Ang pagtuturo ay isang trabahong aakalain mong madali lamang ngunit ang

totoo ay hindi. Napaka dami bagay ang natutunan ko sa buong karanasan ko bilang

isang practice teacher, mga bagay na alam kong hinding-hindi ko matututunan kung

ako’y nasa loob lamang ng apat na sulok ng aming silid-aralan, nagbabasa, nagsusulat

at nag-aaral. Mga bagay na magagamit ko sa aking magiging propesyon. Mga bagay na

dadalhin ko sa aking puso habangbuhay. Hindi naging madali ang aking practice

teaching. Nangapa ako sa unang linggo, umiyak at muntik nang sumuko. Nung una,

hindi ko talaga alam kung paano ko magagawang turuan ang aking mga mag-aaral.

Hindi ko alam ang gagawin ko. Nakita ko ang realidad sa mga pampublikong paaralan.

Dumating ako sa punto na kinwestyon ko ang aking kakayahan. Kinwestyon ko ang

aking sarili kung kaya ko ba talaga magturo. Kung kaya ko bang maturuan ang mga

mag-aaral na may iba’t ibang ugali. Kinwestyon ko pati ang aking kagustuhang

magturo. Aaminin ko, nung una parang nawawalan na ako ng pag-asa. Nawalan ako ng

tiwala sa sarili. Inisip ko kung ito ba talaga ang gusto ko. Pero dumating ang araw na

naging maayos ang lahat. Dulot na rin siguro ng aking walang sawang pagdarasal at

paghingi ng tulong at gabay sa DIyos. Sinikap ko ring gawin ang aking makakaya upang

malampasan ang mga problemang aking kinaharap sa pagtuturo. Natutunan ko na kung

paano ang tamang paraan ng pagtuturo sa aking mga mag-aaral. Nakuha ko na ang

kanilang mga loob. Naging malapit na ako sa kanila. Sinubukan kong kaibiganin sila at

nakita kong iyon ang gusto nila. Mas gusto nila tuwing nararamdaman nilang kaibigan

nila ang kanilang guro. Gayunpaman, pinanatili ko ang respeto nila sa akin bilang

kanilang guro. Nakikipagbiruan ako sa kanila pero may limitasyon. Nang lumaon ay

masasabi kong masaya talaga ako sa ginagawa ko. Iba sa pakiramdam kapag nakikita
kong natututo ang mga mag-aaral ko sa akin. Ang sarap sa pakiramdam kapag nakikita

ko sa kanilang mga mukha ang kasiyahan na may bago na naman silang natutuhan.

Punong-puno ng saya ang aking puso tuwing nagagawa nila ng maayos at maganda

ang mga gawaing ipinapagawa ko sa kanila. Sobrang sarap din sa pakiramdam ng

minamahal ka ng iyong mga mag-aaral. Para akong nagkaroon ng mga batang kapatid

sa kanila. Ang sarap marinig mula sa kanila na may natutunan sila sakin. Tuwing

sinasabi nila iyon, lahat ng pagod ko nawawala. Nakakapagod man magturo, nawawala

naman ito tuwing nakikita kong gustong-gustong matututo ng aking mga mag-aaral.

Nawawala ang pagod ko dahil sa kanila. Hinding-hindi ko malilimutan ang practice

teaching ko. Mananatili ito may espesyal na puwang sa aking puso magpakailanman.

Hinding-hindi matutumbasan ng kahit ano o nino man ang aking naging karanasan.
 Ang portpolyong ito ay hindi ko matatapos kung wala ang tulong ng mga

sumusunod:

Unang una, walang iba kung hindi ang Diyos nating makapangyarihan sa lahat.

Nagpapasalamat po ako dahil palagi Mo po ako ginagabayan at hindi pinapabayaan.

Kung hindi po dahil sa Iyo ay hindi ko ito matatapos o magagawa man lang. Marami

pong salamat sa kaalaman at kakayahang na ibinigay Mo sa akin. Lahat po ng ito ay

para sa Iyo at dahil sa Iyo.

Ikalawa, nais kong pasalamatan ang aking buong pamilya na walang sawang

sumuporta sa akin simula umpisa pa lamang. Kayo yung pinagkukunan ko ng lakas.

Maraming salamat sa laging pagpapaalala sa akin na kaya ko.

Sa aking paboritong kapatid, syempre nag-iisa ka lang e. Maraming salamat dahil hindi

mo ako sinasabayan tuwing alam mong wala ako sa mood. Maraming salamat sa

walang sawang pagpapasensya sa akin.

Sa aking mga magulang, na aking inspirasyon. Maraming salamat dahil hindi

kayo kailanman nagsawang bigyan akong pera tuwing humihingi ako, lalo na pag para

sa aking pag-aaral. Maraming salamat dahil kung hindi dahil sa inyo, wala ako rito.

Kung hindi kayo nagsakripisyo at nagpahirap na magtrabaho hindi ako makakapag-aral.

Maraming salamat sa walang sawang suporta at pagtitiwala sa akin. Maraming salamat

sa laging pagpapaalala sa akin na kahit anong mangyari nandyan kayo para sa akin at

patuloy akong susuportahan. Para sa inyo ito. Kayo ang aking inspirasyon simula pa

lamang nung una. Ginagawa ko ang mga bagay na ito para sa inyo. Mahal na mahal ko

kayo, Mama, Dada.

 Ikatlo, gusto kong pasalamatan ang aking mga kaibigan na nakasama ko sa

tawanan, iyakan, kagipitan, at katuwaan. Kayo ang dahilan kung bakit hindi pa ako

nababaliw sa kabila ng lahat ng stress. Hahaha. Mahal na mahal ko kayong lahat. Hindi

na ako makapaghintay na dumating ang panahon na lahat tayo ay nakapagtapos na.

Ikaapat, maraming salamat sa aking mga co-practice teachers/interns sa T.I.S.

Mga taga-OLFU, at syempre sa mga co-Angelite ko. Hahahaha. Maraming salamat sa

pagkakaibigan. Hindi ko inaasahan na makabubuo tayo ng isang napaka gandang

pagkakaibigan. Mahal ko kayong lahat! Mamimiss ko kayong lahat. Mamimiss ko ang

mga kalokohan at biruan natin sa faculty. Malaki ang naging parte niyo bakit sobrang

saya at hindi ko makakalimutan ang aking practice teaching. Maraming salamat sa lahat

mga ma’am at sir! Magiging mga guro na talaga tayo!

Panghuli, maraming salamat po sa lahat ng bumubuo ng Telabastagan

Integrated School.

Sa punong-guro na si Mrs. Nancy Gamboa. Maraming salamat po sa

pagtanggap niyo sa amin at walang sawang paggabay sa buong practice teaching.

Sobrang hands-on niyo po sa amin. Napabuti po ninyo. Saludo po ako sainyo.

Sa mga guro ng T.I.S., maraming salamat po sa napainit na pagtanggap ninyo

sa amin. Ang babait niyo po. Hindi niyo po pinaramdam sa amin na practice teachers pa

lang kami. Tinuring niyo po kaming mga nakababatang kapatid at ginabayan at

tinulungan ng walang pag-aalinlangan. Saludo po ako sa inyong lahat.

Syempre sa aking napaka gandang cooperating teacher, Ma’am. Lay Lanie M.

Justan, maraming maraming salamat po ma’am! Hindi niyo po ako pinabayaan. Ang
swerte ko po dahil kayo ang naging cooperating teacher ko. Maraming salamat po dahil

hindi kayo nagsawa sa akin. Hahaha. Ginabayan at tinulungan niyo po ako sa buong

practice teaching ko. Sobrang dami ko pong natutunan sainyo. Tinuruan niyo po ako ng

maraming bagay. Mga bagay na hindi lang tungkol sa asignaturang Filipino, kung hindi

pati na rin sa buhay at trabaho. Hindi ko po kakalimutan at susundin ko po ang inyong

mga payo. Maraming salamat po ma’am. Hindi ko po matatapos at

mapagtatagumpayan ang practice teaching ko hindi dahil sainyo. Maraming salamat po

sa tiwala. Hinding-hindi po kita makakalimutan.

At syempre, maraming maraming salamat sa aking mga estudyante na

makukulit: 7-Socrates, 7-Bell, 7-Nicholas, 8-Euclid, at 8-Pythagoras. Maraming salamat

sa pagmamahal na ibinigay niyo sa akin. Salamat dahil nakinig kayo sakin tuwing

nagtuturo ako. Magulo man kayo minsan at hindi mabawalan, okay lang. Hindi ko kayo

makakalimutan, ‘wag kayong mag-alala. Kayo ang aking unang mga estudyante, ang

aking unang mga junakis. Nawawala ang stress ko dahil sa inyo, kahit minsan kayo ang

dahil bakit ako stress. Hahaha. Pero pag inaasar ko kayo, napapatawa niyo ako at

nagiging masaya ako. May espesyal kayo na puwang sa aking puso. Sana isang araw

makita ko kayong lahat na matagumpay na sa buhay. Huwag ninyong hahayaang

matalo kayo ng mga pagsubok sa buhay at hindi makapagtapos ng pag-aaral. Mahal

kayong lahat ni Ma’am. Mika! Mami-miss ko kayo ng sobra.