ღვთიური სიყვარული - ძნელად აღსაწერი

რაც უნდა გონიერი და ჭკვიანი იყოს ადამიანი ღვთაებრივ სიყვარულს ვერ

შეიმეცნებს,რადგან მოკვდავის გონება უძლურია მოკვდავი გრძნობის წინაშე.

მან პოემაში ამ ქვეყნიური სიყვარული შეაქო რომელიც ბაძავს ღვთაებრივ სიყვარულს. და

ემიჯნება სიწვას.

ტანჯვის გზით გხდება სიყვარულში ამაღლება 25.

აღიარებს ერთგულ სიყვარულს და გმობს ვაჟთა ყმაწვილობასა გართობასა.

მოყვარისგან აიტანოს წყრომა.

თავის სიყვარულს არ უნდა იმჩნევდეს და არ უნდა წარმოჩნდეს,რომ სიყვარულით

იტანჯება.

თუ უყვარს უნდა გაუფრთხილდეს ავტორიტეტს და არ ატკინოს გულსა.

თუ აგრძელეს ურთიერთობას არ უყვარს და სარგებლობს რომ ის უყვართ, ამით

იხანგძლივებს ურთიერთობას იმასთან ვინც არ უყვარს და თუ არ უყვარს დაანებოს თავიო.

დახატა ავი მიჯნურის სახე და მოითხოვა არ დაეტყოს საზოგადოებაში არ მიჯნურობა.

ლიტერატურას აქვს უცნაური უნარი მან უნდა აღმოაცენოს თანაგრძნობა მკითხველში,

ტარიელი არის მარადიული პერსონაჟი რომელსაც მკითხველისგან თანაგრძნობა სჭირდება.

რაც უფრო დიდია სისხლის ცრემლები, რაც უფრო მგრძნობიარეა დაუძლურება

მიჯნურებისთვის, მით უფრო დიდია სიყვარული

პოეზია და სიყვარული

კარგ მთქმელს კარგი გამგონი უნდა

შოთა რუსთაველი ლიტერატურის სამ გვარზე: ეპოსი ლირიკა და დრამა , დრამა არ მოწონს ,
იდიალი არის ლირიკა

ლექსი ჟანრობრივად უნდა იყოს ეპოსი.

ლირიკოსები - არ ძალუძთ დიდი ხოცა ნადირთა მოკვლა

აფორიზმი — დახვეწილი, ლაკონიური ფორმით გამოთქმული ბრძნული აზრი.

ვეფხვი და ლეოპარდი - ნესტანი და თამარი მეტაფორული საახები.

ჭკვიანი ვერ შეიმეცნებენ ღვთაებრივ სიყვარულს, მე ავღწერე ხორციელი სიყვარული

რომელიც ბაძავს ღვთაებრივს და ემიჯნება სიძვას

პირველი, აღმაფრენით სიყვარული ზეცისკენ მიმართული და მეორე, დღეს ერთი უნდათ

ხვალე სხვა, მიწიერისკენ არის მიმართული.
ტანჯვის გზით ხდება სიყვარულში ამაღლება.

ვეფხისტყაოსნის ყველა პერსონაჟი არის ველად გაჭრილი, ყველა ხეტიალობს ყველა გზაშია,

მგრძნობელობა სიყვარულში დაუძლურება დიდი გრძნობის გამოხატულება. და უარყოფითი

შინაარსი არ აქვს ვეფხისტყაოსანში, პირიქიათ ველად გაჭრა ცრემლის ღვრა სისხლის
ცრეემლები ეს არის სიყვარულის თვითშემეცნების გზა.

სიყვარულის რუსთაველური გაგება.

სიყვარულით შეიქმნა და მისითვე საზრდოობს სამყარო, სიყვარული თავად

ღმერთია - ეს არის სახარებისეული იდეა,რომ ადამიანის მთავარი მოწოდება ღმერთის
მიმსგავსებაა და უსიყვარულოდ ეს მიზანი სრულიად მიუღწეველია.

შოთა რუსთაველი „ვეფხისტყაოსნის“ პროლოგში,გადმოგვცემს,რომ ღვთაებრივი სიყვარული

ძნელად აღსაწერია და მრავალი ტკივილის გადატანას საჭიროებს,“ვინცა ეცდების თმობამცა
ჰქონდა მრავალთა წყენათა“.

ღვთაებრივი სიყვარულის შემეცნება მოკვდავის გონებისათვის შეუძლებელია,ვინაიდან

მოკვდავის გონება უძლურია მარადიული გრძნობის წინაშე.“მას ერთსა მიჯნურობასა
ჭკვიანნი ვერ მიჰხვდებიან, ენა დაშვრების, მსმენლისა ყურნიცა დავალდებიან.“ ამიტომაც,
ავტორი თავის პოემაში გადმოსცემს ხორციელ სიყვარულს,რომელიც ჰბაძავს და მსგავსია
ღვთიური სიყვარულისა და ემიჯნება სიძვას.

ავტორი წარმოაჩენს მიწიერი მიჯნურების ტიპებს,რომლებიც, ერთნი მიიღწევიან სულიერი

აღმაფრენისკენ და ღმერთან მიილტვიან,ხოლო მეორენი მიწიერისკენ არიან მიდრეკილნი.

შემდგომ სტროფებში შოთა რუსთაველი,წარმოგვიდენს იდეალურ მიჯნურს,რომელიც

გამოიხატება სიბრძნეში,მოცალეობასა და სიმდიდრეში.იდეალური მიჯნურებისათვის
მიღწევა მოკვდავთათვის თითქმის შეუძლებელია და სწორედ ამიტომაც, როგორი ძალაც
შესწევს ადამიანს ისე უნდა ისწრაფვოდეს იდეალურობისაკენ.

რუსთველი თვლის,რომ სიყვარულში ამაღლება ტანჯვის გზით ხდება, ვინაიდან რაც უფრო
დიდია სისხლის ცრემლები, რაც უფრო მგრძნობიარეა დაუძლურება მიჯნურებისთვის, მით
უფრო დიდია სიყვარული და იგი აღიარებს ერთგულ სიყვარულს,სადაც მიჯნური მალავს
თავის გრძნობებს, განმარტოებისაკენ მიილტვის,არ ემჩნევა მიჯნურობა და შეუძლია წყენის
მიტევება მოყვარისაგან.

საბოლოოდ სიყვარულში მგრძნობელობის დაუძლურება გრძნობის გამოხატულებაა,სადაც

წარმოჩნდება განსაცდელი და წარმოებს სიყვარულის თვითშემეცნების გზას.