Серолошки реакции

Цел на часот:


Кои се најчести серолошки реакции

Опишат типови на серолошки реакции

Реакцијата антиген-антитело е процес на меѓусебно врзување
на антигенот и антителото и таа е строго специфична!!!

Во зависност од видот на антителата, оваа реакција може да се
манифестира на различни начини:

преципитација,

аглутинација и други

Методи кои се користат за лабораториска дијагностика на
постоење инфекција со помош на реакции на антиген-антитело


основа на серолошките реакции со кои се детерминираат
заразните болести, се идентификуваат микроорганизмите и се
истражуваат нивните антигени особини, како и за други цели
 Серолошките реакции се делат на три групи:
Прва 
серолошките реакции се однесуваат само на директната
група интеракција помеѓу антигенот и антителото, независно
од биолошките и биохемиските промени кои можат да
настанат со овие реакции може квантитативно да се
одреди еден учесник во реакцијата (или антителото или
антигенот) со познати концентрации на другиот учесник

серолошки реакции се базираат врз појавите кои се
Втора резултат на примарната реакција: преципитација,
група
аглутинација, неутрализација на токсини и вируси,
реакции зависни од комплементот резултатот од
овие реакции не е видлив, туку се утврдува преку опит на
лабораториски животни, пилешки ембриони или култура
од клетки
 
постапки со кои се докажува дали антигенот и
Трета антителото реагирале, независно од ефектот на
група имунолошката реакција тоа се постигнува со
обележување на антителата или антигените со
некоја флуоресцирачка супстанција, ензими или
радиоактивни изотопи
 Значење на серолошките реакции:

се користат за да се визуализира присуството и титарот
(количината)на специфичните антитела во крвниот серум
од заболено или сомнително животно во in vitro услови

може да се утврди постоењето на групни или типски
специфични антигени кои се карактеристични за одделни
видови бактерии

Тие испитувања се вршат со помош на групно-типски
специфични дијагностички серуми со познати антитела

аглутинацијата, преципитацијата, аглутинација-лизата,
инхибицијата на хемаглутинација, реакцијата на врзување
на комплементот, имунофлуоресценцијата, ELISA-тестот и
други.

Позитивниот резултат од серолошката реакција
укажува на постоење на инфекција.

Меѓутоа, негативната реакција не мора да значи дека
нема инфекција


Секоја серолошка реакција има праг на
осетливост за количеството на антитела кои
мораат да бидат регистрирани

Тестови за неутрализација

Заедничка карактеристика на овие тестови е способноста
на антителото да уништи некои биолошки особини на
антигенот. Резултатот од реакцијата се потврдува со
биолошки опит на лабораториски животни или пилешки
ембриони

бактериските егзотоксини кога ќе се помешаат со соодветни
антитела, кои се нарекуваат антитоксини, при таа реакција
токсинот не е уништен, туку само е врзан за антитоксинот, и
со тоа инактивиран во своето дејствување.

Оваа серолошка реакција е добра за докажување на
токсините на некои бактерии во прехранбените производи
или во содржината од цревата, со познати антитоксини

Аглутинацијата

претставува реакција на антиген и антитело, која се
манифестира така што интактните живи или мртви
клетки се залепуваат во купчиња и паѓаат во вид на
талог. Тој талог од купчиња на клетки се нарекува
аглутинат. Во оваа реакција учествуваат антигени
(аглутиногени) кои се наоѓаат во живата или мртвата
бактериска клетка, еритоцитите или некои други клетки
и антитела (аглутинини) кои можат да слепат само цели
клетки

флагеларните или H-антигени, соматските или О-
антигени и други антигени на микробната клетка

Аглутинираните живи бактериски клетки или еритроцити

дијагностиката на бактериските и габичните заразни
болести, идентификацијата на различни микроорганизми
и одредувањето на крвните групи

активна аглутинација - брзата аглутинација на
предметно стакленце, бавната или класична аглутинација
во епрувета и Комбсовиот антиглобулински тест кој се
користи за докажување на бруцелоза кај говедата

Брзата аглутинација, или аглутинација на предметно
стакленце, претставува квалитативна постапка при која со
познато антитело брзо може да се идентификува некој антиген
(на пример, бактерија), или со познат антиген да се открие
присуството на соодветни антитела во крвниот серум или во
друга ткивна течност

Бавната или класична аглутинација претставува
квантитативна постапка која се изведува во неколку
епрувети во кои се врши разредување на испитуваниот
серум со помош на физиолошки раствор. На овој начин
може да се одреди титарот на аглутинини. Во секоја
епрувета со одредено разредување на серумот се додава
исто количество раствор на антиген. При позитивна реакција
антителата ги аглутинираат антигените, при што се
формираат гранули кои се таложат на дното од епруветата

Комбсовиот антиглобулински тест се користи за докажување
на некомплетни антитела за бруцелоза во говедски серум.
Тие антитела специфично се врзуваат за бруцелите, но не
можат да ги аглутинираат, поради што реакцијата на прв
поглед е негативна. Кога во реакцијата ќе се воведат
антиглобулини (антитела за говедските глобулини), тогаш
тие индиректно ги аглутинираат бруцелите поврзувајќи се за
некомплетните антитела кои претходно веќе се поврзани за

Инхибицијата на хемаглутинацијата - се базира врза
способноста на антителата да севрзат за
хемаглутининските рецептори на вирусите и да ја
уништат нивната способност зааглутинација на
еритроцитите. Ова се применува во случаи кога некои
видови вируси можат да се врзат за површинските
рецептори на еритроцитите кај одредени животински
видови и да ги слепат

Преципитација

Во оваа реакција учествуваат растворливи антигени
(преципитиногени) и антитела кои се наречени преципитини.

Антителата ги поврзуваат молекулите на антигенот во
поголеми комплекси, кои повеќе не се растворливи и се
таложат, што може да се види со голо око.

Преципитиногените претставуваат протеини или
јагленохидрати, или соединенија на јагленохидратите со
липидите

Способност за преципитација имаат антителата од класата
IgM и IgG

кај аглутинацијата антигенот се наоѓа во некоја жива или мртва
интактна клетка, додека антигените кај преципитацијата се
молекули во колиден раствор

Реакција за врзување на комплемент


учествуваат антиген, антитело и комплемент

Кога антителото ќе се врзе за антигенот, се активира
комплементот кој врши оштетување или лизирање на
клетката во која се наоѓа антигенот. Способност за
врзување и активирање на комплементот имаат
антителата од класата IgG и IgM кога ќе се врзат за
антигенот. Како антиген се користи бактериска клетка
или вирусна честичка

Во првиот дел, или главна реакција, реагираат
антигенот, антителото и комплементот. Во втората, или
споредна реакција, се проценува резултатот од првата
реакција преку појавата или отсуството на хемолиза

Серолошки реакции со означени антитела или антигени


маркирани учесници во имунолошката реакција

Предноста на овие реакции во однос на класичните е што
може директно да се чита реакцијата помеѓу антигенот и
антителото, независно од способноста на антителото да го
аглутинира, преципитира, неутрализира или да предизвика
некој друг ефект на антигенот

Серолошките реакции се делат на:

имунофлуоресценција,

имуноензимски тест или ELISA (Enzyme linked immunosorbent
assay) и

радиоимун тест

Имунофлуоресценцијата е серолошка реакција во која се
користат антитела кои се означени со супстанции кои под дејство
на светлина можат да светат. Во зависност од тоа како се
изведуваат, постојат директна и индиректна
имунофлуоресценција, сендвич тест и антикомплементски тест

Имуноензимскиот тест или ELISA-тестот (enzyme-linked
immunosorbent assay), кој се базира врз антиген или антитело
одбележано со некој ензим, е многу е добар за работа во теренски
услови, бидејќи резултатот на реакцијата се чита со голо око

Најчесто се користат антигени или антитела кои се одбележани со
пероксидаза или алкална фосфатаза.

Реакцијата се чита преку промената на бојата на супстратот што
ензимот го разградува. За пероксидазата како супстрат може да се
искористи водороден пероксид и 5- аминосалицилна киселина, која при
оксидацијата со кислородот од водородниот пероксид се бојосува
кафеаво
 
Како супстрат за алкалната фосфатаза се користи п-
нитрофенилфосфат кој под нејзино влијание се бојосува
жолто-зелено

За изведување на ELISA-тестот потребни се
микротитарски плочи со вдлабнатини во кои се
накапува познат антиген за докажување на непознати
антитела (индиректна ELISA), или познати антитела за

Радиоимуниот тест

претставува една од најосетливите серолошки реакции.
При овојтест, антигенот или антителото се означени со
некој радиоактивен изотоп