„Албатрос“ е една од најпознатите песни од колекцијата „Цвеќе на злото“ од

Шарл Бодлер. Поемата е инспирирана од вистински настан на кој поетот бил

сведок додека бил на патување во Индија во 1841 година. Тој бил присутен
на бродот додека морнарите фатиле и мачеле албатрос. Бодлер се видел во
тоа животно, идентификувано со тортурата што го потсетувала на
емоционалната тортура што ја претрпеле неговите родители, особено
неговата мајка, од која тој секогаш барал заштита, но таа ретко му ја давала,
веројатно под забрана на неговиот сопруг . Бодлер се обидел да ја спаси
птицата од неговите мачители, а потоа се заинтересирал за ова прекрасно
животно. Албатросот е најголемата птица што може да лета, со распон на
крилја над два и пол метри. Поради силата и големината, албатросот може
да лета против ветрот дури и за време на големи бури, на кои вреди да се
восхитуваме. За поетот во оваа песна, албатросот е симбол на маченикот,
состојба што тој многу добро ја познава. Сето ова е изразено во самата песна
- од описот на настаните со тортура, до споредбата на албатросот и неговото
мачење со маките на поетот.

Првата строфа влегува во центарот на надворешните проблеми. Прикажан е

лов на албатрос, што морнарите го прават за одмор и забава. Од вториот
стих, поетот опишува албатрос;

„Rong Силни морски птици

на патот на невнимателен, нем придружник “

Албатросот е прикажан на спротивен начин - и силен и тивок. Сето ова го

прави величенствен и достоинствен. Не гледаме многу стилски фигури во
оваа строфа, освен прекрасните епитети и метафората на „тивкиот
придружник“ што ја опишува желбата на албатросот да го следи бродот.
Забележуваме една персонификација на „лути вртлози“. На вителите им се
дава епитетот „лути“ од човечките одлики.
Втората строфа го продолжува описот на тортурата врз албатросот, така што
овие слики ги поврзуваат мотивите на почетокот на првата строфа. Одеднаш,
албатросот веќе не е величествена птица, туку се срами. Ние го гледаме
контрастот помеѓу слободниот албатрос и воздржаниот, сето тоа во еден стих
„Кралевите на лазурот, несмасен, збунет“. Поранешните „кралеви на
азурите“ се контрастно претставени како „несмасни“, „воздржани“, а во
следниот стих и „скуњени“. Нивните „бели и огромни крилја“ одеднаш се
„весла“ со кои незгодно мавтаат. Величествените крилја, таа моќна алатка на
албатросот, одеднаш станаа нивна потсмева која ги спречуваше да се искачат
на небото. Оваа антитеза е нагласена веќе на почетокот на третата строфа:
„Пред еден момент, убава, а сега смешна, мизерна“. Оваа слика
предизвикува тага, што е јасна и силна емоција што поетот сакаше да ја
предизвика за да поттикне сочувство, исто како стихот „крилест патник се
бори со окови“.

Албатросот беше персонифициран кога поетот го нарече патник. Во исто

време, мотивот на патникот е симбол на слободата на албатросот и големата
ширина на местото што го посетува за цел живот. Остатокот од строфата
прикажува човечка злоба и завист. Морнарите го мачат албатросот со чад од
цевка, а потоа се потсмеваат на неговиот обид за бегство. Тоа е тажна и
болна слика која зборува многу за човечката злобна природа.

Во последната строфа, поетот ја претставува идејата за песната. Сликите на

тортурата биле средство со кое поетот го споредил својот маченички живот
со маките на албатрос, а со тоа и самиот со таа птица. Албатрос се нарекува
„принц на облаците“. Овој мотив е и персонификација и метафора. Поетот му
ја фали птицата, но до одреден степен и самиот, затоа што вели „На тој кнез
од облаци и поетот му е сличен“. Со метафората „тој се дружи со бурата“ и
„ги полева очите со молња“, поетот зборува за природата на албатросот, но и
за сопствениот живот. Двајцата прават големи работи, единствени само за
нив. Тие се достојни за восхит, но тој, како и албатросот, е „заробен на земја
и не навикнат на земјата“. Поетот не е добар ниту во земните работи, тој е
ограничен и од човечки окови, исто како албатросот. Овие прекрасни слики,
симболично претставени, се најубавите и најпоетските изрази во целата
песна. Последниот стих „џиновските крилја го мачат да зачекори“ е метафора
за сите карактеристики на поетот што треба да бидат највредните квалитети,
но на земјата сè уште има недостатоци. Причината зошто албатросот успева
да ги достигне највисоките височини, му носи смрт на земјата.

Поемата е напишана во четири строфи, сите во четвртини, главно со

дванаесет стихови. Затоа, песната е ритмичка и хармонична, на што влијае и
прифатената рима.