Professional Documents
Culture Documents
เล่ห์รักชายา 1712 - 1800
เล่ห์รักชายา 1712 - 1800
โอวหยางเส้าเฉิน “...”
โอวหยางเส้าเฉิน “...พูดจามีเหตุผล...แล้วคุณชาย
อธิบายได้หรือไม่วา่ เหตุใดข้าถึงไม่วางยาพิษสังหารจูซนิ
เร็วกว่านีหรือช้ากว่านี เหตุใดต้องเลือกสังหารเขาวันนี?”
2
“นันก็เป็ นเพราะว่าวันนีเป็ นงานแต่งของถังเหยียคุณชาย
ตระกูลถัง จะมีแขกเหรือมากมาย ซือจือเกรงว่าจูซนที
ิ อยู่
ในภูเขาจําลองจะมาขอความช่วยเหลือจากคนอืน ดัง
นันจึงวางยาพิษสังหารเขา...” ชายหนุ่มเอ่ยชัดถ้อยชัด
คํา สีหน้านิงขรึม
...
โอวหยางเส้าเฉินมิได้เอ่ยอะไร นัยน์ตาดําสนิทเป็ น
ประกายหยามหมินไหววูบก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มไม่ทนั ได้มองเห็น ความนิงสงบของโอวหยาง
เส้าเฉินทําให้เขาคิดว่าเขาเดาถูกทาง โอวหยางเส้าเฉิน
ไม่มีคาํ มาโต้แย้ง นัยน์ตาเขาเป็ นประกายยินดีไหววูบ
3
นําเสียงทะนงตนดังขึน “โอวหยางซือจือ ใครทําสิงใด
สวรรค์มีตา ต่อให้ทา่ นฉลาดเพียงใด เก่งกาจเพียงใด แค่
เจ้าทําเรืองชัวช้าก็ยอ่ มถูกขุดคุย้ ขึนมา...”
“อ๋อ” สายตาเหยียดหยามของชายหนุ่มผละจากโอ
วหยางเส้าเฉินมายังมูห่ รงเสวีย ราวกับกําลังเอ่ยว่า “เจ้า
ต้องการให้โอวหยางเส้าเฉินรอดพ้นสินะ...”
4
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า มองจ้องตาชายหนุ่มแล้ว
เอ่ยว่า “ข้าแค่ตอ้ งการบอกความจริงแก่คณ
ุ ชาย จูซนไม่
ิ
ได้ตายเพราะกินยาพิษร้ายแรงเข้าไป แต่เขาตายเพราะ
พิษสะสม...” พิษสะสมทีเขาได้รบั อย่างน้อยก็เป็ นเวลา
ครึงปี แล้ว แต่ครึงปี ก่อน เส้าเฉินกับจูซนยั
ิ งไม่รูจ้ กั กัน...
ชายหนุ่ม “...”
ผูค้ น “...”
จริงหรือเท็จกัน?
5
“ให้ทา่ นหมออาวุโสท่านนันตรวจดูก็รูแ้ ล้ว” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยเสียงเนิบนาบ
ชายหนุ่ม “...จริงหรือ?”
6
ชายหนุ่ม “...”
ยืนยันมันใจเช่นนี ดูแล้วจูซนคงตายเพราะพิ
ิ ษสะสม
กําเริบจริงๆ แต่วา่ “เหตุใดเมือครูท่ า่ นถึงไม่กล่าวออก
มา?”
7
เขาก็มองไม่ออก...
8
ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นฆาตกรทีบงการอยูเ่ บืองหลังหรือไม่นาง
ไม่รู ้ แต่ทีนางรูก้ ็คือชายหนุ่มผูน้ ีกับฆาตกรทีบงการอยู่
เบืองหลังมีความสัมพันธ์กนั เป็ นแน่
......
9
มูห่ รงเสวียยิมอ่อนมองหน้าชายหนุ่ม “คุณชายความคิด
ปราดเปรือง”
10
เปรือง มีอะไรไม่กล้ารับคําชมกันเล่า...”
ชายหนุ่มหลบตัวอย่างรวดเร็ว ทว่ายังถูกองครักษ์ลบั
สองนายนันซัดเข้าบริเวณช่วงไหล่ ร่างสูงใหญ่ราวว่าวที
สายป่ านขาดลอยออกไปแล้วร่วงกระแทกพืนด้าน
ล่างอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคําโต ‘พรวด’ …
11
ปรายหางตาเห็นว่าองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องกระโจน
ใส่เขา ชายหนุ่มก็ตดั สินใจอย่างเด็ดขาด กัดฟั นอย่าง
อํามหิต เลือดสีดาํ ไหลออกมาจากมุมปาก...
13
กําลังค้นหาก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกดังขึนมา “อาซิน
อาซิน...”
14
พิทกั ษ์แผ่นดินโหวเกาฮู!่
15
ภายหลังแม่ทพั จูถกู โยกย้ายไปประจําการทีชายแดนซี
เป่ ย จูซนในฐานะบุ
ิ ตรชายเพียงคนเดียวก็ติดตามไปด้วย
แต่วา่ จูซนร่
ิ างกายอ่อนแออาการป่ วยรุมเร้า อีกทังสิง
แวดล้อมทีชายแดนซีเป่ ยเลวร้าย ไม่เหมาะแก่ทีจูซนจะ
ิ
พักรักษาตัว ปี ก่อนช่วงเข้าหน้าหนาวแม่ทพั จูจงึ ส่งจูซนิ
กลับเมืองหลวง...
16
ตอนที 1714 ใครคือฆาตกรตัวจริง (3)
17
เช่นนีนีเอง!
“เรืองนี...เกรงว่าท่านต้องกลับจวนไปตรวจสอบถึงจะรู!้ ”
18
ประกายตาของมูห่ รงเสวียนิงขรึม จูซนกลั
ิ บเมืองหลวง
มาได้เจ็ดแปดเดือน ถูกวางยาครึงปี เห็นได้วา่ พิษในร่าง
เขาได้รบั ตอนอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั หากต้องการรูว้ า่ ใคร
วางยาเขา ต้องกลับไปตรวจสอบทีจวนฮู่กวโหวแล้
ั ว
เงาร่างสูงใหญ่ของจูซนเดิ
ิ นออกไปไกล มูห่ รงเสวียเลิก
คิวดึงโอหวยางเส้าเฉินเดินออกไปด้านนอก ไม่คิดว่าเพิง
จะเดินออกไปได้ไม่กีก้าว ถังเหยียในชุดวิวาห์สีแดงก็
ก้าวเข้ามา ดวงตาดําสนิทเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “ขอ
19
อภัย ขออภัย...ทีทําให้ทกุ ท่านตกใจ...”
ถังเหยียผูน้ ีช่างอืดอาดยืดยาดยิงนัก
“งานเลียงฉลองมงคลสมรสนีข้าจัดเตรียมด้วยความ
ตังใจ ไร้พิษใดอย่างแน่นอน ขอเชิญทุกท่านดืมกินได้
อย่างสบายใจ...”
20
ท่าทางนอบน้อมยอมรับผิดต่อบรรดาแขกเหรือ มารยาท
และความซือสัตย์จริงใจของถังเหยียทําให้บรรดาแขก
เหรือค่อยคลายความไม่พงึ ใจ กลับทีเดิมช้าๆ สนทนา
และดืมกินกับแขกร่วมโต๊ะ
ถังเหยียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สายตาทีมองโอวหยาง
เส้าเฉินและมูห่ รงเสวียนันเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “เมือ
ครูน่ ีสร้างความลําบากให้ซือจือกับซือจือเฟยแล้ว”
22
“ขอบคุณซือจือ ขอบคุณซือจือเฟย...” แววตาถังเหยี
ยเต็มไปด้วยความตืนตัน
“คุณชาย ภูเขาจําลองนีต้องทําความสะอาดหรือไม่ขอ
รับ?” แว่วเสียงบ่าวรับใช้ตระกูลถังเอ่ยถาม
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนก็พบบ่าวรับใช้ตระกูลถังห้าหกคน
ล้อมอยูต่ รงหน้าภูเขาจําลองสภาพระเนระนาด คิดว่า
ควรทําเช่นไร...
“คุณชายถังไปทําธุระต่อเถอะ”
23
“เช่นนันข้าขอตัวก่อน” ถังเหยียยิมปล่อยวาง หันหลัง
เดินไปทางสภาพเละเทะนัน
สตรีผนู้ นเดิ
ั นมาพร้อมถังเหยีย ตอนทีถังเหยียเอ่ยปลอบ
ขวัญแขกเหรือ นางก็ตามปลอบขวัญ ตอนนีถังเหยียไป
จัดการธุระจิปาถะ นางก็ไปเป็ นธุระจัดการเรืองงานเลียง
24
นางก็เป็ นประมุขตระกูลถังเช่นกันหรือ
บังเอิญจังหวะทีหยวนฟางเฟยเดินมาพอดี หลังจากได้
ยินคําถามของนางแล้วก็มองตามสายตานางไปเห็นสตรี
คนดังกล่าวเข้า ก็เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจ “นางคือฮูหยิน
ของถังเหยีย!”
25
หน่อย...
26
มูห่ รงเสวีย “...”
......
27
ย่อมเป็ นเรืองจริง!
ดูแล้วช่วงทีนางกําลังยุง่ ในเมืองหลวงก็เกิดเรืองขึนไม่
น้อยเลยทีเดียว...
28
โหวอีก...ไว้พบกันวันหลัง...”
มูห่ รงเสวียดึงมือโอวหยางเส้าเฉินรีบร้อนเดินออกไปจาก
‘จวนตระกูลถัง’ หยวนฟางเฟยไม่ได้ตามออกมา ส่วน
เกาฮู่ทีออกมาจาก ‘จวนตระกูลถัง’ ก่อนพวกเขาหนึง
ก้าวก็พาจูซนเดิ
ิ นจากไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว มูห่ รง
เสวียอดไม่ได้ทีจะเร่งฝี เท้ามุง่ หน้าไปจวนฮู่กวโหว
ั ทว่าโอ
วหยางเส้าเฉินกลับเดินเรือยๆ ท่าทางเอือยเฉือยไม่รบี
ร้อนจนมูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะดึงแขนเขา แล้วเอ่ยเร่ง
ขึน “รีบเดินหน่อยสิ...”
โอวหยางเส้าเฉินประกายตานิงขรึม “ต่อให้พวกเราเดิน
เร็วสักเพียงใด ก็คาดว่าคงสายไปเสียแล้ว”
29
นําเสียงดังกังวานแผ่วเบา อบอุน่ แฝงความยากจะคาด
เดาอย่างบอกไม่ถกู คราแรกนันมูห่ รงเสวียไม่เข้าใจ
ความหมายของเขา ทว่าเมือนางกับโอวหยางเส้าเฉินมา
ถึงจวนฮู่กวโหวแล้
ั วนางก็เข้าใจในทันที ลานกว้าง
บริเวณเรือนบ่าวรับใช้จวนฮู่กวโหวนั
ั นเกลือนไปด้วยร่าง
ไร้ชีวิต...
30
บริเวณหน้าอก ส่วนหญิงสาวนันนอนหงายอยูท่ ีพืน
บริเวณลําคอก็ถกู กรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงอุน่
ไหลทะลัก ดวงตานางเบิกกว้าง ในดวงตาเป็ นประกาย
ตกใจและหวาดกลัว...
จูซนตายเพราะได้
ิ รบั พิษสะสม และผูต้ อ้ งสงสัยว่าเป็ นผู้
วางยาพิษย่อมเป็ นผูท้ ีทําอาหารให้จซู นิ รวมถึงผูท้ ีเคียว
ยาให้จซู นิ สิงแรกทีเกาฮู่ทาํ หลังจากทีกลับมาทีจวนเกาฮู่
คือให้พอ่ บ้านไปรวมพลผูต้ อ้ งสงสัยทังหมดเตรียมสอบ
สวนเข้มงวด ไม่คาดเลยว่าเขายังสังการไม่ทนั เสร็จก็มี
บ่าวรับใช้รายงานว่าเกิดเรืองกับสีคนนีเสียแล้ว...
“ตอนทีข้ากลับมาทีจวนนัน พวกเขาเพิงจะหมดลม”
พ่อครัวร่างท้วมตายเป็ นคนสุดท้าย หลังจากเกาฮู่เดิน
เข้ามาในลานกว้าง เขายังมีสติอยู่ เมือเห็นเกาฮู่แววตา
ของเขาฉายแววชัดว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่พอ
ขยับริมฝี ปากยังไม่ทนั ได้พดู อะไรออกมา ศีรษะก็เอียง
พับลง ไร้ซงลมหายใจ...
ึ
33
เสียก่อน เห็นได้ชดั ว่าฆาตกรทีอยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ด
ปาก
ดูแล้วอาซินนันโดนวางยาในช่วงทีอาศัยอยูใ่ นจวนฮู่กวั
โหวจริง ส่วนผูท้ ีวางยาก็คือคนตายสีศพนี
เมือคิดมาถึงจุดนี ดวงตาคมปลาบของเกาฮู่ก็แผ่รงั สี
อํามหิตออกมา
34
ตอนที 1712 ใครคือฆาตกรตัวจริง(1)
โอวหยางเส้าเฉิน “...”
โอวหยางเส้าเฉิน “...พูดจามีเหตุผล...แล้วคุณชาย
อธิบายได้หรือไม่วา่ เหตุใดข้าถึงไม่วางยาพิษสังหารจูซนิ
เร็วกว่านีหรือช้ากว่านี เหตุใดต้องเลือกสังหารเขาวันนี?”
2
“นันก็เป็ นเพราะว่าวันนีเป็ นงานแต่งของถังเหยียคุณชาย
ตระกูลถัง จะมีแขกเหรือมากมาย ซือจือเกรงว่าจูซนที
ิ อยู่
ในภูเขาจําลองจะมาขอความช่วยเหลือจากคนอืน ดัง
นันจึงวางยาพิษสังหารเขา...” ชายหนุ่มเอ่ยชัดถ้อยชัด
คํา สีหน้านิงขรึม
...
โอวหยางเส้าเฉินมิได้เอ่ยอะไร นัยน์ตาดําสนิทเป็ น
ประกายหยามหมินไหววูบก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มไม่ทนั ได้มองเห็น ความนิงสงบของโอวหยาง
เส้าเฉินทําให้เขาคิดว่าเขาเดาถูกทาง โอวหยางเส้าเฉิน
ไม่มีคาํ มาโต้แย้ง นัยน์ตาเขาเป็ นประกายยินดีไหววูบ
3
นําเสียงทะนงตนดังขึน “โอวหยางซือจือ ใครทําสิงใด
สวรรค์มีตา ต่อให้ทา่ นฉลาดเพียงใด เก่งกาจเพียงใด แค่
เจ้าทําเรืองชัวช้าก็ยอ่ มถูกขุดคุย้ ขึนมา...”
“อ๋อ” สายตาเหยียดหยามของชายหนุ่มผละจากโอ
วหยางเส้าเฉินมายังมูห่ รงเสวีย ราวกับกําลังเอ่ยว่า “เจ้า
ต้องการให้โอวหยางเส้าเฉินรอดพ้นสินะ...”
4
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า มองจ้องตาชายหนุ่มแล้ว
เอ่ยว่า “ข้าแค่ตอ้ งการบอกความจริงแก่คณ
ุ ชาย จูซนไม่
ิ
ได้ตายเพราะกินยาพิษร้ายแรงเข้าไป แต่เขาตายเพราะ
พิษสะสม...” พิษสะสมทีเขาได้รบั อย่างน้อยก็เป็ นเวลา
ครึงปี แล้ว แต่ครึงปี ก่อน เส้าเฉินกับจูซนยั
ิ งไม่รูจ้ กั กัน...
ชายหนุ่ม “...”
ผูค้ น “...”
จริงหรือเท็จกัน?
5
“ให้ทา่ นหมออาวุโสท่านนันตรวจดูก็รูแ้ ล้ว” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยเสียงเนิบนาบ
ชายหนุ่ม “...จริงหรือ?”
6
ชายหนุ่ม “...”
ยืนยันมันใจเช่นนี ดูแล้วจูซนคงตายเพราะพิ
ิ ษสะสม
กําเริบจริงๆ แต่วา่ “เหตุใดเมือครูท่ า่ นถึงไม่กล่าวออก
มา?”
7
เขาก็มองไม่ออก...
8
ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นฆาตกรทีบงการอยูเ่ บืองหลังหรือไม่นาง
ไม่รู ้ แต่ทีนางรูก้ ็คือชายหนุ่มผูน้ ีกับฆาตกรทีบงการอยู่
เบืองหลังมีความสัมพันธ์กนั เป็ นแน่
......
9
มูห่ รงเสวียยิมอ่อนมองหน้าชายหนุ่ม “คุณชายความคิด
ปราดเปรือง”
10
เปรือง มีอะไรไม่กล้ารับคําชมกันเล่า...”
ชายหนุ่มหลบตัวอย่างรวดเร็ว ทว่ายังถูกองครักษ์ลบั
สองนายนันซัดเข้าบริเวณช่วงไหล่ ร่างสูงใหญ่ราวว่าวที
สายป่ านขาดลอยออกไปแล้วร่วงกระแทกพืนด้าน
ล่างอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคําโต ‘พรวด’ …
11
ปรายหางตาเห็นว่าองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องกระโจน
ใส่เขา ชายหนุ่มก็ตดั สินใจอย่างเด็ดขาด กัดฟั นอย่าง
อํามหิต เลือดสีดาํ ไหลออกมาจากมุมปาก...
13
กําลังค้นหาก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกดังขึนมา “อาซิน
อาซิน...”
14
พิทกั ษ์แผ่นดินโหวเกาฮู!่
15
ภายหลังแม่ทพั จูถกู โยกย้ายไปประจําการทีชายแดนซี
เป่ ย จูซนในฐานะบุ
ิ ตรชายเพียงคนเดียวก็ติดตามไปด้วย
แต่วา่ จูซนร่
ิ างกายอ่อนแออาการป่ วยรุมเร้า อีกทังสิง
แวดล้อมทีชายแดนซีเป่ ยเลวร้าย ไม่เหมาะแก่ทีจูซนจะ
ิ
พักรักษาตัว ปี ก่อนช่วงเข้าหน้าหนาวแม่ทพั จูจงึ ส่งจูซนิ
กลับเมืองหลวง...
16
ตอนที 1714 ใครคือฆาตกรตัวจริง (3)
17
เช่นนีนีเอง!
“เรืองนี...เกรงว่าท่านต้องกลับจวนไปตรวจสอบถึงจะรู!้ ”
18
ประกายตาของมูห่ รงเสวียนิงขรึม จูซนกลั
ิ บเมืองหลวง
มาได้เจ็ดแปดเดือน ถูกวางยาครึงปี เห็นได้วา่ พิษในร่าง
เขาได้รบั ตอนอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั หากต้องการรูว้ า่ ใคร
วางยาเขา ต้องกลับไปตรวจสอบทีจวนฮู่กวโหวแล้
ั ว
เงาร่างสูงใหญ่ของจูซนเดิ
ิ นออกไปไกล มูห่ รงเสวียเลิก
คิวดึงโอหวยางเส้าเฉินเดินออกไปด้านนอก ไม่คิดว่าเพิง
จะเดินออกไปได้ไม่กีก้าว ถังเหยียในชุดวิวาห์สีแดงก็
ก้าวเข้ามา ดวงตาดําสนิทเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “ขอ
19
อภัย ขออภัย...ทีทําให้ทกุ ท่านตกใจ...”
ถังเหยียผูน้ ีช่างอืดอาดยืดยาดยิงนัก
“งานเลียงฉลองมงคลสมรสนีข้าจัดเตรียมด้วยความ
ตังใจ ไร้พิษใดอย่างแน่นอน ขอเชิญทุกท่านดืมกินได้
อย่างสบายใจ...”
20
ท่าทางนอบน้อมยอมรับผิดต่อบรรดาแขกเหรือ มารยาท
และความซือสัตย์จริงใจของถังเหยียทําให้บรรดาแขก
เหรือค่อยคลายความไม่พงึ ใจ กลับทีเดิมช้าๆ สนทนา
และดืมกินกับแขกร่วมโต๊ะ
ถังเหยียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สายตาทีมองโอวหยาง
เส้าเฉินและมูห่ รงเสวียนันเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “เมือ
ครูน่ ีสร้างความลําบากให้ซือจือกับซือจือเฟยแล้ว”
22
“ขอบคุณซือจือ ขอบคุณซือจือเฟย...” แววตาถังเหยี
ยเต็มไปด้วยความตืนตัน
“คุณชาย ภูเขาจําลองนีต้องทําความสะอาดหรือไม่ขอ
รับ?” แว่วเสียงบ่าวรับใช้ตระกูลถังเอ่ยถาม
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนก็พบบ่าวรับใช้ตระกูลถังห้าหกคน
ล้อมอยูต่ รงหน้าภูเขาจําลองสภาพระเนระนาด คิดว่า
ควรทําเช่นไร...
“คุณชายถังไปทําธุระต่อเถอะ”
23
“เช่นนันข้าขอตัวก่อน” ถังเหยียยิมปล่อยวาง หันหลัง
เดินไปทางสภาพเละเทะนัน
สตรีผนู้ นเดิ
ั นมาพร้อมถังเหยีย ตอนทีถังเหยียเอ่ยปลอบ
ขวัญแขกเหรือ นางก็ตามปลอบขวัญ ตอนนีถังเหยียไป
จัดการธุระจิปาถะ นางก็ไปเป็ นธุระจัดการเรืองงานเลียง
24
นางก็เป็ นประมุขตระกูลถังเช่นกันหรือ
บังเอิญจังหวะทีหยวนฟางเฟยเดินมาพอดี หลังจากได้
ยินคําถามของนางแล้วก็มองตามสายตานางไปเห็นสตรี
คนดังกล่าวเข้า ก็เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจ “นางคือฮูหยิน
ของถังเหยีย!”
25
หน่อย...
26
มูห่ รงเสวีย “...”
......
27
ย่อมเป็ นเรืองจริง!
ดูแล้วช่วงทีนางกําลังยุง่ ในเมืองหลวงก็เกิดเรืองขึนไม่
น้อยเลยทีเดียว...
28
โหวอีก...ไว้พบกันวันหลัง...”
มูห่ รงเสวียดึงมือโอวหยางเส้าเฉินรีบร้อนเดินออกไปจาก
‘จวนตระกูลถัง’ หยวนฟางเฟยไม่ได้ตามออกมา ส่วน
เกาฮู่ทีออกมาจาก ‘จวนตระกูลถัง’ ก่อนพวกเขาหนึง
ก้าวก็พาจูซนเดิ
ิ นจากไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว มูห่ รง
เสวียอดไม่ได้ทีจะเร่งฝี เท้ามุง่ หน้าไปจวนฮู่กวโหว
ั ทว่าโอ
วหยางเส้าเฉินกลับเดินเรือยๆ ท่าทางเอือยเฉือยไม่รบี
ร้อนจนมูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะดึงแขนเขา แล้วเอ่ยเร่ง
ขึน “รีบเดินหน่อยสิ...”
โอวหยางเส้าเฉินประกายตานิงขรึม “ต่อให้พวกเราเดิน
เร็วสักเพียงใด ก็คาดว่าคงสายไปเสียแล้ว”
29
นําเสียงดังกังวานแผ่วเบา อบอุน่ แฝงความยากจะคาด
เดาอย่างบอกไม่ถกู คราแรกนันมูห่ รงเสวียไม่เข้าใจ
ความหมายของเขา ทว่าเมือนางกับโอวหยางเส้าเฉินมา
ถึงจวนฮู่กวโหวแล้
ั วนางก็เข้าใจในทันที ลานกว้าง
บริเวณเรือนบ่าวรับใช้จวนฮู่กวโหวนั
ั นเกลือนไปด้วยร่าง
ไร้ชีวิต...
30
บริเวณหน้าอก ส่วนหญิงสาวนันนอนหงายอยูท่ ีพืน
บริเวณลําคอก็ถกู กรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงอุน่
ไหลทะลัก ดวงตานางเบิกกว้าง ในดวงตาเป็ นประกาย
ตกใจและหวาดกลัว...
จูซนตายเพราะได้
ิ รบั พิษสะสม และผูต้ อ้ งสงสัยว่าเป็ นผู้
วางยาพิษย่อมเป็ นผูท้ ีทําอาหารให้จซู นิ รวมถึงผูท้ ีเคียว
ยาให้จซู นิ สิงแรกทีเกาฮู่ทาํ หลังจากทีกลับมาทีจวนเกาฮู่
คือให้พอ่ บ้านไปรวมพลผูต้ อ้ งสงสัยทังหมดเตรียมสอบ
สวนเข้มงวด ไม่คาดเลยว่าเขายังสังการไม่ทนั เสร็จก็มี
บ่าวรับใช้รายงานว่าเกิดเรืองกับสีคนนีเสียแล้ว...
“ตอนทีข้ากลับมาทีจวนนัน พวกเขาเพิงจะหมดลม”
พ่อครัวร่างท้วมตายเป็ นคนสุดท้าย หลังจากเกาฮู่เดิน
เข้ามาในลานกว้าง เขายังมีสติอยู่ เมือเห็นเกาฮู่แววตา
ของเขาฉายแววชัดว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่พอ
ขยับริมฝี ปากยังไม่ทนั ได้พดู อะไรออกมา ศีรษะก็เอียง
พับลง ไร้ซงลมหายใจ...
ึ
33
เสียก่อน เห็นได้ชดั ว่าฆาตกรทีอยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ด
ปาก
ดูแล้วอาซินนันโดนวางยาในช่วงทีอาศัยอยูใ่ นจวนฮู่กวั
โหวจริง ส่วนผูท้ ีวางยาก็คือคนตายสีศพนี
เมือคิดมาถึงจุดนี ดวงตาคมปลาบของเกาฮู่ก็แผ่รงั สี
อํามหิตออกมา
34
ตอนที 1716 ดาบเดียวเชือดคอ (2)
เกาฮู่ปรายตามองทังสีศพแวบหนึงก่อนจะส่ายหน้า “ไม่
ใช่ พ่อครัว บ่าวหันผัก สาวใช้จดุ เตาเป็ นคนของจวนโหว
ฝู่ แต่บา่ วทีเคียวยาเป็ นคนทีอาซินพามาจากจวนฟู่ กัว
เจียงจวิน...” อาซินร่างกายไม่แข็งแรงมาตังแต่เด็ก กิน
ยาทังปี แม่ทพั จูจงึ หาบ่าวรับใช้ทีรูเ้ รืองยาสมุนไพรมา
ดูแลเขา เคียวยาให้เขาเป็ นพิเศษ ทีเดินทางมาพักอยูใ่ น
จวนโหวฝู่ ในครังนี อาซินก็พาบ่าวผูน้ ีติดตามมาด้วยเพือ
ความสะดวก...
1
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับ คาดว่าพ่อครัว บ่าวหันผัก สาว
ใช้ทีจุดเตา และบ่าวทีเคียวยาของจวนฟู่ กัวเจียงจวินมี
ส่วนพัวพันกับพิษทีสะสมในตัวจูซนจริ
ิ ง พอจูซนพิ
ิ ษ
กําเริบตายไปพวกเขาก็ถกู ฆ่าปิ ดปากในทันที ผูอ้ ยูเ่ บือง
หลังผูน้ นต้
ั องการตัดทุกเบาะแสด้วยความร้อนอกร้อนใจ
เกาฮู่ “...พวกเขาไม่มีครอบครัว”
2
มูห่ รงเสวีย “...นีเป็ นเรืองจริงหรือ?”
3
เดียว...
แต่วา่ ต่อให้สคนนี
ี ถูกฆ่าปิ ดปาก ไม่สามารถสืบหา
เบาะแสอะไรจากคนพวกนันได้ก็ไม่เป็ นไร พวกเขายัง
สามารถลงมือจากทีอืนได้ ยกตัวอย่างเช่นบ่าวรับใช้ใน
โรงครัวจวนฮู่กวโหวอย่
ั างไรเล่า...
5
พวกเขาระวังเพียงใด รอบคอบเพียงใดก็น่าจะทิง
เบาะแสไม่มากไม่นอ้ ย หากสืบเอาจากพวกบ่าวในโรง
ครัวดูไม่แน่วา่ อาจจะได้ขอ้ มูลอะไรบ้าง...
“ขอบคุณซือจือเฟยทีกล่าวเตือน ข้าเองก็มีความเห็นเช่น
นีอยูเ่ หมือนกัน” เกาฮู่เอ่ยเบาๆ ออกคําสังให้องครักษ์
จวนโหวไปเรียกบ่าวในโรงครัวมารวมตัว
ชายเสือสีนาเงิ
ํ นเข้มแวบเข้ามาในหางตา เป็ นพ่อบ้าน
จวนโหวฝู่ เดินเข้ามาเอ่ยกระซิบรายงาน “โหวเหย่ ห้อง
เซ่นไหว้บรรพชนเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ โลง
ศพก็สง่ มาแล้ว ท่านต้องการแต่งหน้าทําความสะอาดให้
คุณชายจูหรือไม่ขอรับ?”
6
ดวงตาดําสนิทของเกาฮู่หม่นเป็ นสีเลือด นัยน์ตาฉาย
ประกายความเจ็บปวด เอ่ยเสียงแผ่วว่า “อืม ข้าจะแต่ง
หน้าทําความสะอาดให้อาซินเอง!”
เกาฮู่หนั หลังกลับไปสาวเท้าก้าวไปทางห้องเซ่นไหว้
บรรพชน พ่อบ้านเดินตามไปติดๆ พลางเอ่ยขึนว่า “โหว
7
เหย่ เรืองนีต้องแจ้งแม่ทพั จูหรือไม่ขอรับ?”
......
8
ตอนที 1717 ดาบเดียวเชือดคอ (3)
“ขอรับ!” พ่อบ้านรับคําและจากไป
บรรดาองครักษ์จวนฮู่กวโหวคุ
ั มตัวบ่าวรับใช้กลุม่ หนึง
เดินเข้ามา บรรดาบ่าวรับใช้มีทงหญิ
ั งทังชาย มีทงคนแก่
ั
และเด็ก แต่บนตัวพวกเขามีกลินนํามัน หน้าผากของ
บางคนก็มีคราบผงถ่าน มือของบางคนยังมีเศษผักติด
อยู่ แค่ดกู ็รูว้ า่ เป็ นคนในโรงครัว
ร่างศพในลานกว้างถูกยกขึนมาเดินผ่านหน้าบรรดาบ่าว
9
รับใช้ในโรงครัวอย่างช้าๆ สภาพศพเบิกตากว้างรวมถึงมี
บาดแผลน่าหวาดกลัวตรงลําคอ บรรดาบ่าวรับใช้โรง
ครัวเห็นแล้วใบหน้าซีดเผือด ตัวสันเทาอย่างควบคุมไม่
อยู.่ ..
“พีชายองครักษ์โปรดวางใจ...พวกเราจะพูดตามความ
จริง ไม่โป้ปดเด็ดขาด...”
10
“ใช่ ใช่ ใช่...พวกเราจะเอ่ยตามทีรู ้ ไม่มีปิดบังแม้แต่
น้อย...”
“ถูกต้อง ถูกต้อง...”
ความบริสทุ ธิใจทีบรรดาบ่าวรับใช้โรงครัวแสดงออกมา
ทําให้หวั หน้าองครักษ์สีหน้าอ่อนลงมาบ้าง ก่อนจะส่ง
สัญญาณให้บรรดาองครักษ์
บรรดาองครักษ์ทยอยเดินไปอยูต่ รงหน้าบ่าวรับใช้โรง
ครัว เอ่ยถามรายละเอียดขึน
11
บรรยากาศบริเวณรอบๆ โอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวีย
พลันว่างเปล่า มูห่ รงเสวียมองไปรอบๆ ก็พบว่าไม่มีใคร
สนใจพวกเขา จึงกดเสียงตําเอ่ยถามโอวหยางเส้าเฉินว่า
“เส้าเฉิน จวนฮู่กวโหวมี
ั ประมุขมากเท่าใดหรือ?”
เช่นนันหรือ...
13
สัมพันธ์จวนฮู่กวกงกั
ั บจวนฟู่ กัวเจียงจวินจะดีสกั เพียงใด
แต่ก็ยากทีจะเลียงคนทีไม่เป็ นมิตรกับจูซนในจวนฮู
ิ ่กวั
โหวได้ การวางยาพิษปองร้ายจูซนไม่
ิ ถือเป็ นเรืองแปลก
การทีจูซนได้
ิ รบั พิษก็เหลือแค่ความน่าจะเป็ นไปได้อีก
อย่างเดียวเท่านัน ก็คือคนนอกซือตัวบ่าวรับใช้ในโรงครัว
ของจวนฮู่กวโหวแล้
ั วให้วางยาพิษสังหารจูซน...
ิ
14
“จูซนมี
ิ ศตั รูหรือไม่?” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามเสียงเครียด
15
มูห่ รงเสวียขมวดคิวอย่างห่อเ**◌่ ยว
16
ตอนที 1718 ดาบเดียวเชือดคอ (4)
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินจริงจังลําลึก “สถานที
พบศพจูซน...”
ิ
...
ศพของจูซนถู
ิ กพบในคฤหาสน์ทีเส้าเฉินให้ถงั เหยียยืมใช้
18
จัดพิธีวิวาห์ ตอนนันภูเขาจําลองระเบิด หินกรวดปลิว
ว่อน บริเวณโดยรอบของศพนันเป็ นภูเขาจําลอง ต่อให้มี
เบาะแสก็ถกู ทําลายไปหมดแล้ว...เดียวก่อนนะ มีหนึง
เบาะแสทีไม่ถกู ทําลาย และทําลายไม่ได้นนคื
ั อตระกูล
ของถังเหยีย...
จูซนหายตั
ิ วไปเป็ นสิบวัน ดังนันเพือตามหาตัวจูซนโอ
ิ
วหยางเส้าเฉินจึงพลิกเมืองหลวงหาทุกหย่อมหญ้า ขาด
ก็แค่การขุดพืนสามฉือ แม้แต่ในวังหลวงเขาก็ลอบตรวจ
ค้นอย่างเงียบๆ ทว่ากลับไม่พบเบาะแสของจูซนเลยแม้
ิ
แต่นอ้ ย ไม่คิดเลยว่าแสงสว่างในความมืดมิดทีผูจ้ บั ตัวจู
ซินไปเหลือไว้ให้แก่พวกเขาคือการซ่อนจูซนไว้
ิ ใน
คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋อง
19
เส้าเฉินพลิกเมืองหลวงทังในและนอกครังแล้วครังเล่า
แต่ไม่ได้ไปค้นจวนตัวเอง เพราะว่าเขาไม่ได้จบั ตัวจูซนิ
ไป ย่อมทีจะไม่มีคนซ่อนอยูใ่ นจวนอยูแ่ ล้ว
“ตอนนีทีข้าสงสัยก็คือ จูซนถู
ิ กซ่อนไว้ในภูเขาจําลอง
ตังแต่เมือไร?” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยขึนด้วยเสียงทุม้ ตํา
ตอนอยูใ่ นจวนหลังนันเขาก็พิจารณาศพของจูซนอย่
ิ าง
ละเอียด แม้วา่ ชุดทีจูซนสวมใส่
ิ นนจะเต็
ั มไปด้วยฝุ่ น
ละออง แต่ก็ยงั มองออกว่าชุดนันเป็ นชุดใหม่ ผิวพรรณ
ภายใต้เสือผ้านันขาวผ่องไร้ฝนุ่ และยังมีกลินหอมของ
สบูจ่ างๆ เห็นได้วา่ ก่อนหน้านีไม่นานเขาผ่านการอาบนํา
20
มูห่ รงเสวีย “...”
ก็แสดงว่าจูซนได้
ิ อาบนําผลัดผ้า ขจัดหลักฐานทีมีบนตัว
ก่อนหน้านีไปจนหมด ก่อนทีพิษจะกําเริบจนตาย...
เท่าทีนางรู ้ คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องทังในและนอก
21
เมืองมีตงหลายหลั
ั ง หลักฐานทังหมดทีบอกว่าจูซนพั
ิ กที
จวนหลังไหนล้วนถูกทําลายจนสิน พวกเขาสามารถคาด
เดาได้หรือไม่วา่ หลังจากทีจูซนถู
ิ กจับตัวไปก็ถกู ขังไม้ใน
จวนหลังใดหลังหนึง จนถึงวันงานมงคลของถังเหยียถึง
ได้นาํ ตัวมาไว้ยงั จวนทีถังเหยียอาศัยอยู่ ยังมีความเป็ น
ไปได้อีกอย่างหนึงก็คือจูซนถู
ิ กขังอยูใ่ นจวนทีครอบครัว
ถังเหยียอาศัยอยูต่ ลอด...
ทว่าหากเป็ นแบบทีสองคือจูซนอยู
ิ ท่ ีจวนหลังนันตังแต่
22
แรกแล้วล่ะก็...เช่นนันครอบครัวถังเหยียก็น่าสงสัย
เพราะถึงอย่างไรจวนหลังนันก็ไม่มีคนของวังเซียวเหยา
อ๋องอาศัยอยู่ และไม่ได้ดแู ลมาก่อน ถังเหยียต้องการใช้
สถานทีนีในการจัดงานมงคลก็ตอ้ งปรับโฉมโดยละเอียด
สวนดอกไม้ ภูเขาจําลองทีจะใช้รบั รองแขกเป็ นจุดทีต้อง
ปรับปรุงแก้ไขอย่างหนัก ต้องวิงไปๆ มาๆ หลายรอบกว่า
ทีจะปรับปรุงสวนดอกไม้และภูเขาจําลองเสร็จสมบูรณ์
บรรดาบ่าวรับใช้ทีวิงวุน่ ไปมาหลายรอบจะไม่พบจูซนที
ิ
ซ่อนอยูใ่ นภูเขาจําลองเลยหรือ? เว้นเสียแต่วา่ พวกเขา
ไม่ตอ้ งการทีจะพบ...
“ดังนันปั ญหาทีพวกเราต้องไปตรวจสอบในตอนนีก็คือ
ร่างศพของจูซนถู
ิ กซ่อนไว้ทีจวนหลังนันตังแต่เมือไร!” โอ
23
วหยางเส้าเฉินปรายตาดุดนั
......
24
มูห่ รงเสวีย “...เรืองนีจะตรวจสอบอย่างไร?” ในเมือ
เบาะแสทีตัวจูซนถู
ิ กกําจัดไปหมดแล้ว
คงทําได้เพียงเท่านี...
สายตามองบรรดาบ่าวรับใช้ของจวนฮู่กวโหวที
ั กําลังรับ
การไต่สวนจากองครักษ์ดว้ ยเนือตัวสันเทาเพราะความ
25
หวาดกลัวแล้ว ดวงตาของมูห่ รงเสวียเป็ นประกายเอ่ยว่า
“ต้องจับตาดูทีจวนฮู่กวโหวนี
ั ด้วยหรือไม่?” แม้จะบอกว่า
สีคนทีรูเ้ รืองราวความเป็ นจริงตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ตดั ว่า
บ่าวรับใช้บางคนล่วงรูอ้ ะไรหรือเปล่า หากผูบ้ งการทีอยู่
เบืองหลังพบเห็นในจุดนี ก็ไม่แน่วา่ อาจกลับมาลงมือที
จวนฮู่กวโหวอี
ั กก็เป็ นได้...
บรรดาองครักษ์จวนฮู่กวโหวไต่
ั สวนบ่าวรับใช้ในโรงครัว
หมดแล้วทว่ากลับไม่พบเบาะแสใดๆ โอวหยางเส้าเฉิน
และมูห่ รงเสวียจึงจุดธูปเซ่นไหว้จซู นแล้
ิ วก็กลับออกจาก
จวนฮู่กวโหว
ั
26
...
หลังจากทีถังเหยียส่งแขกเหรือและดืมนําแกงสร่างเมา
แล้ว เขาก็เดินโซซัดโซเซไปยังห้องหอ พลันได้ยินเสียง
ขว้างปาทําลายข้าวของจากห้องหอแว่วมาไกลๆ
สมองทียังมึนงงของถังเหยียพลันได้สติขนมาทั
ึ นที ฝี เท้า
รีบวิงไปยังห้องหอนัน
27
ทีด้านนอกห้องหอมีสาวใช้สองนางกําลังยืนก้มหน้าอยู่
เขาไม่สนใจทีจะมองพวกนางสักนิด เดินตรงเข้าไปใน
ห้อง ไม่คิดว่าช่วงเวลาทีก้าวเท้าเข้าไปในห้องนันจะมี
วัตถุลกึ ลับพุง่ มาทางเขา เขายืนมือออกไปคว้าถ้วยชา
เครืองลายครามชันดีใบหนึงไว้ ทีก้นถ้วยเป็ นสีขาว บน
ขอบถ้วยเคลือบเป็ นกลีบดอกเสาเย่าสีแดง เป็ นชุดชาที
เขาตังใจเลือกมาไว้ในห้องหอของเขากับซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ตอนนี ชุดชานีถูกคนโยนออกมาแล้ว...
ถังเหยียขมวดคิวอย่างไม่สบอารมณ์ เงยหน้าขึนมองไป
ยังทิศทางทีถ้วยชาถูกโยนออกมา พบว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์
สวมชุดเจ้าสาวสีแดงเดินไปมาอยูใ่ นห้อง อาละวาด
ขว้างปาข้าวของ เศษกานําชา เศษถ้วยชา เศษแจกันชา
28
ต่างๆ ตกกระจายอยูบ่ นพืน ห้องทังห้องอยูในสภาพระเน
ระนาด...
“ข้าทําอะไรน่ะหรือ? ท่านยังมีหน้ามาถามว่าข้าทําอะไร
อีกหรือ?” เมือได้ยินวาจาของเขา ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็หยุดปา
ทําลายข้าวของครูห่ นึง และมองหน้าเขาด้วยความกรุน่
โกรธ “งานเลียงฉลองมงคลสมรสวันนีเกิดอะไรขึน ท่าน
ไม่รูห้ รอกหรือ?”
ถังเหยียได้ฟังคําพูดของนางแล้วก็ยงปวดหั
ิ ว ข่มอารมณ์
29
แล้วเอ่ยขึนว่า “เรืองทีเกิดขึนในงานเลียง...เป็ นเหตุสดุ
วิสยั ...”
ถังเหยีย “...สังหารจูซนก่
ิ อกวนงานวิวาห์ของเรา...เจ้า
คิดมากไปหรือไม่...” ฐานะของจูซนสู
ิ งกว่าพวกเขาทัง
สองคน รวมกับตําแหน่งของตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินใน
เมืองหลวงแล้ว จูซนไม่
ิ ใช่คนทีใครอยากสังหารก็สงั หาร
30
ได้ เรืองทีว่าสังหารจูซนเพื
ิ อจะก่อกวนงานวิวาหืของพวก
เขาเช่นนี คนโง่เขลายังไม่มีทางไปทํา...
ประกายตาของถังเหยียเคร่งขรึม “เจ้าหมายถึง...”
31
ถังเหยีย “...เจ้าคิดมากเกินไปหรือไม่?” เจียงซินกับจูซนิ
ไม่มีความแค้นบาดหมางต่อกัน สังหารเขาไปแล้วจะได้
อะไร...เพือก่อกวนพิธีวิวาห์ของเขากับหรุย่ เอ๋อร์หรือ?
เจียงซินมิได้โง่เขลาเช่นนัน...อย่างทีรูก้ นั นันจูซนเป็
ิ นบุตร
ชายคนเดียวของฟู่ กัวเจียงจวิน สังหารเขาก็เท่ากับล่วง
เกินตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน ไหนจะพันธมิตรของตระกูลฟู่
กัวเจียงจวินเช่นตระกูลฮู่กวโหวอี
ั ก หากถูกพวกเขาจับได้
ขึนมาสุดท้ายแล้วคนทีจะได้ไม่ใช่หนึงหรือสองคน แต่
เป็ นทังตระกูล...
ต่อให้เจียงซินคิดจะใช้ศพมาก่อนกวนงานเลียงฉลอง
32
มงคลสมรสของเขากับหรุย่ เอ๋อร์ นางจะสังหารใครสักคน
ก็ได้ ไม่มีความจําเป็ นใดทีจะต้องไปสังหารจูซน...
ิ
33
ตอนที 1720 ดาบเดียวเชือดคอ (6)
ถังเหยียยิงปวดหัวขึนมาทันใด ข่มอารมณ์แล้วเอ่ยว่า
“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว...คนทีข้าชอบทีสุดคือเจ้า...”
35
ถังเหยียถอนหายใจออกมาอย่างจนปั ญญา “ข้าเองก็ไม่
ได้อยากให้มนั เป็ นเช่นนี แต่วา่ ให้ขา้ แต่งเจ้าเป็ นภรรยา
เอกตอนนีก็ไม่เหมาะสม...”
36
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ลอบเม้มปากกัดฟั นแน่น นางเข้าใจในหลัก
เหตุผลทีถังเหยียเอ่ยมา แต่วา่ “ต่อให้เป็ นเช่นนี ท่านก็ไม่
ควรหยามหมินข้า แต่งข้าเข้าจวนในฐานะอนุ...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์นาตาไหลพราก
ํ ใช่แล้ว ชือเสียง ความ
บริสทุ ธิของนางถูกทําลาย หากไม่แต่งออกไปก็จะไม่เป็ น
ผลดีแน่นอน แต่วา่ เรืองทีนางนอนร่วมเตียงกับถังเหยียมิ
37
ใช่เรืองทีนางสมัครใจ และก็ไม่ใช่วา่ นางดืมสุราจนเมา
แล้วเดินเข้าห้องผิดแต่อย่างใด แต่นางถูกจัดฉาก “ท่าน
เชือหรือไม่วา่ ข้าถูกคนจัดฉาก?”
“เช่นนันท่านเชือหรือไม่วา่ คนทีจัดฉากพวกเราคือเจียงซิ
น?” หลังจากเกิดเรืองขึนในวันนัน พวกเขาก็ถกู บิดา
มารดาของแต่ละฝ่ ายพากลับจวนและไม่ได้พบหน้ากัน
อีก แม้แต่งานวิวาห์ ฤกษ์วิวาห์ของพวกเขาล้วนเป็ นบิดา
มารดาของทังสองฝ่ ายเป็ นผูก้ าํ หนด ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไม่มี
โอกาสได้คยุ กับถังเหยียถึงสิงทีนางสงสัย
38
มองดูสายตารอคอยอย่างคาดหวังของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แล้ว
ถังเหยียก็ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วเอ่ยว่า “สงสัยอยูบ่ า้ ง...”
สีหน้าของถังเหยียเคร่งขรึมลงทันที มองนางด้วยสายตา
เย็นชาแล้วเอ่ยขึนว่า “เหตุใดเจ้าต้องทําเช่นนี?”
39
“ย่อมเป็ นเพราะส่งเสริมพวกเจ้า” สายตาเย็นชาของ
เจียงซินกวาดตามองถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “พวกเจ้า
สองคนรักใคร่กนั ถึงเพียงนัน ทีข้าจัดฉากว่าพวกเจ้าสอง
คนนอนร่วมเตียงกันก็เพือให้พวกเจ้ามีทางสว่าง มีฐานะ
สามารถอยูด่ ว้ ยกันอย่างเปิ ดเผย ไม่ตอ้ งทําเหมือนแต่
ก่อนทีลักลอบพบกันอยูข่ า้ งนอก...”
เรืองการลักลอบนัดพบกันถูกล่วงรู ้ แววตาของถังเหยี
ยเป็ นประกายไหววูบ
40
“ย่อมรู!้ ” เจียงซินเอ่ยอย่างไม่เดือดร้อน
เช่นนันซิงหรุย่ เอ๋อร์ก็ยงโกรธเข้
ิ าไปใหญ่ “รูแ้ ล้วเจ้ายังจัด
ฉาก...”
41
ตอนที 1721 ดาบเดียวเชือดคอ (7)
เจียงซินปรายตามองถังเหยีย “ในตอนนันนอกจากแต่ง
ให้เจ้าแล้ว ข้ายังมีทางเลือกอืนอีกหรือ?”
ถังเหยีย “...”
2
เหมือนจะไม่มี นอกเสียจากว่าจะปลงผมไปเป็ นภิกษุณี
ในอาราม...
3
ใจเฝ้าปรารถนาแต่ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ ข้าก็เลยจัดฉากให้ซง่
หรุย่ เอ๋อร์กบั เจ้าถูกผูอ้ ืนจับได้วา่ มีความสัมพันธ์เกินเลย
กันบนเตียงเพือทีจะให้นางต้องแต่งกับเจ้า ให้พวกเจ้า
สามารถอยูด่ ว้ ยกันได้ทกุ วันคืน เหนียวติดกันแน่นราว
กาวนํา ไม่แยกจากกันอีก เจ้าดูสวิ า่ ข้าเรียนรูไ้ ด้รวดเร็ว
ปานใด เข้าอกเข้าใจผูค้ นเช่นเดียวกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์อย่าง
ไรเล่า...” ส่วนเรืองชือเสียงอะไรพรรค์นนั หึหึ ตอนทีซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ทาํ กับนางก็ไม่ได้สนใจไยดีชือเสียงของนาง
แล้วตอนทีนางเอาคืนเหตุใดต้องสนใจชือเสียงของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ดว้ ยเล่า
เจียงซินมองหน้าถังเหยีย ยิมขึนอย่างเย็นชาและเหยียด
หยัน
4
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “...”
ถังเหยีย “...”
คิดไม่ถงึ ว่าภรรยาทังสองคนของถังเหยียนันต่างก็มา
จากการวางแผนจัดฉาก ช่างทําให้ผคู้ นสับสนมึนงงยิง
นัก
“ความจริงควรสมเพชถังเหยียเสียมากกว่า” โอวหยาง
6
เส้าเฉินเอ่ยรับคําพูดมูห่ รงเสวีย และส่งข้อมูลทีบรรดา
องครักษ์ลบั สืบมาได้ให้นาง ถังเหยียต้องการเป็ นขุนนาง
ในราชสํานัก ต้องการเลือนขัน แต่กลับไม่มีความ
สามารถ สอบเคอจวีก็สอบไม่ผา่ น สอบกู่กวนก็สอบไม่
ผ่าน ดังนันเขาจึงหาทางลัด แต่งคุณหนูตระกูลชนชันสูง
มีหน้ามีตา ใช้อาํ นาจของตระกูลหนุนให้เขาได้มีบทบาท
ในราชสํานัก เป็ นขุนนาง ได้เลือนขัน...
เจียงซินคือผูท้ ีถูกคัดเลือกแล้ว
เพือให้ชนะใจเจียงซิน ถังเหยียก็ได้เตรียมตัวมากมาย
น่าเสียดายทีถังเหยียไม่ฉลาดปราดเปรือง และก็ไม่มี
ความสามารถ พบปะเจียงซินหลายครังหลายคราก็ไม่
สามารถดึงดูดความสนใจของเจียงซินได้ ยิงไม่ตอ้ งไป
7
เอ่ยถึงว่าชอบพอ...
...
เขาจัดฉากสําเร็จได้แต่งกับเจียงซิน แต่การแต่งงานของ
9
ทังคูก่ ็ไม่ได้ราบรืนสักเท่าไร เขาเองก็รูส้ กึ ไม่ดีทีหลังจาก
แต่งงานแล้วจะไปเอ่ยเรืองการเข้ารับราชการในราช
สํานักกับทางตระกูลพ่อตา ดังนันเขาจึงพาเจียงซินไปยัง
พืนทีทีบิดาเขาดูแลอยู่ บอกว่าเป็ นการพบพ่อแม่สามี
แต่ความจริงก็เพือหลบเรืองราวร้ายๆ คิดว่าพอเรืองซา
ก่อน เขาค่อยกลับมาเมืองหลวงเกรินเรืองการขอเข้ารับ
ราชการในราชสํานักกับตระกูลพ่อตา คิดว่าทางนันคงไม่
ปฏิเสธอย่างแน่นอน ไม่คิดเลยว่าเมือเขากลับมาเมือง
หลวงก็ได้ข่าวว่าจวนตระกูลถังกัวกงก่อกบฏถูกประหาร
คนตระกูลถังทังหมดถูกคุมขังในคุกหลวง...
10
ตอนที 1722 ดาบเดียวเชือดคอ (8)
เขาเป็ นถึงหลานชายสายหลักของจวนตระกูลถังกัวกง
11
ทว่าพริบตาเดียวก็ถกู ผูค้ นตราหน้าว่าเป็ นนักโทษ ใจ
พลันวูบดับ โชคดีทีจวนตระกูลถังกัวกงถูกใส่ความ เมือ
รวบรวมหลักฐานครบก็สามารถคืนความบริสทุ ธิให้จวน
ตระกูลถัง ทว่าก่อนหน้าทีจะรวบรวมหลักฐานได้ครบนัน
เขาก็ยงั คงเป็ นนักโทษ ไม่สามารถเข้ารับราชการในราช
สํานัก
12
...
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินฉายแววจริงจัง “เพราะ
ว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์มิใช่คณ
ุ หนูทวไป
ั แต่นางเป็ นคุณหนูสาย
หลักจวนตระกูลป๋ อ!” นางมีฐานะสูง ตระกูลของนางก็
ไม่มีทางยอมให้นางเป็ นอนุของผูอ้ ืนแน่ ต่อให้นางมอบ
กายให้ถงั เหยียผูท้ ีมีภรรยาเอกแล้วก็ตาม ตระกูลของ
นางก็ไม่ยอมให้นางเป็ นอนุ หลังจากหารือกันครังแล้ว
13
ครังเล่า นางก็เป็ นภรรยารองของถังเหยีย...
“หากว่าตระกูลฝังมารดาของเจียงซินไม่ยินยอม ถังเหยี
ยจะแต่งซ่งรุย่ เอ๋อร์เป็ นภรรยารองได้อย่างไร?” ถังเหยี
ยยังปรารถนาให้ตระกูลฝังมารดาเจียงซินหนุนเขาเข้ารับ
ราชการในราชสํานัก ผลักดันเขาอยู่ ไม่มีทางทําเรืองที
ขัดแย้งกับตระกูลฝังมารดาของเจียงซิน...
14
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูช่ วครู
ั ่ “ตระกูลซ่งคงจะรับ
ปากอะไรบางอย่าง...”
15
อย่างไรในชิงเหยียนหรือ?”
ความไม่เข้าใจฉายชัดในแววตาของมูห่ รงเสวีย โอ
วหยางเส้าเฉินประกายตาจริงจัง “นันก็เป็ นเพราะว่า
16
ตระกูลป๋ อไม่ได้มีอาํ นาจอะไรในราชสํานักน่ะสิ!” ตระกูล
ป๋ อเป็ นตระกูลชันสูง ตําแหน่งในราชสํานักของคนใน
ตระกูลก็ไม่เลว ทว่าเป็ นตําแหน่งทีไม่มีบทบาทเท่าไร ไม่
มีอาํ นาจทีจะจัดสรรใครเข้ารับตําแหน่งในราชสํานัก...
17
เพราะความมักใหญ่ใฝ่ สงู ของถังเหยีย ความเห็นแก่ตวั
ของถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ จึงถูกพวกเขาวางแผน บีบ
ให้ตอ้ งแต่งกับถังเหยีย...
18
เจียงซินเป็ นหินปูทางให้ถงั เหยียไปสูค่ วามสําเร็จ...
......
19
ตอนที 1723 ตบหน้า (1)
20
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วเอ่ยว่า “เจียงซิ
นคงมีการไตร่ตรองเอาไว้แล้ว” เจียงซินเป็ นคนฉลาด
เรืองราวทีจะเกิดขึนหลังจากทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่งกับถังเหยี
ยแล้ว เขากับเสวียเอ๋อร์คิดได้ เจียงซินย่อมต้องคิดได้เช่น
กัน แต่นางยังคงวางแผนจัดการซ่งหรุย่ เอ๋อร์กบั ถังเหยี
ย เห็นได้วา่ นางคงไตร่ตรองไว้แล้ว...
เจียงซินมีการไตร่ตรอง? ไตร่ตรองอะไรกัน
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินเรียบเฉย “เรืองนีคงต้อง
21
ไปถามเจียงซินเสียแล้ว...”
พูดก็เหมือนไม่พดู
มองดูสีหน้าเหนือยหน่ายใจของมูห่ รงเสวียแล้วโอวหยาง
เส้าเฉินก็ยมออกมา
ิ “ไม่วา่ เจียงซินจะไตร่ตรองเอาไว้
อย่างไร แต่การทีเจียงซินวางแผนจัดการให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์
แต่งกับถังเหยียก็มีประโยชน์...”
...
23
มันก็ใช่!
24
ดูแล้ว จวนตระกูลถังคงไม่สงบสุขเสียแล้ว...
26
“ความหมายก็คือเจ้าโง่เขลาอย่างไรเล่า โง่เขลาจนไม่รู ้
ถึงความแตกต่างของภรรยาเอกกับภรรยารอง!” ภรรยา
รองสูงส่งกว่ากุย้ เชีย เหลียงเชีย เจียนเชีย อยูเ่ หนือกว่า
กุย้ เชีย เหลียงเชีย เจียนเชียมากโข แต่พอเทียบกับ
ภรรยาเอกแล้ว ภรรยารองนับเป็ นอะไรได้ หรือกล่าวได้
ว่าในสายตาของภรรยาเอก ภรรยารองก็เป็ นอนุทีสูงกว่า
พวกอนุเหล่านันขึนมาหน่อย ต่อให้ได้ใช้วา่ เป็ นภรรยา
แต่ก็เป็ นอนุอยูด่ ี...
“เจียงซิน...”
“เจียงซินพอได้แล้ว!” เสียงตวาดดังขึนพร้อมกันสองคน
เสียงหนึงมาจากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ เสียงหนึงมากจาถังเหยีย
ถังเหยียถูกนางมองจนต้องขมวดคิว เอ่ยอย่างไม่สบ
อารมณ์ “ไม่ใช่เช่นนัน...”
ช่วงท้ายเจียงซินเน้นเสียงหนัก การดูหมินซัดทรายใส่เงา
คนกระทบกระทังนัน ได้ฟังแล้วถังเหยียก็โกรธเป็ นฟื น
เป็ นไฟ โพล่งวาจาอย่างควบคุมไม่อยูว่ า่ “เจ้ามีการ
ศึกษา เจ้าเคารพกฎเกณฑ์ เจ้ารูจ้ กั เคารพผูใ้ หญ่ เช่นนัน
ตอนนีเจ้าในฐานะลูกสะใภ้ควรจะยืนอยูด่ า้ นหลังแม่
สามี ตักอาหารให้แม่สามียามนางรับประทานอาหาร
หรือไม่?”
“ไม่ผิด” เจียงซินเอ่ยรับวาจาของถังเหยียอย่างไม่ยินดี
31
ยินร้าย “ในฐานะลูกสะใภ้ยอ่ มควรทีจะยืนอยูด่ า้ นหลัง
แม่สามี ตักอาหารให้แม่สามียามนางรับประทานอาหาร
แต่วา่ เรืองนีก็ตอ้ งดูความเห็นของแม่สามีดว้ ย...” ขณะที
กล่าวออกมาเจียงซินก็หนั ไปมองมารดาของถังเหยี
ย แย้มยิมแล้วเอ่ยว่า “ท่านแม่ ต้องการให้ลกู สะใภ้
ปรนนิบตั ิตกั อาหารให้ทา่ นหรือไม่เจ้าคะ?”
“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” รอยยิมมุมปากเจียงซินกดลึก
ลง ระบายยิมน้อยๆ เอ่ยขอบคุณแม่สามี จากนันหัน
32
กลับไปมองถังเหยียราวกับกําลังบอกว่า “เจ้าดูสิ ไม่ใช่
ว่าข้าไม่ยอมยืนอยูด่ า้ นหลังแม่สามี ตักอาหารให้แม่สามี
ยามนางรับประทานอาหาร แต่แม่สามีไม่ตอ้ งการให้ขา้
ปรนนิบตั .ิ ..”
33
ถังเหยียว้าวุน่ ใจ เอ่ยขอไปทีลวกๆ “ไม่ได้คิดอะไร...”
ถังเหยีย “...”
34
ตอนที 1724 ตบหน้า (2)
35
เหตุใดไปๆ มาๆ วกกลับมาทีเรืองนีอีกเล่า?
36
ต่างหาก...”
“ข้าเปลียนไปอย่างไร?” เจียงซินยังคงมีแววตาไม่เข้าใจ
เช่นเดิม “ข้าเรียกใช้อนุของท่าน ให้อนุของท่านตัก
อาหารให้ขา้ ผิดตรงไหน”
ถังเหยีย “...”
37
ธรรมเนียมปฏิบตั ิทีใช้กนั ทัวไปในครอบครัวตระกูลชนชัน
สูงและขุนนาง เขากล้าพูดว่าผิดหรือ
38
แน่นอนว่าต้องไม่ปรารถนา!
39
“เช่นนันหรือ?” มองดูทา่ ทางคล้ายว่าตนเองฉลาดของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์แล้ว ส่วนลึกในนัยน์ตาของเจียงซินก็เป็ น
ประกายดูหมินวูบหนึง ละสายตาจากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไปที
ถังเหยีย “ท่านพี ข้าต้องการให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิขา้
รับประทานอาหาร ท่านจะว่าอย่างไร?”
เจียงซินเอ่ยเสียงราบเรียบ ทว่าถังเหยียได้ยินแล้วกลับ
ยิงว้าวุน่ กลุม้ ใจ “เจียงซิน ทีนีมีบา่ วรับใช้มากมาย เหตุ
ใดเจ้าต้องให้หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิดว้ ยเล่า?”
40
คนอืนนางไม่ตอ้ งการ...
ถังเหยีย “...”
เขาเข้าใจแล้วว่าเจียงซินแค้นทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์วางแผนจัด
ฉาก ดังนันนางจึงเตรียมรังแกหรุย่ เอ๋อร์ให้อบั อาย เพือ
ทรมานหรุย่ เอ๋อร์...
“หากข้าบอกว่าไม่เล่า?”
“ข้าก็จะกลับตระกูลเดิม ให้ตระกูลเดิมมาให้ความเป็ น
ธรรม!” นางเป็ นภรรยาเอกแท้ๆ แต่เรียกใช้อนุของผูเ้ ป็ น
สามีไม่ได้ สามีเช่นนีนางไม่พอใจ ในเมือนางไม่พอใจ
41
ตระกูลเดิมก็ไม่พอใจเช่นกัน...
42
รอยยิมได้ใจของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แข็งค้างบนใบหน้า นางหัน
ไปมองถังเหยียช้าๆ ในดวงตาเป็ นประกายตกตะลึงและ
ไม่อยากทีจะเชือ ถังเหยียให้นางตักอาหารให้เจียงซิ
น นางไม่ได้หฝู าดไปใช่หรือไม่?
ถังเหยียประกายตากระอักกระอ่วน เอ่ยขึนอ้อมแอ้มว่า
“เจ้าไม่ได้หฝู าด ข้าให้เจ้าไปตักอาหารให้เจียงซิน...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เดือดดาลยิงนัก
43
ถังเหยียถลึงตาเอ่ยว่า “ก็สทิ ธิทีนางเป็ นภรรยาเอกและ
เจ้าเป็ นภรรยารองอย่างไรเล่า!”
44
ตะโกนประโยคนีออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หัน
หลังวิงออกไปไม่เหลียวหลัง พริบตาเดียวก็วงออกไป
ิ
จากโต๊ะอาหาร
45
ถังเหยียว้าวุน่ กลุม้ ใจ ได้ยินนางเอ่ยเช่นนี ก็ออกโรงแก้
ต่างให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ออกไปตามสัญชาตญาณ “หรุย่ เอ๋อร์
มิได้ตงใจหรอก...”
ั
ถังเหยียได้ยินวาจาของนางแล้ว ในใจก็เกิดลางสังหรณ์
แปลกๆ “เจ้าคิดจะลงโทษนางอย่างไร?”
46
“เรืองนีหรือ...” เจียงซินคิดอยูค่ รูห่ นึง ก็เอ่ยขึนว่า “นาง
เอะอะโวยวายยามรับประทานอาหาร ไม่กตัญ ตู อ่
ภรรยาเอก วิงออกไปจากโต๊ะอาหาร เห็นได้วา่ นางไม่
อยากทานอาหาร ในเมือเป็ นเช่นนีก็ลงโทษนางไม่ตอ้ ง
กินอะไรเป็ นเวลาหนึงวันก็แล้วกัน...”
ถังเหยีย “...”
47
ตอนที 1725 จับฆาตกรตัวจริง (1)
ไม่มีอะไรตกถึงท้องหนึงวัน จะต้องหิวมากแน่ๆ...
48
“แค่หิวไม่ถงึ ตาย” เจียงซินเอ่ยต่อคําพูดของเขา การลง
โทษทีปล่อยให้หิวแต่ไม่ตายสามารถใช้กบั คนทัวไป ถึง
อย่างไรการไม่รูธ้ รรมเนียมผ่าเหล่าผ่ากอ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทาํ
ผิดก็ตอ้ งได้รบั การลงโทษ ไม่เช่นนันแล้วผูค้ นจะเอาไป
พูดได้วา่ ตระกูลถังไม่มีกฎระเบียบ...
ตระกูลถังตอนนีมีเพียงครอบครัวของเขาทีอยูน่ อกคุก
ทุกการกระทําของพวกเขาหมายถึงการกระทําของ
ตระกูลถังทังตระกูล หากครอบครัวเขาไม่มีกฎระเบียบ
นันก็หมายความรวมไปถึงว่าจวนตระกูลถังไม่มีกฎ
ระเบียบ เมือถึงเวลานันผูค้ นในเมืองหลวงก็จะมีความ
เห็นต่อตระกูลถัง เรืองทีจะคืนความบริสทุ ธิให้จวน
ตระกูลไป๋ ก็อาจเกิดการเปลียนแปลงขึนก็ได้...
49
ถังเหยีย “...”
แค่เรืองเล็กๆ เช่นนีเหตุใดถึงโยงไปทังจวนตระกูลถังได้
เจ้ากําลังขู่พวกเราสินะ...
“เจ้า...”
50
“เอาเถอะ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!” เมือเรืองราวเกียวพัน
กับตระกูลถัง บิดาของถังเหยียทีนังเงียบมาตลอดก็
ขมวดคิวแล้วเอ่ยว่า “ทําตามทีลูกสะใภ้วา่ เถอะ” เป็ น
เพียงภรรยารอง แต่กลับเสียงดังโวยวายต่อหน้าผูอ้ าวุโส
สามีและภรรยาเอกทีกําลังรับประทานอาหาร ช่างไม่
รูจ้ กั ธรรมเนียมเอาเสียเลย สมควรต้องได้รบั การลงโทษ
เพือไม่ให้ผอู้ ืนเอาเป็ นเยียงอย่าง...
“ท่านพ่อปราดเปรืองยิงนักเจ้าค่ะ” เจียงซินยิมอารมณ์ดี
หันไปสังการแม่นมท่ามกลางสายตาไม่สดู้ ีของถังเหยี
ย “ส่งคนไปดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์เอาไว้ ไม่อนุญาตให้นางทาน
อาหาร และไม่อนุญาตให้ใครส่งข้าว ส่งอาหารให้นาง...”
หากมีใครกล้าขัดคําสังนาง ลงโทษโบยสามสิบไม้และ
ขับออกนอกจวนตระกูลถัง...
51
“เจ้าค่ะ” แม่นมรับคําและจากไป
สีหน้าของถังเหยียเคร่งเครียด มองเจียงซินด้วยสายตา
วาวโรจน์แทบจะพ่นเปลวไฟออกมา
52
นางยังคิดว่า วันนีจะได้รบั ข่าวว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์อาศัย
ความโปรดปรานของถังเหยียรังแกเจียงซินจนสะบัก
สะบอมเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเจียงซินจะเป็ นฝ่ ายลงมือโต้
ตอบก่อน จัดการซ่งหรุย่ เอ๋อร์สะบักสะบอม...
ฆาตกรตัวจริงทีสังหารจูซนยั
ิ งไม่ได้ไปทีจวนตระกูลโหว
หรือว่าเขามันใจว่าสังหารผูท้ ีรูเ้ รืองไปหมดแล้วจึงเกียจ
คร้านทีจะไปจวนตระกูลโหว...
56
มูห่ รงเสวีย “...”
สระนํางามทว่าแปลกตาแบบโบราณ ดอกบัวทีมีกลินไอ
แบบฉบับโบราณ ใช้แท็บเล็ตถ่ายออกมาจากสถานที
จริงๆ!
“จวนตระกูลฮู่กวโหวอย่
ั างไรเล่า” จูซนเสี
ิ ยชีวิตด้วยพิษ
กําเริบ มูห่ รงเย่ในฐานะตระกูลเจินกัวโหวย่อมต้องไป
เซ่นไหว้วิญญาณ ตอนนันในแท็บเล็ตฉายละครกําลังน่า
สนุก เขาตัดใจทีปิ ดมันลงไม่ได้เช่นนันจึงนําคอมพิวเตอร์
แท็บเล็ตไปด้วยกันเสียเลย หลังจากเข้าไปในจวนตระกู
1
ลฮู่กวกั
ั วโหวเพือแสดงความเคารพแล้ว เขาก็เตรียมทีจะ
ปิ ดแท็บเล็ต แต่ไม่รูอ้ ย่างไรเขากดไปโดนปุ่ มถ่ายรูปถ่าย
ออกมารูปหนึง...
มูห่ รงเย่ยมแหยๆ
ิ “เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร?”
“เพราะว่าในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตของท่านมีแต่รูปภาพ
ของจวนตระกูลฮู่กวโหวเต็
ั มไปหมดน่ะสิ” เมือวานมูห่ รง
เสวียเพิงจะไปทีจวนตระกูลฮู่กวโหวมา
ั มีความจําเกียว
2
กับสิงปลูกสร้าง ของตกแต่งจวนตระกูลฮู่กวโหวเป็
ั น
อย่างดี เห็นรูปภาพเพียงไม่กีภาพก็รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ มูห่ รงเย่
ถ่ายมาจากทีใด
โดยเฉพาะตอนนีทีจวนตระกูลฮู่กวโหวกํ
ั าลังจัดงาน
อวมงคล ทังจวนมีแต่ผา้ ขาว และภาพถ่ายของมูห่ รงเย่
พวกนีถ่ายติดผ้าขาวแทบทุกใบ ถ่ายภาพครังแรกก็ถ่าย
ภาพบรรยากาศเช่นนี เขายังถ่ายเป็ นบ้าเป็ นหลังอย่าง
ไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือยอีก มูห่ รงเย่ช่างไม่เหมือนใครเสีย
จริง...
“ภาพถ่ายพวกนีของท่านก็ถ่ายอย่างสะเปะสะปะยิงนัก”
มุมทีถ่ายไม่ดี รูปทีถ่ายทีมีองค์ประกอบศิลป์ มีคน
ทิวทัศน์มีผา้ ขาว แต่วา่ คน ทิวทัศน์และผ้าขาวมีแค่เพียง
3
ครึงเดียว ไม่ได้สวยงามแต่อย่างใด...
4
มูห่ รงเสวียเลือนภาพถ่ายในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตแล้ว
เปิ ดดูทีละภาพ ดูไปก็วิจารณ์ไปว่าภาพนีใช้ได้ มีสระบัว
ครึงหนึงพอจะอะลุม่ อะหล่วยได้วา่ เป็ นภาพทิวทัศน์...
ภาพนีก็พอถูไถได้วา่ เป็ นภาพภูเขาจําลอง...ภาพนีก็เป็ น
ภาพบุคคล เป็ นคนทีไปเซ่นไหว้วิญญาณทีจวนฮู่กวโหว
ั
แต่น่าเสียดายภาพทีถ่ายไว้ทงหมดมี
ั แต่ดา้ นหลัง...ภาพ
นี เดียวก่อนนะ มูห่ รงเสวียชีไปยังบุรุษผูห้ นึงในภาพ
ก่อนเอ่ยถามเสียงจริงจังว่า “มูห่ รงเย่ คนผูน้ ีคือใครหรือ”
5
มูห่ รงเย่ชะโงกเข้ามาดูแวบหนึงก่อนเอ่ยว่า “เขาคือฮู่กวั
โหวอาวุโส...”
6
“ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูน้ ีมีปัญหาอะไรหรือไม่?” มูห่ รงเย่เงย
หน้ามองมูห่ รงเสวีย
7
ท่าทางทีแสดงถึงความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและ
เหยียดหยามปรากฏในแววตาฮู่กวโหวแวบหนึ
ั งก่อนหาย
ไปอย่างรวดเร็ว จนไม่ทนั มีใครสังเกตเห็น...
มองดูรา่ งไร้วิญญาณของจูซนผู
ิ ท้ ีตนเห็นเป็ นคนในครอบ
ครัว ในแววตาของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ควรมีความรูส้ กึ ไม่
พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียดหยามนีนา...
การแสดงออกทางอารมณ์ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่คอ่ ยถูก
ต้องเสียเท่าไร...
8
หยามของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสคุกรุน่ จนแทบทะลุออกมานอก
ภาพ...
...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสรูส้ กึ ไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียด
หยามจูซนจริ
ิ งๆ...
เหตุใดถึงเป็ นเช่นนี?
มูห่ รงเสวียขมวดคิวด้วยความไม่เข้าใจ
9
10
ตอนที 1727 จับฆาตกรตัวจริง (3)
นางคงต้องไปเยือนจวนตระกูลฮู่กวโหวด้
ั วยตนเองสัก
ครัง ไปพบฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีกล่าวขานว่าปฏิบตั ิตอ่ จูซนิ
ราวคนในครอบครัวเสียหน่อยแล้ว
จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั และจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินล้วนมี
ฐานะในเมืองหลวง งานศพของจูซนมี
ิ แขกเหรือเดินทาง
มาเซ่นไหว้วิญญาณเขาอย่างเนืองแน่นไม่ขาดสาย
11
เมือมูห่ รงเสวียมาถึงจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ฮู่กวโหวเกาฮู
ั ่ก็
อยูใ่ นศาลบรรพชนทําหน้าทีเป็ นคนตระกูลจูซนต้
ิ อนรับ
แขกเหรือทีเดินทางมาเซ่นไหว้วิญญาณ ผ่านไปแค่คืน
เดียวใบหน้าเกาฮู่ก็ซบู เซียวคล้ายว่าแก่ลงไปหลายปี
ดวงตาคมปลาบคละคลุง้ ไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ...
12
มูห่ รงเสวียมองตามทิศทางทีเขาชีไปก็พบบุรุษอายุราวสี
สิบห้าสิบปี ผหู้ นึงเดินไปทางเรือนด้านหลังโดยมีบา่ วรับ
ใช้ผหู้ นึงประคอง ใบหน้าเคร่งขรึมทีแฝงความเมตตา
เป็ นคนเดียวกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีนางเคยเห็นอยูใ่ นรูป
ภาพในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต ตอนนีฮู่กวโหวใบหน้
ั าเต็ม
ไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ทว่าไปไม่ถงึ ดวงตา
นัยน์ตาคมฉายแววเย็นชา...
ท่าทีทีแท้จริงทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมีตอ่ จูซนเป็
ิ นเช่นในรูป
ภาพทีถ่ายไว้จริงๆ เขาไม่ได้แยแสเลยแม้แต่นอ้ ย เปี ยม
ไปด้วยความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียด
หยาม...
“นันคือ...เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมใช่หรือไม่?”
มูห่ รงเย่เหลือบสายตามองบรรดาเจ้าหน้าทีแล้วเอ่ยว่า
“ใช่แล้ว!” จูซนเป็
ิ นบุตรคนเดียวของแม่ทพั จู ฮ่องเต้ทรง
ให้ความสําคัญต่อการตายของเขา มอบหมายให้คน
ของกรมยุติธรรมรับผิดชอบคดีนี ให้พวกเขารีบสืบหา
สาเหตุการตายของจูซนิ จับตัวผูท้ ีลอบสังหารจูซนให้
ิ
ได้...
14
“คนของกรมยุติธรรมจัดบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
คาดเดาว่าเพือไต่สวน...” แม้วา่ ผูต้ อ้ งสงสัยทีวางยาพิษ
จะถูกฆ่าปิ ดปากไปแล้ว แต่การวางยาพิษสะสมได้รบั มา
ตอนทีอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั กรมยุติธรรมต้องการไขคดีนีก็
ต้องลงมือทีจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั สอบสวนบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลฮู่กวโหวถื
ั อเป็ นก้าวทีหนึงของการไขคดี...
“ข้าเข้าใจ!” จูซนได้
ิ รบั พิษสะสมกว่าหกเดือน ทีเกียวข้อง
กับพิษสะสมนีก็คือจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั เมือกรมยุติธรรม
ต้องการจะไขคดี หาฆาตกรตัวจริง ย่อมทีจะต้องมา
ตรวจสอบทีจวนตระกูลฮู่กวโหว...
ั
“ข้าน้อยเป็ นสาวใช้ขนสองในเรื
ั อนคุณชายจู มีหน้าที
ดูแลความเรียบร้อยห้องหับ...”
16
“ข้าน้อยเป็ นบ่าวรับใช้ขนสามในเรื
ั อนโหวเหย่ พบเห็น
คุณชายจูไปพบโหวเหย่อยูบ่ อ่ ยๆ...”
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวแย่
ั งกันแจ้งฐานะ
ของตนเองจนฟั งไม่ได้ศพั ท์ ทัวบริเวณตกอยูใ่ นความ
วุน่ วายชัวขณะ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสะบัดมือด้วยความ
รําคาญตัดบทพวกเขา “เอาละ เอาละ เรืองพวกนีพวก
ข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว พวกเจ้าไม่ตอ้ งมาเอ่ยยํา...ตอนนีทีพวกข้า
อยากถามคือ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายจูกบั เจ้า
นายของพวกเจ้าเป็ นอย่างไร?”
17
......
“ดี ดีมาก...”
18
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวแย่
ั งกันพูดจนฟั งไม่
ได้ศพั ท์ “ตังแต่เล็กจนโต นายท่านดีตอ่ คุณชายจูเป็ น
อย่างมาก มากกว่าโหวเหย่ของเราเสียอีก...”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...เวลามีของขวัญก็มอบให้คณ
ุ ชายจูก่อน
เสมอ สิงใดทีโหวเหย่ไม่มี คุณชายจูมี สิงใดทีโหวเห
ย่มี คุณชายจูก็มีสองชิน...”
19
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...ได้รบั อิทธิพลจากนายท่านจนโหวเหย่ข
องพวกเราดีตอ่ คุณชายจูทีอายุนอ้ ยกว่าเขาหนึงปี อย่าง
ไม่รูต้ วั ดูแลราวกับน้องชายแท้ๆ ของตนเอง...”
21
“คุณชายจูฟังทีโหวเหย่กล่าวแล้วก็ลงั เลอยูน่ าน สุดท้าย
ก็ทาํ ตามทีโหวเหย่วา่ ออกไปนอกจวนคบหามิตร
สหาย...อย่าเอ็ดไป คุณชายจูช่างโชคดี หลังจากออก
นอกจวนเพียงไม่กีครังก็คบหามิตรสหายได้ถงึ สองคน...”
“คุณชายใหญ่เซียแห่งจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย และ
คุณชายหลีซันแห่งจวนราชครู...” บรรดาบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลฮู่กวโหวหั
ั วเราะคิกคัก
22
พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน “พวกเขาไปมาหาสูก่ นั บ่อย
ครังหรือไม่?”
“บ่อยครัง” บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวพยั
ั ก
หน้า “เดือนหนึงไปมาหาสูก่ นั อย่างน้อยสามสีครัง...”
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
มองดูแววตาเคลือบแคลงสงสัยของบรรดาเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมแล้ว บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
23
ต่างก็พากันหัวเราะ “พวกท่านคงไม่รูว้ า่ คุณชายจูรกั
สันโดษ น้อยครังทีจะไปร่วมงานเลียงสังสรรค์...” นอก
จากงานเลียงของเชือพระวงศ์ทีจําเป็ นต้องไปเข้าร่วม
แล้ว เขาก็แทบไม่เข้าร่วมงานเลียงของตระกูลขุนนางใน
เมืองหลวงเลย “แต่หลังจากทีเขารูจ้ กั คุณชายเซียกับคุณ
ชายหลีซันแล้ว ถ้าเป็ นเทียบเชิญของคุณชายเซียและ
คุณชายหลีซันแล้วละก็ เขามักจะเข้าร่วมอยูเ่ สมอ...”
ทําลายกฎเกณฑ์เดิมเช่นนีก็เพียงพอทีจะบอกได้แล้วว่า
คุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันเป็ นสหาย
สนิทกัน อีกอย่าง “ทุกครังทีพบหน้ากัน คุณชายจูจะ
สนทนาปราศรัยกับพวกเขาเป็ นเวลานาน...ทุกครังที
สนทนากันเสร็จ มุมปากของคุณชายจูก็จะประดับด้วย
รอยยิม เห็นได้ชดั ว่าอารมณ์ดี...”
24
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
25
ตอนที 1729 จับฆาตกรตัวจริง (5)
“ก็พวกคําถามความรู ้ แล้วก็บทกวีโคลงฉันท์กาพย์
26
กลอน” บ่าวรับใช้คนหนึงเอ่ย ตอนทีพวกคุณชายจู
สนทนาความรูบ้ างครังผิวเผิน บางครังลึกซึงยากเกิน
กว่าทีจะเข้าใจ เขาฟั งแล้วได้แต่มนึ งงไม่เข้าใจ ทว่าคุณ
ชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันกลับสนทนา
กันอย่างตังอกตังใจ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมพยักหน้าเข้าใจ เอ่ยถาม
ต่อไปว่า “พวกเขาสนทนากันทีใดหรือ?”
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...คุณชายจูไม่เคยเชิญ
28
คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันมาชมอักษรภาพ
วาดทีจวนตระกูลฮู่กวโหวบ้
ั างหรือ?”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...จวนตระกูลโหวของพวกเจ้า
ไม่สะสมอักษรภาพวาดหรือ?”
29
บ่าวรับใช้หวั เราะน้อยๆ “ย่อมมีสะสมอยูแ่ ล้ว แต่วา่ นาย
ท่านกับโหวเหย่รูว้ า่ คุณชายจูชืนชอบอักษรภาพวาด จึง
มอบเป็ นของขวัญให้คณ
ุ ชายจูขอรับ!”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
นายท่านและโหวเหย่จวนตระกูลฮู่กวโหวไม่
ั ใช่แค่ดีตอ่ จู
ซินเท่านัน ยังเอ็นดูจซู นเหมื
ิ อนเป็ นบุตรแท้ๆ “น้องชาย
แท้ๆ” ของตัวเอง...
“นายท่านโหวกับโหวเหย่เอ็นดูจซู นถึ
ิ งขันไหนกัน?” เจ้า
หน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ยถามด้วยความชืนชม
30
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลโหวได้ยินเช่นนีแล้วก็ยมิ
อย่างภูมิใจ “ย่อมต้องเป็ นดังเช่นว่าประคองไว้ในมือกลัว
จะแตก อมไว้ในปากกลัวจะละลาย ต้องการดาราได้จนั
ทรา ตามใจเป็ นทีสุดคล้อยตามไปเสียทุกอย่าง...”
แน่นอนว่าทีนายท่านโหวกับโหวเหย่ตามใจคุณชายจูนนั
ล้วนเป็ นเรืองทีดีตอ่ คุณชายจู เรืองทีไม่ดีตอ่ คุณชายจู
นายท่านกับโหวเหย่ก็มีการห้ามปราม ยกตัวอย่างเช่น
เรืองทีเอ่ยว่าจะกลับจวนเมือหลังวันปี ใหม่
31
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมองหน้ากัน “หมายความว่าอย่าง
ไร?”
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลโหวหัวเราะ “เมือสองเดือน
ก่อน คุณชายจูเอ่ยว่าอากาศร้อน ในระยะเวลาอันสันนี
ไม่มีทางเจ็บป่ วย จึงอยากย้ายกลับไปอยูท่ ีจวนตระกูลฟู่
กัวเจียงจวิน โหวเหย่ไม่เห็นด้วย ไม่คิดเลยว่าคุณชายจู
จะอาศัยข้ออ้างว่าไปชมอักษรภาพวาดทีจวนมหาเส
นาบดีเซีย เมือออกจากจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซียแล้ว
ก็ตรงดิงกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน ตอนนันนายท่าน
ไปหลบร้อน โหวเหย่มีธุระในค่ายทหารจึงไม่มีใครเอ่ยรัง
เขาไว้ เขาก็อาศัยอยูทีจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินอย่าง
ราบรืน ใครเล่าจะคาดคิดว่าผ่านไปยังไม่ถงึ สามวัน
32
อาการป่ วยของคุณชายจูจะกําเริบ ไข้ขนสู
ึ งไม่ลด โหวเห
ย่ทิงงานในมือกลับเข้าเมืองหลวงอีกครัง ไปรับคุณชายจู
กลับมาจากจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน คอยดูแลอย่าง
ใกล้ชิด จนคุณชายจูไข้ลดและฟื นขึนมา...”
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวส่
ั ายหน้าทอดถอน
ใจ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมถอนหายใจ ร่างกายของจู
ซินไม่แข็งแรงจริงๆ ย้ายทีอยูก่ ็ป่วยเสียแล้ว...
33
ทว่ามูห่ รงเสวียได้ยินแล้วกลับหรีตาลง...
......
34
“นานเท่าไรทีคุณชายจูซนเจ็
ิ บป่ วยครังหนึง?” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยถามขึนมาหนึงประโยค
“ขออภัย ขออภัย...ข้าไม่ได้ตงใจ
ั เจ้าบาดเจ็บหรือไม่...”
เสียงคุน้ หูเอ่ยถาม มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน มองเห็นใบ
หน้าหล่อเหลาทีคุน้ เคย “มูห่ ลิวเฟิ ง”
37
“เรืองนีหรือ...” มูห่ ลิวเฟิ งมองดูแขกเหรือทีเข้ามาไม่ขาด
สาย แล้วก็ไปมองเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม บรรดาบ่าวรับ
ใช้ตระกูลโหวแล้วขยับไปใกล้มหู่ รงเสวีย เอ่ยกระซิบท่า
ทางมีลบั ลมคมใน “ล้วนเป็ นคนกันเองข้าก็จะไม่ปิดบัง
เจ้า ทีข้ามาจวนตระกูลฮู่กวโหวนั
ั น นอกจากมาเพือเซ่น
ไหว้แล้วยังมีเรืองอืนด้วย...”
38
“คนทีขโมยของจากจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย!”
มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยใจความสําคัญ
“เพราะว่าของทีหายไปนันไม่ใช่ของธรรมดา แต่มีความ
พิเศษ เป็ นของทีหายไปแล้วไม่อาจรักษาศีรษะเอาไว้
ได้...” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยเบาๆ
“ยกตัวอย่างเช่น...”
39
“ภาพผังป้องกันเมืองหลวงฉบับใหม่!” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยชัด
ถ้อยชัดคํา
40
มูห่ ลิวเฟิ ง “มหาเสนาบดีเซียเองก็ไม่ตอ้ งการเช่นนี สถาน
ทีเก็บภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็ปอ้ งกันอย่างเข้ม
งวดแน่นหนา วางกลไกไว้อย่างลึกลับ แต่วา่ ภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็ถกู คนขโมยไปอยูด่ ี...” มหาเส
นาบดีเซียปิ ดข่าวเรืองภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ถกู
ขโมยไป สังการให้คนไปตามหาภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่เงียบๆ ขณะเดียวกันก็ไหว้วานให้คนทีมีความ
สัมพันธ์อนั ดีตอ่ กันช่วยหาภาพนันอีกทาง...
หากหาภาพผังป้องกันเมืองหลวงไม่เจอ จวนตระกูลมหา
เสนาบดีคงประสบเคราะห์หนักเสียแล้ว...
41
...
ทําของสําคัญขนาดนันหาย หากหาไม่เจอขึนมาจริงๆ
มหาเสนาบดีเซียต้องประสบเคราะห์หนักอย่างแน่นอน!
42
มูห่ รงเสวีย “...อะไรเรียกว่าน่าจะครึงเดือนกว่าแล้ว?”
มหาเสนาบดีเซียไม่รูห้ รือว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่หายไปตังแต่เมือไร?
43
ตอนที 1731 จับฆาตกรตัวจริง (7)
1
แล้วภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็หายไป...” มีความ
เป็ นไปได้วา่ ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่นีจะถูกขโมย
ไปทันทีทีมหาเสนาบดีเซียออกจากจวน และก็อาจเป็ น
ไปได้วา่ ถูกขโมยไปเมือเช้า...
เดียวก่อนนะ...ภาพผังป้องกันเมืองถูกมือดีขโมยไปเป็ น
ค่อนเดือน...เมือนับย้อนเวลาทีจูซนหายตั
ิ วไปก็คอ่ น
เดือนเหมือนกัน...
3
“ไม่มีอะไร” มุห่ รงเสวียหลุดจากภวังค์ ตรึกตรองอยูช่ วครู
ั ่
ก็เอ่ยกับมูห่ ลิวเฟิ งว่า “ข้าคาดเดาสถานทีทีอาจจะมีภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ได้อยูท่ ีหนึง...”
4
ป้องกันเมืองฉบับใหม่เลยสักนิด หากมูห่ รงเสวียเดาได้
ว่าภาพนันน่าจะอยูท่ ีใดก็ถือว่าเป็ นเบาะแส ไม่วา่ ภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จะอยูท่ ีนันหรือไม่ก็ตาม ล้วนไม่
เป็ นปั ญหา...
5
มองดูมหู่ รงเสวียจากไปไกลแล้ว แววตาของมูห่ ลิวเฟิ งก็
เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออก
มามาก ขยับตัวตามไปอย่างรวดเร็ว...
ห้องหนังสือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสในจวนตระกูลฮู่กวโหวมี
ั
เวรยามป้องกันอย่างแน่นหนา กลางวันแสกๆ แต่ประตู
หน้าต่างห้องหนังสือยังคงปิ ดไว้แน่นสนิท ไหนจะ
องครักษ์ลบั วรยุทธ์สงู ทีเฝ้าระวังอย่างลับๆ
6
ในห้องหนังสือนัน ฮู่กวโหวนั
ั งอยูต่ รงโต๊ะหนังสือ ไม่รูว้ า่
ในมือถือสิงใดอยูถ่ งึ ได้ตงอกตั
ั งใจดูขนาดนัน เสียงดังที
แทบไม่ได้ยินแว่วเข้าหู ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดวงตาเคร่งขรึม
รีบเก็บของทีอยูใ่ นมือ ส่งสายตาเย็นชาไปทางทีมาของ
เสียง ตวาดขึนว่า “ใครกัน?”
...
ไม่เสียทีทีเป็ นถึงฮู่กวโหวที
ั ผ่านสมรภูมิรบมานับไม่ถว้ น!
พวกเขาลอบเข้ามาในห้องหนังสืออย่างเงียบเชียบถึง
เพียงนัน คิดไม่ถงึ ว่าจะยังถูกจับได้...
7
มูห่ รงเสวียแอบค่อนแคะอยูใ่ นใจ ปรากฏกายออกมา
จากมุมมืดแล้วเดินไปหาฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ถูกจับได้แล้วต่อ
ให้อยากซ่อนตัวก็ซอ่ นไม่ได้แล้ว ในเมือซ่อนไม่ได้ก็
ปรากฏตัวออกมาเสียเลย
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่เคยพบมูห่ รงเสวียมาก่อน เมือใบหน้า
เย็นชางดงามของมูห่ รงเสวียสะท้อนในดวงตาเขาทีละ
น้อย ดวงตาคมของเขาหรีลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยอาการ
ระแวดระวัง “เจ้าเป็ นใครกัน?”
8
“หาสิงใดกัน?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอ่ยถามเสียงเย็นชา
9
......
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินนางพูดเช่นนี ดวงตาคมก็เป็ น
ประกายเจ้าเล่หข์ นแวบหนึ
ึ ง เอ่ยกับนางด้วยสายตาเย็น
10
ชาว่า “ไม่ได้!”
“ในเมือเป็ นเช่นนีก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”
ขณะทีพูดนันมูห่ รงเสวียก็เข้าประชิดตัวฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ยืนมือไปยังหนังสือทีวางอยูบ่ นโต๊ะ
ฮู่กวโหวประกายตาขึ
ั งขัง สะบัดมือปั ดมือของมูห่ รงเสวี
ยออก...
11
การต่อสูอ้ นั ดุเดือดสร้างความแตกตืนให้บรรดาองครักษ์
ทีอยูด่ า้ นนอกห้องหนังสือ ส่งเสียงตะโกนดังก้องไปทัว
“มีคนร้าย ใครก็ได้มาจับคนร้ายที...”
12
มูห่ รงเสวียประมือกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เมือได้จงั หวะก็ถอย
หลังออกไปสองสามก้าว รักษาระยะความปลอดภัย เอ่ย
ขึนเสียงเนือย “ข้ามาหาภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ที
หายไปจากจวนมหาเสนาบดีเซีย”
เกาฮู่ “...”
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหาเสนาบดีเซีย
หายไป แล้วมาหาทีจวนฮู่กวโหวของข้
ั า...
“ซือจือเฟยมาหาผิดทีหรือไม่?”
13
“ไม่มีทาง ภาพแผนผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหายไป
จากจวนมหาเสนาบดีเซียก็ไม่ได้อยูต่ รงนันหรืออย่าง
ไร?” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงราบเรียบ ชีไปทางขวามือข้าง
หน้า
14
เกาฮู่ “...นันคือภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่หรือ พวก
เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า?”
...
15
เซียไม่ผิดแน่...
“เรืองนี...คิดว่าเกาโหวเหย่คงต้องไปถามบิดาของท่าน
เองแล้ว!” ถามเขาว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหาย
ไปจากจวนมหาเสนาบดีเซียมาปรากฏอยูใ่ นห้องหนังสือ
ของเขาได้อย่างไร?
16
อาวุโส พบว่าเขามีสีหน้าถมึงทึงจนน่ากลัว มองภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่สภาพไม่สมบูรณ์ในมือของมูห่ ลิว
เฟิ งตาไม่กะพริบ ส่วนลึกนัยน์ตาซ่อนความโหดเ**◌้ยม
เอาไว้...
17
เป็ นไปได้อย่างไรกัน?
“นายท่านโหวไม่ได้ไปขโมยภาพผังป้องกันเมืองทีจวน
มหาเสนาบดีเซียจริงๆ!” มูห่ รงเสวียเหลือบตามองฮู่กวั
โหวอาวุโสครูห่ นึงเอ่ยเสียงราบเรียบ ยังไม่ทนั ทีเกาฮู่จะ
ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางก็เอ่ยขึนว่า “แต่เป็ นจู
ซินทีขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหา
18
เสนาบดีเซีย...”
“เรืองนีต้องไปถามนายท่านโหวแล้วว่าเขาบังคับจูซนไป
ิ
ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหาเสนาบ
ดีเซียทําไมกัน?” มูห่ รงเสวียเอ่ยขึนลอยๆ
19
ตอนที 1733 จับฆาตกรตัวจริง (9)
20
ทว่าเกาฮู่ได้ยินแล้วสมองพร่าเบลอไปชัวขณะ “ท่าน
หมายความว่าอย่างไร?”
21
“เหตุใดจะเป็ นไปไม่ได้เล่า?” จูซนได้
ิ รบั พิษและผูท้ ีน่า
สงสัยทีสุดก็คือประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั เพราะว่าฮู่กวั
โหวอาวุโสและเกาฮู่กวดขันเรืองในจวนเข้มงวด บ่าวไพร่
ในจวนเชือฟั งคําสังของพวกเขาสองคนเป็ นอย่างดี พวก
เขาสองคนลงมือวางยาจูซนเป็
ิ นเรืองทีง่ายแสนง่าย หาก
เป็ นคนนอกวางยาพิษจูซนแม้
ิ วา่ จะสําเร็จได้เหมือนกัน
แต่ไม่มีทางทีจะลงมือได้เงียบเชียบโดยทีพวกเขาสองคน
พ่อลูกไม่รูเ้ รืองรูร้ าว
จูซนได้
ิ รบั พิษมาเป็ นเวลาครึงปี ทว่าจวนฮู่กวกงไม่
ั มีผใู้ ด
สังเกตเห็น ถ้าไม่ใช่วา่ ผูท้ ีลงมือวางยาพิษทีเป็ นคนนอก
จวนมีฝีมือลําเลิศก็เป็ นประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหวนั
ั น
แหละทีเป็ นผูว้ างพิษจูซน...
ิ
22
ก่อนหน้านีมูห่ รงเสวียก็เคยสงสัยว่าประมุขจวนตระกูลฮู่
กัวโหวเป็ นผูว้ างยาจูซนิ แต่วา่ ความรักใคร่เอ็นดูทีฮู่กวั
โหวอาวุโสและเกาฮู่มีตอ่ จูซนนั
ิ นปั ดข้อสงสัยของนางให้
ตกไป ทําให้นางสงสัยว่าคนร้ายจะเป็ นคนนอกจวน แต่
ว่าตอนนีภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีอยูใ่ นมือมูห่ ลิว
เฟิ งก็แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นผูว้ าง
ยาพิษจูซน...
ิ
สีหน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถมึงทึงจวนจะมีนาหมึ
ํ กไหล
ออกมา เอ่ยตวาดขึนว่า “ไม่ใช่อยูแ่ ล้ว!”
23
“แล้วเหตุใดภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหา
เสนาบดีเซียถึงได้มาอยูใ่ นห้องหนังสือของท่านเล่า?”
แล้วยังจะทับอยูใ่ ต้หนังสือเล่มโปรดของท่านอีก...
“นายท่านโหวอย่าบอกนะว่าพวกเราฉีกภาพผังป้องกัน
24
เมืองเป็ นชินๆ แล้วโยนไปในห้องหนังสือของท่าน ท่านที
เกิดความสงสัยจึงค่อยๆ ติดแปะ...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชา “เรืองจริง
เป็ นเช่นนี!”
นางเคยพบคนหน้าไม่อายมามากมาย แต่ก็ไม่เคยพบ
คนทีหน้าไม่อายเช่นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมาก่อน
ยาพิษทีออกฤทธิช้ามีสองประเภท ประเภทหนึงคือดืม
26
ทุกวัน สะสมเป็ นเวลานาน จนมีฤทธิแรง เป็ นยาพิษออก
ฤทธิช้าทีหมายชีวิตคน
ยาพิษประเภทออกฤทธิช้าอีกประเภทหนึงก็คือ หลังจาก
ได้รบั พิษแล้วจะมีอาการกําเริบทุกเดือน เวลากําเริบจะ
ทําให้เจ็บปวดจนไม่ปรารถนาทีจะมีชีวิตอยู่ จําเป็ นต้อง
กินยาถอนพิษชนิดพิเศษเพือบรรเทาอาการเอาไว้ ไม่
อย่างนันพิษก็จะกําเริบจนตาย พิษทีออกฤทธิช้า
ประเภทนีจะเอามาใช้ควบคุมคนให้เชือฟั งคําสังของผูท้ ี
วางยา...
ตอนทีมูห่ รงเสวียเห็นจูซนในคฤหาสน์
ิ หลังนัน จูซนก็
ิ พิษ
กําเริบจนถึงแก่ความตาย ทว่าการตายของเขายังถูกใส่
ร้ายป้ายสีเส้าเฉิน นางจึงไม่ได้ดพู ิษทีจูซนที
ิ ได้รบั ให้แน่
27
ชัด จิตใต้สาํ นึกคิดเอาว่าจูซนได้
ิ รบั พิษออกฤทธิช้า
ประเภทแรก แต่ดจู ากปฏิกิรยิ าตอบสนองตอนทีเห็นศพ
จูซนของฮู
ิ ่กวโหวรวมถึ
ั งข้อมูลทีนางได้ยินจากบ่าวไพร่
ในจวนตระกูลฮู่กวโหวเมื
ั อครูน่ ีแล้ว พิษทีจูซนได้
ิ รบั น่า
จะเป็ นพิษออกฤทธิช้าประเภททีสอง คือถูกคนควบคุม
และต้องได้รบั ยาถอนพิษทุกเดือน...
ในห้องหนังสือของฮู่กวโหวมี
ั ความเป็ นไปได้สงู มากทีจะ
มียาถอนพิษ หากลองค้นดูสกั หน่อยก็น่าจะค้นเจอ...
อีกอย่างศพของจูซนก็
ิ อยูใ่ นศาลบรรพชนไม่ไกลจากตรง
นี ตรวจสอบดูให้ละเอียดก็รูไ้ ด้วา่ พิษออกฤทธิช้าทีเขาได้
รับเป็ นแบบใดกันแน่ แล้วนําพิษกับยาถอนพิษมาเทียบ
กัน หากยาถอนพิษสามารถควบคุมพิษในร่างจูซนได้
ิ
28
จริง ก็เพียงพอทีจะอธิบายได้วา่ ผูท้ ีวางยาจูซนก็
ิ คือฮู่กวั
โหวอาวุโส...
พวกเขายังไม่ได้เริมค้น เขาก็ยอมรับขึนออกมาแล้ว
29
บอกว่าไม่มีผียงั ไม่มีคนเชือเลย...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยิมเย็น “ข้าหมายความว่าคนทีเอาภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่เข้ามาวางไว้ เห็นได้ชดั ว่าต้อง
การใส่รา้ ยข้า เอายาถอนพิษมาวางไว้อีกชุดหนึงก็ยงทํ
ิ า
ให้การใส่รา้ ยสมบูรณ์มากขึน...”
พูดไปพูดมานายท่านโหวก็โยงว่าเป็ นการวางแผนใส่รา้ ย
กล่าวหาว่านางกับมูห่ ลิวเฟิ งวางแผนใส่รา้ ยเขา
30
......
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “...”
องครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั “...”
เกาฮู่ “...”
ประกายตาของเกาฮู่ฉายแววสุขมุ “เพราะว่าท่านพ่อของ
ข้าเห็นอาซินเป็ นบุตรแท้ๆ มาโดยตลอด ดีกบั เขา
มากกว่าข้าทีเป็ นบุตรแท้ๆ เสียอีก...”
33
อืน...
“ท่านมีหลักฐานว่าท่านพ่อข้าวางยาอาซินหรือ?” เกาฮู่
เหลือบตามองมูห่ รงเสวีย
“เรืองอะไร?” เกาฮู่เอ่ยถาม
35
จําเป็ นต้องเสียเวลากับสองสิงนีแล้ว นางไปหาหลักฐาน
ใหม่
“...เรืองนีมีอะไรผิดกัน?” เกาฮู่มองนางอย่างไม่เข้าใจ
“จูซนได้
ิ รบั พิษมาครึงปี ครังแรกทีเขาเอ่ยกับเจ้าว่าจะ
กลับจวนฟู่ กัวเจียงจวินน่าจะเป็ นตอนทีพิษกําเริบครัง
36
แรก...” หรือกล่าวได้วา่ ตอนนันจูซนก็
ิ รูแ้ ล้วว่านายท่าน
โหววางยาเขา ตัวเขาต้องการหลุดพ้นจากการควบคุม
ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ดังนันจึงเอ่ยว่าจะกลับจวนตระกูลฟู่
กัวเจียงจวิน...
ทัศนียภาพในจวนตระกูลฮู่กวโหวงดงามยิ
ั ง เดินไปทีใดก็
สามารถวาดภาพแต่งกลอนได้ จูซนหั
ิ นไปหันมาก็แต่ง
เป็ นกลอน วาดเป็ นภาพออกมาได้ เขาทียุง่ เสียจนสลัด
ไม่หลุดจะรูส้ กึ เบือหรือ...
38
น่าจะเชือ ไม่แน่อาจเข้าใจไปว่าจูซนเข้
ิ าใจอะไรบิดาตัว
เองผิดไป อาจประณามจูซนิ หรืออย่างมากหน่อยก็ลาก
จูซนไปเผชิ
ิ ญหน้ากับบิดาของเขา เมือถึงตอนนันจูซนก็
ิ
ตกทีนังลําบากแล้ว...
39
ตอนที 1735 จับฆาตกรตัวจริง (11)
คนฉลาดอย่างจูซนไม่
ิ มีทางทําเรืองโง่เขลาเช่นนันเด็ด
ขาด แต่วา่ “จูซนไม่
ิ เคยบอกเรืองบิดาเจ้าตรงๆ ก็น่าจะ
เคยแสดงท่าทีอะไรบ้าง”
“เจ้าลองคิดดูให้ละเอียด คําพูดทีจูซนเอ่
ิ ยบอกเจ้าว่า
ต้องการกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
วางยาพิษทีออกฤทธิช้าใส่จซู นิ แต่เกาฮู่ไม่เคยทําร้าย
เขา ไม่วา่ จะมาจากการป้องกันตัวเองหรือเหตุผลใดๆ ก็
ตาม เขาน่าจะระบายความในใจหรือแสดงท่าทีอะไรกับ
เกาฮู่สหายทีโตมาด้วยกันตังแต่เด็กบ้าง
41
เขาพูดว่า ‘ใช่แล้ว อาซินมาหาข้ามีอะไรหรือ?’
42
อาซินหัวเราะไม่ได้วา่ อะไร จากนันก็พดู ว่าอยูท่ ีจวนตระ
กูลฮู่กวโหวรู
ั ส้ กึ เบือๆ อยากจะกลับจวนแม่ทพั ...
ประโยคก่อนหน้านี อาซินพูดว่าอะไรนะ?
43
เกาฮู่มิได้เอือนเอ่ยวาจา สีหน้าซีดขาวไร้สีเลือด เขาเงย
หน้าขึนช้าๆ ดวงตาดําสนิทแดงกําดังสีเลือด “ท่านพ่อ
พิษทีอาซินได้รบั นันก็เป็ นท่านทีวางยาเขาจริงๆ...” เสียง
ทุม้ ตําแฝงการข่มอารมณ์โกรธ
“ไม่ใช่” ฮู่กวโหวปฏิ
ั เสธอย่างไม่ตอ้ งคิด “อาซินร่างกาย
อ่อนแอถึงเพียงนัน ควบคุมเขาและให้เขาไปขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นการ
สินเปลืองเวลา ไม่สขู้ า้ ไปขโมยเอง...”
“ท่านไปขโมยภาพผังป้องกันเมืองทีจวนมหาเสนาบดี
เซียย่อมทําให้องครักษ์จวนมหาเสนาบดีเซียแตกตืน
ท่านไม่มีทางทีจะขโมยออกมาได้...” มูห่ รงเสวียเอ่ยตัด
บทนายท่านโหวอย่างไม่เกรงใจ
44
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าบึงตึง “จูซนไปแล้
ิ วจะขโมยได้หรือ
อย่างไร?”
สีหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่น่าดูเข้าไปใหญ่ “ความหมาย
ของซือจือเฟยคือข้าสูจ้ ซู นไม่
ิ ได้หรือ?”
“ท่านสูจ้ ซู นไม่
ิ ได้จริงๆ นันละ จูซนกั
ิ บคุณชายใหญ่จวน
45
มหาเสนาบดีเซียมีความสัมพันธ์อนั ดีตอ่ กัน ในขณะที
ท่านกับคุณชายใหญ่จวนตระกูลมหาเสนาบดีเซียมิได้
สนิทอะไรกัน...” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงราบเรียบ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าถมึงทึง มองมูห่ รงเสวียตาเขียว
“ท่านต้องการจะพูดอะไรกันแน่?”
46
มูห่ รงเสวียมองเกาฮู่ เกาฮู่มิได้เอ่ยวาจา แต่สีหน้าที
หมองลงเรือยๆ ของเขาบ่งบอกว่านางคาดเดาถูก
47
เขาในตอนนันต้องมีปากเสียงกับนายท่านโหวเป็ นแน่
แต่ยาถอนพิษอยูใ่ นมือของนายท่านโหว อํานาจก็อยูใ่ น
มือนายท่านโหว จูซนเป็
ิ นฝ่ ายเสียเปรียบ สุดท้ายผลจาก
การโต้เถียงก็เป็ นจูซนที
ิ พ่ายแพ้ เขารับยาถอนพิษจาก
นายท่านโหว ตกลงรับข้อเสนอของนายท่านโหว
48
ดังนัน จูซนก็
ิ ไม่ได้บอกเกาฮู่เรืองทีตนเองถูกพิษ กับเรือง
ทีนายท่านโหวใช้เขาเป็ นเครืองมือ จึงเอ่ยขึนส่งๆ ใช้
เหตุผลว่ารูส้ กึ เบือเป็ นข้ออ้างในการกลับจวนตัวเอง...
49
ตอนที 1736 จับฆาตกรตัวจริง (12)
จูซนที
ิ ได้รบั พิษประเภทออกฤทธิช้าตกอยูภ่ ายใต้การ
ควบคุมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ภายใต้การคุกคามของยา
พิษ เขาก็เชือฟั งคําสังของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอย่างจํายอม
หาทางเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่เซียแห่งจวนมหาเสนาบดี
1
เซีย...
“ซือจือเฟยให้ความสําคัญกับข้ายิงนัก คิดว่าข้ามีญาณ
ทิพย์หยังรูล้ ว่ งหน้าหรืออย่างไร?” ครึงปี ก่อนก็รูว้ า่ จะมี
การเปลียนผังป้องกันเมืองหลวง จากนันก็วางยาพิษจู
ซินควบคุมให้เขาไปเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่จวนมหาเส
นาบดีเซีย หาทางขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
ออกมา!
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเหลือบตามองมูห่ รงเสวีย ปรายหางตา
ฉายแววเย้ยหยัน
2
ญาณทิพย์หยังรูล้ ว่ งหน้า ท่านแค่วางแผนไว้ลว่ งหน้า...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสคิดจะใช้จซู นตั
ิ งแต่แรกอยูแ่ ล้ว ดังนันจึง
วางยาพิษประเภทออกฤทธิช้าใส่จซู นิ การทีจูซนคบหา
ิ
เป็ นสหายกับคุณชายใหญ่จวนมหาเสนาบดีเซีย ขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหาเสนาบดี
เป็ นเพียงเรืองเล็กน้อยในแผนการทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสใช้
งานจูซนเท่
ิ านัน...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินนางเอ่ยเช่นนีสีหน้าก็บงตึ
ึ งทันที
มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชาเอ่ยขึนว่า “ท่านหมาย
ความว่าอย่างไร?”
หลังจากจูซนได้
ิ รบั พิษ การไปตีสนิทสามคนนีล้วนเป็ น
เป้าหมายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส คุณชายใหญ่เซียกับคุณ
ชายหลีซันอยูใ่ นเมืองหลวงตลอดเวลา จูซนคบหาเป็
ิ น
สหายกับพวกเขาได้สาํ เร็จ ส่วนเส้าเฉินนันครึงปี มานี
อาศัยอยูน่ อกเมืองเสียส่วนใหญ่ พบหน้าจูซนไม่
ิ กีครังจึง
ยังไม่ได้คบหาเป็ นสหายกัน...
“จวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นเป้าหมายแรกของนายท่าน
โหว หลังจากทีจูซนคบหาเป็
ิ นสหายกับคุณชายเซียก็ไม่
4
อาจแข็งใจลงมือกับตระกูลของเขา ดังนันสองเดือนก่อน
ตอนทีท่านให้จซู นลงมื
ิ อขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซีย จูซนไม่
ิ ได้ลงมือแต่เลือกที
จะหลบหนี...” ออกจากจวนมหาเสนาดีเซียตรงกับจวนฟู่
กัวเจียงจวิน อยากหลุดพ้นจากจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั หลุด
พ้นจากการควบคุมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
แต่น่าเสียดายการออกจากจวนตระกูลฮู่กวโหวของเขา
ั
ไม่ได้ทาํ ให้เขาหลุดพ้นจากการควบคุมของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส พักอยูท่ ีจวนได้สองสามวันก็ถกู ฮู่กวโหววางยาจน
ั
พิษกําเริบ ถูกรับกลับมาจวนตระกูลฮู่กวโหว...
ั
เกาฮู่ทีรับจูซนกลั
ิ บมาจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั สีหน้าก็พลัน
ซีดขาวไร้สีเลือด ริมฝี ปากเผยอทว่าไม่ได้เอ่ยอะไร!
5
กลับกันฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าไม่แปรเปลียน สายตาที
มองมูห่ รงเสวียเต็มไปด้วยความดูแคลนหยามหมิน
“ข้างกายจูซนมี
ิ องครักษ์ลบั องครักษ์ลบั ทีแม่ทพั จูเลือก
ให้เขาด้วยตนเอง วรยุทธ์สงู ส่ง ความสามารถไม่ธรรมดา
ขอเรียนถามซือจือเฟย ข้าข้ามผ่านองครักษ์ของจูซนไป
ิ
วางยาพิษจนเขาพิษกําเริบอย่างไร...”
6
ถึงอย่างไรจูซนก็
ิ เป็ นบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทพั จู
อีกทังร่างกายบอบบางขีโรค ด้วยความรักและเอ็นดูทีแม่
ทัพจูมีตอ่ เขา ข้างกายจูซนย่
ิ อมมีคนปรนนิบตั ิพดั วีไม่
น้อย ต่อให้เขามาอาศัยทีจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ข้างกาย
เขาก็ตอ้ งมีบา่ วไพร่จากจวนฟู่ กัวเจียงจวินติดตามมาไม่
น้อย แต่พอจูซนตายไป
ิ นอกจากบ่าวรับใช้คนสนิทสอง
คนทีหายตัวไปพร้อมเขา รวมถึงบ่าวเคียวยาทีตายไป
แล้ว ข้างกายเขาก็ไม่มีบา่ วไพร่จากจวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นหลงเหลืออยูส่ กั คน เห็นได้วา่ บรรดาบ่าวไพร่ทีหายไป
เหล่านันน่าจะไม่ยอมเป็ นพวกฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ถูกสังหาร
หมดแล้ว...
7
ตอนที 1737 จับฆาตกรตัวจริง (13)
8
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ได้เอือนเอ่ยสิงใด แววตาทีมองมูห่ รงเส
วียโหดเ**◌้ยมดุดนั ...
จูซนถู
ิ กทําให้พิษกําเริบ รับตัวกลับจวนตระกูลฮู่กวเจี
ั ยง
จวิน รอเขาอาการดีขนแล้
ึ วนายท่านโหวก็บงั คับให้เขา
9
ไปเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่เซีย คุณชายหลีซันรวมถึงเส้า
เฉิน ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหา
เสนาบดีเซีย
ตอนนันมิตรภาพของจูซนกั
ิ บคุณชายใหญ่เซียก้าวหน้า
ถึงขันทีต่างฝ่ ายต่างผลัดกันเข้าไปชืนชมภาพอักษรใน
ห้องหนังสือของอีกฝ่ าย ดังนันจูซนเข้
ิ าไปในห้องหนังสือ
ของจวนมหาเนาบดีเซียได้สาํ เร็จ ฉวยโอกาสทีองครักษ์
และองครักษ์ลบั ไม่ทนั สังเกต ขโมยภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซีย
แต่จซู นไม่
ิ อยากทําร้ายคุณชายใหญ่เซีย และก็ไม่อยาก
ทําร้ายตระกูลของคุณชายใหญ่เซีย ดังนันจูซนที
ิ ขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนตระกูลเซียได้
10
แล้ว ไม่ได้สง่ มอบให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสแต่โดยดี
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทราบเรืองเข้าก็โกรธเหมือนไปกินรังแตน
มา ยือแย่งภาพป้องกันเมืองฉบับใหม่กบั จูซนิ จูซนที
ิ ร่าง
กายอ่อนแอสูฮ้ ่กู วโหวอาวุ
ั โสไม่ได้ ด้วยความรีบร้อนจึง
ฉีกภาพออกเป็ นแผ่นๆ...และน่าจะกลืนลงไปบางส่วน
ด้วย ป้องกันไม่ให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสนําชินเศษมาแปะ
ประกอบสําเร็จ...
ฮู่กวโหวแสนเดื
ั อดดาล สังให้ใช้ทกุ วิธีนาํ ชินเศษทีอยูใ่ น
ปากจูซนออกมา
ิ แต่น่าเสียดายทีเศษกระดาษนันเปื อย
รุย่ หลังจากเข้าไปวนเล่นในปากจูซนมารอบหนึ
ิ งก็เสีย
หายเกือบหมด ไม่มีทางทีจะประกอบเป็ นภาพผังป้องกัน
เมืองฉบับใหม่ขนมาได้
ึ ...
11
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทังโกรธทังโมโห ใช้ให้คมุ ตัวจูซนเอาไว้
ิ
คุมตัวทีก็ปาไปสิบกว่าวัน และเพือเป็ นการสังสอนจูซนิ
ยามทีจูซนพิ
ิ ษกําเริบก็ไม่ได้ให้ยาถอนพิษในทันทีเป็ น
เหตุให้เขาพิษกําเริบจนถึงแก่ความตาย...
“เหลวไหลทังเพ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตําหนิอย่างไม่เกรงใจ
12
ยับย่น เห็นได้ชดั ว่าแช่นามา....
ํ
คล้ายกับถูกอมไว้ในปากแล้วถูกคนคายออกมา...
เกาฮู่หลับตาลงด้วยความปวดร้าว เขาเองก็ไม่อยากเชือ
คนอืน แต่วา่ ความจริงนันกางอยูต่ รงหน้า...
13
“เรืองจริงทีไหน? ล้วนเป็ นสิงทีนางแต่งขึนทังนัน!” ฮู่กวั
โหวอาวุโสผรุสวาทด้วยความโกรธ
ความเจ้าเล่หเ์ พทุบายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เป็ นเพียงการ
ปกปิ ดความผิดของตนเองเท่านันเอง
เชือหรือไม่วา่ นางหยิบหลักฐานออกมาอุดปากของฮู่กวั
14
โหวทีแผลงฤทธิโวยวายว่าถูกผูอ้ ืนใส่รา้ ย
เดียวนะ วิทยาการในตอนนีสามารถเก็บลายมือบนขวด
ได้หรือไม่นะ?
15
......
16
มูห่ รงเสวียนึกถึงปั ญหาทีรุนแรงมากได้อย่างหนึง ลาย
นิวมือบนขวดยาถอนพิษจางมากและปกปิ ดมากเช่นกัน
มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น จําเป็ นต้องใช้อปุ กรณ์พิเศษถึง
จะสามารถทําให้ลายนิวมือปรากฏเห็นเด่นชัดและเก็บ
รวบรวม แคว้นชิงเหยียนในตอนนีน่าจะยังไม่มีอปุ กรณ์ที
ร้ายกาจขนาดนัน...
ดูสถานการณ์แล้วไม่สามารถใช้ลายนิวมือบนขวดยา
ถอนพิษมาเป็ นหลักฐานเอาผิดฮู่กวโหวเสี
ั ยแล้ว!
17
หากมีฝ่ามือหรือลายนิวมือเปื อนเลือดทิงอยูบ่ นขวดก็คง
ดี ฝ่ ามือเช่นนีจะเห็นชัดและเก็บหลักฐานได้ง่าย...เดียว
นะ จูซนตายเพราะพิ
ิ ษประเภทออกฤทธิช้ากําเริบ แล้ว
ตอนทีเขาพิษกําเริบได้ปะทะกับใคร และทิงฝ่ ามือของ
คนทีทําร้ายเขาบนร่างกายหรือไม่...
“เหตุใดทีนีมีคนมากมายเพียงนี” เสียงกระด้างของบุรุษ
ดังขึนทันที ขัดอาการครุน่ คิดของมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเสวีย
เงยหน้าขึนพบว่าเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมหลายนายเดิน
อาดๆ เข้ามา คนทีเดินนําเข้ามานันอายุอานาม
ราวสามสิบกว่าปี สวมชุดมือปราบสีนาเงิ
ํ นเข้ม ใบหน้า
หล่อเหลาเย็นชา ประกายตาแข็งขึง
18
“มือปราบหลี!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเงยหน้าขึนมองบุรุษผูน้ นั
นัยน์ดวงตาเป็ นประกายประหลาดใจวูบหนึงก่อนจาง
หายกลับสูภ่ าวะปกติ
มือปราบหลีประสานมือคํานับทําความเคารพ “นายท่าน
โหว”
“มือปราบหลีสอบปากคําเสร็จแล้วหรือ!” ฮู่กวโหวเอ่
ั ย
ถาม
19
“แล้วมือปราบหลีมาทีนีเพือ...” ฮู่กวโหวมองเขาอย่
ั างไม่
เข้าใจ
มือปราบหลีประกายตาเถรตรง “ทีข้ามาทีนีเพราะต้อง
การตรวจลายนิวมือของนายท่านโหว โหวเหย่รวมถึง
บรรดาองครักษ์ทงหมด!”
ั
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “...นีมันหมายความว่าอย่างไร?”
20
ยังไม่จางหายไป เห็นได้วา่ น่าจะเป็ นรอยทีเกิดขึนช่วง
วาระสุดท้ายของจูซนิ หรือกล่าวได้วา่ นันเป็ นเบาะแสที
ฆาตกรทิงไว้บนตัวเขา...พวกเราจึงจําลองมันออกมา
เพือใช้ตามหาฆาตกร...”
มูห่ รงเสวียมองบรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมแววตาเป็ น
ประกาย ทว่าพบว่าด้านหลังบรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมมีเงาร่างองอาจผ่าเผยของคนผูห้ นึง เขายืนกอด
คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตเครืองหนึงเอาไว้ ทําตาปริบๆ
21
อย่างได้ใจใส่นางราวกับบอกว่า “ดูสิ ข้าเก่งกาจหรือไม่!”
...
กรมยุติธรรมทีเป็ นโจโฉพวกนีสืบหาเบาะแสบนร่างจูซนิ
ได้จากการระบุชีชัดและบอกเป็ นนัยของมูห่ รงเย่!
มูห่ รงเย่พฒ
ั นาความสามารถแล้ว!
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถึงคราวต้องประสบเคราะห์รา้ ยเสียแล้ว!
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส พบว่าเขามีสี
หน้าเคร่งเครียด ขมวดคิวแน่นเอ่ยว่า “รอยมือรอยเท้า
22
บนตัวจูซนไม่
ิ จาํ เป็ นต้องเป็ นร่องรอยทีฆาตกรทิงเอา
ไว้...”
ยังมีเกาฮู่ลกู ชายของเขาทีกอดศพอาซินร้องไห้ครํา
ครวญ รอยมือของเกาฮู่ทีปรากฏบนแขนอาซิน ก็ไม่ได้
หมายความว่าเกาฮู่เป็ นฆาตกร...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสวิเคราะห์เป็ นฉากๆ มือปราบหลีได้ฟัง
23
แล้วได้แต่ยมิ “นายท่านโหวโปรดวางใจ พวกเราไม่
ปรักปรําผูบ้ ริสทุ ธิ ร่องรอยบนตัวศพสามารถแยกได้วา่
เป็ นรอยทีเกิดขึนตอนยังมีชีวิตอยูห่ รือเกิดขึนหลังจากที
ตายไป ไม่วา่ จะเป็ นสีของร่องรอยสองแบบนีอยูบ่ นตัวผู้
ตายหรืออะไรก็ไม่เหมือนกัน บนเนือตัวคุณชายจูมีบาด
แผลมากมาย รอยมือและบาดแผลทีเกิดขึนหลังจากที
ตายไปแล้วค่อนข้างมากเหมือนทีนายท่านโหวกล่าว แต่
รอยมือรอยเท้าทีพวกเราจําลองออกมาเป็ นรอยทีเกิดขึน
ขณะทียังมีชีวิตอยู.่ ..”
“จริงหรือ?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่คอ่ ยเชือสักเท่าไร
มือปราบหลีกวักมือ เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสองนายก็
ประคองถาดเดินเข้ามา บนถาดนันมีกระดาษอยูส่ อง
แผ่น แผ่นหนึงเป็ นพิมพ์รอยมือ อีกแผ่นหนึงเป็ นพิมพ์
รอยเท้า “นายท่านโหว ฮู่กวโหว
ั รบกวนพวกท่านยืนมือ
กับยกเท้าออกมาเทียบกับรอยมือกับรอยเท้าดูสกั
หน่อย...”
25
ตอนที 1739 ความจริงปรากฏชัดเจน (2)
26
มองดูรอยมือรอยเท้าทีจําลองชัดเจนอยูบ่ นกระดาษแผ่น
นันแล้ว เกาฮู่กาํ ลังจะพยักหน้าตกลง แต่ไม่คิดว่าฮู่กวั
โหวอาวุโสจะยืนมือมาฉุดรังเขาไว้ มองมือปราบหลีด้วย
สีหน้าเคร่งเครียด “มือปราบหลี นีมันอะไรกัน?”
มือปราบหลีเอ่ยขึนลอยๆ ทว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยิน
แล้วกลับมีสีหน้าบึงตึง เอ่ยเสียงดังฟั งชัดว่า “ความ
27
หมายของมือปราบหลีก็คือกําลังสงสัยว่าข้ากับอาฮู่เป็ น
ผูว้ างยาพิษสังหารจูซนหรื
ิ อ...”
“มิใช่เช่นนัน” มือปราบหลีส่ายหน้า
“เช่นนันเหตุใดมือปราบหลีถึงได้ให้ขา้ กับอาฮู่เทียบรอย
มือรอยเท้าบนกระดาษจําลองแผ่นนันเล่า?” ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสย้อนถามอย่างไม่เกรงใจ เท่าทีรูร้ อยมือรอยเท้า
บนกระดาษแผ่นนันเป็ นสิงทีฆาตกรทิงไว้ มือปราบหลี
ให้เขากับอาฮู่ไปเทียบขนาดดู นีก็มิใช่วา่ กําลังสงสัยเขา
กับอาฮู่หรืออย่างไร!
“ข้าต้องการขจัดการเป็ นทีสงสัยของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและ
28
โหวเย๋โดยเร็วทีสุด!” มือปราบหลีเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคํา
ประกายตากระจ่างใสจริงใจ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “...ความหมายของมือปราบหลีคือ ข้า
กับอาฮู่ลว้ นตกเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยวางยาพิษสังหารจูซนิ
หรือ?”
29
เมือต้องการขจัดการตกเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยของพวกเขาทัง
สองคน ก็ตอ้ งให้ผตู้ อ้ งสงสัยเทียบวัดรอยมือรอยเท้าที
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมจําลองมาจากบนตัวจูซนิ เพือ
พิสจู น์ความบริสทุ ธิของพวกเขา ให้ทกุ คนรับรูว้ า่ สองพ่อ
ลูกจวนตระกูลฮู่กวโหวมิ
ั ใช่ผทู้ ีอยูเ่ บืองหลังการวางยา
พิษสังหารจูซน...
ิ
เช่นนีหรือ...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินแล้วก็ไม่ได้วา่ อะไร หลุบเปลือกตา
ลงครุน่ คิด ไม่รูว้ า่ กําลังคิดสิงใดอยู.่ ..
30
มือปราบหลีเองก็ไม่ได้ไปกวนใจเขา เอ่ยกับเกาฮู่วา่
“ตอนนีโหวเหย่สามารถเทียบวัดได้หรือไม่?”
เกาฮู่เหลือบตามองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสครูห่ นึง พบว่านัยน์ตา
ใต้เปลือกตาของนายท่านโหวมีประกายไหววูบ ทว่าไม่
ได้ขดั ขวางเขาเทียบวัดรอย เขาจึงพยักหน้าลง “ได้”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเดินเข้ามา ทําการเทียบวัดรอยมือ
รอยเท้าให้เขาอย่างละเอียด
เมือเทียบวัดเรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมก็ถือ
รอยมือรอยเท้าถอยออกไป ส่ายหน้าให้มือปราบหลี
อย่างไม่เป็ นทีสังเกต!
31
เกาฮู่ไม่ใช่ผอู้ ยูเ่ บืองหลังการวางยาพิษสังหารจูซนิ
เสียงของมือปราบหลีเพิมพลังภายในดังกังวาน พาให้ผู้
คนแก้วหูสะเทือน ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีจมอยูใ่ นภวังค์ของ
ตนเองสะดุง้ กระแอมอยูห่ ลายที “ขอโทษที คิดอะไร
เพลินไปหน่อย...”
32
หรือไม่?”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสหัวเราะออกมา เอ่ยตอบไม่ตรงทีถามว่า
“ฟั งความหมายเมือครูน่ ีของมือปราบหลีแล้ว จูซนตาย
ิ
ในจวนตระกูลฮู่กวโหวของข้
ั า เช่นนันทุกคนในจวนตระกู
ลฮู่กวโหวต่
ั างก็น่าสงสัยว่าเป็ นผูว้ างยาสังหารเขา...”
“พูดเช่นนีก็ได้!” มือปราบหลีพยักหน้าจริงใจ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเปลียนหัวข้อสนทนา “เช่นนันก็หมาย
ความว่า นอกจากข้ากับอาฮู่แล้ว คนอืนในจวนตระกูฮู่
กัวโหวก็จาํ เป็ นต้องเทียบวัดรอยมือรอยเท้าทีพวกท่าน
จําลองมาสินะ...”
33
“ถูกต้อง” มือปราบหลีพยักหน้าจริงใจ เดิมเขาคิดว่ารอ
ให้เทียบวัดรอยมือรอยเท้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสกับเกาฮู่
เรียบร้อยแล้ว ค่อยไปเทียบวัดบรรดาบ่าวไพร่ในจวนตระ
กูลฮู่กวโหว...
ั
34
......
“ขอรับ!” พ่อบ้านรับคําสังและเดินจากไป
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเงยหน้าขึนมองมือปราบหลี แล้วเอ่ยด้วย
35
ความเกรงใจว่า “มือปราบหลีรอสักครู ่ อีกประเดียว
บรรดาบ่าวไพร่จวนตระกูลโหวก็มากันแล้ว...”
“มาๆ ทุกท่านสามารถเทียบรอยมือรอยเท้าของพวกเขา
ดูได้...” ฮู่กวโหวทํ
ั ามือเชือเชิญบรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรม ท่าทางดูกระตือรือร้นและให้ความร่วมมือ
อย่างบอกไม่ถกู ...
36
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือพิมพ์รอยมือและเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมทีถือพิมพ์รอยเท้าสบตากันครูห่ นึง ก่อนจะ
เดินไปหาองครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหวที
ั ยืนอยูใ่ กล้พวก
เขาทีสุด...
37
บอกว่ามาเทียบรอยกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมิใช่หรือ? เหตุใด
จู่ๆ ถึงได้กลายเป็ นเทียบรอยกับบรรดาองครักษ์ไปเสีย
เล่า...”
38
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยิงผ่านโลกมามากยิงปราดเปรือง คําพูด
แค่คาํ สองคําก็สามารถทําให้หวั ข้อสนทนาไขว้เขวได้ ทํา
ให้บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเดินตามแผนการทีเขา
วางไว้...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีเดินถือรอยมือไปอยูต่ รงหน้า
องครักษ์จวนตระกูลโหว กําลังเตรียมทีจะเทียบวัดรอย
มือของเขาก็ชะงักไป “...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าบึงตึง สายตาคมราวลูกธนูแหลม
คมสาดใส่มหู่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และมูห่ ลิวเฟิ ง “พวกเจ้า
หมายความว่าอย่างไร?”
39
มูห่ ลิงเฟิ ง “ไม่มีอะไร พวกเราแค่กาํ ลังเอ่ยชมท่าน”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือและเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมทีถือรอยเท้าได้ฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้ว
ใบหน้าก็ขนสี
ึ แดง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสให้พวกเขาเทียบวัด
รอยมือรอยเท้าของบรรดาองครักษ์จวนตระกูลโหว พวก
เขาก็ทาํ ตาม...พวกเขาถูกคําพูดของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสส่ง
ผลกระทบเข้าจริงๆ...
41
มองดูเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือและเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมทีถือรอยเท้าเดินใกล้เข้ามาเรือยๆแล้ว ฮู่กวั
โหวอาวุโสก็กระอักกระอ่วน “นีพวกเจ้าหมายความว่า
อย่างไร?”
ขณะทีพูดนัน เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือก็เดิน
มาอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ส่งถาดทีมีรอยมือจําลอง
ยืนไปขวามือฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เอ่ยขึนว่า “นายท่านโหว
42
เชิญ!”
43
ตอนที 1741 ความจริงปรากฏชัดเจน (4)
รอยมือในถาดอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เพียงฮู่กวโหว
ั
อาวุโสยกมือขึนก็สามารถวางมือทาบลงบนรอยมือเพือ
ทําการเทียบวัดได้
แต่ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสเพียงแค่กม้ หน้ามองรอยมือนิงๆ ไม่มี
การขยับตัวเคลือนไหวใดๆ สีหน้าเคร่งขรึมไม่รูว้ า่ กําลัง
คิดอะไรอยู่
“แล้วเหตุใดเขาถึงเอาแต่มองรอยมือ ไม่เทียบวัดกัน
เล่า...”
“เรืองนีต้องถามนายท่านโหวแล้วละ...” เพียงยกมือขึนก็
ไขข้อข้องใจได้แล้ว เหตุใดเขาถึงเอาแต่ยืนมองเฉยๆ ไม่
ยกมือขึนมากันเล่า คงมิใช่วา่ รอยมือนันเป็ นของเขาทีทิง
2
ไว้เอง เขาเลยกลัวว่าจะเทียบวัดออกมาได้...
3
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมิได้เอ่ยวาจา มองมูห่ รงเสวียด้วยสายตา
เพลิงโกรธพัดหวน...
“ในเมือไม่ใช่ เช่นนันนายท่านโหวก็เทียบวัดรอยมือใน
ถาดนันเสียทีเถอะ” รอยมือรอยเท้าของฆาตกรทีทิงไว้
บนร่างจูซนจะใช่
ิ ของนายท่านโหวหรือไม่ เมือเทียบวัดดู
ก็จะรู ้ นีเป็ นหลักฐานทีมีนาหนั
ํ กสามารถพิสจู น์ได้วา่ ฮู่กวั
โหวอาวุโสบริสทุ ธิ ดีกว่าทีพวกเขามาโต้แย้ง ถกเถียงกัน
4
ไปต่างๆ นานาอยูต่ รงนี
หลักฐานข้อเท็จจริงทีมีนาหนั
ํ กก็สามารถพิสจู น์วา่ คน
หนึงคนบริสทุ ธิหรือไม่
หากฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิจริง เขาย่อมจะต้อง
เทียบวัดรอยมือรอยเท้าทีกรมยุติธรรมจําลองมาอย่าง
แน่นอน ตบหน้าพวกทีสงสัยเขาให้หน้าหงาย แต่หาก
เขาไม่บริสทุ ธิ...
5
สายตาของผูค้ นพากันจ้องมองไปทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โส สี
หน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเคร่งขรึมขึนมาทันที เพลิงโกรธ
พัดหวนอยูใ่ นอก โพล่งออกมาว่า “ได้ เทียบก็เทียบสิ!”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสฟาดมือลงบนถาดทีอยูต่ รงหน้า ทําเอา
ถาดสันไหว เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือถาดตกใจจนทํา
อะไรไม่ถกู ก่อนจะประคองถาดให้มือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
วางทับบนรอยมือ พบว่ามือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ใหญ่
ไม่เล็ก เข้ากันได้พอดีกบั รอยมือทีอยูใ่ นถาด...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
องครักษ์จวนตระกูลโหว “...”
6
เกาฮู่ “...”
มือปราบหลี “รอยเท้าเล่า?”
“มาแล้วขอรับ!” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสาวเท้าก้าวเข้า
มาอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส วางถาดไว้บนพืน ยกเท้า
ของฮู่กวโหววางบนรอยเท้
ั าในถาด พบว่ารอยเท้าไม่
ใหญ่ไม่เล็กเข้ากันได้พอดีกบั รอยเท้าทีอยูใ่ นถาด...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
องครักษ์จวนตระกูลโหว “...”
7
เกาฮู่ “...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสปรายตามองมือและเท้าของตนเองทีทับ
รอยมือรอยเท้าพอดีอย่างสมบูรณ์งดงาม เอ่ยขึนอย่าง
ไม่สนใจ “เป็ นเรืองบังเอิญเท่านันเอง” มือเท้าของบุรุษ
ร่างกายกํายําสูงใหญ่ก็มีขนาดพอๆ กัน ผูท้ ีทิงรอยมือ
รอยเท้าอยูบ่ นร่างจูซนก็
ิ เป็ นบุรุษร่างกายกํายําสูงใหญ่
เหมือนเขา ดังนันรอยมือรอยเท้าทีเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมจําลองมากับมือของเขาย่อมเข้ากันได้พอดีกนั ...
8
......
9
นีไม่เรียกว่าค่อนข้างเข้ากันได้พอดี แต่นีมันก็เป็ นรอยมือ
กับรอยเท้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีประทับลงไปชัดๆ!
10
ไม่ลงั เลเลยสักนิด เพียงแค่รอยมือรอยเท้าเข้ากันได้พอดี
เท่านันเอง จะใช้เป็ นหลักฐานเอาผิดเขาได้อย่างไร ขอ
เพียงเป็ นบุรุษวัยฉกรรจ์ก็จะมีรอยมือรอยเท้าทีใหญ่เช่น
นี
มองดูสีหน้าไม่แยแสของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแล้ว นัยน์ตาของ
มือปราบหลีก็ยงมี
ิ แววลําบากใจ เผยอปากเป็ นนานก่อน
11
จะเอ่ยว่า “ได้ เช่นนันเอาตามทีนายท่านโหวกล่าว!”
มือปราบหลีส่งสัญญาณมือ บรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมก็นาํ รอยมือรอยเท้าไปให้องครักษ์จวนตระกูล
โหวเทียบรอย
เวลาผ่านไปหนึงก้านธูป องครักษ์จวนฮู่กวโหวที
ั อยูใ่ น
ห้องหนังสือก็วดั รอยเสร็จเป็ นทีเรียบร้อย มือปราบหลี
มองดูผลลัพธ์ของการเทียบรอยแล้ว สีหน้าก็แย่ลงเรือยๆ
12
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเห็นแล้วประกายตาแพรวพราว เอ่ยขึน
อย่างหยิงทะนง “มือปราบหลี พบคนทีเทียบรอยมือรอย
เท้าได้พอดีหลายคนเลยใช่หรือไม่?”
มือปราบหลีเงยหน้าขึน ประสานสายตาเอ่ยเสียงดังฟั ง
ชัด “ไม่พบเลยสักคน!” นันก็หมายความว่านอกจากฮู่กวั
โหวอาวุโสแล้ว ก็ไม่มีผใู้ ดทีมีรอยมือรอยเท้าเข้ากันได้พอ
ดีกบั รอยมือรอยเท้าทีทิงอยูบ่ นตัวจูซน...
ิ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเปลียนไปเล็กน้อย “เป็ นไปไม่ได้!”
ล้วนเป็ นผูฝ้ ึ กวรยุทธ์ รูปร่าง นําหนักล้วนไม่ตา่ งกันมาก
ขนาดมือและเท้าก็น่าจะไม่ตา่ งกัน รอยมือรอยเท้าของ
เขาเข้ากันได้พอดีกบั รอยมือรอยเท้าทีจําลองมา คนอืนก็
ย่อมมีรอยมือรอยเท้าทีเข้ากันได้พอดีกบั รอยมือรอยเท้า
13
ทีจําลอง...
มองดูฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสทีกระสับกระส่ายแล้ว มือปราบหลี
ก็มีสีหน้าเย็นชา ยืนผลเทียบในมือส่งให้ “หากนายท่าน
โหวไม่เชือก็สามารถดูได้ดว้ ยตนเอง...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยืนมือไปรับผลเทียบมาดู อ่านดูแต่ละ
บรรทัดอย่างละเอียด พบว่าบนนันเขียนขนาดรอยมือ
รอยเท้าของผูเ้ ทียบรอยเอาไว้อย่างละเอียด รวมถึงจุดที
เข้ากันไม่พอดีกบั รอยมือรอยเท้าทีจําลองออกมา เมือ
อ่านมาถึงสุดท้ายฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็หน้าดําครําเครียดราว
นําหมึก “มันจะเป็ นไปได้อย่างไร เป็ นไปได้อย่างไร...” ผู้
ทีรูปร่าง ลักษณะตัว นําหนักใกล้เคียงกับเขา เหตุใดรอย
มือรอยเท้าถึงได้ตา่ งกันเพียงนัน? คงมิใช่วา่ เขามีอะไร
14
แตกต่างจากคนพวกนันเป็ นพิเศษ เขาคิดไม่ออก...จุดที
แตกต่างกันนันคืออะไร...
ฮู่กวโหวขมวดคิ
ั วครุน่ คิด สายตาเหลือบไปเห็นองครักษ์
จวนฮู่กวโหวคนหนึ
ั งเข้าโดยบังเอิญ ดวงตาเขาสว่างวาบ
ขึนมาทันที อายุ ใช่แล้ว อายุอย่างไรเล่า... องครักษ์พวก
ทีอยูข่ า้ งหลังเขาล้วนอายุประมาณยีสิบปี ส่วนอายุของ
เขาปาไปสีสิบกว่าปี แล้ว มือและเท้าของพวกเขาต่างกัน
ด้วยช่วงวัย เมือมีจดุ ทีไม่เหมือนกันก็เป็ นสาเหตุทีรอย
มือรอยเท้าของพวกเขาแตกต่าง...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสคิดอยูใ่ นใจ รีบร้อนเอ่ยออกมา
15
ทังห้องหนังสือตกอยูใ่ นความเงียบ ทุกคนสบสายตากัน
มองกันไปมองกันมา นัยน์ตาเป็ นประกายแปลกๆ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ได้สนใจใบหน้าเด็ดเดียวของมือปราบ
หลี เอ่ยขึนว่า “มือปราบหลี ขอเชิญท่านไปหาบุรุษทีอายุ
รุน่ เดียวกันกับข้ามาเทียบวัดดูเถอะ...” ย่อมต้องมี
ผลลัพธ์แน่นอน...
16
ตอนที 1743 ความจริงปรากฏชัดเจน (6)
17
มือปราบหลีมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสด้วยสายตาลําบากใจ
เป็ นอย่างยิง ขณะทีขยับริมฝี ปากเตรียมจะเอ่ยอะไรนัน
ก็มีเสียงกังวานใสของสตรีชิงดังขึนก่อนว่า “ไม่ได้ผล
หรอก”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสหันไปมองตามเสียง เมือเห็นเป็ นมูห่ รงเส
วีย เขาก็ขมวดคิวอย่างไม่สบอารมณ์ “ซือจือเฟยหมาย
ความว่าอย่างไร?”
“ความหมายก็ตามทีพูด ต่อให้มือปราบหลีส่งคนไป
เทียบวัดรอยมือรอยเท้าของผูท้ ีมีอายุ รูปร่างและนําหนัก
เหมือนกับท่านก็ไม่ได้ผลอะไร” มูห่ รงเสวียเอ่ยนิงๆ เห็นฮู่
กัวโหวอาวุโสขมวดคิวคล้ายจะโมโห นางก็เอ่ยเฉลยขึน
อย่างช้าๆ “เพราะว่าข้าส่งคนไปเทียบวัดมาแล้ว”
18
มูห่ รงเสวียหยิบกระดาษแผ่นหนึงมาจากมือของ
องครักษ์ลบั แล้วส่งให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โส “หากนายท่านโหว
ไม่เชือ ก็เชิญดูเองให้เห็นกับตา...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยืนมือไปรับมาดู กวาดสายตาผ่านเนือหา
บนนันอย่างรวดเร็ว
19
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมองดูขอ้ มูลมือและเท้าของอูก๋ วกง
ั แม่ทพั
เจียง แม่ทพั จางและคนอืนๆ แล้วก็มีสีหน้าเคร่งเครียด
จนน่ากลัว ตวัดสายตามองมูห่ รงเสวียและเอ่ยขึนว่า
“ข้อมูลเหล่านีเป็ นจริงหรือ?”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยังคงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
20
ระแวงสงสัย
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสองนายทีออกไปพร้อมกับ
องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องเดินเข้ามา ในมือยังถือ
ข้อมูลเทียบวัดมาด้วยชุดหนึง เมือเห็นผูค้ นทีอยูใ่ นห้อง
หนังสือมองมาทางพวกเขา พวกเขาก็พยักหน้ารับ...
จิตใจของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดําดิงสูก่ น้ บึง “เหตุใดถึงเป็ น
เช่นนี เหตุใดถึงเป็ นเช่นนี...”
21
“ย่อมต้องเป็ นเพราะรอยมือรอยเท้าทีทิงไว้บนตัวจูซนไม่
ิ
ใช่ของพวกเขาน่ะสิ...” รอยมือรอยเท้านันย่อมไม่พอดี
กับมือเท้าของผูอ้ ืนแน่...
พูดไปก็แปลก จูซนตายไปแล้
ิ ว รอยมือรอยเท้าทีทิงไว้บน
ตัวเขาก็แค่รอยมือห้านิวไม่มีลายนิวมือใดๆ แต่เค้าโครง
รอยมือห้านิวนันชัดเจนเป็ นอย่างมาก แม้แต่ขอ้ ต่อนิว
นางทีบุม๋ เข้าด้านในทังสองข้างก็ปรากฏขึนอย่างชัดเจน
ลักษณะพิเศษขนาดนีก็สามารถขจัดคนออกไปเก้าสิบ
เก้าในส่วนร้อย ตามหาฆาตกรได้อย่างง่ายดาย...
“นายท่านโหวยอมรับเสียเถอะว่ารอยมือรอยเท้าบนตัวจู
ซินเป็ นของท่าน!” มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสายตา
นิงลึก
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเหลือบตามองนาง ราวกับกําลังบอกว่า
“หากข้าไม่ยอมรับเล่า?”
23
เพราะถึงอย่างไร รอยมือรอยเท้าทีเทียบวัดใครต่อใคร
หลายคน มีเพียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูเ้ ดียวทีเข้ากันได้พอดี
สมบูรณ์แบบ อีกทังยังสมบูรณ์แบบไร้ตาํ หนิอีกด้วย
คล้ายกับว่าเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีจับเอง เหยียบเอง เจ้า
ของรอยมือรอยเท้านันเป็ นของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแน่นอน
มีหลักฐานแน่นหนาขนาดนี ยาถอนพิษจูซนที
ิ ซ่อนอยูใ่ น
ห้องหนังสือขวดนันก็สามารถเป็ นหลักฐานได้ ทังยังมี
ภาพผังป้องกันเมืองไม่สมบูรณ์ทีอยูใ่ นมือมูห่ ลิวเฟิ งที
เป็ นหลักฐานทีมีนาหนั
ํ กเช่นกัน...
ประกายตาของมือปราบหลีเย็นชา “ย่อมต้องจับตัวฮู่กวั
โหวกลับไปสอบปากคําอย่างเข้มงวดทีกรมยุติธรรม...
จากนันก็ปิดจวนฮู่กวโหว...”
ั
“เหตุใดต้องปิ ดจวนฮู่กวโหว?”
ั ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตวาดตัด
บทของมือปราบหลี ดวงตาคมราวลูกธนูทิมแทงเขา
25
มือปราบหลีแววตาเย็นชา “เพือหาหลักฐานอย่างไรเล่า”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ยอมรับว่าตนเองวางยาสังหารจูซนิ
พวกเขาก็ตอ้ งหาหลักฐานในจวนฮู่กวโหวเพิ
ั มเติม เพือ
พิสจู น์ความผิดของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส อีกอย่างต้องค้นว่าฮู
กัวโหวอาวุโสมีผสู้ มรูร้ ว่ มคิดหรือไม่
26
เมือเห็นมือปราบหลีจะออกคําสังปิ ดจวน ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ก็รอ้ งตะโกนออกมาเสียงดังว่า “อาฮู่ไม่รูเ้ รืองนี ข้าเป็ น
คนวางยาพิษสังหารจูซนคนเดี
ิ ยว ไม่เกียวอะไรกับอา
ฮู่...”
“ท่านพ่อ!” เกาฮู่มองฮู่กวโหวด้
ั วยความตกใจ นัยน์ตา
เป็ นประกายตระหนกและยากทีจะเชือ
27
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมิได้มองเขา หลุบเปลือกตาลง นัยน์ตา
คมหม่นแสง
มูห่ รงเสวียเลิกคิวมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “เหตุใดท่านถึงต้อง
ทําเช่นนี?” จูซนเป็
ิ นบุตรชายของตระกูลทีจวนฮู่กวโหว
ั
คบหาเป็ นมิตร ไม่ถงึ ขันว่าเห็นฮู่กวโหวเป็
ั นบิดา แต่ก็
สนิทสนมและให้ความเคารพอย่างมาก เหตุใดฮู่กวโหว
ั
อาวุโสบอกจะวางยาพิษก็วางยาพิษ บอกจะใช้
ประโยชน์ก็ใช้ประโยชน์...
“เพราะว่าจูซนเป็
ิ นคนไร้คา่ ไม่มีประโยชน์!” จวนฟู่ กัว
เจียงจวินเป็ นจวนแม่ทพั ในฐานะบุตรของจวนแม่ทพั ก็
ควรเรียนวรยุทธ์ทาํ ศึกกลางสนามรบ สานต่อปณิธาน
28
ของบิดา แล้วจูซนเล่
ิ า? เกิดมาก็รา่ งกายอ่อนแอ ไม่สา
มารถฝึ กวรยุทธ์ สําหรับจวนฟู่ กัวเจียงจวินแล้วเขาก็เป็ น
คนไร้คา่ ...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
จูซนเป็
ิ นบุตรชายแม่ทพั จู บิดาแท้ๆ ของผูอ้ ืนยังไม่
29
รังเกียจว่าเขาไร้คา่ เลย แล้วท่านไปวุน่ วายอะไร...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแค่นเสียงในลําคอ “ข้ารังเกียจแทนแม่ทพั
จู...” บุตรทีไม่สามารถฝึ กยุทธ์ ไม่สามารถนําทัพทํา
สงครามในสนามรบ รอให้ถงึ ร้อยปี หลังจากนี อํานาจ
ทหารของจวนตระกูลก็ตอ้ งส่งมอบคืน รากฐานที
บรรพบุรุษตระกูลจูสร้างมาก็สญ
ู เปล่า...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
31
มูห่ ลิวเฟิ ง “...”
32
ตอนที 1744 ความจริงปรากฏชัดเจน (7)
33
“ไม่ใช่” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสส่ายหน้า “ข้าไม่เคยคิดเอาชีวิตจู
ซินมาก่อน เดินทีขา้ คิดเอาไว้วา่ รักษาอาการป่ วยของจู
ซินให้หายสามารถฝึ กวรยุทธ์ สืบทอดกิจการตระกูล แต่
ความอ่อนแอทีติดตัวเขามาตังแต่อยูใ่ นครรภ์ รักษาอยู่
นานก็ไม่ดีขนึ มิหนําซํายังมีแนวโน้มทีจะอาการหนัก
มากขึนเรือยๆ ข้าถึงได้ถอดใจ คิดดูวา่ คนไร้คา่ ทีไม่อาจ
สานต่อกิจการตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินได้เช่นนีกลับใช้ของ
ทุกอย่างทีดีทีสุดในจวนฟู่ กัวเจียงจวิน ช่างสินเปลืองโดย
แท้ ข้าจะให้เขาอยูใ่ ต้อานัติขา้ เชือฟั งคําสังของข้า ช่วย
ข้าทํางาน ทุกอย่างทีเขาใช้จากจวนฟู๋ กัวเจียงจวินจะได้
ไม่นบั ว่าเป็ นการสินเปลืองอย่างสูญเปล่า...”
34
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
“นายท่านโหวอิจฉาจูซนสิ
ิ นะ” แม้วา่ จวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นกับจวนฮู่กวโหวจะเป็
ั นมิตรทีดีตอ่ กันเสมอมา แต่
บทบาทของจวนฟู่ กัวเจียงจวินในราชสํานักต่างชันกว่า
จวนฮู่กวโหวมาก
ั เพราะว่าจวนฟู่ กัวเจียงจวินมีอาํ นาจ
ทหาร ส่วนจวนฮู่กวโหวแม้
ั วา่ จะมีดาํ รงตําแหน่งในกอง
ทัพ อีกทังตําแหน่งไม่ตาต้
ํ อย ทว่ากลับไม่มีอาํ นาจทหาร
ทีแท้จริง
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นพวกตะลุยทําศึกสงคราม ฮู่กวโหวคน
ั
36
ปั จจุบนั เองก็เป็ นผูน้ าํ ทหารวรยุทธ์สงู เป็ นทีเคารพรัก
ของเหล่าทหารนายกอง แต่เขาไม่มีอาํ นาจทหาร
บทบาทในราชสํานักของเขาไม่อาจเทียบฟู่ กัวเจียงจวิ
น เทียบจูซนยั
ิ งไม่ได้เลย
เพราะว่าจูซนเป็
ิ นบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทพั จู ผูท้ ี
รูจ้ กั แม่ทพั จูสว่ นมากก็รูจ้ กั เขาไปด้วย รูว้ า่ อํานาจทหาร
ของแม่ทพั จูมีมากเท่าไร ก็จะระมัดระวังคําพูดกับจูซนิ
และให้ความสําคัญกับเขาไปโดยปริยาย ต่อให้จซู นร่
ิ าง
กายอ่อนแอขีโรค ไม่กา้ วเท้าออกจากจวน ชือของเขาก็
แพร่หลายในหมูข่ า้ ราชบริพาร
หันกลับมามองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและเกาฮู่พิชิตศึกสงคราม
ความสามารถโดดเด่น ทว่าเพราะในมือไม่มีอาํ นาจ
37
ทหาร ไม่มีตาํ แหน่ง ไม่มีบารมี อิทธิพลของพวกเขาใน
ราชสํานักเทียบไม่ได้แม้แต่จซู นที
ิ ร่างกายอ่อนแอ คน
ป่ วยเรือรังทีไม่สามารถฝึ กยุทธ์...
คนทีมีความทะนงตนเช่นฮู่กวโหวอาวุ
ั โส จะไม่อิจฉา ไม่
คับแค้นใจได้อย่างไร!
ทุกครังทีเห็นจูซนที
ิ ร่างกายอ่อนแอขีโรค ไม่มีแรงแม้แต่
จะยกกระบี แต่เพราะตนเองเป็ นสายเลือดจวนฟู่ กัวเจียง
จวิน ถึงได้มีผคู้ นรายล้อม เป็ นทีนับหน้าถือตาของคนทัว
ไป ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็อิจฉาเข้าไส้...
“เหลวไหลทังเพ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตวาดตัดบทมูห่ รงเสวีย
38
ถลึงตาใส่นางอย่างดุดนั เพลิงโกรธปะทุอยูใ่ นนัยน์ตา
ราวกับต้องการฉีกนางเป็ นชินๆ “ข้า...ข้าจะไปอิจฉาจูซนิ
ทําไมกัน...” ระหว่างทีพูดสีหน้าเขาก็เดียวขาวเดียวแดง
ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะโกรธหรือถูกจีใจดําให้อายจนแปร
เปลียนเป็ นความโกรธกันแน่...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสควบคุมจูซนิ น่าจะต้องการใช้เขาทํา
39
ประโยชน์ให้จวนฮู่กวโหว
ั แต่การขโมยภาพผังป้องกัน
เมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียช่วยสร้าง
ประโยชน์ให้จวนฮู่กวโหวได้
ั อย่างไรกัน?
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสประกายตาอิหลักอิเหลือ ลังเลอยูช่ วขณะ
ั
ก่อนเอ่ยขึนว่า “ข้าต้องการสร้างบุญคุณต่อจวนมหาเส
นาบดีเซีย!” สําหรับจวนมหาเสนาบดีแล้วภาพผัง
ป้องกันเมืองเป็ นของสําคัญยิง หากทําหายไป จวนมหา
เสนบดีเซียก็ถงึ คราวเคราะห์แล้ว เขาวางแผนเอาไว้วา่
ขณะทีคนของจวนมหาเสนาบดีเซียกําลังหาภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่กนั หัวหมุนใกล้จะสินหวัง ก็นาํ
ภาพผังป้องกันเมืองออกมาให้จวนมหาเสนาบดีเซีย เมือ
เป็ นเช่นนีจวนมหาเสนาบดีเซียต้องรูส้ กึ ซาบซึงบุญคุณ
แน่นอน และจวนฮู่กวโหวก็
ั จะผูกสัมพันธ์อนั ดีงามกับ
40
จวนมหาเสนาบดีเซีย...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
“ถูกต้อง!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยอมรับอย่างไม่ลงั เล
...
ตําช้าไร้ยางอาย สุภาพบุษจอมปลอมทําตัวน่าเกรงขาม
เลวจริงๆ...
สายตาเหยียดหยามหลากหลายรูปแบบของเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมและมูห่ รงเย่จบั จ้องไปทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
42
ส่วนมูห่ ลิวเฟิ งไม่ได้เอ่ยอะไร หรีตามองฮู่กวโหวนิ
ั งๆ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที มองมูห่ รงเสวีย
สายตาเย็นชา “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
43
ไรก็คล้ายว่ากําลังซ่อนเร้นยิงทําให้เด่นชัด...” ขโมยของ
สําคัญยิงชีพของผูอ้ ืน ในขณะทีผูอ้ ืนหาจนถอดใจก็
ปรากฏตัวขึนในฐานะผูม้ ีพระคุณคืนของสําคัญยิงชีพให้
ทําให้ผอู้ ืนสํานึกในบุญคุณของเขา การกระทําเช่นนีตํา
ช้าหรือไม่? ตําช้า! ไร้ยางอายหรือไม่? ไร้ยางอาย!
เรืองตําช้าไร้ยางอายเช่นนีทําลงไปแล้วย่อมต้องเก็บงํา
ไว้อย่างเงียบๆ ไม่ให้ผอู้ ืนล่วงรู ้ ต่อให้ผอู้ ืนรวบรวมหลัก
ฐานได้ครบมาโยนไว้ตรงหน้า เขาก็ยอ่ มจะยืนกรานไม่
ยอมรับเสียงแข็ง ต่อให้ตอ้ งยอมรับตอนทีเล่าแผนการ
ของตนเองก็ตอ้ งมีทา่ ทีเศร้าสลดบ้าง มิใช่เหมือนฮู่กวั
โหวอาวุโสทีเอ่ยออกมาอย่างฮึกเหิม เกรงว่าคนอืนจะไม่
รูเ้ ช่นนี...
44
เรืองราวผิดปกติตอ้ งมีอะไรแอบแฝงเป็ นแน่ ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสทําเช่นนีอธิบายได้อย่างเดียวนันก็คือ ขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียรอ
เวลาให้พวกเขาหาจนสินหวัง ก็ปรากฏตัวในฐานะผูม้ ี
พระคุณส่งคืนพวกเขา ทําให้พวกเขาสํานึกในบุญคุณ
ของตนเองไม่ใช่จดุ ประสงค์ทีแท้จริงของเขา เขาเพียงแค่
ใช้จดุ ประสงค์นีปิ ดบังจุดประสงค์ทีแท้จริงของตนเอง...
“ข้าไม่เข้าใจความหมายของซือจือเฟย” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชา
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ฮ่องเต้มอบให้เสนาบดีเซีย
เป็ นผังป้องกันเมืองหลวงแคว้นชิงเหยียนฉบับล่าสุด
เกียวโยงกับความปลอดภัยของเมืองหลวง หากภาพผัง
ป้องกันเมืองนีไปตกอยูใ่ นมือศัตรู ศัตรูก็สามารถทะลวง
46
การป้องกันเมืองบุกเข้ามาในเมืองหลวง เมือถึงเวลานัน
เมืองหลวงก็ถกู ข้าศึกยึด แคว้นชิงเหยียนก็ประสบภัย
พิบตั ิตามไปด้วย ดังนันภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
แผ่นนันเป็ นภาพผังทีเกียวข้องกับความปลอดภัยของ
แคว้นชิงเหยียน หากจวนมหาเสนาบดีเซียทําหายไปล่ะ
ก็ อย่างเบาคือถูกลดขันทังตระกูล อย่างหนักคือโทษ
ประหารล้างตระกูล...
47
ตอนที 1745 ความจริงปรากฏชัดเจน (8)
คนของจวนมหาเสนาบดีเซียย่อมไม่ปรารถนาให้คนใน
48
ตระกูลโดนลดขันหรือรับโทษประหาร ดังนันผูท้ ีขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีก็
สามารถใช้ภาพผังนีมาข่มขู่จวนมหาเสนาบดีเซีย และใช้
จวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นเครืองมือ...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
ช่างตําช้าไร้ยางอาย ตําช้าไร้ยางอายจริงๆ...
“ข้าไม่เคยคิดเช่นนี!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเคร่งขรึม
ปฏิเสธเสียงแข็ง
49
“งันหรือ?” มูห่ รงเสวียมองเขานิงๆ
“แน่นอนสิ!” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยเน้นเสียงขึน ไม่มีความขลาด
กลัวเลยสักนิด
“แล้วเหตุใดจูซนต้
ิ องฉีกกระชากภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่ดว้ ยล่ะ?” หากต้องการแค่สร้างบุญคุณต่อจวน
มหาเสนาบดีเซีย จูซนก็
ิ ไม่จาํ เป็ นต้องฉีกกระชากภาพผัง
ป้องกันเมือง เขามอบภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ให้ฮู่
กัวโหวอาวุโส ให้ฮ่กู วโหวมอบให้
ั จวนมหาเสนาบดีเซียก็
ได้ ไม่เห็นต้องทําเช่นนีเลย ฉีกกระชากไม่พอยังกลืนลง
ท้องอีก ท่าทีทีกลัวว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ตก
อยูใ่ นมือฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนัน อย่างไรก็ดเู ป็ นเพราะเคียด
50
แค้นฮู่กวโหว
ั ไม่เสียดายทุกผลตอบแทนทําลายแผนการ
ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
“ใครจะไปรูว้ า่ จูซนเกิ
ิ ดบ้าอะไรขึนมา” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยอย่าง
ไม่สบอารมณ์ “บางทีจซู นอาจจะแค้
ิ นทีข้าใช้เขา ไม่ตอ้ ง
การให้ภาพผังป้องกันเมืองทีข้าให้เขาขโมยมาจากจวน
มหาเสนาบดีเซียไปสร้างบุญคุณกับจวนมหาเสนาบดี
เซีย...”
“ไม่ จูซนไม่
ิ ได้ไม่ตอ้ งการให้ทา่ นมีบญ
ุ คุณต่อจวนมหาเส
นาบดีเซีย แต่เขาไม่ตอ้ งการให้ครอบครัวเพือนทีดีของ
ตนเองต้องตกอยูใ่ นสภาพเดียวกับเขา ถูกท่านควบ
คุม...”
51
“หุบปาก!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตวาดตัดบทมูห่ รงเสวีย ถลึง
ตาใส่นางแล้วเอ่ยว่า “ข้าไม่เคยคิดเช่นนี...”
สีหน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสบึงตึง ถลึงตาใส่มหู่ รงเสวีย
52
“ข้า...เป็ นคนไม่มีเหตุผลเช่นนันหรือ?”
เมือได้ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาก็เอาไปข่มขู่และ
ควบคุมจวนมหาเสนบดี ถึงเป็ นเรืองทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทํา
ออกมาได้
53
ประเภทใจอ่อน ยอมทิงผลประโยชน์ตวั เอง ปล่อยวาง
คนทีตนเองควบคุมพวกนี ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็ไม่มีวนั ทํา ไม่
อย่างนันเขาคงใช้ความสนิทสนมกล่อมให้จซู นยอมทํ
ิ า
เพือเขา ไม่ใช่วางยาพิษจูซนิ บังคับให้เขาไปขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองทีจวนมหาเสนาบดีเซีย...
พูดจามีเหตุผล ทุกการกระทําทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสปฏิบตั ิตอ่
จูซนมั
ิ นเอนเอียงให้เห็นว่าเขาเป็ นคนทีเห็นผลประโยชน์
อยูเ่ หนือสิงใด เพือผลประโยชน์นนชอบที
ั จะบงการคน
อืนอย่างไร้ยางอาย...
54
ฮู่กวโหวสี
ั หน้าถมึงทึง ตะคอกใส่มหู่ รงเสวียด้วยความ
โกรธ “ท่านกําลังใส่รา้ ยข้า...”
“ท่าน...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสชีหน้ามูห่ รงเสวียโกรธจนพูด
อะไรไม่ออกเป็ นนาน ก่อนจะเอ่ยว่า “นี...นีเป็ นคําพูด
ของท่านฝ่ ายเดียว...จะถือเป็ นจริงได้อย่างไร...
ท่านบอกว่าข้าปรารถนาจะใช้ภาพผังป้องกันเมืองมา
ควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซีย ท่านมีหลักฐานหรือไม่?”
55
“เจ้าต้องการหลักฐานหรือ?” มูห่ รงเสวียเหลือบตามองฮู่
กัวโหวอาวุโส
“ใช่แล้ว!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสพยักหน้ามุง่ มัน
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
56
นีมันเรืองอะไรกัน?
เกาฮู่ทีตกใจจนวิญญาณล่องลอยหลังจากทีทีได้ฟังเรือง
ราวทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเล่ามานันก็ได้สติขนมาทั
ึ นใด ก้าว
57
เท้าออกมานอกห้องหนังสือ ตามไปติดๆ...
บรรดาองครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหวในห้
ั องหนังสือก็ตาม
หลังมาติดๆ...
58
ป้ายเขียนไว้วา่ คฤหาสน์ เอ่ยถามองครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องขึนว่า “นีคือสถานทีตากอากาศของนายท่าน
โหวเมือก่อนหรือ?”
59
ในคฤหาสน์ดอกไม้ใบหญ้าเขียวขจี ต้นไม้สงู ใหญ่แผ่กิง
ก้านให้รม่ เงา สายนําไหลริน ภูเขาจําลองตังตระหง่าน
เป็ นสถานทีพักร้อนทีงดงามแห่งหนึง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเห็น
แล้วกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด เอ่ยเสียงเข้ม “มาทีนี
ทําไม?”
สายตาคมของฮู่กวโหวกวาดมองรอบคฤหาสน์
ั เอ่ยด้วย
สีหน้าเคร่งขรึม “ทีนีมีหลักฐานหรือ?”
60
“หลักฐานอยูท่ ีใดล่ะ?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสปรายตามองมูห่ รง
เสวีย
มองดูใบหน้านิงขรึมของมูห่ รงเสวียแล้วฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็
หลุบเปลือกตาลง “ซือจือเฟยหมายความว่าต้องกาน
ตรวจค้นคฤหาสน์หลังนีของข้าหรือ?”
61
“หึ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยิมหยัน เขาหลงคิดว่ามูห่ รงเสวียจะ
มีไม้เด็ดอะไร ทีแท้ก็แค่มาตรวจค้นคฤหาสน์เพือหาหลัก
ฐาน “หากซือจือเฟยจะค้นก็คน้ เถอะ ข้าไม่มีความคิด
เห็น แต่วา่ ...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมององครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องสีนายข้างหลังมูห่ รงเสวียแล้วเอ่ยว่า “คฤหาสน์
หลังนีของข้าออกจะใหญ่โต มีเพียงองครักษ์ลบั สีนาย
ตรวจค้นไม่รูว้ า่ ต้องค้นจนถึงเมือไร ซือจือเฟยต้องการให้
พวกเขากลับไปขอความช่วยเหลือหรือไม่...” คําพูด นํา
เสียงของเขาแสดงความเย้นหยันอย่างดูถกู อย่างถึงทีสุด
62
ค้นพบหลักฐาน ความผิดของนายท่านโหวก็ยากทีจะ
หลบหนีแล้ว...”
“ท่าน...” นายท่านโหวสะอึกแทบกระอักเลือดออกมา
พยายามอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะข่มมันลงไป เพลิงไกรธในอก
พัดหวน หาหลักฐานมาเอาผิดเขาอย่างนันหรือ? เอาสิ
เขาเองก็อยากดูสวิ า่ มูห่ รงเสวียจะหาหลักฐานเจอหรือไม่
ร่างสูงใหญ่ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอนไปด้านหลัง พิงต้นไม้
ใหญ่ไม่พดู ไม่จา
63
“ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว!” เสียงแทรกอากาศดังขึนมา มูห่ รงเย่ มูห่ ลิว
เฟิ งรวมถึงเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมาถึงแล้ว...
64
ตอนที 1746 ความจริงปรากฏชัดเจน (9)
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
คฤหาสน์ตากอากาศของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยูต่ ิดคฤหาสน์
วังเซียวเหยาอ๋องเพียงแค่กาํ แพงกัน ช่างเป็ นเรืองบังเอิญ
ทีสมควรตามเหตุผลจริงๆ
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
3
มูห่ รงเย่ “...”
แปลกหรือ?
นางไม่เห็นรูส้ กึ เลย!
4
มูห่ รงเย่เห็นแล้วหนังตากระตุก เอ่ยเบาๆ ขึนว่า “น้อง
สาว เจ้าจะตรวจค้นคฤหาสน์หลังนีหรือ?” เมือได้รบั คํา
ตอบยืนยัน เขาก็เอ่ยว่า “เช่นนันข้าจะกลับเมืองหลวง
ตามคนมาช่วยเจ้า...”
5
มูห่ รงเสวียคํานวณ “ประมาณครึงชัวยามกระมัง”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
แววตาของมูห่ รงเย่ฉายแววตืนตกใจอย่างเห็นได้ชดั
“เจ้ารูห้ รือว่าหลักฐานอยูต่ รงไหน?”
อีกด้านหนึงของกําแพงสูงคือคฤหาสน์ของวงเซียวเหยา
อ๋อง กําแพงสูงฝังนีคือคฤหาสน์ของจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
7
ด้านล่างกําแพงเป็ นพืนทีว่างขนาดใหญ่ บนพืนทีว่าง
เป็ นเนินสูงขึนมาประมาณครึงเมตร เห็นได้ชดั ว่าพืนที
ว่างตรงนีไม่ใช่พืนทีว่างธรรมดา...
“ใช่แล้ว” ฮู๋กวโหวอาวุ
ั โสปรายตามองอุโมงค์ใต้ดินครา
หนึง เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจนัก
8
“นันสิ ซือจือเฟยมาหาหลักฐานทีอุโมงค์ใต้ดินนี ช่างไม่
เหมือนผูใ้ ดเลยจริงๆ...” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยประชดประชันอย่าง
ไม่คิดจะปิ ดบัง
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าบึงตึง เพลิงโกรธในอกพัดหวน ใน
ใจบังเกิดวิธีทีจะทําให้มหู่ รงเสวียเจ็บปวดนับสิบ ทว่ามูห่
รงเสวียเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินแล้ว ไม่ได้อยูต่ รงหน้าเขา
อารมณ์เกรียวกราดทีอัดแน่นอยูใ่ นอกไม่ได้ระบายออก
มา สุดท้ายจึงทําได้เพียงแค่นเสียงในลําคอ สะบัดชาย
9
เสือก้าวตามเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดิน...
อุโมงค์ใต้ดินทอดยาว อย่างน้อยยาวถึงสามสิบสีสิบ
เมตร พืนทีกว่าครึงมีนาแข็
ํ ง อีกส่วนหนึงมีผกั ผลไม้ เนือ
สัตว์ใส่นาแข็
ํ ง ตรงกลางเป็ นช่องทางเดินขนาดเล็ก ทาง
เดินค่อนข้างแคบสามารถผ่านได้ทีละคนเท่านัน เห็นได้
ชัดว่าเพือสะดวกในการนํานําแข็ง นําผักผลไม้เข้ามา
เก็บไว้
10
มูห่ รงเย่ยืนตัวสัน กอดอกพุง่ ไปอยูต่ รงหน้ามูห่ รงเสวีย
“น้องสาว ต้องค้นตรงไหน เจ้าบอกมาสิ!” เขาจะช่วยไป
ค้น อุโมงค์ใต้ดินนีค่อนข้างใหญ่ กว่าจะค้นหมดน่าจะใช้
เวลาไม่นอ้ ย เขาไปช่วยด้วยพวกเขาจะได้เสร็จเร็วขึน
มูห่ รงเย่กวาดสายตามองโดยรวมแล้วเดินไปทางหนึง
11
มูห่ รงเสวียเดินบนทางเล็กๆ ในอุโมงค์ใต้ดิน เดินไปข้าง
หน้าเรือยๆ อย่างไม่รบี ร้อน พบว่าสองข้างทางมีชนวางที
ั
สังทําขึนพิเศษ บนชันวางมีกล่องทีสังทําพิเศษปิ ดไว้อยู่
ด้านในกล่องเป็ นก้อนนําแข็ง บนนําแข็งไม่มีฝาปิ ด
ความเย็นทีแผ่ออกมาเห็นแล้วก็ให้ความรูส้ กึ หนาวเย็น
“หลักฐานทีนายท่านโหวสามารถมองเห็นได้ นายท่าน
โหวก็คงกําจัดทิงไปตังนานแล้ว จะเหลือไว้รอให้ขา้ มา
หาเจอได้อย่างไร...” มูห่ รงเสวียเอ่ยแย้งขึนอย่างไม่เกรง
ใจ
“ท่าน...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสะอึกอีกครัง โกรธจนพูดไม่ออก
เนินนาน ก่อนจะกัดฟั นเอ่ยขึนว่า “เช่นนันข้าก็จะคอยดู
ว่าซือจือเฟยจะหาหลักฐานอะไรมา...”
13
“วางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทําให้นายท่านโหวผิดหวังอย่าง
แน่นอน” มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบโดยไม่หนั กลับมามอง
“...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสโกรธจนเพลิงโกรธในอกปะทุขนมา
ึ
พยายามอย่างยิงยวดทีจะข่มลงไป ถลึงตาใส่มหู่ รงเสวีย
แวบหนึงก่อนจะหันหน้ากลับไปไม่สนใจนางอีก
14
มูห่ รงเสวียชะงักฝี เท้าแล้วเอนตัวไปด้านหลัง สายลม
อ่อนๆ พัดผ่านแก้มซ้ายของนาง สายลมอ่อนแผ่วเบานัน
เหมือนจะมีแต่ก็คล้ายจะไม่มี ราวกับนางรูส้ กึ ไป
เองอย่างไรอย่างนัน...
15
16
ตอนที 1747 ความจริงปรากฏชัดเจน (10)
เมือฮู่กวโหวที
ั ยืนห่างออกไปทางด้านหลังเพือจับตามอง
ทุกการกระทําของนางไม่ไกลนักเห็นภาพทรงพลังภาพนี
เข้า นัยน์ตาของเขาเป็ นประกายบางอย่าง ขมวดคิวเดิน
เข้ามาเอ่ยว่า “ซือจือเฟย ท่านจะทําอะไร?”
18
สัมผัสด้านบนกําแพง มีสายลมอ่อนพัดผ่านฝ่ ามือ มูห่ รง
เสวียกระตุกมุมปากยกยิม ‘เป็ นเช่นนีนีเอง’ แล้วนางก็ยก
มือกระแทกกําแพงอย่างแรงในทันใด ได้ยินเสียงดัง ‘ปั ง’
ดังขึน กําแพงทีมีลกั ษณะเป็ นประตูถกู กระแทกออกไป
เผยให้เห็นห้องด้านหลัง...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
20
“เดาเอา” ตามเบาะแสทีนางได้รบั มานัน นางก็มนใจเป็
ั น
อย่างยิงว่าการหายตัวไปของจูซนเป็
ิ นเพราะฮู่กวโหว
ั
อาวุโส หรือเรียกได้วา่ หลังจากทีจูซนขโมยภาพผั
ิ ง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ได้แล้วก็มีปากเสียงกับฮู่กวโหว
ั
อาวุโส แล้วยังทําลายภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ ฮู่กวั
โหวอาวุโสโกรธจึงกักบริเวณจูซนเอาไว้
ิ
“สถานทีใช้คมุ ขังจูซน!”
ิ มูห่ รงเสวียเอ่ยต่อประโยคของ
เขา
21
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมและมูห่ ลิวเฟิ งได้ยินดังนัน ก็มอง
หน้าสบตากันไม่ได้เอ่ยสิงใด
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแค่นเสียงในลําคออย่างเหยียดๆ
“ท่านบอกว่าทีนีเป็ นสถานทีคุมขังจูซนิ ก็เป็ นสถานทีคุม
ขังจูซนหรื
ิ ออย่างไร?”
22
โหว นันก็หมายความว่าทําประตูอยูต่ รงกําแพงอุโมงค์ใต้
ดินจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั และขุดห้องลับห้องหนึง และ
ห้องลับทีว่านีก็อยูใ่ ต้พืนของคฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋อง!
23
มูห่ รงเสวียอธิบายเรืองราวออกมาอย่างช้าๆ ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสได้ยินแล้วก็พยักหน้าเป็ นระยะ “วิเคราะห์ได้ดี...”
นางไม่ได้วิเคราะห์ แต่นางพูดเรืองจริง
24
ออกมาเป็ นเรืองจริงหรือไม่ตอ้ งดูทีหลักฐาน...
...
ทุกคนเบิกตากว้างขึนมาทันที “นีคือ...สิงทีจูซนเขี
ิ ยนเอา
ไว้หรือ...”
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมต่างพากันกรูลอ้ มเข้ามา
จุดไฟเป็ นคบเพลิงส่องสว่างในความมืดสลัว กวาดตา
26
อ่านเนือความทีเขียนไว้บนกําแพงอย่างรวดเร็ว อ่านไปก็
ตกใจไป “นีเป็ นสิงทีจูซนเขี
ิ ยนไว้จริงๆ ด้วย...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ก็มีสีหน้า
เคร่งขรึม เหลือบตามองอักษรทีอยูบ่ นกําแพงดินแล้วก็
แค่นเสียงในลําคออย่างไม่สนใจ “บนนันเขียนว่าจูซนิ
เป็ นคนเขียน ก็หมายความว่าจูซนเขี
ิ ยนจริงๆหรืออย่าง
ไร...”
27
...
ประโยคนีอีกแล้ว ฮู่กวโหวไม่
ั เบือทีจะพูด แต่มหู่ รงเสวีย
เบือทีจะฟั งเสียแล้ว
“หากนายท่านโหวไม่เชือ สามารถเอาอักษรทีจูซนมา
ิ
เทียบลายมือดูก็ได้” เมือถึงตอนนันก็รูแ้ ล้วว่าเนือความที
อยูบ่ นกําแพงดินจูซนเป็
ิ นคนเขียนเอาไว้หรือไม่
28
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา เงยหน้าขึนมอง
อักษรทีเขียนอยูบ่ นกําแพงดิน
มูห่ รงเย่เดินเข้ามามองหน้านางและเอ่ยด้วยความไม่เข้า
ใจว่า “น้องสาว เจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าจูซนเคยถู
ิ กคุมขังอยูท่ ี
นี?”
เส้าเฉินหาตัวจูซนไม่
ิ พบ เพราะว่าเขาถูกคุมขังอยูใ่ น
คฤหาสน์แห่งใดแห่งหนึงของวังเซียวเหยาอ๋อง และมี
ความเป็ นไปได้สงู ว่าคนทีคุมขังเขาเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
29
ดังนันตอนทีนางพาฮู่กวโหวอาวุ
ั โสออกมาหาหลักฐานก็
ต้องการหาคฤหาสน์ของจวนตระกูลฮู่กวโหวที
ั อยูใ่ กล้
คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋อง ไม่คิดเลยว่าสถานทีตาก
อากาศของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสจะบังเอิญเป็ นคฤหาสน์หลัง
นัน...
หลังจากหาคฤหาสน์ทีเหมาะสมได้แล้วก็ตอ้ งหาส่วนที
ติดกันระหว่างคฤหาสน์หลังนีกับคฤหาสน์วงั เซียวเหยา
อ๋อง และส่วนทีติดกันระหว่างคฤหาสน์หลังนีกับ
คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋องก็คืออุโมงค์ใต้ดิน ดังนันนาง
จึงหาจากอุโมงค์ใต้ดิน และหาห้องลับจากอุโมงค์ใต้
ดิน...
“แล้วเจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าในห้องลับมีหลักฐานทีจูซนทิ
ิ งเอา
30
ไว้?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามอีกครังด้วยความสงสัย
31
ตอนที 1748 ความจริงปรากฏชัดเจน (11)
32
จูซนโดนฮู
ิ ่กวโหวอาวุ
ั โสเฝ้าดูแลและควบคุมด้วยวิธีการ
พิเศษ ผูค้ นทีอยูร่ อบตัวเขาล้วนเป็ นคนของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส เชือใจใครไม่ได้เลย ภายใต้สถานการณ์เช่นนีจู
ซินก็ไม่ได้ยอมจํานนแต่อย่างใด เขาต้องการหลุดพ้น
จากการควบคุมของฮู่กวโหวครั
ั งแล้วครังเล่า ต่อต้าน
รุนแรงขึนเรือยๆ ดังนันจะเห็นได้วา่ อาการป่ วยทีปกติ
สามสีเดือนจะกําเริบทีหนึงกลายเป็ นอาการกําเริบทุก
เดือน...เอ๊ะ ทีจริงก็ไม่ใช่อาการป่ วยกําเริบแต่เป็ นพิษ
กําเริบ ยามทีพิษกําเริบเขาขัดขืนไม่ยอมจํานน ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสก็ไม่มอบยาถอนพิษให้แก่เขา ดังนันบรรดาบ่าว
ไพร่จงึ ได้ยินเขาส่งเสียงร้องโอดครวญยามทีอาการป่ วย
33
กําเริบทุกเดือน...
จูซนที
ิ อยูใ่ นห้องลับยากนักทีจะไม่มีคนจับตามอง ยาก
นักทีจะได้รบั สิงทีเรียกว่าอิสระ ดังนันเขาย่อมทิงหลัก
ฐานฟ้องสิงทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําเอาไว้ทีนี
จูซนมี
ิ พรสวรรค์สงู เนือหาทีเขียนก็เข้าใจได้อย่างง่าย
ดาย เล่าเรืองราวทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสวางยาพิษเขา หลัง
จากนันก็ข่มขู่ รวมถึงบังคับให้ไปคบหากับคุณชายใหญ่
เซีย คุณชายจีซันและเส้าเฉิน...หาทางขโมยภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ หลังจากได้ภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่และล่วงรูจ้ ดุ ประสงค์ทีแท้จริงของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส เพือรักษามิตรภาพ เขาก็ไม่ถกู กับฮู่กวโหว
ั
อาวุโส...หลังจากทําลายภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
ถูกฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสังสอนอย่างไรบ้างล้วนเขียนเล่าราย
ละเอียดแต่ละฉากออกมาชัดเจน...
36
แต่ละประโยคเอ่ยฟ้อง แต่ละอักษรแฝงนําตาดุจสาย
เลือด!
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเห็นแล้วความโมโหอัด
แน่นเต็มอกแล้วก็เอ่ยว่า “นายท่านโหว ท่านยังมีอะไรจะ
พูดอีกหรือไม่?”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยหน้าตายว่า “ทีเขียน
อยูบ่ นนี...”
37
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าถมึงทึง มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็น
ชาไม่ได้เอ่ยอะไร
“ดังนัน...”
“ดังนันพวกเรามาคุยกันดีกว่าว่าจุดประสงค์ทีแท้จริงที
ท่านขโมยภาพผังป้องกันเมืองจากจวนมหาเสนาบดีเซีย
38
นันคืออะไร” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ยอมรับว่าเขาขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียเพือ
ต้องการควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซียก็ไม่เป็ นไร จูซนิ
เขียนเอาไว้แล้วไม่ตอ้ งรอให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสยอมรับ...
หลักฐานทีนางต้องการหา นางก็หาพบแล้ว!
มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนิงๆ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสหลุบเปลือกตาลง เนินนานก่อนจะเอ่ยขึน
ว่า “ในเมือท่านรูห้ มดแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินแล้วนัยน์ตาก็เครียดเขม็งก่อนจะ
กลับเป็ นปกติอย่างรวดเร็ว ช้อนตาขึนมองมูห่ รงเสวีย
“ข้าไม่เข้าใจว่าซือจือเฟยหมายความว่าอะไร”
จวนราชครูกบั จวนตระกูลฮู่กวโหวมี
ั ชือเสียงพอๆ กัน
ส่วนจวนมหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋องอยูเ่ หนือ
จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่มีความกล้าและ
ไม่มีกาํ ลังพอทีจะวางแผนจัดการจวนราชครู จวนมหาเส
นาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง นอกเสียจากว่าเขามีผู้
อยูเ่ บืองหลัง...
41
“เป็ นไปไม่ได้!” มูห่ รงเสวียหลุดปากเอ่ยแย้งคําพูดของฮู่
กัวโหวอาวุโส มองเขานิงๆ แล้วเอ่ยขึนว่า “นายท่านโหว
ไม่ใช่วา่ ข้าดูถกู ท่านหรอกนะ แต่วา่ ลําพังท่านเพียงผู้
เดียวไม่มีความสามารถพอทีจะงัดข้อกับจวนมหาเสนาบ
ดีเซีย จวนราชครูหรือแม้แต่วงั เซียวเหยาอ๋อง...” ฮู่กวโหว
ั
เป็ นเพียงตระกูลโหวทีรุง่ เรืองขึนมาหน่อย แต่ไม่มี
อํานาจทางการทหาร ไม่ใช่คตู่ อ่ สูข้ องจวนราชครู จวน
มหาเสนาบดีและวังเซียวเหยาอ๋องสามตระกูลนี นอก
เสียจากเขาไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ว มิฉะนันแล้วเขาไม่มี
ทางลงมือกับสามตระกูลนีเด็ดขาด แต่วา่ ตอนนีเขาคิด
กําจัดสามตระกูลนีเห็นได้วา่ มีคนบงการอยูเ่ บืองหลังแน่
นอน...
42
ผูท้ ีบงการเขาต้องการหาจุดอ่อนของจวนราชครู จวน
มหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง ต้องการกุม
อํานาจในจวนราชครู จวนมหาเสนาบดีและวังเซียวเหยา
อ๋อง...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสส่ายหน้าระรัว “ซือจือเฟย ไม่มีใครอยู่
เบืองหลังจริงๆ ทุกอย่างเป็ นความคิดของข้าผูเ้ ดียว
จริงๆ!” หยุดไปครูห่ นึง เขาก็เอ่ยขึนอีกว่า “ข้าต้องการใช้
จวนราชครู จวนมหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง
เป็ นเครืองมือในการเลือนตําแหน่ง ไม่คิดว่าจูซนจะไม่
ิ ให้
ความร่วมมือ ทําให้ขา้ วางหมากพลาดไปก้าวหนึงถูก
ท่านเปิ ดโปง...”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสรีบร้อนรับความผิดเอาไว้เองเช่นนี ก็เพือ
ปกปิ ดผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ยอมเอ่ยความจริงก็ไม่เป็ นไร นางยังมี
ไพ่ตายอยู่ “นายท่านโหวรูจ้ กั ราชครูจีและมหาเสนาบดี
44
เซียหรือไม่ ท่านว่าหากข้านําเนือหาทีจูซนเขี
ิ ยนไว้บน
กําแพงดินไปให้พวกเขาดู พวกเขาจะมีปฏิกิรยิ าอย่าง
ไร?”
ดวงตาคมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสหรีลง แววตาคมราวธนู
ปลายแหลมทิมแทงใส่มหู่ รงเสวีย “ท่านกําลังบีบข้า
หรือ?”
45
46
ตอนที 1749 ความจริงปรากฏชัดเจน (12)
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่หายไปจากจวนมหาเส
นาบดีเซีย ก็เพราะฮู่กวโหวอาวุ
ั โสวางแผน ทําลายมหา
เสนาบดีเซีย ต้องการใช้ภาพผังป้องการเมืองฉบับใหม่
มาควบคุมเขา มหาเสนาบดีเซียจะไม่โกรธไม่โมโหได้
อย่างไร การตายของจูซนรวมถึ
ิ งเรืองทีนายท่านโหว
ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ เล่นตุกติกสักหน่อย
นายท่านโหวก็ไม่มีชีวิตแล้ว หากว่ามหาเสนาบดีเซีย
47
โมโหหนักไปกว่านันเอาความโกรธไปลงทีจวนตระกูลฮู่
กัวโหวรวมถึงเกาฮู่ เกาฮู่ก็ตกทีนังลําบากแล้ว...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเคร่งเครียด มองมูห่ รงเสวียตาเขียว
48
“ท่านไม่ตอ้ งมาพูดให้ขา้ ตกใจ!”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนิงเงียบไป อยูใ่ นวงการราชการมานาน
หลายปี เขารูน้ ิสยั ใจคอของผูค้ นในวงการราชการเป็ น
อย่างดี ทีมูห่ รงเสวียเอ่ยออกมานันแม้วา่ เขาไม่อยาก
ยอมรับแต่วา่ ไม่ยอมรับไม่ได้วา่ ไม่ผิดไปจากทีนางเอ่ย
แม้แต่นอ้ ย ผูค้ นในราชสํานักไม่มีใครใจอ่อนมีเมตตาเลย
49
สักคน ใครวางแผนทําลายเขา พวกเขาก็จะคืนกลับไป
เป็ นเท่าตัว พึงชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธ อภัยให้
ผูท้ ีวางแผนทําลายพวกเขาไม่มีทางเกิดขึนกับขุนนางใน
ราชสํานักเด็ดขาด...
หากเขาอยากให้อาฮู่ไม่ถกู โยงไปรองรับอารมณ์โกรธ ก็
ต้องกันอาฮู่ออกไป ...
50
“หึ...ท่านคิดว่า ท่านสามารถกันเกาฮู่ออกไปได้หรือ?”
มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอย่างหมินๆ เกาฮู่เป็ นบุตร
ชายแท้ๆ ของเขา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําเรืองเลวร้ายไว้ เกาฮู่
ต้องพลอยรับผลไปด้วย จะกันเกาฮู่ออกไปไกลๆ ไม่ตอ้ ง
มาพลอยรับผล เขาฝันหวานไปเสียเถอะ...
เจ้าหน้าทียืนมือไปลูบรอยขีดข่วน กลับพบว่ารอยขีด
ข่วนนันกับเล็บมือตนเองประสานกันพอดี “นีเป็ น...รอย
เล็บข่วน!”
“น่าจะใช่” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมอีกนายหนึงเดินเข้ามา
ยืนมือไปเคาะทีพืนพบว่าพืนเป็ นไม้กระดาน ไม้กระดาน
แข็งมาก เขาออกแรงข่วนบนไม้กระดานดูก็ข่วนเป็ นรอย
ข่วนจางๆ รอยหนึง
52
มุมปากของเขากระตุก มองดูรอยข่วนลึกบนไม้กระดาน
เหล่านันแล้วได้แต่ถอนใจ เอ่ยว่า “ผูท้ ีข่วนเป็ นรอยเช่นนี
ได้ ตอนนันคงสุดแสนเจ็บปวดทรมานเป็ นแน่...”
53
ทัพจูไงล่ะ!” จูซนเป็
ิ นบุตรชายคนเดียวของแม่ทพั จู แม้
ว่าเขาจะร่างกายอ่อนแอขีโรค แต่แม่ทพั จูไม่ถือสา
หลายปี ทีผ่านมาให้อยูข่ า้ งกายตลอด อบรมสังสอนด้วย
ตัวเอง หากไม่ใช่เพราะร่างกายของจูซนรั
ิ บสภาพแวด
ล้อมทีซีเป่ ยไม่ไหว และปี นีแม่ทพั จูก็ตอ้ งกลับเมืองหลวง
มารายงานผลการปฏิบตั ิหน้าที แม่ทพั จูคงไม่สง่ จูซนล่
ิ วง
หน้ากลับมาเมืองหลวงก่อน...
โดยเฉพาะเมือเขารูว้ า่ บุตรชายทีเขารักใคร่หนักหนาถูกฮู่
กัวโหวอาวุโสวางยาพิษ ถูกขังไว้ในห้องลับทีทังแคบและ
54
อับ ตอกกระดานไม้ไว้ทีพืน หลังคาและกําแพงป้องกัน
เขาหลบหนี
บุตรชายของเขาทีร่างกายอ่อนแอขีโรค ไม่มีแรงแม้แต่จะ
ยกกระบี แงะกระดานไม้ไม่ออกสักแผ่น แต่บตุ รชายเขา
ก็ไม่ยอมแพ้ ทุม่ เทสุดแรง ทุม่ เทเวลาแยกแผ่นไม้ออกมา
หนึงแผ่น ทิงหลักฐานความผิดของผูท้ ีควบคุมเขาเอา
ไว้...
ทุกเดือนทีพิษกําเริบ บุตรชายของเขาเจ็บปวดทรมาน
เหนือคําบรรยาย แต่ผทู้ ีวางยาพิษบุตรชายของเขา ท่าน
อาคนสนิทของบุตรชายเขา เพือนสนิททีคบหากันมา
นานของเขา ก็ยืนอยูต่ รงหน้าบุตรชายของเขายืนมอง
บุตรชายของเขากลิงไปมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน
55
มองบุตรชายของเขาข่วนพืนเป็ นรอยเพราะเจ็บปวดแบบ
อยูไ่ ม่สตู้ าย...
หรือแม้แต่ตอนทีบุตรชายของเขาจับตัวคนผูน้ นร้
ั องขอ
ยาถอนพิษ คนผูน้ นก็
ั เหยียบลงบนกระดูกสะบัก มอง
ด้วยสายตาดูถกู มือทีจับตัวลูกชายของเขาปั ดมือลูก
ชายของเขาออกอย่างไม่แยแสเลยสักนิด...
บุตรชายของเขาดินรน ส่งเสียงร้องครวญครางด้วย
ความเจ็บปวด...ก่อนจะแผ่วเบาลง การดินรนก็นอ้ ยลง
56
เสียงร้องก็เบาลง จนกระทังเงียบหายไป ผูว้ างยาผูน้ นั
ตกใจ ต้องการจะป้อนยาถอนพิษทว่าก็สายไปเสียแล้ว...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนิงเงียบ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
57
เ**◌้ยมเช่นนีสังหารบุตรชายของเขา เขาจะจัดการกับ
ท่านอย่างไร?” ฟั นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นสองท่อนยังเบาไป
สติฟันเฟื อนหน่อยคงวางยาบุตรชายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
มองเขาพิษกําเริบจนเสียชีวิตก็ไม่ใช่เรืองทีเป็ นไปไม่ได้...
ใบหน้าชราของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสซีดขาวไร้สีเลือดในทันใด
58
สิงทีมูห่ รงเสวียบรรยายออกมา แม้วา่ จะเป็ นเพียงสิงที
มูห่ รงเสวียคาดเดา แต่ก็มีโอกาสทีจะเกิดขึนได้ เพราะว่า
นิสยั ใจคอของแม่ทพั จูเป็ นเหมือนทีนางบรรยายไม่ผิด
เพียน...
59
ตอนที 1750 สังหารล้างบาง (1)
60
“มูห่ รงเสวีย ท่านมีวิธีช่วยอาฮู่หรือไม่?” ฮู่กวโหวคิ
ั ดหา
วิธีทีใช้ได้ไม่ออก
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแววตาเป็ นประกาย มองนางตาไม่
กะพริบ “วิธีใดหรือ?”
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “...ท่านกําลังล้อข้าเล่นหรือ?” เอ่ยบอกผู้
บงการทีอยูเ่ บืองหลังออกมาก็สามารถช่วยอาฮู่ไว้ได้
อย่ามากล่าววาจาน่าขัน
62
เมือถึงตอนนันฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีเป็ นผูว้ างยาพิษจูซนิ ใช้
เขาเป็ นเครืองมือรวมถึงขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียจะมีจดุ จบอย่างไร มูห่ รง
เสวียไม่รู ้ แต่บตุ รชายของเขาเกาฮู่น่าจะไม่ได้รบั ผล
กระทบไปด้วย
เพราะว่าแผนการทําลายจวนเสนาบดีเซียและจวน
ราชครูจีล้วนเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดําเนินการตามการสัง
การของผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง ไม่เกียวอะไรกับเกาฮู่
มอบตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมา เสนาบดีเซีย
ราชครูจีรวมถึงแม่ทพั จูลว้ นยุง่ กับการจัดการเขา ไหน
เลยจะมีเวลาว่างมาหาเรืองเกาฮู.่ ..
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินนางพูดเช่นนีก็หลุบเปลือกตาลง ไม่
63
เอ่ยวาจา
ผูท้ ีสามารถสังการฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยอ่ มไม่ใช่คนธรรม
ดา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมอบตัวเขาออกมาก็เท่ากับหักหลัง
เขา เมือถึงเวลานันผูท้ ีอยูเ่ บืองหลังย่อมไม่มีทางปล่อย
เขาไปง่ายๆ แน่นอน...
แต่ถา้ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่มอบตัวคนผูน้ นออกมา
ั ก็จะเกิด
เรืองกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โส บุตรชายของเขาเกาฮู่ก็ไม่มีทางที
64
จะได้อยูด่ ีกินดี...
ต้องคิดทบทวนอย่างตังใจ ละเอียดถีถ้วนครังแล้วครัง
เล่า วิเคราะห์ พิจารณาเทียบผลดีผลเสีย ฮู่กวโหวถึ
ั งจะ
สามารถเลือกทางเลือกทีมีประโยชน์กบั เขามากทีสุด ถึง
จะตัดสินใจได้วา่ จะมอบตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออก
มาหรือไม่
65
ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรเลย มูห่ รงเสวียมีเวลา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
สามารถตรึกตรอง วิเคราะห์ เทียบผลดีผลเสียได้ตาม
สบาย...
66
บงการทีอยูเ่ บืองหลังแล้วจะไม่เกียวโยงไปทีอาฮู่แม้แต่
น้อย?” เสียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอ่ยถามเสียงขรึมแว่วเข้าหู
เบาๆ
แน่นอนว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําความผิดร้ายแรง นางไม่
กล้ารับปากว่าตําแหน่ง ทรัพย์สมบัติของจวนตระกูลฮู่กวั
โหวรวมถึงตําแหน่งขุนนางของเกาฮู่จะรักษาเอาไว้ได้
หรือไม่ แต่การรักษาชีวิตของเกาฮู่ไว้ไม่มีปัญหาแน่นอน
69
เหตุการณ์ทีผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังรับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยู่
ใต้อาณัติ แน่นอนว่าหากฮู่กวโหวอาวุ
ั โสต้องการเล่า
กระบวนการทีเขาถูกคนผูน้ นดึ
ั งเข้าพวกให้ใครสักคนฟั ง
นางเองก็ยินดีทีจะรับฟั ง แต่ก่อนหน้านันให้บอกนางมา
ก่อนว่าคนผูน้ นคื
ั อใคร...
71
“เคร้ง เคร้ง เคร้ง...เคร้ง เคร้ง เคร้ง...” เสียงอาวุธปะทะ
กันรุนแรงดังขึนในห้องลับ...
ก้มหน้าลงมองเกาฮู่ก็พบว่าเขากอดร่างฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ร้องเรียกเสียงหลง “ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ...”
72
มีดบินปั กอยูบ่ นลําคอฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เลือดสีแดงสดไหล
ออกมาจากบาดแผล แต่เขามองหน้าเกาฮู่ แข็งใจเอ่ยว่า
“อา...ฮู่...อย่า...โทษ...พ่อ พ่อ...แค่...ทํา...เพือ...ความ...
รุง่ ...รุง่ เรือง...ของ...ตระกูล...โหว...” เสียงของเขาฟั งไม่
ชัด ทุกคําทีเอ่ยออกมาก็มีเลือดไหลออกมาจากมุม
ปาก...
73
ตอนที 1751 สังหารล้างบาง (2)
“เช่นนัน...ก็ดี...ดีแล้ว...” นัยน์ตาฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเปี ยม
ด้วยความคลายใจ สายตามองไปทางช่องระบายอากาศ
1
ยกมือข้างหนึงขึนน้อยๆ ชีไปทีช่องระบายอากาศนัน
“เขา...” วินาทีตอ่ มาเขาก็คอพับแน่นิงไป ไร้ซงลม
ึ
หายใจ...
2
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมร้อนใจ ปั ดมีดบินพลางเอ่ย
สบถขึนมาว่า “มีดบินมากมายเพียงนี ออกมาจากทีใด
กัน?”
มูห่ รงเสวียปรายตามองไปยังต้นทางทีซัดมีดบินมาแล้ว
เอ่ยว่า “ชันนําแข็ง” มีดบินซัดออกมาจากชันนําแข็งฝัง
ตรงข้าม
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
4
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
มีดบินซัดออกมาจากบนชันนําแข็งจริงๆ ด้วย...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
5
มูห่ รงเย่ “...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
6
มูห่ ลิวเฟิ ง “...”
7
เนืองได้โดยไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือย แต่พวกเขาเป็ นคน ต้าน
ทานนานไปย่อมต้องเหน็ดเหนือย ความเร็วและกําลังก็
ลดน้อยถอยลงตามไปด้วย ไม่ทนั ระวังก็จะได้รบั บาด
เจ็บ...
“แล้วจะทําอย่างไร?” บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ย
ถามอย่างไม่รูจ้ ะทําเช่นไร
8
ชันนําแข็ง ขอแค่ชนนํ
ั าแข็งทลายลง ย่อมไม่มีมีดบินซัด
ออกมาอีก
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
9
มูห่ รงเย่ “...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมไม่เชือ ซัดกระบีฟาดใส่ชนนํ
ั าแข็ง
อีกครา จังหวะทีพลังกระบีสาดถึงชันนําแข็ง ชันนําแข็งก็
ซัดมีดบินจํานวนมากออกมาปั ดพลังกระบีหายไป...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
10
ชันนําแข็งอัจฉริยะเสียจริง
ปิ ดชันนําแข็งหรือ!
11
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมผูห้ นึงขมวดคิว ก่อนจะรีบรุดไป
อยูข่ า้ งๆ เกาฮู่ เอ่ยกับเขาว่า “เกาโหวเหย่ รบกวนท่าน
ช่วยปิ ดชันนําแข็งตระกูลท่านด้วยเถอะ!”
เกาฮู่เงยหน้าขึน ดวงตาคมปลาบอาบย้อมด้วยเส้นเลือด
ฝอย ลูกนัยน์ตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ทว่า
เสียงของยังนับว่าสงบนิงอยู่ “ขออภัยด้วย ข้าปิ ดชันนํา
แข็งไม่เป็ น”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมชะงัก “ชันนําแข็งตระกูลท่าน
ท่านจะปิ ดไม่เป็ นได้อย่างไร?”
เกาฮู่ยมขมขื
ิ น สะบัดกระบีปั ดมีดบินทีเข้ามาใกล้แล้ว
12
เอ่ยว่า “ชันนําแข็งนีไม่ใช่ของตระกูลข้า ไม่อย่างนัน มีด
บินเล่มแรกทีซัดออกมาคงไม่ปักบนคอของท่านพ่อข้า...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
ขอเพียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมีทา่ ทีวา่ คิดจะหักหลังเขาเมือไร
เขาก็จะใช้กลไกชันนําแข็งฆ่าปิ ดปากเสีย...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมคิดอย่างโมโห แผดเสียงขึนว่า
“จะปิ ดชันนําแข็งอย่างไร?”
14
...
ไม่รูเ้ หมือนกัน!
“ซือจือเฟยทราบหรือไม่?” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมอง
หน้ามูห่ รงเสวีย ปี ทีแล้วตอนไปพักร้อนทีคฤหาสน์ฤดู
ร้อนในภูเขา คนหนานเจียงขีงูกลมาก่อความวุน่ วาย ซือ
15
จือเฟยก็ขีงูกลตัวใหญ่จดั การกับคนหนานเจียงทีมาก่อ
ความวุน่ วายจนแตกพ่ายไป
แน่นอนว่าตัวเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง แต่ตอนนันก็ลือ
ไปทัวทังเมืองหลวงว่าสิงศักดิปรากฏกาย
16
เสวีย สะบัดกระบีปั ดมีดบินทีบินเข้ามาเล่มแล้วเล่มเล่า
ไม่คิดเลยว่านางเพิงจะทะยานไปได้สองสามก้าว ขอบ
ชันของชันนําแข็งก็สนไหว
ั จากนันมีดบินจํานวนมากก็
17
พุง่ ใส่นาง...
ชันนําแข็งรูส้ กึ ถึงอันตรายและใช้กลไกป้องกันตนเองอีก
แล้วหรือ!
มันไม่ได้อจั ฉริยะธรรมดาเสียแล้ว
18
ตอนที 1752 สังหารล้างบาง (3)
19
ไม่สิ ไม่ถกู ต้อง...ยุคสมัยนี วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ยังล้าหลัง ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกชิปเหนียวนํา ต่อให้
กลไกของชันนําแข็งกลนีจะเลิศลําเพียงใดก็ไม่มีทางทีจะ
มีความสามารถเหนียวนําได้รา้ ยกาจเช่นนี
ทีชันนําแข็งกลสามารถซัดมีดบินจํานวนมากกว่าปกติ
ออกมาเวลาทีมีพลังกระบีโจมตีหรือตอนทีมีคนเข้าใกล้
มันเพือเป็ นกลไกป้องกันตัวเองนัน ต้องเป็ นเพราะมีคน
ควบคุมอยูล่ บั ๆ แน่
20
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
จริงหรือ?
...
มูห่ รงเสวียมองดูชนนํ
ั าแข็งทีซัดมีดบินออกมาอย่างต่อ
เนืองด้วยสายตาเรียบนิงแล้วเอ่ยว่า “หยุดชันวางนําแข็ง
นีก่อนก็แล้วกัน!”
23
มูห่ รงเสวียมาอยูต่ รงหน้าชันนําแข็งโดยไม่รูต้ วั ชันนํา
แข็งกลทีสร้างขึนเป็ นพิเศษก็หดเข้าและขยายออกรวด
เร็วอย่างเหลือเชือ ซัดมีดบินจํานวนมากออกมาจากขอบ
ชันนําแข็งยิงใส่มหู่ รงเสวียอย่างไม่ปรานี...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
24
มูห่ ลิวเฟิ ง “...”
ไม่ได้บอกว่าแค่ปิดกลไกของชันนําแข็งกลหรอกหรือ?
เหตุใดถึงฟั นมันพังเลยเล่า?
ไม่มีการคุกคามของมีดบิน เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมก็เดิน
ก้าวเข้าไปในห้องลับอย่างช้าๆ “...”
25
มูห่ ลิวเฟิ ง “...”
เอาเถอะ ขอเพียงสามารถทําให้ชนนํ
ั าแข็งไม่ซดั มีด
บินออกมาอีก จะฟั นมันทิงก็ฟันไปเถอะ แต่วา่ ...
สายตามองชันนําแข็งกลทีตังบนกําแพงเงียบๆ น่าจะไม่
ต้องฟั นชันนําแข็งกลเหล่านีทิงแล้วใช่หรือไม่?
...
27
‘เคร้ง เคร้ง เคร้ง’ ประกายแสงสีเงินสายหนึงพาดผ่าน
ชันนําแข็งกลอันแล้วอันเล่าถูกฟั นร่วงกราวอยูบ่ นพืน...
แต่ชนนํ
ั าแข็งกลอืนๆ กลับเริมลงมือปล่อยมีดบินออกมา
‘ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว’ ...
28
ผูค้ นไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่นอ้ ย ต้านมีดบินเล่มแล้วเล่ม
เล่า สะบัดกระบีฟาดฟั นทางออกของพวกมัน...
มองดูชนนํ
ั าแข็งกลทีตังอยูเ่ หลือไม่ถงึ สิบ ชัยชนะอยูแ่ ค่
เพียงเอือม ผูค้ นยังไม่ทนั ได้โล่งอก ลูกบอลไม้สองลูกก็
ร่วงมาจากปากช่องอุโมงค์ใต้ดิน หลังจากกลิงไปมาอยู่
กลางอากาศหลายรอบก็กลิงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะของ
29
กลุม่ คน จากนันระเบิดออกเสียงดังตูม ของเหลวสีเขียว
เข้มราวหยาดฝนร่วงลงมา
30
อุโมงค์ใต้ดินอีกสองลูก กลิงไหลลงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะ
ของผูค้ นก่อนจะระเบิดออก พิษเจียงซือสีเขียวเข้มตกใส่
ร่างผูค้ น...
...
ช่างโหดเ**◌้ยมยิงนัก
32
“ใช่” มูห่ รงเสวียพยักหน้า
“เหตุใดรวดเร็วถึงเพียงนี? ” พิษเจียงซือเพิงจะสาดลงมา
ไม่นานเอง
มูห่ รงเสวียมองดูบาดแผลบริเวณหัวไหล่ทีมีเลือดไหล
ออกมาของชายผูน้ นั รวมถึงพิษเจียงซือสีเขียวเข้มปื น
ใหญ่รอบบาดแผล “บาดแผลของเขาอยูใ่ กล้สมองเกิน
ไป พิษเจียงซือทีตกใส่บาดแผลของเขาก็มีมาก...” พิษ
เจียงซือซึมเข้าไปในกระแสเลือด และแล่นเข้าสูส่ มอง
ของเขาอย่างรวดเร็ว กัดกินสมองของเขา ดังนันเขาจึง
กลายเป็ นผีดิบในระยะเวลาอันสัน...
33
‘ฟิ ว ฟิ ว!’ เสียงแหวกอากาศสองสายดังขึน มีลกู บอลไม้
ขนาดใหญ่รว่ งลงมาจากปากช่องอุโมงค์ใต้ดินอีกแล้ว
สองลูก กลิงไหลลงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะของผูค้ น...
34
ขนาดใหญ่ปิดทับปากอุโมงค์ใต้ดินเสียงดังปั ง...
35
ตอนที 1753 ทีแท้เป็ นเขานีเอง (1)
36
ดูเหมือนว่าคนข้างบนจะตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าต้องการ
ให้พวกเขาได้รบั พิษเจียงซือ และกลายเป็ นผีดิบ!
ช่าง...ฝันหวานเกินไปแล้ว
37
ขึนกลางอากาศผ่านช่องว่างขนาดใหญ่ โผตัวออกไปอยู่
บนพืนดิน
39
เหลิงเซียวเรียกขานว่าใต้เท้าเซียนันเอง
ตอนทีพิษเจียงซือปรากฏในอุโมงค์ใต้ดิน นางก็คาดเดา
แล้วว่าเป็ นคนของตําหนักพิภพหนานจ้าวเล่นเล่ห ์
เหลียม แต่คิดไม่ถงึ ว่าจะจริงตามทีนางคาดเดาไว้
40
สังให้คนจับตาดูเขาเอาไว้ แต่ความสามารถในการหลบ
ซ่อนของเขาดีเหลือเกิน พอเหลิงเซียวตายไปเขาก็หาย
เข้ากลีบเมฆไปด้วย คนของนางตามหาอย่างไรก็ไม่พบ
เบาะแสของเขาเลย คิดไม่ถงึ ว่าวันนีเขาจะมาปรากฏตัว
อยูเ่ บืองหน้านาง
“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” บุรุษชุดดําเหลือบตามองมูห่ รง
เสวีย ในนําเสียงแฝงความหยอกเย้า
43
...
44
บุรุษชุดดํายืนนิงไม่ไหวติง วินาทีทีกระบียาวจะแทงบน
ตัวเขาก็มีลกู บอลไม้ขนาดใหญ่ทีไม่รูว้ า่ มาจากทีใดลอย
ขึนมา ปะทะกับกระบียาวเข้าอย่างจัง ได้ยนั เสียงดัง
‘เคร้ง’ ลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ลอยอยูอ่ ย่างนันไม่ขยับ
ส่วนมูห่ รงเสวียได้รบั แรงสันสะเทือนต้องถอยร่นออกไป
สามสีก้าว...
...
45
มูห่ รงเสวียขมวดคิวมองลูกบอลไม้ พบว่าลูกบอลไม้ที
ลอยอยูห่ มุนเบาๆ พริบตาเดียวเส้นผ่าศูนย์กลางของลูก
บอลก็มีคมมีดยืนออกมาหนึงแถว คมมีดลับออกมาได้
คมกริบสะท้อนประกายอํามหิตล้อกับแสงตะวัน
ลูกบอลไม้หมุนกลิง คมมีดบนลูกบอลไม้เองก็หมุนตาม
และพุง่ แทงใส่มหู่ รงเสวียอย่างไม่ปรานี...
46
ชุดดําคมมีดบนลูกบอลไม้ราวกับอาวุธสังหารสองด้ามที
โจมตีมหู่ รงเสวียทังหน้าหลัง และซ้ายขวา
กระบียาวหนึงเล่มของมูห่ รงเสวียสะบัดพลิวไหวปกป้อง
ตนเองอย่างสุดความสามารถ ฟั นลูกบอลไม้ครังแล้วครัง
เล่า กําลังภายในแสนแข็งแกร่ง วิชากระบีแสนลึกลําฟั น
ลูกบอลไม้สนไหวซ้
ั ายทีขวาทีลอยอยูไ่ ม่นิง...
บุรุษชุดดําสีหน้าเคร่งขรึมลงมาลอบเสริมกําลังภายใน
ลูกบอลไม้หมุนขวับ ความเร็วเพิมขึนจากเมือครูน่ ีหลาย
เท่าตัว ความเร็วของคมมีดทีฟาดฟั นใส่มหู่ รงเสวียก็เร็ว
ขึนมา...
47
ประกายแสงสีเงินหลายสายกะพริบอยูเ่ บืองหน้า คมมีด
หลายด้ามพุง่ แทงใส่นางอย่างโหดเ**◌้ยม มูห่ รงเสวีย
เริมต้านทานไม่อยูถ่ กู บีบจนต้องถอยร่นไปเรือยๆ...
‘ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว’ เสียงแหวกอากาศหลายสายดังขึนเบาๆ
เป็ นพวกมูห่ ลิวเฟิ ง มูห่ รงเย่ทีทะยานขึนมานันเอง เมือ
เงยหน้าขึนก็พบลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ไล่ฟันมูห่ รงเสวียอ
ยู่
ความโกรธของมูห่ รงเย่ปะทุขนมาในทั
ึ นใด แผดเสียง
ตะโกนขึนว่า “น้องสาว ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว” มือพลาง
สะบัดกระบีใส่ลกู บอลไม้ขนาดใหญ่...
48
มูห่ ลิวเฟิ งมิได้กล่าวสิงใด ทว่าเรือนกายสูงเพรียวกลับไป
อยูต่ รงหน้าลูกบอลไม้อีกลูกหนึง สะบัดกระบีใส่ลกู บอล
ไม้ขนาดใหญ่ลกู นัน...
ทว่าบุรุษชุดดําทีประมือกับมูห่ รงเสวียและควบคุมลูก
บอลไม้สองลูกไปพร้อมๆ กัน แบ่งสมาธิเป็ นสามทางก็
เผยให้เห็นช่องโหว่โดยไม่รูต้ วั ประกายตาของมูห่ รงเสวีย
50
ฉายแววจริงจังเล็กน้อย สะบัดกระบีแทงใส่ช่องโหว่นน...
ั
51
ตอนที 1754 ทีแท้เป็ นเขานีเอง (2)
52
...
ทีแท้ใต้เท้าเซียแห่งตําหนักพิภพผูน้ ีก็มีรูปโฉมเช่นนีนี
เอง!
53
รอบก็วา่ งเปล่า ไม่พบบุรุษชุดดําแม้แต่เงา...
54
แล้ว ไม่ใช่เรืองยากถ้าคิดจะตามหาเขา...
เรืองจริงหรือ?
“คนแคว้นหนานจ้าวกับชิงเหยียน!” มือปราบหลีเอ่ย
56
เบาๆ เมือเห็นว่าผูค้ นดูคล้ายไม่เข้าใจ เขาก็ถอนหายใจ
อย่างหนักอก เอ่ยว่า “เรืองนีว่าไปแล้วก็ยาว...ต้องย้อน
กลับไปเมือยีสิบปี ก่อน”
57
หนานจ้าวก็พามารดาของเซียกลับไปด้วย...
59
เจ็ดแคว้นชิงเหยียนถึงเจ็ดส่วน ดวงตาของเขาถอดแบบ
มาจากอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวไม่มีผิดเพียน มองดูก็
รูเ้ ลยว่าเขาเป็ นบุตรของพวกเขาสองคน...
เป็ นเช่นนีนีเอง!
60
หลังจากอัครราชทูตและบุตรสาวขุนนางชันผูน้ อ้ ยเดิน
ทางออกจากแคว้นชิงเหยียน มือปราบหลีก็ไม่ได้พบหน้า
พวกเขาอีกเลย บางครังเขาก็ได้ยินบรรดาราชทูตแคว้น
หนานจ้าวสนทนากันผ่านๆ ในเรือนรับรองว่า อัคร
ราชทูตไม่พอใจการปกครองของฮ่องเต้องค์ใหม่แคว้น
หนานจ้าว หันไปเข้าพวกกับตําหนักพิภพแคว้นหนาน
จ้าว...
61
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ ในสมองเป็ น
ประกายบางอย่างไหววูบขึนมา เอ่ยปากถามเบาๆ ว่า
“ขุนนางขันเจ็ดในตอนนันคือใคร?”
......
62
คําถามทีเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปีมีขลุย่ มือปราบหลีได้
ยินแล้วก็ชะงักไปชัวครู ่ “ซือจือเฟยถามเรืองนีทําไม
หรือ?”
เรืองราวผ่านพ้นมานานหลายปี อาจสืบเรืองครอบครัวจี
จงไม่ง่ายนัก แต่หากบรรดาองครักษ์ลบั วังเซียวเหยา
อ๋องออกโรงเอง เช่นนันจะต้องสืบข้อมูลทีมูห่ รงเสวียต้อง
การได้อย่างรวดเร็วอยูแ่ ล้ว
64
อยูใ่ นห้องรับรองโรงนําชา จิบชาพลางอ่านข้อมูลที
บรรดาองครักษ์ลบั สืบมาได้ ปี นนขุ
ั นนางขันเจ็ดจีจงอายุ
อานามก็คอ่ นข้างสูง ขอเกษี ยณอายุกลับบ้านเกิด ส่วนจี
ต้งเหลียงบุตรชายของเขาสอบผ่านการคัดเลือกขุนนาง
เข้ารับราชการในราชสํานัก ตอนนีรับตําแหน่งเป็ นผู้
ดูแลกรมคลัง มีหน้าทีจัดการเงินทองในท้องพระคลัง
ของกรมคลัง...
มูห่ รงเย่นงอยู
ั ต่ รงข้ามมูห่ รงเสวีย รินนําชาใส่ถว้ ย ค่อยๆ
ลิมชิมรส ชิมไปพลางทอดถอนใจ “ผูด้ แู ลกรมคลัง
สามารถกอบโกยผลประโยชน์เข้าตนได้สนิ ะ มีผคู้ นมาก
มายจับจ้องตําแหน่งนี ไม่คิดเลยว่าจีต้งเหลียงจะครอง
ตําแหน่งนีไป มิหนําซํายังดํารงตําแหน่งอยูห่ ลายปี ช่าง
ร้ายกาจยิงนัก... ”
65
ได้ฟังวาจาของเขาแล้ว มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม
เอ่ยว่า “จีต้งเหลียงเป็ นคนเช่นไร?” จากข้อมูลทีบรรดา
องครักษ์ลบั ส่งมาให้ หลักๆ เขียนไว้แต่พวก
ประสบการณ์หลายปี ทีผ่านมาของจีต้งเหลียง ส่วนทีว่า
เขาเป็ นคนเช่นไรนันไม่ได้มีระบุเอาไว้...
66
“น่าจะไม่เลวนัก” จีต้งเหลียงมีภรรยาและบุตร ครอบ
ครัวรักใคร่อบอุน่ ลงรอยกับมิตรสหายและเพือนร่วมงาน
ไม่เคยก่อเรืองอะไรเลวร้ายมาก่อน เขาทีเป็ นเช่นนีอุป
ลักษณะนิสยั น่าจะไม่เลวกระมัง แต่วา่ “ช่วงนีจีต้ง
เหลียงกําลังเจอศึกหนักเรืองหนึง...”
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน...พูดเหลวไหลแล้ว...”
“ข้าพูดเหลวไหลทีไหน...ไม่ได้พดู เหลวไหลสักหน่อย...”
67
ขุนนางกลุม่ หนึงเดินออกมาจากกรมคลัง คนทีเดินนํา
หน้าสองคนเดินไปเถียงกันไป...
“...นีมันเรืองอะไรกัน?”
“นันคือเรืองทีข้ากําลังจะบอกน้องสาวอย่างไรเล่า ว่าจี
ต้งเหลียงเจอศึกหนักเข้าแล้ว” มูห่ รงเย่เอ่ยอย่างภูมิใจ
ยืนมือไปชีบุรุษกลางคนอายุราวๆ สีสิบกว่าปี ทีไว้หนวด
เคราซึงเดินอยูด่ า้ นหน้าสุดแล้วเอ่ยว่า “เขาก็คือจีต้ง
เหลียง ส่วนผูท้ ีอยูด่ า้ นข้างเขานันคือเพือนร่วมงานของ
เขาผูด้ แู ลเฮ่อ...เรืองทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาถูก
ทําลายเสียหาย น้องสาวยังจําได้อยูห่ รือไม่?”
68
“ย่อมจําได้อยูแ่ ล้ว” มูห่ รงเสวียพยักหน้า ตอนทีฮ่องเต้
แคว้นชิงเหยียนพาขุนนางชันผูใ้ หญ่ฝ่ายบุน๋ และบู๊ไปพัก
ผ่อนทีคฤหาสน์ฤดูรอ้ นกลางป่ าเขา คนหนานเจียงใช้
กลไกสร้างงูกลออกมาทําลายคฤหาสน์ฤดูรอ้ นกลางป่ า
เขา งูกลขว้างดินปื นมืดฟ้ามัวดินยิงกว่าอาวุธสงคราม
ขว้างระเบิดในยุคปั จจุบนั เสียอีก ทําให้นางจดจําฝังใจ
ต่อให้อยากลืมก็ลืมไม่ลง
69
รองเสนาบดีกรมคลัง แต่หลังจากทีผูด้ แู ลเฮ่อเห็น
รายงานค่าใช้จ่ายนันโดยไม่ได้ตงใจก็
ั บอกว่าไม่ถกู
ต้อง...”
ประกายตาของมูห่ รงเสวียฉายแววจริงจังขึนมาเล็กน้อย
“จีต้งเหลียงรายงานตัวเลขค่าใช้จ่ายสูงหรือ?”
70
ช่างน่าสนใจยิงนัก!
“ก่อนหน้านีเคยมีเหตุการณ์ลกั ษณะนีเกิดขึนหรือไม่?”
“ตรวจบัญชีแล้วหรือยัง?” รายรับรายจ่ายของกรมคลัง
ล้วนมีบนั ทึกไว้ ตรวจดูบญ
ั ชีก็รูแ้ ล้วว่าความลับซุกซ่อน
หรือไม่
เช่นนีก็ลาํ บากแล้ว
“คงมิใช่วา่ เพราะเรืองค่าใช้จ่ายนีทําให้จีต้งเหลียงกับผูด้ ู
แลเฮ่อมีปากเสียงทุกครังทีพบหน้ากัน ต่างคนต่างก็มี
ความคิดของตนเอง ถกเถียงกันอย่างเอาเป็ นเอาตาย...”
เถียงกันจนถึงตอนนี เถียงกันมานานแรมเดือนก็ไม่ได้ขอ้
สรุป...
73
เรืองนีไม่รูว้ า่ จะจัดการอย่างไรดีจริงๆ นันละ แต่วา่ “ผูด้ ู
แลเฮ่อผูน้ นั ปกติเป็ นคนเช่นไร?”
74
มีจริงๆ คนในกรมคลังก็น่าจะทราบเรือง และพวกเขาก็
คงจะพากันวิพากษ์วิจารณ์เรืองของจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ล
เฮ่อว่าเป็ นเพราะบุญคุณความแค้นก่อนหน้านีเป็ นเหตุ
ให้แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันหรือไม่ ไม่มีทางเป็ นเช่นตอนนี
ยืนนิงๆ ดูจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อถกเถียงกันอย่าง
รุนแรง...
...
มันก็ใช่!
ดูเหมือนว่าเรืองนีจะไม่ใช่การใส่ความ แก้แค้นจากบุญ
คุณความแค้นส่วนตัวเสียแล้ว เป็ นเรืองทีผูด้ แู ลเฮ่อรูส้ กึ
75
ว่าจีต้งเหลียงรายงานค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า
เขาเยอะเกินจริง จากนันจึงเปิ ดโปงออกมา...
76
คนฉลาดเช่นรองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังไม่
มีทางปล่อยให้เรืองแบบนีเกิดขึนแน่นอน...
“ถูกต้อง รองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังไม่ได้
นิงนอนใจ นอกจากตรวจดูบญ
ั ชีแล้ว พวกเขายังสังคน
ไปสืบข้อมูลจากทีอืนโดยละเอียด” มูห่ รงเย่กล่าว
77
ตอนที 1756 ฆ่าปิ ดปาก (1)
78
มูห่ รงเย่เอ่ยเสียงดังฟั งชัด “คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า
เขา!”
บัญชีของจีต้งเหลียงระบุชดั เจนว่าค่าซ่อมแซมคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขาใช้งบประมาณไปสามแสนตําลึง แต่
ผูด้ แู ลเฮ่อกลับบอกว่าใช้ไปเพียงสองแสนตําลึงเท่านัน
ทังสองคนต่างก็ถือเอาความเห็นของตนเอง ไม่มีใคร
ยอมลงให้กนั เลยแม้แต่นอ้ ย รองเสนาบดีกรมคลังกับ
รองเจ้ากรมคลังเองก็ไม่รูว้ า่ ควรจะเชือใคร เลยต้องไป
สืบหาความจริงทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ดูวา่ ค่า
ซ่อมคฤหาสน์กลางป่ าเขาใช้เงินไปกีตําลึงกันแน่...
79
ความจริงแล้วเงินตําลึงทีจีต้งเหลียงเบิกออกมาจากคลัง
ทรัพย์สนิ ทีดูแลอยูเ่ พือใช้บรู ณะซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขา ลงพืนทีไปตรวจสอบว่าคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้เงินค่าซ่อมไปเท่าไรกันแน่ ก็รูแ้ ล้ว
ว่าระหว่างจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อใครถูกใครผิดกัน
แน่...
80
มูห่ รงเสวียประกายตาจริงจังขึนมา “แล้วเขาดูออกได้
อย่างไรว่าค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาทีจีต้ง
เหลียงรายงานเป็ นเท็จ?” บัญชีของจีต้งเหลียงบันทึกไว้
อย่างสมบูรณ์ไร้ทีติ ผูร้ บั ผิดชอบดูแลกรมคลังอย่างรอง
เสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังรวมถึงขุนนางกรม
คลังหลายท่านยังมองไม่เห็นความผิดสังเกต เขาทีเป็ นผู้
ดูแลคลังเสบียงดูออกได้อย่างไร...
...
เขาก็แค่เอ่ยไปเรือยเปื อย ไม่คิดว่าน้องสาวจะไปจริงๆ...
82
มูห่ รงเย่คอ่ นแขวะอยูใ่ นใจ ขยับตัวกระโจนออกไปทาง
หน้าต่าง ไล่ตามมูห่ รงเสวียออกไป...
83
เงาร่างนันเป็ นชายหนึงหญิงหนึง บุรุษหน้าตาหล่อเหลา
คมคาย ท่าทางองอาจไม่ธรรมดา หญิงสาวหน้าตาเฉิด
ฉันท่าทีสขุ มุ ทว่าผูด้ แู ลเฮ่อกลับถูกพวกเขาทําให้ตกใจ
จนต้องถอยหลังเสียหลายก้าว เอ่ยกับพวกเขาด้วยสาย
ตาระแวดระวัง “พวกท่านเป็ นใคร?”
บุรุษคิวเข้มพาดเฉียงดุจกระบีมองผูด้ แู ลเฮ่ออย่างพูดไม่
ออกเอ่ยขึนว่า “ผูด้ แู ลเฮ่อ ท่านไม่รูจ้ กั ข้าแล้วหรือ ไม่กี
วันก่อนเรายังพบหน้ากันอยูเ่ ลย...”
เอ๊ะ...
84
สะอาดสะอ้านของบุรุษผูน้ นั ท่าทางกํายํา หน้าตาหล่อ
เหลาสะโอดสะอง ค่อยๆ ทับซ้อนกับคนผูห้ นึงในความ
ทรงจําของเขา “ท่านคือ...เจินกัวโหวมูห่ รงเย่หรือ?”
85
หาผูด้ แู ลเฮ่อเพราะมีเรืองอยากถามท่านสักหน่อย”
86
ผูด้ แู ลเฮ่อค่อนข้างตกใจ ราวกับไม่คิดว่านางจะถามเรือง
นี “ซือจือเฟยถามเรืองนีด้วยเหตุใดกัน?”
87
“ผูด้ แู ลเฮ่อ แม้วา่ ข้าจะถามไปเรือยเปื อย แต่ขอให้ทา่ น
พูดความจริงจะดีกว่า” วันนีนางคิดถึงคําถามนีได้ พรุง่ นี
คนของกรมคลังก็คิดถึงคําถามนีได้แล้ววิงโร่มาถามผูด้ ู
แลเฮ่อเช่นกัน หากเหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่อให้แก่นางกับให้คน
ของกรมคลังเหมือนกัน เช่นนันก็แสดงว่าเหตุผลนันเป็ น
เรืองจริง มีประโยชน์ตอ่ การตรวจสอบค่าใช้จ่ายทีใช้จริง
ในการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา และเป็ น
ประโยชน์ตอ่ ผูด้ แู ลเฮ่อ แต่หากว่าเหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่อให้
แก่นางกับให้คนของกรมคลังไม่เหมือนกัน แล้วเหตุผลที
ผูด้ แู ลเฮ่อพูดออกมา อันใดจริงอันใดเท็จเล่า...
88
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า “ข้าแค่เอ่ยเตือนท่านเท่านัน
เอง” บนโลกนีไม่มีเรืองทีปิ ดไว้เป็ นความลับ แม้วา่ ตอนนี
ในตรอกเล็กๆ จะมีเพียงนาง มูห่ รงเย่กบั ผูด้ แู ลเฮ่อแค่
เพียงสามคน แต่ใครกล้ารับประกันว่ากําแพงไม่มีห?ู
เหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่ออ้างขึนมาลอยๆ จะไม่ถกู แอบฟั ง?
แล้วจะไม่นาํ เหตุผลนันไปบอกว่าผูด้ แู ลเฮ่อกําลังพูดปด
ยามทีเขาพูดเหตุผลแท้จริงกับคนของกรมคลัง...
89
ก็ชาํ ระล้างไม่ออก เลิกคิดทีจะไปตรวจสอบเรืองงบใน
การซ่องแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาได้เลย...
90
มูห่ รงเสวียอึงไป “...”
จีต้งเหลียงเสนองบประมาณสามแสนตําลึงจากคลังกรม
คลังให้คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้เพือซ่อมแซม
หากว่าคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้ไปเพียงสองแสน
ตําลึง สมุดบัญชีของจีต้งเหลียงกับสมุดบัญชีของ
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาย่อมไม่ตรงกัน และคน
ของกรมคลังย่อมพบปั ญหาตังแต่ทีแรก จะปล่อยให้ผดู้ ู
แลเฮ่อกับจีต้งเหลียงปะทะคารมกันทุกครังทีพบหน้าได้
อย่างไร นอกเสียจากว่า...
91
“นอกเสียจากว่าคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาจะมีสมุด
บัญชีอีกเล่มหนึงทีใช้เงินสามแสนตําลึง!” สมุดบัญชีเล่ม
นันตรงกับสมุดบัญชีการเบิกจ่ายของจีต้งเหลียง
92
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองผูด้ แู ลเฮ่อ...
93
ตอนที 1757 ฆ่าปิ ดปาก (2)
94
มาเหมือนกัน พบพยานบุคคลสืบหาความจริงอะไรพวก
นีก็ดีเหมือนกัน “เช่นนันก็ได้ เชิญผูด้ แู ลเฮ่อ”
95
และมีสตรีวยั กลางคนผูห้ นึงกับเด็กน้อยวัยสิบสองสิบ
สามปี อีกสองคนกําลังกอดร่างชายผูน้ นรํ
ั าไห้ “ท่านพี
ท่านพี...”
นีมันเรืองอะไรกัน?
นีมันเรืองอะไรกัน?
ช้อนสายตาขึนมองผูด้ แู ลเฮ่อก็พบว่าเขามีสีหน้าซีดขาว
หันไปเอ่ยกับสตรีวยั กลางคนว่า “น้องสะใภ้ นีมันเรือง
อะไรกัน?”
97
สตรีวยั กลางคนรําไห้ออกมาเป็ นสาย “เมือคืน...ท่านพี
เขา...ออกไปดืมสุรากับคนอืน...จนเมามาย...ขากลับไม่
ทันระวังตกลงไปในคลอง...”
...
98
นานพอควร...” มูห่ รงเย่เดินขึนมา เอ่ยวิจารณ์สภาพศพ
99
บัญชีคา่ ซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้ไปสอง
แสนตําลึง ไม่นานชายผูน้ ีก็ดืมสุราจนเมามายตกคลอง
จมนําตาย...
100
ประสบการณ์สืบสวนอาชญากรรมมากมาย ลักษณะ
เช่นชายวัยกลางคนเบืองหน้านีก็มองเห็นความลับ
สําคัญทีคนทัวไปไม่รู ้ การดืมสุราและตกนําตายเช่นนี
ไม่วา่ จะดูอย่างไรก็เหมือนว่าใครบางคนลงมือฆ่าปิ ด
ปากอย่างมีชนเชิ
ั ง...
...
ได้ประสบการณ์สืบสวนอาชญากรรมจากการดูหนังสืบ
สวนอาชญากรรม ช่างร้ายกาจทีเดียว
101
บัญชีคา่ ซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ท่านเคย
บอกผูใ้ ดหรือไม่?”
102
เบิกเงินสามแสนตําลึง ร้องเรียนว่าจีต้งเหลียงเบิกเงิน
เกิน ต้องการให้รองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลัง
ลงมือตรวจสอบจีต้งเหลียง ตรวจสอบค่าใช้จ่ายจริงทีใช้
ในการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ชีตัวพวกที
กุเรืองสร้างภาพหลอกลวง โกงกินเงินกรมคลัง...
103
และมูห่ รงเย่วา่ ญาติผนู้ อ้ งของเขาเห็นสมุดบัญชีคา่ ซ่อม
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา และคืนก่อนญาติผนู้ อ้ ง
ของเขาก็จมนําตาย เท่ากับว่าผูท้ ีสังหารญาติผนู้ อ้ งของ
เขารูแ้ ต่แรกแล้วว่าญาติผนู้ อ้ งของเขาเคยเห็นสมุดบัญชี
ค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา...
การทีผูด้ แู ลเฮ่อร้องเรียนเรืองทีจีต้งเหลียงโกงเงินกรม
คลังไปหนึงแสนตําลึง ทําให้พวกเขาสังเกตว่าเรืองทีโกง
กินถูกจับได้ มองเผินๆ ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ขยับตัวทํา
อะไร แต่แอบสืบสาวราวเรืองเงียบๆ ญาติผนู้ อ้ งของผูด้ ู
แลเฮ่อถูกพวกเขาตรวจสอบพบว่าน่าสงสัย มีปัญหา ดัง
นันจึงลงมือสังหารทิงเสีย...
ท่านจะไปบอกว่าเขาถูกคนตังใจมอมสุราจนเมามายเสีย
จังหวะเดินตกนําและจมนําตาย ไหนหลักฐาน? ไม่มี
หลักฐาน ก็เป็ นแค่การปรักปรํา
106
ญาติผนู้ อ้ งของผูด้ แู ลเฮ่อไม่ได้เท่านัน แต่ยงั จะทําให้ผดู้ ู
แลเฮ่อติดบ่วงไปด้วย...
108
ตอนที 1758 ฆ่าปิ ดปาก (3)
109
“เรืองนี...” ผูด้ แู ลเฮ่อมองไปทางหญิงวัยกลางคน หญิง
วัยกลางคนผูน้ นรํ
ั าไห้เศร้าเสียใจ “เป็ นเหมาซัน เป็ นเขา
ทีนัดท่านพีออกไปดืมสุรา...”
เหมาซันชายวัยกลางคนหลบซ้ายหลีกขวา หลบหนีการ
ตามไล่ตีของหญิงวัยกลางคน หลบไปก็ละลําละลัก
อธิบายว่า “ไม่ใช่นะ...พีสะใภ้ ข้าไม่ได้เป็ นคนทําร้ายพี
อวีเอ้อร์...”
111
มือกวัดไกวรวดเร็วรุนแรงขึน
112
ความรูส้ กึ ในดวงตาของเหมาซันนันก็ถกู มูห่ รงเสวีย
มูห่ รงเย่และผูด้ แู ลเฮ่อทีจับตามองเขาอยูเ่ ห็นเข้า ผูด้ แู ล
เฮ่อเดินเข้าไปดึงตัวหญิงวัยกลางคนไว้ “เอาล่ะๆ...อย่า
เพิงตีกนั เลย...”
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้ารับตรงไปตรงมา
เหมาซันพยักหน้าลงอีกครังประกายตาจริงใจ “ใช่แล้ว”
114
“เหตุใดเจ้าถึงนัดเขาออกไปดืมสุรา?” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถาม
ต่อไปเรือยๆ
“เพราะว่าเมือวานนีหอสุราทีข้ากับพีอวีเอ้อร์ชอบไป
บ่อยๆ สังปลากะพงเข้ามาหนึงงวด” เหมาซันและ
อวีเอ้อร์ลว้ นชอบกินปลากะพง เมือได้ยินข่าวว่าหอสุรา
สังปลากะพงเข้ามา เขาก็สงจองไปสองตั
ั ว เป็ นกับแกล้ม
ให้เขากับพีอวีเอ้อร์...
ผูด้ แู ลเฮ่อไม่คิดว่าสาเหตุทีเหมาซันนัดอวีเอ้อร์ออกไป
ดืมสุราจะเป็ นลักษณะนี จึงอดทีจะขมวดคิวเสียไม่ได้
“เจ้ากับญาติผนู้ อ้ งอวีของข้าดืมสุราด้วยกันบ่อยๆ
หรือ?”
115
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้าอีกครัง เขากับพีอวีเอ้อร์นิสยั
เข้ากันได้ มีความสัมพันธ์ทีดีตอ่ กัน มักจะนัดดืมสุรากัน
อย่างน้อยทีสุดเดือนละครัง อย่างมากก็เดือนละสามสี
ครัง...
เหมาซันคิดคํานวณอยูช่ วครู
ั ก่ ่อนตอบว่า “ประมาณหนึง
ปี ก่อนขอรับ”
116
“คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา” ตอนทีคฤหาสน์พกั ร้อน
กลางป่ าเขาเสียหายจนต้องบูรณะซ่อมแซมใหม่ เหมา
ซันกับอวีเอ้อร์เป็ นหัวหน้างานควบคุมงานก่อสร้าง
บริเวณทีพวกเขาถูกแบ่งให้ควบคุมดูแลอยูใ่ กล้กนั ไปมา
หาสูจ่ งึ ได้รูจ้ กั กัน และอุปลักษณะนิสยั ทังคูเ่ ข้ากันได้ ทัง
ยังชืนชอบการดืมสุราเหมือนกัน ก็คอ่ ยๆ เป็ นสหายในวง
สุรา ยามว่างก็มกั จะนัดกันออกไปดืมสุรา...
“หากรูแ้ ต่แรกว่าพีอวีเอ้อร์จะดืมสุราเมาจนพลัดตกนํา
ข้าก็ไม่มีทางนัดเขาออกไปดืมสุราแน่นอน...” เหมาซัน
เอ่ยเสียงแผ่ว มองร่างศพอวีเอ้อร์ดว้ ยแววตาเสียใจ
ไหสุราทีใช้กนั ในหอสุราแคว้นชิงเหยียนส่วนมากจะเป็ น
ไหทีค่อนข้างเล็ก แต่อย่างน้อยในไหก็บรรจุสรุ าไว้สองชัง
เหมาซันกับอวีเอ้อร์สามารถดืมได้คนละสองไห เป็ นพวก
คอทองแดงอยูเ่ หมือนกัน
118
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้า เขากับพีอวีเอ้อร์เป็ นพวกคอ
แข็ง ทุกครังทีดืมสุรากันก็มกั จะดืมกันคนละสองไห ต่อ
ให้ดืมจนเมามายก็ยงั สามารถคลําทางกลับบ้านได้ ไม่
ต้องกังวลว่าตนเองจะเมาพับอยูบ่ นถนน ใครจะรูว้ า่ ครัง
นีอวีเอ้อร์เกอจะเกิดเรืองบนทางกลับบ้าน...
เหมาซันทุบศีรษะตนเองแรงๆ ส่วนลึกในตาเต็มไปด้วย
ความละอายใจและโทษตนเอง เห็นแล้วคําต่อว่าทีติด
อยูร่ มิ ฝี ปากผูด้ แู ลเฮ่อเลยพูดไม่ออก เงียบไปชัวขณะ
หนึงก่อนทีเขาจะถอนหายใจออกมาแรงๆ “การตายของ
119
ญาติผนู้ อ้ งอวีไม่โทษเจ้า...”
เห็นเหมาซันเงยหน้ามองมาเหมือนอยากจะพูดอะไร
บางอย่าง ผูด้ แู ลเฮ่อก็ชิงเอ่ยขึนก่อนว่า “ตอนนีน้อง
สะใภ้อารมณ์ไม่ดี...ต้องเตรียมงานของญาติผนู้ อ้ งอวี
120
อีก...หลายเรืองค่อนข้างยุง่ ทีเดียว พวกเราไม่มีเวลามา
ต้อนรับเจ้า เจ้ากลับไปก่อนเถอะ...”
เหมาซันมองหญิงวัยกลางคนทีนังร้องไห้เสียงแหบแห้ง
บนพืน จากนันมองศพของอวีเอ้อร์และเด็กชายสองคนที
อยูข่ า้ งศพอีกครัง คําพูดมากมายทีจ่อชิดอยูท่ ีปากก็
เปลียนเนือความไปว่า “เช่นนันก็ได้ ข้าจะกลับไปก่อน
หากมีอะไรให้ช่วย ก็ไปหาข้าทีบ้าน...”
121
มูห่ รงเสวียมองตามทิศทางทีเหมาซันเดินจากไปแล้วเอ่ย
เสียงเรียบ “สิงทีเหมาซันเอ่ยออกมาโดยรวมแล้วเป็ น
ความจริง!”
123
ตอนที 1759 ฆ่าปิ ดปาก (4)
หลังจากทีเหมาซันเดินออกจากบ้านตระกูลอวี เขาก็เดิน
กลับบ้านตนเองอย่างสติไม่อยูก่ บั เนือกับตัว เมือเดินมา
ครึงทางถึงทางแยกเขาก็หยุดเท้ามองไปรอบๆ เห็นว่าไม่
มีผใู้ ดสนใจเขา เขาก็หมุนตัวเดินไปอีกเส้นทางหนึง...
125
อาการเจ็บแสบปวดร้อนข้างหลังทําเอาผูด้ แู ลหอสุราอด
ไม่ได้ทีจะมองเหมาซันด้วยสายตาตืนตระหนก “คุณชาย
เหมาซัน เป็ นอะไรไป? นีท่านเป็ นอะไรไป...”
126
ทางดูโหดร้ายน่ากลัว มองผูด้ แู ลหอสุราด้วยแววตาที
ฉายถึงเพลิงโกรธทีอัดแน่นจวนจะปะทุออกมา ตอนทีอยู่
บ้านตระกูลอวีเขาบอกว่าร้านสุราเล็กๆ แห่งนีสังปลา
กะพงเข้ามาและเขาจองไปสองตัว ความจริงแล้วไม่เป็ น
เช่นนัน ความจริงก็คือหอสุราเล็กๆ แห่งนีเอาปลากะพง
เข้ามาหลายตัว ผูด้ แู ลหอสุราทีสนิทสนมและรูว้ า่ เขา
ชอบกินปลากะพงจึงส่งคนมาบอกเขา เขาถึงได้กระตือ
รือร้นนัดพีอวีเอ้อร์ออกมาดืมสุรา กินปลากะพง...
128
เอ้อร์...
“ยังไม่ยอมรับใช่หรือไม่...” เหมาซันเอ่ยตัดบทเขาเสียง
เย็นชา ยืนมือไปจับศีรษะผูด้ แู ลหอสุรากระแทกผนัง
กําแพงเสียงดังปั ง หอสุราขนาดเล็กทีสัมผัสไม่ได้แม้แต่
ครีบปลากะพง ซือปลากะพงได้มา ผูด้ แู ลหอสุรา ‘ใจดี’
ไม่แจ้งลูกค้าประจําท่านอืนทีชืนชอบปลากะพง แต่กลับ
บอกแก่เขา ผูด้ แู ลหอสุรารูว้ า่ อวีเอ้อร์ผเู้ ป็ นสหายทีมี
129
อุปนิสยั เหมือนกับเขา แม้แต่ความชืนชอบในการดืมสุรา
และชอบกินปลากะพงยังเหมือนกัน เรืองทีเขากับ
อวีเอ้อร์สามารถแบ่งปั นสุราดีและอาหารรสเลิศกับอีก
ฝ่ าย ผูด้ แู ลหอสุราเองก็รู.้ ..
130
“ปั ก ปั ก ปั ก!” เหมาซันจับศีรษะของผูด้ แู ลหอสุราโขก
แรงๆ ผูด้ แู ลหอสุราดินรนขัดขืนสุดชีวิต ก็ไม่อาจหลุดพ้น
จากพันธนาการของเหมาซัน ความเจ็บปวดบริเวณหน้า
ผากทําให้ความคิดของเขาเริมหลุดลอย ขณะมองดูผู้
ดูแลหอสุราเจ็บหนักใกล้จะหมดสติ ผูด้ แู ลหอสุราก็ทน
ต่อไปไม่ไหวปริปากเอ่ยว่า “พอแล้ว พอแล้ว...ข้าบอก
แล้ว...ข้าบอกแล้ว...”
ทว่าเหมาซันไม่ได้ตกใจกับสภาพของเขา เพียงแต่มอง
131
หน้าเขานิงๆ ราวกับกําลังเอ่ยว่า “รีบพูดมา”
เมือวานตอนทีเขาจัดการวัตถุดิบอาหารอยูต่ รงประตู
หลังก็มีชายรูปร่างสูงใหญ่ผหู้ นึงลากรถเดินเข้ามา บนรถ
ลากนันมีถงั นําสองใบ ในถังนํามีปลากะพงเป็ นๆ อยู่
หลายตัว ชายผูน้ นนํ
ั าปลากะพงวางลงตรงหน้าเขา
พร้อมทังควักเข้าทําอะไรสักหน่อยเงินตําลึงก้อนโตออก
132
มา เอ่ยว่า ‘ช่วยข้าทําอะไรสักอย่าง แล้วทังหมดนีจะเป็ น
ของเจ้า...’
133
กินเข้าไปแล้วจะเกิดปั ญหาหรืออย่างไร...”
ไม่คิดว่าเป้าหมายสุดท้ายของคนผูน้ นไม่
ั ใช่เหมาซันแต่
เป็ นอวีเอ้อร์...
134
เขากับอวีเอ้อร์เกอเป็ นอย่างดี...
“คนผูน้ นมี
ั รูปร่างลักษณะเช่นไร?” เหมาซันกัดฟั นถาม
เหมาซัน “...”
“หากเจ้าได้พบเขาอีกครัง จะจําเขาได้หรือไม่?”
136
ตอนที 1760 ศัตรูปรากฏตัว (1)
137
“อะไรเรียกว่าน่าจะได้?” เหมาซันมองหน้าผูด้ แู ลหอสุรา
นัยน์ตาส่วนลึกเป็ นประกายเพลิงโกรธลุกโชน คล้ายกับ
ตอนทีเหมาซันจับศีรษะผูด้ แู ลหอสุราโขกกําแพงเมือครูน่ ี
เลย...
“...เช่นนันก็ดี!” เหมาซันพึงพอใจในคําตอบของผูด้ แู ล
หอสุรา สีหน้าผ่อนคลายลงมา สายตาทีมองผูด้ แู ลหอ
สุราก็ได้น่าตกใจขนาดนันแล้ว “เรืองทีพีอวีเอ้อร์พลัดตก
138
นําและจมนําตายมีเงือนงํา เก็บเป็ นความลับชัวคราว
อย่าให้ผอู้ ืนรู.้ ..”
139
“เรืองนีข้าทราบดี...” ผูด้ แู ลหอสุราพยักหน้าลงอีกครัง
เขาเองก็อยากใช้ชีวิตอีกหลายปี ไม่มีทางไปบอกผูอ้ ืนว่า
เขารูป้ ั ญหาการจมนําตายของอวีเอ้อร์...
140
“ยังมีอีก...”
หลังจากห่างออกมาจากหอสุราแล้ว ทังสามคนก็เดินอยู่
บนถนนใหญ่สายหนึง บนถนนมีผคู้ นไม่มาก ผูด้ แู ลเฮ่อ
เดินไปพลางกดเสียงตําเอ่ยถามว่า “เหตุการณ์ในหอสุรา
141
เมือครูน่ ี ซือจือเฟยกับเจินกัวโหวมีความเห็นเช่นไร?”
142
เช่นนีหรือ?
143
“ข้าเองก็รูส้ กึ ว่าสิงทีเหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราเอ่ยออกมา
ล้วนเป็ นเรืองจริง” มูห่ รงเย่ทีนิงเงียบมานานเอ่ยขึนบ้าง
144
ว่านันไม่ใช่การแสดง นันก็แสดงว่าเป็ นเรืองจริง...
145
ผูด้ แู ลเฮ่อจิตตก มูห่ รงเสวียเห็นแล้วยิมน้อยๆ “ก็ไม่ถือว่า
เปล่าประโยชน์เสียทีเดียว อย่างน้อยพวกเราก็รูแ้ ล้วว่า
ญาติผนู้ อ้ งของท่านไม่ได้พลัดตกนําเอง แต่ถกู คนทํา
ร้าย...”
นันสินะ!
146
ผูด้ แู ลเฮ่อคิดในใจ สีหน้าถมึงทึงน่ากลัว มือทีอยูใ่ นแขน
เสือกําหมัดแน่น
ความโกรธแค้นทีฉายชัดบนใบหน้า ท่าทางทีจะระเบิด
ตลอดเวลา พร้อมทีจะสูต้ ายกับผูอ้ ืนนัน เห็นแล้วมูห่ รงเส
วียขมวดคิว เอ่ยเสียงเข้ม “ผูด้ แู ลเฮ่อ สงบสติอารมณ์
หน่อย”
147
เหลียงก็ไม่ใช่ขอ้ ยกเว้น
หากเขาไปกล่าวหาจีต้งเหลียงโดยไม่มีพยานหลักฐาน จี
ต้งเหลียงย้อนเขากลับมาคําหนึงว่าเขาใส่ความ ถึงตอน
นันเขาก็เคราะห์รา้ ยแน่นอน
จีต้งเหลียงขวัญกล้าเทียมฟ้า โกงกินเงินหลวงกรมคลัง
เขาต้องการเปิ ดโปงความจริงจัดการจีต้งเหลียงมาโดย
ตลอด ทีเขาไปหาญาติผนู้ อ้ งวันนีก็เพราะว่ากรมคลังหา
หลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงไม่เจอสักที เขาอยาก
148
มาปรึกษากับญาติผนู้ อ้ งว่าสามารถไปเป็ นพยานทีกรม
คลัง เปิ ดโปงความผิดของจีต้งเหลียงได้หรือไม่ ไม่คิดว่า
จีต้งเหลียงจะเร็วกว่าก้าวหนึงลอบฆ่าญาติผนู้ อ้ ง ช่างน่า
รังเกียจเหลือเกิน...
150
มิน่าเล่าเมือครูน่ ีนางถึงรูส้ กึ ว่าเสียงกรีดร้องนันคุน้ ๆ ที
แท้ก็เป็ นคนตระกูลถังนีเอง หากนางเดาไม่ผิดเสียงนัน
น่าจะเป็ นซ่งหรุย่ เอ๋อร์ภรรยารองของถังเหยีย
ไม่คิดว่าพวกเขาเดินไปเดินมา ก็จะเดินมาถึงทีนีได้
“น้องสาว นีมิใช่คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องหรืออย่าง
ไร? เหตุใดเจ้าถึงจําไม่ได้?” มูห่ รงเย่มองนางด้วยความ
ไม่เข้าใจนัก
151
หน้าเท่านัน นางไม่เคยเห็นด้านซ้ายขวาหน้าหลังของ
จวนตระกูลถัง อีกอย่างกําแพงสูงฝังนีก็คอ่ นข้างจะวิเวก
นางถึงได้จาํ คฤหาสน์ตรงหน้านีไม่ได้ในคราแรก...
152
ตอนที 1761 ศัตรูปรากฏตัว (2)
เจียงซินแน่มากจริงๆ...
นีมันเรืองอะไรกัน?
4
ย ท่านมาพอดีเลย ท่านดูเจียงซินสิคิดเลยว่านางจะมอบ
สถานทีเช่นนีให้ขา้ ...”
เรือนใหม่เมือตอนทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่งเข้ามาตระกูลถังตัง
อยูก่ ลางจวนแห่งนี เป็ นเรือนทีตกแต่งงดงามเรือนหนึง
เพิงจะผ่านไปเพียงไม่กีวันคิดไม่ถงึ ว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์จะถูก
ขับไล่มาทีนี...
5
มูห่ รงเสวียเพ่งมองตัวเรือนก็พบว่าภายในเรือนหลังนี
หญ้ารกสูงกว่าตัวคน พืนทีโล่งด้านนอกมีฝนุ่ หนาจับอยู่
แทบจะมองสีพืนเดิมไม่ออก แต่วา่ พืนเดิมเรียบอยู่ หาก
ขจัดฝุ่ นออกไปพืนเดิมก็ไม่เลวทีเดียว ยังมีประตูหน้าต่าง
ทีถูกฝุ่ นละอองจับแน่นจนมองไม่เห็นสภาพเดิม แต่
ว่านอกจากปั ญหาเรืองฝุ่ นแล้ว ทีนีก็เป็ นเรือนทีไม่เลวที
เดียว...
6
ถังเยียฟั งคําตัดพ้อของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แล้ว นิงไปครูห่ นึง
ก่อนเอ่ยขึนว่า “หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าทําผิดเลยถูกลงโทษ..”
รอยยิมออดอ้อนของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แข็งค้างบนใบหน้า
คอยๆ หันไปมองถังเยียและเอ่ยว่า “ถังเยีย ท่านหมาย
ความว่าอย่างไร?”
ถังเยียสายตาไหววูบไม่กล้าสบสายตากับซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ตรงๆ เอ่ยอ้อมแอ้มขึนมาว่า “ข้าหมายความว่าเจ้าอยูท่ ี
นีไปก่อนสักสองวัน รอให้เจียงซินหายโมโหก่อนแล้วข้า
จะมารับเจ้ากลับเรือนเดิม...”
7
โกรธเคือง “มีสทิ ธิอะไรให้ขา้ รอเจียงซินหายโกรธ” นาง
ทะเลาะกับเจียงซิน นางทังสองต่างก็มีความผิดทังคู่ มี
สิทธิอะไรทีมาลงโทษนางคนเดียวแต่ไม่ลงโทษเจียงซิ
น และยังให้นางคล้อยตามเจียงซิน รอให้เจียงซินหาย
โกรธอีก...
9
“...อะไรคือตอนนีไม่อยากขัดใจเจียงซิน” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์
มองถังเยียตาไม่กะพริบ
ถังเยียถูกทุบตีจนต้องหลบซ้ายหลีกขวา หลบไปเอ่ย
อธิบายไป “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่เช่นนัน...”
10
“ถ้าไม่ใช่แล้วเหตุใดท่านถึงไม่ออกโรงปกป้องข้า?” ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์โกรธ ทุบตีแรงขึนอีก
“ข้าเองก็อยากปกป้องเจ้า แต่เรืองราวติดทีคําว่า
เหตุผล...” ถังเยียเอ่ยแหยๆ “เจ้าแข็งข้อกับภรรยาเอก
ทําความผิด ต่อให้ขา้ คิดอยากจะปกป้องก็ทาํ ไม่ได้...”
“ท่านพูดเหลวไหล ในจวนตระกูลถังนอกจากท่านพ่อ
ท่านแม่แล้ว ท่านมีตาํ แหน่งใหญ่ทีสุด แค่ทา่ นพูดว่าไม่
ต้องลงโทษข้า ต่อให้เจียงซินมีเหตุผลอย่างไรก็ไม่มีทาง
ทีจะแข็งข้อกับท่าน ท่านหาข้ออ้างมากมาย เห็นได้ชดั ว่า
ไม่อยากปกป้องข้า...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์พดู แทงใจดําว่าถัง
เยียเอ่ยคําลวงอย่างไม่เกรงใจ กระหนําทุบตีเขาเร็วขึน
11
อีก “ถังเยีย เพือท่านแล้ว ข้าทําอะไรตังมากมาย คิดไม่
ถึงว่าแค่ปกป้องข้าท่านยังไม่ยอม...”
“เหอะ...ลําบากใจ ความลําบากใจของท่านก็คือไม่กล้า
ขัดใจเจียงซิน ปล่อยให้นางรังแกข้า เหยียบยําข้าใช่
ไหม” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ่ยตัดบทถังเยียด้วยความโกรธ ทุบตี
เขาอย่างแรง “ถังเยีย ท่านมันไม่มีหวั ใจ...”
12
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะฟั งคําตอบของเขา ตี
ไปก็ข่ไู ปว่า “ถังเยีย ข้าเตือนท่านเอาไว้ก่อน ข้าซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์แต่งกับท่านไม่ใช่ตอ้ งมารองรับอารมณ์และก็
ไม่ได้มาอยูท่ ีซอมซ่อเช่นนี...ข้าไม่สนว่าท่านจะใช้วิธีไหน
วันนีข้าต้องได้กลับไปอยูท่ ีเรือนตัวเอง มิฉะนันแล้วข้า
จะ...”
“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมอย่างจงใจดังขึนตัดบทของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์
14
ชัดว่ามีนยั แฝง
15
ตอนที 1762 ศัตรูปรากฏตัว (3)
สาวใช้คนสนิทไม่ได้ใส่ใจ ยังคงเอ่ยด้วยรอยยิมเช่นเคย
“หรุย่ ฮูหยินอย่าได้เกรงใจ...ฮูหยินของเราบอกว่านาง
เป็ นเอก ท่านเป็ นน้อย การทีนางดูแลท่านเป็ นเรืองทีถูก
ต้องตามหลักการฟ้าดิน...หรุย่ ฮูหยินชอบการดูแลเช่นนี
16
เป็ นเรืองทีดี เพราะถึงอย่างไรต่อไปภายภาคหน้าฮูหยิน
ของเราก็เตรียมทีจะดูแลหรุย่ ฮูหยินไปเช่นนี หากหรุย่ ฮูห
ยินไม่ชอบให้ดแู ลเช่นนีคงไม่เป็ นการดี...”
ใครเล่าจะชอบการดูแลทีถูกคนอืนหาเรือง ถูกคนอืนจับ
ประเด็น พบหน้าครังใดก็มีเรืองเดือดร้อน การสังสอน
และบทลงโทษมากมายเช่นนี...
17
มูห่ รงเย่คิดอยูใ่ นใจ ทะยานร่างไปบนต้นไม้ใหญ่ตน้ หนึง
ลอบมองซ่งหรุย่ เอ๋อร์ผา่ นกิงไม้ พบว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์โกรธ
จนหน้าแดง ถลึงตามองสาวใช้ผหู้ นึงอย่างชิงชังเป็ นนาน
ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้อชอบการดูแลของฮูหยินจริงๆ จดจํา
เอาไว้ในใจอยูเ่ สมอ...หากมีโอกาสข้าจะตอบแทนการ
ดูแลของฟูเหริยกลับไปสิบเท่า ร้อยเท่า...”
18
...
20
ถังเหยียไม่เข้าใจสถานการณ์ เอ่ยอย่างมึนงง “ห๊ะ ให้ขา้
พูดอะไรหรือ?”
“ย่อมพูดเรืองทีจะให้ขา้ กลับไปพักทีเรือนหลังเดิมอย่าง
ไรเล่า” เห็นเขาเป็ นเช่นนี ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็เอ่ยเตือนอย่าง
อารมณ์เสีย
21
รําคาญ ชีมือไปทีสาวใช้ผนู้ นั “ท่านบอกนางไปสิวา่ ท่าน
ไม่พอใจทีเจียงซินสังลงโทษข้า และยิงไปกว่านันก็ไม่พอ
ใจทีเจียงซินทําโทษให้ขา้ มาทีเรือนหลังนี ท่านต้องการ
ให้ขา้ กลับไปอาศัยทีเรือนหลังเดิม...”
ถังเหยียรีบชักสายตากลับมา ในใจบังเกิดความลําบาก
ใจ เขาช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์หรือ ช่วยอย่างไร? จะช่วยอย่าง
ไร?
22
“หรุย่ เอ๋อร์ เช่นนีไม่คอ่ ยดี...” ถังเหยียหลุบเปลือกตาลง
เอ่ยอ้อมแอ้มออกมาว่า
23
ถังเหยียรีบหลบจากการทุบตีของนาง หลบไปก็เอ่ย
อธิบายไปว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่เช่นนัน...หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าฟั งข้า
อธิบายก่อน ฟั งข้าอธิบายก่อน...”
24
ดี...
บรรดาหัวหน้าสาวใช้นนกลั
ั บเห็นเป็ นเรืองสนุก จากรัก
กลายเป็ นแค้นเรืองราวทีมีให้เห็นในการแสดงกําลังเดิน
เรืองอยูต่ รงหน้าพวกนางนีเองช่างมีสีสนั ...
25
เมือสาวใช้คนสนิทของเจียงซินเอ่ยเตือนเช่นนี ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ก็นกึ ขึนได้วา่ สถานการณ์ของตนในตอนนี ถัง
เหยียไม่ช่วย ไม่ปกป้องนาง นางก็ไม่สามารถกลับไปพัก
ทีเรือนเดิมของตนเองได้ ทําได้เพียงอาศัยอยูใ่ นเรือนที
ห่างไกลผูค้ น สกปรกและต้นหญ้ารกชัฏแห่งนี...
26
ห้องนอนให้ขา้ ...”
บรรดาหัวหน้าสาวใช้มองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม
ยังไม่ทนั ได้ประชดประชัน สาวใช้คนเดิมก็เอ่ยว่า “เกรง
ว่าจะไม่ได้...”
27
ให้จบั ตาดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์ ว่านางอยูท่ ีนีตลอดระยะเวลา แต่
ไม่ได้มาช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทาํ ความสะอาดเรือนหลังนีแต่
อย่างใด...
29
ตอนที 1763 ศัตรูปรากฏตัว (4)
30
หึห!ึ
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ยมเย็
ิ น หากอุปนิสยั ของเจียงซินเรียกว่าอ่อน
โยน เช่นนันบนโลกใบนีก็คงไม่มีคนทีไม่ออ่ นโยนแล้ว
แหละ
31
ถังเหยียมึนงง หลังจากประเมินความหมายในคําพูดของ
นางแล้ว คิวเข้มก็ขมวดมุน่ “หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าพูดจาเหลว
ไหลอะไรกัน...”
32
ไม่อาจยืนมือช่วยเหลือซ่งหรุย่ เอ๋อร์ได้...
สาวใช้ระบายยิมทัวหน้า “ย่อมไม่ใช่เช่นนัน...”
ถังเหยีย “...หมายความว่าอย่างไร?”
สาวใช้ยมน้
ิ อยๆ “คําสังของฮูหยินคือบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลถังไม่สามารถช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดเรือนหลัง
นีได้ แต่นายท่านเป็ นประมุขจวนตระกูลถัง คําสังของฮูห
ยินไม่เกียวกับท่าน!” ท่านอยากช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาด
33
เรือนหลังนีก็ช่วย ไม่อยากช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดเรือน
หลังนีก็ไม่ตอ้ งช่วย...
“เอ่อ...คือ...” ถังเหยียไม่คาดคิดว่าคําตาบจะออกมาใน
ลักษณะนี เช่นนันจึงตะลึงไปชัวขณะ “เจ้าไม่ได้เข้าใจ
อะไรผิดใช่หรือไม่?”
34
อนุญาตให้บา่ วรับใช้จวนตระกูลถังช่วยเหลือ ให้ซง่
หรุย่ เอ๋อร์เก็บกวาดเรือนหลังใหญ่แห่งนีเพียงลําพัง นาง
เพิงจะเริมต้นทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์ แล้วจะยอมให้เขาไป
ช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์เก็บกวาดเรือนหลังนีหรือ?
“แต่วา่ ข้า...”
ถังเหยียไม่อยากอยูใ่ นห้องทีทังสกปรากและซอมซ่อนี
ทําได้เพียงคล้อยตามซ่งหรุย่ เอ๋อร์ นําผ้าขีริวชุบนําเช็ด
ประตูหน้าต่างทีฝุ่ นจับหนาตามคําชีแนะของหัวหน้าสาว
ใช้ ขมวดคิวแน่นเต็มไปด้วยความรังเกียจ...
38
นีเพิงจะแต่งเข้ามาได้ไม่กีวัน เจียงซินก็ทรมานซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์จนมีสภาพเช่นนี เนินนานวันผ่านไปไม่รูว้ า่ ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์จะถูกทรมานอยูใ่ นสภาพเช่นไร...
39
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ รวมถึงกระบวนท่าต่อไปทีจะทรมานสามีกบั
อนุของเจียงซินหรือ?”
วันนันหลังจากออกจากคฤหาสน์พกั ร้อนจวนตระกูลฮู่กวั
โหว นางก็ตรงไปสืบเรืองครอบครัวของใต้เท้าเซีย ไม่ได้
40
ใส่ใจเรืองของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสกับเกาฮู่อีก เมือครูต่ อนที
ผ่านเรือนหลังนีก็มองเห็นยอดภูเขาจําลองในจวนตระกูล
ถัง เช่นนันจึงนึกเรืองทีจูซนตายอยู
ิ ใ่ นภูเขาจําลองจวน
ตระกูลถังและนึกถึงฮู่กวโหวที
ั สังหารเขาขึนมาได้
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่ห ์ ฆ่าคนตายแต่ไม่
อยากรับผิดชอบ จึงทิงศพของจูซนไว้
ิ ในภูเขาจําลองจวน
ตระกูลถัง ให้ตระกูลถังประสบภัยทีไม่มีเค้ามาก่อน...
41
มูห่ รงเสวีย “...นําศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังไปรับโทษ
หรือ?”
เกาฮู่นาํ ศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังไปสารภาพกับฝ่ า
บาทก่อนทีฝ่ าบาทจะทรงทราบเรืองนี หนึงเพือไม่ปก
ป้องความผิดของบิดาตนเอง สองเพือแสดงความจงรัก
ภักดีตอ่ ฝ่ าบาท ทําเช่นนีล้วนดีตอ่ เกาฮู่ และจวนตระกู
ลฮู่กวโหว...
ั
เกาฮู่เองก็เป็ นฉลาดทีหาได้ยาก
43
มูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ ดวงตาดําขลับเป็ นประกาย เอ่ย
ถามขึนเบาๆ “ฝ่ าบาททรงจัดการเรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
อย่างไรหรือ?”
44
ตอนที 1764 ศัตรูปรากฏตัว (5)
“ไม่ลงโทษหนักไม่ได้น่ะสิ” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสังหารใคร? จู
ซินอย่างไรเล่า! แล้วจูซนคื
ิ อใคร? เป็ นบุตรชายของแม่
46
ทัพจู แล้วแม่ทพั จูเป็ นใครเล่า? เขาก็เป็ นสหายสนิทของ
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอย่างไรเล่า!
เรืองนีมันก็ใช่!
47
ฮู่กวโหวใจคอโหดเ**◌้
ั ยมอํามหิต เห็นแก่ผลประโยชน์
ตนเอง เพือให้ได้ตามเป้าหมายแล้วไม่เลือกวิธีลงมือ คน
เช่นนีควรต้องลงโทษให้หนัก ฝ่ าบาทริบบรรดาศักดิของ
เขาก็ถือว่าเป็ นการสังสอนให้เขาเข็ดหลาบ แม้วา่ เขาจะ
ตายไปแล้วไม่อาจรับรูไ้ ด้ถงึ การสังสอน แต่บตุ รชายของ
เขาย่อมรับรูไ้ ด้อย่างแน่นอน
49
ทว่าไม่คิดว่าฝ่ าบาทจะไม่ได้สงปลดเขาออกจาก
ั
ตําแหน่ง แต่ยงั ให้เขาดํารงตําแหน่งในกองทัพ
แต่วา่ “ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเสียชีวิตไปแล้ว เกาฮู่ตอ้ งไว้ทกุ ข์
สามปี นีนา...”
...
50
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นบิดาแท้ๆ ของเกาฮู่ เมือบิดาเสียชีวิต
ลง บุตรต้องไว้ทกุ ข์สามปี เป็ นเรืองทีสืบทอดกันมาตังแต่
บรรพบุรุษ เกาฮู่เองก็ตอ้ งไว้ทกุ ข์เช่นกัน ดูเหมือนว่าต่อ
ให้เกาฮู่ยงั คงดํารงตําแหน่งในกองทัพ แต่ในระยะเวลา
อันสันนีเขาก็ไม่สามารถทีจะกลับไปทีกองทัพทุม่ เทเพือ
ฝ่ าบาท...
51
ทีแคว้นชิงเหยียนมีการปฏิบตั ิตอ่ ผูต้ ายเป็ นอย่างดี ต่อให้
เป็ นนักโทษต้องประหาร หลังจากตัดศีรษะแล้วก็
อนุญาตให้ครอบครัวมาเก็บศพ แม้วา่ ฮู่กวโหวจะมี
ั ใจคอ
โหดเ**◌้ยม ทําเรืองเลวร้ายมากมาย แต่เขาก็ตายไป
แล้ว ฝ่ าบาทก็ลงโทษเขาอย่างหนักแล้ว จึงไม่ได้ทาํ ให้
ลําบากใจ อนุญาตให้เกาฮู่นาํ ศพเขากลับจวนตระกูลฮู่
กัวโหว “หลังจากทีเกาฮู่กลับจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ก็สร้าง
ป้ายวิญญาณให้เขา...ได้ยินว่าป้ายวิญญาณของเขาอยู่
ติดกับจูซน...”
ิ
หลังจากทีเกาฮู่นาํ ศพของจูซนกลั
ิ บมายังจวนฮู่กวโหว
ั ก็
ให้มา้ เร็วส่งจดหมายให้แม่ทพั จู คํานวณดูจากเวลาแล้ว
จดหมายฉบับนันน่าจะถึงมือแม่ทพั จูแล้ว...
53
ไม่รูว้ า่ เขากลับมาแล้วจะมีปฏิกิรยิ าอย่างไร เมือรูว้ า่ บุตร
ชายของตนเองถูกสหายสนิทของตนเองใช้เป็ นหมาก
วางยาพิษสังหาร ส่วนสหายสนิทผูน้ นก็
ั ถกู ฆ่าปิ ดปาก
เมือความผิดเปิ ดโปง...
54
และจวนราชครูทีมีตาํ แหน่งและอํานาจสูง ผูบ้ งการทีอยู่
เบืองหลังต้องไม่ธรรมดาแน่นอน...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถูกสังหาร เบาะแสของผูท้ ีบงการอยูเ่ บือง
หลังก็หายไป ฝ่ าบาทมิทราบว่าเขาเป็ นใคร แต่รูว้ า่ คนผู้
นันไม่ยอมถอดใจแน่นอน ดังนัน “ฝ่ าบาทมอบหมายให้
องค์ชายสีสืบเรืองผูอ้ ยูเ่ บืองหลัง...”
มูห่ รงเสวียได้ยินดังนันก็องไป
ึ “องค์ชายสี? เย่เทียนฉี?”
55
มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ได้ยินชือองค์ชายเย่
เทียนฉีมาหลายวัน คิดไม่ถงึ ว่าเขายังคงเป็ นองค์ชายที
ได้รบั ความเชือถือและได้รบั ความสําคัญจากฝ่ าบาทเช่น
เดิม “รูห้ รือไม่วา่ เขาสืบอะไรได้บา้ ง?”
57
หลังจากทีใต้เท้าเซียหนีออกไปจากคฤหาสน์ พวกเขาก็
ส่งคนมากมายออกตามหาเขา แต่ก็ไม่มีเบาะแสของเขา
ไม่คิดเลยว่าวันนีใต้เท้าเซียผูน้ นจะมาปรากฏตั
ั ว นีเป็ น
เรืองทียําจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับ
ไม่เสียเวลาเลย
58
ตอนที 1765 ศัตรูปรากฏตัว (6)
59
ตกใจ “เหตุใดเจ้าถึงมาอยูท่ ีนี?” ตอนทีเขาผ่านมาเมือครู ่
นีก็ดดู ีแล้วว่าทีนีว่างเปล่าไร้ผคู้ น...
60
จะยืนอยูห่ ลังต้นไม้ ลําต้นหนาใหญ่บงั ผูด้ แู ลเฮ่อเสียจน
มิด...
...
ความบังเอิญทีทําเอาจะหัวเราะก็หวั เราะไม่ออก จะ
ร้องไห้ก็รอ้ งไม่ได้นนั ทําให้ใต้เท้าเซียมาปรากฏตัวอยู่
ตรงหน้าพวกเขาเอง มันช่าง...ช่างน่าพึงพอใจเสียนีกะ
ไร!
61
มูห่ รงเย่มองใต้เท้าเซียด้วยดวงตาเป็ นประกาย ไม่รบี
ร้อนทีจะจับตัวเขาแล้ว ยัวยุเขาอย่างสบายอารมณ์ “มิ
ใช่วา่ ใต้เท้าเซียชมชอบทีจะเคลือนไหวตอนกลางคืน
หรอกหรือ เหตุใดกลางวันแสกๆ เช่นนีถึงได้วิงโร่ออกมา
เล่า”
63
ใบหน้างาม ทว่าใต้เท้าเซียเห็นแล้วกลับมีแววตาวาว
โรจน์ เดิมคิดว่าสถานทีว่างเปล่านีจะมีมหู่ รงเย่คนเดียว
ไม่คิดว่านอกจากมูห่ รงเย่แล้วยังมีมหู่ รงเสวีย รวมถึงขุน
นางแคว้นชิงเหยียนอีกคนหนึง...
“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า” ใต้เท้าเซียเอ่ยเสียงเย็น
สะบัดฝ่ ามือใส่มหู่ รงเย่
64
การต่อสูอ้ นั ดุเดือดนี มูห่ รงเสวียทีอยูบ่ นกิงไม้เห็นแล้ว
ดวงตาคูง่ ามฉายแววประหลาดใจ ไม่คิดเลยว่ามูห่ รงเย่
จะรับมือกับใต้เท้าเซียได้ วรยุทธ์ของเขา วิชาตัวเบาของ
เขารุดก้าวหน้าถึงเพียงนีตังแต่เมือไรกัน ดูเหมือนว่า
ระยะหลังมานีเขาจะขยันมากทีเดียว...
...
67
“ตึง!” กระบียาวฟั นลงถูกลูกบอลไม้ลกู หนึง ทําให้ลกู
บอลไม้ชะงักไปชัวครู ่ ลูกบอลไม้กลอีกลูกหนึงฉวย
จังหวะพุง่ ใส่มหู่ รงเย่...
68
วีย
เหล็กหนามบนลูกบอลไม้ทงยาวทั
ั งคม เป็ นประกาย
สะท้อนรังสีสงั หารท่ามกลางแสงอาทิตย์...
......
70
ตอนที 1766 ศัตรูปรากฏตัว (7)
ใต้เท้าเซียผูค้ วบคุมลูกบอลกลเมือเห็นสถานการณ์เป็ น
เช่นนัน ดวงตาก็ฉายแววร้อนรน มองไปรอบด้านก่อนจะ
ค่อยๆ ผละจากไป ไม่คิดว่าเขาเพิงจะเดินไปได้เพียงสอง
ก้าวมูห่ รงเย่ก็สะบัดกระบีปั ดลูกบอลไม้กลทีพัวพันเขา
71
อยู่ และปราดมาอยูต่ รงหน้าใต้เท้าเซียขวางทางเขาไว้
แล้ว “ใต้เท้าเซีย ท่านจะไปไหนหรือ?”
สีหน้าของใต้เท้าเซียบึงตึงในทันใด ตะคอกเสียงดังขึน
มาว่า “เจ้ายุง่ อะไรด้วย” สะบัดมือภายใต้แขนเสือสีดาํ ก็
ปรากฏลูกบอลไม้กลลูกใหญ่ออกมาอีกลูกหนึง บนผิว
ราบเรียบก็มีเหล็กหนามโผล่ออกมาหนึงชันดัง ‘ฉึก ฉึก
ฉึก’ ลอยคว้างก่อนพุง่ ใส่มหู่ รงเย่...
72
ลูกบอลไม้กลสามลูกประสานกัน พลังต่อสูร้ ุนแรงมาก
ขึน มูห่ รงเย่สรู้ บปรบมือกับลูกบอลไม้กลสามลูก เห็นได้
ชัดว่ารับมือยากพอสมควร แต่วา่ ไม่ถงึ ขันหนักหนาร้าย
แรงอะไร เขาตังสติรบั มือกับบรรดาลูกบอลไม้กล ขณะ
เดียวกันก็หนั ไปมองใต้เท้าเซียเป็ นระยะๆ ยิมเยาะขึนว่า
“ใต้เท้าเซีย เมือครูน่ ีท่านทําลับๆ ล่อๆ จะไปทีใดหรือ คง
มิใช่วา่ กลัวจะสูพ้ วกเราไม่ไหว เลยจะแอบหนีไปเงียบๆ
หรอกนะ...”
ใต้เท้าเซีย “...”
74
ก็ฟันลูกบอลไม้กลร่วงไปหนึง แล้วนางก็จะฟั นร่วงไปอีก
หนึง เมือถึงเวลานันน้องสาวก็ไร้ซงคู
ึ ต่ อ่ สู้ ก็จะมาช่วย
เขาจัดการกับลูกบอลได้สามลูกนี...
สีหน้าของใต้เท้าเซียบึงตึง จัดการลูกบอลไม้กลทังหมด
ของเขาราบคาบ? ให้เขาแพ้ราบคาบหรือ? ช่างฝันกลาง
75
วันยิงนัก...
76
เวลาเดียวกัน...
เขายังคิดว่าอย่างมากใต้เท้าเซียก็ควบคุมลูกบอลไม้กล
ได้ทีเจ็ดแปดลูก ไม่คิดเลยว่าใต้เท้าเซียจะควบคุมลูก
บอลไม้กลได้มากมายเพียงนี มองดูลกู บอลไม้กลทีลอย
เต็มฟ้า อย่างน้อยมีถงึ สิบยีสิบลูก นับไม่ถกู แล้ว นับไม่
ถูก “นีจะทําอย่างไรดี?”
77
...
78
แววตาของใต้เท้าเซียฉายแววกระหายเลือด กล้ามาดู
ถูกว่าเขาไร้ความสามารถ ช่างไม่รูจ้ กั ประมาณตนเอง
เอาเสียเลย วันนีเขาจะทําให้มหู่ รงเย่ได้รูว้ า่ เขาไร้ความ
สามารถจริงหรือไม่
79
ก็ลอ้ มคนทังสองเอาไว้แน่น...
หากยืนอยูใ่ นจุดของใต้เท้าเซียก็สามารถมองเห็นได้ชดั
เจนว่ามูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ถกู บรรดาลูกบอลไม้กลล้อม
เอาไว้จนเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆ ช่องว่างนันเล็กลง
เรือยๆ เล็กลงเรือยๆ ต่อให้มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ตวัด
กระบีในมือรวดเร็วเพียงใดก็ไม่อาจสกัดกันบรรดาลูก
บอลไม้กลทีบีบเข้ามาใกล้ บีบเข้ามาใกล้...
80
ใต้เท้าเซียคิดอยูใ่ นใจ ดวงตาคมกลายเป็ นสีเลือด...หาง
ตามองไปเห็นชายเสือของคนผูห้ นึงสะบัด ใต้เท้าเซียหัน
ไปมองก็เห็นผูด้ แู ลเฮ่อทีอยูไ่ ม่ไกลออกไป...
82
กลพุง่ ไปทางผูด้ แู ลเฮ่อ นางรีบส่งเสียงร้องเตือนด้วยแวว
ต่เคร่งเครียด “ผูด้ แู ลเฮ่อ ระวัง”
ขณะทีเหล็กหนามบนลูกบอลไม้กลจวนจะปั กลงทีหน้า
ของผูด้ แู ลเฮ่อ เสียววินาทีนนเองก็
ั ปรากฏพัดด้ามหนึง
ขวางลูกบอลไม้กล...
83
ลูกบอลไม้กลทีหมุนตัวอย่างรวดเร็วถูกปั ดจนชะงักไป ผู้
คนพากันเงยหน้าขึนมามองตามพัดนันไป พบเจ้าของ
พัดทีเป็ นบุรุษรูปงาม ท่าทางสุภาพสูงศักดิ เขาก็คือองค์
ชายสีหรือเย่เทียนฉีทีมูห่ รงเสวียเพิงจะเอ่ยกับมูห่ รงเย่
เมือครูน่ ีไงเล่า
84
ตอนที 1767 ศัตรูปรากฏตัว (8)
85
เหล็กหนามบนลูกบอลไม้กลห่างจากผูด้ แู ลเฮ่อเพียงแค่
หนึงเซนติเมตร องค์ชายสีเย่เทียนฉีเห็นแล้ว คิวเข้มพาด
เฉียงดุจกระบีขมวดยุง่ สะบัดฝ่ ามือหนึงที พัดในมือฟาด
ลงบนลูกบอลไม้กล ทําให้มนั กระเด็นออกไป
สายลมโชยเอือยพัดโบก ชายอาภรณ์หรูหราของเย่เทียน
ฉีสะบัดตามแรงลม ดูสงู ส่งและสง่างามอย่างบอกไม่
ถูก...
86
มูห่ รงเย่ “...”
87
ทางทีใต้เท้าเซียเพิงจะลอยตัวมา...
นางเพิงจะพูดว่าตอนทีเห็นใต้เท้าเซียนัน ใต้เท้าเซียท่า
ทางรีบร้อนเหมือนว่าถูกใครไล่ตามอย่างนันละ ทีแท้เมือ
ครูน่ ีเขาถูกคนไล่ตามจริงๆ และผูท้ ีไล่ตามเขาก็คือองค์
ชายเย่เทียนฉีและกองกําลังรักษาเมืองทีเขาเป็ นหัวหน้า
อยู.่ ..
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถูกชันนําแข็งกลทีใต้เท้าเซียควบคุมอยู่
สังหารชีวิต องค์ชายเย่เทียนฉีได้รบั ราชโองการจากฝ่ า
บาทให้สืบหาผูอ้ ยูเ่ บืองหลังฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ต้องสืบหาใต้
88
เท้าเซียและหาเขาให้เจอ แต่วา่ ความสามารถในการ
หลบซ่อนตัวของใต้เท้าเซียได้รบั ขนานนามว่าไม่ธรรมดา
มูห่ รงเสวียส่งคนออกไปมากมายไม่พบแม้แต่เบาะแส
ของเขาแม้แต่นอ้ ย ไม่คิดเลยว่า องค์ชายเย่เทียนฉีจะหา
เขาเจอ...
ความสามารถของเย่เทียนฉีเหนือความคาดหมายของ
90
เขาจริงๆ “ไม่ทราบว่าองค์ชายสีเตรียมจะมาจับตัวข้า
หรือว่ามาสังหารข้า...”
92
ไหม...” ใต้เท้าเซียหัวเราะเสียงเย็น ขยับมือใต้แขนเสือ
อย่างรวดเร็ว ลูกบอลไม้กลลูกแล้วลูกเล่าปรากฏอยู่
กลางอากาศ ยกระดับเป็ นลูกบอลเหล็กกล ลอยคว้างอยู่
ในอากาศและพุง่ ใส่เย่เทียนฉีกบั กองกําลังรักษา
เมืองอย่างรวดเร็วรุนแรง...
บรรดากองกําลังรักษาเมืองเองก็ตวัดกระบียาวในมือ
ฟาดฟั นเหล่าลูกบอลเหล็กกลตรงหน้าพวกเขาอย่างไม่
ปรานี...
93
“เคร้ง เคร้ง...เคร้ง เคร้ง...” เสียงอาวุธประทะกันดุเดือด
ดังขึนอีกครัง...
......
94
กองกําลังรักษาเมืองมีจาํ นวนมาก วรยุทธ์ก็ไม่เลวทีเดียว
แม้วา่ จะได้รบั บาดเจ็บน้อยบ้างเยอะบ้าง แต่พวกเขา
สองคนร่วมมือกันโจมตีลกู บอลหนามกลลูกหนึงก็มีฝีมือ
ฟั นโดนลูกบอลหนามกลเป็ นระยะ ทําให้ลกู บอลหนาม
กลเอียงว้ายเอียงขวา สุดท้ายฟั นเป็ นแฉกๆ ตกลงบน
พืน...
...
ลูกบอลไม้กลยกระดับขึนอีกแล้ว!
ลูกบอลหนามไม่ใช่ขนสุ
ั ดท้ายของลูกบอลไม้กล!
ลูกบอลหนามยังมีอีกขึนหนึง เหล็กหนามหลุดออกจาก
ลูกบอลซัดใส่ศตั รูราวธนูแหลม!
96
วิชากลช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง
97
มูห่ รงเย่ “...”
ใต้เท้าเซียน่าชิงชังนัก กลับหนีไปจนได้!
98
บรรดากองกําลังรักษาเมืองพากันถอนหายใจยาว
99
นัก
101
“เรืองนีหรือ...” มูห่ รงเย่หน้านิวคิวขมวดครุน่ คิดชัวครู ่
ก่อนจะส่ายหน้า “ข้าคิดไม่ออก...” เขาไม่รูจ้ กั ใต้เท้าเซีย
เท่าไรนัก ไม่รูว้ า่ ใต้เท้าเซียจะไปทีใดต่อ “น้องสาวคิด
ออกหรือไม่?”
เงยหน้าขึนมองเย่เทียนฉี ก็พบว่าเขากําลังคุยกับหัวหน้า
กองกําลังรักษาเมืองผูห้ นึงอยู่ ทังสองคนคิวขมวด สีหน้า
102
เคร่งเครียด...
...
นีมันอะไรกัน?
103
ตอนที 1769 ศัตรูปรากฏตัว (10)
105
“ผ่านมาหรือ?” เย่เทียนฉีแปลกใจกับคําตอบของ
นางอย่างยิง วิชาการซ่อนตัวของใต้เท้าเซียลําเลิศ เขา
ตามหาอยูน่ านเพิงหาพบ แต่มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่แค่
ผ่านมาโดยบังเอิญก็เจอตัวใต้เท้าเซีย...
106
มองดูสายตาจนปั ญญาของมูห่ รงเสวียแล้ว เย่เทียนฉีก็
หัวเราะออกมา “ขอบคุณการผ่านมาทางนีของพวก
ท่าน...” การผ่านมาทางนีของพวกเขาถ่วงเวลาใต้เท้า
เซียไว้ ทําให้พวกเขาพากองกําลังรักษาเมืองตามมาได้
ทัน แม้วา่ จะจับตัวใต้เท้าเซียไม่ได้ แต่ก็ทาํ ลายลูกบอล
ไม้กลของใต้เท้าเซียไปเป็ นจํานวนมาก ทําให้เขาเสีย
หายหนักแน่นอน...
เอาเถอะ การผ่านทางของพวกนางช่วยเหลือเย่เทียนฉี
ได้เล็กน้อย เย่เทียนฉีอยากจะขอบคุณก็ขอบคุณเถอะ
นางก็ไม่ไปอธิบายให้มากเรือง แต่วา่ “องค์ชายสีพอจะรู ้
107
หรือไม่วา่ จะไปตามหาใต้เท้าเซียได้ทีใด?”
108
มีธุระผ่านมาทางนี ไม่ทราบว่าเรืองอะไรหรือ?”
“คดีทีว่าจีต้งเหลียงทุจริตเงินค่าซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขา” คดีนีขุนนางทังเมืองหลวงต่างก็ทราบ
กันดี มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้จะปิ ดบัง เอ่ยตามความจริง
เย่เทียนฉีพยักหน้าด้วยความเข้าใจ เขาเองก็เคยได้ยิน
คดีนีมาบ้าง เสด็จพ่อสังให้ขนุ นางตรวจสอบแล้ว เขาจึง
109
ไม่ได้สนใจคดีนีเท่าไร “จีต้งเหลียงทุจริตเงินค่าซ่อมแซม
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาจริงหรือ?”
110
เย่เทียนฉีหวั เราะ ใช้วิธีสงั หารคนทางอ้อมเช่นนี หลังจาก
ทีคนตายไปแล้วก็สาวไม่ถงึ ตัวเอง วิธีการเช่นนีเห็นได้ชดั
ว่าเป็ นการฆ่าปิ ดปาก และก็เป็ นวิธีการฆ่าปิ ดปากขันสูง
ดูเหมือนว่าเรืองทีจีต้งเหลียงทุจริตจะมีความเป็ นไปได้
สูง...
แค่เพียงพวกเขาหาหลักฐานเจอก็สามารถไขคดีนีและ
จัดการโทษของจีต้งเหลียงได้
111
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้ไปเพียงสองแสนตําลึง
ก็ไม่อาจมาเป็ นหลักฐานได้...
กรมคลังตรวจสอบจีต้งเหลียงนานขนาดนันยังสืบไม่พบ
อะไร เห็นได้วา่ หลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงจัดการ
ได้อย่างใสสะอาด ในสถานการณ์เช่นนีการจะหาหลัก
ฐานเอาผิดเขาไม่ใช่เรืองง่าย...
112
มูห่ รงเสวียพยักหน้า เหตุผลนีนางเองก็เข้าใจ แต่วา่ ที
ยากก็คือจะไปหาร่องรอยเบาะแสได้ทีไหน...
“นี ข้าเพิงพบว่าคดีทีองค์ชายสีสืบเรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถูก
สังหารกับคดีทีข้าสืบเรืองจีต้งเหลียงทุจริตมีความ
สัมพันธ์กนั !”
......
113
ตอนที 1770 ศัตรูปรากฏตัว (11)
114
“จริงหรือ?” เย่เทียนฉีแปลกใจอย่างยิง
มือปราบหลีกรมยุติธรรมทราบเรืองนี ตอนทีเขารายงาน
เรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสควรจะรายงานเรืองนีให้ฝ่าบาททรง
ทราบแล้วถึงจะถูก ตอนทีฝ่ าบาทมอบคดีของฮู่กวโหว
ั
115
อาวุโสให้องค์ชายสีเย่เทียนฉีสืบความ ไม่ได้ยาเขาเรื
ํ องนี
หรือ...
116
คล้ายกันนันมีอยูไ่ ม่นอ้ ย หากว่าหน้าตาของใต้เท้าเซีย
คล้ายกับอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตรสาวของจี
จง เป็ นเพียงแค่เรืองบังเอิญเล่า?
เย่เทียนฉี “...ตอนทีใต้เท้าเซียมาแคว้นชิงเหยียนใหม่ๆ
ไม่มีคนรูจ้ กั ทีคุน้ เคย เขาก็ไม่คิดทีจะบากหน้าไปขอ
119
อาศัยทีตระกูลฝังท่านตาเขาหรือ...”
ใต้เท้าเซียต้องบากหน้าไปขออาศัยทีตระกูลท่านตา
หรือ?
เย่เทียนฉี “...”
122
ตอนที 1771 ศัตรูปรากฏตัว (12)
123
มูห่ รงเย่ “...”
124
เตรียมจะหาตัวใต้เท้าเซียจากจีต้งเหลียง ดูเหมือนว่า
พวกเขาจะมีเป้าหมายการสืบเดียวกัน...
125
มูห่ รงเย่เงยหน้าขึนมองท้องฟ้า “อยูท่ ีกรมคลัง”
เช่นนีหรือ!
จีต้งเหลียงรับราชการทีกรมคลัง ไม่มีสงใดผิ
ิ ดปกติ
126
“เช่นนันแล้วทีจวนของเขามีอะไรผิดปกติหรือไม่” เย่
เทียนฉีเอ่ยถามเบาๆ เข้าสูก่ ระบวนการสืบความ
เย่เทียนฉีพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ตอนนีจีต้งเหลียงยัง
ได้ชือว่าทุจริตเงินกรมคลังสองแสนตําลึง แม้วา่ ตอนนีจะ
ไม่มีหลักฐานพิสจู น์วา่ เขาทุจริตเงินสองแสนตําลึงจริง
แต่คาํ ว่าผูท้ จุ ริตยังคงติดตัวเขาอยู่ ตอนนีเขากําลังเป็ นที
พูดถึง ทุกคําพูดและทุกการกระทําของเขาย่อมเป็ นทีจับ
ตามองของผูค้ นมากมาย คนฉลาดอย่างเขาก็ไม่มีทาง
127
ทําอะไรผิดปกติในช่วงเวลานี การวางตัวสุขมุ ระวังวาจา
เป็ นการกระทําทีดีทีสุดของเขาในตอนนี...
ดูเหมือนว่าพวกเขาก็หยุดคิดไม่ได้เลยว่าจะสืบอะไรได้
จากจีต้งเหลียง...
คิดจะหาหลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงต้องเริมต้น
จากทีอืนเสียแล้ว อย่างเช่นผูด้ แู ลภาพรวมของคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขา...
สมุดบัญชีของจีต้งเหลียงระบุไว้ชดั เจนว่าเบิกเงินกรม
คลังให้คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาไปสามแสนตําลึง
และคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาเองก็ระบุไว้ชดั เจนว่า
128
พวกเขาซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาไปสาม
แสนตําลึง เช่นนันก็หมายความว่าจีต้งเหลียงกับทาง
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาสร้างบัญชีปลอมขึนมา
พวกเขาทุจริตเงินหนึงแสนตําลึงด้วยกัน...
ตอนทีผูด้ แู ลเฮ่อร้องเรียนว่าจีต้งเหลียงทุจริตเงินหนึง
129
แสนตําลึงก็บอกว่าใช้คา่ ซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลาง
ป่ าเขาไปสองแสนตําลึง แต่บญ
ั ชีคา่ ซ่อมแซมทีคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขาให้มาเหมือนกับของจีต้งเหลียง เป็ น
บัญชีทีบันทึกว่าใช้เงินค่าซ่อมแซมสามแสนตําลึง คน
ของกรมคลังย่อมเกิดความสงสัย ขณะทีตรวจสอบจีต้ง
เหลียงก็ตรวจสอบคนทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา
ด้วยเช่นกัน...
ตอนทีคนของกรมคลังไปตรวจสอบคฤหาสน์พกั ร้อน
กลางป่ าเขานัน คนแรกทีตรวจสอบเลยก็คือเขา ทํา
130
เหมือนการตรวจสอบจีต้งเหลียงทุกประการ นันคือตรวจ
สอบครอบครัวของเขา คฤหาสน์ทีเป็ นชือของเขา บัญชีที
ร้านแลกเงินของเขา ตรวจสอบอยูห่ ลายรอบก็ไม่พบ
ความผิดปกติใด...
......
131
เย่เทียนฉี “...ความหมายของเจ้าคือไม่วา่ จะเป็ นจีต้ง
เหลียง หรือพวกทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ล้วนไม่
พบเบาะแสอะไรเลยหรือ?”
132
ตาของเย่เทียนฉี เงินทีเบิกออกมาจากห้องคลังของกรม
คลังไม่ใช่ตวเงิ
ั นบางๆ ไม่กีใบ แต่เป็ นเงินตําลึงขาวๆ
ทองๆ ทีจับต้องได้จริง เงินหนึงแสนตําลึงเป็ นเงินกองโต
บรรจุเป็ นสิบลังยังไม่พอ จีต้งเหลียงทีสมคบกับติงชี
ทุจริตเงินก้อนนี พวกเขาจะต้องหาทีปลอดภัยเก็บมัน
เอาไว้แน่ เหตุใดจึงหาไม่เจอ...
เย่เทียนฉี “...ไร้สาระ”
133
จีต้งเหลียงกับติงชีคนทุจริตสองคนนันต้องรูอ้ ยูแ่ ล้วว่า
เงินตําลึงซ่อนไว้ทีไหน ทว่าต่อให้จีต้งเหลียงกับติงชีโง่
เขลาเพียงใดก็ไม่มีทางบอกพวกเขาว่าเงินตําลึงซ่อนอยู่
ทีใด หากอยากสถานทีซ่อนของเงินตําลึงพวกเขาคงต้อง
ไปสืบเอาเอง...
ต่อให้พวกติงชีไว้ใจมอบเงินตําลึงทังหมดจีต้งเหลียง
ดูแลจริง และจีต้งเหลียงก็มอบเงินตําลึงไว้ทีใต้เท้าเซีย
จริง เช่นนันเมือครูน่ ีทีเขาพาคนไปทําลายทีพักอาศัยของ
ใต้เท้าเซียก็น่าจะเห็นเงินตําลึงเหล่านันบ้าง...
เอาเถอะ ดูเหมือนว่าเงินหนึงแสนตําลึงนันจะไม่ได้อยูใ่ น
135
มือของใต้เท้าเซีย เช่นนันเงินหนึงแสนตําลึงไปอยูท่ ีใด
กันแน่?
ทีจวนของจีต้งเหลียง และพวกติงชีทงด้
ั านใน ด้านนอก
คฤหาสน์ทีเป็ นชือพวกเขาและตามร้านแลกเงิน สถานที
ทีน่าจะเกียวข้องกับพวกเขาอยูบ่ า้ งล้วนตรวจค้นทุกซอก
ทุกมุมแล้ว แต่ก็ไม่พบเงาของเงินหนึงแสนตําลึงเลยสัก
นิด...
136
“หมายความว่าอย่างไร?”
เย่เทียนฉี “...ดังนัน...”
“ดังนัน เมือหาหลักฐานจากจีต้งเหลียงกับพวกติงชีไม่ได้
ก็ไม่ตอ้ งไปเสียเวลากับพวกเขาแล้ว ไปสืบหาทีอยูข่ อง
เงินสิบตําลึงจากผูอ้ ืนเถอะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงดังฟั ง
138
ชัด ประกายตาสุขมุ เยือกเย็น
139
ตอนที 1773 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (2)
141
มูห่ รงเย่ “...”
142
เย่เทียนฉีทีนิงขรึมเป็ นเวลานานก็เอ่ยขึนว่า “ข้านึกขึนมา
ได้คนหนึง” ผูท้ ีน่าจะได้รบั ความไว้ใจจากจีต้งเหลียงกับ
ติงชีอย่างสูง
144
มูห่ รงเย่ “...ไม่คิดเลยว่าจีต้งเหลียงกับติงชีผา่ นการสอบ
คัดเลือกข้าราชการปี เดียวกัน...” เรืองนี เขาไม่รูเ้ ลย
จริงๆ...
เย่เทียนฉี “...”
หากไม่ใช่เพราะมูห่ รงเสวียเอ่ยขึนมาว่าจีต้งเหลียงกับติง
ชีมีคนรูจ้ กั และได้รบั ความไว้วางใจสูงคนเดียวกัน เขา
เองก็ไม่มีทางไปคิดเรืองการสอบคัดเลือกขุนนางปี นนั
ของจีต้งเหลียงกับติงชี...
ในวงการขุนนางมีกฎระเบียบทีไม่เป็ นลายลักษณ์อกั ษร
ทว่าผูค้ นต่างยอมรับเงียบๆ นันก็คือตอนทีสอบ
145
เคอจวี[3] ผูท้ ีเป็ นกรรมการคุมสอบมีสทิ ธ์เลือกลูกศิษย์
จากประกาศก่อน แน่นอนว่าลูกศิษย์มีสทิ ธิตอบรับและ
ปฏิเสธ แต่วา่ กรรมการผูค้ มุ สอบเคอจวีล้วนเป็ นผูท้ ีมี
คุณธรรมสูงส่ง ตําแหน่งขุนนางก็สงู ขัน ส่วนมากพวก
บัณฑิตทีผ่านการสอบคัดเลือกมักจะตอบรับคําชวนของ
กรรมการผูค้ มุ สอบ...
146
------
147
......
“เช่นนันก็หมายความว่าเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียง
148
กับติงชีทจุ ริตไว้ มีความเป็ นไปได้วา่ จะอยูท่ ีหวาไท่ซือ”
มูห่ รงเย่เข้าใจความนัยทีซ่อนอยูข่ องเย่เทียนฉี
...
การคาดเดาของเย่เทียนฉีผิดหรือไม่นนมู
ั ห่ รงเย่ไม่รู ้ แต่
เขารูว้ า่ จีต้งเหลียงกับติงชีรว่ มกันทุจริตเงินจํานวนหนึง
แสนตําลึง ทว่าเงินตําลึงนันกลับอันตธรานหายไปอย่าง
ไร้รอ่ งรอย ราวระเหยเป็ นไอท่ามกลางฝูงชน พวกเขาค้น
หาทีกรมคลังอย่างไรก็หาไม่พบ
149
ตอนนีเขาต้องการเบาะแสว่าเงินตําลึงนันไปอยูท่ ีใด แม้
ว่าการคาดเดาของเย่เทียนฉีจะเป็ นเพียงการคาดเดา แต่
นันก็นบั ว่าเป็ นเบาะแสอย่างหนึง
150
ลําทัวไปเสียจริง
ยากทีพวกเขาจะหาตัวผูต้ อ้ งสงสัยทีลอบให้ความช่วยเห
ลือจีต้งเหลียงกับติงชีได้สกั คน ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ งไปดูที
บ้านของผูต้ อ้ งสงสัยสักหน่อย ดูวา่ เงินตําลึงทีจีต้งเหลียง
กับติงชีทจุ ริต ทว่าหาอย่างไรก็ไม่พบนันจะไปอยูท่ ีบ้าน
ของผูต้ อ้ งสงสัยหรือไม่...
151
ห้องคลังสมบัติของจวนหวาไท่ซือมีขนาดใหญ่มาก
เพียงแค่เดินผ่านประตูเข้าไปมูห่ รงเสวียก็เห็นว่าในห้อง
คลังสมบัติเต็มไปด้วยลังใหญ่วางเรียงรายเป็ นระเบียบ
เป็ นแถวๆ ในลังเต็มไปด้วยเงินทอง เพชรนิลจินดา ผ้า
ไหมแพรพรรณ ภายในห้องทีมืดสลัวก็สว่างไสวขึนมา
หลายส่วรด้วยเงินทองเพชรพลอยไข่มกุ ...
“นีมันปะการังแดงทะเลหนานไห่...หนําซํายังเป็ นคู.่ ..
ราคาล่มเมือง...”
“นีมันอ่างล้างพูก่ นั โบราณนี...ช่างงดงามเหลือเกิน...”
“นีมันเม็ดข้าวทองคํา...นําทองคํามาทําเป็ นเม็ดข้าว
ทองคํา...มิหนําซํายังมีถงึ สามลังใหญ่...จวนหวาไท่ซือก็
รํารวยเสียจริง ช่างน่าสนุกยิงนัก...”
154
บรรจุอะไรไว้ เงินทอง เพชรนิลจินดา ผ้าไหมแพรพรรณ
กองเต็มอยูค่ ลังนอก ส่วนคลังในเต็มไปด้วยพวกโสม
และสมุนไพรลําค่า...
155
ตอนที 1775 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (4)
156
ไม่น่านะ!
“เช่นนันเหตุใดในห้องคลังสมบัตินีถึงไม่มีเงินหนึงแสน
ตําลึงเล่า?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
157
มูห่ รงเย่แววตาเป็ นประกายขึนมาทันใด “ก็อาจจะเป็ น
ไปได้” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตระกูลฮู่กวโหวยั
ั งขุดห้องลับที
ทะลุไปคฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องจากอุโมงค์ใต้ดิน
คฤหาสน์ของตนเองได้เลย การทีหวาไท่ซือจะสร้างห้อง
ทีลึกลับซับซ้อนในจวนตนเอง และซ่อนเงินหนึงแสน
ตําลึงทีกําลังเป็ นทีโจษจันไว้ในห้องลับนันก็ไม่ใช่เรือง
ใหญ่แต่อย่างใด
158
สมบัติดา้ นหนึง ลองหาห้องลับ
“ตืดๆๆ...”
...
หวาไท่ซือช่างรูจ้ กั ป้องกันขโมยยิงนัก!
161
ว่าแล้ว มูห่ รงเย่ก็เตรียมหันหลังออกไป
162
ห้อมล้อมของบ่าวรับใช้มากมาย “ไม่ทราบว่าแขกท่าน
ใดกันทีบุกเข้ามาในจวนตระกูลข้ากลางวันแสกๆ เช่น
นี!”
แววตาตืนตระหนกของบุรุษผูน้ นมองเลยผ่
ั านเขาไป เห็น
163
มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ทีอยูข่ า้ งๆ ในดวงตาก็ยงฉาย
ิ
ความตืนตระหนกเข้าไปอีก “ซือจือเฟย เจินกัวโหว”
มูห่ รงเสวียมิได้เอ่ยวาจา
164
สายตาของเย่เทียนฉีนิงขรึม ขณะทีเตรียมจะเอ่ยวาจา
นันมูห่ รงเย่ก็ชิงเอ่ยขึนมาก่อนว่า “พวกเรารุกลําเข้ามาที
นีโดยมิได้ตงใจ...”
ั ตอนนีพวกเขาไม่มีพยานหลักฐาน
และก็ไม่พบหลักฐาน ตีให้ตายก็ไม่อาจพูดว่าพวกเขามา
ทีนีเพือมาสืบค้นเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชี
ทุจริตไป
......
165
ตอนที 1776 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (5)
หวาไท่ซือเปลียนหัวข้อสนทนา “แล้วเหตุใดพวกท่านถึง
ได้บกุ เข้ามาโดยพลการเช่นนีเล่า”
166
มูห่ รงเย่กลอกตา ครุน่ คิดหาเหตุผลทีค่อนข้างเหมาะ
สมออกมาข้อหนึง “พวกเรา...กําลังไล่ตามนักโทษผู้
หนึง...” จากนันก็ไล่ตามมาจนถึงทีนี...
“เช่นนันหรือ?” สายตาเย็นชาของหวาไท่ซือจ้องมอง
มูห่ รงเย่ เห็นได้ชดั ว่าไม่เชือคําพูดของเขา
หวาไท่ซือพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ เหลือบสายตามอง
มูห่ รงเย่ “ในเมือกล่าวเช่นนี นักโทษนันเป็ นขโมยหรือ?”
167
หวาไท่ซือเน้นเสียงตรงคําว่าขโมย ราวกับว่ามีนยั ยะ
แอบแฝง
คล้ายกับว่าหวาไท่ซือมองไม่เห็นอาการอึดอัดใจของเขา
จึงเอ่ยถามขึนต่ออีกว่า “เช่นนันขอเรียนถามเจินกัวโหว
สักหน่อยเถิด ขโมยผูน้ นเล่
ั า...”
168
“เช่นนันหรือ? ขโมยนันหนีจากการไล่ตามของเจินกัวโหว
ซือจือเฟยและองค์ชายสีไปได้หรือ...” หวาไท่ซือมอง
มูห่ รงเย่ดว้ ยสายตา ‘ประหลาดใจ’ นัยน์ตาฉายแวว
ประชดประชันออกมาอย่างไม่ปิดบังแม้แต่นอ้ ย
“ก็เรืองเพชรนิลจินดาทรัพย์สมบัติในห้องคลังของ
ท่านอย่างไรเล่า ยกตัวอย่างเช่น...” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียง
แข็ง ผายมือชีไปทีไข่มกุ ดําจากทะเลหนานไห่ “ของ
บรรณาการทีแคว้นเล็กโดยรอบเพิงจะส่งมาถวาย มาอยู่
ทีห้องคลังของท่านได้อย่างไร?”
เย่เทียนฉี “...”
170
เรืองจริงหรือเนีย?
171
...
นีหวาไท่ซือก็ยกั ยอกของบรรณาการทีแคว้นเซ่อซ่าง
ถวายแก่แคว้นชิงเหยียนอย่างนันหรือ!
172
หวาไท่ซือประกายตาเย็นชา เอ่ยเสียงลอดไรฟั น “ท่าน
จะให้ขา้ กล่าวอะไร?”
“แน่นอนว่าต้องเป็ นเรืองของบรรณาการทีแคว้นเซ่อซ่าง
เพิงนํามาถวาย เหตุใดถึงมาปรากฏอยูใ่ นจวนหวาไท่ซือ
ได้” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ
173
หรือจะบอกว่า ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทอง
เหล่านีก็เป็ นของทีฝ่ าบาทพระราชทานให้หรือ?
174
ตอนที 1777 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (6)
หวาไท่ซือได้ยินนางกล่าวเช่นนันก็หลุบตาลงตํา นิงเงียบ
175
ไปเนินนานมิเอ่ยวาจา
เย่เทียนฉี “...”
“...หวาไท่ซือ ท่านฮุบของบรรณาการทีแคว้นเล็กโดย
รอบถวายแก่แคว้นชิงเหยียนเราจริงหรือ...” มูห่ รงเย่เอ่ย
ถามด้วยความสงสัย
ถามเขาด้วยคําถามเดียวกันซําหลายรอบ ในใจของหวา
ไท่ซือเกิดเป็ นความกรุน่ โกรธ โพล่งออกมาว่า “นันเป็ น
ข้าทีแลกเปลียนมา”
เย่เทียนฉี “...”
เย่เทียนฉี “...”
178
มูห่ รงเสวีย “...”
สับเปลียนเครืองราชบรรณาการตามอําเภอใจ นีก็เป็ น
เรืองจริงอย่างนันหรือ?
“หากพวกท่านทังสามไม่เชือ เช่นนันก็สามารถไปตรวจ
สอบรายชือเครืองราชบรรณาการทีสํานักพระราชวังได้”
สิงของทีเขาส่งไปสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่
และไข่มกุ สีทอง น่าจะอยูใ่ นรายชือเครืองราช
บรรณาการของสํานักพระราชวัง ราคาค่างวดของสิง
ของนันน่าจะไม่ตา่ งจากไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และ
179
ไข่มกุ สีทองสักเท่าไร...
...
“หวาไท่ซือ เกรงว่าท่านจะต้องเข้าวังกับข้าสักครังแล้ว”
เย่เทียนฉีมองหน้าหวาไท่ซือ ประกายตาลึกลํา ไม่วา่ จะ
เป็ นเรืองทีฮุบเครืองราชบรรณาการหรือสับเปลียนเครือง
ราชบรรณาการตามอําเภอใจล้วนไม่ใช่เรืองเล็กๆ นีเป็ น
เรืองทีขัดต่อระเบียบแคว้นชิงเหยียน เขาไม่อาจทีจะ
ปล่อยผ่านโดยไม่สนใจไยดีได้ เขาต้องพาหวาไท่ซือเข้า
วังหลวง ทูลให้เสด็จพ่อทรงตัดสิน
หวาไท่ซือคาดเดาได้ตงแต่
ั แรกแล้วว่าจะลงเอยเช่นนี แต่
180
พอได้ยินเย่เทียนฉีเอ่ยออกมาเอง ใบหน้าเคร่งขรึมของ
เขาก็พลันหม่นหมอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พ่ะย่ะค่ะ
กระหม่อมจะตามพระองค์เข้าวังหลวง”
181
จิบนําชาไปได้ครึงหนึง มูห่ รงเย่ก็กลับออกมาจากเมือง
หลวง เมือมองเห็นมูห่ รงเสวียอยูไ่ กลๆ แววตาเขาก็เป็ น
ประกาย รีบรุดไปหานางทันที
ถึงอย่างไรกฎระเบียบก็มีไว้ถือปฏิบตั ิ เครืองราช
บรรณาการเป็ นของสําคัญของแคว้น ไม่วา่ ผูใ้ ดก็ไม่
อาจกระทําการบุม่ บ่าม ไม่เช่นนันบรรดาขุนนางเห็น
เครืองราชบรรณาการทีตนเองชอบ ก็นาํ สิงของไปสับ
เปลียนทําให้เรืองถวายเครืองราชบรรณาการเป็ นเรือง
วุน่ วาย...
183
ขุนนางสับเปลียนเครืองราชบรรณาการตามอําเภอใจ
โทษเบาก็ปลดออกจากขุนนาง โทษหนักก็สงประหารทั
ั ง
ตระกูล แต่ฝ่าบาทเห็นแก่ความดีความชอบทีหวาไท่ซือมี
ต่อบ้านเมืองจึงมิได้ลงโทษหนัก เพียงแค่ให้เขาคืนเครือง
ราชบรรณาการ และลงโทษตัดเบียหวัดเป็ นเวลาสาม
ปี ...
......
184
ตอนที 1778 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (7)
185
ซือสับเปลียนเครืองราชบรรณาการให้ฝ่าบาททรงทราบ
แล้ว ฝ่ าบาทก็ทรงทอดพระเนตรมองหวาไท่ซือด้วยสาย
ตาทียากจะคาดเดา เมือพิจารณาดูความดีความชอบที
หวาไท่ซือทุม่ เทเพือแคว้นชิงเหยียนโดยละเอียดถีถ้วน
ความดีความชอบเหล่านันก็ลว้ นแต่เป็ นเรืองทีสําคัญ
และยิงใหญ่ทีเดียว
186
แน่นอนว่าการทีฝ่ าบาททรงลงโทษหวาไท่ซือสถานเบา
เช่นนี นันก็เป็ นเพราะฝ่ าบาททรงทอดพระเนตรแล้วว่า
สิงของทีหวาไท่ซือนํามาสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทองไม่ใช่สงของทั
ิ วไป อีกทังยังมี
ราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทอง เห็นได้วา่ หวาไท่ซือผูท้ ีสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการชืนชอบในไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทองถึงได้กระทําการสับเปลียน มิได้มีความละโมบโลภ
มาก สร้างความเสียหายให้แก่แคว้นชิงเหยียนหรือสร้าง
ความเดือดร้อนให้ฝ่าบาท...
187
หวัดเป็ นเวลาสามปี ...
188
ไม่คาดว่ามูห่ รงเย่จะใจลอยจนฟั งไม่ออก คล้อยตามคํา
พูดของมูห่ รงเสวีย “ใช่แล้ว เขาสร้างความดีความชอบ
เพือแคว้นชิงเหยียนไม่นอ้ ย เก่งกาจจริงๆ นันแหละ...”
หวาไท่ซือนําสิงของทีมีราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทองมาสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทอง ทําให้ตอ่ ให้ฝ่าบาทจะทรง
ทราบว่าเขาสับเปลียนเครืองราชบรรณาการตาม
อําเภอใจตนเองก็ไม่มีทางลงโทษเขาขันรุนแรง การ
ปฏิบตั ิเช่นนีสิถงึ จะเรียกว่าเก่งกาจ...
189
เพราะนับแต่โบราณกาลจวบจนถึงทุกวันนี นางก็ไม่เคย
ได้ยินว่าขุนนางทีสับเปลียนเครืองราชบรรณาการใดไม่
ถูกสังประหารทังตระกูล ไม่ถกู ปลดจากตําแหน่ง แค่ถกู
ลงโทษตัดเบียหวัดสามปี เท่านัน...
“เพราะว่าผูท้ ีกล้าทําแม้กระทังสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการ ยังมีเรืองอะไรทีเขาจะทําไม่ได้อีกเล่า?” ชืน
ชมศิษย์ของตนเอง เก็บเงินหนึงแสนตําลึงทีศิษย์ของตน
ทุจริตไว้ให้ สําหรับหวาไท่ซือแล้วนีก็เป็ นเรืองเล็กน้อย...
แต่เงินหนึงแสนตําลึงทีทุจริตไปจากกรมคลัง ทําให้กรม
คลังได้รบั ความเสียหายไปหนึงแสนตําลึงเต็มๆ ไม่มีสงที
ิ
เรียกว่าชดใช้ทดแทนเลยสักนิด เรืองทีสร้างความเสีย
หายให้แก่แคว้นชิงเหยียน หวาไท่ซือจะทําหรือ?
192
ตอนที 1779 วางกลอุบาย (1)
193
เขาทําแน่ เขาต้องทําแน่ๆ ไม่เช่นนันเขาคงไม่สบั เปลียน
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองทีเป็ นเครืองราช
บรรณาการเพียงเพราะตนเองชืนชอบหรอก
ส่วนเรืองทีว่าเขานําสิงของทีมีราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ
ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองมาแลกเปลียนนัน...
ใครจะรูว้ า่ ของแลกเปลียนนันเอาเข้าคลังของสํานัก
พระราชวังไปเมือไร?
นับตังแต่ทีนางพบว่าหวาไท่ซือสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการ จนถึงตอนทีคุมตัวหวาไท่ซือเข้าวังหลวงเพือ
194
เข้าเฝ้าฝ่ าบาท ช่วงเวลานีมีช่องว่างอยูช่ ่วงหนึง แม้วา่
หวาไท่ซือจะอยูใ่ นสายตาของพวกนางตลอดเวลา แต่วา่
องครักษ์ของหวาไท่ซือ ไหนจะพ่อบ้านอีก พวกเขาก็ไม่
ได้อยูใ่ นสายตาของพวกนาง ช่วงเวลานันก็นานเพียงพอ
ทีจะให้พวกเขาทําเรืองทีพวกเขาคิดจะทําได้อยูแ่ ล้ว...
195
ถูกน้องสาวแท้ๆ ของตนใช้สายตาราวผูใ้ หญ่มองเด็ก
มองมาเช่นนี มูห่ รงเย่ทีถูกมองก็เอ่ยถามขึนว่า “...หมาย
ความว่าอย่างไร?”
196
“ส่วนเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตไปนัน
หากไม่ผิดไปจากทีคาดไว้ละ่ หากหาจากตัวหวาไท่ซือก็
คงจะหาพบนันล่ะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยด้วยนําเสียงจริงจัง
ดวงตาประกายสีดาํ สนิทลึกจนไม่เห็นก้นบึง
197
ไว้อย่างเพียบพร้อม หวาไท่ซือนังเอนกายอยูบ่ นเก้าอี
โยกไม้ไผ่เย็นสบาย จิบนําชาหอมๆ เพลิดเพลินไปกับลม
เย็นๆ ทีบรรดาสาวใช้ปรนนิบตั ิพดั วี เขาก็เชือว่าในทีสุด
ตนเองก็จะออกมาจากวังหลวงได้อย่างปลอดภัย ผ่าน
ด่านฝ่ าบาทไปได้สาํ เร็จ
ความระแวดระวังตัวและความเหนือยล้าทีโอบรัดตัวเอา
ไว้พลันมลายหายไป หวาไท่ซือเงยหน้าขึนมองพ่อบ้าน
ของจวนไท่ซือทียืนอยูต่ รงหน้าเขาด้วยท่าทางระมัดระวัง
เป็ นอย่างยิงด้วยความชืนชม “ทําได้ไม่เลวทีเดียว” ทด
แทนสิงของทีสับเปลียนเครืองราชบรรณาการไข่มกุ ดํา
ทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองได้ทนั เวลา ทําให้เหตุผลที
เขาสร้างขึนมัวๆ กลายเป็ นเรืองจริง และก็ทาํ ให้ฝ่าบาท
ลงโทษเขาสถานเบา ไม่ได้ปลดเขาออกจากตําแหน่ง
198
และก็ไม่ได้สงประหารเขาทั
ั งตระกูล...
199
และเจินกัวโหวถึงได้วิงโร่ไปในห้องคลังของเปิ นไท่ซือ
กัน?”
“พวกเขาคงไม่ได้ไล่ตามผูร้ า้ ย และเข้าไปในห้องคลังของ
ข้าโดยไม่ได้ตงใจเป็
ั นแน่...” ความเป็ นไปได้ขอ้ นี หวาไท่
ซือก็ไม่ได้เชือตังแต่แรกแล้ว
เรืองนี...เขาเองก็ไม่รูเ้ หมือนกัน...
200
พ่อบ้านไม่รูว้ า่ ควรตอบเช่นไร เช่นนันจึงก้มศีรษะลงไม่
ได้เอ่ยวาจา
โชคดีทีหวาไท่ซือเองก็ไม่ได้ตอ้ งการคําตอบจากเขา
เพียงแต่คิดกับตัวเองว่า ตนเองไม่มีความแค้นใดๆ กับเย่
เทียนฉี มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่ พวกเขาทังสามคนก็ไม่มี
ทางจงใจเข้าไปในห้องคลังของจวนเขาเพือจับผิดได้ การ
ทีพวกเขาบุกเข้าไปในห้องคลังนันก็เป็ นไปได้วา่ ...
201
อยากยุง่ ไม่เข้าเรืองนักใช่หรือไม่? ไม่เป็ นไร หากมีเวลา
ว่างจนอยากจะยุง่ เรืองผูอ้ ืนก็ยงุ่ ไปเถอะ แต่วา่
หากอยากยุง่ ไม่เข้าเรืองนักก็ตอ้ งจ่ายค่าตอบแทน เขาก็
ไม่สนใจหากจะให้พวกเขาสัมผัสค่าตอบแทนนัน...
......
มองดูสงปลู
ิ กสร้างสองข้างทางทีแปลกตาอยูบ่ า้ งอย่าง
203
เห็นได้ชดั แล้ว มูห่ รงเย่ก็อดไม่ได้ทีจะเอ่ยถามขึนว่า
“น้องสาว นีพวกเรากําลังจะไปทีใดหรือ?” นีก็ไม่ใช่ทางที
จะกลับวังเซียวเหยาอ๋องหรือว่าจวนเจินกัวโหวนีนา
204
มูห่ รงเย่ “...เจ้าไม่กลับวังเซียวเหยาอ๋องไปทานมือเย็น
กับน้องเขยหรือ?” เท่าทีเขารู ้ ช่วงนีน้องสาวกับน้องเขย
มักจะทานอาหารด้วยกันแทบจะทุกวัน...
205
จะทานข้าวคนเดียว นางอยากเปลียนบรรยากาศไปทาน
ทีหอหลินเจียงโหลวบ้างก็ไปเถิด เดียวเขาจะไปเป็ น
เพือนนางเอง...
ดูเหมือนว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้ไปทานอาหารทีหอหลิน
เจียงโหลวเสียหลายวันแล้ว เขาก็รูส้ กึ คิดถึงอาหารของ
หอหลินเจียงโหลวขึนมาบ้างแล้วเช่นกัน...
ภายในห้องรับรองประดับตกแต่งไว้งดงาม หลังจากสัง
206
อาหารแล้ว มูห่ รงเสวียก็นงอยู
ั ห่ น้าโต๊ะรับแขก ขณะที
พิจารณาไปรอบๆ นันก็พลันได้ยินเสียงร้องแว่วเข้าหู
“โฮ่ง โฮ่ง!”
207
“โฮ่ง โฮ่ง!” ข้าก็มาหาอะไรกินน่ะสิ
จิงจอกน้อยเชิดหน้าเอ่ยขึนอย่างเต็มภาคภูมิ
...
พ่อครัวทีวังไม่ได้เตรียมอาหารสําหรับบรรดาเจ้านายก็
208
ไม่เห็นเกียวอะไรกับจิงจอกน้อยนีนา? เพราะว่านางก็ได้
กําชับกับพ่อครัวเอาไว้เป็ นพิเศษแล้วว่าต้องดูแลอาหาร
การกินของจิงจอกน้อยให้ดี ไม่วา่ นางกับเส้าเฉินจะทาน
อาหารทีวังอ๋องหรือไม่ อาหารของจิงจอกน้อยจะขาดไม่
ได้เป็ นอันขาด...
การทีจิงจอกน้อยตามลมปราณของนางวิงมากินอะไรที
นี นันก็น่าจะเป็ นเพราะว่ามือเย็นทีพ่อครัวของวังอ๋อง
เตรียมไว้สาํ หรับจิงจอกน้อย ไม่ตรงตามทีใจของมัน
ปรารถนาเสียมากกว่า...
ฝี มือการทําอาหารของพ่อครัวของวังเซียวเหยาอ๋องไม่
เลวเลยทีเดียว ทําได้หลากหลายรายการ อาหารทีทํา
ออกมาไม่ซากั
ํ นเป็ นเดือน
209
แต่วา่ เจ้าจิงจอกน้อยอาศัยอยูท่ ีวังเซียวเหยาอ๋องมาเกิน
หนึงเดือนแล้ว อาหารหลากหลายรายการทีพ่อครัวทํา
ขึนมา มันคงจะกินไปแล้วรอบหนึงเลยไม่รูส้ กึ แปลกใหม่
อะไร ดังนันพอรูว้ า่ นางทานมือเย็นข้างนอกเลยวิงมากิน
ด้วย กินของสดใหม่
210
ผ่านหน้าห้องรับรอง
เสียวเอ้อร์รบั คําและเดินจากไป
ได้ยินว่าไก่ยา่ งของหอหลินเจียงโหลวรสชาติดียงนั
ิ ก ถึง
ขนาดทีว่าเพียงแค่ได้กลินก็ทาํ ให้คนนําลายหก...
ราวกับว่ามีนาลายไหลออกมาตรงมุ
ํ มปาก จิงจอกน้อย
ยกเท้าขึนเช็ดเบาๆ กระโจนผลุบไปอยูบ่ นเก้าอีข้างมูห่ รง
211
เสวีย นังตัวตรงรอทานอาหาร...
212
ตอนที 1781 วางกลอุบาย (3)
1
มูห่ รงเสวียเองก็คว้าตะเกียบขึนมา ละเมียดละไมเพลิด
เพลินกับการรับประทานอาหารทีตนชืนชอบ
...
ขณะทีทังสามกําลังเพลิดเพลินกับการลิมรสอาหารนัน ก็
มีเสียวเอ้อร์ผหู้ นึงประคองถาดเดินเข้ามา “คุณชาย สุรา
ทีท่านสังได้แล้วขอรับ”
3
นันเขาจึงแอบสังสุรามา...
4
มูห่ รงเสวีย “...”
6
กันแน่
7
“ชิวๆ...เจ้าก็แค่จิงจอกตัวหนึง จะมาดืมเสวียฮวาเนีย
งอะไรกัน” มูห่ รงเย่โบกมือเป้นการปฏิเสธอย่างไม่สบ
อารมณ์
เขาเหยียดจิงจอกหรือ เขาเหยียดจิงจอกทีไหนกัน?
8
“ข้าก็แค่กลัวว่าเจ้าจะดืมจนเมามาย”
“โฮ่งๆ” ข้าก็ไม่ได้คออ่อนขนาดนัน!
9
อาละวาดแน่
10
...
ได้ใจอะไรกัน? ก็แต่เสวียฮวาเนียงหนึงจอกเท่านันเอง
11
......
“ทํางานทีหอหลินเจียงโหลวมานานเท่าไรแล้ว?” มูห่ รง
เสวียมองหน้าเสียวเอ้อร์และถามต่อไปเรือยๆ
“แน่นอนว่าต้องชอบขอรับ” เสียวเอ้อร์เอ่ยตอบเสียงเบา
“เช่นนันเสวียฮวาเนียงจอกนีข้ายกให้เจ้าก็แล้วกัน” มูห่
รงเสวียเอ่ยยิมๆ ทําท่าทางให้เสียวเอ้รอ์ยืนมือไปรับเส
วียฮวาเนียงในมือของมูห่ รงเย่
จิงจอกน้อย “...”
14
นีมันเรืองอะไรกัน?
15
หันไปมองเสียวเอ้อร์นิงๆ “ไม่เป็ นไร จอกนีให้เจ้า เสวียฮ
วาเนียงจอกต่อไปค่อยให้เขา...”
เหตุใดเสวียฮวาเนียงจอกนีถึงยกให้เสียวเอ้อร์ แล้วเสวีย
เนียงฮวาจอกต่อไปถึงค่อยให้เขา?
16
มูห่ รงเสวียแสร้งทําเมินเฉยมองไม่เห็น มองหน้าเสียว
เอ้อร์ตอ่ “สุราจอกนีให้เจ้า ยกขึนดืมเถอะ!”
“ข้าน้อย...ไม่กล้าร่วมโต๊ะดืมสุรากับลูกค้า...” เสียวเอ้อร์
เอ่ยเสียงเบา
18
รงเสวียก็ฉีกน่องไก่ยา่ งยัดใส่เข้าปากเขา จากนันก็ฉวย
จอกสุราในมือเขาอย่างฉับไว...
...
ขณะทีเห็นว่าสุรากําลังจะกรอกเข้าปากเสียวเอ้อร์นนั ชัว
20
พริบตานันเองเสียวเอ้อร์ก็ยกมือขึนปั ดจอกสุรา ได้ยิน
เสียงดังเพล้ง จอกสุราถูกปั ดจนแตกกระจาย เสวียฮวา
เนียงในจอกสุรานันสาดกระจายลงบนพืน เกิดเป็ นกลุม่
ควันสีขาว...
21
ตอนที 1783 วางกลอุบาย (5)
22
“ตอนทีเจ้ารินสุรา” ตอนทีเสียวเอ้อร์รนิ เสวียฮวาเนียงนัน
กลินหอมของสุราก็ลอยอบอวล ยาพิษทีอยูใ่ นสุราก็
ปะปนมากับกลินหอมของสุรา ลอยไปทัวบริเวณ มูห่ รง
เสวียก็ยอ่ มต้องได้กลินอยูแ่ ล้ว
...
มิน่าเล่าน้องสาวถึงไม่ให้เขาดืมเสวียฮวาเนียง ทีแท้นาง
ก็รูต้ งแต่
ั แรกแล้วว่าเสวียฮวาเนียงมีพิษ!
เสียวเอ้อร์ได้ยินดังนัน ความถมึงทึงบนใบหน้าก็แปร
เปลียนไปเ**◌้ยมเกรียมในทันใด นัยน์ตาฉายความมาด
24
ร้าย มูห่ รงเสวียเห็นท่าทีของเขาแล้วก็คร้านทีจะเอ่ยอะไร
กับเขาให้มากความ เปิ ดอกพูดกันอย่างตรงไปตรงมา
“บอกมาเถอะ เจ้านายของเจ้าคือใคร?”
“ไม่มีสงใดจะพู
ิ ด” เสียวเอ้อร์เอ่ยเสียงแข็ง ใบหน้าขึงขัง
ไม่มีทางบอกความจริงออกมาเด็ดขาด
25
มูห่ รงเสวียระบายยิมออกมาน้อยๆ นางก็รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าต้อง
เป็ นเช่นนี องครักษ์ องครักษ์ลบั หรือพวกนักฆ่าทีคน
ใหญ่คนโต ผูม้ ีอิทธิพลชุบเลียงเอาไว้ลว้ นไม่มีทางทีจะ
สารภาพออกมาได้โดยง่าย ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรเลย ใน
เมือพวกเขาไม่สารภาพ นางก็ลงมือให้พวกเขา
ยอมสารภาพให้จงได้
เหตุใดวรยุทธ์ของมูห่ รงเสวียสูงส่งเพียงนี?
27
ง่ายดาย ซัดเข้าทีบริเวณหน้าอกของเขาอย่างแรง ทําเอา
เขาลอยถลาออกไปกระแทกกําแพงและกระเด็นกลับมา
หล่นบนพืนอย่างแรง จนปวดหัวหูอือเห็นดาวลอยเต็มไป
หมด...
29
เดิมทีเขาก็คิดว่าหากน้องสาวตกเป็ นรอง เขาจะไปเป็ น
กําลังเสริมให้นอ้ งสาว แต่ไม่คิดเลยว่าน้องสาวเพียงผู้
เดียวก็สามารถจัดการเสียวเอ้อร์ได้อยูห่ มัด ไม่ตอ้ งให้
เขาลงมือเลย...
30
......
ร่างของเสียวเอ้อร์กระแทกเข้ากับกําแพงและกระเด็น
กลับมาอีกครัง หล่นตุบลงบนพืนแข็งๆ อย่างแรง กลิง
หลุนๆ อยูห่ ลายรอบถึงจะหยุดลง คล้ายกับกระดูกทังตัว
หลุดออกจากกัน เจ็บปวดจนเกินจะทานทน...
31
มูห่ รงเสวียยืนอยูต่ รงหน้าเขา มองเขาตังแต่หวั จรดเท้า
ก่อนจะเอ่ยถามขึนอีกครังว่า “เจ้านายของเจ้าเป็ นใคร?”
32
เอ้อร์อีกครัง ไม่คิดว่าเสียวเอ้อร์ผนู้ นจะไม่
ั ได้นอนให้นาง
เตะเหมือนก่อนหน้านี แต่กลับพลิกกายหลบลูกเตะของ
นาง จากนันก็สะบัดมือสูก้ บั นาง
แย่แล้ว ติดกับแล้วสิ!
33
มองดูรอยยิมสาสมใจทีอุบายได้ผลของเสียวเอ้อร์กลาง
อากาศแล้ว มูห่ รงเย่ก็ตะลึง พุง่ ตัวกระโจนออกนอก
หน้าต่างไล่ตามเสียวเอ้อร์ ไม่คิดว่าเสียวเอ้อร์ผนู้ นจะหั
ั น
หลังกลับไป ร่างกายผอมแห้งของเขากลายเป็ นเงาหลาย
สายกลางอากาศ ทะยานไปไกล เพียงพริบตาเดียวก็
หายลับขอบฟ้าไป...
34
เสียได้
เสียวเอ้อร์ผนู้ นสู
ั น้ อ้ งสาวไม่ได้ ก็แสร้งว่าจู่โจมน้องสาว
และใช้พลังของน้องสาวส่งให้เขาออกไปจากห้องรับรอง
หนีไปจากทีนี...
เขาก็ทงฉลาดและน่
ั ารังเกียจยิงนัก
น่าโมโห น่าโมโหเหลือเกิน...
36
ตาทีหรีลงน้อยๆ ของเขาแสดงออกมาว่าเขาไม่เชือคํา
พูดของนาง มูห่ รงเสวียจึงหัวเราะ “ข้าก็ไม่ได้โทษตัวเอง
จริงๆ”
37
ของเสียวเอ้อร์เพือกันเอาไว้ก่อน ไม่คิดว่าตอนนีจะได้ใช้
ขึนมาจริงๆ...
เสียวเอ้อร์นนนึ
ั กว่าหนีรอดจากเงือมือนางแล้ว ก็โชคดี
38
ช่างไร้เดียงสาเสียจริง
“เช่นนันก็ดียงนั
ิ ก” มูห่ รงเย่ได้ยินเช่นนัน ดวงตาก็เป็ น
ประกายขึนมา มีหอมสะกดรอยตามเป็ นตัวช่วย การหา
ตัวเสียวเอ้อร์ก็เป็ นแค่เรืองของเวลาก็เท่านันแล้ว “เรืองนี
จะรอช้าไม่ได้ พวกเรารีบสะกดรอยตามเสียวเอ้อร์กนั
เถอะ” เขาก็ทนรอทีจะเห็นเสียวเอ้อร์ตาโตอ้าปากค้าง
ตอนทีถูกหาพบไม่ไหวแล้ว
39
ตอนที 1785 วางกลอุบาย (7)
40
น้อย
จิงจอกน้อยงุนงง นีมันหมายความว่าอย่างไร?
41
จิงจอกน้อยเบอกตามองมูห่ รงเสวีย เห็นว่ามูห่ รงเสวีย
พยักหน้าลง ร่างของมันถึงสันเทิม “โฮ่งๆ” ในใจท่านเห็น
ข้าเป็ นอะไรกัน? เป็ นก้อนอิฐทีจะย้ายไปตรงไหนก็ได้
อย่างนันหรือ!
42
ยามทีเจ้าอยูท่ ีเขตแดนรอยต่อระหว่างแคว้นม่อเป่ ยกับ
แคว้นชิงเหยียนก็เคยเป็ นก้อนอิฐมิใช่หรือ ตอนนันไม่
เห็นเจ้าจะมีปฏิกิรยิ าอะไรมากมายเลย มิหนําซํายังให้
ความช่วยเหลืออย่างยินดี...เดียวนะ นางเข้าใจแล้ว...
อาการตัดพ้อต่อว่าของจิงจอกน้อยชะงักไปในทันที ดวง
ตาคูง่ ามของจิงจอกฉายแววลังเลขึนทันใด มูสเค้กหรือ?
มันก็ไม่ได้กินมาตังนานแล้ว มันชอบกินมูสเค้กทีสุด ทุก
ครังทีได้กินก็กินจนแทบจะกลืนลินลงไปด้วย แต่วา่ แค่
มูสเค้กก้อนเดียวจะสามารถลดศักดิศรีสงู ศักดิของมันได้
หรือ?
43
“มูสเค้กสองก้อน” เมือเห็นท่าทางลังเลของจิงจอกน้อย
แล้ว มูห่ รงเสวียก็เพิมผลตอบแทนมากขึน
คือว่า...คือว่า...
44
ดวงตาจิงจอกน้อยเป็ นประกายขึนมาในทันใด ความ
แน่วแน่ในแววตาจางหายไปเกือบสิน แต่ยงั เห็นแววแน่ว
แน่อยูเ่ ล็กน้อย...
มูห่ รงเสวียเหลือบสายตามองความแน่วแน่ไม่กีส่วนนัน
ก่อนจะหันหลังกลับไป “ช่างเถอะ เจ้าไม่อยากช่วยก็ช่าง
เถอะ” เวลาในการทํามูสเค้กสามก้อนก็เพียงพอให้นาง
ไปหาสุนขั จริงๆ มาช่วยตามหากลินแล้ว จิงจอกน้อยไม่
ยอมช่วยนางก็ไม่บงั คับฝื นใจ...
จิงจอกน้อยเอ่ยชีแจงเสียงหลง
46
จิงจอกน้อยพนักหน้า “โฮ่ง โฮ่ง” จริงสิ จริงสิ...จริงแท้แน่
นอน...
ครังนีข้าก็จะถือเสียว่าแกล้งแสดงบทบาทเป็ นสุนขั ดม
47
กลิน เพือเห็นแก่มิตรภาพของเราก็แล้วกัน ไม่เป็ นอะไร
หรอก ข้าจะช่วยท่านเอง!
จิงจอกน้อยเอ่ยอย่างทะนงตน ก้มหน้าลงดมกลินหอม
สะกดรอยตามในขวดกระเบืองของมูห่ รงเสวีย จากนันก็
ถีบปลายเท้าส่งลําตัวสีทองกระโจน ‘พรึบ’ ไปตามทิศ
ทางทีเสียวเอ้อร์หายตัวไป...
มองดูเงาร่างหนึงคนหนึงจิงจอกทีห่างไปไกลแล้ว มูห่ รง
เย่ก็ได้แต่ตาโตอ้าปากค้าง
48
......
49
เพียงนัน เพียงแค่นอ้ งสาวเอ่ยออกมาคําสองคําก็
สามารถเกลียกล่อมมันได้แล้ว มิหนําซํายังพูดจนมัน
ออกตัวเป็ นสุนขั ช่วยดมกลินตามหาคน น้องสาวช่าง
เก่งกาจจริงๆ
จิงจอกน้อยไล่ตามกลินหอมสะกดรอยตามผ่านถนนเส้น
หลักสายแล้วสายเล่า และผ่านซอกซอยเล็กซอยแล้ว
ซอยเล่าก็มาถึงหน้าจวนหลังใหญ่แห่งหนึง มันยืนอยูไ่ ม่
ไกลจากจวนหลังนันมองไปทางประตูเข้าคฤหาสน์หลัง
50
นันแล้วส่งเสียงร้องด้วยความยินดี “โฮ่งๆ” ทีนีแหละ
เสียวเอ้อร์ผนู้ นวิ
ั งเข้าไปในนี
51
หรอกนะ” มูห่ รงเย่เอ่ยพลางเดินเข้าไปหามูห่ รงเสวียกับ
จิงจอกน้อยช้าๆ
...
เสียวเอ้อร์นนวิ
ั งเข้าไปในคฤหาสน์หลังนีจริงๆ ด้วย เขาก็
คาดเดาถูก
...
53
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองมูห่ รงเย่เงียบๆ พบว่าเขายังคง
มองจวนหวาไท่ซือด้วยสีหน้าจริงจัง เสียวเอ้อร์ทีวางยา
พิษในเสวียฮวาเนียงของเขากับน้องสาววิงมาทีจวนหวา
ไท่ซือ “ดูเหมือนว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังเสียวเอ้อร์ผนู้ นั
คือหวาไท่ซือสินะ”
หอมสะกดรอยตามอยูท่ ีจวนหวาไท่ซือก็เพียงพอทีจะ
พิสจู น์ได้แล้วว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังเสียวเอ้อร์ผนู้ นก็
ั
54
คือหวาไท่ซือ
55
ในเมือเป็ นเช่นนี พวกเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้องเกรงใจหวาไท่
ซือแล้ว
“โฮ่งๆ” ได้เลย
56
มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่ก็ตามมันเข้าไปในจวนไท่ซือติดๆ
ทะยานเข้าไปในส่วนลึกของจวนไท่ซือ
58
ตอนที 1787 เชือดไก่ให้ลงิ ดู (2)
59
ใช่เรืองจริง?”
หวาไท่ซือแค่นเสียงเย้ยหยัน “ก็เพราะว่าครังทีแล้วพวก
ท่านก็จบั ตัวคนร้ายไม่ได้...”
“พวกเราจับตัวคนร้ายไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่
มีคนร้ายลอบเข้ามาในจวนไท่ซือ” มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบ
เขาอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด
“หากพูดเช่นนีก็แสดงว่าครังนีก็เหมือนกับครังทีแล้วสินะ
ซือจือเฟยก็แค่เข้ามาเดินไปเดินมาในจวนของข้า แต่
กลับจับตัวคนร้ายไม่ได้เลย...”
61
“อย่างนันหรือ?” หวาไท่ซือปรายตามองมูห่ รงเสวีย เห็น
ได้ชดั ว่าไม่เชือคําพูดของนาง
...
62
จวนไท่ซือเป็ นจวนของขุนนางขันหนึง ไม่ใช่สถานทีซึง
มูห่ รงเสวียบอกว่าจะค้นก็คน้ ได้ แต่วา่ นางเองก็ไม่ได้ตอ้ ง
การค้นจวนไท่ซือ นางเพียงต้องการหาตัวคนร้ายในจวน
ไท่ซือเท่านัน...
จวนไท่ซือของเขาก็ไม่ใช่สถานทีทีนางคิดจะค้นก็คน้ ได้...
63
มูห่ รงเสวีย “...”
เหล่าองครักษ์จวนไท่ซือหลุบตาลงพร้อมกันโดยมิได้นดั
64
หมาย ลอบมองหวาไท่ซือก็พบว่าหวาไท่ซือมีสีหน้า
เครียดเขม็งจนน่ากลัว ถลึงตาจ้องมูห่ รงเสวียอย่างโหด
เ**◌้ยม “ท่านหมายความว่าอย่างไร”
สีหน้าของหวาไท่ซือยิงทวีความเครียดเขม็งขึนเรือยๆ
เอ่ยตวาดขึนเสียงดัง “เหลวไหลทังเพ! ท่านกําลังใส่
ความข้าอยูน่ ะ...”
65
“เจ้า!...” หวาไท่ซือยกมือชีหน้ามูห่ รงเสวีย โกรธจนพูด
ไม่ออก
มูห่ รงเสวียเองก็คร้านจะพูดกับหวาไท่ซือให้มากความ
สะบัดมือแล้วเอ่ยว่า “เอาล่ะๆ...เรืองไร้สาระพูดให้มนั
น้อยๆ หน่อย หวาไท่ซือพูดออกมาเลยว่าจะยินยอมให้
พวกเราหาตัวคนร้ายในจวนท่านหรือไม่?”
66
มูห่ รงเสวียแสร้งทําเมิน ก้มหน้ามองจิงจอกน้อยเอ่ยสัง
สอนว่า “เห็นหรือไม่นีคือวัวสันหลังหวะ...”
...
......
“โฮ่งๆ” เข้าใจแล้ว
พ่อบ้านของจวนไท่ซือกลับยืนนิงไม่ไหวติง มองไปยัง
หวาไท่ซือทียืนนิงไม่ไหวติงเช่นกันอย่างระมัดระวัง “ไท่
ซือ”
70
หวาไท่ซือสีหน้ามืดครึมจนน่ากลัว มองดูมหู่ รงเสวีย
มูห่ รงเย่และจิงจอกน้อยทีวิงออกไปไกล เอ่ยเสียงลอดไร
ฟั นว่า “ไม่เป็ นไร!”
ออกจากวงล้อมของเหล่าองครักษ์จวนไท่ซือมุง่ ไปหาตัว
คนร้ายหรือ? ไม่เป็ นไร จวนไท่ซือเป็ นจวนของเขา ไม่ใช่
ของมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเสวียคิดจะหาตัวคนร้ายในจวนไท่
ซือก็ตอ้ งดูวา่ นางมีความสามารถหรือไม่!
จิงจอกน้อยตัวเล็กกระจิดริด ท่วงท่าคล่องแคล่วว่องไว
ลําตัวเล็กสีทองกระโจนผ่านหนทาง สวนทุมพุม่ ไม้ดว้ ย
ความรวดเร็ว เพียงไม่นานก็กระโจนไปเป็ นครึงจวนไท่
ซือ
71
ไกลออกไปนัน มูห่ รงเสวียก็มองเห็นกลุม่ ควันสีเขียวที
ลอยตําและเบาบางเป็ นอย่างมาก ทว่าจิงจอกน้อยเมือ
เห็นควันนันแล้วก็รอ้ งขึนเสียงแหลม “โฮ่งๆ” ทีนันล่ะๆ
หอมสะกดรอยตามอยูท่ ีนัน...
ตอนทีจิงจอกน้อยวิงเข้ามา เสือผ้าเนือหยาบนันก็เหลือ
เพียงควันกลุม่ เล็กๆ ทีหลงเหลือเพียงควันจางๆ มองดู
เสือผ้าทีอยูใ่ ต้กอ้ นดินแล้วจิงจอกน้อยก็ถอนหายใจ
อย่างโล่งอก ยังดี ยังดีทีพวกเขามาทันเวลา เสือผ้ายังไม่
ได้ถกู เผาจนหมด…
73
“เปล่า” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า ชีไปทีก้อนดินบนพืน “แต่วา่
ข้าพบเสือผ้าของคนร้ายแล้ว...”
หวาไท่ซือปรายตามองเศษเสือผ้าทีโผล่ออกมาจากกอง
ดินเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก เอ่ยว่า “ชุดนันดู
เหมือนชุดของพวกบ่าวรับใช้...”
74
“ดังนัน...”
“...หวาไท่ซือหมายความว่า ท่านไม่ยอมรับว่าชุดนีรวม
ถึงเจ้าของชุดเป็ นคนในจวนท่านใช่หรือไม่?” มูห่ รงเส
วียมองหวาไท่ซือแววตาเย็นชา
76
หวาไท่ซือพยักหน้าหนักแน่น เอ่ยชัดถ้อยชัดคํา “ย่อมไม่
ยอมรับอยูแ่ ล้ว” อาศัยแค่ชดุ ทีคนร้ายสวมใส่ก็เอามา
ตัดสินใจว่าเขาเป็ นคนของจวนข้า ก็ออกจะเป็ นการรวบ
รัดตัดสินใจเกินไปหน่อย
77
ตอนที 1789 เชือดไก่ให้ลงิ ดู (4)
มุมปากของมูห่ รงเสวียกระตุกยิมเย็นมองหน้าหวาไท่ซือ
หลักฐานปรากฏอยูต่ รงหน้าชัดเจนขนาดนี ไม่คิดว่าหวา
ไท่ซือยังคงยืนกรานไม่ยอมรับ ไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับแต่
ยังหาสารพัดเหตุผลมาปั ดความผิดให้พน้ ตัวอีกต่างหาก
เขาก็ช่างเป็ นจิงจอกเฒ่าแสนเจ้าเล่หจ์ ริงๆ
“โฮ่งๆ” เข้าใจแล้ว!
79
ประกายตาของมูห่ รงเสวียสุขมุ แตะปลายเท้าเบาๆ
เรือนกายอรชรไล่ตามจิงจอกน้อยไป...
พ่อบ้านและเหล่าองครักษ์จวนไท่ซือล้วนไม่ได้บมุ่ บ่าม
พากันมองหน้าหวาไท่ซือก็พบว่าหวาไท่ซือกําลังมอง
ตามหลังมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และจิงจอกน้อยทีจากไป
ไกลอย่างรวดเร็วแล้วก็มีสีหน้าถมึงทึง วิงพรวดพราด
บุกรุกไปทัวโดยทียังไม่ได้รบั อนุญาตจากเขาผูเ้ ป็ นเจ้า
ของจวน ช่างน่ารังเกียจยิงนัก
80
คิดจะหาหลักฐานว่าเขาส่งคนไปวางยาพิษพวกนางเช่น
นันหรือ? เอาสิ เขาเองก็อยากจะดูสวิ า่ พวกนางจะหาพบ
หรือไม่
ชายผูน้ นหั
ั นข้างให้จิงจอกน้อย สวมเพียงกางเกงสีดาํ ตัว
81
หนึง ช่วงบนไม่มีอาภรณ์ติดกาย บนตัวยังมีรอ่ งรอยฟก
ชําจากการถูกเตะอัดชัดเจน...
จิงจอกน้อยมองดูชายผูน้ นั กระโดดโลดเต้นด้วยความ
ดีใจ
ชายผูน้ นได้
ั ยินเสียงก็หนั กลับมามอง เห็นจิงจอกน้อย
กระโดดโลดเต้น รวมถึงหญิงสาวนางหนึง หญิงสาวเดิน
เข้ามาในเรือนทีเขายืนอยูช่ า้ ๆ ใบหน้างดงาม ดวงตา
สุขมุ นันคือมูห่ รงเสวียทีเขามีวาสนาพานพบก่อนหน้านี
ครังหนึงนันเอง
82
นัยน์ตาของชายผูน้ นฉายความตึ
ั งเครียดขึนมา บาดแผล
บนร่างทีถูกมูห่ รงเสวียเตะอัดเจ็บปวดรวดร้าวขึนมาใน
ทันที ปฏิกิรยิ าร่างกายตอบสนองไปก่อนสมองสัง เขา
หันหลังกลับไปคิดจะหนี แต่ไม่คิดว่าเขาเพิงจะวิงออก
มาได้ไม่กีก้าว มูห่ รงเสวียก็มาอยูต่ รงหน้าเขา ซัดฝ่ ามือ
ใส่หลังเขาจนล้มไปกองกับพืน...
เลือดลมม้วนทะยานแน่นในอก กระอักเลือดพรวดออก
มาคําโต ความเจ็บปวดรวดร้าวในอก พลังร่างกายราว
กับนําทะเลถดถอยอย่างหมดจด มือเท้าก็กลายเป็ นอ่อน
ปวกเปี ยก อยากจะหลบหนีทว่าไม่มีเรียวแรงใดๆ เลยแม้
แต่นอ้ ย...
83
เสียงฝี เท้าเร่งรีบดังขึน เป็ นหวาไท่ซือทีเดินนําบรรดา
บ่าวรับใช้จวนไท่ซือเข้ามานันเอง
คนร้ายทีกองอยูต่ รงพืนก็คือเสียวเอ้อร์ทีลอบวางยาพิษ
นางกับมูห่ รงเย่ ชุดทีเสียวเอ้อร์สวมใส่ตอนก่อเหตุ
84
ปรากฏในจวนหวาไท่ซือ ท่านบอกว่าอาจมีคนโยนเข้า
มา เช่นนันก็ถือว่ามีคนโยนเข้ามาก็แล้วกัน แต่เสียวเอ้อร์
ผูก้ ่อเหตุชาํ ระล้างร่างกายอยูใ่ นเรือนของจวนไท่ซือ ก็
สามารถพิสจู น์ได้แล้วว่าเขาเป็ นคนของจวนไท่ซือ...
......
85
“มันก็ไม่แน่!” หวาไท่ซือส่ายหน้าปฏิเสธ
87
“ไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” หวาไท่ซือเอ่ยโปโดยหน้าไม่เปลียนสีใจไม่
เต้นแรง
...
88
มูห่ รงเสวียคิดเย้ยหยัน ก้มหน้าลงเอ่ยกับเสียวเอ้อร์นนั
ว่า “บอกมาสิ เจ้าเป็ นคนจวนไหนกัน?” หวาไท่ซือไม่
ยอมรับว่าเขาเป็ นคนในจวนตัวเอง เขาก็คงมีทางออก
อืน...
หวาไท่ซือได้ยินคําถามของนางแล้วไม่ได้เอ่ยว่าอะไร
ทว่าสายตาคมกริบกลับมองไปทางเสียวเอ้อร์เงียบๆ เห็น
ว่าเสียวเอ้อร์เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเสวียด้วยสายตาแค้น
เคือง “ข้าไม่มีอะไรจะพูด” นําเสียงของเขาแฝงความเข่น
เขียวเคียวฟั น
ความดุดนั ในดวงตาของหวาไท่ซือนันอ่อนแสงลงเล็ก
น้อย อืม คนทีจวนไท่ซือชุบเลียงมามิใช่วา่ จะรับสารภาพ
89
ง่ายๆ มูห่ รงเสวียถามไปก็เปล่าประโยชน์
90
“นันสินะ” มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเห็นพ้องต้องกัน
นางเองก็ใช่วา่ จะประสบกับการลอบฆ่าแค่ครังสองครัง
ทุกครังทีประสบกับการลอบฆ่า คนร้ายทีมาลอบฆ่านาง
ส่วนมากก็ไม่มีอะไรต่างจากเสียวเอ้อร์ หลังจากทีถูกจับ
ได้ก็ปิดปากสนิท ไม่วา่ นางจะถามเท่าไรก็ไม่ปริปากเอ่ย
ถึงผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง...
91
มองดูอาการร้อนใจของมูห่ รงเย่แล้ว มูห่ รงเสวียได้แต่เอา
มือกุมหน้าผากอย่างอ่อนใจ “ไม่ตอ้ งไปดูหรอก ในปาก
ของเขาไม่มียาพิษแน่นอน” หากมียาพิษจริงเขาก็คงฆ่า
ตัวตายไปตังนานแล้ว จะยังมีชีวิตอยูถ่ งึ ตอนนีได้อย่าง
ไร...
...
นันสินะ!
มูห่ รงเย่ยมออกมาอย่
ิ างเก้อเขิน ปล่อยมือจากปากของ
เสียวเอ้อร์
92
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองเสียวเอ้อร์ทีมีสีหน้าเคร่งขรึม
แล้วเอ่ยขึนเบาๆ “แม้วา่ เขาจะค่อนข้างปากแข็ง แต่ก็ใช่
ว่าไม่สามารถง้างปากเขาได้...”
“พวกเราพาเขากลับวังเซียวเหยาอ๋องเถอะ” เสียวเอ้อร์
ใจเด็ดไม่ยอมรับสารภาพ ต่อให้นางจะถามต่อไปอย่าง
ไรเสียวเอ้อร์ก็ไม่มีทางพูดความจริง หากคิดให้เสียวเอ้อร์
รับสารภาพก็ตอ้ งใช้มาตรการพิเศษ...
ส่วนมาตรการพิเศษทีว่านันหรือ...
93
มูห่ รงเสวียมองหน้ามูห่ รงเย่ชวครู
ั ่
94
ตอนที 1791 ตบหน้า (2)
มูห่ รงเย่เข้าใจความหมายทีนางต้องการจะสือในทันที
ส่งเสียงดังขึนว่า “ดีเลยๆ บรรดาองครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องเก่งกาจเรืองการสอบสวนนักโทษ หากส่งตัว
เสียวเอ้อร์นีให้บรรดาองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องสอบ
สวน ย่อมต้องสอบสวนจนรูต้ วั ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง
แน่...”
95
“ไปกันเถอะ...พวกเรารีบพาตัวเสียวเอ้อร์กลับกันเถอะ”
มูห่ รงเย่จบั แขนเสียวเอ้อร์ ลากเขาเดินออกไปอย่าง
อารมณ์ดี
มองดูทางหนีทีไล่แล้วเห็นว่าไม่มีหวัง นัยน์ตาเสียวเอ้อร์
ก็ฉายแววโหดเ**◌้ยม ขณะทีกําลังจะกัดลินตายนัน ไม่
คิดเลยว่ามูห่ รงเสวียจะมือไวตาไว ชัววินาทีทีเสียวเอ้อร์
จะกัดลินตัวเองนันนางก็ยืนมือไปบีบปากเขาเอาไว้ จาก
นันนางก็ยืนมือไปคว้าเสือผ้าทีตากไว้บนราวขวามือนาง
ตัวหนึงยัดใส่เข้าไปในปากเสียวเอ้อร์...และยืนมือไปคว้า
เสือผ้าอีกชุดหนึงมาฉีกเป็ นสายๆ จากนันก็นาํ เศษผ้ามา
96
มัดเป็ นปม จับเสียวเอ้อร์มามัดเอาไว้...
ทังหมดนีเกิดขึนภายในเวลารวดเร็วราวสายฟ้าฟาด รวด
เร็วเสียจนผูค้ นไม่ทนั มีปฏิกิรยิ าตอบสนอง จวบจนผูค้ น
ได้สติกลับมา เสียวเอ้อร์ผนู้ นก็
ั ถกู มัดเอาไว้อย่างแน่น
หนาเสียแล้ว ในปากยังอุดด้วยผ้าหนาๆ เสียวเอ้อร์เบิก
ตากลมโต ส่งเสียงอืออา ทว่าอย่างไรก็ไม่อาจกัดลินตน
เองได้...
98
พยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย “ตกลง”
“คนเลวทรามตําช้าไร้ยางอาย”
“หา...”
99
“หากไม่เลวทรามตําช้าไร้ยางอาย จะส่งเสียวเอ้อร์นีมา
ลอบวางยาพิษพวกเราได้อย่างไร...”
“สรุปแล้วก็คือไม่ได้เป็ นคนดีอะไรนันล่ะ...”
100
...
สีหน้าของหวาไท่ซือถมึงทึงในพริบตา นัยน์ตาทีมองมูห่
รงเสวียกับมูห่ รงเย่มีเปลวเพลิงแห่งความโกรธลุกโชน
ราวกับต้องการสับพวกเขาทังสองเป็ นชินๆ ทังเป็ น
“ไท่...ไท่ซือ...” พ่อบ้านจวนไท่ซือเดินเข้ามาด้วยความ
ระมัดระวัง ขอคําแนะนําด้วยความระมัดระวัง “ต้องการ
ให้ขา้ น้อย...” เขาทํามือตัดคอประกอบ...
101
“อืม” หวาไท่ซือพยักหน้าหงึกหงัก แววตาทีมองมูห่ รงเส
วียกับมูห่ รงเย่ทวีความวาวโรจน์ “เก็บกวาดให้เรียบร้อย
ด้วยล่ะ” กล้ามาเยาะเย้ยหวาไท่ซือก็ช่างไม่รูจ้ กั ความ
ตายเสียแล้ว ในเมือพวกเขาวอนหาทีตายเช่นนันก็ช่วย
ให้พวกเขาสมปรารถนาก็แล้วกัน...
102
ตอนที 1792 ตบหน้า (3)
103
พยานบุคคลเช่นเสียวเอ้อร์ รวมถึงวัตถุหลักฐานทีเป็ น
เสือผ้าเนือหยาบทีเสียวเอ้อร์สวมใส่ปรากฏอยูใ่ นจวนไท่
ซือก็พิสจู น์ได้แล้วว่าหวาไท่ซือเป็ นผูอ้ ยูเ่ บืองหลังในการ
วางยาพิษสังหารนางกับมูห่ รงเย่ เรืองนีเป็ นภัยต่อหวา
ไท่ซือ เขาย่อมไม่ยอมรับอยูแ่ ล้ว
ทว่า...
104
มูห่ รงเย่กม้ หน้ามองเสียวเอ้อร์คนร้ายในมือตนเอง อีกไม่
นานก็ถงึ วังเซียวเหยาอ๋องแล้ว รอให้ถงึ วังเซียวเหยาอ๋อง
ก่อนเถอะเขาจะให้องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องสอบ
สวนเสียวเอ้อร์ผนู้ ีทันที รอให้เสียวเอ้อร์เผยความจริง
ออกมาเขาก็จะจับตัวเสียวเอ้อร์ไปยันกันต่อหน้าหวาไท่
ซือ...
คิดถึงภาพตอนนัน อารมณ์ทีฉายบนใบหน้าทีแสร้งเคร่ง
ขรึมของหวาไท่ซือแล้ว มุมปากมูห่ รงเย่ก็ยกโค้งขึนมา
โดยไม่รูต้ วั ...
106
รายงานสถานการณ์ทีตนเองได้ยิน
108
มีนาหนั
ํ กพิสจู น์วา่ หวาไท่ซือกระทําความผิด
หวาไท่ซือจะอดรนทนให้เรืองเช่นนีเกิดขึนได้อย่างไร ดัง
นันเมือมูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่จบั ตัวเสียวเอ้อร์ผนู้ นออก
ั
จากจวนไท่ซือ มูห่ รงเสวียก็เดาได้วา่ หวาไท่ซือไม่มีทาง
ยอมวางมือยุติเรืองราวแต่จะส่งคนมาตามสังหารพวก
เขา...
ทีต่างก็คือนางคิดว่าเมือพ้นประตูใหญ่จวนไท่ซือแล้ว
พวกคนร้ายจวนไท่ซือก็จะปรากฏตัวขึนสังหารพวกนาง
ไม่คิดเลยว่าพวกคนร้ายไม่ได้ปรากฏตัวรวดเร็วเพียงนัน
แต่รอจนพวกนางเดินห่างออกมาสองสามช่วงถนนแล้ว
ถึงจะปรากฏตัว ดูเหมือนว่าความอดทนของพวกเขาไม่
เลวทีเดียว...
109
บางที...อาจไม่ใช่วา่ พวกเขามีความอดทน แต่เป็ นเพราะ
หวาไท่ซือกลัวว่าพวกคนร้ายจะปรากฏตัวเร็วเกินไปทํา
ให้เป็ นทีต้องสงสัย ดังนันจึงให้พวกเขาปรากฏตัวหลัง
จากทีไกลออกมาสักหน่อย...
110
ตอนที 1793 ตบหน้า (4)
คนร้ายชุดดําพวกนีก็ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!
112
ลงบนพืน
การเปลียนแปลงทีเกิดขึนอย่างไม่ทนั ตังตัวนันทําเอา
มูห่ รงเย่ตกตะลึงจนตาโต มองมูห่ รงเสวียอย่างตกใจ
113
“ฉึก ฉึก ฉึก...ฉึก ฉึก ฉึก...” กําลังภายในไร้ลกั ษณ์ปะทะ
กับลูกธนู ปรากฏว่าลูกธนูทงหมดขาดสะบั
ั นลง กําลัง
ภายในไร้ลกั ษณ์ทีเหลือยังกรีดผ่านช่องว่างยิงใส่บรรดา
คนร้ายชุดดําอย่างไม่ปรานีปราศรัย “ฉึก ฉึก ฉึก...ฉึก
ฉึก ฉึก!” กําลังภายในไร้ลกั ษณ์ปาดเข้าทีคอของบรรดา
คนร้ายชุดดําเป็ นทางยาว เลือดสีแดงฉาดสาดกระเซ็น
บรรดาคนร้ายชุดดําร่วงลงไปคนแล้วคนเล่า...
114
“ขอรับ” บรรดาคนร้ายชุดดํารับคําสัง โยนคันธนูยาวทิง
ไป ชักกระบีเหน็บทีเอวออกมาแทงใส่มหู่ รงเสวียกับมูห่
รงเย่อย่างไม่ปรานี
มูห่ รงเสวียปรายตามองบรรดาคนร้ายชุดดําสิบกว่านาย
ทีถือกระบี ล้อมวงโจมตีนางอยูก่ ็เอ่ยเสียงเนิบนาบ “เช่น
นันก็ได้ คนร้ายทีเหลือก็ยกให้ทา่ นแล้วกัน”
ขณะทีพูดนันนางก็แตะปลายเท้าเบาๆ พาร่างอรชรราว
ใบไม้หนึงใบกระโจนออกจากสนามรบ ส่วนมูห่ รงเย่เอง
ก็กระโจนเข้าไปในวงอย่างยินดี “ขอบคุณน้องสาว”
มูห่ รงเย่สะบัดฝ่ ามือ กระบียาวในมือก็แทงใส่คนร้ายชุด
ดําทีอยูใ่ กล้ตวั เขาทีสุดผูห้ นึงอย่างรวดเร็ว...
117
หลังจากมูห่ รงเสวียลอยตัวเข้ามา ก็ยืนมองการต่อสูข้ อง
มูห่ รงเย่กบั บรรดาคนร้ายชุดดําอยูเ่ งียบๆ ไม่ไกลออก
ไป...
118
ดวงตาเบิกโพล่ง ในแววตาเป็ นประกายความตกใจและ
ไม่อยากจะเชือ...
......
119
บรรดาคนร้ายชุดดําอีกกลุม่ หนึงซ่อนตัวอยูไ่ ม่ไกลกําลัง
เตรียมโจมตีมหู่ รงเสวีย ถูกฉากนีทําให้ตกตะลึง พากัน
สบตากันแวบหนึง นัยน์ตาเย็นชาเป็ นประกายระแวด
ระวัง จากนันพวกเขาก็ไม่สนใจซ่อนร่องรอยตนเอง
สะบัดฝ่ ามือ กระบียาวในมือมุง่ แทงใส่มหู่ รงเสวียอย่าง
ไม่ปรานี...
น้องสาวสุดยอดจริงๆ!
“เช่นนันน้องสาวบอกให้นอ้ งเขยถ่ายโอนกําลังภายในอีก
ครึงหนึงของเขาให้ขา้ ได้หรือไม่?” มูห่ รงเย่เปลียนเรือง
คุย มองมูห่ รงเสวียด้วยแววตาเป็ นประกาย
อารมณ์หนักอึงของมูห่ รงเสวียพลันมลายหายไปทันที
แววตากลับมองมูห่ รงเย่ดว้ ยสายตาดูแคลน “...ท่านฝัน
123
ไปเถอะ!” กําลังภายในทีเส้าเฉินฝึ กฝนมาด้วยความยาก
ลําบาก มิใช่จะมาบอกว่าถ่ายโอนให้ใครก็ถ่ายโอนให้คน
นัน...
ต้องการกําลังภายใน ท่านก็ฝึกฝนเอง...
“...เหตุใดน้องเขยถ่ายโอนกําลังภายในให้เจ้าได้ แต่ไม่
สามารถถ่ายโอนกําลังภายในให้ขา้ ได้เล่า?” มูห่ รงเย่เอา
มือกุมอก ทําท่าราวกับว่าถูกคําพูดของมูห่ รงเสวียทํา
ร้ายจิตใจ ท่าทางดูน่าสงสาร
124
มูห่ รงเย่ “...”
หืม...เรืองอืนหรือ...
“ไม่เชือท่านก็ลองง้างปากพวกเขาดูส”ิ พวกเขาซ่อนยา
พิษไว้ในปากอย่างแน่นอน!
ไม่ใช่วา่ คนร้ายทุกคนจะเหมือนเสียวเอ้อร์ทีวางยาพิษ
สังหารเขากับน้องสาวโดยพิจารณาอย่างถีถ้วนไว้แล้ว
ย่างกรายไปวางยาพิษสังหารเขากับน้องสาว ส่วนมาก
เวลาทีคนร้ายปฏิบตั ิภารกิจลอบสังหารล้วนมีความคิดที
ยอมรับความตายอยูแ่ ล้ว เพือให้ตนเองตายสบายสัก
หน่อย การซ่อนยาพิษไว้ในปากเป็ นอะไรทีขาดไม่ได้...
มูห่ รงเย่กวาดสายตามองศพของคนร้ายร่างแล้วร่างเล่า
ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา คนร้ายชุดดําเหล่านี
128
วรยุทธ์ไม่เลวเลยทีเดียว มาตายอยูต่ รงนีช่างน่าเสียดาย
นัก “น้องสาว พวกเราต้องแจ้งหวาไท่ซือหรือไม่?” เขา
และน้องสาวสังหารทหารเดนตายของผูอ้ ืนมากมาย
เพียงนี ไม่วา่ อย่างไรก็ควรต้องแจ้งเขาสักหน่อย...
เสียงกังวานของมูห่ รงเย่ฉายแววมีความสุขบนความ
ทุกข์ของผูอ้ ืนอย่างไม่ปิดบังสักนิด
129
“ก็คนทีอยูต่ รงนันอย่างไรเล่า”
130
ตอนที 1795 ตบหน้า (6)
คนชุดดําทีซ่อนตัวอยูท่ างทิศตะวันออกเฉียงเหนือไม่ทนั
ได้ตงตั
ั ว พลิกกายหนีอย่างรวดเร็ว หลบเลียงจากจุด
สําคัญได้พอดี กําลังภายในซัดบริเวณไหล่ของเขาอย่าง
แรง ทะลุไหล่ซา้ ย...
131
เลือดสดกระเซ็นเป็ นสาย คนชุดดําตกใจจนโซซัดโซเซ
ถอยไปหลายก้าว หลังจากทียืนตังหลักได้แล้ว เขาก็มอง
มูห่ รงเสวียนิงๆ ชัวแวบหนึง จากนันก็ขยับตัวหายวับไป
กับความมืดมิดยามราตรี...
132
มูห่ รงเย่จะไม่ได้สงั เกตเห็นเขาก็พอเข้าใจได้อยู.่ ..
...
“เพราะว่าบนตัวของทหารเดนตายเหล่านีไม่มี
สัญลักษณ์หรือเครืองหมายใดๆ ของจวนไท่ซือน่ะสิ”
135
พวกนางก็ไม่สามารถยืนยันได้วา่ พวกเขาเป็ นคนทีหวา
ไท่ซือส่งมา ต่อให้มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ยืนยันกระต่าย
ขาเดียวว่าทหารเดนตายนันเป็ นคนของหวาไท่ซือ แต่
หากหวาไท่ซือไม่ยอมรับก็คงลงโทษอะไรเขาไม่ได้
เป็ นเช่นนีจริงๆ!
136
ไปโยนตรงหน้าหวาไท่ซือ หวาไท่ซือก็คงทําหน้าซือตาใส
ว่าเขาไม่รูจ้ กั ทหารเดนตายพวกนี...
หวาไท่ซือก็ช่างฉลาดและน่ารังเกียจยิงนัก!
มูห่ รงเย่โมโหจนควันแทบออกหู
138
มูห่ รงเสวียก้าวไปอยูข่ า้ งเตียง มองคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต
ตาโต พบว่าบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตปราก
ฎภาพคนสองคนยืนอยู่ ต่อสูก้ นั อย่างดุเดือดเจ้าต่อยข้า
เตะตามการนําพาของโอวหยางเส้าเฉิน...
...
ตอนแรกทีนางส่งเกมให้เส้าเฉิน เส้าเฉินยังเอ่ยอย่างไม่
สนใจอยูเ่ ลย ยังบอกว่าเล่นเกมทําให้ขาดปณิธาน...แล้ว
เหตุใด ตอนนีถึงสนใจเล่นเกมแล้วล่ะ...
139
มูห่ รงเสวียคิดอย่างไม่คอ่ ยเข้าใจเท่าไรนัก เสียงผลการ
ประลอง KO ดังออกมาจากคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตในมือ
ของโอวหยางเส้าเฉิน มุมปากโอวหยางเส้าเฉินยกโค้งขึน
เมือเห็นมูห่ รงเสวียยืนอยูข่ า้ งเตียงเขาก็สง่ คอมพิวเตอร์
แท็บเล็ตในมือส่งให้นางนิงๆ “เรียบร้อย ผ่านด่านแล้ว...”
...
ทีโอวหยางเส้าเฉินเล่นเกมก็เพราะอยากจะช่วยให้นาง
ผ่านด่าน!
140
นาง...ในนีดาวน์โหลดเกมทีนางชอบไว้มากมาย...
......
142
ตอนที 1796 ซือจือเล่นเกม
143
ทําให้แถบเลเวลของเกมทังหมดกลายเป็ นสิบส่วนเต็ม
เหมือนกันหมด เส้าเฉินก็เป็ นโรคยําคิดยําทําหรือเปล่า
นะ
144
เขาก็ช่างเก่งกาจยิงนัก!
โอวหยางเส้าเฉินถูกนางมองเช่นนีก็อารมณ์ดียงนั
ิ ก
ระบายยิมอ่อนๆ ก่อนเอ่ยว่า “ต้องการให้ขา้ ช่วยเจ้าผ่าน
ด่านเกมทีเหลือหรือไม่”
“ครึงชัวยามก่อน” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยขึนเบาๆ
นางเองก็เพิงจะกลับมาเมือครึงชัวยามก่อนนีเอง แต่หลัง
จากทีกลับมาถึงวังเซียวเหยาอ๋องก็ไม่เห็นเส้าเฉิน
ดูเหมือนว่าเส้าเฉินจะกลับมาหลังจากทีนางกลับมาถึง
แล้ว อีกอย่างหลังจากทีเขากลับมาแล้วก็ตรงไปอาบนํา
ทีอืน...เดียวก่อนนะ ในห้องนอนของพวกนางก็มีหอ้ ง
อาบนํา แล้วเหตุใดเส้าเฉินต้องไปอาบนําทีอืนด้วยเล่า
147
ต่อให้ตอนทีเส้าเฉินกลับมา นางจะใช้หอ้ งอาบนําอยูก่ ็
ตาม แต่เส้าเฉินก็น่าจะรอให้นางอาบนําเสร็จก็ได้นีนา
หรือต่อให้ไม่อยากรอก็สามารถเข้าไปอาบพร้อมนางก็
ได้...
หรือเส้าเฉินจะรังเกียจว่านําทีนางใช้แล้วไม่ใสสะอาด
เพราะอย่างนันจึงไปอาบทีอืน? หึหึ แต่ก่อนหน้านีเขาก็
ไม่เคยรังเกียจนี...
148
เขาทีกลัวว่านางจะเข้าใจผิดจึงหลบนางไปอาบนําทีอืน!
มูห่ รงเสวียเอียงคอมองโอวหยางเส้าเฉินตาไม่กะพริบ
โอวหยางเส้าเฉิน “...ไม่ใช่เสียหน่อย!”
“แล้วเหตุใดท่านต้องหลบข้าไปอาบนําทีอืนด้วยเล่า?”
มูห่ รงเสวียเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เขาให้สวินเฟิ งขับห่างจากถนนทีมีกลินประหลาดนันโดย
เร็วทีสุด ทว่ากลินประหลาดนันก็กลับติดอยูบ่ นร่าง ไม่
จางหายไปเลยสักนิด ดังนันเมือกลับมาถึงวังเซียวเหยา
อ๋องแล้วเขาก็เลยตรงไปอาบนําในห้องหนังสือทีอยูใ่ กล้ที
สุด...
150
ตอนที 1797 ใบไม้ผแุ ละผลไม้เน่า
151
...
กลินประหลาดติดตัวนันก็ไม่น่าอภิรมย์เท่าไรจริงๆ นัน
ละ เมือกลับมาถึงวังเซียวเหยาอ๋องแล้วไปอาบนําทีห้อง
หนังสือทีใกล้ทีสุดก็ไม่แปลกอะไร
โอวหยางเส้าเฉินหลุบตาลง “กลินผสมระหว่างใบไม้ผุ
152
และผลไม้เน่า”
153
จะต้องเป็ นใบไม้และผลไม้ทีผุเน่ามากเท่าไรกัน
154
กับผลไม้ทีผุเน่ามากเท่าไร คงทําเหมือนโอวหยางเส้า
เฉินทีรีบกลับวังเซียวเหยาอ๋องโดยเร็วทีสุดเพือขจัดกลิน
ประหลาดไม่พงึ ประสงค์...
“ก็คงเป็ นไปได้นนละ
ั แต่วา่ เขาจะทําเช่นนีไปเพือเหตุใด
กัน?” ทําให้ใบไม้รว่ งและผุกร่อน ใบไม้ผกุ ร่อนเอาไปทํา
155
อะไรได้?
มูห่ รงเสวียขมวดคิวด้วยความสงสัย
โอวหยางเส้าเฉิน “...คําถามนีเจ้าคงต้องไปถามบ้านที
ทําใบไม้ผผุ ลไม้เน่าเสียแล้ว”
ความอบอุน่ ด้านบนศีรษะมาจากการทีโอวหยางเส้าเฉิน
157
ใช้กาํ ลังภายในเป่ าผมนาง ทําให้ศีรษะอุน่ สบายจนนาง
รูส้ กึ เคลิมจนเกือบหลับ มูห่ รงเสวียนอนตะแคงอยูบ่ นขา
ของโอวหยางเส้าเฉิน เพลิดเพลินกับบริการเป่ าผมของ
เขา ดวงตาจะหลับมิหลับแหล่ ชวนโอวหยางเส้าเฉิน
สนทนาเรือยเปื อย “เส้าเฉิน ช่วงนีท่านกําลังทําอะไรอยู่
หรือ?” ออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมืดทุกวัน ช่วงกลาง
วันนางแทบไม่พบเขาเลย...
“ยุง่ เรืองการเตรียมตําแหน่งสําหรับขุนนางทีกลับมาเข้า
158
รับราชการในเมืองหลวง” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยอย่างไม่
ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก
ส่วนลึกในแววตาของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกายไหว
วูบ เอ่ยเสียงเบา “เพราะว่าฝ่ าบาททรงไม่วางพระทัย”
159
ตอนที 1798 ของขวัญลึกลับ (1)
ช่วงนีในเมืองหลวงเกิดเรืองราวมากมาย องค์ชายห้าถูก
ปลด ถังกัวกงผูส้ มรูร้ ว่ มคิดกับองค์ชายห้าป่ าวร้องว่า
โดนใส่รา้ ย แคว้นเล็กโดยรอบถวายเครืองราช
บรรณาการ จูซนบุ
ิ ตรชายของแม่ทพั จูถกู ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ผูเ้ ป็ นดังอาวางยาพิษสังหาร เรืองราวเหล่านีทําให้ฝ่า
บาททรงเหนือยล้าทังพระวรกายและพระทัย ยังไม่ทนั ได้
ทุเลาลงก็มีเรืองของบรรดาขุนนางในราชสํานักพากัน
กลับเข้ามารับราชการในเมืองหลวง ตอนนีเมืองหลวงดู
เหมือนว่าสงบนิง ทว่าความจริงแล้วต่างฝ่ ายต่างก็รวบ
160
รวมกองกําลังสมัครพรรคพวก เปลียนขัว ช่างเป็ นเรืองที
วุน่ วายและซับซ้อน
เพือป้องกันไม่ให้เกิดเรืองขึนในเมืองหลวง หรือเกิดเหตุ
ความวุน่ วายขึนอีก ฝ่ าบาทจึงทรงให้จดั การตําแหน่งขุน
นางโดยเร็วทีสุด ใครทีควรไปก็ให้ไป ใครทีควรอยูก่ ็ให้
อยู.่ ..
ตําแหน่งขุนนางตังแต่ขนสี
ั ลงมา ฝ่ าบาทให้เจ้าหน้าที
กรมขุนนางจัดการพิจารณาและตัดสินจากผลงานการ
ปกครอง ส่วนขุนนางทีมีระดับขันสีขึนไป ฝ่ าบาททรง
เป็ นผูจ้ ดั การด้วยพระองค์เอง
161
แคว้นชิงเหยียนมีอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล ขุน
นางมากมาย บรรดาขุนนางขันสีขึนไปทีกลับมารับ
ราชการทีเมืองหลวงครังนีมีจาํ นวนไม่นอ้ ย ไม่วา่ จะเป็ น
ในราชสํานักหรือว่าสถานทีใดพวกเขาทีเป็ นเช่นนีล้วน
เป็ นหินหลักกลางกระแสชล การตระเตรียมตําแหน่งให้
พวกเขาจําเป็ นต้องพิจารณาจากผลงานการปกครอง คํา
วิพากษ์วิจารณ์จาํ เป็ นต้องพิจารณาพฤติกรรม นิสยั ใจ
คอ ทังยังจําเป็ นต้องพิจารณาระดับความซือสัตย์จงรัก
ภักดีของพวกเขาด้วย...
เรียกได้วา่ การเข้ารับตําแหน่งขุนนางของขุนนางขันสีขึน
ไป ล้วนจําเป็ นต้องผ่านการตรวจสอบอย่างตังใจ
ประเมินผลอย่างละเอียด การตัดสินชีขาดตําแหน่งขุน
นางขันสีขึนไปทุกคนล้วนจําเป็ นต้องทุม่ เทกําลังกายใจ
162
อย่างยิง มีเพียงฝ่ าบาทผูเ้ ดียวทีตรวจสอบและประเมิน
พวกเขาออกจะช้าเกินไป ดังนันฝ่ าบาทจึงมีรบั สังให้โอ
วหยางเส้าเฉินเข้าวังหลวง ให้โอวหยางเส้าเฉินช่วยตรวจ
สอบและประเมินบรรดาขุนนางขันสีขึนไปเหล่านันว่า
ควรจะเลือนขันหรือลดขัน ควรจะรังตัวไว้ในเมืองหลวง
หรือว่าควรส่งตัวออกไป...
“พวกท่านจัดการถึงไหนแล้วหรือ?”
163
“ขุนนางกว่าครึงจัดการไว้อย่างเหมาะสมแล้ว” โอวหยาง
เส้าเฉินเอ่ยขึนเบาๆ มือเรียวยาวดังหยกยังคงเปล่งกําลัง
ภายในเป่ าผมให้มหู่ รงเสวียอยูเ่ ช่นเดิม
“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า
164
ยังคงต้องเข้าวังหลวงไปปรึกษาเรืองตําแหน่งของพวก
ขุนนางกับฝ่ าบาท...
เมือนึกถึงรายละเอียดกิจกรรมของตนเองแล้ว แววตา
ของมูห่ รงเสวียก็หม่นแสงลง ไม่รูว้ า่ หวาไท่ซือเอาเงิน
หนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงทุจริตไปซ่อนไว้ทีใด ถึงตอน
นีนางยังไม่มีเบาะแสเลยสักนิด...
165
กลับเข้ามารับราชการในเมืองหลวงไปกว่าครึง!
โอวหยางเส้าเฉินเห็นแล้วมุมปากก็ยกโค้งขึนระบายยิม
อ่อน มือเรียวยาวราวหยกลูบเรือนผมสีดาํ เงางามลืนมือ
ของมูห่ รงเสวีย แค่นีก็เรียกว่าเก่งกาจแล้วหรือ ความ
เก่งกาจทีแท้จริงต่อจากนีต่างหาก
166
ห้องรับแขกจวนไท่ซือจุดตะเกียงสว่างไสว หวาไท่ซือใน
ชุดทัวไปนังอยูต่ รงทีนังสําหรับผูอ้ าวุโส ในมือถือชาจอก
หนึงขึนจิบทีละนิด พ่อบ้านจวนไท่ซือ รวมถึงองครักษ์
จวนไท่ซือสีนายยืนถัดลงไปจากเขา ก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ย
อะไรสักคํา...
167
ตอนที 1799 ของขวัญลึกลับ (2)
สายลมอ่อนพัดโชยมา เปลวเทียนบนเชิงเทียนในห้องรับ
แขกไหววูบ
168
แววตาของหวาไท่ซือติดจะเคร่งขรึมเล็กน้อย ค่อยๆ เงย
หน้าขึน เห็นเพียงเงาร่างทีสวมชุดสีดาํ โพกผ้าสีดาํ
ปรากฏกายอยูก่ ลางห้องรับแขก คนผูน้ นเอามื
ั อกุมไหล่
ข้างขวาไว้พร้อมทําคารวะเขาอย่างนอบน้อม “ข้าน้อย
คารวะไท่ซือ”
169
ประกายตาคมปลาบของหวาไท่ซือหรีลงเล็กน้อย เอ่ย
กับชายชุดดําผูน้ นพร้
ั อมจ้องมองตาไม่กะพริบ “หมาย
ความว่าอย่างไร?”
หวาไท่ซือตืนตระหนกสุดขีด “จริงหรือ?”
170
และมูห่ รงเสวียยังรูส้ กึ ถึงการมีตวั ตนของเขาได้ตงแต่
ั
แรก เพียงไม่กีกระบวนท่าก็สามารถสังหารเขาได้แล้ว
แต่ทีมูห่ รงเสวียปล่อยเขาเอาไว้เพราะว่านางต้องการให้
มีคนรอดกลับไปรายงานหวาไท่ซือ รายงานวิธีการและ
ขันตอนทีนางสังหารเหล่าทหารเดนตายชุดดําอย่าง
ละเอียด เพือทีต้องการจะท้าทายหวาไท่ซือ ยัวยุหวาไท่
ซือ ไม่เช่นนันตอนนีเขาก็คงไปอยูย่ มโลกแล้ว...
เรืองทีชายชุดดําคิดได้ หวาไท่ซือเองก็คิดได้เช่นกัน สี
หน้าของเขาพลันถมึงทึง มูห่ รงเสวียสังหารคนของเขา
โดยไม่หวาดกลัวสักนิด ท้าทายเขา ยัวยุเขา เขาก็
ประเมินนางผิดไป นางก็ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าเสียจริง...
กลินคาวเลือดอบอวลอยูใ่ นอากาศมาจากบาดแผลตรง
171
ช่วงไหล่ซา้ ยของชายชุดดําปริแตก หวาไท่ซือได้สติขนมา
ึ
จากภวังค์ ปรายตามองแผลบริเวณไหล่ซา้ ยของเขาแวบ
หนึง “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”
172
ราวกับปั ญญาชนวัยกลางคนสํานักหนึง ทว่าใบหน้าของ
เขากลับเคร่งขรึมเป็ นพิเศษ หากมูห่ รงเสวียอยูท่ ีนี นาง
จะต้องจําได้อย่างแน่นอนว่าชายผูน้ ีคือจีต้งเหลียง บุรุษ
ทีนางเคยพบหน้ามาแล้วครังหนึงนันเอง
จีต้งเหลียงประสานมือ โค้งคํานับคารวะหวาไท่ซือ
“เรียนท่านอาจารย์ คําพูดของทหารเดนตายนัน ศิษย์ได้
ยินอย่างชัดเจนขอรับ”
หวาไท่ซือประกายตาสุขมุ “ในเมือเจ้าเองก็ได้ยินชัดแล้ว
ก็คงรูน้ ะว่ามูห่ รงเสวียซือจือเฟยแห่งวังเซียวเหยาอ๋อง
รวมทังมูห่ รงเย่พีชายของนางก็สงสัยในตัวข้า และกําลัง
จับตาดูขา้ อยู.่ ..”
173
จีต้งเหลียงคารวะอีกครัง “ลําบากท่านอาจารย์แล้ว...”
จีต้งเหลียงตกใจในทันใด “ท่านอาจารย์...”
174
ตอนนันข้าเห็นแก่ทีเจ้าและอาชีเป็ นศิษย์ของข้า ทนมอง
พวกเจ้าถูกจับกุมถูกลงโทษไม่ได้ ถึงได้ตกลงช่วยพวก
เจ้าซ่อนเงินหนึงแสนตําลึงนัน ตอนนีกรมคลัง ศาลต้าห
ลีซือ วังเซียวเหยาอ๋องและจวนเจินกัวโหวล้วนตรวจสอบ
เรืองนีทังในทีแจ้งและทีลับ ข้าไม่กล้าทีจะช่วยพวกเจ้า
ซ่อนต่อไปได้อีก...”
175
“ท่านอาจารย์!”
176
จีต้งเหลียงได้ยินแล้วสีหน้าก็พลันหม่นหมอง “ศิษย์ขอบ
คุณท่านอาจารย์ทีชีแนะ แต่วา่ นอกจากท่านอาจารย์
แล้ว ศิษย์ก็ไม่รูว้ า่ จะเชือใจใครได้อีก” ตอนนีเขาและติงชี
ก็อยูใ่ นการควบคุมดูแลของกรมคลัง เงินหนึงแสนตําลึง
ทีทุจริตมาไม่อาจไว้ทีเขาหรือติงชีได้ หากตอนนีพวกเขา
นําเงินหนึงแสนตําลึงไปจากหวาไท่ซือ ก็ตอ้ งหาทีซ่อนที
มิดชิดอย่างมาก
177
จีต้งเหลียงขมวดคิวด้วยความกลัดกลุม้
หวาไท่ซือยังคงไม่เคลือนไหว เอ่ยด้วยท่าทางหนักแน่น
จริงจัง “ลองคิดดูให้ดี จะต้องมีผอู้ าวุโสหรือเพือนสนิท
มิตรสหายเช่นนี...”
จีต้งเหลียงได้ยินแล้วก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ “ขอบ
คุณสําหรับคําอวยพรของท่านอาจารย์ขอรับ แต่วา่ ในระ
เวลาอันสันเพียงนี ศิษย์ยงั หาผูอ้ าวุโสทีพอจะเชือใจเช่น
ท่านอาจารย์ไม่ได้ ไม่กล้านําเงินไป...ท่านอาจารย์ ท่าน
ก็ช่วยศิษย์เถอะนะขอรับ...”
178
จีต้งเหลียงวอนขอ ก้มตัวคารวะหวาไท่ซือ
หวาไท่ซือมองเขาแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก
หน่วง “ต้งเหลียง ข้าเองก็อยากช่วยพวกเจ้า แต่
สถานการณ์ในตอนนีไม่อาํ นวยให้อาจารย์ช่วยอะไรได้
เลย...”
179
หวาไท่ซือได้ยินเช่นนัน ใบหน้าเคร่งขรึมก็พลันจริงจังขึน
มาทันที “มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ไม่มีอาํ นาจมากพอทีจะ
ตรวจค้นจวนไท่ซือจริงๆ เช่นทีเจ้าว่า และพวกเขาก็ไม่
กล้าทีจะฝื นตรวจค้นด้วย แต่วา่ พวกเขาก็กล้าทีจะลอบ
ตรวจค้นเงียบๆ...” ครังทีแล้วพวกเขาลอบเข้ามาในห้อง
คลังของเขาอย่างเงียบเชียบ ค้นเจอไข่มกุ สีทองและ
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่ ยังคงเด่นชัดในความทรงจําของ
เขาอยูจ่ นถึงตอนนี หากมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่สงสัยว่า
เขาพัวพันกับเงินหนึงแสนตําลึงทีหายสาบสูญไปละก็
ต้องแอบตรวจค้นจวนไท่ซือรวมถึงคฤหาสน์ทีเป็ นชือเขา
อย่างแน่นอน เมือถึงตอนนันเรืองเงินหนึงแสนตําลึงก็จะ
เปิ ดเผยออกมา...
จีต้งเหลียง “...ไม่สามารถเตรียมการป้องกันได้เลยหรือ
180
ขอรับ?”
หวาไท่ซือหลุบเปลือกตาลง “เตรียมการป้องกันนัน
สามารถทําได้แน่นอน แต่วา่ ต้องจ่ายค่าตอบแทนสูงมาก
ไม่สนู้ าํ เงิน...”
“เฮ้อ...” หวาไท่ซือเผยความลําบากใจ
181
“ท่านอาจารย์ ศิษย์เองก็รูว้ า่ มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่สงสัย
ในตัวท่านแล้ว หากท่านอาจารย์ตอ้ งดูแลเงินเหล่านันก็
ต้องทุม่ เทกําลังกายใจมากกว่าทีแล้วมา ศิษย์ขอถือ
อภิสทิ ธิในการตัดสินใจ มอบครึงหนึงของเงินหนึงแสน
ตําลึงให้ทา่ นอาจารย์ เป็ นการตอบแทนบุญคุณของท่าน
อาจารย์ขอรับ”
182