ตอนที 301 พลังจิตและวิญญาณ

ในตอนทีลู่หยวนเกือบจะโล่งอกแล้วนันเอง เขาก็ตอ้ งตกใจ

และจ้องมองไปทีศพของโม่หลี ดวงตาของเธอไร้ชีวติ เงาสี
เงินซีดออกจากร่ างทีเย็นจนเหมือนนําแข็งของเธอ ความ
หนาวเยือกในใจของลู่หยวนพุง่ ขึนจนครอบคลุมไปทัวร่ าง
และทําให้ขนลุก!

“วิญญาณของเธอ!” ลู่หยวนตกตะลึง เขาไม่อยากจะเชือสาย

ตาตัวเองเมือมองไปทีเงานัน

การปรากฏของวิญญาณนันคือการไหลออกมาของแสงสี เงิน
ซีดราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกหนา แต่รูปร่ างหน้าตา

1
แขนขามันก็เหมือนกับโม่หลีมาก

ในทีสุ ดเธอก็หลุดออกจากร่ างและยืนขึนอย่างช้าๆ ทีจริ งแล้ว

เธอกําลังลอยขึนมาในแนวตัง

เธอดูสบั สนและก้มลงมองรอบๆราวกับลืมอะไรไปบางอย่าง
เมือเธอเห็นร่ างของตัวเองนอนอยูต่ รงนัน เธอก็ดูเหมือนจะ
งุนงงสับสนไปชัวขณะหนึง

เพือป้ องกันเหตุการณ์ทีไม่คาดคิด ลู่หยวนก้าวถอยหลังไป

ช้าๆและตระหนักว่าเขาก็กาํ ลังลอยอยูก่ ลางอากาศเช่นเดียว
กับวิญญาณของโม่หลี แต่ดีกว่าตรงทีเขายังสามารถขยับร่ าง
กายได้ง่ายๆด้วยพลังจิต

2
เขาแสดงความประหลาดใจออกมาและถอยห่างออกไป
ประมาณ 10 เมตร ขณะทีวิญญาณหรื อผีของโม่หลีกําลังมอง
ร่ างของตัวเองอยู่ เขาตรวจสอบระบบและพบข้อความทีไม่
ได้อ่าน 2 ข้อความ 1 ในนันคือข้อความสําเร็ จภารกิจ

“ภารกิจปั จจุบนั : ภารกิจระดับ D : จ้าวตุ๊กตา – หาตําแหน่ง

และฆ่าผูค้ วบคุมจิตใจปริ ศนา”

“ระยะเวลา : 5 วัน”

“สถานะภารกิจ : สําเร็ จ”

“การประเมิน : สมบูรณ์แบบ”

3
“ชือ : ลู่หยวน”

“ความสําเร็ จ : 100%”

“รางวัลค่าประสบการณ์พืนฐาน +9600*100%”

“หมายเหตุ : สมบูรณ์แบบ , ค่าประสบการณ์ +9600*100%”

“ค่าประสบการณ์ : 43,920/153,600”

ลู่หยวนเพียงกวาดตามองคร่ าวๆ เขาต้องการค่าประสบการณ์

มากกว่านีเพือจะเลเวลอัพ นอกจากนันภารกิจระดับ D ก็ไม่
ถึงข้อกําหนดทีจะเลเวลอัพ ต่อให้เขาได้การประเมินว่า
‘สมบูรณ์แบบ’ แต่กย็ งั อีกไกลกว่าจะเลเวลอัพ
4
สิ งทีทําให้ลู่หยวนสนใจก็คือข้อความทีสอง

ค่าพลังจิตของท่านเพิมขึนเนืองจากการป้ องกันการโจมตีทาง
จิต ; พลังจิต+1

หลังจากค่าพลังเพิมขึน เขาก็มีค่าพลังจิตรวมทังหมด 17 แต้ม

ผลทีได้จากค่าพลังจิตจํานวนมากคือเขาสามารถลบล้างแรง
โน้มถ่วงของโลกและบินในอากาศได้ถา้ เขาเพ่งสมาธิ ความ
ยินดีแวบผ่านเข้ามาในใจเขา แต่ในทันทีนนอารมณ์
ั ของเขาก็
กลับมามันคงอีก

อย่างไรเสี ย นีก็ไม่ใช่เวลาทีจะมาเสี ยสมาธิ

5
เขาร่ อนลงบนพืนอีกครังและรู้สึกโล่งอกเล็กน้อย อย่างไรก็
ตามเขาก็เป็ นคนทีฝึ กฝนศิลปะการต่อสู้ทีเหมาะกับการต่อสู้
บนพืนทีเป็ นแหล่งพลังและความแข็งแกร่ งของเขา ดังนันเขา
จึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเมืออยูก่ ลางอากาศ

ในทีสุ ดโม่หลีก็เปลียนความสนใจออกจากร่ างของเธอ แล้ว

เงยหน้าขึนมองลู่หยวนอย่างเหม่อลอย

ทันใดนันเธอก็อา้ ปาก แต่ก่อนทีลู่หยวนจะทันได้สงสัย ในใจ

ของเขาก็มีเสี ยงของโม่หลีดังขึนราวกับเธอกําลังต่อว่าและ
ร้องไห้ไปพร้อมกัน

“คุณคือคนทีฆ่าฉันใช่ไหม?”

6
ถ้าลู่หยวนเป็ นคนธรรมดา เขาคงฉี ราดกางเกงไปแล้ว แต่เขา
ไม่กลัวเพราะเคยเจอศัตรู เช่นนีมาก่อน เขาไม่สนใจเรื องความ
ต้านทานทางกายภาพ สิ งเดียวทีเขากังวลคือการโจมตีทางจิต
จากเธอเท่านัน แต่ในเมือเขาฆ่าเธอไปแล้ว เขาจะกลัวคนตาย
ไปแล้วได้อย่างไร?

ลู่หยวนพูดอย่างเฉยเมยและเย็นชาว่า “มีคนอืนนอกจากผม
ยืนอยูต่ รงหน้าคุณหรื อไง?”

ขณะทีลู่หยวนระวังตัวอยู่ เสี ยงของโม่หลีก็ดงั ขึนอีกครัง “งัน

คุณก็น่าจะรู้จกั ฉัน คุณเป็ นใคร? แล้ว......ฉันเป็ นใคร?” ใบ
หน้าของเธอกลับมาสับสนอีกครังคล้ายกับว่าเธอได้สูญเสี ย
ความทรงจําไปแล้ว

7
ลู่หยวนลังเลอยูค่ รู่ หนึงก่อนจะบอกความจริ งกับเธอ “ผมคือลู่
หยวน ส่ วนคุณคือโม่หลี!”

“ลู่หยวนกับโม่หลี......ฟังคุน้ ๆนะ ใช่แล้ว ฉันคือโม่หลี!” ดู

เหมือนเธอจะจมอยูใ่ นความคิดของตัวเอง และยืนนิงอยูใ่ น
ภวังค์สกั สองสามวินาที ทันใดนันเธอก็มองลู่หยวนอย่าง
ประหลาดใจแล้วถามว่า “คุณมาทําอะไรทีนี คุณเป็ นใคร?”

ลู่หยวนรู้สึกแปลกๆและตอบคําถามอีกครัง “ลู่หยวน!”

“ชือคุน้ จัง......คุณตายได้ยงั ไงเหรอ?”

ลู่หยวนไม่พดู อะไร แต่เขารู้วา่ เกิดอะไรขึน ครู่ ต่อมา อย่างที

คาดเอาไว้ เธอทําท่าเหมือนเพิงเจอกับลู่หยวนเป็ นครังแรก

8
และพูดเหมือนเดิมอีก

เขานึกถึงรายงานทีบอกว่าถ้าผีมีจริ ง มันก็ตอ้ งไม่มีความทรง

จําหรื ออย่างมากก็เป็ นความทรงจําชัวคราว เพราะว่าวิญญาณ
ไม่มีสมองเอาไว้เก็บความทรงจํา

ถึงกระนัน ลู่หยวนก็พบว่าความเห็นนันยังคลาดเคลือน แต่

เขาไม่สามารถตัดความเป็ นไปได้ทีวิญญาณของโม่หลีจะแข็ง
แกร่ งเกินไปได้ วิญญาณของเธออาจจะยังมีเศษความทรงจํา
อยูบ่ า้ งซึงจะเตือนให้นางจําตัวเองขึนมาได้ ถึงแม้จะแค่ไม่กี
วินาทีกต็ าม

............

9
แต่อนิจจา ดูเหมือนความแข็งแกร่ งของวิญญาณจะไม่
สามารถอยูไ่ ด้นาน เมือเวลาผ่านไปร่ างของเธอก็ค่อยๆหม่น
ลงเรื อยๆ หลังจากผ่านไป 10 นาทีเงาลวงตานันก็เริ มส่ อง
แสงออกมา แสงสี เงินสว่างจนเกือบจะโปร่ งใส

ในตอนนันเธอก็ไม่สามารถพูดได้อีกและดูเหม่อลอยว่าง
เปล่า เป็ นไปได้วา่ เงาลวงตานันได้สูญเสี ยจิตวิญญาณไปแล้ว

ผ่านไปอีก 1 นาที ในทีสุ ดเงานันกระจายกลายเป็ นจุดแสง

จํานวนมากและสลายหายไปจากโลกใบนี

ขณะทีลู่หยวนมองวิญญาณของโม่หลีสลายไปภายใต้แสง
สลัวราง เขาก็รู้สึกสูญเสี ยและเศร้าใจขึนมาโดยไม่ได้คาดคิด

10
หากมองข้ามความเป็ นศัตรู ทีพวกเขามีต่อกัน ถึงแม้ความแข็ง
แกร่ งทียิงใหญ่ของเธอเกือบจะทําให้เธอกลายเป็ นวิญญาณที
สมบูรณ์ สุ ดท้ายแล้วเธอก็ยงั สลายไปโดยไม่เหลืออะไรเลย

หลังจากลู่หยวนเหลือบมองไป เขาก็ได้ความคิดขึนมา ร่ าง
ของเขาลอยขึนช้าๆและบินตรงไปข้างหน้า

..............

นีเป็ นการบินครังแรกของเขา แต่น่าประหลาดทีเขาไม่รู้สึก

อึดอัดใจเลยสักนิดราวกับว่าการบินเป็ นสิ งทีติดตัวเขามาอยู่
แล้ว ทุกการเคลือนไหวเป็ นธรรมชาติเหมือนกับการหายใจ
ร่ างของเขาเลียวไปมาและเพิมความเร็ วได้ตามใจต้องการ

11
สายลมปะทะใบหน้าของเขาและทําให้ผมปลิวสะบัด ความ
ตืนเต้นทีกดเอาไว้พงุ่ ขึนมา และยิงร่ าเริ งมากขึนในตอนทีพุง่
ทะยานขึนไป ถ้าไม่ใช่เพราะเป็ นเวลากลางคืนและการกลับ
มาจากสถานทีเกิดเหตุฆาตกรรมจะทําให้เขาถูกเปิ ดโปงง่ายๆ
ล่ะก็ เขาก็อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆเหมือนกัน

แม้วา่ เขาจะไม่ได้ตะโกนออกมาเสี ยงดัง แต่ใบหน้าของเขาก็

เบิกบานมีความสุ ขเป็ นอย่างมาก

การบินได้เป็ นความฝันของมนุษย์มาตลอด และเพราะความ

ฝันนี มนุษย์เราจึงประดิษฐ์ยานพาหนะหลากหลายชนิดทีบิน
ได้ขึนมา อย่างไรก็ตาม ความตืนเต้นของการบินได้ดว้ ยตัว
เองนันเทียบไม่ได้กบั ความตืนเต้นของการบินด้วยเครื องมือ
ในทีสุ ดลู่หยวนก็เข้าใจว่าทําไมหวังซีซีถึงไม่อยากเดินบนพืน

12
อีกต่อไปเมือรู้วธิ ีบิน เหตุผลทีว่าเป็ นการฝึ กบินนัน ทีจริ งแล้ว
เป็ นส่ วนเล็กๆเท่านัน เหตุผลหลักจริ งๆก็คือความรู้สึกเสพติด
การบินนีแหละ!

ความเร็ วในการบินนันไม่ได้เร็ วเลย ลู่หยวนคะเนว่าคง

ประมาณ 20 เมตรต่อวินาที หรื อ 72 กิโลเมตรต่อชัวโมง ช้า
กว่าการวิงเต็มกําลังของเขาทีความเร็ วอยูป่ ระมาณ 100 เมตร
ต่อ 2 วินาที

อย่างไรก็ตามนีไม่ใช่ตวั เลขทีแน่นอน เพราะถ้าเขาต้องการ

เร่ งเดินทางจริ งๆ โดยเฉพาะอย่างยิงการผ่านถนนบนภูเขา
การบินย่อมเร็ วกว่ามาก ถึงยังไงในอากาศก็ไม่มีสิงกีดขวาง
ทําให้เขาเดินทางไปในเส้นทางทีไม่มีอุปสรรคแทนทีจะต้อง
กังวลเรื องสภาพภูมิประเทศทีวิงไป

13
................

ระดับของพลังจิตไม่ได้ถูกกําหนดด้วยการแสดงอารมณ์ออก
มายังไง แต่ถูกกําหนดด้วยความสามารถในการควบคุมมัน
มากกว่า ตัวอย่างเช่น การคงความสงบนิงเอาไว้ได้ในช่วง
เวลาอันตราย การเมาโดยไม่เสี ยการควบคุม และการอดทน
ต่อความเจ็บปวดรุ นแรง ความโดดเดียว ความเบือหน่าย และ
ความเครี ยด ขณะทีลู่หยวนกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็ใจเย็นลง

ลู่หยวนมองบ้านทีเปื อนฝุ่ นแล้วนิงเงียบอยูช่ วขณะหนึ

ั ง ก่อน
จะหยิบไม้กวาดขึนมาตังใจจะทําความสะอาดบ้าน แต่แล้ว
เขาก็คิดอะไรขึนมาได้! เขาวางไม้กวาดลง พยายามเพ่งพลัง
จิตแล้วโบกมือ

พลังงานทีไม่มีรูปร่ างไหลออกมาจากร่ างของเขา จากนันฝุ่ น

14
เศษผง และขยะบนพืนทังหมดรวมถึงบนกําแพงก็ลอยขึนมา
รวมตัวกันเป็ นก้อนสี เทาทีค่อยๆใหญ่ขึนเรื อยๆจนเท่ากับลูก
ฟุตบอล

ลู่หยวนมองลูกบอลขยะแล้วชีไปทีประตูใหญ่ ลูกบอลลอย
ออกไปอย่างรวดเร็ วตามคําสัง

พร้อมกับเสี ยงเคาะบนไม้เบาๆ ลู่หยวนเดินออกนอกประตู

และลงไปตามทางเดินประมาณ 30-40 เมตร จากนันเมือเขา
มองเข้าไปในถังขยะไม้ทีตังอยูข่ า้ งกําแพง เขาก็พบว่าบอล
ขยะอันนันลงไปอยูข่ า้ งในเรี ยบร้อยแล้ว

ลู่หยวนตกใจและไม่อยากจะเชือว่าเพิงเกิดอะไรขึน มันเป็ น
เหมือนความฝันสําหรับเขา

15
สิ งทีลึกลับยิงกว่าก็คือสิ งทีเกิดขึนเป็ นผลจากความคิดกว้างๆ
ทัวไปเพียงสองอย่างเท่านัน

ตัวอย่างเช่น ความคิดแรกคือการเก็บขยะ ในขณะทีความคิด

ทีสองคือการโยนมันลงถังขยะ

เขาไม่ตอ้ งคิดด้วยซําว่าเป็ นขยะชนิดไหน ฝุ่ น เศษผง หรื อ

หนังสื อพิมพ์สีเหลือง และไม่ตอ้ งใช้ทกั ษะอะไรมากมายใน
การรวบรวมฝุ่ นผงทังหมดเข้าด้วยกัน มันเป็ นจิตใต้สาํ นึกที
เติมเต็มความคิดเขาให้สมบูรณ์และรวบรวมขยะทังหมดทีเขา
จะคิดถึงด้วยตัวมันเอง

ความคิดทีสองก็เช่นเดียวกัน เขาไม่ตอ้ งเดินออกนอกประตู

และไม่ตอ้ งคิดถึงทีตังของถังขยะด้วย แต่จิตใต้สาํ นึกได้ช่วย
16
ทําส่ วนทีเหลือให้สมบูรณ์ แม้วา่ เมือก่อนเขาจะสามารถทําสิ ง
ทีคล้ายกันนีได้ แต่กไ็ ม่ง่ายเหมือนครังนีทีความปรารถนา
ของเขากลายมาเป็ นคําสัง

..............

บอลแสงปรากฏขึนทําให้หอ้ งมืดๆสว่างไสว จากนันมันก็

กลายเป็ นเปลวไฟลุกไหม้ขึนกลางอากาศพร้อมด้วยคลืน
ความร้อนทีแผ่ออกมา แล้วเปลวไฟก็ค่อยๆยาวขึนจนกลาย
เป็ นดาบเพลิง

ครู่ ต่อมาเปลวไฟก็หายไปอย่างรวดเร็ ว อากาศพลันเย็นยะ

เยือกขึนมาทันที และห้องก็ปกคลุมไปด้วยนําแข็ง ลู่หยวน
สนุกสนานกับประสบการณ์ใหม่นีเหมือนเด็กทีได้ของเล่น

17
ใหม่

ความตืนเต้นของเขารุ นแรงยิงกว่าตอนทีเขาบินซะอีก

ด้วยพลังจิตระดับนี มันไม่เพียงแต่ทาํ ดาบให้คมขึนหรื อเป็ น

โล่ปกป้ องร่ างกายเขาเท่านัน แต่ยงั กลายมาเป็ นพลังใหม่ที
แตกต่างจากสิ งทีร่ างกายทางกายภาพสามารถทําได้

เขากําหมัดแน่นและเพ่งพลังจิตไปทีหมัด จากนันมันก็สว่าง
ไสวระยิบระยับราวกับสายนําไหลภายใต้ดวงอาทิตย์

18
ตอนที 302 การอพยพครังทีสอง
เป็ นเวลาเทียงคืนทีนาฬิกาในตัวลู่หยวนปลุกเขาให้ตืนขึน
โดยอัตโนมัติ

เขาลืมตาขึนมองเพดานอยูพ่ กั หนึงก่อนจะกระโดดออกจาก
เตียง ห้องสะอาดมากหลังจากทีเขาทําความสะอาดมัน แต่มนั
ก็ดูแห้งแล้งและเย็นยะเยือกกว่าเมือก่อน!

เขายืนมือออกไปเป็ นการเรี ยกดาบฟันขาม้าทีอยูด่ า้ นข้าง มัน

บินเข้ามาทีมือเขาอย่างรวดเร็ ว หลังจากพลังจิตของเขาเลือน
ระดับขึน ความเร็ วในการบินของดาบฟันขาม้าก็รวดเร็ วขึน
แต่ระยะโจมตีของมันยังคงถูกจํากัด

1
เขาต้องใช้เวลามากกว่านีถ้าอยากจะทําให้ดาบของเขาบินไป
รอบๆได้!

ลู่หยวนเหวียงดาบสองสามครังก่อนจะเก็บเข้าฝัก จากนันเขา
ก็หยิบเสื อแจ็กเก็ตขึนมาสวมและออกจากบ้านไป

ศพของโม่หลีถูกพบแล้วแน่นอนเมือจํานวนตํารวจบนถนน
เพิมขึน แต่ลู่หยวนหลบหนีอย่างรอบคอบระมัดระวังและ
ทําลายกล้องเมือจําเป็ นเพือป้ องกันไม่ให้ตวั เขาถูกจับภาพได้
ยิงกว่านันมันก็เป็ นเวลาดึกมากแล้ว ไม่มีใครอยูบ่ นถนนเลย
ดังนันเขาจึงไม่กงั วลว่าจะถูกพบตัว

ขณะทีลู่หยวนเดินผ่านไป ตํารวจสองสามนายชําเลืองมองมา

2
ทีเขาก่อนจะละสายตาไปในทันที

เขาเดินไปทีชัน 2 และเมือเขาเข้าไปทีค่ายทหาร โฮวตงก็รอ

คอยอยูแ่ ล้ว

“หัวหน้าลู่!”

ลู่หยวนตบบ่าโฮวตงแล้วถอนหายใจ “ช่วงนีนายคงลําบากแย่
ช่วยนําทางไปทีนันหน่อยได้ไหม?”

ก่อนทีเขาจะไปเยียมอาจารย์หลิวเมือคืนวาน เขาได้พบกับโฮ
วตงตามลําพัง เมือได้ยนิ สภาพของหวงเจียฮุยในตอนนี เขาก็
นึกถึงลายเส้นขยุกขยิกของซีซีได้และเข้าใจความหมายของ
มันขึนมา

3
พระอาทิตย์ทีถูกก้อนเมฆบดบังไม่ได้บอกถึงสถานที แต่บอก
ใบ้ถึงหวังเซียกวงต่างหาก

หากโฮวตงไม่พดู ถึง ลู่หยวนก็คงนึกไม่ถึง ไม่ใช่เพราะระดับ

สติปัญญาของเขา แต่เพราะแนวความคิดทีไม่เหมือนกัน

.....................

“กินนําซิ” หวงเจียฮุยส่ งแก้วให้อ๋ เู สี ยวเสี ยวทีซ่อนตัวอยูท่ ีมุม

หนึง

อู๋เสี ยวเสี ยวขดตัวเข้าไปอีกตามสัญชาตญาณราวกับกําลัง

หวาดกลัว ตังแต่ซุนโยวเต๋ อเสี ยชีวติ เธอก็เอาแต่นิงเงียบ

4
ตลอดเวลา

บางทีคนอืนๆอาจจะยังไม่รู้ แต่ในฐานะภรรยาของเขาเธอจะ
ไม่รู้อะไรเลยได้ยงั ไง? ตามปกติเธอเป็ นคนนอนไวอยูแ่ ล้ว
เสี ยงอะไรนิดหน่อยก็ทาํ ให้เธอตืนได้ง่ายๆ ความจริ งตอนที
ซุนโยวเต๋ อออกไป เธอก็ตืนแล้ว

เธอเห็นด้วยตาตัวเองว่าหวังซีซีตามหลังเขาออกไป แต่เมือ
เธอกลับมา กลับเหลือเพียงแค่หวังซีซีเท่านัน ซุนโยวเต๋ อหาย
ไป

ซุนโยวเต๋ อไม่ใช่สามีทีสมบูรณ์แบบ เขาเตีย หน้าตาธรรมดา

และมีนิสยั เสี ยหลายอย่าง ถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาทียากลําบากเช่นนี
เธอก็คงไม่มีวนั เลือกเขา อย่างไรก็ตาม ตังแต่เธอแต่งงานกับ
เขา เขาก็ตามใจเธอทุกอย่าง มนุษย์มีอารมณ์ความรู้สึก ไม่
5
เหมือนต้นไม้ กระทังคนทีใจแข็งเป็ นหินก็ยงั รู้สึกซาบซึงเมือ
ได้รับการปฏิบตั ิเช่นนี

หลังจากนันเธอก็แทบไม่พดู และเว้นระยะห่างจากคนอืนๆ
เธอก้มหัวลงตลอดเวลา พยายามจะซ่อนความไม่มนคงและ
ั
ความเกลียดชังของเธอเอาไว้

จากนันก็มีความสับสนวุน่ วายขึนในกลุ่ม หวงเจียฮุย หวังซีซี

และคนทีเหลือลุกขึนยืนอย่างตืนเต้น

เมืออู๋เสี ยวเสี ยวเงยหน้าขึนมอง เธอก็หายใจเร็ วขึนทันทีและมี

สี หน้าค่อนข้างสับสน

6
“ลู่หยวน!”

ความรู้สึกของเธอผสมปนเปกัน เธอรู้วา่ เธอไม่สามารถตําหนิ

ลู่หยวนในเรื องทีเกิดขึนได้ แต่ถา้ เธอไม่ได้พบกับเขา เธอก็จะ
ไม่ตกอยูใ่ นสถานการณ์เช่นนี ชีวติ ของซุนโยวเต๋ อก็จะไม่ลึก
ลับเช่นกัน

เขาเป็ นสาเหตุใหญ่ของเรื องทังหมดนี!

อู๋เสี ยวเสี ยวยืนนิงอยูก่ บั ที ดวงตาแดง เธอระงับความรู้สึก

แล้วยิมขมขืนออกมาแวบหนึงเมือลู่หยวนมองมาทีเธอ ลู่
หยวนละความสนใจและกอดหวงเจียฮุยทีอยูต่ รงหน้าเขา เขา
รู้สึกได้วา่ ตัวของเธอสันจึงตบหลังเธอเบาๆ “ช่วงนีเธอคง
ผ่านอะไรมาเยอะเลยซิ”

7
“ดีจงั ทีนายกลับมา!” หวงเจียฮุยพยายามควบคุมอารมณ์อย่าง
เต็มทีและพูดขึนขณะทีตัวสัน

พอลู่หยวนปล่อยหวงเจียฮุย หวังซีซีทีไม่แคร์วา่ คนอืนจะคิด

ยังไงก็รีบวิงเข้ามากอดเขา ลู่หยวนถอนใจและกอดเธอชัวครู่
พอเขากําลังจะผลักเธอออก เขาก็รู้สึกว่าไหล่ของเขาเปี ยกชืน
เขาเลยปลอบเธอด้วยนําเสี ยงนุ่มนวล “มันจบแล้ว”

“ฉันรู้วา่ พีต้องไม่เป็ นไร ฉันรู้!” หวังซีซีร้องไห้ออกมาเสี ยง

ดัง

ครังนีเธอไม่เพียงแต่เป็ นห่วงความปลอดภัยของลู่หยวน แต่

เธอยังต้องอดทนต่อความกดดันมหาศาลอีกด้วย เพราะเธอ
คือผูว้ วิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งทีสุ ดในกลุ่มรองจากลู่หยวน ดัง
8
นันเธอจึงต้องเติบโตให้เร็ วขึน แต่กเ็ หน็ดเหนือยจากทุกสิ ง
ทุกอย่าง!

ความรักอันเร่ าร้อนราวกับภูเขาไฟของเด็กสาวทําให้ชายแก่ลู่
หยวนรู้สึกอาย “เอาล่ะ เอาล่ะ คนอืนมองอยูน่ ะ!” หวังซีซี
คลายอ้อมกอด ใบหน้าของเธอกลายเป็ นสี ชมพู

เมือจ้าวหยาหลีเห็นลู่หยวนมองมาทีเธอ เธอก็รีบเช็ดนําตา
และก้าวถอยหลัง เธอเขินเนืองจากไม่คุน้ เคยกับการกอดต่อ
หน้าคนอืน ลู่หยวนเองก็ไม่บงั คับเธอ เพราะเขารู้จกั เธอดี

ในทีสุ ดลู่หยวนก็มองไปทีหวังเซียกวง เขาเงียบอยูค่ รู่ หนึง

ก่อนจะพูดว่า “เธอก็กลับมาได้นะ อยูค่ นเดียวมันไม่
ปลอดภัย”

9
หวังเซียกวงแสดงความรู้สึกสับสนออกมา เธอมองลู่หยวน
แล้วยิมอย่างระงับความรู้สึก “ไม่ล่ะ ฉันไม่คุน้ กับครอบครัว
ใหญ่แบบนี ฉันจะรู้สึกว่าฉันเป็ นคนนอก”

“ไม่มีใครเห็นเธอเป็ นคนนอกเลยนะ พวกเราทุกคนเป็ นพี

น้องทีดีต่อกัน” หวงเจียฮุยพูดอย่างจริ งใจ พร้อมกับเดินเข้า
หาหวังเซียกวงและจับมือเธอเอาไว้

“ฉันรู้!” หวังเซียกวงสูดหายใจเข้าลึก “ความจริ งฉันก็คิดถึง

ทุกคนเหมือนกัน แต่ฉนั เคยชินกับการอยูค่ นเดียว เพราะงัน
อย่าพยายามเกลียกล่อมอีกเลยนะ”

ลู่หยวนดูหม่นหมอง การมีความรู้สึกคือปั ญหาทีซับซ้อนที

สุ ดของทุกคน เขารู้ถึงความรักทีหวังเซียกวงมีต่อเขา แต่
10
ความรู้สึกบังคับกันไม่ได้ นอกจากนันเธอยังต้องการความ
รู้สึกทีจริ งใจระหว่างพวกเขาสองคนเท่านันซึงเขาไม่สามารถ
ทําให้ได้

หวังเซียกวงดูเป็ นผูห้ ญิงมาก แต่หวั ใจของเธอเข้มแข็งยิงกว่า

ทุกคน ลู่หยวนถอนใจและพูดอย่างขมขืนว่า “ถ้าอย่างนัน ฉัน
ก็จะไม่บงั คับเธอ ถ้ามีอะไรเธอมาหาพวกเราได้ทุกเมือนะ ไม่
ว่าจะยังไงเราก็เป็ นเพือนกัน......เพือนทีดีทีสุ ด ตังแต่ก่อนวัน
สิ นโลกซะอีก”

หวังเซียกวงพยักหน้าและหันหลังให้ทนั ที ถึงอย่างนันลู่
หยวนก็ยงั เห็นหยดนําตาทีไหลลงมาอย่างชัดเจน ความรู้สึก
ของเขาผสมปนเปกัน เขาบังคับให้ตวั เองหันความสนใจไปที
คนอืน เมือเขาเห็นอู๋เสี ยวเสี ยว เขาก็ตระหนักว่ามีใครบางคน
หายไป จึงถามขึนว่า “ซุนโยวเต๋ ออยูไ่ หน?”

11
บรรยากาศเปลียนเป็ นเงียบกริ บทันที ไม่มีใครพูดอะไรเลย
สักคํา สุ ดท้ายหวงเจียฮุยจึงตอบเลียงๆว่า “เขาหายตัวไป!”

เมือลู่หยวนสังเกตเห็นหวังซีซีกะพริ บตาและอู๋เสี ยวเสี ยวตัว

สันเล็กน้อย เขาก็เฉลียวใจและไม่ถามอะไรต่อ เขาปลอบอู๋
เสี ยวเสี ยวว่า “อย่ากังวลเลย ฉันค่อนข้างสนิทกับนายก
เทศมนตรี อ๋ ู......เราจะไปพบเขากัน”

อู๋เสี ยวเสี ยวสันหัว ก้มหน้าลง และไม่พดู อะไร

ในทีสุ ดลู่หยวนก็มองไปทีเฉิ นเจียอีและมู่เหวินเหวิน “เอาล่ะ

กลับบ้านกัน”

12
หวังเซียกวงเห็นลู่หยวนกับกลุ่มของเขาจากไป ทันใดนัน
ความรู้สึกโดดเดียวก็พงุ่ ขึนจากภายในตัวเธอ เธอนังลงบน
พืนช้าๆด้วยความรู้สึกสูญเสี ย!

...............

สามวันผ่านไปไวเหมือนโกหก!

แผ่นดินไหวเกิดขึนอยูเ่ รื อยๆในช่วงไม่กีวันทีผ่านมานี และ

ไม่มีใครรู้วา่ ทําไม

โชคดีทีระดับความรุ นแรงตําทุกครังและเกิดขึนไม่นาน ดัง

นันจึงไม่มีใครบาดเจ็บหรื อมีอาคารบ้านเรื อนเสี ยหาย แต่
อย่างไรก็ตาม แผ่นดินไหวทีเกิดขึนถีขนาดนีก็สร้างความตืน

13
ตระหนกให้กบั ผูค้ นและทําให้บรรยากาศกลายเป็ นหดหู่

ั ท่ ี ทากลามากัน ซึงอยูใ่ นบริ เวณทีเกิด

เขตบูรณะใหม่ตงอยู
แผ่นดินไหวของเทือกเขาคุนหลุน ตังแต่เกิดโลกาวินาศระดับ
นําทะเลทีเพิมขึนและความดันของเปลือกโลกทีเปลียนแปลง
ไป โดยเฉพาะอย่างยิงการเคลือนไหวอย่างรุ นแรงทีแกนโลก
และระเบิดนิวเคลียร์ขนาดใหญ่ทีเกิดจากพายุจกั รวาล ได้
กระตุน้ ให้เกิดการเคลือนตัวของเปลือกโลก เกิดแผ่นดินไหว
และภูเขาไฟระเบิดบ่อยครัง

จากความถีของการเกิดแผ่นดินไหวทีระดับความรุ นแรงตํานี
ทําให้ผคู้ นรู้สึกกังวลว่ามันอาจจะเป็ นลางบอกเหตุของการ
เกิดแผ่นดินไหวครังใหญ่

เนืองจากหลุมหลบภัยถูกสร้างขึนใต้ดิน ผลกระทบของแผ่น
14
ดินไหวทีรุ นแรงจะยิงน่ากลัวมาก

ลู่หยวนไปทีสภาเทศบาลเมืองบ่อยครังในช่วงนี เขาจึงรู้เรื อง
ทีจะกําลังเกิดมากขึนไปด้วย ดังนันลู่หยวนจึงหดหู่และตึง
เครี ยดมากขึนทุกวัน

ในทีสุ ดหลุมหลบภัยก็เชือมต่อกับเขตบูรณะใหม่อีกครัง
ข้อมูลข่าวสารทีพวกเขาได้รับนันไม่ดีเลย สถานทีทีพวกเขา
อยูต่ งอยู
ั ใ่ นเขตทีเปลือกโลกมีการเคลือนไหว

ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าแผ่นเปลือกโลกในบริ เวณนีชนเข้ากับ
แผ่นเปลือกโลกอีกแห่ง ดังนันเทือกเขาใหม่จะก่อตัวขึนจาก
ทะเลทรายในระยะเวลาอันสันซึงสามารถกินเวลาถึงหลาย
พันหรื อกระทังหลายล้านปี ก็ได้ อย่างไรก็ตามสัญญาณตังต้น
ของการเกิดเทือกเขานีสามารถทําลายเขตบูรณะใหม่และ
15
เมืองทะเลทรายนีได้อย่างง่ายดาย ต่อให้เป็ นสิ งก่อสร้างทีแข็ง
แกร่ งทีสุ ดของมนุษย์กไ็ ม่อาจเทียบได้กบั พลังของธรรมชาติ

นอกจากนัน พืนทีก็กินไปเกือบครึ งหนึงของเขตบูรณะใหม่

ฝนไม่เคยตก แต่มนั เทลงมาเลย!

ในตอนทีเขตบูรณะใหม่ยงั คงดินรนป้ องกันตัวเองจากการ

ระบาดของพวกแมลง ปั ญหาอีกอย่างก็เกิดขึนพร้อมกัน

นอกจากนัน สภาเทศบาลเมืองก็ได้รับข่าวการอพยพครัง
ใหญ่ของประเทศครังทีสองได้เริ มขึนแล้ว หากพวกเขาติดต่อ
ไปไม่ทนั เวลา พวกเขาอาจจะยังอยูใ่ นความมืด

16
การอพยพในเมืองทะเลทรายใกล้เข้ามาแล้ว แม้แต่คนทีมี
ความทะเยอทะยานและความปรารถนาก็ตอ้ งสารภาพว่า
มนุษย์ทุกคนต้องร่ วมมือกันเพือให้รอดชีวติ เมือเผชิญกับ
สถานการณ์ตึงเครี ยดเช่นนี

ในวันที 4 สถานีรถไฟใต้ดินก็เชือมต่อกันอีกครังหลังการ
ซ่อมแซมอย่างเร่ งด่วนโดยไม่หยุดหลายวัน

ในวันที 5 โกดังทีชัน 2 ของหลุมหลบภัยก็เปิ ดออก รถยนต์

จํานวนมากขนสิ งของและวัสดุต่างๆไปทีสถานีรถไฟและขน
เข้าไปในรถไฟ

ตอนประมาณ 3 ทุ่มครึ ง ลู่หยวนไปดูรถไฟ 2 ขบวนออกเดิน

ทางพร้อมกับนายกเทศมนตรี ซ่ง รถไฟขนอุปกรณ์และเครื อง
มือทางอุตสาหกรรมทีสําคัญเท่านัน ไม่มีใครได้รับอนุญาต
17
ให้ขึนไปกับรถไฟ

สิ งทีเป็ นข่าวร้ายมากๆก็คือ ลู่หยวนพบว่าเมืองทะเลทรายขาด

แคลนรถไฟ ดังนันพวกเขาต้องรอรถไฟกลับมาก่อนถึง
อพยพกันได้

ทียิงแย่ขึนไปอีกก็คือ จุดหมายปลายทางของรถไฟไม่ใช่
สถานทีใกล้ๆแถวนี เมืองพวกนันล่มสลายหรื อย้ายไปหมด
แล้ว แต่เมืองแห่งความหวังต้องใช้เวลาเดินทางกลับ 1 วัน
เต็มๆในกรณี ทีการเดินทางราบรื น

ต้องใช้เวลา 2 วันเต็มในการขนส่ งสิ งของและวัสดุทงหมด

ั
พูดอีกอย่างก็คือ คนจะสามารถเริ มการอพยพได้กอ็ ีก 2 วันให้
หลังเท่านัน รถไฟแต่ละขบวนมีตโู้ ดยสาร 18 ตู้ หลังจากรื อ
เก้าอีและโต๊ะรวมถึงของทีไม่จาํ เป็ นออกไป ตูโ้ ดยสารทุกตูก้ ็
18
สามารถจุคนได้ประมาณ 500-600 คน รวมทังหมดแล้วรถไฟ
สามารถบรรทุกคนไปได้แค่ 10,000 คนเท่านัน รถไฟ 2
ขบวนก็เป็ น 20,000 คน ขณะทีเมืองทะเลทรายมีคนถึง 1 ล้าน
คน รถไฟ 2 ขบวนจะต้องเดินทางไปกลับ 50 เทียวเพือ
บรรทุกพวกเขาทุกคน

อย่างเร็ วก็จะใช้เวลา 7 วันในการอพยพคนในเมืองทะเลทราย

ทังหมด

แต่ในระหว่าง 7 วันนี พวกเขาก็ทาํ ได้แค่สวดภาวนาเท่านัน

ลู่หยวนกลับไปยังทีพักด้วยความกังวล เขาดูหดหู่เพราะเขา
เกลียดความรู้สึกทีไม่สามารถควบคุมชีวติ ตัวเองได้ แต่เขาจํา
เป็ นต้องปรับตัวกับการติดอยูแ่ บบนันโดยไม่รู้จะทําอะไรใน
ช่วงโลกาวินาศและดินรนทีจะมีชีวติ รอดเหมือนคนอืนๆ
19
ลู่หยวนนอนอยูบ่ นเตียง รู้สึกว่าพืนสันสะเทือนเล็กน้อย เขา
พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ ได้แต่นอนขมวดคิวจ้อง
เพดานอยูอ่ ย่างนัน

..................

เช้าวันต่อมา ขณะทีเขากําลังกินอาหารเช้าอยูน่ นเอง

ั ก็มีเสี ยง
เคาะประตูดงั ขึน

ลู่หยวนเปิ ดประตูและพบจางอู่กบั หยางจือชิงและมนุษย์

วิวฒั นาการทีไม่คุน้ หน้าอีกคน แล้วเขาก็นึกขึนมาได้วา่ เขาลืม
จางอู่และไม่ได้ติดต่อเขาเลย

20
“เข้ามาซิ คุณคือ?” ลู่หยวนพูด

“สวัสดีคุณลู่ ผมหยานเมิงจุน” มนุษย์ววิ ฒั นาการทีไม่คุน้ หน้า

พูดขึนอย่างอึดอัดใจ

ลู่หยวนยิม “ทําตัวตามสบายเลยครับ เข้ามาซิ!”

“คุณลู่ เรากําลังจะเดินทางกันแล้ว คุณมีแผนอะไรไหม?”

หยานเมิงจุนถามทันทีทีนังลง

“แผน?” ลู่หยวนสงสัย “พวกคุณจะไม่ไปด้วยเหรอ?”

“แผ่นดินไหวถีๆมันน่ากังวลมากจริ งๆครับ ยิงกว่านันข่าวที

21
ผมได้มาคือมันจะใช้เวลานานกว่าจะเดินทาง และเราจะต้อง
มาคอยกังวลกับปั ญหาทีไม่ได้คาดไว้ล่วงหน้า อย่างเช่นความ
เป็ นไปได้ทีรางรถไฟจะพังเพราะแผ่นดินไหว ผมได้ยนิ มาว่า
คุณลู่มีประสบการณ์การเดินทางมามาก ผมอยากจะชวนคุณ
ออกเดินทางแล้วเราจะไปพร้อมกับคุณ”

จากนันหยานเมิงจุนก็มองลู่หยวนอย่างกระสับกระส่ าย เขา
เป็ นหนึงในคนทีหลบหนีการถูกกักขังแต่ไม่ได้ติดตามลู่
หยวนเพราะเขากังวลว่าเป้ าหมายของเขาอาจจะไกลเกินเอือม
แต่เมือเขาได้คุยกับจางอู่ เขาก็รู้วา่ มีหลายอย่างเกิดขึน และ
การจราจลทังหมดก็ถูกระงับด้วยลู่หยวนเพียงคนเดียว

สภาพการณ์ตอนนีเริ มเลวร้ายลง พวกเขาคอยแลกเปลียนข่าว

สารเมือพบกัน ไม่ชา้ ก็ตระหนักได้วา่ สถานการณ์เสี ยงต่อ
ชีวติ ของพวกเขาแล้ว หลังจากปรึ กษากันแล้ว พวกเขาก็

22
ตัดสิ นใจเสี ยงแทนทีจะรอคอยโชคชะตาอยูใ่ นหลุมหลบภัย

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถรับประกันความปลอดภัย
ด้วยตัวเองได้ การตัดสิ นใจของลู่หยวนคือกุญแจทีจะดําเนิน
การในขันต่อไป

คําพูดของพวกเขาทําให้ลู่หยวนคิดได้!

เขางงงันอยูค่ รู่ หนึงแล้วก็ได้สติ ใช่แล้ว ทําไมฉันถึงไม่จากไป

เองล่ะ?

คนธรรมดาไม่สามารถอพยพได้ดว้ ยตัวเอง แต่พวกเขาทําได้

ตังแต่ช่วงเริ มต้นวันสิ นโลกแล้วทีพวกเขาเดินทางจนเกือบ
ทัวประเทศจีน หรื อชีวติ ทีสุ ขสบายได้จาํ กัดเขาเอาไว้?

23
ลู่หยวนครุ่ นคิดสักพักแล้วพูดว่า “คุณช่วยเตือนผมได้ดีเลย
สถานการณ์ดูไม่เข้าท่านัก เราน่าจะออกเดินทางให้เร็ วทีสุ ด
เท่าทีจะทําได้ ให้ดีทีสุ ดก็ตอ้ งเย็นนีเลย!”

คนทีอยูท่ ีนันพากันดีใจเมือได้ยนิ เช่นนัน “งันเราจะกลับไป

เตรี ยมตัว!”

หลังจากจางอู่กบั คนอืนๆจากไปแล้ว บรรยากาศในทีพักก็

กลับมาหดหู่อีก

อย่างไรก็ตามไม่ใช่ทุกคนทีจะมีความกล้าหาญเช่นนัน คน
ธรรมดาจะมีความกลัวป่ าอยูภ่ ายในใจ โดยเฉพาะอย่างยิงป่ า
ทีเต็มไปด้วยสัตว์กลายพันธุ์ หลายคนกลัวและมีแนวโน้มจะ

24
หลีกเลียงทังงูและแมงป่ อง!

“ฉันไม่ไป!” อู๋เสี ยวเสี ยวทําตัวงออยูท่ ีมุมห้องด้วยความหวาด

กลัวพร้อมกับพูดเสี ยงเบา ไม่น่าประหลาดใจทีเห็นเธอต่อ
ต้านขนาดนี ความจริ งแล้วอู๋เสี ยวเสี ยวถูกละเลยทุกด้านนับ
ตังแต่เขากลับมา เธอเว้นระยะห่างจากคนอืนๆ ดวงตาของ
เธอล่อกแล่กเมือแอบชําเลืองมองไปทีหวังซีซี

ลู่หยวนรู้เหตุผลแล้ว แต่ซุนโยวเต๋ อไม่เพียงแต่ไม่สนิทกับเขา

เขายังต้องการเปิ ดเผยข้อมูลอีกด้วย ดังนันเขาจึงไม่รู้สึกอะไร
ต่อให้หมอนันต้องตายเป็ นหมืนครังก็ตาม สําหรับอู๋เสี ยว
เสี ยว เขาแค่พยายามจะช่วยแม้กระทังในการพบกับเธอครัง
แรกก็ตาม แต่จากสิ งทีเกิดขึน บางทีมนั อาจจะดีกว่าสําหรับ
เธอทีจะจากไป

25
ถึงกระนันสิ งทีทําให้ลู่หยวนประหลาดใจก็คือมู่เหวินเหวินที
เป็ นมนุษย์ววิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งก็ปฏิเสธด้วย เมือคิดถึง
ลักษณะนิสยั ของเธอทีเงียบจนผิดปกติและแยกตัวจากสังคม
แล้ว เธอดูจะมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างรุ นแรงเมือต้องอยู่
ในสภาพแวดล้อมทีเป็ นอันตราย ลู่หยวนจึงเข้าใจและปล่อย
เธอไป

26
ตอนที 303 ผ่านไป
เช้าวันนันไม่มีใครอยากอาหารเลย พวกเขาต่างมีปัญหาของ
ตัวเองให้คิด ลู่หยวนออกไปทีค่ายทหารหลังจากกินอาหาร
เช้าเสร็ จ

ถึงแม้โฮวตงจะลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ปฏิเสธ เขาเป็ นทหารไม่

ใช่พลเรื อนธรรมดาอีกต่อไป เขาต้องถูกลงโทษแน่เพราะมัน
ไม่ได้ขึนอยูก่ บั เขาว่าจะอยูห่ รื อไปเมือไรก็ได้ทีต้องการ ข้อ
กล่าวหาของการกระทําเช่นนันมักจะรุ นแรงมาตังแต่ก่อนวัน
สิ นโลกแล้ว

“ก็ได้ งันก็รักษาตัวให้ดีล่ะ!” ลู่หยวนพูดขณะทีมองโฮวตง

1
“พีลู่กเ็ หมือนกัน” โฮวตงพูด

เขามีวฒ
ุ ิภาวะมากขึนในฐานะทหาร เสี ยงของเขาหนักแน่น
ร่ างกายเหยียดตรง เขาไม่ใช่นกั ธุรกิจเห่ยๆอีกต่อไปแต่เป็ น
ทหารทีมีคุณภาพ ลู่หยวนถอนใจอยูภ่ ายในใจและจากค่าย
ทหารมา

รถบรรทุกนับไม่ถว้ นเรี ยงรายอยูบ่ นถนน เคลือนทีไปด้วย

ความเร็ วทีช้ามาก ฝูงชนมองดูดว้ ยความกระวนกระวายและ
กังวล ข่าวลือเรื องการอพยพครังใหญ่ของเมืองทะเลทราย
แพร่ กระจายไปเร็ วกว่าทีพวกเขาจะจินตนาการได้ ตราบใดที
พวกเขาฉลาดพอ มันก็ไม่ยากทีจะเห็นความจริ งจาก
เหตุการณ์ตรงหน้า

2
บรรยากาศในหลุมหลบภัยเต็มไปด้วยความเครี ยด ความคับ
ข้องใจ และความวิตกกังวล

อย่างไรก็ตาม ฝูงชนก็ไม่ได้ก่อเหตุวนุ่ วายอะไร พลเรื อนและ

ทหารได้บ่มเพาะจิตวิญญาณของความมีระเบียบวินยั และ
ความเป็ นหนึงเดียวกันไว้ในหัวใจของพวกเขาแล้ว

ลู่หยวนเห็นคู่รักทีกอดจูบกันและกันเพือปลอบใจอีกฝ่ าย

ชายชราทีกําลังสูบบุหรี ด้วยมืออันสันเทา

ชายร่ างใหญ่ทีอุม้ เด็กไว้ในอ้อมแขนด้วยดวงตาเป็ นทุกข์และ

ดูอบั จนหนทาง

3
ชีวติ ทีสงบสุ ขของพวกเขาถูกทําลาย และพวกเขาถูกบังคับให้
จากบ้านไปเพือเริ มต้นการเดินทางทีแปลกแยกจากตัวพวก
เขา ความทรงจําในการอพยพครังใหญ่เป็ นสิ งทีไม่มีใครอยาก
นึกถึง เนืองจากเส้นทางนันต้องจ่ายด้วยเลือดและชีวติ ของผู้
คนนับล้าน ไม่มีใครรู้วา่ ใครจะเป็ นรายต่อไปทีถูกทิงไว้ขา้ ง
หลัง

ลู่หยวนชะลอฝี เท้าลงเมือเห็นภาพทีน่าเวทนา เขารู้สึกผิดต่อ

คนพวกนัน

แต่แล้วเขาก็ได้สติอย่างรวดเร็ วและกลับมาเคร่ งขรึ มอีกครัง

เขารู้วา่ เขาไม่สามารถช่วยทุกคนได้ เขาทําได้แค่พยายามอย่าง
ดีทีสุ ดเพือช่วยผูค้ นทีอยูร่ อบๆตัวเขา

เขาถือดาบเอาไว้แน่นและวิงออกไปจากถนน
4
บรรยากาศทีชัน 1 ของหลุมหลบภัยนันหดหู่ซึมเซา ฝูงชน
ต่างเป็ นกังวลและตืนตระหนก เสี ยงพูดคุยพึมพําดังเข้าหูของ
ลู่หยวน

ในทีสุ ดลู่หยวนก็พบหวังเซียกวงทีมุมหนึง เธอกําลังโต้เถียง

กับชายคนหนึงและมันดูจริ งจังมาก

“ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันรักคนอืนอยู่ อย่ามารบกวนฉันอีก”
หวังเซียกวงพูดอย่างเย็นชา

“เซียกวง ได้โปรด อย่าโกหกผม ผมไม่เห็นจะมีผชู้ ายมาหา

คุณสักคนตังแต่วนั ทีผมพบคุณ” เขาดูสุภาพด้วยกรอบแว่นสี
ดําทีอยูบ่ นสันจมูกของเขา เขายิมอย่างอายๆแล้วพูดว่า “คุณ
5
จะไม่ให้โอกาสผมสักหน่อยเหรอ? บางทีเราไปออกเดทกัน
ก่อนสักพักก็ได้?”

หวังเซียกวงถอนใจขณะทีมองดูความจริ งใจของเขา เธอสงบ

ใจลงและพูดว่า “ไม่ได้ผลหรอกต่อให้ไม่มีใครมาหาฉันก็
เถอะ คุณก็ไม่ใช่สเปคฉันอยูด่ ี คุณควรได้เจอคนทีดีกว่าฉัน
นะ”

“คุณชอบผูช้ ายแบบไหนล่ะ? ผมเปลียนได้นะ!” ชายคนนัน

รี บถามเมือคิดว่าเขายังมีโอกาส

หวังเซียกวงส่ ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่วา่ คุณจะเปลียนยังไงคุณ

ก็ไม่ใช่คนทีฉันรักอยูด่ ี และฉันก็ไม่ใช่คนแบบทีคุณคิดว่าฉัน
เป็ นด้วย”

6
“ใคร เขาเป็ นใคร?” ชายคนนันถามด้วยความเสี ยใจเมือเห็นสี
หน้าทีดูน่ารักของหวังเซียกวง

“ฉันเอง!” เสี ยงของคนแปลกหน้าดังขัดจังหวะการสนทนา

ของพวกเขา ขณะทีใครบางคนคว้ามือของหวังเซียกวงแล้ว
พูดว่า “ไปกัน!”

หวังเซียกวงพยายามดินรนแต่ไร้ผล เธอยอมแพ้แล้วพูดอย่าง
โกรธเคืองว่า “ทําไมนายชอบบงการยังงีเนีย! จะพาฉันไป
ไหน?”

“เดียวก็รู้น่า!” ลู่หยวนพูดพร้อมกับเดินตรงไปทีทางออก เขา

รู้วา่ เขาไม่ตอ้ งบอกข้อมูลเธอให้มากเกินไปเพราะเธอจะไม่

7
ฟัง

“เฮ้! เฮ้! นันทําอะไรน่ะ!?” ชายทีสวมแว่นตากระทืบเท้าแล้ว

พูดว่า “ปล่อยเธอ! ไม่งนผมจะเรี
ั ยกการ์ด!”

แต่ในหลุมหลบภัยนันเสี ยงดังมาก ไม่มีผรู้ ักษาความ

ปลอดภัยคนไหนสังเกตเห็นสิ งทีเกิดขึนเลย ทังสองเดิน
ห่างออกไปจากเขา เขาจึงวิงตามมาแต่เมือไปถึงทางออก ทัง
สองคนก็หายไปแล้ว

“จะบอกฉันได้รึยงั ว่าเกิดอะไรขึน?” หวังเซียกวงถามอย่าง

โกรธๆขณะทีถูกลู่หยวนลากตัวมา

“ไว้บอกทีหลัง!”

8
หวังเซียกวงหมดปั ญญาจึงตัดสิ นใจตามเขาไปทีชันสอง

หลังจากนัน 10 นาที ลู่หยวนก็พาหวังเซียกวงกลับมายังทีพัก

และพูดกับหวงเจียฮุยและหวังซีซีวา่ “ช่วยคุมตัวเธอไว้ที”

“ฉันไม่ใช่นกั โทษนะ!” หวังเซียกวงพูดพร้อมกับดึงแขนออก

“เธอมาซักที” หวงเจียฮุยหัวเราะ “ช่วงนีเราแทบไม่ได้เจอเธอ

เลยนะ”

“พวกเธอทําท่าแปลกๆ! เกิดอะไรขึนเหรอพีหวง?” หวังเซียก

วงถามอย่างไม่แน่ใจ

9
เธอเคร่ งเครี ยดมากขึนหลังจากได้ฟังหวงเจียฮุยอธิบาย การ
อยูท่ ีนันมันอันตรายมากเนืองจากแผ่นดินไหวทีจะทําลาย
เมืองทังเมือง

เมือเทียบกับในป่ าแล้ว เหตุอนั ตรายแบบเดียวกันนียังให้พวก

เขามีโอกาสหลบหนีได้มากกว่า

นอกจากนัน เธอก็ไม่ใช่ผหู้ ญิงอ่อนแอ ความจริ งแล้วเธอไม่

เคยขาดการฝึ กฝนเลยสักวันตังแต่มาถึงเมืองทะเลทราย และ
ตอนนีเธอก็ใช้อาวุธได้อย่างชํานาญแล้ว ความเป็ นไปได้ทีจะ
รอดชีวติ ของเธอสูงขึนเมือเทียบกับการอยูใ่ นหลุมหลบภัย
และคอยอพยพพร้อมกับคนอืนๆ แล้วพวกเธอยังมีลู่หยวนกับ
หวังซีซีคอยปกป้ องอีกด้วย

เธอยืนกรานในเรื องการมาทีนีอย่างทระนงตัว แต่ในเมือเธอ

10
ถูกลู่หยวนบังคับเอาตัวมาทีนีแล้ว เธอก็ได้แต่ยอมตกลงอยูท่ ี
นีต่อไป

.......................

ลู่หยวนพยายามสัมผัสร่ องรอยพลังจิตของเขาและพบทีพัก
แห่งหนึงซึงถูกเปลียนมาจากโกดังทีไม่ใช้แล้ว ดูเหมือนเหวิ
นหยูรเจียเคยพักอยูท่ ีนี

เขาเคาะประตูและได้ยนิ ใครบางคนเดินตรงมาทีประตู

ลู่หยวนกระสับกระส่ ายเมือไม่มนใจว่
ั าจะเกลียกล่อมเหวิ
นหยูเจียให้จากไปพร้อมพวกเขาได้ เธอแตกต่างจากคนอืนๆ
เธอเป็ นคนทียึดมันอุดมการณ์ เต็มไปด้วยความตืนเต้นและ

11
ระเบียบวินยั เธออาจจะไม่หนีไปกับพวกเขา แต่ลู่หยวนก็
ตัดสิ นใจมาเพราะเธอเคยช่วยชีวติ เขาไว้ครังหนึง

ประตูเปิ ดออกแต่เป็ นเด็กสาวอีกคน เธอมองลู่หยวนแปบ

หนึงแล้วพูดขึนอย่างอายๆว่า “คุณมาหาใครเหรอคะ?”

“ฉันมาหาเหวินหยูเจีย เธออยูข่ า้ งในใช่ไหม?” ลู่หยวนถาม

“เธอไม่อยูค่ ่ะ ออกไปทํางาน คุณอยากจะเข้ามาไหม?” เด็ก

สาวคนนันเชิญลู่หยวนเข้าไปข้างในหลังจากลอบมองเขาอีก
ครัง ช่วยไม่ได้ทีลู่หยวนมีเสน่ห์ต่อเด็กสาว

เขามองเข้าไปในบ้าน เห็นได้ชดั ว่ามันเป็ นหอพักสําหรับ

ผูห้ ญิงเนืองจากมีชุดชันในผูห้ ญิงอยูข่ า้ งในเยอะแยะ ลู่หยวน

12
รี บละสายตาออกมาและบอกปฏิเสธเธอ “ไม่เป็ นไรครับ
ขอบคุณ คุณรู้ไหมว่าเธอทํางานทีไหน?”

“อ้าว! คุณไม่รู้เหรอ? เธอทํางานอยูท่ ีแผนกรักษาความ

ปลอดภัยให้รัฐบาล”

“โอเค ขอบคุณมาก!” ลู่หยวนยิม

เขาไม่คิดว่าเหวินหยูเจียจะทํางานในห้องโถงเทศบาล แต่เขา
ก็ไม่ได้เจอเธอเลย เขากลับไปทีห้องโถงเทศบาลและได้รู้วา่
แผนกรักษาความปลอดภัยได้ยา้ ยไปทีสํานักงานทีเขาเคยไป
ก่อนหน้านี มันอยูใ่ นห้องโถงทีเขาเคยต่อสู้กบั ซูหยู

เร็ วๆนีรได้มีการเอาเสาสัญญาณไฟฟ้ าออกและแทนทีด้วย

13
อุปกรณ์ออกกําลังกาย มีคนทีวิวฒั นาการแล้วออกกําลังอยู่
เต็ม แต่ทุกคนก็หยุดทันทีทีเห็นลู่หยวนเข้ามาในห้องโถง

คนส่ วนใหญ่เป็ นคนทีหนีออกมาจากคุก นันเป็ นสาเหตุที

พวกเขาประทับใจในตัวลู่หยวน นอกจากนันพวกเขายังได้
ยินข่าวลือเรื องของเขา ชือและเรื องราวของเขาเป็ นหัวข้อใน
การสนทนาหลังกินข้าวกลางวันหรื อช่วงพักดืมชา แม้แต่ผู้
วิวฒั นาการทีหยิงยโสทีสุ ดก็ยงั ถ่อมตัวเมือพูดถึงลู่หยวน

ถึงแม้พวกเขาจะดูตืนเต้นก็ไม่มีใครกล้าก้าวออกมา พวกคนที
แข็งแกร่ งมากเมือเทียบกับคนธรรมดาก็กลายมาเป็ นเชือฟัง
ราวกับแมวเชืองๆเมืออยูต่ ่อหน้าลู่หยวน

“ดูเหมือนคุณลู่เลยอ่ะ”

14
“เขาจะมาเป็ นผูจ้ ดั การของเราเหรอ?”

“ตามทีผูก้ องเซียวว่า พลังของคุณลู่เพิมขึนเป็ นระดับหก

แล้ว!”

“ชิ! ฉันแค่ระดับสองเอง ไม่รู้เมือไรจะแข็งแกร่ งได้เท่าเขา”

ลู่หยวนยิมกว้างเมือได้ยนิ คําชมพวกนัน แต่เขาก็ซ่อนความ

ยินดีเอาไว้

“ดูซิ! เข็มขัดหนังเขาเท่ชะมัด!”

15
“มันมีแสงด้วย! ทําจากวัสดุอะไรเนีย?”

ลู่หยวนกระตุกปากและเพิกเฉยเสี ยงพวกนัน เขารี บมองไป

รอบๆห้องโถงและไม่พบเหวินหยูเจีย สุ ดท้ายเขาก็ได้ข่าวว่า
เธอขึนรถไฟไปกับทหารกลุ่มหนึงเพือไปปกป้ องรางรถไฟ
เธอจะกลับมาตอนกลางคืนถ้าทุกอย่างเรี ยบร้อยดี

ลู่หยวนถอนใจ บางทีมนั คงเป็ นโชคชะตา เขาลังเลก่อนจะ

ออกจากแผนกรักษาความปลอดภัย

16
ตอนที 304 ประหลาดใจ
หลังจากนันไม่นาน ลู่หยวนก็ไปทีห้องทํางานของนายก
เทศมนตรี เนืองจากเขาได้รับการดูแลอย่างดีจากนายกเทศมน
ตรี ซ่งในระหว่างทีเขาพักอยูใ่ นเมืองทะเลทราย อย่างน้อยที
สุ ดเขาควรจะบอกลาก่อนจากไป ยิงกว่านันการรักษาความ
ปลอดภัยในหลุมหลบภัยก็เข้มงวด เป็ นการยากทีจะจากไป
อย่างราบรื น เขาอยากได้รับอนุญาตอย่างเป็ นทางการแทนที
จะต้องใช้ความรุ นแรง

นายกเทศมนตรี ซ่งกําลังลําบากทีเดียวเมือต้องอพยพคนหลัง
เกิดแผ่นดินไหว มีทรัพยากรสําคัญมากกว่า 100 ตันและ
ประชากรมากกว่า 100,000 คนให้ตอ้ งจัดการ เขาดูเหน็ด
เหนือย มีผมหงอกมากขึนอย่างเห็นได้ชดั ภายในไม่กีวัน

1
เขาไม่มีแม้แต่เวลาจะคิดถึง ‘หลาน’ ทีเสี ยชีวติ ไปอีกเลย

ถึงแม้เขาจะยุง่ วุน่ วาย แต่เขาก็วางงานลงทันทีเพือพบกับลู่

หยวนทีเลขาชัวคราวคนใหม่ได้แจ้งว่าเขามาหา

ในฐานะทีเป็ นมนุษย์ววิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งทีสุ ดของเมือง

ทะเลทรายผูป้ ราบปรามพวกกบฏ ลู่หยวนสมควรได้รับสิ ทธิ
พิเศษนี

แต่ข่าวทีเขาได้รับกลับไม่ใช่สิงทีเขาชืนชอบ เขาคิดว่าตัวเอง
คงได้ยนิ ผิดไปเมือลู่หยวนบอกถึงเจตนาในการมาพบครังนี

อย่างไรก็ตาม เขารู้วา่ เขาไม่มีอาํ นาจทีจะสังลู่หยวนให้อยูไ่ ด้

2
ยิงเมือนึกถึงสิ งทีลู่หยวนต้องประสบมามากมายทีอยูท่ ีนี เขา
คือมนุษย์ววิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งผูไ้ ม่สามารถใช้สามัญสํานึก
ทัวไปตัดสิ นได้

แน่ล่ะว่ามันดีทีสุ ดสําหรับเขาทีจะเก็บลู่หยวนเอาไว้ขา้ งกาย

แต่เห็นได้ชดั ว่าลู่หยวนยืนกรานจะจากไป นายกเทศมนตรี
ซ่งจึงออกคําสังอนุญาตอย่างเป็ นทางการให้เขาในท้ายทีสุ ด

.........................

ลู่หยวนออกจากศาลากลางในตอนเทียง การจราจรบนถนน
ยังคงติดหนักเช่นเดิม

พืนดินสันสะเทือนอีกครัง แต่ระดับความรุ นแรงยังน้อยอยู่

3
นอกจากนันก็มีรถบรรทุกหนักมากมายทีเคลือนทีไปบน
ถนน ดังนันจึงไม่มีใครรู้สึกถึงแรงสะเทือนเลยสักคน

ในฐานะทีเป็ นมนุษย์ววิ ฒั นาการทีมีธาตุดินเป็ นคุณสมบัติ

หลัก เขาสามารถแยกแยะความแตกต่างของแผ่นดินไหวกับ
แรงสะเทือนธรรมดาได้อย่างชัดเจน ประสาทสัมผัสรับรู้ของ
เขาไวกว่าคนธรรมดาทัวไป 10-100 เท่า ความจริ งเขา
สามารถสัมผัสถึงแรงสันสะเทือนได้ตงแต่
ั คืนก่อนแล้ว

การสันสะเทือนนีเป็ นสัญญาณก่อนเกิดแผ่นดินไหวครังใหญ่
หลุมหลบภัยไม่แข็งแรงพออย่างแน่นอน มีความเป็ นไปได้ที
จะถล่มลงทุกเมือทีเกิดแผ่นดินไหว ลู่หยวนรี บกลับเข้าไปยัง
ทีพักโดยเร็ ว

4
เขาเห็นว่าทุกคนอยูท่ ีนัน ไม่มีใครจากไป แต่มีคนเพิมเข้ามา
อีกคน

“นีคือคนรักของผม กู่เม่ยหยาน” หยานเมิงจุนพูดอย่าง

ประหม่าเมือเขาเห็นลู่หยวนมองเธอ จากนันเขาก็ดึงหญิง
สาวออกมาแล้วกระซิบว่า “เร็ วเข้า ทักทายเขาว่าคุณลู่ซะ”

“ไม่เป็ นไร เรี ยกผมว่าลู่หยวนก็ได้” ลู่หยวนยิม

“สะ......สวัสดีค่ะ คุณลู่” กู่เม่ยหยานมองลู่หยวนแล้วพูดอย่าง

เขินอาย

ลู่หยวนพยักหน้าแล้วมองดูทุกคน “ในเมือทุกคนอยูท่ ีนีกัน

หมดแล้ว งันก็ไปกันเถอะ!”

5
ทุกคนหยิบกระเป๋ าขึนเตรี ยมตัวออกเดินทาง ทันใดนันก็มีคน
เคาะทีประตู

ลู่หยวนเปิ ดประตูออกและเห็นทหารกลุ่มหนึงยืนอยูท่ ีทาง

เดินหน้าบ้านโดยมีพสั ดุอยูบ่ นหลังของพวกเขา โชคดีทีเขาจํา
เลขาใหม่ของนายกเทศมนตรี ซ่งได้ ไม่งนเขาคงคิ
ั ดว่าพวกเขา
คงไปไม่ได้แล้ว

เลขายิมแล้วพูดว่า “นายกเทศมนตรี ซ่งรู้วา่ คุณจะไป และเขา

เป็ นห่วงมาก นีคืออาหารกับสิ งของจําเป็ นสําหรับพวกคุณค่ะ
เราขอขอบคุณคุณในนามของเมืองนี ได้โปรดรับเอาไว้ดว้ ย
นะคะ”

“ฝากขอบคุณนายกเทศมนตรี ซ่งด้วยนะครับ พวกเราซาบซึง

6
มาก” ลู่หยวนจับมือกับเธอแล้วพูดอย่างจริ งใจ

“แน่นอนค่ะ! ฉันจะบอกท่านให้ ไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ!”

เลขาคนใหม่มาและไปอย่างรวดเร็ ว และทิงกระเป๋ าสะพาย

หลังเอาไว้ตรงทางเดินหน้าประตู 8 ใบซึงเมือกองซ้อนกัน
แล้วสูงประมาณ 1 เมตร ดูจากวิธีทีพวกทหารวางมันลง
กระเป๋ าเป้ พวกนันจะต้องหนักมากแน่ๆ

“ขอฉันดูหน่อยซิวา่ มีอะไรอยูข่ า้ งใน” หวังซีซีตืนเต้นจนอด

ใจรอไม่ไหว

ทุกคนเปิ ดกระเป๋ ากันทีละคน

7
“ใบนีเป็ นอาหาร!”

“ของฉันเป็ นเต็นท์!”

“ใบนีก็เต็นท์!”

“ของฉันได้นา!”
ํ

“ไฟแช็ก แผนที ไฟฉาย ยากันแมลง กระสุ นปื น 20 กล่องกับ

ปื นไรเฟิ ลแบบใหม่ 3 กระบอก”

........................

8
นายกเทศมนตรี ซ่งเป็ นนักการเมืองทีเก่งกาจจริ งๆ เป็ นคนที
เข้ากับคนอืนได้ง่ายและเข้าอกเข้าใจคนอืน เขายืนมาช่วยได้
ถูกเวลาในยามทีลู่หยวนไม่สามารถปฏิเสธได้

เมือเทียบกับสิ งทีนายกเทศมนตรี ซ่งให้มา ของทีพวกเขาแพ็ค

ลงกระเป๋ าก็ดูไม่เหมือนคนจะออกเดินทางเลย

ตัวอย่างเช่น พวกเขานําเสื อผ้าไปแค่ไม่กีชุด นํานิดหน่อยกับ

อาวุธ ถึงยังไงอาหารก็เป็ นสิ งทีพวกเขาไม่สามารถเอาไปเพิม
ได้ต่อให้รวยก็ตาม

แน่ล่ะว่ามันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เนืองจากพลังของพวกเขา ไม่มี
ใครปฏิเสธชีวติ ทีดีขึนในป่ า

9
ทุกคนรี บแบกกระเป๋ าแล้วออกเดินทาง

อู๋เสี ยวเสี ยวซ่อนตัวอยูท่ ีมุมหนึงพลางมองดูพวกเขาเก็บข้าว

ของ เธอไม่ได้ลงมือทําอะไรเลย บางทีเธอคงคิดว่าเธอจะไม่
ได้พบพวกเขาอีกแล้วหลังจากวันนี ทันใดนันเธอก็ได้สติขึน
มาและวางความเกลียดชังเอาไว้ก่อน

“รักษาตัวนะ!” ลู่หยวนพูด

“นายด้วย เดินทางปลอดภัยนะ!” อู๋เสี ยวเสี ยวเงยหน้าขึนมอง

ลู่หยวน นันเป็ นครังแรกทีเธอมองลู่หยวนในช่วงไม่กีวันที
ผ่านมานี

ลู่หยวนรู้สึกซาบซึงและยิมอย่างอ่อนโยน เขาบอกลามู่เหวิ

10
นเหวินก่อนจะออกจากทีพักไปพร้อมกับคนในกลุ่ม

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงทางออก พวกทหารปล่อยให้พวกเขา
ออกไปหลังจากเห็นคําสังอนุมตั ิจากนายกเทศมนตรี ซ่ง

ลู่หยวนไม่รู้สึกอะไรเมือพวกเขาออกจากหลุมหลบภัย แต่คน
ทีเหลือต่างรู้สึกงงงัน พวกเขาอยูใ่ นหลุมหลบภัยมาเกือบ
เดือน เมืองทะเลทรายกลายเป็ นสิ งแปลกปลอมสําหรับพวก
เขา มันคล้ายกับสถานทีทางประวัติศาสตร์ทีถูกทอดทิง

สิ งเดียวทีพวกเขาเห็นก็คือพืนทีสี เขียว เสาไม่กีต้น และไม่มี

อะไรอืนอีก เนืองจากมีวชั พืชขึนสูงถึงครึ งเมตร

สัตว์กลายพันธุ์นบั ไม่ถว้ นพยายามหนีเข้าพุม่ ไม้เมือลู่หยวน

11
เริ มต้นปล่อยพลัง

“ขอแผนทีหน่อย” ลู่หยวนพูด

หวงเจียฮุยเอาแผนทีออกมาจากกระเป๋ าเป้ แล้วส่ งให้ลู่หยวน

ลู่หยวนดูแผนทีอยูน่ าน เขาพยายามนึกถึงเส้นทางในแผนที
แล้วพูดว่า “รางรถไฟใต้ดินเป็ นเส้นทางขนส่ งหลักของเมือง
ทะเลทราย และการรักษาความปลอดภัยก็เข้มงวดทีสุ ด แน่
นอนว่าการรักษาความปลอดภัยในตอนนีน่าจะแย่กว่าเดิม แต่
มันก็ยงั ปลอดภัยกว่าทางอืนๆทีมี เส้นทางมันอาจจะไกลกว่า
ถ้าไปตามรางรถไฟใต้ดิน แต่กป็ ลอดภัยกว่ามากอย่างแน่
นอน”

12
“มีอะไรคัดค้านไหม?” ลู่หยวนถาม เขามองทุกคนโดยเฉพาะ
อย่างยิงคนทีเพิงเข้ามาร่ วมกลุ่ม

“ไม่มีครับ” หยางจือชิงพูด

“แล้วแต่คุณเลย คุณลู่” หยานเมิงจุนพูด

“ผมก็แล้วแต่คุณลู่เลยครับ” จางอู่พดู

ลู่หยวนพยักหน้า สิ งสําคัญในการจัดการทีมก็คือการสร้าง
อํานาจตังแต่ตน้ และการสร้างจิตวิญญาณแห่งความเป็ นหนึง
เดียวกัน ดูเหมือนนีจะเป็ นการเริ มต้นทีดี

13
แต่ลู่หยวนคิดมากเกินไป ไม่มีใครกล้าคัดค้านเขาหรอกเว้น
แต่วา่ จะอยากตาย

“งันก็ออกไปจากทีนีกันก่อนและหาทีพักกัน ผมอยากไปที
แห่งหนึงด้วย” ลู่หยวนพูด

“นายอยากจะไปทีไหนอีก?” หวังเซียกวงถามอย่างสงสัย

“เราต้องมีพาหนะ 2 ตัว” ลู่หยวนยิม

หวงเจียฮุยกับอีกสองสามคนพากันตืนเต้น หวังซีซีถามขึนว่า
“พีลู่ พีจะพาเจ้ากิงก่ายักษ์กบั คิงคองกลับมาเหรอ? ฉันคิดถึง
พวกมันสุ ดๆเลย!”

14
จางอู่กบั พวกสมาชิกใหม่ไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึนและได้แต่มอง
หน้ากันไปมา พวกเขาต่างนิงเงียบแต่ในใจก็เริ มคาดเดา

สัตว์ต่อสู้เป็ นเรื องปกติของมนุษย์ววิ ฒั นาการ แผนกรักษา

ความปลอดภัยของเมืองทะเลทรายมีทีมสัตว์ต่อสู้เป็ นของตัว
เอง แต่พวกมันถูกส่ งไปทีแนวหน้าเพือต่อสู้กบั แมลงกลาย
พันธุ์ ไม่มีใครรู้วา่ พวกมันยังมีชีวติ อยูห่ รื อเปล่า

ถนนในเมืองทะเลทรายเต็มไปด้วยรถบรรทุก ทังกลุ่มมองหา
พืนทีกว้างทีห่างจากเมืองทะเลทรายยเพือป้ องกันความ
วุน่ วายเมือสัตว์ทงสองตั
ั วมาถึง

“ทุกคนรอทีนี ฉันไปไม่นานหรอก” ลู่หยวนพูดด้วยนําเสี ยง

ประหลาด

15
ทันใดนันเขาก็ยอ่ เข่าลงแล้วกระโดดสูง ทุกคนต่างตกใจเมือ
เห็นเขาบินขึนฟ้ าไปราวกับจรวด

เขาออกห่างจากพืนดินไปไกลจนกลายเป็ นจุดเล็กๆก่อนจะ
หายลับไปในทีสุ ด

“พีลู่......เขาบินได้ตงแต่
ั เมือไรกัน?” หวังซีซีถาม เธอหันไป
รอบๆมองดูสีหน้าของทุกคน พวกเขาพากันตกใจยิงกว่าเธอ
ซะอีก ทุกคนต่างนิงอึงตัวแข็ง มันน่าเหลือเชือจริ งๆ

กระทังทุกคนได้สติคืนมาแล้ว พวกเขาก็ยงั รู้สึกช็อกไม่หาย

##########################################

16
ตอนที 305 การต่อสู้ของสัตว์ยกั ษ์
สายลมแรงพัดผมของลู่หยวนปลิวสะบัด เทียบกับการเดิน
ทางครังก่อนทีผ่านเส้นทางนี ครังนีน่าตืนเต้นกว่ามากเนือง
จากเขาบินไปในท้องฟ้ า

มันเป็ นความรู้สึกอิสระทีปราศจากข้อจํากัดใดๆ เขาสามารถ

บินไปทีไหนก็ได้ในโลกใบนี

เหนือตัวเขาคือก้อนเมฆหนาทีบดบังดวงอาทิตย์ ท้องฟ้ ามืด

ครึ มเช่นนีมาหลายวัน ตังแต่ลู่หยวนออกจากบ้านก็ดูเหมือน
จะไม่มีวนั ไหนทีท้องฟ้ าสดใสมีแสงแดดเลย

1
เขามองดูกลุ่มเมฆแล้วพุง่ ทะยานผ่านก้อนเมฆขึนมาเพือดูสิง
ทีอยูด่ า้ นบน

เทียบกับหวังซีซีทีใช้พลังเคลือนย้ายสิ งของของเธอยกตัวเอง
ขึนเพือบินแล้ว การบินของลู่หยวนนันใช้พลังจิตซึงเหนือ
กว่า มันไม่มีขอ้ จํากัดอะไรมากมาย ตราบใดทีพลังจิตของเขา
สามารถสนับสนุนเขาได้ เขาก็ยงั สามารถบินต่อไปได้ ถ้าไม่
ใช่เพราะเขาจําเป็ นต้องหายใจและความดันบนร่ างกาย เขาก็
สามารถบินไปในอวกาศได้

ภาพบนพืนดินเล็กลงมาก หลายนาทีต่อมาเขาก็พงุ่ ผ่านก้อน

เมฆออกมา พระอาทิตย์ส่องสว่างผ่านไอหมอกลงมาเหมือน
แสงรัศมีทีพร่ ามัว เขาเงยหน้าขึนสัมผัสกับท้องฟ้ าสี ฟ้าคราม
และแสงแดดอันอบอุ่น แต่ทนั ใดนันเหงือเย็นๆก็ออกมาเต็ม
หน้าผาก เขาเห็นนกขนาดเล็กและใหญ่จาํ นวนมากบินอยู่
2
เหนือก้อนเมฆพร้อมกับส่ งเสี ยงร้องเป็ นครังคราว

ในบางครังจะมีนกยักษ์บางตัวทีปลายปี กข้างหนึงถึงปี กอีก

ข้างยาว 10 เมตรและมีขนาดตัวยาว 100 เมตรบินผ่านไป
เหนือตัวเขา มันทังน่าตืนเต้นหวาดเสี ยวและน่าตกใจไป
พร้อมกัน

ก่อนทีเขาจะบินได้ เขามองขึนไปบนท้องฟ้ าแต่กไ็ ม่สามารถ

เห็นสิ งทีอยูเ่ หนือเมฆได้ เขาไม่เคยรู้วา่ มีนกยักษ์มากมาย
ขนาดนีบินวนอยูบ่ นท้องฟ้ า

เขารี บหยุดบินและซ่อนตัวอยูใ่ นก้อนเมฆหนา

เขาสามารถสู้ได้ถา้ อยูบ่ นพืนดิน แต่ตอนนีเขาอยูบ่ นท้องฟ้ าที

3
เป็ นบ้านของศัตรู สิ งเดียวทีเขาสามารถทําได้คือภาวนาไม่ให้
พวกมันเจอตัวเขา ด้วยความเร็ วในการบินเพียง 20-30 เมตร
ต่อวินาทีของเขา ต่อให้เขาหนีไปมันก็เหมือนความเร็ วของ
หอยทากเมือเผชิญหน้ากับสิ งมีชีวติ ทีบินได้ตามธรรมชาติ

ลู่หยวนสงบใจลงและพบว่าพฤติกรรมของนกพวกนันดู
แปลกๆ พวกมันบินวนอยุจ่ ุดเดียว แต่ไม่ได้กาํ ลังล่าเหยือ
เสี ยงร้องก็ฟังเหมือนเสี ยงโศกเศร้าครําครวญมากกว่าอย่างอืน

ภาพนีดูคุน้ มากสําหรับลู่หยวน

นีเป็ นเค้าลางบอกเหตุถึงภัยพิบตั ิครังใหญ่ ทังๆทีเมือเทียบกับ

ก่อนหน้าวันสิ นโลก สัตว์กลายพันธุ์พวกนีแข็งแกร่ งขึนมาก
ไม่วา่ พวกมันจะเปลียนไปอย่างไร สัญชาตญาณกลัวภัย
ธรรมชาติกย็ งั คงอยู่ มันคือสิ งทีมีค่าทีสื บทอดมาหลายร้อยปี
4
ของการวิวฒั นาการทางชีวภาพ

ลู่หยวนมองดูนกทีบินวนเวียนและร้องครําครวญด้วยหัวใจที
หนักอึง เขาไม่คิดทีจะชักช้าให้มากไปกว่านีและรี บเอามือถือ
ออกมาหาตําแหน่งของสัตว์ยกั ษ์ทงสองด้
ั วยชิปทีฝังไว้

หลังจากความวุน่ วายบนพืนดิน เขาก็ได้ขา้ วของของเขากลับ

มาทังหมดรวมถึงโทรศัพท์สญ
ั ญาณดาวเทียมด้วย

ทีหน้าจอมีจุดสี เขียวสองจุดยังคงอยูใ่ กล้กนั แต่ไม่ได้อยูท่ ี

ตําแหน่งเดิมอีกต่อไป พวกมันห่างออกไปหลายร้อย
กิโลเมตร ความจริ งลู่หยวนได้ตามรอยการเคลือนไหวของ
สัตว์ยกั ษ์ทงสองตั
ั ว

5
ก่อนการทะลักเข้ามาของพวกแมลง พวกมันดูจะรู้สึกถึงภัย
คุกคามและเริ มเคลือนทีห่างออกไปทางตะวันออก หลังจาก
พวกมันวิงไปได้หลายร้อยกิโลเมตร จนถึงแมลงระลอกสุ ด
ท้ายพวกมันถึงได้เริ มกลับมา อย่างไรก็ตามพวกมันได้หยุด
ห่างออกไปจากจุดเดิมหลายร้อยกิโลเมตรและไม่เคลือนทีไป
ข้างหน้าต่อเลย

ก่อนหน้านีเขาไม่รู้แต่ตอนนีเขาเข้าใจแล้วหลังจากเห็น
ปฏิกิริยาของพวกนกทีบินอยูเ่ หนือเมืองทะเลทราย

เขาดูเครี ยด หลังจากระบุทิศทางได้แล้ว พลังทีมองไม่เห็นก็

ถูกปล่อยออกมาจากร่ างของเขา วินาทีต่อมาเขาก็เป็ นเหมือน
ลูกศรทีพุง่ ลงไปเป็ นมุมเฉี ยง

เขาใช้ประโยชน์จากแรงโน้มถ่วงอย่างเต็มทีทําให้ความเร็ ว
6
เพิมขึน ภายในครึ งนาทีความเร็ วของเขาก็ขึนไปถึง 100 เมตร
ต่อวินาที แต่เขายังคงเพิมความเร็ วขึนอีก 3 เมตรต่อวินาที

อากาศเริ มหนาแน่นขึน เขารู้สึกเหมือนกําลังบินอยูใ่ นนํา

เนืองจากแรงต้านอากาศทีสูง ลู่หยวนจึงหายใจลําบาก เมือไม่
มี “ชุดกีฬาลอยตัว” แรงต้านอากาศก็ส่งผลกระทบกับความ
เร็ วของเขาเป็ นอย่างมาก

แรงต้านอากาศเพิมขึนตามเวลาทีผ่านไป มันเหมือนมีกาํ แพง

หนาอยูต่ รงหน้าเขา ในตอนนีความเร็ วของเขาใกล้เคียงกับ
2/3 ของความเร็ วเสี ยง แต่เขาก็ถึงขีดจํากัดแล้ว ภายใต้แรง
ต้านอากาศทีรุ นแรง ผลของแรงโน้มถ่วงได้ลดลงและทําให้
เหนือยตามมา

อย่างไรก็ตาม ความเร็ วของเขาก็ยงั คงเร็ วมากจนมองไม่ทนั

7
เขาบินลงไปเป็ นมุมเฉี ยง 10 องศาด้วยความเร็ ว 250 เมตรต่อ
วินาที ภายใน 2 นาทีลู่หยวนก็ไปถึงตําแหน่งเดิมของเจ้ายักษ์
ทังสอง

ตอนนีเองเขาเกือบถึงพืนดินแล้วและไม่สามารถใช้
ประโยชน์จากแรงโน้มถ่วงได้ จึงทําได้เพียงใช้พลังจิตของตัว
เองบินไปช้าๆ หลังจากบินไปอีกครึ งชัวโมง ทะเลสาบขนาด
ใหญ่กป็ รากฏขึนตรงหน้าเขา

รัศมีของทะเลสาบยักษ์นียาวหลายกิโลเมตร ดูเหมือนมันเพิง
จะก่อตัวขึนเป็ นทะเลสาบเมือไม่นานมานี เนืองจากไม่มีระบุ
อยูใ่ นแผนที

ก่อนวันสิ นโลก ระดับนําทะเลทีเพิมขึนและการเปลียนแปลง

สภาพอากาศอย่างรุ นแรงทัวโลกได้ทาํ ให้ทะเลทรายทีแห้ง
8
แล้งเต็มไปด้วยนํา บางครังหลังจากฝนตกหนักจะก่อให้เกิด
แม่นาหรื
ํ อทะเลสาบ

จากทิวทัศน์ดา้ นบน มันเป็ นทะเลสาบทีสวยงาม นําใส

สะอาด ล้อมรอบด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มทีขึนเป็ นป่ าในช่วงเวลา
สันๆ

มีสญ วอยูใ่ กล้ๆแถวนี

ั ญาณทีแสดงว่าเจ้ายักษ์ใหญ่ทงสองตั
ั

ลู่หยวนสังเกตจากด้านบนอย่างระมัดระวัง ป่ านียังอายุนอ้ ย
มากจึงเป็ นไปไม่ได้ทีจะซ่อนทังเจ้ากิงก่ายักษ์และคิงคองเอา
ไว้ได้ มีร่องรอยการเคลือนทีของพวกมันอยูท่ วป่
ั า แค่ครู่ เดียว
ลู่หยวนก็พบพวกมันใกล้ๆทะเลสาบ เขารี บบินตรงไปยังทิศ
ทางนันทันที

9
เขาพบเจ้ายักษ์ใหญ่ทงสองตั
ั วในขณะทีพวกมันกําลังเล่นกัน
หรื อพูดให้ถูกต้องกว่านันก็คือเจ้าคิงคองกําลังก่อกวนกิงก่า
ยักษ์ มันกระโดดไปรอบๆเจ้ากิงก่าอย่างกระตือรื อร้น
พยายามจะดึงหางของมัน

ลู่หยวนรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ครังทีแล้วทีเขาเจอเจ้าคิงคอง
มันยังขีขลาดจนดูน่าสงสารอยูเ่ ลย เขาไม่คิดว่าตอนนีมันจะ
กลายเป็ นพวกเข้าสังคมมากขนาดนี

เขาเห็นกิงก่ายักษ์ทีเลือนระดับขึนเป็ นขันสี เขียวอ่อนแล้วร่ าง

กายเปลียนแปลงไปจากเดิม จากนันเขาก็ตอ้ งตกใจเมือเห็น
เจ้าคิงคองเปลียนแปลงไปมากเช่นกัน เขาแทบจํามันไม่ได้
ขนสี ดาํ ดังเดิมของมันตอนนีได้เปลียนเป็ นขนสี ทองปุกปุย
ขนสี ทองนันดูเหมือนเปลวไฟทีลุกไหม้ในตอนทีมันกระโดด

10
ไปรอบๆ ตัวของมันใหญ่ขึนเกือบสองเท่าและเกือบสูงกว่า
เจ้ากิงก่าเมือมองจากทีไกลๆ

ลู่หยวนเปิ ดหน้าต่างคุณสมบัติของเจ้าคิงคองขึนมา

“สัตว์อสูรสงคราม : ลิงเคลือนภูเขา”

“เลเวล : สี เขียวอ่อน”

“คุณสมบัติ”

“ความแข็งแรง : 23”

11
“ความคล่องแคล่ว : 14”

“ร่ างกาย : 21”

“ความฉลาด : 9”

“การรับรู้ : 11”

“พลังจิต : 13”

“ค่าประสบการณ์ : 0/2,400”

“ทักษะ : ทุบ 18, ฉี กกระชาก 18, ปะทะ 13, ขว้าง 8, กัด 15,

12
ปี น 19, อยูร่ อดในสนามรบ 18”

“ความสามารถ : แข็งแรงตังแต่เกิด, หนังเหนียว”

“สถานะ : ดีเลิศ”

“ความภักดี : 75 (ค่าภักดีตากว่
ํ า 50 มีความเสี ยงทีจะทรยศ
หรื อหลบหนี)”

“ค่าคุณสมบัติทียังไม่ได้ใช้ : 0”

“ค่าทักษะทียังไม่ได้ใช้ : 0”

13
ลู่หยวนมองดูคุณสมบัติแล้วรู้สึกประหลาดใจกับความ
เปลียนแปลงอันมากมายนัน ชือของมันเปลียนจาก “ลิงใหญ่”
เป็ น “ลิงเคลือนภูเขา” และสิ งทีน่าตกใจทีสุ ดก็คือคุณสมบัติที
เปลียนแปลงไปอย่างมากมาย

หลังจากการวิวฒั นาการนี ความแข็งแรงของมันเพิมขึน 2

แต้ม ความคล่องแคล่ว ร่ างกาย และความฉลาดเพิมขึน 1
แต้มตามลําดับ

หลังจากความคล่องแคล่วเพิมขึน ค่าคุณสมบัติแต่ละค่าของ
กิงก่ายักษ์ตอนนีก็ตากว่
ํ าเจ้าคิงคองแล้ว

เขามองดูคาํ ว่า “ดีเลิศ” ทีแถบสถานะ คํานีดูเหมือนจะมีความ

หมายอืนด้วย

14
ลู่หยวนนึกได้วา่ ตอนทีเขาทําให้กิงก่ายักษ์เชือง หน้าต่าง
สถานะไม่มีคาํ ว่า “ดีเลิศ” มันเริ มด้วยคําว่า “อ่อนแอ” ก่อนจะ
เป็ น “สุ ขภาพดี” “แข็งแรง” และหลังจากเลือนระดับโดย
ระบบอีกหลายครัง มันถึงได้คุณสมบัติเช่นนัน

ตัวหนึงเลือนระดับด้วยระบบขณะทีอีกตัวเลือนระดับตาม
ธรรมชาติ เห็นได้ชดั ว่าศักยภาพของตัวหลังยอดเยียมกว่าตัว
แรกมาก

พวกมันเหมือนจะสัมผัสได้ถึงการมาของลู่หยวน เจ้าคิงคอ
งสูดหายใจเข้าลึกทันที มันเผลอจนโดนหางเจ้ากิงก่าฟาดเอา
เสี ยงดังเหมือนระเบิดลง และทําให้เกิดคลืนกระแทก

เจ้าคิงคองส่ งเสี ยงร้องออกมา ร่ างอันใหญ่โตกลิงไปเกือบ 12-

15
13 เมตรหลังจากถูกหางฟาด ทําเอาต้นไม้ใหญ่หลายต้นหัก
โค่นลง

เมือมันหยุดกลิง มันก็ลุกขึนยืนทันทีและกลับมากระตือ
รื อร้นอีกครัง แรงกระแทกของหางกิงก่ายักษ์ไม่ได้มีผลอะไร
กับมันเลย แต่มนั ดูค่อนข้างหงุดหงิดหลังจากถูกฟาด ตาของ
มันเปลียนเป็ นสี แดงและคํารามออกมาด้วยความโกรธ มัน
ทุบอกตัวเองเสี ยงดังราวฟ้ าผ่าก่อนจะพุง่ เข้าใส่ กิงก่ายักษ์ราว
กับลืมกลินทีคุน้ เคยทีมันเคยรู้จกั ไปแล้ว

เมือร่ างกายทีมีนาหนั
ํ กมากเช่นนันกระโดดไปข้างหน้า
แรงกระโดดนันรุ นแรงจนสันสะเทือนทุกสิ งทีอยูบ่ นพืน

แต่กิงก่ายักษ์โบกหางของมันช้าๆรอคอยการมาถึงของเจ้าคิง

16
คอง ทันทีทีระยะห่างเหลือ 20-30 เมตร มันก็หนั หน้ามาทาง
เจ้าคิงคอง

เมือพวกมันเกือบจะปะทะกัน เจ้าคิงคองก็ชา้ ลงเนืองจากมัน

โดนเขาของกิงก่ายักษ์มาก่อน มันวนรอบกิงก่ายักษ์และการ
ต่อสู้กห็ ยุดชะงักอีกครัง

การต่อสู้ระหว่างสัตว์ยกั ษ์ทงสองตั
ั วน่ากลัวเป็ นอย่างยิง ต่อ
ให้มนั แค่วงและกระโดดไปรอบๆก็
ิ เถอะ มันก็มีการเคลือน
ไหวทีน่าตืนตาตืนใจ และนีเป็ นแค่การสู้กนั เล่นๆระหว่าง
เพือนสองตัว ไม่ใช่การต่อสู้ทีแท้จริ ง ไม่มีการใช้กรงเล็บหรื อ
ทักษะใดๆ ไม่งนภาพที
ั เห็นจะยิงน่าตกใจและเลือดสาด
มากกว่านี

ลู่หยวนดูอยูส่ กั พักแล้วร่ อนลงมาจากด้านบน เจ้ายักษ์ใหญ่ทงั

17
สองตัวชะงักนิงไปครู่ หนึงเมือเห็นลู่หยวนลงมาจากท้องฟ้ า
และรี บหยุดการต่อสู้ทนั ที

เจ้าคิงคองก้มหัวลงมองด้านล่าง สายตาของมันเหลือบมองลู่
หยวนเป็ นครังคราว หลังจากค่าความฉลาดของมันเพิมขึน 1
แต้ม ใบหน้าน่าเกลียดของมันก็มีสีหน้าประจบประแจง

บางทีบทเรี ยนในตอนทีถูกทําให้เชืองคงจะหนักหนาเกินไป
ความกลัวลู่หยวนจึงดูจะส่ งผลกระทบฝังลึก แม้กระทังหลัง
จากวิวฒั นาการเป็ นสัตว์กลายพันธุ์ขนสี
ั เขียวอ่อน ความกลัว
ก็ยงั ไม่บรรเทาลง

เมือเปรี ยบเทียบกับเจ้าคิงคองแล้ว กิงก่ายักษ์สนิทกับลู่หยวน

มากกว่า มันจึงดีใจมากเมือเห็นเขา มันอยากเข้าไปหาลู่หยวน
ใกล้ๆ แต่เขาไม่สบายใจทีเห็นกิงก่ายักษ์ตวั ใหญ่เหมือนภูเขา
18
สูง 10 เมตรเดินตรงมาหาเขา เขาจึงรี บกดมือลงกลางอากาศ

เมือกิงก่ายักษ์เห็นท่าทางทีคุน้ เคย มันลังเลก่อนจะคุกเข่าลง

บนพืน

ลู่หยวนลอยตัวขึนและร่ อนลงบนหลังของกิงก่ายักษ์ เขาออก

คําสังเสี ยงดัง จากนันเจ้ากิงก่ายักษ์กล็ ุกขึนยืนช้าๆและออก
เดิน

19
ตอนที 306 สนามรบ
ในเส้นทางกลับนันมีแมลงวันกับยุงเป็ นจํานวนมาก ตอนแรก
ก็มีอยูไ่ ม่มาก แต่พอเดินทางไปเรื อยๆมันก็มากขึน หลังผ่าน
ไป 10 กิโลเมตร พวกเขาก็แทบจะเคลือนทีต่อไปไม่ได้ เนือง
จากมีแมลงวันและยุงนับไม่ถว้ นเต็มพืนที

กิงก่ายักษ์ดูประสาทเสี ยเล็กน้อยและลังเลทีจะไปต่อ แต่ภาย

ใต้คาํ สังของลู่หยวน มันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้และต้องเดิน
ทางต่อไป

อากาศเต็มไปด้วยกลินเหม็นเน่าของซากศพ พืนดินขรุ ขระ

และมีหลุมอยูม่ ากมายทัวไปหมด ทําให้พวกเขารู้สึกเหมือน
อยูบ่ นผิวดวงจันทร์ บนพืนเต็มไปด้วยซากของแมลงกลาย
1
พันธุ์และมนุษย์ มันก็น่าสนใจดีทีเห็นซากศพอยูท่ วไปหมด
ั
เนือของซากศพพวกนันถูกกินโดยสัตว์ทีกินซากศพเป็ น
อาหาร และเหลือเอาไว้แค่โครงกระดูกเท่านัน

ลู่หยวนสังให้กิงก่ายักษ์ชา้ ลง และสังเกตสภาพแวดล้อมรอบ
ตัว ตอนทีเขาอยูบ่ นท้องฟ้ า เขาไม่เคยสังเกตว่าสนามรบอยู่
ไม่ห่างจากเมืองทะเลทราย ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่ามันเป็ นเพียง
สนามรบทีไม่สาํ คัญเท่านัน แต่รัศมีของมันนันกว้างใหญ่มาก
ลู่หยวนวนรอบสนามรบและพบว่ารัศมีของมันหลายร้อย
กิโลเมตร

มีรถถังอยูม่ ากมายทีโค้งงอผิดรู ปและปื นต่อต้านอากาศยานก็

ถูกโยนเอาไว้ทวทุ
ั กแห่งเหมือนเหมือนเศษโลหะบนสนาม
รบ มีลูกปื นใหญ่กลิงอยูข่ า้ งแมลงด้วย ลู่หยวนสามารถรู้สึก
ได้ถึงโศกนาฏกรรมของสงครามต่อให้เขามองจากทีไกลๆก็

2
ตาม

เมือเขาผ่านป้ อม เขาก็เห็นมุมด้านหนึงถล่มลงมา ป้ อม
สามารถต้านทานปื นใหญ่ขนาดหนักได้จริ งๆ แต่มนั ก็ยงั ถล่ม
เขาบินเข้าไปดูในป้ อมและเห็นศพนับไม่ถว้ นนอนเกลือนพืน

บนพืนคอนกรี ตมีรอยกรงเล็บอยูส่ องสามรอยทีแยกพืนทัง

หมดเป็ นหลายๆส่ วน แต่ตวั การทีทําให้เกิดรอยพวกนีไม่อยู่
ในป้ อม

..............

เมือท้องฟ้ าเริ มมืดลง หยานเมิงจุนทีดูเวลาบ่อยๆก็มีสีหน้า

กระวนกระวาย 5 โมงเย็นแล้ว ท้องฟ้ าจะมืดภายใน 1 ชัวโมง

3
ป่ าตอนกลางคืนอันตรายมาก ทีนีเคยเป็ นทะเลทราย อุณหภูมิ
ระหว่างกลางวันกับกลางคืนแตกต่างกันมาก สิ งมีชีวติ กลาย
พันธุ์ส่วนมากจะออกหากินในช่วงกลางคืน วันนีเนืองจาก
การเปลียนแปลงสภาพอากาศอย่างรุ นแรง ทะเลทรายได้
กลายเป็ นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ แต่พฤติกรรมของสัตว์พวกนีก็ยงั
ไม่เปลียน

ในอดีต ด้วยความสามารถระดับ 3 ของเขา นีไม่ใช่ภยั คุกคาม

ใดๆเลยสําหรับเขาเนืองจากมันอยูใ่ กล้เมืองทะเลทรายและอยู่
ในแนวป้ องกันของมนุษย์ดว้ ย นอกจากนัน สัตว์กลายพันธุ์
ในบริ เวณนีก็ถูกทําให้เชืองจนแม้แต่มนุษย์ธรรมดาก็สามารถ
ต่อสู้กบั พวกมันได้

อย่างไรก็ตาม สถานทีนีได้พงั พินาศแล้ว เขตปลอดภัยก็ไม่

4
ปลอดภัยอีกต่อไป หลังจากแมลงระลอกสุ ดท้าย ก็มีสตั ว์
กลายพันธุ์ทีแข็งแกร่ งทีตกค้างอยูโ่ ดยไม่รู้จาํ นวนซ่อนตัวอยู่
ในทุ่งหญ้าแห่งนี รอคอยโอกาสในการล่าเหยือ

ตอนแรกพวกเขามีลู่หยวนให้พึง แต่ตอนนีเขาออกไป
นานกว่าทีคิดและยังไม่กลับมา ท้องฟ้ ายิงมืดลง ความกังวล
ของเขาก็ยงรุ
ิ นแรงขึน
อัพเดทก่อนใครที novel-ss2.blogspot.com

ภรรยาของเขาหน้าซีดเผือดและกอดแขนเขาไว้แน่น เขายิม
นิดนึงแล้วปลอบภรรยาของเขาว่า “อย่ากังวลเลย ผมอยูน่ ี”

“พีสะใภ้วางใจเถอะ พวกเรารับรองความปลอดภัยของพีได้”
จางอู่ทีอยูข่ า้ งๆช่วยปลอบใจอีกคน

5
“ดูพวกเขาซิ ท่าทางพวกเขาไม่เห็นกังวลอะไรเลย” หยางจือ
ชิงพูดอย่างสงสัย เขาพิจารณาความสงบนิงของคนอืนๆ

อีกด้านหนึงเป็ นผูห้ ญิงทังหมด ทีมดูเหมือนจะถูกแบ่งเป็ น

สองฝัง แต่เมือเทียบกับคนฝังนีทีพากันเครี ยดไปหมด กลุ่ม
ผูห้ ญิงฝังโน้นดูใจเย็นมาก พวกเธอกําลังพูดคุยเรื องทัวๆไป

“เดียวฉันไปถามเอง!” หยานเมิงจุนพูดขึนหลังจากมองดูพวก
ผูห้ ญิง เขาเคยเป็ นนายหน้าอสังหาริ มทรัพย์ดงั นันจึงมี
วาทศิลป์ ดีกว่าคนอืนๆในกลุ่ม เขาพากู่เม่ยหยานไปด้วยและ
เข้าไปถามว่า “ขอโทษนะครับ พวกคุณรู้ไหมว่าคุณลู่จะกลับ
มาเมือไหร่ ?”

“น่าจะอีกไม่นานค่ะ” หวงเจียฮุยดูเวลาแล้วพูดด้วยรอยยิม
เธอผ่านอะไรมามากมายและเคยชินกับความกังวลเช่นนีแล้ว
6
“ขอโทษนะคะแต่ช่วยรออีกหน่อยเถอะค่ะ!”

“ไม่ ไม่ตอ้ งขอโทษหรอกครับ! ผมแค่เป็ นห่วงนิดหน่อย มัน

เริ มเย็นแล้ว ช้ากว่านีอาจจะมีอนั ตรายได้” หยานเมิงจุนรี บ
อธิบาย คนพวกนีเป็ นคนใกล้ชิดของคุณลู่ ถ้าพวกเธอเข้าใจ
เจตนาเขาผิดและคิดว่าเขาไม่อดทน มันอาจจะสร้างปั ญหาใน
อนาคตได้

“ขอบคุณทีเตือนเราค่ะ พวกเราจะระวัง” หวงเจียฮุยพูดอย่าง

สุ ภาพ แต่เธอไม่ได้กงั วลเลยสักนิด ไม่ตอ้ งพูดถึงว่าพวกเธอมี
หวังซีซีทีแข็งแกร่ งมาก แม้แต่ตวั เธอเองก็สามารถเผชิญหน้า
กับสัตว์กลายพันธุ์ทวไปได้
ั โดยปราศจากความกลัว พวกเธอ
เคยผ่านอะไรมามาก จึงเป็ นเหตุผลว่าทําไมพวกเธอถึงดูไม่
กังวลเลยแม้วา่ จะอยูใ่ นทะเลทรายทีอยูร่ อบนอกเมืองทะเล
ทราย

7
หยานเมิงจุนจนปั ญญา เขาหันกลับไปหาภรรยาของเขา
แล้วกลับไปทีฝังทีมของเขา จากนันก็ส่ายหัวเมือเห็นจางอู่

เวลาผ่านไป ท้องฟ้ ามืดแล้ว ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มเริ มมีการ

เคลือนไหว สายลมแรงพัดผ่านทุ่งหญ้าเป็ นครังคราว สัตว์
กลายพันธุ์น่าเกลียดน่ากลัวเริ มปรากฏตัวจากพงหญ้า

พืนทีนีถูกยึดครองในเวลาไม่ถึง 1 เดือน และพวกสัตว์กลาย

พันธุ์ได้เพิมขึนทังคุณภาพและปริ มาณ พวกเขาสามารถเห็น
สัตว์กลายพันธุ์เลเวล 2 และ 3 ได้จากทีไกลๆ

อย่างไรก็ตาม สิ งมีชีวติ พวกนีเหมือนจะสัมผัสอะไรบางอย่าง

ได้และเริ มกระวนกระวาย พวกมันแสดงท่าทีแปลกๆและ
มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง บางตัวก็วงไปรอบๆอย่
ิ างเสี ย
8
สติขณะทีตัวอืนๆมุดกลับเข้าไปในดิน

“อะไรของมัน?” หยานเมิงจุนมองอย่างสงสัย “เกิดอะไร

ขึน?”

“แผ่นดินไหวรึ เปล่า?” จางอู่คาดคะเน

“รู้สึกเหมือนแผ่นดินไหวนะ” หยางจือชิงใช้ประสาทสัมผัส
อย่างระมัดระวังและมันมีการสันสะเทือนจริ งๆ

“ดูนนั มันคืออะไรน่ะ?” ทันใดนันกู่เม่ยหยานก็คน้ พบ

บางอย่างและรี บดึงหยานเมิงจุนมาดู เธอรู้สึกตกใจ พวกเขา
แทบไม่เห็นจุดเล็กๆ 2 จุดทีอยูห่ ่างไกล แต่เมือเวลาผ่านไป
พวกมันเข้ามาใกล้มากขึนและใหญ่ขึนอย่างรวดเร็ ว ในเวลา

9
เดียวกันพืนดินก็เริ มสันสะเทือนเล็กน้อย

เมือมองเห็นได้ชดั ขึน พวกเขาก็หวาดกลัวจนหน้าซีด สัตว์

ขนาดใหญ่ยกั ษ์ 2 ตัวกําลังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ วพร้อมแผ่น
ดินสะเทือนอย่างรุ นแรง ตอนเห็นครังแรก ทังสองตัวยังอยู่
ห่างไป 2-3 กิโลเมตร แต่ 10 วินาทีผา่ นไป พวกมันก็มาอยู่
ตรงหน้าพวกเขาแล้ว มนุษย์ดูเล็กจ้อยไปเลยเมืออยูต่ ่อหน้า
สัตว์ยกั ษ์พวกนี พวกมันวิงจนพวกเขาไม่สามารถยืนตรงๆได้
หยานเมิงจุนกับพรรคพวกใบหน้าซีดขาวและเหงือออกเต็ม
หน้าผาก ถึงแม้พวกเขาจะอยากหนี แต่ร่างกายของพวกเขา
อ่อนปวกเปี ยกและไม่สามารถขยับได้ พวกสัตว์กลายพันธุ์
บางตัวทีไม่สามารถหนีได้ทนั เวลาตัวแข็งทืออยูก่ บั ที และถูก
เจ้ายักษ์ใหญ่ทงสองตั
ั วเหยียบเอาจนตาย

เมือเปรี ยบเทียบกับหยานเมิงจุนและพรรคพวกทีได้พบกับ

10
กิงก่ายักษ์และคิงคองเป็ นครังแรก หวงเจียฮุยกับพวกผูห้ ญิง
นันสงบนิงกว่าและเป็ นกังวลน้อยกว่าอย่างไม่ตอ้ งสงสัยเลย
แต่พวกเธอเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน สัตว์ร้ายสองตัวนีไม่เพียง
แต่จะมีรูปร่ างหน้าตาเปลียนไป ขนาดตัวของพวกมันก็เพิม
ขึนเป็ นสองเท่าเมือเทียบกับครังสุ ดท้ายทีได้เจอ ถ้าพวกเธอ
ไม่เห็นลู่หยวนนังอยูบ่ นหลัง พวกเธอคงคิดว่าพวกเธอเจอเข้า
กับอันตรายใหญ่หลวงแล้ว

เมือระยะห่างใกล้เข้ามาจนเหลือไม่กีร้อยเมตร เจ้ายักษ์ใหญ่
ิ าลง มันยากทีจะสังเกตเห็นลู่หยวนเมือเทียบ
ทังสองก็วงช้
ขนาดกับสองยักษ์ใหญ่นนั และทันทีทีหยานเมิงจุนกับพรรค
พวกเห็นว่าลู่หยวนนังอยูบ่ นหลังของกิงก่ายักษ์ พวกเขาก็
ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

..........................

11
“ผมได้ยนิ ไม่ผดิ ใช่ไหม? คุณอยากให้พวกเรานังไปบนหลัง
เจ้ายักษ์พวกนีเหรอ?” หยานเมิงจุนอ้าปากค้างและมองเขา
อย่างไม่อยากจะเชือ สําหรับคนธรรมดาทัวไป นีมันบ้าชัดๆ
เจ้าพวกนีเป็ นสัตว์ร้ายน่ากลัวขนาดใหญ่ยกั ษ์สูง 10 เมตรที
สามารถทําร้ายพวกเขาได้อย่างสาหัสเพียงแค่แตะเบาๆเท่า
นัน

“คุณมีปัญหาเหรอ? มันเป็ นไปไม่ได้อยูแ่ ล้วทีจะเดินไปเอง

มากกว่าพันกิโลเมตร” ลู่หยวนพูดพร้อมกับมองคนพวกนี
ด้วยสี หน้ามีเลศนัย

“ไม่......ไม่มี” หยานเมิงจุนหน้าซีดและสันหัว

“มี......มีเหตุผลมากๆครับ ไม่มีความเห็นอืนเลยครับ” จางอู่

12
พูดด้วยสี หน้าแข็งทือ

“ตราบใดทีมันไม่กดั อ่ะนะ” หยางจือชิงเหลือบมองสองยักษ์

ใหญ่แล้วกระซิบ

พรมสานก่อนหน้านีหายไปแล้ว พวกเขาพยายามหาเถาวัลย์ที
สามารถนํามาใช้ทาํ พรมสานอันใหม่กนั ตังแต่ทอ้ งฟ้ ายังไม่
มืดสนิท

ตอนทีกิงก่ายักษ์วงมั
ิ นจะมีการเขย่าขึนๆลงๆ ถ้าพวกเขาไม่มี
พรมสานให้เกาะ พวกเขาจะตกลงจากหลังของมันอย่างง่าย
ดาย โดยเฉพาะกิงก่ายักษ์ทีตอนนีสูงเกือบ 10 เมตร ถ้าพวก
เขาตกลงมาจากข้างบน มันจะจบลงด้วยหายนะแน่ๆ

13
ป่ าในปั จจุบนั นีไม่มีอะไรเลยนอกจากเถาวัลย์กลายพันธุ์ที
แข็งแรงและยืดหยุน่ เป็ นอย่างมาก แม้แต่ลู่หยวนก็ไม่สามารถ
ใช้แรงทังหมดของเขาหักเถาวัลย์ทีสานกันหลายชันได้

แน่นอนว่าการทําพรมสานนัน พวกเขาต้องหาเถาวัลย์ทีหนา
มาก เถาวัลย์แต่ละเส้นต้องหนาเท่ากับแขนของมนุษย์ ไม่
เพียงแต่พวกเขาจะไม่ตอ้ งบิดหมุนพวกมันเข้าด้วยกันเพือทํา
ให้หนาขึนแล้ว เถาวัลย์หนาๆก็จะทําให้ยดึ เกาะได้ดีกว่า พวก
เขาจะได้ไม่ตกลงไปง่ายนัก

หลังวันสิ นโลกก็ไม่มีคนทีต้องคอยโอ๋ อีก กระทังกู่เม่ยหยาน

ทีไม่สบายอยูต่ ลอดหลังการปรากฏตัวของสัตว์กลายพันธุ์ก็
ยังเข้ามาช่วย และเธอก็เก่งมาก

ตอนนีเองหยางจือชิงทีไม่ค่อยพูดจาเปิ ดเผยก่อนหน้านีก็ได้
14
รับความชืนชมจากลู่หยวน

เขาอาจจะเคยมีประสบการณ์การทําแหจับปลามาก่อนถึงได้
ถักพรมสานได้ดีมากเช่นนี ภายใต้คาํ แนะนําของเขา ในทีสุ ด
พรมสานทีพวกเขาก็ถกั ก็ออกมาเหมือนพรมสานจริ งๆสักที
พรมถูกสานออกมาในสัดส่ วนทีสมบูรณ์ มันแข็งแรงและทน
ทาน เทียบกับอันก่อนทีลู่หยวนทําทีเป็ นแค่เถาวัลย์พนั กันยุง่
เหยิง อันนีคืองานศิลปะ

หลังของกิงก่ายักษ์กว้างมาก การทําพรมสานจึงต้องใช้ความ
พยายามเป็ นอย่างมาก จากการประมาณคร่ าวๆ มันกว้าง
ประมาณ 200 ตาราง และหนักมากจนกระทังลู่หยวนก็
เคลือนย้ายมันได้ลาํ บาก มันหนัก 2 ตันเป็ นอย่างน้อย

ในทีสุ ดลู่หยวนก็เรี ยกคิงคองให้มาช่วยกางพรมขนาดใหญ่ลง

15
บนตัวกิงก่ายักษ์

นีเป็ นงานใหญ่ดงั นันเมือทุกสิ งเสร็ จสมบูรณ์กเ็ ป็ นเวลา 3 ทุ่ม

แล้ว อย่างไรก็ตามลู่หยวนไม่อยากตังแค้มป์ ทีนีเนืองจากเป็ น
พืนทีทีอยูใ่ นอาณาเขต เห็นได้จากเสี ยงร้องของนกยักษ์ทีอยู่
เหนือเมฆ รวมถึงข้อมูลแผ่นดินไหวจากเขตบูรณะใหม่

ทุกคนปี นขึนไปบนหลังของกิงก่ายักษ์ดว้ ยเถาวัลย์ทีห้อยลง

มาภายใต้การกํากับดูแลของลู่หยวน เมือทุกคนนังลงเรี ยบ
ร้อยแล้ว ลู่หยวนก็ตบหัวกิงก่ายักษ์ เจ้ากิงก่าพ่นไฟออกจาก
จมูก มันยืนขึนและวิงช้าๆตามการควบคุมของลู่หยวน

ท้องฟ้ าเป็ นสี ดาํ ราวกับหมึก ไม่มีทงแสงจั

ั นทร์และแสงดาว
แม้แต่ลู่หยวนก็ยงั เห็นเพียงโครงร่ างทีไม่ชดั เจนของเมือง

16
ทะเลทรายซึงค่อยๆหายลับไปจากสายตาของพวกเขา ลู่
หยวนรู้สึกสับสนเมือมองไปทีเศษหินเศษปูนกองนันและคิด
ถึงผูค้ นทังหมดทีรอคอยการอพยพ

................

เขาเห็นเสาสัญญาณไฟฟ้ าตามรายทาง แต่ไฟฟ้ าถูกตัดตังแต่ที

นันถล่มลงมาและกลายเป็ นทีอยูข่ องพวกแมลง

เมือเจ้ายักษ์ใหญ่ทงสองตั
ั วผ่านไป แมลงนับไม่ถว้ นก็บินขึน
ไปบนท้องฟ้ า

เจ้ายักษ์ทงสองตั
ั วช่วยให้การเดินทางราบรื นขึนเนืองจากไม่มี
สัตว์กลายพันธุ์ตวั ใดกล้าเข้ามาเผชิญหน้ากับพวกเขา

17
เวลาตี 4 เมืองแปลกๆก็ค่อยๆปรากฏขึนในสายตาของพวก
เขาท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามรุ่ งอรุ ณ

18
ตอนที 307 คิงคองบ้าเลือด
เมืองนีก็ประสบกับโศกนาฏกรรมเช่นเดียวกับเมืองทะเล
ทราย และถล่มลงมากลายเป็ นซากกําแพงหักๆพังๆทัวทุกที
มันคือเมืองร้าง

ลู่หยวนให้กิงก่ายักษ์หยุดอยูน่ อกเมือง เนืองจากมันเป็ นพืนที

ราบและไม่ได้ซบั ซ้อนเท่าด้านในเมือง ต่อให้พวกเขาเจอกับ
อันตราย พวกเขาก็ยงั สามารถรับมือได้ทนั เวลา

คณะเดินทางลงจากกิงก่ายักษ์ พวกเขาตัวสันด้วยความกลัว
และมีสีหน้าเหน็ดเหนือยเพราะไม่ได้กินอะไรมาตังแต่บ่าย
ถึงแม้ลู่หยวนจะไม่รู้สึกหิว แต่คนทีเหลือนันทังเหนือยและ

1
หิวเนืองจากเดินทางไม่หยุดมาตลอดทังคืน

ลู่หยวนให้กิงก่ายักษ์และคิงคองไปได้ พวกมันจึงออกไปล่า
อาหารของตัวเอง ตอนทีสัตว์ร้ายทังสองอยูใ่ กล้ๆ ทุกคนรู้สึก
เหมือนบรรยากาศตึงเครี ยดมากและรู้สึกกดดัน แม้วา่ พวกเขา
จะรู้วา่ สัตว์ทงสองจะไม่
ั ทาํ ร้ายพวกเขา พอเจ้ายักษ์ใหญ่ทงั
สองตัวเดินจากไป ทุกคนก็รู้สึกโล่งอกและผ่อนคลายขึนมา
ทันที

อาหารสําเร็ จรู ปในกระเป๋ ามีเพียงพอสําหรับทุกคนในหนึง

มือ นอกจากนีพวกเขาก็เหนือยเกินกว่าจะออกหาอาหาร ดัง
นันจึงเลือกสถานทีทีกิงก่ายักษ์ยาเอาไว้
ํ เป็ นจุดพักผ่อน และปู
ผ้าแทนเสื อ พวกเขาต้องระวังเป็ นพิเศษเมืออยูใ่ นป่ า ความ
ประมาทเลินเล่อทําให้บาดเจ็บหรื อตายได้

2
กิงก่ายักษ์หนักมากกว่า 10 ตัน ดังนันพืนทีมันเหยียบลงไปจะ
แน่นและแข็งแรงมาก ต่อให้มีแมลงกลายพันธุ์ซ่อนอยูใ่ น
ทราย พวกมันก็น่าจะตายจากแรงกดแล้ว

ทุกคนนังยองๆบนพืนและฉี กห่ออาหารทีได้รับมา เมือเทนํา

ลงไป อาหารจะอุ่นร้อนโดยอัตโนมัติ เป็ นครังแรกทีลู่หยวน
ได้กินอาหารชนิดนี เขาจึงรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก พอ
อุณหภูมิร้อนพอแล้ว เขาก็เปิ ดถุงแล้วหยิบเอาอาหารทีเหมือน
แซนวิชขนาดเท่าฝ่ ามือออกมา พืนผิวของแป้ งค่อนข้างหยาบ
เห็นได้ชดั ว่าทําจากแป้ งตะบองเพชร ตรงกลางเป็ นเนือบดชิน
ใหญ่กบั ผัก

ลู่หยวนกินแซนวิชหมดเร็ วมาก เขารู้สึกอุ่นเล็กน้อยในท้อง

ด้วยประสบการณ์เขาสามารถระบุได้วา่ เนือบดนันเป็ นเนือ

3
ขันสี นาเงิ
ํ น อาหารนีทําให้ทอ้ งอิมได้อย่างน้อย 1 วันสําหรับ
ทหารทัวไป แต่สาํ หรับเขามันก็แค่พออยูท่ อ้ งเท่านัน เป็ นการ
ยากทีจะทําให้เขาอิมได้ต่อให้เอาอาหารให้เขาทังหมดก็ตาม

ลู่หยวนดืมนําขณะทีมองไปยังซากปรักหักพังใกล้ๆแถวนัน
จากแผนที นีคือเมืองระดับจังหวัดซึงใหญ่กว่าเมืองทะเล
ทรายทีเป็ นเมืองระดับอําเภอมาก มันยังเป็ นเมืองทหาร
สําหรับบริ เวณใกล้เคียงอีกด้วย เห็นได้จากกําแพงสูงทีมีปืน
ใหญ่และปื นต่อสู้อากาศยานหลายกระบอกทียังคงเหลืออยู่

มีปืนใหญ่ทีมีประสิ ทธิภาพสูงซึงเป็ นสิ งทีเหลือทางประวัติ

ศาสตร์ของสงครามโลกครังที 2 ปื นใหญ่พวกนีมีรูสีดาํ หนา
ซึงสามารถซ่อนคนข้างในได้ 1 หรื อ 2 คน พวกเขาสามารถ
ยิงปื นลงไปทีสัตว์กลายพันธุ์อย่างกิงก่ายักษ์ได้

4
ปื นใหญ่ขนาดหนักทีเกือบถูกกวาดล้างไปหมดสิ นด้วยจรวด
มิสไซล์ก่อนหน้าวันโลกาวินาศได้ถูกใช้อย่างหนักเมือเร็ วๆนี
เป็ นเพราะสงครามระหว่างมนุษย์กบั สัตว์กลายพันธุ์แตกต่าง
จากสงครามระหว่างมนุษย์ดว้ ยกันเองโดยสิ นเชิง สัตว์กลาย
พันธุ์ไม่มีตาํ แหน่งทางยุทธศาสตร์ ไม่มีพืนทีสําคัญ และไม่มี
ภาระการส่ งกําลังบํารุ งทางทหาร ความแม่นยําเป็ นสิ งที
สําคัญน้อยทีสุ ดในการต่อสู้กบั สัตว์กลายพันธุ์ สิ งทีสําคัญ
กว่าพวกมันมีอยูท่ ุกที ตังแต่บนท้องฟ้ าจนจรดพืนดิน จาก
ทะเลจนถึงภูเขา

สนามรบทังหมดเชือมต่อกัน และการต่อสู้กเ็ ริ มขึนในหลาย

พืนทีในเวลาเดียวกัน นีเป็ นสงครามทีโหดร้ายและดุเดือดเมือ
เทียบกับสงครามทีเกิดขึนก่อนช่วงโลกาวินาศ โดยเฉพาะ
อย่างยิงด้วยผลกระทบของพายุแม่เหล็กไฟฟ้ าจากอวกาศทํา
ให้ความแม่นยําของจรวดมิสไซล์ลดลงมาก อาวุธราคาเช่น
นันแทบไม่ได้เห็นในสนามรบอีกแล้ว เว้นเสี ยแต่วา่ มันจํา
5
เป็ นจริ งๆ ดังนันปื นใหญ่ทีมีอาํ นาจทําลายล้างสูงจะถูกใช้
เป็ นอาวุธหลักในช่วงโลกาวินาศนี

ตอนนันเองกิงก่ายักษ์ดูเหมือนจะพบอะไรบางอย่างและส่ ง
เสี ยงคํารามออกมา

ลู่หยวนตกใจและรี บหันไปมอง เขาเห็นกิงก่ายักษ์กบั คิงคอ

งกําลังเดินห่างออกไปจากกลุ่มคน กิงก่ายักษ์ส่งเสี ยงคําราม
อย่างดุร้ายไปทีพืนพร้อมกับมีประกายไฟออกมาจากจมูก
ขณะทีเจ้าคิงคองทีอยูด่ า้ นข้างกระโดดขึนลงอย่างกระสับ
กระส่ าย

“ภารกิจระดับ D : กําจัดแขกทีไม่ได้รับเชิญทีบาดเจ็บ”

6
“ระยะเวลา : 1 วัน”

“ยอมรับ/ปฏิเสธ”

คําเตือนภารกิจแว่บเข้ามาในใจลู่หยวน เขาใจหายวูบ และ

บอกกับคนอืนๆว่า “ทุกคนอยูท่ ีนีนะ ฉันจะไปดูหน่อย”

“ระวังตัวนะ!” หวงเจียฮุยพูดด้วยสี หน้าเป็ นกังวล

ลู่หยวนพยักหน้าก่อนจะวิงไปยังทิศทางนันอย่างรวดเร็ ว เขา
รวบรวมพลังจิตทําให้วงได้
ิ เร็ วราวกับสายฟ้ า ร่ างกายของเขา
ปล่อยสนามพลังทีมองไม่เห็นออกมา ฝุ่ นจํานวนมากถูกพัด
ออกไป ครังนีความเร็ วของเขาพัฒนาขึนแล้วจริ งๆ

7
หลังจากพลังจิตของเขาเพิมขึน 1 แต้ม เขาไม่เพียงแต่บินได้
เท่านัน แต่ยงั มีสนามพลังทีแข็งแกร่ งในตอนทีวิงบนพืนอีก
ด้วย มันเลือนระดับความแข็งแกร่ งทังหมดของเขา เขา
สามารถเร่ งความเร็ วได้ถึง 100 เมตรต่อวินาทีในชัวอึดใจ
เดียว จางอู่กบั คนทีเหลือมองดูลู่หยวนวิงออกไปด้วยความ
เร็ วราวสายฟ้ าอย่างอึงๆ พวกเขารู้สึกตกใจมาก “นีคือความ
เร็ วของมนุษย์จริ งๆเหรอ?” จางอู่อา้ ปากค้างแล้วพูดด้วยสี
หน้าปั นยาก “ลู่หยวนเป็ นมนุษย์ววิ ฒั นาการขัน 5 จริ งเหรอ?”
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครตอบคําถามนี ทุกคนมัวแต่สนใจความ
เร็ วของลู่หยวน

ตอนนันเองเหตุร้ายก็เกิดขึนทันที ก่อนทีลู่หยวนจะไปถึง
กิงก่ายักษ์คาํ รามออกมาเสี ยงดังราวฟ้ าผ่า วินาทีต่อมาพืนดิน
ก็ระเบิดออกและสัตว์ร้ายขนาดใหญ่เท่ากิงก่ายักษ์กก็ ระโดด
ออกมาจากพืนดิน กิงก่ายักษ์ลุกขึนยืนทันที หางไฟของมัน
ฟาดเข้าใส่ สตั ว์กลายพันธุ์ตวั นันทีกําลังจะโจมตีมนั เสี ยง
8
ระเบิดดังกึกก้อง เกิดคลืนกระแทกขนาดใหญ่พงุ่ ออกมารอบ
ด้าน

สัตว์กลายพันธุ์ทีกระโดดออกจากรู กรี ดร้องเสี ยงแหลมและ

ล้มลงบนพืน ไฟเผาตัวมันอย่างรุ นแรง มันกระพือปี กรัวเร็ ว
ด้วยความเจ็บปวด กวาดเอาทรายออกไปสองสามชัน ทําให้
เกิดพายุทรายขนาดย่อมพร้อมด้วยเปลวไฟขนาดกําปั น
จํานวนมากในอากาศ

กิงก่ายักษ์ไม่ใช่สตั ว์กลายพันธุ์ธาตุไฟ ดังนันสิ งทีมันพ่นออก

มาจึงไม่ใช่ไฟทีแท้จริ ง แต่เป็ นของเหลวทีติดไฟได้ชนิดหนึง
ซึงเกิดการเผาไหม้อย่างรวดเร็ วเมือเจอกับอากาศ และเมือมัน
ลุกไหม้บนตัวก็ยากมากทีจะดับไฟลงได้

หลังจากเห็นเหตุการณ์ทีน่าตกใจนี ลู่หยวนก็ตอ้ งหยุดเคลือน

9
ที ตอนนีเองเจ้าคิงคองทีตืนเต้นมากๆก็เข้าร่ วมวงต่อสู้ มันไม่
สนใจเปลวไฟทีโดนตัวมันรวมถึงความเจ็บปวดจากไฟไหม้
มันกระโดดเข้าไปในพายุทรายและทุบสัตว์กลายพันธุ์ตวั นัน
ด้วยกําปั นทังสองเสี ยงดังลัน พืนดินสะเทือนเล็กน้อยตาม
ด้วยเสี ยงกระดูกแตก เจ้าคิงคองมีความแข็งแรงมากจนน่า
ตกใจสมกับทีชือ “ลิงเคลือนภูเขา” พละกําลังของกําปั น
ขนาดเท่าโต๊ะกลมๆทังสองข้างนันหนักประมาณ 10 ตัน
ความแข็งแรงนันมหาศาลมากจนกระทังสามารถบีบโลหะ
หรื อเหล็กกล้าให้แบนราบได้

สัตว์กลายพันธุ์ตวั นันกระแทกพืนอย่างรุ นแรง หลังของมัน

ถูกบดขยีจนแหลก เปลือกนอกของมันทังหมดถูกทําลาย
อย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม มันยังพยายามดินรน กรงเล็บอัน
แหลมคมเหมือนเครื องตัดตวัดเข้าทีร่ างของเจ้าคิงคอง เลือด
ไหลออกมาทันที ความเจ็บปวดทําให้มนั คํารามออกมาอย่าง
ดุร้ายก่อนจะแยกเขียวขาว
10
การยัวยุทีสัตว์กลายพันธุ์ตวั นันทําได้ดึงเอานิสยั บ้าเลือดของ
เจ้าคิงคองออกมา มันทุบสัตว์กลายพันธุ์ตวั นันซําแล้วซําอีก
โดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง

ตูม!

ตูม!

ตูม!

................

เหมือนโดนเครื องตอกเสาเข็มทุบเอา ในทีสุ ดสัตว์กลายพันธุ์

11
ตัวนันก็หยุดเคลือนไหว ลู่หยวนมองผ่านฝุ่ นควันในอากาศ
เข้าไปและเห็นสัตว์กลายพันธุ์ตวั นันถูกทุบกองอยูก่ บั พืน
สภาพอเนจอนาถ

“ภารกิจปั จจุบนั : กําจัดแขกทีไม่ได้รับเชิญทีบาดเจ็บ”

“ระยะเวลา : 1 วัน”

“ยอมรับ/ปฏิเสธ”

“สถานะภารกิจ : เสร็ จสมบูรณ์”

“ประเมิน : สมบูรณ์แบบ”

12
“มนุษย์ววิ ฒั นาการ : ลู่หยวน”

“ส่ วนร่ วม : 0%”

“โบนัสค่าประสบการณ์พืนฐาน + 9,600*0%”

“การประเมิน : สมบูรณ์แบบ – ค่าประสบการณ์ +9,600*

0%”

“ค่าประสบการณ์ : 43,920/153,600”

“สัตว์อสูรสงคราม : กิงก่ายักษ์”

13
“ส่ วนร่ วม : 40%”

“โบนัสค่าประสบการณ์พืนฐาน + 9,600*40%”

“การประเมิน : สมบูรณ์แบบ – ค่าประสบการณ์ +9,600*

40%”

“ค่าประสบการณ์ : 8,820/19,200”

“สัตว์อสูรสงคราม : ลิงเคลือนภูเขา”

“ส่ วนร่ วม : 60%”

14
“โบนัสค่าประสบการณ์พืนฐาน + 9,600*60%”

“การประเมิน : สมบูรณ์แบบ – ค่าประสบการณ์ +9,600*

60%”

“ค่าประสบการณ์ : 4,320/9,600”

มันเลือนระดับแล้ว!

มันเลือนระดับแล้ว!

....................

15
ลู่หยวนมองข้อความสําเร็ จภารกิจแล้วมองเจ้าคิงคองทียังคง
ทุบสัตว์กลายพันธุ์ตวั นันไม่หยุด ปากของเขากระตุกแล้วพูด
ว่า “จบกัน นีไม่มีโอกาสแม้แต่จะแทรกเข้าไปในภารกิจ
ระดับ D แล้วก็ไม่ได้ค่าประสบการณ์เลยด้วย” ลู่หยวนมองดู
คิงคองทีเลือนขึนไป 2 เลเวล ได้คะแนนคุณสมบัติเพิม 2
แต้มและคะแนนทักษะ 10 แต้ม เขาก็รู้สึกพูดไม่ออก

เขารี บสงบใจลง ถึงอย่างไรมันก็ยงั น่ายินดีทีเห็นเจ้าคิงคอ

งเลือนขึนไป 2 เลเวล คิงคองนันแข็งแรงพออยูแ่ ล้ว ด้วย
คะแนนคุณสมบัติ 2 แต้ม มันจะยิงแข็งแกร่ งขึนไปอีกซึงทํา
ให้เขามีความมันใจมากขึนในการทําภารกิจระดับ D+ ให้
สําเร็ จในอนาคต

ถึงอย่างไรเจ้าคิงคองก็เป็ นสิ งมีชีวติ ทีมีสติปัญญาและทําให้

16
เชืองได้ง่ายกว่า มันมีความภักดีสูงโดยธรรมชาติอยูแ่ ล้ว ดัง
นันเขาจึงไม่เคยกังวลเรื องเจ้าคิงคองจะทรยศต่อให้มนั แข็ง
แกร่ งกว่าก็ตาม เขามองดูหน้าต่างคุณสมบัติและคิดอยูค่ รู่
หนึง จากนันเขาก็ใส่ ค่าคุณสมบัติ 2 แต้มลงทีความคล่อง
แคล่วและพลังจิตตามลําดับ

เหตุผลทีเขาใส่ ค่าความคล่องแคล่วนัน หลักๆเลยก็คือเพือ

เพิมความคล่องแคล่วยืดหยุน่ ของเจ้าคิงคองและเพิมพลังใน
การต่อสู้ของมัน ส่ วนทีใส่ ค่าพลังจิตก็เพือทําให้แน่ใจว่ามัน
จะไม่กลัวเมือต้องปะทะกับสัตว์กลายพันธุ์ทีระดับสูงกว่า
พลังจิตเป็ นสิ งสําคัญมากสําหรับสัตว์อสูรสงคราม โดย
เฉพาะอย่างยิงเวลาเผชิญหน้ากับศัตรู ทีแข็งแกร่ ง ในตอนแรก
แผนของเขาคือให้กิงก่ายักษ์เป็ นโล่ คอยดึงความสนใจจาก
ศัตรู ให้มากทีสุ ดเท่าทีจะเป็ นไปได้ แต่พลังจิตของกิงก่ายักษ์
ตําเกินไป ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ มันจะหวาดกลัวมากจน
หนีจากการต่อสู้ ตรงกันข้ามกับเจ้าคิงคองทีกระตือรื อร้น
17
อยากจะต่อสู้มากกว่า แต่ความแข็งแรงของมันตําเกินไป หลัง
การวิวฒั นาการครังนี ความแข็งแรงของคิงคองนันเพิมขึน
มากพอแล้ว ลู่หยวนจึงเปลียนแผนมาทีมันแทน

..........................

เมือใส่ ค่าคุณสมบัติลงไป เจ้าคิงคองก็หยุดโจมตี ใบหน้าของ

มันเปลียนเป็ นสี แดงและมีดวงตาสับสน มันรู้สึกถึงสัมผัส
บางอย่างทีคืบคลานไปทัวร่ าง บาดแผลของมันก็กาํ ลัง
หายอย่างรวดเร็ ว ความจริ งหนังของคิงคองนันค่อนข้างหยาบ
บาดแผลจึงไม่ลึก หลังการวิวฒั นาการครังนีด้วยความ
สามารถในการฟื นฟูตวั เอง บาดแผลส่ วนใหญ่จึงหายได้ใน
ระยะเวลาอันสัน ดูเหมือนว่ามันสามารถรู้สึกถึงสัมผัส
แปลกๆในร่ างของมันได้ มันจึงไม่ขยับเคลือนไหวใดๆ

18
สายตาสับสนของมันเปลียนเป็ นแหลมคมอย่างช้าๆ และใน
เวลาเดียวกันบรรยากาศก็กลายมาเป็ นความพยาบาทมุ่งร้าย
และน่าอึดอัดใจ

19
ตอนที 308 ลางบอกเหตุ
กิงก่ายักษ์กา้ วถอยหลัง มันรู้สึกไม่ปลอดภัยจึงเริ มคํารามออก
มาเบาๆ

ลู่หยวนเริ มกังวล เจ้าคิงคองทําให้เขารู้สึกเครี ยด เพือความ

ปลอดภัยเขาจึงตรวจสอบค่าความภักดีของคิงคอง แล้วก็รู้สึก
โล่งอกเมือไม่เห็นอะไรเปลียนแปลง

สักพักเจ้าคิงคองก็ได้สติและพยายามเดินและกระโดดไป
รอบๆอย่างช้าๆ ตอนแรกมันไม่สามารถเดินได้ดีนกั เหมือน
เด็กทารกหัดเดินเป็ นครังแรก แต่ไม่นานท่าทางของมันก็มนั
คงมากขึน และในทีสุ ดมันก็สามารถเคลือนทีได้เร็ วขึน

1
ตอนทีลู่หยวนเดินไปหามันด้วยสี หน้าไร้ความรู้สึก เจ้าคิงคอ
งก็รีบหยุดแล้วก้มหน้าลงมองพืนเหมือนเด็กทีเพิงทําเรื องซุก
ซน พฤติกรรมนีไม่เข้ากับขนาดตัวของมันเอาซะเลย และทํา
ให้ผคู้ นรู้สึกแปลกๆ

แต่ลู่หยวนไม่สนใจมัน เขาเดินตรงไปทีซากอันเละตุม้ เป๊ ะที

อยูห่ ่างออกไปประมาณ 10 เมตร

ต่อให้เขาไม่ได้ใช้พลังตรวจสอบ ลู่หยวนก็ยงั รู้วา่ มันคือแมลง

ั เขียว สิ งมีชีวติ ชนิดนันมีค่ามาก เนือของมัน
กลายพันธุ์ขนสี
เต็มไปด้วยพลังงาน มันยัวใจซะจนทําให้ลู่หยวนนําลายสอ

ตังแต่ทีเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสครังทีแล้ว พลังงานในหัวใจ
2
ของเขาก็ถูกสูบออกไป ถึงแม้เขาจะเติมใหม่ได้ แต่เนือระดับ
ตําก็ไม่มีพลังงานเพียงพอสําหรับเขา จนถึงตอนนีมันก็ยงั เล็ก
เท่ากับเมล็ดงาซึงแตกต่างกันมากเมือเทียบกับขนาดของเมล็ด
ถัวเขียวในตอนทีลู่หยวนอยูใ่ นสภาพทีสมบูรณ์ทีสุ ด

พลังงานนันอาจจะสามารถป้ องกันเขาจากการอดโซในตอน
ทีเขาสบายดีได้เท่านัน แต่เมือเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส มันก็
สามารถช่วยชีวติ เขาได้อีกด้วย

ั เขียวดูน่าเวทนาในสภาพเปลือกแตก
แมลงกลายพันธุ์ขนสี
กระดูกหัก ท้องฉี ก และอวัยวะภายในจํานวนมากไหลออกมา
กองข้างนอกพร้อมของเหลวสี เขียว ทําให้เกิดแอ่งของเหลว
น่าขยะแขยงบนพืน

แต่ลู่หยวนไม่สนใจ สําหรับเขา มีซากสัตว์กลายพันธุ์อยูส่ อง

3
ชนิดเท่านัน หนึงคือกินได้ และอีกหนึงคือมีพิษ

อย่างไรก็ตาม หลังจากเอาอวัยวะภายในออกแล้ว เขาก็พบว่า

แมลงตัวนีไม่ใช่อย่างทีพวกเขาจินตนาการไว้ มีกล้ามเนืออยู่
ข้างในตัวมันมากมายโดยเฉพาะอย่างยิงทีท้องของมัน ทีหน้า
อกซึงมีพืนทีประมาณ 48 ตารางเมตรก็มีกล้ามเนืออยูม่ ากเช่น
กัน กล้ามเนือทีเล็กทีสุ ดมีขนาดเท่ากับต้นขาของมนุษย์ มันดู
แข็งแรงและยืดหยุน่

ลู่หยวนคะเนว่ากล้ามเนือพวกนีน่าจะหนักหลายตันทีเดียว

เจ้าคิงคองเห็นว่าลู่หยวนไม่ได้สนใจมันและแอบวิงหนีไป
มันตืนเต้นมากจึงเริ มวิงไปรอบๆและส่ งเสี ยงโห่ร้อง

4
ลู่หยวนมองมันแล้วหันความสนใจกลับมาทีซากแมลงกลาย
พันธุ์ โชคดีทีเจ้าคิงคองหักกระดูกมันทังหมดแล้ว ช่วยให้เขา
ประหยัดเวลาในการจัดการกับซากมัน เขาแค่โยนกระดูก
ออกไปและเริ มต้นหันเนือแมลง

เขาไม่สามารถเอาเนือไปกับเขาได้ทงหมดแน่
ั มันหนักเกิน
ไปแถมเนือทีเต็มไปด้วยพลังงานแบบนีก็เน่าเสี ยได้ง่าย โดย
เฉพาะอย่างยิงในอากาศร้อนแบบนี มันจะอยูไ่ ด้ไม่นานต่อให้
พวกเขาพยายามเก็บรักษาถนอมอาหารยังไงก็ตาม

ในทีสุ ดลู่หยวนก็หนเนื
ั อออกมาประมาณ 300 กก.แล้วก็หยุด
เขาไม่ได้ให้มนั สิ นเปลืองมากเกินไป ทันทีทีเขาเอาเนือเดิน
จากไป กิงก่ายักษ์กเ็ ดินเข้ามาทีซากแมลง มันทําจมูกฟุดฟิ ด
อยูแ่ ปบนึงก่อนจะเริ มต้นกิน

5
เมือเทียบกับวันอืนๆทีมันเคยบ้าคลังทุกครังทีได้กลินเนือขัน
สี เขียว เจ้ากิงก่ายักษ์มีมารยาทในการกินมากขึนหลังจาก
วิวฒั นาการแล้ว เห็นได้ชดั ว่าเนือขันสี เขียวไม่ได้ดึงดูดใจมัน
อีกต่อไปแล้ว

..............

ลู่หยวนกําลังคิดทีจะออกเดินทางทันทีหลังกินอาหารเสร็ จ
แต่เขาไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์ทีเกิดขึนจะทําให้พวกเขาช้าลง
มากขนาดนี อาหารส่ วนใหญ่ตอ้ งนํามาทําการถนอมอาหาร
ทันทีเพือคงคุณภาพไว้ หวงเจียฮุยกับอีกหลายคนอยากจะ
ช่วย แต่ลู่หยวนบอกให้พวกเขาพักผ่อน เขามองออกว่าพวก
เขาเหนือยกันมากแล้ว

แน่นอนว่าลู่หยวนไม่ได้ปฏิบตั ิกบั พวกผูช้ ายดีเหมือนผูห้ ญิง

6
จางอู่ หยางจือชิง และหยานเมิงจุนถูกสังให้ทาํ งานเหมือน
สุ นขั

บริ เวณนันเคยเป็ นเขตปลอดภัยมาก่อน จึงมีหญ้าแห้งมากมาย

ถูกตัดเอาไว้โดยเจ้าของทีคนก่อน พวกเขาเพียงแต่ตอ้ งมอง
เข้าไปในพุม่ ไม้เพือหากองฟาง มันแห้งมากและติดไฟได้ง่าย
เนืองจากไม่มีฝนตกมาเป็ นเวลานานแล้ว

อย่างไรก็ตาม เนือ 300 กก.ไม่ใช่ปริ มาณทีเล็กน้อยเลย กว่า

พวกเขาจะรมควันมันเสร็ จก็คงเทียง

อากาศเต็มไปด้วยกลินอาหารหอมฉุยน่าอร่ อย จางอู่กบั คน
อืนๆพากันนําลายไหลขณะทีมองดูลู่หยวนเอาเนือรมควันใส่
กระเป๋ าและเอาใส่ ปากตัวเองเป็ นครังคราว

7
ลู่หยวนไม่ได้ขีเหนียว แต่เนือมันเคียวยากเกินไป ถึงแม้กลิน
จะหอม แต่มนั เหนียวเหมือนยาง ไม่วา่ พวกเขาจะพยายามกัด
ยังไงก็ไม่สามารถกัดให้ขาดได้เลย ถึงยังไงเนือนันก็ยงั มี
คุณภาพสูงกว่าอวัยวะภายในนุ่มๆ แต่พวกเขาก็ทาํ อะไรไม่ได้
เนืองจากพวกเขาไม่ได้ววิ ฒั นาการด้วยการได้รับพลัง

สุ ดท้ายพวกเขาก็ทาํ ได้แค่ขอยืมดาบของลู่หยวนมาหันเนือ
ก่อนจะใส่ ลงไปในหม้อ เนือแค่แข็งขึนเพราะสูญเสี ยนําเท่า
นัน เนือ 300 กก.ใส่ กระเป๋ า 2 ใบได้พอดี ลู่หยวนรู ดซิปปิ ด
กระเป๋ าแล้วรอให้ซุปพร้อมสําหรับหวงเจียฮุยกับผูห้ ญิงคน
อืนๆ

หลังจากกินซุปกันเสร็ จแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางกันอีกครัง

8
ในทีสุ ดรถไฟก็มาถึงทีนันตอนประมาณบ่ายโมง เสี ยงรถไฟ
ดังมาแต่ไกลแต่กร็ ู้สึกเหมือนอยูใ่ กล้มากก่อนทีมันจะผ่านไป
นันเป็ นรถไฟขากลับขบวนแรก มันมาช้ากว่าทีลู่หยวน
ประเมินไว้ 1 วัน เห็นได้ชดั ว่าการเดินทางคงไม่ราบรื น

ลู่หยวนรู้สึกหดหู่ นีหมายความว่าการอพยพครังใหญ่ของ
เมืองทะเลทรายจะต้องล่าช้า นีเป็ นข่าวร้ายสําหรับพวกเขา
อย่างแน่นอน เนืองจากแผ่นดินไหวนันจะเกิดขึนเมือไหร่ ก็
ได้

สิ งทีเลวร้ายทีสุ ดก็คือทรัพยากรต่างๆก็ยงั ต้องขนส่ งกันอีก

ตามแผนการของนายกเทศมนตรี ซ่ง รถไฟต้องไปอีกครังซึง
จะยิงทําให้ล่าช้าไปกันใหญ่

9
มันเป็ นการเลือกระหว่างชีวติ กับทรัพยากร ลู่หยวนไม่
สามารถตัดสิ นได้วา่ สิ งไหนสําคัญกว่ากัน และเขาก็ไม่มีสิทธิ
ตัดสิ นใจด้วย มีผคู้ นมากมายพยายามหาสิ งของมีค่าในเขตที
ถูกทิงร้าง และผูค้ นอีกมากมายพยายามจะช่วยชีวติ พวกเขา

แสงเหนืออันสวยงามปรากฏขึนในยามคําคืน

นีเป็ นครังทีสามทีลู่หยวนได้เห็นมัน มันเป็ นลางบอกเหตุของ

หายนะ พวกมันปรากฏขึนก่อนภูเขาไฟระเบิดในเมืองเหอตง
และพายุฝนในเทือกเขาคุนหลุน ทังสองครังเป็ นช่วงเวลาที
ไม่อาจลืมได้เลย

“แผ่นดินไหวกําลังจะมาเหรอ?” หวังซีซีถามเบาๆ

10
ลู่หยวนนิงเงียบก่อนจะพูดขึนในทีสุ ดว่า “ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่พวกเราจะไม่เป็ นไร”

ทุกคนมีสีหน้าตืนตระหนกทันที

11
ตอนที 309 ต่างจากอดีต
เนืองจากแผ่นดินไหวจะเกิดขึนตอนไหนก็ได้ ลู่หยวนจึง
ตัดสิ นใจทีจะไม่รีบเดินทางตอนกลางคืน แต่กลับหาทีหลบ
ภัยในทะเลทรายโกบีแทน พวกเขาหยุดอยูแ่ ถวนัน พืนทีนัน
เต็มไปด้วยก้อนหิน ดังนันมันจึงไม่ถล่มง่ายๆ ต่อให้เกิดแผ่น
ดินไหวขึนก็ตาม

ลู่หยวนไล่กิงก่ายักษ์กบั คิงคองออกไปห่างๆเพือป้ องกันไม่

ให้คนในทีมเกิดการบาดเจ็บโดยไม่จาํ เป็ น คืนนันเป็ นคืนที
มืดสนิทจริ งๆ

พวกเขาก่อกองไฟและลงนังล้อมกองไฟรอคอยแผ่นดินไหว
แสงเหนืออยูน่ านถึง 6 ชม.ก่อนจะค่อยๆจางหายไปในตอน
1
รุ่ งเช้า มันเงียบมาก

ไม่มีเสี ยงนกร้องหรื อเสี ยงสัตว์คาํ รามเลย กระทังลมก็หยุด

พัด

กิงก่ายักษ์ดูเหมือนจะสัมผัสบางอย่างได้จากระยะไกล มัน
เริ มกระทืบเท้าไปรอบๆและพ่นลมหายใจ ขณะเดียวกันเจ้า
คิงคองก็เอาแต่เกาหูอย่างวุน่ วายใจ

ทันใดนันความกดดันก็ปกคลุมไปทัวพืนที ทุกคนพากันตึง
เครี ยดและหายใจเร็ วขึน กระทังคนโง่กย็ งั รู้สึกได้ถึงความ
กลัวภัยพิบตั ิทีใกล้เข้ามา

2
“ลู่หยวน!” จ้าวหยาลีตะโกนอย่างประสาทเสี ย

ลู่หยวนจับมือเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “อย่ากังวล เราจะไม่

เป็ นไร แค่ระวังตัวไว้!”

จ้าวหยาลีพยักหน้า แต่ใบหน้าของเธอซีดขาวราวกระดาษ

“ซีซี จําไว้วา่ ให้สนใจแค่การช่วยชีวติ ! คนทีเหลือให้พยายาม

ปกป้ องตัวเองให้เต็มที!” ลู่หยวนพูดโดยเร็ ว ในฐานะมนุษย์
วิวฒั นาการทีมีธาตุดินเป็ นคุณสมบัติหลัก เขาสามารถรู้สึกได้
ถึงแรงทีเคลือนไหวอยูใ่ ต้ดินอย่างรุ นแรง มันรู้สึกราวกับว่า
แผ่นดินกําลังจะระเบิด

ทันทีทีเขาพูดจบ เขาก็ตอ้ งตกตะลึง

3
เขามองไปทางทิศใต้ แสงสี แดงส่ องสว่างบนท้องฟ้ าก่อนจะ
หายไปในทันที แล้วเสี ยงระเบิดเสี ยงแตกหักก็ดงั มาจากทุก
ทิศทาง ทุกอย่างเริ มสันอย่างรุ นแรง

จ้าวหยาลีกับหวงเจียฮุยลืนล้ม ลู่หยวนรี บดึงพวกเธอขึน หวัง

ซีซีลอยตัวขึนและดึงหวังเซียกวงขึนมา คนอืนๆต่างล้มลงบน
พืน หลายคนหัวแตกและมีเลือดออก

แต่แผ่นดินไหวนันเป็ นแค่การเริ มต้น วินาทีต่อมาแผ่นดิน

ไหวทีรุ นแรงกว่าก็ตามมาอย่างรวดเร็ วก่อนทีจางอู่กบั คน
อืนๆจะสามารถลุกขึนได้

บางคนล้มลงบนพืนอีกครังและกลิงไปรอบๆ หินบนหน้าผา

4
นันแหลมคม พวกเขาจึงได้รับบาดเจ็บไปทัวทังตัว

เฉิ นเจียอีดีกว่าคนอืนๆมาก เด็กหญิงทีมีมอสขึนบนร่ างลุกขึน

จากพืนได้เร็ วมากหลังจากการล้มครังแรก เธอเป็ นคนทีเก่งที
สุ ดในเด็กสามคนทีได้เรี ยนศิลปะการต่อสู้จากลู่หยวน ถึงแม้
เธอจะไม่สามารถยืนได้อย่างมันคงและเกือบจะล้มอีกสอง
สามครัง แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มทีทีจะไม่ลม้ อีก

การสันสะเทือนอย่างรุ นแรงทําให้หน้าผาแตกร้าว ก้อนหิน

นับไม่ถว้ นกลิงลงมาเหมือนนําตก พืนทีในบริ เวณทีห่างไกล
เริ มจมลงเนืองจากพืนดินตรงนันนิมเกินไป ลู่หยวนสามารถ
เห็นรอยแตกขนาดใหญ่ขยายออกไปเป็ นแนวยาวหลาย
กิโลเมตรในไม่กีวินาที

ลู่หยวนยืนอยูบ่ นพืน พยายามปรับศูนย์ถ่วงของเขา ดังนันเขา

5
จึงยืนได้อย่างมันคง แผ่นดินไหวไม่ใช่เรื องใหญ่สาํ หรับเขา
เนืองจากเขาเคยกระโดดบนตัวสัตว์กลายพันธุ์มาก่อน เขาจึง
ชินกับการสันสะเทือนแบบนีแล้ว

แผ่นดินไหวคงอยูน่ าน 3 นาทีก่อนจะค่อยบรรเทาลง ทุกคน

รู้สึกเศร้าสลดขณะทีมองดูภาพเหตุการณ์เบืองหน้า ทุกอย่างดู
แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ นเชิง

ตังแต่เกิดโลกาวินาศ มนุษย์ดูจะสูญสิ นโชคดีทงหมดของ

ั
พวกเขาไปแล้ว ภัยพิบตั ิหลายอย่างเกิดขึนกับพวกเขาตังแต่
นันเป็ นต้นมา ไม่ถึงสองปี พวกเขาจําต้องอาศัยอยูใ่ นป่ า และ
เมือพวกเขาได้สถานทีปลอดภัยเพืออยูอ่ าศัยอีกครัง หายนะก็
เริ มเกิดกับพวกเขาอีก

ลู่หยวนตบตามเสื อผ้าของเขาเพือปั ดฝุ่ นและดินโคลน ขณะที

6
คนทีเหลือทยอยลุกขึนกันทีละคน พวกเขายังอยูใ่ นอาการ
ตกใจ แต่โชคดีทีไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหนัก อาการบาดเจ็บ
ของกู่เม่ยหยานดูจะหนักทีสุ ด แต่กเ็ ป็ นเพียงแผลถลอกและ
ฟกชําเท่านัน ทุกคนดูร้อนรนกระวนกระวาย พวกเขากอดกัน
และกันด้วยความยินดีทียังรอดชีวติ

“เราไม่รู้วา่ โฮวตงกับเชาหลินปลอดภัยหรื อเปล่า! ผูค้ นทีหลุม

หลบภัยด้วย!” หวงเจียฮุยพูดขึนหลังจากความตืนเต้นบรรเทา
ลงแล้ว ทุกคนค่อยๆใจเย็นลงอย่างช้าๆ

“เราทําอะไรไม่ได้หรอกพีหวง ทําได้แค่ภาวนาให้พวกเขาเท่า
นันแหละ” หวังเซียกวงพูดอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับส่ ายหน้า

ลู่หยวนถอนใจ ระดับความรุ นแรงของแผ่นดินไหวอย่างน้อย

ทีสุ ดก็อยูท่ ี 9 ริ กเตอร์ ดังนันพวกเขาไม่น่าจะรอด
7
“พีลู่ ทําไมเราไม่กลับดูหน่อยล่ะ?” หวังซีซีพดู เบาๆ “อาจจะ
มีบางคนยังรอดอยูน่ ะ”

“เธอพูดถูกนะลู่หยวน” จ้าวหยาลีเห็นด้วย เธอดูซีดมาก

ลู่หยวนรู้สึกตืนเต้น เขาเดินไปรอบๆอยูค่ รู่ หนึง ในทีสุ ดก็

หยุดแล้วพูดว่า “ตกลง กลับไปดูกนั ! เราจะพยายามอย่างเต็ม
ทีเพือช่วยพวกเขา”

ขวัญกําลังใจของพวกเขาดีขึน ทุกคนกลับมาตืนเต้นอีกครัง
พวกเขาได้หนีมาเพือเอาตัวรอด จึงยังรู้สึกผิดกันอยู่

นีเป็ นช่วงเวลาวิกฤตของมนุษยชาติ ดังนันการหลบหนีออก

8
มาก็เท่ากับเป็ นคนละทิงพวกพ้อง พวกเขาย่อมไม่ทิงโอกาสที
จะชดเชยสําหรับการหลบหนีมาอย่างแน่นอน

......................

กิงก่ายักษ์กบั คิงคองวิงหนีไปในช่วงทีเกิดแผ่นดินไหวและ
ไม่เห็นว่าหายตัวไปอยูท่ ีไหนกัน ลู่หยวนต้องบินขึนไปบน
ฟ้ าจึงพบว่าพวกมันซ่อนตัวอยูห่ ลังเนินทรายแห่งหนึง ทัง
สองตัวนอนอยูบ่ นพืน ร่ างทังร่ างสันระริ ก โดยเฉพาะอย่างยิง
กิงก่ายักษ์ทีเอาหัวฝังเข้าไปในเนินทราย มันไม่กล้าลุกขึนยืน
ไม่วา่ ลู่หยวนจะพยายามออกคําสังมันกีครังก็ตาม

ดูเหมือนว่าสัตว์จะกลัวภัยธรรมชาติมากกว่ามนุษย์ ถึงแม้วา่
กิงก่ายักษ์กบั คิงคองจะแข็งแกร่ งมาก พวกมันก็ยงั กลัวแผ่น
ดินไหวอยูด่ ี
9
ลู่หยวนใช้เวลาปลอบพวกมันมากกว่า 10 นาที เขายังตีพวก
มันอีกด้วย ในทีสุ ดพวกมันก็เลิกกลัวและลุกขึนอีกครัง

.......................

ทุกคนปี นขึนไปบนตัวกิงก่ายักษ์และออกเดินทางไปทีหลุม
หลบภัย

เส้นทางแปลกไป พวกเขาไม่รู้สึกคุน้ เคยกับสถานทีเลย เสา

สัญญาณไฟฟ้ าส่ วนใหญ่ลม้ ลง พืนดินเต็มไปด้วยรอยแตก ลู่
หยวนเห็นพืนทีราบแห่งหนึงกลายเป็ นทะเลสาบด้วย

นํามากมายทะลักออกมาจากใต้พืนดิน และทําให้เกิดนําพุสูง

10
100 เมตร

เมือพวกเขาผ่านเมืองทีถูกทิงร้างอีกครัง พวกเขาก็ได้เห็นว่า
มันถล่มลงโดยสมบูรณ์ มีรอยแตกเป็ นทางยาวจากตะวันออก
ถึงตะวันตกข้ามเมืองทังเมือง เมือง 2 ใน 3 ทางด้านซ้ายจมลง
ไปในพืนดินเกิน 10 เมตร

ทุกคนต่างตกใจกับภาพทีเห็น พวกเขาเริ มรู้สึกไม่ปลอดภัย

สถานการณ์ทีเมืองทะเลทรายจะต้องเลวร้ายยิงกว่านีแน่

ลู่หยวนกระตุน้ กิงก่ายักษ์ให้เพิมความเร็ ว บางทีพวกเขาอาจ

จะสามารถช่วยคนทียังมีชีวติ อยูแ่ ละติดอยูใ่ นหลุมหลบภัยได้
ถ้าพวกเขาเร็ วพอ อย่างไรก็ตามลู่หยวนก็ตระหนักว่าความ

11
ดันของแผ่นเปลือกโลกได้รับการปลดปล่อยหลังเกิดแผ่นดิน
ไหว เขาสันนิษฐานว่าจะไม่มีแผ่นดินไหวรุ นแรงเกิดขึนใน
ช่วงเวลาสันๆนี

ทุกคนเริ มชินกับการถูกเขย่าขึนลงแล้วเมือกิงก่ายักษ์เร่ งความ

เร็ วขึน ตอนขาไปพวกเขาใช้เวลา 16 ชัวโมง แต่ขากลับใช้
เพียง 10 ชัวโมงเท่านัน ประมาณบ่ายสองพวกเขาก็เห็นเมือง
ทะเลทรายในทีสุ ด

จ้าวหยาลีเอามือปิ ดปากอย่างตกใจเมือมองเห็นมัน

ลู่หยวนเองก็ไม่อยากจะเชือในสิ งทีเห็นเช่นกัน ถึงเขาจะบอก

คนอืนถึงสถานการณ์ในกรณี ทีเลวร้ายทีสุ ดเอาไว้ แต่ภาพข้าง
หน้าก็ยงั ทําให้เขารู้สึกเศร้าสลดเป็ นอย่างมาก

12
พืนทีราบทีเคยเป็ นเมืองทะเลทรายถูกแทนทีด้วยภูเขาเล็กๆ
หลายแถว ภูเขาทีใหญ่ทีสุ ดสูงไม่กีร้อยเมตร และทีเล็กกว่าสูง
น้อยกว่า 20 เมตร

ลู่หยวนเห็นซากปรักหักพังของเมืองทะเลทรายอยูข่ า้ งภูเขา
ลูกหนึง มีปูนคอนกรี ตและไม้แตกหักอยูม่ ากมายกระจัด
กระจายไปทัว

ลู่หยวนรู้สึกสิ นหวัง เขาไม่สามารถจินตนาการถึงชะตากรรม

ของหลุมหลบภัยหลังเจอพลังอํานาจอันรุ นแรงของเปลือก
โลกเช่นนันได้เลย ตอนนีพวกเขาทําได้แค่สวดภาวนาเท่านัน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง
13
ก้อนหินยังคงอุ่นๆจากแผ่นดินไหวและพืนดินก็เละเทะ พวก
เขามองไม่เห็นสิ งก่อสร้างใกล้ๆเลย มีเพียงอิฐแตกๆหักๆและ
เศษไม้เท่านัน

ลู่หยวนกระโดดลงจากกิงก่ายักษ์ทนั ที คนทีเหลือต่างลืนไถล
ลงมาด้วยเชือก

“ลู่หยวน เราจะทํายังไงดี?” หวงเจียฮุยถามอย่างสิ นหวัง

“ขุด เราจะพยายามค้นหาพวกเขา” ลู่หยวนพูดพร้อมกับถอน

ใจ

จางอู่กบั คนทีเหลือมัวแต่ตะลึงงันจนไม่ได้ถามอะไร

14
ลู่หยวนเรี ยกคิงคองมาแล้วชีพร้อมกับพูดบางอย่าง ค่าความ
ฉลาดของ คิงคองตอนนีมี 9 แต้มแล้วซึงตํากว่าความฉลาด
ของมนุษย์เล็กน้อยเท่านัน มันสามารถเข้าใจคําสังทัวไปส่ วน
ใหญ่ได้ แม้แต่คาํ สังซับซ้อนก็ไม่ใช่ปัญหาถ้ามีการสาธิตหรื อ
สัญลักษณ์บางอย่างประกอบด้วย

ลู่หยวนทําท่าเหมือนเขากําลังขุดให้ดู เจ้าคิงคองเกาหัวแล้ว
ขุดดินขึนมาเต็มกํามือ มันยิมเมือเห็นลู่หยวนพยักหน้า จาก
นันมันก็เริ มต้นขุด

สําหรับสัตว์ยกั ษ์ทีมีหนังหนาแข็ง มีพละกําลังแข็งแกร่ ง และ

สองมือทีโค้งงอได้ นีเป็ นงานทีเหมาะกับมันทีสุ ด มันทํางาน
ได้อย่างมีประสิ ทธิภาพจนน่าประหลาดใจเหมือนเครื องจักร
ขนาดยักษ์ ดินทีกอบขึนมาทุกครังมีหินรวมด้วยมากกว่า 10

15
ตัน แต่คิงคองก็โยนมันออกไปไกล 100 เมตรได้ง่ายๆ

ทุกคนต่างรี บหนีกนั อย่างตกใจ

16
ตอนที 310 ผูร้ อดชีวติ
1 นาทีต่อมา ลู่หยวนก็บอกให้เจ้าคิงคองหยุด

มีหลุมลึก 8 เมตร กว้าง 10 เมตรอยูใ่ นดิน ลู่หยวนครุ่ นคิดเล็ก

น้อยก่อนกระโดดลงไปในหลุม เขาฟังอย่างระมัดระวังแต่
โชคร้ายทีเขาไม่สามารถได้ยนิ เสี ยงอะไรเลย มันเงียบสนิท
จริ งๆ

ลู่หยวนออกจากหลุมและสังให้คิงคองขุดต่อไป

20 นาทีต่อมา หลุมนันลึกขึนมากกว่า 10 เมตรและกว้าง 10

เมตร นีลึกกว่าตําแหน่งของหลุมหลบภัยซะอีก แต่ลู่หยวนยัง

1
ไม่พบร่ องรอยของมันเลย แม้วา่ จะมีกลินเลือดจางๆออกมา
จากหลุมนันก็ตาม

ดูจากก้อนหินทีด้านล่าง หลุมหลบภัยคงถูกบดระหว่างเกิด
แผ่นดินไหวและผสมรวมเข้ากับก้อนหินพวกนัน

ลู่หยวนไม่ได้บอกให้คิงคองหยุด แต่เขากลับสังให้มนั ขุดต่อ

ไปแทน เขาไม่เชือว่าทุกคนในหลุมหลบภัยตายหมดแล้ว เมือ
เจ้าคิงคองขุดลึกขึนเรื อยๆ กลินเลือดก็รุนแรงขึน พวกเขาเริ ม
สังเกตเห็นสี แดงเข้มทีเจือปนอยูใ่ นดิน ผ่านไปครู่ หนึงเจ้าคิง
คองก็พบศพสองสามศพและโยนพวกเขาออกไปพร้อมก้อน
หิน ทุกคนต่างพากันตกใจ

มันไม่เหมาะทีจะเรี ยกพวกเขาว่าศพด้วยซํา เนืองจากพวกเขา

2
ถูกบดขยีเข้ากับก้อนหิน กระดูกของทุกคนแหลกละเอียด ไม่
มีใครจําพวกเขาได้ดว้ ยซําถ้าไม่ใช่เพราะเสื อผ้าทีติดอยูก่ บั ตัว

เจ้าคิงคองสัมผัสได้ถึงท่าทีแปลกๆของพวกเขาและรี บหยุด ดู
เหมือนมันจะรู้วา่ มันขุดอะไรขึนมาในขณะทีมองลู่หยวน
อย่างใสซือ

ดูเหมือนจะมีความอ่อนไหวต่อสิ งมีชีวติ เล็กๆทีสวมเสื อผ้า

พวกนัน มันคุน้ เคยกับปฏิกิริยาของมนุษย์ และลู่หยวนใช้
เวลาไปมากในการฝึ กฝนมัน มันจึงรู้สึกผิดถึงแม้วา่ มันจะแค่
โยนศพทิงไปสองสามศพเท่านัน

ลู่หยวนไม่ดุมนั เขาแค่บอกให้มนั ขุดต่อไป

3
เจ้าคิงคองลังเลก่อนจะเริ มขุดอีกครัง หลุมยิงลึก พวกเขาก็ยงิ
เจอศพมากขึน ทุกๆสองสามวินาที พวกเขาก็จะเจอหนึงศพ
และเจ้าคิงคองก็จะวางลงทีขอบหลุมอย่างระมัดระวัง

จางอู่กบั คนอืนๆบางคนรู้สึกตกใจ ไม่มีใครคิดว่าสัตว์ร้ายที

น่ากลัวเช่นนีจะฉลาดได้ขนาดนี

ลู่หยวนไม่ประหลาดใจ เนืองจากเขารู้ถึงความฉลาดของมันดี
ั เทียบไม่ได้กบั มนุษย์ แม้แต่สตั ว์ร้ายทีฉลาดกว่าเจ้า
แต่นนก็
คิงคอง 10 เท่าก็ยงั เป็ นแค่ภยั คุกคามเล็กๆต่อพวกเขาเท่านัน

ครู่ ต่อมาเจ้าคิงคองก็ไปถึงด้านล่างทีเต็มไปด้วยทรายเม็ด
เล็กๆและก้อนหิน ลู่หยวนดูอยูค่ รู่ หนึงก่อนจะบอกเจ้าคิงคอ
งให้ขดุ ไปตามแนวนอน ดูเหมือนว่าหลุมหลบภัยทังหมดถูก
บดขยีเข้าด้วยกัน พวกเขาไม่พบอะไรอยูน่ านจนกระทังเย็น
4
จึงพบบางอย่างในทีสุ ด

ส่ วนหนึงของก้อนหินถล่มลงมาและมีเสี ยงดังออกมาจาก
โพรงนัน ลู่หยวนชะงักไปแปบนึงก่อนจะกระโดดเข้าไปใน
หลุมอย่างยินดี

หลุมนันลึกมากกว่า 30 เมตร และกว้าง 100 เมตร มันดู

เหมือนหลุมอุกกาบาตทีพุง่ เข้ามาชนโลก แม้วา่ เจ้าคิงคองจะ
ทํางานด้วยความเร็ วแค่ครึ งเดียวของมันก็ตาม นีไม่รวม
อุโมงค์ทีอยูล่ ึกลงไปในพืนดิน 100 เมตร ถ้าก่อนโลกาวินาศ
มีสตั ว์เช่นนีอยูล่ ่ะก็ มันจะช่วยพวกเขาได้อีกหลายพันล้านปี
ด้วยการขุดอุโมงค์เท่านัน

ลู่หยวนบอกให้หวงเจียฮุยโยนไฟฉายมาให้เขา จากนันเขาก็
เดินเข้าไปในอุโมงค์พร้อมด้วยดาบของเขา ไม่นานก็เข้าไป
5
ถึงปลายอุโมงค์ เขาเห็นกําแพงด้านซ้ายพังทลายลง และก้อน
หิน 10 กว่าตันก็ปกคลุมร่ างของเจ้าคิงคองครึ งหนึง

แน่นอนว่านันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเจ้าคิงคอง มันไม่สนใจ
ด้วยซํา และเอาแต่ขดุ จนกระทังลู่หยวนมา มันจึงหยุดเอา
ก้อนหินออก

เจ้าคิงคองทําให้อุโมงค์ดูแคบ แต่มนั ก็ยงั กว้างพอ ลู่หยวนสัง

ให้มนั ไปยืนด้านข้างขณะทีเขาหันไฟฉายไปทางกําแพงที
ถล่ม เขาพบว่าก้อนหินมีช่องว่าง ความเป็ นไปได้ทีจะพบ
บางอย่างในทางข้างหน้ามีสูงมาก

“ขุดทางนี!” ลู่หยวนพูดพร้อมกับชีไปทางซ้าย “ขุดช้าๆ

ระวังๆ”

6
ลู่หยวนทวนคําสังซําๆและเจ้าคิงคองก็เข้าใจความหมาย มัน
ทําสิ งเดียวกันนีมาตลอดทังบ่าย คําสังนันไม่ใช่สิงใหม่
สําหรับมันอีกต่อไป

เพือหลีกเลียงการถล่มลงมาอีก ลู่หยวนถอยหลังออกไป
ประมาณ 10 เมตร เจ้าคิงคองขุดอีก 2 ครังเท่านันกําแพงทัง
หมดทางซ้ายก็ถล่มและเผยให้เห็นโพรงสูง 1 เมตร กลินเลือด
รุ นแรงและกลินเหม็นเลวร้ายพุง่ ออกมาจากโพรงนันจนทํา
ให้ลู่หยวนต้องก้าวถอยหลัง

เขาสูดหายใจเข้าลึกและบอกเจ้าคิงคองให้ออกไป จากนันก็
ก้มลงเบียดตัวเข้าไปในโพรง

ด้านในอุดอูแ้ ละมืดมิด ลู่หยวนเห็นกองก้อนหินและกําแพง

7
แตกหักภายใต้แสงไฟฉาย บางก้อนก็น่าจะเป็ นก้อนหินใหญ่
แต่พวกมันดูเหมือนพร้อมทีจะถล่มลงได้ทุกเมือ

ศพหลายศพนอนอยูบ่ นพืนในช่องว่างระหว่างก้อนหิน ศพ
ส่ วนใหญ่ดูม่วงคลําและน่ากลัว พวกเขาตายจากการขาด
อากาศหายใจอย่างเห็นได้ชดั ลู่หยวนตรวจดูรอบๆแต่ไม่พบ
ผูร้ อดชีวติ เลย

เขาพยายามฟังเสี ยงอย่างระวัง แล้วรอยยิมก็ปรากฏขึนบนใบ

หน้าของเขา เขารี บเดินตรงไปทีก้อนหินกองหนึงและพบใคร
บางคนกําลังพูดและร้องครางอยูข่ า้ งใต้

“ยังมีคนรอดชีวติ !” ลู่หยวนพูดอย่างมีความสุ ข

8
เขามองก้อนหินกองใหญ่แล้วเห็นว่าเจ้าคิงคองไม่น่าทําได้
มันจะทําให้เกิดการถล่มขึนอีกเท่านัน เขาวางไฟฉายกับดาบ
ลงและพยายามขยับก้อนหิน หินหลายก้อนหล่นลงมาจาก
เพดาน แต่ละก้อนหนักหลายตัน แม้แต่กอ้ นทีเล็กทีสุ ดก็ยงั
หนักหลายร้อยกิโลกรัม โชคดีทีลู่หยวนเอาดาบฟันขาม้ามา
ด้วย เขาแค่ฟันก้อนหินให้เล็กลงถ้าเขาไม่สามารถขยับมันได้

ไม่นานเขาก็ได้รับความสนใจจากผูร้ อดชีวติ บางคน

“มีใครอยูต่ รงนันเหรอ?” มีเสี ยงเบาๆถามออกมา

“รอเดียวนะ! ผมกําลังช่วยคุณอยู!่ ” ลู่หยวนตะโกน การได้ยนิ

ของเขาดีมาก แต่ของคนพวกนันไม่ใช่ พวกเขาจะไม่ได้ยนิ ถ้า
เขาไม่ตะโกน

9
“ไม่มีประโยชน์ เราออกไปไม่ได้หรอก! เราจะตายเมือไรก็
ขึนอยูก่ บั เวลาเท่านัน!” เสี ยงทีพูดฟังดูสินหวัง

“ใครบอกว่าคุณออกไม่ได้? คุณคิดว่าผมมาทีนีได้ยงั ไงล่ะ?”

ลู่หยวนพูดขณะทีโยนก้อนหิน 300-400 กก.ไปด้านข้าง

ความวุน่ วายเล็กๆเกิดขึนเมือทุกคนพากันตืนเต้น “เดียว!

รัฐบาลส่ งคุณมาช่วยพวกเราเหรอ?”

“ผมจะบอกทีหลัง! มีผรู้ อดชีวติ อยูก่ ีคน?” ลู่หยวนถาม

“แปด! ไม่สิ เก้า! มีคนเป็ นลม แต่เรายังช่วยเขาได้!” ใครบาง

คนตอบอย่างรวดเร็ ว

10
ตอนนีมีความหวังทีจะรอดชีวติ แล้ว ทุกคนเริ มขยับเอาก้อน
หินออกไป

“คุณรู้ไหมว่ามีคนทียังรอดชีวติ อยูท่ ีอืนอีกรึ เปล่า?” ลู่หยวน

ถาม

“ผมไม่แน่ใจ เราได้ยนิ คนตะโกนขอความช่วยเหลืออยูห่ ลาย

คนตอนเกิดแผ่นดินไหว แต่กไ็ ม่ได้ยนิ อีกแล้ว ผมไม่แน่ใจว่า
ยังมีคนรอดอยูอ่ ีกรึ เปล่า”

...............

“ลู่หยวน นายอยูท่ ีไหน?” หวงเจียฮุยตะโกนจากข้างนอก เธอ

11
เห็นลู่หยวนหายไปนานจึงกระโดดลงไปในหลุมและเข้าไป
ในอุโมงค์

“ฉันอยูน่ ี!” ลู่หยวนตะโกน “ตอนเข้ามาระวังด้วยนะ มัน

อันตราย!”

มีหลายคนตามหวงเจียฮุยมาด้วย ทุกคนต่างหน้าซีดเมือเห็น
ศพตามรายทาง

“เร็ วเข้า! ช่วยฉันหน่อย! ยังมีคนอยูข่ า้ งใน!” ลู่หยวนพูด

ทุกคนกระตือรื อร้นขึนมาทันทีและรี บเข้ามาช่วยเขา ในทีสุ ด

เวลา 3 ทุ่ม 10 นาที พวกเขาก็สร้างเส้นทางผ่านก้อนหินเข้า

12
ไปได้

13
ตอนที 311 เมืองแห่งความหวัง (1)
เปลวไฟในกองไฟเคลือนไหวอย่างมีชีวติ ชีวาอยูข่ า้ งใต้หม้อ
อันมืดมิด

“งันก็มีคนทีออกเดินทางไปก่อนเกิดแผ่นดินไหวเยอะเลยใช่
ไหม?” ลู่หยวนถาม

“ใช่ครับ เดิมทีรถไฟควรจะขนของไปก่อน แต่สญ

ั ญาณการ
เกิดแผ่นดินไหวมันชัดมาก พวกเขาเลยเปลียนใจ” ชายวัย
กลางคนพูดเสี ยงเบาขณะทีกอดบุตรสาวของเขาเอาไว้ เขา
โชคดีพอทีรอดชีวติ จากโศกนาฏกรรมครังนีได้

1
เด็กหญิงในอ้อมกอดของเขาน่าจะอายุประมาณ 3-4 ขวบ เธอ
เหนือยจนหลับไปแล้ว ขณะทีหลับคิวของเธอขมวดแน่นและ
ร่ างกายก็เกร็ งเครี ยด ดูเหมือนว่าเธอจะฝันร้าย

ลู่หยวนหันไปมองทางอืนแล้วถามว่า “คุณรู้ไหมว่ามีกีคนที
หนีออกจากเมืองทะเลทราย?”

“ผมไม่แน่ใจ ตอนนันมันค่อนข้างวุน่ วาย เวลาก็เสี ยไป รถไฟ

ก็บรรทุกเกินอัตราไปมาก ต้องมีคนอยูบ่ นนันสัก 2 หมืนไม่ก็
3 หมืนคนเลย” ชายวัยกลางคนพูดแล้วนิงเงียบไป ชือของเขา
คือซุยเว่ยฉวน ก่อนเกิดแผ่นดินไหวเขาเป็ นข้าราชการ
ธรรมดา เมือมีการอพยพ ข้าราชการพลเรื อนเกือบทังหมด
ต้องรักษาคําสังเอาไว้ ดังนันเขาจึงเข้าใจสถานการณ์พอ
สมควร

2
มีผรู้ อดชีวติ ทังหมด 9 คนรวมเด็กๆด้วย โชคดีทีนอกจากคน
ทีโชคร้ายแขนขาดเพราะก้อนหินถล่มแล้ว คนทีเหลือก็ไม่
บาดเจ็บอะไร ลู่หยวนใช้พลังจิตของเขารักษาผูร้ อดชีวติ ที
บาดเจ็บ ชายคนนันเลือดหยุดไหลแล้ว แต่แขนซ้ายของเขา
ไม่อาจจะงอกกลับมาได้

“ซุปได้แล้ว กินกันก่อนเถอะ” หวงเจียฮุยเปลียนเรื อง เธอกับ

ผูห้ ญิงคนอืนๆช่วยกันยกถ้วยซุปมาให้

“ขอบคุณ!”

“ขอบคุณนะ!”

พวกคนทีรอดชีวติ รับซุปมาด้วยความรู้สึกขอบคุณ หลังจาก

3
กินซุปเข้าไป ใบหน้าของพวกเขาก็เริ มมีสีเลือดและดูเหนือย
น้อยลง ลู่หยวนคุยกับพวกเขาสักพักก่อนจะเอาเต็นท์ให้พวก
เขา 2 หลังเพือพวกเขาจะได้พกั ผ่อน

.................

ตอนกลางดึก ลู่หยวนนอนลืมตาอยูใ่ นเต็นท์ของเขา เขามอง

ไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย

จากการสนทนาของพวกเขา สรุ ปได้วา่ สถานการณ์ดีกว่าที

คาดไว้ สันนิษฐานว่ารถไฟได้ออกเดินทางตอน 8 โมงและ
แผ่นดินไหวเกิดตอน 4 โมง ระยะห่าง 8 ชม.น่าจะเพียงพอ
สําหรับพวกเขาทีจะหนีจากผลกระทบของแผ่นดินไหว

4
นีหมายความว่ามีคนอย่างน้อย 1ใน5 หนีไปจากภัยพิบตั ิครัง
นีได้รวมถึงนักเรี ยน นักค้นคว้าวิจยั วิศวกร และทหารส่ วน
หนึงทีคอยอยูท่ าํ ตามคําสัง

ลู่หยวนโล่งอกเล็กน้อย อย่างน้อยจงชู่เชียงกับเติงเชาก็ยงั ไม่

ตาย แต่สถานการณ์ของโฮวตง เชาหลิน และมู่เหวินเหวินยัง
ไม่รู้วา่ เป็ นอย่างไร เขาชืนชมการตัดสิ นใจของนายกเทศมน
ตรี ซ่ง และเรื องทีข้าราชการส่ วนใหญ่เลือกทีจะรังอยูแ่ ละ
เผชิญหน้ากับแผ่นดินไหว

“นายคิดว่าเราจะยังรอดอยูไ่ หมถ้าเราไม่หนี?” จู่ๆหวงเจียฮุยก็

ถามขึนมา

ลู่หยวนเงียบไปครู่ หนึงก่อนจะตอบว่า “อย่าคิดให้มากไปเลย

นอนเถอะ”
5
“ฉันนอนไม่หลับ เมือไหร่ ทีหลับตา ใบหน้าทีคุน้ เคยพวกนัน
ก็จะปรากฏในสมอง แต่ตอนนีพวกเขากลายเป็ นศพแล้ว และ
เราก็ไม่รู้วา่ โฮวตงกับเชาหลินยังโอเคอยูห่ รื อเปล่า” หวงเจีย
ฮุยพูดด้วยนําเสี ยงเศร้าๆและเจือสะอืนในประโยคสุ ดท้าย

ลู่หยวนถอนใจแล้วพูดว่า “นีเป็ นช่วงโลกาวินาศนะ ช่วงไม่กี

วันมานีเราผ่านอะไรกันมาเยอะมาก”

“แต่เราอยูใ่ นเขตบูรณะใหม่นะ” หวงเจียฮุยพูดอย่างอ่อนแรง

“ก็ใช่ แต่ตอนนีมันล่มสลายแล้ว” ลู่หยวนพูดด้วยหัวใจที

หนักอึง “นอนเถอะ พรุ่ งนีเราต้องตืนแต่เช้า”

6
................

ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา สัตว์กลายพันธุ์นบั ไม่ถว้ นวิง

ไปทัว ผ่านไปครู่ หนึงสัตว์ร้ายขนาดยักษ์สองตัวค่อยๆปรากฏ
ตัวขึนทีแนวเส้นขอบฟ้ า เดินตรงไปยังจุดหมายของพวกมัน
อย่างรวดเร็ ว

พวกเขาออกเดินทางมา 4 วันแล้ว เนืองจากมีผรู้ อดชีวติ มา

เพิมรวมทังผูใ้ หญ่บาดเจ็บและเด็ก ความเร็ วในการเดินทางจึง
ลดลงมาก แต่ถึงแม้จะล่าช้า พวกเขาก็เกือบถึงจุดหมายแล้ว
ตามแผนทีพวกเขาจะถึงเมืองแห่งความหวังก่อนตกกลางคืน

ผลกระทบของแผ่นดินไหวในเมืองแห่งความหวังนันเล็ก
น้อยมาก ไม่มีร่องรอยการพังทลายในบริ เวณนีเลย รถก่อ
สร้างและรถบรรทุกหนักจํานวนมากวิงอยูบ่ นทุ่งหญ้าก่อให้
7
เกิดฝุ่ นคลุง้ มากมาย ด้านข้างทุ่งหญ้าเป็ นพืนทีก่อสร้างและ
โครงเหล็กขนาดใหญ่ มีคนงานก่อสร้างจํานวนมากอยูด่ า้ น
ล่าง คนนับพันเคลือนทีอยูบ่ นพืนราวกับมด มีเขตก่อสร้าง
เช่นนีอยูม่ ากมายในบริ เวณนี ลู่หยวนมองเห็นอย่างน้อย 7-8
แห่ง ป้ อมปราการขนาดยักษ์หลายแห่งได้วางฐานแล้ว ตอนนี
คนงานกําลังสร้างโครงด้านบน เห็นได้ชดั ว่าเขตบูรณะใหม่
ถูกย้ายมาเพือสร้างการป้ องกันขึนใหม่

ก่อนทีลู่หยวนจะสามารถเข้าไปใกล้ได้มากกว่านัน รถทหาร
ก็วงตรงมาที
ิ พวกเขาอย่างรวดเร็ วและหยุดห่างจากพวกเขา 5
เมตร ชายคนหนึงทีมีสีหน้าจริ งจังตะโกนขึนโดยใช้เครื อง
ขยายเสี ยง “สหาย นีคือโรงไฟฟ้ าของกองทัพ! ได้โปรดอย่า
เข้ามาใกล้! ช่วยไปทีอืนด้วย!” หายากมากทีจะได้เห็นสัตว์
ร้ายขนาดใหญ่เช่นนีแม้แต่ในสนามรบ ใครก็ตามทีสามารถ
นังอยูบ่ นตัวพวกมันได้ตอ้ งไม่ใช่คนธรรมดา แต่พวกเขาจํา
เป็ นต้องหยุดคนเหล่านี เนืองจากนีเป็ นเขตก่อสร้างและคน
8
ส่ วนมากทีทํางานอยูท่ ีนันได้รับการฝึ กทางทหารเพียงน้อย
นิดเท่านัน ถ้าสัตว์พวกนีเข้าไปใกล้มากกว่านี พวกมันจะ
สร้างความวุน่ วายและความหวาดกลัว ไม่มีใครอยากรับผิด
ชอบหากเกิดเหตุร้ายขึน

“เรามาจากเมืองทะเลทราย ก็เลยไม่รู้เรื องของทีนี คุณช่วย

บอกทางทีถูกต้องให้เราได้ไหมครับ?” ลู่หยวนรี บกระโดดลง
มาและเดินเข้าไปคุยอย่างมีมารยาท

“คุณมาจากเมืองทะเลทรายเหรอ?” เจ้าหน้าทีถามอย่างสงสัย
เขาโล่งอกเมือเห็นลู่หยวนเดินเข้ามา “ผมได้ยนิ ว่าแถวนันอยู่
ใกล้กบั ศูนย์กลางแผ่นดินไหว และเมืองทังเมืองก็พงั พินาศ
หมดแล้วตอนทีเกิดแผ่นดินไหว”

“สถานการณ์ร้ายแรงกว่าทีคุณคิดอีก ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
9
มีคนจากเมืองทะเลทรายมาทีนีในช่วงสองวันทีผ่านมาบ้าง
ไหมครับ?” ลู่หยวนไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี เขาจึง
เปลียนเรื องและถามข้อมูลแทน

“ผมไม่แน่ใจ คุณไปทีเมืองแห่งความหวังแล้วหาข้อมูลเอา
เถอะ” เจ้าหน้าทีพูด “แต่สตั ว์เลียงของคุณอาจจะมีผลกับคน
งานก่อสร้างของเรา คุณจะต้องอ้อมทางเอาหน่อย มากับผม”

รถทหารวิงนําขบวนตามด้วยเจ้ายักษ์ใหญ่สองตัว สัตว์ร้ายทัง
สองสูง 10 เมตร แต่ความเร็ วในการเดินของพวกมันไม่ได้ชา้
กว่ารถทหารทีอยูข่ า้ งหน้าเลย พวกเขาผ่านเขตก่อสร้างไป
หลายแห่งก่อนทีรถทหารจะหยุดลง เจ้าหน้าทียืนหัวออกมา
และแนะนําพวกเขาอย่างกระตือรื อร้น “คุณแค่เดินไปอีก 200
กว่ากม.แล้วจะเจอเมืองแห่งความหวัง”

10
พวกเขาขอบคุณเจ้าหน้าทีคนนันแล้วตรงไปตามทางทีเขาชี
บอก

.......................

“ช่วงนีพระอาทิตย์ร้อนจัง ผิวฉันลอกหมดแล้ว”

หลังจากเข้ามาในบริ เวณนีแล้ว ทุกคนก็ผอ่ นคลายอย่างเห็น

ได้ชดั

หวังเซียกวงลูบหลังมือของตัวเองพลางบ่น ทังด้านหลังและ
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยริ วรอยและผิวหนังทีตายแล้ว เธอดู
น่ากลัวไม่นอ้ ย คนอืนๆก็ไม่ดีไปกว่ากัน หลังแผ่นดินไหว
ท้องฟ้ าก็ใสกระจ่างในทีสุ ด และมีแดดออกมาหลายวันแล้ว

11
ทุกคนมีความสุ ขกับแสงแดดหลังจากหนีออกมาจากหลุม
หลบภัยมืดๆ แต่พวกเขาก็มีความสุ ขกันอยูไ่ ด้ไม่นาน พระ
อาทิตย์มนั ร้อนเกินไป ในเวลาแค่ไม่กีวันผิวของทุกคนก็ไหม้
กันหมด

“เราควรจะพักอยูใ่ นร่ มแล้วไม่ออกมากลางแดดกันนานๆเลย

ไหม?” หวงเจียฮุยถาม เธอหันไปมองลู่หยวนกับเฉิ นเจียอี
อย่างอิจฉา ผิวของทุกคนไหม้หนักมากยกเว้นสองคนนีทีไม่
เป็ นอะไรเลย

ลู่หยวนไม่เป็ นไรเพราะเขามีร่างกายทีแข็งแกร่ ง จึงไม่ตอ้ ง

กลัวรังสี อลั ตราไวโอเลต ขณะทีเฉิ นเจียอีถูกมอสกาฝากเกาะ
เธอจึงบอกลาสถานการณ์เช่นนันไปได้เลย อันทีจริ งเธอดูดี
กว่าเมือก่อนซะอีก ผิวของเธอกระจ่างใสมาก

12
ลู่หยวนดูสบายดีตอนทีหวงเจียฮุยมองเขาแปลกๆ แต่ทีจริ ง
เขามีบางอย่างอยูใ่ นใจ เฉิ นเจียอีกระสับกระส่ ายเหมือน
กระต่ายน้อยทีตืนกลัว เธอรี บดึงเอามอสทีอยูบ่ นหัวของเธอ
กลับและหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะอธิบายว่า “เราไม่ได้ออก
แดดกันมานานมาก มันก็แค่พระอาทิตย์ดวงใหญ่ขึนน่ะค่ะ”

“แต่เราไม่รู้สึกร้อนขึนเลยนะ อันทีจริ งดีกว่าตอนหลังเกิด

พายุสายฟ้ าซะอีก” จ้าวหยาลีเข้าร่ วมการสนทนา ผูห้ ญิงมักจะ
มีเรื องให้คุยกันมากมายเสมอ

“นีคือสิ งทีมอสในตัวฉันบอกมาน่ะค่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือน

กัน” เฉิ นเจียอีพูดอย่างขลาดกลัว

“น่าจะเพราะรังสี อลั ตราไวโอเลตนะ” จู่ๆจางอู่กพ็ ดู ขึน ช่วงนี

13
เขาผ่อนคลายความตึงเครี ยดลงไปมาก “ก่อนช่วงโลกาวินาศ
ผมได้ท่องเทียวอยูน่ าน ไปมาทัวประเทศแล้วรวมถึงทิเบต
ด้วย อุณหภูมิทีนันไม่ได้สูงอะไรเลย แต่รังสี อลั ตราไวโอเลต
แรงมาก ตอนผมอยูท่ ีนัน ผิวงีลอกเป็ นแผ่นๆเลย”

ลู่หยวนทําหน้านิวคิวขมวดเมือได้ยนิ ว่าพวกเขากําลังคุยอะไร
กัน บริ เวณนีไม่ได้อยูใ่ นทีสูงทีมีอากาศเบาบาง มันคือทุ่ง
หญ้า และหลังจากระดับนําทะเลเพิมขึน ความสูงของทีนันก็
ไม่ได้มากเกินกว่า 1,000 เมตร ต้นไม้ขึนอุดมสมบูรณ์
จํานวนสัตว์กเ็ พิมขึนมาก นอกจากนีความเข้มข้นของอากาศ
ก็ยงั สูงกว่าก่อนช่วงโลกาวินาศมาก

เขามองขึนไปบนท้องฟ้ า ตังแต่วนั สิ นโลก ท้องฟ้ าก็เป็ นสี ฟ้า

ราวกับแซปไฟร์ แต่ตอนนีมันดูเข้มขึนเล็กน้อย มันสามารถ
มองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้ าได้รางๆในตอนกลางวัน

14
ความจริ งตังแต่ก่อนการทะลักเข้ามาของพวกแมลง ลู่หยวนก็
รู้สึกแปลกๆอยูเ่ ล็กน้อย สภาพแวดล้อมทีเขาคุน้ เคยดูเหมือน
ค่อยๆเปลียนแปลงไป ถึงแม้ความเปลียนแปลงในทุกๆวันจะ
น้อยมากจนแทบไม่เห็น สิ งต่างๆก็ยงั ดําเนินไปอย่างต่อเนือง

บางทีการทะลักเข้ามาของแมลงกับการเกิดแผ่นดินไหวอาจ
จะเชือมโยงกับการเปลียนแปลงพวกนี

การเปลียนแปลงอย่างมีนยั สําคัญเช่นนีไม่สามารถหลุดรอด
ความสนใจของคณะผูบ้ ริ หารเขตบูรณะใหม่ได้แน่ แต่พวก
เขาเก็บมันไว้เป็ นความลับ กระทังนายกเทศมนตรี ซ่งจาก
เมืองทะเลทรายก็ดูจะไม่รู้เรื องนี สิ งเดียวทีลู่หยวนพอจะคาด
คะเนได้กค็ ือผลลัพธ์ของการเปลียนแปลงพวกนีจะเป็ นสิ ง
ท้าทายยิงกว่าทีเขาคาดไว้แน่นอน

15
......................

คนทังกลุ่มเดินทางต่อไปจนกระทังบ่ายสาม เมืองหน้าด่าน
อันงดงามก็ปรากฏขึนตรงหน้าพวกเขา

16
ตอนที 312 เมืองแห่งความหวัง (2)
“เมืองแห่งความหวังอยูภ่ ายใต้การก่อสร้างมาตังแต่ช่วงเริ ม
ต้นโลกาวินาศ มันถูกสร้างขึนครังแรกตามมาตรฐานของ
เมืองศูนย์กลางไว้เป็ นทางเลือกสุ ดท้ายสําหรับประเทศจีน นี
เป็ นสถานทีแห่งเดียวทีเหมาะสมสําหรับการปล่อยดาวเทียม
ในจีน นอกเหนือจากโรงงานอุตสาหกรรมหนักและห้องค้น
คว้าวิจยั ขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตาม รัฐบาลก็ไม่ได้ใช้เมืองแห่ง
ความหวังเป็ นเมืองหลวง พวกเขาสร้างเมืองอีกแห่งขึนมา
แทน”

ซุยเว่ยฉวนถอนใจขณะทีมองดูเมืองขนาดใหญ่แห่งนี “แต่มนั
ก็ยงั เป็ นเมืองทีสําคัญมาก เนืองจากเป็ นหนึงในเขต
อุตสาหกรรมทีใหญ่ทีสุ ดของเขตบูรณะใหม่ โรงงานของกอง

1
ทัพเกือบทังหมดอยูท่ ีนี และมีคนอาศัยอยูใ่ นเมืองนีประมาณ
3 ล้านคน ผมก็เคยอยูท่ ีนีก่อนจะถูกย้ายให้ไปทีเมืองทะเล
ทราย”

ลู่หยวนมองออกไป มันเหมาะทีจะถูกเรี ยกว่าเครื องทํา

สงครามอันน่ากลัวมากกว่าเมือง

มีปืนใหญ่นบั ไม่ถว้ นอยูด่ า้ นในกําแพง 7*8 เมตรทีทําจาก

เถาวัลย์กินเนือ บางอันก็ดูแปลกมากๆ ลํากล้องของปื นใหญ่
พวกนันเล็กบางแต่ฐานใหญ่ พวกมันจึงดูใหญ่กว่าอันทีอยู่
รอบๆมาก มีปืนใหญ่แบบนีอยู่ 1 กระบอกในทุกๆสองสาม
เมตร รายรอบด้วยปื นใหญ่ธรรมดา

“นันเป็ นอาวุธแบบไหน?” ลู่หยวนถามพร้อมกับชีไปทีปื น

2
ใหญ่แปลกๆนัน

“มันเป็ นปื นแม่เหล็กไฟฟ้ าทีประดิษฐ์ขึนมาในช่วงสองปี นี

มันเร็ วกว่าความเร็ วเสี ยง 8 เท่า และยิงได้ไกลถึง 500 กม. ยิง
ครังเดียวก็เพียงพอทีจะฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ขนั 7 ได้หนึงตัว แต่
มันกินพลังงานไฟฟ้ ามาก เราเลยไม่ใช้มนั บ่อยนัก” ซุยเว่ยฉ
วนพูดอย่างภูมิใจ

เพือสร้างขวัญกําลังใจในการต่อสู้แก่ทหารในกองทัพ เขต
บูรณะใหม่จึงป่ าวประกาศอย่างใหญ่โตทุกครังทีประดิษฐ์
เทคโนโลยีใหม่ๆได้ ดังนันเขาจึงรู้ทุกอย่างเกียวกับอาวุธพวก
นีดีราวกับเป็ นทรัพย์สินของตัวเอง ขัน 7 ก็เท่ากับขันสี เขียว
ลู่หยวนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมือมองไปทีปื นแม่เหล็ก
ไฟฟ้ าพวกนัน เขาไม่เคยต่อสู้กบั พวกกลายพันธุ์ทีแข็งแกร่ ง
ขนาดนันมาก่อนเลย

3
“แล้วอันนันล่ะ? ทีดูเหมือนเรื อเหาะนันน่ะ” ลู่หยวนถามอีก
ครังพร้อมกับชีไปทีวัตถุทีกําลังลอยอยูก่ ลางอากาศ

มันใหญ่มาก เงาของมันครอบคลุมถนนหลายสาย แต่พืนผิว

ของมันเต็มไปด้วยสี สนั และดูเหมือนจะมีการตัดปะอยูห่ ลาย
แห่ง

ซุนเว่ยฉวนมองเรื อเหาะแล้วพูดว่า “คุณพูดถูกแล้วคุณลู่ นัน

คือเรื อเหาะ”

เมือเขาเห็นสี หน้าตกใจของลู่หยวน เขาก็อธิบายว่า “มันอาจ

จะดูเปราะบาง แต่มนั ทํามาจากหนังของสัตว์กลายพันธุ์หลาย
ชนิดทีเกินขัน 5 ขึนไปนะครับ มันมีพลังป้ องกันทีแข็งแกร่ ง
มากนะ นกกลายพันธุ์ธรรมดาไม่สามารถสร้างความเสี ยหาย
4
ได้เลย และมันใหญ่พอทีจะทําให้พวกนกกลายพันธุ์หวาด
กลัวจนหนีไป แถมเรื อเหาะแบบ A นีสามารถขนนําหนักได้
ถึง 3,000 ตันมากกว่าเรื อบรรทุกสิ นค้าทัวไป 20 เท่า”

ลู่หยวนตกใจเมือได้ฟังคําอธิบายนัน เขาไม่อาจจินตนาการ
ได้เลยว่าจะต้องใช้หนังของสัตว์กลายพันธุ์กีตัวถึงสร้างเรื อ
เหาะขนาดใหญ่ยกั ษ์เช่นนีได้ คงจะไม่ตากว่
ํ า 5,000 ตัวแน่

ความสามารถของมันเท่ากับ 1/3 ของความสามารถในการขน

ของรถไฟขนส่ งเลยทีเดียว ทียิงกว่านันก็คือ มันไม่ถูกจํากัด
ด้วยภูมิประเทศหรื อการจราจร และสามารถย้ายฐานทัพทัง
หมดได้หากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิ นขึน ลู่หยวนไม่รู้วา่ พวกเขามี
เรื อเหาะกีลํา แต่สนั นิษฐานว่ามีไม่มากกว่า 10 การกาสัตว์
กลายพันธุ์ทีเหนือกว่าขัน 5 นันไม่ง่ายเลย การสร้างเรื อเหาะ
ลําใหม่จึงยากขึนเรื อยๆ

5
ทันใดนันก็มีคนวิงตรงเข้ามาหาเขา “คุณลู่ใช่ไหมครับ? ลู่
หยวนใช่ไหม?” เขาถาม

“ผมเองครับ” ลู่หยวนพูดขึน เขาไม่ประหลาดใจเนืองจากมี

ไมโครชิปฝังอยูใ่ นสัตว์อสูรสงครามของเขา และข้อมูลของ
เขาก็ถูกบันทึกเอาไว้ในนัน ไม่วา่ สัตว์เลียงของเขาจะไปที
ไหนก็ตามรอยได้ทงหมด
ั

“ขอโทษครับคุณลู่ ตามนโยบายการจัดการสัตว์อสูรสงคราม
สัตว์เลียงของคุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเมืองครับ คุณ
ช่วยตามผมไปทีหน่วยเพือจัดการเรื องของพวกมันได้ไหม
ครับ?”

6
กิงก่ายักษ์หมอบลงช้าๆ และคนในกลุ่มก็ปีนลงมาทีละคน

“นันคือเมืองแห่งความหวัง ผมจะหยุดทีนี ดูแลตัวเองนะทุก

คน!” ลู่หยวนพูด

“ขอบคุณมากครับทีช่วย ผมจะไม่มีวนั ลืมเลย” ซุยเว่ยฉวนพูด

ขณะทีอุม้ เด็กหญิงตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน “หวังว่าจะได้พบ
คุณอีกนะครับ!”

“ครับ” ลู่หยวนพูดพร้อมกับยิม

“ขอบคุณค่ะคุณลุงลู่กบั พวกพีสาวทีช่วยชีวติ พวกเราไว้ คุณ

ลุงลู่จะไปหาพวกเราไหมคะ?” เด็กหญิงถามเมือได้ยนิ ทุกคน
บอกลากัน

7
“แน่นอน” ลู่หยวนพูด แต่ทุกคนก็รู้วา่ ความเป็ นไปได้นนตํ
ั า
คนธรรมดาจะสูญเสี ยอิสระของพวกเขาทังหมด ไม่มีใคร
สามารถทํานายอนาคตได้

“เด็กดี หนิงหนิง หนูเป็ นเด็กน่ารักมากๆเลย” หวงเจียฮุยพูด

พลางแตะใบหน้าเด็กน้อย เด็กหญิงคนนันทําให้เธอนึกถึงลูก
สาวของตัวเอง

ลู่หยวนรับรู้ความรู้สึกของเธอได้ เขาเลยจับมือเธอไว้อย่าง
พยายามจะปลอบใจเธอ

ใ่ นดวง
หวงเจียฮุยยิมฝื นๆ เมือเธอหันกลับมาก็มีนาตาคลออยู
ํ
ตา นันคือสิ งทีเธอเสี ยใจแต่ทาํ อะไรไม่ได้ เธอมักจะสะดุง้ ตืน
จากฝันร้ายอยูเ่ สมอ คนทีเหลือก็แสดงความขอบคุณอย่างจริ ง
8
ใจทีละคน พวกเขาคงตายไปแล้วถ้าลู่หยวนไม่ได้กลับไป
ช่วย พวกเขาไม่รู้จะอธิบายความสํานึกในบุญคุณนีได้อย่างไร

ลู่หยวนจับมือกับพวกเขาพร้อมรอยยิมอยูเ่ กิน 10 นาที ทุกคน

รู้สึกซาบซึงมากจริ งๆและไม่สามารถขอบคุณเขาได้อย่าง
เพียงพอ

นอกจากผูร้ อดชีวติ จากแผ่นดินไหวแล้ว หยางจือชิง หยาน

เมิงจุน และภรรยาของเขาตัดสิ นใจออกจากกลุ่ม ส่ วนจางอู่
ตัดสิ นใจทีจะอยูก่ บั พวกเขาและติดตามลู่หยวน

เจ้าหน้าทีรัฐบาลรอคอยอย่างอดทนพร้อมด้วยรอยยิมบนใบ
หน้า พวกเขารู้สถานะของชายคนนัน เนืองจากคณะผูบ้ ริ หาร
ได้แสดงความห่วงใยออกมา พวกเขาได้รับหน้าทีดูแลลู่
หยวนก่อนทีเขาจะมาถึงเมืองแห่งความหวังซะอีก
9
หน้าทีนันสังการลงมาจากหน่วยพิเศษ แม้แต่นายกเทศมนตรี
ของเมืองแห่งความหวังก็อาจจะต้องทําความเคารพลู่หยวน
พวกเขาไม่กล้าทําเล่นๆกับเขาแน่ แค่สตั ว์เลียงของเขาก็น่า
กลัวพอทีจะทําให้พวกเขารักษาคุณภาพในการบริ การแล้ว

........................

ทีอยูใ่ หม่ของสัตว์ยกั ษ์พวกนีคือหุบเขาทีห่างออกไป 100 กม.

ทีมีตน้ ไม้อุดมสมบูรณ์ เป็ นเรื องง่ายทีจะรักษาป่ าขนาดใหญ่
เช่นนีไว้ใกล้เมืองแห่งความหวัง

“มีอสูรสงครามอยูท่ ีนี 27 ตัว แต่ละตัวอยูห่ ่างกันประมาณ 10

กม.ครับ เราให้อาหารพวกมันตามเวลา ดังนันพวกมันจึงไม่
ต้องกังวลเรื องการหาอาหาร เรามีการทดลองเล็กน้อยโดย
10
การล่อพวกมันด้วยอาหาร แต่ไม่มีตวั ไหนไปจากทีอยูข่ อง
มันเลยครับ” พวกข้าราชการอธิบายขณะทีเดินอยูด่ า้ นข้างลู่
หยวน

ลู่หยวนพยักหน้า เขาพบว่าทีนันไม่เลวเลยเมือเทียบกับเมือง
ทะเลทราย กิงก่ายักษ์กบั คิงคองคงจะชอบ

ขณะทีเขากําลังจะจากไป กิงก่ายักษ์กบั คิงคองดูเหมือนจะรับ

รู้บางอย่างทีต่างไปและดูเศร้าซึมเล็กน้อย ลู่หยวนไล่พวกมัน
ออกไป แต่พวกมันก็แอบตามเขามาอีกสองสามครัง โชคดีที
ั ่หยวนก็คงไม่รู้
พวกเขาตามรอยสัตว์ได้ดว้ ยไมโครชิป ไม่งนลู

พวกผูห้ ญิงพากันนําตาไหล พวกเธอพยายามเกลียกล่อมลู่

หยวนให้เก็บพวกมันไว้ถา้ พวกมันขาดสติไปแล้ว จางอู่รู้สึก

11
ซาบซึงทีได้เห็นเหตุการณ์นี พวกเขาขีกิงก่ายักษ์ไปทีนัน แต่
กลับต้องนังรถยนต์ไปยังทีพักของพวกเขา

รถยนต์วงด้
ิ วยไฟฟ้ า เนืองจากแหล่งเชือเพลิงนันขาดแคลน
ํ นดีเซลอยู่ ก็
ในช่วงนี นอกจากรถบรรทุกหนักทียังใช้นามั
เป็ นการยากทีจะพบเห็นพาหนะทัวๆไปได้สกั คัน

ในทีสุ ดพวกเขาก็เข้าสู่เมืองแห่งความหวังตอน 3 ทุ่ม

ถนนว่างเปล่า มีผคู้ นเดินไปมาอยูไ่ ม่มากนัก พวกเขาแทบไม่

เห็นร้านค้าเลย ทีนีดูเหมือนเขตอุตสาหกรรมขนาดยักษ์
มากกว่าเมือง ไฟทังสองข้างถนนส่ องสว่าง พวกเขาสามารถ
ได้ยนิ เสี ยงของเครื องยนต์ขนาดหนักดังมา

12
รถยนต์เคลือนทีต่อไป แต่พวกเขาเห็นแต่เพียงโรงงานตังอยู่
ทังสองฝังถนน ไม่มีอย่างอืนอีกเลย รถบรรทุกหนักผ่านไป
หลายคัน ทําให้พืนดินสะเทือนเล็กน้อย ปล่องควันนับไม่
ถ้วนมองเห็นได้ตามรายทาง

อย่างไรก็ตาม นีคือเมืองแห่งเหล็กและไฟซึงมีจุดมุ่งหมายที
จะผลิตผลิตภัณฑ์โลหะหนัก

พวกเขารู้สึกปลอดภัยเมือมองไปทีเมืองใหญ่แห่งนี และรู้สึก
โล่งใจในทีสุ ด

13
ตอนที 313 เมืองแห่งความหวัง (3)
ครึ งชัวโมงต่อมา คนทังกลุ่มก็ถูกส่ งไปทีโรงแรมในเมือง

ข้าราชการพลเรื อนคนหนึงได้จดั เตรี ยมห้องพักไว้ให้พวกเขา

ก่อนทีเขาจะออกไป ก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึง หลังจากวาง
สายเขาก็หนั ไปหาลู่หยวนและพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณลู่
ครับ นายกเทศมนตรี อยากพบกับคุณครับ”

สี หน้าของเขาดูสบั สนเล็กน้อย เพือปรับปรุ งประสิ ทธิภาพใน

การทํางานของรัฐบาลหลังช่วงโลกาวินาศ ทําให้มีการเปลียน
แปลงระบบการบริ หารงานบางอย่าง ในเวลานีระบบราชการ
จะขึนกับนายกเทศมนตรี ทีเป็ นตําแหน่งทีมีอาํ นาจสูงทีสุ ด

1
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็ นตําแหน่งนายกเทศมนตรี เหมือน
กัน แต่สถานะของนายกเทศมนตรี ของเมืองแห่งความหวัง
กับเมืองทะเลทรายเล็กๆทีชายแดนนันแตกต่างกันมาก ถ้าให้
เปรี ยบเทียบก็เหมือนกับความแตกต่างของเจ้าหน้าทีระดับ
จังหวัดกับเจ้าหน้าทีท้องถิน

ลู่หยวนได้สติจากความตืนเต้นเล็กๆนันและทําใจให้สงบลง
“ขอรบกวนด้วยครับ”

“ไม่ ไม่......ไม่รบกวนอะไรเลยครับ คุณลู่เกรงใจเกินไปแล้ว

ครับ”

ข้าราชการคนนันดูตืนตันกับการยกย่องนัน
2
“พวกเธอไม่ตอ้ งรอนะ กินข้าวเย็นแล้วพักผ่อนกันเลย เดียว
ฉันกลับมา” ลู่หยวนวางดาบลงแล้วพูดกับหวงเจียฮุย

ลู่หยวนตามข้าราชการคนนันออกไปจากห้องพักแขก 10
นาทีต่อมา เขาก็เข้าไปในอาคารเทศบาล

“คุณคือลู่หยวนใช่ไหมครับ? ผมเป็ นเลขาฯของนายกเทศมน

ตรี เล่ยหยงไล่ ท่านนายกฯกําลังรอคุณอยู่ เชิญทางนีครับ”
ชายวัยกลางคนรู ปร่ างกํายําทีเดินเข้ามาหาลู่หยวนทันทีทีเขา
เข้ามาในห้องโถงพูดขึน

ท่าเดินของเขามีความมันใจราวกับเสื อ เท้าของเขาเหยียบลง
บนพืนอย่างหนักแน่นมันคง สายตาของเขาแหลมคมและตืน
ตัว คนเช่นนีต่อให้ไม่ใช่ผทู้ ีวิวฒั นาการแล้ว เขาก็น่าจะเป็ น
3
หนึงในยอดฝี มือผูเ้ ชียวชาญการวิวฒั นาการ แต่ดูจากการคัด
เลือกคนในช่วงโลกาวินาศนัน เลขานุการจะต้องเป็ นผูท้ ี
วิวฒั นาการแล้วรวมทังเป็ นผูเ้ ชียวชาญทีมีความแข็งแกร่ งมาก
ด้วย

“ขอโทษทีรบกวนครับ คุณเลขาฯเล่ย เชิญนําทางเลยครับ” ลู่

หยวนส่ งยิมให้หลังจากสังเกตเห็นว่าเลขาคนนันไม่มีความ
คิดทีจะจับมือทักทาย

เลขานุการเล่ยไม่พดู อะไร ใบหน้าของเขายังคงเฉยเมยดูไม่

เต็มใจต้อนรับ เขาวิเคราะห์ลู่หยวนตังแต่หวั จรดเท้าราวกับ
กําลังตรวจสอบหาอาวุธทีซ่อนเอาไว้ และมีแนวโน้มทีจะค้น
ร่ างกายของเขาด้วย

แต่สุดท้ายเลขาฯเล่ยก็ไม่ได้ทาํ การค้นร่ างกาย สําหรับมนุษย์

4
วิวฒั นาการ ถ้าเขาตังใจจะฆ่าคนธรรมดา เขาย่อมทําได้อย่าง
ง่ายดายโดยไม่ตอ้ งใช้อาวุธด้วยซํา

การเฝ้ าดูอีกฝ่ ายจ้องมองเขาก็เหมือนกําลังเผชิญหน้าอยูก่ บั

ศัตรู ทีมีระดับเดียวกัน ลู่หยวนไม่ใส่ ใจแม้แต่นอ้ ย เขารู้ดีวา่
ไม่ใช่ทุกคนทีจะสุ ภาพกับเขาหรื อชอบเขา

แม้วา่ มันจะเป็ นเวลา 4 ทุ่มแล้ว ในอาคารก็ยงั เต็มไปด้วยผูค้ น

เดินเบียดเสี ยดพลุกพล่าน

ทังสองเดินไปทีห้องทํางานของนายกเทศมนตรี ซึงตังอยูท่ ี
ส่ วนภายในสุ ดของอาคาร เลขานุการเล่ยเดินไปเคาะทีประตู
แล้วพูดเบาๆว่า “ท่านนายกฯ ลู่หยวนมาแล้วครับ”

5
“ให้เขาเข้ามา!” เสี ยงห้าวลึกทีดังมาจากอีกด้านของประตูให้
ความรู้สึกของผูอ้ าวุโส

เลขาฯเล่ยส่ งสายตาเตือนลู่หยวนและทําท่าทางให้เขาเข้าไป
ลู่หยวนผลักประตูเปิ ดออกและเดินเข้าไปข้างใน

“คุณคงเป็ นคุณลู่แน่ สหาย! นังเลย” ชายผมขาวเกือบทังหัวที

ดูเหมือนมีอายุ 50-60 ปี หัวเราะเบาๆ เขาสวมแว่นตาอ่าน
หนังสื อกรอบสี ดาํ เมือเห็นลู่หยวนเดินเข้ามาเขาก็ถอดแว่น
ออก

ลู่หยวนลังเลอยูค่ รู่ หนึงก่อนจะนังลงบนเก้าอียาวด้านข้าง

“สหายลู่ ผมหวังว่าคุณจะไม่วา่ อะไรทีผมเรี ยกคุณมาทีนีใน

6
เวลาดึกเช่นนี?” ชายชราส่ งยิมให้และถามอย่างสุ ภาพ

ลู่หยวนสันศีรษะและเอ่ยยกย่องเขาว่า “เป็ นเกียรติของผม

มากกว่าครับทีท่านนายกฯเรี ยกหาผม!”

“ตังแต่ทีผมได้รับข้อมูลของคุณ ผมก็อยากเจอคุณมาตลอด
แต่โชคร้าย นายกเทศมนตรี ของเมืองทะเลทราย ซ่งกวงหมิง
ไม่ยอมให้คุณมาและยังขอให้คุณอยูท่ ีนันต่อ ตอนนีโชคร้าย
ทีเมืองทะเลทรายถูกทําลายไปทังเมือง แม้แต่ซ่งกวงหมิงก็ไม่
รอด” ชายชราพูดด้วยสี หน้าทุกข์ตรมสิ นหวังพลางถอน
หายใจยาว

“ผมเป็ นแค่ผวู้ วิ ฒั นาการธรรมดา ท่านนายกฯไม่จาํ เป็ นต้อง

สนใจผมมากก็ได้นีครับ” ลู่หยวนพูดอย่างสับสนเล็กน้อย

7
“สหายลู่......คุณยังหนุ่มแต่กถ็ ่อมตัวมาก และนีไม่ใช่เรื องดี
เลย” ชายชราชีนิวมาทีเขาและแกล้งตําหนิอย่างสัพยอก “ผมรู้
ว่าคุณมีเรื องกังวลของคุณเอง และผมก็ได้ยนิ ข่าวลือไม่ดี
บางอย่างเกียวกับคุณด้วย แต่กเ็ ป็ นเพราะพวกทีมีเจตนาไม่ดี
นันแหละ พวกขยะสังคม คุณน่าจะเข้าใจ”

ลู่หยวนพยักหน้า เขารู้วา่ ผูอ้ าวุโสกําลังพูดถึงการกําจัดผู้

วิวฒั นาการของกองทัพ ส่ งผลให้เกิดการฆ่าล้างผูว้ วิ ฒั นาการ
ไปนับไม่ถว้ น และทําให้พวกคนทีแข็งแกร่ งหลบหนีเข้าป่ า
กลายเป็ นพวกเร่ ร่อนไป

“ตอนนีพูดได้วา่ มนุษยชาติอยูร่ ะหว่างความเป็ นกับความตาย

แล้ว การสูญพันธุ์ของมนุษย์ไม่ใช่แค่เรื องล้อเล่นขําขันอีกต่อ
ไป แต่มนั กําลังจะเป็ นความจริ งอย่างรวดเร็ ว บางทีพวกเรา

8
อาจจะทนไปได้อีกสัก 5 ปี หรื ออาจจะไม่ถึง 1 ปี ด้วยซํา

คุณอาจจะไม่รู้วา่ ทีอยูอ่ าศัยตามธรรมชาติของมนุษย์ลดลง

อย่างมาก เราเสี ยการติดต่อกับแอฟริ กา อเมริ กาใต้ รวมถึง
ออสเตรเลียไปอย่างสมบูรณ์แล้ว เพือนบ้านของเราอย่าง
ญีปุ่ นก็จมอยูใ่ ต้นาเพราะแผ่
ํ นดินไหวกับสึ นามิ ตอนนีเรา
ติดต่อได้แค่รัสเซีย อเมริ กา และยุโรป 3ทวีปนีรวมประชากร
ทังหมดอาจจะไม่ถึง 300 ล้านคนด้วยซํา ยิงกว่านันประชากร
ส่ วนใหญ่กแ็ ก่ชราและอ่อนแอ มนุษยชาติใกล้จะสูญพันธุ์
แล้ว”

ชายชราพูดต่อด้วยเสี ยงหนักๆ “แต่ถา้ สุ ดท้ายมนุษย์จะต้อง

สูญพันธุ์ เราก็ตอ้ งไปแบบไม่มีอะไรให้ตอ้ งเสี ยใจ เราจะทํา
อย่างเต็มทีด้วยศักยภาพทังหมดทีมนุษยชาติมี”

9
สี หน้าของลู่หยวนกระจ่างมากขึน ถึงแม้เสี ยงของชายชราจะ
นุ่มนวลและอ่อนโยน มันก็แสดงให้เขาเห็นถึงทัศนคติใหม่ๆ
และทําให้เกิดผลกระทบขึนในใจของเขา

บางทีชายชราคงรู้สึกตัวถึงบทสนทนาทีทําให้ไม่สบายใจนี
เขาจึงเปลียนเรื องด้วยการพูดว่า “ผูว้ วิ ฒั นาการเป็ นความหวัง
ของเราทีจะเอาชนะในยุคโลกาวินาศนี เหตุผลทีการพัฒนา
เทคโนโลยีรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ วก็เพราะการรวบรวมคน
มากมายมาแบ่งปั นความรู้ความสามารถรวมทังความช่วย
เหลือของมนุษย์ววิ ฒั นาการด้วย เทคโนโลยีในปั จจุบนั มักจะ
ไม่สามารถจําลองความสามารถของพวกเขาได้ แน่นอนว่ามี
ผูว้ วิ ฒั นาการบางคนได้ฝึกการต่อสู้ดว้ ย และก็กาํ ลังสู้อยูใ่ น
แนวหน้า พวกเขาได้ช่วยเหลือมนุษยชาติอย่างใหญ่หลวง”

ชายชรามองลู่หยวนด้วยสายตาทีมองทะลุ โดยไม่รู้วา่ ทําไมลู่

10
หยวนถึงได้รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเมือเผชิญหน้ากับ
ชายชราธรรมดาคนนี “ผมรู้วา่ คนหนุ่มๆโดยเฉพาะอย่างยิง
คนทีผ่านการวิวฒั นาการมาจะสนุกสนานกับอิสระของพวก
เขา แต่ดว้ ยสถานการณ์ในตอนนี อิสรภาพแบบฟุ่ มเฟื อยนัน
ไม่ใช่สิงทีจะยอมรับได้” นายกเทศมนตรี บ่นพึมพํา

“เหตุผลทีเรี ยกคุณมาทีนีก็คือ อย่างแรกเพือฟังความเห็นของ

คุณถึงตําแหน่งทีคุณจะยอมรับได้ อย่างทีสองคือการพบกับ
คุณเพือดูวา่ คุณเป็ นคนยังไง คนทีรอดชีวติ จากพืนทีล่มสลาย
เดินทางจนมาถึงทีนีพร้อมกับพาคนธรรมดามาด้วยกลุ่มหนึง
ทําไม คุณต้องมีโชคด้านพลังพิเศษแน่!”

“ผมเกรงว่าผมคงจะทําให้คุณผิดหวังนะครับ!” ลู่หยวนพูด
อย่างนอบน้อม

11
“ไม่ ไม่มีการผิดหวังเลย ดูจากตาของคุณ ผมรู้วา่ คุณไม่ใช่คน
เห็นแก่ตวั นีก็มากเกินพอแล้ว” ผูอ้ าวุโสพูดอย่างพอใจ เขา
กล่าวต่อว่า “ผมได้ยนิ ว่าคุณเป็ นผูเ้ ชียวชาญศิลปะการ
ต่อสู้...... คุณสนใจจะเป็ นครู ฝึกไหม?”

เมือเห็นว่าลู่หยวนสับสน ชายชราจึงหัวเราะเบาๆ “ไม่ตอ้ ง

รู้สึกอึดอัดไปหรอก สําหรับผูว้ วิ ฒั นาการทีเกรงขามอย่างคุณ
เราจะปล่อยคุณไปโดยไม่ได้ทาํ ความรู้จกั กันก่อนได้ยงั ไง?”

ลู่หยวนปฏิเสธอย่างสุ ภาพและพูดว่า “ผมไม่ชอบบรรยากาศ

ของกองทัพ จะเป็ นอะไรไหมถ้าผมขอแนะนําคน 2 คน -
เติงเชา กับ จงชูเชียงให้แทน? พวกเขาได้รับการฝึ กจากผมมา
บ้าง และตอนนีก็ได้อพยพมาทีนีพร้อมกับคนอืนๆทีเหลือ”

12
ชายชราไม่ประหลาดใจทีเขาปฏิเสธ อย่างไรเสี ยนีก็เป็ นแค่
การทดสอบ และเขาคงจะได้รับผลกระทบจากการกวาดล้าง
ครังใหญ่ ผูว้ วิ ฒั นาการทีไม่ได้ฝึกในกองทัพมักจะมีความ
รู้สึกต่อต้านกองทัพอยู่ หลังจากได้ยนิ ลู่หยวนแนะนําคนอืน
ให้เป็ นครู ฝึกแทน สี หน้าของเขาก็เปลียนไปอย่างรวดเร็ ว
พร้อมกับถามว่า “พวกเขาเป็ นคนธรรมดารึ เปล่า? ถ้าใช่ พวก
เขาเก่งแค่ไหน?”

ลู่หยวนพยักหน้าและตอบว่า “โดยทัวไปพวกเขาสามารถฆ่า
สัตว์กลายพันธุ์ขนั 2-3 ได้ครับ!”

สี หน้าของนายกเทศมนตรี เปลียนเป็ นจริ งจัง เขารี บเอาสมุด

บันทึกออกมาจดชือพวกนันลงไป

ข้อมูลจากเมืองทะเลทรายดูจะต่างไปเล็กน้อย ทีจริ งแล้วคนที

13
ได้รับการฝึ กจากเขาจะแข็งแกร่ งกว่าทีมีการรายงานเอาไว้ซะ
อีก

คนธรรมดาทีสามารถฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ขนั 2-3 ได้หลังจาก

เรี ยนศิลปะการต่อสู้นนฝี
ั มือย่อมไม่ใช่ธรรมดา ทีจริ งแล้ว
ความแข็งแกร่ งของผูท้ ีวิวฒั นาการส่ วนใหญ่กอ็ ยูใ่ นระดับนี
เช่นกัน

ศิลปะการต่อสู้เป็ นทีนิยมมากในเขตบูรณะใหม่ แต่ในความ

เป็ นจริ งผลลัพธ์ทีได้กลับไม่เป็ นทีน่าพอใจและไม่เป็ นไป
ตามทีพวกเขาคาดหวังเอาไว้ เขาไม่คิดว่าลู่หยวนจะเป็ นผูท้ ี
นําความประหลาดใจครังใหญ่มาให้เช่นนี

เป็ นความจริ งเช่นกันทีคนทีสามารถออกมาจากพืนทีทีล่ม

สลายและเดินทางมาจนถึงทีนีได้นนั จะต้องผ่านสถานการณ์
14
อันตรายทีเสี ยงต่อชีวติ มามากมาย ต่อให้เขาเป็ นคนธรรมดา
เขาก็จะกลายเป็ นคนทีเก่งกาจในด้านการต่อสู้แน่นอน แต่ถึง
อย่างนันเขาก็ยงั ไม่เชือทุกสิ งทีลู่หยวนพูดอย่างเต็มที เนือง
จากทุกอย่างต้องมีการทดสอบหาความจริ ง

เขาปิ ดสมุดบันทึกแล้วยิม “ในเมือคุณไม่อยากเข้าร่ วมกองทัพ

งันผมก็ขอแนะนําหน่วยพิเศษทีผมคิดว่าคุณน่าจะชอบให้คุณ
ก็แล้วกัน”

15
ตอนที 314 ถ่อมตัว (1)
ขณะทีลู่หยวนเดินออกจากสภาเทศบาลเมือง เขาก็ถอนใจ
ออกมาเบาๆ

ถึงแม้ชายชราจะใจดี พูดจานุ่มนวล และไม่เคยบังคับ แต่เขาก็

สร้างความกดดันให้ลู่หยวนอย่างมาก ดังนันลู่หยวนถึง
กระสับกระส่ ายและไม่กล้าผ่อนคลายเลยสักนิด

ต้องบอกว่าชายชราคือคนทีน่าเคารพอย่างแท้จริ ง ถึงแม้ร่าง
กายเขาจะไม่แข็งแรง และอาจจะด้อยกว่าคนธรรมดา แต่เขาก็
มีหวั ใจทีเข้มแข็ง

1
เขาดูเวลา มัน 4 ทุ่มครึ งแล้ว แต่โรงงานตามแนวถนนก็ยงั เปิ ด
ไฟสว่างอยู่ เมือข้าราชการคนทีส่ งเขาไปหาชายชราจากไป
แล้ว เขาก็ทาํ ได้เพียงเดินกลับไปทีบ้านพัก

โชคดีทีความจําเขายังดี และทีตังของบ้านพักก็อยูไ่ ม่ไกลนัก

ขณะทีเขาเดินทอดน่องกลับ เขาก็ปรับความคิดของเขาไป
ด้วย กองกําลังพิเศษทีชายชราแนะนําในตอนท้ายของการ
สนทนานันอยูภ่ ายใต้การบริ หารของรัฐบาลกลางโดยตรงทีมี
สาขาตังอยูใ่ นเมืองแห่งความหวัง โดยทัวไปกองกําลังนีจะ
รับผูว้ วิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งเป็ นพิเศษเข้ามา

ลู่หยวนเดาว่าทีกองกําลังพิเศษถูกสร้างขึนไม่ใช่เพือเอาพวก
เขามาเป็ นพวกซึงจะลดความเสี ยงของรัฐบาลและเพือการ
2
บริ หารจัดการแบบรวมศูนย์ทีง่ายขึนเท่านัน แต่ยงั สร้างขึน
เพือปฏิบตั ิภารกิจพิเศษทีกองกําลังทหารไม่สามารถทําได้

สําหรับเขา มันก็เป็ นการปรับแก้แบบง่ายๆ

ครึ งปี แล้วตังแต่ทีเขาเลเวลอัพครังสุ ดท้าย โดยเฉพาะอย่างยิง

หลังจากเขาเข้ามาในเขตบูรณะใหม่ เขาก็แทบจะไม่มีภารกิจ
ทีช่วยให้เขาก้าวหน้าไปได้เลย ส่ วนใหญ่เขาได้รับค่า
ประสบการณ์แค่นอ้ ยนิดจาก 2 ภารกิจล่าสุ ดของเขา

ภารกิจระดับ D ทําให้เขาอยูใ่ นสภาวะลําบากใจโดยไม่รู้ตวั

ไม่วา่ จะทํามันหรื อไม่ มันก็ไม่สามารถให้ค่าประสบการณ์
เขาได้มากพออีกแล้ว แต่ถา้ ไม่ทาํ เขาก็รู้สึกว่าจะเสี ยมันไป
เปล่าๆ

3
โชคร้ายทีภารกิจระดับ D+ หรื อสิ งมีชีวติ ขันสี เขียวเข้มนัน
ยากทีจะพบเจอแม้แต่ในป่ าก็ตาม ไม่ตอ้ งพูดถึงเขตบูรณะ
ใหม่เลย อย่างน้อยสําหรับลู่หยวน เขาก็ยงั ไม่พบเลยสักตัว

นอกจากจะโชคดีแล้ว ยังเป็ นเพราะขาดข้อมูลอีกด้วย สิ งที

เขาพบเจอเป็ นเงือนไขของสิ งทีเกิดขึนรอบๆตัวเขา และมัน
เป็ นเรื องของโชคเพียวๆเลย อย่างไรก็ตามมันไม่น่าจะเป็ น
การยากทีจะได้พบเห็นสิ งมีชีวติ ขันสี เขียวเข้มหรื อกระทังสิ ง
มีชีวติ ทีแข็งแกร่ งกว่าในบริ เวณใกล้เคียงเขตบูรณะใหม่

............

เช้าวันต่อมา มีคนมาหาลู่หยวนทันทีทีเขากินข้าวเช้าเสร็ จ

4
“สวัสดีครับคุณลู่ คุณคงไม่รู้จกั ผม ผมคือหัวหน้ากองการจัด
ระเบียบ เหริ นหงหยวน ผมจะไปเป็ นเพือนคุณในการเข้า
ประจําตําแหน่งของคุณนะครับ” เขาพูดอย่างกลัวเกรง

“ขอโทษทีรบกวนนะครับ ท่านรองเหริ น” ลู่หยวนพูดพร้อม

กับจับมือทักทายเขา

“ด้วยความยินดีครับ!”

พวกเขาเดินออกจากบ้านพักไปขึนรถ หัวหน้ากองเหริ นแนะ

นําว่า “กรมหลีเจียนเป็ นกองกําลังพิเศษทีจัดตังโดย
สาธารณรัฐและมีหน่วยพลาธิการซึงรวมกองกําลังอากาศด้วย
แต่ถึงอย่างนันเราก็มีสมาชิกอย่างเป็ นทางการแค่ 51 คน
กระจายไปทัวเขตบูรณะใหม่ และมี 8 คนอยูใ่ นเมืองแห่ง
5
ความหวังนี”

“งันผมก็เป็ นคนที 9 น่ะสิ ?” ลู่หยวนพูดด้วยรอยยิม แต่ในใจ

เริ มเครี ยดขึนเรื อยๆ

คนแค่ 51 คนจากผูว้ วิ ฒั นาการนับร้อยนับพันในเขตบูรณะ

ใหม่ทีมีประชากรมากกว่า 100 ล้านคน พิสูจน์ได้วา่ พวกเขา
คือพวกเก่งทีสุ ดในหมู่ยอดฝี มือ บางทีเขาอาจจะมันใจเกินไป
ทีเชือว่าไม่มีใครเทียบชันกับเขาได้ โดยเฉพาะอย่างยิงเมือมี
ระบบคอยช่วยเหลือเช่นนี แต่การก่อกบฏทีเมืองทะเลทราย
ได้มีผวู้ วิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งปรากฏตัวขึนมากมาย ทําให้เขา
เข้าใจถึงความหมายของพรสวรรค์ทีซ่อนอยูอ่ ย่างแท้จริ ง แน่
นอนว่าถ้ามีจาํ นวนคนมาก ก็มีความเป็ นไปได้ทีจะมีผู้
วิวฒั นาการทีแข็งแกร่ งอยูอ่ ย่างแน่นอน

6
หัวหน้ากองเหริ นตอบอย่างประหม่าว่า “ความจริ งแล้วคุณยัง
เป็ นคนของหน่วยพลาธิการอยูค่ รับ และยังอยูใ่ นช่วงการ
ทดสอบอยู่ ถึงนายกเทศมนตรี หูจะแนะนําคุณ เราก็ไม่มี
อํานาจทีจะรับใครเข้าเป็ นคนของกองกําลังพิเศษในเมืองแห่ง
ความหวังได้ทนั ที แต่ถึงยังไงก็ไม่เป็ นปั ญหาใหญ่สาํ หรับคุณ
ลู่อยูแ่ ล้วล่ะครับ”

ลู่หยวนอึงไปและพูดแหย่ขึนว่า “อ้าว งันผมก็เป็ นพนักงาน

ชัวคราวงันสิ ?”

“เอ่อ......นีเป็ นขันตอนปกติของหน่วยงานน่ะครับ ถึงเป็ น

นายกฯหูกล็ ะเมิดไม่ได้ครับ” หัวหน้ากองเหริ น
ตอบอย่างกระวนกระวาย เขาโล่งอกเมือเห็นว่าลู่หยวนแค่ลอ้
เล่น แต่เขาก็เหงือแตกชุ่มไปแล้ว

7
การเป็ นเพียงแค่คนธรรมดานัน ทุกๆคนในหน่วยลับจะถูก
ั ข่ า้ งๆหนึงในนัน เขา
มองเป็ นพวกยอดมนุษย์ ต่อให้แค่นงอยู
ก็รู้สึกกระวนกระวายและไม่ปลอดภัยแล้ว นีเป็ นเพราะมัน
ไม่เคยปลอดภัยเลยในเหตุการณ์ทีพวกเขาเกิดคลังขึนมา ต่อ
ให้เขามีกองทหารคอยปกป้ องอยูก่ ต็ าม

................

ตอนแรกลู่หยวนคิดว่าหน่วยงานทีมีคนเพียงแค่ 8 คนจะเป็ น
แค่สาํ นักงานเล็กๆ แต่กลายเป็ นตรงกันข้ามกันโดยสิ นเชิง

หลังจากรถแล่นไปประมาณครึ งชัวโมง พวกเขาก็ผา่ นป้ าย

เตือนทีอ่านได้วา่ ‘ฐานทัพ ห้ามบุกรุ ก’ และเห็นพุม่ ไม้หนาม
ขนาดใหญ่ลอ้ มรอบ พวกเขาต้องแสดงบัตรผ่านทีประตูก่อน
ทีรถจะแล่นเข้าไปในหน่วยลับอย่างช้าๆ
8
พืนทีทังหมดมีมากกว่า 100 เอเคอร์พร้อมลานวิงเครื องบิน 2
แห่ง ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ 5 แห่ง และอาคารขนาดใหญ่สูง
3 ชัน 3 บล็อก

รถหยุดลงทีด้านหน้าโถงทางเข้าของอาคารตรงกลาง หัวหน้า
กองเหริ นเดินโซซัดโซเซเนืองจากความกระวนกระวายอย่าง
เห็นได้ชดั ราวกับว่ามีอนั ตรายซุ่มซ่อนอยูห่ ลังอาคารใหญ่

ทังสองคนเดินเข้าไปในอาคาร มันไม่ได้เงียบเหงาเลยแม้แต่
น้อย เนืองจากมีคนมากมายเบียดเสี ยดพลุกพล่าน คนพวกนี
เป็ นเจ้าหน้าทีพลาธิการอย่างเห็นได้ชดั และดูเหมือนว่าส่ วน
ใหญ่จะเป็ นผูห้ ญิงวัยกลางคน ทุกคนดูเก่งมาก

ลู่หยวนกวาดตาดูฝงู ชน ทันใดนันรู ม่านตาของเขาก็หดตัวลง

9
เมือจู่ๆก็มีคนปรากฏตัวขึนตรงหน้าเขา คนผูน้ นเร็
ั วมากจน
กระทังลู่หยวนไม่ทนั เห็นว่าเขามาจากทีไหนหรื อมาได้อย่าง
ไร

“โย่ ดูเหมือนเราจะมีเด็กใหม่นะ” เขายิมยิงฟันด้วยใบหน้า

กระตุกเล็กน้อย ทําให้ดูเหมือนเขากําลังประหม่ามากกว่า

เขาดูกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย เนืองจากสวมแค่เสื อกล้าม

กางเกงขาสันสี ดาํ และรองเท้าแตะ แถมผมก็ยงุ่ เหยิงสกปรก
จนเกือบดูเหมือนขอทาน

“ครับ คุณหวัง หัวหน้าทีมคุณอยูไ่ หมครับ?” หัวหน้ากองเห

ริ นถามด้วยรอยยิม

10
“อืม......โชคร้ายหน่อยนะ หัวหน้าไปเมืองหลวงใหม่แล้ว”
เขาตอบอย่างไม่สนใจขณะทีประเมินลู่หยวน สร้างความอึด
อัดใจให้ลู่หยวนราวกับว่าเขากําลังถูกงูพิษจ้อง

“แล้วผูช้ ่วยหัวหน้าทีมล่ะครับ?”

“ทําไมต้องอยากเจอเขาด้วย? เขาออกไปทําภารกิจ หาผมก็ได้

นี มันก็เหมือนกันนันแหละ เว้นแต่วา่ คุณจะดูถูกผม” เขาพูด
พลางเดินรอบหัวหน้ากองเหริ นและสูดจมูกสะอืนราวกับ
คาดหวังความเห็นใจ ขณะเดียวกันเหล่าพลาธิการทีอยูแ่ ถว
นันก็ถอยออกไปด้วยความกลัว

หัวหน้ากองเหริ นแทบจะยิมไม่ออก และอยากจะหนีออกไป

ด้วยแต่กไ็ ม่ได้ทาํ

11
ลู่หยวนรู้วา่ หัวหน้ากองเหริ นรู้สึกไม่สบายใจอย่างไร เขาจึง
ดึงหัวหน้ากองออกไปพร้อมกับมองไปทีคุณหวัง “อย่าให้มนั
มากไปนัก!”

เขารี บถอยหลังห่างออกไปสองสามเมตรด้วยความกลัว และ

พูดจาวางโตขณะทีมองสี หน้าลู่หยวนไปด้วย “โย่ ไอ้หน้าขาว
อยากรี บเข้ามาอยูแ่ ถวหน้านักรึ ไงวะ ไม่ใช่ทุกคนจะหนีไป
จากทีนีได้ง่ายๆนะเว้ย เข้ามาเลย ขอดูหน่อยซิวา่ แกเจ๋ งแค่
ไหน”

ความวุน่ วายนันดึงดูดความสนใจของทุกคน คนสองคนที

กําลังลงบันไดมาก็ถูกกระตุน้ ความสนใจด้วย เมือพวกเขา
เห็นเหตุการณ์กเ็ ริ มพากันเฝ้ ามอง

12
ลู่หยวนเบนสายตามามองและยิมทันที “อ้าว คุณจะให้ผมเข้า
มาแทนทีคุณเหรอ? น่าจะบอกกันก่อน ผมชอบนะ”

13
ตอนที 315 ถ่อมตัว (2)
หัวหน้ากองเหริ นมองลู่หยวนอย่างขอบคุณ การเป็ นหัวหน้า
กองการจัดระเบียบของเมืองแห่งความหวังนัน ถ้าเป็ น
สถานการณ์อืนหรื อถ้าเผชิญหน้ากับคนอืน เขาก็คงไม่ไร้
ประโยชน์เช่นนี

สาเหตุหลักก็คือชายคนนีมันบ้าอย่างแท้จริ ง พูดกันว่าเขาป่ วย
ทางจิตมาตังแต่ก่อนช่วงโลกาวินาศแล้ว ไม่เพียงแต่จะมีนิสยั
แปลกๆเท่านัน แต่ยงั ทําท่าทางหยาบคายก้าวร้าว และสนุก
สนานกับงานอดิเรกประหลาดๆด้วย แม้แต่นายกเทศมนตรี ก็
รู้สึกลําบากใจเมือพบเขา แต่เพราะความสามารถทีแข็งแกร่ ง
ของเขาและตราบใดทีเขาไม่ได้ฆ่าใครหรื อกระทําความผิด

1
ร้ายแรงอะไร ทางเบืองบนก็จะปล่อยเขาไว้

ถึงอย่างนันเขาก็ยงั หวังว่าจะมีใครสักคนสอนบทเรี ยนให้เขา

ได้ แต่ในฐานะข้าราชการ เขาไม่สามารถปล่อยให้เกิดเรื อง
เช่นนันขึนได้ ดังนันเขาจึงพยายามห้าม “ใจเย็นครับ อย่าสู้กนั
อย่าสู้กนั เลยครับ! ยังไงเราก็เป็ นเพือนร่ วมงานกันนะครับ!”

“หัวหน้ากองเหริ น คุณส่ งผมถึงทีนีแล้ว หน้าทีของคุณเสร็ จ

แล้ว ตอนนีเป็ นเรื องภายในหน่วยของเรา กรุ ณาอยูใ่ ห้ห่าง
จากเราด้วยครับ” ลู่หยวนพูด เขารู้แก่ใจดีวา่ ไม่มีประโยชน์ที
จะเก็บความสามารถเอาไว้ ถ้าเขาไม่แสดงความเก่งกาจซะ
บ้าง เขาก็จะถูกดูหมินเหยียดหยาม

หัวหน้ากองเหริ นรู้สึกขอบคุณ สิ งทีลู่หยวนพูดเป็ นการบอก

เป็ นนัยว่าชายหนุ่มไม่ตอ้ งการให้เขาเกียวข้องกับเรื องนี
2
“โย่ มันคิดว่าตัวเองเป็ นใครวะ ทํามาอวดเบ่งแถวนี? เป็ น
สมาชิกทีมเราเรอะ? ทําไมกูไม่รู้จกั วะ?” นายหวังบ้า พูดจา
วางก้ามขณะทีเอามือปั ดหูตวั เองเล่น จากนันเขาก็หนั ไปมอง
คนสองคนทียืนดูอยูแ่ ถวนันแล้วตะโกนเสี ยงดังว่า “เฮ้ ไอ้โง่
หลี รู้จกั เจ้าหมอนีป่ ะ? แล้วนายล่ะ รู้จกั ไหม? อ้าว บ่มีไผรู้จกั
เลยว่ะ!”

“งัน คุณมึงเป็ นใครกันวะ?” นายหวังบ้าหันมาโยนคําถามใส่

ลู่หยวน

นอกจากคนทีเฝ้ าดูสองคนนันแล้ว ไม่มีใครหัวเราะออกเลย

พวกเขาพากันถอยหลังด้วยความกลัว สําหรับเจ้าหน้าที
พลาธิการธรรมดา พวกเขาจะไม่หาเรื องใคร ต่อให้คนๆนียัง

3
เป็ นแค่พนักงานทีอยูใ่ นช่วงทดลองงานก็ตาม

ในทีสุ ดวาจาหยาบคายของนายหวังบ้าก็ทาํ ให้สีหน้าของลู่

หยวนมืดครึ มลง เขาโยนดาบฟันขาม้าไปด้านข้างแล้วพูดว่า
“หวังว่านายจะเก่งเหมือนปากพูดแล้วกัน!”

นายหวังบ้าเม้มปากราวกับอยากจะล้อเลียนอีกครัง แต่ลู่
หยวนกลับหายตัวไปในทันที ก่อนทีเขาจะทันตระหนักว่า
เกิดอะไรขึน สายลมแรงก็พดั เข้าใส่ เขาและร่ างของเขาก็ลอย
ขึนไปในอากาศพร้อมกับเจ็บแปลบทีหน้าอก

ลู่หยวนจับคอเสื อเขาแล้วกระแทกเขาลงกับพืนโดยตรง

ด้วยความแข็งแรง 15 แต้มทีสูงกว่าคนธรรมดาทัวไป 7.5 เท่า

4
บวกกับพืนปูนทีหนาและแข็งแรง เขาย่อมรู้สึกเจ็บปวดและ
มึนงงถ้าถูกกระแทกเข้ากับพืนโดยไม่ตอ้ งคํานึงถึงว่าเขาถึก
ทนแค่ไหน

แต่ทว่าลู่หยวนก็ตอ้ งประหลาดใจเมือเขาหายตัวไปก่อนทีร่ าง
กายจะกระแทกกับพืน มีเพียงเศษเสื อกล้ามเหลือติดมือเขา
เท่านัน

และแทบจะในเวลาเดียวกัน พลังการรับรู้ของลู่หยวนก็จบั เงา

ร่ างของนายหวังทีปรากฏตัวขึนห่างออกไป 10 เมตร ขณะที
เขาหมอบอยูก่ บั พืนอย่างน่าสังเวช

“มึงเกือบจับกูได้วะ่ เกือบนะโว้ย!” เขาหัวเราะอย่างบ้าคลัง

ขณะทีค่อยๆปล่อยรังสี แห่งความวิกลจริ ตและดุร้ายออกมา
สักพักร่ างกายของเขาก็เริ มพร่ ามัวราวกับมีเงาลวงตาเปลียน
5
ไปมาอยูเ่ ป็ นจํานวนมาก

สองคนทีเฝ้ าดูอยูม่ องหน้ากันแล้วใบหน้าของพวกเขาก็มืด

ครึ ม ชายวัยกลางคนตะโกนขึนว่า “ทุกคน ออกไปเร็ ว!”

พวกเจ้าหน้าทีพลาธิการและหัวหน้ากองเหริ นพากันตกใจ
และรี บออกจากห้องรับรองทีชันหนึงทันที

คนทังสองไม่ได้รีบโจมตีเข้าใส่ กนั แต่กลับกําลังจ้องมองกัน

และกันอยู่

สายตาของนายหวังบ้าดูดุร้ายเหมือนหมาป่ าบาดเจ็บ แต่ลู่

หยวนดูสงบนิง อารมณ์ของเขายังคงทีดังเดิม

6
ความสามารถของคู่ต่อสู้ดูลึกลับมากและคล้ายกับการเทเล
พอร์ตในจินตนาการ แต่ลู่หยวนเคยเห็นมามากแล้ว รวมถึง
สิ งมีชีวติ ทังสี มิติและความสามารถพิเศษทีเกียวข้องกับเวลา
และมิติ เขาจึงไม่รู้สึกทึงกับพลังลึกลับเช่นนันอีกต่อไปแล้ว

ไม่ได้หมายความว่าความสามารถนีไม่แข็งแกร่ งเพียงพอ แต่

มันขึนอยูก่ บั คนทีครอบครองความสามารถนีว่าพวกเขาแข็ง
แกร่ งเพียงใด

ถ้าเขาทําได้แค่เทเลพอร์ต นายหวังคนนีก็ไม่ใช่ภยั คุกคาม

สําหรับลู่หยวน

นายหวังบ้าดูจะหงุดหงิดมาก เขาเริ มเคลือนไหวอย่างรวดเร็ ว

ด้วยการหายวับไปแล้วปรากฏตัวขึนทีด้านหลังของลู่หยวน
ตังใจจะชกเข้าทีศีรษะด้านหลังของเขา
7
ลู่หยวนเหมือนมีตาอยูด่ า้ นหลัง เขาก้มเล็กน้อยเพือหลบหมัด
ไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด จากนันเขาก็เอียวตัวเตะเข้าทีหัว
ของนายหวัง ถึงแม้จะไม่ได้เตะเต็มแรง ลูกเตะของเขาก็ทาํ
เอาคนโดนเตะลอยขึนไปกลางอากาศ และล้มกลิงลงกับพืน
ห่างออกไป 5-6 เมตร

“ถุย! ถุย!”

นายหวังบ้ารี บยืนขึนแล้วถ่มเอาฟันหน้าออกมาสองซี ใบ
หน้าด้านซ้ายของเขาบวมขึนมาทันที “เฮ้ยไอ้หน้าขาว เล่น
มากจนอ่อนเลยเหรอวะ? มาเลย เอาให้แรงกว่านีอีก!” เขา
ตะโกนอย่างขาดสติ ถึงแม้เสี ยงจะฟังแปลกๆเนืองจากใบ
หน้าทีบวมฉึ ง

8
“งันเอาอีกรอบก็ได้” ลู่หยวนยิมอย่างเย็นชา อย่างไรเสี ยเขาก็
ต้องทําให้คนเช่นนียอมรับความพ่ายแพ้ให้ได้ ไม่อย่างนันเขา
ก็จะทําตัวน่ารําคาญและเห่าไม่เลิก

นายหวังบ้าเริ มวนรอบตัวเขา การเดินลากเท้าของเขาทําให้ลู่

หยวนรําคาญ จากนันร่ างของเขาก็หายวับไปอีกครัง และ
ทันทีทีเขาปรากฏตัวขึนทีด้านหลังของลู่หยวน เขาก็ถูกเตะ
ลอยขึนไปอีกครัง

ครังนีลู่หยวนเตะแรงขึนอย่างชัดเจน เพราะนายหวังบ้านอน
นิงอยูก่ บั พืนไปหลายวินาทีก่อนจะได้สติและกระเสื อก
กระสนลุกขึน ใบหน้าของเขาบวมทังสองด้าน

“ไม่แรงพอสิ นะ? ฉันยังไม่ได้ใช้แรงเท่าไรเลย มาต่อกันอีก

ครังมา!” ลู่หยวนกวักมือเรี ยกนายหวังบ้าขณะทีพูดเหน็บไป
9
ด้วย

คนสองคนทีเฝ้ าดูอยูเ่ ริ มมีสีหน้าเคร่ งเครี ยด ถึงแม้นายหวังบ้า

จะมีปัญหาทางจิตและไม่ใช่คนทีแข็งแกร่ งทีสุ ด ความ
สามารถของเขาทีหายตัวไปมาได้กเ็ ป็ นทักษะทีน่ารําคาญมาก
ทีสุ ด นอกจากนีเขาก็สามารถจัดการกับสัตว์กลายพันธุ์ขนั 6
ได้อย่างง่ายดาย รวมถึงระเบิดทีมีพลังทําลายสูง ประวัติใน
ทีมของเขาน่าทึงมาก

ถึงกระนัน นายหวังบ้าก็หมกมุ่นอยูก่ บั พวกเด็กใหม่มาก ราว

กับอยูภ่ ายใต้มนต์สะกด เหมือนกับเด็กทีร้องขอไปเทียว

“ทําไมกูตอ้ งไปหามึงด้วยวะ? เข้ามาเองเดะถ้าคิดว่าแน่นกั ล่ะ

ก็” นายหวังบ้าเย้ยหยัน ปฏิเสธทีจะยอมแพ้ เขามันใจในความ
สามารถในการเทเลพอร์ตของเขาว่าจะไม่มีใครจับตัวเขาได้
10
“ดี นายขอเองนะ!” ลู่หยวนยิมทันที เผยให้เห็นฟันสี
ขาวสะอาดเรี ยงเป็ นระเบียบสวยงามซึงทําให้นายหวังเย็นยะ
เยือกไปทังสันหลัง

ฟันของเขาเรี ยงแถวกันอย่างเป็ นระเบียบโดยไม่มีช่องว่างเลย

สักนิด ฟันแต่ละซียาวและแคบ ดังนันเขาจึงมีฟันเพิมขึน
เกือบ 1 ใน 3 ของคนธรรมดาทัวไป

มันเป็ นสัญลักษณ์ของการเกิดใหม่ และเขาเคยเห็นฟันแบบนี

เพียงครังเดียวจากหัวหน้าทีมของเขา เขามองดูผวิ ของลู่หยวน
และพบว่ามันไม่เพียงแต่เรี ยบเนียนมากเท่านัน แต่ยงั เปล่ง
ปลังและแทบมองไม่เห็นรู ขมุ ขนเลย

หลังจากเกิดใหม่ ลู่หยวนก็มีฟันใหม่ขึนมาจนครบแล้ว และ

11
ไม่ได้รู้ตวั เลยว่าฟันของเขาตอนนีดูแปลกมาก

เมือลู่หยวนเดินเข้ามาใกล้ เขาก็รีบร้องขึนทันที “เดียวก่อน!”

ถึงแม้จะวิกลจริ ต แต่เขาก็ยงั ทําอะไรไม่ถูกได้อยู่ เขารู้วา่ เขา

ไม่ควรจะยัวยุคนอย่างลู่หยวน แต่ก่อนทีเขาจะพูดจบประโยค
ลู่หยวนก็พงุ่ เข้ามาและพยายามเอือมมือคว้าผมของเขา

นายหวังบ้าตัวสันและเทเลพอร์ตไปในช่วงคับขันนัน ด้วย
แสงวูบวาบต่อเนืองอีกสองสามครังอย่างรวดเร็ วราวสายฟ้ า
เขาก็หนีออกมาก่อนทีคนทีเหลือจะโต้ตอบได้ทนั

เขาหันมาและได้ยนิ เสี ยงผมของเขาขาด

12
เงาร่ างพร่ ามัวเร่ งความเร็ วขึนและวินาทีต่อมามันก็เข้ามาใกล้
มาก

เขาเทเลพอร์ตในแต่ละครังได้เป็ นระยะทางประมาณ 20-30

เมตร ก่อนจะเทเลพอร์ตต่อไปโดยไม่มีช่วงเวลาดีเลย์ เพราะ
ฉะนันเขาจึงหนีไปได้ไกลหลายร้อยเมตรจากการเทเลพอร์ต
ไม่กีครัง แต่ดูเหมือนเขาจะล้มเหลว

“เขาเร็ วขนาดนีได้ยงั ไง?!” เขาร้องอุทานอย่างหวาดกลัว

ลนลานอยูใ่ นใจและเทเลพอร์ตอีกครัง

................

13
ขณะทีมองดูการเทเลพอร์ตอย่างต่อเนือง ลู่หยวนก็พบ
ปรากฏการณ์ทีแปลกมาก ทุกครังทีเขาเทเลพอร์ตจะมี
ภาพลวงตาเกิดขึนบนคิวของเขา เป็ นไปได้ไหมว่าการเทเล
พอร์ตจะเกียวข้องกับดินแดน 4 มิติดว้ ย? เป็ นไปได้ไหมว่า
เขาเข้าไปในดินแดน 4 มิติชวคราวในตอนที
ั เขาหายไปจากที
เดิม แล้วไม่นานก็กลับมา?

ขณะทีเขามองเห็นดินแดน 4 มิติได้โดยบังเอิญ ลู่หยวนก็พบ

ว่าเขามีความสามารถทีเกียวข้องกับพืนทีมิติสูงขึน ดังนันลู่
หยวนจึงสงสัยว่าสิ งมีชีวติ ทังหลายกําลังวิวฒั นาการไปสู่ผมู้ ี
พลังมิติ

เขาปล่อยให้ความคิดนันแวบผ่านไป และรี บพุง่ ไปยังทีทีนาย

หวังบ้าปรากฏตัวขึนอีกครัง เขาไม่รู้วา่ ได้แสดงให้เห็น
สัญญาณบางอย่างในระหว่างการเทเลพอร์ต พอเขากําลังจะ

14
ปรากฏตัวขึนใหม่ อากาศภายในบริ เวณใกล้เคียงก็พลันถูกดูด
ออก และสถานทีทีเขาหายตัวไปก็เต็มไปด้วยอากาศ

ทังอากาศและนายหวังข้ามมิติแลกทีกัน ซึงเกิดขึนอย่างรวด
เร็ วราวสายฟ้ าและแทบจะพร้อมกัน ดังนันจึงไม่สามารถมอง
เห็นได้ดว้ ยตาเปล่า จะมองเห็นได้กต็ ่อเมือมันช้าลงสัก 7.5
เท่า

กระบวนการหายตัวและโผล่กลับมาใหม่ทงหมดนั
ั นใช้เวลา
แค่ 0.1 วินาทีเท่านัน อย่างไรก็ตามลู่หยวนสามารถคาดคะเน
ตําแหน่งทีเขาจะปรากฏตัวขึนใหม่ได้ดว้ ยการมองดูทิศทาง
การไหลเวียนของอากาศและการหักเหของแสง

ถึงแม้เขาจะเทเลพอร์ตไปยังตําแหน่งต่างๆทีคาดเดาไม่ได้ สิ ง
ทีแปลกก็คือระยะทางระหว่างทังสองจุดนันไม่ได้ไกลขึนเลย
15
อันทีจริ งมันกลับใกล้มากขึนแทน

“หยุดก่อน พีชาย ผมยอมแพ้!” 1 นาทีผา่ นไป ในทีสุ ดลู่

หยวนก็คว้าผมของนายหวังบ้าได้ ก่อนทีเขาจะซัดนายหวัง
เข้าสักตุบ เหยือของเขาก็ชูมือขึนพร้อมกับตะโกนด้วยรอยยิม
ประจบประแจง

16
ตอนที 316 สุ ดยอดพืนทีใต้ดิน
ลู่หยวนหอบเนืองจากวิงไปเกือบ 4-5 กม.ในเวลาไม่ถึง 1
นาทีซึงครอบคลุมเกือบทุกส่ วนของพืนที การออกแรงไป
มากทําให้ผวิ ของเขาร้อนผ่าว ร่ างกายของเขาร้อนมากจน
แทบไหม้และหัวของเขาก็มีควันขึนทําให้เขาดูเหมือนกําลัง
ลุกไหม้

เขาจับผมของนายหวังบ้าเอาไว้แน่นและมองเข้าไปในดวงตา
ของเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะปล่อยมือและหันหลังเดินกลับไป
ตอนแรกเขายังคงอ้าปากหอบหายใจแต่หลังจากเดินไปได้ไม่
กีก้าวเขาก็ฟืนตัวกลับมาหายใจตามปกติอีกครัง ผิวสี แดงของ
เขาก็กลับเป็ นสี เดิม

1
นายหวังบ้านิงงันขยับเขยือนไม่ได้อยูค่ รู่ หนึง ความหวาด
กลัววาบผ่านในดวงตาของเขาเมือมองดูลู่หยวนเดินจากไป ผู้
บไปด้านข้างเมือเห็นลู่หยวนเดินเข้ามา
เฝ้ าดูทงสองคนขยั
ั

ความเร็ วราวกับพระเจ้าทีเขาแสดงให้เห็นในตอนทีไล่ตาม
นายหวังบ้าได้ประทับลงในใจของพวกเขาอย่างเต็มที ดังนัน
ไม่วา่ พวกเขาจะมันใจในตัวเองแค่ไหนก็ตาม พวกเขาก็กลัวที
จะเผชิญหน้ากับศัตรู ทีเก่งกาจอย่างลู่หยวน

เขาเดินเข้าไปในห้องโถงของชันหนึงเพือหยิบดาบฟันขาม้า
ของเขา หัวหน้ากองเหริ นกับคนของหน่วยดาบอีกสองคนก็
ตามมาด้วย

2
“ผมจะรายงานเรื องนีกับเบืองบนนะครับ” หัวหน้ากองเหริ น
พูดอย่างเย็นชา แต่ในความเคร่ งขรึ มจริ งจังนัน ไม่วา่ ใครก็
มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากําลังอารมณ์ดี เรื องทีเกิดขึนนี
ทําให้เขาพอใจเป็ นอย่างมาก เพราะคนในหน่วยดาบพวกนีใช้
ทรัพยากรของเมืองแห่งความหวังไปอย่างฟุ่ มเฟื อย แต่ไม่เคย
รับผิดชอบหน้าทีอย่างจริ งจัง พวกเขาหาข้ออ้างมาได้สารพัด
และแสดงความไม่พอใจออกมาทุกครังทีพวกเขาขอความ
ช่วยเหลือหรื อแนะนําคนเข้ามา

เนืองจากเขาเป็ นหัวหน้ากองการจัดระเบียบ เขาจึงจําเป็ นต้อง

มา แต่การมาแต่ละครังได้ทาํ ให้อายุขยั ของเขาหายไปหลายปี
ตอนนีมีคนทีสามารถสอนบทเรี ยนให้พวกเขาได้แล้ว ดังนัน
พวกเขาจะได้รู้วา่ มีคนทีเหนือกว่าพวกเขามากๆอยู่ และมี
แนวโน้มทีจะถ่อมตัวมากกว่าด้วย โดยเฉพาะอย่างยิงเมือเขา
เห็นสี หน้าเคร่ งครัดเป็ นทางการบนใบหน้าของคนทังสองใน
ตอนทีวิงไปหาลู่หยวน เขาทังรู้สึกสดชืนและโล่งอกราวกับ
3
ดืมนําเย็นใส่ นาแข็
ํ งในวันทีร้อนจัด

แน่นอนว่าลู่หยวนจะได้เป็ นสมาชิกของหน่วยดาบในอีกไม่
นาน แต่ตอนนีเขายังไม่ได้เป็ น!

คนทังสองไม่ได้สนใจและเมินเฉยคําขู่แบบไม่จริ งจังของหัว
หน้ากองเหริ น

“สวัสดีครับ ผมคือหลีตง ยินดีทีได้เป็ นเพือนร่ วมงานและ

เพือนร่ วมทีมของคุณนะครับ” ชายวัยกลางคนแสดงท่าทาง
ยินดีตอ้ นรับด้วยการยืนมือออกมา

เขาเป็ นคนเตีย สูงเพียง 1.65 เมตร แต่เขามีศีรษะทีกลมใหญ่

อีกอย่างหนึงชือของเขานันไม่น่าแปลกใจเลยว่าทําไมนาย

4
หวังบ้าจึงเรี ยกเขาว่า เจ้าอ้วนหลี (หลีตง (??) ออกเสี ยงเหมือ
นหลีตงกัว (???) เมือใครถูกเรี ยกว่า ตงกัว จะหมายถึงว่าคน
นันเป็ นคนเตียและอ้วน)

“ผมคือเซียจวินปั ง ยินดีตอ้ นรับเข้าทีมของเราครับ” สมาชิก

ทีมอีกคนพูดขึน เขาดูจะอายุเท่ากับลู่หยวนคือประมาณ 25 ปี
แต่เมือเผชิญหน้ากับลู่หยวนเขาก็มีท่าทางประหม่าและไม่
สบายใจ

“ผมคือลู่หยวน ยินดีทีได้เป็ นส่ วนหนึงของทีมครับ” ลู่หยวน

เขย่ามือของทังสองอย่างสุ ภาพ

อย่างทีคนเขาพูดกันว่า ถ่อมตัวเข้าไว้แล้วให้ผลงานพูดออก
มาเอง หลังจากแสดงความสามารถแล้ว ลู่หยวนก็ถ่อมตัวลง
มาเพือทําตัวให้เข้ากับพวกเขาได้อย่างรวดเร็ ว อย่างไรเสี ยคน
5
ในทีมนีก็ไม่ใช่ผวู้ วิ ฒั นาการทัวไป แต่เป็ นผูว้ วิ ฒั นาการระดับ
หัวกะทิทีถูกเลือกมาจากผูว้ วิ ฒั นาการกลุ่มใหญ่ในเขตบูรณะ
ใหม่

แม้แต่นายหวังบ้าทีพ่ายแพ้แก่ลู่หยวนก็สามารถฆ่าศัตรู ทีมี
ปฏิกิริยาตอบสนองช้าได้อย่างง่ายดาย อย่างเช่นพวกสัตว์
กลายพันธุ์ขนาดใหญ่ทีมีความคล่องแคล่วตํา ถ้าหากเขามี
พลังโจมตีทีแข็งแกร่ ง เพราะฉะนันนายหวังบ้าจึงไม่สามารถ
จัดการลู่หยวนได้เพราะปฏิกิริยาทีรวดเร็ วของเขา

การมีพลังอํานาจและมีตาํ แหน่งพิเศษทําให้ผวู้ วิ ฒั นาการ

หลายคนหยิงยโสและหลงตัวเอง แต่ความจริ งแล้วการทําตัว
สูงส่ งทําให้คนอืนๆรู้สึกไม่ยอมรับ เมือหลีตงกับเซียจวินปั ง
เห็นว่าลู่หยวนมีความเป็ นกันเอง พวกเขาก็รู้สึกโล่งอกเล็ก
น้อย

6
“ตอนนีหัวหน้าทีมเราไม่อยู่ ส่ วนรองหัวหน้าก็พาอู๋เชียนหรู่
ออกไปทําภารกิจ พวกทีเหลืออยูท่ ีนีนอกจากพวกเราก็มี ซู่
เชียนเฉิ น กับ ฟ่ างเพียวปิ ง” หลีตงพูดพร้อมกับยิม เขาแนะนํา
สมาชิกทีมให้ลู่หยวนรู้จกั จากนันก็หนั ไปถามเซียจวินปั งว่า
“เออ ใช่ นายรู้ไหมว่าพวกเขาอยูท่ ีไหน?”

“น่าจะอยูใ่ นห้องฝึ กนะ!” เซียจวินปั งตอบ

“คุณจะไปดูไหม? นอกจากทีสํานักงานใหญ่ในเมืองหลวง
ใหม่แล้ว อุปกรณ์การฝึ กของเราดีทีสุ ดในเขตบูรณะใหม่เลย
ผมไม่ได้โม้นะ แต่คุณอาจจะไม่เคยได้ยนิ ” หลีตงยังคงคาด
เดาลู่หยวน

“ผมชักอยากรู้แล้วสิ มันอยูใ่ กล้ๆแถวนีไหม?” ลู่หยวน

7
หัวเราะ

“มันอยูอ่ ีกตึกนึง ใกล้ๆนีเอง” เซียจวินปั งกล่าวสรุ ป

ในช่วงเวลาสันๆ ด้วยท่าทีเป็ นกันเองของพวกเขา ความ

สัมพันธ์ของพวกเขาก็พฒั นาขึน ทังสามคนออกจากห้องโถง
ด้วยกันตรงไปยังอาคารอีกหลังหนึง หัวหน้ากองเหริ นทีถูก
เมินอย่างสิ นเชิงจึงไม่มีทางเลือกนอกจากติดสอยห้อยตามไป
ด้วย

“ก่อนหน้านีคุณอยูท่ ีไหน? แนวหน้าหรื อเขตเหมือง?” หลีตง

ถามอย่างอยากรู้ ผูว้ วิ ฒั นาการของแผนกนีส่ วนใหญ่มาจาก
สองพืนทีนี ทีแนวหน้ามีจาํ นวนผูว้ วิ ฒั นาการสูงทีสุ ด จึงเป็ น
เรื องธรรมดาทีจะมีผวู้ วิ ฒั นาการทีแข็งแกร่ งสักคนหรื อสอง
คน ในทางกลับกัน เขตเหมืองทีตังอยูข่ า้ งนอกเขตบูรณะใหม่
8
นันมีกองกําลังขนาดใหญ่อยู่ เนืองจากการสู้รบทีนันโหดร้าย
รุ นแรงมากกว่า ดังนันความสามารถของผูว้ วิ ฒั นาการทีนัน
จะแข็งแกร่ งกว่าพวกทีประจําอยูแ่ นวหน้า

“ผมเพิงมาถึงทีนีได้ไม่นานน่ะ!” ลู่หยวนตอบ

คําตอบของลู่หยวนเกินความคาดหมายของหลีตงไปมาก เขา
หยุดเดินและถามให้แน่ใจว่าฟังไม่ผดิ “เพิงมาถึง? เพิงมาที
เมืองแห่งความหวังน่ะเหรอ?”

“เพิงมาทีเขตบูรณะใหม่ครับ ผมอยูใ่ นป่ าข้างนอกมาตลอด

เลย” เมือเห็นทังสองคนดูตกใจ เขาก็อธิบายว่า “ไม่ใช่พวกเร่
ร่ อนอย่างทีคุณคิดนะ ในช่วงอพยพครังใหญ่ เมืองของผมถูก
ทําลาย พวกเราเลยต้องเดินทางมาตลอด เพิงมาถึงทีนีเมือสอง
เดือนก่อนนีเอง”
9
หลีตงอ้าปากค้างอย่างตกใจและพูดไม่ออกอยูค่ รู่ หนึง ใน
ฐานะสมาชิกของหน่วยดาบ ภารกิจของพวกเขาครอบคลุม
พืนทีส่ วนใหญ่ในเขตทีมนุษย์เข้าถึงได้ เขาเคยเข้าป่ ามาบ้าง
สองสามครัง แต่ส่วนมากเขาทําได้แค่แอบมองจากเครื องบิน

โลกในปั จจุบนั นี นอกจากทีอยูอ่ าศัยของมนุษย์แล้ว มันถูก

ปกคลุมไปด้วยพืนทีป่ าขนาดใหญ่ ร่ องรอยของมนุษย์ เช่น
ถนนหนทางและตึกรามบ้านช่องในเมืองหายไปจนหมดสิ น
นอกจากส่ วนทีไม่ได้เป็ นป่ าอีกแล้ว พืนทีทีเหลือได้กลายเป็ น
ป่ าทีอุดมสมบูรณ์

เขานึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครสามารถรอดชีวติ ภายใต้สภาพ
แวดล้อมเช่นนันได้

10
“ยังมีผรู้ อดชีวติ คนอืนในเขตทีถูกทําลายอีกไหมครับ?” หลี
ตงถาม

“น่าจะไม่มีนะ เราไม่เจอใครเลยตลอดการเดินทาง” ลู่หยวน

ตอบด้วยเสี ยงตํา

บรรยากาศกลายเป็ นหดหู่ทนั ที อย่างไรเสี ยทุกคนต่างก็ติดต่อ

ครอบครัวและเพือนฝูงของตนไม่ได้ พวกเขาโชคดีทีสามารถ
คว้าโอกาสสุ ดท้ายไว้ได้ ขณะทีคนอืนๆอีกมากมายถูกทิงไว้
เบืองหลังในพืนทีล่มสลาย

.....................

ไม่นานคนทังสามก็เข้าไปในอาคารและเดินตรงเข้าไปใน
11
ลิฟท์ พวกเขากดปุ่ มชันใต้ดินที 15

ลู่หยวนเห็นว่ามีปุ่มมากมายอยูท่ ีลิฟท์ แต่มนั แตกต่างจาก

ลิฟท์ทวๆไป
ั เพราะมันไม่มีตวั เลขบวกเลย มีแต่ตวั เลขลบที
เริ มจาก -1 จนถึง -15 แสดงว่าพืนทีใต้ดินนันลึกมาก

“ชัน -1 ถึง -5 เป็ นโกดัง ชัน -6 ถึง -10 เป็ นทีอยูอ่ าศัยและเขต
อุตสาหกรรมทีมีมลพิษเบาบาง ส่ วนชัน -11 ถึง -12 เป็ นเขต
เกษตรกรรม 3 ชันสุ ดท้ายยังว่างอยู่ เตรี ยมไว้สาํ หรับการเพิม
ขึนของประชากรและการขยายตัวของอุตสาหกรรม โรงงาน
ทีคุณเห็นตามถนนพวกนันเป็ นเขตอุตสาหกรรมทีมีมลพิษ
หนักครับ” หัวหน้ากองเหริ นอธิบาย เขารู้วา่ ลู่หยวนเพิงมาถึง
และไม่รู้อะไรมากนัก

ลู่หยวนอ้าปากค้างอย่างตกใจ ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าทําไมเขาถึง

12
เห็นแค่โรงงานตามถนนเท่านัน ทีแท้ประชากรก็อาศัยอยูใ่ ต้
ดินนีเอง! โรงงานเป็ นเพียงส่ วนเล็กๆของเมืองแห่งความหวัง
เท่านัน

ถึงแม้มนั จะเป็ นแค่ส่วนเล็กๆของเมือง ลู่หยวนก็รู้สึกทึงอยูด่ ี

เนืองจากมันใหญ่กว่าเขตอุตสาหกรรมทีเขาเคยเห็นมาหลาย
เท่า มันเป็ นเขตอุตสาหกรรมขนาดยักษ์ทีมีพืนทีประมาณ
300 ตารางกิโลเมตร

สําหรับเมืองทีมีประชากรมากกว่า 3 ล้านคนในช่วงก่อน
โลกาวินาศ พวกคนงานทีเกียวข้องกับโรงงานอุตสาหกรรม
มักจะเป็ น 1 ใน 3 ของจํานวนประชากร ขณะทีอีก 2 ใน 3 ทํา
งานบริ การซะส่ วนใหญ่

อย่างไรก็ตาม แทบไม่มีใครทํางานบริ การเลยในช่วงโลกา

13
วินาศ อัตราส่ วนของประชากรคนงานอุตสาหกรรมนันสูง
กว่า 90% เมือเทียบกับเมืองใหญ่ทีมีประชากรถึง 10 ล้านคน

มันเป็ นยุคทีบ้ามาก ถ้าเทียบกับโลกใต้ดินของเมืองแห่งความ

หวัง ทีหลบภัยใต้ดินก็เป็ นแค่งานทียังดําเนินการไม่เสร็ จ

14
ตอนที่ 317 หุ่นจำลอง

หลังจากรออยูป่ ระมาณ 1 นาที ประตูลิฟท์กเ็ ปิ ดออก

เทียบกับเมืองทะเลทรายที่เป็ นชั้นดิน เมืองแห่งความหวัง

กลับเป็ นชั้นหิ นแทน อย่างไรก็ตามเมื่อลู่หยวนเดินออก
จากลิฟท์และมองไปรอบๆ เขาก็ตอ้ งตกใจที่เห็นชั้นหิ น
พวกนั้นว่างเปล่า เหลือแต่หอ้ งขนาดใหญ่ที่มีเพดานสู ง
10.56 เมตร โดยมีเสาหิ นขนาดใหญ่ตน้ ละ 5-6 เมตร
จานวนมากคอยพยุงอยู่

เสาพวกนั้นเรี ยงแถวกันเหมือนกองทหารจนมองไม่เห็น
ปลายแถว
เสาหิ นพวกนั้นหยาบและไม่เป็ นเงา มีมุมแหลมที่
ค่อนข้างคม นอกจากนั้นเสาหิ นแต่ละต้นมีรูปร่ างเป็ น
สี่ เหลี่ยมจัตุรัสซึ่งความยาวแต่ละด้านประมาณ 40-50
เมตร ในตอนนั้นลู่หยวนรู ้สึกว่าเขากาลังเดินอยูใ่ นเขตที่
อยูอ่ าศัยของยักษ์

ถึงมันจะยังไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร แต่น้ าประปาและ

ไฟฟ้าก็มีพร้อมแล้ว แสงไฟสลัวๆเหนือหัวของเขาทาให้
เขามองเห็นค่ายทหารขนาดใหญ่ที่อยูใ่ กล้ๆ มันสะดุดตา
ก็เพราะมันเป็ นสิ่ งก่อสร้างอย่างเดียวในชั้นใต้ดินนั้น

ค่ายทหารถูกสร้างตามตาแหน่งของเสาหิ นและครอบคลุม
พื้นที่มากกว่า 10,000 ตารางเมตร คนทั้งกลุ่มเดินเร็ วมาก
ไม่นานพวกเขาก็เดินผ่านประตูเข้าไปซึ่ งสว่างเจิดจ้าด้วย
แสงไฟ ลู่หยวนประหลาดใจที่เห็นว่ามันดูไม่เหมือนห้อง
ฝึ ก แต่เหมือนสนามเด็กเล่นที่มีไดโนเสาร์ เว้นแต่มุม
เล็กๆที่มีอุปกรณ์ที่ดูเหมือนเอาไว้ใช้ฝึกวางตั้งอยู่ นี่เป็ น
เพราะหุ่นจาลองไดโนเสาร์ที่พบเห็นได้อยูท่ วั่ ทุกแห่ง

หุ่นบางตัวถูกแกะสลักเอาไว้หยาบๆดูออกได้จากโครง
ร่ างมันเท่านั้น ขณะที่บางตัวดูเหมือนมีชีวติ อย่างไรก็
ตามหุ่นจาลองทั้งหมดมีขนาดใหญ่มากราวกับคัดลอกมา
จากของจริ งแบบสัดส่ วน 1:1

ก่อนที่ลู่หยวนจะเอ่ยปากถาม หลี่ตงก็เริ่ มอธิบาย

“หุ่นจาลองพวกนี้ไม่ใช่แค่ของเล่นนะ แต่เจ้าหน้าที่
พลาธิการของเราทาขึ้นจากข้อมูลของเป้าหมายภารกิจที่
เราได้รับ ทั้งจากรู ปจาลอง รู ปภาพ และภาพจาก
ดาวเทียม ด้วยสิ่ งนี้เราไม่ใช่แค่จาลองสภาพแวดล้อมทาง
ธรรมชาติของมันได้เท่านั้น แต่ยงั สามารถวิเคราะห์
จุดอ่อนของมันได้อีกด้วย เพือ่ ที่พวกเราจะได้จาลองการ
สู ้รบและกาหนดแผนการได้ดีข้ ึน”

นี่เป็ นข้อได้เปรี ยบของการมีขอ้ มูลของศัตรู มากพอ

เนื่องจากมันช่วยให้พวกเขามีความได้เปรี ยบในการต่อสู ้
เมื่อเห็นพื้นที่ท้ งั หมดเต็มไปด้วยหุ่นจาลอง 50-60 ตัว ลู่
หยวนก็ถามด้วยความอยากรู ้ “ภารกิจพวกนั้นทาสาเร็ จรึ
เปล่า?”

“หุ่นพวกนี้คือภารกิจที่เรายังทาไม่สาเร็ จ ในจานวนนี้
ส่ วนใหญ่ไม่ได้อยูใ่ นเขตบูรณะใหม่ และถึงจะเป็ นภัย
คุกคามอยูบ่ า้ ง แต่มนั ก็ไม่ใช่เรื่ องด่วน นอกจากนี้ บาง
ตัวก็โผล่มาแค่ครั้งเดียวแล้วก็หายตัวไปโดยไม่มีร่องรอย”
หลี่ตงตอบ
ลู่หยวนพยักหน้า ในเวลาเดียวกันเขาก็สนใจใน
หุ่นจาลองของสัตว์กลายพันธุ์ขนาดใหญ่ตวั หนึ่ง หุ่นตัว
นั้นมีเอกลักษณ์และมีความสวยงามแบบลึกลับ เนื่องจาก
มันถูกแกะสลักอย่างประณี ต

มันพิเศษมากและโดดเด่นออกมาจากตัวอื่นๆ ถึงจะอยู่
ท่ามกลางหุ่นจาลองสัตว์กลายพันธุ์อื่นๆก็ตาม

มันเป็ นหิ นขรุ ขระที่มีรูปร่ างแปลกประหลาด คอยาวรู ป

ตัว S ที่สวยงามมองลงมาที่ลู่หยวน

ปากแหลมของมันเผยให้เห็นฟันเล็กน้อย ขณะที่แก้ม
แคบและแหลมของมันถูกปกคลุมด้วยตุ่มและเดือยที่
เหมือนมีดสั้นงอกออกมาจากกรามล่าง นี่ทาให้มนั ดูดุ
ร้ายและน่ากลัวเป็ นอย่างมาก ถึงแม้มนั จะเป็ นเพียง
หุ่นจาลองก็ตาม สิ่ งที่ทาให้ลู่หยวนประหลาดใจก็คือมัน
มีกระทัง่ ปี กสองข้างที่ดูเหมือนปี กค้างคาวด้วย

“นี่เป็ นสัตว์ชนิดไหนกัน?” ลู่หยวนถาม

หลี่ตงนิ่งเงียบก่อนตอบด้วยเสี ยงต่าว่า “มันเป็ นสัตว์ที่

อันตรายมากเพียงตัวเดียวที่มีอยูท่ ี่นี่ มันถูกเรี ยกว่า ‘มังกร
ยักษ์’ มีความแข็งแกร่ งอยูใ่ นระดับ 7 เมื่อ 4 เดือนก่อน
ทีมของเราประเมินความแข็งแกร่ งของมันผิดพลาดและ
ล้อมโจมตีมนั ครั้งหนึ่งแต่พา่ ยแพ้อย่างหนัก ทีมเราไปกัน
6 คนแต่กลับมาแค่ 2 คนหนึ่งคือนายหวังบ้าและอีกคน
คือหัวหน้าทีมคนปั จจุบนั ของเรา ภารกิจนั้นเกือบกวาด
ล้างคนทั้งหมดในทีมหลี่เจี้ยนของเมืองแห่งความหวัง
เซี่ ยจวินฮุยกับผมเข้ามาร่ วมทีมหลังจากนั้น”

“ภารกิจนี้ถูกสานักงานใหญ่ที่เมืองหลวงใหม่รับหน้าที่ไป
ต่อ แต่หุ่นจาลองยังถูกตั้งอยูท่ ี่นี่เพื่อสอนบทเรี ยนให้กบั
ทีม และยังเป็ นแรงบันดาลใจอีกด้วย”

“แล้วภารกิจนี้ทาสาเร็ จรึ ยงั ?” ลู่หยวนถาม

“อาจจะยัง เพราะตาแหน่งของสัตว์ร้ายตัวนี้ยงั ไม่แน่นอน

โดยปกติมนั จะเตร็ ดเตร่ ไปทัว่ ป่ าใกล้กบั เมืองเว่ยกัว๋ โดย
ไม่มีอาณาเขตที่แน่นอน อย่างไรก็ตามเราต้องติดต่อกับ
เมืองหลวงใหม่เพื่อรายละเอียดเพิม่ เติม”
ลู่หยวนมองดูหุ่นจาลองที่เหมาะสาหรับการเลเวลอัพของ
เขา ตั้งแต่เขาเพิม่ ค่าพลังจิตไปอีก 1 แต้ม เขาก็คาดไม่ได้
แล้วว่าเขาแข็งแกร่ งแค่ไหน แต่เขารู ้วา่ สัตว์ร้ายขั้น 6 ไม่
สามารถทาร้ายเขาได้แล้ว

ถ้าเขาสามารถเจอกับแมลงที่ปล่อยคลื่นไมโครเวฟอีกครั้ง
ในสถานีรถไฟของเมืองทะเลทราย พวกเขาจะไม่ตอ้ ง
รับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายมากอย่างนี้ เขาสามารถใช้
พลังจิตของเขาในการต่อสู ้กบั รังสี ไมโครเวฟได้อย่าง
สมบูรณ์แบบ

นอกจากนี้ พลังจิตที่แข็งแกร่ งขึ้นก็ไม่ได้เพิ่มแค่พลัง

ป้องกันของเขาเท่านั้น แต่เพิ่มพลังโจมตีและความเร็ ว
ของเขาด้วย นอกจากนี้มนั ก็ส่งผลต่อออร่ าของเขาด้วย
ก่อนหน้านี้เขาทาได้แค่ทาร้ายสิ่ งมีชีวติ ขั้นสี ฟ้าอ่อน
เท่านั้น แต่ตอนนี้แม้แต่สิ่งมีชีวติ ขั้นสี ฟ้าก็ไม่สามารถ
หลบหนีความโกรธเคืองของเขาได้

ยิง่ ไปกว่านั้น ด้วยความสามารถในการบินได้ การต่อสู ้

ของเขาได้เปลี่ยนจากการต่อสู ้ 2 มิติเป็ นการต่อสู ้ 3 มิติ
ในทางกลับกันการต่อสู ้ของเขาจะหลากหลายมากขึ้น
และเขาจะได้เปรี ยบพวกสัตว์ร้ายที่ไม่สามารถบินได้อย่าง
แน่นอน

.................

ทั้งสองเดินคุยกันจนมาถึงพื้นที่ฝึก ถึงแม้จะมีหุ่นจาลอง
อยู่ แต่กม็ ีอุปกรณ์การฝึ กขนาดต่างๆวางเรี ยงกันอยูอ่ ีก
มากเช่นกัน เพียงมองครั้งเดียว ลู่หยวนก็รู้จานวนของ
อุปกรณ์ที่มีอยูแ่ ล้ว

มีอุปกรณ์ฝึกอยู่ 15 ชิ้น เมื่อนับจานวนคนในทีมที่มี 8 คน

และตอนนี้เป็ น 9 คนเมื่อรวมลู่หยวนไปด้วย มันก็มีมาก
เกินพอ

เทียบกับอุปกรณ์การฝึ กทัว่ ไปก่อนช่วงโลกาวินาศ

อุปกรณ์พวกนี้แปลกและแข็งแรง ลู่หยวนไม่รู้กระทัง่ ว่า
อุปกรณ์บางอันมีไว้ทาอะไรจนได้ฟังคาแนะนาของหลี่ตง

ตัวอย่างเช่น มีอุปกรณ์อนั นึงที่ดูคล้ายเครื่ องจักรขึ้นรู ป

โลหะซึ่งใช้สาหรับฝึ กกาลังกาย และยังมีอุปกรณ์ที่
สามารถปล่อยกระสุ นความเร็ วต่าโดยอัตโนมัติเพื่อฝึ ก
หลบหลีก ลูกบอลขนาดใหญ่เพื่อฝึ กความมัน่ คงของ
ร่ างกายและของแปลกๆอย่างอื่น อย่างไรก็ตามอุปกรณ์ที่
สะดุดตาลู่หยวนก็คืออุปกรณ์ฝึกยกน้ าหนักที่เหมือน
หุ่นยนต์

เมื่อเห็นว่าลู่หยวนหันไปมองอุปกรณ์น้ นั หลายครั้ง
หัวหน้ากองเหริ นก็พดู ขึ้นอย่างอารมณ์ดี “ที่คุณหลี่
แนะนาอุปกรณ์น้ ียงั ไม่ตรงนัก จริ งๆแล้วผมค่อนข้าง
คุน้ เคยกับเจ้าเครื่ องนี้ มันเป็ นผลิตภัณฑ์ล่าสุ ดของ
สถาบันค้นคว้าวิจยั ทางทหารของเรา เรี ยกว่าเกราะโครง
กระดูก มันสู ง 2 เมตรและหนัก 1 ตัน ด้วยอุปกรณ์
ตรวจจับการเคลื่อนไหวด้วยแสงจะสามารถจับการ
เคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อและตอบสนองได้ทนั ที แต่มนั
ใช้การได้ชวั่ คราวเนื่องจากการศึกษาเรื่ องแบตเตอรี่ ที่มี
ประสิ ทธิภาพสู งยังไม่ประสบความสาเร็ จ ยิง่ กว่านั้น
ผลิตภัณฑ์น้ ีเสร็ จไปเพียงแค่ครึ่ งเดียวเท่านั้น”

ลู่หยวนตกใจที่เทคโนโลยีในเขตบูรณะใหม่พฒั นาด้วย
ความเร็ วที่น่าตกตะลึงมากอย่างนี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผา่ นมา
ภายใต้ความกดดันของการสู ญพันธุ์ของมนุษยชาติ
เทคโนโลยีและนวัตกรรมใหม่ๆหลายอย่างเจริ ญก้าวหน้า
ขึ้นอย่างรวดเร็ ว

ถ้าทหารทุกนายสามารถใช้เกราะโครงกระดูกได้ มนุษย์
จะพลิกสถานการณ์และยืนหยัดเอาไว้ได้ต่อให้ไม่สามารถ
โจมตีกลับได้อย่างมีประสิ ทธิภาพก็ตาม ขณะเดียวกัน
เขตบูรณะใหม่กจ็ ะไม่ตอ้ งพึ่งพิงผูว้ ิวฒั นาการให้มากอีก
ต่อไป
แต่ทว่าทั้งหลี่ตงกับเซี่ ยจวินฮุยไม่มีปฏิกิริยาต่อการ
เปิ ดเผยของหัวหน้ากองเหริ น ถึงยังไงเจ้าสิ่ งนี้กไ็ ม่ได้
ส่ งผลกระทบต่อผูว้ วิ ฒั นาการที่แข็งแกร่ งพวกนี้เลย

“พวกเขาอยูท่ ี่โรงยิมข้างหน้านัน่ !” หลี่ตงพูด

......................

คนทั้งสองถูกพบว่ากาลังต่อสู ้กนั อยู่ คนนึงถือกระบี่

ขณะที่อีกคนถือดาบ
กระบี่น้ นั หนาและหนัก ส่ วนดาบก็กว้างและใหญ่ อาวุธ
เบาและแม้แต่ปืนไรเฟิ ลยาวนั้นไร้ประโยชน์เมื่อสู ้กบั สัตว์
กลายพันธุ์ขนาดใหญ่

ลู่หยวนตระหนักว่าผูว้ วิ ฒั นาการพวกนี้ที่โดดเด่นออกมา
จากผูว้ วิ ฒั นาการคนอื่นๆที่มีอยูป่ ระมาณ 100,000 คนนั้น
เก่งกาจมากจริ งๆ ไม่ตอ้ งพูดถึงความสามารถที่
วิวฒั นาการของพวกเขาเลย แค่สภาพร่ างกายของพวกเขา
ก็เทียบเท่ากับลู่หยวนเมื่อครึ่ งปี ก่อนแล้ว

ดูจากการต่อสู ้ ค่าร่ างกายของคนทั้งสองอยูท่ ี่ 14 แต้ม

และความแข็งแรงของหนึ่งในสองคนนั้นก็น่าจะแข็งแรง
กว่าลู่หยวน
แต่ละครั้งที่กระบี่กบั ดาบปะทะกันจะเกิดเสี ยงแสบแก้วหู
และเมื่อมันเป็ นการฝึ กฝนระหว่างสมาชิกในทีม พวกเขา
จึงใช้เพียงอาวุธที่ทาจากไม้เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ไม้ที่
ไม่รู้วา่ อยูข่ ้ นั ไหนนั้นก็แข็งแกร่ งมาก ไม่วา่ จะปะทะกัน
แรงแค่ไหน พวกมันก็ไม่หกั

ลู่หยวนพบว่าการต่อสู ้น้ นั น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ แม้มนั

จะน่าตื่นเต้นและน่าตกตะลึงสาหรับคนธรรมดาก็ตาม

เหตุผลนั้นไม่ใช่เพราะความคล่องแคล่วที่สูงของลู่หยวน
ทาให้การเคลื่อนไหวของคนทั้งสองดูชา้ ในสายตาของเขา
แต่กลับเป็ นเพราะว่าข้อบกพร่ องที่เห็นได้ชดั เจนของเขา
จังหวะในการต่อสู ้ที่ดูติดขัดและล่าช้า
“เลิกๆ หยุดก่อน!” เมื่อพวกเขาเห็นว่ากาลังเกิดอะไรขึ้น
ฟ่ างเพ่ยปิ งก็กระโดดออกจากการต่อสู ้และเดินเข้ามา
หลังจากเช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนูแล้ว

ซู่เชี่ยนเฉิ นค่อนข้างเฉยเมย เขาเพียงพยักหน้าให้กลุ่มคน

แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ าที่อยูใ่ กล้ๆ

ถึงแม้ฟ่างเพ่ยปิ งจะมีผวิ สี แทนและตัวผอม แต่เขาก็ไม่ได้

อ่อนแอเลย เส้นกล้ามเนื้อของเขาพันเข้าด้วยกันเหมือน
เส้นเหล็ก บิดพันไปมาราวกับงูขณะที่เขากาลังเดิน ให้
ความรู ้สึกแข็งแรงมีพลัง เขามองตรวจสอบคนทั้ง
หมดแล้วพูดติดตลกว่า “ทุกคนอยูท่ ี่นี่กนั หมดเลย อื้อหื อ
...... หายากนะเนี่ยที่จะเจอหัวหน้ากองเหริ นที่นี่ดว้ ย เอ๋
แล้วนี่ใครล่ะเนี่ย?”
“เขาคือลู่หยวน สมาชิกใหม่ของทีมเรา และคนนี้คือฟ่ าง
เพ่ยปิ งที่เราพูดถึงเมื่อกี้” หลี่ตงแนะนาขึ้นทันที

ฟ่ างเพ่ยปิ งประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความสุ ภาพของห

ลี่ตงกับเซี่ ยจวินฮุย เขาไม่ได้แสดงทั้งสี หน้ายินดีหรื อไม่
ยินดีตอ้ นรับ แต่กลับมองประเมินลู่หยวน เมื่อเขาเห็นลู่
หยวนถือดาบฟันขาม้า เขาก็เผยรอยยิม้ ขบขันแกมเหน็บ
แนมและพูดว่า “อ้าว คุณก็ใช้ดาบเหมือนกันเหรอ
สนใจจะลองกับผมซักตั้งไหม?”
ตอนที่ 318 ลูกศิษย์

ลู่หยวนชะงักแล้วระเบิดหัวเราะออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
เขาชักเซ็งกับพวกหัวดื้อเอาตัวเองเป็ นศูนย์กลางแบบพวก
นี้แล้ว คนแรกก็นายหวังบ้า ตอนนี้กโ็ ผล่มาอีกคน เขา
จะไม่แปลกใจเลยถ้าเกิดไปเจอคนแบบนี้เข้าอีกในอนาคต

เมื่อเห็นรอยยิม้ เย้ยหยันของลู่หยวน ฟ่ างเพ่ยปิ งก็รู้สึกถึง

อันตรายที่ใกล้เข้ามา เขาขนลุกซู่และกล้ามเนื้อก็แข็งตึง
ทันใดนั้นแขนของเขาก็สนั่ และเมื่อเขามองดูกเ็ ห็นว่า
ดาบไม้ในมือเขาหายไปแล้ว
เขาตกตะลึง พยายามเต็มที่ที่จะไม่กา้ วถอยหลังและจ้อง
มองลู่หยวนอย่างจริ งจัง ลู่หยวนคว้าดาบไม้ของเขาไป
และยกมันขึ้นลูบเบาๆ

แสงสลัวๆส่ องประกายขึ้นและขี้เลื่อยก็ร่วงหล่นลงมา
เหมือนแป้ง เขาเอามือลูบมันอีกครั้ง และมันก็บางลงใน
พริ บตา เขายังเล่นกับดาบอีกด้วย ตอนนี้มนั เบาขึ้นและ
เหมาะมือมากขึ้น

คนที่ดูอยูไ่ ม่ประหลาดใจที่ลู่หยวนใช้มือเปล่าเหลาดาบ
ให้บางลง ยังไงซะนอกจากหัวหน้ากองเหริ นแล้ว พวก
เขาทุกคนคือผูว้ วิ ฒั นาการที่คุน้ เคยกับความสามารถแบบ
นั้นแล้ว สิ่ งที่ดึงดูดความสนใจของพวกเขาก็คือวิธีที่ลู่
หยวนเล่นกับดาบ โดยเฉพาะอย่างยิง่ ฟ่ างเพ่ยปิ ง เขา
มองดูทุกการเคลื่อนไหวของลู่หยวนแทบไม่กะพริ บตา
เทียบกับผูว้ วิ ฒั นาการคนอื่นที่เคยเป็ นคนธรรมดาในช่วง
ก่อนโลกาวินาศ เขาคือยอดฝี มือในโรงเรี ยนสอนศิลปะ
การต่อสู ้แบบโบราณ การเป็ นยอดฝี มือในทุกด้านทั้งดาบ
ปื น ไม้พลอง และกระทัง่ การชกมวย เขาสนใจในศิลปะ
การต่อสู ้มากกว่าทุกๆคน จากท่าทางการจับดาบ ดู
เหมือนลู่หยวนจะเชี่ยวชาญมันมาก เขาทาได้อย่างเป็ น
ธรรมชาติ แข็งแกร่ งและสง่างาม

“ผมจะแสดงฝี มือผมให้ดู ไม่จาเป็ นต้องต่อสู ้กนั หรอก

ผมอยากให้เราอยูก่ นั อย่างสันติ” ลู่หยวนพูดด้วยน้ าเสี ยง
ผ่อนคลาย คนที่ดูอยูต่ ่างโล่งอก บรรยากาศตึงเครี ยดสงบ
ลงในทันที ฟ่ างเพ่ยปิ งรู ้สึกสับสน เขาไม่รู้วา่ ลู่หยวน
กาลังให้ทางออกแก่เขา เมื่อดูจากความสามารถของลู่
หยวนที่ขโมยดาบจากมือเขาได้โดยที่เขาไม่รู้ตวั แสดงให้
เห็นว่าลู่หยวนแข็งแกร่ งมากแค่ไหน ฟ่ างเพ่ยปิ งจะต้อง
พ่ายแพ้อย่างแน่นอน ถ้าพวกเขาต่อสู ้กนั มันจะต้อง
ออกมาไม่เข้าท่าสาหรับเขาแน่

ลู่หยวนเดินตรงไปที่ยมิ และเมื่อถึงตรงกลางยิมเขาก็หยุด
ยืนอยูต่ รงนั้น ทุกคนต่างเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา
โดยไม่กะพริ บตา เนื่องจากไม่อยากพลาดอะไรเลย ลู่
หยวนสู ดหายใจเข้า ร่ างกายของเขาพร่ ามัวไปแวบนึง
แล้วเสี ยงหวีดแหลมก็ดงั ขึ้นในเวลาเดียวกัน แสงสี ขาว
แวบขึ้นมาก่อนจะหายไปในพริ บตา จากนั้นลู่หยวนก็
โผล่กลับมาที่จุดเดิมราวกับว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหวเลย
แม้แต่นอ้ ย

ทุกคนมองหน้ากันอย่างตกใจ ถึงแม้หลี่ตงกับเซี่ยจวินฮุย
จะเคยเห็นแล้วว่าลู่หยวนเร็ วมากขนาดไหน พวกเขาก็
ไม่ได้เห็นความเร็ วขนาดนี้ มันไม่สามารถมองเห็นได้
ด้วยตาเปล่าด้วยซ้ า

อย่างไรก็ตาม เมื่อลู่หยวนลงมือโจมตี สิ่ งเดียวที่พวกเขา

เห็นก็คือเงาดาบพร่ ามัวเหมือนกับสายฟ้า แล้ววินาที
ต่อมาเขาก็กลับมาอยูท่ ี่จุดเดิม ทุกอย่างเป็ นไปอย่างลื่น
ไหลรวดเดียวจบ การโจมตีจบสิ้ นในพริ บตา เหมือนกับ
งูเห่าที่พร้อมจับเหยือ่

ความเร็ วเมื่อคนวิง่ กับโจมตีน้ นั แตกต่างกันอย่างสิ้ นเชิง

ก่อนช่วงโลกาวินาศมีนกั มวยที่ชกได้เร็ ว 20 เมตรต่อ
วินาที เร็ วเกือบเป็ น 2 เท่าของการวิง่ ของเขา แต่ลู่หยวน
สามารถใช้กล้ามเนื้อในร่ างกายเคลื่อนไหวได้ถึง 80%
ขณะที่ความเร็ วในการโจมตีของเขาขึ้นไปได้ถึง 4 เท่า
ของความเร็ วในการวิง่ ความเร็ วในการโจมตีของเขา
โดยประมาณคือ 200 เมตรต่อวินาทีซ่ ึ งก็คือ 720 กิโลเมตร
ต่อชัว่ โมง

คนที่เหลือยังสามารถเห็นลู่หยวนในระหว่างการโจมตีได้
ถ้าพวกเขาพยายามอย่างหนัก แต่หวั หน้ากองเหริ นที่เป็ น
คนธรรมดา เขามองไม่เห็นอะไรเลย ได้ยนิ แต่เสี ยง
บางอย่างเคลื่อนไหว ต่อมาลู่หยวนก็แสดงการ
เคลื่อนไหวขั้นพื้นฐานด้วยดาบ มีการหยุดอย่างชัดเจนใน
ทุกๆการเคลื่อนไหวและพลังปราณสี ขาวก็ตวัดผ่าน
อากาศ พลังปราณแตกต่างจากแสงที่เกิดขึ้นจากการ
รวบรวมพลังจิต มันเป็ นเพราะปลายดาบที่เคลื่อนไหว
อย่างรวดเร็ วทาให้เกิดกระแสลมความเร็ วสู ง

เป็ นครั้งแรกที่ลู่หยวนได้เห็นพลังปราณของดาบ
เนื่องจากดาบฟันขาม้าของเขาคมมากเป็ นพิเศษ จึงมีแรง
ต้านอากาศเพียงเล็กน้อยเมื่อใช้มนั มันเกิดขึ้นกับดาบที่
ทื่อเหมือนดาบอันนี้เท่านั้น ปราณดาบไม่ได้ส่งผลต่อ
ความเร็ วของการแกว่งดาบเท่านั้น แต่พลังของมันก็ถูก
จากัดด้วย อย่างดีที่สุดที่มนั ทาได้กค็ ือทิ้งรอยถลอกเอาไว้
บนก้อนหิ น มันอาจจะไม่มีผลกับพวกสัตว์กลายพันธุ์ข้นั
สี ฟ้าขึ้นไปด้วยซ้ า

หลังจากรอบแรก การเคลื่อนไหวของลู่หยวนก็
ต่อเนื่องกัน อากาศรอบๆเริ่ มสัน่ ไหว และฝุ่ นก็ตลบปก
คลุมเต็มพื้นที่ แสงสี ขาวกวัดแกว่งไปมาในโรงยิมราวกับ
เต้นรา มันปรากฏมากขึ้นเรื่ อยๆถักทอหนาแน่นจน
กลายเป็ นร่ างแหในที่สุด

คนอื่นๆพากันถอยหลัง และเมื่อพวกเขาออกห่างไปได้
40 เมตร ความกดดันอันรุ นแรงก็ค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ
เมื่อซู่เชี่ยนเฉิ นออกมาจากห้องน้ า ลมแรงก็พดั เข้าใส่ เขา
ทันทีที่เขาอยูห่ น้าประตู เขารู ้สึกเจ็บที่แก้มและใช้มือ
สร้างคลื่นพลัง จากนั้นลมก็หายไปในทันที ไม่นานสิ่ งที่
เกิดขึ้นในโรงยิมก็ดึงดูดความสนใจของเขา เขา
ประทับใจในสิ่ งที่เห็นและจ้องมองเงานั้นตาไม่กะพริ บ

การเคลื่อนไหวของลู่หยวนนั้นน่าอัศจรรย์ใจ แต่ละ
ท่วงท่าของเขารวดเร็ ว เป็ นธรรมชาติ และสง่างาม ทา
ให้อยากดูไปเรื่ อยๆ ไม่นานลู่หยวนก็หยุดกะทันหัน การ
แสดงฝี มือกินเวลาไป 3 นาทีเต็ม แต่สาหรับผูช้ มแล้ว
เหมือนเวลาเพิ่งผ่านไปแค่แวบเดียว บางคนรู ้สึกผิดหวัง
กับการแสดงสั้นๆนั้น ฟ่ างเพ่ยปิ งตบต้นขาตัวเองแล้วพูด
ว่า “ผมน่าจะอัดคลิปไว้!”
“กล้องธรรมดาไม่มีประโยชน์หรอก นายต้องใช้กล้อง
ความเร็ วสู ง” หลี่ตงพึมพา ยังคงอึ้งอยู่ ทีมยินดีตอ้ นรับ
คนพิเศษอยูแ่ ล้ว ยินดีมากจนกระทัง่ ว่าพวกเขาถึงขั้น
สงสัยว่าหัวหน้าของพวกเขาแข็งแกร่ งกว่าหรื อเปล่า

“เราสามารถขอกล้องความเร็ วสู งได้ตลอดอยูแ่ ล้ว แต่ผม

ไม่คิดว่าเราต้องทาอะไรยุง่ ยากอย่างนั้น ในเมื่อเราเป็ นทีม
เดียวกัน เราก็สามารถขอคาปรึ กษาคุณได้ตลอดเวลา ขอ
เป็ นลูกศิษย์กไ็ ด้” เซี่ยจวินฮุยพูดอย่างตื่นเต้นขณะที่เดิน
ไปหาลู่หยวนด้วยความชื่นชม ฟ่ างเพ่ยปิ งรู ้สึกอายที่ไป
ท้าทายลู่หยวนเมื่อครู่ ต่อให้เขาปล่อยพลังออกมาทั้งหมด
ด้วยความเร็ วสุ ดอันตรายอย่างนั้น เขาขุดหลุมฝังตัวเอง
ดีกว่า
เมื่อลู่หยวนเดินตรงมาทางเขา เขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วน
เล็กน้อย “ผมยังไม่ได้แนะนาตัวเองเลย งั้นมาแนะนาตัว
กันเถอะ ผมชื่อลู่หยวน” เขาพูดด้วยรอยยิม้ “ผมเห็นคุณ
สองคนฝึ กอยูเ่ มื่อครู่ เทคนิคบางอย่างยังผิดพลาดอยูน่ ะ
ดูเหมือนตอนเริ่ มฝึ กแรกๆคุณจะติดนิสยั ที่ผดิ ๆมาเลยทา
ให้ปล่อยความสามารถออกมาได้ไม่เต็มที่”

ถึงแม้ฟ่างเพ่ยปิ งจะมีรอยยิม้ อยูบ่ นใบหน้าตลอดเวลา แต่

เขากลับอารมณ์ไม่ดี ถ้าคาพูดพวกนั้นมาจากคนอื่น เขา
คงเดือดแล้วถกแขนเสื้ อเตรี ยมเอาเรื่ องแน่ แต่หลังจาก
เห็นฝี มือที่น่าทึ่งของลู่หยวน คนที่เขาพยายามท้าทาย เขา
ก็รู้สึกตื่นเต้น

“พี่......พี่ลู่ แล้วเปลี่ยนตอนนี้จะสายไปรึ เปล่า?”

“เรี ยกผมว่าลู่หยวนถอะ คุณยังเปลี่ยนได้นะ แต่จะยาก
กว่าตอนเริ่ มต้น คุณจะต้องฝึ กใหม่ต้ งั แต่แรกเลย” ลู่
หยวนพูดพร้อมกับโบกมือ ฟ่ างเพ่ยปิ งอายุมากกว่าเขา
เยอะ มาเรี ยกเขาว่าพี่ลู่แบบนี้ มันน่าขนลุก

“ตราบใดที่พี่ลู่ยนิ ดีสอน ผมก็จะตั้งใจเรี ยน ไม่วา่ มันจะ

ยากแค่ไหนก็ตาม ผมขอเป็ นลูกศิษย์พี่นะครับ” ฟ่ างเพ่
ยปิ งมองลู่หยวนด้วยความปรารถนาที่ลุกโชน เขาเป็ นคน
ใจเร็ ว จึงตั้งท่าจะคุกเข่าแต่ถูกลู่หยวนห้ามเอาไว้

จากนั้นร่ างของเขาก็เริ่ มสัน่ แล้วก็สลัดหลุดจากมือของลู่

หยวน พละกาลังของเขานั้นไม่ธรรมดาทั้งๆที่ร่างกายก็
ผอม เขาคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะคานับลู่หยวน
อย่างแรงสามครั้ง

เขาเป็ นผูฝ้ ึ กศิลปะการต่อสู ้แบบโบราณ ในฐานะผูม้ ี

ประสบการณ์ เขารู ้กฎของการเป็ นศิษย์ดี “ได้โปรดรับ
การคารวะจากผมด้วยครับ อาจารย์” ลู่หยวนรู ้สึกจน
ปั ญญา ครั้งนี้เขาไม่สามารถหนีได้อีก ในเมื่อฟ่ างเพ่ยปิ ง
ทาการคานับเขาแล้ว เขาลังเลก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ ลุกขึ้น
เถอะ!”

“ครับ อาจารย์!” ฟ่ างเพ่ยปิ งพูดอย่างนอบน้อม “พิธี

คารวะเรี ยบง่ายแบบนี้ หวังว่าอาจารย์จะไม่ถือสานะครับ
เราจะทาให้ถูกต้องเหมาะสมอีกทีตอนหัวหน้ากับรอง
หัวหน้ากลับมา”
เซี่ ยจวินฮุยทาหน้ามุ่ยอยูด่ า้ นข้าง ไม่พอใจอย่างชัดเจนที่
การแนะนาตัวของเขาถูกตัดหน้าโดยคนที่มวั แต่อึกอัก
ลังเล แต่ชายหนุ่มที่ได้รับการศึกษาสมัยใหม่มาอย่างเขา
เขาไม่สามารถคานับใครได้อย่างที่ฟ่างเพ่ยปิ งทา

“ไม่ตอ้ งทาให้ยงุ่ ยากหรอก ไม่จาเป็ นต้องซี เรี ยสขนาด

นั้น” ลู่หยวนมองฟ่ างเพ่ยปิ งที่อายุมากกว่าเขาสองเท่า
แล้วรู ้สึกเหมือนเขากาลังก่อตั้งพรรคของตัวเอง
ตอนที่ 319 เหตุร้าย

หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้ากองเหริ นก็ได้รับโทรศัพท์

และจากไปในทันทีหลังจากกล่าวลาและขอโทษขอโพยลู่
หยวนแล้ว ในฐานะหัวหน้ากองการจัดระเบียบของเมือง
แห่งความหวัง เขามักจะยุง่ อยูก่ บั งานและมีเวลาว่างน้อย
มาก เป็ นไปไม่ได้ที่เขาจะมาเสี ยเวลาอยูท่ ี่นี่ แม้วา่ การ
บรรจุเป็ นเจ้าหน้าที่ของลู่หยวนยังต้องรอไปก่อน แต่กแ็ ค่
การทาให้เป็ นทางการเท่านั้น ไม่ใช่เรื่ องจาเป็ น ไม่ส่งผล
อะไรกับลู่หยวนเลยสักนิด

สานักงานอาวุธปื นกลายเป็ นค่ายกักกันสาหรับสุ ดยอดผู ้

วิวฒั นาการ ขณะที่อิทธิพลของเมืองแห่งความหวังยังคง
จากัดอยู่ ลู่หยวนที่มีหมัดคู่อนั แข็งแกร่ งย่อมได้เป็ น
สมาชิกของแผนก ยิง่ กว่านั้นพลังที่เขานามาสู่ ทีมภายใน
เวลาครึ่ งวันยังมีการบ่มเพาะพลังที่เขาไม่รู้ นอกจากฟ่ าง
เพ่ยปิ งที่กลายเป็ นลูกศิษย์เขาโดยสมัครใจแล้ว
ความสัมพันธ์ของเขากับคนที่เหลือยังคงเปราะบาง แต่
อย่างน้อยเขาก็สร้างความประทับใจได้ จะไม่มีใครกีดกัน
หรื อผลักไสไล่ส่งเขาได้

ในขณะที่ลู่หยวนกาลังลองอุปกรณ์การฝึ กทั้งหมดใน
โรงยิมใต้ดิน ชุดเกราะโครงกระดูกก็ทาให้เขาประหลาด
ใจ

ภายในเกราะทาด้วยซิ ลิกาเจลโปร่ งแสงขณะที่พ้นื ผิวของ

มันก็ติดตั้งเซนเซอร์จานวนมาก มันดูธรรมดาจาก
ภายนอก เหมือนๆซิลิกาเจลทัว่ ๆไปซึ่ งยืดหยุน่ และ
ทนทานมาก
มันปกคลุมทั้งร่ างของเขา รวมถึงศีรษะด้วย มีหน้ากาก
กันแก๊สอยูท่ ี่ปากและจมูกไว้สาหรับหายใจ นอกจาก
ความคับแน่นที่หน้าอกก็ไม่มีปัญหาในเรื่ องการหายใจเลย
มันเหมือนสวมเสื้ อสเวตเตอร์ตวั หนา ตาแหน่งของ
ดวงตาบนชุดเกราะเป็ นคริ สตัลโปร่ งใสรู ปวงรี ลู่หยวน
สังเกตเห็นว่าขอบเขตสายตาของเขากว้างขึ้นผ่านการหัก
เหของแสง ทัศนวิสยั ของเขากว้างเกือบ 180 องศาโดยไม่
ต้องหันหน้าเลย นัน่ เป็ นสิ่ งใหม่สาหรับเขา

โชคร้ายที่ชุดเกราะนี้ยงั ไม่เสร็ จ ไม่มีท้ งั แบตเตอรี่ และ

ช่องเสี ยบสาหรับอุปกรณ์จ่ายไฟ เขาเลยไม่ได้เห็นว่าชุด
เกราะนี้แข็งแกร่ งแค่ไหน อย่างไรก็ตามเขายังสามารถ
ขยับข้างในชุดเกราะได้และพยายามยกขาขึ้นเพื่อก้าวไป
ข้างหน้า ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้วา่ ชุดนี้หนักเท่าไร แต่
ตอนนี้เขารู ้แล้วว่ามันหนักไม่ต่ากว่า 200 กิโลกรัม

“ตูม!” เสี ยงก้าวเท้าครั้งแรกของเขาดังสนัน่ มันต้องใช้

ความพยายามอย่างมากในครั้งแรก แต่พอก้าวเท้าไป
หลายครั้ง เขาก็ใช้แรงเฉื่ อยทาให้สามารถเดินได้เร็ วขึ้น
ฝี เท้าหนักๆคล้ายกับเครื่ องตอกเสาเข็มกระแทกพื้นเป็ น
จังหวะดังสะท้อนก้องอยูใ่ นโรงยิมกว้าง โดยปกติ
เรี่ ยวแรงของลู่หยวนมีนอ้ ยกว่า 1 ตัน การยกน้ าหนัก 1
ตันนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้ นเชิงขณะที่มีขาอีกข้างคอยค้ า
อยูข่ ณะเดิน แรงที่ใช้ไปจึงน้อยกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ด้วยค่า
ความแข็งแรง 15 แต้มของเขา ตราบใดที่เขาไม่ได้
กระโดด เขาก็สามารถเดินได้อย่างสบาย
ต่อมาเขาก็ทดสอบแขน โครงสร้างของมันเหมือนแขน
ของมนุษย์ พวกมันยืดหยุน่ มากและทาให้เขาคว้าจับของ
ได้เกือบทุกอย่าง ลู่หยวนจินตนาการได้เลยว่าตราบใดที่
สวมใส่ ชุดเกราะนี้ แม้แต่คนที่ฝึกมาน้อย หากมีอาวุธอยู่
ในมือก็สามารถต่อสู ้กบั สัตว์กลายพันธุ์ข้นั สี เขียวอ่อนลง
ไปได้

ขณะที่ลู่หยวนกาลังสนุก ก็มีขอ้ ความจากระบบเด้งขึ้นมา

“ภารกิจระดับ D+ : ช่วยชีวติ อู๋เชี่ยนหรู ถ้าอู๋เชี่ยนหรู ตาย

ภารกิจล้มเหลว”

“ระยะเวลา : 8 ชัว่ โมง”

“ยอมรับ/ปฏิเสธ”

“ภารกิจระดับ D+!?” เขาดีใจมากที่ในที่สุดภารกิจระดับ

นั้นก็โผล่ออกมา!

ลู่หยวนหลับตาและสู ดหายใจเข้าลึก เขารู ้วา่ การทา

ภารกิจระดับนั้นไม่ใช่เรื่ องง่ายอย่างที่คิดไว้แน่ ตั้งแต่ช่วง
เกิดโลกาวินาศ เขาก็ไม่เคยเห็นสิ่ งมีชีวติ ขั้นสี เขียวเข้มมา
ก่อน เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคุณสมบัติและ
ความสามารถของสิ่ งมีชีวติ ระดับนั้น

“แต่อ๋ ูเชี่ยนหรู นี่ใครกัน?” จากนั้นลู่หยวนก็นึกถึงที่หลี่ตง

แนะนาให้เขาฟังได้ อู๋เชี่ยนหรู เป็ นสมาชิกคนหนึ่งของ
หน่วยดาบที่ออกไปทาภารกิจกับรองหัวหน้าทีม
ลู่หยวนยังไม่ยอมรับภารกิจเนื่องจากไม่อยากรี บเร่ ง ทุก
สิ่ งไม่สามารถคาดเดาได้ เขาไม่รู้กระทัง่ ว่าอู๋เชี่ยนหรู อยูท่ ี่
ไหนและไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึ้น ยิง่ กว่านั้นเวลาก็มีไม่พอ
เพียงแค่ 8 ชัว่ โมงที่ให้มา ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ
สามารถทาให้แผนทั้งหมดพังได้ ถ้าทาภารกิจระดับ D+
ล้มเหลวจะถูกหักค่าประสบการณ์ออกไป นัน่
หมายความว่าความพยายามของเขาก็จะเสี ยไปโดยเปล่า
ประโยชน์

“คิดอะไรอยูเ่ หรอครับ อาจารย์?” ฟ่ างเพ่ยปิ งถามอย่าง

นอบน้อม “ที่นี่มนั อุดอูน้ ิดหน่อยน่ะ เออใช่ รองหัวหน้า
ไปที่ไหนเหรอ? ทาไมเขายังไม่กลับมาอีก?” ลู่หยวน
ถาม “ผมว่าอีกเดี๋ยวพวกเขาก็น่าจะกลับกันแล้ว พวกเขา
เอาเฮลิคอปเตอร์ออกไปเมื่อตอน 7 โมงเช้า” หลี่ตงพูด
ด้วยความรู ้สึกแปลกๆ “มันเป็ นแค่ภารกิจเล็กๆ
จุดประสงค์หลักก็เพื่อฝึ กอู๋เชี่ยนหรู เนื่องจากเธอเพิง่
มาถึงที่นี่ได้ไม่นานเหมือนกัน”

ลู่หยวนมองดูสีหน้าของหลี่ตงก็รู้วา่ เกิดอะไรขึ้น ในกลุ่ม

มีผชู ้ ายมากกว่าผูห้ ญิง ดังนั้นอัตราส่ วนจึงไม่สมดุลกัน
โดยทัว่ ไปแล้วสมาชิกผูห้ ญิงจะถูกคนที่เหลือชื่นชอบ
มันน่าจะเป็ นภารกิจง่ายๆสบายๆแต่โชคร้ายที่เกิด
เหตุการณ์ไม่ดีข้ ึน คาดว่ารองหัวหน้าคงจะตายไปแล้ว
และถ้าเขาไม่ลงมือทาอะไรสักอย่าง อู๋เชี่ยนหรู จะตายใน
8 ชัว่ โมง จากที่ผา่ นมาลู่หยวนไม่เคยสงสัยในความ
แม่นยาของระบบ
เขามองดูเวลาและเห็นว่ามันเกือบจะเที่ยงแล้ว เป็ นข่าวดี
สาหรับเขาเพราะนัน่ หมายความว่าเป้าหมายของเขาอยูไ่ ม่
ห่างไปมากนัก

“ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ไปกันเถอะ” เซี่ยจวินฮุยพูด

หลังจากดูเวลา เจ้าหน้าที่พลาธิการวิง่ ตรงมาหาพวกเขา
เธออยูใ่ นสภาพตื่นตระหนกและเหนื่อยหอบ “เราได้รับ
สัญญาณ S.O.S. จากคุณอู๋ค่ะ!”

“อะไรนะ?” ทุกคนพากันตกใจ ลู่หยวนถามขึ้นทันที

“เมื่อไร ที่ไหน?”

“เมื่อ 5 นาทีก่อนค่ะ นี่คือพิกดั 83.57773E, 40.08503N!”

เห็นได้ชดั ว่าเจ้าหน้าที่ถูกฝึ กมาดี เนื่องจากเธอสามารถ
รายงานตัวเลขได้อย่างคล่องแคล่ว

“มันเป็ นสถานที่ภารกิจนี่!” หลี่ตงรู ้สึกกังวล “แต่นน่ั

ไม่ใช่ภารกิจธรรมดาหรอกเหรอ? สัตว์กลายพันธุ์ที่พวก
เขาเจอก็แค่ระดับ 5 เท่านั้นนี่ เออใช่ คุณได้รับสัญญาณ
อะไรจากรองหัวหน้าไหม?”

“ไม่ค่ะ!” เจ้าหน้าที่ส่ายหน้า เธอดูกลัดกลุม้

“เราส่ งข้อความหาพวกเขาแล้ว แต่ยงั ไม่ได้รับการตอบ

กลับเลยค่ะ”
“พวกเขาอาจจะยังไม่เห็นก็ได้!” เซี่ยจวินฮุยพยายาม
ปลอบใจตัวเอง

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกรบกวนระหว่างทาภารกิจ จึงห้าม
สมาชิกทุกคนพกมือถือ สัญญาณจะถูกส่ งจากนาฬิกาของ
พวกเขา และจะไม่มีการแจ้งใดๆทั้งข้อความเข้าหรื อออก

“มาพูดมากกันตอนนี้มีประโยชน์อะไร? บ้าเอ๊ย เรามี

เฮลิคอปเตอร์แค่ 2 ลา แต่ตกไปลานึงเหลืออีกแค่ลาเดียว
โชคร้ายที่หวั หน้าเอาไปใช้ เราต้องการอีกลา” ฟ่ างเพ่
ยปิ งพูดเสี ยงดังขณะเดินไปรอบๆอย่างหงุดหงิดผิดหวัง
เวลาฟ่ างเพ่ยปิ งโกรธนั้นน่ากลัว ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตาหนิ
เจ้าหน้าที่ แต่หน้าของเธอก็ซีดเผือด “ฉันจะแจ้งทาง
กองทัพทันทีเลยค่ะ!”

“ไม่จาเป็ นต้องรบกวนกองทัพหรอก ผมไปเอง” ลู่หยวน

พูดขึ้นทันที ทุกคนมองลู่หยวนอย่างสงสัย

“อา......อาจารย์ มันห่างจากที่นี่เป็ นเส้นทางตรงถึง 400

กิโลเมตรเลยนะ ถึงจะวิง่ ได้เร็ วแค่ไหนก็ตอ้ งใช้เวลา 1-2
วัน มันจะสายเกินไปนะครับ” ฟ่ างเพ่ยปิ งอธิบายให้ลู่
หยวนฟัง เขาคิดว่าลู่หยวนไม่รู้วา่ มันไกลแค่ไหน “ที่จริ ง
แล้ว จะระยะทางไหนก็เป็ นเส้นทางตรงสาหรับผม
ทั้งนั้น!” ลู่หยวนพูดอย่างมัน่ ใจ
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค สนามพลังที่มองไม่เห็นก็
กระจายออกจากร่ างของเขา ตัวเขาเริ่ มลอยขึ้น ทุกคนอ้า
ปากค้างขณะที่มองดูลู่หยวนลอยสู งขึ้นเรื่ อยๆ รอบด้าน
เงียบกริ บ พวกเขาต่างตกใจและนิ่งค้างไม่ขยับเขยื้อนราว
กับเป็ นก้อนหิ น
ตอนที่ 320 หลุมยุบ

“คุณต้องการอาวุธอะไรไหม?” หลี่ตงถามลู่หยวน

“ไม่ล่ะ!” ลู่หยวนร่ อนลงบนพื้นและแกว่งดาบในมือเป็ น

การบอกให้รู้วา่ เขามีอาวุธที่แข็งแกร่ งที่สุดอยูแ่ ล้ว “สิ่ ง
เดียวที่ผมต้องการก็คือการหาตาแหน่งที่ถูกต้อง”

จุดหมายอยูห่ ่างออกไป 400 กิโลเมตร และไม่มีสญ ั ญาณ

ที่ชดั เจนบอกว่าจะไปที่นน่ั ได้ยงั ไง ถ้าไม่มีทิศทางที่
ชัดเจนก็เป็ นไปไม่ได้ที่จะหามันพบ ทุกคนนิ่งอึ้งด้วยไม่รู้
ว่าจะตอบยังไง ถึงแม้พวกเขาจะเป็ นผูว้ วิ ฒั นาการ
ทั้งหมด พลังของพวกเขาก็ใช้ได้ในการต่อสู ้เท่านั้น โดย
พื้นฐานแล้วพวกเขาก็คือทหารที่มีพลังพิเศษนัน่ แหละ
ยิง่ กว่านั้นพวกเขาก็ไม่ได้มีพลังทาลายที่น่ากลัวเหมือนลู่
หยวน พลังของพวกเขาแทบจะไม่สามารถสร้างความ
เสี ยหายให้สตั ว์กลายพันธุ์ระดับสุ ดยอดได้ หรื อพูดให้
ยุติธรรม ถ้าลู่หยวนไม่มีความสามารถในการสังเคราะห์
อาวุธระดับสู งหรื อรวบรวมพลังจิต เขาก็แทบจะไม่
แตกต่างจากคนพวกนี้

“อาจารย์ใช้ของผมได้ครับ” ฟ่ างเพ่ยปิ งถอดนาฬิกาที่

ข้อมือออกมา

ไม่มีปุ่มกดบนนาฬิกาเนื่องจากมันเป็ นแบบทัชสกรี น!
ฟ่ างเพ่ยปิ งอธิบายวิธีใช้เครื่ องมือไฮเทคของเขาอย่าง
ละเอียด นาฬิกานี้สามารถรับข้อความและสถานที่จาก
เพื่อนสนิทรวมถึงกัน EMP ได้ดว้ ย (Electromagnetic
pulse หรื อ EMP เป็ นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าแรงสู งที่ทาให้
อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เสี ยหายหรื อก่อกวนระบบสื่ อสาร)

อุปกรณ์แบบนี้เป็ นของธรรมดามากแม้กระทัง่ ก่อนเกิด

โลกาวินาศ เด็กเกือบทุกคนจะมีนาฬิกาแบบนี้เป็ นของ
ตัวเอง ความแตกต่างระหว่างนาฬิกาของเด็กกับของฟ่ าง
เพ่ยปิ งก็คือความสามารถในการป้องกัน EMP ซึ่งทาให้
มันหนักกว่าเล็กน้อย

ลู่หยวนรับนาฬิกามาใส่ ที่ขอ้ มือ เนื่องจากเวลากาลังหมด

ไปเรื่ อยๆ เขาจึงไม่ตอ้ งการให้ล่าช้าออกไปอีกและรี บ
เดินตรงไปที่ลิฟท์ คนที่เหลือก็เดินตามมา
“ถ้าตอนเย็นผมไม่กลับมา ช่วยไปที่โรงแรมแล้วบอกกับ
หวงเจียฮุยหรื อจ้าวหยาหลี่ให้ทีนะ พวกเขาจะได้ไม่ตอ้ ง
เป็ นห่วงผม” ลู่หยวนพูดกับฟ่ างเพ่ยปิ งก่อนจะจากไป

“ไม่ตอ้ งห่วงครับอาจารย์ มันจะไม่นานขนาดนั้นหรอก

เดี๋ยวเราก็จะได้เฮลิคอปเตอร์มาลานึงแล้ว” ฟ่ างเพ่ยปิ งให้
คารับรองกับเขาพลางสงสัยว่าผูห้ ญิงสองคนที่ลู่หยวนพูด
ถึงเป็ นภรรยาของเขาหรื อเปล่า

ลู่หยวนมองฟ่ างเพ่ยปิ งแล้วพยักหน้า จากนั้นก็มองดูคน

อื่นๆ วินาทีถดั มาเขาก็กระทืบพื้นส่ งตัวเองพุง่ ไปราวกับ
ลูกธนู ชัว่ แวบเดียวเขาก็ไปไกลหลายร้อยเมตรแล้ว พอ
ลงพื้นเขาก็กระทืบอย่างแรงอีกครั้งและคนอื่นๆก็มองไม่
เห็นเขาอีก
ที่จริ งแล้วลู่หยวนแค่ร่อนไปในอากาศเท่านั้น ด้วยการ
กระทืบเท้าอันรุ นแรงและการลอยตัวด้วยพลังจิตทาให้เขา
ลอยอยูใ่ นอากาศได้นาน เทคนิคนี้ทาให้เขาเก็บแรงเอาไว้
ได้และทาให้เขาเร็ วขึ้นอีกหลายเท่า แถมมันยังใช้พลังจิต
ไปเพียงน้อยนิดเนื่องจากปัจจัยหลักที่ส่งผลต่อความเร็ ว
ของเขาก็คือแรงดันอากาศ

ด้วยการกระทืบเท้าทุกครั้งที่ลงพื้น ความเร็ วของเขาจึง

ไม่ชา้ ลงเลย ทุกครั้งที่เขากระทืบพื้น ความเร็ วก็จะ
เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย กระโดดเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเขาก็เดินทาง
ด้วยความเร็ วมากกว่า 100 เมตรต่อวินาที! ภาพรอบตัว
ผ่านไปอย่างรวดเร็ ว ทิวทัศน์ท้ งั สองข้างกลายเป็ นเส้น
ยาวๆพร่ ามัว อย่างไรก็ตามเทคนิคนี้ทาให้ความ
คล่องแคล่วของลู่หยวนลดลง จึงเหมาะสาหรับการ
เดินทางในระยะทางไกลเท่านั้น ไม่เหมาะสาหรับการ
ต่อสู ้ เมื่อเขาอยูก่ ลางอากาศ เขาจะสู ญเสี ยความคล่องตัว
ซึ่งจะเป็ นอันตรายถึงตายได้เมื่อเจอการโจมตีจากสัตว์
กลายพันธุ์

“พวกนายคิดว่านัน่ เป็ นพลังอะไร?” หลี่ตงสงสัยเมื่อเห็น

ลู่หยวนเดินทางได้เร็ วมากก่อนจะหายตัวไป ตอนนี้เขา
รู ้สึกโล่งอกด้วยเนื่องจากการยืนอยูใ่ กล้ๆลู่หยวนนั้นสร้าง
ความกดดันให้เขาเป็ นอย่างมาก

“ฉันไม่คิดว่าจะเป็ นพลังที่เกี่ยวข้องกับลมนะ เพราะไม่มี

ลมอยูร่ อบตัวเขาเลยตอนที่เขาบิน ดูเหมือนจะเป็ นพลัง
สนามแม่เหล็กมากกว่า มันน่าจะอยูใ่ นแฟ้มนะ เสี ยดายที่
หัวหน้ากองเหริ นเอากลับไปแล้ว” เซี่ยจวินฮุยวิเคราะห์
จากสิ่ งที่พวกเขาเห็น
“จะเดากันไปทาไม? เดี๋ยวฉันถามอาจารย์ให้ตอนเขา
กลับมา” ฟ่ างเพ่ยปิ งพูดอย่างภูมิใจ

“เล่าฟ่ าง นี่นายจะเป็ นลูกศิษย์เขาจริ งๆเหรอ?” ซู่เชี่ยน

เฉิ นอดไม่ได้ที่จะถาม พวกเขาอยูท่ ีมเดียวกัน เขาจึงไม่
เข้าใจว่าทาไมฟ่ างเพ่ยปิ งถึงได้พดู อะไรที่เป็ นการเสนอ
ตัวเองให้ลู่หยวนได้

“ฉันพูดคาไหนคานั้น แล้วฉันก็คารวะเขาเป็ นอาจารย์

แล้วด้วย ทาไมนายยังคิดว่าฉันโกหกอยูอ่ ีก? ถ้าคราว
หน้าพูดแบบนี้อีกล่ะก็ อย่าด่าแล้วกันถ้าฉันจะสติแตกใส่
นาย” ฟ่ างเพ่ยปิ งจ้องเขาตาขวาง
“เอาน่าๆ เขาก็แค่ถามน่า” หลี่ตงพยายามทาลาย
สถานการณ์ที่น่าอึดอัดลง

ซู่เชี่ยนเฉิ นเป็ นคนที่ใจเย็นมาก เขาจึงแค่ยมิ้ ให้กบั คาพูด

ของฟ่ างเพ่ยปิ งเนื่องจากมันไม่ได้ส่งผลต่อเขาเลยสักนิด

“พวกนายเป็ นมือสมัครเล่นถึงได้ไม่รู้ พลังของอาจารย์

น่ะอยูใ่ นระดับปรมาจารย์เลยนะ ฉันไม่เคยเจอใครที่มี
ทักษะดาบที่น่าตกใจขนาดนั้นเลย ขนาดพวกยอดฝี มือใน
ตานานยังเทียบเขาไม่ได้เลย เป็ นไปได้ที่เขาจะไปถึง
ระดับพระเจ้าแล้ว!” ฟ่ างเพ่ยปิ งพูดเสี ยงดัง

“ระดับที่นายพูดถึงนี่มนั อะไร?” เซี่ยจวินฮุยอยากรู ้

เพิม่ เติม
“อืม ฉันก็ไม่เคยมีพลังแบบนั้นมาก่อน จะไปรู ้ได้ยงั ไง
ล่ะ? มันน่าจะรู ้สึกเหมือนนายกาลังก้าวเข้าสู่ ดินแดนอัน
ลึกลับพร้อมกับพลังที่ไม่อาจคาดเดาได้” ฟ่ างเพ่ยปิ งพูด
พลางรู ้สึกอายเล็กน้อยที่โม้เกินไปหน่อย

“พลังที่ไม่อาจคาดเดาได้เหรอ? เราก็มีเหมือนกันนี่! งั้น

หมายความว่าเราก็อยูใ่ นระดับเดียวกันซิ!” เซี่ยจวินฮุย
แกล้งเถียงขึ้นมา

“คนแบบพวกนายนี่อธิบายไปก็เท่านั้น” ฟ่ างเพ่ยปิ งพูด

อย่างดูถูก “เราทุกคนโชคดีมากนะ อาจารย์เป็ นคนที่
แข็งแกร่ งของจริ ง นี่ไม่สงสัยกันเลยรึ ไงว่าทาไมอาจารย์
ถึงฉายเดี่ยวอยูต่ ลอดในการทาภารกิจน่ะ?” ทุกคนอึ้งไป
และเริ่ มจมอยูใ่ นความคิดของตัวเอง

.................

เพื่อประหยัดเวลา ลู่หยวนจึงกระโดดข้ามตึก ดังนั้นเขา

เลยสามารถอยูใ่ นเส้นทางที่เร็ วที่สุดได้ และเนื่องจากเขา
เร็ วจนเกินไปจึงไม่มีการเคลื่อนไหวที่ผดิ สังเกตอื่นๆ
นอกจากคนงานสองสามคนที่เห็นอะไรแวบๆแล้วหายไป

ภายใน 5 นาที เขาก็ออกจากเมืองเข้าสู่ ป่า ความเร็ วของลู่

หยวนเท่ากับรถแข่ง F1 ที่แล่นด้วยความเร็ วเต็มที่
หลังจากผ่านเสาไฟในพื้นที่ทุรกันดารมาแล้ว ไม่นานเขา
ก็มาอยูพ่ ้นื ที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม
50 นาทีต่อมา ลู่หยวนตรวจสอบตาแหน่งของเพื่อนร่ วม
ทีมแล้วก็หยุด มีหลุมยุบอยูใ่ กล้ๆแถวนั้นและเพื่อนร่ วม
ทีมที่เขาตามหาก็อยูต่ รงนั้น ขณะที่ร่อนอยูก่ ลางอากาศ
เขาได้สงั เกตสถานการณ์เรี ยบร้อยแล้ว หลุมแห่งนั้นใหญ่
มาก!

ลู่หยวนเดินไปที่หลุมยุบเพื่อดูใกล้ๆ เขาขูดเอาตะไคร่ ที่

ผนังหลุมออกและสังเกตเห็นว่านี่ไม่ใช่ร่องรอยของการผุ
กร่ อนตามกาลเวลา เห็นได้ชดั ว่ามันเกิดขึ้นจาก
แผ่นดินไหวเมื่อเร็ วๆนี้ หลุมยุบนี้แทบจะเป็ นขุนนรกที่
ไร้กน้ บึ้งเมื่อมองจากด้านบน สายลมเย็นชื้นพัดออกมา
จากหลุมเป็ นระยะ ทาให้รู้สึกเหมือนกาลังยืนอยูท่ ี่ประตู
นรก
ตอนที่ 321: สิ่ งมีชีวติ ที่แปลกประหลาด

สิ่ งที่ลู่หยวนไม่อาจเข้าใจได้คือทาไมไม่มีร่องรอยของ
เพื่อนร่ วมทีมของเขาในบริ เวณใกล้เคียง ถ้าหากนาฬิกา
ไม่ได้แสดงทิศทางให้เห็นอย่างชัดเจนว่าปลายทางของเขา
ต้องอยูใ่ กล้กบั หลุมยุบ เขาคงจะสงสัยว่ามันเกิด
ข้อผิดพลาด

เขาหยุดชัว่ ครู่ และขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่สารวจหลุม

ยุบขนาดใหญ่ ในไม่ชา้ เขาก็พบทางลงตรงมุม มันเป็ นทาง
ลงที่ชนั มาก เนื่องจากมันสู งชันจนเกือบจะเป็ นแนวตั้ง
จากการประมาณการของลู่หยวนความสู งชันนั้นประมาณ
70 องศา พื้นผิวที่ลาดชันนั้นเปี ยกไปด้วยตะไคร่ น้ า ซึ่ ง
ขึ้นอยูบ่ นโขดหิ นที่แปลกประหลาด รอบๆ มัน ดูแล้วมัน
น่าจะลื่นมากและเป็ นอันตราย และแน่นอนต้องลื่นแน่ๆ
ถ้าพวกเขาไม่ระวัง

แต่สาหรับลู่หยวนที่สามารถบินได้ ความลาดชันนั้นไม่
เป็ นปั ญหาอะไร สิ่ งที่เขาต้องการก็คือสถานที่ที่เขา
สามารถลงสู่ พ้นื ได้ แน่นอนว่าเขาสามารถเลือกที่จะบิน
ตรงไปยังก้นหลุมได้ แต่เพราะมันมืดและเขาไม่รู้
สภาพแวดล้อม หรื อสิ่ งเร้นลับที่หลบซ่อนอยูท่ ี่นน่ั เขา
เลือกที่จะไม่ทาเช่นนั้น ถ้าเป็ นภารกิจทัว่ ไปหรื อ
แม้กระทัง่ ภารกิจระดับ D ลู่หยวนจะไม่ระมัดระวังเช่นนี้
อย่างไรก็ตามภารกิจนี้เป็ นเรื่ องที่อนั ตรายมากเนื่องจาก
มันเป็ นภารกิจแรกที่เป็ นระดับ D+ ที่เขาได้รับ ซึ่ง
หมายความว่าเขาอาจจะเจอกับสุ ดยอดสิ่ งมีชีวติ ระดับสี
เขียวเข้ม
ถ้าหากผลีผลามลงไปก็จะเสี่ ยงตายอย่างน่าอนาถ ถ้าเขา
สังเกตเห็นสุ ดยอดสิ่ งมีชีวติ ใดๆ มันไม่ได้ไร้เหตุผลที่ลู่
หยวนจะระมัดระวังในสถานการณ์เช่นนี้ กับศัตรู ที่ไม่อาจ
คาดการณ์ได้ในพื้นที่

ลู่หยวนเดินไปที่มุมอย่างรวดเร็ ว ใจเขาจดจ่ออยูท่ ี่กน้ หลุม

เขาสู ดลมหายใจลึกๆ แล้วกระโดดลงไป เขามองเห็น
เส้นทางชัดเจนมาก ซึ่งแรงดึงดูดของโลกสามารถดึงร่ าง
ของเขาลงไปอย่างรวดเร็ ว สามวินาทีต่อมาเขาปรับ
ร่ างกายของเขาเพื่อช่วยให้เขาชะลอตัวลง ในขณะที่เขา
กาลังลดระดับลงอย่างรวดเร็ ว ในอีกครึ่ งนาทีเขาก็อยูใ่ น
ความมืดสนิท

มันเป็ นเหมือนเหวลึกซึ่งแทบจะกลืนแสงทั้งหมด แม้แต่

กับการมองเห็นในที่ที่มีแสงน้อยของลู่หยวน เขาแทบจะ
ไม่สามารถมองเห็นอะไรในนั้นได้ ถ้าไม่ใช่เพราะ
"ประสาทสัมผัส" ของเขา บางทีเขาอาจจะไม่สามารถไป
ต่อได้

ลู่หยวนหยุดลงอย่างกะทันหัน เขามองไม่เห็นทางได้
ชัดเจน แต่เขารู ้สึกได้วา่ มีพ้นื ที่ขนาดใหญ่อยูใ่ ต้เท้าของ
เขา หลุมยุบนี้มีน้ าขัง มันคล้ายกับผลบวบที่มีหลายๆ
ขนาด ทั้งใหญ่และเล็ก

ลู่หยวนไม่ได้รีบพุง่ ไปข้างหน้า เขาหลับตาลงเพื่อฟัง

อย่างเงียบๆ แทน ความเงียบนั้นมันน่าขนลุก และเขาก็ได้
ยินเสี ยงน้ าไหลมาจากด้านล่าง ดูเหมือนว่าก้นบ่อน้ าอยูไ่ ม่
ไกลเกินไป อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ยนิ อะไรอื่น
ประมาณหนึ่งนาทีต่อมาเขาก็ลืมตาอย่างช้าๆ เขาสังเกตว่า
ตะไคร่ น้ าบนโขดหิ นหายไป นอกจากนั้นพวกสัตว์ที่ไต่
ยั้วเยี้ยะก็ไม่มีให้เห็น ดูเหมือนว่าไม่มีร่องรอยของชีวติ เลย
ซึ่ งหมายความว่าไม่มีอนั ตรายเช่นกัน แต่นี่เป็ นเพียงแค่
ด้านนอก ลู่หยวนเตือนตัวเองว่าที่นี่มนั อันตรายมาก!

เขาคิดเป็ นเวลานานและในที่สุดก็ตดั สิ นใจจะเข้าไปใน

หลุมให้ลึกมากขึ้น เขาสู ดลมหายใจลึกๆ และพุง่ เข้าไป !
นั้นทาให้เขาแปลกใจมาก เมื่อเขาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล
ใน 10 วินาทีต่อมา ที่แปลกคือมันไม่ได้มืดอย่างก่อนหน้า
นี้ เมื่อเขาลงมาถึงก้นหลุม มีหินที่เรื องแสงที่นน่ั และพวก
มันดูเหมือนดาวที่ส่องลงมา เขารู ้สึกเหมือนว่าได้ลงไปใน
ท้องฟ้ายามค่าคืน
มองผ่านแสงสลัวที่ส่องที่นน่ั ลู่หยวนตระหนักว่าดู
เหมือนเขาจะอยูใ่ นป่ า มีเสาสี เทาแปลกๆ และคดเคี้ยวนับ
ไม่ถว้ นซึ่งสู งมาก พวกมันมีความหนาแน่นมากจนไม่
สามารถมองเห็นขอบได้ มันไม่ถูกต้องนักที่จะเรี ยกพวก
มันว่าเสา เนื่องจากพวกมันดูเหมือนฟอสซิลในป่ า
มากกว่า หนึ่งในฟอสซิ ลเหล่านั้นได้รับความสนใจจากลู่
หยวนขณะที่มนั เสี ยหาย ลู่หยวนเห็นวงแหวนเรื องแสงดุจ
หยกสี เขียว บางทีสถานที่แห่งนี้เป็ นป่ านับหลายร้อยล้าน
ปี มาแล้ว ในช่วงหลายปี ที่ผา่ นมาป่ าอาจจมอยูใ่ ต้น้ าและ
กลายเป็ นป่ าหิ นที่เกิดจากต้นไม้ที่กลายเป็ นหิ น

ลู่หยวนยังคงเดินหน้าต่อไป เขาเห็นฟอสซิลจากยุคคาร์
บอนิเฟอรัส (Carboniferous period) - แมลงปอที่ยาวหก
เมตรและตะขาบยักษ์ยาวกว่า 10 เมตร จู่ๆ ลู่หยวนก็
ตระหนักว่ายุคคาร์บอนิเฟอรัสสะท้อนให้เห็นถึงความ
เป็ นจริ งในปั จจุบนั ของเขาอย่างใกล้ชิด ว่าพวกเขากาลัง
เผชิญกับการระบาดของพืชที่ครอบครอง 50% ของโลก
รวมทั้งความอลังการของสิ่ งมีชีวติ

ลู่หยวนคิดถึงอีกหลายสิ่ งหลายอย่าง แต่กต็ ดั ความคิดทิ้ง

ไป เมื่อเขาตระหนักว่าในหลายๆ อย่างที่เขาคิดไม่อาจ
เปรี ยบเทียบกับที่นี่ได้ มันไม่สาคัญว่าคุณกาลัง
เปรี ยบเทียบความน่ากลัวของสิ่ งมีชีวติ หรื อความ
เจริ ญรุ่ งเรื องของพืช คาร์บอนิเฟอรัสไม่สามารถเทียบกับ
สิ่ งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ กล่าวได้วา่ ยุคคาร์บอนเป็ นยุคที่มี
รู ปแบบของสิ่ งมีชีวติ ที่แตกต่างกันออกไป แต่ในระหว่าง
วันสิ้ นโลกนี้เป็ นช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงรู ปแบบ
ชีวติ มากมาย รู ปแบบชีวติ ทัว่ ไปอาจวิวฒั นาการไปสู่
รู ปแบบสุ ดยอดชีวติ ด้วยการวิวฒั นาการภายในไม่กี่ปี
เป็ นปรากฏการณ์ลึกลับที่ไม่สามารถอธิบายได้ดว้ ยทฤษฎี
ที่มีอยู่

และแล้วลู่หยวนก็ได้ยนิ เสี ยงน้ าไหลจากข้างหน้าเขา สิ่ งที่

แปลกคือลู่หยวนไม่เห็นแม่น้ าใกล้ๆ บางทีเขาอาจจะ
ไม่ได้สงั เกตหรื อมันอาจจะอยูข่ า้ งหน้า ลู่หยวนสังเกตว่า
สถานที่ของอู๋เชี่ยนหรู่ อยูห่ ่างออกไปไม่ถึงสามกิโลเมตร
เขาส่ งข้อความถึงเธอ แต่กไ็ ม่มีการตอบกลับ ทั้งหมดนั้น
มันเป็ นเรื่ องที่เข้าใจได้ เพราะนาฬิกาเจ้ากรรมมันไม่มี
การตอบสนองหรื อสัน่ สะเทือนเมื่อได้รับข้อความ ถ้า
บางครั้งไม่ได้ดูเป็ นครั้งคราวก็ไม่สามารถสังเกตเห็น
ข้อความใดๆ ที่ได้รับ อย่างไรก็ดีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนอู๋เชี่ยน
หรู่ ยงั มีชีวติ อยูเ่ นื่องจากภารกิจนี้ยงั ไม่ถูกยกเลิก
ระยะทางสามกิโลเมตรไม่มีปัญหาเลยสาหรับลู่หยวนและ
สุ ดยอดสิ่ งมีชีวติ ถือว่า "แค่เอื้อม" สาหรับพวกเขา แม้วา่ อู๋
เชี่ยนหรู่ อยูใ่ กล้ๆ ลู่หยวนก็ไม่กล้าที่จะลดการป้องกันของ
เขา ตามระบบแล้วจะไม่มีภารกิจใดๆ ที่สามารถเสร็ จ
สมบูรณ์ได้ดว้ ยการโกง ภารกิจระดับ D+ ย่อมมีความ
ยุง่ ยากในตัวของมันเอง

เมื่อเวลาผ่านไปเสี ยงน้ าไหลก็เริ่ มชัดเจนขึ้น ทันใดนั้นลู่

หยวนก็หยุดเดิน มีบางสิ่ งที่น่าตกใจเปล่งประกายอยู่
ข้างหน้าเขา ซึ่งดูเหมือนปรอทไหลมาทางเขา มันดู
เหมือนจะมีชีวติ ของตัวมันเอง และเลื้อยอย่างรวดเร็ ว
เหมือนงูในป่ าหิ น บางครั้งมันก็ยกหัวขึ้นและขยับจากซ้าย
ไปขวาราวกับว่ามันรู ้สึกได้ถึงสิ่ งที่เกิดขึ้นรอบๆ
มันใหญ่ประมาณ 15 เมตรและกว้างครึ่ งเมตร อาจจะเห็น
การไหลเหมือนระลอกคลื่นบนผิวของมัน ไม่มีลกั ษณะ
ทางกายวิภาคที่ชดั เจนในร่ างกายของมัน เนื่องจากมันไม่
ชัดเจนว่าส่ วนไหนเป็ นหัวและหางของมัน บางทีมนั
อาจจะไม่มี ถ้าไม่ใช่เพราะลักษณะที่มีชีวติ ชีวาของมัน ลู่
หยวนคงจะไม่สงสัยว่ามันเป็ นสิ่ งมีชีวติ

เมื่อมองไปที่สิ่งมีชีวติ ไร้หวั ที่กาลังเข้ามาใกล้เขาอย่าง

รวดเร็ ว ลู่หยวนรี บซ่อนตัวทันที หลังจากที่ 'งู' แปลกๆ
นั้นผ่านลู่หยวนไป มันก็ไม่ได้หยุดลงและหายตัวไปไกล
ลู่หยวนรู ้สึกเครี ยดกับสิ่ งที่เขาเพิ่งเจอ สิ่ งมีชีวติ ชนิดนี้อยู่
นอกเหนือจินตนาการสุ ดๆ ด้วยร่ างกายที่เป็ นรู ปของเหลว
ของมันพิสูจน์ได้วา่ ดาบไม่มีประโยชน์อะไรกับมัน สิ่ งที่
เขาเน้นมากคือเสี ยงน้ าไหล เขาไปใกล้ยง่ิ ขึ้น 'งู' ส่ งเสี ยง
ดังมากขึ้น เขาปี นขึ้นไปบนต้นไม้ยกั ษ์ที่กลายเป็ นหิ น 10
นาทีต่อมาเขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

ทะเลสาบขนาดใหญ่ที่เหมือนสารปรอทอยูห่ ่างออกไป
100 เมตร! ทะเลสาบกาลังเดือดเหมือนหม้อโจ๊ก และมี
สิ่ งมีชีวติ ที่เหมือนงูแปลกๆ นับไม่ถว้ นที่กาลังหลุด
ออกมาจากริ มทะเลสาบ นอกจากนี้ยงั มีส่ิ งมีชีวติ อื่นๆ อีก
มากมายที่กาลังกลับมาจากทุกหนทุกแห่งและกลับเข้าไป
ในทะเลสาบ ดูเหมือนว่าที่นน่ั มันน่าตื่นเต้นมาก

สิ่ งที่ทาให้ลู่หยวนขนลุก เป็ นหญิงสาวที่ดูเหมือนจะนัง่ อยู่

กลางทะเลสาบปรอท บางทีคาว่า 'นัง่ ' ก็ไม่ถูกต้องใน
ความเป็ นจริ ง นอกเหนือจากหน้าอกและศีรษะของเธอ
ส่ วนที่เหลือของร่ างกายจมอยูใ่ ต้สารปรอท สิ่ งที่ไม่น่าเชื่อ
มากยิง่ กว่าคือความจริ งที่วา่ เธอยังมีชีวติ อยู่ แม้จะดูไร้
ความรู ้สึกและความสิ้ นหวังบนใบหน้าของเธอ ผิวของ
เธอซี ดลง แต่เธอไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดบนใบหน้า
ของเธอ หยดของปรอทนับไม่ถว้ นกระจายอย่างช้าๆ จาก
หน้าอกของเธอและด้วยความเร็ วดังกล่าวร่ างกายของเธอ
จะถูกกลืนกินโดยปรอทภายในไม่กี่ชวั่ โมง
ตอนที่ 322: จัดการยาก

หลังกิ่งไม้ที่กลายเป็ นหิ น ลู่หยวนเห็นสิ่ งมีชีวติ ที่มี

ลักษณะเฉพาะที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันแตกต่างจาก
สิ่ งมีชีวติ ที่กลายพันธุ์ทว่ั ไปอื่นๆ ถึงแม้วา่ รู ปแบบและ
ความสามารถของสิ่ งมีชีวติ มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
นับตั้งแต่เกิดวันสิ้ นโลก แต่สิ่งมีชีวติ ส่ วนใหญ่มนุษย์
ยังคงสามารถระบุได้ ตัวอย่างเช่นสัตว์ร้ายจะยังคงเป็ น
สัตว์ร้าย นกจะยังคงเป็ นนก และแมลงจะยังคงเป็ นแมลง
แม้กระทัง่ หลังจากที่พวกมันกลายพันธุ์ โดยเฉพาะอย่าง
ยิง่ รู ปร่ าง

รู ปแบบชีวติ ลึกลับนี้เป็ นเรื่ องใหม่และน่ากลัวสาหรับลู่

หยวน ขณะที่เขาคิดถึงเรื่ องนี้มีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับ
ทะเลสาบปรอท มีคลื่นสู ง 2 เมตรอยูห่ ่างจากริ มทะเลสาบ
มองจากระยะไกลดูเหมือนว่ามันลึกห้าเมตร แต่มองไม่
เห็นด้านล่างเลย เมื่อพิจารณาจากการหมุนวนที่เกิดขึ้น
ด้านนอกสุ ดของริ มทะเลสาบ แสดงให้เห็นว่าทะเลสาบ
ต้องมีความลึกอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อมองไปที่รัศมีหนึ่ง
ตารางกิโลเมตรวัตถุลึกลับนี้มีขนาดมหึ มาเหลือเกิน

ไม่กี่วนิ าทีต่อมามีวตั ถุคล้ายลูกบอลปรากฏอยูด่ า้ นบนของ

พื้นผิว เมื่อเวลาผ่านไปวัตถุน้ นั กลายเป็ นศีรษะของมนุษย์
และดูเหมือนกับภาพพิมพ์แบบ 3D จากนั้นลาตัวแขนขา
และเสื้ อผ้าก็ค่อยๆ ออกมา ร่ างกายมนุษย์มีรายละเอียด
และเป็ นจริ งที่มีแม้แต่รอยแผลเป็ นบนใบหน้าของมัน ถ้า
ไม่ใช่เพราะสี ที่ซีดเซี ยวของมันก็คงไม่ต่างไปจากมนุษย์
จริ งๆ
ทันใดนั้นอู๋เชี่ยนหรู่ ที่ดูไร้ความรู ้สึก ซึ่ งกาลังถูกปรอท
กลืนจากหน้าอกของเธอก็เริ่ มต่อสู ้ดิ้นรนด้วยความกลัว
เมื่อเธอเห็นรู ปร่ างหน้าตาของร่ างกายมนุษย์ อย่างไรก็
ตามสารนั้นดูเหมือนจะเหนียวมาก ไม่วา่ เธอพยายามแค่
ไหน ร่ างกายของเธอก็ติดอยู่ และเธอก็ไม่สามารถขยับได้

"ดูเหมือนว่านัน่ จะเป็ นรองหัวหน้าทีม!" ลู่หยวนคิดกับ

ตัวเองในขณะที่มองจากระยะไกล ทะเลสาบปรอทนี้ดู
เหมือนจะไม่มีรูปแบบที่แน่นอน จากลักษณะของมัน
ความสามารถหลักคือการโคลนนิ่งสิ่ งมีชีวติ ทุกอย่างที่มนั
จับได้ นอกเหนือจากสิ่ งมีชีวติ ที่ดูเหมือนงูหรื อไส้เดือน
เขาไม่พบรู ปแบบชีวติ อื่นๆ นัน่ คือเหตุผลว่าทาไม
ทะเลสาบจึงสามารถเปลี่ยนเป็ นงูหรื อไส้เดือนเท่านั้น
ตอนนี้มนั ได้จบั สองชีวติ ที่เป็ นรู ปแบบของมนุษย์ มันเริ่ ม
โคลนนิ่งมนุษย์
โคลนนิ่งของรองหัวหน้าทีมไม่มีการแสดงออกทางสี
หน้า เมื่อมันลงบนพื้นแล้วมันก็เริ่ มเคลื่อนไหวเหมือน
ไส้เดือนปรอท ลู่หยวนพบเงื่อนงาของสิ่ งมีชีวติ ที่เกิดขึ้น
นี้

ดูเหมือนว่าจุดประสงค์ของสิ่ งมีชีวติ ลึกลับนั้นคือการหา

วิธีออกไปจากที่กกั ขัง อย่างไรก็ตามลู่หยวนรู ้สึกแปลกๆ
หลายอย่าง จากการคาดเดาของเขา เนื่องจากสถานที่แห่ง
นี้อยูใ่ นพื้นที่การฟื้ นฟู ลู่หยวนไม่อาจจินตนาการได้ถึง
สถานการณ์ถา้ มันประสบความสาเร็ จในการออกไปจาก
สถานที่น้ ี มีเวลามากพอที่จะสร้างกองกาลังทหารได้ และ
เมื่อสิ่ งมีชีวติ ถูกจับตัวมากขึ้นเรื่ อยๆ ขนาดของมันอาจ
ขยายตัวและกลายเป็ นอันตราย ถ้าไม่ได้หยุดมันทันที
สถานการณ์กจ็ ะเลวร้ายลง และมนุษย์ที่กาลังทุกข์ทรมาน
อยูแ่ ล้ว ก็จะเผชิญกับความท้าทายที่ยง่ิ ใหญ่ข้ ึน

เมื่อดูจากสถานการณ์การโคลนนิ่งที่เกิดขึ้นในทะเลสาบ
ปรอท ลู่หยวนขมวดคิ้ว การเผชิญหน้ากับรู ปแบบชีวติ ที่
ลึกลับและมหึ มานี้ ดาบที่เขาเคยรู ้สึกภาคภูมิใจก็ไร้
ประโยชน์ แม้วา่ เขาจะสามารถฆ่ามันได้หนึ่งหรื อสองตัว
หรื อแม้กระทัง่ นับพันๆ ตัวของโคลนนิ่ง แต่ทะเลสาบก็
ใหญ่มาก

ความคิดของเขากาลังบอกให้เขากลับไปยังเมือง
ความหวังทันที เพื่อรายงานเรื่ องนี้ต่อหัวหน้าของเขา
นอกจากนี้เขายังไม่ยอมรับภารกิจ ดังนั้นการจากไปจะไม่
ทาให้เขามีปัญหา สาหรับอู๋เชี่ยนหรู่ พวกเขาเป็ นแค่คน
รู ้จกั ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอ แม้วา่ เธอ
จะตายไปเขาก็ไม่รู้สึกผิดเลย!

สาหรับเรื่ องความเป็ นธรรม ลู่หยวนก็ไม่ได้เป็ นคนรัก

ความเป็ นธรรม ถึงแม้วา่ เขาจะให้ความช่วยเหลือแก่ผอู ้ ื่น
เป็ นประจาก็ตาม เขาทาทุกอย่างที่ทาได้ภายใน
ความสามารถของเขา แต่เขาจะไม่เสี่ ยงชีวติ เพื่อช่วยคน
อื่น เขามองไปที่อ๋ ูเชี่ยนหรู่ ดว้ ยความเห็นอกเห็นใจ และ
เริ่ มขยับไปข้างหน้า ในขณะที่เขาเริ่ มบินมี ‘มนุษย์’
โคลนนิ่งสามตัวที่เริ่ มวิง่ อย่างบ้าคลัง่

ครึ่ งนาทีต่อมาเขาก็หยุดและมองไปทางด้านซ้ายของเขา
มีมนุษย์โคลนนิ่งปี นขึ้นกาแพง ความเร็ วของมันเร็ วมาก
เหมือนลิงที่ปราดเปรี ยว เมื่อร่ างกายของมันสัมผัสกับ
กาแพงก็มีพลังที่ทาให้มนั ติดกับกาแพง โซ่ตรวนที่ได้
ผูกมัดสิ่ งมีชีวติ ที่คล้ายงูไว้กบั สถานที่น้ ี ตอนนี้มนั ใช้
ไม่ได้กบั รู ปแบบของมนุษย์น้ ี

"ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนี้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้
ได้!" สี หน้าของลู่หยวนเปลี่ยนไปทันที ถ้าสิ่ งมีชีวติ ใน
ทะเลสาบปลอดพบทางออกและหนีไป ผลที่ตามมาก็สุด
ที่จะคาดคิดได้ เขาไม่แน่ใจว่าโคลนนิ่งเป็ นชีวติ ที่เป็ น
อิสระ แต่เขาไม่อาจเสี่ ยงกับความเป็ นไป

เขาโน้มตัวไปใกล้กาแพงอย่างเงียบๆ แล้วเท้าของเขาก็
กระทืบลงบนพื้น ร่ างของเขากระโดดไปข้างหน้าโคลน
นิ่งนั้นเหมือนลูกธนู มนุษย์โคลนนิ่งดูเหมือนจะ
สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขาและมันก็กระตุก
เล็กน้อย บางทีมนั อาจจะอยูใ่ ต้ดินนานเกินไปทาให้มนั
สู ญเสี ยความรู ้สึกพื้นฐานของมันไป ลู่หยวนดึงดาบของ
เขาออกมาและฟันหัวของมัน อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้
ตอบสนองใดๆ

อย่างไรก็ตามความพยายามของเขาก็ไร้ผล เมื่อปรอทมี
ความหนาแน่นและเหนียวมาก หลังจากที่ดาบของลู่
หยวนฟันมัน แผลของมันก็หายเป็ นปกติทนั ที ลู่หยวนได้
คาดการณ์ไว้แล้ว นัน่ ไม่ได้ทาให้เขาตกใจเลย ก่อนที่มนั
จะทาอะไรอย่างอื่นอีก การแกว่งดาบอย่างมากมายของลู่
หยวนทาให้เกิดแสงที่เลือนรางเปล่งประกายลงบนพิว
พวกมัน

แสงนั้นเปล่งประกายเหมือนกับพายุฝนและแทบจะไม่
หยุดเลย มนุษย์โคลนนิ่งถูกฟันไป 70 ครั้ง มันต้องตาย
แน่นอนสาหรับสิ่ งมีชีวติ ทัว่ ไปหรื อสัตว์ร้าย แต่น่า
เสี ยดายที่มนั มีผลจากัดกับโคลนนิ่ง และดูราวกับว่ามัน
ไม่ได้ถูกแตะต้องเลย บาดแผลของมันหายสนิท

"ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันไม่สามารถแม้แต่จะจัดการกับ
โคลนนิ่งได้" ลู่หยวนตกตะลึง แต่หวั ใจส่ วนใหญ่ของเขา
เต็มไปด้วยความโกรธ นับตั้งแต่เขามาถึงพื้นที่ฟ้ื นฟูชีวติ
ของเขาโดยทัว่ ไปสงบ แต่คุณสมบัติของเขาก็ไม่ได้หยุด
เพิ่มขึ้น เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นคุณสมบัติของ
เขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ วกว่าก่อนหน้านี้ เมื่อเทียบกับ
ตอนที่เขาต้องเผชิญหน้ากับความตายแม้วา่ เขาต่อสู ้กบั
สิ่ งมีชีวติ ระดับสี เขียว ตอนนี้เขาก็อยากจะต่อสู ้กบั
สิ่ งมีชีวติ ระดับสี เขียวเข้ม คุณสมบัติของเขาพัฒนาขึ้นกว่า
สิ บเท่า เขารู ้สึกหมดหนทางขณะเผชิญหน้ากับสิ่ งมีชีวิตที่
มีความพิเศษซึ่งสามารถรักษาตัวเองได้ทาให้รู้สึก
หงุดหงิดมาก หลังจากการกระหน่าฟันอย่างหนัก ในที่สุด
มนุษย์โคลนนิ่งก็สงั เกตเห็นเขา มันพยายามโจมตี แต่กถ็ ูก
ลู่หยวนฟันอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง

เขาสู ดลมหายใจลึกๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ลง

โคลนนิ่งแทบจะไม่นบั ว่าเป็ นศัตรู ที่แข็งแกร่ งเนื่องจาก
เป็ นเพียงระดับสี น้ าเงินเข้มหรื อสี เขียวอ่อนเท่านั้น นัน่
ไม่ใช่ปัญหาสาหรับลู่หยวน แต่สิ่งที่เขาอยากรู ้คือทา
อย่างไรจึงจะฆ่ามันได้ ลู่หยวนตัดสิ นใจที่จะทิ้งแผนของ
เขาเพื่อจะกลับไปและเริ่ มทดลองกับวิธีแก้ไขปัญหานี้

ตอนแรกเขาใช้พลังจิตของเขาซึ่งได้ผลเล็กน้อย เขาตัดหัว
ของโคลนนิ่งร่ วงและกลิ้งบนพื้น ไม่มีเลือดหรื อของเหลว
ที่ออกมาจากแผล มันเป็ นการตัดที่หมดจด ตอนนี้โคลน
นิ่งได้สูญเสี ยการเคลื่อนไหวของมันไปและดูเหมือนกับ
โลหะชิ้นหนึ่ง แผลของมันดูเหมือนจะไม่ถูกรักษา
ในตอนนี้ และดูเหมือนว่ามันจะได้รับความเสี ยหายอย่าง
สิ้ นเชิงและไม่มีชีวติ

แต่หวั ของโคลนนิ่งเป็ นเหมือนแค่อุปกรณ์เสริ ม มันยัง

สามารถเคลื่อนไปรอบๆ ได้โดยไม่มีหวั ลู่หยวนใช้พลัง
จิตของเขาต่อไปและตัดมันเป็ นชั้นบางๆ ภายในไม่กี่
วินาทีโคลนนิ่งนั้นมีความสู งเพียงครึ่ งเมตรเท่านั้น สิ่ งที่
ทาให้ลู่หยวนตกใจคือสิ่ งมีชีวติ นั้นยังมีชีวติ อยู!่ เมื่อตอน
ที่ร่างกายของมันเหลือขนาดเท่าฝ่ ามือ มันก็มว้ นตัวเป็ น
ลูกบอลและหยุดการเคลื่อนไหวอย่างสิ้ นเชิง

ลู่หยวนยืนอยูต่ รงนั้นเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์ หลังจาก

ยืนยันว่าไม่มีอนั ตรายใดๆ อีกต่อไป เขาก็หยิบวัตถุน้ นั
และวางไว้บนฝ่ ามือของเขา มันเย็นและหนักและมีรัศมี
10 เซนติเมตร มันเป็ นลูกบอลที่สมบูรณ์แบบมีน้ าหนัก
ประมาณห้ากิโลกรัม เมื่อเทียบกับเมื่อตอนมันไหลใน
ทะเลสาบตอนนี้มนั แข็งขึ้น แต่ถา้ เขาจะจับมันแน่นๆ มัน
ก็มีความยืดหยุน่ ซึ่งเป็ นลักษณะเฉพาะ

พื้นดินเต็มไปด้วยลูกบอลสี เทาลูกเล็กๆ ลู่หยวนมองไป

รอบๆ และในไม่ชา้ เขาก็พบหัวที่ถูกเขาตัด เขาแปลกใจที่
มันถูกเปลี่ยนเป็ นมนุษย์ขนาดเล็กสู ง 40 เซนติเมตร และ
พยายามจะวิง่ กลับไปที่ทะเลสาบ! อย่างไรก็ตามมันเป็ น
เรื่ องที่ไร้ประโยชน์เพราะการตวัดดาบของดาบลู่หยวนได้
เปลี่ยนมันเป็ นลูกบอลสี เงินสองลูกที่มีขนาดใกล้เคียงกัน
จากนั้นเขาก็ใช้เทคนิคการตรวจวิเคราะห์กบั ลูกบอลสี เงิน
ลูกเล็กๆ นั้น
ตอนที่ 323: จุดอ่ อน

"ไบโอเมทัล (ซากของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์)"

"ความหายาก: สี เขียวเข้ม"

"น้ าหนัก: 6 กก."

"ความสามารถเพิ่มเติม: การดูดซับพลังงาน"

ข้อสังเกต: "สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์เป็ นนักเลียนแบบที่

ยอดเยีย่ มและเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่ทนทาน โลหะชีวภาพที่ไหล
อยูใ่ นร่ างกายของมันมีภูมิคุม้ กันการโจมตีทว่ั ไป รวมถึง
การโจมตีดว้ ยพลังงานบางอย่าง ขนาดที่ใหญ่ของมัน
สามารถแตกสลายได้ง่ายซึ่ งช่วยเพิม่ ทักษะการอยูร่ อด
ของมัน มันอาจจะน่ากลัวและไม่มีใครสามารถทาอะไร
มันได้!"

ข้อความที่มาจากระบบ ลู่หยวนถึงกับอึ้งขณะที่เขาหยิบ
ลูกบอลสี เงินขึ้นมาด้วยความสงสัยและรวบรวมด้วยพลัง
จิตของเขา ทันใดนั้นไฟก็ลุกไหม้บนฝ่ ามือของเขา มันเกิด
จากพลังจิตของเขา! อุณหภูมิไม่สูง แต่อย่างน้อย 500
องศาเซลเซี ยสซึ่งจะฆ่าสิ่ งมีชีวติ ส่ วนมาก

อย่างไรก็ตามไม่วา่ ไฟลุกไหม้อย่างไรก็ไม่มีการ
เปลี่ยนแปลงอุณหภูมิของลูกบอลสี เงินในมือของเขา
หลังจาก 10 วินาทีเปลวไฟกลายเป็ นลูกบอลที่เย็นอย่าง
มาก มันเย็นจนอากาศโดยรอบกลายเป็ นผลึกน้ าแข็ง –
ปล่อยก๊าซสี ขาวที่เย็นออกมา 10 วินาทีต่อมาเขาก็หยุดสิ่ ง
ที่กาลังทาอยูแ่ ละหัวใจของเขาจมดิ่งลง

เขาตระหนักว่าสิ่ งมีชีวติ นี้น่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้ในตอน

แรก เนื่องจากมันมีภูมิคุม้ กันทั้งจากการโจมตีทางกายภาพ
และพลังงาน ดูเหมือนว่าอาวุธส่ วนใหญ่จะไม่มีผลกับมัน
ไม่เพียงแค่น้ นั ความสามารถในการโคลนนิ่งของมันยัง
แสดงให้เห็นว่าถ้าโคลนนิ่งตัวใด สามารถหลบหนีไปได้
มันก็ยงั มีชีวติ อยูแ่ ละโตขึ้น นัน่ จะเป็ นฝันร้ายที่ไม่มีที่
สิ้ นสุ ดสาหรับทั้งพื้นที่ฟ้ื นฟูและโลก

บางทีทางออกเดียวคือการโจมตีโดยใช้ระเบิดนิวเคลียร์
เมื่อระเบิดนิวเคลียร์ระเบิดอุณหภูมิจากแกนอาจสู งถึง 10
ล้านองศาเซลเซี ยสซึ่งอาจทาให้ทุกสิ่ งระเหยได้ ไม่วา่
สิ่ งมีชีวติ ที่รับมือยากนี้จะเป็ นยังไงก็ตามมันก็จะระเหยไป
ด้วยเช่นกัน แต่พ้นื ที่น้ ีห่างจากเมืองความหวังเพียง 400
กิโลเมตรและเมืองที่ใกล้ที่สุดอยูห่ ่างออกไปไม่เกิน 20
กิโลเมตร การแผ่รังสี จากระเบิดนิวเคลียร์กบั การระเบิด
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้จะมีผลต่อชั้นของแผ่นหิ นที่นี่ซ่ ึ ง
มีเสถียรภาพน้อย มันจะทาให้เกิดแผ่นดินไหวอีก เขาไม่
แน่ใจในจานวนผูท้ ี่ตอ้ งเสี ยชีวติ เนื่องจากไม่มีเวลา
สาหรับการอพยพเพราะสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์
กระตือรื อร้นที่จะออกจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็ วที่สุด

ด้วยความเร็ วในการโคลนนิ่งของมันหนึ่งตัวต่อหนึ่งนาที
แม้แต่ลู่หยวนก็ไม่สามารถจัดการกับมันได้ ท้ายที่สุดแล้ว
พลังจิตของเขามีจากัด ด้วยความเร็ วที่เขามีและอัตราการ
โคลนนิ่ง มากที่สุดเท่าที่เขาจะจัดการได้คือเป็ นร้อย
ก่อนที่เขาจะล่าถอยไป

ลู่หยวนขมวดคิ้วขณะที่บีบลูกบอลสี เงิน ในขณะนั้นมี

โคลนนิ่งที่กลายพันธุ์มากกว่า 10 ครั้งที่มาทางเขา ลู่หยวน
เริ่ มกังวลมากขึ้นเรื่ อยๆ เขามองนาฬิกาข้อมือของเขา เขา
ยังไม่สามารถตัดสิ นใจได้ถึงแผนการที่ดีที่สุดที่เป็ นไปได้
เขาเพิ่งเข้าร่ วมหน่วยดาบในวันนี้ แต่ยงั ไม่ได้ลงทะเบียน
อย่างเป็ นทางการ ดังนั้นจึงยังไม่มีอะไรในแฟ้มของเขา
แม้วา่ เขาต้องการจะได้รับเกียรติในทีมที่เมืองความหวัง
แต่สิ่งที่เขากล่าวมีน้ าหนักน้อยมาก ไม่วา่ เขาจะอธิบายถึง
สถานการณ์อย่างจริ งจังอย่างไร ผูบ้ งั คับบัญชาก็อาจจะไม่
คิดว่าเป็ นเรื่ องจริ ง นี่เป็ นอะไรที่ตอ้ งรี บกาจัดเพราะมัน
อาจจะทาให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายของคนจานวนมาก นี่
ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถตัดสิ นใจได้ดว้ ยการใช้นิ้วมือ
นอกจากนี้ถึงแม้วา่ พวกเขาจะทาในตอนนี้ แต่กไ็ ม่มีเวลา
เพียงพอ สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์กาลังโคลนนิ่งตัวเอง
ทุกๆ นาทีและเมื่อถึงเวลาที่ระเบิดนิวเคลียร์เริ่ มทางาน จะ
มีสตั ว์ประหลาดกลายพันธุ์มากกว่าหมื่นตัวที่หนีออกจาก
บ่อน้ า – มันจะกระจายทัไ่ ปวพื้นที่ฟ้ื นฟู เหงื่อหยดจาก
หน้าผากของลู่หยวนเมื่อเขาคิดถึงความเป็ นไปได้

แม้วา่ เขาจะสามารถฆ่าโคลนนิ่งได้อย่างง่ายดาย กับทหาร

ทัว่ ไปหรื อแม้แต่มนุษย์ววิ ฒั นาการส่ วนมาก มันก็เป็ น
เรื่ องยากสาหรับคนที่ไม่กลัวเวลาฆ่าสิ่ งมีชีวติ สิ่ งนี้น่าจะ
เป็ นความหายนะที่โหดร้ายและจีนจะตกอยูใ่ นช่วงที่
โหดร้าย
"มันเป็ นไปไม่ได้ที่สตั ว์ประหลาดกลายพันธุ์จะแข็งแรง
มาก มันต้องมีจุดอ่อนของมัน!" ลู่หยวนกัดฟันแน่นและ
พยายามทาให้ตวั เองสงบลงเพื่อคิดถึงการเคลื่อนไหวที่เขา
ทา

"สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์อยูใ่ นสถานะของเหลว ... สิ่ งที่

ของเหลวกลัวมากที่สุด?"

"อุณหภูมิสูงหรื อเย็นจัด" ลู่หยวนคิดกับตัวเอง แต่ในไม่

ช้าเขาก็ยกเลิกความคิดนี้เนื่องจากเขาไม่มีความสามารถ
ในการสร้างสภาพแวดล้อมที่มีอุณหภูมิสูงหรื อต่ามากได้

โคลนนิ่งกาลังจะมาถึง ก่อนที่พวกมันจะมาใกล้เขา ลู่

หยวนเป็ นกังวลและฟันพวกมันด้วยความเร็ วแสง เมื่อ
มองไปที่ลูกบอลสี เงินที่กลิ้งอยูบ่ นพื้น ดวงตาของลู่หยวน
ก็เปล่งประกายขึ้น

"ไม่ นี่ไม่ใช่ของเหลวจริ งๆ มันมีโครงสร้างแบบแยกส่ วน

แม้วา่ มันจะไหลและเปลี่ยนไปตามความต้องการ เมื่อ
หน่วยร่ างกายของมันมีขนาดเล็กกว่าเกณฑ์ที่กาหนด มัน
ก็จะหยุดกิจกรรมทุกอย่างและตายสนิท"

"คาถามที่สาคัญที่สุดคือฉันจะแยกพวกมันอย่างสมบูรณ์
แบบได้ยงั ไง? ไบโอเมทัลของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์มี
การเกาะยึดที่แข็งแรงซึ่งทาให้การโจมตีใดๆ จากวัตถุ
ทัว่ ไปหรื ออาวุธจะไร้ประโยชน์"

ทันใดนั้นความคิดที่หลักแหลมแวบขึ้นมาในใจของเขา!
"พลังเหยียบปฐพี! อะไรที่จะเหมาะไปกว่าการฆ่า
สิ่ งมีชีวติ เช่นของเหลวนี้ดว้ ยพลังเหยียบปฐพี!"

ถึงแม้วา่ ทฤษฎีน้ ียงั ต้องการการทดสอบอยูบ่ า้ ง แต่ที่สุด

ของความมืดมนในหัวใจของลู่หยวนได้ลดลง วันแล้ววัน
เล่าที่เขาใช้พลังจิตของเขาในการฝึ กร่ างกายจนกระทัง่ ทุก
อณูของเซลล์ในร่ างกายของเขาผสมผสานกับพลังจิตของ
เขา ข้อความที่ซบั ซ้อนในเซลล์ของเขาได้รับการจัด โดย
จิตสานึกของเขาไปถึงระดับที่เขาเกือบจะสามารถควบคุม
พวกมันด้วยความคิดของเขา

เพียงแค่คิด การเต้นของหัวใจลู่หยวนก็ตรงกับคลื่นของ
โลก ไม่ถึงวินาทีเขาก็อยูใ่ นโหมดชีพจรของโลก พลังที่
รุ นแรงและน่าเกรงขามมาจากใต้ฝ่าเท้าและแผ่กระจายไป
ทัว่ ร่ างของเขา อารมณ์ในดวงตาของเขาหายไปในขณะที่
เขากลับมาเฉยเมยและเย็นชา

ในเวลาเดียวกันมีพลังที่ไม่สามารถอธิบายได้แผ่กระจาย
อยูใ่ นอากาศและทาให้บรรยากาศไม่สงบ เขาเงยหน้าขึ้น
และมองไกลออกไป บางทีสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ใน
ที่สุดก็รู้สึกได้ถึงอันตราย โคลนนิ่งนับไม่ถว้ นมาจากทุก
ทิศทางด้วยความเร็ วที่น่ากลัว! พูดง่ายๆ พวกมันมี
มากกว่าพันตัว

ลู่หยวนเริ่ มโจมตีดว้ ยการกระโดดออกไปร้อยเมตร แม้วา่

จะมีโคลนนิ่งมากมายอยูเ่ กือบเต็มทุกตารางนิ้วของพื้นที่
ด้วยความเร็ วดังกล่าวพวกมันก็ไม่สามารถไล่ตามลู่หยวน
ทัน เขามาถึงริ มทะเลสาบปรอทหลังจากผ่านไป 10 วินาที

จู่ๆ ก็มีความโกลาหลในทะเลสาบปรอท! คลื่นซัดสาด

และเกิดน้ าวนจานวนมากซึ่ งไม่ปรากฏที่มา มีการโคลน
นิ่งจานวนมากเกิดขึ้นที่ดา้ นล่างของน้ าวน แม้จะเผชิญกับ
ปฏิกิริยาดังกล่าวจากสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ ลู่หยวน
ไม่ได้เหงื่อออก เขาเฝ้ารออย่างเงียบๆ แม้วา่ จะมีโคลนนิ่ง
มาใกล้เขาก็ตาม สิ่ งที่เขาทาคือการหลีกเลี่ยงการโจมตี

โคลนนิ่งที่เขาปล่อยไว้ขา้ งหลังตอนนี้กาลังกลับมาหาเขา
พวกมันมีมากขึ้นที่รออยูร่ อบๆ ทะเลสาบ เมื่อเวลาผ่านไป
สถานที่กแ็ ออัดไปด้วยโคลนนิ่ง ภาพนั้นดูเหมือนทหาร
จากกองทัพที่กาลังจะมาถึงตัวเขา และพื้นที่แทบจะไม่พอ
สาหรับทุกตัวที่จะยืนรอบๆ

ลู่หยวนต้องบินเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีจากโคลนนิ่งที่
กระโดดอยูข่ า้ งใต้ตวั เขา แม้วา่ เขาจะอยูใ่ นสภาพที่เงียบ
สงบ แต่กอ็ ดไม่ได้ที่จะรู ้สึกว่าโชคดี สัตว์ประหลาดกลาย
พันธุ์เหล่านี้หาโอกาสที่จบั เขา ซึ่ งเป็ นเหตุผลว่าทาไมมัน
ไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพของมันได้ สัตว์กลายพันธุ์
ระดับสู งถึงแม้วา่ จะสามารถจับนกหรื อแมลงที่อยูใ่ น
ระดับต่าได้ แต่เขาก็ไม่อาจจะลดการระวังตัวเองได้

"วิง่ เลย ออกไปจากที่นี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถจัดการ

ได้" ในที่สุดความโกลาหลทาให้อ๋ ูเชี่ยนหรู่ มองเห็นลู่
หยวน เธอมองเขาอย่างสิ้ นหวังขณะตะโกนว่า "รายงาน
สิ่ งที่เกิดขึ้นที่นี่ ฉันหวังว่าจะยังมีเวลา"

ลู่หยวนมองอู๋เชี่ยนหรู่ และรี บกลับมายังภารกิจของตัวเอง

เธอโกรธที่เขาไม่สนใจเธอและพูดว่า "คุณไม่รู้หรอกว่า
กาลังเผชิญกับอะไร คุณไม่เพียงแค่ทาร้ายตัวเอง คุณจะทา
ร้ายพื้นที่ฟ้ื นฟูอีกด้วย"

อู๋เชี่ยนหรู่ เห็นนาฬิกาบนข้อมือของลู่หยวน และรู ้ได้ทนั ที

ว่าเขาเป็ นใคร พลังแข็งแกร่ งที่เขามี เธอไม่คิดว่าเขาจะ
สามารถจัดการกับสิ่ งมีชีวติ ที่น่าสะพรึ งกลัวดังกล่าวได้
มันแข็งแกร่ งและเกินความเข้าใจของมนุษย์เกี่ยวกับชีวติ
มันแทบจะมีพลังควบคุมโลกได้
"หุ บปาก!" ลู่หยวนพูดเบาๆ

เขาพบช่องว่างและลงสู่ พ้ืน โคลนนิ่งกาลังเดินเข้ามาหา

เขาเหมือนสุ นขั จรจัดที่กาลังดมกลิ่นอาหาร ลู่หยวนดึง
ดาบฟันขาม้า ของเขาออกมาและโจมตีพวกมัน โคลนนิ่ง
ถูกฟันขาดสองท่อนอย่างง่ายดาย ในขณะที่เขายังคงมี
เวลา ลู่หยวนยกเท้าขวาขึ้น ใบหน้าของเขาแดงและเส้น
เลือดที่คอของเขาปูด มีพลังที่น่ากลัวกาลังเดือดอยูข่ า้ งใน
ตัวเขาเมื่อ ... เขากระทืบเท้าลงบนพื้น

"ปัง!"
นับตั้งแต่ที่ประสาทสัมผัสและพลังของเขาได้รับ +1
ตามลาดับ พลังเหยียบปฐพีของเขาได้รับการอัพเกรดเป็ น
ระดับ 5 พลังนั้นยิง่ น่าตกใจมากขึ้นกว่าเดิม

เสี ยงดังกึกก้องและแผ่นดินสัน่ สะเทือนอย่างแรง โคลน

นิ่งกลายพันธุ์นบั ไม่ถว้ นในบริ เวณใกล้เคียงหายไปขณะที่
เขาปลดปล่อยพลังเหยียบปฐพี และทะเลสาบดูเหมือนน้ า
ที่ถูกเทลงในกระทะร้อน! ลูกบอลสี เงินจานวนมากมาย
ถูกยิงออกจากทะเลสาบที่ลน้ ทะลัก พวกมันตกลงมาจาก
อากาศและกลิ้งไปบนพื้น พวกมันไม่มีประสิ ทธิภาพ
เหมือนก่อนหน้านี้
ตอนที่ 324: ช่ วยชีวติ

ด้วยพลังเหยียบปฐพีโคลนนิ่งที่อยูภ่ ายในร้อยเมตรรอบๆ
ลู่หยวน ถูกกาจัดทันที ลูกบอลสี เงินนับไม่ถว้ นขนาดเท่า
ถัว่ เขียวกระจัดกระจายอยูท่ วั่ พื้นดินเกิดเป็ นสนามสี เงิน
อย่างไรก็ตามนี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้นของทั้งลู่หยวนและ
สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์

การโจมตีไม่มีปัญหากับสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ซ่ ึ งมี
ความสู งเกือบ 1 กิโลเมตร แต่กเ็ พียงพอที่จะทาให้มนั
โกรธได้ ทะเลสาบปรอทเกิดน้ าวนอย่างรุ นแรงด้วยตัว
ของมันเองซึ่งไม่ปรากฏว่าเกิดมาจากที่ใด ความหนาแน่น
ของมันนั้นทนทานพอๆ กับเหล็ก อย่างไรก็ตามจู่ๆ ก็ได้
ยินเสี ยงดังกระหึ่ มเหมือนเสี ยงฟ้าร้องดังกึกก้อง
สิ่ งมีชีวติ ขนาดใหญ่ร่างกายรู ปแบบของเหลวที่ไม่มีทาง
จะต่อสู ้ได้ น้ าหนักตัวนับสิ บล้าน หรื อแม้แต่พนั ล้านตัน
ทาให้มนั ยากที่แม้แต่จะขยับ นอกเหนือจากการเร่ ง
ความเร็ วของการโคลนนิ่งแล้วยังไม่มีอะไรอื่นที่มนั ทาได้

ลู่หยวนเป็ นผูช้ นะในการต่อสู ้โดยแท้จริ ง ทะเลสาบก็

เหมือนกับปลาบนเขียง สิ่ งเดียวที่เหลือสาหรับมันคือการ
รอคอยความตายอย่างแน่นอน ขณะเดียวกันอู๋เชี่ยนหรู่ ที่
เฝ้าดูจากด้านหนึ่งเธอไม่มีความรู ้สึกดีใจกับสิ่ งที่เกิดขึ้น
คลื่นของทะเลสาบกระแทกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มันรู ้สึก
เหมือนถูกชกต่อยอย่างไม่มีที่สิ้นสุ ดที่ชกอย่างหนักบน
หน้าอกของเธอ ในเวลาไม่ถึงสองวินาทีเธอก็หน้าซีด
เซียวและมีเลือดไหลออกมาจากปากของเธอ
เธอกัดฟันและพยายามอย่างหนักที่จะแข็งใจไว้ ความสิ้ น
หวังจางหายไปและในที่สุดก็มีประกายแห่งความหวังลุก
ขึ้นภายในใจเธอ เธอพยายามอย่างสุ ดความสามารถที่จะ
ยกหัวขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกฝังอยูใ่ นคลื่นของของเหลว
ที่เหมือนปรอท

กับทุกๆ ก้าวลู่หยวนได้ปลดปล่อยพลังเหยียบปฐพี การ

สัน่ สะเทือนอย่างต่อเนื่องทาให้เกิดแผ่นดินไหวขนาด 4
ริ กเตอร์ในเขตเมือง กรวดนับไม่ถว้ นตกลงมาจากด้านบน
ซึ่ งอาจทาให้บ่อน้ าพังลงได้ อย่างไรก็ตามลู่หยวนไม่
กังวลเลย
โชคดีที่ของเหลวมีความหนาแน่นมากและมีคุณสมบัติ
เหมือนกาวที่เหนียวซึ่งทาให้ความสามารถในการไหลไม่
ดี ด้วยการโจมตีโดยลู่หยวนทุกครั้งทะเลสาบหดตัวลง
อย่างรวดเร็ ว ในที่สุดก็กลายเป็ นกองโลหะชีวภาพที่ไม่
เคลื่อนไหว ลองนึกภาพถ้ามันเป็ นเหมือนน้ า...มันจะ
เป็ นไปไม่ได้ที่จะทาลายสัตว์ประหลาดตัวนี้ แม้วา่ ลู่หยวน
จะเสี ยชีวิตเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากความพยายามที่จะ
ฆ่ามัน

พลังที่มาจากพื้นดินค่อยๆ ลดลงและพลังที่ครอบคลุมของ
พลังเหยียบปฐพีของลู่หยวนก็เล็กลง ความรู ้สึกหดหู่ใจ
เพิม่ ขึ้นในหัวใจของเขา
มีขอ้ จากัดในการใช้พลังเหยียบปฐพี เนื่องจากใช้ท้ งั
ประสาทสัมผัสและความแข็งแกร่ งของเขา ตอนนั้นเขาได้
ปลดปล่อยพลังของเขาอย่างน้อย 50 ครั้ง เขาเกือบจะถึง
ขีดจากัดแล้ว แต่ยงั คงมีอีกครึ่ งหนึ่งของทะเลสาบปรอทที่
เหลืออยู่ เขาโจมตีอีกสองสามครั้ง แต่หวั ใจของเขาก็
กระตุกและเขาถูกถอดออกจากโหมดชีพจรของโลก

ร่ างกายของลู่หยวนร้อนมากและผิวหนังของเขาแดง
ขณะที่มีอุณหภูมิสูงน่ากลัวมาก เขาหายใจแรงจนเสี ยงดัง
มากเหมือนกับเสี ยงคาราม เขามองดูทะเลสาบที่ยงั คงมี
ขนาดใหญ่ดว้ ยความอ่อนล้าและเหลือบมองอู๋เชี่ยนหรู่ ที่
อยูห่ ่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร เขาส่ ายหน้าและขอโทษ
อย่างไรก็ตาม บางทีภารกิจอาจจะยังไม่เสร็ จสิ้ น มันยังมี
เวลาอีกเจ็ดชัว่ โมงสาหรับภารกิจ ประสาทสัมผัสและ
ความแข็งแกร่ งของเขาจะฟื้ นตัว และตอนนั้นอู๋เชี่ยนหรู่
คงตายไปแล้ว สังเกตเห็นสี หน้าของลู่หยวนเธอตะลึง
น้ าตาไหลลงบนใบหน้าของเธอ และเธอได้สูญเสี ยความ
ปรารถนาที่จะมีชีวติ อยู่ ลู่หยวนสังเกตเห็นและกล่าวทันที
ว่า "อู๋เชี่ยนหรู่ อย่ายอมแพ้ โปรดอดทนไว้นะ ผมจะ
กลับมาช่วยคุณเมื่อผมฟื้ นตัวแล้ว"

อู๋เชี่ยนหรู่ มีความหวังอีกครั้งและถามว่า "คุณจะกลับมา

ไหม?"

" ผมจะกลับมา ยังมีความหวังตราบใดที่คุณยังรอ ผมลืม

บอกคุณว่าผมเป็ นเพื่อนร่ วมงานคนใหม่ของคุณ ผมชอบ
ที่จะทางานร่ วมกับคุณ!" ความหวังของเธอสว่างขึ้นเมื่อ
ได้ยนิ คาพูดเหล่านั้น

แม้วา่ การไหลของทะเลสาบไม่ดี แต่อย่างไรก็ตามมันก็ยงั

อยูใ่ นรู ปของของเหลว มันเป็ นไปได้วา่ เจ็ดชัว่ โมงต่อมา
ทะเลสาบจะกลับคืนสู่ ขนาดเดิม ตอนนั้นคงไม่มีอะไรที่
เขาสามารถทาได้

"บางทีคุณควรจะทาอย่างรวดเร็ ว ... ฉันไม่คิดว่าฉันจะทน

ไหวอีกต่อไป" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวขณะพยายามอย่างดีที่สุด
ที่จะยิม้
" ผมจะทาให้เร็ วขึ้น มันมากกว่าที่คุณจะจินตนาการได้"
ลู่หยวนกล่าวและพูดต่อว่า "ให้ผมฟื้ นตัวก่อน ... ผมจะอยู่
ใกล้ๆ ที่ๆคุณสามารถมองเห็นผมได้"

อู๋เชี่ยนหรู่ พยักหน้าแต่เธอไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ ลู่

หยวนบินขึ้นไปในอากาศอย่างช้าๆ จนกระทัง่ เขาอยู่
เหนือพื้นดิน 400 เมตร เขาเลือกโพรงที่พอดีกบั ผนังและ
นัง่ ลง มองไปยังทะเลสาบที่อยูข่ า้ งใต้ เขาถอนหายใจ เขา
ทาจิตใจให้วา่ ง หลับตาและเริ่ มนัง่ สมาธิ

...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ วและลู่หยวนตื่นขึ้นมาไม่รู้วา่ เขา

นัง่ สมาธิไปนานแค่ไหน เมื่อมองเวลาเขาต้องตกใจ! ห้า
ชัว่ โมงได้ผา่ นไป และเหลือเวลาเพียงครึ่ งชัว่ โมงเพื่อที่จะ
เสร็ จสิ้ นภารกิจ เขาลุกขึ้นยืนทันทีและบินลงไปด้วย
ความเร็ วแสง

ทะเลสาบอยูใ่ นภาวะสงบแล้ว แม้วา่ รัศมีของทะเลสาบ

ไม่ได้กลับคืนสู่ ขนาดเดิม แต่อย่างน้อยก็สามในสี่ อู๋
เชี่ยนหรู่ ที่ก่อนหน้านั้นอยูท่ ี่ริมทะเลสาบถูกนาตัวกลับมา
ตรงกลาง เธอตาปรื อ ดูเหมือนว่าเธอหลับไป ใบหน้าของ
เธอซี ดราวกับกระดาษสี ขาว และระดับของเหลวใน
ทะเลสาบเกือบจะอยูท่ ี่หน้าอกของเธอ เม็ดสี เงินเล็กๆ นับ
ไม่ถว้ นอยูใ่ นบาดแผลของเธอ

ตอนนั้นลู่หยวนยอมรับภารกิจนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานะ
ของภารกิจที่ไม่ได้พดู ถึงความล้มเหลว เขาจะคิดว่าอู๋
เชี่ยนหรู่ เสี ยชีวติ น่าเศร้าที่เธอไม่มีส่วนไหนเลยที่ดีข้ ึน
และแทบจะไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาเครี ยด
เพราะแม้วา่ พลังของเขาได้ฟ้ื นตัวเต็มที่แล้ว ประสาท
สัมผัสของเขาฟื้ นตัวได้แค่สองในสามเท่านั้น ภายใต้
เงื่อนไขดังกล่าวจึงเป็ นไปไม่ได้เลยที่เขาจะช่วยอู๋เชี่ยนหรู่

"มันต้องมีวธิ ีอื่น!" ลู่หยวนคิดกับตัวเองขณะมองไปที่

ทะเลสาบข้างหน้าเขา ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่ ง
บางอย่าง แม้วา่ สิ่ งมีชีวติ นี้จะต่างจากสิ่ งมีชีวติ ทัว่ ไป พวก
มันมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันที่พวกเขามี "จิตวิญญาณ" ของ
การแยกประเภท ถึงแม้วา่ ระดับของมันจะสู งมาก ลู่หยวน
สังเกตว่ารู ปแบบและสติปัญญาของมันยังคงเป็ นแบบ
ดั้งเดิมเช่นเดียวกับแมลงกลายพันธุ์ อย่างไรก็ตามมัน
ได้รับการประเมินเป็ นรู ปแบบชีวิตระดับสี เขียวเข้มโดย
ระบบ ต้องมีจุดอ่อนที่ทาให้ถึงตายได้ และลู่หยวนเดาว่า
เป็ นคุณสมบัติยอ่ ยที่ต่าของมัน ถ้าเป็ นอย่างนั้น ทุกอย่างก็
จะง่าย ชีวติ ดั้งเดิมจะไม่สามารถทนต่อการควบคุมจิตใจ
ได้

เขาขจัดเทคนิคนี้ออกไปโดยใช้จิตใต้สานึกในขณะที่เขามี
ความเกี่ยวพันทั้งรัก - เกลียดกับมัน สิ่ งที่เขารักเกี่ยวกับ
เรื่ องนี้คือพลังของมัน ซึ่ งเป็ นสิ่ งที่แข็งแกร่ งอย่างไม่น่า
เชื่อ เมื่อสิ่ งมีชีวติ ที่ไม่มีพลังจิตเพียงพอก็จะไม่สามารถ
จัดการกับมันได้ สิ่ งที่เขาเกลียดเกี่ยวกับเรื่ องนี้กค็ ือผลที่
ตามมารุ นแรง ไมเกรนที่เกิดขึ้นหลังจากความว่างเปล่า
สิ่ งที่ทาให้เขากังวลมากที่สุดคือบางสิ่ งบางอย่างเกิด
ขึ้นกับการมองเห็นภาพสี่ มิติของเขา เต็มไปด้วยข้อความ
ที่ไม่มีที่สิ้นสุ ดในโลกสี่ มิติ คือไม่มีอะไรสนุก ถ้ามัน
ร้ายแรงก็จะทาลายจิตวิญญาณของคุณหรื ออย่างน้อยที่สุด
ก็อุดตันสมองของคุณ
แล้วเขาก็ไม่สนใจอีกต่อไป บางทีอาจจะไม่มีผลกระทบ
ร้ายแรง ถ้าเขาทามันแค่ครั้งเดียว เขาลูบแก้มอย่างแรงและ
สู ดลมหายใจลึกๆ ความรู ้สึกรอบตัวเขากาลังกดดันจิตใจ
ของเขาอย่างเต็มกาลัง ในไม่ชา้ มีความรู ้สึกปูดขึ้นในใจ
ของเขา เขากัดฟันและเดินไปที่ทะเลสาบอย่างรวดเร็ วใน
ขณะที่มีความกดดันอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นมีบางสิ่ งเกิดขึ้น ... เมื่อความรู ้สึกรอบๆ ตัวเขา

เพิม่ ขึ้น เหมือนกับน้ าไหล ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยภาพ
ลวงตาที่มีสีสนั พลาสม่าที่คาดศีรษะที่มดั ไว้บนหน้าผาก
ของเขาสู ญเสี ยประสิ ทธิภาพของมัน จู่ๆ ความคิดของเขา
ก็วา่ งเปล่าและก็สูญเสี ยความรู ้สึกของเขาไปชัว่ ขณะ
เมื่อเขาตื่นจากภวังค์เขาสะดุดและแทบจะล้มลงบนพื้น
เขารู ้สึกอ่อนเพลียและรู ้สึกเหมือนว่าไม่สามารถต่อสู ้ได้
อีกต่อไป บางสิ่ งบางอย่างลึกลับดูเหมือนจะเกิดขึ้นเมื่อ
เขาสู ญเสี ยความรู ้สึกของเขา แต่เขาไม่ได้มีอารมณ์ที่จะ
วิเคราะห์มนั ในตอนนี้และรี บมองกลับไปที่ทะเลสาบสี
เงิน

เขาตะลึงที่เห็นทะเลสาบแข็งตัวในอัตราที่น่าตกใจ
ภายในไม่กี่วนิ าทีทะเลสาบได้เสร็ จสิ้ นการหยุดการ
เคลื่อนไหวและกลายเป็ นโลหะสี เงินชิ้นใหญ่ มีคลื่นที่
แข็งตัวอยูด่ า้ นบนมัน ในที่สุดความสุ ขก็ปรากฏขึ้นบน
ใบหน้าของลู่หยวน เขาถือ ดาบฟันขาม้า ของเขาเดิน
โซเซไปที่อ๋ ูเชี่ยนหรู่
ตอนที่ 325: ความสามารถในการวิวฒ
ั นาการที่แปลก

"ตื่น! ตื่นขึ้นมา!" ลู่หยวนตบแก้มเธอเบาๆ ขณะพูดเสี ยง

ดัง

อู๋เชี่ยนหรู่ ไม่ตอบสนอง สี หน้าของเธอซีดเซียว เขา

ตรวจสอบการหายใจของเธอ แต่มนั แทบจะไม่มี ผิวของ
เธอเย็นเหมือนศพ เธอกาลังจะตาย

เขาไม่ลงั เลและใช้พลังจิตของเขาเพื่อรักษาเธอทันที ฝ่ า
มือของเขาซึ่งวางอยูบ่ นหลังของเธอสว่างเรื่ อๆ ราวกับว่า
เธอได้รับการฉี ดพลังงานเข้าไปในหัวใจ หน้าของเธอมีสี
ขึ้นมาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามไม่มีวแี่ ววความโล่งอกบน
ใบหน้าของลู่หยวน
สภาพของเธอแย่มาก ด้วยความรู ้สึกที่เหลืออยูเ่ พียงน้อย
นิดส่ วนสาคัญของร่ างกายของเธอถูกทาลาย บริ เวณ
ส่ วนล่างถูกทาลายโดยสิ้ นเชิงเนื่องจากทะเลสาบปรอท
ส่ งผลกระทบต่อร่ างกายขึ้นไปจนถึงหน้าอกของเธอ มัน
เป็ นเวลาแปดชัว่ โมงนับตั้งแต่เหตุการณ์เกิดขึ้น มันเป็ น
ความมหัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวติ อยู่

ขณะที่เธอกาลังฟื้ นตัวขึ้นอย่างช้าๆ ลู่หยวนรี บใช้ ดาบ

ฟันขาม้า ของเขาเพื่อเอาโลหะที่เพิง่ แข็งตัวในร่ างกายของ
เธอออก แม้วา่ ลู่หยวนเคยสัมผัสมันมาก่อน มันก็ยงั คง
เจ็บปวดที่จะดู
ราวกับว่าเธอกาลังถูกเลื่อยออกไปครึ่ งตัว บาดแผลของ
เธอเป็ นสี เทาและไม่มีเลือดไหลออกมาเลย เม็ดโลหะ
จานวนมากที่ติดอยูบ่ นแผลของเธอทาให้ลู่หยวนขนลุก

ลู่หยวนไม่สามารถทาอะไรได้กบั การบาดเจ็บที่น่ากลัว
เช่นนี้ สิ่ งเดียวที่เขาสามารถทาได้คือการใช้พลังจิตของเขา
ไปยังบาดแผล ในขณะที่เขาหวังว่าจะมีปาฏิหาริ ย ์ มัน
ไม่ใช่แค่ชีวติ เท่านั้น แต่จะเป็ นปัจจัยสาคัญในการ
ตัดสิ นใจว่าภารกิจนี้ประสบความสาเร็ จหรื อไม่

ไม่กี่นาทีต่อมาอู๋เชี่ยนหรู่ กล็ ืมตาขึ้นอย่างช้าๆ บางทีเธอ

อาจจะเสี ยเลือดเป็ นจานวนมาก เพราะดวงตาของเธอดู
เหมือนคนตายและแห้ง เธอดูราวกับศพ เธอหันไปมองลู่
หยวน อู๋เชี่ยนหรู่ รู้สึกสะเทือนอารมณ์เมื่อเธอพยายามจะ
พูด

"ใจเย็นๆ ไม่ตอ้ งรี บร้อน" ลู่หยวนพูดกับเธอทันที ภายใต้

เงื่อนไขดังกล่าวเธอไม่ควรตื่นเต้นใดๆ อีก

อู๋เชี่ยนหรู่ พยักหน้าขณะที่เธอพยายามแต่กย็ งั สามารถฝื น

ยิม้ ได้ อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเธอแข็งทื่อเมื่อเธอ
พยายามขยับมุมปากของเธอขึ้นเล็กน้อย

ในที่สุด เธอก็สามารถพูดได้ "คุณ ... ในที่สุด ... ก็กลับมา"

"ขอโทษที่ฉนั มาช้า" ลู่หยวนเสี ยใจ "คุณมีคาพูดสุ ดท้าย
หรื อครอบครัว

สมาชิกที่ตอ้ งได้รับการดูแล?"

อู๋เชี่ยนหรู่ ส่ายหน้าเบาๆ และพูดด้วยความยากลาบากว่า

"คุณช่วย...พาฉันไปข้างนอกได้ไหม?"

ลู่หยวนพยักหน้าและกล่าวเบาๆ ว่า "แน่นอน ฉันทาได้"

เธอกาลังจะตาย มันเป็ นความปรารถนาสุ ดท้ายของเธอ ลู่

หยวน ต้องทาให้สาเร็ จไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ลงั เล
เลย เขายกอู๋เชี่ยนหรู่ ที่สูญเสี ยร่ างกายส่ วนล่างและเลือด
ส่ วนใหญ่ในร่ างกายของเธอ เธอเบามากจนมันรู ้สึก
เหมือนไม่มีอะไร แต่ดูเหมือนว่าเธอกาลังจะทนต่อไปไม่
ไหว เปลือกตาของเธอปิ ดลง ลู่หยวนได้ส่งพลังจิตไปยัง
เธอมากขึ้นเมื่อเขาสังเกตเห็น

"แข็งใจไว้ อย่าหลับนะ" เขากล่าวในขณะที่เธออยูใ่ น

ภาวะงุนงง เมื่อดวงตาของเธอปิ ดลง นัน่ หมายความว่าเธอ
กาลังจะจากไป บางทีชีวติ ของเธอกาลังจะจบลง เพราะอู๋
เชี่ยนหรู่ เริ่ มสู ญเสี ยการติดต่อกับโลกภายนอก แม้แต่การ
รักษาก็ไม่มีผลใดๆ ต่อเธออีก ในขณะที่เปลือกตาของเธอ
ดูเหมือนจะหนักขึ้นและดูเหมือนว่าพวกมันกาลังจะปิ ด
ในไม่ชา้
จากนั้นลู่หยวนใช้เล็บมือข้างขวาของเขากรี ดที่ขอ้ มือด้วย
ความเร็ วดุจสายฟ้า มีรอยเลือดปรากฏขึ้นและเขาวาง
ข้อมือไว้ใกล้ปากของเธอทันที เลือดสดๆ ไหลเข้าในปาก
ของเธอเหมือนกับน้ า พลังชีวติ ของลู่หยวนไม่แตกต่าง
จากสิ่ งมีชีวติ ระดับสี เขียวอ่อน เนื้อของเขาก็เต็มไปด้วย
พลังชีวติ และภายในไม่กี่นาทีมีสีบนใบหน้าของเธออีก
ครั้ง

เมื่อเห็นว่าวิธีของเขาได้ผล ลู่หยวนรู ้สึกโล่งใจ อย่างไรก็

ตามเขาเห็นได้ชดั ว่ามันเป็ นเพียงแค่การยืดเวลาความตาย
ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเธอ และมันจะไม่ยาวนานนัก ครึ่ ง
นาทีต่อมาเขารู ้สึกอ่อนแอและหยุดให้เลือดกับเธอ เลือด
บนแผลของเขาหยุดไหลและไม่นานแผลก็หายโดย
อัตโนมัติ นอกจากเลือดเล็กน้อยแล้วดูเหมือนจะไม่มีรอย
แผลเป็ นเลย
"ตื่นขึ้นมาสิ เราจะออกไปในไม่ชา้ " ลู่หยวนกล่าวขณะที่
เขาตบแก้มของเธอ อู๋เชี่ยนหรู่ ไม่พดู อะไร เธอเพียงมอง
เขา ดูเหมือนว่าเธอมีความรู ้สึกมากมายที่เธอไม่สามารถ
แสดงออกมาได้

...

ความแตกต่างระหว่างการอุม้ คนและวิง่ ไปคนเดียวก็

เหมือนกับสวรรค์และนรก โดยเฉพาะอย่างยิง่ เมื่อเขามี
น้ าหนัก 60 กิโลกรัมเพิม่ ขึ้นบนตัวเขา เขาไม่สามารถบิน
โดยใช้พลังจิตของเขาได้อีกต่อไป เขาได้แค่เดินไปทีละ
ก้าวบนหน้าผาสู งชันที่เปี ยกซึ่ งเป็ นสิ่ งที่ทา้ ทาย หลายครั้ง
ที่เขาเกือบจะตกจากหน้าผา
แม้ท้ งั หมดนั้นความเร็ วของเขาก็น่าทึ่ง เขาเป็ นเหมือนลิง
ที่ปราดเปรี ยวกระโจนไปบนกาแพง ความเร็ วของเขาเร็ ว
กว่าคนธรรมดาสองสามเท่าในระยะ 100 เมตร ภายใน
ไม่กี่นาทีเขาก็ข้ ึนสู่ หน้าผาที่มีความสู งหลายพันเมตร

ด้วยความช่วยเหลือจากพลังจิตของเขา เขากระโจนเบาๆ
และค่อยๆ ลงมาที่พ้ืน

"ตอนนี้เราอยูข่ า้ งนอกแล้ว" ลู่หยวนกล่าวอย่างเคร่ งขรึ ม

มันเป็ นคืนที่ดวงจันทร์สว่างและแมลงกาลังส่ งเสี ยงร้อง

ทันใดนั้นอู๋เชี่ยนหรู่ ซ่ ึงอยูใ่ นภาวะนิ่งเฉยก็พยายามพูด

อย่างเหนื่อยอ่อนว่า "วาง...ฉัน...ไว้บนพุม่ ไม้”
ลู่หยวนไม่สามารถปฏิเสธคาขอของเธอได้ เขาปลดปล่อย
ออร่ าเพื่อไล่แมลงรอบๆ แล้ววางเธออย่างแผ่วเบาบนพุม่
ไม้

ถึงแม้วา่ สถานที่น้ ีจะอยูใ่ นพื้นที่ฟ้ื นฟู ในระหว่างวันสิ้ น

โลกพืชเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่ควบคุมยากที่สุด พวกมันอยูท่ ุกหน
ทุกแห่งเขียวชอุ่มและมีชีวติ ชีวา ลู่หยวนดูที่แผงภารกิจ
อย่างรวดเร็ วรวมทั้งมองผ่านสายตาสี่ มิติของเขา หัวของ
เขาปวดในขณะที่เขาฝื นยิม้ ออกมา ภารกิจนี้ทาให้เขาต้อง
ทนทุกข์ทรมานครั้งใหญ่ ภารกิจไม่เพียงแต่ไม่สมบูรณ์
ลึกลงไปในการมองเห็นภาพสี่ มิติของเขาเปลี่ยนจาก 1%
เป็ น 2% โชคดีที่พลาสม่าคาดศีรษะยังทางานแม้วา่ เขา
อาจจะต้องตอบสนองด้วยการรัดไว้ตลอดเวลา
เมื่อถึงจุดนี้ความเสี ยใจก็ไม่มีประโยชน์ เขาถอนหายใจ
และมองไปที่อ๋ ูเชี่ยนหรู่ ลู่หยวนตกตะลึง

ไม่รู้มนั เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่ างกายของอู๋เชี่ยนหรู่ เป็ นสี

แดง มันเหมือนกับว่าเธอกาลังถูกไฟไหม้ สภาพของเธอดู
แปลกตาขณะที่เธอดูมีชีวิตชีวา ดวงตาที่แห้งผากของเธอ
ตอนนี้มีน้ าและผิวของเธอนุ่มและเปล่งปลัง่

ในทางตรงกันข้ามพืชในบริ เวณโดยรอบก็เปลี่ยนเป็ นสี

เหลืองและเหี่ ยวไปจากต้นเขียวชอุ่มของพวกมันก่อนหน้า
นี้ การเหี่ ยวแห้งก็ไม่ได้หยุดลง
ลู่หยวนถอยไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ "ฉันไม่รู้วา่ มี
ความสามารถในการดูดซับและเปลี่ยนชีวิตของพืชได้!"

เวลาผ่านไปผลกระทบอันรุ นแรงจากเธอดูเหมือนจะมีผล
ต่อพืชกระจายไปไกลกว่า 10 เมตร เม็ดโลหะที่ติดมากับ
บาดแผลของอู๋เชี่ยนหรู่ กค็ ่อยๆ หลุดออกไปเนื่องจาก
บาดแผลของเธอเริ่ มที่จะค่อยๆ เปลี่ยนสี

มันเป็ นเพียงจุดเริ่ มต้นเมื่อสิ่ งที่น่าตกใจกว่านี้กาลังเกิดขึ้น

บาดแผลของเธอกาลังถูกรักษาด้วยความเร็ วที่น่ากลัว ชิ้น

เนื้อนับไม่ถว้ นมารวมกันเป็ นชิ้นเนื้อใหม่ แม้กระดูกของ
เธอก็กาลังเติบโตแม้วา่ มันจะช้ากว่าการเจริ ญเติบโตของ
เนื้อหนังของเธอ
แต่น่าเสี ยดายที่ไม่นานเกินไป การรักษาก็ทางานช้าลง
และในที่สุดก็หยุด

"ฉันต้องการอาหารจานวนมาก" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวด้วยเสี ยง

สัน่ หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เนื่องจากดู
เหมือนว่าผลการรักษาดังกล่าวไม่ได้สนุก ความเจ็บปวด
นั้นไม่สามารถทนได้สาหรับคนธรรมดา

"โอเค รอแปบหนึ่งนะ" ลู่หยวนตื่นจากภวังค์ในการจ้อง

มองที่เธอ

ความสามารถในการรักษาตัวเองไม่ได้ปรากฏออกมาจาก
อากาศ โดยเฉพาะอย่างยิง่ เมื่อร่ างกายส่ วนล่างของเธอ
หายไปแล้ว มันเผาผลาญสารและพลังงานจานวนมาก มัน
ไม่เพียงพอที่จะพึ่งพาปริ มาณของสารอาหารที่เธอมีอยูใ่ น
ร่ างกายของเธอในเวลานั้น

อย่างรวดเร็ ว ภายในไม่กี่นาทีลู่หยวนได้นาสัตว์กลาย
พันธุ์ระดับต่าสองตัวกลับมาพร้อมกับคอของพวกมันที่
ขาดสะบั้น

เมื่อมองที่ลู่หยวน อู๋เชี่ยนหรู่ อายหน้าแดง ขณะที่เธอรู ้สึก

อึดอัด เธอกล่าวว่า "คุณหันไปก่อนได้ไหม?"

ลู่หยวนพยักหน้าและหันกลับไป เห็นได้ชดั ว่ามันเป็ น

เรื่ องน่าอับอายสาหรับผูห้ ญิงที่จะกินสัตว์ที่วางอยู่
ข้างหน้าใครบางคน
...

คืนนั้นมืดแต่เฮลิคอปเตอร์กย็ งั มาไม่ถึง ข้อความบน

นาฬิกาแสดงให้เห็นว่าฟ่ างเพ่ยปิ ง และคนอื่นๆ กาลัง
เตรี ยมตัว พร้อมกับการสัน่ สะเทือนของ ดาบฟันขาม้า
ไฟลุกไหม้และกับเสี ยงแตกของประกายไฟที่ปลิว สัตว์
กลายพันธุ์ระดับต่าถูกย่างจนเกรี ยมเป็ นสี น้ าตาลทองและ
ไขมันของมันหยดลงบนเปลวไฟ

อู๋เชี่ยนหรู่ นงั่ อยูใ่ นพุม่ ไม้และดูเหมือนเธอจะเขินอาย ชุด

ที่ทาจากใบไม้ถูกผูกไว้ที่เอวของเธอ แต่มนั ไม่ได้
ครอบคลุมทุกอย่างบนร่ างกายของเธอ ก้นที่อวบกลมของ
เธอ และขาที่ยาวสวยงามตลอดจนส่ วนที่เป็ นส่ วนตัวของ
เธอล้วนมีเสน่ห์ สถานการณ์อึดอัดมาก ลู่หยวนรู ้สึกไม่
สบายใจ

ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าอู๋เชี่ยนหรู่ สวยงาม ท้ายที่สุดแล้ว

เธอดูสวย แม้วา่ เธอได้สูญเสี ยเลือดและผิวของเธอก็หมอง
คล้ า นอกจากนี้เธอกาลังจะตายและไม่มีความงามอยูใ่ น
นั้น อย่างไรก็ตามเมื่ออู๋เชี่ยนหรู่ ฟ้ื นตัวอย่างเต็มที่กด็ ู
นุ่มนวลและเร่ าร้อน กับชุดที่ดูยงุ่ เหยิงและเผยให้เห็น
ร่ างกายของเธอ มันเป็ นเรื่ องยากที่จะต้านทาน เธอดูอ่อน
วัยบางทีเธออายุเพียง 18 ปี แต่ในฐานะที่เป็ นซุปเปอร์
วิวฒั นาการคนหนึ่ง หน้าตามักจะหลอกให้ดูเหมือนอายุ
มากหรื อน้อยกว่าที่เห็น
ตอนที่ 326: การกลับมา

ภารกิจปั จจุบนั : ภารกิจระดับ D+: ช่วยอู๋เชี่ยนหรู่

อู๋เชี่ยนหรู่ ได้ถูกทาลาย <ภารกิจล้มเหลว; เวลา: 8 ชัว่ โมง;

ยอมรับ / ปฏิเสธ; "

สถานะของภารกิจ: เสร็ จสมบูรณ์ การประเมินผล:

สมบูรณ์แบบ"

"ตัวละคร: ลู่หยวน"

"เสร็ จสมบูรณ์: 100%"

"รางวัลประสบการณ์พ้นื ฐาน + 19200 * 100%!"

"การประเมินผล: สมบูรณ์แบบ - มูลค่าประสบการณ์ +

19200 * 100%!"

"ประสบการณ์: 82320/153600!"

ข้อความจากระบบปรากฏขึ้นในใจของเขา ลู่หยวน
ชาเลืองมอง และทาลายความเงียบ "ฉันยังไม่ได้แนะนา
ตัวเอง ฉันคือลู่หยวนเพื่อนร่ วมงานคนใหม่ของคุณ"
"สวัสดีพี่ลู่ ฉันชื่ออู๋เชี่ยนหรู่ ทุกคนเรี ยกฉันว่าเชียนเชียน "
ก่อนที่อ๋ ูเชี่ยนหรู่ จะเริ่ มพูดเธอหน้าแดง เธอพูดอย่างอายๆ
ขณะที่ใช้นิ้วจับผมของเธอ สภาพเธอตอนนี้มนั ค่อนข้าง
น่าอาย เธอรู ้สึกอับอายกับร่ างที่เปลือยเปล่าของเธอ

ลู่หยวนไม่ได้มองเธอขณะที่เขากาลังยุง่ อยูก่ บั การเตรี ยม

อาหารให้กบั เธอ

"ตอนนี้เรารู ้จกั กันแล้ว โอ้ คุณอยากทานอาหารเพิ่มอีก

ไหม?" แก้มของอู๋เชี่ยนหรู่ ค่อยๆ แดงขึ้น เธอส่ ายหน้า
ทันทีและกล่าวด้วยความอายว่า "คุณกินเถอะ ฉันไม่
เป็ นไร!"
ถ้ามีหลุมบนพื้นดินเธอก็คงจะมุดไปแล้ว เธอกังวลว่าลู่
หยวนอาจเข้าใจเธอผิด ดังนั้นเธอจึงอธิบายการกระทา
ของเธอว่า "จริ งๆ แล้ว ... ปกติฉนั ไม่ค่อยกินเท่าไหร่ "

"ไม่จาเป็ นต้องสุ ภาพเรี ยบร้อยกับผมหรอก คุณควรจะกิน

มากๆหน่อยเมื่อคุณเพิ่งฟื้ นตัวแล้วก็ยงั อ่อนแออยูด่ ว้ ย เรา
ยังต้องเดินทางอีกยาวไกล" ลู่หยวนกล่าว

"โอ้!" อู๋เชี่ยนหรู่ กม้ หน้าลงและกล่าวอย่างเชื่อฟัง เธอหิ ว

จริ งๆ เพราะอาหารที่เธอกินมาก่อนหน้านี้ได้ถูกย่อยสลาย
ไปหมดแล้วเพื่อชดเชยการสู ญเสี ยสารอาหารเมื่อตัวเธอ
หายดี ยิง่ ไปกว่านั้นเนื่องจากมีอาหารไม่เพียงพอ แขนขา
ที่โตขึ้นมาใหม่อ่อนนุ่มและไม่แข็งแรง มันเทียบไม่ได้กบั
ความแข็งแกร่ งที่เธอเคยมี
ลู่หยวนฉี กต้นขาของสัตว์กลายพันธุ์ซ่ ึ งย่างจนเป็ นสี
น้ าตาลทองแล้วส่ งให้กบั เธอ

อู๋เชี่ยนหรู่ กินอย่างสุ ภาพขณะที่แอบมองลู่หยวน เขาสู ง

และจากที่ดูแล้วเขาสู งอย่างน้อย 183 เซนติเมตร ผิวของ
เขาขาวเรี ยบเนียนดูเหมือนผิวทารก ภายใต้คิ้วที่ตรงและ
หนาเป็ นคู่ของดวงตาที่สวยงาม เขาเป็ นคนที่อ่อนโยนเมื่อ
เขายิม้ ให้ ทาให้บรรยากาศดูสบายๆ แต่เมื่อจริ งจังเขามี
พลังที่แรงกล้าทาให้คนที่ยนื อยูต่ ่อหน้าเขาต้องหวาดกลัว

"ถ้าเขาเข้าหาฉัน ฉิ นคิดว่าฉันคงจะไม่กล้าผลักเขา
ออกไป" อู๋เชี่ยนหรู่ คิดเรื่ อยเปื่ อยก่อนที่เธอจะรู ้สึก
ขยะแขยงตัวเองขณะที่สีหน้าของเธอแดง "วันนี้มีอะไร
ผิดปกติเกิดขึ้นกับฉันเนี๊ยะ? ฉันถูกผีสิงรึ ?"

"คุณอยูห่ น่วยพลาธิการมานานแค่ไหนแล้ว?" ลู่หยวนถาม

"ประมาณสามเดือน!" คาถามของลู่หยวนขัดจังหวะความ
กระดากอายภายในตัวเธอ อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวเพิ่มเติมทันทีวา่
"ฉันเป็ นสมาชิกสารองของสานักงานใหญ่ในเมืองหลวง
แห่งใหม่"

ลู่หยวนรู ้สึกแปลกใจนิดหน่อย "คุณเข้าร่ วมแผนกนั้นมา

ก่อนรึ ?"
"ฉันเป็ นกลุ่มที่สองของสมาชิกสารองในแผนกนี้!" เมื่อ
เห็นความแปลกใจของลู่หยวน อู๋เชี่ยนหรู่ อดรู ้สึกภูมิใจ
กับตัวเองไม่ได้ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า "น่า
เสี ยดายที่ฉนั ไม่พฒั นาและไม่สามารถเข้าไปในสานักงาน
ใหญ่ได้ ดังนั้นฉันจึงถูกส่ งมาที่นี่"

เมื่อตระหนักว่าสิ่ งที่เธอกล่าวอาจทาให้ไม่เป็ นที่พอใจ

เธอจึงกล่าวเพิ่มเติมว่า "โปรดอย่าเข้าใจผิด ... ฉันไม่ได้
หมายความว่าทีมในเมืองความหวังไม่ดี หัวหน้าของเรา
แข็งแกร่ งจริ งๆ แล้วก็แน่นอนมีคุณด้วย "

"คุณไม่จาเป็ นต้องอธิ บาย ผมไม่ได้เป็ นคนใจแคบหรอก!

” ลู่หยวนคิดว่าเธอเป็ นคนตลกดี เขามองอู๋เชี่ยนหรู่ เขา
ประมาณการอายุที่แท้จริ งของเธอลดลง เธอน่าจะอายุ
เท่ากันกับหวังซี ชี

"จากที่คุณพูดมามีคนที่แข็งแกร่ งเยอะเลยใช่ไหมในเมือง
หลวงใหม่?" ลู่หยวนถามด้วยความสงสัย

"แน่นอนมันเป็ นสานักงานใหญ่ อย่างไรก็ตามพวกเขาให้

การดูแลรักษาความปลอดภัย โดยเฉพาะอย่างยิง่ รัฐมนตรี
ช่วย ความสามารถของเขาไปถึงระดับที่เรี ยกได้วา่ มัน
มหัศจรรย์ หัวหน้าบอกกับเราโดยเฉพาะว่ารัฐมนตรี ช่วย
คือความหวังของมนุษยชาติ!" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวถึงรัฐมนตรี
ช่วยว่าการด้วยความชื่นชม
"แล้วรัฐมนตรี ล่ะเป็ นอย่างไรบ้าง?" ลู่หยวนรู ้สึกแปลกใจ
และถามเพิ่มเติม

"รัฐมนตรี ไม่ใช่คนที่ววิ ฒั นาการ ผูบ้ งั คับบัญชาเป็ นคนส่ ง

เขามา" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวด้วยน้ าเสี ยงที่เป็ นกลางซึ่ งดู
เหมือนจะไม่ได้มีความเคารพหรื อดูหมิ่นเพิ่มเติม

ตอนนี้ลู่หยวนเข้าใจสิ่ งที่เกิดขึ้น มันเป็ นไปไม่ได้ที่องค์กร

ที่มีคนวิวฒั นาการที่แข็งแกร่ งที่สุดซึ่ งเป็ นเจ้าของพื้นที่
ฟื้ นฟูท้ งั หมดจะอนุญาตให้คนที่มีการวิวฒั นาควบคุม การ
ควบคุมดูแลโดยผูบ้ งั คับบัญชาเช่นเดียวกับการแทรกแซง
ของเขาก็เป็ นที่เข้าใจได้
ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน ลู่หยวนพบว่าอู๋เชี่ยนหรู่ ไม่ได้มา
หาสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ที่เขาต่อสู ้ แต่เป็ นสิ่ งมีชีวติ
กลายพันธุ์ตวั อื่น มันแค่เป็ นโชคดีของพวกเขาที่เมื่อพวก
เขามาถึงที่นี่สตั ว์กลายพันธุ์น้ นั ได้หายไปแล้ว พวกเขา
ค้นหาและพบกับบ่อน้ านี้ มันเป็ นการตัดสิ นใจของรอง
หัวหน้าในการสารวจบ่อน้ า

จากที่อ๋ ูเชี่ยนหรู่ อธิบาย ความสามารถของรองหัวหน้าก็

คล้ายกับลู่หยวน ทั้งคู่เป็ นมนุษย์ที่ววิ ฒั นาการที่มีพลังโลก
พวกเขาเก่งในการต่อสู ้บนพื้น รองหัวหน้ายังมี
ความสามารถในการหลบหนีใต้ดิน ความสามารถที่มีอยู่
เฉพาะในตานาน แต่มนั ก็ยงิ่ ดี เขาสามารถพาคนไปกับเขา
ได้
คนที่มีววิ ฒั นาการดังกล่าวสามารถอยูร่ อดได้อย่าง
แข็งแกร่ ง ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นเขาสามารถเอาชนะ
สิ่ งมีชีวติ ทัว่ ไปได้โดยไม่เสี ยเหงื่อ แต่น่าเสี ยดายเมื่อเขา
และอู๋เชี่ยนหรู่ เพิ่งพบ เขาถูกทาร้ายโดยหนึ่งในโคลนนิ่ง
ของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ ร่ างกายที่ไหลได้และ
คุณสมบัติเหมือนกาวที่เหนียวของมัน ตลอดจนภูมิคุม้ กัน
ทางกายภาพและพลังงานในการโจมตีของมัน ทาให้
เป็ นไปไม่ได้ที่รองหัวหน้าจะหนีถึงแม้วา่ เขาจะมีความ
แข็งแกร่ ง

แม้วา่ อู๋เชี่ยนหรู่ พยายามช่วยเขา มันก็ไร้ประโยชน์ ขณะที่

ความสามารถของเธอเกี่ยวข้องกับพืช แต่กไ็ ม่มีอะไรที่
เธอสามารถทาได้ ในขณะที่เธอติดอยูใ่ ต้ดินซึ่ งไม่มีวแี่ วว
ของสิ่ งมีชีวติ เมื่อโคลนนิ่งมีมากขึ้นๆ รอบๆ ตัวเธอ เธอก็
ถูกจับด้วย
เสี ยงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์จากที่ไกลๆ ก็ดงั ใกล้เข้ามาๆ
อู๋เชี่ยนหรู่ รู้สึกโล่งใจ แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกสับสน
เธอไม่แน่ใจว่าเธอรู ้สึกอะไร

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดอย่างช้าๆ แต่พมุ่ ไม้ยงั คงปลิวไปมา

อย่างโกลาหล ก่อนที่มนั จะลงจอดก็มีคนหนึ่งกระโดดลง
มาจากมัน

"อาจารย์ ขอโทษที่ฉนั มาสาย" ฟ่ างเพ่ยปิ งพูดอย่างเก้อเขิน

" ทหารกาลังเคลื่อนย้ายกาลังพลด้วยเฮลิคอปเตอร์ เรา
ต่อรองกับพวกเขาตั้งครึ่ งวัน แต่พวกเขาไม่เต็มใจให้เรา
ยืมเท่าไหร่ เรายืมลานี้จากเขตปกครองท้องถิ่น"
จากประสบการณ์ดูเหมือนฟ่ างเพ่ยปิ ง จะเหนื่อยเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามหน่วยพลาธิการ เป็ นส่ วนที่สาคัญ และเขต
ปกครองท้องถิ่นไม่กล้าปฏิเสธพวกเขา พวกเขาไม่มีอะไร
จะเทียบได้กบั ทหาร ลู่หยวนถามว่า "มีอะไรเกิดขึ้นใน
พื้นที่ทหาร?"

"แค่เรื่ องหน้าที่ มันเป็ นเรื่ องธรรมดาที่นน่ั " ฟ่ างเพ่ยปิ ง

กล่าวด้วยความไม่เห็นด้วย

เมื่อมองที่ลู่หยวนและฟ่ างเพ่ยปิ ง อู๋เชี่ยนหรู่ ถึงกับอึ้ง เกิด

อะไรขึ้น? พี่ลู่เพิง่ เข้าร่ วมทีมแล้วเขาจะเป็ นอาจารย์ของ
ฟ่ างเพ่ยปิ งได้อย่างไร?
เธอรู ้สึกแปลกใจที่เห็นคนที่กา้ วร้าวเช่นฟ่ างเพ่ยปิ งให้
ความเคารพ ลู่ฟง

"โอ้ เออนี่ อาจารย์ แล้วรองหัวหน้าอยูท่ ี่ไหน?" ฟ่ างเพ่

ยปิ งสังเกตว่ามีเฉพาะลู่หยวนและอู๋เชี่ยนหรู่ อยูท่ ี่นน่ั แต่
ไม่เห็นรองหัวหน้าเขารู ้วา่ มีบางอย่างผิดปกติ

ลู่หยวนส่ ายหน้า "เมื่อฉันมาถึง เขาตายไปแล้ว"

ฟ่ างเพ่ยปิ งตกใจมาก เขาเงียบไปชัว่ ขณะหนึ่งและพูดว่า

"ทาไมเขาถึงจากไปแบบนี้ แล้วเงินที่เขาเป็ นหนี้ฉนั ล่ะ?"

...
ก่อนที่พวกเขาจะออกไปลู่หยวนหยิบเม็ดโลหะบางส่ วนที่
หลุดจากบาดแผลของอู๋เชี่ยนหรู่ แล้วเก็บไว้ในกระเป๋ าของ
เขา
ตอนที่ 327: รอไม่ นาน

การเดินทางใช้เวลากว่าหนึ่งชัว่ โมง เวลาสามทุ่ม

เฮลิคอปเตอร์กล็ งจอดที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่ลานของ
หน่วยพลาธิการ มีหลายคนอยูท่ ี่นน่ั โดยทัว่ ไปสมาชิกทุก
คนของแผนกจะอยูท่ ี่นนั่ แม้แต่นายหวัง ที่บา้ คลัง่ ก็มา แต่
เขาก็เลี่ยงที่จะสบตากับลู่หยวน ซึ่ งเห็นได้ชดั ว่าเขากลัว
นับตั้งแต่การต่อสู ้ครั้งล่าสุ ดกับลู่หยวน

"โชคดีที่พี่ลู่ไปปฏิบตั ิภารกิจ คุณโอเคใช่ไหมเชียน

เชียน?" หลี่ตง) ถามอู๋เชี่ยนหรู่ ในขณะที่ยมิ้
"พี่ลู่เป็ นคนที่ช่วยฉันไว้" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวในขณะที่เธอ
หน้าแดง เธอมีเสื้ อสเวตเตอร์ของลู่หยวนมัดไว้รอบเอว
ของเธอ

พวกเขาสองสามคนเข้ามาคุยกับอู๋เชี่ยนหรู่ พวกเขาเห็น
เธอกลัว เธอหลบอยูด่ า้ นหลังลู่หยวน แล้วพวกเขาก็หยุด

"เอ๊ะ เล่าฟาง รองหัวหน้าของเราอยูท่ ี่ไหน?" ในที่สุดก็มี

คนสังเกตว่ารองหัวหน้าไม่ได้กลับมา

"เขาตายแล้ว" ฟ่ างเพ่ยปิ งกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ "หลี่

ตงอย่าลืมแจ้งเจ้าหน้าที่และสมาชิกในครอบครัวของเขา
พวกเขาจะได้รู้!"
ทุกคนเงียบตอนที่มองหน้ากันและกัน

หลี่ตงตกใจ เขามองไปที่คนอื่นๆ และพูดว่า "ทาไมต้อง

เป็ นฉัน? หัวหน้าไม่ได้อยูท่ ี่นี่ ฉันจะไปก้าวก่ายอานาจ
ของเขาได้ยงั ไง รอให้หวั หน้ากลับมาก่อน สาหรับสมาชิก
ในครอบครัวบางทีเราอาจจะเลื่อนเวลาไปสักหน่อย?"

"พวกคุณสามารถตัดสิ นใจได้ ถึงยังไงฉันไม่ขอยุง่ กับ

พิธีรีตองเหล่านี้" ฟ่ างเพ่ยปิ งกล่าว

ลู่หยวนที่เฝ้ามองอยูอ่ ีกด้านหนึ่ง ดูเหมือนว่ารองหัวหน้าที่

เขาไม่เคยเจอนั้นไม่ได้สนิทกับใครที่นี่ นอกเหนือจากที่
พวกเขาตกใจที่เขาตาย ไม่มีความเศร้าใจเลย มันรู ้สึก
เหมือนการตายของคนแปลกหน้า
หลี่ตงมองลู่หยวนด้วยความเคารพมากกว่าที่เขาทากับฟ่ าง
เพ่ยปิ ง "พี่ ... ลู่ เกิดอะไรขึ้นที่นน่ั มันจบลงแบบนี้ได้
ยังไง?"

"เรื่ องนั้นคุณควรถามเชียนเชียน มันดึกแล้ว ฉันไปก่อน

นะ!" ลู่หยวนปฏิเสธที่จะพูดเมื่อเขาดูนาฬิกา เพราะการ
อธิบายสถานการณ์ท้ งั หมดจะใช้เวลานาน จะว่าไปเขาไม่
แน่ใจว่าเขาจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้างเมื่อกลับถึงบ้าน
ขณะที่ลู่หยวนกาลังจะจากไปเขานึกบางสิ่ งขึ้นมาได้ เขา
หยิบเม็ดโลหะที่มีขนาดเท่ากับนิ้วหัวแม่มือออกมาแล้ว
โยนให้หลี่ตง "โอ้ ช่วยฉันหาผูเ้ ชี่ยวชาญ เพื่อทดสอบสิ่ งนี้
หน่อย มันอาจจะมีประโยชน์"
วัสดุดงั กล่าวเป็ นวัสดุระดับสู งสุ ดที่เขาเคยเจอมา แต่น่า
เสี ยดายที่มนั ไร้ประโยชน์สาหรับเขา เพราะเนื้อนุ่มและ
ไม่สามารถเพิ่มลงใน ดาบฟันขาม้า ได้ นอกจากนั้นแล้ว
มันยังหนักเกินไปที่จะเพิ่มลงบนเสื้ อผ้า

แต่นนั่ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีการใช้วสั ดุดงั กล่าว

เนื่องจากมันได้รับการประเมินจากระบบว่าเป็ นวัสดุที่มี
ระดับสี เขียวเข้ม คุณสมบัติของมันแน่นอนว่าจะเกิน
ขีดจากัดของวัสดุโลหะทัว่ ไปทั้งหมด ความสามารถใน
การดูดซับพลังงานและความสามารถในการรักษา
อุณหภูมิหอ้ งภายใต้ระดับความร้อนที่รุนแรงได้ดีกว่า
โลหะอื่นๆ ทั้งหมด แทนที่จะเป็ นแค่โลหะที่อ่อนนุ่ม เนื้อ
ของมันก็ยดื หยุน่ ได้พร้อมกับความเหนียวแน่นที่น่าตกใจ
นอกจากนี้มนั ยังมีคุณลักษณะของวัสดุอื่นๆ เป็ น
องค์ประกอบและสามารถตัดได้โดยใช้ ดาบฟันขาม้า
ระดับสี เขียวเท่านั้นพร้อมด้วยความช่วยเหลือของพลังจิต

นอกจากนี้ความหนาแน่นของมันอยูร่ ะหว่างเหล็กและ
อลูมิเนียม แต่มีน้ าหนักเบากว่าเหล็ก การใช้มนั บนเกราะ
รถถังเพียงอย่างเดียวจะทาให้มีการเร่ งความเร็ วเพิ่มขึ้น
หลายเท่ารวมถึงการป้องกันที่ดีข้ ึน แน่นอนว่าสิ่ งต่างๆ
ดังกล่าวจะไม่เกิดขึ้น สิ่ งสาคัญที่สุดคือโลหะดังกล่าวมี
จานวนจากัด เนื่องจากมีเม็ดเหล่านี้อยูใ่ นบ่อน้ าประมาณ
10 ล้านเม็ด ในวันที่ความเร็ วของความก้าวหน้าทาง
อุตสาหกรรมจะเพิ่มขึ้นนั้นขึ้นอยูก่ บั วัสดุ เมื่อโลหะนี้ถูก
นามาใช้ประโยชน์มนั อาจมีพลังที่จะเปลี่ยนแปลงโลกได้

หลี่ตงรับโลหะนั้นแล้วหัวเราะ "ไม่ตอ้ งห่วงเรื่ องนี้ ฉันจะ

หาบริ ษทั ที่เกี่ยวกับการทาโลหะเพื่อดูมนั ในวันพรุ่ งนี้"
ลู่หยวนไม่ได้กงั วลว่าหลี่ตงและคนอื่นๆ จะให้
ความสาคัญกับวัสดุน้ นั หรื อไม่ ทันทีที่พวกเขาได้รู้จากอู๋
เชี่ยนหรู่ พวกเขาก็จะเข้าใจว่ามันมีค่ามากแค่ไหน

"พวกคุณไปเถอะ ฉันจะไปล่ะ" ลู่หยวนกล่าว

"อาจารย์ ฉันจะไปส่ งคุณ!" ฟ่ างเพ่ยปิ งกล่าวทันที

ลู่หยวนโบกมือให้และกระโดดไปไกลกว่าหนึ่งร้อยเมตร
หลังจากกระโดดไปสองสามครั้งเขาก็หายไป

เมื่อมองการจากไปของลู่หยวน ดวงตาของอู๋เชี่ยนหรู่ กม็ ี

น้ าตาคลอ
...

ในเวลากลางคืนลู่หยวนนอนกลิ้งอยูบ่ นเตียง ขณะที่เขามี

ปั ญหาในการหลับ เขาจาได้วา่ เวลาที่เขาใช้การควบคุม
จิตใจและไม่วา่ เขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่กไ็ ม่มีความ
ทรงจาที่เขาจาได้จากเวลานั้น จากสิ่ งที่เขาจาได้เขา
พยายามนึกถึงความแตกต่างระหว่างครั้งแรกและครั้งที่
สองที่เขาใช้การควบคุมจิตใจ เขาตระหนักว่าหนึ่งใน
ความแตกต่างก็คือความคิดของเขาว่างเปล่าเช่นเดียวกับ
ในครั้งแรก แต่เพียงชัว่ ระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น อย่างไรก็
ตามในช่วงที่สองแม้วา่ เขาจะไม่สามารถบอกได้วา่ เป็ น
เวลานานเท่าไร แต่กร็ ู ้สึกเหมือนเป็ นเวลานาน เมื่อตื่นขึ้น
เขาเวียนหัวและจิตใจของเขาว่างเปล่า
เขาเป็ นกังวลเล็กน้อย นับตั้งแต่ที่เขาบรรลุผลการมองเห็น
แบบสี่ มิติ สิ่ งต่างๆ ก็ค่อยๆ หลุดออกจากการควบคุม ‘ตา
ที่สาม’ ระหว่างคิ้วของเขาไม่สามารถแก้ไขการ
เปลี่ยนแปลงของเขา เพื่อให้สามารถมองผ่านม่านสี่ มิติได้
เขาจะไม่คิดถ้ามันไม่ส่งผลกระทบต่อร่ างกายของเขา แต่
โชคร้ายที่การมองเห็นแบบสี่ มิติคล้ายกับยาพิษสาหรับ
สิ่ งมีชีวติ สามมิติ มันเป็ นภาระที่เหลือทน

คราวนี้เขาใช้มนั เพียงครั้งเดียวและความลึกของการมอง
แบบสี่ มิติของเขาเปลี่ยนจาก 1% เป็ น 2% แม้วา่ มันดู
เหมือนจะมันไม่มีอะไร แต่มนั ก็เพิ่มจานวน เขาโชคดีที่
พลาสมาคาดศีรษะยังป้องกันเขาไว้ที่ 2% แต่เขาไม่แน่ใจ
ว่าจะเกิดขึ้นในอนาคต ถ้าเขาต้องรอจนกว่าความสามารถ
ของเขาจะไม่มีการป้องกันอีกต่อไป ความตายจะเป็ นจุดที่
รอเขาอยูแ่ น่นอน
แน่นอน เขาอาจจะพยายามไม่ใช้พลัง แต่การอยูใ่ นวันสิ้ น
โลกที่โหดร้ายไม่ใช่ทุกอย่างจะผ่านไปได้อย่างราบรื่ น
เมื่อไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ได้ผล เขาต้องใช้มนั เพื่อหนีจาก
อันตราย แม้จะมีผลกระทบบ้างก็ตาม

ในขณะที่เขาคิด สี หน้าของลู่หยวนเคร่ งเครี ยดและมันก็

เหมือนกับว่าเป็ นก้อนหิ นยักษ์ที่กดหัวใจของเขา

"เกิดอะไรขึ้นรึ ?" หวงเจียฮุยที่หลับอยูข่ า้ งๆ เขาถาม

"ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงเรื่ องที่ผา่ นมา" ลู่หยวนพยายาม

ปิ ดบังความคิดของเขา มันคงดีกว่าที่จะไม่บอกทุกคน
เกี่ยวกับเรื่ องนี้ เพื่อพวกเขาจะได้ไม่ตอ้ งเป็ นกังวล
"อย่าไปคิดถึงเรื่ องที่ผา่ นมาอีกเลย อย่างน้อยคุณยังมีฉนั
อยู่ ... ฉันหมายถึงเรา" หวงเจียฮุยแสดงสัญชาตญาณของ
ความเป็ นแม่และกอดลู่หยวน

ลู่หยวนลูบหลังที่เรี ยบเนียนของเธอ แต่ไม่ชา้ เขาก็เริ่ ม

ซุกซน เขาเลื่อนมือลงไปที่กน้ อวบๆ ของเธอและบีบมัน
แรงๆ เขาหัวเราะและพูดว่า "ฉันไม่อ่อนแออย่างที่คุณคิด
หรอก สาวๆ น่าจะหลับกันแล้วมั้งฉันคิดว่านะ"

ด้วยสัมผัสเพียงเล็กน้อย หวงเจียฮุยก็เริ่ มหน้าแดง ริ ม

ฝี ปากสี แดงของเธอเผยอออกเล็กน้อยขณะที่เธอยอมทา
ตาม และเขาไม่สงั เกตว่าช่วงล่างของเธอเปี ยกอยูแ่ ล้ว
นับตั้งแต่พวกเขาย้ายเข้ามาหลบภัยในเมืองทะเลทราย
พวกเขาไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กนั มานานกว่าหนึ่งเดือน มัน
รู ้สึกเหมือนเธอถูกทิ้งไว้ในทะเลทรายที่แห้งแล้งเป็ น
เวลานาน เธอทาเสี ยงกระเส่ า "มันดึกแล้ว พวกเขาจะต้อง
นอนหลับกันแล้วล่ะ"

ลู่หยวนดูเวลา มันแค่สี่ทุ่ม และพูดว่า "มันยังเร็ วไปหน่อย

รออีกสักพัก ฉันสังเกตว่าที่นี่มนั ไม่เก็บเสี ยง..."

ก่อนที่ลู่หยวนจะพูดจบ หวงเจียฮุยหันกลับมาแล้วกดลู่
หยวนลงใต้ร่างของเธอ เธอโน้มตัวไปหาเขาและจูบเขา
ด้วยริ มฝี ปากสี แดงที่ชุ่มชื่นของเธอ
ตอนที่ 328: ตัวนำกระแสไฟฟ้ ำที่ยอดเยีย่ ม

อู๋เชี่ยนหรู่ เปิ ดประตู และเมื่อเธอเปลี่ยนรองเท้าเสร็ จประตู

ห้องพักก็เปิ ดออก

" พี่ คุณกลับมาจากปฏิบตั ิภารกิจแล้ว!" หญิงสาวคนหนึ่ง

พูดขึ้น เธอดูอ่อนเยาว์อายุอาจจะประมาณ 18 หรื อ 19 เธอ
สวมชุดราตรี บางๆ และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความ
เหนื่อยล้า แต่กม็ ีสีหน้าของสาวน้อยที่ไร้เดียงสา

ถ้าลู่หยวนอยูท่ ี่นนั่ เขาย่อมจะรู ้จกั ผูห้ ญิงคนนี้ เธอไม่ใช่

คนแปลกหน้า แต่เป็ นเวนยูจ่ ี๋ที่สูญหายไปในเมือง
ทะเลทราย
เธอโชคดี ขณะที่เธอกาลังเผชิญหน้ากับความตาย เมื่อ
รถไฟขบวนสุ ดท้ายเดินทางถึงเมืองความหวังก็มี
แผ่นดินไหวรุ นแรงในเมืองทะเลทราย มันแผ่กระจายไป
ทัว่ บริ เวณโดยรอบ แต่กเ็ ป็ นความโชคดีที่เธอมี
ลูกพี่ลูกน้องอาศัยอยูท่ ี่นี่ และเธอไม่จาเป็ นต้องไปที่ค่ายผู ้
ลี้ภยั ซึ่ งรัฐบาลได้ต้ งั ขึ้น

"มันดึกแล้ว ทาไมเจ้าถึงยังไม่นอนล่ะ?" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าว

ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความอ่อนเพลีย

"ฉันนอนไม่หลับหรอกในเมื่อพี่ยงั ไม่กลับมา!" เวนยูจ่ ี๋

กล่าว
"เจ้ายังคิดถึงเรื่ องที่เกิดขึ้นในเมืองทะเลทรายรึ ?" อู๋เชี่ยนห
รู่ ถามด้วยสี หน้าเป็ นกังวล

"ไม่ มันเป็ นภัยพิบตั ิทางธรรมชาติและยังถูกกาหนดโดย

โชคชะตา อย่างน้อยบางคนก็ยงั มีชีวติ อยู"่ เวนยูจ่ ี๋ถอน
หายใจและรู ้สึกฝื นใจที่จะพูดถึงเรื่ องนี้ การมีชีวติ อยูใ่ นยุค
หลังเกิดวันสิ้ นโลก แน่นอนว่าจะต้องแข็งแกร่ ง ไม่ง้ นั
พวกเขาจะไม่สามารถอยูร่ อดได้ในวันสิ้ นโลก

"ใครเป็ นเจ้าของเสื้ อที่พี่ถืออยู?่ " ในขณะนี้เธอสังเกตเห็น

เสื้ อที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอถืออยู่ เสื้ อนั้นดูเหมือนจะเป็ น
เครื่ องแบบชุดต่อสู ้ อย่างไรก็ตามสิ่ งที่ทาให้เธอแปลกใจก็
คือเครื่ องแบบนี้เป็ นของผูช้ าย
หลังจากเห็นเวนยูจ่ ี๋มองเสื้ อที่อยูใ่ นมือของเธอ อู๋เชี่ยนหรู่
เริ่ มหวัน่ วิตกและแสร้งทาเป็ นไม่ใส่ ใจกับมัน เธอโยนมัน
ลงบนโซฟา "ฉันเจอมันตามถนน ฉันไม่แน่ใจว่าใครเป็ น
เจ้าของ แต่มนั น่าเสี ยดายที่จะโยนมันทิ้ง ดังนั้นฉันจึงเอา
มันกลับมา"

เวนยูจ่ ี๋มองอู๋เชี่ยนหรู่ อย่างมีพิรุธ เธอรู ้จกั ลูกพี่ลูกน้องของ

เธอดี และเธอก็มาจากครอบครัวที่มีอนั จะกิน นอกจากนี้
ป้าของเธอเป็ นหมอ ดังนั้นโดยปกติแล้วลูกพีล่ ูกน้องของ
เธอก็จะใส่ ใจเรื่ องความสะอาด แม้วา่ มันเป็ นวันสิ้ นโลก
แต่สภาพความเป็ นอยูข่ องเธอก็ยงั คงสู งกว่าคนธรรมดา
เพราะความสามารถในการวิวฒั นาการที่แข็งแกร่ งของ
เธอ จากบุคลิกของเธอ เธอจะไม่หยิบเสื้ อผ้าเก่าที่ใส่ แล้ว
อย่างแน่นอน นี่แปลกมากเกินไป อย่างไรก็ตามเธอหันไป
จ้องมองเสื้ อนั้น "นี่เป็ นสิ่ งที่ดีมากๆ แล้วผ้าขี้ริ้วก็สกปรก
มากแล้ว ฉันจะตัดเสื้ อตัวนี้นะ"

ก่อนที่เธอจะไปถึงโซฟา เสื้ อนั้นก็กลับมาอยูใ่ นมือของอู๋

เชี่ยนหรู่ และด้วยท่าทางที่ไม่เป็ นปกติ เธอกล่าวว่า "โอ้
เจ้าจะตัดเสื้ อที่ยงั มีสภาพดีแบบนี้ได้ไง ขณะที่ชุด
เครื่ องแบบทหารเสี ยค่าใช้จ่าย 20 ชัง่ ของคูปองอาหารเลย
นะ ถ้าเจ้าต้องการผ้าขี้ริ้วใหม่ เจ้าเอาเสื้ อผ้าเก่าๆ จากตู ้
เสื้ อผ้าของฉันก็ได้ ”

" ดี ถ้าพี่ไม่อยากใช้มนั ทาผ้าขี้ริ้ว อย่าบอกนะว่าพี่ตอ้ งการ

จะใส่ มนั " เวนยูจ่ ี๋กล่าว "หรื อพี่คิดจะซักเสื้ อนั้นแล้วส่ งคืน
ให้เจ้าของ"
"เวนยูจ่ ี๋เจ้าพูดจบหรื อยัง?" อู๋เชี่ยนหรู่ หน้าแดงและรู ้วา่ เธอ
กาลังถูกแกล้ง จากที่อาย เธอก็กลับโกรธและพูดว่า " เจ้า
แกล้งพี่รึ? ดูสิวา่ ฉันจะทาอะไรกับเจ้า!"

แล้วเธอก็กระโดดเข้าใส่ เวนยูจ่ ี๋ และทั้งสองคนก็เริ่ มเล่น

วิง่ ไล่จบั กระทัง่ ท้ายที่สุดเวนยูจ่ ี๋ได้ร้องขอความเมตตาให้
หยุด

เวนยูจ่ ี๋ยงั คงตามตื๊อเธออยูค่ รู่ หนึ่งและเห็นว่าลูกพี่ลูกน้อง

ของเธอปากแข็ง ไม่วา่ เธอจะถามหรื อแหย่ลูกพี่ลูกน้อง
ของเธออย่างไร นางก็ไม่ยอมบอกว่าเสื้ อนั้นเป็ นของใคร
ในไม่ชา้ เธอก็เบื่อและกลับไปที่หอ้ งนอนของเธอ อย่างไร
ก็ตามอู๋เชี่ยนหรู่ เดินตามเธอเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ
ก่อนที่เธอจะซุกตัวเข้าใต้ผา้ ห่มและถามเบาๆ ว่า "เจ้า
อยากรู ้จริ งๆ เหรอ? งั้นอยูก่ บั ฉันแล้วคืนนี้พวกเราพี่นอ้ ง
จะนอนคุยกัน"

เวนยูจ่ ี๋แอบยิม้ กับตัวเองและพึมพาว่า "ฉันเหนื่อยจะตาย

แล้ว คายมันออกมาถ้าพี่อยากจะพูด"

เมื่อเห็นว่าเวนยูจ่ ี๋ไม่คดั ค้านและเฉยเมยกับเรื่ องนี้ เธอปิ ด

หน้าที่แดงด้วยความอายเล็กน้อยและถามว่า "เจ้าเชื่อใน
รักแรกพบไหม?"

" พี่เจอคนหล่อรึ ? คนประเภทนี้ไม่น่าไว้วางใจมากที่สุด

ระวังอย่าโดนหลอกล่ะ" เวนยูจ่ ี๋กล่าว แต่พบว่า
ลูกพี่ลูกน้องของเธอตกหลุมรักผูช้ ายคนนี้แล้วและเธอ
รู ้สึกเป็ นห่วง
"เขาไม่ได้เป็ นเหมือนผูช้ ายหล่อเหลาที่มีใบหน้าซีดเซียว
แต่ผวิ ของเขาก็เป็ นสี ขาวนวล!" อู๋เชี่ยนหรู่ โต้กลับทันที
และเงียบไปชัว่ ครู่ ก่อนที่จะพูดเบาๆ ว่า "เดิมทีฉนั ก็ไม่ได้
อยากจะพูดแบบนี้ แต่ถา้ ไม่ใช่เพราะเขาในวันนี้ เจ้า
อาจจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ในตอนนี้"

ขณะที่เธอพูดถึงเรื่ องนี้เธออดรู ้สึกหวาดกลัวไม่ได้

สถานการณ์ตอนนั้นน่ากลัวมากและลู่หยวนช่วยเธอจาก
นรก

"อา!" เวนยูจ่ ี๋รู้สึกแปลกใจ "เกิดอะไรขึ้น มันอันตราย

ไหม?"
"มีขอ้ ผิดพลาดจากข้อมูลที่ได้รับ ในตอนแรกคิดว่ามัน
เป็ นแค่ภารกิจธรรมดาทัว่ ไป และเราไม่คาดคิดว่าจะเจอ
กับสิ่ งมีชีวติ ที่ร้ายกาจซึ่งเกินความสามารถของเรา รอง
หัวหน้าถูกฆ่าและฉันก็ติดกับดัก ได้แค่รอคอยความตาย
เท่านั้น เขาเป็ นคนช่วยชีวติ ฉันไว้ "

เวนยูจ่ ี๋รู้สึกได้วา่ ร่ างกายของอู๋เชี่ยนหรู่ สนั่ เล็กน้อย เห็นได้

ชัดว่าสถานการณ์ที่เธออธิบายนั้นคือการพูดในสิ่ งที่
เกิดขึ้นจริ ง

"ชุดนั้นเป็ นของเขาใช่ไหม?" เวนยูจ่ ี๋ถาม

"ใช่!" ในความมืดอู๋เชี่ยนหรู่ พยักหน้าเบาๆ ขณะที่เธออาย

หน้าแดง ท่าทางของเธอสับสนและถามว่า " โอ้ เจ้าคิดว่า
พี่ควรจะทายังไง พี่คิดว่าพี่ตกหลุมรักเขา เขาหล่อมากและ
อ่อนโยนเมื่อเขาพูด ดวงตาของเขาดูคล้ายกับมีเวทมนตร์
มันสดใสและเป็ นประกาย เพียงแค่มองเขา ก็ทาให้หวั ใจ
ของพี่เหมือนจะกระโดดออกมาจากอก "

เวนยูจ่ ี๋แอบเป็ นห่วง กับสภาพปัจจุบนั ของลูกพี่ลูกน้อง

ของเธอ ดูเหมือนว่าเธอพร้อมจะพุง่ เข้าไปในอ้อมกอด
ของชายคนนั้น ถ้าคนแปลกหน้าคนนี้มีเจตนาไม่ดี เธอ
สามารถคาดการณ์ได้วา่ อู๋เชี่ยนหรู่ เต็มใจที่จะทาทุกอย่าง
แม้กระทัง่ ถึงจุดที่เธอจะแลกชีวติ ได้ เธอรี บถามว่า " พี่รู้
ภูมิหลังของเขาไหม? ถ้าเกิดเขามีครอบครัวอยูแ่ ล้ว พี่จะ
ทายังไง?"

"ฉันไม่แน่ใจ เขาเป็ นเพื่อนร่ วมงานใหม่ และเราเพิง่ เจอ

กันวันนี้เอง" อู๋เชี่ยนหรู่ กล่าวและรู ้สึกกังวลใจเล็กน้อย จู่ๆ
เหมือนว่าเธอนึกอะไรขึ้นมาได้ เธออุทานอย่างตื่นเต้น
"โอ้ใช่ พี่ได้ถามเกี่ยวกับเขา และดูเหมือนว่าเขาก็มาจาก
เมืองทะเลทราย บางทีเธออาจจะรู ้จกั เขา "

เวนยูจ่ ี๋อ้ ึงไปชัว่ ขณะ เธอตัวแข็งทื่อขณะที่รู้สึกไม่ดีเลยกับ

เรื่ องนี้ "ชายคนนั้น... ..เขาชื่ออะไร? ”

"ลู่หยวน เขาชื่อลู่หยวน เธอรู ้จกั เขาไหม?" อู๋เชี่ยนหรู่ ก

ล่าวด้วยความคาดหวัง

"ลู่หยวน!" เวนยูจ่ ี๋พดู ซ้ าไปซ้ ามาอย่างครุ่ นคิด จิตใจของ

เธอก็เหม่อลอย
"เธอรู ้จกั เขาหรื อเปล่า? เมืองทะเลทรายเล็กนิดเดียว เธอ
น่าจะเคยได้ยนิ ชื่อเขา!" อู๋เชี่ยนหรู่ ถามต่อ

"ฉันรู ้จกั เขา!" เวนยูจ่ ี๋ยมิ้ ตอบเสี ยงฮึดฮัด

อู๋เชี่ยนหรู่ ร้องเสี ยงแหลมและลุกขึ้นนัง่ ทันที ในความ

ตื่นเต้นของเธอ เธอไม่ได้ตระหนักถึงเสี ยงของ
ลูกพี่ลูกน้องของเธอที่เปลี่ยนไปเป็ นเสี ยงกระซิบ "ถ้าเธอ
รู ้จกั เขาจริ งๆ บอกมาเร็ วๆ เขาเป็ นคนแบบไหน?"

"ฉันเห็นเขาเพียงไม่กี่ครั้งจากที่ไกลๆ ฉันไม่สนิทกับเขา
หรอก แล้วฉันไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่ องนี้ ฉันต้อง
นอนแล้ว" เวนยูจ่ ี๋หนั กลับไปและกล่าว
"โอ้ ได้โปรดบอกฉันหน่อยสิ ถึงยังไงวันนี้เธอก็ไม่ได้ทา
อะไร" อู๋เชี่ยนหรู่ ยงั คะยั้นคะยอ

แต่ไม่วา่ อู๋เชี่ยนหรู่ จะเซ้าซี้ยงั ไง เวนยูจ่ ี๋กไ็ ม่พดู อะไรสักคา

...

เช้าวันรุ่ งขึ้นหลังจากที่ลู่หยวนจัดการอาหารเช้าเสร็ จ เขา

เดินไปที่สานักงานใหญ่ของหน่วยพลาธิการ

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูเห็นเขา พวกเขา
ทาความเคารพทันที พวกเขาไม่ได้สนใจแม้แต่จะ
ตรวจสอบเอกสารของเขาและรี บปล่อยเขาเข้าไป
เมื่อวานนี้ลู่หยวนเหมือนกับพระเจ้า บินขึ้นไปในอากาศ
ทาให้ยามทั้งสองคนทั้งตกใจและแปลกใจ

ลู่หยวนพยักหน้าเบาๆ ทักทายพวกทหารยามที่จอ้ งมอง

ด้วยความตื่นเต้นและเดินอย่างสบายๆ เข้าไปใน
สานักงาน

เพราะลู่หยวนตื่นเช้ากว่าคนอื่นๆ มีเจ้าหน้าที่เพียงไม่กี่คน
อยูใ่ นห้องโถง หลังจากดื่มน้ าชากับเจ้าหน้าที่จาก
สานักงานแล้วเขาก็หยิบหนังสื อพิมพ์ข้ ึนมาและ
ตรวจสอบข่าว

ในตอนนี้เวลาไม่ถึง 6 โมงเช้า รุ่ งเช้ามีบรรยากาศที่เย็น

และเงียบสงบ ซึ่งทาให้จิตใจผ่อนคลาย การเปลี่ยนแปลง
การมองเห็นแบบสี่ มิติของเขาเมื่อวานนี้ทาให้เกิด
ความรู ้สึกไม่สบายใจบ้าง แต่ดว้ ยบรรยากาศแบบนี้ความ
ไม่สบายใจของเขาค่อยๆ จางหายไปและหัวใจของเขา
ค่อยๆสงบลง

ระหว่างวันสิ้ นโลกหากสามารถมีวนั ที่สบายใจและ

ปราศจากกังวลเช่นนี้ และการนัง่ อยูใ่ นสานักงานอย่าง
สงบสุ ขเช่นนี้ในขณะที่ค่อยๆ จิบชามันเป็ นช่วงเวลาที่มี
ความสุ ขของชีวิต สาหรับเรื่ องของชีวิตและความตาย
ทุกอย่างก็ข้ ึนอยูก่ บั ชะตากรรม

นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงในการมองเห็นของเขาไม่ใช่
ไม่มีทางแก้ปัญหา เหตุผลที่ภาพสี่ มิติส่งผลต่อเขา ปัจจัย
หลักคือสมองของเขาไม่สามารถรับข้อความที่มีลกั ษณะสี่
มิติได้ ถ้าเขาจัดการปัญหาจากมุมนี้ได้ เขาได้คิดถึง
แนวทางต่างๆ เช่นการเพิม่ สติปัญญาของเขา สิ่ งนี้จะ
เสริ มสร้างความฉลาดและลดผลกระทบจากข้อความสี่ มิติ
อย่างมาก

อีกทางออกหนึ่งก็คือการเพิ่มพลังจิตของเขาให้มากที่สุด
เท่าที่จะเป็ นไปได้ เพือ่ ป้องกันผลกระทบจากการมองเห็น
แบบสี่ มิติ นับตั้งแต่ที่พลังจิตของเขาได้รับการพัฒนา
ผลกระทบต่อเขาจากการมองเห็นแบบสี่ มิติลดลงอย่าง
มาก แม้วา่ ความลึกของการมองเห็นแบบสี่ มิติของเขาจะ
เท่ากับ 1% แต่จะลดผลกระทบได้อย่างมาก แม้วา่ เขาจะ
ถอดสายรัดศีรษะออกก็ตาม อย่างไรก็ตามทางเลือก
ระหว่างการเสริ มสร้างสติปัญญาหรื อพลังจิตของเขา การ
แก้ปัญหาเหล่านี้เป็ นเพียงแต่ชวั่ คราวเท่านั้น มัน
เหมือนกับการหยุดแม่น้ าเพื่อสร้างเขื่อน เขาไม่สามารถ
ขจัดปัญหาออกจากรากของมันได้
เพื่อแก้ปัญหาจากรากของมัน ลู่หยวนคิดว่าสมองของเขา
ทั้งหมดควรจะสามารถเข้าสู่ มิติที่สี่ และแม้แต่ร่างกายของ
เขาทั้งหมดควรจะเกิดใหม่เป็ นสิ่ งมีชีวติ สี่ มิติ อย่างไรก็
ตามนี่เป็ นแค่ความคิดของเขา นอกเหนือจากคนที่มี
พรสวรรค์และมีความสามารถอย่างซูจ้ ีเชียงแล้ว การ
กลายเป็ นสิ่ งมีชีวติ สี่ มิติน้ นั ยากราวกับขึ้นไปสวรรค์

กระบวนการนี้เป็ นการเปลี่ยนแปลงชีวติ ด้วยลักษณะของ

การเปลี่ยนแปลงดังกล่าว ถ้าไม่มีปาฏิหาริ ย ์ คงไม่
สามารถสาเร็ จได้

แต่มนั ก็ยงั ดีกว่าเมื่อได้ยอมรับความจริ งมากขึ้น เมื่อเทียบ

กับการแก้ปัญหาการเกิดประสาทหลอนด้วยการเกิดใหม่
เป็ นสิ่ งมีชีวติ สี่ มิติ การแก้ปัญหาด้วยการเพิม่ พลังจิตและ
สติปัญญานั้นมีความเป็ นไปได้มากขึ้น พลังจิตของเขามี
ทั้งหมด 16 คะแนนก็เพียงพอแล้ว และอาจชะลอ
ผลกระทบได้ชวั่ คราว ในทางกลับกันคุณสมบัติปัจจุบนั
ของเขามีมากกว่า 15 คะแนนแล้ว สติปัญญามีแค่ 14
คะแนน ซึ่งแท้จริ งแล้วต่ากว่าคุณสมบัติเฉลี่ยของเขา
เล็กน้อย สิ่ งนี้มีผลกระทบสาคัญต่อการที่เขาจะสามารถ
ใช้
ความสามารถของเขาได้เต็มที่

คิดถึงเรื่ องนี้ลู่หยวนอดเสี ยใจไม่ได้ ที่เขาตัดสิ นใจทาลาย

ต้นไม้ภูมิปัญญา ผลไม้ระดับสี น้ าเงินของต้นภูมิปัญญา
สามารถเพิ่มสติปัญญาของเขาเกิน 14 คะแนน จะยิง่ ไป
กว่านั้นสาหรับต้นไม้อนั ดับสี เขียว ระดับที่เพิม่ ขึ้นนี้มี
ความสาคัญมากขึ้น
ถึงแม้วา่ ระบบจะสามารถเพิ่มคุณสมบัติเหล่านี้ได้ แต่การ
มีของล้ าค่าเช่นนี้จะช่วยเขาในการเดินได้เป็ นประโยชน์
มาก ไม่มีใครบ่นกับการได้ความช่วยเหลือพิเศษ

โชคดีที่ตน้ ไม้ไม่ได้มีเพียงต้นเดียว ต้นไม้มีความเกี่ยวข้อง

กับการเกิดเผ่าพันธุ์ที่ชาญฉลาด เบื้องหลังของทุกเผ่าพันธุ์
ที่ชาญฉลาดนี้มีโอกาสมากที่พวกมันยังมีตน้ ภูมิปัญญาที่
คล้ายกัน นอกจากนี้ยงั หมายความว่าหากเผ่าพันธุ์ที่ชาญ
ฉลาดนี้ถูกค้นพบ พวกเขาก็จะได้พบกับต้นไม้ที่น่า
อัศจรรย์น้ ีดว้ ย

ลู่หยวนตาเป็ นประกายขึ้น ในขณะนี้เขาอดคิดไม่ได้วา่

โชคดีที่ได้เข้าร่ วมกับหน่วยพลาธิการ
เทียบกับเขาก่อนหน้านี้ที่เขาต้องต่อสู ้อย่างโดดเดี่ยว
เหมือนแมลงวันที่ไร้หวั ออกค้นหาไปเรื่ อยๆในป่ า ตอนนี้
เขาได้รับความช่วยเหลือจากทรัพยากรของรัฐบาลพร้อม
กับระบบต่างๆ ทาให้ทุกอย่างนั้นค่อนข้างง่าย

เผ่าพันธุ์ที่ชาญฉลาดไม่ได้หมายถึงสัตว์กลายพันธุ์ที่อยู่
ลาพัง เนื่องจากมันเป็ นเผ่าพันธุ์จึงต้องมีประชากรจานวน
มากและมีระดับชั้นของโครงสร้างทางสังคม หากมี
ประชากรสู งขึ้นไปจานวนหนึ่งก็จะแผ่ขยายไปภายนอก
และถ้าการขยายตัวของมันนาไปสู่ ความขัดแย้งกับพื้นที่
ฟื้ นฟู แน่นอนว่ามันจะทิ้งร่ องรอยที่แตกต่างกันจาก
เผ่าพันธุ์ของพวกเขา
ขณะที่เขาดื่มชาเสร็ จเรี ยบร้อยแล้วสมาชิกของหน่วย
พลาธิการก็เริ่ มเข้ามาทีละคน

“พี่ลู่ ของที่คุณให้ฉนั เมื่อคืนทาให้ฉนั เดือดร้อนมาก ตอน

กลางดึกฉันตื่นขึ้นและถูกเรี ยกตัวไปยังสานักงานทหาร
เพื่อสอบถาม ฉันเพิ่งกลับมาตอนสองหรื อสามโมงเช้า
นี่เอง" ก่อนที่หลี่ตงได้เข้ามาในห้องโถง เสี ยงของเขาดัง
จนได้ยนิ มาจากที่ไกลๆ ในขณะที่เขามีสีหน้าที่ทุกข์
ทรมาน

ลู่หยวนหัวเราะเมื่อเขาคาดคิดถึงปฏิกิริยานี้ "แล้วใคร
ขอให้คุณรี บร้อนแบบนี้ล่ะ คุณทาวันนี้กไ็ ด้นี่"
"ฉันจะกล้าละเลยสิ่ งที่คุณสัง่ ให้ฉนั ทาได้อย่างไรล่ะ แต่
มันเป็ นสิ่ งที่ดีจริ งๆ นี่เป็ นตัวนากระแสไฟฟ้า
homoeothermic ได้อย่างยอดเยีย่ มจริ งๆ มันสามารถนา
กระแสไฟฟ้าได้มากกว่า 300 โวลต์ มันเกินจินตนาการ
ของฉัน แต่มนั ยังอยูใ่ นช่วงทดสอบเบื้องต้น และพวกเขา
ได้แจ้งผูบ้ งั คับบัญชา แม้แต่เจ้าหน้าที่อาวุโสก็มาด้วย
ตัวเองเพื่อถามเกี่ยวกับเรื่ องนี้ ฉันคิดว่าจะยังต้องมีอีก
หลายคนที่แวะไปถามเกี่ยวกับสถานการณ์" หลี่ตงรู ้สึก
ตื่นเต้น

"ตัวนากระแสไฟฟ้า homoeothermic!" ลู่หยวนรู ้สึกแปลก

ใจเช่นกัน

แนวคิดของตัวนากระแสไฟฟ้าแบบ homoeothermic
ได้รับการยอมรับกันดีในช่วงเวลาก่อนเกิดวันสิ้ นโลก
แม้แต่คนที่ไม่ได้ศึกษามัน พวกเขาก็ยงั พอรู ้เกี่ยวกับมัน
บ้าง
ความคิดของสิ่ งที่เกี่ยวกับตัวนากระแสไฟฟ้า
homoeothermic ได้ดึงดูดความสนใจของคนที่เรี ยน
วิทยาศาสตร์อยูเ่ สมอ จนถึงปัจจุบนั การประดิษฐ์ตวั นา
กระแสไฟฟ้าชนิดนี้กย็ งั ไม่สาเร็ จ ก่อนเกิดวันสิ้ นโลก
แม้กระทัง่ ในห้องทดลองที่มีการทดสอบและแก้ปัญหา
เกี่ยวกับตัวนากระแสไฟฟ้าที่ยอดเยีย่ มนี้กย็ งั ไม่สามารถ
สร้างระดับการนากระแสไฟฟ้าในระดับอุณหภูมิที่เกิน
กว่า -50 องศาเซลเซี ยสได้ นับประสาอะไรกับการ
นากระแสไฟฟ้าในระดับอุณหภูมิหอ้ ง หนทางยังอีกยาว
ไกล

อย่างไรก็ตามอุณหภูมิที่ซากศพของสัตว์ที่กลายพันธุ์
กลายเป็ นตัวนากระแสไฟฟ้าได้สูงกว่า 300 องศา นัน่
หมายความว่าช่วงของการเหนี่ยวนากระแสไฟฟ้าต่ากว่า
300 องศา มันเป็ นความมหัศจรรย์และเกือบจะปฏิวตั ิ
วงการพลังงานทั้งหมด ไม่น่าแปลกใจที่ข่าวนี้ได้กระตุน้
ความสนใจของผูน้ าระดับสู ง
ตอนที่ 329: คู่ฝึก

ในชั้นที่ 15 ของฐานใต้ดินซึ่ งเป็ นที่ต้ งั ของพื้นที่ฝึกฝน มี

เงารางๆ กาลังวิง่ วนไปเรื่ อยๆ ด้วยความเร็ วที่น่าตื่นตาตื่น
ใจ เหมือนมีลมแรงพัดเข้ามาในห้องโถงที่เปิ ดโล่ง

นอกจากหัวหน้าที่ยงั ไม่กลับมาและรองหัวหน้าที่เสี ยชีวติ

ไปแล้ว ส่ วนที่เหลือของทีมกาลังเฝ้าดูอยูใ่ กล้ๆ กับ
ความเร็ วขนาดนั้นก็ไม่เคยได้ยนิ มาก่อน แม้แต่ซู่เชี่ยนเฉิน
ซึ่ งมีความเร็ วที่สุดและรู ้จกั กันภายในว่าคือ “เทพเจ้าแห่ง
สายลม" (God of Wind) อาจเทียบได้กบั ความเร็ วดังกล่าว

อย่างไรก็ตามซู่เชี่ยนเฉิ นรู ้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่สามารถวิง่

ด้วยความเร็ วสู งได้อย่างราบรื่ นและแผ่วเบาเหมือนกับลู่
หยวน ถ้าพวกเขาจะเปรี ยบเทียบทั้งสองคน เขาก็เหมือน
แรดที่กาลังวิง่ พล่านอยูใ่ นขณะที่ลู่หยวนแผ่วเบาเหมือน
เสื อดาวที่กาลังตะครุ บเหยือ่ ของมัน เขาเป็ นคนที่ชา้ กว่า
แน่นอน

สิ่ งที่น่ากลัวยิง่ กว่าก็คือความเร็ วของเขาดูเหมือนจะ

เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับการวิง่ แต่ละครั้ง

"มันแค่ 3.6 วินาทีหรื อ 0.9 วินาทีต่อ 100 เมตร" หลี่ตงพูด

อย่างสิ้ นหวังในขณะมองที่นาฬิกาจับเวลาของเขา

"เมื่อลู่หยวนเริ่ มวิง่ ฉันจาได้วา่ พี่ลู่ใช้ความเร็ ว 1.1 วินาที

ต่อ 100 เมตร และเขาทาลายสถิติของตัวเองอย่างแท้จริ ง
และลดลงเหลือน้อยกว่า 1 วินาที! อย่าบอกฉันนะว่าเขายัง
สามารถวิง่ ได้เร็ วกว่านี้!" เซียจุนฮุย พูดอย่างไม่เชื่อ

"คุณไม่เห็นเหรอว่าอาจารย์ของฉันปรับท่าทางของเขา?
เขากาลังมองหาวิธีที่ดีกว่าที่จะปล่อยพลังงานได้อย่างมี
ประสิ ทธิภาพ" ฟ่ างเพ่ยปิ งจ้องมองที่ภาพรางๆ และพูด
อย่างช้าๆ

กลุ่มคนตกใจและเริ่ มมองภาพเงาของลู่หยวน พวกเขา

ตระหนักว่าท่าทางการวิง่ ของเขาเป็ นเรื่ องที่แปลกมาก
เนื่องจากร่ างของเขาแทบจะแนบกับพื้น ศีรษะของเขา
เกือบจะแตะพื้นโดยปล่อยให้มีช่องว่างเพียง 50
เซนติเมตร
เขาวิง่ แค่ประมาณสิ บก้าวและชัว่ สองสามอึดใจก็ไปถึง
จุดสิ้ นสุ ดทางวิง่ 400 เมตร แต่ละก้าวได้พาเขาพุง่ ไป
ข้างหน้า 30-40 เมตร

ในแต่ละก้าวที่เขาวิง่ มันทุบพื้นหิ นแกรนิตให้เป็ นผง ซึ่ ง

ทาให้เกิดเมฆของฝุ่ นพร้อมกับลมแรงที่เขาได้ก่อขึ้น

"หยุดมองเลย ท้ายที่สุดแล้วมันไม่ได้มีประโยชน์สาหรับ
เราหรอก เพราะเราไม่สามารถจะเรี ยนรู ้ได้!" นายหวังที่
บ้าคลัง่ พูดอย่างยิม้ ๆ ในขณะที่แวบหนึ่งของความกลัว
กระพริ บผ่านสายตาของเขา เมื่อเขามองลู่หยวนจาก
ระยะไกล "เขาสามารถบินได้ ถึงแม้วา่ มันดูเหมือนว่าเขา
กาลังวิง่ อยูบ่ นพื้น ร่ างกายของเขาเหมือนไร้น้ าหนัก ใน
ความเป็ นจริ งเขากาลังค้นหา ความเหมาะสมของพลังที่ใช้
เพื่อสร้างความสมดุลของร่ างกายของเขา"
ถึงแม้วา่ นายหวังที่บา้ คลัง่ จะบ้าบอแต่เขาก็ฉลาด
โดยเฉพาะอย่างยิง่ ในระหว่างการวิง่ ไล่ตามครั้งล่าสุ ด โดย
ที่เขาได้รับความยากลาบากมาก เขารู ้สึกประทับใจอย่าง
ยิง่ กับความเร็ วของลู่หยวน

ในความเป็ นจริ งเขาพูดถูก เมื่อลู่หยวนกาลังวิง่ และใช้

พลังจิตของเขาไปพร้อมๆ กัน ปฏิกิริยาทางเคมีที่เกิดขึ้น
ทาให้เขาใช้ความเร็ วเกินขีดจากัดได้ เมื่อวานนี้เป็ นเพียง
การทดลองครั้งแรก ซึ่งเป็ นเหตุผลว่าทาไมมันจึงไม่
สมบูรณ์แบบและไม่ค่อยดีนกั อย่างไรก็ตามด้วยการฝึ ก
มากขึ้นและการปรับปรุ ง ความเร็ วของเขากาลังค่อยๆ เข้า
ใกล้ขีดจากัดสู งสุ ด
หลังจากวิง่ กลับไปกลับมา ความเร็ วของเขาก็มาถึงจุด
ติดขัด 0.8 วินาทีต่อ 100 เมตร จากนั้นเขาก็ยงั คงวิง่ อีก
ประมาณห้านาที เพื่อให้หน่วยความจาของกล้ามเนื้อจดจา
พลังที่เขาใช้ในการปรับความสมดุลของร่ างกาย เมื่อถึง
เวลาแล้วเขาค่อยๆ ลดความเร็ วและหยุดลง

แน่นอนว่ามันไม่เพียงพอสาหรับการฝึ กเพียงวันเดียว เขา

ต้องการอีกห้าถึงหกวันในการฝึ กอย่างต่อเนื่องเพื่อให้
ทักษะนั้นกลายถูกจดจาในกล้ามเนื้อของร่ างกายของเขา
และกลายเป็ นสัญชาตญาณของเขา การฝึ กที่หนักหน่วง
ทาให้ร่างกายของเขากลายเป็ นสี แดง ไอน้ าระเหยออกจาก
ผิวในขณะที่ร่างกายของเขามีความร้อนสู ง

อู๋เชี่ยนหรู่ ที่เคยขี้อายและเงียบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิง่ ไปหา

ลู่หยวน "พี่ลู่ ให้ฉนั ช่วยเช็ดเหงื่อให้นะ!"
เธอมองร่ างกายของลู่หยวน เขาหัวสู งกว่า ร่ างสู งและผอม
ของเขาดูสมาร์ท ในขณะที่กล้ามเนื้อที่เต่งตึงของเขาดูเป็ น
มันระยับ พร้อมกับการขยับมือของเขากล้ามเนื้อก็
เคลื่อนไหวเหมือนคลื่นในมหาสมุทร ภายใต้ขนคิ้วหนา
ทึบของเขาเป็ นคู่ของดวงตาสี เข้มเงาเหมือนหยก ราวกับ
ว่ามันเป็ นบ่อน้ าพุที่ลึกอันไร้ขอบเขต

ขณะที่เขากาลังเหงื่อออกอย่างมากมาย เหงื่อก็หยดจาก
ใบหน้าและเสื้ อกล้ามของเขาก็เปี ยกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่
เธอก็ไม่มีกลิ่นเหม็นใดๆ ในความเป็ นจริ งเธอได้กลิ่นที่
เป็ นเอกลักษณ์แทนที่จะเป็ นกลิ่นตัวที่ไม่ดี

ลู่หยวนตกใจและเหลือบมองเธอ
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็ นสี แดงเพราะความเขินอายของ
เธอ แม้กระทัง่ คอบางๆ ที่ขาวเหมือนหิ มะของเธอก็ค่อยๆ
เป็ นสี แดง ตาที่ใสของเธอจ้องมองเขาและหน้าอกที่อ่อน
นุ่มของเธอขยับขึ้น-ลง เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเธอรู ้สึก
ประหม่ามาก

ลู่หยวนรี บปฏิเสธเธอและรับผ้าเช็ดตัวมาด้วยความรู ้สึก

หนักใจ "โอ้ ขอบคุณมาก ไม่เป็ นไร ฉันทาเอง ขอบคุณ
มากนะ!"

"ด้วยความยินดี!" อู๋เชี่ยนหรู่ กม้ หน้าลงทันทีหลังจากที่เธอ

ส่ งผ้าเช็ดตัว ราวกับว่าสิ่ งที่เธอทาก่อนหน้านี้ได้ใช้ความ
กล้าหาญทั้งหมดของเธอ เธอหันไปด้านข้างและหน้าแดง
ก่อนที่จะพูดเบาๆ ว่า "ฉันขอโทษ ฉันทาเสื้ อขาดเมื่อวาน
นี้ตอนที่ฉนั ซักมัน แต่ฉนั จะหาให้คุณใหม่นะ"

อู๋เชี่ยนหรู่ ตาหนิลูกพี่ลูกน้องของเธออยูใ่ นใจ ขณะที่เธอ

ซักเสื้ อผ้าในตอนเช้าเป็ นครั้งแรก ยิง่ ไปกว่านั้นเธอไม่
เพียงแต่ซกั ของตัวเองเท่านั้น แต่ยงั มีของอู๋เชี่ยนหรู่ ดว้ ย
พร้อมกับชุดเครื่ องแบบ เสื้ อผ้าของพวกเธอไม่เป็ นไร แต่
เครื่ องแบบนั้นกลับขาดอย่างน่าแปลกใจ เธอโกรธมากจน
ไม่ได้กินมื้อเช้า เมื่อเห็นรู ใหญ่เท่าชามที่ดา้ นหลัง
เครื่ องแบบนั้น

เครื่ องแบบนั้นทามาจากเส้นใยของพืชที่ลู่หยวนได้มา
หลังจากเกิดวันสิ้ นโลกและมันแข็งแรงกว่าผ้ายีนอีก ซึ่ ง
มันยากมากที่จะฉี กขาดเมื่อซัก
อึ้ง!

เธอรู ้เป็ นอย่างดีวา่ นี้เกิดจากการจงใจทา ดูเหมือนว่ามี

บางอย่างเกิดขึ้นกับเธอเมื่อค่าวานนี้ และเธอยังบอกอีกว่า
เธอไม่รู้จกั ลู่หยวน

ทั้งอู๋เชี่ยนหรู่ และเวนยูจ่ ี๋เป็ นลูกพี่ลูกน้องในวัยเดียวกัน

เนื่องจากอู๋เชี่ยนหรู่ มีอายุมากกว่าเวนยูจ่ ี๋เพียงเดือนเดียว
พวกเธอไปโรงเรี ยนอนุบาลตลอดจนถึงไปโรงเรี ยนมัธยม
ด้วยกัน ก่อนที่พวกเธอจะเดินไปตามทางของตัวเอง
ในช่วงมัธยมปลาย หนึ่งปี ก่อนวันสิ้ นโลกจะเริ่ มขึ้น
พวกเธอน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่นน่ั ไม่ใช่กรณี น้ ี
ตั้งแต่อายุยงั น้อยพวกเธอไม่ลงรอยกัน พวกเธอแย่งของ
เล่นและขนมกัน และต่อมาก็คือผลการเรี ยนเมื่อโตขึ้น
นอกจากนี้พอ่ แม่ของพวกเธอยังเอาผลการเรี ยนของพวก
เธอมาเปรี ยบเทียบกัน โดยบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของคุณ
เป็ นแบบนี้และในขณะที่คุณเป็ นแบบนั้นและแบบนี้ ด้วย
สิ่ งทั้งปวงเหล่านี้ที่เกิดขึ้น พวกเธอจะสนิทสนมเหมือน
พี่สาวน้องสาวได้อย่างไร? มันเป็ นเพราะเมื่อเกิดวันสิ้ น
โลกขึ้น ความสัมพันธ์ของพวกเธอจึงดีข้ ึน

แน่นอนว่าลู่หยวนไม่เข้าใจความรู ้สึกที่ซบั ซ้อนของเธอ

ขณะที่เขาไม่กงั วลเรื่ องเสื้ อของเขา เขาโบกมือแล้วพูดว่า
"ไม่เป็ นไรหรอก เพราะมันแค่ขาด มันไม่ได้มากมาย
อะไร แล้วอาการบาดเจ็บของคุณเป็ นอย่างไรบ้าง?"
อู๋เชี่ยนหรู่ มีท่าทางตื่นเต้น เธอตอบอย่างอายๆ ว่า "
ขอบคุณสาหรับความห่วงใย ตอนนี้ฉนั เกือบจะฟื้ นตัว
แล้ว แต่คงต้องใช้เวลาอีกเดือนเพื่อจะฟื้ นตัวอย่างเต็มที่
ในตอนนี้ฉนั สามารถฝึ กเพื่อปรับตัวได้บา้ ง"

"นี่เป็ นสิ่ งที่ดี ถ้าหากคุณยังไม่ทราบ หลังจากที่คุณ

บาดเจ็บ เพื่อนร่ วมทีมของคุณรู ้สึกกังวลมาก แล้วครั้ง
ต่อไปอย่าได้ประมาทอีก " ลู่หยวนกล่าวอย่างเอ็นดู เพราะ
เขารู ้สึกว่าเธออายุยงั ไม่มาก บางทีอาจจะมากหวังซีชีเพียง
นิดหน่อย

อู๋เชี่ยนหรู่ ตอบด้วยเสี ยงที่หวาน

เห็นว่าเธอยังคงอืดอาดไม่อยากออกไป ลู่หยวนเหลือบ
มองผ่านกลุ่มคนและพบว่าคนอื่นๆ มีสีหน้าแปลกๆ เห็น
ได้ชดั ว่าพวกเขาเองกาลังสนุกเมื่อพวกเขามองดูเขา เขาจึง
ได้แต่กวักมือเรี ยกฟ่ างเพ่ยปิ ง

ฟ่ างเพ่ยปิ งวิง่ มาพร้อมกับหัวเราะและกล่าวว่า "อาจารย์

ต้องการให้ฉนั ทาอะไรหรื อ?"

ลู่หยวนเหลือบมองใบหน้าของเขาและพูดด้วยน้ าเสี ยงเฉย

เมยว่า "ตั้งแต่ที่คุณเรี ยกฉันว่าอาจารย์ ฉันจะต้องสอนบาง
สิ่ งบางอย่างกับคุณ มาเริ่ มกันวันนี้เลย มากับฉันที่พ้นื ที่
ฝึ ก"

ฟ่ างเพ่ยปิ งกล่าวอย่างจริ งจังว่า "ได้ครับ อาจารย์!"

ลู่หยวนรู ้สึกพอใจ ถ้าลูกศิษย์ของเขายังคงทาหน้ายิม้ แย้ม
แจ่มใสและทาตัวไม่สุภาพเขาก็จะอึดอัด ถึงแม้วา่ เขาจะ
ไม่ได้พดู อะไรก็ตาม แม้วา่ เขาจะไม่ได้สร้างความรู ้สึก
ประทับใจในครั้งแรกแต่การกระทาของเขาในภายหลังก็
เป็ นที่ยอมรับของลู่หยวนในการยอมรับเขาเป็ นลูกศิษย์
ของเขา

ทั้งสองเดินคู่กนั ไปยังพื้นที่ฝึกอย่างรวดเร็ ว อู๋เชี่ยนหรู่

ต้องการจะตามไป แต่เธอก็ถูกหยุดไว้โดยหลี่ตงและคน
อื่นๆ ที่เดินไป

แม้วา่ พวกเขาจะไม่ได้ประสบมาด้วยตัวเอง พวกเขาน่าจะ

เคยได้ยนิ มาว่าการเรี ยนรู ้ศิลปะการต่อสู ้เป็ นความลับจาก
ผูอ้ ื่นโดยที่ไม่มีความรู ้น้ นั เป็ นสิ่ งต้องห้าม ถึงแม้วา่
หลายๆ คนจะไม่ค่อยพอใจ อย่างไรก็ตามมันเป็ นเรื่ องไม่
สุ ภาพที่จะมองการสอนของลู่หยวนโดยไม่ได้รับการ
อนุญาตจากเขา

ขณะที่พวกเขาเดินอย่างรวดเร็ ว พวกเขาก็มาถึงพื้นที่ฝึก
ในไม่ชา้

ลู่หยวนโยน ดาบฟันขาม้า ของเขาออกไปด้านข้าง

ขณะที่มือของเขาวาดเป็ นวงกลมทาท่าไทเก๊ก "ฉันยังไม่รู้
พลังที่ถูกต้องของคุณ มา ... มาโจมตีฉนั ด้วยพลังทั้งหมด
ของคุณ"
การกระทาของเขาช้าและรุ นแรง มือทั้งสองของเขา
เคลื่อนไปมาในอากาศ เหมือนกับสภาพแวดล้อมของเขา
ไม่มีอากาศแต่มีกาวที่เหนียวแทน การกระทานี้ดึงดูดใจ
ฟ่ างเพ่ยปิ งเพราะดูเหมือนว่าเขายืนอยูเ่ ฉยๆ แต่แท้จริ งเขา
ยืนอย่างมัน่ คงราวกับภูเขาที่หยัง่ รากลึกลงไปในดิน มัน
เหมือนกับว่าเขาได้เชื่อมต่อกับโลก

"อาจารย์ ฉันขอโทษ" ฟ่ างเพ่ยปิ งกล่าวขอโทษล่วงหน้า

และเขาก้าวลงไปบนพื้นแล้วลงมืออย่างรวดเร็ วและกลิ้ง
ตัวตรงไปที่ลู่หยวน เขาแข็งแรงและมีพลังมหาศาลที่มีถึง
16 คะแนน ในชัว่ พริ บตาพลังงานได้ปะทุในระยะเวลาอัน
สั้นเหมือนกับกระสุ นปื นที่ถูกยิง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเข้ามาใกล้ มือก็ปรากฏขึ้น แขนของ

เขามีการเคลื่อนไหวช้าๆ พร้อมกับความแข็งแกร่ งของเขา
ฟ่ างเพ่ยปิ งรู ้สึกกดดันและถูกโยนไปในอากาศก่อนที่เขา
จะมีโอกาสตอบสนอง เขาทรุ ดตัวลงบนพื้นห่างออกไปสี่
ถึงห้าเมตร

เมื่อฟ่ างเพ่ยปิ งลุกขึ้นยืน ลู่หยวนยังคงยืนอยูท่ ี่เดิม แต่ตา

ของเขาปิ ด เขาวาดมือทั้งสองเป็ นวงกลมและพูดว่า "มา
อีกครั้ง!"

สี หน้าของฟ่ างเพ่ยปิ งเริ่ มเคร่ งเครี ยดและไม่กล้าโจมตี

ผลีผลามอีกต่อไป เขาเดินไปรอบๆ ลู่หยวน และเมื่อเขา
เห็นอาจารย์ของเขาไม่ขยับเขยื้อนพร้อมกับดวงตาที่ปิด
สนิท เขาคิดว่านี่เป็ นโอกาสของเขา จากนั้นเขาก้าวแผ่ว
เบาลงและรี บเดินเข้าไปใกล้ลู่หยวน
อย่างไรก็ตามเขาล้มเหลวทันทีที่เขาซัดหมัด เพราะ
ประวัติศาสตร์ มนั ซ้ ารอยเดิม เขามึนงงและพบว่าตัวเอง
นอนอยูบ่ นพื้นเมื่อเขาฟื้ นตัว

แม้วา่ ทักษะการต่อสู ้แบบมือเปล่าของลู่หยวนไม่ดีเท่ากับ

ทักษะมีดของเขา แต่มนั มีอยูแ่ ล้ว 19 คะแนนและกาลังจะ
อัพเกรดกลายเป็ นทักษะระดับผูเ้ ชี่ยวชาญ ในความเป็ น
จริ งเขาได้กลายเป็ นอาจารย์ใหญ่ ตั้งแต่ลู่หยวนฝึ กไทเก๊ก
เขารู ้วธิ ีจดั การกับพลังของฝ่ ายตรงข้ามเพื่อเพิ่มผลกระทบ
จากการโจมตีของเขา นอกจากนี้เนื่องจากเขามีความรู ้ที่
ชัดเจนในโครงสร้างของร่ างกายมนุษย์ เขาสามารถ
คาดคะเนพลังที่ฝ่ายตรงข้ามกาลังใช้ได้อย่างแม่นยา ถ้า
หากเขาวางมือลงบนร่ างกายของคู่ต่อสู ้ เขาก็จะสามารถรู ้
ทิศทางที่คู่ต่อสู ้กาลังใช้พลังและกล้ามเนื้อที่เกี่ยวข้องได้
นี่เองที่ทาให้เขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู ้ได้อย่างง่ายดาย
ถึงแม้วา่ คู่ต่อสู ้จะแข็งแกร่ งมากก็ตาม

ในความเป็ นจริ งในช่วงการฝึ กซ้อมนี้เขาใช้ความเร็ วและ

พลังเพียงครึ่ งเดียวในการเอาชนะฟ่ างเพ่ยปิ ง

"อีกครั้ง คราวนี้ใช้ความสามารถของคุณ" ลู่หยวนกล่าว

ลู่หยวนพยักหน้าและถอยห่างออกไปประมาณยีส่ ิ บถึง
สามสิ บเมตร เขายืนอย่างมัน่ คงและไม่กล้าประมาท เป็ น
เพราะเขาใช้พลังของมนุษย์ที่มีววิ ฒั นาการระดับสู ง แม้แต่
เขาก็กลัวความสามารถมากมาย
อย่างไรก็ตามไม่วา่ เขาจะแข็งแกร่ งแค่ไหนเขาก็ไม่ได้เป็ น
อมตะ ถ้าเขาถูกโจมตีโดยความสามารถในการโจมตีที่
ทรงพลังเขาก็จะตายเหมือนกัน

ฟ่ างเพ่ยปิ งสู ดลมหายใจลึกๆ และส่ งเสี ยงคาราม แล้ว

กล้ามเนื้อทุกส่ วนในร่ างกายของเขาก็ขยายออก โดยมีเส้น
เลือดจานวนมากที่บิดตัวไปรอบๆ เหมือนกับหนอน
พร้อมกับเสี ยงของข้อต่อที่กระจายออก ร่ างกายเดิมของ
เขาสู งเพียง 1.69 เมตรเท่านั้น และมันได้เติบโตขึ้นอย่าง
มาก

ในเวลาเพียง 30 วินาที ฟ่ างเพ่ยปิ งมีความสู ง 1.8 เมตร

เนื่องจากการขยายตัวของเขา ผิวของเขาบางลงและไขมัน
ในร่ างกายของเขาดูเหมือนจะหายไปหมดสิ้ น มันทาให้
กล้ามเนื้อของเขาดูแดงขึ้นราวกับว่าผิวของเขาถูกลอก
ออก ที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือจมูกของเขายังคงเป่ าลม
หายใจหนักๆ พร้อมกับประกายไฟที่จางๆ ขณะที่เขาสู ด
ลมหายใจ ตาของเขาก็เปลี่ยนเป็ นสี แดงสนิทเช่นกัน ใน
เวลาเดียวกันความรู ้สึกที่โหดร้ายและรุ นแรงค่อยๆ
แผ่ซ่านไปในบรรยากาศ

"การกลายพันธุ์?" ลู่หยวนรู ้สึกแปลกใจที่ได้เห็น

เหตุการณ์น้ ีเกิดขึ้น เนื่องจากความรู ้สึกแบบนี้คือความ
โหดเหี้ ยม และความชัว่ ร้าย เหมือนกับคนที่ลม้ เหลวใน
การวิวฒั นาการ แต่มนั ก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะอย่างน้อย
ฟ่ างเพ่ยปิ งก็ปกติเมื่อเขาไม่ได้อยูใ่ นรู ปแบบของการกลาย
พันธุ์ ลู่หยวนรู ้สึกไม่สบายใจกับความสามารถแบบนี้
เนื่องจากรู ้สึกว่าเขาจะสู ญเสี ยการควบคุมทั้งหมด
ความคิดของลู่หยวนแวบผ่านเข้ามา แต่ฟ่างเพ่ยปิ งได้
คาราม และพุง่ ตรงมาหาเขา

เสี ยงของเขาดังราวกับฟ้าร้องกึกก้องในชั้นที่ 15!

ตอนที่ 330: ชัยชนะ

หลังจากใช้ความสามารถในการวิวฒั นาการของเขา
ความเร็ วของ ฟ่ างเพ่ยปิ งเร็ วขึ้นเป็ นสอง-สามเท่า ร่ างกาย
ที่แข็งแรงและดุร้ายของเขาดูเหมือนจะมีพลังงานไม่จากัด
ทาให้เขาคล้ายกับรถถังที่กาลังอาละวาด ในแต่ละก้าวเขา
ทาให้เกิดเสี ยงดังเหมือนระเบิดไดนาไมต์

ถึงกระนั้นก็ไม่มีปัญหาสาหรับลู่หยวน เพราะความเร็ ว
ของเขาช้ากว่าลู่หยวน นับประสาอะไรกับความเร็ วของ
เขาเมื่อตอนที่ได้รับการสนับสนุนจากพลังจิต

ก่อนที่เขาจะสามารถเข้าถึงลู่หยวน เขาชกอย่างต่อเนื่อง
และรวดเร็ วเหมือนปื นใหญ่ที่ตดั ผ่านอากาศ ทาให้เกิดโซ
นิคบูม คนธรรมดาคงจะได้รับบาดเจ็บที่กล้ามเนื้ออย่าง
รุ นแรงและกระดูกของพวกเขาคงถูกบด ถ้าพวกเขาถูกลม
กวาดไป นับประสาอะไรกับหมัดที่ชกมาที่หน้า ด้วยการ
ชกที่รุนแรงเช่นนี้ แม้กระทัง่ ลู่หยวนก็กงั วลเล็กน้อย

ลมที่แรงกระชากเส้นผมของเขาและลมที่ออกมาจากการ
ชกเป็ นเหมือนมีดที่กรี ดใบหน้าของเขา แม้วา่ ความเร็ วที่
เขาวิง่ จะช้าสาหรับลู่หยวน ความเร็ วในการโจมตีของเขา
ก็เพียงพอที่จะเป็ นภัยคุกคามต่อลู่หยวนได้

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ เขามุ่งสมาธิ
เมื่อศีรษะของเขาเอนไปข้างหลังเล็กน้อย ขณะที่ขาข้าง
ขวาของเขาเคลื่อนตัวเป็ นเส้นโค้ง เอวของเขาโค้งเหมือน
คันธนู
จากนั้นมือขวาของลู่หยวนก็กลายเป็ นรู ปกรงเล็บก่อนที่
มันจะพุง่ เข้าไปในลมที่แรงอย่างรวดเร็ วและจับแขนของ
ฝ่ ายตรงข้าม อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาสัมผัสฟ่ างเพ่ยปิ ง มือ
ของฟ่ างเพ่ยปิ งสัน่ อย่างรุ นแรง ราวกับว่าร่ างกายของลู่
หยวนมีพลังแปลกๆ ที่น่ากลัว ที่ทาให้เขาไม่สามารถ
เข้าถึงได้

การคาดคะเนพลังของฝ่ ายตรงข้ามได้อย่างแม่นยาเป็ น
ส่ วนสาคัญของไทเก๊ก โดยไม่คานึงถึงเทคนิคหรื อ
ความสามารถของเขาในการเปลี่ยนแปลงพลังที่จะเกิดขึ้น
มันจะเปล่าประโยชน์ถา้ เขาไม่สามารถแตะต้องฝ่ ายตรง
ข้ามได้
ถึงกระนั้นลู่หยวนก็สงบมากและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ ว
เพื่อหลีกเลี่ยงการชกจากฝ่ ายตรงข้าม ในเวลาเดียวกันเขา
กระแทกไปที่รักแร้ของฝ่ ายตรงข้ามอย่างเร็ วที่สุดเท่าที่จะ
ทาได้ อากาศระเบิดทันทีและการชกของเขาที่หนักหลาย
ตันได้ทาลายพลังที่น่าทึ่งของฝ่ ายตรงข้าม อย่างไรก็ตาม
การกระแทกอย่างเต็มที่น้ นั ไม่รุนแรงพอ ต้องหมัดของเขา
เท่านั้นที่โจมตีร่างกายของเขาได้

จากนั้นเขาก็รีบเข้าหาคู่ต่อสู ้ของเขาโดยไม่เปิ ดโอกาสให้

เขาพัก เขากระทืบพื้นใช้พลังของเขา แล้วชกที่เอวและ
ซี่ โครงของฝ่ ายตรงข้ามด้วยกาปั้นที่เร็ วพอๆ กับสายฟ้า
จากนั้นด้วยพลังที่เขาดึงจากเท้าไปจนถึงเอวเขากระโดด
ขึ้นไปในอากาศแล้วหมุนตัว 180 องศาก่อนที่เท้าซ้ายของ
เขาจะเตะโดนขมับของฝ่ ายตรงข้าม ทั้งหมดนี้เกิดขึ้น
อย่างรวดเร็ ว มันเหมือนแสงจากฟ้าผ่า
ขาของเขาแข็งแรงกว่าแขนถึงสอง-สามเท่า การเตะครั้ง
ล่าสุ ดของเขาหนักอย่างน้อย 10-20 ตัน

การแสดงพลังที่น่ากลัวดังกล่าว ได้ก่อให้เกิดลมที่รุนแรง
ระเบิดบนตัวของฟ่ างเพ่ยปิ ง อย่างไรก็ตามดูเหมือนเขาจะ
ั ชาตญาณในการต่อสู ้อย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่เขาดู
มีสญ
เหมือนจะรู ้สึกได้ถึงอันตรายและสกัดการเตะอย่าง
รวดเร็ วด้วยมือขวาของเขาในช่วงเวลาที่วกิ ฤต!

"ปั ง!" อากาศระเบิดขึ้นพร้อมกับคลื่นของลมที่รุนแรง

จากนั้นลู่หยวนก็รีบกระโดดออกไปเนื่องจากป้องกันการ
กระแทกของคลื่นที่รุนแรง
ในขณะเดียวกันฟ่ างเพ่ยปิ งก็ตอ้ งก้าวถอยหลังไปสองสาม
ก้าว อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกันแล้วลู่หยวนถอยร่ นไป
อย่างรวดเร็ วกว่า เหมือนกับการล่องลอยไปตามลม
ในขณะที่ฟ่างเพ่ยปิ งเป็ นเหมือนสัตว์ยกั ษ์ที่ดุร้าย แต่ละ
ก้าวที่เขาถอยกลับมาพร้อมกับรอยแตกจานวนมากบนพื้น
ของพื้นที่ฝึก

โชคดีที่มนั เป็ นชั้นสุ ดท้ายมิฉะนั้นสถานที่ฝึกก็คงจะพังลง

เมื่อถูกกระตุน้ จากอันตรายฟ่ างเพ่ยปิ งก็คารามใส่ ลู่หยวน

ด้วยท่าทางที่โกรธมาก ดวงตาสี แดงของเขากลายเป็ นสี
แดงเหมือนไฟและกล้ามเนื้อของร่ างกายก็ขยายออกไป
นับตั้งแต่เขาใช้ความสามารถของเขาดูเหมือนว่าเขาจะ
สู ญเสี ยความสามารถในการพูดไป ลักษณะของเขาเริ่ ม
เหมือนคนคลุม้ คลัง่ ที่ไม่ธรรมดา และเห็นได้ชดั ว่าสู ญเสี ย
ความรู ้สึกเกือบทั้งหมดไป

เมื่อลู่หยวนเห็นฟ่ างเพ่ยปิ งเข้ามาด้วยความเร็ วอย่างบ้า

คลัง่ เขารู ้สึกเจ็บปวดที่ปลายนิ้วเท้าและคิดว่า "นี่มนั อะไร
กันวะ? เขาเป็ นสัตว์กลายพันธุ์หรื อเป็ นมนุษย์?" ความ
แข็งแกร่ งของฟ่ างเพ่ยปิ งมีอย่างน้อย 17 คะแนนสู งกว่าลู่
หยวนสองคะแนน ถ้าเขาคานึงถึงข้อจากัดของฟ่ างเพ่ยปิ ง
เมื่อปลดปล่อยพลังของเขาก็จะเป็ น 18 คะแนน

ถ้ามันเป็ นสัตว์กลายพันธุ์ลู่หยวนจะแก้ปัญหาอย่าง
รวดเร็ วด้วย ดาบฟันขาม้า ของเขา อย่างไรก็ตามถ้าเทียบ
กับพลังร่ างกายของเขา เขาดีข้ ึนมากถ้าใช้เทคนิคและ
ความเร็ ว พร้อมกับ ดาบฟันขาม้า ที่คมของเขา ดังนั้นมัน
จะง่ายมากสาหรับเขาที่จะฆ่าสิ่ งมีชีวติ ที่แข็งแกร่ งเป็ น
พิเศษทั้งในด้านพลังงานและการป้องกัน มันเป็ นเรื่ องง่าย
เหมือนกับการฟันท่อนไม้

อย่างไรก็ตามมันจะเป็ นเรื่ องยากหากเขาต้องฆ่าสิ่ งมีชีวติ

สี เขียวอ่อนด้วยพลังของร่ างกายเท่านั้น ฟ่ างเพ่ยปิ งที่อยู่
ข้างหน้าเขามีส่วนผสมของคุณสมบัติต่างๆ ซึ่ งทาให้เขา
แข็งแกร่ งเหมือนสิ่ งมีชีวติ ระดับสี เขียวอ่อน

ลู่หยวนยิม้ อย่างขมขื่น และพวกเขาเริ่ มโจมตีกนั และกัน

ในช่วงต่อจากนั้น พลังที่แข็งแกร่ งทาให้เกิดลมที่แรงพัด
ในพื้นที่ฝึก บางครั้งอาจได้ยนิ เสี ยงก้อนกรวดจานวนมาก
พุง่ ไปทุกทิศทางเหมือนกระสุ น
การต่อสู ้ครั้งนี้แทบจะเป็ นการโจมตีเพียงฝ่ ายเดียวเพราะ
ถึงแม้วา่ ฟ่ างเพ่ยปิ งจะแข็งแกร่ ง แต่ความว่องไวของเขายัง
ไม่สูงเท่าลู่หยวน เขาถูกลู่หยวนโจมตีอย่างต่อเนื่องจน
ต้องถอยกรู ด มีประมาณสิ บหมัดทุกวินาที และการชก
เป็ นเหมือนลมที่พดั กระหน่าใส่ เขา การชกของลู่หยวน
เป็ นเรื่ องที่มากเกินกว่าที่เขาจะสามารถป้องกันได้ เขาทา
ได้เพียงแค่ตอ้ งรับหมัดทั้งหมดเท่านั้น ทุกครั้งที่เขา
ต้องการที่จะเหวีย่ งหมัดออกไป การชกที่รุนแรงของลู่
หยวนทาให้เขาไม่สามารถทาเช่นนั้นได้ เมื่อเขาต้องการที่
จะปกป้องตัวเอง ลู่หยวนก็ เปลี่ยนทิศทางการโจมตีของ
เขา เขาไม่มีโอกาสที่จะปกป้องตัวเองจากลู่หยวนเลย

ชุดต่อสู ้ของเขาฉี กขาดเป็ นชิ้นๆ ปลิวไปในสายลมที่เกิด

จากการชก
การชกนั้นโจมตีร่างกายของเขาโดยตรง และการต่อสู ้
ที่สุดยอดเช่นนี้ทาให้ลู่หยวนรู ้สึกตื่นเต้นทีละน้อยๆ
อย่างไรก็ตามมันเป็ นช่วงเวลาที่ดี เขามีเป้าหมายที่เขา
สามารถโจมตีได้อย่างอิสระ ในการต่อสู ้ครั้งก่อนของเขา
เขาพยายามหลีกเลี่ยงการโจมตีส่วนสาคัญของศัตรู และ
โจมตีจุดอ่อนของมันเพื่อให้สตั ว์กลายพันธุ์ถูกฆ่าในการ
โจมตีเพียงครั้งเดียว นอกจากนี้ยงั เป็ นเพราะสัตว์กลาย
พันธุ์มกั จะมีขนาดใหญ่และมีพลังมหาศาล ถ้าเขาพยายาม
ทาสิ่ งที่เขาทากับฟ่ างเพ่ยปิ งกับสัตว์กลายพันธุ์มนั จะเกิน
ความสามารถของเขา

กลยุทธ์น้ ีได้ปลูกฝังสไตล์การต่อสู ้ของลู่หยวนซึ่ งเป็ น

เหมือนนักสังหาร เขาต้องการการต่อสู ้ที่เขาสามารถชก
ศัตรู ได้โดยตรง แต่เขาไม่สามารถหาได้ เขาไม่คาดคิดว่า
จะได้เจอกับคนที่เขาฝึ กด้วย คู่ต่อสู ้เช่นนี้ทาให้เขาซัดหมัด
จนกว่าเลือดของเขาถูกปลุกเร้า ทาให้เขาพึงพอใจ

กระนั้นลู่หยวนก็รู้สึกแปลกใจกับความสามารถของฟ่ าง
เพ่ยปิ ง แต่ละหมัดที่ลู่หยวนซัดไปหนักประมาณสองสาม
ตัน แน่นอนว่ามันจะทาให้คนธรรมดากลายเป็ นเนื้อบด
แม้แต่คนวิวฒั นาการก็จะไม่สามารถรับการโจมตีเช่นนี้ได้
นอกจากนี้จานวนหมัดที่กระแทกลงบนร่ างกายของเขา
ภายในช่วงสิ บวินาทีเป็ นร้อยๆ หมัด แต่ท้ งั หมดนั้นไม่ได้
ทาให้เขาได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากพลังร่ างกายของเขาที่
กระจายออกมาปกป้อง ซึ่ งยิง่ แข็งแกร่ งขึ้น

ที่น่าแปลกใจมากกว่านั้นคือ พลังลึกลับนี้จะเกิดขึ้นใหม่
ทุกครั้งที่มนั ถูกทาลายไป ระบบการป้องกันดังกล่าวเป็ น
เรื่ องที่นึกไม่ถึงจริ งๆ!
...

หลังจากนั้นประมาณสิ บนาทีท้ งั สองก็เริ่ มเหนื่อยหอบ

เนื่องจากการต่อสู ้ที่เข้มข้น ทั้งสองจึงใช้พลังงานไปเกือบ
หมด หลังจากที่พวกเขาวิง่ ไม่ถึง 100 เมตร ลู่หยวนและ
ฟ่ างเพ่ยปิ งก็ถูกล้อมรอบด้วยไอน้ าและเหนื่อยหอบ

ลู่หยวนตัดสิ นใจยุติการต่อสู ้ โดยการใช้พลังจิตทาให้

ร่ างกายของเขาเต็มไปด้วยคลื่นพลังงาน มันอาจจะเห็นได้
อย่างชัดเจนแม้จะอยูใ่ ต้แสง พลังจิตของเขามีจานวน 17
คะแนน ทาให้แสงที่เรื องรองจากร่ างกายของเขาไหล
เหมือนของเหลว จากนั้นหมัดที่เปล่งแสงรางๆ ก็ได้ทะลุ
ผ่านการป้องกันของฟ่ างเพ่ยปิ ง เรื องแสงปรากฏขึ้นชัว่ ครู่
หนึ่งก่อนที่มนั จะขยายขึ้นและประทับลงบนอกของคู่
ต่อสู ้

ทันทีน้ นั ร่ างของฟ่ างเพ่ยปิ งสัน่ สะท้านและเขาอยูใ่ นความ

งุนงงราวกับว่าเป็ นอัมพาตและไม่สามารถจะขยับได้อีก

ในไม่ชา้ ร่ างที่กลายพันธุ์ของเขาก็หายไป ในขณะที่เขาดู

เหมือนจะผอมลง จากนั้นเขาก็ทรุ ดตัวลงบนพื้นอย่างอ่อน
ล้า

หลังจากนั้นประมาณสิ บวินาทีฟ่างเพ่ยปิ งก็ได้สติ เขา

ค่อนข้างอ่อนล้าและเดินโซเซ ขณะที่เขารู ้สึกปวดหัวอย่าง
รุ นแรงราวกับว่าวิญญาณของเขาถูกเขย่าโดยการโจมตี
ของลู่หยวน เขามองไปที่ลู่หยวนซึ่ งนัง่ ขัดสมาธิอยูใ่ กล้ๆ
และเขารู ้สึกกลัว

หลังจากที่เขาใช้ความสามารถของเขา เขาแทบจะไม่
สามารถควบคุมความรู ้สึกของเขาและไม่สามารถพูดได้
เขาเต็มไปด้วยความโกรธที่รุนแรง แต่เขาก็ยงั คงมีความ
ทรงจา การโจมตีครั้งสุ ดท้ายทาให้จิตใจของเขาว่างเปล่า
และเขาคิดว่าเขาต้องเสี ยชีวติ

ฟ่ างเพ่ยปิ งที่เชื่อมัน่ อย่างที่สุด และความภูมิใจสุ ดท้ายที่

ริ บหรี่ กไ็ ด้สูญเสี ยไป เมื่อเขาเห็นลู่หยวนลืมตาขึ้น เขา
ถอนหายใจและยืนขึ้นตะโกนว่า "อาจารย์!"

"นัง่ ลง!" ลู่หยวนสัง่

"ครับ อาจารย์!"

ลู่หยวนเหลือบมองเขาและพูดว่า "ห้ามจากัดตัวเอง ฉัน

เคยบอกคุณแล้วว่าความสามารถของคุณจะกลายเป็ นนิสยั
อย่างไรก็ตามถ้าคุณต้องการเปลี่ยนวิธีที่คุณฝึ กฝน
ความสามารถของคุณ มันอาจจะเป็ นเรื่ องที่ยากมาก และ
คุณต้องเริ่ มต้นตั้งแต่เริ่ มแรก แต่นี่เป็ นเพียงเทคนิคและ
การใช้งานที่ไม่ถูกต้อง มันสามารถแก้ไขได้หากคุณ
ฝึ กฝนอย่างหนัก

พูดชัดๆ มันง่ายต่อการฝึ กทักษะมากกว่าที่จะปลูกฝังจิตใจ

ของเขา การฝึ กฝนทักษะของคุณคือการควบคุมร่ างกาย
ของคุณ แต่เพื่อปลูกฝังจิตของคุณคือการควบคุมอารมณ์
ของคุณเอง สาหรับคนธรรมดาเขาสามารถทามันได้อย่าง
ช้าๆ โดยการฝึ กทักษะของเขาก่อนที่จะปลูกฝังจิตใจของ
เขา แต่คุณไม่เหมือนกันฉันพบว่าความสามารถในการ
วิวฒั นาการของคุณเป็ นปัญหา

คุณมีปัญหาในการควบคุมความสามารถของคุณหรื อไม่"

ฟ่ างเพ่ยปิ ง ตอบอย่างรวดเร็ ว "ใช่ ฉันไม่ทราบสาเหตุ

ทันทีที่ฉนั ใช้ความสามารถฉันจะเต็มไปด้วยความโกรธที่
รุ นแรง และหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะ
ทาลาย เว้นเสี ยแต่วา่ ฉันเหนื่อย คงเป็ นเรื่ องยากสาหรับ
ฉันที่จะถอนตัวออกจากพลังของฉัน ดังนั้นถ้ามันเป็ น
สถานการณ์ที่อนั ตรายมาก ฉันจะไม่ใช้มนั เว้นแต่ฉนั รู ้วา่
ท่านอาจารย์น้ นั แข็งแกร่ ง”
"แล้วเมื่อคุณไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเลยล่ะ? มันมีผล
ต่อคุณหรื อไม่?" ลู่หยวนถามขณะที่มองเข้าไปในดวงตา
ของฟ่ างเพ่ยปิ ง เขาสังเกตเห็นทันทีวา่ ดวงตาของลูกศิษย์
ของเขาดูเหมือนจะยังคงเปล่งประกายแสงสี แดง

เผชิญกับสายตาที่คมของลู่หยวน ฟ่ างเพ่ยปิ งก้มหน้าและ

ตอบตรงๆ ว่า "มันยังคงมีผลต่อฉัน แต่ฉนั ยังสามารถ
ควบคุมมันได้ หลังจากใช้ความสามารถฉันจะรู ้สึกถูก
กระตุน้ ให้อยากใช้พลัง แต่ฉนั จะไม่เป็ นไรหลังจากเวลา
ผ่านไป"

ลู่หยวนขมวดคิ้วแน่นและครุ่ นคิด นอกจากคนที่กลาย

พันธุ์แล้ว มันเป็ นครั้งแรกที่เขาพบว่าความสามารถจะ
ส่ งผลต่อบุคลิกของตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็กล่าวว่า
"ในตอนนี้มนั ไม่ใช่เรื่ องใหญ่สาหรับคุณ แต่อย่างไรก็ตาม
หากยังไม่ได้รับการแก้ไขมันก็จะเป็ น
ปั ญหาในอนาคต คุณเคยลองทาสมาธิมาก่อนหรื อไม่?"

"ฉันเคยเรี ยนการทาสมาธิในการฝึ กโยคะ ในขณะที่ฉนั ฝึ ก

ศิลปะการต่อสู ้ฉนั ยังได้เรี ยนรู ้รูปแบบอื่นๆ ของการทา
สมาธิดว้ ยเช่นกัน แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์" ฟ่ างเพ่
ยปิ งกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

"มันไร้ประโยชน์จริ งเหรอ?" ลู่หยวนบ่น

ในเวลาต่อมาฟ่ างเพ่ยปิ งพบว่าตัวเองกาลังจ้องมองออร่ าที่

แข็งแกร่ งที่ร่างกายของลู่หยวนปล่อยออกมา และสนาม
พลังได้หยุดก้อนกรวดให้ลอยอยูก่ ลางอากาศและทาให้
อากาศรอบๆ ตัวเขาหนาแน่นขึ้น ซึ่ งทาให้เขาหายใจไม่
ออก เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะหนี แต่ร่างกายของเขา
ยึดแน่นอยูก่ บั พื้น ขณะที่ภายในหัวใจของเขาเต็มไปด้วย
ความสิ้ นหวังและความกลัวอันไม่มีที่สิ้นสุ ด

เขามองด้วยสายตาที่จอ้ งเขม็ง ขณะที่ลู่หยวนชี้นิ้วที่ขาว

เหมือนหิ มะของเขาแล้วปล่อยแสงออกมาเป็ นแนวรัศมี
บางๆ ที่ยาวประมาณหนึ่งเมตร แม้วา่ เขาจะอยูห่ ่างออกไป
ประมาณสามถึงสี่ เมตร จากนั้นเขาเห็นว่าลู่หยวนเปลี่ยน
ทิศทางของเส้นพลังงานไปที่แท่นหิ นบนพื้นที่ฝึก และมี
รอยแตกกว้าง 4-5 เมตรเกิดขึ้นทันที

ขณะที่พลังจิตของลู่หยวนมีถึง 17 คะแนน การปล่อยเส้น

พลังงานของพลังจิตของเขาจะถึงขั้นที่สามารถใช้ต่อสู ้ได้
โดยไม่ตอ้ งมี ดาบฟันขาม้า ภายในช่วงเวลาสั้นๆ
ประสิ ทธิภาพในการต่อสู ้ของลู่หยวนจะไม่ได้รับ
ผลกระทบ ข้อเสี ยคือว่ามันผลาญพลังจิตของเขาเป็ นอย่าง
มากและมีประสิ ทธิภาพน้อยกว่าการใช้ ดาบฟันขาม้า

ขณะที่ฟ่างเพ่ยปิ งกาลังมึนงง ออร่ าที่น่าสะพรึ งกลัวได้

หายไปอย่างรวดเร็ วราวกับว่ามันเป็ นภาพลวงตา ถ้าก้อน
กรวดไม่ได้ร่วงลงมาบนพื้นและรอยแตกบางๆ ที่มองเห็น
ได้ตรงกลางหิ น เขาคงจะคิดว่านี่เป็ นแค่ภาพหลอน

เขาอ้าปากค้าง สี หน้าของเขาซีดขาวเหมือนแผ่นกระดาษ
ก่อนที่เขาจะถามด้วยเสี ยงสัน่ ๆ ว่า "อาจารย์ อะไร... นี่มนั
อะไร?" พลังภายในของคุณรึ ?”
" พลังภายในรึ ? ไม่ใช่ นี่คือสิ่ งที่ฉนั ต้องการจะสอนคุณ!"