Mga Basang Unan ni Juan Miguel Severo
Noong iwan mo ako nang walang pasabi at
pangako ng pagbabalik umiyak ako buong
gabi. Umiyak ako nang sobrang tindi,
kinailangan kong ibilad sa araw ang unan ko
kinabukasan. Ang sarap pala sa pakiramdam
ng patulugin ka ng sarili mong pag-iyak. Naisip
ko, hindi pinakuluang dahon ng bayabas o alak
ang sagot sa ganitong klaseng sakit. Luha ang
pinaka-mabisang panglanggas sa sugat ng
puso.
Kaya inaraw-araw ko ito. Sinisimulan at
tinatapos ko ang araw na ginagamot ang mga
sugat na iniwan mo. Binabalikan ko lahat ng
alaala at hinahanap kung saan silang lahat
bumaon sa puso ko. Nakakatawa. Akala ko
noon, kung dumating man ang panahon na ‘to,
puro mga away at hindi natin pagkakasunduan
ang mga sugat na iintindihin ko. Na sila ang
mahirap gamutin. Na sila ang, kahit ilang balde
na ng luha ang aking pigain mula sa mata ko,
magdurugo pa rin.
Pero mas nagdurugo ako para sa mga tawa
mo. Mas nagdurugo ako sa mga patawa mo.
Mas nagdurugo ako sa mga yakap mo. Sa kung
paanong ang balat ko ay parang nalalapnos
kapag dahan-dahan mo akong hinahaplos at
kung paanong ang hininga ko ay nahahapo at
kinakapos kapag niyayapos kita. Nadurog ako
noong gabing umalis ka, pero mas nagdurugo
ako sa unang gabi na pinili mong manatili.
Nadurog ako noong gabing sinabi mong ayaw
mo na, pero mas nagdurugo ako sa gabing
tinanong mo ako kung puwede pa ba. Nadurog
ako noong gabing tinalikuran mo ako, pero
mas nagdurugo ako na noong pagtalikod ko,
nandoon ka pa. Nadurog ako noong sinabi
mong hindi mo na ako mahal, at nagdurugo
ako, at nagdurugo ako, at nadudurog at
nadudurog at nagdurugo pa rin ako sa alaala
na ikaw pa ang mas naunang magsabi ng
“Mahal kita.”
Mahal. Kita.
Kung titignan ko nang maigi ang mga salitang
sinulat ng lahat ng mga sugat na naiwan mo,
yang dalawang yan ang mababasa ko. Mahal.
Kita. At sa inaraw-araw ng pagbibilad-unan ko,
nagmamahid na sila. Mahal. Kita. At sa dami
ng luha na pinanglanggas ko rito, naglalangib
na sila. Mahal. Kita. At sa tagal niyang
kumikirot dito sa dibdib ko, medyo
nakakasanay na. Mahal. Kita. At sa tagal ng
panahon na ginugol ko sa gamutan, sigurado
magsasara na sila. Magsasara at magiging pilat
na paulit-ulit kong mababasa at ang parati lang
sasabihin ay “Mahal kita.”
Mahal, kung magkita tayong muli at tanungin
mo ako uli kung puwede pa ba, ang hihilingin
ko lang sa’yo ay mga bagong unan. Dahil lahat
ng akin ay ‘kala mo naulanan dahil lahat sila ay
akin nang naiyakan ng mga kwento natin at
nag-iwan ng marka sa kanila at ayaw ko na.
Ayaw ko nang matulog sa unang basa at
malunod sa pagtulog sa alaala na mahal kita.
Mahal nga pala kita. Mahal pa rin pala kita. At
sa wakas, hindi na kasing sakit ng dati, pero
mahal, masakit pa