You are on page 1of 4

FILOSOFÍA

A EVOLUCIÓN DA CIENCIA A PARTIR DA REVOLUCIÓN CIENTÍFICA

As primeiras explicacións racionais sobre a realidade aparecen no mundo grego.

Algúns autores como Demócrito deron explicacións mecanicistas sobre a orixe do


cosmos (choques fortuitos de átomos), pero non foron estas a que se desenvolveron, se
non outras teorías que vían intencionalidade na natureza.

Según estas teorías teleolóxicas ou finalistas, todo o cosmos responde a un obxectivo


ou finalidade.

Antes da revolución científica, a explicación sobre a materia e o cosmos, é dicir sobre


toda a realidade natural, era unha explicación finalista, xeocéntrica e antropocéntrica.
Ademáis, na visión do cosmos existía o ”prexuizo da circularidade”, que lles facía crer que
os astros eran perfectamente esféricos e tamén se movían en círculos.

Así permaneceu máis de dous mil anos, ata que todo cambiou a partir do Renacemento, e
sucedeu a revolución científica.

REVOLUCIÓNS CIENTÍFICAS
1ª fase:

Copérnico, Kepler e Galileo. (s.XVI e XVII)

- Copérnico: aportou o heliocentrismo (sol no centro), cambiando o


xeocentrismo (Terra no centro)

- Kepler: órbitas elipticas, e non circulareas. Velocidade do movemento


dos planetas non uniforme, en vez de uniforme (dependendo da
proximidade ao sol)

- Galileo: inventou o telescopio e comprobou que os planetas non eran


perfectamente esféricos como se cría (cráteres da lúa). Ademáis tamén
enunciou o método hipotético-deductivo, combinando as matemáticas coa
experiencia, e dando lugar ao método científico.
2ª fase

Newton s.XVIII

- Lei da gravidade e gravitación universal, é dicir, un mismo principio


explicativo en vez de distintas causas para os fenómenos terrestres e os
celestes (“universo” e non “diverso”).

O modelo científico resultante desta revolución foi o coñecido como física clásica ou
mecánica clásica, e estaba caracterizado polo mecanicismo, determinismo e a
homoxeneidade.

O mecanicismo corrixe ao finalismo anterior.

Para o mecanicismo o universo está composto de partículas materiais que se moven


seguindo leis regulares e expresables matematicamente.

Así, por unha banda non hai intencionalidade nos fenómenos físicos como dicía o
finalismo, pero por outra tamén ten a consecuencia de crer que todos os fenómenos
poderán ser predecibles unha vez coñecidas as causas que os producen.

Polo tanto, o mecanicismo deriva tamén en determinismo, é dicir, enténdese que as leis
da física se cumplen o 100% das ocasións.

Pero no s.XX a cosmovisión contemporánea corrixe á mecánica clásica neste


determinismo e tamén na homoxeneidade.

O modelo científico actual é indeterminista (principio de incertidumbre de Heisenberg).

O indeterminismo significa que as leis da físicas son probabilísticas, non deterministas


(pódense cumprir nun nímero elevadísimo de casos, pero non podemos dicir que en todos).

Ademáis, as aportacións de Einsten (Relatividade), e de Planck (cuantos) rompen co


principio de homoxeneidade da física de Newton, xa que non hai unha única teoria que
serva para explicar todos os fenómenos físicos, se nos que son distintas teorías
dependendo do ámbito da realidade:

- Macrocosmos ou universo astronómico —> Teoría de Einstein


- Microcosmos e a materia subatómica —> Teoría cuántica
- Ámbito cotiá —> Física de Newton

Estes exemplos indican que o progreso científico nas ciencias empíricas non se
produce por simple acumulación, se non por superposición.
As novas teorías da ciencia vanse superpoñendo sobre as que hai porque explican
máis ámbitos da realidade, pero tamén corrixen partes das teorías anteriores.

Por isto, as teorías científicas poden explicar os fenómenos dun xeito cada vez máis
eficaz, pero xa non aspiran a un coñecemento obxectivo.

RETÓRICA
La retórica es el saber práctico encargado de analizar y desarrollar los recursos
lingüísticos necesarios para que el discurso (oral o escrito), resulte eficaz cuando se
quiere influir en el oyente o en el lector.

ORÍGENES
Los orígenes de la retórica se remontan a Grecia, más concretamente al contexto de
democracia que vivió Atenas.

En esta polis había una democracia radical (participaban todos los ciudadanos, es decir,
los varones libres atenienses) y directa (no había representantes políticos, sino que cada
ciudadano tenía el derecho y el deber de acudir al ágora (plaza pública), y allí, en la
asamblea (órgano político) exponer sus ideas, y escuchar las de los otros.

Esta igualdad de todos los ciudadanos ante la ley se denomina isonomía, y la igualdad
de todos a hablar en el ágora se llama isegoría.

DE QUE SE OCUPA LA RETÓRICA


Por estas circunstancias se hizo imprescindible el manejo del diálogo para triunfar en
política. Los ciudadanos tenían que aprender a organizar el discurso, a hablar en
público, a argumentar, a exponer sus ideas

SOFISTAS
Los sofistas como Protágoras o Gorgias fueron los primeros maestros de retórica.
Eran cultos, viajeros y metecos (griegos no atenienses que viven en Atenas, pagan
impuestos, pero no tienen derecho a participar en política).
Ellos impartían clases de retórica a los atenienses que podían pagarles, para formarlos
antes de acudir a la asamblea (así conseguían también influir indirectamente en la polis, ya
que no podían hacerlo directamente).
Los sofistas también eran relativistas, es decir defendían que los valores éticos y
políticos no eran ni fijos ni absolutos, si no que dependían de las circunstancias, las
personas, la época...etc.
Es decir, las leyes morales y políticas se basaban en convenciones o acuerdos entre las
personas (nomos) que podían cambiarse.

LEYES
Por otro lado estarían las leyes sobre la físis o naturaleza.
Estas sí que eran estables.
Si se ven modificadas no es debido a un nuevo acuerdo, sino a un mayor conocimiento.
Aquí no cabe opinar, sino conocer.

SÓCRATES
En la misma época y lugar estaba Sócrates, un pensador ateniense que convivió con
los sofistas, pero que se oponía a sus ideas.
No compartía el relativismo, ya que para Sócrates, en política y ética ocurre lo mismo
que con los temas de la naturaleza: sólo hay una opinión acertada, y la diferencia de
opiniones procede de que unas tienen más conocimiento que otras.

Los valores éticos son absolutos para este filósofo.

Más tarde, también se opusieron a los sofistas Platón y Aristóteles.

You might also like