MAGANDA ANG MGA BABOY

“Maganda ang mga baboy, hindi ba?”

“Medyo oo,” sagot ko.
“Hindi ka ba naaawa ‘pag pinapatay
sila?”
“Oo, kung minsan,” sagot niya.
“Ako ang nagpapakain sa kanila,” sabi
niya,
“Nagpapaligo, ako ang naghihirap
Para lumaki silang maganda at mataba,
At ‘pag nagkakasakit sila
Nag-aalala ako. Tumatawag agad ng doktor.
At pagkatapos, ‘pag oras na nila,
Maingat ko silang dinadala
Sa sasakyan, mabigat ang loob ko,
Napamahal na sila sa akin.
Pero, iyan ang trabaho ko;
Gusto kong makapag-aral,
Kailangan pakainin ang aking pamilya.
Kailangan ko ng pera.
Pagmamasdan ko ang mga baboy,
Tatapikin ko sila at magpapaalam,
Saglit nila akong tititigan
Ikakawag ang buntot at sisinghot,
Wala sa kanilang mukha ang lungkot ng mata
ko.
Mapapabuntong hininga ako,
Ganyan lang ang buhay,
Hindi ko naman silang nakikitang kinkatay.”