KABANATA I

Ang naglalakihang biyaya ng liwanag ay nagbuhos sa ginto—ang biyayang ginto, niya at ni

Cleopatra. Hindi alam ni Cesar kung sarado na ba niya ang kanyang mga mata o hindi pa. Ngunit
tinitingnan niya ang larawan na iyon. Isang malaking eroplano na mababa ang lipad ang biglang
sumabog sa harap nila. Kasabay nito, lumitaw ang mga baka na kanilang sinasakyan at biglang
sumabog sa kanyang imahinasyon ang magandang mundo na kanyang nilikha. Mula sa kanyang pag-
iisip, bumalik siya sa katotohanan; ngunit bago pa man niya lubusang mapansin ang kanyang paligid,
bigla siyang sinakal ng kanyang mahaba at kayumangging kasintahan. Isang hiyaw ang tumakas sa
kanyang lalamunan na biglang naputol sa gitna nang maramdaman niya ang matigas na bagay na
tumama sa kanyang ulo. At bago pa man tuluyang mapawi ang mga bituin na sumabog sa kanyang
kalangitan, naramdaman niyang lumipad siya paitaas at pagkaraan ng ilang saglit ay unti-unti siyang
bumagsak sa isang kama na gawa sa mga diyamante.

KABANATA II
Isang makapangyarihang mandirigmang nakatayo sa likod ng trono. Narinig niya ang isang malikot
na ingay sa harap niya at biglang nagulat parang handa nang tumakbo para iwasan ang panganib.
Biglang bumukas ang malaking pinto sa kabilang dulo ng hall kung saan siya ay naroon, at kasabay
ng pagbukas ng silk curtain, bumukas din ang dalawang natutulog na bantay na mga sundalong
nakapagtulak sa kanya. Isang sundalo ang nagmadaling pumasok na may mahabang sibat at
pagdating sa harap ng mandirigma ay nagpatirapa at humalik sa kanyang mga paa. Pagkatapos ay
nagtulak-tulakan papalayo.

Tiningnan ng sundalo si Caesar sa mata at nagpatirapa sa kanyang mga paa na may mga bukang-
liwayway na braso. "Oh, Dakilang Caesar!" ang kanyang hiningang salita. "O, Dakilang Emperador
ng mga mandirigma na bininyagan ng apoy ng mga diyos... Naririto po ang hamak na alipin, at hindi
po alam kung paano iluluwa ang mga salitang kahila-hilakbot mula sa Dante's Inferno! Sinumpa po
ako ni Jupiter upang maipahayag sa Dakilang Caesar ang mga balita na kahit ang makapangyarihang
mga diyosa ay nais magdala sa mga paa ng isa na may bakal na laman at leon sa kanyang puso.
Natatakot po ako, O Panginoon, ngunit... sila... ang mga kaaway..."

Tinapalan ni Caesar ang kanyang mga tainga at tinitigan ang sundalo sa kanyang mga paa na may
kakaibang ekspresyon, parang isang tao na bumangon mula sa dahon ng isang sinaunang aklat. Gusto
niyang sumigaw at tumakbo, ngunit biglang may pumasok sa kanyang alaala na nagpahinto sa
kanyang aksyon, at unti-unting bumagsak siya sa kanyang upuan na may mahigpit na mga mata.
Naalala niya na natulog siya habang tahimik na nagplaplano sa kanyang isipan ang pag-atake laban
sa mga kaaway, at sa pamamagitan ng isang panaginip, nakalimutan niya na siya ay si Caesar - si
Caesar, ang dakilang Mandirigmang Romano, ang dakilang Panginoon ng mga hindi nababahala, ng
mga walang katulad... Hinagod ni Caesar ang kanyang mukha at tiningnan ang kanyang sarili - ang
nabubukol na braso na nababalot ng ginto na simbolo ng mga mandirigma, at ang mamahaling mga
kasuotan na sumisimbolo sa pagkaimperador.

Tumayo siya ulit at sinubukan na tumawa ng malakas kaya't napakapit ang sundalong nakapaluhod
sa kanyang mga paa. "Ha! Ha! Ha! Ha!

“Nahinto sa gitna ang tawanan na iyon. Parang nawala ang laman ng puso ni Cesar kasabay ng
pagkawala ng maingay na bulung-bulungan. Wala nang kaluluwa ang tawang iyon at siya ang unang
nakapansin. Kumunot ang noo niya at tumingin sa paligid. Nasa paanan pa rin niya ang sundalong
nakaluhod at nakahiga, na tumitingin sa kanya habang kinakaladkad ang mukha sa sahig. Nakatayo
sa paligid ng malaking silid na iyon ang mga sundalong nakatitig sa malayo, bitbit ang kanilang mga
kagaspangan na ang layo ay isa pa nilang tinatapakan; may mga malalawak na tabak sa gilid, at
halatang nakabihis ngunit makikita pa rin ang kanilang mga bisig, kaluluwa at binti. Nakabalot sa
kanilang mga ulo ang isang uri ng bag na may kumikinang na korona ng manok, at sumusunod ito sa
pag-ikot ng ulo, hindi malinaw kung dahil sa pagsunod o pagkakatulog.

Tumingin si Cesar sa malawak na mga bintana at pintuan - mga kurtina na gawa sa seda at mga
kurtinang magaganda ang kulay, at nakatingin sa amoy ng mabangong insenso na umaalingawngaw
sa buong silid. Nakasabit sa mga dingding ang mga likhang sining ng mga digmaang naganap, at ang
mga haligi at bumbilya'y gawa sa marmol, nagbibigay ng impression na nanggaling lamang sa mga
pahina ng kwentong-bayan na sobrang gaan upang maging totoo. Ang mga rebulto sa mga sulok ay
tunay na nakalagay doon, kasama ang mga rebultong gawa sa kahoy, tanso at marmol, at ang mga
ginto't kumikinang na rebulto ni Venus ay nakakapangilabot dahil sa kanilang hindi gumagalaw na
anyo at ang matigas na katahimikan ng kanilang mga katawan ay tila nakakapanginig dahil sa mga
kaluluwa ng mga taong kanilang kinakatawan na nagpakalat ng kasaysayan."

Naramdaman ni Cesar ang manipis na hangin na bumabagtas sa kanyang katawan mula sa abaniko
ng fountains. Bigla siyang umupo, nakatitig sa malayo. Hindi siya nasiyahan sa nakita niya. Para
bang lumuhod siya sa isang gintong tasa ngunit wala naman palang laman. Gusto niyang sumigaw at
sipain ang mga prutas ng mga puno sa mga panali na hawak ng ilang mga maitim na alipin para
malaglag sa mga palamuting nakalatag sa sahig. Hinahanap niya ang isang bagay sa paligid na hindi
makikita at mahahanap. Hindi nakita ang isang babaeng may mahabang buhok at kulay
kayumanggi... Sumubok si Cesar na labanan ang kanyang nararamdaman, ngunit parang nawalan
siya ng lakas. Kinamumuhian niya ang kanyang sarili; hindi niya inisip na magkakaroon siya ng
ganitong kagustuhan sa isang babae. Siya ba'y nagkakalokong dahil sa isang babae? Sa babaeng
unang-una'y libangan lamang niya? Tumingin siya sa paligid muli. Sila ay sumalubong sa kanyang
paningin para bang isang uri ng mahiwagang kulay na kanyang tinitigan, kaya't napangiti ang
kanyang mga mata. Siya ay nagulat. Para ring sila'y tumitingin sa kanya, nakatitig na parang bawat
piraso ng kanilang mga mata ay nagmamasid - nagkakakilanlan - sa isang likha na kanilang naisipang
iwan doon. Parang bago sa kanya ang hall na iyon - ang lahat - na para bang napasok lamang niya ito
dahil sa hindi sinasadyang pagkakamali.

At naalala niya ang kanyang panaginip. Doon ay nakita niya ang kanyang sarili sa isang malawak na
kapatagan na nakasakay sa isang madilim na hayop. Nakasakay siya sa likod ng hayop na kasama
ang babaeng hinahanap niya na may mahabang buhok at kayumangging kulay ng balat.
Nakatungtong siya sa baywang ng babae habang humihimig ng isang magandang awit. May
kakaibang kasuotan siya sa panaginip na iyon. Ang kulay ng kanyang balat ay gayundin ng babae,
ngunit kaunti lamang na mas madilim kaysa sa kanyang madilim na kasama sa hayop. Pero hindi ito
nangangailangan ng pag-aalinlangan. Tinanggap niya ang bagong mundo na kanyang nakita nang
walang kahiyahiyang nangyari sa kanyang totoong mundo, at hindi ang makapangyarihang Roman
Warrior na si Caesar ang kinilala niya - ngayon - kundi ang mahinang Caesar na kasama ang mga
babaeng may mahabang buhok at kayumangging kulay ng balat.

Naramdaman ni Cesar ang manipis na hangin na dumadampi sa kanyang katawan mula

sa pagkakalatag ng isang fuenteng puno ng mga patak ng tubig. Biglang umupo siya at
tumitig sa kalawakan. Hindi siya nasiyahan sa nakita niya. Parang humalukipkip siya sa
isang gintong kopa upang malaman na ang alak ay naubos na ng espiritu. Gusto niyang
pasabugin ang mga prutas sa mga nagdadala nito na mga alipin na itim para ikalat sa
mga karpeta sa sahig. Hinahanap niya ang isang bagay sa paligid na hindi mahanap at
makita. Wala doon ang isang babae na may mahabang buhok at kulay kayumanggi...
Lumalaban si Cesar sa nararamdamang pagnanasa, ngunit tila nawalan siya ng lakas.
Kinamumuhian niya ang kanyang sarili; hindi niya naisip na magkakaroon siya ng
ganitong pagnanasa sa isang babae. Sa babaeng una niyang itinuring na libangan
lamang? Tiningnan niya muli ang paligid. Nakita niya ang mga ito na para bang isang uri
ng mahiwagang kulay na tila ngayon lamang niya nakita kaya naman nanggigil siya sa
pagtingin. Tilang nakatitig rin sa kanya ang mga ito -- tila nagmamasid ang bawat mata
ng mga ito sa pagkilala at pagtingin sa isang nilikha na naiwan lamang doon. Ang
palasyo -- ang lahat -- ay tila isang bagong mundo para sa kanya ngayon - na napasok
niya lamang dahil sa isang di sinasadyang pagkakamali.

At naalala niya ang kanyang panaginip. Naroon siya sa isang malawak na disyerto na
sumasakay sa likod ng isang maitim na hayop. Sumasakay siya sa likuran ng hayop na
kasama ang babae na hinahanap niya na may mahabang buhok at kulay kayumanggi.
Nakasandal siya sa baywang ng babae habang humihimbing sa pag-awit ng isang
magandang tugtugin. May iba't ibang kasuotan siya sa panaginip na iyon. Kulay
kayumanggi rin ang kanyang balat, medyo mas maitim lang kaysa sa kanyang hayop na
kahawig. Pero iyon ang naisip niya. Hindi siya nagduda tungkol sa bagong mundo na
kanyang natuklasan at hindi nagtaka kung bakit siya nandoon at iba ang kanyang anyo.
Tinanggap niya ang mundo na iyon nang walang pag-aatubili tulad ng kanyang
pagtanggap sa kanyang sariling mundo. Hindi ang makapangyarihang Roman Warrior
na si Cesar ang tunay na Cesar ngayon, kundi ang hamak na Cesar na kasama ang mga
babae na may mahabang buhok at kayumangging balat

Si Cesar nag-blink at tila'y tumayo. Sa kanyang pagmumuni-muni, siya ay nakarating sa bahagi ng

kanyang panaginip na lalong kahanga-hanga. Nakita niya ang kanyang sarili doon na para bang isang
artista sa isang palabas, ang kanyang mga kilos at salita at mga iniisip ay nakikita niya lamang
parang binabasa mula sa isang libro. Nakita niya ang kanyang sariling kalituhan at nanaginip sa isang
sandali, at ang Caesar na tunay niyang sarili, hanggang sa umusbong sa kanyang isipan ang buong
imahe. Nagyakap sila ni Cleopatra sa panaginip ng kanyang sariling pangarap at nagpalitan ng mga
pangungusap na tila'y mga salita ng mga diyos at diyosa ng Olympus, at doon lamang siya bumalik
sa kumpanya ng babae na may kulay kayumanggi nang magulat siya sa malakas na hum na dumaan
sa kanila. Nagsabog ang hayop na kanilang binabakuran at bumagsak sa lupa ang babae na umiiyak.
Tapos, tila sumabog ang kanyang ulo nang tamaan ito ng mahabang sanga ng puno... Sa anumang
dahilan, gustong malaman ni Cesar kung ano ang nangyari sa nahulog na babae, kahit na ito ay isang
panaginip lamang, at iyon din ang dahilan kung bakit siya ay nagtitiis na hindi malaman ang
katapusan. Parang isang eksena sa magandang kuwento na sa pagkakataong masasarapan ka na sa
kwento, biglang mauubos ang mga huling dahon nito at kainin ng anay, hindi mapalagay si Cesar at
parang kinakain siya ng kaba. "Panginoon..."
Nagulat si Cesar. Nakita niya ang sundalo na naka-tuwad pa rin at waring walang pakialam, kaya
nag-init ang kanyang dibdib. Hinawakan niya ang talim ng kanyang tabak. "Sa harap!" ang kanyang
sigaw. "Nasaan ang liwanag ng iyong mga mata at hindi nakakita na nasa alanganin ang iyong
Caesar?" "Ngunit patawarin po ng mapagpakumbabang alipin ang kanyang panginoon..." bigla na
lamang tumandag si Cesar at halos isabog na niya ang kanyang tabak sa ulo ng sundalo ngunit
napigilan ito nang marinig niya ang biglang ingay ng mga sigawan sa labas. May malaking bagay na
bumagsak sa sarado ng pitong pinto at bigla itong nabuksan. Ang mga guwardiya sa loob ay
nagtakbuhan sa magkakaibang sulok at dalawa pa ang nasa likod ni Cesar at naipit. Maraming
armadong sundalo ang dumagsa sa bungad ng nasirang pinto at agad niyang nakilala na mga kaaway
nila ito.