล้วเสียวโม่คงไม่รูอ้ ะไร

เกียวกับเรืองนีเลยจริงๆ ...
“แล้วเจ้ารูห้ รือไม่วา่ บุคคลผูน้ ีจะดีหรือร้ายกับโลกคัมภีร ์

เซียนโอสถ”
109
เสียวโม่คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็เอ่ยตอบรับเชืองช้าว่า “ข้ารู ้
เพียงแต่วา่ หากเขาจงรักภักดีตอ่ ท่าน ก็ไม่ใช่เรืองเลวร้าย
อะไร”
อวินลัวเฟิ งได้ยินดังนันแล้วก็โล่งอก โลกคัมภีรเ์ ซียน

โอสถสําคัญกับนางมาก จึงไม่ประสงค์ให้ใครมาเป็ นภัย
คุกคาม!
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปยังอวินเซียวแล้วก็

ยกมุมปากขึนเผยรอยยิมคร้าน เพ่งพิศมอง ชายหนุ่ม
“ข้าว่าเราอาจต้องอยูใ่ นนครฉินอีกสักสองสามวัน”
นางต้องการสืบหาว่าใครคือคนผูน้ นที
ั มีความเชือมโยง
110
กับโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ!
“ตกลง”
เขาไม่มีวนั ปฏิเสธคําขอใดๆ ของนางทังสิน ส่วนเรืองคน

สกุลมูท่ ีเขาเพิงได้หลูเ่ กียรติไปนัน ชายหนุ่ม ก็ไม่เคยเห็น
พวกเขาอยูใ่ นสายตา...
“กายข้าล้าเต็มที” อวินลัวเฟิ งลุกขึนยืนเชืองช้า หรีเนตร

นางลงเล็กน้อยแล้วไล่ตอ้ นอวินเซียว “เจ้าไปอุน่ เตียงให้
ข้าที ตกลงไหม”
หากยังมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน ก็ยงั มิอาจมอบร่าง

111
กายให้แก่ชายผูน้ ีได้ ทว่าก็มิได้หมายความว่านางจะพูด
จาหยอกเย้าเขามิได้ ตราบใดทีมิได้ไปจนถึงขันสุดท้าย
โลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถก็จกั มิหยุดยังนาง...
ชายหนุ่มเพ่งพิศดวงหน้างดงามของหญิงสาวแล้วกลืน
นําลายเอือก จากนันยืดแขนออกไปดึงนางเข้ามาในอ้อม
กอด ครันได้กลินหอมเครืองยาจากนางแล้วก็รูส้ กึ ถึง
แรงกระตุน้ อันพลุง่ พล่าน อย่างไรก็ดี ทันทีทีรูส้ กึ เขาก็
สะกดกลันแรงปรารถนาไว้ดว้ ยพลังฌาน
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมหวาน “เจ้าห้ามตัว

เองไว้ทกุ ครังได้อย่างไร”
112
อันทีจริงแล้วนางรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ ทุกครังทีเขาเกิดความ
ปรารถนาขึนมา รอบเดือนของนางก็จะมาในทันใด เช่น
นันเองจะให้เขาไปต่อได้อย่างไรเล่า
อย่างไรก็ดี อวินเซียวก็ยงั คงตอบรับขึงขัง “ข้าได้ยินมา

ว่าสตรีจะป่ วยนักหากร่วมรักระหว่างรอบเดือน”
“เจ้าไม่กลัวว่าจะตายด้านบ้างหรือไร” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว

ขึนยัวเย้า
“ข้ารังตัวเองไหว” เมือมองเข้าไปในดวงเนตรอวินลัวเฟิ ง
แล้ว อวินเซียวก็กล่าวเสียงตํา “เพราะข้า ไม่อยากทํา
ร้ายท่าน”
113
เขาไม่อยากทําร้ายนาง เพียงแค่นนั
คลืนความอบอุน่ โถมถังเข้าใส่เด็กสาว แล้วนางก็แย้ม

รอยยิมอุน่ “อวินเซียว เพือเจ้า ข้าจะรีบบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันเซียนให้จงได้”
อวินเซียวมองเด็กสาวในอ้อมแขน “แม้ทา่ นขึนเป็ นผูฝ้ ึ ก

ฌานขันเซียนมิได้ ท่านก็ยงั มีขา้ คอยปกป้องชัวชีวิต”
เขาคิดไปว่าอวินลัวเฟิ งต้องการขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน

เซียนในเร็ววันก็เพราะอยากเข้มแข็งเพียงพอ หาได้รูไ้ ม่
ถึงจุดประสงค์ทีแท้จริงของนาง
114
“เราเข้านอนกันเถิด”
เด็กสาวเขย่งยืนบนปลายเท้าแล้วมอบจุมพิตแผ่วเบาให้
ชายหนุ่ม จากนันก็ถอนกายออกจากอ้อมแขนเขา ค่อยๆ
เดินตรงไปยังเตียง
ใครเลยจะไปเชือลงว่าทังสองยังมิเคยร่วมหลับนอนกัน
แม้ได้นอนเคียงกันมาหลายวันหลายคืน! ใครรูเ้ ห็นก็คง
คิดว่าอวินเซียวตายด้านเป็ นแน่!
อันทีจริงแล้วอวินเซียวได้สะกดกลันความปรารถนาทาง
กายของตนไว้ แต่แม้กระนันเอง เมือได้นอนเคียงข้าง
115
สตรีผเู้ ป็ นทีรัก เขาก็ทกุ ข์ทรมานอย่างสุขล้นเหลือแสน...
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
กลางโถงรับรองทีตกแต่งอย่างหรูหรางดงามของสกุลมู่
ชายวัยกลางคนผูห้ นึงลุกขึนยืนทันใด ดวงตาคบ
ปลาบกราดเกรียวยิงนัก “มีคนบังอาจปล้นพวกเราจริงๆ
116
รึ”
ชายสกุลมูผ่ นู้ นคุ

ั กเข่าลงด้วยท่าทีเกรงขาม “นายท่าน
นางไม่เพียงแต่ปล้นพวกข้า ซํายังขู่บงั คับให้ พวกข้าต้อง
เปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าธารกํานัลเพือหลูเ่ กียรติสกุล
มูอ่ ีกด้วย นายท่านโปรดล้างแค้นให้แก่ พวกข้าที!” คิด
ถึงการทีนางลบหลูเ่ ขาต่อหน้าสาธารณะขึนมาทีไร ก็อด
ขบเขียวเคียวฟั น อยากฉีกทึงอวินลัวเฟิ งเป็ นชินๆ มิได้!
“ฮึม! นางกล้าดีอย่างไรมาปล้นคนของข้า! ไหนข้าดู

หน่อยซิวา่ นางจะมีโชคพอได้ใช้เงินทองเหล่านันก่อน
ตายหรือไม่!” ชายวัยกลางคนพ่นลมออกจมูกเยาะ จาก
นันออกคําสังด้วยท่าทีเ**◌้ยมเกรียม “ไปกัน! หยิบอาวุธ
ของพวกเจ้าขึนมา! ไปเอาเรืองคนบัดซบพวกนัน! ให้มนั
117
รูเ้ รืองกันไปว่าอย่ามาคิดท้าทายสกุลมู!่ ”
นายใหญ่สกุลมูค่ ือมูช่ ิงหร่าน แม้มีชือแซ่เลิศเลอทว่าตัว

จริงคือหัวหน้าก๊กโจรระบือนาม!
สกุลมูเ่ คยเป็ นก๊กหัวขโมยมาก่อน!
ด้วยความทีเป็ นโจร จึงมิใช่คนมีเหตุผล แล้วนีอวินลัว

เฟิ งได้ยแุ หย่เขาในทีสาธารณะ จะให้เขาทนได้อย่างไร
เมือพบแล้วว่าอวินลัวเฟิ งอยูท่ ีใด มูช่ ิงหร่านก็นาํ คนของ
ตนไปหานางทันที
...
118
ทีโรงเตียม อวินลัวเฟิ งเพิงเอนกายลงก็ได้ยินเสียงเอะอะ
อยูด่ า้ นนอก เสียงนันยิงดังขึนๆ แล้วไม่นานประตูก็ถกู
เตะเปิ ดออกเสียงดังโครม เสียงหยาบโลนดังผ่านช่อง
ประตูเข้ามา
“ใครปล้นคนของข้า โผล่หวั ออกมาเดียวนี!”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อย นางรูว้ า่ สกุลมูจ่ ะต้องตาม

มาเอาคืนแน่ แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วถึงปานนี!
บัดนีเอง ชายวัยกลางคนผูม้ ีทา่ ทีดงปราชญ์

ั คงแก่เรียนผู้
หนึงก็ปรีเข้ามาในห้อง ชัดเจนว่าถ้อยคําหยาบโลนก่อน
119
หน้านีเขาเป็ นผูล้ นเอาไว้
ั เอง เช่นนันแล้วเราจึงมิอาจ
ตัดสินคนทีรูปหน้าท่าทางได้! ใครเลยจะคิดเล่าว่าชาย
วัยกลางคนผูม้ ีราศีคล้ายปราชญ์เช่นนีแท้จริงแล้วคือหัว
หน้าก๊กโจร
อวินเซียงแผ่รงั สีอาํ มหิต แล้วทัวทังห้องก็พลันเย็นยะ

เยือกลงไปทันใด ชายหนุ่มจ้องมองไปยังกลุม่ คน ที
บุกรุกเข้ามาด้วยสีหน้าไร้ความรูส้ กึ จิตสังหารเร้นลับ
แทบจับมิได้อยูใ่ นดวงตาดํา
“อะไรเล่า พวกเจ้ายังอยากให้ขา้ สังสอนอีกสักบทเรียน

อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเอ่ยถามด้วยรอยยิม
อ่อน
120
บัดนันเอง คนทัวทังโรงเตียมต่างก็ได้ยินเสียงเอะอะ
มะเทิง ต่างก็เข้ามามุงดูกนั อยูด่ า้ นนอก ชีชวนไปยังห้อ
งอวินลัวเฟิ งพลางถกกันสนุกปาก แต่ก็ตอ้ งชะงักงันไป
ด้วยไม่คิดว่าเด็กสาวจะเอ่ยถ้อยคําเช่นนันออกมา
นีนางไม่กลัวตายบ้างรึ บังอาจพูดจากับหัวหน้าก๊กโจร
แห่งสกุลมูเ่ ช่นนันได้อย่างไร
“ฮ่าๆ ” มูช่ ิงหร่านเยาะ “ลูกวัวเกิดใหม่มนั ไม่คอ่ ยเกรง

กลัวพยัคฆ์! คนหนุ่มสาวสมัยนีชักจะโอหังกันเกินไป
แล้ว!”
121
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแย้มยิม “คนแก่คนเฒ่าสมัยนีสิยงิ
แย่กว่า เอาแต่ยกความอาวุโสข่มผูอ้ ืนอยูไ่ ด้”
ดวงหน้ามูช่ ิงหร่านมืดทะมึนลงทันใด
แก่เฒ่าอย่างนันรึ เขาเพิงจะสีสิบกว่าเท่านัน นางเด็กผูน้ ี

กล้าดีอย่างไรมาพูดว่าเขาเป็ นคนแก่คนเฒ่า ยกเอา
ความอาวุโสข่มผูอ้ ืน! ทียิงไปกว่านัน ทัวทังนครฉินหาได้
มีใครบังอาจปากกล้าเช่นนีกับเขาไม่!
“ข้าจะให้โอกาสเจ้า มอบสิงของทังหมดทีเจ้าปล้นไปคืน
มา แล้วหมอบกราบข้าเสีย บางทีขา้ อาจจะให้อภัย” มูช่ ิง
หร่านเยาะ เชิดหน้ามองอวินลัวเฟิ ง สีหน้าหยิงยโสโอหัง
122
123
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาด้วยสายตานางมารแล้วก็
ถากถางกลับ “หากเจ้าไสหัวออกไปเดียวนี บางทีขา้ อาจ
ยกโทษให้ทีเข้ามาบุกรุกห้องของข้า!”
ลูกตามูช่ ิงหร่านหดเกร็ง เด็กสาวผูน้ ีไม่เกรงกลัวสกุลมู่

เลยอย่างนันรึ
“ไสหัวไปภายในสามวินาที” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “มิ

ฉะนันพวกเจ้าไม่ได้ออกไปจากทีนีแน่”
มูช่ ิงหร่านหน้าคลําไปด้วยอับอาย หากถูกนางเด็กน้อยนี

สยบเข้าล่ะก็ สกุลมูค่ งได้กลายเป็ นตัวตลกของนครเป็ น
แน่! คิดดังนันแล้ว มูช่ ิงหร่านก็ถากถางกลับไป “ถ้าเช่น
124
นันก็ขอดูหน่อยซิวา่ เจ้าจะทําให้ขา้ หายไปได้อย่างไร!”
พูดจบ ชายชุดดําข้างกายอวินลัวเฟิ งก็เคลือนไหวทัน

ใด...
เขาหยิบเอาอาภรณ์ดาํ มาสวมใส่วอ่ งไว จากนันหายตัว

ไปทันใดประหนึงสายลมกระโชก ก่อน มูช่ ิงหร่าน
ตระหนักรูถ้ งึ เหตุการณ์ ก็เห็นอวินเซียวคว้ากระชากคอ
ตนไปเสียแล้ว อาภรณ์ดาํ ยาวของเขาปลิวไหวอ้อยอิงอยู่
ในสายลม ทัวทังห้องหับอาบไปด้วยจิตสังหาร
สีหน้ามูช่ ิงหร่านแข็งทือไป
125
ภายในชัวพริบตา อวินเซียวก็ได้ปรากฏตัวขึนเบืองหน้า
ตนแล้ว แลเขามิได้เห็นชายหนุ่มขยับเขยือน เสียด้วยซํา
ยิงรังสีชวนอกสันทีชายผูน้ ีกําจายออกมายิงทําให้เขา
ต้องขนลุกซู่ ความแตกตืนฉายชัดอยู่ ในดวงตา
“เกิดอะไรขึนกันเล่า ไยนายใหญ่มจู่ งึ ไม่ขดั ขืนเสียด้วย

ซํา”
บัดนี ในสายตาของผูผ้ า่ นมา มูช่ ิงหร่านถูกอวินเซียวจับ

กุมไว้โดยมิขดั ขืน
มีแต่เพียงมูช่ ิงหร่านเท่านันทีรูว้ า่ คราวนีตนได้ทาํ ผิด

พลาดไปเสียแล้ว! เป็ นความผิดพลาดมหันต์! แต่ถา้ หาก
126
เขาจากไปตอนนี ก็ยอ่ มเป็ นการเสือมเกียรติตอ่ สกุลมู่
ครังใหญ่หลวง แล้วทุกคนทัวทังนครฉินก็จะหัวเราะเยาะ
ใส่เอา คิดแล้วมูช่ ิงหร่านก็กดั ฟั นกล่าวว่า “เจ้ารูไ้ หมว่า
ข้าเป็ นใคร”
อวินเซียวยังคงหน้านิงปราศจากความรูส้ กึ เพิมกําลังบีบ
ทีคอชายวัยกลางคนแน่นขึน
มูช่ ิงหร่านทีบัดนีแทบหายใจไม่ออกดินรนเอ่ยวาจาว่า
“เจ้ารูจ้ กั สกุลเยียไหม ข้าเป็ นสหายกับคนของสกุลเยีย
นะ!”
เพือกันมิให้คนมุงได้รูว้ า่ เขายอมสยบต่ออวินเซียวแล้ว มู่
127
ชิงหร่านก็จงใจลดเสียงตนลงตํา เขามาทีนีเพืออวดอ้าง
พลังของสกุลมู่ แต่กลับถูกชายหนุ่มผูน้ ีจับเสียแทน หาก
คนผ่านไปมารูเ้ รืองเข้าแล้ว คงได้หวั เราะเยาะกันท้องคัด
ท้องแข็งเป็ นแน่
“อวินเซียว ฆ่าเขาซะ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อย

แล้วก็กล่าวด้วยท่าทีชวร้
ั าย “รําคาญลูกตาจริง”
“ได้โปรดอย่าเพิง!”
มูช่ ิงหร่านทีบัดนีหายใจไม่ออกมีสีหน้าหวาดหวันแล้วก็
รีบพูดขึนว่า “ข้ารูจ้ กั คนสกุลเยียจริงๆ นะ เยียฉี บุตรีบญ
ุ
ธรรมของเยียจิงเฉินคือสหายของลูกสาวข้า! หากเจ้าไม่
128
อยากหลูเ่ กียรติสกุลเยียก็จงปล่อยข้าไปเสียดีกว่า!”
แม่เยียจิงเฉินจะถูกขับไล่ออกจากสกุลเยียไปแล้ว ก็ยงั
ถือว่าเป็ นทายาทสกุลเยียอยูด่ ี ตราบใดทีเขายอมรับว่า
ตนผิด ทิงภรรยาแลบุตรไปแต่งงานกับหญิงอืนเสีย สกุล
เยียย่อมไม่ปฏิเสธการกลับมาของเขา เช่นนันเองมูช่ ิง
หร่านจึงกล่าวถึงเยียจิงเฉินให้ได้ยิน
“เป็ นครังแรกเลยนะนี ทีข้าได้ยินคนอ้างตัวว่ารูจ้ กั กับเยีย

ฉี”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงชายผูห้ นึงดังขึนจากด้านหลัง
ประตู แล้วทุกคนก็หนั มองไปยังเขาเป็ น ตาเดียว...
129
เขาคือชายหนุ่มน้อยผูห้ นึงซึงมีดวงตาเป็ นประกาย และ
รัศมีของวีรบุรุษ แลดูองอาจกล้าหาญ ใจกว้างยิงนัก แล
ท่าทีทา่ ทางดังแม่ทพั ข้างกายคือเด็กหญิงตัวน้อยในชุด
อาภรณ์สีแดงร้อนบาดตา ดูทา่ น่าจะมีอายุประมาณ
แปดถึงเก้าปี บัดนีนางกําลังจดจ้องมองอวินลัวเฟิ งด้วย
ดวงตาเป็ นประกาย
ตอนที 777 เราควรเป็ นผูม้ ีเหตุผล (1)
130
แลดูคล้ายกับจะมีประกายเพลิงเผาไหม้อยูใ่ นสองตา
ของนาง ทว่าเมือมองดูอีกที เปลวเพลิงทังสองนันก็หาย
ไปเสียแล้ว...
ใครๆ ต่างก็มิอาจปฏิเสธได้วา่ เด็กหญิงผูน้ ีหน้าตา

สะสวยทีเดียว! กระทังอวินลัวเฟิ งเองยังอดแอบลอบมอง
นางอยูห่ ลายทีมิได้
ตูม!
อวินเซียวยกมือขึนเหวียงมูช่ ิงหร่านออกไปจนเขาแทบ
ตายคาทีทีเดียว
131
“แค่ก!” มูช่ ิงหร่านไออย่างเอาเป็ นเอาตาย แล้วก็กระอัก
โลหิตออกมากองใหญ่ เขาปาดเลือดออกจากมุมปาก
ล่างของตน เงยหน้ามองเยียซีมวผู
ั เ้ ดินตรงเข้ามาหา
“ท...ท่านคือเยียซีมวแห่
ั งสกุลเยียอย่างนันรึ”
เหตุใดเยียซีมวจึ
ั งมาปรากฏตัวขึนทีนีกันเล่า แล้วพูด
อย่างนีหมายความว่าอย่างไร อย่างกับว่าเขา มิพงึ ใจที
เดียวทีได้ยินตนพูดถึงเยียฉี
“สกุลมู.่ ..” เยียซีมวหั

ั นไปหามูช่ ิงหร่านแล้วก็เลิกคิวคม
ประหนึงกระบีของตนขึน “เท่าทีข้ารู ้ ทายาทแห่งสกุลมู่
บัดนีล้มป่ วยหนัก มีเพียงเนือหนังของหนูหาทองขันเซียน
เท่านันทีจะช่วยรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ด้วยเหตุนีเอง สกุลมู่
132
จึงมุง่ ปล้นเอาตัวยาจากทัวโลก พยายามขุนเจ้าหนูหา
ทองทีจับมาได้ให้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันเซียนอย่าง
เร็วทีสุดเท่าทีจะเป็ นไปได้!”
มูช่ ิงหร่านตกตะลึงไปทีได้ยินว่าเยียซีมวรู
ั เ้ รืองนี
ครันเห็นดวงตาชะงักงันนันแล้ว เยียซีมวก็
ั ยกมุมปากขึน
ยิมด้วยท่าทีเข้มขรึม “น่าเสียดาย ต่อให้เจ้าเก็บเอาตัวยา
ทัวโลกมามากเท่าไร ก็มิอาจทําให้หนูหาทองกลายเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนขึนมาได้ดอก แล้วไยเจ้าจึงยังเทียว
รังควานชาวบ้าน ปล้นเอาตัวยาเหล่านันอีกเล่า”
ดวงหน้ามูช่ ิงหร่านค่อยๆ มืดทะมึนลงทีละน้อย “ต่อให้
133
เป็ นประกายความหวังเพียงอ่อนจาง ข้าก็จะลองดู!”
หนูหาทองอย่างนันรึ
ครันอวินลัวเฟิ งได้ยินถ้อยคําสามคํานี เหล่าเผ่าหนูทีอยู่

อาศัยในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถก็ได้ยินด้วยเช่นกัน
หนูนางพญาส่งเสียงหวาดวิตกทีเดียว “นายท่าน ข้า

ทราบดีวา่ คําขอของข้าอาจจาบจ้วงเกินไป แต่หนูหาทอง
ทังหลายล้วนแล้วแต่เป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของข้าทังสิน
เร็วๆ นี ปรากฏว่ามีหนูหาทองจํานวนนับไม่ถว้ นหายไป
จากปราสาทใต้ดิน ข้ามันใจว่าหนูหาทองทีพวกเขา
กล่าวถึงต้องเป็ นหนึงในผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาของข้าเป็ นแน่ ได้
134
โปรดช่วยเขาไว้ดว้ ยเถิด นายท่าน”
แม้หนูหาทองตนอืนมิอาจพูดได้ แต่อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ได้

ถึงถ้อยคําอ้อนวอนของพวกมันด้วยสัญญาทางจิต
วิญญาณ
ด้วยความทีเป็ นเผ่าทีผูกพันกันแน่นหนา เผ่าหนูจงึ มิอาจ

เมินเฉยต่อสมาชิกเผ่าตนทีถูกจับไปเตรียมเป็ นอาหาร
มนุษย์ได้! ด้วยความสมัครสมานสามัคคีนีเอง พวกมัน
จึงเอาตัวรอดในไพรลับแลมาได้เป็ นแรมปี ...
“ตกลง”
135
อวินลัวเฟิ งให้คาํ มันโดยมิลงั เล นางมิได้ราํ คาญใจคําขอ
ความช่วยเหลือดังกล่าวแม้แต่นอ้ ย กลับดีใจเสียอีก เช่น
นันเองนางจึงจะไม่ปฏิเสธคําขอของเหล่าหนู!
...
“ซีมวน้
ั อย เจ้ายังจะเสียเวลากับคนเหล่านีอยูไ่ ยเล่า”
หัวหัวนิวดวงหน้าอย่างชวนเอ็นดูดว้ ยไม่พอใจทีเยียซีมวั
มัวแต่เสียเวลาอยูก่ บั มูช่ ิงหร่าน จากนันกวาดสายตามืด
หม่นไปยังมูช่ ิงหร่าน
“รีบๆ ฆ่าทิงเสีย! มัวแต่คยุ กันอยูไ่ ด้”

136
อา...
ในสายตาของหัวหัว ใครก็ตามทีเกะกะนางล้วนแล้วแต่
สมควรตายทังสิน! นางไม่สนใจว่าคนผูน้ นสมควรตาย
ั
จริงหรือไม่ แต่ใครก็ตามทีทําให้นางหงุดหงิดนันสมควร
ตาย!
อย่างไรก็ดี หัวหัวลืมไปว่ามูช่ ิงหร่านยังมิได้เอ่ยปากอัน

ใดกับตนเลยด้วยซํา แล้วเขาจะมายุแหย่นางได้อย่างไร
เขาเพียงแต่ยแุ หย่อวินลัวเฟิ งเท่านัน!
เยียซีมวปากกระตุ
ั ก จากนันตบบ่าหัวหัวกล่าวว่า “หัวหัว
137
อย่าเทียวฆ่าใครตามใจสิ มันไม่ถกู ต้อง เราควรเป็ นผูม้ ี
เหตุผล...”
ใช่แล้ว เราควรเป็ นผูม้ ีเหตุผล!
138
ตอนที 778 เราควรเป็ นผูม้ ีเหตุผล (2)
มูช่ ิงหร่านผงกศีรษะตอบรับเห็นด้วย อย่างไรก็ดี ทันทีที

ตังท่าจะเปิ ดปาก กําปั นเยียซีมวก็
ั กวาดตรงมาเสียแล้ว
ส่งร่างเขาตกระเบียงร่วงลงไปยังชันล่างพร้อมด้วยเสียง
อันดัง
“เห็นไหม” เยียซีมวยั
ั งคงคิดสังสอนหัวหัว “กําปั นเท่านัน
คือความจริง จําไว้เสีย”
139
มูช่ ิงหร่านผูบ้ ดั นีร่วงลงไปชันล่างแล้วกระอักโลหิตออก
มาเมือได้ยินถ้อยคําเยียซีมวั แรกเริมเดิมทีเขาคิดว่าเยีย
ซีมวเป็
ั นคนมีเหตุมีผล ทว่าเหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่า
ชายผูน้ ีทังชัวร้าย สามานย์และไร้ยางอาย ยิงนัก! ไม่
แปลกใจเลยทีจวินเฟิ งหลิงรับเขามาเป็ นบุตรบุญธรรม!
ลักษณะท่าทางของเขาเหมือนนางไม่มีผิด!
บนผืนดินลับแลนัน หลายคนไม่รูห้ ลายสิงหลายอย่าง

เกียวกับสกุลเยีย แต่มชู่ ิงหร่านผูม้ ีความสนิท ชิดเชือกับ
เยียฉีรูแ้ น่วา่ ภรรยาของเยียจิงเฉินคือจวินเฟิ งหลิง! ว่ากัน
ว่าจวินเฟิ งหลิงเป็ นสตรีใจร้ายผูล้ อ่ ลวง เยียจิงเฉิน นาย
น้อยแห่งสกุลเยีย และรับอุปการะเลียงดูเด็กชายผูห้ นึง
เพราะตนมิอาจตังครรภ์ได้
140
เยียฉีเองก็ได้เยียจิงเฉินอุปการะเลียงดูมา...
ด้วยความเป็ นหญิงใจทราม จวินเฟิ งหลิงจึงมักใช้กาํ ลัง

อยูเ่ สมอเมือถูกหลูเ่ กียรติ! นอกจากนีนางยังเป็ นภรรยา
ช่างหึงช่างหวง ครังหนึงมีสายสกุลหนึงคิดมอบบุตรีให้
แก่เยียจิงเฉินในฐานะอนุ ผลก็คือ สตรีบา้ ช่างหึงหวงผูน้ ี
ได้บกุ เข้าไปยังสายสกุลนันด้วยตัวคนเดียว แลเหล่านาย
ใหญ่ผแู้ ข็งแกร่งทังสกุลก็มิอาจหยุดยังนางเอาไว้ได้!
บุตรบุญธรรมของนางจึงย่อมชัวร้ายไม่แพ้กนั !
มูช่ ิงหร่านเอามือกุมอก ตะเกียกตะกายลุกขึนยืนจากพืน
141
ทว่าก็มีหนูหาทองจํานวนนับไม่ถว้ นโผล่ขนมาจากที
ึ ใดก็
มิอาจทราบได้ พวกมันเบียดอัดกันแน่นหนา เห็นแล้วน่า
ขนลุกขนพองยิงนัก
“น...นีมันอะไรกัน”
มูช่ ิงหร่านแทบเป็ นลม ครันเห็นหนูหาทองคืบคลานขึน

มาบนกายแล้ว เขาก็รบี โบกไม้โบกมือตะโกนลัน “ออก
ไป!”
คนสกุลมูอ่ ืนๆ ก็ทกุ ข์ทรมานมิแพ้กนั หนูหาทองพวกนี

มากเล่หเ์ หลือจะกล่าว ช่างมุดเข้าไปใต้อาภรณ์เสือผ้า
พยายามเท่าไรก็ไม่สามารถปั ดออกไปให้พน้ ตัวได้ ครัน
142
รูส้ กึ ถึงกายนุ่มของพวกมันคืบคลานอยูบ่ นผิวหนังแล้ว
ทุกคนต่างก็ขนลุกขึนมาทีเดียว...
เยียซีมวเองก็
ั ชะงักไปแล้วเบนสายตามองไปยังอวินลัว
เฟิ งด้วยความประหลาดใจ คิดสงสัยอยูว่ า่ หนูหาทอง
พวกนีมาจากทีใดกัน
อวินลัวเฟิ งเมินสายตาของเขา เดินลงบันไดไป
แต่ละก้าวทีนางเดินยิงทําให้มชู่ ิงหร่านหวาดหวาดหวัน
จากนันกัดฟั นเอ่ยถามว่า “หนูหาทองพวกนี เป็ นของเจ้า
143
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนมองลงไปยังมูช่ ิงหร่าน “หนูหาทอง
ทีเจ้าจับไปอยูท่ ีไหน”
“เจ้าต้องการอะไร” ลูกตามูช่ ิงหร่านหดเกร็ง “ข้าจะบอก

ให้ ข้าไม่มีวนั มอบหนูหาทองให้เจ้าดอก! เจ้าเองก็มีหนู
หาทองอยูต่ งมาก
ั ยังจะเอาของข้าไปอีกทําไม”
“เอาล่ะ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกเป็ นครังสุดท้าย หนูหา

ทองตัวนันอยูท่ ีใด”
เด็กสาวจ้องมองมูช่ ิงหร่านเย็นชา ดวงตาคมปลาบเปล่ง

บารมียงิ
144
“หนูหาทองตัวนันคือยาของลูกชายข้า ข้าให้ไม่ได้”
มูช่ ิงหร่านขบฟั น จะให้เขายอมรับความพ่ายแพ้ กระทัง

สยบต่อนางก็ได้ แต่จะไม่มีวนั ให้หนูหาทองนันแก่นาง
เป็ นอันขาด!
“หนูหาทองตัวนันมิได้ทาํ ให้ลกู ชายเจ้าป่ วยเสียหน่อย!

เจ้าคิดแลกชีวิตหนูกบั ลูกชายได้อย่างไร”
มูช่ ิงหร่านเยาะแล้วกล่าวว่า “หนูก็เป็ นแค่สตั ว์ ชีวิตมัน

จะมาเทียบกับชีวิตมนุษย์ได้อย่างไร สัตว์ก็คือสัตว์
มนุษย์ก็คือมนุษย์! ชีวิตสัตว์ยอ่ มด้อยค่ากว่ามนุษย์ ส่วน
ชีวิตมนุษย์นนลํ
ั าค่ายิง! กฎธรรมชาติแค่นีเจ้ายังไม่เข้า
145
ใจอีกหรือ”
แม้เผชิญหน้ากับหนูหาทองเหล่านีแล้ว เขาก็ยงั ดือด้าน

ยืนยันความคิดตน มิได้คิดว่าหนูหาทองพวกนีจะทํา
อะไรได้นอกเสียจากน่าขยะแขยง
ตอนที 779 เผ่าหนูโกรธแค้น
ชัดเจนว่าถ้อยคําของเขาได้ทาํ ให้เหล่าหนูโกรธขึงเป็ น
146
อย่างยิง เหล่าหนูทงหลายต่
ั างก็จอ้ งมองเขาเขม็งราวกับ
จะกลืนกินเขาทังเป็ น
ไหน่ฉาวางอุง้ เท้าลงบนตะโพก เชิดคางขึน แล้วเดิน

แหวกเหล่าหนูไปหยุดยืนอยูห่ น้ามูช่ ิงหร่าน พลางวางอุง้
เท้าน้อยๆ ของตนลงบนนิวเท้าทังสองของมูช่ ิงหร่าน
“ชีวิตของพวกข้าด้อยค่าอย่างนันรึ ถ้าเช่นนันข้าจะแสดง
ให้ดู ว่าในสายตาของพวกข้า ชีวิตหนูหาทองหนึงตนนัน
มีคา่ ลําเหลือยิงกว่าชีวิตของพวกเจ้าทุกคนรวมกันเสีย
อีก!”
กล่าวจบ ไหน่ฉาก็เบนสายตาไปหาเหมิงเหมิงทีอยูข่ า้ ง
147
หลังแล้วขยิบตาให้ราวกับรอให้นางชืนชม
เหมิงเหมิงส่งยิมหวานให้แก่เขา รอยยิมนางประหนึงแสง
อาทิตย์อนุ่ หัวใจน้อยๆ ของไหน่ฉาให้พองโตในทันใด
เต้นระรัวอย่างหยุดมิได้
“ข้าจะให้โอกาสเจ้า จงปลดปล่อยสมาชิกเผ่าของข้าเสีย
มิฉะนันข้าจะกลืนกินเจ้าทังเป็ นมิให้เหลือซาก”
ได้กาํ ลังใจจากรอยยิมของเหมิงเหมิงแล้ว ไหน่ฉาก็หมุน

กายทิงแรงลงบนหัวแม่โป้งของมูช่ ิงหร่าน หนักหน่วงขึน
จนเขาแทบทรุดล้ม ดวงหน้าเปลียนจากสีคลําเป็ นขาว
ซีด แล้วลูกตาก็คอ่ ยๆ ขยายกว้าง
148
เจ้าหนูนีพูดได้อย่างนันรึ
เจ้าหนูหาทองนีกําลังพูดอยูก่ บั ตนอย่างนันรึ
มันเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนอย่างนันหรือ
หากอวินเซียวมิได้มีพลังแข็งแกร่ง หรือถ้าหากว่าเยียซี
มัวมิได้ปรากฏตัวขึนแล้ว บางทีมชู่ ิงหร่านอาจปลาบ
ปลืมปี ติทีตนได้พบกับหนูหาทองขันเซียนก็เป็ นได้ ทว่า
บัดนีในใจเขามีแต่ความสินหวัง...
“ส่งตัวสมาชิกเผ่าข้ามาเดียวนี!” ไหน่ฉาเอ่ยยโส
149
“จีด!”
“จีด!”
เหล่าหนูหาทองทังหลายต่างก็สง่ เสียงร้อยระงม จ้องตรง

ไปยังคนของสกุลมูเ่ ขม็ง หากอวินลัวเฟิ งมิได้อยูท่ ีนี เห็น
ทีพวกมันคงปรีเข้าไปกัดกินมนุษย์เหล่านีทังเป็ นแล้วเป็ น
แน่!
มูช่ ิงหร่านแลดูหวั ใจห่อเ**◌่ ยว มิได้มีทา่ ทีอวดอ้างอวดดี

ดังเช่นตอนทีบุกรุกเข้ามาในโรงเตียมอีกต่อไป บัดนีเขา
ถูกความสินหวังแลความขุ่นข้องหมองใจครอบงํา
150
“ข้าจะพาเจ้าไปยังสกุลมู”่ มูช่ ิงหร่านเผยรอยยิมขมขืน
หลับตาลงเพือเร้นซ่อนความสินหวังในดวงตา
“นายท่าน” ไหน่ฉาหันไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วก็กล่าวว่า

“ข้าจะจัดการกิจธุระนีเอง แลจะนําพาผูค้ นเหล่านีไปยัง
สกุลมู่ ท่านรอพวกข้าอยูท่ ีนีเถิด”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “หากมีสงใดเกิ

ิ ดขึน ติดต่อ
ข้าผ่านกระแสจิตก็แล้วกัน”
หนูนางพญาเห็นด้วยกับไหน่ฉา นางซาบซึงทีเดียวที
อวินลัวเฟิ งอนุญาตให้พวกตนออกไปช่วยเหลือสมาชิก
151
เผ่าได้ เหตุนีเป็ นกิจธุระของเผ่าหนู และพวกตนก็ควร
จัดการให้เสร็จสินด้วยตัวเองโดยมิตอ้ งกวนใจอวินลัว
เฟิ ง
“ขอบพระคุณ” หนูนางพญามองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย

ความซาบซึงใจ
ยามเมือมูช่ ิงหร่านได้ยินถ้อยคําไหน่ฉา เขาก็รูส้ กึ ได้วา่

โอกาสได้มาถึงตัวแล้ว หากคนสองคนนีมิได้ติดตาม
เหล่าหนูไปด้วย เขาก็มีหนทางเป็ นร้อยทีจะจัดการกับ
หนูหาทองเหล่านี บางทีเขาอาจจับเจ้าหนูหาทองขัน
เซียนนีทํายาให้บตุ รชายได้เสียด้วยซํา...
152
อย่างไรก็ดี เมือได้ยินถ้อยคําหนูนางพญา เขาก็รูด้ ีแล้ว
ว่าจะไม่มีวนั แล้วสีหน้าของเขาก็ซีดขาวลง อย่างน่ากลัว
เจ้าหนูหาทองขันเซียนสองตัวนีหมายความว่าอย่างไร
กัน กระทังสกุลมูเ่ องยังมีผฝู้ ึ กฌานขันเซียนเพียงสองคน
เท่านัน ทียิงไปกว่า เขาเองก็ยงั มิอาจแน่ใจได้วา่ ในเผ่า
หนูนีมีผฝู้ ึ กฌานขันปราชญ์อยูห่ รือไม่
แม้รกั บุตรชายตนเท่าไร เขาก็คงไม่เอาสกุลมูท่ งสกุ

ั ลไป
เสียงเพือช่วยชีวิตเขา
“ไปกันเถิด” ไหน่ฉาออกคําสังแล้วก็วิงไปหาเหมิงเหมิ
งด้วยท่าทีเบิกบานใจ กล่าวกับนางอย่างออดอ้อนว่า
153
“เหมิงเหมิง อย่าห่วงไป ข้าจะช่วยสมาชิกเผ่าของเจ้า
เอง”
154
ตอนที 780 ความสุขของไหน่ฉา
จุ๊บ!
เหมิงเหมิงวิงมายังข้างกายไหน่ฉาแล้วก็จมุ พิตดวงหน้า
น้อยๆ ของเขา บัดนันเอง ไหน่ฉาก็รูส้ กึ ราวกับดอกไม้นบั
ร้อยพันได้เบ่งบานขึนรอบกาย แล้วทัวทังกายก็รูส้ กึ
พิกล...
อย่างนีเอง ความรูส้ กึ เมือหญิงผูเ้ ป็ นทีรักจุมพิตงดงามถึง

เพียงนี เช่นนีเองนายท่านจึงมักจุมพิต อวินเซียวอยู่
บ่อยๆ ...
155
“สัตว์เลียงของเจ้านีน่าสนใจยิงนัก” ริมฝี ปากเยียซีมวั
กระตุก จากนันหันไปหาอวินลัวเฟิ ง
ทีน่าประหลาดใจยิงกว่าก็คือนางมีความสามารถพอให้
หนูหาทองของตนบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันเซียน เพียง
ใช้พืชสมุนไพรอย่างเดียวไม่มีทางทําได้แน่
“เจ้ามาจากสกุลเยียอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน

แล้วมุมปากของนางก็เผยรอยยิม ตังแต่มาถึง แดน
ลับแลนี นางก็ได้ยินนามสกุลเยียมาไม่รูก้ ีครังต่อกีครัง
อย่างไรก็ดี นางก็ยงั ไม่ลว่ งรูถ้ งึ พลังทีแท้จริงของ สกุล
เยีย
156
ได้ยินดังนันเยียซีมวก็
ั ถจู มูกตน “ข้าเป็ นเพียงผูท้ ีถูกขับไล่
ออกมาจากสกุลเยียแล้วเท่านัน” ในเมือ เยียซีมวถู
ั กสกุล
เยียขับไล่ออกมาแล้ว เขากับเยียฉีก็ไม่นบั ว่าเป็ นคนของ
สกุลเยียอีกต่อไป...
“อย่างไรก็ดี...” เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะพอใจ “หาก
เจ้าต้องเผชิญเรืองลําบากใจใดๆ ทีนี ข้าก็ยงั ให้ความ
ช่วยเหลือเจ้าได้”
“โลกนีไม่มีดอกโรงทาน เจ้าต้องหวังสิงใดอยูเ่ ป็ นแน่!”

อวินลัวเฟิ งเปล่งวาจาชัดถ้อยชัดคํา
เยียซีมวหั
ั วเราะ “จะบอกว่าข้าหวังสิงใดอยูไ่ ด้กระไรเล่า
157
ได้ปกป้องโฉมงามถือเป็ นเกียรติของข้ายิง ข้าเพียงแต่ไม่
ทราบว่าโฉมงามผูน้ ีจักยอมให้ขา้ ปกป้องหรือไม่”
เสียวโม่เมือได้ยินเสียงจากโลกภายนอกขณะถอนวัชพืช
อยูใ่ นทุง่ สมุนไพรอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแล้วก็ตวั
แข็งทือทันที
ชายผูน้ ี...ช่างกล้าหยอกเย้านายท่านของตนต่อหน้าอวิน
เซียวอย่างนันรึ นับว่าใจหาญดีแท้!
เหตุการณ์เป็ นไปตามคาด เมือเยียซีมวกล่

ั าวจบแล้ว
รังสีอาํ มหิตก็แผ่ปกคลุมไปทัวทังบริเวณจนห้องทังห้อง
อาบไปด้วยรังสีเย็นยะเยือกชวนขนหัวตัง
158
“นางคือภรรยาของข้า แลข้าจะปกป้องนางเอง”
อวินเซียวเดินมาเงียบๆ ข้างกายอวินลัวเฟิ งแล้วจู่ๆ ก็ดงึ

นางเข้าไปในอ้อมแขน ดูทา่ ทีคล้ายประกาศกร้าวความ
เป็ นเจ้าข้าวเจ้าของ
ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งแย้มยิมปล่อยให้อวินเซียวทําตาม
ใจ
ต่อหน้านางนัน ชายผูน้ ีมักปฏิบตั ิตวั เช่นสุนขั รับใช้ผซู้ ือ

สัตย์เสมอมา เมือยามเผชิญหน้ากับบุคคลอืนเท่านัน
เขาจึงจะทําตัวก้าวร้าวตามนิสยั อย่างไม่มีการสะกด
159
กลัน
“เจ้าโง่!” หัวหัวตวัดสายตามองเยียซีมวด้
ั วยหางตา “เจ้า
นีหนอเกียวหญิงก็ยงั ทํามิได้”
เยียซีมวมี
ั ทา่ ทีกระดากอายไป “ข้าทําเพือเจ้านะ!”
หัวหัวเข้าใจความหมายเบืองหลังถ้อยคําของเยียซีมวดี
ั
คนทีนางประสงค์พบเจอคือหญิงผูน้ ี และเขาเพียงแต่หา
ข้ออ้างทีจะเปิ ดโอกาสให้นางได้เข้าใกล้ชิดอวินลัวเฟิ ง
มากยิงขึนเท่านัน อย่างไรก็ดี เขาก็ควรทีจะหาข้ออ้างทีดี
กว่านีสักหน่อย! ใครมาเห็นเข้าย่อมต้องปฏิบตั ิกบั เขา
ราวเป็ นคนโสมม มักมากในนารีแลไร้ยางอายเป็ นแน่!
160
“ดูขา้ นี” หัวหัวกวาดสายตามองเยียซีมวแล้
ั วเยืองย่างไป
หาอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมไร้เดียงสาเบ่งบานอยูบ่ นดวง
หน้า “พีสาว ข้ากับพีชายบัดนีหลงทาง ท่านให้พวกข้า
พักพิงด้วยได้หรือไม่”
หากนางมีหางอยูด่ า้ นหลัง อวินลัวเฟิ งย่อมเห็นหางของ

หัวหัวกระดิกริกๆ อยูเ่ ป็ นแน่ยามทีนางร้องขอหาความ
เมตตา หากมิใช่วา่ หัวหัวได้พดู จาเผยไต๋ตนจนหมด
เปลือกแล้ว อวินลัวเฟิ งก็คงจะหลงเชือว่านางเป็ นเด็ก
หญิงผูบ้ ริสทุ ธิจริงๆ
เทียบกันกับอวินลัวเฟิ งแล้ว เยียซีมวเองบั

ั ดนีได้ชิงเป็ น
เบือใบ้ไปก่อน เด็กหญิงตัวน้อยผูน้ ีทีกําลังเรียกร้องขอ
161
ความเห็นใจอยูน่ ีคือหัวหัวยอดเอาแต่ใจผูน้ นจริ
ั งๆ หรือ
“เสียวโม่ เด็กหญิงผูน้ ีใช่คนทีเจ้ารูส้ กึ ถึงก่อนหน้านีหรือ

ไม่” อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงเอ่ยถาม
เสียงเสียวโม่สง่ ผ่านมาจากภายในดวงจิตของนาง “ใช่

แล้วขอรับ เป็ นนางเอง”
ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งดําดิงลงเล็กน้อย ในเมือนาง

มาตามหาตนถึงทีแล้ว ก็ยอ่ มพิสจู น์ได้วา่ นางสัมผัสได้
ถึงโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถในกายตน อย่างไรก็ดี อวินลัว
เฟิ งก็ยงั มิเข้าใจว่าเหตุใดเด็กหญิงตัวน้อยผูน้ ีจึงไม่ยอม
พูดบอกออกมาตรงๆ แล้วเผยตัวตนทีแท้ของนางเสียที
162
ตอนที 781 เดินทางสูน่ ครเยีย (1)
“เจ้ามาจากสกุลเยีย แต่ยงั ต้องการขอทีพักพิงจากข้า

อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งได้สติแล้วก็เอ่ยถามเหมือนจะยิม
แต่ก็ไม่
หัวหัวตัวแข็งไปครูห่ นึงแล้วจู่ๆ ก็ผลักเยียซีมวออกห่

ั าง
กล่าวอย่างน่าสมเพชเวทนาว่า “ข้าไม่รูจ้ กั เขา เรามิได้
มาด้วยกัน พีสาว ข้าหลงทาง ข้าขอให้ทา่ นช่วยมอบที
พักพิงให้แก่ขา้ ที”
เยียซีมวเป็
ั นเบือใบ้ไปโดยสดุดี นีเขาถูกทิงกันเช่นนีหรือ
เขารึอตุ ส่าห์พานางมาตามหาบุคคลทีต้องการ แต่ผลก็
คือนางเด็กดือผูน้ ีกลับทิงเขาไปเฉยๆ บอกว่าไม่รูจ้ กั กัน
1
เสียอย่างนันอย่างนันหรือ
เยียซีมวเจ็
ั บปวดหัวใจเป็ นยิงนัก กุมอกราวกับว่ารูส้ กึ
เจ็บป่ วยพลางมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อย “หัวหัว เจ้า
ทํารุนแรงเหลือเกิน เจ้าทําให้ขา้ เจ็บปวดรวดร้าวเป็ นยิง
นัก”
ปากหัวหัวกระตุก “เจ้าก็อย่าเทียวเชือใจคนแปลกหน้า
นักซี ข้าไม่รูจ้ กั เจ้าด้วยซํา แล้วเจ้าก็รบี ๆ กลับไปยังนคร
เยียของเจ้าเสียอย่าได้ชา้ อย่าขัดขวางมิให้พีสาวรับ
อุปการะข้า”
เยียซีมวยื
ั นปากรูส้ กึ ว่าถูกกระทํา “หัวหัว...”
2
หัวหัวหมุนกายหนี มิได้มองเยียซีมวอี
ั กต่อไป กลับ
กะพริบดวงตากระจ่างใสปริบๆ มองไปยัง อวินลัวเฟิ ง
แทน “พีสาว ข้าไม่รูจ้ กั กับชายผูน้ ีจริงๆ ซําครอบครัวข้า
ก็หาไม่ เหลือเพียงข้าเดียวดายร่อนเร่ไปวันๆ หากท่าน
ไม่รบั อุปการะข้า ข้าก็คงไม่มีสถานทีใดให้ไปเสียแล้ว
แลข้าก็คงจะอดตายอยูต่ ามถนน ท่านจะใจไม้ไส้ระกํา
ปล่อยให้ขา้ อยูใ่ นสภาพเช่นนันได้ลงเชียวหรือ”
ครันได้เห็นสีหน้าอันชวนเวทนาของหัวหัวแล้ว รอยยิม
บนดวงหน้าของนางก็ยงลึ
ิ กลําขณะทีเด็กน้อยเอ่ยปาก
เสียงนุ่ม นางมีความเชือมโยงกับโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
ลึกซึงถึงเพียงนัน จะตกอยูใ่ นสภาพอเนจอนาถได้อย่าง
ไร
3
เช่นนันเองอวินลัวเฟิ งจึงได้ตอบรับอย่างไร้หวั ใจว่า “ใช่
แล้ว อีกประการ เมือสักครูเ่ จ้ายังกล่าวอยูเ่ ลยมิใช่หรือ
ว่าเขาคือพีชาย”
หัวหัวกะพริบตา “เขาหลอกลวงข้า! ใช่แล้ว เขาเป็ นนัก

ต้มตุน๋ เห็นว่าข้าหน้าตาน่าเอ็นดู จึงหลอกตูว่ า่ ข้าเป็ น
น้องสาว อันทีจริงข้าไม่มีความสัมพันธ์อนั ใดกับเขา
เลย...”
เยียซีมวยิ
ั งรูส้ กึ ว่าหัวใจสลาย มองไปยังหัวหัวด้วยรูส้ กึ
ถูกกระทํา แล้วดวงตาก็ปริมด้วยของเหลวใสคล้าย
นําตา
4
เขามาด้วยเจตนาดี แล้วก็ถกู นางเด็กดือผูน้ ีกล่าวหาว่า
เป็ นคนฉ้อฉลเป็ นการตอบแทนอย่างนันหรือ
เพือเริมต้นบทสนทนา ตามคาดว่านางช่างไร้ยางอาย
เป็ นยิงนัก ช่างคิดหาข้ออ้างพรรค์นนไปได้
ั !
“มากับข้าสิ” อวินลัวเฟิ งคว้าจับมือน้อยๆ ของหัวหัว

แล้วดึงนางเข้าห้องไป
เยียซีมวคิ
ั ดจะตามนางเข้าไป ทว่าเมือมาถึงประตูก็ถกู
ปิ ดประตูอดั หน้าเสียงดังปั งเสียแล้ว ใกล้ เสียจนจมูก
แทบหักเลยเทียว
5
สตรีผนู้ ีคือบุคคลทีหัวหัวตามหา เช่นนันเองนางก็คงมิ
เป็ นอันตรายใดๆ ครันเยียซีมวคิ
ั ดพิจารณาแล้ว เขาก็ยืด
เอวตน ในเมือเป็ นเช่นนัน ข้าก็ขอกลับห้องไปพักผ่อน
เสียหน่อยเถิด ช่างเรืองราวเหล่านีปะไร
แม้หวหั
ั วมีรูปลักษณ์เป็ นเด็กน้อยวัยแปดถึงเก้าปี แต่
นางกลับเป็ นผูใ้ หญ่และไม่ยอมแพ้ตอ่ สิงใด ทียิงไปกว่า
นัน เขายังไม่เชืออีกด้วยว่าอวินลัวเฟิ งจะทําร้ายหัวหัว!
แม้ตนไม่เข้าใจว่าเป็ นเพราะเหตุอนั ใด แต่เป็ นทีแน่ชดั ว่า

วันนีพวกเขาได้พบเจอกันครังแรก ก็มีความรูส้ กึ ดีๆ ให้
แก่คนทังสองเสียแล้ว! แม้อวินเซียวได้แผ่รงั สีนนขู
ั ่ขวัญ
ตน แต่เขาก็มิได้โกรธแต่อย่างใด...
6
ในเพลาต่อมา เยียซีมวจึ
ั งเข้าใจว่าเหตุทีเขามีความรูส้ กึ
ดีๆ ต่อทังสองนันเป็ นไปด้วยโชคชะตาโดยแท้
ภายในห้องหับนัน หัวหัวมองไปยังอวินเซียวผูโ้ อบกอด

อวินลัวเฟิ งไว้อย่างเขินอายแล้วนังลง นางไม่รูว้ า่ เพราะ
เหตุใดจึงได้หวาดกลัวอวินเซียวนัก บางทีอาจเป็ นเพราะ
รังสีของเขาหนักหน่วงเกินไป จนนางไม่กล้ามองเขา
ตรงๆ เลยเทียว
อวินลัวเฟิ งนังลงบนตักของอวินเซียว มองไปยังหัวหัว

ภายในห้อง “เราไม่จาํ เป็ นต้องอ้อมค้อมกันอีก เจ้ามีจดุ
ประสงค์อนั ใดจึงได้มาตามหาข้า”
หัวหัวตาค้าง นางรูท้ นั ทีวา่ ถ้อยคําโกหกของตนถูก

7
มองออกจนทะลุปรุโปร่งแล้ว และมิได้แสร้งทําตน น่า
เอ็นดูอีกต่อไป กลับกระแอมไอกล่าวถามว่า “ท่านรู ้
หรือ”
8
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนด้วยท่าทีมาดร้ายแล้วเอ่ยถาม “เจ้า
คิดว่าอย่างไรเล่า”
หัวหัวนิงไปพักใหญ่ก่อนเงยหน้าขึนมองอวินลัวเฟิ ง “อัน
ทีจริงแล้ว ข้าก็ไม่รูแ้ น่ชดั ในเรืองจําเพาะ บางประการ ข้า
รูเ้ พียงแต่วา่ ข้ารอใครบางคนทีมีคมั ภีรเ์ ซียนโอสถสถิต
อยูใ่ นกาย แลข้าจะติดตามนางไป” กล่าวจบ นางก็เงย
หน้ามองอวินลัวเฟิ งมิวางตา
“แล้วท่านก็คือบุคคลทีข้าเฝ้ารอ”
“บอกเหตุผลทีข้าจะยอมให้เจ้าอยูม่ าซิ” อวินลัวเฟิ งเอน
9
กายผ่อนคลายกับอกของอวินเซียว จากนันมองไปยังหัว
หัวซึงยืนอยูเ่ บืองหน้าด้วยท่าทีชวนกระเซ้า “อย่างเช่นว่า
เจ้าทําอะไรได้บา้ งเล่า”
หัวหัวนิงคิดอยูค่ รูห่ นึงก็ตอบรับว่า “ข้ารูว้ ิธีฆา่ !”
“แล้วอย่างไรเล่า”
“ข้ารูว้ ิธีจดุ ไฟ!”
"..."
ฆ่าและจุดไฟอย่างนันรึ อันทีจริงก็ถือว่าเป็ นทักษะ

10
เฉพาะทางทีเดียว
“ก็ได้ ข้าให้เจ้าอยู”่ ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึน “อย่างไร

ก็ดี แม้วา่ เจ้าจะมีความเชือมโยงลึกซึงกับ โลกคัมภีร ์
เซียนโอสถ ข้าก็ยงั ไว้ใจเจ้าหมดใจมิได้ นอกเสียจาก
ว่า...”
นางนิงไปครูห่ นึง แล้วรอยยิมบนดวงหน้าก็ยงลึ

ิ กลํา
“นอกเสียจากว่าเจ้าจะทําสัญญากับข้า”
ครันได้ยินคําว่าสัญญาแล้วร่างกายหัวหัวก็กระตุกทันใด
จากนันนางเงยหน้าขึนประหลาดใจ มองไปยังอวินลัว
11
เฟิ งตาไม่กะพริบ
“ท่านรูอ้ ยูแ่ ล้ว...”
นางรูต้ วั ตนทีแท้จริงของข้านี!
“ข้าจะให้ทางเลือกเจ้าสองทาง จงทําสัญญากับข้า
แล้วอยูต่ อ่ หรือถ้าไม่ตอ้ งการก็ออกไปเสีย” ดวงเนตรอ
วินลัวเฟิ งเผยให้เห็นประกายนางมารขณะพูดด้วยสีหน้า
นิงเฉย
หัวหัวสูดลมหายใจเข้าอ่อนแรง จากนันตอบรับว่า
“ตกลง! ข้าจะทําสัญญากับท่าน!”
12
ฝุบ!
บัดนันเองก็บงั เกิดคลืนทะเลเพลิงสีแดงผุดขึนมาจาก
กายของหัวหัว ห่อหุม้ ตัวอวินลัวเฟิ งเอาไว้ นางเดินผ่าน
ชันเปลวสีแดงเหล่านันมายังเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งพลาง
ค่อยๆ หลับตาลง ในขณะเดียวกัน อวินลัวเฟิ งก็ได้บีบ
เลือดออกจากปลายนิวตนรอท่าไว้อยูก่ ่อนแล้ว หยด
เลือดลงบนหน้าผากของหัวหัว ชัวพริบตา กายของหัว
หัวก็สนไหวเล็
ั กน้อยก่อนกลับเข้าทีอย่างรวดเร็ว ชัวขณะ
ทีบรรลุการทําสัญญานัน หัวหัวก็หายวับไปแล้วห้องทัง
ห้องก็กลับเงียบสงบลงอีกครา
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งเงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วเอ่ยว่า

13
“ข้ารูว้ า่ เจ้ามีหลายคําถามอัดอันอยูใ่ นหัวใจ หากเจ้า
อยากถาม ข้าก็ตอบได้”
อวินเซียวคว้าเอาเอวอวินลัวเฟิ งจากทางด้านหลัง วาง

คางตนถูกบั ศีรษะนางแผ่วเบา กล่าวด้วยเสียงตําและ
แหบแห้งว่า “ข้าจะไม่ถาม” เขาเชือใจนาง เช่นนันเอง
เขาจะไม่ไต่ถามถึงกงการใดๆ ของนางทังสิน สิงนีคือ
ความเชือใจในตัวนางทีฝังลึกลงไปในสายเลือด
หัวใจอวินลัวเฟิ งอุน่ วาบขึนมา ไม่วา่ จะเป็ นเรืองใดก็ตาม

ที ชายผูน้ ีเชือใจนางอยูเ่ สมอ เพียงเท่านีชีวิตนีนางจะ
เสียใจเรืองใดอีก
14
“ท่านเหนือยล้าเต็มที ไปพักผ่อนก่อนเถิด”
อวินเซียวอุม้ นางขึนเดินตรงไปยังเตียง
...
ในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
ภายใต้ผืนฟ้าสีคราม หัวหัวกับเสียวโม่ยืนแยกเขียวใส่
กันอยูน่ นั ต่างคนต่างก็ไม่ยอมกัน
เมืออวินลัวเฟิ งเข้ามาในโลกคัมภีร ์ นางก็สมั ผัสได้ถงึ

บรรยากาศอึมครึมระหว่างทังสองซึงต่างก็จอ้ ง มองหน้า
15
กันเขม็ง แล้วปรีเข้ามาหาอวินลัวเฟิ งเมือแลเห็นนาง มิ
ยอมลดราวาศอกให้แก่กนั
“นายท่าน นางผูน้ ีเพิงเข้ามาก็คิดจะชิงตําแหน่งข้าไปเสีย

แล้ว!” เสียวโม่ชีไปยังหัวหัวกล่าวด้วยท่าทีโกรธขึง “นาง
ไม่รูก้ ฎเรืองใครมาก่อนได้ก่อนหรือ”
หัวหัวเองก็กล่าวด้วยท่าทีเดียดฉันท์ทีเดียวเช่นกัน
“อย่างนีเองนายท่านจึงได้รูไ้ ต๋ขา้ หมดไส้หมดพุง ทีแท้
โลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนีก็ได้สร้างผูอ้ ารักษ์คมั ภีรข์ นมา
ึ
หลังเวลาล่วงเลยไปนานนีเอง”
16
เสียวโม่โกรธขึงเสียจนใบหน้าน้อยๆ ของตนแดงจัด
พลางจ้องไปยังหัวหัวอย่างกับจะกินเลือดกินเนือ
“หัวหัว” อวินลัวเฟิ งมองไปยังทังสองทีกําลังเขม่นใส่กนั

ก่อนสายตาจะไปจรดลงทีหัวหัวแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้ายัง
มิได้เล่าเรืองราวของเจ้าให้ขา้ ฟั งเลย”
สีหน้าหัวหัวคลับคล้ายว่าจะเหงาทีเดียว “เดิมทีขา้ คือ

17
สัตว์อสูรผูอ้ าศัยอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแห่งนี
แล้วอยูม่ าวันหนึง ข้าก็ถกู ผลักไสออกไป เขากล่าวว่าเขา
มีความประสงค์ทีจะหาร่างต้น และขอให้ขา้ รอเขานํา
ร่างต้นมาก่อน...
…ในตอนนันข้าก็ยงั เยาว์ มิได้เข้าใจถึงกฎแห่งการอยู่

รอดในหมูม่ นุษย์ ข้าจึงถูกเหล่ายอดจอมยุทธ์ ทีต้องการ
ฝื นบังคับให้ขา้ ทําสัญญาด้วยไล่ลา่ เอา! ครันได้รบั บาด
แผล ข้าก็หาทีซ่อนแลรักษาตัว…
…ระหว่างพักฟื นอยูน่ นั ข้าได้พบมนุษย์ผหู้ นึงและได้รบั

เขามาเป็ นศิษย์ หลังจากนัน เขาก็ได้สร้างเรือน เพือให้
ข้าได้ซอ่ นตัวและฟื นฟูได้อย่างสะดวกใจสะดวกกายยิง
ขึน บัดนีสถานทีแห่งนันก็คือสกุลเยียอันโด่งดังนันเอง!”
18
“สกุลเยียอย่างนันรึ” ปลายนิวอวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่ว
“ถ้าเช่นนันก็หมายความว่า บรรพบุรุษของสกุลเยียคือ
ศิษย์ของเจ้าอย่างนันรึ”
หัวหัวผงกศีรษะ “ภายในสกุลเยียมีพืนทีต้องห้ามอยู่
และผูท้ ีเหยียบย่างเข้าไปจะต้องตายโดยไม่มีขอ้ แม้!
ทว่าในความเป็ นจริงนัน พืนทีดังกล่าวคือสถานทีทีบรรพ
บุรุษสกุลเยียได้สร้างไว้ให้ขา้ ได้ฟืนฟูรา่ งกาย และข้าก็
อาศัยอยูใ่ นพืนทีนันมาเป็ นเวลากว่าหนึงพันปี หลังจาก
นัน เยียจิงเฉินก็ได้บงั เอิญบุกรุกเข้าไปในพืนทีต้องห้าม
แห่งนัน เช่นนันเองข้าจึงทิงสถานทีแห่งนันไปกับเขา”
ในความเป็ นจริงแล้ว เหตุทีพืนทีต้องห้ามมีความต้อง

19
ห้ามอยูใ่ นตัวเป็ นเพราะว่า นอกเหนือจาก มิประสงค์ให้
ผูใ้ ดรับรูถ้ งึ การมีอยูข่ องนางแล้ว ยังมีความอันตรายเห
ลือคณานับ อย่างเช่นกับดักจํานวนมากมายนับไม่ถว้ น
จุดประสงค์ก็เพือกันไว้มิให้ผใู้ ดเข้าไปสร้างความเดือด
เนือร้อนใจให้แก่นางนันเอง
เมือครังบรรพบุรุษสกุลเยียได้ออกแบบกับดักเหล่านัน
เขาก็ได้เปิ ดเผยถึงวิธีการหลบหนีแลหลีกเลียงกับดักเอา
ไว้ เช่นนันเอง เมือเยียจิงเฉินบังเอิญบุกรุกเข้าไปในพืนที
ต้องห้ามดังกล่าว หัวหัวก็ได้กา้ วออกมาช่วยเหลือเขา!
เงือนไขก็คือ เขาต้องยอมให้นางติดตามไป แลทิงสถาน
ทีแห่งนีเพือออกค้นหาสิงทีนางเฝ้ารอ
ส่วนเรืองทีว่าไยหัวหัวจึงไม่ออกเดินทางไปเอง ก็เป็ น
20
เพราะนางกลัวว่าจะถูกไล่ลา่ และตกอยูใ่ นวงล้อมของ
กลุม่ ยอดจอมยุทธ์ผยู้ อมทําทุกอย่างเพือให้ได้ตวั นางมา
อีกครัง!
เช่นนันเอง นางผูม้ ิได้มีประสบการณ์โชกโชนอยูใ่ นโลก

ภายนอกจึงมิกล้าออกจากพืนทีต้องห้ามไป เพียง
ลําพัง...
“จริงสิ” อวินลัวเฟิ งคล้ายจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมา

ได้แล้วจึงเอ่ยถามว่า “เจ้ากล่าวว่าโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
เป็ นผูข้ บั ไล่เจ้าออกไปอย่างนันรึ หรือว่าโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถมีสตินกึ รูเ้ ป็ นของตัวเอง”
21
หัวหัวผงกศีรษะ จากนันกล่าวว่า “นายท่าน ข้าว่าโลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถในตอนนี มิใช่โลกทีข้าคุน้ เคย ราวกับ
ว่า... สตินกึ รูข้ องโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถได้หายลับไปแล้ว”
น่าเสียดายทีนางได้จากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถไปเป็ นเวลา

นานแสนนาน นานเสียจนกระทังนาง หาได้รบั รูไ้ ม่วา่ เกิด
เหตุการณ์อนั ใดขึน
แต่อวินลัวเฟิ งมิได้ทอ้ ใจมากเท่ากับหัวหัว เพราะนาง

รูส้ กึ ว่าได้เข้าใกล้ความลับของโลกคัมภีร ์ เซียนโอสถมาก
ยิงขึนไปอีก
“หัวหัว ร่างทีแท้จริงของเจ้าเป็ นเช่นไร” อวินลัวเฟิ งหรี
22
เนตรลงเล็กน้อย นางมิอาจนึกภาพร่างทีแท้จริงของหัว
หัวออกได้
ได้ยินแล้วร่างกายหัวหัวก็สนไหว
ั แล้วหลังจากนันไม่
นาน จิงจอกสีแดงดังเปลวไฟก็ปรากฏกายขึน บนพืน
จิงจอกตนนีมีแปดหางอันนุ่มฟูดงั ปุยนุ่น ดวงตานางยัง

ได้เปลียนจากสีดาํ เป็ นสีแดงอันมีลกั ษณะคล้ายเปลว
เพลิง มองดูแล้วก็สว่างสุกใสยิงนัก
“จิงจอกเพลิงอสูรอย่างนันรึ”
เด็กสาวผูน้ ีแท้จริงแล้วคือจิงจอกเพลิงอสูรเก้าหางทีเขา
23
รําลือกันเองอย่างนันหรือ
อย่างไรก็ดีเถิด ไยนางจึงมีเพียงแปดหางเองเล่า
“หัวหัว หางอีกหางของเจ้าอยูท่ ีใด”
ดวงตาหัวหัวหม่นลงไปครูห่ นึง “ในปี นนที

ั เหล่ายอดจอม
ยุทธ์ได้ไล่ลา่ ข้า ข้าตายไปแล้วหนึงครัง จึงได้สญ
ู เสียหาง
ตนไปหนึงหาง”
นางลูบคลําหางฟูน่มุ ของตนแผ่วเบา สีหน้าก็นิง

สงบอย่างไม่น่าเชือทีเดียว
24
หัวหัวยืดกายขึนแล้วชันไฟก็หอ่ คลุมร่างกายนาง ครูต่ อ่
25
มานางก็กลับคืนสูร่ า่ งเด็กน้อยผูม้ ีผิวขาวผ่องประหนึง
หยกเช่นดังเดิม
ได้ยินดังนัน เสียวโม่ก็มิได้แก่งแย่งชิงดีกบั นางเช่นก่อน

หน้าอีกต่อไป กระทังมีความเห็นอกเห็นใจ อ่อนจางใน
ดวงตา “หัวหัว ต่อไปนีเมือเจ้าติดตามนายท่านไป นาง
จะไม่มีวนั ปล่อยให้เจ้าถูกผูอ้ ืนรังแกอีก”
หัวหัวตืนตันใจขึนมาทีเดียว “ขอบคุณ”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง สําหรับนางแล้ว ไม่มีสงิ

ใดดียงไปกว่
ิ าผูใ้ ต้บญ
ั ชาทังสองนีสนิทสนมกันได้เสียที
26
“หน่ออ่อนบัดนีเติบใหญ่ขนถึ
ึ งเพียงนีเชียวรึ” อวินลัวเฟิ ง
หันมองไปรอบๆ แล้วก็เห็นหน่ออ่อนทีนางเพาะไว้ก่อน
หน้า ในดวงตาเปี ยมด้วยความตะลึง
หน่ออ่อนมิอาจเรียกว่าหน่ออ่อนได้อีกต่อไป ทว่าบัดนี
มันคือเสียวซูต่ น้ หนึง! แม้เสียวซูน่ ีจะยังแบเบาะนัก ก็มิ
ได้เปลียนแปลงความจริงทีว่ามันได้เติบใหญ่จากหน่อ
อ่อนขึนกลายเป็ นต้นไม้แล้ว เพือฟูมฟั กต้นไม้สายพันธุน์ ี
นางจําต้องผลาญพืชพรรณสมุนไพรไปเป็ นจํานวนมากที
เดียว มิตอ้ งกล่าวถึงของหมันที อวินเซียวได้มอบให้แด่
นางมา กระทังพืชสมุนไพรทีนางได้รบั มาจากเผ่าหนูก็
แทบจะหมดเกลียงเสียแล้ว แลดูเหมือนว่านางต้องคิด
หาวิธีหาพืชสมุนไพรมาเพิมให้จงได้ มิฉะนันเห็นทีไม่
นานนางก็คงจะเลียงดูเหล่า หนูหาทองมิได้ รวมถึงเสียว
27
ซูต่ น้ นีด้วย!
ขณะอวินลัวเฟิ งครุน่ คิดพิจารณาอยูน่ นั จู่ๆ เสียวซูก่ ็สง่

พายุหมุนแรงพุง่ ตรงไปยังหัวหัว...
หัวหัวเดิมทีก็มีแววประหลาดใจอยูใ่ นดวงหน้า มิอาจรูไ้ ด้

ว่าเหตุใดอวินลัวเฟิ งจึงประคบประหงม เสียวซูน่ ีหนัก
หนา ผลลัพธ์ก็คือครูต่ อ่ มา เสียวซูด่ งั กล่าวได้สง่ แรงดึง
คล้ายมีมือนับไม่ถว้ นถูลถู่ กู งั นางเข้ามาหาตัวต้นไม้...
“นายท่าน ช่วยด้วย!”
หัวหัวกรีดร้องด้วยแตกตืนตกใจ รีบคว้าจับมืออวินลัว
28
เฟิ งเอาไว้ ท่ามกลางพายุหมุนนัน อาภรณ์สีเลือดของ
นางปลิวสะบัดเผยให้เห็นต้นขาสีขาวราวหิมะ
อวินลัวเฟิ งจับแขนหัวหัวไว้แน่น แล้วประกายนางมารก็

สว่างวาบขึนในดวงตาพลางเอ่ยเสียงเข้มว่า “ข้าใช้พืช
สมุนไพรมากมายฟูมฟั กเจ้าก็ยงั ไม่พอ แล้วบัดนีเจ้ายัง
ต้องการจะกลืนกินหัวหัวอีกหรือ หากเจ้า ไม่หยุดเดียวนี
ข้าจะเผาเจ้าทิงเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด!”
ตามคาด ครันได้ยินถ้อยคํานางแล้ว พายุหมุนนันก็สงบ

ลงทันใด ส่วนเสียวซูก่ ็โบกใบตนอยูไ่ หวๆ คล้ายจะเร่งเร้า
ให้อวินลัวเฟิ งป้อนอาหารมัน...
29
หัวหัวส่งเสียงลันด้วยความตกใจ “นายท่านเจ้าขา ปี ศาจ
นีคือสิงใดกันแน่ ไยมันจึงได้ตอ้ งการทีจะ กลืนกินข้า”
นางเคยได้ยินแต่วา่ สัตว์อสูรกินต้นไม้ มิเคยเห็นต้นไม้กิน

สัตว์อสูร! ทียิงไปกว่านัน ต้นไม้นียังบริโภคพืชสมุนไพร
เป็ นอาหารด้วยหรือ
เจ้าปี ศาจนีคือตัวอะไรกันแน่
“มิเป็ นไรดอก มันมิได้อยากกลืนกินเจ้า มันเพียงแต่ตอ้ ง

การพลังฌานและกําลังวังชาภายในกายเจ้าเท่านัน”
อวินลัวเฟิ งตบบ่าหัวหัวปลอบโยนนาง แต่เป็ นทีประจักษ์
ได้วา่ การปลอบโยนของนางยิงส่งให้หวหั
ั ว ใจหวิวอีกครัง
30
“แล้วมันแตกต่างกันนักหรือ หากไม่มีกาํ ลังวังชา ข้าก็
เป็ นได้แต่เพียงจิงจอกพิการ! หากไร้ซงกํ
ึ าลังวังชาเสีย
แล้ว ข้าตายไปเสียมิดีกว่าหรือ”
แม้หวหั
ั วมีชีวิตอยูม่ าได้นานกว่าพันปี นางก็มิคอ่ ยได้คบ
หาสมาคมกับมนุษย์สกั เท่าไร จึงยากทีจะหลีกเลียง
อารมณ์เช่นเด็กๆ ของนาง นางดึงแขนอวินลัวเฟิ งด้วย
ความหมองใจ แล้วซ่อนตนอยูเ่ บืองหลังเด็กสาว
“เสียวโม่ เจ้าจงไปเก็บเอาพืชสมุนไพรอีกสองสามก้าน
สุดท้ายในทุง่ เสีย ข้าจะคิดหาวิธีหาพืชสมุนไพรมาเพิม
เติมในวันพรุง่ ”
31
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ถึงแรงกดดันหนักหน่วงทีเดียว ไม่เพียง
แต่ตอ้ งเลียงดูเผ่าหนูทงเผ่
ั าเท่านัน แต่กระเพาะเสียวซูน่ ี
ก็แทบจะสูสีกบั หนูทงเผ่
ั าเลยเทียว! เคราะห์ดีทีมันต้อง
พักท้องไปสิบวันถึงครึงเดือนหลังบริโภค จนอิมหนํา ให้
เวลานางเพียงพอคิดหาวิธีหาพืชสมุนไพรมาเพิมเติม...
เห็นทีเสียวซูก่ ็คงเข้าใจถ้อยคําอวินลัวเฟิ งกระมัง ด้วยใบ

ของมันโบกส่ายไปมาอย่างเบิกบานใจ ประหนึงลูกสุนขั
เริงร่าได้อาหารโปรด
“นายท่านเจ้าขา ข้าจะไปกับท่าน” หัวหัวมองไปยังเสียว

ซูด่ ว้ ยท่าทีระวังระไวแล้วเกาะแขน อวินลัวเฟิ งแน่น “ข้า
32
ไม่อยากอยูข่ า้ งในนี!”
“ข้าตักเตือนมันแล้ว มันจะไม่ทาํ ร้ายเจ้าอีก”
“ข้าไม่สนใจ!” หัวหัวยืนปาก “ให้ขา้ อยูท่ ีนีก็เหมือนไม่

ยอมให้ขา้ มีชีวิตอยูอ่ ย่างปกติสขุ ด้วยต้องระแวดระวังมัน
จ้องโจมตีอยูต่ ลอดเวลา! ข้าอยูก่ บั นายท่านปลอดภัย
33
กว่าตังมากโข”
ครันเห็นท่าทีชวนเวทนาของหัวหัวนันแล้ว เด็กสาวก็ใจ
อ่อนลงในทีสุดแล้วตอบตกลง
“ข้าให้เจ้าติดตามข้าไปได้ แต่อย่าเรียกข้าว่านายท่าน
หรือเปิ ดเผยตัวตนของเจ้าในฐานะสัตว์อสูร!”
บนแผ่นดินนี คําว่านายท่านถือเป็ นคําเรียกขานผูท้ าํ

สัญญากับสัตว์อสูร! ยกตัวอย่างเช่นว่าไหน่ฉา แลเหล่า
เผ่าหนูตา่ งก็เรียกอวินลัวเฟิ งว่านายท่าน ส่วนผูอ้ ืนจาก
เหล่าทัพทังสองนันต่างก็เรียกนางว่าคุณหนูใหญ่หรือไม่
ก็ใต้เท้าด้วยกันทังสิน! ความแตกต่างระหว่างสองคํา
34
เรียกขานนีดังฟ้ากับเหวเลยเทียว
หากนางให้ผอู้ ืนล่วงรูไ้ ด้วา่ มีสตั ว์อสูรเยาว์วยั ถึงปานนี

ติดตาม ก็เกรงว่าชีวิตนางจะมิได้อยูอ่ ย่างสงบสุขอีกใน
ภายภาคหน้า
ใครๆ ต่างก็รูก้ นั ดีวา่ มีสตั ว์อสูรอยูส่ องประเภท คือสัตว์

อสูรโตเต็มวัยแลสัตว์อสูรผูแ้ บเบาะ อย่างหัวหัว ซึงจะมี
รูปร่างเป็ นเด็กน้อยวัยแปดถึงเก้าปี ไปตลอดกาลถือว่า
นางได้เปลียนเป็ นร่างมนุษย์ตงแต่
ั ครังยังเยาว์วยั พิสจู น์
ได้วา่ ความเป็ นเลิศของนางเลิศลําถึงจริง มิสงสัยเลยว่า
เหตุใดผูค้ นมากหน้าจึงปรารถนาตามล่าตัวหัวหัว ยิงนัก
เมือกาลก่อน
35
เพือความปลอดภัยของนาง นางจึงมิอาจปล่อยให้ตวั ตน
ทีแท้จริงของหัวหัวรัวไหลออกไปได้ โดยเด็ดขาด
“ข้าเข้าใจแล้ว” หัวหัวกะพริบตาน่าเอ็นดูแล้วตอบรับ
หากเยียซีมวได้
ั มาเห็นฉากนีเข้า เขาคงต้องเป็ นเบือใบ้
จนอ้าปากค้างไปเป็ นแน่ นางเด็กน้อย เอาแต่ใจผูน้ ีกลับ
ว่านอนสอนง่ายถึงเพียงนีไปตังแต่เมือไร
เห็นทีนางคงสยบยอมให้แก่อวินลัวเฟิ งแต่เพียงผูเ้ ดียว

กระมัง
36
...
ทีโรงเตียม
ภายในห้องหับเรียบง่ายทว่าหรูหรา ขณะเยียซีมวกํ
ั าลัง
จะเข้านอนอยูน่ นก็
ั ตอ้ งสะดุง้ โหยงขึนมา เมือได้ยินเสียง
ประตูเปิ ดผัวะออกดังปั ง ด้วยใจคิดว่าคงมีศตั รูบกุ เข้ามา
เพือล้างแค้นเป็ นแน่ เขาก็กระโจนออกจากเตียงด้วย
ความตืนตัวเต็มที ชักกระบีออกจากฝักอยูท่ ีข้างเตียง
ทันที
อย่างไรก็ดี เมือมองไปก็เห็นหัวหัวย่างเข้ามาด้วยท่าที
สุขมุ นิงสงบแทน
37
เยียซีมวรู
ั ส้ กึ โล่งใจขึนมาได้ในทีสุด “หัวหัวเอ๋ย ข้าบอก
เจ้ากีครังแล้ว ประตูเขามีไว้เปิ ด มิได้มีไว้เตะ”
หัวหัวยืนปาก “ข้าอยากนอนแล้ว เจ้าไปนอนบนพืนไป”
ปากเยียซีมวกระตุ
ั ก “หัวหัวเอ๋ย เราไปขอเปิ ดห้องสอง
ห้องมิดีกว่าหรือ”
หัวหัวหยุดเท้าไป มิได้แยแสถ้อยคําของเยียซีมวพลาง
ั
นอนลงบนทีนอนมิได้ปรึกษาสุขภาพจิตใจผูใ้ ด...
เยียซีมวว่
ั าจะต่อล้อต่อเถียงด้วยอยูห่ รอก แต่เมือเห็น
38
นางเด็กดือผูน้ ีหลับตาลงเสียแล้ว ก็ได้แต่ ถอนหายใจ
ปลงตก หยิบเอาผ้านวมมาทําเป็ นทีนอนบนพืน
ครันรอจนลมหายใจชายหนุ่มนิงเสมอกันแล้ว หัวหัวที
เดิมหลับตาอยูก่ ็เบิกเนตรขึนกว้าง จับกําผ้าปู ทีนอนใน
มือไว้แน่น
นางกลัว!
เพราะว่านางหวาดกลัว จึงมิกล้าเดินทางมายังนครฉิน
เพียงลําพัง และยังเป็ นเพราะว่านางกลัวเสียจนต้องมา
นอนห้องเดียวกันกับเยียซีมว!
ั
39
คิดถึงเหตุการณ์ทีผูค้ นเหล่านันได้สร้างความเสือม
เกียรติให้แก่นางขึนมาทีไร ความกลัวก็แผ่ซา่ นไป ทัวทัง
กายนางทุกทีไป
ถึงแม้วา่ ...เยียซีมวจะมี
ั พลังเทียบเท่านางมิได้ สองหัวก็
ย่อมดีกว่าหัวเดียว...
หัวหัวเผยให้เห็นหางตนแล้วนางก็ลบู คลําหางฟูน่มุ นัน

แผ่วเบา ก่อนปลายนิวจะจรดลงตรงตําแหน่งทีหางข้าง
หนึงของนางถูกตัดออก แล้วแววโศกเศร้าก็สว่างวาบขึน
ในดวงตาทีหลุบตําลงของนาง
นางได้โกหกอวินลัวเฟิ ง!
40
แม้หางหนึงหางของจิงจอกเก้าหางหมายถึงชีวิต หาง
ของนางก็มิได้หายไปเพราะนางตาย แต่กลับค่อยๆ ถูก
มนุษย์พวกนันสับออกทีละน้อยแทน!
ใช่แล้ว ทีละน้อย! พวกมันมิได้สบั หางนางทิงในทีเดียว

ทว่าค่อยๆ สับไปทีละเล็กละน้อยในแต่ละวัน ตังแต่
ปลายจรดโคน กระทังหางทังหางของนางขาดสะบัน!
แม้กระนัน นางก็ยงั กัดฟั นฝื นทน นางขอตายเสียดีกว่า

สยบยอมต่อมนุษย์พวกนัน!
41
“โชคดีทีบัดนี ในทีสุดข้าก็ได้พบผูท้ ีถือครองคัมภีรเ์ ซียน
42
โอสถเสียที” หัวหัววางหางตนลงแล้วก็พมึ พําเสียงแผ่ว
ครันหาบุคคลผูน้ นผู
ั ถ้ ือครองคัมภีรไ์ ด้แล้ว นางก็จะมิ
ต้องถูกรุมรังแกจนถึงขันมิกล้าออกไปยัง โลกภาย
นอกอยูน่ านหลายปี อีกต่อไป...
รุง่ เช้าวันต่อมา
เมืออวินลัวเฟิ งเปิ ดประตูออกก็เห็นเยียซีมวกั

ั บหัวหัวยืน
คอยท่าอยูด่ า้ นนอก นางเลิกคิวขึนแผ่วเบา แล้วก็เอ่ย
ถามว่า “ได้เวลาไปแล้วหรือ”
เยียซีมวไอแห้
ั งๆ “จริงสิ บัดนีเราก็ถือว่าเป็ นคนรูจ้ กั มักจี
43
กันแล้ว แต่ขา้ ยังไม่ทราบนามของเจ้าเลย...”
อวินลัวเฟิ งขมวดคิว นางไม่รูจ้ กั เยียซีมวแม้

ั เพียงนิด
นอกเสียจากรูว้ า่ เขาเป็ นคนสกุลเยีย! เช่นนันเองนางจึง
นิงไปพักใหญ่ก่อนตอบรับว่า “เฟิ งลัวอวิน”
หากกลับนามอวินลัวเฟิ งก็คือเฟิ งลัวอวินนันเอง!
หัวหัวกะพริบตาปริบๆ แล้วสายเนตรสับสนก็มองตรงไป
ยังอวินลัวเฟิ ง เป็ นทีประจักษ์วา่ มิเข้าใจ ว่าเหตุใดนางจึง
ต้องใช้ชือปลอม อย่างไรก็ดี นางก็มิได้เปิ ดเผยตัวตนที
แท้จริงของอวินลัวเฟิ งแลเพียงแต่ยืน หลบฉากอยูเ่ งียบๆ
44
“แล้วนายน้อยผูน้ ีเล่า” เยียซีมวหั
ั นไปยังอวินเซียวแล้ว
เอ่ยถาม
“เซียวอวิน” สีหน้าอวินเซียวว่างเปล่าไร้ความรูส้ กึ
ครันได้ยินนามเขาแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึนเล็กน้อย

หรือเป็ นเพราะนางเองก็ผวนชือตน เขาจึง เอาอย่างด้วย
เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะแล้วเบนสายตาไปยังอวินลัว
เฟิ งอีกครา ทําท่าจะยกมือขึนตบบ่านาง อย่างไร ก็ดี ยัง
ไม่ทนั ทีมือจะได้ตอ้ งกายนาง อวินเซียวผูย้ ืนอยูข่ า้ งกันก็
ดึงอวินลัวเฟิ งเข้าไปโอบกอด หลบหนีมือของเขาไปเสีย
45
แล้ว เยียซีมวเอามื
ั อแตะจมูกตนอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วก็
กล่าวว่า “ในเมือเราได้พบกันแล้ว ก็คงเป็ นเพราะโชค
ชะตาชักพา ข้าคือเยียซีมวั หากเจ้าไม่วา่ อย่างไร จะ
เรียกข้าว่าพีเยียก็ยอ่ มได้”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะเสียงเบา “ถ้าเช่นนันข้าก็จะตอบรับ

คําปรารถนาท่าน พีเยีย”
อวินลัวเฟิ งมิได้รูส้ กึ ไม่ดีกบั เยียซีมวั กลับกัน พลังงาน

ตรงไปตรงมาของเขาทําให้นางรูส้ กึ สบายกายสบายใจ
อย่างไรก็ดี นางเองก็เป็ นคนระแวดระวังตัวจนคุน้ ชิน แล
บนแผ่นดินลับแลนี ทุกย่างก้าวเปี ยมไปด้วยภยันตราย
นางจึงไม่ประสงค์ทีจะเปิ ดเผยนามจริง!
46
อวินเซียวคงสีหน้าไร้ความรูส้ กึ เช่นดังเดิม มิได้แยแส
ถ้อยคําเยียซีมวแต่
ั อย่างใด ให้เขาเอ่ยถ้อยคําสองคํานัน
ก็วา่ ยากแล้ว ยังจะให้เขาเรียกเยียซีมวว่
ั าพีเยียอีกหรือ
นอกจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ไม่วา่ ใครก็ให้เขาสําแดงความ
รูส้ กึ อันมิจาํ เป็ นมิได้!
“ฮ่าๆ” เยียซีมวหั
ั วเราะพอใจ “น้องเฟิ งเอ๋ย ครันไปถึง
นครเยียแล้ว พีเยียผูน้ ีจะเป็ นเจ้าบ้านพาพวกเจ้า ทังสอง
ไปดืมกินให้อิมหนําสําราญเอง หัวหัว ไปกันเถิด”
“ซีมวน้
ั อย เจ้ามิตอ้ งตามหาใครบางคนหรอกหรือ” หัว
หัวขมวดคิวน้อยๆ ของนางแล้วเอ่ยถาม
47
เยียซีมวตบหน้
ั าผากตน “ข้าลืมไปได้อย่างไรกัน พ่อ
บุญธรรมเพียงแต่เอ่ยปากขอให้ขา้ ตามหา ใครบางคน
แต่ขา้ ก็ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าต้องไปตามหาบุคคลผูน้ นจากที
ั ใด!
หากมีภาพเขียนก็คงพอจะง่ายดายอยูด่ อก แต่ขา้ มามือ
เปล่าโดยแท้”
“เจ้ากําลังตามหาใครบางคนอยูห่ รอกรึ” อวินลัวเฟิ งเอ่ย

ถามด้วยความสงสัยใคร่รู ้
เยียซีมวผงกศี
ั รษะ “ข้ากําลังตามหาน้องชายของข้า แต่
ข้ามิเคยพบเห็นเขามาก่อน จึงมิอาจตามหา ตัวเขาพบ!
บัดนีเราอย่าเพิงพูดกันถึงเรืองนีเลยดีกว่า น้องเฟิ ง นาย
น้อยเซียว ข้าจะพาพวกเจ้าทังสองไปยังนครเยียก่อน
48
จากนันเรืองตามหาคน... ข้าจะส่งคนไปตามข่าวทีหลัง
เอง”
เยียซีมวว้
ั าวุน่ ใจยิงนัก ตามหาคนบนแผ่นดินลับแลก็
เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร
นอกเสียจากว่าอีกฝ่ ายจะเดินออกมาหาตนเองมิใช่หรือ
แต่แล้วเรืองแบบนันจะเป็ นไปได้อย่างไรเล่า
ชายหนุ่มมิได้คิดเลยว่าโชคจะเข้าข้างตนถึงเพียงนัน
49
นครเยียนันตังอยูไ่ ม่ไกลจากนครฉินสักเท่าไร เพียงเดิน

ทางครึงวันก็ถงึ บัดนีภายในห้องส่วนตัว อันหรูหราของ
ภัตตาคาร เยียฉีกม้ ศีรษะลงตํา สีหน้าก็แลดูบิดเบียว
พลางกัดตะเกียบด้วยท่าทีโกรธขึง
ทีนังอยูต่ รงข้ามกันคือหญิงสาวผูห้ นึงอายุประมาณยีสิบ

ปี เห็นจะได้ รูปพรรณงดงามหยดย้อยนัก ใครเห็นก็รูส้ กึ
50
ใคร่อยากจะปกป้องขึนมา
“ฉีฉี” หญิงผูน้ นเม้

ั มริมฝี ปาก แล้วนําเสียงก็ออ่ นโยนยิง
นัก “เจ้ายังโกรธแค้นพีชายไม่เลิกอยูอ่ ีกหรือ”
เยียฉีถอนหายใจแล้วก็วางตะเกียบในมือลง “ข้าเองก็ไม่
รูว้ า่ ได้ทาํ สิงใดให้เขาต้องเกลียดชังหนักหนา! ตังแต่เรา
เป็ นเด็กเป็ นเล็กมาแล้ว ข้าเพียงแต่ปรารถนาทีจะ
ติดตามเคียงข้างเขาไปเท่านัน มิเคยสร้างความ เดือด
เนือร้อนใจให้แก่เขา เช่นนันเองข้าจึงไม่เข้าใจว่าเหตุใด
เขาจึงจงเกลียดจงชังข้าหนักหนา”
สีหน้านางท้อแท้สนหวั
ิ งนัก กระทังเมือมีอาหารจาน
51
โอชะหรูหราอยูเ่ บืองหน้าแล้วก็ยงั มิรูส้ กึ กระหายอยาก
แต่อย่างใด!
“นี โหรวเอ๋อร์ ทําอย่างไรพีชายข้าจึงจะเลิกเกลียดชังข้า

เสียที” เยียฉีกดั ริมฝี ปากตนมองไปยัง เซวียโหรวเอ๋อร์
อย่างน่าเวทนา”
“เรืองนี...” เซวียโหรวเอ๋อร์กาํ ลังจะเปิ ดปาก แต่ทนั ใดนัน

ก็มองออกไปยังนอกหน้าต่างแล้วเอ่ยขึนด้วยท่าทีแตก
ตืน “นัน...นายน้อยสกุลเยียมิใช่หรือ”
เยียฉีลกุ ขึนจากเก้าอีทันใด สีหน้าทีเดิมหมองหม่นอยูก่ ็

สดใสขึนมาดังบุปผาฤดูใบไม้ผลิ ดวงหน้า นันหรือก็
52
ประดับประดาด้วยรอยยิมอ่อนโยน
“พีใหญ่กลับมาแล้วหรือ”
กล่าวจบ เยียฉีก็หนุ หันรีออกไปจากห้องด้วยความว่อง

ไวอย่างทีใครเห็นเป็ นต้องตะลึง
...
ภายในโถงรับรองของภัตตาคารนัน เยียซีมวกํ
ั าลังแนะ
นําให้อวินลัวเฟิ งรูจ้ กั ข้อกําหนดแลธรรมเนียมท้องถิน
ของนครเยีย ปากก็เอ่ยชมภัตตาคารแห่งนีไม่หยุด
53
อย่างไรก็ดี บัดนันเอง ร่างชวนเอ็นดูจ่ๆู ก็กระโจนลงมา
จากชันสอง มิได้หยุดจนกระทังมายืนอยูต่ รงหน้าเยียซี
มัว
“เยียฉี”
เยียซีมวนิ
ั งไป ชายหนุ่มขมวดคิว มองไปยังสตรีผู้
กระโจนลงมาจากชันสองก่อนเบนสายตาไปยัง เซวี
ยโหรวเอ๋อร์ทีมาด้วยกัน แล้วสีหน้าทีเดิมทีบิดเบียวอยู่
นันบัดนียิงดูมิได้
“พวกเจ้าทังสองมาทําอะไรทีนี”
54
นําเสียงสอบสวนของชายหนุ่มส่งให้เยียฉีนิงอึงไป “ข้าก็
มารับประทานอาหารกับโหรวเอ๋อร์น่ะสิ มิได้คิดว่าพี
ใหญ่เองก็จะมาทีนีด้วยเช่นกัน ข้า...” สายตาเยียฉีกวาด
ไปเห็นหัวหัวผูย้ ืนอยูข่ า้ งกายเยียซีมวเข้
ั าแล้ว ก็โกรธขึง
ขึนมาทันใด “พีใหญ่ นีท่านยังตัวติดอยูก่ บั นางเด็กเลวนี
อยูอ่ ีกหรือ”
“เยียฉี เจ้าอย่าหยาบคาย!” สีหน้าเยียซีมวเคร่

ั งเขม็งไป
พลางดุดา่ นางเสียงเข้ม “ทุกคนในทีนีคือสหายของข้า
แลนางมีนามว่าหัวหัว อีกสองคนนันคือน้องเฟิ งและนาย
น้อยเซียว! พวกเขาจะพํานักอยูท่ ีจวนสกุลเยียสักพัก
และหากเจ้าหยาบคายกับพวกเขา ก็อย่าหาว่าข้าไม่คิด
ว่าเจ้าเป็ นน้องสาว!”
55
เยียฉีมิได้คิดเลยว่าเยียซีมวจั
ั กดุดา่ ว่ากล่าวนางเพือคน
นอกเพียงไม่กีคน แล้วขอบตานางก็แดงขึนมาอย่างไม่รู ้
ตัวขณะก้นบึงหัวใจก็รูส้ กึ ว่าถูกกระทํา
แต่แม้จะเสียใจ แต่ก็โกรธขึงเสียยิงกว่า
“ฉีฉี” เซวียโหรวเอ๋อร์รบี ดึงแขนเสือเยียฉีแล้วก็กระตุน้

เตือน “ในเมือนายน้อยเยียกลับมาแล้ว เจ้าก็อย่าไปทํา
ให้เขาโกรธอีกเลย”
กล่าวจบ นางก็เยืองย่างไปหาอวินลัวเฟิ งและอวินเซียว

พลางเอ่ยเสียงนุ่ม “คุณหนูเฟิ ง นายน้อยเซียว ฉีฉีเป็ น
เด็กเอาแต่ใจ นางจึงได้หยาบคายกับพวกท่านไปเสีย
56
หน่อย โปรดอย่าถือสานางเลย” แม้นางแลดูคล้ายพูดจา
ปกป้องฉีฉี แต่ทีแท้ถอ้ ยคําของนางได้เผยให้ได้ยินแล้ว
ว่าเยียฉีเป็ นเด็กอารมณ์รา้ ย และได้รบั การตามใจมาใน
วัยเยาว์
เรืองมาถึงตอนนี มิตอ้ งกล่าวถึงอวินลัวเฟิ งดอก กระทัง

เยียซีมวผู
ั ม้ ีความคิดอ่านอย่างซือๆ ยังมองออก มีเพียง
เยียฉีเท่านันทีมิได้เอะใจสงสัยถึงความหมายแฝงในถ้อย
คําของเซวียโหรวเอ๋อร์
“โหรวเอ๋อร์ เจ้ามิตอ้ งปกป้องข้าดอก ข้าไม่คิดว่าตนพูด

อะไรผิด!”
57
ตอนที 788 พบนางดอกบัวขาว
58
“เยียฉี เจ้าน่ะหุบปากไป!” ดวงตาเย็นชาของเยียซีมวั
กวาดไปยังเด็กสาวพลางเขาก็เอ่ย เคร่งขรึม “เจ้ารูไ้ หม
ว่าเหตุใดข้าจึงมิชอบนําหน้าเจ้า ก่อนหน้านีข้าเองก็ไม่รู ้
ดอก แต่วา่ บัดนีข้ารูแ้ ล้ว ว่าเหตุผล ก็คือเจ้ามันโง่เง่า
เหลือหลาย!”
เยียฉีแลดูคล้ายถูกสายฟ้าฟาดด้วยนางแน่นิงค้างไป
“ข้าชืนชอบสตรีผฉู้ ลาดหลักแหลม มิใช่คนอย่างเจ้าทีโง่

งมงายเหลือเกิน!” ภายนอกแล้วเยียซีมวเป็
ั น ผูส้ ขุ มุ ที
เดียว ทว่าเมืออยูก่ บั เยียฉีทีไรก็มีอนั ต้องควบคุมตนมิได้
ทุกทีไป!
59
“ฉีฉี” เซวียโหรวเอ๋อร์รบี ดึงร่างเยียฉี “ข้าว่าเจ้ายอมรับ
ความผิดไปเถิด ไหนๆ พวกเขาก็เป็ นสหาย ของพีชาย
เจ้า เจ้ามิควรหยาบคายต่อพวกเขา” เพือสําแดงตนให้ผู้
คนได้เห็นว่าเป็ นคนมีมารยาทงาม นางจึงหันไปหา
อวินลัวเฟิ งและคณะอีกครัง “ฉีฉีมิได้ตงใจจริ
ั งๆ
ท่านอย่าถือสานางเลยจะได้ไหม”
ขณะนางพูด สายตาก็กลับเลียวไปหาอวินเซียวอยู่
เนืองๆ เดิมทีแล้วนางคิดเห็นว่าเยียซีมวอาจนั
ั บได้วา่ เป็ น
บุรุษผูม้ ีรูปโฉมงดงามทีสุด! อย่างก็ดี นางมิเคยคาดคิด
เลยว่ายังจะมีบรุ ุษผูใ้ ดหล่อเหลาถึงปานนีอีก! หากเยียฉี
กับเยียซีมวคื
ั นดีกนั บางทีนางอาจใช้ประโยชน์จากเยียฉี
เพือเข้าใกล้ชายผูน้ ีได้
60
คิดแล้ว สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ก็แดงกํา พลางนางก็ปันผ้า
เช็ดหน้าด้วยความกระดากอาย
ตูม!
ขณะทีนางกําลังฝันหวานอยูน่ นั รังสีอาํ มหิตไร้เทียมทาน

ของชายหนุ่มผูน้ นก็
ั พลันซัดสาดเข้ามา ก่อนนางทันตอบ
โต้ ก็รูส้ กึ ถึงพลังงานกระโชกอัดกระแทกอกตนอย่างแรง
“โหรวเอ๋อร์!” เยียฉีรบี ปรีเข้ามาข้างกายเซวียโหรวเอ๋อร์

แล้วก็เอ่ยถามด้วยท่าทีหวันวิตก “เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง พี
ใหญ่ แขกของท่านมาทําร้ายสหายข้าได้อย่างไร” ครัน
ตรวจสอบร่างกายของเซวียโหรวเอ๋อร์แล้ว เยียฉีก็ชอ้ น
61
ศีรษะขึนเอ่ยถาม
เยียซีมวเองก็
ั มองไปยังอวินเซียวด้วยความสับสน แม้เขา
มิได้ชอบนําหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ แต่ก็จะ มิโจมตีนางโดย
ปราศจากสาเหตุอนั สมควรเช่นเดียวกัน เช่นนันเอง เขา
จึงมิเข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ อวินเซียวจึงได้เปิ ดฉากโจมตี
นาง...
อวินเซียวเอ่ยเย็นชาว่า “ก่อนหน้านีนางหน้าแดง”
“...” เยียซีมวนิ
ั งไป หน้าแดงอย่างนันรึ แล้วเซวี
ยโหรวเอ๋อร์หน้าแดงมันเกียวอะไรกับเจ้าเล่า
62
อวินเซียวกล่าวต่อ “นางมองข้าแล้วก็หน้าแดง”
ั ใช่คนซือบือไม่รูเ้ รืองราวอันใด ครันได้ยินคํา
อธิบายของอวินเซียวแล้ว เขาเองก็ตระหนักได้เช่นกันว่า
เกิดเหตุอนั ใดขึน
หากเจ้ามองดูบรุ ุษแล้วหน้าแดงเมือไร ก็ยอ่ มหมาย

ความว่าเจ้าคิดอะไรกับเขาผูน้ น!
ั
อย่างไรก็ดี ขณะเยียซีมวตั
ั งท่าจะตอบรับ เสียงทุม้ ตําขอ
งอวินเซียวก็ดงั ขึนอีกครัง “นางจะหน้าแดง ก็ช่างนาง
ปะไร แต่นางมาหน้าแดงต่อหน้าข้า มันเกะกะลูกตา”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่า หากเซวียโหรวเอ๋อร์เพียงแต่
63
หน้าแดงอยูค่ นเดียวในทีลับ เขาเองก็คงคร้านทีจะแล
เห็น แต่นางผูน้ ีกลับมาหน้าแดงกันต่อหน้า แล้วจะมิให้
เขาลงไม้ลงมือสักหน่อยได้อย่างไร
เซวียโหรวเอ๋อร์ลกุ ขึนแล้วกัดริมฝี ปากตนแน่น ขอบเนตร

นางรืนนําตา ทว่านางก็ยงั ดือรันมิยอมให้หยดไหลลงมา
“พีเยีย เป็ นความผิดของข้าเอง ข้าเป็ นคนเช่นนีเอง ชอบ

เหม่อลอยมองบุรุษรูปงามไปเรือย นายน้อยผูน้ ีก็ช่างมี
รูปโฉมงดงามยิงนัก ข้าเองก็อดแอบลอบมองอยูอ่ ีกสักที
สองทีมิได้ อย่างไรก็ดี ข้ามิได้คิดเรืองไม่ดีไม่งามกับเขา
เลย” สีหน้านางใสซือราวกับว่าตนถูกเข้าใจผิดอย่าง
มหันต์
64
บัดนันเองแขกเหรือคนอืนๆ เองทีอยูใ่ นบริเวณเดียวกันก็
เริมหยุดตะเกียบในมือ พากันชีชวนดูเหตุการณ์ทีเกิดขึน
ในโถงกลาง...
“พีเยีย” เยียฉีเอ่ยโกรธขึง “เซวียโหรวเอ๋อร์ก็พดู แล้วว่า

นางมิได้มีความคิดบัดสี สหายท่านทําร้ายโหรวเอ๋อร์ ก็
ควรขอโทษกันหน่อยมิใช่หรือ”
เยียซีมวเลิ
ั กคิวขึนกล่าวเยาะ “ข้าไม่สนว่านางจะมีความ
คิดเช่นไรกับนายน้อยเซียว แต่นางหน้าแดง! ยังมิได้แต่ง
งานแท้ๆ แต่กลับจ้องมองชายอืน จะมิไร้ยางอายไป
หน่อยหรือ ทียิงไปกว่านัน เขาเองก็มีภรรยา อยูแ่ ล้ว เช่น
นันเองหากเซวียโหรวเอ๋อร์คิดอะไรกับเขา นางก็ควรจะ
65
หยุดความคิดนันเสียตังแต่บดั นี!”
ตอนที 789 นางมารเซวียโหรวเอ๋อร์ (1)
เป็ นวิสยั ของเขาอยูแ่ ล้วทีต้องออกโรงปกป้อง แลในเมือ

บัดนีอวินลัวเฟิ งนับถือเขาเป็ นพีเยีย เขาก็จะปฏิบตั ิกบั
นางเช่นน้องสาวคนหนึง แล้วจะยอมให้ผอู้ ืนมาสร้าง
ความเดือดเนือร้อนใจให้แก่นางได้อย่างไร
66
เซวียโหรวเอ๋อร์ยงหน้
ิ าซีดไป แล้วกายบอบบางของนางก็
ยิงทําให้ผพู้ บเห็นรูส้ กึ อยากปกป้องขึนมา
“น้องเฟิ ง นายน้อยเซียว เราไปกันเถิด” เยียซีมวส่

ั งสาย
ตาเตือนไปยังเซวียโหรวเอ๋อร์ แลก่อนถอนดวงตาออกมา
ก็ยงั แลไปยังเยียฉีขา้ งๆ กัน “เยียฉี ในเมือเจ้าคือน้อง
สาวของข้า ข้าจะแนะนําเจ้าไว้อย่าง เจ้าต้องเปิ ดตาให้
กว้าง คอยดูอยูเ่ สมอเวลาผูกมิตรกับใครๆ มิฉะนันเดียว
จะโดนหลอกใช้ไม่รูเ้ รือง”
“พีใหญ่!” เยียฉีกระทืบเท้าโกรธขึง “ข้าจะมิยอมให้ทา่ น

มาพูดกับโหรวเอ๋อร์เช่นนัน”
67
เคราะห์รา้ ยทีเยียซีมวมิ
ั ได้หนั กลับมาแลนางด้วยซํา เขา
เดินขึนชันสองไป...
เยียฉีอยากตามขึนไปพูดจากันให้รูเ้ รือง ทว่าก็ถกู เซวี

ยโหรวเอ๋อร์รงตั
ั วเอาไว้ก่อน
นางส่ายศีรษะแล้วก็กล่าวด้วยท่าทีปลงตกว่า “ฉีฉี เจ้า

ไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว เจ้าไม่เห็นหรือ พีเยียกําลังถูกใคร
บางคนปั นหัวอยู่ เช่นนันเขาจะไม่เชือฟั งคําพูดของเจ้า”
เยียฉีนิงอึงไป จากนันหันมาหาเซวียโหรวเอ๋อร์ “โหร

วเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร ทีว่าพีของข้าถูกผูอ้ ืน
ปั นหัวนันหมายความว่าอย่างไรหรอกรึ”
68
เซวียโหรวเอ๋อร์เผยรอยยิมขมขืน “ไม่เพียงแต่เขาเข้าใจ
เจ้าผิด แต่เขาเข้าใจข้าผิดไปยิงกว่า หากมิได้มีใครบาง
คนส่งอิทธิพลให้แก่เขา เจ้าคิดหรือว่าเขาจะเข้าใจเรา
สองผิดไปมหันต์ถงึ เพียงนี”
เซวียโหรวเอ๋อร์นิงไปครูห่ นึง แล้วดวงตานางก็หลุบตําลง

เร้นแววประกายนางมารในดวงตาพลางเอ่ยต่อว่า “เท่าที
ข้าเห็น ก็คงจะเป็ นนางผูห้ ญิงสองคนข้างกายเขาได้พดู
อะไรบางอย่าง จึงทําให้เขาเข้าใจเราสองผิดไป”
เยียฉีขมวดคิว “โหรวเอ๋อร์ ถ้างันข้าควรทําเช่นไรเพือลบ

ล้างความรูส้ กึ ชิงชังทีพีใหญ่มีตอ่ ข้า”
69
“เรืองนันง่ายนิดเดียว” แววประกายชัวร้ายสว่างวาบขึน
ในดวงตาของเซวียโหรวเอ๋อร์ แต่เมือนางช้อนศีรษะขึน
มา ก็กลับคืนสีหน้าอันอ่อนโยนของตนเสียแล้ว “หาก
พวกนางหายไปก็คงจะดี”
“หายไปอย่างนันรึ เรืองนันเป็ นไปมิได้!”
ตังแต่ตน้ แล้ว เซวียโหรวเอ๋อร์จงใจลดเสียงลงตําแลพูด

ให้ได้ยินกันเพียงสองคน ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเมือเยียฉีได้
ยินความแล้ว จะควบคุมตนไม่ได้ ปากลันออกมาเสียง
ดัง
70
ดวงหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์เปลียนไปโดยพลัน พลางนางก็
รีบลดเสียงตําลง “ฉีฉี พูดเบาๆ หน่อยซี ข้าทําเพือเจ้านะ
ข้าเพียงแต่มิประสงค์เห็นพีเยียต้องเข้าใจเจ้าผิดไป แต่
เคราะห์ไม่ดีทีข้าไม่มีพลังอํานาจมากพอ มิฉะนัน แม้
ต้องเสียงทําให้พีเยียและสกุลเยียระคาย ข้าก็ยงั คงอยาก
ให้พวกนางหายไปอยูด่ ี เจ้าจะได้มิตอ้ งทนทุกข์ทรมาน
อีก”
ถ้อยคํานางจริงใจใสซือยิงนัก ส่งให้สีหน้าของเยียฉี
ค่อยๆ ผ่อนคลายลง พลางดวงตานางก็เผยให้เห็นความ
ตืนตันซาบซึง
“โหรวเอ๋อร์ ข้ารูว้ า่ ไม่วา่ เจ้าจะทําสิงใด เจ้าล้วนแต่ทาํ

เพือข้าเสมอ อย่างไรก็ดี คนเหล่านีเป็ นแขกของ พีใหญ่
71
และหากมีเหตุอนั ใดเกิดขึนกับพวกเขา พีใหญ่คงไม่มีวนั
ให้อภัยข้าแน่! ข้าไม่มีทางทําเรืองนันได้!”
เซวียโหรวเอ๋อร์ถอนหายใจ “ข้าคิดน้อยไป มิได้คิดถึง

เรืองนัน ฉีฉี เจ้ามองเหตุการณ์ทะลุปรุโปร่งยิงกว่าข้า
มาก ในภายภาคหน้าข้าจะไม่คิดน้อยอีก”
แม้นางจะเอ่ยออกไปเช่นนัน แต่ในใจเซวียโหรวเอ๋อร์บดั
นีกลับกําลังสาปแช่งบรรพบุรุษเยียฉียอ้ นหลังไปสิบแปด
ชัวโคตรอยูใ่ นใจ นางโง่นีคราวนีกลับไม่ฮบุ เหยืออย่าง
นันรึ!
ข้านึกว่าจะใช้นางโง่นีกําจัดสตรีผนู้ นออกไปให้
ั พน้ ทาง
72
ไปได้ แต่ใครเลยจะคิดเล่าว่านางคนนีกลับ ไม่ยินยอม
เอาด้วย!
เช่นนันเอง หากนางต้องการได้ชายเย็นชาผูน้ นมาครอบ

ั
ครอง ก็อาจต้องพยายามอีกสักหน่อย
“โหรวเอ๋อร์” เยียฉีหลุบเนตรลงตํา แล้วสีหน้านันก็หม่น

หมอง “เท่านีพีใหญ่ก็เกลียดชังข้าเต็มที ข้าเพียงแต่
อยากให้เราสองกลับไปเป็ นดังเดิมอีกครัง อย่าให้แย่ลง
ไปกว่านีอีกเลย”
73
74
“ฉีฉี...”
“ช่างเถิด เราไปกันดีกว่า ป่ านนีพ่อบุญธรรมกับแม่

บุญธรรมคงใกล้กลับมาแล้ว” เยียฉีชอ้ นดวงตาลอองด
งามขึน ดวงหน้าชวนเอ็นดูก็เผยให้เห็นรอยยิมอีกครัง
ทังชีวิตนี นอกเหนือไปจากพีใหญ่แล้ว ผูท้ ีนางเคารพรัก

มากทีสุดก็คือพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรม! หากมิใช่
เพราะพวกเขา ป่ านนีนางคงไปตายอยูท่ ีไหนแล้วก็ไม่
อาจรูไ้ ด้...
นางได้ยินมาว่าพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมได้ออกไป
ตามหาบุตรในไส้ของแม่บญ
ุ ธรรม แล้วนางเอง ก็ไม่รูว้ า่
75
พวกเขาตามหากันพบแล้วหรือยัง นีก็ผา่ นไปได้หลายวัน
แล้ว
ทีชันสอง
ภายในห้องอันหรูหรา เยียซีมวคื
ั นรายการอาหารให้แก่
คนเดินสํารับก่อนหันมาหาอวินลัวเฟิ งและคณะ
“น้องเฟิ ง ข้าเองก็ยงั ไม่ได้ถามเจ้า แต่พวกเจ้ามาทีนีมี

เหตุสาํ คัญอันใดอย่างนันหรือ”
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนตอบรับว่า “ใช่แล้ว”
76
จุดประสงค์ของพวกนางคือการตามหามารดาของอวิน
เซียว! มิฉะนันแล้วก็คงไม่เดินทางข้ามนํา ข้ามแผ่นดิน
มาถึงทีนีดอก
“พวกข้ามาตามหาใครคนหนึง” อวินลัวเฟิ งคิดพิจารณา

แล้วก็เปิ ดเผยจุดประสงค์ในการมาเยือนทีนี ในทีสุด
อย่างไรก็ดี นางก็มิได้บอกเยียซีมวว่
ั ากําลังตามหาใคร
“ฮ่าๆ!” เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะพอใจอย่างตรงไปตรง
มา “ถ้าเช่นนันก็เป็ นเหตุบงั เอิญทีเดียว ทีพวกเราต่างก็
กําลังตามหาใครคนหนึงอยู!่ น้องเฟิ ง เจ้าบอกข้าได้
เสมอว่ากําลังตามหาผูใ้ ด แล้วข้าจะขอให้สกุลเยียช่วย
เหลือเอง”
77
“มิจาํ เป็ นดอก” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะตนเล็กน้อย “อา
จริงสิ บุคคลก่อนหน้านีคือน้องสาวของท่าน อย่างนัน
หรือ ข้าว่าท่านดูชิงชังนางหนักหนา”
พูดเรืองนีแล้วเยียซีมวก็
ั ปวดเศียรขึนมาทีเดียว เขาขมวด
คิวสง่า จากนันก็กล่าวตอบไปว่า “อันทีจริงแล้ว เมือตอน
ทีพ่อบุญธรรมรับอุปการะนางมา ความสัมพันธ์ของเรา
สองก็มิได้ยาแย่
ํ มากนัก หลังจากนัน ข้าก็คอ่ ยๆ
ตระหนักได้วา่ นางหัวทึบเหลือแสน และบางทีอาจเป็ น
ด้วยเหตุนนเองกระมั
ั ง ข้าจึงไม่พงึ ใจนาง...
...เจ้าดูเอาเถิดว่านางมีสหายเช่นไร ประการแรก นางคน

นันคือบุตรีของหัวหน้าโจร ซําหัวหน้าโจรผูน้ นยั
ั งบังอาจ
78
ข่มเหงรังแกผูอ้ ืนโดยใช้นามของนาง! ดูอย่างเซวี
ยโหรวเอ๋อร์เอาเถิด เจ้าก็เห็นว่านางมีสนั ดานเป็ นอย่าง
ไร!” ยิงพูด เยียซีมวก็
ั ยงโกรธขึ
ิ ง
หากเยียฉีอยูต่ รงนี อวินลัวเฟิ งคิดว่าเขาคงมิอาจควบคุม

ตัวเองได้จนต้องลุกขึนยืนตบตีนางเป็ นแน่
“เทียบกับคนโง่เขลาเช่นนางแล้ว ข้าชอบใจสตรีหวั ดี
อย่างน้องเฟิ งมากกว่า” เยียซีมวมองไปยั
ั ง อวินลัวเฟิ ง
แล้วก็ขยิบตาให้พลางส่งรอยยิมเป็ นประกาย
บัดนันเอง สายตาเย็นชาก็พงุ่ ตรงมายังเขา ส่งให้ชาย

หนุ่มรูส้ กึ เหมือนถูกเข็มนับพันทิมแทงแผ่นหลัง แล้วเขาก็
79
ไอแห้งๆ ออกมาด้วยท่าทีเก้อเขิน
“แค่ลอ้ เล่นนา แค่ลอ้ เล่น...”
บัดนันเองเขารูส้ กึ จริงๆ ว่าเหมือนถูกมีดจ่อคอหอย

ศีรษะคล้ายจะหลุดออกจากบ่าอยูร่ อมร่อ
“เจ้าโง่!” หัวหัวตวัดสายตามองเยียซีมวแล้
ั วก็กล่าวด้วย
รอยยิมเยาะ “เจ้าบังอาจยัวเย้าผูห้ ญิง ของคนอืนต่อ
หน้าเขาหรือ เขาไม่ฆา่ เจ้าทิงเสียก็บญ
ุ เท่าไร!”
ั ก นางเด็กดือนี ไม่ตาํ หนิขา้ สักวัน
แล้วอยูไ่ ม่สขุ หรืออย่างไร
80
“พีเยีย” อวินลัวเฟิ งนิงไปพักใหญ่ก่อนเอ่ยถามว่า “ใน
นครเยียมีโรงประมูลขนาดใหญ่บา้ งไหมเล่า”
“โรงประมูลอย่างนันรึ” เยียซีมวนิ
ั งไปพักหนึงก่อนส่าย
ศีรษะ “ทีนครเยียไม่มีโรงประมูลดอก น้องเฟิ ง เจ้าถาม
ทําไมหรือ”
“อันทีจริงก็มิใช่เรืองสําคัญอันใดดอก เพียงแต่วา่ ข้ามีพืช

สมุนไพรบางชนิดทีมีคณ
ุ สมบัติพิเศษอยูใ่ นมือ อยากจะ
แลกเปลียนกับพืชสมุนไพรธรรมดาเสียหน่อย ข้าจึงได้
ถามถึงโรงประมูล”
81
หากนางนําสมุนไพรฌานไปขายทีโรงประมูล โดย
กําหนดเงือนไขว่าขอแลกกับสมุนไพรชนิดอืนเท่านัน ไม่
เพียงแต่นางจะได้แหล่งอาหารทีมันคงให้แก่เหล่าหนูหา
ทอง กระทังปั ญหาการเลียงดูฟมู ฟั กเสียวซูน่ นั ก็จะได้รบั
การแก้ไข
แน่นอนว่าลําพังทรัพย์สนิ เงินทองของอวินลัวเฟิ ง
82
สามารถหาซือตัวยาทีใดก็ได้ยกร้าน อย่างไรก็ดี ด้วย
ความทีพืชสมุนไพรเหล่านียังมีอายุไม่มาก สมุนไพร
ฌานทีเพาะจากพืชสมุนไพรธรรมดาย่อมเทียบกันมิได้
กับพืชสมุนไพรอายุนบั ร้อยปี !
แม้กระนัน ก็ใช่วา่ ผูค้ นจะขนพืชสมุนไพรอายุกว่าร้อยปี

มาขายกันอย่างคึกคัก กระทังในร้านยาเอง ก็ยงั มีเพียง
หยิบมือ!
“เราไม่มีโรงประมูลดอก แต่พอ่ บุญธรรมของข้าดูแลห้าง

ร้านยาอยู!่ หากไปทีนัน ไม่เพียงแต่เจ้าจะสามารถซือ
ขายแลกเปลียนได้ตามพึงพอใจเท่านัน แต่เจ้ายังใช้ตวั
ยาทีมีแลกเปลียนกับตัวยาอืนอันมีมลู ค่า เท่าเทียมกันได้
อีกด้วย!”
83
ดวงตาอวินลัวเฟิ งเป็ นประกายขึนมาเล็กน้อย “เป็ น
ความคิดอันบรรเจิดทีเดียว! พีเยีย อีกประเดียวท่านรีบ
พาข้าไปยังห้างร้านยานีเถิด!”
“ได้ส”ิ เยียซีมวผงกศี
ั รษะแล้วกล่าวว่า “ในเมือน้องข้า
ร้องขอ ในฐานะพีชายย่อมนิงดูดายมิได้ หลังรับประทาน
มือเย็นเสร็จ ข้าจะพาเจ้าไปทันที!”
ห้างร้านยาทีว่านันตังอยูใ่ จกลางย่านการค้าของนครเยีย
ส่วนตัวห้างนันหรือก็ยงโอ่
ิ โถงสง่าเสียยิงกว่า ทีใดๆ
คึกคักไปด้วยผูค้ นมิขาดสาย ผูค้ นเหล่านันต่างก็รบี เร่ง
เดินกันขวักไขว่ หากมิใช่บคุ คลสําคัญก็จะไม่มาเยียม
84
เยือนสถานทีแห่งนี
“น้องเฟิ ง เรามาถึงแล้ว” เยียซีมวหยุ

ั ดฝี เท้าแล้วหันมาหา
อวินลัวเฟิ งกับอวินเซียว
เบืองหน้าชายหนุ่มมีหา้ งโอ่อา่ มโหฬารตังอยู่ และบน

ยอดตึกนันก็มีอกั ษรสีทองสุกสว่างเขียนไว้วา่ ห้างยา
สกุลเยีย แม้เยียจิงเฉินจะออกจากสกุลเยียไปแล้ว เขาก็
ยังคงเป็ นคนแซ่เยียอยูด่ ี เช่นนันเอง ห้างขายยานีจึงยัง
คงใช้ถอ้ ยคําสองคําว่าสกุลเยียนีอยู่
อวินลัวเฟิ งช้อนศีรษะขึนเล็กน้อย “ถ้าเช่นนันก็เข้าไปกัน

เถิด”
85
“ตกลง” เยียซีมวแย้
ั มยิม “น้องข้า หากเจ้าสนใจตัวยาใด
ข้างในนัน ก็หยิบเอาไปได้เลย มิตอ้ งเกรงใจข้า”
อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะปฏิเสธ ทว่าก็ยงั ตอบรับว่า

“ตกลง”
แม้หา้ งขายยาสกุลเยียจะมีขนาดใหญ่จริง พืชสมุนไพร

ภายในนันก็มิอาจแม้กระทังเลียงเผ่าหนูหาทองได้ทงเผ่
ั า
ทีนางต้องการคือพืชสมุนไพรปริมาณมากยิงกว่า!
“น้องข้า บุรุษของเจ้าเห็นทีจะมิใคร่สนทนาพาทีสกั
เท่าไร” เยียซีมวตวั
ั ดสายตามองอวินเซียวแล้วก็ เอ่ยปาก
86
ถาม
สายตาอวินลัวเฟิ งค่อยๆ เบนไปยังอวินเซียวแล้วนางก็

บิดริมฝี ปาก “ใช่แล้ว เขาออกจะขีอายอยูส่ กั หน่อย...”
ขีอายอย่างนันรึ เยียซีมวกลอกตา
ั ชายผูน้ ีขีอายทีตรง
ไหนกัน สีหน้าเย็นชานันเห็นได้ชดั ว่าไม่แยแสผูใ้ ดเลย
ต่างหาก! ประหนึงว่านอกจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ไม่มีผใู้ ดมี
ค่าพอทีเขาจะลดตัวลงพูดคุยด้วย
อย่างไรก็ดี เยียซีมวก็
ั มิอาจทําใจให้โกรธขึงชายหนุ่มผู้
เย็นชาผูน้ ีลงได้... และกระทังเขาเองก็ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะ
สาเหตุอนั ใด!
87
เมือเข้าห้างขายยาไปไม่ทนั ไร เยียซีมวก็
ั พลันเห็นเยียฉี
พาเซวียโหรวเอ๋อร์มาเลือกตัวยา แล้วเขาก็ขมวดคิวลง
อีกครัง
“เหตุใดข้าไปทีไหนก็พบเจอแต่เจ้า”
ถ้อยคําของเขาคลุมเครือ มิอาจบอกได้วา่ พูดถึงเยีย

ฉีหรือเซวียโหรวเอ๋อร์กนั แน่...
“พีใหญ่หรือ”
เยียฉีเห็นเยียซีมวเต็
ั มสองตาแล้วก็เผลอนิงไปครูห่ นึง
88
ก่อนก้าวฉับๆ ตรงเข้ามาหา ไม่นานนักนางก็กดั ริมฝี ปาก
เอ่ยออกมาว่า “พีใหญ่ ท่านมาทีนีอย่างนันรึ”
“พวกเจ้าสองคนมาทําอะไรทีนี” ดวงตาเยียซีมวเย็
ั นชา
ขณะเอ่ยถามเสียงเข้ม
ได้ยินนําเสียงเย็นชาห่างเหินนันแล้ว หัวใจเยียฉีก็สนไหว
ั
เล็กน้อยพลางลดศีรษะลงกล่าว “โหรวเอ๋อร์เพิงรับแพทย์
ท่านหนึงเป็ นอาจารย์ แลข้าสัญญากับนางว่าข้าจะให้
ของขวัญนางเป็ นก้านสมุนไพร! เช่นนันเอง ข้าจึง...”
“ตัวยาของสกุลเยียมิใช่วา่ ใครทีไหนก็จะมาหยิบฉวยเอา
ไปได้!” สายตาเยียซีมวมองตรงไปยั
ั ง เซวียโหรวเอ๋อร์
89
“นางอยากได้พืชสมุนไพรเหล่านีอย่างนันรึ ได้ซี จงนํา
พืชสมุนไพรทีมีมลู ค่าเท่าเทียมกันมาแลกเสีย หรือไม่ก็
จับจ่ายด้วยเงิน!”
90
เยียฉีจอ้ งมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหลือเชือ แล้วนํา

เสียงนางก็เจือแววสันเครือ “โหรวเอ๋อร์คือสหาย ของข้า
ท่านพูดเช่นนีไม่ไร้หวั ใจไปหน่อยหรือ”
ไร้หวั ใจอย่างนันรึ
91
ได้ยินดังนันแล้ว เยียซีมวก็
ั ยงยกรอยยิ
ิ มเยาะ “ข้าไม่พิศ
มัยเซวียโหรวเอ๋อร์ และข้าไม่ประสงค์ให้สมุนไพรของ
สกุลเยียเราต้องไปตกอยูใ่ นมือของนาง เจ้าจะทําไมกับ
ข้า”
ถ้อยคําของเขาช่างโอหังดือดึงยิงนัก! ข้าไม่ชอบหน้านาง
ต่อให้ตอ้ งทําลายสมุนไพรเหล่านีทังร้าน ข้าก็จะไม่ยอม
ให้ตกไปอยูใ่ นมือของนางแม้แต่อย่างเดียว!
“ฉีฉี” เมือเห็นพีน้องคูน่ ีตังท่าจะทะเลาะกันอีกครา เซวี

ยโหรวเอ๋อร์ก็รบี รังตัวเยียฉีเอาไว้แล้วเอ่ยขึน ด้วยนํา
เสียงอ่อนโยนว่า “อย่าทะเลาะกับพีเยียเลย เป็ นความ
ผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรขอให้เจ้ามอบสมุนไพรเป็ นของ
92
ขวัญเลย! ข้าจะขายทรัพย์สนิ ของสกุลบางส่วนเมือกลับ
มา บางทีขา้ อาจมีทนุ พอไว้ซือหาพืชสมุนไพรสักก้าน”
เยียฉีรูส้ กึ ขุ่นมัวอยูใ่ นใจ ในสายตานางนัน โหรวเอ๋อร์ก็

ออกจะเป็ นสตรีจิตใจดีงาม อ่อนโยนถึงเพียงนี ไยพีใหญ่
จึงได้จอ้ งเป็ นปฏิปักษ์กบั พวกนางในทุกหนทาง!
“พีใหญ่ แม้หา้ งสกุลเยียจะอยูใ่ นความดูแลของท่าน แต่

ก็ยงั เป็ นทรัพย์สนิ ของพ่อบุญธรรม! หาก โหรวเอ๋อร์ไม่มี
สิทธิหยิบเอาพืชสมุนไพรในร้านไป ก็อย่าบอกนะว่าพวก
เขามีสทิ ธิ”
เยียฉีชีตรงไปยังอวินลัวเฟิ งและคณะพลางโต้กลับอย่าง
93
โกรธเคืองว่า “พวกเขาเป็ นคนไม่รูห้ วั นอน ปลายเท้า ใคร
เลยจะรูเ้ ล่าว่ามีจดุ ประสงค์อนั ใดแอบแฝง! แต่ทา่ นก็ยงั
คิดจะมอบพืชสมุนไพรให้แก่พวกเขา เป็ นของขวัญอย่าง
นันรึ ทําเช่นนีแล้วท่านจะไปตอบคําถามพ่อบุญธรรม
และแม่บญ
ุ ธรรมว่าอย่างไร”
โทสะพวยพุง่ ออกมาจากดวงตาของเยียซีมวั “เยียฉี! ใน

เมือข้าเป็ นผูด้ แู ลห้างร้านนี ข้าจะมอบสิงใด เป็ นของ
ขวัญให้ใครก็เป็ นเรืองของข้า! ตรงกันข้ามเถิด เจ้าน่ะ
พืชสมุนไพรแม้สกั ก้าน หากข้าไม่อนุญาตก็หยิบเอาไปมิ
ได้! ข้าก็อยากจะรูน้ กั ว่าเจ้าจะมอบมันให้นางได้อย่าง
ไร!”
ดวงหน้าน้อยๆ ของเยียฉีซีดขาวไป นางรูด้ ีวา่ เยียซีมวั

94
พูดความจริง พ่อบุญธรรมได้มอบทุกสิง ในนครเยียให้
เขาดูแลแล้ว และในนครเยียแห่งนี นางไม่มีสทิ ธิพูดเป็ น
อืน... กระทังเพียงหยิบเอาพืชสมุนไพร สักก้านออกจาก
ห้างร้านให้เซวียโหรวเอ๋อร์ก็ไม่มีสทิ ธิ!
“ขออภัยพีเยีย เป็ นความผิดของข้าเอง ข้ามิควรขอให้ฉี

ฉีมอบพืชสมุนไพรเป็ นของขวัญเลย” เซวียโหรวเอ๋อร์แล
ดูคล้ายโฉมงามรําไห้ คล้ายถูกทําร้ายช่างน่าเวทนา
เหลือเกิน “เป็ นเพราะข้ามิอาจมีเงินทองมาจับจ่ายซือหา
เองได้ แต่ขา้ ได้รบั แพทย์ผหู้ นึงเป็ นอาจารย์ดว้ ยความ
ลําบากยากเข็ญ ข้าจึงคิดใช้กา้ นสมุนไพรเป็ นของขวัญ
แสดงความซาบซึง! ข้าเพียงแต่คิดน้อยเกินไป ได้โปรด
อย่าโทษฉีฉีเลย หากท่านจะโทษใครก็ขอให้มาโทษข้า
เถิด”
95
ภายในห้างร้านนัน แขกเหรือหลายคนเริมชะงักฝี เท้า แล
เมือมองตรงมายังเยียซีมวั ก็เป็ นทีประจักษ์ชดั ว่าพวก
เขากําลังกล่าวโทษชายหนุ่มทีกลันแกล้งรังแกสตรีอนั
แสนลออบอบบางลงได้ อิทธิพลสกุลเยียนันแข็งแกร่งยิง
นัก แลพลังของเยียจิงเฉินก็มิใช่ธรรมดา! แต่กฎหมายมิ
ได้ควบคุมกฎหมู่ เช่นนันเองผูค้ นเหล่านี จึงกล้าชีนิว
กล่าวโทษขณะเป็ นสักขีพยานแก่ฉากเบืองหน้า
“พีเยีย ท่านทําถูกต้องแล้ว” ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงอ

วินลัวเฟิ งดังขึนข้างหูเยียซีมวั
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ” สีหน้าเยียฉีเปลียนไปแล้วนางก็
ยกเท้าขึนคิดจะปรีเข้าไปหาอวินลัวเฟิ ง อย่างไร ก็ดี ยัง
96
ไม่ทนั ถึงตัวนางก็รูส้ กึ ได้ถงึ รังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นออกมา
จากกายอวินเซียว ส่งให้นางตกตะลึงไปจนต้อง กระถด
ถอยหลังกลับ
เซวียโหรวเอ๋อร์เองก็องไป
ึ พลางนําตาก็ไหลลงมาอีกครา
ก่อนเอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าขอโทษ”
นําเสียงของนางทําให้หวั ใจเยียฉีกลับมีโทสะพวยพุง่ ขึน

มาอีก พลางนางก็มองไปยังอวินลัวเฟิ ง ด้วยความแค้น
เยียฉีกดั ฟั นกล่าว “เจ้าเป็ นเพียงแขกของพีชายข้า มิได้

อยูใ่ นตําแหน่งแห่งทีทีจะมาแส่เรืองของพวกข้า! พูดจา
เช่นนีไม่เกินไปหน่อยหรือ”
97
ใช่แล้ว! นางชอบพอเยียซีมวั แต่จะไม่ทอดทิงสหายเพือ
ความเสน่หาเป็ นอันขาด! โหรวเอ๋อร์น่าสงสารมากพอ
แล้ว แต่นางผูน้ ีกลับกระทําซําเติม แล้วจะให้อดทนอยูไ่ ด้
อย่างไร
อวินลัวเฟิ งกวาดสายตาไปยังนางแล้วก็เอ่ยด้วยท่าทีเมิน
98
เฉยว่า “แล้วข้ากล่าวผิดทีตรงไหน พีเยียผิดทีจุดใดเล่า
ไม่เพียงแต่เขาเป็ นผูด้ แู ลห้างร้านแห่งนี เขายังเป็ นคน
ของสกุลเยียอีกด้วย! หากเขาไม่ประสงค์ให้ใครมาหยิบ
ฉวยพืชสมุนไพรของสกุลไปได้แล้วจะผิดอะไร”
“เฮอะ!” เยียฉีเปล่งเสียงหัวเราะเย็นชา แล้วก็พน่ ลมออก

จมูกเยาะ “เจ้าขอให้พีเยียพาเจ้ามาทีนี ก็คิดทีจะขอรับ
พืชสมุนไพรไปเฉยๆ เหมือนกันมิใช่หรือ อย่าพูดให้ตวั
เองดูสงู ส่งไปหน่อยเลย! ใครเล่าจะมองความคิดตืนๆ
ของเจ้าไม่ออก”
อวินลัวเฟิ งเอนพิงอกอวินเซียวแล้วก็เผยรอยยิมคร้าน
“ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ เจ้าได้ยินมาจากไหน ทีว่าข้าคิด
รับพืชสมุนไพรจากห้างร้านนีไปเฉยๆ พีเยียมิได้บอกเจ้า
99
หรือว่าข้ามาเพือแลกเปลียนสิงของทีมีกบั สิงทีมีมลู ค่า
เท่าเทียมกัน”
เยียฉีนิงอึงไป แรกเริมเดิมทีนางคิดเองเออเองว่าอวินลัว
เฟิ งคงมีพืนเพไม่ตา่ งไปจากเซวียโหรวเอ๋อร์ และไม่คิดว่า
นางจะมีพืชสมุนไพรอยูใ่ นครอบครองจริง ด้วยเหตุนี
นางจึงมิอาจตอบโต้อะไรกลับไปได้อีก
เยียซีมวมองไปยั
ั งอวินลัวเฟิ งแล้วก็รูส้ กึ ขอบคุณอยูใ่ นใจ
เขาเข้าใจว่าอวินลัวเฟิ งมิใช่ผทู้ ีปรารถนาจะเป็ นจุดเด่น
เหตุทีนางออกมาปกป้องเขาแลพูดสิงเหล่านีนันเป็ น
เพราะนางไม่ประสงค์ให้ผใู้ ดเข้าใจห้างร้านของสกุลเยีย
ผิดไป!
100
แม้หญิงผูน้ ีมิได้เอ่ยสิงใด เก็บความคิดไว้ในใจตนเสมอ
มา ทุกการกระทําของนางก็ทาํ ให้เขารูส้ กึ ตืนตัน...
เซวียโหรวเอ๋อร์สะกดความคิดชัวร้ายของตนเอาไว้ แล้ว
ใช้สีหน้าชวนสังเวชมองไปยังอวินลัวเฟิ ง
“อย่างนีเอง ฉีฉีเข้าใจผิด และข้าขออภัยแทนนางด้วย

ข้าเพียงแต่ขอถามได้หรือไม่วา่ เจ้าประสงค์จะแลก
เปลียนพืชสมุนไพรชนิดใด ขอให้พวกข้าได้รว่ มสังเกต
การณ์ดว้ ยได้หรือไม่”
ทีเยียฉีออกไปโวยวายก็เป็ นเพราะนางมิใช่หรือ แต่แม้
101
กระนันเองตนก็ยงั ขอโทษอวินลัวเฟิ งแทนทีเยียฉีอย่าง
นันรึ กระทังบัดนีเองเยียฉีเองก็ยงั ไม่เข้าใจถึงนัยแฝง แล
ยังคิดจริงจังว่าเซวียโหรวเอ๋อร์กาํ ลังปกป้องนาง
อวินลัวเฟิ งแลมองเยียซีมวผู
ั ม้ ีสีหน้าดูมิได้ มีนอ้ งสาวโง่
เง่าเช่นนีเขาเองก็คงจะอยูไ่ ม่สขุ นักดอก...
“เห็นทีคุณหนูเซวียจะไม่เชือใจข้า” เยียซีมวยิ
ั มเยาะ แล้ว
ก็เอ่ยด้วยท่าทีขบขันว่า “ข้า เยียซีมวั เป็ นผูใ้ จกว้างและ
เท่าเทียมเสมอ! ในเมือข้ากล่าวแล้วว่าจะไม่มอบพืช
สมุนไพรเป็ นของขวัญ ข้าก็ยอ่ มไม่มีวนั ทําเช่นนันอย่าง
แน่นอน! ในฐานะผูด้ แู ล ย่อมต้องมีใจเป็ นกลางและ
ยุติธรรม ทียิงไปกว่านัน กิจธุระของสกุลเยียเกียวข้อง
อะไรกับเจ้า แล้วเจ้ามีสทิ ธิอะไรมาขอเป็ นผูส้ งั เกต
102
การณ์”
สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ยงซี
ิ ดขาวไป “ข้า... ข้าเพียงแต่...”
“พอที!” เยียซีมวเปล่
ั งเสียงลัน “ข้าไม่ตอ้ นรับเจ้าเข้ามา
ในเขตของข้า ดังนันจงไสหัวไปเดียวนี มิฉะนันข้าจะให้
คนมาจับเจ้าโยนออกไป!”
เยียฉีทีออกจะรูส้ กึ ผิดหลังเข้าใจผิดอวินลัวเฟิ งกลับโกรธ

เกรียวขึนมาอีกครังครันได้ยินถ้อยคําดังกล่าว “โหร
วเอ๋อร์คือสหายข้า และข้าขอท่านอย่าไร้เหตุผลกับนาง
103
นัก ในเมือท่านไม่ตอ้ งการเห็นหน้าพวกข้า พวกข้า ก็จะ
ไปเดียวนี!” กล่าวจบ เยียฉีก็ดงึ เซวียโหรวเอ๋อร์เดินออก
จากประตูใหญ่ไป
ด้านนอกประตูนนั บนถนนหนทางอึกทึกคึกคัก เยีย

ฉีหยุดเดินแล้วก็มิอาจสะกดกลันนําตาเอาไว้ได้อีก
ปล่อยให้ไหลลงมา
“ฉีฉี เจ้าคิดว่าสตรีผนู้ นมี

ั สมุนไพรติดตัวจริงหรือไม่” ดวง
ตาเซวียโหรวเอ๋อร์กระเพือมไหวขณะเอ่ยถาม
เยียฉีนิงไป “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
104
เซวียโหรวเอ๋อร์กดั ริมฝี ปากแน่น “ข้ารูส้ กึ ได้วา่ เดียวพีเยีย
ก็ตอ้ งแอบมอบพืชสมุนไพรให้นางเป็ นของขวัญโดยที
เจ้ามิได้ทนั สังเกต! ส่วนทีนางพูดไว้ก่อนหน้า ก็เป็ นเพียง
ความข้างเดียว ข้าไม่เชือดอกว่านางจะมีพืชสมุนไพรอยู่
ในมือจริง”
“เจ้ากําลังบอกข้าว่าพวกเขาโกหก แล้วพีเยียก็รว่ มมือกับ

นางอย่างนันรึ”
ตามคาด เยียฉีนนหั
ั วอ่อนเหลือแสน ประโยคดังกล่าวส่ง
ให้นางถูกต้มโดยพลัน แล้วในหัวใจก็เปี ยมไปด้วยโทสะ
ความคิดแค้นวิงแล่นไปทัวกาย ก่อนหน้ารึนางอุตส่าห์
รูส้ กึ ผิด ซําร้ายยังไม่คิดด้วยว่าพวกเขาจะรวมหัวกัน
หลอกนาง! แลมีเป้าประสงค์หลักอยูท่ ีสมุนไพรของสกุล
105
เยีย!
106
“ฉีฉี ข้าว่าหากมีพวกเขาอยูแ่ ล้ว จวนสกุลเยียคงไม่มีวนั

สงบเป็ นแน่ เจ้ารีบเขียนจดหมายเรียกบิดามารดาเจ้า
กลับมาจะดีกว่า”
เยียฉีหายโกรธแล้ว แลบัดนีส่ายศีรษะพลางพูดว่า “เรือง

นันไม่ตอ้ งพูดถึง พ่อบุญธรรมกับแม่บญ
ุ ธรรมมีกิจธุระให้
ต้องสะสางภายนอก มิอาจกลับมาได้ในเร็ววัน!”
นางยังพอมีสติรูค้ ิดว่าอะไรด่วนมิดว่ น คงไม่คมุ้ กันทีจะ

เสียงขอให้พอ่ แม่บญ
ุ ธรรมกลับมาเพียงด้วยเรืองเล็ก
107
น้อย
“ฉีฉี ถ้าเช่นนันเจ้ารูห้ รือไม่วา่ บิดามารดาเจ้าอยูท่ ีใด” เซ

วียโหรวเอ๋อร์กะพริบเนตรเอ่ยถาม
“เจ้าถามทําไมเล่า” เยียฉีขมวดคิวถามกลับตาก็มองดูเซ
วียโหรวเอ๋อร์
เซวียโหรวเอ๋อร์เผยรอยยิมอ่อนโยน “พวกท่านกําลัง
ตามหาใครบางคนอยูม่ ิใช่รึ ข้าอยากทราบตําแหน่งทีแน่
นอนว่าพวกท่านอยูท่ ีใด ด้วยญาติๆ ของข้าอาจอยู่
บริเวณนัน จะได้ขอให้ช่วยกันตามหาอีกแรง”
108
เยียฉีผเู้ ชือคําคนง่ายมิได้สงสัยในตัวนางแลเปิ ดเผย
ตําแหน่งของบิดามารดาตน ครันเผยตําแหน่งแล้ว นางก็
มิได้สงั เกตเห็นถึงแววประกายเย็นชาซึงสว่างวาบขึนมา
ในนัยน์ตาสหาย
...
ั ได้ปล่อยให้อวินลัวเฟิ งอยูท่ ีโถงรับรองนาน
ก่อนเดินขึนไปยังชันสองโดยมิปรึกษาผูใ้ ด
บนชันสองนัน นอกเหนือจากเยียซีมวแล้
ั วก็มีเพียงเจ้า
หน้าทีชันสูงเท่านันทีสามารถขึนมาได้ ทว่าบัดนีเขากลับ
นําอวินลัวเฟิ งและคณะขึนมายังชันสอง
109
“นายน้อย ท่านมาทีนีหรือ” ครันเห็นเยียซีมวแล้
ั ว ชาย
ชราผูห้ นึงก็รบี ออกมาต้อนรับพร้อมกับกล่าวเคารพ
นอบน้อม
เยียซีมวผงกศี
ั รษะ “ท่านผูเ้ ฒ่าฉิน คราวหน้าคราวหลัง
โปรดเอาใจใส่แลอย่าปล่อยให้เยียฉีเอาสหายเหล่านัน
ของนางเข้ามาด้านในอีก! อีกประการ ข้าเพิงรับบุคคลผู้
นีเป็ นน้องสาว ส่วนผูน้ ีคือสามีของนาง!”
ชายหนุ่มมิได้แนะนําหัวหัวเพราะทราบดีวา่ นางมิ
ประสงค์ปฏิสมั พันธ์กบั ผูใ้ ด
110
ผูเ้ ฒ่าฉินตอบรับนอบน้อม “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ เหตุ
ใดพวกท่านจึงได้มาเยือนสถานทีแห่งนี ท่านสามารถ
แจ้งกิจธุระของท่านได้ทนั ที มิตอ้ งกังวล”
อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึงทีเดียว “เราไปพูดคุยกันด้านใน

เถิด”
“ย่อมได้” ผูเ้ ฒ่าฉินทําท่าเชิญ “เชิญทุกท่านทางนี”
เมือเข้ามาในห้องแล้ว สายตาเย็นชาของอวินเซียวก็
กวาดไปยังหัวหัว ก่อนมองไปยังทิศทางทีเยียฉี และเซวี
ยโหรวเอ๋อร์หายลับไป...
111
หัวหัวเข้าใจเจตนาของเขาทันที “ข้ามีเรืองให้ตอ้ งทํา จะ
ไม่เข้าไปด้านใน”
อวินลัวเฟิ งออกจะงุนงงเล็กน้อย แต่ก็มิได้จาํ กัดอิสระ

ของหัวหัว นางเพียงแต่กล่าวเสียงเบาว่า “เสร็จเรืองแล้ว
ก็มาตามหาข้า”
“รับทราบเจ้าค่ะ”
หัวหัวรับคําสังแล้วก็โจนลงไปยังชันล่างอย่างรวดเร็ว
ภายในนครเยียนีนางกล้าอยูห่ า่ งจากอวินลัวเฟิ งทีสุด
แล้ว สถานทีแห่งนีก็ยงั เป็ นเขตแดนของเยียจิงเฉิน นาง
จึงพออุน่ ใจขึนมาบ้าง...
112
อวินเซียวถอนสายตาออกมาแล้วสีหน้าของเขาก็มืด
หม่นเช่นดังเดิม ประหนึงว่าไม่มีสงใดเกิ
ิ ดขึน...
“น้องข้า ในเมือเจ้ามาแล้ว ข้าก็จะไม่รบั เงินทอง แลเจ้า

ต้องตาต้องใจตัวยาชนิดใด ก็หยิบไปได้ทนั ที มิตอ้ ง
พยายามจ่ายเงินข้า คิดเสียว่าเป็ นของรับขวัญการได้พบ
กันเถิด”
เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะพอใจ นําเสียงของเขาใจกว้าง
ซือตรง ทว่าผูเ้ ฒ่าฉินเมือได้ยินแล้วก็อยูส่ ขุ มิได้
นีนายน้อยกลายเป็ นคนใจดีถงึ เพียงนีตังแต่เมือใด ถึง
113
ขนาดยอมให้นางหยิบเอาตัวยาตัวใดก็ได้ใน ห้างร้านไป
อย่างนันหรือ หากเป็ นเช่นยามปกติแล้วเขาเป็ นคน
ตระหนีถีเหนียวทีเดียว กระทังคุณหนูเยียฉียงั มิยอม
มอบสิงใดให้ เช่นนันเอง ผูเ้ ฒ่าฉินจึงสงสัยเหลือแสนว่า
บุคคลสองคนนีมีพืนเพมาจากทีใด
“ก่อนหน้านีทีโถงรับรองท่านก็สญ
ั ญาแล้วมิใช่หรือ ว่าจะ
ไม่มอบพืชสมุนไพรใดๆ ให้เป็ นของขวัญแก่ขา้ ผ่านไปไม่
ทันไรท่านก็คิดจะกลืนนําลายตนเสียแล้วหรือ”
เยียซีมวหั
ั วเราะเสียงเบา “ข้าเป็ นคนรักษาสัญญาตังแต่
เมือใดกันเล่า ในเมือห้างร้านนีข้าเป็ นผูด้ แู ล ข้าย่อมมี
สิทธิมอบของขวัญให้แก่ผใู้ ดก็ได้! เจ้ามิตอ้ งสนใจใครผู้
อืนดอก! ในฐานะพีใหญ่ ข้าไม่ยอมปล่อยให้นอ้ งนุ่งต้อง
114
เสียผลประโยชน์ใดๆ เป็ นแน่”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง “ข้าเกรงว่าต่อให้ทา่ นยก

ห้างร้านทังห้างนีให้แก่ขา้ ก็คงจะไม่เพียงพอต่อความ
ต้องการในพืชสมุนไพรของข้า”
“หืม...” เยียซีมวอึ
ั งไปพักหนึง “ถ้าเช่นนันแล้วเจ้าต้อง
115
การมากเพียงใดเล่า”
อวินลัวเฟิ งตวัดสายตามองเยียซีมวั “พืชสมุนไพรอายุหา้

ร้อยปี ขนไป
ึ ยิงมากเท่าไรยิงดี!”
พืชสมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี ขนไป

ึ ยิงมากเท่าไรยิงดีอย่าง
นันรึ
เยียซีมวเบิ
ั กตากว้างเป็ นเบือใบ้ไป เผยให้เห็นความตก
ตะลึงบนดวงหน้า “น้องข้า คําขอของเจ้านัน... ช่างยาก
เย็นใช้ได้! ข้ามีกา้ นพืชสมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี ทงหมดสิ
ั บ
ก้าน แลอีกสามก้านนันเก่าแก่เป็ นพันปี หรือมากกว่า
นัน! เจ้าบอกว่ายิงมากเท่าไรยิงดี ข้าจึงไม่รูว้ า่ เจ้าต้อง
116
การมากถึงเท่าใด...”
อวินลัวเฟิ งเคาะปลายนิวตนกับโต๊ะแผ่วเบา แล้วในดวง

ตาก็มีประกายสว่างวาบ “ข้ามี นํายาก่อฐานพลังแล
นํายาผสานฌาน ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ จะแลกเป็ นพืช
สมุนไพรได้ปริมาณเท่าใด”
นํายาก่อฐานพลังแลนํายาผสานฌานอย่างนันรึ
เยียซีมวและผู
ั เ้ ฒ่าฉินนิงอึงไป แค่ฟังจากนามก็พอจะ
เดาคุณสมบัติของตัวยาทังสองได้
“หากไม่เพียงพอ ข้าก็ยงั มีหญ้าฌานเอาไว้รกั ษาบาด

117
แผล ช่วยให้ผไู้ ข้ฟืนตัวได้ภายในระยะเวลา ไม่นาน”
เขามีวิธีการทีเรียกขานกันว่า เสียงวันนี รวยวันหน้า!
การหยิบเอาสิงเหล่านีขึนมาถือว่าเป็ นการกระทําทีเสียง
ทีเดียว! อย่างไรก็ดี วิธีนีก็เป็ นหนทางเดียว ทีนางจะ
สามารถหาพืชสมุนไพรลําค่ามาเพิมเติมในคลังได้!
นางสามารถใช้กา้ นพืชสมุนไพรสามัญเพือเลียงดูให้เป็ น
หญ้าฌานได้ แล้วนําไปแลกเปลียนกับ พืชสมุนไพรอายุ
ห้าร้อยปี ขนไป
ึ หลังจากนัน หากนางเพาะปลูกพืช
สมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี เหล่านันลงใน โลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถ นางก็จะสามารถเพิมพลังของเผ่าหนูหาทองได้ใน
118
เวลาไม่นาน! แลเมือพลังของพวกเขาเพิมขึนแล้ว ก็จะ
กลายเป็ นขุมพลังทีแข็งแกร่งทีสุดของนาง!
ผูเ้ ฒ่าฉินสะกดกลันอารมณ์ทีท่วมท้นขึนมา แล้วก็สดู ลม

หายใจเข้าลึกก่อนเอ่ยถามว่า “คุณหนู ข้าขอทราบได้
หรือไม่วา่ ท่านต้องการสิงใด”
“พืชสมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี หา้ ก้านสามารถแลกเปลียน

กับหนึงในสิงเหล่านีได้สามเท่าตัว! หากเป็ น ตัวยาอายุ
พันปี ก็สามารถแลกได้ถงึ สองอย่าง”
“ย่อมได้!” ผูเ้ ฒ่าฉินตบโต๊ะผางทันใด “คุณหนู เชิญท่าน

วางนํายาเหล่านันแลพืชสมุนไพรไว้ทีห้างร้านของเรา
119
แล้วข้าจะแลกเปลียนให้ทา่ น! ในเวลาเดียวกัน ข้าก็จะ
รักษาตัวตนของท่านไว้เป็ นความลับ”
หากตัวยาเหล่านีได้ออกสูส่ ายตาสาธารณชนแล้ว ย่อม

สร้างความแตกตืนไปได้ทวเป็
ั นแน่ เช่นนันเอง เขาจึงลัน
วาจาออกมา และแม้ผเู้ ฒ่าฉินจะไม่พดู ก่อน อวินลัวเฟิ ง
ก็จะร้องขอเรืองดังกล่าวอยูด่ ี!
“ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ ท่านไปได้สงเหล่
ิ านีมาจากทีใด”
อวินลัวเฟิ งมองไปยังผูเ้ ฒ่าฉินผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าแล้วก็

เผยยิม “ท่านคิดว่าข้าจะไปเสาะหาสิงของเหล่านีมาจาก
ทีใดกันเล่า ข้าเพียงแต่เป็ นกิจธุระให้ผอู้ ืนเท่านัน! บุคคล
120
ผูน้ นมิ
ั อาจเปิ ดเผยตัวตนได้มากนัก ข้าจึงมาแทนทีเขา”
ทีนางกล่าวไปเช่นนันเป็ นเพราะว่าอวินลัวเฟิ งวางตัว

ระวังระไว นางมิอาจเชือใจผูเ้ ฒ่าฉินได้ จึงได้ แต่งเรือง
ยกเมฆขึนมา เช่นนีเอง หากมีผใู้ ดประสงค์จะสังหารเพือ
แย่งชิง ก็ยงั ต้องฉุกคิดก่อนว่ามียอดจอมยุทธ์ฝีมือดีเป็ น
ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังนางหรือไม่!
ตามคาด ครันได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้ว ผูเ้ ฒ่าฉินก็

ถือรับเป็ นความจริง
“เป็ นเช่นนันเอง แน่นอนว่าข้าเองก็หวังเหลือเกินว่าจะได้

มีโอกาสพบปะยอดจอมยุทธ์ผนู้ นั ถึงขนาดผลิตนํายาก่อ
121
ฐานพลังแลนํายาผสานฌานขึนมาได้! ช่างน่าเสียดาย
ด้วยสถานะอันตําต้อยของข้า ชาตินี คงไม่มีโอกาสดอก
กระมัง...”
“ข้าจะวางนํายาและสมุนไพรไว้ทีนี หากแลกเปลียน
เรียบร้อยแล้ว โปรดส่งสมุนไพรทีแลกมาไปยังจวนสกุล
เยีย ข้าจะพํานักอยูท่ ีนันในช่วงเวลานี”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หยิบเอากองขวด และหญ้าฌานสี

สดเปี ยมด้วยชีวิตชีวาออกมาจากธํามรงค์มิติของนาง...
122
123
ตอนที 796 กระแสนํายาผสานฌาน (1)
แม้ออกจากห้างร้านไปแล้ว เยียซีมวก็
ั ยงั อดตกตะลึงมิได้
เป็ นทีประจักษ์วา่ เขามิได้คาดคิดมาก่อน ว่าอวินลัวเฟิ ง
จะมีของลําค่าถึงเพียงนันไว้ในครอบครองจริง หากสิง
ของเหล่านีมีวางขายในห้างร้านสกุลเยีย ไม่นานนักดอก
ชือเสียงของพวกเขาย่อมขจรขจายไปทัวทังแผ่นดินนี
อย่างแน่นอน...
“น้องเอ๋ย พีต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ ” ในทีสุดเยียซีมวก็

ั ได้
สติ หันมาหาอวินลัวเฟิ ง “หากมีทรัพย์สมบัตินนแล้
ั วไซร้
กําไรของห้างร้านสกุลเยียย่อมเพิมพูนขึนเป็ นเท่า
ตัวอย่างแน่นอน!”
124
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง “เราสองต่างก็เพียงหา
ผลประโยชน์ของตนเท่านัน”
“ฮ่าๆ” เยียซีมวเปล่
ั งเสียงหัวเราะจริงใจ “น้องเฟิ งเอ๋ย ท่า
ทีของเจ้านี ข้าในฐานะพีชายยิงชอบใจขึนมาทุกที”
ใครเลยจะไม่รูว้ า่ ทีอวินลัวเฟิ งลันวาจาออกมาเช่นนี เป็ น

เพราะนางไม่ประสงค์ให้เขารูส้ กึ ติดหนีบุญคุณ! ทีสุด
แล้วบนแผ่นดินใหญ่ก็มีหา้ งร้านตังมากมาย ทว่า
นางกลับเลือกห้างร้านสกุลเยีย! จะอย่างไร ก็แล้วแต่
ความจริงทีว่าเขาติดหนีบุญคุณนางก็ยงั คงเป็ นความ
จริง!
125
อวินเซียวขมวดคิวแล้วสายตาเย็นชาก็กวาดไปยังเยียซี
มัว
สีหน้านันคมปลาบประหนึงใบมีด ส่งให้เขารูส้ กึ หนาวยะ

เยือกจนเผลอตัวสันขึนมา แต่แล้วอวินเซียว ก็ถอนสาย
ตาออกมาอย่างรวดเร็ว แลระหว่างทีเขาแลมองอวินลัว
เฟิ งนัน ความเย็นชาในสายตาก็คอ่ ยๆ จางหายไป มุม
ปากหรือก็ยกยิมขึนเป็ นรอยยิมแสนบาง
เยียซีมวขยี
ั ตาอย่างไม่เชือ บุรุษผูเ้ ย็นชาผูน้ ีรูจ้ กั ยิมกับ
เขาเป็ นด้วยหรือนี อย่างไรก็ดี สิงทีเรียกว่า ความอ่อน
โยนของเขานันมีไว้มอบให้แก่สตรีเพียงผูเ้ ดียว แลรอย
126
ยิมของเขาเบ่งบานเพือนางเท่านัน...
...
บัดนีเอง เซวียโหรวเอ๋อร์เพิงจะเดินผ่านหัวมุมมาหมาดๆ
เดินเข้าไปในตรอกแล้วจู่ๆ ร่างในอาภรณ์ แดงสดก็
ปรากฏขึนต่อหน้านาง เซวียโหรวเอ๋อร์ตกใจทีเดียว ทว่า
เมือได้เห็นนางเด็กเลวตัวน้อยอยูต่ รงหน้าแล้ว หัวใจนาง
ก็กลับสงบลงพลางเอ่ยถามเสียงเย็นว่า “เจ้ามาขวาง
ทางข้าอยูต่ รงนีทําไม”
หัวหัวยืนกอดอก มองไปยังเซวียโหรวเอ๋อร์ดว้ ยใจเริงร่า

“ทําไมเล่า เจ้าไม่คิดแสดงแล้วหรือ หรือเป็ นเพราะเจ้าโง่
127
เยียซีมวกั
ั บเยียฉีนนไม่
ั อยูแ่ ล้ว จึงไม่คิดแม้แต่จะสนใจ
ใส่หน้ากากอีกต่อไปแล้วกระมัง”
เซวียโหรวเอ๋อร์ขมวดคิว “นางคุณหนูนอ้ ย เจ้ากลับไปดืม

นมแม่เถิดไป เป็ นแค่เด็กเมือวานซืน ปากยังไม่สนกลิ
ิ น
นํานมแท้ๆ คิดจะมาสยบข้าอย่างนันรึ ข้าเล่นงานเจ้าขึน
มาก็อย่ามาร้องไห้แล้วกัน”
หัวหัวเชิดคางขึนเล็กน้อย วางสีหน้าถือดี “น่าเสียดาย

เด็กเมือวานซืนอย่างข้านีแล ทีจะทําให้เจ้า พูดไม่ออก
เลยเทียว!”
“เจ้า...” เซวียโหรวเอ๋อร์ชกั จะโมโหขึนมา ขณะจะต่อ
128
ปากอยูน่ นั ก็พลันมีถงุ ขนาดใหญ่รว่ งลงใส่ศีรษะ คลุม
ร่างนางไว้ทงกาย
ั
“ใครใช้ให้เจ้าแอบชายตามองผูท้ ีไม่สมควร!”
“ใครใช้ให้เจ้าทําตัวเช่นแม่นางดอกบัวขาวบริสทุ ธิ! น่า

ขยะแขยงบัดซบ!”
“ต่อไปนีเมือเจ้าปรากฏตัวขึนเมือใด ข้าจะตบตีเจ้าจนไม่
กล้าออกมาเสนอหน้าต่อหน้าพวกข้าเลยทีเดียว!”
หัวหัวทังชกทังเตะเซวียโหรวเอ๋อร์บนพืน กําปั นน้อยของ

นางทรงพลังยิงนัก ส่วนดวงตาทังสองหรือ ก็แฝงเปลว
129
เพลิงอ่อนจาง
“เซวียโหรวเอ๋อร์เอ๋ย เจ้าอย่าคิดว่านางโง่เยียฉีนนจะปก
ั
ป้องเจ้าได้! หากเจ้ายังกล้าดีสร้างเรืองให้แก่นาย...พี
สาวข้าอีก ข้าจะจุดไฟเผาสกุลเจ้าล้างบาง!”
นางอยากจะเอ่ยปากว่านายท่าน ทว่าเมือนึกถึงคําสังขอ
งอวินลัวเฟิ งได้ก็รบี เปลียนใจโดยพลัน และเมือตบตีเซวี
ยโหรวเอ๋อร์จนพอใจแล้ว หัวหัวก็ปัดมือทิงตรอกอันเงียบ
เหงานันไว้โดยมิลงั เล...
ผ่านไปหลายชัวยามหญิงสาวในถุงจึงดินหลุดออกมาได้
ในทีสุด บัดนีเองนางถูกตบตียบั เยินเสียจนจํา รูปโฉม
130
เดิมมิได้!
นางจ้องไปยังทิศทีหัวหัวจากไปแล้วก็ขบเขียวเคียวฟั น
ด้วยความแค้น “เจ้ารอก่อนเถิด ข้าจะไม่ยอม ให้เจ้าอยู่
อย่างเป็ นสุขเด็ดขาด! ถึงเวลาเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งห
ลิงกลับมาเมือใด นันแลจะเป็ นเวลาตาย ของเจ้า!”
131
จวินเฟิ งหลิงให้ความสําคัญกับเยียซีมวั บุตรบุญธรรมยิง
นัก หากนางทราบว่าลูกชายตนถูกสตรีให้ทา่ หวังเข้า
ใกล้เพือฮุบสมบัติสกุลเยีย...ด้วยพืนนิสยั ของจวินเฟิ งห
ลิงทีช่างปกป้องหวงแหนแล้ว นางย่อมไม่ยอมให้หญิงผู้
นันหนีรอดไปได้อย่างเด็ดขาด!
ภายในภัตตาคารคึกคักไปด้วยเสียงอึกทึกแลความเร้า
ใจนัน สตรีอาภรณ์แดงนังอยูร่ มิ หน้าต่างพลางมีสีหน้า
ร้อนใจ ส่วนคิวก็ขมวดมุน่ ชายหนุ่มรูปงามในชุดอาภรณ์
ไหมนังอยูต่ รงหน้านาง สายตาก็มองไปทีนางอย่างอ่อน
โยนพลางเอ่ยปลอบโยนใจ “จวินเอ๋อร์ เจ้าวางใจเถิด บัด
นีเราได้รูปเขียนของเฟิ งเอ๋อร์และ เซียวเอ๋อร์มาแล้ว เรา
จะหาพวกเขาพบได้ในเร็ววัน”
132
“ข้าก็หวังเช่นนัน”
สตรีอาภรณ์แดงถอนหายใจแผ่วเบาแล้วก็เอ่ยขึนด้วยท่า
ทีขมขืน “หากข้ารูเ้ สียแต่แรกว่าบุคคลสองคนทีเราได้พบ
ในไพรลับแลแท้จริงแล้วคือพวกเขา ข้าก็คงไม่ปล่อยให้
สองคนนันจากไปไหน ใครเลย จะไปคาดคิดเล่าว่าพวก
เขาจะใช้นามปลอม จึงทําให้พวกเราต้องคลาดกัน”
สตรีอาภรณ์แดงมิได้คิดโทษทังสองด้วยทีสุดแล้ว พวก
เขาก็เพิงมายังแผ่นดินลับแลเป็ นครังแรก จะระวังระไว
ตัวไว้นนย่
ั อมไม่ผิด นางเพียงแต่กล่าวโทษตัวเองเท่านัน
ทีไม่ไต่ถามให้ละเอียด มิฉะนันทังสองฝ่ ายก็คงไม่คลาด
กัน
133
ทันใดนันเองก็มีเสียงเอะอะมะเทิงดังไปทัวทังภัตตาคาร
ขัดกระแสความคิดของจวินเฟิ งหลิง
“พวกเจ้าได้ยินกันหรือยังเล่า ว่ากันว่าบัดนีนครเยียมี
เรืองเกิดขึนล่ะ!”
มีเรืองเกิดขึนในนครเยียอย่างนันรึ
จวินเฟิ งหลิงนิงอึงไปพักหนึงแล้วก็เบนดวงตาวิหคเพลิง
[ 1 ] ของนางไปยังชายหนุ่มต้นเรือง ดวงหน้านางซึง
กําจายรัศมีของวีรสตรียงมี
ิ ควขมวดมุ
ิ น่ ขึน และสีหน้า
นางก็ไม่สดู้ ีสกั เท่าไร
134
อย่าบอกนะว่าเมือพวกเราจากมานอกเมืองแล้วมีใคร
มาสร้างเรืองอะไรให้แก่มวเอ๋
ั อร์
“นครเยียน่ะรึ นันมันเขตของนายน้อยเยียจิงเฉินแห่ง
สกุลเยียมิใช่หรือ แม้เขาถูกขับไล่ออกมาแล้ว อย่างน้อย
ทีสุดก็ยงั ใช้แซ่เยียอยู่ ใครกันมันช่างบังอาจแกว่งเท้าหา
เสียนกับพวกเขาได้”
เหล่าสหายสุราของเขามองตรงไปยังชายเจ้าของเรือง
แล้วก็เอ่ยถามด้วยความงุนงง
“คึๆ พวกเจ้าไม่รูเ้ รืองนีดอก” ชายผูน้ นหั

ั วเราะ “ใช่แล้ว
135
ไม่มีใครหรอกกล้าไปสร้างเรืองสร้างราวอันใด ในนคร
เยีย แต่อย่าลืมเล่าว่าในนครยังมีนายน้อยเยียซีมวผู
ั ้
กําลังอยูใ่ นวัยคึกคะนอง หลานสาวข้าเป็ นคนนครนัน
แล้วนางก็บอกข้าเองว่าเยียซีมวถู
ั กสตรีให้ทา่ และสตรีผู้
นันก็กาํ ลังคิดฮุบห้างร้านสกุลเยียทังหมด!”
ได้ยินดังนันแล้วทุกคนทีอยูร่ ายล้อมต่างก็แตกตืนกันไป
ตามๆ กัน
“ข่าวนีคือเรืองจริงรึ”
“ก็ใช่น่ะสิ! ได้ข่าวว่าสตรีผนู้ นมี

ั แซ่วา่ เฟิ ง แล้วยังมีนาง
เด็กวายร้ายคอยติดสอยห้อยตามอยูใ่ นอาภรณ์แดง
136
ความทะเยอทะยานของสตรีทงสองนี
ั นับว่าไม่เบา แล
เพือความมังคังของนครเยีย พวกนางก็มิลงั เลทีจะวาง
แผนหลอกล่อ ให้ทา่ นายน้อยเยียซีมว”
ั
“จุ๊ๆ หญิงผูน้ นช่

ั างตําตมเสียจริง! แล้วนายน้อยเยียไป
หลงลมหญิงแพศยาพรรค์นนได้
ั อย่างไร หลานสาวเจ้าก็
เป็ นคนนครเยีย ไม่มีข่าวอืนมาพูดบ้างเลยหรือ”
“เรืองนี...” ชายผูน้ นนิ

ั งไปพักใหญ่ก่อนเอ่ยเสียงโรยว่า
“หลานสาวข้าบอกเช่นกัน ว่าหญิงผูน้ ี ทีให้ทา่ นายน้อย
เยียยังได้สร้างความร้าวฉานระหว่างเขาและคุณหนูเยีย
ฉีอีกด้วย ถึงขันประกาศว่าจักใช้ ทุกวิถีทางเพือเข้าสู่
สกุลเยียเชียวนะ! และเมือเข้าสกุยเยียได้แล้ว นางก็จะ
ไล่เยียฉีออกไปจากสกุล อย่างแน่นอน! หลานสาวข้าอด
137
รนทนมิไหวอีกต่อไป อยากเรียกร้องความยุติธรรม ทว่า
ก็ถกู นางตบตีเข้าให้ เสียนี...”
ทุกคนต่างก็นิงอึงไปสูดหายใจดังเฮือก ดูทรงแล้วมิเคย
ได้ยินว่าสตรีใดแพศยาถึงเพียงนีมาก่อน!
นางคิดว่าตัวเองเป็ นใคร
แม้คณ
ุ หนูเยียฉีจะเป็ นบุตรีอปุ ถัมภ์ของเยียจิงเฉิน อย่าง
น้อยทีสุดนางก็เป็ นคนสกุลเยียคือกัน แต่หญิงผูน้ ีกลับ
หน้าด้านหน้าทน ถึงขันคิดขับไล่เยียฉีออกไปเชียวอย่าง
นันหรือ
138
มันจะมากเกินไปหน่อยกระมัง
------
[ 1 ] ตาทีมีหางตาม้วนขึนบน
139
เสียงของผูค้ นเหล่านีลอยมาเข้าหูจวินเฟิ งหลิงแล้วก็สง่

ให้สีหน้านางเปลียนไปทันใด “เห็นทีขณะที พวกเราไม่
อยูจ่ ะเกิดความเปลียนแปลงครังใหญ่ขนในสกุ
ึ ยเยียเสีย
แล้ว”
140
เยียจิงเฉินนิงคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วก็เอ่ยถามว่า “เจ้าเชือข่าว
ลือเหล่านีหรือ”
จวินเฟิ งหลิงส่ายศีรษะ “ข้าเชือใจมัวเอ๋อร์! มิใช่วา่ ใครก็

จะมาหลอกกินเขาได้! ไม่เช่นนันข้าคงไม่ยอมมอบ
ทรัพย์สนิ ทังหมดให้เขาจัดการดอก”
เยียจิงเฉินแย้มยิม สตรีของเขาเป็ นผูม้ ีความหลักแหลม

โดยกําเนิด เช่นนันเองนางจะถูกข่าวลือ หลอกเอาได้
“อย่างไรก็ดีเถิด” จวินเฟิ งหลิงลุกขึนอย่างไม่รบี ร้อน แล้ว
141
ก็พน่ ลมออกจมูกเยาะ “ข้าว่าข้ารีบกลับไปยังนครเยียดี
กว่า! ข้าก็อยากจะรูน้ กั ว่าใครมันช่างกล้าแพร่ข่าวลือให้
สกุลเยียของข้าต้องเสือมเกียรติ!”
ริมฝี ปากเยียจิงเฉินแย้มรอยยิมอ่อนโยน “ถ้าเช่นนันเราก็

จะเดินทางกลับไปยังสกุลเยียเพือจัดการเรืองราวให้
เรียบร้อยก่อน แล้วจึงค่อยออกตามหาเซียวเอ๋อร์กนั ต่อ”
นิสยั จวินเฟิ งหลิงมักคิดถึงครอบครัวตนก่อนเสมอ ทียิง

ไปกว่านัน ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี อวินเซียว ก็มิได้
ติดตามอยูเ่ คียงข้างนาง แต่เป็ นมัวเอ๋อร์ตา่ งหาก นาง
เห็นมัวเอ๋อร์เป็ นลูกในไส้แท้ๆ ไปแล้ว เช่นนันเอง จึงจะมิ
ยอมให้ข่าวลือใดๆ มาทําร้ายเขาเป็ นอันขาด!
142
...
ทีนครเยีย
หลังจากทีอวินลัวเฟิ งได้มอบนํายาผสานฌานและสิง
ของอืนๆ ให้แก่หา้ งร้านสกุลเยียแล้ว ก็เกิดกระแสปั น
ป่ วนขึนในนครทันใด
บนแผ่นดินนีทีขาดแคลนยาฌาน ฤทธิยาของยาฌาน
นันชัดเจน ถึงขันว่าบัดนีห้างร้านสกุลเยียอัดล้นไปด้วย
ลูกค้าเข้าออกกันทังวันมิขาดสาย
143
โดยทัวไปแล้วเมือพบหน้ากัน ต่างก็จะทักทายกันว่ากิน
ข้าวมาหรือยัง ทว่าบัดนีเขากลับทักทายกันว่าเจ้าไปห้าง
ร้านสกุลเยียมาแล้วหรือยัง
แรกเริมเดิมทีนายาผสานฌานเป็
ํ นกระแสอยูแ่ ต่เพียงใน
นครเยียเท่านัน แต่ไม่นานก็มียอดจอมยุทธ์ ต่างถินหมุน
เวียนกันมาเยียมเยือนประหนึงโรคติดต่อจนสินค้าชักจะ
ขาดตลาดลง เช่นนันเอง ด้วยไม่มีตวั เลือกอืน ผูเ้ ฒ่าฉิน
จึงต้องเพิมเงือนไขในการแลกเปลียนตัวยา! เพือป้องกัน
มิให้หา้ งร้านสกุลเยียต้องประสบกับภาวะโกลาหลไปชัว
คราว...
ทีจวนสกุลเยีย
144
ภายในห้องสตรีอนั หรูหราพิสดาร เยียฉีกาํ ลังนังอยูห่ น้า
โต๊ะเครืองแป้ง คิดอะไรเพลินๆ เมือจู่ๆ ประตู ก็ถกู ผลัก
เปิ ดออก นางเบิกบานใจขึนทันใด หันไปกล่าวว่า “พี
ใหญ่ ในทีสุดท่านก็... โหรวเอ๋อร์ ไยเจ้าจึงมาอยูท่ ีนีเล่า”
เมือเห็นหญิงสาวปรากฏตัวอยูท่ ีหน้าประตู เยียฉีก็นิงอึง

ไปพักหนึงก่อนสีหน้าจะกลับคืนสู่ ความหม่นหมองอีก
ครา
นีก็ผา่ นมาได้หลายวันแล้ว แต่พีใหญ่ก็ยงั ไม่หนั มาแยแส

ข้าเสียที หรือเขาจะไม่หนั กลับมามองข้า อีกแล้วในภาย
ภาคหน้า คิดแล้วหัวใจเยียฉีก็หดเล็กลง แล้วนางก็กล่าว
คอตกหม่นหมอง “ข้านึกว่าพีใหญ่มาตามหาข้าเสียอีก
145
ไม่นกึ ว่าจะเป็ นเจ้า...”
เซวียโหรวเอ๋อร์เดินไปข้างกายเยียฉีดว้ ยฝี เท้าแผ่วเบา

แล้วดวงตานางก็แฝงรอยยิมอ่อนโยน “ฉีฉี ช่วงนีมีเรือง
ราวเกิดขึน ข้าจึงมิอาจมาเยียมเยียนเจ้าได้ เจ้าโกรธข้า
หรือไม่” เยียฉีสนศี
ั รษะ แลบัดนันเองนาง จึงได้เงยหน้า
มองเซวียโหรวเอ๋อร์เต็มสองตา ครันเห็นรอยแผลเป็ นบน
ใบหน้านางแล้ว เยียฉีก็นิงอึงไป ด้วยความตกตะลึง
“โหรวเอ๋อร์ เกิดอะไรขึน ไยเจ้าจึงได้รบั บาดเจ็บเล่า”
ดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์หม่นลง “เรืองมันยาว ขณะทีข้า

กําลังสนทนาอยูก่ บั ท่านอาจารย์ก่อนหน้านี นางเด็กวาย
146
ร้ายข้างกายคุณหนูเฟิ งนันก็มาได้ยินเข้าโดยบังเอิญ
นางโผล่ออกมาตบตีขา้ แล้วถึงขันเตือนข้า ให้ออกไปจาก
จวนสกุลเยียเสีย นอกเหนือจากนัน นางยังกล่าวอีกด้วย
ว่าจะทุบตีขา้ ทุกครังทีพบเจอ! เช่นนันเอง ข้าจึงมาหา
เจ้าได้ตอ่ เมือนางไม่อยูใ่ นจวนสกุลเยียแล้วเท่านัน”
“ว่าอย่างไรนะ” เยียฉีโกรธขึงแลทะลึงพรวดขึนทันใด
ด้วยสีหน้าเคียดแค้น “นางเด็กวายร้ายนัน กล้าโอหัง
ปากดีถงึ เพียงนีเชียวหรือ โหรวเอ๋อร์ แล้วทําไมเจ้าไม่สู้
กลับ”
ในสายตาของเยียฉีนนั หัวหัวเป็ นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ

ย่อมมิอาจเป็ นคูม่ ือของเซวียโหรวเอ๋อร์ได้
147
เหตุทีเซวียโหรวเอ๋อร์เจ็บตัวก็เพราะว่านางไม่ยอมตอบ
โต้
ได้ยินแล้วเซวียโหรวเอ๋อร์ก็อบั จนหนทาง “จะอย่างไร

นางก็ยงั เป็ นแค่เด็ก! อย่างทีภาษิ ตว่าไว้ เด็กจะเลวจะดีก็
ต้องโทษบุพการีทีไม่ยอมอบรมบ่มเพาะนิสยั แลทีนาง
148
ทังร้ายทังดือด้านนักก็เป็ นผลพวงจากการทีบิดามารดา
นางมิได้สงสอนนั
ั นเอง มิใช่ความผิดของนางเสียหน่อย
แล้วข้าจะเงือมือใส่เด็กได้อย่างไรเล่า”
คําพูดของนางอ่อนโยนนัก ถึงขันว่ายากจะจินตนาการ
ถึงเนือในนางมารเบืองหลังหน้ากากอันแสนอ่อนโยนนีที
เดียว
เยียฉียงเกรี
ิ ยวกราด แล้วก็อยากจะไปหาเรืองหัวหัวเสีย
เดียวนี
“นางชักจะดือด้านลําเส้นมากเกินไปเสียแล้ว! หากข้าไม่
สังสอนนางเสียบ้าง ดีไม่ดีก็คงทําเหมือนสกุลเยียนีเป็ น
149
เรือนตน”
“ฉีฉี” เซวียโหรวเอ๋อร์คว้าจับเยียฉีโดยพลัน “หากเจ้าไป

ตามหานาง นางก็คงไม่ยอมรับดอก แล้วความสัมพันธ์
ระหว่างเจ้ากับพีเยียก็จะยิงยําแย่ลงไปเสียอีก ข้าเองก็มิ
ต้องการเห็นสิงนัน เทียบกับความสุข ของเจ้าแล้ว ข้า
ต้องทุกข์ทนสักหน่อยจะเป็ นไรไป”
เยียฉีชะงักแล้วก็ถอนหายใจหนักหน่วง ชีวิตนีนางมีมิตร
เช่นเซวียโหรวเอ๋อร์ผคู้ ิดถึงนางก่อนทุกทางแล้วจะต้อง
โศกเศร้าอันใดอีก นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใดพี
ใหญ่จงึ ได้จงเกลียดจงชังสหายตนนัก
150
“ฉีฉี เรืองนีจะกล่าวโทษนางมิได้ ทีนางตบตีขา้ ส่วนหนึง
ก็เป็ นความผิดของข้าเอง” ดวงตา เซวียโหรวเอ๋อร์หลุบ
ตําลง นําเสียงหรือก็ออ่ นโยน
เยียฉีนิวหน้า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร เห็นกันชัดๆ ว่า

นางโอหังเกินไป แล้วไยเจ้าจึงคิดรับผิดทังหมด”
“ฉีฉี...” เซวียโหรวเอ๋อร์กดั ริมฝี ปากบางของตนแน่น ใน

ดวงตาก็รนนํ
ื าตาขึนมาเรือยๆ “ข้ายุง่ ไม่เข้าเรืองเข้าราว
มากเกินไป วิชาการแพทย์ของท่านอาจารย์ขา้ ยอดเยียม
ยิงนัก ข้าจึงถามไถ่วา่ เขาสามารถรักษาอาการเป็ นหมัน
ของแม่บญ
ุ ธรรมเจ้าได้หรือไม่ ท่านอาจารย์กล่าวว่า
หากมีนายาผสานฌานหนึ
ํ งขวด เขาก็จะวินิจฉัยอาการ
ป่ วยไข้ของนายหญิงเยียให้โดยไม่คิดค่ารักษาใดๆ ”
151
คล้ายกับถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจ เยียฉีนิงอึงไป แล้ว
ความเบิกบานสุขล้นก็พวยพุง่ ออกมาจากในใจนางทันที
เมือสงบสติได้แล้ว นางก็กมุ ไหล่เซวียโหรวเอ๋อร์ไว้ดว้ ย
ดีใจจนเนือเต้น พลางกล่าวด้วยนําเสียงสันเครือเล็กน้อย
ว่า
“เจ้าหมายความว่าท่านอาจารย์ของเจ้าสามารถเยียวยา
ร่างกายแม่บญ
ุ ธรรมของข้าได้อย่างนันรึ”
เซวียโหรวเอ๋อร์ผงกศีรษะยืนยัน “หากมีนายาผสานฌาน
ํ
หนึงขวด ท่านก็จะวินิจฉัยนาง ทียิงไปกว่านัน ข้ายังมัน
ใจในตัวท่านอีกด้วย! น่าเสียดายทีนางเด็กวายร้าย
บังเอิญมาได้ยินเรืองนีเข้าพอดี จึงได้เข้ามาหาเรืองเมือ
152
ท่านอาจารย์ขา้ จากไปแล้ว...”
เยียฉีประหลาดใจโดยสดุดี ใบหน้าก็ฉายแววสับสน
“แล้วเรืองนีเกียวข้องอันใดกับนางเด็กวายร้าย นันเล่า
ไยนางจึงตบตีเจ้าด้วยเรืองนี”
เซวียโหรวเอ๋อร์ตีตาเศร้าอีกครา “เดิมทีแล้ว ข้ามิได้อยาก

บอกเจ้าดอก แต่ขา้ เองก็จะไม่ยอมให้เจ้า ต้องตามืด
บอดอยูค่ นเดียวอีกต่อไป นางเด็กวายร้ายนันคิดฮุบเอา
ทรัพย์สมบัติและอิทธิพลของสกุลเยียไป นางจึงได้คิดให้
ท่าพีเยีย! หากนายหญิงเยียมีบตุ รได้อีกครา เช่นนันแล้ว
ตําแหน่งของพีเยียก็จะสันคลอน เช่นนันเองนางจึงได้
ออกมาตักเตือนข้า”
153
แรกเริมเดิมทีแล้วเซวียโหรวเอ๋อร์คิดใส่รา้ ยป้ายสีอวินลัว
เฟิ ง ทว่าเยียฉีเองก็รูว้ า่ อวินลัวเฟิ งมีบรุ ุษ ของตนแล้ว!
เช่นนันเองนางจึงได้แต่ใส่รา้ ยหัวหัวเท่านัน
“เป็ นไปมิได้!” สีหน้าเยียฉีออกจะบิดเบียวทีเดียว แล้ว

นางก็สา่ ยศีรษะ “นางเด็กวายร้ายนันเพิงอายุได้แปด
หรือเก้าปี เท่านัน สติปัญญายังมิทนั เติบโตเป็ นผูใ้ หญ่
แล้วนางจะคิดวางแผนชัวเช่นนันได้อย่างไร ทีสําคัญยิง
กว่า ช่องว่างระหว่างอายุนางกับพีใหญ่ก็ตา่ งกันเกินไป”
ประกายชัวร้ายสว่างวาบขึนในดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์
ก่อนหายวับไปในชัวพริบตา “ฉีฉี เจ้าต้องเข้าใจ นางผู้
หญิงนามเฟิ งนันมีสติปัญญาหาตัวจับยาก และทีนาง
154
เด็กวายร้ายนันมาให้ทา่ พีเยียก็อาจเป็ นนางทีริเริมด้วย
เช่นกัน และเป้าประสงค์ของนางก็คือสกุลเยีย!”
155
ในจิตใจของเยียฉีนนั เยียซีมวคื
ั อเหรียญอีกด้านหนึง
ของนาง และนางจะไม่มีวนั ยอมให้ใครมาช่วงชิงไปเป็ น
อันขาด
“โหรวเอ๋อร์ เจ้ากลับไปรอฟั งข่าวข้าเถิด ข้าจะตามหาพี

ใหญ่เดียวนี แล้วแจ้งความจริงแก่เขา!”
แม้นางต้องเสียงแตกหักกับเยียซีมวั ก็ยงั อยากเปิ ดโปง

156
ตัวตนทีแท้จริงของผูค้ นเหล่านันอยูด่ ี
“ฉีฉี เปล่าประโยชน์น่า” เซวียโหรวเอ๋อร์เผยรอยยิมขม

ขืน “พีเยียไม่มีวนั เชือเจ้า และทีเจ้าทําไป ก็เปล่า
ประโยชน์ทงเพ”
ั
“แล้วข้าควรทําเช่นไรเล่า ปล่อยให้คนเหล่านันหลอกลวง
พีใหญ่อยูร่ าไปน่
ํ ะหรือ” เยียฉีกาํ หมัดแน่น แล้วสีหน้า
นางก็ชกั จะหวันวิตกขึนมา
ดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์สอ่ ประกายสว่างวาบขึนขณะนาง
เอ่ยเสียงขรึม “ข้ามีวิธี...”
157
“วิธีร”ึ เยียฉีเงยหน้าขึนมองเซวียโหรวเอ๋อร์แล้วก็รบี ถาม
ไถ่ “วิธีการอันใดเล่า”
เซวียโหรวเอ๋อร์หวั เราะเสียงเบา “อีกประเดียวท่าน

อาจารย์ของข้าก็จะมาถึงจวนสกุลเยียแห่งนีแล้ว ตราบ
ใดทีได้นายาผสานฌานหนึ
ํ งขวด ท่านย่อมเยียวยาร่าง
กายของมารดาเจ้าอย่างแน่นอน เมือนาง หายดีแล้ว พี
เยียย่อมมองเจ้าใหม่ และเมือเวลานันมาถึง เขาก็จะเชือ
ในทุกสิงทีเจ้ากล่าว”
เยียฉียงกํ
ิ าหมัดแน่นขึน “เจ้าหมายความว่าข้ายังต้อง
ปล่อยให้พวกนางอยูเ่ คียงข้างพีใหญ่ตอ่ ไป อีกอย่างนัน
หรือ”
158
“ข้ามีเพียงแต่วิธีนีเท่านัน”
ถ้อยคําเซวียโหรวเอ๋อร์สง่ ให้รา่ งเยียฉีออ่ นปวกเปี ยกขึน

มาทันที นางเข้าใจว่าหนทางนีเป็ นเพียงหนทางเดียวใน
เวลานีจริง ไม่อย่างนัน ด้วยท่าทีทีพีใหญ่มีให้ตอ่ นางใน
ตอนนี เขาคงไม่เชือถ้อยคํานางอย่างแน่นอน
“โหรวเอ๋อร์ ท่านอาจารย์ของเจ้าจะมาถึงเมือใด”
“ท่านจากนครเยียไปก่อนหน้านีได้สองสามวันแล้ว และ
บัดนี...ท่านก็กาํ ลังเดินทางกลับแล้ว” เซวียโหรวเอ๋อร์
แย้มยิม ดวงหน้านางเปี ยมด้วยความอ่อนโยน
159
ไม่มีใครคาดคิดจินตนาการได้วา่ หญิงผูม้ ีออ่ นโยนแลมี
จิตใจงามเช่นนีจะมีความทะเยอทะยาน เช่นสุนขั ป่ า
เถือน...
บัดนี เมือระลึกถึงดวงหน้าอันมืดหม่นและทรงโฉมงด
งามของอวินเซียวขึนมาทีไร สีหน้าของนางก็ออกจะ
เหม่อลอยไป ขณะแอบตัดสินใจแน่วแน่วา่ จักครอบ
ครองชายผูน้ ีให้จงได้!
...
เยียฉีมิตอ้ งรอนาน ด้วยเยียซีมวและคณะต่

ั างก็กลับสู่
160
จวนมาแล้ว อาจารย์ของเซวียโหรวเอ๋อร์เอง ก็มาถึงอยู่
ด้านนอกจวนสกุลเยียแล้วเช่นเดียวกัน
ครันได้ยินบ่าวรับใช้รายงาน นางก็รูส้ กึ ว่าหัวใจพองโต

แล้วรีบกล่าวว่า “โหรวเอ๋อร์ ท่านอาจารย์ของเจ้ามาถึง
แล้ว ข้าจะตามเจ้าไปต้อนรับท่านด้วย! อา จริงสิ แล้ว
ท่านอาจารย์เจ้ามันใจเพียงไรว่าจะสามารถเยียวยาแม่
บุญธรรมของข้าได้”
เซวียโหรวเอ๋อร์ตอบรับด้วยท่าทีจริงจังเป็ นอย่างยิง
“ท่านอาจารย์ของข้าเคยรักษาผูไ้ ข้อาการเดียวกันมา
ก่อน และรักษาได้สาํ เร็จ เช่นนันเอง จึงกล่าวมิได้วา่ เขา
มันใจเต็มที แต่ก็เรียกได้วา่ เกือบแน่นอน!”
161
“โหรวเอ๋อร์” เยียฉีกมุ มือเซวียโหรวเอ๋อร์ดว้ ยความซาบ
ซึงบนดวงหน้า “หากท่านทําสําเร็จจริง เจ้าจะเป็ นผูม้ ี
พระคุณต่อสกุลข้า ข้าจะไม่มีวนั ลืมนําใจอันงามของ
เจ้า...”
เซวียโหรวเอ๋อร์ลดศีรษะตนลงตําเล็กน้อย เช่นนันเอง ใน
ชัวพริบตาดังกล่าว เยียฉีจงึ มิทนั ได้เห็นสีหน้า อัน
เ**◌้ยมเกรียมของนาง ท่านอาจารย์ของนางเคยรักษาผู้
ไข้อาการเดียวกันมาจริง ทว่ามิได้สาํ เร็จ ซํายังล้มเหลว
อีกต่างหาก! เพียงแค่วา่ นางมิอาจปล่อยให้เยียฉีลว่ งรู ้
ความจริงได้เท่านัน มิฉะนันแล้ว นางจะหลอกเอา นํายา
ผสานฌานมาได้อย่างไร
162
ส่วนเรืองการรักษาหลังจากนัน...นางก็มิได้กล่าวเสีย
หน่อยว่าจะสําเร็จ ใช่ไหมเล่า
นํายาผสานฌานเป็ นเพียงค่าปรึกษา หาใช่คา่ รักษาไม่

ถึงเวลาแล้วค่อยหาข้อแก้ตวั ก็ยงั ไม่สาย
แม้เยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงจะเป็ นคนหวงแหนครอบ

ครัว พวกเขาต่างก็มีจิตใจกว้างขวางด้วยเช่นกัน แลจะ
ไม่ลงโทษพวกตนเพราะท่านอาจารย์ของนางมิอาจ
รักษานางได้สาํ เร็จอย่างแน่นอน
“ฉีฉี ไปกันเถิด” เซวียโหรวเอ๋อร์สงบใจแล้วก็เงยศีรษะขึน

ส่งยิมให้แก่เยียฉีอีกครา “เพือเจ้า ข้าจะ ไม่ยอมให้แผน
163
ชัวของผูค้ นเหล่านันสําเร็จเป็ นอันขาด! ยอดสตรีเช่น
นายหญิงเยียมิควรทีจะต้องมาเป็ นหมัน!”
เยียฉีมิได้คิดสงสัยแต่อย่างใด นางผงกศีรษะ จากนัน

เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเซวียโหรวเอ๋อร์
164
ตอนที 801 จวินเฟิ งหลิงกลับมาแล้ว (1)
ทีด้านนอกประตูนนั ชายชรายืนเอามือไพล่หลัง แลดู

คล้ายจะหัวเสียทีต้องรอ แล้วดวงหน้ายโสโอหัง ก็ยบั ย่น
เป็ นแววขุ่นข้องพร้อมนิวหน้าลงเล็กน้อย
ผ่านไปพักหนึงเยียฉีและเซวียโหรวเอ๋อร์จงึ รีบรุดมาหา
ครันได้เห็นชายชราอยูน่ อกประตูแล้ว เยียฉี ก็สะกด
กลันความรูส้ กึ ในจิตใจไว้แล้วค่อยๆ เยืองย่างเข้าไปหา
เขา ชายชราเบืองหน้าพวกนางมีทีทา่ คล้ายเซียนผูแ้ ข็ง
แกร่ง ยิงทําให้เยียฉีเชือมันในตัวเขาโดยปราศจากข้อ
กังขา
อย่างไรก็ดี เยียฉีก็ยงั เอ่ยถามออกไปว่า “ท่านรักษาแม่

1
บุญธรรมของข้าได้จริงหรือ”
ชายชราขมวดคิวเล็กน้อยแล้วก็ประกาศกร้าวเสียงเย็น
“เห็นทีเจ้าจะไม่เชือในความสามารถของข้ากระมัง!
หากเจ้าไม่เชือใจข้า จะให้ขา้ จากไปตอนนีก็ยอ่ มได้ แล้ว
ข้าจะทําเหมือนว่ามิเคยได้มา! อย่างไรก็ดี ข้าจะบอก
อะไรเจ้าไว้อย่าง หากมิใช่เพราะโหรวเอ๋อร์มาก้มหัวขอ
ร้องข้า ข้าก็จะไม่ช่วยเหลือใครต่อให้เจ้าเสนอนํายา
ผสานฌานหนึงพันขวดให้ขา้ มิตอ้ งพูดถึงหนึงขวด
ดอก!”
แพทย์ฝีมือดียอ่ มมีพืนเพทียโสโอหังเสมอ! หากชายชรา

สุภาพกับนาง บางทีนางอาจยังคงมีขอ้ กังขา ในเรืองนี
แต่ในเมือเขามีทา่ ทีถือดีเหลือเกินเสียแล้ว ความเชือใจ
2
ในตัวเขาก็ยงเพิ
ิ มขึน
“ท่านผูเ้ ฒ่าเข้าใจข้าผิดไปแล้ว ข้าเพียงแต่ถามไปส่งๆ

เท่านัน มิได้สงสัยท่านแต่อย่างใด ทีสุดแล้ว ข้า ก็ยงั มิ
เคยได้ยินชือเสียงเรียงนามของท่านมาก่อน” เยียฉีเอ่ย
นอบน้อมด้วยรอยยิมชวนเอ็นดู
“ฉีฉี” เซวียโหรวเอ๋อร์รบี ร้อนดึงอาภรณ์เยียฉีไว้ดว้ ยท่าที

หวันวิตก “ท่านอาจารย์ขา้ เกลียดชังการทีผูค้ นสงสัยใน
วิชาของท่านทีสุด เจ้าอย่าพูดอะไรอีกจะดีกว่า”
ตามคาด ถ้อยคําเยียฉียงส่
ิ งให้สีหน้าชายชรามืดหม่นลง
ไป
3
เขาพ่นลมออกจมูกเยาะ “คนอย่างเจ้าจะรูน้ ามตาเฒ่า
ผูน้ ีได้อย่างไร เมือครังอดีต ตาเฒ่าผูน้ ีมิได้ปรารถนาใน
พลังอํานาจ แลอยูอ่ ย่างสันโดษในป่ าเขา! หากมิได้ตอ้ ง
ตาความเป็ นเลิศทางการแพทย์ของ โหรวเอ๋อร์ ข้าก็คง
ไม่ยอมออกมารับนางเป็ นศิษย์!”
สีหน้าชายชราดุดนั ยิงนัก นําเสียงก็ผดุงความยุติธรรม

ตังมัน รัศมีน่าเกรงขามทีเปล่งออกมาจากร่าง ทังร่าง
ของเขาทําให้หวั ใจเยียฉีผอ่ นคลายลงในทีสุด
“ท่านผูอ้ าวุโสโปรดวางใจ ตราบใดทีท่านช่วยเหลือแม่

บุญธรรมได้ สกุลเยียก็จะยอมรับเงือนไข ทุกประการที
ท่านเสนอ!”
4
เยียฉีเผยรอยยิมอ่อนจาง อาการเป็ นหมันของแม่
บุญธรรมคือเนือร้ายสําหรับพวกตนมานาน! หากมิใช่
เพราะเหตุดงั กล่าวนี พ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมก็คง
ไม่ถกู ขับไล่ออกมาจากสกุลเยีย ทันทีทีแม่บญ
ุ ธรรม ให้
กําเนิดบุตร สกุลเยียก็จะยอมรับพวกตนอีกครัง!
ชายชรามองมายังเยียฉีดว้ ยท่าทีถือดี “จงมอบนํายา

ผสานฌานให้ขา้ หนึงขวดเสีย แล้วข้าจะวินิจฉัยอาการ
ของนายหญิงเยียโดยพลัน”
หัวใจเยียฉีเบิกบานขึนมา “พีชายข้าเป็ นผูด้ แู ลห้างร้าน

สกุลเยีย เช่นนันเองนํายาผสานฌานจึงอยูใ่ นครอบ
ครองของเขาทังหมด ท่านผูเ้ ฒ่าโปรดตามข้ามาก่อน ข้า
5
จะพาท่านไปพบพีชายข้าเดียวนี!”
คราวนีหากนางช่วยแม่บญ
ุ ธรรมได้จริงๆ พีใหญ่ยอ่ ม
ต้องมองนางใหม่อย่างแน่นอน!
เยียฉีหมุนกายเดินออกไปจากจวนพร้อมด้วยเซวี
ยโหรวเอ๋อร์และผูเ้ ฒ่าผูน้ นตามหลั
ั งมา จากนันเอง เมือ
ก้าวออกจากลานหน้าแล้วก็ปรากฏว่ามีรา่ งร่างหนึงห่ม
คลุมด้วยอาภรณ์สีแดงสดร่อนลงมาจากผืนฟ้าขวางทาง
ทังคณะเอาไว้
“เซวียโหรวเอ๋อร์ เจ้าลืมคําเตือนทีข้าให้ไว้แล้วหรือ ใคร

อนุญาตให้เจ้ามาทีนี” หัวหัวยืนเอามือเท้าสะเอวพลาง
6
จ้องมองพวกนางเขม็ง
ดวงหน้าน้อยของนางอัดด้วยโทสะ แล้วอาภรณ์สีแดงก็
ปลิวแผ่วอยูใ่ นสายลมอ่อน ประหนึงว่าอาภรณ์นนถู
ั ก
อาบย้อมด้วยโลหิตสด แดงกําเสียจนออกจะเจ็บตาที
เดียว
เซวียโหรวเอ๋อร์หน้าซีดไป แล้วนางก็เผลอแอบด้านหลัง
เยียฉีพลางแอบลอบมองหัวหัวกระมิดกระเมียน
“นางเด็กชัว ทีนีคือสกุลของข้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรมา

ถือดีเช่นนีอยูใ่ นสกุลของข้า บิดามารดาเจ้าอบรมเจ้ามา
อย่างไรกัน”
7
ตอนที 802 จวินเฟิ งเลิงกลับมาแล้ว (2)
เยียฉีจอ้ งมองหัวหัวเขม็ง อย่างไรก็ดี ครันกล่าวจบแล้ว

ร่างของหัวหัวก็พลันปรากฏขึนเบืองหน้าของ เด็กสาว
8
ทันทีทงๆ
ั ทีอยูห่ า่ งออกไป จากนันเด็กน้อยก็ตบหน้านาง
ดังฉาด
“บุพการีขา้ จะอบรมสังสอนข้ามาอย่างไรไม่สาํ คัญ แต่

ข้าจะสังสอนเจ้าแทนเยียจิงเฉินก่อน!” หัวหัวเย้ยพลาง
เชิดคางขึนเล็กน้อย
เยียฉีนิงอึงไป นางไม่เชือว่าหัวหัวจะกล้าตบตีนางใน
จวนสกุลเยีย โดยเฉพาะอย่างยิงเด็กสาวยังมองตาม
ความเคลือนไหวของนางไม่ทนั ด้วยซํา...
“เจ้า...กล้าตบตีคนอืนได้อย่างไร” นําเสียงเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ออ่ นระโหยโรยแรง มิได้มีแรงขับส่งอยูเ่ บือง
9
หลังแต่อย่างใด ดวงตาแฝงด้วยแววลออบอบบางชวน
สังเวช ใครเห็นเป็ นต้องมีใจสงสาร “ข้าทราบดีวา่ คุณหนู
เฟิ งเข้าใจข้าผิด คิดว่าข้าจะไปช่วงชิงบุรุษของนาง แต่ขา้
มิได้คิดอะไรกับเขาจริงๆ ไยเจ้าจึงจ้องหาเรืองข้าอยูอ่ ีก”
ยิงกล่าวไปนําเสียงเซวียโหรวเอ๋อร์ก็ยงขุ
ิ ่นข้องหม่นหมอง
หากใครไม่รูเ้ รืองราวผ่านมาได้ยินเข้า ก็คงคิดว่านาง
กําลังประสบกับความอยุติธรรมอย่างใหญ่หลวงอยูเ่ ป็ น
แน่ ชัดเจนว่าชายเฒ่าเองก็เป็ นหนึงในนัน!
เขาพ่นลมออกจมูกเยาะ ริมฝี ปากบิดเป็ นรอยยิมเย้ย

“ข้าสงสัยนักว่าชายผูน้ นดี
ั เด่นเพียงใด จึงได้ทาํ ให้หญิงผู้
นันคิดว่าศิษย์ขา้ ปรารถนาช่วงชิงเขา! นางคิดหรือว่าโลก
จะเชยชมบุรุษของตนไปเสียทุกคน ข้าว่าเขาคงอยูต่ าํ
10
กว่ามาตรฐานของลูกศิษย์ขา้ กระมัง!”
หัวหัวเหลือบแลชายชราประหนึงว่ากําลังมองคนโง่
“บุรุษของพีสาวข้าโดดเด่นตังแต่เกิด ไม่เช่นนันลูกศิษย์
เจ้าคงไม่คิดฝันถึงเขาดอก! อย่างไรก็ดี คนเช่นลูกศิษย์
เจ้าเทียบเทียมพีสาวข้าสักล้านคนมิได้! ต่อให้สามีของพี
สาวข้าตาบอดก็คงไม่หลงใหลได้ปลืมไป กับนางดอก!”
ดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์มืดหม่นลง นางไม่คิดว่าอวินลัว
เฟิ งจะดีเด่นอะไรไปกว่านาง! เพียงเพราะ อวินเซียวพบ
อวินลัวเฟิ งก่อนต่างหาก และนางมิทนั ได้เข้าไปขัดขวาง
หากเขาพบนางก่อน เช่นนันเองย่อมเป็ นนางทีได้รบั
11
ความหลงใหลคลังไคล้ชวชี
ั วิตจากเขา!
“ฮ่าๆ!” ชายเฒ่าโกรธขึงเสียจนต้องเปล่งเสียงหัวเราะ
ออกมา “ข้าอยูม่ านาน แต่มิเคยพบเห็นผูใ้ ดทะลึงอวดดี
เท่าเจ้ามาก่อน! ลูกศิษย์ขา้ มิได้มีเพียงสมองแลรูปโฉม
แต่ยงั มีพืนเพนิสยั ดีงามอีกด้วย! เจ้าพูดรึวา่ นาง มิอาจ
เทียบเทียมหญิงผูน้ นได้
ั ช่างน่าขัน! หากมิใช่เพราะโหร
วเอ๋อร์ดถู กู พีเขยเจ้า ป่ านนีเขาคงเป็ นของ โหรวเอ๋อร์ไป
นานแล้ว!”
ชายชราผูน้ นเหลื
ั อบแลเซวียโหรวเอ๋อร์ขา้ งกาย ดวงหน้า
เปี ยมด้วยความพึงใจในตน “หากศิษย์ขา้ ต้องตาบุรุษใด
ชายผูน้ นย่
ั อมต้องยอดเยียมเหลือแสน! ในเมือนางมิตอ้ ง
ตาเขา ก็ยอ่ มหมายความว่าบุรุษผูน้ นบกพร่
ั องอย่างไม่มี
12
ข้อสงสัย! อีกประการ...” เขานิงไปครูห่ นึง ทันใดนันก็ดุ
ดันขึนมาอย่างแรงกล้า “เจ้า เด็กน้อย ชักจะหยาบคาย
เกินไปแล้ว! เจ้าจงขอขมาลูกศิษย์ขา้ เดียวนี มิฉะนันข้า
จะไม่รกั ษานายหญิงเยีย!”
หัวใจเยียฉีกระตุกเกร็ง แล้วความหวาดหวาดหวันก็
กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา “ท่านผูเ้ ฒ่า ข้าจะให้นางขอ
ขมาโหรวเอ๋อร์อย่างแน่นอน ท่านต้องช่วยแม่บญ
ุ ธรรม
ของข้า!”
กล่าวจบ นางก็หนั ไปหาหัวหัว ดวงหน้าทรงเสน่หเ์ ย็นยะ

เยือกทันใดพลางขึนเสียงใส่วา่ “จงขอขมา โหรวเอ๋อร์
เดียวนี!”
13
หัวหัวเม้มริมฝี ปาก “กระทังเยียจิงเฉินยังมิกล้าพูดกับข้า
เช่นนี เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใครจึงมาทํา เช่นนีได้”
หากเป็ นผูอ้ ืนได้ยินหัวหัวพูดถึงเยียจิงเฉินอย่างข้ามหัว

ข้ามหูเช่นนีแล้ว ย่อมเอะใจฉุกคิดแล้วเป็ นแน่วา่ ตัวตนที
แท้จริงของนางคือใคร อย่างไรก็ดี ด้วยเยียฉีบดั นีโกรธขึง
เสียจนตาแดง สมองนางจึงมิได้ฉกุ คิดเอะใจแต่อย่างใด
14
“ในฐานะแขกของสกุลเยีย เจ้าต้องเคารพเชือฟั งข้า!

หากเจ้าไม่ยอมขอขมาโหรวเอ๋อร์เดียวนี ข้าจะ เตะโด่ง
เจ้าออกไป ให้เจ้าออกไปนอนข้างถนนเสีย!”
นางคิดว่าหัวหัวได้ยินแล้วจะกลัวขึนมา แต่ก็ตอ้ งผิดหวัง

เมือพบว่าดวงหน้าน้อยของนางยังคงเย่อหยิงถือดีแม้จะ
ถูกข่มขู่ไปก็ตามที ขณะทีเยียฉีกาํ ลังจะระเบิดออกมาอยู่
นันเอง นางก็ทนั เห็นกลุม่ คนทีเดินออกมาจากลานด้าน
หลังทันที แล้วดวงตานางก็กระจ่างใสขึนมาในทันควัน
“พีใหญ่ ท่านมาถึงเสียที”
15
ดวงตานางมีไว้เพือมองเยียซีมวเท่
ั านัน ส่วนอวินลัว
เฟิ งและอวินเซียวทีอยูข่ า้ งกันนันเล่า ล้วนแล้วแต่ไม่อยู่
ในสายตาของนาง
“เกิดอะไรขึน” เยียซีมวนิ
ั วหน้าเอ่ยถามเสียงเย็น
เยียฉีกวาดตามองหัวหัวอย่างย่ามใจ
เจ้าทําตัวอวดดีได้นกั ก็เพราะมีพีใหญ่คอยหนุนหลังอยู่
ใช่ไหมเล่า อย่างไรก็ดี เจ้าคงอาจไม่คิดกระมังว่าบุคคล
ทีสําคัญทีสุดในหัวใจของพีใหญ่คือแม่บญ
ุ ธรรมเสมอมา
เขาย่อมสละเจ้าเพือแม่บญ
ุ ธรรม เป็ นธรรมดา!
16
คิดดังนันแล้ว เยียฉีก็มองเยียซีมวแล้
ั วกล่าวว่า “พีใหญ่
บุคคลผูน้ ีคืออาจารย์ของโหรวเอ๋อร์ และท่านอ้างว่า
สามารถรักษาอาการเป็ นหมันของแม่บญ
ุ ธรรมได้”
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ” หัวใจเยียซีมวกระตุ
ั กแรง แล้วมือ
ของเขาก็คว้ากุมไหล่เยียฉีไว้ดว้ ยแรงอารมณ์ “เจ้าพูด
จริงอย่างนันหรือ เขาสามารถรักษาอาการของแม่
บุญธรรมได้จริงๆ หรือ”
เยียฉีผงกศีรษะมันใจ “ใช่แล้ว ท่านมีความสามารถ

อย่างไรก็ดี เด็กน้อยผูน้ ีได้หลูเ่ กียรติโหรวเอ๋อร์ เมือ
ประเดียวนีเอง ท่านจึงคิดจากไปด้วยความโกรธ หากพี
ใหญ่ประสงค์จะรังตัวท่านไว้ ก็ตอ้ งสังให้เด็กหญิงผูน้ ีขอ
17
ขมาโหรวเอ๋อร์!”
นางมองไปยังหัวหัวอย่างย่ามใจอีกครา จากนันเผยรอย
ยิมได้ใจ บัดนีจินตนาการไปถึงภาพพีใหญ่สงให้
ั นางขอ
ขมาแล้ว...
ความปี ติบนดวงหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรของชาย
หนุ่มค่อยๆ จางหายไป แล้วก็คอ่ ยๆ ลดมือ ลงตําเช่นกัน
“เยียฉี เจ้าจะร้องขออะไรข้าก็ได้ แต่เงือนไขข้อนีข้าทํามิ

ได้เด็ดขาด!”
รอยยิมบนดวงหน้านางแข็งค้างไป แล้วดวงตาก็เบิก
18
กว้างด้วยความสับสน เอ่ยถามด้วยนําเสียง สันเครือเล็ก
น้อย “พีใหญ่ กระทังบัดนีแล้วท่านยังคิดปกป้องนางอยู่
อีกหรือ จะไม่สนใจแม่บญ
ุ ธรรมเลยหรือ”
นางไม่กล้าคิดเลยว่าพีใหญ่ทีนางเคารพรักมาตลอดจะ
เป็ นคนเช่นนี นีเขาจะเมินเฉยแม่บญ
ุ ธรรมไปเพือเด็ก
หญิงเมือวานซืนคนหนึงหรือ
“ไม่ตอ้ งพูดอะไรอีกแล้ว จะอย่างไรข้าก็ไม่ยอมตกลง!”

ดวงตาเยียซีมวเย็
ั นยะเยือกขึน สีหน้าปราศจากความ
รูส้ กึ
คิวผูเ้ ฒ่าก็ขมวดมุน่ ลงเช่นกัน ในสายตาของเขานัน ให้
19
เด็กหญิงเมือวานซืนคนหนึงขอขมาเป็ นเรืองง่ายแสน
ง่าย แต่เขาไม่คิดเลยว่าเยียซีมวจั
ั กปฏิเสธตัวตังถึงเพียง
นี!
“ท่านอาจารย์!” เซวียโหรวเอ๋อร์รบี ดึงอาภรณ์ผเู้ ฒ่าแล้ว

เอ่ยเสียงเบา “อย่าลืมจุดประสงค์ทีเรามาทีนี”
นางจงใจลดเสียงลงพูดประโยคดังกล่าว แต่อวินลัว
เฟิ งแลอวินเซียวเป็ นผูม้ ีหไู วยิงนัก จึงได้ยินนางชัดเจนแม้
นางทําเงียบเสียเพียงใดก็ตาม
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแผ่วเบาแทบจับสังเกตมิได้พลาง
เอนกายผ่อนคลายกับต้นไม้ดา้ นหลัง มองไปยังเซวี
20
ยโหรวเอ๋อร์ดว้ ยดวงตามารแฝงรอยยิมส่องประกายด้วย
อารมณ์ยากแท้หยังถึง
ส่วนอวินเซียวนันเล่า...ไม่วา่ เซวียโหรวเอ๋อร์จะมายังที
แห่งนีด้วยเหตุอนั ใด ตราบใดทีจุดประสงค์ดงั กล่าวมิใช่
อวินลัวเฟิ ง ก็มิใช่กงการอะไรของเขา เขาจะไม่เสียเวลา
กับผูค้ นทีไม่สาํ คัญ
“ตาเฒ่าผูน้ ีเป็ นผูม้ ีนาใจกว้

ํ างขวาง แลจะไม่ตอ่ ล้อต่อ
เถียงกับเด็กเมือวานซืน” ผูเ้ ฒ่าเหลือบแลไปยัง หัวหัว
ด้วยท่าทียโส ก่อนหันกลับมาแลเยียซีมวแล้
ั วกล่าวว่า
“ว่ากันตามตรง หากมิใช่เพราะศิษย์ขา้ มาก้มหัวขอร้อง
แล้ว ข้าก็จะไม่รกั ษาผูใ้ ดเป็ นอันขาด แต่ในเมือข้าตัดสิน
ใจแล้ว ค่ารักษาของข้าย่อมไม่มีทางเล็กน้อย จงมอบ
21
นํายาผสานฌานให้แก่ขา้ ก่อน แล้วข้าจึงจะยอมวินิจฉัย
นายหญิงเยีย!”
22
นํายาผสานฌานอย่างนันรึ
เยียซีมวขมวดคิ
ั ว “นํายาผสานฌานมิได้เป็ นสมบัติของ
สกุลเยีย เช่นนันเองข้าจึงตัดสินใจมิได้! โปรดท่านร้องขอ
สิงอืนเถิด”
ชายชราหน้านิวไป “ในเมือห้างร้านสกุลเยียเป็ นผูจ้ ดั

จําหน่ายนํายาผสานฌาน เจ้าของนํายาผสานฌานย่อม
23
ต้องพึงพาห้างร้านของเจ้า! ให้นางมอบนํายาผสานฌาน
ให้แก่เจ้าสักขวดจะเป็ นไรไป”
เยียซีมวยิ
ั งนิวหน้า สีหน้าก็ซีดขาวไปเช่นกัน “เจ้าของ
นํายาผสานฌานนีมิได้ตอ้ งพึงพาห้างร้านสกุลเยียของ
เรา เรามีความสัมพันธ์ตา่ งตอบแทนกัน แลข้าไม่มีสทิ ธิ
อํานาจทีจะร้องขอสินค้าจากนาง!”
“เรืองนันง่ายนิดเดียว” ชายชราแย้มรอยยิม “จงไปบอก

นางว่าหากนางไม่ยอมมอบนํายาผสานฌานให้ เจ้าจะ
เปิ ดเผยตัวตนทีแท้จริงของนาง ข้ามันใจได้วา่ นางคงมิ
กล้าบังอาจแข็งข้อกับสกุลเยียอีกหลังจากนัน!”
24
เยียซีมวโกรธขึ
ั งขึนมา “ห้างร้านสกุลเยียมีกฎของเราอยู่
แลจะไม่เปิ ดเผยความลับของลูกค้าอย่างเด็ดขาด ท่าน
จะให้ขา้ กลืนนําลายตนหรืออย่างไร”
สีหน้าชายชราก็มิพงึ ใจเช่นเดียวกัน “ไยเจ้าไม่รูจ้ กั

ยืดหยุน่ บ้าง อะไรสําคัญกว่ากันเล่า ระหว่างชือเสียงของ
เจ้า และสุขภาพของแม่บญ
ุ ธรรมเจ้า”
“ฮ่าๆ!” จู่ๆ เยียซีมวก็

ั เปล่งเสียงหัวเราะขึนมา มิอาจรูแ้ น่
ชัดว่าเขาหัวเราะด้วยความโกรธหรือความพิศวงกันแน่
“ห้างร้านสกุลเยียของข้ามีสมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี หา้ ก้าน

ซึงสามารถแลกเปลียนกับนํายาผสานฌานได้! หากท่าน
25
รักษาแม่บญ
ุ ธรรมของข้าได้จริง ข้าก็จะใช้สมุนไพรเหล่า
นันแลกนํายาผสานฌานมาให้!”
เงือนไขทีจําเป็ นก็คือเขาต้องเยียวยาอาการของแม่
บุญธรรมให้ได้โดยสมบูรณ์เสียก่อน!
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลไปยังเยียซีมวด้
ั วยประกายนางมาร
แล้วก็เผยรอยยิมอ่อนจาง หากเยียซีมวร้
ั องขอจากนาง
นางก็คงไม่ปฏิเสธดอก! แต่เขากลับไม่ทาํ แลเลือกทีจะ
ใช้สมุนไพรทีมีในครอบครองเพือแลกเปลียนกับนํายา
ผสานฌานแทน! บางทีอาจเป็ นเพราะเหตุนี นางจึง
ประทับใจในตัวเยียซีมวที
ั เดียว
26
“นายน้อยเยีย มิใช่วา่ ข้าจะไม่รกั ษานายหญิงเยีย แต่คา่
รักษาของข้ามิได้ตาต้
ํ อยเช่นนํายาผสานฌานเพียงหนึง
ขวด! ข้าต้องการสิบขวด!”
นํายาผสานฌานสิบขวดมีคา่ เทียบเท่าสมุนไพรอายุหา้
ร้อยปี หา้ สิบก้าน! และจํานวนสมุนไพรในครอบครอง
ของห้างร้านสกุลเยียบัดนีสามารถแลกได้เพียงสีขวดเป็ น
อย่างมากเท่านัน!
แต่แม้กระนันเอง เยียซีมวก็
ั ยงั กัดฟั นกล่าวว่า “ก็ได้
ตราบใดทีท่านสามารถรักษาแม่บญ
ุ ธรรมได้เพือทีนาง
จะได้ตงครรภ์
ั ได้สาํ เร็จ ข้าจะแลกให้ทา่ นหนึงร้อยขวด
เลยทีเดียว มิตอ้ งกล่าวถึงสิบขวดดอก”
27
หากสถานการณ์เลวร้ายถึงขันสุดจริง เขาก็จะแบกหน้า
กลับไปยังสกุลเยียเพือร้องขอพืชสมุนไพรจํานวนมากพอ
แลกเปลียนกับนํายาผสานฌานจํานวนสิบขวดเพือแม่
บุญธรรม
เยียซีมวตบท้
ั ายว่า “เงือนไขประการแรกคือท่านต้อง
ุ ธรรมของข้าให้ได้เสียก่อน!”
สีหน้าชายชรามืดหม่นไปทันใด เขาอุตส่าห์เสนอราคา
แพงลิบลิวเพือบีบให้เยียซีมวยอมรั
ั บข้อเสนอแรกของตน
แต่ใครเลยจะคิดเล่าว่าเขาจะบ้าจีเอาด้วยโดยมิลงั เล
28
เขารูจ้ กั ความสามารถของตนดี ลําพังแค่รกั ษาจวินเฟิ งห
ลิงก็ไม่มีปัญญาแล้ว! ความคิดทีจะถอยทัพผุดขึนในจิต
ใจทันใด ณ บัดนัน
เยียซีมวมากเล่
ั หน์ กั หลอกกินได้ไม่ง่ายเช่นเยียฉี! จะ
หลอกเอานํายาผสานฌานจากเขาได้คงไม่ง่ายดาย
หากมิใช่เพราะว่าตนมีสมุนไพรอายุหา้ ร้อยปี เพียงสีก้าน

แลขาดอีกเพียงแค่กา้ นเดียวแล้วล่ะก็ คงมิตอ้ งใช้วิธี
หลอกกันเช่นนี
คิดแล้วดวงตาชายชราก็กระเพือมไหวอยูส่ องสามที
ก่อนความคิดจะสว่างวาบขึนในดวงตานัน เขาวางกําปั น
29
ลงจรดริมฝี ปาก แล้วก็ไอแห้งๆ ก่อนกล่าวว่า “ตกลง! ข้า
ยินยอมรักษานายหญิงเยียก่อน! แต่ขา้ จะเพิมเติม
เงือนไขในการรักษานาง”
เขาเชิดคางขึนเล็กน้อย จากนันมองหัวหัวน้อยด้วยท่าที
หยิงยโส “จงให้เด็กหญิงผูน้ ีคุกเข่าลงแล้วขอขมาลูกศิษย์
ข้าเสีย!”
30
ในเมือเยียซีมวเอ็
ั นดูเด็กน้อยผูน้ ีหนักหนา เขาย่อมไม่
ยอมรับเงือนไขประการนีอย่างแน่นอน เช่นนันเอง ตาม
หลักแล้วเขาย่อมถอยทัพกลับได้เช่นเดียวกัน!
ตามคาด ดวงตาเยียซีมวมื
ั ดหม่นลง แล้วเขาก็กล่าว
เสียงเย็นว่า “ข้ากล่าวแล้วว่าข้ายอมรับเงือนไขของท่าน
ข้อนีมิได้!”
ริมฝี ปากชายชราบิดเป็ นรอยยิม “ในเมือเจ้าไม่ยินยอม ก็

ขออภัยด้วยทีข้ามิอาจยอมรับคําร้องของเจ้าได้! ลา
ก่อน! โหรวเอ๋อร์ ไปกัน!”
31
กล่าวจบ เขาก็หมุนกายตังท่าจะจากไป
“ช้าก่อน!” เยียฉีกระทืบเท้าด้วยท่าทีหวาดหวาดหวัน “พี

ใหญ่ ท่านให้เด็กน้อยผูน้ ีขอขมาแล้วจะเป็ นไร หรือแม่
บุญธรรมไม่สาํ คัญเท่าเด็กหญิงผูน้ ีในหัวใจของท่าน”
สีหน้าเยียซีมวเย็
ั นชาไป “เยียฉี หุบปาก!”
“ท่านมีสทิ ธิอันใดมาสังให้ขา้ หุบปาก” เยียฉีหนั ไปหาหัว

หัวด้วยท่าทีเกรียวกราด “แม้เด็กหญิงผูน้ ีจะยังเล็กมาก
นัก นางก็มีวิธีการทีฉลาดหลักแหลมทีเดียว แน่นอน ข้า
เชือว่ามีใครบางคนคอยเสียมสอนนาง! มิฉะนันคงไม่มา
ให้ทา่ ท่านเช่นนี!”
32
เยียซีมวสะท้
ั านไป มิได้คาดคิดเลยว่าเยียฉีจะเข้าใจ
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหัวหัวผิดไปมหันต์
“เยียฉี เจ้าพูดจาอะไรเลือนเปื อน” เขานิวหน้าลงเล็ก

น้อย “หัวหัวมีสถานะพิเศษ หากเจ้าอยากทําตัวหยาบ
คายกับนางแล้วสุดท้ายถูกเผาเกรียม ก็อย่ามาโทษว่าข้า
มิได้เตือนไว้ก่อน!”
ครันเห็นว่าเยียซีมวปกป้
ั องหัวหัวหนักหนา ความหึงหวง
ก็เอ่อท้นขึนมาในหัวใจของนาง
“สถานะนางก็พิเศษจริงอยูห่ รอก! ก็เป็ นถึงนายหญิง
33
น้อยในอนาคตแห่งสกุลเยียนีนะ! พีใหญ่ ข้ามองท่านผิด
ไปจริงๆ! ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็ นคนจิตวิตถารคลัง
ไคล้เด็ก!”
“เยียฉี!” เยียซีมวโกรธจนควั
ั นออกหู “ใครเป่ าหูเจ้ากัน”
เยียฉีสวนกลับด้วยรอยยิมเยาะ “ทําไมเล่า ข้าพูดแทงใจ

ท่านหรอกรึ ข้าเตือนท่านเพราะว่าข้าเป็ นน้องสาวท่าน
หรอก นางเด็กหญิงผูน้ ีหาได้มีดีอะไรไม่! นางเข้าหาท่าน
เพียงเพราะสกุลเยียเท่านัน ด้วยเหตุนีเองนางจึงก่อเรือง
วุน่ ไปทัว แลไม่ยอมให้ทา่ นผูเ้ ฒ่าผูน้ ีวินิจฉัยอาการของ
แม่บญ
ุ ธรรม! นางเกรงว่าหากแม่บญ
ุ ธรรมคลอดบุตรใน
ไส้ออกมาแล้วจะทําให้ตาํ แหน่งของท่านสันคลอน แต่
ท่านก็ยงั คงเชือใจนางโดยปราศจากข้อกังขา”
34
เยียฉีกล่าวขึนเสียงสูงโดยมิรูต้ วั แล้วดวงหน้านางก็
เกรียวกราดยิงนัก “แต่ทา่ นน่ะรึ ท่านทําตัวแบบนี ไม่กลัว
ว่าพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมจะผิดหวังบ้างหรือ”
เยียซีมวกํ
ั าหมัดแน่น จําต้องสูดลมหายใจเข้าลึกเพือ
สะกดกลันตนมิให้กา้ วฉับๆ ไปอัดเยียฉีเสีย
บัดนันเอง ก็ได้ยินเสีงหัวเราะดังมาจากด้านนอกลาน
โดยพลัน ยิงในลานอันเงียบสงัดนีก็ยงได้
ิ ยินเสียงชัดเจน
“มัวเอ๋อร์ทาํ เรืองอันใดให้ขา้ ต้องผิดหวังอย่างนันรึ

ไหนบอกข้าหน่อยซิ ข้าสงสัยเสียจริงว่าเขาทําสิงใดจึงได้
35
ทําให้ขา้ และพีเยียต้องผิดหวัง”
เยียฉีตวั สันระริก แล้วค่อยๆ หมุนกายกลับไป แลเห็น

ชายหนุ่มและหญิงสาวคูห่ นึงลงจากหลังม้าพันธุง์ าม
ดวงตานางแดงกํา แล้วนําตาแห่งความขุ่นข้องหมองใจก็
ร่วงหล่นลงมา
“พ่อบุญธรรม แม่บญ
ุ ธรรม ท่านกลับมาได้เสียที...”
นางแต่งกายด้วยอาภรณ์แดงสดคล้ายเปลวเพลิง สาว
เท้ายาวๆ เข้ามาในลานด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง
อวินลัวเฟิ งชะงักงันไป แล้วแสงในดวงตามารของนางก็

36
กระเพือมไหวพลางกล่าวพึมพําว่า “เป็ นพวกเขา
เองอย่างนันรึ”
เป็ นทีประจักษ์วา่ นางยังคงประทับใจกับสตรีผไู้ ถ่ถามถึง

ชือเสียงเรียงนามของพวกตนในไพรลับแลอยู่ แต่ก็มิได้
คิดเลยว่านางจะเป็ นแม่บญ
ุ ธรรมของเยียซีมวั
“แม่บญ
ุ ธรรม” สีหน้าเยียซีมวค่
ั อยผ่อนคลายลงในทีสุด
พลางกล่าวว่า “ท่านมิได้ไปตามหาน้องชายหรอกรึ ไยจึง
ได้กลับมาเร็วนักเล่า”
จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ข้าได้ยินมาว่ามีเหตุเกิด

ขึนในนครเยีย จึงได้รบี รุดกลับมากับ พ่อบุญธรรมของ
37
เจ้า มัวเอ๋อร์ เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึน”
กล่าวจบ สายตานางก็กวาดมาเห็นอวินลัวเฟิ ง แล้วนาง

ก็ชะงักงันไปเมือเห็นบุคคลทังสอง
38
39
“แม่บญ
ุ ธรรมขอรับ เรืองราวก็เป็ นเช่นนี” เยียซีมวเหลื
ั อบ
แลเยียฉีแล้วก็กล่าวว่า “เซวียโหรวเอ๋อร์ตอ้ งตาบุรุษของ
คุณหนูเฟิ ง จงใจเป่ าหูให้เยียฉีจอ้ งทําลายคุณหนูเฟิ ง
กระทังถึงขันกล่าวอ้างว่าคุณหนูเฟิ งได้เสียมสอนให้หวั
หัวมาให้ทา่ ข้า จากนันพ่อบุญธรรมกับท่านก็กลับมา...”
40
จวินเฟิ งหลิงได้ยินถ้อยคําเยียซีมวก่
ั อนได้สติ แล้วความ
ประหลาดใจก็สว่างวาบขึนในดวงตา วิหคเพลิงของนาง
“คุณหนูเฟิ งอย่างนันรึ”
“แม่บญ
ุ ธรรมขอรับ ข้าขอแนะนําท่านให้รูจ้ กั กับบุคลล
ทังสองนี” เยียซีมวแย้
ั มยิม “สองคนนีคือสหายใหม่ของ
ข้า นามของนางคือเฟิ งลัวอวิน ส่วนอีกผูห้ นึงคือเซียว
อวิน บุรุษของนาง”
สายตาจวินเฟิ งหลิงค่อยๆ เบนจากเยียซีมวไปยั

ั งอวินลัว
เฟิ ง แล้วก็เลิกคิวขึนแผ่วเบาแทบมองมิทนั “ไหนเจ้าบอก
นามข้าว่าหลินรัวไป๋ มิใช่หรือ ส่วนเจ้า...” นางหันมาทา
งอวินเซียว “ไหนว่าเจ้ามีนามว่าเสียวโม่ ไงเล่า”
41
เยียฉีผเู้ ดิมทีตงท่
ั าจะฟ้องเรืองก็กลับตกตะลึงไป
แม่บญ
ุ ธรรมรูจ้ กั พวกเขาหรอกหรือ
เทียบกันแล้ว อวินลัวเฟิ งผูถ้ กู เปิ ดโปงคาหนังคาเขากลับ

มิได้มีทา่ ทีตืนตระหนกแต่อย่างใด พลางกล่าวตอบรับ
ด้วยท่าทีจริงใจว่า “หลินรัวไป๋ คือนามเสน่หาของข้า”
“อย่างนันหรือ เป็ นเช่นนันเองหรือ ในเมือเจ้ามีแซ่เฟิ ง ไย

จึงได้มีนามเสน่หาว่าหลินเล่า”
“เพราะมารดาข้าเป็ นคนแซ่หลิน...”
42
“เท่าทีข้ารูม้ า มารดาของเจ้าคือไป๋ หลิง” จวินเฟิ งหลิง
แย้มยิม แลดูพงึ ใจในตัวเองยิงนัก ประหนึงว่าการได้ทาํ
ให้อวินลัวเฟิ งสะอึกกับถ้อยคําของตนนันคือความ
ภาคภูมิใจของนาง
ใครใช้ให้เด็กสาวผูน้ ีเรียกตนเองว่าหลินรัวไป๋ เล่า หาก

นางมิได้ใช้นามปลอม ตนก็คงมิตอ้ งตามหา ทังสองอยู่
ข้างนอกนันนานถึงเพียงนี! เคราะห์ดีเหลือเกินทีสวรรค์
ยังเมตตา แลในทีสุดนางก็พบกับพวกเขา!
รอยยิมบนดวงหน้าของอวินลัวเฟิ งค่อยๆ จางหายไป

แล้วลมหายใจของนางก็ยงหนั
ิ กหน่วง “ท่านรูจ้ กั ข้าอย่าง
43
นันรึ”
บัดนันเอง อวินเซียวผูเ้ ดิมทีมิได้แยแสกับการทุม่ เถียง

เบืองหน้าก็หนั มองมาในทีสุด ด้วยเรืองนีเกียวเนืองกับ
อวินลัวเฟิ ง ดวงตาของชายหนุ่มแฝงประกายเย็นยะ
เยือกอันเบาบางแทบมองไม่เห็น
ภายใต้สายตาเย็นชานัน ริมฝี ปากจวินเฟิ งหลิงก็โค้งขึน

เป็ นรอยยิมอ่อนจาง จากนันนางก็มองตรงไปยังอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทีไม่เกรงกลัวต่อสิงใดทังสิน “ข้าไม่รูจ้ กั เจ้า
ข้ารูจ้ กั เพียงอวินลัวเฟิ งเท่านัน! หากเจ้าคืออวินลัวเฟิ ง
เจ้าก็คือคนรูจ้ กั ของข้า!”
44
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย ประกายอันตรายสว่าง
วาบขึนภายในนัน “แล้วท่านมีความสัมพันธ์ อันใดกับ
นางเล่า”
“ข้าคือแม่สามีของนาง เอาล่ะ บอกข้ามาซิวา่ ข้ามีความ

สัมพันธ์อนั ใดกับเจ้า” รอยยิมจวินเฟิ งหลิง ยิงลึกลํา แล้ว
นางก็มองอวินลัวเฟิ งมิวางตา
อวินลัวเฟิ งหน้าชาไปในทีสุด นางกล่าวว่านางคือแม่

สามี ถ้าเช่นนันนางก็คือ...มารดาของอวินเซียว อย่างนัน
รึ
ได้ยินดังนันแล้ว สีหน้าอวินเซียวก็เปลียนไปเล็กน้อย
45
ทว่าก็กลับมาเย็นชาดังเดิมอย่างรวดเร็ว
สําหรับเขาแล้ว คําว่า ‘มารดา’ ได้กลายเป็ นเพียงความ

ทรงจําอันห่างไกลเหลือเกินเสียแล้ว...
ห่างไกลเสียจนเขาเองก็ยงั จําหน้านางมิได้!
ดวงหน้าเยียฉีเปลียนจากหมองคลําเป็ นซีดขาว แล้วก็

กลับมาหมองคลําอีกครา นางก้าวกระถด ถอยหลังไป
สองสามก้าว แล้วก็กดั ริมฝี ปากตนแน่นก่อนเอ่ยถามว่า
“คนสองคนนีคือบุคคลทีพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรม
กําลังตามหาหรอกรึ”
46
ทีน่าขันทีสุดก็คือนางคิดเอาจริงเอาจังว่าจะขับไล่พวก
เขาออกไปจากสกุลเยีย! นางเป็ นเพียงแต่บตุ รบุญธรรม
เท่านัน นางมีสทิ ธิอะไรเล่าไปขับไล่บตุ รชายตัวจริงของ
แม่บญ
ุ ธรรมแลลูกสะใภ้ของนาง
บัดนีเอง สภาพจิตใจของเยียฉีก็ได้เปลียนแปลงไปอย่าง
สินเชิง แล้วริมฝี ปากทีถูกกัดแน่นก็ยงั คงซีดขาว
ความคิดเซวียโหรวเอ๋อร์เล่าปั นป่ วนยิงกว่า หากบุรุษผูน้ ี

คือบุตรชายของพวกเขาจริง นางก็ยงอยากได้
ิ เขามา
ครอบครอง! ตราบใดทีนางเป็ นสตรีของเขาได้ นางก็จะ
ได้เป็ นนายหญิงแห่งนครเยียเช่นเดียวกัน กระทังเยียฉี
และพีชายของนางก็ตอ้ งเชือฟั งทําตามนางสังทุก
ประการ
47
บัดนันเอง เซวียโหรวเอ๋อร์ก็ได้ตงใจมั
ั นแล้วว่าจะเป็ น
ภรรยาของอวินเซียวให้จงได้!
ตอนที 807 เซวียโหรวเอ๋อร์ผโู้ ง่เขลา (1)
“บ้าบอจริง!” บัดนันเอง เยียซีมวผู

ั น้ ิงอึงตะลึงไปก็
ผรุสวาทขึนมาโดยพลัน “เฟิ งลัวอวินก็คืออวินลัวเฟิ ง
อ่านกลับหลังมิใช่หรือ ส่วนเซียวอวินก็คืออวินเซียว
48
อ่านกลับหลังเช่นเดียวกัน! ข้าเพิงจะมาตระหนักได้ก็
ตอนนี! น้องเอ๋ย เจ้าหลอกต้มตุน๋ พีใหญ่คนนีเสียเปื อย!”
ในทีสุดเขาก็เข้าใจเสียทีวา่ เหตุใดจึงได้ประทับใจคน
แปลกหน้าคูน่ ีนัก! เรืองกลายเป็ นว่าอวินเซียวคือน้อง
ชายของตนนีเอง...
“มัวเอ๋อร์” เยียจิงเฉินมิได้ปล่อยให้ความเบิกบานใจที
ครอบครัวได้กลับมาพบกันครอบงําอยูน่ าน แล้วก็หนั
มองเยียซีมวด้
ั วยดวงหน้าอ่อนโยนพลางเอ่ยถามว่า “เจ้า
บอกพวกเราอีกครังได้หรือไม่ ว่าเกิดเหตุอนั ใดขึน”
“พ่อบุญธรรมขอรับ กล่าวโดยสรุป คนเหล่านีกําลังกล่าว
49
หาหัวหัวว่ารับคําสังมาจากน้องสะใภ้ เพือให้ทา่ ข้า! พวก
เขายังได้บงั คับให้หวหั
ั วขอขมาต่อเซวียโหรวเอ๋อร์อีกด้วย
แต่ขา้ ไม่ยินยอม จึงเป็ นสาเหตุของการมีปากเสียงใน
คราวนี”
สีหน้าเยียจิงเฉินค่อยๆ มืดหม่นลง แล้วสายตาก็จรดลงที

เยียฉี
เมือได้เห็นสีหน้าดุดนั ของชายหนุ่มแล้ว หัวใจเยียฉีก็สนั

ไหวขึนมา “พ่อบุญธรรม ข้า...”
“พีชายเจ้าพูดความจริงหรือไม่” เยียจิงเฉินขัดคอเยียฉี
เสียงกร้าว
50
เยียฉีกดั ริมฝี ปากแล้วลดศีรษะลงตํา “ข้าขอขมาพ่อ
บุญธรรม ข้าไม่ทราบว่าทังสองคือพีชายและภรรยาของ
เขา แพทย์ทีโหรวเอ๋อร์แนะนํามาอ้างว่าท่านสามารถ
ุ ธรรมได้ แต่ถอ้ ยคําอันหยาบคายของ หัวหัว
ทําให้ทา่ นผูอ้ าวุโสไม่ประสงค์ทีจะวินิจฉัยอาการของแม่
บุญธรรม ข้าเพียงแต่ตอ้ งการให้แม่บญ
ุ ธรรมตังครรภ์ได้
เท่านัน ข้าจึงได้อยากให้หวหั
ั วขอขมาต่อโหรวเอ๋อร์”
ครันเห็นสถานการณ์ชกั จะไม่สดู้ ี ชายเฒ่าก็คิดจะแอบ

หนีไป ทว่ายังไม่ทนั ไปถึงไหน เยียฉีก็ดงึ หัวข้อสนทนามา
ทีตนเสียแล้ว แล้วสีหน้าของเขาก็เปลียนไปโดยพลัน
เยียจิงเฉินเลิกคิวขึนเล็กน้อย สายเนตรคมปลาบตวัดไป
51
ยังชายเฒ่าประหนึงใบมีดคม แล้วก็เอ่ยถามเสียงเย็นว่า
“เจ้าคิดให้หวหั
ั วก้มหัวขอขมาเซวียโหรวเอ๋อร์อย่างนันรึ
ไหนข้าดูหน่อยซิวา่ เจ้ามีปัญญาพอหรือไม่!”
ดวงตาเยียฉีเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงไป พ่อ
บุญธรรมมิได้รกั ใคร่หวงแหนแม่บญ
ุ ธรรมประหนึงสมบัติ
ลําค่ามาตลอดหรอกหรือ นางคิดว่าพ่อบุญธรรมจะคิด
ถึงร่างกายของแม่บญ
ุ ธรรมก่อนยามเมือนางลันวาจาดัง
กล่าวออกไป แต่นางไม่คิดเลยว่าพ่อบุญธรรมจะตอบรับ
เช่นเดียวกันกับพีใหญ่ ปกป้องเด็กน้อยโดย มิสนใจสิงใด
ทังสิน
นางเด็กคนนีมีพืนเพมาจากทีใดกันแน่ ไยจึงได้ปก
ป้องกันนัก
52
สีหน้าชายชราเย็นยะเยือกไป “ในเมือเป็ นเช่นนี ก็คิดเสีย
ว่าข้าไม่เคยมาทีนี! โหรวเอ๋อร์ กลับ!”
เขาหมุนกายกลับ ตังท่าจะออกจากจวนสกุลเยียไป ทว่า

ทันทีทีก้าวเท้า ก็ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสดังขึนมาจาก
ทางด้านหลัง
“เจ้าบอกว่าสามารถรักษาข้าได้อย่างนันรึ” ริมฝี ปากจวิ

นเฟิ งหลิงบิดขึนเป็ นรอยยิม แล้วนางก็เดินไปยืนอยูข่ า้ ง
เยียจิงเฉินพร้อมด้วยรอยยิมอันเย็นชา
หัวใจเยียฉีเบิกบานขึนมา ทีหวาดหวาดหวันอยูก่ ็สงบลง
53
ในทีสุด ตราบใดทีแม่บญ
ุ ธรรมต้องการรักษา หากนับ
ตามศักดิและสิทธิของนางในนครเยียแล้ว พ่อบุญธรรม
ย่อมไม่คดั ค้านอย่างแน่นอน!
“ถูกต้องแล้ว!” ชายเฒ่ากัดฟั นกรอดตอบรับ
กระทังบัดนีเอง เขาก็ยงั คงยืนกระต่ายขาเดียวว่าสามา

รถรักษาจวินเฟิ งหลิงได้ แลจะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่า
ตนมาเพือหลอกต้มพวกเขา
จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึน “ก่อนหน้านี พีเยียได้ตามหา

แพทย์ฝีมือดีทวราชอาณาจั
ั กรเพือข้า ทว่าพวกเขาล้วน
แล้วแต่กล่าวเป็ นเสียงเดียวกันว่ามิอาจรักษาข้าได้ แต่
54
เจ้ากล่าวอ้างว่าสามารถรักษาข้าได้ ข้ามีเพียงหนึงคํา
ถามเท่านัน บนแผ่นดินนีเจ้ามีนามว่าอย่างไร”
“นามขอข้ามิใช่สงที
ิ เจ้าสมควร...” ชายชราเงยหน้าขึนตัง
ท่าจะกล่าวว่าจวินเฟิ งหลิงไม่มีสทิ ธิรับรูน้ ามของตนเพือ
ทีจะคงการเล่นละครต่อไป ทว่ากลับถูกเยียฉีขดั คอขึน
มาหน้าตาเฉย
“แม่บญ
ุ ธรรมเจ้าขา ท่านมีนามว่าอูห่ ลิน เมือครังอดีตได้
เก็บตัวสันโดษอยูท่ า่ มกลางป่ าเขา จึงมิได้มีชือเสียง
ระบือนามเทียบเท่าหมอหัตถ์เทวดาท่านอืนๆ ”
55
56
บัดนันเอง สีหน้าชายชราก็เปลียนไปอย่างรุนแรง แล้ว

เขาก็จอ้ งมายังเยียฉีอย่างกับจะกินเลือดกินเนือ สีหน้าเซ
วียโหรวเอ๋อร์เองก็มิได้สดู้ ีนกั เช่นเดียวกัน นางไม่น่าบอก
ชือของท่านอาจารย์กบั นางโง่ผนู้ ีเลย!
นางโง่ผนู้ ีไม่เคยสร้างความดีใดๆ ดีแต่สร้างเรือง!
“อูห่ ลินอย่างนันรึ” จวินเฟิ งหลิงแย้มยิม “ไยข้าจึงมิเคย

ได้ยินผูใ้ ดด้วยนามนีมาก่อนบนแผ่นดินนี ใครคือ
57
อาจารย์ของเจ้ากัน”
สีหน้าชายเฒ่ามืดหม่นพลางมือก็กาํ หมัดแน่น เหงือไหล

เย็นระลงตามแผ่นหลัง “หากเจ้ามิเคยได้ยินนามของข้า
ก็เป็ นเพราะว่าเจ้ามันเบือใบ้เกินไปต่างหาก! ข้ากล้าลัน
วาจาได้เลยว่า วิชาการแพทย์ของข้ามิได้ดีทีสุดในโลกา
แต่เป็ นรองของทีหนึงอย่างแน่นอน!”
“เช่นนันเองรึ” รอยยิมในแววตาของนางยิงลึกลําพลาง
เยืองย่างตรงมาทางชายเฒ่า แล้วพูดพลางเลิกคิวว่า
“ถ้าอย่างนันก็จงรักษาข้าเดียวนี ข้าอยากดูฝีมือของเจ้า
สักหน่อย!”
58
ชายเฒ่ากัดฟั น “ข้าจะไม่คืนคํา หากเด็กน้อยนีไม่ขอ
ขมา ข้าก็จะไม่ทาํ อะไร”
สินคําชายเฒ่า กระบียาวเย็นเยียบก็เข้าจ่อทีคอหอยของ
เขาทันใด ส่งให้กายเขานิงแข็งค้าง
เขาเงยหน้าขึนด้วยความตกตะลึง แล้วก็ปะเข้ากับท่าที
องอาจแลสง่างามของหญิงสาว อาภรณ์แดงของนางขับ
ส่งให้นางแลดูคล้ายสายลมกับเปลวเพลิง ทังเชิญชวน
ยัวเย้าและเปี ยมบารมี
“เจ้าจะรักษาข้าหรือจะตายเสียตรงนี! คิดให้หวหั
ั วก้มหัว
ขอขมาอย่างนันรึ ไม่มีทางเสียหรอก!”
59
ชายชราตัวแข็งไปทันใด บนแผ่นดินนี สถานะของแพทย์
ถือเป็ นทีสูงส่ง จะทรงอิทธิพลอํานาจมา จากไหน ก็ยงั
ต้องยอมสุภาพกับแพทย์ผมู้ ีชือ เขาไม่เคยคาดคิดมา
ก่อนเลยว่าจวินเฟิ งหลิง นางหญิงร้ายผูน้ ี จักเย่อหยิงถือ
ดีถงึ ปานนีแถมยังชักกระบีออกมาข่มขู่ตนอีกต่างหาก
เขากลืนนําลายอึกใหญ่ หัวใจเต้นไม่เป็ นสําอยูอ่ ย่างนัน
เขาจะไปรักษาอาการของจวินเฟิ งหลิงได้อย่างไร
“หรือว่าเจ้าไม่มีปัญญารักษาข้า” ครันจวินเฟิ งเหลิงกด

ใบมีดในมือลงนิดหนึง รอยบาดสีแดงก็ปรากฏขึนบนลํา
60
คอของเขา “เจ้าน่าจะรูด้ ีถงึ ราคาค่างวดแห่งการมา
หลอกหลวงคนนครเยีย!”
เหงือเย็นไหลระลงจากหน้าผากชายเฒ่า ดวงหน้าชราก็
ซีดขาวไป เมือตกอยูภ่ ายใต้การข่มขู่ของ จวินเฟิ งหลิง
แล้ว เขาก็มิอาจทานทนได้อีก จําต้องคุกเข่าลงเสียงดัง
ฝุบ
“นายหญิงเยีย ข้าผิดไปแล้ว! ข้าไม่ควรมายังจวนสกุล

เยียเพือหลอกลวงต้มตุน๋ ข้าไม่มีปัญญารักษาท่านตังแต่
แรก ข้าขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถิด!” ชายชราก้มลง
หมอบกราบ เอาศีรษะโขกพืนแรง
61
เทียบกันกับชีวิตตนแล้ว ศักดิศรีนนช่
ั างไร้คา่ ไม่มีสงใด
ิ
สําคัญยิงไปกว่าการเอาตัวรอด!
เยียฉีเป็ นเบือใบ้ไป มองไปยังชายเฒ่าผูค้ กุ เข่าอยูบ่ นพืน

ด้วยสายตาไม่เชือ ดวงหน้านางซีดขาวประหนึงกระดาษ
นีนางถูกเจ้าเฒ่านีต้มตุน๋ เอาหรอกหรือ ซํายังตอกยํารอย

ร้าวฉานระหว่างนางกับพีใหญ่อีกด้วยอย่างนันรึ คิดแล้ว
โทสะก็ไหลบ่าเข้ามาในอกนางไม่หยุด แล้วนางก็เดินไป
เตะยอดอกชายชราเข้าให้เต็มรัก
“ไอ้แก่บดั ซบ เจ้ากล้าโกหกข้าอย่างนันรึ! ซํายังมาทําให้

ข้าต้องมีปากเสียงกับพีใหญ่ และเข้าใจพีใหญ่สองและพี
62
สะใภ้ผิดไปอีก! ทังหมดนีคือความผิดของเจ้า!”
ดวงหน้าเยียฉีแดงกําไปด้วยโทสะ แล้วลูกเตะนางก็ยงิ
หนักหน่วงขึน บัดนีนางไม่ปรารถนาสิงใด นอกเสียไป
จากเตะตาเฒ่านีให้ตาย!
“จงจําไว้ ของในสกุลเยียมิใช่วา่ จะหลอกกินได้โดยง่าย!

อีกประการ ข้า จวินเฟิ งหลิง คือผูผ้ กู ใจเจ็บแค้น! เช่นนัน
เองข้าจะประจานการกระทําของเจ้าในวันนี และให้คน
ทุกคนในโลกาได้รบั รูถ้ งึ สันดาน ของเจ้า!”
63
ขาทังสองข้างของชายเฒ่าอ่อนแรงไป แล้วก็นอนลงกอง
กับพืนพร้อมด้วยดวงตาไร้วิญญาณ ความสินหวังวิง
แล่นเข้าสูห่ วั ใจ จวินเฟิ งหลิงคือคนสกุลเยีย เช่นนันเอง
ย่อมไม่มีใครสงสัยคําพูดนาง หากการหลอกต้มกันคราว
นีถูกเปิ ดโปงออกไปแล้วล่ะก็ คงไม่มีทีให้เขายืนบนผืน
แผ่นดินนีอีก!
“ไสหัวไป!” จวินเฟิ งหลิงตะเบ็งเสียงกร้าว
64
ชายเฒ่ารีบตะเกียกตะกายลุกขึนจากพืน จากนันโจน
ออกนอกจวนไปด้วยหวันเกรงว่าหากอยูต่ อ่ อาจต้องพบ
เจอกับการล้างแค้นขันพิสดารจากจวินเฟิ งหลิง
เซวียโหรวเอ๋อร์มองดูรา่ งชายชราค่อยๆ ลาลับไปด้วย

กายแข็งทือ ประหนึงว่ายังไม่ฟืนคืนสติจากเหตุการณ์
พลิกผัน
“เซวียโหรวเอ๋อร์” เยียฉีตะเบ็งเสียงลันด้วยโทสะ “เจ้า

ควรอธิบายข้าสักหน่อยมิใช่หรือ”
เมือได้ยินนําเสียงโกรธขึงของเยียฉีแล้ว เซวียโหรวเอ๋อร์ก็
รีบเอามือปิ ดหน้าตังตัวรําไห้ทนั ที “ข้าขออภัย เป็ นความ
65
ผิดของข้าเอง! ข้าศรัทธาในตัวท่านอาจารย์มากเกินไป
ข้าจึงปั กใจเชือเขาเมือเขากล่าวว่ามีโอกาส ถึงสามในสี
ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าเขาต้องการหลอกเอานํายาผสานฌาน”
หยาดนําตาไหลระผ่านร่องนิวของนาง รําไห้จนตัวโยน
ด้วยความโศกเศร้าแสนสาหัส
“ฉีฉี ทังหมดนีเป็ นความผิดของข้าเอง! ข้าเกือบทําร้าย

ครอบครัวของเจ้าอยูแ่ ล้ว! ข้าไม่มีสทิ ธิพบหน้าเจ้าอีก”
เซวียโหรวเอ๋อร์รอ้ งไห้รอ้ งห่มเสียจนน่าเวทนาถึงเพียงนี

แล้ว เยียฉีจะยังทนชีนิวโทษนางได้อีกอย่างไร ทียิงไป
กว่านัน ในก้นบึงของจิตใจนางก็ยงั เชือว่าเซียวโหรวเอ๋อร์
66
เพียงแต่ถกู อูห่ ลินหลอกจริงๆ
“โหรวเอ๋อร์ ข้าไม่น่ากล่าวโทษเจ้าเลย เจ้าเองก็เป็ นผู้

บริสทุ ธิ และเรืองนีไม่เกียวข้องอันใดกับเจ้า” เยีย
ฉีปลอบประโลมด้วยท่าทีออ่ นโยน พลางสีหน้านางก็
อ่อนลง
บทสนทนาดังกล่าวส่งให้อวินลัวเฟิ งเผลอเหลือบแลเยีย
ฉีก่อน จากนันก็มองเยียซีมวั แล้วรอยยิมอ่อนจางก็
ปรากฏขึนบนริมฝี ปากของนาง
ตามคาด ครันได้เห็นว่าเยียฉีหลงเชือคําเซวียโหรวเอ๋อร์
อย่างง่ายดายเพียงไร สีหน้าเยียซีมวก็
ั มิคอ่ ยจะสูด้ ีเท่าไร
67
นัก แล้วเขาก็พน่ ลมออกจมูกก่อนหมุนกายมุง่ ตรงไปยัง
ลานด้านหลัง
“คุณหนูเซวีย” ประกายสว่างวาบขึนในดวงตาจวินเฟิ งห
ลิงก่อนนางจะหันมามองเด็กสาวผูร้ าไห้
ํ อยูด่ ว้ ยรอยยิม
น้อยพลางเอ่ยถามว่า “มัวเอ๋อร์บอกว่าเจ้าต้องตาเซียว
เอ๋อร์อย่างนันรึ”
เซวียโหรวเอ๋อร์แตกตืนขึนมาเล็กน้อยแล้วก็รบี พูด
อธิบาย “นายหญิง ข้ารูว้ า่ ข้ามาจากครอบครัวตําต้อย
ข้าจึงไม่เหมาะสมกับนายน้อยเซียว เช่นนันเองข้าจะไป
มีความคิดอวดดีพรรค์นนได้
ั อย่างไร”
68
นางอ้างตนว่านางเพียงแต่ยอมรับว่าตนไม่เหมาะกับ
อวินเซียวด้วยมาจากครอบครัวต้อยตําเท่านัน แต่ก็มิได้
ปฏิเสธว่าตนต้องใจอวินเซียว ทีสุดแล้ว เซวียโหรวเอ๋อร์ก็
มองว่ามารดาใดๆ ในโลกาล้วนประสงค์ให้บตุ รตนเป็ นที
รักของคนทังโลก หากบอกว่านางมิได้พงึ ใจในอวินเซียว
แล้วในภายภาคหน้านางจะยังยอมรับ หญิงสาวตรงหน้า
ในฐานะมารดาของอวินเซียวได้อย่างไร
“อย่างนันเองรึ” จวินเฟิ งหลิงผงกศีรษะแผ่วเบา “ดี เจ้า

รูจ้ กั ตําแหน่งแห่งทีของตนดีนี และตระหนักได้วา่ เซียว
เอ๋อร์มิใช่คนทีเจ้าจะมีใจปรารถนาได้”
สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ซีดขาวไปทันที แล้วนางก็กดั ริม

ฝี ปากตนแน่นโดยปราศจากเสียง
69
เห็นท่าทีนางดังนันแล้ว เยียฉีก็มีใจสงสาร แต่นางมิกล้า
เอ่ยปากอันใดต่อหน้าจวินเฟิ งหลิง ได้แต่มองไปยังเซวี
ยโหรวเอ๋อร์อย่างรูส้ กึ ผิดเท่านัน
“นายหญิง ท่านโปรดวางใจ” เซวียโหรวเอ๋อร์เงยหน้าขึน

มองด้วยรอยยิมสินหวัง “ข้าไม่มีความคิดใดๆ กับนาย
น้อยเซียวจริง แม้ในภายภาคหน้าเขาจะมีอนุมากหน้า
อยูใ่ นครอบครอง ข้าก็จะไม่เป็ นหนึงในนัน”
แม้นางจะครอบครองอวินเซียวมิได้ในตอนนี นางก็จะ
สร้างปั ญหาก่อกวนอวินลัวเฟิ งอย่างแน่นอน และทําให้
นางเข้าใจว่า ในฐานะบุตรบุญธรรมของเยียจิงเฉินแล้ว
70
อวินเซียวย่อมมิอาจมีนางแต่เพียงผูเ้ ดียวได้!
ดังนันเอง กล่าวจบ เซวียโหรวเอ๋อร์ก็อดแอบลอบแล

อวินลัวเฟิ งมิได้
71
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเด็กสาวผูน้ นทํ

ั าตัวประหนึงว่ามิได้ยิน
ถ้อยคําทีนางกล่าว แลเพียงแต่เอาใจใส่กบั การกระซิบ
บางสิงข้างหูบรุ ุษข้างกายซึงทําให้สีหน้าอันเย็นชาของ
เขาละลายลงภายในชัวจังหวะหัวใจเต้น ดวงตาของชาย
หนุ่มซึงมืดดําดุจราตรีบดั นีเองมองนางด้วยความเทิดทูน
72
บูชาลึกลํา
เซวียโหรวเอ๋อร์กดั ริมฝี ปาก แล้วประกายมืดดําก็สว่าง

วาบขึนในดวงตาทีหลุบลงของนาง
ข้าจะปล่อยให้เจ้าย่ามใจไปอีกนิด! ในเมือจวินเฟิ งหลิง

คือมารดาของเขา นางย่อมปรารถนาให้เขามีสตรีมาก
หน้าเพือทีจะได้มีลกู หลานเต็มเมือง! ต่อให้ทงสองจะ
ั
ครองรักกันเพียงไร นางก็อาจเป็ นของเขาได้ แต่เขาไม่มี
วันเป็ นของนางแต่เพียงผูเ้ ดียว!
อย่างไรก็ดี นําเสียงไม่พงึ ใจของหญิงสาวก็เป็ นทีได้ยิน

อยูเ่ หนือหัวนาง “ข้าดีใจทีเจ้าคิดเช่นนี! แต่ขา้ ไม่ตอ้ ง
73
การอนุ ข้าไม่ปรารถนาให้บตุ รชายต้องปวดเศียรเวียน
เกล้ากับเรืองในเรือน!”
แรกเริมเดิมทีจวินเฟิ งหลิงก็เพียงแต่หา่ งเหินกับเซวี

ยโหรวเอ๋อร์เท่านัน แต่บดั นีมันชักจะกลายเป็ นความไม่
ชอบหน้า
เซวียโหรวเอ๋อร์ตระหนักได้ถงึ ความผิดพลาดของตนโดย
พลัน แล้วสีหน้านางก็ยิงซีดขาวลง นางลืม ไปได้อย่าง
ไร! ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เยียจิงเฉินมีเพียงจวินเฟิ งห
ลิงแต่เพียงผูเ้ ดียว! แม้นางมิอาจตังครรภ์บตุ รคนใดให้
แก่เขาได้ เขาก็ยงั มิรบั อนุคนใดแม้แต่คนเดียว!
74
อย่างไรก็ดีเถิด นางก็ปากพล่อยพูดออกไปได้วา่ อวิน
เซียวจักรับอนุมากหน้าในภายภาคหน้าต่อหน้า จวิ
นเฟิ งหลิง! ทําอย่างนีก็เท่ากับหยามหน้ากันมิใช่หรือ
“นายหญิง ข้าขออภัย ข้าพูดไปโดยมิได้คิด ข้ามิได้หมาย

ความอย่างว่า” เซวียโหรวเอ๋อร์สาํ แดงท่าทีโศกเศร้า
เสียใจ
สตรีถือดีเช่นจวินเฟิ งหลิงมีหรือจะยอมให้บรุ ุษของตนมี

หญิงอืน อุดมคติของนางได้กา้ วไกลเกินกว่าโลกเบือง
หน้าไปแล้ว!
“เจ้าพูดโดยมิได้คิดอย่างนันรึ” จวินเฟิ งหลิงยิมเยาะ “ไย
75
ข้าจึงได้รูส้ กึ ว่าเจ้าเป็ นคนฉลาดเล่า คน อย่างเจ้าน่ะหรือ
จะพูดโดยไม่คิด ช่างมันเถิด เจ้าควรออกไปได้แล้ว ต่อ
ไปนีก็มาเยือนจวนสกุลเยียให้นอ้ ยลง อย่าได้ติดต่อกับ
เหล่าบุตรของข้าให้มาก”
ยิงพูดไปจวินเฟิ งหลิงก็เริมหมดความอดทนเสียแล้ว มิได้

ห่วงโรยนําตาลให้หวานหูอีกต่อไป
เซวียโหรวเอ๋อร์ปาดนําตาออกจากดวงตา แล้วก็โฉบโจน
ออกจากลานไป
“โหรวเอ๋อร์!” เยียฉีกระทืบเท้า คิดจะไล่ตามหลังนางไป

อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั ก้าวเท้าเกินสองก้าว ก็ ได้ยินเสียง
76
จวินเฟิ งหลิงเข้มมาจากด้านหลัง
“หยุดเดียวนี!”
เยียฉีหมุนกายมองมาด้วยความขุ่นข้องหมองใจ “แม่
บุญธรรม ไยพวกท่านจึงจ้องทําลายนางแบบนี”
จวินเฟิ งหลิงถอนหายใจเบา “ฉีฉี เจ้าจงฟั งพีชายของเจ้า

ให้มาก เขาจะไม่ทาํ ร้ายเจ้า คนทีทําร้ายเจ้า คือคนทีเจ้า
เห็นว่าไร้เดียงสาต่างหาก”
เยียฉีสะท้านไป แม่บญ
ุ ธรรมหมายถึงโหรวเอ๋อร์หรือ จะ
เป็ นไปได้อย่างไร โหรวเอ๋อร์จะทําร้ายนางไปเพืออะไร
77
“กลับไปห้องเสีย แล้วคิดทบทวนให้ดี” จวินเฟิ งห
ลิงกวาดตามองเยียฉี ก่อนหมุนกายกลับเดินตรงไปยัง
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียว รอยยิมประดับดวงหน้าอันงด
งามของนาง “อะไรกัน พวกเจ้าสองคนไม่มีสงใด
ิ จะพูด
กับข้าอย่างนันรึ”
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งบิดขึนเป็ นรอยยิมอ่อนจาง “ข้าไม่

คิดเลยว่าท่านจะเป็ นมารดาของอวินเซียว ข้าว่าเราคง
มีดวงชะตาผูกกันทีเดียว ใช่ไหมเล่า ท่านป้า”
“ไยเจ้ายังเรียกข้าว่าท่านป้าอยูอ่ ีกเล่า” จวินเฟิ งหลิงทําที

เป็ นขุ่นข้องหมองใจ ทว่าดวงตานางกลับเปี ยมไปด้วย
ความเบิกบาน “ในเมือเจ้าเป็ นคูห่ มันของเซียวเอ๋อร์ ก็
78
ย่อมต้องเรียกข้าว่าท่านแม่ซี”
“ท่านแม่”
ไม่ชา้ ก็เร็วนางก็ตอ้ งแต่งงานกับอวินเซียวอยูด่ ี เรียกนาง

ว่า ‘ท่านแม่’ เสียบัดนีแล้วจะเป็ นไรไป เด็กสาวจึงมิได้
ปฏิเสธคําแนะนําของจวินเฟิ งหลิง
“ช่างว่านอนสอนง่ายยิงนัก” คําเรียกขานของนางส่ง
ความรูส้ กึ ชืนบานมายังจวินเฟิ งหลิงยิงนัก “เรียกข้าว่า
ท่านแม่น่ะดีแล้ว เพราะจะว่าไป ข้าก็ได้เตรียมของรับ
ขวัญไว้ให้เจ้าเรียบร้อยแล้วล่ะ”
79
นางดึงเอาจีหยกออกมาจากรอยพับของอาภรณ์ จากนัน
ยัดลงในมือของอวินลัวเฟิ ง ตัวอักษร ‘จวิน’ เจิดจ้าบนจี
นันช่างจับตายิง ส่องประกายแวววาวอยูภ่ ายใต้แสง
อาทิตย์...
เมือเห็นจวินเฟิ งหลิงดึงเอาจีหยกออกมาแล้ว ทังเยียจิง

เฉินและเยียฉีตา่ งก็สะท้านไป ในสายตาฉายแววตก
80
ตะลึง
แม้ทงสองมิ
ั ได้รูถ้ งึ เบืองลึกเบืองหลังของจีหยกนี แต่ทงั
สองต่างก็รูว้ า่ จวินเฟิ งหลิงรักและทะนุถนอมจี ชินนี
ประหนึงสมบัติลาค่
ํ า! แต่นางกลับนํามามอบให้แก่
อวินลัวเฟิ งเสียดือๆ อย่างนีอย่างนันหรือ ทีผ่านมาแค่
ใครแตะยังมิได้ อย่าได้พดู ถึงมอบให้แก่ผใู้ ดเลย! เห็น
เท่านีก็รูแ้ ล้วว่าอวินลัวเฟิ งมีความสําคัญต่อนางเพียงไร
“จีหยกนีอาจมิได้มีประโยชน์มากมายอะไรกับเจ้า แต่
ส่วนประกอบของจีหยกนีออกจะพิเศษอยู่ สักหน่อย จีนี
สามารถกันบาดแผลฉกรรจ์ให้เจ้าได้สามครัง! อย่างไรก็
ดี แค่สามครังเท่านัน หมดครังทีสามไป ก็จะกลายเป็ น
เพียงจีหยกธรรมดา”
81
อวินลัวเฟิ งนิงอึงไปเล็กน้อย “จีหยกนีมีความสําคัญทาง
ใจอืนใดกับท่านอีกหรือไม่ เอามามอบให้ขา้ คงไม่เหมาะ
นักหรอก จริงไหม”
จวินเฟิ งหลิงแย้มยิม “ท่านพ่อของข้า ซึงเป็ นท่านปู่ ของ

เจ้าเช่นเดียวกัน เป็ นผูม้ อบจีนีให้แก่ขา้ มันได้ติดตามข้า
มาหลายต่อหลายปี แต่มนั ก็มิได้มีประโยชน์อืนใดนอก
เสียจากเป็ นของดูตา่ งหน้า แต่สาํ หรับเจ้า ซึงมักหยาม
นําหน้าศัตรูผแู้ ข็งแกร่งอยูเ่ สมอนัน หากเจ้าไม่มีสงิ
ป้องกันติดตัวไปบ้างข้าก็คงไม่สบายใจ”
เป็ นทีประจักษ์ชดั ว่าจวินเฟิ งหลิงรูจ้ กั พืนเพนิสยั ของอ

วินลัวเฟิ งดีมาแต่นานแล้ว นางมักลงมือก่อน ไม่รอถาม
82
สร้างศัตรูไว้ทางนันทีทางนีทีอยูเ่ สมอไม่วา่ จะไปอยูท่ ีใด!
จวินเฟิ งหลิงจึงได้หยิบเอาจีอันเป็ นที หวงแหนนีออกมา!
อวินลัวเฟิ งตืนตันใจดีทีเดียว มิตอ้ งพรรณนาถึง

สรรพคุณของจีนีดอก เพียงแค่จวินเฟิ งหลิงมอบ ของดู
ต่างหน้าทีบิดาทิงไว้ให้แก่ตน ก็พิสจู น์ได้โดยอ้อมแล้วว่า
นางมองตนเป็ นครอบครัวคนหนึง ยิงนําเสียง ให้ทา้ ย
ของนางยิงแล้วใหญ่ ราวกับว่านางมิได้ตาํ หนิติเตียนเลย
ทีอวินลัวเฟิ งไปสร้างศัตรูไว้มากมาย เพียงแต่เป็ นห่วง
ความปลอดภัยของเด็กสาวเท่านัน
จวินเฟิ งหลิงมองดูอวินเซียวด้วยรอยยิม “แล้วเจ้าเล่า

เราไม่ได้พบกันมานานหลายปี เหลือเกิน เจ้าไม่มีสงใดจะ
ิ
พูดกับแม่หน่อยเลยหรือ”
83
สีหน้าเย็นชาของอวินเซียวเปลียนแปลงไปเล็กน้อย แต่
สุดท้ายก็ยงั เอ่ยคําว่า ‘ท่านแม่’ ออกมามิได้อยูด่ ี ครันคิด
อยูค่ รูห่ นึง เขาก็เอ่ยถามออกมาว่า “ท่านเป็ นผูห้ มัน
หมายข้ากับสกุลหลิงหรือ”
ได้ยินแล้วจวินเฟิ งหลิงก็ขมวดคิวแน่น “ข้าก็คลับคล้าย

คลับคลาอยูห่ รอก แต่เรืองมันนานมาแล้ว ข้าแทบลืมไป
เสียสิน”
“เหรียญตราหมันหมายอยูท่ ีใด” นําเสียงอวินเซียวแหบ

แห้งหยาบกร้าน
84
“ข้าทําหายไปแล้ว” ริมฝี ปากจวินเฟิ งหลินบิดขึน
ทําหายอย่างนันรึ
สีหน้าอวินเซียวหม่นหมองไปในชัวพริบตา นีเขาต้อง
ลําบากลําบนกับการถอนหมันถึงเพียงนัน เพียงเพราะ
นางทําเหรียญตราหมันหมายหายอย่างนันหรือ
“อะไรกัน คนสกุลหลิงมาตามหาเจ้าเรียกร้องจะหมัน
หมายกับเจ้าอย่างนันรึ” จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึนเอ่ยถาม
แม้เยียจิงเฉินจะมีสหายอยูบ่ นแผ่นดินหลงเซียว และได้

รับข่าวคราวของอวินเซียวกับอวินลัวเฟิ งมาตลอดหลาย
85
ปี นี คนธรรมดาก็ยงั ย่างก้าวเข้าไปในพืนทีของสกุลเซียว
มิได้! เช่นนันเอง จวินเฟิ งหลิงจึงมิได้ลว่ งรูถ้ งึ เหตุการณ์
ใดๆ ทีเกิดขึนในจวนสกุลเซียว!
“พวกเขาต้องการถอนหมัน แล้วข้าก็ตอบตกลง” อวิน

เซียวเหลือบแลจวินเฟิ งหลิงด้วยสายตากร้าน “อย่างไรก็
ดี พวกเขาเชือมันปั กใจว่าข้าเพียงแต่ตกลงด้วยวาจา มิ
ได้คิดจะถอนหมันจริงจัง ข้าจึงได้ซอ่ นเหรียญตราหมัน
หมายเอาไว้”
“ว่าอย่างไรนะ”
ครันจวินเฟิ งหลิงได้ยินถ้อยคําดังกล่าว นางก็เดือดดาล
86
ขึนมาแล้วกล่าวด้วยโทสะว่า “คนพวกนันขับไล่เจ้าออก
จากสกุลเซียวแล้วยังไม่พออีกหรือ! ยังมาจองล้างจอง
ผลาญ หาว่าลูกชายข้ามิประสงค์จะถอนหมันกับนาง
เด็กสกุลหลิงนันอีกอย่างนันรึ สกุลเซียวนันแลทีจัดแจง
เรืองหมันหมายของเจ้า ข้าไม่เคยคิดเลยว่านางเด็ก สกุล
หลิงนันจะคูค่ วรกับเจ้า!”
อวินเซียวเอ่ยเสียงตําอีกครัง “คนสกุลเซียวกล่าวด้วย
เช่นกันว่ามีบคุ คลปริศนาลักพาตัวท่านไป คนผูน้ นใช่
ั ใคร
บางคนจากสกุลเยียหรือไม่”
87
88
ตอนที 812 ตืนเต้นเร้าใจ นิงอึงมึนงง (1)
จวินเฟิ งหลิงนิงไปก่อนส่ายศีรษะ “คนทีลักพาตัวข้าไปมิ

ใช่คนสกุลเยียดอก ข้ามารูจ้ กั พีเยียก็ในภายหลังทีเข้า
ไพรลับแลมาแล้ว”
จากนันนางก็หนั ไปมองเยียจิงเฉินพร้อมด้วยรอยยิมอ่อน
จาง และความเทิดทูนบูชาลึกลําในดวงตา “ในตอนนัน
บุคคลปริศนาได้ทิงข้าไปหลังจากลักตัวข้า หลังจากนัน
ข้าก็บงั เอิญได้ยินข่าวว่าหญิงผูน้ นจาก
ั สกุลเซียวได้นาํ
เจ้าไปทิงไว้ในไพรลับแล ข้าจึงไปยังไพรลับแลเพือ
ตามหาตัวเจ้า! ใครเลยจะรูเ้ ล่า ว่าไม่เพียงแต่ขา้ จะ
ตามหาตัวเจ้าไม่พบ แต่ยงั ได้รบั บาดแผลฉกรรจ์สาหัส
มาอีกด้วย พีเยียผ่านมาก็ได้ช่วยเหลือข้าไว้ และ นําข้า
89
กลับมายังสกุลเยีย”
จวินเฟิ งหลิงแย้มยิม รอยยิมของนางงดงามเสียจนทําให้

ผูไ้ ด้เห็นต้องมนต์สะกดไป
“เซียวเอ๋อร์ หลายปี ทีผ่านมานีข้ามิได้อยูเ่ คียงข้างกาย

เจ้า แต่ขา้ ก็ลว่ งรูถ้ งึ เรืองราวโดยคร่าวทุกประการทีเกิด
ขึนกับเฟิ งเอ๋อร์และเจ้า เป็ นเกียรติอย่างยิงของข้า ทีมี
บุตรชายทียอดเยียม และบุตรสะใภ้ผเู้ ลิศเลอ”
นางค่อยๆ ถอนสายตาออกมา แล้วก็กมุ มืออวินลัว

เฟิ งกับอวินเซียวไว้ดว้ ยกัน
90
“ชัวชีวิตนี ข้าไม่ปรารถนาสิงใดยิงไปกว่าการได้เห็นพวก
เจ้าทังสองได้ใช้ชีวิตอยูร่ ว่ มกันผูกสัมพันธ์ ไม่แยกจาก”
เยียจิงเฉินเดินมาอยูข่ า้ งกายจวินเฟิ งหลิงเงียบๆ แล้ว

รอยยิมอ่อนโยนก็ปรากฏขึนบนริมฝี ปากของเขา
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี มีเพียงเขาเท่านันทีรูว้ า่ จวิ

นเฟิ งหลิงต้องทุกข์ทรมานเพียงใด! หากไร้ซงึ ข่าวคราว
จากอีกแผ่นดินหนึงมาคอยคําจุนแล้ว ดีไม่ดีป่านนีนาง
คงมิอาจทนอยูไ่ ด้อีกต่อไปก็เป็ นได้...
“ในเมือท่านได้มอบของรับขวัญแก่ขา้ แล้ว ข้าก็มีของ

ขวัญมามอบให้แด่ทา่ นเช่นเดียวกัน” อวินลัวเฟิ งวางจี
91
หยก จากนันหยิบเอาผลไม้สองผลออกมาจากธํามรงค์
มิติของนาง แล้วยืนให้แก่จวินเฟิ งหลิงและ เยียจิงเฉินคน
ละผล “ผลไม้สองผลนีคือของขวัญรับรองแด่ทา่ นจาก
ข้า”
เยียฉีนิงอึงตะลึงไป แม่บญ
ุ ธรรมอุตส่าห์มอบจีหยกแสน
ลําค่าให้แก่นางเป็ นของรับขวัญ แต่นางมีเพียงผลไม้สอง
ผลมาเป็ นของขวัญมอบให้สง่ ๆ ไปอย่างนันหรือ คนอะไร
จะตระหนีถีเหนียวได้ถงึ เพียงนี
แต่จวินเฟิ งหลิงก็มิได้วา่ อย่างไร รับผลไม้นนมาด้

ั วย
ความยินดีพลางกล่าวว่า “เขาว่ากันมิใช่หรือ ว่า ‘ของ
ขวัญใดก็มิสาํ คัญเท่าจิตใจทีอยูเ่ บืองหลัง’ ผลไม้ทีสะใภ้
ข้ามอบให้ยอ่ มดีเลิศกว่าผลไม้เกลือนๆ ทัวไปเป็ นไหนๆ ”
92
ผลไม้ทีอวินลัวเฟิ งหยิบออกมาคือฌานผลซึงปลูกขึน
จากผลของต้นหงผูแ่ ดงนันเอง เนืองด้วยรูปร่างภายนอก
ของมันได้เปลียนแปลงไปบ้างหลังจากเพาะพันธุแ์ ล้ว จวิ
นเฟิ งหลิงจึงดูไม่ออกว่าสิงนีทีแท้คือผลของต้นหงผูแ่ ดง
นางจรดผลไม้กบั ริมฝี ปากแล้วก็กดั ลงไปคําน้อยๆ ทันใด

นันเอง นํารสหวานก็ไหลเข้าปากส่งให้ทวทั
ั งกายนาง
รูส้ กึ ผ่อนคลาย
ตูม!
ทันใดนันเอง ร่างของจวินเฟิ งหลิงก็สนสะท้

ั าน แล้วพลัง
93
ฌานมหาศาลก็ปะทุออกมาจากกายนาง กระแทกคอ
ขวดซึงปิ ดกันมิให้นางบรรลุพลังขันถัดไปเปิ ดออก เหนือ
ศีรษะนางมีพลังฌานจากสวรรค์แลผืนดินหมุนเวียนอยู่
มิหยุดหย่อน เป็ นการประกาศว่านางได้บรรลุถงึ ขันพลัง
เหนือไปอีกหนึงขันแล้ว
“เกิดอะไรขึนกันนัน” เยียซีมวรี
ั บวิงออกมาจากลานด้าน
หลัง เมือก้าวเข้ามาก็เห็นทังบิดามารดาและน้องสาวตน
ยืนนิงอึงค้างไปพร้อมด้วยความสับสนบนใบหน้า ส่วน
ตัวเขาเองนันเล่า เมือได้เห็นพลังฌาน หมุนวนอยูเ่ หนือ
ศีรษะจวินเฟิ งหลิงแล้วก็ชะงักค้างไปเช่นเดียวกัน จาก
นันเอ่ยถามทังทีตายังเบิกกว้างอยูว่ า่ “แม่บญ
ุ ธรรม...นี
ท่านบรรลุหรอกหรือ”
94
แม่บญ
ุ ธรรมติดคอขวดมานานหลายปี แล้ว มิได้มี
สัญญาณบ่งบอกใดๆ ว่าจะบรรลุ แล้วจู่ๆ นางมาบรรลุ
เอาวันนีได้อย่างไรเล่า
จวินเฟิ งหลิงได้สติเป็ นคนแรก นางเข้าใจแจ่มแจ้งว่านาง

บรรลุได้ก็ดว้ ยผลไม้ทีอวินลัวเฟิ งมอบให้นีเอง แล้วแสง
ประหลาดก็ฉายขึนมาในดวงตานางอย่างไม่ตงใจ
ั
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าบอกข้าได้หรือไม่วา่ เกิดอะไรขึน”
ทันใดนัน ทุกคนต่างก็จอ้ งมองมายังอวินลัวเฟิ งเป็ นตา

เดียว เฝ้ารอให้นางมอบคําตอบ
95
ตอนที 813 ตืนเต้นเร้าใจ นิงอึงมึนงง (2)
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ท่านโชคดีทีเดียวทีบังเอิญติดอยูท่ ี

คอขวดพอดี เมือรับประทานฌานผลเข้าไปแล้วจึง
สามารถบรรลุได้”
แน่นอนว่ายังมีอีกหนึงเหตุผลทีจวินเฟิ งหลิงสามารถ
บรรลุได้ เมือหลายวันทีผ่านมา จู่ๆ นางก็เกิด ครึมอก
ครึมใจ นํานํามนต์ของบิดาหลินรัวไป๋ มารดใส่ตน้ หงผู่
แดง! อย่างไรก็ดี นางยังมิทราบถึงผลของนํามนต์นนั จึง
96
ได้ถือเอาโอกาสนีเพือทดสอบ
นางมิได้คาดหวังเลยว่าฌานผลจะมีพลังมหาศาลกว่าที
ผ่านมาถึงเพียงนี ถึงขันส่งผลให้ผฝู้ ึ กฌาน ขันเซียนบรรลุ
ได้! เป็ นเรืองทีเหนือความคาดหมายของนางยิงนัก!
คิดแล้วนางก็อดมองไปยังอวินเซียวมิได้
“สิงเหล่านีไร้ประโยชน์สาํ หรับข้า” ครันรับรูถ้ งึ ความคิด

อวินลัวเฟิ งเขาก็กล่าวขึนมา
เขามีวิถีการฝึ กฝนทีค่อนข้างพิสดาร เช่นนันเอง สิงเหล่า

นีทีพึงพาพลังภายนอกเพือบรรลุสถานพลัง จึงไร้
97
ประโยชน์สาํ หรับชายหนุ่ม
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน ดวงตาฉายแววผิดหวังเพียงเล็ก

น้อยเท่านัน ทังสองเพียงแต่ตอ้ งรอให้นางบรรลุขนเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันเซียนให้ได้เท่านัน จึงจะสามารถฝึ กผสาน
พลังฌานกับอวินเซียวได้ เมือเวลานันมาถึง พลังของทัง
สองก็จะยิงแข็งแกร่งขึนไปอีก
“น้องสะใภ้เอ๋ย ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีของดีถงึ เพียงนี

อยูใ่ นครอบครอง” เยียซีมวมองไปยั
ั งอวินลัวเฟิ งด้วย
ความขุ่นข้องหมองใจ “ไยเจ้าจึงไม่รูจ้ กั มอบของรับรอง
ให้แก่พีชายของเจ้าบ้างเล่า”
98
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเยียซีมวั “หากท่านติดคอขวดก่อน
บรรลุสถานพลังขันเซียนบ้างเมือไรใน ภายภาคหน้า ข้า
จะขายผลไม้นีให้แก่ทา่ น”
ั ก แล้วดวงตาก็ยงฉายแววขุ
ิ ่นข้อง
หมองใจ “น้องสะใภ้เอ๋ย เจ้าลําเอียงมากเกินไปแล้ว ที
พ่อบุญธรรมกับแม่บญ
ุ ธรรม เจ้ายังมอบผลไม้นนให้
ั
เปล่าๆ แล้วไยถึงทีขา้ บ้าง กลับต้องซือ”
อวินลัวเฟิ งเองก็ผงกศีรษะรับคํา “ข้าก็เป็ นผูล้ าํ เอียง

จริงๆ นันแล อย่างไรก็ดี มันเป็ นเรืองทีช่วยมิได้ ข้าเกิด
มามีหวั ใจเอียงกะเท่เร่เช่นนีหาใช่ความผิดของข้าไม่”
99
เยียซีมวรู
ั ส้ กึ ถูกกระทําเสียจนแทบรําไห้ แล้วดวงตาของ
เขาก็ปริมไปด้วยความเศร้าหมอง ดูไปก็คล้ายเด็กน้อยผู้
ถูกทิง
“แหมพีเยีย” อวินลัวเฟิ งไม่รูว้ า่ จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

แล้วก็ตบบ่าเยียซีมวั ริมฝี ปากก็บิดโค้งเป็ นรอยยิม “ช่าง
มันเถิด ข้าไม่ลอ้ ท่านเล่นแล้ว ท่านเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
เซียนเมือใด ข้าจะมอบฌานผลนีให้แก่ทา่ น...”
ได้ยินเท่านันชายหนุ่มก็เผยยิมออกมาได้ในทีสุด อวินลัว
เฟิ งให้คาํ มันเสียอย่าง แบบนีเขาก็ไม่ตอ้ งเป็ นกังวลเรือง
ใดอีกแล้ว
100
เยียฉีเองก็มีใจปรารถนาในฌานผลของอวินลัวเฟิ ง แต่
เมือระลึกได้วา่ ตนได้ทาํ อะไรกับนางไว้บา้ ง ก็มิอาจเปล่ง
บอกความปรารถนาในใจได้ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม
อวินลัวเฟิ งหันไปมองจวินเฟิ งหลิงแล้วก็เลิกคิวขึน “ข้าได้

ยินมาว่าท่านเป็ นหมันอย่างนันรึ”
จวินเฟิ งหลิงผงกศีรษะแล้วก็ถอนหายใจก่อนตอบรับว่า
“โรคร้ายเก่าแก่สง่ ผลให้ขา้ มีบตุ รมิได้อีกต่อไป พวกข้า
ตามหาหมอหัตถ์เทวดาทัวทุกสารทิศ แต่ก็หามีผใู้ ด
สามารถรักษาข้าได้ไม่”
ด้วยเหตุนีเองทังสองจึงถูกขับไล่ออกจากสกุลเยีย
101
อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึงก่อนกล่าวว่า “ขอข้าดูที”
“เอาซี” จวินเฟิ งหลิงรูจ้ กั ความสามารถของอวินลัวเฟิ งดี

จึงมิได้ปฏิเสธแต่อย่างใดแล้วก็แย้มยิม “อย่างไรก็ดีเถิด
เจ้าอย่าได้กดดันตัวเองไป แม้รา่ งกายข้ามิอาจหายดีก็มิ
ใช่เรืองใหญ่อะไรเลย ข้าเพียงแต่เสียใจอยูอ่ ย่างเดียวเท่า
นันทีมิอาจมีทายาทให้แก่พีเยียได้”
นางมีอวินเซียวแล้ว แน่นอนนางย่อมไม่คิดกระไรให้มาก
นางเพียงแต่เสียใจทีมิอาจทิงทายาทไว้ให้แก่เยียจิงเฉิน
ได้เท่านัน
102
“เจ้าต้องตรวจดูชีพจรของข้าก่อนหรือไม่” จวินเฟิ งหลิง
เอ่ยถามขณะเงยหน้าขึนมองแล้วก็ยืนข้อมือออกมา
“เวลาข้าตรวจผูไ้ ข้มิเคยต้องตรวจวัดชีพจรดอก”
อวินลัวเฟิ งเพียงมองปราดเดียวก็รูแ้ ล้วว่าใครเป็ นอะไร

มา เช่นนีเองนางจึงรับรูถ้ งึ สภาพร่างกายของ จวินเฟิ งห
ลิงตังแต่ครังแรกทีพบกัน อย่างไรก็ดี นันก็เป็ นเพียงการ
ประเมินโดยคร่าว นางยังคงต้องตรวจดู อย่างละเอียด
หากปรารถนาทีจะเข้าใจสภาพร่างกายของอีกฝ่ ายอย่าง
ถ่องแท้
ผ่านไปครูใ่ หญ่อวินลัวเฟิ งจึงถอนสายตาออกมาในทีสุด
103
“ข้าเข้าใจสภาพร่างกายของท่านแล้ว ไม่มีปัญหา ข้า
รักษาท่านได้”
104
105
106
ตอนที 814 เซวียโหรวเอ๋อร์ถกู ต้ม (1)
‘ข้ารักษาท่านได้’
นําเสียงเบาบางของเด็กสาวกลับหนักหน่วงประหนึง
ค้อนยักษ์ ฟาดทุบลงบนหัวใจของคนทังคณะทียืนอยู่ ส่ง
ผลให้พวกเขาสะดุง้ เฮือกไป
จวินเฟิ งหลิงจ้องมองเด็กสาวตาค้าง เป็ นทีประจักษ์วา่

ยังมิอาจเข้าใจถ้อยคําของนางได้อย่างถ่องแท้
“เจ้า...เจ้าพูดความจริงอย่างนันรึ”
107
นางสามารถรักษาข้าได้จริงอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้าเพียงแต่ขาดสมุนไพร

อีกไม่กีชนิดเท่านัน เช่นนันเองโปรดหาคนนําสมุนไพร
เหล่านันมาให้ขา้ แล้วข้าจะเริมต้นรักษาท่านในวันนี!”
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินต่างก็มองตากันแล้วก็เห็น
ความตืนเต้นเร้าใจในนัยน์ตาของอีกฝ่ าย หากนางตัง
ครรภ์ได้จริง คนของสกุลเยียก็มิได้มีสทิ ธิมีเสียงทีจะขับ
ไล่พวกตนออกจากสกุลอีกต่อไป!
“ตกลง!” เยียจิงเฉินสะกดกลันความตืนเต้นไว้ในหัวอก
108
แล้วกล่าวว่า “นํารายการสมุนไพรเหล่านันทีเจ้าต้องการ
มาให้ขา้ เถิด แล้วข้าจะส่งคนไปเสาะหามาทันที!”
เขาได้ยินกิตติศพั ท์วิชาการแพทย์ของอวินลัวเฟิ งมานาน

เช่นนันเองหากนางกล่าวว่าสามารถรักษา จวินเฟิ งหลิง
ได้ เขาก็เชือปั กใจว่านางสามารถทําได้จริง
“พีเยีย ข้าจะให้ทา่ นเป็ นผูจ้ ดั การเรืองนีก็แล้วกัน ข้ายังมี

เรืองให้พดู คุยกับเซียวเอ๋อร์และเฟิ งเอ๋อร์ อีกยาว โปรด
ท่านอย่ารบกวนพวกเราก่อนเวลาอาหารเย็น”
จวินเฟิ งหลิงขยิบเนตรให้เยียจิงเฉินแล้วก็จงู มืออวินลัว

เฟิ งไปยังลานด้านหลังทันใด
109
เมือเห็นว่านางพาอวินลัวเฟิ งออกไปแล้ว อวินเซียวก็ติด
สอยห้อยตามไปด้วยโดยปริยาย
“เยียฉี” เยียซีมวถอนสายตาออกจากร่
ั างของอวินลัวเฟิ ง
แล้วก็หนั มาหาเยียฉีผบู้ ดั นีมีดวงหน้าซีดขาวพลางนิว
หน้าลงเล็กน้อย “คนทังสองนันคือพีชายของเจ้า และพี
สะใภ้ของเจ้า จากนีไปก็จงสุภาพกับพวกเขา ให้มาก
อย่าถูกผูอ้ ืนหลอกใช้อีก”
เยียฉีสะดุง้ ไปแล้วก็หลุบศีรษะลงตําพลางกล่าวพึมพํา
ว่า “โหรวเอ๋อร์เองก็ถกู หลอกใช้เหมือนกัน นางบริสทุ ธิ
นะ”
110
แม้นางพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน เยียซีมวก็
ั ยงั ได้ยินอยูด่ ี
แล้วก็พน่ ลมออกจมูก “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเชือใชเซวี
ยโหรวเอ๋อร์มากเพียงใด ข้ารูเ้ พียงแต่วา่ คนทังสองนันคือ
ครอบครัวของพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรม! หากไม่มี
พ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมแล้วไซร้ ตลอดหลายปี ที
ผ่านมานีพวกเราคงหาไม่ไปนาน! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทํา
สิงใดให้ทาํ ร้ายน้องชายและภรรยาของเขาเป็ นอันขาด!”
เขาหยุดไปครูห่ นึงก่อนสําทับว่า “หากเจ้าเป็ นคนอืนคน

ไกล ข้าก็จะไม่พดู บอกอะไรเจ้าแม้แต่นิดเดียว ทีข้ายอม
พูดถึงเพียงนีก็เพราะว่าเจ้าเป็ นน้องสาวข้า! ข้าไม่อยาก
ให้ครอบครัวเราต้องอยูไ่ ม่เป็ นสุข”
111
แม้เขาจะไม่เคยพบอวินเซียวมาก่อนหน้านี เขาก็รูด้ ีวา่
น้องชายตนต้องประสบเคราะห์กรรมหนักหนาสาหัส
เพียงใดทีโลกภายนอกนัน บัดนีเมือเขาและน้องสะใภ้ได้
กลับมาอย่างยากเย็นแสนเข็ญแล้ว เขาจะยอมให้ใครมา
ทําร้ายพวกเขาซําซากอีกได้อย่างไร
เยียฉีเงยหน้าขึน “ก็ขา้ ไม่ชอบอวินลัวเฟิ งนี! ใครสังให้

ท่านขึนเสียงกับข้าเพือพวกเขากัน อย่างไรก็ดีเถิด ข้ารัก
ใคร่พอ่ บุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรม เพือพวกท่าน ข้าจะไม่
ทําสิงใดให้เป็ นการระคายสองคนนันดอก ท่านโปรดวาง
ใจ”
ั ได้ตอ่ ปากต่อคําอะไรอีก เพียงแต่มองเยีย
ฉีอย่างเย็นชาอีกคราเท่านัน แล้วก็หมุนกายมุง่ หน้าตรง
112
ไปยังลานด้านหลัง
หากน้องสาวของเขามิได้โง่เขลาถึงเพียงนี เรืองก็คงจะดี
ขึนกว่านีอยูห่ รอก...อย่างไรก็ดี เขาชิงชัง ความโง่เขลา
ของนางยิงนัก!
เยียฉีหลุบเนตรลงตําเล็กน้อย ความลังเลสว่างวาบขึน
ในดวงตา ทว่าสุดท้ายนางก็ตดั สินใจเดินออกจากเรือน
สกุลเยียไป
...
เยียฉีเพิงจะเดินเข้าภัตตาคารอันสูงใหญ่หรูหราไปก็ปะ
113
เข้ากับสตรีอาภรณ์แดงผูห้ นึงเข้า
หญิงสาวผูน้ นงดงามหยดย้
ั อยดีทีเดียว คล้ายดอกโบตัน
แดง ทังงดงามและยัวเย้า
“ช้าก่อน...” ครันเห็นเยียฉีเดินผ่านไป สตรีอาภรณ์แดงผู้

นันก็เอ่ยปากออกมาทันที ขวางทางนางเอาไว้
114
“เจ้าอีกแล้วอย่างนันรึ” สีหน้าบึงตึงเล็กน้อยปรากฏขึน
บนดวงหน้าชวนเอ็นดูของเยียฉี นางเหลือบแลไปยังสตรี
อาภรณ์แดงอย่างหมดความอดทนแล้วก็เอ่ยถามว่า “ไย
เจ้าจึงตามรังควานข้าไม่หยุดหย่อน”
ตังแต่ทีหญิงสาวผูน้ ีพบตนเมือหลายวันทีผ่านมา นางก็

เอาแต่ชืนชมอวินเซียวต่อหน้าตน ทว่าในหัวใจของเด็ก
สาวได้ลงหลักปั กฐานกับเยียซีมวเสี
ั ยแล้ว เช่นนันเอง
นางจึงจะไม่ชืนชมบุรุษคนใดอีกไม่วา่ เขาจะมีดีเพียงใดก็
ตาม
115
“คุณหนูเยีย ข้ามิได้มีเจตนาร้าย ข้าเพียงแต่อยากบอก
ทุกสิงทีข้ารูเ้ ท่านัน! ข้าได้ยินมาว่าพีชายสองทีหายไป
ของท่านเป็ นผูร้ กั เดียวใจเดียวซํายังเป็ นยอดบุรุษหาตัว
จับยาก หากท่านได้ตวั เขามา เขาย่อมมองแต่ทา่ นแต่
เพียงผูเ้ ดียว ข้าจึงเพียงแต่อยากช่วยท่าน...”
“ขออภัย ข้าไม่สนใจ” สีหน้าเยียฉีหม่นลง “หากเจ้าไม่มี

สิงใดจะพูดอีก ก็อย่ามาตามรังควานข้าอีก หากพ่อ
บุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมได้ยินถ้อยคําเจ้า พวกท่าน
ย่อมไม่ยอมปล่อยไปแน่!”
ได้ยินดังนัน จินอวีก็เลิกคิวขึน “ท่านไม่สนใจอวินเซียวก็

จริง แต่ขา้ รูว้ า่ ใครอยูใ่ นหัวใจของท่าน”
116
เยียฉีนิงไปทันใด หนางหมุนกายมาพลางดวงตาก็เย็น
ยะเยือก “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
ดวงหน้าจินอวีงดงามอย่างเย็นชาทีเดียว “ท่านไม่เข้าใจ
ความหมายของข้าหรือ ท่านอยากให้ขา้ ไปป่ าวประกาศ
ให้ทกุ คนได้รบั รูห้ รือไม่วา่ เยียซีมวคื
ั อคนทีท่านหลงรัก
อย่างไรก็ดีเถิด ข้าได้ยินมาว่าอวินลัวเฟิ งและอวินเซียว
ได้เดินทางมาถึงทีแห่งนีแล้ว ทว่าบุคคลทีท่านรักกลับ
เอาแต่ปกป้องพวกเขา ซํายังเป็ นปฏิปักษ์กบั ท่าน ท่าน
ไม่ข่นุ ข้องหมองใจบ้างหรือ”
ในทีสุดนางก็ได้เห็นความเปลียนแปลงฉับพลันในสีหน้า
117
ของเยียฉี แล้วก็คอ่ ยๆ เข้าประชิดตัวนาง
“เช่นนันเอง เราสามารถร่วมมือกันได้! ตราบใดทีท่าน

ยินยอม...”
“พอที!” เยียฉีเริมตัวสันขึนมาแล้วก็ตะเบ็งเสียงลัน “ชีวิต

ของข้า พ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมเป็ นผูม้ อบให้ แต่
เจ้าจะให้ขา้ ตอบแทนบุญคุณด้วยความประสงค์
ร้ายอย่างนันรึ ข้าไม่ชอบสองคนนันแล้วจะทําไม ข้าก็จะ
ไม่ทาํ อะไรให้แม่บญ
ุ ธรรมต้องโศกเศร้าเสียใจอยูด่ ี!”
จินอวีชะงักไป ขณะตังท่าจะพูดอะไรต่อเพือยัวยุเยียฉี
เด็กสาวก็มงุ่ ตรงขึนไปยังชันสอง หายลับไปจากสายตา
118
มองดูทางทีเยียฉีหายลับไปแล้วหัวใจจินอวีก็ดาํ ดิงลงทัน
ใด รอยยิมเย็นยะเยือกปรากฏขึนบนดวงหน้านาง แล้ว
นางก็หมุนกายตังท่าจะออกจากภัตตาคารไป
อย่างไรก็ดี จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านข้าง

“ท่านรูจ้ กั อวินลัวเฟิ งหรอกหรือ”
จินอวีเลิกคิวหันไปแล้วก็เห็นดวงหน้าลอออ่อนโยน
เด็กสาวขีโอ่ผนู้ นแต่
ั งกายด้วยอาภรณ์สีขาวทังชุด ความ
ชิงชังสว่างวาบอยูใ่ นดวงตาของนางเพียง ชัวแล่น ทว่า
119
จินอวีก็ยงั จับสังเกตได้อย่างง่ายดาย
“เจ้าคือ...” จินอวีนิวหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
เซวียโหรวเอ๋อร์กาํ หมัดแน่น “ข้าคือสหายของเยียฉี และ

มีความสนิทสนมกับสกุลเยีย”
“เจ้ารูจ้ กั อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ” ริมฝี ปากจินอวีบิดขึนเป็ น

รอยยิม “เจ้าคือศัตรูของนางอย่างนันรึ”
“ถูกต้องแล้ว พวกเราเป็ นศัตรูคอู่ าฆาต!” เซวียโหรวเอ๋อร์

จงใจลดเสียงตนลงตํา แล้วความชิงชังเข้มข้นก็กาํ จาย
ออกมาจากดวงตาของนาง หากใครไม่รูเ้ รืองราวก็คงคิด
120
ว่าอีกฝ่ ายไปขุดสุสานบรรพบุรุษของนางขึนมาเป็ นแน่
“ไหนเล่าให้ขา้ ฟั งอีกซิ” จินอวีชักจะสนใจขึนมาบ้างแล้ว
อวินลัวเฟิ งมาถึงแผ่นดินลับแลได้ไม่นานก็สร้างศัตรูเสีย
แล้วหรือ ซําร้ายยังเป็ นศัตรูคอู่ าฆาตเสียด้วย
นายท่านพูดถูกจริงๆ อวินลัวเฟิ งนีเป็ นตัวสร้างเรืองดีแท้!

อยูท่ ีไหนก็มีเรืองมีราวกับเขาไปทัว!
เซวียโหรวเอ๋อร์สะกดกลันความประสงค์รา้ ยในดวงตา
ของนางไว้ “นางผูน้ นขโมยบุ
ั รุษของข้าไป อย่างนันเรียก
ว่าศัตรูคอู่ าฆาตได้หรือไม่”
121
จินอวีชะงักไป แล้วริมฝี ปากนางก็บิดขึนเป็ นรอยยิมเยาะ
“บุรุษของเจ้าอย่างนันรึ เจ้าหมายถึงอวินเซียว อย่างนัน
หรือ”
122
“ถูกต้องแล้ว!” เซวียโหรวเอ๋อร์พน่ ลมออกจมูก “ข้าไม่คิด

ว่าข้าตําต้อยกว่าอวินลัวเฟิ งแต่อย่างใด ข้อบกพร่องของ
ข้ามีเพียงประการเดียว นันคือข้าพบอวินเซียวช้ากว่า
นาง! อย่างไรก็ดีเถิด ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใด มารดาขอ
งอวินเซียวจึงได้ชืนชมนางนัก แต่กลับดูแคลนข้า! เท่าที
ข้าได้ยินมา อวินลัวเฟิ งนางเป็ นคนแผ่นดินหลงเซียว เท่า
นันสถานะนางย่อมตําต้อยกว่าข้า!”
สีหน้าของจินอวีค่อยๆ เย็นยะเยือกลง นางมิพงึ ใจกับ

ถ้อยคําเหล่านัน นางหมายความว่าอย่างไรทีว่านางมิได้
ต้อยตําไปกว่าอวินลัวเฟิ ง หากอวินลัวเฟิ งต้อยตําจริง ไย
123
นายท่านของนางจึงปรารถนาจะแต่งงานกับนางไม่วา่ จะ
ด้วยวิธีการใดก็ตามเล่า นางกําลังพูดหรอกหรือว่าอวิน
เซียวตาตํา ถ้าเช่นนันมิได้หมายความว่านายท่านของ
นางตาตําไปด้วยหรอกหรือ
จินอวีเทิดทูนไป๋ ซูเ่ ป็ นอย่างยิง เช่นนันแล้วนางจะยอมให้

ใครมาพูดว่าเขาได้อย่างไร เช่นนันเอง โทสะจึงแล่นเข้าสู่
หัวใจนาง แล้วนางก็กล่าวขึนด้วยรอยยิมยะเยือกว่า “ข้า
มีวิธีให้เจ้าได้ตวั อวินเซียวมา”
“วิธีการอันใดเล่า” เซวียโหรวเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยดวงตา
เปล่งประกาย
124
ประกายนางมารกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของจินอวี
“ข้ามีนายาอยู
ํ ห่ นึงขวด เจ้าเพียงแต่ตอ้ งพรมนํายานีลง
บนกายเท่านัน แล้วใครก็ตามทีเจ้าประสงค์ให้ทา่ ก็จะตก
หลุมรักเจ้าอย่างโงหัวไม่ขน”
ึ
กล่าวจบ จินอวีก็หยิบเอาขวดขึนมาจากรอยพับของ
อาภรณ์ แล้วก็ยืนให้แก่เซวียโหรวเอ๋อร์
“เดิมทีขา้ คิดจะมอบสิงนีให้แก่เยียฉี แต่เด็กสาวผูน้ นมิ

ั ได้
ติดกับข้า ข้าจึงได้แต่เอามามอบให้เจ้าต่อเท่านัน”
เซวียโหรวเอ๋อร์รบั ขวดนํายามาด้วยความลังเลแล้วก็เอ่ย
ถามว่า “นํายานีจะทําให้อวินเซียวตกหลุมรักข้าจริง
125
หรือ”
นางเป็ นคนระวังระไวจนติดเป็ นนิสยั นํายาขวดนีอาจมี

พิษก็เป็ นได้ เช่นนันเองนางจึงได้ถาม
จินอวีเปล่งเสียงหัวเราะยะเยือก “เจ้าเพียงแต่ตอ้ งหยด

นํายานีลงไปเท่านัน ก็จะเกิดผล หากเจ้าไม่เชือ ก็ลองไป
ทดลองกับใครสักคนดูได้ ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี”
ได้ยินดังนันเซวียโหรวเอ๋อร์จงึ เก็บขวดไปโดยปราศจาก
ความกังวลได้ในทีสุด นางเงยหน้ามองจินอวีแล้วก็ถาม
ด้วยความสงสัยว่า “ทําไมท่านจึงคิดช่วยข้า”
126
จินอวีเหลือบแลนาง “นายท่านของข้าหลงรักอวินลัวเฟิ ง
และต้องการแยกสองคนนันออกจากกัน! มิฉะนันแล้ว
ไยเจ้าจึงคิดว่าข้าต้องตามตือเยียฉีเล่า ข้าเล่าเรืองใน
ส่วนของข้าแล้ว ต่อจากนีเจ้าจะใช้นายาหรื
ํ อไม่ก็เป็ น
เรืองของเจ้า”
นางมิได้มีความอดทนกับเซวียโหรวเอ๋อร์มากเท่าทีมีตอ่
เยียฉี ครันกล่าวทุกสิงทีจําเป็ นแล้ว นางก็จากภัตตาคาร
ไปโดยไม่ลงั เล
ไม่นานหลังจากทีจินอวีเดินออกไปจากภัตตาคาร นางก็
เลียวเข้าตรอกซอยหนึง จากนัน ร่างเล็กๆ ร่างหนึงก็ลอย
ลงมาจากผืนนภา แล่นลงตรงหน้านาง
127
“นายท่าน” จินอวีเรียกขานออกมาด้วยความเคารพ
นอบน้อมพลางคุกเข่าลงประสานมือกับพืน
เด็กชายผูห้ นึงยืนอยูเ่ บืองหน้านาง เขามีผิวพรรณผ่อง

สะอ้านน่าเอ็นดูเป็ นยิงนัก ทว่าดวงหน้ากลับแฝงแวว
มารเย็นยะเยือก มิได้เหมาะสมกับอายุแต่อย่างใด แล้ว
ดวงตาดํานันก็เป็ นประกายไปด้วยแสงประหลาด
“ไยเจ้าจึงทําเช่นนัน” ไป๋ ซูเ่ ยืองกรายเข้ามาหาจินอวีแล้ว

ก็เชิดคางขึน มองลงไปยังสตรีผคู้ กุ เข่าอยูด่ ว้ ยท่าทีหยิง
ยโส “เจ้าไม่รูห้ รือว่าอวินเซียวมีภมู ิคมุ้ กันยาพิษ ใช้นายา
ํ
เสน่หข์ องเจ้าไปก็ไร้ผล”
128
จินอวีลดศีรษะลงตําลงอีกตอบรับ “ข้าน้อยทราบดี เพียง
แต่เด็กน้อยผูน้ นทะลึ
ั งอวดดีนกั บังอาจกล่าวอ้างว่านาง
มิได้ตอ้ ยตําไปกว่าอวินลัวเฟิ ง หากอวินลัวเฟิ งมีขอ้
บกพร่องจริง ท่านคงมิประสงค์แต่งงานกับนางแน่ นาย
ท่าน! ข้าน้อยมิพงึ ใจให้ผใู้ ดมาตังคําถามกับรสนิยมของ
นายท่าน ข้าจึงได้ทาํ ตามอําเภอใจ โปรดนายท่านให้
อภัยข้าน้อยด้วย”
แรกเริมเดิมทีจินอวีเองก็มิได้ยอมรับความยอดเยียมขอ
งอวินลัวเฟิ งเช่นกัน แต่ในทีสุดนางก็ได้เป็ นประจักษ์
พยานถึงความเติบโตของเด็กสาวตลอดปี ทีผ่านมานี ไม่
เช่นนันนายท่านคงไม่ประสงค์ทีจะเกียวนาง
129
“ช่างมันเถิด เรืองนีข้าจะปล่อยไป แต่คราวหน้าคราว

หลังเจ้าอย่าทําอะไรตามอําเภอใจอีก!” ไป๋ ซูย่ ืนมือออก
มายกร่างจินอวีขึนจากพืนพลางกล่าวว่า “ความหวังที
จะใช้สกุลเยียของเราแหลกสลายลงแล้ว บัดนีข้า ได้แต่
ต้องพักฟื นร่างกายเท่านัน”
“เจ้าค่ะ” จินอวีเงยหน้าขึน ดวงหน้านางกลับเย็นยะ

130
เยือกลงอีกครัง
...
ภายในห้องส่วนตัวของภัตตาคาร แม้มีอาหารตังเต็มโต๊ะ
เยียฉีก็ไม่รูส้ กึ อยากอาหารแต่อย่างใด นางเอนกายพิง
พนักเก้าอีอย่างอ่อนล้า แล้วศีรษะก็พบั ลงมา
บัดนันเองประตูหอ้ งก็เปิ ดออก ครันเห็นเซวียโหรวเอ๋อร์

เดินเข้ามาแล้ว ดวงตานางก็เป็ นประกายขึนมาทันใด
แล้วเด็กสาวก็ลกุ ขึนยืน “โหรวเอ๋อร์ เจ้ามาเสียที”
เซวียโหรวเอ๋อร์เดินตรงมายังเยียฉีดว้ ยรอยยิมอ่อนจาง
131
ซึงขับส่งให้ความงามปานภาพวาดนันยิง เบ่งบาน
“ฉีฉี เจ้าคงรอข้านานเลยใช่ไหม ขออภัยด้วย ข้ามีกิจธุระ

ด่วน จึงมาเสียสายเอาป่ านนี”
“ไม่เป็ นไรเลย” เยียฉีโบกไม้โบกมือด้วยท่าทีใจกว้าง “แต่

อาหารเหล่านีชักจะเย็นเสียแล้ว ข้าจะให้บริกรอุน่ ให้รอ้ น
ทีหลัง จริงสิ หรัวเอ๋อร์ เจ้าไปไหนมาเล่า ไยจึงได้มีเศษ
ฟางติดตัว”
เยียฉีปัดเศษฟางออกไปจากแผ่นหลังของเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ดว้ ยดวงตาสงสัย คลาดความแตกตืนในดวง
ตาของเซวียโหรวเอ๋อร์ไปถนัด
132
“ข...ข้าก็ไม่รูว้ า่ ไปติดมาจากทีใด” เซวียโหรวเอ๋อร์สงบสี
หน้าตน จากนันก็กล่าวด้วยรอยยิม “นีก็สายแล้ว เรามา
รับประทานกันก่อนเถิด แล้วเจ้าก็รบี กลับบ้านไปเสีย ไม่
อย่างนัน นายหญิงเยียคงจะโกรธเอาแน่ ข้าไม่อยากให้
ครอบครัวเจ้าต้องมาวุน่ วายเพราะข้า...”
ดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์หลุบลงด้วยความโศกเศร้า ดวง
หน้าหรือก็ปริมไปด้วยความเศร้าหมอง ราวกับว่านางทัง
ดีใจทีครอบครัวของเยียฉีได้กลับมาพร้อมหน้ากันเสียที
แต่ก็เสียใจทีนางมิอาจเป็ นเพือนรักกับเยียฉีตอ่ ไปได้อีก
แรกเริมเดิมทีเยียฉีคิดจะสอบเซวียโหรวเอ๋อร์วา่ นางคิด
อะไรซ่อนเร้นกับอวินเซียวจริงหรือไม่ แต่ครันเห็นสหาย
133
ตนเป็ นเช่นนีแล้วก็มิอาจพูดอะไรออกมาได้ลง
นางกําลังจะปลอบโยนเซวียโหรวเอ๋อร์ก็พอดีมีชายกํายํา
ผูห้ นึงโผล่ผางเข้ามาแล้วก็หอบหายใจกล่าวว่า “โหร
วเอ๋อร์ มีเรืองเกิดขึนทีเรือนของเจ้า!”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” เซวียโหรวเอ๋อร์กะพริบตาด้วยความ
งุนงงแล้วก็เอ่ยถามว่า “มีเรืองอะไรเกิดขึนทีเรือนข้า
“โหรวเอ๋อร์ บ้านของเจ้าถูกไฟไหม้ มารดาทีป่ วยไข้อยู่

ของเจ้าบัดนีถูกฝังไว้ในกองเพลิงเสียแล้ว”
134
ชายร่างกํายํานันพูดประหนึงว่าใช้แรงทังหมดทีมีกว่าจะ
เอือนเอ่ยแต่ละถ้อยคําออกมาได้
สายตาเซวียโหรวเอ๋อร์มืดหม่นลงทันใด แล้วกายนางก็เซ
ล้มลง
“โหรวเอ๋อร์!” เยียฉีรบั ร่างเซวียโหรวเอ๋อร์ไว้อย่างว่องไว

ทว่าเสียงนางกลับสันเทา “เหตุใดเรืองจึงเป็ นเช่นนี ทําไม
จู่ๆ ไฟจึงไหม้เรือนโหรวเอ๋อร์เล่า”
ขณะทีเยียฉีกาํ ลังแตกตืน เซวียโหรวเอ๋อร์ก็ลืมตาขึนส่ง

สัญญาณให้แก่ชายผูน้ นั
135
“ข้าเองก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าเกิดเหตุอนั ใดขึน” ดวงตาชาย
ผูน้ นกล่
ั าวไปก็กระเพือมไหว “ข้าได้ยิน เพือนบ้านพูดกัน
ว่าช่วงนีมีเด็กหญิงอายุประมาณแปดถึงเก้าขวบ สวมใส่
อาภรณ์แดงมาด้อมๆ มองๆ อยูแ่ ถวเรือนโหรวเอ๋อร์ แต่
ข้าก็ไม่รูว้ า่ เรืองนีเกียวข้องกับเด็กน้อยผูน้ นหรื
ั อไม่”
เด็กหญิงอายุประมาณแปดถึงเก้าขวบ สวมใส่อาภรณ์
แดงอย่างนันรึ หรือจะเป็ นหัวหัว
เยียฉีมิได้เห็นสายตาลับลมคมในระหว่างทังสองฝ่ าย
เช่นนันเอง บุคคลแรกทีนางนึกถึงหลังได้ยินถ้อยคําบุรุษ
ผูน้ นก็
ั คือหัวหัว
136
ช่วยไม่ได้ ก็เพราะเด็กหญิงผูน้ นมี
ั ประวัตินี
“ฉีฉี!” เซวียโหรวเอ๋อร์เกาะมือเยียฉีแน่น พลางนําตาก็

ร่วงลงระใบหน้า “ข้าเชือในตัวหัวหัว เรืองนีย่อมไม่เกียว
ข้องกับนาง แม้นางจะตบตีขา้ เสียหนักในตอนนัน แต่ขา้
ก็เชือว่าเด็กน้อยผูน้ นมิ
ั ได้มีใจโหดเ**◌้ยมอํามหิตถึงขัน
ลงมือวางเพลิงและฆาตกรรม! น่าเศร้าอยูอ่ ย่างเดียวก็
คือท่านแม่เฒ่าของข้าทีป่ วยติดเตียงต้องมาจากข้าไป
แบบนี...”
137
ตอนที 818 ข้าไม่ยอมรับความผิดนี (1)
เซวียโหรวเอ๋อร์เอามือปิ ดปากพลางสะอึกสะอืนอยู่
เนืองๆ ดวงตานางฉําไปด้วยประกายนําตา ฟั งทีแรกก็ดู
เหมือนว่าถ้อยคํานางจะปกป้องหัวหัว แต่อนั ทีจริงแล้ว
นางกําลังกู่รอ้ งให้เยียฉีรบั รูต้ า่ งหากว่าผูท้ ีวางเพลิงและ
138
เป็ นฆาตกรนันก็คือหัวหัว!
ในเมือเด็กน้อยผูน้ นสามารถตบตี
ั นางอย่างทารุณได้
ก่อนหน้านีแล้ว จะยังมีเรืองอะไรทีนางทํามิได้อีก
ความพิโรธระเบิดขึนในหัวใจของเยียฉี แล้วนางก็เกือบ
จะปรีไปเอาเรืองกับหัวหัวอยูแ่ ล้ว! อย่างไรก็ดี ทันทีที
แรงกระตุน้ นันเอ่อท้นขึนมา เด็กสาวก็พลันระลึกได้ถงึ
ดวงตาอันเย็นชาของเยียซีมวั แล้วสมองนางก็กระจ่าง
ขึนมาทันใด
“โหรวเอ๋อร์ เจ้ากลับจวนสกุลเยียกับข้า ข้าจะถามให้รูก้ นั

ไปว่านางเป็ นคนทําหรือไม่ อีกประการ ในเมือบัดนีเจ้า
139
ไม่มีทีไปแล้ว ข้าจะขอร้องแม่บญ
ุ ธรรมให้เจ้าอยูด่ ว้ ยสัก
สองสามวัน”
เซวียโหรวเอ๋อร์นิงไป ลืมแม้กระทังแสร้งร้องไห้ตอ่
หากเป็ นเยียฉีแล้วย่อมรีบรุดไปฆ่าหัวหัวทันทีดว้ ยโทสะ

เพือล้างแค้นแทนนางเมือได้ยินถ้อยคํานาง มิใช่หรือ ไย
คราวนีจึงคิดจะไต่ถามหาความจริงเสียก่อนเล่า
แต่จะอย่างไรก็เถิด คืนนีนางก็จะได้พาํ นักอยูท่ ีจวนสกุล

เยียแล้ว! ตราบใดทีนางพํานักอยูท่ ีนันได้ ก็จะมีโอกาส
ได้ครอบครองอวินเซียว! หากอวินเซียวตกหลุมรักนาง
เมือไร นครเยียทังนครก็จะตกอยูภ่ ายใต้ การควบคุมของ
140
นาง!
...
เทียบกับความวุน่ วายทีเกิดขึนในโลกภายนอกแล้ว บัดนี

จวนสกุลเยียก็ดจู ะทังเบิกบานสําราญใจและสงบสุขเป็ น
ทีสุด
อย่างไรก็ดี บัดนันเองก็มีบา่ วรับใช้ผหู้ นึงเดินเข้ามารีบ

รายงานว่า “นายท่าน นายหญิง คุณหนูกลับมาแล้วขอ
รับ แลได้พาคุณหนูเซวียกลับมาด้วย”
ขณะทีบุคคลภายนอกเรียกขานเยียจิงเฉินว่า ‘นายน้อย’
141
แต่บา่ วรับใช้แห่งจวนสกุลเยียล้วนแล้วแต่เรียกเขาว่า
‘นายท่าน’ ทังสิน
เมือได้ยินว่าเซวียโหรวเอ๋อร์ได้มาเยือนจวนสกุลเยียอีก
ครัง ทังเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงต่างก็มีสีหน้าขุ่นข้อง
หมองใจขึนมาทีเดียว
“ข้าก็ได้ลนวาจาไปแล้
ั วว่าบ้านข้าไม่ตอ้ นรับเด็กคนนัน
ไยฉีฉีจงึ ดือดึง” จวินเฟิ งหลิงขมวดคิว “ทีสําคัญ ข้าบอก
ให้ฉีฉีอยูบ่ า้ นทบทวนตัวเอง ใครอนุญาตให้นางออกไป
ข้างนอก”
“นายหญิงขอรับ คุณหนูกล่าวว่าเรือนของคุณหนูเซวี
142
ยถูกไฟไหม้ จึงไม่มีทีอยูอ่ ีกต่อไป!” บ่าวรับใช้รายงาน
ด้วยท่าทีนอบน้อม “อีกประการ คุณหนูยงั ได้กล่าวด้วย
ว่านางพาคุณหนูเซวียมาเพือยืนยันอะไรบางอย่าง”
ดวงตาจวินเฟิ งหลิงทะมึนลง “ให้พวกนางเข้ามา ข้าเอง

ก็อยากเห็นว่าสองคนนันมีอะไรจะยืนยัน”
ในฐานะบุตรีบญ
ุ ธรรมแล้ว เยียฉียอ่ มเข้าพบนางได้โดย
ไม่ตอ้ งขออนุญาต แต่ในเมือนางมี เซวียโหรวเอ๋อร์
ติดตามมาด้วย จึงถูกบ่าวรับใช้หยุดเอาไว้
ท่ามกลางเรืองราวเหล่านี อวินเซียวยังคงสีหน้าไร้
อารมณ์ ปอกเปลือกองุ่นให้อวินลัวเฟิ งเงียบๆ ก่อนยกผล
143
องุ่นใสนันจรดริมฝี ปากเด็กสาว
“แค่กๆ” จวินเฟิ งหลิงไอแห้งๆ ก่อนจ้องมองเยียจิงเฉิน

ข้างกายนางเขม็งด้วยสายตาตําหนิ “ท่าน เห็นไหมว่า
บุตรชายข้าทังเป็ นห่วงเป็ นใยและอบอุน่ เพียงใด ไยท่าน
จึงไม่เรียนรูจ้ ากเขาบ้าง”
เยียจิงเฉินเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วก็โอบแขนรอบ
ไหล่จวินเฟิ งหลิง “หากเจ้าประสงค์ให้ขา้ ป้อนองุ่นให้ ก็
บอกข้าซี มีครังไหนบ้างทีข้าไม่ยอมทําตามความ
ปรารถนาของเจ้า”
จวินเฟิ งหลิงแกล้งตีแขนเขาออกไปแล้วก็ตอ่ ล้อต่อเถียง
144
ด้วยท่าทียวเย้
ั า “ไยท่านต้องรอให้ขา้ พูด ด้วยเล่า การที
ท่านทําเองไม่ตอ้ งรอให้ขา้ บอก กับรอให้ขา้ บอกก่อนแล้ว
ค่อยทํานันส่งความหมายแตกต่าง กันลิบ! หากท่านต้อง
รอให้ขา้ เตือน การกระทําเหล่านันก็ยอ่ มหมดความ
หมาย ข้าว่าท่านเรียนรูจ้ ากลูกชายข้าบ้างเถิด”
เยียจิงเฉินไอเก้อเขิน เขาอายุปนู นีแล้วยังต้องเรียนรูว้ ิธี

การเกียวหญิงจากเด็กน้อยนีอยูอ่ ีกหรือ อย่างไรก็ดี หาก
สิงนันจะทําให้จวินเฟิ งหลิงยิมได้ จะลองดูสกั หน่อยก็คง
ไม่เสียหายกระมัง...
หากพวกเฒ่าจากสกุลเยียล่วงรูเ้ รืองนีเข้าคงเอา
มากระแนะกระแหนเขาอีกนานเป็ นแน่
145
ขณะเยียจิงเฉินกําลังคิดเพลินๆ อยูน่ นั เยียฉีกบั เซวี
ยโหรวเอ๋อร์ก็เดินเข้ามาจากนอกประตูแล้ว เซวี
ยโหรวเอ๋อร์บดั นีหน้าซีดขาวแลดูคล้ายถูกทําร้ายมา
อย่างแสนสาหัส จะล้มมิลม้ แหล่ ประหนึงว่าเพียง ต้อง
ลมแผ่วเบาก็ปลิว
ตอนที 819 ข้าไม่ยอมรับความผิดนี (2)
146
“ฉีฉี” จวินเฟิ งหลิงนิวหน้าเอ่ยถาม “เจ้าบอกว่ามาหา
พวกเราเพราะต้องการยืนยันบางสิง เจ้ามีเรืองอะไร”
เยียฉีเหลือบแลหัวหัวผูน้ งกิ
ั นผลไม้อยูท่ ีโต๊ะ “แม่
บุญธรรมเจ้าขา เรือนโหรวเอ๋อร์ไฟไหม้วอดวาย พยาน
กล่าวว่าเห็นหัวหัวป้วนเปี ยนอยูบ่ ริเวณนัน ข้าจึงมาเพือ
ยืนยันสถานที ว่าเมือครึงชัวโมงทีแล้วหัวหัวอยูท่ ีใด”
หัวหัวกัดผลไม้แล้วก็เงยหน้าขึนมองเยียฉีพลางเอ่ยถาม
ด้วยนําเสียงเช่นเด็กน้อยว่า “เจ้ากําลังกล่าวหาข้าว่าเป็ น
คนลอบวางเพลิงเรือนนางอยูม่ ิใช่หรือ”
เยียฉีกดั ริมฝี ปากตน “ข้ามิได้หมายความเช่นนัน ข้ามา
147
เพียงเพือถามว่าในเวลานันเจ้าอยูท่ ีใด”
“แม้เจ้ามิได้หมายความเช่นนัน เจ้าก็ยงั สงสัยว่าข้าเป็ นผู้

ลอบวางเพลิงอยูด่ ี” หัวหัวลุกขึนยืนพร้อมด้วยรอยยิมยะ
เยือก แล้วก็โยนผลไม้สว่ นทีเหลือใส่เซวียโหรวเอ๋อร์อย่าง
แรง
เซวียโหรวเอ๋อร์ไม่ทนั ตังตัวก็ถกู ผลไม้นนเหวี

ั ยงเข้าใส่
ศีรษะเต็มรักจนเป็ นรอยจําแดง
เยียฉีชะงักไป ไม่คิดเลยว่าหัวหัวจะลงมือโดยไม่พดู ใดๆ

ทังสิน! นางไม่มีแม้กระทังข้อแก้ตวั แม้แต่อย่างเดียว!
148
“เจ้าเห็นหรือยัง” หัวหัวมองเซวียโหรวเอ๋อร์แล้วก็เชิดคาง
ขึนอย่างถือดี “หากข้าคิดตีนาง ข้าก็จะตีนาง หากข้าคิด
สังหารนาง ข้าก็จะสังหาร ข้าไม่เคยปฏิเสธสิงทีตนทํา!
แต่ถา้ เจ้าอยากให้ขา้ ยอมรับว่าเป็ นคนลอบวางเพลิงก็ขอ
อภัยด้วย ข้าจะไม่ยอมรับความผิดนี!”
เยียฉีนิงไป เด็กน้อยผูน้ ีกล้าทําร้ายเซวียโหรวเอ๋อร์ตอ่

หน้าพวกตน เช่นนันเองหากนางเป็ นผูว้ างเพลิงจริง ก็คง
จะไม่ปฏิเสธ ในเมือนางไม่ยอมรับ ก็หมายความว่าคน
ร้ายตัวจริงมิใช่นางอย่างนันหรือ
“ฉีฉี” เซวียโหรวเอ๋อร์ได้สติแล้วก็มองดูเยียฉีดว้ ยดวงตา

ปริมนําตา พลางคลําศีรษะปวดหนึบของตนป้อย “ข้า
บอกแล้วว่านางมิใช่คนวางเพลิง เจ้าน่าจะเชือข้า ไม่มา
149
ถามเรืองนีตังแต่แรก”
เห็นได้ชดั ว่าเยียฉีออกตัวปกป้องนาง แต่เมือนางพูดขึน

มาเองกลับดูเหมือนว่าเยียฉีไปแส่ไม่เข้าเรืองเสียนี!
ดวงตาจวินเฟิ งหลิงทะมึนลง นางเองก็อยูม่ านาน วาง

แผนป้ายสีคนอืนมาก็มาก แล้วจะไม่ลว่ งรูถ้ งึ ความหมาย
แฝงในถ้อยคําของเซวียโหรวเอ๋อร์ได้อย่างไร
“ในเมือเราพิสจู น์แล้วว่าหัวหัวมิได้เป็ นผูว้ างเพลิง ก็คง

ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก” จวินเฟิ งหลิงเบนหน้าออกจาก
เซวียโหรวเอ๋อร์ “ข้ารูว้ า่ เจ้าไม่มีทีไป แต่ในจวนสกุลเยียนี
ก็ไม่มีหอ้ งว่าง เจ้าออกไปหาทีหลับทีนอนตามโรงเตียม
150
เสียจะดีกว่า”
สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์เปลียนไป จวนสกุลเยียออกจะ
ใหญ่โตมโหฬารถึงเพียงนี จะไม่มีหอ้ งว่างเหลือได้อย่าง
ไร จวินเฟิ งหลิงเพียงแต่ไม่ประสงค์ให้นางอยูด่ ว้ ยเท่านัน
“นายหญิง” เซวียโหรวเอ๋อร์รบี คุกเข่าลงหมอบกราบ

ศีรษะนางกระแทกกับพืนเสียงดัง “ข้าขอร้อง ให้ทา่ น
ช่วยรับข้าไว้ที! ข้าไม่ขออยูท่ ีนีนาน เพียงคืนสองคืนเป็ น
อย่างมาก ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความ เดือดเนือร้อนใจ
ใดๆ ให้แก่นายหญิง หรือแอบลอบดูนายน้อยเซียว”
หลังหมอบกราบแล้ว นางก็รบี คลานเข้าไปหาอวินลัวเฟิ ง
151
ด้วยสีหน้าชวนเวทนา “คุณหนูอวิน ข้ารูว้ า่ ท่านเข้าใจข้า
ผิดไปบางอย่าง แต่ขา้ สาบานว่ามิเคยมีความคิดซ่อน
เร้นใดๆ กับนายน้อยเซียว ข้าขอร้องท่านโปรดให้ขา้ พัก
อาศัยอยูท่ ีนีสักวันสองวันทีเถิด! ข้ายินยอมพร้อมเป็ น
หญิงรับใช้คอยปรนนิบตั รท่าน”
ข้าจะให้เจ้าย่ามใจไปได้อีกนิด ครันได้ตวั อวินเซียวมา

แล้ว ข้าจะให้เจ้าต้องชดใช้เรืองในวันนี!
สายตาเซวียโหรวเอ๋อร์หลุบตํา ประกายมาดร้ายสว่าง
วาบขึนในดวงตา
“แม่บญ
ุ ธรรม...” เยียฉีมิอาจทําใจแข็ง ตังท่าจะเปิ ดปาก
152
พูดแทนเซวียโหรวเอ๋อร์ ทว่าจวินเฟิ งหลิงก็ขดั ขึนมาด้วย
เสียงเย็นยะเยือก
“พอได้แล้ว! ข้าไม่ให้เจ้าอยู่ เลิกรังควานสะใภ้ขา้ หากยัง

ดือดึงทําตัวแบบนีอีก ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!” นางฟาด
ฝ่ ามือลงกับโต๊ะจนหักออกเป็ นสองเสียง กองลงกับพืน
ทันใด
153
ตอนที 820 ความตายของเซวียโหรวเอ๋อร์ (1)
เซวียโหรวเอ๋อร์เห็นแรงฟาดของจวินเฟิ งหลิงแล้วก็หวาด
หวาดหวันไป ดวงตาฉํานําของนางเปี ยมไปด้วยความ
สับสนไม่เข้าใจพลางมองไปยังจวินเฟิ งหลิง
แม่สามีและลูกสะใภ้ไม่เคยเข้ากันได้เป็ นเรืองธรรมดา
เนืองด้วยรักชายคนเดียวกัน เมือครังอดีต มารดาของ
นางกับท่านย่าต่างก็มีปากเสียงเรืองบุรุษผูเ้ ดียวกันทุก
คืน จนถึงขันว่าพวกนางถูกสกุลบิดาขับไล่ไสส่ง ออกมา
154
หากสกุลบิดามิได้เห็นว่านางมีโอกาสแต่งเข้าสกุลเยีย ก็
คงไม่ยินยอมดึงชือนางกลับเข้าสาแหรก วงศ์ตระกูล เช่น
นันเอง ครังนีจึงเป็ นคราวแรกทีนางเห็นแม่สามีที
ไหนออกตัวปกป้องลูกสะใภ้เท่าจวินเฟิ งหลิง! เหตุการณ์
นีบดขยีหัวใจนางด้วยความจริงทีว่าผูท้ ีได้รบั การปกป้อง
นันหาใช่นางไม่!
เซวียโหรวเอ๋อร์เผลอกัดริมฝี ปากตน แล้วขนตางอนยาวก็

ได้เร้นแววมาดร้ายในดวงตาของนางเอาไว้ เด็กสาวสงบ
สติอารมณ์อยูน่ านทีเดียวก่อนเงยหน้าขึนอย่างน่าเวทนา
ปากก็กล่าวเสียงเบาว่า “ขออภัย ข้าก่อเรืองไว้มาก คนที
มีชาติตระกูลเช่นข้าย่อมไม่น่าคบหาตังแต่แรก!
ท่านอย่างห่วงไป ข้าจะไม่มารบกวนสกุลเยียอีก และจะ
155
ไม่ปรากฏตัวขึนต่อหน้าฉีฉีอีกเช่นกัน”
กล่าวจบ เซวียโหรวเอ๋อร์ก็ตวัดสายตามองเยียฉีเป็ นครัง

สุดท้าย ดวงตานางสับสนและลังเล จากนันหมุนกายตัง
ท่าจะเดินออกไปจากโถงรับรอง
“โหรวเอ๋อร์!” เยียฉีรบี ตะโกนลัน ดวงตาปริมด้วยความ

หวาดกังวล แต่นางรูด้ ีวา่ แม่บญ
ุ ธรรมไม่ชอบหน้าเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ จึงมิกล้าออกตัวเพือนาง
“ช้าก่อน”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงร้ายกาจประหนึงนางมารดังขึน
156
ส่งผลให้เซวียโหรวเอ๋อร์ชะงักฝี เท้าไป
“เฟิ งเอ๋อร์” จวินเฟิ งหลิงชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วย

ความสับสน “เจ้ามีเรืองอะไรอีกหรือ”
“ท่านแม่ ข้าเป็ นคนช่างปกป้องโดยสันดาน ในเมือข้า

เห็นหัวหัวเป็ นคนของข้า ข้าย่อมไม่ยอมให้ใครมาใส่
ความนางเป็ นอันขาด” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลง แล้ว
ประกายมารก็สว่างวาบขึนมา “เช่นนันเอง ในเมือนางผู้
นีก้าวเท้าเข้ามาในสกุลเยีย ก็ยอ่ มมิควรคิดถึงว่าตนจะ
ได้กลับออกไป!”
เซวียโหรวเอ๋อร์นิงค้างไป ก่อนหมุนกายกลับมาเผชิญ
157
หน้ากับอวินลัวเฟิ งด้วยดวงหน้าซีดขาว “ท่าน...ท่าน
หมายความว่าอย่างไร บัดนันข้าอยูท่ ีภัตตาคาร ฉีฉีเองก็
ยืนยันได้ ว่าข้ารูถ้ งึ เหตุทีเรือนของข้าก็ดว้ ยมีคน มาแจ้ง
เท่านัน ทียิงไปกว่านัน เป็ นผูอ้ ืนต่างหากทีเห็นคน
ลักษณะคล้ายหัวหัวปรากฏตัวขึนแถวเรือนข้า ข้าเองก็
เชือคนผูน้ นตั
ั งแต่แรก”
เยียฉีผงกศีรษะแล้วก็กล่าวสําทับ “โหรวเอ๋อร์พดู จริง ข้า

ยืนยันได้วา่ นางมิได้รูเ้ รืองนีมาก่อนหน้า”
“ฉีฉี!” จวินเฟิ งหลิงขึนเสียงใส่เยียฉีเป็ นการเตือน พลาง

คิวนางก็ขมวดมุน่ จากนันนางมองไปยัง อวินลัวเฟิ ง
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าทําถูกต้องแล้ว! หัวหัวมิอาจถูกใส่รา้ ยป้าย
สีสง่ เดชได้! เช่นนันเองข้าสนับสนุน ความพยายามของ
158
เจ้าเต็มที”
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งบิดขึนเป็ นรอยยิมร้าย “ในเมือเป็ น

เช่นนัน ข้าก็จะยอมให้เซวียโหรวเอ๋อร์พาํ นักอยูใ่ นจวน
สกุลเยียนีตามใจปรารถนา แต่ก่อนหน้านัน ข้าจะส่งคน
ไปสืบหาความจริงเกียวกับเรืองนี”
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือ เซวียโหรวเอ๋อร์ถกู กักบริเวณอยู่

ภายในจวนสกุลเยียนี และนางจะถูกปล่อยตัวไปก็ตอ่
เมืออวินลัวเฟิ งพบความจริงเท่านันว่าใครคือมือเพลิงตัว
จริง อย่างไรก็ดี มีเพียงเซวียโหรวเอ๋อร์เท่านันทีรูค้ วาม
จริงดังกล่าว!
159
นางกล่าวด้วยดวงตาทีหลุบตําลง “ข้ามิได้ใส่รา้ ยป้ายสี
หัวหัวอย่างผิดๆ ข้ามาเพียงเพือไต่ถามเท่านัน เนืองด้วย
คําบอกเล่าของพยาน บางทีคนผูน้ นอาจมี
ั ลกั ษณะท่า
ทางเหมือนหัวหัวเท่านันก็เป็ นได้! อย่างไรก็ดี ในเมือ
พวกท่านทุกคนสงสัยข้านัก ข้าก็จะอยูท่ ีนี! ข้าเชือว่านาย
หญิงเยียจะพิสจู น์ความจริงได้วา่ ข้าบริสทุ ธิ และจะไม่
ปล่อยให้ใครบางคนจงใจใส่รา้ ยป้ายสีขา้ ”
สีหน้าจวินเฟิ งหลิงหม่นทะมึนลง เด็กสาวผูน้ ีจนถึงป่ าน

นีก็ยงั หน้าหนาไม่เลิก! ถ้อยคํานางแฝงนัย ชัดเจนว่า
อวินลัวเฟิ งกําลังใส่ความนาง
160
ขณะทีจวินเฟิ งหลิงกําลังจะออกตัวปกป้องอวินลัวเฟิ งอ
ยูน่ นเอง
ั ก็ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกดังขึนมา โดยพลัน “ใน
ฐานะภรรยาของข้า ต่อให้นางกล่าวหาเจ้าผิดๆ เจ้าก็ได้
แต่กม้ หน้ายอมรับเท่านัน!”
ดวงหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มยังคงเข้มขรึมเย็นชาเช่น
ทุกครา แล้วดวงตาซึงดําทะมึนเช่นราตรีนนก็
ั จอ้ งไปยัง
เซวียโหรวเอ๋อร์ดว้ ยแววอํามหิต ส่งให้นางตัวแข็งทือไป
161
รูส้ กึ คล้ายถูกมีดนับไม่ถว้ นรุมเชือดเฉือน
เสียงของเขาเย็นชาเช่นทุกที “อีกประการ ข้าไม่เชือว่า

เจ้ามีเหตุให้นางต้องกล่าวหาเจ้าอย่างผิดๆ ”
สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ยงซี
ิ ดขาว แล้วร่างกายนางก็สา่ ย
ไหวอยูส่ องสามที แทบล้มมิลม้ แหล่ สิงทีทําให้นางโกรธ
แค้นมากทีสุดก็คือเยียฉีกลับไม่ลกุ ขึนปกป้องนางใน
เวลาเช่นนี ได้แต่ปล่อยให้ผคู้ นเหล่านีรุมรังแกนางตาม
อําเภอใจแทน!
เยียฉีสมั ผัสได้ถงึ สายตาเว้าวอนของเซวียโหรวเอ๋อร์แล้ว

ก็เผลอลดศีรษะลงตําด้วยความรูส้ กึ ผิด หากเป็ นเยียซี
162
มัวนางก็คงจะออกปากโต้เถียงในสิงทีถูกต้องเพือเซวี
ยโหรวเอ๋อร์อยูห่ รอก แต่นางไม่มีใจพอโต้เถียงกับเยียจิง
เฉินและจวินเฟิ งหลิง เพราะพ่อแม่บญ
ุ ธรรมคือผูท้ ีนาง
ให้ความเคารพนับถือทีสุด!
เท่านีนางก็ทาํ ตัวดือดึง ไม่ฟังคําสังสอนของพวกท่านมา

มากพอ แล้วจะให้นางบังอาจออกโรงปกป้องโหรวเอ๋อร์
ต่อไปอีกได้อย่างไร นางได้แต่จาํ ต้องรอให้เหตุการณ์
เหล่านีผ่านพ้นไปเท่านัน จึงจะปลอบประโลมใจโหร
วเอ๋อร์ได้
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงมิได้แยแสมองเซวียโหรวเอ๋อร์ก่อน

หันไปทางเยียจิงเฉิน “โปรดส่งคนไปจับตาดูนางสักสอง
คน ข้าไม่ประสงค์ให้นางผูน้ ีก่อเรืองราวอันใดในจวน
163
สกุลเยียมากไปกว่านีอีก ทียิงไปกว่านัน ขังนางไว้ให้ไกล
จากเซียวเอ๋อร์ อย่าให้นางอยูท่ ีนีเป็ นทีระคายสายตาแก่
ผูอ้ ืน”
ชัดเจนว่าจวินเฟิ งหลิงไม่ตอ้ งการให้เซวียโหรวเอ๋อร์มี

โอกาสเข้าใกล้อวินเซียว แม้อวินเซียวไม่มีทางพึงใจเด็ก
สาว นางก็ยงั คิดว่าเป็ นเรืองน่ารังเกียจอยูด่ ี
เยียจิงเฉินแย้มรอยยิมอ่อนโยน ไม่นานนักก็ตะเบ็งเสียง
ลันว่า “องครักษ์! นําตัวเซวียโหรวเอ๋อร์ออกไป คุมตัว
นางเอาไว้! อย่าปล่อยให้นางมาเพ่นพานในลานกลาง!”
องครักษ์สองนายปรากฏตัวขึนมาแทบจะในทันที จาก
164
นันประสานมือคารวะนอบน้อมกล่าวว่า “ตามบัญชาขอ
รับ!”
เมือเห็นองครักษ์สองนายเข้าคุมตัวเซวียโหรวเอ๋อร์แล้ว
เยียฉีก็รบี กุมมือนางปลอบประโลมเสียงเบา “โหรวเอ๋อร์
เจ้าอย่างห่วงไป หากเจ้ามิได้วางเพลิงเรือนตนจริง แม่
บุญธรรมของข้าจะชําระล้างนามของเจ้า ให้เอง บัดนีเรา
คงต้องปฏิบตั ิกบั เจ้าอย่างไม่ดีไม่งามเช่นนีไปก่อน”
เซวียโหรวเอ๋อร์แย้มรอยยิมเศร้าสร้อยทว่าก็มิได้ตอบรับ
คําเยียฉี แล้วตามองครักษ์ทงสองออกไป
ั ด้านนอก
เยียฉีมิได้สงั เกตเห็นถึงประกายมาดร้ายซึงสว่างวาบขึน
165
ในดวงตาของนางเพียงชัวแล่น กลับยังคง เป็ นห่วงเป็ น
ใยในตัวสหายรัก
“ฉีฉี ทําไมเจ้าไม่ไปพักผ่อนเสียเล่า” นําเสียงจวินเฟิ งห

ลิงมิได้เมินเฉยเย็นชาเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป แลแฝงแวว
ปลงตกแทน “หากเซวียโหรวเอ๋อร์กล่าวหาหัวหัวอย่าง
ผิดๆ จริง ข้าย่อมไม่ปล่อยนางไปโดยง่าย เจ้าก็ไปเตรียม
จิตเตรียมใจตัวเองเอาไว้ให้ดี”
เยียฉีสะดุง้ จากนันหันมาหาจวินเฟิ งหลิง “แม่บญ

ุ ธรรม
หากนางทําเช่นนันจริง ข้าก็คงไม่อาจให้อภัยนางเช่น
เดียวกัน อย่างไรก็ดี ข้ายังเชือมันในตัวนาง มิใช่เพียงว่า
นางคือสหายของข้า แต่เพราะมารดาของนาง ก็ถกู ฝังอยู่
ในกองเพลิง นางคงไม่อาจใช้ชีวิตมารดามาใส่รา้ ยผูอ้ ืน
166
กระมัง ใช่ไหมเจ้าคะ”
นางรูด้ ีวา่ พวกตนคงเข้าใจหัวหัวผิดไปจริงในคราวนี

อย่างไรก็ดี โหรวเอ๋อร์ก็มิได้เจตนา นางเองก็ไม่รูเ้ ช่น
เดียวกัน
“ในโลกทีกว้างใหญ่ถงึ เพียงนี ก็คงมีผทู้ ีเห็นแก่ตวั เสียจน

ไม่สนใจไยดีครอบครัวของตนอยูห่ รอก” นําเสียงจวิ
นเฟิ งหลิงค่อยๆ เย็นชาขึน “สักวันเจ้าก็คงจะเข้าใจ บัดนี
เถิด เจ้าจงออกไปทบทวนการกระทําของตนในช่วงนีให้
ดีเสีย”
“เจ้าค่ะ” เยียฉีโค้งรับคําก่อนจากไป
167
แม้คนทังสองได้ออกไปแล้ว บรรยากาศภายในโถงกลาง
ก็ยงั มิอาจกลับคืนสูค่ วามสําราญใจแลสงบสุขเช่นดัง
เดิมได้
168
เซวียโหรวเอ๋อร์กมุ แขนเสือขององครักษ์ผหู้ นึงไว้

แน่นพลางมองไปยังเขาด้วยสายตาเว้าวอน
บัดนันเอง ในดวงตาขององครักษ์ทงสองก็
ั เห็นเซวี
ยโหรวเอ๋อร์เปรียบดังแสงอาทิตย์จาํ แลง ส่องประกาย
เจิดจ้ารอบกาย ทังตอบรับและยังความตืนตันมาสูด่ วง
วิญญาณ เช่นนีเองจะให้ทงสองปฏิ
ั เสธนางลงคอได้
169
“เจ้าต้องรีบกลับมา พวกข้าจะลงกลอนประตูนีไว้ แล้ว
แสร้งทําเป็ นว่าเจ้ายังคงอยูใ่ นเพิงไม้แห่งนี ข้าจะบอก
พิกดั ตําแหน่งทียามเดินสังเกตการณ์ให้ดว้ ย เจ้าต้องจํา
ไว้วา่ ห้ามไปแถวนันโดยเด็ดขาด หากนายหญิงรูเ้ รืองนี
พวกเราได้ตายกันหมดทุกคนแน่!”
ความสุขล้นแล่นไปทัวหัวใจเซวียโหรวเอ๋อร์ แล้วนางก็รบี
พูดขึนว่า “ขอบคุณท่านพีทังสอง! ข้า เซวียโหรวเอ๋อร์ จะ
ไม่มีวนั ลืมนําใจของท่าน”
กล่าวจบ นางก็ปรีออกไปจากเพิงแล้วสํารวจพืนทีโดย
รอบ ครันไม่เห็นใครแล้ว นางก็โฉบตรงไปยัง ลานกลาง
170
ทันที
...
ภายในห้องหนึง กลินกํายานกําจายไปทัวทังห้อง
อวินลัวเฟิ งผูเ้ ดิมนังขัดสมาธิหลับตาอยูล่ ืมตาขึนเห็น
อวินเซียวกําลังจะเดินออกไปข้างนอก
“อวินเซียว นันเจ้าจะไปไหนรึ”
อวินเซียวชะงักฝี เท้าแล้วริมฝี ปากแข็งทือนันก็คอ่ ยๆ โค้ง

ขึนเป็ นรอยยิมอ่อนจาง “ท่านรับอาหารเย็นน้อยเหลือ
เกิน บางทีรสชาติอาหารจวนสกุลเยียคงจะไม่ถกู
171
ปากกระมัง ข้าจึงว่าจะไปเตรียมของว่างยามดึก ให้
ท่าน”
ก่อนหน้านี ครันได้ลองลิมชิมรสอาหารของอวินเซียวที
แคว้นหลิวจินแล้ว เมืออวินลัวเฟิ งกลับมาถึงแคว้นหลง
หยวนก็คิดจะให้เยียหลิงส่งคนครัวจากจวนตนมายังจวน
นาง นางประหลาดใจเหลือแสนเมือ ชิงเหยียนเฉลยว่าผู้
ทีปรุงอาหารเลิศรสมือดังกล่าวให้นางคืออวินเซียวต่าง
หาก!
จากเหตุการณ์นนเองนางถึ
ั งได้ประจักษ์ถงึ ฝี มือด้านการ
ครัวของอวินเซียว
172
“ตกลง ข้าจะรอเจ้ากลับมา” อวินลัวเฟิ งตอบรับด้วยรอย
ยิมอ่อนจาง
อวินเซียวผลักประตูกา้ วเดินออกไป
คําคืนนันยิงเงียบสงัดดีทีเดียว ทว่าเมือลมราตรีพดั ผ่าน

มาก็ยงั ได้ยินเสียงใบไม้แกรกกราก
บัดนันเอง อวินเซียวมัวแต่คิดถึงการปรุงของว่างยามดึก
ให้อวินลัวเฟิ ง จึงมิได้สงั เกตเห็นสตรีผหู้ นึงงุ่มง่ามมาทาง
ตนจากด้านหน้า ไม่รูว้ า่ นางจงใจหรือไม่ แต่แม้จะเห็น
อวินเซียวเดินมาเต็มสองตา นางก็ยงั ไม่คิดหลบ แต่กลับ
วิงเข้าใส่ชายหนุ่มแทน
173
เมืออวินเซียวเห็นว่าหญิงผูน้ นกํ
ั าลังจะชนตนอยูแ่ ล้ว
นางก็มาอยูต่ รงหน้าพอดี สายเกินไปทีจะหลบนาง! เช่น
นันเองเขาจึงตัดสินใจเด็ดขาด
“ไสหัวไป!”
นําเสียงชายหนุ่มเย็นชาหยาบกร้าน แล้วรังสีอาํ มหิตก็

ปะทุออกจากกาย ส่งให้กายบอบบางของสตรี ผูน้ นปลิ
ั ว
ไปในทันใด ร่วงหล่นลงกับพืนในสภาพชวนสังเวชเป็ นที
สุด
เซวียโหรวเอ๋อร์ไม่คิดเลยว่าผูม้ ีรูปโฉมงดงามเช่นอวิน
174
เซียวจะหยาบกระด้างได้ถงึ เพียงนี! โดยปกติแล้ว หากมี
หญิงงามล้มลงตรงหน้า ก็ยอ่ มต้องยืนแขนรับซี อย่างไร
ก็ดี ไม่เพียงแต่ไม่รบั นาง เขายังโจมตีนางอีกด้วย!
ประหนึงว่านางคือเชือโรคสกปรก และหากเขาสัมผัส
นางแล้วก็จะแปดเปื อน
คิดแล้วเซวียโหรวเอ๋อร์ก็ตะเกียกตะกายขึนจากพืนด้วย
ดวงตาปริมนําตา มองไปยังอวินเซียวด้วยท่าทีชวน
เวทนา “นายน้อยเซียว ข้าขออภัย ข้ามิได้ตงใจ
ั ข้าเพียง
แต่ไม่เห็นท่านเดินมาเท่านัน...”
ท่าทีนางงดงามบอบบางนัก แล้วสีหน้าก็ออ่ นโยน

นิมนวล อาการโศกเศร้าขับส่งความรูส้ กึ สงสารให้เกิดขึน
ในหัวใจของผูไ้ ด้เห็นอย่างอดมิได้
175
สตรีเช่นนีเป็ นทีปรารถนาของบุรุษมากหน้าหลายตานัก!
อย่างไรก็ดี อวินเซียวมิใช่หนึงในนัน
“นายน้อยเซียว อันทีจริงแล้ว ข้าหลงรักท่านตังแต่แรก

พบ” เซวียร์โหรวเอ๋อร์กล่าวด้วยท่าทีชวนเอ็นดู “ข้าต่าง
จากอวินลัวเฟิ ง นางคงเข้าใกล้ทา่ นเพียงเพราะรูต้ วั ตนที
แท้จริงของท่านเป็ นแน่ แต่ความรักของข้าทีมีตอ่ ท่านมิ
ได้มีวาระซ่อนเร้นใดๆ! แม้ทา่ นมิได้เป็ นสมาชิกสกุลเยีย
ข้าก็ยงั จะรักท่านสุดหัวใจ”
176
อวินเซียวตังท่าจะจากไปอยูแ่ ล้วแต่ก็ตอ้ งชะงักฝี เท้าเมือ

ได้ยินนามของอวินลัวเฟิ งจากปากเซวียโหรวเอ๋อร์ ดวง
ตาเย็นยะเยือกของชายหนุ่มค่อยๆ เบนมาหานาง
ครันได้เห็นว่าชายหนุ่มเดินตรงมาหานางแล้ว เซวี
ยโหรวเอ๋อร์ก็ยา่ มใจคิดว่านํายาเสน่หข์ องตนใช้ได้ผล
ความเบิกบานบังเกิดขึนในหัวใจของนาง แล้วสีหน้าก็
เริมอ่อนโยนลง
177
“นายน้อยเซียว หากท่านพร้อมแต่งงานกับข้า ท่านก็จะรู ้
ว่าข้ามิได้ดอ้ ยไปกว่าอวินลัวเฟิ งเลย ข้ามีแต่จะโดด
เด่นกว่านางด้วยซํา” นางเผยรอยยิมนุ่มนวลพลางเยือง
กรายตรงไปทางอวินเซียว
ทุกย่างก้าวทีนํานางเข้าใกล้อวินเซียวยังมาซึงหัวใจทียิง
เต้นไม่เป็ นสํา นางมองดวงหน้าเย็นชาของเขาด้วย
อาการเบือใบ้ ซึงทําให้นางเผลอลืมหายใจอีกครา แล้ว
นางก็กลืนนําลายลงอย่างยากเย็น
หากนางได้เป็ นภรรยาอวินเซียวแล้วไซร้ ชีวิตคงดีงาม

สําราญใจไม่นอ้ ย
178
“นายน้อยเซียว ขาของข้าชักจะรูส้ กึ อ่อนแรง ท่านช่วย
พยุงข้าได้หรือไม่”
เซวียโหรวเอ๋อร์แย้มรอยยิมละมุน ยืนแขนไปหาอวิน
เซียวพลางกายก็เซถลาเข้าหาอ้อมกอด ของชายหนุ่ม
อย่างไรก็ดี ขณะทีมือนางกําลังจะต้องข้อมืออวินเซียว
เท่านัน ประกายคมปลาบของกระบีก็ สว่างวาบขึน ภาย
ในชัวพริบตา มือนางทียังมิทนั ได้แตะต้องอวินเซียวก็ถกู
สับออก
“อ๊าก!” เสียงร้องโหยหวนก้องกังวานไปทัว ส่งให้จวน

สกุลเยียทังสกุลต้องสันไหว
179
ในเวลาเดียวกัน ร่างทีเซถลาของเซวียโหรวเอ๋อร์ก็มิได้มี
สิงใดรองรับ และร่วงหล่นลงกองกับพืนเต็มรักไป เลือด
สดกระเซ็นออกมาจากแขนทีถูกตัดออก อาบย้อมลาน
ทังลานให้เป็ นสีแดงฉาน
“ท่าน...ไม่เป็ นอะไรเลยรึ” ดวงตาเซวียโหรวเอ๋อร์เบิก

กว้าง แล้วริมฝี ปากซีดขาวก็ชกั จะสันระริกขึนมา
เป็ นไปได้อย่างไร นางก็ทดสอบนํายาเสน่หท์ ีหญิงผูน้ นั

ให้มาหลายครังหลายหนแล้วนี! แล้วก็สาํ เร็จ ทุกทีไป
แล้วเหตุใดชายผูน้ ีจึงไม่ตอ้ งมนต์สะกดของนางเล่า
ทําไม
180
ทําไมจึงเป็ นเช่นนี...
“เกิดอะไรขึน”
ขณะทีเซวียโหรวเอ๋อร์กาํ ลังจะหมดสติไป ก็ได้ยินเสียง

สับสนดังมาจากด้านหลัง
กลุม่ คนนําโดยเยียจิงเฉินและภรรยาของเขาตามมาติดๆ
ต่างก็กา้ วเข้ามาในลาน กระทังกององครักษ์ก็เข้าล้อม
รอบลานทังลานเอาไว้
อวินลัวเฟิ งสาวเท้ายาวๆ โฉบมาอยูข่ า้ งอวินเซียวว่องไว

181
แล้วสายตานางก็กวาดไปทางเซวียโหรวเอ๋อร์ซงบั
ึ ดนี
นอนจมกองเลือดอยู่ แล้วเด็กสาวก็เข้าใจสถานการณ์
ทันที
“โหรวเอ๋อร์!” เยียฉีเห็นเซวียโหรวเอ๋อร์เช่นกันแล้ว ก็
ตะเบ็งเสียงลันด้วยความตกใจก่อนปรีเข้าไปข้างกาย
นาง
“โหรวเอ๋อร์ มือเจ้า... เกิดอะไรขึน”
ด้วยเสียเลือดไปมาก เซวียโหรวเอ๋อร์จงึ หน้าซีดตัวซีดจน

น่ากลัว นางมองดูอวินเซียวด้วยริมฝี ปากสันระริก
182
“เซวียโหรวเอ๋อร์” จวินเฟิ งหลิงสงบใจได้แล้วก็เดินมาหา
เซวียโหรวเอ๋อร์พร้อมด้วยรอยยิมเย็น “ข้าบอกเจ้าแล้วมิ
ใช่หรือ ว่าห้ามออกมาจากเพิงไม้แม้แต่กา้ วเดียว และ
เจ้าเองก็มิได้รบั อนุญาตให้ปรากฏตัวขึนใน ลานกลาง
เห็นทีคงจะมีใครบางคนฝ่ าฝื นคําสังของข้า และปล่อย
เจ้าออกมา!”
เยียจิงเฉินเข้าใจความหมายของจวินเฟิ งหลิง และส่งคน

สองคนไปนําตัวองครักษ์สองนายผูม้ ีหน้าที เฝ้าเซวี
ยโหรวเอ๋อร์มาทันที ทีสุดแล้วการทีเซวียโหรวเอ๋อร์ปราก
ฎตัวขึนทีนีย่อมต้องเกียวข้องกับพวกเขาอย่างหลบเลียง
มิได้
“แม่บญ
ุ ธรรม โหรวเอ๋อร์อยูใ่ นสภาพเช่นนีแล้ว เรารักษา
183
นางก่อนไม่ดีกว่าหรือ” เยียฉีถแู ขนเสือตนอย่างหวันวิตก
นําตาแทบร่วงเผาะลงมา
“ฉีฉี เรืองนีไม่เกียวกับเจ้า!” จวินเฟิ งหลิงชําเลืองมองเยีย

ฉี “หากเจ้าอยากอยูด่ คู วามเป็ นไปของสถานการณ์ก็หบุ
ปากลงเสีย ไม่อย่างนันข้าต้องให้เจ้าออกไปเดียวนี”
เยียฉีชะงักไปเล็กน้อยแล้วก็เงียบเสียงไป นางไม่เคย
บังอาจฝ่ าฝื นคําสังของจวินเฟิ งหลิง
จวินเฟิ งหลิงมิได้เหลือบแลเซวียโหรวเอ๋อร์และเยียฉีอีก
แล้วก็มองไปยังอวินเซียวแทน “เซียวเอ๋อร์ บอกแม่ซิวา่
เกิดอะไรขึน แม่จกั มอบความยุติธรรมให้แก่เจ้าและ
184
เฟิ งเอ๋อร์อย่างแน่นอน”
185
อวินเซียวยังคงเย็นชาเช่นทุกที “นางคิดจะให้ทา่ ข้า! ถึง

ขันกล่าวอ้างว่าเฟิ งเอ๋อร์ตอ้ ยตํากว่านาง”
ดวงหน้าจวินเฟิ งหลิงหม่นทะมึนไปโดยสินเชิง นางพ่น

ลมออกจมูก ริมฝี ปากบิดเป็ นรอยยิมหยัน “เฟิ งเอ๋อร์ตอ้ ย
ตํากว่าเจ้าอย่างนันรึ เซวียโหรวเอ๋อร์ เจ้าจะประเมินตน
สูงไปหน่อยกระมัง เจ้าคิดหรือว่าข้าจะยอมรับใครก็ได้
คิดผิดแล้ว ข้ายอมรับเฟิ งเอ๋อร์ก็เพราะว่านางคืออวินลัว
เฟิ ง หากเป็ นผูอ้ ืน ข้าก็คงไม่ยอมรับดอก”
186
เมือคนเหล่านันรายงานสถานการณ์ความเคลือนไหวขอ
งอวินเซียวแก่เยียจิงเฉิน พวกเขาก็ได้กล่าวถึง อวินลัว
เฟิ งด้วยเช่นกัน เช่นนันเอง จวินเฟิ งหลิงจึงรูถ้ งึ นิสยั ใจคอ
ของอวินลัวเฟิ งตลอดหลายปี ทีผ่านมาดี และประทับใจ
นางเป็ นอย่างมาก อย่างไรก็ดี เซวียวโหรวเอ๋อร์กลับมา
กล่าวอ้างว่าอวินลัวเฟิ งต้อยตํากว่านางอย่างนันรึ
น่าขันอะไรเช่นนี!
สะใภ้ทีจวินเฟิ งหลิงชืนชมจะต้อยตํากว่าสตรีอวดดีได้
187
“มิได้ มิใช่เช่นนัน” ความเจ็บปวดกระจายออกมาจาก
แขนทีขาดไปของเซวียโหรวเอ๋อร์เป็ นระลอก กระทังร่าง
กายนางบัดนีก็เริมกระตุกเล็กน้อย อย่างไรก็ดี เพือปก
ป้องตัวเอง นางก็แน่วแน่กดั ฟั นทน “ข้ามิได้คิดให้ทา่ นาย
น้อยเซียว แต่นายน้อยเซียว...เขาคิดลวนลามข้า แต่ขา้
ปฏิเสธ เขาจึงได้ตดั มือข้า”
โทสะเดือดปุดอยูใ่ นกายจวินเฟิ งหลิง “ลูกชายข้าคิด

ลวนลามเจ้าอย่างนันรึ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นใคร นิวโป้งเท้า
ข้างเดียวของลูกสะใภ้ขา้ เจ้าก็เทียบเทียมมิได้ แล้วลูก
ชายข้าจะอยากทิงภรรยาผูท้ รงโฉมของตนมาหาหญิง
น่ารังเกียจอย่างเจ้าทําไม”
“นายหญิงเยีย...ท่านต้องมีเหตุผล” ดวงหน้าเซวี
188
ยโหรวเอ๋อร์ซีดขาวพลางแก้ตวั ต่อ “ท่านไม่เห็นอะไร แล้ว
ท่านจะพิสจู น์ได้อย่างไรว่าข้าให้ทา่ นายน้อยเซียว”
เป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ยอมรับมิได้เป็ นอันขาด! ไม่อย่าง

นันจวินเฟิ งหลิงไม่ปล่อยนางไปแน่!
“เจ้าบอกว่ามิได้คิดให้ทา่ ลูกข้ามิใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงมา

ทีนีเล่า” จวินเฟิ งหลิงพ่นลมออกจมูก “หากเจ้าไม่มี
เจตนาแอบแฝงจริง เจ้าก็ควรจะเชือฟั งดีๆ อยูใ่ นเพิงไม้สิ
เจ้ามาปรากฏตัวในลานกลางทําไม”
เยียฉีทีหลบฉากอยูแ่ ละเดิมมีสีหน้าหวาดกังวลก็ชะงัก
ไปหลังได้ยินคําจวินเฟิ งหลิง
189
จริงด้วย หากโหรวเอ๋อร์มิได้มีเจตนาแอบแฝงจริง ไยจึง
ไม่อยูเ่ ฉยๆ ในเพิง รอให้ความบริสทุ ธิของตนได้รบั การ
ยืนยันเล่า นางมาปรากฏตัวขึนต่อหน้าอวินเซียวทําไม
เยียฉีสบั สนหนัก ตลอดหลายปี มานีนางเชือใจเซวี

ยโหรวเอ๋อร์โดยไม่มีขอ้ กังขา เช่นนันเองนางย่อม ไม่กล้า
คิดว่าทังหมดนีคือคําโกหกของนาง
“นายใหญ่ นายหญิง ข้าน้อยนําตัวพวกเขามาแล้วขอ

รับ”
บัดนันเอง ผูท้ ีออกไปคุมตัวองครักษ์เฝ้ายามทังสองก็นาํ
190
ตัวพวกเขาเข้ามา
องครักษ์ทงสองเห็
ั นเซวียโหรวเอ๋อร์นอนจมกองเลือดอยู่
ทันทีทีก้าวเข้ามา แล้วขาของพวกเขาก็ออ่ นปวกเปี ยกไป
จากนันทรุดฮวบลงกับพืนด้วยสีหน้าสินหวัง
สิงทีทังสองเป็ นกังวลทีสุดเกิดขึนจนได้!
“บอกข้ามา!” สีหน้าจวินเฟิ งหลิงเ**◌้ยมเกรียมขณะไต่

ถามเสียงเย็น “ใครอนุญาตให้เจ้าแอบปล่อยตัว เซวี
ยโหรวเอ๋อร์”
องครักษ์ทงสองได้
ั สติทนั ทีแล้วก็หมอบกราบหนักแน่น
191
“นายหญิง ข้าผิดไปแล้ว ข้ายินดีรบั โทษตาย! ข้าเพียงแต่
ขอให้นายหญิงยกโทษให้แก่คณ
ุ หนูเซวียด้วย”
กระทังบัดนีองครักษ์ทงสองก็
ั ยงั ปกป้องเซวียโหรวเอ๋อร์
ต่อไป ถึงขันยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพือให้นางรอดเลยที
เดียว!
จวินเฟิ งหลิงชักจะรูส้ กึ ไม่ชอบมาพากล นางมันใจว่า

องครักษ์สองนายนีมิได้เคยรูจ้ กั มักจีกับ เซวียโหรวเอ๋อร์
มาก่อนจนกระทังวันนี แล้วเพียงชัวข้ามคืนจะเปลียนให้
ทังสองถึงขันยอมตายเพือนางได้อย่างไร
192
“มีบางอย่างผิดปกติ” อวินลัวเฟิ งเมือรูส้ กึ ถึงบางสิงได้ก็
เลิกคิวขึนแผ่วเบา “ข้าอยากตรวจดูรา่ งกายของพวกเขา”
จวินเฟิ งหลิงมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความสงสัย “เจ้า

พบอะไรบางอย่างรึ สองคนนีเป็ นอะไรไป”
อวินลัวเฟิ งเดินตรงไปหาองครักษ์ไม่พดู ไม่จา นางขมวด

193
มุน่ คิวเมือได้กลินบางสิงกําจายออกมาจากกายของพวก
เขา
นํายาเสน่ห ์ ไร้สีไร้รส แต่นนก็

ั สาํ หรับคนทัวไปเท่านัน
อวินลัวเฟิ งยังคงได้กลินนํายา
“พวกเขาต้องนํายาเสน่ห”์ อวินลัวเฟิ งประกาศเสียงเมิน

เฉยแล้วก็เงยหน้าขึน
ตูม!
เมือเซวียโหรวเอ๋อร์ได้ยินอวินลัวเฟิ งกล่าวถึงนํายาเสน่ห ์
สตินางก็แตกกระเจิงไป
194
นางรู.้ ..
นางรูไ้ ด้อย่างไร
เซวียโหรวเอ๋อร์กดั ริมฝี ปากตนแน่น แล้วนางก็ระลึกถึง

เหตุการณ์ทีอวินเซียวมิได้รบั ผลกระทบจากนํายาเสน่ห ์
แล้วก็เชือมโยงเหตุการณ์ดงั กล่าวเข้ากับการทีอวินลัว
เฟิ งสามารถตรวจจับนํายาเสน่หไ์ ด้อย่างง่ายดาย ทันใด
นันเอง นางก็รูส้ กึ ว่าตนคล้ายจะติดกับดักเสียแล้ว...
“นํายาเสน่หอ์ ย่างนันรึ” จวินเฟิ งหลิงชะงักไป
195
นางไม่รูว้ ิชาการแพทย์ แต่รูแ้ น่วา่ นํายาเสน่หค์ ืออะไร!
นางไม่คิดว่าเซวียโหรวเอ๋อร์จะนําสิงนีเข้าบ้าน มาทํา
ร้ายลูกชายนาง!
ทันใดนันเอง โทสะก็เข้าครอบงําหัวใจจวินเฟิ งหลิง แล้ว

สายตาเกรียวกราดของนางก็เบนไปหาเยียฉี “ดูเอาเถิด
นีไงสหายเจ้า! ไม่มีทางเสียหรอกทีนางจะได้กา้ วเท้า
ออกจากจวนสกุลเยียไปในวันนี!”
เยียฉีหน้าซีดไปขณะสายตาก็รบี เบนไปหาเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ หวังให้นางมอบคําอธิบายใดๆ บ้าง อย่างไร
ก็ดี มีเพียงความว่างเปล่าตอบรับกลับมา เซวี
ยโหรวเอ๋อร์เพียงแต่จอ้ งอวินลัวเฟิ งมิวางตาด้วยดวงตาที
เบิกกว้างด้วยความตืนตระหนกเท่านัน
196
บัดนันเอง หัวใจนางก็ยะเยือกเย็นขึนมา หรือว่าจุดมุง่
หมายในการมาจวนสกุลเยียของเซวียโหรวเอ๋อร์จะเป็ น
อวินเซียว
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ารักษาสองคนนีได้หรือไม่” จวินเฟิ งหลิงเอ่ย

ถามพลางมองไปยังอวินลัวเฟิ งอีกครัง
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม “นํายาเสน่หม์ ิใช่เรืองร้ายแรงแต่

อย่างใด จิตใจของพวกเขาเพียงแต่ถกู สะกดเท่านัน ข้า
เพียงแต่ตอ้ งฝังเข็มให้พวกเขากลับมาเป็ นดังเดิม”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็ชกั เอาถุงเก็บเข็มออกมาจากแขน
197
เสือ จากนันบรรจงดึงเข็มออกมาฝังลงบนจุดเสินถิงของ
พวกเขา
ไม่นานนัก สีหน้าสององครักษ์ก็กลับมากระจ่างใสดัง
เดิม ต่างก็มองตากันด้วยความสับสน เห็นได้ชดั ว่ายังมิ
ได้ลว่ งรูถ้ งึ สถานการณ์ความเป็ นไป ผ่านไปครูใ่ หญ่ๆ ที
เดียว จึงจดจําได้ถงึ การกระทําของพวกตน ก่อนหน้า
แล้วสีหน้าของพวกเขาก็เปลียนไปอย่างรุนแรง
“นายใหญ่ นายหญิง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าน้อยไม่

ทราบว่าเกิดเหตุอนั ใดขึน เมือเซวียโหรวเอ๋อร์วิงวอนกับ
ข้า ข้าก็มิอาจปฏิเสธนางได้เลย ได้โปรดให้โอกาสข้าอีก
ครังเถิด นายใหญ่ นายหญิง!” องครักษ์ผนู้ นวิ
ั งวอนขอ
ร้องครําครวญพลางหมอบกราบหนักแน่น
198
“แม้เรืองนีมิได้เป็ นเจตนาของเจ้า แต่หากเจ้าไม่ให้
โอกาสนาง นางก็คงไม่มีช่องทางใช้นายาเสน่
ํ หเ์ พือทํา
ร้ายเจ้า! เช่นนันเอง เจ้ายังคงต้องชดใช้ความผิดพลาดที
เจ้าก่อขึนอยูด่ ี! องครักษ์ นําตัวพวกเขาออกไป พวกเขา
จะถูกจองจําอยูเ่ ป็ นเวลาสามเดือน โดยมิได้รบั ค่าจ้าง
ครึงเดือน!”
สององครักษ์เข้าใจว่าเท่านีจวินเฟิ งหลิงก็เมตตากับพวก
ตนมากแล้ว จึงรีบหมอบกราบขอบพระคุณแล้วตาม
องครักษ์อีกสองนายออกไป
ด้วยถูกถอนมนต์นายาเสน่
ํ หไ์ ปแล้ว ทังสองจึงมิได้ชาย
199
ตาแลเซวียโหรวเอ๋อร์อีกแม้แต่ครังเดียวตังแต่ตน้ จนจบ...
ทันใดนันเองก็มีบรุ ุษอาภรณ์ดาํ ผูห้ นึงเดินตรงมาหาจวิ

นเฟิ งหลิง กระซิบสองสามประโยคกับหูนาง ครันได้ยิน
ถ้อยคําเขาแล้ว รอยยิมนางก็ยงลึ
ิ กลํา
“นําตัวเขาเข้ามา”
“ขอรับนายหญิง” บุรุษอาภรณ์ดาํ ถอยกลับไปพร้อมคํา

บัญชา
หลังชายผูน้ นจากไปแล้
ั ว จวินเฟิ งหลิงก็มองไปยังเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ผบู้ ดั นีหน้าซีดตัวซีด “เซวียโหรวเอ๋อร์ ข้านํา
200
พาใครบางคนมาพบเจ้าแน่ะ เจ้าคงต้องสนใจเป็ นอย่าง
ยิงแน่...”
สินคํานาง บุรุษอาภรณ์ดาํ ก็กลับเข้ามาพร้อมกับชายร่าง

กํายําในกํามือ จากนันเหวียงเขาลงกับพืนโดยไร้เมตตา
201
“เจ้าเองรึ” เยียฉีชะงักไป ดวงหน้าตกใจเหลือแสน
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรูจ้ กั เขา” จวินเฟิ งหลิงออกปากเสียง

เรียบขณะมองไปยังเยียฉี
เยียฉีผงกศีรษะแผ่วเบา “ตอนทีโหรวเอ๋อร์กบั ข้าอยูท่ ี

ภัตตาคาร บุคคลผูน้ ีแลทีเข้ามาแจ้งโหรวเอ๋อร์วา่ เรือน
นางไฟไหม้”
202
บุรุษเบืองหน้าพวกตนคือผูท้ ีเข้ามาแจ้งโหรวเอ๋อร์เรือง
เหตุไฟไหม้ในวันนีไม่มีผิดเพียน เช่นนันเอง เยียฉียอ่ มจํา
เขาได้ดี เยียฉีมิได้สงั เกตว่าดวงหน้าซีดขาวของเซวี
ยโหรวเอ๋อร์บดั นียิงสินหวังเมือเห็นชายผูน้ นถู
ั กคุมตัวเข้า
มา
“เจ้ารูแ้ ต่วา่ เขาเป็ นคนแจ้งข่าวแก่เซวียโหรวเอ๋อร์ แต่ที

เจ้าไม่รูก้ ็คือบุคคลผูน้ ีคือลุงของเซวียโหรวเอ๋อร์เอง” จวิ
นเฟิ งหลิงประกาศเสียงเย็นพร้อมด้วยรอยยิม
ประหนึงถูกสายฟ้าฟาด สมองของเยียฉีขาวโพลนไปทัน
ใด แล้วนางก็หนั ไปหาเซวียโหรวเอ๋อร์ทนั ควัน “เจ้าบอก
ข้าได้หรือไม่วา่ เกิดเรืองบ้าบออะไรขึนกันแน่ ชายผูน้ ีมี
ความสัมพันธ์อนั ใดกับเจ้า”
203
หากชายผูน้ ีคือลุงของเซวียโหรวเอ๋อร์จริง แล้วไยจึงมี
เวลามาแจ้งข่าวแก่เซวียโหรวเอ๋อร์ แต่กลับไม่มีเวลาช่วย
มารดาของนางออกมาเล่า ทียิงไปกว่านัน นางก็ยงั ไม่ลืม
ว่าเป็ นเพราะถ้อยคําของชายผูน้ ีเอง ทีทําให้นางเข้าใจ
หัวหัวผิดไป...
“โหรวเอ๋อร์ ช่วยข้าที!” เมือเห็นเซวียโหรวเอ๋อร์นอนจม

กองเลือดอยูน่ นั ชายร่างกํายําก็รบี พูดขึนมา “ข้าคือลุง
ของเจ้า! เจ้าจะนิงดูดายดูขา้ ตายไปเฉยๆ มิได้ จงยอม
รับเสียเดียวนีว่าเจ้าอยูเ่ บืองหลังเหตุการณ์ทกุ อย่าง และ
ข้าไม่เกียวข้องใดๆ ทังสิน”
ร่างเซวียโหรวเอ๋อร์สนระริ
ั ก นางกัดริมฝี ปากตนไม่เอ่ย
204
อันใด นอกเหนือไปจากความสินหวังแล้ว ดวงตาทีหลุบ
ตําลงของนางยังได้แฝงความชิงชังเข้มข้นเอาไว้ดว้ ย
“นายหญิงเยีย ข้าขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถิด” ครันเห็น

ว่าเซวียโหรวเอ๋อร์ยงั คงนิงเงียบ ชายผูน้ นก็
ั รบี คุกเข่าลง
ต่อหน้าจวินเฟิ งหลิง “เซวียโหรวเอ๋อร์เป็ นผูม้ ากล่าวอ้าง
เองว่าสามารถเข้าเป็ นสะใภ้นายหญิงเยียได้ ในวันที
นางกลับไปยังจวนสกุลเซวีย แต่นางต้องการความช่วย
เหลือ! ด้วยเหตุนนเองข้
ั าจึงฟั งนาง และมารายงานข่าว
ไฟไหม้นี ซํายังจงใจกล่าวด้วยว่าผูท้ ีเป็ นต้นเพลิงคือเด็ก
หญิงตัวน้อยในอาภรณ์แดง”
จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึน “ถ้าเช่นนันเจ้ารูห้ รือไม่วา่ ใครเป็ น

ต้นเพลิง”
205
“ข้ารู!้ ” ชายผูน้ นไม่
ั กล้าปกปิ ดเรืองใด “เซวียโหรวเอ๋อร์
นันแล! นางเป็ นผูล้ อบวางเพลิงเอง ส่วนมารดานาง นาง
ก็เป็ นคนเผาตายเองกับมือเช่นเดียวกัน! เป็ นเพราะสกุล
เซวียกล่าวว่าจะยอมรับนางกลับเข้าสกุล อีกครัง แต่จะ
ไม่ยอมรับมารดาผูป้ ่ วยติดเตียงของนาง เพือทีจะกําจัด
ภาระออกไปให้พน้ ทาง นางจึงจุดไฟเผามารดาของตัว
เองด้วยเช่นกัน ในครานัน ข้ายังได้ยินเสียงรําไห้ของ
มารดานางอยูเ่ ลย นางกรีดร้องเรียกชือ เซวียโหรวเอ๋อร์
อย่างไรก็ดีเถิด นางหาได้รูไ้ ม่วา่ ผูท้ ีลอบวางเพลิงก็คือลูก
สาวของนางทีนางภูมิใจหนักหนา”
ครันได้ยินถ้อยคําชายผูน้ นแล้
ั ว เยียฉีก็นิงไป นางมองไป
ยังเซวียโหรวเอ๋อร์ดว้ ยสายตาไม่เชือ แล้วเสียงของนางก็
206
แหบแห้งไปเล็กน้อยขณะเอ่ยถาม “เพลิงนัน...เจ้าเป็ น
คนวางเพลิงเองหรือ”
“ไม่ใช่ขา้ !” ไม่รูว้ า่ เซวียโหรวเอ๋อร์ไปเอาเรียวแรงจากไหน

มาตะเบ็งเสียงลัน “ข้ามิได้เป็ นคนทํา! ไม่ใช่ขา้ !”
“เซวียโหรวเอ๋อร์ จนป่ านนีแล้วเจ้าก็ยงั ไม่ยอมรับอีกหรือ

เจ้านันแลเป็ นผูบ้ อกแก่สกุลเซวียเองว่า ตราบใดทีเจ้า
เผาบ้านตัวเองทิง คุณหนูเยียฉียอ่ มมีใจเวทนาเจ้า และ
ยอมให้เจ้าย้ายเข้ามาอยูใ่ นจวนสกุลเยีย ตราบใดทีเจ้า
เข้าจวนสกุลเยียได้ เจ้าก็จะสามารถให้ทา่ นายน้อยเซียว
ได้...”
207
ชายผูน้ นจ้
ั องเซวียโหรวเอ๋อร์เขม็ง หากหญิงผูน้ ีไม่มาพูด
เสียเป็ นมันเป็ นเหมาะ สกุลเซวียก็คงไม่ถกู ลากเข้ามา
พัวพันด้วยเช่นนี
รอยยิมปรากฏขึนบนดวงหน้าเยียฉี แฝงไว้ดว้ ยความขม

ขืน
208
“วันนีข้าก็สงสัยอยูว่ า่ เหตุใดเจ้าจึงมาช้าเหลือเกิน เจ้า
บอกว่ามีเหตุธุระด่วนจึงได้มาสายกลับกลายเป็ นว่าเรือง
ด่วนทีว่าก็คือการลอบวางเพลิงและฆาตกรรม” กล่าวไป
เยียฉีก็คอ่ ยๆ ย่างเท้าตรงเข้าไปหาเซวียโหรวเอ๋อร์
สีหน้าเซวียโหรวเอ๋อร์ตืนตระหนก “ฉีฉี เจ้าไม่เชือใจข้า

หรือ”
เยียฉีพน่ ลมออกจมูก “ข้าจะไม่เชือใจเจ้าได้อย่างไร ก็

เพราะว่าข้าเชือใจเจ้านันแล ข้าจึงได้ทาํ ให้พีใหญ่ผิด
หวัง! และเป็ นเพราะข้าเชือใจเจ้า จึงได้ถกู เจ้าหลอกใช้
มาตลอด! พีใหญ่พดู ถูกต้องแล้ว คนอย่างข้าถึงถูกเจ้า
ขายไปก็คงยังช่วยเจ้านับเงิน!”
209
บัดนันเอง นําเสียงของเยียฉีก็แฝงแววสินหวังชัดเจน
หัวใจนางแหลกสลายด้วยนํามือของสหายทีตนเชือใจที
สุด
“เซวียโหรวเอ๋อร์ อย่าคิดแก้ตวั อีกเลย! หากผูท้ ีไปสืบหา

ความจริงคือพีใหญ่ หรือพีใหญ่รองหรือ พีสะใภ้รอง ข้าก็
คงจะยังเชือเจ้าอีกคราเป็ นแน่! แต่นีแม่บญ
ุ ธรรมของข้า
ส่งคนไปสืบเองกับมือ แล้วข้าจะยังเชือเจ้าต่อไปอีกได้
อย่างไร” เยียฉีกล่าวเสียงเย็น
“อีกประการ ข้ายังจําได้วา่ วันนีทีเห็นเจ้า เจ้ามีเศษฟาง

ติดตัว เศษฟางเหล่านันแลคือหลักฐานอาชญากรรมของ
210
เจ้า”
เซวียโหรวเอ๋อร์เฉาไป นางเข้าใจแล้วว่าแก้ตวั ต่อไปก็ไร้

ประโยชน์ ทันใดนันเอง นางก็ตงตั
ั วเปล่งเสียง หัวเราะ
ลัน ฟั งดูโศกเศร้ายิงนัก คล้ายเสียงโหยไห้ของวิญญาณ
ทีล่องลอยไปตามสายลม
“ใช่แล้ว! ใช่ ข้าเป็ นคนทําเอง แล้วจะทําไมเล่า ชะตา

ของข้ามันโหดร้าย บิดาแท้ๆ ของข้าไม่ตอ้ งการข้า ส่วน
มารดาทีป่ วยติดเตียงของข้ากับข้าก็ตอ้ งอยูอ่ ย่างพึงพา
คนอืนเขาตลอดเวลา! เจ้ารูไ้ หมว่าข้าต้องตรากตรําเพียง
ใดจึงกลับเข้าสกุลเซวียได้”
211
นางยังว่าต่อ “ตราบใดทีข้าเป็ นภรรยาอวินเซียวได้ ข้าก็
จะได้รบั การปกป้องดูแลจากนายหญิงเยียเป็ นอย่างดี
เมือเวลานันมาถึง สกุลเซวียย่อมอ้าแขนต้อนรับข้ากลับ
ด้วยความสําราญใจ หากชะตาชีวิตข้ามิได้เป็ นแบบนี
ข้าจะมาทําเรืองพรรค์นนทํ
ั าไมเล่า เช่นนันเอง เยียฉีเอ๋ย
ข้าชืนชมเจ้านัก เจ้าไร้ซงบุ
ึ พการี แต่ก็โชคดีได้สกุลเยีย
รับอุปการะเลียงดู ไยข้าจึงไม่โชคดีเช่นนีบ้าง”
กระทังบัดนีเซวียโหรวเอ๋อร์ก็ยงั โยนความผิดทุกประการ
ให้แก่โชคชะตา มิได้คิดทบทวนการกระทําของตนแม้แต่
น้อย...
เยียฉีหลับตาอยูน่ านก่อนลืมตาขึนอีกครัง “แม่บญ

ุ ธรรม
ข้ากล่าวแล้วว่าหากเซวียโหรวเอ๋อร์กล่าวหา หัวหัวอย่าง
212
ผิดๆ จริง ข้าก็จะไม่ออกโรงปกป้องนาง แม้วา่ นางจะ
ต้องโทษตาย หรือถูกเฉือนเป็ นชินๆ ”
“มัวเอ๋อร์ นําตัวนางออกไป” จวินเฟิ งหลิงถอนหายใจ

“ข้าจะจัดการส่วนทีเหลือเอง”
“ขอรับ” เยียซีมวชํ
ั าเลืองมองเยียฉี “ไปกันเถิด”
หลังเหตุการณ์ในวันนี เขาเข้าใจดีวา่ เยียฉีคงจะเปลียน

ไปอย่างแน่นอน แลจะไม่เชือใจใครง่ายๆ เช่นก่อนหน้านี
อีก
“ฉีฉี!” เซวียโหรวเอ๋อร์ตืนตระหนกจากนันก็ยืนมือตน
213
ออกมาทําท่าจะคว้าจับเยียฉีเอาไว้ “อย่าไป! ข้ารูต้ วั ว่า
ผิดไปแล้ว ข้ารูจ้ ริงๆ แล้วว่าตัวเองผิดไป ข้ายังไม่อยาก
ตาย ข้าขอร้องเจ้าอย่าทิงข้าไปเลย”
หากเป็ นแต่ก่อน เยียฉียอ่ มดึงดันอยูต่ อ่ เพือปกป้องเซวี

ยโหรวเอ๋อร์เป็ นแน่ ทว่าบัดนี ฝี เท้าของนางกลับไม่ลงั เล
แต่อย่างใดขณะเดินตามเยียซีมวออกจากลานไป
ั
“เฟิ งเอ๋อร์” จวินเฟิ งหลิงเผยรอยยิมอ่อนจาง “เจ้าคิดลง

โทษนางอย่างไร”
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา “นางคิดให้ทา่ บุรุษของข้า ก็

ย่อมหมายความว่านางกระสันอยากบุรุษเหลือแสน!
214
เห็นทีจะสนใจเข้าซ่องอยูท่ ีเดียว!”
“ยอดเยียม!” จวินเฟิ งหลิงตบโต๊ะทันใดแล้วก็ตดั สินใจ

ทันที “แม้หญิงผูน้ ีจะเสียมือไปแล้วก็ยงั คงมีหน้าตาดูดี
ใช้ได้ น่าจะขายได้กว่ายีสิบตําลึงเงินเลยทีเดียว”
เมือได้ยินว่าตนจะถูกส่งไปขายซ่อง เซวียโหรวเอ๋อร์ก็คิด
ดินรน อย่างไรก็ดี ยังไม่ทนั ได้ดนรนสั
ิ กเท่าไร เยียจิงเฉิน
ก็ทาํ ลายสถานพลังของนางเสียแล้ว
“ใครก็ได้เอานางไปขายให้เรือนรําบุปผาที แล้วบอกให้
แม่เล้าดูแลนางดีๆ
215
ตอนที 830 มีคนจากสกุลเยียมาเยือน (1)
216
“ขอรับ!” ได้ยินเขาแล้ว องครักษ์ก็กา้ วขึนมาทันใด แบก
นางขึนไหล่ก่อนโจนข้ามกําแพงออกไป
เซวียโหรวเอ๋อร์บดั นีสงบใจหายสินหวังแล้ว ตราบใดทีจวิ

นเฟิ งหลิงไม่สงั หารนางเสียตอนนี นางก็ยงั มีโอกาสหนี
รอดไปได้! ดีไม่ดีอาจมีโอกาสล้างแค้นเสียด้วยซํา น่า
เสียดายทีฝันกลางวันอาจหวานหอม แต่ ความจริงช่าง
โหดร้ายเหลือจะกล่าว
เซวียโหรวเอ๋อร์มองข้ามคําว่า ‘ดูแลให้ดีๆ ’ ในถ้อยคํา

ของจวินเฟิ งหลิงไป เมือมาถึงเรือนรําบุปผาเท่านันแล
นางจึงได้เข้าใจถ่องแท้ ว่าฝันร้ายเป็ นเช่นไร...
217
ชายฉกรรจ์เหล่านันเปรียบดังสุนขั ป่ าพยัคฆ์รา้ ย ต่างก็
รุมทรมานนางสุดกําลัง ซําร้ายสถานพลัง ของนางก็ถกู
ทําลายลงไปแล้ว แล้วนางจะทนทานทัณฑ์ทรมานเหล่า
นันได้อย่างไร ไม่นานนักนางก็จากโลกนีไปภายใต้การ
ทรมานของชายเหล่านัน แล้วบุคคลผูม้ ีนามว่าเซวี
ยโหรวเอ๋อร์ก็หาไม่อีกต่อไปในโลกนี
เมือข่าวเซวียโหรวเอ๋อร์เข้าหูเยียฉี นางก็กาํ ลังรําไห้ดว้ ย

ความเบิกบานใจทีจวินเฟิ งหลิงตังท้อง แล้วนางจะมี
เวลามาสนใจได้อย่างไรเล่า
ใช่แล้ว! ช่วงสองสามเดือนทีผ่านมานี ภายใต้การรักษา

ของอวินลัวเฟิ ง จวินเฟิ งหลิงก็ได้หายดีเป็ น ปลิดทิงในที
สุด และยังได้ตงครรภ์
ั อีกต่างหาก! ด้วยข่าวดีนีเอง เยีย
218
จิงเฉินและภรรยาของเขาย่อมเอาอกเอาใจ อวินลัวเฟิ ง
จนออกนอกหน้าเป็ นธรรมดา เข้าภาษิ ตว่า ‘ยุงไม่ให้ไต่
ไรไม่ให้ตอม’ เลยทีเดียว
เยียฉีเองบัดนีก็มิได้ปฏิบตั ิกบั อวินลัวเฟิ งอย่างเป็ น

ปฏิปักษ์เช่นในคราแรก เด็กสาวรูส้ กึ ซาบซึง ในบุญคุณ
นางทีช่วยจวินเฟิ งหลิงเอาไว้ ทียิงไปกว่านัน กิรยิ าการ
กระทําต่ออวินลัวเฟิ งก่อนหน้านีก็มี เซวียโหรวเอ๋อร์คอย
ชักใย แล้วเหตุใดนางจึงยังต้องต่อต้านอวินลัวเฟิ งต่ออีก
เล่า ในเมือบัดนีนางรูถ้ งึ สันดาน ทีแท้จริงของเซวี
ยโหรวเอ๋อร์แล้ว
อย่างไรก็ดี นางได้ทาํ ผิดมหันต์ไปเหลือเกินระหว่างคืน

วันเหล่านัน แม้ป่านนีก็ยงั มิกล้าเผชิญหน้ากับอวินลัว
219
เฟิ งตรงๆ
ขณะนีเอง ภายในลานของจวนสกุลเยีย เยียฉีกาํ ลังจะ

สังให้คนครัวเตรียมอาหารให้แก่จวินเฟิ งหลิง ก็พอดีได้
ยินเสียงเด็กสาวผูห้ นึงลอยเข้าหูมา
“เยียฉี ท่านแม่อยูไ่ หนเสียเล่า”
เยียฉีสะดุง้ โหยง เมือเงยหน้าขึนก็เห็นดวงหน้างดงาม

สะกดใจของเด็กสาว นางเอ่ยถามเป็ นเบือใบ้ไป “ท่าน
พูดกับข้าหรือ”
อวินลัวเฟิ งขมวดคิวเล็กน้อย “ข้าต้องการพบนาง”

220
เยียฉีได้สติทนั ใด อารมณ์นางยังคงปั นป่ วนอยูเ่ ล็กน้อย
“ท่านแม่อยูใ่ นโถงรับรอง เห็นว่ามีแขกจากสกุลเยียมา
บัดนีจึงกําลังต้อนรับพวกเขาอยู”่
“เข้าใจแล้ว” กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หมุนกายมุง่ ตรงไปยัง

โถงรับรอง
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงบอบบางดังมาจากด้านหลัง ส่ง
ให้นางชะงักฝี เท้าไปเล็กน้อย
“ข้าขอโทษ”
221
เยียฉีกม้ ศีรษะลงตํา ดวงหน้ารูส้ กึ ผิด “ข้ารูว้ า่ ท่านคงไม่
ให้อภัยข้า แต่ขา้ ก็คงยังอยากขอโทษอยูด่ ี หากข้าไม่โง่
เขลาเหลือแสน ก็คงไม่ฟังถ้อยคํายัวยุอนั สามานย์ของเซ
วียโหรวเอ๋อร์ และได้กระทําการให้ทา่ นต้อง จงเกลียดจง
ชังข้า...”
อวินลัวเฟิ งยังคงหันหลังให้เยียฉี จากนันกล่าวด้วยนํา

เสียงเรียบเฉยว่า “เยียฉี ข้าจะแนะนําเจ้าไว้อย่างเพราะ
เห็นแก่มารดาของเจ้า ทุกคนคิดทําร้ายเจ้าทังนันในโลก
ใบนี แต่มีเพียงครอบครัวของเจ้าเท่านันทีจะไม่ ทําร้าย
เจ้า!”
ทุกคนคิดทําร้ายเจ้าทังนันในโลกใบนี แต่มีเพียงครอบ
ครัวของเจ้าเท่านันทีจะไม่ทาํ ร้ายเจ้า!
222
เยียฉีนิงงันไป จ้องมองร่างอวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลับไปตา
ค้าง เหม่อลอยไปพักหนึงทีเดียว
...
ในโถงกลาง
เยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงต่างก็นงอยู
ั บ่ นเก้าอีใหญ่
มองไปยังชายวัยกลางคนเบืองล่างด้วยสายตาเย็นชา
ชายวัยกลางคนผูน้ นวางถ้
ั วยชาในมือลงแล้วก็แย้มรอย
ยิมอ่อนจางง “นายน้อยหนึง นายหญิงน้อย บัดนีนาย
223
น้อยรองได้จงู ใจให้ผเู้ ฒ่าคนอืนๆ ในสกุลยินยอมรับ
ท่านกลับสกุลเยียแล้ว ส่วนนครเยียนัน ข้าจะเป็ นผูด้ แู ล
ชัวคราวเอง”
สีหน้าเยียจิงเฉินบูดบึงทีเดียว พลางพ่นลมออกจมูก
“คนผูน้ นจะมี
ั จิตใจดีงามถึงเพียงนีเชียวรึ มิใช่เพราะเขา
จ้องตะครุบกิจการห้างร้านสกุลเยียทีกําลังแข็งแกร่งอยู่
หรอกหรือ เขาจึงได้คิดให้เจ้ามาแทนทีข้า ข้าจะบอก
อะไรให้ ข้าไม่มีทางปล่อยมือไปจากนครเยียเป็ นอัน
ขาด!”
ห้างร้านสกุลเยียบัดนีมีสนิ ค้าเช่นนํายาผสานฌานไว้ใน
ครอบครอง ส่งให้มีผลกําไรมหาศาล แล้วน้องชายผูโ้ ลภ
มากของเขาจะปล่อยให้ของดีเช่นนีหลุดมือไปได้อย่างไร
224
เช่นนันเองจึงได้สง่ คนมา หวังฮุบเอากิจการของเขาไป
“นายน้อยหนึง ทีสุดแล้วนายน้องสองก็คือนายใหญ่แห่ง
สกุลเยียคนต่อไป ท่านมีความประสงค์ให้ทา่ นทิงนคร
เยียไป ท่านจะฝ่ าฝื นคําสังหรือ อันทีจริงแล้ว ท่านก็ได้แต่
โทษตัวเองเท่านัน หากท่านมิได้แต่งงานกับ แม่ไก่ซงไม่
ึ
อาจออกไข่ได้ ตําแหน่งนายใหญ่สกุลเยียก็คงไม่ตกไป
225
อยูใ่ นมือของคุณชายรองดอก”
ด้วยมีบารมีคณ
ุ ชายรองแห่งสกุลเยียสนับสนุน ชายวัย
กลางคนผูน้ ีจึงไม่เห็นหัวเยียจิงเฉินแต่อย่างใด
หากว่ากันด้วยเรืองพลังและความสามารถแล้ว เยียจิง
เฉินย่อมไม่เป็ นสองรองใคร น่าเสียดายทีความผิดของ
เขาตกอยูท่ ีการแต่งงานกับสตรีผมู้ ิอาจตังครรภ์ได้
อนาคตนายใหญ่สกุลเยียจะไร้ซงทายาท
ึ สืบสกุลได้
เยียจิงเฉินพ่นลมออกจมูก “พวกเจ้าขับไล่ขา้ ออกจาก

นครเยีย ซํายังจะให้เจ้าฮุบกิจการห้างร้านสกุลเยียนีไป
226
อีก เจ้ากล้าลันวาจาไหมเล่า ว่ามิใช่เพราะน้องชายข้า
ปรารถนาในนํายาผสานฌาน”
ชายวัยกลางคนหัวเราะ แต่มิได้ราํ คาญใจแต่อย่างใด

“นายน้อยหนึง มีเพียงท่านเท่านันทีโง่เขลา นําเอาสิง
ของเช่นนํายาผสานฌานออกมาขาย! หากกิจการห้าง
ร้านสกุลเยียตกอยูใ่ นมือข้า ข้าจะใช้นายาผสานฌานทั
ํ ง
หมดมาเพิมพลังให้แก่สกุลเยีย! แล้วยังจะสยบให้ผผู้ ลิต
นํายาผสานฌานนีมาทํางานอยูภ่ ายใต้บญ
ั ชาของข้าจน
หลังขดหลังแข็งเลยทีเดียว!”
“ฮ่าๆ!” เยียจิงเฉินเปล่งเสียงหัวเราะดัง เพลิงพิโรธแผด

เผาอยูใ่ นนําเสียง “เจ้าคิดว่ายอดจอมยุทธ์ สุดลึกลับผูน้ ี
ทีสามารถผลิตนํายาผสานฌานได้จะยินยอมทํางาน
227
หลังขดหลังแข็งเพือสกุลเยียงันหรือ”
“นายน้อยหนึง ทีท่านมิอาจสยบคนผูน้ นได้

ั ยอ่ มเผยให้
เห็นว่าท่านไร้ความสามารถ” ชายผูน้ นค่
ั อยๆ ลุกขึนยืน
พร้อมกับแย้มรอยยิม “ทีสุดแล้ว ท่านก็คือผูท้ ีถูกขับไล่ไส
ส่งออกจากสกุลเยีย หากมิใช่เพราะคุณชายรองยินยอม
ให้ทา่ นกลับมาคราวนีด้วยจิตใจอันมีเมตตาแล้ว ท่านก็
ไม่มีวนั จะได้เหยียบย่างเข้าไปภายในจวนสกุลเยียอีก!
อย่างไรก็ดีเถิด คุณชายรองไม่เหมือนท่าน ท่านผูน้ นคื
ั อ
ว่าทีนายใหญ่แห่งสกุลเยีย ผูใ้ ดได้ยินนาม ย่อมตะเกียก
ตะกายมาสร้างความสัมพันธ์ แล้วไยพวกเขาจึงจะ
ปฏิเสธ”
สีหน้าเยียจิงเฉินเปลียนไปทันใด เพลิงพิโรธพวยพุง่ ออก

228
จากดวงตาอันอ่อนโยนนัน แล้วมือก็กาํ หมัดแน่นจนสัน
ระริกเบาๆ
อย่างไรก็ดี บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะคร้านดังเข้ามา
จากด้านนอกโถงกลาง
“หรือว่าเจ้าหารูไ้ ม่ ว่าผูค้ า้ นํายาผสานฌานมีประสงค์จะ

ทําการค้าเพียงเพราะได้ยินชือเสียงเรียงนามของพ่อ
ุ ธรรมเท่านัน หากเป็ นผูอ้ ืน ข้าก็ไม่
คิดหรอกว่าพวกเขาจะได้นายาผสานฌานไป”
ํ
ทีด้านนอกโถงกลางนัน แสงอาทิตย์ได้ตกต้องลงบน
เทพยดา เด็กสาวผูแ้ ต่งกายด้วยอาภรณ์ขาวยืนพิงกรอบ
229
ประตูดว้ ยท่าทีผอ่ นคลาย ริมฝี ปากบิดขึนอย่างชัวร้าย
ขณะมองไปยังชายผูน้ งอยู
ั ใ่ นโถงกลาง ประกาย เย็นยะ
เยือกสว่างวาบขึนจากก้นบึงนัยน์ตาของนาง
เป็ นทีประจักษ์ชดั ว่านางยืนอยูน่ านแล้ว เพียงแต่มิได้เข้า

มารบกวนเพราะเห็นว่าจวินเฟิ งหลิงมีแขก ทว่าท้ายทีสุด
ก็อดเปิ ดปากขึนมามิได้
ผูค้ นเหล่านีหว่านถ้อยคําหวานหู ทําทีเป็ นว่าการเรียก

เยียจิงเฉินกลับสกุลเยียนันนับเป็ นนําใจอันงดงาม แต่
อันทีจริงแล้ว พวกเขาจ้องตะครุบนํายาผสานฌานของ
กิจการห้างร้านสกุลเยียต่างหาก
230
กระทังบัดนีก็ยงั คงทําตัวสูงส่ง ทว่าพวกเขาคิดจริงๆ
หรือว่าคนเขาโง่เขลาเหมือนกันทุกคน
“เจ้าเป็ นใคร ช่างบังอาจดีแท้!” ดวงหน้าชายผูน้ นทะมึ

ั น
ไป “ใครอนุญาตให้เจ้าปรากฏตัวขึนทีนี ช่างเป็ นคนไร้
มารยาทยิงนัก”
ตังแต่ทีชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึน จวินเฟิ งหลิงก็นิง

เงียบมาโดยตลอด แต่เมือเห็นเขาตําหนิ ติเตียนอวินลัว
เฟิ งเช่นนี สีหน้านางก็มืดดําไปทันใด
“นางคือสะใภ้ของข้า ท่านสุภาพกับนางหน่อยจะดีกว่า!”
231
“สะใภ้อย่างนันรึ” ชายผูน้ นนิ
ั วหน้า ความชิงชังกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตา “เช่นนันนางก็คือภรรยาของ ลูกชาย
นอกคอกของเจ้านันเอง! ทีสุดแล้วนางก็เป็ นได้แค่คน
นอกคอกเช่นเดียวกัน! นายน้อยหนึง ต่อให้ทา่ นคิด
อยากแต่งงาน ก็ควรจะหาสตรีทีดีกว่านีหน่อยเถิด หญิง
ผูน้ ีก็ได้ให้กาํ เนิดเด็กนอกคอกมาแล้ว นางจะยังมี
คุณสมบัติอนั ใดให้เป็ นนายหญิงน้อยแห่งสกุลเยียอีก”
232
จวินเฟิ งหลิงเดือดขึนมา แล้วฝ่ ามือก็ฟาดโต๊ะหักเป็ น
233
สองเสียงเสียงดังปั ง จากนัน นางก็โจนเข้าไปหาชายวัย
กลางคนพร้อมด้วยจิตสังหารฉายชัดอยูใ่ นดวงตาวิหค
เพลิง
อย่างไรก็ดี มีรา่ งหนึงรวดเร็วกว่านางหนึงก้าว คนผูน้ นั

เดินตรงมายังเบืองหน้าบุรุษวัยกลางคนเพียงก้าวยาวๆ
สองทีแล้วก็เตะเข้าให้ทีหว่างขาของเขาอย่างไร้ความ
ปรานี ส่งให้เขากรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บร้าวลึก
“นอกคอกอย่างนันรึ ถ้าเช่นนันข้าจะทําให้เจ้ามีไม่ได้แม้
กระทังบุตรนอกคอก”
ท่าทีเด็กสาวอวดดียงนั
ิ ก แล้วมุมปากของนางก็ยกขึน
234
เล็กน้อย เจ้าหาว่าอวินเซียวเป็ นเด็กนอกคอก มิใช่รึ ถ้า
เช่นนันนางก็จะทําให้เขามีมิได้แม้กระทังบุตรนอกคอก
“นางเด็กวายร้าย เจ้ารอก่อนเถิด!” ชายวัยกลางคนขบ

ฟั นเกรียวกราด แล้วก็จอ้ งมองอวินลัวเฟิ งเขม็งก่อนเบน
สายตาไปยังเยียจิงเฉินและภรรยา “นายน้อยหนึง นาย
หญิงน้อย พวกท่านควรให้คาํ อธิบายบ้างมิใช่รึ อย่าง
น้อยข้าก็เป็ นคนของคุณชายรอง”
เยียจิงเฉินไอแห้งๆ ก่อนกล่าวว่า “เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ

ไยข้าจึงไม่เห็นสิงใดเลยเล่า ยอดรักของข้า เจ้าเห็นสิงใด
บ้างหรือไม่”
235
จวินเฟิ งหลิงบัดนีก็ได้คลายจิตสังหารลงแล้ว และกําลัง
กลันเสียงหัวเราะ “ข้าเห็นเยียหรานจู่ๆ ก็สะดุดล้มลง
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเขาล้มใส่เสา กระแทกเข้ากับของลับ
พอดิบพอดี!”
ชายวัยกลางคนผูม้ ีนามว่าเยียหรานโกรธจัดเสียจนแทบ
คลุม้ คลังไป ช่างเป็ นบ้านทีไร้ยางอายกระไรเช่นนี! โกหก
กันซึงๆ หน้าแบบนีเชียวหรือ
“ดี! ยอดเยียม! ข้าจะไปรายงานกับคุณชายรอง!”

เยียหรานขบฟั นแน่น มือยังคงกุมเป้าตนขณะที ดวงหน้า
ก็มีเหงือเย็นแตกพลักจากความเจ็บ
236
“ช้าก่อน!”
เมือเห็นว่าชายผูน้ นตั
ั งท่าจะหมุนกายจากไปแล้ว เด็ก
สาวก็เรียกออกมาด้วยนําเสียงคร้าน ส่งให้เขาต้องหยุด
ฝี เท้าตนไป
“เจ้าต้องการสิงใดอีก” ชายวัยกลางคนหมุนกายกลับมา
เผชิญหน้ากับอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีเกรียวกราด
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมร้าย “อ๋อ กฎของสกุลเยียอนุญาต

ให้บา่ วรับใช้ขนเสี
ึ ยงและโต้เถียงกับนายตนได้สนิ ะ”
เยียหรานสะดุง้ ไป ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เขาเคยชิน

237
กับการลุแก่อาํ นาจและข่มเหงผูค้ นขณะทีตนตามคุณ
ชายรองต้อยๆ เช่นนันเองเขาจะระลึกถึงสถานะของเยีย
จิงเฉินได้อย่างไร”
“น...นายใหญ่ของข้าคือคุณชายรอง!” เขาโต้กลับด้วย
ตรรกะป่ วยพลางเหงือเย็นก็แตกพลักทัวศีรษะ
“เจ้าใช้แซ่เยีย” เด็กสาวเลิกคิว “ในเมือเป็ นแซ่เยีย เช่น

นันเองเจ้าก็คือสุนขั รับใช้สกุลเยีย อย่างไรก็ดี เจ้ากลับ
ข้ามหัวข้ามหูนายของเจ้าโดยสินเชิง!”
“ถ้าเช่นนัน...ถ้าเช่นนันเจ้าต้องการอะไร”
238
“คุกเข่าลงขอขมาเดียวนี!” นําเสียงเด็กสาวเ**◌้ยม
เกรียม ส่งให้เยียหรานตัวสันเทาขึนมาทันควัน
“ขอขมาอย่างนันรึ ไม่มีทาง! ข้ารับเพียงคุณชายรองเท่า

นัน ข้าไม่รบั ผูใ้ ดอืนอีก!”
เปรียง!
สินคําเขา เรียวขาของเด็กสาวก็เล็งตรงมาทางตน
ทันควัน ส่งให้เขาลอยกระเด็นไปกระแทกกําแพงอย่าง
แรง ความปวดหนึบร้าวแล่นไปทัวกาย กระดูกแตกร้าว
ไปหลายแห่งทีเดียว
239
“ขอขมาเดียวนี!” เด็กสาวมองตําลงไปยังเยียหราน ดวง
หน้าถือดีสง่ ท่าทีเย็นยะเยือก
“ข้าไม่...”
เยียหรานยังไม่ทนั พูดจบ เด็กสาวผูน้ นก็

ั ยกขาตนขึนอีก
ครัง ฟาดฟั นฝ่ าอากาศมาอัดกระแทกเข้าที ยอดอก ส่ง
ให้เขากระอักเลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้าซีดขาว
คราวนีอวินลัวเฟิ งมิได้แยแสทีจะเสียเวลาพูดคุยกับเขา
อีกต่อไป แล้วกระชากคอเสือของเขาขึนมาก่อนกดร่าง
เขาลงกับพืน บังคับให้เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเยียจิงเฉิน
และจวินเฟิ งหลิง
240
เยียหรานรูด้ ีวา่ หากไม่ขอขมาเสียตอนนี ก็คงมิได้ออกไป
อย่างง่ายดายเป็ นแน่ เขารีบหมอบกราบแล้วก็วิงวอน
ด้วยนําเสียงสันเทิม “นายน้อยหนึง นายหญิงน้อย เป็ น
ความผิดของข้าน้อยเอง ข้าไม่ควรลุแก่อาํ นาจ ข่มเหง
รังแกผูอ้ ืน ข้าขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะวิงกลับ
สกุลเยียเสียตอนนี และจะไม่บงั อาจหลูเ่ กียรติ นายน้อย
หนึงและนายหญิงน้อยอีก!”
241
เขาหมอบกราบเสียเสียงดัง ไม่นานหน้าผากก็เริมเป็ นจํา

แดง แล้วเลือดก็ไหลซึมออกมาช้าๆ
“จําเอาไว้ เจ้าเป็ นเพียงบ่าวรับใช้ บ่าวรับใช้ไม่สามารถ

กระด้างกระเดืองกับนายตนได้เด็ดขาด ไสหัวไปเดียวนี!”
อวินลัวเฟิ งปล่อยเขา ดวงหน้ามารเย็นยะเยือก
ในเมือนางรับเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงแล้ว ก็จะไม่

ปล่อยให้ผใู้ ดมาวางท่าสามหาวกับพวกเขา เป็ นอันขาด!
กระทังสกุลเยียก็มิใช่ขอ้ ยกเว้น!
242
เยียหรานตาลีตาเหลือกรีบออกไปจากโถงทันทีดว้ ย
ความหวาดกลัวแทบสินสติ หวันเกรงว่าหากอยูน่ านกว่า
นีอีกเพียงนิด อวินลัวเฟิ งจะไม่ปล่อยให้เขากลับออกไป
อีกเลย
“ให้ตายเถิด” เฝ้าดูเยียหรานวิงหายไปแล้วเยียจิงเฉินก็
แย้มรอยยิมขมขืน “น้องชายข้าได้ยินเรืองนีเมือไร ข้า
เกรงว่าเขาคงยิงเกลียดชังข้าหนักขึนไปอีก”
อวินลัวเฟิ งแย้มยิมแล้วก็เย้ยว่า “หากท่านไม่ทาํ เรืองนี

แล้ว เขาจะไม่จงเกลียดจงชังท่านหรือ”
เยียจิงเฉินได้สติขนมาทั
ึ นใด ใช่แล้ว! ต่อให้เยียหรานไม่
243
ถูกตบตีเข้าตอนนี น้องชายของเขาก็ยงั คง จงเกลียดจง
ชังเขาอยูด่ ี! ในเมือเป็ นอย่างนี พวกตนจะตีหรือไม่ตี
เยียหรานมันสําคัญตรงไหน อย่างเลวทีสุด ความชิงชัง
ของน้องชายก็คงจะเข้มข้นขึนกว่าเดิมเท่านัน
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงนิวหน้าเล็กน้อย “เมือครังเราอาศัย

อยูก่ บั สกุลเยียก่อนหน้านี ให้ขา้ ทนทุกข์เพียงใดข้าก็ยอม
แต่บดั นีข้าพบลูกชายและสะใภ้แล้ว หากสกุลเยียคิดข่ม
เหงพวกเขา ก็อย่าโทษว่าข้าโหดก็แล้วกัน!”
เยียจิงเฉินแย้มรอยยิมอ่อนโยนแล้วก็ดงึ จวินเฟิ งหลิงเข้า

มาในอ้อมกอดแข็งแกร่ง
244
“จวินเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ามิได้เป็ นกังวลเพราะตน
ยังมีเยือใยกับสกุลเยีย ข้าเพียงแต่กลัวว่าน้องชายข้าคน
นีจะมาแว้งกัดเจ้า อย่างไรก็ดี เฟิ งเอ๋อร์พดู ถูก ต่อให้เรือง
นีมิได้เกิดขึน เขาก็ยงั จะไม่ปล่อย พวกเราไปอยูด่ ี”
หากจวินเฟิ งหลิงมิได้ปรากฏตัวขึนมา ตําแหน่งนายใหญ่

สกุลเยียย่อมตกเป็ นของเยียจิงเฉิน ไม่มีทางตกอยูใ่ นมือ
ของเขาอย่างแน่นอน! และหากจวินเฟิ งหลิงตังครรภ์
บางทีตาํ แหน่งนายใหญ่อาจเปลียนมืออีก ก็เป็ นได้
ด้วยสถานการณ์อนั ล่อแหลมเช่นนี น้องชายจะไม่เกลียด

ตนได้อย่างไร แล้วเขาจะไม่จอ้ งทําลายชีวิตของเยียจิง
เฉินได้อย่างไร เช่นนันเอง แม้อวินลัวเฟิ งมิได้ลงมือลงไม้
เจ้าน้องชายคนนีก็จะไม่ปล่อยเยียจิงเฉินไปอยูด่ ี!
245
“จวินเอ๋อร์ เจ้าวางใจได้ พวกเจ้าเป็ นครอบครัวเดียวของ
ข้า! หากสกุลเยียคิดทําร้ายเจ้าจริง ข้าก็จะปกป้องเจ้า
อย่างสุดความสามารถ แม้ตอ้ งแลกด้วยชีวิต” ความแน่ว
แน่ฉายขึนบนดวงหน้าเยียจิงเฉิน ตังแต่ทีสกุลเยียขับไล่
พวกตนออกมา เขาก็เริมตาสว่าง
คนเดียวทีเขาห่วงหาอาทรในชีวิตนีคือจวินเฟิ งหลิงเท่า
นัน ส่วนอวินเซียวกับอวินลัวเฟิ งก็เป็ นเพียงเพราะว่าจวิ
นเฟิ งหลิง
“ท่านพ่อ ท่านแม่” ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งบิดขึน “คราว

หน้า หากนายน้อยแห่งสกุลเยียคิดตะครุบห้างร้านสกุล
เยียอีก ก็หลอกกินให้เขาหมดตัวเสียก่อน แล้วค่อยมอบ
246
กิจการให้แก่เขา”
เยียจิงเฉินสะดุง้ ไปแล้วก็นิวหน้าลงเล็กน้อย “ข้าว่ามันจะ

ไม่งามน่ะสิ ไม่วา่ ข้าจะหลอกเอาของลําค่าเพียงใดมาก็
ตาม ก็ยอ่ มเทียบเทียมมิได้กบั นํายาผสานฌานในห้าง
ร้าน”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวยิมแย้ม “ท่านวางใจได้ กิจการห้าง

ร้านสกุลเยียทีท่านมอบให้เขาจะเป็ นเพียงเปลือกอันว่าง
เปล่าเท่านัน ทียิงไปกว่านัน ถ้อยคําทีข้าบอกเยียหรา
นไปก็มิใช่ข่กู นั เฉยๆ หากห้างร้านสกุลเยียเปลียนเจ้าของ
จริง นํายาผสานฌานก็จะหายวับไปทันที”
247
“ทําไมเล่า” เยียจิงเฉินยิงตืนตระหนก
กิจการห้างร้านสกุลเยียมีเยียซีมวคอยดู
ั แลตลอดมา เช่น
นันเองเขาจึงไม่ทราบในรายละเอียด ในขณะทีเยียจิง
เฉินกําลังสับสนงุนงงอยูน่ นั นําเสียงเริงร่าของเยียซีมวก็
ั
เป็ นทีได้ยินมาจากด้านนอกโถง
“พ่อบุญธรรม แม่บญ
ุ ธรรม เรืองนีเรียบง่ายนิดเดียว ก็
เพราะน้องสะใภ้เป็ นผูผ้ ลิตนํายาผสานฌานน่ะสิ”
หัวใจเยียจิงเฉินกระตุกไป แล้วดวงตาทีสับสนอยูก่ ็กลาย

เป็ นตืนตระหนกตกใจ ลมหายใจก็ถีกระชันขึนมาด้วย
เช่นกัน “เจ้า...นีพีชายเจ้าพูดความจริงอย่างนันรึ เจ้า
248
เป็ นผูผ้ ลิตนํายาผสานฌานจริงๆ อย่างนันรึ”
249
เมืออยูต่ อ่ หน้าชายผูอ้ อ่ นโยนประหนึงหยกแล้ว อวินลัว

เฟิ งก็ผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้าจึงได้กล่าวออกไปว่าหาก
กิจการห้างร้านสกุลเยียเปลียนมือเจ้าของ นํายาผสาน
ฌานก็จะหายวับไปทันที”
เยียจิงเฉินตัวแข็งไป สุดท้ายแล้วผูค้ า้ นํายาผสานฌานก็

หาใช่ใครไม่แต่เป็ นอวินลัวเฟิ งเองหรอกรึ ทีน่าขันก็คือ
น้องชายของเขาต้องการทีจะแย่งชิงกิจการห้างร้านของ
ตนไป
เทียบกับเยียจิงเฉินแล้ว จวินเฟิ งหลิงยังใจเย็นยิงกว่า
250
นางตบบ่าอวินลัวเฟิ งตังท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สดุ
ท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ลูกสะใภ้ของข้าช่างมากความสามารถ ทําให้ขา้ ประทับ

ใจได้ทกุ ทีไป เฟิ งเอ๋อร์ ข้าภูมิใจในตัวเจ้าเหลือเกิน”
จวินเฟิ งหลิงภาคภูมิใจยิงนัก แลนางมีสทิ ธิทกุ ประการ ก็

ใครเล่าจะมีโชคได้ยอดลูกสะใภ้เช่นนาง เห็นทีลกู ชาย
นางจะมีมาตรฐานสูงทีเดียว ไม่เหมือนเยียจิงเสวียน
น้องชายของเยียจิงเฉิน ผูเ้ ย่อหยิงถือดีอย่างกับนกยูง
รําแพนเพียงเพราะบุตรชายได้สนิทชิดเชือกับองค์หญิง
251
องค์หญิงนันจะมาเทียบอะไรกับสะใภ้ของนางได้
“เฟิ งเอ๋อร์” เยียจิงเฉินลูบผมอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมล้า

แล้วก็กล่าวว่า “เจ้าทําให้ขา้ ตกใจแทบสินสติทีเดียว
อย่างไรก็ดี เจ้าต้องซ่อนสิงของในมือไว้ให้มิดไม่วา่ จะ
อย่างไรก็ตาม ห้ามผูใ้ ดเห็นเด็ดขาด มิฉะนัน เดียวต้องมี
ใครคิดแย่งชิงไปแน่”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วก็แย้มรอยยิมร้าย

“ในเมือท่านรูถ้ งึ ทีมาของนํายาผสานฌานแล้ว เมือเวลา
นันมาถึง ท่านก็มอบกิจการห้างร้านให้แก่เขาไปเสียหลัง
หลอกกินเขาจนหมดตัว อีกประการ ก่อนมอบกิจการ
ห้างร้านให้แก่เขา ก็ให้ทา่ นเก็บเอาสมุนไพรมีคา่ ทุกอย่าง
มาให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่อย่างเดียว”
252
เยียจิงเฉินเป็ นเบือใบ้ไป เดิมทีเขาคิดว่าภรรยาตนร้าย
แล้ว แต่กลับกลายเป็ นว่ายังมีขนุ เขาสูงใหญ่ ยิงกว่านาง
เด็กสาวผูน้ ีร้ายกาจถึงเพียงนี เมือเวลานันมาถึง ในตอน
ทีเจ้าเยียจิงเสวียนบัดซบนันได้กิจการ ห้างร้านอันว่าง
เปล่าไปครอบครองก็คงอยากจะร้องไห้ออกมาทีเดียว
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงแย้มรอยยิมอ่อนจาง “ก่อนหน้านีข้า

ก็พอจะไม่แยแสสถานะของท่านในสกุลเยีย ได้อยูห่ รอก
แต่บดั นีเรามีบตุ รแล้ว ข้าต้องมอบอนาคตอันสดใสให้แก่
เด็กน้อยผูน้ ี เช่นนันเอง ข้าจึงอยากให้ทา่ นกลับไปรับสิง
ทีเป็ นของท่านคืน”
“อีกประการ...” จวินเฟิ งหลิงนิงไปครูห่ นึง แล้วก็หรีเนตร

253
ลงเล็กน้อย “หากเยียจิงเสวียนรูว้ า่ เรามีบตุ ร เขาคงไม่
ยอมปล่อยเราไปโดยง่ายเป็ นแน่! เราต้องลงมือก่อนเพือ
ให้ได้เปรียบ! หากท่านไม่ประสงค์รบั ตําแหน่งนายใหญ่
สกุลเยีย ก็จงมอบให้ผอู้ ืนไปหลังจากทีท่านได้อาํ นาจมา
ครอบครอง! ข้าจะไม่ยอมให้ลกู ข้าต้องตกอยูใ่ น
สถานการณ์อนั ตรายเป็ นอันขาด!”
ด้วยเหตุนีเองนางจึงได้อยากกลับไปทวงคืนอํานาจ! ใคร
จะเป็ นนายใหญ่สกุลเยียไม่สาํ คัญ แต่ตอ้ งไม่ใช่เยียจิง
เสวียน! มิฉะนันแล้ว ด้วยสันดานอันเลวทรามของเขา
ย่อมไม่ปล่อยให้ครอบครัวนางได้อยูเ่ ป็ นสุข!
“ตกลง!” เยียจิงเฉินผงกศีรษะ “ข้าจะฟั งเจ้า เพือลูกของ

เรา ข้าจะกลับไปทวงคืนอํานาจของสกุลเยีย อีกครัง!”
254
จวินเฟิ งหลิงแย้มรอยยิม มือนางลูบท้องตนแผ่วเบา
พร้อมด้วยสีหน้ากําจายประกายสดใส เป็ นประกายของ
คนเป็ นแม่อย่างแท้จริง!
เมือได้เห็นรอยยิมงดงามของจวินเฟิ งหลิงแล้ว อวินลัว

เฟิ งก็ตงจิ
ั ตมันอยูใ่ นใจว่าจักจัดการกับภยันตรายต่างๆ
ทีอาจเข้ามาแผ้วพานเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงให้ได้
ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม
เยียฉีเองก็มาปรากฏตัวอยูด่ า้ นนอกโถงกลางตังแต่เมือ
ไรก็มิอาจทราบได้ นางย่อมได้ยินถ้อยคําของบุพการี
บุญธรรม
255
ทันทีทีนึกได้วา่ นํายาผสานฌานเป็ นของอวินลัวเฟิ ง นาง
ก็รูส้ กึ อับอายขึนมา อย่างนีเองพีใหญ่ จึงอิดออดไม่
อยากมอบนํายาผสานฌานให้ในวันนัน เป็ นเพราะ
อวินลัวเฟิ งนีเอง หากเป็ นนาง นางย่อมไม่คิดมอบนํายา
ผสานฌานให้แก่คนทีตังตนเป็ นปฏิปักษ์กบั นางเช่น
เดียวกัน
เยียฉีกดั ริมฝี ปากตนแน่น เมือได้คิดทบทวนการกระทํา

ของตนในช่วงสองสามวันทีผ่านมา นางก็เข้าใจปั ญหา
หลายอย่างกระจ่างชัด! เป็ นดังคําแนะนําทีอวินลัวเฟิ ง
ได้ให้ไว้ทกุ ประการ
256
ผูท้ ีจ้องทําร้ายนางย่อมไม่มีวนั เป็ นครอบครัวของนาง!
หากนางยอมฟั งพีใหญ่ตงแต่
ั แรก ก็คงไม่เกิดปั ญหามาก
มายตามมาเช่นนี! และนางก็คงไม่ถกู ใครบางคนหลอก
ใช้มานานถึงเพียงนี
คิดแล้วเยียฉีก็เหลือบแลไปยังภาพครอบครัวอันสุขสงบ
257
สําราญใจภายในโถงกลางนัน แล้วนางก็ หมุนกายเดิน
ออกไปจากลานเชืองช้าอย่างเปล่าเปลียวอ้างว้าง
อวินลัวเฟิ งคล้ายสัมผัสได้ถงึ บางสิงบางอย่าง จึงหัน

ศีรษะกลับไปจ้องมองร่างของเยียฉีซงอยู
ึ ห่ า่ งไกลออกไป
คนเราก็แปลกเช่นนีแล ไม่เห็นโลงศพไม่หลังนําตา หาก

มิใช่เพราะเกิดเรืองเซวียโหรวเอ๋อร์เข้า เยียฉี ก็ยงั คงเป็ น
เด็กน้อยเอาแต่ใจ ไม่รูว้ า่ อะไรถูกอะไรผิด!
...
จวนสกุลเยีย
258
ลึกลงไปในพงไพรเปลียวร้าง ประตูซงปิ
ึ ดแน่นอยูค่ อ่ ยๆ
เปิ ดออก ไม่นานนักก็ปรากฏชายชราอาภรณ์เขียวย่าง
ก้าวออกมาเชืองช้า
ครันเห็นชายชราแล้ว ผูค้ นทีรออยูด่ า้ นนอกประตูตา่ งก็

คุกเข่าลงแทบพืน พร้อมใจกันเรียกขานด้วยความ
นอบน้อมว่า “ยินดีดว้ ยขอรับนายใหญ่ ทีสําเร็จการ
ฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ!”
ชายชราผูน้ นผงกศี
ั รษะ สายตากวาดผ่านกลุม่ คนเหล่า
นันแล้วก็จรดลงบนชายหนุ่มเบืองหน้า “เสวียนเอ๋อร์
ระหว่างทีข้าเก็บตัวฝึ กฝนอยูช่ ่วงสองสามปี ทีผ่านมานี มี
259
เหตุการณ์อนั ใดเกิดขึนบ้าง”
เยียจิงเสวียนแลดูเคารพนบนอบทีเดียว “ท่านพ่อ หลัง

จากทีท่านเก็บตัวฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ เหล่าผู้
เฒ่าแห่งสกุลก็มีมติเอกฉันท์ให้เนรเทศพีใหญ่ออกไปอยู่
นครเยีย”
ความหมายของการถูกเนรเทศก็คือพวกเขาถูกตัดขาด
ออกจากสกุลเยีย!
เยียจิงเสวียนก็อยากจะโยนความผิดทุกประการใส่เยีย
จิงเฉินอยูห่ รอก แต่เขาเข้าใจดีวา่ โกหกอย่างไร ก็ถกู จับ
ได้อยูด่ ี เช่นนันเองจึงพูดความจริงออกไปดีกว่า
260
เคราะห์ดีทีชายชราเพียงแต่ขมวดคิวเท่านัน แล้วก็ถอน
หายใจอย่างปลงตก มิได้ดดุ า่ ว่ากล่าวเยียจิงเฉินแต่
อย่างใด
“ทีพวกเขาออกไปอาจจะดีแล้วก็ได้ ไปอยูน่ ครเยียอย่าง

น้อยก็คงดีกว่าอยูใ่ นจวนสกุลเยีย!”
หากจวินเฟิ งหลิงมิได้เป็ นหมัน เขาคงไม่มีวนั มอบ

ตําแหน่งนายน้อยแห่งสกุลเยียให้แก่เยียจิงเสวียนเป็ น
อันขาด! ทีสุดแล้ว ในฐานะผูน้ าํ สกุลเยีย จะไร้ซงทายาท
ึ
ได้อย่างไร
261
ว่ากันตามตรงแล้ว เทียบกับลูกชายคนรองของเขา เขา
พึงใจกับเยียจิงเฉินผูส้ ขุ มุ นิงสงบมากกว่า!
สิงนีก็เป็ นอีกหนึงเหตุผลทีเยียจิงเสวียนชิงชังเยียจิงเฉิน
เพราะใจอิจฉาริษยา!
เยียจิงเสวียนหลุบเนตรลงตํา สีหน้าเคารพเชือฟั งหายวับ

ไป แลถูกแทนทีด้วยความมาดร้ายสว่างวาบขึนในดวง
ตา
หลังออกจากจวนสกุลเยียไป พีใหญ่จะสามารถอยูอ่ ย่าง

สงบสุขได้หรือ
262
ไม่มีทาง! เขาไม่มีวนั ปล่อยพีใหญ่ไปเด็ดขาด! ตราบใดที
พีใหญ่ยงั มีชีวิตอยู่ เขาคงมิอาจดํารงตําแหน่งนายน้อย
สกุลเยียได้โดยไร้กงั วล!
“ท่านพ่อ” เยียจิงเฉินเงยหน้าขึนมองแล้วก็กล่าวต่อว่า
“มีอีกหนึงประการทีข้าต้องรายงาน เวินเอ๋อร์มีสมั พันธ์
อันดีกบั องค์หญิงแห่งราชวงศ์ ฝ่ าบาทก็ทรงตกลงกับการ
แต่งงานแล้ว พวกเราเพียงแต่รอให้ทา่ นพ่อสําเร็จการ
ฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษเท่านัน จึงจะได้ดฤู กษ์ยาม
หมันหมายกัน”
เจียงเมิงเหยา องค์หญิงแห่งวังหลวง คือสตรีทีงดงามที

สุดในเมืองหลวง รูปโฉมของนางไร้เทียมทาน ความ
สามารถของนางลําเลิศ และกระทังวิชาการแพทย์ของ
263
นางก็ยงั หาตัวจับยาก! ได้ยอดสะใภ้เช่นนี มิตอ้ งสงสัย
เลยว่าเหตุใดเยียจิงเสวียนจึงได้ภมู ิใจหนักหนา
“อย่างนันรึ” ตามคาด เมือได้ยินดังนันแล้ว หัวใจชาย

ชราก็ชืนบานขึนมาเช่นเดียวกัน “ดีจริง เป็ นเรืองดีทีเดียว
มีสายสัมพันธ์กบั ราชสํานักไว้นนสํ
ั าคัญทีเดียวกับการ
เติบโตของสกุลเยีย”
ใจเยียจิงเสวียนเบิกบาน ตราบใดทีเขาสามารถขึนเรือ
เดียวกันกับราชวงศ์ได้ เยียจิงเฉินย่อมไม่มีทางแย่งชิง
อํานาจไปจากเขาได้แม้วา่ จะแข็งแกร่งปานใดก็ตาม!
“เสวียนเอ๋อร์ ระหว่างทีข้าเก็บตัวฝึ กฝนอยูน่ นมี

ั ผใู้ ดไปยัง
264
เขาด้านหลังหรือไม่” ชายชราเอ่ยถาม เสียงเรียบพลาง
ขมวดคิวเล็กน้อย
เยียจิงเสวียนตอบรับด้วยท่าทีนอบน้อม “ท่านพ่อโปรด
วางใจ เขาด้านหลังคือพืนทีหวงห้ามของสกุลเยียเรา ไม่
มีผใู้ ดกล้าเหยียบย่างเข้าไปดอก”
“อย่างนันหรือ เช่นนันข้าว่าข้าไปเขาด้านหลังเองให้เห็น
กับตาดีกว่า”
ชายชรารูส้ กึ ว่าจิตใจไม่สงบเอาเสียเลย เช่นนันเอง เมือ

สินคําตนก็เดินตรงไปยังเขาด้านหลังโดย ไม่ลงั เล
265
266
ตอนที 836 ตัวตนทีแท้จริงของหัวหัว
อย่างไรก็ดี ก่อนถึงเขาด้านหลัง เขาก็สมั ผัสได้วา่ รัศมีที

เคยมีอยูร่ อบเขาด้านหลังบัดนีได้หายไปเสียแล้ว ทันใด
นันเอง สีหน้าชายชราก็เปลียนไปอย่างใหญ่หลวง แล้ว
เขาก็ตบศีรษะเยียจิงเสวียนเข้าอย่างแรง
“เสวียนเอ๋อร์ เจ้านีบังอาจนัก! บังอาจหลอกต้มข้าเรอะ!

ป่ านนีแล้วเจ้ายังจะกล้าดีบอกว่าไม่มีผใู้ ด เข้าไปในเขา
ด้านหลังอีกไหม”
เยียจิงเสวียนถูกตบเข้าก็นิงค้างไป เขามองไปยังชายชรา
ด้วยความสับสน “ท่านพ่อ ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าเกิดเหตุอนั ใด
267
ขึน ทียิงไปกว่านัน เขาด้านหลังคือเขตหวงห้ามมิใช่หรือ
ใครเล่าจะกล้าเข้าไปในนัน”
ชายชราเงือมือขึนอีกครัง ทว่าสุดท้ายก็ลดมือตนลง
อย่างปลงตก ดวงหน้าชราเปี ยมด้วยความ เดือดดาล
“เจ้ารูไ้ หมว่าเหตุใดเขาด้านหลังจึงเป็ นพืนทีหวงห้าม”
เยียจิงเสวียนส่ายศีรษะ เขาด้านหลังของสกุลเยียเป็ น
พืนทีแห่งความลับของสกุลเยีย แม้เขาเป็ นถึง นายน้อย
แห่งสกุลเยีย ก็มิได้คนุ้ เคยกับเขาด้านหลังมากนัก
“เขาด้านหลังได้ชือว่าเป็ นพืนทีหวงห้ามก็เพราะมีใคร
บางคนอาศัยอยูบ่ นเขานัน! ไม่ส!ิ นางมิควรได้ชือว่าเป็ น
268
คน จากทีบิดาข้าซึงก็คือปู่ ของเจ้าได้บอกเล่ามา ผูซ้ งึ
อาศัยอยูบ่ นเขาด้านหลังนันคือจิงจอกผูท้ รงพลัง
มหาศาลตนหนึง”
จิงจอกอย่างนันรึ
เยียจิงเฉินสับสนโดยสดุดี เหตุใดเขาจึงไม่รูม้ าก่อนว่า

สกุลเยียมีสตั ว์อสูรทรงพลังถึงเพียงนันอยูท่ ีสกุล
ชายชราสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวต่อว่า “จิงจอกตน
นันคืออาจารย์ของบรรพบุรุษสกุลเยียเรา! อีกประการ
สกุลเยียเราก็มีกฎอยูว่ า่ ทายาทแห่งสกุลเยียทุกคนล้วน
แล้วแต่ตอ้ งเคารพนับถือและเชือฟั งบัญชาของจิงจอก
269
ตนนัน! ข้ามิเคยเห็นจิงจอกตนนันมาก่อน แต่ขา้ ก็รูส้ กึ ได้
ถึงพลังมหาศาลสถิตอยูท่ ีเขาด้านหลัง บัดนีเอง ทีเขา
ด้านหลังเงียบสงัด แล้วเจ้ายังจะกล้าพูดอีกหรือว่า
จิงจอกตนนันยังอยูท่ ีเขานัน”
เยียจิงเสวียนคลําด้านหลังศีรษะของตนป้อย “นางจาก
ไปเองอย่างนันหรือ”
“ไม่มีทาง! จิงจอกตนนันไม่มีทางทิงเขาด้านหลังไปเฉยๆ
แน่ ต้องมีใครบางคนมาพานางออกไป!” ชายชรากล่าว
ด้วยความผิดหวัง “ตอนทีข้าเก็บตัวฝึ กฝนพลังฌาน ข้าก็
ยํานักยําหนาว่าให้เฝ้าดูเขาด้านหลังไว้ให้ดี เจ้ามัวแต่ทาํ
อะไรอยูจ่ งึ ได้ไม่รูเ้ รืองรูร้ าว แม้กระทังเรืองใหญ่ถงึ ปานนี
บังเกิดขึน”
270
เยียจิงเสวียนขุ่นข้องหมองใจทีเดียว ก็ทา่ นสัมผัสได้ถงึ
รัศมีบนเขาด้านหลังนี ข้าทําไม่ได้เสียหน่อย ทีสําคัญ ข้า
ก็ไม่เห็นจริงๆ ว่ามีใครมานําตัวจิงจอกตนนันออกไป...
“จงส่งคนไปตามหานางเดียวนี! จะซอกมุมรกร้างห่าง
ไกลเพียงใดก็แล้วแต่ เจ้าต้องตามหานางให้พบให้ได้!”
ชายเฒ่าออกคําสังเสียงเข้มด้วยดวงหน้าทะมึน
เยียจิงเสวียนลังเลอยูเ่ ล็กน้อย “ท่านพ่อ ท่านยังมิเคย

เห็นจิงจอกตนนัน แล้วจะให้ขา้ ตามหานาง อย่างไร”
“ข้าไม่สนใจ! เรืองนีเป็ นความผิดของเจ้า เช่นนันเองเจ้า
271
ก็ตอ้ งเป็ นผูร้ บั ผิดชอบ ส่วนเรืองจิงจอกตนนัน ข้ามี
ข้อมูลให้เจ้าเพียงหนึงประการ นางคือจิงจอกเพศเมีย มี
หางเพียงแปดหางเท่านัน”
แน่นอนว่าข้อมูลดังกล่าวก็ถกู ส่งต่อมาจากบรรพบุรุษ
ของเขาเช่นเดียวกัน เช่นนันเอง เขาจึงรูเ้ พียง สอง
ประการนีเท่านัน
“ท่านพ่อ นีท่านให้ขา้ งมเข็มในมหาสมุทรอย่างนีน่ะ

หรือ” เยียจิงเสวียนถอนหายใจแล้วก็เอ่ย เสียงอ่อน
ชายชราชําเลืองมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “แค่สอง
ประการนีก็น่าจะเพียงพอ อีกประการ หากพบ นางแล้ว
272
เจ้าห้ามหยาบคายกับนางเป็ นอันขาด จงปฏิบตั ิกบั นาง
ด้วยมารยาทอันงาม! หากนางไม่ยินยอมกลับมา ก็จงส่ง
คนไปปกป้องนางเสีย”
เยียจิงเสวียนไม่เข้าใจท่าทีของบิดาตนจริงๆ ในความคิด
ของเขานัน หากพบจิงจอกตนนันแล้ว จะวางแผนลาก
ตัวนางกลับมาก็ยอ่ มได้มิใช่หรือ
ดูทรงชายชราจะอ่านความคิดของเยียจิงเสวียนออก จึง
ได้ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เสวียนเอ๋อร์เอ๋ย เหตุผลแห่ง
การมีอยูข่ องสกุลเยียคือการปกป้องจิงจอกตนนัน กล่าว
อีกทางหนึงก็คือ พวกเราคือบ่าวรับใช้ ของจิงจอกตนนัน
เจ้าเคยเห็นบ่าวรับใช้ทีไหนใช้กาํ ลังกับนายตนหรือ”
273
เยียจิงเสวียนยืนนิงงันไป ข่าวใหม่นีอยูน่ อกเหนือความรู ้
ความเข้าใจของเขาโดยสดุดี
สกุลเยียอยูม่ านานถึงเพียงนีเพือปกป้องสัตว์อสูรอย่าง
นันรึ สกุลเยียทีเขาภูมิใจหนักหนาตลอดมาแท้จริงแล้ว
เป็ นเพียงบ่าวรับใช้ของสัตว์อสูรตนนันอย่างนันหรือ
ตอนที 837 มุง่ หน้าสูจ่ วนสกุลเยีย

274
ครันได้เห็นความตกตะลึงของเยียจิงเสวียนแล้ว ชายชรา
ก็ได้แต่แย้มรอยยิมขมขืน แต่ก่อนเมือครังบิดาตนเล่า
ขานเรืองนีให้ฟัง เขาก็เป็ นเช่นเดียวกันมิใช่หรือ อย่างไร
ก็ดี กฎของบรรพบุรุษย่อมฝ่ าฝื นมิได้ เช่นนันเอง เขาก็ทาํ
ได้แต่เพียงยอมรับความจริงเท่านัน
“ท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้ว” เยียจิงเสวียนสงบใจลงแล้วก็

กล่าวว่า “ข้าจะส่งคนไปตามหาจิงจอกตนนัน!”
เมือได้ยินดังนันเองชายชราจึงได้ผงกศีรษะพึงใจในทีสุด
“ฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษคราวนี ข้ามิได้บรรลุ จึงต้อง
เก็บตัวอีกครังภายในเร็ววันนี! เสวียนเอ๋อร์ แม้เจ้ากับ
เฉินเอ๋อร์จะมิได้เป็ นพีน้องท้องแม่เดียวกัน พวกเจ้าทัง
275
สองก็ยงั คงเป็ นพีน้อง ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะรักและเคารพ
ซึงกันและกัน เจ้าเข้าใจไหม”
สีหน้าเยียจิงเสวียนเปลียนไปอย่างกะทันหัน แล้วเขาก็
แย้มรอยยิมเอาอกเอาใจ “ท่านพ่อโปรดวางใจ ข้าเคารพ
พีใหญ่เป็ นอย่างยิงเสมอมา เช่นนันเองข้าจะหาเรือง
ทะเลาะกับเขาไปไย ข้าเป็ นพวกทีหากมีของหวานเหลือ
เพียงจานเดียว ก็ยงั จะคิดแบ่งให้พีใหญ่ หากเป็ นไปได้
ข้าก็อยากมอบตําแหน่งนายน้อยแห่งสกุลเยีย ให้พีใหญ่
อยูห่ รอก แต่น่าเสียดายทีพีใหญ่มิอาจมีทายาทสืบสกุล
ได้ และเหล่าผูเ้ ฒ่าแห่งสกุลย่อมไม่ยอมรับ การตัดสินใจ
ของข้าอย่างแน่นอน...”
เจ้าเฒ่าบัดซบนี เห็นทีจะยังสงสัยการกระทําของข้ามา
276
โดยตลอด จึงได้จงใจเตือนข้า! แต่ก็ไม่มี หนทางอืน เพือ
ขึนเป็ นนายใหญ่แห่งสกุลเยีย ข้าต้องทําให้ตาแก่นีพึงพอ
ใจ
ชายชราเหลือบแลเยียจิงเสวียน “หากเจ้าคิดเช่นนันจริง
ข้าก็วางใจ บัดนีข้าจะเลือกฤกษ์งามยามดีให้แก่องค์
หญิงเมิงเหยาและเวินเอ๋อร์ หลังจากนันข้าจะเก็บตัว
ฝึ กฝนพลังฌานต่อไป และจะไม่ออกมาจนกว่าจะบรรลุ”
“ขอรับท่านพ่อ” เยียจิงเฉินลดศีรษะลงตํา ริมฝี ปากบิด

ขึนเป็ นรอยยิมประหลาด
ตราบใดทีตาแก่นีฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ จวนสกุล
277
เยียทังจวนก็จะตกเป็ นโลกของเขาอีกครัง! แม้กลุม่ ผูเ้ ฒ่า
อาจไม่เห็นด้วยบ้าง ก็มิใช่เรืองใหญ่แต่อย่างใด ทีสุด
แล้ววาจาของเขาก็ถือเป็ นทีสุด
...
นครเยีย จวนสกุลเยีย
หลังจวินเฟิ งหลิงมอบคําสังเรืองจิปาถะบางประการแล้ว
นางก็สง่ คนไปจัดเตรียมสัมภาระ ไม่นาน บ่าวรับใช้แห่ง
จวนสกุลเยียก็เตรียมสัมภาระเสร็จสิน รวมถึงนําม้าที
เก็บไว้ในจวนสกุลเยียออกมาให้
278
เป็ นธรรมดาทีอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวจะขีม้าตัวเดียว
กัน ส่วนเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงก็ขีม้า ตัวเดียวกัน มี
เพียงเยียซีมวและเยี
ั ยฉีเท่านัน ทีต่างก็มีมา้ คนละตัว
ครันมองไปยังคูร่ กั ทังสองคูเ่ บืองหน้าแล้ว เยียซีมวก็

ั ชกั
จะเศร้าใจขึนมาเล็กน้อย “ก่อนหน้านี พ่อบุญธรรมและ
แม่บญ
ุ ธรรมเอาอกเอาใจข้าเสมอมา บัดนีมีนอ้ งชาย
และน้องสะใภ้แล้ว เห็นทีขา้ ก็คงถึงเวลาต้องออกเรือน
กับเขาบ้างแล้วกระมัง”
เยียซีมวอาจมี
ั สตรีรายล้อมรอบด้าน ทว่าเขาคงความ
สัมพันธ์เฉกเช่นมิตรสหายกับพวกนางทุกคน โดยหาได้มี
เจตนาจะพัฒนาความสัมพันธ์ใดๆ ไม่ สําหรับเขาแล้ว
ชีวิตทีชายหนุ่มต้องการ คือความรัก ความเทิดทูนเช่นที
279
พ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรมมีตอ่ กัน เช่นนันเอง หากยัง
ไม่พบใครสักคนทีรักจริง เขาก็ขออยูเ่ ป็ นโสดเสียดีกว่า
สายตาเยียฉีมองตามเยียซีมวไปด้
ั วยความหลงใหล แต่
เมือได้ยินถ้อยคําของเขาแล้ว ความเจ็บปวด ก็เสียดแทง
เข้ามาในหัวใจพลางนางก็หลุบตาลงตํา นางเข้าใจว่าพี
ใหญ่คงไม่มีวนั เลือกนาง! ในเมือเป็ นเช่นนีแล้ว นางก็ไม่
รูว้ า่ จะทําสีหน้าท่าทางอย่างไรหากต้องเผชิญหน้ากับ
ภรรยาของพีใหญ่ในอนาคต
โชคดีทีพีใหญ่ครองตัวเป็ นโสดตลอดมา นางจึงมิจาํ เป็ น

ต้องคิดอะไรให้มากในประการนี แต่เมือคิดถึงอนาคต
ของพวกตนขึนมาทีไร หัวใจนางก็หดเกร็งแน่น แล้วมือที
ถือแส้มา้ ก็เผลอกําแน่นขึนมาด้วย
280
“หากพวกเราพร้อมแล้วก็จงไปกันเถิด” จวินเฟิ งหลิงโอบ
เอวเยียจิงเฉินไว้แน่น เอนกายพิงหลังบุรุษ สีหน้าฉาย
แววเด็ดเดียว “คราวนีข้าจะไม่ถอยกลับไม่วา่ จะอย่างไร
ก็ตาม”
ไม่วา่ จะเพือเด็กน้อยในครรภ์ หรือเพืออวินเซียวและ

อวินลัวเฟิ ง นางจะไม่ยอมให้ใครมากลันแกล้งพวกตน
เป็ นอันขาด!
281
282
ตอนที 838 สบประมาท กลอกตา (1)
แคว้นเทียนอวิน
ด้านนอกประตูเมืองนันมีองครักษ์สองนายยืนชิดติด
กําแพงเมืองประหนึงขุนผาใหญ่นิงไม่ไหวติง แล้วยังมี
เจ้าหน้าทีอีกหนึงนายคอยตรวจดูตราประทับราชการ
ของทังขาเข้าและขาออก ตราประทับนีชีให้เห็นถึง
สถานะของก๊กเหล่าต่างๆ ในแคว้นเทียนอวิน และ
ป้องกันมิให้แคว้นศัตรูแอบแทรกซึมเข้ามาภายใน
283
เยียจิงเฉินดึงบังเ**ยนม้า แล้วก็หยุดอยูเ่ บืองหน้าประตู
เมือง เหล่าองครักษ์จดจําได้ทนั ทีวา่ เป็ น เยียจิงเฉินแล้ว
ก็สะดุง้ ขึนมา
“เอ่อ...นายน้อยหนึงแห่งสกุลเยีย นายน้อยแห่งสกุลเยีย
มีบญ
ั ชาว่าห้ามท่านเข้าไปในเมืองหากนายน้อยมิได้
อนุญาต”
สกุลเยียคือสกุลขุนนางอันดับหนึงแห่งแคว้นเทียนอวิน
และวาจาของเยียจิงเสวียนย่อมมีผลหนักแน่นต่อเหล่า
องครักษ์ของนคร เช่นนันเอง หากปราศจากคําอนุญาต
ของเยียจิงเสวียนแล้วไซร้ พวกเขาก็มิบงั อาจปล่อยให้
284
เยียจิงเฉินเข้าเมืองไปได้
สีหน้าเยียจิงเฉินค่อยๆ หม่นทะมึนลง แล้วก็ประกาศ

เสียงเย็นว่า “อย่างน้อยข้าก็เป็ นสมาชิกสกุลเยีย เจ้ากัน
ข้าไว้นอกประตูเมืองเช่นนี ได้ถามความเห็นนายใหญ่
แห่งสกุลเยียแล้วหรือยัง”
องครักษ์เหยียดยิมเยาะ “นายน้อยหนึงแห่งสกุลเยีย ใคร

ในแคว้นเทียนอวินบ้างเล่าจะไม่รู ้ ว่าท่านถูกเนรเทศออก
ไปจากสกุลเยียแล้ว เช่นนันเอง ท่านหาใช่สมาชิกสกุล
เยียอีกต่อไปไม่ และเราย่อมมีสทิ ธิทีจะไม่ให้ทา่ นเข้า
ประตูเมือง”
285
เยียจิงเฉินหรีตาลงแล้วก็กล่าวพร้อมกับพ่นลมออกจมูก
“นันเป็ นเพียงการตัดสินใจของกลุม่ ผูเ้ ฒ่าแห่งสกุลเยีย
เท่านัน มิใช่บญ
ั ชาจากท่านพ่อของข้า! หากท่านมิได้พดู
เองว่าจะเนรเทศข้าออกจากสกุลเยีย ก็ยงั ถือว่าข้าเป็ น
สมาชิกสกุลเยีย!”
ชัดเจนว่าองครักษ์มิได้พงึ ใจสักเท่าไร ขณะทีเขาตังท่าจะ

เย้ยหยันอยูน่ นั ก็ได้ยินเสียงม้าควบดังมาไม่ไกล ทันใด
นันเอง สายตาของทุกคนก็มองตามไปยังต้นเสียงดัง
กล่าว
พายุพร้อมด้วยฝุ่ นตลบอบอวลปกคลุมทัวท้องฟ้า
286
สตรีทรงรูปโฉมงดงามหยาดย้อยควบม้าตรงเข้ามา
พร้อมกับหวดแส้ในมือ ความงามของนางมิได้ออ่ นโยน
นุ่มนวล หากแต่มีลีลาของแม่ทพั
อาภรณ์ซงถั
ึ กทอขึนจากผ้าไหมสีมว่ งบางเบาโบกสะบัด
ขึนสูท่ อ้ งฟ้า เมือมาถึงประตูเมืองเท่านัน นางจึงรีบดึงบัง
เ**ยนให้มา้ หยุด ในเวลาเดียวกัน เหล่าองครักษ์ผู้
ติดตามมาไม่หา่ งก็หยุดเช่นเดียวกัน ยืนคุม้ กันอยูเ่ บือง
หลังนางประหนึงเทือกเขาไท่
ครันได้เห็นสตรีผนู้ ีแล้ว เยียจิงเฉินก็หยุดหายใจไปทันใด

แล้วเขาก็กาํ บังเ**ยนม้าในมือแน่น
287
เจียงเมิงเหยา โฉมงามอันดับหนึงแห่งแคว้นเทียนอวิน!
นางยังเป็ นยอดอัจฉริยะแห่งเมืองหลวงเช่นเดียวกัน คือ
ความฝันของยอดบุรุษหนุ่มผูท้ รงโฉมมากความสามารถ
ทุกคน
อย่างไรก็ดี โฉมงามอันดับหนึงผูน้ ีได้เลือกเยียเทียนเวิน

แห่งสกุลเยีย ซึงเป็ นเหตุให้เยียจิงเสวียนเอาไปคุยโวเป็ น
คุง้ เป็ นแควเช่นเดียวกัน
“เยียจิงเฉิน ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้ากลับมายังเมือง
หลวง!” มุมปากเจียงเมิงเหยายกยิมขณะ ดวงตาทะมึน
มองไปยังเยียจิงเฉินและภรรยาของเขาด้วยความเย็นชา
“เมือกาลก่อน เจ้าทิงท่านป้าของข้าไปอยูก่ บั สตรีผนู้ ี เจ้า
เคยเสียใจบ้างหรือไม่”
288
เมือเผชิญหน้ากับคําถามของเจียงเมิงเหยาแล้ว เยียจิง
เฉินก็เพียงแต่พน่ ลมออกจมูกเท่านัน นําเสียงของเขา
เด็ดเดียวแน่วแน่ “สําหรับข้า จวินเอ๋อร์คือภรรยาทีข้า
ประสงค์จะปกป้องไปตลอดชีวิต! ไม่วา่ ใคร ก็ไม่อาจ
เปรียบเทียบกับนางได้!”
ให้เขาเป็ นราชบุตรเขยแห่งแคว้นเทียนอวินแล้วจะทําไม
เล่า เขามิได้ให้คณ
ุ ค่ากับตําแหน่งดังกล่าว แม้แต่นิด!
คนเดียวในชีวิตทีทําให้หวั ใจของเขาสันไหวได้คือ
จวินเอ๋อร์ เขาไม่ตอ้ งการสิงใดอีก
289
“ก็ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะยังมีใจกล้าพูดจาเช่นนีได้อีกในภาย
ภาคหน้า!” เจียงเมิงเหยาส่งรอยยิมเย็นชา จากนันหันไป
หาองครักษ์เฝ้าประตู “ในเมือพวกเขากลับมายังเมือง
หลวงแล้ว ก็ปล่อยให้เข้าไป! ข้าก็อยาก จะเห็นเหมือน
กันว่าพวกเขาจะก่อเรืองอะไรได้มากมายในเมืองหลวง!”
กล่าวจบ เจียงเมิงเหยาก็สะบัดแส้ในมือ อย่างไรก็ดี

ก่อนจากไปนางยังได้เย้ยหยันทิงท้ายว่า “เยียจิงเฉิน จวิ
นเฟิ งหลิง พวกเจ้าควรจะขอบคุณข้า! หากไม่มีขา้ พวก
เจ้าก็ไม่มีสทิ ธิแม้แต่จะก้าวเข้ามา ในเมืองหลวง!”
290
ตังแต่ตน้ จนจบ เจียงเมิงเหยามิได้ชายตาแลอวินลัวเฟิ ง

และคณะแม้เพียงนิด ราวกับว่าพวกนางไม่มีคา่ คูค่ วรแก่
สายตา
เยียจิงเฉินกําหมัดแน่น เป็ นครังแรกทีเขารูส้ กึ ไร้พลังถึง

เพียงนี
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึน “มันก็เป็ นแค่คาํ พูด คํา

เย้ยหยันทีข้าต้องประสบพบเจอมาก่อนหน้านี ก็มิได้ยงิ
291
หย่อนไปกว่านีเลย ข้าไม่แยแสต่อสายตาประชาชีอีกต่อ
ไป ตราบใดทีมีทา่ นอยู่ ข้าก็ไม่หวาดกลัว อะไรอีก”
ถ้อยคําของนางยิงทําให้ใจเยียจิงเฉินต้องเจ็บปวด แต่ก็
ยังได้ทาํ ให้เขาตัดสินใจอย่างเด็ดเดียว ไม่วา่ จะอย่างไร
ก็ตาม เขาจะต้องทวงคืนพลังอํานาจทีเคยเป็ นของตน
กลับมาให้จงได้ เขาจะไม่มีวนั ปล่อยให้ใคร มากลัน
แกล้งภรรยาเป็ นอันขาด!
“เฮอะ!” เยียฉีถ่มนําลายลงกับพืน ดวงหน้าแดงกําด้วย

โทสะ “ไอ้พวกวัชพืชหัวสูงทังหลาย! เจียงเมิงเหยากับ
เยียเทียนเวินช่างเหมาะสมกันจริงๆ!”
292
หากเป็ นแต่ก่อนนีเยียซีมวคงตํ
ั าหนิติเตียนเยียฉีไปแล้ว
ทว่าคราวนีเขากลับไม่พดู ว่าอย่างไร ชัดเจนว่าถ้อยคําที
เยียฉีลนออกมาคื
ั อสิงทีเขาปรารถนาจะพูดออกไป
“ไปกันเถิด” เยียซีมวสงบจิ
ั ตสงบใจลงแล้วดวงตาก็เย็น
ยะเยือก “รอข้ากลับเข้าสกุลเยียก่อนเถิด ข้าจะทําให้ทกุ
คนทีเคยรังแกพวกเราต้องชดใช้!”
ด้วยถ้อยคําของเจียงเมิงเหยา องครักษ์เฝ้าประตูก็มิได้
หยุดพวกเขา และปล่อยให้ทงคณะผ่
ั านเข้าประตูเมือง
ไปในทีสุด
...
293
จวนสกุลเยีย
ภายในโถงกลางนัน เยียจิงเสวียนตบโต๊ะผางแล้วลุกขึน
ยืน เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน “เยียจิงเฉิน ไอ้สารเลว
นัน บังอาจกลับมาสกุลเยียจริงๆ อย่างนันรึ ทีขา้ ส่งคน
ไปเชิญดันไม่กลับ ซํายังทําร้ายคนของข้ากลับมา เสียอีก
ด้วย พอมาบัดนีคิดจะกลับมาเอง คิดอะไรอยูก่ นั แน่”
ยิงคิดก็ยิงแค้น หากมิใช่วา่ เขากังวลกับหลายสิงหลาย

อย่างก็คงส่งคนไปจัดการเยียจิงเฉินเสียเดียวนีเป็ นแน่
“ท่านพ่อ” เยียเทียนเวินชําเลืองมองเยียจิงเสวียน ความ
294
ชัวร้ายกระเพือมไหวพาดผ่านดวงหน้าหล่อเหลา “ข้าได้
ยินมาว่าลูกชายทีหายตัวไปนานของจวินเฟิ งหลิงก็กลับ
มาพร้อมกับพวกเขาด้วยอย่างนันรึ”
“ฮึม!” เยียจิงเสวียนพ่นลมออกจมูก “นันมันก็แค่เด็ก

นอกคอก! เยียจิงเฉินช่างเป็ นเต่าหัวหด เขาแต่งงานกับ
นางแพศยาซํายังมีลกู นอกคอกติดสอยห้อยตาม! คน
อย่างเขาไม่สมควรเป็ นทายาทสกุลเยีย! ช่างเสือมเกียรติ
อะไรเช่นนี!”
บนแผ่นดินนี ชายสามารถรับอนุและมีภรรยาสองคน แต่

หญิงนันไม่สามารถ! ในฐานะหญิงแล้ว นางจะต้องซือ
สัตย์ภกั ดีไปจนวันตาย แม้หย่าร้างกันก็ตอ้ งครองตัวเป็ น
โสดไปชัวชีวิต
295
“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท่านลุงคิดอะไรอยู่ ก่อนหน้านี องค์
หญิงอุตส่าห์มีประสงค์ทีจะแต่งงานกับเขา แต่เขากลับ
ไม่เพียงแต่ปฏิเสธองค์หญิง แต่ยงั ไปแต่งงานกับหญิง
แพศยาแทนอีกด้วย! ยอมทิงโอกาสอันงามทีจะได้เป็ น
ราชบุตรเขยไปแบบนีโง่หรือเปล่า”
เยียเทียนเวินมิอาจเข้าใจโดยสัตย์จริงว่าเขายอมละทิง
โอกาสอันงามถึงเพียงนันไปได้เช่นไร ทําเช่นนี ก็เท่ากับ
เอือประโยชน์แก่คนนอกมิใช่หรือ ทียิงไปกว่านัน องค์
หญิงใหญ่จนป่ านนีก็ยงั มิได้แต่งงาน หรือจะยังคงรอ
คอยเขาอยูก่ นั แน่
เยียจิงเสวียนยิมเยาะ “หากเขาได้เป็ นราชบุตรเขยจริง

296
ข้าก็คงไม่มีวนั นีดอก เยียจิงเฉินโง่เขลาเกินไป เขาไม่
ยอมรับตําแหน่งราชบุตรเขยอันงาม ดันไปแต่งงานกับ
หญิงแพศยาแทน!”
“ท่านพ่อ ข้าได้ยินมาว่าเด็กนอกคอกนันมีคหู่ มันแล้ว

ด้วยหรือ ข้ายังได้ยินมาด้วยว่าคูห่ มันผูง้ ดงามเสียจน
ทําลายเมืองทังเมืองได้นนทรงโฉมยิ
ั งกว่าองค์หญิงเมิง
เหยา” ดวงหน้าเยียเทียนเวินมืดหม่นลง
เขาเป็ นเพียงลูกนอกคอก แต่ยงั อุตส่าห์มีหญิงงามถึง

เพียงนันมาหลงใหลอีกหรือ นางตาบอดหรือไม่
“นางงดงามนักแล้วจะทําไม” เยียจิงเสวียนได้ยินคําเยีย
297
เทียนเวินแล้วก็ไม่พอใจขึนมา แล้วดวงหน้า ของเขาก็
เครียดเขม็งขึนมาทันใด “นางจะเป็ นโฉมงามมาจากไหน
ก็แล้วแต่ สถานะและความสามารถของนาง ก็มิอาจ
เทียบเท่าองค์หญิงเมิงเหยาได้ เวินเอ๋อร์ เจ้าจะสนอก
สนใจผูห้ ญิงเช่นนันมิได้เป็ นอันขาด เจ้าคือทายาทเพียง
ผูเ้ ดียวของสกุลเยียเรา มีเพียงองค์หญิงเมิงเหยาเท่านัน
ทีคูค่ วรกับเจ้า”
298
เยียเทียนเวินสะบัดพัดคลีออก “ท่านพ่อโปรดวางใจ ข้า

มิใช่คนหลงรูป ข้ารูว้ า่ ตนปรารถนาสิงใด! ข้าเพียงแต่
เศร้าใจทีแม้กระทังเด็กนอกคอกไม่เอาไหนก็ยงั อุตส่าห์มี
คนชืนชม ทีสุดแล้ว ข้าก็ได้ยินมาว่า เจ้าเด็กนอกคอกนัน
ไม่อาจรวบรวมพลังฌานได้ จึงได้ถกู ขับไล่ออกมาจาก
สกุล”
299
คนนอกคอกผูไ้ ม่อาจรวบรวมพลังฌานเช่นนันจะคูค่ วร
กับโฉมงามในอ้อมแขนได้อย่างไร มีแต่สตรี รูปชัวหยาบ
ช้าเท่านันทีคูค่ วรกับเขา
เยียจิงเสวียนผงกศีรษะด้วยความพึงใจ “สายลับสกุล
เยียรายงานมาว่า องค์หญิงเมิงเหยาก็ได้กลับมาแล้วเช่น
เดียวกัน เช่นนันเอง เจ้าจงรีบไปหานาง อีกประการ ข้า
ได้ยินมาว่าฮองเฮาทรงป่ วยไข้ และเหตุผลทีองค์หญิง
ออกจากเมืองหลวงไปก็เพือตามหาตัวยาสมุนไพรมา
รักษาอาการเจ็บป่ วยของฮองเฮา สกุลเยียเรามีโสมเลือด
พันปี อยูใ่ นครอบครอง จงนําไปมอบให้แด่องค์หญิงเมิง
เหยาเสีย”
300
“ขอรับท่านพ่อ” เยียเทียนเวินตอบรับนอบน้อมพร้อมโค้ง
ศีรษะลงตํา
...
ไม่นานหลังจากทีเยียเทียนเวินออกไป ก็ได้ยินเสียง
เอะอะมะเทิงลอยมาจากด้านนอกประตู ตามด้วยเสียง
ทุม้ ตําของเยียจิงเฉินเบาบางแทบมิได้ยิน
สีหน้าเยียจิงเสวียนมืดทะมึนไป แล้วรอยยิมแปลก
ประหลาดน่าขนลุกก็ปรากฏขึนบนดวงหน้า เขาสาวเท้า
ยาวๆ ออกไปจากโถงกลางโดยไม่ลงั เล
301
ภายในลานนัน ดวงตาเยียจิงเฉินฉายโทสะอ่อนจาง ดวง
ตาเย็นชาจ้องไปยังชายผูส้ าวเท้าออกมาจากโถงกลาง
เขม็งพลางกล่าวเสียงเย็นว่า “เยียจิงเสวียน นีมันหมาย
ความว่าอย่างไร ห้ามมิให้พวกเราเข้าไปอย่างนันรึ อย่า
ลืมสิวา่ ข้าคือพีใหญ่ของเจ้า!”
เมือหลายปี ก่อน เขากลํากลืนฝื นทน ยอมจากจวนสกุล

เยียไปแต่โดยดีเพือสันติ บัดนี เขาจะไม่ยอมทิงสิงทีเป็ น
ของตนไปอย่างง่ายดายเป็ นอันขาด! เขาต้องทวงคืนสิง
ทีเป็ นของเขาโดยชอบธรรมกลับคืนมา!
เยียจิงเสวียนเผยรอยยิมมืดมน “พีใหญ่ ท่านเข้าใจข้า

ผิดไปแล้วกระมัง ข้ามิได้ปฏิเสธมิให้ทา่ นเข้ามาเสีย
หน่อย อย่าลืมซีวา่ เมือหลายปี ก่อนนัน ท่านเป็ นคนบอก
302
เองว่าจะไม่เหยียบย่างเข้ามาในจวนสกุลเยียอีก ชัวชีวิต
นี องครักษ์สกุลเยียเพียงแต่ทาํ ตามวาจาของท่านเมือ
กาลก่อนเท่านัน”
ถ้อยคําของเขามีความหมายว่า ผูท้ ีกันท่ามิให้เยียจิงเฉิน

เข้ามาหาใช่ตนไม่ หากแต่เป็ นตัวเยียจิงเฉินเองต่างหาก
เยียจิงเฉินกล่าวเสียงเย็นว่า “เจ้าไม่รูห้ รือว่าเหตุผลทีข้า

ต้องจากสกุลเยียไปเมือคราวนันเป็ นเพราะ เหตุใด หาก
เจ้ามิได้กลันแกล้งรังแกจวินเอ๋อร์ ข้าก็คงไม่ออกไป!”
“พีใหญ่ โดยธรรมชาติขา้ ย่อมไม่มีปัญหาหากท่านกับ

ท่านพีสะใภ้จะกลับมา แต่วา่ ...” เยียจิงเสวียนเหลือบแล
303
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวผูย้ ืนอยูข่ า้ งจวินเฟิ งหลิงด้วย
รอยยิมพิกล “...คนสองคนนีหาใช่สมาชิกสกุลเยียเราไม่
พวกเขาไม่มีสทิ ธิเหยียบย่างเข้ามาในจวนสกุลเยีย!”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมอ่อนจาง รอยยิมนางเกียจคร้าน

และชัวร้าย แล้วดวงตามืดดํานันก็กระจ่างใส
“เยียจิงเฉินคือพ่อสามีของข้า จวินเฟิ งหลิงก็คือแม่สามี

แล้วอวินเซียวกับข้าจะเข้าจวนสกุลเยียมิได้ ได้อย่างไร”
“เฮอะๆ” เยียจิงเสวียนพ่นลมออกจมูก “ใครเล่าจะไม่รูว้ า่

เด็กนอกคอกนันคือบุตรของจวินเฟิ งหลิงและชายอืน
สกุลเยียเราจะไม่ยอมรับเด็กนอกคอกนี ไสหัวไปซะ!”
304
“หัวหัว!” อวินลัวเฟิ งตะเบ็งเสียงพร้อมด้วยดวงตามืด
ทะมึน
ทันใดนันเอง เด็กหญิงอาภรณ์แดงก็ปรากฏตัวขึนมา
นางว่องไวปานสายฟ้าแลบ พุง่ ตรงเข้าใส่ เยียจิงเสวียน
ภายในชัวพริบตา แล้วนางก็ฟาดฝ่ ามือเข้าใส่ใบหน้าของ
เขาเต็มรักด้วยเสียงอันดัง
เยียจิงเสวียนนิงค้างไป คุณหนูนอ้ ยผูน้ ีรวดเร็วว่องไวยิง

นัก ว่องไวเสียจนเขาไม่ทนั ได้ตอบโต้
ครันรวบรวมสติได้อย่างยากลําบากแล้ว โทสะก็ปะทุ
305
ออกจากดวงตา “เจ้าช่างบ้าดีเดือดนัก กล้าตบตีขา้ เชียว
เรอะ! เยียจิงเฉิน ในฐานะนายน้อยแห่งสกุลเยีย ข้าขอ
สังให้เจ้าจับกุมตัวเด็กบ้าสองคนนีเสีย!”
เยียจิงเฉินแย้มรอยยิมเย็นชา มิได้ขยับเขยือนแม้แต่นอ้ ย
“ดี! เยียมาก!” ประกายเย็นยะเยือกสว่างวาบขึนในดวง

ตาเยียจิงเสวียน แล้วเขาก็ออกคําสัง เสียงกร้าวว่า “จง
จับตัวผูล้ ะเมิดเหล่านีทีทรยศหักหลังสกุลเยียซะ!”
306
อวินลัวเฟิ งเพียงแต่ให้หวหั
ั วตบหน้าเขาเท่านัน แต่เขาทํา
อย่างกับว่าเยียจิงเฉินได้ทรยศหักหลังสกุลเยียทังสกุล!
เหล่าองครักษ์ตา่ งก็มองหน้ากันด้วยความสับสน หาได้มี
ใครกล้าลงมือทําอะไรไม่
แม้เยียจิงเฉินจะถูกเนรเทศออกจากสกุลเยียไปแล้ว ก็ยงั
เป็ นนายน้อยแห่งสกุลเยีย เช่นนันเองพวกเขาจะกล้าลบ
หลูเ่ บืองสูงและใช้กาํ ลังกับเขาได้อย่างไร
ครันเห็นว่าองครักษ์ตา่ งก็ไม่ยอมขยับเขยือนแล้ว เยียจิง
307
เสวียนก็ยิงเดือดดาลมากขึน บัดนันเองก็ได้ยินเสียงยาน
คางของอวินลัวเฟิ งดังขึนเชืองช้า
“ข้าตบเจ้าแล้วจะทําไม” นางเผยรอยยิมอ่อนจาง “เจ้า

หลูเ่ กียรติทายาทแห่งสกุลเยีย ก็ควรจะโดน ตบปากเสีย
บ้างมิใช่หรือ”
เยียจิงเสวียนชะงักไป “เจ้า... เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ความหมายของข้านันเรียบง่าย อวินเซียวคือบุตรชาย
แท้ๆ ของเยียจิงเฉินไงเล่า!”
ตูม!
308
ประหนึงต้องสายฟ้าฟาดกลางวันแสกๆ เยียจิงเสวียน
เป็ นเบือใบ้ไปทันที เยียจิงเฉินและ จวินเฟิ งหลิงเองต่างก็
สะดุง้ ไปด้วยเช่นเดียวกัน ไม่มีใครรูด้ ีไปมากกว่าพวกตน
ว่าบิดาทีแท้จริงของอวินเซียว คือใคร! ทีสุดแล้ว กว่า
นางจะได้พบเยียจิงเฉินก็หลังจากทีออกจากสกุลเซียว
มาแล้ว เช่นนันเอง อวินเซียว จะเป็ นบุตรของเขาได้
“เฟิ งเอ๋อร์...” จวินเฟิ งหลิงชักจะเป็ นกังวลขึนมา ส่งสาย

ตาหาอวินลัวเฟิ งอยูเ่ นืองๆ เพือมิให้นางพูดอะไรเพิมเติม
อีก
ตังแต่แรกจนกระทังบัดนี มีเพียงอวินเซียวเท่านันทียังคง
309
นิงสงบ สําหรับเขาแล้ว อวินลัวเฟิ งย่อมมีเหตุผลในสิงที
นางคิดประสงค์ สิงทีเขาทําได้ก็คือเชือมันในตัว
นางอย่างไม่มีขอ้ แม้
“เป็ นไปมิได้! เรืองนีเป็ นไปมิได้!” เยียจิงเสวียนก้าว

กระถดถอยหลังไปสองก้าว “เด็กนอกคอกนันจะเป็ น
บุตรชายของพีใหญ่ได้อย่างไร เขามาจากแผ่นดินหลง
เซียวมิใช่หรือ”
อวินลัวเฟิ งก้าวตรงไปทางเยียจิงเสวียนสองก้าว “เจ้ารูไ้ ด้

อย่างไรว่าท่านพ่อและท่านแม่มิได้ ให้กาํ เนิดอวินเซียว
ขึนในแผ่นดินหลงเซียว ทียิงไปกว่านัน จะพิสจู น์คาํ ข้า
นันง่ายนิดเดียว แค่ตรวจเลือด ก็รูเ้ รืองกัน”
310
ความชัวร้ายสว่างวาบขึนในดวงตาเยียจิงเสวียน เขาไม่
คิดเลยว่าพีใหญ่จะไปมีลกู หลานอยู่ ทีโลกภายนอกนัน
พวกเขาปิ ดเรืองนีเป็ นความลับมาได้เนินนานถึงป่ านนี ก็
เพราะเกรงว่าตนจะไปทําร้าย ลูกชายของพวกเขาอย่าง
นันหรือ
ชัดเจนว่าเยียจิงเสวียนเชือคําของอวินลัวเฟิ งเข้าให้แล้ว
ทีสุดแล้วนางก็ถงึ ขันพูดเรืองตรวจเลือดขึนมา แล้วจะ
เป็ นเรืองโกหกไปได้อย่างไร
สีหน้าจวินเฟิ งหลิงยิงหวาดกังวล ทันทีทีตรวจเลือด เรือง

ก็จะแดงขึนมาว่าอวินเซียวหาใช่บตุ รของพีเยียไม่ ถึง
311
เวลานันก็คงจะยากทีเดียวทีจะสรุปเรืองราวทังหมดนี
ขณะทีหัวใจนางกําลังวิตกกังวลอยูน่ นั ก็บงั เกิดเสียงดัง

ขึนในจิตใจ ส่งให้นางนิงงันไป
“อย่าห่วงไปเลย ข้าจะช่วยทวงคืนสิงทีเป็ นของท่านกลับ

คืนมา”
จวินเฟิ งหลิงเงยหน้าขึนด้วยความตกตะลึง แล้วก็ปะเข้า

กับดวงตาแย้มยิมอ่อนจาง ดวงตาอันสดใสเจิดจ้านันส่ง
ให้ใจทีหวาดหวันอยูข่ องนางนิงสงบลงเช่นปาฏิหาริย ์
โทรจิตอย่างนันรึ! นีนางสือสารทางโทรจิตได้ดว้ ยอย่าง

312
นันรึ!
ลูกสะใภ้คนนีมีเรืองเก็บงําซ่อนอยูอ่ ีกกีเรืองกันแน่
“ข้าจะไปปรึกษาเรืองนีกับเหล่าผูเ้ ฒ่าเดียวนี แล้วจะ

เลือกวันตรวจเลือดกัน” เยียจิงเสวียนส่งสายตาเย็นชา
มาทางอวินลัวเฟิ ง “หากความจริงกลายเป็ นว่าเจ้าเด็ก
นอกคอกนีมิใช่บตุ รชายของพีใหญ่ เจ้าไม่รอดแน่!”
กล่าวจบ เยียจิงเสวียนก็โบกมือนํากององครักษ์ออกไป
จากลาน รีบตรงไปยังเรือนผูเ้ ฒ่าในทันใด
เหลือแต่เพียงอวินลัวเฟิ งและคณะเท่านันอยูท่ ีกลางลาน

313
ทว่านางยังไม่มนใจ
ั จึงได้สร้างกําแพงเสียงขึนมาล้อม
รอบกายด้วยเพือกันมิให้ผอู้ ืนได้ยินพวกตน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ารูด้ ีวา่ พวกท่านมีเรืองอยากถามมาก

มาย พวกท่านถามข้าได้ทนั ที” อวินลัวเฟิ ง ยักไหล่ “อีก
ประการ จะไม่มีใครได้ยินในสิงทีพวกท่านถาม”
เยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงต่างก็มองตากันแล้วเปล่ง
เสียงหัวเราะเหนือยล้า “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย แม้การแสดงของ
เจ้าจะทําให้พวกเราได้อยูใ่ นจวนสกุลเยียต่อ แต่เราจะ
จัดการเรืองตรวจเลือดอย่างไรดี”
314
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม “ท่านอย่าลืมสิวา่ ข้าเป็ นแพทย์!

หากข้าต้องการให้เลือดของท่านทังสอง ผสมกัน ก็ยอ่ ม
315
ผสมกัน การตรวจเลือดนีมิใช่ปัญหา!”
จวินเฟิ งหลิงนิงไปพักหนึงก่อนเอ่ยถามขึนว่า “เฟิ งเอ๋อร์

เจ้าทําเช่นนีเพือปกป้องบุตรในครรภ์ขา้ ใช่หรือไม่”
เด็กสาวผูน้ ีฉลาดเป็ นกรด ซํายังมีไหวพริบปฏิภาณ นาง

จะเดาไม่ออกได้อย่างไร ว่าตนคิดเปิ ดเผยว่าตัวเองตัง
ครรภ์ หากทําเช่นนันแล้ว เยียจิงเสวียนและลิวล้อย่อม
ไม่ปล่อยนางไปอย่างง่ายดายเป็ นแน่!
“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งมิได้ปฏิเสธ
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ามิจาํ เป็ นต้องทําเช่นนัน” จวินเฟิ งหลิงเปล่ง

316
เสียงหัวเราะอ่อนแรง “ทังเซียวเอ๋อร์และเจ้า ต่างก็เป็ น
คนสําคัญของข้า ข้าจะยอมให้เจ้าเสียงอันตรายได้อย่าง
ไร ข้าจะวางใจได้อย่างไรหากเจ้าทําเช่นนี”
อวินลัวเฟิ งลูบท้องของจวินเฟิ งหลิงแผ่วเบา แล้วรอยยิม

ก็ปรากฏขึนบนริมฝี ปากของนาง “ปฏิบตั ิกบั สกุลเยียเช่น
ของขวัญจากข้า เพือน้องชายและน้องสาวผูย้ งั ไม่ลืมตา
ดูโลกของข้า”
น้องชายและน้องสาวอย่างนันรึ
เยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงต่างก็มองตากัน แล้วก็เห็น

ความเบิกบานในใจของอีกฝ่ าย
317
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ากําลังบอกว่ามารดาของเจ้าอุม้ ครรภ์แฝด
ชายหญิงอย่างนันรึ” เยียจิงเฉินตืนตันใจเสียจน แทบดึง
จวินเฟิ งหลิงเข้ามาโอบกอดแน่นแล้วมอบจุมพิตฟอด
ใหญ่
“ถูกต้องแล้ว” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ท่านแม่

บัดนีท่านกําลังอุม้ ครรภ์ ท่านต้องรักษาร่างกายและจิต
ใจให้ผอ่ งใสเข้าไว้ โปรดอย่าห่วงเรืองของอวินเซียวและ
ข้า ตราบใดทีผูฝ้ ึ กฌานชันปราชญ์แห่งสกุลเยียมิได้
เคลือนไหว เราก็ยงั ปลอดภัยดี”
อันทีจริง อวินลัวเฟิ งก็ยงั ไม่รูว้ า่ อวินเซียวครองพลังขันใด

แล้ว และไม่รูด้ ว้ ยว่าเขาสามารถต่อกรกับ ผูฝ้ ึ กฌานขัน
318
ปราชญ์ผนู้ นได้
ั หรือไม่ อย่างไรก็ดี หากไม่นบั ผูฝ้ ึ กฌาน
ขันปราชญ์ผนู้ นแล้
ั ว ก็หาได้มีใครในสกุลเยียสามารถต่อ
กรกับอวินเซียวไม่!
แม้จวินเฟิ งหลิงเองก็ใช่วา่ จะไร้กาํ ลัง แต่บดั นีนางกําลัง

อุม้ ครรภ์อยู่ ย่อมอ่อนแอลงเป็ นธรรมดา หากข่าวคราว
ว่านางอุม้ ครรภ์เป็ นทีล่วงรูเ้ ข้าในเวลานี ผูค้ นเหล่านัน
ย่อมลงมือกับนางเมือนางไม่ทนั ระวังตัวแน่
หากเป็ นเช่นนัน ก็ดงึ ความมุง่ ร้ายมาทีพวกตนเสียจะดี

กว่า!
จวินเฟิ งหลิงตืนตันใจเป็ นอย่างยิง มีลกู สะใภ้เช่นนีเสีย
319
อย่าง ชีวิตนีนางจะต้องเสียใจอะไรอีก
“จวินเอ๋อร์ เจ้าโปรดวางใจ ข้าจะปกป้องเซียวเอ๋อร์และ

เฟิ งเอ๋อร์เช่นเดียวกัน” ประกายกร้าวสว่างวาบขึนในดวง
ตาของเยียจิงเฉิน “หากมีใครกล้าทําร้ายพวกเขา ข้าก็จะ
ปกป้องพวกเขาแม้ตอ้ งแตกหักกับสกุลเยียก็ตามที!”
จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึนแผ่วเบา จากนันก็แย้มยิม “ข้า

จากจวนสกุลเยียไปนานหลายปี คงต้องประสบ กับคําดู
ถูกเย้ยหยันจากคนพวกนันอีกเป็ นแน่ แต่ขา้ จะไม่ยอม
ทนอยูเ่ ดียวดายเช่นกาลก่อนอีก คราวนีข้าจะ เอาคืน
พวกมันทุกคนทีบังอาจกลันแกล้งข้าเป็ นร้อยเท่า!”
320
ร่างหนึงปรีเข้ามาอย่างรวดเร็ว ครันเห็นบุคคลผูน้ นั
อวินลัวเฟิ งก็โบกมือถอนกําแพงเสียงออก จากนันเดินไป
ยืนข้างกายจวินเฟิ งหลิง
“นายน้อยหนึงขอรับ” บ่าวรับใช้ผนู้ นรี

ั บรายงาน “เหล่าผู้
เฒ่าเรียกท่านเข้าพบขอรับ”
เยียจิงเฉินขมวดคิว “ตกลง อีกประเดียวข้าจะไป”
กล่าวจบ เขาก็หนั มาหาจวินเฟิ งหลิงด้วยดวงหน้าอ่อน

โยน “จวินเอ๋อร์ เดียวข้าจะกลับมา หากมีคนสกุลเยีย
มากลันแกล้งรังแกเจ้า ก็มิตอ้ งไปสุภาพกับพวกเขา ลง
มือโต้กลับเสีย จําไว้วา่ ข้าจะยืนอยูเ่ คียงข้างเจ้าไม่วา่ จะ
321
เกิดอะไรขึนก็ตามที!”
จวินเฟิ งหลิงผงกศีรษะเล็กน้อย มือนางเผลอจะไปลูบ

ท้องตนเบาๆ แต่ก็ระลึกได้วา่ ทีนียังมีคนสกุลเยียป้วน
เปี ยนอยู่ จึงรีบชักมือกลับทันที
“ตกลง ข้าจะรอท่าน”
เยียจิงเฉินลูบศีรษะนางแผ่วเบา จากนันหมุนกายไป
แล้วกล่าวว่า “นําทางไป”
“นายน้อยหนึง โปรดตามข้ามา” บ่าวรับใช้ทาํ ท่าเชิญ

ก่อนนําทางไป
322
แม้ถอ้ ยคําของบ่าวรับใช้ผนู้ นสุ
ั ภาพนอบน้อม แต่สีหน้า
ท่าทางก็ยงั เผยให้เห็นความชิงชัง
ทีห้องผูเ้ ฒ่า
323
เหล่าผูเ้ ฒ่าต่างก็นงล้
ั อมโต๊ะยาวกันอยู่ ผูท้ ีนังอยูห่ วั โต๊ะ
ย่อมเป็ นเยียเสียง ผูอ้ าวุโสทีสุดของสกุล กระทังเยียจิง
เฉินผูเ้ ป็ นว่าทีนายใหญ่แห่งสกุลยังเลียงมิได้ทีจะต้องฟั ง
คําแนะนําของเขาในบางครัง
สายตาทุกคนต่างก็มองไปยังประตูเป็ นตาเดียวเมือ
ประตูเปิ ดออก ครันเห็นชายคนหนึงปรากฏตัวขึนด้าน
นอกแล้ว แสงว้าวุน่ ใจก็ฉายชัดอยูใ่ นดวงตา
“เข้ามา” ผูเ้ ฒ่าเยียเสียงกล่าวด้วยนําเสียงทุม้ ตํา
เยียจิงเฉินค่อยๆ เยืองย่างเข้ามาท่ามกลางสายตาของ
ทุกคน ย่างก้าวของเขามันคงสมําเสมอ กําจายปราณนิง
324
สงบอดทนอดกลัน แค่จดุ นีจุดเดียวเยียจิงเสวียนก็มิอาจ
เทียบเทียมได้แล้ว
“เจ้ากลับมาแล้วรึ” เยียเสียงเอ่ยถามด้วยนําเสียงเรียบ
เฉยขณะมองดูเยียจิงเฉินเดินเข้าห้องผูเ้ ฒ่ามาด้วยสาย
ตาห่างเหิน
“ใช่แล้วขอรับ ข้ากลับมาแล้ว”
เขากลับมาแล้ว! และคราวนีเขาจะไม่ถอย!
“ข้าได้ยินว่าเจ้ามีลกู ชายอยูท่ ีโลกภายนอกนันหรือ” เยีย

เสียงไม่เสียเวลาพูดพรําทําเพลง เอ่ยถาม ตรงประเด็น
325
เยียจิงเฉินเผยยิม “ถูกต้องแล้วขอรับ เขาคือลูกชายของ
ข้าเอง ทีปล่อยให้เขาร่อนเร่พเนจรอยูใ่ นโลกภายนอกนัน
หลายปี ก็เป็ นความผิดของข้าเอง บัดนี เขาก็ได้กลับมาสู่
สกุลเยียด้วยกันกับข้าแล้ว หากท่านไม่เชือ ก็สามารถ
ตรวจเลือดดูได้ ข้าไม่ขดั ขืนแต่อย่างใด”
“ในเมือเป็ นเช่นนี เราก็จะเลือกวันทําพิธีตรวจเลือดกัน

อีกสามวันเป็ นอย่างไรเล่า อีกประการ เพราะเหตุการณ์
ในวันนีมีความใหญ่หลวงนัก ข้าจะต้องแจ้งต่อนายใหญ่
ผูบ้ ดั นีฝึ กฝนพลังฌานแบบสันโดษอยู”่ เยียเสียงกล่าว
ด้วยนําเสียงเรียบเฉย
เขาตังความหวังกับเยียจิงเฉินไว้มากกว่าเยียจิงเสวียน
326
เคราะห์ไม่ดี เยียจิงเฉินอาจแข็งแกร่งมากก็จริง แต่เขา
กลับไร้ซงทายาท
ึ จึงมิอาจสืบทอดสกุลเยียต่อไปได้
แม้จ่ๆู บุตรชายผูน้ ีจะโผล่ขนมา

ึ ก็ได้ยินมาว่าเขาเป็ น
สวะ ไม่เช่นนันคงไม่ถกู ขับไล่ออกจากสกุลเซียวซึง จวิ
นเฟิ งหลิงเคยอาศัยอยูม่ าก่อนเป็ นแน่
ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน...
เยียเสียงเห็นว่าเหตุการณ์นีช่างน่าเสียดายนัก หากบุตร
ชายของเขาผูน้ ีมีความสามารถเป็ นเลิศประเสริฐนัก ก็คง
จะทําทุกวิถีทางเพือคืนตําแหน่งนายน้อยแห่งสกุลเยียให้
แก่เยียจิงเฉิน
327
“ท่านผูเ้ ฒ่าทังหลาย” ดวงตาเยียจิงเสวียนกระเพือมไหว
ขณะทีลุกขึนยืนเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยว่า “บัด
นี พีใหญ่ของข้าก็ได้กลับมาแล้ว กิจการห้างร้านในนคร
เยียไร้ซงคนดู
ึ แล ให้ขา้ ส่งคนไป ว่าอย่างไรเล่า”
เยียเสียงนิวหน้า “นครเยียเป็ นของพีชายเจ้า การกระทํา

ของเจ้าคงไม่งาม”
“ท่านผูเ้ ฒ่า” เยียจิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิมจอมปลอม

“คนสูงศักดิเช่นพีใหญ่จะไปอยูใ่ นทีห่างไกลเช่นนครเยีย
ได้อย่างไร ให้ขา้ ส่งคนไปดูแลกิจการของพีใหญ่ไม่ดีเสีย
กว่าหรือ”
328
เยียจิงเฉินเหลือบแลเยียจิงเสวียนด้วยความชิงชัง เห็นที
จะเป็ นดังทีเฟิ งเอ๋อร์กล่าวไว้ไม่มีผิด น้องชายของเขาไม่
ยอมคิดละเลิกทีจะครอบครองกิจการห้างร้านนีง่ายๆ
เคราะห์ดีทีเขาได้เก็บคลังสมุนไพรของห้างร้านเสียหมด
เกลียงก่อนจากมา ซํายังได้ถ่ายโอนผูใ้ ต้บญ
ั ชาทีไว้ใจ
ส่วนหนึงกลับมาด้วย สิงทีเหลืออยูต่ อนนีมีเพียงเปลือกที
ว่างเปล่าเท่านัน
“คุณชายรอง ท่านอย่าลืม ท่านเป็ นคนแนะนําให้สง่ ตัว

นายน้อยหนึงไปยังนครเยียเอง ตอนนันท่าน ไม่คิดบ้าง
หรือว่านครเยียห่างไกลความเจริญ” ท่ามกลางผูเ้ ฒ่าที
ปรากฏตัวอยูใ่ นนัน หนึงในเหล่าผูเ้ ฒ่า ทีสวมใส่อาภรณ์
สีฟา้ มิอาจทานทนได้อีกต่อไป แล้วก็เปิ ดปากขึนมา “บัด
329
นี ทีนายน้อยหนึงได้พฒ
ั นานครเยีย เสียจนเจริญรุง่ เรือง
ถึงปานนีแล้ว ท่านก็คิดทีจะมาคว้าเอาไปอย่างนันหรือ”
สีหน้าเยียจิงเสวียนออกจะไม่พอใจทีเดียว แล้วเขาก็
เหลือบแลไปยังผูเ้ ฒ่าอาภรณ์ฟา้ ผูอ้ อกปากขึนมา “ข้า
เพียงแต่ปรารถนาให้พีใหญ่ได้ไปทบทวนตัวเองเท่านัน
บางทีเขาอาจจะรับรูถ้ งึ ความผิดพลาดของตน และหย่า
ขาดกับพีสะใภ้เสีย ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าพีใหญ่จะดือดึงถึง
เพียงนี บัดนีทีข้าได้อนุญาตให้พีใหญ่กลับสกุลเยียมา ก็
เพราะรูส้ กึ สงสารเขาเท่านัน”
ได้ยินดังนันแล้วกลุม่ ผูเ้ ฒ่าซึงมักเข้าข้างเยียจิงเสวียนอยู่

เสมอก็โต้กลับเช่นเดียวกัน
330
“คุณชายรองพูดถูกต้อง ทุกการกระทําของท่านเป็ นไป
เพือนายน้อยหนึงเสมอ! ตรงกันข้ามนายน้อยหนึงต่าง
หาก เห็นคนดีเป็ นคนชัว หาได้สาํ นึกซึงบุญคุณไม่! นาง
ปี ศาจตนนันได้ลอ่ ลวงเขาจนเสียสติเสียสมองไป ส่งให้
เขาตังตนเป็ นปฏิปักษ์กบั น้องชายเลือดเดียวกัน!”
331
ตอนที 844 ข้าขอหันหลังให้โลกทังใบ ดีกว่าทอดทิงยอด
รักของข้า
“ใครจะไปรูเ้ ล่าว่าเจ้าเด็กนอกคอกผูน้ นเป็

ั นบุตรชายของ
นายน้อยหนึงจริงหรือไม่ ดีไม่ดีนางจิงจอกนันอาจกําลัง
หลอกลวงนายน้อยหนึงอยูก่ ็เป็ นได้! ช่างน่าเสียใจเหลือ
เกินทีคุณชายรองยังคงเรียกขานนางว่า ‘ท่านพีสะใภ้’ ข้า
ว่า นางไม่เหมาะสมทีจะเข้าสกุลเรา!”
332
“นายน้อยหนึง ท่านควรคิดทบทวนตัวเองให้ดีๆ เสียดี
กว่า ท่านจะไปหาน้องชายแสนดีเท่า คุณชายรองได้ทีใด
อีก คุณชายรองคิดถึงผลประโยชน์ของท่านมาก่อนเสมอ
ซํายังคิดคืนตําแหน่ง นายน้อยแห่งสกุลเยียให้แก่ทา่ นก็
หลายครังหลายครา แต่ทา่ นน่ะหรือ ท่านทังใจเ**◌้ยม
เย็นชากันเกินไป!”
เหล่าผูเ้ ฒ่าต่างก็พดู กันไป ส่งให้เยียจิงเฉินกําหมัดแน่น
“ประการแรก ข้าคือนายน้อยแห่งสกุลเยีย พวกท่านทุก

คนจําต้องปฏิบตั ิกบั ข้าด้วยความเคารพ! จวินเอ๋อร์คือ
ภรรยาของข้า ใครอนุญาตให้พวกท่านหยาบคายกับนาง
ถึงเพียงนีกัน” ดวงตาเยียจิงเฉิน เย็นยะเยือก หาได้หลง
333
เหลือความอบอุน่ เช่นดังเดิมอีกต่อไปไม่ “ประการทีสอง
เซียวเอ๋อร์จะเป็ นลูกชายข้าจริงหรือไม่ อีกสามวันก็จะได้
รูก้ นั แล้ว พวกท่านสบประมาทเขาเช่นนี กําลังหวันเกรง
สิงใดกันอยูห่ รือเปล่า”
ถ้อยคํารุนแรงของเขาทําให้เหล่าผูเ้ ฒ่าสะดุง้ ไป เดิมทีทงั

หมดเห็นว่าตําแหน่งนายน้อยสกุลเยีย ถูกกําหนดมาให้
เยียจิงเสวียนอยูแ่ ล้ว เช่นนันเอง ด้วยมีเยียจิงเสวียนคอย
ให้ทา้ ย พวกเขาจึงกระทําเรืองเลวร้ายมากมายลงไปกับ
เยียจิงเฉินตลอดเวลาทีผ่านมานี บัดนี เมือจู่ๆ บุตรชาย
ของเขาโผล่มาจากทีใดไม่อาจทราบได้ พวกเขาจึงหวาด
กลัวขึนมาเป็ นอย่างยิง ทังนี เป็ นเพราะเกรงว่าพวกตน
จะเอ่ยวาจาสามหาวลําเส้นเกินไปนีเอง
334
“เจ้าต้องการห้างร้านสกุลเยียนักใช่ไหม” เยียจิงเฉินหัน
ไปหาเยียจิงเสวียนแล้วก็เอ่ยเสียงเย็น “ข้าให้เจ้าก็ได้
เงือนไขคือ เจ้าต้องนําก้านสมุนไพรอายุไม่นอ้ ยกว่าหนึง
พันปี สามก้านมาแลก! อีกประการ สมุนไพรเหล่านีเจ้า
ห้ามนําออกมาจากคลังของสกุลเยียเป็ นอันขาด!”
เยียจิงเสวียนเงยหน้าขึนมองด้วยท่าทีเช่นคนโง่ เจ้านี
ล่วงรูไ้ ด้อย่างไรว่าเขาแอบเก็บงําสมุนไพรอายุ หนึงพันปี
ไว้สามก้าน กว่าจะได้มาช่างยากเย็นแสนเข็ญ ซํายังมี
เพียงสามก้านเท่านัน หากสมุนไพรอายุถงึ ห้าร้อยปี เมือ
ใด ราคาย่อมสูงลิบลิว ทว่าหาได้มีตลาดตลาดรองรับไม่
“พีใหญ่ ข้าเป็ นห่วงเป็ นใยท่านยิง แต่ทา่ นกลับคิดขูดรีด

ก้านสมุนไพรอายุหนึงพันปี จากข้าถึง สามก้าน
335
เชียวอย่างนันรึ” เยียจิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิมเยาะ
“เจ้าไม่ตอ้ งมอบให้ขา้ ก็ได้ เพียงแต่คิดไว้แล้วกันว่าเจ้า

จะมิได้หา้ งร้านสกุลเยียไปครอบครอง!” เยียจิงเฉินยัก
ไหล่ ท่าทีไม่ใส่ใจแต่อย่างใด
สีหน้าเยียจิงเสวียนหม่นทะมึนไป เขารูด้ ีวา่ ผูเ้ ฒ่าเยีย

เสียงรูส้ กึ ผิดเสมอมาทีเนรเทศเยียจิงเฉินออก จากสกุล
เยียไป หากเขาไม่เล่นตามแผนของเยียจิงเฉินตอนนี ใน
ภายภาคหน้าก็คงยากทีจะแย่งชิงกิจการ ห้างร้านมา
ครอบครอง
ครันระลึกถึงสินค้าเช่นนํายาผสานฌานแล้ว เยียจิง
336
เสวียนก็กดั ฟั นตอบตกลง “ก็ได้ ข้าจะมอบให้ แก่ทา่ น!”
รอให้เขาได้ครอบครองนํายาผสานฌาน และเพิมพลัง
สกุลเยียให้แข็งแกร่งขึนก่อนเถิด เมือเวลานันมาถึง ก็จะ
ไม่มีใครกล้าโต้แย้งเรืองตําแหน่งของเขาในฐานะนาย
น้อยแห่งสกุลเยีย!
ข้าจะปล่อยให้เจ้าเริงร่าไปก่อน ข้ามีโอกาสอีกมากทีจะ
เอาคืนจนเจ้าต้องร้องไห้ครําครวญ!
“มีวาระอืนใดอีกหรือไม่ หากไม่มี ข้าข้อตัวก่อน ภรรยา

ของข้ากําลังรออยู”่ เยียจิงเฉินกวาดสายตามองเหล่าผู้
เฒ่าในห้องด้วยท่าทีเย็นชา เว้นไว้แต่ผเู้ ฒ่าอาภรณ์ฟา้ ผู้
337
ซึงออกตัวปกป้องเขาเมือครูน่ ี ทีเขามอบรอยยิมให้
“ถ้าเช่นนันก็จงออกไปเถิด” เยียเสียงโบกไม้โบกมือ “อีก

ประการ พวกเราจะต้องตรวจสอบดูให้แน่ ว่าเด็กผูน้ นคื
ั อ
ลูกของเจ้าจริงหรือไม่ เพือมิให้ตอ้ งเกิดเรืองอับอายขาย
หน้า พวกเจ้าทุกคนห้ามพูดถึงเรืองนี ก่อนวันพิธีตรวจ
เลือดจะมาถึง”
สกุลเยียให้ความสําคัญกับสายเลือดเป็ นอย่างยิง หาก

ผลการตรวจเลือดออกมาเป็ นเท็จแล้วล่ะก็ คงไม่พน้
ต้องกลายเป็ นเรืองชวนหัวให้คนอืนเขาหัวเราะเยาะเอา
อย่างแน่นอน พวกเขาไม่สามารถเสียงขายหน้ากับเรือง
นีได้!
338
เยียจิงเฉินเผยรอยยิมเหยียดหยัน ทว่ามิได้กล่าวว่าอย่าง
ไรอีก ก่อนหมุนกายมุง่ หน้าออกจากห้องไป
เมือเขาออกไปจากห้องผูเ้ ฒ่าเท่านัน ท่าทีเย็นชาจึงได้

มลายลงในทีสุด ร่างของจวินเฟิ งหลิงผุดขึนมา ในจิต
ของตน แล้วริมฝี ปากของเขาก็มิอาจอดแย้มรอยยิมได้
เขารีบเดินออกไปจากลานกลางทันใด
ชัวชีวิตนี มีเพียงจวินเฟิ งหลิงเท่านันทีเป็ นความอบอุน่

ของเขา เขายอมหันหลังให้กบั โลกทังใบดีกว่าทอดทิง
นาง!
339
ตอนที 845 ตกกันอย่างนันรึ (1)
เยียจิงเฉินเมือเห็นคนกลุม่ หนึงยืนอยูท่ ีกลางลานมาแต่

ไกล ดวงหน้าก็ประดับด้วยความอ่อนโยน พลางรีบสาว
เท้าก้าวเข้าไปหาคนเหล่านัน
“จวินเอ๋อร์ เจ้าคงรอนานเลยสินะ ข้าจะให้คนเข้าไปทํา

ความสะอาดห้องเก่าของเราอีกประเดียว ส่วนเฟิ งเอ๋อร์
กับเซียวเอ๋อร์ก็ให้อยูห่ อ้ งติดกัน อย่างนันข้าจะปกป้อง
340
พวกเขาได้สะดวกกว่า”
“ตกลง” จวินเฟิ งหลิงแย้มยิม จากนันหันไปหาอวินลัว

เฟิ งและคนอืนๆ “หากพวกเจ้าเหนือยล้า ก็จงไปพักผ่อน
กันทีห้องเสียก่อนเถิด แต่ถา้ หากว่ายังมีแรง ก็ให้มวเอ๋
ั อร์
กับฉีฉีพาชมเมืองหลวง”
ได้ยินดังนัน เยียซีมวก็
ั เผยรอยยิมสดใสทันใด “พ่อ
บุญธรรม แม่บญ
ุ ธรรม ท่านทังสองโปรดวางใจ ข้าจะ
ดูแลน้องชายและน้องสะใภ้เอง”
จวินเฟิ งหลิงวางใจในตัวเยียซีมวอยู
ั แ่ ล้ว ให้เขาพา
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวเทียวชมเมืองหลวงนัน ไม่น่ามี
341
ปั ญหากระไร
“พีเยีย ข้าเหนือยเหลือเกิน เราไปพักผ่อนกันเถิด” จวิ

นเฟิ งหลิงถูหน้าผากตน ตังแต่ตงครรภ์
ั มา นาง ก็ออกจะ
เซืองซึมเกียจคร้านอยูใ่ นกิจทุกประการทีทํา
เยียจิงเฉินโอบเอวจวินเฟิ งหลิงพร้อมด้วยรอยยิมบาง
จากนันก็สงงานเยี
ั ยซีมวอี
ั กสองสามประการ ก่อนมุง่
หน้าไปยังลานด้านหลัง
เยียซีมวถอนสายตาออกมาแล้
ั วก็เปล่งเสียงหัวเราะ “ไป
กัน ให้พีใหญ่คนนีพาเจ้าไปทําความคุน้ เคย กับเมือง
หลวงเสียหน่อยเถิด”
342
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย มิได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
“ย่อมได้”
ส่วนอวินเซียวนัน อวินลัวเฟิ งว่าอย่างไรย่อมว่าตามกัน
มองดูรา่ งทังสามจากไป เยียฉีก็กดั ริมฝี ปาก ดวงตาปริม

ไปด้วยความเปลียวหงา แม้ใจนางอยาก ตามไป ทว่า
ท้ายทีสุดแล้วก็มิได้เอ่ยปาก
...
ภัตตาคารหลวงคือยอดภัตตาคารหรูหราอลังการทีสุดใน
343
เมืองหลวง รายการอาหารแต่ละรายการ ล้วนแล้วแต่ขนึ
ชือลือชา จึงกลายมาเป็ นสถานทีพบปะสังสรรค์เนืองใน
โอกาสพิเศษของผูค้ นจํานวนนับไม่ถว้ นภายในเมือง
หลวง
อย่างไรก็ดี จะมาเยือนภัตตาคารแห่งนีจําต้องสํารองที
นังเสียก่อน มิฉะนันจะมิได้รบั การต้อนรับขับสู้ เช่นนัน
เอง เยียซีมวจึ
ั งได้เข้าไปในภัตตาคารก่อนเพือต่อรองกับ
ผูด้ แู ลว่าจะสามารถแทรกทีให้แก่พวกตนได้บา้ งหรือไม่
เยียซีมวออกมาไม่
ั ทนั ไร อวินลัวเฟิ งก็กา้ วเข้ามาใน
ภัตตาคารเสียแล้ว ด้วยหัวหัวเอาแต่พดู คุยอยูก่ บั อวินลัว
เฟิ ง จึงมิได้เห็นใครคนหนึงเดินออกจากภัตตาคาร และ
ชนเข้ากับคนผูน้ นอย่
ั างจัง
344
เดินชนเท่านีไม่น่าส่งผลกระไรให้มากความ แต่
เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าเมือชนเข้ากับหัวหัวแล้ว
ชายชราผูน้ นกลั
ั บรับแรงกระแทกมิไหว ทรุดลงกับพืนสิน
สติทนั ที
หัวหัวฉงนเป็ นยิงนัก นางถูศีรษะตนแล้วกล่าวว่า “อะไร

กัน ตาเฒ่านีคิดจะตกเรารึ”
นางได้ยินคําว่า ‘ตก’ มาจากเสียวโม่ ตามทีเสียโม่กล่าว

เอาไว้ ผูค้ นมากมายจ้องจะตก* คนอืนอยูต่ ลอดเวลาใน
โลกทีเขาได้เดินทางไป เช่นนันเอง นางจึงประยุกต์ใช้คาํ
ดังกล่าวกับสถานการณ์เบืองหน้า
345
ทันใดนันเอง สายตาทุกคนในภัตตาคารก็ตวัดมายัง
คณะนาง และมองไปยังผูค้ นทีปรากฏตัวขึนตรงทางเข้า
“กล้าดีอย่างไร!”
องครักษ์สองนายเบืองหลังชายชราตอบโต้ขนมาในที
ึ สุด
รีบชักกระบียาวของพวกตนขึนชีไปยังหัวหัว หนึงในนัน
กล่าวขึนด้วยสีหน้าว่างเปล่าว่า “ข้าขอตังข้อหาว่าเจ้าคิด
วางแผนสังหารใต้เท้าเรา! เช่นนันเอง เจ้าต้องมากับพวก
ข้าเดียวนี!”
หัวหัวบิดริมฝี ปาก “คนพวกนีคิดจะตกเราจริงอย่างนันรึ
346
เขาเองก็แก่เกินแกงเสียป่ านนี ควรจะมียางอายหน่อยมิ
ใช่หรือ นี ตาเฒ่า อย่าแกล้งทําเป็ นหลับใหล! รีบๆ ลุก
ขึนมาเดียวนี!”
นางเอามือเท้าเอว มองลงไปยังชายผูห้ มดสติเบืองล่าง

ถ้อยคํานางอาบไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์
“ทะลึงนักนะ!” องครักษ์ผนู้ นด่

ั าว่าเสียงแข็ง สีหน้าชักจะ
เปลียนไป
เขาไม่เข้าใจความหมายของคําว่า ‘ตก’ แต่ก็พอจะรูว้ า่

คงมิใช่เรืองดีอย่างแน่นอน!
347
บัดนันเอง แขกเหรือในภัตตาคารต่างก็ถกกัน สายตา
มองมายังหัวหัวด้วยท่าทีตาํ หนิ
------
* เสียวโม่หมายถึงพวกมิจฉาชีพหลอกรูดทรัพย์สนิ ใน
โลกปั จจุบนั คล้ายมิจฉาชีพตกทองในประเทศไทย ใน
สังคมจีนปั จจุบนั มิจฉาชีพเหล่านีมักพุง่ ตัวออกไปให้รถ
ชนก่อนเรียกร้องค่าเสียหาย
348
349
“คุณหนูนอ้ ย เจ้าเดินชนผูเ้ ฒ่าจนล้มลงสินสติ นับว่าเป็ น

ความผิดของตน ไม่เพียงแต่เจ้าไม่ขอโทษ แต่ยงั แก้ตวั
อีกด้วย นีหรือมารยาท”
ดวงหน้าหัวหัวแดงจัด นางเกือบระเบิดพิโรธออกไปก็พอ
ดีจ่ๆู อวินลัวเฟิ งเข้ามาดึงกายนาง เอาไว้ก่อนพร้อมด้วย
รอยยิมคร้าน
“เจ้าเชือไหมว่าข้าปลุกเขาให้ฟืนได้เดียวนี”
องครักษ์ผนู้ นพ่
ั นลมออกจมูก แม้มิได้พดู ว่าอย่างไร แต่ก็
350
เห็นได้ชดั ถึงความไม่เชือในดวงตา
“หัวหัว ถอยไป” กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็เดินไปยังชาย

เฒ่าผูท้ รุดกองอยูก่ บั พืน
“หยุดนะ!” องครักษ์สองนายสีหน้าเปลียนไป ตังท่าจะ

โจมตีอวินลัวเฟิ ง ทว่าบัดนันเอง ชายผูซ้ งึ ก่อนหน้านีมีสี
หน้าเย็นชาและเงียบขรึมกลับลุกขึนมาตอบโต้เสียอย่าง
นัน
กระแสพลังมหาศาลเข้าอัดกระแทกกายของพวกเขา
อย่างไม่มีสญ
ั ญาณเตือนใดๆ ด้วยมิได้ตงรั
ั บ เอาไว้ก่อน
การโจมตีดงั กล่าวจึงส่งพวกเขาทังสองปลิวกระเด็นไป
351
พร้อมกับกระอักโลหิตกองใหญ่ ได้แต่มองดูอวินลัวเฟิ ง
ย่างเข้าไปหาชายเฒ่าอย่างสินหวัง
เมือเด็กสาวผูน้ นเดิ
ั นถึงตัวชายชราแล้ว เข็มเงินสามเข็ม
ก็ปรากฏขึนในมือนางทันใด นางเล็งเข็มว่องไวและแม่น
ยําไปยังจุดฝังเข็มทีกระหม่อมของชายเฒ่า หลังบิดนิว
แล้ว ก็เห็นสายธารพลังฌานค่อยๆ ไหลเข้าสูร่ า่ งกาย
ของเขา
ไม่นานนัก ชายเฒ่าผูส้ นสติ

ิ อยูก่ ่อนหน้าก็ลืมตาขึน สาย
ตามึนงง เห็นได้ชดั ว่ายังมิอาจแน่ใจได้ ว่าเกิดเหตุอนั ใด
ขึนกับตัว
352
“ใต้เท้า!” ครันเห็นชายเฒ่าฟื นขึนมาแล้ว องครักษ์ผนู้ นก็
ั
มีสีหน้าเบิกบานใจขึนมา เขาจ้องมองไปยัง หัวหัวเขม็ง
“เมือสักครูน่ ีเอง นางเด็กน้อยผูน้ ีได้ลอบโจมตีใต้เท้า ส่ง
ผลให้ใต้เท้าได้รบั บาดเจ็บสาหัส ข้าน้อยผูน้ ี...”
“อย่าทะลึง!” ชายเฒ่าได้สติในทีสุด จากนันก็ตบ

องครักษ์ดงั ฉาดขัดคอเขาไป “ขอขมาเด็กน้อยผูน้ ีเดียว
นี!”
องครักษ์ผนู้ นเป็
ั นเบือใบ้ไป มิอาจเข้าใจได้วา่ เกิดเหตุอนั
ใดขึน
ชายชรามิได้มองเขาอีก จากนันลุกขึนยืนจากพืน เขา
353
ประสานมือเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งด้วยท่าที นอบน้อม
“คุณหนู เจ้าเป็ นคนช่วยข้าไว้เมือสักครูใ่ ช่หรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเขาจากหางตา “ข้าเพียงแต่ตอ้ ง

การพิสจู น์วา่ ทีท่านสินสติไปมิได้มีความเกียวข้องอันใด
กับน้องสาวของข้า! หัวหัว ไปกัน”
ชายเฒ่าตังท่าจะว่าอย่างไรต่อ ทว่าอวินลัวเฟิ งตัด

โอกาสเขาโดยสินเชิง หายลับไปจากสายตาอีกฝัง ในอีก
ครูถ่ ดั มา
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนกล่าวว่า “จงไปสืบหาตัวตน
ของเด็กสาวผูน้ น”
ั
354
“ขอรับใต้เท้า” สององครักษ์ประสานมือตอบรับ
นอบน้อม
...
ทีวังหลวง
ภายในห้องทรงพระอักษรปรากฏร่างในอาภรณ์เหลือง
สว่างกําลังตรวจสอบจดหมายเหตุ เห็นทีจะเป็ นเพราะ
ตรากตรําทํางานหนักมาตลอดช่วงสองสามวันทีผ่านมา
ดวงหน้าจึงมีรอ่ งรอยแห่งความเหนือยล้า สีหน้าหรือก็
ออกจะซีดเซียว
355
“ฝ่ าบาท” ขันทีรบี เข้ามารายงาน “ใต้เท้าเสวียนเทียนมา
เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”
บุรุษผูน้ นสะดุ
ั ง้ ไปเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “ให้เขาเข้ามา”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!”
ครันขันทีกล่าวจบ เขาก็รบี รุดออกไป ไม่นานก็ปรากฏ

ชายชราผูห้ นึงสวมใส่อาภรณ์ยาวสีป่าน ก้าวเข้ามาใน
ห้องทรงพระอักษร
หากอวินลัวเฟิ งอยูท่ ีนีก็คงจําได้ทนั ทีวา่ ใต้เท้าเสวียน

356
เทียนคือชายเฒ่าผูต้ กพวกตนทีภัตตาคารนันเอง
“เสวียนเทียน เจ้าหาวิธีรกั ษาฮองเฮาได้แล้วหรือยัง” ชาย

ผูน้ นเอ่
ั ยถามด้วยท่าทีเคร่งขรึม นําเสียงออกจะเหนือย
ล้าไปเล็กน้อย
ตังแต่ฝ่าบาทอภิเษกสมรสกับฮองเฮา พวกท่านทังสองก็
ทรงรักใคร่กนั ลึกซึง น่าเสียดายเหลือเกินทีในฐานะ
ฮ่องเต้ ฝ่ าบาทเองก็ทรงไร้พลังในบางสิง และมิอาจ
ปฏิเสธนางสนมได้
เพือฝ่ าบาท ฮองเฮาก็ทรงอดทนเรืองสตรีอืน อาจเป็ น

เพราะความรูส้ กึ ผิดก็เป็ นได้ ฝ่ าบาทจึงทรงปฏิบตั ิกบั
357
ฮองเฮาอย่างดีเป็ นพิเศษเสมอมา
อย่างไรก็ดี เส้นทางความสุขหาได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ไม่ ด้วยเหตุบางประการ ฮองเฮาก็มิอาจตังครรภ์ได้เช่น
เดียวกับจวินเฟิ งหลิง นายหญิงใหญ่แห่งสกุลเยีย ใน
ฐานะผูป้ กครองแคว้น ฝ่ าบาทจึงทรงตกอยูใ่ น
สถานการณ์กดดันยิงนักด้วยเหตุนี

358
ทีส่งให้ฝ่าบาททรงโศกเศร้าพระทัยเป็ นยิงกว่าก็คือ
ฮองเฮาทรงได้รบั การวินิจฉัยว่าประชวรด้วยโรคภัยระยะ
สุดท้ายเมือไม่นานมานี เวลาพระนางเหลือน้อยลงทุกที
เพือช่วยชีวิตฮองเฮา ฝ่ าบาทจึงทรงมีพระบรมราช
โองการลงมาเมือเร็วๆ นี จะเป็ นองค์หญิงหรือองค์ชาย
ใดก็ตาม หากช่วยรักษาฮองเฮาได้ ก็จะได้รบั ตําแหน่ง
รัชทายาทไปครอบครอง
ความรักความเทิดทูนสุดพระทัยของฝ่ าบาทต่อฮองเฮา
เห็นชัดเจนก็ดว้ ยเหตุนี
“ฝ่ าบาท ท่านเองก็ทรงทราบดีถงึ อาการเจ็บป่ วยเรือรัง

ของกระหม่อม หากมิได้รบั การรักษา กระหม่อมก็คงเป็ น
359
ลมเป็ นแล้งไปได้ทกุ ชัวเวลานาทีหาได้เลือกสถานทีไม่
แลมิอาจได้รบั การรักษาให้ฟืนคืนขึนมาจากสภาวะสิน
สติ”
ก่อนหน้านีเขาคํานวณเวลาเป็ นอย่างดีเสมอมา และจะ

ไม่เดินเหินออกไปทีใดในช่วงเวลาดังกล่าว เช่นนีเอง
ความเจ็บป่ วยเรือรังทีว่าจึงมิได้เป็ นทีรับรูก้ นั ในวงกว้าง
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าจู่ๆ เขาจะมาเจ็บไข้เอาเสียวันนี
“แล้วอย่างไรเล่า” ชายผูน้ นนิ

ั วหน้าเอ่ยถาม
เสวียนเทียนแย้มรอยยิมอ่อนจาง “จากนัน กระหม่อมก็

ได้มีโอกาสพบปะกับสตรีผหู้ นึง นางเพียงแต่ฝังเข็ม
360
กระหม่อมเท่านัน กระหม่อมก็ตืนขึนจากภวังค์ เช่นนีเอง
กระหม่อมจึงคิดว่าสตรีผนู้ ีมีวิชาแพทย์เลิศลํา จะหมอ
หลวงคนใดก็มิอาจเทียบเทียมกับนางได้ หากพวกเรา
สามารถเชิญชวนนางมาได้ ดีไม่ดีนางอาจมีความ
สามารถพอทีจะรักษาความเจ็บไข้เรือรังของกระหม่อมที
ต้นเหตุ หรือกระทังอาการประชวรของฮองเฮาเอง...”
ครันชายผูน้ นได้
ั ยินถ้อยคําดังกล่าวเข้า ก็ผดุ ลุกขึนยืนทัน
ใดด้วยความตืนเต้นในดวงตา ลมหายใจเองก็หอบถี
กระชัน
“คุณหนูผนู้ นอยู
ั แ่ ห่งหนใด เราจะรีบส่งคนไปเชิญนางมา
ทันที! ไม่ส!ิ เราจะไปเชิญนางมาด้วยตัวเอง ตราบใดที
นางสามารถรักษาฮองเฮาได้ จะว่ากันด้วยเงือนไขอันใด
361
เราก็ยอม!”
“ฝ่ าบาท กระหม่อมได้สงให้

ั คนไปตรวจสอบประวัติของ
นางแล้ว กระหม่อมเชือว่าอีกประเดียวก็คง ได้ข่าว อย่าง
ไรก็ดี เท่าทีกระหม่อมเห็น แลดูนางจะมีลกั ษณะท่าที
เย็นชาห่างเหิน เช่นนันเอง ลาภยศใดๆ ก็คง มิตอ้ งตา
ต้องใจนาง”
“ในเมือนางเป็ นแพทย์ผยู้ งใหญ่

ิ ถงึ เพียงนัน ย่อมแน่นอน
ว่ามิได้ตอ้ งตาต้องใจในลาภยศสมบัติพสั ถาน ทว่านาง
คงสนใจในสมุนไพรอย่างแน่นอน ใช่ไหมเล่า หากนาง
รักษาฮองเฮาได้ จะให้เราขุดเอาสมุนไพรทังหมดในคลัง
สมบัติชาติมามอบให้นางก็ยอ่ มได้!”
362
เสวียนเทียนนิงอึงตะลึงไป จากนันก็มองดูดวงหน้าอัน
ตืนเต้นเร้าใจของชายหนุ่มด้วยความ ประหลาดใจเป็ น
ล้นพ้น ไม่คิดเลยว่าฝ่ าบาทจะยอมยืนข้อเสนอล่อใจยิง
ใหญ่ถงึ ปานนี
“เสวียนเทียนเอ๋ย ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เราได้ติดหนี

ฮองเฮาไว้มากมายเหลือเกิน หากมิใช่ เพราะเรามักทํา
ให้นางต้องโศกเศร้าเสียใจอยูเ่ พียงลําพัง ก็คงไม่สง่ ผลให้
นางมิอาจมีบตุ รได้แม้แต่คนเดียวเช่นนีตลอดช่วยหลาย
ทศวรรษทีผ่านมา” ชายผูน้ นเปล่
ั งเสียงหัวเราะอ่อนโรย
“เช่นนันเอง หากรักษาฮองเฮาได้ เรา ก็สละได้ทกุ อย่าง
เช่นกัน แม้กระทังแว่นแคว้นแห่งนี!”
363
“ฝ่ าบาท!” เสวียนเทียนตกตะลึงเป็ นยิงนัก จะอย่างไรก็มิ
เคยคิดมาก่อนเลยว่าฝ่ าบาทจะทรงทําถึงเพียงนีเพือ
ฮองเฮา
“อย่าคิดพยายามจูงใจเราเลย เราเองรูส้ กึ เสียใจเสียดาย

มานานแล้ว ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี มี สนมหลวงมาก
หน้าหลายตาไปเพืออะไรกันเล่า ในหัวใจของเรา สตรี
เหล่านันหาได้มีความสลักสําคัญใดๆ เทียบเท่ากับ
ฮองเฮาแต่เพียงผูเ้ ดียวไม่ การทีฮองเฮาประชวรหนักเช่น
นี ยิงตอกยําว่าเรามิอาจสูญเสีย นางไปได้”
เสวียนเทียนก้มศีรษะลงตํา “กระหม่อมจะเคารพเชือฟั ง
พระประสงค์ของฝ่ าบาท และจะทําทุกวิถีทางเพือ
ตามหาเด็กสาวผูน้ นมาให้
ั ฝ่าบาทจงได้!”
364
“ถ้าเช่นนันก็จงไปเถิด” ชายผูน้ นโบกมื
ั อแล้วนังลงอีกครัง
ด้วยท่าทีเหนือยอ่อน “หากได้ข่าวคราวนางเมือใด เจ้า
ต้องรีบมาแจ้งเราทันที เราจะไปหานาง แลเชิญนางให้
มาวินิจฉัยพระอาการของฮองเฮาด้วยตัวเอง”
“ตามพระประสงค์ของฝ่ าบาท” เสวียนเทียนประสานมือ

แล้วล่าถอยออกไป
ก้าวเดินออกไปจากห้องทรงพระอักษรไม่ทนั ไรก็เห็น
เจียงเมิงเหยาเดินตรงมาทางตน
ภายในแคว้นเทียนอวินนี แพทย์ได้รบั สถานะอันแสนสูง
365
ส่ง ยิงเสวียนเทียน หัวหน้าคณะหมอหลวง ยิงแล้ว นอก
เหนือจากฝ่ าบาท ก็มิจาํ เป็ นต้องโค้งให้แก่ผใู้ ด เช่นนัน
เอง เมือเห็นเจียงเมิงเหยาจึงเพียงแต่ ผงกศีรษะเล็กน้อย
เป็ นเชิงว่ารับรูเ้ ท่านัน
“ท่านราชครูเสวียนเทียน” เจียงเมิงเหยาชะงักฝี เท้า

พร้อมด้วยรอยยิมอ่อนจาง “ข้ามีคาํ ถามด้าน ตัวยา
สมุนไพร ซึงตัวข้าเองก็ยงั ไม่คอ่ ยเข้าใจ ข้าจะขอถาม
ท่านราชครูให้ช่วยแนะนําบ้างได้หรือไม่”
เสวียนเทียนขมวดคิว “ขออภัย องค์หญิงหก ข้ายังมีเรือง

ให้ตอ้ งทํา เกรงว่าจะไม่มีเวลาให้นาํ แนะนํา สังสอน”
366
เจียงเมิงเหยาสะดุง้ ไปเล็กน้อย แต่ก็กลับคืนสติดงั เดิม
ด้วยความว่องไว นางกล่าวพร้อมด้วยรอยยิมอ่อนจางว่า
“หาได้เป็ นปั ญหาไม่ เมิงเหยาจะมาขอคําแนะนําจาก
ท่านราชครูอีกคราหากท่านมีเวลา”
สินคํา นางก็ผลักบานประตูเปิ ดห้องทรงพระอักษรออก

แล้วก้าวเดินเข้าไปด้านใน
367
ตอนที 848 เยียฉีถกู อัด (1)
“น้องสะใภ้เอ๋ย ก่อนหน้านีมีเหตุอนั ใดเกิดขึนทีภัตตาคาร

หรอกหรือ”
368
ท่ามกลางถนนอันพลุกพล่าน เยียซีมวเกาหลั
ั งศีรษะตน
แล้วก็เอ่ยถามด้วยความงุนงง
“ไม่มีเหตุอนั ใดสําคัญดอก” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม

“นีก็สายแล้ว ข้าว่าเรารีบกลับกันดีกว่า”
“ไม่มีเหตุอนั ใดสําคัญอย่างนันหรือ ถ้าเช่นนัน ไยเหล่า

แขกเหรือในภัตตาคารจึงได้แอบมองมายังเจ้าก่อนทีเรา
จะจากมาเล่า น้องสะใภ้เอ๋ย ในเมือบัดนีเจ้าอยูใ่ นเมือง
หลวงแล้ว ข้า ในฐานะพีใหญ่ ก็จะปกป้องเจ้า มิให้ใคร
ต้องมากลันแกล้งรังแกอย่างแน่นอน”
เยียซีมวตบอกผาง
ั กล่าวคําปฏิญาณเคร่งขรึม
369
อวินเซียวเห็นเยียซีมวอวดอ้
ั างตัวเป็ นวีรบุรุษต่อหน้า
อวินลัวเฟิ งก็เห็นทีจะมิพงึ พอใจ จึงได้ตวัดสายตาเย็นชา
มองเขา “นางมีขา้ คอยปกป้องอยูแ่ ล้ว ไม่ตอ้ งการเจ้า”
พูดไปแล้วเยียซีมวก็
ั ดยู งั ไม่รูส้ กึ สะทกสะท้าน อวินเซียว
จึงได้กล่าวต่อไปอีกว่า “ลําพังพลังเจ้าปกป้องนางมิได้
ดอก”
ั งอึงไปทันใดด้วยอวินเซียวพูดแทงใจดํา แม้
เขารูส้ กึ ว่าพรสวรรค์ติดตัวตนมิได้เลวร้าย แต่อย่างใด
แต่ก็มิอาจเปรียบเทียบได้เลยกับอวินเซียว!
370
“เยียฉีเอ๋ย สุนขั อย่างเจ้าทีสกุลเยียเรารับเลียงไว้ยงั กล้า
เห่าต่อหน้าพวกเราด้วยอย่างนันรึ! เจ้าลืมสถานะสุนขั
ของตัวเองไปแล้วหรืออย่างไร”
ทันใดนันเอง ท่ามกลางถนนหนทางคึกคักก็ได้ยินเสียง
หยิงยโสโอหังโพล่งขึนมา ดึงความสนใจ ของอวินลัวเฟิ ง
โดยพลัน ไม่ไกลออกไป เยียฉีถกู ชายกลุม่ หนึงราย
ล้อมอยู่ ดวงหน้างามของนางแดงกํา ความชิงชังโกรธ
แค้นปริมอยูใ่ นสายตา
“เยียเทียนหลิน หากเจ้ามิได้กล่าววาจาจาบจ้วงพ่อ
ุ ธรรมของข้า ข้าก็คงไม่พดู จา
สามหาวกับเจ้า! เจ้าเป็ นคนเริมก่อน ข้ามิได้ทาํ อะไร
371
ผิด!” เยียฉีกดั ริมฝี ปากตัวเองแน่น
“ทีสําคัญ ต่อให้ขา้ เป็ นลูกสุนขั ได้เขารับเลียง ข้าก็ยงั เป็ น

สุนขั ของพ่อบุญธรรมและแม่บญ
ุ ธรรม ไม่เกียวข้องอะไร
กับเจ้า”
“ฟ้าดินเป็ นพยาน เจ้าเป็ นสุนขั หวงเจ้าของเสียด้วย!”

เยียเทียนหลินหัวเราะคิกคัก “อย่าลืมเสียเล่า ตลอด
หลายปี ทีผ่านมานี ทีเจ้ากินเจ้าใช้ก็ของสกุลเยียเราทัง
นัน! ข้าจะสังให้เจ้าทําอะไร เจ้าก็ตอ้ งทํา และบัดนี จง
คลานลอดใต้หว่างขาของข้าเสีย มิฉะนัน ข้าจะไม่ปล่อย
ให้ทงเจ้
ั าและเยียซีมวได้
ั อยูอ่ ย่างเป็ นสุขสบายอย่างแน่
นอน!”
372
เยียฉีกาํ หมัดแน่นด้วยแรงพิโรธ และมิอาจควบคุมความ
โกรธเกรียวในอกของตนได้อีกต่อไปด้วยนางชกหน้าเยีย
เทียนหลินเข้าให้เสียงดังเปรียง
ทันใดนันเอง โลหิตก็ไหลพรากออกมาจากรูจมูกของเขา
เขาแตะเลือดใต้จมูกตนแล้วสีหน้าก็แลดู น่ากลัวขึนมาที
เดียว “นางเด็กนรก บังอาจทําร้ายนายน้อยผูน้ ีรึ! คิดหรือ
ว่าพ่อแม่บญ
ุ ธรรมจะปกป้องเจ้าได้ อย่าลืมสิวา่ องค์
หญิงแห่งวังหลวงคือว่าทีพีสะใภ้ของข้า!”
เยียฉีเมือปล่อยหมัดไปแล้วก็มาสํานึกเสียใจทันที แล้ว
นางก็เผลอก้าวกระถดถอยหลังไป อย่างไรก็ดี นางก็ยงั
ไม่คิดยินยอมให้แก่เยียเทียนหลิน แล้วกล่าววาจาโต้ตอ่
373
ด้วยท่าทีแข็งข้อว่า “องค์หญิงแห่งวังหลวง มีอะไรดี
นักหนา พีสะใภ้ขา้ เยียมยุทธ์กว่าตังเยอะ!”
“ฮ่าๆๆ” เยียเทียนหลินเปล่งเสียงหัวเราะประชดประชัน
“พีสะใภ้เจ้าอย่างนันหรือ เจ้าหมายถึงภรรยาของ เจ้า
เด็กนอกคอกทีจวินเฟิ งหลิงพามาด้วยน่ะหรือ อย่างนาง
จะมาเปรียบเทียบกับองค์หญิงได้อย่างไร ช่างน่าขัน
อะไรอย่างนี! วิชาแพทย์หรือชาติกาํ เนิดของนางสูงส่งนัก
หรือไง ข้าจะบอกอะไรให้ อาจารย์ขององค์หญิง เมิง
เหยาคือแพทย์ผเู้ ป็ นรองก็แต่ทา่ นราชครูเสวียนเทียน
แห่งแคว้นเทียนอวินเท่านัน! เจ้ามองมุมใดจึงคิดว่านาง
สามารถเทียบเทียมกับองค์หญิงเมิงเหยาได้”
ก็แน่ละ่ สิ วิชาแพทย์ของนางไงเล่า!
374
แรกเริมเดิมที ในตอนทีเยียฉียงั ไม่รูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงขอ
งอวินลัวเฟิ งนัน นางเองก็ดถู กู ดูแคลน อวินลัวเฟิ งอยูเ่ ช่น
เดียวกับคนอืนๆ มิหนําซํานางยังมีเซวียโหรวเอ๋อร์คอย
เป่ าหู จึงยิงหลงผิดคิดไปว่าอวินลัวเฟิ งนันหาได้มีความ
สามารถใดๆ ไม่
เมือเวลาผ่านไป หลังทราบแล้วว่านางคืออวินลัวเฟิ ง ก็มิ

ได้คิดชิงชังรังเกียจอีกต่อไป ทีสําคัญ อวินลัวเฟิ งยังได้
รักษาอาการเป็ นหมันของมารดา องค์หญิงเมิงเหยาหรือ
จะมาเทียบเทียมกับนางได้ ก็นางมีวิชาแพทย์อนั เยียม
ยุทธ์ถงึ เพียงนี
อย่างไรก็ดี เยียฉีก็รูด้ ีวา่ เรืองเหล่านีมิอาจแพร่งพราย

375
ออกไปได้ จึงได้แต่กดั ริมฝี ปากตนไม่พดู ไม่จาเท่านัน
ครันเห็นว่าเยียฉีกระถดถอยหลังไปแล้ว เยียเทียนหลินก็
ยิงย่ามใจ คิวเลิกขึน “เยียฉีเอ๋ย เจ้าควรจําใส่กะลาหัว
เอาไว้ให้ดี ในสกุลเยียนี เจ้าเป็ นเพียงสุนขั เท่านัน เมือ
เจ้านายป้อนข้าวป้อนนํา ก็จงกระดิกหางเรียกร้องขอ
ความเห็นใจก็พอ อย่าแม้แต่จะคิดกบฏ!”
376
เยียฉีจอ้ งเยียเทียนหลินเขม็ง
ใครเลยจะไปคิดเล่าว่าสายตาแข็งข้อของนางจะส่งให้
เขาเดือดดาลขึนมาทันใด “นางเด็กผี ยังกล้าดีทะลึงอยู่
อีกหรือ!” เยียเทียนหลินกําหมัดแน่น จากนันออกคําสัง
เสียงเย็นด้วยดวงหน้าหล่อเหลานิงสงบสุขมุ นัก “บ่าวทัง
หลาย ตบนางเด็กผีนีให้สาํ นึก!”
นางเด็กผีนีไม่เพียงแต่กล้าลงไม้ลงมือกับเขาเท่านัน ยัง
ไม่คิดสํานึกผิดอีกด้วย! วันนีแล เขาจะสังสอนให้นาง
รูจ้ กั ทีตําทีสูง!
377
“ขอรับ นายน้อยหลิน”
ชัวพริบตา เหล่าองครักษ์เบืองหลังเยียเทียนหลินก็พงุ่
เข้าหาเยียฉี หนึงในองครักษ์คว้าจับแขนสองข้างของ
นางไว้แน่น ส่วนองครักษ์อีกนายก็เหวียงกําปั นเข้าหา
นาง ครูถ่ ดั มา ครึงใบหน้าของเยียฉีก็บวมเป่ งขึนเป็ นหัว
สุกร
ดวงตาทังสองของนางปริมด้วยนําตา แต่แม้กระนันเอง
นางก็ยงั ดึงดันกลันนําตาเอาไว้มิให้ไหล ในขณะทีดวงตา
งามก็จอ้ งมองเยียเทียนหลินด้วยความขุ่นเคือง
“นางเด็กผี ใครอนุญาตให้เจ้ามองข้าด้วยสายตาเช่นนี”
378
เยียเทียนหลินเดินเชิดหน้าตรงเข้ามาข้างกายของเยียฉี
มือของเขาบีบกรามนางแน่น แล้วก็แย้มรอยยิมชัวร้าย
“สุนขั ทีกล้าแข็งข้อ จะเลียงไว้เพืออะไรเล่า”
เยียเทียนหลินเงือมือขึน ฝ่ ามือใหญ่ขยับตังท่าจะฟาดลง
มาใส่หน้าเยียฉีอย่างแรงอีกครา
เยียฉีตกใจยิงนัก แล้วนางก็หลับตาแน่น แพขนตาสัน

ไหวบางเบา แต่จนแล้วจนรอด นางก็ยงั ไม่รูส้ กึ ถึงความ
เจ็บปวดของลูกตบนันเสียที เช่นนันเอง เปลือกตาของ
เด็กสาวจึงสันไหวแล้วค่อยๆ ลืมเปิ ดขึน...
เมือลืมตาก็เห็นแผ่นหลังของชายผูห้ นึง อาภรณ์ของเขา
379
ปลิวแผ่ว แผ่นหลังแข็งแกร่งเปรียบประหนึง ภูผาใหญ่สง่
ให้รูส้ กึ ปลอดภัยยิงยวด ทันใดนันเอง หัวใจเยียฉีก็หยุด
เต้นไปหนึงจังหวะขณะทีนางมองไปยังบุรุษผูซ้ งขวาง
ึ
หน้าเอาไว้อย่างตกอยูใ่ นภวังค์ ความรูส้ กึ ทีมิอาจเอือน
เอ่ยอธิบายแล่นเข้าสูห่ วั ใจ...
“เยียเทียนหลิน!”
มุมปากของเขายกขึนเป็ นรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม แล้วดวง

หน้าหล่อเหลาก็เผยให้เห็นความเหยียดหยาม “เห็นทีเจ้า
จะลืมไปแล้วกระมังว่าตัวเองถูกข้าไล่ตีเอาเมือไม่กีปี ที
ผ่านมา ทําไมเล่า เจ้าอยากกลับไปฝันหวาน อีกครา
อย่างนันหรือ”
380
ดวงตาเทียนหลินฉายแววตระหนกตกใจสว่างวาบ ทว่า
ก็ยงั สูท้ าํ ใจกล้าเข้าไว้แล้วขบเขียวเคียวฟั นกล่าว “ในปี
นัน ท่านลุงยังคงถือครองตําแหน่งสูงส่งอยูใ่ นสกุลเยีย
จึงทําให้ขา้ มิกล้าตอบโต้เอาคืน ทว่าบัดนี ท่านพ่อของข้า
ต่างหากคือผูเ้ ป็ นใหญ่อยูใ่ นสกุลเยีย เช่นนันเอง เจ้ามี
สิทธิอะไรมากระด้างกระเดืองกับข้า”
คนเราย่อมต้องมีวนั ของตน เยียจิงเฉินเองก็เคยมี

ตําแหน่งสูงส่งอยูใ่ นสกุลเยีย แต่เขากลับรับแม่ไก่ ทีไม่
อาจออกไข่เข้ามา ทียิงไปกว่านัน แม้เวลาผ่านไปหลายปี
ดีดกั เขาก็ยงั ไม่คิดยินยอมรับอนุเพือนางสตรี ผูเ้ ป็ นหมัน
คนนันแท้ๆ เช่นนันเอง เหล่าผูเ้ ฒ่าแห่งสกุลเยียจึงเริมผิด
หวังในตัวเขา ถึงขันขยับสับเปลียนตําแหน่งให้แก่บิดา
381
ของเขาเลยเทียว
เยียซีมวเลิ
ั กคิวขึนกล่าวด้วยรอยยิมเยาะ “ครานันใน
สกุลเยีย ข้าอัดเจ้าเสียจนไม่กล้าโผล่หวั มาต่อหน้าข้า
ผ่านไปแค่สองสามปี ขา้ ก็ยงั คงทําได้เช่นเดิม! หากไม่เชือ
ก็ลองดู!”
สีหน้าเยียเทียนหลินเปลียนไป เมืออยูต่ อ่ หน้าเยียฉี เขา

มิได้ตระหนกตกใจเช่นนีเนืองด้วยพรสวรรค์ ติดตัวของ
นางมิได้ดีเด่นแต่อย่างใด อย่างไรก็ดี ต่อหน้าเยียซีมวนั
ั น
เขารูส้ กึ ว่าตนอ่อนแอลงไปทีเดียว
“ไปกัน!”
382
เยียเทียนหลินขบเขียวเคียวฟั นแล้วก็โบกมือ ตังท่าจะ
หมุนกายจากไปพร้อมกับองครักษ์สกุลเยีย
ทว่าทันใดนันเอง พลังฌานมหาศาลก็ปะทะเข้ากับแผ่น
หลังของเขาอย่างไม่ทนั ตังตัว เกิดเป็ นเสียง อันดัง ส่งให้
เยียเทียนหลินล้มลงหน้าคะมําด้วยท่าทีดมู ิได้
383
“ใคร ใครลอบโจมตีขา้ ”
เยียเทียนหลินลุกขึนจากพืนอย่างยากลําบาก แล้วสีหน้า
ก็เปลียนไปโดยสินเชิงขณะเปล่งตะเบ็งเสียงเดือดดาล
ระหว่างมองหาตัวผูร้ า้ ยอยูน่ นั จู่ๆ ก็บงั เกิดเสียงคร้านดัง
มาจากหญิงผูห้ นึงทีกําลังเหยียดยิมเยาะ
384
“ข้ามิได้ลอบโจมตี แต่ขา้ โจมตีเปิ ดเผยโจ่งแจ้งต่างหาก
เล่า เจ้าไม่รูส้ กึ ถึงการโจมตีของข้า ก็บง่ ชีว่าเจ้าโง่เง่าเกิน
ไป”
พระอาทิตย์ตกดินโรยตัวปกคลุมท้องถนนให้นิงสงบ
เหล่าคนเดินเท้าผูม้ าเยือนต่างก็พงุ่ ความสนใจ ไปยังเด็ก
สาวผูย้ ืนอยูข่ ณะทีนางหันไปมองดูเหตุการณ์เมือได้ยิน
เสียงเอะอะมะเทิง
บัดนีเอง ทุกคนจึงได้เข้าใจว่างามอย่างขาวราวหิมะนัน
หมายความเช่นไร และโฉมงามทีสามารถถล่มนครได้ทงั
นครนันเป็ นอย่างไร
385
เดิมทีพวกเขาต่างก็คิดว่าองค์หญิงเมิงเหยาไร้ทีติ ทว่า
เมือเปรียบเทียบกับเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูน้ ีแล้ว องค์
หญิงก็ไม่เพียงแต่ตอ้ ยตํากว่าเพียงนิด เด็กสาวอาภรณ์
ขาวผูน้ ีต่างหาก ทีสมควรได้รบั สมยานามว่าโฉมงาม
อันดับหนึงภายใต้สวรรค์
“เจ้าน่ะหรือทีลอบโจมตีขา้ ” เยียเทียนหลินได้สติแล้วก็
เอ่ยถามด้วยสีหน้าเ**◌้ยม
เด็กสาวยกมุมปากขึนเผยรอยยิมคร้าน ทว่าแฝงฝังไว้ซงึ
รังสีอย่างทีใครเห็นก็ตอ้ งตัวสันด้วย ความหวาดกลัว
“ดังทีข้าได้กล่าวไป ข้ามิได้ลอบโจมตี แต่โจมตีเปิ ดเผย
386
โจ่งแจ้งต่างหาก!”
กล่าวจบ เด็กสาวก็ผินหน้าไปทางเยียฉีแล้วเอ่ยถามว่า
“จงท่องถ้อยคําทีเขาใช้หลูเ่ กียรติทา่ นแม่ซิ”
เยียฉีแลดูเหม่อลอยไป “เขากล่าวว่า แม่บญ

ุ ธรรมเป็ นแม่
ไก่หมัน และได้ตาํ หนิติเตียนนางว่าเป็ นหญิงแพศยาด้วย
ไปให้ทา่ พ่อบุญธรรม นอกจากนี นางยังสวมเขาพ่อ
บุญธรรมอีกด้วย ถึงขันกล่าวหาว่าพีรองคือลูกนอกคอก
ของแม่บญ
ุ ธรรมกับชายเถือนทีไหนก็ไม่รู”้
อวินลัวเฟิ งค่อยๆ เบนสายตาจากเยียฉีมายังเยียเทียน

หลินพลางเผยรอยยิมร้าย “อย่างนีไหมเล่า ทุกครังทีเจ้า
387
ติฉินนินทามารดาข้า ก็ให้ตบหน้าตัวเองสักสิบที สอง
ประโยคก็ยีสิบที...ข้าเป็ นคนยุติธรรมเสมอ และทียิงไป
กว่านัน ต่อให้เจ้าตบหน้าตัวเอง ข้าก็ยงั เห็นว่าไม่
ยุติธรรมกับมารดาของข้า”
เมือคนเดินถนนหลายคนทีตังตนเป็ นกองมุงอยูต่ ามถนน

อยูน่ านแล้วได้ยินถ้อยคําของอวินลัวเฟิ ง ก็มนึ งงกันไป
เขาเพียงแต่ดา่ ว่าจวินเฟิ งหลิงด้วยวาจาเท่านัน แต่เจ้า

กลับบังคับให้เขาตบหน้าตัวเองเชียวหรือ มิหนําซํายัง
บอกด้วยว่าทําเช่นนีก็ยงั ไม่ยตุ ิธรรมกับจวินเฟิ งหลิง
“เจ้า...” ดวงหน้าหล่อเหลาอันเกรียวกราดของเยียเทียน
388
หลินแดงกําไป “ทะลึงอวดดีเกินไปแล้ว! บิดาข้าเป็ นถึงผู้
นําสกุลเยีย ส่วนพีชายข้าก็จะขึนครองตําแหน่งพระ
สวามีในอีกไม่ชา้ เจ้าบังอาจมาลบหลูข่ า้ เช่นนี จะต้อง
โดนประหารเก้าชัวโคตรอย่างแน่นอน!”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วประกายมาดร้ายก็

สว่างวาบขึนในดวงตา “ในเมือเจ้าไม่คิดตบหน้าตัวเอง
ข้าก็จะช่วยเจ้า”
เยียเทียนหลินนิงไปครูห่ นึง ก่อนทันตังตัวก็เห็นอวินลัว

เฟิ งมายืนอยูต่ รงหน้าแล้ว ยังไม่ทนั รูต้ วั ด้วยซํา นางก็
ควักเอาเข็มจํานวนมากออกมาเสียบเข้าไปในร่างกาย
ของเขา ไม่นานนัก เขาก็มิอาจควบคุมมือตนได้ แล้ว
ฟาดใบหน้าตัวเองอย่างแรง
389
เผียะ!
ครันถูกลูกตบตัวเองเข้าไป แก้มของเยียเทียนหลินก็แดง
กําขึนมา เห็นเป็ นรอยนิวห้านิวเด่นบ่งชีกําลัง ทีเขาใช้
เป็ นทีประจักษ์ ทุกคนต่างก็ตวั แข็งค้างไป แลกระทัง
เหล่าองครักษ์ของเยียเทียนหลินเองก็ยงั ได้แต่ มองหน้า
กันไปมาด้วยความตกตะลึง ไม่รูว้ า่ ควรเข้าไปรังตัวนาย
น้อยของพวกตนไว้หรือไม่
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรูซ้ งถึ
ึ งความผิดพลาดของตนแล้ว”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “อย่างไรก็ดี แม้เจ้าตบหน้า
ตัวเองจนสาแก่ใจ ข้าก็จะไม่ยอมรับคําขอขมาจากเจ้า”
390
ถ้อยคํานางแฝงนัยว่าการกระทําของเยียเทียนหลินคือ
การขอขมา
เยียเทียนหลินผูน้ ่าเวทนาตังท่าจะเปิ ดปากพูดแก้ตวั

ทว่าลําคอก็มิอาจเปล่งเสียงใดๆ ได้แต่ปล่อยให้มือของ
ตนตบแก้มตัวเองอยูอ่ ย่างนัน
ยามทีอวินลัวเฟิ งฝังเข็มลงไปนัน นางระวังตัวแจทีเดียว

จึงไม่มีผใู้ ดเห็นการกระทําของนาง ทียิงไป กว่านัน ดู
เหมือนว่าเยียเทียนหลินจะพูดจาได้อย่างยากลําบาก
พวกเขาจึงเชือกันสนิทใจว่าชายหนุ่มยอมรับถ้อยแถลง
ของอวินลัวเฟิ งโดยปริยาย
391
เช่นนันเอง เหล่าผูอ้ ยูใ่ นเหตุการณ์จงึ ต่างก็มนึ งงกันไป มิ

อาจเข้าใจในสถานการณ์ ก็เมือตะกี เยียเทียนหลินยัง
คึกคะนองอยูด่ ีๆ ใยบัดนีจึงได้ยอมรับความผิดขึนมาเสีย
เล่า
บนท้องถนนนันเงียบสงัดนักจนได้ยินเสียงเยียเทียนหลิน
ตบหน้าตัวเอง อนิจจา พวงแก้มทังสองข้างของเขาบัดนี
เจ็บจนชา แต่ก็ยงั มิอาจหยุดรังมือตนเอาไว้ได้...
เขายืนอยูจ่ นกระทังลูกตบสุดท้ายมาเยือน แล้วร่างก็

อ่อนปวกเปี ยกทรุดลงกับพืนเสียงดัง
1
“นายน้อยหลิน” เหล่าองครักษ์ตา่ งก็รบี รุดเข้าไป คิดจะ
รับร่างของเยียเทียนหลินเอาไว้ อย่างไรก็ดี เมือมาใกล้
ตัวเขาแล้วก็กลับถูกลูกตบเหวียงฟาดกระเด็นไป ส่วน
เจ้าตัวก็ตะเบ็งเสียงเกรียวกราดว่า “พวกเจ้ามัวทําอะไร
กันอยู่ ใยจึงไม่เข้ามารังตัวข้า”
นําเสียงองครักษ์ยืดยานคางขณะตอบรับอ่อนโรย “นาย
น้อย...ก่อนหน้านี...ท่านตบหน้าตัวเองเพือ ขอขมามิใช่
หรือ ข้าน้อยก็อนุมานว่าท่านยอมรับการกระทําผิดของ
ตน จึงได้...”
ลําคอเยียเทียนหลินตีบตัน ทําท่าจะพูดอะไรบางอย่าง
ทว่าก็มิอาจเค้นเสียงออกมาได้ เขาลุกขึนยืนด้วยท่าที
2
ฟาดงวงฟาดงา แล้วจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็ง
“นางเด็กผี อย่างน้อยทีสุดข้าก็คือนายน้อยแห่งสกุลเยีย
โดยชอบธรรม ส่วนเจ้าเป็ นเพียงภรรยาของ ลูกนอก
สมรสเท่านัน ในเมือเจ้ากล้าทํากับข้าเช่นนี ข้าจะให้เจ้า
ต้องชดใช้แน่!”
ดังทีผูเ้ ฒ่าเยียเสียงกล่าวไว้ก่อนหน้านี ก่อนพิธีตรวจ

เลือดจะเริมขึน เรืองนีห้ามแพร่งพรายออกไป ให้ผใู้ ดล่วง
รูเ้ ป็ นอันขาด และเช่นนันเอง กระทังเยียเทียนหลิน นาย
น้อยแห่งสกุลเยียเองก็ยงั มิได้รบั รูถ้ งึ เรืองนี
“พวกเรา ไป”
3
เขาโบกมือเรียกเหล่าองครักษ์แล้ววิงแจ้นไปด้วยความ
อับอายโดยไม่รรี อ
ครันมองดูพวกเขาจากไปแล้ว อวินลัวเฟิ งก็หนั มาหา

อวินเซียว แล้วรอยยิมก็ปรากฏขึนบนดวงหน้างาม
กระชากใจนัน
“อวินเซียว พวกเราไปกันเถิด”
อวินเซียวผงกศีรษะตอบรับไม่วา่ อย่างไร ดวงตาสีดาํ

เ**◌้ยมเกรียมชําเลืองมองไปยังทิศทางทีเยียเทียนหลิน
จากไป แล้วจิตสังหารก็ผดุ โผล่ขนมา...
ึ
4
...
ณ สกุลเยีย
ณ กลางลาน เยียจิงเสวียนกําลังเดินรับลมอยูด่ า้ นนอก

เมือแลเห็นเยียเทียนหลินหน้าบวมเป่ งกลับมาพร้อมกับ
เหล่าองครักษ์พลางรีบรุดตรงเข้ามา แล้วคิวของเขาก็
ขมวดลงโดยพลัน
เป็ นทีประจักษ์วา่ เยียเทียนหลินเองก็เห็นเยียจิงเสวียน

เช่นเดียวกัน ด้วยนําตาแห่งการถูกกระทํา ไหลพราก
“ท่านพ่อ ท่านต้องช่วยข้า นางแพศยานันบังอาจกล้าตบ
5
ตีขา้ มิหนําซํายังไม่เห็นสกุลเยียอยูใ่ นสายตา”
เยียจิงเสวียนถอนหายใจ ใครเลยจะไปรูเ้ ท่าเขาเล่า ว่า

บุตรชายเป็ นคนสันดานเช่นไร
เยียเทียนหลินกับเยียเทียนเวินนันไม่เหมือนกัน!
ในฐานะบุตรชายคนโต ลักษณะท่าทีของเยียเทียนเวิน
เป็ นผูส้ งบนิงมันคง มิเช่นนันก็คงมิอาจได้หวั ใจขององค์
หญิงเมิงเหยามาครอบครอง! อย่างไรก็ดี เยียเทียนหลิน
ซึงเกิดขึนมาจากท้องพ่อท้องแม่เดียวกันกับ เยียเทียนเวิ
นกลับเป็ นชายหนุ่มผูเ้ อาแต่ใจตังแต่หวั จรดหาง เหตุนีก็
เห็นทีชายหนุ่มจะออกไปแสดงอิทธิฤทธิ แต่กลับไปเจอ
6
ของแข็งเข้าให้แทน
“ไหนพูดซิ นางแพศยาตนใดกันทีเจ้ากล่าวถึง”
แม้เยียจิงเสวียนจะรูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่าบุตรชายตนไปหาเรือง

เขาก่อน ก็มิได้หมายความว่าตนจะปล่อยให้ใครมากลัน
แกล้งรังแกลูกชายได้!
เยียเทียนหลินกล่าวขึนด้วยความแค้นเคือง “จะเป็ นใคร

เสียอีกเล่า ก็นางผูห้ ญิงของอวินเซียว ไอ้ลกู นอกคอกนัน
ไง!”
“ว่าอย่างไรนะ” สีหน้าเยียจิงเสวียนเปลียนไปขณะ
7
ตะเบ็งเสียงแข็ง “นางแพศยานันกล้าตบตีลกู ชายข้างันเร
อะ อภัยให้มิได้! หลินเอ๋อร์ พ่อจะเชิญผูเ้ ฒ่าทุกท่านมา
คืนความยุติธรรมให้แก่เจ้าเดียวนี แล้วพวกท่านย่อมให้
ความยุติธรรมกับเจ้าอย่างแน่นอน!”
ดวงตาเยียเทียนหลินหลุบตําลง ทว่าทีหางตากลับแฝง
ฝังไปด้วยประกายชัวร้าย จะเป็ นลูกนอกคอกนันหรือเยีย
ซีมวก็
ั ช่าง เขาจะทําให้พวกมันได้ลมรสถึ
ิ งผลลัพธ์ของ
การสบประมาทเขา ในเมืองหลวงแห่งนีไม่มีผใู้ ดกล้า
กระด้างกระเดืองกับเขา!
...
8
เมือเยียซีมวก้
ั าวเข้าสกุลเยียมา ก็รูส้ กึ ไม่ชอบมาพากล
ขณะทีกําลังลังเลอยูน่ นั ก็เห็นบ่าวรับใช้รบี วิงเข้ามา
รายงานว่า “นายน้อยมัว เหล่าผูเ้ ฒ่ารอท่านอยูใ่ นโถง
แล้ว และเรียกตัวท่านเข้าพบทันทีทีกลับมา”
ตอนที 852 สืบสวนด้วยตัวเลข (1)
“ผูเ้ ฒ่าของสกุลงันรึ มาตามหาตัวข้าเอาตอนนีน่ะหรือ

เยียเทียนหลินคงไปฟ้องอะไรแน่ๆ ” เยียซีมวเหยี
ั ยดรอย
9
ยิมเยาะ แล้วก็หนั มาหาอวินลัวเฟิ งกับอวินเซียว “น้อง
เล็ก น้องสะใภ้ พวกเจ้ายืนรอข้าอยูต่ รงนีแล ข้าจะไป
จัดการกับเหล่าเฒ่าหัวดือพวกนันเอง”
“ไม่จาํ เป็ น” อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยท่าทีเรียบเฉย “พวกเรา

ไปกันทังหมดนีแล”
เยียซีมวหรื
ั อ จะมิรูไ้ ด้อย่างไรว่าอวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ว่าตน
ต้องรับผิดชอบเรืองนี และเช่นนันเอง จะไม่ปล่อยให้เขา
ต้องออกไปรับหน้าแต่เพียงลําพัง
ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา แล้วสีหน้าก็ฉายแววปลง
ตก “ตกลง! แต่ขอข้าพูดอะไรไว้อย่าง พวกเจ้าทังสองมิ
10
ต้องเอ่ยปากกระไร ให้ขา้ จัดการแต่เพียงผูเ้ ดียวก็เพียง
พอ”
อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบรับว่าอย่างไร แล้วดวงตาดําขลับ

ของนางก็ปริมไปด้วยแววซุกซน ส่วนนางจะคิดอะไรอยู่
นัน เห็นทีคงไม่มีใครล่วงรู.้ ..
ภายในโถงนันบรรยากาศหนักหน่วง เมืออวินลัวเฟิ งก้าว

เข้ามา เหล่าผูเ้ ฒ่าผูน้ งอยู
ั ท่ กุ คนต่างก็จอ้ งมองมาด้วย
สายตาตําหนิแฝงฝังไปด้วยโทสะ
“เซียวเอ๋อร์ เฟิ งเอ๋อร์” จวินเฟิ งหลิงรีบลุกขึนยืน เดินตรง

มายังอวินลัวเฟิ งและคณะ ยืนขวางหน้า พวกนาง
11
ประหนึงมารดาปกป้องบุตร ดวงหน้าหรือก็เปี ยมไปด้วย
แววหาญกล้าดังวีรสตรี “พวกเจ้าจงวางใจ แม่อยูต่ รงนี
จะไม่มีผใู้ ดแตะต้องพวกเจ้าได้แม้ผมสักเส้น!”
กล่าวจบ สีหน้าดุดนั ก็หนั ไปยังทุกคนทีนังอยู่ ไอเย็นยะ

เยือกสว่างวาบขึนมาในดวงตาวิหคเพลิง ของนาง
เยียจิงเฉินมิได้กล่าวว่าอย่างไร ทว่าท่าทีของเขาได้
บ่งบอกทางเลือกของเขาเป็ นทีประจักษ์
“นายน้อยหลิน เล่าเหตุการณ์ทีเกิดขึนได้”
ผูเ้ ฒ่าเยียเสียงนิงไปครูใ่ หญ่ก่อนกล่าวถามเปิ ดประเด็น

12
เยียเทียนหลินฟ้องไปก็พดู จาเลือนเปื อนไป “ท่านผูเ้ ฒ่า
ข้าเพียงแต่พดู คุยสัพเพเหระอยูก่ บั เยียฉี กลางถนนเท่า
นัน แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าจู่ๆ นางคนนีจะปรีเข้ามาตบ
หน้าข้าสองสามที ซํายังอัดข้าเสียยับเยินเพียงนี ข้า
วิงวอนขอท่านผูเ้ ฒ่าให้ความยุติธรรมด้วยเถิด”
เยียฉีโกรธขึง เห็นได้ชดั ว่าชายหนุ่มหลูเ่ กียรติแม่

บุญธรรมของนางก่อน และผลลัพธ์ทีได้ก็คือเขากับนางมี
ปากเสียงกันอยูก่ ลางถนน อย่างไรก็ดี พอเขาเล่าเองก็
กลับกลายเป็ นว่าทังสองเพียงแต่พดู คุยเรืองสัพเพเหระ
กันอย่างนันหรือ มิหนําซํา อวินลัวเฟิ งยังมิได้แต่ตอ้ งตัว
เขาแม้เพียงปลายก้อย แต่เขาก็ยงั กล่าวหานางเช่นนัน!
13
“เรืองนีไม่เกียวข้องอันใดกับพีสะใภ้ของข้า เป็ นข้าเอง
ที...” เยียฉีกดั ฟั นกรอดลุกขึนยืน หากมิใช่เพราะนาง ทัง
หมดก็คงไม่ตอ้ งถูกดึงเข้ามาพัวพันกับเรืองร้ายๆ แล้ว
นางก็ควรทีจะต้องลุกขึนแสดงความรับผิดชอบทังหมด
ขณะทีนางคิดยอมรับความผิดทังหมดแต่เพียงผูเ้ ดียวอยู่
นันเอง นําเสียงสะกดใจของอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ดังขึน
เป็ นทีได้ยินท่ามกลางห้องโถงอันเปี ยมไปด้วย
บรรยากาศกดดันนัน
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าโดนข้าตบหน้าจนบวมเป่ ง”
เยียเทียนหลินจ้องอวินลัวเฟิ งราวกับจะกินเลือดกินเนือ
14
“หากไม่ใช่เจ้า แล้วจะเป็ นใครเล่า”
จู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็หวั เราะขึนมา “เหล่าองครักษ์แห่งสกุล

เยียทีอยูใ่ นเหตุการณ์ยอ่ มร่วมมือกับเจ้าใส่รา้ ยข้า แต่น่า
เสียดายทีก่อนหน้านีมีพยานหลายปากมากนัก และ
ตราบใดทีมีคนไปถามถึงเหตุการณ์ ก็ยอ่ มรูว้ า่ เจ้าเป็ นผู้
ตบหน้าตัวเอง”
“เจ้ากําลังพูดพล่ามเรืองอะไร” สีหน้าเยียเทียนหลิน
เปลียนไปขณะตะเบ็งเสียงแข็ง
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาด้วยหางตา “ข้าก็สงสัยอยูว่ า่

เจ้าจะตบหน้าตัวเองจนบวมเป่ งทําไม เรืองของเรืองก็คือ
15
เจ้าคิดวางแผนใส่รา้ ยข้านีเอง!”
เยียเทียนหลินโกรธจัดเสียจนดวงหน้าซีดเป็ นสีเถ้า แม้

เขามิได้ถกู อวินลัวเฟิ งตบจริง แต่ก็เดาได้วา่ เหตุทีเขามิ
อาจควบคุมตัวเองได้ยอ่ มเกียวข้องกับนางคนนีอย่างแน่
นอน!
ครันได้ยินถ้อยคําของอวินลัวเฟิ งแล้ว สีหน้าของเยีย

เสียงก็หม่นลงไป ส่วนสายตาเย็นยะเยือกกวาดไปยัง
เหล่าองครักษ์ในห้องโถงพลางกล่าวขึนว่า “ก่อนที
ตําแหน่งนายใหญ่จะถูกสืบทอดไปยังคุณชายรอง ข้ายัง
คงมีอาํ นาจเด็ดขาดในการตัดสิน ณ ทีนี! จงบอกเล่ามา
เดียวนี นายน้อยหลินได้บาดแผลเหล่านีมาได้ อย่างไร!
ข้าไม่สนใจหากว่าพวกเจ้าจะโกหก ด้วยเดียวข้าก็จะส่ง
16
คนไปสืบเสาะเรืองราวเอง อย่างไรก็ดี หากข้ารูเ้ มือไรว่า
พวกเจ้าโกหกล่ะก็ จงสํานึกรูอ้ ยูเ่ สมอถึงผลลัพธ์ทีจะ
ตามมา!”
องครักษ์หลายนายต่างก็มองตากัน จากนันคุกเข่าลงกับ
พืนเสียงดังฝุบ “ท่านผูเ้ ฒ่า นายน้อยหลิน เป็ นผูท้ าํ ร้าย
ตัวเอง พวกข้าต่างก็ไม่มีทางเลือก จําต้องโป้ปดมดเท็จ
17
เพือเขาเท่านัน และพวกข้าขอวิงวอนให้ ท่านผูเ้ ฒ่า
โปรดอภัยพวกข้าด้วย”
สีหน้าผูเ้ ฒ่าเยียเสียงค่อยๆ มืดหม่นลงขณะตวัดสายตา

เย็นชาไปยังเยียเทียนหลิน “เรืองนีเกิดขึนจริงหรือไม่”
ทีแรกเยียเทียนหลินก็มนอกมั
ั นใจเต็มที จ้องทําลายฝ่ าย
ตรงข้ามด้วยการกล่าวโทษให้วอดวายอยูห่ รอก แต่เมือ
ได้ยินถ้อยคําผูเ้ ฒ่าเยียเสียงแล้ว ร่างของเขาก็ออ่ นปวก
เปี ยกลงโดยพลัน จากนันตอบรับด้วยนําเสียงยอมจํานน
ว่า “ท่านผูเ้ ฒ่า นางแพศยานีควบคุมมือข้า ทําให้ขา้ ตบ
หน้าตัวเอง ทังหมดนีคือความผิดของนาง...”
18
เผียะ!
จู่ๆ เยียเทียนหลินก็ถกู ตบหน้าจนต้องเป็ นเบือใบ้ไป จาก

นันก็มองไปยังชายผูย้ ืนอยูต่ รงหน้าด้วย ความตกตะลึง
“เจ้าลูกอกตัญ !ู ” สีหน้าเยียจิงเสวียนเกรียวกราด
รุนแรง “ข้าสังสอนเจ้าไว้วา่ อย่างไร เจ้าปฏิบตั ิกบั พีน้อง
ของเจ้าเช่นนีหรือ จงกลับห้องไปทบทวนตัวเองเสีย!
หากข้าไม่อนุญาต ก็หา้ มออกมาจากห้องแม้แต่ ก้าว
เดียว!”
เยียเทียนหลินเอามือปิ ดหน้า แล้วดวงตาชิงชังอาฆาตก็

จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็ง หากสายตาฆ่าคนได้ ป่ านนี
19
อวินลัวเฟิ งคงโดนตัดเฉือนเป็ นพันชินไปแล้ว!
“พีใหญ่” เยียจิงเสวียนหันไปเผชิญหน้ากับเยียจิงเฉิน
แล้วก็เผยยิม “เรืองนีเป็ นเพียงความเข้าใจผิดกันในหมู่
เด็กรุน่ หลังเราสองสามคนเท่านัน ท่านเป็ นผูม้ ีเหตุผลอยู่
แล้ว ข้าจึงเชือว่าท่านคงจะไม่ทาํ ให้หลินเอ๋อร์ ต้อง
ลําบากเพียงเพราะเรืองแค่นี”
ถ้อยคําของเขาไม่ได้แสดงถึงการยอมรับผิดเลยแม้แต่
น้อย ทว่าก็ยงั สือเป็ นนัยให้รบั รูก้ นั ว่าหาก เยียจิงเฉินยัง
คงคิดเจ้าคิดเจ้าแค้น ก็แสดงว่าเขาเป็ นคนเอาแต่ใจไร้
เหตุผล
20
หากเป็ นผูอ้ ืนได้ยินถ้อยคํานี ก็คงให้อภัยการกระทําของ
เยียเทียนหลินเพือแสดงให้เห็นถึงความใจกว้าง
เคราะห์ไม่ดีทีบุคคลทีเขากําลังเผชิญหน้าอยูห่ าใช่คน
ธรรมดาไม่ หากแต่เป็ นจวินเฟิ งหลิงจอมฉุนเฉียวกับเยีย
จิงเฉิน ชายบ้าผูท้ าํ ทุกอย่างเพือภรรยา
รอยยิมปรากฏขึนบนดวงหน้าของจวินเฟิ งหลิง “ทีท่าน

พูดมาก็ถกู ต้อง พีใหญ่ของท่านเป็ นผูม้ ีเหตุมีผลจริง!”
เยียจิงเสวียนเผยยิม การกระทําของจวินเฟิ งหลิงนันเป็ น

ไปตามคาด สตรีผนู้ ียังคงเหมือนเดิม ไม่มีเปลียน เพือให้
ได้การยอมรับจากสกุลเยีย นางยินยอมกลํากลืนฝื น
21
โทสะเอาไว้ภายใน
“อย่างไรก็ดี...”
จู่ๆ นําเสียงของสตรีผนู้ ีก็เปลียนไป “เพราะพีใหญ่ของ

ท่านมีเหตุผล จึงรูว้ า่ สิงใดผิดถูก เช่นนันเอง เขาย่อมขอ
ให้ทา่ นอธิบายเรืองราวให้แก่บตุ รชายและสะใภ้ขา้ อย่าง
แน่นอน!”
สีหน้าเยียจิงเสวียนมืดทะมึนไป “ข้ายอมรับเจ้าในฐานะ
ภรรยาของพีใหญ่ก็เพราะเห็นแก่หน้าพีใหญ่ของข้า หา
เป็ นเช่นนันไม่ เจ้าคิดหรือว่าสกุลเยียจะยอมรับการมีอยู่
ของเจ้า บัดนีข้ากําลังพูดคุยอยูก่ บั พีใหญ่ เจ้าไม่มีสทิ ธิ
22
ขัด”
เยียจิงเฉินตวัดสายตาเย็นชาไปทางเขา แล้วนําเสียงก็มิ
ได้โกรธเกรียวหรือเย็นชา “นางคือภรรยาของข้า ถ้อยคํา
ของนางหมายถึงการตัดสินใจของข้า”
เมือเยียจิงเฉินกล่าวจบ เหล่าผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ ก็มิอาจทาน

ทนได้อีกต่อไปแล้วลุกขึนยืน นําเสียงกล่าวโทษและสาป
ส่งดังขึนภายในห้องโถง
“นายน้อยหนึง ในฐานะบุรุษแล้ว ท่านเชือฟั งทําตาม

ถ้อยคําของสตรีได้อย่างไร สตรีจาํ ต้องจดจําไว้เสมอว่า
จะต้องเคารพเชือฟั งบิดา สามีและบุตรชาย รวมถึงยึด
23
มันอยูใ่ นคุณธรรมความดีสประการ!
ี สตรีผไู้ ม่ทาํ ตามกฎ
เหล่านันยังจะมีหน้ามายืนอยูใ่ นสกุลเยียอีกได้อย่างไร”
“ในการครองเรือนนัน บุรุษคือผูม้ ีอาํ นาจในการตัดสินใจ

และเป็ นสวรรค์ของสตรี แต่นางคนนีกลับบังอาจกระด้าง
กระเดืองแม้แต่กบั สวรรค์อย่างนันหรือ! นางสมควรโดน
จับเอาไปทุบให้ตาย! แต่แม้กระนันเอง นายน้อยหนึงก็
ยังคงปกป้องนาง...”
อวินลัวเฟิ งเผลอเอามือวางบนไหล่จวินเฟิ งหลิงแล้วมอง

ไปยังดวงหน้าอันเมินเฉยของหญิงสาว แล้วก็ขมวดคิว
ลงอย่างอดมิได้
24
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี นางต้องมีชีวิตอยูเ่ ช่นนีอย่าง
นันหรือ เพียงเพราะการแต่งงานครังแรกล้มเหลว นางก็
ถูกผูอ้ ืนกล่าวโทษเช่นนีแล้วอย่างนันหรือ ถึงขันชีหน้าด่า
นางกันเลยอย่างนันหรือ
ผูช้ ายใช้หลักการอะไรกัน จึงคิดนอกใจได้แล้วก็ยงั เป็ น

ฝ่ ายถูก และถือเป็ นอํานาจเด็ดขาด ส่วนผูห้ ญิงจําต้อง
ซือสัตย์ภกั ดี กระทังยกบุรุษให้เป็ นทุกสิงของตน
25
ในชาติภพก่อนของนาง อวินลัวเฟิ งมีชีวิตอยูเ่ พือตัวเอง

เสมอมา และไม่เคยคิดว่าผูช้ ายคือทุกสิง ทุกอย่างของ
ตน! เช่นนันเอง จึงได้ครองตัวเป็ นโสดมากว่ายีสิบปี บัด
นี หลังได้พบกับอวินเซียวแล้ว นางก็ยงั ไม่เห็นว่าผูช้ าย
จะเป็ นทุกสิงทุกอย่างในชีวิต! นางจะบากบันตรากตรํา
26
เพือเติบโตขึนถึงจุดทีสามารถต่อสู้ เคียงบ่าเคียงไหล่กบั
เขาได้เท่านัน!
“อวินเซียว” เมือสัมผัสได้ถงึ กลินอายสังหารพวยพุง่ ออก

มาจากบุรุษข้างกายแล้ว อวินลัวเฟิ งก็รงจั
ั บกําปั นของ
เขาเอาไว้แน่น ประกายร้ายกาจสว่างวาบขึนในดวงตาที
หลุบตําลงของนาง
“ให้ขา้ จัดการเรืองนีเอง”
อย่างน้อยทีสุด ก่อนยอดจอมยุทธ์จะปรากฏตัวขึน นาง

จะไม่ยอมให้พลังของอวินเซียวเปิ ดเผยเป็ นทีประจักษ์
ก่อนเวลาเป็ นอันขาด...
27
“ทุกคน เงียบ!” ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเกรียวกราดดัง
ขึนมา ส่งให้หอ้ งโถงทีกําลังเอะอะมะเทิง เงียบกริบลง
ทันใด
เยียจิงเฉินกําหมัดแน่นเสียจนได้ยินเสียงกระดูกลัน
โทสะเดือดปุดอยูใ่ นดวงตาขณะทีเขากวาดตามองเหล่า
ผูเ้ ฒ่าทียืนอยูอ่ ย่างเย็นชา
“ข้า เยียจิงเฉิน คือนายน้อยหนึงแห่งสกุลเยีย ภรรยาของ

ข้าจึงย่อมเป็ นนายหญิง ใครอนุญาตให้ พวกท่านหลู่
เกียรตินางเช่นนีกัน”
28
“พวกท่านหมายความว่าอย่างไร ทีสตรีจะต้องเคารพเชือ
ฟั งบุรุษทังสาม และยังต้องครองตัวอยูใ่ นคุณธรรมอันดีสี
ประการ พวกท่านคิดว่าข้าต้องการสตรีหวั อ่อนหรือทีเขา
เรียกกันว่าภรรยาและมารดาทีดีอย่างนันหรือ ทีข้าต้อง
การคือเพือนคูค่ ิดทีจักติดตามข้าไปด้วยกันตลอด
ชีวิต! ...
…ในโลกนีมีเพียงจวินเอ๋อร์เท่านันทีตอบรับจิตวิญญาณ
ของข้า สัตว์ป่าอย่างพวกท่านทีใช้ช่วงล่างแทนสมองคง
ไม่มีวนั เข้าใจหรอกกระมัง”
เยียจิงเฉินได้ชือว่าเป็ นบุรุษผูอ้ อ่ นโยนในเมืองหลวง ทว่า

บัดนีกลับถูกไล่ตอ้ นจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมา ย่อม
เห็นเป็ นทีประจักษ์ได้วา่ บุคคลเหล่านีได้ยวโทสะเขามาก
ั
29
เพียงไร
อวินลัวเฟิ งมองไปยังเยียจิงเฉิน ถึงแม้สกุลเยียนีจะเต็ม

ไปด้วยตาแก่หวั ดือ ก็ยงั อุตส่าห์อบรมสังสอน คนอย่าง
เยียจิงเฉินให้มีลกั ษณะท่าทีเช่นนีได้
“อวินเซียวเอ๋ย เห็นทีขา้ จะไม่ตอ้ งออกโรงช่วยท่านแม่

แล้ว หากมีทา่ นพ่ออยู่ ท่านแม่ก็จะไม่ตอ้ งทนทุกข์ใจแต่
อย่างใดอีก”
อวินเซียวนิงไป จากนันลดสายตาลงเพือมองดวงหน้างด
งามกระชากใจของเด็กสาว พลางรับปากอย่างชัดถ้อย
ชัดคํา “ข้าเองก็จะไม่ยอมให้ทา่ นต้องทนทุกข์ใจแต่
30
ประการใด”
ชายผูน้ ีไม่เคยพูดจาหวานหูแต่ไร้ซงความจริ
ึ งใจ มิหนํา
ซํายังไม่รูจ้ กั แม้กระทังแย้มยิมเสียบ้าง! อย่างไรก็ดี ทุก
ถ้อยคําทีเขากล่าวออกมาก็จริงจังเช่นนี
“อวินเซียว เจ้าเคยเห็นข้าต้องทนทุกข์ทรมานเมือไรกัน”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิมถาม
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี นางไม่เคยต้องประสบกับ

ความทุกข์ใจใดๆ จริง หลังได้พบกับนาง ผูท้ ีไร้ชะตาอับ
โชคคือคนอืนเสมอมา ไม่วา่ จะเป็ นการประกวดประชัน
หรือการประมือกัน นางก็ไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ผใู้ ดทังสิน!
31
บัดนีเอง จวินเฟิ งหลิงเองก็ตกตะลึงไปกับโทสะฉับพลัน
ของเยียจิงเฉินเช่นกัน แล้วดวงตาวิหคเพลิงของนางก็
ชําเลืองมองเขาด้วยความอึง ตังแต่ไหนแต่ไร นีเป็ นครัง
แรกทีนางเห็นชายผูน้ ีระเบิดอารมณ์ออกมา... ทว่าเขาก็
ช่างดูหล่อเหลายิงนักจนนางมิอาจละสายตาไปไหนได้
“ตราบใดทีข้า เยียจิงเฉิน ยังคงมีชีวิตอยู่ อย่าได้คิด

มากลันแกล้งภรรยาของข้า!” เยียจิงเฉินมองไปยังเหล่าผู้
เฒ่าหัวดือด้วยสายตาตักเตือน “ส่วนถ้อยคําเมือสักครูน่ ี
หากข้าได้ยินอีกเป็ นครังทีสอง ต่อให้ตอ้ งดือด้านต่อบิดา
ข้าก็จะฆ่าพวกท่านทิงทีละคน! จวินเอ๋อร์ ไปกัน!”
เยียจิงเฉินปกป้องจวินเฟิ งหลิงไว้ในอ้อมแขนแน่น ท่าที

32
เด็ดเดียวมันคงดังหินผา เมือเขาตัดสินใจกลับสกุลเยีย
มา ก็ได้สาบานเอาไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้ภรรยาต้อง
ประสบกับทุกข์โศกอีกเป็ นอันขาด และบัดนีเขาก็ได้ทาํ
ตามคํามันนันแล้ว!
หากเขาต้องทําตัวนอกลูน่ อกทางแล้วเป็ นกบฏต่อครอบ

ครัวตัวเองแล้วจะทําไมเล่า
ชัวชีวิตนีมีบคุ คลเพียงคนเดียวเท่านันทีเขาต้องปกป้อง!
“ผูเ้ ฒ่าเยียเสียง ท่านดูนายน้อยหนึง...”
เหล่าผูเ้ ฒ่าต่างก็พากันมองไปยังเยียเสียงตามๆ กัน นํา

33
เสียงแฝงฝังความชิงชังและความขุ่นข้อง หมองใจ
“พวกเจ้ายังก่อเรืองกันไม่พออีกหรือ” ผูเ้ ฒ่าเยีย

เสียงกล่าวด้วยนําเสียงเรียบเฉย “นียังอับอายกันไม่พอ
อีกหรือ ก่อนหน้านี นายน้อยหนึงก็ถกู พวกเจ้ากดดันให้
ออกไปอยูท่ ีนครเยีย บัดนีเมือเขากลับมาด้วย ความยาก
ลําบากสุดทานทนแล้ว ก็ยงั ต้องมาสูร้ บปรบมือเพือชิง
ตําแหน่งกับคุณชายรองอีก เหตุใดพวกเจ้าจึงยังต้องไป
ทําให้ชีวิตของภรรยาและบุตรของเขาต้องลําบากอีก
เล่า”
34
ผูเ้ ฒ่าแต่ละคนต่างก็คอ่ ยๆ เงียบลงไป แล้วก็มิอาจแม้

แต่จะหาถ้อยคําใดๆ มาตอบโต้ได้อีกอย่างเหนือความ
คาดหมาย
เยียเสียงลุกขึนยืนเชืองช้า “หากคนนอกมารูเ้ ข้าว่าสกุล

เยียมักสร้างเรืองให้สตรีตอ้ งลําบากใจในทุกวิถีทาง พวก
เจ้าคิดว่าเขาจะมองพวกเราอย่างไร”
นําเสียงของชายเฒ่ายังคงเรียบเฉยเย็นชาเช่นก่อนหน้า
35
ดวงตาฝ้าฟางก็มิได้ฉายแววอารมณ์ความรูส้ กึ ใดๆ ทว่า
เสียงของเขากลับเปรียบประหนึงสายฟ้าฟาดลงกลางใจ
เหล่าผูเ้ ฒ่าทังหลาย
“อีกสามวันให้หลังจะมีพิธีตรวจเลือด ก่อนวันนันมาถึง
ข้าไม่ตอ้ งการเห็นผูใ้ ดก่อเรืองวุน่ วาย” กล่าวจบ เยีย
เสียงก็สะบัดแขนเสือก้าวเดินออกจากโถงไป
ครันเยียเสียงจากไป เหล่าผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ ต่างก็แยกย้าย

กันไปเช่นเดียวกัน ไม่นานก็เหลือแต่เพียง เยียจิงเสวียน
กับลูกชายของเขาในห้องโถงเท่านัน
“ท่านพ่อ!” เยียเทียนหลินเกรียวกราด “เรืองทีข้าตบหน้า
36
ตัวเองนัน เป็ นแผนชัวของอวินลัวเฟิ ง อย่างแน่นอน”
เยียจิงเฉินถอนหายใจแผ่วเบา “ข้ารู”้
“ถ้าเช่นนันแล้วเหตุใดท่านจึงยัง...”
“หลินเอ๋อร์” เยียจิงเสวียนตวัดสายตามองเยียเทียนหลิน
“เรืองหลายเรืองมิได้เรียบง่ายดังทีเจ้าคิดหวัง ในสกุล
เยียนี นอกเหนือจากท่านปู่ ของเจ้าแล้ว ผูเ้ ฒ่าเยียเสียงก็
มีอาํ นาจสิทธิขาดสูงสุด! แต่ขา้ พยายาม หลอกล่อมากีปี
ก็มิอาจดึงตาเฒ่าผูน้ ีให้มาอยูข่ า้ งเดียวกับข้าได้”
เยียจิงเสวียนกัดฟั นกรอดด้วยความเคียดแค้น แล้วดวง

37
ตาก็เปี ยมไปด้วยประกายชัวร้าย “ทียิงไป กว่านัน ตาแก่
บ้านีชิงชังเรืองญาติพีน้องตีกนั เป็ นทีสุด และหากมันเอา
เรืองนีไปฟ้องท่านปู่ เจ้า ย่อมเป็ นเรือง เป็ นราวขึนมา
อย่างแน่นอน”
เยียเทียนหลินลดศีรษะลงตํา “ท่านพ่อ ลูกพ่อรับรูถ้ งึ

ความผิดพลาดของตนแล้ว”
“รูค้ วามผิดพลาดของตนอย่างนันหรือ เจ้ารูไ้ หมว่าตนผิด

ทีตรงไหน”
“ลูกพ่อไม่ควรไปยุง่ เกียวกับเจ้าเด็กนอกคอกนัน!”
38
“มิใช่!” เยียจิงเสวียนส่ายศีรษะ “เจ้าไม่ผิดทีไปยุง่ กับ
เหล่าบุตรและบุตรีของเยียจิงเฉิน แต่เจ้าผิดทีเจ้ามิได้จบั
จุดอ่อนของพวกมันเอาไว้! เช่นนันเอง หากเจ้าไม่มนใจ
ั
เต็มทีว่าสามารถฆ่าได้ในดาบเดียว ก็จงรังตัวเองเอาไว้
ก่อนจะดีกว่า!”
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เป็ นเพราะเยียจิงเสวียนมิอาจ

มันใจได้วา่ จะสังหารเยียจิงเฉินได้ และเกรงกลัวว่าเยีย
จิงเฉินจะจับจุดอ่อนของตนได้ จึงมิได้ลงมือเสียที! หาก
จะทําก็ตอ้ งเป็ นการสังหารในดาบเดียวเท่านัน หาเป็ น
เช่นนันไม่ เขาจะปล่อยให้พวกมันมีชีวิตอยูต่ อ่ ไป!
“ท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้ว”
39
เยียเทียนหลินช้อนศีรษะขึน “จริงสิ เรืองพิธีตรวจเลือดที
ผูเ้ ฒ่าเยียเสียงพูดถึงคืออะไรหรือ”
ได้ยินแล้วเยียจิงเสวียนก็สะดุง้ ไป เขามองไปยังเยียเทียน
หลินแล้วก็ถอนหายใจ “บอกเจ้าไปก็คง ไม่เป็ นไรกระมัง
อวินเซียวเจ้าเด็กนอกคอกนันอาจเป็ นบุตรของเยียจิง
เฉินก็เป็ นได้”
“ว่าอย่างไรนะ” เยียเทียนหลินเป็ นเบือใบ้ไป นิงอึงไปอยู่

นาน ก่อนกล่าวขึนด้วยท่าทีกระฟั ดกระเฟี ยดว่า “ในปี
นัน เพราะท่านลุงไม่มีบตุ รชาย ตําแหน่งนายใหญ่แห่ง
สกุลจึงถูกส่งต่อมายังท่านพ่อ หากท่านลุงมีบตุ รชายเสีย
40
แล้ว...”
เยียจิงเสวียนเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ ขัดคอเยียเทียน
หลินไว้
“เรืองนีมิใช่ปัญหาแต่อย่างใด! อย่าลืมสิวา่ ครังหนึง บุตร

ชายของจวินเฟิ งหลิงเคยถูกขับไล่ออกจากสกุลเพราะไม่
อาจรวบรวมพลังฌานได้ เป็ นสวะอย่างแน่แท้! ทียิงไป
กว่านัน หากพิธีตรวจเลือดนีประสบความสําเร็จแล้วจะ
ทําไม เจ้าคิดหรือว่าสกุลเยียจะยอมรับการมีอยูข่ องสวะ
เมือเวลานันมาถึง พวกเขาย่อม ไม่ยอมประกาศให้โลกรู ้
ดอก ว่าเขามิได้เป็ นสมาชิกสกุลเยียแต่เพียงในนาม แต่
ด้วยสายเลือด”
41
บัดนันเอง เยียเทียนหลินจึงได้วางใจในทีสุด ขณะที
ประกายมืดหม่นสว่างวาบขึนในดวงตา สักวันหนึง เขา
จะทําให้ผทู้ ีมากลันแกล้งรังแกตนต้องเสียใจอย่างแสน
สาหัส!
“หลินเอ๋อร์ จงจําไว้วา่ อย่าแพร่งพรายเรืองนีออกไปให้

ใครได้รูเ้ ป็ นอันขาด หาเป็ นเช่นนันไม่ เราจะควบคุม
สถานการณ์ได้ยาก” เยียจิงเสวียนออกคําสังเสียงแข็ง
เยียเทียนหลินได้สติแล้วก็ตอบรับอย่างเคร่งขรึม “ท่าน
พ่อโปรดวางใจ ข้าจะปิ ดปากเงียบไว้ประหนึงขวดทีมีฝา
ปิ ดแน่น และจะไม่แพร่งพรายเรืองนีออกไปให้ผใู้ ดได้รบั
42
รูแ้ ม่แต่คนเดียว”
ตอนที 856 อย่างไหนทีเรียกว่าสามานย์ (1)
43
ภายในปี กส่วนทีสะอาดสะอ้านแสนสบาย จวินเฟิ งหลิง
ส่ายถ้วยชาในมือไปมาแผ่วเบา ขณะคิวคมเข้มดังวีรสตรี
เลิกขึนเล็กน้อยประดับดวงหน้าทีกําลังแย้มยิม
“เฟิ งเอ๋อร์ ชาของเจ้าเลิศรสดีทีเดียว ข้าดืมชามา ก็หลาย
ปี แต่ไม่เคยมีชาทีใดเยียมยุทธ์เท่าของเจ้ามาก่อน”
“หากท่านชืนชอบ ข้าจะมอบให้สกั สองสามชัง” อวินลัว

เฟิ งเคาะปลายนิวกับโต๊ะแผ่วเบา แล้วดวงตานางก็เป็ น
ประกาย “อีกประการ ท่านแม่กบั ท่านพ่อมีเรืองบาง
ประการให้ตอ้ งทํา...”
“มีเรืองอะไรอย่างนันหรือ” จวินเฟิ งหลิงมองไปยัง
44
อวินลัวเฟิ งด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถาม
อวินลัวเฟิ งนิงเงียบไปครูใ่ หญ่ทีเดียว “สกุลเยียย่อมปิ ด

บังเรืองพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตทีกําลังจะเกิดขึน ในอีกสาม
วันนีอย่างแน่นอน และเรืองนีมิได้เป็ นไปตามเป้าหมายที
แท้จริงของข้า”
“เจ้าหมายความว่า...” จวินเฟิ งหลิงแลดูจะเข้าใจอะไร

บางอย่างขึนมา แล้วสีหน้าทีมองมายัง อวินลัวเฟิ งก็แฝง
ฝังไว้ดว้ ยประกายประหลาด
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมแผ่วจาง “ข้าอยากให้ทา่ นใช้

อิทธิพลในมือกระจายข่าวเรืองนีออกไป ยิงคนรูเ้ ยอะ
45
เท่าไรยิงดี! ทียิงไปกว่านัน ความรับผิดชอบจะไม่ตกมา
ถึงเรา แต่จะถูกโยนไปให้เยียเทียนหลินแทน!”
ได้ยินทีกล่าวแล้ว จวินเฟิ งหลิงก็นิงเงียบไป แลดูคล้าย

กับจะครุน่ คิดพิจารณาถึงเรืองบางประการ ผ่านไปครู ่
หนึงจึงได้ชอ้ นศีรษะขึนแล้วเอ่ยถามว่า “ข้าจะต้องทํา
อย่างไรบ้าง”
“เรืองนีเรียบง่าย!” รอยยิมร้ายปรากฏขึนบนดวงหน้า
อวินลัวเฟิ ง “เยียเทียนหลินมีสหายเป็ นคนหยาบอยูม่ าก
หน้า เช่นนันเอง หลังจากนีท่านแม่สง่ คนปลอมตัวไป
เป็ นหนึงในสหายของเขาเหล่านัน แล้วมอมสุรา ยาเมา
เขาเสีย!”
46
“เจ้าคิดจะให้เขาหลุดปากพูดความจริงออกมาหลังจาก
เมามายมิได้สติอย่างนันหรือ แม้จะทําได้ แต่ เยียเทียน
หลินอาจไม่พดู ความจริงออกมาก็เป็ นได้!”
“มิได้!” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะเล็กน้อย “ข้าไม่สนใจว่าเขา

จะหลุดปากพูดความจริงออกมาหลังจาก เมามายได้ที
แล้วหรือไม่ ตราบใดทีท่านบัญชาให้ขา้ รับใช้แพร่งพราย
เรืองนีออกไปให้ใครต่อใครได้รบั รู ้ รวมถึงบอกกับทุกคน
ด้วยว่าเยียเทียนหลินเป็ นต้นเรืองแพร่กระจายข่าวหลัง
จากเมามายมิได้สติ เท่านีก็เพียงพอ ส่วนเขาจะหลุด
ปากออกมาเองหรือไม่นนั มิได้เป็ นอุปสรรคขัดขวางแผน
การของข้าแต่อย่างใด”
47
แรกเริมเดิมทีนางเพียงแต่คิดให้จวินเฟิ งหลิงแพร่
กระจายข่าวออกไป มิได้คิดจะใส่รา้ ยป้ายสีผใู้ ดเลย แต่
ใครใช้ให้เจ้าสารเลวเยียเทียนหลินมายัวยุพวกตนกันเล่า
ด้วยเหตุนีเอง ให้ของขวัญกล่องใหญ่เขาเสียหน่อยจะ
เป็ นไรไป
สามานย์ยงนั
ิ ก!
ความคิดนีช่างสามานย์เหลือจะกล่าว!
หากเหล่าเฒ่าหัวรันแห่งสกุลเชือว่าข่าวนีมีเยียเทียน
หลินเป็ นผูแ้ พร่งพรายแล้วล่ะก็ วันคืนในสกุลเยียของเขา
48
คงไม่สงบสุขเป็ นแน่!
จวินเฟิ งหลิงโล่งใจนักทีเคราะห์ดี มีอวินลัวเฟิ งเป็ นสะใภ้

หากนางเป็ นศัตรูเมือไร ก็คงไม่รูว้ า่ จะตกหลุมพรางของ
นางตอนไหน
“เฟิ งเอ๋อร์ ข้าจะทําตามแผนการของเจ้า” จวินเฟิ งหลิง

แย้มยิม “ในปี นนั คนเหล่านันกดดันให้ขา้ ออกไปจาก
สกุลเยีย และบัดนียังคิดทําร้ายคนใกล้ชิดของข้าอีก
แล้วจะให้ขา้ ให้อภัยพวกมันได้อย่างไร”
ดูจากการกระทําของอวินลัวเฟิ งแล้ว จวินเฟิ งหลิงไม่คิด

ว่านางผิดแต่อย่างใด หากไม่มีใจเ**◌้ยมร้ายกับศัตรู คน
49
ทีจะเจ็บตัวก็คือพวกตนเอง! จวินเฟิ งหลิงเผยรอยยิม
อ่อนจาง “ข้าจะจัดการเรืองนีเอง เจ้ากับเซียวเอ๋อร์ไปพัก
ผ่อนดืมนําผึงพระจันทร์ให้สบายใจ หากไม่ประสงค์ให้ผู้
ใดรบกวน ข้าก็จะสังเอาไว้ให้”
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงแล้วผงกศีรษะ “ตกลง”
...
หลังออกจากห้องของจวินเฟิ งหลิงก็เห็นเยียฉียืนอยูไ่ ม่
สุขอยูด่ า้ นนอกประตู เห็นทีจะรูว้ า่ นางออกมา แววรูส้ กึ
ผิดก็สว่างวาบขึนบนใบหน้าของเยียฉี ก่อนลดศีรษะลง
ตําพลางกล่าวเสียงเบาว่า “ขอบคุณ...สําหรับวันนี”
50
“เจ้าไม่ตอ้ งขอบอกขอบใจข้า” นําเสียงอวินลัวเฟิ งเรียบ
เฉย “ข้าเพียงแต่ไม่ชอบให้ใครมาหลูเ่ กียรติ ท่านแม่เท่า
นัน”
“ข้ารู”้ เยียฉีชอ้ นศีรษะขึนแล้วดวงตาคูง่ ามของนางก็เด็ด

เดียวมุง่ มัน “แต่ถงึ อย่างไร ข้าก็ยงั อยากขอบคุณอยูด่ ี ที
สุดแล้วก่อนหน้านีข้าก็ทาํ ไม่ดีเอาไว้มาก...”
51
ตอนที 857 อย่างไหนทีเรียกว่าสามานย์ (2)
แม้เยียฉีจะขอขมาไปแล้ว ทุกคราทีนึกถึงการกระทําของ
ตนก่อนหน้าขึนมาทีไร ในอกนางก็จะปริมไปด้วยความ
รูส้ กึ ผิดทุกทีไป นางรูส้ กึ ว่าต่อให้ใช้เวลาชัวชีวิต ก็มิอาจ
ชดเชยความผิดพลาดทีเกิดขึนได้
“เจ้าเคยทําร้ายข้ามาก่อนอย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งตวัด

สายตาแลดูเยียฉีจากหางตาแล้วก็เอ่ยถาม
เยียฉีนิงไปพักหนึง “ครังนัน...ข้าพูดจาไม่ดีกบั ท่าน”
“แต่เจ้าก็ไม่เคยทําร้ายข้า” รอยยิมบนใบหน้าอวินลัวเฟิ ง
52
นันผ่อนคลายทว่าสะกดใจ “เช่นนันเอง ข้ามิได้เอ็นดูเจ้า
แต่ก็ไม่ได้รงั เกียจเจ้าเช่นเดียวกัน”
เยียฉีนิงไป ขณะทีนางอึงไปอยูน่ นั ร่างของเด็กสาวก็กา้ ว

เดินไปข้างหน้า ค่อยๆ หายลับไปจากสายตาแล้ว บัดนัน
เอง เยียฉีจงึ ได้เข้าใจเหตุผลทีอวินลัวเฟิ งมิได้ขอให้แม่
บุญธรรมเนรเทศตนออกไปจากสกุล!
เหตุผลนันก็คือ แม้นางจะถูกเซวียโหรวเอ๋อร์ใช้งานใน
ตอนนัน นางก็ไม่เคยคิดทําร้ายอวินลัวเฟิ งเลย เช่นนัน
เอง อวินลัวเฟิ งจึงมิได้เอ็นดูนาง แต่ก็ไม่ได้รงั เกียจนาง
เช่นเดียวกัน...
53
เยียฉียงอั
ิ บอาย แล้วก็ลดศีรษะลงตําไม่พดู จา จนกระทัง
ประตูเบืองหลังเปิ ดออก จึงได้คอ่ ยๆ รูต้ วั
“ฉีฉี ถึงเฟิ งเอ๋อร์จะไม่ใช่คนใจดี แต่นนเป็

ั นเพราะนางไม่
เปิ ดโอกาสให้ผใู้ ดทําร้ายนาง” จวินเฟิ งหลิง ยกมือขึนลูบ
ศีรษะเยียฉีพลางกล่าวว่า “แต่ถา้ คนผูน้ นไม่
ั เคยคิดทํา
ร้ายชีวิตนาง นางก็มิได้โหดร้ายกับพวกเขานักหรอก”
ใครต่อใครก็พดู กันว่าคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทพั มีนิสยั

เอาแต่ใจตังแต่เกิด ซํายังชัวร้ายใจเ**◌้ยม แต่นนเป็
ั น
เพราะนางต้องการปกป้องตัวเองเท่านัน! หากต้องฆ่า
เพืออยูแ่ ล้วจะผิดอะไร หากไม่มีผใู้ ดไปยุแหย่นางเข้า
นางจะเป็ นคนไร้หวั ใจ ถอนรากถอนโคนพวกเขาทําไม
54
“แม่บญ
ุ ธรรม...” ดวงตาเยียฉีแดงกํา พลางหันไปหาจวิ
“เจ้าควรดีใจทีไม่เคยคิดทําร้ายชีวิตนาง ไม่อย่างนัน
อย่าว่าแต่เฟิ งเอ๋อร์เอย แม้แต่ขา้ ก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป เจ้า
เข้าใจไหม” สีหน้าจวินเฟิ งหลิงเย็นชาขึนมาทันที แล้วนํา
เสียงของนางก็มิได้มีความอ่อนโยนเช่น ก่อนหน้าอีกต่อ
ไป
เยียฉีลดศีรษะลงตําอีกครา “ข้าเข้าใจ...”
ระหว่างลูกสาวบุญธรรมกับลูกสะใภ้ นางจะแยกไม่ออก
55
ได้อย่างไรว่าใครสําคัญกว่า
“เจ้าเหนือยล้าเต็มที กลับไปพักผ่อนเถิด” สีหน้าจวิ

นเฟิ งหลิงผ่อนคลายลง “ต่อไปในภายภาคหน้า เจ้าต้อง
ผูกมิตรกับเฟิ งเอ๋อร์เข้าไว้ นางเป็ นเด็กดี แม้นางเ**◌้ยม
โหดต่อศัตรูเพียงไร นางจะไม่มีวนั ใช้ความคิดร้ายกาจ
ของนางเข้าทําร้ายครอบครัวของตนเป็ นอันขาด”
ด้วยเหตุนีเอง จวินเฟิ งหลิงจึงยิงรักใคร่อวินลัวเฟิ งมาก

ขึนทุกวัน
เยียฉีมิได้กล่าวว่าอย่างไรอีกต่อไป ได้แต่ยอมรับถ้อยคํา
จวินเฟิ งหลิงไว้ในอก อวินลัวเฟิ งจักวางแผนชัวทําร้าย
56
ศัตรู แต่จะไม่มีวนั หันมาทําร้ายครอบครัวของตนเป็ นอัน
ขาด...
...
วันต่อมา ข่าวก็แพร่กระจายไปทัวทังเมืองหลวง
ข่าวดังกล่าวมีใจความว่า ลูกนอกสมรสทีจวินเฟิ งหลิงให้

กําเนิดไว้ทีโลกภายนอกนันกลับกลายเป็ นเลือดเนือเชือ
ไของเยียจิงเฉินเอง! ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี การมีอยู่
ของเขาถูกเก็บงําเป็ นความลับด้วย เยียจิงเฉินต้องการที
จะปกป้องเขา!
57
อย่างไรก็ดี บัดนีเขารําลือกันว่าลูกนอกสมรสผูน้ นได้
ั
หวนกลับคืนสูส่ กุลเยียแล้ว และจะเข้าร่วมพิธีกรรม
พิสจู น์โลหิตกันในอีกไม่กีวัน!
ส่วนแหล่งข่าวนัน...
เยียเทียนหลินเป็ นผูแ้ พร่งพรายเรืองนีออกไปหลังเมา

มายได้ที เช่นนันเอง ความจริงแท้ของข่าวสารจึงไม่ตอ้ ง
ตรวจสอบกัน
ทัวทังเมืองหลวงต่างก็แตกตืนกันยกใหญ่ จะเป็ นผูล้ าก

มากดีขนุ นางราชสํานัก หรือชนชันสามัญ ไพร่ฟา้
ธรรมดาทัวไปต่างก็ไม่มีใครไม่รู!้
58
เมือข่าวเรืองพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตแพร่กระจายออกไป
ผลลัพธ์ก็คือผูเ้ ฒ่าเยียเสียงโกรธจัด และอัด เยียเทียน
หลินเสียน่วม!
ส่วนเหล่าผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ ทีร่วมก๊กเหล่าอยูก่ บั เยียจิง

เสวียนก็หาได้มีผใู้ ดกล้าลุกขึนออกโรงปกป้องไม่ ด้วย
เกรงว่าพวกตนจะถูกลากเข้าไปติดร่างแหด้วย
เช่นนันเอง ในวันนัน เสียงครําครวญโหยไห้ของเยียเทียน

หลินจึงดังไปทัวทังสกุลเยีย
59
ตอนที 858 คนจากราชสํานัก (1)
ภายในวังหลวงอันโอ่อา่ บนเตียงกว้างหรูหรานัน ปรากฏ
60
สตรีงามผูห้ นึงนอนหลับตานิงสงบ
ดวงหน้าของนางแทบโปร่งใส แลดูคล้ายผิวทารก หาก

แตะต้องเพียงนิดก็อาจปริแยกได้
บุรุษในอาภรณ์มงั กรนังอยูข่ า้ งกายนาง โอบกุมมือบาง

ของนางแน่น ประสานนิวเข้าด้วยกันด้วย ดวงหน้าเด็ด
เดียว “วางใจเถิด ฮองเฮาเรา เราจะตามหาตัวเด็กสาวผู้
นันให้มารักษาเจ้าให้จงได้ ไม่วา่ จะต้องเสียสิงใดไปก็
ตาม!”
บัดนันเอง ก็ปรากฏชายชราผูห้ นึงก้าวเดินเข้ามาฉับไว

ปรีมายืนอยูข่ า้ งกายบุรุษอาภรณ์มงั กรแล้วรายงานว่า
61
“ฝ่ าบาท กระหม่อมพบตัวเด็กสาวผูน้ นแล้
ั วพ่ะย่ะค่ะ”
“เสวียนเทียน เจ้าพูดจริงอย่างนันหรือ” บุรุษอาภรณ์

มังกรรีบลุกขึนยืนด้วยดวงหน้าเบิกบาน
ชายชราผงกศีรษะ “เมือวานนี เยียซีมวเดิ

ั นออกมาจาก
ภัตตาคารแห่งหนึงกับเด็กสาวผูน้ ี มีพยานเห็นกันหลาย
คนนัก เช่นนันเอง กระหม่อมจึงได้สืบจากเบาะแสดัง
กล่าว แล้วก็พบว่านางคือสะใภ้ของนายหญิง สกุลเยีย”
“ยอดเยียม! ถ้าเช่นนัน เราจะไปพบเด็กสาวผูน้ ีทันที

และเชิญนางให้มารักษาฮองเฮาเป็ นการส่วนตัว!” ดวง
ตาบุรุษอาภรณ์มงั กรปริมไปด้วยความสุขใจ
62
ตังแต่ทีฮองเฮาล้มป่ วยหนัก เขาก็แทบจะสินหวังกับชีวิต
และเมือพบเชือกช่วยชีวิตแล้วในทีสุด เขาย่อมไม่มีทาง
ปล่อยมือเป็ นอันขาด
“ฝ่ าบาท บัดนีเรายังไม่รูซ้ งถึ

ึ งวิชาแพทย์ของนาง เช่นนัน
เอง กระหม่อมขอแนะนําว่าให้ใช้กระหม่อมเป็ นหนู
ทดลอง เชิญนางมารักษาอาการป่ วยไข้ของกระหม่อม
เสียก่อน หากนางสามารถรักษาอาการป่ วยไข้เรือรัง
ของกระหม่อมได้ เราก็จะเชิญนางมาวินิจฉัยพระอาการ
ของฮองเฮา”
บุรุษอาภรณ์มงั กรนิงไปครูห่ นึง จากนันก็ผงกศีรษะแผ่ว

เบา “ตกลง เราจะทําตามความคิดของเจ้า แต่เรามีคาํ
63
ขออีกหนึงประการ เมือออกไปตามหานางแล้ว ต้องไม่
ไปเยือนสกุลเยียเป็ นอันขาด!”
“เพราะเหตุใดกันเล่าฝ่ าบาท” ชายชรานิงไปพลางขมวด

คิวเอ่ยถาม
บุรุษอาภรณ์มงั กรกล่าวเสียงเย็น “เรายังไม่รูต้ วั การทีวาง

แผนทําร้ายฮองเฮา เช่นนันเอง ก่อนเวลานันจะมาถึง จะ
ให้ผใู้ ดล่วงรูม้ ิได้เป็ นอันขาดว่าเรากําลังตามหาแพทย์มา
รักษาพระอาการเจ็บไข้ของฮองเฮา แม้พระอาการของ
ฮองเฮาจะดีขนึ ก็ยงั ให้ผใู้ ดล่วงรูม้ ิได้!”
กล่าวถึงเรืองนีแล้ว บุรุษอาภรณ์มงั กรก็ทอดถอนหายใจ
64
“เสวียนเทียน เจ้าเป็ นเพียงผูเ้ ดียวในวังหลวงแห่งนีทีเรา
ไว้วางใจ! เรารับประกันมิได้วา่ มีใครอืนวางแผนทําร้าย
ฮองเฮาหรือไม่ และเราไม่กล้าพอเอาชีวิตของนางมา
เสียง!”
เสวียนเทียนครําครวญ “ฝ่ าบาท หากฮองเฮาทรงได้ยิน

พระสุรเสียงของฝ่ าบาท พระนางย่อมมีพระทัยเบิก
บานอย่างแน่นอน”
บุรุษอาภรณ์มงั กรเผยรอยยิมขมขืนแล้วก็สา่ ยศีรษะ “เรา

ติดหนีฮองเฮาไว้มากเกินไป! ใครๆ ต่างก็พดู กันว่า
ฮองเฮามีโชคนัก ทีได้อภิเษกสมรสกับฮ่องเต้ ทว่ามีเพียง
เราเท่านันทีเข้าใจ ว่าเราต่างหากทีโชคดี ได้อภิเษก
สมรสกับฮองเฮา”
65
เสวียนเทียนทําท่าจะพูดว่าอย่างไรแต่ทนั ใดนันเองก็มี
ขันทีผหู้ นึงเดินตรงดิงเข้ามา แล้วรายงานด้วยท่าที
นอบน้อมว่า “ฝ่ าบาท องค์หญิงใหญ่ทรงได้ยินว่านาย
น้อยหนึงแห่งสกุลเยียได้กลับมาแล้ว และบัดนีทรง ฟาด
งวงฟาดงาจะออกจากวังหลวงไปพบเขาเสียให้ได้”
บุรุษอาภรณ์มงั กรนิวหน้าแล้วก็เผยท่าทีไม่พอใจ “หาก

นางอยากฟาดงวงฟาดงานัก ก็ปล่อยให้นางเป็ นบ้าไป!
เยียจิงเฉินเองก็พดู ไว้ตงนานแล้
ั วว่าจะไม่แต่งงานกับ
นาง แล้วนางยังคิดว่าเราเสียหน้าไม่พอ คิดหน้าหนา
ตามตือเขาอยูอ่ ีกหรือ”
ทียิงไปกว่านัน สะใภ้ของจวินเฟิ งหลิงอาจช่วยรักษาชีวิต

66
ของฮองเฮาไว้ก็เป็ นได้ แล้วจะปล่อยให้คนของราชวงศ์
ไปก่อเรืองกับพวกเขาได้อย่างไร
เมือคิดรอบคอบดีแล้ว เขาก็ยงั คงร้อนใจอยูบ่ า้ ง จึงได้

ออกคําสังว่า “จงควบคุมตัวองค์หญิงใหญ่เอาไว้ หาก
เราไม่อนุญาต ก็หา้ มนางออกจากวังหลวง!”
“ตามพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีประสานมือคารวะ
แล้วออกไปจากวังหลวง
“เสวียนเทียน เจ้าเองก็ไปเถิด” บุรุษอาภรณ์มงั กรโบกมือ

ขณะสีหน้าชักจะเหนือยล้าขึนมา “เราอยากอยูก่ บั
ฮองเฮาเพียงลําพัง ก่อนพระอาการของฮองเฮาจะดีขนึ
67
เราจะไม่พบหน้าใครทังสิน โดยเฉพาะ อย่างยิง เหล่า
นางสนมพวกนัน!”
เสวียนเทียนประสานมือคารวะ แล้วก้าวจากไปเงียบๆ
บัดนีในห้องบรรทม เหลือเพียงฮ่องเต้และ ฮองเฮาอยูก่ นั
สองพระองค์เท่านัน...
68
เพล้ง!
จังหวะทีเจียงเมิงเหยาก้าวเข้ามาในเขตนอกของห้อง
บรรทมก็ได้ยินเสียงวัตถุถกู โยนลงกับพืน ไม่นาน ก็ตาม
มาด้วยเสียงตะเบ็งเกรียวกราดของสตรีผหู้ นึง
นางสะดุง้ เล็กน้อยขณะผลักประตูเปิ ดออก ก้าวเดินเข้า

ไปเชืองช้า ภาพทีเห็นคือสภาพอันดูมิได้ และสตรีงามผู้
หนึงสวมใส่อาภรณ์ราชสํานัก เอามือเท้าเอวดุดา่ นางใน
ผูค้ กุ เข่าอยูเ่ บืองหน้า
นางในเหล่านันแลดูเป็ นเบือใบ้ไปอย่างชัดเจน ส่วนร่าง

กายหรือก็สนเทาอย่
ั างควบคุมมิได้
69
“สวะทังนัน! ไสหัวไปจากสายตาข้าเดียวนี! องค์หญิง
อยากจะไปพบอีกครึงชีวิตหนึงของนาง ใครอนุญาตให้
พวกเจ้ามาจํากัดอิสรภาพของข้ากัน”
นางในเหล่านันต่างก็ลดศีรษะลงตํา ตัวสันงันงก “องค์

หญิงใหญ่เพคะ เป็ นพระบรมราชโองการของฮ่องเต้
หม่อมฉันไม่มีทางเลือก”
องค์หญิงใหญ่ยงโมโหหนั
ิ ก เตะส่งนางในผูน้ นกระเด็
ั น
ไป ดวงตานางพ่นเพลิงพิโรธออกมาพลางกล่าวด้วยท่าที
เกรียวกราดว่า “องค์หญิงผูน้ ีไม่สนใจว่าใครจะสังมา
และเจ้าต้องปล่อยข้าออกไปเดียวนี! หากยังคงขวางทาง
70
ข้าอยู่ ข้าจะประหารพวกเจ้าเก้าชัวโคตรเดียวนี!”
แม้องค์หญิงใหญ่จะได้รบั การเอาอกเอาใจ ตามพระทัย

เสียจนเสียคนตังแต่ยงั ทรงพระเยาว์ พละกําลังของนางก็
มิได้ดอ้ ยเลย ด้วยลูกเตะดังกล่าว นางในผูน้ นก็
ั เจ็บปวด
ยิงนักจนหน้าซีดขาว เหงือเม็ดใหญ่ผดุ พรายไหลลงมา
จากหน้าผาก
ทันใดนันเองก็มีมือขาวยืนออกมารับร่างของนางในผูน้ นั
ไว้ นางนิงอึงหันไปก็เห็นดวงหน้างามสะกด ลมหายใจ
เสียจนถล่มนครได้ทงนคร
ั
“องค์หญิงหกเพคะ”
71
นางในผูน้ นได้
ั สติแล้วก็รบี คุกเข่าลงต่อหน้าเจียงเมิง
เหยา กล่าวตัวสันงันงกด้วยความหวาดกลัวว่า “หม่อม
ฉันไม่ทราบว่าองค์หญิงหกทรงมาถึงแล้ว จึงมิได้ออกไป
รอต้อนรับท่านแต่ไกล หม่อมฉันวิงวอนขอความเมตตา”
เจียงเมิงเหยาโบกมืออย่างไม่แยแส แล้วก็ออกคําสังว่า
“เจ้าออกไปได้”
“เจ้าค่ะ”
นางในผูน้ นลุ
ั กขึนยืน ใจก็ครําครวญอยูใ่ นอก
72
ทังสองคือองค์หญิงแห่งราชวงศ์เหมือนกัน แต่องค์หญิง
ใหญ่นนช่
ั างดือดึงเอาแต่ใจ หยิงยโสไร้เหตุผล ส่วนองค์
หญิงหกนันเล่า กลับมีลกั ษณะท่าทีออ่ นโยน และแม้เมือ
อยูก่ บั เหล่านางใน ก็ไม่เคยเอาแต่ใจเลยแม้เพียงนิด
“ท่านป้า” เจียงเมิงเหยาเผยรอยยิมอ่อนจาง เดินตรงมา

ยังนาง “เหตุใดท่านจึงโกรธเกรียวนัก ถึงขัน ลงไม้ลงมือ
กับเหล่านางในผูบ้ ริสทุ ธิโดยไม่ลงั เลเล่า”
องค์หญิงใหญ่ขบเขียวเคียวฟั น ความไม่เต็มใจฉายชัด
อยูบ่ นใบหน้า “ก็พีเยียบัดนีกลับมาแล้ว ข้าจึงอยากไป
พบเขามิใช่หรือ แต่พระอนุชาข้าก็ยงั ห้ามมิให้ขา้ ออกไป
จากตําหนัก ข้าจึงได้ระบายโทสะกับพวกนางเท่านัน”
73
แม้องค์หญิงใหญ่ผนู้ ีจะดูแลรักษาตัวเองเป็ นอย่างดี ก็ยงั
มิอาจปกปิ ดรอยยับย่นทีหางตาของตนได้
ใครได้ยินสตรีวยั เฉียดสีสิบเรียกหาพีเยียด้วยนําเสียง
อ่อนหวานเช่นนีแล้วก็คงรูส้ กึ คลืนเ**ยนได้ไม่ยาก
เจียงเมิงเหยาเองก็ขมวดคิวตนเช่นกัน “ข้าทราบดี อีก

ประการหนึง ข้ายังได้ยินมาด้วยว่า ลูกนอกสมรสทีจวิ
นเฟิ งหลิงให้กาํ เนิดทีโลกภายนอกนันคือเลือดเนือเชือไข
ของเยียจิงเฉิน”
74
ถ้อยคําเจียงเมิงเหยาแกะเกาพระทัยยิงนัก ส่งให้องค์
หญิงใหญ่เดือดดาลขึนมาทันที “นางแพศยานันคลอด
ลูกของพีเยียอย่างนันรึ นางมิสทิ ธิอะไรมาคลอดบุตร
ชายให้แก่พีเยีย จะชาติตระกูลหรือรูปโฉมก็เถอะ นางจะ
มาเทียบเทียมกับข้าได้อย่างไร”
เมือเห็นองค์หญิงใหญ่จมจ่อมอยูก่ บั ความคลุม้ คลังแล้ว

องค์หญิงเจียงเมิงเหยาก็ได้แต่สา่ ยศีรษะ
เมือวานนีทีนางได้พบกับเยียจิงเฉินและภรรยาทีด้าน
นอกประตูนครนัน นางย่อมเห็นจวินเฟิ งหลิงเป็ นธรรมดา
นางจําต้องยอมรับว่าเวลามิได้ทิงร่องรอยใดๆ ไว้บนใบ
หน้าของนางแม้แต่นอ้ ย และนางยังคงงดงามเช่นวันวาน
75
ส่วนท่านป้าของนางนันเล่า มิอาจเทียบเทียมกับจวิ
นเฟิ งหลิงได้เลย
สิงเดียวทีท่านป้าเหนือกว่าจวินเฟิ งหลิงก็คือสถานะของ
นางในฐานะองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์
“ท่านป้า” เจียงเมิงเหยานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวว่า “ใน

อีกสองวัน จะมีพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตบุตรชายของจวิ
นเฟิ งหลิน เมือเวลานันมาถึง ข้าจะพาท่านไปยังสกุลเยีย
แต่ทา่ นต้องให้สญ
ั ญากับข้าก่อน ไม่วา่ อะไร จะเกิดขึนก็
ตาม ห้ามท่านผลีผลามทําการโดยไม่คิดเป็ นอันขาด!”
76
องค์หญิงใหญ่ขบริมฝี ปากตน แล้วประกายซ่อนเร้นก็

สว่างวาบขึนในดวงตาทีหลุบตําของนาง “เจ้าเด็กนอก
คอกนันมิใช่บตุ รของพีเยียอย่างแน่นอน! จวินเฟิ งหลิง
เป็ นเพียงแม่ไก่ทีไม่อาจออกไข่ได้ เช่นนันเอง ข้าจึงอยาก
เห็นสภาพหลังความพ่ายแพ้ของนางนัก!”
77
หากจวินเฟิ งหลิงให้กาํ เนิดบุตรของพีเยียจริง นางจะ
ยอมทนทุกข์โดยไม่ปริปากกระไรอยูต่ งหลายปี
ั ทาํ ไมเล่า
เช่นนันเองจึงไม่ตอ้ งคิดอะไรให้มากความ และเรืองนี
เป็ นแผนชัวของนางผูน้ นอย่
ั างแน่นอน นางอยากเห็นจน
ทนไม่ไหว ถึงสีหน้าของจวินเฟิ งหลิงเมือแผนชัวของนาง
ถูกเปิ ดโปง!
...
ท่ามกลางเมืองหลวงนัน ถนนหนทางคึกคักไปด้วยผูค้ น
เช่นปกติ และเมืออวินลัวเฟิ งเดินไปตามถนนอยูน่ นั ก็ได้
ยินเสียงพูดคุยกันจากรอบข้างลอยเข้ามาในหูอยูเ่ ป็ น
ครังคราว
78
เรืองทีพวกเขาพูดคุยกันอยูก่ ็ไม่ตอ้ งสงสัยเลย ว่าเป็ น
เรืองพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตทีจะเกิดขึนในอีก สองวันทีจะ
ถึงนี ทีสกุลเยียอย่างแน่นอน
เมือได้ผลลัพธ์ทีปรารถนาแล้ว ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งก็อด

โค้งขึนมิได้
“ให้เยียจิงเฉินไปหาซือตัวยาทีท่านต้องการมาก็พอแล้ว
ไยจึงต้องออกมาเองด้วยเล่า” หัวหัวยืนปากถาม
อวินลัวเฟิ งมองดูหวหั
ั วแล้วก็กล่าวว่า “ทุกอย่างทีข้าทํา
ต้องเป็ นความลับ! หากข้าปล่อยให้เขาไปหาซือตัวยามา
79
ให้ขา้ คนสกุลเยียก็จะสืบจับเอาได้โดยง่าย”
นิวน้อยๆ ของหัวหัวแตะริมฝี ปากตน แล้วดวงตาเป็ น

ประกายก็เปี ยมไปด้วยความสับสน นาง ไม่เข้าใจจริงๆ
ว่านายท่านของตนต้องการทําอะไรกันแน่
ทันใดนันเองก็ปรากฏองครักษ์ผหู้ นึงยืนอยูต่ อ่ หน้า

อวินลัวเฟิ งพลางประสานมือด้วยท่าทีนอบน้อม “คุณหนู
ใต้เท้าสกุลข้ามีความประสงค์จะเชิญคุณหนูไปรําลึก
ความหลัง”
อวินลัวเฟิ งชะงักฝี เท้าแล้วก็เงยหน้าขึน “ข้าไม่มีคนรูจ้ กั

อยูใ่ นแคว้นเทียนอวินแห่งนี เช่นนันเองข้าย่อมไม่มีผใู้ ด
80
ให้ระลึกความหลังด้วย”
องครักษ์ผนู้ นปากกระตุ
ั ก เป็ นดังทีใต้เท้ากล่าวไว้ไม่มีผิด
จะเชิญเด็กสาวผูน้ ีไปนันไม่ง่าย
“คุณหนู ใต้เท้าสกุลข้ามีความประสงค์ทีจะเชิญท่านไป
รักษาโรคร้าย และหากท่านทําสําเร็จ ใต้เท้าจักมอบก้าน
สมุนไพรอายุพนั ปี หา้ ก้านให้แก่ทา่ นเป็ นรางวัล”
สมุนไพรอายุพนั ปี อย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวสะกดใจของนางขึน “สิบก้าน”
81
“เรืองนี...” องครักษ์ผนู้ นปาดเหงื
ั อในจินตนาการออก
จากหน้าผากแล้วมองขึนไปยังชันสองของ โรงนําชาด้วย
ท่าทีระมัดระวัง ครันเห็นชายชราให้สญ
ั ญาณมือแล้ว
เขาก็กดั ฟั นตนตอบรับว่า “ตกลง โปรดตามข้ามา”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา จากนันเดินตามหลัง

องครักษ์ผนู้ นไป
ั ในความเป็ นจริง เมือองครักษ์ผนู้ นเปิ
ั ด
เผยว่าเขาต้องการให้นางไปรักษาโรคร้าย ก็พอจะเดาได้
แล้วว่าใครคือผูอ้ ยูเ่ บืองหลัง!
นอกเหนือไปจากชายชราทีภัตตาคารแล้ว จะมีใครอีก
เล่าทีรูถ้ งึ วิชาแพทย์ของนาง
82
เช่นนันเอง เมือเห็นชายชราอยูใ่ นโรงนําชา อวินลัวเฟิ งก็
มิได้แปลกใจแต่อย่างใด นางเพียงแต่เผลอมองไปยัง
ชายวัยกลางคนทีนังอยูข่ า้ งกันเท่านัน
ชายวัยกลางคนผูน้ นกํ
ั าจายบรรยากาศหนักหน่วง
เหมือนแม่ทพั ผูผ้ า่ นร้อนผ่านหนาว กรําศึกมาหลาย
สนามรบ ปราณเคร่งขรึมชวนให้เกรงขาม แต่ยงั มีกลิน
อายสังหารล่องลอยอยูท่ วกายเขา
ั
หากคนธรรมดามายืนอยูต่ อ่ หน้าชายวัยกลางคนผูน้ ี ก็
คงมิอาจโงศีรษะขึนมาได้ ทว่าอวินลัวเฟิ งนังลงราวกับมิ
ได้มีอะไรเกิดขึนซําสีหน้ายังคงเรียบเฉยไม่เปลียนแปลง
83
“ฮ่าๆ!” ทันใดนันเอง ชายวัยกลางคนก็เปล่งเสียงหัวเราะ
ขึนมา แล้วปราณดุดนั บนร่างกายของเขา ก็หายวับไป
ขณะมองมายังอวินลัวเฟิ งด้วยความพึงใจ “เด็กน้อยผูน้ ี
ใช้ได้ทีเดียว ท่าทีไม่แยแสต่อสิงใด ซํายังทําให้ขา้ นึกถึง
สหายเก่า...”
อวินลัวเฟิ งจิบชาอึกใหญ่ จากนันมองไปยังชายวัยกลาง

คน “ท่านมาด้วยเช่นนี เห็นทีจะมิได้เป็ นเพียงการรักษา
โรคแล้วกระมัง”
“คึๆ” เสวียนเทียนหัวเราะเบาๆ “ข้าขอแนะนําตัวเอง

ก่อน ข้าชือเสวียนเทียน หมอหลวงแห่งแคว้นเทียนอวิน
ส่วนท่านผูน้ ีคือเจียนเฉิงเหวิน แม่ทพั แห่งแคว้นเจินกัว
และยังเป็ นพีชายของฮองเฮา! ข้าเชิญเจ้ามาในครานี ก็
84
เพราะหวังว่าเจ้าจะช่วยรักษาองค์ฮองเฮาได้”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ค่ารักษาของข้าออกจะ

สูงอยูส่ กั หน่อย ตราบใดทีท่านจ่ายไหว ข้าก็จะรักษา
ท่าน! สําหรับท่าน ข้าคิดก้านสมุนไพรอายุพนั ปี สบิ ก้าน
ส่วนฮองเฮานัน ข้ารับทีสิบห้าก้านเท่านัน”
85
ถ้าก่อนหน้าอวินลัวเฟิ งมาเสนอราคาทะลุฟา้ เช่นนี
เสวียนเทียนย่อมเป็ นเบือใบ้ไปอย่างแน่นอน อย่างไรก็ดี
ด้วยรับสังของฮองเฮา เขาจึงได้แต่เผยรอยยิมเท่านัน
“ตกลง ไม่มีสงใดเหนื
ิ อบ่ากว่าแรง”
แม้กา้ นสมุนไพรอายุพนั ปี ยีสิบห้าก้านจะลําค่ายิงนัก แต่

เพือช่วยชีวิตสมาชิกราชวงศ์ไปอีกหลายสิบปี นนั นับว่า
คุม้ ค่า
“ในเมือเป็ นเช่นนัน ข้าก็จะวินิจฉัยท่านก่อน”
เมือเห็นเสวียนเทียนมีทา่ ทีตรงไปตรงมาอย่างไม่ออ้ ม
ค้อมแล้ว นางก็มิได้ทาํ ให้เรืองมันยากสําหรับเขาอีกต่อ
86
ไป ทีสุดแล้ว ใครเล่าจะทําให้ชีวิตตนลําบากขึนเมือมี
สมุนไพรอายุพนั ปี รออยูต่ รงหน้า ทียิงไปกว่านัน สิงที
นางขาดแคลนมากทีสุดในเพลานีก็คือสมุนไพร!
เสวียนเทียนนิงไปครูห่ นึง เดิมทีเขายังคิดอยูว่ า่ จะให้

อวินลัวเฟิ งรักษาตนก่อนเพือทดสอบนางอย่างไรดี แต่
เรืองกลับเหนือความคาดหมายเมือนางออกตัวก่อน
ช่วยให้เขาเบาใจลงไปบ้าง เสวียนเทียนผ่อนคลายลง
แล้วก็กล่าวพลางเผยยิมว่า “คุณหนู ข้าขอทราบได้หรือ
ไม่วา่ เจ้าจะเริมการรักษาเมือใด”
“เดียวนี”
87
นําเสียงอวินลัวเฟิ งฟั งดูสดชืนรืนรมย์ ทว่าก็สง่ ให้เสวียน
เทียนนิงงันไป
“เจ้าไม่ตอ้ งเตรียมตัวใดๆ ก่อนหรือ”
“ไม่จาํ เป็ น” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “อาการเจ็บป่ วยของ

ท่านมิได้รา้ ยแรงแสนสาหัส และข้าเพียงแต่ตอ้ งทําการ
ฝังเข็มบางจุด และเขียนตํารับยาให้ทา่ นเท่านัน อีกไม่
นาน ท่านก็จะหายดี”
เสวียนเทียนนิงอึงตะลึงงันไปโดยสดุดี โรคร้ายทีทําร้าย
ชีวิตเขามานานหลายปี นางกลับกล่าวว่ามิใช่ปัญหา
ใหญ่อย่างนันหรือ
88
เสวียนเทียนยังไม่คอ่ ยวางใจเท่าใด แล้วเขาก็เอ่ยถามว่า
“แล้ว...เจ้าต้องใช้เข็มพิเศษอันใดหรือไม่”
“ไม่จาํ เป็ น ใช้ของข้าก็เพียงพอ”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หยิบเอาเข็มเงินขึนมาจาก

ธํามรงค์มิติดว้ ยสีหน้าทีมิได้สดชืนรืนรมย์อีกต่อไป หาก
แต่มีสมาธิเคร่งขรึม
“อาการเจ็บป่ วยของท่านมิใช่ปัญหาใหญ่ ก่อนหน้านี

ท่านได้รบั บาดเจ็บ การไหลเวียนของโลหิตในสมองจึง
อุดตัน ส่งผลให้เลือดลมไหลเวียนไม่ดี เช่นนันเอง ท่าน
89
จึงตกอยูใ่ นสภาวะหมดสติ เคราะห์ดีทีท่านมีพลังแข็ง
แกร่ง และพลังในกายของท่านนันเองได้สลายสิงอุดตัน
นันเมือท่านตกอยูใ่ นสภาวะหมดสติ ท่านจึงฟื นคืนสติ
ขึนมาได้”
อวินลัวเฟิ งหยิบเอาเข็มเงินฆ่าเชือออกมาจากถุงผ้า
พลางอธิบายให้เสวียนเทียนฟั งในเวลาเดียวกันว่า
“อย่างไรก็ดี หากท่านไม่รบี รักษาอาการป่ วยไข้นี ปล่อย
ให้เรือรังต่อไปนานเกินแก้ อย่างเลวท่านก็ตาย อย่างร้าย
ท่านก็จะกลายเป็ นบ้า”
ได้ยินถ้อยคําของเด็กสาวดังนัน เสวียนเทียนก็หวาดหวัน
ขึนมาอย่างแรงกล้าทีเดียว มิเคยคิดเลยว่า โรคร้ายของ
ตนจะร้ายกาจถึงเพียงนี หากมิได้มีเคราะห์ดี บังเอิญพบ
90
กับอวินลัวเฟิ งเข้าเสียก่อน ดีไม่ดีวนั หนึงเขาอาจไม่ฟืน
ขึนมาจากสภาวะหมดสติอีกเลยก็เป็ นได้...
อวินลัวเฟิ งจับเข็มเงินในมือแน่น เดินไปด้านหลังชาย

ชรา เข็มในมือจรดแผ่วเหนือจุดฝังเข็มบนสมอง แล้วนาง
ก็จีบเข็มแผ่วเบา เมือเข็มบิดหมุน ก็เห็นสายธารพลัง
ฌานค่อยๆ หลังไหลเข้าไปในกายของชายชรา
อันทีจริงแล้ว เมือวานทีผ่านมา อวินลัวเฟิ งจะรักษา

เสวียนเทียนทีภัตตาคารเลยก็ยอ่ มได้ แต่นางมิได้ทาํ เช่น
นัน ก็เขามิได้เป็ นคนรูจ้ กั มักคุน้ ของนาง แล้วนางจะต้อง
ช่วยคนแปลกหน้าไปทําไม เช่นนันเอง วันนัน นางจึง
เพียงแต่ปลุกเขาตืนขึนโดยมิได้ทาํ สิงอืน
91
หลังสายธารพลังฌานหลังไหลเข้าสูส่ มองของเสวียน
เทียนแล้ว เขาก็รูส้ กึ ว่าร่างทังร่างเบาหวิวขึนมา ประหนึง
ว่ามีพลังสะอาดสลายสิงอุดตันในเส้นเลือดของตน
“สดชืน!” เสวียนเทียนเผลอร้องออกมา ตลอดหลายปี ที

ผ่านมานี ไม่เพียงแต่ชายชราจะหมดสติบอ่ ยครังเท่านัน
แต่ยงั ต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการปวดศีรษะเจียน
คลังอีกด้วย!
92
ตอนที 862 สหายเก่า (1)
บัดนีเองเขาจึงรูส้ กึ ได้ถงึ ความสดชืนอย่างทีไม่เคยรูส้ กึ

มาก่อนในทีสุด!
93
ดวงตาเจียนเฉิงเหวินเป็ นประกาย หากเด็กสาวผูน้ ีรักษา
เสวียนเทียนได้ ก็ยอ่ มหมายความว่าน้องสาวตน
สามารถฟื นคืนสติขนมาได้
ึ เช่นกัน ใช่หรือไม่
ผ่านไปครูใ่ หญ่ อวินลัวเฟิ งก็ดงึ เข็มเงินออก เก็บไว้ในถุง

ผ้าอย่างระมัดระวังพลางกล่าวโดยไม่เงยหน้าขึนมอง
ด้วยซําว่า “ข้าใช้เข็มสลายสิงอุดตันในร่างกายท่านแล้ว
แต่ทา่ นยังคงอ่อนแอมากนัก และข้ามีตาํ รับยาอยูต่ รงนี
ให้ทา่ นไปต้มแล้วบริโภคติดต่อกันสักครึงเดือนแล้วท่าน
ก็จะหายดี”
เสวียนเทียนกะพริบตา แล้วมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทียงั

ไม่คอ่ ยเชือเท่าไรนัก “เท่านีเองหรือ”
94
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งกระตุก แล้วนางก็เหลือบมองเขา
ด้วยหางตา “แล้วท่านยังต้องการอะไรอีกเล่า ต้องให้ขา้
ทิมไปอีกสักสองสามเข็มอย่างนันหรือ จึงจะวางใจ”
“มิได้เลย ข้าไม่ได้หมายความเช่นนัน” เหงือเย็นไหลลง

จากหน้าผากของเสวียนเทียนขณะเผยรอยยิมประหม่า
“ข้าเพียงแต่ยงั รูส้ กึ เหลือเชืออยูบ่ า้ งเท่านัน ทีสุดแล้ว โรค
ภัยนีก็ได้หลอกหลอนข้ามาเป็ นเวลานานเหลือเกิน ข้าจึง
อยากถามว่าข้าหายดีแล้วจริงหรือ”
เมือเห็นดวงตาชายชราเปี ยมด้วยความหวังแล้ว อวินลัว

เฟิ งก็พยักหน้าเชืองช้า
95
ตูม!
ประหนึงต้องสายฟ้าฟาด เสวียนเทียนนิงอึงไป ผ่านไป

ครูใ่ หญ่จงึ รูส้ กึ ได้ถงึ ความตืนเต้นเร้าใจไหลบ่าออกมา
จากอกในทีสุด และมิอาจอดเปล่งเสียงหัวเราะลันออก
มาได้
ข้าหายดี!
ข้าหายดีแล้ว!
ขณะทีกําลังหัวเราะพอใจอยูน่ นั นําตาหยดหนึงก็ไหลลง
96
มา จนในทีสุดเขาก็ถงึ กับฟุบลงกับโต๊ะสะอืนไห้
เจียนเฉิงเหวินตบบ่าเสวียนเทียนแล้วก็ถอนหายใจ
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เสวียนเทียนถูกโรคร้ายนีกัดกิน
เสมอมา เมือได้รบั การรักษาหลังช่วงเวลาอันแสน
ลําบากเสียที จะไม่ให้เขาซาบซึงตืนตันใจถึงเพียงนีได้
“คุณหนู ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะประสบความสําเร็จตังแต่
อายุยงั น้อยถึงเพียงนี ในภายภาคหน้า เจ้าจะกลายเป็ น
ผูย้ งใหญ่
ิ อย่างแน่นอน” เจียนเฉิงเหวินแย้มรอยยิม แล้ว
ก็แลดูอวินลัวเฟิ ง “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ เจ้ายินดีจะ
เปิ ดเผยนามของตนไหม”
97
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูใ่ หญ่ ครังนี นางมิได้ใช้นามปลอม
และเปิ ดเผยนามจริงของตน “อวินลัวเฟิ ง”
ในเมืองหลวงนี แม้บอกนามลวงไป อย่างเจียนเฉิงเหวิ

นก็ใช้อิทธิพลสืบค้นความจริงได้อยูด่ ี
“อวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ ไยนามนีจึงได้คนุ้ หูขา้ ยิงนัก”

เจียนเฉิงเหวินเหม่อลอยไปครูห่ นึง แล้วก็นิวหน้า ครูต่ อ่
มา เขาก็มองดูอวินลัวเฟิ งศีรษะจรดปลายเท้าอย่าง
ละเอียด ก่อนเอ่ยถามขึนว่า “เจ้า...เจ้ามาจากแผ่นดิน
หลงเซียวใช่หรือไม่”
98
แววระวังภัยสว่างวาบขึนในดวงตาของอวินลัวเฟิ ง “ท่าน
คือใคร”
เจียนเฉิงเหวินลุกขึนยืนทันที แล้วนําเสียงก็ตืนเต้นขึนมา
“เจ้ามาจากแผ่นดินหลงเซียวจริงอย่างนันหรือ บิดา
มารดาของเจ้าคืออวินหยางและไป๋ หลิงใช่หรือไม่ แล้วอ
วินชิงหย่าคือท่านอาของเจ้าใช่หรือไม่”
ได้ยินดังนันแล้ว อวินลัวเฟิ งก็หรีตาลง แล้วดวงตาก็มืด

ทะมึน ส่วนนําเสียงก็เริมเจือแววดุดนั
“ท่านคือใคร!”
99
“เจ้าคือเสียวลัวเฟิ งจริงๆ หรือ” เจียนเฉิงเหวินดีอกดีใจ
เสียจนลืมตัว “ข้าไม่คิดเลยว่าไม่เห็นหน้ากัน สิบกว่าปี
เจ้าจะเติบใหญ่ขนถึ
ึ งเพียงนี ในปี นนที
ั ท่านลุงเจียนเห็น
เจ้า เจ้ายังเป็ นเพียงเด็กน้อยเท้าเท่าฝาหอย”
เมือเห็นว่าอวินลัวเฟิ งยังจําตนมิได้ เจียนเฉิงเหวินก็แย้ม

รอยยิม “อา จริงสิ ตอนนันเจ้ายังเด็กยังเล็กนัก ไม่รูเ้ รือง
รูร้ าวอันใด แล้วจะให้เจ้าจําหน้าข้าได้อย่างไร เมือ
สิบกว่าปี ก่อน ข้าได้อารักขาฮองเฮาทีกําลังมุง่ หน้าไปยัง
ตําหนักฤดูรอ้ น แล้วก็ถกู ลอบโจมตีจนต้องหลบหนีเข้า
ไปในไพรลับแลอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เราเหยียบแผ่น
ดินหลงเซียวก็ดว้ ยเดินทางทะลุผา่ นไพรลับแลไป...
...ข้าพบบิดามารดาเจ้าในตอนนันเอง ด้วยทังข้าและ
100
อวินหยางต่างก็เป็ นแม่ทพั เหมือนกันทังคู่ จึงเข้ากันได้ดี
ตังแต่แรกพบ ส่วนไป๋ หลิงกับฮองเฮาก็ได้กลายมาเป็ น
สหายชิดใกล้เช่นเดียวกัน เคราะห์รา้ ยทีพวกเราต่างก็มี
ตัวตนทีอ่อนไหวทีเดียว จึงมิได้เปิ ดเผยความจริงให้พี
อวินหยางได้รบั รู”้
ตอนที 863 สหายเก่า (2)
“ข้ายังจดจําได้อยูเ่ ลย ว่าได้ไปเยือนสกุลอวินด้วยกันกับ
101
พีอวินหยางและได้พบเจ้า ไม่น่าเชือเลยว่า ไม่พบกัน
สิบกว่าปี เจ้าเด็กน้อยจอมซนตัวเท่าลูกซาลาเปาจะเติบ
ใหญ่ขนถึ
ึ งเพียงนี อา จริงสิ แล้วบิดามารดาของเจ้าเล่า
อยูท่ ีใด นีก็ไม่ได้พบกันมาหลายปี แล้ว พวกเขาสบายดี
หรือไม่”
เจียนเฉิงเหวินลูบศีรษะอวินลัวเฟิ ง แล้วดวงตาก็มิได้
ฉายแววหยิงทระนงอีกต่อไป แต่กลับเปลียนเป็ นความ
อ่อนโยนแทน
บนโลกนี มีเพียงผูเ้ ดียวทีเขานับเป็ นสหายสนิทชิดใกล้!

เคราะห์ดีเหลือเกินทีพวกตนมิได้ปะทะเข้ากับสัตว์อสูร
ร้ายกาจตนใดในปี นนที
ั เข้าไปในไพรลับแล หากมีคนขอ
ให้ตนเข้าไปเหยียบย่างในผืนทีแห่งนันอีกเป็ นคราทีสอง
102
ก็คงไม่มีกะจิตกะใจจะไปแล้ว อย่างไรก็ดี ด้วยเหตุนีเอง
เขาจึงมิอาจไปเยียมเยือนสหายสนิทที แผ่นดินหลงเซียว
ได้ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี
“ท่านคือ...ท่านลุงเจียนอย่างนันหรือ”
เศษเสียวแห่งความทรงจําสว่างวาบขึนในจิตใจอวินลัว
เฟิ ง ทว่าน่าเสียดายทีฉากเหล่านีเป็ นสมบัติของเจ้าของ
ร่างคนก่อนหน้า หาใช่นางไม่
“เจ้าเด็กน้อย ข้าเดาไว้ไม่มีผิด เจ้ายังจําลุงคนนีได้ อา

จริงสิ แล้วบิดามารดาเจ้ามิได้เดินทางมาด้วยกันหรอก
หรือ ข้ามิได้พบหน้าพีอวินหยางมาเสียนานแล้ว” เจียน
103
เฉิงเหวินแย้มรอยยิม “ด้วยความสัตย์จริง ตลอดหลายปี
มานีข้ามิใคร่จะชืนชมยกย่องใคร จะมีก็พีอวินหยางนีแล
เป็ นคนแรก! ทีผ่านมาข้าไม่เคยลืมหน้าเขาเลย ส่วน
ฮองเฮาก็ระลึกถึงมารดาของเจ้าอยูเ่ สมอ”
อวินลัวเฟิ งมองไปยังเจียนเฉิงเหวินทีกําลังตืนเต้นอยู่
แล้วก็กล่าวว่า “บิดามารดาข้า...สินแล้ว”
สีหน้าตืนเต้นของเจียนเฉิงเหวินกลับแข็งทือไปทันใด
แล้วเขาก็ลดศีรษะลงพร้อมด้วยสีหน้าตะลึงงัน “เจ้าว่า
อย่างไรนะ พีอวินหยางสินแล้วหรือ เป็ นไปได้อย่างไร...”
“ทังสองท่านสินแล้ว ไม่นานหลังท่านจากไป”
104
ถ้อยคําเด็กสาวส่งให้เจียนเฉิงเหวินตกตะลึงไปเป็ นอย่าง
มาก เขาโซซัดโซเซจวนเจียนจะล้มลงแทบพืน ดวงหน้า
หล่อเหลาซีดขาว ส่วนดวงตาก็ปริมไปด้วยความเจ็บ
ปวดทรมาน
“เกิดเหตุอนั ใดขึนกันแน่” เขากัดฟั นกรอด แล้วก็กล่าว

ด้วยนําเสียงรวดร้าว “ใครกันทําให้พีข้าต้องตาย”
อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงแล้วก็บอกเล่าทุกเรืองราวทีเกิด
ขึนในปี นนให้
ั เจียนเฉิงเหวินได้ฟังทีละประการ ครันได้
ยินเรืองเล่าจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ชายวัยกลางคนก็เดือด
ดาลขึนมา “เจ้าทรราชย์ง่อยเปลียหน้าโง่! หากข้ารูเ้ สีย
ก่อน ก็คงจะรบเร้าให้พีอวินหยางกลับมายังแคว้นเทียน
105
อวินกับข้าอย่างแน่นอน! แม้ตอ้ งมอบตําแหน่ง แม่ทพั ให้
แก่เขา ก็ยอ่ มดีกว่าให้เขาเอาชีวิตไปทิงกับฮ่องเต้นน!”
ั
ครันกล่าวด้วยความเกรียวกราดแล้ว เจียนเฉิงเหวินก็
มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีออ่ นโยน “เสียวลัวเฟิ งเอ๋ย
ทีผ่านมาเจ้ามีชีวิตยากลําบากนัก เป็ นความผิดของลุง
เจียนผูน้ ี ทีมิได้รบั รูถ้ งึ ความโศกเศร้าและความทุกข์
ทรมานของเจ้าตลอดหลายปี หาเป็ นเช่นนันไม่ ข้าคง
หวนกลับคืนสูแ่ ผ่นดินหลงเซียวเพือ ล้างแค้นให้แก่ทา่ น
พีไปแล้ว แม้ตอ้ งเสียอะไรไปก็ตาม!”
ดวงตาอวินลัวเฟิ งเป็ นประกาย “ข้าได้สง่ คนเหล่านันผู้

ทําร้ายบุพการีขา้ ไปหาพวกท่านแล้ว ข้าว่าพวกเขาคง
เข้ากันได้ดีอยูท่ ีฝังกระโน้น”
106
เด็กสาวเน้นยําสองสามคําสุดท้ายพร้อมด้วยไอเย็นยะ
เยือกกําซาบอยูใ่ นรอยยิมคร้านสะกดลมหายใจ
คิดถึงความตายของอวินหยางและภรรยาแล้ว ดวงตา
เจียนเฉิงเหวินก็มืดมนไป ส่วนในอกก็ตรอมตรม ปี นนั
หากเขาจากไปช้ากว่านีเสียหน่อย บางทีอวินหยางและ
ภรรยาอาจมิตอ้ งตายอย่างน่าอนาถ และในประการนี
เขาต้องรับผิดชอบอย่างหลีกเลียงมิได้!
“เสียวลัวเฟิ ง ในแคว้นเทียนอวินนี ข้านับได้วา่ มี

อิทธิพลอยูพ่ อตัว หากมีใครมากลันแกล้งรังแกเจ้า ก็จง
มาบอกกล่าวกับข้า แล้วข้าจะนําทัพทหารไปถล่มสกุล
107
พวกมันให้ราบทังสกุลทันที!”
ความตายของพีน้องมิอาจแก้ไขได้ เช่นนันเอง ไม่วา่ จะ

อย่างไรก็ตาม เขาต้องปกป้องบุตรีเพียงผูเ้ ดียวของท่าน
พีไว้ให้จงได้ แลไม่ปล่อยให้ผใู้ ดมากลันแกล้งรังแกนาง
แม้เพียงนิดเป็ นอันขาด!
อวินลัวเฟิ งแย้มยิม แล้วดวงหน้านางก็เผยแววยโส “ข้ามี

แต่จะกลันแกล้งรังแกผูอ้ ืนเท่านัน ไม่เคยต้องทนทุกข์
จากการถูกใครกลันแกล้งรังแก!”
เจียนเฉิงเหวินนิงไปครูห่ นึง จากนันก็เปล่งเสียงหัวเราะ

ดัง “นีแลบุตรีแห่งพีอวินหยาง! หากเป็ นเช่นนันข้าก็วาง
108
ใจได้”
109
ตอนที 864 รักษาอาการฮองเฮา (1)
“เราไปกันเถิด” อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “อีกประเดียวก็จะคํา

แล้ว เช่นนันเอง ข้าจะไปยังวังหลวงเพือดู พระอาการ
ของฮองเฮาก่อน หลังจากนัน ข้ายังมีธุระให้ตอ้ งทํา”
110
เจียนเฉิงเหวินมองนางด้วยความสงสัย “ธุระอันใดหรือ
เจ้าบอกข้ามาสิ แล้วข้าจะส่งคนไปช่วย”
อวินลัวเฟิ งนิงคิดอยูน่ าน จากนันก็ตอบรับว่า “ข้าต้องหา

ซือยาสมุนไพรสักหน่อย”
“ยาสมุนไพรอย่างนันหรือ ในพระคลังมีถมไป ข้าจะขอ

ฝ่ าบาท ให้ฝ่าบาททรงอนุญาตให้เจ้าหยิบใช้ได้ตามใจ
จะได้มิตอ้ งไปหาซือตามห้างยา”
“ขอบพระคุณเป็ นอย่างสูง”
111
อวินลัวเฟิ งมิได้เกรงอกเกรงใจเจียนเฉิงเหวิน และยอม
รับความปรารถนาดีของเขาโดยไม่รรี อ
เจียนเฉิงเหวินครําครวญ “หากพีอวินหยางได้มาเห็น
ความสําเร็จของเจ้าในวันนี ย่อมภาคภูมิใจเป็ น ล้นพ้น
ไปเถิด เราจะมุง่ หน้าไปยังวังหลวงกันก่อน ท่านป้าเสวีย
ของเจ้ายังคงมิได้สติ แต่ถา้ หากนางเห็นเจ้าหลังลืมตา
ตืนขึน คงต้องดีใจจนเนือเต้นเป็ นแน่”
เห็นทีเจียนเฉิงเหวินจะกําลังรําลึกถึงวันคืนของตนบน
แผ่นดินหลงเซียว ริมฝี ปากจึงได้โค้งขึน...เคราะห์รา้ ยที
กาลเวลาได้ผนั เปลียน ส่วนสหายเก่าแก่บดั นีก็หาไม่ไป
112
...
ลึกเข้าไปท่ามกลางพระลานวังหลวงมีพระตําหนักยกพืน
ตังอยู่
หญิงสาวทรามวัยมากเหลือคณานับถูกฝังกลบไว้ทีนี
และยังสตรีรูปงามอีกมากทีต้องประสบ เคราะห์กรรม
ทรมานจากการใส่รา้ ยป้ายสีกนั ไปมา
บัดนีเองภายในห้องบรรทมของฮองเฮา ปรากฏบุรุษ
อาภรณ์มงั กรนังอยูท่ ีหัวเตียงด้วยท่าที เหนือยอ่อนขณะ
ทีมือกอบกุมมือขาวของสตรีผทู้ อดกายอยูบ่ นเตียงไว้
113
ดวงตาของเขาเป็ นกังวลจนแม้กะพริบตาก็มิอาจทําได้
อาจเป็ นเพราะตนอดหลับอดนอนมาหลายเพลานัก ดวง

ตาบุรุษผูน้ นจึ
ั งได้แดงกํา ซํายังมีทีทา่ อ่อนโรยเหลือจะ
กล่าว
ทันใดนันเอง ก็มีขนั ทีนายหนึงรีเข้ามารายงานว่า “ฝ่ า

บาทพ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าเสวียนเทียนและแม่ทพั บัดนีรออยู่
ด้านนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“เสวียนเทียนกลับมาแล้วอย่างนันหรือ” ดวงตาบุรุษผูน้ นั
เป็ นประกาย แล้วก็รบี ลุกขึนยืน “เขานําใครกลับมาด้วย
หรือไม่”
114
“ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ฝ่ าบาท มีเด็กสาวผูห้ นึง
ติดตามใต้เท้าเสวียนเทียนมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ขันที ผูน้ นั
ลดศีรษะลงตํา พลางนอบน้อมตอบรับด้วยความเคารพ
บุรุษอาภรณ์มงั กรเนือเต้นขึนมาทันใด แล้วนําเสียงก็เจือ

ความสันเครืออย่างสะกดกลันไว้ไม่อยู่ “รีบเชิญพวกเขา
เข้ามาเร็ว!”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!” ขันทีโค้งคํานับแล้วจากไป
ไม่นานนัก เสวียนเทียนและเจียนเฉิงเหวินก็กา้ วเข้ามา

พร้อมกับเด็กสาวผูห้ นึงซึงมีรูปโฉมงดงามสะกดลม
115
หายใจอยูข่ า้ งๆ
เด็กสาวผูน้ นแต่
ั งกายด้วยชุดอาภรณ์ขาว ไร้ซงเศษฝุ่
ึ น
ใดๆ บนกาย แล้วคิวทีเลิกขึนนันก็เปี ยมด้วยความยโส
อย่างไรก็ดี บุรุษอาภรณ์มงั กรก็สมั ผัสได้ถงึ รังสีอาํ มหิต
ของนาง!
ครูต่ อ่ มาฮ่องเต้ก็ประคองสติได้แล้วก็เอ่ยถามว่า “เสวียน

เทียนเอ๋ย เด็กสาวผูน้ ีคือแพทย์ทีเจ้าเชิญมา อย่างนัน
หรือ”
เสวียนเทียนผงกศีรษะ “พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท กระหม่อม

หมายถึงนางผูน้ ี”
116
แม้เสวียนเทียนได้แจ้งไว้ก่อนแล้วว่าแพทย์ผนู้ ียังเยาว์วยั
นัก และให้เตรียมใจไว้ให้ดี ฮ่องเต้ก็มิเคยคิดมาก่อนเลย
ว่านางยังเด็กยังเล็กถึงเพียงนี
แม้เป็ นเช่นนันเอง องค์ฮ่องเต้ก็เชือใจเสวียนเทียน มิได้มี

ความกังขาในถ้อยคําของเขาพลางกล่าวขึนด้วยท่าที
เคารพว่า “ท่านปรมาจารย์ เราขอทราบได้หรือไม่วา่ พระ
อาการของฮองเฮาสามารถรักษาได้หรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเดินไปทีข้างเตียงเงียบเชียบ แล้วก็กวาดตา

มองร่างฮองเฮาพลางเผลอนิวหน้าขึนมา
117
หัวใจเจียนเฉิงเหวินเต้นแรง “เสียวลัวเฟิ งเอ๋ย อาการ
ท่านป้าเสวียของเจ้าสามารถรักษาได้หรือไม่”
องค์ฮ่องเต้ก็ทรงสงสัยอยูห่ รอกว่าเหตุใดเจียนเฉิงเหวิ
นจึงเรียกขานอวินลัวเฟิ งเช่นนัน แต่เมือได้ยินถ้อยคํา
นางแล้ว พระวรกายก็พลันแข็งทือด้วยความหวาดหวัน
สีพระพักตร์หรือก็ซีดขาวลง
“พระนางถูกวางยา” อวินลัวเฟิ งคลายคิวของตนลง

“หลังได้รบั ยาพิษแล้ว พระฉวีจะกลายเป็ นเช่นเด็กทารก
อย่างไรก็ดี หากแตะต้องเข้าโดยไม่ระมัดระวังแล้ว พระ
ฉวีของพระนางก็จะปริแตก ก่อให้เกิด...”
118
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “พระนาง
ถูกวางยาอีกประเภทหนึง! ไม่สิ พูดว่าถูกวางยาคงไม่ถกู
ต้อง อันทีจริงแล้วเป็ นปรสิตชนิดหนึง ซึงหากต้องปรสิต
ตัวนีเข้าให้แล้ว ผูไ้ ข้ก็จะง่วงเหงาหาวนอนขึนเรือยๆ
หลับใหลลึกเสียจนไม่อาจตืนขึนมาได้อีก! เช่นนันเอง
พระอาการของฮองเฮาจึงออกจะยุง่ ยากอยูส่ กั หน่อย...”
119
ฮ่องเต้กมุ เศียรด้วยความขมขืน พระเนตรเปี ยมไปด้วย
ความรวดร้าวพลางเพ่งพิศไปยังสตรีรูปงาม ผูน้ อนทอด
กายอยูบ่ นเตียงด้วยใบหน้าซีดขาวไร้สีใดแต่งแต้ม “เรา
ควรจะต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง หากพระ
อาการของฮองเฮามิอาจได้รบั การวินิจฉัยและรักษาได้
เราจะปรารถนาให้นางหายดีได้อย่างไร”
เจียนเฉิงเหวินเองก็นิงไปเช่นเดียวกัน แรกเริมเดิมที หลัง

จากเห็นว่าอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาอาการเจ็บไข้ของ
เสวียนเทียนได้อย่างง่ายดาย จึงย่อมวาดหวังไว้สงู ว่า
ฮองเฮาก็คงมิตา่ งกัน แต่บดั นีเขากลับต้องจมจ่อมลงใน
ความสินหวัง
แต่แม้กระนันเอง เจียนเฉิงเหวินก็ยงั กลัวว่าอวินลัวเฟิ ง

120
จะรูส้ กึ ผิด จึงได้ยกมือขึนตบบ่านาง “เสียวลัวเฟิ งเอ๋ย
เจ้าทําดีทีสุดแล้ว นีคือชะตาของท่านป้าเสวียของเจ้า
เอง”
เจียนเฉิงเหวินคล้ายจะใช้พลังทังกายเปล่งวาจาสุด
ท้ายออกมา ส่งผลให้เขาอ่อนล้าไร้กาํ ลัง ประหนึงว่าจะ
ทรุดลงกับพืนได้ทกุ เมือ
อวินลัวเฟิ งเหลือบมอง “ข้ากล่าวตอนไหนหรือว่าไม่อาจ

รักษาพระนางได้”
เจียนเฉิงเหวินนิงไป ไม่เข้าใจความหมายเบืองหลังถ้อย
คําของอวินลัวเฟิ ง
121
กระทังฮ่องเต้ทีกําลังคุกเข่าอยูข่ า้ งเตียงก็มิอาจอดยก
ศีรษะขึนมามองไปยังเด็กสาวรูปงามสะกดใจ ผูย้ ืนอยู่
ท่ามกลางท้องพระโรงได้
“ท่านหมายความว่า...”
“พระอาการของพระนางออกจะยุง่ ยาก แต่ใช่วา่ จะ

รักษามิได้” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา ส่วนสีหน้าก็ครํา
เคร่ง “อย่างไรก็ดี ข้าต้องใช้ตวั ยาหายาก...”
องค์ฮ่องเต้ทรงลุกขึนยืนทันใด สีพระพักตร์ทีเดิมหม่น
หมองอยูก่ ็กลับมาเป็ นปกติทนั ควัน รีบเดินตรงเข้ามา
122
ด้วยสีหน้าตืนเต้น “ตราบใดทีรักษาฮองเฮาได้ จะตัวยา
อะไรเราก็หามาได้ทงนั
ั น!”
“หากมีโลหิตมังกรเป็ นตัวชักนํา แล้วให้หญ้าฌานเป็ นตัว

รักษา ก็คงเพียงพอทีจะชําระล้างปรสิตใน พระวรกาย
กายของพระนาง หญ้าฌานข้ามีแล้ว แต่โลหิตมังกรนัน
มิได้หาได้ง่ายๆ ”
โลหิตมังกรอย่างนันหรือ
ฮ่องเต้นิงไปพักหนึง จากนันก็เอ่ยขึนด้วยท่าทีลงั เลว่า

“เราจําได้วา่ เมือไม่กีปี ทีผ่านมา ท่ามกลางของกํานัลทัง
หลาย หนึงในนันคือโลหิตมังกร สิงนันจะเพียงพอหรือ
123
ไม่”
“ตราบใดทีเป็ นโลหิตมังกรก็ยอ่ มใช้งานได้”
“ยอดเยียม” ฮ่องเต้ทรงมีพระทัยเบิกบานขึนมา มิได้

หม่นหมองเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป แล้วก็รบั สังว่า “พวก
เจ้าจงไปนําโลหิตมังกรมาจากท้องพระคลังเร็ว”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท” ขันทีประสานมือตอบรับ แล้วก็ออก

จากวังหลวงไป
อย่างไรก็ดี ขณะทีทุกคนกําลังเฝ้ารอโลหิตมังกรอยูน่ นั ก็
ได้ยินเสียงเย็นชาห่างเหินดังมาจากด้านนอก “หลีก ข้า
124
ต้องการพบพระบิดา!”
“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้ทรงมีรบั สังว่าระหว่างช่วง

เวลานี ห้ามผูใ้ ดเข้าพระตําหนักฮองเฮาทังสิน”
“ทําไม เจ้าคิดจะขวางทางข้าหรือ”
ทีด้านนอกประตูนนั นําเสียงของหญิงสาวเจือแววเย้ย
หยัน “อย่าคิดว่าข้าไม่รู ้ ว่าพระบิดาทรงเรียกสตรีไม่รูห้ วั
นอนปลายเท้าเข้ามา! ข้าเพียงแต่อยากดูนาหน้
ํ าของ
นางเท่านัน ว่าใครกันมันช่างให้ทา่ พระบิดา ถึงขันพาเข้า
พระตําหนักฮองเฮา”
125
เจียงเมิงเหยาหลุบเนตรลงเล็กน้อย แววเย็นยะเยือก
สว่างวาบขึนในดวงตา
ท่ามกลางวังหลวงแห่งนี แม้องค์หญิงหกเจียงเมิงเหยา
จะหยิงยโสและมีทา่ ทีถือดี นางก็มิใช่คนอารมณ์รอ้ น
อย่างไรก็ดี บัดนีนางไม่แยแสชือเสียงของตนโดยสินเชิง
คิดแต่จะดูหน้าหญิงทีถูกเรียกเข้าวังหลวงเท่านัน
เคราะห์รา้ ยยิงนัก เหตุทีนางเกรียวกราดถึงเพียงนีมิใช่

เพราะฮองเฮา แต่เป็ นเพราะพระมารดา ของนางซึงอยู่
โดดเดียวแต่ในห้องอันว่างเปล่ามาหลายปี ดีดกั แล้วต่าง
หาก...
126
เดิมทีนางคิดว่าหากตนวิงวุน่ เพือรักษาพระอาการของ
ฮองเฮาแล้ว พระบิดาจะหันมาเอาอกเอาใจพระมารดา
ด้วยนางตรากตรําทํางานหนักบ้าง แต่นางไม่คิดเลยว่า
สุดท้ายแล้วพระบิดาจะเรียกหญิงทีใดก็ไม่รูเ้ ข้าวัง
มิหนําซําพระบิดายังได้เรียกนางเข้ามาในห้องบรรทม
ของฮองเฮาอีกต่างหาก หรือฮองเฮาใกล้สนเต็
ิ มที พระ
บิดาจึงคิดแต่งตังนางขึนเป็ นฮองเฮาองค์ใหม่
นางไม่มีวนั ยอมให้เรืองดังกล่าวเกิดขึนเป็ นอันขาด!
127
“ให้นางเข้ามา”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงแหบห้าวดังมาจากห้องบรรทม
128
ฟั งดูระคายเล็กน้อยและเอาแน่เอานอนมิได้ เจียงเมิง
เหยามิได้แยแสมากนัก แล้วก็ผลักประตูเปิ ดออกก้าวเข้า
ไปในห้อง
“เสด็จพ่อ”
เมือก้าวเข้ามาแล้ว เจียงเมิงเหยาก็โค้งคํานับ เมือเงย

หน้าขึน สายตาก็จรดลงทีร่างในอาภรณ์ขาว เบืองหน้า
ตน ด้วยเด็กสาวผูน้ นหั
ั นหลังให้ เจียงเมิงเหยาจึงมิอาจ
แลเห็นหน้า แต่แม้กระนันเองก็เพียงพอทีจะทําให้นางนิง
งันไป
ฮ่องเต้ทรงมีสีพระพักตร์ทะมึนลงไป แล้วก็เอ่ยถามเสียง
129
เย็นว่า “เมิงเหยา ฮองเฮาบัดนีประชวรหนักจนต้องนอน
ติดเตียง ไยเจ้ายังมาเอะอะตึงตังอยูด่ า้ นนอกอีก”
เจียงเมิงเหยาพ่นลมออกจมูก “เสด็จพ่อเองก็ทรงทราบดี
นีว่าฮองเฮาประชวรหนัก แล้วเหตุใดท่านจึงยังพาสตรีนี
เข้ามายืนอยูข่ า้ งเตียงฮองเฮาอีก ท่านคิดจะทําให้
ฮองเฮาต้องระคายใจจนต้องสินใจเร็วๆ นี อย่างนันหรือ”
“โอหัง!” ฮ่องเต้ทรงตะเบ็งเกรียวกราด ฟาดพระหัตถ์ลง

กับโต๊ะ “ใครอนุญาตให้เจ้าขึนเสียงกับเรา ถึงขันแช่งชัก
ฮองเฮาอีกต่างหาก เจียงเมิงเหยา เรานึกว่าเจ้าคือบุตรี
ผูท้ รงสติปัญญาดีทีสุด แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าเองก็ดือด้าน
แสบสันมิตา่ งกัน! เจ้าทําให้เราผิดหวังเหลือแสน!”
130
ผิดหวังอย่างนันหรือ
เจียงเมิงเหยาแย้มรอยยิมเย็นชา จากนันมองไปยัง
ฮ่องเต้อย่างไม่เกรงกลัว “เสด็จพ่อ ท่านและ ฮองเฮาทรง
ครองรักกันแนบแน่นตลอดหลายปี ทีผ่านมานี แต่ทา่ น
เคยคิดถึงเสด็จแม่ของข้าผูอ้ ยูอ่ ย่าง โดดเดียวตลอดมาที
พระตําหนักหรือไม่ อย่างไรก็ดี เรืองนันจะเป็ นอย่างไรก็
ช่าง ใครเล่าในเมืองหลวงจะได้รบั การเอาอกเอาใจยิงไป
กว่าฮองเฮา เรืองมันก็เพียงแต่วา่ บัดนีฮองเฮาประชวร
หนัก แต่ทา่ นก็ยงั คิดรับสนมเข้ามาเพิมอีกอย่างนันหรือ
ทําเช่นนีไม่กลัวเขาว่ากันว่าท่านเป็ นคนเขลาเจ้าทรราชย์
บ้างหรือ”
131
สีพระพักตร์ฮ่องเต้เปลียนไปทันที แล้วฝ่ ามือก็เงือเข้าใส่
เจียงเมิงเหยาพลางดุดา่ ว่ากล่าวรุนแรง “ขอขมานาง
เดียวนี!”
รอยยิมหยันปรากฏขึนบนริมฝี ปากเจียงเมิงเหยา ขณะ

เดียวกันก็กา้ วฉับๆ ตรงเข้าไปหาอวินลัวเฟิ ง “ข้าอยาก
เห็นนักว่าใครมันช่างทําให้เสด็จพ่อผูเ้ ทิดทูนฮองเฮาหมด
พระทัยต้องคลังไคล้ได้ถงึ เพียงนี!”
ตังแต่แรกมา ด้วยฮ่องเต้มิประสงค์ให้ผใู้ ดล่วงรูว้ า่

อวินลัวเฟิ งเข้าวังมาเพือรักษาพระอาการของ ฮองเฮา
จึงมิได้ป่าวประกาศตัวตนของนางให้เป็ นทีรับรู ้ เช่นนัน
เอง คนของวังหลวงจึงได้เรียกขานนางว่าสตรีทีฮ่องเต้
ทรงเรียกตัวมา
132
“ช้าก่อน!”
เมือเห็นเจียงเมิงเหยาเดินตรงไปข้างอวินลัวเฟิ งแล้ว ร่าง

กํายําก็ปรากฏขึนด้านหลังนางโดยพลัน คว้าจับไหล่นาง
ไว้แน่นพร้อมด้วยสีหน้าเ**◌้ยมหม่น “องค์หญิงหก ท่าน
หยาบคายเกินไปแล้ว เด็กสาวผูน้ ีมิใช่สตรีของฮ่องเต้
นางคือแพทย์ และฮ่องเต้ทรงเชิญนางมาเพือรักษาพระ
อาการของฮองเฮา”
เจียนเฉิงเหวินจ้องไปยังแผ่นหลังของเจียงเมิงเหยาด้วย
สายตาเย็นชาพลางกล่าวต่อไปว่า “ทียิงไป กว่านัน เด็ก
สาวผูน้ ีมิใคร่ให้ผใู้ ดได้เห็นหน้า หากท่านฝ่ าฝื นเงือนไข
ของนาง ท่านจะรับผิดชอบไหวหรือ หากนางปฏิเสธทีจะ
133
รักษาฮองเฮาหากถูกหลูเ่ กียรติเข้าให้แล้วจะทําอย่างไร”
เขาเข้าใจดีวา่ แม้ฮองเฮาจะทรงมีพระอาการดีขนึ ฮ่องเต้

ก็จะไม่เปิ ดเผยเรืองนีให้สาธารณชนได้รบั รูอ้ ยูด่ ี เช่นนัน
เอง เขาจึงมิเคยเปิ ดเผยตัวตนทีแท้จริงของอวินลัวเฟิ ง
อย่างไรก็ดี ช่วงหลังๆ มานีฮ่องเต้ทรงเชิญแพทย์มาก
หน้าหลายตานับไม่ถว้ นเข้าวัง ทว่าก็ลม้ เหลวกลับไปทุก
ราย!
เช่นนันเอง หากอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาฮองเฮาได้จริง

พวกเขาก็ยงั โกหกประชาชนได้อยูด่ ีวา่ นางล้มเหลว!
ส่วนทีมิให้เจียงเมิงเหยาพบกับอวินลัวเฟิ งนัน เป็ นเพราะ
134
เขาเป็ นห่วงอวินลัวเฟิ ง ด้วยไม่อยากสร้างเรืองเดือดร้อน
ให้แก่นาง ตามคาด ครันได้ยินถ้อยคําของเจียนเฉิงเหวิ
นแล้ว เจียงเมิงเหยาก็ชะงักฝี เท้า ไม่กล้าลงมือทําสิงใด
โดยไม่คิดอีกต่อไป
แต่แม้กระนันเอง นางก็ยงั ขบฟั นกรอด “แพทย์หลวงใน

วังก็มีตงหลายคน
ั พวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่ ไม่สามารถ
รักษาพระอาการของฮองเฮาได้ทงสิ
ั น แล้วนางเด็กเมือ
วานซืนผูน้ ีจะทําได้อย่างไร เสด็จพ่อ ท่านแม่ทพั อย่าถูก
นางหลอกเอาเข้าเล่า!”
ซึงในความเป็ นจริงนัน ฮ่องเต้ก็ได้ทรงเชิญแพทย์ผไู้ ด้รบั

ความเคารพจากภายนอกมาหลายเพลาแล้ว เมือเจียง
เมิงเหยายืนอยูต่ อ่ หน้าพวกเขาก็มิเคยพูดอะไรทีเป็ นการ
135
ต่อต้านเลย
บัดนีนางรูส้ กึ เพียงแต่วา่ เพียงได้เห็นแผ่นหลังของสตรีผู้

นีก็ชดั เจนแล้วว่านางยังเยาว์วยั นัก ตลอดเวลาทีผ่านมา
นี เจียงเมิงเหยาเชือมันเสมอมา ว่าวิชาการแพทย์ของ
นางไม่เคยเป็ นสองรองใครในหมูอ่ นุชนคนรุน่ หลัง!
136
ขนาดนางยังรักษาโรคร้ายนีมิได้ แล้วเด็กสาวผูน้ ีจะทํา
ได้อย่างไร
“เสด็จพ่อโปรดเชือมันในตัวข้า ข้ามันใจว่าจะสามารถ
รักษาพระอาการของฮองเฮาได้ ตราบใดทีท่านให้โอกาส
ข้า ข้าจะทําสําเร็จอย่างแน่นอน”
“พอที!” สีพระพักตร์ฮ่องเต้เย็นชาขณะลันพระสุรเสียง
“ในเมือเจ้ามันใจนักหนาว่าสามารถรักษาฮองเฮาได้ เรา
ก็ขอถามหน่อยว่าฮองเฮาประชวรด้วยโรคอะไรกันแน่”
นําเสียงเจียงเมิงเหยาลังเลไป “ข้าไม่ทราบ…แต่ขา้ ยัง

เยาว์วยั นัก ยังสามารถเรียนรูไ้ ด้อีกมาก แล้ว สักวัน
137
หนึง…”
“ยังเยาว์วยั นักอย่างนันหรือ เจ้ายังเด็กยังเล็กก็จริง แต่

ทว่าฮองเฮามิอาจรอได้อีกต่อไป!” ฮ่องเต้ทรงแย้มยิม
เย็นชา จากนันก็โบกพระหัตถ์ “หากเจ้าไม่มีสงใดจะพู
ิ ด
ก็จงออกไปเถิด อย่าได้มาขวางการรักษาฮองเฮาอีก!”
เจียงเมิงเหยาหลุบเนตรลงตํา “เพคะ เสด็จพ่อ”
กล่าวจบ นางก็หมุนกายตังท่าจะจากไป ทว่าก่อนจาก

ไปนัน นางก็ได้ใช้สายตาเย็นชามองไปยัง อวินลัวเฟิ ง…
ตลอดสองทศวรรษทีผ่านมา วิชาแพทย์เป็ นสิงทีนาง

138
ภาคภูมิใจนักหนา นางเชือมันว่าตนเป็ นผูม้ ีพรสวรรค์
แม้กระทังเสด็จพ่อยังต้องยกยอปอปั นนาง เช่นนันเอง
นางจึงกล้าออกปากไปด้วยนําเสียงเช่นนัน
แต่เหตุการณ์กลับกลายเป็ นว่าเสด็จพ่อทรงไม่แยแสนาง
เอาพระทัยเข้าหาคนหลอกลวง...
เจียงเมิงเหยาขบเขียวเคียวฟั น แล้วก็ผลักประตูออกไป
ด้วยแรงอันหนักหน่วง สักวันหนึง เสด็จพ่อ ของนางจะ
เข้าใจว่าในหมูอ่ นุชนคนรุน่ หลังนี ไม่มีผใู้ ดอีกแล้วทีจะมี
วิชาแพทย์เก่งกล้าสามารถไปกว่านาง
แพทย์ผใู้ ดก็ตามทีอวดอ้างสรรพคุณวิชาแพทย์ของตน
139
ล้วนแล้วแต่เป็ นคนหลอกลวงทังสิน!
เจียงเมิงเหยาจากไปได้ไม่ทนั ไร ทังคณะก็เห็นขันทีผหู้ นึง

หอบหิวเอาขวดกระเบืองเดินเข้ามา ด้วยท่าทางเร่งรีบ
พลางกล่าวรายงานด้วยท่าทีนอบน้อมว่า “ฝ่ าบาท
กระหม่อมได้นาํ โลหิตมังกรมาแล้ว พ่ะย่ะค่ะ”
“วางโลหิตมังกรลง หลังจากนันเจ้าไปได้”
ฮ่องเต้ผงกพระเศียรแผ่วเบา จากนันทรงมีรบั สังด้วยพระ

สุรเสียงเจือแววเฉยเมย
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!”
140
ขันทีผนู้ นโค้
ั งคํานับแล้วจากไป ทิงให้หอ้ งบรรทมเหลือ
เพียงแต่อวินลัวเฟิ งและคนอืนอีกเพียงไม่กีคนนอกเหนือ
ไปจากฮ่องเต้และฮองเฮาเท่านัน…
“เรามาเริมกันเถิด” อวินลัวเฟิ งหยิบเอาขวดกระเบืองขึน

มาแล้วค่อยๆ เปิ ดออกอย่างระมัดระวัง
ทันใดนันเอง ภายในขวดกระเบืองก็ปรากฏโลหิตสีแดง
ชาดส่องประกายผลึกแก้วคล้ายอัญมณีแวววับ
อวินลัวเฟิ งหยิบเอาหญ้าฌานออกมาจากธํามรงค์มิติ
โดยไม่รอช้า จุ่มลงในโลหิตมังกรทันใด เมือ หญ้าฌาน
141
เขียวชอุม่ จุ่มลงไปในโลหิตมังกรแล้ว ก็ถกู ย้อมเป็ นสีแดง
ฉานประหนึงโลหิตทันที สะกดตาสะกดใจทว่าใสคล้าย
ผลึกแก้ว
“ให้พระนางบริโภคเสีย”
กล่าวไป อวินลัวเฟิ งก็สง่ หญ้าฌานทีถูกย้อมด้วยโลหิต

มังกรให้แก่เจียนเฉิงเหวิน
เจียนเฉิงเหวินผงกศีรษะ และเมือรับเอาหญ้าฌานมา
เดินไปอยูต่ อ่ พระพักตร์ฮองเฮาแล้ว ก็ยงั ลังเลอยูว่ า่ จะ
ป้อนให้พระนางอย่างไรดี ทว่าเมือหญ้าฌานมาจ่ออยูท่ ี
ริมพระโอษฐ์ของฮองเฮาไม่ทนั ไร มันก็ กลับกลายเป็ นมี
142
ชีวิตขึนมา เขยือนกายเข้าพระโอษฐ์ของนางส่งให้เขาตก
อกตกใจไปเช่นกัน
“เพียงเท่านีเองหรือ” เจียนเฉิงเหวินกะพริบตา แล้วมอง

ไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความสับสน
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม “หลังจากทีหญ้าฌานถูกแช่ไว้ใน

โลหิตมังกรแล้ว ก็จะขยับเขยือนได้เอง และในอีกครึงชัว
ยามข้างหน้านี ปรสิตในพระวรกายของฮองเฮาก็จะ
สลายหายไป บัดนีข้าขอตัวก่อน”
“ตกลง” เจียนเฉิงเหวินโค้งริมฝี ปากขึนเล็กน้อย “เสียวลัว

เฟิ งเอ๋ย สมุนไพรเหล่านันทีเจ้าสมควรได้รบั ข้าจะส่งคน
143
นํามันไปมอบให้แก่เจ้าเอง”
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลงเล็กน้อย “ข้าจะให้เยียซีมวไปรั

ั บ
สมุนไพรเหล่านันเมือเวลานันมาถึง นอกเหนือจากนี…
โลหิตมังกรนีไม่มีประโยชน์ตอ่ ท่านอีกต่อไป เช่นนันเองก็
ขอข้ารับไว้เป็ นของกํานัลเถิด”
“ในเมือคุณหนูอวินปราถนาก็ยอ่ มได้ ฮ่าๆๆ”
ฮ่องเต้ทรงมีอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชดั และจักมอบทุกสิง
ให้แก่ผทู้ ีมาขอ ทียิงไปกว่านัน ลําพังความจริงทีว่า
อวินลัวเฟิ งได้รกั ษาพระอาการของฮองเฮาได้สาํ เร็จ นาง
จะขออะไรเขาย่อมทําตามอย่างไม่มีขอ้ แม้
144
145
“คุณหนูอวิน เมือฮองเฮาทรงตืนขึนแล้ว ย่อมมีพระ
ประสงค์ทีจะขอบพระทัยเจ้าเป็ นการส่วนพระองค์เป็ น
แน่ เจ้าจะไม่อยูร่ อต่อสักหน่อยหรือ”
“มิเป็ นไรดอก” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “ข้ามีกิจธุระอืนให้

ต้องทํา และทียิงไปกว่านัน ข้าจะเขียนตํารับยาให้ทา่ น
ก่อนจาก จงจําไว้วา่ ให้นาํ สมุนไพรเหล่านันไปต้มให้
ฮองเฮาบริโภคเสีย แล้วพระอาการทีนางมีพระฉวีโปร่ง
ใสก็จะดีขนึ ทียิงไปกว่านัน ตํารับยานียังเพิมกําลังวังชา
ให้แก่พระนางอีกด้วย พระวรกายของพระนาง ดูทรง
แล้วจะยําแย่ทีเดียว และหากพระนางไม่ฟืนตัวเป็ นอย่าง
ดี ก็จกั มิอาจให้กาํ เนิดทายาทได้อีกต่อไป”
146
ฮ่องเต้ทรงชะงักไปขณะมองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความ
ตืนตะลึง พระสุรเสียงแฝงแววหวาดหวัน “เจ้าหมาย
ความว่าฮองเฮายังให้กาํ เนิดทายาทได้อยูอ่ ีกหรือ”
อวินลัวเฟิ งพยักหน้า “พระวรกายพระนางอ่อนแรงจึงทํา

ให้เป็ นหมัน หากพระนางมีพระอาการดีขนก็
ึ มีความเป็ น
ไปได้ทีจะให้กาํ เนิดบุตร”
อาการเป็ นหมันของฮองเฮานันแตกต่างไปจากจวินเฟิ งห
ลิง
อาการเป็ นหมันของจวินเฟิ งหลิงนันเป็ นผลมาจากบาด

แผลแต่เก่าก่อน ส่วนฮองเฮานันมีพระวรกายอ่อนแอ
147
เมือผนวกรวมเข้ากับอาการซึมเศร้าแล้วก็สง่ ผลให้พระ
นางกลายเป็ นหมัน เช่นนันเอง วิธีการรักษาของทังสอง
จึงแตกต่างกันออกไป
“ทียิงไปกว่านัน…” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าว

ต่อว่า “วิธีการของข้ารักษาเพียงแต่อาการเท่านันมิได้
ขจัดปั ญหาทีต้นเหตุ! หากท่านต้องการให้ฮองเฮาหายดี
โดยสมบูรณ์ ก็อย่าปล่อยให้พระนางต้องเจ็บชํานําใจอีก
หนทางหนึงทีจําเป็ นก็คือยกเลิกตําแหน่งสนมทังหมด
เสีย!”
ฮ่องเต้นิงเงียบไป แล้วก็มองไปยังสตรีผนู้ อนทอดกายอยู่

บนเตียง ในดวงตาฉายแววรูส้ กึ ผิด “เรา เข้าใจความ
ปรารถนาของเจ้า หลังจบเหตุการณ์วนุ่ วายนี เราจะยก
148
เลิกตําแหน่งสนมทังหมด!”
เสวียนเทียนนิงชะงักไปครูห่ นึง ตังท่าจะพูดให้ฮ่องเต้

เปลียนพระทัย อย่างไรก็ดี ครันได้เห็นสีพระพักตร์อนั
เด็ดเดียวนันแล้ว ก็ได้แต่กลํากลืนถ้อยคําตนลงไปจาก
นันเผยรอยยิมอย่างปลงตก
“เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย ถึงขันแนะนําให้ฮ่องเต้ยกเลิกตําแหน่ง
สนมเลยอย่างนันหรือ แล้วสตรีเหล่านันจะจากไปอย่าง
สงบไหมนี”
อวินลัวเฟิ งตวัดสายตามอง “ตราบใดทีฮ่องเต้ทรงตัดสิน

พระทัยแน่วแน่แล้ว ย่อมทําได้อย่างแน่นอน!”
149
เสวียนเทียนส่ายศีรษะ จากนันเผยรอยยิมขืน “ช่างมัน
เถิด หากฮ่องเต้ทรงมีพระประสงค์ทีจะยกเลิกตําแหน่ง
สนมทังหมดจริง ในฐานะผูอ้ ยูใ่ ต้พระบาทแล้ว ก็ได้แต่
ต้องคอยช่วยเหลือฝ่ าบาทเท่านัน”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง จากนันก้าวเดินออกไป

เชืองช้า
ครันได้เห็นเด็กสาวจากไปแล้ว เจียนเฉิงเหวินก็รบี
ประสานมือไปทางฮ่องเต้แล้วกล่าวว่า “ฝ่ าบาท
กระหม่อมขอตัวไปส่งเสียวลัวเฟิ งก่อน”
150
กล่าวจบ เขาก็มิได้รรี อให้ฮ่องเต้ประทานคําอนุญาต
แล้วรีบจากไปทันที
ภายนอกห้องบรรทม เจียนเฉิงเหวินจับจ้องไปยังเด็กสาว
ผูย้ ืนอยูต่ อ่ หน้า แล้วก็กล่าวด้วยรอยยิมว่า “เสียวลัวเฟิ ง
คราวนีข้าต้องขอบคุณเจ้า…”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “ข้าได้รบั ของตอบแทนมา

แล้ว เช่นนันเองจึงเป็ นหน้าทีของข้าทีต้องช่วยเหลือพวก
เขา แล้วท่านจะมาขอบคุณข้าเรืองอะไรกันเล่า”
151
“มิได้ ข้ามิได้กล่าวถึงเรืองนัน” เจียนเฉิงเหวินส่ายศีรษะ
“ข้าหมายถึงเรืองทีเจ้าแนะนําให้ฮ่องเต้ยกเลิกตําแหน่ง
สนมทังหมดต่างหาก! แม้นอ้ งสาวข้าจะมิได้กล่าวว่า
อย่างไร หรือแม้กระทังจะพูดบ่นสักถ้อยคําหนึง ก็ไม่มี ก็
มีเพียงแต่ขา้ เท่านันทีทราบดี ว่าทุกคราทีฮ่องเต้ทรงออก
ไปเยียมเยือนผูใ้ ดนัน นางก็จะหลังนําตาอยู่ แต่เพียงผู้
เดียวจนกระทังฟ้าสางทุกทีไป เช่นนันเอง นางจึงโศก
เศร้าจนหัวใจแทบสลาย ส่งผลให้นางกลายเป็ นหมัน”
ฝี เท้าของอวินลัวเฟิ งชะงักไป ทว่านางก็ไม่ได้หนั หลัง

กลับมา จากนัน นางช้อนสายตาขึนเล็กน้อย มองไปยัง
ท้องฟ้าสีครามเบืองบน
“ท่านลุงเจียน ท่านคือพีน้องของบิดาข้าทีเขารําลึกถึงจน
152
กระทังลมหายใจสุดท้าย ส่วนฮองเฮานัน ครังหนึงก็ทรง
เคยเป็ นสหายใกล้ชิดของมารดาข้า เช่นนันเอง ข้าจึงได้
ช่วยเหลือท่าน”
สีหน้าของเด็กสาวแลดูเกียจคร้าน ส่วนรอยยิมบนริม
ฝี ปากก็ผอ่ นคลายทว่าสะกดใจ
“นีก็สายแล้วข้าเองก็ควรไปเช่นกัน อีกสักสองสามวัน
เมือข้ามีเวลาก็จะมาเยียมฮองเฮา”
เจียนเฉิงเหวินเปล่งเสียงหัวเราะดัง “ตกลง ข้าจะไปส่ง

เจ้าเอง!”
153
…
ครันอวินลัวเฟิ งกลับมาจากวังหลวงแล้ว นางก็ขงั ตัว

เองอยูใ่ นห้อง สังให้ไหน่ฉาเฝ้าด้านนอกไว้ ในขณะทีตน
เข้าสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ…
“เสียวโม่ โลหิตมังกรนีมีประโยชน์อะไรหรือ เจ้าถึงได้ขอ

ให้ขา้ นํามาให้”
154
ตอนที 869 พิธีกรรมพิสจู น์โลหิต (1)
ภายใต้ผืนฟ้าสีเทานัน เสียวโม่เงยหน้าขึนมองอวินลัว
เฟิ ง ผูป้ รากฏกายขึนต่อหน้าตน แล้วก็ยืนปาก พรําบ่น
ว่า “นายท่าน นายท่านเอาแต่ถามถึงเรืองโลหิตมังกร ไย
นายท่านจึงไม่มอบอ้อมกอดให้แก่ขา้ บ้างเล่า ข้าอยาก
ให้นายท่านกอดข้า”
สีหน้าอวินลัวเฟิ งหม่นทะมึนลง “ข้าเป็ นหญิง แล้วเจ้าก็

เป็ นชาย แล้วจะให้ขา้ โอบกอดเจ้าได้อย่างไร อย่าบอก
นะว่าเรืองเท่านี เจ้าก็ยงั ไม่รู!้ ”
“แต่ขา้ เป็ นเพียงเด็กน้อย”
155
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเสียวโม่ แล้วก็เยาะเย้ยใส่ “ใช่สิ
เจ้าน่ะเป็ นเพียงเด็ก เด็กน้อยทีแก่เฒ่าเสียยิงกว่าทวด
ของทวดของท่านปู่ ขา้ เสียอีก”
ดวงหน้าน้อยๆ ของเสียวโม่มืดทะมึนลงไป ขณะตังท่า

จะตอบโต้ นําเสียงเด็กสาวก็เป็ นทีได้ยินอีกครา
“ข้าได้ยินมาว่าทุกส่วนสัดของมังกรนันคือสมบัติลาค่
ํ า
และโลหิตของมังกรนันก็เป็ นยาชูกาํ ลังทีมนุษย์ตา่ ง
ปรารถนา แต่ฤทธาของโลหิตมังกรทรงพลานุภาพเกินไป
หากผูค้ นดืมโลหิตมังกรประหนึงว่าดืมชา ร่างกายของ
พวกเขาก็จะระเบิดออก”
156
เมือครังทีนางทําการรักษาฮองเฮาด้วยโลหิตมังกรนัน
นางเพียงแต่ใช้เพียงหยดน้อยเท่านัน ด้วยการจุ่มหญ้า
ฌานลงไปในโลหิตมังกร แทนทีจะป้อนให้พระนางดืม
โดยตรง
หากเผลอดืมโลหิตมังกรเข้าไปดือๆ ร่างกายก็จะระเบิด
ออกเป็ นแน่!
“ก็แค่สาํ หรับผูอ้ ืนต่างหากเล่า” ดวงตาของเสียวโม่เป็ น

ประกาย “ข้ามีวิธีช่วยให้ทา่ นดืมโลหิตมังกรได้โดยตรง!
ถึงแม้วา่ ท่านจะมิอาจขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนได้ใน
ทันที แต่โลหิตมังกรก็จะช่วยให้ทา่ นขึนสูจ่ ดุ สูงสุดของผู้
157
ฝึ กฌานขันนภาระดับสูงสุดได้ แล้วยัง...”
เสียวโม่นิงไปครูห่ นึง จากนันก็กล่าวต่อว่า “โลหิตมังกร

สามารถเพิมความแข็งแกร่งให้แก่กายของท่านได้อีก
ด้วย แลต่อให้ทา่ นถูกผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนโจมตี ก็จะ
ปราศจากรอยขีดข่วน!”
ต่อให้ถกู ผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนโจมตี ก็จะปราศจากรอยขีด

ข่วนอย่างนันหรือ!
อวินลัวเฟิ งมิอาจอดสะกดกลันลมหายใจตนได้
ถ้อยคําของเสียวโม่หมายความว่า ตราบใดทีนางดืม
158
โลหิตมังกร ก็จะอยูห่ า่ งจากการขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
เซียนอีกเพียงก้าวเดียวอย่างนันหรือ
“เสียวโม่ แล้วข้าจะดืมโลหิตมังกรนีได้อย่างไร”
ครันได้ยินคําถามของนางดังนัน ดวงหน้าของเสียวโม่ก็
เข้มขรึมขึนมา “ด้วยความช่วยเหลือของข้า ท่านก็จะ
สามารถดืมโลหิตมังกรได้ทนั ที แต่ในระหว่างช่วงเวลานี
ห้ามท่านออกไปไหน...”
อวินลัวเฟิ งนิงคิดอยูค่ รูห่ นึง “แล้วจะเป็ นเวลานานเท่าไร

เล่า อีกสองวันจะมีพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตของอวินเซียว
และเมือถึงเวลานัน ข้าต้องออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียน
159
โอสถ”
“นายท่านโปรดอย่าห่วงไป ท่านไปได้ทนั เพลาอยูแ่ ล้ว

และถึงแม้จะมิได้เป็ นเช่นนัน ข้าก็จะปลุกท่าน ให้ตืนขึน
ทันเวลา” เสียวโม่กล่าวด้วยรอยยิมกว้างบนดวงหน้า
พลางถูกาํ ปั นเข้าด้วยกันอย่างตืนเต้นเร้าใจ
ก็เพราะว่าอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวกําลังจะฝึ กผสาน

พลังฌานกันแล้วน่ะสิ
ตราบใดทีอวินลัวเฟิ งดืมโลหิตมังกรเข้าไป วันเวลานันก็

จะยิงใกล้เข้ามา...
160
...
สองวันถัดมา
ท่ามกลางลานแท่นบูชาของสกุลเยีย เหล่าศิษย์สาํ นัก

สกุลเยียต่างก็ถกู เรียกตัวมารวมอยูด่ ว้ ยกัน ต่างคนต่าง
พูดคุยถกประเด็นกัน
เยียจิงเสวียนมองไปยังเยียจิงเฉินและจวินเฟิ งหลิงด้วย
รอยยิมเหยียดเยาะ ริมฝี ปากบิดเป็ นรอยโค้งแดกดัน
“ท่านพี เกิดเหตุอนั ใดขึนกันเล่า ไยบุตรชายของท่านจึง
ยังมิปรากฏตัวขึนมา หรือว่าเขาเป็ นบุตร นอกคอกของ
ภรรยาท่านและชายอืนจริง เขาจึงรูส้ กึ อับอายเกินกว่าที
161
จะปรากฏตัวขึน”
เยียจิงเฉินนิวหน้า ชําเลืองมองไปยังเยียจิงเสวียนด้วย
สายตาเย็นชา “พิธีกรรมพิสจู น์โลหิตก็ยงั มิได้เริมต้นขึน
เจ้าจงเย็นใจไว้เถิด แล้วเดียวก็จะรูเ้ องว่า เซียวเอ๋อร์คือ
บุตรชายของข้าหรือไม่”
“ฮ่าๆ” รอยยิมแดกดันบนสีหน้าของเยียจิงเสวียนยิงฉีก
กว้าง “ท่านพี ข้าก็เพียงแต่เป็ นห่วงท่านเท่านัน เพราะข้า
มิอยากเห็นท่านต้องเสียหน้า อีกประการ ข้าก็ได้ยินมา
ว่าอวินเซียวเป็ นเพียงสวะ ด้วยเหตุนีเอง เขาจึงได้ถกู ขับ
ไล่ออกจากสกุลเซียว!”
162
แผ่นดินหลงเซียวและแผ่นดินลับแลนันมีไพรลับแลคัน
กลาง เช่นนันเอง เยียจิงเสวียนจึงมิได้รบั รูถ้ งึ เหตุการณ์
ความเป็ นไปบนแผ่นดินหลงเซียว เขารูว้ า่ อวินเซียวถูก
ขับไล่ออกจากสกุลตนก็ดว้ ยแอบฟั งบทสนทนาระหว่าง
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินแท้ๆ ...
163
“องค์หญิงหกเสด็จแล้ว!”
ทันใดนันเองก็มีเสียงร้องแหลมดังขึน แล้วฝูงชนก็เงียบ
สงบลงโดยพลัน
ท่ามกลางสายตาของทุกคนนัน เหล่าองครักษ์ได้แบก
เกียวเข้ามา บนเกียวปรากฏสตรีรูปงามในชุดอาภรณ์สี
เหลืองอ่อน แลดูมีสง่าราศีสงู ส่งยิง สายตาของนางมอง
ลงไปยังผูค้ นเบืองล่างด้วยท่าทีถือดี
164
“เมิงเหยา เจ้ามาอย่างนันหรือ”
ดวงตาเยียเทียนเวินเป็ นประกาย รีเข้าไปหาเจียงเมิง

เหยาก่อนยืนมือให้นาง รอยยิมอ่อนโยนปรากฏบนดวง
หน้าหล่อเหลา แตกต่างจากสีหน้าเข้มขรึมมืดหม่นเช่น
ทุกที เยียเทียนเวินบัดนีแลดูคล้ายผูบ้ า่ วรูปงามกําจาย
รัศมีทรงเสน่หย์ งนั
ิ ก ดวงหน้าเจียงเมิงเหยาเองก็ออ่ น
โยนลงเช่นกัน นางบรรจงวางข้อมือตนลงบนหลังมือของ
เยียเทียนเวิน จากนันโดดลงจากเกียวด้วยความช่วย
เหลือของชายหนุ่ม ก่อนลงมายืนอยูข่ า้ งกายกันอย่างมัน
คง
165
“ถวายบังคมองค์หญิง”
ครันเห็นเจียงเมิงเหยาปรากฏตัวขึน ผูค้ นทัวทังลานแท่น

บูชาต่างก็คกุ เข่าลง เว้นแต่เยียจิงเฉินและ จวินเฟิ งหลิง
เท่านัน ทียังคงยืนอยูท่ า่ มกลางฝูงชน แลออกจะดูโดด
เด่นทีเดียว
“พีเยีย”
บัดนันเอง สตรีในชุดอาภรณ์นางในก็วงรี
ิ เข้ามาตรงหา
เยียจิงเฉินประหนึงหญิงบ้า ไม่นานก็มาหยุดยืนอยูต่ รง
หน้าเขา นําเสียงของนางตืนเต้นดีใจเป็ นล้นพ้น ครันได้
ยินเสียงแหลมเล็กของสตรีผนู้ นแล้
ั ว เยียจิงเฉินก็ชะงัก
166
ไป แต่ครูถ่ ดั มาเท่านัน เขาก็จดจําสตรีเบืองหน้าได้ทนั ที
ก่อนทีสีหน้าจะหม่นทะมึนลงโดยพลัน
“องค์หญิงใหญ่ ไยท่านจึงมาอยูท่ ีนี”
เขาได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่บดั นีถูกกักบริเวณด้วยรับ
สังจากฮ่องเต้ ไม่คิดเลยว่านางจะออกจาก วังหลวงมา
พร้อมกับเจียงเมิงเหยาในคราบนางใน!
“พีเยีย ในทีสุดท่านก็กลับมา”
องค์หญิงใหญ่กล่าวด้วยความตืนเต้นดีใจ ในดวงตานัน
รืนด้วยนําตา “ท่านรูไ้ หมว่าข้ารอท่านอยูท่ ีนีนานเพียงใด
167
แม้พระอนุชาจะมีรบั สังให้ขา้ แต่งงาน ข้าก็ยงั ไม่ยอม
เพราะว่าข้าปรารถนารอเพียงแต่ทา่ น เท่านัน...”
ด้วยกลัวว่านําลายองค์หญิงใหญ่จะกระเด็นใส่หน้า เยีย
จิงเฉินจึงก้าวกระถดถอยหลังไป ดวงตาอ่อนโยนแฝงฝัง
ไปด้วยความรังเกียจ
“องค์หญิงใหญ่ โปรดให้เกียรติตวั เองด้วย”
“ให้เกียรติตวั ข้าเองอย่างนันหรือ”
ถ้อยคําของเขาสะกิดเกาพระทัยองค์หญิงใหญ่เป็ นยิง
นัก ท่าทีแลดูชกั จะกริวขึนมา “ท่านกล้าขอให้ขา้ ให้
168
เกียรติตวั เองได้อย่างไร ข้ามีดียงกว่
ิ าสตรีทียืนอยูข่ า้ ง
กายท่านหลายขุมนัก! นางกล้าเกียวก้อยแขนท่านอย่าง
ก้อร่อก้อติกท่ามกลางสายตาธารกํานัล ไม่กลัวจะถูกผู้
คนเขาเย้ยหยันกันบ้างหรือ”
องค์หญิงใหญ่จอ้ งไปยังจวินเฟิ งหลิงเขม็งพลางขบเขียว

เคียวฟั น
“หากมิใช่เพราะสตรีผนู้ ี ข้าก็คงได้เป็ นภรรยาของพีเยีย

ไปแล้ว นางผูน้ ีขโมยพีเยียอันเป็ นทีรักไปจากข้า!”
เคราะห์รา้ ยทีองค์หญิงใหญ่เพียงแต่หลอกตัวเองเท่านัน
ต่อให้ไม่มีจวินเฟิ งหลิงอยู่ เยียจิงเฉินก็ไม่มีวนั แต่งงาน
169
กับนาง!
“องค์หญิงใหญ่ ท่านล้อเล่นหรือเปล่า” เยียจิงเฉินยิม

เยาะ “จวินเอ๋อร์คือภรรยาของข้า นางจะทําเช่นนีก็หาได้
มีประเด็นกระไรไม่ ท่านจะมาเรียกการกระทําเช่นนีว่า
เป็ นการก้อร่อก้อติกได้อย่างไร ท่านนันแล เป็ นสตรียงั ไม่
แต่งงานออกเรือนแท้ๆ แต่กลับมาไล่ตอ้ นชายทีแต่งงาน
มีครอบครัวแล้วอย่างนี ท่านไม่มียางอายอยูบ่ า้ งหรือ”
“พีเยีย ท่านดุดา่ ข้าหรือ ท่านดุดา่ ข้าเพือนางผูห้ ญิงนี

อย่างนันหรือ” องค์หญิงใหญ่ชีไปยังจวินเฟิ งหลิง แล้ว
ตะเบ็งเสียงลันด้วยท่าทีเกรียวกราด “ก็ได้ ถ้าเช่นนัน ข้า
จะสังหารนางผูน้ ีเดียวนี ขอดูทีวา่ ท่านจะปกป้อง
นางอย่างไร! องครักษ์ จับจวินเฟิ งหลิงมา แล้วเฉือนนาง
170
ให้เป็ นชินๆ เสีย!”
ครันได้ยินคําสังของนางแล้ว เหล่าองครักษ์ตา่ งก็มองตา

กัน ลังเลว่าจะทําเช่นไรดี แต่เมือเห็นว่า เจียงเมิงเหยามิ
ได้รงองค์
ั หญิงใหญ่เอาไว้ พวกเขาก็ได้แต่กดั ฟั นฝื นใจพุง่
เข้าใส่จวินเฟิ งหลิงเท่านัน
องค์หญิงใหญ่เชิดคางขึนด้วยท่าทีถือดี “จวินเฟิ งหลิง

เจ้ามันก็แค่นางแพศยาผูข้ โมยชายของข้าไป! หากพีเยีย
มิได้ถกู เจ้าให้ทา่ เข้า เขาคงไม่ทิงข้าไปแต่งงานกับเจ้า
ดอก!”
171
ในเวลานัน เยียจิงเฉินถือตําแหน่งสูงสุดอยูใ่ นสกุลเยีย

เช่นนันเอง องค์หญิงใหญ่จงึ มิอาจฝื นบังคับให้เขาแต่ง
งานกับนางได้ ไม่วา่ นางจะปรารถนาเพียงใดก็ตาม! แต่
บัดนี เยียจิงเสวียนได้ขนเป็
ึ นนายใหญ่สกุลเยียแทนแล้ว
นางมันใจว่าสกุลเยียย่อมไม่วา่ อย่างไรหากนางจะ
สังหารจวินเฟิ งหลิง
“พีเยีย” จวินเฟิ งหลิงยกมือรังเยียจิงเฉินไว้ เผยรอยยิม
172
เย็นชา ประกายคมปลาบฉายอยูใ่ นดวงตากระจ่างใส
ของนาง “ข้าจะจัดการเรืองนีเอง!”
เยียจิงเฉินนิงไปครูห่ นึง แล้วก็ลดมือตนลง ผงกศีรษะ

แผ่วเบา “ตกลง”
รอยยิมบนดวงหน้าของนางยิงฉีกกว้าง ทว่าดวงตานัน
กลับยากหยังถึงยิงกว่า
“เจ้าปรารถนาบุรุษของข้าอย่างนันหรือ”
องค์หญิงใหญ่พน่ ลมออกจมูก “พีเยียคือบุรุษของข้า

แล้วเจ้า นางหญิงแพศยา ขโมยบุรุษของข้าไป! เช่นนัน
173
เอง เจ้านันแล ทีขโมยชายของข้าไป”
เผียะ!
สินคําองค์หญิงใหญ่ ฝูงชนต่างก็รูส้ กึ ถึงกระแสลม

กระโชกพัดผ่าน แล้วก็เห็นสตรีอาภรณ์แดงผูห้ นึงยืนอยู่
ตรงหน้าองค์หญิงใหญ่เสียแล้ว ก่อนจะตบหน้านางฉาด
แรง ครูเ่ ดียว ทัวทังลานแท่นบูชาก็เงียบกริบลง โดยพลัน
“เจ้าเห็นว่าข้าอดทนอดกลัน ไม่มีปากเสียงกับผูใ้ ดตลอด

มาแล้วก็คิดว่าข้าไม่สคู้ นอย่างนันหรือ ข้าไม่เคย เกรง
กลัวผูใ้ ดทังสิน! หากมิใช่เพราะเห็นแก่พีเยีย มิอยากให้
เขาต้องประสบกับเรืองลําบากใจโดยไม่จาํ เป็ น ข้าก็คง
174
ฆ่าเจ้าทิงไปตังแต่เมือสิบปี ทีผ่านมาแล้ว!”
องค์หญิงใหญ่กมุ แก้มตน แล้วจ้องมองไปยังจวินเฟิ งห

ลิงเขม็งด้วยสายตาชิงชังพลางขบเขียวเคียวฟั น
“องครักษ์ พวกเจ้ายังมัวทําอะไรอยูอ่ ีกเล่า หญิงผูน้ ีทํา
ร้ายข้า ถือเป็ นอาชญากรรมขันร้ายแรง บัดนีจงสังหาร
นางเสีย! ลูกนอกคอกของนางก็มิตอ้ งปล่อยไว้!”
“ไหนใครกล้าแตะต้องนาง!”
ขณะเหล่าองครักษ์กาํ ลังจะเข้าประชิดตัวจวินเฟิ งห
ลิงอยูน่ นั เยียจิงเฉินก็ตะเบ็งเสียงขึนมาด้วยความเกรียว
กราด ก่อนเข้ามายืนขวางหน้าจวินเฟิ งหลิง กวาดมองไป
175
รอบกายพร้อมด้วยจิตสังหารในดวงตา
“พอได้แล้ว!”
บัดนันเอง เจียงเมิงเหยาผูเ้ งียบอยูน่ านจนกระทังบัดนีก็

รังตัวเหล่าองครักษ์ไว้ในทีสุด แล้วเอ่ยขึนด้วยท่าทีเฉยชา
ว่า “ท่านป้า เรามาเพือเป็ นสักขีพยานในพิธีกรรมพิสจู น์
โลหิต มิได้มาเพือให้ทา่ นได้ก่อเรืองอีกครา”
องค์หญิงใหญ่ออกจะเกรงหลานสาวผูน้ ีอยูบ่ า้ ง เช่นนัน

เอง เมือได้ยินถ้อยคํานาง จึงได้กา้ วกระถด ถอยหลัง
กลับมาด้วยความไม่เต็มใจนัก “พีเยีย ข้ารูด้ ีวา่ ท่านถูก
นางผูน้ ีสะกดใจไว้ ข้ามันใจว่าสักวันหนึง ท่านจะต้อง
176
เสียใจกับการตัดสินใจของท่าน”
เจียงเมิงเหยามิได้แยแสถ้อยคําพูดพล่ามนี เบนสายตา
ไปยังเยียเทียนเวิน “เทียนเวิน ไยพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตจึง
ยังไม่เริมต้นขึนเสียทีเล่า”
เยียเทียนเวินหลุบเนตรลงตํา ปกปิ ดแววสามานย์ในดวง

ตา ผ่านไปครูใ่ หญ่ จึงได้เงยหน้าขึนมอง เจียงเมิงเหยา
ตอบรับด้วยนําเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าเองก็ไม่รูว้ า่ เหตุใด
อวินเซียวจึงยังไม่ปรากฏตัวขึนมา เห็นทีจะมีบางสิง
บางอย่างเกิดขึน ซึงทําให้เขาหวาดกลัวพิธีกรรมพิสจู น์
โลหิตอยูก่ ระมัง”
177
ถ้อยคําของเขาสือนัยว่า อวินเซียวหวาดกลัวทีจะเข้าร่วม
พิธีกรรมพิสจู น์โลหิต ส่วนเหตุผลนันน่ะหรือ... จะมี
เหตุผลใดอีกเล่า นอกเหนือไปจากว่าเขานันเป็ นทายาท
จอมปลอมแห่งสกุลเยีย
ตามคาด เจียงเมิงเหยาเชือในถ้อยคําของเขาสนิทใจ
แล้วก็เหยียดรอยยิมเยาะ “นายท่านจิงเฉิน ข้าเสียใจ
จริงๆ ทีได้ยินว่าท่านถูกสวมเขา! อย่างนีเอง เด็กคนนันมิ
ใช่บตุ รชายของท่านใช่ไหมเล่า ช่างน่าขันกระไรเช่นนี ที
ท่านยอมทิงองค์หญิงไปเพือสตรีพรรค์นี! ท่านเสียใจไหม
เล่า”
เยียจิงเฉินหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วก็เผยรอยยิมเยาะ
“บัดนียังไม่ถงึ เวลา ไยจึงได้มนใจนั
ั กเล่าว่า เซียวเอ๋อร์จะ
178
ไม่มา นอกเหนือไปจากนัน บิดาข้าเองก็ยงั ไม่ปรากฏตัว
ขึนเลยด้วยซํา แล้วเราจะเริมพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตนีได้
กล่าวจบ ก็บงั เกิดเสียงคร้านดังก้องกังวานไปทัวทังลาน

แท่นบูชาอันคึกคัก ส่งให้ทกุ คนเงียบกริบลงโดยพลัน
179
“ท่านพ่อ ท่านแม่ อวินเซียวกับข้าเหนือยล้าเหลือเกิน

เมือคืนนี จึงได้หลับเพลินไปหน่อย พวกข้ามาสายหรือ
180
ไม่”
ใครๆ ต่างก็รูว้ า่ ถ้อยคํา ‘เหนือยล้าเหลือเกินเมือคืนนี’

นันหมายความว่าอย่างไร จึงหาได้มีผใู้ ดปริปากกล่าว
โทษทังสองไม่ทีมาสาย...
อวินลัวเฟิ งตืนสายจริง!
กว่านางจะออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถก็เป็ นเวลารุง่

เช้าแล้ว! แต่นางก็ยงั คงต้องเตรียมยาต้มให้แก่อวินเซียว
ได้ดืมกิน ครันอวินเซียวรับยาแล้ว โลหิตของเขาก็จะ
ผสมเข้ากับโลหิตชนิดใดก็ได้บนโลกใบนี เช่นนีเอง นาง
จึงได้มาสาย
181
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวเดินตรงเข้ามาหาตน
แล้ว จวินเฟิ งหลิงก็เผยรอยยิม “มิเป็ นไรดอก สิงสําคัญที
สุดก็คือพวกเจ้ารีบๆ มีลกู กันให้ไว”
ได้ยินถ้อยคํานางแล้ว ก็รูส้ กึ รําคาญใจ ฝูงชนจึงได้จอ้ ง

มองจวินเฟิ งหลิงด้วยสายตาตําหนิ
“ท่านพีสะใภ้” สีหน้าเยียจิงเสวียนมืดทะมึนลง แล้วก็

กล่าวเสียงเย็นว่า “สะใภ้ของท่านนันช่าง หยาบโลน
เหลือรับ มาถึงทีแล้วก็ยงั มิได้ถวายบังคมองค์หญิงหรือ
กล่าวเคารพผูอ้ าวุโสท่านใดทังสิน! ท่านอบรมสังสอน
นางให้รดั กุมกว่านีหน่อยไม่ดีกว่าหรือ”
182
จวินเฟิ งหลิงชําเลืองมองเยียจิงเสวียนด้วยสายตาเย็นชา
“สะใภ้ของข้าก็เหมือนกับข้านันแล นางจะหยาบโลน
เพียงใด ข้าก็ยินดี มีอะไรอีกไหม”
สีหน้าของเยียจิงเสวียนหมองคลําไปด้วยโทสะโดยพลัน
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี จวินเฟิ งหลิงเก็บปากเก็บคําอยู่
ในสกุลเยียเสมอมา เขาจึงได้ลืมไปเสียสนิทว่านางหญิง
ผูน้ ีโอหังได้เพียงไร!
จะให้ขา้ ตําหนิติเตียนบุตรสะใภ้ของข้าหรือ ฝันไปเถิด!
“สตรีควรว่านอนสอนง่าย” ครันต่อล้อต่อเถียงกับจวิ
183
นเฟิ งหลิงมิได้ เยียจิงเสวียนก็เบนสายตามาหาอวินเซียว
“หากเจ้าอยากเข้าเป็ นสมาชิกสกุลเยีย ก็ตอ้ งอบรมสัง
สอนภรรยาให้อยูใ่ นโอวาท! ชายใดทีมิอาจคุมภรรยาให้
อยูใ่ นโอวาทตนได้ ก็เป็ นเพียงสวะเท่านัน!”
อวินเซียวตอบรับเสียงเย็นพร้อมด้วยสีหน้าว่างเปล่า “มี
แต่สวะเท่านันทีถืออํานาจบาตรใหญ่ เหยียบยําภรรยา
ตน”
ถ้อยคําของเขาสือความว่า มีแต่บรุ ุษไร้คา่ เท่านัน ทีกลัน

แกล้งภรรยาตน
คนจริงย่อมทุม่ เทสุดตัวเพือปกป้องภรรยา แต่ปฏิบตั ิกบั
184
ศัตรูอย่างโหดเ**◌้ยม
สีหน้าเยียจิงเสวียนยิงมืดทะมึนลงไป เจ้าเด็กนีกําลัง
กล่าวหาว่าเขาเป็ นคนไร้คา่ อย่างนันหรือ
ในสายตาของเขานัน สตรีก็เป็ นเพียงไม้ประดับให้บรุ ุษ

เท่านัน กระทังสตรีผทู้ รงฤทธาอํานาจสูงสุด หรือเยียม
ยุทธ์เพียงใดก็หาใช่ขอ้ ยกเว้นไม่!
“ทุกคนมาอยูท่ ีนีกันหมดแล้วหรือ” ทันใดนันเองก็มีเสียง

ชราลอยลมมาจากผืนนภา แล้วชายเฒ่าผูห้ นึงก็ปรากฏ
กายอยูก่ ลางเวลาโดยพลัน อาภรณ์สีขาวนันปลิวโบก
ขณะยืนอยูก่ ลางฟ้าประหนึงว่าเท้าเหยียบบนผืนดิน
185
ชายชราผูน้ นชํ
ั าเลืองมองไปยังผูค้ นเบืองล่างด้วยสายตา
เยือกเย็น เมือเห็นเยียจิงเฉินก็นิงไปครูห่ นึง ก่อนเบนสาย
ตากลับอย่างรวดเร็วประหนึงว่าไม่มีสงใดเกิ
ิ ดขึน
“บัดนีเมือทุกคนมารวมตัวกันอยูท่ ีนีแล้ว ก็เริมพิธีกรรม

พิสจู น์โลหิตกันเถิด”
“ขอรับ นายใหญ่!”
ได้ยินดังนัน ผูค้ นต่างก็ตระเตรียมพิธีกรรมพิสจู น์โลหิต

ไม่นานก็เห็นคนถืออ่างนําเข้ามาว่องไว ก่อนวางลงบน
แท่นบูชา
186
ประหนึงว่ารูส้ กึ ได้ถงึ ความวิตกกังวลของจวินเฟิ งหลิง
เยียจิงเฉินจึงได้กมุ มือนางไว้แน่น แล้วกล่าวให้กาํ ลังใจ
จากนันเอง เขาก็เดินตรงไปยังแท่นบูชาอย่างสง่าผ่าเผย
“รอข้าสักประเดียว” อวินเซียวเอนกายมากระซิบข้างหู
อวินลัวเฟิ ง “ไม่นานข้าจะกลับมา”
แล้วเขาก็หมุนกายเดินตรงไปยังแท่นบูชาอย่างว่องไว
เยียจิงเฉินหยดเลือดของตนลงในอ่าง ส่งระลอกคลืน
น้อยๆ กระเพือมไหวอยูบ่ นผิวนํา ในเวลาเดียวกัน อวิน
เซียวเองก็หยดเลือดของตนลงในอ่างด้วยสีหน้า
187
ปราศจากความรูส้ กึ อาบย้อมผืนนําเบืองล่างเป็ นสีแดง
ฉาน...
แรกเริมเดิมทีนนั เลือดทังสองหยดต่างก็ไหลเวียนไปใน
ทิศทางตรงกันข้าม แต่ไม่นาน เลือดสองหยดดังกล่าว
กลับผสมผสานรวมกันอยูท่ า่ มกลางสายตาของทุกคน
ใช่แล้ว! เลือดสองหยดนันผสานรวมกันเป็ นหนึง โดยมี

ฝูงชนทังหมดเป็ นสักขีพยาน!
ฟ้าดินเป็ นพยาน!
ทุกคนต่างก็สดู ลมหายใจเข้าลึกด้วยความแตกตืน ไม่มี

188
ใครเลยคาดคิดมาก่อนว่าบุตรนอกคอกของ จวินเฟิ งห
ลิงจะเป็ นเลือดเนือเชือไขแท้ๆ ของเยียจิงเฉินจริง!
จวินเฟิ งหลิงได้เห็นดังนันก็โล่งใจ แม้นางมิอาจรูไ้ ด้วา่

เหตุใดหยดเลือดสองหยดนันจึงได้ผสานรวมกัน แต่นาง
ก็รูว้ า่ อวินลัวเฟิ งจะต้องอยูเ่ บืองหลังอย่างแน่นอน!
189
“ผลลัพธ์ของพิธีกรรมพิสจู น์โลหิตได้ยืนยันแล้วว่าอวิน
เซียวคือทายาทของสกุลเยียจริง!”
ชายชรามองไปยังเยียจิงเฉินด้วยสายตายากแท้หยังถึง
จากนันก็ถอนหายใจแผ่วเบาแทบจับสังเกตมิได้ ก่อน
ประกาศผลการตัดสินใจของตน
ได้ยินดังนัน ฝูงชนต่างก็ลกุ ฮือถกประเด็นกัน แน่นอนว่า

หัวข้อคือเรืองของอวินเซียว!
จวินเฟิ งหลิงมิใช่สตรีไร้สกุลคุณธรรมในสายตาของพวก
เขาอีกต่อไป ส่วนเยียจิงเฉินก็มิใช่คนโง่ผถู้ กู สวมเขาอีก
แล้วเช่นเดียวกัน
190
แต่บดั นี พวกเขามีหวั ข้อสนทนาใหม่แล้ว...
นันก็คือ อวินเซียวนันเป็ นสวะ!
สวะผูถ้ กู ขับไล่ออกมาจากสกุลตน กลับกลายเป็ น

สมาชิกของสกุลเยีย เป็ นเรืองทีสกุลเยียมิอาจยอมรับได้
“นายใหญ่!”
ขณะทีฝูงชนต่างก็กาํ ลังถกประเด็นกันอยูน่ นั เยียเสียงผู้

นิงเงียบมาจนถึงบัดนีก็กา้ วออกมาจากฝูงชนนัน แล้ว
โค้งคํานับ “ในเมือเขาเป็ นเลือดเนือเชือไขของสกุลเยีย
191
จริง นามของเขาก็ควรได้รบั การบันทึกไว้ในสาแหรกของ
สกุล หลังเปลียนชือแซ่เป็ นเยียแล้ว”
เยียเสียงกล่าวเช่นนี ก็เพือผลประโยชน์ของเยียจิงเฉิน
เองล้วนๆ
ชายชราผงกศีรษะ ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี สกุลเยียติด

หนีเขาไว้มากมายเหลือเกิน จะอย่างไรก็ตาม เขาจะ
ทุม่ เททุกทาง เพือผลประโยชน์สงู สุดของบุตรชาย
เมือเยียเสียงกล่าวดังนัน นําเสียงเย็นยะเยือกก็ดงั ขึนทัน

ใด ส่งให้ฝงู ชนลุกฮือขึนอีกครา
192
“แซ่ของข้าคืออวิน และข้าคือสมาชิกของสกุลอวิน!”
ผูเ้ ฒ่าเยียเสียงอยากนําเขากลับสกุลเยีย แต่เขาปฏิเสธ

อย่างนันหรือ เจ้าสวะนีกล้าดีอย่างไรพูดออกมาเช่นนี
เยียเสียงพยายามสะกดกลันโทสะไว้ในใจ แล้วก็กล่าว
ด้วยสีหน้าบึงตึงว่า “นายน้อยเซียว ในฐานะทายาทแห่ง
สกุลเยีย ท่านจะเป็ นสมาชิกของสกุลอวินได้อย่างไร”
ชายผูน้ นยั
ั งคงแลดูเย็นชาเช่นทุกที ทว่านําเสียงของเขา
นันเด็ดขาด “ข้าได้แต่งเข้าสกุลของเฟิ งเอ๋อร์แล้ว เช่นนัน
เอง ข้าจึงเป็ นสมาชิกของสกุลอวิน!”
193
เขากล่าวคําว่า ‘แต่งเข้า’ แทนทีจะบอกว่าแต่งงานกับ
อวินลัวเฟิ ง เช่นนันเอง ตําแหน่งแห่งทีของ อวินลัวเฟิ งใน
หัวใจของเขาจึงชัดเจน
“กล้าดีอย่างไร!” สีหน้าเยียจิงเสวียนมืดทะมึนลงแล้วก็
ตะเบ็งเสียงขึนมา “อวินเซียว เจ้ารูไ้ หมว่ากําลังพูดเรือง
อะไรอยู่ ทายาทชายแต่งงานเข้าสกุลอืนนัน นับว่าเป็ น
เรืองเสือมเกียรติของสกุลเป็ นอย่างยิง! ข้าไม่มีวนั ปล่อย
ให้เรืองพรรค์นีเกิดขึนเป็ นอันขาด!”
เยียจิงเสวียนมิได้ปรารถนาให้อวินเซียวกลับคืนสูส่ กุล
เยีย แต่ก็มิอาจทนได้เช่นกันหากเขาจะกระทําการเช่นนี!
ไม่อย่างนันแล้ว สกุลเยียคงได้ตกเป็ นตัวตลกให้ผคู้ นทัง
โลกได้หวั เราะเยาะเอาแน่!
194
อวินเซียวเบนสายตาเย็นชาไปยังเยียจิงเสวียน “สําหรับ
ข้าแล้ว เป็ นเกียรติอย่างยิงทีได้แต่งเข้าสกุลอวิน”
“เจ้า”
เยียจิงเสวียนเกรียวกราด กลอกตา ก่อนมองไปยังบุรุษ

เย็นชาผูน้ นแล้
ั วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ในเมือเขา มิ
ปรารถนาทีจะเปลียนแปลงแซ่ตน สกุลเราก็ไม่ตอ้ งการ
สวะ ท่านพ่อ โปรดขับไล่เขาออกจากสกุลเยีย และอย่า
บันทึกนามของเขาลงในสาแหรกสกุล”
หากอวินเซียวมิใช่สมาชิกสกุลเยีย เขาจะพูดจะทํากระไร
195
ก็คงไม่มีสว่ นเกียวข้องกับสกุลเยียดอก! แลเขาก็จะได้มิ
ต้องมาแบกรับความเสือมเกียรตินี!
ณ กลางเวหานัน ชายชรามองไปยังอวินเซียวด้วยท่าที
เฉยเมย “ในเมือเขาไม่ตอ้ งการเปลียนแซ่ตน ก็จงปล่อย
ไปเถิด”
“ท่านพ่อ”
เยียจิงเสวียนนิงไป สงสัยว่าชายชราหมายความว่าอย่าง
ไรกันแน่
“นันแล ข้าเหนือยแล้ว ทีเหลือเยียเสียงจะเป็ นคน

196
จัดการ”
ชายชราสะบัดแขนเสือตน แล้วก็หมุนกายหันจากไป
ก่อนจาก ดูเหมือนว่าเขาจะส่งสายตามายังเยียจิงเฉิน
ยากแท้หยังถึงยิงนัก...
เมือได้ยินถ้อยคํานันแล้ว เยียจิงเสวียนก็มองไปยังเยียจิง
เฉินด้วยสายตามืดมน แล้วเหยียดยิมเยาะว่า “พีใหญ่
อย่าหาว่าข้าโหดร้ายเลย แต่ทา่ นก็ได้ยินทีท่านพ่อกล่าว
แล้ว ท่านพ่อไม่ยอมรับว่าอวินเซียวเป็ นหลานตน เช่นนัน
เอง ข้าจะขับไล่เขาออกจากสกุลแทนท่านพ่อเอง!”
197
198
อย่างไรก็ดี เมือสินคําตน เยียเสียงก็พดู ขึนมาจากด้าน
หลัง
“นายใหญ่มิได้หมายความว่าท่านมีความประสงค์จะขับ
ไล่อวินเซียวออกจากสกุล แต่ทา่ นอนุญาตให้อวินเซียว
เลือกได้วา่ จะเป็ นสมาชิกสกุลเยียหรือสกุลอวิน”
เยียเสียงมิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดชายชราจึงตัดสินใจเช่น
นี แต่ในฐานะผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชาอันซือสัตย์ เขาย่อมไม่มีวนั
กระด้างกระเดืองต่อคําสังใดๆ จากชายชราเป็ นอันขาด
รอยยิมของเยียจิงเสวียนแข็งค้างไปทันใด “เป็ นไปมิได้!
199
เขามิได้มีความปรารถนาทีจะเปลียนแซ่ของตนเสียด้วย
ซํา มิหนําซํายังไปแต่งงานเข้าสกุลอืนอีกต่างหาก ท่าน
พ่ออนุญาตให้เขาทําเรืองพรรค์นีได้อย่างไร”
“คุณชายรอง สิงนีคือการตัดสินใจของนายใหญ่ เราต้อง

เคารพเท่านัน” เยียเสียงนิวหน้า “บัดนีพิธีกรรมก็ได้เสร็จ
สินลงแล้ว ขอเชิญทุกท่านแยกย้าย”
สีหน้าเยียจิงเสวียนกลายเป็ นสีเขียวแล้วก็สีขาว จากนัน

เปลียนจากขาวกลับเป็ นเขียวอีกครา
สุดท้ายเขาก็เปล่งเสียงหัวเราะเ**◌้ยมเกรียม ริมฝี ปาก

ปรากฏรอยยิมแดกดัน “พีใหญ่ ข้าล่ะเสียใจแทนท่าน
200
จริงๆ ทีในทีสุดท่านก็มีบตุ รชายเสียที แต่เขากลับเป็ น
เพียงสวะ หากเขามิใช่สวะ บางที ข้าอาจจะเคารพพวก
ท่านมากขึนกว่านีก็เป็ นได้”
เขาคิดว่าอวินเซียวเป็ นเพียงสวะ เช่นนันเอง จึงได้

กระทํากับพวกเขาอย่างข้ามหัวข้ามหู
“แล้วก็...” เยียจิงเสวียนนิงไปครูห่ นึง จากนันเผยรอยยิม

ถือดี “บุตรสะใภ้ของท่านนัน เทียบเทียมอะไรมิได้เลยกับ
องค์หญิงเมิงเหยา ผูเ้ ป็ นทีรักของฝ่ าบาท และมีวิชา
แพทย์อนั ยอดเยียม หากนางสามารถรักษาฮองเฮาได้ ก็
จะขึนเป็ นองค์รชั ทายาท คราวนีท่านลองบอกข้ามา ว่า
ท่านกับข้าใครเหนือกว่ากัน”
201
เขากล่าวถ้อยคําเหล่านีก็เพือยัวยุเยียจิงเฉิน เช่นนันเอง
จึงจงใจลดเสียงตนลงตํา อย่างไรก็ดี ทัง อวินเซียวและ
อวินลัวเฟิ งผูม้ ีหดู ีดว้ ยกันทังคูต่ า่ งก็ได้ยินถ้อยคําเหล่านี
ของเขาทังหมด ครันได้ยินถ้อยคําของ เยียจิงเสวียนแล้ว
อวินลัวเฟิ งก็คิดว่ามันเป็ นเพียงเรืองขําขัน ทว่าอวินเซียว
จะไม่ยอมให้ผใู้ ดมาดูถกู ดูแคลนอวินลัวเฟิ งเป็ นอัน
ขาด!
เช่นนันเอง ชายหนุ่มจึงได้ขยับนิว ปลดปล่อยสายธาร

พลังฌาน พวยพุง่ เข้าใส่หวั เข่าของเยียจิงเสวียน...
ฝุบ!
202
เยียจิงเสวียนมิทนั ตังตัว ก็ลม้ ลงคุกเข่าลงต่อหน้าเยียจิง
เฉินทันใด
ทุกคนรวมถึงเยียจิงเฉินเองต่างก็ชะงักงันไปเมือได้เห็น
ท่าทีของเยียจิงเสวียนนัน
“ท่านพ่อ!”
เยียเทียนเวินหน้าซีดขาวไป นึกสงสัยว่าเกิดเหตุอนั ใดขึน
เจียงเมิงเหยามิพดู ว่าอย่างไร เพียงแต่นิวหน้าลงเล็ก

น้อย แล้วสํารวจตรวจสอบผูค้ นเบืองหน้าด้วยสายตา
203
เคลือบแคลง...
“น้องข้า ไยเจ้าจึงได้คกุ เข่าลงต่อหน้าข้าเล่า” เยียจิงเฉิน

เผยรอยยิมเยาะ ทว่าเอ่ยด้วยนําเสียงแสนสุภาพ “ถึงแม้
ว่าเจ้าจะอยากให้ขา้ จากไปพร้อมกับเซียวเอ๋อร์ ก็มิจาํ
เป็ นต้องคุกเข่าลงขอร้องข้า ในฐานะพีชาย ข้ามิเคย
ปรารถนาทําให้เจ้าต้องทุกข์ใจเช่นนี ลุกขึนเถิด ข้าจะ
จากสกุลเยียไปแน่ ขอเวลาข้าเก็บของสักประเดียว”
ด้วยเยียจิงเฉินเป็ นผูม้ ากเล่หอ์ ยูแ่ ล้ว ย่อมไม่พลาด

โอกาสกลันแกล้งเยียจิงเสวียนให้ได้อาย แม้ตวั เขาเองก็
ยังไม่รูว้ า่ เหตุใดเยียจิงเสวียนจึงได้คกุ เข่าลงต่อหน้าตน
204
ครันได้ยินถ้อยคํานันแล้ว เยียจิงเสวียนก็ไร้ซงคํ
ึ าพูด เขา
ขอให้เยียจิงเฉินจากไปพร้อมกับอวินเซียวตังแต่เมือไร
กัน อย่างไรก็ดี ด้วยความทีเป็ นผูช้ าํ นาญเรืองแผนชัวอยู่
เป็ นทุน ไม่นานก็ลว่ งรูถ้ งึ เจตนาของพีชายตน จากนัน
เขาก็ขบเขียวเคียวฟั นแน่นด้วยความชิงชัง
เจ้านีพยายามทีจะใส่รา้ ยเขา!
หากเยียจิงเฉินออกจากสกุลไปจริง ผูค้ นก็จะกล่าวหา

เขาว่าเป็ นผูข้ บั ไล่พีชายตัวเองออกจากสกุล!
ทีสุดแล้ว บัดนีเรืองราวก็ได้เปลียนไปแล้ว ทีผ่านมา เขา

ขับไล่เยียจิงเฉินออกจากสกุลเยียได้ก็ดว้ ยเหตุทีว่าเขาไร้
205
ซึงทายาท แต่ทว่าบัดนีเยียจิงเฉินเองก็มีบตุ รชายแล้ว
เขาจะใช้ไม้เดิมได้อย่างไร
“ข้าก็เพียงแต่ลอ้ เล่นเท่านันแลพีใหญ่” เยียจิงเสวียนฝื น

ยิม “และข้าก็มิได้คกุ เข่าลงต่อหน้าท่าน ข้าเพียงแต่
สะดุดหกล้มลงเท่านัน”
เยียจิงเสวียนลุกขึนยืนจากพืน จากนันถูเข่าตน “ในเมือ

หลานชายข้าได้กลับมาแล้ว ในฐานะอาย่อมมีความ
ปรารถนาจะต้อนรับเขาเสียหน่อย คืนนีข้าจะจัดงาน
เลียงสกุล หวังว่าหลานชายข้าจะมาเข้าร่วมได้”
206
ตอนที 875 งานเลียงสกุล (1)
เยียจิงเฉินเปล่งเสียงหัวเราะ “พวกข้าจะไปเข้าร่วมอย่าง
แน่นอน!”
เขาเองก็อยากเห็นเช่นกันว่าน้องชายจะตระเตรียมอะไร
ไว้รอท่าเขาในวันนัน!
207
คําคืนนัน
ราตรีฉาเย็
ํ นประหนึงสายนํา
จวนสกุลเยียส่องสว่างไปด้วยแสงไฟ แลดูคกึ คักเป็ นยิง

นัก เหล่าหญิงและบ่าวรับใช้ตา่ งก็เดินกันขวักไขว่ไปมา
ทันทีทีอวินลัวเฟิ งและครอบครัวก้าวเข้ามาในห้องจัด
เลียงนันเอง ก็ได้ยินเสียงป้อยอดังออกมาจากภายใน
ห้องจัดเลียงนัน
ทีนังอยูเ่ คียงข้างเยียเทียนเวินคือเจียงเมิงเหยา ผูก้ าํ ลัง

208
เผยรอยยิมเคร่งขรึมให้แก่ผคู้ นทีกําลังยกยอ ปอปั น
นางอยู่ แต่ไม่นาน รอยยิมของนางก็หายไป กลับแทนที
ด้วยสีหน้าบึงตึง นางชําเลืองมองไปยังผูค้ นหกคนทีเพิง
ปรากฏตัวขึนตรงช่องประตูหอ้ งจัดเลียง
“น้องข้า เห็นทีเก้าอีทีมีจะไม่พอกระมัง” เยียจิงเฉินกวาด

ตามองไปรอบๆ ห้องจัดเลียงแล้วก็มีสีหน้า บึงตึง พร้อม
เอ่ยปากถามว่า “พวกข้ามากันหกคน ไยจึงได้มีเก้าอีว่าง
เหลือเพียงสีทีเท่านันเล่า”
เยียจิงเสวียนหัวเราะเบาๆ “ขออภัย ท่านพี ห้องจัดเลียง

นีมีทีเหลือให้เก้าอีเพียงเท่านีเท่านัน ไม่มีทีว่างให้แก่
เก้าอีตัวอืนใดอีก ในฐานะภรรยาของท่าน แน่นอนว่าพี
สะใภ้ยอ่ มมีเก้าอีของตน ส่วนอวินเซียวและ เยียซีมวั ใน
209
ฐานะบุรุษ ย่อมมีสทิ ธิได้เก้าอีสองทีนังเช่นเดียวกัน! เช่น
นันเอง อวินลัวเฟิ งและเยียฉี ในฐานะทีเป็ นสตรี จะต้อง
ไปนังรวมอยูก่ บั เหล่าหญิงรับใช้”
สีหน้าเยียจิงเฉินยิงมืดทะมึนลง เขารูด้ ีวา่ น้องชายตน

ย่อมไม่พลาดโอกาสทีจะทําให้เขาต้องรูส้ กึ รังเกียจ
เดียดฉันท์ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทําถึงเพียงนี!
“ข้าว่าเก้าอีเท่านีก็เพียงพอแล้ว” จวินเฟิ งหลิงกล่าว

พร้อมด้วยรอยยิม “น้องเอ๋ย องค์หญิงหกยังมิได้สมรส
กับเทียนเวินเลย จึงมิอาจมีสทิ ธิเข้าร่วมงานเลียงของ
สกุลเราได้! ทียิงไปกว่านัน นางเองก็ยงั เป็ นผูเ้ ยาว์ ไยจึง
ไม่ขอให้นางและหญิงรับใช้ของนางสละทีนังให้แก่พวก
ข้าเล่า”
210
จวินเฟิ งหลิงนิงไปครูห่ นึง ประกายเย็นยะเยือกส่องสว่าง
อยูใ่ นดวงตา “นอกเหนือจากนี กระทัง หญิงรับใช้ของ
องค์หญิงหกยังมีเก้าอีเป็ นของตน ไยเจ้าจึงบังคับให้บตุ ร
สะใภ้และบุตรบุญธรรมของข้าไปนังรวมอยูก่ บั หญิงรับ
ใช้อืนๆ เล่า”
อันทีจริงแล้ว หญิงรับใช้ขององค์หญิงหกมิได้นงอยู
ั ต่ รง
นันแต่เดิม แต่เพือทําให้อวินลัวเฟิ งต้องอับอาย เยียจิง
เสวียนจึงแอบไปจัดฉากเรืองนีกับองค์หญิงหกโดย
เฉพาะ เช่นนันเอง หญิงรับใช้ผนู้ ีจึงมีเก้าอีเป็ น ของตน
เช่นเดียวกัน
เยียจิงเสวียนมองนางด้วยสายตามืดทะมึน “พีสะใภ้
211
ท่านกําลังพูดเรืองอะไรอยูเ่ ล่า องค์หญิงหกทรงเป็ นแขก
ผูท้ รงเกียรติ อวินลัวเฟิ งกับเยียฉีจะมาเปรียบเทียบกับ
พระนางได้อย่างไร ส่วนเฟยเอ๋อร์เล่า ในฐานะหญิงรับใช้
ขององค์หญิงหก ก็มีสถานะสูงส่งเสียยิงกว่าบุตรสะใภ้
และบุตรสาวของท่านเสียอีก! ท่านกล้าดีอย่างไรให้องค์
หญิงหกและหญิงรับใช้ของพระนางสละทีนังให้แก่พวก
นาง โปรดมีมารยาทด้วย!”
เขากําลังบอกนางโต้งๆ ว่ากระทังหญิงรับใช้ขององค์
หญิงหกก็ยงั ทรงเกียรติยิงกว่าอวินลัวเฟิ ง!
“เห็นทีเจ้าคงไม่อยากให้พวกข้าเข้าร่วมงานเลียงของ
สกุลละกระมัง!” จวินเฟิ งหลิงเหยียดยิมเยาะ “ก็ได้ เช่น
นัน พวกข้าก็ไม่จาํ เป็ นทีจะต้องอยูท่ ีนี พีเยีย ไปกันเถิด!”
212
เยียจิงเสวียนเผยรอยยิมสามานย์ “พีสะใภ้ ข้าเชิญท่าน
มายังงานเลียงของสกุล หากท่านปฏิเสธทีจะเข้าร่วม
ท่านพ่อล่วงรูเ้ รืองนีเข้าก็ไม่เกียวอะไรกับข้าแล้วนะ”
เยียจิงเฉินมีสีหน้าเ**◌้ยมเกรียม พยายามสะกดกลัน
โทสะเอาไว้ในใจ แล้วหันไปหาจวินเฟิ งหลิง “เรา ไม่มีวนั
เหมาะสมกับทีนีดอก ไปกันเถิด!”
“ตกลง!” จวินเฟิ งหลิงเผยรอยยิม “เซียวเอ๋อร์ เฟิ งเอ๋อร์

กลับ”
จากนัน นางก็เดินเข้าไปเกียวแขนอวินลัวเฟิ งไว้ ตังท่าที
213
จะออกจากห้องจัดเลียงไป อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งกลับมิ
ได้ขยับเขยือนแต่อย่างใด แย้มรอยยิมเย็นยะเยือกบนริม
ฝี ปาก แล้วกล่าวว่า “ขอเวลาข้าประเดียว”
จวินเฟิ งหลิงนิงไป ขณะกําลังคิดสงสัยอยูว่ า่ เพราะเหตุ

ใดนันเอง อวินลัวเฟิ งก็เดินไปยังโต๊ะจัดเลียง เสียแล้ว ยก
เรียวขายาวขึน เตะโต๊ะยาวนันแรงจนหักออกเป็ นสอง
เสียงเสียงดังโครม ถ้วยชามร่วงหล่นลงเกิดเป็ นซากเลอะ
เทอะเปรอะเปื อน...
ทุกคนต่างนิงงันไป ท่าทีของอวินลัวเฟิ งนันช่างโอหังยิง

นักจนกระทังพวกเขาเองก็มิอาจเชือสายตา
214
215
“เจ้าทําบ้าอะไรของเจ้า!”
เยียจิงเสวียนด้วยเป็ นคนแรกทีตระหนักได้วา่ นางเพิงทํา

สิงใดลงไปก็โจนลุกขึนยืน จากนันจ้องไปยังอวินลัวเฟิ ง
เขม็ง
หากสายตาฆ่าคนได้ ป่ านนีอวินลัวเฟิ งคงถูกสายตาของ

เขาเชือดเฉือนเป็ นชินๆ ไปนานแล้ว
นางชําเลืองมองเขาด้วยสายตาสามานย์ “ในเมือพวก
เจ้ามิประสงค์ให้พวกข้าเข้าร่วมงาน เช่นนันเอง...ก็อย่า
216
ได้มีใครได้เข้าร่วมเลย”
ใช่แล้ว นีแลวิถีของนาง เจ้าทําลายช่วงเวลาอาหารเย็น

ของข้าใช่ไหม ได้ เช่นนันเอง ก็อย่าได้มีใคร ได้เพลิด
เพลินกับช่วงเวลาอาหารเย็นของตนเลย!
“ช่างเป็ นหญิงหยาบโลนอะไรเช่นนี!” เจียงเมิงเหยาเช็ด

ริมฝี ปากตนด้วยผ้าเช็ดหน้า จากนันชําเลืองมองไปยัง
อวินลัวเฟิ งด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ “กระทังหญิงรับ
ใช้นางในของราชสํานักเรายังมีการศึกษา เสียยิงกว่าเจ้า
หลายขุมนัก! ทียิงไปกว่านัน ท่านลุงเยียก็พดู ถูกต้อง!
กระทังนางในยังสมควรได้รบั ทีนังเสีย ยิงกว่าเจ้า!”
217
เจียงเมิงเหยาก็สมควรทีจะเป็ นผูถ้ ือดีอยูห่ รอก ในฐานะ
องค์หญิงแล้ว นางถือสถานะสูงส่งนัก และยังมี
พรสวรรค์ความสามารถเลิศลํา ผูใ้ ดในหมูอ่ นุชนคนรุน่
หลังจะสามารถเทียบเทียมกับนางได้อีกเล่า แต่ อวินลัว
เฟิ งและอวินเซียวกลับเป็ นข้อยกเว้น ผูม้ ิได้ชาํ เลืองมอง
นางเสียด้วยซํา ตังแต่ทีก้าวเข้ามาในห้องจัดเลียง
ประหนึงว่านางมิได้มีตวั ตนอยู่ พวกเขามองข้ามนางโดย
สินเชิง!
แล้วจะให้เจียงเมิงเหยาผูเ้ คยคุน้ ชินกับคําป้อยอของผู้

คนทนได้อย่างไรเล่า
เมือมีถอ้ ยคําของนางคอยหนุนหลังแล้ว เหล่าผูเ้ ฒ่าสกุล

เยียต่างก็พากันกล่าวโทษอวินลัวเฟิ งเช่นเดียวกัน “นาย
218
ท่านจิงเฉิน นายหญิง นางคนนีจะหยาบคายต่อคนสกุล
เยียก็ไม่เป็ นไร แต่บดั นีนางถึงขันทําลายงานเลียงของ
สกุลต่อหน้าพระพักตร์องค์หญิงหก ท่านจะไม่ลงโทษ
นางหน่อยหรือ”
“องค์หญิงหกทรงเกียรติยิงนัก หากพระนางทรงมีพระ
ประสงค์ทีจะแนะนําเจ้า เจ้าก็คงมีโอกาสถึงขันได้รบั ใช้
ราชสํานัก! แต่เจ้ากลับปฏิบตั ิกบั พระนางอย่างหยาบ
คายเช่นนี! เจ้าจะต้องชดใช้ในสิงทีทําบัดเดียวนี ไม่
อย่างนันแล้ว พวกข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
“ใช่แล้ว! พวกข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป! คราวนีกระทังนาย

ใหญ่ก็มิอาจปกป้องเจ้าได้!”
219
“นางต้องขอขมาต่อองค์หญิงหก มิฉะนัน พวกข้าจะขับ
ไล่พวกเขาออกจากสกุลอีกครา!”
สีหน้าเยียจิงเฉินค่อยๆ มืดทะมึนลงเรือยๆ สายตาอ่อน

โยนบัดนีคมปลาบประหนึงกระบี แล้วก็จอ้ งมองไปยังผู้
เฒ่าเหล่านัน ผูต้ ะเบ็งเสียงใส่เขาพลางปลดปล่อยรังสี
เ**◌้ยมเกรียม
“ชดใช้หรือ ชดใช้อะไรกันเล่า” เยียจิงเฉินเผยรอยยิม

เยาะ แล้วก็เย้ยว่า “ใช่แล้ว เจียงเมิงเหยาอาจ ทรงเกียรติ
จริง แต่บตุ รสะใภ้ของข้าต้อยตํากว่านางนักหรือไร ไม่คิด
ว่าพวกท่านทํารุนแรงเกินไปหน่อยหรือ เอาล่ะ ข้าจะ
บอกพวกท่านให้ ต่อให้มีเจียงเมิงเหยาสิบคนรวมกัน ก็มิ
220
อาจเทียบเทียมอะไรกับบุตรสะใภ้ของข้าได้!”
ฮะๆ !
ใครบางคนในฝูงชนนันพ่นเสียงหัวเราะออกมา แล้วทุก
คนต่างก็พากันหัวเราะไปตามๆ กัน ไม่นาน เสียงหัวเราะ
ก็กอ้ งกังวานไปทัวทังห้องจัดเลียง บางคนถึงขันตัวหงิก
ตัวงอ
เมือตะกีว่าอย่างไรนะ
องค์หญิงเมิงเหยาสิบคนยังเทียบเทียมอวินลัวเฟิ งคน
เดียวมิได้อย่างนันหรือ
221
เยียจิงเฉินรูต้ วั หรือไม่วา่ เพิงพ่นพล่ามสิงใดออกมา
กระทังองค์หญิงเจียงเมิงเหยาเพียงหนึง ก็สามารถ
เหยียบยําอวินลัวเฟิ งให้พงั ภินท์อยูใ่ ต้ฝ่าเท้าได้แล้ว
ครันได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา ดวงตาของอวินเซียว
ก็มืดหม่นลงไป ก่อนปลดปล่อยพลังของตนออกมาโดย
พลัน เปลียนบรรยากาศทัวทังห้องจัดเลียงให้กดดันหนัก
หน่วง
จากนัน...
เขาก็ขยับเคลือนไหว!
222
เขาเคลือนไหวเร็วเสียจนภายในชัวพริบตา กายของเยีย
จิงเสวียนก็กระเด็นลอยไปก่อนร่วงลงกองกับพืนอย่าง
แรง
“ท่านพ่อ!”
“ท่านลุงเยีย!”
เยียเทียนเวินและเจียงเมิงเหยาแตกตืนเป็ นอย่างยิง ตัง

ท่าจะไปตรวจดูสภาพของเยียจิงเสวียน แต่ทนั ใดนันเอง
คลืนพลังมหาศาลก็พลันพุง่ เข้ามาจากด้านหลัง
กระแทกพวกเขาเข้าอย่างจัง ทังสองร่วงลงกับพืน
223
กระอักเลือดออกมากองใหญ่
“เยียจิงเฉิน!”
เยียจิงเสวียนเอามือกุมอกตน ตะเกียกตะกายลุกขึนยืน
แล้วก็จอ้ งไปยังเยียจิงเฉินเขม็ง “ข้าเรียกขานท่านว่าพี
ใหญ่ก็เพราะว่าข้าเคารพท่าน อย่าทํากันเกินไปนัก! ข้า
ทนได้หากท่านจะทุบตีขา้ แต่ไยท่านจึงต้อง ลงมือกับ
กระทังองค์หญิงเมิงเหยาด้วย ท่านคิดจะสร้างเรืองให้แก่
สกุลเยียหรืออย่างไร”
224
เขาเชือมันสนิทใจว่าเยียจิงเฉินคือผูโ้ จมตีพวกตน เพราะ

มีเพียงเยียจิงเฉินเท่านันทีสามารถทําสิงนีได้
ขณะทีอวินเซียวกําลังจะตังท่าโจมตีพวกเขาอีกครัง ก็
บังเกิดเสียงก้องกังวานดังขึนมาจากภายนอก โดยพลัน
“นีข้ามาสายหรือไม่”
เยียจิงเสวียนนิงไปครูห่ นึง จากนันเงยหน้าขึนก็เห็นเพียง

225
แต่ชายวัยกลางคนผูห้ นึงในชุดเกราะ พร้อมด้วยรอยยิม
กว้างบนดวงหน้าทรงเกียรติ ก้าวยาวๆ เข้ามา ครันเห็น
เจียนเฉิงเหวินปรากฎตัวขึนมาอย่างไม่มีปี มีขลุย่ เยียจิง
เสวียนก็ชกั จะหวาดหวาดหวัน ทัวทังเมืองหลวงแห่งนี
บุคคลทีเขายําเกรงมากทีสุดก็คือชายผูน้ ี แม่ทพั อารักขา
แห่งแคว้นผูม้ ีชือเสียงโด่งดัง!
ส่วนเหตุผลทีเขายําเกรงนันน่ะหรือ หาใช่เพราะชายผูน้ ี
คือพีชายของฮองเฮาไม่ แต่เป็ นเพราะสถานะทหารกรํา
ศึกมาหลายสังเวียนนันต่างหากเล่า ส่งผลให้เจียนเฉิงเห
วินปลดปล่อยรัศมีน่ายําเกรง ซํายังมี จิตสังหารลอยกรุน่
อยูเ่ ป็ นนิจ
“ท่านแม่ทพั ไยท่านจึงมาปรากฏตัวทีนี”
226
เยียจิงเสวียนรีบตรงเข้าไปทักทายแม่ทพั แล้วเอ่ยถาม
ด้วยท่าทีกระมิดกระเมียน เขามิอาจทําปากกล้ากับชาย
ผูน้ ีได้ จึงได้ทาํ ตัวอ่อนน้อมถ่อมตนยิงนักต่อหน้าเจียน
เฉิงเหวิน
เจียนเฉิงเหวินชําเลืองมองเยียจิงเสวียน “ข้าได้ยินมาว่า
บุตรชายของนายท่านจิงเฉินได้หวนกลับคืนสูส่ กุลเยีย
แล้ว จึงได้มาทีนีเพือแสดงความยินดีกบั เจ้าโดยเฉพาะ
แล้วก็มองหาใครบางคนด้วยอีกประการ” เจียนเฉิงเหวิ
นนิงไปครูห่ นึง จากนัน มองไปยังเจียงเมิงเหยาผูซ้ งยั
ึ งคง
มีโลหิตเปรอะเปื อนมุมปาก
227
ท่านแม่ทพั มาทีนีเพือองค์หญิงเมิงเหยาอย่างนันหรือ
หากเขาล่วงรูว้ า่ องค์หญิงถูกทําร้ายในสกุลเยีย ก็คงจะ

เชือดเฉือนอวินลัวเฟิ งและคณะเป็ นชินๆ แน่ กระทังข้า
เองก็คงไม่เว้น...
ทีสุดแล้ว ด้วยวิชาแพทย์อนั เยียมยุทธ์ของนาง องค์หญิง

หกอาจเป็ นผูร้ กั ษาชีวิตฮองเฮาก็เป็ นได้ เจียนเฉิงเหวิ
นจะไม่แก้แค้นให้แก่นางได้อย่างไรเล่า
“อา...” เยียจิงเสวียนเช็ดเอาเหงือเย็นออกจากคิวตนด้วย
ท่าทีตกประหม่า จากนันกล่าวว่า “อีกประเดียวองค์
หญิงหกก็จะเสด็จกลับวังหลวงแล้ว พวกข้าจะกล้า
228
รบกวนท่านได้อย่างไร เชิญท่านพาพระนางกลับไปเถิด”
เจียนเฉิงเหวินนิวหน้า “ใครบอกเจ้ากันเล่าว่าข้า
มาตามหาองค์หญิงหก”
เยียจิงเสวียนนิงชะงักไป “มิใช่องค์หญิงหกหรอกหรือ ถ้า

เช่นนัน ท่าน...”
“ข้ามาตามหาอวินลัวเฟิ ง!”
ครันได้ยินถ้อยคําแม่ทพั ดังนัน ทัวทังห้องจัดเลียงก็ลกุ ฮือ

ขึนมา ทุกคนต่างลุกขึนยืน สายตาเปี ยมไปด้วยความตืน
ตะลึง
229
ท่านแม่ทพั มาทีนีเพือมองหาอวินลัวเฟิ งอย่างนันหรือ
นีนางไปก่อเรืองใหญ่ไว้ขา้ งนอกนัน ท่านแม่ทพั จึงมาจับ

กุมนางอย่างนันหรือ พวกข้าก็รูด้ ีอยูแ่ ล้วว่าอวินลัวเฟิ ง
คือตัวสร้างปั ญหา! ไม่ควรปล่อยให้นางอยูใ่ นสกุลเยีย
นานเลยจริงๆ!
“ท่านใต้เท้าโปรดฟั งข้า อวินลัวเฟิ งเป็ นเพียงบุตรสะใภ้

ของจวินเฟิ งหลิงเท่านัน มิได้มีความเกียวข้อง อันใดกับ
สกุลเยียเรา และเราจักมิยอมรับนางเข้าเป็ นสมาชิกของ
สกุล! หากนางทําให้ทา่ นต้องระคายใจ ก็เชิญท่านนําตัว
นางไป ทําอะไรกับนางก็ยอ่ มได้ พวกเราสกุลเยียจะไม่
230
ขัดข้องอันใดทังสิน”
เยียจิงเสวียนจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งเขม็ง บัดนีเมือนางไป

ทําให้ทา่ นแม่ทพั ต้องระคายใจเข้าให้เสียแล้ว ก็คงไม่
รอดออกไปได้ง่ายๆ แน่!
อย่างไรก็ดี เขามิได้สงั เกตเห็นเลยว่าเมือสินคําตนแล้ว สี

หน้าเจียนเฉิงเหวินก็มืดทะมึนลงไป
“เฟิ งเอ๋อร์”
จวินเฟิ งหลิงเผลอคว้าแขนอวินลัวเฟิ ง จากนันจ้องมอง

ไปยังเจียนเฉิงเหวินเขม็ง หากเขากล้าทําอันตรายใดๆ
231
ลัวเฟิ ง นางจะทําทุกทางเพือหยุดยังเขา!
อวินเซียวเองก็ปล่อยรังสีอาํ มหิตออกมาเช่นเดียวกัน
ดวงหน้าเ**◌้ยมเกรียมเย็นชา
เจียนเฉิงเหวินถูกรังสีอาํ มหิตนันสะกดใจเข้าก็หนั มองมา
“เขาว่ากันว่าบุตรชายของนายท่านจิงเฉิน ผูห้ ายตัวไป

นานหลายปี นนเป็
ั นสวะ แต่ขา้ ว่าเขาเยียมยุทธ์ยงกว่
ิ า
ใครๆ ทังสินทีอยู่ ณ ทีนีเสียอีก! ฮ่าๆๆ!” เจียนเฉิงเหวิ
นเปล่งเสียงหัวเราะดัง จากนันรีบเดินตรงไปยัง อวินลัว
เฟิ ง “ลัวเฟิ งน้อย นีเจ้าอยูท่ ีสกุลเยียแล้วได้รบั การปฏิบตั ิ
ด้วยเช่นนีหรือ ไยเจ้าจึงไม่ยา้ ยมาอยูท่ ีจวนข้าเสียเลย
232
เล่า อย่างน้อย ก็ไม่จาํ เป็ นทีจะต้องอดทนกับผูค้ นเหล่า
นี!”
233
รอยยิมบนดวงหน้าเยียจิงเสวียนแข็งค้างไปทันที แล้วก็
มองตรงไปยังชายผูบ้ ดั นีเดินตรงเข้าไปหาอวินลัวเฟิ ง
ก่อนทีดวงหน้าจะซีดขาวลงไป
นีมัน...เป็ นไปมิได้!
ท่านแม่ทพั รูจ้ กั มักจีกับอวินลัวเฟิ งได้อย่างไร
ซํายังแลดูสนิทสนมชิดเชือกันอีกต่างหาก...
“อา จริงสิ” เจียนเฉิงเหวินเบนสายตาไปยังเยียจิงเสวียน

ผูบ้ ดั นีมีสีหน้าซีดขาวอย่างน่ากลัว “เมือสักครูเ่ จ้าบอกมิ
ใช่หรือ ว่าลัวเฟิ งน้อยหาใช่สมาชิกของสกุลเยียไม่ นัน
234
คือการตัดสินใจของเจ้า หรือคําบัญชาที นายใหญ่สกุล
เยียสังลงมา”
เหงือเย็นไหลลงจากหน้าผากของเยียจิงเสวียน แล้วเขา
ก็เผลอปาดมันออกพลางฝื นเปล่งถ้อยคําออกมา
“ท่านแม่ทพั ท่านรูจ้ กั ...อวินลัวเฟิ งด้วยหรือ”
“เด็กสาวผูน้ ีคือบุตรีของสหายเก่าข้า แล้วข้าก็บงั เอิญมา

พบกับนางทีนี เช่นนัน แน่นอนว่าข้าย่อมรูจ้ กั นาง!”
บัดนันเอง เมือคิดถึงสิงทีตนเพิงพูดออกไป เยียจิงเสวียน

ก็หน้าแดงขึนมาด้วยความอับอาย เขารูส้ กึ ว่าใบหน้า
235
เจ็บแปลบประหนึงถูกตบเข้าอย่างแรง
“ท่านแม่ทพั นีคือการเข้าใจผิด ทังหมดนีคือการเข้าใจ

ผิด ข้าไม่ทราบมาก่อนว่าท่านรูจ้ กั นาง...”
“เข้าใจผิดอย่างนันหรือ”
เจียนเฉิงเหวินเผยรอยยิมเยาะ “หลานสาวตัวน้อยของ
ข้าถูกพวกเจ้ากระทําอย่างใหญ่หลวง แล้วเจ้ากลับ
มาบอกกับข้าว่าเป็ นเพียงการเข้าใจผิดอย่างนันหรือ
พวกเจ้าต้องชดใช้ มิฉะนัน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
สิงนีคือคําทีเยียจิงเสวียนได้กล่าวไว้กบั เยียจิงเฉิน และ

236
บัดนี คํานันกลับคืนสนองเยียจิงเสวียนผ่านปากของ
เจียนเฉิงเหวินโดยบังเอิญ
“พอได้แล้ว”
เจียงเมิงเหยาลุกขึนยืนจากพืนเย็นเฉียบ นางปาดเลือด
ออกจากมุมปากตน จากนันจ้องมองไปยัง เจียนเฉิงเหวิ
นด้วยสายตาเย็นชา “ท่านแม่ทพั ท่านลุแก่อาํ นาจด้วย
ความแค้นส่วนตัวอย่างนันหรือ ท่านใช้ทหาร ของแคว้น
เช่นนีได้อย่างไร เพียงเพราะเสด็จพ่อข้าหลงรักฮองเฮา
หัวปั กหัวปํ า ท่านจึงคิดจะทําอะไรก็ได้ อย่างนันหรือ ข้า
จะบอกให้ ตราบใดทีข้าอยูท่ ีนี ท่านไม่มีสทิ ธิแตะต้องผู้
ใดในสกุลเยียทังนัน!”
237
“หากเสด็จพ่อทรงล่วงรูว้ า่ ท่านกระด้างกระเดืองกับข้า
เพือสตรีผนู้ ี ท่านคิดว่าเสด็จพ่อจะทรงเข้าข้างใครเล่า”
เจียงเมิงเหยาเชิดดวงหน้าน้อยงามลออขึน แล้วเผยรอย
ยิมหยิงยโส
นางคือองค์หญิง คือพระธิดาของเสด็จพ่อ เห็นกันอยู่

ชัดเจนว่าเสด็จพ่อจะทรงเข้าข้างใคร
เจียนเฉิงเหวินยิมเยาะ “อา...ข้ามาก็เพือแจ้งข่าวพระ
บรมราชโองการด้วยพระวาจาของฝ่ าบาท! ฮ่องเต้บดั นี
ทรงมีพระบรมราชโองการลงมาว่า อวินลัวเฟิ งจะมี
สถานะสูงส่งนับต่อแต่นีเป็ นต้นไป เป็ นรองก็แต่เพียง
ฮ่องเต้ในแคว้นเทียนอวินนีเท่านัน! กระทังองค์ชายและ
238
องค์หญิงทุกพระองค์ก็จะต้องถวายบังคมนาง และหาก
เชือพระวงศ์องค์ใดลบหลูจ่ าบจ้วงนาง นางก็สามารถ
สังหารพวกเขาได้ทนั ทีโดยมิตอ้ งรายงานให้ฝ่าบาททรง
ทราบ จงเคารพเสีย!”
ส่งสารพระบรมราชโองการด้วยพระวาจาไป เจียนเฉิงเห
วินก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิมว่า “ลัว
เฟิ งน้อย ฝ่ าบาททรงมีพระประสงค์ทีจะมอบตําแหน่งให้
แก่เจ้าอย่างเป็ นทางการ แต่ฝ่าบาททรงทราบดีวา่ เจ้าคง
ไม่ยอมรับ เช่นนันเอง ฝ่ าบาทจึงประทานสิทธินีให้แก่เจ้า
นับแต่นีเป็ นต้นไป ในแคว้นเทียนอวินนี เจ้าเป็ นรองก็แต่
เพียงฝ่ าบาทเท่านัน”
ดวงหน้าเยียจิงเสวียนซีดขาวไปแล้วก็โซเซล้มลง ปากขบ
239
เขียวเคียวฟั น “ท่านแม่ทพั ท่านล้อเล่นหรือไม่ ไยจู่ๆ ฝ่ า
บาทจึงได้ประทานสิทธิลน้ ฟ้าเช่นนีให้แก่นางโดย
ปราศจากซึงเหตุผลกันเล่า”
นางสามารถเข่นฆ่าราชวงศ์องค์ใดก็ได้ทีไม่เคารพ
นางอย่างนันหรือ!
สิทธิเช่นนีมิเคยปรากฏมีให้ผใู้ ดมาก่อน...
เช่นนันเอง เขาจึงเชือมันปั กใจว่าเจียนเฉิงเหวินแต่งเรือง

นีขึนมาเพือแก้แค้นให้แก่อวินลัวเฟิ ง
“ท่านแม่ทพั ข้าคิดว่าท่านลุงเยียพูดถูกต้อง” เจียงเมิง

240
เหยาขบฟั นสีขาวราวหิมะของนางแน่น ดวงหน้ายังคง
หยิงยโสโอหัง “เป็ นไปมิได้ทีเสด็จพ่อของข้าจะทรงออก
พระบรมราชโองการด้วยพระวาจาพรรค์นี เช่นนันเอง
ท่านจึงต้องแต่งเรืองขึนมาเองแน่ ใช่หรือไม่ ท่านทราบ
หรือไม่วา่ หากท่านโป้ปด้ พระบรมราชโองการขึนมาเอง
แล้วจะต้องโทษอย่างไร!”
เจียงเมิงเหยาเพิงกล่าวไปหมาดๆ ว่าหญิงรับใช้ของนาง
ยังมีสถานะสูงส่งยิงกว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นไหนๆ หากเสด็จ
พ่อของนางประทานสิทธินีให้แก่เด็กสาวจริง สิงทีนาง
เพิงพูดออกไปนันก็มิตา่ งอะไรไปจากการ ตบหน้าตัวเอง
เลย
เรืองนีเป็ นสิงทีเจียงเมิงเหยามิอาจยอมรับได้!
241
“องค์หญิงหก ท่านไปถามฝ่ าบาทเองเลยก็ได้ ว่าพระ

บรมราชโองการด้วยพระวาจานีเป็ นเรืองจริงหรือไม่”
เจียนเฉิงเหวินยิมเยาะ “อีกประการ ข้าเองก็คงไม่หาญ
กล้าถึงขนาดนังเทียนเขียนพระบรมราชโองการขึนมา
เองดอก!”
242
สีหน้าเจียงเมิงเหยาซีดขาวลงไปอย่างน่ากลัว เมือรูส้ กึ
ว่าศักดิศรีทงหมดได้
ั แหลกสลายอยู่ ต่อหน้าอวินลัวเฟิ ง
แล้ว ก็มิอาจอดก้าวกระถดถอยหลังกลับไปเล็กน้อยได้
“องค์หญิงหก” จวินเฟิ งหลิงเผยรอยยิม แล้วแสงเย็นยะ

เยือกก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตากระจ่างใสของนาง
“บัดนี ท่านยังคิดว่าหญิงรับใช้ของท่านสูงส่งกว่าบุตร
สะใภ้ของข้าอยูอ่ ีกหรือไม่”
เจียงเมิงเหยาสันสะท้านไป แล้วก็กาํ หมัดตนแน่น จ้อง

มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความชิงชัง
หากเจียงเมิงเหยาฉลาดกว่านีอีกสักหน่อย ก็คงจะจดจํา
243
ได้แล้วว่าอวินลัวเฟิ งก็คือเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูน้ นที
ั
ปรากฏตัวอยูใ่ นวังหลวงในวันนันเอง แต่บดั นี จิตใจนาง
ถูกครอบงําไปด้วยความอิจฉาริษยา จึงมิอาจจดจําเด็ก
สาวได้
จากนัน นางก็ได้ทาํ ในสิงทีตนจะต้องเสียใจไปชัวชีวิต
“อย่างนีเอง ในสายตาขององค์หญิงหกนัน กระทังหญิง

รับใช้ยงั มีสถานะสูงส่งยิงกว่าลัวเฟิ งน้อย อีกหรือ” เจียน
เฉิงเหวินนิวหน้า แล้วส่งสายตาเย็นยะเยือกไปยังเจียง
เมิงเหยา “แม้ฝ่าบาทจะมิได้ประทานสิทธินีแก่นาง นาง
ก็ยงั คงเป็ นสมาชิกของสกุลเยีย! แล้วตัวตนของหญิงรับ
ใช้ของท่านเล่า นางสูงส่งยิงกว่า คนสกุลเยียทังสกุลอีก
หรือ”
244
กล่าวจบ เขาก็เบนสายตาคมปลาบไปยังหญิงรับใช้ผนู้ นั
เมืออยูภ่ ายใต้สายตาจ้องเขม็งประหนึงใบมีดแล้ว หญิง
รับใช้ก็หวาดกลัวเสียจนทรุดเข่าลงทันที
“ท่านลุงเยีย ข้าขอตัว”
เจียงเมิงเหยารีบรุดจากไปหลังกล่าวลาเยียจิงเสวียน
ด้วยสีหน้าซีดขาว พร้อมด้วยกลุม่ หญิงรับใช้และ
องครักษ์ติดตามไป นางเดินเร่งฝี เท้าประหนึงหวันเกรง
ว่าหากหยุดแม้สกั ก้าวจะได้ยินเสียงเยาะเย้ยของ เจียน
เฉิงเหวินอีก
245
เจียนเฉิงเหวินเบนสายตาตนออกมาด้วยรอยยิมเย็นยะ
เยือก จากนัน มองไปยังกลุม่ ผูค้ น “มีใคร อีกไหมทียังคง
คิดว่าข้าเป็ นผูน้ งเที
ั ยนเขียนพระบรมราชโองการ”
ต่างคนต่างก็มองตากัน ถึงแม้สกุลเยียจะแลดูมีอิทธิพล
อํานาจสูงส่ง แต่ก็ยงั คงต้องพึงพาราชสํานัก! เช่นนันเอง
หากพระบรมราชโองการนีเป็ นของจริง ก็คงหาได้มีใคร
กล้าแตะต้องจวินเฟิ งหลิงและครอบครัว ของนางในสกุล
เยียอีกต่อไปไม่
ส่วนเยียจิงเสวียนเอง ก็อาจต้องคืนตําแหน่งของตนให้
แก่เยียจิงเฉินเสียด้วยซํา...
246
เยียจิงเสวียนหลุบสายตาตนลงเพือปกปิ ดประกายมืด
หม่นในดวงตา อวินลัวเฟิ งจะต้องตาย มิฉะนัน เขาคง
ต้องเสียตําแหน่งไปไม่ชา้ ก็เร็ว
คิดได้ดงั นัน เยียจิงเสวียนก็ฝืนยิมออกมา “ท่านใต้เท้า

บัดนีงานเลียงสกุลเราถูกทําลายลงเสียแล้ว มิอาจสร้าง
ความสําเริงสําราญให้แก่ทา่ นได้อีก เชิญท่านตามสบาย
ข้าขอตัว”
กล่าวจบ เยียจิงเสวียนก็รบี เดินจากไป หายลับไปท่าม

กลางราตรีมืดมน
...
247
ท่ามกลางแสงสลัวยามราตรี จันทร์เสียวแขวนอยูบ่ นผืน
นภา ให้แสงสว่างแก่รตั ติกาลมืดมน
ทันใดนันเอง บุรุษชุดดําผูห้ นึงก็ปรากฏกายขึนกลาง

เวหา จากนันร่อนลงมายืนอยูต่ รงหน้า เยียจิงเสวียน
“นายท่านจิงเสวียน”
“อิง ทีผ่านมา ข้าปฏิบตั ิกบั เจ้าอย่างไรบ้าง” เยียจิง

เสวียนเอ่ยถามด้วยสีหน้าเมินเฉย
บุรุษชุดดําผูถ้ กู เรียกว่าอิงนันลดศีรษะตนลงตํา จากนัน

248
กล่าวด้วยท่าทีนอบน้อมว่า “นายท่าน นายท่านช่วยชีวิต
ของข้าไว้ เช่นนันเอง ข้าจะทําทุกสิงเพือนายท่าน แม้
ต้องสละชีพของตนก็ตาม”
“ดี” เยียจิงเสวียนผงกศีรษะด้วยความพึงใจ “จงสังหาร

อวินเซียวและอวินลัวเฟิ งเสียคืนนี! หากเจ้าถูกจับได้ ก็
จงปิ ดปากเงียบไว้!”
“ขอรับนายท่าน”
ครันกล่าวตอบรับด้วยความนอบน้อมแล้ว อิงก็ลกุ ยืนขึน

หายลับไปในความมืดมนในเวลาไม่นานประหนึงสาย
แสงสีดาํ ...
249
สีหน้าของเยียจิงเสวียนเ**◌้ยมเกรียมขึนมา จากนันก็
กํามือตนแน่น ในดวงตาหรือก็ฉายประกาย มืดหม่น
“อวินลัวเฟิ ง อวินเซียว แล้วเจ้าจะได้รูว้ า่ กระด้าง
กระเดืองกับข้าแล้วจะเป็ นเช่นไร!”
250
ตอนที 880 เยียจิงเสวียนผูไ้ ร้ยางอาย (1)
คําคืนนัน
แสงจันทร์สาดส่องลงมาประหนึงสายนํา โรยตัวปกคลุม
ห้องซึงได้รบั การตกแต่งอย่างหรูหราอย่าง เงียบงัน
251
บัดนีเอง มีมือข้างหนึงผลักประตูทีปิ ดอยูเ่ ปิ ดออก แล้วก็
ปรากฏว่ามีบรุ ุษชุดดําผูห้ นึงแอบลักลอบ เข้ามาในห้อง
ค่อยๆ คืบคลานตรงไปผูท้ ียังคงหลับใหลอยูท่ งสอง
ั
บนเตียงนันเอง ปรากฏบุรุษรูปงามและสตรีทรงโฉมนอน
หลับอยูเ่ คียงข้างกัน ประหนึงว่ามิได้รบั รูถ้ งึ การมีอยูข่ อง
เขา...
บุรุษชุดดําผูน้ นยื
ั นอยูข่ า้ งเตียง ทันใดนันเอง มีดสันคม
ปลาบก็ปรากฏอยูใ่ นมือ แล้วเขาก็เงือมีดนันขึนแทงตรง
ลงไปยังหัวใจของอวินเซียว ชายหนุ่มยกยิมเ**◌้ยม ใน
ดวงตาอาบด้วยความชิงชังประหนึงว่าเห็นภาพหัวใจ
ของชายผูน้ ีถูกเสียบตรึงอยูต่ รงหน้าแล้ว...
252
ทันใดนันเอง ก็มีมือข้างหนึงยืนออกมาจากด้านข้าง คว้า
จับมีดในมือของเขาไว้แน่น...
บุรุษชุดดําผูน้ นชะงั
ั กนิงไป แล้วก็เงยหน้าขึนมองเห็นแต่
เพียงดวงตาสีดาํ เย็นชาคูห่ นึง
ดวงตาคูน่ นลึ
ั กลําประหนึงทะเลสาบไร้กน้ บึง ส่อง
ประกายไปด้วยแสงเย็นยะเยือก
“เจ้า...” แววประหลาดใจกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาบุรุษ

ชุดดํา เขามองไปยังชายผูอ้ ยูบ่ นเตียงด้วยความหวาด
กลัว จากนันเผยรอยยิมล้า “ใครๆ ในเมืองหลวงต่างก็
253
พูดกันว่าบุตรชายของเยียจิงเฉินทีเขาพากลับมาด้วยนัน
เป็ นสวะ แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเร้นซ่อนพลังทีแท้จริง
ของตนไว้”
เขาคือมือสังหาร ในฐานะมือสังหารแล้ว ย่อมเร้นซ่อน

ลมหายใจของตนได้ แต่แม้กระนันเอง อวินเซียวก็ยงั รับรู ้
ถึงการมาเยือนของตน บุรุษชุดดําไม่คิดว่าสวะจะ
สามารถทําเช่นนีได้
“ใครส่งเจ้ามาทีนี”
บังเกิดเสียงคร้านดังมาจากด้านข้าง ส่งให้บรุ ุษชุดดํา

สะดุง้ ไปอีกครา
254
เหตุกลับกลายเป็ นว่าไม่เพียงแต่อวินเซียวเท่านันทีเร้น
ซ่อนพลังตน แต่อวินลัวเฟิ งเองก็ยงั ได้เร้นซ่อนพลังทีแท้
จริงของตนไว้ดว้ ยเช่นเดียวกัน...
บุรุษชุดดําหลับตาลงอย่างสินหวัง เขารูด้ ีวา่ นายท่าน

ของตนได้ประเมินศัตรูตาเกิ
ํ นไปในครานี สองคนนีรับมือ
ได้ยากเสียยิงกว่าเยียจิงเฉินและภรรยา
“ข้าเพียงแต่ไม่ชอบหน้าเจ้าเท่านัน จึงได้อยากให้เจ้า
หายไป ไม่มีใครสังให้ขา้ มาทําดอก” บุรุษชุดดํา ลืมตา
ขึน สีหน้าว่างเปล่า
255
นายท่านจิงเสวียนได้ช่วยชีวิตตนไว้ เช่นนันเอง เขาย่อม
ไม่มีวนั ทรยศหักหลังนายท่านอย่างเด็ดขาด!
อวินลัวเฟิ งโจนออกจากเตียง หยิบเสือนอกของตนขึน

ห่มคลุมว่องไว จากนัน นังไขว่หา้ งลงทีโต๊ะ มองไปยัง
บุรุษชุดดําผูม้ ีดวงหน้าซีดขาวด้วยรอยยิมมาดร้าย
“เจ้าไม่คิดทีจะสารภาพอย่างนันหรือ ก็ได้ ข้ามีเป็ นล้าน

วิธีทีจะทําให้เจ้าบอกความจริงมา! อวินเซียว!”
ในขณะเดียวกันนันเอง อวินเซียวในชุดอาภรณ์ดาํ ก็ได้

ลุกขึนยืนแล้ว ปลดปล่อยรังสีเย็นยะเยือกแผ่ซา่ นไปทัว
ทังห้อง ส่งให้บรุ ุษชุดดําผูน้ นตั
ั วสันงันงก
256
ทว่าเขาก็ยงั ขบเขียวเคียวฟั น มิได้เอ่ยคําพูดใด เหงือเย็น
ไหลอาบหน้าผาก ไม่นานกายก็โชกชุ่มไปด้วยเหงือ “ข้า
ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าพวกเจ้าพูดถึงเรืองอะไรอยู!่ ”
เยียจิงเสวียนบอกให้เขาเก็บปากไว้หากว่าตนล้มเหลว
ด้วยคิดว่าเยียจิงเฉินจักส่งคนมาปกป้อง อวินเซียวอย่าง
แน่นอน แต่ก็มิได้คาดคิดเอาไว้เลยว่าคนทังสองอันทีจริง
ก็ทรงพลังแข็งแกร่งอยูพ่ อตัวทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิง
อวินเซียว...
บุรุษผูน้ นได้
ั ซอ่ นเร้นพลังทีแท้จริงของตนไว้ และเมือเขา
สําแดงออกมา ทุกคนก็คงจะหวาดหวัน ยําเกรงทีเดียว
257
เพียงแค่ถกู มองเข้าก็รูส้ กึ เย็นวาบไปทังสันหลังแล้ว...
“เฟิ งเอ๋อร์ ท่านเคยได้ยินวิธีการทรมานนีไหม” อวินเซียว

เบนสายตาไปหาอวินลัวเฟิ ง “ท่านเจาะรู นับไม่ถว้ นลง
บนร่างกาย จากนัน หามดกินเนือมาใส่เข้าไปในรูเหล่า
นันให้เต็ม แล้วให้มดเหล่านันกัดกินร่าง ของคนผูน้ นทั
ั ง
เป็ น!”
อวินเซียวชําเลืองมองไปยังบุรุษชุดดําผูบ้ ดั นีกายโชกชุ่ม
ไปด้วยเหงือเย็น ดวงหน้าเ**◌้ยมเกรียม “ข้าว่าเราน่าจะ
ให้เขาลิมลองการทรมานนีสักหน่อย!”
258
“ฮึม” อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา จากนันก็กะพริบตา

“ฟั งดูเข้าท่าดี”
กล่าวจบ นางก็ลกุ ขึนยืน เยืองย่างตรงไปยังบุรุษชุดดํา
“อันทีจริงแล้ว ต่อให้เจ้าไม่สารภาพ ข้าก็รูว้ า่ ใครบังคับ

ให้เจ้ามา แต่ดเู หมือนว่าเจ้าคงจงรักภักดีตอ่ นายของเจ้า
มากกระมัง ก็ได้ ตามทีเจ้าปรารถนา ข้าจะทรมานเจ้า
259
ตามวิธีทีอวินเซียวแนะนํา!”
เด็กสาวผูน้ นหยุ
ั ดเดิน พร้อมด้วยรอยยิมสามานย์
เ**◌้ยมเกรียมอยูบ่ นริมฝี ปาก เมือได้เห็นรอยยิมของนาง
แล้ว บุรุษชุดดําก็รูส้ กึ ประหนึงว่ามีมารกวักมือเรียกอยู่
ไวๆ
บุรุษชุดดํามิอาจควบคุมความกลัวของตนได้อีกต่อไป
ตังท่าทีจะหลบหนี
อย่างไรก็ดี ครันโจนออกจากห้องเท่านัน รังสีเย็นยะ

เยือกก็ติดตามเขาไป กระแทกเข้าใส่เต็มรัก ส่งให้เขาร่วง
ลงจากเวหาสูผ่ ืนดินเสียงดังสนัน
260
“เกิดอะไรขึน” ครันได้ยินเสียงดังนันแล้ว เยียจิงเสวียน
และจวินเฟิ งหลิงก็รบี รุดเข้ามา ในขณะเดียวกัน เหล่าผู้
เฒ่าสกุลเยียเองก็ได้ยินเสียงดังกล่าวเช่นเดียวกัน พากัน
ปรีเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง
“น้องข้า น้องสะใภ้ พวกเจ้าปลอดภัยดีหรือไม่” เยียซีมวั

ก้าวเข้ามาหาอวินลัวเฟิ ง ชําเลืองมองไปยังบุรุษชุดดําผู้
บัดนีตะเกียกตะกายอยูบ่ นพืนแล้วก็นิวหน้า “คนผูน้ ีมา
จากทีใดกัน เขาเป็ นมือสังหารอย่างนันหรือ”
เยียฉีแลดูหวาดกลัวมากทีเดียว ใจก็โกรธแค้นกับความ
จริงทีว่ามีมือสังหารเข้ามาคิดปลิดชีพ อวินลัวเฟิ งและ
261
อวินเซียว
“มือสังหารผูน้ ีมาเพือจัดการอวินเซียวกับข้า” อวินลัวเฟิ ง

ส่งสายตาร้ายกาจไปยังผูค้ นทีจู่ๆ ก็พากันแห่เข้ามา
อย่างไม่มีปีมีขลุย่ “เช่นนันเอง ข้าจึงกําลังสอบสวนเขา
อยู่ ว่าใครกันแน่ทีอยูเ่ บืองหลัง”
ครันได้ยินถ้อยคําของนางดังนัน จวินเฟิ งหลิงก็โกรธขึง

ขึนมาเป็ นอย่างมาก ร่างของนางหายวับไปปรากฏตัวอยู่
เบืองหน้ามือสังหารผูน้ นทั
ั นที ยกร่างของมือสังหารผูน้ นั
ขึน ก่อนเหวียงเขากลับลงไป บุรุษชุดดํา ผูถ้ กู อวินเซียว
เล่นงานเสียจนอ่วมอยูแ่ ล้ว บัดนีก็ได้สง่ เสียงครางออก
มาแล้วสลบไสลไปหลังจากถูกจวินเฟิ งหลิงซํา
262
“พวกท่านช่างยอดเยียมจริงๆ!” จวินเฟิ งหลิงส่งรอยยิม
เยาะ “ข้าก็คิดว่าพวกท่านเพียงแต่จะก่อเรืองเดือดเนือ
ร้อนใจให้แก่บตุ รชายและบุตรสะใภ้ขา้ เท่านัน ไม่คิดเลย
ว่าจะถึงขันส่งมือสังหารมาฆ่าแกงกันอย่างนี! พวกท่าน
ทําให้ขา้ ผิดหวังเป็ นอย่างยิง!”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ผูเ้ ฒ่าผูห้ นึงก้าวออกมา

จากนันเอ่ยถ้อยคําตําหนิเย็นชา “เจ้าคิดว่าพวกข้าเป็ น
คนส่งมือสังหารผูน้ ีมาหรือ”
จวินเฟิ งหลิงเหลือบมอง จากนันเผยรอยยิมเยาะ ตาเฒ่า

ผูน้ ีคือสมุนของเยียจิงเสวียน เข้ากันได้ดีอย่างเป็ นปี เป็ น
263
ขลุย่ นางไม่คิดดอกว่าผูค้ นเหล่านีจะมีใจยุติธรรม
“มิใช่พวกท่านอย่างนันหรือ ถ้าเช่นนันจะเป็ นผูใ้ ดไปได้

เล่า” จวินเฟิ งหลิงเลิกคิวขึน “ข้าไม่คิดว่าคนแปลกหน้า
จะแอบเข้ามาในจวนของเราได้โดยไม่มีผใู้ ดสังเกตเห็น
โดยเฉพาะอย่างยิง คนทีเขาต้องการจะสังหารนัน คือ
บุตรสะใภ้และบุตรชายของข้า หาใช่ใครอืนไม่!”
ทันใดนันเอง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึนมาจาก
เบืองหลังกลุม่ คน เมือได้ยินดังนัน ทุกคนต่างก็
แหวกออกเป็ นสองฝัง เกิดเป็ นทางเดินระหว่างกลางโดย
พลัน เยียจิงเสวียนโบกพัดคลีของตนด้วยท่าทีสบายๆ
เยืองย่างตรงมาด้วยรอยยิม ทว่าดวงตาส่อประกายมืด
หม่นอาบยาพิษ
264
“ท่านพี ท่านพีสะใภ้ เป็ นความผิดของข้าเอง ข้ามิได้ให้
คนอารักขาจวนของเราให้รดั กุมกว่านี ปล่อยให้คนผูน้ ี
ลักลอบเข้ามาได้ หากจะโทษใครก็มาโทษข้าเถิด อย่าได้
กระทําผิดต่อเหล่าผูเ้ ฒ่าเลย!” เยียจิงเสวียนกล่าวเสียง
เย็น “ข้ารูว้ า่ ท่านชิงชังข้า เราสองก็เคยเปิ ดฉากโต้เถียง
กันอย่างเผ็ดร้อนมาก่อน เช่นนันเอง ข้าจึงไม่กล่าวโทษ
ท่านทีดึงดันจะเอาเรืองข้าให้จงได้”
“แต่วา่ ...” เยียจิงเสวียนนิงไปครูห่ นึง ก่อนกล่าวต่อว่า

“ใครจะเป็ นผูร้ บั ผิดชอบในเรืองนี เราค่อยมา ว่ากันที
หลังเถิด บัดนี ให้ขา้ ได้สงั หารชายชัวผูน้ ีเสียก่อน ล้าง
แค้นให้แก่ทา่ น”
265
ฝุบ!!!
กล่าวจบ เยียจิงเสวียนก็มิได้เปิ ดโอกาสให้ผใู้ ดตังตัว

ทว่าปรีเข้าไปหาบุรุษชุดดําผูบ้ ดั นีเป็ นลมสลบไสลอยูบ่ น
พืนพร้อมด้วยจิตสังหารเข้มข้นอยูใ่ นดวงตา
266
ขณะทีเยียจิงเสวียนกําลังจะไปถึงตัวบุรุษชุดดําอยูน่ นั
เอง ก็มีแผ่นหินแผ่นหนึงร่วงลงมาจากผืนนภา กระแทก
เขาเต็มรัก บดขยีเขาลงกับพืน
“นายท่านจิงเสวียน!”
ผูค้ นสกุลเยียต่างก็แตกตืนตกใจ รีบปรีเข้าไปขยับเอา

267
แผ่นหินนันออกจากแผ่นหลังของเขา จากนันกล่าวว่า
“นายท่านจิงเสวียน ท่านปลอดภัยดีหรือไม่”
เยียจิงเสวียนตะเกียกตะกายลุกขึนยืนจากพืน ดวงตา
ของเขาแผดเผาไปด้วยเพลิงพิโรธ “ใคร ใครมันกล้าลอบ
โจมตีขา้ ”
นีเป็ นครังทีสองแล้ว!
ในคราแรกนัน เขาถูกก้อนหินกระแทกเข้าทีหัวเข่า
ระหว่างพิธีกรรมพิสจู น์โลหิต จนต้องล้มลงคุกเข่าเบือง
หน้าเยียจิงเฉิน
268
คราวนี คนผูน้ นได้
ั ลอบโจมตีเขาอีกครา!
แม้ผคู้ นไม่สงั เกตเห็น แต่อวินลัวเฟิ งก็เห็นการกระทําขอ

งอวินเซียวเมือสักครูน่ ี เขาก็เป็ นเช่นนีเอง มักลอบโจมตี
ผูค้ น แต่ไม่มีวนั เฉลยให้ผใู้ ดได้รูว้ า่ ใครเป็ นคนทํา...
ครันสังเกตเห็นสายตาของอวินลัวเฟิ ง อวินเซียวก็ลด
ศีรษะลงตํา จากนันกล่าวด้วยนําเสียงทุม้ ตําว่า “หาก
ท่านคิดว่ายังไม่พอ คราวหน้า ข้าจะยกเอาภูเขาทังลูก
มาบดขยีเขา”
อวินลัวเฟิ งกะพริบตา จากนันกล่าวพร้อมด้วยรอยยิม

อ่อน “ก็ได้ ข้าเองก็อยากเห็นเขาถูกภูเขาบดขยีเหมือน
269
กัน”
นางก็พดู ไปอย่างนันเอง แต่อวินเซียวกลับคิดเป็ นจริง

เป็ นจัง บัดนี เขากําลังครุน่ คิดพร้อมด้วยแววพิจารณา
อยูใ่ นดวงตามืดดํานัน...
“เยียจิงเสวียน” จวินเฟิ งหลิงกล่าวด้วยนําเสียงชิงชัง

“เจ้าคิดจะฆ่าปิ ดปากเขาอย่างนันหรือ”
ฆ่าปิ ดปากอย่างนันหรือ
เยียจิงเสวียนโจนลุกขึนยืน “ท่านพูดเรืองอะไรกันเล่า
เหตุใดข้าจึงต้องฆ่าปิ ดปากเขาด้วย ข้ามิได้เป็ น ผูส้ ง่ มือ
270
สังหารผูน้ ีมาเสียหน่อย! ทําไมข้าจะต้องร้อนตัวด้วย”
บัดนันเอง บุรุษชุดดําผูส้ ลบไสลอยูก่ ็ได้ตืนขึนมา ชัว

ขณะทีลืมตาตืนนันเอง ก็ได้ยินเสียงของ เยียจิงเสวียน
ทันใดนัน ร่างของเขาก็แข็งทือไป ส่วนมือทีกําแน่นก็
คลายออก
“อะแฮ่ม” บุรุษชุดดําผูน้ นกระแอมไอ

ั “คนทีส่งข้ามาหา
ใช่ชายผูน้ ีไม่ พวกเรามิเคยพบกันมาก่อน! ข้าเพียงแต่ไม่
ชอบหน้าอวินลัวเฟิ งและอวินเซียวเท่านัน จึงได้อยากทํา
ให้พวกเขาหายไป”
ครันได้ยินถ้อยคํานันแล้ว เยียจิงเสวียนก็เชิดคางขึนมา
271
“ได้ยินเขาไหมเล่า ข้ามิได้เป็ นคนส่งเขามา อวินลัวเฟิ ง
ต่างหาก ทีไปก่อเรืองกับใครต่อใครเขามากเกินไปแล้ว!
พีสะใภ้ ข้าว่าท่านเลือกสะใภ้ผิดคน! นางจะทําอะไรตาม
ใจเพียงเพราะมีราชสํานักคอยหนุนหลังมิได้ มีผคู้ น
หลายคนนักทีมีฤทธาอํานาจสูงส่งเสียยิงกว่านาง ด้วย
สันดานอวดดีเช่นนี ไม่ชา้ ก็เร็ว ก็คงนําพาเภทภัยมาสู่
สกุลเยียอย่างแน่นอน”
“เช่นนันเอง” เยียจิงเสวียนนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า

“ข้าขอประกาศว่าอวินลัวเฟิ งบัดนีถูกขับไล่ออกจากสกุล
เยียแล้ว!”
ประกายเย็นยะเยือกกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาของจวิ
นเฟิ งหลิง “เฟิ งเอ๋อร์หาได้ทาํ สิงใดผิดไม่ ไยเจ้าจึงขับไล่
272
นาง”
เยียจิงเสวียนกล่าวเสียงเย็น “นางมิได้ทาํ อะไรผิดอย่าง

นันหรือ หากมิได้ทาํ อะไรผิดจริง ไยชายผูน้ ีจึงได้ตามมา
สังหารนางกันเล่า นางคงไปทําเรืองผิดพลาดมหันต์อะไร
มาแน่ๆ! เช่นนันเอง ข้าขอสังให้อวินเซียว หย่าขาดกับ
อวินลัวเฟิ ง!”
“ฝันไปเถอะ!” จวินเฟิ งหลิงตัวสันไปด้วยความโกรธ

“กระทังข้าซึงเป็ นมารดาของอวินเซียวยังไม่มีสทิ ธิทําเช่น
นี เจ้าเป็ นแค่อามีสทิ ธิอะไร”
“ข้าคือว่าทีนายใหญ่แห่งสกุลเยีย เท่านันยังไม่เพียงพอ
273
อีกหรือ”
เขาเพียงแต่สงให้
ั อวินเซียวหย่าขาดกับอวินลัวเฟิ งเท่า
นัน หาได้สงให้
ั ใครเชือดเฉือนนางเป็ นชินๆ ไม่ เช่นนัน
เอง ราชสํานักจึงมิอาจกล่าวโทษเขาได้! ตราบใดที
อวินลัวเฟิ งหายตัวไปจากสกุลเยียเสีย อวินเซียวก็จะมีผู้
ช่วยลดลงไปอีกหนึง เมือถึงเพลานัน เยียจิงเฉินจะมาต่อ
กรกับเขาได้อย่างไร
“นายท่านจิงเสวียนพูดถูก หากอวินลัวเฟิ งและอวินเซียว

มิได้ทาํ อะไรผิดจริง มือสังหารผูน้ ีจะถ่อมาถึงทีนีเพือ
สังหารทังสองทําไม”
274
“ข้าคิดว่ามือสังหารต่างหากทีเป็ นเหยือตัวจริง คงถูกทัง

สองกลันแกล้งรังแกเสียจนหนักหนา เขาก็เพียงแต่
ปรารถนาทีจะแก้แค้นเท่านัน แต่กลับต้องกลายเป็ นนัก
โทษ หากอวินเซียวคือบุตรชายของข้า ข้าคงสังให้เขา
หย่าขาดกับอวินลัวเฟิ ง แล้วขอขมาต่อชายผูน้ ่าสงสารผู้
นีเสีย!”
275
ในสายตาของพวกเขานัน มือสังหารผูม้ าเพือสังหาร
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวคือเหยือ ส่วนสองคนทีเกือบจะ
ถูกสังหารกลับกลายเป็ นผูร้ า้ ยสามานย์! “บางทีทงสอง
ั
อาจไปเข่นฆ่าครอบครัวของมือสังหารผูน้ ี ก็เป็ นได้ เช่น
นันเอง เขาจึงมาเพือแก้แค้น! หาเป็ นเช่นนันไม่ ไยจึงมี
คนคิดอยากสังหารพวกเขาโดยไร้เหตุผล กันเล่า”
“ท่านแม่ ท่านทราบหรือไม่วา่ บุคคลประเภทใดทีข้าชืน

ชมยิง” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน จากนันเบนสายตาไปยังจวิ
จวินเฟิ งหลิงเปล่งเสียงหัวเราะ “บุคคลประเภทใดกัน

เล่า”
276
“ข้าชืนชมผูท้ ีพ่นพล่ามเรืองไร้สาระ แต่กลับปั กใจเชือ
เรืองเหล่านันสนิทใจ!” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม
“พวกเขาไม่รูเ้ ลยด้วยซําว่ามือสังหารผูน้ ีเป็ นใคร แต่กลับ
พูดพล่ามไปถึงว่าข้าไปเข่นฆ่าสมาชิกสกุลเขาล้างครัว
ซํายังเผาทําลายสุสานบรรพบุรุษเขา เช่นนันเอง เขาจึง
ได้ถ่อมาถึงทีนีเพือสังหารข้าชําระแค้น! พวกเขารูไ้ ด้
อย่างไรกันเล่า ว่ามือสังหารผูน้ ีถ่อมาจากทีแสนไกล มิได้
อาศัยอยูภ่ ายใต้สกุลเยียนีเอง”
ถ้อยคําของนางส่งให้เหล่าผูเ้ ฒ่าโกรธขึงเป็ นยิงนัก

หากว่าฮ่องเต้มิได้ทรงมีพระทัยโปรดปราน อวินลัวเฟิ ง
เสียเหลือเกิน พวกตนคงก้าวเท้าออกมาข้างหน้า จับนาง
มัดขึง แล้วสังสอนนางสักหน่อยไปแล้ว เป็ นแน่
277
“พีสะใภ้!” สีหน้าเยียจิงเสวียนมืดทะมึนลง “ข้าว่า
อวินลัวเฟิ งควรจะขอขมามือสังหารผูน้ ีเสียหน่อยกระมัง!
ต้องเป็ นความผิดของนางอย่างแน่นอน! หาเป็ นเช่นนัน
ไม่ ไยมือสังหารผูน้ ีจึงได้มาตามล่านาง มิใช่ผอู้ ืนเล่า”
“เจ้า...ช่างไร้ยางอายยิงนัก!”
เยียฉีผยู้ ืนหลบฉากอยูต่ อ้ งชะงักงันไปกับถ้อยคําสุดไร้

ยางอายของเยียจิงเสวียน นางจ้องไปยัง เยียจิงเสวียน
เขม็ง จากนัน ฝื นถ่มถ้อยคําเหล่านันออกมาอย่างยาก
ลําบาก ดวงหน้างามของนางแดงกําไปด้วยโทสะ
278
เยียจิงเสวียนส่งสายตาดุดนั ไปยังเด็กสาวอย่างชักจะ
หมดความอดทน “ข้ากําลังพูดอยูก่ บั พีสะใภ้ ใคร
อนุญาตให้เจ้าขัด ไสหัวไป!”
ตูม!
เขาปล่อยคลืนพลังมหาศาลพุง่ เข้าใส่เยียฉีทีอกเต็มรัก
เยียฉีกระอักโลหิตออกมากองใหญ่ ก้าวกระถดถอยหลัง
ไปเล็กน้อยจนกายเอนพิงเข้ากับเยียซีมวั “อย่าได้พดู ไป”
ั วหน้าลงเล็กน้อย “พวกข้าจะจัดการเอง เจ้ายัง
ไม่แข็งแกร่งพอ จงเอาตัวเองให้รอดเสียก่อน”
279
เยียฉีนิงไปครูห่ นึง จากนันหลุบเนตรลงตํา ดวงตานาง
แผดเผาร้อนไปด้วยโทสะ นางรูด้ ีวา่ ถ้อยคําทีเยียซีมวั
กล่าวมานัน เป็ นไปเพือตัวของนางเองทังสิน แต่บดั นี
นางชิงชังตัวเองเหลือเกิน! หากนางแข็งแกร่งเพียงพอ ก็
คงมิได้รบั บาดเจ็บง่ายดายถึงเพียงนี...
ครันเห็นว่าเยียฉีได้รบั บาดเจ็บ จวินเฟิ งหลิงก็โกรธขึงขึน

มา แล้วกล่าวด้วยนําเสียงดุดนั ว่า “เยียจิงเสวียน ฉีฉีพดู
ถูก เจ้ามันช่างไร้ยางอาย เฟิ งเอ๋อร์จะไม่มีวนั ขอขมาต่อ
มือสังหารผูน้ ี!”
“ฮะๆๆ!” เยียจิงเสวียนเผยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม “ถ้าเช่น

นันก็อย่ามากล่าวโทษข้าแล้วกันว่าเป็ นคน ใจหินใจ
ทมิฬ! อวินลัวเฟิ งน่ะเป็ นสตรีเลือดเย็น เช่นนันเอง สกุล
280
เยียของเราจะไม่อดทนกับนางอีกต่อไป! องครักษ์ จงไป
นําปากกาและกระดาษมาให้ขา้ เดียวนี ข้าจะเขียน
หนังสือเพือประกาศการหย่าร้างระหว่าง อวินเซียวและ
อวินลัวเฟิ ง!”
“อย่าได้กล้า!” จวินเฟิ งหลิงตะเบ็งเสียงลัน เข้ายืนขวาง

หน้าอวินลัวเฟิ งเพือปกป้องเด็กสาว แลดูเปี ยมบารมี
หาญกล้ายิงนัก
เยียจิงเสวียนส่งรอยยิมแดกดันให้แก่นาง ขณะทีเขา
กําลังจะพูดอยูน่ นเอง
ั ก็ได้ยินเสียงร้อง อย่างตืน
ตระหนกดังขึนมาจากด้านหลังโดยพลัน
281
“นายท่านจิงเสวียน ระวัง!”
ระวังหรือ
ระวังอะไรเล่า
เขามองไปรอบๆ ด้วยสายตามึนงง ทว่าทันใดนันเอง ก็

เห็นว่าแสงจันทร์ได้หายวับไป แลถูกแทนทีด้วยเงาดํา
ทอดยาวแทน แล้วเขาก็มิอาจอดเงยหน้าขึนมองได้
ตอนนันเอง แววตืนตระหนกก็ฉายชัดขึนในดวงตา แล
เขาเองสบถสาบานว่า นรก! ใครกันมาปาขยะ ใส่ขา้
282
ตูม!
ท่ามกลางสายตาตืนตระหนกของเขานัน ภูเขาลูกหนึงได้
หล่นลงมาทับเขาจนบีแบน ส่งให้ผืนดินทังผืนสัน
สะเทือนเลือนลัน
283
อวินเซียวเบนสายตาไปหาอวินลัวเฟิ ง แล้วรอยยิมอ่อน
จางก็ปรากฏขึนบนดวงหน้าเย็นชานัน “ท่านชอบไหม”
หากว่าอวินเซียวเพียงแต่เคลือนย้ายแผ่นหิน อวินลัวเฟิ ง
ก็คงไม่ประหลาดใจเท่าใดนัก ทว่าคราวนีนางจําต้อง
ยอมประหลาดใจ เพราะเขาเคลือนย้ายภูเขาทังลูกด้วย
284
พลังจิต!
ครันมิได้ยินเสียงตอบรับจากอวินลัวเฟิ ง อวินเซียวก็เม้ม
ริมฝี ปากบางของตน “ข้าใช้พลังจิตค้นหาไปทัว พบแต่
ภูเขาลูกนีเท่านันทีอยูใ่ กล้ หากท่านคิดว่าภูเขาลูกนียัง
ใหญ่โตมิพอ ข้าก็จะบากบันหาลูกทีใหญ่กว่านีมาให้
ใหม่ในภายภาคหน้า”
เมือประเดียวนีเอง ในตอนทีเยียจิงเสวียนบังคับให้อวิน
เซียวหย่าขาดกับอวินลัวเฟิ ง เขามัวแต่ตงสมาธิ
ั อยูก่ บั
การค้นหาภูเขา จึงมิได้ลกุ ขึนมาปกป้องภรรยาของตน
ด้วยมิได้ยินเสียงของเยียจิงเสวียนนันเอง
285
“นายท่านจิงเสวียน!”
เหล่าผูค้ นสกุลเยียต่างก็เป็ นเบือใบ้กนั ไป ผ่านไปครูห่ นึง

จึงได้พากันรีตรงไปยังเขาลูกนัน ซึงบดขยี เยียจิงเสวียน
เอาไว้ขา้ งใต้ หนึงในนันตะโกนขึนมาว่า “มา เอาเครือง
มือมา ช่วยนายท่านจิงเสวียนกัน!”
ครันได้ยินถ้อยคําดังกล่าว ก็มีใครคนหนึงวิงออกไปหา
พลัว พวกเขาแซะพลัวกับขอบภูเขา พยายามงัดเขาลูก
นันขึนมา อย่างไรก็ดี เขาลูกนันก็ใหญ่เกินกําลัง ถึงขันว่า
เมือแซะแรงเกินไป พลัวก็หกั เสียหาย
บัดนันเอง ก็ได้ยินเสียงชราเจือแววระคายดังลงมาจาก
286
ผืนนภา “เกิดอะไรขึน ไยจึงได้เอะอะกันถึง เพียงนี แล้ว
ใครยกเอาภูเขามาอยูท่ ีนี” ทีกลางเวหานัน เยียเสียงมอง
ลงมายังผูค้ นเบืองล่างด้วยท่าทีเย็นชาและสีหน้าบึงตึง
“ท่านผูเ้ ฒ่าเยียเสียง โปรดช่วยพวกข้าที นายท่านเยียจิง

เสวียนถูกภูเขาลูกนีทับอยู่ พวกข้าเอาท่านออกมามิได้”
“ว่าอย่างไรนะ” เยียเสียงตกใจ แล้วก็รบี ร่อนลงมา

จากกลางเวหาจรดเท้าลงบนผืนดินโดยพลัน เขาวางมือ
ลงบนภูเขา และด้วยเสียงอันดัง ก็ทมุ่ พลังลงไปในเขาลูก
นัน ส่งให้ภเู ขาสูงใหญ่ถกู บดขยีแตกออกเป็ นเสียงๆ
ทันที เศษหินร่วงกระจายไปทัวทังลานจวน
287
เยียจิงเสวียนบัดนีได้สนสติ
ิ ไปแล้ว นอนทอดกายตา
เหลือกไม่รูส้ กึ ตัวอยูบ่ นพืน
“นําตัวเขากลับไป ข้าจะหาแพทย์มารักษา” เยียเสียง

โบกมือออกคําสัง
ครันได้ยินคําสังนันแล้ว องครักษ์สกุลเยียสองนายก็กา้ ว
เดินออกมา แบกเยียจิงเสวียนขึน ตรงดิงไปยังลานด้าน
หลัง ทัวทังลานเงียบสงัดลงไปโดยพลัน ต่างคนต่าง
ชะงักงันไปกับฉากเบืองหน้า ไร้ซงคํ
ึ าพูดใดๆ
“เอาล่ะ ไหนบอกข้าซิวา่ เกิดเหตุอนั ใดขึน” เยียเสียง

ชําเลืองมองไปยังกลุม่ คนเบืองหน้าด้วยสายตา เย็นชา
288
และสีหน้าบึงตึง ดวงตาจรดลงทีร่างของมือสังหาร
“ท่านผูเ้ ฒ่าเยียเสียง อวินลัวเฟิ งเข่นฆ่าครอบครัวของมือ

สังหารผูน้ ี เช่นนันเอง เขาจึงได้ตามมา ชําระแค้น ขณะที
พวกเรากําลังจัดการกับปั ญหาประการนีอยูน่ นั จู่ๆ ภูเขา
ลูกนีก็โผล่ขนมา”
ึ
ถ้อยคําของเขาหมายความว่า มือสังหารผูน้ ีบริสทุ ธิ และ

เรืองราวเหล่านีทังหมดมีอวินลัวเฟิ งคนบาป ตัวจริงเป็ น
ต้นเหตุ!
“เช่นนันเองหรือ” ดวงตาของเยียเสียงมืดทะมึนลง จาก

นันมองไปยังอวินลัวเฟิ งพร้อมเอ่ยถาม เสียงเย็น
289
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม “ข้าเข่นฆ่าสกุลเขา เขาจึง
ได้ถ่อมาถึงทีนีเพือสังหารข้า นันคือสิงทีเจ้าต้องการจะ
สืองันรึ”
“ก็ใช่น่ะสิ” ผูเ้ ฒ่าผูน้ นผงกศี

ั รษะแรง “นันแลคือสิงทีข้า
ต้องการจะสือ”
อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา “จะสืบหาความจริงเรืองนี

ง่ายนิดเดียว ผูใ้ ดเข้าออกเมืองนีย่อมต้องมีการบันทึก
ในเมือเจ้าอ้างว่าเขาถ่อมาจากทีไกล ย่อมต้องมีบนั ทึก
การเข้าออกของเขาอย่างแน่นอน!”
290
ผูเ้ ฒ่าผูน้ นชะงั
ั กงันไปทันที เขาเพียงแต่กล่าวล้อถ้อยคํา
ของเยียจิงเสวียนเท่านัน หาได้รูส้ รูี แ้ ปดไม่วา่ มือสังหารผู้
นีมีพืนเพมาจากทีแห่งใด
ตอนที 885 แพะรับบาป (1)
ครันเห็นว่าเขาลังเลอยูน่ นั เยียเสียงก็นิวหน้า “เจ้าควร

จะรูด้ ีนะ ว่าถ้าหากโกหกข้าแล้วจะต้องถูกลงโทษอย่าง
ไร!”
291
จากนันเขาก็เบนสายตาไปยังบุรุษชุดดําแล้วเอ่ยถามอีก
ครา “บอกมาว่าเจ้ามาทีนีด้วยเหตุอนั ใด! ใครส่งเจ้ามาที
นี หากไม่ยอมรับสารภาพ ข้าไม่มีวนั ปล่อยเจ้าไปแน่!”
ดวงตาบุรุษชุดดําเบิกกว้าง จากนันก็พน่ ลมออกจมูก

“ข้าเกลียดอวินลัวเฟิ งจริง นางมาให้ทา่ น้องชายของข้า
ยึดเอาทรัพย์สนิ สกุลข้าไปทังหมด จากนันก็สงั หารพวก
เขายกครัว แรกเริมเดิมทีขา้ ก็ไม่คิดทีจะล้างแค้น
นางดอก เช่นนันเอง ข้าจึงเดินทางมายังเมืองหลวงแห่ง
นีเพือหาชีวิตสงบสุข แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาพบเจอ
นางทีนีอีกครา! สตรีผนู้ ี ทีให้ทา่ น้องชายของข้า และยึด
เอาทรัพย์สนิ ทังหมดของครอบครัวข้าไป ได้วางยาข้า
และให้ทา่ ข้า! เช่นนันเอง ข้าจึงไม่มีทางเลือกอืนนอก
292
จากต้องสังหารนาง! ไม่มีผใู้ ดบังคับให้ขา้ ทําดอก!”
เขายังคงยืนกรานว่าอวินลัวเฟิ งคือผูผ้ ิดตังแต่แรก และ

เขาก็เป็ นเพียงเหยือผูบ้ ริสทุ ธิเท่านัน เขายังถึงขันกล่าว
เป็ นนัยว่าอวินลัวเฟิ งคือหญิงแพศยา เพราะเขาไม่คิดว่า
สกุลเยียจะยอมรับหญิงแพศยาทีเทียวให้ทา่ ผูช้ ายไปทัว
ตามคาด ถ้อยคําของบุรุษชุดดําส่งให้เหล่าผูเ้ ฒ่าสกุล

เยียโกรธขึงขึนมาอีกครัง ทังหมดต่างก็จอ้ งไปยังอวินลัว
เฟิ งเขม็ง
“ให้ทา่ ผูช้ ายอย่างนันหรือ จุ๊ๆ ไม่คิดเลยว่าสตรีผนู้ ีจะเป็ น

คนพรรค์นนั เห็นเป็ นแมวเซืองทีแท้ซอ่ นเล็บเอาไว้นีเอง!”
293
“นายท่านจิงเฉิน สตรีเช่นนีมาเป็ นสะใภ้ของท่านได้
อย่างไร ไม่เอาน่า บังคับให้ลกู ชายของท่าน หย่าขาดกับ
นางเสีย!”
ครันได้ยินถ้อยคําเหล่านันแล้ว เยียจิงเฉินก็มีสีหน้าขุ่น
ข้องไป ขณะตังท่าจะตะเพิดคนเหล่านีอยูน่ นั อวินเซียวก็
ถอดเอาธํามรงค์มิติของตนออกมา
จากนัน...
เมือแสงสว่างวาบขึน สมบัติลาค่
ํ านับไม่ถว้ น หินฌาน
และตัวยาต่างๆ ก็ปรากฏขึนบนลานจวนทันที กระทัง
294
อาวุธเหล็กกล้าก็ยงั พอมี ทุกสิงล้วนแล้วแต่เป็ นสมบัติ
อันประเมินค่ามิได้ทงสิ
ั น
“เฟิ งเอ๋อร์ ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ข้ายังมิเคยได้มอบ

ของขวัญใดๆ ให้เลย นีคือของหมันจากข้า แด่ทา่ น”
ของหมันอย่างนันหรือ
อวินลัวเฟิ งกําลังจะเอ่ยปากถามอยูแ่ ล้ว ว่า ‘เจ้าก็ได้

มอบของหมันมาให้ขา้ หมดแล้วมิใช่หรือ’ แต่ ทันใดนัน
เอง นางก็ตระหนักได้ถงึ เจตนาของเขา แล้วรอยยิม
หวานซึงก็ปรากฏขึนบนดวงหน้าของนาง
295
เขาจงใจทําสิงนี ก็มือสังหารผูน้ ีกล่าวอ้างว่าอวินลัวเฟิ ง
ให้ทา่ น้องชายของเขา รวมถึงตัวเขาเอง เพือช่วงชิง
สมบัติสกุลตน เช่นนันเอง อวินเซียวจึงสําแดงให้ผคู้ น
เหล่านีได้เห็นว่าเขามีสงใด
ิ พิสจู น์ให้เห็นว่าถ้อยคําของ
พวกเขานันช่างน่าขันเพียงใด!
“นีคือทังหมดทีข้ามี บัดนี ทังหมดนีเป็ นของท่านแล้ว

หากท่านคิดว่ายังไม่เพียงพอ ข้าก็จะบากบันตรากตรํา
ให้หนักขึน เพืออนาคตของเราสอง” อวินเซียวแลดูเคร่ง
ขรึมเป็ นยิงนัก หากแต่ไม่มีใครสามารถบอกได้วา่ เขา
กําลังคิดสิงใดอยูจ่ ากดวงหน้าทีเย็นชานัน
จวินเฟิ งหลิงและเยียจิงเฉินต่างก็มองตากัน เป็ นครังแรก

ทีได้รูว้ า่ บุตรชายของพวกตนเป็ นคนมากเล่หไ์ ด้ถงึ เพียง
296
นี!
เหตุการณ์นีเปรียบประหนึงการตบหน้าเหล่าผูเ้ ฒ่าฉาด
ใหญ่!
ด้วยสมบัติพสั ถานลําค่ามากมายถึงเพียงนี สามีของนาง

ก็รารวยเสี
ํ ยยิงกว่าสกุลเยียทังสกุลเสียอีก เช่นนันเอง
อวินลัวเฟิ งจะไปให้ทา่ ชายผูอ้ ืนเพือเศษเงินเพียงเล็ก
น้อยทําไมเล่า ทียิงไปกว่านัน อวินเซียวยังมี รูปโฉมงด
งามยิงกว่าชายผูน้ นตั
ั งหลายขุม!
บุรุษชุดดําผูน้ นทรุ
ั ดกายลงกับพืน แตกตืนไปกับท่าที
อวดอ้างบารมีของอวินเซียว และในขณะเดียวกัน ก็
297
หวาดกลัวขึนมาอย่างแรงกล้า มีศตั รูเช่นนี นายท่านของ
เขาก็มีแต่จะพ่ายแพ้เท่านัน...
“มีอะไรอืนอีกไหม” เยียเสียงยิมเยาะ “แล้วพวกเจ้าทุก

คนน่ะ ไปหลงเชือเรืองราวพกลมของชายผูน้ ี โดยมิ
ไตร่ตรองให้ถีถ้วนก่อนได้อย่างไร ด้วยสมบัติเหล่านี อวิน
เซียวคงซือเขาได้ทงสกุ
ั ลเสียด้วยซํา ไย อวินลัวเฟิ งจะ
ต้องไปให้ทา่ น้องชายของเขาด้วยเล่า”
แม้เยียเสียงจะไม่พอใจทีอวินเซียวไม่คิดหวนกลับคืนสู่
สกุลเยีย เขาก็ยงั จะปกป้องเด็กคนนีต่อไปเพือเยียจิงเฉิน
298
ตอนที 886 แพะรับบาป (2)
เหล่าผูเ้ ฒ่าสกุลเยียต่างก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพียงแต่

จ้องมองไปยังทรัพย์สมบัติเบืองหน้าอวินเซียวเท่านัน
299
ประกายโลภโมโทสันปรากฏขึนในดวงตา...
เยียเสียงหันไปหาบุรุษชุดดําผูน้ นอี
ั กครา จากนันกล่าว
ว่า “สารภาพมาเสีย มิฉะนัน ข้าจะทําให้เจ้าสารภาพเอง
ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็ นครังสุดท้าย”
บุรุษชุดดําผูน้ นแลดู
ั สนหวั
ิ งยิงนัก เขารูด้ ีวา่ สกุลเยียมีวิธี
บังคับขู่เข็ญให้เขายอมสารภาพออกมาในทีสุด เช่นนัน
เอง จึงได้สดู หายใจเข้าลึก แล้วกล่าวว่า “นายน้อยเทียน
หลินส่งข้ามาทีนี เพราะอวินลัวเฟิ งเคยทําให้เขาได้อายที
กลางถนน เขาจึงได้ชิงชังนางเข้ากระดูกดํา และ
ปรารถนาทีจะเข่นฆ่านาง!”
300
นายท่าน ข้าขอโทษ เพือปกป้องท่าน ข้าจําต้องหาแพะ
รับบาป
นายน้อยเทียนเวินนันมีคา่ มากเกินไป เช่นนันเอง นาย

น้อยเทียนหลินจึงเป็ นตัวเลือกสุดท้าย...
สีหน้าเยียเสียงมืดทะมึนลง “องครักษ์! จงนําตัวนาย

น้อยเทียนหลินมาขังเอาไว้! เขาจะถูกลงโทษภายหลัง
จากทีนายใหญ่เสร็จสินการฝึ กฝนพลังฌานโดยสันโดษ
แล้ว”
เมือพิธีพิสจู น์โลหิตเสร็จสินลง นายใหญ่ก็กลับไปฝึ กฝน

พลังฌานโดยสันโดษต่อ เช่นนันเอง เขาจึงมิได้ปรากฏ
301
ตัวขึนมา แม้เกิดเรืองขึนในสกุลเยียขึนมากมาย...
อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวต่างก็มองตากัน แล้วเห็นความ

ไม่เชือใจบุรุษชุดดําอยูใ่ นสายตาของอีกฝ่ าย “อวินเซียว
นําตัวเขาไปกันเถิด” เด็กสาวกล่าวพลางเลิกคิวขึน “ใน
เมือเขาคิดเข่นฆ่าเรา เขาก็ตอ้ งชดใช้!”
บุรุษชุดดํานอนทอดกายอยูบ่ นพืนด้วยท่าทีสนหวั
ิ ง รูด้ ี
ว่าตนคงต้องมีโชคชะตาอับเฉาอยูใ่ นกํามือ ของอวินลัว
เฟิ งและอวินเซียวเป็ นแน่
ในดวงตาจวินเฟิ งหลิงสะท้อนแววเป็ นห่วงเป็ นใย

“เฟิ งเอ๋อร์ ช่วงนีให้ขา้ นอนเป็ นเพือนเจ้าเถิด แล้วให้เซียว
302
เอ๋อร์ไปนอนกับพีเยีย ข้าเป็ นห่วงสวัสดิภาพของเจ้านัก”
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง จากนันหันไปหาอวินเซียว ผูน้ ิว

หน้าลงอย่างลังเล อวินเซียวมิใคร่อยูใ่ กล้ชิดกับผูค้ นมาก
เกินไปเท่าใดนัก แม้อีกฝ่ ายจะเป็ นครอบครัวก็ตามที...
“มิเป็ นไรดอก” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “เยียเทียนหลินเอง

บัดนีก็ถกู คุมขังไปแล้ว หากมีผใู้ ดคิดสังหารพวกเราอีก
เยียเทียนหลินก็ตอ้ งเป็ นผูร้ บั ผิดชอบ และข้าไม่คิดว่าเขา
จะโง่ง่าวถึงเพียงนัน”
จวินเฟิ งหลิงถอนหายใจ “ตกลง หากมีสงใดผิ

ิ ดแผกไป ก็
จงอย่าลืมทีจะเรียกขานข้า ข้าสามารถมาหาได้ทกุ เวลา”
303
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ แลกเปลียนสายตากับอวินเซียว
จากนันทังสองก็เดินกลับเข้าห้องไป อวินลัวเฟิ งเทชาดืม
แล้วเอ่ยถามว่า “อวินเซียว เจ้าคิดว่าเยียเทียนหลินอยู่
เบืองหลังมือสังหารผูน้ ีจริงไหม”
“มิใช่” อวินเซียวครุน่ คิดพิจารณา “ข้าคิดว่าเป็ นเยียจิง

เสวียน!”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย “เห็นทีเราคงจะต้องรีบแก้

ปั ญหาอย่างว่องไวทีสุด จะปล่อย เยียจิงเสวียนอยูต่ อ่ ไป
มิได้เสียแล้ว!”
304
...
ในช่วงเวลานี เมืองหลวงออกจะสงบสุขดีทีเดียว เว้น

เพียงแต่ข่าวเรืองภูเขาลูกหนึงทีตังอยูไ่ ม่ไกลออกไปจาก
เมืองนักจู่ๆ ก็หายวับไปกับตา ทิงไว้เพียงหลุมลึกใหญ่โต
เป็ นไปมิได้ทีมนุษย์จะสามารถเคลือนย้ายภูเขาทังลูก
เช่นนันเอง ผูค้ นจึงได้พากันคาดเดาไปว่าคงจะมีผใู้ ด
ทะลึงเหิมเกริมไปจาบจ้วงฟ้าดินเข้า สวรรค์จงึ ได้เคลือน
ย้ายภูเขาออกไปเป็ นการส่งคําเตือนมายังมนุษย์
แน่นอนว่าอวินเซียว ‘สวรรค์’ ผูน้ นมิ

ั ได้สนใจใยดีใดๆ ทัง
305
สิน การใดหากมิได้มีความเกียวข้องกับ อวินลัวเฟิ งแล้ว
ก็มิอาจดึงดูดความสนใจของเขา...
บัดนันเอง ภายในลานทีเงียบสงบของสกุลเยีย ก็ปรากฏ

ว่าเยียจิงเสวียนกําลังนังอยูบ่ นเตียงด้วยท่าทีสบั สน เป็ น
ทีประจักษ์วา่ ยังมิหายดีจากอุบตั ิเหตุเมือหลายวันทีผ่าน
มา
บัดนีแม้ตนจะรอดชีวิต แต่ขาก็ตอ้ งมาหักไป แม้ลกุ ออก

จากเตียงก็ยงั ทํามิได้ แล้วเขาจะขึนเป็ น นายใหญ่แห่ง
สกุลเยียได้อย่างไร
306
ตอนที 887 พระสนมซู (1)
“เยียจิงเฉิน จวินเฟิ งหลิง อวินลัวเฟิ ง และอวินเซียว! ทัง

หมดนีเป็ นความผิดของพวกเจ้า หากมิใช่เพราะพวกเจ้า
แล้ว ข้าก็คงมิไปยืนอยูต่ รงจุดนันดอก และคงไม่ถกู ภูเขา
หล่นทับเอา”
เยียจิงเสวียนขบเขียวเคียวฟั น กล่าวโทษอวินลัวเฟิ งใน

ทุกเหตุการณ์ มิได้สาํ นึกสําเหนียกเลยว่าหากตนมิได้สงั
ให้บรุ ุษชุดดําไปลอบสังหารทังสองตังแต่แรก ตนก็คงไม่
307
ต้องมาทนทุกข์ทรมานอยูเ่ ช่นนี
เขาก็เพียงแต่ได้รบั ดาบตนคืนสนองเท่านัน
“องครักษ์ จงไปเชิญพระสนมซูมาทีนี บอกพระนางว่าข้า

มีเรืองสําคัญจะปรึกษา หากพระนางปฏิเสธทีจะมา ก็จง
บอกไปว่าข้ารูค้ วามลับทุกอย่างของพระนาง ซํายังมี
หลักฐานแน่นหนาอยูใ่ นมือ”
สินคําสังดังนัน ร่างๆ หนึงก็หายไปจากด้านหลังของเขา

โดยพลัน โจนทะยานไปสูท่ อ้ งฟ้าอันไร้ขอบเขตอย่างรวด
เร็ว ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี เขาได้ฝึกฝนผูอ้ ยูใ่ ต้บญ
ั ชา
ผูจ้ งรักภักดีไว้มากมายนัก แม้ปราศจากอิงแล้ว ก็ยงั คงมี
308
สุนขั รับใช้ผจู้ งรักภักดีอยูอ่ ีกมากคอยรับคําสัง!
เห็นทีถอ้ ยคําของเขาจะใช้ได้ผล ด้วยไม่นานนัก ก็มีสตรี

ผูห้ นึงสวมหมวกไม้ไผ่ปรากฏขึนทีประตู นางมองไป
รอบๆ เพือตรวจตราให้แน่ใจว่าไม่มีผใู้ ดติดตามมา จาก
นันก็ถอดหมวกออก เผยให้เห็นดวงหน้างดงาม สตรีผนู้ ี
มองดูไปแล้วก็คล้ายเจียงเมิงเหยาอยูห่ น่อยๆ
“เจ้าอยากพบข้าหรือ” สตรีผนู้ นเชิ

ั ดคางขึนเล็กน้อย แล้ว
มองตําลงไปยังเยียจิงเสวียน
ด้วยอิทธิพลของเยียจิงเสวียน จึงง่ายดายนักทีจะนําพา
นางมาทีนีโดยไม่มีผใู้ ดสังเกตเห็น แต่ไม่มีสงใดเล็
ิ ดรอด
309
ไปจากดวงตาอันมากเล่หค์ หู่ นึงได้...
เยียจิงเสวียนมิได้เห็นว่าไหน่ฉาหลบซ่อนอยูใ่ นความมืด
ก็เผยรอยยิมบนดวงหน้าซีดขาวแล้วกล่าวว่า “พระสนม
ข้าเชิญท่านมาทีนี ก็เพราะมีเรืองสําคัญจะบอกกล่าวกับ
ท่าน!”
“ถ้าเช่นนันก็จงรีบบอกมา! ข้าอยูน่ อกวังหลวงนานมิได้”

พระสนมซูนิวหน้ากล่าวอย่างร้อนใจ
เยียจิงเสวียนเผยรอยยิม “เท่าทีข้ารูม้ า พระสนมได้วาง

ยาพิษฮองเฮาหวังชิงอํานาจของพระนาง ใช่หรือไม่”
310
สีหน้าพระสนมซูเปลียนไปอย่างรุนแรง แล้วนางก็สวน
กลับมาว่า “เจ้าพูดเรืองอะไร”
“ข้าว่าคงไม่มีใครรูด้ ีไปกว่าท่านดอก ว่าข้ากําลังพูดเรือง

อะไร ท่านหลอกลวงทุกคน รวมไปถึง องค์หญิงหก พระ
ธิดาของท่านเอง ผูอ้ ตุ ส่าห์ดนด้
ั นไปตามหาโอสถมา
รักษาฮองเฮาเองเสียด้วยซํา แต่ทา่ นปิ ดบังข้ามิได้ดอก
ข้ามีสายสืบอยูใ่ นวังหลวง ผูไ้ ด้บอกเล่าทุกสิงทีพระสนม
ได้กระทําในวันนัน! และข้าก็ยงั รูด้ ว้ ยว่า...”
“พอที!” พระสนมซูหน้าซีดขาวไปอย่างน่ากลัว “บอกมา

เลยดีกว่าว่าเจ้าอยากให้ขา้ ทําอะไร!”
311
เยียจิงเสวียนหรีเนตรลงเล็กน้อย “ข้าเพียงแต่ตอ้ งการให้
พระสนมช่วยเหลือข้าเพียงเล็กน้อยเท่านัน! ในวันพรุง่
ข้าจะขอให้ทา่ นผูเ้ ฒ่าสกุลเราส่งหนังสือถึงฮ่องเต้ แจ้ง
ฝ่ าบาททรงทราบว่าอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาฮองเฮาได้
และหากนางทํามิได้ ก็จะยอมตายเพือขอขมา หลังจาก
นัน ท่านก็จงไปใส่ยาพิษลงในโอสถที อวินลัวเฟิ งปรุงให้
ฮองเฮาเสีย! เช่นนีเอง ท่านก็จะปลิดชีพฮองเฮาได้โดย
ไม่มีผใู้ ดล่วงรู ้ ส่วนข้าก็ได้กาํ จัดศัตรูของข้าให้พน้ ทาง”
ตลอดหลายวันทีผ่านมานี เยียจิงเสวียนได้สง่ คนไปเก็บ

ข้อมูลทีจวนแม่ทพั การกลับกลายเป็ นว่าบิดามารดาขอ
งอวินลัวเฟิ งคือสหายเก่าแก่ของแม่ทพั เจียน เช่นนันเอง
จึงมิตอ้ งสงสัยเลยว่าเหตุใดเขาจึงได้ปฏิบตั ิกบั นางเป็ น
อย่างดีถงึ เพียงนัน ส่วนเรืองพระบรมราชโองการด้วย
312
วาจาทีเขาประกาศแจ้งในวันนัน ก็คงเป็ นเขานันเองทีนัง
เทียนเขียนขึนมา
ใครๆ ก็รูว้ า่ ฝ่ าบาททรงรักและเทิดทูนฮองเฮาเพียงใด แล

เช่นนันเอง จึงได้ทรงอดทนอย่างแรงกล้ากับแม่ทพั เสมอ
มา ต่อให้แม่ทพั นังเทียนเขียนพระบรมราชโองการนีขึน
มาจริง ฮ่องเต้ก็จะปกป้องเขาอยูด่ ี แทนทีจะลงโทษเขา
หากฝ่ าบาททรงโปรดปรานอวินลัวเฟิ งจริง นางก็คงได้รบั

คําเชิญให้เข้าวังหลวงไปแล้ว แทนทีจะมาอยูใ่ นสกุลเยีย
แห่งนี! ทียิงไปกว่านัน หากอวินลัวเฟิ งได้รบั ประทาน
สิทธิให้เข่นฆ่าเชือพระวงศ์องค์ใดก็ได้ตามใจ นางก็คงจะ
สังหารองค์หญิงเมิงเหยาไปแล้ว เพราะนางย่อมอิจฉา
ริษยาองค์หญิงผูท้ รงเก่งกล้าสามารถยิงกว่านางหลาย
313
ขุมนักอย่างแน่นอน!
ทีสําคัญทีสุด ฝ่ าบาททรงมิเคยออกนอกเมืองหลวงมา
ก่อน ซํายังเป็ นครังแรกทีอวินลัวเฟิ งมา เยียมเยือนแคว้น
แห่งนี เช่นนันเอง นางจะรูจ้ กั ฮ่องเต้ได้อย่างไร ดังนัน
เยียจิงเสวียนจึงได้ขอ้ สรุปว่าฮ่องเต้ทรงมิได้รูจ้ กั อวินลัว
เฟิ งแม้แต่นอ้ ย และพระบรมราชโองการโดยวาจานัน แม่
ทัพเป็ นคนแต่งขึนมาเองทังหมดเพือปกป้องอวินลัวเฟิ ง
314
พระสนมซูจอ้ งมองไปยังเยียจิงเสวียนผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า

ตน แล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “ตามทีเจ้าปรารถนา ครังนีข้า
จะช่วยเหลือเจ้า แต่ขา้ ก็หวังว่าเจ้าจะปิ ดปากตัวเองให้
เงียบ หากข้ารูเ้ มือไรว่าเจ้าปล่อยความลับของข้ารัวไหล
เจ้าก็อย่ามาโทษข้าแล้วกันว่าเป็ นผูใ้ จหินใจทมิฬ!”
315
“พระสนมซู มิใช่วา่ ท่านกําลังช่วยเหลือข้าดอก แต่เรา
กําลังช่วยเหลือกันและกันต่างหาก” เยียจิงเสวียนเผย
รอยยิม
สีหน้าพระสนมซูเปลียนไปอีกครา จากนันสูดลมหายใจ
เข้าลึก “ใช่แล้ว เราสองจะได้รบั ผลประโยชน์จากเรืองนี
แต่วา่ นะเยียจิงเสวียน วางแผนชัวมากไปก็ประเดียว
แผนจะเข้าตัว! เจ้าไม่เกรงกลัวบาปกรรมมังหรือ”
บาปกรรมอย่างนันหรือ
เยียจิงเสวียนยิมเยาะ “หากท่านไม่กลัว ข้าจะกลัวทําไม”
316
“เฮอะ” พระสนมซูพน่ ลมออกจมูก สวมหมวกของนาง
จากนันจากไปด้วยท่าทีเกรียวกราด ชัวขณะทีนางก้าว
ออกจากประตูไป จิตสังหารก็กระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตา
เยียจิงเสวียนจะมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปมิได้ มิฉะนัน ก็คงจะเอา
ความลับของนางมาขู่เข็ญอยูอ่ ย่างนีรําไป!
เยียจิงเสวียนมิเคยฉุกใจคิดเลยว่าด้วยการกระทําของ
ตนนัน พระสนมซูจงึ ได้ตดั สินใจทีจะสังหารเขาไปเรียบ
ร้อย...
ครันเห็นพระสนมซูจากไป เจ้าหนูนอ้ ยก็โผล่พน้ ออกมา

จากมุมห้อง ครันชําเลืองมองเยียจิงเสวียนด้วยดวงตา
มากเล่หแ์ ล้ว เขาก็รบี โจนจากไป
317
เมือไหน่ฉาวิงมาถึงห้องของอวินลัวเฟิ ง ก็เห็นว่านาย
ท่านของตนกําลังเอนกายอยูบ่ นกายของอวินเซียว แล้ว
ก็รบี เอาอุง้ เท้าขึนปิ ดตาน้อยๆ ของตัวเอง ตะโกนลันว่า
“ข้าไม่เห็นอะไรทังสิน โปรดเชิญตามสบาย”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าไปอยู่

ไหนมา”
เมือได้ยินคําถามของนางแล้ว ไหน่ฉาก็โหวกเหวกขึนมา
ด้วยความตืนเต้นเร้าใจ “นายท่าน ข้าไปยังห้องของเยีย
318
จิงเสวียนมาเพือเก็บข้อมูลเรืองการลอบสังหารเมือไม่กี
วันทีผ่านมานี แต่กลับได้ยินบทสนทนาอันแสนสําคัญ
เข้าแทน!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน จากนันส่งสัญญาณให้เขาพูดต่อ
ไหน่ฉาเผยรอยยิมร้าย “เมือประเดียวนีเอง มีสตรีผหู้ นึง

ทีเยียจิงเสวียนเรียกขานว่าพระสนมซู แอบปลอมตัว
ลักลอบเข้ามาในสกุลเยีย! ข้าได้ยินพวกเขาพูดกันว่า
พระสนมซูนีแลทีวางยาฮองเฮา”
อวินลัวเฟิ งนิงไป แล้วดวงหน้านางก็เคร่งขรึมขึนมา จาก

นัน นางก็ลกุ ขึนจากเตียงมานังลงทีโต๊ะ “แล้วอย่างไร
319
ต่อ”
เยียจิงเสวียนเชิญพระสนมซูมาทีนีอย่างนันหรือ เรืองนีมี
นัยสําคัญมากทีเดียว
ไหน่ฉายิงตืนเต้น “เยียจิงเสวียนวางแผนให้ผเู้ ฒ่าสกุล

เยียส่งหนังสือไปถึงฮ่องเต้ โดยกล่าวอ้างว่า นายท่านจะ
เสนอตัวรักษาฮองเฮา และยินยอมรับโทษตายชดใช้หาก
มิอาจรักษาฮองเฮาได้”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรตนลงเล็กน้อย ประกายอันตราย

สว่างขึนในดวงตา
320
บัดนันเอง อวินเซียวได้เดินมาด้านหลังนาง โอบกอดนาง
ไว้แน่น ถูคางของเขาบนไหล่ของนางแผ่วเบา “ให้ขา้ ไป
จัดการเยียจิงเสวียนเถิด”
“ไม่” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมร้าย “เยียจิงเสวียนหาได้เป็ น

ภัยคุกคามต่อเราไม่! แต่ถา้ เขาคิดใส่ความข้าเช่นนี ไยจึง
ต้องขอความช่วยเหลือจากพระสนมซูดว้ ยเล่า”
ไหน่ฉากระหยิมยิมย่อง จากนันตอบรับว่า “นายท่าน

เยียจิงเสวียนเตรียมกับดักสองชันไว้ให้นายท่าน! เขารูด้ ี
ว่าฮ่องเต้เป็ นคนฉลาด และจะไม่เข่นฆ่านายท่านแม้มิ
อาจรักษาฮองเฮาได้ เช่นนันเอง เขาจึงได้ขอให้ พระสนม
มูใ่ ส่ยาพิษลงในโอสถทีนายท่านจะปรุงให้แก่ฮองเฮา ใน
เมือฮ่องเต้ทรงรักและเทิดทูนฮองเฮายิงนัก หากพระนาง
321
ต้องตายด้วยโอสถของท่าน ฮ่องเต้ก็คงจะบันดาลโทสะ
เข่นฆ่าท่านตามทีเยียจิงเสวียนปรารถนาเป็ นแน่!”
มิตอ้ งสงสัยเลยว่าแผนการของเยียจิงเสวียนช่างเนียน
สนิทไร้รอยต่อ ด้วยอิทธิพลของพระสนมซู ในวังหลวง
แล้ว ในเมือนางสามารถวางยาฮองเฮาได้ตงแต่
ั แรกโดย
ไม่มีผใู้ ดล่วงรู ้ จะให้นางทําเช่นนันอีกครา ก็มิใช่ปัญหา!

322
น่าเสียดายทีเขาพลาดไปหนึงประการ...นันก็คืออวินลัว
เฟิ งได้ทาํ การรักษาฮองเฮาไปเป็ นทีเรียบร้อยตังนาน
แล้ว! ไม่วา่ แผนร้ายของเขาจะสมบูรณ์แบบเพียงใด ก็มี
โชคชะตาทีจะต้องพังภินท์ไปตังแต่แรกเริม!
“ข้ากําลังคิดอยูพ่ อดีวา่ ควรหาตัวคนทีวางยาฮองเฮาหรือ

ไม่ เพราะทีสุดแล้วพระนางก็คือสหายเก่าแก่ของแม่ขา้
แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าคนร้ายจะเผยโฉมหน้าตัวเองออกมา
อย่างว่องไวถึงเพียงนี ดี ในเมือนางใจดีนกั ข้าก็จะ
เตรียมเรืองตืนเต้นไว้รอท่า ตอบแทนความอารีของนาง!”
อวินลัวเฟิ งเอนกายพิงเก้าอีด้วยท่าทีเกียจคร้าน พร้อม

ด้วยรอยยิมบนริมฝี ปาก และแสงกระจ่างอยูใ่ นดวงตา
323
มืดมน
“นายท่าน นายท่านคิดจะทําอะไรหรือ” ไหน่ฉากะพริบ

ตาเอ่ยถาม
“จัดการนางด้วยแผนของนางเองไงเล่า!”
จัดการนางด้วยแผนของนางเองอย่างนันหรือ
ไหน่ฉานิงไปครูห่ นึง จากนันก็รูส้ กึ สงสารเยียจิงเสวียน

และพระสนมซูขนมาเป็
ึ นยิงนัก ผูท้ ีอีกไม่นาน ก็จะได้รบั
บทเรียนอันลําค่า! “ไหน่ฉา เจ้าจงไปจับตาดูเยียจิง
เสวียน หากมีความเคลือนไหวใดๆ ก็ตาม จงมารายงาน
324
ข้าทันที!” อวินลัวเฟิ งออกคําสังด้วยนําเสียงทุม้ ตํา ดวง
ตาฉายแสงร้ายกาจ
“ขอรับนายท่าน” ไหน่ฉาตอบรับ แล้ววิงจีออกไป ทิงให้

อวินลัวเฟิ งและอวินเซียวอยูใ่ นห้องกัน ตามลําพัง
“อวินเซียว ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องรอนาน” อวินลัวเฟิ ง

ค่อยๆ ลุกขึนยืน จากนันโอบกอดอวินเซียว หลุบสายตา
ลงแล้วกล่าวว่า “เมือข้าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันเซียนเมือใด
เรามาแต่งงานกันเถิด ตกลงไหม”
ร่างของอวินเซียวพลันแข็งทือไปทันใด แล้วสีหน้าไร้
ความรูส้ กึ นันก็เผยให้เห็นรอยยิมกระจ่างใสประหนึงว่า
325
ถ้อยคําของนางทําให้เขาต้องละลาย “ท่าน...ท่านพูดจริง
อย่างนันหรือ”
ท่านคิดทีจะแต่งงานกับข้าจริงๆ หรือ
เขากลํากลืนประโยคสุดท้ายนันไว้ในอก เก็บซ่อนลึกลง
ไปข้างในหัวใจ
อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะ “ก็ขา้ ถึงขันรับของหมันเจ้า

มาแล้วนี เจ้าคิดว่าข้าโกหกอย่างนันหรือ”
ทันใดนันเอง อวินเซียวก็โอบกอดอวินลัวเฟิ งไว้แนบแน่น

เขาทุม่ พลังลงไปในอ้อมแขน ประหนึงว่าต้องการหลอม
326
รวมกายกับเด็กสาวให้กลายเป็ นหนึง
“ข้าเพียงแต่ตืนเต้นเกินไปเท่านัน...เฟิ งเอ๋อร์ ตลอดชีวิตที

เหลืออยูน่ ี ข้าจะไม่ไปไหน และจะไม่ทอดทิงท่านไป ไม่
ว่าท่านจะอยูท่ ีใด สถานทีแห่งนันจะเป็ นบ้านของข้า!”
นําเสียงทุม้ ตําแหบแห้งของชายผูน้ นส่

ั งให้ดวงใจนาง
ตืนตันยิงนัก รอยยิมอ่อนจางปรากฏขึนบน ริมฝี ปาก
ข้าจะไม่ไปไหน และจะไม่ทอดทิงท่านไป
นางเองก็จะทําเช่นเดียวกัน! ทังหมดทีนางปรารถนา ก็
คือการใช้ชีวิตทีเหลืออยูท่ งหมดกั
ั บชายผูน้ ีเท่านัน!
327
อย่างไรก็ดี...
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาของนางลงเล็กน้อย “อวินเซียว แม้

ข้าสัญญาว่าจะแต่งงานกับเจ้า ก็ยงั มีเงือนไขอีกข้อเดียว
เท่านัน! ข้าต้องอยูข่ า้ งบน ส่วนเจ้าต้องอยูข่ า้ งล่าง! ข้า
เป็ นเพียงผูเ้ ดียวทีสามารถสังสอนเจ้าได้ บนโลกใบนี!”
“นอกเตียงท่านอยูบ่ น หากอยูบ่ นเตียง ข้าจะอยูข่ า้ งบน”
ถ้อยคําของเขาหมายความว่า เขาจะเชือฟั งคําสังของอ

วินลัวเฟิ ง และยินยอมให้แก่นางทุกอย่าง แต่เมืออยูบ่ น
เตียงแล้ว เขาจะเป็ นผูน้ าํ ...
328
รอยยิมของอวินลัวเฟิ งร้ายกาจขึนมา แล้วนางก็ไล่ตอ้ นอ
วินเซียวจนกระถดถอยหลังไปหลายก้าว “เจ้าอยากลอง
นักก็เอา ว่าจักสามารถอยูข่ า้ งบนได้หรือไม่! แต่ขา้ ไม่มี
วันยอมเจ้าแน่!”
ขณะทีบรรยากาศชักจะขุ่นมัวขึนมา ก็ได้ยินเสียงเหนือ
ความคาดหมายดังขึน
“นายท่าน ข้าสนับสนุนท่าน! ท่านนันแลทีควรอยูข่ า้ งบน

ส่วนอวินเซียวควรอยูข่ า้ งล่าง! และเมือเวลานันมาถึง
แล้ว ข้าจะมานังดูพวกท่านทํา”
329
หัวหัวนังไขว่หา้ งอยูบ่ นเตียง มือน้อยๆ เท้าคาง แล้วจ้อง
มองไปยังอวินลัวเฟิ งกับอวินเซียวพร้อมด้วยรอยยิม
กว้างบนดวงหน้า
ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งมืดทะมึนไป “หัวหัว ไยเจ้าจึงออก

มา”
หัวหัวเม้มริมฝี ปาก “ก็หน่ออ่อนในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ

บัดนีได้ตืนขึนอีกครา ข้าก็หวาดกลัวว่ามันจะกลืนกินข้า
ข้าจึงได้วิงออกมา แล้วก็...”
นางกลอกตา “อีกประเดียวก็จะมีการแสดงชันเลิศแล้วนี
ข้าจะพลาดได้อย่างไร”
330
ตอนที 890 จัดฉากใส่ความ (1)
331
ณ วังหลวง
ภายในห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้มองไปยังกลุม่ ผูเ้ ฒ่าซึง

คุกเข่าอยูเ่ บืองหน้าด้วยท่าทีสบั สน จากนันเอ่ยถามว่า
“เหล่าขุนนางของเรา ไยจึงได้มาเข้าเฝ้าเราเล่า พวกเจ้า
มีกิจอันใดทีจะรายงานเราอย่างนันหรือ”
ผูเ้ ฒ่าในอาภรณ์ขนุ นางซึงเป็ นผูน้ าํ กลุม่ เยืองย่างขึนมา

กล่าวด้วยความเคารพนอบน้อมว่า “ฝ่ าบาท กระหม่อม
มาทีนี เพือขอแนะนําแพทย์ซงกล่
ึ าวว่านางสามารถ
รักษาฮองเฮาได้”
“หืม”
332
ฮ่องเต้เลิกคิวขึน แม้บดั นีฮองเฮาได้รบั การรักษาแล้ว แต่
ก็ยงั มิได้มีการประกาศออกไปแต่อย่างใด เช่นนันเองจึง
ยังไม่มีผใู้ ดล่วงรู ้ ครันเห็นว่าผูค้ นเหล่านีมาช่วยเหลือ
ฮองเฮาแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงแย้มรอยยิมออกมา
ทีสุดแล้ว ขุนนางเหล่านีต่างก็เป็ นห่วงเป็ นใยฮองเฮาเช่น

กันใช่ไหมเล่า
“แพทย์ผนู้ นอยู
ั ท่ ีใดอย่างนันหรือ”
ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียเผยรอยยิม “ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ แพทย์ผซู้ งึ

กล่าวว่าสามารถรักษาฮองเฮาได้นนั บัดนีอยูใ่ นสกุลเยีย
333
เรานีเอง! และนางยังกล่าวอ้างด้วยว่า หากไม่สามารถ
รักษาฮองเฮาได้ ก็จะยินยอมชดใช้ดว้ ยชีวิต!”
ครันได้ยินถ้อยคําดังนันแล้ว ฮ่องเต้ก็มีสีหน้าประหลาด
ใจขึนมา แพทย์ผนู้ ีมันอกมันใจในวิชาแพทย์ของตนถึง
ขันเอาศีรษะเป็ นประกันเชียวหรือ
หากมิอาจรักษาฮองเฮาได้ นางก็ยินยอมพร้อม
ตายอย่างนันหรือ
กระทังคุณหนูอวินเองก็มิได้ตดั สินใจจนกระทังได้
วินิจฉัยพระอาการฮองเฮาในวันนัน เขามิได้ลว่ งรู ้ มา
ก่อนเลยว่าในสกุลเยียยังมีบคุ คลซึงมีวิชาแพทย์เลิศลํา
334
อยูอ่ ีกคน!
“แล้วบุคคลนีทีพวกเจ้ากล่าวถึงคือใครกันเล่า...”
“นางคือบุตรสะใภ้ของเยียจิงเฉิน มีนามว่าอวินลัวเฟิ ง
พ่ะย่ะค่ะ!”
สินคําแล้ว ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียก็มิได้สงั เกตเห็นสีหน้าอัน

แปลกประหลาดของฮ่องเต้เลยแม้แต่นอ้ ย กระทังเจียน
เฉิงเหวินผูอ้ ารักขาอยูเ่ คียงกายฮ่องเต้ก็ยงั ส่งสายตา
พิกลไปยังเขา...
ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียกล่าวด้วยรอยยิมว่า “ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ

335
อวินลัวเฟิ งได้เสนอตัว และกล่าวว่านางยินยอมพร้อม
ตายหากมิอาจรักษาฮองเฮาได้”
สีหน้าของฮ่องเต้ยงแปลกพิ
ิ กล จากนันก็กระแอมไอ
แห้งๆ “เจ้าแน่ใจหรือว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นผูเ้ อ่ยถ้อยคํา
เหล่านี”
“แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” แววมาดร้ายสว่างวาบขึนในดวงตา
ของผูเ้ ฒ่าสกุลเยีย “อวินลัวเฟิ งเป็ นแพทย์ มันอกมันใจ
ในวิชาของตนมาก บางทีนางอาจเป็ นผูร้ กั ษาฮองเฮา
กระหม่อมจึงได้บงั อาจนําเสนอนางให้ ฝ่ าบาท”
อันทีจริงแล้วผูเ้ ฒ่าสกุลเยียมิได้คิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะ
336
มีวิชาแพทย์ติดตัว! หากมิใช่เพราะคําสังของนายท่านจิง
เสวียนแล้ว เขาก็คงจะหัวเราะงอหาย
ทว่าบัดนี แทนทีจะถากถางนาง กลับต้องมาชืนชมนาง

ต่อหน้าฮ่องเต้
สีหน้าฮ่องเต้คอ่ ยๆ มืดหม่นลง “ผูเ้ ฒ่าสกุลเยีย เจ้าทราบ

ดีใช่ไหมว่าหากหลอกลวงเราแล้วจะต้องได้รบั โทษอันใด
หากเราพบว่าเจ้าแต่งเรืองนีขึนมา กระทังนายใหญ่แห่ง
สกุลเยียก็มิอาจช่วยเหลือเจ้าได้!”
ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียชะงักงันไป จากนันมองไปยังฮ่องเต้ดว้ ย

ท่าทีตืนตะลึง ฮ่องเต้ทรงทราบแล้วหรือว่าเขาแต่งเรืองนี
337
ขึนมาทังหมด ไม่! เป็ นไปมิได้! นายท่านจิงเสวียนเองก็
ยืนยันแล้วว่าฮ่องเต้มิเคยรูจ้ กั กับอวินลัวเฟิ งมาก่อน เช่น
นันเอง ฝ่ าบาทจะทรงบอกได้อย่างไรว่าเรืองนีเป็ นเรือง
จริงหรือเรืองโกหก!
ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียผูน้ นขบเขี

ั ยวเคียวฟั น จากนันกล่าวหนัก
แน่นว่า “ฝ่ าบาท ข้าขอสาบานว่าถ้อยคําทุกคําทีได้กล่าว
ไปนันเป็ นความจริงทังหมด!”
“เรารู”้ ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ จากนันกล่าวด้วยนําเสียง

เฉยเมยว่า “เจ้าไปได้”
“อา...”
338
ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียสับสนเป็ นอย่างหนัก ฝ่ าบาททรงหมาย
ความว่าอย่างไรกัน ฝ่ าบาทรักและเทิดทูนฮองเฮามากมิ
ใช่หรือ ก็ตอ้ งเรียกตัวอวินลัวเฟิ งมาบัดเดียวนีแล้วสิ ไย
จึงได้มีทา่ ทีเมินเฉยเล่า ผูเ้ ฒ่าสกุลเยียซึงกําลังเป็ นเบือ
ใบ้จากไป แล้วปิ ดประตูหอ้ งทรงพระอักษรตามหลัง
ครันได้ยินเสียงฝี เท้าออกห่างไปแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงเอ่ย

ถามขึนพร้อมกับนิวหน้า “แม่ทพั เจียน พวกเขาหมาย
ความว่าอย่างไร แม้เรามิได้รูจ้ กั คุณหนูอวินลึกซึง เราก็
ไม่คิดว่านางจะพ่นพล่ามถ้อยคําเช่นนีออกมา หากว่าไม่
แน่ใจจริง! เป็ นไปมิได้ทีนางจะเอ่ยถ้อยคําเหล่านีก่อน
วินิจฉัยอาการฮองเฮาอย่างละเอียด มิหนําซํา นางเองก็
ได้รกั ษาฮองเฮาไปแล้ว!”
339
เจียนเฉิงเหวินหรีเนตรลง จากนันแววเย็นยะเยือกก็
ปรากฏอยูใ่ นดวงตา “ฝ่ าบาท เจ้าผูเ้ ฒ่าบัดซบเหล่านีคิด
ใส่ความนางเท่านัน หากลัวเฟิ งน้อยเป็ นเพียงเด็กสาว
ธรรมดาสามัญ การกระทําของพวกเขาก็จะนําพานางไป
สูค่ วามตายอย่างหลีกเลียงมิได้!”
340
“แม่ทพั เจียน” ฮ่องเต้ทรงนิวหน้า “ในคืนนันเราขอให้
ท่านไปยังสกุลเยียเพือประกาศ พระบรมราชโองการด้วย
วาจาแล้วมิใช่หรือ ไยพวกเขาจึงยังปฏิบตั ิกบั นางเช่นนี
อีก”
“ฝ่ าบาท” เจียนเฉิงเหวินหมุนกายถวายบังคม “สิงนัน

เป็ นเพียงพระบรมราชโองการด้วยวาจาเท่านัน เห็นที
พวกเขาคงยังคิดว่ากระหม่อมเป็ นคนนังเทียนเขียนพระ
บรมราชโองการดังกล่าวขึนมาเองกระมัง จึงยังไม่เคารพ
ลัวเฟิ งน้อย”
ฮ่องเต้ถอนหายใจ “เป็ นความผิดของเราเอง เราไม่คิด

เลยว่าคนสกุลเยียจะโง่งมถึงเพียงนี! แม่ทพั เจียน จงไป
ยังสกุลเยีย แล้วพาตัวคุณหนูอวินมาทีวังหลวง ให้นาง
341
ขึนพระเกียวหลวงของฮองเฮามา เข้าเฝ้าน้องสาวของ
ท่านเสียหน่อย น้องสาวท่านคิดถึงนางมานาน”
“ข้ามาเองแล้ว!”
สินพระวาจาฮ่องเต้ ประตูก็ถกู ผลักเปิ ดออก พร้อมกับ

ร่างขาวราวหิมะก้าวเข้ามา ปรากฏตัวขึนอยู่ เบืองหน้า
ทังสอง ในวันนัน ก่อนทีอวินลัวเฟิ งจะจากไป ฮ่องเต้ได้
ประทานตัวผ่านแก่นาง ให้นางสามารถ เข้าออกวังหลวง
ได้ตามใจ หรือกระทังเข้ามาในห้องทรงพระอักษรโดยมิ
ต้องแจ้งฝ่ าบาททรงทราบล่วงหน้าก่อนก็ยงั ได้!
นอกเหนือจากนางแล้ว ก็มีเพียงเจียนเฉิงเหวินและ
342
ฮองเฮาเท่านันทีได้รบั สิทธิพิเศษนี
“ลัวเฟิ งน้อย เจ้ามาทําอะไรทีนีหรือ” เจียนเฉิงเหวินชะงัก

ไป ก่อนตรงรีไปหานาง เขาสังให้ขนั ทีอารักขาประตูอยู่
ด้านนอก จากนันเบนสายตามายังอวินลัวเฟิ ง “ช่างน่า
ประหลาดใจเสียนีกระไร! แต่หากเขารูก้ นั ทัวว่าเจ้าเป็ นผู้
รักษาฮองเฮา ศัตรูทีหลบซ่อนอยูใ่ นความมืดก็อาจเปิ ด
ฉากเคลือนไหวก็เป็ นได้”
แม้เจียนเฉิงเหวินจะกล่าวโทษนางเช่นนัน ในดวงหน้าก็
เปี ยมไปด้วยความเป็ นห่วงเป็ นใย
“ข้าไม่เคยเกรงกลัวพวกมัน!” อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองไป
343
ยังเจียนเฉิงเหวิน “หากพวกมันกล้าเปิ ดฉากโจมตี ข้าก็
ขอสาบานไว้เลยว่า จะถอนรากถอนโคนพวกมันทุกคน
แม้จะมากันเยอะเพียงใดก็ตามที! มาไล่ขา้ สิ แล้วข้าจะ
ตังป้อมรอพวกมันอยูท่ ีนี!”
ถ้อยคําของนางทรงพลังยิงนัก ท่าทีของนางหรือก็โอหัง
เหลือจะกล่าว นางกล่าวถ้อยคําเหล่านีด้วยท่าทีทีแม้แต่
จิตวิญญาณสูงส่งทังหลายยังต้องเกรงขาม
เจียนเฉิงเหวินตกอยูใ่ นภวังค์มองดูนาง ประหนึงว่าได้

เห็นสหายเก่าผูล้ ว่ งลับไปเป็ นเพลานานแสนนาน แล้ว
ดวงตาก็เปี ยมด้วยความโศกเศร้าเสียใจ “เจ้าช่างเหมือน
บิดาของเจ้ายิงนัก โธ่เอ๋ย เขาน่าจะยังมีชีวิตอยู่ อีกประ
การ ลัวเฟิ งน้อย ไยเจ้าจึงได้มายังวังหลวงแห่งนีเล่า เจ้า
344
มีเรืองจะบอกกล่าวแก่พวกเราหรือ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้ามาเพือบอกแก่พวก

ท่านว่า ข้าทราบแล้วว่าใครเป็ นผูว้ างยาฮองเฮา!”
เมือได้ยินดังนันแล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงลุกขึนมาทันใด เส้น

เลือดสีนาเงิ
ํ นบนหน้าผากปูดโปนออกมา “มันเป็ นใคร!”
“พระสนมซู” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถ้อยคําสองคําออกมาเชือง

ช้า
345
ฮ่องเต้และเจียนเฉิงเหวินต่างก็ชะงักงันไป...
พระสนมซูอย่างนันหรือ
เป็ นพระสนมซูนีเอง!
ฮ่องเต้ทรงสงสัยผูค้ นมากมาย แต่มิเคยสงสัยพระสนมซู

แม้แต่นอ้ ย เพราะนางมีกิรยิ าทีทา่ งดงามแลอ่อนโยนอยู่
เสมอ แม้จะแลดูโศกเศร้าทีตนพะเน้าพะนอเอาใจแต่
ฮองเฮาอยูบ่ า้ ง แต่ก็มิเคยพูดบ่นแต่อย่างใด
สตรีผไู้ ร้พิษสงเช่นนันหรือจะวางยาฮองเฮา
346
“ดี ดีมาก พระสนมซู!” ฮ่องเต้ทรงขบเขียวเคียวฟั น แล้ว
ฟาดพระหัตถ์ลงกับโต๊ะ “เราปฏิบตั ิกบั นางด้วยดีเสมอ
มา แต่นางกลับตอบแทนเราด้วยการวางยาฮองเฮา
อย่างนันหรือ เราจะไม่มีวนั ให้อภัยนาง เป็ นอันขาด!”
ฮ่องเต้มิได้สงสัยในถ้อยคําของอวินลัวเฟิ งแม้แต่นอ้ ย
ทรงระบายโทสะออกมาแล้วเอ่ยถามว่า “แล้วเจ้าล่วงรู ้
เรืองนีได้อย่างไร”
อวินลัวเฟิ งบอกกล่าวในสิงทีไหน่ฉาได้ยินขณะทีแอบฟั ง
อยู่
ฮ่องเต้ฟังนางไป สีพระพักตร์ก็ยงหมองหม่
ิ น พระหัตถ์ทงั
347
สองกําแน่น พระวรกายสันเทิมไปด้วยโทสะ...
348
“ฝ่ าบาท” เจียนเฉิงเหวินครุน่ คิดพิจารณาแล้วก็กล่าวว่า

“ข้าไม่คิดว่าพระสนมซูจะสามารถวางยาพิษฮองเฮาได้
เพียงลําพัง จะต้องมีใครบางคนอยูเ่ บืองหลังอย่างแน่
นอน! ทว่ามันผูใ้ ดก็ตามทีอยูเ่ บืองหลังนาง ข้าไม่มีวนั
ปล่อยมันไปเป็ นอันขาด!”
ทันใดนันเอง รังสีอาํ มหิตก็พวยพุง่ ออกมา แผ่ซา่ นไปทัว

ทังห้องทรงพระอักษร
“อันทีจริงแล้ว การเปิ ดโปงพระสนมซู และล่อคนทีอยู่

เบืองหลังนางออกมานันง่ายนิดเดียว” อวินลัวเฟิ งยกมุม
349
ปากขึนเล็กน้อย “นางอยากจัดฉากใส่ความข้านักใช่ไหม
ได้ ข้าจะสนองนางเอง”
ฮ่องเต้และเจียนเฉิงเหวินต่างก็ชะงักงันไป มองไปยัง
อวินลัวเฟิ งด้วยความสับสน
“เจ้าหมายความว่า...”
อวินลัวเฟิ งแย้มรอยยิม “ฝ่ าบาท โปรดแจ้งผูเ้ ฒ่าสกุล

เยียด้วยว่า ท่านได้เรียกข้ามายังวังหลวงเพือรักษา
ฮองเฮา และโปรดเรียกเยียจิงเสวียนมาเข้าเฝ้าในเวลา
เดียวกัน ด้วยข้าจะจัดการกับปั ญหาทังหมดนี ในครา
เดียว!”
350
อวินลัวเฟิ งมิได้แตะต้องสกุลเยียก่อนหน้านี เป็ นเพราะ
ว่านายใหญ่สกุลเยียนันคือผูฝ้ ึ กฌานขันเซียน! เขาจะ
หยุดยังนางไว้แน่ หากนางคิดสังหารบุตรชายของเขา!
นางจะไม่กระทําการบุม่ บ่ามเป็ นอันขาด จนกว่าจะแน่
ใจได้วา่ สามารถปราบเขา ทว่าบัดนีเหตุการณ์ได้เปลียน
ไปแล้ว...
หากเยียจิงเสวียนถูกตังข้อหาฆาตกรรม กระทังสกุลเยีย
ก็มิอาจปกป้องเขาได้!
นางกําลังหาวิธีจดั การเขาอยู่ เขาก็เสนอหน้าออกมาพอ

ดี เป็ นข้อแก้ตา่ งอันสมบูรณ์แบบให้แก่นาง...
351
“ตกลง!” ฮ่องเต้ทรงตัดสินพระทัยทันที “ผูค้ นเหล่านีที
สมคบคิดกันสังหารฮองเฮา เราไม่มีวนั อภัย พวกเขาเป็ น
อันขาด!”
...
พระสนมซูเมือออกจากสกุลเยียไป ก็รบี รุดกลับไปยัง

พระตําหนัก นางปิ ดประตูอย่างระมัดระวัง สังให้เหล่า
นางในคอยอารักขาอยูด่ า้ นนอก จากนันปรีไปยังโต๊ะหิน
โต๊ะหนึง แล้วบรรจงบิดหัวสิงห์ทีอยูบ่ นโต๊ะอย่างแผ่วเบา
ไม่นาน ห้องลับก็ปรากฏขึน แล้วบุรุษอาภรณ์กรมท่าก็
352
ก้าวเดินออกมา
“ใต้เท้าหลิน มีคนรูเ้ รืองทีข้าทํากับฮองเฮาแล้ว ได้โปรด

จัดการคนผูน้ นให้
ั ขา้ ที”
ชายผูน้ นส่
ั งสายตาเย็นชามายังนาง แล้วกล่าวด้วยท่าที
ไร้ความรูส้ กึ ว่า “เรืองเล็กๆ แค่นีเจ้ายังจัดการเองมิได้
แล้วข้าจะมีเจ้าไว้เพืออะไร”
สีหน้าพระสนมซูเปลียนไป “ใต้เท้าหลิน ข้าทํางานรับใช้

ท่าน ท่านปฏิบตั ิกบั ข้าเช่นนีได้อย่างไร เยียจิงเสวียนนัน
ทังสามานย์และมากเล่ห ์ เขาคงจะขู่เข็ญข้าอยูอ่ ย่างนี
เรือยไป ใต้เท้าหลิน ได้โปรดช่วยข้า ด้วยเถิด!”
353
“ช่วยเจ้าอย่างนันหรือ” ชายผูน้ นส่
ั งรอยยิมร้ายให้แก่นาง
“หากข้าช่วยเจ้าแล้ว เจ้าจะให้สงใดตอบแทน
ิ ข้าเล่า”
ด้วยเข้าใจในความหมายของถ้อยคํา พระสนมซูก็หน้า
ซีดไป “ท่านใต้เท้า ทีนีคือตําหนักของข้า เรา...”
“พระสนมซู เลิกทําตัวเป็ นสาวพรหมจรรย์ตอ่ หน้าข้าเสีย

ที! เราสองเองก็มีสมั พันธ์สวาทกันครังแรกทีนีมิใช่หรือ
เจ้าเองยังคลอดบุตรของข้าออกมาเสียด้วยซํา จะทําไม่รู ้
ไม่ชีไปเพืออะไร”
ชายผูน้ นยิ
ั มเยาะ ไล่ตอ้ นพระสนมซู แล้วเชยคางนาง
354
ด้วยปลายนิว แสงเย็นยะเยือกส่องประกายวาววับอยูใ่ น
ดวงตา
พระสนมซูบดั นีหน้าซีดขาวไปอย่างน่ากลัว นางตัวสันงัน

งกแทบทรุดลงกับพืน เคราะห์ดีทีนางจับคว้าหัวสิงห์บน
โต๊ะหินเอาไว้ก่อน จึงยังทรงตัวอยูไ่ ด้
คําคืนอันเปรียบประหนึงฝันร้ายนันได้ทาํ ลายชีวิตของ
นางจนป่ นปี !
ตังแต่คืนนันเป็ นต้นมา ชายผูน้ ีก็เอาแต่ยกเมิงเหยามาขู่

นาง ซํายังบังคับให้นางวางยาฮองเฮา แต่ พระสนมซูเอง
ก็สงสัยนักว่าเหตุใด ชายผูน้ ีจึงไม่สงั หารทังฮ่องเต้และ
355
ฮองเฮาไปเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด ในเมือเขาเกลียดชังคนทัง
สองถึงเพียงนี!
“ใต้เท้า ข้าไม่เข้าใจ ท่านมีความแค้นเคืองอันใดกับฝ่ า

บาทและฮองเฮานักหนา” พระสนมซูเอ่ยถามพลางกัด
ริมฝี ปากขาวซีดแน่น
356
ชายผูน้ นหรี
ั เนตรลง จากนันเปล่งเสียงหัวเราะมืดมน
“พระสนมเอกถงและข้าเติบโตมาด้วยกัน ทว่านางกลับ
ต้องมาสินไปด้วยนํามือของคูร่ กั ใจคดสองคนนี เช่นนัน
เอง ข้าจึงชิงชังพวกเขายิงนัก! ชิงชังถึงขันทีว่าอยากจะ
ให้พวกมันต้องมีชีวิตอยูอ่ ย่างตายทังเป็ นเลยทีเดียว! บัด
นีเจ้าฮ่องเต้บดั ซบนันคงแทบขาดใจทีบัดนีฮองเฮากลาย
เป็ นองค์หญิงนิทรา แต่นนแลคื
ั อความทุกข์ทรมานทีข้า
ต้องพบเจอเมือกาลก่อน! ...
...เมือกาลก่อนนันข้าไร้ซงพลั
ึ ง จึงมิอาจนําพาสตรีผเู้ ป็ น
ทีรักออกจากวังหลวงได้! แต่สวรรค์คงทรงโปรดเมตตา
ข้า ประทานโอกาสให้ขา้ ได้ครอบครองความแข็งแกร่ง...
...หากมิใช่เพราะข้าหวันเกรงตาแก่แห่งราชสํานักนัน ก็
357
คงจะจับคูร่ กั ใจคดทังสองนีมาทรมานอย่าง สาสมไป
นานแล้ว! น่าเสียดายทีข้ามิอาจเคลือนไหวได้เพราะตา
แก่นนแข็
ั งแกร่งเกินไป! บัดนี ข้าได้ยินมาว่ามีเหตุเกิดขึน
เมือนาทีสดุ ท้าย เช่นนันเอง ตาแก่นนจึ
ั งได้เดินทางออก
จากเมืองหลวงไป! ฮ่าๆๆ! เมือมันจากไป เมืองหลวงแห่ง
นีก็มีชะตาทีจะต้องพังภินท์ลง!”
เหตุผลทีแคว้นเทียนอวินไร้เทียมทานนัก เป็ นเพราะว่ามี

ผูฝ้ ึ กฌานขันปราชญ์ระดับกลางอยูใ่ น ราชสํานัก ซึงกระ
ทังสกุลเยียเองยังต้องเกรงกลัว! ผูเ้ ฒ่านีมีขนพลั
ั งสูงกว่า
นายใหญ่สกุลเยียอยูห่ นึงขัน เช่นนันเอง ทัวทังแคว้น
เทียนอวินจึงไม่มีใครกล้าจาบจ้วงราชสํานัก
“พระสนมเอกถงอย่างนันหรือ” พระสนมซูชะงักงันไป
358
“ท่านคือสหายวัยเด็กของพระสนมเอกถงอย่างนันหรือ
ความจริงก็คือในปี นนั มิใช่วา่ ฮองเฮามิอาจตังครรภ์ได้
พระนางทรงตังครรภ์แล้วครังหนึง แต่ถกู พระสนมเอก
ถงแทงจากข้างหลังจนต้องสูญเสียบุตรในครรภ์ไป ส่งผล
ให้ฝ่าบาททรงบันดาลโทสะ สังประหารนางทันที”
โดยปกติวิสยั แล้วฝ่ าบาทเป็ นผูม้ ีพระทัยนิงสงบ และ

ตราบใดทีไม่มีผใู้ ดไปหลูเ่ กียรติฮองเฮาเข้า ฝ่ าบาทก็จะ
วางตนอย่างอ่อนโยนอยูเ่ ป็ นนิจ อย่างไรก็ดี ฮองเฮาคือ
จุดแตกหักของเขา และเขาจะไม่มีวนั ปล่อยผูใ้ ดที ทํา
ร้ายฮองเฮาให้หนีรอดไปได้เป็ นอันขาด!
คิดดังนันแล้ว หัวใจของพระสนมซูก็รูส้ กึ อิจฉาริษยาขึน

มา ฮองเฮาช่างโชคดีนกั ทีมีบรุ ุษหลงรักและเทิดทูนถึง
359
เพียงนี มิหนําซําบุรุษผูน้ นยั
ั งเป็ นราชันย์ผปู้ กครองทัง
อดีตกาลและภายภาคหน้า คือผูย้ งใหญ่
ิ เหนือใครทัง
ปวง!
“เจ้าพ่นพล่ามอะไรไร้สาระ!” ดวงตาของชายผูน้ นแดงกํ

ั า
ด้วยโทสะ “ถงเอ๋อร์ช่างใสซือบริสทุ ธิ ไม่มีทางทําร้าย
ฮองเฮาอย่างแน่นอน ต้องเป็ นนางแพศยานันแน่ ทีจัด
ฉากใส่ความถงเอ๋อร์ อีกประการ ต่อให้ ถงเอ๋อร์ทาํ เช่น
นันจริงแล้วจะเป็ นไรไป ถงเอ๋อร์ของข้าคือยอดสตรีทีโดด
เด่นทีสุดในโลกานี และฮ่องเต้นนต้
ั อง ตาบอดแน่ๆ ที
เลือกนางแพศยานันขึนเป็ นฮองเฮา”
พระสนมซูชะงักงันไปด้วยคลืนโทสะของชายผูน้ นั มิกล้า
เปิ ดปากเอ่ยวาจาอันใดออกมาอีก
360
ชายผูน้ นระคายใจขึ
ั นมา “หากถงเอ๋อร์ตอ้ งการเป็ น
ฮองเฮา ตําแน่งฮองเฮาก็ควรตกเป็ นของนาง! นาง
แพศยานันคิดว่าตัวเองเป็ นใคร จึงคิดมาขโมยตําแหน่ง
ของถงเอ๋อร์ แค่ขโมยตําแหน่งของนางไปก็ยงั ไม่เป็ นไร
แต่นีกลับเอาไปแม้กระทังชีวิตของนาง เจ้าไม่คิดหรือว่า
นางผูน้ นสมควรตาย”
ั
ใช่แล้ว ในสายตาของเขานัน พระสนมเอกถงคือยอด

สตรี และชายใดก็ตามทีไม่คิดโปรดปรานนาง ก็ถือว่า
เป็ นผูม้ ีตามืดบอดด้วยกันทังสิน!
สีหน้าของพระสนมซูยงซี
ิ ดขาวลง และบัดนันเองนางก็
361
ได้ยินเสียงเจียงเมิงเหยาดังอยูด่ า้ นนอกประตู
“ใต้เท้าหลิน ท่านพูดถูกต้อง ใครก็ตามทีกลันแกล้งรังแก

พระสนมเอกถงนันสมควรตาย บัดนี เจียงเมิงเหยาใกล้
จะกลับมาถึงแล้ว ท่านช่วยรีบออกไปก่อนได้หรือไม่”
พระสนมซูมองไปยังประตูดว้ ยท่าที ร้อนใจ ดวงหน้านาง
นันเปี ยมไปด้วยความตึงเครียด
ชายผูน้ นฮึ
ั ดฮัด “จงจําไว้ ชีวิตของเจ้าอยูใ่ นมือของข้า
และหากเจ้าคิดกระด้างกระเดืองกับข้าเมือไร ข้าก็
สังหารเจ้าได้ทนั ที” เขายังคงรูว้ า่ อะไรสําคัญ เช่นนันเอง
ครันกล่าวจบก็เดินกลับเข้าห้องลับไป
362
ครันเห็นว่าชายผูน้ นจากไปแล้
ั ว พระสนมซูก็รบี หมุนหัว
สิงห์ ส่งให้หอ้ งลับดังกล่าวกลับคืนสูส่ ภาพเดิม ในขณะ
เดียวกัน เจียงเมิงเหยาก็กา้ วเดินเข้าประตูมาพอดี...
เจียงเมิงเหยาก้าวเข้ามาในห้อง แล้วเดินตรงไปยังพระ
สนมซู ครันเห็นสีหน้าซีดขาวนันแล้ว หัวใจนางก็เจ็บปวด
ไปกับพระมารดาของตน “พระมารดา ท่านคิดมากเรือง
พระบิดาอีกแล้วหรือ”
363
บัดนันเอง สีหน้าของพระสนมซูยงั คงไม่กลับเป็ นปกติ

แล้วนางก็เล่นไปตามคําพูดของเจียงเมิงเหยา “ข้าเป็ น
ห่วงเรืองของฮองเฮา พระนางมีอดีตอันขมขืน ทีแรกก็มิ
364
อาจตังครรภ์ได้ ไปๆ มาๆ บัดนีก็แทบจะเอาชีวิตตนไม่
รอด หากเป็ นไปได้ ข้าก็อยากแบกรับทุกอย่างเอาไว้ให้
พระนาง”
พระสนมซูหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึนมาซับนําตาออกจาก
หางตา
นําตาของนางนันจริงใจ อย่างไรก็ดี นางมิได้หลังนําตา

ให้ฮองเฮา แต่เป็ นเพราะหวาดกลัวต่อชายผูน้ นต่
ั าง
หาก...
เจียงเมิงเหยาถอนหายใจแรง “เสด็จแม่ ท่านเป็ นห่วง

ฮองเฮานักหนาแต่พระบิดาคงไม่ทราบซึงด้วยดอก เรือง
365
นีจําเป็ นด้วยหรือ ท่านอย่าลืมว่าตังแต่ปีนนที
ั ฮองเฮา
ประชวรหนัก ด้วยโศกเศร้าทีพระบิดารับสนม เข้ามา
ใหม่ พระบิดาก็แทบไม่มาเยียมเยือนท่านทีพระตําหนัก
อีกเลย แม้กระนันเองท่านก็ยงั คงเป็ นห่วงฮองเฮาอยูอ่ ีก
หรือ”
พระสนมซูแย้มรอยยิมขืนขม “แม้ฮองเฮาจะทรงแกล้ง
ประชวรเพือให้ฮ่องเต้รูส้ กึ ผิดในตอนนัน พระนางก็ยงั
เป็ นสตรีคนโปรดของฮ่องเต้อยูด่ ี เจียงเมิงเหยา ได้โปรด
จําไว้ ถือว่าข้าขอร้อง เจ้าต้องรักษาฮองเฮา ให้จงได้”
ในปี นนฮองเฮาประชวรด้
ั วยความโศกเศร้าอย่างหนัก
แต่เมือนางเอามาพูดต่อก็กลับกลายเป็ นว่าฮองเฮาทรง
เสแสร้งไปเสียนี
366
เจียงเมิงเหยามิได้รูส้ กึ ว่ามีสงใดผิ
ิ ดปกติไป และในเมือ
เสด็จแม่ของนางกล่าวเองว่าฮองเฮาทรงแกล้งป่ วย
ฮองเฮาก็ยอ่ มทรงแกล้งป่ วยจริง เสด็จแม่ของนางคือ
สตรีผใู้ จดีออ่ นโยน ไม่มีวนั คิดร้ายต่อฮองเฮาเป็ นอัน
ขาด...
“เสด็จแม่ ข้าจะพยายามเป็ นอย่างดีทีสุด”
สีหน้าของเจียงเมิงเหยาฉายแววปลงตก เสด็จแม่ของ
นางนันใจดีเกินไป ปฏิบตั ิกบั ศัตรูหวั ใจด้วยความโอบ
อ้อมอารี บนโลกนีจะหาผูใ้ ดมาเทียบเทียมกับเสด็จแม่
ของนางได้อีก
367
“จริงสิ” พระสนมซูกลอกตา “ก่อนหน้านีข้าได้ยินมาว่า
บุตรสะใภ้แห่งสกุลเยียคือแพทย์ โอหัง จัดจ้านถึงขนาด
กล่าวอ้างว่าสามารถรักษาอาการประชวรของฮองเฮา!
หากนางล้มเหลวก็จะชดใช้ดว้ ยชีวิต!”
“เสด็จแม่ เป็ นเรืองจริงอย่างนันหรือ” ดวงตาเจียงเมิง

เหยาเย็นยะเยือกไป “นีอวินลัวเฟิ งยโสโอหังได้ ถึงเพียงนี
เชียวหรือ”
พระสนมซูผงกศีรษะ “ข้าได้ยินเรืองนีมาจากเหล่าผูเ้ ฒ่า

แห่งสกุลเยีย เมิงเหยาเอ๋ย ข้าได้ยินมาว่า ก่อนหน้านีเจ้า
มีปัญหาขัดแย้งกับอวินลัวเฟิ งอยูม่ ิใช่หรือ”
368
เจียงเมิงเหยาเหยียดยิมเยาะ “เสด็จแม่ ทัวทังแคว้น
เทียนอวินนี วิชาแพทย์ของข้าคือทีหนึงในหมูอ่ นุชนคน
รุน่ หลัง! หากแม้แต่ขา้ เองก็ยงั รักษาฮองเฮามิได้ แล้วอ
วินลัวเฟิ ง ด้วยวิชาของนางจะไปรักษาฮองเฮาได้อย่าง
ไร”
กว่าสองทศวรรษทีผ่านมานี เจียงเมิงเหยาเข้าร่วมการ
ประชันทางการแพทย์มานับไม่ถว้ น และไม่เคยมีผใู้ ด
สามารถล้มนางได้ จึงไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าเหตุใดนางจึง
ได้มนอกมั
ั นใจถึงเพียงนี
ขณะทีพระสนมซูกาํ ลังจะเปิ ดปากพูดอยูน่ นเอง

ั จู่ๆ
369
เจียงเมิงเหยาก็หมุนกายเดินตรงไปทางประตู
“คราวนีล่ะข้าจะไปเป็ นสักขีพยานรอดูความพินาศของอ
วินลัวเฟิ ง!”
นางไม่เคยคิดทีจะหยุดยังอวินลัวเฟิ ง!
ทีสุดแล้วนางก็ไม่เคยชอบหน้าฮองเฮา และหากมิใช่
เพราะเสด็จแม่ ก็คงไม่มีวนั คิดรักษาฮองเฮา! หากมีสงิ
ใดผิดพลาดไประหว่างการรักษาของอวินลัวเฟิ ง ส่งผล
ให้ชีวิตฮองเฮาต้องโบยบิน ก็คงไม่มีจดุ จบใด จะดีเยียม
ยอดยิงไปกว่านีอีกแล้ว!
370
ครันจ้องมองร่างของนางค่อยๆ ลาลับไปแล้ว รอยยิม
ร้ายกาจก็ปรากฏขึนบนริมฝี ปากของพระสนมซู
บัดนันเอง ประตูของรูปปั นสิงห์ก็เปิ ดออกอีกครา แล้ว

ชายผูเ้ พิงจากไปก็ปรากฏตัวขึนด้านหลังของ พระสนมซู
“ท่าน...ไยท่านจึง...”
พระสนมซูตวั สันงันงกไป แล้วเลือดของนางก็เย็นยะ

เยือก
ชายผูน้ นเอ่
ั ยคุกคาม “ตามทีข้าได้กล่าวไว้ ข้าจะช่วยเจ้า
จัดการกับปั ญหา ส่วนเจ้าก็ตอ้ งช่วยเหลือข้าด้วยเช่นกัน
371
เช่นนันเอง บัดนี เจ้าจึงต้องชดใช้ขา้ ด้วยร่างกายของ
เจ้า...”
...
ณ วังหลวง
ภายในห้องทรงพระอักษรนัน บรรยากาศเคร่งขรึมเย็น
ยะเยือก ฮ่องเต้ทรงชําเลืองมองไปยังกลุม่ คน เบืองล่าง
ตนด้วยสายตาเย็นชา จากนันกล่าวด้วยพระสุรเสียงทุม้
ตําว่า “ผูเ้ ฒ่าเยีย ท่านกล่าวอ้างว่าคุณหนูอวินสามารถ
รักษาอาการประชวรของฮองเฮาได้ เป็ นเรืองจริงหรือไม่”
372
เยียจิงเสวียนทีอยูข่ า้ งกันมิได้รรี อให้ผเู้ ฒ่าเยียเอ่ยตอบ
รีบขัดคอขึนมาทันใด “ฝ่ าบาท กระหม่อมขอรับประกัน
ว่าเรืองนีเป็ นความจริง! อวินลัวเฟิ งกล่าวเช่นนีต่อหน้า
กระหม่อม เหล่าผูเ้ ฒ่าคนอืนๆ เองก็อยูด่ ว้ ย เช่นนัน
เองกระหม่อมจะกล้าหลอกลวงฝ่ าบาทได้อย่างไร”
ฮ่องเต้จอ้ งมองไปยังเยียจิงเสวียนด้วยสายตาเย็นชา
373
“เราได้ยินมาว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ทีไม่ราบรืนนักกับ
อวินลัวเฟิ งมิใช่หรือ ใครเลยจะรูเ้ ล่า ว่าเจ้าอาจมีเจตนา
ทีจะใส่รา้ ยนางก็เป็ นได้”
เหงือเย็นเฉียบไหลลงมาจากหน้าผากของเยียจิงเสวียน
“อวินลัวเฟิ งคือภรรยาของหลานชายกระหม่อม
กระหม่อมจะไปใส่รา้ ยป้ายสีนางได้อย่างไร ความ
สัมพันธ์ระหว่างกระหม่อมกับนางนันเป็ นไปด้วยดีเสมอ
มา ฝ่ าบาทคงจะเข้าใจผิดไปเป็ นแน่”
“ดี!” ฮ่องเต้พน่ ลมออกจมูก “ถ้าเช่นนัน เราก็จะส่งคนไป

เรียกอวินลัวเฟิ งมาวินิจฉัยพระอาการของฮองเฮา!”
374
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท”
เยียจิงเสวียนลดศีรษะลงตํา มือทังสองกําล้อรถเข็นไว้
แน่น ในขณะเดียวกัน รอยยิมร้ายกาจก็ปรากฏขึนบนริม
ฝี ปาก
ตราบใดทีฮ่องเต้ทรงมีพระบรมราชโองการลงมา อวินลัว
เฟิ งก็มิอาจปฏิเสธได้! และเมือเวลานันมาถึง หากมีขอ้
ผิดพลาดเกิดขึนในการรักษาของนาง ส่งผลให้ชีวิต
ฮองเฮาต้องโบยบิน ฮ่องเต้ก็จะไม่มีวนั ปล่อยนางไป
อย่างแน่นอน!
ไม่นานหลังจากทีฮ่องเต้ทรงมีพระบรมราชโองการลงไป
375
ร่างขาวราวหิมะก็ปรากฏตัวขึนภายนอกห้องทรงพระ
อักษร...
ท่าทีของเด็กสาวผูน้ นเกี
ั ยจคร้าน บนดวงหน้างามสะกด
ใจนันปรากฏรอยยิม เยียจิงเสวียนไม่รูว้ า่ เพราะเหตุอนั
ใด แต่เขาก็รูส้ กึ ราวกับว่ารอยยิมของนางนันแฝงฝังไป
ด้วยประกายชัวร้าย อย่างทีใครเห็นก็ตอ้ งรูส้ กึ หวันเกรง
ขึนมาจากก้นบึงของหัวใจ
“เจ้ามันใจหรือไม่”
ฮ่องเต้ทรงหมายความว่านางมันใจหรือไม่ทีจะเปิ ดโปง
หน้ากากของพระสนมซู และเผยความจริงทังหมดออก
376
มา อย่างไรก็ดี เมือผูอ้ ืนได้ยินเข้าก็กลับกลายเป็ นว่า
อวินลัวเฟิ งมันใจหรือไม่วา่ ตนสามารถรักษาฮองเฮาได้
ครันได้ยินฮ่องเต้ดงั นัน อวินลัวเฟิ งก็ผงกศีรษะ

แล้วกล่าวว่า “โปรดนําข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาที”
“ตกลง!” สีพระพักตร์ฮ่องเต้เคร่งขรึมขึนมาทันใด
“องครักษ์ จงพาคุณหนูอวินไปเข้าเฝ้าฮองเฮา!”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม “มิจาํ เป็ นต้องลําบากลําบนดอก

ให้แม่ทพั เจียนไปส่งข้าก็พอ อีกประการ ข้ามีเรืองทีจะ
พูดคุยกับเขา”
377
เยียจิงเสวียนสะกดกลันความแตกตืนไว้ภายใน จากนัน
เผลอกระหยิมยิมย่องขณะมองไปยังเด็กสาว ผูง้ าม
สะกดใจนัน ทีแรกเขาคิดว่าอวินลัวเฟิ งจะปฏิเสธถ้อยคํา
นัน แต่นางกลับเล่นตามอย่างผิดคาด ในเมือเป็ นเช่นนี
เรืองนีจักมิใช่ความรับผิดชอบของเขา!
“ลัวเฟิ งน้อย” เจียนเฉิงเหวินเดินตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง

จากนันกล่าวด้วยท่าท่างประชดประชันขณะมองไปยัง
เยียจิงเสวียนด้วยท่าทีเมินเฉย “ผูใ้ ดคิดทําร้ายเจ้า จะได้
ดาบนันคืนสนองในทีสุด!”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง จากนันกระซิบบางอย่าง

กับเจียนเฉิงเหวินพร้อมกับตังกําแพงเสียง ส่งผลให้คน
นอกมิอาจได้ยินในสิงทีนางพูด มิตอ้ งสงสัยเลยว่าท่าที
378
ของอวินลัวเฟิ งในสายตาของผูอ้ ืนนันก็คือการทีนางขอ
ความช่วยเหลือจากเจียนเฉิงเหวินนันเอง!
อวินลัวเฟิ งเอ๋ย มาขอความช่วยเหลือจากแม่ทพั เจียน

เอาตอนนี มิสายเกินไปหน่อยหรือ เยียจิงเสวียนคิด
กระหยิมยิมย่องอยูใ่ นใจขณะเข็นรถเข็นออกมาด้าน
นอก วันนีแลจะเป็ นวันตายของเจ้าอย่างมิตอ้ งสงสัย!
ภายนอกพระตําหนักจิงเต๋อ เหล่านางในและขันทีตา่ งก็

ประจําอยูท่ ีทางเข้า ในขณะนันเอง เมือเห็นอวินลัว
เฟิ งและเจียนเฉิงเหวินปรีเข้ามา ก็รบี ทําความเคารพทัง
379
สองเช่นกัน “ท่านแม่ทพั ”
“พวกเจ้าไปได้ ข้าจะพาคุณหนูอวินเข้าไปด้านในเอง”
เจียนเฉิงเหวินโบกมือเอ่ย
“เจ้าค่ะท่านแม่ทพั ” เหล่านางในพากันโค้งคํานับตามๆ
กัน แล้วก้าวออกจากพระตําหนักไป
ครูใ่ หญ่ถดั มา เยียจิงเสวียนและเหล่าขุนนางต่างก็รบี เร่ง

เข้ามา อวินลัวเฟิ งมิได้ลงั เล วางมือลงบนประตู ค่อยๆ
ผลักเปิ ดออก แล้วก้าวเข้าไปในพระตําหนักจิงเต๋อท่าม
กลางสายตายากแท้หยังถึงของทุกคน...
380
“เสด็จพ่อ”
มีเสียงๆ หนึงดังขึนมาจากด้านข้าง ไม่นานนัก สตรีใน

อาภรณ์ราชสํานักก็กา้ วฉับๆ เข้ามาถวายบังคมฮ่องเต้
ก่อนกล่าวว่า “พระธิดาของฝ่ าบาทได้ยินมาว่ามีผเู้ สนอ
ตัวรักษาอาการประชวรของฮองเฮา และหากคน ผูน้ นั
ล้มเหลว ก็จะชดใช้ดว้ ยชีวิตอย่างนันหรือ”
“ไยเจ้าจึงมาอยูท่ ีนี” ฮ่องเต้มิได้ตอบคําถามนาง ทรงเอ่ย

ถามกลับด้วยสีหน้าขุ่นหมอง
เจียงเมิงเหยากัดริมฝี ปาก “ข้าเพียงแต่อยากมาดูเท่านัน

ว่าอวินลัวเฟิ งจะอวดอ้างและแหกตาอย่างไร!”
381
“โอหัง!” สีพระพักตร์ฮ่องเต้เปลียนไปขณะดุดา่ ว่ากล่าว
382
นางอย่างรุนแรง “คุณหนูอวินมาเพือรักษาฮองเฮา ใคร
อนุญาตให้เจ้าจาบจ้วงนาง”
คิวคมของเจียงเมิงเหยาย่นยู่ แล้วแววรังเกียจเดียดฉันท์
ก็สว่างวาบขึนในดวงตา “เสด็จพ่อ ข้ามิได้ดถู กู นาง แต่
ท่านเองก็รูด้ ีถงึ ความสามารถของข้า และอวินลัวเฟิ งก็
อายุนอ้ ยกว่าข้า ไม่มีใครอีกแล้วในหมูอ่ นุชน คนรุน่ หลัง
นีในแคว้นเทียนอวินทีเลิศลําไปกว่าข้า เช่นนันเอง ท่าน
คิดจริงๆ หรือว่าอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาฮองเฮาได้”
บัดนันเอง นางในผูห้ นึงก็ถือถ้วยชามโอสถนําเดินเข้ามา

จากทางด้านหลัง
383
“ให้ขา้ จัดการเอง” เจียนเฉิงเหวินหยิบเอาถ้วยโอสถนํา
ไป “ลัวเฟิ งน้อยขอให้ขา้ เตรียมโอสถนีไว้ ก่อนหน้านี ข้า
จะนําไปให้นางเดียวนี” กล่าวจบ เขาก็ผลักประตูเปิ ด
ออก ก้าวเข้าไปในห้อง
“พระอนุชาข้า!”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงแหลมขององค์หญิงใหญ่ดงั ขึน
ส่งให้สีพระพักตร์ฮ่องเต้มืดดําไปทันใด
“สะใภ้นางแพศยาจวินเฟิ งหลิงนันอยูท่ ีไหน ข้าต้องการ

เห็นหน้านางแพศยานัน!”
384
ดวงหน้าฮ่องเต้เคร่งขรึมขณะกวาดสายตาเย็นชาไปยัง
องค์หญิงใหญ่ “เรามิได้สงสั
ั กหน่อย ใครอนุญาตให้
ท่านออกจากพระตําหนัก”
องค์หญิงใหญ่คือพีน้องต่างบุพการี ทว่าเขามิได้มีความ
ชืนชมเอ็นดูในตัวนางสักเท่าไร ทียิงไปกว่านัน นางก็มกั
ใช้อิทธิพลอํานาจกลันแกล้งผูอ้ ืนอยูเ่ สมอ และสิงนียิงทํา
ให้เขารูส้ กึ แขยง!
องค์หญิงใหญ่ขบเขียวเคียวฟั นด้วยความกริว “ข้าก็

เพียงแต่ได้ยินเหล่านางในและขันทีพดู กันว่า บุตรสะใภ้
ของนางแพศยาจวินเฟิ งหลิงนันมาอยูท่ ีนี เช่นนันข้าจึง
ได้มาทีนี! พระอนุชาข้า เจ้าอนุญาตให้ นางแพศยาเช่น
นีก้าวเข้ามาในวังหลวงได้อย่างไร ไม่กลัวว่าวังหลวงจะ
385
แปดเปื อนบ้างหรือ”
“องครักษ์ จับกุมองค์หญิงใหญ่ไว้!” พระพักตร์ฮ่องเต้แล

ดูเย็นชามืดหม่น “คุณหนูอวินมาเพือรักษาฮองเฮา มิใช่
ทีทีท่านจะมาทําตัวบ้าๆ บอๆ!”
“รักษาฮองเฮาอย่างนันหรือ”
ทีแรกองค์หญิงใหญ่ก็กริวอยูห่ รอกทีองครักษ์เหล่านัน
เข้ามาขวางทางไว้ แต่เมือได้ยินถ้อยคําของฮ่องเต้ดงั นัน
แล้ว นางก็อดเปล่งเสียงหัวเราะดังมิได้ ไม่นานเสียง
หัวเราะคลุม้ คลังก็ดงั ก้องสะท้อนไปทัวทัง วังหลวง...
386
“พระอนุชาข้า เจ้ากําลังบอกข้าว่าอวินลัวเฟิ งรูว้ ิชาแพทย์
อย่างนันหรือ ข้าว่าเจ้าคงถูกนางหลอกเอาแล้วกระมัง
หญิงไร้คา่ อย่างนางจะมีปัญญาเชียวชาญวิชาแพทย์ได้
พระพักตร์ฮ่องเต้ยงเ**◌้
ิ ยมเกรียม ขณะทีเขาตังท่าจะต่อ
ปากต่อคําอยูน่ นเอง
ั ก็ได้ยินเสียงตืนตระหนก ดังขึนมา
โดยพลัน
“ฝ่ าบาทเพคะ มีเรืองร้ายแรงเกิดขึนแล้วเพคะ!”
พระสนมซูวิงโซซัดโซเซเข้ามาแล้วสีหน้าก็ซีดขาวไป
เหงือไหลลงจากหน้าผากพลางหอบหายใจ
387
“เสด็จแม่!”
เจียงเมิงเหยารีบปรีมาพยุงกายนาง จากนันเอ่ยถามด้วย
ความเป็ นห่วงว่า “เกิดอะไรขึนอย่างนันหรือ”
“ฝ่ าบาท!”
พระสนมซูผลักเจียงเมิงเหยาออกไป จากนันคุกเข่าลง
ต่อหน้าฮ่องเต้พลางรําไห้ดว้ ยท่าทีหวาดวิตก “หม่อมฉัน
ขอวิงวอนฝ่ าบาทช่วยฮองเฮาด้วยเถิด หากสายเกินไป ก็
จักมิอาจเยียวยาได้อีก...”
388
บัดนีเอง แม้ผเู้ ฒ่าสกุลเยียจะรวบรวมขุนนางมาหลาย
คน พวกเขาก็หาได้รูถ้ งึ เจตนาของเยียจิงเสวียนไม่
เช่นนันเอง เมือได้ยินถ้อยคําของพระสนมซูแล้ว ต่างคน

ก็ตา่ งมองหน้ากันด้วยความตกใจ ประหนึงว่าไม่รูม้ า
ก่อนว่าเกิดอะไรขึน
“พระสนมซู เกิดเรืองอะไรขึนหรือ ท่านจึงมาขอให้ฮ่องเต้

ช่วยเหลือฮองเฮา” เยียจิงเสวียนเบิกตาขึนเล็กน้อยแล้ว
เอ่ยถามทังๆ ทีรูค้ าํ ตอบอยูแ่ ก่ใจ
สีหน้าพระสนมซูซีดขาวไป “ตอนทีหม่อมฉันเดินผ่านโรง
เตรียมโอสถหลวง นางในทีทํางานอยูท่ ีนัน ได้แจ้งให้
389
หม่อมฉันทราบว่าคุณหนูอวินส่งเด็กหญิงคนหนึงไปเติม
โอสถลงในโอสถนําทีเตรียมไว้ให้ฮองเฮา ด้วยหม่อมฉัน
พอจะรูเ้ รืองโอสถอยูบ่ า้ ง เมือได้ยินคําอธิบายของนางใน
ผูน้ นแล้
ั ว ก็ได้รูว้ า่ โอสถนันคือต้นตังเซียมแดงมีพิษร้าย
แรง!”
ฮ่องเต้มองไปยังพระสนมซูด่ ว้ ยสายตายากแท้หยังถึง
พลางสายตาก็แฝงฝังไปด้วยจิตสังหารอ่อนจาง “เจ้า
กําลังพูดว่าอวินลัวเฟิ งคิดวางยาฮองเฮาอย่างนันหรือ
เจ้ามีหลักฐานใดๆ ไหมเล่า”
390
“ฝ่ าบาทเพคะ นางในเป็ นผูเ้ ห็นเหตุการณ์กบั ตา อีก

ประการ ใครๆ ต่างก็รูว้ า่ นางเด็กแสบผูน้ นคื
ั อเด็กหญิง
อาภรณ์แดงทีติดตามอวินลัวเฟิ ง! หากฝ่ าบาทไม่เชือ
ท่านก็สง่ คนไปเรียกตัวนางในผูน้ นมาก็
ั ได้ ผูค้ นเหล่านัน
เป็ นคนทีฝ่ าบาทเชือใจ ไม่มีทางทีหม่อมฉันจะติดสินบน
เพวกเขาได้!”
พระสนมซูเองก็กล่าวถูกต้อง
391
โรงเตรียมโอสถหลวงถือเป็ นสถานทีสําคัญ เช่นนันเอง ผู้
ทีทํางานทีนันจะต้องเป็ นคนทีฮ่องเต้ทรงเชือใจเท่านัน
ด้วยเหตุนี พระสนมซูจงึ ใจกล้าลุกขึนมาเปิ ดโปงทุกสิง!
เรืองทีมีสตรีอาภรณ์แดงเข้าไปในโรงเตรียมโอสถหลวง
นันจริง อย่างไรก็ดี นางเป็ นหญิงทีพระสนมซู หามาให้
แต่งกายคล้ายกับหัวหัว ทีสุดแล้วหัวหัวก็คอยติดตามอ
วินลัวเฟิ งเข้าๆ ออกๆ สกุลเยียอยูเ่ ป็ นประจํา ทว่าคนใน
วังยังไม่เคยมีใครได้พบเห็นนาง
“ฝ่ าบาท!”
เหล่าขุนนางต่างก็คกุ เข่าลงตามๆ กัน “กระหม่อมขอร้อง
392
ให้ฮ่องเต้ช่วยเหลือฮองเฮาโดยด่วน”
ฮ่องเต้มิได้แยแสเหล่าขุนนางแต่อย่างใด พลางสายตา
เย็นชาห่างเหินก็ชาํ เลืองมองไปยังพระสนมซู “เจ้ากําลัง
กล่าวหาว่าคุณหนูอวินคิดทําร้ายฮองเฮาอย่างนันหรือ
เจ้ามีหลักฐานอะไร”
“แรกเริมเดิมทีหม่อมฉันก็ไม่คิดทีจะเปิ ดเผย” พระสนมซู

เม้มริมฝี ปากตนเล็กน้อย แล้วความรูส้ กึ ยากแท้หยังถึงก็
สว่างวาบขึนในดวงตา “อวินลัวเฟิ งเทิดทูนฝ่ าบาท และ
ย่อมมีใจริษยาฮองเฮาเพราะเป็ นศัตรูหวั ใจเป็ นธรรมดา
และต้องการทีจะทําร้ายชีวิตพระนาง นางยังทราบด้วย
ว่าโดยปกติแล้วฝ่ าบาทเป็ นผูม้ ีพระทัยอ่อนโยนเมตตา
ตราบใดทีไม่มีใครทราบว่านางทําร้ายฮองเฮา ฝ่ าบาท
393
อาจไม่ลงโทษนางก็เป็ นได้! มิหนําซํา แม่ทพั เจียนเองก็
เชือใจนาง ย่อมไม่สงสัยว่านางลงมือสังหารฮองเฮา เมือ
มีแม่ทพั เจียนคอยปกป้องแล้ว นาง ก็ยอ่ มปลอดภัยด้วย
รูด้ ีวา่ มีคนหนุนหลัง”
โดยปกติแล้วฮ่องเต้ทรงเป็ นผูม้ ีพระทัยอ่อนโยนเมตตาก็

จริง แต่เขาเองก็มีจดุ แตกหัก นันก็คือฮองเฮา
อย่างไรก็ดี สตรีหลายนางมิได้รูถ้ งึ จุดแตกหักนี และคิด

เพียงแต่วา่ ฮองเฮาคือสตรีทีฮ่องเต้ทรง เอาอกเอาใจ ทว่า
มิได้รกั ! ด้วยเหตุนีจึงมีผคู้ นในวังหลวงมากมายทีคิดทํา
ร้ายฮองเฮา
394
พระสนมซูคิดว่าข้ออ้างดังกล่าวฟั งขึนมากกว่า จึงได้พดู
ออกไป
เยียจิงเสวียนเองก็เหมาะควรทีจะเป็ นสหายร่วมแผนชัว
ของพระสนมซู ด้วยหลังจากได้ยินคําให้การของนางแล้ว
เขาก็รบี พูดเสริมขึนมาว่า “เรืองทีอวินลัวเฟิ งเทิดทูนฝ่ า
บาทนัน...กระหม่อมเองก็รูอ้ ยู่ อย่างไรก็ดี ในตอนนัน
นางบอกกับกระหม่อมว่านางต้องรักษาองค์ฮองเฮาให้
จงได้ ด้วยบางทีฝ่าบาทอาจทรงรับนางเป็ นสนมแทนคํา
ขอบคุณ! แต่กระหม่อมไม่คิดเลยว่านางจะคิดถึงขันวาง
แผนลอบสังหารฮองเฮา...”
ฮ่องเต้ทรงเปล่งเสียงหัวเราะ ชักจะรูส้ กึ สนุกกับผูค้ น

เหล่านีขึนมา
395
“คุณหนูอวินเทิดทูนเราอย่างนันหรือ ไยเราจึงมิเคยรูต้ วั
เลยเล่า มิหนําซํานางเองก็มีคหู่ มันคูห่ มายอยูแ่ ล้ว จะคิด
มาเป็ นพระสนมของเราทําไม”
“กระหม่อมเองก็ได้แนะนําให้นางครองสุขกับอวินเซียว
แม้เขาเป็ นสวะ แต่อย่างน้อยนางก็จะได้แต่งงานกับเขา
อย่างเป็ นเรืองเป็ นราว! แต่อวินลัวเฟิ งกลับหวังสูงคิด
ครอบครองสถานะและฐานะสูงส่ง นางกล่าวว่านางขอ
เป็ นพระสนมแห่งราชสํานักดีกว่าเป็ นภรรยาคนสกุลเยีย
กระหม่อมไม่มีทางเลือก ได้แต่ตอ้ งทําตามทีนางขอเท่า
นัน”
สีหน้าของเยียจิงเสวียนบัดนีดูมิได้ และดวงหน้านันก็
396
เปี ยมไปด้วยโทสะ
“กระหม่อมมิได้คาดคิดเลยว่านางจะชัวช้าสามานย์ได้
ถึงเพียงนี และคนพรรค์นีไม่เหมาะสมทีจะเป็ นสะใภ้แห่ง
สกุลเยีย! กระหม่อมจะหย่านางแทนหลานชาย! นับแต่นี
เป็ นต้นไป นางจะเป็ นจะตายทีไหนก็มิได้เกียวข้องอันใด
กับสกุลเยียอีก ฝ่ าบาททรงตัดสินได้ตามพระทัย!”
ได้ยินดังนันแล้ว องค์หญิงใหญ่ก็เป็ นเบือใบ้ไปก่อนเปล่ง

เสียงหัวเราะคลุม้ คลังหลังผ่านไปครูใ่ หญ่
“ฮ่าๆๆ! ในตอนนันพีเยียไม่คิดแต่งงานกับข้า ไปคว้าเอา

ผูห้ ญิงทีสวมเขาตนแทน บัดนีลูกชายของนางก็ถงึ ขัน
397
คว้าเอาหญิงแพศยาชันตํามาเป็ นภรรยา! กงเกวียน
กรรมเกวียน นีคือกงเกวียนกรรมเกวียนแท้ๆ! จวินเฟิ งห
ลิงขโมยบุรุษของข้าไปแลจะต้องรับผลกรรมอย่างแน่
นอน เห็นทีฟา้ จะมีตาอยูจ่ ริง! ฮ่าๆๆ!”
องค์หญิงใหญ่ทรงมีพระทัยเบิกบานยิงนัก สนุกเหลือ
แสนทีได้เห็นจวินเฟิ งหลิงต้องตกระกําลําบาก
398
เคราะห์รา้ ยทีทุกคนในทีแห่งนันต่างก็ตกตะลึงไปกับ
ถ้อยคําของพระสนมซูจนไม่มีผใู้ ดสังเกตเห็นถึงความผิด
ปกติของฮ่องเต้...
หากเป็ นเมือก่อนหน้า ฮ่องเต้ยอ่ มเร่งรุดไปอยูข่ า้ งกาย

ฮองเฮาด้วยความเร็วสูงสุดแล้วหากได้ยินว่าจะมี
อันตรายเกิดขึนแก่นาง แล้วนีเขาอยูน่ ิงเฉยถึงเพียงนีอยู่
399
ได้อย่างไร ประหนึงว่ามิได้เป็ นห่วงเป็ นใยสวัสดิภาพ
ชีวิตของฮองเฮาเลยแม้แต่นอ้ ย...
“พระสนมซู เจ้าทําให้เราผิดหวังเป็ นอย่างยิง” ฮ่องเต้ทรง

ส่ายศีรษะ “ทีแรก เจ้าได้สมคบคิดวางแผนลอบสังหาร
ฮองเฮา พอมาคราวนีก็ใส่รา้ ยคุณหนูอวิน ตลอดเวลานี
เราปฏิบตั ิกบั เจ้าด้วยดีเสมอมา แต่เจ้ากลับคิดแย่งชิง
ตําแหน่งฮองเฮา!”
สีหน้าพระสนมซูซีดขาวไปขณะจ้องมองไปยังดวงหน้า
เ**◌้ยมเกรียมของชายผูน้ นด้
ั วยความหวาดกลัว
เขารู.้ ..
400
เป็ นไปได้อย่างไร
นางกัดริมฝี ปากตน สะกดกลันความแตกตืนไว้ในอก

แล้วเอ่ยถามว่า “ฝ่ าบาท หม่อมฉันไม่เข้าใจทีพระองค์
ตรัส”
“เจ้าไม่เข้าใจอย่างนันหรือ ไม่ดอก เจ้านันแลทีเข้าใจ

ความหมายของเรายิงกว่าใครทังหมด!”
ฮ่องเต้ทรงเอามือไพล่หลังขณะจ้องมองไปยังพระสนมซู
ด้วยสายตาเย็นชาแล้วกล่าวอย่างปราศจากความรูส้ กึ
401
“เสด็จพ่อ!” เจียงเมิงเหยาขมวดคิวแน่น “ตลอดเพลาที
ผ่านมา เสด็จแม่ไม่เคยต่อสูแ้ ย่งชิงเพือสิงใดทังสิน และ
ยังปฏิบตั ิกบั ฮองเฮาดังเช่นพีน้อง มิหนําซํา ตังแต่ที
ฮองเฮาประชวรหนัก เสด็จแม่ก็มิได้เป็ นอันกินอันนอน
อย่างไรก็ดี ไม่เพียงแต่ทา่ นจะไม่ซาบซึงกับความทุม่ เท
ของนาง กลับยังกล่าวหาว่านางสมคบคิด ลอบสังหาร
ฮองเฮาอีกด้วยอย่างนันหรือ”
เจียงเมิงเหยารูส้ กึ ผิดหวังอยูใ่ นอกกับเสด็จพ่อของนาง

นางไม่คิดเลยว่าชายผูน้ ีจะสงสัยเสด็จแม่ของนางจริงๆ
สตรีผมู้ ีจิตใจดีงามเช่นเสด็จแม่ของนางจะกระทํา
อาชญากรรมเช่นนันได้อย่างไร
402
“เจ้ากล่าวว่าคุณหนูอวินเข้าไปยังโรงเตรียมโอสถหลวง
เพือใส่ยาพิษอย่างนันหรือ” ฮ่องเต้มิได้แยแสเจียงเมิง
เหยาแต่อย่างใด แล้วจ้องมองไปยังพระสนมซูดว้ ยสาย
ตาเย็นชา “นางมิได้ไปทีโรงเตรียมโอสถหลวงเสียด้วยซํา
แล้วนางจะใส่ยาพิษลงในโอสถได้อย่างไร อีกประการ
ถ้วยโอสถนํานันโรงเตรียมโอสถหลวงก็มิได้เป็ นผูจ้ ดั
เตรียม! แต่วา่ ...เป็ นสภาแพทย์หลวงต่างหาก!”
สภาแพทย์หลวงอย่างนันหรือ
พระสนมซูชอ้ นศีรษะขึนด้วยความตกใจแล้วจ้องมองตา
ค้าง
403
ในตอนทีนางเข้าไปยังโรงเตรียมโอสถหลวง นางใน
รับประกันเป็ นอย่างดีวา่ โอสถนํานีอวินลัวเฟิ งได้สงให้
ั คน
รับใช้เตรียมเอาไว้ เช่นนันเอง ไยฮ่องเต้จงึ ได้ทรงกล่าว
อ้างว่าโอสถนีสภาแพทย์หลวงเป็ นผูต้ ระเตรียมเล่า
“ฝ่ าบาทเพคะ!” พระสนมซูกดั ริมฝี ปากแล้วเอ่ยว่า

“หม่อมฉันมิได้โป้ปด โอสถนํานันถูกนําเข้ามาจากโรง
เตรียมโอสถหลวงจริงๆ อีกประการ...ใต้เท้าเสวียนเทียน
ก็อารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ อย่างนัน จู่ๆ ท่านจะให้ผใู้ ดก็ไม่รูม้ า
หยิบยืมสภาแพทย์ไปใช้ได้อย่างไร”
ฮ่องเต้ทรงเปล่งเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก “เราจะรูไ้ ด้
อย่างไรเล่าว่าเหตุใดใต้เท้าเสวียนเทียนจึงหยิบยืมสภา
404
แพทย์หลวงให้ผอู้ ืนเอาไปใช้ตม้ โอสถได้ง่ายๆ เจ้าไปถาม
เขาตรงๆ จะดีกว่า แลอารมณ์ของเขาก็เป็ นปกติดี เช่น
นันเอง เขาย่อมตอบคําถามของเจ้าอย่างแน่นอน”
พระสนมซูนิงงันไปแล้วหมุนกายกลับ นางเห็นเสวียน
เทียนในชุดอาภรณ์ยาวสีขาวก้าวฉับๆ เข้ามา แล้วหัวใจ
ของนางก็อดหวันวิตกมิได้...
“ใต้เท้าเสวียนเทียน ท่านมาตรงเวลา” ฮ่องเต้ทรงแย้ม

ยิม “พระสนมซูมีเรืองจะถามท่าน”
เสวียนเทียนขมวดคิว “ถ้าเช่นนันก็จงรีบถาม ข้ามีกิจธุระ

อืนให้ตอ้ งทํา”
405
ริมฝี ปากพระสนมซูซีดขาวและสันเทาขณะเอ่ยถามว่า
“ใต้เท้าเสวียนเทียน ข้าได้ยินมาว่าท่านให้ผอู้ ืนหยิบยืม
สภาแพทย์หลวงอย่างนันหรือ”
“ท่านหมายถึงสิงนีน่ะหรือ” เสวียนเทียนตบหน้าผากตน
จากนันก็มีสีหน้าคล้ายเพิงฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ “ทีสุด
แล้วคุณหนูอวินก็มาเพือรักษาฮองเฮา และอุปกรณ์ขา้ ว
ของในโรงเตรียมโอสถหลวง ก็เก่าโทรมเกินไป ข้าจึงได้
ให้นางหยิบยืมสภาแพทย์หลวง ทําไมหรือ ท่านมีปัญหา
อะไรหรือไม่”
ตูม!
406
ประหนึงถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจ พระสนมซูกา้ ว
กระถดถอยหลังไปจนล้มลงก้นจําเบ้ากับพืน
อวินลัวเฟิ งมิได้เตรียมโอสถนําในโรงเตรียมโอสถหลวง
จริงๆ อย่างนันหรือ แล้วเหตุใดนางในผูน้ นจึ
ั งได้ กล่าว
อ้างเล่าว่าโอสถทีกําลังตระเตรียมอยูน่ นเป็
ั นของอวินลัว
เฟิ ง
เมือคิดมาถึงจุดนีแล้ว พระสนมซูก็เผลอมองไปยังฮ่องเต้
แล้วรังสีอาํ มหิตก็แผ่ซา่ นเข้าไปในหัวใจ ของนาง...
บัดนีเอง นางจึงตระหนักได้ในทีสุดว่าตนได้กา้ วเข้าไปสู่
407
กับดักของพวกเขาตังแต่ตน้ ...
ตอนที 899 เปิ ดโปงแผนสมคบคิด (1)
“องครักษ์” สีหน้าฮ่องเต้เคร่งเขม็งขณะลันพระสุรเสียง
เข้มขรึม “จงไปนําตัวนางในผูน้ นจาก
ั โรงเตรียมโอสถ
หลวงมา เรามีเรืองบางอย่างจะถามนาง!”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!” เมือได้ยินบัญชาแล้ว ขันทีผหู้ นึงก็

408
ตอบรับก้าวออกไป
ครูต่ อ่ มา นางในผูห้ นึงก็รตามขั

ี นทีเข้ามาถวายบังคม
ฮ่องเต้ “ถวายบังคมเพคะฝ่ าบาท”
“พระสนมซูเคยเสด็จไปยังโรงเตรียมโอสถหลวงมาก่อน
หรือไม่” พระเนตรฮ่องเต้ดดุ นั ขณะเอ่ยถาม เสียงเย็น
นางในผูน้ นค่
ั อยๆ ช้อนศีรษะขึนแล้วตอบรับ “พระสนมซู
เสด็จมายังโรงครัวของวังหลวงจริง และได้ตรัสถามว่า
โอสถนําทีหม่อมฉันกําลังเตรียมให้คณ
ุ หนูอวินอยูน่ นั
สําหรับฮองเฮาหรือไม่ ในเวลานัน หม่อมฉันได้ตอบพระ
สนมซูไปแล้วว่าเป็ นโอสถนําทีเตรียมไว้ให้พระสนมจยา
409
เฟย”
พระสนมซูกายอ่อนปวกเปี ยกทรุดลงกับพืน ดวงตางาม

นันเปี ยมไปด้วยความสินหวัง ส่งสายตา โศกาอาดูรไป
ยังชายผูม้ ีสีหน้าเ**◌้ยมเกรียม แลเป็ นครังแรกทีนางรูส้ กึ
ว่าเขาช่างน่าหวาดกลัว...
ใช่แล้ว ชายผูน้ ีเหมาะควรแล้วทีจะเป็ นผูป้ กครองแว่น

แคว้น และยังไร้ซงศี
ึ ลธรรมจรรยาใดๆ! เพือสตรีคนหนึง
แล้ว เขาไม่ลงั เลทีจะสละชีวิตสตรีอีกคนหนึงไป...
เหล่าขุนนางเมือเห็นฉากดังกล่าวแล้วต่างก็เป็ นเบือใบ้
ไป ก็ไหนพระสนมซูบอกว่าอวินลัวเฟิ งวางยาฮองเฮามิ
410
ใช่หรือ อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งมิได้เฉียดเข้าไปใกล้โรง
เตรียมโอสถหลวงเสียด้วยซํา เช่นนันเอง พระสนมซูจะ
เห็นเจ้าเด็กแสบผูต้ ิดตามอวินลัวเฟิ งคนนันใส่ยาพิษลง
ไปในโอสถนําได้อย่างไร
เจียงเมิงเหยาขมวดคิวแน่น จากนันหันไปหาพระสนมซู
แล้วเอ่ยถามว่า “เสด็จแม่ เกิดอะไรขึนกันแน่”
“ข้า...ข้าไม่รู ้ เป็ นนางในผูน้ ีแล นางตังใจใส่ความข้า ฝ่ า

บาท ฝ่ าบาทต้องมอบความยุติธรรมให้แก่หม่อมฉันนะ
เพคะ!”
แม้กระทังบัดนีเองพระสนมซูก็ยงั ไม่คิดยอมรับความผิด
411
ตน เฝ้าโทษผูอ้ ืนอยูอ่ ย่างนัน
“พอได้แล้ว!” ฮ่องเต้ทรงตะเบ็งเสียงเ**◌้ยม “เจ้าบอกว่า

นางในคิดใส่ความเจ้าอย่างนันหรือ แล้วใต้เท้า เสวียน
เทียนเล่า ท่านเองก็เป็ นพยานได้! เจ้าอย่าบอกเรานะว่า
กระทังใต้เท้าเสวียนเทียนเองก็คิดจะใส่ความเจ้าเช่น
เดียวกัน”
ใต้เท้าเสวียนเทียนเป็ นยอดแพทย์ แลกระทังฮ่องเต้ก็ยงั

ต้องไว้หน้า เช่นนันเอง เมืออยูต่ อ่ หน้า เสวียนเทียนผูบ้ ดั
นีมีสีหน้าเกรียวกราดแล้ว พระสนมซูก็กลืนนําลายใน
ขณะทีลําคอชักจะแห้งผาก
412
“คึๆๆ”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะชวนเอ็นดูดงั มาจาก
ยอดไม้ ดึงดูดความสนใจจากทุกคนไป
เหล่าองครักษ์ขา้ งกายฮ่องเต้ตา่ งก็ชกั กระบีตนขึนมาคุม้

กันรอบด้าน สายตาระวังภัยจ้องมองไปยังต้นไม้เก่าแก่
ซึงเป็ นทีมาของเสียงหัวเราะชวนเอ็นดูนนั
ทียอดไม้นนปรากฏหญิ
ั งอาภรณ์แดงผูห้ นึง ผิวพรรณ
นางขาวผ่องประหนึงหิมะ งดงามประหนึงว่าสลักออก
มาจากหยก แลดูคล้ายตุ๊กตางามยิงนัก แน่นอนว่าหาก
ตัดสีหน้าแสนยโสโอหังของนางออกไป
413
“ในเวลานันทีนครเยีย ใครบางคนต้องการใช้ขา้ เป็ นแพะ
รับบาป และบัดนีเมือข้ามายังวังหลวงแล้ว ก็ยงั อุตส่าห์มี
คนคิดใช้ขา้ ให้แบกรับเรืองโสมมอีกอย่างนันหรือ” เด็ก
น้อยผูน้ นโจนลงมาจากยอดไม้
ั และร่อนลงบน ผืนดิน
อย่างมันคง “ขออภัย แต่ขา้ ไม่ยอมเป็ นแพะรับบาปของ
เจ้า!”
ฮ่องเต้ทรงคิดประมวลผลได้เร็วกว่า และเมือได้ยินถ้อย
คําของหัวหัวแล้ว ก็รูต้ วั ตนของนางทันที หันไปหานางใน
ผูน้ นโดยพลั
ั น “พระสนมซูกล่าวอ้างว่ามีเด็กหญิง
อาภรณ์แดงผูห้ นึงเข้าไปในโรงเตรียมโอสถหลวง เพือ
วางยาพิษ เป็ นเด็กหญิงผูน้ ีหรือไม่”
414
นางในส่ายศีรษะ จากนันตอบรับด้วยความนอบน้อมว่า
“กราบทูลฝ่ าบาท เด็กสาวผูน้ นมิ
ั ได้งดงามเท่าเด็กหญิงผู้
นี หม่อมฉันสรุปได้วา่ มิใช่นาง!”
“แน่นอนอยูแ่ ล้วว่าเด็กสาวผูน้ นมิ

ั ได้งดงามเท่าหัวหัว”
ทันใดนันเอง นําเสียงสดใสก็ดงั ขึนมาจากด้านนอกลาน

ครูต่ อ่ มา ชายรูปงามอย่างผิดธรรมดาผูห้ นึง ก็ลากเด็ก
สาวผูห้ นึงก้าวเข้ามา จากนัน เขาก็เหวียงโยนนางลงบน
พืนแล้วประสานมือคารวะ “ฝ่ าบาท น้องสะใภ้
กระหม่อมได้ขอ้ สรุปนานแล้วว่ามีใครบางคนร่วมสมคบ
คิดกันวางแผนลอบสังหารฮองเฮา เช่นนันเอง นางจึงขอ
ให้กระหม่อมจับตาดูโรงเตรียมโอสถหลวงไว้ อันทีจริง
กระหม่อมจับตัวผูท้ ีวางแผนเอาชีวิตฮองเฮา ได้แล้ว และ
415
กระหม่อมขอวิงวอนฝ่ าบาทให้เป็ นผูต้ ดั สินใจ”
416
ตอนที 900 เปิ ดโปงแผนสมคบคิด (2)
บนพืนนัน เด็กสาวตัวน้อยผูแ้ ต่งกายคล้ายหัวหัวตัวสัน

งันงก ดวงตาปริมไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนดวงหน้าก็
ซีดขาว
“ฝ่ าบาท นางคนนีแลทีเข้าไปในโรงเตรียมโอสถหลวง!”

นางในผูน้ นเห็
ั นเด็กสาวแล้วดวงตาก็กระเพือมไหวขึนมา
ทันทีขณะพูด
ครันเด็กน้อยผูน้ นได้
ั ยินถ้อยคํานางในแล้ว นางก็หวาด
กลัวเสียจนปั สสาวะราด ขณะดวงตากลมโตกวาดมอง
417
ไปรอบๆ ด้วยอกสันขวัญแขวน
“เจ้าหรือผูท้ ีคิดวางยาฮองเฮา” ฮ่องเต้ทรงขมวดคิวเอ่ย

ถามเสียงเย็น
ดวงตาเด็กน้อยแดงกํา “หม่อมฉัน...หม่อมฉันมิได้อยาก
ทําเรืองนี แต่ทา่ นป้าของหม่อมฉันจับกุมบิดามารดาของ
หม่อมฉันไว้เป็ นตัวประกัน และบังคับให้หม่อมฉันทํา
หากไม่ทาํ นางจะสังหารบิดามารดา ของหม่อมฉัน”
“ท่านป้าของเจ้าคือ...” ขณะทีฮ่องเต้เอ่ยถาม ดวงตาก็

เผลอเบนไปมองพระสนมซู
418
ตังแต่เห็นเยียซีมวลากตั
ั วเด็กน้อยผูน้ ีเข้ามา ดวงหน้า
ของนางก็ยงซี
ิ ดขาวลงอย่างน่ากลัว และเปี ยมไปด้วย
ความสินหวัง
“พระสนมซูคือท่านป้าของหม่อมฉัน ด้วยมารดาของ
หม่อมฉันแต่งงานกับคนยากคนจน ท่านแม่ก็ถกู พระ
สนมซูขบั ไล่ออกมาเพราะทําให้สถานะของสกุลต้อง
แปดเปื อน! ในตอนทีนางมาตามหาตัวพวกหม่อมฉันใน
คราวนี ท่านแม่ก็ดีใจเป็ นอย่างยิง คิดว่านางคงยินยอม
ให้พวกเรากลับไปได้แล้ว ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางจะบุก
เข้ามาจับกุมท่านแม่ของหม่อมฉัน และบังคับให้หม่อม
ฉันปลอมตัวเป็ นเด็กหญิงผูห้ นึงเพือวางยาฮองเฮา...”
แม้ดวงหน้าของนางจะเปี ยมไปด้วยความหวาดกลัว แต่

419
ถ้อยคําทีนางเกล่าออกมาก็เป็ นลําดับฟั งชัดเจน
“อีกประการ หม่อมฉันรูด้ ีวา่ ท่านป้าต้องการทีจะสังหาร

ฮองเฮา และหากเรืองนีสําเร็จเมือใด บิดามารดาหม่อม
ฉันคงไม่รอดพ้นความตาย เช่นนันเอง หม่อมฉันจึงมิได้
ใส่ยาพิษทีท่านป้ามอบให้ลงไปในโอสถนํานัน แต่ใส่แป้ง
ข้าวลงไปแทน”
เด็กน้อยผูน้ นกั
ั ดริมฝี ปากสันเทา และความหวาดกลัวใน
ดวงตาก็ยงั มิจางหายไป อย่างไรก็ดี เพือป้องกันมิให้
บิดามารดาต้องถูกลากเข้ามาติดร่างแห นางจึงกัดฟั น
พูดความจริง!
420
“เจ้ามียาพิษทีพระสนมซูมอบให้หรือไม่” ฮ่องเต้ทรงเอ่ย
ถาม
เด็กน้อยผูน้ นหยิ
ั บเอาห่อกระดาษออกมาจากคอเสือ
พลางตัวสันงันงกโซซัดโซเซลุกขึนยืน จากนัน เดินตรง
เข้าไปหาฮ่องเต้
ฮ่องเต้ทรงหยิบห่อกระดาษนันไปส่งให้แก่เสวียนเทียน
ครันเสวียนเทียนสูดดมกลินในห่อกระดาษนันแล้ว ดวง
หน้าชรานันก็เปลียนไปทันที “นีมันผงกรัดกร่อนลําไส้
เป็ นยาพิษร้ายแรง ก่อนสินชีวิต ผูต้ อ้ งยาจักทนทุกข์
ทรมานแสนสาหัสเหมือนลําไส้ถกู แผดเผา! กล่าวโดย
421
ง่าย ไม่มีใครใช้ยาพิษนีทําร้ายกันดอก หากไม่เกลียดชัง
กันจริง!”
ได้ยินดังนัน สีหน้าฮ่องเต้ก็ซีดขาวไป มิกล้าคิดเลยว่า

หากฮองเฮาได้เสวยโอสถนีเข้าไปจริง นางจะต้องเจ็บ
ปวดแสนสาหัสเพียงใด
“พระสนมซู เจ้าช่างกล้าหาญยิงนัก! คิดใช้ยาพรรค์นี

สมคบคิดสังหารฮองเฮาเชียวรึ องครักษ์ จับตัวนางไว้!”
ครันเห็นเหล่าองครักษ์มงุ่ ตรงไปยังพระสนมซูแล้ว เจียง

เมิงเหยาก็ตะเบ็งเสียงเกรียวกราด จากนันยืนขวางหน้า
พระสนมซูไว้
422
“ไหนใครกล้า!”
ดวงหน้านางเปี ยมไปด้วยโทสะ “เสด็จพ่อ ท่านทราบได้

อย่างไรว่าผูค้ นเหล่านีมิได้รวมหัวกันใส่ความเสด็จแม่
นางเด็กผูน้ ีกล่าวอ้างว่าเสด็จแม่คือป้าของนาง แต่ไยข้า
จึงมิเคยเห็นหน้านางมาก่อน”
เด็กน้อยผูน้ นมองไปยั
ั งเจียงเมิงเหยาอย่างดือดึง
“ก่อนพระสนมซูขนเป็
ึ นพระสนมของฮ่องเต้ มารดาของ
ข้าถูกขับไล่ออกจากสกุล! แน่สวิ า่ เจ้ามิเคยเห็นหน้าข้า
มาก่อน เพราะท่านแม่ของเจ้าย่อมไม่มีวนั ปล่อยให้เจ้า
มาคลุกคลีกบั ญาติมิตรจนๆ อย่างพวกเราแน่!”
423
เทียบกับอาภรณ์ผา้ ต่วนปั กอย่างดีของเจียงเมิงเหยา
แล้ว อาภรณ์ของเด็กสาวผูน้ ีก็เต็มไปด้วยรอยปะแลดูเก่า
โทรมเป็ นอย่างยิง แม้กระนันเองดวงตาของนางก็ยงั ไม่
ยอมแพ้
“นางเด็กนรก ไหนลองใส่ความเสด็จแม่ขา้ อีกทีส!ิ ” เจียง

เมิงเหยาตอบโต้เผ็ดร้อน “เสด็จแม่ของข้าเป็ นผูม้ ีจิตใจ
เมตตาอารี ไม่มีวนั ตัดญาติขาดมิตรกับน้องสาวของตน
เป็ นแน่! ข้าไม่เชือในสิงทีเจ้าพูดมาแม้สกั คํา!”
“เจ้าไม่เชือ แต่ฝ่าบาททรงเชือ!”
424

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม6

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม6

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที 751 ยอดอัจฉริยะเจวียเชียน (3)

น่าเสียดายเหลือเกินทียอดอัจฉริยะผูม้ ีความเป็ นเลิศ

คิดแล้วอวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ เสียใจขึนมาหน่อยๆ

“ในเมือเจวียเชียนเป็ นผูค้ ิดค้นผนึกเหล่านีขึนมา ก็ยอ่ ม

โมงยามผ่านไป เด็กสาวผูน้ งอยู

ขณะทีหลงเฟยตังท่าจะพุง่ โจมตีผนึกอีกครา ก็ได้ยิน

“หลงเฟย ซูเจิง พวกเจ้าทังสองถอยไป!”

“หลงเฟย เจ้าทํางานมามากพอแล้ว” อวินลัวเฟิ งแย้ม

จากนันอวินลัวเฟิ งก็กา้ วไปยืนอยูเ่ บืองหน้าผนึก นางตบ

“ขอบคุณ” ลําคอของเขาแห้งเล็กน้อย ส่งผลให้เสียงที

อวินลัวเฟิ งหยุดพูด ขณะช้อนศีรษะขึนมองไปยังผนึกซึง

หากเป็ นก่อนหน้านี หลินหยวนคงหัวเราะเยาะใส่ไปแล้ว

ไม่เพียงแต่เขาเท่านัน หากไม่นบั อวินเซียวผูไ้ ว้วางใจใน

นางคิดว่าตนเป็ นเทพเจ้าผูป้ กครองโลกใบนีแลรูท้ กุ สิง

อวินลัวเฟิ งมิได้พดู ว่าอย่างไร เพียงแต่ทิมฝ่ ามือลงไปที

“ไม่รูซ้ ี คงจะสัมผัสถึงบางสิงบางอย่างอยูก่ ระมัง”

ชัดเจนแล้วว่าในสายตาของผูค้ นเหล่านี อวินเซียวได้

บัดนีเอง อวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ลืมตาขึนเชืองช้า แล้วดวง

แม้เป็ นความเปลียนแปลงเพียงเล็กน้อย ก็เพียงพอทีจะ

“เป็ นไปได้อย่างไร!” สีหน้าหลินหยวนซีดขาวไปเล็กน้อย

หลินหยวนพลันรูส้ กึ เสียใจขึนมา น่าเศร้าเหลือเกินทีเขา

เรืองทีหลินหยวนมิอาจเข้าใจได้ก็คือ เขาเองก็ใช้กาํ ลัง

อวินลัวเฟิ งพุง่ เข้าโจมตีอีกครัง แล้วผนึกก็สนไหวหนั

“อีกไมน่าน ราชนัยส์ตัวอ์สรูตนนีก็จะเป็ นของขา้แลว้!”

ทันใดนันเอง บุรุษอาภรณ์เทาก็รูส้ กึ ว่าผืนดินได้สนั

“ใคร ใครมันจะมาทําลายผนึกของข้า ช่างบังอาจนัก

“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวแล้วผนึกก็จะแตก! ตราบใดที

อวินลัวเฟิ งโจมตีเป็ นครังสุดท้าย แล้วในทีสุด ผนึกก็สญ

ชัวขณะทีผนึกถูกทําลายลง ก็บงั เกิดเสียงเ**◌้ยมดังขึน

อวินเซียวมายืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ งตังแต่เมือใดก็มิ

บนเส้นทางขุนเขานัน บุรุษอาภรณ์เทาค่อยๆ เยืองย่าง

“เป็ นนางขอรับ!” หลินหยวนกลืนนําลายอึกใหญ่ ชีไปยัง

อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง เขารูส้ กึ ได้วา่ รังสีของเจวียเชีย

“บัดซบ!” บุรุษอาภรณ์เทารีเข้ามาหาอวินลัวเฟิ งด้วย

ชัวพริบตาก็บงั เกิดพายุหมุนขึนรอบด้าน ต้นไม้นบั ไม่

เห็นดังนันแล้วหัวใจอวินลัวเฟิ งก็บีบตัวรัดแน่น คลืน

“เจวียเชียน เจ้าคนบัดซบนันอยูท่ ีใด” บุรุษอาภรณ์เทา

อวินลัวเฟิ งเหยียดเยาะ “เจวียเชียนตายไปตังนานแล้ว

“อวินเซียว ท่านปู่ ขา้ เคยกล่าวไว้วา่ ในฐานะสมาชิกสกุล

ตายอย่างนันรึ จะให้นางไม่กลัวได้อย่างไร แต่ถงึ อย่าง

สายตาอวินลัวเฟิ งเบนไปยังบุรุษอาภรณ์เทาผูน้ นอี

ตลอดช่วงระยะเวลาพันกว่าปี นนั พลังฌานของเขามิได้

“เจวียเชียนเป็ นผูม้ ีความเป็ นเลิศสูงส่งผิดธรรมดา อย่าง

อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย แล้วเพลิงพิโรธในอกก็เริม

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม นางยิมก็เพราะโกรธเคืองเขายิง

“หากข้าเป็ นเจวียเชียน ข้าคงไม่ปล่อยเจ้าไว้พร้อมกับคํา

แม้อวินลัวเฟิ งมิเคยพูดออกมา แต่ในใจนางก็นบั ถือเจวีย

ตอนที 755 เจวียเชียนออกโรง (2)

กล่าวจบ บุรุษอาภรณ์เทาก็มิได้พน่ วาจาเลือนเปื อนอีก

ไม่ไกลออกไปจากป่ ารกครึม ก็มีมือหนึงดึงสายบังเ**

เยียจิงเฉินนิงคิดอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนตอบรับว่า “เราไปดูกนั

“ตกลง” สตรีอาภรณ์แดงผงกศีรษะแผ่วเบา “เซียวเอ๋อร์

เทียบกันกับเขาแล้ว ใบหน้าบุรุษอาภรณ์เทาเถิด เปี ยม

“เด็กน้อย ข้ายอมรับว่าเจ้ามีความเป็ นเลิศอันน่ายกย่อง

บุรุษอาภรณ์เทาโจมตีอีกครา และคราวนี เขาก็ได้ปลด

อวินเซียวขวางการโจมตีของศัตรูแล้วก็รูส้ กึ ทันทีวา่ แขน

เขามิได้กา้ วถอยหลังแม้สกั ก้าว!

เขารูด้ ีวา่ หากถอยหลังกลับไปหนึงก้าว ก็อาจเผลอพลัง

เห็นทีนอกเหนือจากอวินลัวเฟิ งแล้ว ชายผูน้ ีก็หาได้มี

อวินลัวเฟิ งปรีไปเบืองหน้าอวินเซียว ครันเห็นว่าแขนของ

“ข้าใส่แรงไปเต็มทีแล้ว เจ้ากลับยังไม่ตายอีกหรือ” บุรุษ

อวินเซียวกล่าวด้วยท่าทีเย็นชา “หากข้าตาย นางก็จะ

“...” บุรุษอาภรณ์เทาได้แต่จอ้ งตาค้าง ชัดเจนว่ามิได้เข้า

“เช่นนันเอง ข้าจะไม่มีวนั ตาย!”