ВОВЕД ВО

ИМУНОЛОГИЈА
Доц. Др. Сотирија Дувлис
sotirijaduvlis@ugd.edu.mk
ПРЕПОРАЧАНА ЛИТЕРАТУРА:

• 1. Авторизирани предавања
• 2. Материјал од вежби
• 3. Куби Имунологија, Киндт, Голдсби и Озборн (2011) (достапна во
библиотеката на ФМН)
• 4. Клиничка Имунологија, Чапел и Хејни (2006) (достапна во библиотеката на
ФМН)
 ТЕМАТСКИ СОДРЖИНИ

1. Вовед и историјат во имунологија

2. Клетки, ткива и органи вклучени во имуниот систем
3. Вроден имунитет
4. Антигени и антитела
5. Превземање, генерирање и презентација на антитела
6. Клеточен имунитет и Хуморален имунитет
7. Цитокини и комплемент
8. Имунолошка толеранција и автоимуност
9. Болести поврзани со преосетливост
10. Имунодефициенција
ИСТОРИСКИ ПРЕГЛЕД НА ДИСЦИПЛИНАТА - ИМУНОЛОГИЈА

•Имунологија се развива со потребата на објаснување на мехнизмите на закрепнување од одредени

инфективн заболувања

• Латинскиот израз immunis „ослободен“, претставува „состојба на заштита од инфективна болест“.

• Раните проучувања на вакцините се првите почетоци во имунологијата

•Првите забележани обиди намерно да се предизвика имунитет биле направени од страна на Кинезите
и Турците во петнаесетиот век. Тие се обиделе да ги спречат големите сипаници, преку инхалација на
првот од крустите од раните. Болест која е фатална кај околу 30% од случаите и која преживеаните ги
остава со оштетувања до крајот на животот,

• Англискиот доктор Едвард Џенер, во 1798 година, направил огромен напредок во обидот намерно да
предизвика развивање на имунитет (кравји сипаници). За да ја испроба оваа идеја, тој вакцинирал осум
годишно момче со течност од гној од крава заразена со кравји сипаници и подоцна намерно го заразил
детето со големи сипаници. Какошто предвидел, детето не добило големи сипаници
• Во 1885 год., Луј Пастер ја внесол првата вакцина кај човек, младо момче кое било каснато од бесно
куче. Момчето, било вакцинирано со серија на ослабени вирусни препарати за беснило.
ИСТОРИЈАТ НА ИМУНОЛОГИЈА

• Големите сипаници, предизвикани од вирусот Variola major, имаат смртна стапка од 30%.
Преживеаните често остануваат со грди лузни
ЕЛИ МЕЧНИКОВ

За прв пат опишува феномен на

фагоцитоза, внесувње на страните
материи вио белите крвни клетки
ИСТОРИЈА НА ИМУНОЛОГИЈАТА
• Пастер докажал дека вакцинирањето делува, но не успеал да сфати како.
• Други научници покажале дека серумот (течноста, неклеточен дел изваден од засирената крв) од
животните претходно имунизирани од дифтерија може да ја пренесе имунизациската состојба кај
неимунизирани животни.
• Делот од серумот кој е наречен имуноглобулин е одговорен за сите овие активности. Активните
молекули во имуниот дел се наречени антитела.
• Бидејќи имунитетот е посредуван од антителата кои се содржат во телесните течности (некогаш
познати како хумори), е наречен хуморален имунитет.
• Пред откривањето на терапијата со антибиотици против инфективни болести, противсерумите
често се подготвувале во животни (коњи) и се давале кај пациенти со различни болести.
• Вакцината е поттикнувач на активниот имунитет кај домаќинот, а пренесувањето на антитела со
дадена специфичност го посредува пасивниот имунитет.
• Штотуку родените новороденчиња добиваат од пасивниот имунитет посредуван од присуството на
антитела од мајката во нивната циркулација.
ЕФЕКТ НА ВАКЦИНАЦИЈА
(РАЗЛИКИ ПРЕД И ПО ВОВЕДУВАЊЕ НА)
НАГРАДИ ВО ИМУНОЛОГИЈАТА

• 1901 Емил Адолф фон Беринг (1854-1917), " серумска терапија за лекување на дифтерија" (Прва
Нобелова награда за физиологија или медицина)
1908 Ели Мечникоф (1845-1916) и Пол Ерлих (1854-1915), "за проучување на имунолошкиот систем"
1919 Жил Борде (1870-1961), "за откривање на комплементниот систем во имунолошкиот систем"
1930 Карл Ландштајн (1868-1943), "за откривање на видови на човечка крв"
1960 Питер Б. Мевавар (1915-1987) и Френк Макфарлен Бурнет (1899-1985), "за откритието дека
имунолошкиот систем на фетусот учи како да се прави разлика меѓу себе и не-себе"
1972 Џералд Морис Еделман (1929-) и Родни Роберт Портер (1917-1985), "за откривање на хемиската
структура на антитела"
1980 Baruj Benacerraf (1920-2011), Жан Даусет (1916-2009) и Џорџ Дејвис Снел (1903-1996), "за
откривање на комплексот на хистокомпатибилност кои кодираат клеточни површински молекули важни за
разликата на имунолошкиот систем помеѓу себе и не самиот "
1984 Нилс Јерне (1911-1994), Жорж Ф. Келер (1946-1995) и Цезар Милштајн (1927-2002) "за работа на
имунолошкиот систем и производство на моноклонални антитела"
1987 Susumu Tonega (1939-), "за откривање на тоа како голема разновидност на антитела се генетички
произведени"
ИСТОРИЈА НА ИМУНОЛОГИЈАТА
• 1989 Ј. Мајкл Бишоп (1936-) и Харолд Е. Вармус (1939-), "за откривање на клеточното потекло на
ретровирусни онкогени"

• 1996 Peter C. Doherty (1940-) и Ролф М. Zinkernagel (1944-) "за опишување како MHC
молекули се користат од страна на белите крвни клетки за откривање и убивање на вирусот
инфицирани клетки."

• 2011 Брус Бејтлер (1957-), Џулс А. Хофман (1941-) "за нивните откритија во врска со
активирањето на вродениот имунитет" и Ралф Марвин Штајнман (1943-2011) "за неговото
откривање на дендритичната клетка и нејзината улога во адаптивниот имунитет "
ИМУНОТЕРАПИЈА НАГРАДА НОБЕЛОВА НАГРДА 2018
JIM ALLISON И TASUKU HONJO

Чекпоинт инхибиторни лекови

Чекпоинт протеините ја блокираат Т кл активност.
Инхибиторните лекови може да ja ослободат Т клетката во
различни фази

CTLA-4 чекпоинт протеинот превенира

дендричните клетки од Т кл да ги препознаат PD-1 чекпоинт протеинот го превенираат Т кл.
туморнните клетки, а инхибиторите нив ги напад на канцер клетките, а инхибиторите им ја
инхибираат и олеснуваат туморно овозможуваат оваа улога на Т кл да делуваат
препознавање
ДЕФИНИЦИЈА, ОСНОВНА ФУНКЦИЈА, ЦЕЛИ, МЕСТО И ВРЕМЕ НА ДЕЛУВАЊЕ

• Имунитет е избалансираната состојба на повеќеклеточните организми кои имаат соодветна

биолошка одбрана за борба против инфекција, болест или друга несакана биолошка инвазија,
додека имаат соодветна толеранција за да се избегне алергија и/или автоимуни болести

• Каде: во рамки на органските системи

• Зошто: одбрана од надвоорешни фактори
• Кога: при секој напад од вируси, бактерии, паразити

• Клучни цели: препознавање закана

одговори со одбрана (главни фази во имуниот одговор)
• Имуниот систем еволуирал на начин да ги штити повеќеклеточните организми од патогените,
мошне е прилагодлив и го штити телото од различни напаѓачи
• Создава мошне разновидни клетки и молекули кои се способни за специфично и неспецифично
препознавање и отстранување на надворешните напаѓачи а клетките молекулите и системите
функционираат високо координирано
 ЦЕЛИ И УЛОГА НА ИМУНИТЕТОТ
ЗАШТИТА ОД НАДВОРЕШНИ ПОТЕНЦИЈАЛНО ШТЕТНИ ФАКТОРИ ИНФЕКТИ

• Заштита од надворешни потенцијално штетни фактори инфекти

•Аерозагадување во градски
средини, токсини (фабрики)

•Домашни миленици (влакна,

алергија, астма)

•Имуна толеранција (разликување

на опсност од неопасна,
нетоксична закана, што да
толерира, а што да нападне) во
надворешни услови

•Во внатрешни услови

(разликување на своите протеини
од туѓи)
ПОИМИ

•
ИМУН СИСТЕМ - група органи, ткива, клетка и нивните производи кои учествуваат во
имунитетот
ИМУН одговор - координирано дејство на компонентите на имуниот системот во борбата
против инфективните микроорганизми и другите штетни агенси
ИМУНОЛОГИЈА - наука која го изучува имунолошкиот систем и имунското
Најчести поими вроден, стекнат, хуморален, целуларен (клеточен), антитела, антигени,
антигенска детермината - епитоп,
Рецептори: (ТКР и БКР), за цитокини, слични на тол (Toll-like рецептори), рецептори на
имуни клетки, рецептори за комплементот
лиганди, ХЛА,
МЕСТА НА ФУНКЦИОНИРАЊЕ

• граница меѓу надворешната и внатрешната

средина
• Органски ситеми - кожа, слузокожа
• Киселина во желудникот
• Лизозимни ензими
КАРАКТЕРИСТИКИ НА ИМУНИТЕТОТ

• Заштитата која имуниот систем ја остварува може да се подели на две поврзани активности - препознавање и
одговор.

• Имуното препознавање има огромен капацитет да ги разликува надворешните напаѓачи од сопствените клетки
(разликување свое -туѓо).

• Системот може да разликува и клетки од домаќинот кои се изменети и кои може да доведат до развој на канцер.

• Препознавањето на патогенот од страна на имуниот систем поттикнува одговор од ефекторите кои ќе го отстранат
или неутрализираат напаѓачот.

• Голем број делови од имуниот систем можат да го претворат почетното препознавање во различни реакции од
ефекторот, секој вид на одговор соодветно поставен за отстранување одреден тип патоген.

• Изложеност кон инфекција или одреден патоген поттикнуваат памтечки одговор, кој се карактеризира со побрз и
зголемен имун одговор при подоцнежните средби.

• Извонредното својство на памтење е она што заштитува од заразување по втор пат, а имуното памтење е основа за
вакцините, што претставува средство за „учење“ на имуниот систем да се подготви за подоцнежните напади
КАРАКТЕРИСТИКИ
• Комуникација меѓу клучните играчи во имуните реакции (клетки, трансмитери)
• Да се уништи туѓото тело
• Оджување во фаза припрермност
• Одбрана од инфекти: црви, микроорганизми (бактерии, вируси, паразити)
• Предизвикување воспаление
• Активација на други клетки
• Продукција на антитела
• Убивање на инфицирани клетки
• Носење на стратешки одлуки
• Помнење на непознати заканувачки суспсатции или микроорганизми.
• Обележување и онеспососбување на заканите
ДВА ГЛАВНИ ВИДА ИМУНИТЕТ
ВРОДЕН И СТЕКНАТ
Компонента и Карактеристики на вродениот имунитет
брзо активирање пред нападот на патогенот.
• Физички: кожата и мукозните мембрани. Епителните бариери и растворливите продукти на епител
(природни антибиотици)
• Хемиски: киселоста на стомачниот сок и специјализирани растворливи молекули кои поседуваат
антимикробна активност
• клеточни бариери: клетки и нивни рецептори кои откриваат микробни продукти и поттикнуваат
нивно отстранување, Фагоцити и природни клетки убијци (НК клетки) и нивните продукти -
цитокини
• Микробиолошка компетиција
• Комплемент (Плазма протеини ги врзуваат бактериите за деструкција)
• ‘Toll like receptor’ ТЛР - ги распознаваат главните карактеристики на непријателот

• Вродениот имунитет го промовира функционирањето на стекнатиот имунитет

ВРОДЕН ИМУНИТЕТ
Фагоцитоза
• Клеточната плазматска мембрана се шири околу одреден материјал, кој може да вклучува цели патогени организми се извршува од
специјализирани клетки, (моноцити, неутрофилите и ткивните макрофаги)
• Повеќето типови на клетки се способни за други форми на ендоцитоза, како што е ендоцитозата посредувана од рецептори, каде
вонклеточните молекули се внесени по врзувањето за специфични клеточни рецептори и пиноцитоза, процес при кој клетките ја
консумираат течноста од околината заедно со било кои молекули кои се содржат во неа.

Растворливите молекули
Протеинскиот лизозим, интерферонските протеини и деловите од комплементниот систем
• Лизозимот, хидролитички ензим кој се сретнува при мукозното лачење и во солзите, е способен да го разгради пептидогликанскиот слој на
бактерискиот клеточен ѕид.
• Интерферонот ја опфаќа групата на протеини кои се создаваат од страна на вирусно заразените клетки. Меѓу многуте функции на
интерфероните е способноста да се врзе за околните клетки и да поттикне општа антивирусна состојба.
• Комплементот, вклучува група од серумски протеини кои циркулираат во неактивната состојба. Различни специфични и неспецифични
имуни механизми може да ги преобразат неактивните форми на комплементните протеини во активна состојба со способност да ги
оштетуваат мембраните на патогените организми, или со уништување патогените или олеснување нивното отстранување. Комплементот ја
зазема позицијата која вистински ги опфаќа вродениот и стекнатиот имун систем, при тоа одредени компоненти може директно да се
справуваат со патогените, додека други бараат претходно врзување со противтелатаза да го активираат нивниот ефекторен систем.
Реакциите помеѓу комплементните молекули или деловите од комплементните молекули и клеточните рецептори може да поттикнат
активација на клетки од вродениот или од стекнатиот имун систем. Најновите проучувања за колектините покажуваат дека овие протеини
може да убијат одредени бактерии директно со нарушување нивните липидни мембрани или, алтернативно, со напаѓање бактеријата за
подобрување нивната осетливост на фагоцитоза.
• Многу од молекулите вклучени во вродениот систем ја имаат карактеристиката на препознавање врсти (облици).
 ИМУНИТЕТ
Огранизација на
имуниот систем

Неспецифичен, моментален Специфичен, одложен

веднаш

вроден Адаптивен, стекнат

Продукција на Т
Продукција на клетки
антитела
Клеточно
Т лимфоцити
посредуван
хуморален
Лимфоцит слични
Ткивна повреда, клетки кои руптурираат
макрофаги и Интерферира со клетки инфицирани со Антиген стимулира Секреција на Засилува Б кл развој и
неутрофили, главни вирусна репликација вирус или малигни продукција на супстанции кои цитотоксичната активност и
клетки уништуваат вируси активира макрофаги

инфламација Клетки природни Б лимфоцити CD8

интерферон CD4
убијци НК

Се диференцираат
Кога активирана група на плазма
протеини прави мембрански
нападен комплекс на мембраната на плазма Мемори клетки
напаѓачот
комплемент
По нареден втор а
антитела изложеност на антиген
СТЕКНАТ ИМУНИТЕТ
• Поради можност за заобиколување на вродените одбрани од потенцијалните напаѓачи
(патогени или свои изменети молекули) евулитивно се развива
и вториот систем на одбрана - стекнат имунитет (или адаптивен имунитет), поттикнат од
претходна инфекција со микроорганизми, специфичен против напаѓачкиот патоген во облик на
Б и Т лимфоцити кои специфично го препознаваат напаѓачот.
• Потребно време за секундарен одговор: околу една недела или малку повеќе пред да биде
целосно ефективен.
• феномен на имуно памтење и кога еднаш ќе се поттикне од страна на одреден патоген,
идните изложувања поттикнуваат побрзи и често посилни реакции.
• Препознавањето на напаѓачите е посредувано од антителата и Т клеточните рецептори.
КОМПОНЕНТИ НА СТЕКНАТИОТ ИМУНИТЕТ

Лимфоцити и нивните продукти:

• Б лимфоцити носители на хуморалниот имунитет
• Т лимфоцити носители на клеточниот имунитет
• Стекнатиот имунитет препознава микробни и немикробни молекули, кои заеднички се
нарекуваат антигени
• Препознавањето на антигените е специфично: постојат рецептори за антигени на
лимфоцитите
• Постојана кооперација меѓу вродениот и стекнатиот претставува единствен успех на
имуниот одговор
 КАРАКТЕРИСТИКИ НА СТЕКНАТИОТ ИМУНИТЕТ
Специфичност
• Способност за специфичен одговор на различни антигени (антигенични детерминанти) –
• специфични антигени на лимфоцитите
Разновидност
• Способноста на имунолошкиот систем да реагира на многу голем број различни антигени-
антигенски репертоар (сет од сите лимфоцити / клонови со различни специфичности)
• клон на Лимфоцити со идентична специфичност за антиген (антигенска детерминанта) добиени
од истата клетка
Имунолошко памтење
Препознавање свое - туѓо
СПОРЕДБА НА ВРОДЕНИОТ И СТЕКНАТИОТ ИМУНИТЕТ
КООПЕРАЦИЈА ПРЕКУ СИГНАЛНА
ТРАНСДУКЦИЈА
 ОСНОВНА
MyD88 /TIR
КОМУНИКАЦИЈА
МЕЃУ КЛЕТКИТЕ Е
Интерелеукин активирачка киназа IRAK1 СИГНАЛНАТА
ТРАНСДУКЦИЈА
 Б КЛЕТОЧЕН РЕЦЕПТОР

На клеточната мембрана имаат врзани специфични антитела кои специфично врзуваат антиген но
истите растворени во излачени во цитоосол немаат секвенци за врзување на мембраната
Т КЛЕТКА И Т КЛЕТОЧЕН РЕЦЕПТОР

Клучни молекули за функција на Т клетките е ТЦР. Има

два вида со различи маркери Т клетки. Двата вида
клетки носат по 105 молекули антиген врзувачки ТЦР
по една клетка, сите од иста антигенска специфичност
 Т КЛЕТКИ

Клуч за функционирање на Т кл е мол. која се врзува за антигенот а тоа е Т Клеточниот Рецептор (ТКР). Т клетките кои го
носат CD4 се однесуваат како Т помагачки кл., и препознаваат антиген врзан само за MHC2, а CD8 кл (цитотоксичните кл.) го
препознаваат антигенот врзан само на со молекулите од класа MHC1. И двата вида клетки. прикажуваат 105 идентични
молекули од антиген врзувачкиот Т кл. рецептор на по една клетка, од кои сите имаат иста антигена специфичност.
АКТИВАЦИЈА НА ИМУНИОТ ОДГОВОР

• Активирањето и на хуморалната и клеточната гранка од имуниот систем бараат цитокини кои се

излачени од Т-по клетки.
• Активацијата на Т-по клетки неопходно е да биде внимателно регулирана, бидејќи Т клеточниот одговор е
насочен наспроти сопствените делови и може да има фатални автоимуни последици.
• Заштита против нерегулираната активација на Тпо клетки е - препознавање само антиген кој е прикажан
заедно со површинските класа 2 MHC молекулите врз површината од антиген прикажувачките клетки (APC)
• Специјализираните клетки (APC) кои вклучуваат макрофаги, Б лимфоцити и стеблести (стеблести) клетки се
разликуваат по две карактеристики:
• 1. само тие прикажуваат класа 2 MHC молекули врз нивните мембрани и
• 2 лачатат цитокини кои ги активираат Т-по клетки. APC прво го внесуваат во себе антигенот, или со
фагоцитозата или со ендоцитозата, а потоа прикажуват дел од тој антиген врз нивните мембрани врзан за
класа 2 ГТК молекулата.
• Т-по клетки стапуваат во интеркација со комплексот (антиген + молекула класа 2 MHC) врз мембраната од
APC и тогаш APC создава дополнителен сигнал кој ја активира Т-по клетка.
Тх ПОМОШНИ КЛЕТКИ

Тх клеточна помош во клеточниот имунитет

1. Тх се врзува
за дендрична
клетка

2. Тх кл стимулираа
експресија на
костимулаторни
молекули на
дендричната клетка

3. Сега дендричната
клетка може да ја
активира CD8
клетката со лачење на
IL2 од страна на
Тх
ХЛА АНТИГЕНИ - ТКИВНО СОВПАДЛИВ КОМПЛЕКС (ГИТ/ MHC)
• Главниот ткивносовпадлив комплекс е голем генетски комплекс со многу
подрачја (локуси).
• Првично привлекол внимание како бариера за пресадување на ткива.
Несоодветните ГТК гени водат до отфрлање пресадените ткива и органи. Од
таму и името ткивна (хисто) совпадливост.
• Подрачјата во ГТК кодираат две главни класи мембрански врзани
гликопротеини: класа 1 и класа 2 ГТК молекули.
• Т-по клетки обично препознаваат антиген комбиниран со класа 2 молекули,
додека Т-цт клетки обично препознаваат антиген комбиниран со класа 1
молекули
• ГТК молекулите функционираат како молекули кои препознават антиген, но
не ја поседуваат фината специфичност за антигените особини на антителата
и Т-клеточните рецептори.
• Наместо тоа секоја ГТК молекула може да се врзе за спектар на антигени
пептиди кои е се создадени од распаѓањето на протеинските молекули. И кај
класата 1 и кај класата 2 ГТК молекули, постои жлеб (процеп) во кој е сместен
антигениот пептид и на тој начин им се прикажува на Т лимфоцитите
УЛОГА НА МХЦ ВО АКТИВИРАЊЕ НА Т КЛЕТКИТЕ

Класа1 молекули од МХЦ

се експресираат на сите
јадрени клетки додека
класа 2 само на АПЦ.

Т клетки кои препознаваат

пептиди во сместени во
класа 2 молекули се
Тх,(хелпер), а оние кои ги
препознаваат на класа 1 се
цитотоксични Т лимфоцити
АНТИГЕНИОТ ИЗБОР НА ЛИМФОЦИТИ ПРЕДИЗВИКУВА КЛОНСКО ПРОШИРУВАЊЕ

• Имуноспособните организми содржат голем број антиген - реактивни

клонови од Т и Б лимфоцитите. Антигенската спцифичност на секој од
тие клонови се одредува од антигенот врз мембраната од
лимфоцитниот клон.
• специфичноста на антиген врзувачкиот рецептор на секој Т и Б
лимфоцит е одредена пред нивниот контакт со антигенот преку случајно
преуредувањена гените за време на зреењето во тимусот или во
коскената срж.
• Улогата на антигенот станува критична кога тој стапува во интеркација
со зрелите, антигено посветени Т и Б лимфоцити, што придонесува за
проширување на популацијата на клетките со дадената антигена
специфичност.
• При овој процес на избор на клонови (клонална селекција), антигенот
се врзува за одредена Т или Б клетка и ја стимулира повторувано да се
дели во клон од клетки со иста антигена специфичност како изворната
клетка родител
КЛОНАЛНА ЕКСПАНЗИЈА
• Изборот на клонови овозможува рамка за разбирање специфичноста и препознавањето свое-
туѓо кое е карактеристично за стекнатиот имунитет.
• Специфичноста е присутна бидејќи само лимфоцитите чии рецептори се специфични за
даден антиген клонски ќе се распространат и на тој начин ќе се мобилизираат за имун
одговор
• Разликувањето свое - туѓо се извршува со елиминација, при развојот, на лимфоцити кои
носат само-реактивни рецептори или преку функционална супресија на тие клетки ако ја
достигнат зрелоста.
• Имуното памтење е друга последица од изборот на клонови. При избирањето клонови,
бројот на лимфоцити специфични за даден антиген е доста зголемен. Уште повеќе, многу од
овие лимфоцити, наречени памтечки клетки, имаат подолг животен век од неискусните
лимфоцити од каде потекнуваат.
• Почетна средба на неискусниот имуноспособен лимфоцит со антигенот поттикнува
примарен одговор. Подоцнежниот контакт на домаќинот со антигенот ќе предизвика побрз и
зголемен секундарен одговор. Зголемената популација на памтечките клетки е одговорна за
брзината и интензитетот со кои се прави разлика помеѓу секундарниот и примарниотодговор
ПРИМАРЕН И СЕКУНДАРЕН ОДГОВОР КОН АНТИГЕНИ
 ХУМОРАЛЕН И КЛЕТОЧНО ПОСРЕДУВАН ИМУНИТЕТ
Надворешен свет

Хумурален имиунитет Т хелпер Клеточно посредуван

Превземање и Ги стимулира двтата имунитет
Таргети се надворешни
Вроден имунитет

елиминација на бактерии, вируси, протозои имунитета хуморалниот и Таргети се дефктните клетки-

патоген клеточнио посредуваниот инфицирани или канцер клетки),
преку ослободување на трансплантација
цитокини
Инфламација и
шок

Автоимунитет,
вирусен напад

вирусен напад на
адаптивен имунитет

бактерии, тумори

Алергиски
Секретираат антитела во крвта Носат идна заштита Ослободуваат пра формирашки
рреакции и
или екстрацелуларниот од истиот вирус протеини кои ги разградуваат
антитела
простор инфицираните клетки
продукција
ИМУНО НАРУШУВАЊЕ И НЕГОВИ ПОСЛЕДИЦИ
• Вродениот и стекнатиот имунитет го отсликуваат повеќекомпонентниот интерактивен систем кој го штити домаќинот
од: инвазија на патогени кои предизвикуваат инфекциски болести или од изменети клетки кои може да се
размножуваат на неконтролиран начин и да иницираат развој на канцер.
Нарушување на функционирање на имуниот систем може да настане:
• поради многу ралични надворешни или внатрешни фактори или да биде резултат на
• вродени дефекти (гентски детерминиран)
- недостаток на одредени протеински компоненти,
- зголемена или намалена активност или погрешна активност кои водат до нерамнотежа, болести и понекогаш и смрт
• Манифестации на пореметена на функција на имунитетот се
- појава на алергија, хиперсензитивност
- автоимуни болести: астма, алергии, ситемски заболувања, Лупус еритеамтеус,
- имунодефициенција генетски детерминирана поради недостатоци на одредерн фактор и се развива ако било кои
компоненти од вродениот или специфичниот имунитет се дефектни поради генетска абнормалност
- Или да биде инициран од хемиски физички или биолошки агенси (пр. ХИВ инфекција причина за СИДА – синдром на
стекната имунодефициенција)
ЗА ПОМНЕЊЕ
• ЗАШТИТА на организмот од надворешни организми и супстанции (антигени). Рбетниците имаат
вроден и стекнат (адаптивен) имунитет
• Прва линија на одбрана е вродениот имунитет ( физички бариери, фагоцити клетки, молекули кои
препознаваат одредени класи патогени)
• Двата имунтети работат заедано и вродениот создава сигнали кои го стимулираат стекнатиот
• Стекнатиот имунитет има 4 особености- специфичност, различност, памтење и препознавање свое-
туѓо
• Високиот степен на специфичност се должи на антителата и Т клеточните рецептори кои
препознаваат и се врзуваат за специфични антигени
• Антителата стапуваат во контакт директно со антигенот, а Т клеточните рецептори го препознаваат
само антигенот комбиниран со молекули од ГХК
• Двете главнии популации нa Т лимфоцити се CD4 Тх и CD 8 цитотоксични клетки
• Нарушување на имуниот систем доведува до пореметувања како што се алергиите и астма какои и
потешки состојби, имунонедостаток и автоимунитет