PAGKAKAISA-ISA PAGKAKAIBA-IBA KALIDAD NANG EDUKASYON PARA SA LAHAT.

My respect to Almighty God for bringing us here today, to our proud parents, faculty
members, barangay council, ladies and gentlemen. Magandang Hapon at Magandang Buhay
po sa inyong lahat.
I am greatly honored and flattered to have been asked to this memorable occasion of
your lives.
Maybe you’re asking Ba’t ako nandito. Ako rin po di ko alam kung bakit. Last week,
nakatanggap po ako nagtawag, inviting me to be your guest speaker. I don’t hesitate to say
YES. Pero sabi ko, check ko muna schedules ko, baka meron akong meetings or
commitment na attenan. Pero bago po nung araw na nakatanggap ako nang tawag pina
cancel ko po yung lakad ko for Aklan monitoring namin. Sabi ko sa sarili ko. Ang galing
nang timing ni Lord. He fix everything especially sa schedules ko. Nilaan niya talaga ang
araw na ito para magspeak sa inio. Nandito ako ngayon kasi alam ko may kailangan kayong
matutunan sa akin. ‘yun nga lang meron din po akong request sa inyo. OK lang ba? Gusto ko
makining kayo kasi may graded recitation tayo mamamaya. Ang di makasagot sa tanong ko,
kukunin ulit yung certificate niya.. Ayus lng po ba yun? ( deejokeee lng po). Kaya makinig
kayo.
I was a transferee here sa paaralan na ito, Pero never ko na feel na transferee ako,
they treat me as a normal student. Yung mga teachers are very approachable, dedicated to
teach students and they are putting extra efforts and support sa mga kabataan na nag aaral
dito. I remember, when I was in Grade 2 , yung una exam or quiz po na aking na encounter
ay Math po. Yung 100 items na puro adding and subtracting ang laman. At first, never ko
na encounter yan sa aking previous school. Nahirapan ako, kasi sa unang paaralan ko
hanggang 50 items lang sasagutin, na shock ako nang pagkita ko 100 items yung sasagutan
ko. Di ko alam, I was nervous nung time na yun. at first day of school pa nun. After nang
clase My adviser Mam Vedia approach me regarding sa scores ko, I failed sa time na yun. I
told myself, Babawi ako despite nang scores ko. It was my adjustment period, new
environment, new teachers, at bagong atmosphere para sa akin.
Nag adjust talaga ako, My late Aunt, ante Goyang, was my sidekick tutor. After nang
clase ko, Uuwi ako tapos lalaro, sag ub tubig at hindi matatapos ang araw ko pag walang
tutorial lessons. Meron po yung options Mag tuon or bakol. Sympre always kong pinipili ay
mag study, sino ba naman ang gusto nang “Bakol”. Di ba wala. Daily routine ko yun nung
nagtransfer ako dito. Sa una po, hindi madali, Kasi tamad po ako noon mag aral at nasa isip
ko lng po nang time na iyon ay Laro lang. Masaya ka na pagnakalaro kana. Yun lang yung
simple joy ko sa buhay ko noon. At pag dating sa tutorial napawi na po yung simple joy ko
kasi walang katapusang lecture na. Kasi sa kanya reward muna bago suffering. So ayun laro
bago tutor.
I remember when she had a lecture sa akin tapos hindi ko masagutan lahat, ilang
tanong at ilang hampas din po ang aking nakuha. Ilang repeat din po ako sa exams ko sa
kanya at paghindi ko po natapos yung assignment ko, wala pong tulog yun. Never po akong
nagreklamo sa kanya or nagtampo man lang. Kasi, una libre na tutor mo at may over time
pa. Sa time ngayon, mahal na ang bayad mag pa tutor. Masakit man o mahirap man ang
pinagdaanan ko pero sweet victory naman sa huli. I know she has been so strict pagdating
sa study ko, pero may purpose yun. she established my study habit as well a firm
foundation in my academics. Kung di po dahil sa kanya, di ako magtandos sa pagtuon ko. I
will never forget ang bilin niya palagi. Study hard and you will reach your dreams.
Noong una, di ko alam bakit ganun siya ka strict. And nang lumalaki na ako, I’ve
realized siguro kung di niya ako tinulungan sa lessons ko nahirapan ako sa highschool at
college ko. Nahirapan akong mag established nang study habit ko. Pero hindi po, It was a
smooth run in my studies. May mga bagay talaga na hindi madali at first pero pagtutunan
mo na madali na lang. Those were my short stories noong bata ako.
Di pa po tayo tapos, meron pa po. Noong elementary ako, I strive hard to be on top.
Challenge ko yun sa sarili ko. Yung mga awards ko ay regalo ko yun sa parents ko na
naghihirap maitaguyod lang kaming lahat. Yun lang ang makaya kong regalo sa kanila that
time. Sino ba naman ang parents na hindi masaya pag may award yung anak niya.
Nakakaproud po diba?.
Tulad ninyo ngayon, natakot din akong mag highschool, kasi mag iibang landas na
kayo nang mga kaibigan mo, mas malawak ang iyong kpaligiran, mas maraming teachers
ka nang haharapin, yung iba mabait at yung iba sasagarin ka mailabas mo lang lahat nang
talents mo. Sa highschool, maraming kang kaibigan pang makilala kaaway o pde ring wala
lang. Ibang level na rin nang academics ang haharapin mo sa Highschool, nakadepende
sayo pano mo ito matatapos ang mahalaga hindi mawala ang pinahahawakan mong
pangarap sa buhay. Panagarap na mag aahon sayo sa kahirapan at isang tagumpay din para
sa parents mo. Ang journey mo ngayon sa elementarya ay magtatapos na pero may
malaking mundo pa kayong tatahakin. Wag lang bumitaw sa pangarap niyo sa buhay.
Akala niyo hanggang highschool lang ang Academic torture, meron pa. May college
pa after Higshchool. Ang haba di ba? Napatanong nio rin ba sa sarili nio Ba’t kailangan
lampasan lahat yun? Isa lng po ang dahilan pag may pangarap ka makaya mo lahat
lampasan ano man kahirap ang higschool at college basta Wag lang bibitaw sa pangarap.
Na alaala ko when I was in College, una, bago ka mag enroll pipili ka nang course mo
or career para sa future mo. In my part, wala talaga akong choice of course, ang goal ko lang
talaga ay makatapak sa college makapagtapos on time. Yung lang ka simple ang pangarap
ko noon. Pero hindi madali yung college life ko . ang hirap, sobrang hirap especially sa
finances. Physically fit ka sa studies pero di ka financially fit. Isang struggle din sa pamilya
namin. There was a time na napaisip ka na lang na give up yung pangarap mo dahil hindi na
kaya financially. Pero walang imposible sa diyos basta manalangin at manalig ka lang.
Despite of ups and downs sa buhay ko, God never fail to amaze me. Maliit o Malaki man na
bagay. Every prayers may sagot lahat. Kahit minsan, wala kana allowance, manawag ka lang
sa ginikanan mo , sa mga tiya or sa mga utod mo mangayo, may times nga may ara man or
misan delay man but God totally provides in everything na kailangan natin sa buhay.
Manalangin at manalig lang po. Nakapagtapos po ako na ang sandata ko palagi ay prayers. I
will not be here today sharing my stories without the support of my parents and my family.
Who guided and molded us to become of what we are today. Im totally grateful kasi naging
parents ko sila, naging pamilya ko sila. Despite of our down times, we never to fail to
support each other Malaki man o maliit ang problema.
May tatlong bagay lang akong natutunan sa kwento ko, una po OBEDIENCE.
Obedience sa mga magulang natin, matuto po tayong magsunod sa mga pangaral nila sa
buhay natin, dahil sila po ang magbibigay nang guidance sa ating buhay.
Pangalawa, Tiwala sa diyos, whatever circumstances man ang iyong pinagdadaanan
pag si Lord ang center ng buhay mo. All things will work together for good. Wala pong
imposible sa diyos kahit ano man ang hilingan mo may sagot po yan,.
Pangatlo, determinasyon sa pangarap natin sa buhay. Kahit ano pa ang estado nang
pamumuhay mo, ano man ang daan na tatahakin mo kung determinado kang abutin ang
pangarap mo wala pong imposible, Ika nga nila sipag at tyaga. Huwag lg po bibitaw sa kung
ano man ang pangrap natin sa buhay dahil ito pa ay maging daan sa ating tagumpay sa
buhay. Kung hindi ka mangarap ngayon kalian pa? Ang mga magulang ninyo, guro,
kaibigan, kalaro at kakilala. Lahat sila po ay may role para maabot mo rin ang iyong
tagumpay. Kaya nga sabi nang theme natin ngayon “ PAGKAKAIBA-IBA PAGKAKAISA
KALIDAD NANG EDUKASYON PARA SA LAHAT”
Before I end my speech, gusto ko lang pong pasalamatan ang mga naging teachers
ko mula noong elementarya ako. Para sa inyo rin poang tagumpay na meron ako ngayon. Sa
inyo po akong natutong magbilang, magbasa, sumulat at magsagot nang 100 items sa math.
Maraming Salamat po mga Mam at sir.
And also, I would like to grab this opportunity na magpasalamat sa aking mga
magulang at pamilya. Without your undying help and support sa aming edukasyon, hindi
po naming makamtan ang tagumpay ng buhay. Hindi po ako nandito ngayon para ibahagi
ang kwento ko sa mga batang ito. Kayo po ang aming insipirasyon.
Sa mga parents po na nandito ngayon, lalong lalo na po sa mga may pinag aaral pa.
push nio lang po. Matyaga lang po tayo, Makapagtapos din po sila.. Supportahan natin an
gating mga kabataan sa ano man ang pangarap nila sa buhay.
At sa inyo mga mahal naming mag aaral, MAKE YOUR PARENTS PROUD, matuto
kayong mangarap. Kapag may taong nang aapi sa inyo, huwag kayong magtanim nang sama
ng loob. Instead gawin niyo silang insipirasyon para mas umangat pa ang buhay. Sana po
matanim sa puso niyo ang tatlong bagay, Obedience, tiwala sa diyos at determinasyon
makamit ang pangarap. For sure malayo an marating niyo sa buhay.
Once again, many thanks to the faculty and staff of Cadoldolan-Igdagmay
Elementary School for giving me the opportunity to be the guest speaker in this moving up
ceremony. Thank you so much at Magandang Buhay po sa inyong lahat
 I used to live in a City where it’s totally different living in a rural area. Sa city po, wala sang
kahon nga agyan kada adlaw magkadto sa eskwelahan, diri ko lang na experience mahulog sa
kahon, madusmo sa tam an ka sipal, mabugtaw aga kag magbulig kay nanay manghimos sng
pamahaw kag igma tapos magdul ong sang pamhaw kag igma sa amay ko sa talamnan, kag ang the
best sa tanan mag sag ub tubig. I know we are on the same ground. Memorable po sa akin lahat
nang na experience ko dito. Because I’ve gained friendships, experienced and memories that I could
bring whenever I go.
What you have experienced, I’ve also experienced.

Ako po yung taong, pag may failure ako sa buhay, I strive hard to overcome it. And those
failure are my motivations to suceed