Класична алузија во смртта во Венеција

Во Смртта во Венеција, Ман ја прикажува „моралната“ деградација на Ашенбах

и евентуално уништување. Во ова дело моралот е многу повеќе нијансиран;
никогаш не е прашање дали чувствата на Ашенбах за Таџио се правилни или
погрешни, туку прашање е како тие влијаат врз неговата улога како уметник.
Кога ќе се запознаеме со Ашенбах на почетокот на новелата, дознаваме дека тој
е многу почитуван автор, кој живее осамен живот посветен на своето пишување.
Неговиот стил на пишување е моќен, полн со претпазливост, истрајност и
прецизност, воден од неговата трудољубивост и разум. Меѓутоа, кога Ашенбах
го гледа Таџио за прв пат, неговиот уметнички поглед е целосно и
неотповикливо изменет. Ашенбах почнува да се релаксира, може да ужива,
додека претходно не го можел тоа. Го поминува поголемиот дел од своето
време набудувајќи го Таџио во игра. Ефектот е опоен: тој доживува „наплив на
екстаза“ додека „гледа во самата убавина“. Ашенбах е инспириран да создава
уметност, но на нов начин; тој „копнееше… да го моделира своето пишување
според фигурата на момчето, да дозволи неговиот стил да ги следи линиите на
тоа тело, за кои тој сметаше дека се богоугодни, и да ја носи таа убавина во
областа на интелектот“. Откако составува краток есеј во „возвишена проза“ -
само страница и половина - посветен на Таџио, тој се чувствува потполно
потрошен, „како совеста да го прекорува по разврат“. Ашенбах сфаќа дека
зборовите се недоволни за да се изрази длабочината на убавината на Таџио, но
како и да е, останува негов верен обожавател. Кога Таџио му се насмевнува на
Ашенбах; жестоко совладан, тој ја објавува својата љубов кон момчето,
„невозможна ... апсурдна, перверзна, смешна“. Чувствата на Ашенбах за Таџио
се целосно ирационални; тој е тотално потрошен од неговата страст. Ce
поврзува со Таџио на интелектуално ниво; дури и во екот на страста, Ашенбах
користи класични слики и симболи за да го артикулира својот однос со младото
момче. Иако Ман се потпира на класичните тропи за да ја прикаже
хомоеротичната љубов, јас тврдам дека тие се способни да прикријат
подлабока, посубверзивна порака, нагласувајќи ја неопходната, но
деструктивна природа на уметноста. Иако Ашенбах не може директно да се
поврзе со Таџио, тој го замислува разговорот со него како платонски дијалог,
каде што тој е Сократ, а Таџио е Федрус. На овој начин, Ашенбах е во состојба да
се вклучи во радикална критичка теорија за уметноста. Тој, обраќајќи му се на
Таџио како Федрус, вели: „Само убавината е веднаш пожелна и видлива: тоа е,
запамтете ги моите зборови, единствената форма на духовното што можеме да
го примиме преку нашите сетила“. Тој тврди дека убавината е единствениот
метод со кој можеме да пристапиме до секое чувство на трансцедентност. На
овој начин, убавината е неопходна за раст, а уметноста е она што ни
Класична алузија во смртта во Венеција

овозможува да ги преструктуираме нашите животи. Но, во исто време, Ашенбах

знае дека убавината е опасна. Додека ги консумира фаталните јагоди, се враќа
на својот замислен дијалог со Таџио. Овде, Ашенбах тврди дека поетот
неизбежно оди во заблуда: ниту знаењето ниту убавината не можат да го спасат
уметникот од бездната. Како што наведува Ашенбах, „формата и невиноста ...
доведуваат до опиеност и желба“. Тука, Ашенбах двојно се осврнува на
природата, на уметноста, како и на неговиот однос со Таџио. Иако прекрасниот
објект - тука, уметноста или Таџио - изгледа „невин“ и безопасен по форма, тој
има латентна моќ да ги расипе и уништи оние што се зафатени од него.
Понатамошните алузии на Ашенбах за класичните фигури служат за да го
подигнат неговиот однос со Таџио. Ашенбах го нарекува Таџио Клејтус, Кефалус,
Орион, Зумбул, Нарцис, сите млади, прекрасни момчиња во грчката митологија.
Понатаму, сите тие имаат трагична конотација, што укажува на конечно
пропаднатиот однос на Ашенбах со Таџио. Љубовта на Ашенбах кон Таџио е
епска како онаа на Зефир или Аполон за Зумбул. Преку Ашенбах, Ман покажува
дека уметноста е неопходна за живот, но е и опасна; таа е трансформативна, но
и деструктивна.