Белото циганче

Главниот лик во оваа книга е момчето Таруно кое живеело со Ромите, нивниот начин на живот во
редот, иако не припаѓал на таа нација. Поради бојата на кожата, која беше видно посветла од
Ромката, го доби прекарот Белиот Циган.

Ромите го нашле ова момче напуштено откако германските фашисти му ги убија родителите.
Неговиот посвоител, кога го нарече татко му-Мулон, беше човек со благородно срце, но не сите
околу Тарун беа како него, бидејќи имаше такви на кои не им беше добредојден.

Тарун сакал коњи и откако успеал да нахрани едно ждребе чија кобила умрела, му го дал името
Бреско. Помеѓу момчето и коњот се развива врска помеѓу поврзаноста и љубовта на човекот со
животно.

Оваа книга со многу емоции ни раскажува за филантропијата, скитничкиот живот на Ромите,

детството и растењето во шарен свет составен од тага и радост.

За време на Втората светска војна, покрај патот, скитници Роми пронашле момче чии родители
биле убиени од Германците и го посвоиле затоа што немал друг. Го нарекоа Тарун, живееше со
нив и патуваше во редот за време на војната и продолжи по завршувањето на војната. Тие немаа
свои куќи, туку постојано се движеа од едниот до другиот крај со коњи и коли.

Човекот што го посвоил се викал тато-Мулон, затоа што го сакал како свој син. Мулон беше мудар
старец со благородно срце, но имаше жена, злобната Хенза, која сакаше да го избрка Тарун од
нив. Рекла дека Тарун не е од нивниот вид и дека немаат храна за него за да има повеќе за неа.
Мулон не ја послушала, па се заканила дека ќе го отруе момчето или ќе го заслепи со топла вода.
Ова ја налутило Мулон, па ја претепал Хенза и ја избркал.

Мулон го научи Тарун дека не смееме да крадеме и да просиме како некои Роми, туку дека мора
да живееме од чесна работа. Го научил да плете плетени корпи и да ги продава во селото. Откако
заврна силен дожд, поради громот мораа да побегнат на чистинка под дрво. Таму, тато Мулон го
заштитил момчето од ударот на силен и студен дожд покривајќи го со телото додека не паднело.

Тарун имаше двајца другари со кои требаше да си игра: слепото момче Рапуш, кое свиреше
виолина и пееше, и добрата девојка Насиха. Си играше со нив и ги сподели сите грижи.

Во лето, нивната черга се наоѓала покрај реката и оризовите полиња, недалеку од едно село.
Тарун секој ден пливаше во реката со двајца пријатели, ловеше риба и играше. До реката дојдоа и
деца од блиското село. Ги учеле да не ги сакаат Ромите и да ги растураат, но Тарун им рекол дека
сите луѓе се исти, па и Ромите. После тоа кај селските деца се намалила нетрпеливоста и се
разбудила желбата подобро да се запознаат Тарун и неговите другари. Го нарекоа Тарун, поради
неговата кожа, која беше посветла од Ромите, бел циган.

Мулон и Тарун имале кобила по име Белка. Еден ден ја ждребиле, родила црвен коњ со бела бела
на предната десна нога. Тарун се воодушевил од ждребето и го избрал најубавото име што го
слушнал: Бреско.
На крајот на летото започна жетвата на оризот, а потоа Тарун му помогна на тато Мулон да го
собере оризот со српови од селаните кои им плаќаа за жетва. Беше напорна работа, работена под
жешкото сонце цел ден. Вечерта се враќаа уморни и исцрпени.

По жетвата на оризот, на гумното почнало гумното на коњите. Но, тогаш Мулона и Таруна
доживеале несреќа бидејќи нивната кобила Белка ненадејно починала. Поради тоа не можеле да
продолжат да заработуваат со селаните, а за несреќата да биде уште поголема, нејзиниот коњ
Брешко бил осуден да умре без мајката која го хранела.

Сите освен Тарун го отпишаа Пич, само тој се обидуваше да го спаси со тоа што го одведе во
шумата на една чистина, таму да пасе свежа планинска трева. Неговите напори се исплатеа кога
Пич почна да напредува и расте. Наскоро сите се восхитуваа на Праска, а селските момчиња и
позавидуваа на Таруна на необично убав коњ. Но, еден ден Бреско исчезна без трага, се
зборуваше дека го растргнале диви ѕверови во шумата.

Дојде зимата, најтешката сезона за ромските номади кои немаа куќи. Мораа да одат и да бараат
подобро место за презимување. Мулон сакаше да се грижи за Тарун оставајќи го во селото кај
некои селани да ги чуваат нивните овци. Така ќе имаат покрив и храна. Меѓутоа, откако ќе тргне
чергата, Таруна многу се растажува, па трча по нив за да им се придружи.

Кога се приклучи тато-Мулон, тие ја поминаа зимата во празна штала со редот. Ним им се
придружи и Демир, мечка која имаше мечка Рашуна, трениран да игра и да се поклонува пред
гледачите. Заработувал одејќи по селата и настапувајќи со неа. Знаеше многу приказни кои ги
забавуваа сите во текот на долгата зима.

Кога повторно дојде пролетта и сонцето, на сите им стана многу полесно. Демир отиде на негова
страна со мечката и чергата повторно почна да талка на негова страна.

Летото, килимот повторно се враќаше и застануваше на истото место покрај реката и оризовите
полиња каде што доаѓаше секоја година. На Тарун му беше мило затоа што ја сакаше реката каде
што се капеше и ловеше риба. Таму повторно се сретнал со селските момчиња, кои му ја
раскажале приказната за необично убав див коњ кој понекогаш доаѓал таму.

Една вечер Тарун го виде тој див коњ и сфати дека тоа е Пич затоа што го препозна по белата трага
на предната десна нога. Успева да го фати и скроти затоа што Бреско го познаваше. Сите уживаа во
убавината на тој коњ и му се восхитуваа на Таруно.

Еден ден, милицијата (полицијата) дошла на ред со селани од едно далечно село бидејќи некои
крадци им ги украле коњите од редот. Милицијата ги уапсила крадците, но селаните заедно со
нивните коњи ја зеле и ја зеле Бреска, тврдејќи дека и таа им била украдена. Тарун и Мулон
остануваат во солзи поради загубата на толку убав коњ.

По летото дојде есента и повторно почна жетвата на оризот. Додека Тарун и Мулон береле ориз
на едно поле, Мулона била касната за прстите од отровна змија. Не можеше да му се помогне
бидејќи умира. Неговата последна желба беше Тарун да ја напушти редицата и да оди на
училиште, што ќе му помогне да живее подобро, за да не страда цел живот како него. Тој почина
после тоа. Тарун остана сам и бескрајно тажен бидејќи го загуби човекот кој му беше татко.
Додека Тарун тагуваше за тато Мулон, сонцето на среќата одеднаш го засвети. Пред него се појави
праска, однесена од селаните. Успеал да им побегне и веднаш се вратил во Тарун. Тарун сега
стана посреќен и сфати дека животот е составен од таги и радости кои постојано се менуваат.

На крајот, дојде време да се исполни желбата на тато Мулон и да се напушти редот. Тој се
збогувал со Пич и другите пријатели, по што го однеле во дом за деца без родители. Неговото
детство заврши. Таму одел на училиште и често со сетот зборувал за убавиот и тажен живот што го
поминал во ромската редица.