Professional Documents
Culture Documents
Се живее ли на пуст остров
Се живее ли на пуст остров
Клаудија Лутовска
Секогаш имаме избор. Но, знаеме ли зошто правиме „таков избор“, каков што сме го направиле?
Како сме стигнале до тука?
Очекувајќи дека новото време на информации кои се достапни за секого, глобализацијата која ни
се сервира на начин преку кој прво ни се сервира изолација а, потоа глобалност, каде
единствениот прозорец кон светот е мобилниот телефон, компјутерот и интернетот. Една од
важните одлики на човекот е неговата зрелост. Покрај физичката зрелост, еден од важните
моменти е психичката зрелост, и онаа на која повеќемина забораваат (а најчесто ја забораваат
родителите) емотивната зрелост.
Констатацијата дека депресијата по дефиниција е стадиум во кој се наша личноста која има
потреба да се повлече за да се себепронајде, некако е разнишана од новот време. Изолираноста ја
наметнува општеството. Со менување на навиките за социјализација од најрана возраст преку
воспитниот и образовниот систем, како да зборуваме за „принудна депресија“ создавајќи
зависност од друга димензија, влегување во дигитален свет, кој најчесто индивидуите го
монтираат на нереални основи.
Најчесто зборуваме за среќа, и кога е човек среќен? Кога ќе се излачат четирите хорнони на
среќата. Од кои едниот е поврзан со љубов, а другиот со успех. За тоа се потребни други лица, што
значи дека е “тешко да се биде среќен на пуст остров“, односно да се биде среќен „на лажниот
дигитален остров“.
Поголемиот дел од денот Никола го поминува на интернет. Тоа е неговиот свет. Неговиот изглед е
со неприродна белузлава и тенка кожа, понекогаш има и подочњаци од немање на осет за
времето од гејмање, а деновите си поминуваат. Начинот на кој живее го изолираат од околината,
за него постојат само ликовите од заедничката игра, во која секој се себеизмислил. Каде води сето
тоа? Каде води неговиот пуст остров?
Кој и да го создаде ова време на промени, свесно или несвесно, создаде премногу гапови и
негативна реперкусија по младиот човек. Заканата е огомна: обезличување, немање на
самодоверба, лажни амбиции и заблуда, токсичност на наравот, блокирање на реалноста. Како да
се воспостави балансот помеѓу нереалниот виртуелен свет, огромната количина на непотребни и
контаминирачки информации, и да се препознае вредноста на животот во заедницата и избере
најкорисниот дел од дигиталниот свет?
И секако се поставува дилемата: се живее ли на пуст остров? Која одлука сме ја донеле, како ќе
функционираме?