-1-

ภัทรมองควันสีขาวพวยพุง่ จากปล่องไฟที่เตาเมรุลอ่ งลอยขึ ้นไปในอากาศอย่างเหม่อลอย เสมือน

เป็ นการอำลากันครัง้ สุดท้ ายระหว่าเขากับมารดา...ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักอย่างสุดหัวใจ เธอต้ องจากเขาไป
อย่างไม่มีวนั กลับเพราะนางอสรพิษร้ ายที่มารดาของเขาเลี ้ยงดูไว้ ในบ้ านโดยไม่ระแคะระคายเลยว่าหล่อน
จะเป็ นคนเลือดเย็นเช่นนี ้
ร่างสูงที่นงั่ อยูบ่ นรถเข็น แขนซ้ ายถูกห่อหุ้มด้ วยเฝื อกพลาสติกสีน้ำเงินห้ อยไว้ กบั ที่คล้ องบ่าสีคล้ าย
กัน ขาขวามีโครงเหล็กดามแต่ก็ถกู พันไว้ ด้วยผ้ าพันแผลสีขาว ใบหน้ าคมเข้ มเต็มไปด้ วยรอยแผลขีดข่วน
ปรายตามองหญิงเลยวัยกลางคนที่ยืนบีบน้ำตาร้ องไห้ เสียจนน่ารำคาญใจข้ างๆเขา ไม่ต้องบอกก็ร้ ูวา่ ทุกสิ่ง
ที่หล่อนพยายามกระทำมันคือการเสแสร้ งทังเพ ้
“โธ่...คุณพี่คะ คุณพี่ไม่น่าจะจากเราไปเร็วอย่างนี ้เลย” นิ ้วมือเรี ยวกรี ดกรายยกผ้ าเช็ดหน้ าขึ ้นซับบริ เวณหัว
ตา ทุกกิริยาท่าทางทำให้ ภทั รหมัน่ ไส้ ขึ ้นเป็ นกำลัง เขาจึงหันไปสัง่ ให้ คนขับรถของบ้ านซึง่ วันนี ้ทำหน้ าที่เป็ น
พยาบาลจำเป็ นให้ พาเขาออกไปให้ พ้นจากตรงนี ้เสียที
“ลุงชอบ พาผมออกไปที”
“ครับ” ลุงชอบรับคำก่อนที่จะเข็นภัทรออกไปให้ พ้นเสียจากตรงนัน้ พอเขาคล้ อยหลังไปได้ ไม่ไกลมากนัก
เพลินตาก็เบ้ ปากใส่ด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ เผยธาตุแท้ ออกมาอย่างไม่ปิดบังเพราะไม่ต้องแสร้ งทำดี
กับคนรอบกายอีกต่อไป
“ตายยากจริ งๆนะแก” เพลินตาพึมพำ
“นัน่ สิคะ มันรอดมาได้ ยงั ไงกัน ดวงแข็งชะมัด” อีกเสียงแทรกขึ ้นมากลางคัน เพลินตาหันไปทางต้ นเสียง
แล้ วก็พบว่าเป็ นชนาภรณ์ ลูกสาวคนเดียวของเธอนัน่ เอง
“ยายนิดหน่อย มาเงียบๆอย่างนี ้แม่ตกใจหมดลูก”
“คุณแม่จะตกใจทำไมคะ ไอ้ นนั่ มันก็ไปโน่นแล้ วก็เหลือแต่เราสองคนแม่ลกู นี่ละ่ ค่ะ” หญิงสาวว่าพลาง
ปิ ดปากหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“นี่ลกู ไปไหนมาตังนาน
้ รู้ไหมแม่มองหาเสียจนทัว่ เลย”
“ก็...ไปหาแนวร่วมมาน่ะค่ะ”
“แนวร่วมเหรอ” คำตอบของเธอทำให้ มารดาต้ องฉงน เธอจึงเฉลยแก่มารดาว่า
“พอดียายนวลโทรศัพท์มาน่ะค่ะ เจ้ าหล่อนตกลงจะมาทำงานให้ เราแล้ วนะคะคุณแม่”
“จริ งเหรอลูก ดีจงั เลย...ต่อไปนี ้สมบัติทกุ ชิ ้น ทุกบาททุกสตางค์จะต้ องตกเป็ นของเราสองคนแม่ลกู แม่
อยากจะเห็นนักตอนไอ้ ภทั รมันเหลือแต่ตวั หมาตัวไหนจะมาสนใจมัน ฮ้ าๆๆ” เพลินตาหัวเราะด้ วยความ
สะใจ ส่วนชนาภรณ์เองก็สะใจไม่แพ้ กนั เพราะความแค้ นที่สองแม่ลกู นันมี ้ ตอ่ ภัทรมันช่างมากเหลือเกิน

นวลลดาวางการ์ ดแต่งงานสีชมพูขลิบทองลงในกล่องจดหมายก่อนจะปิ ดมันไว้ อย่างมิดชิดแล้ ว

ซ่อนมันไว้ ที่ใต้ เตียง หญิงสาวสัญญากับตัวเองในใจว่าตราบใดที่เธอลืมเรื่ องร้ ายแรงที่เกิดขึ ้นระหว่างเธอกับ
ธวัชชัยได้ เธอจะเปิ ดมันอีกครัง้ หนึง่
การตกลงรับปากว่าจะทำงานให้ น้าสาวนันส่
้ วนหนึง่ ในการตัดสินใจรับคำก็มีเหตุเนื่องมาจากความ
บาดหมางทางความรู้สกึ ระหว่างเธอและธวัชชัยทังๆที
้ ่การมาทำงานที่กรุงเทพฯนันไม่
้ ใช่ความฝั นของเธอ
เลยสักนิดเดียว
นวลลดาได้ ยนิ ข่าวโคมลอยแว่วเข้ าหูมาหลายครัง้ เกี่ยวกับเรื่ องที่ธวัชชัยและฟ้าใส เพื่อนรักของเธอ
นันแอบมี
้ ความสัมพันธ์ลกึ ล้ำต่อกัน เธอเชื่อใจเขามาตลอดเวลาหกปี ที่ได้ คบหาดูใจกัน เขาเป็ นคนเสมอต้ น
เสมอปลาย ยังทำดีกบั เธอในทุกๆวันที่คบกัน ก็คงจะมีเพียงช่วงครึ่งปี ให้ หลังนี ้ที่เขาเริ่ มทำตัวห่างไปโดยอ้ าง
ว่างานที่ทำอยูน่ นทำให้
ั้ เขายุง่ เหลือเกิน
และแล้ วเมื่อเดือนที่ผา่ นมานวลลดาก็แทบทรุด ธวัชชัยเดินเคียงคูม่ าพร้ อมกับฟ้าใสพร้ อมการ์ ด
แต่งงาน เขานำมันมายื่นให้ เธอพร้ อมกับขอโทษในสิ่งที่เขาทำผิดต่อเธอ ฟ้าใสเองก็เอ่ยว่าเสียใจเล่นเอาเธอ
ถึงกับอึ ้งไปจนเสียศูนย์แต่กระนันก็ ้ ไม่ได้ มีน้ำตาให้ เขาและเพื่อนรักเห็น หญิงสาวทำได้ เพียงแต่ยิ ้มและ
อวยพรให้ ทงสองมี
ั้ ความสุข ระหว่างเธอกับธวัชชัยไม่มีการเลิกราเกิดขึ ้น คงจะมีแต่ความเสียใจอย่างเข้ าใจ
เท่านันที
้ ่ยงั อยูก่ บั เธอจนถึงวันนี ้
“เก็บของเสร็ จแล้ วหรื อลูก” เพลินจิตเอ่ยถามพร้ อมกับทรุดตัวลงนัง่ บนพื ้นเคียงข้ างลูกสาว
“ค่ะ เสร็ จพอดีเลย แม่มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าจ้ ะ แม่คงใจหายแย่เลยถ้ าลูกไป” ผู้เป็ นมารดาพูดด้ วยน้ำเสียงอ่อนแรง ริ มฝี ปากบางเหยียดยิ ้มเซียว
ให้ แก่มารดาแล้ วกล่าวว่า
“นวลเองก็คงจะคิดถึงแม่ เอาอย่างนี.้ ..ถ้ านวลไปอยูก่ บั น้ าตาแล้ วนวลจะโทรศัพท์หาแม่ทกุ วันเลยนะคะ”
“จ้ ะ แล้ วแม่จะรอนะ” เพลินจิตว่าพลางลูบศีรษะของนวลลดา “ลูกจะไม่อยูร่ ่วมงานแต่งของพี่เขาใช่ไหม”
“ค่ะแม่ นวลจะเดินทางพรุ่งนี ้แล้ ว”
“แม่ขอให้ ลกู ปลอดภัยนะ อะไรที่มนั ไม่ดีก็ทิ ้งไว้ แม่เชื่อว่าลูกของแม่จะได้ เจอคนดีๆแน่นอน”
“ค่ะแม่” หญิงสาวตอบด้ วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนล้ มตัวลงนอนหนุนตักมารดาอย่างเหนื่อยอ่อน คงไม่มี
ที่ไหนอบอุน่ ได้ เท่าตักของแม่อีกแล้ ว...

“ออกไปโว้ ย ! ไปให้ พ้น !!” เสียงตะโกนอย่างเกรี ยวกราดของภัทรทำให้ ชนาภรณ์กระโดดหนีแทบไม่ทนั ยัง

ก้ าวหนีไปไม่ไกลเท่าไหร่เขาก็ใช้ มือข้ างที่เหลืออยูป่ ั ดอาหารทิ ้งจนถ้ วยชามแตกกระจายเต็มพื ้น จนป้าพริง้
คนใช้ เก่าแก่ที่ภทั รให้ ความไว้ เนื ้อเชื่อใจที่สดุ ต้ องรี บวิ่งเข้ ามาห้ ามพร้ อมกับเอ่ยกับผู้มาใหม่วา่
“คุณนิดหน่อยออกไปก่อนเถอะค่ะ คุณภัทรเธอกำลังอารมณ์เสีย”
“ฉันก็แค่เอาอาหารดีๆมาบำรุงให้ ทำไมต้ องโกรธขนาดถึงฟาดงวงฟาดหางอย่างนี ้ด้ วยล่ะ” ชนาภรณ์บอก
อย่างอารมณ์เสีย
“ไม่ต้องมาสะเออะทำดีกบั ฉัน พวกเธอมันก็นงั งูพิษดีๆนัน่ แหละ คอยดูเถอะถ้ าฉันหายเมื่อไหร่พวกเธอโดน
เฉดหัวแน่ๆ”
“ก็ตามใจคุณภัทรเถอะค่ะ พี่หรื อก็อตุ ส่าห์หวังดี ทำคุณบูชาโทษซะงัน”
้
“ออกไปให้ พ้นเดี๋ยวนี ้นะนังแพศยา ออกไปสิ...ออกไป !” ชายหนุ่มตะคอกอย่างเกรี ย้ วกราดอีกครัง้ จนป้า
พริ ง้ แทบสู้แรงไม่ไหว ชนาภรณ์สะบัดหน้ าพรื ดหนีออกไปด้ วยความหมัน่ ไส้ แกมสมเพชในตัวของเขา ถ้ าไม่
หวังจะได้ สมบัติ จ้ างให้ เธอก็ไม่ทนให้ เขาด่าเสียๆหายๆอยูอ่ ย่างนี ้หรอก คอยดูเถอะถ้ านวลลดามาเมื่อไหร่
ล่ะก็...เตรี ยมตัวตายได้ เลยนายภัทร
“ใจเย็นๆก่อนค่ะคุณภัทร ใจเย็นๆนะคะ” ป้าพริง้ จับร่างใหญ่ให้ พิงกับเตียงตามเดิม ปากก็พร่ำให้ ชายหนุ่ม
ได้ สติขึ ้นมา มือหนากำเข้ าหากันแน่นด้ วยความโกรธแค้ น ขนาดเขาป่ วยปางตายขนาดนี ้ยังจะคิดฆ่าเขาให้
ตายด้ วยยาพิษในอาหารสุดหรูบ้าๆนี่อีก ไม่ร้ ูวา่ หัวใจของพวกเธอทำด้ วยอะไรกัน มันช่างเลือดเย็นสิ ้นดี
“เก็บกวาดพื ้นเถอะครับป้า ผมไม่เป็ นอะไรหรอก ไม่แน่...ถ้ าผมกินไอ้ อาหารพวกนี ้เข้ าไปอาจจะตายเข้ าสัก
วันก็ได้ ”
“หมายความว่ายังไงคะคุณ”
“ก็ไอ้ ของพวกนี ้มันมียาพิษน่ะสิ” เขาบอกพลางชี ้ไปที่ถ้วยซุปที่แตกกระจายนัน่ “มันไม่ตายวันนี ้หรอกป้า แต่
ค่อยๆตายไปทีละนิดเหมือนพ่อของผมไง”
“ตายจริ ง...คุณพระคุณเจ้ า” ป้าพริ ง้ โพล่งออกมาด้ วยความตกใจพร้ อมกับเอามือทาบอก เธอรู้วา่ เพลินตา
และชนาภรณ์นนคิ ั ้ ดไม่ดีเพราะอยากได้ สมบัติที่พอ่ ของภัทรมีจนกินทังชาติ
้ แทบไม่หมดแต่ก็ไม่คิดว่าจะต้ อง
ฆ่ากันให้ ตายขนาดนี ้
“แล้ วอย่างนี ้พยาบาลคนใหม่ที่จะมาดูแลคุณภัทรเขาจะไว้ ใจได้ เหรอคะนี่”
“อะไรนะป้าพริ ง้ พยาบาลคนใหม่?” ชายหนุ่มถามด้ วยความสงสัย ตังแต่
้ พยาบาลคนเก่าลาออกไปเมื่อ
หลายเดือนก่อนเขาก็ไม่เห็นว่าจะมีใครกล้ ามาสมัครเป็ นพยาบาลพิเศษเพื่อดูแลเขาเพราะทุกคนต่างรู้
กิตติศพั ท์ในความร้ ายกาจของเจ้ าของบ้ าน บางคนปากบอกว่าทำได้ แต่เอาเข้ าจริ งสามวันก็เผ่น ต่อให้ เงิน
เดือนสูงเท่าไหร่ก็ไม่มีใครกล้ าเสนอหน้ าเข้ ามา
“ค่ะ คุณนิดหน่อยเธอว่าเป็ นลูกพี่ลกู น้ องของเธอเอง”
“นิสยั คงร้ ายไม่พ้นกัน ตอนนี ้คงมาถึงทางตันล่ะสิถึงคิดเอาหลานตัวเองมาสอดแนม ร้ ายจริ งๆ”
“ถ้ าอย่างนันคุ
้ ณก็ต้องระวังตัวนะคะ ป้าล่ะห่วงเหลือเกิน”
“ครับ ผมจะไม่มีวนั ให้ พวกนันมาทำร้
้ ายผมได้ อีก เงินสักแดงเดียวผมก็ไม่ให้ ตกกระเด็นไปถึงมือพวกมัน
แน่นอน” ภัทรพูดด้ วยความแค้ นเคืองในหัวใจสุดขีด มือข้ างที่ไม่ได้ เจ็บกำเข้ าหากันแน่น ...แล้ วเราจะได้
เห็นดีกนั แน่ แม่พยาบาลคนใหม่ !!!
บ่ายวันนันนวลลดาก็
้ เดินทางมาถึงที่บ้านของภัทร เจ้ านายอารมณ์ร้ายตามคำบอกเล่าของชนาภ
รณ์ผ้ เู ป็ นลูกพี่ลกู น้ องของเธอ คฤหาสน์สีชาวหลังใหญ่ที่ตระหง่านตรงหน้ าทำให้ หญิงสาวเกิดอาการหวัน่ ใจ
เล็กน้ อย บ้ านออกจะกว้ างแต่หวั จิตหัวใจช่างคับแคบนัก เธอไม่อาจคาดเดาได้ วา่ จะทนเขาได้ นานเท่าไหร่ก็
อย่างไรเสียเธอก็จะทนดูสกั ครัง้ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ ้น
มือบางกดกริ่งหน้ าบ้ านเพียงครัง้ เดียวเท่านัน้ ไม่นานนักหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ร่างผอม
แห้ ง ผิวคล้ำก็รีบวิ่งออกมาเปิ ดประตูให้ โดยที่ไม่เอ่ยถามเลยว่าเธอมาพบใคร
“เชิญค่ะคุณ” หญิงสาวคนนันบอกอย่
้ างนอบน้ อม นวลลดาจึงเอ่ยขึ ้นเป็ นการบอกกล่าวว่า
“ฉันมาพบคุณชนาภรณ์จ้ะ เธอเป็ นลูกพี่ลกู น้ องของฉัน”
“ค่ะ หนูทราบแล้ วค่ะ คุณนิดหน่อยเธอให้ มารับคุณไปพบที่ห้องบนตึกใหญ่คะ่ ” สาวคนนันว่้ า นวลลดาโล่ง
ใจจึงเดินตามคนในบ้ านนี ้ไปแถมหญิงสาวผิวคล้ำยังจะแย่งกระเป๋ าเสื ้อผ้ าใบย่อมของเธอไปถือไว้ อย่างไม่
รังเกียจรังงอน
“คุณเป็ นพยาบาลคนใหม่ที่จะมาดูแลคุณภัทรใช่ไหมคะ” นวลลดาถูกถามระหว่างที่เดินไป เธอจึงตอบเบาๆ
แก่ผ้ ถู ามว่า
“จ้ ะ ฉันจะมาดูแลเจ้ านายของบ้ านนี ้จ้ ะ”
“หนักหน่อยนะคะคุณ คุณนิดหน่อยคงเรี ยนแก่คณ
ุ แล้ วว่าคุณภัทรเธอเป็ นอย่างไร”
“เขาโมโหร้ ายมากเลยหรื อจ๊ ะ” นวลลดาถามกลับบ้ าง
“อย่าให้ บรรยายเลยค่ะ คุณ... เอ่อ นัน่ สิคณ
ุ คุณชื่ออะไรคะ หนูชื่อบัวค่ะ” หญิงสาวนามว่าบัวเอ่ยแนะนำ
ตัว
“ฉันชื่อนวลจ้ ะ นวลลดา” เธอตอบบัว ยังไม่ทนั จะได้ พดู อะไรต่อเพลินตาก็เดินกอดอกจากศาลาตรงสระ
น้ำพุเข้ ามาสมทบ ทันทีที่เธอเห็นน้ าสาวก็รีบกระพุม่ มือไหว้ อย่างสวยงาม เพลินตายกมือรับไหว้ เช่นกัน
“สวัสดีคะ่ น้ าตา”
“จ้ ะ มาถึงนานแล้ วหรื อนวล” ผู้เป็ นน้ าถามไถ่ตามประสาคนเพิ่งพบปะกัน
“ถึงเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ”
“เข้ าบ้ านก่อนสิ ยายนิดหน่อยรอคุยก็เธออยูข่ ้ างบนน่ะ บัว...เอากระเป๋ าคุณนวลไปเก็บที่ห้องแล้ วหาน้ำหา
ท่าขึ ้นไปให้ หลานฉันด้ วยล่ะ” ท้ ายประโยคเพลินตาหันไปกำชับแกเด็กรับใช้ ในบ้ าน พอสิ ้นคำสัง่ บัวก็วิ่งฉิว
ไปทำตามที่ถกู สัง่ ทันทีโดยมิให้ เสียเวลาสักนาทีเดียว จากนันเพลิ
้ นตาจึงเดินนำนวลลดาเข้ าไปในบ้ าน
ท่ามกลางสายตาของภัทรที่นงั่ บนล้ อเข็นลอบมองอย่างเคียดแค้ น...เขาจะต้ องทำลายผู้หญิงคนนี ้ให้ ได้ !!!
“อะไรนะคะพี่นิดหน่อย นวลทำไม่ได้ คะ่ ” นวลลดาปฏิเสธเสียงแข็งเมื่อได้ ทราบถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่
มันไม่สวยงามอย่างที่เธอคิดและได้ ฟังมาแต่ทว่ามันกลับแย่จนเธอทำใจไม่ถกู เลยทีเดียว
“มันจะยากอะไรกันยายนวล ก็แค่ทำให้ มนั รักแล้ วก็ปอกลอกเอาสมบัติมนั มา พอได้ แกก็เฉดหัวมันทิ ้งซะ
ง่อยอย่างมันอีกไม่นานก็ตายแล้ วล่ะ”
“นวลทำไม่ได้ คะ่ ขอโทษนะคะ” นวลลดาว่าแล้ วทำท่าจะลุกจากเตียงนอนของชนาภรณ์แต่ก็ถกู ญาติผ้ พู ี่ฉดุ
มือไว้ ก่อน
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องทำให้ มนั รักก็ได้ แค่ไปล้ วงความลับของมันมาให้ ได้ พี่ต้องการพินยั กรรม”
“พินยั กรรม? พี่นิดหน่อยจะเอามาทำอะไรคะ”
“พี่จะปลอมพินยั กรรม ตังแต่
้ คณ ุ ลุงเสียพินยั กรรมยังไม่ได้ เปิ ด พี่ต้องการให้ เร็ วที่สดุ นะนวล เธอต้ องช่วยพี่
นะ” นวลลดาเหลือบมองเสี ้ยวหน้ าของชนาภรณ์อย่างเจ็บปวด คำว่ามนุษยธรรมที่ค้ำคอทำให้ เธออึดอัดใจ
แต่อย่างน้ อยมันก็ได้ ทำให้ เธอรู้อะไรๆมากกว่าที่สายตาเห็น
 เวลาเย็นย่ำแสงอัสดงกำลังจะลาลับขอบฟ้า นวลลดาถูกเรี ยกตัวให้ เข้ าไปพบเพลินตาที่ห้องครัว
พร้ อมกับซุปผักในมือ นวลลดารับถ้ วยนันมาอย่
้ างแกนๆและก็ต้องรี บเหวี่ยงถ้ วยหนีเมื่อน้ าสาวกำลังจะใส่
ผงอะไรสักอย่างลงไปในถ้ วย
“น้ าตาจะทำอะไรคะ”
“เอามานี่นะยายนวล อย่าทำแบบนี ้” เพลินตาแหวใส่หลานสาวเสียงดังลัน่ เมื่อคิดได้ เธอจึงลดเสียงลงเป็ นก
ระซิบแทน
“อย่าทำอย่างนี ้นะนวล น้ ากำลังทำตามแผน”
“น้ าตาทำอย่างนี ้ไม่ดีนะคะ มันบาป” หญิงสาวเอ่ยเตือนผู้สงู วัยกว่า ผู้เป็ นน้ าเบ้ ปาก ทำท่าราวกับไม่ยี่หระ
อะไรนักหนา
“บาปเหรอ...หน้ าตาเป็ นยังไงล่ะ อย่ามาห้ ามหน่อยเลย เอามานี่ !!!” แล้ วเพลินตาก็แย่งถ้ วยพร้ อมกับใส่ผง
สีขาวลงไปได้ สำเร็จ นวลลดาถอนหายใจเฮือกอย่างหวัน่ ใจ เธอจะต้ องทำอย่างไรดี
“เอาไปให้ มนั กินซะ อย่าตุกติกนะ ถือว่าช่วยน้ าก็แล้ วกัน” เพลินตาสำทับพลางดุนหลังให้ นวลลดาเดินไปที่
เรื อนเล็กหลังตึกใหญ่ซงึ่ ภัทรอาศัยอยูท่ ี่นนั่
มือบางเคาะประตูไม้ สีขาวสองสามครัง้ ก่อนถือวิสาสะเปิ ดเข้ าไป ทุกอย่างเงียบกริ บแต่ทว่าไฟฟื น
ยังสว่างโร่อยู่ จู่ๆเธอก็ร้ ูสกึ ว่ามีบางอย่างปะทะเข้ ากับเสี ้ยวหน้ าอย่างแรง มันไม่ได้ ทำให้ เธอเจ็บแต่มนั ทำให้
เธอตกใจเสียมากกว่า
“เข้ ามาทำไม !!! พวกนังอสรพิษร้ าย นังปี ศาจ” ภัทรบริ ภาษหญิงสาวที่อยูต่ รงหน้ าหลังจากเขวี ้ยงหมอนใส่
ใบหน้ าเธอสำเร็จ นวลลดาหันไปมองทางต้ นเสียงก็พบเพียงแต่ชายคนหนึง่ นัง่ บนล้ อเข็น ท่าทางของเขาเอา
เรื่ องน่าดู เขาคงคือคุณภัทร ผู้เป็ นเจ้ าของบ้ านหลังนี ้สินะ
“ดิฉนั เอาอาหารมาให้ คณ
ุ ค่ะ ดิฉนั เป็ นพยาบาลคนใหม่...” ยังไม่ทนั จะพูดจบเขาก็แทรกขึ ้นมา
“แม่เลี ้ยงผู้แสนเลวของฉันคงส่งเธอมาฆ่าฉันใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะคะ คุณอย่าเข้ าใจผิด” นวลลดาพยายามที่จะเกลี ้ยกล่อมแม้ ในใจจะเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดมันไม่ได้ ผดิ
เพี ้ยนจากความจริงที่เธอได้ พบเจอแม้ แต่น้อย ในใจนึกสงสารเขานักแต่เธอเองก็ยงั แก้ ปัญหานี ้ไม่ได้ เช่นกัน
“อย่าเข้ าใจผิดว่าเธอจะทำให้ ฉนั ตายไปง่ายๆอย่างนันน่
้ ะเหรอ”ภัทรตะคอกเสียงดัง
“ไปกันใหญ่แล้ วค่ะ” เธอพยายามแก้ ตวั แต่เหมือนเข้ าจะรู้ดีไปเสียหมด หญิงสาวจึงเปลี่ยนเรื่ องเมื่อเห็นว่า
เขาดูสงบลง
“ทานซุปเถอะค่ะ คุณจะได้ ทานยา”
“ไม่มีทาง” ว่าแล้ วชายหนุ่มที่พิการท่อนล่างก็เข็นล้ อเข้ ามาใกล้ ฉวยเอาถ้ วยซุปมาถือไว้ ในมือและสาดใส่ชดุ
กระโปรงสีขาวลายลูกไม้ จนเปรอะไปหมดแต่เธอก็ฉลาดพอที่จะไม่โวยวายให้ คนอื่นได้ ร้ ูเพราะการทำอย่าง
นันเท่
้ ากับเพิ่มความสะใจให้ กบั เจ้ านายอารมณ์ร้ายของเธอ จะว่าไปเธอกลับโล่งใจอย่างประหลาดที่เขาไม่
ต้ องทานยาพิษเข้ าไป เธอจะได้ ไม่สร้ างบาปให้ แก่ตนอีกด้ วย
“เฮอะ ! อร่อยไหมซุปของเธอ” ภัทรเอ่ยราวกับเยาะเย้ ย นวลลดาทำเป็ นนิ่งไม่ได้ ยินเสียเพื่อให้ เรื่ องนี ้จบซึง่
สร้ างความหงุดหงิดให้ แก่ฝ่ายตรงข้ ามไม่น้อย
“ขอชามคืนด้ วยค่ะ ถ้ าหิวเมื่อไรบอกดิฉนั ได้ เสมอนะคะ”
“ไม่จำเป็ น นัน่ ไม่ใช่หน้ าที่ของเธอ เรื่ องอาหารการกินฉันมีคนจัดการให้ ”
“แล้ วดิฉนั ต้ องทำอะไรบ้ างคะ อย่างน้ อยคุณก็ต้องเสียเงินจ้ างดิฉนั มาดูแลคุณและให้ ที่ฉนั อาศัย ถ้ าไม่ให้
ดิฉนั ทำอะไรคุณจะเป็ นฝ่ ายเสียเปรี ยบนะคะ”
“เธอมันคงจะเป็ นพวกคำนวณกำไรขาดทุนเหมือนน้ าสาวสินะ เชื ้อไม่ทิ ้งแถวจริ งๆ” ภัทรว่าราวกับตำหนิ
พร้ อมกับยื่นชามใบนันส่
้ งให้ แก่พยาบาลของเขา
“เธอไม่ได้ สบายและอยูผ่ ลาญสมบัติของฉันเฉยๆแน่...นวลลดา !”

ภัทรหลับไปนานแล้ วด้ วยฤทธิ์ของยาแก้ ปวดชนิดรุนแรง ยามเขาหลับช่างดูสงบผิดกับที่เธอเจอเมื่อ

เย็นนี ้มาก จะว่าไปตอนนี ้เขาก็เหมือนเด็กน้ อยคนหนึง่ ที่กำลังหลับอุตุ ริ มฝี ปากได้ รูปสีแดงจัดอาจจะเป็ น
เพราะพิษไข้ รุมๆที่เริ่มเล่นงานรับกับใบหน้ าคร้ าม จมูกโด่งเป็ นสัน คิ ้วคมหนา ขนตาเรี ยงกันเป็ นแพ
ยาว...ผู้ชายคนนี ้ขนตายาวกว่าผู้หญิงอย่างเธอเสียอีก ยามที่เขาไม่อาละวาดก็ดีอยูห่ รอกแต่พอตื่นขึ ้นมานี่
สิ...
นวลลดาดึงผ้ าห่มขึ ้นมาปกไว้ ถึงหน้ าอกของคนป่ วยและจัดแจงท่านอนให้ สบายที่สดุ แม้ เธอจะไม่
ได้ เรี ยนจบพยาบาลมาแต่ก็พอรู้วา่ ความเจ็บป่ วยนันบั้ น่ ทอนกำลังใจในการใช้ ชีวิตอยูม่ าก หากผู้ป่วยได้ รับ
การดูแลรักษาที่ดีก็จะให้ คณุ ภาพชีวิตของพวกเขาดีไปด้ วย
“เอาออกไป ! เอาขาผมออกเถอะครับแม่ ผมเจ็บ” ภัทรเพ้ ออกมาเสียงดัง ปั ดป่ ายมีข้างที่ไม่เจ็บไปใน
อากาศ ปากก็พร่ำเพ้ อออกมาไม่หยุด
“ไม่เป็ นไรนะคะคุณภัทร ไม่เป็ นไรนะคะ” เธอบอกพร้ อมกับกุมมือเขาไว้ ราวกับจะส่งผ่านความห่วงใยไปแก่
เขาซึง่ ก็ทำให้ เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว
“แม่...ครับ ผมเจ็บ เจ็บมากๆ...” ถ้ อยคำและน้ำเสียงของเขาทำให้ เธอเจ็บลึกเข้ าไปในหัวใจไพล่คิดไปถึงสิ่ง
ที่น้าสาวและญาติผ้ พู ี่ของเธอกระทำกับเขาอยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน มันคงทำร้ ายจิตใจเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
“หลับซะนะคะ นอนเถอะค่ะ...ไม่นานคุณก็หายแล้ ว” เธอปลอบเขาอีกครัง้ นัง่ คุกเข่ากุมมือเขาไว้ อย่างนัน้
จนแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ วเธอจึงออกจากตรงนันเพื
้ ่อกลับที่ห้องพักของตัวเอง

อาการเจ็บป่ วยของภัทรทำให้ นวลลดาครุ่นคิดอย่างหนักบวกกับแรงกดดันจากทางเพลินตาที่

บังคับให้ เธอต้ องฆ่าเขาทางอ้ อมนันก็้ ทำให้ เธอยิ่งหนักใจเข้ าไปใหญ่ เธอไม่ได้ เตรี ยมใจว่าจะได้ มาพบเรื่ อง
เลวร้ ายเช่นนี ้และก็ไม่คิดว่าน้ าสาวจะร้ ายถึงเพียงนี ้ด้ วย
หญิงสาวล้ มตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มในห้ องบนตึกใหญ่ที่ผ้ เู ป็ นน้ าจัดเตรี ยมให้ พลางนึกละอาย
ใจยิ่งนัก ขนาดเจ้ าของบ้ านตัวจริงยังต้ องระเห็จไปนอนเรื อนเล็กแล้ วเธอเป็ นใครกันถึงมานอนที่นี่ ความคิด
ทุกอย่างตีกนั สับสนปนเปไปหมด หญิงสาวถอนหายใจยาวก่อนหลับตาลง...พรุ่งนี ้เธอจะย้ ายลงไปนอนข้ าง
ล่างจะได้ สะดวกต่อการดูแลคนไข้ และจะได้ ไม่ต้องตะขิดตะขวงใจอะไรเช่นนี ้อีกแล้ ว
“อะไรนะยายนวล เป็ นสาวเป็ นนางจะไปนอนร่วมห้ องกับผู้ชายได้ อย่างไรกัน” เพลินตาแหวหลานสาวเสียง
ดังลัน่ จนชนาภรณ์ที่นอนหลับสบายอยูต่ ้ องรี บวิ่งมาดูวา่ เกิดอะไรขึ ้น
“มีอะไรกันคะคุณแม่” ผู้มาใหม่ถามอย่างงัวเงีย
“ก็ยายนวลน่ะสิ จะขอไปนอนที่เรื อนเล็กแม่ก็เลยดุให้ เลย”
“อ้ าว...ทำไมล่ะนวล ที่นี่นอนสบายออก” ชนาภรณ์ถามน้ องสาว
“ก็...คุณภัทรเธอเดินเหินไม่คอ่ ยสะดวกแถมยังมีไข้ ทกุ คืน เราทิ ้งไว้ คงจะไม่ดีนะคะ” นวลลดาแจกแจง
เหตุผล ชนาภรณ์ได้ ยินเช่นนันถึ้ งกับตาลุกวาว รี บปรี่ เข้ ามาจับมือหญิงสาแล้ วกระซิบเบาๆ
“หมายความว่าเธอจะช่วยพี่เรื่ องพินยั กรรมใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ นวลแค่อยากทำหน้ าที่พยาบาลให้ ดีคะ่ ”
“หา !! แล้ วเธอจะแจ้ นไปนอนร่วมห้ องกับมันทำไม อยากเสียตัวฟรี วา่ อย่างนันเถอะ”
้ ญาติผ้ พู ี่เปลี่ยนเป็ น
พูดเสียงดังแล้ วสะบัดมือบอบบางออกอย่างไม่ใยดี
“พี่นิดหน่อย น้ าตาคะ คือ...” เธอไม่ร้ ูจะสรรหาอะไรมาเกลี ้ยกล่อมสองแม่ลกู นี ้แล้ ว สุดท้ ายเธอจึงเป็ นฝ่ าย
เงียบแล้ วก้ มหน้ ารับชะตากรรมต่อไป
“ตามใจเธอก็แล้ วกัน จะทำอะไรก็คดิ บ้ าง อย่าให้ พลาดล่ะ” เพลินตาสรุปส่งท้ ายก่อนสะบัดหน้ าพรื ดเดินหนี
อย่างเสียอารมณ์สว่ นชนาภรณ์ก็จ้ำอ้ าวกลับไปบนห้ องเช่นเดิม

นวลลดายกข้ าวต้ มหมูหอมกรุ่นซึง่ ปราศจากยาพิษออกมาจากห้ องครัวแล้ วตรงดิ่งไปยังเรื อนเล็ก

ท้ ายตึก เมื่อเปิ ดประตูเข้ าไปก็พบผู้เป็ นเจ้ านายนัง่ ตีหน้ าเคร่งอยูบ่ นเตียง ข้ าวของในห้ องกระจัดกระจาย
แตกหักเกลื่อนกลาดซึง่ ก็ทำให้ หญิงสาวอดถอนหายใจไม่ได้ ...พายุคงลงอีกแล้วสิ ท่า...
“เดี๋ยวดิฉนั จะเช็ดตัวให้ นะคะแล้ วค่อยทานข้ าว” หญิงสาวว่าอย่างใจเย็นพร้ อมกับย่อตัวลงเก็บหมอนใบ
เขื่องที่อยูบ่ นพื ้น จู่ๆหมอนอีกใบก็ลอยหวือเฉียดหน้ าเธอไปเล็กน้ อยซึง่ ก็เป็ นฝี มือใครไปไม่ได้ นอกจากภัทร
“แย่มาก ! เป็ นพยาบาลประสาอะไรตื่นสายโด่งซะขนาดนี ้ มันกี่โมงกี่ยามแล้ ว เธอมีลกู กะตาไหมลองดูซิวา่
มันกี่โมงแล้ ว” ภัทรบ่นยาวอย่างหัวเสีย มือหนาคว้ าอะไรได้ เขาก็ปาทิ ้งหมดเพื่อระบายอารมณ์
“ขอโทษค่ะ ดิฉนั ไม่ทราบว่าคุณตื่นเช้ า”
“ที่บ้านไม่สอนความเป็ นกุลสตรี ให้ รึยงั ไง โตจนหมาเลียก้ นไม่ถึงแล้ วยังให้ บอก หยิบโหย่งไม่เอาการเอางาน
อย่างเธอเนี่ยเลี ้ยงเสียข้ าวสุกจริงๆ” ชายหนุ่มยังร่ายยาวส่วนเธอก็เก็บสิ่งที่เขาปาทิ ้งไว้ ในมือ สีหน้ าไม่ได้ มี
ความโกรธเคืองหรื อรู้สกึ ผิดแม้ แต่น้อย
“เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้ นะคะ” เธอบอกแก่เขาเบาๆก่อนจะตรงดิ่งเข้ าไปในห้ องน้ำเพื่อเตรี ยมอุปกรณ์และมันก็ยิ่ง
ทำให้ เขาหงุดหงิดมากขึ ้นเมื่อคำพูดของเขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เลยแม้ แต่น้อย
“โธ่โว้ ย !!!” สุดท้ ายภัทรก็ได้ แต่สบถเสียงดังออกมาเท่านัน้ ไม่นานนวลลดาก็กลับออกมาพร้ อมกับถ้ วยแก้ ว
ใส่น้ำอุน่ ซึง่ มีกลิ่นหอมอ่อนเหมือนดอกไม้ และผ้ าขนหนูอีกผืนหนึง่ เธอจัดแจงใช้ ผ้าชุบน้ำบิดจนหมาดอย่าง
คล่องแคล่วแล้ วหันมาบอกแก่เขาว่า
“ขอถอดเสื ้อหน่อยนะคะ” มือบางเอื ้อมมาปลดกระดุมชุดนอนสีเทาของภัทรออกทีละเม็ดจนเผยให้ เห็นแผง
หน้ าอกที่อดุ มไปด้ วยมัดกล้ ามเรื่ อยมาถึงหน้ าท้ องแข็งแรงดูเซ็กซี่เร้ าใจ หัวใจดวงน้ อยเต้ นแรงเพราะไม่เคย
ที่จะตกอยูใ่ นสถานการณ์หวือหวาเช่นนี ้เลยสักครัง้ แม้ วา่ จะคบหากับธวัชชัยมาเป็ นเวลานานแล้ วก็ตาม
“แค่นี ้ก็ต้องสัน่ ไม่เคยเห็นหน้ าอกผู้ชายรึไง” เจ้ านายหนุ่มค่อนแคะมือเห็นว่ามือบางมีอาการสัน่ เล็กน้ อย
นวลลดาหลุบสายตาลงต่ำ เสหยิบโน่นทำนี่ไปเสียเพื่อที่จะได้ ไม่ต้องตอบคำถามของเขา
“จริ ตมารยานี่เยอะจริง ทำท่าไม่เคยอย่างนี ้มีผวั กี่คนแล้ วล่ะ” เขาถามพลางเบะปากทำท่ารังเกียจ
“ไม่วา่ จะมีกี่คนแต่ดิฉนั ก็จะรับใช้ คณ
ุ ให้ ดีที่สดุ ค่ะคุณภัทร” เธอว่าแล้ วใช้ ผ้าขนหนูลบู ไปตามลำคอเรื่ อยมา
ถึงไหล่บกึ บึนแผ่วเบา ชายหนุ่มรู้สกึ หงุดหงิดที่ไม่ได้ คำตอบดังใจจึงทำเป็ นเงียบเสียคร้ านจะโวยวายเพราะ
หญิงสาวตรงหน้ าช่างเมินเฉยเสียเหลือเกิน
“เธอมันผีดิบ ยายผีดิบ” ในที่สดุ สิ่งที่อดกลันไว้ ้ ก็ระเบิดออกมา ภัทรพูดใส่เธออย่างไม่อ้อมค้ อม นวลลดา
เลิกคิ ้วงงๆที่จ่ๆู เขาก็พดู ขึ ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุย่
“ทำไมฉันด่าเธอฉอดๆ กระแนะกระแหนเธอยังจะยืนเฉยอยูไ่ ด้ ความรู้สกึ น่ะมีบ้างไหม เคยมีอารมณ์ร่วม
กับสิ่งรอบข้ างบ้ างไหม”
“ดิฉนั ก็เป็ นของฉันอย่างนี ้นานแล้ วล่ะค่ะ” เธอบอกแก่เขาด้ วยน้ำเสียงเรี ยบเฉย
“เป็ นคนเฉยเมยเฉยชาอย่างนี ้น่ะเหรอ ถามจริ งๆเถอะถ้ าวันหนึง่ คนที่เธอรักเกิดตายหรื อหายไปเธอจะ
ร้ องไห้ ไหม”
“ไม่คะ่ ถ้ าคนๆนันไม่
้ มีความสำคัญพอที่ดฉิ นั จะเสียน้ำตา”
“แล้ วถ้ าเกิดไอ้ คนๆนันมั
้ นคือฉันที่ต้องตายไปเพราะยาพิษที่พวกเธอใส่ให้ ฉนั กินทุกวันนี่ละ่ เธอจะร้ องไห้
เพราะรู้สกึ ผิดบ้ างไหม” นวลลดาชะงักมือที่กำลังกลัดกระดุมเสื ้อให้ เจ้ านายหนุ่มแล้ งเงยหน้ ามองเขาด้ วย
ความประหลาดใจภายใต้ ใบหน้ าอันเรี ยบเฉย ภัทรจ้ องมองมาที่เธอด้ วยสายตาอ่อนโยนผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ
ทังคู
้ ต่ า่ งตกอยูใ่ นภวังค์ของกันและกันไปชัว่ ขณะ
“ด้ วยความสัตย์จริงจากใจของดิฉนั ดิฉนั ไม่เคยคิดจะทำร้ ายคุณแม้ แต่ครัง้ เดียวค่ะคุณภัทร” หญิงสาวบอก
แก่เขาแผ่วเบาพร้ อมกับจ้ องลึกลงไปในดวงตาสีนิลกร้ าว ภัทรพยักหน้ าเบาๆเป็ นเชิงรับ
“ฉันจะลองเชื่อเธอดูสกั ครัง้ ...นวลลดา”

หลังจากที่จดั การเช็ดตัวและป้อนข้ าวให้ กบั ภัทรเสร็ จเรี ยบร้ อยแล้ วนวลลดาก็พาคนป่ วยออกมารับ
ลมข้ างนอก เธอเข็นเขาไปที่ศาลาริมสระน้ำพุซงึ่ เต็มไปด้ วยมวลดอกไม้ หลากสีพากันเบ่งบานรับแสงอาทิตย์
หมูแ่ มลงจำพวกผีเสื ้อต่างบินว่อนหาน้ำหวานจากเกสร ภาพดังกล่าวเรี ยกความสนใจให้ คนป่ วยได้ ไม่น้อย
ก็ยงั ดีกว่าอุดอู้อยูท่ ี่เรื อนเล็กทังวั
้ นแหละน่า
“อ้ าวคุณภัทร วันนี ้เป็ นยังไงบ้ างครับ” ลุงชอบเอ่ยถามขึ ้นเมื่อเห็นว่าเจ้ านายมีหน้ าตาแช่มชื่นขึ ้นกว่าเดิม
“ก็เหมือนเดิมนัน่ แหละลุง เบื่อแล้ วอยูแ่ ต่บ้าน”
“อยากออกไปข้ างนอกไหมล่ะครับ” ลุงชอบเปิ ดประเด็นแต่ภทั รส่ายหน้ าหวือ
“สภาพแบบนี ้ไปไหนคงไม่สะดวก เอ้ อ...เหมียวติดต่อมาบ้ างหรื อเปล่า” ภัทรเอ่ยถามคนในบ้ านอย่างใคร่ร้ ู
นวลลดาที่ยืนมองสองหนุ่มสนทนากับถึงกับหูผงึ่ อันที่จริ งก็ไม่ได้ อยากจะรู้หรอกแต่วา่ แค่อยากจะเก็บ
ข้ อมูลของเจ้ านายเท่านันเอง
้
“หึ...พอรู้วา่ ผมเดินไม่ได้ เข้ าหน่อยรี บเผ่นเชียว ผู้หญิงสมัยนี ้เป็ นอะไรหมด เห็นแก่เงินจริ งๆ” เขาเอ่ยอย่าง
สมเพชทังตั ้ วเองและมาริสา ในบรรดาผู้หญิงที่ผา่ นเข้ ามาในชีวิตของเขามีแต่ประเภทนี ้ทังนั ้ น้ อันที่จริ งเขา
ควรทำใจได้ แล้ วแต่มนั ก็ทำไม่ได้ เขาก็มีหวั ใจเหมือนกันนี่
“ช่างเถอะครับ คนดีๆอย่างคุณภัทรสักวันคงได้ เจอกับผู้หญิงที่ดี” ลุงชอบปลอบใจเจ้ านาย
“มันไม่มีในโลกนี ้แล้ วล่ะลุง” เขาเอ่ยอย่างเจ็บช้ำแล้ วเสมองไปทางน้ำพุนนเสีั ้ ย คำพูดของภัทรทำให้ เธอ
คิดถึงอดีตคนรักที่เพิ่งเข้ าพิธีวิวาห์ เขาคงจะมีความสุขมากทีเดียว ส่วนเธอน่ะหรื อ ...จะว่าตกในสภาพเดียว
กับผู้เป็ นเจ้ านายก็ไม่แปลก ทังช้ำ
้ ทังเจ็
้ บ จนไม่เหลืออะไรให้ เจ็บแล้ ว ความรักมันไม่ได้ สวยหรูอย่างที่ใคร
เขาว่าไว้ เลย
“อย่าคิดมากครับ พักผ่อนเยอะๆจะได้ หายไวๆ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนครับ” ว่าแล้ วลุงชอบก็จากไป ทิ ้งให้
พยาบาลสาวเย็นชากับเจ้ านายขี ้วีนอยูด่ ้ วยกันเงียบๆสองต่อสอง เพื่อเป็ นการทำลายความเงียบเธอจึงเป็ น
ฝ่ ายเอ่ยขึ ้นก่อนว่า
“อยากได้ อะไรบอกดิฉนั นะคะ ดิฉนั จะอยูแ่ ถวๆนี ้”
“เบื่อขี ้หน้ าฉันจนต้ องหลบไปอยูท่ ี่อื่นเลยรึไง” ภัทรแขวะลูกน้ องตามสไตล์คนปากร้ าย
“คุณคงอยากอยูเ่ งียบๆคนเดียว ดิฉนั ไม่อยากรบกวน” นวลลดาตอบเสียงเรี ยบพลางย่อตัวลงจัดผ้ าคลุมขา
ของคนป่ วยให้ เข้ าที่เข้ าทาง
“ฉันไม่มีเพื่อน ตังแต่
้ น้าของเธอทำให้ ฉนั เป็ นอย่างนี ้ฉันก็ไม่เคยได้ ออกไปพบใครเลย” เขาบอกด้ วยน้ำเสียง
เรี ยบผิดกับเมื่อเช้ าลิบลับ คล้ ายว่าเขาต้ องการจะเล่าให้ เธอฟั งมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ ้นซึง่ เธอก็รับฟั งเขา
เงียบๆโดยไม่โต้ แย้ งอะไร
“เกือบสองเดือนแล้ วมังที
้ ่ฉนั เดินไม่ได้ ” เขาพูดต่อ
“ทนอีกนิดนะคะ ดิฉนั เชื่อว่าอีกไม่นานคุณต้ องเดินได้ เหมือนเดิม” เธอปลอบใจเขา ทังๆที
้ ่ตวั เธอเองไม่ได้ ร้ ู
ตื ้นลึกหนาบางอะไรเกี่ยวกับอาการของเขาเลย คนเราต้ องอยูไ่ ด้ ด้วยความหวังสิ เขาย่อมมีความหวัง
แน่นอน ถ้ าไม่มีเธอนี่แหละจะสร้ างความหวังให้ เขาเอง
“ฉันกลัวมันจะไม่เหมือนเดิม เพราะน้ าของเธอ” ชายหนุ่มจ้ องเขม็งไปที่ใบหน้ าหวานอย่างเอาเรื่ อง หญิง
สาวหลบตาเสีย ไม่อยากต่อล้ อต่อเถียงให้ มากความ
“เธอสำนึกผิดกันบ้ างรึเปล่า” ภัทรถามอย่างเหลืออด ในหัวใจปวดแปลบอย่างไม่มีเหตุผล เพลินตาจง
เกลียดจงชังเขาและมารดามากจนถึงขันต้ ้ องฆ่าแกงกันให้ ตาย เขาอยากรู้นกั ว่าหล่อนต้ องการอะไรกันแน่
และเขาก็ระแวงมากขึ ้นเมื่อนวลลดาถูกส่งมาดูแลเขา มีศตั รูแค่หนึง่ คนก็มากพอแล้ ว นี่เขามีถึงสามเชียว
อย่างนี ้เขาจะรับมืออย่างไรไหวเล่า
“ดิฉนั ไม่ทราบว่าก่อนหน้ านันเกิ
้ ดอะไรขึ ้น ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับน้ าตาเป็ นอย่างไร แต่ดิฉนั ยืนยันได้
ค่ะ หากน้ าของดิฉนั ทำร้ ายคุณจริงฉันก็เสียใจและรู้สกึ ผิด”
“เธอเล่นละครเก่งมากนวลลดา” คำพูดของเขาทำให้ เธอชะงัก “เหมือนน้ าของเธอไม่มีผิด”
“ค่ะ เราเป็ นญาติกนั นี่คะ” หญิงสาวประชดกลับไปด้ วยความโกรธเล็กๆ ร่างสูงที่นงั่ บนรถเข็นหัวเราะเบาๆ
ในลำคอแล้ วเบ้ ปากอย่างนึกรังเกียจ เพลินตาสอนลูกและหลานมาดีพอสมควร หากนวลลดาไม่ตอกกลับ
ป่ านนี ้เขาคงเชื่อแล้ วว่าเธอหวังดีตอ่ เขาจริงๆ
“ลาออกไปเถอะนวลลดา อย่าหาว่าฉันไล่เลย ฉันไม่อยากเห็นเธอซึมซับความเลวร้ ายไปมากกว่านี ้” เขา
ออกปากไล่อย่างไม่เกรงใจ หัวใจหญิงสาวหล่นวูบ นี่เขาเกลียดเธอถึงเพียงนี ้เชียวหรื อ
“ค่ะ ถ้ ามันเป็ นความต้ องการของคุณ ฉันคงทัดทานอะไรไม่ได้ ” ว่าแล้ วเธอก็เดินเลี่ยงออกไปอย่างว่าง่าย
แววตาอันเศร้ าหมองคูน่ นกลั
ั ้ บฉายแววทระนงขึ ้นมาครามครัน ผู้หญิงตัวเล็กคนนี ้ใจเด็ดจริ งๆ ไม่ร้องขอ ไม่
อ้ อนวอน ไม่ร้องไห้ เขาชักเริ่มสนใจในตัวเธอขึ ้นมาแล้ วล่ะสิ
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป” เสียงเรี ยกของภัทรทำให้ พยาบาลสาวที่เพิ่งจะตกงานหันกลับมาอีกครัง้ เธอเลิกคิ ้วเป็ น
เชิงถาม เขาจึงพูดว่า
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ วนวลลดา ฉันจะทำให้ เธอกระอักตายต่อหน้ าฉัน เธอต้ องอยูก่ บั ฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ ไป
ไหนทังนั
้ น”้
“คุณไล่ดิฉนั ออกแล้ วค่ะ ดิฉนั รับทราบแล้ วถือว่าคุณไม่มีสิทธิ์จะสัง่ ดิฉนั ”
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันเป็ นเจ้ านายเธอนะ” ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างเกรี ย้ วกราด นวลลดายิ ้มเย็นก่อนบอก
แก่เขาว่า
“นัน่ มันนาทีที่แล้ วค่ะ นาทีนี ้ดิฉนั เป็ นอิสระแล้ ว”
“แล้ วไง เธอจะให้ ฉนั ทำยังไงฮึ!”
“ขอโทษดิฉนั สักครัง้ คงไม่เสียศักดิศ์ รี หรอกใช่ไหมคะ บางทีดิฉนั อาจเปลี่ยนใจกลับมาเป็ นพยาบาลของคุณ
อีกครัง้ ก็ได้ ” แสบนักนะแม่ตวั ดี ...ได้ทีขีแ่ พะไล่เลยเชี ยว ร้ายพอกับน้าไม่มีผิดเพีย้ น ภัทรได้ แต่
กระฟั ดกระเฟี ยดอยูน่ านแต่ก็ไม่เอ่ยอะไร นวลลดาคิดว่าเขาคงไม่ลดตัวลงมาทำอะไรอย่างนันจึ
้ งตังท่
้ าจะ
เดินหนี แต่สิ่งที่ได้ ยินกลับทำให้ เท้ าของเธอชะงักอีกครัง้
“ฉันขอโทษ นวลลดา !!!”

นวลลดาเก็บเสื ้อตัวสุดท้ ายใส่ลงในกระเป๋ าเดินทางใบเล็กที่ใส่เสื ้อผ้ ามาตังแต่้ แรก เสียงเคาะประตู

ทำให้ เธอต้ องชะงักมือและรี บวิ่งไปเปิ ดประตูให้ แก่ผ้ มู าใหม่ซงึ่ ก็คือชนาภรณ์นนั่ เอง
“เก็บเสื ้อผ้ าเสร็จแล้ วหรื อ” ผู้เป็ นพี่ถามพลางกลอกตามองไปรอบห้ อง
“ค่ะ เหลือของใช้ อีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้ วค่ะ”
“คิดดีแล้ วเหรอที่จะทำแบบนี ้ยายนวล”
“ค่ะ นวลตัดสินใจแล้ ว ที่จริงมันก็ไม่ใช่ความเสียหายอะไรนะคะหากเราลองมองในแง่ดี” เธอกำลังหมายถึง
เรื่ องงานที่ทำอยู่ ชนาภรณ์พยักหน้ าเข้ าอกเข้ าใจแต่อีกใจก็เป็ นห่วงน้ องสาวอยูไ่ ม่น้อย
“เรื่ องนี ้ถ้ าป้าจิตรู้คงไม่ดีแน่ อย่าบอกแม่เรานะ พี่ไม่อยากโดนตำหนิ”
“วางใจได้ คะ่ แม่ไม่ทราบเรื่ องนี ้แน่นอน นวลไม่เล่าให้ แม่ฟังหรอกค่ะมันน่าอายจะตาย” นวลลดาว่าพลาง
เก็บของใช้ ที่นำติดตัวใส่ลงในกระเป๋ าแล้ วรูดซิปเรี ยบร้ อยเตรี ยมพร้ อมออกเดินทาง ชนาภรณ์กล่าวขึ ้นอีกว่า
“มีอะไรให้ พี่ช่วยก็บอกนะ ถ้ าแม่บน่ อะไรก็พยายามปล่อยผ่านไปเถอะ แม่พี่น่ะวัยทองแล้ ว”
“ค่ะ นวลไม่ได้ คดิ มากหรอกค่ะ” เธอจับมือของพี่สาวมากุมไว้ พร้ อมกับเอ่ยบางอย่างออกมา
“ถ้ านวลทำอะไรไม่ถกู ใจพี่นิดหน่อยนวลก็ขอโทษด้ วยนะคะ”
“ช่างเถอะน่า...ไปได้ แล้ วไป” แล้ วทังสองศรี
้ ลกู พี่ลกู น้ องก็พากันลงมาจากชันบน
้ เพลินตาเห็นทังคู
้ ก่ ระหนุง
กระหนิงกันก็อดแซวไม่ได้
“นี่...น้ องมันแค่จะย้ ายไปอยูเ่ รื อนเล็กนี่เองไม่ได้ ลาออกเสียหน่อยทำอย่างกับจะจากกันไปเป็ นปี ซะอย่างนัน้
แหละ”
“คุณแม่ก็ อยูด่ ้ วยกันมาเป็ นอาทิตย์แล้ วมันก็มีใจหายบ้ างสิคะ” ชนาภรณ์บอกอย่างอายๆ นวลลดายิ ้ม
หวานให้ กบั น้ าและพี่สาว แม้ บางครัง้ จะดูร้ายแต่ทว่าความเอาใจใส่ ความห่วงใยในวงเครื อญาติก็ไม่เคย
เหือดหายไป นวลลดาเข้ าใจในจุดๆนี ้ เธอจะลองมองข้ ามข้ อไม่ดีไปเผื่อว่าจะสบายใจขึ ้น
“นวลขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณภัทรคงตื่นแล้ ว” เมื่อเอ่ยถึงภัทรทังสองแม่
้ ลกู ก็หน้ าเจื่อนทันที เพลินตาจึง
กล่าวทิ ้งท้ ายว่า
“ดูแลตัวเองด้ วย ไกลหูไกลตาน้ าใจคอไม่ดี”
“ค่ะ นวลจะดูแลตัวเองค่ะ”

ซึง่ ก็เป็ นดังคาด ทันทีที่เธอเปิ ดประตูเข้ าก็พบว่าภัทรนอนตาแป๋ วดูการ์ ตนู ทางช่องดาวเทียมอย่าง

สบายอารมณ์ เธอจึงเดินทำตัวลีบเข้ าห้ องอีกห้ องไปโดยที่ไม่คิดจะทักทายเขาเลยแม้ แต่น้อย อีกฝ่ ายนัน้
หมดสมาธิในการดูการ์ ตนู เองโปรดไปตังแต่ ้ ได้ ยนิ เสียงเปิ ดประตูแล้ ว ใจคอนี่จะไม่ถามไถ่เลยรึไงกัน ใจดำ
จริ งๆผู้หญิงคนนี ้
“จะหักเงินเดือนให้ เข็ดเลยคอยดู” เขาบ่นพึมพำคนเดียวแล้ วตังใจดู
้ โทรทัศน์ตอ่ ไปอย่างเลื่อนลอย ผ่านไป
ครู่หนึง่ ร่างบางแทบปลิวลมของนวลลดาก็กลับออกมา พอได้ โอกาสเธอจึงถามเขาว่า
“เย็นแล้ ว เดี๋ยวดิฉนั จะเช็ดตัวให้ นะคะ หลังจากนันก็
้ ทานข้ าว”
“จะทำอะไรก็รีบทำสิ” ให้ ได้ ดเุ ธอสักคำสองคำก็ยงั ดี เมื่อตอนสายเล่นเอาเขาเสียหน้ าไปมากโขอย่างนี ้ต้ อง
เอาคืนบ้ างจะได้ ร้ ูวา่ ใครเจ้ านาย ใครลูกน้ อง
พยาบาลจำเป็ นไม่ตอบโต้ อะไรแต่กลับเดินดิ่งเข้ าไปในห้ องน้ำและออกมาพร้ อมกับอุปกรณ์เช็ดตัว
เธอทำกับเขาเหมือนตอนเช้ าแต่ตา่ งกันที่ตอนนี ้มือไม่สนั่ แล้ ว หญิงสาวดูมีความคล่องตัวมากขึ ้นเมื่อเขานัง่
เงียบและทำตามที่เธอบอก
เย็นนี ้นวลลดาพาภัทรออกมาทานข้ าวที่ระเบียงหน้ าเรื อนเล็กซึง่ มีชิงช้ าและสวนดอกลีลาวดีสีขาว
พร่างพราวเต็มต้ น อาหารเย็นวันนี ้ป้าพริ ง้ เป็ นคนจัดการให้ ป้าพริง้ ได้ ยนิ เจ้ านายบ่นอยากทานไข่เจียวหมู
สับราดซอสพริก ดังนันแม่
้ ครัวใหญ่ผ้ ไู ว้ ใจได้ จงึ จัดมาให้ เสียเต็มที่ซงึ่ ก็ถกู อกถูกใจคนป่ วยเอามากๆ
“ฉันอยากทานข้ าวเองแต่มนั ไม่ถนัด จับมือฉันด้ วยถ้ าเห็นว่าข้ าวมันจะไม่เข้ าปาก” เขากำชับก่อนจะถือช้ อน
ด้ วยท่าทีเก้ กงั พยาบาลสาวกลันยิ
้ ้ม ในที่สดุ ก็อดถามไม่ได้
“แขนขวาคุณปกติดีนี่คะแต่ทำไมทานข้ าวไม่ถนัด”
“ฉันถนัดซ้ าย เขียนหนังสือมือซ้ าย” หญิงสาวแทบจะร้ องอ๋อทันทีแต่ก็ท ำได้ เพียงพยักหน้ ารับเท่านัน้ เขาจึง
ลองตักข้ าวเข้ าปาก แม้ วา่ จะสำเร็จแต่มนั ก็ทำให้ ปากเลอะเทอะเหมือนเด็ก นวลลดาเห็นท่าไม่ดีจงึ รี บหาผ้ า
มาผูกที่คอเขาไว้ เหมือนผ้ ากันเปื อ้ นเด็ก เธอก็ต้องยิ ้มกว้ างออกมาอย่างไม่ปิดบังและไม่กลัวเขาจะต่อว่าอีก
ด้ วย ภัทรเองก็ไม่ได้ จะว่าอะไรจึงทำเฉยเสีย
“อร่อยดี ทานด้ วยกันไหม” เขาถามขึ ้นอย่างมีน้ำใจ คนถูกถามยิ ้มหวานแล้ วส่ายหน้ าหวือ
“เดี๋ยวนะคะ ข้ าวติดปาก” เธอบอกพลางใช้ ผ้าเช็ดหน้ าเช็ดมุมปากหยักได้ รูปของภัทรอย่างแผ่วเบา จังหวะ
นันดวงตาของทั
้ งคู
้ ส่ บกันเข้ าอย่างจังจนตกอยูใ่ นภวังค์ของกันและกันอยูค่ รู่หนึง่ นวลลดาจึงเป็ นฝ่ าย
หลบตาก่อนแล้ วเสไปรินน้ำให้ เขาเสีย ส่วนภัทรเองก็รีบตักข้ าวใส่ปากจนลืมว่าต้ องเคี ้ยวไปเลย
หลังจากเสร็จอาหารเย็นมื ้อนันภั
้ ทรก็ขอนัง่ ชมดาวอยูท่ ี่ระเบียงโดยอนุญาตให้ พยาบาลของเขา
กลับไปทานข้ าวที่เรื อนใหญ่ได้ ระหว่างนันเขาเลื
้ อกที่จะต่อโทรศัพท์ไปหามาริ สา คนรักที่เขาไม่เคยคิดให้
เธอเป็ นผู้หญิงคืนเดียว เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อผูกมัดเธอไว้ แต่กลับกลายเป็ นว่าเธอยังรักอิสระ ไม่
อยากให้ เขาผูกมัด พอใจจะมาหากันก็มาหรื อพอใจจะไปกับคนอื่นก็ไป ไม่ต้องคิดอะไรมากให้ ปวดหัว นี่ก็
เกือบสองเดือนแล้ วที่เธอไม่ยอมรับการติดต่อจากเขาเลย อาจเพราะช่วงนี ้เขากำลังตกอับได้ รับอุบตั ิเหตุ
แล้ วเงินขาดมือ เท่านันยั
้ งจะมาพิการเดินไม่ได้ อีก ใครเล่าอยากจะมาสนใจคนแบบนี ้กัน
“ไม่มีสญ ั ญาณตอบรับจากหมายเลขที่คณ ุ เรี ยกค่ะ” เสียงเดิมๆของคอลเซ็นเตอร์ ทำให้ เขาต้ องถอนหายใจ
ทิ ้งซ้ำแล้ วซ้ำเล่า ไม่วา่ เวลาไหนเขาก็ตดิ ต่อเธอไม่ได้ ...คุณอยู่ไหนกันนะเหมี ยว ผมคิ ดถึงคุณเหลื อเกิ น...
ภัทรพลุง่ พล่านจนคิดจะเขวี ้ยงโทรศัพท์มือถือราคาแพงทิ ้งแต่ทว่ามีมือหนึง่ จับไว้ เสียก่อนเขาจึงทำ
ไม่สำเร็ จ
“ถ้ าคุณคิดจะโยนทิ ้งเพราะอยากระบายอารมณ์ละ่ ก็ ดิฉนั ขอเถอะค่ะ ดิฉนั ไม่มีโทรศัพท์แพงๆอย่างนี ้ใช้
หรอก เสียดาย...” โชคดีที่นวลลดาเดินมาจากทางด้ านหลังคว้ ามือเขาไว้ ได้ ทนั ไม่อย่างนันโทรศั
้ พท์มนั คง
ลงไปนอนแอ้ งแม้ งกับพื ้นเป็ นแน่
“ปล่อยมือฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี ้” เขาตวาดใส่เสียงดัง
“ไม่มีคะ่ ดิฉนั แค่ลกู จ้ างจะไปทำอะไรได้ ”
“อย่ามายอกย้ อนฉันนะ”
“ดิฉนั ไม่กล้ าหรอกค่ะ ดิฉนั เตือนคุณด้ วยความหวังดี”
“หึ...อย่างพวกเธอน่ะเหรอหวังดีกบั ฉัน ที่ฉนั ต้ องเสียแม่ เสียคนรัก เสียขาและอะไรหลายๆอย่างไปก็เพราะ
พวกเธอทำฉันไม่ใช่เหรอ” ภัทรสาธยายเรื่ องเก่าที่จบไปแล้ วอีกครัง้ อย่างเหลืออด หญิงสาวจึงปล่อยมือเขา
ให้ เป็ นอิสระและพูดกับเขาว่า
“น้ าของดิฉนั อาจทำผิดต่อคุณ เรื่ องนี ้ดิฉนั ทราบดี มันเหมือนน้ำท่วมปากนะคะ ดิฉนั จะพูดอะไรนักก็ไม่ได้
ดิฉนั เองก็เคยสูญเสียค่ะ ดิฉนั เข้ าใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนแต่ดฉิ นั ไม่เคยเก็บมาโทษตัวเองหรื อใครๆ คนเรา
ต้ องรู้จกั ปล่อยวางบ้ างค่ะชีวติ จะได้ เป็ นสุข”
“เธอทำตัวเหมอนรู้จกั โลกนี ้ดี เอาเถอะ...ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะเก่งไปได้ สกั กี่น้ำกันกับไอ้ คำว่า
ปล่อยวางของเธอน่ะ ถ้ าเจ็บเมื่อไหร่ฉนั จะคอยสมน้ำหน้ าเธอ !” เมื่อเขาแข็งมาเช่นนี ้เธอก็คร้ านจะเถียงแล้ ว
จึงทำได้ เพียงแต่จดั แจงพาเขาเข้ านอนก็เท่านัน้ วันนี ้เหนื่อยมาทังวั
้ นอยากจะพักผ่อนแล้ ว สู้รบกับเขาแต่ละ
วันนี ้ก็เล่นเอาเธอเกือบตายไปเหมือนกัน
หลังจากพาคนป่ วยเข้ านอนเสร็จเธอก็ขอตัวไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีเจ้ านายของเธอก็ยงั นอนดูหนัง
ฝรั่งยิงกันเลือดสาด เธอเห็นดังนันจึ
้ งนัง่ เฝ้าเขาที่โซฟารอจนกว่าเขาจะหลับเธอถึงจะไปนอนแต่ผิดคาดเมื่อ
คนที่คอพับกลับเป็ นตัวเธอเอง
ใบหน้ าหวานซบลงกับพนักโซฟาปล่อยผมยาวสลวยปรกหน้ าจนเกือบมิด ดวงตาที่ปิดสนิทบวกกับ
ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้ เขารู้ได้ วา่ เธอเข้ าสูห่ ้ วงนิทราไปแล้ ว ด้ วยความที่อยากแกล้ งคนที่กำลังหลับ เขา
เอื ้อมมือข้ างที่ยงั ดีปัดแก้ วน้ำตกแตกกระจาย เสียงแก้ วแตกทำให้ นวลลดาสะดุ้งโหยงผุดลุกขึ ้นอย่างตกใจ
“ตื่นแล้ วเหรอแม่คนขี ้เซา” พอได้ ยินเช่นนี ้เธอก็เดาได้ ไม่ยากว่าเขาต้ องการแกล้ งเธอแน่นอน ภัทรแสยะยิ ้ม
อย่างมีชยั แล้ วทำเป็ นไม่ร้ ูไม่ชี ้เสีย หญิงสาวเหลือบมองใบหน้ าคร้ ามด้ วยความเอือมระอาก่อนน้ำผ้ าชุบน้ำ
มาโกยเศษแก้ วบนพื ้นและทำความสะอาดให้ เรี ยบร้ อยด้ วยความรวดเร็ ว ทุกกิริยาอาการอยูใ่ นสายตาของ
เขาตลอด เธอช่างดูคล่องแคล่วในเรื่ องการบ้ านการเรื อนมากจนเขาแปลกใจ ไม่นา่ เชื่อว่าผู้หญิงวัยนี ้จะยัง
ทำงานบ้ านเป็ น น้ อยคนนักที่จะเป็ นเหมือนยายผีดิบนี่
“ไม่ยกั รู้วา่ เธอก็ทำงานบ้ านเก่งเหมือนกันนี่” เขาเอ่ยขึ ้นลอยๆ
“คุณกำลังชมดิฉนั รึเปล่าคะ” เธอตอบกลับไปด้ วยคำถามสันๆแต่
้ ก็ทำให้ เขาอึ ้งไปนิดหนึง่
“หลงตัวเอง ! อย่าไปหลงใหลได้ ปลื ้มอะไรมากเลย ฉันก็แค่พดู ตามที่ฉนั คิด” เขาว่าให้ เธอเจ็บแสบแต่เธอก็
แกล้ งหูทวนลมเสีย นี่ก็เกือบจะตีหนึง่ แล้ วแต่ไม่มีทีทา่ ว่าเจ้ านายของเธอจะพักผ่อนเสียที เขาเป็ นอะไรมาก
หรื อเปล่า หรื อว่ายาที่เธอให้ เขาทานมันจะไม่ออกฤทธิ์ถึงได้ ตาสว่างจนป่ านนี ้
“ไปนอนเถอะ ฉันเห็นตาเธอจะปิ ดแล้ ว” คนตัวโตว่าอย่างใจดี เธอเองก็ไม่อยากจะฝื นตัวเองอีกแล้ วจึงพยัก
หน้ ารับ แต่ก่อนไปเธอก็จดั การห่มผ้ า ดูแลความเรี ยบร้ อยจนเสร็ จแล้ วจึงเข้ าห้ องนอน พอหัวถึงหมอนเธอก็
สลบไสลเข้ าสูห่ ้ วงนิทราเลยในทันใด

เสียงโทรศัพท์มือถือที่สนั่ ครื ดๆหลายครัง้ ในกระเป๋ าผ้ ากันเปื อ้ นลายการ์ ตนู ของนวลลดาทำให้ ภทั ร
รู้สกึ หงุดหงิดขึ ้นมาจับใจ ไม่ร้ ูวา่ ปลายสายมีอะไรนักหนาถึงได้ โทร.มาไม่ร้ ูจกั เกรงอกเกรงใจเช่นนี ้ เจ้ าของ
โทรศัพท์เองก็หาได้ สนใจ เอาแต่ตกั ข้ าวยัดใส่ปากเขาอยูน่ นั่ แหละ
“รับเสียที่ซิโทรศัพท์น่ะ สัน่ ตังนานแล้
้ วฉันรำคาญ” เขาโวยวายพร้ อมกับปั ดมือบางที่จ่อข้ าวต้ มให้ พ้นจาก
ปากของเขา
“ตอนนี ้ดิฉนั ทำงานอยูค่ ะ่ ใครอยากโทร.มาก็ช่างเขา” เธอว่าอย่างไม่ใส่ใจนักแต่ก็อดตำหนิคนโทร.เข้ ามาไม่
ได้ มีเรื่ องอะไรกันหนอถึงได้ กระหน่ำขนาดนี ้
“ล้ วงโทรศัพท์ออกมาเดี๋ยวนี ้นะนวลลดา นี่คือคำสัง่ ” เจ้ านายหนุ่มสัง่ เสียงแข็ง เธอจึงทำตามที่เขาบอกแต่
ก่อนที่จะยื่นออกไปสายตาของเธอก็เห็นหมายเลขของธวัชชัยโชว์หราบนหน้ าจอสีขาวดำนัน่ มือบางรี บตัด
สายและเก็บเข้ าที่เดิมด้ วยหัวใจเต้ นแรง มือบางสัน่ เล็กน้ อยอย่างไม่มีเหตุผล
“เก็บทำไม เอามานี่ไงนวลลดา” ภัทรเซ้ าซี ้ไม่เลิกแถมยังแบมือขออีกต่างหาก
“เขาไม่โทร.มาแล้ วล่ะค่ะ” พูดยังไม่ทนั ขาดคำเสียงโทรศัพท์ก็สนั่ อีกครัง้ คราวนี ้คนตัวใหญ่อาศัยช่วงแขนที่
ยาวกว่าล้ วงโทรศัพท์ออกมาจนได้ ทงๆทีั ้ ่เจ้ าตัวปั ดป้อง เขารี บกดรับและกรอกเสียงลงไปอย่างฉุนเฉียว
“ฮัลโล !!! มีธุระอะไรนักหนาเนี่ย โทร.มาอยูไ่ ด้ ”
“นี่ใช่เบอร์ ของน้ องนวลรึเปล่าครับ” ทางปลายสายถามกลับอย่างสุภาพ
“ใช่ ! แล้ วจะทำไม ตอนนี ้น้ องนวลยังไม่วา่ งรับสาย มีอะไรจะฝากไว้ ไหม” ภัทรข่มขู่อย่างสนุกปาก ส่วนนวล
ลดาได้ แต่อ้าปากหวอ กลัวเหลือเกินว่าทางปลายสายจะระเบิดอารมณ์ใส่เจ้ านายของเธอ
“ฝากบอกน้ องนวลว่าพี่ธชั โทร.มา ว่างก็ช่วยโทร.กลับด้ วย พอดีผมมีเรื่ องสำคัญจะคุยกับน้ องนวลน่ะครับ”
“แล้ วผมจะบอกให้ ก็แล้ วกัน” ภัทรพูดด้ วยน้ำเสียงยียวน ในที่สดุ ธวัชชัยก็ทนเก็บความสงสัยต่อไปไม่ได้ เขา
จึงเอ่ยปากถามอีกฝ่ ายไปว่า
“ขอโทษเถอะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็ นใครถึงมารับโทรศัพท์ของน้ องนวลได้ ”
“ผมก็เป็ นคนที่นอนบ้ านเดียวกับน้ องนวลไงล่ะครับ แต่เขาจะเรี ยกอะไรนันผมให้
้ คณ
ุ ไปตีความเองดีกว่านะ”
หัวใจของธวัชชัยหล่นวูบเฉกเช่นเดียวกับนวลลดา ทำไมเขาต้ องทำแบบนี ้กันนะ
“แล้ วคุณล่ะ เป็ นอะไรกับน้ องนวล” ภัทรถามอย่างใคร่ร้ ู
“ผมเป็ นคนรักของน้ องนวลครับ รักกันแค่ไหนคงไม่ต้องบอกนะครับ” ธวัชชัยตอบกลับด้ วยน้ำเสียงหนัก
แน่นอย่างมัน่ ใจ ภัทรหัวใจหล่นวูบพลางเหลือบมองใบหน้ าซีดของพยาบาลสาวที่นงั่ อยูต่ รงหน้ า มือบางที่
ถือถ้ วยข้ าวต้ มสัน่ เล็กน้ อย ความโกรธแล่นริ ว้ เข้ าสูห่ วั ใจดวงน้ อยซึง่ เขาเองก็ร้ ูสกึ ไม่ตา่ งกัน นี่เธอมีเจ้ าของ
หัวใจแล้ วอย่างนันหรื ้ อ?
“ไม่ต้องบอกหรอกเพราะผมเองก็ไม่ได้ อยากรู้ แล้ วผมจะบอกนวลให้ ก็แล้ วกัน” ว่าแล้ วเจ้ านายของเธอก็ชิง
ตัดสายทิ ้งไปก่อน เขายื่นโทรศัพท์คืนให้ เจ้ าของ เธอรับมันมาด้ วยอาการสัน่ ระคนกับหวัน่ ใจว่าอีกฝ่ ายจะ
รู้สกึ เช่นไร เธอยอมรับว่ายังตัดใจจากธวัชชัยไม่ได้ ซงึ่ มันก็ไม่แปลกหากเธอจะแคร์ ความรู้สกึ ของเขา
มากกว่าคนตรงหน้ าในตอนนี ้
“ไม่ยกั รู้วา่ เธอก็มีแฟน” อันที่จริงเขาอยากจะพูดอะไรมากมายแต่ก็เอ่ยได้ เพียงเท่านี ้ นวลลดาเงียบและ
เลือกที่จะไม่ตอบคำถามนันเสี ้ ย เธอไม่อยากบอกเรื่ องนี ้ให้ ใครรู้ เธอไม่อยากอ่อนแอให้ ใครเห็นโดยเฉพาะ
เจ้ านายตัวร้ ายของเธอ
“ทานข้ าวต่อเถอะค่ะ” เธอเปลี่ยนประเด็น ปรับสีหน้ าให้ ยิ ้มแย้ มเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้นแต่
ภัทรฉลาดเกินกว่าที่จะให้ เธอหลอกได้ เขาจึงทูซ่ ี ้ซักไซ้ ตอ่
“ไอ้ หมอนัน่ มันคงจะคิดว่าตัวเองหล่อ พูดมาได้ วา่ คงไม่ต้องบอกว่านะว่าผมกับน้ องนวลรักกันมากแค่ไหน”
“ทานข้ าวต่อเถอะค่ะ จะได้ ทานยา นี่มนั ก็สายแล้ ว” นวลลดาดึงเขากลับมาเรื่ องกินข้ าวเหมือนเดิม
“ใจคอเธอจะไม่เล่าให้ ฉนั ฟั งเลยหรื อไงว่าแฟนเธอน่ะเป็ นยังไง”
“ไม่คะ่ จะเป็ นอะไรก็ช่างเขา ทานข้ าวต่อเถอะค่ะ” หญิงสาวสะกดกลันอารมณ์
้ อย่างหนักที่จะลืมเรื่ องเลว
ร้ ายของธวัชชัย เธอไม่อยากให้ เขาถาม เธอไม่อยากจำเรื่ องของธวัชชัย ไม่อยากจำเลยสักนิด
“ก็ฉนั อยากรู้ ! ทำไมเหรอ ฉันอยากจะรู้ความเป็ นไปของลูกน้ องมันผิดรึไง” ภัทรตวาดเสียงดัง ในที่สดุ ฟาง
เส้ นสุดท้ ายก็ขาดผึง มือบางกำช้ อนแน่น ดวงตาหม่นหมองฉายแววกร้ าวขึ ้นทันใด และแล้ วสิ่งที่อดั อันในใจ
้
ก็พรั่งพรูออกมาจนหมดสิ ้น
“พี่ธชั ทิ ้งนวลไป เขาทิ ้งไปแต่งงานใหม่ แต่งงานกับเพื่อนรักของนวล เขาทิ ้งนวล เขาไม่รักนวล พอใจรึยงั คะ
คุณภัทร พอใจคุณหรื อยัง !!!!” นวลลดาตะโกนใส่หน้ าเขาสุดเสียงจนเผลอเรี ยกแทนตัวเองเหมือนกับที่ใช้
กับคนสนิท แม้ จะเสียใจแต่เธอก็ไม่ออ่ นแอพอที่จะบีบน้ำตาให้ เขาเห็น มือบางวางถ้ วยโจ๊ กอย่างกระแทก
กระทันจนหกเลอะเทอะ
้ ร่างบางเดินเลี่ยงคล้ ายจะหนีไปแต่ชายหนุ่มก็อาศัยความไวคว้ าข้ อมือเล็กไว้ ได้ ทนั
ท่วงที
“อย่าทำแบบนี ้นวล คุณไม่เคยหนีปัญหาไม่ใช่หรื อ” ภัทรเอ่ยกับพยาบาลสาวอย่างสนิทสนม น้ำเสียงของ
เขาอ่อนลงมากหากเทียบกับที่ผา่ นๆมา
“ดิฉนั ไม่ได้ หนีปัญหาค่ะ แค่อยากอยูเ่ งียบๆคนเดียว” เธอเอ่ยด้ วยน้ำเสียงร้ าวรานใจ มือบางสัน่ รุนแรงจน
เขาสัมผัสได้ ถึงความอ่อนแอภายในหัวใจที่เธอพยายามสร้ างกำแพงปกป้องไว้
“เลิกเรี ยกแทนตัวเองว่าดิฉนั สักทีเถอะ” เจ้ านายหนุ่มดึงร่างเล็กให้ หนั กลับมา “แทนตัวเองว่านวลได้ ผม
อนุญาต”
“ปล่อยมือดิฉนั เถอะค่ะ” นวลลดาสัง่ เขาแต่กลับกันเขายิ่งกำมือเธอไว้ แน่นกว่าเดิม
“เรี ยกตัวเองว่านวลสิแล้ วผมจะปล่อย” เขาต่อรองอย่างผู้ชนะ เธอไม่อยากเถียงเขาให้ มากความจึงยอมทำ
ตามที่เขาบอก
“ปล่อยมือนวลได้ แล้ วค่ะ” แม้ ฟังดูเหมือนหุน่ ยนต์แต่มนั ก็ทำให้ เขารู้สกึ สนิทสนมกับเธอมากขึ ้น มือหนาจำ
ต้ องปล่อยให้ คนตัวเล็กเป็ นอิสระตามสัญญา
“คุณอยากจะซ้ำเติมนวลก็ได้ นะคะ” จู่ๆเธอก็โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุย่ เล่นเอาคนฟั งงงเป็ นไก่ตาแตก
คิ ้วหนาขมวดเข้ าหากันด้ วยความสงสัยจนเธอต้ องบอกต่อว่า
“ก็ที่คณ
ุ บอกว่าจะซ้ำเติมนวลเมื่อคืนนี ้ยังไงคะ” อ้ อ...เรื่ องปล่อยวางอะไรนัน่ หรื อ นี่เขาลืมไปเสียสนิทแล้ ว
นะนี่แต่เธอก็ยงั จะจำได้ อีกหรื อ
“ผมไม่เคยข้ ามคนล้ ม แม่ผมสอนว่าคนล้ มอย่าข้ าม”
“ขอบคุณนะคะที่ไม่ซ้ำเติมนวล นวลต้ องขอโทษคุณกับกิริยาไม่ดีที่แสดงออกไปเมื่อกี ้นี ้” หญิงสาวบอก
อย่างรู้สกึ ผิด อันที่จริงเนื ้อแท้ ของเขาก็ไม่ได้ ร้ายกาจอย่างที่น้าของเธอว่าเลย แล้ วทำไมทังสองคนนั
้ นจง
้
เกลียดจงชังภัทรนักหนาล่ะ
“คุณคงแคร์ ไอ้ หมอนัน่ มาก ผมเองก็เคยรู้สกึ แบบเดียวกับคุณ” ภัทรบอกอย่างเข้ าอกเข้ าใจผิดกับคนเมื่อคืน
ลิบลับ เรื่ องที่เกิดขึ ้นทำให้ เขาคิดถึงมาริสา คิดถึงหล่อนจนจับใจ ดังเขาว่าไว้ นี่ละหนอ...มีรักก็ยอ่ มมีทกุ ข์
“เราพูดเรื่ องอื่นเถอะค่ะ นวลจะลืมมันได้ แล้ ว”
“ก็ดี...ผมก็ไม่อยากจะจำเหมือนกัน” เขาบอกพร้ อมกับส่งยิ ้มกว้ างให้ เธอ มันเป็ นยิ ้มแรกที่เธอได้ เห็นตังแต่
้
ได้ มาดูแลเขา หวังว่าวันหลังเธอจะได้ เห็นเขายิ ้มอย่างนี ้อีกนะ คุณเจ้ านายจอมวีน

รายงานผลหลังนัดตรวจประจำเดือนก็พบว่าอาการของภัทรดีขึ ้นมาก กระดูกที่หกั สมานเข้ ากันได้ ดี

แขนที่หกั ก็กลับมาใช้ การได้ แต่อาจจะต้ องทำกายภาพเพื่อให้ เข้ าที่เข้ าทาง ส่วนเหล็กที่ขานันแพทย์
้ ก็ได้
ทำการผ่าตัดออกให้ เรี ยบร้ อยดีแล้ ว
“นานไหมครับคุณหมอกว่าผมจะเดินได้ ” คนไข้ เอ่ยถามอย่างวิตกกังวล
“ช่วงนี ้คงต้ องทำกายภาพไปก่อนครับ ถ้ าดีขึ ้นหมอก็จะค่อยๆให้ ลงน้ำหนัก จากนันก็
้ กลับมาเดินได้ เป็ นปกติ
ครับ” นายแพทย์กล่าวกับคนไข้ พลอยทำให้ คนรอบข้ างโล่งใจไปด้ วย นวลลดายิ ้มบางให้ เขาอยูท่ างด้ าน
หลังคุณหมอ เขาเองก็ยิ ้มให้ เธอกลับไปเสมือนให้ กำลังใจกันและกัน
“ขอบคุณครับคุณหมอ” เขาว่าพร้ อมกับยกมือไหว้ ขอบคุณแพทย์เจ้ าของไข้ จากนันคุ
้ ณหมอจึงขอตัวทิ ้งให้
เขาและพยาบาลส่วนตัวอยูด่ ้ วยกันโดยลำพังอีกครัง้
“ขอบคุณนะนวล” ภัทรเอ่ยขึ ้นเบาๆ นวลลดาจ้ องเขาตาแป๋ วอย่างงงๆ
“ขอบคุณนวลทำไมคะ”
“ก็คณ
ุ คอยดูแลผมไง ตอนนี ้ก็จะหายเป็ นปกติแล้ ว ดูส”ิ เขาชี ้ไปที่ช่วงขายาวที่มีผ้าพันแผลนันอย่
้ างภูมิใจ
หญิงสาวยิ ้มกลัวหั
้ วเราะพร้ อมกับบอกเขาว่า
“คุณต้ องขอบคุณตัวเองมากกว่าค่ะ ที่คณ
ุ มีวนั นี ้ได้ เพราะกำลังใจของคุณเอง”
“ช่างเถอะ...แต่ยงั ไงผมต้ องขอบคุณคุณอยูด่ ีที่ทนอยูด่ แู ลผมมาได้ ตงหลายเดื
ั้ อน”
“เอ...คุณพูดอย่างนี ้แสดงว่าถ้ าคุณหายดีแล้ วจะไม่จ้างนวลแล้ วใช่ไหมคะ” นวลลดาพูดทีเล่นทีจริ งแต่ค ำ
พูดนี ้กลับแทงใจเขาจนเจ็บ รอยยิ ้มแจ่มใสค่อยๆเลือนหายไปจากใบหน้ าคร้ ามจนเกือบบึ ้ง
นัน่ สิ ...ถ้าเขาหายดีแล้วเธอยังจะอยู่กบั เขาไหม?
“คุณภัทรคะ นวลพูดอะไรผิดรึเปล่า”
“เปล่าหรอก ผมเองก็ลืมไปว่าจุดเริ่มต้ นเราคือศัตรูกนั ” ภัทรพูดด้ วยน้ำเสียงหนักแน่น ชัว่ ขณะหนึง่ เขาลืม
ความบาดหมางระหว่างตนกับแม่เลี ้ยงไปเสียสนิทนับตังแต่ ้ หญิงสาวก้ าวเข้ ามาในชีวิต เขาควรจะโกรธเธอ
ควรจะเกลียดเธอแต่ทว่าเขากลับรู้สกึ ดีกบั เธอทังๆที
้ ่เธอเป็ นฝ่ ายศัตรูตวั ฉกาจที่ต้องห้ำหัน่ กัน เขาไม่เถียง
หรอกว่าตลอดเวลาเกือบห้ าเดือนผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี ้แสนดีกบั เขาแค่ไหนแต่บางครัง้ มันอาจจะเป็ นแค่
ละครฉากหนึง่ ก็ได้ !
“นัน่ สิคะ นวลก็ลืมไปซะสนิท” เธอตอบเขาไปเหมือนคิดอะไรขึ ้นได้ แต่ในใจนันเจ็ ้ บปวดเหลือจะทาน ที่แท้
เขาก็เห็นเธอเป็ นเพียงสุนขั ตัวเล็กๆเท่านัน้ นึกจะเล่นด้ วยเมื่อไหร่ก็มาลูบหัว นึกอยากจะเกลียดก็มาทำร้ าย
“ก็ดี เพราะฉะนันเราสองคนต่
้ างรู้ดวี า่ อะไรเป็ นอะไร หวังว่าคุณคงจะวางตัวให้ ดีนะ” พอพูดจบเขาก็แกล้ ง
หลับตาลงเสีย นวลลดาจึงผละออกไปด้ วยหัวใจที่ร้าวรานซึง่ เขาเองก็ร้ ูสกึ ไม่ตา่ งกัน
 หลังจากออกโรงพยาบาลมาได้ ไม่ถึงสัปดาห์ภทั รก็กลับมาดูแลกิจการของครอบครัวอีกครัง้ หลัง
จากที่มอบหมายงานให้ ลกู น้ องคนสนิทของบิดารักษาการแทนไปพลางๆ เมื่อได้ กลับมาทำงานเขาก็กลับ
เข้ าสูภ่ าวะบ้ างานอย่างหนักเพราะตังแต่
้ เช้ าจนกระทัง่ ตอนนี ้เป็ นเวลาเย็นมากแล้ วก็ไม่มีทา่ ทีวา่ เขาจะเดิน
ออกมาจากห้ องทำงานเลยและอาจยังไม่มีอะไรตกถึงท้ องนอกจากกาแฟสองแก้ วนัน้
“สิบล้ านเชียวหรื อที่หายไป” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ สายตาคมกวาดไล่ไปยังเอกสารที่ฝ่ายบัญชีสง่ ให้
การเบิกจ่ายเงินนันผิ
้ ดปกติวิสยั อย่างมาก กรณีเช่นนี ้ถ้ าเป็ นภาษาชาวบ้ านเรี ยกว่าถูกยักยอก ตัวการสำคัญ
ที่เขาหมายหัวไว้ คงไม่พ้นสองแม่ลกู นัน่ แน่ๆ
“แล้ วเราจะได้ เห็นดีกนั นังอสรพิษทังหลาย
้ !”
“แพทขา...” เสียงเรี ยกหวานจ๋อยทำให้ เขาดึงสติกลับมาอีกครัง้ เมื่อมองไปทางต้ นเสียงก็ต้องเบิกตากว้ าง
อย่างตกตะลึง ร่างเพรี ยวระหงในชุดแซ็คสันแค่ ้ คืบสีแดงเพลิงปรี่ เข้ ากอดและจูบแก้ มสากระคายของเขา
อย่างไม่ให้ เสียเวลา โอ...นีเ่ ขากำลังฝั นอยู่หรื อเปล่านี ่
“เหมียว...คะ คุณมาได้ ยงั ไง” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็ตอนที่เธอปล่อยให้ เขาเป็ นอิสระนี่ละ่ มาริ สาจิ๊ปาก
ทำท่าเหมือนจะขัดใจเล็กน้ อยแต่ยงั ยิ ้มเซ็กซี่ยวั่ ยวนเช่นเดิม
“แหม...ก็ไม่ได้ เจอที่รักเสียนาน หัวใจมันเรี ยกร้ องก็เลยมาที่นี่ได้ ไงคะ”
“แต่คณ
ุ หายไปนานมาก”
“ก็เหมียวเพิ่งกลับจากอิตาลีน่ะค่ะ เพิ่งไปทัวร์ ยโุ รปกับคุณแม่มา”แม้ จะไม่เชื่อแต่ภทั รก็ไม่แสดงออก เขายิ ้ม
เนือยให้ หญิงสาวตรงหน้ าก่อนบอกว่า
“ผมยังเดินไม่สะดวกนัก จะเป็ นอะไรไหมถ้ าค่ำนี ้ผมจะชวนคุณไปทานข้ าวที่บ้าน”
“ค่ะ แพทคงเดินไม่สะดวกถ้ าจะออกไปทานข้ างนอก เหมียวตกลงค่ะ ไปทานที่บ้านคุณก็ได้ ” มาริ สายิ ้มร่า
ก้ มลงจูบแก้ มเขาอีกฟอดใหญ่แต่คนถูกหอมกลับไม่ร้ ูสกึ อะไรเลย ไม่เหมือนก่อนที่จะดีใจและมีความสุข
ทำไมเป็ นอย่างนี ้ไปได้ นะ?
“เดี๋ยวทุม่ ครึ่งเจอกันที่บ้านครับ” ภัทรบอกเท่านัน้ มาริ สาพยักหน้ ารับแล้ วเดินออกไปจากห้ องทำงานของ
ชายหนุ่มอย่างสุขใจ

“สวัสดีคะ่ บ้ านภัทรธรรมโชคค่ะ” นวลลดากรอกเสียงลงไปในกระบอกโทรศัพท์อย่างอ่อนหวาน พลันที่เสียง

ทางปลายสายตอบกลับมานันทำให้้ หวั ใจของเธอเต้ นแรงขึ ้นอย่างไม่มีเหตุผล
“นวล...ผมเอง ขอคุยกับป้าพริ ง้ หน่อย”
“สักครู่คะ่ เดี๋ยวจะไปเรี ยนป้าพริ ง้ ให้ ” เธอตอบกลับด้ วยเสียงสัน่ ๆ ขณะที่กำลังจะวางหูโทรศัพท์ลงบนโต๊ ะ
เสียงของภัทรก็ขดั ขึ ้นทันใด
“เดี๋ยว ! ไม่ต้องไปเรี ยกแล้ ว บอกป้าพริ ง้ ก็แล้ วกันว่าเย็นนี ้จะมีแขกไปทานข้ าวที่บ้าน ช่วยทำอาหารเพิ่มด้ วย
ไม่ต้องเผ็ดมาก” เขาสัง่ เสียยาวยืด
“ค่ะ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้ วใช่ไหมคะ”
“เดี๋ยว ! คุณไม่สบายรึเปล่า” ไม่ร้ ูอะไรดลใจให้ ถามอย่างนัน้ นับตังแต่
้ วนั นันที
้ ่โรงพยาบาลเธอกับเขาก็พดู
กันแทบนับคำได้ บางครัง้ การพูดกันทางโทรศัพท์อาจจะทำให้ ร้ ูสกึ อึกอัดน้ อยลงก็ได้ มนั เลยทำให้ กล้ าที่จะ
เปิ ดปากพูดกันมากขึ ้น
“นวลสบายดีคะ่ ” นวลลดาโกหกคำโต
“ก็ดีแล้ ว เท่านี ้ล่ะ” เขาตัดสายทิ ้งเสียดื ้อๆทังที
้ ่ใจอยากจะพูดต่อแต่ก็พดู อะไรไม่ออก มันกระอักกระอ่วนปั่ น
ป่ วนในหัวใจ ยิ่งเธอเฉยมากเท่าไหร่เขากลับร้ อนรนมากเท่านัน้ ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขาแคร์ เธอ
มาก เหตุผลน่ะหรื อ...ไม่มีให้ หรอก !
“ใครโทร.มาเหรอนวล” เพลินตาเอ่ยทักหลานสาวที่ห้องโถงของเรื อนใหญ่ เห็นคุยกันอยูน่ านสองนานจึงอด
ถามไม่ได้
“คุณภัทรค่ะ เธอบอกว่าจะมีแขกมาทานข้ าวที่บ้าน”
“งันหรื
้ อ ก็จดั ๆให้ เขาไปละกัน น้ าไปล่ะ” ว่าแล้ วเพลินตาก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่นวลลดาก็เรี ยกไว้ ก่อน
“น้ าตาจะไปไหนคะ” ผู้เป็ นหลานถามอย่างใคร่ร้ ู หากดูจากการแต่งตัวอันหรูหราฟู่ ฟ่ านี ้คงไม่พ้นงานราตรี
อะไรสักอย่างแน่ๆ
“ก็จะไปงานการกุศลช่วยคนตาบอดสักหน่อยน่ะ พรรคพวกเขาชวนมา ฮึ ้ย ! จะมาซักไซ้ อะไรให้ มากความ
กันนะยายนวล น้ าไปล่ะ” ทันใดนันผู
้ ้ เป็ นน้ าก็ผละออกไปโดยไม่เปิ ดโอกาสให้ เธอได้ ถามต่อ หญิงสาวลอบ
ถอนหายใจ นึกสงสารเจ้ าของเงินที่ให้ ถลุงเสียจริ งๆ เงินแต่ละบาทใช่วา่ จะหาได้ งา่ ยๆแต่ดนู ้ าของเธอใช้ มนั
เหมือนกับเศษกระดาษ เขาจะรู้หรื อยังนะว่าเขากำลังถูกขโมยเงินเงียบๆอยู่
“ยายนวล มายืนถอนหายใจอะไรตรงนี ้” ชนาภรณ์ถามเสียงดังเล่นเอาคนที่อยูใ่ นภวังค์ตกใจสุดขีด เงอะงะ
ทำตัวไม่ถกู เลยทีเดียว
“พี่นิดหน่อย เอ้ อ...พอดีคิดอะไรเพลินๆน่ะค่ะ” นวลลดาแก้ ตวั น้ำขุ่นๆ
“คืนนี ้พี่ไม่กลับบ้ านนะ บอกคุณแม่ด้วย”
“พี่นิดหน่อยจะไปไหนเหรอคะ”
“ก็...ไปปาร์ ตี ้ที่พทั ยาน่ะ เป็ นเด็กเป็ นเล็กทำตัวรู้มากอย่างนี ้ไม่ดีนะ พี่ไปล่ะ” ว่าแล้ วชนาภรณ์ก็ผละไปอีก
คนโดยไม่เปิ ดโอกาสให้ เธอได้ ถามต่อ คนบ้ านนี ้เป็ นอะไรกันหมดนะ อยูไ่ ม่เคยติดบ้ านกันสักคนเลย !

หลังจากที่เตรี ยมอาหารเสร็จนวลลดารู้สกึ เหนียวตัวจึงกลับมาอาบน้ำที่เรื อนเล็กในระหว่างที่เจ้ า

นายของเธอและแขกคนสำคัญยังมาไม่ถึงบ้ าน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ ้นสองสามครัง้ ก็ทำให้ เธออดแปลก
ใจไม่ได้ ร้ อยวันพันปี ไม่เคยมีใครมาเคาะเลยแต่วนั นี ้กลับดังขึ ้น เพื่อคลายความสงสัยเธอจึงเดินไปเปิ ด
ประตูแล้ วก็ต้องตกตะลึงเมื่อร่างสูงที่ใช้ ไม้ เท้ าค้ำยันของภัทรยืนตระหง่านอยูห่ น้ าห้ อง แม้ วา่ เธอจะแต่งตัว
มิดชิดเรี ยบร้ อยแล้ วแต่การเผชิญหน้ าแบบลมหายใจรดหน้ ากันอย่างนี ้มันไม่ปลอดภัยเลยสักนิดสำหรับผู้
หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ
“คุณภัทร !!”
“ใช่ ! ผมเอง หรื อคุณนึกว่าเป็ นคนอื่น” เขาถามกลับแต่ก็ไม่มีคำตอบใดหลุดรอดออกมาจากริ มฝี ปากบาง
นันเลย
้ การเงียบของเธอทำให้ เขาหงุดหงิดเสมอและตอนนี ้ก็เช่นกัน
“ไปลืมปากทิ ้งไว้ ที่ไหนล่ะ ผมถามทำไมไม่ตอบ”
“จะอาบน้ำหรื อทานข้ าวก่อนคะ” เธอถามราวกับมันเป็ นหน้ าที่แต่มนั ไม่ได้ ออกมาจากหัวใจจริ งๆ ชายหนุ่ม
โกรธมากขึ ้นจนขนาดทิ ้งไม้ เท้ าแล้ วปรี่ กระชากต้ นแขนกลมกลึงมาบีบจนหญิงสาวหน้ าเหยเกแต่ก็ไม่เก่ง
พอที่จะร้ องออกมาให้ ได้ ยิน
“คุณถามอย่างนี ้เพื่ออะไร ถามเพื่อบอกให้ ผมรู้วา่ คุณคือพยาบาลของผมหรื อว่าถามเพราะเป็ นห่วงผม”
“หน้ าที่คะ่ นวลระลึกเสมอว่าคุณเป็ นเจ้ านายของนวล”
“อ๋อ...ดีละ่ ที่ร้ ูสถานะของตัวเอง อีกไม่นานคุณกับบรรดาญาติของคุณอาจจะไปนอนอยูใ่ นตะรางก็ได้
เตรี ยมตัวเตรี ยมใจวันนี ้ก็ยงั ไม่สาย” คำพูดของภัทรทำให้ นวลลดาเบิกตากว้ างจนลืมเจ็บ หมายความว่า
อย่างไรที่จะลากคอเธอกับญาติๆเข้ าคุกน่ะ ในเมื่อไม่ได้ ทำอะไรเสียหน่อย
“ยังไงคะ คุณพูดอย่างนี ้...” เธอพูดไม่ทนั จบเขาก็แทรกขึ ้นทันควัน
“ก็น้ากับพี่สาวของคุณยักยอกเงินผมไปสิบล้ านน่ะสิ อย่านึกนะว่าผมจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ” เขาขู่เสียงแข็ง
“จะกล่าวหากันลอยๆไม่ดีนะคะ คุณมีหลักฐานหรื อ”
“ยิ่งกว่าหลักฐานก็มีนวลลดา คุณอย่าคิดนะว่าพวกคุณฉลาดอยูค่ นเดียว ผมเองก็ไม่ได้ โง่เหมือนกัน” นัน่
สินะ ถ้ าเขาไม่มีหลักฐานเขาจะมายืนด่าเธอปาวๆอย่างนี ้ได้ ยงั ไง เอาเถอะ...จะเป็ นอย่างไรก็ขอให้ เป็ นเรื่ อง
ของเวรกรรม เธอไม่ร้ ูจะทำยังไงจริงๆ
“กรุณาปล่อยนวลด้ วยค่ะ อีกพักแขกของคุณคงมาแล้ ว” เธอเปลี่ยนเรื่ องเสียเพราะไม่อยากจะอยู่ใกล้ เขาอีก
แล้ ว อีกอย่างแขกคนนี ้ก็คงจะสำคัญมากเขาถึงรี บกลับบ้ านเร็ วกว่าทุกวัน
“นัน่ สิ แขกพิเศษซะด้ วย” ภัทรคลายมือที่แข็งราวกับคีมเหล็กนันออกแล้
้ วออกแรงผลักคนตัวเล็กให้ เซไปนิด
หนึง่ ก่อนพูดต่อว่า
“ช่วยดูแลแขกของผมด้ วย อย่าให้ ขายหน้ าได้ ” ผู้เป็ นเจ้ านายสัง่ เสียงเข้ มแล้ วเดินจากไปพร้ อมกับสายตาคม
กร้ าวเอาเรื่ องหนักอยูเ่ หมือนกัน หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกพลางคลำแขนป้อยๆ จะมีครัง้
ไหนบ้ างนะที่เขาจะทะนุถนอมเธอ อย่าคิดเลย มันไม่มีหรอกน่า ...นวลลดาเอ๋ย

คราวแรกนันนวลลดาคิ
้ ดว่าแขกของภัทรคงเป็ นผู้ชายแต่เมื่อหญิงสาวชุดแซ็คสีเงินเลื่อมกรุยกราย
ย่างก้ าวเข้ ามาที่ห้องอาหารก็ทำให้ หวั ใจของเธอเจ็บแปลบ หากจำไม่ผิดเธอผู้นี ้คงจะเป็ นคนรักของภัทร
แน่ๆ แต่วา่ ชื่ออะไรนันเธอจำไม่
้ ได้ และก็ไม่อยากจะจำ
“ทานเยอะๆนะครับ คุณดูผอมไปมาก” น้ำเสียงเอาอกเอาใจของภัทรทำให้ นวลลดาสะดุ้ง ยามที่เขาแสดง
ต่อหญิงสาวคนนี ้ช่างอ่อนโยนผิดกับที่แสดงกับเธอนักหนา แล้ วยังจะตักอาหารใส่จานให้ กนั อีก เธอคงจะ
อิจฉาคุณมาริสาเข้ าแล้ ว
“อ้ วนเดี๋ยวคุณก็ไม่รักเหมียวน่ะสิคะ” มาริสาตอบอย่างฉอเลาะ
“ไม่วา่ คุณจะเป็ นอย่างไรผมก็รักคุณเสมอครับเหมียว” เขาตอบกลับไปหวานจ๋อยไม่แพ้ กนั เขาจงใจพูดให้
นวลลดาได้ ยนิ แต่เธอก็เย็นเหลือเกิน ชายหนุ่มหวังจะเห็นลูกน้ องวิ่งโร่ร้องไห้ ขี ้มูกโป่ งออกไปแต่เธอกลับยืน
นิ่งราวไม่มีอะไรเกิดขึ ้น คนร้ อนใจกลับกลายเป็ นเขาเสียเอง
“ปากหวานจังค่ะที่รัก มาให้ เหมียวจุ๊บทีหนึง่ ซิ” มาริ สาก้ มลงจูบแก้ มสากเสียงดังจ๊ วบ รอยลิปสติกสีแดงยัง
ติดตรึงอยูท่ ี่ปลายคางบึกบึน ภัทรหัวเราะร่วนแต่ในใจนันกลั ้ บขยะแขยงที่สดุ
“ชื่นใจจัง ทานต่อเถอะครับเหมียว” ชายหนุ่มพยักเพยิดให้ คนข้ างกายมาสนใจที่จานอาหาร แวบหนึง่ เขา
หันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยูไ่ ม่หา่ งนักด้ วยความรู้สกึ ที่บอกไม่ถกู แล้ วก็เบือนหน้ าหนีราวกับไม่มีอะไรเสีย
นวลลดาเจ็บแปลบในหัวใจ ดวงตากลมจ้ องไปที่นาฬิกาบนผนังพลางคิดในใจว่าเมื่อไหร่เวลาอันโหดร้ ายนี่
จะจบลงเสีย เธอเหนื่อยเหลือเกิน...
 แขกคนพิเศษของภัทรกลับไปได้ ครู่หนึง่ แล้ ว หลังจากนันนวลลดาก็
้ จดั เก็บโต๊ ะอาหารและทำความ
สะอาดให้ เรี ยบร้ อย กว่าจะเดินมาถึงเรื อนเล็กก็เป็ นเวลาดึกมากแล้ ว ป่ านนี ้เจ้ านายของเธอคงจะเข้ านอน
หรื อไม่ก็นงั่ เคลียร์ งานอยู่ แต่ไฟดับอย่างนี ้คงนอนไปแล้ วล่ะ เสียพลังงานไปเอาใจสาวเยอะเหมือนกันนี่
มืองบางค่อยๆเปิ ดประตูอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าคนที่นอนอยูจ่ ะตื่นแต่แล้ วเธอก็ต้องร้ องกรี๊ ด
ออกมาเมื่อจู่ร่างบางถูกกระชากไปทางด้ านหลัง แผ่นหลังบอบบางปะทะเข้ ากับฝาผนังเต็มแรงรวมทังศี ้ รษะ
ของเธอด้ วย ภัทรอาศัยจังหวะนันกั
้ กคนตัวเล็กกว่าไว้ ในอ้ อมแขน กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆโชยเข้ าจมูกทำให้
อารมณ์ของเขากระเจิดไปไกลลิบ นี่เขาเป็ นอะไรไป?
“ปล่อยค่ะ” นวลลดาดิ ้นขลุกขลักในอ้ อมกอด แต่ยิ่งเธอดิ ้นเท่าไหร่มือหนาที่รัดเอวเธอนันก็
้ ยิ่งแน่นขึ ้นเท่านัน้
“ไม่ปล่อย คุณไม่มีสิทธิสงั่ ผม” เขาบอกเธอในความมืดพร้ อมกับก้ มหน้ าลงมาใกล้
“คุณจะทำอะไรคะ” หญิงสาวถามเสียงสัน่ เมื่อจมูกโด่งเริ่ มซุกไซร้ อยูท่ ี่แก้ มเนียนใส ริ มฝี ปากร้ อนของเขา
ค่อยๆทาบทับริมฝี ปากเย็นเฉียบของเธออย่างแผ่วเบา นุ่นนวลราวกับผีเสื ้อโบยบิน สมองของเธอคล้ ายจะ
วูบดับไปครู่หนึง่ มารู้ตวั อีกทีก็เมื่อเขาถอนริมฝี ปากออกนัน่ แหละ
“คุณไม่เคยหรื อ?” นวลลดาไม่เข้ าใจหรอกว่าเขาถามอะไร แต่ที่ร้ ูคือเธอกำลังจะพลาดท่าให้ เขาเสียแล้ ว
“ปล่อยค่ะ เราไม่ควรทำแบบนี ้” เธอบอกพร้ อมกับดันร่างแกร่งให้ ออกห่างแต่ก็ไม่เป็ นผล ละอายนักที่ถกู เขา
ขโมยจูบในความมืดเช่นนี ้
“ผมถามคุณว่าคุณไม่เคยถูกจูบหรื อ ทำไมไม่ตอบล่ะ” ภัทรคาดคันหนั
้ ก
“เคยสิ คุณไม่ใช่คนแรกแน่นอน” คนตัวเล็กแหวใส่เสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความวาบหวามในหัวใจ ภัทรฉุน
กึกเมื่อได้ ยินเช่นนัน้ เขาใช้ มือใหญ่ทงสองจั
ั้ บใบหน้ าของนวลลดาไว้ แน่นแล้ วถามเสียงเยือกเย็นว่า
“เคยโดนจูบกี่ครัง้ ไอ้ หมอนัน่ มันจูบคุณกี่ครัง้ ” เขาหมายถึงไอ้ พี่ธชั อะไรนัน่
“เป็ นร้ อยครัง้ เลยล่ะ คุณนี่ไม่ได้ ครึ่งของเขาหรอก” เธอตอบเหมือนท้ าทายเขา สุดท้ ายบทลงโทษคนปากดีก็
คือจุมพิตอันร้ อนแรงที่เขาจงใจฝากฝั งบนริมฝี ปากบาง เขาจูบเธอหนักหน่วง รุกเร้ าจาบจ้ วงจนเธอเหมือน
กับเธอกำลังจมน้ำ หายใจแทบจะไม่ทนั เพราะเขา สองมือปั ดป่ ายทุบตีคนตัวโตแต่ก็ไม่เป็ นผลเพราะเขาไม่
สะทกสะท้ าน ภัทรจูบเธออยูน่ านกว่าจะคลายริ มฝี ปากออก ยังไม่วายค่อนแคะเธออีกว่า
“เด็กอนุบาล ! ผมคงเป็ นไอ้ หน้ าโง่มากถ้ าเชื่อว่าคุณเคยโดนจูบมาก่อน”
“ช่างสิ นวลจะเป็ นอะไรมันก็เรื่ องของนวล” เธอทำเสียงเหมือนกับจะร้ องไห้ นึกเสียใจระคนอับอายที่พลาด
ท่าให้ เขา ถึงมันจะไม่ร้ายแรงก็เถอะแต่เธอก็อายอยูด่ ี
“มองหน้ าผม มองตาผมนวล...อย่าเพิ่งร้ องไห้ ” เขาจับใบหน้ าหวานให้ มองมาทางเขา สายตาคมประสาน
เข้ ากับสายตาของเธออย่างมีความหมาย
“คุณรักผมบ้ างหรื อเปล่า ไอ้ ง่อยคนนี ้เคยมีตวั ตนในหัวใจคุณบ้ างหรื อเปล่า” เมื่อได้ ยนิ เช่นนันนวลลดาต้
้ อง
เบิกตากว้ าง คำถามของเขาทำให้ เธอลำบากใจนัก รักสิ...แต่มนั พูดไม่ได้ เขาจะเข้ าใจบ้ างไหม?
“ทำไมต้ องถามนวลอย่างนี ้” น้ำตาแห่งความสับสนหลัง่ ริ นรดสองแก้ มเนียน เขาจึงใช้ นิ ้วกรี ดน้ำตานันทิ
้ ้งจน
เกลี ้ยงพร้ อมกับกดจมูกลงกลางหน้ าผากเนียนเสมือนเป็ นการปลอบใจ
“ผมอยากรู้วา่ ผม...สำคัญกับนวลบ้ างไหม หัวใจของนวลจะมีผมอยูบ่ ้ างหรื อเปล่า” เธอไม่ตอบแต่กลับเขย่ง
ปลายเท้ าให้ สงู เทียมเขาแล้ วมอบจุมพิตหวานล้ำแทนคำตอบ รอยจูบนี ้มีทงความรั
ั้ กและเสียใจปะปนระคน
กัน เขาจะรู้บ้างไหมว่าเธอทุกข์ทรมานแค่ไหนกับความรู้สกึ ที่มีตอ่ เขา แม้ จะรักแต่เธอกับเขาต่างก็ยืนอยูบ่ น
เส้ นขนานที่ไม่มีวนั มาบรรจบกัน ตลอดเวลาเขาเห็นเธอเป็ นศัตรูที่ต้องทำลายแต่ในทางกลับกันเธอเห็นเขา
เป็ นผู้ชายคนหนึง่ ที่ไม่มีพิษสงอะไรเลย
“นวลเกลียดคุณ !!!!”

คืนนันที
้ ่เรื อนเล็กภัทรก็ไม่ได้ พบหน้ านวลลดาอีกเลย คืนนันเธอวิ
้ ่งหนีเขาเข้ าไปในห้ องจนกระทัง่
เขากลับมาจากบริษัทก็ไม่มีแม้ แต่ร่องรอยของเธอหลงเหลือแม้ แต่น้อย
นวลลดานัง่ กอดเข่าอยูท่ ี่ศาลาริมคลองหลังบ้ านโดยมีสายตาของเพลินจิตเฝ้าอยูไ่ ม่หา่ ง สองเดือน
ให้ หลังจากบุตรสาวกลับจากรุงเทพฯอย่างกะทันหันโดยไม่มีสาเหตุหญิงสาวก็เอาแต่นงั่ เหม่อลอย ทำหน้ า
เศร้ าซังกะตายผิดไปจากเมื่อก่อน พอครัน้ จะถามก็ไม่กล้ า กลัวเหลือเกินว่าคำถามจะไปสะกิดต่อมอะไรเข้ า
ก็เลยได้ แต่เก็บคำถามนี ้ไว้ ในใจ ถ้ าเธอพร้ อมเมื่อไหร่ก็คงจะมาเล่าให้ ฟังเอง ตอนนี ้คงทำได้ แต่เป็ นห่วงอยู่
ห่างๆเท่านัน้
“ผมอยากรู้วา่ นวลลดาอยูท่ ี่ไหน” ภัทรรวบรวมความกล้ าเดินตรงเข้ าไปถามเพลินตาถึงเรื อนใหญ่ แม่เลี ้ยง
ยังสาวปรายตามองลูกเลี ้ยงหนุ่มก่อนตอบว่า
“จะรู้ไปทำไม”
“ผมมีสิทธิที่จะรู้วา่ นวลลดาอยูท่ ี่ไหน”
“สิทธิของความเป็ นเจ้ านายหรื อคะคุณภัทร ยายนวลลาออกไปได้ สองเดือนแล้ วคุณยังไม่ร้ ูอีกเหรอ” แม่
เลี ้ยงยิ ้มเยาะอย่างขบขันในท่าทีของเขา ยามนี ้เขาก็เหมือนไอ้ หนุ่มวัยคะนองคลัง่ รัก ไม่วา่ จะต้ องทำอะไร
บ้ าบิ่นสักขนาดไหนก็ยอมเพื่อสังเวยความสุขให้ แก่ตวั เอง
“รู้สิ แต่ผมไม่ถือว่าเป็ นการลาออกเพราะนวลไม่ได้ เป็ นคนมาบอกผมด้ วยตัวเอง” ภัทรตอบอย่างหัวเสีย เขา
แค่ต้องการรู้วา่ ตอนนี ้นวลลดาอยูท่ ี่ไหน แต่ดทู า่ แล้ วแม่เลี ้ยงของเขาคงจงใจจะกีดกันไม่ให้ เขาได้ เจอกับเธอ
“คุณจะเอาเท่าไหร่วา่ มา” เขายื่นข้ อเสนอ เมื่อไม่ได้ ด้วยเล่ห์มนั ก็ต้องได้ ด้วยกลสินา่ เพลินตาสะบัดหน้ าไม่
ใส่ใจเพราะทุกๆสิ่งที่หล่อนมีอยูต่ อนนี ้หล่อนภูมิใจกับมันแล้ ว
“ฉันต้ องการได้ ทกุ อย่างของภัทรธรรมโชค ให้ ฉนั ได้ ไหมล่ะ?”
“ได้ สิ !!” ชายหนุ่มตอบโดยไม่ต้องคิด “วันมะรื นผมจะเปิ ดพินยั กรรม เราได้ ร้ ูกนั แน่” เขาบอกทิ ้งท้ ายก่อน
เดินกระทืบเท้ าออกไปอย่างเสียอารมณ์ เขาคิดถึงนวลลดาใจแทบขาด ดูเหมือนปั ญหาที่เขายิ่งแก้ มนั จะ
ยุง่ เหยิงพันกันไปใหญ่ เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

ระหว่างที่รอกการตอบรับเข้ าทำงาน นวลลดาใช้ เวลาส่วนใหญ่หมกอยูใ่ นสวนผลไม้ ของมารดาทัง้

วัน เธอช่วยคนงานเก็บผลไม้ และทำบัญชีเล็กๆน้ อยๆซึง่ ก็พอทำให้ สภาพจิตใจของเธอดีขึ ้นบ้ าง อาจจะมี
บางครัง้ ที่คดิ ถึงภัทร รอยจูบของเขาที่ฝังตรึงอยูใ่ นหัวใจแต่เธอก็พยายามทำลืมไปเสีย
“ตากแดดไม่ใส่หมวกเดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ” เสียงของธวัชชัยดังขึ ้นจากด้ านหลังขณะที่เธอกำลังยืนห่อลูก
ฝรั่งอยู่ ร่างบางหันกลับไปมองทางต้ นเสียงแล้ วส่งยิ ้มหวานให้ ผ้ มู าใหม่
“อ้ าวพี่ธชั มาได้ ยงั ไงคะ”
“ก็คิดถึงน้ องนวลไงคะลมถึงหอบพี่มาที่นี่ได้ ” ธวัชชัยบอกด้ วยน้ำเสียงหยอกเย้ า นวลลดาหัวเราะเบาๆให้
กับความขี ้เล่นของเขา
“พี่ธชั ลูกสองแล้ วนะคะยังจะมาทำปากหวานอีก เดี๋ยวยายฟ้าก็ได้ มาฉีกอกนวลหรอก” เธอหมายถึงฟ้าใส
ภรรยาจอมขี ้หึงของธวัชชัยซึง่ เป็ นเพื่อนรักของเธอ ในขณะนี ้กำลังอุ้มท้ องลูกฝาแฝดอยู่
“ฟ้าเขารู้หรอกค่ะว่าอะไรเป็ นอะไร ว่าแต่น้องนวลเถอะ แดดแรงขนาดนี ้ไปหาหมวกมาใส่เร็ ว”
“นวลหัวแข็งออกค่ะ ปี นี ้ป่ วยไปแล้ วรับรองไม่ป่วยซ้ำแน่นอน” ได้ ทีเธอจึงโอ่เสียยกใหญ่ ไม่วา่ เวลาจะผ่าน
ไปแค่ไหนนวลลดาก็ยงั เป็ นคนน่ารักเช่นนี ้เสมอ เมื่อตอนเขาแต่งงานใหม่ๆมันก็มีบ้างที่เขาจะแอบคิดถึงคน
รักเก่าที่ไม่เคยเอ่ยปากเลิกรากันและเขาก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อได้ มีโอกาสโทรศัพท์ไปหาเธอแต่กลับมีผ้ ชู าย
รับสายแถมยังบอกอีกว่าอาศัยอยูบ่ ้ านเดียวกัน ภายหลังข้ อสงสัยนี ้ได้ คลายไปเมื่อเขาได้ ถามความจริ งจาก
ปากของเจ้ าตัว คำตอบของนวลลดาทำให้ เขาโล่งใจเพราะว่าชายคนนันคื ้ อเจ้ านายของเธอเอง
“อื ้อ ! พี่ธชั คะ เดี๋ยวนวลฝากส้ มโอไปให้ ฟ้าด้ วยนะคะ แพ้ ท้องหนักอย่างนี ้คงจะอยากทานอะไรเปรี ย้ วๆแน่”
“รู้ใจกันดีจงั เพื่อนคูน่ ี ้ ขอบคุณน้ องนวลมากนะที่ดีกบั พี่และฟ้าเสมอมา” นวลลดายิ ้มบาง เอื ้อมมือไปกุมมือ
ใหญ่ไว้ ทงสองข้
ั้ างแล้ วบอกแก่คนรักเก่าว่า
“ทังสองคนคื
้ อคนที่นวลรัก ทำให้ แค่นี ้ยังน้ อยไปด้ วยซ้ำค่ะ” ธวัชชัยยิ ้มกว้ างอย่างไม่ปิดบัง แม้ วนั นี ้ทังเธอ
้
และเขาจะไม่ได้ ลงเอยด้ วยการวิวาห์อย่างที่เคยวาดฝั นไว้ แต่อย่างน้ อยก็ยงั เหลือเยื่อใยบางๆต่อกัน มัน
ไม่ใช่ในเรื่ องชู้สาวแต่หากเป็ นความรักแบบพี่น้องที่มีตอ่ กันและกัน
“แย่แล้ วจ้ าพี่นวล !!!” มิ ้นท์ เด็กสาววัยสิบสี่ที่มารดาของเธอรับมาช่วยงานในสวนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ ามา
หาพลางตะโกนส่งเสียงดังลัน่ เป็ นประโยคเดิมๆว่า
“แย่แล้ วจ้ า แย่แล้ ว” เมื่อมิ ้นท์เข้ ามาใกล้ นวลลดาก็รีบปล่อยมือธวัชชัยแล้ วหันไปพูดกับเด็กสาวต่อ
“เกิดอะไรขึ ้นมิ ้นท์?”
“มีคนโทร.มาจ้ ะ เขาบอกว่าเป็ นตำรวจ ตอนนี ้ป้าตากับพี่นิดหน่อยถูกจับเข้ าคุกจ้ ะ”

นี่แหลหนาที่เขาว่าเวรกรรมมันมีจริง บางครัง้ ไม่ต้องรอให้ ถึงชาติหน้ ากรรมมันก็สนองแล้ ว เพลินจิต

และนวลลดารุดหน้ าเดินทางเข้ ากรุงเทพฯด่วนหลังจากทราบข่าวจากทางตำรวจ เพลินตาถูกจับในบ่อนการ
พนันและในเวลาเดียวกันชนาภรณ์ก็ถกู จับกุมในข้ อหาเสพยาเสพติดกลางโรงแรมดังแถวพัทยา ไม่เท่านัน้
สองแม่ลกู ยังถูกภัทรฟ้องในข้ อหายักยอกทรัพย์พว่ งด้ วย ดูทา่ แล้ วคงอีกหลายปี อยูก่ ว่าทังสองแม่
้ ลกู จะพ้ น
โทษออกมา ทังนวลลดาและมารดาก็
้ จนใจ ไม่ร้ ูจะช่วยอย่างไรดี ภัทรเองก็ร้ายกาจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่า
เขาจะทำรุนแรงถึงเพียงนี.้ ..เขาใจร้ ายเหลือเกิน !!
กว่าจะเสร็จธุระที่กรุงเทพฯก็ทำให้ นวลลดาวิ่งรอกอยูห่ ลายวัน เมื่อกลับมาถึงบ้ านสวนเธอก็ร้ ูสกึ
ครั่นเนื ้อครั่นตัว ร้ อนๆหนาวๆคล้ ายจะเป็ นไข้ เพียงแค่เอนกายหลับตาลงบนเก้ าอี ้โยกไม้ เธอก็ผล็อยไปอย่าง
ง่ายดายด้ วยความอ่อนเพลียซึง่ ในความฝั นนันปรากฏแต่
้ ภาพของเจ้ านายจอมวีนเต็มไปหมด
“ตายแล้ ว ! นวล...ตืน่ ก่อนซิลกู ทำไมตัวร้ อนเป็ นฟื นเป็ นไฟขนาดนี ้” เพลินจิตร้ องด้ วยความตกใจเมื่อสัมผัส
มือลงบนหน้ าผากของบุตรสาวที่นอนหลับไม่ได้ สติอยู่ เธอพยายามเรี ยกสองสามครัง้ จากนันดวงตากลมก็้
ลืมขึ ้นอย่างยากเย็น
“แม่คะ นวลปวดหัว” เธอบอกมารดาด้ วยน้ำเสียงแหบพร่า เพลินจิตพยักหน้ าเข้ าใจแล้ วบอกว่า
“ไปนอนต่อในห้ องเถอะ ไหวไหมลูกเดี๋ยวแม่จะเช็ดตัวให้ ” เธอพยายามยันกายลุกขึ ้นเดินโผลเผลไปที่ห้อง
นอน จากนันผู
้ ้ เป็ นมารดาก็เช็ดตัว หาข้ าวหายาให้ ทาน พอเสร็ จแล้ วหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่ได้ สติ
อีกเลย
 นวลลดาลืมตาขึ ้นมาอีกครัง้ ก็พบว่าเช้ าแล้ ว ในศีรษะอื ้ออึงหนักหน่วงราวกับจะระเบิดออกมาเป็ น
เสี่ยงๆ ขณะที่กำลังจะยกมือขวาขึ ้นกุมขมับด้ วยความเคยชินก็มีอีกมือหนึง่ กุมมือบางของเธอไว้ แน่น หญิง
สาวเบิกตากว้ างอย่างไม่เชื่อเมื่อคนที่เธอเห็นฟุบอยูข่ ้ างกายนันคื
้ อภัทร เป็ นเขาจริ งๆหรื อ ?
“ตื่นแล้ วเหรอนวล คุณเป็ นยังไงบ้ าง” พอหายจากอาการงัวเงียหลังจากสะดุ้งตื่นชายหนุ่มก็ยิงคำถามใส่คน
ป่ วยไม่ยงั ้ “ปวดหัวไหม ตัวร้ อนหรื อเปล่า ไหนขอผมวัดไข้ หน่อย” เขาวางมือหนาทาบลงบนหน้ าผากเนียน
อย่างแผ่วเบา ไอร้ อนที่เขารับรู้นนมี
ั ้ มากผิดปกติจนทำให้ เขาอดกังวลไม่ได้
“ปล่อยนวลเถอะค่ะ” เธอบอกเขาด้ วยน้ำเสียงแหบแห้ ง
“คุณกำลังไม่สบาย ไปหาหมอกับผมเถอะนะ” คนตัวโตอ้ อนวอนด้ วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“นวลไม่ได้ เป็ นอะไรมาก ได้ พกั สักนิดก็คงหาย คุณกลับไปเถอะค่ะ” เธอไล่เขาเป็ นครัง้ ที่สองแต่เขาก็ยงั นิ่ง
“นวล...คุณโกรธอะไรผม ทำไมคืนนันคุ
้ ณต้ องหนีผมไป รู้ไหมชาตินี ้ผมไม่คิดว่าจะได้ พบคุณเสียแล้ วถ้ าไม่
สะกดรอยตามคุณจากโรงพักมา” เขาตัดพ้ อด้ วยความน้ อยใจ
“นวลไม่ได้ โกรธค่ะแต่นวลไม่อยากเห็นคุณ ไม่อยากอยูร่ ่วมบ้ านกับคนใจร้ าย”
“ผมขอโทษนะนวล ผมทำผิดต่อคุณมากมายเหลือเกิน ผมสำนึกผิดแล้ ว”
“ถ้ าคุณสำนึกผิดแล้ วก็กลับไปเถอะค่ะ คุณได้ ทรัพย์สมบัติของคุณคืนแล้ ว คนผิดก็ได้ รับโทษอย่างสาสมคุณ
ยังจะต้ องการอะไรอีก”
“ผมไม่ได้ อยากได้ อะไรเพราะที่คณ ุ ให้ ผมมามันก็เพียงพอแล้ ว ผมแค่อยากให้ คณ ุ รู้วา่ ตอนนี ้ผมไม่ได้ คดิ ร้ าย
กับใคร แต่ถ้าคุณต้ องการให้ ผมไป...ผมก็จะไป” ภัทรบอกอย่างหมดหวัง เขาตังปณิ ้ ธานว่าจะให้ เธอไล่เขา
ได้ สามครัง้ ซึง่ มันก็ครบแล้ ว ชายหนุ่มคลายมือบางให้ เป็ นอิสระแล้ วลุกขึ ้นเดินจากไปอย่างที่ได้ พดู ไว้ นวล
ลดาหัวใจสัน่ ไหวรุนแรงที่เขายอมเดินหนีไปง่ายๆ ทิฐิของเธอไม่มากพอที่จะปฏิเสธความหวังดีของเขา ร่าง
บางผุดลุกขึ ้นอย่างรวดเร็วเป็ นผลให้ เสียศูนย์ไปบ้ างแต่เธอก็ใช้ ความเร็ ววิ่งไปสวมกอดคนตัวโตจากด้ าน
หลังไว้ แน่น
“อย่าไป ! อยูก่ บั นวล...” พูดได้ เพียงเท่านันสติ
้ ของหญิงสาวก็ดบั วูบลงราวกับหนังที่ฉายจบไปแล้ ว

เพลินจิตลอบมองร่างสูงของภัทรที่กำลังใช้ ผ้าขนหนูเช็ดแขนของบุตรสาวเงียบๆ เขาคนนี ้คงเป็ นต้ น

เหตุที่ทำให้ บตุ รสาวกลับมานัง่ เหม่อลอยได้ เป็ นเดือนๆสินะ จะว่าไปภัทรก็ไม่ใช่คนเลวร้ ายอะไรมากมาย
อย่างที่เคยได้ รับฟั งคำบอกเล่าจากเพลินตา อย่างน้ อยชายคนนี ้ก็กล้ าที่จะเดินเข้ ามาบอกว่ารักนวลลดา
และจะดูแลลูกสาวของเธอให้ ดี ได้ ฟังเท่านี ้คนเป็ นแม่ก็ดีใจมากแล้ ว
ภัทรใช้ เวลาทังวั
้ นขลุกอยูก่ บั นวลลดาที่นอนซมอยูโ่ ดยมีมารดาของเธอเข้ ามาถามไถ่เป็ นระยะ
ตอนค่ำภัทรขออนุญาตเพลินจิตนอนเฝ้าไข้ หญิงสาวในห้ องซึง่ เธอเองก็ไม่วา่ อะไรเพราะเห็นว่าทังคู้ ต่ า่ งก็
โตๆกันแล้ ว พอตกดึกเขาจึงถือวิสาสะกระโดดขึ ้นมานอนร่วมเตียงกับคนป่ วยด้ วยเหตุผลที่วา่ หากเกิดอะไร
จะได้ ช่วยได้ ทนั นวลลดาออกจะใจกล้ าไปหน่อยที่ไม่ขดั ขืนแถมยังชอบอ้ อมกอดของเขาด้ วยซ้ำ มันทำให้
เธออบอุน่ และปลอดภัยอย่างประหลาด
“ตัวอุน่ ๆนะ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ อีกทีไหม” เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของเธอ คนถูกถามส่ายหน้ าแล้ วซุกใบหน้ า
ลงกับแผ่นอกกว้ างราวกับจะเรี ยกหาไออุน่
“พอแล้ ว นวลหนาวค่ะ” บทจะน่ารักเธอก็น่ารักจับใจ หากไม่ติดว่ากำลังป่ วยป่ านนี ้เธอคงถูกเขาหอมจน
แก้ มช้ำไปแล้ ว
“กอดผมไว้ นะ กอดผมแม้ มนั จะไม่คอ่ ยอุน่ แต่ก็ยงั ดีกว่านอนตากลมเยอะเลย” ชายหนุ่มกระชับร่างบางเข้ า
มาในอ้ อมกอดอีกครัง้ พร้ อมกับจุมพิตลงระหว่างคิ ้วแผ่วเบาด้ วยความรักที่เอ่อล้ นเต็มหัวใจ
“ทำไมเมื่อเช้ านวลไม่ปล่อยให้ ผมไปทังๆที
้ ่ออกปากไล่ผมแล้ ว” จู่ๆเขาก็ถามขึ ้นอย่างสงสัย หญิงสาวเงย
หน้ ามองสบสายตาคมอยูน่ านราวกับจะส่งความรู้สกึ บางอย่างให้ กบั เขา ไม่เท่านันเธอทำใจกล้
้ าใช้ ริมฝี ปาก
บางอันร้ อนรุ่มด้ วยพิษไข้ แตะลงบนริมฝี ปากของเขาอย่างนุ่มนวลเนิ่นนานซึง่ เขาก็หลับตาลงยอมรับรสจูบ
อันบางเบานันไว้
้ อย่างไม่เกี่ยงงอน
“นวลจะขึ ้นชันประถมได้
้ รึยงั คะ จูบของนวลใช้ ได้ ไหม” เธอถามพาซื่อ ภัทรหัวเราะน้ อยๆไพล่คิดถึงคืน
สุดท้ ายที่เขาและเธอได้ อยูด่ ้ วยกัน ตอนนันเขายั
้ งว่าเธอเป็ นเด็กอนุบาลอยูเ่ ลย เขาจำได้ ดีไม่เคยลืม
“ได้ แค่อนุบาลสอง ครัง้ ก่อนอยูอ่ นุบาลหนึง่ ดีขึ ้นมาหน่อยแต่ก็ยงั ดีที่ไม่ตกไปอยูช่ นปฐมวั
ั้ ย”
“ที่นวลไม่ยอมให้ คณ
ุ ไปก็เพราะ...นวลรักคุณค่ะ นวลเคยโกหกคุณมาครัง้ หนึง่ แล้ ว” หญิงสาวเท้ าความไป
ถึงตอนที่ตะโกนใส่หน้ าเขาแล้ ววิ่งหนีไป ภัทรพยักหน้ ารับรู้ เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้ กนั ที่ได้ ยนิ เช่นนัน้
“ช่างเถอะ ผมลืมไปแล้ ว ผมรู้วา่ วันนี ้นวลรักผมก็ดีใจมากแล้ ว” ชายหนุ่มบอกด้ วยความรู้สกึ อิ่มอกอิ่มใจ กะ
จะชวนเธอคุยอีกนิดแต่ก็ไม่ทนั เสียแล้ วเพราะบัดนี ้คนตัวเล็กในอ้ อมกอดหลับลงไปอย่าง่ายดาย แต่ช่าง
เถอะ...มีเวลาคุยกันอีกเยอะแยะถมไปจะต้ องกลัวอะไร เขาบอกตัวเองพร้ อมกับดิ่งเข้ าสูห่ ้ วงนิทรารมย์ตาม
ไปอีกคน
ภัทรสะดุ้งตื่นกลางดึกเมื่อรู้สกึ ว่านวลลดานอนดิ ้นแรงกว่าที่เคยอีกทังไอร้
้ อนจากพิษไข้ แผ่มาถึงเขา
ทำให้ เขาต้ องกระโดดพรวดลงจากเตียงมุง่ ไปยังห้ องน้ำเพื่อนำผ้ าขนหนูมาเช็ดตัวให้ คนไข้ อีกครัง้
“ไข้ สงู มากเลย จะชักไหมเนี่ย” คนตัวโตเช็ดไปพึมพำไปอย่างวิตก ส่วนคนตัวเล็กเมื่อรับรู้ถึงความเย็นที่
ใบหน้ าจึงปรื อตามอง ใบหน้ าเลือนรางของภัทรปรากฏให้ เห็นแม้ จะไม่ชดั แต่เธอก็ร้ ูสกึ อุน่ ใจอย่างประหลาด
ที่ลืมตาขึ ้นมาก็พบเขา
“หนาวจัง คุณภัทร” ริมฝี ปากแห้ งผากบางเอ่ยเบาๆ
“คุณไข้ สงู อยู่ ผมจะเช็ดตัวให้ แล้ วก็ทานยานะ”
“นวลไม่เป็ นไรมากหรอกอย่าเครี ยดสิ” เธอว่าพลางยกมือร้ อนๆทังสองข้
้ างประครองใบหน้ าคร้ ามไว้
“คุณตัวร้ อนอย่างกับไฟเลย ไปหาหมอไหม”
“ไม่” คนตัวเล็กส่ายหน้ าเบาๆ “ไม่ชอบเลยโรงพยาบาล”
“ถ้ าอย่างนันให้
้ ผมเช็ดตัวคุณหน่อย ถ้ าไข้ ลดเราก็จะอยูด่ ้ วยกันที่นี่” ภัทรหลอกล่อจนเธอยอมให้ เขาใช้ ผ้า
ขนหนูเช็ดจนทัว่ ร่างอย่างว่าง่าย ไม่วา่ มือเขาจะเช็ดตรงไหน ริ มฝี ปากหยักได้ รูปก็จะประทับลงตรงนันไม่
้ เว้ น
แม้ กระทัง่ เนินอกที่โผล่พ้นคอเสื ้อยืดตัวโคร่งออกมา
“จัก๊ กะจี๋จงั ” คนตัวเล็กพูดราวกับละเมอเมื่อไรนวดที่เริ่ มผุดไถลงบนผิวขาวเนียนจนเป็ นรอยแดง คนตัวโต
หัวเราะน้ อยๆก่อนจะถามว่า
“ชอบไหมครับ”
“ชอบ...แต่มนั จัก๊ กะจี๋”
“ไว้ คณ
ุ หายดีแล้ วผมจะจูบคุณทังตั
้ วทุกวันเลยเอาไหม”
“แต่คณุ ต้ องโกนหนวดนะ อย่างนี ้ไม่ไหวเลย” เธอว่าพลางใช้ มือเหนี่ยวต้ นคอเขาลงมาใกล้ แล้ วใช้ มืออีกข้ าง
ลูบไล้ ลงบนแก้ มสากระคายเบาๆ
“อีกอย่าง...หน้ ากากของคุณถอดมันทิ ้งซะเถอะเวลาคุณอยูก่ บั ฉัน ฉันไม่ชอบมันเลย...หน้ ากากซาตาน”
“หน้ ากากซาตาน?”
“ใช่...เวลาคุณสวมหน้ ากากใบนี ้คุณมักจะเป็ นซาตานร้ ายคอยทำร้ ายคนอื่นให้ ต้องเจ็บปวด แต่พอคุณถอด
มันออกคุณก็คือคนธรรมดาคนหนึง่ เป็ นผู้ชายที่น่ารัก น่ามองที่สดุ ”
“คุณกำลังชมว่าผมหล่อเหรอ” ชายหนุ่มแกล้ งยัว่
“ใช่” หญิงสาวเว้ นวรรคไปครู่หนึง่ แล้ วจ้ องลึกเข้ าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคูน่ นอย่
ั ้ างจงใจ “คุณคือผู้ชายที่
เซ็กซี่มากเลย” ไม่ร้ ูวา่ เพราะพิษไข้ หรื ออะไรที่ทำให้ นวลลดาพูดไปเช่นนันแต่
้ กระนันภั
้ ทรก็เชื่ออย่างหมดใจ
ว่าเธอพูดความจริง
“อ้ อนวอนผมสักครัง้ สิวา่ คุณอยากให้ ผมถอดไอ้ หน้ ากากซาตานนี่ออกแล้ วผมจะทำทุกอย่างที่คณ
ุ ต้ องการ
นวลลดา”
“ได้ โปรด...ถอดมันออก ขอให้ นวลได้ เห็นเนื ้อแท้ ของคุณด้ วยเถอะค่ะคุณภัทร”
“ได้ ...ผมจะทำ เพื่อคุณ...นวลลดา” พอพูดจบมือหนาก็คว้ ากระปุกยาแก้ ไข้ บนหัวเตียงแล้ วเทมันลงบน
ฝ่ ามือสองเม็ดก่อนจะใส่เข้ าไปในปากของเธอหนึง่ เม็ด ตามด้ วยน้ำในแก้ วที่จ่อตรงปาก
“ทานยาก่อน จะให้ ทำอะไรผมก็ทำ” สิ ้นประโยคเธอก็สำลักน้ำจนไอเสียงดัง เขาจึงรี บช้ อนศีรษะเธอให้ อยู่
ท่ากึ่งนัง่ กึ่งนอนแล้ วใช้ มือหนาลูบลงบนแผ่นหลังเนียนแผ่วเบา
“ดีขึ ้นไหม” เขาถามพร้ อมกับดันร่างเล็กลงนอนที่เดิมเมื่อเห็นว่าหยุดไอแล้ ว เธอพยักหน้ าเบาๆ ทำน้ำตา
คลอเบ้ าจนเขาอดสงสารไม่ได้
“ลองวิธีป้อนยาใหม่ไหม”
“ยังไงคะ?” หญิงสาวงง ภัทรจึงคาบยาแก้ ไข้ ไว้ แล้ วค่อยโน้ มตัวลงใกล้ เธอช้ าๆจนริ มฝี ปากเย็นแนบชิดกับริ ม
ฝี ปากร้ อนผ่าวของเธอ นวลลดาค่อยๆเลื่อนมือโอบรอบคอของชายหนุ่มไว้ แล้ วเบือนหน้ าหนีจนเม็ดยา
ตกลงใต้ หมอน เขาสะดุ้งเล็กน้ อยกับปฏิกิริยานันแต่
้ ก็ใจชื ้นขึ ้นมาเมื่อเธอยื่นหน้ าใช้ จมูกรัน้ กดลงบนแก้ ม
สากระคายแผ่วเบา
“นวล...อย่ายัว่ ผม” ดูเอาเถอะ ขนาดเธอป่ วยยังขี ้อ้ อนขนาดนี ้แล้ วอย่างนี ้ใครจะอดใจไหวล่ะ
“เปล่าค่ะ นวล...” ไม่ทนั จะได้ พดู อะไรให้ จบความอดทนที่มีทงหมดของเขาก็
ั้ ขาดลง จุมพิตร้ อนแรงจึงมีขึ ้น
โดยไม่สนว่าคนใต้ ร่างนันจะป่
้ วยหรื อไม่อย่างไร เขาจูบเธออย่างดุดนั แต่ก็แฝงด้ วยความอ่อนหวานล้ำลึก
เล่นเอาเธอหายใจไม่ทนั เลยทีเดียว
“นวล...ผมทนไม่ไหวแล้ ว ให้ ผมรักคุณเถอะนะ ให้ ผมเถอะ”
“ไม่คะ่ ...” เธอบอกเสียงปนหอบ
“ทำไมล่ะ ผมทนไม่ไหวแล้ วจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ วคนดี”
“ก็...คุณยังไม่ได้ บอกรักนวลนี่คะ ขอหวานๆนะ”
“ผม...” ภัทรประทับจุมพิตแผ่วเบาลงตรงกลางหน้ าผากมนแล้ วใช้ ปลายจมูกโด่งลากเลื่อนลงมาที่ปลาย
จมูกรัน้ “รักคุณ...” ไล่ลงมาที่พวงแก้ มทังสองข้
้ าง “รักคุณจนหมดหัวใจ รักคุณคนเดียวเสมอมา นวลลดา
ผมรักคุณที่รัก” จนมาหยุดอยูท่ ี่ริมฝี ปากบางอีครัง้ หนึง่ “และจะรักคุณไปจนวันตาย”
“คุณภัทร...” นวลลดาโพล่งออกมาราวกับละเมอ
“ตอนนี ้คุณยังไม่สบาย ผมรอได้ นะ รอให้ หายดีก่อนแล้ วค่อย...” ชายหนุ่มพูดไม่ทนั จบประโยคเธอก็ชิงพูด
ขึ ้นเสียก่อน
“รักนวลเถอะค่ะ นวลพร้ อมแล้ ว” เธอจึงโน้ มคอเขาลงมา จากนันเพลงรั
้ กที่เกิดจากความเต็มใจของทังสอง
้
ฝ่ ายจึงขับขานท่วงทำนองอันหวานซึ ้งดังกึกก้ องในดวงใจน้ อยๆไพเราะตราตึงในหัวใจจนไม่ร้ ูลืม
นวลลดาสลบไปเมื่อค่อนรุ่งเพราะพิษไข้ ที่เล่นงานอีกครัง้ และความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมรัก
ภัทรจึงดึงร่างบางเข้ ามากอดกระชับไว้ หลังจากที่ให้ ยาไปอีกสองเม็ดพร้ อมกับเช็ดตัวแล้ วตวัดผ้ าห่มคลุม
ร่างบางไว้ เพื่อให้ ความอบอุน่ ก่อนที่เขาเองก็สลบไสลไปอีกคนเพราะความเหนื่อยที่เข้ ามาจู่โจม มาตื่นเอา
อีกทีก็เกือบสิบโมง ภัทรตื่นก่อนนานแล้ วแต่ไม่อยากขยับตัวไปไหนเพราะเกรงว่าคนป่ วยที่นอนหนุนแขนจะ
ตื่นทังๆที
้ ่ยงั พักผ่อนไม่เต็มที่ เขารออยูน่ านเลยทีเดียวกว่าเธอจะรู้สกึ ตัว ทันทีที่ลืมตาภาพแรกที่เธอเห็นก็คือ
ใบหน้ าคร้ ามของผู้เป็ นสามีทางพฤตินยั กำลังจ้ องมองเธออยู่ เธอรี บหลบตาเขาทันทีเมื่อคิดถึงเหตุการณ์
เมื่อคืนนี ้
“อรุณสวัสดิค์ รับที่รัก รู้สกึ เป็ นยังไงบ้ างวันนี ้” เขาเอ่ยทักอย่างสดใสแต่คนถูกทักนี่สิแก้ มแดงไปหมด
“ปล่อยนวลเถอะค่ะ นวลสบายดีแล้ ว เดี๋ยวแม่ก็มาเห็นหรอก” เธอขู่ อันที่จริ งเธอกับเขาก็ไม่ได้ เปลือย
ล่อนจ้ อนให้ อจุ าดตาหรอก เธอแค่เกรงใจมารดาหากมาเห็นเธอนอนกอดผู้ชายเช่นนี ้คงจะไม่งามแน่ๆแม้ วา่
เขาจะเพิ่งเป็ นสามีของเธอก็เถอะ
“ดีเสียอีก ผมจะได้ บอกแม่คณ
ุ ว่าเราเป็ นคนๆเดียวกันแล้ ว”
“คุณภัทร” เธอทุบอกเขาทีหนึง่ ด้ วยความเขินอาย สายตาที่เขาใช้ มองเธอนันเปลี
้ ่ยนไปอย่างสิ ้นเชิง จากที่
เคยเกลียดชังมันกลับกลายเป็ นความรัก ความห่วงหา ที่เธอไม่คิดว่าชีวิตนี ้จะได้ รับจากเขา
“อ้ าว...ผมพูดจริงๆนะ เดี๋ยวคุณหายดีเมื่อไหร่เรากลับไปกรุงเทพฯด้ วยกันนะ ไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ ว
คุณก็ไปเป็ นภรรยาผมอย่างเดียว ไม่ต้องทำงานให้ ลำบากเลย”
“แล้ วคุณเหมียวล่ะ คุณเก็บเธอไว้ ที่ไหน” นวลลดาถามด้ วยความหึงหวงเล็กๆ ซึง่ ก็ท ำให้ อีกฝ่ ายยิ ้มพราว
“หึงผมเหรอครับ ผมกับเหมียวขาดกันไปนานแล้ ว ผมมันก็แค่ไอ้ ง่อยคนหนึง่ ในสายตาเขา”
“พูดเหมือนน้ อยใจเลยนะคะ” เธอแกล้ งยัว่ เขาให้ โมโห
“ดีใจเสียมากกว่า แต่ถ้าคุณไม่แต่งงานกับผมนี่สิผมจะเสียใจมากเลยนะ” เขาทิ ้งลูกอ้ อนชุดใหญ่
“ไม่ขอนวลสักคำ เอาแต่พดู ว่าจะแต่งๆอย่างเดียว” นวลลดาตัดพ้ อแล้ วนอนผินหลังให้ เสีย เขาจึงใช้ อ้อม
แขนแข็งแกร่งกอดรัดหญิงสาวจากด้ านหลังพร้ อมจับกดจมูกลงบนแก้ มเนียนอุน่ ๆแผ่วเบา
“นวลครับ แต่งงานกับผมนะครับ บางครัง้ ผมอาจจะร้ ายกับคุณบ้ างแต่ไม่มีวนั ไหนเลยที่ผมจะหยุดรักคุณ
นับตังแต่
้ คณ ุ ก้ าวเข้ ามาในชีวิตของผมทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป คุณทำให้ ผมมีวนั นี ้...วันที่ผมได้ บอกรัก
คุณและเคียงข้ างคุณ ที่ผมถามไปคุณจะตกลงไหม”
“ค่ะ” เธอเคลื่อนตัวกลับมาเผชิญหน้ ากับเขา “นวลจะแต่งงานกับคุณค่ะ คุณภัทร”
“ผมรักคุณนะครับ ผมมันแสดงออกไม่เก่ง...” เขายังพูดไม่ทนั จบเธอก็สวนขึ ้นมา
“เป็ นเพราะคุณสวมหน้ ากากซาตานต่างหาก อย่าหยิบมันมาใส่อีกนะคะ นวลลดาคนเดิมที่คอยเอาอก
เอาใจคุณไม่มีอีกแล้ วนะคะ” เธอพูดทีเล่นทีจริ งแล้ วจูบลงบนปลายจมูกโด่งของสามีเบาๆ
“ถ้ าอย่างนัน...อื
้ ม ผมให้ คณ
ุ ทังชี
้ วิตเลย ชีวติ ของนายภัทรเป็ นของนวลลดาคนนี ้ คุณจะทำอะไรก็ได้ ตามใจ
คุณ ต่อไปนี ้ผมจะยอมคุณหมดทุกอย่างเลย”
“พูดจริ งนะคะ” นวลลดาหัวเราะสดใสพลอยทำให้ ภทั รยิ ้มกว้ างไปด้ วย
“ครับ ด้ วยเกียรติของผู้ชายชื่อภัทรครับ !!” พอพูดจบ ภัทรตวัดผ้ าห่มคลุมร่างเขาและเธอให้ อยูข่ ้ างใต้ แล้ ว
ปล้ำหอมแก้ มคนใกล้ จะหายป่ วยอย่างหมัน่ เขี ้ยว ทังห้
้ องเต็มไปด้ วยเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ ากจนดังลัน่ ไปถึงด้ าน
นอก เพลินจิตเดินผ่านประตูห้องของบุตรสาวแล้ วก็ต้องอมยิ ้ม หวังว่าจากนี ้ไปเธอคงจะได้ เห็นลูกสาวมี
ความสุขอย่างที่ควรจะเป็ นเสียที
บางครัง้ ความรักอาจไม่ได้ เริ่มต้ นอย่างสวยงามแต่ทว่าเรากำหนดได้ วา่ จะให้ รักนันเป็ ้ นไปทางใด
เฉกเช่นกับภัทรและนวลลดา แม้ ทงสองจะไม่
ั้ ได้ เริ่ มปลูกต้ นรักด้ วยความเข้ าใจแต่สดุ ท้ ายแล้ วความรักและ
ความห่วงใยก็ทำให้ ต้นรักออกดอกเบ่งบานสวยงามในหัวใจของทังสองตลอดไปตราบนานเท่
้ านาน
<<< จบบริบูรณ์ >>>