აქვს თუ არა ბრძოლას აზრი, როდესაც ის განწირულია მარცხისთვის?

ეს დამოკიდებულია ბრძოლის კონტექსტზე და მიზნებზე. აქ არის გასათვალისწინებელი

რამდენიმე პერსპექტივა:

– სწავლა და ზრდა: ზოგჯერ რთულ სიტუაციაში ჩართვა, მაშინაც კი, თუ ის განწირულია

წარუმატებლობისთვის, შეიძლება იყოს ღირებული სასწავლო გამოცდილება. მას შეუძლია
დაეხმაროს ინდივიდებს გამძლეობის, პრობლემების გადაჭრის უნარების განვითარებაში და
საკუთარი შეზღუდვების უკეთ გაგებაში. წარუმატებლობა შეიძლება იყოს ძლიერი
მასწავლებელი და რთული ბრძოლიდან მიღებული გაკვეთილები მომავალში წარმატებამდე
მიგვიყვანს.

– მორალური ან ეთიკური პრინციპები: ადამიანებს შეუძლიათ აირჩიონ ბრძოლა იმ

მიზეზისთვის ან პრინციპისთვის, რომლის სჯერათ, მაშინაც კი, თუ წარმატება ნაკლებად
სავარაუდოა.

თუმცა, აუცილებელია აწონ-დაწონოთ პოტენციური სარგებელი, რომელიც გაგრძელდება

ბრძოლის ხარჯებთან, როგორც პიროვნულ, ისე სოციალურ ხარჯებთან. ზოგიერთ
სიტუაციაში, მარცხისთვის განწირულმა ბრძოლამ შეიძლება გამოიწვიოს რესურსების
გაფლანგვა, ემოციური დისტრესი და ზიანი მიაყენოს საკუთარ თავს ან სხვებს. გადამწყვეტია
სიტუაციის რეალისტური შეფასება და ალტერნატიული სტრატეგიების განხილვა, მათ
შორის მოლაპარაკება, კომპრომისი ან ძალისხმევის გადამისამართება უფრო მიღწევადი
მიზნებისკენ. (ეჰ, მივდივარ, დედილო, მარტო არ მინდოდა წასვლა – არავინ წამყვა, ამ ჩემს
ბოღმას მაინც ამოვიღებ გულიდან! მერე რაც იქნება, იქნება...)

ერთ-ერთი ისტორიული ბრძოლა, რომელიც ხშირად განწირულად ითვლება თავიდანვე

არის თერმოპილეს ბრძოლა, რომელიც მოხდა ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 480 წელს ბერძნულ-
სპარსეთის ომების დროს. ეს ბრძოლა ცნობილია მცირე ბერძნული ძალების ბოლო დგომით,
ძირითადად სპარტელებისაგან, ბევრად უფრო დიდი სპარსული არმიის წინააღმდეგ,
რომელსაც მეთაურობდა მეფე ქსერქსე I.

–სპარსეთის დიდი ძალები: სპარსეთის არმია ბევრად აღემატებოდა ბერძენ დამცველებს.

–გეოგრაფიული შეზღუდვები: ბერძნებმა აირჩიეს თერმოპილეს ვიწრო უღელტეხილის

დაცვა, რამაც შეზღუდა სპარსული რიცხვითი უპირატესობის ეფექტურობა. თუმცა, ამან მათ
მცირე ადგილი დატოვა მანევრირებისთვის და სპარსელებს უბრალოდ შეეძლოთ ჯარის
ტალღა ტალღის შემდეგ გაეგზავნათ.

–ღალატი: ადგილობრივმა მცხოვრებმა, სახელად ეფიალტესმა, უღალატა ბერძნებს მთის

ბილიკის გამოვლენით.

–გამაგრების ნაკლებობა: თერმოპილეში გმირული დგომის მიუხედავად, ბერძნულ ძალებს

არ მიუღიათ მნიშვნელოვანი გაძლიერება სხვა ბერძნული ქალაქ-სახელმწიფოებისგან, რაც
მათ პოზიციას კიდევ უფრო გაუსაძლისს ხდის. (ეჰ, მივდივარ, დედილო, მარტო არ მინდოდა
წასვლა – არავინ წამყვა, ამ ჩემს ბოღმას მაინც ამოვიღებ გულიდან! მერე რაც იქნება, იქნება...)

თერმოპილეს ბრძოლას ხშირად ახსოვთ არა მისი სტრატეგიული წარმატებებით, არამედ

ბერძენი დამცველების სიმამაცითა და თავგანწირვით, რაც ასახავს იმას, თუ როგორ
შეიძლება ზოგჯერ ბრძოლა განწირული იყოს სტრატეგიული პერსპექტივიდან, მაგრამ მაინც
აქვს ღრმა ისტორიული მნიშვნელობა. ( არც გახელებულა და არც გადარეულა, ჩვენგან
განთავისუფლება უნდოდა.)

პესიმისტურმა წინაპირობამ, ან ნეგატიურმა შეხედულებებმა და დამოკიდებულებმა

საკუთარი თავის, სხვების ან სამყაროს მიმართ, შეიძლება მნიშვნელოვანი გავლენა იქონიოს
ადამიანის აზრებზე, ემოციებზე, ქცევებზე და საერთო კეთილდღეობაზე.

–ნეგატიური საკუთარი თავის იმიჯი: პესიმისტურმა წინასწარგანწყობამ შეიძლება

გამოიწვიოს საკუთარი თავის ნეგატიური იმიჯი, სადაც ინდივიდები თავს უუნარო,
უღირსად ან უსიყვარულოდ თვლიან.

–დეპრესია:როდესაც ინდივიდები მუდმივად უყურებენ საკუთარ თავს, გამოცდილებას და

მომავალს ნეგატიური კუთხით, ამან შეიძლება ხელი შეუწყოს დეპრესიული სიმპტომების
განვითარებას და გახანგრძლივებას. (არ ღირს, დედილო, ასე ცხოვრება: ან მოკვდეს კაცი და
ან ცოცხალი იყოს!..)

–სოციალური იზოლაცია: ნეგატიურმა რწმენამ სხვების შესახებ შეიძლება გამოიწვიოს

სოციალური იზოლაცია. თუ ვინმეს სჯერა, რომ ადამიანები არასანდო ან
არაკეთილსინდისიერები არიან, მათ შეუძლიათ თავი დაანებონ სოციალურ ურთიერთობებს,
რაც იწვევს მარტოობას და სოციალური მხარდაჭერის ნაკლებობას.

(სხვა, სხვა! სხვა რა ჩემი მაგალითია! კაცს მზესავით უნდა გიყურებდეს ყველა: ხან
სასურველი უნდა იყო, – აი, იქნებ გამათბოსო; ხან კი საწყევარი, – ვაი, როდის გადავრჩები ამ
კაცსო! – თვარა ძლოკვივით დასრიალობ შენთვის. თუ ვინმე ფეხს წაგკრავს, თვარა ისე, შორს
მყოფს არც კი შემოგხედავს.)
–ინტერპერსონალური ურთიერთობები: სხვების შესახებ ნეგატიურმა რწმენამ შეიძლება
დაძაბოს ინტერპერსონალური ურთიერთობები. პესიმისტურმა პირებმა შეიძლება სწრაფად
იფიქრონ სხვების ყველაზე ცუდ ზრახვებზე, რაც გამოიწვევს კონფლიქტს და დაძაბულ
ურთიერთობებს. (ჩვენი ბატონი მკაცრი იყო, რომ მოგვშივდებოდა, ერთს კოდს პურს მაინც
ვისესხებდით. კათალიკოზი რომ მოვიდოდა, ეკლესიაში ყველა გავიგონებდით ტკბილ
სიტყვას... ეჰ, მისი სიტყვები ახლაც გულს ჩამრჩენია; ბატონის მომღერლების ხმა რა სევდით
ჩამგუგუნებდა გულში! ლექსები განა მეც არ მესმოდა? ხატავდნენ ბატონის დარბაზს, განა მეც
არ ვხედავდი და თვალი არ ძღებოდა? ეჰ, რა ჩამოვთვალო! ახლა კი ბურდღულებენ რაღაც
გაუგებარს... იქნება კარგიცაა)

სათაური: წინააღმდეგობის ღირებულება: არის თუ არა რაიმე აზრი ბრძოლაში,

როდესაც ის განწირულია მარცხისთვის?

შესავალი

კითხვა, აქვს თუ არა რაიმე აზრი ბრძოლას, როდესაც ის განწირულია

წარუმატებლობისთვის, არის ღრმა და დროული საკითხი. ისტორიის მანძილზე
ინდივიდები და ჯგუფები გადაულახავ შანსებს აწყდებოდნენ და მაინც არჩიეს
წინააღმდეგობის გაწევა, ბრძოლა თავიანთი რწმენის, პრინციპებისა თუ იდეალებისათვის.
ეს ესე იკვლევს ამ საკითხის მრავალმხრივ ბუნებას, იმის გათვალისწინებით, თუ რა
კონტექსტში ხდება ასეთი ბრძოლები, თუნდაც სავარაუდო წარუმატებლობის პირობებში.

პირველი ასპექტი, რომელიც გასათვალისწინებელია არის კონტექსტი, რომელშიც ხდება

წინააღმდეგობა ან ბრძოლა. ხშირ შემთხვევაში, ინდივიდები ან ჯგუფები ირჩევენ ბრძოლას
არა მხოლოდ გამარჯვების იმედისთვის, არამედ იმ ფასეულობებისთვისაც, რომლებიც
ძვირფასია. ეს შეიძლება მოიცავდეს ადამიანის უფლებების, სამართლიანობის,
თავისუფლების ან მორალური პრინციპების დაცვას. ()

მიუხედავად იმისა, რომ ბრძოლა, რომელიც განწირულია მარცხისთვის, შეიძლება უშედეგო

ჩანდეს, არსებობს რამდენიმე მიზეზი, რის გამოც ინდივიდები და ჯგუფები ირჩევენ ამ გზას:

სწავლა და ზრდა: ზოგჯერ წინააღმდეგობის პროცესმა, თუნდაც წარუმატებელი, შეიძლება

გამოიწვიოს პიროვნული და კოლექტიური.მორალური ან ეთიკური პოზიცია: ბევრი
ისტორიული მოძრაობა, როგორიცაა სამოქალაქო უფლებების მოძრაობა ან ბრძოლა
აპარტეიდის წინააღმდეგ, მოიცავდა წინააღმდეგობას ერთი შეხედვით გადაულახავ
წინააღმდეგობებთან. ეს ძალისხმევა განპირობებული იყო მორალური ან ეთიკური
მოვალეობის ღრმა გრძნობით, რაც ასახავს იმას, რომ ბრძოლას თანდაყოლილი მნიშვნელობა
ჰქონდა. დამატებითი პროგრესი: ზოგიერთი ბრძოლა შეიძლება ჩაითვალოს, როგორც
ნაბიჯი უფრო დიდი მიზნისკენ. მაშინაც კი, თუ საბოლოო გამარჯვება არ არის მიღწეული.

დასასრულში, კითხვა, აქვს თუ არა რაიმე აზრი ბრძოლას, როდესაც ის განწირულია

წარუმატებლობისთვის, რთული და სუბიექტურია. მიუხედავად იმისა, რომ წარმატების
შანსები კრიტიკულად განიხილება, არის კონტექსტები, სადაც წინააღმდეგობის მოქმედებას
აქვს შინაგანი მნიშვნელობა. მას შეუძლია ხელი შეუწყოს მორალურ პრინციპებს, ხელი
შეუწყოს პიროვნულ და კოლექტიური ზრდას და ხელი შეუწყოს თანდათანობით პროგრესს.
ისტორია სავსეა ინდივიდებისა და ჯგუფების მაგალითებით, რომლებმაც დიდი შანსების
წინაშე დგანან, აირჩიეს წინააღმდეგობის გაწევა და წარუშლელი კვალი დატოვეს
მსოფლიოში. ასეთ ვითარებაში ბრძოლის გადაწყვეტილება ადასტურებს ადამიანთა რწმენის
გამძლეობას, რომ ზოგჯერ წინააღმდეგობის აქტი თავისთავად გამარჯვებაა.