ИЗОЛАЦИЈА ОД ОПШТЕСТВОТО

Отуѓувањето е примарна тема на Злосторство и казна. На почетокот, гордоста

на Раскољников го одвојува од општеството. Тој се гледа себеси како
супериорен во однос на сите други луѓе и затоа не може да се поврзе со
никого. Во рамките на неговата лична философија, тој ги гледа другите луѓе
како алатки и ги користи за свои цели. По извршувањето на убиствата,
неговата изолација расте поради неговата интензивна вина и
полуделириумот во кој го фрла истата. Постојано и одново, Раскољников ги
оттурнува луѓето што се обидуваат да му помогнат, а потоа ги трпи
последиците. На крајот, тој го смета за неподносливо целосното отуѓување
што си го нанел. Само во епилогот, кога конечно ќе сфати дека ја сака Соња,
Раскољников го пробива ѕидот на гордоста и егоцентричноста што го одвои
од општеството.

НИХИЛИЗАМ
Нихилизмот бил особено забележлив во Русија во 1850-тите и 1860-тите
години. Ги отфрла семејните и општествените врски и емоционалните и
естетски грижи во корист на строг материјализам или идејата дека нема „ум“
или „душа“ надвор од физичкиот свет. Со нихилизмот е поврзан
утилитаризмот или идејата дека моралните одлуки треба да се засноваат на
правилото за најголема среќа за најголем број луѓе. Раскољников првично го
оправдува убиството на Аљона на утилитарна основа, тврдејќи дека злобна
старица отстранета од општеството. Без разлика дали убиството е всушност
утилитарен чин или не, Раскољников секако е нихилист; целосно
несентиментален во поголемиот дел од романот, тој не се грижи ништо за
емоциите на другите. Слично на тоа, тој целосно ги игнорира општествените
конвенции кои се спротивни на строгите интеракции што тој ги посакува со
светот. Меѓутоа, на крајот од романот, додека Раскољников ја открива
љубовта, тој го отфрла својот нихилизам. Преку оваа акција, романот го
осудува нихилизмот како празен.
КРИМИНАЛОТ И КАЗНИТЕ СО КОИ Е ПРОСЛЕДЕН
Начинот на кој романот се осврнува на криминалот и казнувањето не е баш
како што би се очекувало. Злосторството е извршено во I дел, а казната доаѓа
стотици страници подоцна, во епилогот. Вистинскиот фокус на романот не е
на тие две крајни точки, туку на она што се крие меѓу нив - длабинско
истражување на психологијата на криминалецот. Внатрешниот свет на
Раскољников, со сите негови сомнежи, делирии, второ погодување, страв и
очај, е срцето на приказната. Достоевски не се грижи за вистинските
последици од убиството, туку за начинот на кој убиството го принудува
Раскољников да се справи со измачувачката вина. Навистина, со толку малку
фокусирање на затворањето на Раскољников, Достоевски се чини дека
сугерира дека вистинската казна е многу помалку страшна од стресот и
вознемиреноста од обидот да се избегне казната.

ИДЕЈА
Идеја во ,,Злосторство и казна” е да претстави човек кој се бори со
општествените норми а некаде низ таа борба и ги занемарува. Главен акцент
се дава на справувањето со вината предизвикана од неговите постапки
поради желбата да стане суперироен.
Литературен род: Епика ( раскажувач во трето лице )
Литературен вид: Психолошко-криминалистички роман