ჯუნ-ჰო ბონის ფილმი „პარაზიტის“

სოციოლოგიური რაკურსით განხილვა

ნინო ტაბატაძე
აკადემიური მუშაობის ტექნიკები

„პარაზიტი“
ფილმის განხილვა
 „პარაზიტი“ 1

მზარდი უთანასწორობის სამყაროში, სადაც მდიდრებსა და ღარიბებს შორის განხეთქილება

იზრდება, ფილმ "პარაზიტს" ოსკარზე "საუკეთესო სურათის" ჯილდო ენიჭება. მდიდრებსა
და ღარიბებს შორის განსხვავებების საგა თავისთავად არ არის ახალი თემა. მიუხედავად
ამისა, ის, რაც პარაზიტს ჩვენი დროის ერთ – ერთ ყველაზე დამაბრმავებელ ზღაპრად აქცევს,
ბრწყინვალე კინემატოგრაფიისა და მსახიობებისგან განსხვავებით, არის ის, რომ , რეჟისორი,
ჯუნ-ჰო ბონი გვიჩვენებს უთანასწორობის ყოველდღიურ რეალობას, სხეულის ფიზიკური
შეგრძნებების საშუალებით, განსაკუთრებით სუნითა და მხედველობით. პარკის ოჯახის
წევრები წარმოდგენილნი არიან, როგორც პრივილეგირებული, უფლებამოსილი და ასევე
„სასიამოვნო“ ადამიანები, რომლებიც თავაზიანად საუბრობენ თავიანთ დახმარებაზე. ბონის
გენიალური ამბავი იმაში მდგომარეობს, რომ მდიდრები არ იყენებენ სიტყვას "ღარიბი" ან მის
სინონიმებს, რომ აღწერონ ის კლასი, რომელიც მათ ემსახურება. პირიქით, ისინი
ამოიცნობენ და, შესაბამისად, თავიანთი სერვისის კლასს თავიანთი სუნიდან აფიქსირებენ.
პარკის ვაჟი ამბობს, რომ მათ მძღოლს (კიმი), ახალ დიასახლისს (კიმის მეუღლე) და
მასწავლებლებს (კიმის შვილები), ყველას, აქვთ ერთნაირი სუნი. კიმის ოჯახი
თავდაპირველად ფიქრობს, რომ ეს სუნი უნდა იყოს მათი სარეცხის საშუალება, რაც მათ თან
სდევთ, და გადაწყვიტენ, რომ სამოსი სხვადასხვა ბრენდის საპნით გარეცხონ, მაგრამ
სიმართლე ის არის, რომ სარდაფში ცხოვრებამ, სადაც ყველანაირი დამცირება სტუმრობს,
მათ სხეულებს მოსასხამივით აჰკიდა სუნი.

ფილმ „პარაზიტში“ ასევე წინა პლანზე გამოდის უთანასწორობა. კიმის ოჯახის ცხოვრება
რომელიც ცხოვრობს დაბალ დონეზე, პატარა, სუნიანი, სიბინძურით დაავადებულ ბინაში,
საიდანაც ისინი ხედავენ სამყაროს გარედან და ქვემოდან. ამის საპირისპიროდ, პარკის
ოჯახი, რომელიც ცხოვრობს სასახლეში, გორაკის მწვერვალზე, საიდანაც ისინი "დაბლა"
გამოყურებენ ქალაქს. ამ ფილმის კიდევ ერთი კინემატოგრაფიული სიბრძნე არის კიბეები-
კიმს საკუთარ სახლში შესასვლელად სჭირდება კიბეებზე ჩასვლა, ხოლო პარკებს ასვლა
თავიანთ სახლში შესასვლელად.

ფილმის მეორე ნახევარში აღმოვაჩენთ, რომ პარკის წინა დიასახლისს ოკუპირებული ჰქონდა
მათი ბინის სარდაფი. რა განსხვავებაა სარდაფსა და ნახევრად-სარდაფს შორის ამაზე
ფილმის რეჟისორი ჯუნ-ჰო ბონი ამბობს რომ ნახევრად სარდაფი კორეაში ღარიბი
 „პარაზიტი“ 2

ადამიანებისთვის დამახასიათებელი საცხოვრებელია. ნახევრად მიწის ქვეშ ცხოვრება ასევე

ნიშნავს ნახევრად მიწის ზემოთ ყოფნასაც. ამავე საკითხს ფილმის ერთ-ერთი მთავარი
როლის შემსრულებელი ჩე ვუსიკი განმარტავს „„ნახევრად სარდაფი“ გაძლევს იმედს,
იქიდან გამომდინარე, რომ ეს მიწისქვეშ ბოლომდე არ არის, ნახევრადაა.“ ნახევრად-
სარდაფი არის სწორედ ის ადგილი სადაც კიმის ოჯახი ცხოვრობს, ხოლო იმედი კი ამ
ოჯახის მასაზრდოებელია.

ამერიკულ გაზეთი “ვაშინგტონ პოუსტი” ფილმ “პარაზიტის” შესახებ სტატიაში წერს: “

ფილმის პირველი ნაწილი შეიძლება იყოს გულწრფელად იუმორისტული, თუ თქვენ
ისიამოვნებთ სისულელეებით მდიდრების ხარჯზე. პარკები იმდენად იზოლირებულნი
არიან თავიანთი სიმდიდრით და პრივილეგირებით საზოგადოებაში, რომ ისინი უბრალოდ
უკეთესად ვერ გათვლიდნენ”

ასევე ამერიკულ ჟურნალი “თაიმი” “პარაზიტის” შესახებ წერს:” იგი მოგვითხრობს

ისტორიას, რომელიც თქვენ შეგიძლიათ იხილოთ სუბტიტრების გარეშე, ან საერთოდ
დიალოგის გარეშე: ამ მსახიობების სახეები აჩვენებენ მკაფიო სიცხადეს, თუ რა
გრძნობაა იყო ღარიბი, უცხოპლანეტელი, სიმდიდრისა და პრივილეგირების
სამყაროში.”

ვინ არის პარაზიტი ფილმ „პარაზიტში“?

ფილმის მთავარი მორალის გასაგებად უნდა შევამოწმოთ თუ ვინ არის პარაზიტი:

სიღარიბით დატვირთული ოჯახი, რომელიც თავის კვერცხებს, მოდურ ბუდეში ინახავს, თუ
მდიდარი, რომელიც აიღებს თავისი შრომის სარგებელს და განაგრძობს ცხოვრებას ნებიერად
და ფუფუნებით.

მე ვფიქრობ, რომ სამივე ოჯახი არის პარაზიტი. პარაზიტების მსგავსად, კიმის ოჯახმა
ჩაიბუდა მასპინძლის სხეულში (ამ შემთხვევაში პარკების სახლში) და ანადგურებს
ყველაფერს შიგნიდან. კიმსები დაუნდობლად იქცევიან პარკის მოსამსახურეების
თანამდებობების დასაკავებლად. ისინი მძღოლს სამსახურიდან გაათავისუფლებინებენ,
თითქოს მან პარკის ავტომობილი სექსუალური ექსპლუატაციისთვის გამოიყენა. გარდა
 „პარაზიტი“ 3

ამისა, ისინი იყენებენ მუნ-გუანგ- ის ატმის ალერგიას იმისთვის, რომ ცრუ ტუბერკულოზის
დაადგინონ.

მუნ-გუანგი და გუეინ-საეც პარაზიტები არიან, რადგან ისინი ფარულად ცხოვრობენ პარკის

სახლში და გადარჩენისთვის იყენებენ თავიანთ რესურსებს.

პარკები - მდიდარი იდიოტები, რომლებიც დაბალ კლასზე არიან დამოკიდებულნი, არ არიან

ნამდვილი "პარაზიტები" ? რომლებიც სულაც არ უფრთხილდებიან ვინმეს გარდა საკუთარი
თავისა. პარაზიტის კულტურული სტრუქტურა უადვილებს თითოეულ ოჯახს სხვის
გამოყენებას. ყველაზე მყარი ფსიქიკის გადარჩენა საბოლოოდ იწვევს თითოეული ოჯახის
დაცემას.

კიდევ ერთი შესაძლო პარაზიტი არის იმედი. იმედი გონებას მოიცავს და აკონტროლებს.
იმედმა, საბოლოოდ, კიმის ოჯახი მიიყვანა იმაზე უარეს მდგომარეობაში, ვიდრე თავიანთ
აფიორამდე იყვნენ.

”არის ხალხი, ვინც იბრძვის საზოგადოების შეცვლისთვის. მე მომწონს ეს ხალხი და

ყოველთვის ვდგავარ მათთან, მაგრამ აუდიტორიის შექმნა, რაღაც შიშველი და უმი გრძნობა
კინოს ერთ – ერთ უდიდესი შესაძლებლობებია. ”- ამბობს ჯუნ-ჰო ბონი. ”მე აქ არ ვაკეთებ
დოკუმენტურ ფილმს ან პროპაგანდას. ეს არ არის იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა შეცვალოთ
სამყარო ან როგორ უნდა მოიქცეთ, რადგან რაღაც ცუდია, არამედ გიჩვენებთ საშინელებას,
რეალობის ამაფეთქებელ წონას. ის, რისიც მე მჯერა, არის კინოს სილამაზე. ”
 „პარაზიტი“ 4

ბიბლიოგრაფია:

 https://time.com/
 https://www.washingtonpost.com/
 www.vulture.com
 https://www.imdb.com/title/tt6751668/