Na súa consecuencia, sempre que certo número de homes únense en sociedade renunciando cada un

deles ao poder de executar a lei natural, cedéndoo á comunidade, entón e só entón constitúese unha
sociedade política ou civil. Este feito prodúcese sempre que certo número de homes que vivían no estado de
natureza asócianse para formar un pobo, un corpo político, sometido a un goberno supremo, ou cando
alguén se adhire e incorpórase a calquera goberno xa constituído. Por ese feito autoriza á sociedade ou, o
que é o mesmo, á súa poder lexislativo, para facer as leis no seu nome segundo conveña ao ben público ou da
sociedade, e para executalas sempre que se requira a súa propia asistencia (coma se tratásese de decisións
propias súas). Iso é o que saca ao home dun estado de natureza e colócao dentro dunha sociedade civil, é
dicir, o feito de establecer neste mundo un xuíz con autoridade para decidir todas as disputas, e reparar
todos os danos que poida sufrir un membro calquera da mesma. […]. Sempre que atopemos a certo número
de homes, asociados entre si, pero sen dispoñer dese poder decisivo a quen apelar, podemos dicir que
seguen en estado de natureza.
Resulta, pois, evidente que a monarquía absoluta, á que certas persoas consideran como o único goberno
do mundo, é en realidade incompatible coa sociedade civil, e por iso non pode nin sequera constituírse como
unha forma de poder civil. A finalidade da sociedade civil é evitar e remediar os inconvenientes do estado de
natureza, que se producen forzosamente cando cada home é xuíz do seu propio caso […]. Alí onde existen
persoas que non dispoñen desa autoridade a quen recorrer para que decida no acto as diferenzas que xorden
entre elas, esas persoas seguen vivindo nun estado de natureza. E nesa situación atópanse, fronte a fronte, o
rei absoluto e todos aqueles que están sometidos ao seu réxime.
Ao partirse do suposto de que ese príncipe absoluto reúne en si mesmo o poder lexislativo e o poder
executivo sen participación de ninguén, non existe xuíz nin maneira de apelar a ninguén capaz de decidir con
xustiza e imparcialidade, e con autoridade para sentenciar, ou que poida remediar ou compensar calquera
atropelo ou dano que ese príncipe causase […].
Ese home, leve o título que leve, tsar, gran señor ou o que sexa, atópase en estado de natureza cos seus
súbditos como co resto do xénero humano. Alí onde existen dous homes que carecen dunha lei fixa e dun
xuíz común ao que apelar neste mundo, para que decida nas disputas sobre o dereito que xurdan entre eles,
os tales homes seguen vivindo en estado de natureza e baixo todos os inconvenientes do mesmo.
JOHN LOCKE, Dous tratados sobre o goberno civil, 1690
APELIDOS: Sotelo Gómez NOME: Paula CURSO: 1BACH. B

1.O texto anterior ten unha natureza filosófica política, o que significa que o autor cuestiona cal é a mellor forma de
goberno ou o significado do poder en si mesmo. Isto é reflexado por John Locke (1632-1704), o maior pensador do
empirismo de Inglaterra e chamado o pai do liberalismo. Ademais, este adoitaba escribir filosofía política e deixou
obras como: Dous tratados do goberno e Carta sobre a tolerancia. Locke dedicoulle o seu tratado ao goberno,
tratando de ensinarlle os seus fallos como líderes e destacar os problemas sociais que xeraba a súa forma actual de
gobernar. O tratado desenvolveuse na Inglaterra do S.XVII, onde o país sufría axitacións sociais e políticas (tamén
provocaba enfrontamentos entre a comunidade), ademais de ter unha monarquía absolutista e inestable onde o rei
tiña o poder de todo e para todos.

2.Deste tratado pódense sacar varias ideas principais. A máis destacada é que o Goberno debería exercer co permiso
dos gobernados, sostén que os homes están en total liberdade, independencia e igualdade cando se atopan nun
estado de natureza. Outra das ideas expostas e que Locke pensa que, coma sempre, non todos van respectar o
estado de natureza, polo que este se tería que converter nunha obrigación e ao facelo, habería dereito a chamalo
goberno civil. O texto recolle outras ideas, por exemplo: se escolleramos un xuíz que puidera decidir e xulgar os
actos cometidos xa non sería un estado de natureza ou que a única forma de ter un estado de natureza é sen que os
homes a tiveran que impoñer.

3.O estado de natureza era un concepto filosófico do que John Locke formou parte e que era declarado como o
Estado no que se encontraban as cousas antes da creación de calquera forma de goberno. Cada persoa tiña unha
percepción diferente as outras e para Locke este Estado significaba liberdade, igualdade, obrigación a amar e dereito
á vida. Así o expresa neste segundo tratado. O pensador miraba ao estado de natureza coma unha utopía social onde
ninguén podía xulgar os actos dos outros e nin sequera un podía ter dereito a xulgarse a un mesmo.